( จบแล้ว ) Throw UP #ผับชั้นสาม :: {ตอนพิเศษ: up! 31-12-62} #หน้า 58
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ( จบแล้ว ) Throw UP #ผับชั้นสาม :: {ตอนพิเศษ: up! 31-12-62} #หน้า 58  (อ่าน 502450 ครั้ง)

ออฟไลน์ catka12

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 578
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-0
 :katai1: สู้ๆนะ...ทั้งคู่เลย....  :ruready

ออฟไลน์ SHmnex

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 63
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
เข้าใจความรู้สึกของอาฟ. และการที่เมดต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็อึดอัดมากแล้ว
ตัวเองเป็นโลกทั้งใบให้กับอีกคนมันยิ่งใหญ่มากเลยนะ

เป็นกำลังใจให้สู้ๆแล้วผ่านเรื่องร้ายๆนี้ไปให้ได้นะ

ออฟไลน์ kunt

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 700
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +42/-1

ออฟไลน์ klaew

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1237
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-2
เรียนรู้แล้วเติบโตน้าาามินเมด
สนใจแค่คนของเราก็พอเนอะ

แอบตงิดเรื่องจิง น่ากลัวจะเสร็จบิน อย่านะ อย่าเลย

ออฟไลน์ Chatcha

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 717
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-0
เรื่องจิง จะเสร็จใครก็ได้ ขออย่าเป็นแก้งค์ Throw UP เลยละกัน

แบบว่า ไม่อยากให้เมดรู้สึกไม่ดีถ้านังจิงต้องมาอยู่กลุ่มนี้ด้วยอ่ะ

ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
พูดเลยว่าเรท  ทีมพี่อาฟ


ถึงพี่อาฟจะปากหมา


แต่พี่อาฟก็ชัดเจนนะจ๊ะ

ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
รู้สึกถึงความอึดอัด อึมครึม :hao5:

ออฟไลน์ akashita

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
ไม่ใช่ว่า จิงก็โดนบินไปอีกคนอะ เป็นห่วงจริงๆ
และบินจะมาทักเมดอีกทำไม ทำเอาไว้ขนาดนี้แล้วแท้ๆ ไม่มีสำนึกเล๊ยยย
หรือตอนนี้เกิดมาเสียดายขึ้นมาอีก เฮอะ!!!

พี่อาฟ ลงโทษน้องเมดโดยการไม่คุยมาทั้งวันขนาดนี้แล้ว ก็สงสารน้องเมดบ้างนะ คืนดีได้แล้ว

ออฟไลน์ labelle

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2664
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-0
อาฟ ดราม่าคิงมาแล้ว รักมากเจ็บมาก
โลกทั้งใบคือเมด รักมานาน รักมาตลอด
ไม่คิดจะมีโอกาส วันนี้คว้าไว้ได้ แต่ก็มีระแวงบ้าง
และสุดท้ายเวลานี้ก็ตอกย้ำ ความเข้าใจนั้น เจ็บไปอีก

เมดไม่ผิดที่อยากจะเอาคืน แต่ก็นั่นแหละ
ความคิดชั่ววูบ มันแปบเดียวจริง ๆ ไม่ทันคิดมากหรอก

คุยกันในรถตอนไปส่งเรียน ยังเจ็บไม่เท่า
คุยกันตอนขอห่างเลย เมดพูดแบบนี้ คืออึดอัด
แต่เมดลืมว่าอาฟฝังใจ และเจ็บไม่ต่างกัน

โอ๊ยยยยย บอกเลยตอนนี้สงสารอาฟมากค่ะ

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
รอตอนต่อไป~

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3066
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
คำพูดพี่อาฟ บอกได้คำเดียวว่า เฉียบบบบบ

ออฟไลน์ EoBen

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3306
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-6
จิง รอยนั้น หวังว่าจะไม่เกี่ยวกับบินนะ

คือนี่จะไม่สะใจยีนเลย

แต่แมร่งจะโคตรพีค คือแมร่งจะเอาทุกคนรอบตัวเลยหรือยังไง

ออฟไลน์ Aoya

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 906
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-3
อาทิตย์นี้จะมามั้ยน้อออ รอพี่อาฟกับน้องเมดอยู่น้าาา  :katai5:

อยากให้ดีกันไวๆ  :mew6:

ออฟไลน์ patwo

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 989
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +932/-27
ตอนที่ 43

น้ำตาซึมผ่านเสื้อลงมาตรงช่วงไหล่ ความเปียกที่แผ่กระจายเป็นวงนั้น มองด้วยตาอาจจะเห็นแค่วงกลมขนาดกลางนั้นอยู่แค่บนเสื้อ แต่ความจริงมันกลับขยายวงกว้างจนกัดกินใจผมไปหมด  เสียงสะอึกสะอื้นยังคงไม่จางหายไป มันยังคงดังก้องอยู่ภายในรถแคบๆนี้

ครั้งล่าสุดที่เมดร้องไห้อย่างหนักขนาดนี้ เท่าที่จำได้ คือตอนที่มันบอกตัดขาดกับคนรักเก่าด้วยความกล้าหาญทั้งที่ใจยังเจ็บช้ำ แต่ครั้งนี้ดูเหมือนมันจะร้องไห้หนักกว่าครั้งนั้นหลายเท่านัก

“ ขอโทษอาฟ กูขอโทษ กูจะไม่ทำอีก จะไม่ทำอีกแล้ว ขอโทษนะ ขอโทษที่ ที่ อึก ที่ทำให้มึงเสียใจขนาดนี้ ขอโทษ กูขอโทษนะ กูไม่ได้ตั้งใจ ต่อไปนี้กูจะคิดให้มากกว่านี้ จะไม่คิดอะไรเอาแต่ใจแบบนี้อีก ฮือๆ ” ประโยคที่ฟังดูวกวนและไม่ได้ศัพท์อะไรนั่นถูกพูดออกมาทั้งน้ำตาที่ไหลไม่มีหยุด

หัวใจมันว่างเปล่า ผมรู้สึกสับสน ภายในใจนี้ไม่ต่างอะไรกับกล่องสี่เหลี่ยมที่ถูกอัดแน่นไปด้วยชิ้นส่วนของความรู้สึกที่แตกต่างกัน มันเป็นทั้งคนรักที่ไม่อยากให้เสียใจ และเป็นความเสียใจที่เกิดจากคนรัก

“ ขอโทษ ” ผมเอ่ยบอกคนในอ้อมกอดออกไปอย่างงั้น อยู่ๆปากก็พูดออกไปแบบนั้นเมื่อได้นิ่งเงียบแล้วคิดถึงอะไรหลายอย่าง ราวกับเป็นจิตใจที่สั่งให้ทำไม่ใช่สมอง “ ขอโทษที่ตอนนั้นบอกว่ามึงไม่รักกู ทั้งๆที่จริงมึงก็รัก ”

แต่แค่ในความรัก ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรู้สึกมากกว่าอยู่แล้ว  ทุกอย่างมันเลยออกมาในรูปแบบที่กำลังเป็น

 ‘ ก็เสือกเลือกอยู่ในตำแหน่งนี้เองจะโทษใคร ’ 

ตำแหน่งที่รักมากกว่า และ ให้ไปมากกว่า สุดท้ายก็ต้องเจ็บมากกว่า นั่นคือสัจธรรม

เมดเองก็ไม่ได้ขอ ว่าอยากจะมาเป็นโลกทั้งใบของผม ไม่เคยพูด ว่าอยากจะมีความสำคัญที่สุดในชีวิต ไม่เคยแม้จะบอกว่า ต้องรักเค้ามากที่สุดและต้องให้เค้าทุกอย่างในสิ่งที่ผมมี เมดไม่เคยบอกอะไรแบบนั้น มีแค่ผมเองที่เลือกจะให้เค้าไป ให้ไปโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ร้องขออะไรทั้งนั้น ให้จนบางทีก็ลืมไปว่า ในความรัก คนที่รักมากกว่าไม่ใช่ผู้ชนะ แต่เป็นแค่คนเจ็บมากกว่า และ อ่อนไหวมากกว่า ไม่ว่าจะเจอกับปัญหาอะไร

‘ มึงไม่ผิดอะไรแล้วเมด ไม่ต้องร้องไห้ มึงขอโทษกูแล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว จากนี้ไปก็ไปพิสูจน์กันอีกทีในอนาคต ส่วนความเสียใจที่มันยังหลงเหลืออยู่ตอนนี้ มันเป็นความผิดของกูเองมากกว่า กูผิด ที่กูรักมึงมากเกินไป ’ 

กอดรัดร่างในอ้อมกอดนั่นแน่นขึ้นในตอนที่คิดถึงประโยคนี้ ก็ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายขอโทษ ผมไม่ได้โกรธอย่างที่ตัวเองพูด แต่ผมแค่ยังรู้สึกเจ็บ กับสิ่งที่มันเกิดขึ้น และเพราะมันยังเป็นแบบนั้น เลยทำได้แค่เงียบ ผมไม่ได้อยากยิ้ม ไม่ได้อยากจะหัวเราะ หรือแม้แต่พูดอะไร แค่อยากจะปล่อยให้เวลามันผ่านไป ผมคิดว่าอะไรมันคงดีขึ้นเอง แต่นั่น คงเป็นความอึดอัดของเมด

มันไม่แปลกอะไรหรอก เพราะทุกคนก็ย่อมต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เมื่อเราทำให้คนที่รักเสียใจ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ก็ไม่มีใครอยู่เฉยๆได้ทั้งนั้น ต่างคนก็ต่างพยายามทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมเข้าใจทุกอย่างนั่นดี อยากจะลืมมันไปเหมือนกันกับความรู้สึกที่ยังคงเสียใจอยู่แบบนี้ แต่เพราะมันยังอยู่ ทำยังไงก็ไม่หายไป จนผมคิดขึ้นมาได้ว่า ‘ หรือบางทีเราควรพักก่อนสักพัก ’ เหมือนอย่างที่เมดบอกว่า ‘ ขอกลับบ้านได้มั้ย ’ กลับไปนั่งพักในที่ที่สบายใจสักหน่อย เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น

“ อาฟ ”

“ อยากกลับบ้านจริงๆมั้ย ” ผมถามคนที่เอ่ยเรียกชื่อกัน เมดดึงตัวเองออกจากช่วงไหล่ แววตาเรียวที่เคยยิ้มกว้างให้ผมมันบวมแดงเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เอื้อมมือไปลูบหัวอีกฝ่ายนึงเบาๆ ผมไม่ได้อยากจะทำในสิ่งที่คิดหรอก ไม่อยากจะให้มันห่างตัวด้วยซ้ำ ผมกลัวเมดคิดมากเมื่อต้องอยู่คนเดียว แต่ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วมันแย่ งั้นจะดีกว่ามั้ยถ้าต่างคนต่างคนลองกลับไปอยู่กับตัวเองสักชั่วโมงสองชั่วโมงหรือมากกว่านั้น

บางทีชิ้นส่วนที่มันไม่ลงล็อกตอนนี้ เมื่อนั่งพักให้ความคิดมันตกตะกอน ทั้งผมทั้งเมดอาจจะกลับมาต่อกันติดได้เหมือนเดิม เพราะเราก็ไม่ได้ปล่อยมือ แค่คลายความแรงของการดึงเชือกที่เรากำลังจับอยู่คนละฝั่งนั่นลง เพื่อให้เราได้นั่งคิดอะไรบ้าง

“ หมายความว่ายังไง ” เมดถามเสียงสั่น แววตาของมันวูบไหวไปกับความรู้สึกที่เดาทางคนอย่างผมไม่ออก “ ไม่ได้หมายความว่าจะเลิกกันใช่มั้ย ”

“ ใจเย็นก่อน ” ผมบอกมันก่อนจะจ้องลงไปในแววตานั้น “ มึงบอกอยากจะกลับบ้านไม่ใช่เหรอ ถ้ามันดีกว่าการอยู่กับกู งั้นก็กลับ กูจะพามึงไปส่งเอง ”

ในรถนั้นเงียบไป เป็นหลากหลายความรู้สึกของเราที่เกิดขึ้นภายในนาทีสั้นๆนั้น ผมเองก็ไม่อยากจะให้มันรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ ไม่อยากจะให้มันเครียด ร้องไห้ หรือฝืนทนอึดอัดอยู่กับผม คนที่ยังไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้นในตอนนี้  มันมีแต่จะยิ่งทำให้ทุกอย่างของเราแย่ลงเรื่อยๆ

เรื่องบางเรื่องควรยอมรับว่าคือปัญหา ดีกว่าดึงดันจะไปต่อด้วยความรู้สึกดื้อดึงไม่ยอมรับ ทั้งๆที่ยังไร้ทางออก

“ มึงว่ามันดีมั้ย ” ผมเอ่ยถาม เพราะอยากให้มันรู้สึกว่านี่คือเรื่องของเรา ที่ต้องตัดสินใจด้วยกันไม่ใช่ความคิดของใครคนใดคนนึง

“ กูไม่รู้ ” เมดส่ายหน้าไปมา “ กูแค่อยากจะให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ทั้งๆที่กูเองก็รู้ว่ามันยากที่จะทำให้เราเป็นแบบนั้นภายในเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมง  กูมันคนเห็นแก่ตัวกูรู้ กูเอาแต่ใจกูก็รู้ แต่ว่าอาฟ มึงจะหายไปนานมั้ยวะ แล้วจะกลับมาใช่มั้ย ”

“ กูไม่เคยหายไปไหน ” ถอนหายใจออกมาตอนที่มองสบกับแววตานั้น

ตั้งแต่ที่เราเจอกันจนถึงตอนนี้ ผมไม่เคยหายไปไหนไกลจากเมด เหมือนอย่างที่เมด ก็ไม่เคยหายไปไหนไกลจากใจของผม ทั้งๆที่เคยคิดว่าลืมไปแล้ว แต่พอมาเจอกัน ผมถึงรู้ว่าภายในใจ เมดก็ยังอยู่ตรงนั้น ตรงที่หลังโรงเรียน เหมือนในวันที่เราเจอกันครั้งแรก ไม่เคยหายไปไหน 

“ แต่กูไม่อยากจะให้มึงรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้อีก ขอโทษที่บอกว่ามึงเป็นเด็กที่เอาแต่หนีปัญหา แต่กูมานั่งคิดว่าถ้าเราดึงดันที่จะอยู่ด้วยกัน แต่กูก็ไม่มีอารมณ์จะพูดคุยเล่นๆกับมึงเหมือนเดิม ไม่มีอารมณ์จะยิ้มกับมึง หรือคุยกับมึง กูว่าเราควรห่างกันสักพักก่อนอย่างที่มึงบอกก็น่าจะดีกว่า เผื่อจะคิดอะไรได้มากขึ้น ”

“ ไม่เลิกกันนะ ” มันถามย้ำด้วยความกลัวที่อยู่ในใจ เมดเอื้อมมือมาจับมือของผม มันบีบแน่นเท่ากับความรู้สึกที่ตัวเองกำลังรู้สึกก่อนจะก้มหน้าลง “ ตอนแรกกูคิดว่ามันอึดอัด เลยอยากจะห่างกันสักพัก กูคิดว่าตัวเองอยากจะไปนั่งพักสักสองสามชั่วโมงแล้วค่อยกลับมาสู้ใหม่  แต่พอมึงบอกจะห่างจริงๆ กูกลับรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูกเลยวะ ”

“ เมด ”

“ ก็ตั้งแต่ที่เราคบกันมา ไม่ว่าเราจะมีปัญหาอะไรกัน มึงไม่เคยปล่อยกูให้ห่างจากมึงไปไหนเลยสักครั้ง แต่พอตอนนี้กูมานั่งฟังมึงบอก ว่างั้นก็ลองถอยไปพักดู กูรู้นะว่ามันคือทางที่ดีที่สุด เราตอนนี้คือต้องถอยออกมาก่อนเพื่อให้ทั้งมึงแล้วก็กูได้คิดอะไรเงียบๆ แต่มันก็อดกลัวไม่ได้เลย ไม่รู้ทำไม คงเพราะกูผิดด้วยมั้ง ก็กูทำผิดกับมึง กูเลยกลัวว่ามึงจะไม่กลับมาอีก ”

ดึงมือที่ถูกกุมนั้นออก ผมเอื้อมไปประคองใบหน้าที่ก้มอยู่นั้นให้เงยขึ้นมา แววตาที่แดงก่ำ หน้าตาของอีกคนมีแต่คราบน้ำตาที่ดูแทบไม่ได้ ผมเผลอยกยิ้มเล็กๆกับตัวเองเพราะคิดอยากจะพูดออกไปว่า ‘ ถ้ามึงรู้ว่ากูรักมึงมากขนาดไหน มึงจะไม่กลัวอะไรแบบนี้เลย ’ แต่เพราะมีหลายอย่างที่มึงยังไม่รู้ เลยทำให้มึงกลัวแบบนี้

จูบลงไปที่แก้มข้างนึง ก่อนจะย้ายไปจูบที่อีกข้าง ผมไล่ลงต่ำมาจูบที่ริมฝีปากโดยไม่พูดอะไรสักคำ อ้อมแขนนั้นกอดเมดไว้แน่น แน่นจนรู้สึกว่าอีกคนคงจะอึดอัด แต่ผมแค่อยากจะบอกมันด้วยจากทั้งการกระทำและคำพูดเพื่อให้อีกคนมั่นใจ

“ จำไว้ว่าสิ่งที่มึงคิด มันจะไม่มีทางที่จะเกิดขึ้น ” 

เพราะกูมั่นใจในตัวเองมาก ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหน สุดท้ายกูก็ยังรักแค่มึง

ผละออกจากอีกคนหลังจากที่พูดจบ เมดถอนหายใจออกมาในตอนนั้นมันจ้องมองผมอยู่นานก่อนจะดึงตัวเองเข้ามากอดอีกครั้ง จูบลงที่ริมฝีปากของผมก่อนจะดึงตัวเองไปนั่งนิ่งที่เบาะรถเหมือนเดิม ราวกับจะบอกกันว่ามันพร้อมแล้วสำหรับการตัดสินใจที่ต่างฝ่ายจะไปห่างกันไปพักก่อนของเรา แต่ถึงอย่างงั้นสองมือขาวก็ยังกำเข้าหากันไว้แน่น

เมดไม่ใช่คนเข้มแข็งอะไรผมรู้ดี แม้ในตอนนี้มันก็ยังกลัวในสิ่งที่คิดและบอกกันเมื่อครู่ แต่ถึงอย่างงั้นมันก็ไม่ได้อ่อนแอ ถึงขนาดไม่ฟังเหตุผล เมดรู้ดีว่าตอนนี้ระหว่างเราควรทำอะไรสักอย่าง แล้วในตอนนั้นผมก็เอื้อมมือไปจับมือขาวนั่นไว้ บีบมันแน่นอยู่สักพักก่อนจะปล่อยออก แล้วเปลี่ยนมาจับเกียร์ ขยับมันเพื่อให้รถออกตัวเคลื่อนไปข้างหน้า

ในระยะทางไกลที่ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยหรือเสียงหัวเราะเหมือนอย่างเคย เราไม่แม้จะเปิดเพลง แต่กลับปล่อยให้ความเงียบดึงเราให้จมลงไปกับความคิดที่ไม่มีเสียงใด ผมจอดลงที่หน้าคอนโดของเมด เกียร์ถูกขยับเปลี่ยนเป็นจอดนิ่ง เบรคมือที่ดึงขึ้นส่งสัญญาณบอกกับคนข้างตัวผมว่า ‘ ได้เวลาลงไปแล้ว ’ แต่ถึงอย่างงั้นเราก็ยังเงียบให้กัน แล้วก็นั่งนิ่งอยู่แบบนั้นไม่ไปไหน

บางทีความเงียบคงเป็นสิ่งดีที่สุดแล้วในตอนนี้ ไม่ต้องมีคำพูดอะไร เพราะไม่ว่าจะประโยคไหนก็ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจนี้ เพราะเราต่างก็รู้ดีว่าไม่มีใครที่ไม่เสียใจ

ผมเอื้อมมือไปจับมือของเมดที่วางนิ่งไว้บนตักนั้น เมดเองที่ก็เอื้อมมือมาจับมือของผม เราออกแรงบีบมือของกันและกันส่งผ่านกันเป็นคำพูดที่อยากเอื้อนเอ่ยทั้งหมด มันเป็นทั้งความรู้สึกรัก ความรู้สึกกลัว และความรู้สึกที่ไม่อยากจะให้ไปไหน เป็นความเสียใจที่รู้ว่าเพราะมันไม่มีทางเลี่ยงแล้ว และนี้คือทางที่ดีที่สุด

เรานิ่งเงียบอยู่นาน นานจนต่างฝ่ายต่างค่อยๆคลายมือที่บีบกันนั่นลง เมดปล่อยมือข้างนึงจากมือของผม มันเอื้อมไปเปิดประตู ก่อนจะลุกเดินออกไปจากรถโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เสียงประตูที่ปิดลง คือเสียงที่ดังที่สุดในตอนนั้น ผมไม่แม้จะหันไปมองข้างตัว ไม่แม้จะดึงมือตัวเองที่วางอยู่บนเบาะออกจากที่ที่อีกคนเคยกุมมันไว้ ความรู้สึกทรมานของการไม่มีกัน พุ่งเข้าชนรวดเร็วเพียงแค่วินาทีถัดมาหลังจากได้ยินเสียงนั้น

น่าแปลก ที่น้ำตาของผมไหลออกมาช้าๆ อย่างไม่รู้ตัว เผลอหันไปมองข้างตัวนั้นที่มีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีเมดอีกแล้ว เค้าเดินออกไปแล้ว แต่ทุกอย่างยังคงแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำ

ภาพที่อีกคนนั่งมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ส่งยิ้มให้กับสรรพสิ่งรอบตัว แล้วก็หันมายิ้มให้ผมพลางชี้ชวนดูบางสิ่งที่สนใจ ทุกอย่างราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ ทั้งๆที่ตลอดทั้งวันนี้ไม่ได้มีอะไรแบบนั้น แต่มือที่เราเอื้อมจับกันนั้นยังคงรู้สึกอุ่นอยู่ ผมกำมือข้างนั้นของตัวเองเบาๆ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา หน้าจอที่ปลดล็อกฉายภาพคนที่นั่งข้างกันแล้วเอียงยิ้มมาให้ ตรงหน้าจอเมนูที่แอบตั้งเอาไว้ 

ผมเผลอยิ้มให้ภาพนั้น ก็จริงอย่างที่ใครบางคนบอก สำหรับคนบางคน จากเราไปได้แค่ตัว เพราะเค้ายังคงอยู่เสมอในความทรงจำ เหมือนภาพถ่ายของเราในวันเก่า ที่ความรู้สึกในรูปนั้นมันจะยังคงเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงไป

และนี่ คือ การไม่มีกันและกัน
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึก ว่ามันเศร้าขนาดนี้

หย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาภายในห้องที่มืดมิด ไม่รู้ว่าระยะทางจากคอนโดเมดกลับมาที่คอนโดของผมคันเร่งที่เหยียบนั้นมันมีอัตราเร่งเท่าไหร่ ผมไม่ได้มองเข็มที่เหวี่ยงไปมาอยู่บนหน้าจอนั่น รู้แค่ว่าไม่มีไฟแดงแยกไหนที่หยุดผมไว้ได้สักแยก ผมนั่งนิ่งอยู่นาน นานจนแสงแดดจากภายนอกสอดผ่านม่านเข้ามาจนทำให้ทั้งห้องสว่างขึ้นทันตา

ในสมองของผมว่างเปล่า มันไม่มีอะไรทั้งนั้นที่ควรคิด เพราะสิ่งเดียวที่มีคือหน้าของคนที่คอยอยู่ข้างกันมาตลอด ผมเผลอมองไปที่ครัว ปกติในช่วงเช้าที่มีเรียนอีกคนจะยืนชงกาแฟอยู่ตรงนั้น ใบหน้ายิ้มแย้มที่บทจะกวนตีนก็ต้องเอ่ยบอกว่า ‘ รำคาญ ’กันเป็นประจำ ทั้งๆที่ตอนนั้นผมเองก็ใจเต้นแรง

ครืน ครืน ครืน

สายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาปลุกให้ผมที่กำลังดำดิ่งลงสู่ความเศร้านั้นหันไปสนใจ หน้าจอฉายแสงสว่างของชื่อเพื่อนสนิท เจ เป็นคนโทรเข้ามา ผมเผลอถอนหายใจออกมา ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นเด็กวิวที่โทรไปหามัน แล้วบอกเล่าเรื่องของผมกับเมดให้ฟัง มันเลยโทรมาหาผม

“ ว่าไง ” ตอบปลายสายหลังจากที่กดรับ อีกฝั่งก็หัวเราะออกมา “ ถ้ามึงจะโทรมาเพื่อหัวเราะก็วางไป ”

“ อยากกินชีวาสรีกัลขวด 25 ปีในห้องมึงมีมั้ย ” ถอนหายใจออกมาก่อนจะมองไปที่เคาน์เตอร์ครัวแล้วเห็นว่ามันวางอยู่ขวดนึง

“ มี ”

“ อีกยี่สิบนาทีถึง ”

“ ใครอนุญาตให้มึงมา ”

“ เมด ” คำตอบสั้นๆนั้นชวนให้ผมขมวดคิ้ว “ เมื่อกี้เมดโทรมาหากู บอกให้ช่วยไปดูมึงหน่อย มันไม่อยากให้มึงอยู่คนเดียว เชี่ยเดย์มันก็ไม่อยู่ห้อง ”

“ คนอย่างมึงน่าจะปล่อยให้กูตายไป ”

“ ตอนแรกกูก็คิดอย่างงั้น เพราะถ้ามึงตายไอ้เมดมันก็โสดอีกครั้ง กูก็จะได้จีบต่อ แต่พอมาคิดว่า ยังไงกูก็มีเด็กวิวอยู่แล้ว พี่น้องจะขัดใจกันคงไม่ได้ คนดีอย่างกูเลยไปหามึงดีกว่า ปล่อยให้มึงตายได้ไง ใครจะจ่ายเงินเดือนกูจริงมั้ย ”

“ พูดมาก จะมาก็รีบมา ” ผมกดวางสายก่อนจะโยนมือถือลงที่โซฟาข้างตัว

นั่งอยู่แบบนั้นไม่นานประตูหน้าห้องก็เปิดออก ถือว่าโชคดีที่ผมเคยให้กุญแจห้องกับคีย์การ์ดของคอนโดนี้ไว้กับเจเผื่อเวลาฉุกเฉิน รอยยิ้มของเพื่อนสนิทยกยิ้มราวกับจะสมน้ำหน้า เจไม่ได้ทักผม มันเดินตรงไปที่ในครัว หยิบแก้วเหล้ามาสองใบพร้อมกับเหล้าที่อยู่บนตู้ มันทำเหมือนที่นี่คือบ้านตัวเอง

“ กินเป็นเพื่อนกูหน่อย กินคนเดียวเหงา ”

