4
คุณบรรณาธิการ
“วันนี้ผมขอลาหนึ่งวันนะพี่”
“อ้าว ทำไม”“ไม่สบายอะ”
“จริงหรือเปล่า ตื่นไม่ไหวหรือเปล่า” เสียงลงท้ายยืดยาวยียวนอารมณ์
“ตลอดเวลาเกือบปีที่ผมทำงานกับพี่มา ผมเคยลาสักครั้งยังวะครับไอ้พี่รัญ” เขาขึ้นเสียงแหบแห้ง ก่อนจะไอออกมา
“เออๆ หยอกเล่นเฉยๆ ได้ยินเสียงมึงคำแรกกูก็รู้แล้ว แหบเป็นเป็ดเลย อย่าหงุดหงิดสิ เดี๋ยวไข้ขึ้นสูงไม่รู้ด้วยนะ”“ถือว่าลาแล้วนะ แค่นี้”
“เออๆ อย่าลืมไปหาหมอด-” ตู้ดๆๆ ยังไม่ทันอีกฝ่ายจะพูดจบ เสียงของการตัดสายก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน
ความเครียดสะสมและการโหมงานอย่างหนัก บวกกับการนอนดึกติดต่อกันหลายคืน เมื่อคืนกว่าจะออกจากลิฟต์ได้ก็แทบเป็นลมตายไปในนั้น โรคจึงถามหาเขาจนได้ ธันธเนศนอนซมอยู่ห้อง เมื่อรู้ว่าอาการตัวเองหนักเกินกว่าจะฝืนลุกไปทำงาน
สายของวันเขาจำใจหอบร่างที่อ่อนแรงไปยังร้านขายยาใกล้ๆ เพราะการกลัวเข็มฉีดยา ทำให้ธันธเนศเป็นคนเกลียดการไปหาหมอเข้าไส้
ในชีวิตนี้ ผู้ชายอย่างธันธเนศมีกลัวอยู่ไม่กี่อย่างหรอก อย่างแรกเลยคือ กาแฟ เพราะเขาแพ้คาเฟอีนอย่างหนัก เคยมีเพื่อนสมัยมหา’ลัยแกล้งให้เขาดูดกาแฟไปพียงอึกเดียว ผลที่ตามมาคือเพื่อนคนนั้นไม่กล้าให้ธันธเนศดื่มกาแฟอีกเลย เพราะเข็ดจากการที่ต้องมานั่งฟังธันธเนศสาธยายปัญหาชีวิตจนหูชา เอาง่ายๆ คือพูดไม่ยอมหยุด พูดเป็นต่อยหอย อย่างที่สองคือเข็มฉีดยา เพราะตอนเด็กๆ เขาเป็นคนขี้โรค ต้องโดนจับฉีดยาอยู่บ่อยๆ แต่หลายคนมักนิยามว่า เจอบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชิน คำนี้ใช้ไม่ได้กับทุกคน โดยเฉพาะธันธเนศ
“อาการเป็นอย่างไรบ้างคะ” เภสัชกรหญิงวัยกลางคนถามขึ้น
“ตัวรุมๆ ปวดหัว เจ็บคอแล้วก็ไอครับ”
“มีน้ำมูกไหม”
“มีครับ”
“สักครู่นะคะ”
เมื่อรู้อาการ เธอก็หันไปจัดแจงยาตามอาการป่วย ก่อนจะทำท่าเหมือนหาบางอย่างไม่เจอ
“ธันๆ”
“ครับ” ธันธเนศที่กำลังใจลอยคิดโน้นนี่นั่นไปเรื่อยเปื่อยตอบเภสัชกรตรงหน้า
“เปล่าจ๊ะ พอดีเรียกลูกชาย ชื่อธันเหมือนกันหรือคะ”
“อ่อ ใช่ครับ” เขายิ้มเจื่อน
นอกจากจะอายแล้ว ธันธเนศยังลุ้นจนตัวโก่งเมื่อได้ยินชื่อๆ นั้น ได้แต่แอบหวังว่าชื่อเขาจะเป็นเพียงชื่อโหลๆ ชื่อหนึ่งที่ใครๆ เขาก็ตั้งกัน
“ครับแม่” เสียงแว่วขานรับมาจากทางหลังร้าน
และ มัน เป็น เสียง ที่คุ้นมาก“เอาน้ำเกลือล้างจมูกให้แม่หน่อยสิ ในตู้สต็อกยาข้างตู้กดน้ำน่ะ”
ธันธเนศนั่งจ้องประตูกระจกทางหลังร้านที่เปิดอยู่อย่างใจจดใจจ่อ ในใจสั่นระรัว และแล้ว
หนุ่มร่างสูงในชุดนักศึกษาก็เดินออกมาจากทางหลังร้านพร้อมกับสิ่งที่ผู้เป็นแม่ร้องขอในมือ สายตาของคนผู้นั้นมองมายังธันธเนศแวบหนึ่งก่อนจะหันไปมองหน้าหญิงหลังตู้โชว์ยาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ธันธเนศหันกลับไปยังชั้นวางยาสูงที่ตั้งชิดอยู่กับผนังด้านหลังอย่างรวดเร็ว แล้วทำเป็นไล่มือหายาบนชั้นวางนั้นอย่างจดจ่อ เผื่ออีกฝ่ายจะจำเขาไม่ได้
“นี่ครับ” ขวดน้ำเกลือถูกยื่นส่งให้คนที่ยืนรออยู่
ใจจริงเขาอยากจะกระโจนออกจากร้านเสียเดียวนั้น ไม่มีวันไหนเลยหรือที่เขาจะไม่เจอคนๆ นี้ จนเริ่มจะอดสงสัยไม่ได้ว่า ประเทศไทยมันแคบขนาดไหนกันเชียว
“เป็นแผลตรงไหนหรือเปล่าคะ” เสียงที่เหมือนก้อนหินลอยมากระทบหน้าเขาจนแตกละเอียด เขาชะงัก เมื่อสังเกตว่าชั้นวางยาที่เขายืนมองอยู่คือยาและอุปกรณ์สำหรับทำแผลล้วนๆ
“อ๋อ เปล่าครับ”
“นี่ค่ะ เรียบร้อยแล้ว”
เขาจำใจหันมา หนุ่มนักศึกษายืนมองเขาด้วยสายตาเฉยชาอยู่ข้างๆ ผู้เป็นแม่ แต่ดูยังไงมันโทนโท่ว่าเยาะเย้ย ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป
กูแพ้อีกละ “นี่จ๊ะ อย่าลืมดื่มน้ำอุ่นเยอะๆ นะ” ถุงใส่ยาถูกยื่นส่งให้เขา พร้อมกับคำแนะนำเล็กๆ น้อยๆ ในตัวยาที่ถูกจัดมาให้
ธันธเนศเดินออกมาจากร้านอย่างเคืองใจ ถ้าไม่ติดว่าจะดูไร้มารยาทจนเกินไป เขาคงเดินออกมาดื้อๆ เพื่อไปหาร้านขายยาร้านอื่นเป็นแน่
แสงแห่งวันได้หมดลงไปชั่วขณะหนึ่งแล้ว ราชวุฒิยังคงนั่งอยู่ข้างสระน้ำพุหน้าตึกที่ทำงานของธันธเนศอย่างจดจ่อ นั่งมองหนุ่มสาวออฟฟิศเดินออกมาคนแล้วคนเล่า แต่ก็ยังไร้ซึ่งวี่แววของคนที่รอ
จนสายตาเขาไปสะดุดกับใครคนหนึ่งที่เขาคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอที่ไหนสักที่ และมั่นใจว่ามีความเกี่ยวข้องกับธันธเนศเป็นแน่ เด็กหนุ่มจึงตรงดิ่งไปยังชายคนนั้นอย่างไม่รีรอ
“พี่สวัสดีครับ” เขากล่าวทักทายพร้อมกับยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“ว่าไงครับน้อง”
“พี่รู้จักที่ธันหรือเปล่าครับ”
“ธันไหน”
“พี่ธันธเนศที่ทำงานที่นี่อะครับ”
“อ๋อ ไอ้ธันนะหรอ วันนี้ไม่มาทำงานหรอก เขาไม่สบาย”
ธันวาเพิ่งกลับจากเรียนวิชาสุดท้ายของวันนี้ ที่กว่าจะเลิกก็ปาไปสองทุ่ม เขาเดินผ่านร้านขายน้ำเต้าหู้ในตลาดเล็กๆ ข้างคอนโด และสังเกตเห็นว่ามีเด็กนักเรียนวัยรุ่นคุ้นหน้าคนหนึ่งยืนอยู่ จากที่ตั้งใจว่าจะเดินผ่าน เขาจึงเลียบๆ เคียงๆ เดินเข้าไปยืนข้างๆ
“ซื้อกินเองเหรอ”
ราชวุฒิหันมองเจ้าของเสียงที่เข้ามายืนอยู่ข้างๆ สายตาไม่ได้มองมายังเขา คำถามประหลาดที่อีกฝ่ายถามขึ้นทำให้คิ้วเข้มย่นเข้าหากัน
“พี่ถามผมเหรอ”
“อือ ยืนอยู่สองคน จะให้ถามใคร ถามคนขายเหรอ”
“ซื้อฝาก- เอ่อ พี่น่ะครับ” เด็กหนุ่มตอบตามมารยาท แต่ก็มิวายสงสัย “ผมรู้จักพี่หรือเปล่าครับ”
“เปล่า แต่กูรู้จักธันธเนศ ห้องอยู่ตรงข้ามกัน จะฝากไปให้ไหม”
“พี่รู้ได้ไงครับว่าผมจะซื้อไปให้พี่ธันเขา”
“ไม่รู้ กูเดา ก็เห็นรัก เอ้ย สนิทสนมกันดี”
“เอ่อ...” เด็กหน้าหล่อทำท่าคิดหนัก “ไม่ดีกว่าครับ” เขาส่ายหัวโงนๆ “ผมอยากไปหาพี่เขาด้วยตัวเอง”
“เอาน๊า ฝากกูไปก็ได้ คนไม่สบายเขาคงไม่อยากให้ใครไปรบกวนหรอก ระวังโดนโกรธเอาไม่รู้ด้วยนะ”
“ว่าแต่พี่รู้ได้ไงว่าพี่ธันไม่สบาย”
คำถามจากหนุ่มรุ่นน้องเล่นเอาธันวาอมอ่าง
“มึงจะถามทำไมนักหนาวะ” “ก็... เจอที่ร้านขายยา”
“อ้าวเหรอ อืม...” หนุ่มน้อยทำท่านิ่งคิดอีกครั้ง ด้วยความที่พอจะรู้นิสัยของธันธเนศดี เขาจึงหวั่นๆ กับสิ่งที่รุ่นพี่เตือนอยู่บ้าง “งั้น ผมฝากพี่หน่อยแล้วกันครับ ไว้วันหลังผมค่อยมาหาพี่เขาเองก็ได้”
“คิดดีแล้วล่ะ” เขาตบไหล่หนุ่มรุ่นน้องป้อยๆ รอยยิ้มแห่งความสำเร็จผุดขึ้น
“ขอบใจนะพี่”
“เออๆ”
ธันวายืนมองเด็กหนุ่มเดินแยกไปจนลับสายตาก่อนจะฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ ธันธเนศตะเกียกตะกายประคองร่างที่นอนซมอยู่ลงจากเตียงช้าๆ ทิชชู่ที่ยัดจมูกอยู่ถูกดึงออกแล้วโยนลงในถังขยะข้างเตียง ดวงตาที่รังแต่จะปิดอยู่ตลอดเวลาเพราะฤทธิ์ยาส่องมองลอดตาแมวออกไป
จะหนีให้พ้นจริงๆ ก็คงต้องย้ายที่อยู่ออกไปไกลแสนไกล สีหน้าซังกระตายคิด ก่อนจะเอื้อมบิดลูกบิดอย่างจำใจ
“อ่ะ” ถุงน้ำเต้าหู้ถูกยื่นมาตรงหน้าจากคนที่เขาเกลียดขี้หน้าที่สุดถ้านับตั้งแต่จำความได้จนตอนนี้
“ไม่เอา”
“เอาไป ผมไม่ได้ซื้อให้คุณ อย่าหลงตัวเอง ผัวเด็กคุณซื้อฝากมาให้” ถุงน้ำเต้าหู้ถูกผลักไสมาจนจะโดนหน้าเขาอยู่รอมร่อ
“เลิกพูดถึงเด็กมันแบบนั้นสักทีได้ไหม ไม่อายใครก็อายปากตัวเองบ้าง”
เมื่อได้ยินคำพูดจริงจังในน้ำเสียงขอร้องปรายๆ ก็เล่นเอาโค้ชกีฬาหนุ่มชะงักไปไม่น้อยเหมือนกัน แต่ก็นั่นแหละ
“ทำไม บอกสิว่าที่ผมพูดมันไม่จริง” ธันวายังไงก็เป็นธันวาอยู่วันยังค่ำ
“ไม่เสือกดิ”
“ไม่แน่จริงนี่หว่า”
ความอ่อนเพลียทำให้คนกำลังไม่สบายไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้เสียเวลาพักผ่อน เขาดึงถุงน้ำเต้าหู้มาแล้ว ประตูบานหนักจึงปิดลงทันทีจนเกือบกระแทกหน้าคนที่อยู่ข้างนอก
พรวด!!!ธันธเนศสำลักน้ำเต้าหู้ที่เค็มปี๋ ความรู้สึกง่วงซึมหายเป็นปลิดทิ้ง เขาถ่างตามองก้นถุงที่ยังมีเม็ดเกลือหลงเหลืออยู่ เหมือนเขาคิดไปเองว่าได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังมาจากที่ไหนสักที่ด้วยในจังหวะนั้น
“แม่งเหี้ยยันเงาจริงๆ”
แบบนี้ไม่ใช่ฝีมือราชวุฒิแน่ๆผู้ถูกกระทำขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเจ็บใจ
รัญ หรือจรัญ บรรณาธิการหนุ่มใหญ่วัยสามสิบกลางๆ ผู้รับช่วงต่อธุรกิจสำนักพิมพ์มาจากครอบครัว โดยตีพิมพ์นิตยสารและหนังสือพิมพ์เป็นหลัก เขารับหน้าที่ดูแลในส่วนของหนังสือพิมพ์รายวันขนาดเล็กที่ไม่ได้เป็นที่รู้จักอะไรมาก แต่เป็นหนังสือพิมพ์ที่ทำออกมาตอบโจทย์คนรุ่นใหม่มากขึ้น
หลังจากที่นักเขียนข่าวเกี่ยวกับกีฬาคนก่อนลาออกไป เพราะได้ที่ใหม่ที่ดีกว่า จรัญก็ได้เด็กจบใหม่อย่างธันธเนศเข้ามาทำในส่วนนี้แทน ซึ่งในหนังสือพิมพ์จะมีคอลัมน์ที่เป็นสกู๊ปข่าวกีฬาอยู่เพียงคอลัมน์เดียวเท่านั้นในแต่ละวัน จึงไม่ใช่งานที่หนักหนาอะไร มีคนที่ดูแลในส่วนนี้เพียงคนเดียวก็เกินพอ แต่มันก็ไม่ง่ายเสียทีเดียวสำหรับเด็กจบใหม่ที่ไม่ได้จบมาตรงสายงาน และต้องหาข่าวใหม่ๆ มาเขียนอยู่ทุกวันอย่างธันธเนศ ซึ่งตรงนี้จรัญก็เข้าใจดี
นี่เป็นวันที่สองแล้วที่ธันธเนศลาหยุด จรัญจึงต้องเขียนข่าวกีฬาเองแทนพนักงานหนุ่มรุ่นน้องไปก่อน หนุ่มร่างสูงผิวขาวละเอียด ผมดำแซมขาวที่ไม่สนใจจะย้อมปกปิดอะไรนั่งจ้องโทรศัพท์อยู่ตลอดทั้งวัน จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ หลังจากที่เห็นเด็กหนุ่มที่ทำท่าทำทางเหมือนกำลังตามธันธเนศอยู่ถึงสองครั้งสองคราแล้ว ถ้าเป็นอย่างที่คิดจริงเขาจะมามัวหมกเม็ดเก็บความรู้สึกแบบนี้อีกต่อไปไม่ได้แล้ว ทุกอย่างอาจจะสายเกินไป หรือถ้าหนุ่มใหญ่อย่างเขาต้องพ่ายแพ้ให้เด็กมัธยมคนหนึ่งก็คงไม่ใช่เรื่องที่น่าพอใจนัก
จรัญชั่งใจตัวเองว่าจะกดโทรออกดีไหม แต่ก็กล้าๆ กลัวๆ เพราะกลัวโดนบ่นเข้าให้อีก คนอย่างเขาทำอะไรก็เหมือนจะไม่ถูกจริตลูกน้องคนนี้ไปเสียหมด อำนาจที่มีในมือไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย เพราะธันธเนศมีฝีมือในระดับที่หายากคนหนึ่ง และรุ่นน้องหนุ่มก็ไม่เคยเสียการเสียงานเลย ตอแยมากๆ เข้า ก็กลัวอีกฝ่ายจะชิ่งหนีไปอีก เด็กสมัยนี้ยิ่งยากแท้หยั่งถึงเสียด้วย
เมื่อรวบรวมความกล้าได้ เขาก็กดโทรออก มือสั่นริกเหมือนเจ้าเข้า
เสียงรอสายที่ดังขึ้นเป็นจังหวะ มันยิ่งทำให้ใจเข้าเต้นแรงขึ้นทุกขณะ
“ยังไม่หายดีเลย”“เปล่า”
“แล้วโทรมาเพื่อ”“พี่จะโทรมาถามว่าเป็นไงบ้างแล้ว ค่อยยังชั่วยัง”
“อืม โอเคขึ้นบ้างแล้วพี่ พรุ่งนี้คงไปทำงานได้ มั้งนะ”“เออๆ ก็ดีแล้ว”
“แหม ผมหยุดสองวันแค่เนี้ย รีบโทรมาตามเลยนะ กลัวผมทำงานไม่คุ้มเงินรึไง”“มึงก็เป็นซะแบบเนี้ย”
ไม่เคยนึกถึงใจคนเป็นห่วงบ้างเลย “ถามนิดถามหน่อยทำเป็น ทำไม เจ้านายไม่มีสิทธิ์ถามลูกน้องหรือยังไง”
“ถ้าจะโทรมาเรื่องแค่นี้ไม่ต้องโทรมาก็ได้พี่ เสียเวลานอนว่ะ”“เดี๋ยวก่อนๆ เย็นนี้พี่ไปหาได้ไหม”
“จะมาทำไมว่ะครับ ว่างขนาดนั้นเลยเหรอชีวิต”“ลูกน้องไม่สบายทั้งที ก็ไม่อยากนิ่งเฉย”
“แหม ทีพี่จ๋าเป็นมาลาเรียเข้าโรง’บาลเป็นอาทิตย์ไม่เห็นพี่ไปเยี่ยมเขาสักวัน ไม่กลัวเขาน้อยใจเหรอ ไม่ต้องมา”“พี่จะไป บอกที่อยู่มาก็ได้ เดี๋ยวซื้อของกินเข้าไปให้ด้วย”
“อะไรของพี่วะครับพี่รัญ”“น๊า พี่อุตส่าห์ตั้งใจเลยนะเนี่ย”
หนุ่มใหญ่กดวางสาย จะว่าไป เขากลับกล้ากว่าที่คิดไว้แหะ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ถึงเวลาเปลี่ยนแมนให้เป็นเธอ
แค่คิดก็สนุกละเว้ยบก. หนุ่มยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
ธันวาอยู่ในช่วงกำลังเตรียมตัวสอบกลางภาค ซึ่งวิชาแรกจะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ วันนี้เขาจึงงดสอนเทควันโด และกลับมาที่ห้องเร็วกว่าปกติ หลังจากที่ใช้เวลาเกือบทั้งวันไปกับการอยู่ติวหนังสือกับเพื่อนที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยหลังเลิกเรียน
ชายหนุ่มเดินออกมาจากลิฟต์แล้วเลี้ยวเข้ามาในโถงทางเดินระหว่างห้องที่เรียงรายสองข้าง พลันสายตาเขาก็ไปสะดุดกับใครบางคน ที่ยืนรออยู่หน้าห้องที่ตรงกับห้องของเขา เขาเร่งฝีเท้าเมื่อเห็นบางอย่างไม่ชอบมาพากล
“น้ารัญมาทำอะไรที่นี่” เขาถามขึ้น
“อ้าวไอ้ธัน น้ามาหารุ่นน้องที่ทำงาน คนที่จะสัมภาษณ์มึงไง นี่พักอยู่ที่เดียวกันเหรอเนี่ย” เขาทำหน้าตื่นเต้น ขณะเดียวกันประตูตรงหน้าก็เปิดออก พร้อมกับเจ้าของห้องหน้าโทรมยืนรอต้อนรับอยู่
“เข้ามาข้างในก่อนดิพี่ ข้างนอกอากาศไม่ดี” ธันธเนศพูดพลางเดินกลับเข้าไปในห้องและไม่ลืมที่จะเหน็บบุคคลที่สามที่ยืนมองอยู่ใกล้ๆ
หนุ่มใหญ่หันกลับมาพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปที่หลานชาย
“เออๆ เดี๋ยวอีกแปบน้าแวะไปคุยด้วย”
ประตูห้องเขาปิดลงโดยแขกผู้มาเยือน พร้อมกับเสียงปิดประตูดังปังมาจากห้องฝั่งตรงข้ามตามมาติดๆ เช่นกัน
ธันวารู้สึกเสียหน้าไม่น้อยที่ผู้เป็นน้าทำท่าทำทางเหมือนเห็นคนอื่นสำคัญกว่าญาติแท้ๆ ของตัวเอง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ ประเด็นสำคัญที่เขาสังสัยคือ ธันธเนศสำคัญอะไรนักหนาที่น้าของตนเองถึงขั้นต้องตามมาหาถึงที่
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะ”
“หลายอย่าง ของชอบมึงทั้งนั้นแหละ”
“รู้ได้ไงว่าผมชอบอะไร”
“เอาเป็นว่าพี่รู้แล้วกัน พี่อยู่กับมึงมาเกือบปีแล้วนะ”
“มีทองม้วนสดด้วยอะ พี่แม่งรู้จริง”
“เออๆ กินเลย ซื้อมาให้แล้วน่ะ”
ผู้เป็นเจ้าของห้องดึงเก้าอี้ออกมาจากโต๊ะที่มีของกินวางอยู่เต็มไปหมด ก่อนจะนั่งลงเปิดกล่องขนมกิน
“พี่ไม่กินด้วยกันหรอ”
“ไม่อ่ะ มึงกินเลย ว่าแต่อาการมึงเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีขึ้นมากแล้วพี่”
“แล้วพี่นึกครึ้มอะไรขึ้นมา อยู่ดีๆ ถึงได้ลุกขึ้นมาทำอะไรแบบนี้ ปกติค่าก๋วยเตี๋ยวยังให้ผมเลี้ยงเลย”
อีกฝ่ายอ้ำอึ้งเมื่อได้ยินคำถามจากผู้เป็นรุ่นน้อง
“เอ๊า ก็เห็นมึงป่วย สงสาร” เขาแก้ตัว แววตาลอกแลก
“จริงหรือเปล่า พี่แอบคิดอะไรกับผมปะเนี่ย”
“เฮ้ย กูนายมึงนะ พูดอะไรให้เกียรติกันบ้าง”
“หยอกเล่นน่า”
“อะนี่” เจ้านายหนุ่มโยนบางอย่างมาตรงหน้าธันธเนศ
“อะไร”
“วิตามิน กินบำรุงตัวมึงเองบ้าง หักโหมงานหนักไป ก็เลยเป็นซะแบบนี้ไง”
“นี่กลัวไม่มีคนทำงานให้ ถึงกับต้องทำขนาดเลยเหรอ”
“อือ” ผู้แก่กว่าหลบตา
จรัญนั่งมองอีกฝ่ายนั่งกินสิ่งที่ตนเองซื้อมาอย่างเจริญอาหาร เมื่อเห็นว่าพิษไข้น่าจะทำอะไรผู้เป็นลูกน้องไม่ได้อีกแล้วก็โล่งใจ
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ ว่าจะแวะคุยกับหลานสักหน่อยก่อนกลับ”
“ได้พี่” ธันธเนศลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู ก่อนจะยกมือขึ้นกล่าวลา “ไงก็ขอบใจพี่มากนะ เรื่องขนมกับของพวกนั้น”
“เออๆ พักผ่อนเยอะๆ ล่ะ กูยังอยากเห็นมึงที่ทำงานพรุ่งนี้”
“เออน่า บ่นเยอะเป็นคนแก่ไปได้”
การร่ำราของทั้งสองอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งตลอดเวลา ธันวาแอบมองสิ่งที่เกิดขึ้นภายนอกห้องผ่านทางช่องตาแมวของเขาอย่างเงียบๆ หลังจากได้ยินเสียงเปิดประตู อันที่จริงเขาก็พยายามเอาหูแนบประตูพยายามฟังเสียงสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องตรงข้ามตลอดตั้งแต่ผู้เป็นน้าชายเข้าไป แต่ก็ไม่ได้ยินอะไรเลย นั่นยิ่งทำให้ความอยากรู้อยากเห็นในหัวเขาเพิ่มมากขึ้นไปอีกเท่าตัว
ธันธเนศปิดประตูเมื่ออีกฝ่ายเดินไปเคาะห้องตรงข้าม
“ว่าไง ไม่เคยเห็นบอกเลยว่าพักอยู่ที่นี่ น้านึกว่าอยู่บ้านมาตลอดเลย”
“มันใกล้มหา’ลัยกับที่สอนมากกว่าอะ ขี้เกียจเผื่อเวลาเยอะๆ”
“แล้วนี่ได้เจอแม่เขาบ้างหรือเปล่า”
“ก็ไปช่วยงานเขาที่ร้านขายยาตลอดแหละ”
ชายหนุ่มตอบพลางมองสายตาของผู้เป็นน้าที่สอดส่องมองไปทั่วห้อง เพื่อพินิจพิเคราะห์ในความเป็นหลาน การตกแต่งห้องช่างสอดคล้องกับนิสัยส่วนตัว
“น้ารัญ”
“อืม มีอะไร”
“ถ้าผมถามอย่างหนึ่งน้าจะตอบผมตรงๆ ได้ไหม”
“ทำไมถามแบบนั้นวะ”
“ตอบผมก่อนสิว่าน้าจะไม่โกหกผม”
เนื่องจากจรัญมีอายุห่างกันกับพี่สาวซึ่งเป็นแม่ของธันวาถึงสิบปี ผู้เป็นพี่สาวจึงต้องคอยช่วยพ่อเลี้ยงน้องชายที่กำพร้าแม่ตั้งแต่วัยหัดเดินมาประหนึ่งเป็นแม่คนหนึ่ง เมื่อถึงคราวที่เธอมีครอบครัวมีลูกชายก็ยังต้องดูแลน้องชายไม่ได้ขาดตกบกพร่อง น้าหลานที่อายุห่างกันไม่เท่าไหร่ ทำให้จรัญกับธันวานั้นมีความใกล้ชิดสนิทสนมกันประหนึ่งพี่น้องมากกว่าน้าหลาน มีอะไรก็ปรึกษากันได้ทุกเรื่อง พูดคุยกันทุกเรื่อง ซึ่งบางเรื่องที่เกี่ยวกับธันวาคนเป็นแม่แท้ๆ อาจไม่รู้เท่าจรัญด้วยซ้ำ มีมาช่วงหลังๆ ที่ธันวาต้องมารับหน้าที่เป็นโค้ชสอนเทควันโดเอง จรัญก็ต้องมาดูแลกิจการสำนักพิมพ์ ด้วยภาระหน้าที่ที่มากขึ้น ทำให้ทั้งคู่ห่างๆ กันไปบ้างตามประสา
น้าชายนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบตกลง
“เออๆ”
“ผมอยู่กับน้ามาตั้งแต่ผมจำความได้ แต่ผมก็ไม่เคยถามน้าจริงๆ จังๆ สักที น้าเป็นเกย์ใช่ไหม”
“ไอ้ธัน”
เขาผ่อนลมหายใจช้าๆ อย่างคิดหนัก แต่สิ่งที่ตนเองได้ตกปากรับคำไว้ก่อนหน้านี้ทำให้มิอาจปฏิเสธ
ธันวายังคงตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบด้วยท่าทีไม่ลดละ “น้าชอบผู้ชายใช่ไหม”
“อืม” เขาพยักหน้าช้าๆ ก้มมองต่ำเพื่อบดบังแววตา “มึงไม่...”
“ผมไม่แคร์หรอกว่าน้าจะเป็นอะไร ที่ผมแคร์คือน้าเป็นอะไรกับคนชื่อธันธเนศที่อยู่ห้องตรงข้ามผมต่างหาก”
“ถามเยอะไปเปล่า”
“ไม่รู้ล่ะ รับปากผมแล้ว”
“มึงคิดว่าไงก็ว่างั้น”
“โธ่น้า” ชายหนุ่มลากเสียงยาวอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง “เป็นคนอื่นไม่ได้เหรอ ทำไมต้องเป็นคนนี้”
“ทำไมว่ะ ธันเขาก็น่ารักดีออก”
“น้าไม่รู้ฤทธิ์มันซะแล้ว”
“เรียกเขาดีๆ เขาเป็นพี่เราเยอะเลยนะ”
น้ำเสียงเชิงสอนกลับมาอีกครั้ง หลังจากที่เขาไม่ได้ยินมันมานาน
“โทษ”
ผู้เป็นน้านั่งมองหลานหนุ่มที่นั่งไม่สบอารมณ์อยู่ตรงข้าม
“ไม่พอใจอะไรวะ ก็ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย เนี่ย ยิ่งเราอยู่ตรงนี้ยิ่งดีซะอีก จะได้ช่วยน้าดูพี่ธันเขาด้วย เผื่อมีใครมาเกาะแกะ”
“ดีกับผีน่ะสิน้า”
“เอ๊า ทำไม”
“ก็... ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่านายธันธเนศอะไรนั่นน่ะ ไม่ได้น่ารักอย่างที่คิดหรอกนะ”
“แต่น้าทำงานกับเขามาเกือบๆ ปี ก็ไม่เห็นว่าเขาจะเลวร้ายตรงไหนเลยนะ ก็แค่เป็นคนตรงๆ โผงผาง ไม่ยอมคนแค่นั้น ดีซะอีก น้าไม่ชอบคนหมกเม็ด”
“หึ แบบนี้ไม่ใช่แค่ชอบแล้วมั้ง” หลานชายหันมาค้อนผู้เป็นน้า “แล้วแน่ใจเหรอว่าเขาจะเล่นด้วย”
“ก็ไม่รู้ล่ะ ของอย่างนี้มันต้องลอง”
“ผมเห็นเขาสนิทสนมกับเด็กผู้ชายมอปลายคนหนึ่งอะ ไม่รู้เขาคบกันอยู่หรือเปล่า”
“น้ามั่นใจว่าน้ามาก่อน แล้วน้าก็ใช้เวลาอยู่กับธันเขามากกว่าด้วย ของอย่างนี้ใครดีใครได้”
“เขาไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยนะ เอาจริงๆ ออกแนวเถื่อนๆ ด้วยซ้ำ”
“ไหนสงสัยว่าเขาคบกับเด็กมอปลายไง ย้อนแย้งตัวเองนะเรา”
“ก็...” ชายหนุ่มคิดหาข้อแม้
“ก็ถ้ารักน้าก็ต้องเห็นดีเห็นงามกับน้า โอเคไหม”
เมื่อมองไม่เห็นแสงที่ปลายอุโมงค์ ชายหนุ่มจึงต้องจำยอมปล่อยให้สิ่งที่น้าตัวเองคิดว่าใช่ดำเนินต่อไปก่อน
ในขณะที่ลึกๆ แล้ว ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง เขาจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อขจัดปีศาจตนนี้ออกจากเส้นทางชีวิตของผู้เป็นน้าชายให้จงได้ แม้เขาจะรู้อยู่เต็มเปาว่าคนอย่างธันธเนศไม่มีทางยอมตกล่องปล่องชิ้นกับจรัญเป็นแน่แท้ แต่ก็อย่างว่า น้ำหยดลงบนหินทุกวัน หินมันยังกร่อน
... ก่อนเหมันต์ ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
