หัวข้อ: ———— ลั่นดาล ———— (ตอนพิเศษ๑) ๐๔.๐๑.๖๒

[piengtavan]

เราสงสารธันวา แงงงงงงง  ตอนแรกนึกจะสามพี แบบพี่ตำรวจรวบหมดไว้ในฮาเร็ม 5555555 พล๊อตโดจินมาก
แต่เอาจริง เรื่องนี้ธันวาคือคนดีสุดละ ฮืออออออ  อยากให้เจอคนของตัวเองบ้าง

[กระเหี้ยนกระหือรือ]

ตอนพิเศษ๑



เสียงกระหืดกระหอบมาพร้อมอาการลุกลี้ลุกลน เหมือนวิ่งวนในเขาวงกตแทนที่จะเป็นบริเวณบ้าน ระหว่างหนีบางอย่างมาจากชั้นล่างก็หันมองกลับหลังเป็นระยะ ประสาทสัมผัสตื่นตัว สีหน้านั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจับใจ พอขึ้นมาถึงชั้นสองก็ไล่เปิดประตูห้องที่ไม่ได้ล็อกเพื่อพาตัวเองเข้าไป เป็นเวลาใกล้รุ่งสางที่ตาเบิกกว้าง อะดรีนาลีนหลั่งพอ ๆ กับเหงื่อที่แตกพลั่ก เมื่อเข้ามาในห้องกว้างก็รีบกวาดสายตาหาหลุมหลบภัย สักแห่งที่จะพอให้ซ่อนตัวได้ชั่วคราว

ร่างบางวิ่งเข้าหาโต๊ะทำงานและยัดตัวเองเข้าไปในช่องว่าง ข้างใต้โต๊ะพอมีพื้นที่เหลือและเมื่อมองผ่าน ๆ ก็แทบไม่เห็นว่ามีการเล่นซ่อนหา เป็นเกมที่ไม่ได้เล่นด้วยความสมัครใจและตานี้ก็ไม่ใช่หนูดาที่เป็นคนนับหนึ่งถึงสิบ เสียงประตูขยับกรุกกรักอย่างกับมีคนพยายามผลักเข้ามาทำให้คนซ่อนขวัญผวารีบกลั้นหายใจทางจมูก ลูกตาล่อกแล่กเมื่อเงาที่เห็นผ่านแสงข้างใต้ช่องประตูเคลื่อนย้ายไป แต่ไม่นานก็ต้องกลับมานั่งตัวสั่นตอนได้ยินเสียงไขกุญแจจากด้านนอก

ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาอย่างช้า ๆ แสงสาดเข้ามาค่อนห้องทำงานแต่พอบานประตูปิดลงห้องทั้งห้องก็มืดสนิท คนซ่อนปิดปากเงียบขณะได้ยินเสียงเหยียบพื้นใกล้เข้ามา เพราะหยาบช้าภาวนาไปก็ไม่เกิดผล ผสานสายตาเข้ากับอีกคนพอดิบพอดีและเป็นภัคที่น้ำตานอง ร้องไห้ยามถูกลากขาออกมาจากข้างใต้ ก่อนจะยกมือไหว้คิมหันต์เพื่อขอความเมตตา แต่จังหวะขอร้องเสียงสั่นก็ถูกตบหน้าหันจนหัวฟาดกับขอบโต๊ะไม้ โทษของการไม่เชื่อฟังก็คือใช้กำลังสั่งสอนให้ราบจำ

ขนาดก้มลงกราบกรานก็แล้ว แววตาเห็นใจยังไม่มีให้ ถูกกระชากผมจนหน้าหงายทำให้เห็นว่ามีเลือดกบปาก มือเรียวคว้าข้อมือข้างนั้นแล้วพยายามบิดออก เจ็บจนร้องเสียงหลง พยายามขัดขืนจนหัวโขกกับพื้นเสียงดังแล้วก็นั่งเป็นเป้านิ่งให้ถูกทำร้าย ไม่ต่างจากกระสอบทรายที่ถูกเตะซ้ำตามด้วยน้ำหนักมือที่หนัก แก้มข้างขวาชาดิก มุมปากฉีกและมีแผล

ร่างบางในสภาพยอดแย่ตัดสินใจคลานเข่าเข้ากอดขา หมดปัญญาจะต่อต้านแต่พอหันมาเห็นปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวนายตำรวจก็กระชากมาอย่างรวดเร็วแล้วลั่นไก ยิงเสยปลายคางอีกคนแล้วเลือดก็ไหลทะลักรดใบหน้าเหมือนห่าฝนและฐานฆ่าคนตายจึงถูกใบหน้าผู้ตายตามหลอกหลอน ทำเอาสะท้อนในอกสะดุ้งตกใจตื่นจากฝันร้ายเหมือนทุก ๆ คืน     

ภัคลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดมิด แล้วพักหลังมาก็ติดจะผวาเวลาถูกสัมผัสร่างกาย รีบก้มนัยน์ตาลงมองท่อนแขนใหญ่ที่ตวัดรัดเอวเหมือนจะไม่ยอมให้ไปไหนเด็ดขาด แม้อยากไปใจจะขาดก็ไม่สามารถหรอก เพียงเหลือบมองไปยังโต๊ะข้างหัวเตียงก็จะเห็นปืนวางนิ่งและมันจะไม่ไปไหนเมื่อนายตำรวจจงใจใช้มันเป็นคำขู่แทนการบอกว่าอยู่ด้วยกันนะ

ถามว่าหลังจากได้รับรู้ความจริง อีกครึ่งชีวิตที่เหลืออยู่เปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้าง ก็แทบไม่ต่างจากเดิม

แต่สิ่งที่เพิ่มเติมเข้ามาก็คือความหวาดระแวงเต็มขั้น ขนาดน้องชายยังฆ่าได้แล้วจะนับประสาอะไรกับคนรัก ต้องอยู่อย่างวิตกจริตและไม่รู้เลยว่าชีวิตจะหาไม่เมื่อไหร่ ถ้าตัวคนเดียวก็คงจะเลือกหนีไปตั้งหลักแต่เผอิญมีหนูดาที่กำลังต้องกินต้องใช้ ถ้าถามว่ายังหลงใหลได้ปลื้มในตัวนายตำรวจอยู่หรือเปล่า เอาเป็นว่าทั้งรักทั้งชัง ทั้งหวานและขมขื่น   

คิมหันต์ขึ้นมาเป็นใหญ่ในบ้านหลังกำจัดเสี้ยนหนามไปจนหมด หลังจากเหลือกันแค่สามคนอย่างที่วาดฝันไว้หนูดาก็ได้เรียนหนังสือที่โรงเรียนเอกชน คนเป็นพ่อเลือกเองและยินดีจะจ่ายทุกค่าใช้จ่ายให้กับเด็กหญิงด้วยความเต็มใจ ทำตัวหน้าใหญ่ใจกว้าง เหมือนกับเชื้อไวรัสที่แทรกซึมเข้าไปในอวัยวะส่วนต่าง ๆ เปรียบให้หรูก็ดั่งท่อน้ำเลี้ยงขนาดใหญ่ที่ถ้าตัดขาดไปชีวิตก็วอดวาย ยังมีอีกหลายเรื่องที่อีกคนเข้ามามีส่วนร่วมและนั่นทำเอาภัคน้ำลายท่วมปาก อยากค้านในบางทีแต่ก็ไม่มีอำนาจพอ เพราะไม่มีทั้งเงินทั้งอาชีพจึงเหมือนถูกบีบให้ต้องอยู่ตรงนี้ต่อไปโดยปริยาย

ส่วนเรื่องราวที่รู้มาจะเอาไปแจ้งตำรวจก็ไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าใครเป็นพวกใคร เล่นกับคนมีสีก็มีแต่จะสร้างความอันตราย หากแจ้งจับนายคิมหันต์ต้องเกิดการซักทอดและแน่นอนว่าต้องติดร่างแห แม่ต้องติดคุก น้าชายก็มาถูกจับ คิดว่าสภาพจิตใจหนูดาจะป่นปี้สักแค่ไหน จะทิ้งให้อยู่กับคนใจคอโหดเหี้ยมตามลำพังก็เหมือนผลักหลานลงเหว 

“เลิกเรียนแล้วเดี๋ยวคุณพ่อไปรับนะคะ”  คิมหันต์รับปากหนูดาก่อนจะส่งเด็กหญิงขึ้นรถแท็กซี่ที่มาจอดรับเทียบกับบันไดหน้าบ้าน ทุกวันนายตำรวจจะมายืนตรงนี้เพื่อที่จะดูให้เห็นกันตาว่าสองน้าหลานขึ้นรถไปโรงเรียนเรียบร้อยและมือใหญ่จะไม่ปล่อยจากประตูเด็ดขาดถ้าภัคไม่ทำการหอมแก้มปิดท้าย มันกลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่บางวันก็ไม่เต็มใจ

ภัครีบบอกให้คนขับขับออกไปทันทีที่ประตูรถปิดลง หนูดายังคงโบกมือให้พ่อ ส่วนภัคก็เหลือบมองเล็กน้อยเท่านั้น จนเมื่อพ้นเขตรั้วบ้านถึงได้กล้าถอนหายใจแล้วดันเหลือบเห็นสายตาที่มองมาสะท้อนผ่านกระจกหน้าพอดี ร่างบางทำทีถามเรื่องการบ้านกับหนูดาเมื่อรู้ว่ากำลังถูกจับตามอง ให้ทายคนขับแท็กซี่ก็คงเป็นคนของนายตำรวจที่ส่งมาสอดส่องความเคลื่อนไหว แต่ความจริงก็สอดแหนมได้แค่ช่วงเช้า เมื่อสองน้าหลานก้าวลงจากรถก็วนล้อกลับไปทางอื่น

น้าชายยืนรอเป็นเพื่อนหลานสาวระหว่างถือกระเป๋าคิตตี้ให้อยู่หน้าโรงเรียน ไม่ลืมกำชับว่าถ้าใครมารับห้ามไปด้วยเด็ดขาดแม้จะเป็นคิมหันต์เองก็ตาม จะกลับหรือไปไหนต้องมีน้าภัคไปด้วยตลอด ขณะรอคุณครูเดินมารับ ภัคก็ได้เปิดกระเป๋าเด็กหญิงเพื่อนำบางสิ่งที่ซ่อนไว้ออกมาแล้วถึงปล่อยหนูดาเดินจับมือเข้าไปกับคุณครู ยืนดูจนมั่นใจว่านักเรียนตัวน้อยปลอดภัยถึงได้เปิดถุงผ้าดูว่าทรัพย์สินข้างในยังอยู่ครบ พบเห็นนาฬิกาหลายเรือนที่ล้วนมีมูลค่า

ช่วงเวลากลางวันที่อยู่บ้านตามลำพังหมดไปกับการลักขโมยของของคนตายเพื่อจะนำมาขายให้กลายเป็นธนบัตร วันนี้แอบยักหยอกนาฬิกาของเหมันต์มาได้หลายเรือน ในเมื่อตายแล้วก็คงไม่ได้ใช้จึงนำมาขายเอารายได้เข้าธนาคาร ภัคนั่งมองตัวเลขในสมุดบัญชีที่มีเงินอยู่ค่อนแสน วางแผนว่าจะเก็บไว้ใช้ในยามจำเป็นเท่านั้น รวมถึงนำไปใช้ในการหลบหนีที่อาจจะเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้หรือในอนาคต ไม่สามารถกำหนดวันได้แน่นอนแม้จะร้อนใจมากก็ตาม 

ภัคกลับมาบ้านเพื่อรอให้คิมหันต์มารับตอนบ่ายสามเพื่อจะไปรับหนูดาที่โรงเรียนพร้อมกัน ผ่านมาเป็นอาทิตย์ก็ยังไม่มีการพูดจาเป็นกิจจะลักษณะ โชคดีว่านายตำรวจกำลังยุ่ง ๆ กับงานราชการ ร่างบางเลยได้โอกาสพักหายใจหายคอ ระหว่างนั่งรอในรถก็เป็นคิมหันต์ที่บ่นเรื่องคดีความให้ฟัง ภัคนั่งนิ่งเป็นเป่าสาก มีบ้างที่ตอบกลับ จนเมื่อเสียงทุ้มถามว่าเป็นอะไรถึงได้สติว่าเผลอแสดงกิริยาเฉยเมยออกมา ยิ่งกว่ากิ้งก่าเปลี่ยนสี รีบยิ้มอย่างมีชีวิตชีวา ปั้นหน้าสดใสไม่นานหนูดาก็เดินมาด้านหน้าโรงเรียนพร้อมกับคุณครู เหมือนรู้ว่าจะถูกสัมผัสน้าชายรีบผลักบานประตูรถลงไปรับหลานสาวทันที

คิมหันต์นั่งมองสองน้าหลานที่กำลังเดินใกล้เข้ามาผ่านกระจกหน้าระหว่างเดาะลิ้นกับกระพุ้งแก้มเล่น เห็นเหมือนอารมณ์ดีแต่ที่จริงเปล่าเลย แต่ด้วยหน้าที่พ่อก็ไม่ลืมเอ่ยทักทายสาวน้อยที่ค่อยปีนจากเบาะหลังมายังเบาะหน้า หนูดาจะนั่งตักน้าภัคที่อยากให้บรรยากาศดูผ่อนคลายจึงสอนหลานให้เอาใจอีกคน แค่หนูดาโน้มตัวไปหอมแก้มระหว่างขับรถ นายตำรวจก็ยิ้มออก นึกครึ้มใจพาไปฉลองเนื่องในโอกาสอะไรก็ไม่มีใครทันฟัง พยายามที่จะสร้างความกลมเกลียวในครอบครัวโดยลืมไปว่าตัวเองนั่นแหละที่เป็นคนทำลาย ความสัมพันธ์เกือบฉิบหายก็เพราะใครกันล่ะ

พอกลับมาบ้านภัคก็ต้องพาหลานสาวอาบน้ำนอน ถามก่อนว่ามีการบ้านไหมถ้ามีก็ทำให้เสร็จแล้วค่อยนอนกอดกัน ต่างคนต่างก็พาเนื้อตัวที่สะอาดสะอ้านขึ้นเตียงแล้วนอนเรียงกันสามคนเหมือนทุกคืน ยึดร่างบางเป็นแก่นกลาง แขนทางซ้ายให้หนูดานอนเกาะ ส่วนแขนขวาก็เป็นกรรมสิทธิ์ของคิมหันต์ รายนั้นทำงานมาเหนื่อย ๆ พอหัวถึงหมอนก็หลับ

เก็บแรงจากตอนค่ำเพื่อตื่นขึ้นมาลักหลับกลางดึก ภัคปรือตาเมื่อรู้สึกได้ว่าบางอย่างกำลังเสือกลึกเข้ามาในร่างกาย กางเกงถูกล่นลงไปถึงต้นขา แล้วบั้นท้ายก็ถูกแหวกด้วยมือใหญ่ขณะเกิดการสอดใส่จนมิดด้าม บั้นเอวค่อย ๆ ขยับท่ามกลางความมืดเพราะกลัวว่าการเคลื่อนไหวมากไปจะทำให้เด็กตื่น ส่วนร่างบางลืมตาขึ้นแล้วก็รีบหลับลงเมื่อนายตำรวจชะโงกหน้ามามองระหว่างถดแก่นกายเข้าออกทางทวาร คิมหันต์เพิ่มแรงขึ้นเมื่อความอึดอัดมันตีตื้นอยู่ที่คอหอย ซอยสะโพกสอบขณะหายใจผิดจังหวะเหมือนว่าเป็นโรคหอบหืด อารมณ์สวาทพุ่งขึ้นสูงสุดหยุดไม่ได้จะขาดใจเอา

ในขณะที่ภัคทำเป็นนอนนิ่งราวตุ๊กตายางแต่ที่จริงกำลังอดกลั้น กดสัญชาตญาณดิบไว้ บังคับให้ร่างกายไร้การตอบสนองไม่อยากให้คิมหันต์รู้ว่ารู้สึกตัวอยู่ตลอด เพราะอย่างนั้นก็คงไม่ได้นอนต่ออย่างเป็นสุข ทุกแรงอัดเป็นเหตุให้เพิ่มแรงกัดปากกระทั่งแอบสะดุ้งเพราะแรงกระตุกและแรงกระทุ้งเฮือกสุดท้ายที่ส่งผ่านมาทางช่วงล่างแล้วสัมผัสได้ว่าแก่นกายถูกชักออกไป เหลือไว้เพียงของเหลวรอบปากทางเข้า ก่อนเจ้าแห่งการทำลายหลักฐานจะเก็บกวาดทุกอย่างให้เสร็จสรรพ

ใช้ประดาษซับความหนืดแล้วค่อยดึงกางเกงร่างบางขึ้นมาอย่างเก่า แล้วตัวเองก็ลอบไปเข้าห้องน้ำ ภัคผงกหัวมองพอดีกับตอนที่คิมหันต์เดินกลับออกมาจากสุขา ดีว่าอีกคนมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินมาล้มตัวลงนอนหงาย พอสบายตัวแล้วก็หลับลึกเลยไม่รู้สึกถึงมือที่วางรอบลำคออย่างเผลอไผล แต่ก่อนที่จะกลายเป็นความพลาดพลั้งภัคก็ตั้งสติได้ทันถ่วงที

เช้านี้อากาศแปรปรวนชวนให้อารมณ์ขุ่นมัวยิ่งนัก อย่างกับว่ามีเงาดำครอบงำศีรษะ แค่มองตาขวางใส่ก็กลายเป็นประเด็นทะเลาะ ก็เหมือนลิ้นกับฟัน ชีวิตคู่คือการกระทบกระทั้งกันในบางที โดยที่ต่างคนต่างก็มีเหตุจูงใจ นายตำรวจเป็นฝ่ายเปิดปากว่าร่างบางหมางเมินเกินเหตุและไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรักนวลสงวนตัวกับผัวที่รัก ภัคแทบสวนว่าใครอยากจะจูบอย่างดูดดื่มกับฆาตกรบ้างล่ะ แต่ก็เลือกจะอ้างว่าเพราะเหน็ดเหนื่อยเท่านั้น พอหลานสาวเข้าโรงเรียน อะไรหลาย ๆ อย่างก็เปลี่ยนแปลงตาม อารามกำลังหงุดหงิดก็คิดมาก ถามอย่างตรงไปตรงมาว่ามีคนอื่นหรือเปล่า เพราะสันดานเก่าของภัคมันทำให้ยากจะวางใจได้ในระยะยาว สุดท้ายก็วนเข้าเรื่องพิษรักแรงหึง   

“อย่าให้ฉันรู้นะว่านายนอกใจ”  ตอนจะเดินไปมือใหญ่กระชากต้นแขนกลับก่อนมอบคำขู่  “ฉันเอาตายทั้งคู่แน่”

เดี๋ยวนี้แค่จะกล่าวขอบคุณแท็กซี่ยังถูกตีหน้ายักษ์ใส่ แต่ใครสนล่ะ ทั้งที่ควรจะกลัวกลับทำตัวท้าทาย ภัคไม่มีเพื่อนในวัยเดียวกันแต่ก็สามารถผูกมิตรกับผู้ปกครองของเพื่อน ๆ หนูดาได้ ทั้งที่รู้ว่าใครมารอรับกลับบ้านก็ยังทำทีคุยเป็นนานสองนานกับพ่อเพื่อนหลานสาว ยืนมันตรงหน้าทางเข้าโรงเรียนเพื่อความโดดเด่นให้เห็นในระยะฟากถนน

กระทั่งได้ยินเสียงแตรรถที่บีบเหมือนเป็นการเร่งอย่างเอาแต่ใจ เสียงดังจนหลายสายตาหันมองและก่อนจะมีการร้องเรียนว่าหนึ่งในผู้ปกครองเด็กสร้างความรำคาญ ภัคพาหลานสาวข้ามทางม้าลายและอุ้มขึ้นรถที่ติดเครื่องรออยู่ แล้วพอเป็นตัวเองที่เข้ารถบ้างยังไม่ทันปิดประตูดีคนขับตีนผีก็ออกรถด้วยความรวดเร็วจนต้องคาดเบลล์เพื่อความปลอดภัย โชคดีว่าระหว่างทางไม่เกิดอุบัติเหตุบนท้องถนน แต่เมื่อเข้ามาในเขตบ้านก็ชนกระถางต้นไม้แตก ความฉุนเฉียวแลกมาด้วยชีวิตดอกไม้สีสดก่อนจะดับเครื่องแล้วจอดรถคาไว้อย่างนั้น

คิมหันต์อุ้มหนูดาเข้าบ้าน ทิ้งให้ภัคลงจากรถแล้วยืนสลดกับการตายของดอกไม้ที่เคยตั้งใจปลูก

แล้วหลังจากนั้นทุกอย่างก็คือการพยายามเอาคืน พอตื่นเป็นต้องคิดแผน เพราะกฎระเบียบที่แสนเคร่งครัด ภัคแค่อยากจะประกาศถึงความไม่ชอบใจ ไอ้นั่นก็ไม่ได้ไอ้นี่ก็ไม่ดี อย่าให้เห็นว่ามีปฏิสัมพันธ์กับใครเพราะคราวหน้าจะไม่ใช่แค่ดอกไม้ที่แหลกสลาย เป็นอาทิตย์ที่นายตำรวจคอยรับส่งหนูดาแล้ววนรถกลับมาส่งร่างบางที่บ้านก่อนจะกลับไปทำงาน หน้าตาของคุกมันเป็นแบบนี้สินะ ภัคเพิ่งรู้ว่าคุกอาจจะไม่ได้หมายความถึงแค่สถานที่แต่เป็นคน วังวนน่าเบื่อมีไว้เพื่อทดสอบความอดทน แล้วหัวขบถอย่างภัคก็ไม่สามารถอยู่ในกรอบที่ถูกวางไว้ได้นาน 

ตารางการเดินทางของสองน้าหลานเป็นเส้นตรงมาโดยตลอด แต่วันนี้ภัคนั่งรถมาเองเพื่อรับหนูดาก่อนเวลา อ้างว่ามีธุระต้องไปต่างจังหวัด น้าชายได้หลานมาไว้กับตัวในที่สุดแล้วพกสมุดบัญชีเข้าธนาคารเพื่อถอนเงินสำหรับการเดินทางไกล

“เรากำลังจะไปไหนกันเหรอคะ”  เด็กหญิงถามด้วยความสงสัยขณะนั่งอยู่ภายในรถแท็กซี่คันไม่คุ้นตา 

ตอนแรกภัคว่าจะปิดเรื่องสถานที่ไว้เป็นความลับ แต่เห็นแก่ความอยากรู้จึงบอกหนูดา  “ทะเลค่ะ เรากำลังจะไปทะเลกัน”  รีแอคชั่นหลังจากได้ยินคำว่าทะเลของหนูดาไม่ต่างจากที่คนเป็นน้าจินตนาการไว้ สาวน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีอกดีใจ จนลืมถามว่าทำไมคุณพ่อไม่มาด้วยกัน แล้วภัคก็ไม่ได้บอกว่านี่เป็นการท่องเที่ยวที่ไม่ได้รับการอนุมัติ ไม่ได้ขออนุญาตนายตำรวจก่อนจะมาและตั้งใจทำให้ดูเหมือนว่าเป็นการหนีทั้งที่ไม่ได้พกกระเป๋าเดินทางมาสักใบ   

หวังไปหาซื้อข้าวของเครื่องใช้เอาดาบหน้าและกะว่าจะพักค้างอ้างแรมสักคืนที่โรงแรมแถวหาด รถโดยสารส่วนตัวพาทั้งคู่มาถึงปลายทางอย่างปลอดภัยอาศัยระบบเหมาและก่อนจะเข้าทำการจองห้องพักกับทางโรงแรมที่หมายตาไว้ ภัคได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้หนูดาใส่เพราะยูนิฟอร์มนักเรียนไม่ค่อยเข้ากับทะเล อีกอย่างเพราะต้องการทำลายภาพลักษณ์ทางตัวตน เพราะกำลังงัดข้อกับคนมีเส้นมีสาย ไม่อยากถูกใครตามตัวเจอก่อนเวลาที่จะได้เที่ยวเล่นจนหนำใจ

หลังเก็บสัมภาระไว้ที่ห้อง สองน้าหลานก็จับมือวิ่งลงทะเลพร้อมกันแล้วหัวเราะอย่างพร้อมเพรียงเมื่อถูกน้ำซัด สำหรับภัคมันนานมากแล้วที่ได้เห็นทะเลจริง ๆ และสำหรับเด็กหญิงก็เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เกิดมา เพียงฝ่าเท้าสัมผัสความนุ่มนวลของเม็ดทรายก็ลืมวัย ลืมว่าเคยเป็นใคร เหมือนได้ห้วนกลับไปไร้เดียงสาและโอบรัดความอิสระสุดลูกหูลูกตาที่ถาโถมใส่เหมือนคลื่น ยืนต้านด้วยความชอบใจ ทรายกับเด็กเป็นของคู่กันและเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่ต้องสร้างปราสาททรายโดยใช้อุปกรณ์เสริมที่ซื้อมาจากร้านของเล่น เก็บเศษหอยขึ้นมาประดับตกแต่งยามชายหาดอาบไปด้วยแสงสีส้มเรืองรอง

ก่อนทั้งสองคนจะล้มตัวลงนอนบนทรายแล้วหงายหน้ามองฟ้า

มือสอดผสานขนาดลดหลั่นขณะอยู่ในสภาพเปียกม่อล่อกม่อแลกด้วยกันทั้งคู่   

“ชอบไหมคะ” 

หนูดาพยักหน้าเป็นคำตอบระหว่างภัคลอบนอนมองจากด้านข้าง บางครั้งเด็กหญิงก็ชอบเหม่อลอยเหมือนกับผู้ใหญ่ที่มีเรื่องคิดมากในใจ ขนาดใกล้กันยังไม่อาจล่วงรู้ อยากหยุดอายุหนูดาไว้เป็นเด็กตราบนานเท่านาน เพราะโลกของผู้ใหญ่คือการเอาตัวเองให้รอด น้าชายก็แค่กลัวว่าหลานสาวจะรู้เข้าสักวันว่าปราสาททรายไม่คงอยู่ถาวรตลอดกาล 
 
“คุณพ่อจะงอนเราไหมคะ”  คำถามของหลานสาวทำเอานึกขึ้นได้ ป่านนี้นายตำรวจคงกำลังตามหาตัวให้ควั่กและโกรธเคืองมากกว่าครั้งไหน ๆ  “งอนแน่ ๆ ค่ะ แต่ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวน้าภัคง้อคุณพ่อให้เอง”

เด็กหญิงยิ้มกว้างเมื่อน้าชายรับปากแล้วว่าจะทำ ก่อนขยับมานอนหนุนต้นแขนขาวราวกับมีเรื่องอ้อน 

“หนูอยากกินกุ้ม”

“กินกุ้ม…?”  ภัคทวนคำซ้ำและพยายามนึกหน้าตาของกุ้มให้ออก แล้วถึงร้องอ่อในใจ  “หมายถึงกุ้ง…?”  หนูดาพยักพเยิดหน้าอย่างอาย ๆ ที่ออกเสียงตัวสะกดผิดมาตรา ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะเล็ก ๆ เด็กหญิงถูกจั๊กจี้เข้าที่ลำตัวจนงอตัวเหมือนกุ้ง หัวเราะจนปวดท้องแล้วสองน้าหลานถึงลุกจากหาดแล้วพากันเข้าห้องพักเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ 
 
เงินที่สั่งสมไว้มีมากพอจะจ่ายค่าอาหารตรงหน้า กลายเป็นว่าต้องมานั่งขอบคุณคนตายที่ตาย แต่พอนึกไปถึงพี่ชายฝาแฝดก็รู้สึกมืดแปดด้าน ถ้าเข้าวัดตอนนี้จะผ่อนหนักกรรมที่กำลังตามสนองให้เป็นเบาได้หรือเปล่า บาปที่หนาจะเบาบางลงไหม แต่ที่แน่ ๆ ถ้ากลับไปคงได้ถูกเจ้ากรรมนายเวรสะสางปางตาย ชดใช้กรรมที่อาจร้ายแรงยิ่งกว่าในความฝันเสียด้วยซ้ำ แต่เมื่อเห็นหนูดากำลังเคี้ยวด้วยความเอร็ดอร่อยก็พลอยยิ้มทั้งหน้าตาม แค่นี้ก็นับเป็นการแหกกฎที่คุ้มค่า เพื่อแลกกับความสุขของหลานสาว แม้ต้องกลับไปคอยรองมือรองเท้านายตำรวจก็ยอมรับได้ ภัคที่เป็นฝ่ายแกะมากกว่ากินอ้าปากด้วยความยินดีเมื่อเด็กหญิงป้อนกุ้งให้ เพราะบางทีนี่อาจจะเป็นอาหารมื้อสุดท้ายก่อนได้รับโทษทัณฑ์ถึงขั้นประหาร 







มีต่อด้านล่าง

[กระเหี้ยนกระหือรือ]

ระหว่างภัคกับนักโทษมีเพียงเส้นกั้นบาง ๆ คั่นกลางและบางครั้งมันก็ทำให้นายตำรวจสับสน เปรียบคนรักดั่งผู้ต้องขังและไม่ว่าจะสักกี่รายต่อกี่ราย คิมหันต์ก็ไม่เคยปล่อยใครให้ลอยนวลและไม่มีใครเลยที่จะเคยสร้างเรื่องปวดหัวไว้ให้ แต่ร่างบางทำได้ ทำทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกันคือการพรากพ่อพรากลูกและกระตุกหนวดเสือ ทั้งที่ทำเพื่อส่วนรวมมาโดยตลอด ผ่อนปนให้หลายอย่างเพราะเห็นว่าเป็นคนรัก อีกคนก็ยังจะกล้าหอบผ้าหอบผ่อนหนี 

ที่เชื่อว่าเป็นอย่างนั้นเพราะเมื่อบ่ายกลับมาบ้านแล้วเจอเพียงความว่างเปล่า ต้องมารับน้าชายเพื่อไปรับหลานสาวที่โรงเรียนด้วยกัน แต่กลายเป็นว่าบ้านเงียบอย่างกับป่าช้า พอตะโกนหาก็ไม่มีคนขานรับ เดินดูตามส่วนต่าง ๆ มองหาร่างบางตามห้องหับกลับไม่เห็นหน้า จากรักษาระยะก้าวเป็นสืบเท้าถี่เพราะลางสังหรณ์บอกว่ามีบางอย่างผิดปกติ หลงคิดไปว่าแม้จะนัดหมายกันไว้ดิบดีแต่บางทีภัคอาจเปลี่ยนใจล่วงหน้าไปรับหนูดาก่อนก็ได้ แต่พอลองต่อสายโทรศัพท์หากลับมีผู้หญิงพูดแทนว่าไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ขณะนี้ ทำคดีมานักต่อนักใจมันก็ตั้งสมมติฐานไปเอง 

