ตอนที่ 22 : จดหมายพาซวย
แล้วนิฌานก็ได้ขึ้นหน้าหนึ่งคู่กับโมจังในวันต่อมา
ขนาดไม่มีอะไรในกอไผ่ มีพยานจากคนทั้งกองถ่ายที่เห็นภาพโมจังกับนิฌานยืนห่างกันเป็นเมตร แต่คนจะเขียนข่าวต่อให้จับประเด็นแค่หนึ่งส่วนสี่ก็ขยายเพิ่มเติมได้
นับถือ นับถือ
ผมอ่านหนังสือพิมพ์ช่วงเช้าพร้อมขนมปิ้งคาปาก ก่อนจะส่งให้นิฌานซี่งนั่งดื่มกาแฟอยู่ฝั่งตรงข้าม เขารับไปกวาดตามองผ่านๆ แล้ววางทิ้งไม่สนใจ
“โมจังไม่ได้เข้ากองแล้ว ข่าวลือพวกนี้สามวันเจ็ดวันก็เงียบหาย”
“ผมยังไม่ทันว่าอะไรเลย” ผมพูดพร้อมยกแก้วใส่นมสดขึ้นดื่ม เด็กวัยกำลังโตสิ่งแรกที่หวังคือส่วนสูงที่เพิ่มขึ้น แต่ทำไมนะทำไม ดื่มนมทุกวันแต่ยังตัวเท่าเดิม!
หรือเพราะนอนไม่พอกันนะ ต้องใช่แน่ๆ!!
“ทำไมน้องเจจ้องพี่เขม็งอย่างนั้นล่ะครับ ไม่ติดใจเรื่องโมจังแล้วไม่ใช่เหรอ”
นิฌานทาบอกอย่างอกสั่นขวัญแขวน
“ผมน่ะ...สูงขึ้นกว่านี้ได้อีกนะ!”
นิฌานมองแก้วนมในมือผมก่อนจะครางในลำคอ
“ที่แท้ก็กังวลเรื่องนี้”
“ผมสูงกว่านี้ได้จริงๆ นะ!”
“ครับๆ น้องเจต้องสูงขึ้นแน่ๆ จะสูงขึ้นแน่ๆ เลยเนอะ”
ไอ้คำพูดขอไปทีด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้มอยากเอาใจเด็กนี่มันอะไรกัน ผมปัดมือที่เอื้อมหมายจะลูบหัวของเขาทิ้ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่สั่นครืดคราดเปิดดู
เฮ้ย! แม่นิฌาน!!ในฐานะสะพานเชื่อมที่ดี ผมส่งรูปถ่ายของนิฌานให้เธอไม่เคยขาด ช่วงถ่ายเช็กเมทอาจวุ่นหน่อย จากห้าถึงหกรูปเหลือเพียงหนึ่งถึงสองรูปเท่านั้น ซึ่งแม่นิฌานอ่านแต่ไม่ตอบมาตลอด ไหงครั้งนี้...เธอกลับเป็นฝ่ายทักมา!!
ด้วยภาพถ่ายหน้าหนังสือพิมพ์เดียวกับที่ผมเพิ่งอ่านโดยไร้ข้อความใดๆ
ผมเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้มกริ่ม ฮั่นแน่ ทำเป็นไม่สนใจ แต่กลับส่งภาพเป็นเชิงสอบถามความสัมพันธ์ของผมกับนิฌาน ถ้าไม่เพราะใจเอนเอียงเข้าข้างว่าที่สะใภ้ตระกูลชาญชัยคนนี้ มีหรือจะยอมแชทหาก่อน
ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะรีบพิมพ์อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานทั้งหมด
“น้องเจทำอะไรน่ะ”
“คุยกับแม่พี่อยู่” พูดจบผมก็พิมพ์เสร็จพอดี เลยหันหน้าจอให้นิฌานดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผลคือเจ้าตัวขมวดคิ้วมุ่น ไม่ค่อยชอบใจความเล่าละเอียดยิบกระทั่งเรื่องแมลงสาบนัก
“น้องเจประมาทเกินไปแล้ว แม่พี่อาจจะหลอกถามเพื่อวางแผนตลบหลังก็ได้”
“ตลบหลังยังไงล่ะครับ”
“ก็เช่น...ผู้จัดการวายร้ายกลั่นแกล้งนางเอกดังที่กำลังกอดกับดาราชาย ขัดขวางเส้นทางรักของเธอ จนกลายเป็นเหตุการณ์ประท้วงให้ไล่น้องเจออก อย่าลืมสิว่าแม่พี่อยากให้พี่โดดเดี่ยวเคว้งคว้างไม่เหลือใคร”
“แม่พี่จะกล้าสร้างข่าวบีบผมที่เป็นน้องชายของคนรักของท่านประธานซึ่งเป็นลูกเลี้ยงของเลขาจอมมารได้ยังไง” ผมฮัมเพลงถามกลับอย่างอารมณ์ดี “ต่อให้เธอทำจริงผมที่มีคุณเลขาหนุนหลังก็ไม่ลาออกง่ายๆ หรอก พี่ฌานไม่เห็นต้องห่วงเลย”
“น้องเจ...”
“คนตระกูลชาญชัยอาจจะแพ้ทางเจตริน ทองคำดีก็ได้นะ” ผมหัวเราะคิก ก่อนจะถ่ายรูปเขาที่กำลังอ้าปากคัดค้านพอดี ภาพออกมาตลกมาก ผมไม่รีรอที่จะส่งให้แม่เขาได้รับชมของเด็ดวันนี้ “ถึงแม่พี่กับพี่ฌานจะเข้าหน้ากันไม่ติด แต่ผมคิดว่าแม่พี่ค่อนข้างชอบผมเลยล่ะ”
ไอ้ภาพข่าวหนังสือพิมพ์ที่เธอบรรจงถ่ายคือหลักฐานชั้นเยี่ยม ถ้าไม่สนใจกันจริงทำไมถึงห่วงว่าผมกับลูกชายของเธอจะผิดใจกันด้วยล่ะ พอเห็นความพยายามที่ผ่านมาได้ผลยอดเยี่ยม ผมเลยพลอยอารมณ์ดีไปด้วย
ช่วยสองแม่ลูกคืนดีกัน บุญกุศลนี้ต้องยิ่งใหญ่มากแน่!
“มันเขี้ยวจัง ขอฟัดแก้มได้มั้ย” นิฌานที่ตอนแรกไม่ค่อยเห็นด้วย พอเห็นผมยิ้มไม่หยุด ก็ยอมลงให้ด้วยสีหน้าเหมือนถูกเกาหัวใจแทบละลาย “หรือไม่น้องเจฟัดแก้มพี่ก็ได้ มาครับ มาฟัดเร็ว”
มองคนที่ทำแก้มป่องรอ ผมก็สนองตอบด้วยการหยิกเข้าให้เต็มเหนี่ยว
“โอ๊ย น้องเจ ถ้าหน้าพี่แดงจะเข้ากองไม่ได้นะ”
“หน้าพี่ฌานหนาจะตาย โดนหยิกนิดหน่อยไม่แดงหรอกครับ” ผมตอกกลับอย่างเจ็บแสบ ลืมบอกไป ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่ในร้านกาแฟชั้นล่างของบริษัทเอ็มเอชเอ็ม เอนเตอร์เทนเมนต์เพราะมาก่อนเวลา เมื่อท้องอิ่มก็เตรียมขึ้นสตูดิโอ
เสาร์อาทิตย์นี้เช็กเมทเริ่มฉายตอนที่หกกับเจ็ดแล้ว เท่ากับว่าครบหนึ่งเดือนตั้งแต่เปิดกล้องพอดี ซึ่งหมายถึง...สัญญาของผมเหลืออีกแค่เดือนเดียวเท่านั้น
บทเวลาจะผ่านไปไวเล่นเอาตั้งตัวไม่ทัน
อดใจหายไม่ได้แฮะ
ตอนไปถึงสตูดิโอ นักแสดงหลายคนก็มาแล้วเพราะต้องแต่งหน้าแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนเข้าฉาก ผมนั่งว่างๆ ไม่มีอะไรทำ เลยหยิบจดหมายที่แฟนคลับฝากส่งมาทางบริษัทอ่านให้นิฌานฟังฆ่าเวลา
“ฉันติดตามพี่ฌานมานานแล้ว น้องสาวฉันก็ชอบพี่มากๆ เลยค่ะ เมื่อก่อนเราทะเลาะกันแทบทุกวัน แต่หลังจากชอบพี่เราสองพี่น้องก็สนิทสนมมากขึ้น จะไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด คุยกันถูกคอ ขยันเก็บเงินหารกันซื้อผลงานของพี่ ขอบคุณนะคะที่ทำให้ฉันและน้องสาวมีกิจกรรมร่วมกัน ใครว่าตามดาราแล้วไร้สาระ ปัญญาอ่อน พวกฉันขอค้านสุดกำลังเลยค่ะ!”
ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิง...และนิฌานชอบมากเวลาผมพูดคะขาแม้จะด้วยเสียงแมนๆ ก็ตาม
“พี่เป็นดาราชายคนแรกและคนเดียวที่แม่ฉันติดตามจนถึงทุกวันนี้ แม่ฉันเป็นอัลไซเมอร์ค่ะ แต่ทุกครั้งที่เปิดหนังหรือผลงานให้แม่ดู แม่จะเรียกว่าน้องฌาน น้องฌาน ขอบคุณนะคะที่ทำให้แม่ฉันมีความสุข”
อ่านจดหมายฉบับที่สองจบ ผมก็หันไปยิ้มล้อเลียนนิฌาน
“อ่านต่อสิครับพี่เจ!”
เชี่ย!ลืมซะสนิทว่าคนอย่างนิฌานนั้นมีหรือจะอายกับแค่คำเรียกน้องฌาน เขาหน้าด้านหน้าทนพูดดักกันขนาดนี้ผมก็คร้านจะล้อแล้ว!
