18th Monday#เรื่องของคนที่เกลียดวันจันทร์
การตื่นมาแล้วอยู่ในอ้อมกอดแฟนมันดีขนาดนี้เลยเหรอ? นี่คือความคิดของผมตอนที่ตื่นมาแล้วค้นพบว่าตัวเองนอนเปลือยอกอยู่ในอ้อมกอดของพี่เมฆ แล้วยิ่งรู้สึกแก้มร้อนกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าอีกคนเขานอนมองผมอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าต้องทำสายตาเจ้าชู้ขนาดนี้ตอนที่มองผมด้วยนะ หรือเขาทำสายตาแบบนี้อยู่แล้ว
มันทำให้ใจผมกะยึกกะยักแรงมากจริงๆ
“หิวมั้ย?”
คุณพี่เมฆถามครับ เขานอนยิ้มๆเหมือนมีความสุขมาก ซึ่งผมเข้าใจ … เพราะผมเองก็มีความสุขเหมือนกัน
“นิดหน่อยครับ” ผมตอบกลับไป เฮ้ย เสียงผมแย่มาก เหมือนกับหลอดเสียงถูกเอาไปขูดกับปูนซีเมนต์มาเลยครับ หยาบกระด้างเบอร์แรงมากจริงๆ
“คุณพี่เมฆ เสียง--”
“ไม่ต้องพูดแล้วๆ เมื่อคืนเราเล่นครางขนาดนั้น คงจะมีเสียงพูดอีกหรอก”
เขาตอบพร้อมทั้งลูบหัวผมเบาๆ ฮือ พอเป็นแฟนกันแล้ว ที่ผ่านการมีอะไรกันแล้ว แม้แต่เขาลูบหัวผมก็กะยึกกะยักอะ โคตรโกงเลย สกิลแบบนี้ไปเป็นโจรเถอะ เหมาะมากเลยอะ
คุณพี่เมฆยังยิ้มอบอุ่นเหมือนเดิม ก่อนที่จะลุกขึ้นไป ผมหันหน้าหนีเมื่อเขาใส่แค่บ๊อกเซอร์ตัวเล็กๆ ซึ่งมันเล็กมากจริงๆ แม้ว่าผมจะเคยเห็นคุณเมฆน้อยที่ไม่น้อยมาแล้ว แต่ใช่ว่าผมจะไม่เขินนะ ให้ตาย อายบ้างก็ได้ ผมอายแทนแล้วเนี่ย
“พี่ลางานให้แล้วนะ เรานอนพักเถอะ เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้ทาน”
แฟนผมเองครับทุกคนนนน แฟนดีเด่นของโลกใบนี้ ฮือ รักกกกกกก อยากบอกรักเขาแต่ไม่มีเสียงแล้ว โหย คนทั้งโลกจะต้องอิจฉาผม ฮือ ถ้าเขาเป็นโจรผมก็จะเสียสละเป็นแฟนโจรเอง แทนใจ Volunteer!
ถึงแม้ในใจจะคิดอะไรเยอะแยะมากมาย แต่สิ่งที่ผมทำคือส่งยิ้มให้เขาแล้วล้มตัวลงนอน อยากอวยแฟนแค่ไหนก็ทำไม่ไหวครับ สังขารไม่อำนวย ปวดตัวไปหมดโดยเฉพาะสะโพก เจ็บมาก เหมือนกับเอาก้นไปขูดกับทางลูกรัง แต่เป็นลูกรังที่หล่อมากๆเลยนะ
การมีอะไรกับแฟนครั้งแรกมันดีมากจริงๆนะ
แล้วก็เจ็บมากเช่นเดียวกัน
ผมจะไม่ปฏิเสธว่ามันไม่เจ็บ เพราะมันทรมานมาก ไม่เคยคิดว่าครั้งแรกจะต้องขนาดนี้ ขนาดตอนที่ไปเข้าห้องน้ำผมยังแสบมาก แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็เลือกแบบเดิมครับ … เอ๊ะ แต่ถ้าได้อยู่ข้างบนอาจจะดีกว่าก็ได้นะ แทนใจน้อยนั้นเล็กๆกว่าคุณพี่เมฆน้อยเยอะอยู่ คุณพี่เขาน่าจะไม่เจ็บ
ครั้งหน้าผมควรต่อรองขออยู่บนบ้างดีกว่ามั้ยนะ?
ไลน์! ในขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ไลน์ในโทรศัพท์คุณพี่เมฆก็ดังขึ้นมา ครั้งนี้ไม่มีการลังเลแบบรอบที่แล้วครับ ผมรีบกลิ้งไปอีกฝั่งของเตียงอย่างปวดๆ เพื่อคว้าโทรศัพท์ของคุณพี่เมฆขึ้นมา ผมตั้งใจที่จะปิดเสียงแล้ววางมันไว้ที่เดิมก่อนจะไปนอนต่อ
แต่ชื่อที่ขึ้นมาทำให้ผมสะดุดครับ
หวาน อักษร: *ส่งสติกเกอร์* หวาน อักษร อะไรนี่อีกแล้วเหรอ?
คุณพี่เมฆจบวิศวะไม่ใช่หรือไง จบมาเป็นสิบๆปีแล้วด้วยมั้ง ทำไมถึงได้ต้องมี หวาน อักษร ส่งสติกเกอร์มาหาตลอดเลยล่ะ? ผมว่าผมจะเห็นชื่อนี้บ่อยเกินไปแล้วนะ แล้วผมก็ไม่ชอบเลยจริงๆ
ในขณะที่กำลังคิ้วขมวดเพราะหงุดหงิดอยู่นั้น ไลน์คุณพี่เมฆเขาก็เด้งขึ้นมาอีกรอบ
หวาน อักษร: มีอะไรก็ทักมาได้
หวาน อักษร: เราว่างตอบได้ตลอดแหละ ไม่ต้องเกรงใจๆ ลูกโป่งฟูๆเมื่อครู่ตอนที่เพิ่งตื่นนอนถูกเจาะแล้วครับ ผมค่อยๆวางโทรศัพท์คุณพี่เมฆไว้ที่เดิมพร้อมด้วยคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบตั้งแต่เมื่อวันก่อน … หวานอักษรนี่ใครอะ? สนิทกันขนาดไหน? แล้วอะไรคือต้องไลน์หากันบ่อยขนาดนี้เลยเหรอ?
อาจจะเป็นคนที่ไซต์งานคุณพี่เมฆก็ได้นี่นา
หรืออาจจะเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียน เหมือนคุณบิวไง คุณบิวที่สวยๆใช้ลิปบูๆวูๆที่เป็นเพื่อนสมัยเรียนของคุณพี่เมฆ เขาอยู่บนโลกมาเกือบสามสิบปีขนาดนี้ ก็ต้องมีเพื่อนผู้หญิงมั่งแหละ ผมยังมีพี่สาวเลย
พูดถึงพี่สาว
เพิ่งรู้ว่าคุณพี่เมฆเขาต้องผ่านอะไรมาเยอะขนาดนั้น ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าเกิดขึ้นกับตัวเองแล้วผมจะจัดการกับมันได้ดีเหมือนที่เขาทำหรือเปล่า ผมจะเสียใจจนไม่ทำอะไรเลยมั้ย ผมจะยังมีกำลังใจเลี้ยงน้องกายแบบนี้อยู่หรือเปล่านะ?
คิดแล้วปวดหัว นอนดีกว่า
.
.
.
“... ใจ … แทนใจ”
“งืม”
“ตื่นขึ้นมาทานอะไรหน่อย”
“งืม”
ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกเหมือนว่ามีคนมายุกยิกที่หัวไหล่ ลืมตาขึ้นมาถึงได้เห็นว่าเป็นแฟนผมมาสะกิดๆปลุกผม ซึ่งผมก็ตื่นแต่โดยดีครับ ถึงแม้จะง่วงๆหน่อยก็เถอะ คุณพี่เมฆมาพร้อมกับอาการกลิ่นหน้าทานครับ ผมยังไม่เห็นว่าเป็นอะไรเพราะแค่ได้กลิ่นเฉยๆ หอมจัง ถึงแม้จะไม่อยากกินแค่ไหนแต่กลิ่นมันหอมยั่วยวนมากจริงๆ
“ข้าวต้มแซลม่อน เรายังไม่เบื่อใช่มั้ย?”
แซลม่อน! น้องแซลม่อนของผม
“ม่ายยยยย ผมไม่มีทางเบื่อแซลม่อน”
“ครับๆ พี่รู้แล้ว”
เขาพูดยิ้มๆ เออเว้ย คนเราที่อยู่ในเสื้อยืดสบายๆกับกางเกงอยู่บ้านจำเป็นต้องดูดีขนาดนี้มั้ยอะ ไม่ยุติธรรมเลย ถ้ามีการเลือกตั้งนะ ผมจะไม่เลือกเขา คอยดู
“ลุกขึ้นมานั่งทานดีๆมา”
“แล้วพี่ทานอะไรหรือยังครับ?”
“ทานแล้วครับ เลยไปหาอะไรให้เรากินเนี่ย มานี่เร็ว กินข้าวได้แล้ว”
ผมถูกจับให้นั่งแล้วป้อนข้าวอย่างกับเด็กสามขวบ หนักกว่าตอนที่ผมไข้ขึ้นคราวนี้อีก แต่แบบนี้ก็ดีครับ สบายดี คุณพี่เมฆประคบประหงมผมดีมาก แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ผมก็จะไม่ลุกจากเตียงอะ ไม่เอาไม่ลุก ปวดไปหมดทั้งตัวเลย ร้าวมาก
“นี่กี่โมงแล้วอะ เจ็ดโมงหรือยัง?”
ผมถามเบลอๆ ตอนนี้รู้แค่ว่าแซลม่อนหอมมากครับ ความจริงผมก็กินเองได้นะ แต่อยากให้เขาป้อนอะ ดูเป็นง่อยแต่แค่อยากอ้อนบ้าง
“จะเที่ยงแล้วครับ”
“วันนี้วันอะไร ผมมีประชุมมั้ย?”
“วันอังคาร ไม่ต้องห่วงนะพี่ลางานให้แล้ว ลาของพี่ด้วย”
ผมพยักหน้ารับพร้อมกับรับข้าวต้มที่อีกฝ่ายป้อนให้มาเคี้ยวงั่มๆ ตอนนี้ถึงอยากจะทำงานก็ไปไม่ไหวแหละครับ แค่ขยับออกจากเตียงยังไม่อยากเลย ยืนไม่ได้แน่นอน ไม่ลองด้วย เพราะเรามีคนคอยบริการแล้ว เกิดเป็นแทนใจมันก็ดีแบบนี้แหละน้า
เอ๊ะ จะลุกไปไหนอะ!
“คุณพี่เมฆฆฆฆฆฆฆ”
“ครับๆ”
“คุณพี่เมฆจะไปไหนอะ ไม่เอาไม่ให้ไป”
ผมหน้าบึ้งใส่เขาเมื่ออีกคนทำท่าจะลุกไปจากเตียง แถมแต่งตัวด้วยอะ ใส่กางเกงดีๆไม่ใช่กางเกงที่เขาใส่ชิลๆแบบเมื่อกี้ เฮ้ย จะไปไหนไม่ให้ไปนะ อยากอยู่ด้วยจะไปไหน ห้ามลุกห้ามหายไปนะ ผมไม่ยอม
“ใจเย็นๆนะ พี่แค่จะไปเซเว่น”
“ไปทำไม ไปด้วย”
“ซื้อน้ำยาล้างจาน มันหมด”
“โอเค มาเร็วๆนะ”
“ครับๆ ขี้อ้อนเหมือนกันนะเนี่ยเราน่ะ”
ผมยิ้มเมื่อคุณพี่เมฆรับปากว่าจะกลับมาเร็วๆ อาจจะเพราะผมป่วยด้วยเลยงอแงเหมือนเด็กแบบนี้ แต่ไม่ชอบเลยนะถ้าจะต้องอยู่คนเดียวตอนนี้อะ เขาควรจะนอนกอดผมอยู่ข้างๆสิ ผมเจ็บไปทั้งตัวเพราะคุณพี่เมฆเลยนะ บ้าไปแล้ว คิดแล้วก็เจ็บใจ คนอะไรไม่อ่อนโยนเลย
รอผมเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนก่อนนะ แล้วผมจะอ่อนโยนกว่าเขาให้ดู!
ว่าแต่จะตะล่อมคุณพี่เมฆยังไงดีให้เขายอม แต่เราไม่ต้องตะล่อมก็ได้หรือเปล่า เราควรจะแบ่งๆกันทำสิ ผมก็อยากให้เขามีความสุขเหมือนกันนะ ถึงแม้มันจะเจ็บเหมือนโดนฉีกเลยก็เถอะ แต่เพราะคุณพี่เมฆทำไงผมเลยโอเค ถ้าผมทำเขาจะโอเคมั้ยนะ--
ไลน์! ผมเห็นเขาถือโทรศัพท์พร้อมเสียงไลน์ที่แจ้งเตือน (แล้วก็ชามข้าวของผมที่ทานเสร็จแล้ว) ออกไปจากห้องนอน เฮ้ย คือ ยิ้มด้วย? ยิ้มทำไม! ไลน์จากใครทำไมมันน่าสนใจกว่าผมที่นอนอยู่บนเตียงเหรอ?
หรือว่า … หวาน อักษร?
ตกลงคนนั้นเป็นใครกัน ทำไมถึงได้ไลน์หาคุณพี่เมฆบ่อยจังเลยอะ ผมไม่ชอบเลยนะ การที่มีคนอื่นมาไลน์หาแฟนผมบ่อยๆแบบนี้อะ แถมเป็นใครก็ไม่รู้ อาจจะเป็นมิจฉาชีพก็ได้ หรือว่าเพื่อน? โอ๊ย ไม่ชอบเลยอะ
แค่คิดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกผมก็หงุดหงิดแล้ว
ผมกลิ้งไปอีกฝั่งของเตียงเพื่อเอาโทรศัพท์ของตัวเองมาเล่นบ้าง ซึ่งตอนนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยครับ ไลน์ก็มีแต่ซุกซนรัวมาด่าว่าเพราะผมป่วย มันเลยต้องมาตามออเดอร์เกาหลีแทนผม (รับรู้หรือยังล่ะว่าตอนที่หายไปผมต้องมาตอบคุณยาโยอิ ยามาซากิ คุโนะคุกิมิยะ แทนมันนั้นลำบากยังไง) แล้วก็เป็นไลน์กลุ่มเซลล์โคทีมที่ส่งกำลังใจมาให้ ขอให้หายไวๆ เริ่มจากคุณกฤติครับ ซึ่งผมไม่รู้ว่าเขารู้ได้ไงว่าผมป่วย แต่ก็ขอบคุณทุกคนไป
ไม่ดูไลน์ละ เฟซบุ๊คมีอะไรบ้างนะ
ผมไถๆโซเชียลอย่างเบื่อๆ ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยครับ เพจรีวิวหนังก็รีวิวเรื่องที่ผมยังไม่ได้ดู หน้าไทม์ไลน์ก็น่าเบื่อ ไม่มีอะไรเลยจริงๆ
ถ้าได้ดู Netflix น่าจะดีนะ ผมมีหนังที่อยากดูอยู่เยอะเลย
แฟนผมจะมีแล็ปท็อปที่บ้านมั้ยนะ? ผมว่าจะขอยืมมานั่งดูหนังหน่อย ไม่อยากนอนแล้วแต่ก็ไม่อยากทำอะไรอยู่ดี เขาต้องมีแหละ ขนาดผมยังแล็ปท็อปมีเอาไว้ดูหนังเลย คุณพี่เมฆเขาต้องมีเอาไว้ทำงานมั่งแหละ
อ๊ะ พูดถึงแล้วก็มาพอดี
“พี่นึกว่าเราอนอนอยู่”
แฟนผมเดินเข้ามาพร้อมมือถือครับ ซึ่งผมส่ายหน้าเขาก็เลยยิ้มแล้วมานั่งข้างๆ เอามือวัดไข้ที่หน้าผากไปด้วย เหมือนอยู่ในอนุบาลหมีน้อยเลย เพียงแต่หมีที่ดูแลผมอยู่นี่ไม่ใช่หมีน้อยนั่นแหละครับ
“ยังมีไข้อยู่เลยนะ หัวอุ่นๆ”
“แต่ผมเบื่อแล้วอะ ไม่อยากนอนแล้ว”
“งั้นอยากทำอะไร ไปห้างมั้ย? อ่านหนังสือป่าว?”
“ไม่อะ” ผมส่ายหัว “อยากดูหนัง ผมขอยืมแล็ปท็อปคุณหน่อยได้มั้ย ผมขอดู Netflix หน่อย”
“เอาสิ”
เขาพูดแล้วหายไปพักนึงทิ้งผมนั่งยิ้มกับตัวเอง วันนี้ดูเรื่องอะไรดีนะ
ความจริงผมเป็นคนชอบดูหนังมากเลยครับ ถึงขนาดสมัคร Netflix เอาไว้ด้วย แต่ไม่ค่อยมีเวลาจะได้ดูเท่าไหร่ บางทีทำงานเหนื่อยๆกลับห้องไปก็ขี้เกียจดูแล้วครับ จะได้ดูแค่ก็วันเสาร์-อาทิตย์ที่ผมไปนอนกับน้องแค่นั้นแหละ
พูดถึงน้อง รอยยิ้มผมก็หายไปนิดหน่อย
ถึงแม้ตอนนั้นจะเคลียร์กันไปแล้วแต่ผมกับน้องก็ไม่ได้คุยกันเยอะเหมือนเดิม แย่จังเลย ทั้งที่ผมเลี้ยงน้องมากับมือแท้ๆ ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆเราถึงไม่ค่อยได้คุยกัน เหมือนกับมันห่างๆกันไปเอง พูดแล้วก็ทักน้องไปหน่อยดีกว่า
Tanjai: น้องกายครับ
Tanjai: พี่คิดถึงนะ
ผมไลน์ทิ้งไว้เหงาๆ ตอนนี้น้องกายน่าจะยังเรียนอยู่เลยไม่ได้ตอบผม ไม่เป็นไรหรอก ว้เดี๋ยวพอน้องเลิกเรียนน้องก็มาตอบผมเอง ถึงแม่จะรู้สึกแปลกๆหน่อยก็ตาม ผมกับน้องไม่เคยห่างกันขนาดนี้มาก่อนเลย
คิดไปก็ปวดหัว ดูหนังดีกว่า
“มาแล้วๆ”
คิดถึงหนัง หนังก็มา เย้ะ
คุณพี่เมฆเปิดประตูมาพร้อมกับแล็ปท็อปเครื่องหนึ่ง ไม่ใช่แล็ปท็อปของบริษัทแน่นอน เพราะพวกเราใช้คอมพ์ยี่ห้อเดียวกันหมดทั้งบริษัทครับ แต่เครื่องนี้ไม่ใช่ ผมเลยเดาว่าน่าจะเป็นของส่วนตัวของเขาเองครับ
“พี่เอาน้ำส้มมาให้ เผื่ออยากกิน กินแต่น้ำเปล่าทั้งวันอาจจะเบื่อ”
ขอยืมคอมพ์แล้วมีน้ำผลไม้แถมให้ด้วย โหย น่ารักอะ มาเป็นเมียผมเถอะนะ เดี๋ยวผมจะเลี้ยงอย่างดี แต่ขอผ่อนนะ ผมรายได้น้อยรายจ่ายเยอะมากๆ ค่าบัตรเครดิตยังไม่ได้จ่ายเลยเนี่ย คิดแล้วก็เครียดๆอยู่
“ขอบคุณครับ”
น่ารักจริงๆนะเนี่ย แฟนผมเองครับทุกคนบนโลก ผู้ชายคนนี้คือแฟนผม อยากได้ผมก็ไม่ให้นะ ผมไม่ยอม!
“เดี๋ยวพี่ไปนั่งทำงานข้างล่างนะ เราอยากได้อะไรทักไลน์มาก็ได้ เดี๋ยวพี่ขึ้นมา”
“แล้วพี่ไม่ทำกับผมเหรอ?” คุณพี่เมฆชะงัก
ตอนนั้นแหละผมถึงได้รู้ตัวว่าผมพูดอะไรออกไป พอรู้ตัวปุ๊บทั้งหูทั้งหน้าก็ร้อนไปหมดเลยทันที ฮือ เขินอะ พูดบ้าอะไรวะ ผมดูเหมือนลุงแก่ที่ชอบล่อลวงเด็กหนุ่มน่ารักเลยอะ ไม่เอานะ
“ฮ่าๆ พี่ก็อยากทำกับเราครับ แต่รอเราหายก่อนนะ”
ไอ้บ้า!
สรุปกว่าเขาจะยอมลงไปทำงานอะไรนั่นของเขาคือเขามานั่งฟัดผมก่อน ทั้งหอมแก้มหอมหัวอะไรก็ไม่รู้วุ่นวายไปหมด เป็นนาทีๆแหน่ะกว่าจะยอมผละไปสักที … บ่นนี่ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะ ชอบ! ชอบมากด้วย! แต่มันเขินๆอะ ยิ่งเป็นแฟนกันแล้วยิ่งเขิน
พอๆ ชีวิตผมควรทำอย่างอื่นนอกจากอวยแฟนบ้าง
ผมเปิดเว็บ Netflix ขึ้นมาแล้วเลือกหนังที่จะดู เรื่องนี้เป็น Series อังกฤษที่ผมไปเจอรีวิวมาว่าดีครับ เป็นเรื่องของผู้ชายคนหนึ่งที่แอบไปติดโปรแกรมดักแชทในเครื่องของลูกสาว แล้วพอวันที่ลูกสาวหายไป เขาก็เลยเปิดแชทลูกสาว แอบดูว่าลูกคุยกับใคร แล้วไปเจอว่าคุยกับแฟน มีการนัดกันแล้วหายไปด้วยกันครับ น่าสนใจดี ผมจะดูวันนี้แหละ
ติ๊ง!
ในตอนที่หนังเริ่มไปได้สักพัก เสียงไลน์ก็เด้งขึ้นมาอีกแล้ว และคราวนี้ไม่ได้มาจากโทรศัพท์เครื่องไหน เพราะมันเด้งมาจากหน้าจอคอมของแฟนผมครับ
หวาน อักษร: แหน่ะๆ
หวาน อักษร: รู้นะว่ายิ้มอยู่อะ
ห๊ะ?
หนังที่ผมดูหมดความน่าสนใจไปเลยทันทีเมื่อเห็นข้อความที่เด้งขึ้นมาที่มุมขวาของจอคอมพ์ เฮ้ย คือตกลงนี่แฟนผมเขาคุยกับ หวาน อักษร อะไรนี่เยอะขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่ใช่เพื่อนร่วมงานแล้วหรือเปล่า? แล้วดูจากที่เขาเคยคุยกับคุณบิวบูๆวูๆนั่นคือเขาก็ไม่ได้คุยกับแบบนี้ด้วยอะ
โอเค เขาอาจจะมีเพื่อนคนอื่น ผมจะไม่สนใจ
ผมพยายามไม่สนใจอย่างที่บอก ขนาดตอนดูหนังนี่ที่พ่อเขาแอบดูแชทลูกสาวผมยังไม่โอเคเลย เฮ้ย คือคนเราอะ ควรมีความเป็นส่วนตัวบ้าง การแอบดูแชทไม่ใช่การเคารพพื้นที่ส่วนตัวของคนอื่นเลยครับ
หวาน อักษร: จ้าๆ รู้แล้วจ้า แต่ผมเริ่มอยากดูแชทคุณพี่เมฆบ้างแล้วครับ คุยอะไรกัน! รู้อะไรกันเหรอ? บอกผมบ้างสิว่าคุยเรื่องอะไรกัน
หวาน อักษร: *ส่งสติกเกอร์* ผมดูหนังไม่รู้เรื่องแล้วครับ ตอนนี้ในหัวมีแต่เรื่อง หวาน อักษร กับไลน์ที่เด้งถี่ๆอยู่ตรงมุมจอเนี่ย ผมพยายามระงับความหงุดหงิดแล้วตั้งใจดูหนังต่อ โอเค มีคนตายแล้ว ขอบคุณมาก ตายตอนไหนวะ ช่างมันเถอะ เดี๋ยวค่อยย้อนๆเอาก็ได้มั้ง--
หวาน อักษร: *ส่งสติกเกอร์*โอเค พอ
ผมเลิกดูหนังแล้วคลิกไปที่ข้อความล่าสุดที่เพิ่งเด้งขึ้นมาที่มุมขวาของจอทันทีด้วยอารมณ์หงุดหงิด มากวนการดูหนังของผมยังไม่เท่ากับแอบคุยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่ดูสนุกสนานมากเลยครับ คุยกันทั้งวันแบบนี้ได้เหรอ? หลายครั้งแล้วนะ
Enter Passcode
Enter your passcode to unlock Line!
จุดจบสายสอดส่อง คือการพยายามสนใจแล้วดันติดพาสเวิร์ดเนี่ย!!
------- 50%--------
ลงด้วยวความเร็วแสง
ลงก้อนฝนตก รู้สึกชนะค่ะ อิ___อิ
เจอกันเร็วๆนี้ค่ะ บอกใบ้ว่าเข้าช่วงระทึกตึกตักกกะยึกกะยักของ #เรื่องของคนที่เกลีบยดวันจันทร์ แล้วนะคะ แ
ฮ่
Babybaphomet
หัวข้อ: #เรื่องของคนที่เกลียดวันจันทร์ ♡24th: เรื่องดีๆในวันจันทร์ของผม(จบ) (29/10/18) (อ่าน 90368 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก