Chapter 22
กันต์'s Partและแล้ววันคัดตัวก็มาถึง....
รู้สึกตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้สิครับ พี่กิจยังคงขับรถมาส่งผมที่ตึกเรียนเหมือนเดิม แถมวันนี้ยังใจดีให้ผมใช้ไม้แบดของพี่เขาด้วย... กับเหตุผลที่ว่า ไม้เทพยังไงก็ชนะ...
ก็ดีครับ... เพราะไม้ของพี่เขาถึงจะยี่ห้อเดียวกันกับผม แต่ก็เป็นรุ่น Top ที่ดีกว่าของผมมาก
“ อย่าเครียดนะ ตอนแข่งอะ เล่นสบายๆ ตามสไตล์ของเรานั่นแหละ พี่เชื่อว่าเราทำได้อยู่แล้ว “
พี่กิจยิ้มบอกมาขณะที่เรายังอยู่กันในรถครับ
“ แล้ว... พี่จะมาดูผมมั้ย... “
“ อื้ม.. มาสิ เดี๋ยวจะฝากชมรมให้ไอ้คิมมันดูน้องซ้อมบาสแทน “
“ แบบนี้จะดีเหรอพี่ “
“ วันเดียวไม่เป็นไรหรอกน่า “
ผมยิ้มรับก่อนจะปลดเบลออก เพื่อเตรียมตัวลงไปจากรถ
“ กันต์... สู้ๆ นะ แล้วพี่จะไปเชียร์ “
พี่กิจลูบหัวผมเบาๆ แต่ผมนี่สิครับ... ใจเต้นไม่เป็นส่ำเลย
ตกลงผมชอบพี่เขาจริงๆ เหรอเนี่ย... เป็นไปได้ไง เมื่อไหร่กัน หรือผมออาจจะคิดมากไปเองนะ มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้...
โอ้ยยยย.... สับสนโว้ยยยย!!!
..........................
ผมเดินเข้ามาในห้องเรียน ไอ้เรย์มันก็ทักผมขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าผมทำหน้าเครียดๆ เดินเข้ามา ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เครียดนั้นเพราะเรื่องอะไร ระหว่างเรื่องคัดตัว หรือว่า... เรื่องพี่กิจกันแน่...
“ เรื่องคัดตัวเหรอวะ “
ไอ้เรย์มันถามมา ผมเลยได้แค่พยักหน้าส่งๆ ให้ไปเท่านั้น
“ แล้วมึงกับแพร ตกลงยังไงกันเนี่ย กูไม่เห็นมึงจะทำอะไรเลย “
ผมเปลี่ยนเรื่องถามมันไปบ้างครับ ซึ่งไอ้แน๊คกับไอ้เจมส์ก็ดูจะสนใจอยู่ไม่น้อยเช่นกันกับหัวข้อนี้
“ ใครว่ากูไม่ทำ กูแค่ไม่ทำอะไรประเจิดประเจ้อก็เท่านั้นเอง ที่สำคัญ... ช่วงนี้กูคุยไลน์กับเขาอยู่ “
“ เชร็ด!!!!!!! “
พวกผมสามคนถึงกับอุทานขึ้นมาพร้อมกันทันที กับการซุ่มเงียบของมัน
“ เออเรย์.. กูถามมึงอย่างนึงดิวะ... ไอ้เวลาที่เราอยู่ใกล้ใครสักคน แล้ว... ใจเรามันเต้นแรงๆ เนี่ย.. มันคือการชอบป่าววะ “
ผมแอบถามมันต่อครับ อยากรู้จากปากผู้มีประสบการณ์มากๆ อย่างมันเสียหน่อย
“ ส่วนมากก็ใช่นะ เพราะถ้ามึงไม่คิดอะไร มึงก็จะไม่ใจเต้นหรอก “
ชิบหายละไง...
นี่ผมชอบพี่เขาจริงๆ เหรอเนี่ย
ระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น ไอ้เรย์มันก็เข้ามากระซิบข้างหูผมเบาๆ ว่า...
“ ตกลงใครวะ พี่กิจ พี่พี หรือว่าไอ้ธัน “
“ พ่องมึงสิ “
“ เอาเหอะ... มึงจะชอบใครก็อยู่ที่ใจมึงละกัน แต่ส่วนตัวแล้ว... กูเชียร์พี่กิจ ไอดอลของกูเว้ย “
สาดนี่... เสือกเชียร์ถูกคนด้วยสิครับ
เห้อ... แล้วจากนี้ไปผมจะทำตัวยังไงดีเนี่ย ยิ่งช่วงหลังๆ มานี้ พี่เขาก็โครตจะดีกับผมเลย...
.....................
เย็นนี้พวกรุ่นพี่นัดเราที่ลงชื่อคัดตัวไปที่คอร์ดแบดของมหาลัยฯครับ โดยพวกรุ่นพี่เขาจองคอร์ดเอาไว้ 2 คอร์ดคือคอร์ด 7 กับ 8 ซึ่งมีคนมากันเยอะอยู่พอสมควร ทั้งคนมาคัดและคนที่ตามมาเชียร์
.................
ในช่วงแรกจะเป็นการคัดตัวแบบชายเดี่ยวและหญิงเดี่ยวก่อน ซึ่งไอ้ธันก็ทำได้สำเร็จครับ ได้เป็นตัวแทนคณะ ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆ มากมายทั้งในและนอกคณะที่คอยเชียร์มันอยู่
“ ไหวมั้ยเนี่ย “
ผมถามขึ้นเมื่อมันเดินกลับเข้ามานั่งข้างๆ ผม ในสภาพชุ่มเหงื่อไปทั่วทั้งตัวแบบนี้
“ ไหวสิ ยิ่งคู่กับกันต์ด้วยแล้ว เรายิ่งต้องพลาดไม่ได้เลย ยังไงเราสองคนก็ต้องได้เป็นตัวแทน “
มันยิ้มบอกมาครับ จากนั้นแพรก็ส่งน้ำเย็นๆ ให้มันต่อ ส่วนไอ้เจมส์กับไอ้แน๊คนี่เป็นแบล็คอัพคอยพัดวีให้มันอยู่เนืองๆ
สำหรับการคัดตัวประเภทคู่ ฝ่ายชายจะมีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 8 คู่ครับ เท่ากับว่าถ้าผมจะผ่านการคัดตัวก็ต้องแข่งให้ชนะถึงสามเกมเลยทีเดียว
แต่ว่า...
จนป่านนี้ผมก็ยังไม่เห็นวี่แววของพี่กิจเลยครับ... ไหนบอกว่าจะมาเชียร์ผมไง...
....................
แล้วการแข่งขันรอบแรกของพวกผมก็มาถึง….
ผมเดินเข้าสนามไปพร้อมกับไอ้ธันด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและกังวลใจอยู่เล็กน้อย
ไอ้ธันเดินเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆ เพื่อให้รู้สึกผ่อนคลาย ซึ่งมันก็ช่วยได้บ้างนะครับ แต่ก็ไม่ได้มากเท่าไหร่หรอก...
เมื่อการแข่งเริ่มขึ้น ไอ้ธันซึ่งสูงกว่าผมเลยทำหน้าที่คุมหลัง ส่วนด้านหน้าเป็นหน้าที่ของผมเองครับ
เกมดำเนินไปค่อนข้างสบาย เพราะอีกฝ่ายฝีมือยังไม่สูงมาก พวกเราจึงเอาชนะกันได้ไม่ยาก และใช้เวลาไม่นาน ด้วยผลคะแนน 15 ต่อ 8
ผมกลับเข้ามานั่งพักที่ข้างสนาม ไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่หรอกครับ แล้วแบล็คอัพดีๆ จากเพื่อนๆ ทั้งน้ำ ทั้งพัดก็เข้ามาทันที
“ ไง... คัดตัวไปยัง “
เสียงพี่พีกับพี่บิวที่เดินเข้ามาถามขึ้นครับ
“ ลงแข่งรอบแรกไปแล้วพี่ พึ่งจบมะกี้นี้เองครับ “ ผมตอบไป
“ แล้วผลเป็นไง “
“ ก็ต้องชนะอยู่แล้ว เพราะคู่ผมเก่งครับ ฮ่าๆๆ “
ผมพูดจบก็เอามือไปกอดคอไอ้ธันมันครับ มันมองผมยิ้มๆ ในขณะที่พี่พีหันไปมองไอ้ธันด้วยสายตาแปลกๆ
“ อะ.. พวกพี่ซื้อมาให้ “
พี่บิวยื่นถุงขนมและน้ำดื่มหลายอย่างส่งมาให้ครับ ลาภปากพวกผมเลยครับงานนี้ แต่คาดว่ามันคงหมดเพราะไอ้แน๊คกับไอ้เจมส์ ระหว่างที่รอพวกผมลงแข่งอยู่แน่ๆ
“ แล้ว... พี่คิมกับพี่กิจไม่มาด้วยเหรอครับ “ ผมแอบถามถึงพี่กิจครับ
“ จะได้มารึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย มันติดรอพรีเซ็นต์ Pre – Project อยู่น่ะ ท่าทางจะอีกนานกว่าจะเสร็จ “ พี่บิวว่ามาครับ
ได้ยินแบบนี้แล้ว ผมก็เลยรู้สึกผิดหวังขึ้นมายังไงไม่รู้สิครับ แต่พี่เขาก็มีเหตุผลของเขานี่นะ ถึงมาไม่ได้แบบนี้....
แต่ลึกๆ แล้ว ผมก็ยังอยากจะได้กำลังใจจากพี่เขามากกว่าใครเพื่อนเลยนะ
“ เอาน่า พวกพี่มาเชียร์แบบนี้แล้ว ก็สู้ๆนะ พี่ว่าเราต้องทำได้อยู่แล้ว “
พี่พีตบไหล่ให้กำลังใจครับ ผมเลยยิ้มตอบกลับไปเล็กๆ
พักต่ออีกไม่นาน รอบสองก็มาถึง...
คู่แข่งดูน่ากลัวไม่ใช่เล่นเลยครับ แค่ชุดกับไม้ก็บ่งบอกแล้วว่าไม่น่าจะใช่มือสมัครเล่นเหมือนคู่แรกเลย
การแข่งดำเนินไปอย่างสูสีครับที่ผลคะแนน 8 ต่อ 7
ถึงผมจะนำอยู่แต่ก็เหนื่อยเอาการเลย ยิ่งไอ้ธันด้วยแล้ว มันเริ่มมีอาการหายใจถี่มากขึ้น ก็ไม่แปลกใจหรอกครับ เพราะมันเล่นมาตั้งกี่เซตแล้ววันนี้.... ทำได้ขนาดนี้ก็ถือว่าอึดมากแล้ว
ระหว่างการแข่ง เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆ ดังขึ้นทุกครั้งที่ไอ้ธันมันตบ ในขณะที่แรงตบมันกลับดูเริ่มจะอ่อนแรงลง และทำให้อีกฝ่ายรับลูกได้อย่างไม่ยากนัก
ผมเลยพยายามเล่นหน้าเน็ตให้มาก และพยายามงัดลูกไปยังท้ายคอร์ด เพื่อไม่ให้มันต้องเหนื่อยมากครับ
จนเกือบจะท้ายเกมสถานการณ์กลับมาเลวร้ายลงไปอีก เมื่อแต้มตอนนี้เรากลับมาตามหลังคู่แข่งอยู่ที่ 12 ต่อ 13
“ ไหวมั้ยวะมึง “
ผมถามไอ้ธันมันครับ ซึ่งมันก็ยังคงฝืนยิ้มตอบผมกลับมาว่าไหว แต่ดูจากสภาพแล้ว ผมว่ามันควรจะพักได้แล้วนะครับตอนนี้
“ กันต์... “
มันเรียกผมก่อนที่จะทำการเสริฟลูก
“ ว่า.. “
“ ถ้าเราผ่านการคัดตัวได้... เย็นนี้ไปกินข้าวกันนะ “
“ อื้ม... “
ผมพยักหน้าตอบรับไป เพราะถึงจะแพ้... ยังไงก็ต้องไปกินข้าวด้วยกันอยู่ดี เชื่อสิครับ... แบล็คอัพด้านหลังผม มันรอกันอยู่แล้ว
แต่ไอ้ธันกลับยิ้มกว้างออกมาให้กับคำตอบของผม ดูมันจะฮึกเหิมขึ้นมากเลยทีเดียว...
และก็จริงอย่างที่คิด ไม่รู้ว่ามันเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เพราะ 3 แต้มที่เหลือนี่ฝีมือมันล้วนๆ เลยครับ ซึ่งทำให้พวกเราผ่านรอบสองกันไปได้...
นี่มึงเป็นซุปเปอร์แมนรึป่าววะเนี่ย ไอ้ธัน...
เรากลับมานั่งยังที่พักข้างสนาม บรรดาเหล่าแบล็คอัพทั้งหลายก็เข้ามาให้น้ำพร้อมกับพัดโบกให้เป็นอย่างดี ซึ่งไอ้แน๊คถึงกลับเข้าไปนวดไหล่ให้ไอ้ธันมันเลยครับ
“ รอบหน้าไม่รู้จะเป็นยังไงนะ.. “
ไอ้ธันมันพูดพลางหลิ่วตาให้ดูอีกคู่ในสนามที่กำลังแข่งกันอยู่ ฝีมือไม่ธรรมดาเลยครับ เก่งกว่าที่ผมเจอเมื่อสักครู่นี้อีก ซึ่งถ้าไอ้ธันแข็งแรงดีก็อาจจะพอมีลุ้น แต่ถ้าสภาพนี้ละก็ บอกตรงๆ... ค่อนข้างยากเลยครับ
“ เอาน่า... ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น.. อย่าเครียด “ ผมยิ้มบอกไปครับ
“ แต่เราไม่อยากทำให้กันต์ผิดหวังอะดิ และที่สำคัญเราอยากแข่งคู่กับกันต์ในงานด้วย “
“ ถ้างั้น.. รอบหน้าเปลี่ยนตำแหน่งกันนะ เดี๋ยวกูเล่นหลังเอง “
“ ไหวเหรอ... ไม่ต้องหรอก เรายังไหว อีกอย่าง... หน้าเน็ตกันต์ก็ทำได้ดีอยู่แล้ว “
“ แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกันไง มึงอะแข่งติดต่อกันมาตั้งหลายเซตแล้ว ถ้าทีมเราอยากจะชนะก็ต้องลองเสี่ยงดู “
“ อืม... ถ้าอย่างนั้นก็ได้ “
เราพักกันต่ออีก 20 นาที ก็มาถึงเวลาตัดสินแล้วละครับ ซึ่งก็เหลือแค่เซตนี้เซตเดียวเท่านั้น เพราะคู่หญิงนี่ได้ผลการคัดเลือกไปแล้ว ( คนลงสมัครน้อย )
เมื่อพี่ๆ เรียกให้ลงสนาม ไอ้ธันก็ลุกเดินนำผมออกไปก่อน ขณะที่ผมกำลังจะเดินตามหลังมันไปติดๆ จู่ๆ มือนึงก็เอื้อมเข้ามาจับไหล่ผมเอาไว้ก่อน....
พอผมหันหน้าไปมอง....
ใบหน้าและน้ำเสียงที่คุ้นเคย ซึ่งผมเฝ้ารอตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ก็มายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้วในตอนนี้
“ สู้ๆ นะ พี่มาเชียร์แล้ว ขอโทษนะที่พี่มาช้า “
พี่กิจในสภาพที่หายใจหอบ ท่าทางเหมือนจะรีบมา พยายามพูดขึ้นเสียงนุ่ม จนผมนี่แทบจะร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจเลยทีเดียว แต่ก็ทำได้แค่เพียงพยักหน้าป้อยๆ ไปเท่านั้น ก่อนจะเดินเข้าสนามไป
การแข่งรอบนี้หินกว่าที่พวกเราคาดเอาไว้มากครับ ผ่านไปได้ไม่นานผมก็เริ่มหอบ อาจจะเพราะผมต้องวิ่งและใช้แรงเยอะกว่าในรอบที่ผ่านๆ มา และอีกฝ่ายก็เก่งมากจนทำให้เราเริ่มรวนกันเลยทีเดียว
และตอนนี้ก็เข้าใกล้ช่วงท้ายของเกมแล้ว ซึ่งแต้มของพวกเราก็ตามคู่แข่งกันอยู่ที่ 10 ต่อ 13
บางที.. พวกผมอาจจะมากันได้แค่นี้ก็ได้นะครับ....
ผมหันกลับไปมองยังด้านหลัง พวกเพื่อนๆ พี่ๆ กำลังเชียร์ผมอยู่อย่างไม่ลดละ ทั้งๆ ที่ดูจากแต้มแล้ว พวกผมกำลังจะแพ้ในอีกไม่นานนี้แท้ๆ แต่พวกเขาก็ยังไม่เลิกหวัง....
แล้วอย่างนี้... พวกผมจะหมดหวังไปได้ยังไงกันละครับ...
จากนั้นสายตาผมก็ไปหยุดอยู่ที่พี่กิจ... พี่เขายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้ผมถึงสองนิ้ว
ไม่รู้จะพูดยังไงดีครับ แต่ผมโครตจะรู้สึกดีเลย... รู้สึกมีกำลังใจ และแรงฮึดสู้ขึ้นมาอีกเป็นกองเลย
“ ธัน... พวกเรายังไม่ได้แพ้นะ ดูดิ พวกเพื่อนๆ เรายังไม่หมดหวังกับเราเลย แถมยังเชียร์เราซะขนาดนั้น.. เราเองก็ต้องไม่ยอมแพ้นะ ไม่ว่าผลจะเป็นไง ขอแค่เราทำมันให้เต็มที่ก็พอ “
“ อื้ม... มีกันต์อยู่ด้วย ธันไม่เคยยอมแพ้อยู่แล้วล่ะ “
มีคนเคยพูดไว้ว่า....
หากเราเจอคู่ต่อสู้ที่น่ากลัว... จงอย่ากลัวเขา.... แต่ให้เปลี่ยนมันเป็นความยินดีที่ได้เจอ เพราะมันจะเป็นแรงผลักดันให้เราพัฒนาตัวเองให้เก่งขึ้นไปได้อีก...
ผมจะไม่กลัว...
ผมฝึกหนักมาก็เพื่อวันนี้...
ขอบคุณเพื่อนๆ ที่เชียร์ผม...
11 ต่อ 13
ขอบคุณพี่ๆ ที่ตามมาเชียร์... (แฮ่กๆ )
12 ต่อ 13
ขอบคุณไอ้ธัน... ที่อดทนเพื่อผมมาจนถึงรอบนี้... ( แฮ่กๆๆ )
13 ต่อ 13
และ..
ขอบคุณทุกๆ อย่าง ที่พี่ทำให้ผมครับ... พี่กิจ ( แฮ่กๆๆๆๆๆ )
14 ต่อ 13
ลูกตบสุดท้าย และแรงเฮือกสุดท้ายของผม...
หวังว่า..
มันจะทำให้ทุกคนมีความสุขกันนะครับ
“ ปัง!! “
จุดบอดมุมสามเหลี่ยมท้ายคอร์ดที่ผมเล็งไว้... ถ้าโชคดี... มันคงจะลงและไม่ออกนอกเส้นไปนะ...
เพราะตอนนี้... ผมไม่มีแรงพอที่จะไปต่ออีกแล้ว...
“ ตุ๊บ! “
.........
หัวข้อ: My Gear รักร้ายๆ ของคุณชายเย็นชา ( Chapter - 54 / บทส่งท้าย ) (อ่าน 147390 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก