#Re2love •9
“ไปไหน”
“อ้าวตื่นแล้วเหรอ”
พุฒิยิ้มแหยมองมือตัวเองที่อีกฝ่ายรวบไปกุมให้แน่นขึ้น ก่อนหน้านี้เขาผล็อยหลับไปพร้อมกับคนป่วย และคนป่วยจอมเอาแต่ใจก็นอนกุมมือพุฒอย่างสบายใจเฉิบ
ให้ตายเถอะ ทำไมพุฒิจะจำไม่ได้ว่าเวลาโฬมป่วยแล้วชอบให้นอนจับมือกันแบบนี้
ก่อนหน้านี้พุฒิรู้สึกตัวตื่นเลยพยายามจะแกะมือที่ประสานกันอยู่ออก เพราะเหลือบตามองไปยังนาฬิกาฝาผนังที่บอกเวลาบ่ายแก่ๆ ก็สมควรแล้วที่เขาต้องกลับไปบ้านเสียที
“เป็นยังไงบ้างหายปวดหัวรึยัง”
“ก็ดีครับ”
พุฒิพยักหน้า
“จะไปไหน”
“อ๋อ”
พุฒิเกาหัวแกรกๆ ตอนที่คนป่วยยอมปล่อยมือ “โฬมดีขึ้นแล้ว พี่ก็จะกลับบ้านน่ะสิ”
ร่างสูงขยับลุกขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆ เหมือนตั้งสติได้เพราะจำได้ว่าก่อนหน้านี้กินข้าวกินยาและหลับไปเพราะพิษไข้ เสียงเอะอะโวยวายของคนกลุ่มหนึ่งจากชั้นล่างทำให้เขาต้องมุ่นหัวคิ้ว
“พวกนั้นมาแล้วเหรอ”
ใช่มาแล้วและได้เห็นอะไรดีๆ ด้วย
พุฒิไม่ตอบได้แต่กลืนน้ำลายนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่นอนเฝ้าไข้คนป่วยไปสักพักแล้วรู้สึกว่าถูกจ้องในระยะประชิด พอลืมตาตื่นก็แทบสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นชายหนุ่มสามคนกำลังจ้องเขาแล้วยิ้มกริ่ม เท่านั้นไม่พอเจ้าพวกนั้นยังแนะนำและถามบางอย่างจนเขาเองก็ตอบไม่ถูก
‘ผมชื่อเก่งครับ’
‘ทิวครับพี่’
‘ผมป๋องฮะ’
‘...’
‘แฟนเฮียโฬมเหรอครับ ได้เจอตัวจริงสักที’
‘เฮ้ยไม่ใช่’
ตอนนั้นพุฒิปฏิเสธทันควัน
‘ถ้าพี่ชื่อพุฒิ พวกผมก็เข้าใจไม่ผิดหรอก’น่าจะเป็นคนชื่อเก่งที่พูดจบแล้วขยิบตาใส่เขาทีหนึ่งนั่นแหละ ถึงทำให้พ่อลูกหนึ่งร้อนๆ หนาวๆ จะปฏิเสธก็เหมือนน้ำท่วมปากเพราะตอนนั้นนอนจับมือแนบแน่นกับเจ้าของบ้านอยู่
“พี่..พี่”
“ฮะ!”
พุฒิสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วแข็งแรงสะกิดที่บ่าเขาเบาๆ เรียกให้ชายหนุ่มกลับมามีสติกับภาพตรงหน้า พ่อลูกหนึ่งยิ้มแหยเมื่อคนป่วยทำหน้าสงสัยอาการประหลาดของเขา ใครจะไปกล้าบอกเล่าว่าที่เขานิ่งไปเพราะยังวนเวียนนึกถึงคำพูดของรุ่นน้องคนตรงหน้า
“เอ่อ”
“แปลกๆ นะ”
“พี่ว่า...” พุฒิเกาศีรษะแกรกๆ “พี่กลับบ้านดีกว่า”
“มีธุระเหรอครับ”
โฬมถามสีหน้าดูง่วงๆ
“อื้อ วันนี้จะพาเจ้าหมูไปฉีดวัคซีน”
วันนี้เป็นสุดสัปดาห์ซึ่งเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์พอดี ซ้ำยังเป็นวันนัดหมายที่ต้องพาพิกเล็ตไปฉีดวัคซีน
“งั้นรอผมแป๊บนึง”
โฬมผุดลุกขึ้นก่อนจะเดินสะโหลสะเหลไปล้างหน้าล้างตา พุฒิทำหน้ามึนงงก่อนจะร้องอ๋อเมื่อคนตัวโตเดินกลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่
“จะไปไหน?”
“ไปส่งพี่ไง”
พุฒิส่ายหน้าปฏิเสธ
“พี่ไปเองได้ เดี๋ยวเรียกแท็กซี่เจ้าประจำ”
“จะเรียกให้เปลืองเงินทำไมล่ะครับ”
“แต่นายยังไม่หายดี อ๊ะ”
พุฒิชะงักกึกเผลอลืมหายใจเมื่อใบหน้าคมคายโน้มลงมาอยู่ในระดับเดียวกัน ซ้ำยังใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของอีกฝ่าย
“ผมหายแล้ว ไม่เชื่อก็พิสูจน์สิครับ”
โฬมโน้มศีรษะลงมาแตะที่ศีรษะเขาเบาๆ วินาทีนั้นเหมือนกระแสไฟฟ้าวิ่งวนไปมาทั่งร่างกาย สัมผัสแผ่วเบาจากหน้าผากส่งถึงหน้าผากดูผิวเผินก็แค่สัมผัสธรรมดา แต่ทำไมพุฒิถึงหัวใจเต้นแรงราวกับว่ามันจะทะลุออกมานอกอกเช่นนี้
ความรู้สึกที่ห่างหายไปเกือบยี่สิบปีผุดขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว
แผ่วเบาและสั่นไหว
พ่อลูกหนึ่งหลุบตามองต่ำคล้ายจะเบือนหนีไปทางอื่น แต่คนตัวโตนั่นยังอุตส่าห์กลั่นแกล้งกันด้วยการเขยิบเข้ามาใกล้ พุฒิเผลอก้าวถอยหลัง ขณะที่คนตรงหน้ากลับก้าวเข้ามาอย่างไม่ลดละ
ดวงตาประสานกัน
เสี้ยววินาทีนั้นพุฒิจับจ้องแววตาคู่คมที่กำลังทอประกายวามวับคล้ายกับจะหยอกเอิน ไม่น่าลืมไปเลยว่าในอดีตนั้นโฬมเป็นคนขี้แกล้งมากแค่ไหน ริมฝีปากหนากดยิ้มมุมปาก รอยยิ้มนั้นกระแทกตาและลามไปกระแทกหัวใจพุฒิเข้าอย่างจัง
“จมูกพี่แดง”
พุฒิชะงักกึกเผลอยกมือกุมจมูกอย่างไว เรียกดวงตาพราวระยับจากดวงตาคู่คม
โฬมยิ้ม...และเป็นยิ้มที่กว้างมาก
“อ๊ะ”
มือหนาคว้าข้อมือข้างที่พุฒิกุมจมูกอยู่ออก
“อย่าถูจมูกแบบนั้น มันจะแดงกว่าเดิม”
“อะแฮ่ม!”
พุฒิตัวแข็งค้างตอนที่มือหนาเลื่อนมาเขี่ยปลายจมูกเขาอย่างแผ่วเบา มันน่าตกใจไม่น้อยเลยจริงๆ ซ้ำดูเหมือนว่าจะมีผู้ร่วมรับรู้เหตุการณ์อีกตั้งสามคนที่ยืนเกาะประตูกันหน้าสลอน
“อะไรติดคอไอ้เก่ง”
โฬมที่ละมือจากจมูกอีกฝ่ายแล้วหันไปถามรุ่นน้องเสียงเรียบ
“ความรักติดคอมั้งพี่”
ทันทีที่ไอ้เก่งพูดจบประโยค พวกมันที่เหลือก็โห่แซวพร้อมกับแท็คมือกันอย่างสนุกสนาน สีหน้าพวกราวกับว่าจะแซว เสียแต่ว่าโฬมเป็นคนหน้าหนาพอสมควรถึงได้แค่ยักไหล่เฉยๆ ต่างจากคนข้างกายที่หน้าแดงสลับซีด ชายหนุ่มเหลือบตามองอดีตคนรักที่ทำปากอ้าๆ หุบๆ ดูขัดเขินพิกลทั้งที่เจ้าตัวเป็นพ่อม่ายเรือพ่วงผ่านประสบการณ์แนวนี้มาไม่ใช่น้อย แต่กลับขัดเขินราวเด็กหนุ่ม
โฬมนึกเห็นใจพ่อลูกหนึ่งจึงโบกมือไล่พวกสอดรู้ไปไกลๆ
“งั้นความรักที่ว่าคงทำให้พวกมึงตัดต่องานเสร็จภายในวันนี้สินะ”
พวกมันชะงักกึกก่อนจะพร้อมใจกันเบ้ปาก
“หวังว่ากูกลับมา งานคงจะเสร็จนะ”
“โห่พี่โฬม”
พวกมันบ่นกันอุบก่อนจะสลายตัว
★ ☆★ ☆★ ☆
“พ่อจ๋า”
เสียงเจ้าหมูดังนำมาแต่ไกลตอนที่พุฒิเดินกลับมาที่บ้าน ก่อนหน้านี้เขาโทรบอกให้ส้มจับเจ้าหมูไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะจะพาไปข้างนอก ดังนั้นเจ้าก้อนกลมที่ถูกพันด้วยผ้าเช็ดตัวเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ เหมือนหมูชุบแป้งทอดจึงวิ่งดุ๊กดิ๊กมาแต่ไกล
“โอ๊ะ”
อารามรีบวิ่งจนไม่ทันระวัง ผ้าเช็ดตัวที่ห่อหุ้มร่างกลมอยู่จึงหลุดพรืดลงกับพื้นเผยให้เห็นร่างกลมเป็นลูกบอลและช้างน้อยอันจิ๋วส่ายไปมาดูขบขัน
“โธ่ลูก”
“หนูโป๊”
เจ้าตัวบอกอย่างนั้นแต่ก็ไม่ยอมก้มหยิบผ้ามาพันตัวกลับส่ายเอวไปมาจนเกี๊ยวอันน้อยแกว่งได้อย่างน่าไม่อายจริงๆ พุฒิเผลอขำออกมาก่อนจะรวบเอาผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวให้เจ้าตัวแสบ
“เอาไปชุบแป้งลงทอดในกระทะทอดได้เลยนะเนี่ย”
พิกเล็ตยู่ปาก
“หนูไม่ใช่หมูน้า”
ฟอด!
พุฒิมันเขี้ยวกับท่าทางจีบปากจีบคอของลูกชายจนอดไม่ไหวฟัดแก้มไปทีหนึ่ง
“กลมขนาดนี้อีกนิดหนูก็กลิ้งได้แล้วลูก”
“ดีฮะ หนูจะได้ไม่เมื่อยเวลาเดิน”
เจ้าตัวแสบต่อปากต่อคำตอนนี้เขาอุ้มเจ้าหมูเข้าไปแต่งตัวในห้อง พุฒิกดโลชั่นขวดปั้มกลิ่นนมทาตามเนื้อตัวให้เจ้าหมูอย่างแผ่วเบา แต่ก็ดูเหมือนไม่ค่อยจะได้รับความร่วมมือเท่าไหร่เพราะจับไปตรงไหน พิกเล็ตก็งอตัวเหมือนบุ้งที่ถูกเขี่ยตามประสาคนเส้นตื้น
“หนูจักจี้”
พุฒิยิ้มขำแล้วแกล้งด้วยการจี้เอวคราวนี้เด็กตัวกลมลงไปนอนดิ้นแด่วๆ อยู่กับพื้นพร้อมกับร้องหวีดๆ
“พ่อจ๋าแกล้งหนู”
“พ่อเปล่าน้า”
พุฒิตีหน้าตาย “พ่อทาโลชั่นให้หนูต่างหาก”
เด็กแก้มกลมทำปากยู่ก่อนจะกระโดดโถมตัวใส่เขาเต็มๆ เท่านั้นยังไม่พอปากน้อยๆ ยังระดมจูบไปทั่วใบหน้าของพุฒิ
“ฮ่าๆๆ”
พ่อลูกหนึ่งขำจนตัวโยนก่อนจะรวบเอาเจ้าตัวแสบเข้าเอวแล้วผุดลุกก่อนจะทำท่าเหมือนโยนลูก คราวนี้เจ้าหมูร้องอย่างชอบใจ สุดท้ายกว่าจะแต่งตัวให้กันเสร็จเขาก็รู้สึกว่าตัวเองแก่ลงไปหลายปี
.
.
“อาโฬม”
เจ้าหมูระรี้ระริกทันทีที่เห็นโฬมเดินลงมาจากรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน ร่างกลมยิ้มจนตาปิดรีบถลาไปกอดขาสารถีท่าทางดูขบขันไม่น้อย
“ว่าไงตัวแสบ”
“หนูอยากดูวีนัสฮะ”
โฬมขำพรืดเมื่อได้ฟังคำขอของเจ้าตัวเล็กที่ติดอกติดใจรูปปั้นวีนัสที่สวนข้างบ้านเขาจริงๆ เห็นได้จากดวงตากลมโตที่ชะเง้อชะแง้ไปที่บ้านเขาอย่างสนใจตอนที่โฬมอุ้มเจ้าลูกหมู
“ไว้วันหลังนะ วันนี้ไปโรง’บาลกันก่อน”
เจ้าหมูมุ่นหัวคิ้วทันที
“ไปทำไมฮะ”
คราวนี้คนเป็นพ่อได้แต่ยิ้มแห้งๆ แทนคำตอบ โฬมทำหน้าไม่เข้าใจก่อนจะเลิกคิ้วมองพุฒิเป็นเชิงถาม พ่อลูกหนึ่งยิ้มแหยก่อนจะส่งซิกให้คนตัวโตเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะเขาไม่ได้บอกลูกว่าจะพาไปโรงพยาบาลเพื่อฉีดวัคซีน พุฒิจำได้ขึ้นใจว่าพิกเล็ตกลัวเข็มชนิดที่ว่าไปโรงพยาบาลทีไรร้องไห้จนโรง’บาลแทบแตก ดังนั้นโรงพยาบาลจึงเป็นสถานที่ต้องห้ามของเจ้าลูกหมู พุฒิเลยจำต้องตะล่อมลูกน้อยว่าออกไปทำธุระกันเฉยๆ ซึ่งโฬมเหมือนจะเข้าใจจึงชวนคุยเรื่องอื่นแทน
ตลอดทางดูเหมือนว่าเจ้าหมูจะร่าเริงเป็นพิเศษคงเพราะนานมากแล้วตั้งแต่เอารถเข้าอู่ที่พุฒิไม่ค่อยได้พาลูกออกมานอกบ้าน ดังนั้นตั้งแต่จับเจ้าตัวรัดเข็มขัดแล้วออกรถ ปากน้อยๆ จึงชวนคุยไม่หยุด
“พ่อจ๋า”
“ครับ”
“หนูอยากกินไอติมฮะ”
พุฒิหันไปยิ้มให้เด็กตัวกลมที่นั่งอยู่เบาะหลังทันที “ครับ ไว้เสร็จธุระแล้วพ่อจ๋าจะพาไปนะลูก”
“ฮะ”
เจ้าหมูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะทำหน้าตื่นเมื่อรถวิ่งเข้ามาในรั้วโรงพยาบาล ใบหน้าจิ้มลิ้มซีดเผือดลงทันทีก่อนจะเงียบไปในที่สุดเมื่อรถหยุดลง พุฒิถอนหายใจรีบเปิดประตูลงไปอุ้มเจ้าหมูที่เริ่มงอแง
“ฮึก”
“พิกเล็ตครับ”
“พ่อจ๋าโกหก”
เจ้าหมูเบ้ปากก่อนจะร้องไห้โฮทันที น้ำตาที่ไหลรินออกมาของลูกทำให้หัวอกคนเป็นพ่อเจ็บปวดไปด้วย แต่ถึงอย่างนั้นเขาต้องใจแข็งค่อยช้อนร่างกลมมาอุ้มไว้แนบอก พิกเล็ตดิ้นหนีในตอนแรกแต่พุฒิก็จูบซับที่ขมับและแก้มกลมอย่างปลอบโยน
“คนเก่งของพ่อ ไม่ร้องนะครับ”
“หนูกลัวเจ็บ”
“ชู่ว์”
พุฒิลูบแผ่นหลังและตบก้นกลมเบาๆ ก่อนจะขยับเข้าไปในตัวอาคารโดยมีโฬมตามไปติดๆ
“หนูอยากกลับบ้าน”
“ไปหาคุณหมอก่อนนะครับ แล้วพ่อจ๋าสัญญาว่าจะพาหนูกลับบ้าน”
“ฮือ หนูไม่อยากไปหมอคุณหมอ คุณหมอจะทำหนูเจ็บ”
“โธ่ลูก นิดเดียวนะครับ ถ้าหนูไม่ไปหาคุณหมอ หนูจะป่วยบ่อยๆ นะครับ ถ้าหนูป่วยบ่อย หนูจะไม่ได้ไปโรงเรียน ไม่ได้ไปหาเพื่อนๆ ไม่ได้เล่นกับไตตั้นกับน้องเมญ่านะลูก”
พิกเล็ตเช็ดน้ำตาป้อยๆ ดูน่าสงสาร ดวงตากลมโตแดงก่ำทำเอาคนเป็นพ่อน้ำตาซึมตาม ทุกครั้งที่พาเจ้าหมูมาฉีดวัคซีนต้องงอแงทุกที พุฒิเจ็บไม่น้อยที่เห็นลูกเจ็บและร้องไห้ เขาใจเสียที่เห็นน้ำตาลูก ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเตรียมหันหลังกลับแต่พอดีที่โฬมเดินตามมาสมทบ
“จะไปไหนครับ”
พุฒิทำหน้าลำบากใจเพราะเขากำลังตัดสินใจที่จะกลับบ้าน โฬมถอนหายใจก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วลูบศีรษะพิกเล็ตอย่างแผ่วเบา
“พิกเล็ตครับ เมื่อกี้อาโฬมเห็นรูปปั้นวีนัสตรงโน้นแหน่ะ ไปดูกับอามั้ย”
ไม่ต้องรอให้ถามซ้ำเจ้าหมูก็ชูมือยื่นไปหาโฬมและฝ่ายนั้นก็โอบอุ้มร่างนั้นหายลับไปตรงสวนข้างโรงพยาบาล พุฒิถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะแยกตัวไปยื่นบัตรนัด
“ตอนเด็กๆ อากลัวคุณหมอมากๆ เลยนะพิกเล็ต”
“จริงเหรอฮะ”
โฬมพยักหน้ารับตอนที่พาเจ้าหมูมานั่งเล่นที่สวน ปลายนิ้วเรียวยาวค่อยเกลี่ยน้ำตาที่เปื้อนเต็มหน้าอย่างแผ่วเบา
“จริงสิครับ ก็เพราะมาหาคุณหมอทีไรโดนจับฉีดยาทุกที”
พิกเล็ตพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะทำหน้าเบ้
“หยึย”
“เจ็บเนอะ”
“ใช่ฮะ หนูไม่ชอบ”
“อาก็ไม่ชอบ”
โฬมยิ้มให้เจ้าหมูพร้อมกับลูบศีรษะกลมมนอย่างเอ็นดู
“แล้วอาโฬมทำยังไงฮะ”
“ครั้งหนึ่งอาเคยหนีคุณแม่เพราะไม่อยากฉีดยาด้วย”
“โห”
แววตาเด็กน้อยดูเป็นประกาย
“แต่สุดท้ายโดนจับไปฉีดยาอยู่ดี”
“อู้ยย”
เด็กน้อยส่ายหน้าหวือ
“แต่ตั้งแต่นั้นมาอาก็ยอมไปฉีดยาด้วยความเต็มใจนะ”
“อาโฬมเก่งจัง”
โฬมส่ายหน้าหวือ “เปล่าหรอก”
พิกเล็ตตั้งใจฟังเขาตาแป๊ว
“อาสงสารคุณแม่ เพราะตอนอาไม่ยอมฉีดยา อาไม่สบายบ่อยๆ จนคุณแม่ต้องคอยดูแล บางวันท่านไม่ยอมนอนเพราะเป็นหวงอา และบางวันอาเห็นท่านแอบร้องไห้ด้วยความเป็นห่วง”
เจ้าหมูมุ่นหัวคิ้ว
“พ่อจ๋าก็เคยไม่นอนด้วยแหละ ตอนหนูป่วย เหมือนคุณแม่อาโฬมเลย”
“ก็เพราะพ่อจ๋ารักและเป็นห่วงพิกเล็ต”
พิกเล็กพยักหน้าหงึกๆ
“ใช่ พ่อจ๋าบอกว่ารักหนู”
“พ่อจ๋ารักพิกเล็ตถึงไม่ชอบให้หนูป่วยบ่อยๆ เพราะเวลาหนูป่วย หนูจะไม่สบายตัว ฉะนั้นพ่อจ๋าถึงพาหนูมาคุณหมอเพื่อฉีดยาเพราะไม่อยากให้หนูป่วย”
“แต่ฉีดยามันเจ็บอ่า”
“ฉีดยามันเจ็บครับ แต่มันเจ็บแป๊บเดียว และตอนที่เจ็บอาเชื่อว่าพ่อจ๋าจะกอดหนูไว้แน่นๆ เหมือนที่คุณแม่ของอากอดอาตอนฉีดยา”
เด็กน้อยทำตาโต
“ใช่ฮะ พ่อจ๋ากอดหนูแน่นมาก พ่อจ๋าบอกด้วยว่าพ่อรักหนูที่สุด”
“แล้วพิกเล็ตเชื่อใจพ่อจ๋ามั้ยว่าพ่อรักเราที่สุด”
“หนูเชื่อ”
พิกเล็ตชูมือสุดแขน
“อาก็เชื่ออย่างนั้น”
เด็กน้อยผุดลุกขึ้นก่อนจะกระตุกมือโฬมให้ออกเดิน
“หนูจะฉีดยาฮะ เพราะหนูจะไม่เจ็บเวลาที่พ่อจ๋ากอดหนู”
โฬมหัวเราะร่วนตอนที่เดินตามแรงจูงของเด็กน้อย
“อ๊ะ”
เจ้าหมูก้าวถอยหลังเหมือนชนอะไรสักอย่าง ดีว่าโฬมรวบตัวเอาไว้ทัน
“อุ้ย อาขอโทษจ๊ะหนู”
เสียงอุทานอย่างตกใจจากหญิงสาววัยกลางคนที่เดินพรวดพราดก้าวเข้าไปชนเจ้าตัวเล็กอย่างเร่งรีบ
“เจ็บตรงไหนมั้ย”
โฬมกระชับอ้อมแขนที่โอบเจ้าหมู
“หนูไม่เป็นไรฮะ”
ชายหนุ่มสำรวจเนื้อตัวเด็กน้อยอย่างถี่ถ้วนก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาคู่กรณี
“พี่บุศ?”
“ฬะ โฬม”
สีหน้าสีเผือดของคนตรงหน้าทำให้โฬมถอนหายใจ ใบหน้างดงามแต่นัยน์ตาเศร้าหมองยามที่สบตากันทำให้เขานึกเวทนาหญิงตรงหน้าจับใจ
‘บุศรินทร์’ คืออดีตคู่หมายที่ครั้งหนึ่งบิดาเขาเคยหมายมาดว่าอย่างให้ลงเอย แต่เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นกับลูกสาวของเพื่อนรักบิดาซะก่อนถึงทำให้ความคาดหวังของคุณอดุลย์ไม่ประสบความสำเร็จ บุศรินทร์ตั้งท้องกับแฟนหนุ่มตั้งแต่ยังเรียนไม่จบทำให้เธอต้องอุ้มท้องลูกเพียงลำพัง โฬมนึกเห็นใจเธออยู่หรอกแต่จะให้ยอมรับเป็นพ่อเด็กตามที่เธอเคยเอ่ยปากขอร้องเพราะสิ้นหวังหนทางเนื่องจากฝ่ายชายซึ่งเป็นพ่อแท้ๆ นั้นไม่ยอมรับผิดชอบ ก็ใช่เรื่อง
โฬมในตอนนั้นจึงได้แต่ปลอบใจไปตามประสา ซ้ำตอนนั้นเขาก็คบกับพุฒิแล้ว เขาจึงไม่ปลงใจจะช่วยเหลือหญิงสาวอย่างสิ้นคิดแบบนั้น แต่บุศรินทร์ก็ไม่ไร้ความพยายามเพราะเธอแสดงออกว่าชอบพอเขาไม่น้อย แต่นั้นแหละ โฬมเป็นคนซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองในเมื่อไม่รู้สึกก็คือไม่รู้สึก ไม่นานหญิงสาวจึงเงียบหายไป
“พี่บุศมาทำอะไรที่โรงบาลเหรอครับ”
“อ๋อ”
ใบหน้างดงามฝืนยิ้มให้ “ลูกพี่ประสบอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ”
“แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ”
คนตรงหน้าส่ายหน้าไปมา
“แค่ฟกช้ำน่ะ”
โฬมพยักหน้ารับก่อนจะหันไปยิ้มให้เด็กน้อยที่จ้องมองผู้ใหญ่คุยกันตาแป๊ว โฬมเลยรวบเจ้าหมูขึ้นอุ้ม ระหว่างนั้นดวงตาของหญิงสาวตรงหน้าถึงกับเบิกกว้าง
“ลูกโฬมเหรอ?”
“เปล่าครับ ลูกเพื่อนผม”
โฬมพยายามไม่ใส่ใจใบหน้าที่ขาวซีดกลับยิ้มน้อยๆ เมื่อได้คำตอบว่าพิกเล็ตไม่ใช่ลูกของเขา
“โฬมกลับมานานแล้วเหรอ?”
“ครับ” ชายหนุ่มตอบ “ถ้ายังไงผมขอตัวก่อนนะครับ ขอให้ลูกพี่หายไวๆ นะครับ”
“โฬม”
“...”
“แล้วพี่จะได้เจอโฬมอีกมั้ย”
โฬมชะงักไปเล็กน้อยยิ่งสบดวงตาคู่งามที่มีประกายแห่งความหวัง ชายหนุ่มก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วค่อมศีรษะให้ก่อนจะผละออกมา ท่าทางห่างเหินนั่นทำให้บุศรินทร์นึกเสียใจ นั่นเพราะโฬมคือรักแรกและรักเดียวของหล่อน ถ้าหากว่าไม่พลาดท่าอยากรู้อยากลองในช่วงวัยรุ่นที่ทำให้ตัวเองท้องไม่มีพ่อ ป่านนี้เธอคงใช้ชีวิตที่มีความสุขกับชายหนุ่มที่ตัวเองรักและครอบครัวก็สนับสนุนไปแล้ว
บุศรินทร์มองตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างเหม่อลอย ไฟปรารถนาที่มอดดับไปหลายสิบปีกลับปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ในตอนนั้นเพราะยังเยาว์และอ่อนต่อโลกถึงได้พลาดพลั้ง แต่วันนี้วันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วคงไม่แปลกหากอยากจะไขว่คว้าความรักของตัวเองอีกสักครั้งหนึ่ง
★ ☆★ ☆★ ☆
“ไอ้มน”
“อ้าวพุฒิ”
“มึงมาทำอะไรที่นี่วะ”
“ก็ไอ้กายน่ะสิ ทำอิท่าไหนไม่รู้รถมอ’ไซค์ล้มก็ถึงถ่อมาดูมันเนี่ยแหละ”
พุฒิทำตาโต
“แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่าวะ”
มนชัยส่ายหน้าไปมา
“แค่ถลอกปอกเปิกน่ะ” ฝ่ายนั้นตอบ “ว่าแต่มึงไม่สบายเหรอถึงมาโรง’บาล?”
“เปล่า”
“เฮ้ย”
ยังไม่ทันที่พุฒิจะได้ตอบคำตอบ มนชัยก็ร้องขึ้นเสียก่อน
“นะ นั่น นั่นมันน้องโฬมนี่หว่า”
พุฒิเหลือบตาไปมองโฬมที่อุ้มพิกเล็ตมาแต่ไกล
“อามน”
เจ้าหมูกวักมือเรียกเพื่อนบิดาไหวๆ นั่นแหละไอ้มนมันถึงเห็นว่าในอ้อมแขนโฬมโอบอุ้มเจ้าหมูน้อยอยู่
“นี่มึงกับโฬมกลับมาคุยกันเหรอ?”
พุฒิจนด้วยคำพูดจนกระทั่งโฬมเดินมาถึงตัว เขามองสองคนนั้นทักทายกัน ไม่นานมนชัยก็ขอตัวไปดูกาย แต่ถึงอย่างนั้นก่อนไปมันก็ไม่วายกระซิบถามที่ข้างหูเขาเบาๆ ว่า
“พวกมึงเคลียร์กันแล้วเหรอว่าเลิกกันเพราะอะไร?”
พุฒิกลืนน้ำลายดังเอื๊อกเพราะถึงแม้มนชัยจะพูดเบาแค่ไหนโฬมก็น่าจะได้ยินประโยคนั้นด้วย พ่อลูกหนึ่งเหลือบตามองอดีตคนรักแล้วรู้สึกวูบโหวงบอกไม่ถูกเมื่อฝ่ายนั้นเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
นั่นสิ!
เราเลิกกันเพราะอะไร?
พุฒิรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออกเพราะตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล โฬมยังไม่เปิดปากพูดอะไรสักคำจนกระทั่งถึงบ้าน โชคดีที่คุณพรรณีเอ่ยชวนอีกฝ่ายกินข้าว โฬมจึงปักหลักอยู่บ้านเขาต่อ พุฒิเหมือนคนมีชนักติดหลังทุกครั้งที่สบตากับคนตัวโต ความรู้สึกผิดลึกๆ ในใจพวยพุ่งขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
พุฒิขอเลิกกับโฬมในตอนนั้นเพราะกลัวการถูกบอกเลิก ในช่วงจังหวะที่ดูคลอนแคลนเขากลับชิ่งหนีอีกฝ่ายเพราะกลัวความไม่แน่นอนของชีวิต เขาตัดสินใจทิ้งอีกฝ่ายอย่างเห็นแก่ตัวเพราะคิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด โดยที่ไม่หวนนึกคิดเลยว่าอาจจะทำให้อีกฝ่ายต้องเสียใจแค่ไหน
และความรู้สึกผิดลึกๆ ในใจทำให้เขาต้องสูญเสียความสุขไปชั่วขณะหนึ่งซึ่งยาวนานเกือบยี่สิบปี
ชายหนุ่มถอนหายใจแรงๆ หลังจบมื้อค่ำ พุฒิยืนพิงขอบประตูห้องครัวแล้วมองไปยังห้องโถงที่มีเสียงพูดคุยกับคุณพรรณีอย่างออกรสออกชาติ เขามองอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานจนรู้สึกว่าเสียงพูดคุยเงียบลง พุฒิเลยเยี่ยมหน้าเข้าไปดูก่อนจะทำหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นอนหลับตานิ่งอยู่ที่โซฟา
“โฬมหลับเหรอครับ”
“เห็นบ่นว่าปวดหัว แม่เลยให้กินยาไป สงสัยจะไม่สบายพอกินยาไปไม่นอนก็หลับไปเลย”
พุฒิพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปสัมผัสที่หน้าผากชายหนุ่ม เนื้อตัวยังรุมๆ คงจะมีพิษไข้หลงเหลืออยู่แต่สีหน้าดีขึ้นมากแล้ว
“ไม่ต้องปลุกหรอกนะพุฒิ ให้โฬมนอนนี่แหละ เกิดไปเป็นไข้ที่บ้านคนเดียวจะลำบาก ให้นอนที่นี่ดีกว่า อยู่กันหลายคนจะได้ช่วยกันดู”
พุฒิพยักหน้ารับ ใจจริงอยากบอกมารดาว่าที่บ้านข้างๆ มีรุ่นน้องชายหนุ่มตั้งสามคนอยู่คงไม่น่าห่วงนักหรอก แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป
แล้วทำไมถึงไม่พูด?
คงเพราะไม่อยากปลุกคนป่วย ไม่อยากให้โฬมกลับไปในตอนนี้ ไม่อยากให้ห่างสายตาตอนนี้อีกฝ่ายป่วย ไม่อยากเป็นห่วงอย่างกระวนกระวายใจ
หรือแท้จริง ‘เขาอยากดูแล’
“งั้นแม่ไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวผมเฝ้าโฬมเอง”
“จ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปผ้าห่มกับฟูกมาปูให้นะ”
“ครับ”
พุฒิรับคำก่อนจะช่วยมารดาระหว่างนั้นชายหนุ่มแวบเข้าไปดูเจ้าหมูที่นอนอยู่ห้องมารดา ร่างสูงโปร่งกดจูบที่กระหม่อมบางอย่างแผ่วเบา เจ้าหมูทำหน้ายุ่งก่อนจะหาววอดๆ แล้วพลิกตัวหนีไปอีกด้านจนชุดนอนเลิกขึ้นเห็นพุงน้อยๆ พ่อลูกหนึ่งอมยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อบ่ายที่เจ้าหมูยินยอมให้ฉีดยาแต่โดยดีไม่รู้ว่า โฬมกล่อมอิท่าไหน เด็กกลัวเข็มถึงได้ใจสู้ขนาดนี้
เขากดจูบที่ฝ่าเท้าน้อยๆ ของลูก “หมูน้อยของพ่อ”
“อ่าส์ ไอติมกะทิใส่ลูกชิดด้วยนะพ่อจ๋า”
พิกเล็ตงึมงำจนพุฒิเผลอหัวเราะออกมาก่อนที่เขาเลื่อนผ้าห่มมาคลุมตัวให้ลูกน้อยแล้วกดจูบที่ขมับอีกที
“ผมลงไปก่อนนะครับแม่ ฝากเจ้าหมูด้วย”
คุณพรรณียิ้มรับทันที
.
.
เกือบตีสองแล้ว
แต่พุฒิก็ยังนอนไม่หลับ ร่างสูงโปร่งยืนพิงขอบหน้าต่างมองพระจันทร์เต็มดวงยามค่ำคืนที่ลอยเด่นอยู่เหนือน่านฟ้ามองมันอยู่อย่างนั้นสลับกับการเดินไปดูคนป่วยซึ่งหลับตานิ่งอยู่ในกองผ้าห่มถึงอย่างนั้นพุฒิก็ยังไม่อาจห้ามมือไม่ให้ขยับผ้าห่มคลุมอีกฝ่ายอย่างมิดชิด
ใบหน้าคมคายที่ปิดตานิ่งในความมืดเห็นแต่โครงหน้าและสันกรามอันแข็งแรง ไม่ว่าจะที่ไหนเมื่อไหร่ ไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่น ใบหน้านั้นก็ยังคมคายโดดเด่นไม่เปลี่ยนแปลง เป็นใบหน้าที่อยู่ในความทรงจำมาตลอดหลายปี
พุฒิเบือนหน้าหนีก่อนจะเดินมาทรุดตัวลงที่ขอบหน้าต่างเช่นเดิม
“ตีสองแล้วยังไม่ง่วงอีกหรือครับ”
พ่อลูกหนึ่งสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มในระยะประชิด พอหันขวับกลับไปจึงเห็นร่างสูงใหญ่มาหยุดยืนอยู่เบื้องหลัง
“เอ่อ ตื่นแล้วเหรอ”
“พี่นอนไม่หลับเหรอครับ?”
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”
“คิดเรื่องเมื่อบ่ายเหรอครับ?”
‘ว่าแต่ตกลงพวกมึงเลิกกันเพราะอะไรวะ?’พุฒิเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ผมเกลียดวันที่สิบสาม”
เราเลิกกันวันที่สิบสาม
“หลายๆ คนเชื่อว่าเลขสิบสามเป็นเลขไม่ดี เมื่อก่อนผมก็คิดแบบนั้นเพราะวันที่สิบสามมันเป็นวันที่ผมต้องสูญเสียอะไรหลายๆ อย่าง”
“พี่ขอโทษ”
พุฒิพูดเสียงสั่นเมื่อสบตากับอีกฝ่าย
“ผมจำวันนั้นได้ไม่ลืม”
‘เลิกกันเถอะ’คำๆ นั้นดังก้องอยู่ในหัวของพุฒิๆ ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนพูดแบบนั้นออกไป
“พี่ขอโทษ”
“วันนั้น..”
โฬมกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่าย
“ก่อนที่ผมจะมาหาพี่ ผมเพิ่งได้ข่าวที่ช็อคที่สุดในชีวิต”
“โฬม”
“แม่ผมเสียวันนั้น”
“โฬม”
พุฒิปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น ไม่เคยรู้เลย ไม่เคยรู้เลยว่าในวันนั้นของโฬมมันเลวร้ายมากแค่ไหน วันนั้นไหล่กว้างที่เคยตั้งตรงกลับลู่ลง ทำไมพุฒิถึงไม่สังเกต ทำไมกัน
แค่ถูกเขาบอกเลิกยังเจ็บช้ำไม่พอหรือ? ทำไมกัน?
“ผมแค่อยากมาหาพี่ อยากให้พี่กอดปลอบ”
“แต่พี่กลับบอกเลิกนาย”
พุฒิพูดเสียงสั่น ในใจเจ็บปวดที่สุด ไม่เคยรู้เลย โฬมไม่เคยเล่าให้ฟัง ไม่สิ ตั้งแต่วันนั้นโฬมก็หายไปจากชีวิตเขา ไม่หวนกลับมาอีก
“พี่ขอโทษ ฮึก พี่ไม่รู้”
พุฒิปล่อยน้ำตาให้ไหลริน ขณะที่โฬมยื่นปลายนิ้วมาเกลี่ยน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้โฬมเจ็บปวดแบบนั้น พี่ขอโทษ”
ไม่แปลกเลย
ไม่แปลกที่เจอกันครั้งนี้โฬมถึงทำเหมือนไม่อยากเจอเขา เพราะเขาคนเดียว เขาที่เป็นแสงสว่างหนึ่งเดียวในตอนนั้นกลับดับไฟที่ให้ความอบอุ่นกับโฬมลงด้วยมือของตัวเอง
“เคยเกลียดพี่บ้างมั้ย ฮึก โฬมเคยเกลียดพี่บ้างมั้ย”
ใบหน้าคมคายส่ายหน้า
“ทำไม ไม่เกลียดพี่ โฬมต้องเกลียดพี่สิ”
“ไม่เคย”
เสียงทุ้มกระซิบข้างหู “ไม่เคยเลย”
พุฒิร้องไห้โฮและยิ่งร้องไห้หนักเมื่ออ้อมกอดแข็งแรงนั่นรวบเขาไปกอด
“เกือบยี่สิบ พะ พี่ไม่เคยลืม ไม่เคยลืมโฬมเลย ไม่ว่าวันไหนก็ไม่ลืม มันเป็นบาปกรรมที่พี่ทำไว้กับโฬมเพราะทุกครั้งที่หลับตาพี่เห็นแต่แผ่นหลังโฬมที่ถอยห่างพี่ออกไป ห่างจนไม่สามารถจับต้องได้ พี่ฝันแบบนั้นเดิมๆ มาเป็นสิบๆ ปี ไม่เคยลืม”
โฬมคว้ามือพุฒิมากุมไว้แนบไปหน้าอกอก เสียงหัวใจที่เต้นจังหวะนั่นทำให้พุฒิค่อยเงียบเสียงสะอื้น
“พี่รู้มั้ยว่าเราเจอกันอีกครั้งในวันที่สิบสาม”
วันนั้นที่โฬมมาขอยางมัดผมในร้าน วันนั้นเป็นวันที่สิบสาม
“...”
“วันที่สิบสามสำหรับผมถึงเป็นวันที่ผมทั้งรักและเกลียด”
“พี่ถามได้มั้ยว่าโฬมเกลียดหรือรักวันที่สิบสามมากกว่ารัก”
.
.
“รัก..”
“รักมาตลอดเกือบยี่สิบ”
“รัก..ไม่เปลี่ยนแปลง”
พุฒิยิ้มทั้งน้ำตา เขามันน่าไม่อายที่กอดอีกฝ่ายเสียแน่น เขากอดโฬมราวกับว่าไม่อยากปล่อยอีกฝ่ายเป็นอิสระ
ไม่ปล่อย
จะไม่ปล่อยอีกแล้ว...สัญญา
★ ☆★ ☆★ ☆
แหะๆ หายไปสองอาทิตย์ค่ะ ไปทำธุระกับไปหาคุณหมอค่ะ เราเป็นหวัดแล้วไอจนหูอักเสบ
ตอนนี้หูเริ่มดีแล้ว แต่กลับมาไข้อีกรอบ เพราะอากาศที่บ้านหนาวมาก ถถถถถ ยังไงคนอ่านดูสุขภาพกันด้วยน้า
หวีดในทวิตติด #Re2love ให้ด้วยน้า
ขอบคุณสำหรับเม้นท์นะคะ หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกลจ.ค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