“ มึงไม่หลับไม่นอนหรือไง ” เจวางแก้วลงบนโต๊ะมันรินเหล้าให้ผมในตอนที่เอ่ยถาม

“ ถามตัวเองก่อนมั้ยว่าทำไมไม่หลับไม่นอน ” ยักคิ้วให้กันก่อนจะยื่นเหล้าให้ผมที่ก็รับมา เจดึงแก้วเหล้าขึ้นมาชนแก้วผมจนเกิดเสียง มันชูขึ้นก่อนจะกิน “ กูแค่นอนไม่หลับเลยอยากแดกเหล้าให้หลับสักหน่อย ”

“ เมดมันเป็นไง ” ผมหลุดถามในสิ่งที่อยากรู้ออกไป คนตรงหน้าก็เหลือบมองกัน “ กูหมายถึงน้ำเสียง ”

“ เหมือนไม่สบาย เสียงก็อู้อี้ตามประสาคนร้องไห้ ”

“ อื้ม ” รอบตัวเราเงียบลงอีกครั้ง ผมยกเหล้าในมือขึ้นมากินก่อนจะเปิดฝาขวดแล้วรินมันใส่แก้วอีกครั้ง ตอนนั้นเจที่มองผมอยู่นานก็เอ่ยถาม

“ ถามจริง ตอนนี้อาการเป็นไงบ้าง ” เหลือบมองคนถามอีกคนก็ขยายความ “ ทั้งมึงทั้งไอ้เมด ”

“ มึงเสือกอะไรวะ ” ผมบอกมัน “ ก็ไม่มีอะไรเพิ่มเติม เหมือนที่เล่าไปวันนี้ทั้งหมด ทุกอย่างมันก็มีแค่นั้น ”

“ เหรอวะ ” เจตอบรับแค่นั้นก่อนที่มันยกเหล้าขึ้นดื่ม “ แล้วทำไมมึงยังเป็นแบบนี้วะ เมดมันก็ขอโทษมึงแล้วไม่ใช่เหรอไง “

“ อื้ม ขอโทษแล้ว ”

“ แล้วทำไมมึงยังอยู่ในสภาพแบบนี้วะ มึงกับไอ้เมดนี่ยังไง ”

“ แล้วไอ้เมดมันบอกมึงว่าไง ” หันไปมองอีกคนที่ก็ถอนหายใจออกมา ผมเชื่อว่ามันต้องถามอีกฝ่ายมาแล้ว ไม่งั้นไอ้เจคงไม่มาที่นี่ แค่คำสั่งของไอ้เมด ไม่ได้ทำให้อีกคนแสดงความเป็นคนดีขนาดนี้ แต่เจต้องคิดแล้วว่าอาการผมคงหนัก มันเลยมา

“ บอกว่าห่างกันสักพัก ”

“ ก็ตามนั้น ”

“ กูพามันไปส่งที่คอนโด กูว่าห่างกันสักพักไปนั่งคิดอะไรเงียบๆน่าจะดี ” บอกแบบนั้นอีกคนก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับเสียงเกาหัวที่ก็คงหาความเข้าใจอะไรไม่ได้ในสิ่งที่เราสองคนกำลังเป็นอยู่ตอนนี้

“ จะห่างกันทำเหี้ยอะไรวะ ยิ่งห่างมันยิ่งดีเหรอวะ ไม่ใช่ยิ่งคิดมากเหรอสัดกูถามหน่อย ที่ไอ้เมดมันยังร้องไห้ก็เพราะห่างกัน แล้วมึงอยู่ในสภาพเหี้ยแบบนี้ก็เพราะห่างกันไม่ใช่เหรอวะ ”

“ ถ้าอยู่ใกล้ๆแล้วมันเหี้ย มึงจะให้มันอยู่กับกูทำไม ” ผมหันไปถามเพื่อน “ อยู่ใกล้กัน แสดงออกว่าเข้าใจกันทั้งๆที่ไม่ได้เข้าใจจริงๆ สุดท้ายทุกอย่างมันก็ยังเหมือนเดิม เลิกทะเลาะกันตอนนี้ ไม่พ้นสามเดือนก็คงทะเลาะกันเรื่องนี้อีก มันก็วนอยู่เหมือนเดิมซ้ำๆ แล้วเมื่อไหร่เรื่องนี้มันจะจบ ”

 “ มึงก็เลยห่างกันเพื่อมานั่งทำความเข้าใจ งั้นกูขอถาม มึงเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างมั้ย ” ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนสนิท ในตอนนั้นอีกคนก็แค่พูดขึ้น “ ให้อภัยเมดมันได้แล้วสัดอาฟ ”

“ ให้อภัยทำไม กูไม่ได้โกรธเมด ที่กูห่างกับมันตอนนี้ กูไมได้โกรธมัน ” ผมบอก อีกคนก็ชะงักเหล้าที่กินก่อนจะยกยิ้มแล้วหันมามองกัน เจคงคิดว่าสิ่งที่เห็นไม่ได้เป็นอย่างที่ผมพูด ผมที่กำลังหน้านิ่งอยู่ตอนนี้ มือที่กำลังจับแก้วเหล้าแต่ไม่ได้ยกมันขึ้นมาดื่มแต่อย่างใด ผมที่กำลังคิดว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไร “ กูไม่ได้โกรธเมด ” ย้ำบอกมันแบบนั้น “ กูเข้าใจทุกอย่างในสิ่งที่มันทำ ในสิ่งที่มันคิด กูรู้ว่ามันรักกูจริงๆถึงแม้มันจะตั้งใจถ่ายภาพพวกนั้นเพื่อจะอัพให้เพื่อนมันดู กูเข้าใจว่ามันเจ็บปวดในสิ่งที่เพื่อนมันเยาะเย้ยมัน กูเข้าใจทุกอย่าง กูไม่ได้โกรธ กูรู้ว่ามันขอโทษกูแล้ว ทุกอย่างไปดูกันในอนาคตว่ามันจะปรับตัวมั้ย แต่ถึงอย่างงั้นกูก็เจ็บ มึงเข้าใจมั้ยว่ากูกำลังเจ็บ แต่มันเพราะอะไรวะ มันเพราะอะไรกัน ทำไมกูยังเจ็บอยู่แบบนี้ เพราะกูรักมากเลยเหรอวะ  หรือเพราะกูคาดหวังอะไรจากมันวะ กูถึงยังเจ็บแบบนี้ กูคาดหวังว่าจะเห็นภาพของเรา คาดหวังว่าคำพูดนั้นจะหมายถึงกู แต่สุดท้าย ทุกอย่างมันไม่ใช่ เมดบอกรักกูเพื่อคนอื่น ” ผมหยุดหัวเราะก่อนจะก้มหน้าลง “ แม่งเหี้ยดี เหี้ยตรงที่ว่า กูตั้งคำถามกับตัวเองว่า ถ้าวันนั้นเพื่อนมันไม่เยาะเย้ย เมดจะอัพภาพคู่ของเรารึเปล่า แล้วคำตอบที่กูรู้สึก นั่นก็คือ ไม่ ”

“ สัดอาฟ ” เจนิ่งไปตอนที่พูดออกมาราวกับคำสบถในตอนที่ผมพูดจบ มันรินเหล้าให้ผม เป็นคำปลอบโยนที่ไม่ต้องพูดอะไรให้ยืดยาวกว่านั้น

“ กูไม่ได้โกรธมัน ทุกอย่างผ่านไปแล้ว แก้ไขเหี้ยอะไรไม่ได้ แต่กูก็ยังมีสิทธิ์เจ็บไม่ใช่เหรอวะ กูมีสิทธิ์เจ็บในสิ่งที่มันทำกับกู กูมีสิทธิ์ที่กูจะยังไม่ลืม ทั้งๆที่กูก็รู้ว่าการที่กูเป็นแบบนี้มันยิ่งแย่ลง กูเองก็พยายามหาทางอยู่เหมือนกันว่าต้องทำยังไง แต่เพราะกูไม่รู้ไงมึง กูเลยได้แต่เงียบให้มัน ไม่อยากจะพูดอะไรกับมัน กูกลัวว่าถ้ากูพูดออกไป กูจะพูดอะไรแบบนี้  พูดว่ากูเจ็บ เจ็บที่มันทำกับกู แล้วผลจากการที่กูพูดคืออะไร เมดก็ร้องไห้ แล้วก็บอกอีก ว่า ขอโทษ ” ผมหยุดยิ้มออกมาก่อนจะหัวเราะ “ ถ้าคำขอโทษมันทำให้กูหายเจ็บได้มึงพูดเถอะ กูก็อยากฟัง แต่ช่วยอะไรไม่ได้เลย กูยังเจ็บอยู่ ต่อให้แม่งขอโทษกูอีกสิบล้านครั้ง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว และที่เหี้ยกว่านั้นคืออะไรรู้มั้ย ” ผมมองหน้าเจที่มันเองก็มองหน้าผม “ ที่มันเหี้ยกว่านั้นคือ กูแม่งไม่อยากทำให้เมดร้องไห้อีกแล้ว กูเลยพยายามจะนิ่งไว้ ทั้งๆที่ตอนนั้น กูแม่งจะขาดใจอยู่แล้ว ”

ความรักมันก็เหี้ยแบบนี้ ผมกัดฟันตัวเองแน่นตอนที่มองไปออกไปทางอื่น คนที่รักมากมันก็เหี้ยแบบนี้ เรามองข้ามความเจ็บปวดของตัวเองไปหมด แล้วมองแค่ความเจ็บปวดของคนที่เรารัก

ในตอนนี้มันไม่ต่างอะไรกับดอกธนูดอกเดียวที่ปักอยู่บนตัวเมด แต่สำหรับผมมันมีดอกธนูเป็นร้อยดอกปักอยู่ แต่ถึงอย่างงั้น ผมกลับรู้สึกเจ็บปวดกับความเจ็บปวดของมัน แม้มันจะไม่ได้ครึ่งนึงของผมเลย หนำซ้ำผมยังคงปกป้องมันไว้ เพื่อไม่ให้มันเจ็บปวดอีก

“ กูรักมันมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน มันกลายเป็นว่า เพราะกูรักมันมาก กูเลยทุ่มเทให้มันมากไป กูเลยยังเสียใจแบบนี้ แล้วกูผิดเหรอวะ ที่กูรักมันมาก กูผิดเหรอวะ ที่กูทุ่มเท ก็กูรักของกู ” ผมถอนหายใจออกมาตอนที่หลับตาแล้วก็นิ่งคิด “ กูจะทำให้ทุกอย่างมันกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ยังไงวะ กูถามตัวเอง แต่กูไม่ได้คำตอบเลย กูหันมองมันตอนที่กูไปส่งมัน กูไม่อยากให้มันลงไปจนกูถามตัวเองว่า หรือกูควรทนเจ็บ ทนๆไปเดี๋ยวมันก็ลืมแล้วก็หาย แต่ถ้าเมดอัพภาพกูกับมัน วันนั้นกูจะเข้าไปดูไอจีไอ้ยีนส์รึเปล่า ดูว่ามันอัพภาพของมันกับผัวมั้ย เมดอัพภาพกูกับมันเพื่ออะไร บอกรักจริงๆ หรือเยาะเย้ยใครอีก กูที่ต้องอยู่กับความรู้สึกแบบนั้น แล้วถ้ากูไม่อยากเป็นกูต้องทำไง กูต้องรักมันให้น้อยลงเหรอวะ กูควรคาดหวังกับมันให้น้อยลง หรือว่ายังไง กูทำอะไรได้บ้างในตอนนี้ กูเลือกทางไหนได้บ้าง ” 

“ กูเข้าใจที่มึงรู้สึกนะสัดอาฟ ” เจพูดก่อนจะถอนหายใจแล้ววางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะ “ มึงไม่เคยจริงจังกับใคร แล้วพอมึงมาจริงจังกับเมด มึงก็ทุ่มให้เค้าแบบไม่คิด มึงไม่รู้ว่าสิ่งที่มึงให้มันไป มันเยอะมากไปหรือน้อยไป มึงไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น กูรู้ มึงคิดแค่ว่า มึงอยากให้มันไป ให้ไปทั้งหมดในสิ่งที่มึงมี แต่การที่มันเกิดปัญหาขึ้น มึงจะมาบอกว่า พอแล้ว ให้ความรักน้อยลงดีกว่า มันใช่เหรอวะ กูว่ามันไม่ใช่เลย ทางที่ดีมึงนั่งคิดดีกว่าว่าอะไรคือ ต้นเหตุของปัญหา อย่าแก้ที่ปลายเหตุสิวะ การที่มึงรักมันมาก ไม่ใช่เรื่องที่ผิดนะสัด ”

“ เหรอวะ ”

“ มึงลองคิดดูให้ดีก่อนมันเริ่มต้นจากอะไร ก่อนที่มึงกับเมดจะมามีปัญหากันแบบนี้ มันเริ่มจากไอ้ยีนส์ใช่มั้ย ไอ้ยีนส์มันทำไอ้เมดก่อน ไอ้เมดก็เลยตอบโต้กลับ โอเค มันผิดที่ลงภาพคู่มึง แต่ทำเพื่อเยาะเย้ยคนอื่น กูว่าอันนั้นมันก็น่าตี แต่การที่มึงเสียใจอยู่ตอนนี้ มันเป็นเพราะเมดอัพภาพแรกของมึงกับมันเพื่อเยาะเย้ยคนอื่น หรือเพราะมึงคิดว่าเมดยังรักไอ้บินอยู่กันแน่วะ ”
 
แก้วเหล้าที่กำลังจะถูกยกขึ้นมาถูกวางนิ่งลงบนโต๊ะตอนที่เจเอ่ยถามผม “ ลองคิดให้ดีก่อนว่าตอนนี้ ที่มึงกำลังเสียใจอยู่ มึงเสียใจเพราะอะไรกันแน่ เมดทำมันผิดจริง แต่มันแค่เยาะเย้ยเพื่อนมัน ว่ามันก็มีแฟนที่ดีอย่างมึงอยู่ข้างๆ ไม่ใช่เหรอ แต่มึงละ มึงคิดอะไร มึงคิดว่า เมดอัพภาพมึงเพราะไม่ได้รักมึงจริงๆ มึงคิดว่าเค้าอัพเพราะแค่เยาะเย้ยกันเท่านั้น ไม่ได้คิดจะถ่ายรูปมึงจริงๆ มึงเลยเศร้า เสียใจ มึงคิดอะไรแบบนั้นมั้ย ถ้าใช่ กูว่าไม่ใช่เมดคนเดียวหรอกที่ควรเริ่มต้นใหม่ มึงเองก็ด้วยอาฟ มึงเองก็ควรเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว เมดเป็นแฟนมึงนะ ตอนนี้มันเป็นแฟนมึง แล้วมึงจะยังคิดอยู่ทำไม ว่าเค้ายังรัก ยังแคร์คนเก่าอยู่ เลิกคิดได้แล้วสัด คิดว่าเมดรักมึงได้แล้ว อย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่ามึงรักเค้ามากสิ คิดด้วย ว่าเค้าเองก็รักมึง มันไม่รักมึง มันไม่อยู่กับคนอย่างมึงหรอก ” คนที่พูดเตือนสติถอนหายใจออกมา มันยกเหล้าขึ้นดื่มก่อนจะรินใหม่แล้วกินเข้าไปอย่างต่อเนื่อง 

ทุกอย่างในตอนนั้นมันเงียบ ผมเองก็ได้แต่จมอยู่กับความคิดของตัวเองในคำพูดที่ถูกถามไถ่ ‘ มันก็มีส่วนจริงอย่างงั้น ’ เพราะยังคิดก็เลยยังอ่อนไหว ไม่ใช่เพราะเมดไม่ชัดเจนหรอก

ตลอดเวลามันก็ชัดเจนมาตลอดสำหรับความรู้สึกที่ให้กัน มันมีเหตุผล รับฟังกันทุกอย่าง ในบางครั้งผมยังรู้สึกเลยว่า เราไม่ได้เหมือนแฟนเท่าไหร่ แต่มันเหมือนคนรัก ที่กำลังอยู่ด้วยกันในฐานะคู่ชีวิตที่จริงจัง แต่ทว่าทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ไม่ว่าจะหนักเบาแค่ไหน ชื่อของคนคนนั้นก็ผุดขึ้นมาเป็นบุคคลที่สามระหว่างเราเสมอ โดยตัวผมเองที่เริ่มคิด ว่าอีกฝ่ายคงยังรัก ผมยังติดอยู่ในอดีตที่เจ็บปวดเหล่านั้น ทั้งที่ปากก็บอกให้เมดเริ่มต้นใหม่ แต่เหมือนผมเองจะยังไม่ได้เริ่มต้นเลย ผมยังคงติดอยู่กับวันเก่าที่เห็นเมดกับใครคนนั้นรักกัน ทั้งๆที่วันนี้ คนที่ยืนข้างเมดคือผม ไม่ใช่มัน

ออฟไลน์ patwo

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 989
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +932/-27

“ ถ้ามึงเป็นเมด มึงจะทำยังไง ”

“ หมายถึง ”

“ ก็หมายถึงว่าถ้ามึงเป็นไอ้เมดแล้วเจอไอ้ยีนส์ทำแบบที่ทำกับไอ้เมด มึงจะตอบโต้มันยังไง ” คนข้างผมทำท่าคิดก่อนจะตอบยิ้มๆ “ ถ้าให้คำปรึกษากูจะบอกว่า ช่างหัวมันเถอะสัด ปล่อยให้แม่งดิ้นไป แต่ถ้าเป็นกูแล้วละก็.. กูจะอัพนิ้วกลางของตัวเองแล้วเขียนสเตตัสว่า ‘ K ’ ”

“ หึ ” หลุดหัวเราะก่อนจะส่ายหน้าแล้วยกเหล้าขึ้นกิน

“ แล้วมึงละ ถ้าเป็นมึงจะทำยังไง ”

“ กูเหรอวะ ” ผมกำลังคิดกลับกันว่าถ้าเพื่อนสนิทแย่งเมดไปหรือเมดไปนอนด้วยกับมันแล้วมันทำแบบนั้นเพื่อเย้ยผม ผมจะทำยังไง “ แน่นอนว่ามันไม่มีสิทธิ์อัพภาพนั้น เพราะคงตายไปแล้วทั้งคู่ด้วยฝีมือกูที่ยิงมันตั้งแต่เห็นว่านอนเอากันแล้ว ”

“ ไอ้สัด ” อีกคนหัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะพยักหน้ารับ “ จริงของมึง ฮ่าๆ แต่คนเราแม่งก็เป็นแบบนี้ทุกคน คนที่แค้นมันก็คิดหาทางจะแก้แค้นนั้นแหละ อยู่ที่ว่า คิดแล้วจะทำจริงๆรึเปล่าก็เท่านั้น แล้วกูก็มั่นใจว่าถ้าเป็นไอ้วิว แม่งไม่หยุดแค่อัพภาพแน่ ”

“ มึงคงต้องขึ้นโรงพัก ”

“ ให้พี่มันไปแล้วกันกูไม่เกี่ยว ” หลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน เจเงียบไปสักพักมันจับแก้วเหล้าหมุนไปมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม “ กูขอโทษแทนวิวด้วยนะ ”

“ เรื่อง ? ”

“ ก็เรื่องที่มันทำนั่นแหละ มันคิดน้อยไป ไอ้เด็กนั่นคิดแค่ความสะใจมาเป็นอันดับหนึ่ง ไม่เคยคิดหน้าคิดหลัง ไม่เคยคิดถึงใคร มันคิดแค่ว่า ไอ้ยีนส์ทำพี่มัน ก็ต้องเอาคืน มันคิดแค่นั้น กูขอโทษแทนมันด้วย ที่มันเป็นต้นเหตุที่ทำให้มึงกับไอ้เมดมีปัญหากัน

“ เจ อย่าแสนดี หน้าเหี้ยๆแบบมึง ไม่เหมาะกับบทนี้หรอกสัด ” ผมยิ้มบอกมันอีกคนก็ยิ้มกว้างก่อนจะด่าผมแบบไม่ออกเสียง

“ K ”

หยิบเหล้าตรงหน้าขึ้นกิน ไม่แปลกเลยสักนิดที่มันจะพูดขอโทษออกมาแบบนั้น เจเป็นคนมีความรับผิดชอบสูง มันค่อนข้างจริงจัง แล้วก็ชัดเจน แต่ถึงอย่างงั้นก็เป็นคนที่แคร์ความรู้สึกของคนรอบข้าง เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันก็คงคิดว่าเป็นความผิดของแฟนตัวเองอยู่เหมือนกัน ที่ออกความเห็นให้เมดต้องทำแบบนั้น มันเลยอยากจะขอโทษผม ทั้งๆที่จริงมันก็ไม่เกี่ยวหรอก ผมมองว่าเรื่องแบบนี้ มันอยู่ที่ตัวคนทำมากกว่า ไม่ใช่คนแนะนำ เพราะคำแนะนำเป็นสิ่งที่เราจะนำไปใช้ก็ได้ไม่ใช้ก็ได้ สุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคนนั้น ว่าจะทำ หรือ ไม่ทำ

“ แล้วมึงคิดได้รึยัง ”

“ เรื่องอะไร ”

“ ก็เรื่องไอ้เมด ” ผมถอนหายใจออกมาอีกคนก็ยิ้มก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะ “ เสียเวลาว่ะสัดอาฟ มึงคิดว่าดีแล้วเหรอวะ ที่มึงจะจมอยู่แบบนี้ แล้วปล่อยให้ความสุขที่มึงควรมีมันหายไป ทั้งๆที่ตอนนี้มึงควรจะนอนอยู่ในห้อง กอดไอ้เมดแล้วก็หอมมัน หรืออาจจะมีอะไรกับมัน  แต่กลับกลายเป็นว่า มึงต้องเสียเวลาพวกนั้นมานั่งกินเหล้า นั่งเครียดคิดถึงเรื่องที่มันจะกลับมาไม่ได้อีกแล้ว ” เจเอื้อมมือมาจับไหล่ผมมันบีบราวกับจะเตือนสติกันเพราะอยากให้ผมคิดให้ดีที่สุด  “ ทำไมไม่ลองปิดตาสักข้างวะ ปิดตาสักข้างมองผ่านความทุกข์ตรงนี้ไป ลืมมันไปซะ บอกให้ไอ้เมดเลิกยุ่งเลิกสนใจกับไอ้เหี้ยนั่น มึงเองก็ลืมมันได้แล้วเรื่องที่ไอ้เมดมันรักไอ้บิน เริ่มต้นใหม่ได้แล้วมึงทั้งคู่ ชีวิตมันจะได้ไปต่อ ”

“ อื้ม ” ขานรับสั้นๆ ผมพยักหน้ารับเพื่อนสนิท

“ กูไม่รู้ว่า มึงเข้าใจในสิ่งที่กูพูดมั้ย แต่กูแค่อยากเตือนมึง ว่าอย่าจมอยู่กับปัญหา ไม่ว่าอะไรมันก็มีทางออกอยู่แล้ว ความรักมันเหี้ยเว้ย จนบางอย่างเราก็ต้องทำเป็นไม่เห็นจะได้เดินต่อไปได้ แล้วบางทีมึงก็ต้องยอมลดทิฐิของตัวเองลงบ้าง มึงไม่ผิดนั่นแหละ แต่บางทีถ้าไม่อ่อนให้เลย ทุกอย่างมันก็ไปต่อไม่ได้ แล้วถ้ามึงจมอยู่ตรงนี้ มันก็จะหยุดอยู่ตรงนี้ แล้วมึงยอมเหรอถามจริง มึงยอมเสียไอ้เมดไปจริงๆเหรอ ” ผมส่ายหน้า อีกคนก็นิ่ง “ เพื่อตัวมึงเองนะ เพื่อตัวมึงที่จะได้มีความสุขมากขึ้น ลองนั่งคิดดู กูไปละ ”

“ มึงไม่นอนห้องไอ้เดย์ละ ”

“ ไม่ละ กูชอบนอนที่เตียงกูมากกว่า มันหลับสบาย ” เจบอกก่อนจะยกเหล้าในแก้วที่รินไว้ขึ้นกิน ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง มันที่เดินออกไปจากห้องผมแต่ยังไม่ทันจะถึงประตู อีกฝ่ายก็หยุดชะงักเหมือนคิดอะไรขึ้นได้ ก่อนจะหันมาบอกกัน “ กูลืมบอกมึงไปอีกอย่าง ”

“ อะไร ”

“ ว่าแต่ไอ้เมดเก่งนัก มึงนั่นแหละที่กำลังตกอยู่ในแผนของไอ้สัดยีนส์ ถ้าตอนนี้มันรู้ว่ามึงกับไอ้เมดทะเลาะกัน มันคงนั่งหัวเราะสมเพชพวกมึงจนฟันร่วง เข้าใจมั้ย ไอ้เห็บหมา ”

“ ไอ้สัด ” ผมสบถใส่มันก่อนจะหันกลับมายกเหล้าในแก้วขึ้นกิน วินาทีต่อมานั้นผมหยิบกุญแจรถของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตูห้องของตัวเองออกไปพร้อมกับเพื่อนสนิทที่กำลังจะกลับบ้าน หัวสมองผมในตอนนั้นมันคิด คิดถึงสิ่งที่ไอ้เจพูด คิดทบทวนถึงทุกอย่าง ก่อนจะได้คำตอบแค่ว่า ‘ นั่งอยู่แบบนี้มันเสียเวลานะสัด เอาเวลาไปมีความสุขไม่ดีกว่าเหรอวะ ในเมื่ออดีตมันหวนคืนมาไม่ได้ มึงก็แค่ต้องลืม แล้วเดินออกไปหาอนาคตก็เท่านั้น อย่าโง่อยู่เลย ’

“ สัดอาฟ ” เสียงเจที่กำลังจะเดินไปที่รถของตัวเอง ชวนให้ผมหันไปมองอีกคนที่ก็โยนคีย์การ์ดอันนึงมาให้ผม มันยกคิ้วให้ “ เอามาคืนกูด้วยนะ อันนี้วิวให้กูมา แล้วกูก็มีอันเดียว ใช้ให้ดีนะมึง ”

“ อื้ม ”
 
ขับรถจากคอนโดของตัวเองกลับมาที่คอนโดของเมด ในช่วงเช้าที่ลานจอดด้านล่างค่อนข้างว่างเพราะเหมือนคนทั่วไปก็คงทยอยออกไปทำงาน ผมนั่งนิ่งอยู่ในรถด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะเริ่มต้นยังไง นิ่งอยู่นานจนต้องหยิบบุหรี่ที่อยู่ในกล่องตรงที่ใส่ของของรถขึ้นมา ผมออกไปนอกรถก่อนจะจุดมันแล้วสูบเข้าไปเต็มปอดเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกตึงเครียดนี้

มองบุหรี่ในมือที่ไม่ได้สูบนานจนกลายเป็นความเคยชิน เมดแพ้กลิ่นบุหรี่ มันไม่ชอบให้คนที่สูบบุหรี่มาอยู่ใกล้ๆ ไม่ชอบให้จูบหลังสูบบุหรี่เสร็จ แล้วนั่นคือคำตอบง่ายๆที่ผมยอมห่างจากมัน เพราะแค่อยากจะอยู่ใกล้อีกคนตลอดเวลา นึกอยากจูบเมื่อไหร่ก็จะได้จูบ ผมคิดแค่นี้เท่านั้น เลยยอมทิ้งขว้างมันไปหมด

กดลิฟต์ขึ้นไปบนชั้นที่จำได้ดี หลังจากที่ใช้คีย์การ์ดปลดล็อกประตูที่อยู่ด้านหลังของคอนโด ก้าวขาออกจากลิฟต์ ผมยืนนิ่งอยู่ที่ประตูของห้อง นิ่งอยู่นานก่อนจะเอื้อมมือไปกดออดสัญญาณ ผมได้ยินเสียงมันดังอยู่ในห้องอยู่นาน ก่อนที่เจ้าของห้องจะเปิดประตูออกมาต้อนรับ

“ อาฟ ” แววตาเรียวนั่นสั่นไหวตอนที่เห็นหน้าผม เมดเปิดประตูออกให้กว้างขึ้น ผมก็เดินเข้าไปในห้องที่มีแต่ความเงียบเชียบ มองไปรอบๆไม่เห็นแม้เงาน้องชายตัวดีของอีกคน

“ ไอ้วิวไปไหน มันไม่ได้อยู่กับมึงเหรอ ”

“ อาบน้ำอยู่ในห้อง วันนี้มันมีสอบ ”

“ อื้ม ” ผมตอบรับ ในวินาทีต่อมานั้นทุกอย่างระหว่างเราก็เงียบไปหมด เมดมองผม ผมเองก็มองมัน ราวกับไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอะไรต่อกันก่อน ต่างฝ่ายเลยเป็นแบบนี้ “ กูมารับมึงกะ..” ยังไม่ทันพูดจบคนตรงหน้าก็พุ่งเข้ามากอดผมไว้แน่น เมดร้องไห้ออกมา ปล่อยเสียงสะสึกสะอื้นอย่างไม่อายลงบนไหล่ของผม

“ กูคิดว่ามึงจะไม่มาแล้ว กูคิดว่ามึงจะหายไปแล้ว ”

“ บอกว่าจะมา ก็ต้องมาสิวะ ” ผมบอกเมดก็ดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดของผม เราสบตากันอีกครั้งแววตาแดงที่บวมช้ำนั้นผมถึงขั้นถอนหายใจออกมาตอนที่เห็น เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้มัน “ หยุดร้อง ตอนนี้หน้ามึงเหมือนซาลาเปาไส้หมูแดงที่มันคลุกโคลนเลยรู้มั้ย ”

“ ไอ้สัด อย่าว่ากู ” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่มันก็ยังทำได้แค่สูดขี้มูกเข้าไป ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผม “ มึงหายโกรธกูแล้วใช่มั้ยวะ ”

“ กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าไม่ได้โกรธ  กูแค่เสียใจ แต่ตอนนี้กูคิดแค่ว่าช่างมันเถอะ คิดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา แถมยังเสียเวลามีความสุข อีกอย่างไอ้ยีนส์มันต้องการให้เราทะเลาะกันอยู่แล้ว ถ้ากูยิ่งจม มันก็ยิ่งหัวเราะเยาะเรา หรือมึงว่าไม่จริง ” คนฟังเงียบไปเมดไม่พูดอะไรสักอย่าง ผมเองก็ทำได้แค่จ้องมองแววตานั้น “ กูขอโทษที่บางทีก็เอาแต่บอกมึงว่า ให้มึงลืมคนพวกนั้น ทั้งๆที่จริงแล้ว ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันกูก็มักจะคิดถึงแต่พวกมัน กูคิดว่ามึงยังแคร์ ยังรัก ทั้งๆที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่ กูที่เอาแต่บอกให้มึงเริ่มต้นใหม่ ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่เคยจะเริ่มต้นใหม่เลย เพราะงั้น กูเองก็ควรเริ่มต้นใหม่เหมือนกัน งั้นเรามาเริ่มต้นไปด้วยกันมั้ย ทั้งมึงทั้งกู ”

“ อื้ม ” เมดพยักหน้ารับ มันยิ้มกว้างออกมาในตอนที่ผมบอก

“ ทั้งกูทั้งมึง ลืมคนพวกนั้นไปซะ ตกลงมั้ย ”

“ ตกลง ”

“ ส่วนเรื่องภาพของมึง ”

“ กูลบแล้วนะ ” เมดพูดสวนขึ้นมา “ กูลบมันออกจากไอจีกูแล้ว ”

“ งั้นก็ช่วยลบออกไปจากความทรงจำของกูหน่อยได้มั้ย ” คนตรงหน้าเงียบไปในตอนนั้นเมดคลายมือที่จับมือผมแต่เป็นผมเองที่กระชับมือมันไว้ ก่อนจะก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากของอีกคนที่ก็หลับตาลงทันทีที่ได้รับสัมผัสนั้น มันไม่ใช่จูบที่ดูดดื่มอะไรทั้งนั้นเป็นแค่สัมผัสเบาๆที่กดเน้นย้ำลงไป ก่อนที่ผมผละออก " กูปล่อยความเสียใจนั่นไปแล้ว แค่มึงจำไว้ว่าอย่าทำอีกก็พอ รูปมันลบออกจากแอปได้ แต่ความเสียใจมันลบออกจากใจกูไม่ได้แบบนั้น เข้าใจมั้ย ”

“ อื้ม ”

“ แต่เพราะกูปล่อยมันไปแล้ว กูปล่อยมันไปเพราะอยากจะรักมึงต่อ กูอยากจะมีความสุขต่อไป แล้วที่กูทำทั้งหมด นั่นเพราะกูอยากให้มึงอยู่ในชีวิตกูต่อไป เข้าใจมั้ยเมด ”

“ เข้าใจแล้ว ” อีกคนบอกเสียงเบาก่อนจะดึงตัวเองเข้ามากอดผมไว้ “ เพราะกูเองก็อยากจะอยู่ในชีวิตมึงต่อไปเหมือนกัน ”

ไม่มีคำว่า ขอโทษอีก มันเพียงพอแล้ว สำหรับคำพูดนั้นเพราะถ้าจะเดินไปต่อก็ควรเก็บทุกอย่างนั้นไว้เป็นแค่ความทรงจำที่มีไว้ให้เราคิดให้รอบคอบมากขึ้น ผมมองหน้าเมดมันมีอีกหลายคำพูดที่ผมอยากพูด ผมอยากบอกว่า ‘ กูรักมึง แล้วกูก็อยากจะรักมึงต่อไปในทุกวัน ตั้งแต่ลืมตาตื่นจนถึงหลับตาลง กูก็อยากมีมึงอยู่ในชีวิตประจำวันนั้นทุกวัน ’

เอียงหน้าลงจูบคนตรงหน้าอีกครั้ง ลิ้นชื้นที่เริ่มขยับตัวผมเผยอริมฝีปากเพื่อจะส่งมันออกไปด้านนอกก่อนจะหยุดชะงักแล้วดึงตัวเองกลับมายืนนิ่งเหมือนเดิม

“ กูเพิ่งสูบบุหรี่มา ” ผมบอกเมดแบบนั้น อีกคนก็แค่ยิ้มก่อนจะเอื้อมมือมากอดคอผมแล้วจูบลงที่ริมฝีปาก

“ กูรู้ตั้งแต่มึงเริ่มพูดแล้ว แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้กูไม่อยากจะสนใจแล้ว ” ริมฝีปากนั้นจูบผมก่อนเผยอตัวขึ้นราวกับจะเชิญชวนให้มอบสัมผัสของความดูดดื่มให้กัน เกลียวลิ้นที่สอดเกี่ยวกันและกันในโพรงปากมันผลัดกันรุกรับราวกับจะบอกถึงความรู้สึกทุกอย่างที่มีให้กัน เมดจูบเก่งขึ้นผมรู้สึกว่าเป็นอย่างนั้น อย่างน้อยอีกคนก็ไม่นิ่งให้ผมได้หยอกล้อฝ่ายเดียวอีกต่อไป เมดเองก็พยายามที่จะจูบแล้วนั่นก็ชวนให้ผมหลุดยิ้ม เพราะมันช่างน่ารักเสียเหลือเกินในความรู้สึก แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนไปเลยคือเอวบางที่ยังคงหดเกร็งยามที่มือของผมลูบไล้ลงบนผิวเนียนนั่น

“ ชะ เชี่ย ” เสียงสบถที่ดังขัดผมหันไปมองต้นเสียงของคนที่เปิดประตูห้องนอนออกมา วิวใส่ชุดนักเรียนมันยกมืออุดปากตัวเองที่เผลอส่งเสียง ก่อนจะดึงมือตัวเองออกแล้วทำทีเป็นกระชับสายสะพายกระเป๋าเป้แล้วเอียงหน้าแซวอย่างเป็นต่อ “ ทำอะไรเกรงใจเด็กหน่อย วิวยังเป็นเยาวชนนะ เผื่อลืม”

“ ไปเรียนไป ” ผมถอนหายใจออกเซ็งๆ ตอนนั้นเมดก็แค่ก้มหน้าลงไม่พูดอะไรทั้งนั้น มันคงเขินเพราะตอนนี้หูมันก็แดงไปหมด “ ไปได้แล้วอย่าเสือกเรื่องของผู้ใหญ่ให้มันมาก ”

“ เสือกอะไรนี่บ้านวิวเหมือนกันนะ มายืนจูบกันกลางบ้าน ไม่เรียกว่าอีกฝ่ายเสือกหรอกก ” อีกฝ่ายยังคงกวนตีนแบบไม่รู้จักเวลา ผมก็หันไปสบตาก่อนจะพูดเสียงเบาๆ

“ อย่าลืมว่าเรื่องที่มันเกิดขึ้น มึงก็มีส่วนผิด หรือว่าต้องให้กู..”

“ ไปแล้วจ้า ขอให้รักกันตลอดไปเลยนะ อย่าได้ทะเลาะกันอีกเลย ” วิวเดินตัวปลิวออกไป มันยกมือไหว้ผมกับเมดก่อนจะออกไป

“ กวนส้นตีนจริงๆน้องมึง ”

“ มันยังเด็กน่ะ ”

“ มีผัวกูไม่เรียกเด็ก ” เมดทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ เราไม่ได้พูดอะไร เพราะงั้นความเงียบเลยกลับมาสู่ห้องที่มีแต่เราอีกครั้ง เมดถอนหายใจออกมา ไม่ต่างจากผม เราหันมองสบตากัน แล้วตอนนั้นความรู้สึกต้องการก็เกิดขึ้นทั้งๆที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน กับเมดผมไม่ใช่พวกเคลียร์บนเตียง ไม่ชอบการง้อบนเตียง ผมรู้สึกว่าเราควรคุยกันด้วยเหตุผล ไม่ใช่ร่างกาย ผมเลยมักจะเว้นระยะไม่ให้มันใกล้กันเท่าไหร่ สำหรับการมีเซ็กซ์หลังจากที่เราคืนดีกันไม่ว่าจะเป็นการโกรธ หรือแค่งอน

แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกว่าทนไม่ไหวแล้ว หน้าตาของเมดน่ารักเกินไป แก้มกลมที่มีแค่คราบน้ำตา ริมฝีปากแหลมสีชมพูที่เจ่อขึ้นเพราะแรงจูบ ผิวกายที่ได้สัมผัสเมื่อครู่มันเรียบเนียนจนอยากจะสัมผัสให้มากกว่านี้ ความรู้สึกที่ยังอยากจะจูบกันอยู่และต้องการให้ดูดดื่มมากกว่านี้ ไม่ใช่แค่ริมฝีปาก แต่เป็นทั้งเรือนร่างนั้น สิ่งที่เคยคิดเอาไว้ว่าจะไม่ทำ ถูกคนที่ทำสัญญา ฉีดสัญญานั้นทิ้งอย่างป่นปี้

“ ซ้ายกับขวา ห้องมึงห้องไหน ”

“ ซ้าย ถามทำไมวะ ” แววตาเรียวนั้นถามกันแบบไม่รู้ ผมเผลอยิ้มกับความซื่อของมันในบางที แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรให้มากกว่านี้ เราจูบกันอีกครั้งหนึ่ง และ จูบครั้งนี้ค่อนข้างดูดดื่มและลึกซึ้งมากกว่าจูบเมื่อครู่ที่เป็น 

ผมเองก็ไม่ได้รู้ความหมายของโลกทั้งใบในมุมมองของคนอื่นเท่าไหร่ แต่สำหรับผม โลกทั้งใบของผมคือเมด คนที่สามารถกำหนดได้ทั้งความสุขและความเสียใจ แต่นั่นก็ไม่ใช่ความโชคดีอะไรทั้งนั้น

“ เมด มึงรู้มั้ยว่ากำลังโดนผูกมัดนะ ” เอ่ยถามอีกคนที่กำลังนอนอยู่ใต้ร่าง การผูกมัดที่ว่านั่นคือการโดนผูกมัดให้เป็นโลกทั้งใบของผมคนที่ต้องอยู่ข้างผมไปตลอด  แรงหอบหายใจที่เพิ่งได้พักยกของอีกคน ผมยกมือขึ้นปัดหน้าม้าที่มีแต่เหงื่อของเมด ก่อนจะจูบลงบนข้างแก้มที่หลงรัก แล้วตอนที่สบตาผมก็เห็นแค่รอยยิ้มนั้นที่ผมหลงรักมาเนิ่นนาน เมดพยักหน้ารับคำพูดของผม

“ รู้ ” เค้าตอบ “ แต่ไม่เป็นไร เพราะกูเต็มใจให้มึงผูกมัด ”

 ในวันนั้น เมดบอกผม ว่ามันเต็มใจที่จะอยู่ข้างผม ตลอดไป 

.....................................................................
เขียนยากมาก จนจะร้องไห้ออกมา
เดินออกจากบ้าน คนแถวบ้านยังทักในสภาพ ที่เหมือนทำศึกสงครามทุกวันของตัวดิฉัน
เมื่อวานขอโทษด้วยมากๆ ที่ไม่สามารถลงนิยายตามเวลาที่กำหนดได้ หนมเขียนไม่ออกจริงๆ ความรู้สึกของพี่อาฟมันล้นทะลักออกมาจนแบบ ตะโกนอยู่ในใจว่า “ พี่อาฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ” แต่ชีวิตมันต้องเดินต่อ ความรักมันก็เป็นแบบนี้ เราต้องหาทางไปให้ได้ บางทีก็ต้องอ่อนกันบ้าง ไม่งั้นมันก็ไม่ได้ไปต่อ อย่างที่พี่เจพูดนั่นแหละ
ตอนนี้พี่อาฟอาจจะพูดเยอะที่สุดแล้ว แต่หนมอยากจะเขียนให้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่มันล้นทะลักออกมา ของผู้ชายคนนึงที่ไม่คีพลุคอะไรทั้งนั้น ผู้ชายคนนึงที่เสียใจจริงๆ
 ฝากคอมเม้นท์ และฝากแท็ก #ผับชั้นสาม ในทวิต ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
เจอกันตอนหน้าจ้า 
 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

ออฟไลน์ oki

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 300
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
สนุกมากกก ลุ้นไปกับพี่อาฟ

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ Aoya

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 906
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-3
เจ็บไปกับพี่อาฟ ตอนที่แล้วน้ำตาซึมแล้วนะ ตอนนี้ยิ่งกว่าอีก  :mew6:
แต่ในทุกความไม่เข้าใจกันมันทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้น
จะรอรวมเล่มนะก๊ะ  :mew1:

ออฟไลน์ Chompoo reangkarn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1087
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0
ชอบความคิดพี่อาฟที่ไม่ง้อบนเตียง(เซ๊กซ์)แต่ง้อแบบพูดคุยด้วยเหตุผลนะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Yunatsu

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +233/-5
พี่อาฟจะค่อยๆโตไป รักแรกก้งี้แหละ 555

ออฟไลน์ klaew

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1237
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-2
โอ้วววววว พี่เจย์ตอนนี้พี่หล่อมากกกก

ออฟไลน์ Rumraisin

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 673
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
ดีกันแล้ว ฮืออออ ต้องขอบคุณพี่เจ แต่กว่าจะดีกันได้น้ำตาเราทะลักหมดแล้ว ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:

ออฟไลน์ Duangjai

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 655
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1



พี่อาฟเจ็บ แต่น้องเมดตาบวมร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนหนักกว่าไหม

ที่เจว่า ก้อจริงทุกอย่าง แต่ปล่อยเวลาให้ได้คิดและไตร่ตรองกันหน่อยก้อดี

ความรักจะหนักแน่นก้อต้องทั้งสองคนรักและเชื่อใจกันนะ





 :hao5:  :hao5:  :hao5:  :hao5:  :hao5:  :hao5:  :hao5:



ออฟไลน์ HydrA

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2684
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-2
ถึงกับถอนหายใจออกมาเลยค่ะ ความอึดอัดความอึมออกไปแย้ว เย้ กลับมาเป็นอาฟกับเมดที่กุ๊กกิ๊กและกวนๆเหมือนเดิมซะที อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ถือว่าเป็นบทเรียนเนอะ ฟ้าสดใสแล้ว ดีใจค่ะ

ออฟไลน์ SHmnex

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 63
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ลุ้นมาก กลัวพี่อาฟไม่ยอดหลุดจากอารมณ์แบบนี้ 

ออฟไลน์ Supparang-k

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1908
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-3
อยากตามเข้าไปในห้องงงงงงงงงง   5555

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
เรื่องของครอบครัวนี้ ต้องให้พี่เจเป็นคนจัดการ ส่วนถ้าเป็นเรื่องครอบครัวพี่เจ ก็ต้องให้พี่เจนั่นแหล่ะจัดการ  :laugh:

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ a_tapha

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4981
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +397/-1
อ่านตอนนี้แล้วแบบนำ้ตาซึมเลยอ่ะ  ของคุณคนเขียนมากค่ะ  ได้อารมณ์เศร้าเลยตอนนี้   o13

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด