หัวข้อ: Love after first sight พบ...สบรัก [022] 12/05/61 P.6

[kokoro]

จอมคนกั๊ก นี้ขนาดยังแค่ให้ธีจีบนะ หวงๆๆ
 อย่าให้ธีจีบติด เราว่ามีหวงธีสุดๆ
ธีแบบครบมาก ทำอาหารได้ ดูแลเป็นอีก

[Z4]

009


Jom's

ก่อนหน้านี้ ผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเรามันซับซ้อนสับสนพิกล

อาร์ตเคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในวัยเด็กของผม แม้ตอนนี้จะไม่ได้ตัวติดกันเหมือนเดิม แต่เราก็ยังสนิทสนมกันอยู่ เพราะทั้งเรียนด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน วันดีคืนดีมันก็มาบอกว่าชอบธี เพื่อนที่ผมเพิ่งมาสนิทด้วยไม่นานนัก แต่เป็นคนที่ผมคิดอยากรู้จักอยู่ในใจมาตลอด

เรื่องนี้เล่นเอาผมเป๋ไปพักนึงเลย

ไม่ใช่เพราะอาร์ตเป็นเกย์หรอกนะ อันนั้นรู้มาพักใหญ่แล้วเพราะตั้งแต่เข้ามหา’ลัยมามันก็ไม่ได้ปิดบัง ยังเคยควงผู้ชายน่ารักให้เห็นบ่อยๆ

ที่สับสนคือความรู้สึกของผมเองนี่แหละ ตั้งแต่ตอนที่พาพวกมันมาเจอกันตามคำขอของอาร์ตแล้ว

ผมค้นพบว่าตัวเองไม่ชอบใจเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน

เวลาเห็นพวกมันคุยเรื่องที่รู้กันเองหงุงหงิง บอกตรงๆ ว่าหมั่นไส้ว่ะ โดยที่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม หรือเรามันเป็นคนหวงเพื่อนขนาดนั้นเลย?

แต่ผมก็ไม่เคยเป็นแบบนี้กับคนอื่น มีแต่ธีที่ผมกระตือรือร้นจะเข้าหา และมีแต่กับธีที่ผมเหมือนจะหงุดหงิดในใจเสมอ เวลาเห็นมันโดนสาวๆ หรือแม้แต่หนุ่มๆ แอบส่องแล้วดันไม่รู้เรื่องเลยสักนิด แต่กลับมาทักว่าผมโดนสาวส่งสายตาให้เยอะมาก จนผมต้องพยายามไม่กลอกตาหรือถอนหายใจแรงๆ ใส่ พวกมีเสน่ห์แต่ไม่รู้ตัวนี่มันน่าเหนื่อยใจเสียจริง บางทีสบตาคนแปลกหน้าก็เที่ยวยิ้มให้เขาแบบไม่คิดอะไร แต่อีกฝ่ายแทบจะพุ่งมาขอเบอร์ ถ้าผมไม่ทำตาขวางใส่เสียก่อนน่ะนะ

คิดไม่ทันตกดีอาร์ตก็มาบอกผมว่ามันชอบธีมาตั้งนานแล้ว และที่มันตัดใจจากไปก็เพราะเรื่องนี้

ทำให้ผมต้องถอยกลับมาคิดให้ดีว่าไอ้ความไม่พอใจนี้คือยังไงกันแน่ ความสับสนทำให้ผมพลอยวางระยะห่างกับธีไปด้วย จังหวะพอดีกับกำลังจะเปิดเทอมใหม่ ย้ายกลับไปอยู่หอ ยุ่งๆ หลายสิ่ง ผมเลยใช้เป็นข้ออ้างให้ตัวเองหลบมาคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวสักพัก มีแค่ส่งข้อความอวยพรตอนปีใหม่ และได้รับกลับมาในวินาทีเดียวกัน ทำให้ผมแทบอดใจแชตไปคุยกับมันไม่ได้

ผมรู้ว่าอาร์ตคงจะบอกความในใจกับธี ถ้าสองคนนี้ตกลงคบกันจริงๆ ผมควรจะต้องรู้สึกยังไง ควรจะยินดีมั้ย แต่การที่ผมมาครุ่นคิดเรื่องแบบนี้แสดงว่าใจจริงผมไม่รู้สึกว่ามันคือเรื่องน่ายินดี?

ยังไงก็ตาม ผมยังคิดว่าธีไม่มีท่าทางจะสนใจผู้ชายแถมอดีตแฟนก็เป็นสาวน้อยเต็มขั้น อาร์ตคงอกหักแหละน่า

ปรากฏว่าอาร์ตโดนหักอกจริงๆ นั่นแหละ แต่นั่นเพราะธีชอบผม

ธีชอบผม!

มองธีที่ประหม่าจนแก้มแดงจัด สารภาพรักเสียงสั่น ไม่กล้าสบตา เหงื่อซึมไรผมนิดๆ อารมณ์ที่หม่นมาหลายวันแจ่มใสขึ้นทันตา ภายนอกผมทำเป็นนิ่งเฉย แต่ในอกมันฟูๆ ตื่นเต้น ทั้งอยากปลอบทั้งอยากแกล้ง บ้าเอ๊ย…รู้เลยว่าตัวเองชักจะแย่แล้ว

ปกติของผู้ชายที่ไม่ได้เป็นเกย์ มีผู้ชายด้วยกันมาบอกชอบมันควรต้องรู้สึกอึดอัดหรือรังเกียจบ้างสิ แต่พอคนบอกเป็นธี ผมไม่เพียงแค่รู้สึกดี กลับคิดว่ามันน่ารักเสียอีก!

เมื่อเราเริ่มมองใครสักคนเกินเพื่อน ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ผมไม่รู้ว่าผมชอบธีแบบไหน จะเป็นคนรักกันได้มั้ย แล้วอาร์ตจะรู้สึกยังไง แต่ผมไม่อยากปล่อยมือ ไม่อยากปล่อยจริงๆ

ผมรั้งธีไว้ด้วยการตกลงว่าจะให้โอกาสมัน แต่ที่จริงคือให้โอกาสเราทั้งคู่

และธีที่เอาจริงเกินคาดก็ทำให้ผมได้ใจไม่น้อยเลย

ผมรู้ตัวนะว่าเป็นคนขี้รำคาญ เอาแต่ใจ ใจร้อน เอาอกเอาใจใครไม่ค่อยเป็น เห็นว่าผมหล่อแบบนี้จริงๆ ไม่ค่อยมีแฟนกับเขาหรอก ดูอย่างเกลเป็นไร ผู้หญิงที่เป็นรักแรกของผม ก็เธอสวยน่ารักขนาดนั้น ผมแอบมองเธอมาตั้งแต่ชั้นประถมแล้วมั้ง ตอนที่ได้เป็นแฟนกันก็นึกว่าต้องเวิร์คแน่ แต่ที่ไหนได้

แรกๆ ก็ดีอยู่หรอก ความดีใจทำให้ทุกอย่างดูดี รักแล้วโลกเป็นสีชมพู แต่นานวันเข้าผมพบว่าตัวเองเหนื่อยที่ต้องเอาใจเธอฝ่ายเดียว ต้องอยู่กับเธอและเพื่อนในเวลาที่ผมอยากเฮฮากับเพื่อนตัวเองบ้าง กลุ่มเพื่อนเธอก็เป็นสาวสวยเชียร์ลีดเดอร์ทั้งก๊วน คุยคิกคักจีบปากจีบคอดูมีจริตชอบกล บางคนก็ถึงขั้นทิ้งสายตาให้ผมด้วยซ้ำ

ส่วนรสนิยมความชอบของเราแทบไม่ตรงกันเลย เวลาคุยกันก็รู้สึกกร่อยลงทุกที ผมรู้สึกนะว่าเกลคงไม่ได้ชอบผมหรอก แค่เห็นว่าผมเหมาะสมกับเธอเท่านั้น เพราะอย่างนั้นตอนปิดเทอมม.5 เราถึงได้เลิกกัน แต่ไม่ค่อยมีใครรู้เพราะเกลบอกว่าอายเพื่อน ขอให้ผมเดินกับเธอเหมือนเดิม ผมก็เลยตามเลย ถือว่าทำเพื่อรักแรกของผมเป็นครั้งสุดท้าย

ที่จริงก็แอบหวังให้ระหว่างนั้นเราเห็นข้อดีของกันและกัน กลับมาคืนดีกันได้ แต่แน่นอนว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น

ต่อมา ก็เหมือนเดิม อาจเพราะเคยได้เป็นเดือนมหา’ลัยด้วยส่วนหนึ่งที่ทำให้ผู้หญิงที่เข้ามามักจะติดภาพว่าผมต้องเป็นแฟนที่หล่อ รวย นิสัยดี เพอร์เฟ็คต์ ช่างเอาใจ หรือต่อให้พอรู้นิสัยก็หวังจะเปลี่ยนผมให้เป็นแบบที่พวกเธอต้องการ แต่ความจริงก็คือ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเบื่อหน่าย แทนที่คบกันแล้วชีวิตจะดี แต่สุดท้ายกลับเพิ่มภาระให้ต้องหนักใจกว่าเก่า ผมมีเรื่องที่อยากทำมากมาย ฝืนใจตัวเองไม่ค่อยไหว ไม่ว่าจะคบกับใครยังไงผมก็คงเป็นคนที่เห็นแฟนมาก่อนไม่ได้อยู่ดี

กับธี มันไม่เหมือนกัน ผมอยู่กับธีแล้วสบายใจ ไม่ต้องเก็บนิสัยที่แท้จริง มันไม่คาดหวังอะไรผิดๆ เพราะมันรู้จักผม อยากทำอะไรก็ไม่ต้องพะวง เพราะรู้ว่ามันจะรอผม หรือแม้แต่เข้ามามีส่วนร่วมได้อย่างไม่ขัดเขิน เรามีความชอบความสนใจบางอย่างคล้ายกัน ธีเป็นคนที่มีความรู้กว้างมาก ผมไม่รู้ว่ามันไปรู้มาจากไหน พอถามก็บอกว่าเคยอ่านเจอ แต่เวลาไม่รู้มันก็เป็นผู้ฟังที่ดี เพราะอย่างนั้นเวลาคุยกับมันถึงสนุก คุยได้ตั้งแต่เรื่องรถ บอล หนัง เกม การ์ตูน ของกิน ที่เที่ยว ยันเรื่องหมาเรื่องแมว

อีกอย่างคือ มันเป็นฝ่ายเอาใจผม แบ่งเบาภาระให้ผม เช่นว่า ช่วงไหนที่มันเรียนไม่หนักนักก็จะถ่อมารับผมกลับบ้านตอนปลายสัปดาห์ ระยะทางไกลก็ไม่ทำหน้าบูดบึ้ง ช่วยผมขนของ ส่งถึงบ้าน ทำกับข้าวให้ ดูแลหมาให้ เล่นเกมเป็นเพื่อน คืนวันอาทิตย์ก็ส่งถึงหออีก

บางสัปดาห์โปรเจคต์ไม่เสร็จ ไม่ได้กลับบ้าน มันก็ปลีกเวลามาหา เอาข้าวเอาน้ำมาส่ง ขนเสื้อผ้าสะอาดมาจากบ้านผม มาช่วยทำงานส่วนที่ช่วยได้ ช่วยทำความสะอาดห้อง เอาเสื้อผ้าซักกลับไปให้ ทุกครั้งที่โผล่ไปยังหมั่นเอาขนมนมเนยไปเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่ผม ตอนนี้พวกท่านเอ็นดูมันมากกว่าผมแล้วมั้ง

อย่าว่ากันเลยนะ ปีนี้ผมเรียนหนักจริงๆ โปรเจคต์เยอะมาก หลายครั้งไม่มีเวลาคุย แม้แต่แชตบางทีก็ทิ้งไว้นานกว่าจะอ่านกว่าจะตอบ แต่เรื่องนี้ไม่เคยเป็นปัญหาเลย ไม่มีโกรธมีงอนเหมือนคนอื่น จนผมจากที่ได้ใจกลับชักรู้สึกผิด กลายเป็นว่ามีโอกาสก็อยากเอาใจมันบ้างโดยอัตโนมัติ

ผมไม่รู้ว่าตัวเองชัดเจนกับธีมากพอหรือยัง แต่ที่บอกได้เต็มปากคือผมชอบและดีใจที่มีมันอยู่ข้างๆ

“มองกูไม” ธีทำหน้าเขินปนระแวงแปลกๆ เมื่อเห็นผมจ้องหน้ามันอยู่นาน

“เหนื่อยป่ะ”

“เรื่อง?”

“อยู่กับกู”

ธีหันมามองผมเต็มตา มือยังค้างอยู่ที่พวงมาลัย อาศัยจังหวะรถติดคุยกัน มีเสียงเพลงจากวิทยุคลอเบาๆ
แสงสุดท้ายของวันอาบไล้โครงหน้าเรียว ดวงตาสุกใสใต้กรอบแว่นบางมองมาที่ผม ริมฝีปากรูปกระจับเม้มสนิท ผู้ชายอย่างธี รูปร่าง หน้าตา ฐานะ สติปัญญา ไม่มีที่ติ ยิ่งกว่านั้นยังนิสัยดีน่าคบ ทั้งไม่เรื่องมากแถมละเอียดอ่อน ถ้าจัดเป็นรถก็ถือว่าตัวทอป จะเลือกรักใครก็ได้ แต่คนคนนี้กลับมาชอบผม

ผมที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีดีอะไรให้มันชอบ ผมที่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ส่วนมันคิดทำอะไรเพื่อผมตั้งมากมาย

“คิดไงถามแบบนี้”

“ก็ไม่รู้สิ เห็นมึงทำโน่นทำนี่ให้กูเยอะแยะ แต่กูแทบไม่มีเวลาให้มึงเลย” ถึงจะบอกให้จีบแต่ไม่ได้หมายความว่าเห็นมันเป็นเบ๊ สะดวกสบายใช้งานง่ายหรอกนะ ที่ผมกังวลคือกลัวมันจะเข้าใจไปแบบนั้นน่ะสิ

“แล้วมึงเรียกกูเพราะคิดว่าจะเก็บไว้ใช้งานเหรอ”

“เดี๋ยวเหอะ! ทุกอย่างกูก็ทำเองได้ป่ะ” ถามเองแท้ๆ แต่พอมันพูดก็รู้สึกอารมณ์ขึ้นเสียอย่างนั้น

“อืม ก็นั่นไง ก่อนหน้านี้มึงก็ทำเองหมด แต่มึงเรียกกูเพราะอยากมาเจอกันไม่ใช่เหรอ” ธีไม่มีวี่แววขุ่นเคือง มีแต่รอยยิ้มบางๆ “ที่ทำไม่ใช่ไม่เหนื่อย แต่กูเต็มใจ เพราะอยากเจอมึง แป๊บเดียวก็ยังดี”

ไม่ต้องถามไถ่ให้มากมายอะไรอีก บางทีผมก็รู้สึกว่ายิ่งนานวันมันยิ่งเข้าใจผมมากขึ้น

“มึงเรียนหนัก แต่มีเวลานึกถึงกู แค่นี้กูก็ดีใจแล้ว อีกอย่างกูจีบมึงอยู่ ถ้ามึงไม่เรียกหากูเลยนี่สิ จะหนักใจยิ่งกว่า” ธีหันกลับไปมองถนน เลี้ยวเข้าหมู่บ้านจัดสรรอย่างคุ้นเคย ตอนนี้มันมีสติกเกอร์เข้าออกที่ผมขอมาให้แล้ว ไม่ต้องแลกบัตร “ยังไงถ้ากูไม่ว่าง ไม่สะดวก ก็จะพูดเองแหละ มึงก็รู้”

ก็จริง ถีงธีจะใจดีมีน้ำใจ แต่ไม่ใช่ปฏิเสธใครไม่เป็น ตรงข้าม ถ้าถึงเวลาที่ต้องพูดมันก็กล้าพูด กล้าแสดงความเห็นและเหตุผลออกมาตรงๆ ผมรู้ดีว่าธีอยู่ของมันเองได้อย่างสบาย มันมีสังคม มีเพื่อนฝูง มีโลกส่วนตัว แต่มันกลับเลือกใช้เวลามาดูแลผม...รักผม

ก็นี่แหละ ยิ่งผมรู้จักมัน ใกล้ชิดมัน ผมยิ่งรู้สึกว่ามันน่ารักมากขึ้นทุกที

…และผมชอบที่เราเป็นแบบนี้… ชอบมากๆ...


***

TBC

[warin]

ขอบคุณค่ะ

[monoo]

 

[fc_fic]

 

[imymild]

ละมุนดีจัง ชอบๆๆ

[fahsai]

เรื่องนี้ดีจังเลยยยย ภาษาก็สวย น้องธีน่ารัป

[Billie]

 

สนุกนะ
เราติดตาม

[Januarysky]

แล้วจอมก็จะหลงธีมากขึ้น และมากขึ้น หุหุ

[Bradly]

ชอบความเรื่อยๆของเรื่องนี้ดี 

[▶August5th◀]

เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆ เขียนได้น่าติดตาม
สงสารอาร์ตเหมือนกันนะ แต่ก็นะ
อย่างน้อยความเป็นเพื่อนก็ยังอยู่
ตอนแรกๆก็นึกว่าจะแอบดราม่า (จริงๆอยากอ่านดราม่าอยู่แล้ว)

รอตอนต่อไปนะครับ

[Z4]

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์นะคะ ดีใจที่แวะมาอ่านกันค่ะ เรื่องนี้อาจจะไม่หวือหวาเร้าใจ พล็อตแปลกใหม่เหมือนเรื่องอื่น เพราะความตั้งใจคืออยากให้เป็นเรื่องที่มีความสมจริง ทั้งเหตุการณ์และความรู้สึก ความสุข ทุกข์ ว้าวุ่นใจในความรัก ที่คนเคยมีความรักอาจเคยผ่านประสบการณ์ด้านอารมณ์คล้ายๆ กันมาก่อน ก็จะพยายามเล่าไม่ให้น่าเบื่อ เรื่องอาจจะเรียบๆ แต่มีความเปลี่ยนแปลง เติบโต ของตัวละครไปเรื่อยๆ ค่ะ ส่วนดราม่ามีแน่นอนแต่คงไม่ถึงขั้นฟูมฟาย แต่ความปวดใจก็เป็นส่วนหนึ่งของความรักที่อยากเขียนถึงค่ะ

อีกเรื่องที่ไม่รู้ว่าจะพูดดีหรือเปล่า คือ บางส่วนในเรื่องนี้เคยเกิดขึ้นจริง รวมถึงตัวละครเด่นก็มีต้นแบบจริง (ขออนุญาตแล้ว) ไม่ได้จะอ้างว่ามีเค้าเรื่องจริงเลยสมจริงนะคะ เพราะที่ถูกคือแต่งเสริมเยอะมาก รวมถึงมีการบิดเงื่อนเวลา สถานที่ต่างๆ เพียงแต่จะบอกว่ามันเลยเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงไม่ใส่ความเร้าใจหรือดราม่ามากกว่านี้ ทำไมไม่ให้ตัวละครเรียนที่เดียวกัน มีโมเม้นต์กันง่ายๆ กว่านี้ เพราะต้นแบบเป็นแบบนั้นค่ะ 555

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จะพยายามลงไม่ให้ขาดตอนนานนัก เป็นคนเขียนช้ามากค่ะ 


ป.ล. ขออธิบายนิดนึงว่าธีไม่ได้เอาแต่รับใช้จอมนะคะ ธีเป็น OCD อ่อนๆ เลยทนไม่ได้ ชอบจัดการข้าวของให้จอมค่ะ 5555

[FiZZ]

อื้อหือ อ่านพาร์ทนี้แล้วจอมเป็นคนอย่างที่คิดเด๊ะเลย นี่นอกจากหน้าตาแล้วจะไม่มีอะไรดีแล้วใช่มั้ยคะ 555
คือธีเข้าใจจอมมากเพราะแอบมองมาหลายปี โถ พ่อจอมคนหล่อแต่ไม่มีอะไรดี เค้าจีบมาก็จีบกลับบ้างสิ อย่าโกง 

[Z4]

010



เสียงน้ำมันในกระทะดังฉี่ฉ่าเมื่อผมเทไก่หมักน้ำปลาลงทอด ระหว่างรอสุกก็อดคิดไปถึงสิ่งที่จอมถามผมในรถไม่ได้

เดิมผมเคยคิดนะว่าที่เราเป็นแบบนี้ มันอาจจะเป็นความคุ้นชินไปในสักวันหนึ่ง ให้เวลาผ่านไป สิ่งที่เราเหลืออยู่อาจจะกลายเป็นแค่มิตรภาพที่ปรารถนาดีให้กัน เพราะใจจริงผมไม่กล้าคิดว่าจอมจะอยากพัฒนาความรู้สึกกับผมมากไปกว่าเพื่อน

แต่ผมคิดผิด จอมไม่เคยทำตัวขอไปทีกับผม มันพูดว่าให้ผมจีบ มันก็มองดูผมจริงๆ คบกับผม ให้โอกาสผมคนเดียว ไม่เคยจับปลาสองมือ ทั้งที่มีผู้หญิงหรือผู้ชายอีกนับไม่ถ้วนที่พร้อมจะเข้าหาขอแค่มันกระดิกนิ้วเรียก

ใครอาจคิดว่าผมทำอะไรเพื่อจอมมากมาย แต่ผมกลับมองว่านี่คือการทำเพื่อตัวผมเอง ผมทำเพราะอยากอยู่ใกล้ชิดจอมให้มากขึ้น และทำไปเพื่อให้มันรู้ว่าผมแคร์ เพราะว่าชอบ ถึงอยากให้มันมีความรู้สึกดีๆ กับผมบ้างเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฝืน ทุกสิ่งที่ทำไปผมมีความสุขมากกว่าเหนื่อยเป็นไหนๆ และผมยังรู้สึกว่าจอมก็ให้ผมกลับมาไม่น้อยไปกว่ากัน มันอาจไม่ได้ทำอะไรเพื่อผมอย่างเป็นรูปธรรม แต่แค่มันรับไว้อย่างเห็นคุณค่าก็เกินพอที่ใจผมต้องการแล้ว

ผมยิ้มพลางคลุกน้ำยำเข้ากับถั่วพู แล้วตักใส่กลางจานที่เรียงกุ้งลวกกับไข่ต้มไว้ โรยถั่วลิสงคั่วบด หอมเจียว กระเทียมเจียว เป็นอันพร้อมขึ้นโต๊ะ เคียงกับกะหล่ำปลีทอดน้ำปลา และแกงจืดสาหร่ายเต้าหู้ไข่ที่แบ่งใส่สองถ้วยเล็กไว้แล้ว ก่อนใช้กระชอนตักปีกไก่ที่สุกดีแล้วขึ้นจากกระทะ สะเด็ดน้ำมันบนทิชชู่ทำครัวที่รองถาดอยู่สักพัก แล้วจัดใส่จานเป็นอย่างสุดท้าย

บอกตามตรงตอนนี้ผมทำตัวอย่างกับเมียจอม ไม่ใช่แค่ช่วยงานบ้านหรือทำกับข้าวนะ แม้แต่บัตรเอทีเอ็มและเครดิตของมันยังมาอยู่ที่ผมอย่างละใบ เพราะมันจะหงุดหงิดมากถึงขั้นโต้เถียงกันทุกทีถ้าผมมาทำกับข้าวหรือช่วยทำโน่นนี่ให้แล้วยังต้องออกเงินอีก ดังนั้นนอกจากถือเงินแล้วยังต้องรวมสลิปมาให้ดูเป็นระยะว่าใช้เงินมันจ่ายจริงๆ นะ มันถึงจะพอใจ

แต่ขาดเรื่องสกินชิปนะ ยังครับ...ยัง

"หอมว่ะ ตักข้าวเลยนะ หิวแล้ว" จอมวิ่งไปล้างมือ เพิ่งพาหมาบ้าแจ๊คไปวิ่งกลับมาจนผมเสียทรง มันเป็นหมาที่ไม่ดุไม่กัดเลยแต่วิ่งได้บ้าพลังมากจนผมต้องปั่นจักรยานตามมันตอนพาไปวิ่งเล่น แต่เจ้านายตัวจริงท่าทางจะวิ่งเอง

"พาไปวิ่งกี่รอบเนี่ย เหงื่อซ่กมาเลย" ผมรินน้ำใส่แก้วแล้ววางเหยือกทิ้งไว้เลยเพราะจอมดื่มน้ำเยอะมาก

"รอบหมู่บ้านรอบใหญ่ แต่แม่งวิ่งเร็วชิบ แจ๊ค หยุดเลยมึง น้ำลายหนืดพื้นหมดแล้ว" เพราะหอมกลิ่นไก่ทอด เจ้าแจ็คเลยนั่งน้ำลายหยดแหมะมองอาหารตาละห้อยเหมือนอดอยากดั่งหมาข้างถนน

ที่จริงแจ็คกินข้าวแล้ว แต่ผมรู้ว่ามันต้องอยากกิน เลยเตรียมไก่ต้มใส่ชามให้มันนิดหน่อย ไว้กินเสร็จค่อยให้

"อ่ะกิน กะหล่ำปลีทอดน้ำปลา ไก่ทอดน้ำปลาที่มึงอยากกินนักหนา ทำให้แล้ว"

"ขอบคุณคร้าบ" จอมขอบคุณอย่างว่าง่ายแล้วลงมือกินด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย

ผมเก็บรอยยิ้มเอาไว้ในใจ แล้วให้คำตอบตัวเองอีกครั้ง ว่าเวลาแบบนี้ไงล่ะ ตอนที่ดูมันกินอาหารที่ผมทำ หรือใช้ของที่ผมเลือก เวลาแบบนี้ที่หัวใจของผมเหมือนได้รับสิ่งตอบแทนกลับมาแล้ว นั่นก็คือความรู้สึกที่ว่า ความใส่ใจและความปรารถนาดีของผมส่งไปถึง และมันมีความสุขกับสิ่งที่ผมให้

บางครั้งสิ่งที่เติมเต็มหัวใจของเราได้ มันก็เรียบง่ายแค่นี้เอง...

...

"พรุ่งนี้ไปเลือกรองเท้าด้วยกันหน่อยสิ คู่เก่ามันขาดแล้วว่ะ" จอมเดินเช็ดหัวเช็ดหูออกมาจากห้องน้ำ ส่วนผมอาบน้ำเสร็จก่อนแล้ว กำลังนั่งข้างเตียงดูซีรี่ยส์สยองขวัญออนไลน์บนแมคบุ๊คอยู่

"เอาดิ ไปร้านไหนอ่ะ"

"แถวในเมืองเลยละกัน ของเยอะดี" อีกฝ่ายนั่งลงเบียดผม ส่งสัญญาณให้ผมเขยิบไปอีกหน่อยเพราะมันจะดูด้วย

"ได้ กินอะไรคิดด้วย" ผมหยิบแก้วน้ำออกแบ่งที่ให้มัน แล้วเร่งเสียงให้ดังอีกนิด

"หมูทอด"

"...ใจคอมึงจะกินแต่ของทอดเลยเหรอ"

"เทมปุระ"

"พ้นจากของทอดมากเลย"

"ปลาดิบ"

"ดีล"

เจรจาเป็นอันลงตัว ผมจึงหันมาใส่ใจกับความเคลื่อนไหวในจอต่อ โอ๊ย คุณผู้หญิงงง ข้างหลังงงงง

กำลังลุ้นระทึก ในจังหวะตุ้งแช่ผมเผลอสะดุ้งเฮือกจนคนที่เบียดไหล่กันอยู่หันมาแซว

"อะไร กลัวเหรอมึง"

"ป๊าววว กูอิน" ไม่ได้กลัวจริงๆ นะครับ แค่ตกใจจังหวะตุ้งแช่เอง จริงๆ นะ

"โอ๋ น้องธี มามะ" จอมวาดแขนมาโอบล็อคไหล่ เดี๋ยวนี้โดนตัวกันบ่อยแล้วผมเลิกเขินแล้วเว้ย หรือถึงเขินก็ไม่แสดงออก เด่อ

"ลามปาม กูแก่เดือนกว่ามึง ได้ข่าว"

"ได้ๆ พี่ธีครับ เดี๋ยวน้องจอมปลอบใจพี่ธีเองนะครับ ขวัญเอ๊ยขวัญมา"

เส้นผมที่ยังชื้นของมันระมาโดนแก้มและหลังคอผม ทั้งจั๊กจี้และเสียวซ่านแปลกๆ ชวนให้ขนลุกเบาๆ แล้วยังน้ำเสียง...ถึงมันจะแกล้งดัดแต่มาพูดเสียงทุ้มใกล้หูแบบนี้มัน...ชักจะแย่

"หละ...หลีกไปไป๊ กูจะดูหนัง" ผมยกมือกันหูและคอไว้โดยอัตโนมัติ ห่อไหล่โยกตัวหลบ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะจับได้ว่าผมกำลังขนลุก มือแข็งแรงอีกข้างยกขึ้นมายื้อข้อมือไว้ หัวเราะพลางไถหัวชื้นๆ ของมันเข้ากับซอกคอของผม

"จอม...พอ!" ผมห้ามเสียงหนัก คนแกล้งเลยค่อยชะงักเงยหน้าขึ้นมองผม
 
แต่...ไม่รู้ว่ามันเห็นสีหน้าผมเป็นแบบไหน เพราะแทนที่มันจะผละออก กลับโน้มตัวเข้ามาคร่อมผมไว้ แววตาที่มีรอยยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นวาววาม มือที่ล็อคไหล่ขยับมาล็อคท้ายทอย บังคับให้ผมหันไปหา ใบหน้าหล่อเหลามีปอยผมตกลงมาระบังทำให้ผมเห็นสีหน้ามันไม่ชัด แค่รู้สึกว่าเราเคลื่อนใกล้กันมากจนเกินไป ตามด้วยสัมผัสเย็นชื้นและนุ่มคล้ายเยลลี่ที่ริมฝีปาก...

กว่าความคิดผมจะตามทันว่าเรากำลังจูบกันจุมพิตนั้นก็ผละออกไปแล้ว ทว่ายังไม่ทันได้ขยับหรือพูดอะไรปากของเราก็สัมผัสกันอีกครั้ง คราวนี้หนักแน่นและแนบชิดกว่าเดิม เรียวปากนั้นบดเม้ม ดูดดึงที่กลีบปากล่างของผมอย่างยั่วเย้า หลอกล่อให้ผมเผยอริมฝีปากออกจนสบช่องให้อีกฝ่ายแทรกลิ้นเข้ามาพัวพัน

จอมรุกไล่ผมอย่างไม่มีลังเล ทั้งลูบไล้ บดคลึง และดูดกลืนจนผมคิดอะไรไม่ออก ได้แค่หลับตาลง จูบตอบไปตามที่อีกคนชักนำ มือที่กดอยู่ตรงท้ายทอยคลายน้ำหนัก เปลี่ยนเป็นกดบีบเบาๆ ราวกับนวดเฟ้น มือร้อนอีกข้างวางอยู่ที่หน้าขาของผม ส่งผ่านอุณหภูมิที่ทำให้หัวใจเต้นถี่ผ่านเนื้อผ้าบางๆ

นิ่งอยู่แบบนั้น ทว่าไม่ยอมรามือ...

...


เมื่อไม่กี่นาทีก่อน ผมจูบธีไปแล้ว

ไม่รู้ทำไม แต่พอผมสบสายตาที่ทั้งขวยเขิน ทั้งหวาดหวั่น เจือความขุ่นเคืองนิดๆ ที่เจ้าตัวสร้างขึ้นเป็นเกราะกำบังคู่นั้นแล้ว เหมือนไฟในใจของผมถูกจุดติดขึ้นมาปุบปับ

แรกเริ่มเพียงแตะสัมผัสผิวเผิน แต่เมื่อผละออกเสียงในหัวของผมประท้วงทันทีว่า ไม่พอ

จูบกับธี ผมไม่รู้สึกต่อต้านเลยแม้แต่น้อย แม้กระทั่งลังเลใจสักนิดก็ไม่มี ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้สึกตื่นเต้น อยากค้นหา อยากสัมผัสให้ดูดดื่มลึกซึ้งกว่านี้ ผมกดจมูกลงที่แก้มเนียนนุ่ม สูดลมหายใจพร้อมกลืนกินอีกฝ่ายอย่างหนักหน่วงกว่าเก่า กลิ่นสบู่อ่อนๆ กลิ่นหอมคล้ายดอกไม้ผสมแป้งเด็ก กับกลิ่นมินท์ของยาสีฟันกระตุ้นอารมณ์ของผมมากกว่าจูบไหนๆ ที่ผมเคยจำได้

มือข้างหนึ่งกดลงบนหน้าขาของอีกฝ่ายผ่านกางเกงนอนตัวบาง รู้สึกได้ว่าผิวเนื้อข้างใต้นั้นสะท้านน้อยๆ ธีขยับริมฝีปากจูบโต้ตอบมากกว่าเดิม ปลายลิ้นและริมฝีปากของผมถูกคนตัวเล็กกว่าจูบไล้ ดูดดึง ตามด้วยใช้ฟันขบครูดผ่านเบาๆ ซึ่งผมคิดว่าเป็นวิธีจูบที่เซ็กซี่มาก

อาจไม่เคยบอกมาก่อน แต่ผมแอบหลงใหลปากรูปกระจับของคนตรงหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็นตอนขยับพูด แย้มยิ้ม หรือกินข้าวก็ยังน่าดู เวลาที่ผมชอบแอบมองที่สุดก็คือตอนมันเผยอปากใช้ลิ้นแตะตามด้วยเม้มเบาๆ บนหลอดดูด แต่…ไม่แล้วล่ะ ตอนที่ถูกจูบจนแดงเรื่อและเจ่อบวมนิดๆ นี่ต่างหากล่ะ ที่สุดของที่สุด

เหมือนกับทนสายตาลวนลามของผมไม่ได้อีกต่อไป ธีคว้าหมอนที่ตัวเองหนุนอยู่มาปิดหน้าพร้อมตะแคงข้างหันหลังให้

เมื่อครู่พอจูบจนพอใจแล้ว ผมนึกว่าอาจมีบรรยากาศกระอักกระอ่วน หรือเสียใจภายหลังระหว่างเรา แต่กลับไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ผมรู้สึกว่าเราทั้งคู่ต่างพึงพอใจที่ได้สัมผัสกัน เหมือนกับเป็นเรื่องสมควรแล้วที่ลงเอยแบบนี้ในที่สุด คล้ายว่าที่ผ่านมาเราเพียงแต่รอคอยเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น

ธีตัวแข็งเล็กน้อยเมื่อผมปิดโคมหัวเตียง แล้วดึงเอวบางเข้ามากอดหลวมๆ

“เดี๋ยวก็หายใจไม่ออก” ผมว่า พลางแย่งหมอนมาจัดท่าให้มันนอนสบายขึ้น แม้จะปิดไฟห้องแล้วแต่ไม่ต้องเห็นชัดก็รู้ว่าป่านนี้หน้ามันคงแดงไปถึงจนถึงหู

ธีงึมงำอะไรสองสามคำก่อนยอมพลิกตัวนอนหงาย ผมคลายแขนออก แล้วเขยิบเข้าไปนอนใกล้กันกว่าทุกครั้ง หลังมือเราแตะกันเบาๆ โดยไม่มีใครคิดจะดึงหลบ

ไม่รีบร้อน…ผมบอกตัวเอง

ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องรีบร้อน


****

TBC




กรี๊ดด อย่างน้อยธีก็เห็นข้อดีของจอมน้าาาา 5555

[Billie]

 

ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องรีบร้อน จุ๊บบบบ

[fahsai]

งื้ออออออออ เรื่อยๆ แต่ฟินมากกกก

[Januarysky]

กะหล่ำปลีทอดน้ำปลา ไก่ทอดน้ำปลา อยากกินๆๆๆๆ
ธีมาทำให้กินโหน่ยยยยยยย
จะรักจะหลงแรงก็เพราะทำครัวนี่แหละ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชอบบบบบบบบบบบบบ 
ไม่หวือหวา แต่ไปเรื่อยๆ
ชอบ แนวดำเนินเรื่องแบบนี้เหมือนเรื่องเล่า
ยิ่งไรท์บอกว่ามีต้นแบบมาจากเรื่องจริง ยิ่งชอบเข้าไปใหญ่

ตอนที่ธี พบจอม หลังจากแยกย้ายมาเรียน
ก็แอบคิดหน่อยๆ เพราะจอมเนียนมาชวนไปกินไรกัน ดูหนัง พาไปบ้าน
แล้วที่พาไปเจออาร์ต จอมนิ่ง เงียบไปเลย
ก็ชวนสงสัยว่าจอม หึงธีอยู่นะ

การที่อาร์ตบอกชอบจอม ทำให้จอมกล้าบอกชอบจอม
จะได้รู้หมู่รู้จ่าซักที จอมที่สนใจธี มีกั๊กให้โอกาสธีจีบตัวเอง
แล้วต่างคนก็มีความสุข แม้ความสัมพันธ์ค่อยเป็นค่อยไป 

พราวนี่รุกผู้ชายน่ากลัว ตามติดแบบน่ารำคาญ เรื่องแบบนี้ใครก็อ่านออก
ที่จริงถ้าเขาชอบนาง เขาต้องมีทีท่าตอบสนอง
นี่จอมเฉยมาก นางยังไม่รู้ หรือรู้แต่จะทำ
       
 

[monoo]

 

[BAKA]

ฮืออออ อ่านแล้วเขินอ่าาา

ชอบมากๆ ชอบความบังเอิญ ความเรื่อยๆ โน่นนี่

แต่ที่สำคัญ ชอบตัวตนธีมากกกกก
เราขอได้ไหมอ่ะจอม

[Z4]

011



ถึงจะเคยพูดไว้ว่าไม่รีบร้อน แต่ตอนนี้ผมหัวร้อน ใจร้อน ร้อนรุ่ม ร้อนใจ ร้อนแม่งทุกอย่างไปหมดละ

ในเมื่อกำลังมองดูคนคู่หนึ่ง เดินเคียงกัน เลือกเสื้อผ้าให้อีกฝ่าย คนหนึ่งในนั้นคือธีอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ไอ้คนที่หน้าหล่อตัวสูงใหญ่ผิวแทนผมสกินเฮดท่าทางแบดบอยข้างๆ นี่สิ ใครกันวะ!

ก็ไหนบอกว่าเดือนนี้ใกล้สอบเรียนหนัก มาหาไม่ได้บ่อย แต่ที่มีเวลามาเดินเที่ยวกับคนอื่นนี่คืออะไร

ที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดระแวงธีเลยแม้แต่น้อย ทั้งคำพูด การกระทำ นิสัย มันไม่น่าใช่คนโลเล แต่หลักฐานตำตาตรงหน้าทำให้ผมหวั่นวิตกขึ้นมาบ้างแล้ว

อาจเพราะมองมากไป ไอ้หมีตัวสูงเลยหันมาสบสายตากับผม แววตาคมเข้มหรี่อย่างไม่เป็นมิตร ส่วนคนตัวเล็กกว่ามัวแต่ง่วนอยู่กับการเลือกกางเกงยีนส์ที่ดูยังไงไซส์นั้นก็ไม่ได้ใส่เองแน่ๆ

อย่างจะประกาศตัวเป็นศัตรู ไอ้แบดบอยยกมือขึ้นโอบไหล่บางดึงเข้าหาแสดงความเป็นเจ้าของ โดยที่อีกฝ่ายก็ไม่ขัดขืน แถมยังเอาร่างควายๆ ของมันมาบังแนวสายตาไม่ให้ธีมองเห็นผมด้วย

ไอ้เหี้ย ได้เสีย!

ผมแสร้งหันมาอีกทางแล้วหยิบมือถือขึ้นมา เด้งข้อความไปหาธี

[อยู่ไหน]

จากหางตาเห็นธีก้มลงหยิบมือถือออกมาดูแล้วพิมพ์ตอบ

[อยู่ห้าง C]

[เหรอ ไปทำไร กับใครอ่ะ]

[มาซื้อของกับที่บ้าน]

…เฮ้ย นี่ผมอ่านไม่ผิดใช่มั้ย กล้าโกหกกันยังงี้เลยเหรอ

[โทรหาได้มั้ย]

มือไม้เริ่มสั่นนิดๆ อย่านะธี อย่าทำให้กูผิดหวัง

เห็นธีเหลือบตามองคนข้างๆ แล้วเบี่ยงตัวหลบสายตาที่พยายามแอบอ่านหน้าจอ

[ยังไม่สะดวก เดี๋ยวถึงบ้านโทรหานะ]

มันพิมพ์เสร็จก็รีบเก็บมือถือ ป่ายปัดมือที่เข้ามายื้อแย่งอย่างถึงเนื้อถึงตัวแบบไม่จริงจังนัก ไอ้แบดบอยหิ้วถุงเสื้อผ้าของมันโอบไหล่ธีเดินออกจากร้าน ก่อนไปยังไม่ลืมที่จะหันกลับมามองผม ซ้ำยังยกมุมปากยิ้มเยาะเย้ยอีก

เขร้ นี่มึงสับรางเหรอธี เพราะอะไรวะ นึกว่ากูเป็นของตายแล้วใช่มั้ย

ผมสูดหายใจลึกระงับอารมณ์พลุ่งพล่าน หักห้ามใจสุดชีวิตไม่ให้วิ่งไปกระชากคนคู่นั้นออกจากกัน เดินคล้อยหลังอยู่ห่างๆ ตามดูพฤติกรรมอีกสักพัก ไหนๆ แล้วเอาให้สุดทาง อยากรู้ว่าพอผมแสดงตัวแล้วคำแก้ตัวจากปากสวยๆ คู่นั้นจะว่ายังไง

ทั้งคู่ลงไปเลือกของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เห็นได้ชัดว่าจะทำอาหารกินด้วยกัน ใจผมยิ่งหน่วงกว่าเดิม ผมพยายามมองโลกในแง่ดีแล้ว แต่บอกตรงๆ ว่าหึงจนหน้ามืด ยิ่งเห็นว่าธีทำอะไรให้มันเหมือนที่เคยทำให้ผมยิ่งรู้สึกกรุ่นโกรธ

ถึงจะไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่เราก็คบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ มันบอกว่าชอบผม แล้วผมก็ชอบมัน เรียนรู้กัน ดูใจกัน จูบกันก็แล้ว ถึงจะยังไม่ได้ประกาศว่านี่แฟน แต่การกระทำมันปฏิเสธได้เหรอวะว่าไม่ใช่ หรือมันจะยังมีคบเผื่อเลือกคนที่สองที่สามอีก

ผมขับรถออกจากห้างตามคันข้างหน้า เว้นระยะห่างพอสมควร ดูจากทางที่ไปจุดหมายน่าจะเป็นบ้านธี เออ ดี ชวนมากินข้าวถึงบ้าน แม่งเอ๊ย

จริงดังคาด รถที่ผมไม่คุ้นขับเข้าไปจอดในบ้านทรงอพาร์ตเม้นต์ เพราะประตูและรั้วทึบเลยไม่เห็นอะไรต่อจากนั้น ผมตามมาจอดริมรั้ว ทุบพวงมาลัยด้วยความหงุดหงิด ไม่รู้ว่าโกรธ หรือเสียใจ หรือหึงหวง หรือทั้งหมด แต่ที่แน่ๆ วันนี้ถ้าไม่มีข้ออ้างที่ฟังขึ้นอย่าหวังว่าผมจะยอมจบด้วยง่ายๆ

[“ฮัลโหล”] เสียงธีรับสายทำให้ผมอยากเค้นคอถามเหลือเกินว่าทำกันลงได้ยังไง [“รอแป๊บนะ เดี๋ยวคุยบนห้อง”]

“กูอยู่หน้าบ้าน”

[“หะ? หน้าบ้านไหน”]

“หน้าบ้านมึงเนี่ย จะเปิดประตูมั้ยล่ะ” ผมอดใส่หางเสียงประชดไม่ได้ กล้าเปิดรึเปล่าล่ะ

[“จริงอ่ะ รอแป๊บนึงนะ”] เสียงธีดูแปลกใจ แต่ก็…ดีใจนิดๆ?

ครู่เดียวประตูรีโมทก็เปิดออก ธีสาวเท้าเร็วๆ เข้ามาหาพลางส่งยิ้มให้ผม

“มาได้ไง”

“…” ชักลังเลแล้วว่ะ ผมพยายามมองตามันแล้วแต่ก็จับพิรุธไม่ได้สักนิด ไม่มีความกลัว กังวล มีแต่แสดงออกว่าดีใจที่เห็นผม หรือว่าเรื่องราวจะไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด

“เป็นไรหน้าตาดูเครียดๆ” มันคงสังเกตเห็นแล้วว่าผมอยู่ในภาวะไม่ปกติ มือเรียวยกนิ้วจิ้มหว่างคิ้วที่ขมวดเป็นปมของผมเบาๆ

“กู…”

“เฮ้ย! แม่งตามถึงบ้านเลยเหรอวะ!”

เสียงกวนตีนดังขัดจังหวะ ตามมาด้วยเจ้าของเสียงที่ก้าวฉับๆ มายืนขวางระหว่างผมกับธีด้วยท่าทางปกป้อง ผมที่เกือบจะเย็นลงได้แล้วฉุนขาดขึ้นมาอีกครั้ง กำหมัดเตรียมง้างฟาดปากกับไอ้เวรตะไลนี่

“อะไรทศ มาโวยวายใส่เพื่อนกูทำไม” ธีฉุดคนตัวใหญ่กว่าไว้ นั่นเหมือนสาดน้ำเย็นใส่ทั้งผมและแบดบอยร่างหมี

ธีมีพี่น้องอีก 3 คน…พี่ทัต ทศ ธาม…

เชี่ย! กระจ่าง

“อ้าว เพื่อนเหรอ ก็…” ทศอึกอักเหมือนไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ยังระแวงผมอยู่บ้าง แต่สายตาท้าทายวอนโดนต่อยหายไปไม่มีเหลือแล้ว

“ไปช่วยแม่โขลกน้ำพริกเลยไป งานใช้แรง หน้าที่มึงอ่ะ” ธีไล่ พลางดึงผมให้เข้าไปในบ้านพร้อมกัน “กำลังเตรียมอาหารเย็น วุ่นวายหน่อยนะ”

“...อืม ไม่เป็นไร” หายบ้าเลยครับ หัวร้อนกะตามมาอาละวาดถึงบ้าน ปรากฏว่าผมเข้าใจผิดไปเอง ดีที่ยังไม่ได้ว้ากใส่ธีไป ไม่งั้นไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ผมสวัสดีคุณแม่ของธีที่เคยเจอหลายครั้งแล้ว

“จอมมาเหรอลูก รอเดี๋ยวนะ อยู่กินข้าวเย็นกัน แม่เพิ่งให้ธีซื้อเครื่องทำขนมจีนแกงเขียวหวานกลับมาเมื่อกี้เลยเนี่ย”

“ครับแม่” ทราบแล้วครับ คือผมตามสตอลเกอร์ลูกชายคุณแม่มาครับ เกือบต่อยลูกคุณแม่อีกคนแล้วด้วยครับ โอย เห็นการต้อนรับขับสู้แล้วรู้สึกผิดฉิบหาย

“ธีไปนั่งเล่นกับเพื่อนก่อนไป ไม่ต้องช่วยหรอก ให้ทศทำ ชอบหายหน้าไม่กลับบ้านช่องดีนัก” คุณแม่ปุ้ยว่าพลางหยิกแขนลูกชายตัวโตที่ยิ้มประจบหน้าเจื่อน

“ครับ เสร็จแล้วเรียกธีนะ” ธีหันมาสะกิดผมให้ขึ้นไปข้างบนด้วยกัน

“ว่าไงมึง เป็นไร กูนึกว่าไม่รีบอ่ะเลยไม่ได้คุย ทศแม่งชอบแอบดูแชต” เจ้าของห้องถามไถ่ทันทีที่ปิดประตู

“ก็…เปล่า” ผมอ้ำอึ้ง เดินไปนั่งบนเตียง ไม่รู้จะพูดยังไงว่าเกิดดราม่าในหัวผมมากมายจนกะจะมาจับชู้ให้ได้คาหนังคาเขาถึงบ้าน แต่สุดท้ายคือเข้าใจผิดไปเอง

ธีนั่งลงข้างๆ มองหน้าผมแบบแคลงใจสุดขีด ใช้ความเงียบเป็นการคาดคั้น

ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว เลยอ้อมแอ้มสารภาพไปว่าตัวเองเกิดเห็นอะไร มโนแจ่มไปแค่ไหน กะจะมาทำอะไร ระหว่างเล่าก็เหลือบมองคนข้างกายเป็นพักๆ รอยยิ้มของธีกดลึกขึ้น แต่คิ้วกลับขมวดน้อยๆ เลยไม่แน่ใจว่ามันขำหรือโกรธกันแน่

“สรุปคือมึงหึง?”

ผมพยักหน้าเบาๆ อายเป็นบ้า

“ไอ้บ้า” ฟังเหมือนคำด่า หากปนความเขินอายและความขบขันไว้ในนั้น “ประสาท”

โดนด่าไปสองดอกแต่เรียวแขนของอีกฝ่ายกลับเลื่อนมากอดเอวผมพลางซบหน้าเข้ากับบ่า กลั้นหัวเราะจนตัวสั่นนิดๆ

น่ารักสัส

ผมอดใจไม่ไหว วาดแขนกอดมันบ้างแล้วฉกจูบไปสามทีซ้อน

“ขอโทษ ก็น้องมึงแม่ง…หน้าตาไม่เหมือนกันเลย ตัวก็ใหญ่” จริงนะครับ คือธีหน้าคล้ายคุณแม่ แต่ทศนี่คล้ายคุณพ่อ ตัวใหญ่ล่ำผิวแทน ดูแก่กว่าพี่มันอีก ใครจะนึกว่านี่น้องฟะ

“อืม ทศกับธามเรียนคนละที่ มีแต่กูกับพี่ทัตอ่ะที่เรียนที่เดียวกันยันมหา’ลัย มึงไม่รู้จักมันก็ไม่แปลก แถมตอนนี้ก็ไม่ค่อยอยู่บ้านอีก”

ธีขยับออกนั่งพิงไหล่ผมตามสบาย ตั้งแต่จูบแรกของเราวันนั้นเวลาไม่มีคนอื่นเราก็มักจะสัมผัสกันแบบนี้ ใกล้ชิด โอบ กอด หรือจูบบ้าง แต่ยังไม่มีอะไรเกินเลย

เมื่อจิตใจผ่อนคลายแล้วผมเลยเพิ่งเห็นว่าตอนนี้ทั้งบนโต๊ะและบนเตียงของธีมีแต่ตำรา ประมวลกฎหมาย ชีทมากมายก่ายกอง เห็นได้ชัดว่ามันกำลังคร่ำเคร่งหัวฟูจริงๆ

“กูคงยุ่งไปจนกว่าจะปิดเทอมเลยอ่ะ ไว้วันไหนมึงกลับบ้านกูอาจจะพอแวะไปหาได้บ้าง แต่คงไปถึงมอไม่ได้พักนึง” ธีอธิบาย

ผมหยิบประมวลฯ หนักอึ้งข้างเตียงมาเปิดเล่น พบว่าโดนแปะกระดาษเสริมเพื่อเขียนสรุปมาตรา หมายเหตุเพิ่มเติม หรือตัวอย่างฎีกาสอดแทรกไว้แต่ละหน้าจนหนาเสียปิดแทบไม่ลง ตัวหนังสือติดหวัดแต่อ่านง่ายเขียนเรียบเรียงความคิดอย่างเป็นระบบ สมกับที่เรียนเก่งมาแต่ไหนแต่ไร

“ไม่ต้องห่วงกูหรอก ตั้งใจสอบเถอะ เดี๋ยวมึงปิดเทอมแล้วค่อยมา” คณะผมโปรเจคต์เยอะ งานยุ่งก็จริง แต่คณะธีนี่สิ เรียนยากของแท้

“อือ” ธีรับคำสั้นๆ

ผมมองดูธีแชตตอบเพื่อนว่าจะไปห้องสมุดกันกี่โมงพรุ่งนี้ แล้วก็กลับมานั่งอิงไหล่กันเงียบๆ ไม่ต้องพูดคุยหรือทำอะไร แค่อยู่ใกล้กันแบบนี้ก็รู้สึกเป็นสุข ผมเพิ่งรู้ตัวว่า หลายวันที่ไม่ได้เห็นหน้า ที่แท้ผมก็คิดถึงมันมากอยู่เหมือนกัน และคิดว่าธีก็คงไม่ต่าง

มือผมขยับไปกุมมือของอีกฝ่าย คลึงฝ่ามือและเรียวนิ้วที่ขาวและเนียนสวยกว่ามือผู้ชายทั่วไปคู่นั้นเล่น ผิวเนื้อที่เย็นนิดๆ ทำให้ผมรู้สึกดี

ไม่รู้ว่าใครเริ่มก่อน แต่ริมฝีปากของเราแนบชิดกันอีกครั้ง สัมผัสนุ่มและชุ่มชื้นในปาก เสียงลมหายใจเล็ดลอดแผ่วๆ กับปลายลิ้นที่โลมไล้ดูดดื่มชวนให้เคลิบเคลิ้ม แม้ว่าสีหน้าเจ้าตัวจะดูขัดเขินอยู่บ้าง แต่ลีลาการจูบของธีช่างยั่วเย้า ไม่เร่งร้อน ไม่อ่อนหัด กระตุ้นอารมณ์ให้พุ่งสูง ผมบดเบียดดูดเม้มริมฝีปากแนบแน่นด้วยความหมั่นเขี้ยว ขยับมือข้างว่างลูบไล้สีข้างที่ติดจะผอมบาง สอดมือเข้าใต้ชายเสื้อ…

“พี่ธี ข้าวเสร็จแล้ว”

เสียงทศแทรกเข้ามาพร้อมยกมือเคาะประตูเสียดัง เราต่างสะดุ้งผละออกจากกันทันที

“รู้แล้ว” ธีขานตอบ รีบจะลุกไปเปิดประตูแต่ผมรั้งแขนไว้ก่อน ทำท่าบอกใบ้ว่าตอนนี้ปากมันเจ่อแดงดูมีพิรุธมาก
เจ้าของห้องเลยรีบหลบหลังประตูห้องน้ำ ส่วนผมเป็นคนเดินไปเปิด

“ลงไปกันก่อนนะ พี่เข้าห้องน้ำหน่อย” ธีส่งเสียงบอกก่อนปิดประตู

ทศมองหน้าผมด้วยสายตาจับผิด ไอ้นี่เซนส์ดีฉิบหาย

“เป็นไรเปล่า” มันถามพี่มันแต่ตานี่ยังจ้องเขม็งมาที่ผม กลัวผมจะปล้ำธีหรือไงวะ ถ้าปล้ำจริงก็ต้องเพราะธีสมยอมแหละว้า

“ไม่เป็นไร ลงไปก่อนเลย”

ได้รับคำยืนยันแบบนั้นมันเลยเดินนำลงลิฟต์ด้วยท่าทางเสียไม่ได้

“จีบพี่ผมเหรอ” ไอ้น้องนี่สบช่องปลอดคนอื่นปุ๊บก็ถามตรงๆ ทันที

“กลับกันว่ะ”

อีกฝ่ายทำตาโต

“จีบติดแล้วด้วย” ผมยิ้มมุมปากให้มัน แก้แค้นคืนเล็กน้อย

คราวนี้สายตาเปลี่ยนเป็นอึ้งปนทึ่ง มองผมขึ้นๆ ลงๆ ก่อนหน้าตาที่เคยบึ้งตึงจะเผยรอยยิ้มในที่สุด

“แบบนี้รุ่นพี่ผมคงกินแห้วแล้วสิ”

“รุ่นพี่ไหน” ผมหูผึ่ง

“ตอนปีใหม่ ไปกินเหล้าด้วยกัน…” ทศก้าวออกจากลิฟต์ที่ชั้นหนึ่งแต่ยังชะลอฝีเท้า เล่าคร่าวๆ ว่าตอนไปกินเลี้ยงด้วยกันมีรุ่นพี่มันสนใจอยากจีบธี ให้มันมาหาโอกาสเลียบๆ เคียงๆ อยู่

“บอกมันเลยว่ามีแฟนแล้ว” ปล่อยให้ห่างสายตาแป๊บนึงก็ได้เรื่อง ยังมีหน้าคิดว่าตัวเองเป็นคนจืดๆ อีก

“จริงจัง?”

“เออ ดิ”

“พี่ธีชอบใคร ผมก็เชียร์คนนั้น”

“งั้นมึงก็แทงข้างกูได้เลย”

ทศหลุดหัวเราะ เอื้อมมือมาตบไหล่ผมไม่เบานัก

“มั่นหน้า ผมชอบว่ะ”

เสียงติ๊งดังจากด้านหลัง ธีที่ล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยออกจากลิฟต์ตามมา มองเราที่ดูเข้ากันได้ผิดหูผิดตาด้วยความแปลกใจ
ผมส่ายหน้าให้ธีที่ถามว่าคุยอะไรกัน แต่แอบสะกิดทศให้มันแอดเฟสกับไลน์มา มีน้องหูตาไวช่วยคอยกันแมลงไต่ตอมแบบนี้มันต้องรีบดึงเป็นพวกสิ จริงไหมครับ



***

TBC


ขอบคุณที่เอ็นดูสองคนนี้นะคะ ธีก็เป็นผู้ชายที่เราชอบมากค่ะ แต่จอมคงไม่ให้แย่ง 555

[Billie]

  โหววพระเอกเราฉลาดล้ำ ตั้งแต่รู้ตัวนี่นะ

 

[FiZZ]

โอ้ย ตบเข่าดังฉาด จอมมันหึงทุกอย่างบนโลกจริงๆด้วย อะไรอยู่รอบธีจะหึงกราดไปหมด  ได้เวลามาตามหึงธีบ้างแล้ว
แต่แบบ แอร้ย เค้าจูบกันๆ ฮืออออ ปลื้มปริ่ม ธีโคดน่ารักน่ากอด ใจอ่อนกะจอมไปหมดอ่ะ
แต่บ้านนี้ลูกชายล้วน ทำกับข้าวเป็นกันหมดเลยป่ะเนี่ย พี่น้องธีต้องแซ่บทุกคนแน่เลย 

[fahsai]

หึงได้น่าเอ็นดูจริงๆ

[BAKA]

โอ้โหวววว ความหึงแบบพยายามมีเหตุผลนี้

อีกหน่อยต้องยิ่งกว่านี้แน่ๆ เราเชื่อ...ฮาาาา

[monoo]

 
 

[warin]

น่ารักดี 

[weedear]

ว่าที่พี่เขยจอมมมมม

[Z4]

โอย อยากพูดถึงพี่น้องบ้านนี้มากแต่ยังไม่มีบทให้ออก 4 หนุ่ม ทัตเทพ ธีรภัทร ทศวิน ธาม ต้องรอท้ายๆ เลยแหละพี่ทัตถึงจะโผล่มา 

ที่จริงนอกจากธีที่เหลือทำอาหารได้ระดับลูกมือค่ะ ถ้าให้ฉายเดี่ยวก็แบบกินได้ไม่เลิศแต่ไม่ตาย ส่วนธีนี่ทำเก่งเพราะชอบอ่านการ์ตูนทำอาหาร 5555 รู้สูตร ทำเป็น พลิกแพลงได้ เลือกของสด ได้หมด คุณแม่ปุ้ยเลี้ยงลูกทุกคนให้รู้จักช่วยงานบ้าน ไม่ใช่เป็นคุณชายคอยแต่ให้คนมารับใช้ หนุ่มๆ บ้านนี้เลยเกรงใจให้เกียรติผู้หญิงทุกคนค่ะ

ส่วนจอมคือฮีขี้หึงแต่ไม่ไร้สตินะ ถ้ามาสไตล์หน้ามืดหึงโหดอาละวาดปล้ำก่อนฟังทีหลังคงไม่อยู่ในสเปคธี   

[Z4]

ลงคริสต์มาส ว่าจะลง 24 แต่ลืม  พบกันอีกทีหลังปีใหม่นะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่า


012


“กูอยากซิ่ว” เสียงต่อคร่ำครวญเป็นรอบที่เจ็ดของวัน

“มึงก็พูดงี้ตั้งแต่ปี 1 นี่จะขึ้นปี 4 ละ ซิ่วเหี้ยไร” หวานขัด

“ทำไมกูต้องเรียนคนละสายกับพวกมึงด้วยวะ” เมฟุบหน้าลงกับโต๊ะ กองหนังสือรวมฎีกาสูงท่วมหัว

ผมกวาดสายตามองเหล่านิสิตกฎหมายที่หมดสภาพจากการคร่ำเคร่งมาทั้งวัน ก่อนก้มหน้าแปะโพสต์อิตบนหน้าหนังสือที่ต้องการถ่ายเอกสารต่อไป หมดนี่กี่ร้อยวะ

มือถือผมสั่นครืดคราดเป็นระยะ เพราะไม่กี่นาทีก่อนโพสต์สเตตัสบนเฟซบุ๊กเลยมีคนกระหน่ำกดไลค์

“ดูช่วงหลังมึงสนิทกับจอมเนอะ” หวานสไลด์หน้าจอมือถือแล้วเปรยขึ้น ทำให้ผมเงยหน้ามอง “ก็เห็นมาไลค์มาเม้นต์มึงแทบทุกอันเลย”

ถึงกับต้องยกมือถือขึ้นมาดูบ้าง สเตตัสล่าสุดที่ผมโพสต์รูปเพื่อนทั้งสามคุกเข่าอ้อนวอนขอชีทสรุปในมือผม แล้วแคปชั่นว่า ‘โหยหาความรักความเมตตา’ มีเพื่อนไลค์เพียบ หนึ่งในนั้นคือจอม แถมคอมเม้นต์อีกว่า [กูก็ด้วย]

ผมหน้าร้อนนิดๆ แต่ดีที่คอมเมนต์กลมกลืนไปกับคนที่บอกว่าอยากได้ชีทด้วยอีกหลายคน เลยไม่เป็นที่สะดุดตานัก
 
“ก็สนิทอยู่ บ้านกูกับบ้านจอมใกล้กันด้วยแหละ” ผมตอบเกลื่อนๆ ไป

“ไอ้นี่แม่งน่าหมั่นไส้ รูปโปรไฟล์เล็กนิดเดียวยังดูรู้ว่าหล่อ” ต่อก้มดูมือถือบ้างแล้วว่าขำๆ “วันก่อนในไลน์รุ่นสาธิตยังมีใครไม่รู้โผล่มาถามหามัน แต่ปอยมันเห็นว่าไม่ใช่เพื่อนเลยเด้งออกกรุ๊ปไปแล้วมั้ง”

อันนี้ผมไม่รู้จริงๆ แฮะ ไม่ค่อยอ่านไลน์กลุ่มเพื่อนจากโรงเรียนเท่าไหร่ ข้อความมันเยอะเกิน แถมเป็นคุยเล่น 90%
 
“ก็เฟซมันตั้งไพรเวทไว้นี่ เห็นรูปมันลงเพจคิวต์บอยโคตรบ่อย บ่อยกว่าไอ้ธีอีก”

“หะ กู?”

หวานทำหน้าเหม็นเบื่อ

“มึงเคยรู้อะไรกับเขาบ้าง”

อ้าว โดนด่าอีก ก็พอรู้นะว่าโดนถ่ายไปลง แค่ไม่รู้ว่าบ่อยแค่ไหน ผมประกาศไว้นานแล้วว่าถ้าไม่ใช่เพื่อนโรงเรียนหรือมหา’ลัย ผมขอไม่รับเฟรนด์เพราะมันเยอะเกิน แต่แก้ปัญหาด้วยการเปิดปุ่มติดตามไว้ หลังจากนั้น…ก็ไม่ได้สังเกตแฮะว่าใครตามเท่าไหร่

ว่าแต่ทำไมถึงคิดไม่ได้ก่อนหน้านี้นะว่าอย่างจอมต้องมีคนแอบถ่ายรูปไปลงเพจจำพวกคิวต์บอย หรือหนุ่มหล่อบอกต่อด้วย บ่อยแน่ๆ รู้งี้น่าจะเนียนๆ เข้าไปเซฟไว้ก็ดี

คิดไปคิดมา ลังเลอีกนิดหน่อย ตัดสินใจทำการอุกอาจด้วยการแชตไปขอมัน

[อยากได้รูปมึงอ่ะ]

[เพื่อ?] คนออนอยู่ตอบกลับทันที

[ก็แค่อยากได้]

[เอาแบบปกติหรือนุ่งน้อยห่มน้อย] แก้ผ้ามาเลยถ้าแน่จริง ปัดโถ่

[เอาที่ไม่กวนตีน]

[แลกกัน]

ไอ้เหี้ย เขิน

“ยิ้มปากจะถึงหูละ เขาให้มาอ่านหนังสือไม่ใช่มาแชตจีบสาว” นิคเงยหน้ามาแขวะ จีบหนุ่มว่ะ ไม่ใช่สาว

“จะเอามั้ยสรุปข้อสอบกูเนี่ย” ผมพยายามหุบยิ้ม แต่มันยาก เลยขู่มันแก้กระดาก

อีกฝ่ายไม่พูดอะไร ได้แต่กระพุ่มมือไหว้แล้วก้มหน้าก้มตาอ่านต่อ

ลองเลื่อนดูรูปตัวเองในแกลเลอรี่ว่ามีรูปไหนพอใช้ได้ ผมแทบไม่ได้เซลฟี่แต่มีรูปที่คนอื่นถ่ายแล้วส่งมาให้อยู่บ้าง เลยเลือกรูปที่คิดว่าดีส่งไปให้มันรูปนึง

[นี่ใครถ่ายให้]

[พี่ที่รู้จัก ทำไมเหรอ] หรือว่ามันไม่ชอบ

[ก็น่ารักดี แต่อยากได้รูปเซลฟี่]

กวาดสายตามองผองเพื่อนและบรรยากาศในห้องสมุดที่ไม่เหมาะสมแก่การลั้นลาออกนอกหน้าด้วยประการทั้งปวง

[ไว้ถึงบ้านก่อน]

[ไลฟ์มั้ย ครางชื่อจอมหน่อยครัช]

[ชั่วมาก]

[555555] จอมพิมพ์เสียงหัวเราะ ก่อนจะส่งรูปมาให้รูปนึง

เป็นรูปมันในชุดลำลอง ถ่ายเซลฟี่หน้าลานบ่อน้ำธรรมชาติที่มีควันขาวลอยเลียด เบื้องหลังมีแสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยส่องทะลุม่านหมอกหนาทึบจนเป็นสีทองเรืองรอง เงาจากต้นไม้และโขดหินเตี้ยทั้งใกล้ไกลเข้มชัด เกิดเป็นเส้นสีแสงเงาที่งดงามเหมือนฝัน แต่นั่นก็ไม่เจิดจ้าเท่ารอยยิ้มกว้างบนใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาที่ปกติคมเฉียงโค้งลงเล็กน้อย แววตาพราวระยับ ส่งผ่านความรู้สึกดีๆ มากมาย มาถึงคนรับ

[มาดูสถานที่ถ่ายทำโปรเจคต์] มันว่า

ผมเหม่อมองรูปนั้นอยู่นาน พอจะเข้าใจแล้วว่ารูปที่ถ่ายตัวเองความรู้สึกมันคนละแบบกับรูปที่มีคนอื่นตั้งใจถ่ายให้เลย ราวกับว่าคนในรูปอยู่ใกล้ชิดเราแค่เพียงข้างกาย มองตรงมาที่เรา เปิดเผยแง่มุมหนึ่งที่เป็นส่วนตัวให้เราได้รับรู้

[น่าจะถ่ายจริงตอนมึงสอบเสร็จพอดี]

ผมอดใจยิ้มหวานไม่ได้อีกครั้งเมื่อเห็นอีกประโยคถัดมา

[ไว้มาด้วยกัน]
 

***

TBC