ตอนที่ 29 ทุกข์ๆสุขๆ
ไอ้เบสมันทำให้ผมรู้สึกดี จนลืมเนื้อลืมตัวไปเลยครับ
ทั้งที่ใจผมยังแค้นมันอยู่น่ะ แต่พอโดนมันแตะตัว แล้วทำแบบนี้
ตัวผมก็กลับยอมทำตามที่มันบอก และไม่มีอาการที่จะขัดขืนเลย
“อ่ะ.......อืม”
หลังจากไอ้เบสมันปลดผ้าขนหนูของผมลงไปอยู่ที่พิ้นเรียบร้อยแล้ว
มันก็จัดการถอดเสื้อผ้าของมัน โดยที่ปากมันยังจูบผมอยู่....(จะกินลิ้นกูแหละ)
และหากตอนนั้นผมรู้สึกตัว ผมเองก็อยากถามมันน่ะครับ
ถามว่าในปากผมมีอะไร....ทำไมมันต้องเอาลิ้นเข้ามาสำรวจด้วยมิทราบ (มีอะไรดีหว่า)
“ช่วยเบสหน่อยน่ะครับ”
ไอ้เบสถอดปากออกแล้วทำสายตาหวานซึ้งมองผมครับ(ทีแบบนี้แหละก็น่ะ...)
ผมก็หลวมตัวกับมันมามากแล้วอ่ะครับ เอาไงเอากัน
“อืม...”
ผมพยักหน้าให้มันอายๆ(เริ่มรู้สึกตัวแหละ) บ่นงงนิดหน่อย
ที่อายเพราะไอ้เบสมันดึงมือผมให้ไปจับลำอะไรไม่รู้ครับแข็งๆ
และที่งง อันนี้เพราะไม่รู้ว่ามันให้ทำอะไรกันแน่ (ใสจริ๊งๆ กู)
ไอ้เบสจัดการปลดกางเกงในทิ้งไปครับ
ตอนแรกมันนั่งรอเหมือนให้ผมทำอะไร ผมก็ได้แต่มองหน้าเพราะไม่รู้
พอสักพักนึ่งมันคงทนไม่ไหว เลยจัดการถอดกางเกงในทิ้งไป
ตอนนี้ส่วนล่างของมันเลยมี.....ชี้หน้าผมอยู่
“อ่ะ...อืม.....”
ไอ้เบสมันเข้ามาประกบปากผมไม่ให้ผมตั้งตัวเลยครับ
มันเป็นคนที่จูบเก่งมากน่ะ เพราะเมื่อไม่นานมานี้ ผมเริ่มรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่….
แต่พอมันเริ่มจูบผมอีกที มันก็ดึงอารมณ์ผมกลับเข้ามาโหมดหื่นตามเดิม
“อมให้หน่อยน่ะครับ”
ไอ้เบสมันมองผมแบบเดิมอีกแล้วครับ(หื่นๆ)
ผมเห็นแล้วก็แทบละลายไปกับพื้น
แล้วสายตาของมัน ก็เหมือนสะกดจิตให้ผมต้องตอบรับอีกตามเคย
“อืม”
ไอ้เบสดึงผมเข้าไปกอด
แล้วมันก็ดึงให้มือผมไปจับส่วนล่างที่เป็นลำยาวของมัน
ผมก็ถึงกับสะดุ้งครับ เพราะไม่คิดว่ามันแข็ง แล้วก็ยาวแบบนี้
และเมื่อผมหันมองหน้าไอ้เบส มันก็ก้มลงมาจูบผมอีกทีหนึ่ง
ก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆให้ผม (เหะๆ )
ผมก็พอเดาออกบ้างแล้วครับ ว่าต้องเอา...ไอ้เบสเข้าปากจริงๆ
และเมื่อผมกำลังจะลากลิ้นลงที่ส่วนนั้นของมัน จู่ๆ....
อ๊อดๆๆ........................................................
เสียงอ๊อดหน้าบ้านผมก็ดังขึ้นสะก่อน (ฮ่าๆๆ)
ผมก็ชะงักครับ เหมือนสติเริ่มกลับมา
และเมื่อผมก้มลงมองที่มือตัวเองว่ากำลังจับอะไรอยู่ ก็ถึงกับตกใจครับ
“เฮ้ย......”