คิมหันต์โทรหาครูประจำชั้นเด็กหญิงเพื่อที่จะถามว่ามีใครไปรับที่โรงเรียนแล้วหรือยัง ครูบอกหมดเปลือกว่าน้าชายมารับไปต่างจังหวัด ได้ยินเท่านั้นก็ด่วนตัดสายหายใจแรงรดมือถือ ก่อนจะวิ่งด้วยความร้อนใจขึ้นมาบนชั้นสอง ผลักบานประตูห้องเข้าไปแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ที่ใส่เสื้อผ้าร่วมกันแต่แบ่งสัดส่วนชัดเจนและเห็นว่าเสื้อผ้าในส่วนของภัคกับหนูดาหายไป อาจจะไม่ทั้งหมดแต่พอค้นด้านล่างตู้แล้วก็ไม่เจอกระเป๋าเดินทาง ถ้าไม่โง่พอก็คงรู้ว่านี่ไม่ใช่การลักพาตัว แต่คือการเตรียมตัวไว้ล่วงหน้า เพราะความชะล่าใจสุดท้ายต้องมายืนกำหมัดกัดฟันกรอด แน่นอนว่าโกรธจนเลือดขึ้นหน้า 

ก่อนข้าวของที่อยู่บนโต๊ะใกล้เคียงจะถูกกวาดลงพื้นรวดเดียว แจกันตกแตกเพราะความเกรี้ยวกาด ขาดการยับยั้งชั่งใจจนมือไม้มันไปเองอัตโนมัติ ปากรอบรูปรวมเข้าที่ผนังอย่างแรงจนกระจกแตกเป็นเสี่ยงแล้วความคมก็เหวี่ยงกลับมาถากหน้าแก้ม แต่ความเจ็บแสบแค่นั้นไม่อาจหยุดยั้ง ทุกอย่างมันขวางหูขวางตาไปหมด คิมหันต์ระบายความโกรธเคืองด้วยการทำลายทรัพย์สิน ไม่รู้กี่ชิ้นต่อกี่ชิ้นที่ต้องสังเวยชีวิตต่อความป่าเถื่อน ก่อนความเคลื่อนไหวจะชะลอตัวลงคงเพราะเริ่มเหนื่อยหลังจากสูญเสียพลังงานไป หลังจากพังมันเกือบทั้งห้องก็ถอยหลังลงนั่งมองเศษซากจากปลายเตียง     

“ไม่มีใครหนีไปจากฉันได้…”

อุตส่าห์ทำทุกอย่างเพื่อให้มั่นใจว่าร่างบางจะไม่สามารถหนีไปไหนได้อย่างที่ใครหลาย ๆ คนทำกับตัวเอง ทั้งที่ไม่ใช่เด็กที่ทำได้เพียงยืนมองพ่อแม่หย่าร้างแล้วแยกทางกันอีกต่อไป คิมหันต์เกลียดการถูกทิ้งไว้ข้างหลังจะจากคนในครอบครัวหรือใครก็ตาม แค่คิดว่าอีกสองคนกำลังมีความสุขอยู่ที่ไหนสักแห่งนัยน์ตาก็แดงก่ำ ความแค้นผนวกกับความน้อยใจ แต่อย่าหวังว่าจะได้เห็นน้ำตาลูกผู้ชาย ที่พ่อส่งเรียนนายตำรวจก็เพราะไม่อยากให้อ่อนแอ

‘ในระหว่างที่แกมัวแต่ร้องไห้ คนอื่นเขาไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว’

แม้เวลาจะยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงดี แต่ก็สามารถใช้อำนาจในหน้าที่เพื่อสั่งการกับลูกน้อง หลังรอสัญญาณไม่นานเท่าไหร่ก็กรอกเสียงเย็นชาไปตามสาย  “…ตามหาคนให้ฉันหน่อย”

ตอนแรกรักคือการครอบครอง

ต่อมารักคือการครอบงำ   
 
ได้รับอิทธิพลมาจากคำพ่อสอน 

คิมหันต์ล้มตัวลงนอนเพียงเพื่อจะพักสายตา แต่ความเหนื่อยล้าจากหน้าที่การงานทำให้เข้าสู่สภาวะหลับลึกจนนึกว่าตาย ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน หลายชั่วโมงหรือแค่สิบนาทีกว่า เปลือกตาจึงคอยมีการเคลื่อนไหว แต่ยังไม่ทันลืมตา ประสาทการรับรู้ก็เริ่มทำงาน เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะแว่ว ๆ จากที่ไกลแสนไกลก่อนจะขยับเข้ามาใกล้เหมือนจงใจหัวเราะเหนือกกหู เป่าลมฟู่วแผ่วเบาแล้วเหมือนควันเทาที่สลายไป นายตำรวจลืมตาขึ้นมาในสายของอีกวัน เห็นแสงผ่านหน้าต่างที่เปิดอ้าผ้าม่านปลิวละล่อง ก่อนจะได้ยินเสียงบางอย่างจากนอกห้องนอน หรือเสียงหัวเราะนั้นจะตามมาหลอกหลอนแม้ในยามตื่น ค่อยลุกขึ้นนั่งแล้วเปิดประตูออกมาจากห้อง ยืนมองจากด้านบนมายังด้านล่างอย่างไม่เชื่อสายตา

ภัคและหนูดาเดินเข้ามาในบ้านหลังผลัดกันหยอกล้อจนเกิดเสียงหัวเราะ แล้วพอเงยหน้าขึ้นมองด้านบนทั้งสองคนก็ยกมือโบกทักทายนายตำรวจที่ยืนนิ่งก่อนจะออกวิ่งเต็มกำลังจากบันไดขั้นบนสุดแล้วก็หยุดชะงักที่ขั้นล่างเมื่อตระหนักได้ว่าไม่ควรแสดงออกถึงความยินดีเกินหน้าเกินตา แม้ดีใจที่ทั้งคู่กลับมาแต่ว่าความผิดที่ทั้งคู่หายไปก็ยังมีอยู่ ยิ้มรับเมื่อหนูดาตะโกนเรียกพ่อคะแล้วถลาวิ่งเข้ามากอดขา แล้วเปลี่ยนท่าทีเป็นขึงขังยามมองตาขวางใส่ภัค

หนูดาดึงความสนใจด้วยการบอกว่าหนูมีของมาฝาก โมบายหอยจากทะเล  “ไปเที่ยวกันมาสนุกไหมคะ”  ถามหนูดาแต่ตามองภัค คิมหันต์แค่ความอยากรู้ว่าเวลาไม่มีผู้คุมอยู่ด้วยแล้วจะสนุกสนานสักแค่ไหน 

“สนุกค่ะ หนูอยากให้คุณพ่อไปด้วย”

“งั้นทีหลังก็บอกพ่อด้วยสิคะ”  เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นแล้วกั้นเด็กหญิงไว้เป็นผู้ไม่เกี่ยวข้อง ให้หนูดาออกจากวิถีของผู้ใหญ่ด้วยการบอกว่าไปรอที่ห้องนั่งก่อนนะคะ แต่ไม่ได้บอกเหตุผลว่าเพราะผู้ใหญ่จะทะเลาะกัน

เมื่อพ้นรัศมีการมองเห็นของเด็กน้อย คิมหันต์ก็ไม่ปล่อยให้เสียเวลาเปล่า เพราะทุกวินาทีคือการพิพากษา กระชากต้นแขนภัคเข้ามาใกล้ตัว เงาดำพาดหัวร่างบางเป็นลางร้ายว่าจะตายในอีกไม่ช้า  “โง่มากนะที่กลับมา”  คิดว่าร่างบางจะฉลาดกว่านี้แต่ที่ไหนได้ โดยลืมไปว่าถ้าภัคฉลาดจริงก็คงไม่มองกรวดเป็นเพชร เห็นผิดว่าตำรวจเป็นคนดีหรอก

ระหว่างพยายามบิดแขนออกจากการเกาะกุม ทั้งที่ควรเอาน้ำเย็นเข้าลูบไฟภัคกลับเงยใบหน้ามองอย่างถือดี  “ผมก็ไม่ได้จะหนีไปไหนสักหน่อย”

“แล้วจะอธิบายเรื่องที่เสื้อผ้ากับกระเป๋าเดินทางหายไปได้ยังไง”  เรื่องเดียวที่คาใจและอยากได้คำตอบชัด ๆ

แต่นั่นกลับทำให้ถูกยิ้มเยาะ จนเผลอชักสีหน้าไม่พอใจและเมื่อได้ฟังคำเฉลยยิ่งไปกันใหญ่  “ผมซักแล้วตากไว้หลังบ้านต่างหาก”  ภัคลอยหน้าลอยตาตอบและรู้ดีว่าคิมหันต์กำลังไม่ชอบใจเอามาก ๆ เพราะมันไม่ต่างจากการถูกดัดหลัง สร้างหลักฐานเท็จเพื่อหลอกให้เชื่อว่าเป็นอย่างนั้น มันคือการลูบคมนายตำรวจผู้คิดว่าตัวเองเก่งกาจเหนือใคร บางครั้งเราก็ต้องร้ายเพื่อไม่ให้ถูกเอารัดเอาเปรียบ แต่ถ้าเทียบกันแล้วร่างบางยังร้ายไม่ได้เท่าคนตรงหน้าด้วยซ้ำและลูกไก่ในกำมือตัวนี้จะจิกถ้าหากอีกคนกำมือแน่นไปหรือเมื่อไหร่ก็ตายที่เริ่มหายใจไม่ออก

“อยากลองดีกับฉันใช่ไหม”  มันไม่ใช่แค่ถูกด่าว่าเป็นตำรวจซะเปล่าแต่กลับสับเพร่าไม่ตรวจแวดล้อมให้ดี แต่ที่สุดแล้วกลับอารมณ์เสียไปอย่างเปล่าประโยชน์ ถูกอีกคนล้อเล่นกับความรู้สึกจนกลายเป็นไอ้หน้าโง่ ทำตัวโอเว่อร์เกินเหตุ จากบีบต้นแขนขาวจนเป็นรอย ปล่อยให้เลือดเดินแล้วบีบซ้ำและด้วยความไวกว่ากระชากผมด้านหลังจนภัคหน้าหงายแล้วบังคับให้เดินตาม ท่ามกลางการยื้อพยายามแกะมือใหญ่ร่างบางต้องกลั้นเสียงร้องไว้เพราะไม่อยากให้หนูดารับรู้

เป็นการต่อสู้ภายใต้ความเงียบงัน หยาดน้ำตาแทบหยดเมื่อเจ็บไปทั้งโคนผม ตบแก้มกร้านไปทีเพื่อให้ปล่อย เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่เด็กน้อยโผล่หน้าออกมาจากห้องนั่งเล่น ยิ้มด้วยความทะเล้นเมื่อภาพที่เห็นเป็นตอนคิมหันต์ปลดมือลงได้ทันแล้วโอบรัดเอวภัคไว้อย่างแนบแน่นและหนูดาไม่มีทางเห็นเลยว่าคุณพ่อกำลังถูกน้าชายจิกแขนจนได้เลือด แม้จะเป็นผู้ใหญ่ยอดแย่แต่อย่างน้อยก็ยังมีความรับผิดชอบต่ออนาคตของเด็ก กลัวตัวเองจะสร้างภาพจำอันโหดร้าย     

“เล่นกับหนูได้ไหมคะ”  ถ้าไม่ติดว่ามีเรื่องต้องสะสางกับร่างบางคิมหันต์ก็คงจะตกปากรับคำลูกสาวโดยทันที แต่แทนที่จะปฏิเสธไปเลยอย่างไร้เยื่อใย นายตำรวจจึงออกกลอุบาย  “งั้นเล่นซ่อนหากันดีไหมคะ หนูดาเป็นฝ่ายหาแล้วพ่อกับน้าภัคจะไปซ่อน”  ภัคไม่รู้เลยว่าอีกคนจะมาไม้ไหนแต่ก็เออออไปตามกัน เมื่อแบ่งหน้าที่ชัดเจนว่าหนูดาจะเป็นคนนับ คนเป็นพ่อไม่ลืมกำชับกติกา  “นับหนึ่งถึงร้อยนะคะ”

“นับหนึ่งถึงร้อยเลยเหรอคะ”  หนูดาลังเลเพราะว่ายังนับเลขได้ผิด ๆ ถูก ๆ ทุกวันนี้ที่โรงเรียนก็สอนแต่ยังอ่อนหัดไปสักหน่อยสำหรับเด็กเข้าโรงเรียนช้า     

“ให้เวลาพ่อกับน้าภัคได้ซ่อนบ้างสิ”  สีหน้าอ้อนวอนทำให้เด็กหญิงโอนอ่อนผ่อนตาม พยักหน้ารับอย่างแข่งขันแล้วหลับตาลงพลางส่งเสียงนับเป็นสัญญาณแห่งการเริ่มต้น  “หนึ่ง…”  ไม่ต้องรอให้ถึงสอง คิมหันต์ก็ออกแรงกระชากภัคขึ้นชั้นบนท่ามกลางการต่อต้าน ขนาดร่างบางล้มไปกับบันไดมือใหญ่ก็ยังออกแรงลากกระชากแขนแทบหลุด ภัคถูลู่ถูกังไปกับพื้น พยายามยืดหยัดแต่ก็ถูกสะบัดเข้าไปในห้องก่อนจะชนกับข้าวของที่เกลื่อนกลาดจนล้มลงระเนระนาดไปด้วยกัน 

เสียงดังจากชั้นบนทำหนูดาสะดุ้ง นัยน์ตาสุกสกาวเต็มไปด้วยความสงสัย ลังใจว่าจะนับเลขต่อดีหรือเปล่า แต่เมื่อเสียงนั้นเบาลงก็เข้าใจว่าคงเป็นเสียงโครมรามจากการพยายามแอบซ่อน ก่อนจะเริ่มนับต่อ  “สิบสาม”

ความรักช่างเลวร้าย มันทำให้คนกลายเป็นบ้า ขณะที่ภัคกำลังนั่งมึนงงเพราะหัวดันไปโขกกับขอบเตียงไม้ คิมหันต์ก็เดินมาคร่อมหน้าตักไว้แล้วตบแก้มใสไปทีเผื่อจะช่วยเรียกสติให้เข้าร่องเข้ารอย ก่อนร่างบางจะเอาคืนด้วยการต่อยเข้าที่ต้นขา ระดมทุบด้วยกำปั้นแล้วผลักยักษ์ปักหลักไปด้านหลังหวังให้ล้มดูบ้าง ภัคหยัดกายจากพื้นปีนขึ้นเตียงแล้วเตรียมจะคลานหนีไปอีกฝั่ง แต่กลายเป็นว่าถูกคว้าเข้าที่ข้อเท้าอย่างจัง นอกจากสะบัดก็ยังถีบเข้าที่ยอดหน้านายตำรวจอย่างแรงจนแยกย้ายไปคนละทิศคนละทาง แต่โชคร้ายว่าคิมหันต์ตั้งหลักได้ก่อนเลยลากภัคที่ล้มลงบนที่นอนเข้าหาตัว

เสียงหัวเข็มขัดกระทบกันเหมือนเสียงโมบายหอย แค่ต่อยเข้าที่ท้องน้อยเบา ๆ ก็ทำเอาปวดร้าวจนนอนน้ำตาคลอ ร่างที่งออยู่ของภัคค่อยถูกมือใหญ่คลายออกพร้อมกับกางเกงที่ลงไปกองกับพื้น มีเพียงกางเกงชั้นในที่ถูกหยิบขึ้นมาก่อนจะยัดเข้าปากร่างบาง เผื่อว่าอยากกรีดร้องเสียงจะได้ไม่ก้องมากและกว่าจะทันตั้งตัวส่วนหัวของแก่นกายก็ดันเข้ามาในร่างอย่างจัง กระแทกผนังอ่อนเหมือนจะสั่งสอนให้ราบจำ กำราบความดื้อรั้นด้วยการยัดเหยียดความเป็นผัว ขยับจนตัวคลอน เคลื่อนสะโพกสอบด้วยความดุดันทำเอาร่างบางนอนมองเพดานตาลอย มือที่จิกท่อนแขนใหญ่ปล่อยตกข้างกายเปลี่ยนเป็นกำผ้าปูไว้จนยับยู่ยี่ พยายามจะไม่มีอารมณ์ร่วมแต่พอหลวมตัวให้แป๊บเดียวความเสียวซ่านก็เล่นงาน

ปฏิเสธว่าอย่าขณะถูกจับพลิกคว่ำ ระหว่างที่นายตำรวจพยายามรำลึกความหวานผ่านการเสือกกายเข้าออก ร่างบางก็ลอบมองบานประตูอยู่ตลอด เพราะตอนนี้ประตูยังเปิดอ้าซ่าจนได้ยินเสียงนับเลขลอยมาจากด้านล่าง ทั้งที่ต่างรู้ดีว่าของที่แตกหักแล้วต่อให้ประกอบใหม่ก็ยังคงเหลือรอยร้าว แต่เหนือซากปรักหักพังภัคก็ยังปล่อยให้คิมหันต์เอาจนเกือบถึงฝั่งฝัน เผลอดันบั้นเอวหนาให้ยิ่งเขยิบมาประชิดบั้นท้ายตอนได้ยินเสียงหนูดา ตัวเองร้องอืออ้าเพราะกางเกงในคาปาก

ร่วมรักเพื่อให้ผ่านไปอีกวัน รอดตายอย่างปาฏิหาริย์เพราะรูทวารยังใช้การได้อยู่และต่อไปนี้คงมองกันเองเป็นเพียงวัตถุทางเพศ วันไหนอยากเสร็จก็เข้าหา วันไหนคันมาก็อ้าขาให้ ใช้ระบบพึ่งพาอาศัย ช่างหัวความรักมันไปซะ

‘ห้าสิบหก’

เด็กหญิงหลงจนวกกลับมานับเลขเดิมอีกครั้ง ได้แต่หวังว่ามันจะถึงร้อย ค่อยนับอย่างใจเย็น

‘ห้าสิบเจ็ด… ห้าสิบแปด… ห้าสิบเก้า…หกสิบ…หกสิบเอ็ด… หกสิบสอง… หกสิบสาม…’

กว่าเด็กจะนับถึงร้อย ความรู้สึกของผู้ใหญ่ก็ทยอยลดลงเหลือศูนย์












-------------------------------------
ชอบไหมมมมม ถ้าชอบคอมเม้นหรือติดแท็ก #ลั่น_ดาล ให้ชื่นใจหน่อย อิอิ
เดี๋ยวมีอีกน้า ทยอยๆแต่งอยู่ ส่วนเรื่องพ่อกับพี่คิมเดี๋ยวมีพาร์ทขยายเป็นตอนวัยเด็ก เนี่ย คิดว่าจะแต่งหนูดาตอนโตด้วยแต่กลัวตัวเองไม่ไหว เอาไว้ถ้าไม่ได้แต่งจริงๆจะเล่าตอนโตหนูให้ฟังในแท็กนะคะ

ติดตามข่าวสาร

9crimes - นายคราม FANPAGE

◕‿◕｡ นิยายที่แต่งจบแล้ว ---> เหมายัน 

[Jessiebier]

คิมหันโหดร้ายกับภัคมาก รอตอนต่อไปนะคะ

[Snowermyhae]

สงสารภัคเลย ลงเรือผิดชีวิตเปลี่ยน 

[Mookku_ps]

โหดร้าย  ใจหายเลย ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ

[manami1155]

ฮืออออออออออออ
สงสารภัคจังเลยค่ะ
ทำไมคิมหันต์ถึงโหดร้ายแบบนี้
หนูดาจะรู้ไหมหนอว่าน้าภัคของหนู
โดนคุณพ่อทำร้ายทั้งกายและใจขนาดไหน

แอบคิดว่าตอนพิเศษจะมาหวานๆให้กระชุ่มกระชวยหน่อย
แต่ที่ไหนได้ ฮือออออออออออ

[titansyui]

 

[Majariga]

หืมมมม เราอ่านแบบรวดเดียวจบ กลั้นหายใจตลอด เหนื่อยมาก ลุ้นสุด

เรารู้สึกสงสารภัค ถ้าจำไม่ผิดคือภัคโดนเหมันต์ข่มขื่นในตอนแรก แต่หลังๆก็ไม่รู้ว่าทำไมภัคถึงกลายเป็นเล่นชู้ซะเอง
อีกอย่างภัคก็ไม่ได้ตั้งใจฆ่าเหมันต์  กับคิมหันต์คงหลงคารมแหละ เล่นจีบแบบหวานๆ โต้งๆ ใจเหลวเลยภัค
แถมยังมารู้ความจริงทีหลังสุดว่าตัวเองเลือกอยู่กับฆาตกร เลยอยู่แบบหวาดระแวง

ส่วนตัวเราว่า ภัค น่าสงสารสุดถึงแม้ทุกอย่างภัคจะเลือกทำเอง แต่ทุกอย่างก็เพราะสถานการณ์บีบบังคับให้เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง

เราเข้าข้างภัค #ทีมภัคเด้อ 55555555

ปล. เราว่าคนที่ร้ายสุดที่คือ คิมหันต์กับมินตรา ร้ายพอกัน เก็บความลับเก่งงงงง

[q.tr]

ไหนๆก็ต้องอยู่ด้วยกันแล้วก็อยู่กันดีๆไม่ได้รึไง อย่ารุนแรงไปมากกว่านี้เลย
เป็นความสัมพันธ์ที่อึดอัดมากกก อยากจะกลั้นใจตายไปเลย 

[k2blove]

ซาดิสต์มาก คิมหันน่ากลัวสุดๆ ลบภาพตำรวจที่หุ่นดีสุดหล่อไปเลย

[mentholss]

 

[piengtavan]

จะว่าสงสารภัคก็สงสาร แต่มันก็มีความรู้สึกอื่นมาปนน่ะนะ  แต่นั่นแหละ  ไม่ว่าใครก็ไม่ควรถูกทำร้ายกันทั้งนั้น เฮ้อออออ

[Gatjang_naka]

อ่านแล้ว อึดอัด มากจริงๆ เราว่าคนที่ร้ายที่สุดคือธันวา เหมือนธันวารู้อยู่แล้วว่าคนที่เหม คือคิม เลยจะทำให้ภัครู้ถึงตกนรกทั้งเป็น ในความคิดเรานะ

[Meen2495]

ต่อเนื่องความโหด ... ได้โหดมาก

[Gottomon]

      ลุ้นทุกตอนค่ะ ตอนแรกมารู้สึกขนลุกหน่อยๆ พอถึงตอนเฉลยขนลุกหนักมาก
แถมระหว่างทางก็คิดไปต่างๆนาๆ ก็แอบสงสัยภัค แต่พอข้อสันนิษฐานของตำรวจมา
ก็สงสัยธัน แต่อิฉากแรกมันวกมาตลอดๆ บวกกับธันคอยพูดเป็นนัยเสมอ
       
       พี่คิมมาเหมือนเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมากก คือเอาจริงๆ ทั้งเหมทั้งคิม สันดานพอๆกันค่ะ
ดีไม่ดี เหมยังจะปกติซะกว่า ตอนนี้คือแบบสงสารและสมน้ำหน้าภัคนะ555 เลือกยากจัง

     ใจแอบสงสารธันวา สงสารจริงๆนา ทีแรกก็อยากให้ได้กับภัค แต่สิ่งที่ภัคปฏิบัติต่อธันคือ
.... ธันทำถูกละ ไปเถอะ บาย 555
     
      ทุกตอนนี่หักไปหักมา แต่ฉากหนูดาเยี่ยมแม่ นี่มัน...วอททท!?
ไงล่ะคิม นายคิดว่านายเจ๋งสุด อยู่บนสุดจองห่วงโซ่อาหาร เหนือทุกคน? โนว เหมือนมีเขาๆๆๆหลายๆอันเลยอะ
แต่อเมซิ่งมินตรามาก นางทำเพื่อลูกได้ขนาดนี้? แม้ว่าเดิมทีนางทำเพื่อตัวเอง อันนี้ตกใจหนักมากก

อ่านจบนี่แบบว่า ใช่ค่ะ มันคือการลั่นดาลที่แท้ทรู เพื่อภัคโดยเฉพาะ
สนุกมากกกกกกค่ะ ชอบแนวสอบสวนอยู่แล้วด้วย เนื้อหาแน่นมากก เยี่ยมมากค่ะ

ปล.เราไม่ได้ติดตามคุณตุ๊กติ๊กแบบนักอ่านประจำอะไรแบบนี้ แต่วันก่อนเจอคนแนะนำนิยายในทวิต
เรื่องnc1 ก็ไปอ่านมา เอ้าสนุก เพิ่งเห็นว่าคนแต่งเดียวกัน สงสัยจะได้ติดตามต่อไปอีกเรื่อยๆแน่ๆเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอตอนต่อไปนะคะ >< ขอบคุณค่า

[may27]

   เป็นเรื่องทีสุดๆจริงๆิ่ค่์ะะ

[KYLM_s]

ตั้งแต่อ่านตอนแรกยันตอนที่สิบแล้ว สรุปคือทุกคนมีสิทธิ์เป็นคนร้ายได้หมดเลยแล้วภัคนี่คือไม่เบาเลยนะ แถมภัคนังเคยมีอะไรกับแฝดน้องแล้วดูไม่น่าเกลียดอะไรขนาดนั้นมั้ยอะแล้วธันก็ชอบภัคอีกอาจจะเป็นคนร้ายก็ได้แต่มันมีหลายเรื่องให้สงสัยมากเลยโอ้ยย เอ็นซีตอนสิบก็คืออ่านไปขมวดคิ้วไปฟินไม่ลงฮือเครียดเรื่องนี้มีคนดีมั้ยเหมือนทั้งเรื่องหนูดาดีสุดเลยจ่ะแม่ยังดีที่อย่างน้อยภัคนางก็รักหนูดา

[KYLM_s]

อ่านจบแล้วแบบอึดอัดมากแงง สรุปภัคก็คือทำจริงแต่เหมไม่ตายคนที่ฆ่าจริงๆก็คือคิม คิมนังน่ากลัวมากเลยนะ สงสารสุดก็ธันเลยฮืออสงสารนางรักเค้ามาตลอดเลยอะเศร้า คนเขียนแต่งดีมากเลยค่ะขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมานะคะ  เราพึ่งได้มาอ่านแล้วอึดอัดมากอินมากด้วยฮือชอบนะคะเดี๋ยวจะไปอ่านเหมายันตอน

[DZiik]

เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริงๆค่ะ   

[Ac118]

สนุกมากกกก ลุ้นตลอดเลยว่าใครฆ่าเหม มีความพีคให้คาดไม่ถึง ที่คิดไว้ไม่ใช่ กลายเป็นคนที่คาดไม่ถึง  นักบุญในคราบตำตรวจ ทุกคนมีึความลับ มีมุมมืดกันทุกคน พีคสุดก็มินตรานี่ล่ะ โอ้ยยย กลายเป็นความสะใจลึกๆ เธอมันร้ายมินตรา หึหึ... สงสารธ้นที่สุด เหมือนถูกเหวี่ยงให้เข้ามาอยู่ในเกมส์ที่สุดท้ายก็ไม่มีใครเห็นค่าของธันจริงๆเลยสักคน ภัคเองถึงจะดูเห็นแก่ตัว แต่ก้ไม่ใช่คนเลวเลือดเย็นเหมือนพี่สาว ตรงข้ามภัคไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกสองแฝดแย่งชิง จนเหมือนเป็นเหยื่อกลายๆของสองพี่น้อง ทุกคนต่างต้องชดใช้กรรมที่ก่อไว้ ถึงลึกๆจะแอบหวังว่าสักวันธ้นพ้นโทษออกมา ถ้าได้กลับมาอยู่กับภัคก็คงจะดี จะมีวันที่ภัคจะได้หลุดพ้นจากคิมไหมนะ....

ขอบคุณนะคะ นิยายแนวนี้หาอ่านยาก เขียนออกมาได้ดีมากๆ ภาษาและสำนวนดีมากก เนื้อเรื่องสนุกกระชับ ผูกปมซ่อนไว้ได้น่าติดตามและตื่นเต้น พีคแล้วพีคอีก จนต้องปรบมือให้เลยค่ะ ชอบบบบบมากเลย ดีใจที่อ่านไม่พลาดเรื่องนี้ไป ประทับใจมากก 

[เพลิงพิษ ธิดาซาตาน]

พระเจ้าช่วย นี่มันนิยายน้ำดีเลยชัดๆ ไม่อยากจะเชื่อเลย เป็นนิยายสืบสวน ที่สนุกจนวางไม่ลง เห็นคอมเม้นไม่เยอะ เอาจริงเรื่องจำนวนหน้า หรือคอมเม้น เยอะไม่เยอะ ไม่ได้บ่งบอกว่านิยายเรื่องนี้สนุกหรือไม่สนุกเลย ขอบคุณอะไรก้ตามที่ดลใจให้เรามาอ่านเรื่องนีี้ มีคุณค่ามากมาย ขอบคุณนักเขียนมากๆที่รังสรรค์ผลงานอันเลิสรสนี้ขึ้นมา ขอให้พบเจอแต่ความสุข และความสำเร็จนะ :3123:คะ

[แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง]

พลิกแล้วพลิกอีก พระนายสมกันอย่างกะกิ่งทองใบหยก สุดจริงเรื่องนี้

[nOn†ღ]

 

[Sevenny]

บรรดาตัวละครทั้งหมด เราสงสารหนูดาที่สุด กรรมหนอกรรม เกิดมาในครอบครัวแบบนี้ ภัคเราไม่ได้สงสารเลย ภัคต้องอยู่แบบนี้เพราะเลือกเอง เเต่หนูดาเลือกไม่ได้ โถ่ ถ้าทำอะไรไม่ถูกใจคิมไม่ถูกฆ่าตายหายอย่างไร้ร่องรอยเลยเหรอเนี่ย

[Musashi]

รู้สึกไม่ชอบภัครเลย

[Musashi]

 

แล้วไม่กลับมาเกิดใหม่ได้เลยยิ่งดี
 
[/quote]
ไม่กลับมาเกิดอีกก็คือนิพพาน พ้นเวียนว่ายตายเกิด ใครแช่งเราอย่างนี้จะรีบสาธุๆๆรัวๆเลย

[sarawutcom]

ทรูมูฟ ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 20 เม็ก
https://www.youtube.com/watch?v=d5gLVMnJJL4