หัวข้อ: Love after first sight พบ...สบรัก [022] 12/05/61 P.6

[warin]

ขอบคุณค่ะ

[Billie]

 

[Meen2495]

feel good จริงจังเลย

สำนวนรื่นมาก ไม่สะดุดกับตัวสะกดผิดเลยด้วย
(แต่ก็มีผิดบ้างนะคะ เป็นแบบตกหล่น มากกว่าสะกดคำผิด)

ชอบทั้งธี จอม อาร์ต ทศ และเพื่อนทุกคนเลยค่ะ
(ยกเว้นเธอคนนั้น)

น่ารักมาก จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

[winndy]

  ร้อนแรง

[Z4]

feel good จริงจังเลย

สำนวนรื่นมาก ไม่สะดุดกับตัวสะกดผิดเลยด้วย
(แต่ก็มีผิดบ้างนะคะ เป็นแบบตกหล่น มากกว่าสะกดคำผิด)

ชอบทั้งธี จอม อาร์ต ทศ และเพื่อนทุกคนเลยค่ะ
(ยกเว้นเธอคนนั้น)

น่ารักมาก จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

ขอบคุณมากค่ะ ถ้าเจอที่ผิดหรือตกหล่นชี้แนะได้เลยนะคะ จะพยายามแก้ไขให้ถูก เพราะเรื่องนี้พิมพ์ในมือถือเลยมีจิ้มพลาดบ้างค่ะ เวลาย้อนมาเจอก็หงุดหงิดเองเช่นกัน ดีใจที่ชอบค่ะ 

[BAKA]

ทศได้พี่เขยตามพฤตินัย(สมใจ?)แล้วจริงๆด้วย ฮาาาา

[Z4]

021

Jom's


“ยังอีกเหรอ”

“ยัง”

“มันจะไหม้นะ”

“บอกให้ทำอะไรก็ทำเถอะน่า”

“ครับ”

ผมยืนกดตะหลิวลงบนเนื้อตามที่อีกคนบอก เชื่อฟังเป็นอย่างยิ่ง ก็ใครใช้ให้ไม่ควบคุมตัวเองลงมือฟัดมันเต็มที่ไปสองยกติดล่ะ ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้วยังไม่ได้กินอะไร ต้องมายืนทำกับข้าวอยู่เนี่ย ดีที่ก่อนขึ้นไปเทอาหารเม็ดให้แจ็คแล้ว ไม่งั้นมันต้องมาพังประตูแน่ ยิ่งงอนที่ช่วงหลังไม่ยอมให้นอนเตียงอยู่ด้วย

“ได้แล้ว ใช้ที่คีบพลิกอีกด้านเร็ว”

ผมทำตาม เห็นเนื้อเป็นสีน้ำตาลน่ากินจริงๆ ค่อยวางใจ ยืนกดเนื้อสเต็กบนกระทะต่อ

หันมองคนข้างๆ ที่นั่งกำกับแล้วรู้สึกผิดนิดหน่อย ธีดูอ่อนเปลี้ยเพลียแรงอย่างเห็นได้ชัด เนื้อตัวใต้เสื้อนอนตัวโคร่งมีแต่รอยแดงเต็มไปหมด เช้ามาคงขึ้นสีชัดยิ่งกว่านี้อีก แต่อีกใจก็มีความสุขโคตร พูดตามตรงเลยว่าฟินสัสๆ ชนิดที่แฮปปี้ดี๊ด๊าไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว

“ดูกระทะไป” ธีเบะปาก เพราะความระบมทำให้ออกอาการหงุดหงิดเล็กน้อยอย่างที่แทบไม่เคยเป็น จึงได้แต่เอาอกเอาใจมันทุกอย่าง

เมื่อใกล้ได้ที่ก็ใส่เนยกับโรสแมรี่ เอียงกระทะใช้ช้อนราดน้ำมันลงบนชิ้นเนื้อประหนึ่งพ่อครัวมือฉมัง ที่จริงก็คือแค่ทำตามสั่งไม่ให้พลาด ได้สเต็กออกมาสองชิ้นดูดีมีชาติตระกูลผิดกับเวลาทำเองมาก ตักพักใส่จานไว้บนโต๊ะ คลุกผักเข้ากับน้ำสลัดอีกอย่าง เป็นอันได้กิน

“ไม่เลว” ผู้กำกับพยักหน้าพอใจเมื่อหั่นเนื้อออกมาเป็นมีเดียมแรร์กำลังดี ค่อยๆ เคี้ยวอย่างละเอียดกว่าทุกที สีหน้าดูสดชื่นขึ้นบ้างเมื่อได้อาหารและน้ำมาชดเชยพลังงานที่ขาดหาย

ผมเองก็หิวมากจึงไม่รีรอ ขอเติมกระเพาะให้เต็มก่อน เนื้อที่ซื้อมาคุณภาพดี แค่ปรุงรสด้วยเกลือ พริกไทย กับสมุนไพรง่ายๆ ก็อร่อยแล้ว กินผักสลัดแกล้มจนหมดก็ยังรู้สึกไม่อิ่มอยู่บ้าง จึงทำแซนวิชตับบดกับชีสแผ่นง่ายๆ กินไปอีกคู่ รอจนธีกินเสร็จแล้วก็รวบจานชามไปล้างอย่างรู้หน้าที่

“ดูมึงล่ำขึ้นรึเปล่านะ คิดมาตั้งแต่เมื่อกี้ละ” ธีเท้าคางมองผมที่สวมแต่กางเกงนอน สำรวจขึ้นลงแถวกล้ามอกและบ่า

“ก็นิดนึง ช่วงนี้ออกกำลังน่ะ”

“เหรอ” เรียวขาขาวแกว่งเขี่ยหมาอ้วนเล่นใต้โต๊ะ ไม่ได้สนใจคำตอบจริงจังนัก

ไม่กล้าบอกความจริงหรอกว่า ตั้งแต่เห็นมันหักแขนคนด้วยมือเปล่าผมก็ขยันไปเล่นฟิตเนสล่างหอขึ้นมาทันที เปล่าคิดหือนะ แค่อยากอุ่นใจขึ้นอีกนิด...แค่นั้นจริงๆ

“อยากกินไอติม” ผมยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเสียงแหบกว่าปกติเรียกร้อง ตอนมันเอาแต่ใจนี่น่ารักเป็นบ้า

“เอาอันไหน”

“กาแฟ”

“กินตอนนี้เนี่ยนะ”

“มันไม่มีผลกะกู มึงก็รู้”

อันนี้เรื่องจริง คาเฟอีนไม่มีผลอะไรกับธีเลย ดื่มกาแฟก่อนนอนยังหลับได้สบาย มันแค่ชอบรสชาติเฉยๆ

ผมล้างและเช็ดมือให้สะอาด เดินมาช้อนใต้แขนมัน อุ้มหนีบไปวางที่โซฟา ไม่ใช่ว่าธีถึงกับเดินไม่ไหวหรอก แค่หยอกล้อกันเล่น มันก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เพียงขยับนั่งบนเบาะนุ่มอย่างระมัดระวัง รับไอศกรีมที่ผมยื่นให้มาและเล็ม เห็นแบบนั้นผมเลยบอกให้มันนอนคว่ำหน้า แล้วบีบนวดให้เบาๆ ตั้งแต่บั้นเอวไปถึงปลีน่อง บริการด้วยใจอยากแต๊ะอั๋ง

“มีวันหยุดตรงกันวีคนึง ไปเที่ยวไหนมั้ย” ผมถามมัน

“ไปไหนดีอ่ะ”

“ต่างประเทศก็ยังไหวนะ ฮ่องกง ญี่ปุ่น ไต้หวัน เกาหลี”

“ถึงตอนนั้นก็เริ่มร้อนแล้วมั้ง อาจจะไม่สนุกเท่าไหร่” อีกฝ่ายเอียงหน้าคิด “แต่ถ้าอยากไปก็ได้อยู่”

“จริงๆ ก็แค่อยากอยู่กับมึงสองคนอ่ะ” ผมอ้อนมัน ก้มจูบที่หัวไหล่มน พอได้ผูกพันกันแล้วความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของคล้ายจะรุนแรงกว่าเก่า ทั้งรักทั้งหวงจนบอกไม่ถูก

มือได้รูปยกขึ้นมาเกาะประสานนิ้วมือกับผมเป็นการตอบรับเงียบๆ ริมฝีปากที่ถูกผมดูดจนเจ่อช้ำดูยั่วยวน ยิ่งเห็นเผยอกัด ดูดเลียแท่งไอศกรีมเข้าออกยิ่งทำให้ผมฟุ้งซ่าน แต่ไม่อยากทำให้มันเจ็บอีกเลยต้องยั้งตัวเองไว้บ้าง

“หมู่นี้กูเริ่มคิดแล้วนะ” ผมบอก

“เรื่อง?”

“เรื่องอนาคต…ที่มีมึง”

ธีสบตาผมอยู่หลายอึดใจก่อนพลิกตัวขึ้นนั่ง โยนไม้ไอศกรีมที่กินหมดแล้วลงถัง แล้วให้รางวัลด้วยการโน้มคอผมลงมาจูบ รสชาติหวานหอมของกาแฟและเคลือบช็อคโกแล็ตซาบซ่านอยู่บนปลายลิ้น กระหวัดเย้าคลอเคลียอย่างเนิบช้าทว่าแจ่มชัดทุกสัมผัส เนิ่นนานกว่าเราจะยอมผละจากกัน

“เรียนจบแล้วมึงจะต่อมั้ย” ปลายจมูกโด่งถูไถข้างแก้มผมเบาๆ ทำให้นึกถึงการออดอ้อนของแมว

“อือ คิดว่าจะไปเมกาว่ะ แล้วมึงอ่ะ”

“อาจจะไปเรียนภาษาด้านกฎหมายเพิ่มที่ญี่ปุ่นสักปีสองปี” ผมเพิ่งรู้ว่าที่จริงธีเก่งภาษาญี่ปุ่นมากเพราะเรียนเสริมนอกโรงเรียนตั้งแต่ประถมปลาย แถมวัดระดับได้ถึง N2 แล้ว

“ต้องมาหากูด้วย และห้ามนอกใจ”

“บอกตัวเองเหอะ” ธีหัวเราะนิดๆ “กูไม่เปลี่ยนใจมาตั้งเป็นชาติแล้ว”

เมื่อไรมันจะยอมบอกเสียทีว่ารักผมตั้งแต่ตอนไหน แต่ก็ช่างเถอะ ผมยังมีเวลาคาดคั้นมันอีกนานนัก

“ทีแรกอุตส่าห์ฝันว่าจะเอามึงไปอยู่ด้วย”

“ให้กูอยู่กับคนหื่นอย่างมึงเหรอ ขอคิดก่อน นานๆ” มันผละออก ขยับเอนหลังพิงเท้าแขน ยกขาพาดตักผม

“คิดไปหื่นไปได้มะ” ว่าแล้วก็ใช้สายตาโลมเลียผิวเนื้อตรงขาอ่อนที่โผล่พ้นขอบขากว้างของบ็อกเซอร์ตัวสั้น รอยจูบรอยกัดที่ทำไว้ยังอยู่เต็ม น่าซ้ำฉิบหาย

“ถ้าวันนี้ยังขืนทำอีกมึงมาโดนบ้างเลย”

ธีแยกเขี้ยวเขม่นเหมือนแมวพองขนเมื่อเห็นสีหน้าลามก ดุปนน่ารัก แต่พอคิดว่ามันมีปัญญากดผมได้แน่ๆ ถ้าอยากเอาจริงขึ้นมาก็ต้องหยุดการยั่วยุไว้แต่เพียงเท่านี้

ผมพยุงอีกฝ่ายให้ลุก โอบเดินขึ้นห้องนอนไปพักผ่อนดีๆ ทว่าเตียงที่ยับเยินหมดแล้วกับกลิ่นอายเจือจางในอากาศชวนให้ประหวัดนึกถึงกิจกรรมเร่าร้อนที่เพิ่งผ่านไป เลยรื้อผ้าปูโกยลงตะกร้ารอซักแล้วย้ายไปห้องนอนแขกข้างๆ เป็นการชั่วคราว

ในความมืด เราต่างโอบกอดกระซิบกระซาบพูดคุย ถึงความฝัน ความหวัง อนาคต เรื่องตลกและเรื่องไร้สาระ เมื่อตอนที่เสียงธีเงียบลงแล้วเปลี่ยนเป็นลมหายใจสม่ำเสมอ ความรู้สึกหนึ่งก็ท่วมท้นเข้ามาจนเต็มหัวใจ

คือความปรารถนาที่ว่า…อยากจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปจนชั่วชีวิต

 
***
TBC

มาต่อสั้นหน่อยนะคะ กำลังจะเข้าเฟสหลัง

[DrSlump]

 

[B52]

 

[Billie]

 

ชอบความคิด

[k2blove]

ตอนนี้อยากบอกว่าอะไรจะมุ้งมิ้งปานนั้น อิจมากกกก ขอบอก
 

[ANIKI.]

พอได้นี่ตวงเต็มที่จนธีเดี้ยงเลยนะ 5555

[Z4]

022

Jom's

วันหยุดผ่านพ้นไป ผมยังต้องกลับมานั่งเรียนเหมือนเดิม ขยันเพื่อเตรียมสอบกลางภาคที่กระชั้นเข้ามาแล้ว ในห้องมืดสลัวมีเพียงแสงจากจอมอนิเตอร์ใหญ่ที่กำลังฉายภาพ เป็นสารคดีสั้นของดีประจำจังหวัดนครราชสีมา ตรงปราสาทหินที่พิมายบทพูดดีแต่ภาพบางมุมย้อนแสงจนมืดไปนิด แอนดี้ อาจารย์ประจำวิชาติออกไมค์จี้เป็นช็อตๆ เรียกเสียงคร่ำครวญจากกลุ่มนั้นทันที

โปรเจคต์นี้เกรดออกเรียบร้อย แน่นอนว่ากลุ่มผมได้คะแนนสูงสุด คาบนี้เลยเป็นการฉายผลงานสามลำดับแรกให้ดูกัน รวมถึงผลงานที่น่าสนใจในบางแง่มุมด้วย

ผลงานจังหวัดลำปางของเราขึ้นจอเป็นลำดับสุดท้าย เมื่อตัดต่อ แต่งแสง ใส่เพลงประกอบ บรรยากาศของงานก็ดูโปร ต่างจากตอนยังเป็นไฟล์ดิบลิบลับ เปิดตัวด้วยภาพมุมสูงที่ใครบางคนอุตส่าห์เสี่ยงปีนขึ้นไปถ่ายให้พร้อมได้รับเสียงฮือฮา สงสัยกันใหญ่ว่าทำยังไง ถึงขนาดคิดไปว่าเช่าโดรนเช่าเครนมาใช้ เสียงแอนดี้เริ่มวิจารณ์ควบไปด้วย มีติบ้างเช่นตัดต่อภาพบางช่วงเร็วไปนิด รายละเอียดบางเรื่องน่าจะต่อยอดเพิ่มกว่านี้ แต่ส่วนใหญ่ได้รับคำชม ทำให้พวกผมหน้าบานกันทั้งกลุ่ม ค่อยคุ้มกับที่ลงทุนหน่อย

ผมวาดแขนโอบไหล่บางข้างตัว ทริปนี้ถ้าไม่มีมันอาจจะไม่ประสบความสำเร็จเท่านี้ก็ได้

ธีเอนตัวพิงไหล่ผมตามแรงดึง มองภาพบนจอแล้วหันมายิ้มให้ คงรู้สึกดีใจไปกับพวกเราด้วยเช่นกัน

“ให้มันน้อยหน่อย เหม็นความรักว่ะ” เอกกระซิบแขวะ

“เออ แม่งมีอย่างที่ไหนพกแฟนมานั่งเรียน ไม่เป็นปัญญาชน บัดสี” โจ้รับลูก

ผมบรรจงดีดนิ้วก้อยขวาออกมาทำท่าแคะขี้หูแล้วเป่าทิ้งแบบสโลว์โมชั่น กวนตีนพวกมันเล่น บ้านพวกมึงไม่มีธีอ่ะเด้ ได้ยินเสียงเพื่อนรักทั้งหลายกัดฟันกรอดๆ แล้วสะใจว่ะ

เมื่อคลิปจบเอนด์เครดิตก็ขึ้นพร้อมภาพแคนดิดทีมงานและอักษรบรรยายชื่อและตำแหน่ง เป็นลูกเล่นเล็กๆ น้อยๆ เรียกเสียงหัวเราะ คนข้างผมทำหน้าเหวอนิดหน่อยเมื่อเห็นภาพตัวเองพร้อมชื่อและตำแหน่งผู้สนับสนุนเสร็จสรรพ ไม่รู้ตัวสักนิดว่าถูกถ่าย แอนดี้ถึงกับงง ถามว่าใคร ไอ้โจ้รีบแฉ

“แฟนจอมครับ!”

เพื่อนในคลาสฮือฮากันใหญ่ ชะเง้มองมาทางผม ซึ่งแน่นอนว่าต้องเห็นแล้วว่าผมนั่งโอบใครอยู่

“จอมเอาแฟนมานั่งเรียนด้วยครับ!” ใครสักคนชี้มาทางนี้ ทำให้พวกผมตกเป็นเป้าสายตาทันที

ธีเกร็งไหล่ขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ผ่อนคลายอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ลนลานอะไร เพียงผงกหัวยกมือต่ำๆ เป็นเชิงยอมรับ

แอนดี้ร่วมประสานเสียงโห่ให้กับพวกผมนิดหน่อย ก่อนจะดึงให้นักศึกษาหันกลับไปสนใจโปรเจคต์ที่จะต้องทำต่อไป การแซวจึงหยุดลงเพียงแค่นั้น ไฟในห้องสว่างขึ้น บางคนที่ยังอยากรู้อยากเห็นเหลียวมองมาทางนี้เป็นพักๆ ในจำนวนนี้ก็มีเพื่อนผู้หญิงบางคนที่แอบสนใจผมอยู่ด้วย ผมไม่เคยมีแฟนร่วมคณะรุ่นเดียวกัน กลัวเลิกแล้ววางตัวลำบาก แต่เรื่องมีคนมาชอบมันก็ห้ามไม่ได้

“โอเคเปล่า?” ผมกระซิบถาม ที่จริงไม่ได้ตั้งใจเปิดตัวอลังการแบบนี้ กลัวมันจะไม่พอใจเหมือนกัน

“ตกใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร”

“ไม่โกรธนะ?”

“ไม่” ธีหันมาหยิกแก้มผมเบาๆ “ก็ดี จะได้รู้ว่านี่มีเจ้าของ”

ผมยิ้มกว้าง อยากหอมแก้มมันตอนนี้เลยแต่แอนดี้เริ่มเพ่งเล็ง เลยได้แต่กุมมือคนข้างกายไว้ด้วยความอบอุ่นใจ

เมื่อคลาสเลิกหลายคนได้จังหวะหันมองธีเต็มๆ ตา ซึ่งเจ้าตัวก็ส่งยิ้มน้อยๆ ปล่อยให้มองโดยไม่หลบเลี่ยง มือของเรายังเกาะกุมอยู่อย่างนั้นแม้เมื่อเดินออกนอกห้องมาแล้ว เพื่อนที่สนิทหน่อยบ้างเดินมาทัก มาถามไถ่ ผมก็แนะนำธีให้รู้จัก บางคนทีแรกยังนึกว่าพวกผมอำ แต่พอเห็นตอบจริงจังก็อ้าปากค้างกันไป แม้คณะผมจะมีเพศที่ 3 ไม่น้อยแต่พวกมันคงนึกไม่ถึงว่าผมก็เอากะเขาด้วย

ไม่รู้หรอกว่าพวกนั้นจะคิดหรือไปพูดต่อว่าไง แต่ผมไม่คิดปิดบัง แฟนของผมทั้งหล่อทั้งเก่งทั้งแสนดี อยากบอกให้คนทั้งโลกรู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนี้เป็นของผม

“กินไรมึง” อาร์ตเอ่ยแทรกเพื่อนปากเปราะบางคนที่เริ่มแซวแรง จ้องหน้าปรามจนพวกมันหุบปาก

“ว่าจะไปกินข้าวมันไก่ อยากกินไก่ย่างเนื้อน่องว่ะ”

“ไม่แดกซุปมะระไม่ใช่เหรอ”

“มีคนช่วยกินแล้วนี่” ผมยิ้มให้ธี

“หมั่น!” โจ้รุนหลังอาร์ต ยกแขนพาดบ่าเอกพากันเดินนำไปก่อนอย่างหมั่นไส้

ผมเอารถออกเพราะวันนี้มีเรียนแค่ครึ่งวันนี่แหละ แวะกินข้าวมันไก่ราคาถูกปริมาณคุ้มจนอิ่มแปล้แล้วพาแฟนกลับหอ เพราะธียังปิดเทอมผมเลยลักพาตัวมาอยู่ด้วยกัน กำชับไอ้โจ้ว่าไม่ต้องเสือกกระโหลกกลับห้องช่วงนี้ถ้ายังไม่อยากตาย มันทำแก้มพองลมที่ดูอุบาทว์มากกว่าน่ารักแล้วบอกว่าไม่อยากดูหนังสดให้เสียลูกตาหรอก แหม ทำเป็นรู้ดี

ภายในห้องที่เดิมก็ไม่ได้เป็นระเบียบอะไรอยู่แล้วยิ่งรกกว่าทุกทีเพราะข้าวของถูกรื้อมาจัดไว้ครึ่งๆ กลางๆ ตั้งแต่เมื่อวาน ยังไม่เข้าที่ดี เช้านี้ผมลากธีไปนั่งเรียนเป็นเพื่อนมันเลยต้องละมือไว้ก่อน เพิ่งกลับมาไม่ทันไรก็ไปเปลี่ยนขาสั้น ล้างมือ บิดผ้าขี้ริ้วหมาดมานั่งแยกของทำความสะอาดต่อ โรค OCD กำเริบอีกแล้วแฟนผม

วันนี้เรียกแฟนบ่อยจัง คนแม่งเห่ออ่ะ อยากเรียกว่าเมียด้วยเหอะแต่มันจะดูขี้อวดเกินไป อิๆ

“ให้ช่วยไรเปล่า” ผมเปลี่ยนกางเกงยีนส์ออกเป็นขาสั้นบ้าง

“ดูหนังสือไปก็ได้ จะสอบแล้วนี่”

“วันเดียวไม่เป็นไร แฟนมึงฉลาด”

“จ้า” ธีหัวเราะ กางถุงขยะสีดำมาไว้ตรงหน้าสองสามใบ “งั้นดูของที่กองไว้ตรงนั้น อะไรไม่ใช้แล้วทิ้งนี่ แยกขยะด้วย”

ผมนั่งลงกับพื้นโละของทิ้งทีละชิ้น ส่วนใหญ่เป็นชีทเก่า สมุดเก่า กล่องกับลังกระดาษที่ควรทิ้งตั้งนานแล้ว มีปากกาที่เขียนไม่ออกแล้วหลายด้าม ขยะสารพัน หูฟังพังบ้าง SD การ์ดที่มักอ่านข้อมูลไม่ได้บ้าง เสื้อผ้าที่สีตกหรือเป็นรู ขวดน้ำหอมเก่า ครีมบำรุงผิว ครีมกันแดด ยาหมดอายุ ฯลฯ

ตู้เสื้อผ้าถูกธีรื้อของออกมาจนหมดแล้วเช็ดถูรอบหนึ่ง ก่อนจัดของเข้าไป แยกเป็นชุดนักศึกษาและชุดธรรมดา ผ้าห่มผ้าปูเตียงพับไว้ช่องบนสุด เสื้อยืด ช้้นใน ผ้าขนหนู แยกตามสีจัดแบ่งใส่ลิ้นชักแนวตะแคงมองดูเป็นระเบียบแต่หยิบใช้สะดวก

ถัดมาคือโต๊ะหนังสือ ตำราและชีทเรียนเก่าที่ยังไม่ทิ้งถูกแยกตามชั้นปีเก็บลงกล่องมีฝาเพื่อกันฝุ่น ส่วนของปีนี้ที่ยังต้องใช้ก็แยกตามวิชาใส่กล่องเอกสารแบบเสียบแนวตั้งที่ธีไปซื้อมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ได้ เรียงเป็นพรืดเต็มความยาวของโต๊ะแบ่งช่องชัดเจนง่ายทั้งใช้และเก็บ อุปกรณ์อิเลคทรอนิคต่างๆ ถูกจัดเรียงใหม่ใส่กล่องบ้าง ลิ้นชักบ้างแยกตามประเภทและความถี่ในการใช้งาน

ธีจัดใหม่แม้กระทั่งปลั๊ก มันบอกว่าปลั๊กพ่วงที่คุณภาพไม่ดีพอนี่แหละ สาเหตุอันดับหนึ่งของไฟไหม้ ว่าแล้วก็ซื้อปลั๊กพ่วงคุณภาพดีอันใหม่ที่มีสวิตซ์แยกและช่อง USB มา อันหนึ่งใช้ที่โต๊ะทำงาน อีกอันใช้กับเครื่องใช้ไฟฟ้าในห้อง พวกเตาไมโครเวฟ หม้อหุงข้าว กาต้มน้ำ

ผมโดนไล่ไปขัดห้องน้ำระหว่างที่ธีเอาขยะไปทิ้งแล้วกลับมาปัดกวาดเช็ดถูห้อง รู้สึกเข้าใกล้ความเป็นพ่อบ้านใจกล้าเข้าไปทุกที ดีที่ปกติแม่ผมส่งคนมาทำให้บ้างเดือนละ 1-2 หน แถมโล่งไปเยอะเพราะเพิ่งโละขยะกับของไม่จำเป็นทิ้ง ออกแรงขัดถูไม่นานก็เรียบร้อย

กว่าสามชั่วโมงผ่านไปในที่สุดก็ได้เจอกับห้องที่สะอาดเอี่ยมทุกซอกมุมไปจนถึงหลังตู้ ทุกอย่างถูกรื้อเช็ดทำความสะอาดแล้วค่อยเรียงของกลับเข้าไปใหม่ไม่ใช่แค่เช็ดไปตามมีตามเกิด เป็นหอที่สะอาดที่สุดอย่างกับเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่แน่ะ

“สุดยอด” ผมเคยบอกให้ธีช่วยจัดห้องก็จริงแต่ไม่นึกว่ามันจะจริงจังขนาดนี้

“อย่าทำรกอีกล่ะ”

ธีเก็บไม้กวาดหยิบผ้าขี้ริ้วไปแช่ในถัง ก่อนถอดเสื้อออกอย่างทนสกปรกไม่ไหว ทำท่าจะหันไปอาบน้ำ

ผมยื้อประตูไว้แล้วทำตาวาวใส่

“อาบด้วย”

“…”

ไม่รอให้คิดนานผมรีบถอดผ้าผ่อน ดันตัวเข้าห้องน้ำไปพร้อมกันด้วยอาการระริกระรี้

“แคบนะ อย่าทำอะไรแผลงๆ” ธีหันมาหรี่ตา แต่ก็ถอดทุกชิ้นแล้วเดินไปเปิดน้ำอาบโดยไม่ได้อิดออดอะไร

ผมกวาดตาสำรวตจนถ้วนทั่ว ส่วนสูงของธีได้มาตรฐาน น่าจะเกิน 175 รูปร่างเพรียว หลังไหล่ตรง ขายาว สะโพกเล็ก กล้ามเนื้อกระชับสวยงาม ซ่อนรูปกว่าที่เห็น ผิวขาวเนียนออกชมพูมากกว่าเหลือง มีไฝเม็ดเล็กที่ซอกคอด้านขวา เห็นแล้วอดเลียไม่ได้ทุกที

“อย่าซนสิ” เสียงห้ามแตกพร่านิดๆ เมื่อถูกดูดคอจากด้านหลัง

ผมยิ้ม ห้องน้ำนี้แคบเกินไปจริงๆ นั่นแหละ คิดแล้วจึงหันไปบีบแชมพู สระผมให้อีกฝ่าย ในขณะที่มือเรียวหันมาลูบไล้สบู่ลงบนตัวผมบ้าง ต่างช่วยอาบน้ำให้กัน เสียงลมหายใจในห้องน้ำดังก้องกว่าความเป็นจริง ฟังแล้วเย้าอารมณ์

หมู่นี้พวกเราไฟติดง่ายเหลือเกิน แค่ได้มอง ได้สัมผัสสักเล็กน้อย ก็อยากกกกอดกันขึ้นมาราวกับถึงฤดูหาคู่ ช่วยไม่ได้ ก็คนรักของผมน่าดึงดูดใจถึงขนาดนี้ อยากสำรวจมันทุกตารางนิ้ว ค้นหาจุดอ่อนไหวและปลุกเร้าจนต้องร้องอ้อนวอน ครอบครองกอดรัดให้แทบหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกัน

“...ทำหน้าลามกอีกแล้ว” ลำคอที่ผมจับจ้องขยับขึ้นลง

“อยากทำ”

“…”

“ไม่อยากเหรอ?” ผมใช้ท้องนิ้วคลึงริมฝีปากรูปกระจับฉ่ำชื้น อยากบดขยี้มันเต็มแก่แล้ว

ธีขยับเบียดลำตัวเข้ามาชิด ลูบล้างฟองออกจากเรือนผมและผิวกายเราทั้งคู่ ก่อนเผยอปากขบงับที่ลูกกระเดือกของผมเป็นคำตอบ

…

ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำแล้วแต่แสงในห้องยังคงสว่างพอจะเห็นอะไรได้ชัดเจน ผมเหยียดขานั่งพิงพนักเตียง ตื่นตัวเต็มที่เมื่อเห็นเรียวปากที่ผมหลงใหลจรดจูบบนส่วนปลาย ลิ้นอ่อนนุ่มตวัดรัดละเลียดรอยหยักคอดอย่างเชื่องช้า เลื้อยไล่ไปถึงรูเล็กๆ ซึ่งอ่อนไหวที่สุด มือเรียวกดส่วนโคนและคลึงหยอก ก่อนที่จะครอบปากลงไปดูดดึง ความอ่อนนุ่มที่ชื้นลื่นของโพรงปาก ลิ้น เพดานเหงือก กระพุ้งแก้ม โจมตีผมไม่หยุดหย่อนจนต้องกัดฟันเกร็งหน้าท้อง หักห้ามไม่ให้ตัวเองปลดปล่อยเร็วนัก

“ร้ายกาจเกินไปนะ” ผมสูดปากเบาๆ ขยุ้มเส้นผมอ่อนนุ่มไว้

“ดีมั้ย?”

“แทบตายแล้ว”

ธีเผยยิ้มร้าย แลบลิ้นเลียตามความยาว ใช้ปลายฟันครูดผิวแค่เพียงแผ่วเบาแต่ส่งความเสียวเสียจนต้องยกสะโพก โอย นี่ไม่เคยทำจริงเหรอ

“ทำไมเก่งนัก”

“ก็ดูมึงชอบ” ธีก้มลงไปดูดเลียจนเกิดเสียง “แล้วมันก็สนุกดี”

เวลาอย่างนี้ทำไมมันเซ็กซี่นักวะ ผมโคตรชอบที่มันไม่ได้ช่ำชองแต่ก็ไม่มัวเหนียมอาย กลับเต็มอกเต็มใจลิ้มลองรสชาติของการมีสัมพันธ์และยังทะลึ่งกว่าปกติ ทำให้ผมโคตรคึก

“แล้วมึงอยากทำอะไรอีก”

“อืม…ลองท่าใหม่?”

รอให้พูดอยู่แล้ว ผมโอบดึงมันขึ้นมา จัดให้อยู่ในท่ากางขาคร่อมทับตัก คว้าถุงยางมาสวมให้ตัวเอง ก่อนส่งนิ้วเข้าไปเบิกทางเล็กแคบที่ชื้นเจลหล่อลื่น มันนุ่มลงมากแล้วเพราะการเล้าโลมก่อนหน้านี้ ผมป้ายเจลเพิ่มแล้วใช้นิ้วทั้งสองควานขยายให้มั่นใจว่ายืดหยุ่นเพียงพอที่อีกฝ่ายจะไม่เจ็บตัว

ธีเลื่อนมือมาเกาะบ่าไว้แล้วใช้อีกข้างประคองแก่นกายของผมไปจรดที่ปากทาง ก่อนกดตัวลงมาช้าๆ ช่องทางอุ่นร้อนที่บีบรัดแน่นทำเอาผมแทบบ้า เสียววาบทุกครั้งที่ขยับ ได้แต่อดทนรอและช่วยยึดสะโพกไว้ให้การสอดแทรกราบรื่นไม่ติดขัด

กว่าจะสุดทางเหงื่อก็เริ่มผุดพราย สังเกตเห็นคิ้วได้รูปของอีกคนขมวดมุ่น ปลายฟันขบริมฝีปากล่าง หลับตาหอบหายใจเบาๆ

“โอเคมั้ย”

“มันแน่น…” ดวงตาคมตวัดมองผมกึ่งค้อนกึ่งขำ “ใหญ่ไป”

“พูดแบบนี้กูยิ่งของขึ้นเหอะ” ผมกลืนน้ำลาย ฉกเลียที่ยอดอกตั้งชันล่อตาตรงหน้า ขบดูดจนขึ้นสีเข้ม มือขยำบั้นท้ายเนียน เด้งตัวขึ้นให้พอสะดุ้ง

ธีหลุดเสียงคราง ก่อนจะตั้งท่าเอาคืน ด้วยการ…ขยับ

ความรุมร้อนที่โอบกระชับเคลื่อนขยับอย่างเชื่องช้าในทีแรก เงอะงะอยู่บ้างแต่ให้ความรู้สึกยอดเยี่ยม น่ารักจนอดแกล้งนิดหน่อยไม่ได้ ผมใช้สองมือที่เกาะกุมเนินเนื้อนิ่มนำทางร่วมกับการขยับสวนขึ้นเป็นระยะ ไม่ช้านักเรียนดีเด่นก็จับจังหวะได้ สะโพกเล็กกดลงมาลึกและถี่ ทั้งยังหาญกล้าลองโยกคลึง บดวน ร้อนเร่าจนแทบลุกเป็นไฟ

ผมฝากฝังร่องรอยไว้บนผิวเนื้อเนียนด้วยความมันเขี้ยว สวนกายรุกเร้าตอบสนองจนได้ยินเสียงพร่าครางกระเส่า ภายในที่อ่อนนุ่มบีบรัด ยิ่งส่งความเสียวซ่านให้กันและกัน จวบจนเอวและสะโพกที่โยกไหวขยับช้าลงอย่างอ่อนแรงเพราะเริ่มพ่ายแพ้ต่อคลื่นอารมณ์ ผมเงยหน้าขึ้นมองดวงตาฉ่ำน้ำและสีหน้าอดกลั้นที่ดูยั่วยวน ก่อนจะดันให้คนบนตักนอนกลับลงไปบ้าง

เรายังคงเชื่อมติดกันอย่างแนบแน่น ผมสอดแขนกอดรัดร่างกายที่ร้อนผ่าวไว้แล้วก้มลงทาบทับทั้งตัว ประกบจูบพัวพันลึกล้ำ ก่อนจะเริ่มกระทั้นด้วยจังหวะหนักแน่น ทำอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก…บดขยี้มันให้ละลาย

“…จอม อืออ” เสียงขาดหายไปแค่นั้นเพราะผมปิดกั้นด้วยปากและลิ้น เบื้องล่างยังคงชำแรกลึก รู้สึกร้อนไปหมดทั้งตัว คล้ายจะเสียการควบคุมตนเอง นึกอยากกอดฟัดมันให้ยับ สปริงเตียงของหอพักที่ไม่ได้แข็งแรงอะไรนักลั่นเอี๊ยดตามการโยกขยับ ฟังแล้วลามกอย่างประหลาด

ผิวเนื้อที่เคยขาวเนียนยามนี้เรื่อแดงไปทั้งตัว ประเดี๋ยวกัดปากข่มกลั้น ประเดี๋ยวหอบครางไม่ได้ศัพท์ ปั่นป่วนจนเกร็งสะท้านเป็นพักๆ ด้านหลังตอดตุบไม่หยุด แต่ยังไม่อาจเป็นอิสระได้เพราะผมกอบกุมส่วนนั้นไว้แน่น ธีทำสีหน้าอ้อนวอน แต่กลับทำให้ผมยิ่งคลั่ง กดกายกระแทกเร่งเร้าเต็มที่เมื่อปีนป่ายมาถึงที่สุดของอารมณ์

ผมเจ็บแปลบที่บ่าเมื่อคนที่เพิ่งปลดปล่อยอย่างรุนแรงอ้าปากขบกัด ระงับเสียงร้องให้เหลือเพียงอู้อี้ในลำคอ ร่างอ่อนเปียกในอ้อมแขนทอดลงกับเตียงด้วยความเหนื่อยอ่อน แววตาเคลิบเคลิ้มระคนเหม่อลอย ผมเองก็สุขสมถึงขีดสุดจนตัวสั่นนิดๆ ไม่ต่างกัน จำไม่ได้ว่าเคยรู้สึกอย่างนี้กับใคร ไม่เคยมีใครที่ผมอยากเรียกร้องเอาแต่ใจ และไม่เคยมีใครยินดีตามใจผมจนถึงที่สุดเท่านี้อีกแล้ว

ภายในห้องเหลือเพียงเสียงหอบหายใจ ผมถอนกายออกแล้วโอบกอดคนรักไว้ในท่าตะแคงเพื่อไม่ให้อึดอัด ครู่หนึ่งถึงเริ่มมีแรงขยับตัว

“…คิดว่าข้างห้องจะได้ยินเสียงเรามั้ย” คำถามนี้ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้

“ผนังไม่บางเท่าไหร่ แต่ข้างล่างอาจจะได้ยินเสียงเตียงลั่น”

“บอกเขาว่า...เราจัดห้องใหม่ละกัน”

ผมหัวเราะ เพิ่งจัดใหม่จริงเสียด้วย

ใช้เวลานอนกลิ้งอีกสักพัก เราถึงพากันไปอาบน้ำอีกรอบได้ ผ้าปูเตียงได้ฤกษ์เปลี่ยนยกเซ็ต ผมปล่อยให้ธีนอนพัก ส่วนตัวเองบากหน้าไปเผชิญเพื่อนข้างห้องที่ออกมาเจอะกันพอดีตอนจะลงไปซื้อข้าวแกงล่างหอ คิดไปเองหรือเปล่าไม่รู้แต่เหมือนรุ่นน้องต่างคณะจะส่งยิ้มรู้ทันมาให้ เลยได้แต่ยักคิ้วกลับไปอย่างอารมณ์ดี

หลังกินข้าวเสร็จ ผมนอนไถมือถือเล่นบนเตียง นอกจากรูปวิวที่ชอบถ่ายเล่นยังมีรูปธีเพิ่มขึ้นมาเยอะจนแยกได้เป็นอัลบั้ม มีทั้งแอบถ่าย ตั้งใจถ่าย และรูปคู่ บางทีผมแต่งสีภาพเสร็จก็ส่งเข้ามือถือเจ้าตัวบ้างแต่แอคเคาท์มันยังคงมีแต่รูปของกินกับของเล่นเป็นส่วนใหญ่

“นี่”

“หือ?”

“เปลี่ยนรูปโปรไฟล์กันนะ”

ธีเงยหน้าจากการ์ตูน พลิกตัวมาคุย

“จะให้เปลี่ยนเป็นอะไร”

“เป็นรูปคู่”

“…เอาจริง?”

ผมไม่ได้ตอบ แต่เริ่มก่อนด้วยการเปลี่ยนรูปโปรไฟล์เป็นรูปเซลฟี่ของเราสองคน คนในภาพยิ้มแย้มเอียงหน้าชิดใกล้อย่างสนิทสนม จะดูว่าเป็นเพื่อนก็ได้ แต่ถ้าเซนส์ดีหน่อยน่าจะรู้ว่ามีอะไรมากกว่านั้น

“ที่เหลือแล้วแต่มึง”

ถ้าเพียงเท่านี้ คนอื่นอาจจะแค่สงสัยบ้าง แต่ไม่ได้ส่ออะไรให้ถึงกับตั้งคำถาม ถ้าธียังไม่พร้อมผมก็ไม่บังคับ

ธียกมือถือมาอ่านฟีดที่แสดงบนเฟซบุ๊ค แล้วเหลือบตาขึ้นมองผม เรียวปากหยักยักยิ้มบางๆ

ไม่นานที่หน้าฟีดของผมก็แสดงว่าธีเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ รูปนั้นเป็นรูปเดียวกัน ต่างแค่ปรับสีด้วยฟิลเตอร์คนละแบบ

…ความคลุมเครือแปรเปลี่ยนเป็นชัดเจน…

เพื่อนร่วมของเรามีไม่น้อย ไม่นานพวกนั้นก็คงจะรู้ นี่เป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญอีกก้าวหนึ่งที่ไม่แน่ว่าอาจเสี่ยงเกินไป แต่ผมมั่นใจว่าเราจะผ่านมันไปได้

ขอแค่เรามีกัน…


***

TBC

[warin]

ขอบคุณค่ะ  หวานละมุนเชียว

[Meen2495]

น่ารักดีค่ะ
มั่นคง ชัดเจน และหื่นมากพอกัน

[B52]

 

[DrSlump]

 

เกือบลืมไปแล้วว่ามีเรื่องนี้อยู่

[Meen2495]

ยังรออยู่นะคะ

[Z4]

ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ยังแต่งอยู่น้า 555 คือเป็นความซวยของเราเอง ว่านิยายเรื่องนี้ปกติพิมพ์บนมือถือ ด้วยความที่มันยาวพอสมควรแล้วบางทีเปิดมามันมีอักษรแปลกหรือไฟล์เริ่มมีความอืดเราก็เลยย้ายไปพิมพ์บนคอมพ์แทน ปรากฏว่า...เครื่องดับ TwT ที่จริงตัว HD ไม่ได้เสียค่ะเสียที่พาวเวอร์ซัพพลาย เพียงแต่เราเลยอัพเกรดเครื่องใหม่...แล้วก็ ค่ะ ที่พิมพ์ไว้ล่าสุดหายไปหมดเลย เฟว้งฟว้างอยู่ชั่วระยะ TwT

กับอีกเรื่องก็คือ ทีแรกเราลงเรื่องนี้เพื่อกระตุ้นให้ตัวเองแต่งต่อจนจบ ไม่ได้คิดเรื่องทำเล่ม แต่พอเริ่มมีคนมาติดต่อก็เลยต้องคิดเยอะเพราะอย่างที่เคยเอ่ยถึงว่าเรื่องนี้มีต้นแบบมาจากเรื่องจริง ก็เลยกลัวว่าถ้าตีพิมพ์มันจะกระทบถึงตัวจริงมั้ย แม้ว่าเราจะบิดเบือนไว้หลายชั้นแล้ว ก็เลยไปปรึกษาเจ้าตัวมา ก็...สรุปว่าเขียนต่อได้นะคะ ส่วนเรื่องพิมพ์ถ้าลงตัวเหมาะสมก็จะพิมพ์ค่ะ

สุดท้ายเราจะกลับมาพิมพ์บนมือถือเหมือนเดิมค่ะเพราะเอาเข้าจริงด้วยลักษณะงานของเราทำให้ไม่ค่อยมีเวลาเปิดคอมพ์เท่าไหร่ ช้าไปโดยเปล่าประโยชน์แท้ๆ ขอบคุณถ้าใครยังติดตามนะคะ 

ป.ล. นิยายเรื่องนี้นอกจากที่นี่ก็ลงไว้อีกสองที่คือ dekdee กับ readawrite เท่านั้นค่ะ

[Billie]

 

[TanyaWikit]

อ่านรวดเดียวจบ น่ารักมากมากค่ะ ไรท์ Z4 
มารอนะคะ