จดหมายฉบับที่สาม ฉบับที่สี่ผ่านไป ส่วนใหญ่ผมจะเลือกอ่านจดหมายที่มีพลังบวก สร้างกำลังใจ พวกชมว่าพี่ฌานโคตรหล่อ หล่อมาก หล่อจนอยากจะกัดกินขอข้ามล้วนๆ
หลังแกะจดหมายจนเริ่มเมื่อย ผมก็เลือกหยิบการ์ดอวยพรอ่านบ้าง
“จะอีกยี่สิบปีหรือสามสิบปีไม่เคยหมดหวัง ขอให้นิฌานได้รับรางวัลที่สองในสักวันหนึ่ง!”
เปิดมาอันแรกก็เจอแจคพอตเลย ผมหันไปมองนิฌานที่กุมอกกระอักเลือด ดารายี่สิบปีที่ได้รางวัลแค่ผลงานแรกอย่างเขา ข้อความนี้นับเป็นคำอวยพรปรารถนาดีแต่แทงใจดำที่สุด!
ปรากฏว่ายังมีที่ชวนอึ้งกว่านั้น...
‘โมนาเป็นของกูคนเดียวเท่านั้น มึงไม่มีสิทธิ์!’แอนตี้แฟนใช่ว่าจะไม่เคยเจอ แต่จดหมายจากแฟนคลับคนอื่นที่เข้าใจผิดคิดไปเองแบบนี้...เพิ่งจะเคยเจอครั้งแรกนี่แหละ!!
หลังจากวันนั้นผมกับนิฌานก็ลืมๆ เรื่องจดหมาย ไม่เห็นว่าเป็นสาระสำคัญ เพราะยังไงก็ไม่ได้เจอโมจังอีก หากข่าวซาเชื่อว่าแฟนคลับผู้คลั่งรักจะคิดได้
แต่...ผมดูถูกคนอยากขายของมากเกินไป!
ในงานเปิดตัวน้ำหอมบิวตี้เพอร์ฟูมกลิ่นใหม่ แขนรับเชิญพิเศษที่ทางเจ้าของผลิตภัณฑ์ยัดเยียดให้ขึ้นเป็นพิธีกรคู่กับนิฌานก็คือโมจัง
เกาะกระแสถ่านไฟเก่า เรียกนักข่าวรอสัมภาษณ์ความสัมพันธ์!
ผล?
ก็สมใจคนจัดงานสิครับ!!
ผมมองภาพสองพิธีกรที่คุยหยอกกันบนเวทีอย่างสนิทสนมจนชวนเข้าใจผิดแล้วกังวลเหลือแสน ไม่ได้กลัวเขานอกใจ แต่กลัวแฟนคลับผู้คลั่งรักโมจังคนนั้นเพ่งเล็งผิดคนต่างหาก!
อุตส่าห์ปล่อยเรื่องเงียบ นักข่าวโทรถามก็บอกปัดแท้ๆ แต่คนขายของมีหรือจะสนเรื่องหยุมหยิมพรรค์นั้น อะไรขายได้ก็จัดมาก่อน และแน่นอนว่าโมจังที่อยู่ในช่วงขาลง แต่จู่ๆ ได้ขึ้นหน้าหนึ่งเพราะนิฌาน ย่อมเต็มใจรับงานครั้งนี้ด้วยสีหน้าสดใสเปล่งปลั่งราวคนมีความรัก
การแสดงล้วนๆ!
“ควงแขนออกงานกันอย่างนี้ มีโอกาสรีเทิร์นรึเปล่าคะเนี่ย”
เมื่องานเปิดตัวจบลง เหล่านักข่าวก็รุมสัมภาษณ์ทันที
“ควงแขนอะไรกันคะ ทางผู้ว่าจ้างเขากำหนดมา พวกเราไม่ได้เป็นคนเลือกสักหน่อย อย่าเข้าใจผิดสิคะ” โมจังเผยท่าทีเขินอาย รีบปฏิเสธด้วยประโยคยอดฮิตของดารา “พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันค่ะ จริงๆ นะคะ”
ยิ่งย้ำ ก็ยิ่งน่าสงสัย ดูจากสายตากระหายของนักข่าวแล้วเชื่อเต็มเปาว่า ‘เพื่อนสนิท’ นั้นสามารถอ่านได้อีกอย่างว่า ‘แฟน’
“ในกองเช็กเมทได้ยินวงในเล่าว่าแอบเข้าห้องแต่งตัวกันสองต่อสองด้วย”
“พวกเราไม่ได้เจอกันนาน พอเจอกันในกองก็เลยคุย ‘เรื่องส่วนตัว’ นิดหน่อยน่ะค่ะ ไม่มีอะไรจริงๆ นะคะ”
ขณะที่โมจังเล่นละครอย่างชำนาญ นิฌานก็พยายามอย่างยิ่งจะไม่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายออกมากลางดง
“ใช่ครับ พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน” เขายิ้มแย้มเห็นด้วย เพราะรู้ดีว่ากระแสน้ำกำลังเชี่ยวอย่าเอาตัวไปขวาง แต่ถ้าจะเบี่ยงเบนสักหน่อย...ก็ทำได้ไม่ยาก “โมจังมาปรึกษาเรื่องความรักครั้งใหม่ ผมจะไม่ฟังได้ยังไง เฮ้ย! พี่เผลอหลุดปากแล้วล่ะโมจัง ขอโทษนะ”
นิฌานยกมือขอโทษขอโพยดาราสาว เพียงประโยคเดียวก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“ความรักใหม่หมายความว่ายังไงเหรอคะโมนา”
“เอ๊ะ ตัวจริงเป็นอีกคนหรอกเหรอคะ”
“แอบซ่อนไว้แนบเนียนเลยนะคะเนี่ย คนคนนั้นเป็นคนในวงการหรือนอกวงการ บอกกันหน่อยสิคะ”
คราวนี้นิฌานฉีกยิ้มกว้าง ขณะที่โมนาข่มความไม่พอใจสุดความสามารถ
“จะไปมีได้ไงล่ะคะ ฌานก็” ดาราสาวตบแขนนิฌานเบาๆ อย่างหมั่นไส้แกมหยอกเย้า ดูน่ารักน่าเอ็นดูปานคู่สร้างคู่สม “โมจะไปมีรักใหม่ได้ยังไง ในเมื่อ...”
สายตาสื่อความนัย แม้ไม่พูดอะไรนักข่าวก็พร้อมใจกันนั่งเทียนมโน
“มีลับลมคมในนะคะเนี่ย โมนาช่วยขยายความหน่อยสิคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ โมหาเรื่องชวนคุยกับฌานแค่นั้นเอง ใครจะไปคิดล่ะว่าเขาเชื่อจริง ที่แอบตึงๆ ใส่กันวันนี้คงเพราะหึง...อุ๊ย แต่เราไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันหรอกนะคะ ไม่ได้ตกลงคบหากันอย่างที่ทุกคนเข้าใจหรอกค่ะ!”
โมจังรีบลนลานแก้ตัว เพียงพริบตาก็ดึงกระแสเข้าข้างตัวเองได้สำเร็จ เฮ้ๆ กับแค่สัมภาษณ์ในงานเปิดตัวน้ำหอม พลอตจะหักมุมพลิกล็อกยิ่งกว่าเช็กเมทไม่ได้นะ!
นักข่าวรีบจบสัมภาษณ์ทันที เพราะพอเดาได้ว่านิฌานจะเปิดปากเบี่ยงประเด็นอีกแล้ว! เรื่องอะไรจะยอมกันล่ะ พวกเขาต้องเขียนข่าวแลกเงินน่ะ ระหว่างถ่านไฟเก่าของดาราชายชื่อดังที่กำลังเป็นที่พูดถึงในตอนนี้ กับโมนามีรักใหม่ที่เป็นใครก็ไม่รู้ อย่างแรกน่าสนใจกว่าเห็นๆ!!
“พี่ฌานทำดีแล้วครับ” จบงาน นิฌานกับโมจังแยกย้ายกันราวเมื่อครู่ไม่ได้ยืนแนบชิดเบียดกันต่อหน้าสื่อ นิฌานซึ่งเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดโปรเวทธรรมดาเดินหาผมหน้าม่อยคอตก “จรรยาบรรณสื่อตอนนี้น่ะไม่ต้องการตีแผ่ความจริงหรอก อะไรขายได้ก็คว้าไว้ จะเติมแต่งเขียนเองโกหกหลอกลวงหรือโดนด่ายังไงก็ดีกว่าไม่มีกิน”
“น้องเจพูดซะพี่แทบบรรลุทางโลกเข้าหาทางธรรมเลย” นิฌานโคลงศีรษะแบบตามมีตามเกิด “เอาเถอะ พี่ชินแล้ว กลัวก็แต่น้องเจจะไม่พอใจ”
“ผมจะพาลโกรธพี่ฌานได้ยังไง ผมโตแล้วนะ!”
“แล้วใครชอบหาว่าพี่ใจร้ายนะ ใช่เด็กที่โตแล้วคนนี้รึเปล่า”
“เดี๋ยวเถอะพี่ฌาน!” ผมยกกำปั้นขู่ แต่นิฌานรีบก้มกอดผมเร็วๆ หนึ่งที ไวมากเท่ากะพริบตาหนึ่งครั้ง
“เติมพลัง” นิฌานยิ้มเผล่
หากเป็นสมัยก่อน เมื่อโดนใช้ประโยชน์นิฌานคงหาความสำราญเที่ยวเล่นกับโมจังให้สมใจนักข่าวซะเลย อาจจะพ่วงควงอีกหลายๆ คนให้ไขว้เขวเล่น แต่ในเมื่อตอนนี้กลับตัวกลับใจ ก็ทำได้แต่เดินตามผมต้อยๆ ด้วยสีหน้าระรื่น กอดเดียวก็ฟินได้ ฟิตยิ่งกว่ากินยาโด๊ป!
เวลายังเหลือ ผมเลยปล่อยนิฌานพบปะแฟนคลับที่มาให้กำลังใจกัน แถมยังอาสาเป็นตากล้องช่วยถ่ายรูปอีกต่างหาก!
แต่แล้ววงล้อมก็แตกฮือ
เพราะจู่ๆ ก็มีคนเทไข่ไก่ลงมาจากชั้นสาม!!
โชคดีชะมัดที่เสนอตัวเป็นตากล้อง เพราะทันทีที่เห็นวัตถุปริศนาร่วงมาจากชั้นบน ผมก็รีบเงยหน้าแล้วกดชัตเตอร์รัวๆ มองด้วยตาอาจไม่ชัด แต่ถ้าซูมด้วยโทรศัพท์ต้องเห็นอะไรบ้างแหละน่า แม้ในเวลาจำกัดแต่ผมถ่ายได้หลายสิบรูปก่อนที่ร่างนั้นจะวิ่งหายไป ถึงอยากตามแค่ไหนก็ทำไม่ได้เพราะอยู่ห่างเกินจะไล่ทัน
“กรี๊ดดด”
“อะไรเนี่ย ว้าย”
เพิ่งมีแก่ใจหันมาดูสภาพนิฌานกับแฟนคลับก็ตอนนี้ ผมรีบเดินไปขอทิชชูจากทีมงานของบิวตี้เพอร์ฟูมมาแจกให้ทุกคน...ซึ่งอนาถมาก เปลือกไข่ ไข่ขาว ไข่แดง แตกเยิ้มบนศีรษะและเลอะตามเสื้อผ้า บัดซบไปกว่านั้นคือเสียงกรี๊ดๆ เรียกให้นักข่าวที่เริ่มสลายตัวกลับมาเกาะกลุ่มด้วยความไวแสง สีหน้าแววตากระเหี้ยนกระหือรือปานนักล่า!
“ไม่สะดวกให้สัมภาษณ์นะครับ ขอทางด้วยครับ อย่ามุงครับ”
ผมรีบกันนิฌานให้ถอยฉากทันที หัวหน้าแฟนคลับก็เข้าใจและช่วยบังหน้าพวกนักข่าวอีกต่อ จนกระทั่งส่งตัวนิฌานกลับไปหลังเวทีอีกครั้งสำเร็จนั่นแหละ ถึงพอหายใจหายคอโล่งขึ้นบ้าง
“ทำงานมายี่สิบปี เพิ่งจะมีคนใจดีช่วยหมักผมให้ก็วันนี้นะเนี่ย”
“ยังจะทำเล่นอีกนะพี่ฌาน”
ทีมงานของบิวตี้เพอร์ฟูมให้ความช่วยเหลือดีมาก หาขวดน้ำมาวางกองอย่างมีน้ำใจ ผมเลยจับนิฌานนั่งก้มหน้าตรงถังขยะ เทน้ำราดแล้วขยี้หัวให้เขาด้วยแรงหงุดหงิด
“โอ๊ยๆ น้องเจ พี่เจ็บนะครับ”
ผมเบาแรงลง กว่าจะล้างคราบเหนียวหนืดออกก็ล่อน้ำไปสี่ขวดเต็มๆ ผมรับผ้าขนหนูจากทีมงานส่งให้นิฌาน ก่อนจะเปิดโทรศัพท์ดูภาพที่ถ่ายได้ ไกลไปนิดแต่พอซูมก็พอมองเห็นว่าเป็นผู้ชายใส่ผ้าปิดปากสวมหมวกฮู้ดสีดำ
“โห เหตุการณ์เกิดไวขนาดนั้นน้องเจยังถ่ายทันอีกเหรอ” นิฌานในสภาพผมเปียกชี้ฟูกระเซอะกระเซิงมองมาด้วยสายตายอมรับนับถือ
“ผมคือเจตรินนะ” ก็ไม่เข้าใจหรอกว่าการเป็นเจตรินเกี่ยวกับที่ผมมือไวตรงไหน แต่ในเมื่อพูดไปแล้วก็อดจะเชิดหน้าน้อยๆ ไม่ได้ นิฌานยิ้มขัน ผมเลยยกกล้องถ่ายรูปเขาหลายภาพ และเจ้าตัวก็ให้ความร่วมมืออย่างดี
...แต่รูปโดนประทุษร้ายอย่างนี้อย่าส่งให้แม่เขาจะดีกว่า
“น้องเจเป็นสายสืบน่าจะเหมาะ แบบในเช็กเมทไง”
“พี่ฌานคึกเกินไปรึเปล่า ไข่สดนะครับไม่ใช่น้ำหอม”
“ก็พี่สะใจ...เอ๊ย ดีใจ”
ผมเลิกคิ้วใส่คนที่แก้คำพัลวัน
“โมจังอุตส่าห์พยายามแทบตายเพื่อเกาะกระแสพี่ แต่สุดท้ายก็กินแห้ว ถ่านไฟเก่าที่ดูสร้างภาพเกินเหตุกับดาราชื่อดังอาบไข่กลางห้าง แค่นึกก็รู้แล้วว่าหน้าหนึ่งวันพรุ่งนี้จะเป็นข่าวไหน...หึหึหึ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ผมมองคนหัวเราะลั่นแล้วหมั่นไส้จนปาทิชชูเปียกใส่หน้าเขา
“ขอบคุณครับน้องเจ” นิฌานรับไปเช็ดต่ออย่างแนบเนียนด้วยสายตาซาบซึ้งราวผมบรรจงประเคนให้เขาอย่างนุ่มนวล
“ผมจะเอาเสื้อที่รถมาเปลี่ยนให้นะครับ พี่ฌานนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ อย่าลุกไปไหนเด็ดขาด”
“คนร้ายก็วิ่งหนีไปแล้ว น้องเจจะกลัวอะไรครับ”
“กลัวพื้นเลอะ สงสารคนทำความสะอาด!”
แม้จะจับล้างหัว แต่เสื้อผ้ายังมีคราบไข่สด เดินหนึ่งก้าวก็หยดติ๋งๆ ผมเลยจับเขานั่งกับที่ห้ามขยับเขยื้อน ไม่วายหันไปมองอีกหลายครั้งจนมั่นใจ
เพื่อป้องกันเหตุสุดวิสัยอย่างเสื้อขาด ด้ายลุ่ย กระดุมหลุด หลังรถของนิฌานเลยมีทั้งเสื้อผ้า กางเกง และรองเท้าสำรอง คาดไม่ถึงว่าตอนเดินออกจากหลังเวทีหัวหน้าแฟนคลับจะยืนรออยู่ด้วย ผมต้องย้ำเธอหลายครั้งว่านิฌานโคตรจะแฮปปี้กับการได้ไข่ไก่หมักผมถึงยอมกลับ
ตอนขึ้นบันไดเลื่อนผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาซูมดูรูปที่ถ่ายไว้ แม้จะเบลอไปสักนิดแต่พอเห็นเค้าหน้าและลักษณะการแต่งกาย ซึ่งเหมือนกับ...เฮ้ย คล้ายกับคนที่เพิ่งเดินผ่านผมเลยไม่ใช่เหรอ!!
ผมยกโทรศัพท์ขึ้นเทียบ พบว่าชายตรงหน้าแม้จะเอาที่คาดปากออก ดึงฮู้ดลง แต่ก็เป็นเสื้อตัวเดียวกันแน่ รูปร่างก็ใกล้เคียง แถมยังส่อพิรุธ เดินเลียบระเบียงชั้นสองเพื่อเหล่มองชั้นล่างเป็นระยะ พอเห็นนักข่าวยังดักรอนิฌานอยู่ก็คลี่ยิ้มมุมปากกึ่งสาแก่ใจ ฮึ่ม เจ้าคนร้าย แม้จะไม่ฟันธง แต่ผมมั่นใจกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ว่าใช่แน่
ผมค่อยๆ ย่องไปด้านหลังชายคนนั้นหาจังหวะประชิดตัว แต่เขากลับหันกลับมามองพอดี ทันทีที่เราสบตากัน อีกฝ่ายก็สะดุ้ง จากนั้นก็...วิ่งหนี!!
ชัดเลย หนีผมซึ่งเป็นผู้จัดการนิฌาน คนร้ายตัวจริงแน่นอนแล้ว!!
ถ้าเป็นซีรีส์เช็กเมท ฉากไล่ล่านี้ต้องเปิดเพลงเร้าอารมณ์ให้ลุ้นระทึก แต่ในความเป็นจริงมีแต่เสียงคนร้องตกใจเมื่อถูกวิ่งชนสะเปะสะปะ ผมนึกโทษขาสั้นๆ ของตัวเอง เพราะระยะห่างไม่ยักจะร่นสักที แถมคนคนนั้นยังวิ่งลงบันไดหนีไฟ...ทำให้เสียงฝีเท้าดังก้องโดยมีเพียงเราสอง และเมื่อตามกันจนสุดบันไดแล้ว ภาพที่ปรากฏตรงหน้าเมื่อเปิดประตูก็คือลานจอดรถ
เสียงแตรดังสนั่นเมื่อผมเกือบจะโดนรถเฉียดชน ชั้นล่างสุดของห้างช่วงวันหยุดมีรถเข้ารถออกตลอดเวลา ไม่เหมาะกับการวิ่งไล่ล่าเอาซะเลย ใจหนึ่งผมนึกอยากตามต่อ แต่หลังโดนบีบแตรครั้งที่สองก็ไม่กล้าเสี่ยง พอดีกับโทรศัพท์ดังแทรก...
จริงสิ โทรศัพท์!
เมื่อตามต่อไม่ได้ผมก็ยกโทรศัพท์บันทึกวีดีโอ จนเมื่อเงาร่างนั้นวิ่งขึ้นบันไดในส่วนของลานจอดรถหายไป ผมก็ค่อยมีแก่ใจกดรับสายที่โทรซ้ำอีกหลายครั้ง
“พี่ฌาน ผมเจอคนร้ายแล้ว!” พูดไปก็หอบไป ผมวกกลับมาในห้าง ขึ้นบันไดเลื่อนชั้นสองเพื่อไปเอาเสื้อสำรองตามจุดประสงค์เดิม ไม่วายหันซ้ายหันขวาเผื่อเจอแจคพอตอีก แต่หมอนั่นคงไม่โง่วนเวียนอยู่ในลานจอดรถหรอก ป่านนี้น่าจะวิ่งออกนอกห้างถึงจะถูก “แต่เขาหนีไปแล้ว...”
(( น้องเจเป็นอะไรรึเปล่า! พี่ได้ยินเสียงเอะอะตรงชั้นสอง เห็นลือว่ามีคนวิ่งไล่กันไปทางบันไดหนีไฟ ลามไปถึงลานจอดรถชั้นล่างสุด ))
“เอ่อ...” สังหรณ์บางอย่างผุดขึ้นทันที หากยอมรับต้องโดนบ่นแน่นอน ผมเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากถูกเค้นคอผ่านโทรศัพท์ “เดี๋ยวคุยกันนะครับพี่ฌาน”
...แต่โดนจ้องเขม็งต่อหน้าก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่
ผมยิ้มแห้งให้นิฌานเมื่อส่งเสื้อสำรองให้เขาเปลี่ยนหลังวกกลับมาที่ชั้นหนึ่ง ดาราชื่อดังไม่พูดไม่จา เหมือนรอให้ผมสารภาพผิดเองยังไงยังงั้น
แต่ผมไม่ผิดสักหน่อยนี่!
“ผม...เอ่อ...ไปขอดูกล้องวงจรปิดห้างก่อนนะครับ” เรื่องคนร้ายยังคาใจ ผมกะขอดูกล้องวงจรปิดช่วงเทไข่สักหน่อย
“พี่ไปด้วย”
นิฌานลุกตามทันที น้ำเสียงนิ่งเรียบแฝงความกดดัน ไม่ยอมให้ปฏิเสธจนผมได้แต่เดินนำไปหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ก่อนจะคึกเมื่อเห็นเงาร่างคุ้นตาเคลื่อนไหวในกล้องวงจรปิด ต้องขอบคุณโทรศัพท์สมัยนี้ที่เมื่อถ่ายแล้วมีบันทึกวันเวลาอย่างชัดเจน จึงสามารถเจาะจงช่วงที่ต้องการได้ทันที
น่าเสียดาย เพราะภาพจากกล้องวงจรปิดเห็นไม่ชัดนัก แต่มีก็ยังดีกว่าไม่มี อย่างน้อยก็เห็นว่าคนร้ายยืนรอตั้งแต่ช่วงเริ่มงานแล้ว จนเมื่อนิฌานกับโมจังให้สัมภาษณ์จบ รอกลุ่มคนแออัดเริ่มแยกย้าย เขาก็ยกถุงหิ้วจากซูเปอร์ของห้างขึ้นแล้วเทไข่ลงมาหลายสิบใบ!
ผมยกโทรศัพท์อัดวีดีโอจากหน้าจอนั้นอีกต่อเพื่อนำไปแจ้งความ เห็นเค้าความคืบหน้าก็อดยิ้มดีใจไม่ได้
“ขอดูภาพตรงลานจอดรถชั้นล่างด้วยครับ”
ก่อนจะสะดุ้งวาบ หุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อนิฌานเอ่ยกับเจ้าหน้าที่ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกชวนเสียวสันหลังวาบๆ
แล้วฉากการไล่ล่าประหนึ่งซีรีส์เช็กเมทก็ปรากฏ ผมถึงกับได้ยินเสียงกัดฟันกรอดๆ จากคนข้างกายเมื่อเห็นผมหวิดโดนรถชนสองครั้ง ในมือเขาถือโทรศัพท์บันทึกภาพ แต่เป็นคนละจุดประสงค์กับผมโดยสิ้นเชิง...
“ขอบคุณครับ”
เมื่อต่างได้สิ่งที่ต้องการ ผมกับนิฌานก็ขอตัวแล้วเดินกลับไปที่รถ ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น ชวนหนาวๆ ร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก
จนกระทั่งนั่งในรถแล้วปิดประตู นิฌานก็เปิดประเด็นทันที
“พี่จะส่งคลิปเมื่อกี้ให้แม่น้องเจ”
“ไม่ได้นะครับ!” ผมร้องเสียงหลง เกิดแม่ผมเห็นเข้าต้องลงโทษโดยการทำอาหารผักตลอดอาทิตย์แน่ๆ แค่คิดภาพเขียวๆ ผมก็ยี๋แล้ว ไม่เอานะไม่เอา
“งั้นส่งให้จิตริน”
“นั่นก็ไม่ได้!” ไม่อยากจะนึกภาพพี่จิคนดีเลย ครอบครัวทองคำดีแสนจะทะนุถนอมลูกคนเล็ก โดยเฉพาะพี่ชายที่ห่วงความปลอดภัยของน้องชายมาก หากดูคลิปนั้นล่ะก็...ผมต้องโดนพี่จิเทศน์สามวันสามคืนไม่รู้จบ! แถมยังมีแต่น้ำไม่ค่อยมีเนื้อด้วย! เป็นบทลงโทษที่น่าสยองที่สุด!!
“ทำไมถึงให้ดูไม่ได้ครับ” นิฌานถามผมเสียงเรียบ ชวนกดดันจนผมเผลอหลบตาไม่กล้าสู้หน้า “เพราะน้องเจรู้ว่าที่ทำมันไม่ดีใช่มั้ย”
“ไม่เชิงว่าไม่ดี แต่แค่มัน...อันตราย”
“อ้อ รู้ด้วยเหรอครับว่าอันตราย” นิฌานไล่ต้อนจนผมเหงื่อตก เพิ่งฉุกใจว่าบ้าบิ่นเกินไปจริงๆ เกิดคนร้ายมีอาวุธขึ้นมาล่ะ เกิดรถวิ่งเร็วจนเบรกไม่ทันล่ะ ชีวิตผมกับการไล่จับคนร้ายไข่ไก่ มันคุ้มกันแล้วเหรอ
“ภาพน้องเจก็ถ่ายแล้ว กล้องวงจรปิดก็มีเป็นหลักฐาน สิ่งที่เราควรทำคือนำทั้งสองอย่างนั้นไปแจ้งความ แล้วปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ” นิฌานเอ่ยเสียงดุ วางมาดเป็นผู้ปกครองสั่งสอนเด็ก แม้ตลอดมาเขาจะยอมลงให้ผม แต่ก็ใช่ว่าเขาจะยอมให้ทุกอย่าง เหมือนที่ผมแม้จะชอบตัดบทเขา แต่ก็ไม่กล้าโต้เถียงออกมาในสถานการณ์แบบนี้
“ผม...ขอโทษครับ” เลยก้มหน้ายอมรับผิดแต่โดยดี
“ถ้าน้องเจลืมคิดถึงตัวเอง ก็คิดถึงคนรอบตัวให้มากๆ” แต่นิฌานยังพูดต่อด้วยสีหน้าที่ไม่ยักจะดีขึ้นเลย ผมเหลือบมองแล้วก็หลุบตาอีกครั้ง อดสงสัยไม่ได้ว่าที่ทำไปแม้อันตราย แต่เขาต้องโกรธกันขนาดนี้เลยเหรอ คนหน้ายิ้มที่มักเออออเข้าข้างกันเสมอจู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นคนละคน รับมือไม่ถูกจริงๆ “เข้าใจมั้ยครับ”
แถมยังย้ำเสียงแข็งอีกต่างหาก
“ครับ...” ผมรับคำเสียงเบาหวิว ในฐานะลูกคนเล็กที่โดนประคบประหงมให้อิสระตามใจทุกอย่าง สถานการณ์โดนมองเค้นด้วยสายตาคาดโทษเจือกรุ่นโกรธแบบนี้เพิ่งจะเคยเจอเป็นครั้งแรก
พลันนิฌานถอนหายใจเฮือก ก่อนจะวางมือแปะบนหัวผม
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิน้องเจ พี่เตือนเพราะเป็นห่วงนะ”
“ก็พี่ดุผมอ่ะ...” ผมอุบอิบ น้ำเสียงเบาปานกระซิบ
“โอ๋ๆ”
“ทำหน้าน่ากลัวด้วย”
“โอ๋ๆ”
“ขู่ผมอีก”
ยิ่งพูดเสียงผมก็ยิ่งเบา ก่อนจะช้อนตามองอย่างน้อยอกน้อยใจ
“พี่ฌานคนใจร้าย...”
ปกติเวลาหาว่าเขาใจร้าย นิฌานจะยิ้มขัน แต่ครั้งนี้มาแปลก เพราะเขามือไม้อ่อนยวบหมดเรี่ยวหมดแรง คนที่เก๊กหน้าขรึมมาตลอดคล้ายจะละลายคาเก้าอี้ไปแล้ว
“พี่ฌาน?”
“อะแฮ่ม เสียเวลามากแล้ว ไปทำงานกันเถอะครับ” พลันนิฌานเก๊กเสียงขรึม สีหน้าอ่อนลงจนชวนให้ใจชื้นขึ้นจม ผมรีบกลับมาตั้งสมาธิพร้อมทำงานอีกครั้ง จดจ่อกับกาขับรถ แม้หางตาจะเห็นแวบๆ ว่าคนข้างตัวลูบหน้าอกตัวเองไม่ยอมหยุด
พร้อมกระซิบเสียงเบาหวิว
“หวิดใจจะวายแล้วสิเรา”
เดี๋ยวๆ คนที่เกือบโดนรถชนจนใจหายวาบ แล้วยังโดนเขาข่มจนกลัวแทบตายมันผมต่างหาก!
------------------
งื้อ น้องเจ ฮือ บ้าเอ๊ย น้องเจ จะใจวายตามนิฌานแล้ว T[]T
มาตัดพ้อเสียงอ่อนงุ้งงิ้งอะไรขนาดนั้นค่ะน้องขา ใจอิแม่ไม่ค่อยจะดี ถึงกับต้องขอถังออกซิเจนมาสูดต่อชีวิต อะเฮื้อ เด็กอะไรพูดคำว่าใจร้ายได้ชวนทำลายล้างสุดๆ
#น้องเจที่น่าลัก
เพจนักเขียนที่ขอเครื่องปั้มหัวใจด่วน! Twitter
หัวข้อ: {{ Just U,Not US }} เมื่อผมเป็นผู้จัดการดารา -(ตัวอย่าง)ตอนพิเศษ:เกมเศรษฐี P.25 (อ่าน 144844 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก