ตอนพิเศษ ปัจจุบันยังมี...สองน้าหลาน
ภายหลังการกลับมาอยู่ของภูวรินทร์กับพุด เสียงเล่าลือของคนในหมู่บ้านได้กลับมาอีกครั้ง ไม่ใช่เรื่องราวของอาหลานเช่นหมื่นนรินทร์กับแก้ว แต่เป็นเรื่องราวของญาติคนสนิทภูวรินทร์กับพุดแทน บ้านหลังใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยต้นแก้วและสวนดอกไม้นานาพันธุ์เป็นที่กล่าวขวัญว่ามีเรื่องราวลี้ลับประจำบ้าน กลางดึกอันเงียบสงัด กับเงาร่างที่ออกมาเผชิญหน้ากับความมืดมิดใต้แสงจันทร์ ใครจะรู้เล่า ว่าภายใต้อากัปกิริยาเช่นนั้นจะเป็นผลมาจากการ‘เกิด’ใหม่ของหนึ่งชีวิต
เด็กรับใช้รุ่นใหม่ ต่างก็เอ่ยเป็นเสียงเดียวกันว่าน้าภูวรินทร์เจ้าของบ้านคนปัจจุบันนั้นหลงรักผู้เป็นหลานชายมากเหลือเกิน ถึงขนาดยอมตบแต่งพุดเข้ามาอยู่ด้วย รับรู้กันภายในตระกูล จึงไม่แปลกหากเรือนมาลาจะเป็นเขตหวงห้าม ไม่ให้ผู้ใดได้ย่างกายเขาไปโดยไม่ได้รับอนุญาต เว้นแต่ษอร หญิงดูแลบ้านที่รับใช้มาแล้วสองรุ่น ยิ่งทวีเรื่องเล่าลือถึงคำแช่งชักหักกระดูกของคนตระกูลนี้อย่างไม่สร่างซาไปไหน
“ผิดปกติไปหมด ดูสินั่น คุณพุดคนนั้นออกจะยังหนุ่มแน่น ดันมาเสียท่าให้น้าชายไปซะได้”
“ไม่รู้หรือว่า คุณภูคนนี้คือท่านหมื่นไง หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะพิมพ์เดียวกันมา”
“มิน่าล่ะ....น่าเห็นใจคนสกุลนี้จริงๆ วนเวียนไม่จบไม่สิ้นกับบ้านไม่เป็นมงคลเช่นนั้น ไม่นับที่ว่ามีเด็กที่หน้าตาคล้ายๆคุณแก้วอยู่ด้วยนะ สักแปดปีก่อนเห็นจะได้...”
“หมายความว่าผีงั้นเหรอ”
“ไม่รู้สิ แกอยากไปลองดีบ้างไหม กลางดึกก็ออกไปที่เรือนหลังข้างๆสิ เดี๋ยวได้เจอคุณพุดเข้าหรอก รายนี้น่ากลัวกว่าผีอีก แววตานี่นะ อย่างกับจะจ้องกินเลือดกินเนื้อ”หญิงรับใช้คนแรกออกจะพูดเกินจริงไปบ้าง
“ไม่กินเลือดกินเนื้อพวกเธอหรอก หากไม่มานินทาเจ้านายลับหลังเช่นนี้”เจ้าของชื่อผู้ถูกเอาไปนินทายืนฟังเรื่องราวไร้สาระอยู่นาน เด็กรับใช้รีบก้มหน้าก้มตาทำงานทันที ภายในครัวที่เปลี่ยนผู้ดูแลใหม่ หัวหน้าแม่ครัวคือพลอย ส่วนษอรตอนนี้ดูแลแค่เรือนมาลาเท่านั้น เพราะเธอแก่ตัวลงมาก พุดจ้องมองเด็กรับใช้สามคนที่กำลังขะมักเขม้นเช็ดจานเช็ดช้อนต่อ พวกนั้นไม่กล้าสบตากับผู้เป็นนาย
“ขอโทษค่ะ คุณพุด”
“ทีหน้าทีหลังอย่าเอาเรื่องในบ้านไปพูดกันสนุกปาก...ฉันอุตส่าห์ใจดีด้วยไม่รู้ตั้งเท่าไหร่...ตั้งใจทำงานล่ะ”พุดเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายเพราะเคยเอ่ยเตือนคนรับใช้ปากมากพวกนี้ไปแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องตลกหรืออย่างไร เพราะเรื่องลือของเขากับน้าภูขยับขยายออกไปสู่คนในหมู่บ้านได้รวดเร็ว..เรื่องที่เขากับน้าภูชอบละเมอบ่อยๆ นั่นคือสิ่งที่แก้ไม่ได้อีกเลย มันคือร่องรอยคำสาปใช่หรือไม่...
พุดเดินออกจากโถงบ้านใหญ่เดินไปยังเรือนมาลา เห็นซุ้มโค้งสีเขียวขจีเป็นไม้เลื้อยที่ออกดอกออกก่อปกคลุมซุ้มประตู จึงร่มรื่นไปถนัดตา เขาจึงยิ่งชอบ พอเข้ามาในเขตเรือนมาลา สายตามองหาชายผู้เป็นคนรัก อีกฝ่ายกำลังนั่งเล่นอยู่ในศาลาใกล้กับสวนต้นแก้ว สวมชุดเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขาสั้นเสมอเข่ารับอากาศเย็นสบายในยามเย็น
ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาภูวรินทร์ เสียงก้าวเดินของตนทำให้ผู้เป็นน้าเงยหน้ามองจากหนังสืออ่านเล่น ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาทันที เขานึกถึงคำพูดของเด็กรับใช้ว่าน้าชายคนนี้กำลังหลงรักเขาหัวปักหัวปำแล้วอยู่ๆก็อารมณ์ดีขึ้นมาซะอย่างนั้น
“ทำหน้าแบบนั้น มีเรื่องดีหรือไง”อีกฝ่ายเอ่ยทักเขา
“ก็ไม่ดีนักหรอกครับ ไปปรามเด็กขี้นินทามา”พุดยิ้มก่อนจะตอบอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร
“ฮ่าๆ พวกนั้นแค่คะนองปากไปก็เท่านั้น คำนินทาไม่สามารถห้ามได้หรอกนะ”ผู้เป็นน้าถึงกับส่ายหน้าเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้
“ครับ ผมรู้ แต่ก็อดไม่ได้ ถ้าไม่ว่ากล่าวหาว่าผมน่ากลัวกว่าผี”คำพูดของเขาทำให้ภูวรินทร์หัวเราะออกมาทันที เขาไม่แปลกใจนัก เพราะเจ้าตัวก็เคยเอ่ยหยอกล้อเขามาแล้วว่าเขาช่างหวงแหนราวกับผีเฝ้าทรัพย์
“นึกว่าคนของป้าษอรจะดีกว่านี้ซะอีกนะ”ภูวรินทร์เอ่ย ก่อนจะวางหนังสือลง หยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม สายลมเอื่อยๆพัดเข้าหา ทำให้ภายในศาลาเย็นสบาย
“เพราะว่าเจ้านายบ้านนี้ใจดีไปหน่อย ผมถึงต้องออกโรงเรื่อยเลย”
“เธอก็เป็นเจ้าของบ้านเหมือนกันนี่”คำตอบของชายคนรักทำให้ตนยิ้มออกมาอีกครั้ง
“ปากหวานเสมอต้นเสมอปรายจริงๆเลย”มองภูวรินทร์ที่ลุกจากเก้าอี้ สีหน้าผ่อนคลายเดินเข้ามาหาเขา
“ออกไปเดินเล่นกับฉันสิ”ภูวรินทร์เรียก พุดจึงลุกจากเก้าอี้เดินไปหาอีกฝ่ายอย่างใกล้ชิด บางที่เขาต้องไปตรวจสอบแล้วล่ะว่าน้าภูของตนโดนทำของใส่หรือเปล่า เพราะตั้งแต่กลับมาจากพิธีรับไหว้ เจ้าตัวอ่อนหวานกับเขามากขึ้นซะจนเขาทำตัวไม่ถูก ประหม่าไปหมด ชายหนุ่มเดินเคียงคู่ไปกับภูวรินทร์ อีกฝ่ายจับมือเขาไว้ไม่ห่าง พาเขาเดินเข้าไปในสวนต้นแก้ว
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่านี่ แค่อยากเดินเล่นกับเธอ”ภูวรินทร์เอ่ย หันมองเขายิ้มๆ เมื่อเดินมาจนสุดทาง ที่ท้ายสวนมีต้นแดนดิไลออนเบ่งบานอยู่ทั้ง
ดอกสีเหลืองเข้มเตรียมร่วงโรยกับดอกสีขาวที่พร้อมจะโบยบิน พุดค่อยๆยิ้ม นึกถึงเวลาที่ประคบประหงมเจ้าดอกไม้นี้กลัวว่ามันจะไม่ออกดอกดังใจหวัง แต่มันก็ติดดอกออกต้นจนโตไปเรื่อยๆ ชายคนรักดึงมือเขาให้นั่งลง บริเวณนี้มีสวนหญ้าขึ้นเขียวขจี ยามอากาศเป็นใจเขามักมานั่งเล่นมองนกมองต้นไม้กับน้าภูบ่อยๆ
“รู้สึกว่าแดนดิไลออนสองดอกกำลังจะออกเดินทางแล้วนะ”ภูวรินทร์เอ่ย นั่งลงกับพื้นหญ้าเหยียดขายาวเพื่อคลายความเมื่อยขบ พุดนั่งลงข้างกายของอีกฝ่าย ยื่นหน้าไปมองหาความจริงจากน้าภู
“น้าภูกำลังจะวางแผนอะไรอยู่ใช่ไหม ถึงได้ผมออกมานั่งตรงนี้”
“เดาได้ถูกต้อง ฉันมีของจะให้เธอนะพุด”อีกฝ่ายเอ่ย เขามองไปตามร่างกายของภูวรินทร์เพื่อมองหาของที่ว่า แต่ไม่พบ
“อะไรเหรอครับ”
“หลับตาสิ”ภูวรินทร์บอก ใบหน้าคมเข้มกำลังจดจ้องเขาอย่างจริงจัง จนพุดเริ่มประหม่า หัวใจเต้นระส่ำขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ แววตาคมกล้าประสานมองไม่ละไปไหน
“...อย่ามาอำผมนะ”พุดเอ่ยเสียงเบา ผู้เป็นน้าเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย
“จริงๆน่า หลับตาเถอะ”ภูวรินทร์เอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยนลง ในน้ำเสียงเจือความขบขันไว้ พุดมองใบหน้าของคมเข้มของน้าภูก่อนจะค่อยๆปิดตาลง เขามองไม่เห็น ทุกอย่างมืดสนิท รับสัมผัสทางกายว่ามีลมพัดเข้าหา บรรยากาศเย็นชื้น กลิ่นดอกแก้วหอมอบอวลชวนให้ผ่อนคลาย เขาไดยินเสียงเคลื่อนไหวสวบสาบจากเสื้อผ้า หัวใจเต้นแรงแทบจะกระดอนออกมา ในหัวคาดเดาไปต่างๆนาๆ
“ลืมตาสิพุด”อีกฝ่ายเอ่ย เสียงของเจ้าตัวอยู่ใกล้มาก ลมหายใจเป่ารดบริเวณใบหน้าของตนไปด้วย พุดกลั้นยิ้มไว้ ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมา เขาพบแววตาสีดำกระจางใสของคนตรงหน้าตน น้าภูกำลังยิ้มอย่างมีความสุข มือของอีกฝ่ายเข้ามากุมมือเขาไว้ จนพุดสัมผัสถึงผิวความเย็น จนต้องก้มมอง หัวใจยังคงเต้นระส่ำ ใบหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นว่าของขวัญในมือที่ภูวรินทร์มอบให้คือแหวนทองคำขาว พุดเงยมองคนตรงหน้าอีกครั้ง อยู่ๆก็รู้สึกอยากร้องไห้ออกมาเพราะความยินดี
“นี่ แอบไปซื้อแหวนตอนไหนมาครับ”เขาเอ่ยพึมพำ สูดจมูกก่อนจะสัมผัสผิวของแหวนวงขนาดพอดีนิ้วของตนเอง
“นานแล้วล่ะ...แต่กำลังคิดอยู่ว่าจะสวมให้ตอนไหน ฉันคิดว่าคงถึงเวลาแล้ว”
“ผมไม่มีอะไรมอบให้น้าภูเลย”
“ไม่ต้องหรอก แค่อยู่กับฉันไปตลอดก็พอ...”ภูวรินทร์เอ่ยน้ำเสียงมั่นคง ความอบอุ่นในสุ้มเสียงทำให้เขาอยากเข้าไปกอดอีกฝ่ายซะตรงนี้ อยากจะครอบครองน้าภูเพียงผู้เดียว...ไม่สิ เขาได้รักจากน้าภูมานานแล้วต่างหาก ชายคนรักจับมือข้างซ้ายของเขาไว้ ก่อนจะค่อยๆสวมแหวนให้บนนิ้วนาง รอยยิ้มค่อยๆเผยออกจากใบหน้าของพุด
“ขอบคุณมากครับ”พุดเอ่ยจากใจ จับมือของภูวรินทร์ไว้ และเห็นว่าเจ้าตัวยังไม่ได้สวมแหวน
“ฉันก็มีนะ...แต่ลองหาหน่อยสิ จะได้สวมให้ฉันไง”อยู่ๆคนที่อายุมากกว่าก็นึกอยากจะเล่นสนุกกับเขาซะแล้ว พุดมีหรือจะปฏิเสธ จึงขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย ยื่นมือไปสัมผัสบริเวณที่หน้าอกเพราะมีกระเป๋าเสื้ออยู่ลูบไล้ไปมาพบว่าไม่มีสิ่งใด จึงเลื่อนมือลงมาจับที่สะโพก กระเป๋ากางเกงขาสั้นตัวนี้ยังคงไร้สิ่งที่ต้องการ พุดเงยมองใบหน้าของน้าภูอีกครั้ง แววตาของเจ้าตัวสั่นไหว เขาจึงยิ้มยื่นหน้าไปจูบอีกฝ่ายแทน
“เล่นเป็นเด็กๆไปได้นะครับ”พุดกระซิบที่ข้างหูหลังจากที่ได้เชยชิมรสจูบจากคนรัก อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอรวบเอวของเขาเข้าหา จนพุดต้องปรับท่านั่งเพราะแทบจะขึ้นไปเกยตักของภูวรินทร์ซะแล้ว หากมีใครมาเห็นเดี๋ยวเอาไปนินทาอีก
“แค่แกล้งเล่นน่ะ...แหวนของฉัน ไว้ให้เธอสวมทีหลัง”ภูวรินทร์เอ่ยบอก ริมฝีปากยกยิ้มออกมา พุดย่นคิ้วมองนิ้วมือข้างซ้ายของตนเองอย่างพอใจ ก่อนจะเข้าไปคลอเคลียกับใบหูของน้าภูอย่างหยอกเอิน รู้ดีว่าคนรักอ่อนไหวที่ตรงไหน ชายหนุ่มหอมแก้มของน้าภูอีกหลายฟอด
“ขอบคุณมากครับ”พุดเอ่ยอีกครั้ง ก่อนจะกอดคนตรงหน้าเอาไว้ไม่ปล่อย อยู่ๆสายลมหอบใหญ่ก็พัดเข้ามา เสียงเสียดสีของใบไม้ดังเป็นระยะ สองตาตนจับจ้องไปที่ดอกแดนดิไลออนที่พลิ้วไหว พุดลอบยิ้มก่อนจะดันร่างของผู้ใหญ่กว่าให้ลงไปนอนกับพื้นหญ้า อีกฝ่ายมีท่าทีขัดขืน แต่พุดจุ๊ปากกดบ่ากว้างของน้าภูให้ลงนอน เขาทิ้งตัวลงนอนข้างกายอีกฝ่าย
“ดูสิ...ดอกไม้กำลังบินล่ะครับ”พุดเอ่ยกระซิบนอนลงกับหัวไหล่ของอีกฝ่ายแทนหมอน เฝ้ามองท้องนภาเบื้องบน ขมุกขมัวด้วยกลุ่มก้อนเมฆ มีริ้วดอกไม้กลุ่มเล็กๆกำลังลอยละล่องขึ้นไปในอากาศยามที่สายลมพัดแรงขึ้น หอบเอาปุยดอกสีขาวลอยผ่านหน้าเขาสองคนไปช้าๆ อาจไปตกอยู่ในสวนนี่แหละ วันหน้าคงต้องถอนทิ้งเพราะมันจะขึ้นตามพื้นหญ้าได้เอง ขยายพันธุ์ตามธรรมชาติ หากดอกของมันลอยละล่องไปตกที่ไหนก็จะขึ้นที่บริเวณนั้น หากว่าดินไม่แข็งเกินไป
“นึกว่าจะปลุกปล้ำฉันซะอีก”ภูวรินทร์หัวเราะออกมา เขาหันไปมองอย่างมีเล่ห์กล แน่นอนล่ะ เขาก็คิดอยู่ว่าจะเพิ่มประสบการณ์ใหม่ แต่ทว่าเขายังอายต่อเทวดาฟ้าดินและมนุษย์มากกว่า หากทำประเจิดประเจ้อคงกลายเป็นเรื่องฉาวมากขึ้น เพิ่มความเสียหายให้แก่น้าภูของตนไป
“ผมไม่ใจกล้าขนาดนั้นหรอกครับ”พุดเอ่ย ยังคงมองมือซ้ายของตนเองอย่างสุขใจ น้าภูยิ้มเอื้อมมากุมมือเขาไว้ด้วย ฝ่ามือใหญ่กว่าแผ่ความอบอุ่นให้ตน นิ้วมือของอีกฝ่ายลากสัมผัสลงที่นิ้วนางที่สวมแหวนอยู่ หมุนกลึงไปมาก่อนจะดึงมือเขาไปจูบ
“ทำแบบนี้ คนเขาก็คิดว่าน้าโดนเสน่ห์นะครับ”
“คงจะใช่...ฉันหลงเสน่ห์เธอเข้าให้แล้ว”อีกฝ่ายพูดออกมาหน้าตาเฉย พุดย่นคิ้ว ไอเย็นจากผืนหญ้าสดซึมผ่านแผ่นหลังจนอยากจะนอนอยู่ตรงนี้อีกนานสองนาน เคียงข้างชายคนรัก มองท้องฟ้าที่เริ่มมีแสงสีส้มเข้ามาแต่งแต้มบ่งบอกว่าพระอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้า
“หึหึ ปากหวานจริง”พุดเอ่ย ยิ้มกว้างจนปวดแก้มขึ้นมา คนข้างกายยันตัวลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะหันไปมองดอกแดนดิไลออนที่ตอนนี้เหลือแต่ดอกสีเหลืองแล้ว ภูวรินทร์ลุกขึ้นยืนส่งมือมาให้เขา พุดยื่นมือออกไปจับอีกฝ่ายไว้แน่นก่อนจะยันตัวลุกขึ้น อีกฝ่ายออกแรงดึงแขนให้ลุกขึ้นโดยไม่ยากเย็นนัก
“เข้าไปในบ้านดีกว่า”
“ยังไม่ทันจะมืดค่ำเลยนี่ครับ”พุดเอ่ย เหลียวมองไปทั่วสวนต้นแก้ว ปัดเศษหญ้าและดอกแดนดิไลออนออกจากเสื้อผ้าไปพลาง
“ไม่ไปหาแหวนของฉันหรือไง”เจ้าตัวว่า ก่อนจะยิ้มอย่างนึกสนุก พุดถึงกับระบายลมหายใจออกมายาวๆ แล้วเดินจูงมือน้าภูกลับเข้าไปในเรือนมาลา บรรยากาศยามพลบค่ำค่อยๆกลืนกินแสงสว่างไปทีละน้อย พอเข้าไปภายในบ้านชั้นล่าง ที่ไม่มีเครื่องใช้อะไรนอกจากชุดโซฟาริมห้องเท่านั้น ที่เหลือเขามีพื้นที่ไว้สำหรับทำงานของตัวเอง พุดจึงเดินเข้าไปแนบชิด โอบแขนรอบลำคอแกร่งของน้าภูไว้ นัยน์ตาเป็นประกาย กระซิบเสียงเบา
“คิดจะแกล้งพุดเหรอ ไม่ได้เอาแหวนมาใช่ไหมครับ”ชายหนุ่มเอ่ย หรี่ตามองคนใกล้ชิด อีกฝ่ายโน้มมาใกล้ ปรายจมูกแตะกับหน้าผากของเขาเบาๆ
“เปล่านะ แหวนของฉันอยู่ตรงนี้”คนตัวสูงกว่าเอ่ย นัยน์ตาสะท้อนดวงหน้าของตนออกมา เจ้าตัวยื่นมือดึงสร้อยคอออกมา ในนั้นมีแหวนชนิดเดียวกันห้อยไว้อยู่ เมื่อครู่ก่อนเขาเพียงแค่ลูบมือไปที่หน้าอกทางฝั่งซ้ายที่มีกระเป๋าเล็กๆ จึงไม่ได้สัมผัสกับสร้อยคอของอีกฝ่าย เขาแทบไม่ได้สังเกตเลยด้วยซ้ำ พุดแย้มยิ้ม
“น้าภูแค่อยากให้ผมเข้ามาปลุกปล้ำตัวเองใช่ไหมล่ะ”ชายหนุ่มพูดออกมา ปกติเรื่องบนเตียง ส่วนมากเขาเป็นฝ่ายเร่งเร้าภูวรินทร์มากกว่า ไม่ใช่เพราะว่าเจ้าตัวไม่หื่นกระหายในตัวของเขา เพียงแต่น้าภูของเขาชอบให้เป็นฝ่ายเข้าหามากกว่า ไม่รู้เหตุผลใดเหมือนกัน เงยมองใบหน้าของอีกฝ่ายแล้วเขาพูดไม่ผิดไปเลย ภูวรินทร์ยิ้มกริ่ม ก้มลงจูบประทับ มือปลดกระดุมเสื้อของผู้เป็นน้าออก ก่อนจะผละออกจากรสจูบ ขยับเข้าไปซอนไซร้แผ่นอกของอีกฝ่าย เจ้าตัวหลับตารับความรัญจวนจากรสสัมผัสของปลายลิ้นนุ่ม ภูวรินทร์กอดเขาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเอ่ยเบาๆ
“ไปชั้นบนดีกว่า”อีกฝ่ายเอ่ย พุดหัวเราะอย่างเคอะเขิน แม้ว่าจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนจะตนก็ไม่สามารถต้านทานสายตาที่กำลังสำรวจไปทั่วใบหน้าของเขาอยู่แบบนี้ อาจจะสำรวจไปทั้งตัวเหมือนเช่นทุกครั้ง นึกถึงริมฝีปากร้อนที่พรมประทับไปทั่วกาย ก็อดสั่นสะท้านไม่ได้
สองน้าหลานพากันขึ้นไปยังชั้นบนของเรือนมาลา ไม่ลืมที่จะล็อกกลอนไว้ก่อนที่ชายคนรักจะรวบตัวของตนไปวางลงบนเตียงนุ่ม ร่างกายสมบูรณ์ของภูวรินทร์เข้ามาทาบทับ ปลดปรารถนาที่กำลังซอนไซร้ไปทั่งร่าง ต่างฝ่ายต่างปฏิบัติต่อกันอย่างนุ่มนวล ด้วยใจรักที่มากกว่ากามอารมณ์ พุดสะท้านเฮือกเมื่อรับสัมผัสจากคนด้านบนที่คร่อมกายอยู่เหนือร่าง เขายกแขนโอบกอดโลมไล้ให้เพลิดเพลิน ภูวรินทร์แนบชิดจับตัวเขากระชับแน่นครอบครองเขาไปทั้งกายและใจอย่างไม่อาจลบเลือน
พุดซบลงกับอกอุ่นของภูวรินทร์เงยหน้ารับจุมพิตจากคนรัก หยอกเย้าคลอเคลียอยู่นานก่อนจะยื่นมือไปจับสร้อยคอของภูวรินทร์ เจ้าตัวระบายยิ้มอ่อนโยน ถอดสร้อยออกมาพร้อมกับดึงตะขอหยิบแหวนทองคำขาวออกมา พุดรับแหวนมาสอดส่องมองเห็นความเหมือนกันของลักษณะแหวนต่างแค่เพียงตัวอักษรที่สลักไว้เป็นชื่อของตนเอง ‘พุด’
“มาครับ ผมจะสวมแหวนให้”เขายิ้ม รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า ร่างกายที่สัมผัสชิดใกล้ทำให้วูบไหวอยู่ภายในอก อีกฝ่ายก้มมองเขาราวกับกลัวว่าตนจะหายไป พุดจับมือข้างซ้ายของน้าภูออกมา ก่อนจะสวมแหวนบนนิ้วนางช้าๆ ใบหน้าคมเข้มของคนรักฉาบด้วยรอยยิ้ม ยื่นหน้ามาจูบประทับที่แก้มอย่างรักใคร่
“ฉันไม่มีคำสาบานหรอก เพียงแค่จะบอกว่าขอให้เธอเป็นพุดที่น่ารักเช่นนี้เรื่อยไป”ภูวรินทร์เอ่ยด้วยความห่วงใย ในแววตาที่มองมาหามีประกายความรักลึกซึ้งไม่เสื่อมคลาย พุดพยักหน้ากุมมือข้างซ้ายของอีกฝ่ายไว้
“ครับ ผมเป็นพุดของน้าภูเสมอ ขอบคุณนะครับ”เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ยังคงเคยชินกับการเอ่ยขอบคุณในรักของภูวรินทร์เสมอไม่เปลี่ยนแปลง คนชิดใกล้กระชับอ้อมกอดไว้อย่างทะนุถนอม หวนนึกถึงคำมั่นของชายผู้เป็นที่รักในพิธีรับไหว้แล้วความอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วทั้งใจ
‘ผมมีชีวิตอยู่เพื่อน้าภูเสมอ’ พุดคิดอยู่ในใจ เป็นสุขกับทุกส่งที่ได้รับจนกระทั่งวันนี้
ขอบคุณอดีตครั้งก่อนเก่าของตนด้วยเช่นกัน...ที่ไม่ลืมเลือนรักลึกซึ้งในใจ จิตใจดวงนี้ที่ปรารถนาในรักอย่างแท้จริง ทำให้เขา
ได้รับรักของคนที่วาดหวังไว้ คือภูวรินทร์แต่เพียงผู้เดียว ใจสมดั่งปรารถนาแล้ว
(จบ)
ตอนพิเศษสั้นไปหน่อย สองคนนี้ก็หวานกันแล้ว
ขอบคุณทุกคนเลยน้า ที่ติดตาม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