ผมทั้งเขินทั้งอายเลยครับ เพราะนอกจากของตัวเองแล้ว
ของคนอื่นก็ไม่เคยเห็นเลย แล้วยิ่งมาเห็นของในเบสในตอนที่มันถอดเสื้อออกหมด
กล้ามแขน กล้ามหน้าท้องเป็นหมัดๆ บวกกับหน้าตาหล่อๆของมัน
อารมณ์เขินผมยิ่งสูงปรี้ดเลยครับ ผมเลยรีบลุกออกจากตัวมัน
และพอผมหันไปมองหน้าไอ้เบส มันก็ทำหน้าเหมือนไม่พอใจ
แถมสายตามันก็ดูหงุดหงิดมากด้วย (ค้างอ่ะดิเมิง)
“อ่ะ...เออ....ระ....รีบใส่เสื้อผ้า เดี๋ยวเราไปดูว่าใครมา”
ผมพูดไปก็เขินไปครับ เพราะไอ้เบสมันหน้าดานจริงๆ
ขนาดผมรู้สึกตัวแล้วน่ะ มันก็ยังไม่ดูเขินหรือตกใจเลย
ถามมันยังใช้ไอ้นั้นชี้หน้าผมอยู่อีก (รอจัดการรอบหลังน่ะเบสน้อย เหะๆ)
ผมเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วใส่เสื้อกับกางเกงแบบไม่รอช้าครับ
ส่วนไอ้ยาสิวอะไรนั้นค่อยทาครับ (เพราะตอนนี้ต้องรักษาประตูหลังก่อน)
และเมื่อผมจัดแจงตัวเองจนคิดว่าเรียบร้อยแล้ว ก็หันไปมองไอ้เบสครับ
“อ่าว....สะ..เสื้อผ้าดิ จะโชว์อะไรหนักหนา”
จากอารมณ์เขินเริ่มกลายเป็นโมโหครับ
เพราะไอ้เบสมันยังนั่งเฉย แถมไอ้ส่วนนั้นยังชี้หน้าผมอยู่ (ไม่ชอบให้ใครชี้หน้าโว้ยยยย เหะๆ)
ไม่รู้มันจะแข็งไปถึงไหนน่ะครับ...ของไอ้เบส
ขนาดของผมก็อ่อนลงบางแล้วน่ะ เหะๆ ทะลึ่งจริงๆผม
อ๊อดๆๆ.......................................................
ไอ้คนกดก็ย้ำจริงๆครับ
ผมเลยต้องรีบวิ่งลงไปเปิดประตู ไม่สนอะไรเบสแหละ
และพอผมไปดูที่หน้าบ้านก็เจอหน้างามๆ ของกะเทยเพราะจำกลุ่มครับ เหอ....อีโม
“มาแต่เช้าเลยน่ะเมิง”
ผมเปิดประตูให้อีโมเข้ามาในบ้านครับ
เพราะเดี๋ยวอยู่ด้านนอกนานๆมันจะวิ่งตามผู้ชายไปอีก
“แต่ก็มาหลังใครบ้างคน......”
อีโมมันสายตากรุ่มกริ่มครับ ผมก็เสียวสันหลังวาบ
ไม่รู้ว่ามันหมายถึงใคร แต่ใจผมก็คิดไปถึงไอ้หื่นที่อยู่ข้างบนแล้วครับ
“คะ...ใครว่ะ ไม่มีๆ”
“จะไปรู้เหรอ....กูก็พูดงั้น ลองถามดักควาย เหะๆ”
ผมหน้าร้อนเลยครับ ดันไปแสดงตัวให้มันเห็นว่าเราควาย
แถมอีกอย่าง คนอย่างอีกโมมันก็ชอบจับผิดซะด้วย กลุ้มจริงๆ ผม
“อะ...เออ..นั้นดิ กูก็งงๆ เหะๆ ไม่มีหรอกคิดมากเมิง ฮ่าๆๆ”
ผมขอตลกกลบเกลื่อนแล้วกันครับ เพราะไม่อยากยอมรับความจริง
แล้วแผนนี้ก็น่าจะพอเก็บเศษหน้าแตกได้บ้าง
“ไม่มีก็ไม่มี ไม่เห็นต้องหัวเราะ”
เอาอีกแหละ อีโม มันเริ่มจับผิดตามเคยครับ
มันยิ้มเหมือนเห็นแววอะไรบนหน้าผม
ผมก็ทำมองไปทางอื่นครับ แล้วผมก็แกล้งไปเปิดทีวี
จากนั้นก็วิ่งเข้าในครัวเอาน้ำมาให้อีโม
“แล้วเมิงมาทำไมแต่เช้าว่ะ”
ผมค่อยๆเนียนเปลี่ยนเรื่องครับ
ตอนแรกคิดว่าไม่สำเร็จ แต่โชคยังเข้าข้าง
เพราะไอ้โมมันริ่มไปสนใจทีวี ที่มีผู้ชายเดินแบบกางเกงในแทน
“ก็ทุกวันเสาร์ อาทิตย์ กูก็ต้องพาเมิงไปเปลี่ยนบุคลิก การแต่งตัว
แล้วก็เรื่องหน้าตาของเมิงด้วย”
ไอ้โมมันยังมองผู้ชายในทีวีไม่ละสายตาเลยครับ
“อ่าว ไปหาหมอสิวก็พอแล้วไม่ใช้เหรอว่ะ”
“แล้วเมิงทำแค่นั้น ผู้ชายที่ไหนเข้าจะสนใจเมิงล่ะ”
มันก็ยังมองทีวีอยู่ครับ ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจที่มันทำหรอก
เพราะคิดว่าหน้าตาดูดีอย่างเดี๋ยวก็พอแล้วนิครับ
“อ่าว....ก็ไอ้เบสมันก็เป็นแฟนกูแล้วไง ทำไมต้องทำอีกว่ะ”
“ก็ต้องให้เขาหลงเมิงให้มากๆซิว่ะ แผนจะได้ง่ายขึ้นไง”
เรื่องที่ไอ้เบสมันรู้เรื่องแผนของพวกผม ผมก็ไม่กล้าที่จะบอกอีโมอยู่ดี
เพราะกลัวว่าไอ้เบสมันจะทำอะไรเหี้ยๆ ออกไป
แล้วเรื่องที่แก้แค้น ผมก็คิดว่าขอให้เป็นผมกับมันสองคนเคลียร์กันเองดีกว่า
หรือว่าผมควรจะทำยังไงดี?.......
หลังอีโมนั่งดูทีวีอยู่สักพักใหญ่ มันก็จะขึ้นไปบนห้องผม
ผมฟังทีแรกก็ตกใจ แถมพยายามพูดให้มันอยู่ด้านล่าง
แต่ดูเหมือนยิ่งพูด ก็ยิ่งแสดงพิรุธให้มันเห็นครับ เลยต้องยอม
ตอนแรกพอขึ้นไปนึกว่าเจอไอ้เบสนอนเอา...ชี้หน้าผมอยู่
แต่ผิดคาด ไอ้เบสมันออกไปตั้งแต่เมื่อไร ก็ไม่รู้ครับ
เพราะเข้าไปอีกทีมันก็ไม่อยู่แหละ (เหอ โล่งอก)
อีโมมันเห็นถุงยาครับ มันก็ถามผมว่าทาหรือยัง
ผมก็บอกว่ายัง มันก็เหมือนจะกรี้ดครับ แล้วมันก็ให้ผมรีบไปทายาอย่างด่วนครับ
ผมก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ กลัวมันจะกลายร่างแล้วพังบ้านผม เหะๆ
พอออกมาอีกทีอีกโมก็นั่งเขียนอะไรยุกยิกอยู่ก็ไม่รู้ครับ
ผมก็เดินเข้าไปดูใกล้ๆมัน แต่มันกลับดึงกระดาษขึ้นอ่านให้ผมฟังแทน
“กฎว่าด้วยเรื่องการปรับปรุง...ความน่ารัก
1.ปรับปรุงผิวหน้า
2.ปรับปรุงเรื่องผิวพัน
3.ปรับปรุงเรื่องรูปร่าง
4.ปรับปรุงเรื่องบุคลิกนิสัย
5.ปรับการแต่งตัว
6.อื่นๆ แล้วแต่ความเหมาะสมของผู้บังคับ
ลงนาม....โมจัง........ผู้บังคับ”ผมมองหน้าอีโม มันก็เชิดหน้าใส่ แถมทำท่ายังกับมดแดงแปลงร่าง
ตอนแรกก็เกือบหลุดขำกร๊ากออกแหละ
แต่พอนึกขึ้นได้ว่าผมต้องทำทั้งหมดที่อีโมเขียนมา ก็เริ่มวิตกป่นกังวลครับ
“เมิงทำจริงเหรอว่ะ”
อีโมพยักหน้าแบบไม่ลังแลครับ
ผมเองก็ถอดหายใจกับสิ่งที่มันจะทำให้ผม
เพราะคิดแล้ว ขนาดเรื่องหาหมอสิวผมยังเบื่อเลย
แล้วนี้ตั้งอีกกี่ข้อที่ผมต้องทำ...
“กูทำไหวเหรอว่ะ”
อีโมพยักหน้าอีครั้ง ผมก็เริ่มคิดหนักครับ
เพราะที่อีโมบอกว่าทำได้ นั้นอาจเป็นตัวมัน
แต่หากเป็นผมที่ไม่ชอบดูแลตัวเองอยู่แล้ว ไม่รู้จะทำได้เปล่า?
“เอาแหละมาเริ่มทบทวนกันอีกทีน่ะ...”
อีโมไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปครับ
เพราะหลังจากนั้น มันก็พูดถึงแต่และข้อที่ผมต้องทำ
ซึ่งฟังแล้วก็ปวดหัวครับ อีโมมันคงเห็นผมทนฟังมานานแหละ
มันเลยให้ผมนั่งพักแปปนึ่ง ก่อนจะพูดกันต่อ
ผมกับมันใช้เวลาคุยกันนานมากครับ
ซึ่งผมก็ยังไม่รู้ตัวเลย นั่งคุยกันไปคุยกันมา
แม่ผมก็เดินเข้ามาในห้อง แล้วก็บอกว่าแม่พึ่งกลับมาจากตลาด
เลยซื้อของกินมาเยอะเลย ผมก็มองนาฬิกาครับ
ตอนนี้ก็เกือบๆเที่ยงแล้วครับ ซึ่งจริงๆก็เริ่มรู้สึกหิวเหมือนกัน
แต่ไม่ได้ดูเวลา เลยไม่รู้ว่าคุยกับอีโมนานแค่ไหน
.
.
.
“อร่อยมากเลยแม่”
พวกผมสองคนมานั่งทานขนมที่แม่ซื้อมาจากตลอด
โดยอีโมเป็นคนพูดครับ แล้วมันก็นั่งคุยกับแม่เรื่องอาหารต่อไปอีกซักพัก
ผมก็นึกถึงไอ้เบสขึ้นมาได้ เพราะเมื่อตอนเช้ามันมาหาผม
ไม่รู้แม่เปิดประตูให้มันเข้ามา หรือว่ามันเข้ามาทางห้องบูมครับ
เพราะตอนที่มันกลับไป มันก็กลับไปทางห้องบูม แน่ๆ
“แม่ๆ เมื่อเช้ามีคนมาหาเปล่า”
“เปล่านิ...ทำไหม เรานัดใครไว้เปล่า”
“เปล่าๆแม่ แค่ถามดู”
แม่ผมก็หันไปสนใจทีวีที่ดูค้างไว้ต่อ
ผมก็นั่งคิดเรื่องที่ไอ้เบสเข้ามา
ตกลงว่าเมื่อคืนผมลืมล็อกประตู แล้วที่ไอ้เบสมันมาตั้งแต่เช้า
ความเป็นไปได้ที่มันนอนอยู่ห้องบูมก็มีสูง
เพราะเช้าขนาดนั้นบูมคงไม่ตื่นมาเปิดให้มันหรอก
แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่าเรื่องที่ไอ้เบสมันพูด...
เพราะมันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับแผนผมหมดแล้ว
โดยที่ตัวผมยังไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับมันเลยสักข้อเดี๋ยว
สงสัยหากเป็นแบบนี้ ผมต้องเป็นฝ่ายแพ้มันแน่ๆ
หรือไม่อย่างนั้น ผมต้องเป็นฝ่ายที่รุกบ้าง….
ผมหยุดความคิดเรื่องไอ้เบสไว้แค่นั้น
เพราะพอตอนเย็นอีโมก็จูงมือผมออกนอนบ้านทันทีครับ
มันบอกว่าจะไปซื้อโลชั่นทาผิว ผมก็นั่งรถมอไซค์มันไปครับ
อีโมมันตัวเล็กครับ แต่ก็ไม่เล็กมากประมาณ 170 เหะๆ
ก็เท่าๆผมนี้แหละ
มันพาผมขี่รถทั่วหาดใหญ่ครับ ไปห้างก็เยอะมาก
แต่มันก็ไม่ได้ซื้อครับ มันบอกว่าต้องเลือกหน่อย
ผมก็ตามใจมันครับ เพราะมันจะบำรุงให้เพื่อนมันออกแนวผู้หญิง (กูแมนน่ะสาดดด)
มันเดินนำผมตลอดครับ มีบ้างครั้งมันก็หยุดมองผู้ชาย
ผมก็เดินนำหน้ามันแทน จนมันวิ่งตามมาจนทัน
แล้วมันก็พูดเรื่องโลชั่นให้ผมฟังอีกที ผมก็เออๆ เพราะไม่รู้เลย
จนสุดท้ายมันก็มาคว้าเอาโลชั่นยี่ห้อ... เจ้าหญิงตะวันตก (คิดเอาเอง คุ้นๆมั้ย)
ผมก็ไม่รู้ราคาหรอกครับ ก็เออๆ เอาก็เอา
พอจ่ายตังค์ ทำไหมแพงจังหว่า....ฮื่อๆ เงินผม
พอตอนกลับอีโมเดินกลับหน้าบานเลยครับ
แต่ผมควันขึ้นหัวอ่ะ โมโหก็โมโห ทำไมแพงจัง
คอยดูน่ะใช้ไม่ดีกูจะเอามาปาหัวเมิง ฮื่อๆ
ผมกลับถึงบ้านประมาณ 5 โมงเย็นครับ
และต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแถบไม่ทันครับ
เพราะตอนที่ไปเดินซื้อของกินกับอีโมตอนกลับบ้าน
อีโมมันก็บังคับให้ผมทานอาหารที่มีมันน้อย
ซึ่งมันก็ไม่มีอะไรอร่อยเลยครับ
แต่มันบอกว่าผมต้องกิน ผมก็ต้อเชื่อมันครับ (ไม่เข้าใจตัวเอง)
จนพอกลับมาบ้าน ผมเริ่มรู้สึกอืดครับ เลยต้องอาเจียนอย่างด่วน
แล้วพอล้างหน้าล้างตา จนรู้สึกว่าสบายตัวก็ขึ้นเตียง
และกำลังจะปิดตาอยู่แล้วน่ะครับ
ข้อความมือถือก็ดังขึ้นมา ผมเลยเปิดดูข้อความ
และเกิดอาการจิตวิตก
“ออกมาหากูหน้าบ้านด่วนๆ ไม่งั้นเจอดี...”
เบส
ผมเคยบันทึกเบอร์ไอ้เบสไว้นานแล้วครับ
ตอนนั้นเพราะจะโทรไปแกล้งมันเฉยๆ
แล้วผมกับพวกไอ้ต้าก็รวมหัวกันแกล้งเป็นโทรศัพท์โรคจิต
ได้ผลครับ มันโมโหใหญ่เลย พวกผมฮากันยกใหญ่
มีหลายครั้งที่ไอ้เบสมันโทรมา แต่ผมไม่รับเพราะรู้ว่าเป็นเบอร์มัน
แล้วบ้างครั้งมันก็ยังใช้เบอร์อื่นโทรเข้ามาอีก
แต่พอผมรับ แล้วได้ยินเสียมันผมก็รีบกดวางตลอด
จนมันส่งข้อความมานี้แหละ ไม่คิดว่ามันจะรู้ว่าเบอร์นี้เป็นของผม
แล้วมันรู้มาจากไหนกันว่ะ.....ซวยแล้วกู
ผมนั่งอยู่ในห้องต่ออีกประมาณห้านาที
เพราะกลัวว่าแผนนี้จะเป็นแผนหลอก
แต่พออีกสักพักนึ่ง ข้อความก็เข้ามาอีกรอบ
“เมิงอยากเจอดีใช่ไหม...กูจัดให้”
เบส
ผมเริ่มขนลุกครับ แต่ใจหนึ่งก็สู้น่ะ
เพราะยังไงมันก็ไม่มีทางเข้ามาห้องผมได้แน่นอน
ด้านหน้าแม่ก็นั่งดูทีวีอยู่ ส่วนด้านหลังห้องก็ล็อก
เหะๆ แบบนี้เมิงจะเข้ามายังไง
“ต่าย อยู่กับเบสไปก่อนน่ะ เดี๋ยวแม่ไปทำธุระด้านนอก”
เอาแล้วไงครับ มันเข้ามาจนได้
แล้วนี้มันเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน
แล้วในบ้านหากแม่ผมออกไปข้างนอกก็จะเหลือมันกับผมสองคน
เมื่อเช้าผมก็เกือบพลาดท่ามันไปแหละ
แล้วแบบนี้ผมจะรอดจากมันไปได้เหรอ
เหอ......เอาไงดีว่ะกู
.
.
.
“อยากลองดีเหรอเมิง”
จู่ๆไอ้เบสมันพุ่งตรงเข้ามาในห้องผม
แล้งมันก็จับตัวผมไว้ พร้อมกับกดตัวผมลงบนเตียงนอน
ผมที่ไม่ทันตั้งตัว ก็หันมองหน้าไอ้เบสด้วยความตกใจครับ
เพราะไม่คิดว่ามันมาเร็ว แถมยังโมโหอะไรขนาดนี้
“เฮ้ย...ออกไปน่ะโว้ย”
ผมพยายามใช้มือผลักมันออกจากตัว
แต่แรงและขนาดตัวมันต่างจากผมมากครับ
“วันนี้เมิงไปไหนมา”
ไอ้เบสมันไม่สะท้านเลยครับกับแรงผลักของผม
แถมมันยังตั้งคำถามไร้สาระให้ผมตอบอีก
“ไปไหน....แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายเนี่ย”
ผมเริ่มหงุดหงิดไอ้เบสแล้วครับ
เพราะมันเล่นจับข้อมือผมซะแน่น แล้วอีกอย่าง
ตัวมันที่ทับตัวผมอยู่ก็นัก แถมยังเจ็บอีกด้วย
“เมิง-ไป-ไหน-กับ-ใคร-มา.....อย่าให้กูถามซ้ำ”
ไอ้เบสมันจัดการล็อกตัวจนผมแทบหายไม่ออก
แล้วหน้าของมันที่อยู่ห่างจากผมไม่ถึงคืบ
ก็ยิ่งทำให้ผมหายใจลำบากเข้าไปใหญ่
“โอ้ย....ออกไปก่อนได้ไหม หายใจไม่ออก”
“เมิงตอบกูมาก่อน...”
“ก็ออกไปก่อนดิ แล้วค่อยพูดกัน”
ไอ้เบสยอมลุกออกจากตัวผม แต่มือของมันก็ยังจับข้อมือผมอยู่
เหอ....แต่ยังดีครับ ที่มันฟังผมบ้าง
ไม่งั้นผมต้องตายเพราะมันแน่นอน
“เหอ.....นึกว่าจะตายแล้วซะอีก”
“อย่ามาลีลา ตอบกูมาเร็วๆ”
อะไรของมันเนี่ย ถอนหายใจก็หาว่าลีลา
แล้วที่ผมเกือบจะตายก็เพราะมันนี้แหละ
“แล้วจะรู้ไปทำไหม”
ผมนั่งอยู่ข้างๆไอ้เบส แถมหน้าตาก็หงุดหงิดน่าดู
แต่ถึงยังไงก็คงสู้อารมณ์ไอ้เบสไม่ได้ครับ
เพราะไอ้นี้ หน้ามันโกรธเหมือนคนบ้าเลยจริงๆ
“ถามเพื่ออะไร”
ผมยังไม่วายไปยุอารมณ์มันอีกครับ
“เมิงจะให้กูทำแบบเมื่อเช้าก่อนใช่ไหม ถึงจะตอบ”
“เฮ้ยๆ บอกก็ได้ บอกแล้วๆ”
ไอ้เบสมันผลักผมลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง
แต่โชคดีครับ ผมรีบพูดขึ้นซะก่อน
สงสัยหากช้ากว่านี้ รับรองคืนนี้มีการเสียตัวแน่ๆ
“ว่าไง? เล่ามา”
“รีบจริง....ก็วันนี้ไปเดินเที่ยวกับไอ้โม แล้วทั้งวันก็อยู่กับมันสองคนนี้แหละ”
ผมรีบจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง
แล้วค่อยๆ ขยับนั่งห่างไอ้เบสออกไปหน่อยนึ่ง เพื่อความปลอดภัย
“เมิงไม่ได้โกหกกูแน่น่ะ”
“จริงๆ”
“ไอ้ที่จริงๆเนี่ย คือเมิงโกหกกู หรือว่าเมิงไม่ได้โกหก”
ดูมันครับ ยังไม่เชื่อผมอีก (กวนตีนได้เรื่อง)
แบบนี้ผมแกล้งมันอีกสักรอบดีไหมครับ
แต่ดูไปดูมา ฝ่ายที่เสียเปรียบน่าจะเป็นผม เหะๆ
“เราไปกับไอ้โมจริงๆ ไม่ได้โกหก”
ไอ้เบสดูอารมณ์ค่อยเย็นลงบางแล้ว
ผมก็โล่งอกไปตามๆมันนี้แหละ
“แต่....”
พอมันพูดคำว่าแต่ ผมก็เริ่มหายใจไม่ออกอีกแล้วครับ
ไม่รู้มันจะมีคำถามอะไรมากกมาย
“ตะ...แต่..อะไร”
“เมิงกับพวก เคยโทรไปแกล้งกูใช่ไหม”
เหอ....ไอ้เบสมันเก่งจริงๆครับ
ขนาดนึกว่ามันลืมไปแล้วน่ะ มันก็ยังฝื้นความจำมาได้อีก ซวยจริงๆกู
“อ่ะ...เอ่อ....ปะ...”
“ก่อนจะตอบคิดให้ดีๆ เพราะโทษที่เมิงทำ มันจะเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว”
“หา....โทษอะไรของนาย”
ผมสั่นใหญ่เลยครับ แถมเหงื่อก็ไหลยังกับฝนตก
“ก็กูเคยบอกแล้ว.....หากเมิงหรือพวกของเมิงทำให้กูไม่พอใจ...กูจะลงที่เมิงคนเดียว”
ไอ้เบสมันค่อยๆขยับแขนมากอดรอบตัวผมไว้
ส่วนผมเรื่องสัญญาบ้าบออะไรของมัน
ผมก็ลืมไปตั้งแต่ที่ผมตัดสิ้นใจจะแก้แค้นมันแล้วครับ
“เอ่อ....ก็....ไม่ได้ตั้งใจ”
พยายามปัดปัญหาออกจากตัวครับ
เพื่อไอ้เบสมันเห็นใจ ทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้(ทำเพื่อ....)
“แต่เมิงก็ทำไปแล้ว เอาเป็นว่ากูจะเก็บโทษเมิงไว้ก่อน แล้วค่อยจัดการทีหลัง”
เบาใจไปครึ่งหนึ่งครับ เพราะอย่างน้อยเมื่อถึงตอนนั้น
มันก็คงไม่มีทางแกล้งผมได้แล้ว เหะๆ
ไอ้เบสมันคุยกับผมอยู่ไม่นาน (ซึ่งส่วนใหญ่จะลวนลามมากกว่า)
มันก็บอกว่าจะกลับบ้าน แล้วค่อยมาหาใหม่พรุ่งนี้
ตอนแรกผมก็จะปฏิเสธมันหรอกครับ
แต่มันบอกว่า หากไม่ตกลง มันจะเข้ามาทำกับผมแบบเมื่อเช้าอีก
ผมจึงต้องตอบตกลง (เพราะมันบังคับ)
แล้วผมก็เดินไปส่งมัน พร้อมกับเผาดอกไม้จันทน์ให้มันถึงหน้าบ้านเลยครับ
“เมิงได้กลิ่นอะไรไหม”
มันทำหน้าสงสัยมาทางผมครับ
ผมอยากตอบเหลือเกินว่ากลิ่นดอกไม้จันทน์ เหะๆ
“ไม่เห็นจะได้กลิ่นอะไรเลย”
ผมก็สงสัยครับ เพราะยืนอยู่กับมันหน้าบ้าน
แถมกลิ่นอะไรที่ไหน ก็ไม่เห็นมี ไอ้นี้ชักแปลกๆแหละ
“ดมดีๆดิ”
ไอ้เบสมันค่อยๆเดินเข้ามาหาผม
ผมก็ไม่ได้ระวังตัวอะไรน่ะครับ เลยได้แต่ยืนนิ่งๆ
จนเริ่มมารู้สึกตัวก็ตอนที่โดนมันรวบเอวนี้แหละ
“เฮ้ยปล่อย....เดียวใครมาเห็น”
“แล้วตกลงเมิงไม่ได้กลิ่นจริงๆเหรอ”
ไอ้เบสมันยังหน้าหนาครับ ไม่ฟังผมสักนิด
แต่ก็ดีหน่อยที่กลางคืนมืด คนเลยไม่ค่อยเห็นเท่าไร
(แถมอากาศก็เป็นใจด้วย หึหึ)
“แล้วนาย......ได้กลิ่นอะไรอ่ะ เราไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย”
“ก็กลิ่นความสุขของกู แต่ความทุกข์ของเมิงไงว่ะ ฮ่าๆๆ”
ตอนแรกนึกว่ามันจะตอบอะไรที่หวานๆกว่านี้
หรือไม่ก็มันอาจจะจูบผมซะอีก
แต่พอได้ยินแบบนี้ผมก็รีบผลักมันออกจากตัว
แล้วก็รีบล็อกประตูเข้าบ้านเลยครับ
ส่วนไอ้เบสมันก็ยังหัวเราะอยู่ด้านนอกครับ
ไม่รู้มันจะขำอะไรของมันนักหนา
แต่การที่มันบอกว่าความสุขของมันคือความทุกข์ของผม
อันนี้ผมก็เข้าใจครับ ว่ามันคงจะจองเวรผมอีกนานแน่ๆ
พอกลับขึ้นมาบนห้อง ผมก็จัดการอาบน้ำ
และก็ไม่ลืมที่จะทายาสิว จากนั้นเมื่อรู้สึกความสบายตัว(แต่ไม่สบายใจ)
ก่อนนอน ผมก็หาสมุดน่ารักๆ ที่ไม่ได้ใช้เลย เอามากกางหน้าแรกออก
แล้วเริ่มต้นเขียน โดยตั้งชื่อว่า...
บันทึกความแค้น เหะๆ
ผมเปิดพิธี โดยเขียนเรื่องไอ้เบสวันนี้ลงไป
จากนั้นผมก็เขียนคำด่ามันอีกระลอกใหญ่ จนคิดว่าสบายใจแล้ว
ผมก็เก็บสมุดที่เหมือนกับไดอะรี่ เอาไว้ใต้โต๊ะ
และก่อนจะนอน ผมก็ยิ้มให้ตัวเองแล้วก็พูดเบาก่อนอนว่า
“ความทุกข์ของนาย ก็คือความสุขของเราเหมือนกัน....เบส”
แล้วไม่นานผมก็หลับไป จนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเช้าครับ
*****************************************************************
ปล.ขอบคุณทุกๆคนมากครับ
ขอยอมรับผิด ไม่มีขอแม้ครับ... ประโยค xx ที่เบสถอดเสท้อผ้าต่าย
ผมไปแก้แล้วน่ะครับ เหอ...ผิดบ่อยๆจริงเนอะผม
ผมรู้สึกดีมากน่ะครับ ที่หลายๆคนเข้ามาให้กำลังใจ และรออ่านเรื่องของผม
เรื่องนี้ผมต้องเขียนดึกๆจริงๆครับ เพราะรู้สึกหัวมันไหลอ่ะ (แปลกมั้ย)
แล้วเรื่องที่เรียน ผมจะเรียนม.กรุงเทพครับ เหะๆ
แต่ต้องถามพ่อก่อน เพราะผมไม่อยากเครียดกับเอ็นแล้วครับ
เอาเป็นว่า ขอบคุณ และหากเขียนได้เมือ่ไร ก็จะมาโพสอย่างด่วนครับ 
หัวข้อ: Section I :: อะไรของมัน :: [เบสกับต่าย*] (อ่าน 157248 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก