-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
****************************************************************************************
ผลงานในเล้าเป็ดเรื่องอื่นๆ
นิยาย
1. ● รักข้างเดียว ● [ One-side love] [Complete] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42065.msg2702144#msg2702144)
2. ll เล่นเพื่อน ll [Complete] (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.0)
3. หลงกาว(น์) [Complete] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.0)
4. ❤ค่ายสร้างรัก❤ [Complete] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58387.0)
5. พราน ‘ล่อ’ เนื้อ [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56929.msg3534807#msg3534807)
6. ▲▼Return To Love ▲▼ [Complete] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.0)
7. ✪ You're my sky : #จุดหมายคือท้องฟ้า ✪ [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67604.msg3851216#msg3851216)
8. ☘ ป่าห่มรัก ☘ [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69353.0)
เรื่องสั้น
1. เรื่องสั้น .... - [ แสนชัง ] - [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42518.0)
2. [เพราะอกหัก...รักจึงบังเกิด] [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51014.0)
3. ҉ วันวานยังหวานอยู่ ҉ [Pause] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51622.0)
---------------------------------------------------
“ผมไม่มีนโยบายคุยกับแฟนเก่า”
- เพราะคำว่า "แฟนเก่า" พูดเบาๆ ก็เจ็บ -
ติดตามพูดคุยกันได้ที่นี่นะคะ
Fanpage :Karnsaii (https://www.facebook.com/karnsaii/)
Twitter: Karnsaii (https://twitter.com/Karnsaii)
Ask.FM : @Karnsaii (https://ask.fm/Karnsaii)
สารบัญ
#Re2love •1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3732209#msg3732209) #Re2love •2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3736304#msg3736304)
#Re2love •3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3740308#msg3740308) #Re2love •4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3748176#msg3748176)
#Re2love •5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3752012#msg3752012) #Re2love •6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3756294#msg3756294)
#Re2love •7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3768249#msg3768249) #Re2love •8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3775984#msg3775984)
#Re2love •9 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3788563#msg3788563) #Re2love •10.1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3796584#msg3796584)
#Re2love •10.2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3800616#msg3800616) #Re2love •11 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3803257#msg3803257)
#Re2love •12 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3809680#msg3809680) #Re2love •13.1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3812604#msg3812604)
#Re2love •13.2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3821714#msg3821714) #Re2love •13.3
(https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3828170#msg3828170) #Re2love •14 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3834463#msg3834463) #Re2love •15 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3837693#msg3837693)
#Re2love •16 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3841329#msg3841329) #Re2love •17 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3844904#msg3844904)
#Re2love •18 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3848394#msg3848394) #Re2love •19 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3851627#msg3851627)
#Re2love •20 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3855728#msg3855728) #Re2love •21 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3861955#msg3861955)
#Re2love •22 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3865478#msg3865478) #Re2love •23 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3865478#msg3865478)
#Re2love •24 [END] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.msg3871763#msg3871763)
ติดแท็ค #Re2love สำหรับหวีดในโซเชี่ยลเด้อ
-
#Re2love •1
“ทาถู ปวดเมื่อยวิงเวียนก็ทาถู น้ำมันห้าเซียนชั้นครูใช้ทาถูแก้โรคสารพัด....”
เสียงเพลงทำนองฟังสนุกที่เปิดวนซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบทำให้ปลายนิ้วเรียวของร่างสูงโปร่งรัวใส่คีย์บอร์ดขยับเป็นจังหวะไปตามเสียงเพลงด้วย ไหล่ทั้งสองข้างขยับขึ้นลงตามอารมณ์เจ้าของความคิดลื่นไหลที่กำลังถูกถ่ายทอดจินตนาการออกมาเป็นตัวอักษรซึ่งปรากฏอยู่หน้าจอโน๊ตบุ๊คเป็นเนื้อความสละสลวย โดยมีเจ้าของนามปากกาชื่อ “ลีลาวดี” นั่งพิจารณาอย่างพอใจ
“พุฒิ” เจ้าของนามปากนวนิยายชวนฝันนั้นละมือจากคีย์บอร์ดแล้วเลื่อนมือมาจับคางตัวเอง ขณะที่สายตาจดจ้องอยู่กับบทอัศจรรย์ของนวนิยายอีโรติกที่ตัวเองแต่งขึ้นมา ดวงตาคู่กลมโตกวาดสายตาอ่านต้นฉบับตรงหน้าเพื่อหาคำผิดแล้วจึงกดเซฟ ขณะที่ไหล่ทั้งสองข้างยังขยับตามจังหวะเพลงที่เปิดวนซ้ำไปซ้ำมาราวกับเล่นสนุกเป็นเด็กๆ
“ทาถู ทาถู”
คราวนี้พุฒิเปล่งเสียงร้องออกมาพร้อมกับโยกศีรษะไปด้วย ทำไปทำมาก็นึกขำตัวเองที่อายุจนปูนนี้แล้วยังมีกิริยาแบบเด็กๆ ปกติแล้วชายหนุ่มไม่ใช่ที่ฟังเพลงสักเท่าไหร่ เรียกได้ว่าเพลงฮิตๆ ดังๆ ของยุคสมัยนี้นั้นเขาตามไม่ทันหรอก แต่ช่วงห้าปีให้หลังมานี่แหละ เขากลับเปลี่ยนเป็นคนละคนนั่นเพราะมีชีวิตน้อยๆ ที่ต้องดูแล
พุฒิยิ้มอมยิ้มให้กับภาพเด็กน้อยแก้มแดงในกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน ใบหน้าเล็กๆ นั่นถอดแบบเขามาเต็มๆ ไม่ว่าจะเป็นคิ้ว คาง จมูก ริมฝีปาก จะยกเว้นก็แต่ดวงตาที่ได้มาจากมารดาอยู่อย่างเดียว นั่นเลยเป็นสิ่งเดียวที่ภรรยาเขาคุยโม้ได้ว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเรามีความคล้ายคลึงกับเธออยู่บ้าง
“อ๊ะ”
มัวแต่หลงรูปลูกชายตัวเองจนเผลอวางนิ้วบนแป้นพิมพ์เลยเผลอกดอักษรค้างเสียยาวพรืด ร่างสูงโปร่งส่ายหัวให้กับอาการหลงลูกที่นับวันจะรุนแรงมากขึ้นจนอ่อนใจ
“ทาถู ทาถู”
เนื้อเพลงท่อนเดิมกลับมาอีกครั้ง ไม่ว่าจะกี่รอบต่อกี่รอบเขาก็ร้องมันได้อย่างขึ้นใจ เอาจริงๆ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพลงนี้มันมีที่มาอย่างไร แต่บังเอิญว่ามารดาเขาเคยร้องเพลงนี้กล่อมลูกชายเขาจนหลับปุ๋ย นับตั้งแต่นั้นมา “พิกเล็ต” ลูกชายตัวน้อยของเขาในวันวานแต่บัดนี้พุงยื่นขึ้นมาตามความรักความเอาใจใส่ของทุกคนในบ้าน ก็ติดเพลงนี้ไปโดยปริยาย หากคืนไหนไม่ได้ร้องกล่อมก่อนนอนเป็นต้องโยเยจนเขาปวดหัว และไม่ต้องเดาว่าพ่ออย่างเขาจะหลงเจ้าหมูนั่นขนาดไหน
เฮ้ย ไม่น่าอยากจะเชื่อว่าเขาจะกลายเป็นคนแก่คนหลงเด็กตอนอายุสามสิบเก้าย่างสี่สิบ
พุฒิถอดแว่นสายตายาวแล้วคลึงขมับไปมาเป็นการผ่อนคลายเพราะการทำงานจ้องหน้าจอนานๆ ทำให้เขาตาพร่ามัว อายุมันมากขึ้นอะไรๆ มันก็ร่วงโรยไปตามวัย คิดแล้วก็นึกขำว่าตอนที่พิกเล็ตเรียนจบ ไม่รู้ว่าเขาจะมีแรงไปรับปริญญาลูกชายรึเปล่า ไม่อยากนึกถึงสภาพตัวเองที่ถือไม้เท้ายักแย่ยักยันไปงานให้ลูกชายได้อาย
มีลูกตอนแก่นี่มันลำบากใจจริงวุ้ย
คิดดูสิเวลานี้เพื่อนวัยเดียวกันลูกโตจนเข้ามหาวิทยาลัยกันบ้างแล้วและบางส่วนก็มีหลานอุ้มกันไปแล้ว ขณะที่เขาเพิ่งจะเสียซิงครั้งแรกตอนอายุสามสิบห้ากับรุ่นน้อง ใครมันจะไปคิดว่าตัวเองน้ำยาดี นึกว่าชาตินี้คงไม่มีบุญวาสนามีลูกเป็นของตัวเอง ได้แต่แย่งหลานฝาแฝดลูกของน้องสาวมาอุ้มเล่น แต่สุดท้ายบุญก็หล่นทับเมื่อเขาทำรุ่นน้องสาวท้องในวัยสามสิบห้าปี
จะว่าโชคชะตาเล่นตลกก็เป็นได้ เพราะครั้งแรกที่รู้จากปากภรรยาคืนเดียวว่าเธอท้องเขาก็มึนไปเหมือนกัน นึกถึงคำพูดของเพื่อนๆ ที่แซวว่าชาตินี้เขาคงครองตัวเป็นโสดจนตาย พุฒิก็คิดว่าตัวเองคงรักชีวิตโสดไปซะแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่างานเลี้ยงรุ่นนั่นเขาจะฟาดแอลกอฮอล์จนเมาหัวเราน้ำแล้วตื่นขึ้นมาบนเตียงกับรุ่นน้อง
“ดาหวัน” เป็นรุ่นน้องคณะที่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาตั้งแต่สมัยเรียน นิสัยของเธอน่ารักเรียบร้อยจนครองตัวเป็นโสดมาติดๆ กับเขานี่แหละ สงสัยว่าพระพรหมท่านจะเวทนาคนโสดถึงผีผลักให้รักกันชั่วข้ามคืนซึ่งเร็วยิ่งกว่าสี่จีซะอีก นี่แฟนนักอ่านจะรู้บ้างมั้ยเนี่ยว่าเจ้าของปากกา “ลีลาวดี” ซึ่งโด่งดังจากการนิยายที่ชูโรงด้วยบทอัศจรรย์สุดละมุนจนเป็นที่โด่งดังจะเพิ่งเคยเสียซิงครั้งแรกตอนอายุสามสิบห้าปี
นั่นล่ะถึงทำให้ชีวิตชายโสดซึ่งใช้ชีวิตหลังเรียนจบเป็นพนักงานออฟฟิศในตำแหน่งกองบรรณาธิการนิตยสารท่องเที่ยวในตอนนั้นกลายเป็นคนมีครอบครัว แต่ชีวิตครอบครัวอันสมบรูณ์ซึ่งพุฒิใฝ่ฝันมีอันต้องพังทลายลงเมื่อภรรยาสาวมาด่วนจากไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ทิ้งให้เขาเป็นพ่อม่ายกับลูกชายกำพร้าแม่ตั้งแต่สองขวบ หลังจากภรรยาเสียชีวิตเขาเลยตัดสินใจลาออกจากงานมาทำงานเขียนอย่างเต็มตัวเพื่อจะได้มีเวลาดูแลลูกชายคนเดียวอย่างใกล้ชิด
คิดมาถึงตรงนี้เขาก็ยื่นปลายนิ้วไปลูบไล้ปลายนิ้วภาพภรรยาในกรอบรูปซึ่งอยู่ในอิริยาบถยืนยิ้มและอ้อมแขนมีเจ้าลูกชายตัวจ้ำม่ำ รอยยิ้มอ่อนหวานของเธอยังงดงามเสมอแม้ว่าบัดนี้จะเหลือเพียงแต่ภาพถ่าย เขายิ้มอ่อนๆ ในใจระลึกถึงวันวาน พุฒิมองรูปนั้นอยู่นานก่อนละสายตากลับมายังต้นฉบับที่ยังค้างอยู่ก่อนจะลงมือทำต่อ
“เสร็จสักที”
พุฒิขยับปลายนิ้วกดเซฟงานแล้วนอนแผ่หลาไปกับโต๊ะทำงาน
...Rrrrr...
“หือ?”
“.....”
“อะไรมันสั่นๆ หว่า”
...Rrrrr...
“ทาถู ทาถู”
คนที่กำลังขยับหาที่นอนเพื่อคลายเมื่อยถึงกับสะดุ้งโหยง ก็ว่าอยู่ว่าอะไรมันสั่นๆ ชายหนุ่มนึกขำตัวเองที่ตั้งเสียงเรียกเขาเป็นเพลงเดียวกับเพลงโปรดที่ใช้กล่อมให้ลูกน้อยนอน
“ครับ”
[คุณพ่อน้องพิกเล็ตใช่มั้ย? ดิฉันครูประจำชั้นของน้องพิกเล็ตนะคะ]
“ครับ”
เขาขยับตัวตรงแล้วมุ่นหัวคิ้วด้วยความแปลกใจ สัญชาตญาณคนเป็นพ่อกำลังบอกว่าการที่ครูประจำชั้นของลูกชายโทรหาต้องมีเรื่องไม่ปกติเกิดขึ้นแน่นอน
[น้องพิกปีนเครื่องเล่นแล้วตกลงมาค่ะ]
ฉิบหาย!
พุฒิตาเหลือกทันทีหลังจากรับทราบว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนสร้างวีรกรรมชวนเพื่อนแอบไปปีนเครื่องเล่นในจังหวะที่ครูพี่เลี้ยงเผลอจนพากันตกลงมาหัวร้างข้างแตก พอวางสายเขารีบถลาลงมาจากบ้านชั้นสอง
“เชี่ย”
พุฒิเบรกเอี๊ยดเกือบหัวทิ่มเพื่อหลบกระแป๋งที่มาตั้งรองน้ำฝนที่ทะลุหลังคาลงมาแถวๆ ตีนบันได
“ตาเถรยายชี”
ชายหนุ่มอุทานออกมาตามความเคยชิน
“เสียงอะไรกันล่ะนั่น”
“ผมเกือบเตะกระแป๋งรองน้ำของคุณนายน่ะสิครับ”
“ตายแล้ว”
ร่างสมส่วนของ “คุณพรรณี” มารดาวัยหกสิบห้าเดินจ้ำพรวดๆ มาท่าทางกระฉับกระเฉงไม่สมวัย ใบหน้าเหี่ยวย่นเป็นไปตามวัยเลิกคิ้วสูงยิ่งทำให้ตีนกาและรอยเหี่ยวย่นเห็นได้ชัดเจน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะความงามในวัยหกสิบกว่านี่ต้องยอมคุณนายเธอจริงๆ
“กระแป๋งแม่แตกมั้ยล่ะนั่น”
พุฒิถอนหายใจเซ็งๆ
“คุณนายน่าจะห่วงที่ผมจะลื่นหัวแตกมากกว่านะครับ”
“แกมันหัวแข็งน่าตาพุฒิ”
“คุณนายครับแข็งขนาดไหนล้มฟาดไปพิกเล็ตก็เป็นกำพร้าได้ครับแม่”
“ย่ะ”
คุณพรรณีเธอเดินมาเลื่อนกระแป๋งนั่นไปไว้ชิดผนังให้
“แล้วนี่เป็นอะไรทำไมถึงเหมือนรีบร้อนจะไปไหน”
“หลานแม่ก่อเรื่องแล้วสินะครับ”
“ตาหมูของแม่ไปทำอะไรใครอย่างนั้นหรือ”
ชายหนุ่มกรอกตาไปมาเมื่อได้ยินสรรพนามที่มารดาเรียกเจ้าลูกชายของเขาอย่างเอ็นดูว่า “ตาหมู” ก็เพราะเอ็นดูกันขนาดนี้น่ะสิ เจ้าพิกเล็ตถึงได้ดื้อขึ้นทุกวัน
“ตาหมูของแม่แอบไปปีนเครื่องเล่นจนตกลงมาหัวแตก”
“คุณพระ"
“พระก็ไม่ช่วยเด็กดื้อแล้วล่ะครับแม่”
เขาขยับไปคว้ากุญแจรถที่แขวนอยู่ตรงผนังห้องรับแขกแล้วรีบซอยเท้าไปยังโตโยต้าโคโรล่ารุ่นก่อนปีสองพัน สมบัติสุดรักสุดห่วงของคุณพรรณีตั้งแต่สมัยเธอยังสาว
“ตายแล้วตาพุฒิ แล้วหลานแม่เป็นยังไงบ้างล่ะนี่ ใจคอแม่ไม่ดีเลย”
“เห็นครูเคทแกบอกว่าหัวโนกับเข่าถลอกนิดหน่อยครับแม่”
“โธ่ตาหมูของย่าไม่น่าซนจนได้เรื่องเลย”
นั่นสิเด็กสี่ขวบอะไรดื้อตาใสขนาดนี้!
เขาส่ายหัวไปมาก่อนจะรีบมุดเข้าไปในรถแล้วสตาร์ทเครื่องก่อนจะบังคับพวงมาลัยพาคุณปู่โตโยต้าลงสู่ท้องถนน ขณะที่ในใจคิดว้าวุ่นไปทั่ว นึกถึงเจ้าลูกชายที่เดี๋ยวนี้ชักจะดื้อขึ้นทุกวัน ทั้งยังห่วงกังวลอยากรีบไปให้เห็นกับตาว่าลูกชายไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงอะไร แค่ได้ยินว่าลูกร่วงจากเครื่องเล่นหัวใจของคนเป็นพ่อก็แทบจะร่วงหล่นไปตาม
เจ้าพิกเล็ตเอ้ย!
“ทำไมรถติดจังวะ”
พุฒิพึมพำตาก็เหลือบมองนาฬิกาที่ขยับเวลาไปเกือบชั่วโมงแล้วที่เขายังข้ามไม่พ้นไฟแดงแยกหน้านี้สักที ชายหนุ่มถอนใจก่อนจะตัดสินใจหักพวงมาลัยไปทางลัด ร่างสูงโปร่งยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะซอยลัดนี้แทบจะไม่มีรถสัญจรเลย ซ้ำถนนบริเวณนี้ยังเพิ่งทำเสร็จและตัดผ่านสนามกีฬาของเขตจึงไม่ค่อยมีใครทราบว่ามีทางลัดนี้ด้วย
พุฒิมองทางข้างหน้าสลับกับมองโทรศัพท์มือถือใจเป็นกังวลด้วยกลัวว่าครูประจำชั้นลูกจะโทรมาอีกแล้วไม่ได้ยิน เพราะนี่มัวแต่ติดไฟแดงเกือบชั่วโมงทั้งที่ป่านนี้ควรจะถึงโรงเรียนอนุบาลเอกชนที่ห่างจากบ้านนัก
“เฮ้ย”
อารามมัวแต่มองโทรศัพท์ทำให้เผลอหมุนพวงมาลัยตามจนล้อรถเบี่ยงไปชิดขอบถนนข้างทาง
เอี๊ยด!
“ตายห่า”
พุฒิอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูกเมื่อโตโยต้าโคโรล่ารุ่นเก๋าหน้าจูบตูดกับฟีโน่สีน้ำตาลอ่อนที่จอดไว้ข้างถนน เขากุมขมับรีบลงจากรถไปดูสภาพความเสียหาย ภาพตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มโล่งออกเพราะไม่มีรอยแตกหักหรือบุบสลายของรถจักรยานยนต์คู่กรณี แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะมันก็มีรอยขีดข่วนเล็กๆ น้อยๆ ที่คงทำให้เจ้าของรถไม่พอใจเป็นแน่
เขาหันรีหันขวางมาหาเจ้าทุกข์แต่จนแล้วจนรอดก็พบใคร ในใจยิ่งร้อนรนเพราะธุระที่จะไป สุดท้ายเลยวิ่งไปหยิบกระดาษปากกามาเขียนอธิบายว่าตัวเองขับรถเฉี่ยวรถคันดังกล่าว พร้อมกับแนบชื่อและเบอร์โทรตัวเองลงไป ขณะที่กำลังเอาเทปใส่แปะแผ่นกระดาษกับตัวรถเสียงทุ้มห้าวก็ดังมาแต่ไกล
“คุณจะทำอะไรรถผม”
พุฒิสะดุ้งโหยงยืนอ้ำๆ อึ้งๆ ตกใจทำอะไรไม่ถูก
“เอ่อ”
“มีอะไรกับรถผมเหรอครับ”
เจ้าของฟีโน่สีน้ำตาลอ่อนอยู่ในชุดกีฬาเนื้อตัวชื้นเหงื่อ เส้นผมสีเทาแนบไปศีรษะ ดวงตาดูมีประกายระยิบระยับ เครื่องหน้าดูดีท่าทางสะอาดสะอ้านเหมือนนายแนบ คนตรงหน้าเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเมื่อเขาไม่ตอบคำถามสักที
“คือผมขับรถเฉี่ยวรถคุณ”
ดวงตาพราวระยับของเจ้าของรถเข้มขึ้นจนพุฒิต้องรีบอธิบาย
“ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่างนะครับ แต่พอดียืนคอยแล้วไม่เห็นใครเลยจะเขียนโน๊ตบอกไว้ คือผมไม่ได้ตั้งใจจะหนีนะ”
ชายหนุ่มตรงหน้ากดยิ้มมุมปาก
“คุณชื่ออะไร”
“ผมเหรอ?”
พุฒิชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ชื่อพุฒิ ผมชื่อพุฒิ”
“ผมชื่อกาย เรียนอยู่มหาลัยแถวนี้ครับ”
“เรียนอยู่?”
“ผมอยู่ปีสาม แล้วคุณเรียนหรือทำงานอยู่แถวนี้เหรอ?”
หา?
กายแนะนำตัวแล้วถามเขากลับ แต่คำถามนั้นทำให้พุฒิยิ้มขำ นานๆ จะมีคนทักว่ายังเรียนอยู่ทั้งที่ใช้ชีวิตวัยกลางคนแล้ว
“ผมสามสิบเก้าแล้วครับ”
“พูดจริง?”
กายตาโตทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“หน้าคุณเด็ก”
เขายิ้มกว้างขึ้นมาทันที
“ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณจะสี่สิบอยู่แล้ว”
“เชื่อเถอะ”
พุฒิพูดขำๆ ก่อนจะเหลือบมองไปรอยขูดขีดรถมอเตอร์ไซค์
“ว่าแต่...”
“อ๋อ”
เด็กหนุ่มตรงหน้าชะโงกไปดูรถแล้วโบกมือไปมา
“ไม่เป็นไรรอยเท่าแมวข่วน”
“แต่ว่า...”
“ถ้ารู้สึกผิดเลี้ยงก็ข้าวผมสักมื้อก็พอ”
“หา?”
“เลี้ยงข้าว”
กายพูดทวนอีกครั้งแล้วขยิบตาให้เขาหนึ่งที ท่าทางแบบนั้นทำเอาพุฒิรู้สึกเก้อเขินให้ตายเถอะ ไอ้คนคนตรงหน้านี่มันท่าทางจะแพรวพราวไม่ใช่เล่นนะเนี่ย บุคลิกขี้เล่นบวกกับดวงตาแพรวพราวนั่นส่งเสริมให้คนตรงหน้าดูดีบอกไม่ถูก
“ว่าไงครับ”
“ว่าไงคือ?”
กายบุ้ยปากไปที่รอยขีดข่วนนั่น
“ตกลง”
เด็กหนุ่มเดาะลิ้นแล้วยื่นมือมาคว้ากระดาษในมือพุฒิ
“งั้นกระดาษใบนี้ผมขอนะพี่พุฒิ”
พี่พุฒิงั้นเหรอ?
“เอ่อ?”
“ก็พี่อายุห่างจากผมเป็นรอบ”
พุฒิย่นจมูกเมื่อถูกแซวเรื่องอายุ เด็กหนุ่มยิ้มเลยกดยิ้มมุมปากก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าเขา
“อะไร?”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
รู้จักกันเพราะเขาขับรถเฉี่ยวนี่มันน่ายินดีตรงไหนวะ พุฒิเกาศีรษะอย่างงงๆ แต่ก็ยื่นมือไปสัมผัสกับมือคนตรงหน้า ฝ่ามือใหญ่กุมมือเขาไว้แล้วบีบเบาๆ ก่อนจะปล่อยในที่สุด
“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่พุฒิ”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้างดวงตาพราวระยับดูหล่อเหลาน่ามอง
“อื้ม”
★ ☆★ ☆★ ☆
“พิกเล็ต”
ชายหนุ่มเรียกชื่อเจ้าตัวแสบเสียงเข้ม ร่างน้อยๆ แก้มกลมดวงตาใสแจ๋วที่ยืนหลบอยู่หลังครูประจำชั้นทำแอบๆ แหงนหน้ามองเขาพร้อมกับทำตาปริบๆ ขนตาที่ยาวอยู่แล้วเลยกระพือเล็กน้อย ริมฝีปากน้อยๆ ทำยู่ย่น แก้มขาวมีเลือดฝาดกลมน่าเอ็นดูมากถ้าอยู่ในสถานการณ์เป็นปกติ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ที่เจ้าเทวดาตัวน้อยๆ ของเขาอยู่ในสภาพที่เสื้อผ้าชุดนักเรียนเปรอะเปื้อนคราบดิน หน้าผากโหนกนูนเพราะมีผ้าห่อน้ำแข็งพันประคบ หัวเข่าทั้งสองข้างซึ่งมีรอยถลอกถูกป้ายยาแดงเรียบร้อยแล้ว
“พิกเล็ตครับ”
หัวศีรษะทุยสวยค่อยๆ โผล่ออกแล้วผลุบกลับไปที่หลังครูประจำชั้นเช่นเดิม พุฒิยืนรอท่าอย่างใจเย็นทั้งที่ไม่ชอบใจการกระทำของลูกชายนัก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากแสดงกิริยาที่ไม่ดีให้ลูกได้เห็น
“พิกเล็กครับออกมาคุยกับคุณพ่อเร็วลูก”
“ครูเคท” ครูประจำชั้นวัยสาวคว้าบ่าเล็กให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา
“พิกเล็ต”
“พ่อจ๋า”
ริมฝีปากน้อยที่เม้มแน่นอยู่นานเปล่งเสียงออกมาเบาๆ พร้อมกับเบะปากหน้าแหยได้ใจจนเขานึกขันให้
“ไหน พิกเล็ตเจ็บตรงไหนบอกพ่อจ๋าสิลูก?”
“หนูขอโทษ”
พุฒิถอนหายใจแรงๆ ท่าทางของเขาทำให้ลูกชายตัวน้อยหน้าเสีย เจ้าหมูพิกเล็ตเลยเดินหนีบๆ มากอดคอที่นั่งยองๆ อ้าแขนรออยู่
“พ่อจ๋าหนูขอโทษ”
“เห็นมั้ยครับว่าเพราะความซนของหนูถึงทำให้หนูเจ็บตัวแบบนี้”
“ก็ไตตั้นบอกว่าเบื่อ” เจ้าหมูน้อยอ้าปากแก้ตัวอย่างว่องไว “หนูเลยพาไปเล่นเครื่องเล่นเอง”
พุฒิจูบกระหม่อมบางที่ชื้นเหงื่อแล้วลูบแผ่นหลังน้อย
“หนูเจ็บตรงไหนบอกพ่อจ๋าสิครับ”
“ตรงนี้ฮะ”
เจ้าพิกเล็ตชี้ที่ศีรษะที่โหนกนูนเพราะผ้าประคบน้ำแข็ง
“หนูเจ็บ”
“ไหนๆ มาพ่อจ๋าเป่าให้น้าคนดี เพี้ยงหายนะลูก”
พุฒิเป่าส่วนนั้นให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะใช้โอกาสนั้นลอบสำรวจร่างกายมอมแมมของลูกชาย เลยเห็นข้อมือที่ดูจะบวมขึ้นนิดหน่อยเขาเลยลองใช้ปลายนิ้วแตะเบาๆ
“ฮึก”
นั่นไง!
หมูน้อยเบะปากเตรียมเป่าปี่พุฒิเลยรีบรวบเจ้าหมูมาไว้ในอ้อมกอด พิกเล็ตซุกหน้าลงที่บ่าเขาแล้วเกี่ยวรอบคอเสียแน่นแล้วประคองเจ้าหมูที่ตัวหนักขึ้นทุกวันแล้วอุ้มขึ้นแนบกับตัวก่อนจะอุ้มเดินออกมา พุฒิเห็นเด็กน้อยเพื่อนซี้เจ้าพิกเล็ตที่นั่งหน้าเศร้าอยู่หน้าห้อง ดูสิขาถลอกปอกเปิกไปหมดไม่ต่างกันเลย ชายหนุ่มเลยตัดสินใจเดินอุ้มเจ้าหมูไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
“ไตตั้นครับ เป็นยังไงบ้างลูก”
“เจ็บนิดหน่อยครับ”
พิกเล็กกอดเขาแน่นขึ้นเจ้าตัวทำหน้ายู่เมื่อพุฒิทำเสียงอ่อนเสียงหวานกับคนอื่น
“เจ็บมากมั้ยลูก?”
“เจ็บครับอาพุฒิ”
“นั่นแหละคราวหลังอย่าชวนกันไปไกลๆ จากสายตาคุณครูอีกนะลูก”
“ครับ”
เด็กน้อยรับคำพุฒิเลยหันมาทางลูกชายตัวเอง “แล้วเราล่ะ”
“หนูจะไม่ดื้อ”
พ่อจะเชื่อหนูได้มั้ยนี่ลูก!
★ ☆★ ☆★ ☆
“หนูชอบ”
พิกเล็ตยิ้มเผล่เลียไอศกรีมโคนเคเอฟซีที่เจ้าตัวร่ำร้องอยากจะกินตั้งแต่พุฒิพาเข้ามาในห้าง ชายหนุ่มยิ้มกว้างยื่นทิชชูไปเช็ดขอบปากจิ้มลิ้มที่เลอะไปด้วยคราบไอศกรีมอย่างเอ็นดู เจ้าหมูน้อยยิ้มกว้างรอท่าและเงยหน้าให้เช็ดอย่างไม่อิดออดลืมอาการบาดเจ็บที่หน้าผากกับหัวเข่าไปเลย
เวลาบ่ายแก่ๆ หลังจากรับลูกชายตัวป่วนจากโรงเรียนอนุบาลเอกชนแล้วเลยพามาเดินห้างเพราะเคยให้สัญญาว่าวันนี้จะพามาซื้อนิทานเล่มใหม่ไว้อ่านก่อนนอน พิกเล็ตยิ้มร่าตั้งแต่ได้ไอศกรีมอันโปรดเจ้าหมูดึงแขนเขาพาเดินไปยังร้านหนังสือ
พุฒิหัวเราะอ่อนๆ เดินตามแรงจูงนั้นอย่างไม่รีบร้อน เพราะถึงจะเดินไวขนาดไหนเท้าเล็กๆ ตัวป้อมๆ นั่นก็ไปได้ไม่เร็วนักหรอก ก็ติดทั้งพุงทั้งขาที่สั้นถึงอยากจะไปไวอย่างใจนึกก็จนปัญญา พุฒินึกขำลูกชายตัวเอง สงสัยต้องไปบอกให้คนที่บ้านหยุดตามใจปากพิกเล็ตสักที ดูสิเสื้อนักเรียนสีขาวนั่นแน่นจนเหมือนจะแยกขาดจากกันแล้ว
เฮ้อ! เจ้าลูกหมูของพ่อจ๋าเอ้ย!
“พ่อจ๋า”
“ครับ”
พุฒินั่งยองๆ ก้มหน้าไปตามฝ่ามือน้อยๆ ที่กวักเรียก มืออ้วนป้อมนั่นชี้ไปยังนิทานเล่มหนึ่งซึ่งมีรูปหน้าปกเป็นรูประเบียงปราสาทสวยงาม ตรงกลางมีภาพเจ้าชายหนุ่มกำลังเต้นรำกับหญิงสาวในชุดราตรีสีฟ้า
“พ่อจ๋าหนูอยากได้เล่มนี้”
“หือ?”
“ซินเดอเรลล่าเหรอลูก?”
“สวยอ่า”
พุฒิทำหน้าปุเลี่ยนๆ เมื่อพิกเล็ตดูจะชื่นชอบชุดราตรีสีฟ้านั่นถึงขนาดจ้องตาไม่กระพริบ เขาเกาหัวอย่างไม่รู้จะทำยังไง จังหวะนั้นเหลือบตาไปเห็นนิทานอีสปหน้าปกมีรูปสัตว์น่ารักอย่างกระต่ายกับเต่า พุฒิเลยเบี่ยงเบนความสนใจชี้ชวนลูกชายดู
“ดูสิพิกเล็ตอันนี้มีคุณกระต่ายกับคุณเต่าด้วย”
“โห”
เจ้าลูกหมูทำตาโตเอื้อมมือไปลูบหน้าปกอย่างชอบใจ
“คุณกระต่ายฟันยื่นออกมาด้วยแหละพ่อจ๋า”
“ใช่ครับแบบนี้ไง”
พุฒิทำฟันยื่นจนพิกเล็ตตบมือหัวเราะชอบใจ
“งั้นเอาเล่มนี้เนอะ”
พิกเล็ตพยักหน้าจนผมกระจาย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วายหันกลับไปมองซินเดอเรลล่าตาละห้อย
“อันนี้ก็สวยนะพ่อจ๋า”
“หนูชอบเหรอลูก?”
พุฒิลูบศีรษะลูกอย่างเอ็นดู
“หนูชอบ”
ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก็พอจะรู้ว่าลูกชอบไปตามประสาเด็ก แต่คนเป็นพ่อมันก็อดตะหงิดๆ ในใจไม่ได้ พุฒิอยากให้ลูกชื่นชอบอะไรก็ตามที่เด็กผู้ชายทั่วไปชอบ แต่ก็นั่นแหละหากเป็นความชื่นชอบของลูกเขาก็พร้อมจะยอมรับ ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไรเขาก็รับได้หมดนั่นแหละ พุฒิส่ายหัวขำๆ กับความคิดที่ห่างไกลขนาดนั้น เอาเถอะอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
“แล้วกระต่ายกับเต่าล่ะครับ”
“อันนั้นหนูก็ชอบ”
พุฒิอมยิ้มมองใบหน้าขาวครุ่นคิดขนตากระพือไปมาเหมือนลังเล ริมฝีปากน้อยๆ ขบเม้มครุ่นคิดราวกับผู้ใหญ่ ท่าทางแบบนั้นทำเอาพุฒิลอบขำ
โธ่เอ้ยลูก!
“พ่อจ๋า”
พิกเล็ตเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตากลมโตมีแววออดอ้อนคนมอง ให้ตายเถอะ เจ้าหมูตัวนี้
“ครับ”
“หนูขอสองเล่มได้มั้ยฮะ”
“ได้ครับ”
“งื้อ หนูรักพ่อจ๋า”
พิกเล็ตดีใจกระโดดตัวลอย ก่อนจะพุ่งมากอดคอแล้วจูบแก้มเขารัวๆ
“แต่หนูต้องสัญญากับพ่อจ๋ามาก่อน”
พิกเล็ตเอียงคอมองอย่างสงสัย
“หนูต้องไม่ดื้อไม่ซน และห้ามแอบครูเคทไปเล่นเครื่องเล่นอีก”
พิกเล็ตพยักหน้ารัวๆ
“หนูสัญญาจ๊ะ”
“ไหนเรามาทำสัญญาลูกผู้ชาย”
พุฒิยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยกกำปั้นไปแตะกับกำปั้นน้อยๆ ของเจ้าลูกชายเบาๆ
“อู้ยเจ็บอ่า”
พิกเล็ตทำหน้าแหย เมื่อขยับมือแรงๆ แล้วสะเทือนถึงข้อมือที่บวมที่
“นั่นแหละ จำไว้ว่าเพราะหนูดื้อหนูถึงเจ็บตัวแบบนี้ คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ”
“หนูเชื่อพ่อจ๋า”
“ดีมากครับคนเก่ง”
พุฒิรวบร่างอ้วนป้อมขึ้นอุ้มพร้อมกับคว้าหนังสือนิทานสองเล่มติดมือไปด้วย ระหว่างนั้นเขาเดินผ่านโซนหนังสือแนวปรัชญาก่อนจะถึงเคาน์เตอร์จ่ายเงินอีกไม่กี่ก้าว แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้พุฒิเหลือบตามองหน้าปกหนังสือเล่มนั้น ชายหนุ่มแทบเดินสะดุดเมื่อเห็นชื่อหนังสือ ‘อยากกลับไปคุยกับแฟนเก่า’ ชายหนุ่มยืนจ้องหนังสือเล่มนั้นอยู่นานจนรู้สึกได้ถึงแรงรัดที่คอซึ่งสะกิดให้เขาได้สติ
พุฒิกระพริบตาปริบๆ จ้องมองลูกชายในอ้อมแขนที่กดจูบที่แก้มเขารัวๆ
“พ่อจ๋า”
“หนูว่าไงนะลูก”
“หนูรักพ่อจ๋า”
พุฒิอมยิ้มเมื่อมือน้อยๆ อวบอูมยกขึ้นป้องปากแล้วกระซิบข้างหูพุฒิ แต่เสียงนั้นก็ดังพอให้พนักงานที่อยู่ประจำเคาน์เตอร์จ่ายเงินได้ยิน พนักงานสาวจึงยิ้มกว้างอย่างเอ็นดู
“อุ้ยน่ารักจังเลยค่ะคุณพ่อ ว่าแต่น้องชื่ออะไรคะ?”
“หนูชื่อพิกเล็ตฮะ”
เจ้าหมูตอบใสเสียงสาวๆ เหล่านั้นเลยจับแก้มกลมอย่างชอบอกชอบใจ
“โอ้ยน่ารักจังเลยลูก”
“พี่ให้ลูกอมไปกินนะคะ”
พนักงานสาวยื่นฮอลล์ในลิ้นชักสามเม็ดให้เจ้าหมูที่ตาพราวระยับถูกใจเมื่อได้ของกิน
“ขอบคุณฮะ”
มือไหว้อ่อนบวกกับตาหยีนั่นทำให้สาวๆ ต่างชมไม่ขาดปาก จนกระทั่งใครคนหนึ่งลงทุนซื้อช็อกโกแลตบาร์ให้ติดไม้ติดมือให้แลกกับขอถ่ายรูป พุฒิเห็นลูกมีความสุขก็อมยิ้มก่อนจะหันกลับไปมองที่โซนหนังสือที่เขาผ่านมาก่อนหน้านี้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขากลับมองไม่หนังสือเพราะแผ่นหลังสูงใหญ่ที่ดูสะดุดยืนบังอยู่
“ฬ...ม”
พุฒิพึมพำนึกห้ามปากตัวเองไม่ให้หลุดชื่อนั้นออกมา ก่อนจะหลับตาลงแล้วลืมขึ้นอีกครั้งภาพนั้นก็หายลับไป
ตาฝาดอีกแล้ว!
ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะจูงมือพิกเล็ตที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ลูบคลำๆ ช็อกโกแลตนั่นอยู่นานสองนานจนกระทั่งขึ้นมานั่งในรถแล้วก็ยังไม่เลิกชื่นชมกับของกิน
“หนูจะเอาไปแบ่งไตตั้น”
“หือ?”
“หนูจะเอาแบ่งให้ไตตั้นฮะพ่อจ๋า” พุฒิหันมาฟังในสิ่งที่ลูกจะพูดอย่างตั้งใจ “เพื่อขอโทษที่หนูทำให้ไตตั้นเจ็บตัวไปด้วย”
“ดีที่สุดเลยครับลูก”
พุฒิชะโงกไปจุ๊บเหม่งลูกชาย
“ฟอด”
แล้วเจ้าพิกเล็ตก็เหนี่ยวคอเขาแล้วกดจูบที่แก้มเสียงดังฟอดก่อนจะหัวเราะจนตาหยี
รอยยิ้มสว่างไสวของลูกทำให้ความรู้สึกหม่นๆ ในใจเขาหายวับไปกับตา
★ ☆★ ☆★ ☆
เปิดเรื่องใหม่นะคะ คุณพ่อลูกติดกับอดีตอันงวยงง ฮี่ๆๆๆ
ใครรักใครหลงหนูพิกเล็ตช่วยเม้นท์เป็นกำลังใจให้กันด้วยน้า
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยนะจ๊ะ
TBC.
-
ติดตามค่าาาาา :mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักจังเลยค่าา
-
หนูพิกเล็ตน่าเอ็นดูจังเลยลูกกก
-
ตอนแรกคิดว่า กาย จะมาคบแล้วเป็นแฟนเก่า แต่ “ฬ...ม” คือใคร ?!!!
งงงวยจริงๆคร้าบบบบบ 55555
รอติดตามค่าาาา
-
เดาชื่อพระเอกไม่ออกเลยค่ะมี ฬ ด้วย 55555
-
มารอ
-
ตามมมมมมม
-
ตัวละครลับมาแล้ว ว่าแต่กายนี่จะเป็นอะไรพระรองหรอ ไม่กล้าเดาเลย ได้แต่รอตอนต่อไป :katai5:
ปล.น้องพิกเล็ตน่ารัก ชอบซินเดอเรลล่าด้วย เอ็นดู55555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ปมดูเยอะไปหมด ไม่กล้าเดาเลย ใครจะเป็นพระเอกเนี่ยยยย
-
:really2: :really2:
-
ลูกหมูน่ารักจัง
-
สั้นอ่ะ อยากอ่านอีก :ling1: :ling1: :ling1:
-
:mew1: :mew1:
-
มาต่อได้แล้วค่าาาาาา
-
หวายยยย เรื่องใหม่ แกะกล่อง
ติดตามๆ :hao5: :hao5:
-
#Re2love •2
เพล้ง!
“ว้าย”
“ตาเถรยายชี”
“คุณย่า”
พุฒิเยี่ยมหน้าเข้ามาดูความวุ่นวายในครัว ทันเห็นคุณพรรณีกำลังทำตาเขียวใส่ “ส้ม” คนงานในบ้านที่ลื่นพื้นจนล้ม ทำเอาถาดขนมชั้นที่เจ้าตัวถืออยู่ตกพื้น ดีแต่ว่าขนมชั้นรูปทรงดอกกุหลาบไม่ได้รับความเสียหายมากนัก เพราะหน้าถาดมีฝาปิดอย่างมิดชิด
“ระมัดระวังหน่อยเถอะแม่คุณ”
“แหม ก็ส้มตกใจที่คุณย่าโผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงนี่คะ”
“โอ๊ย แม่คนขวัญอ่อน ขวัญคงหายไปพร้อมกับเงินเดือน เดือนนี้สินะ”
“แหมคุณย่าก็”
ส้มทำปะเหลาะมารดาเขา จนฝ่ายนั้นส่ายหัวอย่างระอาใจ
“หัดทำอะไรให้มันเชื่องช้าและระมัดระวังบ้างเถอะแม่คุณ ทำกะเปิ๊บกะป๊าบข้าวของมันจะเสียหายหมด และบางทีหล่อนเองก็จะเจ็บตัวไปตัว ดูสิแล้วเจ็บตรงไหนบ้างมั้ยล่ะนั่น”
“ไม่เจ็บเลยค่ะคุณย่า ส้มขอโทษนะคะที่เดินไม่ระวัง”
คุณพรรณีเดินไปสำรวจร่างกายคนงานท่าทางห่วงใย บางทีอาจจะลืมขนมชั้นในถาดนั่นไปแล้วว่าได้รับความเสียหาย
“ช่างมันเถอะ คราวหลังก็ระมัดระวังหน่อย”
ถึงจะบ่นแต่พุฒิก็มองออกว่าคุณนายสุดเนี้ยบนี่ห่วงใยลูกจ้าง ถึงแม้บางครั้งจะดูปากร้ายและขี้บ่นไปสักหน่อย แต่ก็เป็นมารดาเขาก็เป็นเจ้านายที่โอบอ้อมอารีกับลูกน้องเสมอ ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อเห็นมารดากระวีกระวาดไปดูน้ำแข็งมาประคบให้ส้มเพราะสังเกตเห็นว่าบริเวณหัวเข่าปูดโนขึ้นมา
พุฒิได้แต่ส่ายหัวไปมากับเจ้านายลูกจ้างคู่นี้ที่มีเรื่องให้บ่นให้เถียงกันได้ทุกวัน สาวส้มเป็นคนงานวัยสามสิบปลายๆ ที่มาทำงานอยู่กับมารดาเขาย่างเข้าไปที่สิบกว่าแล้ว เมื่อก่อนเธอเป็นแม่บ้านทำความสะอาดและทำกับข้าว คุณพรรณีเธอจ้างเอาไว้ดูแลบ้านช่วงที่ยังไม่เกษียณอายุการทำงาน พอทำไปทำมากลับถูกอัธยาศัยกันให้อยู่อาศัยเหมือนญาติพี่น้อง ซ้ำส้มยังเป็นลูกมือคนสำคัญในการทำขนมไทยซึ่งเป็นธุรกิจที่มารดาริเริ่มหลังจากเกษียณออกมา
เมื่อเริ่มแรก “ขนมหวานบ้านคุณพรรณี” ทำขายเฉพาะคนรู้จัก เพราะมารดาเขาแค่อยากหาอะไรทำเพื่อไม่ให้ตัวเองว่างเกินไป ไปๆ มาๆ กลับขายดิบขายดี พุฒิเลยตัดสินใจเซ้งร้านแถวหน้าปากซอยบ้านทำร้านคาเฟ่ขนมไทย เพราะนอกจากจะจำหน่ายขนมไทยหลากหลายชนิดแบบที่หากินแล้วยังน้ำสมุนไพรไทยและพวกขนมไทยฟิวชั่นให้นั่งทานกันแบบเพลินๆ ทำให้ช่วงชีวิตวัยหกสิบห้าของคุณพรรณีเธอมีความสุขไม่น้อย เพราะได้ทำในสิ่งถนัดหลังจากเกษียณอายุราชการในตำแหน่งครูคหกรรม
“พี่พุฒิ”
“ว่าไงป้อง”
พุฒิหันไปตามเสียงเรียกเด็กในร้านอีกคนที่อยู่ประจำแคชเชียร์ คอยเสิร์ฟและทำความสะอาดสารพัด “ป้อง” เป็นเด็กมหาลัยที่หารายได้พิเศษด้วยการทำงานพาร์ทไทม์ เด็กหนุ่มตัวเล็กแต่สู้งานและขยันขันแข็งจนคุณนายชอบไม่ขาดปาก ขนาดว่าเด็กเคยมาขอลาออกด้วยความเกรงใจเพราะมีช่วงหนึ่งลางานบ่อย คุณพรรณีเธอยังเกลี่ยกล่อมให้ทำงานต่อซ้ำยังใจดีให้มาทำเฉพาะช่วงเวลาที่ว่างในแต่ละวันอีก ได้ยินแบบนั้นเจ้าป้องจึงทำงานให้แบบถวายหัว
“เมื่อกี้มีลูกค้ามาสั่งขนมทองหยิบกับเม็ดขนุนใช้ในงานแต่งงานครับ ผมเลยให้เขาทิ้งเบอร์ติดต่อกลับ เพราะไม่รู้ว่าคุณย่าจะรับทำรึเปล่า?”
“อ๋อ”
พุฒิยื่นมือไปรับกระดาษโน้ต “เดี๋ยวพี่เอาไปถามคุณนายเธอให้ ว่าแต่ทำไมวันนี้ครูสอนวาดรูปยังไม่มาอีกหรือ”
“ผมยังเห็นเลยครับพี่พุฒิ”
พุฒิกวาดตามองไปรอบๆ ร้าน ซึ่งถูกแบ่งเป็นสองโซน คือโซนที่ตั้งร้านคาเฟ่ขนมหวานเล็กๆ นี่กับพื้นที่สตูดิโอสำหรับสอนวาดรูป ก่อนหน้านี้ร้านขนมหวานบ้านคุณพรรณีมีพื้นที่กว้างขวางเหลือเฟือ เพื่อนเขาเลยมาขอเช่าพื้นที่ส่วนหนึ่งเปิดเป็นสตูดิโอสอนวาดรูปสำหรับเด็กๆ โดยจะมีคนสอนหมุนเวียนกันมาเรื่อยๆ
สตูดิโอสอนวาดรูปของเพื่อนเขาดูจะเหมือนเป็นกิจการที่เปิดโดยที่เจ้าตัวมันอยากทำเฉยๆ ไม่ได้หวังผลกำไรอะไร เพราะครูสอนวาดรูปที่จ้างมาก็เป็นพวกนักศึกษาคณะมัณฑนศิลป์ที่หารายได้พิเศษมารับ จ๊อบ สองสามเดือนก็ผลัดเปลี่ยนหน้ากันมาที แต่ถึงอย่างนั้นฝีไม้ลายมือของน้องๆ พวกนั้น ก็ทำผู้ปกครองเอาละแวกนี้พาลูกหลานตัวน้อยๆ มาเรียนกันตรึม ส่วนหนึ่งคงเพราะค่าเรียนไม่แพงแถมยังเป็นการฝึกให้เด็กๆ มีสมาธิและใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ซึ่งนักเรียนที่ชื่นชอบการวาดรูปเป็นชีวิตจิตใจอย่างเจ้าหมูพิกเล็ตก็ไม่เคยขาดเรียนเลยสักครั้ง ดูได้จากการไปนั่งจับจ้องโต๊ะเก้าอี้ในห้องเรียนก่อนใครเพื่อน
พุฒิอมยิ้มแอบชะโงกหน้าเข้าไปดูลูกชายกำลังใช้ดินสอลากเส้นเป็นรูปร่างต่างๆ ถึงจะดูไม่ออกว่าเป็นอะไร แต่สีหน้าแววตาที่ตั้งใจทำให้เขาปลื้มไม่น้อย
ไม่แน่นะถ้าพิกเล็ตเกิดมีพรสวรรค์ด้านนี้ขึ้นมา เขาคงสนับสนุนเจ้านี่แบบทุ่มสุดตัวแน่นอน
จึก จึก
“เฮ้ย”
พุฒิสะดุ้งโหยงหันกลับมองหาคนสะกิดเรียก ชายหนุ่มกระพริบตาพริบๆ
“พี่พุฒิ”
“กาย?”
พุฒิหันซ้ายหันขวาก่อนจะวนสายตามาหยุดที่คนตรงหน้า
“มาทำอะไรที่นี่”
กายไม่ตอบแต่บุ้ยปากไปที่สตูดิโอตรงหน้า พุฒิทำหน้ามึนงงก่อนจะสำรวจคนตรงหน้าที่วันนี้อยู่ในชุดสบายๆ คือเสื้อบอลทีมหนึ่งกับกางเกงยีนขาดเข่า ขนาดแต่งพื้นๆ แบบนี้กลับดูดีน่ามอง
“อย่าบอกนะว่าเรามาสอนวาดรูป”
“เดาถูกครับ”
พูดไม่พอยังขยิบตาให้หนึ่งทีอีกด้วย พุฒิกรอกตาไปมาแล้ว นึกขบขันกับโชคชะตาเมื่อวันก่อนเพิ่งบังเอิญเจอกันด้วยเหตุการณ์ไม่คาดฝันแท้ๆ ใครจะไปคิดว่าวันนี้จะมาบังเอิญเจอกันที่นี่อีก
โลกกลมชะมัดยาด!
“แล้วพี่ละครับมาทำอะไรที่นี่”
“ผมมา...”
กายโบกมือไปมาให้เขาก่อนจะเอ่ยสวนขึ้น
“พี่สิครับ”
เด็กหนุ่มตรงหน้าทำเสียงอ้อนพร้อมกับมองเขายิ้มๆ
“หือ?”
“แทนตัวเองว่าพี่สิครับ”
“อ๋อ”
พุฒิเกาหัวแก้เก้อ “เพิ่งรู้ว่ากายอยากมีพี่ชายอายุเกือบเท่าพ่อ”
เด็กหนุ่มตรงหน้า
“ผมไม่นึกชอบพ่อตัวเองแบบพี่หรอกครับ”
“ว่าไงนะ”
พุฒิทวนถามเพราะได้ยินเสียงเสียงอู้ๆ อี้ๆ ในลำคอของคนตรงหน้าไม่ชัด เด็กหนุ่มร่างสูงท่าทางเหมือนนายแบบไม่ตอบเพียงแค่ยักไหล่
“ว่าแต่นี่ร้านพี่เหรอครับ?”
กายชี้ไปที่ร้านคาเฟ่ขนมหวานซึ่งตั้งอยู่อีกฟากหนึ่ง
“รู้ได้ไง”
เด็กยิ้มตาหยี “พี่มนน่ะสิครับ บอกว่าขอแบ่งเช่าพื้นที่คาเฟ่นี่เปิดสตูดิโอสอนวาดรูป”
“อ๋อ”
พุฒิพยักหน้าหงึกๆ นึกถึงเจ้าของสตูดิโอร่างเล็กเก้งก้างอย่างมนชัยเพื่อนสนิท
“ร้านน่านั่งมากครับ ไว้สอนเสร็จผมจะมาอุดหนุนนะพี่”
พุฒิโบกมือปฏิเสธ
“ไม่ต้องๆ พี่ติดเลี้ยงข้าวเราอยู่ ยังไงถ้าสอนเสร็จแล้วไปที่ร้านนะ มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง”
“นึกว่าพี่จะจำไม่ได้ซะอีก”
“จำได้สิ”
“ครับ”
หือ?
แค่บอกว่าจำได้ทำไมต้องยิ้มกว้างขนาดนั้นวะ พุฒิเกาหัวแกรกๆ มองตามแผ่นหลังกว้างที่ก้าวเข้าไปในสตูดิโอจนลับตา เขาเพิ่งได้มีโอกาสพิจารณาแผ่นหลังกว้างนั่น แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยพละกำลังของคนหนุ่มมีไฟเห็นแล้วนึกถึงใครบางคนขึ้นมาแวบหนึ่ง แผ่นหลังแบบนั้น ท่าทางที่เต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจแบบนั้น
เห็นแล้วก็...คิดถึง
พุฒิส่ายหัวไปมากับความคิดเพ้อเจ่อของตัวเอง
★ ☆★ ☆★ ☆
“พ่อจ๋า”
เจ้าพิกเล็ตวิ่งตุบตับจนพุงกระเพื่อมมาแต่ไกล ซ้ำมือทั้งสองข้างยังประคองดินน้ำมันปั้นมาพร้อม พุฒิละสายตาจากโน็ตบุ๊คที่กำลังเมามันกับการปล่อยจินตนาการหันมาสนใจเจ้าหมูที่วิ่งจนพุงปลิ้น ชายหนุ่มถอดแว่นสายตาวางไว้แล้วคลึงขมับก่อนจะหันไปยิ้มรับลูกชาย
“พ่อดูๆ”
“อะไรครับ”
“พ่อจ๋าทายซี่”
“หือ?”
พุฒิก้มหน้าพิจารณาดินน้ำมันปั้นในมือลูกแล้วขมวดคิ้วน้อยๆ ไอ้ก้อนดำมีเม็ดอะไรสักอย่างติดอยู่ด้านบนที่มันตัวอะไรกันหว่า? เขาเกาหัวแกรกๆ ยิ้มแหยเมื่อสบเข้ากับดวงตาใสแจ๋วที่จ้องมองอย่างรอคอยคำตอบ
“เอ่อ”
“พ่อจ๋าทายเร็ว หนูอยากเฉลย”
พิกเล็ตย่นจมูก
“อือ ตัวเอ่อ หมาใช่มั้ยเอ่อ น้องหมาแน่เลย เมื่อวันก่อนพ่อจ๋าได้ยินหนูบอกว่าอยากเลี้ยง น้องหมาใช่มั้ยลูก?”
“ไม่ช่าย”
เจ้าหมูส่ายหน้าหวือ
“งั้นนี่เลยแมวใช่มั้ยล่ะ เจ้าเหมียวขนดำร้องเมี๊ยวๆ”
พิกเล็ตทำแก้มพองลมพร้อมกับส่ายหัวรัวๆ
“อ้าวไม่ใช่อีกเหรอนี่”
พุฒิเกาหัวแล้วลูบครางตัวเองไปมาอย่างครุ่นคิด
“งั้น”
“ควาย”
“หา?”
พุฒิตาเหลือก เขาจ้องดวงตาใสแจ๋วที่กระพริบปริบๆ อย่างมึนงง
“หนูปั้นควายฮะ”
“หนูว่าไงนะลูก
“พ่ออ่า”
เจ้าพิกเล็ตเบ้ปากแล้วมองค้อนเขาตาประหลับประเหลือก ท่าทางแบบนั้นทำเอาเขาขำค้างก่อนจะรวบเจ้าตัวกลมมากอด แล้วกดจูบที่กลางกระหม่อมน้อยๆ
“โอ๋ พ่อจ๋าแก่แล้วไงลูก ตาเลยฝ้าฟางมองไม่ออกว่าที่แท้หนูปั้นควาย”
พิกเล็ตผละออกจากอ้อมกอดพุฒิแล้วยื่นมือน้อยๆ ที่มีดินน้ำมันปั้นรูปควายในมือมาให้เขาได้ดูชัดๆ อีกครั้ง
“ว้าว เก่งจังเลยลูก”
เจ้าหมูยิ้มเขินก่อนจะวางดินน้ำมันปั้นไว้ที่โต๊ะแล้วเลื่อนมือมาปิดตาเขา
“พ่อจ๋าเห็นหนูมั้ย”
“โอ้ว!” พุฒิตอบ “เด็กที่ไหนก็ไม่รู้ยืนอยู่ตรงหน้าพ่อ ตัวกลมๆ พุงก็ยื่น แก้มนี่กลมเป็นซาลาเปาเชียว ลูกใครน้อ”
“ลูกพ่อจ๋า”
พิกเล็ตชูมือสุดแขนตอบเสียงใส
“ลูกใครนะ?”
“ลูกพ่อจ๋า หนูชื่อพิกเล็ตเป็นลูกพ่อจ๋าสุดหล่อ”
ฟอด!
พุฒิรวบเอาร่างกลมๆ ขึ้นมานั่งบนตักแล้วหอมไปที่แก้มกลมทีหนึ่ง ขมับด้านซ้ายอีกที เจ้าพิกเล็ตร้องวี้ดเสียงหลงพร้อมกับหัวเราะจนตัวงอ
“พ่ออ่า หนูจักจี้”
เสียงใสแจ๋วประท้วงเสียงหอบ ใบหน้ากลมซบที่แขนของเขาอย่างประจบเอาใจ
“จุ๊บ”
ฮึ้ย! เจ้าลูกหมูนี่มันน่ารักจริงๆ
พุฒิโอบกอดร่างลูกชายไว้ในอ้อมแขนก็จะชี้ชวนกันดูดินน้ำมันปั้นตัวอื่นต่อ
“อันนี้หนูปั้นพ่อจ๋า”
“ไหนๆ ของดูหน่อยสิว่าหล่อกว่าตัวเองมั้ยน้อ”
“หล่อเท่าจานข้าวหนูเลย”
โธ่ลูก จานข้าวของหนูอันนิดเดียวเอง!
พุฒิส่ายหัวขำๆ พิจารณาดินน้ำมันปั้นรูปควายกับเขาที่เหมือนกันจนแยกไม่ออก ชายหนุ่มตีสีหน้าปุเลี่ยนๆ ขึ้นมาทันที
“ทำไมพ่อจ๋ากับคุณควายถึงเหมือนกันจังเลยล่ะลูก”
“ไม่เหมือนๆ”
เจ้าหมูส่ายหน้าหวือ
“พ่อจ๋าไม่มีเขา แต่คุณควายมีเขาฮะ”
“งั้นเหรอลูก”
พุฒิกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะหัวเราะแห้งๆ ออกมา
“หรือพ่อจ๋าจะเอาแบบมีเขา”
“หา?”
“เดี๋ยวหนูแกะเขาของคุณควายมาใส่หัวให้พ่อจ๋า”
“ไม่ดีลูก ไม่ดีเลย”
“ไม่ดีเหรอฮะ?”
“แหะ”
พิกเล็ตถามอย่างไร้เดียงสาเล่นเอาเขาขำไม่ออก โธ่ลูก นึกยังไงจะให้พ่อมีเขาเหมือนควาย พุฒิพ่นลมหายใจทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก
“ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะขบขันจากเหนือศีรษะทำให้สองพ่อลูกหันไปหาสาเหตุของเสียงนั้น จนเห็นชายหนุ่มร่างสูงยืนล้วงกระเป๋าท่าทางสบายๆ ยืนมองยิ้มๆ
“ครูพี่กาย”
พิกเล็ตโบกมือทักทาย
“ว่าไงครับ”
“หนูเอาดินน้ำมันปั้นมาอวดพ่อจ๋า”
กายทำหน้างงก่อนจะมาทางเขาเป็นเชิงถาม
“ลูกพี่เอง”
“อ๋อ”
กายพยักหน้าเข้าใจก่อนจะก้มลงมากระซิบใกล้ๆ หูพุฒิ
“นึกว่าพี่โสดซะอีก”
“เมียหนึ่ง ลูกหนึ่งแล้ว”
พุฒิยักคิ้วหลิ่วตาต่างจากกายที่หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย “ภรรยาพี่ที่บ้านคงจะสวยน่าดูสินะครับ”
“ไอ้สวยน่ะสวยอยู่หรอก แต่ดาเขาไม่ได้อยู่ที่บ้านแล้ว”
“ครับ?”
“เขาไปอยู่บนสวรรค์แทน”
พุฒิยิ้มอ่อนๆ เมื่อพูดถึงภรรยาที่ล่วงลับแต่โชคดีที่เธอทิ้งตัวแทนความรักอย่างเจ้าหมูพิกเล็ตไว้ให้ดูต่างหน้า
“เฮ้ยพี่ ผมเสียใจด้วย” กายก้มศีรษะขอโทษขอโพยเขาใหญ่ “ผมไม่รู้จริงๆ ว่า...”
“ไม่เป็นไรๆ”
พุฒิโบกมือปฏิเสธแล้วยิ้มให้อย่างไม่ถือสา
“พี่นี่มองโลกแง่บวกดีเนอะ”
“ก็จะมองให้มันทุกข์ยากทำไมเล่า”
กายยิ้มขำมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่แปลกไป ทั้งประหลาดใจระคนดีใจ และสุดท้ายคนตรงหน้าทำให้เขารู้สึกสนใจกับความคิดและมุมมอง
“พี่รู้มั้ย?”
กายเอ่ยขึ้น “ผมนึกว่ามีพี่โสดจนเพี้ยนซะอีก”
พุฒิหรี่ตามองคนตรงหน้าแล้วชี้นิ้วอย่างคาดโทษ
“อ้าวเฮ้ยคนหล่อๆ อย่างนี้ ขืนยังเป็นโสดอยู่สาวๆ เสียดายกันแย่เลย”
“ผมว่าไม่น่าจะแค่สาวๆ นะที่เสียดาย”
“อะไรนะ?”
“เปล่าครับ”
พุฒิไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร เขาจูงมือพิกเล็ตเดินนำเด็กหนุ่มเข้าไปในพื้นที่คาเฟ่ร้านขนมหวานด้านใน หลังจากก่อนหน้าบอกมารดาไว้ว่าจะพาใครบางคนมาทานข้าวที่ร้านด้วย พอคุณพรรณีเธอรู้เลยรีบลงมือทำของกินไว้รอท่า พอย่างก้าวเข้าไปในร้าน เขาพาแขกหน้าหล่อเดินทะลุไปอีกด้านของพื้นสนามซึ่งมีมุมเล็กๆ สำหรับพักผ่อนอิริยาบถ
“ร้านพี่สวยจัง”
กายชวนคุยหลังจากที่เขาพามานั่ง ส่วนเจ้าพิกเล็ตพอได้ยินว่าวันนี้คุณพรรณีทำขนมเบื้องญวณไว้รอท่า ก็ปล่อยมือเขาวิ่งปรู๊ดไปทันที
“จริงๆ ร้านของแม่พี่เอง”
“ถึงว่าพี่ดูไม่น่าจะทำขนมอะไรแนวนี้ได้”
“เฮ้ย อย่าดูถูกนะเว้ย”
“แสดงว่าอร่อย”
กายเท้าคางมองพุฒิยิ้มๆ
“อร่อยสิ ไม่เชื่อถามเจ้าพิกเล็ตดูก็ได้”
“ทำให้ผมกินบ้างสิพี่”
หือ?
พุฒินั่งอึ้งเมื่อสัมผัสได้ว่าคนตรงหน้ากำลังทำเสียงอ้อนใส่
“เอ่อ เอาไว้ถ้ามีโอกาส”
“แล้วผมจะรอกินนะพี่”
เด็กหนุ่มตรงหน้ากดยิ้มมุมปาก ทั้งดวงตาก็พราวระยับ
“มาแล้วๆ”
เสียงเจ้าหมูที่ดังขึ้นทำให้บรรยากาศดูกระอักกระอ่วนพิกลค่อยมลาย พิกเล็ตประคองจานผัดหน่อไม้ฝรั่งมาอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งถูกไว้อยู่บนโต๊ะร่างอ้วนกลมนั่นถึงกับถอนหายใจดังเฮือก เรียกเสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูจากเด็กหนุ่มตรงหน้า
“ผมช่วยครับแม่”
พุฒิผละลุกขึ้นไปช่วยมารดายกถ้วยใส่ต้มยำ ไม่ต่างจากกายที่ผละไปช่วยส้มประคองจานอาหาร ไม่นานหลังจากนั้นอาหารฝีมือคุณพรรณีที่บรรจงรังสรรค์ให้เป็นพิเศษก็เต็มพร้อมอยู่บนโต๊ะ
“กินเยอะๆ นะลูก”
มารดาเขาเชื้อเชิญเด็กหนุ่ม
“ถือว่าป้าเลี้ยงขอโทษด้วยที่ตาพุฒิขับรถประมาทไปทิ่มตูดรถเรา อย่างนี้แหละ คนแก่ขับรถตามันเลยไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
“ผมยังไม่แก่ขนาดนั้นนะแม่”
พุฒิบ่นอุบ
“ย่ะ ไม่แก่แต่กลายเป็นคนสี่ตาไปแล้ว”
คุณพรรณีเอ่ยแซวที่เขาใช้แว่นวายตายาวแล้ว ขณะที่เธอยังไม่ต้องอาศัยแว่นสายตาช่วยเพราะยังมองเห็นอะไรได้ชัดอยู่ พุฒิย่นจมูกเลียนแบบพิกเล็ตราวกับเด็กน้อย แต่ท่าทางแบบนั้นทำเอาคนที่ลอบมองอยู่นึกชอบใจ
“เออกาย เห็นเจ้าพิกเล็ตบอกว่าเราเป็นครูสอบวาดรูปที่สตูดิโอตามนด้วยเหรอจ๊ะ”
“ครับ ผมรับงานพิเศษสอนเฉพาะเสาร์อาทิตย์ครับ”
“แสดงว่ายังเรียนอยู่สินะ”
“ครับ ผมอยู่ปีสามแล้ว”
คุณพรรณีพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันไปคุยกับสาวส้ม
“นี่ส้มไปตามป้องมากินด้วยสิ ไม่รู้ป่านนี้กินข้าวรึยัง?”
“ค่ะคุณย่า เดี๋ยวส้มไปตามให้”
ลับหลังคนงานสาว พุฒิก็หันมาแงะเปลือกกุ้งที่ละตัวใส่จานให้ลูกชายที่ตอนนี้เคี้ยวตุ้ยๆ จนแก้มพองลม
“อร่อยมั้ยลูกพิกเล็ต”
“ฝีมือย่าจ๋าอร่อยที่ซู้ด”
พูดไม่พอเจ้าหมูยังยกนิ้วโป้งให้ทั้งสองข้างจนคุณพรรณีปลื้มปริ่มต้องกดจูบที่แก้มอย่างมันเขี้ยว
“มองอะไร?”
พุฒิหันมาถามคนข้างกายที่นั่งเท้าคางมองอยู่ยิ้มๆ
“ครอบครัวพี่น่ารักจัง”
“อย่ามาชมซะให้ยากเลย”
“ผมพูดจริงนะพี่”
กายแสดงออกอย่างชัดเจนว่าคิดตามที่พูดจริงๆ แววตาเด็กหนุ่มเวลามองพิกเล็ตหรือมารดาเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน จนพุฒิสัมผัสได้
“อ้าวป้องมาสิ”
คุณพรรณกวักมือเรียกเจ้าป้องที่ละล้าละลังอยู่ด้านหลัง ก่อนจะขยับที่นั่งเผื่อให้ด้วย
“มาๆ”
พุฒิตบที่นั่งข้างตัว “มานั่งแทนที่พี่ก็ได้กำลังจะลุกไปเอาของหวานอยู่พอดี”
“เอ่อ”
“นั่งสิ”
“ป้อง”
พุฒิหันขวับไปยังคนข้างกาย ไม่รู้หูฝาดไปรึเปล่าที่ยินชื่อป้องหลุดออกจากปากของกาย เขาเกาหัวงงๆ มองป้องกับกายสลับกันเมื่อทั้งคู่ดูจะตกใจไม่น้อยตอนที่เห็นหน้ากันชัดๆ ป้องหลุบตามองพื้น ขณะที่กายขบกรามแน่นคล้ายกับกำลังแสยะยิ้ม
สองคนนี้รู้จักกันมาก่อนงั้นเหรอ?
“เอ่อผมจะมาบอกว่าผมยังไม่หิวครับเชิญคุณย่ากับพี่พุฒิตามสบายเลย ขอตัวก่อนนะครับ”
ป้องพูดรัวๆ ก่อนจะก้มศีรษะให้แล้วเดินกลับออกไปอย่างรวดเร็ว
“สงสัยจะยังไม่หิวจริงๆ”
คุณพรรณีเธอพึมพำก่อนจะหันไปสนใจการกินของหลานชาย ต่างจากเขาที่มองลอบสังเกตท่าทางของเพื่อนใหม่ที่กำช้อนในมือเสียแน่
ชัวร์เลย!
ต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ!
หลังจากกายกลับไปแล้วก็เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ เจ้าหมูพอกินอิ่มก็ไปนั่งดูการ์ตูนหลังร้านซึ่งทำเป็นห้องพักซึ่งมีเขาตกแต่งให้เหมือนห้องนอนเผื่อไว้ให้คุณพรรณีหรือพิกเล็ตเขาไปนอนหลับพักผ่อน พุฒินั่งเท้าคางมองผู้คนที่เข้าออกร้านตลอดบ่ายสลับกับการเขียนนิยายไปด้วย เขาชอบมานั่งทำงานที่ร้านนี้ เพราะบางครั้งการเจอผู้คนทำให้เขาได้ไอเดียในการคิดงาน ดีกว่านั่งจมจ่ออยู่แต่ในบ้าน
การเป็นนักเขียนนิยายถือเป็นอาชีพอิสระ แต่บางครั้งมันก็อยู่กับตัวเองเกินไปจนน่าเบื่อและบางทีอาจทำให้เราคิดฟุ้งซ่าน ดังนั้นทุกเสาร์อาทิตย์ที่ต้องมาเฝ้าลูกเรียนศิลปะ เขาเลยถือโอกาสมาช่วยแม่ที่ร้านด้วย ส่วนวันธรรมดาเขาจะเข้ามาดูความเรียบร้อยทุกอย่างแบบวันเว้นวัน
จริงๆ การทำร้านคาเฟ่เล็กๆ นี่ก็ถือเป็นงานที่หนักเหมือนกันสำหรับคนในวัยหกสิบห้าอย่างคุณพรรณี แต่บังเอิญว่าเธอเป็นสาวแกร่งที่ชื่นชอบการทำงานเป็นชีวิตจิตใจ ดังนั้นชีวิตในวัยเกษียณของเธอหากได้ทำในสิ่งที่รักก็ทำให้วัยใกล้ฝั่งดูจะไม่ร่วงโรยไปตามเวลาและพุฒิก็ยินดีซ้ำยังสนับสนุนให้มารดาได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชื่นชอบ เหมือนกับที่มารดาไม่เคยบังคับเขาให้เรียนหรือทำในสิ่งที่เธอคาดหวัง
พุฒิปิดปากหาวเพราะความเย็นจากแอร์คอนดิชั่นบวกกับอากาศยามบ่ายแก่ๆ ที่ทำให้รู้สึกอยากง่วงหลับไปจริงๆ เขาเหลือบตามองไปยังเคาน์เตอร์ที่เห็นเด็กเสิร์ฟตัวขาวซึ่งพุฒเอ็นดูเหมือนน้อง ซึ่งนั่งเหม่อตั้งแต่บ่ายแล้ว เอาจริงๆ ก็คือเหม่อตั้งแต่ชวนไปกินข้าวนั่นแหละ
ขณะที่เขากำลังจะลุกไปคุยเล่นกับน้องสักหน่อยพอดีมีแขกเข้าร้าน พุฒิจับจ้องแผ่นหลังของแขกรายดังกล่าวแล้วถึงกับใจกระตุก แม้เห็นเพียงเบื้องหลังก็ทำให้รู้สึกคุ้นตาเหมือนเคยเห็นมาก่อนไม่มีผิด รูปร่างสูงใหญ่ท่าทางก้าวเดินเต็มไปด้วยความมั่นใจนั่น
พุฒิหลับตานิ่งก่อนจะสะบัดศีรษะตัวเองแรงๆ แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภาพแผ่นหลังของแขกคนดังกล่าวก็หายลับไปแล้ว สงสัยจะตาฝาดอีกแล้วซะล่ะมั้ง พุฒิเลยเดินไปชะโงกดูแม่กับลูกชายที่นอนกอดกันกลมอยู่ภายในห้องพัก บ่ายแก่ๆ นี่เป็นเวลาพักสายตาของคุณนายเธอเลย ไม่ต่างจากเจ้าพิกเล็ตที่กินอิ่มแล้วก็สามารถนอนหลับไปทุกเวลาจริงๆ
ชายหนุ่มเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์อีกครั้งก่อนจะอาสาเอาเมนูไปให้ลูกค้าที่โต๊ะตรงมุมร้าน
“รับอะไรดีครับ”
“ผมขอยางมัดผมสักเส้นได้มั้ยครับ?”
พุฒิตัวชาวาบหันกลับไปยังเคาน์เตอร์ที่ป้องเดินคุยกับลูกค้าอยู่ ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกำลังเต้นแรงมากเหมือนจะทะลุออกมาจากอก เขาค่อยๆ สาวเท้าเข้าไปใกล้ลูกค้าร่างสูงใหญ่ที่ยืนหันหลังให้กันอยู่ พุฒิจับจ้องกิริยาที่ชายคนนั้นยื่นมือไปรับยางวงจากมือป้องแล้วมารวบผมตนเอง
ชายคนนั้นเป็นคนร่างสูงโปร่งผิวค่อนข้างขาว ผมยักโศกที่น้ำตาลอ่อนถูกไว้ยาวจนเลยหูมาตั้งคืบเกือบจะถึงบ่านั่นดูรุ่ยร่ายไม่เป็นทรง มือหนาบรรจงรวบเส้นผมแล้วมัดเป็นก้อนคล้ายทรง Man bun (แมนบัน) ที่กลางศีรษะก่อนจะปล่อยปอยผมเคลียแถวต้นคอ ตอนที่ผมส่วนหนึ่งถูกรวบมัดเผยให้เห็นผมที่ติดศีรษะถูไขข้างทั้งสองด้านคล้ายๆ กับการตัดแบบ Under cut (อันเดอร์คัท) ท้ายทอยที่ถูกเผยให้เห็นขาวสะอาด แต่เสี้ยวหน้าด้านข้างนั่นทำให้พุฒเกือบลืมหายใจ
ไม่ผิดแน่ พุฒิไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ
“โฬม”
มั่นใจว่าเป็นเสียงกระซิบที่บางเบาแต่เจ้าของชื่อก็ได้ยิน พุฒิรู้สึกเหมือนร่างกายเชื่องช้าไปทุกส่วน ใบหน้าที่ไม่พบพ้อกันมาเกือบยี่สิบปีปรากฏอยู่ตรงหน้า ใบหน้าคมคาย มีเคราตามสันกรามและเหนือริมฝีปาก จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วหนาไม่ต่างจากริมฝีปาก ดวงตาสีดำสนิทคมกล้าเวลาจับจ้องพาให้ใจสั่น ทุกอย่างยังชัดอยู่ในความทรงจำแม้จะล่วงเลยมานานสักแค่ไหน
“โฬม”
“พี่พุฒิ”
หลังจากนิ่งมองกันอยู่นานเสียงที่เขาอยากได้ยินที่สุดก็หลุดเรียกชื่อเขาออกมา แม้สีหน้าแววตาว่างเปล่านั่นจะบ่งบอกว่าไม่ได้ดีใจกับการพบเจอกันในครั้งนี้ก็ตาม
พุฒิยิ้มค้าง!
ก็ใครเขาอยากจะทัก “แฟนเก่า” ที่บังเอิญเจอกันในรอบหลายสิบปีกันล่ะ!
★ ☆★ ☆★ ☆
เปิดตัว "พี่โฬม" คนขรึมแต่...จัด แค่กๆๆๆๆ
หวีดในทวิตติดแท็ค #Re2love ด้วยนะจ๊ะ
-
ในที่สุดพระเอกก็โผล่มาแล้ว :katai2-1:
กายกับป้องต้องมีซัมติงกันแน่ๆ
-
พระเอกกกก
ทำไมเลิกกันล้าาาาาา
-
พระเอกใช่ไหม แล้วเลิกกันเพราะอะไรอ่ะ อยากรู้จริงๆ
-
โฬมนี่เองงง ได้รู้ชื่อพระเอกแล้วเยาะ คนนี้จริงๆใช่มั้ย วงวารกายเลย55555555
-
น่าอ่านน่าติดตามมากครับ,,,
-
:hao7: :hao7:
-
งานนี้มีทีท่าจะเกิดอาการRe2Loveกันถึงสองคู่เลยทีเดียว
รอลุ้นต่อว่าจะรีกันแบบไหนจะเนียนๆจีบสลับคู่เพื่อให้มีมาม่ารับประทาน
หรือจะจัดกันแบบฟินแบบโหดแบบหื่นแบบไหน ก็รออ่านอยู่น้า ขอบคุณค่า^^ :กอด1:
-
ให้คิดว่าที่โฬม ไม่ยินดีที่เจอพุฒ :m16:
เพราะพุฒ ที่เป็นคนรักกัน ไปแต่งงานกันดา แม่พิกเล็ต
กาย ท่าทางติดใจพุฒ
แต่มาเจอป้องที่นี่ ท่าทางมีอดีตกัน
รออ่านตอนใหม่
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พระเอกมาแล้ววว
แอบค่าตัวแพงนะคะ
ติดตามนะคะ
-
เริ่มต้นก็น่าติดตามแล้วพิกเล็ตน่ารักขอบคุณนักเขียนนะคะ
-
น่าลุ้นมากค่ะ คนหนึ่งดีใจ คนหนึ่งเหมือนไม่อยากเจอ สรุปแล้วทำขรึมไปงั้น หรือจริงจังน่ะโฬม
พุฒิน่ารักดีค่ะ ขนาดจะสี่สิบยังทำตัวเป็นเด็กน้อยเข้าวัยกับลูกอยู่เลย 5555
พิกเล็ตก็สมชื่อเนาะ หมูน้อยตัวกลม ใสซื่อน่ารัก น่าจับพุงมาฟัด
แล้วอะไรยังไง กายป้อง คบกันหรอ ผิดใจอะไรกัน ทำไมทำเหมือนเคืองกัน เหมือนทำผิดอะไร
รอลุ้นโฬมพุฒิต่อจ้า อยากรู้ว่าใครจะ r2 ก่อน
-
ชอบบบ เด็กๆๆๆ น้องพิกเล็ค ตั้คลั๊าคคคคคคคคค
ถ่านไฟเก่ามันร้อน มันทนไม่ไหว
อ่านเรื่องนี้แล้วต้องไปฟังเพลง ถ่านไฟเก่าเลยอ่ะ
-
สนุกมากค่ะ :impress2:
-
ค้างค่ะ แฟนเก่า ใครทิ้งใครก่อนค่ะ รอค่าาาา
-
#Re2love •3
โป๊กๆๆ
ปังๆๆๆ
พุฒิละความสนใจจากต้นฉบับที่กำลังเร่งมือปั่นอยู่เบื้องหน้า ก่อนจะผุดลุกไปขึ้นแล้วชะโงกหน้าจากหน้าต่างมองหาที่มาของเสียง ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาดูเหมือนบ้านข้างๆ ซึ่งถูกทิ้งร้างไว้เกือบสองปีจะเปลี่ยนเจ้าของรายใหม่ ข่าวว่าเจ้าของคนใหม่สั่งให้ทุบตึกเก่าทิ้งแล้วสร้างใหม่เป็นโฮมออฟฟิศและทำสตูดิโอสำหรับภาพถ่ายด้วย จากการพูดคุยกับนายช่างซึ่งรับผิดชอบการก่อสร้างเลยรู้ว่าเจ้าของคนใหม่เป็นช่างภาพมืออาชีพ แต่พุฒิก็ไม่มีโอกาสได้เจอหน้าค่าตากันสักครั้งหรอก เห็นก็แต่วิศวกรและคนงานที่เข้าๆ ออกๆ มาตลอดหลายเดือน
เขานิ่งมองโฮมออฟฟิศสีขาวสะอาดตาซึ่งเกือบเสร็จสมบรูณ์เหลือก็แค่ติดตั้งมุ้งลวดและเหล็กดัดซึ่งคนงานกำลังขะมักเขม้นทำกันอยู่ตอนนี้ ก่อนจะละความสนใจไปในที่สุด ชายหนุ่มลากเท้าลงมาชั้นล่างเพื่อหาอะไรรองเท้าในยามบ่ายแก่ๆ ที่ไม่มีใครอยู่บ้านสักคน เพราะคุณพรรณีกับส้มไปร้านคาเฟ่ขนมหวานนั่นกันตั้งแต่เช้า ส่วนเจ้าหมูพิกเล็ตเขาก็ไปส่งโรงเรียนตั้งแต่เช้าตรู่โน่น
พุฒิมองไปรอบๆ บ้านอย่างรู้สึกเงียบเหงา ในคราแรกกะว่าจะหอบงานไปนั่งทำที่ร้าน แต่เขาก็ขี้เกียจเหลือเกิน สุดท้ายเลยปักหลักนั่งจมจ่ออยู่กันต้นฉบับที่ซึ่งรวบรวมสมาธิมาตั้งแต่เช้าแต่เขากลับเขียนไปได้เพียงสองสามบรรทัด นั่นอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ช่วงนี้ของเขาที่มันยังมึนๆ อึนๆ ไม่เข้ารูปเข้ารอยสักที ก็ตั้งแต่บังเอิญเจอกับใครบางคนเมื่อหลายวันก่อนนั่นแหละ
พุฒิถอนหายใจขณะที่นั่งคลึงขอบแก้วกาแฟหอมฉุย ในความเงียบนั่นทำให้เขาปล่อยจิตใจให้ล่องลอยไปหวนนึกถึงภาพความทรงจำในครั้งอดีต ชายหนุ่มจำได้ดีตอนที่ตัวเองยังเป็นเพียงแค่นิสิตชั้นปีสี่คณะนิเทศศาสตร์ ในปีสุดท้ายก่อนจะจบการศึกษานั่นเขาได้เจอกับใครบางคน
‘โฬม’ คือน้องใหม่ปีหนึ่งแต่กลับมีบุคลิกโดดเด่น จะด้วยเพราะใบหน้าที่คมคายหรือรอยยิ้มที่กระชากวิญญาณนั่นก็ตาม เด็กนั่นเป็นที่นิยมชมชอบของบรรดารุ่นพี่รุ่นน้องในคณะ เรียกได้ว่าไม่มีไม่รู้จักน้องโฬมเดือนคณะปีหนึ่ง แม้ว่าระยะห่างระหว่างกันจะดูไกลเกินไปจนไม่น่าจะมาบรรจบกันได้ พุฒิจำไม่ได้เหมือนกันว่าเราไปคุยถูกคอกันตอนไหน เรารู้สึกแปลกไปจากความเป็นพี่เป็นน้องตั้งแต่เมื่อไหร่ พุฒิจนปัญญาเมื่อนึกถึง เขารู้แต่ว่าเราตกลงคบกันตอนไปรับน้อง
พุฒิออกจากแปลกใจในตอนนั้นเพราะโฬมคือผู้ชายแท้ๆ เด็กนั่นไม่ได้แสดงออกถึงรสนิยมแนวนั้นเลย ตรงกันข้ามโฬมยังชื่นชมผู้หญิงและชื่นชอบในสิ่งที่พวกผู้ชายเขาทำกัน ตลอดเวลาหกเดือนที่เป็นแฟนกัน ไม่มีสักครั้งที่จะทะเลาะให้คลางแคลงใจ แต่ก็นั่นแหละโฬมคือเด็กหนุ่มเลือดร้อน ขณะที่เขากำลังจะเป็นบัณฑิต เขากำลังจะก้าวสู่สิชาชีพที่แท้จริง ในตอนนั้นพุฒแค่อยากมีช่วงชีวิตเหมือนผู้ชายทั่วไปอยากมีครอบครัว อยากมีลูก อาจจะเป็นช่องว่างระหว่างวัยทำให้ทัศนคติและแนวคิดเราไม่ตรงกัน
ชายหนุ่มยอมรับว่า เขาหวาดกลัวการถูกทิ้งถึงได้ตัดสินใจขอเลิกกับแฟนหนุ่มรุ่นน้อง โฬมในตอนนั้นรับฟังด้วยท่าทางสงบถึงแม้สีหน้าจะเจ็บปวด แต่ไม่ปริปากขอร้องหรืออ้อนวอนให้เขาเปลี่ยนใจ เด็กนั่นเข้มแข็งจนเขารู้สึกผิดไม่น้อย พุฒิคิดง่ายๆ ว่าเลิกกันแล้วคงจะเป็นพี่เป็นน้อง พูดคุยกันได้เหมือนก่อน แต่เขาคิดผิด โฬมหายไปจากชีวิตเขาแบบไม่หวนกลับมา พุฒิแทบช็อกเมื่อรู้ว่าอดีตคนรักตัดสินใจลาออกจากมหาวิทยาลัยตอนที่ยังไม่จบปีหนึ่งด้วยซ้ำ ก่อนจะหายสาบสูญไปโดยไม่มีหนทางไหนจะติดต่อกันได้เลย ระหว่างเราเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างตกตะกอนขุ่นอยู่ในใจ
พุฒิรู้สึกผิดลึกๆ ในใจมาตลอด เขาภาวนาว่าอยากพบเจอ อยากพูดคุยและขอโทษเด็กหนุ่มนั่นอีกสักครั้ง แล้วความปรารถนาของเขาที่รอคอยมานานก็เพิ่งมาสัมฤทธิ์เมื่อหลายวันก่อน เพียงครั้งแรกที่ได้สบตากันในรอบเกือบยี่สิบปี พุฒิบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร ทั้งตื้นตันและอิ่มเอมบอกไม่ถูก พุฒิอยากถาม อยากคุยว่าหลายปีที่ผ่านมาอดีตคนรักหายไปไหน แต่ก็จนใจเพราะการพบเจอกันในวันนั้นดูจะมีเพียงแต่เขาฝ่ายเดียวที่มีความยินดี
โฬมในวัยสามสิบกว่าปีแตกต่างจากตอนเป็นเด็กปีหนึ่งอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าเนียนใสในครั้งอดีตกลับคมเข้มและมีร่องรอยตามกาลเวลา ถึงอย่างนั้นกลับดูคมคายเป็นผู้ใหญ่จนเผลอมอง หลายสิ่งหลายอย่างที่เปลี่ยนไป ไม่อาจลบเลือนบุคลิกที่เข้มแข็งและดูองอาจของโฬมได้เลย
นั่นทำให้พุฒิรู้ว่าถึงจะมีบางสิ่งบางอย่างที่ ‘เหมือนเดิม’ แต่จริงๆ แล้วไม่มีอะไรที่ ‘เหมือนเดิม’
รวมถึง
‘โฬม’
‘พี่พุฒิ’
‘พี่ดีใจที่ได้เจอ’
‘อือ’
แค่ ‘อือ’ แล้วร่างสูงใหญ่นั่นก็เดินจากไปไม่ทันที่พุฒิจะได้เอ่ยคำใดๆ ต่อ แผ่นหลังกว้างใหญ่นั่นหันหลังให้เขาโดยไม่มีท่าทีว่าจะหันกลับมา
จุก!
พุฒิยอมรับว่าจุกไม่น้อย แต่เขาจะทำอะไรได้ล่ะนอกจากยอมรับมัน ชายหนุ่มโคลงศีรษะกับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง
“เฮ้อ คิดอะไรฟุ้งซ่านเป็นตาแก่เลยกู”
“......”
พุฒิยิ้มให้กับอากาศ
“คนเขาไม่อยากคุยด้วยนี่หว่า จะนอยด์แดกทำไมวะ ไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุยสิวะ” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งได้ระบาย ถึงแม้จะเป็นการพูดคนเดียวที่ไม่มีใครฟัง
พุฒินั่งห่อเหี่ยวทำปากแบะเหมือนลูกชายแล้วขยี้ศีรษะตัวเองแรงๆ ทีหนึ่ง
“ไม่อยากคุยอะไรล่ะ โคตรอยากคุยกับเขาเลยห่าเอ้ย”
..Rrrr..
“ทาถู ทาถู”
“เฮ้ย”
พุฒิสะดุ้งกับเสียงโทรศัพท์เลยเผลอยกมือปัดแก้วกาแฟจนหกเรี่ยราด
“ตาเถรยายชี”
ชายหนุ่มอ้าปากค้างมองผลงานของตัวเองที่หกเละโต๊ะอาหารและย้อยลงสู่พื้น คงจะเป็นคราบเหนียวในไม่ช้าหากยังไม่รีบทำความสะอาด
“ทาถู ทาถู”
พุฒิหายใจเฮือกๆ โทรศัพท์ก็ต้องรับ โต๊ะกับพื้นที่เปื้อนก็ต้องทำความสะอาด
“โว้ย”
สุดท้ายเขาตัดสินใจรับสายก่อน
“เออ”
[โอ้ย ไอ้ห่าพุฒิกว่าจะรับได้]
“ว่าธุระมึงมาไอ้มน”
พุฒิส่ายหัวให้กับปลายสายขณะเดียวกันก็สอดส่ายสายตาหาผ้ามาเช็ดโต๊ะ
[วันนี้วันเกิดเมียกู]
วันเกิดเมียมันแล้วโทรมาหาพระแสงอะไรวะไอ้บ้านี่ พุฒิส่ายหัวอีกรอบแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะรู้นิสัยเพื่อนสนิทคนนี้ดี มนชัยหรือ “ไอ้มน” เพื่อนซี้ที่รู้จักกันกว่าค่อนชีวิตซึ่งเป็นคนเดียวกับเจ้าของสตูดิโอสอนวาดรูปบริเวณเดียวกับร้านคาเฟ่ขนมหวานนั่นแหละ
“แล้วไงวะ”
[ช่วยกูเลือกของขวัญวันเกิดให้ที กูหมดมุกแล้ว]
“สร้อยเพชร”
[เขาไม่ชอบเครื่องประดับมึงก็รู้]
“งั้นกระเป๋าแบรนด์สักใบ”
[เมียกูไม่ชอบใช้ของแพง]
โอ้ย! พุฒิแทบจะทึ้งหัวตัวเอง
“งั้นดอกไม้สักช่อก็พอแล้วงั้นน่ะ”
[เออว่ะ!]
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วกูวางนะ”
[เดี๋ยวสิวะพุฒิ ทำไมเสียงมึงแปลกๆ ว่ะอู้อี้เหมือนไม่สบายเลย]
“เปล่า”
[แน่ใจเหรอวะพุฒิเสียงมึงดูหงอยๆ นะ]
ไอ้ห่านี่ก็เสือกหูทิพย์ไปอีก เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“อือ”
[อือ? คืออะไรวะ?]
“อือมีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”
[เรื่อง?]
พุฒิกรอกตาไปมาเพราะขืนยังเบี่ยงประเด็นอยู่แบบนี้ไม่นานต้องถูกไอ้เพื่อนตัวดีนี่ซักฟอกอยู่แล้ว ก็รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน เมียของมันหรือแม่ของลูกมันในปัจจุบันเขาก็เป็นคนช่วยจีบ ไส้กี่ขดๆ ย่อมเห็นกันหมด ถึงไม่บอก มันก็คงหาวิธีง้างปากเขาอยู่ดี สู้บอกๆ ไปก็จบ เฮ้อ!
“หลายวันก่อนกูบังเอิญเจอโฬมว่ะ”
[ห่ะ! มึงว่าไงนะ]
ปลายสายตะโกนเสียงดังลั่นจนต้องยกหูหนี น้ำเสียงมันดูตื่นเต้นไม่น้อย คาดเดาว่าตอนนี้สีหน้ามันคงจะไม่ต่างจากน้ำเสียงนั่นเท่าไหร่
[มึงเจอน้องเขาจริงๆ เหรอวะ]
“อือ”
พุฒิพึมพำนึกถึงคนในหัวข้อสนทนาที่เจอกันมาได้เกือบสัปดาห์แล้ว แต่เขาก็ยังจำภาพวันนั้นได้อย่างแม่นยำ
[เกือบจะยี่สิบอยู่แล้วนะโว้ย โคตรนานอ่ะ แล้วเป็นไงบ้างวะ โฬมเปลี่ยนไปมากหรือเปล่า แล้วน้องเขาหายไปไหนมาวะ]
“ไม่รู้”
[หมายความว่ายังไงไม่รู้]
“กูไม่ได้คุยกับเขา” พุฒิถอนหายใจ “ยังไม่ทันได้คุย เขาก็เดินหนีกูไปเลย”
[อ้าว!]
“......”
[อย่าบอกนะว่าน้องมันยังโกรธมึงอยู่น่ะ เรื่องมันนานนมแล้วนะโว้ย]
ชายหนุ่มแค่นยิ้มหูฟังเสียงจากปลายสายเงียบๆ ไม่แปลกหรอกที่มนชัยซึ่งเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้ว่าเขากับโฬมเคยมีอดีตร่วมกัน หลังจากเห็นเขาเงียบไป มันเลยเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องสัพเพเหระอยู่สักพักก่อนจะลงท้ายจบประโยคที่ว่า
[เลิกโทษตัวเองซะทีเถอะพุฒิ เรื่องมันผ่านมาแล้ว มึงควรจะเดินหน้าสักที]
กูก็อยากเดินหน้าว่ะมน..แต่กูรู้สึกเหมือนกูยังติดค้างมันอยู่!
★ ☆★ ☆★ ☆
“Shut Up”
“......”
“Fuck!”
สิ้นเสียงสบถอย่างเผ็ดร้อนจากริมฝีปากหนาของเจ้าของใบหน้าคมคายที่ผรุสวาทเสียงดังลั่นนั่นทำให้คนสองสามคนที่ขะมักเขม้นจัดตกแต่งสตูดิโอถ่ายภาพถึงกับลอบสบตากับปริบๆ เสียงลมหายใจที่พ่นออกมาแรงๆ บ่งบอกว่าเจ้าของคำสบถอันแสบทรวงนั่นอยู่ในอารมณ์ไม่ปกติพร้อมจะระเบิดได้ตลอดเวลา
ดวงตาสีดำสนิทแข็งเกร็งทำเอากล้ามเนื้อบนใบหน้าตึงเครียดไปหมด บวกกับเคราตามสันกรามและเหนือริมฝีปากยิ่งส่งเสริมให้คนตรงหน้าดูดุจนน่ากลัว แต่ถึงจะทำท่าทำทางโกรธเหมือนจะกินหัวใครที่แหยมเข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือ ก็ยังอุตส่าห์มีหน่วยกล้าตายสองสามคนนั่นเอ่ยปากพูดขึ้น
“อะไรกันพี่จะฟัคกันตั้งแต่กลางวันเลยเรอะ”
“.....”
คนถูกแซวแสยะยิ้มมุมปาก ยิ้มเครียดๆ ให้จนที่เหลือรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ
“แหะๆ ผมแซวเล่นพี่ ใจเย็นนะ อย่าเพิ่งมองเหมือนจะกินหัวพวกผมแบบนั้น”
ผัวะ!
“หัวมึงคนเดียวไอ้สัดเก่ง”
ใครคนหนึ่งตบหัวไอ้คนกล้าตาย
“อะไรวะทีเมื่อกี้สะกิดกูยิกๆ ให้ช่วยพูด”
“กูสะกิดให้มึงช่วยพูดให้พี่โฬมอารมณ์ดีขึ้นไม่ใช่ให้แซวไอ้สัด”
“ก็มึง...”
“พอ!”
เสียงตวาดด้วยคำๆ เดียวแต่เฉียบขาดทำเอาที่เหลือหัวหดกลืนน้ำลายเอื๊อก เจ้าของเสียงสบถแสบร้อนสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
“โทษทีวันนี้กูอารมณ์ไม่ดี”
“ไม่เป็นไรพี่ แหะๆ”
คนตอบชื่อ “เก่ง” ซึ่งกล้าลองดีเอ่ยปากแซวเขา
“พี่เป็นอะไรอ่ะ ผมเห็นพี่หงุดหงิดมาหลายวันแล้ว”
ไอ้คนถามนี่ชื่อ “ทิว” ที่เพิ่งตอบปากต่อคำกับไอ้เก่งก่อนหน้านี้ ส่วนคนสุดท้ายที่นั่งเงียบๆ รอฟังอย่างสงบเสงี่ยมตามนิสัยชอบอยู่อย่างสงบคือ “ป๋อง”
“กูมีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”
“พี่มีอะไรอยากให้พวกผมช่วยก็บอกนะพี่โฬม พวกผมยินดี”
โฬมพยักหน้ารับรู้เพราะมองเห็นถึงความหวังดีของพวกมัน ไอ้สามคนนี้เป็นรุ่นน้องที่สนิทซึ่งทำงานกับเขามานานตั้งแต่อยู่ที่ทำงานเก่า จนกระทั่งเขาตัดสินใจลาออกหันมาเปิดสตูดิโอถ่ายภาพเป็นของตัวเอง เขากับพวกมันใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมากกว่าคนในครอบครัว เพราะทั้งเคยกินเคยนอน เคยอดมาด้วยกัน ผ่านอะไรหลายๆ อย่างมาด้วยกันจนนับถือเป็นพี่เป็นน้องที่สนิท
“ขอบใจพวกมึงมาก ขอโทษอีกทีที่กูอารมณ์เสียใส่พวกมึง”
“ไม่เป็นพี่”
“ว่าแต่เมื่อกี้พี่ฟัคใส่ใครวะ”
ไอ้เก่งพูดจาสองแง่สามง่ามทะลึ่งตึงตังตามสไตล์มัน โฬมหรี่ตามองพวกมันที่พากันผิวปากส่งเสียงแซว ต่างจากก่อนหน้านี้ที่ตะลึงเป็นหมาหงอยกัน
“Fuck you มั้งไอ้สัด”
“เชี่ย”
พวกมันแกล้งทำตาโตแล้วยกมือจับตูดกันพัลวัน
“เสียววาบที่ตูดเลย”
“ไอ้พวกห่านี่”
“อุ้ยพี่โฬมอย่าทำหนู”
ไอ้ทิวแกล้งสะดีดสะดุ้งเป็นภาพที่อุจาดตาชวนสยอง โฬมเลยชูนิ้วกลางใส่พวกมัน ก่อนจะส่ายหน้าเดินออกมาทันได้ยินเสียงโห่แซวตามมาไม่ขาดสาย ชายหนุ่มเจ้าอารมณ์ส่ายหน้าให้กับไอ้พวกนั้นแล้วเดินออกมาด้านนอกอาคาร
โฬมมาหยุดอยู่ที่สวนสไตล์อังกฤษที่เจ้าตัวชื่นชอบเป็นพิเศษ เขาพยายามสูดลมหายใจเขาลึกๆ แล้วพยายามตั้งสติกับอารมณ์โกรธที่ยังปะทุอยู่ภายใน ชายหนุ่มยอมรับว่าตัวเป็นคนอารมณ์ร้อนและพร้อมจะระเบิดอยู่ตลอดเวลาหากเรื่องนั้นมันไม่ถูกใจนัก พอๆ กับที่เขาเป็นคนที่ไม่เคยหวนหาอดีตและสิ่งที่ผ่านไปแล้ว อย่างเช่นการกลับไปคุยกับ “แฟนเก่า”
คิดมาถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
เขานึกถึงสายโทรศัพท์ก่อนหน้านี้จากอดีตแฟนสาวนางแบบที่จบความสัมพันธ์กันไปเกือบปีแล้วเพราะเธอมีคนอื่น แต่สงสัยว่าความสัมพันธ์กับคนใหม่จะไปไม่รอดถึงได้วนเวียนกลับมาหาเขาอีก น่าหงุดหงิดใจชะมัดยาด นิ้วเรียวยาวล้วงเขาไปในกระเป๋ากางเกงหยิบเอามวนบุหรี่ในซองออกมาก่อนจะจุดไฟแช็ค ไม่นานควันสีเทาก็ลอยเอื่อยๆ วนไปมา
โฬมอัดสารนิโคตินเข้าปอดก่อนจะพ่นควันออกมาทางลมหายใจ เขาปล่อยความคิดให้หลุดลอยไปพร้อมควันสีเทานั่นไม่นานจิตใจที่ร้อนรุ่มก็พลันสงบลง ขณะที่กำลังมองไปรอบๆ ตัว สายตาคมปลาบก็เหลือบเห็นก้อนอะไรสักอย่างขยับยุกยิกอยู่แถวรั้วไม้สีขาวข้างบ้าน โฬมลอบสังเกตก้อนนั่นๆ อยู่ไม่นาน เจ้าก้อนกลมซึ่งอยู่ในเสื้อนักเรียนอนุบาล กางเกงสีแดงก็มุดผ่านรั้วเข้ามาแล้ววิ่งปร๋อไปลูบๆ คำๆ รูปปั้นวีนัสกลางสวนอังกฤษ
ร่างสูงยืนนิ่งพิจารณาเด็กน้อยร่างกลมป้อมกำลังทำตาโตจ้องมองรูปปั้นนั่นด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย แต่เพราะลำตัวที่สั้นป้อมไม่ว่าจะกระโดดอีกสักกี่ครั้งก็แตะได้แค่ตัวฐานไม่ถึงลำตัววีนัสสักที เห็นแล้วนึกขำจนโฬมอดใจไม่ไหวทิ้งบุหรี่ที่สูบอยู่ลงพื้นแล้วขยี้ให้ดับ ก่อนจะสาวเท้าตรงไปรวบจะตัวกลมนั่นขึ้นสูงจนเสมอกับรูปปั้นวีนัส
“อ๊ะ”
“จับได้แล้วหัวขโมยตัวน้อย”
“หนูไม่ใช่ขโมย”
เด็กแก้มกลมเป็นซาลาเปาไม่มีท่าทีว่าจะกลัวเขาสักนิด ร่างกลมป้อมดิ้นยุกยิกไปมาให้หลุดจากฝ่ามือเขาที่ประคองอยู่
“ดิ้นมากๆ ระวังตกลงมาพุงยุบนะเจ้าหมูน้อย”
“หนูไม่ได้มีพุงสักหน่อย”
“แล้วนี่อะไร”
โฬมแกล้งบีบพุงที่ยื่นออก
“ปล่อย ฮือ ปล่อยหนูลง”
“สารภาพมาก่อนว่ามาแอบเข้ามาได้ยังไง”
ดวงตาใสแจ๋วจ้องตอบเขาแล้วสะบัดหน้าเบือนหนีไปทางอื่น ท่าทางน่าจับตีเสียจริง
“หนูไม่ใช่ขโมย ปล่อยหนูลง”
เด็กน้อยทำหน้าเหยเกน่าสงสาร เขาเลยปล่อยลงกับพื้นแต่ยังจับกุมเอาไว้ไม่ให้หนี
“ฮึก”
ใบหน้ากลมมีน้ำตาไหลแหมะๆ จนเขาถึงกับตกใจ
“เฮ้ยเดี๋ยวอย่าเพิ่งร้องนะ บอกมาก่อนเลยว่าเราแอบเข้าบ้านฉันมาทำไม”
“ไม่ได้แอบซะหน่อย”
“แต่ลอดรั้วมาใช่มั้ย?”
“ก็ประตูหน้ามันเข้าไม่ได้นี่ฮะ”
โฬมอ้าปากค้างมองใบหน้าจิ้มลิ้มต่อปากต่อคำแล้วถึงกับไปไม่เป็น ช่างเจรจาจนน่าจับตีก้นสักที
“แล้วเข้ามาทำไม?”
เด็กน้อยก้มหน้างุดๆ ไม่สบตา ท่าทางลุกรี้ลุกรนเหมือนหาทางรอด
“โอ๊ะ หนูตัวเท่าอวกาศเลย”
โฬมแสยะยิ้มไม่ได้หันไปตามปลายนิ้วที่ชี้บอก เล่นเอาเด็กฉลาดเกินวัยทำหน้ายู่
“อย่ามาเบี่ยงเบนความสนใจซะให้ยาก บอกมาว่าเข้ามาในบ้านฉันทำไม”
“ฮือ”
“เจ้าหมูน้อย”
“ห้ามเรียกพิกเล็ตว่าหมูนะ พ่อจ๋ากับย่าจ๋าเรียกได้คนเดียว”
คนเดียวอะไรเล่า นั่นก็เรียกได้ตั้งสองคนแล้ว โฬมส่ายหน้าไปมา
“หมูน้อย”
“ไม่ใช่หมูน้อย”
“หมู”
พูดไม่พอยังแกล้งบีบพุงจนเจ้าตัวดิ้นเร่า แล้วร้องวี๊ดๆ ดังลั่น แน่นอนว่าเสียงนั่นดังพอให้ผู้ปกครองที่กำลังตามหาลูกชายจอมซนวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกล
“พิกเล็ต!”
พุฒิใจหายวาบเมื่อเห็นเจ้าตัวแสบไปโผล่อยู่ในบ้านข้างๆ กัน ซ้ำยังดูเหมือนว่าเจ้าของใหม่นั่นจะจับได้ว่าเจ้าหมูแอบเข้าไปบ้านเขา
“พ่อจ๋า”
พิกเล็ตพอได้ยินเสียงพ่อก็แกล้งบีบน้ำตา ก่อนจะกระโดดชูมือไปข้างหน้าหมายจะให้พ่อมาช่วยแต่ติดว่ามือหนาของเจ้าบ้านล็อกไว้อยู่
“ปล่อยหนู”
“ตัวขนาดนี้ไม่หนูแล้วมั้ง”
พุฒิสะดุดใจกับเสียงนั่น ชายหนุ่มค่อยๆ สาวเท้าเข้าไปใกล้พอดีกับที่เจ้าของบ้านหลังนั้นอุ้มเจ้าหมูแล้วผุดลุกขึ้น ปลายเท้าเขาชะงักกึกเมื่อเห็นภาพใบหน้าเพื่อนบ้านชัดๆ
ใบหน้าคมคายเจ้าของนัยน์ตาสีดำสนิทชวนสั่นไหว
ไม่ผิดแน่!
“โฬม”
คนถูกเรียกชื่อหันขวับไปประสานตากับอีกฝ่าย
นิ่งและนาน!
โฬมชะงักกึกก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเสียยืดยาว ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกันได้ขนาดนี้ อุตส่าห์ถอยห่างมาไกลสักแค่ไหน สุดท้ายก็ถูกดึงให้มาพบเจอกันอีกแล้ว
“ฮึก พ่อจ๋า”
เจ้าพิกเล็ตยื่นมือมา ใบหน้าน้อยๆ ยู่ย่นหยาดน้ำตาใสๆ ไหลนองชวนสงสาร
“พิกเล็กหนูไปทำอะไรที่นั่นลูก”
“แอบเข้ามาในบ้านผม”
คนตอบคือเจ้าใบหน้านิ่งที่อุ้มพิกเล็ตไว้ในอ้อมแขน
“เอ่อ บ้านโฬม?”
พุฒิหัวใจเต้นถี่มองร่างสูงใหญ่สลับกับโฮมออฟฟิศเบื้องหลังจนเจ้าของบ้านต้องพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้
“พี่ขอโทษที่ลูกเอ่อ..”
“ลูกพี่?”
ใบหน้าคมคายมุ่นหัวคิ้วถาม
“นั่นพิกเล็ตลูกชายพี่เอง”
“อ๋อ”
โฬมไม่พูดอะไรแต่ก้มหน้าลงมาสำรวจเจ้าตัวกลมในอ้อมแขน เจ้าหมูตัวขาวผ่องนี่มีทั้งใบหน้าคิ้วคางทุกอย่างได้บิดามาอย่างไม่ผิดเพี้ยนเลย ช่างเป็นร่างจำลองของพุฒิได้อย่างไม่มีที่ติ ร่างสูงถอนหายใจมองเจ้าหนูที่บีบน้ำตาจนหยาดน้ำใสๆ ที่เกลือกกลิ้งอยู่ร่องตาค่อยๆ ไหลอาบแก้มกลม จมูกลิ้มลิ้มแดงก่ำ ใบหน้ายู่ย่นคล้ายกับไม่สบอารมณ์เต็มที
“เอ่อโฬม”
ชายหนุ่มถอนหายใจยาวๆ เหลือบตามองอดีตคนเคยรักใยวัยเกือบสี่สิบปีแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปสักอย่าง รูปร่างสันทัดไม่ถึงกับขาวซีดรอยยิ้มแหยๆ ภาพทุกอย่างเบื้องหน้ายังชัดเจนเหมือนหลายสิบปีก่อนไม่มีผิด
“พ่อจ๋า”
พิกเล็ตเสียงสั่นยื่นมือไปหาพ่อจนพุฒิใจเสียทั้งกลัวลูกจะโยเย ทั้งกลัวว่าคนตรงหน้าจนโกรธจนเป็นเรื่องใหญ่
“โฬมพี่ขอโทษด้วยที่พิกเล็ตแอบเข้าไปในบ้านนาย”
โฬมไม่ได้สนใจฟังคนตรงหน้า แต่เข้าก้มลงไปกระซิบเจ้าตัวดื้อในอ้อมแขน “คนที่ผิดคือนี้ รู้ตัวว่าผิดต้องทำยังไงล่ะเรา”
“ฮึก”
ปากน้อยๆ บิดเบี้ยว
“หนูขอโทษฮะ”
พูดไม่พอยังอุตส่าห์ยกมืออวบอ้วนสองข้างขึ้นมาประนมแล้วก้มศีรษะลงต่ำ ดูๆ ไปก็น่าเอ็นดูไม่หยอก ถ้าตัดนิสัยดื้อตาใสนี่ออกไปได้
“คราวหลังถ้าจะเข้ามาดูวีนัสให้กดกริ่งแล้วขอเข้าทางหน้าประตู ห้ามลอดรั้วเข้ามาอีกมันอันตราย”
“ฮะ”
พิกเล็ตทำปากยื่น ก่อนจะยกมือไหวๆ เมื่อโฬมอุ้มเจ้าหนูข้ามรั้วไปให้บิดาที่ยืนมือรอท่ารับอยู่ พุฒิอุ้มลูกไว้แนบอกไม่ต่างจากเจ้าหมูที่กอดคอพ่อเสียแน่น ใบหน้ากลมแนบไปกับซอกคอแล้วมือน้อยๆ ก็กอดหมับที่คอพุฒิไม่ยอมปล่อย เขาเลยตบก้นเจ้าหมูเบาๆ เป็นการปลอบประโลม
“เอ่อ”
โฬมชะงักปลายเท้าที่กำลังจะก้าวถอยหลังไป เมื่อเจ้าของบ้านข้างๆ ยังอยู่ที่เดิมซ้ำยังทำเสียงเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่าง ใบหน้าคมคายเลยหันกลับมามองก่อนจะขมวดคิ้วเป็นเชิงถาม
“ยินดีที่ได้เป็นเพื่อนบ้านกันนะ” พุฒิทำหน้ายิ้มสู้เสือ
.
.
“แต่ผมไม่ยินดีเท่าไหร่”
เพล้ง!
พุฒิอ้าปากพะงาบๆ รู้สึกเหมือนคนหน้าร้าว เมื่อเจ้าของบ้านข้างเคียงแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ได้ยินดีตามที่พูดเลยสักนิด จังหวะที่คนตัวโตนั่นกำลังจะเดินเข้าบ้าน พุฒิเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ใส่แว่นตาดำปกปิดใบหน้าโผล่ออกจากตัวรถที่จอดอยู่หน้าโฮมออฟฟิศแล้วโผเข้ากอดโฬมด้วยท่าทางสนิทสนม พ่อลูกหนึ่งถึงกับตาโต
“เหอะ! ทีเราบอกไม่ยินดีเท่าไหร่ ที่ผู้หญิงมาหาหน้านี่หน้าบานเชียว”
พุฒิย่นจมูกใส่แผ่นกว้างก่อนวางเจ้าหมูลงพื้นแล้วจูงเข้าบ้าน พิกเก็ตทำหน้างงๆ กับอาการของบิดา ‘พ่อจ๋าเป็นอะไรหว่า ทำไมทำหน้ายู่จัง’
★ ☆★ ☆★ ☆
เป็นเพื่อนบ้านกันไปอี๊กกกก ฮือ นุ้งหมูพิกเล็ตกับรูปปั้นวีนัสของน้อง
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยนะจ๊ะ
-
น่ารักพิกเล็ตน่ารักกกก
ชอบค่ะรออ่านตอนต่อไปนะค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ที่แท้พุฒ เป็นฝ่ายขอเลิกโฬม
ก็น่าที่โฬม ไม่ยินดีเจอหน้าพุฒอีก
ให้สงสัยว่าพิกเล็ต จะเป็นกาวใจให้น่ะสิ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพื่อนบ้านข้างๆกันซะด้วย จะมีแอบปีนไปบ้านตรงข้ามกันไหมค่ะ 55555
หลังจากนี้คงจะเเซ่บ ปวดหัว วุนวายกันน่่่าดูเลย เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ สู้ๆ
:man1: :man1: :man1:
-
เจ้าหมูอ้วนทำเนียน บีบน้ำตาให้พ่อจ๋าสงสารนะ โดนอาโฬมทำเสียงเข้มใส่เลย
พุฒิเอ้ยย อดีตที่เจ็บปวด ใครจะอยากสานต่อ
แล้วโฬมโมโหได้แบบสุดมาก อารมณ์เปลี่ยนตามสถานการณ์ได้ไวเวอร์
ลุ้นว่าโฬมจะไม่ใจอ่อนจริงหรอ
-
เจ้าหมูพิกเล็ตต้องกลายเป็นคิวปิดตัวน้อยแน่ๆ :katai2-1:
โฬมดูผูกใจเจ็บกับพี่เค้าอยู่นะ แสดงว่ายังลืมพี่เค้าไม่ได้ล่ะสิ
-
:pig4: :pig4:
-
เจอโฬมบอกใส่หน้าขนาดนั้นว่าไม่ยินดีที่ได้เจอ เราคงไม่เข้าไปยุ่ง
อย่างมากขอโทษที่เคยเอ่ยปากบอกเลิกเพราะความกลัวตอนที่คบกันก็พอแล้ว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมพุฒิถึงขอเลิกล่ะ ติดตามต่อไปค่ะ
-
คือ แค่ขอบอกเลิก มันต้องโกรธกันขนาดนี้ไหม ผ่านมาจะยี่สิบปีแล้ว พุฒิก็ไม่ควรรู้สึกผิดขนาดนี้ แต่ถ้ารู้สึกผิดนัก ก็ขอโทษซะ โดนเมินมารอบหนึ่ง แถมรอบนี้ยังพูดแบบนี้ใส่หน้า เป็นเรา คงไม่ยุ่งด้วยแล้ว ทำเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันไปเลย แต่ถ้าให้เดา พุฒิคงยังรักอยู่แหละ แต่ถึงรักเราก็ต้องมีศักดิ์ศรีนะพุฒิ
-
น่ารักดี
-
คำพูดคำจารุนแรงเหลือเกินพ่อคุ๊ณณณณ :angry2:
-
ก็ไม่เห็นต้องสนใจเลยนี่นะพุฒิช่างนายโฬมเหอะเกือบ20ปีแล้วอ่ะสนใจพิกเล็ตดีกว่าน่าร้ากก
-
น่าระกดีอ่าาา ชอบๆ :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มีความน่ารักมาก,,,
-
มาเป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว ยังไงก็เลี่ยงกันยากแล้วล่ะ
นี่โฬมยังโกรธอยู่หรือเนี่ย?
ปล. พิกเล็ตน่ารักจังเลยลูกกก
-
อื้อหือ ดูจะไม่ชอบยุ่งกับแฟนเก่าจริงๆนะเนี่ย เย็นชาไปอีกกก
-
เชียร์โฬมกับพิกเก็ตได้มั้ย
-
เรื่องเก่าผ่านมา 20 ปี ก็ไม่น่าจะโกรธนานขนาดนั้นหรือมีอะไรที่มากกว่านั้น พี่พุฒิทำอะไรให้น้องคิดมากหรือเปล่าน้องเลยโกรธนานนนนนนน :กอด1: นะพี่พุฒิ
-
#Re2love •4
“พิกเล็ตตื่นได้แล้วลูก”
“งื้อ หนูง่วงอ่า”
“ตื่นอาบน้ำได้แล้วครับ”
“พ่อจ๋าอ่า”
เจ้าหมูนอนเกลือกกลิ้งไปกับที่นอนสีหน้ามู่ทู่น่าหยิกแก้มสักที
“ต่อไปนี้พ่อจ๋าไม่ใจอ่อนให้หนูดูการ์ตูนก่อนนอนแล้วนะพิกเล็ต ดูสิตื่นสายเลย”
พุฒิบ่นยืดยาวกว่าจะงัดเจ้าตัวดื้อออกจากที่นอน แล้วพาไปอาบน้ำทั้งที่ตายังปรืออยู่อย่างนั้น หลังจากนั้นก็สาละวันอาบน้ำ แต่งตัวและปะแป้งหอมๆ ให้ ก่อนจะจูงร่างเตาะแตะที่ตายังลืมไม่ดีนักลงมาด้านล่าง
“ตายแล้วลูกเดินตาปิดขนาดนั้นมันจะเห็นทางมั้ยเนี่ยเจ้าหมูเอ้ย”
คุณพรรณีซึ่งโผล่หน้าออกจากในครัวเอ่ยแซวพิกเล็ตที่ยังหาววอดๆ
“ย่าจ๋า”
“ว่าไงลูก”
มารดาเขารีบโผมาหอมแก้มกลมเป็นซาลาเปาทั้งสองข้างแทบจะทันที
“หนูได้กลิ่นข้าวต้มหมู”
พิกเล็ตทำจมูกฟุตฟิตทั้งที่ตายังไม่ลืม มือทั้งสองข้างเกาะขาบิดาพร้อมกับทิ้งน้ำหนักตัวใส่เหมือนจะยืนหลับ เรียกเสียงหัวเราะจากส้มที่เดินถือถาดสำรับสำหรับการใส่บาตรมาแต่ไกล
“ตกลงหนูจะกินหรือจะนอนเนี่ยลูก”
“ทั้งสองอย่างเลยได้มั้ยฮะพ่อจ๋า”
โธ่ลูก!
พุฒิอุ้มเจ้าหมูขึ้นนั่งบนเก้าอี้ของโต๊ะอาหารแล้วควักเอาโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดเพลงโปรดของลูกชาย
“ทาถูปวดเมื่อยวิงเวียนก็ทาถู น้ำมันห้าเซียนชั้นครูใช้ทาถูแก้โรคสารพัด...”
คราวนี้เจ้าหมูเริ่มขยับเปลือกตาพร้อมกับผงกศีรษะขึ้น ไม่นานหลังจากนั้นไหล่ทั้งสองที่ดูไม่มีแรงก็เริ่มขยับขึ้นลงเป็นจังหวะไปตามทำนองเพลง พุฒิเผลอขำออกมาเมื่อเห็นเด็กขี้เซาทำตัวกระฉับกระเฉงไร้วี่แววการง่วงเหงาหาวนอน ราวกับดอกไม้ได้น้ำเมื่อได้ยินเพลงโปรด
“ทาถู ทาถู”
ริมฝีปากน้อยๆ ร้องคลอตามพร้อมกับทำไม้ทำมือประกอบด้วยการเอามือข้างหนึ่งมาทูแขนอีกข้างท่าทางดูน่าเอ็นดูที่สุด เล่นเอาคุณพรรณีซึ่งกำลังจะออกไปใส่บาตรหยุดดูพร้อมกับตบไม้ตบมือไปกับจังหวะเพลงราวกับกระตุ้นให้หลานตัวน้อยคึกคักขึ้นมา
เอาล่ะได้เวลาทานข้าวเช้ากันแล้ว! พุฒิหัวเราะอย่างขบขัน
.
.
หลังจากหลอกล่อให้เด็กขี้เซาตื่นอย่างเต็มตาพร้อมกับทานข้าวเช้าเรียบร้อยแล้ว พุฒิก็สะพายเป้ลายการ์ตูนไว้ที่หลัง มือข้างหนึ่งจับจูงมือลูกชายที่ครางหงุงหงิงอารมณ์ดีแต่เช้า ขณะที่กำลังไขกุญแจรถโตโยต้าโคโรล่ารุ่นก่อนปีสองพันเพื่อวางสัมภาระ เขาก็เสียงหัวเราะร่วนของคุณพรรณีและส้มจากหน้าบ้าน ท่าทางทั้งคู่เหมือนกำลังคุยกับใครอย่างออกรสออกชาติ
เสียงหัวเราะถูกอกถูกใจนั่นทำเอาพ่อลูกหนึ่งมุ่นหัวคิ้วอย่างแปลกใจ เช้าขนาดนี้นอกจากคุณป้าบ้านตรงข้ามที่ชอบใส่บาตรด้วยกันทุกเช้าก็ไม่น่ามีใครแล้วนะ ด้วยความสงสัยพุฒิเลยจูงมือลูกชายไปดูต้นเหตุที่ทำให้คุณนายหัวเราะอารมณ์ดีขนาดนั้น
“อ้าวพุฒิ”
“ครับแม่”
“มานี่สิ เรานี่จริงๆ เลย ไม่ยอมบอกแม่ว่าโฬมย้ายมาอยู่ข้างบ้านเรา”
“โฬม?”
พุฒิทำหน้างงก่อนจะร้องอ๋อในตอนถัดมาเมื่อเห็นเจ้าของใบหน้าคมคายยืนรอท่าใส่บาตรอยู่ข้างๆ มารดา
“ดูสิถ้าบังเอิญแม่ไม่เห็นคงไม่ได้พูดคุยกัน” คุณพรรณียิ้มกว้างจนเห็นตีกาและรอยเหี่ยวย่น “คิดถึงเมื่อก่อน โฬมชอบมานอนค้างที่บ้านเก่าเราบ่อยๆ”
บ้านเก่าที่ว่าเป็นบ้านแถบชานเมืองซึ่งโฬมค้างไปหาบ่อยๆ สมัยที่เรายังคบกัน แต่พอเขาเรียนจบและน้องสาวแต่งงานกับสามีชาวต่างชาติ คุณพรรณีเลยตัดสินใจขายบ้านหลังนั้น เพื่อมาซื้อที่ดินปลูกบ้านใหม่ที่นี่แทน
“แม่เลยได้โอกาสถามไถ่ว่าโฬมหายไปไหนมาเสียตั้งหลายปี”
นั่นสิหายไปไหนมา?
พุฒิหับไปสบตากับโฬมนิ่ง ชายหนุ่มพยายามส่งยิ้มให้อีกฝ่าย แต่ความว่างเปล่าที่ได้รับกลับมาทำให้พ่อลูกหนึ่งได้แต่ถอนหายใจแล้วหลุบตามองพื้น
“พระมาแล้วค่ะคุณย่า”
ส้มเอ่ยบอกทำให้มารดาเขาหันไปกุลีกุจอประคองโถใส่ข้าว ไม่ต่างจากโฬมที่ช่วยถือถาดกับข้าว ตอนนั้นพุฒิเหมือนคนเซ่อซ่าทำอะไรไม่ถูก จนกระทั่งมารดาหันมาชักชวนตักบาตรด้วยกัน ชายหนุ่มลอบสังเกตใบหน้าคมคายที่จ้องมองพระที่ออกบิณฑบาตมาแต่ไกล แล้วก็วนเวียนสายตามาที่มารดาเขา ท่าทางที่ฝ่ายนั้นแสดงออกดูห่วงใยและใส่ใจมารดาเขาจริงๆ เล่นเอาความรู้สึกเดิมๆ งอกเงยบอกไม่ถูก
พุฒิละสายตาจากคนข้างกายจนกระทั่งรู้สึกว่าถูกมองจึงหันกลับมองคนข้างกายอีกครั้ง ครั้งนี้พุฒิถึงกับชะงักเมื่อสบตากับอีกฝ่ายแบบจังๆ แม้เพียงเสี้ยววินาทีที่ฝ่ายนั้นเผลอมองด้วยสายตาอ่อนโยนก็ทำให้เขาร้อนวูบวาบในอกอย่างประหลาด
สงสัยผีร้ายในตัวจะออกมาตอนเจอพระ ถึงได้ร้อนวูบวาบขนาดนี้ พุฒิสะบัดศีรษะแรงๆ
“อายุวัณโณสุขังพลัง”
“สาธุ”
จนกระทั่งใส่บาตรเสร็จเรียบร้อยแล้วร่างสูงใหญ่นั่นถึงเอ่ยปากขอตัว
“ขอตัวก่อนนะครับคุณป้า”
“จ๊ะ”
คุณพรรณียิ้มแต้ให้ “วันนี้โฬมว่างรึเปล่า มากินข้าวเย็นที่บ้านป้านะลูก”
โฬมเหลือบตามาทางเขาแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับไป
“ขอบคุณครับคุณป้าพอดีเย็นนี้ผมมีธุระ”
“เสียดายจริง”
คุณพรรณีลูบเนื้อลูบตัวอีกฝ่าย “ไม่เป็นไรนะเอาไว้ว่างๆ มากินข้าวบ้านป้า”
พุฒิมองตามแผ่นหลังกว้างนั่นไปจนลับตาก่อนจะคว้ามือลูกชายที่วันนี้อารมณ์เป็นพิเศษขึ้นรถ
“หือ?”
“ทำไมคุณปู่ไม่ขยับเลยฮะ”
พิกเล็ตทำหน้าสงสัยเมื่อพุฒิพยายามสตาร์ทรถอยู่นาน แต่รถยนต์โตโยต้าโคโรล่ารุ่นก่อนปีสองพัน หรือ ‘คุณปู่’ ของเจ้าพิกเล็ตก็ไม่มีท่าทีว่าจะติดสักที ชายหนุ่มเกาหัวแกรกๆ เพราะเห็นเค้าลางแล้วว่าคุณปู่คงจะงอแงอีกตามเคย
พุฒิถอนหายใจเพราะปีนี้เขาพาคุณปู่เข้าอู่ซ่อมสามครั้งแล้วเห็นจะได้
พ่อลูกหนึ่งเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือซึ่งบอกเวลาเกือบเจ็ดโมงกว่าแล้ว สายแน่ๆ พุฒิคลึงขมับเพราะจะต้องไปส่งลูกที่โรงเรียนแล้วต้องเลยไปประชุมที่บริษัทมีเดียยักษ์ใหญ่ เนื่องจากพุฒิเพิ่งถูกมอบหมายให้เขียนบทละครโทรทัศน์ให้กับละครเรื่องหนึ่งซึ่งกำลังจะเปิดกล้องในเร็ววัน
“รถเสียหรอกลูก?” คุณพรรณีที่เดินถือถาดใส่บาตรเปล่ามาแต่ไกลเอ่ยถามขึ้น
“ครับแม่”
พุฒิสะพายเป้ลูกไว้ที่บ่าแล้วเตรียมโทรเรียกแท็กซี่ในชั่วโมงเร่งด่วนนี้
“คุณปู่งอแงอีกแล้ว”
“ตายจริงแล้วนี่จะสายกันมั้ยล่ะเนี่ย”
“ไม่รู้สิครับ น่ากลัวจะสายกว่ารถแท็กซี่จะมาไม่ทัน”
“แย่จริง”
คุณพรรณีหันรีหันขวางพลอยกังวลไปด้วย พอดีกับที่เสียงรถบ้านข้างๆ สตาร์ทดังขึ้น ทำเอาหญิงสูงวัยตาเป็นประกายก่อนจะชะโงกหน้าไปถามทันที
“ตาโฬมๆ”
“ครับคุณป้า”
โฬมโผล่หน้าออกมาจากตัวรถ
“ป้าขอรบกวนหน่อยเถอะ ให้พุฒิกับพิกเล็ตติดรถไปด้วยได้มั้ยจ๊ะ พอดีรถที่บ้านเสีย”
ร่าสูงนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ
“ได้สิครับ”
พุฒิเม้มปากแน่นอยากจะอ้าปากปฏิเสธ แต่คุณพรรณีเธอจัดการทุกอย่างให้เสร็จสรรพ ไม่นานฟอร์จูนเนอร์คันสีขาวก็มาจอดเทียบหน้าประตูบ้าน
“ขึ้นมาสิพิกเล็ต”
ใบหน้าคมคายโผล่ออกมาจากกระจกรถที่เปิดออกแล้วเอ่ยเรียกเจ้าหมู พิกเล็ตกระตุกมือเขาเบาๆ เป็นเชิงถาม ลำคอเล็กแหงนมองบิดาเหมือนรอคอยการอนุญาต
เมื่อพุฒิพยักหน้าอนุญาตเจ้าหมูก็วิ่งปรู๊ดไปยังประตูหลังที่คนตัวโตนั่นเปิดรอท่า
“โหรถอาโฬมสวยจัง”
ใบหน้าน้อยๆ ดูตื่นเต้นเมื่อโฬมปรับช่องแอร์ให้ลมโดนตัว ก่อนจะจับตัวซนให้นั่งอยู่กับที่แล้วคาดเข็มขัดนิรภัย ถึงอย่างนั้นก้นน้อยๆ ก็กระดกขึ้นลงเพราะอยากสัมผัสความนุ่มของเบาะอย่างนึกสนุก
“เข็มขัดแน่นรึเปล่า?”
“ไม่แน่นฮะ”
เจ้าหมูส่ายหน้าหวือพร้อมกับยิ้มจนตาหยี ท่าทางที่โฬมแสดงออกต่อลูกชายเขาทำให้พุฒิได้แต่ยิ้มแหย จนมารดาดุนหลังให้ขึ้นรถเสียทีเพราะเหมือนเจ้าของรถจะรถท่าอยู่แล้ว
“เอ่อ”
พอได้มานั่งแปะอยู่เบาะข้างคนขับ พ่อลูกหนึ่งถึงกับนั่งเกร็งทำตัวไม่ถูก ยิ่งสายตาคู่คมที่มองจ้องกันแบบนี้
“คาดเข็มขัดด้วยครับ”
“อ๋อ”
พุฒิทำเงอะๆ งะๆ เกือบนาทีกว่าได้ยินเสียงคลิกจากการที่คาดเบลท์ นั่นแหละรถยนต์เจ็ดที่นั่งคันใหญ่ถึงจะเริ่มเคลื่อนตัว ระหว่างนั้นโฬมก็เลื่อนปลายนิ้วไปหมุนหาคลื่นวิทยุหาเพลงฟังกลบรรยากาศเงียบๆ ในตัวรถ
**เพราะอะไร เหตุใดเธอต้องไป
รักของเราที่สวยงาม จางหายไปตอนไหน
เพราะอะไร คำถามยังค้างในใจ**
เชี่ย!
พุฒิตาเหลือกเผลอกลั้นหายใจเมื่อได้ยินท่อนฮุกเพลงดังเต็มๆ หู เขาแอบเหลือบมาเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนขับ ซึ่งยังคงนิ่งเฉยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ท่าทางแบบนั้นทำให้พุฒิเหมือนวัวสันหลังหวะ จังหวะเดตแอร์นั้น ทำให้เขาเกือบจะหายใจไม่ออก ถ้าหากว่าในวินาทีถัดมาจะไม่ได้ยินเสียงทุ้มจากคนข้างกาย
“ไม่คิดจะบอกผมเลยเหรอ”
“ห่ะ?”
พุฒิใจสั่นราวกับกลองเพล ซ้ำยังทำหน้าตื่นตอนที่สบตากับร่างสูง
“พะ พี่ขอโทษ”
“ขอโทษเรื่อง?”
“เอ่อ”
“ผมถามว่าโรงเรียนพิกเล็ตไปทางไหน บอกทางมาด้วย”
“อ่ะ เอ่อ”
โฬมมุ่นหัวคิ้วแปลกใจที่เห็นใบหน้าขาวซีดเผือดลง
“พี่เป็นอะไรรึเปล่า?”
“เปล่า”
“จะเลยแล้วฮะ”
เสียงพิกเล็ตสะกิดให้สติสะตังของพุฒิกลับร่องรอยเดิม นั่นแหละถึงเพิ่งรู้ตัวว่าใกล้ถึงทางแยกที่ต้องเลี้ยวซ้ายไปทางโรงเรียนเจ้าหมู
“พ่อจ๋ามัวแต่เหม่อ จะเลยทางไปโรงเรียนหนูแล้วฮะ”
พุฒิยิ้มแหย ขณะที่คนขับเหลือบตามองแวบหนึ่งก่อนจะชะลอรถแล้วตบไฟเลี้ยว
“อ๊ะ”
“เฮ้ย”
จังหวะจะเลี้ยวนั่นมีใครสักคนเดินตัดหน้ารถในระยะประชิด ถึงอย่างนั้นโฬมก็มีสติพอที่กดเหยียบเบรกได้ก่อนที่รถจะถึงตัวผู้ใช้ถนนที่สับเพร่า คนๆ รีบก้มหัวขอโทษขอโพยแล้ววิ่งข้ามถนนไปทันที โฬมถอนหายใจก่อนจะรีบหันกลับไปดูเด็กน้อยที่ยังอยู่ดีเพราะคาดเข็มขัดนิรภัยอยู่
“เจ็บตรงไหนรึเปล่าพิกเล็ต”
“ไม่ฮะ”
“แล้วพี่ล่ะ” โฬมหันมาถาม
พุฒิส่ายหน้าหวือ เมื่อกี้ยอมรับว่าตัวเองตกใจไม่น้อย หากเป็นเขาขับ คงได้ชนกันจนได้รับบาดเจ็บแน่ล่ะ
“อาโฬมขับรถเก่งจัง”
เจ้าหมูที่หายตกอกตกใจแล้วตบมือแปะๆ
“ขับรถไม่ได้อาศัยความเก่งหรอก แต่ต้องมีสติและระมัดระวังรอบคอบ”
พิตเล็ตนิ่งฟังตาแป๋ว
“เทห์อ่า”
“........”
“พ่อจ๋าหนูอยากเท่ห์แบบนี้” เจ้าหมูฉีกยิ้มกว้าง “ตอนเย็นพ่อสอนหนูขับรถนะฮะ”
โฬมได้ฟังแล้วถึงกับหลุดขำออกมา นั่นเลยทำให้พุฒิเผลอยิ้มตามก่อนจะไปเจรจากับลูกชาย
“ได้ยังไงกันล่ะลูก หนูยังเด็ก”
“หนูโตแล้ว”
“โตอะไรกันล่ะ สูงยังไม่ถึงเอวพ่อเลย”
พิกเล็ตทำจมูกย่น
“ไว้โตกว่านี้พ่อจ๋าจะสอนขับนะ”
“อยากโตเร็วๆ จัง”
“เป็นเด็กน่ะดีแล้ว” โฬมพูดขึ้น “คนโตๆ น่ะ ต้องทำงานหนื่อยนะ”
“หนูไม่กลัวเหนื่อย”
“คนที่โตแล้วต้องมีความรับผิดชอบนะ แล้วเราล่ะทำอะไรได้บ้าง”
พิกเล็ตชูมือสูง “โตขึ้นหนูจะเล่านิทานกล่อมพ่อจ๋าเอง”
โฬมกับพุฒิเผลอขำออกมาพร้อมๆ กัน
“อย่าหัวเราะซี่”
เจ้าหมูทำหน้างอ
“เดี๋ยวหนูช่วยพ่อจ๋าแต่งตัวเพิ่มอีกอย่างก็ได้”
“โอ้โหงานใหญ่เลยเนอะ”
พุฒิเอ่ยแซว
“ช่าย หนูจะเล่านิทานกล่อมอาโฬมก่อนนอนด้วย”
พุฒิสังเกตว่าคนขับขยับไหล่เล็กน้อยเหมือนกลั้นขำ
“หนูเก่ง”
“ครับเก่งที่สุดเลยลูกใครก็ไม่รู้”
“ลูกพ่อจ๋า”
เจ้าหมูยกมือรัวๆ และตั้งแต่นั้นจนกระทั่งถึงโรงเรียนพิกเล็ตก็เป็นคนครอบครองบทสนทนาในรถด้วยเสียงเจื้อยแจ้วไปตลอดทาง
.
.
“งั้นเราแยกกันตรงนี้ก็ได้”
คล้อยหลังลูกชายที่ครูประจำชั้นมายืนรอท่าพาเข้าโรงเรียนแล้วพุฒิเอ่ยขอแยกทางเพื่อทำธุระของตัวเองต่อ หรืออีกนัยคือเขาเกรงใจที่จะติดรถไปกับอีกฝ่ายต่อ
“พี่จะไปไหน?”
พุฒิบอกชื่อบริษัทยักษ์ใหญ่แถวอโศก
“ขึ้นมา”
“แต่ว่า...”
“ผมจะไปทำธุระแถวนั้นพอดี”
โฬมเหลือบตามองกระจกหลัง
“เร็วครับรถข้างหลังจอดติดกันอยู่”
“อื้อ”
สุดท้ายพุฒิก็ตกกระไดพลอยโจรขึ้นรถมากับอีกฝ่าย ไม่รู้คิดผิดหรือถูกเพราะเมื่อไม่มีพิกเล็ตบรรยากาศในรถดูอึดอัดชวนหายใจไม่ออก
“จะมองหน้าผมอีกนานมั้ย”
พุฒิย่นจมูก
“โฬมหน้าไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“จะบอกว่าผมหล่อเหรอครับ” ใบหน้าคมคายหันหน้ามาทางเขาแล้วกดยิ้มมุมปาก “ฟังจนชินแล้ว”
“หลงตัวเอง”
พุฒิงึมงำๆ ในลำคอ
“ในรถเสียงมันก้องนะ พูดเบาแค่ไหนก็ได้ยิน”
พุฒิอ้าปากค้างก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมกำลังใจในการเอ่ยถามสิ่งที่ตัวเองข้องใจอยู่
“ยังโกรธพี่อยู่อีกเหรอ?”
“เรื่อง?”
“กะ ก็เรื่องของเรา”
“เรื่องที่พี่ล่อลวงเด็กปีหนึ่งน่ะเหรอ”
พุฒิแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่าย “เด็กนั่นก็สมยอมด้วยเหอะ”
“พี่คิดว่าตัวเองมีอิทธิพลกับผมขนาดนั้น?”
โฬมหันมาพูดกับเขาเสียงเรียบในจังหวะที่รถติดไฟแดง คำถามนั้นเล่นเอาคนถูกถามแอบกลืนน้ำลายหน้าเสีย
“ก็เปล่า แต่ว่า..”
“ผมไม่มีนโยบายคุยกับแฟนเก่า”
★ ☆★ ☆★ ☆
“เฮ้อ”
พุฒิถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน และเพราะจิตใจเหม่อลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนึกถึงแต่บทสนทนาเมื่อเช้าระหว่างเขากับเพื่อนข้างบ้านที่วนเวียนอยู่ในหัวสลัดเท่าไหร่ก็ไมออก ถึงทำให้หยิบจับอะไรก็ไม่รู้ใส่เต็มตะกร้าสำหรับใส่ของ หลังจากทานข้าวเที่ยงกับทีมงานที่นัดคุยงานกันแล้ว พุฒิก็มาเดินเตร็ดเตร่ดูของใช้ในท็อปส์ซึ่งตั้งอยู่ภายในห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ กับบริษัทมีเดียที่เขามาคุยงาน
พอรู้ตัวมือเรียวหยิบเอาสารพัดสิ่งที่ไม่จำเป็นออกจากตะกร้าไปใส่คืนที่ชั้นว่างของ ก่อนจะวนไปหยิบขวดสบู่เหลวกลิ่นนมซึ่งเจ้าตัวชื่นชอบขึ้นมาดม กลิ่นทำให้นึกถึงเจ้าหมูเวลาที่เขาอาบน้ำให้จะมีกลิ่นหอมนมติดกายทำให้น่ากอดน่าหอมเป็นที่สุด ชายหนุ่มโคลงศีรษะเมื่อสังเกตว่าในตะกร้านั้นเต็มไปด้วยของใช้ของลูกชาย
ไอ้อาการเห่อลูกที่มันไม่หายสักทีให้ตายเถอะ!
หลังจากชำระเงินค่าของจิปาถะแล้วเขาก็มุ่งหน้าไปโซนเสื้อผ้าเด็ก กะว่าจะไปเลือกชุดนอนใหม่ให้เจ้าหมู เพราะเสื้อผ้าเก่าเริ่มจะปริเนื่องจากพุงยื่นล้ำหน้าไปไกล ช่วงนี้พิกเล็ตโตไวจนเสื้อผ้าที่ใส่ไม่กี่ครั้งเริ่มจะใส่ไม่ได้ซะแล้ว
“หือ?”
พุฒิชะงักกึกเมื่อเห็นแผ่นหลังกว้างซึ่งเพิ่งแยกจากกันเมื่อหลายชั่วโมงก่อน กลับมาปรากฏกายอยู่ตรงหน้า ซ้ำยังมีท่าทางสนอกสนใจเสื้อผ้าเด็กผู้หญิง พุฒิยื่นพิจารณาแผ่นหลังกว้างนั่นแล้วเผลอยิ้มออกมา ไม่ว่าจะมองจากระยะไกลแค่ไหน โฬมก็ยังเป็นผู้ชายที่โดดเด่นอยู่เสมอเลย ให้ตายเถอะ
“พี่นี่เป็นสตอล์กเกอร์รึเปล่า?”
พุฒิชะงักปลายเท้าไม่นานเจ้าของคำพูดก็หันกลับมามองเขานิ่งๆ
“เฮ้ย พี่ไม่ได้ตามนายมานะโฬม”
“จะบอกว่าบังเอิญ?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
ร่างสูงส่ายหัวไปมาแล้วละความสนใจไปจากเขาทันที
“ผ้าฝ้ายสีชมพูนั่นจะใส่สบายกว่านะ มันระบายอากาศและซึมซับดี”
พุฒิห้ามปากตัวเองไม่ทันตอนที่ชี้นิ้วไปแนะนำยังเสื้อผ้าฝ้ายสีชมพูลายการ์ตูน โฬมไม่พูดอะไรแต่ขยับมือไปสัมผัสเนื้อผ้าตามคำบอก
“เนื้อผ้านุ่มดี”
“อื้อ”
พุฒิพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะทำตาโตเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาขอโฬม
“ขอบคุณ”
“อะ เอ่อ” พุฒิเกาหัวแก้เก้อ “ไม่เป็นไร พี่ซะอีกที่ต้องขอบคุณที่ให้ติดรถมาด้วยเมื่อเช้า ว่าแต่มีอะไรที่พี่พอจะตอบแทนเราคืนได้บ้างมั้ย”
“ไม่จำเป็น”
โฬมยักไหล่ก่อนจะเดินไปชำระเงินที่เคาน์เตอร์ พุฒิเลยรีบคว้าชุดนอนผ้าลื่นสำหรับเจ้าหมูซึ่งเล็งไว้นานแล้วตามอีกฝ่ายไปติดๆ
“พี่จ่ายให้”
“ไม่ต้อง”
“แต่ว่า...”
“อันนี้เป็นของขวัญที่ผมจะซื้อให้ลูกเพื่อน”
“อ๋อ”
พุฒิพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะยืนตะลึงเมื่อโฬมจ่ายเงินค่าชุดนอนเสร็จแล้วอีกฝ่ายเตะศอกให้เขาออกเดิน สัมผัสที่บางเบานั่นเหมือนมีกระแสไฟฟ้าที่ทำให้คนถูกสัมผัสใจกระตุกสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“เดินออกมาสิครับ พี่ยืนขวางทางเขาอยู่”
พุฒิหันไปมองด้านหลังที่มีคนต่อคิวเตรียมจ่ายเงินก่อนจะก้มศีรษะเป็นการขอโทษ
“ผมจะไปซื้อของใช้แล้วพี่ล่ะ”
“อ๋อ พี่จะไปซื้อของใช้เหมือนกัน”
โฬมเหล่ตามองถุงท็อปส์สีเหลืองในมือเขาสลับกับการมองหน้า ท่าทางแบบนั้นทำให้พุฒิหน้าร้อนเหมือนเด็กถูกจับโกหกได้ ถึงอย่างนั้นก็เดินตามโฬมไปติดๆ จะหาว่าพุฒิบ้าก็ได้ แต่เขาแค่รู้สึกอยากตอบแทนอีกฝ่ายบ้างที่ให้อาศัยติดรถมาซ้ำยังพามาส่งที่ และเหนือสิ่งอื่นใดพุฒิแค่อยากชดใช้ให้กับความผิดลึกๆ ในใจ
“โฬมจะซื้ออะไรเหรอ เอามารวมกับพี่ก็ได้ พี่จ่ายให้”
“ไม่เป็นไรผมรวย”
พุฒิย่นจมูก
“ก็แค่อยากตอบแทน”
โฬมเลิกคิ้วสูง
“ผมถามจริงๆ เถอะพี่ หน้าที่พวกนี้มันหน้าที่แม่บ้านของพี่ไม่ใช่เหรอ ทำไม?”
พุฒิหน้าเสียท่าทางแบบนั้นทำเอาคนถามรู้สึกผิด ร่างสูงเลยถอนหายใจแรงๆ
“แม่ของพิกเล็ตเสียไปสองปีกว่าแล้ว พี่เลี้ยงลูกคนเดียว”
“โทษทีผมไม่รู้”
“ไม่เป็นไร”
พ่อลูกหนึ่งส่ายหัวไปมา
“อ่ะ?”
“อะไร”
“อยากจ่ายค่าของให้ผมไม่ใช่เหรอ”
“อย่างเดียวเนี่ยนะ”
“ใช่...แค่อย่างเดียว”
พุฒิพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นของในมืออีกฝ่าย ถุงยางอนามัยแบบกล่องซึ่งด้านหน้ากล่องระบุไว้ว่ามีถึงสิบชิ้น คนตัวโตกดยิ้มมุมปากแล้วเลิกคิ้วก่อนจะบุ้ยปากไปทางเคาน์เตอร์ทำนองว่าให้พุฒิเอาไปจ่ายเงินเดี๋ยวนี้
“นะ นี่”
“ผมไม่ได้ใช้เองหรอก...”
เสียงกระซิบข้างหูแผ่วเบาแต่พาให้ขนอ่อนลุกเกรียว “เพราะไซส์แบบผมไม่มีขายในไทย”
ไอ้โฬม!
พุฒิแยกเขี้ยวให้อีกฝ่าย
★ ☆★ ☆★ ☆
หายไปหนึ่งอาทิตย์เพราะประสบอุบัติเหตุเพิ่งหายดีค่ะ
ในส่วนของไซค์ถุงยางพี่โฬมนั้น แค่กๆๆๆ
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยน้า
-
โอ้โหววว ไซส์ขนาดไหนกันเชียวววพ่อคู๊ณณ
เริ่มอยากรู้เล้ว ไอ้นโยบายไม่กลับไปคุยกับแฟนเก่านี้ จะไปรอดสักกี่วัน รึพี่แกจะไม่คุย แต่พี่แกทำเลยตางหากก 5555 :hao6: :hao6: :hao6:
-
พิกเล็ตน่ารักอยากรู้จังโฬมหายไปไหนมา
-
:hao7: :hao7:
-
โฬมก็ใช่ย่อยยย55555 คิดถึงกายเหมือนกันนะ
ปล.คนเขียนหายไวไวนะจ้า
-
เรื่องนี้สนุกจัง พิกเล็ตน่ารักกก
-
แน่ะ ทำมาเป็นไม่มีนโยบายคุยกับแฟนเก่า แต่พอรู้ว่าตอนนี้เค้าโสดทำมาเปงแกล้งให้ซื้อถุงยางนะแหม :katai3:
-
โฬม ทำมึนตึงเพราะไม่รู้ว่าแม่พิกเล็ตเสียแล้วสินะ
พอรู้ ก็ยอมให้พุฒ จ่ายเงินให้ :hao3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พิกเล็ตช่วยพ่อจ๋าหน่อยสิลูก ไม่อยากได้อาโฬมมาเป็นพ่ออีกคนหรอลูก
-
พิกเล็ตกับคุณพ่อน่ารักมาก
-
ชอบ ๆ ลูกหมูน้อยมีพุง :man1:
-
พิกเล็ตน่ารักจัง ฮืออ หลง พ่อพิกเล็ตก็น่ารัก พี่พุฒิแบบน่ารักตลอด หน้าเด็กด้วยแน่ๆ
โฬมทำเป็นไม่มีนโยบายคุยกับแฟนเก่า จริงป่าวววว พี่พุฒิเค้ามีกายมาปิ๊งด้วยนะ
แต่กายกับป้องก็ดูมีซัมติง
สนุกค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
นโยบายไม่คุยกับแฟนเก่านี่จะยึดถือนโยบายนานขนาดไหนนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
ทำมาเป็นไม่มีนโยบายคุยกะแฟนเก่า ชิส์!! ดีดปากเลยนิ่ ตอนท้ายนี่แบบอ่อยพี่พุฒิสุด ยังรักเค้าอยู่อ่ะดิ่ :hao3:
-
พิกเล็ตลู้กกกก น่ารัก
-
สนุกใากครับผม,,,
-
โฬมมมมมมมมมมมมมมร้ายมากปากร้าย
-
พุฒิแพ้ทางโฬมมาก 5555
โดนไปหลายดอกเลย
พิกเล็ตตัวกลมเป็นกาวใจได้แน่
แต่ถึงยังไง โฬมก็มีใจ เสียงแข็งไปงั้นแหละ
-
น้องน่ารัก o13 รอลุ้น
-
โฬม..... หึๆ :katai2-1:
-
ไม่คุยแต่จีบก็ได้น้าาา
-
#Re2love •5
“ซับหน้านางแบบด้วยครับ”
ฝ่ามือหนาลดกล้องในมือลงก่อนจะก้มหน้าเช็คภาพในกล้อง ขณะเดียวกันกับที่บรรดาช่างแต่งหน้าต่างพากันกรูไปซับหน้าและจัดทรงผมให้นางแบบ ช่วงเวลาในการเติมเมคอัพเป็นช่วงเวลาที่ช่างไฟและฝ่ายฉากได้ขยับเส้นสายหลังจากยืนเกร็งกันมานานแล้ว
พอทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว ผู้ช่วยช่างภาพก็เรียกนางแบบวัยรุ่นซึ่งกำลังมีผลงานซีรีย์ชื่อดังเข้ามาในฉากเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการถ่ายต่อ
“โพสครับ”
นางแบบสาวทำตาหยีก่อนจะเผยอปากตอนที่ทำท่าทางเอามือทั้งสองข้างเกาะราวบันไดซึ่งอุปกรณ์ประกอบฉาก โฬมชะงักกึกก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อมองผ่านเลนส์ ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเงยหน้าจากกล้องในมือแล้วสบตากับนางแบบน้องใหม่
“ช่วยยิ้มปกติด้วยครับ”
“.....”
ทั้งสตูฯเงียบกริบเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้น ในเสียงราบเรียบนั่นฟังดูไม่มีอะไร แต่สำหรับคนที่ร่วมงานกันมาหลายต่อหลายครั้ง การพูดเรียบๆ แบบนั้นเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าช่างภาพหนุ่มกำลังอารมณ์ไม่ดี
“เวลาที่คุณต้องมองใครสักคนอย่างหลงใหล คุณจะใช้สายตามองเขาแบบไหนครับ”
“ก็เอ่อ...”
นางแบบสาวอึกอักก่อนจะฉีกยิ้มแล้วทำตาปรือใส่
“โบท็อกซ์ที่ฉีดไป ทำให้หน้าตึงจนยิ้มแบบอื่นไม่ได้รึเปล่า?”
คำถามเรียบๆ นั่นเลยเอาทั้งสตูดิโอกลั้นขำ ก็จะอะไรซะอีก ถ้าไม่ใช่ว่าสองสามวันก่อนนางแบบคนนี้จะลงข่าวหน้าหนึ่งด้วยประเด็นการเสริมความงามจากกรรมวิธีตามกระแส แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่จะทำให้โฬมหัวเสีย ถ้าหากว่านางแบบคนนี้จะตั้งใจทำงานมากกว่าการยิ้มหวานกระลิ้มกระเหลี่ยใส่ช่างภาพแบบเขา พอให้โพสท่าไหนก็ดูจะใช้เวลานานกว่าจะทำความเข้าใจได้ และพออธิบายอะไรไป หล่อนก็ดูจะตั้งใจมองหน้าเขามากกว่าสนใจในสิ่งที่เขากำลังจะบอก
“คุณโฬมนี่ขี้แซวจังเลยนะคะ”
สาวเจ้ายิ้มเจื่อนๆ ให้ ก่อนจะเบ้ปากแล้วขยับโพสท่าทางที่ดูจะตั้งใจมากขึ้น
“เปล่าครับ ผมพูดจริง”
คนถูกดุทำตาค้างอ้าปากพะงาบๆ แล้วค้อนควับให้ โฬมส่ายหัวไปมาก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วรวบรวมสติเพื่อจดจ่อกับงานตรงหน้า ผ่านไปเกือบชั่วโมงหลังจากถ่ายเซตชุดว่ายน้ำแบบสปอร์ตเกิร์ล หลังจากนั้นนางแบบสาวถูกพาไปเปลี่ยนชุดเพื่อถ่ายเซตต่อไป
ระหว่างพักกองไอ้เก่งรีบเดินเอาโทรศัพท์มือถือมายื่นให้อย่างว่องไว
“เมื่อกี้ลุงทนายโทรมาพี่”
“......”
โฬมไม่พูดอะไร แต่รับเอาโทรศัพท์มาหมุนเล่น
“เอ่อ..”
มันท่าทางยึกยักเหมือนมีอะไรจะพูดต่อ
“มีอะไร?”
“ลุงทนายบอกให้พี่โทรกลับด้วย”
“อือ”
โฬมเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงไม่มีท่าทีว่าจะโทรหาใครตามที่รุ่นน้องบอกสักนิด
“แล้วพี่ไม่โทรเหรอ”
“ไม่”
ท่าทางไม่ยี่หระนั่นทำให้หนุ่มรุ่นน้องได้แต่นึกปลง เก่งเลยแยกตัวไปจัดเตรียมฉากต่อพอดีกับที่เพื่อนซี้อย่างทิวและป๋องตามมาสมทบ
“มึงๆ”
“ว่าไง”
“มึงเอ้ย หุ่นนางแบบแม่งโคตรเด็ด”
“เออเอวเอสสัดๆ”
“พี่โฬมแม่งทนได้ไงวะ”
“นั่นดิ ตานี่ไม่กระพริบออกจากกล้องเลย โคตรนิ่ง”
“ใครจะไปเหมือนตามึง มองทะลุนมนางแบบไปแล้ว”
“มึงก็มองไอ้สัด” เก่งลูบเคราตัวเอง “กูว่านะ พี่โฬมแม่งตายด้านป่าววะ นางแบบอ่อยขนาดนั้นยังนิ่งเป็นเสาปูนอยู่ได้”
“กูเห็นด้วย”
“แต่กูไม่เห็นด้วย”
น้ำเสียงทุ้มคุ้นหูนั่น ทำให้หนึ่งสามเริ่มขมวดคิ้วพร้อมกับเอ่ยถามออกไป “ทำไมไม่เห็นด้วยวะ”
“เพราะกูยังไม่ตายด้าน”
“พะ พี่โฬม”
วงสนทนาที่สุมหัวกันอยู่แตกฮือ ไอ้สามตัวนั้นตกใจจนหน้าเหลอเมื่อรุ่นพี่ที่กำลังนินทาอยู่ยืนค้ำสะเอวอยู่เหนือศีรษะ
“กูยังไม่ตายด้านหรอก แต่พวกมึงกำลังจะตายคาตีนกู ไปทำงาน”
โฬมเด่ปลายเท้าเตรียมไล่เตะพวกมัน จนไอ้พวกนั้นวิ่งแตกฮือไปท่าทางชวนตลกขบขัน เสียงหัวเราะในลำคอทุ้มนั่นทำเอาทีมงานคนอื่นๆ ตกใจเพราะคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินเสียงหัวเราะจากใบหน้าคมคายนั่น โฬมยักไหล่ก่อนจะเดินประจำที่ตอนที่ฉากใหม่ถูกเซตขึ้นมาจนเสร็จสมบรูณ์
ชายหนุ่มลูบคลำกล้องตัวโปรดที่เขาเก็บเงินซื้อ ในอดีตโฬมเป็นแค่เด็กที่มีความฝันเกี่ยวกับงานถ่ายภาพ จนวันหนึ่งเขาสั่งสมประสบการณ์และความสามารถจนผงาดมาขึ้นมาจนเป็นที่รู้จักของคนในวงการนี้ ทว่ากว่าจะมาถึงวันนี้โฬมผ่านอะไรมาเยอะ ทั้งความเจ็บปวดและทั้งร่องรอยอดีตที่ไม่อยากจดจำ
โฬมหลงใหลการถ่ายภาพเป็นชีวิตจิตใจแม้ตอนเรียนปริญญาตรีเขาจะไม่ได้จบมาตรงสายมาด้านนี้ เพราะบิดาส่งไปเรียนต่อด้านบริหารไกลถึงต่างประเทศ โฬมมีทั้งปริญญาตรีและโทในในสาขาที่จำใจเรียน แต่เขาก็แอบไปลงเรียนถ่ายภาพในช่วงเวลาว่าง
โฬมฝึกปรือประสบการณ์ด้านการทำงานจนมีวันนี้ วันที่เขาเป็นช่างภาพมีชื่อเสียง ตอนนี้ “โฬม” เป็นที่รู้จักในฐานะช่างภาพอิสระที่ชื่อเสียงจากการถ่ายแบบนางแบบขึ้นปกในนิตยสารที่มีคนติดตามทั่วโลก และช่างภาพที่ถ่ายงานเฉพาะอย่างการเป็น ‘ช่างภาพนู้ด’
“ปลดบรานางแบบด้วยครับ”
ร่างสูงจ้องมองผ่านเลนส์ตอนที่นางแบบสาวเปลือยกายแล้วโพสท่าทางตามสั่ง ปลายนิ้วเรียวยาวกดชัตเตอร์สลับกับบอกให้นางแบบพรีเซ็นต์ตัวเองให้เข้ากับคอนเซ็ปต์ของงานที่ได้รับมอบหมายมา โฬมกดยิ้มมุมปากเมื่อจ้องมองภาพที่สวยงามทั้งแสงและเงาครบองค์ประกอบตามต้องการ
นี่แหละงานของเขา!
★ ☆★ ☆★ ☆
“มือเรียวสวยลูบไล้ไปตามมัดกล้ามเนื้อหน้าท้อง ดวงใจน้อยๆ สะเทือนไหวทุกครั้งที่ไล่เลาะผ่านความแข็งแรง กายสาวหวามไหวกายสะท้าน ไม่ต่างจากบุรุษสูงใหญ่ซึ่งตะคองกอดดรุณหอมกรุ่นไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าคมคายซุกซบไปที่เนินอกสาวแล้ว...”
...Rrrrr...
“ทาถู ทาถู”
“ใบหน้าคมคายซุกซกไปที่เนินอกสาวแล้วทาถู ทาถู”
“เฮ้ย”
พุฒิสะดุ้งโหยงเพราะตัวเองเผลอพูดพร้อมกับพิมพ์ข้อความตามเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ใส่ลงไปในบทอัศจรรย์ที่บรรจงปั้นแต่งตามจินตนาการอยู่ ชายหนุ่มขี้ศีรษะตัวเองแรงๆ ก่อนจะลบเนื้อความไม่เข้าพวกทิ้ง แล้วทำหน้ายู่ใส่โทรศัพท์ที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างกาย
“ให้ตายเถอะ”
พุฒิบ่นพึมพำพร้อมขำความป้ำๆ เป๋อๆ ของตัวเองก่อนจะขยับปลายนิ้วคลิกเซฟเนื้อหาแล้วผละไปรับสายโทรศัพท์ที่แผดร้องเสียงดังอยู่ตอนนี้
“ว่าไง”
[กว่าจะรับสายกูได้]
ปลายสายเจ้าเก่าอย่างมนชัยบ่นกระปอดกระแปด
“กระผมทำงานอยู่ครับไอ้เพื่อนบังเกิดเกล้า”
ทางนั้นหัวเราะร่วน
[เออๆ จะโทรมาคอนเฟิร์มงานแต่งไอ้สิท]
‘ไอ้สิท’ ที่ว่าเป็นที่ว่าเป็นรุ่นน้องคนสนิทที่มหาวิทยาลัย เห็นมันรักๆ เลิกๆ กับแฟนสาวมาหลายต่อหลายครั้ง ใครจะไปคิดว่ามันจะลงเอยกันในที่สุด ก็อย่างว่าล่ะ! คนมันเคยรักเคยผูกพันถึงจะเลิกรากันไป สุดท้ายก็วนกลับมาเจอกันจนได้
คู่รักที่รักๆ เลิกๆ กันจนสามารถจูงมือกันเข้าสู่ประตูวิวาห์ได้ก็เหมือนผ่านบททดสอบขั้นแรกของชีวิตคู่
คิดมาถึงตรงนี้พุฒิก็ถอนหายใจแรงๆ เมื่อนึกเปรียบเทียบเรื่องของรุ่นน้องกับเรื่องของตัวเอง เขาครองตัวเป็นโสดมานานจนกระทั่งมาตกกระไดพลอยโจนกับรุ่นน้องสาว อันที่จริงแล้วจะเรียกว่าครองตัวเป็นโสดคงไม่ถูกนัก เพราะตั้งแต่โฬมหายไปจากชีวิตเขาเองก็เหมือนจะลืมเลือนไปแล้วว่าการมีใครสักคนอยู่ข้างกายมันเป็นยังไง
ทุกครั้งที่คิดว่าจะมีใครสักคนก้าวเข้ามาเรียนรู้กัน พุฒิก็อดนึกถึงแฟนคนแรกในชีวิตอย่างโฬมไม่ได้ จนกระทั่งเจอกับดาหวันถึงแม้จะเป็นการร่วมชีวิตกันด้วยเรื่องบังเอิญ แต่เขากลายพูดได้เต็มปากว่าแม่ของลูกคือผู้หญิงที่เขารักใคร่ห่วงใยไม่แพ้คุณพรรณีเลยจริงๆ
[ฟังกูอยู่มั้ยเนี่ย]
“เออโทษทีคิดอะไรเพลินไปหน่อย”
พุฒิคลึงขมับตัวเอง
[ไปเช็คร่างกายบ้างดีมั้ยพุฒิ กูว่าช่วงนี้มึงดูเบลอๆ นะ]
“กูไม่ได้เป็นไร แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
[เออพ่อนักเขียนชื่อดัง]
พุฒิหัวเราะในลำคอ
“ตอนเย็นไปงาน แวะมารับกูที่บ้านด้วย คุณปู่เกเรอีกแล้วว่ะ”
[เออได้ ว่าแต่ช่วงนี้มึงมีรถใช้ไปรับไปส่งลูกที่โรงเรียนรึเปล่าวะ เอารถกูไปใช้ก่อนมั้ย]
พุฒิโคลงศีรษะไปมาเข้าใจถึงเจตนาดีของมัน เพราะมนชัยเป็นถึงเจ้าของเต้นท์รถมือสอง จริงๆ เขาก็มีโครงการว่าอยากจะซื้อรถไว้ใช้อีกสักคัน แต่เพราะอยากเก็บเงินไว้ให้ลูก พุฒิพอมีเงินเก็บที่สามารถซื้อรถคันใหม่ได้สบาย แต่เขาขี้เหนียวเกินไปเพราะไม่อยากฟุ่มเฟือย อยากเก็บเงินไว้ให้ลูกเยอะๆ อีกอย่างถึงแม้คุณปู่จะเกเรไปบ้าง แต่ก็ยังใช้งานได้ดีอยู่ เขาเลยไม่เดือดร้อนใจที่จะใช้รถรุ่นคุณปู่ซึ่งผลิตขึ้นตั้งแต่ยุคเก้าศูนย์
“ไม่เป็นไรกูเกรงใจ นี่เข้าศูนย์มาสองสามวันแล้ว ไม่นานก็น่าจะเสร็จ”
[เออตามใจมึง ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอก]
“ขอบใจมึง”
[เออไว้เจอกัน]
พุฒิวางสายโทรศัพท์ก่อนจะบิดขี้เกียจไปมา พอดีกับที่เสียงวิ่งตึงตังพร้อมกับเสียงเรียกเขามาแต่ไกล
“พ่อจ๋า”
“ครับ”
พุฒิย่อตัวอ้าแขนรับเจ้าหมูที่วิ่งมากอดหมับที่คอ
“ขี้อ้อนจริงนะเรา”
“ฮื่อ”
พิกเล็ตเหนี่ยวคอเขาลงมาแล้วกดจูบที่แก้มเสียงดังฟอด คนเป็นพ่อถึงกับหัวเราะอารมณ์ดีก่อนจะอุ้มเจ้าหมูขึ้นแล้วตบก้นเบาๆ
“อ้อนจะเอาอะไรฮึ หมูน้อยของพ่อ”
“ย่าจ๋าบอกว่าวันนี้พ่อจ๋าจะไม่อยู่เล่านิทานให้หนูฟังก่อนนอน”
“พ่อจ๋ามีธุระครับ”
พุฒิลูบกระหม่อมบางอย่างเอ็นดู “วันนี้ให้พี่ส้มกับย่าจ๋าเล่าแทนพ่อก่อนนะลูก”
“ฮะ”
“แล้วตอนเย็นนี้หนูจะกินอะไรดีฮึ”
“ไก่ทอด”
“ได้เล้ย” พุฒิรับคำ “แต่ว่าให้พี่ส้มทำเนอะ”
“อ้าว”
พุฒิยิ้มแหยนึกถึงการเข้าครัวครั้งที่แล้วเพื่อทอดไก่ให้ลูกกินแต่หวิดเกือบทำให้ไฟไหม้บ้าน
“พ่อว่าให้พี่ส้มทำดีกว่า ถ้าให้พ่อจ๋าทำ หนูได้กินแต่ของไหม้แน่”
“พ่อทอดไก่ไหม้หนูจำได้”
อย่าว่าแต่ไก่เลย ไข่เขายังทอดไหม้! พุฒินึกถึงฝีมือทำกับข้าวของตัวเองแล้วละเหี่ยใจ
“เพราะพ่อร้อนแรงไง ไก่เลยไหม้”
“พ่อจ๋าขี้โม้”
พิกเล็กทำหน้ายู่
ฟอด!
“ว่าพ่อจ๋าเหรอ?”
“งื้อ”
พิกเล็ตดิ้นไปมาเมื่อถูกจี้เอว เด็กน้อยหัวเราะไปดิ้นหนีไปชวนขบขัน
“วี้ดดดดดด”
พุฒิหัวเราะร่วนเมื่อเจ้าหมูดิ้นแด่วๆ ก่อนจะหอบหายใจแรงๆ เหมือนคนหมดแรง ศีรษะเปียกชื้นนั่นบ่งบอกจะตัวเล่นกับเขาจนเหงื่อออก สีหน้าแววตาของลูกที่มีความสุขทำให้พุฒิสุขเหนือสิ่งอื่นใด เพราะพิกเล็ตเป็นแก้วตาดวงใจของเขา
พิกเล็ตหนูคือดวงใจของพ่อ
★ ☆★ ☆★ ☆
โฬมนอนเอามือประสานท้ายทอยนอนราบไปกับกับพื้นหญ้าตรงสวนอังกฤษในเวลาพลบค่ำ ชายหนุ่มถูกใจพื้นที่ตรงนี้มากตั้งแต่มีนายหน้ามาเสนอขาย ยิ่งได้มาดูพื้นที่จริงก่อนลงมือสร้างโฮมออฟฟิศเขายิ่งชอบบรรยากาศแถบนี้ หมู่บ้านนี้ตั้งอยู่ไม่กลางจากเขตเมือง ซ้ำยังเงียบสงบและที่สำคัญพื้นที่ท้ายหมู่บ้านยังมีทะเลสาบขนาดเล็ก
ก่อนหน้านี้โฬมไม่เคยคิดจะกลับมาลงหลักปักฐานที่นี่หรอก เขาชินซะแล้วกับการใช้ชีวิตไปๆ มาๆ ระหว่างบ้านเกิดกับต่างประเทศ ซ้ำเมื่อก่อนยังมีความคิดว่าจะไม่กลับมาปักหลักที่นี่ด้วยซ้ำ โฬมเป็นคนมีบาดแผลในใจ เพราะไม่ลงรอยกับพ่อตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น
ในช่วงชีวิตหัวเลี้ยวหัวต่อตอนปีหนึ่งเป็นช่วงที่มีทั้งทุกข์และสุขใจ ทุกข์ที่ว่าคือบิดาจอมเจ้าชู้ลักลอบมีสัมพันธ์กับเลขาตัวเองจนมารดาเขาจับได้ เมื่อนั้นมารดาเขาก็เสียใจจนช็อกแล้วเสียชีวิต โฬมในตอนนั้นเสียใจมากจึงทำตัวเป็นปฏิปักษ์กับบิดาจนในเวลาต่อมาเขาถูกจับโยนให้ไปเรียนต่างประเทศ และสุขหนึ่งเดียวในตอนนั้นของโฬมคือได้รู้จักใครคนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตและทำให้ชีวิตที่ล่องลอยได้พบกับความสุข ความสุขเพียงหกเดือนเหมือนเปรียบเหมือนน้ำหวานที่ล่อให้คนติดกับ กว่าจะรู้ตัวว่าความหวานนั้นกลายเป็นยาขมก็เมื่อกลืนกินมันจนอิ่มท้องแล้ว
“เลิกกันเถอะ”
โฬมหลับตานิ่ง แม้จะทำใจให้ลืมแต่น่าประหลาดว่าตลอดระยะเวลาเกือบยี่สิบปีมันยังตกค้างอยู่ในใจ แม้จะอยากลืมเพียงใดแต่หัวใจก็ยังจดจำ การเลิกราในครั้งนั้นเขานึกว่าคงจะได้เจอกันเป็นครั้งสุดท้าย เพราะบิดาไล่ส่งให้ไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่ที่ไหนได้โชคชะตายังหมุนวนมาให้เจอกันอีกครั้ง
‘เขาในวัยสิบแปดกับความรักครั้งแรกกับรุ่นพี่’ น้ำเน่าสิ้นดี โฬมถอนหายใจกับความหลังสุดเพ้อเจ้อนั่น คิดไปก็เท่านั้นเพราะเวลาเกือบยี่สิบปีอะไรๆ มันก็เปลี่ยนไป
ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิม!
“พ่อจ๋ารีบกลับมาน้า”
เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยข้างบ้านทำให้โฬมเงี่ยหูฟังเงียบๆ
“ครับ ก่อนนอนหนูอย่าลืมแปรงฟันละลูก”
“งื้อ”
“เดี๋ยวพ่อจ๋าไปก่อนนะ มาหอมเหม่งก่อนหมูน้อยของพ่อ”
เสียงจุ๊บๆ ดังอยู่ระยะหนึ่งก่อนที่เสียงรถหน้าบ้านคนรักเก่าจะดังขึ้น รถคันนั้นจอดอยู่พักหนึ่งเหมือนรับคนก่อนแล้วค่อยขับออกไป โฬมนิ่งฟังเสียงรอบกายกะว่าจะนอนฟังเสียงธรรมชาติอีกสักพักถ้าหากไม่ได้ยินเสียงขลุกขลักจนรั้วข้างบ้าน โฬมนึกสงสัยได้ไม่นานก็เห็นส่วนหัวที่มีกลุ่มผมสีดำผลุบๆ โผล่ๆ อยู่แถวแนวรั้ว
สงสัยว่าขโมยเจ้าเดิมจะขึ้นบ้าน!
“ทำอะไร?”
“อ๊ะ”
พิกเล็ตสะดุ้งโหยงอารามตกใจรีบผงกศีรษะจนหัวชนกับรั้วไม่แรงหนัก มือน้อยๆ คลำศีรษะตัวเองป้อยๆ หน้าตาเหยเก
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามุดรั้วเข้ามา”
“ฮึก หนูแค่อยากไปดูวีนัส”
พิกเล็ตหน้าเสีย น้ำตาไหลเอ่อคลอจะหยดมิหยดแหล่
“ไปรอหน้าบ้านเลย เดี๋ยวจะไปรับมาดู”
จบประโยคใบหน้าเหงาหงอยก็หลุดยิ้มแฉ่งจนคนตัวโตส่ายหัวอย่างระอา ร่างกลมป้อมวิ่งปร๋อไปอย่างไว จนคนงานบ้านที่ออกมาตามเจ้าตัวป่วนร้องหาเสียงหลง
“คุณพิกเล็ตคะ”
ส้มร้องหาเสียงสั่นก่อนจะเห็นตัวต้นเหตุยกมือขึ้นไหวๆ ว่าอยู่ทางนี้ โฬมเลยเดินไปออกจากบ้านไปหยุดที่ประตูรั้วบ้านข้างๆ รอท่า
“คุณพิกเล็ตจะไปไหนคะเนี่ย พี่ส้มตามหาตั้งนานตกใจหมดเลยรู้มั้ยคะ นึกว่ามาส่งพ่อจ๋าแล้วจะเข้าบ้านซะอีก”
“หนูจะไปดูวีนัสบ้านอาโฬมฮะ”
“แต่ว่ามันจะรบกวน..”
“ไม่เป็นไรหรอก” โฬมที่ยืนอยู่ริมประตูพูดขึ้น “มาเถอะไม่รบกวนหรอก ถ้ายังไงบอกคุณป้าด้วยว่าพิกเล็ตอยู่บ้านผม”
ส้มพยักหน้ารับเพราะเห็นหน้าค่าตาและรู้จักหนุ่มรูปหล่อข้างบ้านเป็นอย่างดี เห็นคุณย่าพูดคุยอย่างสนิทสนมก็นึกวางใจ พอประตูรั้วได้พิกเล็ตก็วิ่งปรู๊ดออกไปคว้ามือโฬมที่รอท่าก่อนจะลากกึ่งจูงไปยังบ้านชายหนุ่มทันที
“ชอบวีนัสขนาดนั้นเลยเหรอเรา”
“ฮะ”
พิกเล็ตตาเป็นประกาย มัวแต่ดีใจเดินไม่ดูทางเกือบสะดุดพื้นต่างระดับดีว่าโฬมตาไวเลยคว้าเอวเจ้าหมูอย่างไว ก่อนจะตัดสินใจอุ้ม เด็กนี่ก็ช่างอ้อนพอถูกอุ้มก็กอดหมับที่คอเขาอย่างว่องไวพอกัน
ให้ตายเถอะ!
แวบหนึ่งโฬมนึกอยากจะเฉยชาให้กับผลผลิตของอดีตคนรัก แต่ก็นั่นแหละเด็กนี่ยังไร้เดียงสาเกินไปสำหรับเรื่องน่าปวดหัวของผู้ใหญ่ ดังนั้นมันคงไม่ได้ผิดอะไรหากเขาจะนึกเอ็นดูเจ้าหมูตัวนี้
“อาโฬมฮะ”
“ว่าไง”
“อุ้มหนูสูงๆ ได้มั้ยฮะ หนูอยากจับข้างบนอ่า”
พูดไม่พอยังทำหน้าอ้อนอีกแน่ะ พอโฬมทำตามเจ้าตัวก็ตบมือถูกใจ
ยิ้มเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก! โฬมเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัวก่อนจะชะงักกึกเมื่อนึกได้แล้วสะบัดศีรษะตัวเองแรงๆ
ช่างเป็นความคิดที่ไร้สาระสิ้นดี!
★ ☆★ ☆★ ☆
ต่างคนต่างไม่ลืมกันเด้อ ฮี่ๆๆ
ความบีบน้ำตาอยากดูวีนัสของเจ้าหมูนี่มันจริงๆ เลย
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยเด้อ
-
โอย พิกเลตน่ารักกกกมากกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หมูน้อยนี่น่ารักจริ้งจริงงงง รอทั้งสองคนกลับมาคุยกันดีๆ
-
โฬม ไม่ลืมยิ้มของแฟนเก่าที่ชื่อพุฒ :z3: :z3: :z3:
-
โอ๊ยย สั้นนน
น่ารัก อยากอ่านต่ออีกเลยเนี่ยยยยย ไม่จุใจเบยยย
-
น้องหมูต้องเป็นคิวปิดที่ดีในอนาคตแน่ๆ :katai2-1:
-
ที่เลิกกันเพราะพ่อโฬมขอใช่มั้ย
-
อยากหอมเหม่งลูกหมูบ้างจัง :จุ๊บๆ:
-
หมูน้อยกามเทพ~ :mew1:
-
เจ้าหมูพิกเล็ตนี่แหละคือกาวใจให้พ่อจ๋ากับอาโฬม
-
ลูกหมูน่ารัก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ความทรงจำที่โฬมเจอน่าสงสารเค้านะไม่แปลกที่จะทำให้โฬมกลายเป็นคนมีเกราะให้กับตัวเองแต่เชื่อเถอะค่ะความรักจะทำลายมันลงแล้วยิ่งมีหมูตัวอ้วนขี้อ้อนแบบนี้อาโฬมไปไหนไม่ได้แน่ๆอิอิต้องเสร็จพ่อจ๋่าของลูกหมูแน่ๆเลยค่ะเป็นกำลังใจให้นะค่ะรออ่านตอนต่อไปค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ยังยืนยันว่ารักพิกเล็ตขอเรียกหนูว่าโซ่ทองคล้องใจจะได้ไหมนะ
-
หลงลูกแล้วอย่าลืมหลงพ่อด้วยนะ :katai2-1:
-
น่ารักกกก เข้าใจโฬมล่ะ นั่นรักครั้งแรกของโฬม เอ็นดูเจ้าหมูแล้วอย่าลืมรักพ่อนะ
-
หมูน้อยน่ารัก น่าจะเป็นกาวใจของสองหนุ่มได้นะ
-
จ๊ะ ไม่นิยมแฟนเก่าเนาะ คิดถึง วนหาไปจนจะครบวันละ ไม่นิยมเลยเนาะ
พุฒิอย่างฮา แต่งอีโรติคขนาดนั้นอยู่ ยังจะมาทาถูได้ 5555
พิกเล็ตน่ารัก น่าฟัดมาก อาโฬมหลงตายเลย
-
พิกเล็ตลูกก น่ารัก จริงๆ โฬมควรจะเปิดใจอ่ะนี่รอเวลาให้นางยอมรับทำใจและเปิดใจ ต่างคนต่างยังไม่ลืมกัน แง้รีบๆรีเทิร์นน
-
นี่จะกลับไปคบกันหรือไม่นะ??
-
พิกเล็ตน่ารัก. พี่พุฒิหน้าเด็ก. โฬมคนหน้าเดิม
อยากไปซุ่มอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันบ้างจัง
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
...
.
-
นความสุขหนึ่งเดียวของโฬมสมัยเรียน ถถถถถ พ่อจ๋าได้ทำลายมันไปแล้ว นี่ฝังใจจัด มาฮีลกันตอนนี้ดีกว่าเนอะ
อดีตส่วนอดีต ความสุขตรงหน้าก็คว้าไว้เถอะ ถ้าโชคชะตาจะซัดมาเจอกันอีกขนาดนี้
พิกเล็ตน่ารักไปไหนลูก ฮืออ ละลาย เค้าแพ้เด็ก
ขอบคุณค่ะ
-
#Re2love •6
“ชัยโย ชัยโย ชัยโย”
พุฒิเผลอขำตอนที่สักขีพยานในงานต่างพากันชูแก้วร้องชัยโยเพื่อเป็นการอวยพรให้คู่บ่าวสาว ก่อนหน้านี้พุฒิเข้างานพร้อมกับมนชัย หลังจากไปแสดงความยินดีกับบ่าวสาวและทักทายเพื่อนเก่าและรุ่นน้องที่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน กว่าจะครบก็โน่นพอดีถึงพิธีการสำคัญของงานมงคล
หลังจากมนชัยปลีกตัวคุยกับเพื่อนเก่า พุฒิเลยได้โอกาสแวบมาหาอะไรแถวซุ้มอาหาร งานแบบค็อกเทลปาร์ตี้นี่ของกินมักไม่ค่อยอยู่ท้องนัก แต่รสชาติมันก็ไม่เลว เขาเลยวนเวียนไปแถวซุ้มของกินจนนึกเกรงใจพนักงานประจำซุ้ม และเพราะมัวแต่ห่วงกินเลยไม่รับรู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองอยู่นานแล้ว
“ผมว่าคานาเป้ทูน่าครีมชีทผักขมก็อร่อยไม่แพ้มินิแซนวิชทูน่าที่พี่จิ้มอยู่เลยนะ”
นั่นสิ!
พุฒิคิดตามเสียงกระซิบข้างหูก่อนจะเอื้อมมือไปคีบเมนูกินอาหารที่กินได้คำเดียวอย่างคานาเป้ทูน่าซึ่งตกแต่งด้านหน้าอย่างสวยงามใส่จาน พอดีกับที่เสียงหัวเราะของใครสักคนดังขึ้นในระยะประชิด
หือ?
นั่นแหละพุฒิถึงนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ได้ยินเสียงใครสักคนกระซิบใกล้ๆ ใบหู เขาเลยหันขวับทันได้เห็นร่างคุ้นตาในชุดสูทสากลสีน้ำเงินเข้ม เจ้าของใบหน้าคมคายยิ้มกว้างรอท่าด้วยท่าทีขี้เล่นเป็นเอกลักษณ์
“อ้าวกาย?”
“ครับ”
“มาได้ไง?”
“พี่เจอผมทีไรถามแบบนี้ตลอดเลยนะครับ” เด็กหนุ่มยิ้มล้อ
“ก็เราเจอกันโดยบังเอิญหลายรอบนี่หว่า”
“ไม่ใช่ความบังเอิญ”
“หือ?”
“ผมว่าเป็นพรหมลิขิต”
หนุ่มขี้เล่นพูดยิ้มๆ แต่เล่นเอาคนฟังใจกระตุก และรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าตัวเองกำลังถูกเกี้ยวเหมือนสาวๆ ยังไงยังงั้น สงสัยว่าจะเขียนนิยายจนเพ้อเจ้อซะแล้วเรา พุฒิส่ายหัวแรงๆ
“ว่าแต่เรามางานนี้ได้ไงเนี่ย”
กายนึกขันเมื่อคนตรงหน้าเปลี่ยนเรื่องเฉย
“พี่มนไม่ได้บอกอะไรหรือครับ”
“บอกอะไรวะ”
พุฒิเกาหัวแกรกๆ
แต่เอ๊ะ! จำได้ว่าตอนนั่งรถมากับมันเหมือนได้ยินหมอนั่นบอกว่ามีเด็กที่รับจ้างสอนพิเศษในสตูดิโอเป็นญาติกับไอ้สิทเจ้าบ่าวงานนี้
หรือว่า?
“ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่สิทครับ”
นั่นไง!
พุฒิทำหน้าอ๋อทันที
“ไม่นึกด้วยซ้ำว่าเฮียสิทจะแต่งงาน” ฝ่ายนั้นพูดขำๆ “เห็นรักๆ เลิกๆ กันอยู่ตั้งนานกว่าจะลงเอยกันได้”
“อื้อ ได้ยินว่าคู่นี้เลิกรากันไปหลายรอบกว่าจะกลับมาคบกันใหม่แล้วแต่งงาน”
“ต้องรักกันมากแค่ไหนนะ..ถึงทำให้กลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้”
เสียงพึมพำจากอีกฝ่ายทำให้พุฒิชะงักไปเล็กน้อย ยิ่งมองไปยังแววตาคู่นั้นที่เหม่อมองไปยังบ่าวสาวด้วยแววตาหม่นลงเล็กน้อย ชั่ววินาทีนั้นพุฒิอดนึกถึงป้อง เด็กเสิร์ฟที่ร้านที่มีเคยแสดงแววตาแบบนี้เช่นกัน
“พูดอย่างกับว่าเราเคยมีอดีตอย่างนั้นแหละ”
ฝ่ายนั้นหันมามองแล้วทำหน้ายิ้ม
“ใครๆ ก็มีอดีตกันทั้งนั้นแหละครับพี่ อยู่ที่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนในการทำใจและก้าวเดินต่อไปได้”
พุฒิตาโตก่อนจะยกนิ้วโป้งยอดเยี่ยมให้อีกฝ่าย พอดีกับที่ฝ่ายนั้นก้าวเข้ามาในระยะประชิดแล้วชะโงกดูของกินในมือเขา
“พี่นี่กินเก่งเหมือนกันนะครับเนี่ย”
พุฒิทำจมูกย่นเหมือนลูกชาย กิริยาเผลอตัวนั่นทำให้อีกฝ่ายมองเพลิน
“ก็มันมีแต่ของน่ากินทั้งนั้นที่หว่า”
กายยิ้มอ่อนนึกเอ็นดูคนตรงหน้าบอกไม่ถูก ท่าทางที่อีกฝ่ายยืนล้วงกระเป๋ามองเขายิ้มๆ ทำให้พุฒินึกเก้อกระดาก เขาเลยยื่นจานในมือไปตรงหน้าเด็กหนุ่มแก้เก้อ
“กินด้วยกันมั้ยล่ะ?”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่เอาหรอกครับ..ผมกลัวพี่ไม่อิ่ม”
“ฮื่อ”
พุฒิทำเสียงขึ้นจมูก
“ไม่กินด้วยกันจริงเหรอ” พุฒิยิ้มเชิญชวน “อร่อยนะ”
กายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปปัดเศษอาหารที่มุมปากให้คนสูงวัยที่กินไม่ระวัง จังหวะนั้นทำเอาพ่อลูกหนึ่งสะดุ้งโหยงทำหน้าตื่นเพราะคาดไม่ถึงว่าจะถูกปฏิบัติราวกับว่าเขาเป็นสาวน้อยเช่นนี้
“อาหารเลอะขอบปากครับ”
“เอ่อ”
พุฒิยิ้มแหยแล้วเบี่ยงหน้าหนีสัมผัสบางเบานั่นอย่างนุ่มนวล
“อย่าหนีสิครับ ผมยังเช็ดออกไม่หมดเลย”
เขาส่ายหน้าหวือ
“พี่ว่าพี่ไปห้องน้ำดีกว่า”
กายยอมละมือออก พุฒิเลยรีบวางจานในมือก่อนจะผละออกไปห้องน้ำ ท่าทางเหมือนสัตว์ตัวเล็กที่ตื่นกลัวนั่นทำให้เด็กหนุ่มเผลอขำอย่างเอ็นดู
.
.
“ฟู่ว!”
พุฒิพ่นลมหายใจแรงๆ ตอนที่มายืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ เขาล้างหน้าบ้วนปากอยู่หลายรอบ ในใจก็นึกบ่นตัวเองที่ทำเด๋อด๋าน่าอายให้คนอื่นเห็น ปลายนิ้วเรียวยาวล้วงเขาไปในกางเกงหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนบางมาซับใบหน้า ระหว่างนั้นชายหนุ่มก็สำรวจใบหน้าที่ปรากฏในกระจก ก่อนจะชะงักกึกเมื่อลูบผ้าเช็ดหน้าไปบริเวณมุมปากที่ใครบางคนทิ้งสัมผัสเอาไว้
พุฒิสาบานได้ว่าเขาเห็นแววตาของเด็กหนุ่มที่รู้จักกันด้วยความบังเอิญซึ่งวันนี้มองเขาแปลกไป ต่อให้หาเหตุผลร้อยแปดมาหักล้างก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงกิริยาอาการประหลาดที่กายแสดงต่อเขาได้ แววตาคมกล้าที่เจือไปด้วยความอ่อนหวานบ่งบอกชัดว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่ เขาซึ่งเคยผ่านชีวิตคู่มาแล้ว ซ้ำยังเคยมีอดีตกับหนุ่มรุ่นน้องข้างบ้าน ทำไมจะมองไม่ออกว่าทั้งแววตาและการกระทำของกายมันหมายความว่าอย่างไร
พุฒิถอนหายใจแรงๆ แวบหนึ่งเขานึกถึงแววตาของใครบางคนซ้อนทับกับแววตาของกาย แววตาคู่คมที่เคยจับจ้องกันอย่างอ่อนหวานในอดีต แต่บัดนี้กลับว่างเปล่าจนน่าใจหาย ชายหนุ่มสะบัดศีรษะแรงๆ เมื่อรู้สึกว่าตนเองชักจะคิดอะไรเพ้อเจ้อไปไกล
พุฒิสำรวจตัวเองเสร็จแล้วก็ก่อนจะกลับมาร่วมงานอีกสักพักจนเห็นว่าเกือบเที่ยงคืนแล้ว พอกินอิ่มท้องหนังตาก็ชักจะปิด ชายหนุ่มหาววอดๆ อยู่หลายครั้ง ตั้งแต่มีลูกเล็กเขาไม่ค่อยได้มีโอกาสออกมาสังสรรค์กับเพื่อนบ่อยนักหรอก เพราะต้องดูแลลูกจนกว่าเจ้าหมูจะเข้านอนซ้ำเขายังต้องเข้านอนแต่หัววันไปพร้อมกับลูกชาย ดังนั้นพุฒิเลยกลายเป็นเด็กอนามัยในสายตาของเพื่อนๆไปแล้ว ต่างจากไอ้มนที่ลูกมันโตและดูแลตัวเองได้แล้วในระดับหนึ่ง มันถึงออกมาพบปะกับเพื่อนฝูงได้บ่อยขึ้น ถึงอย่างนั้นมันก็ยังติดลมบนคุยกับเพื่อนๆ ที่มางานวันนี้อย่างออกรสออกชาติและดูไม่มีท่าทีว่าจะกลับสักที พุฒิเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือสลับกับมองใบหน้ายิ้มแย้มของเพื่อนแล้วถอนใจ
หรือว่าจะนั่งแท็กซี่กลับเองดี?
เพราะขามามนชัยไปรับถึงที่บ้าน ขากลับคงต้องรอเจ้าของรถ แต่นี่ก็ดึกมากแล้วครันจะให้มันซึ่งบ้านอยู่คนละทางไปส่งก็เกรงใจลูกเมียมันที่คอยอยู่ ยิ่งตอนนี้มันกำลังติดพันคุยกับเพื่อนและดูท่าว่าคงยังไม่กลับง่ายๆ เขาถอนใจเพราะนึกเป็นห่วงเจ้าหมูที่ป่านนี้คงหลับอุตุไปแล้ว ถึงจะวางใจว่ามารดาและส้มจะดูแลลูกเขาเป็นอย่างดี แต่พ่อลูกหนึ่งที่ไม่เคยไปไหนมาไหนตอนกลางคืนนานๆ ก็อดห่วงลูกน้อยไม่ได้
“กูกลับก่อนนะ”
พอเดินไปบอกเพื่อนสนิทมันก็รีบลุกขึ้นทันที
“เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่เป็นไรมึงอยู่ต่อเถอะ กูกลับแท็กซี่ได้”
“ได้ไง มึงมากับกู ยังไงกูต้องไปส่ง”
พุฒิยิ้มขันมองเพื่อนสนิทที่ขันอาสาทั้งๆ ที่ใบหน้ามันเสียดายไม่น้อยที่ต้องละออกจากวงสนทนาที่กำลังสนุกได้ที่
“กูกลับเองได้น่า”
มนชัยทำหน้ายุ่งยากใจ เพราะนึกห่วงเพื่อนตรงหน้า
“เดี๋ยวผมไปส่งพี่พุฒิให้ก็ได้ครับพี่มน”
พุฒิเหลือบตาไปมองคนขันอาสาอย่างประหลาดใจ ต่างจากไอ้มนที่ยิ้มแฉ่งเหมือนหาทางออกให้ตัวเองได้
“เยี่ยม”
มนชัยตบบ่ากายอย่างถูกใจ “ยังไงฝากส่งเพื่อนพี่ทีนะกาย”
“ได้ครับ”
กายรับคำหนักหนาก่อนจะเดินนำเขาไป สุดท้ายพุฒิได้แต้อ้าปากค้างเมื่อเพื่อนรุนหลังให้ก้าวตามคนอาสาไปติดๆ
“แต่ว่า..”
“ไปกับไอ้กายน่ะดีแล้ว แท็กซี่สมัยนี้ไว้ใจได้ที่ไหนล่ะ ยิ่งดึกขนาดนี้แล้วด้วย ไปกับไอ้กายนั่นแหละรับรองมึงปลอดภัยหายห่วง กูก็จะได้หมดห่วงด้วย เอาน่าไอ้พุฒิ เพราะถ้ามึงไม่ไปกับไอ้กาย มึงก็ต้องให้กูขับไปส่งเอง”
พุฒิถอนหายใจอย่างยอมจำนนในที่สุด
“โอเคๆ”
สุดท้ายพุฒิก็ตกกระไดพลอนโจนตามเด็กหนุ่มนั่นมาถึงลานจอดรถ
“รอผมอยู่นี่ก่อนนะครับ”
“อื้ม”
เด็กหนุ่มทำท่าจะผละออกไปแต่เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ก่อน
“ว่าแต่พี่ซ้อนมอ’ไซค์ ได้ใช่มั้ยครับ? พอดีผมขับมอ’ไซค์มา”
พุฒิพยักหน้าหงึกๆ เมื่อนึกถึงฟีโน่ที่ตัวเองขับรถไปจูบตูดเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน พุฒิรอไม่กี่อึดใจไม่รถคนหนึ่งก็มาหยุดอยู่ตกใจ
“โห!”
ชายหนุ่มอุทานออกมาเมื่อเห็นรถคาวาซากิเฉดสีเขียวคือมีสีดำสลับกับสีเขียวคันใหญ่แบบรถแข่งไม่ใช่ฟีโน่คันน้อยที่เคยเห็น พุฒิกระพริบตาปริบๆ จ้องมองรถสีเงาวับคันดังกล่าวก่อนจะมองเรื่อยไปยังคนขับที่ไม่รู้ว่าไปเปลี่ยนเสื้อสูทเป็นเสื้อหนังแจ็กเก็ตสีดำตอนไหน
“หมวกกันน็อคครับพี่”
พุฒิรับมาสวมก่อนจะเก้ๆ กังๆ หาท่าทางในการปีนขึ้นรถคันสูงใหญ่ขนาดนั้นได้
“ขึ้นได้มั้ยพี่”
“อื้อ”
เมื่อเห็นว่าเจ้าของเตรียมจอดรถแล้วผละลงมาประคองเขาขึ้นนั่ง พุฒิเลยรีบตะกายขึ้นอย่างว่องไวท่าทางแบบนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากเจ้าของรถที่มองเขาจากกระจกรถด้านข้าง
“ขำอะไรฟะ!”
“ก็ทำไมไม่ให้ผมช่วยตั้งแต่แรกล่ะครับ”
“ไม่ต้องเลยๆ”
“ครับๆ ว่าแต่พี่จับดีๆ นะ ผมจะพาซิ่งแล้ว”
“เปลี่ยนใจนั่งแท็กซี่กลับตอนนี้ยังไงมั้ยเนี่ย”
กายขำก๊ากกับคำตอบอีกฝ่ายทันที เด็กหนุ่มเอี้ยวตัวไปด้านหลัง
“กอดเอวผมก็ได้นะพี่”
พุฒิแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่ายก่อนจะส่ายหน้าหวือราวกับปฏิเสธ แต่ไม่นานพอรถออกตัว พ่อลูกหนึ่งก็จำใจขยับเข้าไปชิดหลังอีกฝ่ายแล้วยื่นมือทั้งสองข้างไปจับเอวอีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้ และพอถึงจังหวะติดไฟแดงคนขับก็หันมามองเขาแวบหนึ่งแล้วเหมือนจะยิ้ม ท่าทางแบบนั้นทำเอาคนสูงวัยกว่านึกเก้อเขิน
พุฒิคงต้องมองเจ้าเด็กนี่ใหม่ซะแล้ว คิดดูว่านักศึกษาฐานะธรรมดาที่ไหนกันมีรถมอ’ไซค์คันละเป็นแสนขับกัน แต่มันกลับมาสอบพิเศษวาดรูปราคาหลักพันย้องแย้งสิ้นดี แต่จะยังไงก็ช่างเถอะ เขาเองก็ไม่อยากรู้เรื่องคนอื่นมากนักหรอก แค่ปัญหาตัวเองที่เผชิญอยู่นี่ก็จัดการยากอยู่แล้ว
ถนนยามค่ำคืนแทบจะไม่รถด้วยซ้ำทำให้ไม่นานเครื่องยนต์สองล้อนั่นพาพุฒิลัดเลาะมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่บ้านสี
ขาวหลังน้อยของตัวเอง
“ขอบคุณที่มาส่งพี่นะกาย”
พุฒิเอ่ยขอบคุณตอนที่ปีนลงจากรถได้แล้วถอดหมวกกันน็อคคืน
“ผมเต็มใจครับ”
ไอ้เด็กนี่!
พูดเฉยๆ ก็พอมั้งไม่ต้องทำหน้ายิ้มหวานชวนขนลุกขนาดนั้นก็ได้
“ไม่กลับล่ะ?”
“รอให้พี่เข้าบ้านก่อน”
พุฒิโบกมือปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรถึงบ้านพี่แล้ว เรานั่นแหละกลับได้แล้ว ขับรถดึกๆ มันอันตราย”
“ผมชินแล้วพี่ อีกอย่างผมยี่สิบแล้วครับ พี่ไม่ต้องห่วงหรอก”
“พี่ก็สามสิบเก้าแล้วไม่ต้องห่วงหรอก”
พุฒิย้อนกลับพร้อมทำเสียงล้อเลียนคนตรงหน้า กายถึงกับยิ้มขำก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหมือนว่าขอยอมแพ้
“ฝันดีนะพี่”
“อื้ม”
“ฝันถึงผมบ้างนะ”
พุฒิอ้าปากค้างได้แต่มองตามหลังคาวาซากิค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อย ชามหนุ่มส่ายหน้าก่อนจะหันกลับมากุญแจบ้าน
แต่เดี๋ยวนี้! ทำไมค้นในกระเป๋าแล้วถึงหากุญแจบ้านไม่เจอ
อย่าบอกนะว่า! พุฒิหวนคิดถึงของดังกล่าวที่ลืมไว้หัวเตียง ชัดเลยทีนี้ พ่อลูกหนึ่งทึ้งศีรษะตัวเองก่อนจะมองรั้วบ้านตาละห้อย สงสัยว่าคงต้องปีนเข้าบ้าน จะให้โทรปลุกคนในบ้านมาเปิดประตูให้ก็ยังไงอยู่เพราะนี่เป็นความสัพเพร่าของตัวเองที่ดันลืมซะเอง ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาก่อนจะตัดสินใจจับรั้วเหล็กแล้วปีนขึ้น พุฒิพยายามจนเหงื่อตกแต่ก็ไม่สามารถปีนได้สักที
“เฮ้ย”
พุฒิสะดุ้งโหยงเมื่อตัวเขาถูกยกขึ้นได้โดยง่าย และยิ่งตกใจไปกันใหญ่เมื่อก้มลงไปมองแล้วเห็นเพื่อนข้างบ้านหรืออดีตคนรักเก่ายกตัวเขาอยู่
“ฬะ โฬม”
“มองอะไร? ปีนข้ามไปสิครับ”
“โฬม”
“ผมหนักนะพี่”
“อ๊ะ”
เพราะไม่ทันตั้งตัวพุฒิเลยโอนเอนไปมาจนสุดท้ายโฬมเซถอยหลัง พ่อลูกหนึ่งหลับตาปี๋เมื่อคิดได้ว่าตัวเองต้องล้มกระแทกพื้นแน่นอน แต่ที่ไหนได้เบาะรอบรับร่างเขากลับเป็นร่างสูงใหญ่ที่นอนรองอยู่เบื้องล่าง
“เจ็บตรงไหนมั้ยโฬม”
ฝ่ายนั้นส่ายหน้าก่อนจะช่วยประคองเขาให้ลุกขึ้น แล้วมองสำรวจไปทั่วตัวพุฒิเหมือนหาร่องรอยบาดเจ็บ
“พี่ไม่เจ็บหรอก”
“ก็แหงสิครับ เล่นล้มใส่ผมเต็มๆ ขนาดนี้”
พุฒิย่นจมูกก่อนจะรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วตัวเมื่อนึกถึงจังหวะที่เขาล้มใส่อีกฝ่ายเมื่อกี้ สัมผัสใกล้ชิดนั่นทำให้พุฒิเผลอสูดดมกลิ่นกายอีกฝ่ายเสียเต็มปอด กลิ่นครีบอาบน้ำและกลิ่นกายแบบผู้ชายนั่นทำเอาพุฒิรู้สึกว่าตัวเองมือไม้เกะกะไปหมด
“ตกลงพี่จะนอนตรงนี้?”
พุฒิทำหน้าตื่นเมื่ออีกฝ่ายเตรียมขยับเข้าบ้านตัวเอง
“พี่เข้าบ้านไม่ได้”
ฝ่ายนั้นถอนใจแรงๆ
“จะให้ผมอุ้มพี่ปืนข้ามไปอีกรอบมั้ยล่ะ?”
“แหะ” พุฒิเกาแก้มแก้เก้อ “อีกรอบก็ดี”
โฬมไม่ตอบอะไร ชายหนุ่มเดินดุ่มๆ มายกลำตัวพุฒิขึ้นสูงอีกครั้ง และคราวนี้พุฒิสามารถทรงตัวได้เขาเลยปีนข้ามรั้วแล้วลงสู่พื้นได้อย่างปลอดภัย
“ขอบคุณนะ”
พุฒิมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินเปิดประตูรั้วเข้าบ้านตัวเองไป เขายืนรออยู่อย่างนั้นก็ไม่เห็นเสียงเปิดประตูบ้านข้างๆ จนกระทั่งได้กลิ่นนิโคตินลอยมา พุฒิแอบย่นจมูกเมื่อได้กลิ่นบุหรี่ที่ตัวเองไม่นึกชอบใจนัก เขาค่อยๆ ชะโงกข้ามรั้วไปจึงแผ่นหลังกว้างนั่งพิงเสาตรงสวนอังกฤษพ่นควันบุหรี่อย่างสบายใจเฉิบ
“ทำไมยังไม่เข้าไปในบ้านอีก?”
พุฒิตกใจเมื่อได้ยินเสียงจากคนที่นั่งหันหลังให้ และไม่นานใบหน้าคมคายก็หันมามองกัน พุฒิย่นจมูกเมื่อควันจากบุหรี่ที่คาบอยู่ในปากอีกฝ่ายลอยอ้อยอิ่งมาใกล้ โฬมถอนหายใจก่อนจะปล่อยมวนบุหรี่ลงพื้นแล้วดับไฟก่อนจะนำไปทิ้ง
“เดี๋ยวนี้สูบบุหรี่เหรอ?”
“อื้อ”
“เมื่อก่อนโฬมไม่สูบนี่”
“เวลาเปลี่ยน คนเราย่อมเปลี่ยนไป”
พุฒิเบ้ปาก
“เป็นแบบเดิมก็ดีแล้ว”
“ใครจะเหมือนพี่ล่ะครับ”
หือ?
พุฒิทำหน้างงต่างจากอีกฝ่ายที่กดยิ้มมุมปาก ท่าทางดูกวนโมโหไม่น้อย
“ชอบกินเด็กยังไง ก็ชอบอยู่อย่างนั้น”
“ว่าไงนะ”
พุฒิอ้าปากพะงาบๆ ก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อนึกถึงกายที่มาส่งเขาก่อนหน้านี้ พุฒิทำหน้ามุ่ยเมื่ออีกฝ่ายมองเขาราวกับประเมินว่าเขาเป็นในสิ่งที่ฝ่ายนั้นพูดมาจริงๆ
“พี่กับกายไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย?”
ฝ่ายนั้นเลิกคิ้วมอง
“แล้วไงครับ?”
“แค่อยากบอกเฉยๆ พี่ไม่อยากให้นายรับรู้อะไรผิดๆ”
โฬมยักไหล่ท่าทางไม่สนใจนัก ท่าทางดูกวนๆ นั่นทำให้พุฒินึกอยากกวนกลับบ้าง คนอะไรอุตส่าห์พูดดีด้วยยังกวนกันอยู่ได้ ยิ่งท่าทางไม่อยากพูดคุยหรือใกล้ชิดสนิทสนมนั่นยิ่งทำให้พุฒิรู้สึกขัดหูขัดตา เขากอดอกแล้วมองอีกฝ่ายยิ้มๆ ก่อนจะพูดเรื่องไม่สมควรออกไป ให้ตายเถอะ หากเขารู้ว่าคำพูดนั้นจะเข้าตัวในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า สาบานว่าพุฒิจะไม่หาเรื่องให้ตัวเองเลย
“โฬมรู้มั้ยว่ามี ถึงจะมีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไป แต่มีสิ่งหนึ่งที่โฬมไม่เปลี่ยนไปเลย”
“ครับ?”
“กลิ่นตัวโฬมยังหอมเหมือนเดิม”
อดีตหนุ่มคนรักถึงกับทำหน้าเหวอไปชั่วขณะ ท่าทางแบบนั้นทำเอาพุฒิอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูกที่ได้แกล้งคน
“งั้นเหรอครับ? ผมก็ว่าพี่ยังเอวเล็กเหมือนเดิมนะ เพราะผมกอดเมื่อกี้ก็แทบจะจมเข้าไปในอ้อมกอดของผม”
เชี่ย!
พุฒิอ้าปากพะงาบๆ หน้าร้อนวูบวาบนึกถึงภาพเมื่อกี้ที่โฬมโอบเอวเขาแล้วยกขึ้นเพื่อช่วยให้ข้ามรั้ว ลืมไปเลยว่าเมื่อกี้ปล่อยให้ฝ่ายนั้นทั้งโอบและกอดเอวตัวเอง ปฏิกิริยาทางร่างกายนั่นทำให้พุฒิร้อนไปหมดคาดว่าตอนนี้ใบหน้าเขาคงกำลังแดงก่ำ
โฬมกดยิ้มมุมปากแล้วค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้จนมีเพียงรั้วไม้ที่กั้นกลางระหว่างเรา
“อ๋อ ผมลืมบอกอีกอย่างว่านอกจากผมจะจำได้ว่าพี่เอวเล็กแล้ว ผมยังจำได้ว่าพี่ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่”
มากเกินไปแล้ว!
“เพราะเวลาพี่ได้กลิ่นมัน พี่ชอบทำจมูกบานๆ แบบนี้”
พุฒิหน้าตื่นรีบยกมือปิดบังจมูกตัวเองที่กำลังทำท่าทางตรงตามที่ฝ่ายนั้นพูดทุกอย่าง
“ฉะนั้นตอนนี้พี่ควรกลับเข้าบ้านไปได้แล้ว เพราะกลิ่นบุหรี่ตรงนี้มันเหม็น เดี๋ยวจะไม่สบาย”
ตายๆๆ
หัวใจเต้นแรงมาก
พุฒิเดินเหม่อลอยจับหัวใจตัวเองที่เต้นแรงมากมาหยุดยืนอยู่กลางบ้าน ชายหนุ่มสูดลมหายใจแรงๆ เหมือนพยายามระงับอาการประหลาดที่กำลังเกิดขึ้น พ่อลูกหนึ่งเดินเหม่อลอยมาจนถึงห้องนอนตัวเอง เขาค่อยทำเสียงเบาเพราะเกรงจะรบกวนเจ้าหมูที่หลับสนิท พุฒิยิ้มขำเมื่อเห็นสภาพลูกนอนกลับหัวกลับหาง เสื้อนอนเลิกสูงขึ้นจนเห็นพุ่งน้อยๆ กระเพื่อมขึ้นลง ปลายเท้าที่หันไปทางหัวนอนชี้โด่ชี้เด่ชวนขำ เห็นแบบนี้พุฒิเลยขยับลูกให้นอนถูกทิศทางและกดจูบที่ฝ่าเท้านุ่มนิ่มนั้นอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะห่มผ้าห่มให้เจ้าหมูน้อยที่นอนน้ำลายยืดหลับตาพริ้ม
หลังจากอาบน้ำเสร็จพุฒิมาแอบเลิกผ้าม่านห้องตัวเองเพื่อมองตรงไปยังบ้านข้างๆ ที่มีระเบียงตรงข้ามกัน กี่วันแล้วที่เขามาแอบเลิกม่านดูเจ้าของบ้านข้างๆ เดินวนไปวนมาด้วยอิริยาบถแบบนั้น จริงๆ ไม่ถึงกับแอบดูหรอกเพียงแค่บังเอิญเห็นคนข้างบ้านแถวๆ ระเบียงห้องตรงข้ามในเช้าวันหนึ่ง และตั้งแต่นั้นมาเขาเลยเพียงแค่เลิกม่านสังเกตการณ์เท่านั้นเอง
“ฮึก”
เสียงประหลาดนั่นทำให้พุฒิละความสนใจจากบ้านข้างๆ แล้วผละไปหาเจ้าหมูที่นอนหลับแต่สีหน้ากลับมู่ทู่ ปากน้อยๆ เม้มแน่นก่อนจะปล่อยเสียงสะอื้นออกมา
“ฮือ ไก่หนู”
“พิกเล็ตลูก” พุฒิเขย่าตัวลูกที่นอนละเมอ
“ฮึก อย่าแย่งไก่ทอดหนู”
พิกเล็ตร้องไห้โฮจนพุฒิต้องเขย่าปลุก และพอลืมตาได้เจ้าหมูก่อนโผลกอดเขาและเบะปากทันที
“ฮือ พ่อจ๋า ไตตั้นแย่งไก่ทอดหนู”
โธ่ลูก!
ความเจ็บปวดของเจ้าหมูพิกเล็ตวัยสี่ขวบคือฝันว่าถูกเพื่อนแย่งไก่ทอด โธ่ ลูกเอ้ย
“ชู่ว! หนูแค่ฝันไปครับลูก”
“จริงเหรอฮะ”
“ครับ”
พุฒิประคองลูกลงนอนก่อนจะตบก้นสามสี่รอบ ไม่นานหมูน้อยก็หลับตาพริ้มหลับสนิทไปในอ้อมกอดเขาในที่สุด พุฒิจูบขมับที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของลูกทั้งๆ ที่เปิดแอร์เสียเย็นฉ่ำ สงสัยจะฝันว่าแย่งไก่ทอดกับเพื่อนรักจนน่าดำหน้าแดง ชายหนุ่มยิ้มขำก่อนจะหลับตา
‘อ๋อ ผมลืมบอกอีกอย่างนอกจากผมจะจำได้ว่าพี่เอวเล็กแล้ว ผมยังจำได้ว่าพี่ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่’
พี่ก็ลืมบอกไปว่านอกจากกลิ่นตัวโฬมที่หอมแล้ว "อ้อมกอดของโฬมก็ยังมั่นคงแข็งแรงเหมือนเดิม"
เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
พุฒิอมยิ้มในความมืด
★ ☆★ ☆★ ☆
บทที่6-7มีการแก้ไขเนื้อหา โดยเพิ่มเติมเนื้อหานะคะ แต่ไม่สามารถลงเพิ่มได้เนื้อจากกระทู้ติดลิมิตตัวอักษร
ยังไงติดตามเนื้อหาเพิ่มเติมนี่ได้ที่แฟนเพจหรือในเด็กดีนะคะ (8/8/61)
-
กายอย่านะพี่โฬมจองพี่พุฒไว้แล้ว
-
กรี๊ด ตอนนี้น่ารักกกก
-
งือ อยากให้เขากลับมาคืนดีกันแล้วววว
มันดี มันฟิน งื้อ!
-
ไม่มีใครยอมใครเลยนะครับ,,,
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ต่างฝ่ายต่างจำเรื่องของทั้งคู่ได้ :o8:
-
ไม่เป็นไรลูกหมู ฝันคราวหน้าหนูต้องแย่งไก่ทอดคืนมาได้แน่นอน :m19:
-
โถ่ ลูกหมู เดี๋ยวพี่ซื้อไก่ให้ใหม่นะ
-
จริงๆแล้วโฬมแอบรอพี่เขากลับมาใช่ไหมคะ? (ไม่หรือไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร เรามโนเองได้ ฮาาา)
-
หุๆ พี่พุฒจะเป็นอมตะ :hao7:
-
ลูกหมูกับไตตันนี่คือคู่ในอนาคตใช่ไหมค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ใครจะพูดอะไร สุดท้ายพิกเล็ตแย่งซีนสุด 5555 ไก่ทอดของหนูววววววว
-
:katai2-1:
-
กายกลับไปหาป้องเลย ส่วนพี่พุฒินี่ของโฬมเขาเน้ออ
-
คู่นี้คือดียยยยยยยยยย์ อยากให้รีเทิร์นไวๆจัง
เอ็นดูหมูน้อยลูก ฝันว่าโดนแย่งไก่
-
จะโดนกายงาบแล้วพี่พุฒิ :katai5:
-
เมื่อไหร่จะคืนดีกันนะคู่นี้ มีความขำน้องพิตเล็ตจริงๆ ไก่ทอดของหนู
-
เถียงเองเขินเอง :hao7:
-
สำหรับลูกหมูแล้วของกินมาเป็นอันดับแรกแม้กระทั่งความฝัน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ผมเห็นอยู่สามคู่นะครับ (หัวเราะ) เรื่องคำบรรยายผมคงไม่มีอะไรจะติหรือคอมเมนท์เท่าไหร่ เพราะคุณกานต์ใสก็เขียนมาหลายเรื่องแล้ว ถ้าดูแต่เรื่องคำบรรยายกับทักษะการเขียน ผมว่ามันก็พัฒนาขึ้นเรื่อยๆนะครับ ทำได้ค่อนข้างดีแล้ว เขียนบรรยายได้ละเอียด ตรงความรู้สึก ไม่อ้อมค้อมเล้าหลือ และเดินเรื่องได้ดีไม่เอื่อยเฉื่อยเกินไป แต่ผมไม่ค่อยได้อ่านเพราะพล็อตไม่ค่อยตรงจริตเท่าไหร่น่ะครับ (หัวเราะ) มีเรื่องนี้ที่ตอนแรกเห็น Age Gap ตั้งสามปีก็ชะงักครับ แต่อ่านๆไป หลายอย่างก็น่าสนใจพอที่จะมองข้ามๆเรื่องนี้ไปได้นิดหน่อย
หลายอย่างที่ว่าคือ ผมสังเกตได้สามคู่ คู่แรกแน่นอนว่าคือเป็นเมนหลัก โฬมกับพุฒิ คู่นี้ผมยังไม่ค่อยเท่าไหร่นะครับ อาจจะด้วยเพราะเอจแก็ปกับพล็อตที่ยังค่อยๆทยอยใส่เข้ามาอยู่ แต่ก็ถือว่าทำได้ดีนะครับ ใช้ได้ทีเดียว คู่ที่สองก็คือกายกับป้อง อันนี้น่าสนใจหน่อยตรงที่ กายเป็นลูกใคร? เท่าที่ผมสังเกต มีอยู่สองฉากที่สื่อนัยๆได้ ฉากนึงคือการที่กายบอกว่าไม่ค่อยชอบพ่อตัวเอง แสดงว่าคงไม่สนิทกันเท่าไหร่ อาจจะมีหลายสาเหตุครับ และฉากที่สองคือการที่มีทนายโทรหาโฬม มันมีอยู่ไม่กี่กรณีหรอกครับที่ทนายจะติดต่อคุณบ่อยๆน่ะครับ กรณีแรกคือเรื่องพวกมรดก รับตำแหน่งของคนที่ตายแล้ว หรือเปิดพินัยกรรม กรณีที่สองคือเรื่องเกี่ยวกับกฎหมายครอบครัว พวกรับรองบุตร เซ็นหย่า อะไรทำนองนี้
จากสองฉาก ผมเลยเดาเอาว่า กาย ‘น่าจะ’ เป็นลูกของโฬมรึเปล่าครับ? โฬมที่หายไปตอนปีหนึ่งอาจจะมีเรื่องทำผู้หญิงท้อง แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง มันมีปัญหาเรื่องไทม์ไลน์เวลาของกาย เพราะถ้าคำนวณเรื่องเวลา ปัจจุบันโฬมสามสิบหก (น้อยกว่าพุฒิสามปี) ถ้ามีลูกตอนสิบแปด ซึ่งเป็นมาตรฐานอายุเด็กปีหนึ่งพอดี กายตอนนี้ควรจะอยู่ปีหนึ่ง ไม่ใช่ปีสาม เด็กปีสามอายุประมาณยี่สิบน่ะครับ (ทั้งหมดที่ผมพูดนี่เดาเอาล้วนๆนะครับ ความจริงกายอาจเป็นลูกใครก็ได้ที่สร้างเป็นปมพล็อตให้มีดรามากับครอบครัวพุฒิหรือโฬมต่อก็ได้ อันนี้ก็เป็นไปได้ถ้ากายเป็นลูกของครอบครัวอื่นที่ไม่เกี่ยวกับสองคนนี้)
ทีนี้มาดูเรื่องโฬมหย่า มันมีอยู่สองกรณีที่ผมมองเกี่ยวกับโฬมหย่าไว้ หนึ่ง แต่งเพราะที่บ้าน กับสอง แต่งเพราะมีลูก ตอนแรกผมเอียงไปทางสอง แต่ถ้ากายไม่ใช่ลูกโฬม เรื่องน่าจะไปทางหนึ่งมากกว่า แล้วหย่า เพราะว่าโฬมจากที่ผมดูตอนนี้ก็เห็นว่ายังไม่ได้มีความรู้สึกของ ‘ความรัก’ ใดๆในใจเลย จากหกตอนที่ผมเห็น โฬมดูจะไม่ค่อยชอบที่บ้านเท่าไหร่น่ะนะครับ เขาคงไม่แคร์เท่าไหร่ถ้าจะหย่าแล้วตัดขาดจากที่บ้าน เพราะมีฉากนึงที่บรรยายไว้ว่าโฬมสร้างชื่อตัวเองในฐานะสตูดิโอถ่ายภาพและช่างถ่ายภาพขึ้นมาด้วยตัวเอง มีช่วงเวลาลำบากยากเย็นด้วย ดังนั้นผมเดาว่าเขาคงไม่ใช่สไตล์ที่รับมรดกพันล้านเสวยสุขเท่าไหร่ ตรงนี้เป็นปมพล็อตของพระเอกที่ผมชอบมาก เพราะมันแหวกจากสไตล์นิยายสุขนิยมน้ำเน่าทั่วๆไปครับ ตัวพระมีมุมทุกข์สุข แต่คนนี้กลับเก็บมันไว้เงียบๆ ระบายออกกับชีวิตส่วนตัว (เช่นคู่นอนหรือบุหรี่) ตัวพระมีปมให้เล่นได้ ไม่ดูเพอร์เฟกต์จนจับต้องไม่ได้ในชีวิตจริง
เรื่องคู่ที่สอง นอกจากปมข้างต้นของพ่อแม่กาย ผมยังคิดว่าอดีตของกายกับป้องนี่น่าสนใจมาก สองคนนี้น่าจะเลิกกันตอนจะเข้าปีหนึ่งหรือตอนจบมัธยมปลายพอดี (ถ้าอยู่คนละมหาวิทยาลัย) หรือเลิกกันไม่นานมาปี น่าจะสองปีเป็นขั้นต่ำ (ถ้าอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน) เพราะจากที่ผมสังเกตฉากบรรยาย เรื่องระหว่างกายกับป้องน่าจะผ่านมายังไม่นานมาก แต่จบกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อาจจะฝ่ายนึงอยากจบ แต่อีกฝ่ายไม่อยากจบ ผมเดาว่ากายไม่อยากจบ แต่ป้องน่าจะมีสาเหตุให้ต้องจบ (มันอาจจะเกี่ยวเนื่องไปกับครอบครัวกายหรือครอบครัวป้องอีกก็ได้ เพราะตอนนี้พ่อแม่กายยังไม่เปิดเผย) ที่แน่ๆคือระยะเวลามันต้องนานพอที่จะทำให้กายเริ่มมองคนอื่นแล้ว ปมส่วนตัวของสองคนนี้น่าสนใจมาก อาจจะเพราะยังเด็กอยู่ด้วยละมั้ง มันมีอะไรให้เราตื่นเต้นได้เยอะดีน่ะครับ ท่ามกลางฉากหลักที่ดูเป็นผู้ใหญ่แล้ว
อย่าลืมว่า ‘ถ้า’ กายเป็นลูกโฬมจริงๆ ตอนนี้กายต้องอยู่กับแม่ครับ และตัวละครพ่อแม่กายยังไม่เปิดเผย ถ้าเป็นความเป็นไปได้นี้จริงๆ ผมเดาว่าโฬมน่าจะโดนฟ้องหย่าแล้วแพ้ เพราะว่าปกติศาลมักตัดสินให้ลูกอยู่กับผู้หญิงอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นอย่างนี้มันมีปัญหาอีก เพราะนอกจากไทม์ไลน์จะไม่ตรงอย่างที่ผมบอกแล้ว (ซึ่งผมไม่แนะนำการลดอายุกาย เพราะจะทำให้ไทม์ไลน์ปมส่วนตัวของเขากับป้องเสียไป) เรื่องที่กายไปงานแต่งงาน แต่โฬมไม่ไป มันก็ดูแปลกๆครับ โอเค เราอาจจะบอกได้ว่าสิทเป็นญาติฝั่งแม่ หรือญาติฝั่งพ่อก็ได้ (เพราะโฬมน่าจะเลิกสนใจที่บ้านไปนานแล้ว แต่ถ้าญาติฝั่งตัวเองแต่งงาน ก็น่าจะไปยินดีด้วยสิ?)
ทีนี้มาดูคู่ที่สาม น้อง ไตตั้น และน้อง พิกเล็ต ผมไม่รู้ว่าเดาไปจริงรึเปล่านะครับ แต่ดูมีแววมากๆ (หัวเราะ) ความสัมพันธ์สองคนนี้นี่สปอยล์เพื่อนกันตั้งแต่เด็กเลยนะครับ แอบหนีไปเล่นด้วยกัน แถมยังชอบแกล้งพิกเล็ตอีกด้วย (ขนาดเก็บมาฝันเลย) แนวโน้มอนาคตความสัมพันธ์น่าจะเป็นแนวสปอยล์แต่ก็ชอบแหย่ แถมชื่อจริงๆของน้องน่าจะเป็น Titan ซึ่งก็สื่อถึงรูปลักษณ์ในอนาคตได้รุนแรงมากๆ เช่นเดียวกับ พิกเล็ต ที่ชื่อมีผลมากในจินตนาการของคนอ่าน ผมว่าเออ มันก็น่ารักดีนะครับ อยากได้ตอนพิเศษที่เห็นสองคนนี้โตแล้วจังเลย ประมาณมัธยมปลายปีหกหรือมหาวิทยาลัยปีหนึ่งเนี่ย ท่าทางจะมีอะไรให้เราได้ลุ้นตามขำๆอีกเยอะครับ เพราะฉากที่น้องพิกเล็ตมองตามปกซินเดอเรลล่าที่มีเจ้าหญิงเต้นรำกับเจ้าชายตาละห้อยเนี่ย ชัดเลย อนาคต ชัดแน่ๆว่าน้องต้องโตมาหน้าตาน่ารักแน่ๆ เพราะอยากมีโมเมนต์โรแมนติก (หัวเราะ)
-
กายอย่ามาจีบพี่พุฒนะ พี่พุฒต้องเป็นของโฬมเท่านั้นนนนน
-
น่ารักกกกกกก
-
พุฒิเอ้ยย ไม่อ่อยใครไปเรื่อยน่ะ 55555
กายเป็นญาติเพื่อนพุฒิก็เข้าใจ แต่มาจากไหน แล้วรู้จักฝุ่นได้ยังไง
พุฒิก็เหมือนเด็กไปอีก สงสัยอยํ่กับลูกมากไป
โฬมเอ้ยยย ระวังนะ มีคนข้างบ้านส่องอยู่
เจ้าหมู ขนาดนอนยังละเมอถึงของกิน
-
แอบเห็นคอมเม้นที่คาดเดาเรื่อง ฮือออ เก่งจังเลยค่ะ นี่นึกแค่ว่าไตตั้นอาจจะเป็นลูกโฬมเอง ล้ำลึกมากเลยอะ
หมูน้อยน่ารักมากกกก อยากบีบแกมน้องงง ชอบความบลัฟกันของแต่ละคน 5555555
พี่พุฒิสเน่ห์แรงมากเรยยยยย ติดตามนะค้า
-
#Re2love •7
“ฮึบ”
“...”
“ฮึบ”
พุฒิยิ้มเอ็นดูลูกชายตัวป่วนซึ่งพยายามหมุนห่วงฮูลาฮูปอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นอย่างไม่มีอะไรจะฉุดรั้งไว้ได้ เขาเลยต้องหาทั้งวิธีการออกกำลังกายที่ดูสนุกและลดน้ำหนักไปในตัว ชายหนุ่มเท้าคางมองเจ้าหมูน้อยในชุดออกกำลังกายที่คุณพรรณีอุตส่าห์ลงทุนซื้อให้ใหม่กำลังเหวี่ยงเอวไปมาแต่จนแล้วจนรอดไอ้ห่วงที่ว่าก็ไม่หมุนสักที พิกเล็ตพยายามอยู่หลายครั้งจนแก้มกลมขึ้นสีแดงเรื่อยและเหนื่อยผุดขึ้นเต็มใบหน้า ซ้ำเหงื่อยังไหลออกมาจากผ้าโพกศีรษะที่มีวิธีมัดแบบหัวแกะคล้ายๆ กับหูฟังอันใหญ่ครอบหูทั้งสองข้างดูแล้วน่าเอ็นดูไม่หยอก
ก่อนหน้านี้พุฒิพยายามลดปริมาณพวกขนมขบเคี้ยวตามใจปากและชักชวนลูกน้อยออกกำลังกายแต่ไม่ได้ผลมากนัก จนกระทั่งเมื่อสุดสัปดาห์ก่อนพิกเล็ตมาตื้อบอกว่าอยากลดน้ำหนักเพราะเกิดไปต้องใจน้องเมญ่าเพื่อนคนใหม่ที่เพิ่งย้ายโรงเรียน เจ้าเด็กแก่แดดบอกว่าเดี๋ยวสาวจะไม่รัก ความนี้รู้ถึงหูมารดาเขาซึ่งรักหลานมากจนลูกแท้ๆ อย่างเขากลายเป็นชนชั้นล่างของครอบครัว ย่าหลานเลยพากันไปซื้อชุดออกกำลังกายแล้วพากันออกกำลังกายทุกวันหลังร้านปิด
“เฮ้อ”
เสียงถอนหายใจแก่แดดแก่ลมของเจ้าหมูดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะทำหน้ามู่ทู่ ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มแน่นไม่สบอารมณ์ นิ้วมือซึ่งเบียดกันตามปริมาณไขมันส่วนเกินจับห่วงฮูลาฮูปเสียแน่นก่อนจะเริ่มเหวี่ยงใหม่และพยายามหมุนควงสะโพกตามแรงเหวี่ยงนั่น ท่าทางชวนทุลักทุเลนั่นชวนหัวจริงๆ เล่นเอาคุณพรรณีซึ่งเล่นแอโรบิคอยู่ข้างๆ กันกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่ไหว
“หนูไม่เล่นแล้ว”
เจ้าหมูทำปากคว่ำก่อนจะทรุดตัวนั่งจุ้มปุ๊ก ใบหน้านั้นไม่สบอารมณ์เพราะไม่สามารถเหวี่ยงฮูลาฮูปได้สักที
“เหนื่อยแล้วเหรอเรา?”
“พ่อจ๋า”
พิกเล็ตช้อนสายตามองเขาแล้วทำตาปริบๆ
“หนูหิวบัวลอยเผือกจังเลยฮะพ่อจ๋า”
โธ่ลูก!
พุมิกุมขมับสีหน้าทั้งขำทั้งเอ็นดูลูกชาย ไม่ต่างจากส้มและป้องที่กำลังทำความสะอาดร้านอยู่ ต่างพากันยิ้มขำเจ้าตัวแสบ ท่าทางว่าชุดออกกำลังนี่จะเป็นหมันในไม่ช้าที่ซะแล้วมั้ง มีที่ไหนซื้อมาไม่ถึงสัปดาห์เจ้าตัวดูจะเบื่อหน่ายการออกกำลังกายซะแล้ว
“ผัวลอยเผือก”
พิกเล็ตทำตาลอยๆ แล้วพูดซ้ำๆ ท่าทางละเมอหาของกินนั่นดูขบขัน ให้ตายเถอะ ออกกำลังกายยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ร้องหาของกินซะแล้วลูกเอ๊ย!
“ใส่ไข่ด้วยนะพ่อจ๋า”
สุดท้ายคนที่ทนลูกอ้อนเจ้าหมูไม่ไหวก็คือคุณพรรณีเองที่รีบกุลีกุจอไปหลังร้านและไม่นานบัวลอยเผือกกลิ่นหอมกรุ่นก็ลอยมาแต่ไกล พิกเล็ตที่ทำตัวอ่อนเปลี้ยเหมือนไร้เรี่ยวแรงตอนที่เขาขยับไปอุ้มเจ้าหมูให้นั่งดีๆ บัดนี้กลับกระฉับกระเฉงจนน่าตี
“อ่าส์ บัวลอยของหนู”
พิกเล็ตตบมือแปะๆ
“ระวังพุงยื่นแล้วน้องเมญ่าไม่รักนะลูก”
พิกเล็ตชะงักกึกมองบัวลอยตรงหน้าตาละห้อย แต่ไม่นานหรอกใบหน้าสลดนั่นก็กลับทะเล้นขึ้นมา
“พรุ่งนี้ค่อยลดน้ำหนักแล้วกันใหม่เนอะพ่อเนอะ”
หนูพูดแบบนี้มาสามวันแล้วลูก!
พุฒิส่ายหัวไปมาแล้วค่อยหยิบทิชชูเข็ดขอบปากให้เจ้าหมูที่กำลังกินของหวานตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย พิกเล็ตยิ้มตาหยีเห็นพวงแก้มทั้งสองข้างกลมเป็นซาลาเปา ใบหน้าน้อยๆ เงยให้เขาเช็ดปากอย่างไม่อิดออด
เจ้าเด็กร้ายกาจเอ้ย!
.
.
เวลาหกโมงกว่าหลังจากร้านขนมหวานบ้านคุณพรรณีปิดให้บริการแล้ว ช่วงนี้พุฒจะเข้ามานั่งทำบัญชีที่ร้านให้มารดาและรอรับคุณพรรณีกับส้มกลับบ้านพร้อมกันด้วย ตั้งแต่คุณปู่เข้าศูนย์เมื่อสัปดาห์ก่อนทำให้การเดินทางฉุกละหุกไปสักหน่อยเพราะต้องใช้บริการแท็กซี่บ่อยๆ จริงๆ ก็ไม่บ่อยนักหรอกเพราะดูเหมือนว่ามารดาจะได้สารถีคนใหม่เป็นชายหนุ่มเพื่อนบ้านที่พักนี้แวะเวียนมาที่ร้านบ่อยๆ
มาบ่อยจนเผลอมองไปที่ประตูร้านบ่อยๆ เหมือนรอคอยใครสักคน
พุฒิกวาดตามองภายในร้านเพื่อเช็คความเรียบร้อย แต่ต้องแปลกใจเมื่อเห็นมารดาผุดลุกผุดนั่งและชะเง้อชะแง้มองออกไปนอกร้านหลายต่อหลายครั้ง สงสัยว่าคนๆ กันซะล่ะมั้ง
“แม่เป็นอะไรครับ?”
ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย ขณะที่กำลังกดเรียกแท็กซี่เจ้าประจำ
“วันนี้ไม่ต้องเรียกแท็กซี่นะพุฒิ”
“ครับ?”
ชายหนุ่มเงยหน้าจากโทรศัพท์ด้วยความสงสัย มารดาผู้ทันสมัยไม่ตอบแต่ขยิบตาให้เขาทีหนึ่งและดูเหมือนว่าพุฒิไม่ต้องสงสัยอยู่นานเมื่อเห็นเสียงไฟจากรถคันคุ้นตามาจอดอยู่หน้าร้าน
“มาแล้ว”
คุณพรรณียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจูงมือพิกเล็ตไปเก็บของหลังร้าน
“ผมกลับก่อนนะพี่พุฒิ”
ยังไม่ทันที่พุฒิจะได้เอ่ยถามมารดา ป้องก็เดินมาไหว้ลาขอตัวกลับ
“ขับรถดีๆ ล่ะเรา”
“ครับพี่”
เจ้าป้องกำลังจะเดินสวนกับแขกที่มาเยือนตอนร้านปิดพอดี
“พี่โฬม?”
เจ้าป้องรู้จักกับโฬมอย่างนั้นเหรอ?
พุฒิทำหน้างงเมื่อเห็นป้องดูตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้เจอกับโฬมอีกครั้ง จำได้ว่าวันที่อดีตคนรักเก่าเข้ามาขอยางมัดผมในร้าน เห็นเหมือนกันว่าป้องจ้องเอาๆ ท่าทางตื่นเต้นไม่ต่างจากตอนนี้ที่เจ้าเด็กตัวขาวรีบปลดกระเป๋าเป้แล้วคุ้ยหาอะไรสักอย่างก่อนจะยื่นให้โฬม
“ผมขอลายเซ็นหน่อยครับพี่”
ขอลายเซ็น?
นี่อย่าบอกนะว่าอดีตคนรักเป็นคนมีชื่อเสียง พุฒิทำหน้างงมืดแปดหน้า
“ผมไม่มีปากกา”
ป้องทำตาโตอย่างลืมตัวเพราะยื่นให้แต่กระดาษ คนตัวขาวเลยหันมาขอยืมปากกาจากเขา ระหว่างนั้นพุฒิเลยกระซิบถามเด็กในร้านเสียงแผ่ว
“รู้จักโฬมด้วยเหรอ?”
“รู้จักสิครับพี่พุฒ ก็พี่โฬมเขาดังจะตาย ผมนี่แฟนคลับผลงานพี่เขาเลย ตอนเจอกันครั้งแรกที่ร้านคราวก่อนมัวแต่ตะลึงจนลืมขอลายเซ็นเลย ตอนนั้นผมยังนึกเสียดายอยู่เลย”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แล้วพี่คิดว่าไงล่ะ”
พุฒิสะดุ้งโหยงเพราะเจ้าของคำถามก่อนหน้านี้ขยับมาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พุฒิหลุบตามองพื้นอย่างรู้สึกเก้อๆ เพราะสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายที่สัมผัสบางเบาที่ข้างหู เมื่อรู้สึกว่าตัวเองมีอาการประหลาดจึงก้าวถอยหลังมายืนมองแฟนคลับและคนดัง? ที่กำลังโอภาปราศรัยกัน
“ขอบคุณครับพี่โฬม ผมชอบผลงานพี่ทุกเล่มเลยครับ พี่ถ่ายรูปโคตรสวย”
ป้องดีใจเหมือนเด็กตอนที่ฝ่ายนั้นตวัดปากกาลายฉวัดเฉวียนใส่กระดาษแล้วยื่นกลับคืนให้
“ขอบใจนะ”
“ผมซื้องานพี่เก็บทุกเล่มเลยครับ เสียดายปกก่อนหมดแผงอย่างไว ผมเลยไม่ได้เก็บเลย”
โฬมทำหน้านึกๆ
“เหมือนว่าที่บ้านมีเหลืออยู่เล่มหนึ่ง ถ้าแวะมาร้านครั้งหน้าผมจะเอามาให้นะ”
“ขอบคุณครับพี่”
ป้องตาเป็นประกายท่าทางเหมือนเด็กน้อยนั่นทำให้เขาเผลอยิ้มตาม ก่อนจะชะงักกึกเมื่อสบตากับอีกคนที่มองมาทางนี้พอดี พุฒิเลยเกาหัวแก้เก้อพอดีกับที่ป้องขอตัวกลับ
“เอ่อ”
เมื่ออยู่กันตามลำพังสองคนแล้วพ่อลูกหนึ่งก็รู้สึกมือไม้เกะกะยังไงก็ไม่รู้ พาลให้นึกถึงเหตุการณ์ที่โฬมอุ้มเขาข้ามรั้วเมื่อหลายวันก่อน และบทสนทนาระหว่างกันในค่ำคืนนั้น พุฒิยอมรับว่าตัวเองยังฝังใจกับเรื่องราวในอดีต เขาไม่ปฏิเสธว่าในส่วนลึกไม่เคยลืมคนตรงหน้า ถึงแม้เวลาจะเปลี่ยนไป ความรับผิดชอบหลายอย่างเกิดขึ้นและทำให้เขาอาจลืมเลือนมันไปบ้าง แต่เมื่อได้กลับมาสู่ความรู้สึกเดิมๆ มันก็อดหวนนึกถึงเรื่องวันวานไม่ได้ นั่นแหละจึงเป็นบ่อเกิดของอาการประหลาดที่เขาเป็นอยู่ขณะนี้ พุฒิยอมรับว่าตัวเองแปลกไป ตั้งแต่อดีตคนรักกลายมาเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่
“ถ้าไม่รู้จะชวนคุยอะไร ชวนผมนั่งก่อนก็ยังดี”
“อะ อื้ม”
“แล้วคุณป้ากับพิกเล็ตล่ะครับ”
“ไปเก็บของหลังร้านน่ะ”
โฬมพยักหน้ารับรู้
“พี่ไม่สบายรึเปล่า”
“หา?”
“ท่าทางพี่ดูแปลกๆ หน้าก็แดง”
“เอ่อ”
พุฒิทำตาหลุกหลิก
“พี่ร้อนน่ะ”
ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าที่รู้สึกว่าดวงตาคมคายคู่นั่นกำลังขบขันเขา พุฒินึกเก้อกระดากก้มมองตัวเองที่ใส่คาดิแกนสวมทับเสื้อยืดด้านใน อุณหภูมิในร้านเย็นฉ่ำเพราะแอร์คอนดิชั่น ก่อนหน้าเขาเพิ่งควานหาเสื้อคลุมมาใส่ แล้วนี่อะไรกันตอนนี้ดันพูดว่าตัวเองร้อนทั้งที่หนาวจนขนลุกขนาดนี้ ไม่แปลกหรอกที่คนตรงหน้าจะยกยิ้มมุมปากราวกับรู้ทันว่ามันคือคำพูดแก้เก้อ
พุฒิทำหน้าไม่ถูกเลยเลื่อนจานขนมหวานเมนูเด็ดประจำร้านเลื่อนไปตรงอีกฝ่าย
“ลองทานสิ เมนูเด็ดเลยนะ คุณพรรณีเขาลงมือทำเองเลย”
“ผมไม่ชอบของหวาน”
พุฒิทำหน้ายู่
“พี่รู้”
โฬมไม่ชอบของหวานและโฬมชอบอากาศเย็น
พุฒิจำได้!
“งั้นลองอันนี้” พุฒิคะยั้นคะยอต่อ “น้ำสมุนไพรหอมชื่นใจ”
“ของเหลือจะทิ้งแล้วรึเปล่าเนี่ยถึงคะยั้นคะยอให้ผมกินนัก”
พุฒิแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่าย
“เห็นมาเหนื่อยๆ หรอก เลยอยากให้กินอะไรชื่นใจสักหน่อย”
“รถติด”
โฬมพูดเสียงเรียบมือก็ยื่นมายกแก้วน้ำสมุนไพรขึ้นดื่ม
“ทำไมวันนี้ถึงแวะมาที่ร้านได้ล่ะ”
“เมื่อเช้าเจอคุณป้า เห็นท่านบ่นๆ เรื่องรถผมว่างพอดีเลยอาสามารับ”
“ไม่มีนโยบายคุยกับแฟนเก่าไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงคุยกับแม่แฟนเก่าได้ล่ะ”
โฬมไม่ตอบแต่สบตากับเขาตรงๆ นั่นแหละพุฒิถึงรู้ตัวว่าไม่ควรหาเรื่องใส่ตัวด้วยการพูดแบบนั้นออกไป จังหวะที่เราสบตากันเหมือนทุกอย่างรอบกายหยุดไปชั่วขณะ
https://www.youtube.com/v/pAyKJAtDNCw
*Another day has gone
I’m still all alone
ในความเงียบเพลงสากลคุ้นหูจากนักร้องยุคเก้าศูนย์ก็ดังขึ้นมาจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่เขาเปิดทิ้งไว้ พุฒิใจกระตุกวาบเพียงแค่ได้ยินเนื้อเพลงท่อนแรก ‘You Are Not Alone’ เพราะมันเป็นเพลงแรกที่โฬมใช้หัดเล่นกีต้าร์เพื่อร้องให้เขาฟังเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน
*Someone tell me why
Did you have to go
And leave my world so cold
คิดถึง!
ทำไมไม่รู้ ทั้งๆ ที่โฬมอยู่ตรงหน้า แต่เขาก็ยังถึงคิดถึงคนตรงหน้าได้ขนาดนี้ ช่างน่าไม่อายที่ตัวเองเป็นคนเอ่ยคำลา แต่กลับเป็นเขาที่เฝ้าวนเวียนคิดถึงอดีตคนรัก พุฒิเผลอเอื้อมมือไปลูบใบหน้าอีกฝ่าย พอได้สัมผัสใบหน้าคิ้วคางในวันวาน ความรู้สึกที่หลงเหลืออยู่ยิ่งแจ่มชัดจนเกือบลืมหายใจ
ใบหน้านี้ไงที่คิดถึงแทบตาย ใบหน้านี้ไงล่ะ โฬมชะงักไปเล็กน้อยแต่ยังยอมนิ่งให้เขาลูบปลายคางอย่างแผ่วเบา
*Everyday I sit and ask myself
How did love slip away
Something whispers in my ear and says
That you are not alone
I am here with you
Though you’re far away
I am here to stay
โฬมคว้าข้อมือผู้บุกรุกใบหน้าตัวเองไว้แล้วกุมเอาไว้เบาๆ พุฒิมองใบหน้าโฬมอยู่อย่างนั้น เราสบตากันนิ่งโดยไม่เอ่ยคำพูดใดๆ แค่มองตา แค่มองกันอยู่อย่างนั้น พุฒิยิ้มอ่อนๆ เมื่อโฬมเปล่งเสียงทุ้มร้องคลอไปกับเนื้อเพลงนั้น
*Though we’re far apart
You’re always in my heart
พุฒิน้ำตาร่วงเมื่อหูได้ยินเนื้อเพลงท่อนนั้นที่ว่า ‘แม้เราจะอยู่ห่างไกลกัน แต่เธออยู่ในใจฉันเสมอ’ เขากระพริบตาปริบๆ เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองชักจะอินกับเนื้อเพลงมากเกินไป ชายหนุ่มรีบผละถอยห่างแต่ปลายนิ้วเรียวของโฬมกลับเกลี่ยน้ำตาจากขอบตาให้เขาอย่างแผ่วเบา
“ขอโทษ”
*Though you’re far away
I am here to stay
“พี่ขอโทษ”
โฬมไม่พูดอะไร ใบหน้าคมคายดูจะเฉยชากับคำพูดของเขาแต่ปลายนิ้วนั่นยังคงบรรจงปาดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“เมื่อก่อนเพลงนี้ดังมาก”
“อืม”
“ผมหัดเล่นกีต้าร์ก็เพราะเพลงนี้”
“ก็โฬมชอบไมเคิล แจ็คสัน”
“คงงั้นมั้งครับ แต่จริงๆ แล้วผมชอบเนื้อเพลงมันต่างหาก”
“เพลงมันเศร้า”
พุฒแก้ตัวเพราะได้ทำเรื่องน่าอายอย่างการร้องไห้อินไปกับเนื้อเพลง
“มันอยู่ที่คนฟังมากกว่าครับ”
โฬมยื่นทิชชู่มาให้ พุฒิเลยแอบทำหน้ายู่ใส่
“วันหลังโฬมเล่นกีต้าร์เพลงนี้ให้พี่ฟังบ้างสิ”
“ยังอยากฟังผมเล่นอีกเหรอ?”
“อยากฟัง”
“....”
“อยากฟังมาก..อยากได้ยินอีกสักครั้ง”
โฬมไม่ได้ตอบรับแต่ใบหน้าคมคายกลับขยับรอยยิ้ม
“พ่อจ๋า”
เสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าลูกหมูดังมาแต่ไกล พุฒิเลยรีบเช็ดหน้าเช็ดตา แต่ท่าทางประหลาดนั้นไม่ได้หลุดรอดไปจากการสังเกตของคุณพรรณีที่เดินตามหลังหลานชายตัวน้อยมาติดๆ อย่าว่าแต่ผู้ใหญ่ช่างสังเกตเลยขนาดเจ้าหมูยังทำสงสัยที่เห็นบิดาเช็ดน้ำตาป้อยๆ
“พ่อจ๋าเป็นอะไรฮะ”
พุฒิจ้องดวงตาใสแจ๋วนั่นแล้วรวบเอาเจ้าหมูมากอด แม้พิกเล็ตจะงงไม่น้อยกับอาการประหลาดของพ่อแต่มืออวบอ้วนนั่นก็กอดตอบซ้ำยังลูบแผ่นหลังพุฒิและทำท่าทำทางราวกับว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่กำลังปลอบเด็กน้อย
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะฮะพ่อจ๋า”
โฬมเผลอยิ้มออกมา
“พ่อแค่ฟังเพลงอินครับ ไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย”
“โอ๋เอ๋ พ่อจ๋าขี้แง”
พิกเล็ตทำไม้ทำมือล้อเลียนบิดา เท่านั้นไม่พอยังเลิกชายเสื้อขึ้นจนเห็นพุงน้อยๆ แล้วหมายจะเอาชายเสื้อนั้นมาเช็ดน้ำตาให้เขาอีกต่างหาก คุณพรรณีที่ยืนค้ำศีรษะอยู่ถึงกับหัวเราะออกมาดังๆ เพราะเมื่อกี้เจ้าหลานชายเพิ่งล้างมือแล้วขยำชายเสื้อเช็ดมือเรียบร้อย
พ่อลูกหนึ่งหรี่ตามองชายเสื้อลูกชายที่มีคราบน้ำอยู่ก็พอจะดูออก
“เจ้าหมู”
พิกเล็ตร้องวี๊ดขยับตัวหนีไปหลบหลังโฬมเพื่อหนีอ้อมแขนบิดาที่หมายจะรวบตัวไปกอด
“อาโฬมช่วยหนูด้วย”
โฬมหันสบตากับพุฒิอีกครั้งก่อนจะเปิดรอยยิ้ม
รอยยิ้มที่นานมากแล้วที่เขาไม่เคยยิ้มออกมาแบบนี้
★ ☆★ ☆★ ☆
“ทำไมขี้ลืมแบบนี้วะ”
ป้องส่ายหน้าตอนที่วนรถกลับมาที่ร้านขนมหวานซึ่งตัวเองทำงานพิเศษอยู่อีกครั้ง เพราะนึกขึ้นว่าลืมชีทที่จะใช้ทบทวนสำหรับการสอบเก็บคะแนนในวันพรุ่งนี้ ระหว่างที่กำลังไขกุญแจเพื่อประตูร้าน แสงไฟสว่างจากหน้ารถคันหนึ่งก็ส่องเข้ามากระทบนัยน์ตา ร่างโปร่งบางชะงักกึกเพราะนี่เป็นเวลามืดค่ำที่ร้านปิดหมดแล้ว หากจะมีใครสักคนมาปรากฏตัวอยู่แถวนี้ในตอนที่ไม่มีคนอยู่ก็แสดงว่าคงมีเจตนาไม่ดีสักเท่าไหร่
ป้องมองซ้ายมองขวาก่อนจะเหลือบไปเห็นก้อนหินใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าร้าน ชายหนุ่มยกยิ้มก่อนจะคว้ามันมาถือไว้แล้วค่อยย่องไปยังต้นกำเนิดเสียงกุกกักหน้าสตูดิโอซึ่งเพื่อนของพุฒิเป็นเจ้าของ ชายหนุ่มเงี่ยหูฟังเสียงไขกุญแจและเสียงสบถนั่นอยู่พักหนึ่ง
แม้จะนึกประหลาดกับเสียงอันคุ้นเคยจากร่างตะคุ่มๆ ในความมืดนั่นแต่เขาก็ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นเพราะเกิดไอ้หมอนั่นเป็นขโมยขึ้นมา ข้าวของด้านในคงสูญหายอย่างไม่ต้องสงสัย จังหวะที่มันไขประตูได้แล้วกำลังจะก้าวเข้าไปในสตูดิโอนั่นป้องจึงพุ่งเข้าไปชาร์ตทันที
“ไอ้หัวขโมย”
แสงไฟจากโทรศัพท์ที่หมอนั่นถืออยู่ส่องกระทบใบหน้านั่นเลยทำให้ป้องเห็นใบหน้านั้นชัดเจน แต่ไม่ทันเสียแล้วเพราะเขาปล่อยก้อนหินนั่นใส่ศีรษะด้านข้างของผู้บุกรุกเต็มๆ
“เฮ้ย”
“โอ๊ย”
“ฉิบหาย!”
.
.
“มือยังหนักเหมือนเดิมเลยนะ”
เสียงยียวนดังขึ้นท่ามกลางความเงียบที่โรยตัวรอบกาย ป้องถอนหายใจแรงๆ ไม่ตอบโต้ใดๆ มือทั้งสองข้างกำลังสาละวันทำแผลให้ ‘ใครบางคน’ อย่างเบามือ เขาพยายามจดจ้องอยู่ที่แผลยาวประมาณสองเซนติเมตรที่หางคิ้วด้านซ้าย
ถึงจะไม่พยายามมองเลยไปยังใบหน้าคมคายนั่น แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าดวงตาสีแข็งกร้าวนั่นจ้องมองกันอยู่
“มองอะไรนักหนา”
ป้องพึมพำ
“มึงทำกูเจ็บ”
ฝ่ายนั้นพูดเสียงเรียบ ป้องได้แต่ฮึดฮัดเพราะสิ่งที่ฝ่ายนั้นพูดมาเป็นความจริงทุกอย่าง เพราะเขาดันมือลั่นฟาดก้อนหินโดนคิ้วอีกฝ่ายจังๆ ถึงต้องมารับผิดชอบด้วยการทำแผลให้มันอยู่แบบนี้
“เสร็จแล้ว”
หลังแปะเทปใสทับผ้าก๊อชแล้วเขาก็ผละถอยออกมา
“มือหนักฉิบหาย”
“จากคิ้วแตกที่เดียวเดี๋ยวก็ได้ปากแตกอีกที่หรอก”
ป้องพูดเสียงห้วน ฝ่ายนั้นหรี่ตามองเขานิ่งท่าทางแบบนั้นทำเอาคนมีชนักติดหลังร้อนๆ หนาวๆ รีบหลุบตามองต่ำ
“ขอโทษกูรึยัง?”
“...”
“มึงเอาก้อนหินเท่ากำปั้นฟาดใส่หน้ากู มึงขอโทษกูรึยัง”
ป้องเม้มปากแน่น
“หรือมึงเก่งแต่ทำให้คนอื่นเจ็บ แล้วไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรเลยเหมือนที่แล้วๆ มา”
ป้องนิ่งอึ้งยิ่งสบตากันแล้วเห็นแววตาชังชิงแม้เพียงครู่จะหายวับ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วว่าคนตรงหน้ายังคงแค้นเคืองเขาไม่หาย
“ขะ โทษ”
“ช่างเถอะ”
ฝ่ายนั้นโบกมือปฏิเสธ ท่าทางมันไม่ใส่ใจในสิ่งที่ตัวเองเรียกร้องในตอนแรกนัก มันขยับลุกแล้วเดินไปหยิบอะไรสักอย่างน่าจะเป็นเฟรมวาดภาพในห้องสตูดิโอนั่นแล้วเดินออกมาล็อกประตู ป้องที่ได้ในสิ่งที่ลืมไว้แล้วก็เดินออกมาพอดี
พวกเขาสบกันแวบหนึ่งก่อนจะเบือนหนีไปคนละทาง
“ขอโทษ”
แม้จะเป็นเสียงแผ่วเบาที่เปล่งออกมา แต่เขาเชื่อว่ามันได้ยิน
“กูขอโทษกาย”
“เรื่องอะไรล่ะ?”
“....”
“เรื่องที่มึงทิ้งกู หรือเรื่องที่มึงปาหินใส่หน้ากู”
ป้องยืนกำหมัดแน่น เขาสบตามันนิ่ง ดีว่าตรงนี้ค่อนข้างมืดมันถึงไม่เห็นว่าขอบตาเขากำลังแดงก่ำ ไม่ต่างจากริมฝีปากที่อดกลั้นเสียงที่ไม่ควรมีใครได้ยิน ป้องกัดริมฝีปากตัวเองแม้จะรู้สึกเจ็บไม่น้อยแต่ก็ยังเจ็บกว่าใจเขาตอนนี้
“แต่ไม่ว่าจะเรื่องไหนกูก็เจ็บอยู่ดี”
น้ำเสียงนั้นแข็งกร้าวจนนึกสะท้านใจ
“แต่มันเจ็บไม่เหมือนกันหรอกนะ เจ็บที่ตัวยังมีวันหาย แต่เจ็บที่ใจคงต้องรอให้กูหมดลมหายใจก่อนมั้ง ถึงจะหายเจ็บ”
ป้องทรุดตัวนั่งกอดเข่าอยู่กับพื้นตอนที่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์สองล้อหายลับไปในความมืด
“กูขอโทษ”
เด็กหนุ่มฟุบหน้าแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลอย่างไม่อาจกลั้นเอาไว้ได้
★ ☆★ ☆★ ☆
“น้าวาดไม่สบาย”
โฬมคลึงขมับแล้วถอนหายใจหลังจากได้รับสาสน์สำคัญจากปลายสายที่เพิ่งวางไปก่อนหน้านี้ ปลายสายที่ว่าคือ “ลุงจักร” ทนายความของบิดาที่โทรตามจิกเขามาตลอดตั้งแต่รู้ว่าโฬมตัดสินใจกลับมาใช้ชีวิตที่เมืองไทย หลังจากหลบเลี่ยงการพูดคุยกันมาตลอดแต่สุดท้ายเหมือนลุงจักรจะรู้ว่าเรื่องเดียวที่ทำให้โฬมเป็นเดือดเป็นร้อนได้คงไม่พ้นเรื่องของน้าวาดน้องสาวของมารดาที่เขาเคารพรักเหมือนแม่คนที่สอง
ให้ตายเถอะ!
คนของบิดาคนนี้ช่างรู้ทันเขาไปซะหมดทุกอย่าง โฬมนึกอยากจะเฉยชาแต่เขารู้ดีว่าเขาทำเช่นนั้นไม่ได้ ดังนั้นน้าวาดจึงเป็นข้อต่อรองชั้นดี จริงๆ แล้วลุงจักรไม่ใช่คนไม่ดีอะไรหรอก ออกจะเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพด้วยซ้ำ เสียแต่ว่าคนๆ นั้นทำงานให้บิดาจอมเจ้าเล่ห์ของเขานี่สิ
“มีอะไรรึเปล่า?”
พุฒิเลียบๆ เคียงๆ ถาม หลังจากที่เสียมารยาทยืนแอบฟังอีกฝ่ายเพราะจะมาตามให้ไปทานข้าวเย็นด้วยกัน หลังจากโฬมเป็นสารถีมาส่งถึงบ้าน คุณพรรณีเลยอยากตอบแทนน้ำใจด้วยการชักชวนให้โฬมฝากท้องมือเย็นที่บ้านซะเลย
“วันนี้ผมคงอยู่กินข้าวที่บ้านพี่ไม่ได้แล้วนะ”
“เอ่อ อ๋อ”
สีหน้ายุ่งยากใจของคนตรงหน้านั่นเดาได้ไม่ยากคงมีธุระสำคัญ
“ไปเถอะ เดี๋ยวพี่บอกแม่ให้ว่าโฬมมีธุระสำคัญ”
“ฝากขอโทษคุณป้าและฝากบอกพิกเล็ตด้วยว่าผมขอผิดสัญญาที่จะพาไปดูวีนัสวันนี้ แต่สัญญาว่าว่างวันไหนผมจะพาไป”
“อื้อ”
โฬมมองหน้าเขานิ่งก่อนจะผละออกไป
“โฬมเป็นคนรักษาสัญญา”
ฝ่ายนั้นเอี้ยวตัวหันกลับมามองอย่างสงสัยที่อยู่ๆ พุฒิพูดจาแบบนั้นออกไป
“โฬมไม่ชอบโกหก”
“พี่ก็ไม่ชอบคนโกหก”
ร่างสูงกอดอกพูดกับเขายิ้มๆ
“โฬมชอบแสดงออกมากกว่าคำพูด”
“พี่ก็ชอบพูดมากกว่าแสดงออก”
ฝ่ายนั้นทวนประโยคเป็นเชิงล้อเลียน
“ใครว่า?” พุฒิเลิกคิ้วพูดเชิงขบขัน “พี่ชอบคนไม่ค่อยพูดมากกว่า”
โฬมชะงักไปนิดหนึ่งแววตาคมคายที่สบกันตรงๆ เหมือนเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด นั่นทำเอารู้สึกเก้อบอกไม่ถูก
“เอ่อ”
“ผมนึกว่าพี่จะพูดว่าตัวเองชอบคนอ่อนกว่าซะอีก”
โฬมพูดเสียงเรียบแต่ดวงตาวาวระยับ
“พี่ก็นึกว่า..”
“ว่า?”
โฬมเลิกคิ้วกดยิ้มมุมปากแค่นั้นพุฒิก็หัวสมองมึนเบลอแล้ว
“ไม่มีอะไร”
“แน่ใจเหรอครับ”
“อื้อ”
พุฒิหน้าร้อนเห่อเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วๆ ในลำคอตอนที่อีกฝ่ายผละออกไป หึ้ย ใครจะกล้าพูดไปเล่าว่าประโยคเมื่อกี้เขาจะพูดว่า
‘พี่ก็นึกว่า..โฬมจะชอบคนอายุสามสิบเก้าซะอีก’
ใครจะกล้าพูดเล่า อายจะตายห่า!
บทที่ 6-7 มีการแก้ไขเนื้อหา โดยเพิ่มเติมเนื้อหานะคะ แต่ไม่สามารถลงเพิ่มได้เนื้อจากกระทู้ติดลิมิตตัวอักษร
ยังไงติดตามเนื้อหาเพิ่มเติมนี่ได้ที่แฟนเพจหรือในเด็กดีนะคะ (8/8/61)
หวีดในโซเชียลติด #Re2love ให้ด้วยนะคะ
_______________________________________________________________________________
เครดิตเพลง
*Michael Jackson - You Are Not Alone
-
เขาจีบกันอีกแล้ววววว~~~ :mew3:
-
โอยสนุก พิกเลตนาารักที่สุดใน 3 โลกเลย
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
แหนะ โฬมลืมนโยบายของตัวเองไปแล้วหรอแหม :katai3:
-
คุณพ่อหนูพิกเล็ตก็อ่อยเก่งไม่เบาเด้ออออ
-
โห อีกคู่ก็มีอดีตเหมือนกันหรอเนี่ย...
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคู่ล้มเลิกนโยบาย แล้วโยนทุกอย่างทิ้งมาคบกันอีก เย่
-
เรื่องผู้ใหญ่คนแก่ไม่สน คนแก่สนเด็กลดความอ้วนโดยการเล่นฮูลาเสริมด้วยบัวลอยถ้วยใหญ่ ๆ มากกว่า :m3:
-
เจ้าลูกหมูน่ารัก :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
ทำไมเรารู้สึกว่าบรรยากาศมันหวานๆหรือจะเป็นจากบัวลอยเผือกของพิกเล็ต
-
:katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ขยับๆ.....เข้ามาไวๆ
โฬมรักพี่พุฒิ ก็ขยับๆ.....เข้าหาไวๆ
พุฒิรักโฬม ก็ขยับๆ.....เข้าหาไวๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้เริ่มหวานแล้ว
-
น่ารักกกกก
-
กลับมาคุยกันแล้ววว
-
น่ารัก หวังว่าจะดีขึ้นไปอีก
เจ้าลูกหมูทำไมร้าย ลดรายวันหรอลูก 5555
โฬมทำพุฒิอินไปแล้วนะ แล้วอย่ามาทำให้เก้อล่ะ
กายป้องคือยังไง ป้องน่าจะมีเหตุไหม ถึงเลือกที่จะทิ้งไป
-
นายเอก อ่อยเบอร์แรงมาก
-
ตอนนี้อ่านไปเขินไปทำไมถึงได้อ่อยกันไปมาแบบนี้ค่ะ ปมที่ว่านี้ รอคนแต่งมาเฉลยนะค่ะ :mew1:
-
เชียร์ทั้งสองฝั่งแล้วกัน เลือกไม่ได้ 5555
อยากฟัดพุงน้องพิกเล็ตอ่า :pigha2:
-
นโยบายที่ไม่คุยกับแฟนเก่าไม่มีอยู่จริงค่า :-[ กลับมาคบกันนะ ๆๆๆ แค่เค้าคุยกันเยอะขึ้นชั้นก็ฟินแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้สนุกค่ะ
-
#Re2love •8
“น้าวาดไม่สบาย”
เสียงของทนายความประจำตัวของบิดายังดังวนเวียนอยู่ในศีรษะ โฬมพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะค่อยเตะเบรกเมื่อเห็นไฟแดงตรงสี่แยกกลางถนน ชายหนุ่มเคาะพวงมาลัยเป็นจังหวะระหว่างเฝ้ารอให้ตัวเลขบอกเวลานับถอยหลังที่ปรากฏอยู่ใกล้ๆ กับสัญญาณรถหยุด สายตาคู่คมจ้องมองเวลาที่นับถอยหลังอย่างช้าด้วยใจกระวนกระวาย นั่นเพราะตอนนี้จิตใจเขาไม่ปกตินัก เมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวโฬมรอให้รถที่เคลื่อนตัวจากอีกเลนเคลื่อนไปจนหมดก่อน เขาจึงเตะคันเร่งออกตัว ถึงแม้จะใจร้อนมากแค่ไหนความปลอดภัยก็ย่อมสำคัญที่สุด
ไม่นานโฬมพาฟอร์จูนเนอร์คันทีขาวมาถึงประรั้วบ้านหลังหนึ่งที่เขาคุ้นเคย ชายหนุ่มไม่ต้องรอนานเพราะเพียงแค่บีบแตรเรียกประตูรั้วอัตโนมัติก็ค่อยๆ เคลื่อนเปิดออก ร่างสูงเลยหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปจอดในที่หน้าบ้าน ขณะที่สับเท้าอย่างว่องไวเข้าไปในตัวบ้านนั้น เสียงพูดคุยกันระหว่างคนสองคนที่เขาคุ้นเคยก็ดังขึ้น
โฬมมุ่นหัวคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อก้าวมาถึงโถงกลางแล้วคนที่เขาห่วงจนแทบจะขับรถเหาะมาหา กำลังนั่งยิ้มเจื่อนท่าทางมีเรื่องให้ครุ่นคิด ถึงอย่างนั้นก็มองออกว่าไม่ได้เจ็บป่วยแต่อย่างใด ซ้ำในมือของเธอยังมีเข็มถักเสียบคาอยู่ในไหมขนแกะ เดาไม่ยากว่าก่อนหน้านี้คงกำลังขะมักเขม้นกับการถักไหมนี่อยู่แน่ๆ แล้วคนป่วยที่ไหนจะสามารถนั่งหลังขดหลังแข็งถักไหมพรมได้
“น้าวาด”
“คุณโฬม”
วาสนารีบปรับสีหน้าเป็นยิ้มละไมอ้าแขนรอท่าหลานรักที่พุ่งเข้าไปสวมกอดทันที มือบอบบางนั่นลูบบ่าลูบไหล่หลานและพึมพำด้วยความยินดีอยู่นานสองนาน แต่ถึงอย่างนั้นโฬมก็ยอมให้กอดอย่างไม่อิดออด ชายหนุ่มถอนหายใจแรงๆ เมื่อมองเลยบ่าเล็กๆ ของน้าสาวไปเห็นทนายประจำตระกูลนั่งยิ้มเผล่อยู่เบื้องหลัง แค่นี้โฬมก็เดาได้ไม่ยากว่าเขาคงถูกตาแก่นี่ต้มจนเปื่อย
“เป็นไง มาไงล่ะลูกวันนี้ถ้ามาหาน้าได้ เห็นคุณโฬมบอกช่วงนี้งานยุ่ง ให้ตรีโทรไปชวนมาทานข้าวที่บ้าน เราก็ไม่มาสักที”
คุณวาสนาบ่นเสียยืดยาวถึงอย่างนั้นแววตาก็ยังเต็มไปความเอื้ออาทรเวลาที่ทอดมองชายหนุ่ม
“ผมก็มาแล้วนี่ไงครับ”
“โฬมผอมไปรึเปล่าลูก ได้ยินข้าวบ้างรึเปล่า แก้มตอบลงไปเยอะเลยนะ”
คุณวาสนาลูบใบหน้าซูบซีดของหลานชายนึกกังวล “เรายิ่งทำกับข้าวกับปลาไม่เป็นด้วย นี่คงกินข้าวไม่ตรงเวลาเลยสินะ”
โฬมยิ้มอ่อนคว้ามือเหี่ยวย่นที่ลูบแก้มเขาอยู่มากุมไว้
“บ่นเหมือนผมยังเด็กเลยนะครับ”
..เพี๊ยะ..
วาสนาตีบ่าโฬมเบาๆ อย่างมันเขี้ยว
“ก็คุณโฬมน่ะดื้อเหมือนเด็กไม่มีผิด น้ายังจำได้ดีตอนส่งไปเรียนต่างประเทศใหม่ๆ”
โฬมกดยิ้มมุมปากกับความหลัง เขาจำได้ว่าคนที่ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลไม่ขาดสายคือคนตรงหน้าและเป็นคนเดียวที่ค้านหัวชนฝาจะไม่ยอมให้บิดาเตะโด่งเขาไปเมืองนอก น้าวาดเป็นผู้หญิงคนเดียวนอกจากแม่ที่กล้าลุกขึ้นมาปกป้องเขาทั้งๆ ที่เกรงอำนาจของบิดา
โฬมแนบแก้มลงไปสัมผัสกับมือคุณวาสนาที่เขากุมอยู่ กิริยาเหมือนเด็กๆ นั่นทำเอาหญิงชราแอบน้ำตา เพราะเห็นใบหน้าหลานรักทีไร ก็ให้นึกถึงพี่สาวที่มาด่วนจากไปตั้งแต่ยังสาว คุณวาสนาลูบศีรษะหลานอย่างแผ่วเบาแววตาเต็มไปด้วยความรัก
“มีคนบอกผมว่าน้าวาดไม่สบาย”
“เปล่านี่”
โฬมเหลือบตาไปมองทนายความวัยใกล้เกษียณโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ คุณวาสนาเห็นแบบนั้นเลยลอบถอนหายใจอย่างหนักหน่วง “คุณจักรเขาคงมีเรื่องอยากคุยกับเรา”
“คงงั้นล่ะครับ”
“ลุงต้องขอโทษด้วยที่พูดไปแบบนั้นแล้วทำให้คุณโฬมเข้าใจผิด”
ทนายอาวุโสพูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม ท่าทางแบบนั้นทำให้อารมณ์กรุ่นๆ ในอกพาลชะงักไปทันที
“แต่ลุงจำเป็นที่จะต้องคุยกับคุณโฬมให้เร็วที่สุด เรื่องนี้รอเวลาไม่ได้แล้ว”
โฬมถอนหายใจแรงๆ วาสนาเลยตบบ่าหลานเบาๆ ก่อนเอ่ยขอตัว
“คุณโฬมมาเหนื่อยๆ เดี๋ยววันนี้น้าจะเข้าครัวทำปลาหมึกผัดไข่เค็มของโปรดเราให้นะลูก”
“ขอบคุณครับ”
“อ๋อต้องไม่ใส่ต้นหอมแบบที่โฬมชอบด้วย”
น้าวาดรู้ใจเข้าเสมอ!
ชายหนุ่มทอดสายตาอ่อนโยนมองตามร่างสูงวัยของคุณวาสนาที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวด้วยกิริยาอาการเนิบนาบตามแบบฉบับคนเรียบร้อยมาแต่ไหนแต่ไร
“ว่ามาสิครับ”
ทนายจักรยิ้มอ่อนๆ มองใบหน้าเฉยชาของคนรุ่นลูกแล้วนึกขัน ถึงภายนอกจะแสดงออกอย่างขึงขังและไม่เป็นมิตรมากนัก แต่อย่างน้อยก็มีสัมมาคารวะอย่างการลงหางเสียงทั้งที่อารมณ์ยังไม่เป็นปกติ
“คุณท่านกำลังจะแต่งงาน”
โฬมชะงักไปเล็กน้อยเขารีบเหลือบตามองไปยังหน้าประตู พอเห็นว่าไม่มีใครร่วมถึงวาสนาที่เดินลับเข้าห้องครัวไปแล้วก็พ่นลมหายใจออกมา
“ผมจำเป็นต้องรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอครับ”
หัวแข็งทั้งพ่อทั้งลูก! ทนายจักรนึกในใจ
“จำเป็นมากครับ เพราะคุณโฬมคือทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายเพียงคนเดียวของคุณอดุลย์”
โฬมทำหน้าเหม็นเบื่อเมื่อได้ยินชื่อบิดาตัวเอง
“ผมว่าคุณลุงน่าจำผิด พ่อไม่ได้มีผมคนเดียว ตรีกับติณณ์ก็เป็นลูกพ่อเหมือนกัน”
โฬมเอ่ยถึงน้องชายต่างมารดาอีกสองคนที่เกิดกับคุณวาสนา เอาจริงๆ โฬมก็ไม่ได้ชอบใจนักหรอกที่พี่น้องร่วมอุทรอย่างมารดาเขาและน้าวาดใช้สามีคนเดียวกัน แต่ก็นั่นแหละคนหัวอ่อนอย่างน้าวาดจะรอดพ้นจากพญาเทครัวอย่างบิดาจอมเจ้าเล่ห์คงเป็นเรื่องยาก ก่อนหน้านี้ใช่ว่าเขาจะยอมรับเรื่องนี้ได้ง่ายๆ ตอนนั้นโฬมในวัยสิบห้าต้องมารับรู้ว่าตัวเองมีน้องชายต่างมารดาก็แทบช็อกเหมือนกัน แต่เขาพอจะรู้ว่ามารดาเจ็บออดๆ แอดๆ มาตลอดถึงได้ให้น้องสาวตัวเองมาคอยดูเรื่องในบ้านให้ซ้ำยังยกฐานะน้องสาวให้เสมอตัวเอง
สรุปแล้วบิดาเขาได้ประโยชน์ทั้งขึ้นทั้งล่อง ความคิดซับซ้อนของผู้ใหญ่ในตอนนั้นเขาก็ไม่เข้าใจนักหรอก ถึงจะรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างแต่ก็ยอมรับได้ไม่ยากหรอก ความจริงใจของคุณวาสนาทำให้กำแพงในใจเขาทลายลงไม่ยาก ยิ่งหลังจากมารดาเสียไม่นานแล้วบิดาเนรเทศให้ไปเรียนต่อต่างประเทศ ช่วงเวลานั้นโคตรเคว้งคว้าง แต่ใครจะเชื่อว่าคนหัวอ่อนอย่างคุณวาสนาจะกล้าตีตั๋วนั่งเครื่องเพียงลำพังไปหาเขาด้วยความเป็นห่วง
“ครับเป็นลูกเหมือนกัน”
ทนายจักรรับคำ
“แต่คุณแม่ของคุณโฬมเป็นภรรยาเพียงคนเดียวที่คุณท่านจดทะเบียนสมรสด้วย นั่นก็หมายความว่าคุณโฬมเป็นทายาทตามกฎหมายที่มีอำนาจรองมาจากคุณท่าน”
“แล้วไงครับ”
โฬมยักไหล่ “ยกแม่น้ำมาทั้งห้าผมก็ไม่ได้ยินดีกับความพิเศษนี้หรอกครับ ผมไม่เคยสนใจธุรกิจของพ่อ”
“แต่ว่า..”
“ผมรู้ว่าคุณลุงจะพูดอะไร” โฬมถอนหายใจ “แต่เสียใจครับ ผมไม่เคยชอบงานบริหารเลย”
ทนายจักรถอนหายใจเพราะรู้ดีว่าโฬมหัวแข็งเกินกว่าจะโน้มน้าวใจ
“คุณท่านกำลังจะแต่งงานกับสาวรุ่นลูก เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของนักธุรกิจที่กำลังอยู่ในช่วงขาลง”
“เหอะ”
“ธุรกิจที่ท่านสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรง ผมอยากให้มันอยู่ในมือของคุณโฬม”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่พ่อจะแต่งงานใหม่”
ทนายจักรทำหน้าไม่สู้ดีนัก
“ผมว่าคุณโฬมน่าจะรู้เหตุผลดี”
โฬมส่ายหน้าไปมา
“ถามจริงเถอะครับ พ่อบอกให้ลุงมาพูดกับผมแบบนี้รึเปล่า”
“ท่านแค่อยากให้ผมมาตามคุณไปทำงาน แต่ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ท่านจะแต่งงาน”
“เหอะเด็กรุ่นลูกกับตาแก่คราวพ่อ ท่าทางคงจะรักกันปานจะกลืนกิน แต่ผมไม่สนใจหรอกว่าพ่อจะแต่งงานเป็นรอบที่เท่าไหร่ ผมไม่อยากยุ่งกับธุรกิจของเขา เพราะผมไม่มีคุณสมบัติที่เพียงพอ ยังไงลุงหาคนอื่นเถอะครับ”
“คุณตรียังเรียนไม่จบ คุณติณณ์เพิ่งสอบเข้ามหาวิทยาลัย ฉะนั้นคนที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิมีแค่คุณโฬมคนเดียว”
“ช่างภาพอย่างผมเนี่ยนะครับ”
“คุณโฬมจบปริญญโทด้านเศรษฐกิจที่อังกฤษ”
โฬมจนด้วยคำพูด
“คุณท่านเคยพูดว่าจะไม่จดทะเบียนกับใครอีกนอกจากคุณแม่ของคุณโฬม แต่มันไม่แน่เสมอไปนะครับ”
ทนายจักรพูดเสียงเรียบ โฬมได้แต่กำหมัดแน่นอย่างอึดอัดในสิ่งที่ได้ยิน เหอะ! ดูเหมือนนั่นจะเป็นข้อดีเพียงข้อเดียวที่บิดาเขามี พ่อเคยพูดว่าจะจดทะเบียนกับแม่แค่คนเดียวและจะไม่ยกย่องใครให้เท่าเทียมกับแม่และน้าวาด แต่สุดท้ายก็ไม่ทิ้งลายเจ้าชู้
โฬมรู้สึกว่าตัวเองหงุดหงิดงุ่นง่านใจกับเรื่องได้ยิน
“ผมมีความสุขกับงานที่ผมทำอยู่”
“คุณท่านแก่ลงทุกวัน ถึงได้อยากให้คุณโฬมรับช่วงต่อ”
“อยากจะวางมือแล้วอยู่กับเมียสาวมากกว่ามั้ง” โฬมแค่นยิ้ม “พ่อไม่เคยเปลี่ยนทั้งๆ ที่นิสัยกินไม่เลือกนั่นทำให้แม่ต้องตาย แต่พ่อก็ยังทำเหมือนเดิม”
“....”
“แล้วน้าวาดทราบเรื่องหรือยังครับว่าพ่อจะแต่งงานใหม่”
“ทราบแล้วครับ”
โฬมถอนหายใจแรงๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าซีดเซียวและรอยยิ้มฝืนๆ ของคุณวาสนาตอนที่เขามาถึง แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าน้าวาดแยกตัวออกมาอยู่บ้านอีกหลังหลายสิบปีแล้วเพราะทนพฤติกรรมของบิดาเขาไม่ได้ ใครเล่าจะทนเป็นเมียที่อยู่จับไว้บนหิ้งในบ้าน แล้วปล่อยให้สามีไปหาความสำเริงสำราญนอกบ้าน แต่ถึงจะแยกกันอยู่ โฬมก็รู้ดีว่าคุณวาสนายังไม่เสื่อมรักที่มีต่อบิดาจอมเจ้าชู้ของเขา
ความเข้มแข็งของคุณวาสนามีไม่ถึงครึ่งของมารดาเขาหรอก หากมารดาเขายังอยู่รับรองว่าพ่อถูกแหกอกอย่างไม่ต้องสงสัย เสียแต่ท่านอายุสั้นไม่อย่างนั้นคงได้อยู่ปราบนิสัยเจ้าชู้ของบิดาจนเป็นเรื่องเป็นราวไม่เว้นแต่ละวันแน่
“ลุงอยากให้คุณโฬมลองกลับไปคิดดูก่อน”
“ถึงยังไงคำตอบผมก็เหมือนเดิมครับ”
.
.
ทนายจักรขอตัวกลับไปแล้ว ถึงแม้คุณวาสนาจะชักชวนให้ทานข้าวเย็นด้วยกัน แต่ฝ่ายนั้นปฏิเสธพร้อมกับให้เหตุผลว่ามีงานด่วนต้องรีบไปจัดการดังนั้นสมาชิกร่วมโต๊ะมื้อเย็นจึงมีแค่สี่ชีวิตอันประกอบไปด้วยคุณวาสนา โฬมและน้องชายต่างมารดาอีกสองคนที่กลับมาจากเรียน
“ช่วงนี้พวกนายเป็นยังไงบ้าง”
โฬมถามขึ้นหลังจากอยู่ตามลำพังกับน้องชายทั้งสอง ขณะที่คุณวาสนาไปจัดเตรียมของหวาน
“กำลังทำธีสีสจบครับคุณโฬม”
โฬมทำหน้าไม่ชอบใจนักที่ได้ยินน้องชายต่างมารดาใช้คำเรียกเขาว่า ‘คุณ’ เหมือนคุณวาสนาไม่มีผิด ฟังแล้วมันดูเหมือนห่างเหินกัน โฬมรู้ดีว่ามันเป็นการจำกัดฐานะตัวเองของอีกฝ่ายให้ดูต้อยต่ำลง ท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัวไม่ต่างจากคุณวาสนาทำให้เขาคิดไม่ตก เพราะไม่ว่าจะเอ็ดหรือขอร้องให้ตัดคำนำหน้าที่ฟังแล้วห่างเหินเหลือเกินทิ้งไป แต่ยังไงก็ดูไม่ได้ผลสักที
“อย่าเรียกพี่ว่าคุณ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน”
ตรีและติณณ์หน้าเสียไปเล็กน้อย เด็กหนุ่มทั้งคู่ได้แต่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก เจ้าติณณ์ดีหน่อยเพราะเป็นคนขี้เล่นอยู่ทุนเดิมจึงปรับสีหน้าเป็นยิ้มทะเล้น ต่างจากคนพี่อย่างตรีที่นั่งอยู่เงียบๆ
“ถ้าแม่ได้ยินพวกผมเรียกแบบนั้น โดนบ่นแน่”
“เรื่องนั้นพี่จะคุยกับน้าวาดเอง”
“ครับพี่โฬม”
ติณณ์รับคำต่างจากตรีที่หันไปปรามน้อง
“พวกนายสองคนเป็นน้องพี่ ถึงจะคนละแม่ แต่แม่พวกเราเป็นพี่น้องกัน และพี่ก็รักน้าวาดเหมือนแม้แท้ๆ”
“ขอบคุณครับพี่”
ตรียิ้มน้อยๆ
“อืมว่าแต่ช่วงนี้น้าวาดเป็นยังไงบ้าง”
“แม่ก็สบายดีนี่ครับ”
“...”
“ผมหมายถึงสบายกายครับ ส่วนสบายใจ...”
สีหน้าไม่สู้ดีของน้องชายต่างมารดาบ่งบอกว่าทั้งคู่คงทราบเรื่องที่บิดาจะแต่งงานใหม่แล้ว
“เรื่องนั้น..”
โฬมชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาอ่อนไหวของทั้งคู่ ตรีและติณณ์ไม่สนิทกับบิดาผู้ให้กำเนิดนักเพราะฝ่ายนั้นมัวแต่ยุ่งอยู่กับงาน เลยอาจจะละเลยทั้งคู่ไปโดยปริยาย เอาจริงๆ จะเรียกว่าทิ้งๆ ขวางๆ ก็ดูจะเกินไปหน่อย เพราะตาลุงนั่นยังดูแลส่งเสียสองพี่น้องนี่ทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องเดียวที่ทำให้ทั้งคู่ขาดไปคือความใกล้ชิดระหว่างพ่อลูก คงเหมือนกับที่โฬมเคยรู้สึกในอดีตแต่ดีว่าในตอนนั้นเขาโตพอที่จะรับผิดชอบตัวเองเลยเลิกโหยหาความรักจากบิดาได้ไม่ยาก
ตรีและติณณ์ยังโชคดีที่มีคุณวาสนา แน่นอนว่าเธอเป็นแม่ที่ดี ถึงสองพี่น้องนี่จะโหยหาความรักจากบิดาแต่คุณวาสนาก็เติมเต็มได้ ถึงแม้จะไม่สมบูรณ์นัก แต่มันก็สมบูรณ์ในแบบของมันเพราะสองพี่น้องนี่เติบโตขึ้นมาอย่างดีสมความตั้งใจของคุณวาสนา
“อย่าไปคิดอะไรมากเลย พวกนายมีหน้าที่เรียนก็เรียนไปให้จบ ส่วนเรื่องน้าวาดก็คอยดูแลกันให้ดีๆ ล่ะ นอกเหนือจากนั้นพี่จะจัดเอง”
“ครับ”
แม้จะสงสัยในคำพูดของเขาแต่ทั้งคู่ก็รับคำแทบจะทันที
“ตรี”
“ครับพี่โฬม”
“เรียนจบแล้วคิดไว้รึยังว่าอยากทำงานอะไร” ได้ยินมาว่าตรีเรียนบริหารปีสุดท้ายที่มหาลัยชื่อดังกลางกรุง
“คงสมัครงานตามบริษัทครับพี่”
“สนใจไปทำงานที่บริษัทของพ่อมั้ยล่ะ”
ฝ่ายนั้นส่ายหัวแทบปฏิเสธทันที “พ่อไม่ชอบให้พวกเราไปยุ่งย่ามกับท่านเท่าไหร่ครับ”
โฬมหัวร้อนขึ้นมาทันทีเพราะพอจะทราบความเป็นอยู่ของสามแม่ลูกบ้านนี้ว่านอกจากอยู่ใต้อาณัติของบิดาแล้วยังกริ่งเกรงกันจนไม่ตัวของตัวเอง อาจไม่ใช่ความกลัวแต่คงเป็นความห่างเหินที่ทำให้ลืมสิทธิที่ตัวเองควรมีกัน
“นายจบด้านนี้มาจะไปทำงานให้คนอื่นทำไม มาช่วยงานคุณพ่อเถอะ”
“แต่ว่า..”
“อย่าเพิ่งปฏิเสธ ลองเก็บไปคิดดูก่อน ถ้านายสนใจพี่ช่วยนายได้ แต่ถ้านายไม่อยากทำจริงๆ พี่ก็จะไม่บังคับใจ”
★ ☆★ ☆★ ☆
“โตขึ้นหนูอยากเป็นภารโรง”
พุฒิชะงักปลายนิ้วที่กำลังรัวนิ้วใส่แป้นพิมพ์อย่างเมามันแล้วเงยหน้ามองใบหน้ากลมแป้นแล้นที่กำลังพูดไปยิ้มไป
“หนูว่าไงนะลูก”
“โตขึ้นหนูอยากเป็นภารโรงฮะพ่อจ๋า”
หา!
พุฒิทำตาปริบๆ และละความสนใจจากงานตรงหน้าเดินไปดูเจ้าหมูกำลังขีดเขียนสมุดในมือ
“พ่อจ๋า”
“ครับ”
มือป้อมๆ กวักให้พุฒิขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะเลื่อนสมุดมาตรงหน้าเขา
“ครูเคทให้การบ้านหนูมา”
“การบ้านอะไรครับ”
“ให้วาดภาพสิ่งที่หนูอยากเป็นตอนโต”
“อ๋อ”
พุฒิยิ้มขำเมื่อนึกถึงสิ่งที่เจ้าหมูพูดก่อนหน้านี้ พ่อลูกหนึ่งก้มลงดูสมุดตรงหน้าที่วาดภาพก้างปลาเสื่อใส่สีน้ำตาลนั่นคงเป็นภารโรงในจินตนาการของเจ้าหมูน้อย
“ทำไมหนูถึงอยากเป็นภารโรงล่ะครับ”
พุฒิเอ่ยถามเป็นการตะล่อมให้เจ้าตัวได้อธิบายถึงจินตนาการของตัวเองมากกว่าจะตัดสินใจใส่เหตุผลของตัวเองแล้วชี้นำว่าสิ่งนั้นดีหรือไม่ดี เด็กวัยนี้มีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ มีจินตนาการ ดังนั้พุฒิคิดว่าเขาไม่ควรไปปิดกั้นความคิดเจ้าลูกหมู
“ลุงภารโรงเป็นคนดี”
“หือ?” พุฒิทำหน้าสนใจ “เป็นคนดีนี่เป็นยังไงนะ พิกเล็ตลองเล่าให้พ่อจ๋าฟังหน่อยซิลูก”
“หนูเห็นลุงภารโรงทำความสะอาดห้องน้ำให้พวกหนูใช้ด้วยแหละ สะอาดหอมฟุ้งเลย บางทีหนูเห็นลุงภารโรงไปทำความสะอาดเครื่องเล่นให้พวกหนูด้วย เล่นแล้วลื่นปรื๊ดๆ เลยฮะพ่อจ๋า”
“โอ้โหลุงภารโรงนี่ใจดีจังเลยนะ”
“ช่ายยย”
“พ่อจ๋าบอกว่าเป็นคนดี ทำตัวดีๆ จะมีแต่คนรัก หนูเลยอยากเป็นแบบลุงภารโรง”
โธ่ลูก!
น้ำเสียงเจื้อยแจ้วและท่าทางไรเดียงสาที่เล่าเรื่องได้เป็นฉากๆ นั่นทำให้คนเป็นพ่อนึกปลื้มปริ่มอยู่ในอก
“เป็นคนดีจะได้ขนมกินเยอะๆ ด้วยแหละ”
เดี๋ยวนะ!
“ทำไมล่ะครับ”
“ลุงภารโรงได้ขนมถุงโตจากคุณครูทุกวันเลย” พิกเล็ตตาเป็นประกายเมื่อพูดถึงของกิน “วันก่อนครูเคทให้โดนัทลุงภารโรงไปกินด้วยแหละ เพราะลุงภารโรงเป็นคนดีเลยได้กินขนมเยอะๆ หนูต้องเป็นคนดีถึงจะได้กินขนมเยอะๆ โตขึ้นหนูต้องเป็นภารโรง”
พิกเล็ตชูมือขึ้นสุดแขนท่าทางภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองบอกไม่น้อย แต่มันทำเอาพุฒิกลั้นขำเอาไว้ไม่ไหว โธ่เจ้าลูกหมูเอ้ย เหตุผลที่อยากเป็นภารโรงนี่ไม่พ้นเรื่องกินอยู่ดี
ตกลงหนูอยากเป็นคนดีหรือหนูอยากได้ขนมกันเนี่ยลูก!
“พ่อจ๋าหัวเราะทำไมอ่า”
“เปล่าครับ”
“โกหก” พิกเล็ตทำหน้าอูม “พ่อหัวเราะหนู พ่อไม่เข้าใจหัวอกเด็กอย่างหนูเลย”
แก่แดดไม่มีใครเกิน สงสัยว่าคงดูละครหลังข่าวกับส้มมากไปหน่อย
“พ่อไม่ได้หัวเราะหนูนะลูก พ่อแค่ชอบจินตนาการของหนู”
“จริงเหรอฮะ?”
ดวงตากลมโตมีแววชอบใจ
“แต่หนูเล่าให้อั๋นฟัง อั๋นบอกว่าหยี เป็นภารโรงสมปรกและจนด้วย หนูไม่ชอบที่อั๋นพูดเลย ไตตั้นเลยบอกว่าไม่ต้องสนใจ ไตตั้นบอกว่าหนูเป็นอะไรก็ได้ จริงมั้ยฮะพ่อจ๋า”
“จริงครับ”
พุฒิลูบกระหม่อมบางแล้วจูบที่ขมับอย่างเอ็นดู ได้ยินว่าช่วงนี้มีเรื่องกับเพื่อนต่างห้อง แต่เจ้าตัวบอกว่าชิวๆ เพราะมีไตตั้นคอยเป็นองครักษ์ให้ตลอด
“เป็นภารโรงไม่ดีเหรอฮะพ่อจ๋า”
พุฒิส่ายหน้าปฏิเสธ
“หนูเป็นทุกอย่างบนโลกใบนี้ได้ครับพิกเล็ต อาชีพหรือสิ่งที่หนูอยากเป็นไม่ได้ตัดสินว่ามันดีหรือไม่ดี คนจนเยอะแยะที่เขาเป็นคนดี และมีคนรวยอีกมากมายที่เป็นคนไม่ดี ฉะนั้นอาชีพไม่ได้ติดสินว่าคนไหนดีเลว”
พิกเล็ตนิ่งฟังตาแป๋ว ถึงจะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างแต่ แต่ก็ยังมีความสนใจ
“แล้วหนูอยากรู้มั้ยครับว่าสิ่งไหนที่ตัดสินว่าใครเป็นคนดีหรือคนไม่ดี”
“หนูอยากรู้”
“ถ้าพ่อจ๋าถามหนูว่าหนูอยากเป็นคนแบบไหนระหว่างเป็นแบบลุงภารโรงทำความสะอาด วันๆ อาจต้องจับของสกปรก แต่ทุกๆ วันคุณครูต่างให้ขนมเพราะคุณลุงเป็นคนดี กับคนที่แต่งตัวดีๆ มีรถหรูๆ ขับ และมีเงินเยอะๆ สามารถหาซื้ออะไรก็ได้ แต่เขาเป็นคนนิสัยไม่ดีชอบรังแกคนอื่น มีแต่คนรังเกียจในการกระทำของเขา”
“หนูไม่ชอบที่คนที่ชอบรังแกคนอื่น หนูไม่ชอบอั๋นเพราะอั๋นชอบแกล้งน้องเมญ่าให้ร้องไห้ ไม่เหมือนไตตั้นที่ใจดีชอบให้ขนมหนูและช่วยเมญ่าจากอั๋นได้ตลอดเลย”
พุฒิลูบศีรษะลูกน้อยที่เขาอุ้มมานอนบนตัก
“แล้วหนูอยากเป็นคนแบบไหนครับ”
“หนูอยากเป็นแบบลุงภารโรง เพราะหนูอยากเป็นคนดีฮะ”
ชื่นใจจังเลยลูกเอ๊ย!
พิกเล็ตรีบกระเด้งตัวจากตักเขาแล้วกลิ้งไปวาดรูปสิ่งที่อยากเป็นตอนโตท่าทางเจ้าตัวจะถูกใจกับงานตรงหน้าไม่น้อย
“หนูจะเอาไปอวดอาโฬม”
พุฒิยกนิ้วโป้งให้ ก่อนจะเผลอมองไปข้างบ้านที่ปิดเงียบมาสองวันก็ตั้งแต่วันที่โฬมมาส่งวันนั้นก็เหมือนว่าเพื่อนบ้านจะหายลับเข้ากลีบเมฆไปเลย ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่า
พุฒิถอนหายใจพอดีกับที่ออดหน้าบ้านข้างๆ ดังขึ้น เขาจึงรีบไปดูด้วยความสนใจจึงเห็นว่าโฮมออฟฟิศข้างบ้านปิดสนิท แต่กลับมีชายวัยกลางคนผมสีดอกเลายืนกอดออดหน้าบ้านอยู่นานสองนาน
“เอ่อ..มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ”
พุฒิตะโกนข้ามรั้วถามเมื่อเห็นท่าทางเป็นกังวลของแขกผู้มาเยือน
“พอดีผมมีธุระกับคุณโฬมเจ้าของบ้านหลังนี้ครับ ผมติดต่อคุณโฬมไม่ได้เลย”
ท่าทางคุณลุงตรงหน้าดูร้อนรนจนเขานึกร้อนใจไปด้วย
“ผมไม่เห็นโฬมมาวันสองวันแล้วครบคุณลุง ไม่ทราบมีธุระอะไรด่วนรึเปล่าครับ ฝากบอกผมไว้ก็ได้ เดี๋ยวผมเจอเขาแล้วจะบอกให้”
“ครับ” ผู้อาวุโสพยักหน้ารับ “ยังไงถ้าเจอคุณโฬมฝากบอกให้ติดต่อผมกลับด้วยนะครับ”
ฝ่ายนั้นยื่นนามบัตรให้ก่อนจะขับรถออกไป พุฒิก้มมองนามบัตรในมือแล้วได้แต่ถอนใจ เขาเก็บของดังกล่าวในกระเป๋าก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่หางตาดันเหลือบไปเห็นเงาคนที่ชั้นสองของโฮม ออฟฟิศ ซ้ำรถของเจ้าของยังจอดสนิทอยู่หน้าบ้าน
โครม!
เสียงอะไรสักอย่างหล่นพื้นเสียงดังทำเอาพุฒิสะดุ้งโหยง ก่อนจะมาหาที่มาของเสียงที่ดังมาจากข้างบ้าน ชายหนุ่มหันรีหันขวางนึกกังวลว่าคนในบ้านที่ปิดเงียบอาจมีความผิดปกติอะไรบางอย่าง ขณะที่กำลังมองหาทางเข้าบ้านอีกฝ่ายพอดีเหลือบไปเห็นช่องทางเล็กๆ ตรงรั้วบ้านที่จำได้ว่าเจ้าหมูเคยมุดรั้วบ้านอีกฝ่าย
พุฒิมองไปยังในบ้านตัวเองเห็นส้มนั่งเล่นกับเจ้าหมูอยู่ เลยตัดสินใจมุดรั้วข้างบ้านทันที โชคดีว่าตัวเองเป็นคนตัวไม่ใหญ่มากทำให้มุดผ่านรั้วไปได้ไม่ยาก พ่อลูกหนึ่งรีบวิ่งไปหน้าประตูบ้านก่อนจะเขย่าประตูและตะโกนเรียก โชคดีว่าถึงแม้รั้วบ้านฝ่ายนั้นจะล็อกแต่ประตูรั้วกลับไม่ได้ล็อกเอาไว้ ทำให้เขาเปิดเข้าไปได้อย่างง่ายดาย
ชายหนุ่มรีบกระโจนขึ้นชั้นสองของโฮมออฟฟิศอย่างว่องไว ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาเขาใจหายวาบ เพราะเห็นร่างสูงใหญ่ของโฬมนอนคว่ำอยู่กับพื้น
“โฬม”
พุฒิเขย่าตัวเรียก
“โฬมๆ ได้ยินพี่มั้ย โฬม นายเป็นอะไร”
คงเพราะเสียงดังใกล้ใบหูทำให้ร่างสูงรู้สึกตัว ชายหนุ่มค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น ภาพของอดีตคนรักที่กระทบเข้ามาในเลนส์ตาทำเอาคนเพิ่งรู้ตัวมึนงง
“พี่พุฒิ?”
“โฬมเป็นไข้รึเปล่า ทำไมตัวร้อนขนาดนี้”
เป็นไข้งั้นเหรอ?
คงงั้นมั้ง โฬมตอบในใจก่อนจะสะบัดหัวตัวเองแรงๆ จำได้ว่าสองวันที่ผ่านมาทำงานโต้รุ่งกับเจ้าพวกสามตัวนั้น เมื่อเช้านี้ก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอยู่หรอก แต่ก็กินยาแก้ไข้ก่อนที่พวกมันสามตัวจะออกไปแล้วนี่หว่า
“ผมกินยาแล้ว”
“กินแล้ว?”
พุฒิตวัดสายตาใส่
“กินกับอะไร”
พ่อลูกหนึ่งกวาดตมองไปรอบๆ เห็นแต่กระป๋องน้ำอัดลมและขนมขบเขี้ยวกระจายอยู่โดยรอบนั่นหมายความว่าก่อนหน้านี้คงมีสงครามกันอยู่แถวนี้แน่นอน
“น้ำอัดลม”
“โฬม!”
พุฒิฟังแล้วอยากทุบคนตรงหน้าแรงๆ สักที มีอย่างที่ไหนกินยากับน้ำอัดลม ไม่รู้รึไงว่าแก๊สในน้ำอัดลมจะไปกัดกระเพาะและขัดขวางการดูดซึมของตัวยา ให้ตายเถอะไอ้เด็กโข่งนี่
“ลุกเลย”
“โอ๊ยพี่”
“ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองไม่สบายหนักขนาดนี้”
“ขี้บ่น”
คนป่วยทำหน้ายู่
“เดี๋ยวเถอะ”
“บ่น...ทำไมชอบบ่น”
“ก็ทำให้ห่วงทำไม”
พุฒิใส่อารมณ์ไปโดยไม่รู้ตัวจนกระทั่งสบตากับดวงตาพราวระยับนั่นแหละถึงรู้ว่าตัวเองพลาดไปแล้ว
“เอ่อ..”
“พี่ห่วงผมเหรอ?”
“แล้วโฬมคิดว่าไงล่ะ”
“พี่ห่วงผมในฐานะอะไร? เพื่อนบ้านหรือคนรักเก่า”
“จะฐานะอะไรก็คือห่วงเหมือนกันนั่นแหละ”
โฬมกดยิ้มมุมปาก
“ไม่เหมือน”
“ลุกเลย นายตัวหนักมากพี่ประคองนายไม่ไหว”
พุฒิเปลี่ยนเรื่องคุย โฬมเลยยักไหล่ก่อนจะขยับลุกไปนอนแผ่ที่โซฟาใกล้ๆ ชายหนุ่มนอนประสานมือไปกับท้ายทอยมองไปยังร่างของอดีตนักที่วิ่งวุ่นไปหยิบผ้าเช็ดตัวและรองน้ำใส่กะละมัง
“จะทำอะไรครับ”
“เช็ดตัวไงเล่า”
“งั้นแก้ผ้าผมสิครับ”
พุฒิแยกเขี้ยวให้อีกใส่ที่นอนแอ่นตัวราวกับเสนอตัวให้จนน่าหมั่นไส้
“ถอดเสื้อออก”
“ถอดแต่เสื้อเหรอ?”
“ไอ้โฬม!”
พุฒิแทบอยากจะจิ้มตาอีกฝ่าย นี่เห็นว่าป่วยหรอกนะ ไม่งั้นคงไม่ยอมให้ขนาดนี้ พ่อลูกหนึ่งนึกปลงตอนที่บิดผ้าหมดๆ แล้วเช็ดตัวให้เด็กโข่งที่ตอนนี้อยู่ในสภาพเสื้อกล้ามแขนกุดกับกางเกงบอกเซอร์ นึกแล้วก็ขำ ตัวโตซะเปล่าพอป่วยที่นอนแบ๊บตาปรือแล้วดูเด็กชะมัด
“ต้องกินข้าวก่อนกินยานะ”
“อืม”
“แล้วโฬมอยากกินอะไร”
“ปลาหมึกผัดไข่เค็ม”
พุฒิแยกเขี้ยวใส่
“นายป่วยอยู่ต้องกินอาหารอ่อนๆ”
โฬมเบ้ปาก
“ป่วยทีไรงอแงทุกที”
“งอแงแบบนี้แล้วพี่อยากดูแลมั้ยล่ะ”
พุฒิชะงักไปแป๊บนึง “ก็ดูแลมาตั้งแต่ป่วยครั้งแรกตอนเป็นแฟนกันแล้วนี่”
เขายังจำได้ดีถึงตอนที่โฬมป่วยตอนไปรับน้องและเป็นครั้งแรกที่เขาได้ดูแลอีกฝ่าย โฬมตอนป่วยเหมือนเป็นคนละคนทั้งขี้อ้อน ทั้งเอาแต่ใจ แต่ถึงอย่างนั้นพุฒก็เต็มใจที่จะดูแล
“ที่ผมถามว่า พี่เป็นห่วงผมในฐานะอะไร ผมไม่อยากเป็นแค่เพื่อนบ้านเพราะความหมายมันคือการเป็นคนอื่น และไม่อยากเป็นแค่แฟนเก่าเพราะมันเป็นแค่อดีต”
“โฬม”
“ผมอยากได้คำตอบปัจจุบัน”
“อะไรเล่า”
“พุฒิ..”
พ่อลูกหนึ่งหน้าร้อนวูบวาบไปหมดเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อเขาเฉยๆ ไม่มีคำเรียกน้ำหน้า ไม่อยากคิดไปเองหรอกว่ามันมีสำเนียงอ้อนๆ ติดมาด้วย
“ปัจจุบัน”
“ปัจจุบันอะไรครับ”
ดวงตาคนป่วยพราวระยับ
“โฬมคือปัจจุบัน”
แม่งๆๆๆ
พูดออกไปแล้ว พุฒิเหมือนคนลิ้นพันเมื่อพูดจบเขารีบผละหนีออกมา ถึงอย่างนั้นก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อเขาตามมาติด
“พุฒิ..”
หยุดเรียกเขาแบบนั้นเลยนะเว้ย
“พุฒิ..”
หยุดเรียกชื่อเฉยๆ เลย ไม่รู้หรือไงว่ามีคนเคยพูดว่า ‘ไม่มีใครเขาเรียกแฟนตัวเองว่า“พี่”กันหรอก’
บ้าจริง!
★ ☆★ ☆★ ☆
หายไปนานเราไม่สบายค่ะ เป็นหวัดไม่หายสักที ตอนนี้ไอจนหูอักเสบ ถถถ
หวีดในโซเชี่ยลติด #Re2love ให้ด้วยนะคะ
ปล.เม้นท์บอกหน่อยเนอะว่าสนุก ไม่สนุก เราไม่อยากรู้สึกเหมือนคุยอยู่คนเดียว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนนี้หวาน :mew6: :mew6:
หลงรักพิกเล็ต
-
น่ารัก
-
งื้อออหวานนชอบๆๆรักพิกเล็ตอ่ะลูก5555ความจริงหนูอยากเป็นภารโรงเพราะขนมใช่มั้ยเอ่ย
-
ขำลูกหมูขนาดหลับยังหวงของกิน
-
วี๊ดดดดดดดดดด
-
เอ่อออ เนี่ย อ่านไปก็ช่วยพี่พุฒิเขินไปด้วย...ฮาาาา
ปล. หายเร็วๆนะคะ
-
ขนาดป่วยก็ยังหยอดได้อีกพ่อคุณเอ้ยยย
-
นี้คือกลับมาเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม
-
โฬม พุฒิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตลกหนูพิกเล็ตตอนบอกอยากเป็นภารโรงเพราะได้กินขนม เอ็นดูคำตอบหนู
พุฒิเป็นพ่อที่ดีมากกมากกกก สอนลูกได้ดีจริงๆ
ส่วนเรื่องของคนพ่อนั้น แหนๆๆๆๆ เป็นห่วงคนข้างบ้านจังเนาะ รอวัยได้กลับมาคืนดีกัน
ปล.เป็นกำลังใจให้คนอ่านนะคะ สู้ๆ :mew1:
-
พิกเล็ตน่ารักมาก อยากเป็นคนดีเพราะได้ขนม 555พิกเล็ตดูมองโลกในแง่ดีมาก พุฒิเลี้ยงลูกเก่งมากเช่นกัน เลี้ยงลูกยังไงให้น่ารักขนาดนี้ #ทีมพิกเล็ต
-
โฬมคงดีวันดีคืน มีนายพยาบาลดี ๆ มาดูแล :กอด1:
-
อ่านเรื่องบ้านของโฬมแล้วปวดหัว
อ่านเรื่องลูกหมูดีกว่าน่ารักกกก :mew1: :mew1: :mew1:
-
นี่คืนดีกันแล้วใช่ไหม เข้าใจกันหรือยังว่าทำไมถึงได้เลิกกันน่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รีบคืนดีกันนะ ที่เลิกกันไปไม่ใช่ว่าพ่อมาพูดกับพุฒิหรือ แล้วให้ไปอยู่เมืองนอกเมืองนาอีกอ่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
เพื่อนบ้านรุ่นพี่ จะตอบว่าไงน้ออ
-
ขำพิกเล็ต :jul3: :jul3: :jul3:
-
สนุกกกกก รออออออ :mew1:
-
จริงๆเรานอย์แล้วก็ดาวน์อยู่นะ แต่พอมาอ่านแล้วทำให้เรารู้สึกดีขึ้นระดับนึงเลยอะ ขอบคุณนะคะไรท์ : )
-
55555 พิกเล็ก ลูกกก ตอนแรกเหมือนจะดีนะ
แต่ปิดท้ายทำไมเป็นขนมล่ะ
พุฒิคือฮามากอะ จะพูดยังไงให้ลูกเข้าใจ
พุฒิน่ารักมาก แล้วหนีมาแบบนั้น ก็ต้องเช็ดตัวเองเนาะ
โฬมป่วยแล้วอ้อน แถมกวนประสาทและยั่วต่อมไปอีก
แผนสูงนะคะ กะจะให้น้องไปทำงานแทน
-
o13
-
ติดตามจร้า ^^
-
มีแววว่าจะหวานกันมากๆ
-
งื้ออ โฬมอ้อน
-
:z1: รอตอนต่อไปจ้า เพิ่งเห็นว่าคนเขียนมีเรื่องใหม่ ตามมาจากในทวิต555
-
#Re2love •9
“ไปไหน”
“อ้าวตื่นแล้วเหรอ”
พุฒิยิ้มแหยมองมือตัวเองที่อีกฝ่ายรวบไปกุมให้แน่นขึ้น ก่อนหน้านี้เขาผล็อยหลับไปพร้อมกับคนป่วย และคนป่วยจอมเอาแต่ใจก็นอนกุมมือพุฒอย่างสบายใจเฉิบ
ให้ตายเถอะ ทำไมพุฒิจะจำไม่ได้ว่าเวลาโฬมป่วยแล้วชอบให้นอนจับมือกันแบบนี้
ก่อนหน้านี้พุฒิรู้สึกตัวตื่นเลยพยายามจะแกะมือที่ประสานกันอยู่ออก เพราะเหลือบตามองไปยังนาฬิกาฝาผนังที่บอกเวลาบ่ายแก่ๆ ก็สมควรแล้วที่เขาต้องกลับไปบ้านเสียที
“เป็นยังไงบ้างหายปวดหัวรึยัง”
“ก็ดีครับ”
พุฒิพยักหน้า
“จะไปไหน”
“อ๋อ”
พุฒิเกาหัวแกรกๆ ตอนที่คนป่วยยอมปล่อยมือ “โฬมดีขึ้นแล้ว พี่ก็จะกลับบ้านน่ะสิ”
ร่างสูงขยับลุกขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆ เหมือนตั้งสติได้เพราะจำได้ว่าก่อนหน้านี้กินข้าวกินยาและหลับไปเพราะพิษไข้ เสียงเอะอะโวยวายของคนกลุ่มหนึ่งจากชั้นล่างทำให้เขาต้องมุ่นหัวคิ้ว
“พวกนั้นมาแล้วเหรอ”
ใช่มาแล้วและได้เห็นอะไรดีๆ ด้วย
พุฒิไม่ตอบได้แต่กลืนน้ำลายนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่นอนเฝ้าไข้คนป่วยไปสักพักแล้วรู้สึกว่าถูกจ้องในระยะประชิด พอลืมตาตื่นก็แทบสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นชายหนุ่มสามคนกำลังจ้องเขาแล้วยิ้มกริ่ม เท่านั้นไม่พอเจ้าพวกนั้นยังแนะนำและถามบางอย่างจนเขาเองก็ตอบไม่ถูก
‘ผมชื่อเก่งครับ’
‘ทิวครับพี่’
‘ผมป๋องฮะ’
‘...’
‘แฟนเฮียโฬมเหรอครับ ได้เจอตัวจริงสักที’
‘เฮ้ยไม่ใช่’
ตอนนั้นพุฒิปฏิเสธทันควัน
‘ถ้าพี่ชื่อพุฒิ พวกผมก็เข้าใจไม่ผิดหรอก’
น่าจะเป็นคนชื่อเก่งที่พูดจบแล้วขยิบตาใส่เขาทีหนึ่งนั่นแหละ ถึงทำให้พ่อลูกหนึ่งร้อนๆ หนาวๆ จะปฏิเสธก็เหมือนน้ำท่วมปากเพราะตอนนั้นนอนจับมือแนบแน่นกับเจ้าของบ้านอยู่
“พี่..พี่”
“ฮะ!”
พุฒิสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วแข็งแรงสะกิดที่บ่าเขาเบาๆ เรียกให้ชายหนุ่มกลับมามีสติกับภาพตรงหน้า พ่อลูกหนึ่งยิ้มแหยเมื่อคนป่วยทำหน้าสงสัยอาการประหลาดของเขา ใครจะไปกล้าบอกเล่าว่าที่เขานิ่งไปเพราะยังวนเวียนนึกถึงคำพูดของรุ่นน้องคนตรงหน้า
“เอ่อ”
“แปลกๆ นะ”
“พี่ว่า...” พุฒิเกาศีรษะแกรกๆ “พี่กลับบ้านดีกว่า”
“มีธุระเหรอครับ”
โฬมถามสีหน้าดูง่วงๆ
“อื้อ วันนี้จะพาเจ้าหมูไปฉีดวัคซีน”
วันนี้เป็นสุดสัปดาห์ซึ่งเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์พอดี ซ้ำยังเป็นวันนัดหมายที่ต้องพาพิกเล็ตไปฉีดวัคซีน
“งั้นรอผมแป๊บนึง”
โฬมผุดลุกขึ้นก่อนจะเดินสะโหลสะเหลไปล้างหน้าล้างตา พุฒิทำหน้ามึนงงก่อนจะร้องอ๋อเมื่อคนตัวโตเดินกลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่
“จะไปไหน?”
“ไปส่งพี่ไง”
พุฒิส่ายหน้าปฏิเสธ
“พี่ไปเองได้ เดี๋ยวเรียกแท็กซี่เจ้าประจำ”
“จะเรียกให้เปลืองเงินทำไมล่ะครับ”
“แต่นายยังไม่หายดี อ๊ะ”
พุฒิชะงักกึกเผลอลืมหายใจเมื่อใบหน้าคมคายโน้มลงมาอยู่ในระดับเดียวกัน ซ้ำยังใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของอีกฝ่าย
“ผมหายแล้ว ไม่เชื่อก็พิสูจน์สิครับ”
โฬมโน้มศีรษะลงมาแตะที่ศีรษะเขาเบาๆ วินาทีนั้นเหมือนกระแสไฟฟ้าวิ่งวนไปมาทั่งร่างกาย สัมผัสแผ่วเบาจากหน้าผากส่งถึงหน้าผากดูผิวเผินก็แค่สัมผัสธรรมดา แต่ทำไมพุฒิถึงหัวใจเต้นแรงราวกับว่ามันจะทะลุออกมานอกอกเช่นนี้
ความรู้สึกที่ห่างหายไปเกือบยี่สิบปีผุดขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว
แผ่วเบาและสั่นไหว
พ่อลูกหนึ่งหลุบตามองต่ำคล้ายจะเบือนหนีไปทางอื่น แต่คนตัวโตนั่นยังอุตส่าห์กลั่นแกล้งกันด้วยการเขยิบเข้ามาใกล้ พุฒิเผลอก้าวถอยหลัง ขณะที่คนตรงหน้ากลับก้าวเข้ามาอย่างไม่ลดละ
ดวงตาประสานกัน
เสี้ยววินาทีนั้นพุฒิจับจ้องแววตาคู่คมที่กำลังทอประกายวามวับคล้ายกับจะหยอกเอิน ไม่น่าลืมไปเลยว่าในอดีตนั้นโฬมเป็นคนขี้แกล้งมากแค่ไหน ริมฝีปากหนากดยิ้มมุมปาก รอยยิ้มนั้นกระแทกตาและลามไปกระแทกหัวใจพุฒิเข้าอย่างจัง
“จมูกพี่แดง”
พุฒิชะงักกึกเผลอยกมือกุมจมูกอย่างไว เรียกดวงตาพราวระยับจากดวงตาคู่คม
โฬมยิ้ม...และเป็นยิ้มที่กว้างมาก
“อ๊ะ”
มือหนาคว้าข้อมือข้างที่พุฒิกุมจมูกอยู่ออก
“อย่าถูจมูกแบบนั้น มันจะแดงกว่าเดิม”
“อะแฮ่ม!”
พุฒิตัวแข็งค้างตอนที่มือหนาเลื่อนมาเขี่ยปลายจมูกเขาอย่างแผ่วเบา มันน่าตกใจไม่น้อยเลยจริงๆ ซ้ำดูเหมือนว่าจะมีผู้ร่วมรับรู้เหตุการณ์อีกตั้งสามคนที่ยืนเกาะประตูกันหน้าสลอน
“อะไรติดคอไอ้เก่ง”
โฬมที่ละมือจากจมูกอีกฝ่ายแล้วหันไปถามรุ่นน้องเสียงเรียบ
“ความรักติดคอมั้งพี่”
ทันทีที่ไอ้เก่งพูดจบประโยค พวกมันที่เหลือก็โห่แซวพร้อมกับแท็คมือกันอย่างสนุกสนาน สีหน้าพวกราวกับว่าจะแซว เสียแต่ว่าโฬมเป็นคนหน้าหนาพอสมควรถึงได้แค่ยักไหล่เฉยๆ ต่างจากคนข้างกายที่หน้าแดงสลับซีด ชายหนุ่มเหลือบตามองอดีตคนรักที่ทำปากอ้าๆ หุบๆ ดูขัดเขินพิกลทั้งที่เจ้าตัวเป็นพ่อม่ายเรือพ่วงผ่านประสบการณ์แนวนี้มาไม่ใช่น้อย แต่กลับขัดเขินราวเด็กหนุ่ม
โฬมนึกเห็นใจพ่อลูกหนึ่งจึงโบกมือไล่พวกสอดรู้ไปไกลๆ
“งั้นความรักที่ว่าคงทำให้พวกมึงตัดต่องานเสร็จภายในวันนี้สินะ”
พวกมันชะงักกึกก่อนจะพร้อมใจกันเบ้ปาก
“หวังว่ากูกลับมา งานคงจะเสร็จนะ”
“โห่พี่โฬม”
พวกมันบ่นกันอุบก่อนจะสลายตัว
★ ☆★ ☆★ ☆
“พ่อจ๋า”
เสียงเจ้าหมูดังนำมาแต่ไกลตอนที่พุฒิเดินกลับมาที่บ้าน ก่อนหน้านี้เขาโทรบอกให้ส้มจับเจ้าหมูไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะจะพาไปข้างนอก ดังนั้นเจ้าก้อนกลมที่ถูกพันด้วยผ้าเช็ดตัวเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ เหมือนหมูชุบแป้งทอดจึงวิ่งดุ๊กดิ๊กมาแต่ไกล
“โอ๊ะ”
อารามรีบวิ่งจนไม่ทันระวัง ผ้าเช็ดตัวที่ห่อหุ้มร่างกลมอยู่จึงหลุดพรืดลงกับพื้นเผยให้เห็นร่างกลมเป็นลูกบอลและช้างน้อยอันจิ๋วส่ายไปมาดูขบขัน
“โธ่ลูก”
“หนูโป๊”
เจ้าตัวบอกอย่างนั้นแต่ก็ไม่ยอมก้มหยิบผ้ามาพันตัวกลับส่ายเอวไปมาจนเกี๊ยวอันน้อยแกว่งได้อย่างน่าไม่อายจริงๆ พุฒิเผลอขำออกมาก่อนจะรวบเอาผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวให้เจ้าตัวแสบ
“เอาไปชุบแป้งลงทอดในกระทะทอดได้เลยนะเนี่ย”
พิกเล็ตยู่ปาก
“หนูไม่ใช่หมูน้า”
ฟอด!
พุฒิมันเขี้ยวกับท่าทางจีบปากจีบคอของลูกชายจนอดไม่ไหวฟัดแก้มไปทีหนึ่ง
“กลมขนาดนี้อีกนิดหนูก็กลิ้งได้แล้วลูก”
“ดีฮะ หนูจะได้ไม่เมื่อยเวลาเดิน”
เจ้าตัวแสบต่อปากต่อคำตอนนี้เขาอุ้มเจ้าหมูเข้าไปแต่งตัวในห้อง พุฒิกดโลชั่นขวดปั้มกลิ่นนมทาตามเนื้อตัวให้เจ้าหมูอย่างแผ่วเบา แต่ก็ดูเหมือนไม่ค่อยจะได้รับความร่วมมือเท่าไหร่เพราะจับไปตรงไหน พิกเล็ตก็งอตัวเหมือนบุ้งที่ถูกเขี่ยตามประสาคนเส้นตื้น
“หนูจักจี้”
พุฒิยิ้มขำแล้วแกล้งด้วยการจี้เอวคราวนี้เด็กตัวกลมลงไปนอนดิ้นแด่วๆ อยู่กับพื้นพร้อมกับร้องหวีดๆ
“พ่อจ๋าแกล้งหนู”
“พ่อเปล่าน้า”
พุฒิตีหน้าตาย “พ่อทาโลชั่นให้หนูต่างหาก”
เด็กแก้มกลมทำปากยู่ก่อนจะกระโดดโถมตัวใส่เขาเต็มๆ เท่านั้นยังไม่พอปากน้อยๆ ยังระดมจูบไปทั่วใบหน้าของพุฒิ
“ฮ่าๆๆ”
พ่อลูกหนึ่งขำจนตัวโยนก่อนจะรวบเอาเจ้าตัวแสบเข้าเอวแล้วผุดลุกก่อนจะทำท่าเหมือนโยนลูก คราวนี้เจ้าหมูร้องอย่างชอบใจ สุดท้ายกว่าจะแต่งตัวให้กันเสร็จเขาก็รู้สึกว่าตัวเองแก่ลงไปหลายปี
.
.
“อาโฬม”
เจ้าหมูระรี้ระริกทันทีที่เห็นโฬมเดินลงมาจากรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน ร่างกลมยิ้มจนตาปิดรีบถลาไปกอดขาสารถีท่าทางดูขบขันไม่น้อย
“ว่าไงตัวแสบ”
“หนูอยากดูวีนัสฮะ”
โฬมขำพรืดเมื่อได้ฟังคำขอของเจ้าตัวเล็กที่ติดอกติดใจรูปปั้นวีนัสที่สวนข้างบ้านเขาจริงๆ เห็นได้จากดวงตากลมโตที่ชะเง้อชะแง้ไปที่บ้านเขาอย่างสนใจตอนที่โฬมอุ้มเจ้าลูกหมู
“ไว้วันหลังนะ วันนี้ไปโรง’บาลกันก่อน”
เจ้าหมูมุ่นหัวคิ้วทันที
“ไปทำไมฮะ”
คราวนี้คนเป็นพ่อได้แต่ยิ้มแห้งๆ แทนคำตอบ โฬมทำหน้าไม่เข้าใจก่อนจะเลิกคิ้วมองพุฒิเป็นเชิงถาม พ่อลูกหนึ่งยิ้มแหยก่อนจะส่งซิกให้คนตัวโตเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะเขาไม่ได้บอกลูกว่าจะพาไปโรงพยาบาลเพื่อฉีดวัคซีน พุฒิจำได้ขึ้นใจว่าพิกเล็ตกลัวเข็มชนิดที่ว่าไปโรงพยาบาลทีไรร้องไห้จนโรง’บาลแทบแตก ดังนั้นโรงพยาบาลจึงเป็นสถานที่ต้องห้ามของเจ้าลูกหมู พุฒิเลยจำต้องตะล่อมลูกน้อยว่าออกไปทำธุระกันเฉยๆ ซึ่งโฬมเหมือนจะเข้าใจจึงชวนคุยเรื่องอื่นแทน
ตลอดทางดูเหมือนว่าเจ้าหมูจะร่าเริงเป็นพิเศษคงเพราะนานมากแล้วตั้งแต่เอารถเข้าอู่ที่พุฒิไม่ค่อยได้พาลูกออกมานอกบ้าน ดังนั้นตั้งแต่จับเจ้าตัวรัดเข็มขัดแล้วออกรถ ปากน้อยๆ จึงชวนคุยไม่หยุด
“พ่อจ๋า”
“ครับ”
“หนูอยากกินไอติมฮะ”
พุฒิหันไปยิ้มให้เด็กตัวกลมที่นั่งอยู่เบาะหลังทันที “ครับ ไว้เสร็จธุระแล้วพ่อจ๋าจะพาไปนะลูก”
“ฮะ”
เจ้าหมูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะทำหน้าตื่นเมื่อรถวิ่งเข้ามาในรั้วโรงพยาบาล ใบหน้าจิ้มลิ้มซีดเผือดลงทันทีก่อนจะเงียบไปในที่สุดเมื่อรถหยุดลง พุฒิถอนหายใจรีบเปิดประตูลงไปอุ้มเจ้าหมูที่เริ่มงอแง
“ฮึก”
“พิกเล็ตครับ”
“พ่อจ๋าโกหก”
เจ้าหมูเบ้ปากก่อนจะร้องไห้โฮทันที น้ำตาที่ไหลรินออกมาของลูกทำให้หัวอกคนเป็นพ่อเจ็บปวดไปด้วย แต่ถึงอย่างนั้นเขาต้องใจแข็งค่อยช้อนร่างกลมมาอุ้มไว้แนบอก พิกเล็ตดิ้นหนีในตอนแรกแต่พุฒิก็จูบซับที่ขมับและแก้มกลมอย่างปลอบโยน
“คนเก่งของพ่อ ไม่ร้องนะครับ”
“หนูกลัวเจ็บ”
“ชู่ว์”
พุฒิลูบแผ่นหลังและตบก้นกลมเบาๆ ก่อนจะขยับเข้าไปในตัวอาคารโดยมีโฬมตามไปติดๆ
“หนูอยากกลับบ้าน”
“ไปหาคุณหมอก่อนนะครับ แล้วพ่อจ๋าสัญญาว่าจะพาหนูกลับบ้าน”
“ฮือ หนูไม่อยากไปหมอคุณหมอ คุณหมอจะทำหนูเจ็บ”
“โธ่ลูก นิดเดียวนะครับ ถ้าหนูไม่ไปหาคุณหมอ หนูจะป่วยบ่อยๆ นะครับ ถ้าหนูป่วยบ่อย หนูจะไม่ได้ไปโรงเรียน ไม่ได้ไปหาเพื่อนๆ ไม่ได้เล่นกับไตตั้นกับน้องเมญ่านะลูก”
พิกเล็ตเช็ดน้ำตาป้อยๆ ดูน่าสงสาร ดวงตากลมโตแดงก่ำทำเอาคนเป็นพ่อน้ำตาซึมตาม ทุกครั้งที่พาเจ้าหมูมาฉีดวัคซีนต้องงอแงทุกที พุฒิเจ็บไม่น้อยที่เห็นลูกเจ็บและร้องไห้ เขาใจเสียที่เห็นน้ำตาลูก ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเตรียมหันหลังกลับแต่พอดีที่โฬมเดินตามมาสมทบ
“จะไปไหนครับ”
พุฒิทำหน้าลำบากใจเพราะเขากำลังตัดสินใจที่จะกลับบ้าน โฬมถอนหายใจก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วลูบศีรษะพิกเล็ตอย่างแผ่วเบา
“พิกเล็ตครับ เมื่อกี้อาโฬมเห็นรูปปั้นวีนัสตรงโน้นแหน่ะ ไปดูกับอามั้ย”
ไม่ต้องรอให้ถามซ้ำเจ้าหมูก็ชูมือยื่นไปหาโฬมและฝ่ายนั้นก็โอบอุ้มร่างนั้นหายลับไปตรงสวนข้างโรงพยาบาล พุฒิถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะแยกตัวไปยื่นบัตรนัด
“ตอนเด็กๆ อากลัวคุณหมอมากๆ เลยนะพิกเล็ต”
“จริงเหรอฮะ”
โฬมพยักหน้ารับตอนที่พาเจ้าหมูมานั่งเล่นที่สวน ปลายนิ้วเรียวยาวค่อยเกลี่ยน้ำตาที่เปื้อนเต็มหน้าอย่างแผ่วเบา
“จริงสิครับ ก็เพราะมาหาคุณหมอทีไรโดนจับฉีดยาทุกที”
พิกเล็ตพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะทำหน้าเบ้
“หยึย”
“เจ็บเนอะ”
“ใช่ฮะ หนูไม่ชอบ”
“อาก็ไม่ชอบ”
โฬมยิ้มให้เจ้าหมูพร้อมกับลูบศีรษะกลมมนอย่างเอ็นดู
“แล้วอาโฬมทำยังไงฮะ”
“ครั้งหนึ่งอาเคยหนีคุณแม่เพราะไม่อยากฉีดยาด้วย”
“โห”
แววตาเด็กน้อยดูเป็นประกาย
“แต่สุดท้ายโดนจับไปฉีดยาอยู่ดี”
“อู้ยย”
เด็กน้อยส่ายหน้าหวือ
“แต่ตั้งแต่นั้นมาอาก็ยอมไปฉีดยาด้วยความเต็มใจนะ”
“อาโฬมเก่งจัง”
โฬมส่ายหน้าหวือ “เปล่าหรอก”
พิกเล็ตตั้งใจฟังเขาตาแป๊ว
“อาสงสารคุณแม่ เพราะตอนอาไม่ยอมฉีดยา อาไม่สบายบ่อยๆ จนคุณแม่ต้องคอยดูแล บางวันท่านไม่ยอมนอนเพราะเป็นหวงอา และบางวันอาเห็นท่านแอบร้องไห้ด้วยความเป็นห่วง”
เจ้าหมูมุ่นหัวคิ้ว
“พ่อจ๋าก็เคยไม่นอนด้วยแหละ ตอนหนูป่วย เหมือนคุณแม่อาโฬมเลย”
“ก็เพราะพ่อจ๋ารักและเป็นห่วงพิกเล็ต”
พิกเล็กพยักหน้าหงึกๆ
“ใช่ พ่อจ๋าบอกว่ารักหนู”
“พ่อจ๋ารักพิกเล็ตถึงไม่ชอบให้หนูป่วยบ่อยๆ เพราะเวลาหนูป่วย หนูจะไม่สบายตัว ฉะนั้นพ่อจ๋าถึงพาหนูมาคุณหมอเพื่อฉีดยาเพราะไม่อยากให้หนูป่วย”
“แต่ฉีดยามันเจ็บอ่า”
“ฉีดยามันเจ็บครับ แต่มันเจ็บแป๊บเดียว และตอนที่เจ็บอาเชื่อว่าพ่อจ๋าจะกอดหนูไว้แน่นๆ เหมือนที่คุณแม่ของอากอดอาตอนฉีดยา”
เด็กน้อยทำตาโต
“ใช่ฮะ พ่อจ๋ากอดหนูแน่นมาก พ่อจ๋าบอกด้วยว่าพ่อรักหนูที่สุด”
“แล้วพิกเล็ตเชื่อใจพ่อจ๋ามั้ยว่าพ่อรักเราที่สุด”
“หนูเชื่อ”
พิกเล็ตชูมือสุดแขน
“อาก็เชื่ออย่างนั้น”
เด็กน้อยผุดลุกขึ้นก่อนจะกระตุกมือโฬมให้ออกเดิน
“หนูจะฉีดยาฮะ เพราะหนูจะไม่เจ็บเวลาที่พ่อจ๋ากอดหนู”
โฬมหัวเราะร่วนตอนที่เดินตามแรงจูงของเด็กน้อย
“อ๊ะ”
เจ้าหมูก้าวถอยหลังเหมือนชนอะไรสักอย่าง ดีว่าโฬมรวบตัวเอาไว้ทัน
“อุ้ย อาขอโทษจ๊ะหนู”
เสียงอุทานอย่างตกใจจากหญิงสาววัยกลางคนที่เดินพรวดพราดก้าวเข้าไปชนเจ้าตัวเล็กอย่างเร่งรีบ
“เจ็บตรงไหนมั้ย”
โฬมกระชับอ้อมแขนที่โอบเจ้าหมู
“หนูไม่เป็นไรฮะ”
ชายหนุ่มสำรวจเนื้อตัวเด็กน้อยอย่างถี่ถ้วนก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาคู่กรณี
“พี่บุศ?”
“ฬะ โฬม”
สีหน้าสีเผือดของคนตรงหน้าทำให้โฬมถอนหายใจ ใบหน้างดงามแต่นัยน์ตาเศร้าหมองยามที่สบตากันทำให้เขานึกเวทนาหญิงตรงหน้าจับใจ ‘บุศรินทร์’ คืออดีตคู่หมายที่ครั้งหนึ่งบิดาเขาเคยหมายมาดว่าอย่างให้ลงเอย แต่เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นกับลูกสาวของเพื่อนรักบิดาซะก่อนถึงทำให้ความคาดหวังของคุณอดุลย์ไม่ประสบความสำเร็จ บุศรินทร์ตั้งท้องกับแฟนหนุ่มตั้งแต่ยังเรียนไม่จบทำให้เธอต้องอุ้มท้องลูกเพียงลำพัง โฬมนึกเห็นใจเธออยู่หรอกแต่จะให้ยอมรับเป็นพ่อเด็กตามที่เธอเคยเอ่ยปากขอร้องเพราะสิ้นหวังหนทางเนื่องจากฝ่ายชายซึ่งเป็นพ่อแท้ๆ นั้นไม่ยอมรับผิดชอบ ก็ใช่เรื่อง
โฬมในตอนนั้นจึงได้แต่ปลอบใจไปตามประสา ซ้ำตอนนั้นเขาก็คบกับพุฒิแล้ว เขาจึงไม่ปลงใจจะช่วยเหลือหญิงสาวอย่างสิ้นคิดแบบนั้น แต่บุศรินทร์ก็ไม่ไร้ความพยายามเพราะเธอแสดงออกว่าชอบพอเขาไม่น้อย แต่นั้นแหละ โฬมเป็นคนซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองในเมื่อไม่รู้สึกก็คือไม่รู้สึก ไม่นานหญิงสาวจึงเงียบหายไป
“พี่บุศมาทำอะไรที่โรงบาลเหรอครับ”
“อ๋อ”
ใบหน้างดงามฝืนยิ้มให้ “ลูกพี่ประสบอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ”
“แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ”
คนตรงหน้าส่ายหน้าไปมา
“แค่ฟกช้ำน่ะ”
โฬมพยักหน้ารับก่อนจะหันไปยิ้มให้เด็กน้อยที่จ้องมองผู้ใหญ่คุยกันตาแป๊ว โฬมเลยรวบเจ้าหมูขึ้นอุ้ม ระหว่างนั้นดวงตาของหญิงสาวตรงหน้าถึงกับเบิกกว้าง
“ลูกโฬมเหรอ?”
“เปล่าครับ ลูกเพื่อนผม”
โฬมพยายามไม่ใส่ใจใบหน้าที่ขาวซีดกลับยิ้มน้อยๆ เมื่อได้คำตอบว่าพิกเล็ตไม่ใช่ลูกของเขา
“โฬมกลับมานานแล้วเหรอ?”
“ครับ” ชายหนุ่มตอบ “ถ้ายังไงผมขอตัวก่อนนะครับ ขอให้ลูกพี่หายไวๆ นะครับ”
“โฬม”
“...”
“แล้วพี่จะได้เจอโฬมอีกมั้ย”
โฬมชะงักไปเล็กน้อยยิ่งสบดวงตาคู่งามที่มีประกายแห่งความหวัง ชายหนุ่มก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วค่อมศีรษะให้ก่อนจะผละออกมา ท่าทางห่างเหินนั่นทำให้บุศรินทร์นึกเสียใจ นั่นเพราะโฬมคือรักแรกและรักเดียวของหล่อน ถ้าหากว่าไม่พลาดท่าอยากรู้อยากลองในช่วงวัยรุ่นที่ทำให้ตัวเองท้องไม่มีพ่อ ป่านนี้เธอคงใช้ชีวิตที่มีความสุขกับชายหนุ่มที่ตัวเองรักและครอบครัวก็สนับสนุนไปแล้ว
บุศรินทร์มองตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างเหม่อลอย ไฟปรารถนาที่มอดดับไปหลายสิบปีกลับปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ในตอนนั้นเพราะยังเยาว์และอ่อนต่อโลกถึงได้พลาดพลั้ง แต่วันนี้วันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วคงไม่แปลกหากอยากจะไขว่คว้าความรักของตัวเองอีกสักครั้งหนึ่ง
★ ☆★ ☆★ ☆
“ไอ้มน”
“อ้าวพุฒิ”
“มึงมาทำอะไรที่นี่วะ”
“ก็ไอ้กายน่ะสิ ทำอิท่าไหนไม่รู้รถมอ’ไซค์ล้มก็ถึงถ่อมาดูมันเนี่ยแหละ”
พุฒิทำตาโต
“แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่าวะ”
มนชัยส่ายหน้าไปมา
“แค่ถลอกปอกเปิกน่ะ” ฝ่ายนั้นตอบ “ว่าแต่มึงไม่สบายเหรอถึงมาโรง’บาล?”
“เปล่า”
“เฮ้ย”
ยังไม่ทันที่พุฒิจะได้ตอบคำตอบ มนชัยก็ร้องขึ้นเสียก่อน
“นะ นั่น นั่นมันน้องโฬมนี่หว่า”
พุฒิเหลือบตาไปมองโฬมที่อุ้มพิกเล็ตมาแต่ไกล
“อามน”
เจ้าหมูกวักมือเรียกเพื่อนบิดาไหวๆ นั่นแหละไอ้มนมันถึงเห็นว่าในอ้อมแขนโฬมโอบอุ้มเจ้าหมูน้อยอยู่
“นี่มึงกับโฬมกลับมาคุยกันเหรอ?”
พุฒิจนด้วยคำพูดจนกระทั่งโฬมเดินมาถึงตัว เขามองสองคนนั้นทักทายกัน ไม่นานมนชัยก็ขอตัวไปดูกาย แต่ถึงอย่างนั้นก่อนไปมันก็ไม่วายกระซิบถามที่ข้างหูเขาเบาๆ ว่า
“พวกมึงเคลียร์กันแล้วเหรอว่าเลิกกันเพราะอะไร?”
พุฒิกลืนน้ำลายดังเอื๊อกเพราะถึงแม้มนชัยจะพูดเบาแค่ไหนโฬมก็น่าจะได้ยินประโยคนั้นด้วย พ่อลูกหนึ่งเหลือบตามองอดีตคนรักแล้วรู้สึกวูบโหวงบอกไม่ถูกเมื่อฝ่ายนั้นเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
นั่นสิ!
เราเลิกกันเพราะอะไร?
พุฒิรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออกเพราะตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล โฬมยังไม่เปิดปากพูดอะไรสักคำจนกระทั่งถึงบ้าน โชคดีที่คุณพรรณีเอ่ยชวนอีกฝ่ายกินข้าว โฬมจึงปักหลักอยู่บ้านเขาต่อ พุฒิเหมือนคนมีชนักติดหลังทุกครั้งที่สบตากับคนตัวโต ความรู้สึกผิดลึกๆ ในใจพวยพุ่งขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
พุฒิขอเลิกกับโฬมในตอนนั้นเพราะกลัวการถูกบอกเลิก ในช่วงจังหวะที่ดูคลอนแคลนเขากลับชิ่งหนีอีกฝ่ายเพราะกลัวความไม่แน่นอนของชีวิต เขาตัดสินใจทิ้งอีกฝ่ายอย่างเห็นแก่ตัวเพราะคิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด โดยที่ไม่หวนนึกคิดเลยว่าอาจจะทำให้อีกฝ่ายต้องเสียใจแค่ไหน
และความรู้สึกผิดลึกๆ ในใจทำให้เขาต้องสูญเสียความสุขไปชั่วขณะหนึ่งซึ่งยาวนานเกือบยี่สิบปี
ชายหนุ่มถอนหายใจแรงๆ หลังจบมื้อค่ำ พุฒิยืนพิงขอบประตูห้องครัวแล้วมองไปยังห้องโถงที่มีเสียงพูดคุยกับคุณพรรณีอย่างออกรสออกชาติ เขามองอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานจนรู้สึกว่าเสียงพูดคุยเงียบลง พุฒิเลยเยี่ยมหน้าเข้าไปดูก่อนจะทำหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นอนหลับตานิ่งอยู่ที่โซฟา
“โฬมหลับเหรอครับ”
“เห็นบ่นว่าปวดหัว แม่เลยให้กินยาไป สงสัยจะไม่สบายพอกินยาไปไม่นอนก็หลับไปเลย”
พุฒิพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปสัมผัสที่หน้าผากชายหนุ่ม เนื้อตัวยังรุมๆ คงจะมีพิษไข้หลงเหลืออยู่แต่สีหน้าดีขึ้นมากแล้ว
“ไม่ต้องปลุกหรอกนะพุฒิ ให้โฬมนอนนี่แหละ เกิดไปเป็นไข้ที่บ้านคนเดียวจะลำบาก ให้นอนที่นี่ดีกว่า อยู่กันหลายคนจะได้ช่วยกันดู”
พุฒิพยักหน้ารับ ใจจริงอยากบอกมารดาว่าที่บ้านข้างๆ มีรุ่นน้องชายหนุ่มตั้งสามคนอยู่คงไม่น่าห่วงนักหรอก แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป
แล้วทำไมถึงไม่พูด?
คงเพราะไม่อยากปลุกคนป่วย ไม่อยากให้โฬมกลับไปในตอนนี้ ไม่อยากให้ห่างสายตาตอนนี้อีกฝ่ายป่วย ไม่อยากเป็นห่วงอย่างกระวนกระวายใจ
หรือแท้จริง ‘เขาอยากดูแล’
“งั้นแม่ไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวผมเฝ้าโฬมเอง”
“จ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปผ้าห่มกับฟูกมาปูให้นะ”
“ครับ”
พุฒิรับคำก่อนจะช่วยมารดาระหว่างนั้นชายหนุ่มแวบเข้าไปดูเจ้าหมูที่นอนอยู่ห้องมารดา ร่างสูงโปร่งกดจูบที่กระหม่อมบางอย่างแผ่วเบา เจ้าหมูทำหน้ายุ่งก่อนจะหาววอดๆ แล้วพลิกตัวหนีไปอีกด้านจนชุดนอนเลิกขึ้นเห็นพุงน้อยๆ พ่อลูกหนึ่งอมยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อบ่ายที่เจ้าหมูยินยอมให้ฉีดยาแต่โดยดีไม่รู้ว่า โฬมกล่อมอิท่าไหน เด็กกลัวเข็มถึงได้ใจสู้ขนาดนี้
เขากดจูบที่ฝ่าเท้าน้อยๆ ของลูก “หมูน้อยของพ่อ”
“อ่าส์ ไอติมกะทิใส่ลูกชิดด้วยนะพ่อจ๋า”
พิกเล็ตงึมงำจนพุฒิเผลอหัวเราะออกมาก่อนที่เขาเลื่อนผ้าห่มมาคลุมตัวให้ลูกน้อยแล้วกดจูบที่ขมับอีกที
“ผมลงไปก่อนนะครับแม่ ฝากเจ้าหมูด้วย”
คุณพรรณียิ้มรับทันที
.
.
เกือบตีสองแล้ว
แต่พุฒิก็ยังนอนไม่หลับ ร่างสูงโปร่งยืนพิงขอบหน้าต่างมองพระจันทร์เต็มดวงยามค่ำคืนที่ลอยเด่นอยู่เหนือน่านฟ้ามองมันอยู่อย่างนั้นสลับกับการเดินไปดูคนป่วยซึ่งหลับตานิ่งอยู่ในกองผ้าห่มถึงอย่างนั้นพุฒิก็ยังไม่อาจห้ามมือไม่ให้ขยับผ้าห่มคลุมอีกฝ่ายอย่างมิดชิด
ใบหน้าคมคายที่ปิดตานิ่งในความมืดเห็นแต่โครงหน้าและสันกรามอันแข็งแรง ไม่ว่าจะที่ไหนเมื่อไหร่ ไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่น ใบหน้านั้นก็ยังคมคายโดดเด่นไม่เปลี่ยนแปลง เป็นใบหน้าที่อยู่ในความทรงจำมาตลอดหลายปี
พุฒิเบือนหน้าหนีก่อนจะเดินมาทรุดตัวลงที่ขอบหน้าต่างเช่นเดิม
“ตีสองแล้วยังไม่ง่วงอีกหรือครับ”
พ่อลูกหนึ่งสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มในระยะประชิด พอหันขวับกลับไปจึงเห็นร่างสูงใหญ่มาหยุดยืนอยู่เบื้องหลัง
“เอ่อ ตื่นแล้วเหรอ”
“พี่นอนไม่หลับเหรอครับ?”
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”
“คิดเรื่องเมื่อบ่ายเหรอครับ?”
‘ว่าแต่ตกลงพวกมึงเลิกกันเพราะอะไรวะ?’
พุฒิเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ผมเกลียดวันที่สิบสาม”
เราเลิกกันวันที่สิบสาม
“หลายๆ คนเชื่อว่าเลขสิบสามเป็นเลขไม่ดี เมื่อก่อนผมก็คิดแบบนั้นเพราะวันที่สิบสามมันเป็นวันที่ผมต้องสูญเสียอะไรหลายๆ อย่าง”
“พี่ขอโทษ”
พุฒิพูดเสียงสั่นเมื่อสบตากับอีกฝ่าย
“ผมจำวันนั้นได้ไม่ลืม”
‘เลิกกันเถอะ’
คำๆ นั้นดังก้องอยู่ในหัวของพุฒิๆ ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนพูดแบบนั้นออกไป
“พี่ขอโทษ”
“วันนั้น..”
โฬมกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่าย
“ก่อนที่ผมจะมาหาพี่ ผมเพิ่งได้ข่าวที่ช็อคที่สุดในชีวิต”
“โฬม”
“แม่ผมเสียวันนั้น”
“โฬม”
พุฒิปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น ไม่เคยรู้เลย ไม่เคยรู้เลยว่าในวันนั้นของโฬมมันเลวร้ายมากแค่ไหน วันนั้นไหล่กว้างที่เคยตั้งตรงกลับลู่ลง ทำไมพุฒิถึงไม่สังเกต ทำไมกัน
แค่ถูกเขาบอกเลิกยังเจ็บช้ำไม่พอหรือ? ทำไมกัน?
“ผมแค่อยากมาหาพี่ อยากให้พี่กอดปลอบ”
“แต่พี่กลับบอกเลิกนาย”
พุฒิพูดเสียงสั่น ในใจเจ็บปวดที่สุด ไม่เคยรู้เลย โฬมไม่เคยเล่าให้ฟัง ไม่สิ ตั้งแต่วันนั้นโฬมก็หายไปจากชีวิตเขา ไม่หวนกลับมาอีก
“พี่ขอโทษ ฮึก พี่ไม่รู้”
พุฒิปล่อยน้ำตาให้ไหลริน ขณะที่โฬมยื่นปลายนิ้วมาเกลี่ยน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้โฬมเจ็บปวดแบบนั้น พี่ขอโทษ”
ไม่แปลกเลย
ไม่แปลกที่เจอกันครั้งนี้โฬมถึงทำเหมือนไม่อยากเจอเขา เพราะเขาคนเดียว เขาที่เป็นแสงสว่างหนึ่งเดียวในตอนนั้นกลับดับไฟที่ให้ความอบอุ่นกับโฬมลงด้วยมือของตัวเอง
“เคยเกลียดพี่บ้างมั้ย ฮึก โฬมเคยเกลียดพี่บ้างมั้ย”
ใบหน้าคมคายส่ายหน้า
“ทำไม ไม่เกลียดพี่ โฬมต้องเกลียดพี่สิ”
“ไม่เคย”
เสียงทุ้มกระซิบข้างหู “ไม่เคยเลย”
พุฒิร้องไห้โฮและยิ่งร้องไห้หนักเมื่ออ้อมกอดแข็งแรงนั่นรวบเขาไปกอด
“เกือบยี่สิบ พะ พี่ไม่เคยลืม ไม่เคยลืมโฬมเลย ไม่ว่าวันไหนก็ไม่ลืม มันเป็นบาปกรรมที่พี่ทำไว้กับโฬมเพราะทุกครั้งที่หลับตาพี่เห็นแต่แผ่นหลังโฬมที่ถอยห่างพี่ออกไป ห่างจนไม่สามารถจับต้องได้ พี่ฝันแบบนั้นเดิมๆ มาเป็นสิบๆ ปี ไม่เคยลืม”
โฬมคว้ามือพุฒิมากุมไว้แนบไปหน้าอกอก เสียงหัวใจที่เต้นจังหวะนั่นทำให้พุฒิค่อยเงียบเสียงสะอื้น
“พี่รู้มั้ยว่าเราเจอกันอีกครั้งในวันที่สิบสาม”
วันนั้นที่โฬมมาขอยางมัดผมในร้าน วันนั้นเป็นวันที่สิบสาม
“...”
“วันที่สิบสามสำหรับผมถึงเป็นวันที่ผมทั้งรักและเกลียด”
“พี่ถามได้มั้ยว่าโฬมเกลียดหรือรักวันที่สิบสามมากกว่ารัก”
.
.
“รัก..”
“รักมาตลอดเกือบยี่สิบ”
“รัก..ไม่เปลี่ยนแปลง”
พุฒิยิ้มทั้งน้ำตา เขามันน่าไม่อายที่กอดอีกฝ่ายเสียแน่น เขากอดโฬมราวกับว่าไม่อยากปล่อยอีกฝ่ายเป็นอิสระ
ไม่ปล่อย
จะไม่ปล่อยอีกแล้ว...สัญญา
★ ☆★ ☆★ ☆
แหะๆ หายไปสองอาทิตย์ค่ะ ไปทำธุระกับไปหาคุณหมอค่ะ เราเป็นหวัดแล้วไอจนหูอักเสบ
ตอนนี้หูเริ่มดีแล้ว แต่กลับมาไข้อีกรอบ เพราะอากาศที่บ้านหนาวมาก ถถถถถ ยังไงคนอ่านดูสุขภาพกันด้วยน้า
หวีดในทวิตติด #Re2love ให้ด้วยน้า
ขอบคุณสำหรับเม้นท์นะคะ หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกลจ.ค่ะ
-
นึกถึงเพลงนี้เลยค่ะ "รั่กไม่ยอมเปลี่ยนแปลง"
ตอนนี้หนาวมากค่ะ บรื๊อออออ
-
ตอนนี้น้ำตาซึมค่ะ
ปล. หายไวๆ นะค่ะ
-
ฮืออออ เศร้าไปด้วยเลย
ว่าแต่ กำลังจะมีตัวละครเพิ่มแล้วสินะ
ปล. รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
แววตัวมารลอยมาแต่ไกล ผู้หญิงคนนั้น
-
:กอด1:
-
ตอนหน้าก็เปิดใจคุยกันไปเลย :กอด1:
-
น้ำตาซึมตามพี่พุฒเลย :mew6: ลูกหมูน่าฟัดพุงเหมือนเดิม ขอบคุณมากค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
-
ประจวบเหมาะจริงๆ
โฬม ได้เจอพุฒิคนรักเก่า
แล้วบุศ ก็ได้เจอโฬม
คนที่อยากได้มาแทนแฟนที่ทำตัวเองท้องแล้วทิ้งไป
แล้วจะไม่ยอมปล่อยโฬมไปอีก เอ่อ.......แปลกๆเน้าะ
พุฒิ ตั้งใจแล้วว่าจะไม่ปล่อยมือโฬมอีก
อย่าตั้งแต่ใจนะพุฒิ ตั้งกายด้วย เอ๊ะ.....แปลกที่คนเม้นป่ะเนี่ย ไปดีกว่า :katai5:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หลังจากนี้ก็เคลียร์กันให้เรียบร้อยนะจ๊ะ
อยากฟัดพุงเจ้าลูกหมูอ้วนจริงๆ เลย
-
คุณคนเขียนหายไวๆนะคะ
ในที่สุดทั้งสองก็ได้คุยกันแล้วว กลับมาคบกันเถอะมาช่วยกันเลี้ยงเจ้าลูกหมูกันนน ส่วนหญิงสาวแปลกหน้าคนนั้นไปซะชิ่วๆ อย่ามายุ่งจ้ะ
-
หายป่วยไวๆ นะคะ สู้ๆ ค่ะ
โอ๊ยยยย ได้คุยกันสักที บีบหัวใจมาก
พุฒิกลัวความไม่แน่นอน แต่ก็ยังปักใจและเจ็บหนักไม่ต่างกัน
โฬมน่าสงสารสุด วันเดียวกันคือทุกอย่างล่มสลาย
วันนี้กลับมาแล้ว โฬมจำวันที่กลับมาเจอกันได้
ตั้งใจหรือเปล่า ทั้งไปเจอที่ร้านและมาอยู่ข้างบ้าน
รอคอยวันหวานนะคะ แค่วันป่วยยังอ้อนเลย
-
อ๊ายยยย//ทำไมเราเขินอ่ะหวานอ่ะชอบๆๆรักพิกเล็ตจัง"หนูอยากเป็นภารโรง"เพราะหนูเห็นสิ่งดีๆที่คุณภารโรงทำให้น่ารักที่สุดเป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะอยากบอกว่าเรารอและเข้ามาอ่านทุกครั้งที่อัพอย่าเทเราน้าา
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4:
-
ตอนหน้าขอหวานๆ นะค่ะคนเขียน :bye2:
-
ก็หวังว่าอดีตคู่หมายโฬมจะไม่ทำเรื่องยุ่งมากเกินไปนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมารักกันเถอะนะ ถ้าทั้งคู่จะรักกันขนาดนี้
-
หายไวๆน้าาาา รอมาต่อ :mew1:
-
น้องหมูน่ารักน่าฟัดจริงๆ หลงรักทุกตอนเลยค่ะ
-
ดีใจที่ปรับความเข้าใจกันได้แล้ว แต่ก็ดูเหมือนจะมีมารเข้ามาแทรกเพื่อพิสูจน์รักแท้อีกครั้งนะ
-
ดีใจที่ปรับความเข้าใจกันได้แล้ว
-
:mew1: :mew1:
-
กลิ่นความรักพัดหวนมาแล้วค่ะ :mew1: :mew1:
-
มีแววาจะมีมารมาผจญ. อย่ายอมนะครับ
-
:pig4: :pig4:
-
#Re2love •10
- 50 เปอร์เซ็นต์ -
พิกเล็ตยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอนที่วิ่งตุบตับพุงกระเพื่อมเข้ามาเกาะขาบิดาเล่าเอาพุฒิถึงกับเซถอยหลังเพราะน้ำหนักตัวของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
“พ่อจ๋า”
เจ้าหมูเงยหน้าช้อนตามองเขาแล้วฉีกยิ้ม
“ว่าไงครับ”
“พ่อจ๋าดูซี่” มือป้อมๆ ยื่นสมุดภาพเล่มหนึ่งมาตรงหน้าแล้วใช้นิ้วจิ้มไปที่กระดาษปอนด์ท่าทางกระมิดกระเมี้ยนชวนเอ็นดู
“โอ้โหได้ห้าดาวเลยเหรอเนี่ย”
“ครูพี่กายบอกว่าหนูเก่ง”
เจ้าหมูได้ทีอวดอ้างตัวเองทันที เพราะภาพวาดสีน้ำในหัวข้อ "ครอบครัว" นั่นถูกประทับดาวตั้งห้าดวงจากครูสอนศิลปะคนคุ้นเคย
“ครับพ่อเชื่อว่าหนูเก่ง”
พุฒิยิ้มขำเด็กขี้โม้แล้วอ้าแขนรับลูกชายที่ยิ้มปะเหลาะขอนั่งตัก
“พ่อจ๋าดูซี่ นี่พ่อ นี่หนู นี่ย่าจ๋าแหละ”
“อ้าวแล้วสองคนที่เหลือนี่ล่ะครับ”
พุฒิพิจารณาตามภาพเห็นก้อนกลมๆ อีกสองก้อนก็พออุปมาได้ว่าน่าจะเป็นคนอีกสองคน และถ้าเดาไม่ผิดสองคนที่ว่าน่าจะเป็นส้มที่ยืนอยู่ใกล้กับมารดาของเขาตามจินตนาการของเจ้าหมู ส่วนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาคงจะเป็น...
“นี่พี่ส้ม ส่วนนี่อาโฬม”
“หือ?”
นึกว่าเจ้าหมูวาดภาพน้องสาวเขาที่แต่งงานไปกับสามีชาวต่างชาติซะอีก
“นี่อาโฬม”
พุฒิเผลอยิ้มออกมาเมื่อนิ้วป้อมจิ้มไปก้อนกลมๆ ที่อยู่เคียงข้างเขา
“ทำไมถึงวาดอาโฬมด้วยล่ะครับ”
“ก็ครูพี่กายบอกให้วาดรูปครอบครัว”
ครอบครัวงั้นเหรอ?
พุฒิชะงักก่อนจะรู้สึกอุ่นวาบในอกเมื่อคำพูดไร้เดียงสาของลูกนั่นบ่งบอกว่าโฬมก็เป็นครอบครัวของเจ้าหมูเหมือนกัน
“อาโฬมใจดี พาหนูไปดูวีนัสบ่อยๆ อาโฬมเลยเป็นครอบครัวของหนู”
“แล้วหนูชอบอาโฬมมั้ย?”
พิกเล็ตมุ่นหัวคิ้วเหมือนไม่ค่อยเข้าใจคำถามนั้นเท่าไหร่ แววตาใสแจ๋วจ้องมองบิดาจนพุฒิแอบกลืนน้ำลาย
“หนูชอบ”
พุฒิแอบถอนหายใจโล่งอก
โธ่ลูก!
“วีนัสสวยนะพ่อจ๋า หนูชอบวีนัส ชอบอาโฬม”
เจ้าหมูจับเอาสิ่งต่างๆ มาพูดรวมๆ กันจนยุ่งเหยิงก่อนจะหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว พุฒิเลยฟัดแก้มไปหนึ่งที
“แล้วพ่อจ๋าอ่า?”
“พ่อจ๋าทำไมครับ”
“พ่อจ๋าชอบอาโฬมรึเปล่า”
ฮะ!
พุฒิหายใจสะดุดกับคำถามไร้เดียงสานั่น เจ้าหมูดูจะไม่สนใจเอาคำตอบเท่าไหร่หรอกเพราะสายตาจ้องที่ผลงานครอบครัวของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ
..พ่อชอบอาโฬมรึเปล่า..
พ่อลูกหนึ่งเผลอนึกถึงคนในหัวข้อสนทนาที่พักหลังๆ ชักจะเข้ามาอยู่ในความคิดถึงของตัวเอง
ไม่ชอบ!
พ่อไม่ใช่ ‘แค่ชอบ’ หรอก
.
.
.
“พี่พุฒิ”
“เฮ้ย”
ชายหนุ่มสะดุ้งโหยงเผลอปัดแก้วบนชั้นวางเกือบร่วงดีว่าใครบางคนปฏิกิริยาไวพอรีบคว้ามันเอาไว้ได้ทัน พุฒิรู้ดีว่าช่วงนี้ตัวเองมึนๆ เบลอๆ แค่ไหน ยิ่งวันนี้คุณพรรณีเธอบ่นว่าไม่สบายเขาเลยให้ส้มดูแลอยู่บ้าน วันนี้พุฒิเลยรับอาสาเฝ้าร้านกับป้องเท่านั้น
“เกือบไปแล้ว”
พุฒิพ่นลมหายใจแรงๆ
“ขอบใจมากนะกาย”
“พี่เหม่ออะไรครับเนี่ย”
ครูสอนศิลปะของเจ้าหมูถามยิ้มๆ ขณะที่มือก็เรียงแก้วที่เอียงกระเท่เร่ให้เข้าที่เข้าทาง
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”
เจ้าหมอนี่หรี่ตามองเขาท่าทางสงสัย
“ท่าทางพี่เหมือนคนมีความรักยังไงยังงั้น ดูเหม่อๆ ใจลอย”
“พี่เปล่า”
พุฒิปฏิเสธลิ้นรัว
“เหรอครับ”
กายกดยิ้มมุมปากก่อนหน้านี้ก็แค่เอ่ยแซ็วเฉยๆ ไม่ได้คิดว่าการโยนหินถามทางจะทำให้ผู้สูงวัยกว่าแสดงอาการประหลาดเช่นนี้ ท่าทางหลุกหลิกดูตื่นๆ เหมือนกระต่ายนั่นทำให้เด็กหนุ่มยิ้มถูกใจ ก็พอจะรู้อยู่บ้างว่าพ่อลูกหนึ่งนี่มีท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูไม่สมวัย แต่ไม่นึกว่าพอทำแบบนี้จริงๆ แล้วมันโคตรน่ามอง
“ทำไมมองพี่แบบนั้น”
“พี่รู้ตัวรึเปล่าว่าเวลาตัวเองเขินชอบเกาจมูก”
พุฒิรีบเก็บมือที่เกาจมูกตามที่อีกฝ่ายว่าอย่างรวดเร็ว
“พอถูกจับได้พี่จะเกาหัวแทน”
พ่อลูกหนึ่งอ้าปากพะงาบๆ มือที่ยกขึ้นเตรียมเกาศีรษะถึงกับสะบัดไปด้านหลังแทบไม่ทัน
“พี่นี่เหมือนเด็กชะมัด”
“เด็กอะไรเล่าจะสี่สิบอยู่แล้ว”
“สี่สิบกำลังแจ๋ว”
เด็กหนุ่มพูดจบก็ยักคิ้วให้เขาทีหนึ่งท่าทางกวนๆ พุฒิได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะหันกลับไปจัดของที่ชั้นเหนือศีรษะ เพราะไม่ระวังมือจึงเอื้อมไปปัดแก้วที่ยังเก็บไม่เรียบร้อยจนมันไปดันกล่องกระดาษบรรจุภัณฑ์ห่อใหญ่หล่นลงมาอย่างรวดเร็ว
“พี่ระวัง”
“เฮ้ย”
โครม!
“โอ๊ย”
“ฉิบหาย”
พุฒิตาเหลือกเมื่อกระดาษบรรจุภัณฑ์ห่อใหญ่หล่นใส่กายเต็มๆ แล้วไม่ใช่หล่นใส่ธรรมดาดันไปโดนแผลรถล้มที่ข้อมือเมื่อหลายวันก่อนของอีกฝ่ายอีกต่างหาก
“กายเลือดออก”
ผมตกใจเมื่อเห็นเลือดซึมจากข้อมือเด็กหนุ่ม จึงรีบคว้าข้อมือเตรียมไปทำแผลทันที
“เกิดอะไรขึ้นพี่”
ป้องที่ไปทำสะอาดหลังร้านโผล่หน้าออกพอดี
“กาย”
เสียงแผ่วเบาจากลำคอบุคคลที่สามที่เห็นข้อมือกายที่มีเลือดไหลซึมออกมาถึงกับหน้าเสียไม่ต่างจากพุฒิ
สองคนนั้นสบตากับแวบหนึ่งก่อนจะเบือนหนีไปคนละทาง
พุฒิมาคนโน้นทีคนนี้ทีก็ได้แต่ถอนใจก่อนจะประคองกายไปนั่งที่โซฟาหน้าเคาน์เตอร์ ไม่นานป้องก็หยิบกล่องปฐมพยาบาลจากหลังร้านมาสมทบ
“ขอโทษนะกาย พี่ไม่ระวังทำให้นายเจ็บตัวแบบนี้”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิพี่ ผมไม่เป็นไร”
พุฒิหลุบตามองต่ำอย่างรู้สึกผิด
“ขอโทษนะ”
กายกดยิ้มมองมุมปากจ้องมองใบหน้าเนียนของคนมีอายุแล้วยิ้มน้อยๆ จังหวะนั้นหางตาดันเหลือบไปเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังพ่อลูกหนึ่ง แววตาคู่นั้นเหม่อมองเขาราวกับว่าห่วงใย แม้จะเห็นเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ฝ่ายนั้นจะรู้ตัวว่าถูกมอง กายก็มั่นใจว่าเขาเห็นบางอย่างในแววตาคู่นั้น
ชายหนุ่มหรี่ตามองอีกทีก่อนจะวนสายตามาที่พ่อลูกหนึ่งที่สาละวันทำแผลให้เขาอยู่
“หอมแก้มผมสักฟอดแค่นี้ก็หายเจ็บแล้วครับ”
พุฒิชะงักไปก่อนจะก่อนกดสำลีที่แผลคนหน้ากวนแรงๆ
“โอ๊ยพี่”
“เอาอีกสักฟอดมั้ยล่ะ”
กายหัวเราะร่วน และยิ่งรู้สึกสมใจที่เห็นสีหน้าใครคนเดิมชักสีหน้าใส่เขาตอนที่กายพูดประโยคเมื่อกี้กับพุฒิ และพ่อลูกหนึ่งเหมือนจะจับสังเกตอะไรบางอย่างเพราะหางตาเห็นคนสองคนกำลังทำหน้าเหม็นเบื่อใส่กัน ทั้งที่ก่อนหน้ามีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเหมือนจะแสดงออกว่ากำลังห่วงใยด้วยซ้ำ
“ป้องมาทำแผลให้กายแทนพี่หน่อยสิ”
“ครับ?”
“พี่ลืมไปว่าต้มน้ำกระเจี๊ยบอยู่หลังร้าน”
“แต่ว่า...”
พุฒิไม่รอให้ป้องปฏิเสธเจ้าตัวคว้ามือเด็กหนุ่มที่อ้ำอึ้งๆ อยู่ไปนั่งแทนที่ตัวเองทันทีก่อนจะผละออกมา พอลับหลังพ่อลูกหนึ่งแล้วคนที่ทำตัวเหมือนเป็นปฏิปักษ์กันก็จ้องกันอยู่เงียบๆ ก่อนที่ร่างโปร่งจะคว้ามือคนเจ็บมาสำรวจแล้วลงมือทำแผลต่อ
“มือหนัก”
กายพูดขึ้นลอยๆ
“เนื้อหยาบๆ แบบนี้คงไม่ระคายหรอกมั้ง”
“ปากเก่งขึ้นนะ”
“ขอบคุณที่ชม”
กายจ้องอีกฝ่ายนิ่ง
“กูด่ามึงอยู่”
“งั้นมึงก็ปากเสียไม่เปลี่ยนสินะ”
ป้องสวนกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ปากกูไม่เสียหรอก กูว่ามันหอมด้วยซ้ำ” กายแค่นยิ้ม “มึงก็เคยชิมแล้วนี่”
ป้องเม้มปากแน่นรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนวูบวาบ
“กูไม่ชอบจมปลักอยู่กับอดีตหรอก”
“ก็ดี..แต่ระวังอดีตมันจะวิ่งเข้าหาไม่รู้ตัว”
ทั้งคู่สบตากันนิ่ง ก่อนที่ป้องจะทำแผลต่อจนเสร็จ
“ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำล่ะ”
“อืม”
“แล้วก็..” ป้องสูดลมหายใจลึกๆ “อย่ายุ่งกับพี่พุฒิ”
กายชะงักไป เขาพยายามจ้องมองแววตากลมโตนั่นแต่มองยังไงก็ไม่เห็นอะไรนอกจากความว่างเปล่า
“มึงหึง?”
ป้องถอนหายใจแรงๆ
“พี่พุฒิเป็นคนดี ขอร้องล่ะอย่ายุ่งกับพี่พุฒิอีก คนดีๆ ไม่ควรมีเรื่องให้วุ่นวายใจ”
“ทำไมแค่กูชอบพี่พุฒิแล้วต้องมีเรื่องให้วุ่นวาย”
ป้องไม่ตอบและหลุบตามองต่ำ
“ตอบกู”
“...”
กายเขย่าแขนอีกฝ่ายแรงๆ
“มันมีเรื่องอะไรที่กูยังไม่รู้”
“อย่ายุ่งกับพี่พุฒิ อย่าทำให้ครอบครัวพี่เขาต้องวุ่นวาย”
“กูไม่เคยรับปากในสิ่งที่ทำไม่ได้”
ป้องกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ แล้วผละหนีออกมา ทิ้งให้ร่างสูงได้แต่มองอย่างคับข้องใจในคำพูดของอดีตคนคุ้นเคย
★ ☆★ ☆★ ☆
แวะมาหย่อนครึ่งนึงก่อนค่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างค่ะ สปีดเราตกมากๆ
แต่ยังไงจะพยายามมาทุกจันทร์ให้ได้ รอกันหน่อยเนอะ จะพยายามปั่นให้ไวค่ะ
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยน้า
รออ่านเม้นท์ของทุกคนอยู่นะคะ
-
คิดถึงเจ้าหมูน้อย แต่รอได้ค่าาา
-
2คนเจอปัญหาอะไรมานะทีมเผือก
-
คู่นี้ก็น่าลุ้นน
-
:pig4:
-
:katai1: :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงเจ้าหนูพิกเล็ต
-
กายกับป้อง มีอะไรจะสารภาพให้คนแก่ฟังไหมเอ่ย :hao4:
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พระเอกค่าตัวแพงอีกแล้ว 5555
-
:pig4:
-
อยากติดตามพาร์ท กาย ป้อง อยู่นะครับ
-
อยากฟัดเจ้าหมูน้อยอ่า. :กอด1:
-
(ต่อ)
พุฒิกลับออกมาหน้าร้านอีกครั้ง พอดีกับที่เขาได้ยินเสียงหัวเราะถูกอกถูกใจของเจ้าลูกหมู พ่อลูกหนึ่งเลยมุ่นหัวคิ้วด้วยความประหลาดใจก่อนจะถึงบางอ้อตอนที่เห็นร่างสูงใหญ่ของอดีตคนรักกำลังสุมหัวอยู่กับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
ชายหนุ่มหยุดยืนมองภาพนั้นแล้วอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ร้าน เห็นลูกค้าสองสามคนนั่งอยู่มุมด้านหนึ่งของร้าน ขณะที่ป้องกำลังง่วนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ส่วนกายคงจะกลับสตูฯไปสอนภาคบ่ายแล้ว ร่างสูงโปร่งเลยขยับปลายเท้าเข้าไปแอบดูคู่ซี้ต่างวัยที่กำลังสุมหัวมุงดูอะไรกันสักอย่าง
“ฮือ หนูชอบ”
เจ้าพิกเล็ตยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มืออวบๆ ประคองพวงกุญแจหินอ่อนรูปปั้นวีนัส ดวงตากลมโตเป็นประกายจ้องมองของในมืออย่างถูกอกถูกใจ
“ขอบคุณฮะอาโฬม”
เจ้าหมูกระพุ่มมือไหว้ ก่อนจะยิ้มตาหยีตอนที่โฬมลูบศีรษะอย่างแผ่วเบา
“มานานแล้วเหรอ”
พุฒิเอ่ยถามเมื่อฝ่ายนั้นหันมาเห็นพอดี
“สักพักแล้วครับ”
“อืม ว่าแต่โฬมไปหาซื้อพวงกุญแจวีนัสมาจากไหนล่ะ พี่ไม่เคยเห็นเลย”
“สั่งทำน่ะครับ”
“หา!”
พุฒิตาเหลือกเพราะของแบบนี้หากสั่งทำคงแพงไม่น้อย
“คงแพงน่าดู”
โฬมไม่ตอบแต่ยิ้มมุมปาก ทำเอาคนแก่กว่าย่นจมูกอย่างไม่ใคร่จะพอใจกับราคาที่คาดเดาได้ไม่ยากนั่น ริมฝีปากบางเลยขยับบ่นไปเรื่อย
“พ่อจ๋าขี้บ่น”
เจ้าหมูที่เงยหน้าจากของรักของหวงในมือทำปากยื่นใส่บิดา
“ล้อเลียนพ่อจ๋าเหรอ?”
พุฒิย่างสามขุมเข้าไปใกล้ก่อนจะจี้เอวเจ้าหมู เด็กน้อยดิ้นหนีวิ่งไปหลบอยู่หลังโฬมแล้วร้องโวยวายเสียงวุ่น
“พ่อจ๋าแกล้งหนู”
“มาให้พ่อจ๋าฟัดซะดีๆ”
“ม่าย”
พิกเล็ตส่ายหัวดุ๊กดิ๊กแล้วเดินไปป้องปากกระซิบข้างหูโฬมประหนึ่งว่าจะได้ยินกันแค่สองคน พ่อลูกหนึ่งกอดอกมองเจ้าตัวป่วนนิ่งเพราะจะรอดูว่าพิกเล็ตจะทำอะไร
“อาโฬมฮะ”
“ว่าไงครับ?”
“ไปกินไอติมกันเดี๋ยวหนูเลี้ยง”
พุฒิหันไปสบตากับโฬมอย่างสงสัย
“ตอบแทนที่อาโฬมซื้อวีนัสให้หนู”
เจ้าตัวพูดเองเป็นตุเป็นตะ
“เอางั้นเหรอ?”
“ฮะ”
“แล้วใครจะจ่ายค่าไอติมให้อาโฬมล่ะลูก”
พุฒิถามขำๆ
“ก็พ่อจ๋าไงฮะ”
“ว่าไงนะ”
“พ่อจ๋า”
พิกเล็ตทำตาปริบๆ ก่อนจะถลามากอดขาพุฒิแล้วเอาจมูกไถไปมาที่ต้นขาชวนจักจี้
ให้ตายเถอะ! มารยาเจ้าหมูนี่ไม่มีใครเกิน
“พ่อจ๋า”
พิกเล็ตช้อนสายตามองบิดาแล้วยิ้มหวาน
สุดท้ายเด็กเจ้ามารยาก็จูงมือพุฒิกับโฬมเดินออกจากร้านขนมหวานบ้านคุณพรรณีเสร็จสรรพ
.
.
“ไม่ต้องขับรถไปหรอกโฬม”
พุฒิบอกอีกฝ่ายที่กำลังจูงเจ้าหมูที่รถซึ่งจอดอยู่หน้าร้าน
“ข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามมีอเวนิวเล็กๆ ที่นั่นมีร้านไอศกรีมเจ้าประจำของเจ้าหมูน่ะ”
พิกเล็กยิ้มตาหยีเดินตามแรงจูงของโฬมโดยที่บิดาเดินตามติดๆ ในสมองน้อยๆ ตอนนี้กำลังจินตนาการถึงไอศกรีมรสโปรดจนน้ำลายไหล แก้มกลมเป็นซาลาเปาพองเป็นสีแดงเรื่อเพราะอากาศที่ภายนอกที่ค่อนข้างร้อน แต่ถึงอย่างนั้นความปรารถนาในการกินไอศกรีมเย็นฉ่ำก็ดูเหมือนจะมีอิทธิพลเหนือกว่า
ทั้งสามคนมาหยุดยืนอยู่ตรงไฟสัญญาณข้ามถนนตรงทางม้าลาย ช่วงบ่ายแก่ๆ รถไม่ค่อยพลุกพล่านนัก ไม่นานหลังจากนั้นไฟสัญญาณข้ามถนนก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว จังหวะนั้นพวงกุญแจรูปปั้นวีนัสที่เจ้าตัวแกว่งเล่นไปมาในมือดันหลุดมือไปตกยังอยู่ตรงหน้า
“อ๊ะ”
พิกเล็ตตาโตรีบถลาไปเก็บของหวงทันที
“พิกเล็ต”
พุฒิร้องลั่นเพราะอยู่ๆ มีรถคันหนึ่งผ่าสัญญาณไฟที่หยุดให้คนข้ามถนนมา พ่อลูกหนึ่งถลาไปอย่างว่องไวแต่ก็ช้ากว่าร่างสูงใหญ่ที่กระโจนตามพิกเล็ตไปติดๆ โชคดีว่าโฬมคว้าตัวเจ้าหมูไว้ได้ทัน
เสียงเบรกรถดังสนั่นทำเอาหัวใจพุฒิแทบจะหลุดร่วงไปด้วย พิกเล็ตตกใจเสียงรถจนร้องไห้จ้าในอ้อมกอดของโฬม พุฒิเองก็น้ำตาซึมทำอะไรไม่ถูกไปกับเสียงร้องไห้ของลูก
“ไม่เป็นไรแล้ว หนูปลอดภัยแล้ว”
เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูพิกเล็ต
“ฬะ โฬมเลือด”
ข้อศอกข้างหนึ่งของโฬมมีเลือดไหลซึมออกมาคงเพราะจังหวะที่ถลาไปรับเจ้าหมูนั่นเจ้าเอาศอกลงพื้นแน่ๆ
“ไม่เป็นไรครับ”
“ไปโรง’บาลโฬม ไปเดี๋ยวนี้เลย”
พุฒิมือไม้สั่นตอนที่เห็นเลือดสดๆ ภาพตรงหน้าทำให้นึกถึงอุบัติเหตุที่คร่าชีวิตภรรยาของเขาเมื่อหลายปีก่อน จังหวะชุลมุนนั่นดีว่าคนขับรถที่ผ่าไฟแดงมายังมีจิตสำนึกอยู่บ้าง ได้เข้ามาให้ความช่วยเหลือ ไม่งั้นเขาคงสติแตก ทั้งเสียงร้องไห้ของลูก ทั้งภาพบาดแผลของโฬม พุฒิรู้ตัวเลยว่าตัวเองยืนตัวสั่น
“ไม่เป็นไรพี่ ผมไม่เป็นไร”
กลายเป็นโฬมที่มีสติ ชายหนุ่มคว้าทิชชูมากดแผลที่ข้อศอกไว้ แล้วเลื่อนมือมือกุมมือของพุฒิเอาไว้แล้วบีบเบาๆ ก่อนหน้านี้พุฒิรู้สึกเหมือนตัวเองขวัญเสียไม่น้อย หากไม่ได้โฬมไม่รู้ป่านนี้เจ้าหมูที่ผละจากโฬมมาสะอื้นไห้เบาๆ อยู่ในอ้อมกอดของเขาตอนนี้จะเป็นอย่างไร
แค่คิดว่าลูกจะได้รับอันตราย แค่คิดก็เหมือนว่าหัวใจถูกบีบให้แหลกสลาย พุฒิกดจูบที่ขมับลูกน้อยซ้ำๆ หลายรอบยิ่งทำให้เจ้าหมูเบียดตัวกอดบิดาเสียแน่นราวกับลูกลิง เสียงร้องไห้กระซิกๆ นั่นคงบ่งบอกว่าเจ้าหมูเองก็คงขวัญเสียกับเหตุการณ์นี้อยู่ไม่น้อย
โฬมไม่พูดอะไรแต่เลื่อนมือมาโอบไหล่พุฒิแล้วยังลูบหลังพิกเล็ตราวกับปลอบประโลม พุฒิน้ำตาหยดแหมะทันที
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีอ้อมแขนของโฬมยังคงอบอุ่นและปลอดภัยอยู่เสมอ
เมื่อก่อนอ้อมกอดนี้ให้ความมั่นคงกับเขามากขนาดไหน ตอนนี้อ้อมกอดนี้ยังคงมั่นคงและให้ความคุ้มครองเขากับลูกได้ไม่เปลี่ยนไปเลย
“โฬม”
มือหนาเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าให้พุฒิอย่างแผ่วเบา
“ไม่เป็นไร”
..ไม่เป็นไร..สำหรับคนอื่นอาจจะเป็นคำพูดสวยหรูเป็นโฆษณาชวนเชื่อ ยากที่จะทำให้เชื่อถือได้ แต่หากคำๆ นี้ออกมาจากผู้ชายตรงหน้า ความหมายมันจะลึกซึ้งยิ่งกว่านั้นแน่นอน พุฒิรู้สึกได้ว่าเขาจะปลอดภัยถ้ามี ‘โฬม’
★ ☆★ ☆★ ☆
โฬมข้อศอกด้านหนึ่งแตกต้องเย็บหลายเข็ม ขณะที่เจ้าหมูมีรอยฟกช้ำที่หัวไหล่เล็กน้อย เจ้าหมูนั่งซึมผิดปกติคงจะรู้ว่าส่วนหนึ่งนั้นเป็นความผิดของตัวเองที่ถลาออกไปถนนแบบนั้นถึงแม้จะเป็นช่วงไฟสัญญาณข้ามถนนสีเขียวก็เถอะ
“ยิ้มหน่อยสิคนเก่ง”
โฬมซึ่งทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้วมันหยุดยืนตรงหน้าเจ้าหมู พุฒิถอนหายใจตอนที่ลูกเงยหน้าขึ้นมานัยน์ตากลมโตแดงก่ำเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากบางเม้มน้อยๆ หน้าตาน่ารักน่าชังนั่นเหยเกดูไม่ได้เลยทีเดียว
“หนูขอโทษ ฮึก”
เจ้าหมูแบะปากร้องโฮขึ้นมาอีกรอบ
“ไม่เป็นไรครับ อาเจ็บนิดเดียวเอง อีกไม่นานก็หายแล้ว”
“จริงเหรอฮะ”
นัยน์ตากลมสั่นระริกน่าสงสาร
“จริงมั้ยฮะพ่อจ๋า”
พุฒิลอบสบตากับโฬม แต่นอกจากรอยยิ้มน้อยๆ นั่นแล้ว พุฒิไม่เห็นแววอื่นใดให้ต้องกังวล
“จริงครับ”
“ฮึก พ่อจ๋า”
พุฒิช้อนตัวเจ้าหมูขึ้นอุ้มแล้วตบก้นกลมเบาๆ
“หนูขอโทษ หนูกลัวอาโฬมเจ็บ”
“ครับพ่อรู้ แต่ต่อไปนี้หนูต้องสัญญากับพ่อนะ ว่าจะไม่ทำแบบวันนี้อีก มันอันตรายมากนะลูก ถ้าอาโฬมช่วยหนูไม่ทัน พ่อคงไม่ให้อภัยตัวเองเลย”
พุฒิพูดเสียงสั่น
“ฮึก หนูสัญญา”
พุฒิจูบขมับลูกอีกทีไม่นานเสียงสะอื้นนั่นก็เบาลง
“กลับบ้านกันเถอะพี่ พิกเล็ตจะได้พักผ่อน”
“อื้อ”
โฬมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินออกนำ
“เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปเอารถผมที่ร้านพี่ก่อนนะ ตอนเย็นต้องใช้รถ อีกอย่างพิกเล็ตจะได้นอนสบายๆ หน่อย”
“พี่นั่งแท็กซี่กลับบ้านเองดีกว่า ถ้าโฬมมีธุระต่อ”
“ไปด้วยกันนี่แหละครับ ยังไงวันนี้ผมต้องไปเอารถอยู่ดี เพราะต้องไปต่างจังหวัดตอนเย็น”
“โฬมจะขับรถไหวเหรอ”
พุฒิเหลือบมองข้อศอกอีกฝ่ายที่มีแผลฉกรรจ์ ฝ่ายนั้นยักไหวท่าทางชิวๆ จนเขารู้สึกผิดไม่น้อยที่มีส่วนให้อดีตคนรักได้รับบาดเจ็บ
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ”
พุฒิเม้มปากแน่น
“ผมไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงสักหน่อย”
“แต่โฬมเจ็บตัวเพราะช่วยพิกเล็ต”
“ผมจะรู้สึกผิดยิ่งกว่านี้ ถ้าช่วยพิกเล็ตไว้ไม่ทัน”
โฬมสบตาเขานิ่งก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศีรษะเจ้าหมูที่หลับพริ้มไปพร้อมกับคราบน้ำตาในอ้อมกอดเขา
“อดกินไอศกรีมเลยสินะเรา”
น้ำเสียงเอ็นดูนั่นทำให้พุฒิรู้สึกตื้นตันใจ
“ขอบคุณนะ”
“ครับ?”
“ขอบคุณมาก..ที่โฬมกลับเข้ามาในชีวิตพี่”
“ด้วยความยินดีครับ”
โฬมยิ้มบางๆ ก่อนจะกุมมือพุฒิให้ก้าวเดินเคียงข้างกันไป จังหวะที่แสงแดดตบกระทบพุฒิเหลือบตามองเงาของพวกเขาที่เคียงข้างกัน ภาพนั้นทำให้ในอกเขาพองฟูอย่างประหลาด
.
.
“ให้พี่ขับเถอะ”
พุฒิแบมือขอกุญแจจากอีกฝ่าย หลังจากที่โฬมพามาส่งที่บ้านแล้วขอตัวเพราะต้องไปต่างจังหวัดต่อ
“แต่มันกลับดึกนะครับ” โฬมส่ายหน้าไปมา “ผมไม่อยากกวน อีกอย่างผมขับไหว”
“เพราะดึกนั่นแหละถึงไม่อยากให้ขับรถคนเดียว”
โฬมหรี่ตามองเขาแล้วยิ้มน้อยๆ
“ห่วง?”
“ถ้าไม่ห่วงคงไม่อาสาขับรถให้หรอก”
“พูดว่าห่วงผมสิครับ”
พุฒิเกาแก้มตัวเองแก้เขิน
“ก็นั่นแหละ”
“พี่พุฒิ”
โฬมโยกมือหลบไม่ยอมปล่อยกุญแจให้อีกฝ่ายที่ทำหน้าแดงสลับซีดท่าทางกระอักกระอ่วนใจดูตลกไม่น้อย
“อื้อห่วง พี่ห่วงโฬมมาก”
พุฒิหน้าร้อนวูบวาบเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากลำคอทุ้มเบาๆ ก่อนที่อดีตคนรักปล่อยกุญแจใส่มือให้เขา
ธุระของโฬมที่ต่างจังหวัดนั่นเจ้าตัวบอกว่าเป็นแต่งงานของรุ่นน้องในวงการช่างภาพที่เจ้าตัวเคยร่วมงานด้วย เห็นว่าสนิทกันในระดับหนึ่งเจ้าตัวเลยไม่พลาดที่มาร่วมแสดงความยินดีด้วยตัวเอง พุฒิมาถึงโรงแรมดังแถบจังหวัดปริมณฑลตอนเกือบๆ ทุ่ม เพราะเขาขับรถค่อนข้างช้าและแวะมาตลอดทางเนื่องจากไม่อยากให้คนนั่งมาด้วยเจ็บแผลมากนักเพราะเส้นทางที่ขับผ่านกำลังทำถนนใหม่ทำให้บางจุดเป็นหลุดเป็นบ่อและพื้นไม่เรียบนัก
“พี่ช่วย”
พุฒิเข้าไปช่วยสวมสูทซึ่งอีกฝ่ายเอามาเปลี่ยนที่ห้องน้ำโรงแรมก่อนเข้างาน แต่เพราะข้อศอกมีแผลทำให้ใส่ได้ยากลำบาก
“หล่อแล้ว”
พุฒิขยับปกเสื้อให้อีกฝ่ายหลังจากสวมสูทให้แล้ว ปลายนิ้วเรียวขยับเนคไนให้เข้าที่ก่อนจะมองสำรวจเนื้อตัวอีกฝ่ายแล้วยิ้มออกมาบางๆ พ่อลูกหนึ่งไม่รู้ว่ากิริยาจับจ้องอีกฝ่ายที่เจ้าตัวทำอยู่นั่นทำให้คนเจ็บรู้สึกดีไม่น้อย
“มองอะไรเล่า”
“มองไม่ได้เหรอครับ?”
โฬมถามยิ้มๆ
“ฮื่อ คนถูกมองมันก็เขินเป็นนะเว้ย”
“อ๊ะ”
พุฒิชะงักกึกเมื่อฝ่ายนั้นแกล้งโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วจ้องตาเขาในระยะประชิด
“โฬม”
“หน้าพี่แดงชะมัด”
“ฮื่อ”
พุฒิหลุบตาหนี
“เข้างานกันเถอะครับ”
“...”
“ก่อนที่ผมจะห้ามใจไม่ไหว”
“ถ้าห้ามไม่ไหวล่ะ เราจะทำยังไง” พุฒิแกล้งถาม
“ก็คงจูบพี่ในนี้มั้งครับ”
เชี่ย!
พุฒิตาเหลือกรีบจ้ำอ้าวออกมาอย่างไม่คิดชีวิต ทันได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วๆ ดังตามหลังมา
งานแต่งงานที่ว่าจัดใหญ่ในระดับหนึ่งคงเพราะเป็นช่างภาพที่มีชื่อเสียงพอสมควร แขกในงานจึงค่อนข้างหนาตาเป็นพิเศษ หลังจากพุฒิวนจิ้มของกินพวกค็อกเทลได้ไม่นานพิธีการต่างๆ ก็เริ่มขึ้น หลังจบพิธีการทางฝ่ายเพื่อนเจ้าบ่าวก็ขึ้นเวทีเล่นดนตรีสดอย่างสนุกสนาน พุฒิเองก็เผลอโยกศีรษะไปตามจังหวะเพลงอย่างนึกสนุกตอนที่โฬมขึ้นไปแจมเล่นดนตรีด้วย
พุฒิอมยิ้มภาพใบหน้าคมคายที่ดีดกีต้าร์กำลังหัวเราะกับบรรดานักดนตรีเพื่อนเจ้าบ่าวท่าทางสนุกจนลืมเจ็บแผล แวบหนึ่งเขาเห็นภาพโฬมตอนปีหนึ่งที่เคยหัดเล่นกีต้าร์อย่างหนักเพียงเพื่อจะเล่นเพลงๆ หนึ่งให้เขาฟัง
‘You are not alone’
เพลงนั้นในความทรงจำ ‘พุฒิไม่ได้อยู่เพียงลำพัง’ ใช่ เพราะเขามีคนๆ นั้นในความทรงจำมาตลอด
“yes, I have you”
ดวงตาคู่คมของโฬมมีประกายตอนที่ได้จับกีต้าร์ อดีตอันน่าจดจำค่อยๆ ทยอยไหลเข้าในห้วงความทรงจำ พุฒิยืนมองภาพนั้นอยู่นาน
‘ยังอยากฟังผมเล่นอีกเหรอ’
‘อยากฟังมาก..อยากได้ยินอีกสักครั้ง’
จังหวะนั้นโฬมหันมาทางเขา ริมฝีปากหนาขยับรอยยิ้มตอนที่มือกำลังโซโลกีต้าร์ พุฒิยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นชูเสมือนว่าได้ยินในสิ่งที่ฝ่ายนั้นตั้งใจเล่นให้เขาฟังแล้ว
พี่ได้ยินแล้ว
มันยังเพราะเหมือนเดิม...สำหรับพี่
เกือบชั่วโมงที่บรรดานักดนตรีสร้างความสนุกให้แขกที่มางาน จนดึกนั่นแหละงานถึงได้เลิกรา พุฒิเดินเคียงข้างโฬมออกมายังลานจอดรถ อากาศยามค่ำคืนที่ต่างจังหวัดสดชื่นไม่น้อยจนเผลอสูดหายใจเข้าไปลึกๆ ตั้งหลายรอบ
“เหงื่อชุ่มเลย”
พุฒิยื่นทิชชู่ให้อีกฝ่ายซับหน้า
“มันจนลืมว่าตัวเองเจ็บแผลแล้วมั้ง”
ฝ่ายนั้นหัวเราะน้อยๆ
“เหมือนย้อนวัยไปเกือบยี่สิบปีก่อนเลย”
“นั่นสิเนอะ”
เวลานั่นโคตรมีความสุขเลย
พุฒิสบตากับโฬมนิ่งก่อนที่ต่างฝ่ายต่างอมยิ้มแล้วเบือนหน้าหนีไปคนละด้าน
“ไม่น่ารีบเลิกเลย พี่กะว่าจะขอเพลงให้เราเล่นให้ฟังซะหน่อย”
พุฒิชวนคุยตอนที่มานั่งประจำที่ตำแหน่งหลังพวงมาลัย
“เพลงอะไรครับ?”
“จีบได้แฟนตายแล้ว”
“ฮะ!”
โฬมทำหน้างงก่อนจะทำทวนคำพูดเมื่อกี้ของพุฒิแล้วขำออกมา ทำเอาคนเล่นมุกถึงกับหน้าแดงไปไม่เป็น
“ช่วยลืมไปได้มั้ยว่าเมื่อกี้พี่พูดอะไรออกไป”
“พี่พุฒิ พี่นี่มัน”
พุฒิแก้เขินด้วยการยื่นมือไปเปิดวิทยุ
‘จีบได้แฟนฉันตายแล้ว เขาไปสบายแล้ว’
“เชี่ย”
พุฒิตาเหลือกกับความบังเอิญนี้ ต่างจากโฬมที่ขำออกมาซะดัง พ่อลูกหนึ่งเลยรีบกดปิดวิทยุทันที
“หยุดหัวเราะพี่เลยนะ”
พุฒิทำหน้ามุ่ย
“พี่”
“อะไร อ๊ะ”
โฬมปรับเบาะฝั่งคนขับให้ราบลงแล้วโน้มใบหน้ามาใกล้พุฒิที่อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน
“คำพูดพี่เมื่อกี้นั่นหมายความว่าเชิญชวนให้ผมจีบนะ”
“พี่เปล่า”
“แน่ใจเหรอครับ?”
โฬมพูดชิดริมฝีปากเขา พุฒิหลับตาปี๋ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อริมฝีปากหนากดทับริมฝีปากเขาอย่างแผ่วเบา ถึงจะเบาราวขนนกแต่กลับหนักหน่วงทางความรู้สึก ราวกับว่าหัวใจเขาล่องลอยไปไกลตอนที่ปลายลิ้นอีกฝ่ายชอนไชเข้ามาโพรงปากและไม่นานลิ้นทั้งสองก็เกี่ยวกวัดรัดกันไปมา
“อนุญาตให้ผมจีบนะ”
โฬมพูดทั้งที่กำลังบดจูบเขา
“อื้อ”
“พี่พุฒิ”
“นี่ไม่ใช่จีบ”
พุฒิหอบแหกๆ ตอนที่อีกฝ่ายผละออกไปเพื่อให้เขาได้หายใจ โฬมกดยิ้มมุมปากก่อนจะกดจูบที่ปากเขาอีกที
“แล้วมันคืออะไรครับ”
“จะ จูบ”
“ครับ ผมจูบพี่”
โฬมโน้มฉกจูบอีกครั้ง และครั้งนี้พุฒิได้แต่นอนหลับตาปรือปรอยเพราะอารมณ์หวามไหวในอก ช่างเป็นการจีบที่เขารู้สึกมัวเมาไปกับรสจูบจริงๆ
.
.
“เปิดโรงแรมกันเถอะพี่”
“ไอ้โฬม!”
★ ☆★ ☆★ ☆
ในเด็กดีอัพครบตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เล้าเป็ดเข้าระบบไม่ได้เลยเมื่อคืน
เช้านี้เลยแวะมาหย่อนให้จ้า
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยน้า รออ่านคอมเม้นท์ทุกคนอยู่น้า
-
กลับมาจูบกันทีเดียว จะเปิดโรงแรมเลยหรออออออออออ
-
:hao7:
-
อนุญาติให้จีบขนาดนี้โฬมใจเย็นนน อย่ากินพี่เค้าา
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่โรมใจเย็นๆ :laugh: จูบนิดจูบหน่อยจะพาอีพี่เข้าโรงแรมซะแล้ว :z1:
-
ว้ายยย เปิดโรงแรมอะไรกัน จูบนิดจูบหน่อยโฬมทนไม่ได้เลยหรอจ๊ะ หุหุ
-
พี่พุฒอ่อยหรอ ขำมุกจีบได้แฟนตายแล้วของพี่พุฒ 5555
-
เหนื่อยนัก พักหน่อย เอ๊ย......ไม่ใช่
พักก่อน นอนโรงแรม เล้ย :o8: :-[ :impress2:
-
เปิดโรงแรมเลยพี่พุฒิ งานนี้น้องโฬมได้กำไรเห็นๆ
-
:-[ :-[ :-[
-
จีบได้แฟนตายแล้ว จ้าาาาาแต่ที่ทำอยู่มันไม่เรียกว่าจีบนะเหมือนข้ามขั้นตอนยังไงไม่รู้เลย
แต่เราฟินค่ะ อยากหนับหนุนนะว่าเปิดเหอะโรมแรมอ่ะ มันดึกแล้วขับกลับอันตรายนะจ๊ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
มีความหยอดกันด้วยน่ารักคูณสองไปอีกค่ะส่วนเจ้าลูกหมูนี่ก็น่ารักไม่เปลี่ยนเลยค่ะได้วีนัสของชอบจากอาโฬมด้วยอย่าลืมเอาของจอบแทนเป็นพ่อจ๋านะค่ะหมูน้อยย
-
ขวัญเอย ขวัญมานะลูกหมู :กอด1:
-
ล้ายมากกก จะพาพี่เขิดโรงแรมอะไรกันนน กรีสสสส
-
จูบแล้วต่อด้วยเข้าโรงแรมคืออารายยยยย o22 :-[ :-[ :z1:
-
โฬมรุกพี่พุฒิขนาดนี้ พี่จะระทวยขนาดไหนนะ
-
#Re2love •11
“เปลี่ยนฉากได้เลยครับ”
หลังจากเช็คภาพในกล้องจนพอใจแล้วชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมาส่งสัญญาณให้ทีมงานที่เหลือเซ็ทฉากต่อไปได้ ขณะเดียวกันฝ่ายคอสตูมก็รีบเอาชุดคลุมสวมใส่ให้นางแบบที่อยู่ในสภาพกึ่งเปลือย เสร็จแล้วสาวเจ้ายังอุตส่าห์เดินนวยนาดมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
โฬมถามเสียงเรียบขณะที่สายตาจดจ้องไปยังทีมงานที่กำลังเปลี่ยนฉากกันอย่างขะมักเขม้น ท่าทางไม่สนใจคู่สนทนาทำให้นางแบบสาวมุ่นหัวคิ้วไม่พอใจนัก แต่มันก็เป็นกิริยาที่แสดงออกเพียงครู่เดียวก่อนที่ใบหน้างามตามยุคสมัยจะปั้นหน้ายิ้มให้เขา
“เห็นคุณโฬมยืนเช็คภาพอยู่ตั้งนาน นึกว่าภาพมีปัญหาซะอีก”
โฬมถอนหายใจแรงๆ เมื่อฝ่ายตรงข้ามจงใจยืนเบียดจนเขาสัมผัสได้ถึงร่างกายส่วนบนที่มีเพียงเสื้อคลุมกั้นกลางระหว่างเนื้อที่แท้จริง ร่างสูงทำหน้าเรียบเฉยก่อนจะขยับถอยห่างออกมาอย่างสุภาพจนนางแบบสาวหน้าเสีย
“เปล่าครับ”
“แล้ว...”
โฬมยกข้อมือด้านซ้ายที่สวมนาฬิกาอยู่ขึ้นดูเวลาแล้วพูดเสียงเรียบ
“คุณมีงานต่อไม่ใช่เหรอครับ? แล้วตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกไม่มาก หากว่าคุณยังถ่ายไม่เสร็จผมคงไม่ปล่อยให้คุณไปงานต่อแน่ แล้วหากคุณไปงานสายจริงๆ ผมและทีมงานคงไม่สามารถรับผิดชอบกับผลกระทบหลังจากนั้นได้”
พูดจบโฬมก็ผละเดินออกมา ไม่ทันเห็นว่านางแบบวัยละอ่อนค้อนให้จนคอแทบเคล็ดแล้วเดินฉับๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังฉาก
โฬมถอนหายใจแรงๆ พอดีกับที่ได้ยินเสียงได้จอมทะเล้นตัวสามที่กลั้นเสียงหัวเราะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลดังขึ้น เก่งเป็นคนแรกที่กล้าเปิดปากเมื่อเห็นโฬมหันมามอง
“พี่โฬมแม่งโคตรเจ๋ง กล้าปฏิเสธนางแบบแห่งยุคไปซะได้”
พูดจบได้พวกลูกคู่ที่เหลือก็ปรบมือกันเกรียวกราว
“พูดอะไรไร้สาระ”
“ถามจริงเหอะ พี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอวะที่คนสวยๆ มาเชิญชวนถึงที่เนี่ย”
โฬมสั่นหัวไปมา
“งานของกูคือถ่ายภาพ”
“แต่รู้สึกว่าสาวๆ อยากจะสานต่อกับพี่หลังจบงานนะ”
ทิวกล่าวสำทับ
“พูดแบบนั้นผู้หญิงเขาเสียหาย”
โฬมปรามไม่จริงจังนัก
“ผมว่าเขาอยากเสียหายว่ะพี่”
พูดจบพวกมันก็พากันหัวเราะร่วน โฬมเลยเคาะกะโหลกพวกมันทุกคนไปสองสามที พวกมันบ่นอุบก่อนจะล่าถอยไปทำงานต่อ ชายหนุ่มเลยหันมาเช็คภาพในกล้องต่อ
‘พี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอวะที่คนสวยๆ มาเชิญชวนถึงที่เนี่ย’
โฬมจ้องมองภาพนางแบบในชุดเสื้อผ้าน้อยชิ้นในกล้องด้วยสายตาว่างเปล่า แต่น่าแปลกที่แวบหนึ่งกลับคิดถึงใครบางคนที่ใส่เสื้อผ้ามิดชิด ทุกครั้งที่เขาเห็นใครคนนั้นมักชอบใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ธรรมดา แต่ทำไมไม่รู้ยิ่งอีกฝ่ายสวมใส่อย่างมิดชิดเท่าไหร่ยิ่งทำให้โฬมนึกอยากกระชากเครื่องนุ่งห่มนั่นให้หลุดออกแล้วเผยให้เห็นเนื้อแท้
โฬมนึกขำความคิดของตัวเองแล้วนึกถึงเรื่องราวเมื่อหลายวัน
‘เปิดโรงแรมกันเถอะพี่’
จำได้ว่าโพล่งแบบนั้นออกไปเล่นเอาคนขี้เขินซัดมือใส่เขาเสียหลายตุบ โฬมจำได้ดีว่าการพูดหยอกนั่นได้ผลมากเพราะมันทำให้เขาเห็นพวงแก้มพ่อลูกหนึ่งแดงก่ำเป็นลูกมะเขือเทศเหมือนลูกชายตัวน้อยไม่มีผิด
เสียดายไม่ได้แวะโรงแรม ร่างสูงเดาะลิ้นแต่ถึงอย่างนั้นโฬมก็ได้กำไรจากแก้มหอมกลิ่นแป้งเด็กอยู่ดี
...Rrrrr...
เพียงแค่เขานึกถึงฝ่ายนั้น ก็ดูเหมือนว่าฝ่ายนั้นจะคิดเขาเช่นกันถึงได้โทรมาได้จังหวะขนาดนี้
“ครับ”
โฬมกดรับทันที
[อ๊ะ]
ฝ่ายนั้นทำเสียงในลำคอคล้ายกับตกใจ สาเหตุนั่นคงเพราะเขากดรับตั้งแต่ได้ยินเสียงมันดังขึ้นล่ะมั้ง
[รับเร็วจังตกใจหมดเลย]
โฬมยิ้มบางๆ เพราะนึกออกทันทีว่าตอนนี้พี่พุฒิคงทำหน้าประหลับประเหลือกเหมือนลูกชายตัวเองไม่มีผิดแน่
“พอดีมันใกล้มือครับเลยรับเร็ว ว่าแต่คิดถึงผมเหรอครับถึงโทรมา”
[ฮื่อ]
“ผมเดาว่าตอนนี้พี่คงทำปากพะงาบๆ อยู่แน่ๆ”
[โธ่อย่าชวนพี่คุยนอกเรื่องสิ]
ทำเสียงสูงแบบนี้จมูกต้องขึ้นสีแดงแล้วชัวร์ โฬมนึกจินตนาการอิริยาบถของฝ่ายนั้นอย่างเอ็นดู
“ว่าไงล่ะครับ”
[เย็นนี้โฬมว่างมั้ย พี่มีเรื่องจะรบกวนสักหน่อย เอ่อ แต่ว่าถ้าโฬมไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ]
คนขี้เกรงใจรีบพูดอธิบายลิ้นรัว
“งานผมอีกชั่วโมงกว่าๆ ก็เสร็จแล้วครับ พี่มีอะไรรึเปล่า”
[คือวันนี้พี่มีแก้บทที่บริษัทน่ะไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่ อีกอย่างที่ร้านมีเรื่องนิดหน่อย แม่กับส้มเลยต้องอยู่เคลียร์ พี่เลยอยากวานให้โฬมไปรับพิกเล็ตที่โรงเรียนให้หน่อย]
ได้ยินว่าช่วงนี้พ่อลูกหนึ่งเขียนบทละครทางโทรทัศน์ให้กับช่องหนึ่ง เจ้าตัวเลยบ่นอุบว่าไม่ค่อยมีเวลาว่างมากนัก
“ได้สิครับ”
[โฬมสะดวกแน่นะ พี่เกรงใจเราจริงๆ ถ้าเราไม่สะดวก พี่จะ...]
“เดี๋ยวผมไปรับพิกเล็ตเองครับ”
โฬมสำทับเสียงหนักแน่น เพราะเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงเกรงใจเขาไม่น้อย ถึงจะสนิทกันในระดับหนึ่งคนติดลูกอย่างพี่พุฒิก็ยังไม่ทิ้งนิสัยขี้เกรงใจ
[ขอบคุณมากโฬม เอ่อพี่ขอรบกวนอีกอย่างสิ ยังไงตอนเย็นช่วยพาเจ้าหมูไปซื้อไอศกรีมด้วยนะ พี่สัญญากับแกว่าตอนเย็นจะพาไปซื้อ]
“ไม่ได้มีแต่ลูกพี่ที่อยากกินนะครับ”
[หือ?]
“ผมก็อยากกิน”
[โฬมว่าไงนะ]
“ผมก็อยากกิน ‘ไอติมของพี่’ เหมือนกัน”
ติ๊ดๆๆ
ปลายสายทางนั้นวางสายหนีเขาไปทันที น่ากลัวว่าก่อนหน้านี้พ่อลูกหนึ่งน่าจะเผลอปล่อยมือถือร่วงเพราะได้ยินเสียงโครมคราม โฬมจ้องมือถือในมือแล้วหัวเราะออกมาน้อยๆ เดาได้ไม่ยากว่าป่านนี้คนขี้เขินคงเอาหัวมุดโต๊ะทำงานไปแล้วล่ะมั้ง
“พี่นี่ตลกชะมัด”
.
.
ร่างสูงใหญ่เดินลัดเลาะตามชายคาโรงเรียนอนุบาลเอกชนมีชื่อ หลังจากได้รับอนุญาตจากครูประจำชั้นอนุบาลให้เข้ามารับเจ้าหมูได้ถึงด้านใน เพราะก่อนหน้านี้บิดาเจ้าหมูโทรมาแจ้งกับทางโรงเรียนแล้วว่าเขาจะมารับพิกเล็ตแทน โฬมสอดส่ายสายตาไปยังสนามเด็กเล่นที่ครูประจำชั้นบอกว่าเจ้าหมูนั่งเล่นอยู่กับเพื่อนสนิท แล้วไม่ต้องมองหานานเมื่อเห็นเขาร่างกลมป้อมนั่งยองๆ สุมหัวกับเพื่อนอยู่กลางสนามโน่น
“โห”
พิกเล็ตทำตาโตเมื่อไตตั้นพับกระดาษเป็นจรวดอย่างคล่องแคล่วก่อนจะสาธิตการร่อนกระดาษให้อยู่กลางอากาศได้ตั้งนาน เจ้าหมูทำตาโตตบมือแปะๆ ก่อนจะเหลือบตามองจรวดของตัวเองที่ร่อนได้ยังไม่ถึงอึดใจก็ร่วงหล่นพื้นแล้ว
“ไตตั้นเก่งจัง”
“พิกเล็ตอยากเก่งมั้ย เดี๋ยวเราสอน”
“จริงเหรอ”
พิกเล็ตทำตาเป็นประกาย
“จริงสิ”
“แล้วต้องทำไงอ่ะ”
“ต้องหอมแก้มเราก่อน”
“หา”
ใบหน้ากลมทำหน้างุนงงสงสัย พิกเล็ตเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะนึกออกว่าเวลาปกติหากอ้อนขออะไรจากบิดาก็ต้องตอบแทนด้วยการหอมแก้มหนักๆ ให้ชื่นใจ
ใช่แน่ๆ เหตุผลนี้แน่ๆ พิกเล็ตเข้าใจไม่ผิดหรอกเพราะพ่อจ๋าบอกเสมอว่าเขาเก่ง
“อ๋อ เราเข้าใจแล้ว” เจ้าหมูตบมือแปะๆ “หอมแก้มตอบแทนเหรอ ได้เลยๆ เอาข้างไหนดีอ่า”
พิกเล็ตถามหน้าซื่อ
“ข้างไหนก็ได้ แต่ต้องให้เราหอมคืนด้วยนะ”
“ต้องหอมคืนด้วยเหรอ?”
เจ้าหมูมุ่นหัวคิ้ว
“ช่ายย”
“โอเล”
“หา!”
ไตตั้นทำหน้างง
“ก็โอเลที่แปลว่าตกลงไง”
“เคยได้ยินแต่โอเลเครื่องสำอางของแม่นะ” ไตตั้นบอก
“ไม่เหมือนๆ นี่โอเล ไม่ใช่เลย์ที่เราชอบด้วย อ้า พูดแล้วหิวอ่า อยากกินเลย์จังเลย”
พิกเล็ตทำหน้าเคลิ้มเมื่อพูดถึงของกิน
“พิกเล็กอยากกินเหรอ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราซื้อมาให้”
“พ่อจ๋าบอกว่าไม่ควรอยากได้ของคนอื่น แต่นี่ไตตั้นไม่ใช่คนอื่น เพราะไตตั้นคือเพื่อนสนิทเรา งั้นเอาเลย์รสสาหร่ายนะ”
เจ้าหมูตาเป็นประกายยิ้มประจบอีกฝ่ายแล้วสั่งของที่ต้องการเสร็จสรรพ
“ตกลงหอมแก้มเราได้รึยัง?”
ไตตั้นทวงยิกๆ
“ได้เลยๆ”
โฬมถึงกับตบหน้าผากตัวเอง ขณะที่กำลังอ้าปากเรียกเด็กน้อย กลับเห็นเด็กทั้งสองตรงหน้าผลัดกันหอมแก้มไปมา
“อาโฬม”
พิกเล็ตที่เอียงแก้มให้เพื่อนหอมแล้วเบี่ยงหน้ามาทางนี้พอดีเลยเห็นโฬมยืนทำหน้ากระอักกระอ่วนใจอยู่เบื้องหลัง
“เอ่อ วันนี้อามารับ เพราะพ่อจ๋าติดธุระครับ”
“ครูเคทบอกหนูแล้วฮะ”
เจ้าหมูวิ่งปรู๊ดมาคว้ามือเขา
“นี่ๆ ไตตั้น” มือป้อมๆ สะกิดไหล่เพื่อน “นี่อาโฬมเจ้าของวีนัสข้างบ้านเราแหละ”
ไตตั้นยกมือไหว้อย่างเรียบร้อยโฬมเลยยิ้มรับ หลังจากนั้นโฬมคว้าเป้ใบหน้ามาถือซะเอง ส่วนมืออีกข้างก็จูงมือเจ้าหมูที่โบกมือลาเพื่อนไหวๆ
“วันนี้ไตตั้นสอบหนูพับจรวดด้วยฮะ จรวดของไตตั้นลอยได้ตั้งนานแหน่ะ ไตตั้นเก่งมากเลยฮะ”
คงจะเป็นเพื่อนรักสินะ เจ้าหมูถึงพูดถึงไม่ขาดปาก แต่ก็นะโฬมจำได้ว่าเขาเองก็มีเพื่อนสนิทแต่นึกภาพหอมแก้มมันไม่ออกหรอก ให้ตายเถอะ
“แล้วของเราล่ะฮึ”
“บินไม่ขึ้นเลยฮะ”
พิกเล็ตทำหน้าม่อย
“สงสัยว่าไม่ได้กินข้าวฮะ จรวดเลยไม่มีแรง”
โฬมขำความช่างจ้อของลูกอดีตคนรัก
“เหมือนหนูเวลาหิวข้าวจะไม่มีแรงเลย” พิกเล็ตหันมาทำตาปริบๆ “หิวไอติมจังเลยฮะอาโฬม”
แล้วก็วกเข้าเรื่องของกิน
โฬมหลุดขำก่อนจะอุ้มเจ้าหมูเข้าเอว และเด็กขี้อ้อนก็รู้งานรีบคว้าคอเขากอดหมับอย่างว่องไว
★ ☆★ ☆★ ☆
“เอารสช็อกโกแลต รสสตรอว์เบอร์รี วานิลลาก็เอาด้วยฮะ”
มือป้อมๆ จิ้มไปที่ไอศกรีมรสต่างๆ หน้าตู้
“กินหมดเหรอเรา”
โฬมเอ่ยแซว
“งื้อ”
ศีรษะทุยถูที่หน้าขาโฬมไปมา ชายหนุ่มเลยลูบกระหม่อมบางอย่างเอ็นดูก่อนจะเงยหน้าไปตอบพนักงานที่รอให้บริการ
“เอาตามนั้นแหละครับ”
พิกเล็ตตาเป็นประกายยืนน้ำลายไหล ตาจ้องมองพนักงานตักไอศกรีมอย่างจดจ่อ โฬมยิ้มขำก่อนจะมุ่นหัวคิ้วเมื่อรู้สึกว่าเครื่องมือสื่อสารที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงสั่นเพราะสายเรียกเข้า โฬมล้วงมือไปหยิบขึ้นมาก่อนจะชะงักกึกเมื่อเห็นรายชื่อของปลายสาย
น่าแปลกใจไม่น้อยที่คนๆ นั้นโทรหาเขา เพราะเท่าที่จำความได้โฬมได้รับสายตรงจากอีกฝ่ายแทบจะนับครั้งได้
“ครับพ่อ”
ร่างสูงกดรับอย่างเสียไม่ได้
[อ๋อ ยังจำได้เหรอว่าฉันเป็นพ่อแก]
โฬมแค่นยิ้มใส่โทรศัพท์
“อ้าวนี่ผมจำผิดเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นก็ขอโทษด้วย สวัสดีครับ”
[ไอ้โฬม แกจะพูดจาถอนหงอกฉันไปถึงเมื่อไหร่ไอ้ลูกบ้า]
ฝ่ายนั้นพูดไปหอบไปจนชายหนุ่มนึกเวทนา
“พูดธุระพ่อมาเถอะครับ ขืนพ่อไม่เข้าประเด็นสักที มัวแต่พูดไปหอบไปอย่างนี้ ไปตื่นอีกทีที่โรงพยาบาลผมไม่รู้ด้วยนะ”
[แกนี่มัน! ฉันเบื่อจะต่อปากต่อคำกับแกแล้วไอ้ลูกนอกคอก แต่ฉันขอสั่งให้แกมาพบที่บ้านวันนี้]
“ผมไม่ว่างครับ”
[เลือกเอาว่าจะมาหาฉันที่บ้านหรือจะให้ฉันเรียกแม่วาดมาพบ]
ปลายสายตัดสายทิ้งทันทีทำให้โฬมกำหมัดแน่นเพราะบิดาเอ่ยชื่อน้าสาวที่เป็นตัวประกันชั้นดี แล้วเขาจะทำอะไรได้เล่า
โฬมถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะนั่งยองๆ มองใบหน้ากลมที่จ้องไอศกรีมตาแป๋ว
“พิกเล็ตครับ”
“ฮะอาโฬม”
“สั่งไปกินที่บ้านได้มั้ยครับ พอดีอามีธุระ”
“ได้ฮะ”
ถึงจะยอมแต่โอยดีแต่เวลายังจ้องของกินตาละห้อย สุดท้ายเขาก็ต้องพาเด็กน้อยที่มองของกินจนน้ำลายหกติดรถไปบ้านบิดาด้วย ขืนปล่อยให้จ้องของกินอยู่แบบนี้ก็เกรงใจว่าทำร้ายจิตใจเด็กน้อยเกินไป เพราะกว่าจะวนไปส่งที่บ้านซึ่งอยู่คนละทางไอศกรีมคงละลายหมดอร่อยแน่
.
.
“โหสวยจัง”
เด็กน้อยตาเป็นประกายตอนที่โฬมหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้ามาในเขตคฤหาสน์ของบิดา เด็กน้อยชะเง้อชะแง้มองโน่นนี่หน้าตาดูตื่นเต้นไม่น้อย
“ว้าว บ้านหลังเบ้อเริ่มเลยฮะอาโฬม”
โฬมกดยิ้มมองปากมองภาพบ้านหลังใหญ่ด้วยสายตาว่างเปล่า
“หลังใหญ่แต่อยู่แล้วไม่มีความสุขนักหรอก”
“เหมือนบ้านในละครที่หนูกับพี่ส้มดูเลยฮะ”
เจ้าหมูดูไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาบอกเล่าสักเท่าไหร่ โฬมเลยเผลอยิ้มตามไม่ได้ ไม่นานร่างสูงบังคับรถคันใหญ่มาจอดสนิทที่มุขหน้าบ้านแล้วจูงร่างกลมป้อมออกเดิน
“นั่นแกพาลูกใครมาด้วย”
โฬมชะงักไปเมื่อเบื้องหน้าปรากฏร่างสูงท้วมบิดา เส้นผมสีดอกเลาบนศีรษะบ่งบอกถึงความชราแต่สีหน้าและแววตาที่จ้องมาตรงๆ นี่ไม่ปฏิเสธว่าคือเสือเฒ่าที่พร้อมจะตะปบเหยื่อที่อ่อนแอ อาจจะเป็นเพราะเก่งเรื่องกลเกมทางธุรกิจบุคลิกคนตรงหน้าถึงดูเคร่งขรึมน่าหวาดกลัวไม่น้อย ก็ดูสิเจ้าหมูเล่นเบียดตัวเองมาชิดกับขาเขาขนาดนี้ และสุดท้ายร่างกลมป้อมก็มาหลบอยู่หลังโฬมจนได้
“แกไปทำผู้หญิงที่ไหนท้องจนลูกโตขนาดนี้รึเปล่าไอ้ลูกบ้า”
ท้องได้ก็ดีสิ!
โฬมยิ้มขำกับความคิดตัวเอง
“ไม่ใช่อย่างที่พ่อคิดหรอกน่า นี่ลูกเพื่อนผม”
จริงๆ อยากบอกว่าลูกติด ‘ว่าที่เมีย’ แต่กลัวพ่อบังเกิดเกล้าจะลมจับซะก่อน
โฬมนั่งยองๆ คว้าจะหมูมาที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังให้ออกมา
“พิกเล็ตครับสวัสดีคุณปู่ก่อนลูก”
เจ้าหมูยิ้มแหยๆ ก่อนจะยกมือไหว้ตาม
“สวัสดีฮะคุณปู่”
ผู้อาวุโสรับไหว้ก่อนจะหรี่ตามองบุตรชาย
“ฉันว่ามันมีเค้าโครงแกอยู่นะ”
“พอเถอะน่าพ่อ”
โฬมส่ายหัวก่อนจะกวักมือเรียกแม่บ้านพาเจ้าหมูที่กอดถุงไอศกรีมเสียแน่นไปดูแล
.
.
อดุลย์ถอนหายใจแรงๆ เมื่อการคุยกันทุกครั้งระหว่างตนกับบุตรชายจบลงด้วยการมีปากเสียงไปทุกครา ผู้อาวุโสถอนหายใจก่อนจะหลังจากเปิดปากคุยกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงโฬมก็ผลุนผลันออกไป ผู้สูงวัยเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้วบังเอิญเห็นร่างกลมป้อมนั่งละเลงไอศกรีมในถ้วยท่าทางเอร็ดอร่อย แวบหนึ่งอดุลย์เกิดความรู้สึกเอ็นดูเจ้าหนูนี่อย่างบอกไม่ถูก
“อ๊ะ คุณปู่”
เจ้าหมูทำตาปริบๆ คาบช้อนไอศกรีมคาปากอยู่เมื่อผู้สูงวัยท่าทางเคร่งขรึมก้าวเข้ามาใกล้
“กินคนเดียวไม่คิดจะแบ่งกันเลยรึไง”
“อ่า” พิกเล็ตเกาหัวแกรกๆ “กินด้วยกันมั้ยฮะ”
อดุลย์หัวเราะถูกใจเมื่อเห็นถ้วยไอศกรีมเหลือติดก้นอยู่ไม่ถึงหยิบมือ แต่เจ้าหนูนี่ยังชวนเขากินตาใส
“คุณปู่หัวเราะอะไรฮะ”
อดุลย์ส่ายหน้ายิ้มๆ นึกภาพเด็กน้อยซ้อนทับกับภาพโฬมในวัยเด็ก
เหมือนกันไม่มีผิด!
ผู้สูงวัยหันไปเรียกแม่บ้านให้ไปเอาของหวานมาเพิ่ม ไม่นานหลังจากนั้นระยะห่างของเจ้าหมูที่ตอนแรกยังหวาดๆ ก็ขยับไปนั่งบนตักอดุลย์สร้างความประหลาดใจให้กับโฬมที่มองภาพนั้นนิ่ง
★ ☆★ ☆★ ☆
“แวะเข้าไปกินน้ำบ้านพี่ก่อนมั้ย”
พุฒิส่งหมวกกันน็อคคืนให้เด็กหนุ่มที่บังเอิญไปเจอกันหน้าปากซอยแล้วหมอนี่อาสาขับรถมาส่งถึงที่
“นึกว่าพี่จะไม่ชวนผมเข้าบ้านซะอีก”
กายพูดขำๆ ตอนที่เดินตามอีกฝ่ายเข้าบ้าน
“อ๊ะ”
พุฒิอุทานเมื่อสะดุดพื้นต่างระดับหน้าบ้านแต่ดีว่าอีกฝ่ายคว้าเอวเขาไว้ทัน พ่อลูกหนึ่งกลืนน้ำลายเสียงดังเมื่อใบหน้าเขากับกายห่างกันแค่คืบ ยิ่งแววตากายพราวระยับเท่าไหร่ยิ่งทำให้เขาทำตัวไม่ถูก
“เอ่อ ขอบใจนะ”
“เปลี่ยนจากคำขอบใจ เป็นชอบใจผมสักทีสิครับ”
พุฒิไม่ตอบได้แต่ยืนตีมึนทำไม่รู้ไม่ชี้
“พ่อจ๋า”
พ่อลูกหนึ่งขยับถอยห่างอย่างเนียนๆ
“ว่าไงครับตัวแสบ”
พุฒิอ้าแขนรอท่าเจ้าหมูที่วิ่งเข้ามาพันแข้งพันขาน่าเอ็นดู
“กลับมาแล้วเหรอพุฒิ แม่ทำกับข้าวเสร็จพอดี นี่โฬมเขาก็รอกินข้าวอยู่ อ้าวกาย..”
พุฒิยิ้มค้างเมื่อมองเลยแผ่นหลังมารดาไปเห็นร่างสูงใหญ่กำลังจ้องมองเขากับเด็กหนุ่มสารถีนิ่ง แววตาคมปลาบนั่นทำให้พุฒิเสียวสันหลังไม่น้อย
“อยู่กินข้าวด้วยกันนะกาย”
คุณพรรณีหันไปชวนแขกผู้มาใหม่ก่อนจะผละเข้าไปในครัว
“เอ่อ”
พุฒิยิ้มแหยมองไปทางโฬมสลับกับกาย ก่อนจะแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกัน โฬมรับไหว้คนอ่อนกว่าก่อนจะเอ่ยขอตัว
“จะไปไหนล่ะโฬม กับข้าวจะเสร็จแล้วนะ”
“พอดีผมมีธุระครับ”
ร่างสูงชี้ไปที่โทรศัพท์ในมือก่อนจะผละออกไปทันที พุฒิหันรีหันขวางพอเห็นว่ากายเข้าไปช่วยมารดากับพิกเล็ตในครัวแล้วเขาเลยผละตามอดีตคนรักไป
“อ๊ะ”
พุฒิสะดุ้งโหยงเมื่อผลักประตูรั้วข้างบ้านเข้าไปแล้วถูกอ้อมแขนแข็งแรงรัดเสียแน่น
“ฬะ โฬม”
“ผมจำมอ’ไซค์คันนี้ได้”
“อ๊ะ”
พุฒิร้อนวูบวาบเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายที่เป่ารดข้างแก้มในระยะประชิด
“เขาเคยมาส่งพี่”
“อื้ม”
“ทำไมต้องมาส่งกันบ่อยๆ”
“เราบังเอิญเจอกัน อ๊ะ”
พุฒิเม้มปากตอนที่มือหนาลากไปตามซี่โครงและปัดผ่านก้นเขาอย่างแผ่วเบา
“บังเอิญอะไรบ่อยๆ”
“ฮื่อ”
“ตอบคำถามให้ถูกใจผมนะครับ ไม่งั้น..”
พุฒิหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อสบตากับอีกฝ่าย
“บังเอิญจริงๆ อื้ม”
ริมฝีปากหนาฉกจูบอย่างว่องไว ลิ้นร้อนๆ ไล่เลาะไปตามกระพุ้งแก้มนั่นอย่างเชี่ยวชาญจนพ่อลูกหนึ่งไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ต้องโอนอ่อนไปตามสัมผัส เขาเอนตัวซบที่อกโฬมนิ่งตอนที่อีกฝ่ายปล่อยริมฝีปากเขาให้เป็นอิสระ
“โฬมหลอกพี่ออกมา”
พุฒิประท้วงเพราะเมื่ออีกฝ่ายล่อลวงจูบจนสำเร็จแล้วเขาเพิ่งมาสังเกตสายตาอีกฝ่ายว่าไม่มีความขึงโกรธใดๆ พ่อลูกหนึ่งเบ้ปากเมื่อโฬมแค่ยักไหล่ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ นั่นแสดงว่าโฬมจงใจหลอกให้เขาเดินตามมาล่อลวงจูบ
ร้ายกาจชะมัด!
★ ☆★ ☆★ ☆
ในส่วนของเจ้าหมูและของกินของน้องเขา ถถถ อยากบีบพุงจังวุ้ย
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยน้า
-
ชอบตอนนี สนุกมาก พิกเล็ตน่าร้ากกก
-
ร้ายแค่ไหนเจอเจ้าหมูอ้วนเป็นต้องจอด
-
ว้ายยยคุณปู่มีความหลงเด็กน้อยแต่ใครๆก็หลงเพราะเจ้าหมูคือก้อนความน่ารักที่ใครๆก็ต้องแพ้ค่ะ
-
ไตตั้นนี่แอบคิดอะไรกับพิกเล็ตแต่เด็กเลยหรอลูก ต้องมีคู่นี้ในอนาคตนะคะ :katai2-1:
ส่วนคู่พ่อจ๋ากับอาโฬมนี่ ขอให้ไม่มีม่าเยอะนะคะ ที่สำคัญได้กันไวๆ5555555555555555555
-
ชอบความผลัดกันหอมแก้มของเด็กน้อยนี้
-
โฬมร้ายกาจจจจ~~ :hao7:
-
หมูอ้วนลูก ไม่ว่าใครเอาของกินมาล่อ หนูก็ยอมง่ายๆ เลยเหรอลูก
-
เจ้าหมูกับไตตั้นจะมีพาร์ทอนาคตมั้ยน้าา :-[
-
ต่อไปโฬมคงเอาหน้าลูกหมูไปปะหน้าพ่อตัวเองเวลาไมอยากคุยด้วยแน่ๆ o18
-
ลูกหมูน่ารัก :กอด1:
-
อาโฬมร้ายกาจจริงๆค่ะ ฮือออ อยากบีบพุงลูกหมู ขอบคุณมากค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
ไตตั้น คิดไรกับพิกเล็ตใช่เปล่า :hao3:
โฬม ลวนลามพี่พุฒิอีกแล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดูท่าทางลูกหมูจะได้ว่าที่แฟนตัวน้อยไปฝากคุณพ่อเลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โฬมล้ายกาจมาก จ้องจะงาบพี่เขาละซี้!! พิกเล็ตทำดีมากลูก อ้อนปู่เยอะๆเลยน้าาา
-
คุณปู่หลงพิกเล็ตแบบนี้อะไรๆ มันจะง่ายขึ้นไหมเนี่ย
-
อุ้ย อ่านแค่ตอนเดียวก็ติดละเนี่ย
สนุกมากๆเลยค่ะ
-
เจ้าลูกหมูอยากกินไอศรีม แต่อาโฬมอยากกิน “ไอติม” แหม่ะ เอาซะคิดตามเลย :hao6:
-
ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าคนวัยใกล้เลขสี่จะเขินอายได้น่าเอ็นดูขนาดนี้..งุ้ยยยยย!!!
-
โฬมเจ้าเล่ห์,,,
-
โฬมทำไมร้าย เปิดโอกาสให้จีบนะ
ไม่ใช่ให้จูบ แค่นี้พุฒิก็ระทวยจะแย่แล้ว
พุฒิมีความเกรงใจโฬมเบาๆ น่ารักดี
ลูกหมู เพื่อนกันไม่หอมแก้มแบบนี้น่ะ เด็กน้อยเอ้ย
-
โฬมร้ายจริงๆ
-
เพิ่งได้อ่านครั้งแรกก็ชอบแล้วหลงรักหมูน้อยมากน่าเอ็นดูสุดๆอยากฟัดพุง เหมือนป้องจะมีปัญหาเพราะกายมั้ยถึงได้บอกเลิกเดาๆได้ละว่ากายเป็นลูกใครแต่ปัญหาคืออะไรเนี่ยสิ ไตตั้นลูกกกทำไมต้องให้เจ้าหมูหอมแก้มด้วยเล่าเป็นเด็กเป็นเล็กเจ้าหมูน้อยก็ตามเค้าไม่ทันเลยเพราะในหัวมีแต่ของกินไตตั้นก็รู้ใจเอาของกินมาล่อสำเร็จอีก พ่อจ๋ากับอาโฬมกำลังไปได้ดีเลยได้แต่หวังให้จับมือกันแน่นๆนะอย่าปล่อยมือกันง่ายๆเหมือนตอนนั้นอีกจากนี้คงมีเรื่องราวตามมาอีกเยอะสู้ๆไปด้วยกันเถอะ
ถึงในอดีตจะเคยเจ็บปวดกันมามากขนาดไหนแต่ถ้ายังอยากใช้ชีวิตที่เหลือไปด้วยกันก็ขอให้ลงเอยกันด้วยดีทุกคู่เลยน๊าาา
เข้ามาเม้นนิยายหรือมาอวยพรงานแต่งวะTT
เท่าที่เคยทีมเมียพี่ปืนมาก่อนคาดว่าดราม่าคงไม่หนักมากใช่มั้ยคะ//ยิ้มอ่อน
-
ชอบจังเลยค่ะ โทนเรื่องน่ารักไปหมดเลย
-
หนูพีชกร้าวใจมากลูก
เซกซี่ ซุกซนกำลังดี
ส่วนคุณกรรณก็แซบเว่อ
sugar daddy เวอร์ชั่น ริชแอนแฮนด์ซั่มที่แท้ทรู :hao6:
ฉากกุ๊กกิ๊ก(ภาษาแก่มาก555)
ก็กำลังดีเลยค่ะ พอให้คันๆยุบยิบๆ
-
เอ็นดูลูกหมู พิกเล็ตจังเลย :mew1:
-
โฬมเจ้าเล่ห์ :hao3:
-
สนุกมากครับ
-
ขอให้คู่หลักจงไม่มีดราม่าาาา
ขอให้น่ารักและหวานแบบนี้ตลอดไปปป
เพราะดูท่าตัวร้ายจะเยอะเหลือเกินน
ลูกหมูน่ารักมากกก
-
น่ารัก
-
ตอนนี้กำลังดีเลยอ่ะ ขออย่ามีเรื่องไรไม่ดีเกิดขึ้นเลย
-
#Re2love •12
“หนูเป็นนายเงือก”
พิกเล็ตอวดฟันขาวขณะที่กำลังทำท่าดำผุดดำว่ายอยู่ในสระน้ำแบบเป่าลมกลางสนามหญ้าหน้าบ้าน พุฒิอดขำไม่ได้กับสภาพลูกชายที่ร่างกายส่วนบนเปล่าเปลือย ขณะที่ส่วนล่างนั่นสวมใส่หางปลาหรือหางนางเงือกนั่นแหละ ยิ่งสีฟ้าเคลือบประกายมุกของหางปลาที่ส่องประกายสะท้อนกับสระน้ำเป่าลมยิ่งทำให้เจ้าหมูเหมือนนายเงือกแบบที่เจ้าตัวว่านั่นแหละ
“พ่อจ๋ามาเร็ว”
เจ้าหมูกวักมือชวนเขาลงน้ำไหวๆ พุฒิเลยยิ้มรับแล้วคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปเจ้าหมูส่งไปให้น้องสาวที่อุตส่าห์ซื้อชุดหางนางเงือกนี่ส่งมาให้จากต่างประเทศ และดูเหมือนเจ้าตัวแสบนี่จะชอบมันไม่น้อย
พุฒิเหลือบตาไปมองข้างๆ สระน้ำเป่าลมที่มีกองทรายจากกระถางต้นไม้ที่ไม่ใช้แล้ว ซึ่งส้มเอามาเทให้หนึ่งกองเพื่อจำลองบรรยากาศให้คล้ายกับริมทะเล ซ้ำคุณพรรณียังนึกสนุกด้วยการไปหาร่มแบบชาดหาดมากางไว้ให้ เท่านั้นยังไม่พอมารดาเขายังสั่งให้ไปขนเก้าอี้ชายหาดซึ่งกองอยู่หลังบ้านมาตั้งให้เข้ากันอีก เรียกว่างานนี้ทำเอาใจเจ้าหมูสุดๆ
“ย่ามาแล้ว”
“อุ๊บ”
พุฒปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะเมื่อเห็นสภาพคุณพรรณีที่อยู่ในชุดว่ายน้ำวันพีซเสื้อแขนสั้นลายดอก แบบกระโปรงยาวโดยด้านในเป็นกางเกงขาสั้น ซ้ำยังมีออฟชั่นเสริมด้วยการสวมหมวกคลุมดอกไม้ราวกับชุดว่ายน้ำของสาวๆ สมัยก่อน
“ขำอะไรแม่ตาพุฒ”
“โอ๊ยแม่”
“ห้ามขำแม่นะ เราดูชุดว่ายน้ำยัยส้มซะก่อน”
คุณพรรณีผายมือไปด้านหลัง คราวนี้นอกจากพุฒิจะตะลึงอ้าปากหวอแล้วยังได้ยินเสียงเจ้าพิกเล็ตหวีดร้องถูกใจพร้อมกับปรบมือเกรียวกราว ก็จะอะไรซะอีกถ้าหากว่าส้มจะไม่ได้อยู่ในชุดว่ายน้ำคล้ายๆ กับชุดว่ายน้ำแบบ “เฟซกินี่” ที่มีการปิดส่วนใบหน้าและศีรษะ เผยเพียงส่วนที่เป็นดวงตา จมูกและปาก ซ้ำลวดลายบนผ้าที่ปิดหน้ายังดูน่ากลัวราวกับสัตว์ประหลาด เรียกว่าดูแล้วตลกขบขันไม่น้อย
โอ๊ย! แต่ละคน
พุฒยิ้มขำส้มเลยโดนเจ้าหล่อนค้อนให้ ไม่นานหลังจากนั้นบรรดาเด็ก ผู้สูงวัย และสาววัยกลางคนก็เริ่มเล่นสาดน้ำกันอย่างสนุกสนาน พ่อลูกหนึ่งมองภาพนั้นแล้วยิ้มออกมา
มันคือความสุขเล็กๆ
ไม่ต้องมีบ้านหลังใหญ่ ไม่ต้องกินอาหารแพงๆ ขอแค่ใช้เวลาร่วมกันในครอบครัวก็พอแล้ว ชายหนุ่มรัวกล้องมือถือถ่ายภาพเหล่านั้นแล้วส่งไปอวดน้องสาวที่ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศกับสามีชาวต่างชาติ ก่อนจะกระโจนลงไปในสระน้ำแบบเป่าลม
“หางหนูๆ”
พิกเล็ตมุ่ยหัวคิ้วเมื่อพุฒิแกล้งดึงหางปลา
“พ่อจ๋าอย่าแกล้งสิ นี่หางหนูนะ”
“ขอพ่อจ๋าใส่บ้างได้มั้ยน้อ?” พุฒิแกล้งขอ
“ไม่ได้ๆ”
เจ้าหมูสั่นหน้ายิกๆ
“เดี๋ยวหางหนูขาด”
ว่าแล้วก็รวบหางตัวเองมาไว้ในอ้อมแขนอย่างหวงแหน พุฒิยิ้มขำแล้วยื่นมือไปบีบพุงน้อยๆ นั่นอย่างมันเขี้ยว
“เจ้าหมูน้อย”
“ไม่ใช่หมู วันนี้หนูเป็นปลา”
“ปลาที่ไหนพุงโตกัน”
“ไม่ใช่พุง”
เจ้าหมูสั่นหน้าไปมาแล้วจิ้มพุงตัวเองเบาๆ “นี่คือที่เก็บสมบัติของหนู”
“หือ แล้วมันเก็บยังไงล่ะลูก?”
“เก๊าะเอาไว้เก็บขนมอร่อยๆ ไงฮะพ่อจ๋า”
โธ่ลูก!
พิกเล็ตตีมือแปะๆ ดูชอบอกชอบใจกับความคิดของตัวเอง นั่นเลยเรียกเสียงหัวเราะจากคุณพรรณีและส้มได้ทันที
“ไงล่ะตาพุฒิ ความคิดเจ้าหมูน้อยเนี่ย”
พุฒิยักไหล่แล้วขำตาม
.
.
ออด
เสียงออดจากหน้าบ้านทำให้พุฒิต้องละความสนใจจากความสนุกสนานตรงหน้าแล้วปล่อยให้ทั้งสามคนเล่นกันต่อ ส่วนตัวเองผละออกไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาคลุมกายเพราะบัดนี้เสื้อผ้าที่ใส่อย่างเสื้อแขนสั้นสีขาวกับกางเกงเจเจๆ สีแดงแปร๊ดเปียกลู่ไปทั้งตัว
“ใครมาหว่า”
พุฒิเดินกุมผ้าเช็ดตัวแล้วเพ่งตามองลอดรั้วที่มีกอชาฮกเกี้ยนยาวเกือบสูงเท่ารั้วแล้ว
ออดๆๆ
เสียงออดดังขึ้นอีกครั้งทำให้เขาต้องเร่งฝีเท้ายังประตูรั้วเท่านั้น
“อ้าวกาย”
“พี่พุฒิ?”
ฝ่ายนั้นเลิกคิ้วสูงมองเขาก่อนจะกดยิ้มมุมปาก
“ยิ้มอะไร”
“ขาพี่สวยชะมัด”
“ไอ้เด็กนี่”
พุฒิตาเหลือกรีบก้มมองขาตาตัวเองแล้วไม่แปลกใจที่ขาเหี่ยวๆ ของคนวัยเกือบสี่สิบขาวซีดขนาดนี้คงเพราะเล่นน้ำมาสักพักใหญ่ๆ แล้ว แต่ไอ้เด็กนี่สิคงตาถั่วถึงบอกว่าขาคนรุ่นพ่อมันสวยซะได้ พ่อลูกหนึ่งส่ายหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่ายที่จ้องมองกันอยู่ แม้รั้วเหล็กจะกั้นอยู่ แต่พุฒิก็มองเห็นประกายวิบวับจากดวงตาคู่นี้ได้อย่างชัดเจน นั่นแหละถึงทำให้ชายหนุ่มรู้สึกประดักประเดิดไม่น้อย เลยกุมผ้าเช็ดตัวที่คลุมทับให้แน่นขึ้น
“เลิกมองได้แล้วน่า” พุฒิแยกเขี้ยวใส่ “เข้ามาก่อนสิ”
ชายหนุ่มขยับจะไปเปิดประตูให้หนุ่มรุ่นน้องเข้ามาแต่ฝ่ายนั้นดันส่ายศีรษะ
“ไม่เป็นไรพี่ผมต้องไปทำธุระต่อ”
“แล้ววันนี้มีอะไรรึเปล่าถึงมาหาพี่ที่บ้าน”
“อ๋อ พอดีผมหยิบกุญแจสตูดิโอมาด้วย แล้วบังเอิญเย็นนี้พี่มนเขาต้องพาช่างแอร์เข้าไปล้างแอร์ ผมอยู่รอคืนกุญแจไม่ได้เพราะตอนเย็นต้องไปทำธุระกับแม่ พี่มนเลยบอกว่าให้เอามาฝากกับพี่ที่บ้าน”
“อ๋อ”
พุฒิพยักหน้ารับรู้ แล้วยื่นมือลอดรั้วออกไปรับพวงกุญแจพวงใหญ่
“อ๊ะ”
พุฒิสะดุ้งเพราะนอกจากจะไม่ได้รับกุญแจแล้วมือหนาของฝ่ายนั้นยังจับมือเขาเบาๆ
“มือซีดขนาดนี้คงเล่นน้ำมาสักพักแล้วสิครับ”
“อ่ะ เอ่อ” พุฒิพูดไม่ออกได้แต่ยิ้มแหยก่อนจะค่อยถอยมือออก “วันนี้ที่บ้านกางสระน้ำเป่าลมให้เจ้าหมูเล่นน่ะ”
“เสียดายชะมัด”
“...”
“ถ้าผมไม่มีธุระต่อ คงจะขอพี่เล่นด้วย”
แววตาพราวระยับนั่นจับจ้องใบหน้าเขาแล้วกดยิ้มมุมปาก
“ยื่นมือมาสิครับ”
“หา!”
“กุญแจไงครับ”
กายชูพวงกุญแจในมือแล้วแกว่งไปมา สีหน้านั่นคล้ายกับจะหยอกผู้สูงวัย
“วางมาสิ”
พุฒิย่นจมูกก่อนจะยื่นมือไปรับ
“ครับๆ”
พ่อลูกหนึ่งยิ้มขำเมื่อรับกุญแจมาแล้วเขารีบชักมือกลับจนฝ่ายนั้นทำหน้าเสียดาย
“พี่นี่ไวชะมัด”
“รีบไปทำธุระต่อไม่ใช่เหรอเรา”
กายยิ้มรับก่อนจะผละไปนั่งคร่อมมอ’ไซค์คาวาซากิสีเขียวแล้วบิดออกไปช้าๆ พ่อลูกหนึ่งยักไหล่ก่อนจะมองพวงกุญแจในมือแล้วนึกขำเด็กหนุ่ม
กระดูกมันคนละเบอร์กันเด็กน้อยเอ๊ย!
ตุบ!
เสียงเหมือนอะไรสักอย่างหล่นลงพื้นนั่นทำเอาพุฒิที่กำลังเดินกลับเข้าไปตัวบ้านถึงกลับหันขวับกลับมาดู
“ก็ไม่มีอะไรนี่หว่า”
ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาเพราะเข้าใจว่าตัวเองหูฝาด
“อ๊ะ”
แต่พอหันกลับมาดันชนเข้ากับแผ่นอกกว้างของใครบางคนอย่างจัง
“โอ๊ย”
“ระวัง”
พุฒิกุมจมูกหน้านิ่วขณะที่คนตัวโตข้างหน้าคว้าเอวเขาที่กำลังจะถลาหงายหลังได้ทัน
“โฬม” พุฒิทำตาโตเหมือนเห็นอีกฝ่าย “เข้ามาบ้านพี่ได้ไงเนี่ย”
“ผมปีนรั้วข้างบ้าน”
พุฒิตาเหลือกมองรั้วไม้สีขาวแล้วค้อนให้ผู้บุกรุก
“ประตูก็มี จะปีนทำไมเล่า”
“ไม่ปีนจะรู้เหรอว่ามีเด็กมาป้อถึงที่”
พุฒิแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่าย
“เลอะเทอะ! กายมาฝากกุญแจสตูดิโอหรอก”
“หึ”
ใบหน้าคมคายกดยิ้มเครียดๆ ตรงมุมปาก จนพุฒิกริ่งเกรงจนเผลอกำผ้าเช็ดตัวเสียแน่น
“ใครสั่งใครสอนให้แต่งตัวแบบนี้ออกมารับแขก”
“ก็เล่นน้ำอยู่”
พุฒิรู้สึกว่าตัวเองทำเสียงอ่อยเมื่อเจอแววดุดันของอีกฝ่าย จังหวะที่ลมพัดมาทางนี้พ่อลูกหนึ่งถึงกับยืนสั่นเพราะชุดเปียกๆ ที่ใส่อยู่
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะครับ”
โฬมพูดเสียงเบาลงก่อนจะดุนหลังอีกฝ่ายให้ออกเดิน
“อ้าวโฬม”
คุณพรรณีร้องทักเมื่อเห็นร่างสูงเดินน้ำหน้าพุฒิมา
“อากาศร้อนๆ มาเล่นน้ำด้วยกันสิ”
“อาโฬมมาเล่นน้ำกัน”
พิกเล็ตร้องเย้วๆ
โฬมยิ้มปฏิเสธ “ผมขออนุญาตพาพี่พุฒิไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ”
“อ๊ะ”
พุฒิสะดุ้งโหยงตอนที่มือหนาคว้าต้นแขนเขาให้ออกเดิน
“พุฒิ”
คุณพรรณีเรียกบุตรชาย
“ตอนลงมาเอาผ้าเช็ดตัวมาให้แม่กับพิกเล็ตด้วยนะ อ๋อ ถ้าคิดว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ‘นาน’ ตะโกนลงมาบอกแม่ด้วยเดี๋ยวจะให้ส้มขึ้นไปเอาให้แทน”
คำว่า ‘นาน’ บวกกับสายตายิ้มๆ แต่มองอะไรทะลุปรุโปร่งของมารดาทำให้พ่อลูกหนึ่งร้อนๆ หนาวๆ พุฒิได้แต่ยิ้มแห้งๆ เดินตามร่างสูงไปติดๆ
“ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิครับ”
โฬมดุนหลังอีกฝ่ายให้ขึ้นบันไดไปชั้นสองขณะที่ตัวเองจะแยกไปห้องครัว เพราะก่อนหน้านี้เจ้าหมูร้องเย้วๆ ว่าหิวขนม พุฒิย่นจมูกให้อีกฝ่ายที่เดี๋ยวนี้เข้าๆ ออกๆ บ้านเขาราวกับว่าเป็นบ้านตัวเองจนรู้ว่าอะไรอยู่ที่ไหน ซ้ำคนที่บ้านนี้ยังต้อนรับขับสู้ราวกับว่าโฬมคือสมาชิกอีกคนของบ้านหลังนี้
“เดี๋ยวพี่ช่วย”
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะครับ”
พุฒิไม่ฟังแต่เดินลิ่วๆ นำเข้าไปในห้องครัวจนหนุ่มรุ่นน้องยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ โฬมมองแผ่นหลังอีกฝ่ายที่สาละวันหยิบโน่นนี่ในครัวแล้วนิ่งมองอยู่อย่างนั้น ก่อนจะก้าวเข้าไปยืนซ้อนหลังอีกฝ่ายที่หั่นแอปเปิ้ลใส่จาน
“ผมช่วย”
เสียงลมหายใจแผ่วเบาที่กระซิบข้างหูนั่นทำให้พุฒิขนลุกซู่ พ่อลูกหนึ่งหัวใจเต้นรัวแต่แข็งใจหั่นผลไม้ทั้งที่มือไม้สั่นเทา
“อ๊ะ”
เคล้ง
พุฒิเผลอปล่อยมีดร่วงลงอ่างล้างจานเมื่อมือหนาเอื้อมผ่านเอวไปหยิบอีกผลมาช่วยปลอก สัมผัสจากปลายนิ้วอันแผ่วเบาสะกิดแถวสะดือและรอบเอว ทำให้เกิดความรู้สึกหนักในท้องจนปั่นปวนไปหมด
“ฬะ โฬม”
พุฒิพูดไม่เป็นภาษาตอนที่ก้นเขาสัมผัสโดนกึ่งกลางลำตัวของอีกฝ่าย พุฒิไม่ได้คิดไปเองว่ามันเหมือนว่าอีกฝ่ายจงใจขยับเข้ามาใกล้จนแนบชิด
“ฮื่อ”
พ่อลูกหนึ่งตะปบฝ่ามือหนาที่ล้วงเข้ามาในเสื้อยืดที่เขาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ซ้ำร้ายของมือผู้บุกรุกยังสะกิดยอดอกเขาชวนสยิว
“พี่รู้ตัวมั้ย...” โฬมพูดเสียงแผ่ว “พี่ใส่เสื้อยืดใส่ขาวที่เปียกน้ำไปยืนคุยกับผู้ชายที่หน้าบ้าน”
“พะ พี่”
“กางเกงขาสั้นที่ใส่นี่พอเปียกน้ำมันก็แนบไปกับลำตัวนะ รู้มั้ย?”
“ตะ แต่ พี่คลุมผ้าเช็ดตัว”
“แล้วไงครับ”
โฬมพูดแล้วงับติ่งหูอีกฝ่ายเบาๆ “ผ้าเช็ดตัวก็ไม่ได้คลุมก้นงอนๆ ของพี่ได้หรอกนะ”
“อ๊ะ ไอ้โฬม”
พ่อลูกหนึ่งตาเบิกโพรงดิ้นหนีเมื่อก้นกลมสองข้างถูขยำเต็มไม้เต็มมือ แต่อีกฝ่ายรัดเอวเอาไว้
“อย่าให้ผมเห็นอีก”
“โฬมจะทำอะไรพี่”
เสียงทุ้มที่หัวเราะใกล้ๆ ใบหู พาให้กระแสไฟวิ่งวนไปทั่วร่างกาย
“ทำอะไรดีน้า”
พุฒิใจเต้นตึกตักก้มหน้าหลบริมฝีปากที่ไล่เลาะที่หลังคอ
“อ๊ะ”
โฬมงับหัวไหล่เขาเบาๆ แต่ทำให้ความรู้สึกหวามไหวชัดเจนยิ่งขึ้น ซ้ำมือร้ายที่เคยขยำก้นยังเลาะไล่ไปตามซี่โครงอย่างมีชั้นเชิงพาให้คนอ่อนประสบการณ์กว่าเผลอไผลไปไม่รู้ตัว
จุ๊บ!
ร่างสูงกดจูบที่หน้าผากอดีตคนรักหนึ่งที
“คราวหน้าจะไม่ใช่แค่ที่หน้าผาก”
“แล้วมันจะเป็นที่ไหนต่อ” พุฒิถามออกไปอย่างเผลอไผล
“คงเป็นริมฝีปาก ไล่ไปที่กระพุ้งแก้มและลิ้นของพี่”
พุฒิพลาดแล้ว เขาพลาดจริงๆ ไม่น่าถามแบบนั้นออกไปเลย ให้ตายเถอะ พ่อลูกหนึ่งคล้ายคนหมดแรงซุกอยู่ที่อกของโฬม โดยมีมือหนาลูบไล้แผ่นหลังเขาอย่างแผ่วเบา
โฬมในอดีตเคยแพราวพราวแค่ไหน โฬมในปัจจุบันก็ไม่ต่างจากเดิมเลย หรือบางทีอาจจะยิ่งกว่าเดิมมาก จนพุฒิรับมือไม่ไหวจริงๆ
ไม่ไหวแล้วหัวใจ ทำไมมันไม่อยู่กับตัว
ทำไมปล่อยให้มันหลุดลอยไปอย่างง่ายดายเช่นนี้
★ ☆★ ☆★ ☆
โฬมกำลังยืนกุมแก้วจ้องมองภาพคู่บ่าวสาวบนเวทีใหญ่แล้วได้แต่แค่นยิ้ม ใบหน้าคมคายผินมองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย เอาเถอะ ถ้าหากไม่คิดว่าจะรักษาหน้าเจ้าบ่าววัยเกษียณ ตนเองคงไม่โผล่มาเหยียบโรงแรมหรูแห่งนี้หรอก
“พี่โฬม”
ขณะที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเสียงเรียกเขาก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้วเมื่อเห็นน้องชายต่างมารดาทั้งสองกำลังทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ตรงหน้า
“ตรี ติณณ์”
โฬมหรี่ตามองอาการคนทั้งคู่แล้วกวาดตามองไปรอบๆ อีกครั้ง แล้วครั้งนี้เขาเห็นคุณวาสนายืนเงียบๆ อยู่มุมหนึ่งท่าทางเหนื่อยอ่อน
“พวกนายพาน้าวาดมางานทำไม”
โฬมทำเสียงไม่ถูกใจนักก่อนจะก้าวยาวๆ ไปหาคนในหัวข้อสนทนา
“น้าวาด”
“คุณโฬม”
ใบหน้าซีดเผือดของหญิงมีอายุฝืนยิ้มให้หลานรัก
“ทำไมน้าวาดหน้าซีดแบบนี้ล่ะครับ ผมว่าให้พวกนี้พากลับไปพักผ่อนที่บ้านดีกว่า”
วาสนายิ้มรับก่อนจะเหลือบตามองไปยังเวทีแล้วหลุบตามองต่ำ สีหน้าย่ำแย่ของวาสนาทำให้โฬมถึงกับกำหมัดแน่น
“น้าวาดไม่น่ามาเลย”
“ทีแรกแม่จะไม่มาหรอกครับ แต่คุณดุสิตาเธอไปแจกการ์ดถึงบ้าน”
ตรีสอดปากขึ้นอย่างอดไม่ไหว
“ว่าไงนะ”
‘ดุสิตา’ คือชื่อภรรยาสาวคราวลูกของบิดาหรือเจ้าสาวๆ บนเวทีนั่น
โฬมขบกรามแน่น ผู้หญิงคนนั้นอาจหาญถึงขนาดไปหาคุณวาสนาถึงที่ งั้นแสดงว่าที่ทนายจักรเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้ว่าเธอไปแสดงตัวถึงบริษัทพ่อคงไม่ใช่เรื่องแปลก ในตอนแรกโฬมไม่สนใจเรื่องไร้สาระพวกนี้นักหรอก แต่ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะล้ำเส้นมากเกินไป ถึงขนาดนี้บุกมาแสดงตัวกับน้าวาดถึงบ้านขนาดนี้
ว่าจะปล่อยให้เป็นแค่เรื่องไร้สาระแล้วเชียว
“ตรี”
“ครับพี่โฬม”
“พาน้าวาดกลับบ้านไป”
โฬมลูบหลังมือผู้วัยเบาๆ ก่อนจะหันไปพูดกับน้องชายอีกคนหนึ่ง
“ส่วนติณณ์นายอยู่ก่อน พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
.
.
“สักมวนมั้ย”
โฬมยื่นบุหรี่ให้ติณณ์แต่ฝ่ายนั้นยิ้มปฏิเสธ หลังจากที่ทั้งคู่หลบออกมาคุยกันที่สวนหย่อมหน้าโรงแรม
“ดีแล้ว มันไม่ใช่ของดีนักหรอก”
“งั้นพี่ก็อย่าสูบสิครับ”
ฝ่ายนั้นท้วง
“เอาน่านานๆ ที”
โฬมจุดบุหรี่แล้วอัดนิโคตินเข้าปอดทันที นานมากแล้วที่ไม่ได้แตะบุหรี่ก็ตั้งแต่ย้ายไปอยู่ข้างบ้านพี่พุฒิแล้วอีกฝ่ายมีปฏิกิริยากับกลิ่นบุหรี่นั่นแหละ ซ้ำข้างบ้านยังมีเด็กน้อยอย่างเจ้าหมูพิกเล็ตอีก เขาเลยพยายามต้องลดละเลิก
“ผมไม่สบายใจเลยพี่”
ติณณ์ปรารภเสียงแผ่ว สาเหตุที่ทำให้น้องชายผู้เคร่งขรึมทำหน้าซึมได้ขนาดนี้คงไม่พ้นเรื่องที่บิดาแต่งงานกับเด็กสาวคราวลูก ซ้ำเมียใหม่นั่นยังไปเทียบเชิญให้น้าวาดมางานแต่งถึงที่
“พี่เข้าใจความรู้สึกพวกนาย แต่วางใจเถอะเรื่องนี้พี่จะจัดการเอง”
“ครับ”
“ติณณ์” โฬมหันไปมองอีกฝ่าย “นายได้ยื่นฝึกงานที่ไหนรึยัง”
“ยังเลยครับ”
“งั้นถ้าพี่จะขอร้องอะไรสักอย่างล่ะ”
“ว่ามาเลยพี่”
“ยื่นสมัครฝึกงานที่บริษัทพ่อ”
ติณณ์ทำตาโต “ตะ แต่ว่า”
“พี่ได้กลิ่นไม่ดีมาจากผู้หญิงคนนั้น”
ก่อนหน้านี้ทนายจักรเกริ่นๆ ว่าดุสิตาดูจะสนใจกิจการของบิดาอย่างออกนอกหน้าซ้ำยังพยายามหว่านล้อมให้บิดาจดทะเบียนสมรสอย่างถูกต้องตามกฎหมาย
ดูท่าว่าเมียใหม่นั่นคงจะกำลังหิวโซน่าดู
“มีเรื่องอะไรเหรอพี่”
“พี่ยังไม่แน่ใจ รอให้ชัวร์ก่อนแล้วจะบอกนาย แต่ระหว่างนี้ช่วยจับตาดูฝ่ายบัญชีให้พี่ที”
“ครับ”
ติณณ์รับคำอย่างหนักแน่น โชคดีว่าน้องชายคนนี้ไม่ใช่คนซักไซ้อะไรให้มากความ โฬมถอนหายใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าสุดท้ายตัวเองก็เอาตัวเข้ามาพัวพันกับกิจการของบิดาจนได้
.
.
หลังจากแยกกับติณณ์ที่ขอแยกตัวกลับเองเพราะมีรถส่วนตัวมา โฬมก็ตัดสนใจเดินผละออกจากงาน แต่เสียงเรียกชื่อเขาทำให้ร่างสูงต้องชะงักปลายเท้าหันกลับไปมองหาที่มาของเสียงนั่น
“พี่บุศ”
บุศรินทร์ยิ้มกว้างก่อนจะรีบสาวเท้ามาหยุดตรงหน้าเมื่อโฬมหยุดรอท่า
“เห็นโฬมเดินไปมาเดินมาในงานตั้งนานแต่พี่เรียกไว้ไม่ทัน”
“พี่บุศมีธุระอะไรกับผมรึเปล่าครับ”
คงไม่แปลกหากบุศรินทร์จะมาร่วมงานสมรสสมรักของบิดาเขา ในเมื่อทั้งบิดาเขาและบิดาของบุศรินทร์เป็นเพื่อนสนิทกัน
“โฬมพูดเหมือนไม่อยากเจอหน้าพี่”
ร่างสูงถอนหายใจเมื่อเห็นใบหน้าสลดของอีกฝ่าย
“เปล่าหรอกครับพี่บุศ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
ใบหน้างดงามยิ้มออกมาได้อีกครั้ง นั่นถึงทำให้โฬมรู้ตัวว่าพลาดแล้วที่พูดออกไปแบบนั้น
“แม่”
“...”
บุศรินทร์หันไปตามเสียงเรียกนั้นก่อนจะกวักมือเรียกให้บุตรชายที่เธอบังคับให้มางานนี้ด้วยให้เดินมาทางนี้ สีหน้าเบื่อหน่ายของบุตรชายนั่นทำเอาบุศรินทร์มาวางหน้าไม่ถูก
“มานี่สิลูกมารู้จักอาโฬม อดีต เอ่อ เป็นเพื่อนรุ่นน้องของแม่”
โฬมชะงักไปเล็กน้อยเมื่อใบหน้าเด็กหนุ่มที่คุ้นเคยปรากฏตรงหน้า
“โฬม นี่กายลูกชายของพี่”
ถึงจะรู้ว่าบุศรินทร์มีลูกตั้งแต่ยังเรียนไม่จบแต่ไม่คิดว่าจะโตขนาดนี้ ซ้ำยังเป็นเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนว่าจะวนเวียนอยู่รอบกายของอดีตคนรัก ข้างฝ่ายกายเองก็อดประหลาดใจไม่ได้เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเพื่อนบ้านพี่พุฒิ
โลกกลมชะมัด!
‘โฬม’ ชื่อนี้ที่มารดาพร่ำเพ้อกรอกหูเขามาตั้งแต่เด็ก อาโฬมเป็นผู้ชายที่แม่รักฝังใจมาตลอด จนเขานึกอิจฉาว่าทุกลมหายใจของแม่มีแต่ชื่อผู้ชายคนนี้มากกว่าตัวเขาเองที่เป็นลูก
กายแค่นยิ้มออกมา
“ยินดีได้รู้จักกันอีกครั้งครับอาโฬม”
“เราสองคนรู้จักกันมาก่อนเหรอ?”
บุศรินทร์ทำหน้างงมองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างสงสัย โฬมไม่ตอบเขาเพียงแค่พยักหน้า ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นแววตาแปลกๆ จากลูกชายของบุศรินทร์
★ ☆★ ☆★ ☆
โฬมกลับมาถึงโฮมออฟฟิศตอนเกือบเที่ยงคืน ตอนที่เปิดประตูเข้าไปเห็นร่างของพวกไอ้เก่งนอนกันเกลื่อนพื้น ชายหนุ่มเลยปลุกพวกมันให้ไปนอนในห้องนอนชั้นล่างก่อนที่ตัวเองเดินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องตัวเองชั้นบน แสงไฟจากระเบียงบ้านข้างๆ ที่เปิดอยู่นั่นทำให้มุ่นหัวคิ้วอย่างสงสัย
ดึกดื่นป่านนี้แล้วทำไมพี่พุฒิถึงยังไม่นอนอีก
แล้วความสงสัยเขาก็ถูกเฉลยเมื่อเห็นเงาร่างหนึ่งที่คุ้นเคยขยับตัวไปมาตรงม่านที่รูดปิด
“อ๊ะ”
พุฒิสะดุ้งโหยงตอนที่เปิดกระจกตรงระเบียงออกมาตากผ้าเช็ดตัวที่เพิ่งซักหมาดๆ ท่าทางตื่นกลัวเหมือนกระต่ายนั่นทำเอาโฬมเผลอยิ้มออกมา
“ตกใจหมดโฬมมายืนทำอะไรมืดๆ อยู่ตรงนั้น”
เพราะระเบียงห้องนอนตรงกันทำให้ระยะห่างไม่ถึงเมตร โฬมเท้าแขนไปกับราวกั้นแล้วยื่นใบหน้าไปใกล้อีกฝ่าย แต่พุฒิกลับถอยห่างเพราะได้กลิ่นบุหรี่จากตัวอีกฝ่าย
“สูบบุหรี่มาเหรอ”
โฬมพยักหน้ารับ
“เห็นช่วงนี้ไม่สูบนึกว่าเลิกไปแล้วซะอีก”
“ผมมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยครับ”
“มีอะไรปรึกษาพี่ได้นะ”
โฬมยิ้มเอ็นดูอีกฝ่ายที่ทำจมูกย่นเพราะกลิ่นบุหรี่จากตัวเขา แม้จะไม่ถูกกับกลิ่นของมันแต่อดีตคนรักยังอุตส่าห์อดทนคุยกับเขาเพราะความห่วงใย
“กลับเข้าไปข้างในเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปอาบน้ำแปรงฟันก่อน เอ่อ อย่าล็อกประตูนะพี่ เดี๋ยวผมจะปีนไปหา”
พุฒิได้แต่อ้าปากค้างมองตามแผ่นหลังกว้างหายเข้าไปในห้อง แม้จะไม่ได้ตบปากรับคำแต่สุดท้ายพุฒิก็รูดประตูปิดเฉยๆ โดยไม่ได้กดล็อก
“งื้อ พ่อจ๋า”
เสียงเจ้าหมูนอนละเมอพลิกตัวไปมาคงเพราะวันนี้เล่นน้ำจนเย็น พอค่ำมาถึงได้ตัวร้อนราวกับจะเป็นไข้อ่อนๆ นี่ก็ให้กินยาน้ำแล้วลุกขึ้นมาเช็ดตัวทุกชั่วโมง ถึงเนื้อตัวจะอุ่นขึ้นแล้วแต่เขาก็ไม่วางใจนัก งานนี้ต้องโทษความใจอ่อนของตัวเองที่เผลอเรอปล่อยให้ลูกเล่นน้ำนานเกินไปจนเจ้าหมูป่วยจนได้ พ่อลูกหนึ่งขยับผ้าห่มคลุมตัวลูกแล้วตบก้นกลมเบาๆ เป็นการกล่อม ไม่นานเจ้าหมูที่พลิกตัวไปมาก็หลับสนิท
“อ๊ะ”
“ชู่ว”
เพราะมัวแต่กล่อมลูกจนไม่ทันสังเกตว่ามีคนแอบปีนระเบียงย่องเบาเข้ามาถึงในห้องนอนซ้ำบัดนี้ยังอาจหาญทรุดตัวนอนกอดเขาจากด้านหลัง
“โฬม”
“อย่าเสียงดังครับเดี๋ยวพิกเล็ตตื่น”
เสียงทุ้มกระซิบข้างหูชวนจักจี้
“โฬมจะนอนนี่เหรอ”
“ได้รึเปล่าครับ”
“ยังจะมาถามอีก ปีนเข้ามาขนาดนี้”
พุฒิกระซิบตอบ
“ตื่นเต้นชะมัด”
โฬมพูดขำ “เหมือนปีนเข้าห้องลูกสาวชาวบ้านเลย ถ้าเป็นโจรสมัยก่อน พี่คงโดนฉุดไปแล้วมั้ง เล่นเปิดประตูล่อโจรขนาดนี้”
“ก็หัวขโมยแถวนี้ไม่ใช่เหรอที่บอกว่าอย่าล็อกประตูน่ะ”
พุฒิเถียงตอบ
“พี่จะล็อกก็ได้นี่ครับ”
โฬมพูดแซว
“ที่ไหนได้อยากโดนฉุดนี่หน่า”
“อ๊ะ”
พุฒิกลั้นเสียงร้องเมื่อริมฝีปากงับติ่งหูเขาอย่างแผ่วเบา
“ฮื่อ”
“ชักอยากสวมบทโจรฉุดคนแถวนี้แล้วสิ”
พุฒิเอื้อมมือไปหยิกแขนอีกฝ่ายแรงๆ จนโฬมสะดุ้งโหยงก่อนจะรัดเอวพุฒิให้แน่นขึ้น ร่างสูงวางปลายคางไว้บนศีรษะพุฒิแล้วโยกไปมา
“มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่าโฬม”
“เรื่องพวกนั้นปล่อยให้เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้เถอะครับ” โฬมกระซิบเสียงแผ่ว “แค่ตอนนี้พี่อยู่กับผมก็พอ”
พุฒิยิ้มกว้างขณะที่มือกอดรัดเจ้าหมูแน่น โดยมีโฬมโอบกอดจากด้านหลังอีกที
อบอุ่น อ่อนหวานและชวนหวั่นไหว ราวกลับย้อนไปสัมผัสถึงความรักครั้งแรกเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน ‘รักแรก’ ที่ไม่อาจลืมเลือนจนถึงวันนี้
“พี่พุฒิ”
“หืม?”
“กลับมาเป็นส่วนหนึ่งของผมเถอะ”
“โฬม”
“กลับมานะ ‘คนดี’ ”
พุฒิไม่ตอบแต่เขาพลิกตัวกลับไปกอดตอบโฬม ทั้งคู่นอนกอดกันเพื่อฟังเสียงหัวใจของกันและกันอยู่อย่างนั้น
“พูดอีกทีสิโฬม”
“พี่พุฒิครับ...กลับคบกันนะ”
“นึกว่าจะไม่ขอแล้วซะอีก” พุฒิมุดหน้าไปกับอกอีกฝ่าย
“คำตอบล่ะครับ”
“พี่เป็นส่วนหนึ่งของโฬม โฬมก็เป็นส่วนหนึ่งและส่วนสำคัญของพี่เหมือนกัน”
★ ☆★ ☆★ ☆
หายไปอาทิตย์นึงค่ะ พอดีติดธุระที่บ้าน
สำหรับตอนนี้มีคนทายถูกว่ากายเป็นลูกใคร เก่งมากกก หลังจากนี้เริ่มเข้าสู่ปมหลักของเรื่องแล้วเด้อ
อ่านแล้วเม้นท์เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยนะคะ
-
เป็นแฟนกันแล้วจ้าาาา นึกว่าจะไม่มีใครขอกันซะแล้วววว
-
เขากลับมาคบกันแล้ววว อะไรคือตอนท้ายที่บอกกลับมาปมหลักของเรื่องแล้ว ม่ายยยยย ไม่เอาม่าาาา จะเอาใสๆ ครอบครัวสุขสันต์ งือออออ / อ่อลืมไป นี่ใคร Karnsaii ไงงงงง 555555
-
รถอ้อยคว่ำค่าาาา 5555
-
:impress2:
-
เขาคบกันแล้วจ้าาาา o13 ว่าแต่...ไอ้ปมหลักนี่หนักหน่วงไหมง่ะ :mew6:
-
เค้าเป็นแฟนกันแล้วนะออเจ้า :katai2-1: :katai2-1:
-
ลูกหมูน่ารัก :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้ว ไม่เห็นมี "นายเงือก" เลย เห็นแต่ "ลูกหมูเงือก" :jul3:
-
กลับมาคบกันรอบนี้จับมือกันแน่นๆนะ
มือที่สาม สี่ ห้า นี่เยอะเหลือเกินนนค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารัก ตั้งแต่พ่อถึงลูกเลยนะ แถมคุณยายและพี่ส้มไปอีก
พิกเล็ตเป็นนายเงือกตัวเท่าลูกหมูหรอลูก
พุฒิแพ้ทางโฬมตลอดเวลา
แตะนิดแตะหน่อยมีเตลิดนะคุณพ่อ
ว้าววว ขอคบแล้ว ตกลงแล้ว กรีดร้องงง
โฬมขอคบคือจริงจังแล้วเนาะ ไม่ดึงดราม่าเนาะ
กายมีความร้ายในตัว แต่เชื่อว่าเป็นคนดี
-
ดีจังคบกันซะที อยากรู้ว่าโฬมจะจัดการเมียใหม่พอยังไงจริงๆ
-
พ่อโฬม นี้แก่แล้วยังสร้างปัญห่
ทีงานบริหารไม่ไหว ให้โฬมไปทำ
แต่กับสาวๆ นี่ไหวขนาดแต่งงานใหม่ซะด้วย
โดนสาวปอกลอกยังไม่รู้ตัว
กาย กลายเป็นลูกคนที่หวังจะงามโฬมซะนี้
คบกันแล้ว โฬม ขอคบพุฒิ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
โฬม พุฒิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พิกเล็ตจะมีแด๊ดดี้จ๋าแล้ว
-
ป้าดด สลับซับซ้อนจริงๆ
-
โฬมดูแลพี่พุฒิดีๆนะกลัวใจจริงๆ
-
กลัวใจคนเขียนจุง
-
สนุกมากค่ะ
-
#Re2love •13
“ผมช่วยครับแม่”
พุฒิเข้าไปรวบถาดเปล่าที่ก่อนหน้านี้ใช้สำหรับรองเป็นถาดใส่บาตร แล้วยื่นมืออีกข้างให้มารดาจับประคองเดิน จริงอยู่ว่าคุณพรรณีเดินได้อย่างคล่องแคล่วไม่เหมือนคนวัยหกสิบกว่า แต่ถึงอย่างนั้นพุฒิก็อดห่วงไม่ได้ กลัวว่าคนมีอายุจะสะดุดโน่นนี่จนเป็นเรื่องใหญ่
“แม่เดินระวังนะครับ”
“จ้ะ”
มารดาสูงวัยยิ้มบางๆ ขณะที่เหลือบตามองบุตรชายที่พักนี้ยิ้มแย้มแจ่มใสราวกับคนมีความรัก ความสดใสที่แสดงออกของลูกนั่นทำให้ผู้สูงวัยอดยิ้มตามไม่ได้ ตั้งแต่ที่ลูกสะใภ้เธอเสียชีวิตกะทันหัน พุฒิต้องเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับลูกชายที่ยังเยาว์วัยนัก ท่ามกลางการสูญเสียนั่นเธอรู้ดีว่าบุตรชายแบกรับอะไรหลายๆ อย่าง แม้จะยากลำบากขนาดไหนแต่พุฒิก็ดูแลทั้งครอบครัวได้เป็นอย่างดี
มันนานมากแล้วที่ลูกไม่ได้ยิ้มกว้างแบบนี้ วันนี้ได้เห็นกับตาว่าลูกสดใสราวกับมีชีวิตชีวาคนมีอายุก็อดที่จะสุขใจไปด้วยไม่ได้
“พุฒิ”
“ครับแม่”
“ช่วงนี้มีอะไรดีๆ รึเปล่าลูก หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเชียว”
“ขนาดนั้นเลยเหรอแม่”
พุฒิทำหน้าเหรอหราลูบหน้าลูบตาตัวเอง ท่าทางแบบนั้นทำให้ผู้สูงวัยหัวเราะน้อยๆ
“แสดงว่ามีเรื่องดีๆ จริงๆ สินะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่”
“โกหกคนแก่มันบาปนะ”
“แม่ก็..”
พุฒิเกาศีรษะแก้เก้อ
“เอาเถอะ ยังไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า” คุณพรรณีขยับรอยยิ้ม “อื้อ แม่ว่าจะถามเพราะเมื่อวานเห็นกายมาแวบๆ น้องเขามา ทำไมไม่ชวนเข้าบ้านล่ะ”
“กายมันมาฝากกุญแจสตูดิโอไอ้มนน่ะครับแม่ มนมันบอกจะเข้ามาเอาตั้งแต่เมื่อวานแต่จนป่านนี้ยังไม่โผล่เลย”
เมื่อวานเขาคุยกับมนชัยเห็นฝ่ายนั้นบอกว่าติดธุระอยู่ต่างจังหวัดเลยต้องแคนเซิลช่างแอร์ที่เข้ามาล้างแอร์ที่สตูฯ
“อ๋อ”
หญิงชรายิ้มมุมปาก ขณะที่พิจารณาท่าทางบุตรชายที่เล่าไป สายตาก็มองเลยไปยังบ้านข้างๆ
“แม่ว่าจะติดสัญญาณกันขโมยนะ”
“ฮะ!”
พุฒิตาโตรีบหันกลับมาทางคุณพรรณี
“แม่ว่าอะไรนะครับ”
“ช่วงนี้รู้สึกว่าโจรจะย่องเข้าบ้านบ่อยๆ แม่เลยอยากติดสัญญาณติดขโมยสักหน่อย”
“แม่!”
พุฒิกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอทันทีตอนที่สบกับแววตาที่มองอะไรทะลุปรุโปร่ง พ่อลูกหนึ่งรู้สึกเหมือนคนมีชนักติดหลัง มารดาเขายิ้มน้อยๆ แต่นัยยะทางคำพูดนั่นบอกว่าการที่เข้าเปิดประตูให้หัวขโมยหนุ่มเข้าบ้านนั่นไม่ใช่ความลับอีกต่อไปแล้ว
ชายหนุ่มประคองมารดาให้ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้หวายหน้าบ้าน แล้วทรุดลงคุกเข่ากับพื้น เขาจำได้ดีถึงตอนที่น้องสาวสารภาพว่าคบหากับคนรักชาวต่างชาติ แต่มารดาก็ค้านหัวชนฝาเพราะความต่างทางวัฒนธรรม ใช้เวลานานกว่าคุณพรรณีจะยอมรับลูกเขยชาวต่างชาติ แต่นั่นก็เพราะความดีงามของน้องเขยเขา ที่เสมอต้นเสมอปลายและแสดงออกว่ารักน้องสาวของพุฒิอย่างจริงใจ
“แม่ครับ”
คุณพรรณีเห็นแววตาตื่นตระหนกของบุตรชายแล้วได้แต่ยิ้มแล้วตบหลังมือบุตรชายที่บีบมือเธอเสียแน่น
“แม่รู้เหรอครับ”
“คนแก่ไม่ได้หูตาฝ้าฟางนะลูก”
พุฒิหลุบตามองต่ำก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แต่มือเหี่ยวย่นนั่นก็เอื้อมมาลูบศีรษะเขาเบาๆ
“ผมรังเกียจในสิ่งที่ผมเป็นมั้ย”
คุณพรรณีส่ายหน้ายิ้มๆ เมื่อบุตรชายมาซุกใบหน้าที่ตักราวกับเด็กน้อย
“ฟังแม่นะพุฒิ แม่น่ะจะอยู่กับลูกไปได้นานแค่ไหนกัน แม่แก่แล้วพุฒิ ลูกจะรักใครชอบใครมันก็เป็นสิทธิของลูก แม่เคยอคติตอนพิมพ์แต่งงานกับไบรอัน แม่ไม่อยากกลับรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว แม่เป็นแม่ก็จริง แต่แม่ทำได้แค่ห่วงใยลูกอยู่ห่างๆ เพราะชีวิตเป็นของลูก ลูกจะต้องกำหนดมันเอง เพราะคนที่จะมีชีวิตต่อไปก็คือลูก ขณะที่ชีวิตแม่เดินทางมาไกลแล้ว”
“แม่อย่าพูดแบบนี้”
คุณพรรณีลูบหลังบุตรชายอย่างอ่อนโยน
“พุฒิใช้ชีวิตอย่างที่ลูกต้องการเถอะ ถ้าลูกมีความสุข แม่ก็มีความสุขเหมือนกัน”
“ขอบคุณครับแม่”
“โฬมเป็นคนดี อย่างน้อยแม่ก็เชื่อว่าโฬมจะจับมือพุฒิให้แน่นเพื่อฝ่าฟันกับหลายสิ่งหลายอย่างที่ลูกต้องเจอ”
พุฒิกอดเอวมารดาแน่น
“จำคำแม่ไว้ ถ้ารักกันแล้วการรู้จักให้อภัยและความเชื่อใจสำคัญมาก และในวันที่คิดว่าความรู้สึกรักมันจืดจาง ให้อยู่ด้วยความเข้าใจและยอมรับในตัวตนของแต่ละฝ่าย”
พ่อลูกหนึ่งนิ่งฟังอย่างตั้งใจ
“สายตาคนอื่น ความคิดหรือความรู้สึกคนอื่นที่เข้ามากระทบอาจจะบั่นทอนเราไปบ้าง แต่ให้ชั่งใจฟังอย่างมีสติ เพระความรักเป็นเรื่องของคนสองคน หากมีคนที่สามซึ่งไม่ว่าจะเข้ามาในสถานะใดก็ตามก้าวเข้ามา ถ้าเราจับมือกันไม่แน่นพอ สุดท้ายเราก็ต้องปล่อยมือ”
“...”
“สำหรับพิกเล็ต ค่อยๆ อธิบายให้ลูกเข้าใจ ถึงว่าเจ้าหมูจะยอมรับโฬม แต่ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป เพราะทุกความสัมพันธ์มันต้องใช้เวลามันถึงจะมั่นคงและยั้งยืน”
★ ☆★ ☆★ ☆
“เย่ๆๆ”
เจ้าหมูกระโดดร้องเหยงๆ ด้วยความดีใจเมื่อบิดาบอกว่าจะพาไปเที่ยววันนี้ เด็กน้อยจูงมือพี่เลี้ยงให้พาไปแต่งตัวทันที
“เอาคนแก่ไปด้วยจะดีเหรอลูก เดี๋ยวหมดสนุกกันเปล่าๆ”
“ไปเถอะครับแม่ ผมไม่ได้พาแม่ไหนตั้งแต่รถเสียเลย”
“ไปด้วยกันนะครับคุณป้า”
สุดท้ายคุณพรรณีมานั่งอยู่ในฟอร์จูนเนอร์พร้อมออกเดินทาง หญิงชรามองยังคนขับที่ขับรถได้นิ่มนวลจนชวนให้หลับ ใบหน้าคมคายแม้มองจากด้านหลังก็เห็นได้ความตั้งใจ ส่วนคนที่ข้างๆ อย่างพุฒิทำหน้าที่ชวนคุยเป็นเพื่อน ท่าทางทั้งคู่ที่มีต่อทำให้คนวัยเกษียณยิ้มทั้งตา ก่อนจะหันไปสนใจหลายชายตัวน้อยที่ชี้ชวนส้มดูอะไรกันไม่รู้ตามข้างทางที่ผ่านมาอย่างสนุกสนาน
ความสุขมันอยู่ใกล้ตัวเสมอ หากทำใจยอมรับกับสิ่งที่เป็นอยู่
แม้ในคราแรกจะรู้สึกเหมือนมีขุ่นตะกอนตกอยู่ในใจ ตอนที่เริ่มระแคะระคายความสัมพันธ์ของพุฒิกับโฬม แต่ก็นั่นแหละ ชีวิตเป็นของพวกเขา ให้เขาลิขิตกันเอง เธอคงได้แต่ช่วยประคับประคองให้มันยาวนานที่สุดเท่าที่มันจะไปถึงได้
.
.
“แม่อยู่ตรงนี้คนเดียวจะเหงามั้ยฮะ”
พิกเล็ตถามออกมาอย่างไร้เดียงสาตอนที่บิดาพาเจ้าหมูมาไหว้อัฐิของมารดา ดวงตากลมโตจ้องมองภาพใบหน้างดงามของมารดาที่ยิ้มอยู่เบื้องหน้า พุฒิยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะลูบศีรษะเจ้าหมูอย่างอ่อนโยน
“ไม่เหงาหรอกครับ แม่ของหนูอยู่บนสวรรค์คงมีความสุขมากๆ แม่เขาคงเฝ้ามองหนูอยู่บนโน้น”
“แม่จะเห็นหนูจริงเหรอฮะ”
พุฒิยิ้มบางๆ
“เห็นสิลูก ไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ใด แม่จะคอยปกป้องและดูแลหนูเสมอ”
“หนูคิดถึงแม่”
พิกเล็ตทำหน้าเศร้า จนพุฒิจุกในอกเพราะดาหวันเสียไปตั้งแต่ลูกยังเล็กมาก เจ้าหมูอ่อนเดียงสาจนแทบไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับแม่ แต่พุฒิยังโชคดีที่ลูกเลี้ยงง่ายและไม่เคยทำให้เขาต้องเหนื่อยใจ พิกเล็ตไม่งอแงหาแม่นั่นคงเพราะเขาบอกเสมอว่าที่แม่ไม่ได้อยู่กับเจ้าหมูในตอนนี้ แม่แค่เปลี่ยนสถานที่ในการเฝ้ามองเจ้าหมูเท่านั้นเอง
พุฒิรวบร่างกลมป้อมมากอดไว้แนบอก ขณะที่คิดว่าตัวเองกำลังอ่อนแอกลับมีอ้อมแขนของใครบางคนที่โอบกระชับเขากับพิกเล็ตจากเบื้องหลัง
“เวลาที่อาคิดถึงแม่ อาจะนั่งมองท้องฟ้า ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนได้พูดคุยกับแม่จากที่ไกลๆ ทุกครั้งที่เงยหน้ามองฟ้า อาจะเห็นรอยยิ้มของแม่จากบนนั้น”
โฬมเกลี่ยน้ำตาจากร่องแก้มอวบอูมอย่างแผ่วเบา
“จริงเหรอฮะอาโฬม”
“ครับ”
พิกเล็ตโผเข้าซุกโฬมทันที พุฒิมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกตื้นตัน ยิ่งเห็นในมือชายหนุ่มมีพวงมาลัยพวงหนึ่งมาวางตรงหน้าอัฐิอดีตภรรยาเขาเคียงคู่กับพวงมาลัยของเขากับพิตเล็ต
“คุณดาไม่ต้องห่วงนะครับ”
โฬมพูดกับคนในรูป “สิ่งที่คุณดารักและหวงแหนผมจะทะนุถนอมจนกว่าจะถึงวันสุดท้ายที่ผมยังมีลมหายใจ”
พุฒิสะอื้นเมื่อได้ฟังจนจบประโยค
โชคดีเหลือเกิน
เขาโชคดีที่มี ‘โฬม’
30%
ตอนแรกวันนี้กะจะงดนะคะ แต่เราไม่อยากหายบ่อยๆ ช่วงนี้ธุระที่บ้านค่อนข้างยุ่ง
แต่จะพยายามมาลงให้ได้ทุกอาทิตย์น้า มาน้อยดีว่าไม่มาเนอะ^^
ปล. วันพฤหัสที่ 5 เมษานี้ เรามีแจกลายเซ็นที่งานหนังสือ ราวๆ เที่ยง ที่ห้องLotus Room
ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ วันนั้นเรามีโปสการ์ด #ค่ายสร้างรัก และ #Re2love ไปแจกฟรี นะคะ
-
จะสั้นจะยาวก็เอาหมดค่ะ
-
พุฒิเลือกคนไม่ผิดหรอก เราเชื่อว่าโฬมจะดูแลพุฒิกับพิกเล็ตได้
-
มาพอให้ชื่นใจ ห้าบาท สิบบาท ก็เอาเหมาหมดค่ะ :mew1:
-
เป็นอะไรที่ซึ้งมากเลยค่ะ
-
ชื่นใจ..จับมือกันไว้ให้มั่นคงนะคะอย่าให้ใครหรืออะไรมาทำให้เกิดรอยร้าวเหมือนในอดีต
-
เจ้าหมูน้อย #น้ำตาซึมเลย ฃ
-
ดุแลและประคับประคองกันไปนานๆนะครับ,,,
-
ลูกหมูคิดถึงแม่ แต่อาโฬมคงแทนแม่ให้ไม่ได้นิ ทำไงดีล่ะลกหมู :hao3:
-
มานิดๆหน่อยๆก้เอาค่ะจุดนี้555
ได้เคลียกับคุณแม่ไปแล้วก้โล่งได้จุดนึงแล้วค่ะ
ต่อให้คนนอกจะมองยังไงถ้าครอบครัวเข้าใจ นั่นพอแล้วค่ะ
นี่ไม่ได้มองว่าโฬมจะมาทำหน้าที่แม่แทนดาหวันนะ
ดาหวันยังคงเป็นแม่ และพุฒิยังคงเป็นพ่อของลูกหมูอยู่
แต่โฬมแค่เป็นคนที่เข้ามาช่วยดูแลในวันที่ดาหวันดูแลไม่ได้แล้ว
นี่ว่ามันก้ยังดีนะที่คนเรารักมีคนดูแล ไม่ว่าจะในสถานะใดก้ตามอะ
-
หมูเงือกน่ารักแต่ทำไมมีพลิกกลับมาปมเรื่องอ่ะเราอยากเห็นเขารักกันอ่ะพลีสๆ
-
โฬมคือคนที่ใช่ที่สุดแล้วล่ะ
-
แค่มาก้ดีใจแล้วค่ะ จะสั้นจะยาวก้ได้หมดดด
ดีใจที่เรื่องแม่คือเคลียผ่านฉลุยยยเลย
แต่นี่ว่าโฬมไม่ใช่คนที่จะมาแทนแม่ของลูกหมูนะ
และคงแทนกันไม่ได้ด้วย
โฬมแค่เป็นคนที่เข้ามาช่วยดูแลพุฒิและลูกหมูอีกคนนึง
เข้ามาดูแลในช่วงเวลาที่เหมาะสมสุดๆไปเลยแหละ
-
เจ้าหมูน้อย ไม่ร้องนะลูก
-
ลูกหมูน้อยน่ารักน่าฟัดพุงเป็นหมูเงือกก็น่าเอ็นดู
ปัญหาครอบครัวของโฬมน่าเป็นห่วง แม่กายก็น่ากังวล
กายก็ไม่รู้คิดอะไรแต่กายน่าสงสารจังเหมือนไม่เคยได้ความรักจากแม่
มีแฟนก็โดนบอกเลิกไปทั้งๆที่ยังรักกัน พอเริ่มจะชอบใครใหม่
เค้าก็เหมือนจะมีเจ้าของอีก โฬมได้ความรักที่กายไม่เคยได้
ไปหมดเลยทั้งจากแม่และพุฒิ กลัวใจกายที่สุด
ตอนต่อๆไปต้องมีมาม่าแน่เลยอ่ะเพราะปมเริ่มแน่นแล้ว
ขออยู่เล่นกับลูกหมูแล้วกัน :mew3:
-
:pig4:
-
:L2:
-
:กอด1:
-
(ต่อ)
ป้องมุ่นหัวคิ้วด้วยความประหลาดใจเมื่อร่างสูงใหญ่ของใครบางคนโผล่เข้ามาในร้านขนมหวานบ้านคุณพรรณีตอนเกือบบ่าย ก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายมาสอนพิเศษวาดภาพที่สตูดิโอข้างๆ กัน ซ้ำทุกครั้งที่ว่างยังเยี่ยมหน้ามาเต๊าะพี่พุฒิถึงที่ แต่สงสัยว่าวันนี้คงต้องผิดหวังซะล่ะมั้ง
“มองหาให้ตายก็ไม่เจอหรอก”
ป้องพูดขึ้นลอยๆ ทำเอาร่างสูงที่กวาดสายตามองไปมารอบๆ ร้านชะงักกึก
“รู้รึไงว่ากูมองหาใคร”
ฝ่ายนั้นกดยิ้มกวนๆ แล้วเดินมาทรุดตัวนั่งที่เก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์
‘ไม่รู้ก็แย่แล้วเล่นโผล่มาที่ร้านทุกครั้งที่เข้ามาสอน’ ป้องคิดในใจแต่ไม่ตอบคำถามใดๆ ปลายนิ้วเรียวหยิบจับแก้วตีฟองนมเฉย ทำราวกับว่าไม่สนใจในสิ่งที่อีกฝ่ายถาม
“กวนตีน”
น้ำเสียงยียวนจากแขกไม่ได้รับเชิญทำเอาปลายนิ้วที่จับอุปกรณ์ตีฟองนมถึงกับชะงัก ใบหน้าขาวเหลือบตามองอดีตคนเคยรักและนึกอยากเทของในมือราดหัวคนที่พูดจากวนกันแบบนี้
“พี่พุฒิไม่อยู่ รู้แล้วก็ไสหัวกลับไปซะ”
กายยิ้มขำเมื่ออีกฝ่ายตอบเขาเสียงสะบัด
“แล้วพี่พุฒิไปไหน”
“เสือก”
“พูดกับกูดีๆ”
“ทีมึงล่ะ”
กายไหวไหล่ ชายหนุ่มเท้าแขนกับเคาน์เตอร์จดจ้องใบหน้าด้านข้างของป้องเห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดตามไรผมคงเพราะบ่ายวันนี้อากาศค่อนข้างร้อนแม้จะอยู่ในห้องแอร์ ซ้ำก่อนหน้านี้เขายังเห็นมันทั้งชงเครื่องดื่มทั้งเสิร์ฟมือเป็นระวิงคงจะเหนื่อยน่าดู คาดว่านอกจากพี่พุฒิที่ไม่เข้าร้านวันนี้เขาก็ไม่เห็นทั้งคุณพรรณีและแม่บ้านอีกคนเลย...ไปไหนกันน้า
ป้องเทฟองนมใส่ส่วนบนของเครื่องดื่มแบบเย็นแล้ววางใส่ถาดหน้าเคาน์เตอร์และไสมาตรงหน้ากาย
“อะไร?”
“จะนั่งเฉยๆ ทำไมให้เปลืองค่าแอร์ เอาไปเสิร์ฟลูกค้าให้กูสิ”
กายหรี่ตามองอีกฝ่ายก่อนจะบ้าจี้คว้าถาดไปเสิร์ฟให้ลูกค้าที่โต๊ะตามที่มันบอกจริงๆ ป้องมองตามแผ่นหลังกว้างนั่นแล้วเผลอมองตามจนมันเดินกลับมานั่นแหละ ร่างโปร่งแค่นยิ้มให้ตัวเองที่ชั่วขณะหนึ่งเผลอนึกถึงอดีตที่ไม่จดจำ
เพ้อเจ้อสิ้นดี!
“ทีนี้ตอบกูได้รึยังว่าพี่พุฒิไปไหน”
เห็นแก่ที่มันช่วยเสิร์ฟให้ ป้องเลยยอมเปิดปาก
“พุฒิพาครอบครัวไปเที่ยว”
“งั้นเหรอ...”
“จริงๆ แล้ว” ป้องสบตาอีกฝ่ายตรงๆ “พี่โฬมต่างหากที่พาพี่พุฒิและครอบครัวไปเที่ยว”
“มึงว่าไงนะ”
“ตามนั้น”
‘โฬม’ ชื่อนี้ที่รบกวนจิตใจเขามาตลอด กายยิ้มเครียดเพราะเขาอุตส่าห์ออกมาจากบ้านที่มารดาพร่ำเพ้อถึงแต่ชื่อคนๆ นั้น มาหาความสบายใจในงานที่รับจ๊อบไว้แต่สุดท้ายแล้วชื่อนี้ก็ยังตามรบกวนเขาถึงที่นี่
ทำไมคนๆ นี้ถึงได้เป็นที่รักของใครต่อใครนัก ทำไมกัน ก่อนหน้านี้ไม่เคยเจอตัวจริงชื่อนี้ยังมีอิทธิพลต่อความรู้สึกเขามาตลอด จนกระทั่งเจอตัวเป็นๆ อาโฬมไม่ผิดไปจากที่แม่บอก ผู้ชายคนนั้นทั้งสุภาพและดูอบอุ่นอ่อนโยนในแบบผู้ใหญ่ บุคลิกนี้แหละที่เขานึกอิจฉา อิจฉาที่ใครต่อใครต่างก็รักและขณะเดียวกันก็เบื่อหน่ายเหลือเกินที่ได้ยินชื่อนี้อีกแล้ว
ป้องลอบสังเกตอาการของคนตรงหน้า ที่พูดออกไปแบบนั้นก็แค่อยากให้มันรู้ตัวว่าพี่พุฒิดูจะอะไรๆ กับพี่โฬมเพื่อให้มันตัดใจและเลิกยุ่งกับพี่พุฒิสักที มันออกจะผิดคาดไปหน่อยที่เห็นอีกฝ่ายนิ่งไปแบบนี้หากเป็นปกติมันคงยักไหล่กวนๆ ทำราวกับว่าฟังหูซ้ายทะลุหูขวา เพราะมันแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจพี่พุฒิ และป้องยอมรับว่ายอมให้มันรู้สึกกับพี่พุฒิแบบนั้นไม่ได้ ไม่ใช่เพราะยังมีเยื่อใยกับมัน แต่เพราะเขามองเห็นปัญหาที่จะตามมาไม่จบไม่สิ้นเหมือนที่เขาเคยประสบมาก่อน ดังนั้นการอยู่ในสถานะคนรู้จักแบบนี้ก็ดีแล้ว
อย่าถลำลึกลงไปในความสัมพันธ์ที่รู้ดีว่าวันหนึ่งต้องถึงทางแยกเหมือนที่เขาเคยหลวมมาก่อน เพราะเมื่อวันนั้นมาถึง การตัดใจเป็นเรื่องที่เจ็บปวดที่สุด และมันกินเวลายาวนานมาถึงวันนี้
ป้องถอนหายใจ
“กูเคยบอกมึงแล้ว...”
“....”
“อย่ายุ่งกับพี่พุฒิ”
“ถ้ากูจะยุ่งล่ะ”
กายเหลือบตามองอีกฝ่ายอย่างท้าทาย
“ถ้ามึงใจร้ายพอที่จะทำให้พี่พุฒิเดือดร้อนก็ตามสบาย”
“มึงพูดแบบนี้ทำให้กูคิดนะ”
“คิดอะไร?”
ป้องถามเสียงห้วน
“คิดว่ามึงหึงกู”
“เชี่ยยย”
ป้องตะโกนเสียงดังลั่นจนลูกค้าหันมามอง เจ้าตัวทำตกใจสุดขีดรีบหันขอโทษขอโพยลูกค้าและหันมาทำตาเขียวใส่มัน
“ตกใจอะไรขนาดนั้น”
“มีแต่คนหน้าด้านเท่านั้นแหละที่เข้าข้างตัวเองได้ขนาดนี้”
“เหรอ”
กายเท้ามือกับโต๊ะแล้วชะโงกตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่าย
“ออกไปไกลๆ กู”
ป้องถือแก้วทรงเหลี่ยมขึ้นมาขั้นไว้แล้ว
“มึงนี่ติดนิสัยใช้ความรุนแรงนะ”
น้ำเสียงยียวนบวกกับใบหน้ายิ้มยั่วนั่นทำให้ป้องอดนึกถึงเหตุการณ์ที่ตัวเองเอาก้อนหินฟาดหัวมันไม่ได้ ชายหนุ่มเลยลดอาวุธในมือลง
“ป้อง”
“อะไร?”
“กูถามจริงๆ นะ ทำไมพี่พุฒิต้องเดือดร้อนถ้าหากว่ากูชอบพี่เขา”
ป้องเม้มปากแน่น
“ป้อง”
กายถอนหายใจแรงๆ เพราะจนแล้วจนรอดมันก็ไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรออกมา
“มึงห่วงพี่พุฒิเพราะกลัวเขาจะเดือดร้อนเพราะกูขนาดนั้นเลยเหรอ”
ป้องชะงักมือที่กำลังชงเครื่องดื่ม
“คุณย่ากับพี่พุฒิเป็นคนดี ที่สำคัญทุกคนเมตตาให้งานกู ให้ความช่วยเหลือกูทุกอย่าง” ป้องพูดช้า “เพราะฉะนั้นอะไรก็ตามที่ทำให้พวกเขาต้องเดือดร้อนใจกูคงปล่อยไปไม่ได้”
กายมองอีกฝ่ายตรงๆ เขาเห็นแววตาที่มันพูดถึงพุฒิกับคุณพรรณีอย่างเทิดทูน นั่นก็แสดงให้เห็นแล้วว่ามันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“อืม กูเข้าใจแล้ว”
“เข้าใจแล้วก็เอาชาเย็นไปเสิร์ฟให้กูด้วย”
ป้องเทเครื่องดื่มใส่แก้วก่อนจะไสมาตรงหน้ากายอีกครั้ง
“มองอะไรยกไปเสิร์ฟดิ”
กายพ่นหายใจขำๆ ก่อนจะยกถาดออกไปเสิร์ฟอีกครั้ง แม้จะทำหน้าเซ็งแต่มันก็บ้าจี้เดินไปเสิร์ฟให้เขาอยู่ดี ป้องมองตามแผ่นหลังมันแล้วเผลอยิ้มออกมา จนกระทั่งมันเดินกลับมานั่นแหละเขาถึงรู้ตัวว่าควรเลิกทำหน้าแบบนั้นซะที
“ลาเต้กับนมชมพู”
“อะไร?”
กายมาทรุดตัวนั่งลงที่เคาน์เตอร์แล้วสั่งเครื่องดื่ม
“กูสั่งลาเต้กับนมชมพู”
“มึงกินเอง?”
“เออสิ”
ป้องกระพริบตาปริบๆ ตั้งแต่รู้สึกกันมาเขาไม่เคยรู้มาก่อนมันกินนมชมพูด้วย ปกติเห็นสั่งแต่ลาเต้ทุกครั้งที่เข้าร้านกาแฟ
“มองอะไรทำดิ เร็วๆ ด้วย กูจะรีบกลับไปสอน”
“รีบแล้วทำไมไม่มาสั่งตั้งแต่เมื่อวานล่ะ”
ป้องบ่นในลำคอ
“เมื่อวานกูไม่ได้มาสอน”
ไอ้สัดเสือกหูดีไปอีก ป้องย่นจมูกก่อนจะหันไปทำเครื่องดื่มให้มันว่าแต่ มันจะกินพร้อมกันสองแก้วเลยเหรอวะ ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้ว แต่ช่างมันเถอะเรื่องของมันไม่ใช่เรื่องของเขาสักหน่อย
“แปดสิบบาท”
มันยื่นธนบัตรสีแดงมาตรงหน้าทันที ป้องรับมาแล้วหยิบเงินทอน แต่จังหวะที่จะผละกลับไปทำงานต่อนมชมพูก็ถูกเลื่อนมาไว้ตรงหน้า
“อะไร?”
“ชอบไม่ใช่เหรอ?”
ป้องชะงักกึกในอกเขาร้อนวูบวาบอย่างประหลาด นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ ถึงจะนานแต่เขากลับจดจำมันได้ไม่ลืมเลือน เขายอมรับตัวเองว่าบ้าที่หวนนึกถึงอดีตที่มา
มันจำได้ว่าเขาชอบกินนมชมพู
“ไม่ต้องห่วงหรอกว่ากูจะสร้างความเดือดร้อนให้พี่พุฒิของมึง เพราะกูจะไม่ยอมให้ใครหรืออะไรทำให้ของที่กูรักหลุดมืออีกแล้ว”
ป้องสะอึกเมื่อสบสายตากับกายที่จ้องมองเขาตรงๆ
“มึงคอยดูก็แล้วกัน” กายพยักพเยิดไปที่นมชมพู
“กินซะ เดี๋ยวมันจะละลาย”
มันไปแล้ว...ไปพร้อมกับหอบเอาความเข้มแข็งของเขาไปด้วย
ป้องเหมือนจะลืมหายใจตอนที่เขาเอื้อมมือไปสัมผัสแก้วนมชมพูเบาๆ
น่ากลัวมาก...น่ากลัวเหลือเกินกับความรู้สึกไหวหวั่นนี้
มาต่อให้อีกจิ๊ดนึงค่ะ แหะๆ ขอโทษที่หายไปหลายสัปดาห์นะคะ พอดีเราติดแพ็คหนังสือ T_T
เราเลยไม่มีเวลาเขียน พอแพ็คสือเสร็จ โรคเก่าเรากำเริบ แหะ ออฟฟิศซินโดรมค่ะ
วันนี้เลยเขียนได้นิดเดียวเพราะฝืนไม่ไหวปวดสะบักด้านขวามาก
ต้องขอโทษคนอ่านที่ให้รอนานนะคะ ซ้ำยังมาต่อนิดเดียวอีก จริงๆ ว่าจะไม่ลงวันนี้แต่เราไม่อยากหายไปนาน ถถถถ
-
ว้า... ลูกหมูไม่อยู่ :เฮ้อ:
-
แอะ......กูจะไม่ยอมให้ใครหรืออะไรทำให้ของที่กูรักหลุดมืออีกแล้ว”
กายพูดถึงใครใช่ป้องหรือเปล่า ฮิ้วววววววววว :z3: :z3: :z3:
แม่กาย ปักใจรักโฬม ได้แน่วแน่ แต่ไม่มองสภาพความเป็นจริง :angry2:
โฬมไม่เคยมีทีท่าว่าจะชอลนางเลยซักนิดเดียว
กายไปบอก เตือนแม่ได้แล้วว่าแม่ไม่มีทางสมหวังกับโฬมหรอก
เพราะโฬมมีคนที่ชอบแล้ว เป็นผู้ชาย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
เหมือนรักจะพักหวนนะค่ะ
-
อดีตมีหลายป่มของหลายคู่แน่ๆ
-
ถ่านไฟเก่ามันร้อน รอวันรื้อฟื้นนนน เชียร์คู่นี้ค่าาา / มานิดมาหน่อยก็เอาค่าาา อย่าหายไปเลยเป็นพอนะคะ :man1:
-
มีคนบอกให้ป้องเลิกกับกายหรอ แม่กายหรือเปล่า
-
มีปมในอดีตแน่ๆ. แม่ไม่ปลื้ม งี้หรอ??
-
เหมือนจะมีเรื่องยุ่ง :katai5: :katai5: :katai5:
-
ถ่านไฟเก่ายังร้อนรอวันรื้อฟื้นนนนนนนนน :fire:
-
อ่านสิบสามตอนรวด สนุกมากค่ะ
เขินพี่โฬมมาก คุณสมบัติสามีที่ดีมาครบหมดเลย เขิน :o8: ตอนแรกทำเป็นยึดคติไม่คุยกับแฟนเก่า จริงๆแล้วใจอ่อนยวบตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้วใช่ม๊า ฮ่าๆ
แอบสงสัย กายนี่ยังแค่ถูกใจพี่พุฒิใช่ไหมแต่ก็ยังมีใจให้ป้องอยู่ ถ้าคุณแม่มารู้ว่าทั้งลูกทั้งคนที่ตัวจะจับชอบคนเดียวกันคงมีความดันขึ้นกันบ้าง
-
เป็นเรื่องที่อบอุ่นซ่อนเงื่อนมีปมหลัง อยากให้ป้องบอกความจริงที่ทำให้เลิกกันกับกายแล้วแก้ปัญหาไปด้วยกัน รอตอนต่อไปค่ะ
-
(ต่อ)
“ค่อยๆ เดินนะครับคุณป้า”
ผู้สูงวัยยิ้มอ่อนรับความช่วยเหลือจากโฬมที่ยื่นแขนมาให้จับประคอง หลังออกจากวัดที่พุฒิพามาไหว้อัฐิของอดีตภรรยาแล้ว โฬมก็ตัดสินใจขับรถเรื่อยมาจนถึงจังหวัดที่มีชายทะเลไม่ไกลจากกรุงเทพฯมากนักเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศทานอาหารมื้อเย็น ตอนแรกเจ้าลูกหมูบ่นอุบว่าไม่ได้เตรียมชุดว่ายน้ำมาเล่นน้ำทะเลด้วย แต่โดนบิดาเบรกซะหัวทิ่มเพราะเจ้าหมูเพิ่งหายไข้มาหมาดๆ
คุณพรรณียิ้มน้อยๆ ตอนที่จับแขนโฬมแล้วขยับเดินไปสวมรองเท้าที่ถอดวางไว้ไม่ไกล เนื่องจากก่อนหน้านี้นึกสนุกเดินเท้าเปล่าสัมผัสพื้นทรายมาสักพักใหญ่ๆ แล้ว
“ล้างเท้าก่อนนะครับคุณป้า”
“ไม่เป็นไรลูก”
โฬมยิ้มก่อนจะพาผู้สูงวัยไปนั่งที่เก้าอี้ชายหาดเสร็จแล้วจึงเดินดุ่มๆ ไปดึงสายยางแถวนั้นมาพร้อมกับเปิดก๊อกแล้วบรรจงล้างเท้าให้คุณพรรณี
“อุ๊ย ไม่เป็นไรลูก เท้าป้ามันสกปรก อีกอย่างมันเป็นของต่ำ เดี๋ยวป้าทำเองดีกว่า”
“คุณป้าขยับลุกยาก จะก้มจะเงยทีคงไม่สะดวกเดี๋ยวผมทำให้เองดีกว่า”
โฬมจับฝ่าเท้าของคนสูงวัยที่ขยับถอยหนีเอาไว้แล้วลงมือล้างเท้าให้อย่างไม่รังเกียจ สีหน้าท่าทางตั้งใจที่คนหนุ่มแสดงออกมาทำให้หญิงชรานึกตื้นตันใจ ดวงตาที่ผ่านกาลเวลามานานจับจ้องมองใบหน้าคมคายนิ่งก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา แล้วมือเหี่ยวย่นนั่นก็เลื่อนไปลูบบ่าโฬมเบาๆ
“ขอบใจนะลูก ขอบใจมาก”
“ไม่เป็นไรครับ”
“โฬมลูก”
“ครับ”
โฬมเงยหน้าขึ้นมา
“ป้าไม่รู้อนาคตวันข้างหน้าหรอกนะ ว่ามันจะเป็นยังไง แต่ขอบคุณโฬมมากที่กล้าเสี่ยงจับมือพุฒิในวันนี้”
“คุณป้า!”
โฬมทำหน้าตื่นเมื่อรู้ว่าผู้สูงวัยรับทราบความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่พุฒิแล้ว คุณพรรณีมองอาการตื่นตะลึงของคนหนุ่มแล้วยิ้มบางๆ มือเหี่ยวย่นนั่นเปลี่ยนจากลูบบ่าเขามาลูบศีรษะโฬมอย่างแผ่วเบา
“ป้ารู้มาสักพักแล้ว”
“...”
“ตอนแรกก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก แต่ก็นั่นแหละมันเป็นเรื่องของเราสองคน เขาถึงว่าห้ามอะไรก็ห้ามได้ แต่ห้ามคนไม่ให้รักกันนี่สิเห็นทีจะยาก” คุณพรรณีหัวเราะอ่อนๆ “ป้าไม่ห้ามพวกเราหรอก แต่ขอให้โฬมรับปากอะไรป้าสักอย่าง”
โฬมนิ่งฟัง
“ถ้าวันไหนโฬมไม่อยากจับมือพุฒิแล้ว ขอให้เราอย่าทิ้งขว้างพุฒิเหมือนของที่มันเสียแล้ว พุฒิเหมือนดวงใจของป้า หากวันไหนเราไม่ต้องการดวงใจดวงนั้นแล้วให้โฬมมาส่งคืนกับมือป้า ป้าจะดูแลดวงใจดวงนั้นต่อเอง”
“ผมไม่สัญญาหรอกครับว่าอนาคตเราจะไม่มีกระทบกระทั่งกัน แต่ผมจะทำให้ดีที่สุดให้สมกับที่คุณป้าถนอมดวงใจดวงนั้น”
.
.
.
“โป้งพ่อจ๋าแล้ว”
พิกเล็ตทำหน้างอปากคว่ำเดินตุปัดตุเป๋ไม่ดูทางจนชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่เดินออกมาตามพอดี ดีว่า โฬมคว้าร่างกลมป้อมไว้ได้ ไม่อย่างนั้นเจ้าหมูคงล้มหงายหลังอย่างไม่ต้องสงสัย
“อ๊ะ”
พิกเล็ตทำหน้ามึนงง ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ เหมือนยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกเรียกรอยยิ้มเอ็นดูได้จากโฬมทันที
“อาโฬม”
“ครับ”
“หนูเกือบกลิ้งเลยฮะ”
ร่างสูงเผลอขำออกมา ก่อนจะนั่งยองๆ ให้ใบหน้าตรงกับเจ้าหมู
“พิกเล็ตมาทำอะไรตรงนี้ครับ แล้วพ่อจ๋าไปไหน”
เจ้าหมูทำปากจู๋ทันที
“หนูงอนพ่อจ๋า”
“...”
โฬมไม่ถามต่อ แต่ปล่อยให้เด็กน้อยได้เอ่ยปากเล่าต่อ
“พ่อจ๋าใจร้าย”
“หือ?”
“พ่อจ๋าไม่ให้หนูเล่นน้ำอ่า หนูอยากเล่นน้ำทะเลฮะอาโฬม”
โฬมเหลือบตามองไปด้านหลังจึงเห็นบิดาเจ้าหมูเดินตามยืนกอดอกอยู่ด้านหลังแล้วฟังเจ้าตัวแสบเจื้อยแจ้ว สีหน้าพี่พุฒิบ่งบอกว่าเจ้าตัวทั้งโกรธทั้งขำบุตรชายตัวน้อยที่กระเง้ากระงอดได้อย่างน่าตี
“แต่เราไม่สบาย เพิ่งหายนี่ครับ พ่อจ๋าคงห่วงไม่อยากให้หนูเป็นหวัดอีกน่ะสิ”
“แต่หนูอยากเล่นอ่ะ”
เจ้าหมูทำตาปริบๆ ดูก็รู้ว่ากำลังใช้มารยาออดอ้อน หากว่าบิดาเจ้าตัวไม่ยืนคุมอยู่ด้านหลัง โฬฒคิดว่าเขาคงเผลอใจอ่อนให้ แต่นี่พี่พุฒิเล่นยืนกอดอกดูเชิงอยู่แบบนั้น แล้วเขาจะทำอะไรได้ล่ะ
“เอาอย่างนี้มั้ย เดี๋ยวอาพาไปกินกุ้งตัวใหญ่ดีกว่าเนอะ”
“กินฮะ”
พูดถึงของกินเจ้าหมูตาเป็นประกายชูมือสุดแขนทันที
“งั้นไม่เล่นน้ำแล้วเนอะ”
“เล่นฮะ”
“อ้าว”
“ทำสองอย่างไม่ได้เหรอฮะอาโฬม”
ใบหน้ากลมป้อมออดอ้อนอีกครั้ง โฬมยิ้มขำเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อตามไรผมของเจ้าตัวแสบ ซึ่งเด็กน้อยก็ให้ความร่วมมือด้วยการเอียงใบหน้าให้อย่างเช็ดอย่างเต็มใจ
“นะฮะอาโฬม”
“ไม่ได้ครับ”
“...”
เด็กน้อยทำหน้ามู่ทู่
“อย่าคุยกับเด็กดื้อเลยโฬม เราไปกินกุ้งตัวโตๆ กันดีกว่า”
พุฒิที่ยืนฟังอยู่นานพูดขึ้นก่อนจะเดินมาสะกิดไหล่โฬม ทำท่าทำทางราวกับไม่สนใจบุตรชายตัวเอง
“แต่พี่...”
“พ่อจ๋าใจร้าย”
“ไปกันเถอะโฬม”
“ฮึก”
จังหวะที่พุฒิแกล้งดึงโฬมให้ออกเดิน เจ้าหมูที่ไม่ได้ดั่งใจก็เป่าปี่ทันที ใบหน้าจิ้มลิ้มเหยเกก่อนจะปล่อยโฮออกมาเสียงดัง
“ฮึก ยะ อย่าทิ้งหนู”
พิกเล็ตสะอื้นไห้น่าสงสาร ยิ่งบิดารีบถลามาโอบกอดแล้วลูบหลัง เจ้าตัวยิ่งหลุดเสียงสะอื้นราวกับจะขาดใจ
“ชู่ว”
มือกลมป้อมกอดรัดลำคอบิดาเสียแน่น ซ้ำยังซุกใบหน้าไปที่ลาดไหล่ราวกับว่ากำลังออดอ้อน
“พ่อจ๋าอยู่นี่ลูก”
“พ่อจ๋าจะทิ้งหนู”
“ก็หนูดื้อ”
“ฮึก หนูเสียใจ”
“ครับ พ่อจ๋าขอโทษ”
พุฒิตัดสินใจอุ้มเจ้าหมูขึ้นแนบอกก่อนจะกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงปลอบโยน ไม่ต่างจากโฬมที่ลูบแผ่นหลังน้อยๆ เป็นการปลอบโยนเช่นกัน
ดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาจ้องใบหน้าบิดาแล้วสะอื้นฮักๆ
“พ่อจ๋า”
“ครับ”
“หนูก็ขอโทษ”
พุฒิยิ้มกว้างก่อนจะจูบขมับเจ้าหมูทีหนึ่ง ถึงลูกน้อยจะดื้อดึงไปบ้างแต่นั่นเป็นเพราะความซนไปตามประสาเด็กวัยนี้ เหนือสิ่งอื่นใดเจ้าหมูรู้จักขอโทษเมื่อทำผิดแค่นี้ก็ทำให้คนมีลูกตอนแก่ทั้งรักทั้งหลงลูกยิ่งกว่าเดิมแล้ว
“หนูจะไม่ดื้อแล้วฮะ”
“เชื่อได้รึเปล่าน้อ”
“เชื่อได้ฮะ แต่ตอนนี้หนูหิวกุ้งตัวใหญ่จังเลยพ่อจ๋า”
พุฒิหันไปลอบยิ้มกับโฬมแล้วต่างฝ่ายต่างก็ขำออกมา
ให้ตายเถอะ ร้องไห้น้ำตาจะเป็นสายเลือดได้แป๊บเดียว วกเข้าเรื่องกินอีกจนได้ เจ้าลูกหมูเอ้ย
พุฒิหอมเหม่งพิกเล็ตอีกทีอย่างมันเขี้ยว
“พ่อจ๋า อาโฬมไปกันเร็ว”
พิกเล็ตที่หายเศร้ากลับมาทำหน้าแป้นแล้นได้แล้ว กระตุกมือทั้งคู่ยิกๆ ให้ออกเดิน แต่เหมือนจะถูกผู้ใหญ่ทั้งสองแกล้งเพราะทั้งพุฒิและโฬมต่างทำตัวหนักไม่ยอมออกเดิน ทำเอาเจ้าหมูที่ถูกปล่อยลงพื้นให้อยู่ตรงกลางระหว่างทั้งคู่ หน้าดำหน้าแดงออกแรงฉุดมือผู้ใหญ่ทั้งคู่ยังไงก็ไม่ขยับ
“ฮึบ”
“...”
พุฒิกลั้นขำจนไหล่สั่น ไม่ต่างจากโฬมที่ยิ้มซะกว้าง
“หนูหมดแรง”
เจ้าหมูปล่อยมือทั้งสองแล้วนั่งแปะกับพื้นท่าทางหมดเรี่ยวหมดแรงอย่างที่บอกจริงๆ
“อ้าวหมดแรงซะแล้วเหรอเรา”
พุฒิแกล้งแซว
“หนูเดินไม่ไหวฮะพ่อจ๋า”
“เจ้าหมูอ้วน”
โฬมแกล้งบีบพุงน้อยๆ หมายจะแกล้ง
“หนูไม่อ้วน” พิกเล็ตค้อนให้ “ครูเคทบอกหนูไม่อ้วน”
“หือ?”
“ครูเคทบอกหนูเป็นกระปุกพกพาสะดวก ไม่ได้อ้วนซะหน่อย”
สีหน้ามั่นอกมั่นใจของเจ้าตัวทำเอาผู้ใหญ่ขำน้ำตาเล็ด พุฒิชะงักไปตอนที่ยื่นมือไปโดนมือโฬมที่หมายจะเอื้อมมาลูบศีรษะเจ้าหมูเช่นกัน พ่อลูกหนึ่งกะจนถอยมือกลับ แต่โฬมกลับเอื้อมมาจับไว้แล้ววางทับมือที่ศีรษะทุยสวยของพิกเล็ตอีกที
เป็นครั้งแรกที่พุฒิสัมผัสได้ถึงคำว่า “ครอบครัว” ได้จากโฬม ทั้งสีหน้าท่าทาง แววตาที่โฬมมองเจ้าหมูนั่นทำให้เขาตื้นตันใจบอกไม่ถูก
“จับมือผมแน่นๆ สิครับ”
โฬมพูดยิ้มๆ
“จับมือพี่ให้แน่นขึ้นหน่อยโฬม”
พุฒิยิ้มเขิน พิกเล็ตมองคนโน้นทีคนนี้ทีแล้วเกาหัวแกรกๆ
“จับมือหนูแล้วไปกินกุ้งกัน ไปเล้ย”
เจ้าหมูจับมือทั้งสองแล้วชูขึ้นสีหน้าหมายมาดถึงของกินในจินตนาการ ทำเอาผู้ใหญ่ที่สบตากันซึ้งๆ เบือนหน้าไปคนละทางแล้วเผลอขำออกมา
★ ☆★ ☆★ ☆
ในที่สุดตอนนี้ก็ครบ 100% ซักที ปาดเหงื่อแฮกๆ
สัปดาห์ที่แล้วหยุดอัพไปเพราะพาคุณแม่ไปเที่ยวพักผ่อนมาค่ะ กลับมาพลังบวกเยอะมาก
พร้อมลุยมากเลย อิอิ
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยเด้อ
-
ความเป็นครอบครัวเจิดจ้ามากกก ขอฟินๆ หวานๆสักตอนสองตอนก้อนนะคะ จากนั้นจะดราม่าก็จะไม่งอแงเลยค่าาา สัญญา :mew1:
-
อย่าดราม่าเลยนะค้าเราสงสารลูกหมูฮือ..สงสารตัวเองด้วยขอแค่เป็นอุปสรรคที่เขาสองคนจะจับมือกันฝ่าฟันไปด้วยกันได้มั้ยค้าา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ลูกหมูเอ้ยยยยยยยย
-
จ้าลูกหมู หนูไม่อ้วนเนาะ ครูเคทพูดถูกแล้ววว
-
ครอบครัวสุขสันต์,,,
-
:man1:
-
ลูกหมู คนแก่ว่า อย่างหนูไม่ใช่กระปุกแล้ว อย่างหนูต้องแกลลอน 15 ลิตรจะเหมาะกว่านะ :a5:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่หิวกุ้งตอนตี3เลยค่ะน้องพิกเล็ต เจ้ากระปุกพกพาสะดวก
-
จ๋งจ๋านหมูน้อย อดเล่นน้ำ
-
#Re2love •14
“พี่พุฒิกำลังมีความรักงั้นเหรอ?”
คนถูกทักสะดุ้งโหยงทำตาหลุกหลิกยิ่งทำให้คนในสายซึ่งโทรวิดีโอจากทางไกลผ่านแท็ปเล็ตต้องหรี่ตามอง สายตาจ้องจับผิดของน้องสาวนั่นทำเอาพุฒิอยู่ไม่สุขนัก
“แปลกๆ นะ”
“แปลกอะไร?”
พุฒิหลุบตามองต่ำ
“พี่พุฒิ”
“อะ อะไร”
“ต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่งั้นพี่พุฒิไม่ยิ้มหน้าบานขนาดนี้หรอก”
พุฒิผวาลูบหน้าลูบตาตัวเองดูขบขัน
“นั่นแน่”
ฝ่ายนั้นยิ้มล้อ “แสดงว่ามีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นสินะ”
“ก็เปล่า”
พ่อลูกหนึ่งเกาหัวแกรกๆ
“โอ๊ะ! คริส ลีโอ” พุฒิร้องทักหลานหลานแฝดที่วิ่งโผล่หน้าเข้ามาในกล้องด้วย นั่นเลยทำให้ความสนใจของพิมพ์หันเหไปจากพุฒิทันที
“อังเคิลพูทท”
เจ้าแฝดทักทายพุฒิเสียงเจี๊ยวจ๊าว
“ไอมิสยูโซมัส”
“เช่นกันนะครับกู๊ดบอย”
“อังเคิลๆ แล้วพิกเล็ตยัวร์บอยล่ะ”
เจ้าแฝดคนน้องพูดอังกฤษปนไทยได้อย่างน่ารักน่าหยิก
“น้องยังไม่ตื่นเลยครับ”
ตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ที่เจ้าหมูยังนอนน้ำลายยืดอยู่บนเตียง ขณะที่อีกซีกโลกเป็นเวลาดึกดื่นแล้วสังเกตได้จากชุดนอนของเจ้าแฝดที่สวมใส่อยู่คาดว่าเด็กๆ คงมากู๊ดไนท์คิสน้องสาวเขาก่อนจะเข้านอน
“ว้า”
เจ้าแฝดคนพี่ทำหน้าเสียดาย
“ไปนอนได้แล้วเด็กๆ”
น้องเขาสาวหอมเหม่งเจ้าแฝดทีละคนก่อนจะตบตูดแล้วไล่ไปนอน พุฒิยิ้มขำกับท่าทางทะลึ่งทะเล้นของเจ้าแฝดที่เดินส่ายก้นกวนมารดา พ่อลูกหนึ่งทันได้เห็นน้องเขยชายต่างชาติเดินเข้ากล้องมาพอดี เจ้านั่นเอ่ยทักทายเขาก่อนจะต้อนเด็กๆ ไปเข้านอน
“แล้วเราไม่ง่วงบ้างรึไงยัยพิมพ์”
พุฒิเอ่ยทักน้องสาวที่ยังไม่มีท่าทางว่าจะเข้านอน
“อย่ามาเนียนพี่พุฒิ พิมพ์ยังไม่ได้คำตอบเรื่องที่พี่ยิ้มหน้าบานขนาดนี้เลย”
“ยังอุตส่าห์จำได้อีก”
พุฒิบ่นในลำคอ
“พิมพ์”
ขณะที่ตกอยู่ในสถานการณ์อึกอักนั้นพอดีคุณพรรณีซึ่งตื่นเช้าเป็นกิจวัตรเดินเข้ามาทักพอดี พุฒิแอบถอนหายใจ กะจะหาทางชิ่งเมื่อเห็นมารดาทำท่าจะคุยติดพันอยู่กับน้องสาว
“พี่พุฒินี่ความลับเยอะชะมัด”
ฝ่ายนั้นยู่หน้าใส่จนคุณพรรณีเธออมยิ้ม
“ความลับอะไรกันเล่า พิมพ์นี่พูดอะไรเรื่อยเปื่อย”
พุฒิโคลงศีรษะเพราะจนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีโอกาสที่จะชิ่งสักที
“พิมพ์อยากรู้อะไรล่ะถามแม่สิ”
คุณพรรณีพูดยิ้มๆ
“จริงสิ” ฝ่ายนั้นตาโต “แม่ว่าช่วงนี้พี่พุฒิแปลกๆ มั้ยคะ พิมพ์สังเกตเห็นนั่งยิ้มเหมือนคนเมายามาตั้งหลายวันแล้ว”
มารดาเขาหัวเราะร่วน
“คงกำลังมีความรักน่ะพิมพ์”
“แม่..”
พุฒิโอดครวญ
“นั่นไง”
พิมพ์สีหน้าล้อเลียนเขา
“ว่าแต่สาวสวยคนนั้นคือใครน้อ?”
พุฒิเผลอสบสายตากับมารดาแล้วฝ่ายหลังแค่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
“ใครว่าสาวสวยกันล่ะพิมพ์”
“เอ๋! แม่พูดอะไรเนี่ยพิมพ์ไม่เห็นเข้าใจ”
“หนุ่มหล่อ”
“คะแม่?”
“หนุ่มหล่อล่ำบึกต่างหากล่ะพิมพ์คนที่มาเขย่าหัวใจพี่ชายเรา”
น้องสาวเขาอ้าปากหวอเมื่อคุณพรรณียักคิ้วให้
“ที่สำคัญตาพุฒิกินเด็กซะด้วย”
“แม่”
พุฒิครางอย่างหมดแรง
“ให้ตายเถอะพี่พุฒิ”
พิมพ์เปลี่ยนท่าทางตกอกตกใจเป็นปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะ
“พี่นี่ร้ายชะมัด”
พุฒิอ้าปากพะงาบๆ ได้แต่ยืนทึ้งหัวตัวเองเมื่อทั้งมารดาและน้องสาวต่างร่วมกันหัวเราะผสมโรงใส่เขา
“พิมพ์ว่าแล้วอย่างพี่พุฒิน่ะ มีแฟนเป็นผู้ชายถึงจะเวิร์ค”
อยากจะบ้าตาย!
พ่อลูกหนึ่งเดินใจลอยขึ้นบันได้มาชั้นสองทันทีหลังจากที่ปล่อยให้มารดาและน้องสาวได้คุยกันต่อ พุฒิคล้ายคนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวหลังจากที่โดยไซโคจนหลุดปากบอกออกไปว่ากำลังคบหากับหนุ่มร่นน้องบ้านข้างกัน สงสัยว่าปฏิกิริยาทางร่างกายเขาคงจะช้าไปหน่อยถึงได้เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว ก็พอดีกับที่โทรศัพท์ในมือดังขึ้นั่นแหละ
Rome : ตื่นรึยังพี่?
Daddy_Put : ตื่นแล้ว
Rome : คิดถึงจัง
พุฒิหน้าร้อนผ่าวอีกรอบเมื่อเห็นข้อความในโปรแกรมแชทที่อีกฝ่ายส่งมาให้แต่เช้าตรู่
Rome : เขินอยู่ล่ะสิ อ่านแล้วไม่ตอบแบบนี้ หายเขินแล้วตอบกลับด้วยนะครับ
สุดท้ายพุฒิกดส่งสติกเกอร์ไปมั่วๆ แล้วรีบเก็บโทรศัพท์มือไม้สั่น
“กิ้วๆ”
พุฒิสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ๆ เจ้าหมูซึ่งนอนกลับหัวกลับหางอยู่กลางเตียงละเมอผุดลุกขึ้นชี้ไม้ชี้มือมาทางเขาก่อนจะหงายหลังล้มตึงนอนหลับเช่นเดิม พุฒิทำตาปริบๆ แล้วขำพรืดออกมา
“เจ้าหมูเอ๊ย”
ชายหนุ่มสอดตัวเข้าในผ้าห่มพื้นเดียวกับลูกน้อยก่อนจะขยับไปหอมเหม่งน้อยๆ นั่นอย่างสุขใจ
มีความสุขจังเลย พุฒิยิ้มกว้างนึกถึงสติกเกอร์ที่กดส่งไปนั่น
สติกเกอร์ว่ามีข้อความว่า “คิดถึงมากกว่า”
เขินโว้ย
★ ☆★ ☆★ ☆
วันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ลูกค้าค่อนข้างแน่นร้าน ‘ขนมหวานบ้านคุณพรรณี’ เนื่องจากเป็นวันหยุดที่ลูกค้ามีเวลาว่างพาครอบครัวออกมาเที่ยวนอกบ้าน ก่อนหน้านี้ที่เปิดใหม่ๆ มีลูกค้าขาจรซะเป็นส่วนใหญ่ ส่วนลูกค้าประจำมีบ้างประปราย แต่หลังจากเปิดได้ไม่นานมีคำชมบ้างต่อปากถึงความอร่อย ตั้งแต่นั้นมาทุกเสาร์อาทิตย์แบบนี้คนจึงแวะเวียนมาชิมกันไม่ขาดสาย บวกกับบรรยากาศคาเฟ่ขนมไทยแนวอาร์ตๆ นี่ยิ่งทำให้คนที่แวะมาชิมติดใจบรรยากาศ
พุฒิปาดเหงื่อออกจากหน้าผากตอนที่ผละออกมาหลังร้านเนื่องจากเวลาบ่ายแก่ๆ เช่นนี้คนเริ่มซาแล้วบ้าง พ่อลูกหนึ่งจึงเยี่ยมหน้าเข้ามาดูลูกชายที่วันนี้มีเพื่อนคู่หูแวะมาเล่นด้วยถึงที่ร้าน พุฒิยืนยิ้มมองพิกเล็ตกับไตตั้นสุมหัวมุงดูอะไรสักอย่าง คิ้วน้อยๆ นั่นขมวดมุ่นดูเหมือนเคร่งเครียดกับอะไรสักอย่าง จนอดสงสัยไม่ได้จึงค่อยๆ ย่องเข้าไปสังเกตการณ์
“หัวซินเดอเรลล่าหายไปอ่า”
พิกเล็ตทำหน้ามู่ทู่
“นั่นสิไตตั้นก็ไม่เห็น พิกเล็ตแอบกินไปรึเปล่าอ่ะ”
“ไม่ใช่ๆ”
เจ้าหมูส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ
“มันกินไม่ได้ซะหน่อย”
“ก็เมื่อกี้พิกเล็ตบ่นหิวนี่”
“เราไม่ได้กินหัวซินเดอเรลล่านะ”
“ก็ได้ๆ”
ไตตั้นยอมแพ้ทันทีเพราะพิกเล็ตเบ้ปากใส่
“อาพุฒิฮะ”
ไตตั้นร้องทักตอนที่พุฒินั่งยองๆ ใกล้กับเจ้าหมูแล้วเขี่ยเอาเลโก้ชิ้นหนึ่งซึ่งพิกเล็ตนั่งทับอยู่และชิ้นนั้นคือส่วนหัวที่กำลังตามหากันอยู่
“โอ๊ะ”
“เจอแล้วๆ”
พุฒิเลยหยิบมันไปประกอบร่างได้อย่างพอดิบพอดี ทั้งคู่ตบมือแปะๆ อย่างชอบใจ
“เสร็จแล้ว”
พิกเล็ตตาเป็นประกายตอนที่ลูบๆ คลำๆ เลโก้ตัวซินเดอเรลล่าในชุดเต้นรำหน้าประสาทกับเจ้าชายบนรถม้าที่เสร็จสมบูรณ์
“เก่งทั้งคู่เลยครับ”
ชายหนุ่มลูบศีรษะเด็กทั้งคู่เบาๆ
“สวยอ่า”
“พิกเล็ตชอบเหรอ?”
“อื้ม ชอบมากเลย”
เจ้าหมูพยักหน้าหงึกหงักรับคำ
“ถ้าพิกเล็ตชอบซิลเดอเรลล่า เราจะเป็นเจ้าชายให้นะ”
เดี๋ยวนะ!
พุฒิหูผึ่งทันทีมองเห็นเด็กน้อยที่พูดออกไปอย่างไร้เดียงสา
“โตขึ้นพิกเล็ตเป็นเจ้าสาวเรานะ”
หา!
“เจ้าสาวคืออะไร แล้วได้กินขนมทุกวันมั้ยอ่า?”
“ได้สิ เดี๋ยวเราบอกป้าแม่บ้านทำให้ทุกวันเลย”
“จริงเหรอ”
พิกเล็ตตาเป็นประกาย “งั้นเป็นก็ได้ เราเป็นเจ้าสาวให้ไตตั้นก็ได้ แต่ไตตั้นต้องเลี้ยงขนมเราเยอะๆ นะ”
“ได้เลยๆ”
ไตตั้นตาเป็นประกายตอนที่จ้องมองพิกเล็ต ก่อนที่เด็กน้อยจะหันมายิ้มให้พุฒิตาหยี เล่นเอาพ่อลูกหนึ่งได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“แต่เป็นซินเดอเรลล่าต้องมีรองเท้าแก้วนะ จะได้ตามหาถูก”
“อ่า” พิกเล็ตทำหน้าขบคิด “ไม่เป็นไรเรามีขนมปังหน้าหมู”
ว่าแล้วก็ชูของกินในมือขึ้นโชว์
“หา?”
ไตตั้นทำหน้างงไม่เข้าใจ
“ก็ตามหาเราได้จากขนมปังหน้าหมูสิ”
ไตตั้นส่ายหัวไปมาไม่เข้าใจอยู่ดี ต่างจากเจ้าหมูที่มองของกินตาวาว
พุฒิยิ้มขำ
โธ่! เจ้าเด็กแก่แดดพวกนี้
.
.
พุฒิกลับออกมาข้างนอกอีกรอบ ครั้งนี้เห็นว่ามีลูกค้าคนคุ้นเคยพร้อมด้วยกลุ่มคนสนิทอีกสามคนนั่งหน้าสลอนละเลียดขนมถั่วแปบไส้กุ้งอาหารว่างแบบโบราณกับน้ำตะไคร้ใบเตย ท่าทางแต่ละคนดูหิวโหยกันไม่น้อย
ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปทักพอดีกับที่เจ้าตัวหัวหน้านั่นผินใบหน้ามาทางนี้พอดี ดวงตาคู่คมนั่นจับจองเขานิ่งๆ แล้วขยับปากเป็นเชิงเรียกเบาๆ ท่าทางแบบนั้นเล่นเอาคนมีอายุแข้งขาพาลจะเป๋โดยไม่รู้ตัว
“มาถึงนานแล้วเหรอ”
พุฒิเอ่ยถามพยายามไม่มองใบหน้าลูกค้าคนคุ้นเคยที่ยิ้มเสียกว้างเมื่อเขาเดินเข้าไปหา
“สักพักแล้วครับ ผมมองหาพี่ตั้งนาน”
“ถ้าไม่เกรงใจ ผมว่าพี่โฬมเข้าไปตามพี่ถึงหลังร้านแล้ว”
เจ้าเก่งเอ่ยแซวโดยมีเพื่อนๆ อีกสองคนเป็นลูกคู่ให้
“ฮื่อ”
พุฒิกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม “มาเหนื่อยๆ หิวกันรึเปล่า เมื่อเช้ามีกับข้าวเหลือในตู้เย็นนะเดี๋ยวพี่ไปอุ่นให้”
“เป็นพระคุณอย่างยิ่งครับพี่พุฒิ”
เจ้าทิวรีบตอบรับทันที พุฒิเลยยิ้มอ่อนให้ก่อนจะผละออกมาโดยมีใครบางคนเดินตามกันมาติดๆ เรียกเสียงโห่แซวของรุ่นน้องทันที นั่นแสดงว่าพวกนั้นคงจะรู้เรื่องเขากับโฬมมาไม่น้อย ก็จะไม่ให้พวกนั้นรู้ได้ยังไงในเมื่อพักนี้หากมีเวลาทีไรโฬมมักมาคลุกอยู่กับเขาเป็นประจำ ไม่ยากเลยที่จะสามารถตามตัวโฬมได้จากที่บ้านเขาไม่ก็ที่ร้านคาเฟ่นี้
พุฒิพยายามไม่สนใจเสียงแซวนั่น เขาพยายามกลั้นยิ้มทั้งที่ดูยากลำบาก แต่จะให้คนที่เดินตามหลังมานี่รู้ไม่ได้หรอก ไม่อย่างนั้นคงโดนล้อเลียนให้ได้อายแน่ๆ
“มีแกงส้ม ต้มจืดกับหมูทอดนะ”
พุฒิเอ่ยขัดทำลายบรรยากาศที่ดูเงียบสงบภายในห้องครัวหลังร้าน ชายหนุ่มหยิบจับกับข้าวในที่แช่อยู่ในตู้เย็นมาเทใส่ถ้วยชามพลาสติกที่ทนความร้อนโดยเฉพาะแล้วเอาเข้าไมโครเวฟ
“อ๊ะ”
จังหวะที่จะก้าวถอยหลังก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อสัมผัสได้ถึงแผ่นหลังกว้างของใครบางคนที่ซ้อนทับกันอยู่
“เสร็จงานแล้วผมก็รีบมาหาพี่เลยนะ”
เสียงลมหายใจที่เป่ารดข้างหูชวนสยิวไม่น้อย
“คิดถึงจังครับ”
“ฮื่อ”
พุฒิเบี่ยงหน้าหนี
“ผมไม่อยู่สองวันมีคนมาจีบพี่รึเปล่า”
โฬมไปทำงานต่างจังหวัดกับรุ่นน้องตั้งแต่วันก่อน เจ้าตัวบอกกล่าวไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะกลับวันนี้และจะมาแวะที่นี่ด้วย พุฒิเลยจัดเตรียมอาหารไว้รอ
“มันจะมีที่ไหนกันเล่า ใครจะชอบคนแก่แบบพี่กัน”
“ผมไง”
บ้าเอ๊ย!
หัวใจเต้นแรงมากเลยให้ตายเถอะ
“พูดไปเรื่อย”
“พุดจริงต่างหาก”
“ไม่พูดด้วยแล้ว”
พุฒิย่นจมูกใส่คนที่ยืนซ้อนหลังก่อนจะขยับตัวหนีไปเตรียมจาน แต่ไม่กี่อึดใจต่อมาร่างสูงนั้นก็เดินมาซ้อนหลังอีกครั้ง และครั้งนี้มือหนานั่นก็กอดรัดเขาจากด้านหลังอย่างแนบแน่น
“โฬม”
“ผมหิวจัง”
“หิวก็ปล่อยพี่ก่อน จะไปตั้งโต๊ะอาหารให้”
“หิว”
“ฬะ โฬม”
เสียงกระเส่าข้างใบหูเล่นเอาคนฟังใจสั่นไปหมด ริมฝีปากหนาค่อยไล่ดอมดมแถมต้นคอเขาแล้วลากไล้มาที่ใบหูก่อนจะงับติ่งหูพุฒิเบาๆ
“โฬมปล่อยพี่เถอะ”
มั่นใจว่าเสียงที่เปล่งออกไปเต็มแรงแต่ทำไมถึงรู้สึกว่ามันแผ่วเบาเกินไป
“หิวจังครับ”
“...”
“ขอกินหน่อยนะ”
ไม่รอให้อนุญาตด้วยซ้ำ พุฒิเหมือนคนอ่อนไหวเผลอเอนหลังซบกับอกแกร่ง เมื่อฟันคมของคนเจ้าเล่ห์ขบที่ต้นคอเบาๆ พ่อลูกหนึ่งสัมผัสได้ถึงขนอ่อนพากันลุกกราว ไม่ต่างจากหัวใจไหวแกว่งเหมือนแผ่นดินไหว
ต้นคอและติ่งหูเป็นจุดอ่อนของพุฒิ
โฬมรู้ดีว่าทำแบบนี้จะทำให้คนในอ้อมกอดไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน และสุดท้ายพุฒิก็ต้องเผลอไผลไปกับเขา...นั่นแหละที่ชายหนุ่มต้องการ โฬมพลิกตัวให้พุฒิหันมาเผชิญหน้ากัน ก่อนจะโน้มใบหน้าไปจรดริมฝีปากสีอ่อนและขบเม้มตามที่ใจปรารถนา
“อื้อโฬม”
“พี่นี่มันน่าขย้ำชะมัด”
โฬมพูดชิดริมฝีปากอีกฝ่าย
แกรก!
“อ๊ะ”
ป้องอ้าปากค้างเมื่อเปิดประตูหลังร้านเข้ามาผิดจังหวะ
“เอ่อ ขอโทษครับพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจ ตามสบายเลยนะครับ”
พุฒิตกใจหน้าตื่นเขาดิ้นขลุกขลิกให้หลุดจากอ้อมแขนโฬมจนหน้าดำหน้าแดง ต่างจากอีกคนที่ทำเฉยราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นซ้ำยังยิ้มเฉย
“ฮึ้ย!”
คนสูงวัยอดจะทุบอกอีกฝ่ายสักตุบไม่ได้จริงๆ
โฬมหัวเราะอ่อนๆ มองตามคนสูงวัยที่แก้เขินด้วยการทุบอกเขาจนเต็มแรงแล้วเดินตุปัดตุเป่ตามป้องออกไปติดๆ
.
.
“โอ๊ะ!”
พุฒิอุทานออกมาตอนที่เจ้าป้องซึ่งเดินนำหน้าอยู่หยุดชะงักปลายเท้าจนเขาเกือบเบรกไม่ทัน สีหน้าซีดเผือดของป้องนั่นสร้างความประหลาดใจให้เขาแล้ว แต่ชื่อที่หลุดออกมาจากริมฝีปากเจ้านั่นกลับสร้างความประหลาดใจให้เขายิ่งกว่า
“คุณบุศรินทร์”
ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยถามออกไปว่าป้องรู้จักผู้หญิงตรงหน้านั่นได้ไง โฬมที่เดินตามเขาออกมาก็พูดชื่อนั้นซ้ำอีกครั้ง
“พี่บุศ”
ไม่แปลกใจที่โฬมจะรู้จักผู้หญิงคนนั้น แต่ที่น่าแปลกคือป้องรู้จักกับคุณบุศรินทร์? ซ้ำคุณบุศรินทร์คนนั้นยังทำท่าฉุดกระชากเจ้ากายจากสตูดิโอวาดภาพตรงหน้า
นี่มันอะไรกัน?
ภาพตรงหน้าเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเด็กหนุ่มนั่นสะบัดแขนจากการเกาะกุมของบุศรินทร์แล้วประกาศกร้าวว่า
“ผมเกลียดแม่!”
เสียงนั้นดังสนั่นไปทั่วดีว่าเป็นเวลาบ่ายกว่าที่สตูดิโอไม่มีเด็กนักเรียนแล้ว และร้านเขายังเริ่มซาคน พุฒิจับต้นชนปลายไม่ถูกกับสีหน้าเกรี้ยวกราดของกาย
ว่าแต่เมื่อกี้กายเรียกบุศรินทร์ว่า “แม่” งั้นหรือ?
แม่!
นั่นหมายความว่ากายคือลูกชายของบุศรินทร์?
พุฒิสะดุดลมหายใจ เป็นจังหวะเดียวกับที่กายสะบัดแขนตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมของมารดาแล้วเดินหัวเสียออกมา ในใจที่เต็มไปด้วยโทสะทำให้เขามองทุกอย่างบิดเบี้ยวไปหมด ยกเว้นก็แต่ ‘มัน’ ซึ่งยืนหน้าซีดเผือดอยู่ตรงหน้า กายเดินมาหยุดตรงหน้าป้องแล้วเปล่งเสียงลอดไรฟัน
“นี่ใช่มั้ย? เรื่องยุ่งยากที่มึงเคยพูดถึง”
ป้องไม่ตอบ เขาทำเพียงกลืนน้ำลายแล้วเบือนหน้าหนี
“โฬม”
พุฒิยืนนิ่งเมื่อบุศรินทร์หันมาเห็นโฬมแล้วโผเข้ากอดชายหนุ่มโดยไม่ทันตั้งตัว กายกำหมัดแน่นก่อนผละออกไปไม่รู้คิดเองรึเปล่าที่เขาเห็นกายจ้องหน้าโฬมแปลกๆ
พ่อลูกหนึ่งถอนหายใจมองคนโน้นทีคนนี้ด้วยความสับสนมึนงง ก่อนจะตัดสินใจเดินตามเจ้ากายออกไป ไม่ใช่รู้สึกไม่พอใจที่ ‘อดีตคู่หมั้น’ ของโฬมกอดฝ่ายนั้นเสียแน่น เขาก็แค่เห็นว่าตอนนี้คนที่ไม่มีใครอย่างกาย น่าจะอยากมีใครสักคนให้ได้ระบาย
โฬมทำหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นพุฒิเดินตามเด็กนั่นออกไป แล้วทำหน้าเบื่อหน่ายกับคนตรงหน้า ชายหนุ่มค่อยๆ ผละออกจากรุ่นพี่สาวแล้วถอยหลังออกมา บุศรินทร์หน้าเสียแต่ยอมถอยออกแต่โดยดี
นี่มันเรื่องบ้าๆ อะไรกัน
แม้อยากจะสบถออกมา แต่โฬมแค่ยืนนิ่งมองบุศรินทร์พูดไปร่ำไห้ไปอย่างจนปัญญา
★ ☆★ ☆★ ☆
เม้นท์เป็นกำลังใจให้กันบ้างเด้อ
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยนะจ๊ะ
-
ว่าแล้วยัยบุศย์ต้องสร้างเรื่องลูกโตขนาดนั้นแล้วก็ยังคิดอะไรไม่ได้เลยเนอะโฬมต้องเด็ดขาดนะ
-
เฮ้ออ หมี่เหลืองอีกแล้วฮับบ
-
คนเขามีความสุขอยู่ดีๆก็มีมารมา
-
อะไรกันๆ
-
ความวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้นแน่เลยค่ะ ว่าแต่ลูกหมูหนูจะเป็นเจ้าสาวเหรอลูก มีแค่ขนมปังหน้าหมูหนูจะยอมเค้าไม่ได้นะ :laugh:
-
ว่าแล้วยัยบุศย์ต้องสร้างเรื่องลูกโตขนาดนั้นแล้วก็ยังคิดอะไรไม่ได้เลยเนอะโฬมต้องเด็ดขาดนะ
บุศ คิดไม่เป็น จริง...... :fire: :fire: :fire:
ใช่เลย.....โฬม ต้องชัดเจน เด็ดขาด ไม่งั้นพุฒิไปแน่
-
เอาละสิ. มีเรื่องแล้ววววว
-
โอ้ยย ได้กลิ่นดราม่า
แต่เราแอบเห็นเรือไตตั้นเจ้าหมู อิอิ อยากให้มีพาร์ทตอนโตเรื่องแยกของคู่เจ้าหมูด้วยเลย
-
เอาแหล่วว
-
ปวดตับกับชะนีตัวนี้จริง ๆ จะมาสร้างเรื่องมากน้อยแค่ไหนเนี่ย :katai1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ผู้ใหญ่จะดราม่ายังไง ก็ไม่สามารถแย่งซีนไปจากพิกเล็ตได้ หนูคือเดอะวินเนอร์ น่ารักที่สุดเลยลูก พิกเล็ต~~ #อยากจะฟัดเจ้าหมูน้อยจอมตะกละนี่จริงๆ
-
:pig4: :pig4:
-
ลูกก็โตซะขนาดนี้แล้ว คิดไม่เป็นหรืออย่างไร ก็รู้ว่าโฬมน่ะรักแรกแถมเป็นคู่หมั้นด้วย
แต่เวลาก็ผ่านมานานแล้วมันก็ควรตัดใจได้แล้วไม่ใช่เหรอ
มันน่าจะคงความรู้สึกอยู่ที่เพื่อนมากกว่าที่จะคิดไปไกลกว่านั้นนะ
-
น่ะ มาละ กำลังหวาน ก็มีมารมาแทรก
ทำไมมาได้จังหวะพอดีจังเลย
สงสารป้องด้วย คงเจอฤทธิ์แม่กายไป
กายจะเกลียดโฬมไม่ได้นะ ถึงจะมีส่วนทำให้ชีวิตกายแปลกก็เหอะ
สงสารกายนะ จะรักใคร ดูเหมือนแม่จะก่อกวนการใช้ชีวิตน่าดู
โฬมต้องเด็ดขาดนะ แล้วอย่าเคืองพี่พุฒิ เค้าแค่เป็นห่วงคนที่ใจช้ำ
-
#Re2love •15
“พี่คิดยังไงถ้าหากต้องรับรู้ว่าตัวเองเกิดจากความผิดพลาดและต้องใช้ชีวิตเพื่อแก้ไขความผิดพลาดของผู้ให้กำเนิดโดยไม่มีทางเลือก แล้วยังต้องรู้สึกตลอดเวลาว่าแม่กำลังแบ่งความรักที่ควรมีให้ผมกับใครคนอื่น”
มันเป็นคำถามที่ตอบยาก
พุฒิเองก็จนปัญญาจะหาคำตอบ เขารู้แต่ว่าตอนนี้ข้างในของกายคงจะย่ำแย่ไม่น้อย พุฒิรู้จักบุศรินทร์เป็นอย่างดี แม้จะเคยเจอเห็นกันเพียงแค่ครั้งเดียวแต่เขากลับจำมันได้ไม่ลืม บุศรินทร์คืออดีตคู่หมั้นของโฬมที่วันหนึ่งเดินเข้ามาบอกให้คนรักเขารับผิดชอบเป็นพ่อให้กับลูกในท้อง
ลูกซึ่งเป็นผลผลิตที่ไม่ได้ตั้งใจของเธอ
เด็กนั่นโตขึ้นมาคือ ‘กาย’ เด็กหนุ่มที่เข้ามาพัวพันกับเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
นั่นหมายความว่าทฤษฏีโลกกลมยังใช้ได้เสมอ
น่าปวดหัวดีแท้!
พุฒินั่งเหม่อลอยเช็ดผมที่สระมาหมาดๆ หลังกลับมาถึงบ้าน ป่านนี้ไม่รู้ว่าโฬมจะไปส่งบุศรินทร์ถึงบ้านรึยัง?
ใช่แล้ว! โฬมไปส่งบุศรินทร์ที่บ้านตามคำขอร้องของเธอ ถึงแม้จะมีพวกเจ้าเก่งยกโขยงไปด้วยแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พุฒิสบายใจได้เลย เขาไม่ได้หึงหวงฝ่ายนั้นเพียงแต่ไม่สบายใจเพราะมองเห็นถึงเค้าลางที่ผิดปกติบางอย่างที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต
บุศรินทร์รักโฬม
หล่อนรักปักใจเจ้านั่นมาแต่ไหนแต่ไร เสียแต่ว่าโฬมเฉยชากับอีกฝ่ายเหลือเกิน แต่ก็นั่นแหละเวลาผ่านไปคนเราย่อมเปลี่ยนไป เขาเลยไม่อาจรู้ได้ว่าวันนี้โฬมจะยังรู้สึกเหมือนเดิมกับบุศรินทร์หรือไม่
พุฒิเป็นคนขี้ขลาดและหวั่นไหวได้ง่ายดาย
เขายอมรับว่าตัวเองไม่ใช่คนหนักแน่น ก็เพราะความไม่หนักแน่นและขี้ขลาดนี่แหละ ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับโฬมในครั้งอดีตถึงได้จบลง รู้ทั้งรู้และมีบทเรียนมาก่อนแท้ๆ ทำไมถึงได้ขลาดเขลาอยู่แบบนี้
เบื่อหน่ายตัวเองชะมัด
พุฒินั่งเหม่อลอยคิดอะไรเลื่อยเปื่อยจนไม่ทันสังเกตว่าประตูกระจกที่ระเบียงห้องนอนถูกเลื่อนเปิดออกอย่างแผ่วเบา แล้วใครบางคนก็ค่อยจรดปลายเท้าเข้ามาใกล้
“เฮ้ย”
พุฒิสะดุ้งโหยงตอนที่ใครบางคนทรุดตัวลงนั่งซ้อนหลังแล้วเอื้อมมือมาโอบรัดเอวเขา ดีว่าตอนนี้เจ้าหมูไปดูการ์ตูนที่ห้องคุณพรรณีไม่อย่างนั้นเขาคงทำตัวไม่ถูก
“โฬม”
ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าขโมยย่องเบาคือใคร
“ครับ”
“มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงตกใจหมด”
“พี่เหม่อเองมากกว่า” โฬมบอก “คิดอะไรอยู่งั้นหรือครับ”
“เปล่านี่”
“โกหก”
“พี่เปล่า”
“เวลาพี่ไม่พูดความจริง พี่จะชอบพูดเสียงเบาๆ และสายตาไม่มีโฟกัส”
“แสนรู้ โอ๊ะ”
พุฒิทำหน้ายู่ตอนที่โฬมแกล้งงับหัวไหล่เขาเบาๆ
“ผมไม่ได้คิดอะไรกับพี่บุศ”
พุฒิหน้าตื่นก่อนจะส่ายหน้ารัวๆ นึกเก้อเขินที่คนรักคาดเดาถึงสิ่งที่กังวลอยู่ในใจเขาได้
“พี่ไม่ได้คิดเรื่องนั้น”
โฬมขยับมาทรุดตัวตรงข้ามกับคนรัก แล้วยื่นปลายนิ้วเรียวยาวเกลี่ยไปตามใบหน้าอีกฝ่าย
“อย่ากังวลเลยครับ”
ชายหนุ่มโน้มใบหน้าไปชนเข้ากับหน้าผากของพุฒิ
“ความรู้สึกของผมยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”
“...”
“ผมรู้ว่าพี่กลัว”
“พี่เปล่า”
โฬมกดจูบที่ขมับอีกฝ่าย
“ผมอยากให้พี่ถาม...สัญญาได้มั้ยว่าถ้าพี่สงสัยอะไรให้ถามผม อย่าคิดไปเอง”
พุฒิพยักหน้าหงึกๆ เขาซุกใบหน้าไปที่อกของโฬม
“โฬม”
“ครับ”
“ขอโทษที่พี่คิดมาก”
โฬมยิ้มมุมปากแล้วส่ายหน้าไปมา “ไม่ให้อภัยหรอกครับ”
“อ้าว!”
“ผมไม่พอใจนะครับที่วันนี้พี่ตามกายออกไป”
พุฒิดันตัวจากอกอีกฝ่าย คนสูงวัยกว่าก้มหน้าแล้วถูมือตัวเองแรงๆ
“พี่ก็แค่...”
“แค่อะไรครับ”
“ก็แค่สงสารเห็นใจน้องมัน”
“ความเห็นใจเป็นบ่อเกิดของความรักนะครับ”
โฬมกอดอกพูดเสียงเรียบ
“ไม่ใช่นะ” พี่พุฒิส่ายหัวจนผมสะบัด “พี่คิดกับกายแค่น้อง”
“งั้นเหรอครับ?”
พุฒิย่นจมูก
“ผมว่ากายไม่ได้คิดกับพี่แค่พี่น้อง”
พุฒิเกาหัวแกรกๆ แล้วมองซ้ายมองขวาเหมือนหาตัวช่วย
“อ่า”
“ผมพูดถูกใช่มั้ยครับ”
พุฒิจนด้วยคำพูด ยิ่งเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของร่างสูงแล้วเขาก็ได้แต่ถอนหายใจ แล้วทำใจกล้าขยับเข้าไปใกล้โฬม
“โฬม”
พุฒิคว้ามือชายหนุ่มมากุมไว้แล้วบีบเบาๆ
“พี่ไม่ได้คิดอะไรกับกายจริงๆ”
“แล้วผมล่ะครับ”
โฬมยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนเขาต้องผงะถอยหลัง พุฒิเม้มปากแน่นหัวใจเต้นระส่ำ
“ตอบผมหน่อยสิครับ”
“ฮื่อ”
พุฒิตาพร่าไปทันทีที่ริมฝีปากกดจูบที่จมูกเขาอย่างแผ่วเบา
“ผมเป็นอะไรสำหรับพี่ครับ”
“คนระ..อื้อ”
“อีกทีสิครับ”
“คนรัก”
สมองพุฒิมึนเบลอคิดอะไรออกไปชั่วขณะ ท้องไส้เขาปั่นป่วนบิดเกร็งอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขารู้แต่เพียงว่าตอนนี้แผ่นหลังตัวเองสัมผัสเข้ากับเตียงนอนโดยที่คนรักเขากำลังโน้มตัวมาคร่อมทับกัน มือหนาปะป่ายไปทั่วร่างกาย ไม่ต่างจากริมฝีปากที่แนบชิดสนิทกันไม่มีช่องว่าง พุฒิทำตาปรือปรอยครางเสียงแผ่วตอนที่คนตัวโตแกล้งแหย่ปลายลิ้นมาไล่ต้อนกัน ยิ่งเขาหลบหนีก็ยิ่งจนมุม สุดท้ายต้องยอมให้โฬมได้หยอกเอินและเกี่ยวกระหวัดลิ้นเขาอย่างเพลิดเพลิน
“อื้อ”
“พี่รู้อะไรมั้ย”
“อะ อะไร”
“ตอนนี้พี่พุฒิโคตรน่ากิน”
ไม่ใช่แค่น่ากิน แต่น่ากัด น่าสัมผัสไปทุกสัดส่วน
“โฬม”
พุฒิดันใบหน้าคมคายที่ก้มลงมาชิมยอดอกเขาอย่างเอาแต่ใจ โฬมเงยหน้าจากความขาวสว่างนั่นอย่างจำใจ ยิ่งเห็นดวงตาคนมีอายุคลอไปด้วยน้ำตา อารมณ์เบื้องต่ำยิ่งลุกโชน
โฬมเกลี่ยปลายนิ้วไปรอบดวงตาอีกฝ่ายแล้วกดจูบที่ดวงตาทั้งสองข้าง
รักเหลือเกิน
“พ่อจ๋า”
“...”
“พ่อจ๋าฮะ”
เสียงเจ้าหมูดังมาแต่ไกลทำให้อารมณ์หวามไหวหยุดชะงัก โฬมยิ้มขำคนขี้ตื่นที่ผวาผุดลุกขึ้นกลัดกระดุมเสื้อผิดๆ ถูกๆ เห็นแบบนั้นเขาเลยสงสารจึงยื่นมือไปหมายจะช่วยกลัดอีกแรง แต่คนขี้เขินกลับทำหน้าตื่นขยับไปไกลตั้งหลายคืบ
พุฒิค้อนให้อีกฝ่ายวงใหญ่ก่อนจะก้มหน้าติดกระดุมเสื้อให้ตัวเองงุดๆ
ตายๆๆ
ตายแน่พุฒิเอ๊ย! ถ้าเสียงของเจ้าหมูไม่ดึงสติเอาไว้ ไม่รู้ป่านนี้เขาจะปล่อยตัวปล่อยใจไปมากขนาดไหน
“เฮ้อ อดกินอีกตามเคย”
โฬมพูดขึ้นลอยๆ ชายหนุ่มยืนติดกระดุมเสื้อตัวเองดูชิวจนน่าหมั่นไส้
“กลับบ้านไปเลย”
พุฒิปาหมอนใส่อีกฝ่าย แต่โฬมดันรับได้อย่างพอดิบพอดีแล้วยักคิ้วให้เขาทีหนึ่ง
“ว้า พอเสร็จสมแล้วก็ไล่ผมเลยเหรอเนี่ย”
“ไอ้โฬม”
★ ☆★ ☆★ ☆
ตรีนั่งนิ่ง!
ชายหนุ่มจ้องมองปลายนิ้วของพี่ชายต่างมารดาที่กำลังใช้นิ้วเคาะโต๊ะอย่างใช้ความคิด สีหน้าแววตาของโฬมดูยากที่จะคาดเดา ไม่ต่างจากทนายจักรที่นั่งอยู่ข้างกันเลย
“แปลก”
ความเงียบยึดครองพื้นที่อยู่นานถูกทำลายด้วยเสียงทุ้มของโฬม ตรีทำหน้าไม่เข้าใจในสิ่งที่โฬมกำลังพูดอยู่ขณะ เกือบสัปดาห์แล้วที่เขาใช้เส้นสายของพี่ชายต่างมารดาเพื่อเข้าไปฝึกงานในบริษัทของบิดา โดยระหว่างนี้เขาได้รับหน้าที่ให้สังเกตความผิดปกติที่อาจจะเกิด เมื่อภรรยาสาวคนใหม่ของบิดาพยายามจะทำเข้ามายุ่งย่ามที่บริษัท
“แปลกอะไรครับพี่โฬม”
“ทุกอย่างมันดูสงบเงียบเกินไป”
ตรีทำหน้าฉงนอีกครั้ง
“นายบอกพี่เองนี่ว่า เร็วๆ บริษัทจะมีการประมูลจัดซื้อครั้งใหญ่ แล้วหนึ่งในบริษัทที่ร่วมประมูลมีความเกี่ยวข้องกับเมียใหม่ของพ่อ”
“ใช่ครับ”
“นั่นแหละที่แปลก เพราะไอ้บริษัทนั่นมันทำตามกติกาทุกอย่าง ไม่มีนอกมีใน ผิดวิสัยจนน่าสงสัย”
ตรีพยักหน้าเห็นด้วย
“ลมมันสงบเกินไป เหมือนจะมีพายุใหญ่”
ทนายจักรพูดเสริม
“มีพายุก็เตรียมอพยพสิครับ”
“คุณโฬมจะไม่เตรียมรับมือสักตั้งเหรอครับ” ทนายเอ่ยเย้า
“ผมเป็นพวกไม่สู้คนครับลุงจักร”
“ใครว่าคุณโฬมไม่สู้คนล่ะครับ”
ทนายวัยเกษียณทำหน้ารู้ทัน “ผมว่าคุณรอเวลาที่จะพับเสื่อแบบม้วนเดียวจบต่างหาก”
โฬมส่ายหน้าปฏิเสธ
“ลุงจักรอาจจะเดาผิดก็ได้”
ทนายจักรหัวเราะร่วน ส่วนโฬมแค่ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ตรีพิจารณาท่าทางแบบนั้นของพี่ชายแล้วได้แต่ปลงตกเพราะเขาคาดเดาอะไรไม่ออกสักอย่าง
“อย่าทำหน้าเครียดเลยตรี ไปกินข้าวกับพี่ดีกว่า เรื่องปวดสมองพวกนี้ปล่อยให้ลุงจักรเขาจัดการเถอะ”
ทนายสูงวัยได้แต่ส่ายหน้ามองตามหลังสองพี่น้องนั่นไปจนลับตาก่อนจะก้มมองซองเอกสารในมือที่โฬมยื่นให้ก่อนหน้านี้ เจ้าตัวบอกว่าเป็นตั๋วและที่พักให้เขาไปพักสมอง คนสูงวัยขยับแว่นตาแล้วถึงกับเบิกตาโพลง
ไปพักสมองอะไรกันเล่านั่นมันแหล่งกบดานพยานปากเอกเลยต่างหากล่ะ
ร้ายไม่เบานะคุณโฬม
คนมีอายุหัวเราะเบาๆ
.
.
“ฉันจะไปฮันนีมูน”
โฬมพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ ท่าทางฟังแบบขอไปทีนั่นทำให้บิดาสูงวัยขัดหูขัดตา
“แกจะแกล้งทำท่าฟังฉันหน่อยไม่ได้รึไง”
“ระวังอย่าสำลักน้ำผึ้งพระจันทร์ตายคาอกเมียสาวแล้วกันนะครับ ขึ้นหน้าหนึ่งว่ามหาเศรษฐีวัยดึกช๊อกตายเพราะสำลกความสุขเห็นทีจะไม่ไหว”
“ไอ้โฬม”
อดุลย์ตบโต๊ะเสียงดังปัง
“แกจะพูดจาถอยหงอกฉันไม่ถึงเมื่อไหร่ ฉันเป็นพ่อแกนะ”
“ครับ อายุขนาดนี้เรียกพี่คงไม่ไหว”
“ไอ้ลูกบ้า”
คนสูงวัยโกรธหน้าดำหน้าแดง เขาสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อควบคุมสติ เพราะรู้ดีว่าต่อปากต่อคำกับมันไปก็โดนมันยียวนกลับอยู่ดี
“ผมขอโทษ”
โฬมพูดเสียงเรียบ เขารู้สึกไม่ดีนักหรอกที่ยอกย้อนบุพการี แต่ก็นะระหว่างเขากับบิดาพูดดีกันไม่ถึงสี่ห้าประโยคหรอก สุดท้ายก็ระเบิดอารมณ์ใส่กันอยู่ดี
อย่างว่าแหละนะคนมันขั้วเดียวกัน มันถึงผลักไสให้ไปคนละทิศละทางแบบนี้
“ช่างเถอะ ที่ฉันแกมาวันนี้เพราะเห็นว่าช่วงนี้เจ้าตรีมันมาฝึกงานที่บริษัท น้องมันมีแก่ใจมาช่วยงานแล้วแกล่ะ ไม่คิดจะมาดูแลผลประโยชน์ของตัวเองเลยรึไง”
“ผมไม่ถนัด”
“แต่อนาคตมันคือสิ่งที่แกต้องดูแล”
“ผมคิดว่าตัวเองคงไม่มีความสามารถพอ”
บิดาสูงวัยหัวเสีย
“ฉันจะไม่ยอมให้สิ่งที่ฉันสร้างมา ต้องตกไปอยู่ในมือคนอื่นที่ไม่ใช่สายเลือดฉันเด็ดขาด”
“ผมเคยบอกพ่อแล้วว่าผมไม่เคยสนใจมัน”
“แกไม่มีสิทธิพูดคำนี้โฬม...เพราะแกเป็นลูกของอดุลย์ รัตนธารากุล”
โฬมเบือนหน้านี้ เขาไม่อยากได้ยินว่าบิดายิ่งใหญ่แค่ไหน ไม่อยากรับรู้ว่ากว่าจะมีวันนี้ วันที่บิดาฝ่าฟันมันมาได้นั้น มันต้องแลกกับอะไรมาบ้าง
โฬมแค่นยิ้ม
ช่วง ‘เวลา’ ในวัยเด็กที่เขาไม่เคยมีร่วมกับบิดา
คำว่า ‘ครอบครัว’ ที่ถูกกลืนกินไปเพราะคำว่าอำนาจและความยิ่งใหญ่
สุดท้าย ‘แม่’ ผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างพ่อมาตลอด ต้องถูกละเลยและถอดความสำคัญ เพราะบิดาหลงละเมอไปกับสิ่งแปลกใหม่และของนอกกายที่ไร้ราคา เพื่อแลกกับความยิ่งใหญ่
.
.
โฬมเดินหัวเสียออกมาถึงสระว่ายน้ำซึ่งตั้งอยู่ที่มุมสวนอันเงียบสงบ ชายหนุ่มพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่กำลังรวบรวมสติหางตาเขาเห็นใครคนหนึ่งในชุดคลุมเดินกรุยกรายตรงมาทางเขา
ดุสิตา...ภรรยาใหม่ของบิดา
เธอยิ้มหวานให้เขาทั้งปากทั้งตา โฬมนิ่วหน้าเมื่อแววตาที่จ้องมองมามันเต็มไปด้วยความเย้ายวนและดูไม่เหมาะสมกับความสัมพันธ์ระหว่างแม่เลี้ยงและลูกเลี้ยง โฬมพยายามเข้าใจว่าการที่บิดาแต่งใหม่กับหญิงสาวคราวลูกนั่นเพราะความเหงาและต้องการการเติมเต็ม เขาพยายามคิดอย่างไม่อคติว่ามันคือความสุขของบิดา แต่ให้ตายเถอะ ดุสิตาไม่ใช่ผู้หญิงที่จะเติมเต็มใครให้สมบูรณ์ได้หรอก ในเมื่อเธอเองยังมีความทะเยอทะยานอยากไขว่คว้าทุกสิ่งทุกอย่างอยู่แบบนี้
“สวัสดีค่ะคุณโฬม”
เธอถือวิสาสะมาทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ เขา
“ครับ”
โฬมผุดลุกขึ้นทันทีจนหญิงสาวชักสีหน้า
“จะรีบไปไหนหรือคะ”
“มีธุระครับ ขอตัวก่อน”
“กลัวเหรอคะ?”
โฬมชะงักปลายเท้า
“ผมต้องกลัวอะไรครับ”
“กลัวการอยู่สองต่อสองกับฉันหรือคะ?
ดุสิตาผุดลุกขึ้นยิ้มยั่ว
“ทำไมผมต้องกลัวครับ” โฬมเลิกคิ้ว “ผมว่าคนที่ต้องกลัวคือคุณมากกว่า”
“คุณพูดอะไร?”
ดุสิตาหน้าเสียเหมือนคนมีชนักติดหลัง
“ผมไม่รู้ว่าคุณมีจุดประสงค์อะไรถึงมาแต่งงานกับพ่อผม” โฬมพูดยิ้มๆ แต่แววตาไม่ยิ้มด้วย “ปกติแล้วผมไม่ชอบยุ่งเรื่องของใคร แต่ถ้าผมได้ยุ่ง รับรองได้ว่าเรื่องมันจะยุ่งกว่าที่คุณคิด”
ดุสิตาหน้าซีดเผือดลงซ้ำเผลอก้าวถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว แววตาของโฬมเมื่อกี้นี้มันอะไรกัน
น่ากลัว!
เหมือนว่าได้จ้องตาเสือในอะไรประชิด เรียบเฉย เย็นชาและชวนให้ขนลุกโดยไม่ทราบสาเหตุ
“คุณพูดอะไรฉันไม่รู้เรื่อง”
“งั้นเหรอครับ ผมจะเชื่อครับว่าคุณไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ”
โฬมยิ้มมุมปากท่าทางสบายๆ ชายหนุ่มโคลงศีรษะให้ก่อนจะเดินผละจากไปพร้อมกับมวลอากาศที่ชวนอึดอัดหายใจไม่ออก นั่นแหละถึงทำให้ดุสิตาหายใจได้สะดวกยิ่งขึ้น
★ ☆★ ☆★ ☆
“วันนี้ครูเคทบอกว่า เดือนหน้าที่โรงเรียนจะมีงานกีฬาสีด้วยแหละฮะพ่อจ๋า”
“โอ๊ะ พ่อจ๋าเกือบลืมไป วันก่อนครูเคทให้จดหมายเชิญมานี่เนาะ”
“ช่ายย”
พิกเล็ตยิ้มตาหยีมือหนึ่งถือไอศกรีมโคน อีกมือนั้นบิดาจับจูงให้เดินคู่กันไปติดๆ เมื่อเช้าคุณปู่โตโยต้าโคโรล่ารุ่นก่อนปีสองพันซึ่งหายเข้าอู่ไปอัพเกรดตัวเองมาได้ฤกษ์กลับมาใช้งานได้ตามเดิมแล้ว พุฒิเลยถอยออกมารับลูกที่โรงเรียนและขากลับเขาได้พาเจ้าหมูแวะห้างทำธุระนิดหน่อย
“เช็ดปากหน่อยครับ”
พุฒิยื่นทิชชูไปเช็ดขอบปากให้เจ้าหมูที่เอียงหน้าให้ความร่วมมือ ใบหน้ากลมป้อมขยับตามมือเขาท่าทางน่ามันเขี้ยวยิ่งนัก
“พ่อจ๋า หนูกับไตตั้นอยู่สีฟ้าฮะ น้องเมญ่าจะลงแข่งวิ่งด้วยแหละ หนูก็จะวิ่งด้วยฮะพ่อจ๋า”
เจ้าหมูพูดไปบิดไปท่าทางขวยเขินดูขบขัน
“น้องเมญ่าบอกว่าหนูเก่ง”
“ครับเก่งที่สุดเลย ลูกใครก็ไม่รู้”
“ลูกพ่อจ๋ากับลูกอาโฬม”
“หา?”
“หนูว่าไงนะลูก”
“หนูเป็นลูกพ่อจ๋า เป็นลูกอาโฬมฮะ อาโฬมใจดีบอกว่าให้หนูเป็นลูกด้วย เป็นลูกอาโฬมแล้วจะได้ไปดูวีนัสทุกวันเลยฮะ”
ติดสินบนแบบนี้ก็ได้เหรอเนี่ย...ร้ายกาจนักนะโฬม!
“อาโฬมบอกจะให้วีนัสตัวใหญ่ที่บ้านของอาโฬมด้วยฮะ อาโฬมใจดีสุดๆ”
พุฒิย่นจมูกเผลอนึกถึงคนเจ้าเล่ห์นั่นไม่ได้ เจ้าโฬมตัวร้ายคงไปสอนพิกเล็ตให้พูดและคิดแบบนี้อย่างไม่ต้องสงสัย และไม่แปลกที่เจ้าหมูซึ่งติดโฬมอย่างกะอะไรดีจะว่านอนสอนง่ายขนาดนี้ พุฒิเม้มปากแน่นในอกฟูฟ่องบอกไม่ถูก ที่โฬมรักและเอ็นดูลูกชายเขาขนาดนี้
“อาโฬมบอกว่ารักหนู หนูอยากได้อะไรอาโฬมจะให้หนูทุกอย่างเล้ย”
พิกเล็ตเกาหัวแกรกๆ ตอนที่บิดาทำหน้าค้อนไปค้อนมาเกือบพาเขาเดินชนถังขยะ
“ให้ตายเถอะ จะทำให้เขินไปถึงไหน เจ้าบ้านี่”
พ่อจ๋างึมงำแบบนี้แล้วหน้าแดงเหมือนตอนพิกเล็ตกินเผ็ดเลย เจ้าหมูนึกในใจ
“โอ๊ะ คุณปู่”
พุฒิทำหน้าไม่เข้าใจตอนที่เจ้าหมูกระตุกเขินเขาเบาๆ แล้วชี้ไม้ชี้มือไปที่หน้าปกนิตยสารหัวใหญ่ซึ่งวางอยู่บนชั้นหนังสือขณะที่กำลังเดินผ่าน
“คุณปู่ฮะ คุณปู่อยู่ในนั้น”
“ใครนะลูก?”
“คุณปู่”
พิกเล็ตชี้ไปที่หน้าปกนิตยสารนั่นอีกครั้ง พุฒิยืนงงอยู่พักหนึ่งก่อนจะพิจารณาภาพผู้สูงวัยในชุดสูทอย่างดี จำได้ว่าเขาไม่เคยรู้สึกคนตรงหน้าด้วยซ้ำ แล้วเจ้าหมูทำไมทำท่าเหมือนรู้จักกันได้ ปกติคุณปู่ในความหมายของพิกเล็ตคือรถโตโยต้าก่อนปีสองพันของคุณพรรณีนี่น่า
‘อดุลย์ รัตนธารากุล’
นั่นมันนามสกุลของโฬม
“คุณปู่ พ่อของอาโฬมฮะ”
พุฒิถึงบางอ้อทันที แม้จะเคยคบกับโฬมมาก่อนสมัยเรียนแต่นั่นมันก็เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ซ้ำโฬมยังพูดเสมอว่าเขาไม่ค่อยลงรอยกับบิดา จึงไม่แปลกหากเขาจะไม่เคยรู้จักหรือพบเจอ พุฒิพอจะรู้อยู่หรอกว่าโฬมมีพ่อเป็นนักธุรกิจร่ำรวยและฐานะทางบ้านอยู่ในระดับที่เรียกว่าเศรษฐี แต่เจ้าตัวยืนยันมาตลอดว่าธุรกิจนั่นเป็นของบิดา ไม่ใช่ของตนเองดังนั้นเจ้านั่นถึงทำงานงกๆ ทำราวกับว่ามนุษย์เงินเดือนก็ไม่ปาน
คุณปู่ที่ว่านี่ได้ลงปกซ้ำยังสัมภาษณ์คอลัมน์ดังขนาดนั้นบ่งบอกได้เลยว่า ‘คุณปู่’ ของเจ้าหมูคงไม่ธรรมดา
นี่มันเข้าตำรา ‘ดอกฟ้ากับหมาวัด’ ชัดๆ และไอ้ดอกฟ้าที่ว่านั่นไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน แวบหนึ่งที่พุฒิเผลอคิดว่าช่องว่างระหว่างเขากับคนรักมันต่างกันมากจริงๆ
เฮ้อ!
“คุณปู่ใจดีมากฮะพ่อจ๋า บ้านคุณปู่หลังเบ้อเริ่มเลย ของกินก็เยอะมากเลยฮะ”
พิกเล็ตตาเป็นประกายจนเขายิ้มขำ พ่อลูกหนึ่งขยี้ศีรษะลูกชายอย่างมันเขี้ยว จำได้ว่าโฬมเคยเล่าให้ฟังว่าวันที่ไปรับเจ้าหมูได้พาเด็กน้อยแวะไปทำธุระที่บ้านด้วย
คงจะเป็นวันนั้นล่ะมั้งที่พิกเล็ตได้รู้จักกับ ‘คุณปู่’
.
.
หลังผละจากร้านหนังสือพุฒิต้องเดินตามแรงจูงของลูกที่เห็นห้องบอลแล้วตาลุกออดอ้อนจนเขาใจอ่อนอนุญาตให้เล่นในที่สุด พุฒิยืนยิ้มมองลูกที่นั่งจุ้มปุ๊กในกองบอลสีหน้าดูร่าเริงสนุกสนาม ชายหนุ่มมองไปรอบๆ แล้วสายตาไปสะดุดที่แผ่นหลังคุ้นเคยในชุดนักศึกษา เจ้านั่นโบกมือลากลุ่มเพื่อนที่เดินแยกไปอีกทาง ก่อนจะเดินเรื่อยเปื่อยมาทางเขา
“กาย”
“พี่พุฒิ”
‘แม่พยายามบังคับให้ผมทำตามคำสั่งคุณตา’
เนื้อความที่บอกเล่าให้เขาฟังเมื่อหลายวันก่อนสว่างวาบขึ้นมาในหัว สีหน้าย่ำแย่ของกายวันนั้นยังติดตาเขาจนถึงวันนี้
ท่าทางเหมือนเด็กหลงทางนั่นทำให้พุฒินึกเห็นใจ
“กำลังจะไปไหน”
“ผมเดินเรื่อยเปื่อยครับพี่ เมื่อกี้เพิ่งแยกกับเพื่อน สอบเสร็จพวกมันชวนมาร้องเกะกับโยนโบว์”
พุฒิทำตาโต
“เหมือนกันเลย สมัยพี่เรียน ตอนสอบเสร็จพวกพี่ก็ยกก๊วนกันมาร้องเกะกับโยนโบว์เหมือนกัน ไม่นึกว่าวัยรุ่นสมัยนี้จะทำแบบเดียวกันเลย”
“มันเป็นแพทเทิร์นชีวิตเด็กมหาลัยน่ะพี่”
กายพูดยิ้มๆ
“แล้วเรากินข้าวเย็นรึยัง”
กายส่ายหน้าแต่ดวงตาพราวระยับ “อย่าบอกนะว่าพี่จะชวนผมกินข้าวน่ะ”
“อื้อ”
“ดีใจชะมัด”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง สีหน้าที่ดูอ่อนล้าดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา
“ว่าแต่วันนี้พี่มาคนเดียวเหรอ”
“โน่นอีกคน”
พุฒิบุ้ยปากไปที่เจ้าหมูซึ่งได้เพื่อนใหม่ที่ห้องบอลแล้วทั้งคู่กำลังเล่นปาบอลใส่กันอย่างสนุกสนาน
“กินข้าวกันสามคน อารมณ์พ่อ แม่ ลูกเลยนะเนี่ย”
“มากไปเจ้าบ้า!”
พุฒิส่ายหัว
“ผมหล่อนะพี่ หัวก็ดีอีกต่างหาก เป็นพ่อพันธ์ที่ดีเลยล่ะ” กายขยิบตาทีหนึ่ง “ไม่สนใจผมสักหน่อยเหรอ”
“คนอะไรอวยตัวเองได้หน้าตาเฉย”
“ก็ผมหล่อจริงๆ นี่ครับ หรือพี่จะเถียง”
เถียงไม่ออกหรอกก็มันหล่อจริงๆ นี่หว่า พี่ส่ายหัวไปมา
“เจ้าบ้าเอ๊ย”
กายหัวเราะ พุฒิเลยร่วมหัวเราะผสมโรงไปอีกคน ‘อย่างน้อยตอนนี้ก็ยิ้มได้แล้ว’
เด็กเอ๊ยเด็ก!
★ ☆★ ☆★ ☆
ตอนนี้มันก็จะยุ่งๆ หน่อย ฮือ พิกเล็ตไม่ควรโผล่มาตอนพ่อจ๋าจู๋จี๋กับอาโฬมนะลูก
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยนะคะ
-
เค้าลางความยุ่งยากมีอีกเป็นกระบุงเลยนะจ๊ะ
-
ปัญหาประเดประดังมาแล้ว
โฬม ตะครุบพวกคนโกงมีแผนยั่วยวนทั้งแก๊งให้ได้นะ
แล้วที่ว่าไม่คิดอะไรกับพี่บุศ ก็ทำตัวให้ชัดเจนด้วย
ไม่เป็นอะไรกัน ก็เลิกไปส่งไปรับ
พี่บุษก็มีลูกจนโตเป็นหนุ่มแล้ว ไปไหนต่อไหนเองได้ ยังจะมาตอแยโฬมอีก
โฬม ตัดปัญหาที่จะตามมา ไม่ต้องไว้ไมตรีทั้งสิ้น ถ้ารักพี่พุฒิ
มันเหมือนให้ความหวังกับคนที่คิดไม่ได้ ไม่ยอมตัดใจ น่าเบื่อคนประเภทนี้
ทั้งที่โฬม ไม่เคยสนใจนาง ในแบบชอบพอเลย รำคาญนางมากกกกกกกก :z6: :z6: :z6:
โฬม พุฒิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แหม :เฮ้อ: เจ้าลูกหมูไม่น่ามาขัดเลย
-
:pig4:
-
ลูกหมูเอ้ย ถ้ามาขัดจังหวะอีกระวังอาโรมจับไปนอนกับวีนัสที่สนามหญ้านะลูก 555
-
ไม่ใช่ว่าโฬมจะใาเห็นนะ
-
สงสัยปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นคงต้องให้ลูกหมูจัดการ รับรอง o13
-
:pig4: :pig4:
-
กลัวแต่พวกตัวโกงจะมายุ่งกับพวกลูกหมูจัง
-
เจ้าหมูน่ารักเกินไปแล้วววว :impress2:
-
เจ้าหมูน่ารักจริงๆพุฒิต้องเชื่อใจ
โฬมนะส่วนโฬมต้องรักพุฒให้มากๆต้องเด็ดขาด
-
เจ้าลูกหมูรับอาโฬมเป็นพ่ออีกคนแล้ว เป็นครั้งแรกที่ไม่ได้เป็นเพราะเอาของกินมาล่อใช่ป่ะ 5555
-
โฬมนี่ปัญหาเยอะสิ่งนะ ดูวุ่นวาย เอาใจช่วยโฬม
พุฒิน่ารัก เด๋อมากขนาดลูกยังงง 5555
เจ้าหมูน้อยมาขัดจังหวะได้พอดีมาก ดีนะเสียงมาก่อน
พุฒิอยากช่วยกาย แต่ระวังคนรับจะคิดไกลนะ
-
#Re2love •16
เขามาทำอะไรที่นี่!
เวลาบ่ายแก่ๆ วันหนึ่งป้องพาตัวเองมาหยุดยืนอยู่กลางมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง โดยที่ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้
ก็แค่ว่างเลยแวะมาเดินเล่น ณ ที่แห่งนี้?
ป้องพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะเดินก้มหน้าก้มตาไปตามถนน เวลาบ่ายแก่ๆ ผู้คนตามทางเดินมีไม่มากนักหรอก ซ้ำช่วงนี้ยังเป็นช่วงสอบ นักศึกษาส่วนใหญ่จึงมารวมตัวเป็นกลุ่มก้อนอยู่ตามอาคาร บางคนก็จับกลุ่มตามโต๊ะใต้เงาไม้ใหญ่ เขาเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ แล้วก้มหน้าก้มตาเดินต่อไปอีกครั้ง
เอี๊ยด!
เสียงเครื่องยนต์สองล้อเบรกกะทันหันในระยะกระชั้นชิดเพียงคืบ ป้องหลับตาปี๋ตอนที่ระลึกได้ว่าตัวเองเดินทะเล่อทะล่าอยู่กลางถนนในมหาวิทยาลัยโดยไม่ดูตาม้าตาเรือเลย คาวาซากิสีเขียวคาดสีดำแบบรถแข่งจอดนิ่งสนิทอยู่เบื้องหน้า ก่อนที่คนขับจะเปิดหมวกกันน็อกขึ้นแล้วตะโกนด่าเขาเสียงดังลั่น
“ไม่อยากแก่ตายรึไงวะ”
“กะ กาย”
ป้องยืนหน้าซีดปากสั่น พอเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใครกายก็ถึงกับสบถออกมา
“มึงมาทำอะไรที่นี่”
ป้องยืนอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่รู้จะตอบอย่างไร ก็แค่บังเอิญผ่านมาทางนี้ บังเอิญเดินเลื่อยลอยมาที่นี่ และบังเอิญว่าที่นี่คือมหาลัยของมัน
บังเอิญว่าเจอมันพอดี...
ก็แค่ความบังเอิญ
“กูแค่มาทำธุระแถวนี้”
“มหาลัยมึงไม่ได้อยู่แถวนี้”
กายจ้องหน้าเขานิ่ง
‘กูเห็นมึงทะเลาะกับแม่วันนั้น ก็เลยแวะมาดู ไม่ได้ตั้งใจว่าจะเจอมึงเลยกาย กูแค่บังเอิญ..’
ป้องคิดแต่ไม่ได้พูดออกไป เขาเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“กูเสร็จธุระแล้ว ขอตัว”
“เดี๋ยว”
มันคว้าแขนเขาเอาไว้
“อะไร?”
“เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่เป็นไรกูกลับเองได้”
“จากนี้ไปถนนใหญ่ เดินเป็นกิโลมึงจะเรื่องมากทำไม...ขึ้นมา”
ไม่พูดเปล่ามันยังยื่นหมวกกันน็อกให้เขาใส่ ป้องจ้องตามันนิ่งแต่ให้ตายยังไงก็ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้จากแววตาคู่นั้น
“ขึ้นมา”
สุดท้ายป้องรับหมวกใบนั้นมาสวมใส่ก่อนจะปีนขึ้นซ้อนท้ายมัน ป้องจ้องแผ่นหลังมันนิ่งจนกระทั่งรถออกตัว ความเร็วที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้นทำให้ต้องค่อมตัวตามคนขับ ยิ่งเร็วมากเท่าไหร่ร่างโปร่งยิ่งรู้สึกว่าเขาพาลจะถอยหลังตกรถมากเท่านั้น สุดท้ายป้องต้องผวาจับเอวคนขับอย่างไม่มีทางเลือก จังหวะนั้นเขาเห็นมันมองเขาจากกระจกด้านข้างแวบหนึ่งก่อนจะหันหน้ากลับไปสนใจถนนตรงหน้า
มันใจดีไม่ปัดมือเขาออก
ป้องหลับตานิ่งแล้วทำใจกล้าจับชายเสื้อตรงเอวมันให้แน่น เขาทำหน้าตื่นตอนที่มันขับเลยป้ายรถเมล์ตรงถนนใหญ่ ครันจะทักท้วงความเร็วของรถที่ขับเคลื่อนทำให้ยากที่จะบอกกล่าวกันได้ สุดท้ายเขาต้องยอมให้มันนำพาไปอย่างไร้จุดหมาย
เนิ่นนานที่ป้องอดทนรอจนกระทั่งคาวาซากิสีเขียวคาดดำจอดสนิทที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งติดกับหอเขาเลย ป้องเลิกคิ้วแปลกใจไม่นึกว่ามันจะพามาส่งถึงที่ พอมันแตะขาตั้งรถ เขาก็กระโดดลงจากหลังรถมันทันที
“ขอบคุณที่มาส่งกู”
“อืม”
เขากับมันยืนจ้องหน้ากันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ป้องจะเป็นฝ่ายยอมแพ้เบือนหลบก่อน
“งั้นกูไปก่อนนะ”
“มึงรู้จักกันแม่กูงั้นเหรอ?”
ป้องชะงักปลายเท้าที่กำลังจะก้าวเดิน เขาตัวชาวาบทันทียิ่งตอนที่หันมาสบตากับมัน
“เปล่านี่”
“งั้นเหรอ?” มันพูดเสียงเรียบ “แต่มึงกับแม่กูทำหน้าเหมือนเคยเจอกันมาก่อนนะ”
ป้องเม้มปากแน่นส่ายหัวปฏิเสธ
“มึงรู้มั้ย..”
“...”
“แม่กูบังคับให้เลิกสอนวาดภาพที่สตูฯ เพราะตากูอยากให้กูไปเรียนรู้กิจการที่บ้าน”
ป้องนิ่งเงียบ
“กูไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างที่อยากจะทำ เพราะความผิดพลาดของแม่กู ทำให้เขาต้องทำตามที่ตากูสั่งทุกอย่าง”
“มึงไม่ใช่ความผิดพลาดในชีวิตแม่มึงนะกาย คุณบุศอาจจะมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น เขาบังคับมึงเพราะอยากให้มึงมีชีวิตที่ดีกว่านี้”
กายแค่นยิ้ม
“มึงรู้ได้ไงว่าความผิดพลาดนั่นคือกู ในเมื่อมึงไม่เคยรู้จักแม่กูเลย”
ป้องอ้าปากพะงาบๆ ใจเต้นแรง
‘น้าท้องกายตอนที่ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ มันเป็นความผิดพลาดที่เป็นตราบาปของอาทั้งชีวิต’
‘เพราะความผิดพลาดของอา ถึงทำให้คุณตากายเข้มงวดกับเขามาก’
‘กายจำเป็นต้องทำตามความต้องการของคุณตาแม้ว่าเขาจะไม่ต้องการ’
‘กายกับเธอรักกันไม่ได้หรอกนะ...ป้อง’
ป้องหลับตานิ่ง
“ตอบกูมา”
“...”
“ตอบมา”
ร่างโปร่งตาเบิกกว้างตอนที่ขึ้นเสียงดังลั่นแล้วกายปล่อยหมัดใส่ต้นไม้ใหญ่เสียงดังลั่น ป้องทำอะไรไม่ถูก ตอนที่เห็นเลือดมันค่อยๆ ไหลออกจากปลายหมัดอย่างเชื่องช้า
“ละ เลือด”
ป้องผวาเข้าไปหามันทันที
“มึงเลือดออก”
กายสะบัดมือเขาทิ้งอย่างไม่ใยดี มันจ้องหน้าเขานิ่ง แววตามันแดงก่ำจนเห็นสายเลือด ใบหน้าเครียดขมึงจนเห็นประสาท ลมหายใจเข้าออกรุนแรงจนเขาสัมผัสถึงอารมณ์รุนแรง เหนือสิ่งอื่นใดแววตาคู่นั้นบ่งบอกว่ามันกำลังเจ็บปวด
“กูไม่รู้กาย กูไม่รู้”
แววตามันวาวโรจน์ก่อนจะกระโจนมาเขย่าตัวเขาแรงๆ
“มึงเห็นว่ากูโง่รึไง กูไม่ใช่ควายที่มึงพูดอะไรจะได้เชื่อมึงไม่หมดทุกอย่าง”
มันเขย่าตัวเขาจนเจ็บไปทั้งตัว ยิ่งมันเกร็งมือเลือดจากปลายหมัดยิ่งไหลแรงขึ้นจนติดเสื้อนักศึกษาเขา
“อย่าทำกับกูแบบนี้ อย่าทำเหมือนกูเป็นคนโง่”
“กาย”
ขณะที่มันเขย่าไหล่เขาอย่างเอาเป็นเอาตายนั่นป้องใจกล้าอ้าแขนโอบกอดมันเอาไว้
ทุกอย่างหยุดนิ่ง!
“พอเถอะนะ”
“...”
“มึงเลือดออกนะ...รู้มั้ย”
“...”
“พอเถอะ กูไม่อยากให้มึงเจ็บไปกว่านี้”
กายปล่อยมือที่เขย่าไหล่ป้องออกอย่างหมดแรง เขาเหมือนเด็กกำลังหลงทาง
‘เลิกทำงานที่สตูฯนั่นเถอะนะกาย แม่ขอล่ะ คุณตาท่านไม่พอใจมากรู้มั้ย’
‘มันคือชีวิตผม ทำไมแม่ต้องบังคับหรือคอยบอกว่าผมควรทำอะไร ทำไมผมต้องเป็นตัวแทนของแม่ใช้ชีวิตตามที่คุณตาต้องการเพื่อลบล้างความผิดพลาดนั่น’
‘ถ้าแม่รู้สึกว่าผมคือความผิดพลาดแล้วแม่ให้ผมเกิดมาทำไม’
เกิดมาทำไม?
เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตตามแบบที่คนอื่นต้องการ คุณตาพยายามหล่อหลอมเขาเพื่อลบล้างความผิดพลาดในอดีตที่ลูกสาวเคยก่อเอาไว้
ให้เขาสมบูรณ์แบบ...แต่เป็นความสมบูรณ์จอมปลอม!
ป้องจูงมือมันออกเดิน เขากระชับนิ้วมือทั้งห้าให้แนบสนิทกัน ตอนนี้แววตามันเหม่อลอยไร้จุดหมาย แต่เขาจะไม่ยอมให้มันรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยว
“เจ็บมั้ย”
มันไม่ตอบนอกจากส่ายหน้าช้าๆ ป้องได้แต่ถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าก้มตาแต้มแอลกอฮอล์ล้างแผล กายนิ่วหน้าเล็กน้อยตอนที่โดนแอลกอฮอล์แต่ก็ยังไม่ปริปากบ่นสักคำ
“ถ้าเจ็บบอกกูนะ”
กายแค่นยิ้ม
“กูเจ็บจนชินแล้ว”
ป้องหลุบตาวูบทันที เขารู้ดีว่ามันพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง
“ป้อง”
“อะไร”
“แม่กูใช่มั้ย?”
กายเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก
“แม่กูรู้ใช่มั้ยว่าเราคบกันตอนนั้น”
ป้องเผลอใช้สำลีกดแผลมันอย่างลืมตัว
“ขอโทษ กูขอโทษ มึงเจ็บมากมั้ย” ป้องละล้ำละลักถามเสียงสั่น
“เขาบอกให้มึงเลิกกับกูเหรอ”
ป้องเม้มปากแน่นไม่มีคำใดๆ หลุดออกมานอกจากน้ำตาที่ไหลริน
“มึงแม่งโคตรใจร้าย”
“...”
“ทำไมมึงถึงทำตามที่เขาสั่ง ทำไมถึงกล้าทิ้งกูได้ง่ายๆ วะ” กายถามเสียงสั่น “ทำไมถึงใจร้ายกับกูนัก มึงรู้มั้ยว่ากูเจ็บมาก...เจ็บที่มึงหันหลังให้กู”
มันทิ้งเขาไป ในวันที่เขารู้สึกว่ามันคือที่ยึดเหนี่ยวอย่างเดียวที่เขามี
“แม่เขารักมึงมากนะกาย”
ป้องพูดเสียงสั่นแล้วบรรจงปิดผ้าพันแผลให้อย่างใจเย็น
“งั้นเหรอ?”
“มึงไม่ใช่ความผิดพลาดในชีวิตเขานะกาย แต่มึงคือความสุขเพียงหนึ่งเดียวที่เขามี”
กายกำหมัดแน่นที่มันพูดมาทั้งหมดนั่นแสดงว่ามันคงรู้ภูมิหลังทั้งหมดของครอบครัวเขา มันรู้ว่าเขาเกิดจากความผิดพลาด มันรู้ว่าครอบครัวเขาคาดหวังในตัวเขามากแค่ไหน แต่มันคงไม่รู้ว่าถึงแม่จะเลี้ยงดูประคบประหงมเขามาอย่างดี แต่เขาไม่ใช่ความสุขเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตแม่หรอก ไม่อย่างนั้นแม่คงไม่พร่ำเพ้อหาแต่อาโฬม...รักเดียวของแม่
หรือบางทีแม่อาจจะรักอาโฬมมากกว่าลูกแท้ๆ อย่างเขา
“กูขอโทษ”
ป้องเอ่ยคำนั้นออกมาแสนเบา แววตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตานั่นทำให้กายเจ็บปวดไปด้วย
“ขอโทษที่ทิ้งมึงไป”
กายรักที่มันเป็นแบบนี้แหละ มันไม่ชอบพูดหรอกว่ารักหรือห่วงใย แต่การกระทำของป้องบอกทุกอย่าง ป้องคล้ายกับพี่พุฒิตรงที่เวลาอยู่ใกล้แล้วให้ความอบอุ่นสบายใจ จะต่างแค่พี่พุฒิมีความอบอุ่นแบบผู้ใหญ่ที่เขาโหยหาจากแม่มาตลอด
พี่พุฒิ...คนดีใจคนนั้น
เขาคงเหมือนคนไร้สติล่องลอยไปในความฝัน ป้องมันถึงทำหน้าแบบนั้นก่อนที่มันจะขยับเข้ามาโอบกอดเขาเอาไว้
“ขอโทษ”
ป้องสะอื้นเบาๆ แล้วลูบแผ่นหลังของมันเป็นการปลอบประโลม ร่างสูงใหญ่ของกายซบลงที่ซอกคอของเขา
อบอุ่น...อบอุ่นเหมือนที่พี่พุฒิกอดเขาวันนั้น
‘พี่คิดยังไงถ้าหากต้องรับรู้ว่าตัวเองเกิดจากความผิดพลาดและต้องใช้ชีวิตเพื่อแก้ไขความผิดพลาดของผู้ให้กำเนิดโดยไม่มีทางเลือก แล้วยังต้องรู้สึกตลอดเวลาว่าแม่กำลังแบ่งความรักที่ควรมีให้ผมกับใครคนอื่น’
‘ฟังพี่นะกาย เราไม่ได้เกิดจากความผิดพลาด เราเกิดมาจากความรัก เราเป็นของขวัญที่ทำให้คนรอบข้างสุขใจที่ได้พบเจอ’
พี่พุฒิกระซิบบอกเขาในวันนั้น
“พี่พุฒิ”
“...”
“ผมรักพี่จัง”
กายยิ้มละเมอ ขณะที่ป้องน้ำตาร่วงทันทีที่ได้ยิน
★ ☆★ ☆★ ☆
“ตื่นได้แล้ว”
“ขออีกห้านาทีนะครับ”
“ตื่นเถอะ”
พุฒิแกล้งกระซิบข้างหูคนขี้เซาที่พลิกตัวหนีเขาไปอีกทาง ท่าทางโฬมตอนนี้เหมือนเด็กจนน่าแกล้ง มันคงไม่แปลกหากเขาจะแกล้งบีบจมูกอีกฝ่ายไม่ให้หายใจ ร่างสูงดิ้นไปมาก่อนจะเปิดเปลือกตาด้วยใบหน้ามู่ทู่ พ่อลูกหนึ่งเห็นแบบนั้นจึงรีบผละถอยหลังเพราะหากสติของโฬมกลับคืนมาเมื่อไหร่เขาจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบในทันที
โฬมทำหน้าเสียดายทันทีเพราะจังหวะที่หมายจะขยับไปคว้าตัวพี่พุฒิ แต่ฝ่ายนั้นดันรู้ทันถอยหนีซะได้
“ตื่นได้แล้ว พี่จะเอาปูที่นอนไปซักให้”
เมื่อวันก่อนโฬมทั้งจามทั้งบ่นว่าแพ้ฝุ่น คงเพราะโฮมออฟฟิศแห่งนี้จ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดแค่อาทิตย์ละครั้ง ซ้ำผู้อาศัยยังมีแต่ชายล้วนซึ่งไม่สันทัดกับงานบ้านสักเท่าไหร่ วันนี้พุฒิเลยหมายมาดว่าจะรื้อบ้าน ทำความสะอาดห้องนอนและห้องทำงานให้อีกฝ่ายซะหน่อย
“ไม่มีคิสรับอรุณตอนตื่นเลยเหรอพี่”
พุฒิแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่ายทันที
“ไปแปรงฟันเถอะก่อน”
สีหน้ารังเกียจของพุฒิทำเอาโฬมเสียเซลฟ์
“ตื่นแล้วก็ลุกเลย สายแล้วเดี๋ยวผ้าไม่แห้ง ลุกเร็วๆ เลย ไม่ลุกพี่ถีบตกเตียงจริงๆ นะ”
“โหด”
โฬมบ่นขึ้นก่อนจะค่อยๆ ยุรยาตรออกจากเตียง
“เช้านี้แม่พี่ทำข้าวต้มกุ้งนะ มีน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ด้วย พวกนั้นนั่งกินอยู่ข้างล่างแหน่ะ”
พุฒิพูดไปถอดปลอกหมอนไปด้วย เมื่อเช้าคุณพรรณีเธอลุกมาทำอาหารแต่เช้าซ้ำยังบอกให้แบ่งมาให้โฬมที่บ้านด้วย ตอนเขาหิ้วมาเจ้าสามคนนั้นกำลังงัวเงียเมาขี้ตากันอยู่ข้างล่างพอดี
“ลาภปากพวกมันเลยสิ”
พ่อลูกหนึ่งยิ้มๆ ก่อนจะรื้อผ้าปูถอดออกเป็นงานต่อไป
“โฬม หมอนนี่เอาไปตากแดดสักหน่อยนะ กลิ่นของหอมแดดมันจะทำให้เรานอนหลับสบายนะ”
“ตามสบายเลยครับคุณแม่บ้าน”
“โอ๊ย!”
พุฒิปาหมอนใส่หัวอีกฝ่ายทันที
“ทำร้ายร่างกายผมทำไมเนี่ย”
“พูดอะไรไม่เข้าท่า”
“พูดความจริงก็รับไม่ได้”
โฬมตะโกนแซวมาจากห้องน้ำ คราวนี้พ่อลูกหนึ่งได้แต่ทำหน้ายู่ทั้งที่ในใจคันยุบยิบ ก็เรื่องที่โฬมพูดมานั่นมันไกลจากความเป็นจริงซะที่ไหนเล่า เพราะตั้งแต่คบกันเขาก็พยายามเข้ามาดูแลเรื่องความเป็นอยู่อีกฝ่ายมากขึ้น จริงๆ ไม่อยากทำแบบนี้นักหรอกแต่คนอย่างโฬมมันดูแลตัวเองซะที่ไหน วันๆ ทำแต่งาน ข้าวปลาก็หากินแต่แบบข้าวกล่องตามร้ายสะดวกซื้อ แล้วแบบนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง
“เหม่ออะไรอีกครับเนี่ย”
เสียงลมหายใจกลิ่นเมนทอลผสมกลิ่นยาสีฟันจากอีกฝ่ายนั่นทำให้พุฒิสะดุ้งโหยง พอก้าวถอยหลังก็ชนกับแผ่นหลังที่ยืนซ้อนกันอยู่
“ทำอะไรเนี่ย ถอยไปเลยพี่จะผ้าลงไปซัก”
“ผมแปรงฟันแล้วครับ”
“แปรงแล้วก็ลงกินข้าวสิ ป่านนี้เจ้าพวกนั้นแย่งกินหมดแล้วมั้ง”
พุฒิพูดรัวๆ ทำไม่สนใจ
“พี่พุฒิ”
“อะไรเล่า”
พุฒิอยากแยกเขี้ยวใส่เจ้านี่จริงๆ เล่นเป่าลมใส่หูชวนให้จักจี้อยู่ได้
“ผมแปรงฟันแล้ว”
“...”
“จะไม่พิสูจน์กลิ่นหน่อยเหรอ?”
คนขี้เขินเม้มปากแน่น
“พุฒิ”
“...”
“ผมรู้ว่าพุฒิได้ยิน”
อีกแล้วนะ
เจ้าบ้านี่ ปีนเกลียวด้วยการไม่เรียกพี่อีกแล้ว พุฒิแก้มร้อนเพราะรู้ดีว่าโฬมจะทำแบบนี้ทุกครั้งที่ต้องการอ้อนขออะไรจากเขาสักอย่าง
“เด็กไม่มีสัมมาคารวะ”
“ไม่มีใครเรียก “แฟน” ตัวเองว่าพี่หรอกครับ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูชวนสยิวจนต้องยกมือปิดหู “จริงๆ ผมควรเรียกว่า...ระ”
“อะไรนะ”
“ที่รัก”
“อ๊ะ”
“อื้ม”
โฬมก้มลมาบดจูบที่ริมฝีปากเขาอย่างหนักหน่วง เริ่มแรกก็แตะเบาๆ ที่ขอบปากก่อนจะไล่เลียไปทั่ว จังหวะที่พุฒิเผลอก็ขบริมฝีปากให้เขาเปิดปากออก เพื่อส่งลิ้นร้อนๆ แทรกเข้าไปในโพรงปาก ก่อนจะขบเม้มอย่างย่ามใจเหมือนเช่นทุกครั้ง
บางทีพุฒิก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองเป็นความติดสัมผัส ทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้โฬมก็เหมือนน้ำมันที่อยู่ใกล้ไฟ เพราะมันจุดติดอย่างง่ายดาย
ฝ่ามือใหญ่ไล่เลาะไปตามสันหลังพุฒิก่อนจะบรรจงบีบเค้นก้นกลม พ่อลูกหนึ่งสะดุ้งวาบตอนที่ปลายนิ้วเรียวยาวกรีดไปตามร่องก้น ตอนนั้นแหละที่สติสัมปชัญญะของเขาคล้ายจะหลุดลอยไปด้วย เสื้อยืดสีขาวที่ติดตัวอยู่บัดนี้ถูกเลิกขึ้นมากองอยู่หน้าท้อง ส่วนกางเกงสามส่วนยางยืดกำลังถูกระรานและไม่นานมันก็ถูกเกี่ยวด้วยมือเปล่าให้เลื่อนหลุดไปอยู่ปลายเท้า
โฬมจ้องมองตรงหน้าแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
“ทำไมถึงได้น่ากินขนาดนี้”
“ฮื่อ พี่ไม่ใช่อาหารของนายนะ”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงครับ”
โฬมลูบไล้เรือนกายส่วนบนก่อนจะก้มหน้าลงไปงับเม็ดสีทับทิมโดยมีเสื้อยืดสีขาวกั้นกลางอยู่
“อ๊ะ”
พุฒิผวาดึงศีรษะที่มัวเมาอยู่ตรงหน้าอกเขาออก
“อย่าโฬม”
“พี่พุฒิ”
โฬมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่นอนหลับตาปรือปรอย เขาจูบไปที่เปลือกตาทั้งสองข้าง ก่อนจะงับปลายจมูกอีกฝ่ายอย่างมันเขี้ยว
“เวลาอย่างนี้อย่าปฏิเสธผมสิครับ”
“ก็...”
“พี่ควรพูดว่า”
“อ๊ะ”
“กินพี่เถอะโฬม กินพี่เดี๋ยวนี้เลย”
“พูดสิครับ”
พุฒิน้ำตาคลอไม่ใช่เสียอกเสียใจอะไรหรอก ตรงกันข้ามเขาสุขจนปั่นป่วนมวนท้องไปหมด โฬมช่างร้ายจริงๆ เพราะเจ้านั่นมีตัวประกันคือกึ่งกลางลำตัวของเขาที่อีกฝ่ายตะปบเล่นอยู่ราวกับของเล่น
“ได้โปรด”
คนสูงวัยนอนบิดตัวไปมาด้วยความเสียวซ่าน ตอนนี้ร่างกายถูกโฬมยึดครองและกลั่นแกล้งจนยากที่จะปฏิเสธ ปากเจ้านั่นงับหน้าอกเขาไม่ยอมปล่อย ขณะที่มือหยอกเย้ากึ่งกลางลำตัวพุฒิอยู่ โฬมแกล้งอีกฝ่ายจนหน้าดำหน้าแดง
พ่ายแพ้แล้ว พุฒิครางเสียงแผ่ว
“ฬะ โฬม”
“ครับ”
“กินพี่เถอะนะ กินพี่เดี๋ยวนี้เลย”
ฉ่า! เขาพูดออกไปแล้ว มันน่าอับอายที่สุดในชีวิตเลย
พุฒิยกมือทั้งสองข้างปิดใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเองอย่างสิ้นหวัง เมื่อหางตาร่างสูงขยับยิ้มมุมปากอย่างสมใจ เสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอโฬมยิ่งทำให้พุฒิปั่นป่วนไปหมด
เจ้านั่นจะรู้ตัวมั้ยว่าเสียงทุ้มกับเสียงหัวเราะสากๆ ในลำคอทำให้อารมณ์ของเขาเตลิดเปิดโปงไปไกล
“พี่จะทำให้ผมรักไปถึงไหน”
“ฮื่อ”
“แค่นี้ในอกผมก็แทบจะหลอมละลายไปหมดแล้ว”
โฬมขยับไปจูบที่ต้นคอและหัวไหล่เขาต่อ พุฒิย่นคอหนีแล้วหลับตาปี๋
“ผมรักพี่”
“พี่ก็รักโฬม”
“พูดแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ”
พุฒิทำหน้าฉงน
“ผมอยากถนอมพี่ให้นานกว่านี้สักหน่อย เล่นพูดแบบนี้ผมไม่ทนแล้วนะครับ”
“ทนไม่ได้ก็อย่าทนสิ”
ทั้งที่ตัวสั่นแต่พุฒิก็ยังตอบโต้อย่างไม่เกรงกลัว
“ยั่วเก่ง”
โฬมกดจูบกลีบปากนุ่มแล้วบดคลึง
แม่งเอ๊ย!
ก็ไม่อยากจะทนนักหรอก แต่เสียงดังโวยวายของเจ้าพวกนั้นที่อยู่ชั้นล่างนั่นทำเอาเขาหมดอารมณ์ ไหนจะคนใต้ร่างที่ทำปากเก่งแต่สั่นเป็นเจ้าเข้าขนาดนี้ ขืนทำไปไม่ถูกกล่าวว่ารังแกคงไม่มีทางสู้รึไงวะ
โฬมถอนหายใจแรงๆ แล้วผุดลุกขึ้นใส่เสื้ออีกฝ่ายให้เรียบร้อย เห็นพี่พุฒินอนตาแป๋วทำหน้างง โฬมเลยเผลอขำออกมา
“ทำไมครับ”
“เอ่อ” คนแก่กว่าทำท่าเขิน “ไม่ทำแล้วเหรอ?”
ให้ตายเถอะ!
โฬมตบหน้าผากตัวเองก่อนจะรวบตัวอีกฝ่ายมากอดแล้วฟัดแก้มแรงๆ แล้วนอนกกกันอยู่อย่างนั้น
“ไม่ทำจริงๆ เหรอ”
“พี่ที่มัน”
โฬมฮึดฮัดแล้วก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์คว้ามือพี่พุฒิมาแปะที่หว่างขาตัวเอง
“โทษฐานที่ทำให้ผมค้าง...กรุณาทำให้มันสงบด้วยครับ”
.
.
โฬมมุ่นหัวคิ้วมองแสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์อย่างสงสัย เพราะปิดเสียงมันเลยสั่นครืนๆ อยู่แบบนั้น เอาจริงๆ หากเป็นคนรู้จักที่โทรมาสองสามรอบแล้วเขาไม่รับก็จะต้องหาทางติดต่อด้วยวิธีอื่น แต่นี่ยังคงโทรมาติดๆ กันแบบนี้คงมีธุระด่วนจริงๆ ร่างสูงเอี้ยวตัวหยิบโทรศัพท์แล้วก้มมองคนในอ้อมแขนที่หลับพริ้มกับอกเขา
สงสัยจะเหนื่อยจนหมดแรง
อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าเขาทำอะไรพี่พุฒินะ ก็แค่ให้รีดเหงื่อจนหมดแรงเท่านั้นเอง
มีความสุข...ร่างสูงกดจูบที่จมูกเล็กเบาๆ
โฬมยักไหล่แล้วกดรับโทรศัพท์
“ครับ”
[คุณโฬมครับ...คุณท่านประสบอุบัติเหตุรถตกเขาครับ]
แต่ความสุขก็อยู่กับเราได้ไม่นานนักหรอก!
★ ☆★ ☆★ ☆
มันจะหน่วงๆ สักหน่อย เราจะผ่านมันไปด้วยกัน ฮึบ!
หวีดในทวิต วานติด #Re2love ด้วยนะคะ
-
แงๆๆขอผ่านความหน่วงนี้ไปได้ไหมคะสงสารป้องจังอุปสรรคโฬมพุฒิก็มาแล้ว
-
สงสารกาย :sad4:
-
ฝีมีภรรยาใหม่รึเปล่านะ
-
อุบัติเหตุหรือ......... o18
เจตนามากกว่ามั้ง :hao3:
เพื่อสมบัติสินะ
พ่อโฬมคงทำพินัย
นังบุศ ยุ่งกับชีวิตลูก ชีวิตรักของกายป้องอีกด้วย
เดี๋ยวก็ลามมาหาโฬมพุฒิแน่ :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ชอบมาม่า :o12:
-
โถ่เอ๋ย นึกว่าจะกินกันรับอรุณซะแล้ว ดันมีข่าวร้ายมาแทรกจนได้. :katai1:
-
:katai1: จะหวานให้ยาวๆหน่อยก็ไม่ได้
-
……
รักรุ่นเล็กทั้งดราม่าทั้งอุปสรรค.
รักรุ่นใหญ่สมหวังแต่เริ่มมีปัญหาต้องไปคลี่คลาย
ตอนนี้เจ้าหมูอ้วนของอาโฬมหายไปไหนน้าาาาา
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
……
-
สงสารป้องมาก,,,
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ใจจะเจ็บขนาดไหนนะ ที่ได้ยินคนที่เรารักเรียกชื่อคนอื่นออกมา
-
เอ่อออ สรุปผ้าได้ซักไหมคะพี่พุฒิ
โฬมได้ลงไปกินไหมข้าว แต่ไม่กินก็คงอิ่มละเนาะ
โอ๊ยยย พุฒิ ถ้าจะเป็นแบบนี้ ไม่ควรล่อลวงนะโฬม เตลิดมาก
โฬมใจเย็นนะ พ่อต้องปลอดภัย
-
ขอให้คุณพ่อปลอดภัยนะ :mew6:
-
สงสารป้อง สงสารกาย สงสารทุกคนจังเลยมีอุปสรรคกันทั้งนั้น
-
กำลังจะเข้ามาม่าแล้วสินะ พี่พุตนี่ยั่วเก่งจังเลย :katai3:
-
#Re2love •17
พุฒิมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนรักที่เครียดเขม็งแล้วนึกเห็นใจ ก่อนหน้านี้โฬมได้รับโทรศัพท์จากทนายความว่าบิดาประสบอุบัติเหตุ ท่าทางที่เจ้าตัวตกใจจนมือไม้สั่นนั่นทำให้พุฒิต้องร้องขอติดตามมาที่โรงพยาบาลด้วย ถึงภายนอกโฬมจะทำเข้มแข็งเพียงใดแต่พุฒิรู้ดีว่าคนรักกำลังกลัว
พ่อลูกหนึ่งเอื้อมมือไปสอดประสานฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งของโฬม ร่างสูงชะงักกึกหันกลับมามองพุฒิแล้วกระชับมือเข้าหากันให้แน่นขึ้น ถึงฝ่ามือหนาชุ่มไปด้วยเหงื่อแต่พุฒิไม่นึกรังเกียจ ตรงกันข้ามเขากลับเต็มใจที่จะกุมมันให้แน่นขึ้น
โถงหน้าโรงพยาบาลที่เต็มไปด้วยนักข่าวนั่นทำให้พุฒินึกแปลกใจ จังหวะที่โฬมเดินผ่านเหมือนมีใครบางคนจำเจ้านั่นได้ นักข่าวเหล่านั้นจึงสะกิดกันให้ดู นั่นแหละเขาจึงจำได้ว่าพ่อของโฬมเป็นคนมีชื่อเสียง ดังนั้นข่าวประสบอุบัติเหตุนี้จึงมีผู้คนให้ความสนใจไม่น้อย
พุฒิเผลอขยับมือถอยออกจากโฬม แวบหนึ่งเขารู้สึกกลัว ท่ามกลางผู้คนมากมาย เขาไม่อยากให้โฬมดูไม่ดีในสายตาคนอื่น จะเป็นอย่างไรหากผู้ชายสองคนจับมือถือแขนกันในที่สาธารณะแบบนี้ โฬมคงพอรู้ทันความคิดเขาถึงได้กระชับฝ่ามือให้แน่นขึ้นกว่าเดิมอีก
“โฬม”
“ไม่เป็นไร”
“แต่..”
“ผมไม่เป็นไร”
ไม่นานทั้งคู่ก็หลุดพ้นจากกลุ่มนักข่าวเพราะคนของบิดาโฬมมาช่วยเอาไว้ พุฒิมองไปรอบกายเห็นคนของบิดาโฬมรายล้อมตัวมากมาย นั่นทำให้เขารู้สึกว่าตระหนักว่าโฬมไม่ใช่แค่ ‘โฬม’ ของเขาคนเดียวอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นโฬมเป็นคนที่มีครอบครัวและครอบครัวที่ว่านั่นก็มั่งคั่งและยิ่งใหญ่
แวบหนึ่ง...เขาเห็นระยะห่างระหว่างกัน
พุฒินิ่งไปจนแรงกระชับตรงฝ่ามือฉุดสติให้กลับมา ภาพตรงหน้าเขาคือหญิงสูงวัยกำลังร่ำไห้โดยมีเด็กหนุ่มสองคนที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายกับโฬมกำลังปลอบขวัญ อีกฝั่งมีหญิงวัยสาวที่เนื้อตัวมีรอยฟกช้ำเล็กน้อยกำลังหน้ายุ่ง สายตาคู่นั่นหลุกหลิกจนน่าแปลกใจ พุฒิยังไม่ทันสังเกตอะไรมากกว่านี้ คนรักก็ฉุดมือให้เข้าไปหาหญิงสูงวัยก่อน
“น้าวาด”
“คุณโฬม”
คุณวาสนาโผเข้ากอดหลานรัก
“คุณอดุลย์”
“ไม่เป็นไรครับน้าวาด พ่อถึงมือหมอแล้ว”
หญิงสูงวัยพยักหน้ารับอย่างจำใจ สีหน้าอมทุกข์นั่นทำเอาพุฒิเห็นใจไม่น้อย เขาเคยได้ยินโฬมพูดถึงน้าวาดที่เจ้าตัวเคารพรักอยู่บ่อยๆ นั่นรวมถึงน้องชายต่างมารดาอีกสองคนนี่ด้วย แต่สำหรับผู้หญิงหน้าสวยคนนั้น ไม่ต้องบอกก็พอรู้ว่าคือภรรยาใหม่ของบิดาโฬมที่เจ้าตัวเคยเปรยๆ ถึง
บรรยากาศชวนอึดอัดนั่นบ่งบอกว่าทั้งโฬมและครอบครัวน้าวาดไม่ได้ญาติดีกับผู้หญิงคนนั้นนักหรอก ขณะที่ทุกคนกำลังทำหน้าเคร่งเครียดเธอคนนั้นกลับนั่งเม้มปากกดโทรศัพท์ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างด้วยซ้ำ มีบางจังหวะที่เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมาแล้วเจอกับสายตาโฬม หญิงสาวก็ทำท่าผงะถอยหลังราวกับคนมีชนัก
สถานการณ์มันดูแปลกๆ ชอบกล
จนกระทั่งนายแพทย์วัยกลางคนเดินออกมาบอกทุกคนหน้าห้องผ่าตัดว่าคนไข้พ้นขีดอันตราย แต่อาการยังทรงตัวต้องดูอาการห้องไอซียู นั่นแหละสีหน้าเคร่งเครียดของแต่ละคนถึงคลายกังวลได้
“กลับบ้านไปพักเถอะครับน้าวาด อยู่ตรงนี้เราก็ช่วยอะไรพ่อไม่ได้หรอกครับ อีกอย่างคุณหมอก็ยังไม่อนุญาตให้เยี่ยม”
โฬมตรงเข้าไปประคองคุณวาสนา ดังนั้นคนที่เหลือจึงขยับตัว พุฒิสังเกตว่าหญิงสาวหนึ่งเดียวที่นั่งกดมือถือทำหน้าหวาดระแวงน่าสงสัยตอนที่ทุกคนเดินผ่านเธอไป
.
.
“หุ้นบริษัทร่วงเพราะข่าวที่คุณอดุลย์ประสบอุบัติเหตุ กรรมการบริหารหลายคนมีความกังวลเลยอยากให้มีการประชุมด่วนเรื่องหาคนมารักษาการตำแหน่งประธานบริษัทครับ”
ทนายจักรเปิดปากพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบหลังจากที่พาคุณวาสนามาส่งถึงบ้านแล้ว ติณณ์พามารดาขึ้นไปพักผ่อน พอลับหลังหญิงสูงวัยก็ดูเหมือนทนายจักรจะอดรนทนไม่ไหวพลั่งพรูเรื่องที่เก็บงำเอาไว้ออกมา
พุฒิสบตากับโฬมแวบหนึ่งเพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่สมควรรับฟังเรื่องภายในครอบครัวของอีกฝ่าย พ่อลูกหนึ่งจึงตัดสินใจขยับลุกออกไปจากวงสนทนา
“ท่าจะไม่ดีครับคุณโฬมเพราะเสียงส่วนใหญ่เสนอชื่อคุณพ่อคุณดุสิตาซึ่งมีความอาวุโสซ้ำตัวลูกสาวยังเป็นภรรยาของคุณอดุลย์”
“เข้าล็อกเลยสิ”
โฬมแค่นยิ้ม ขณะที่ตรีขยับตัวเพื่อตั้งใจฟัง
“แต่คุณโฬมเป็นทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายซ้ำยังมีหุ้นรองลงมาจากคุณอดุลย์นะครับ”
“แค่ฟังก็เหนื่อยแล้ว”
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจ
“แต่เรายังมีหนทางนะครับ”
“ยังไงเหรอครับ”
ตรีถามอย่างกังวล
“เราจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากคุณบุศรินทร์”
“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับพี่บุศ”
โฬมมุ่นหัวคิ้ว
“คุณบุศมีหุ้นบริษัทอยู่ ถึงแม้จะไม่มากแต่ถ้าดึงเธอมาสนับสนุนคุณโฬมได้ อำนาจต่อรองจะอยู่ในมือเรานะครับ เพราะเธอมีเสียงสนับสนุนจากกรรมการบริหารอยู่ไม่น้อย”
แค่ได้ยินเขาก็รับรู้ปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคตแล้ว
โฬมยิ้มเครียด
★ ☆★ ☆★ ☆
พุฒินั่งเหม่อมือหมุนดินสอในมืออยู่นานร่วมสิบนาที เบื้องหน้าเขาคือกระดาษเอสี่ที่ถูกเขียนและขีดฆ่าจนอ่านไม่ออกเต็มกระดาษ พ่อลูกหนึ่งขยับแว่นสายตายาวที่สวมใส่อยู่ออกแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ อากาศข้างนอกวันนี้ขมุกขมัวเหมือนสถานการณ์ในตอนนี้
ปลายนิ้วเรียวหยิบกาแฟซองมาเทใส่แก้วแล้วกดน้ำร้อนใส่ พุฒใช้ช้อนคนกาแฟไปพลางๆ ขณะเดียวกันเขาก็เงี่ยหูฟังข่าวจากโทรทัศน์ที่เปิดไว้เป็นเพื่อน
‘พระเอกชื่อดังเปิดใจว่าไม่มองหญิง ซ้ำยังแอบซุ่มคบแฟนหนุ่มนอกวงการ’
เรียกได้ว่าแค่เปิดประเด็นจั่วหัวก็สะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งวงการ ไม่นานข่าวนั่นก็ถูกพูดถึงปากต่อปากกลายเป็นไฟลามทุ่งที่ไปทางไหนก็มีคนพูดถึง ทั้งๆ ที่ข่าวเพิ่งหลุดออกมาเมื่อเช้านี้เอง ตอนนี้สื่อโซเชียลพร้อมใจเล่นประเด็นนี้กันทั้งหมด
จริงๆ แล้วพุฒิไม่ได้เป็นแฟนคลับดาราหรอก แต่เมื่อเช้าเขาได้รับโทรศัพท์จากผู้กำกับละครที่ตัวเองเขียนบทโทรทัศน์ให้อยู่ว่าพระเอกหนุ่มที่ถูกวางตัวให้ได้รับบทบาทนำเรื่องนี้มีข่าวฉาวซะแล้ว พุฒินึกเห็นใจพระเอกคนดังกล่าวที่ถูกขุดคุ้ยประวัติตีแผ่จนไม่มีอะไรที่เป็นความลับอีกต่อไป
กระแสสังคมตอนนี้มีทั้งทางบวกและทางลบ บางส่วนแสดงความยินดีและให้การยอมรับ ขณะที่อีกส่วนขุดคุ้ยชีวิตส่วนตัวราวกับเป็นทะเบียนราษฎร์ นั่นรวมถึงคนใกล้ตัวทุกคนเองก็โดนวิพากษ์วิจารณ์ไปด้วย ข่าวชีวิตส่วนตัวกลายเป็นข่าวที่ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ไม่นานหลังจากนั้นมีการสาวไส้ประวัติแฟนหนุ่มนอกวงการจากพวกแอนตี้แฟนที่รับไม่ได้ที่ดาราที่ตนชื่นชอบมีรสนิยมทางเพศแบบนี้ กระแสสังคมตอนนี้รุนแรงมากถึงขนาดที่ว่าหากมีใครออกมาเสนอความคิดเห็นในทำนองตรงกันข้าม ก็เหมือนเรือที่ขวางกลางกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก ไม่นานก็พร้อมจะอับปางลง
นั่นทำให้พุฒิรู้สึกกลัว
กลัวจนคิดใส่เรื่องของตัวเอง พุฒิกลัวว่าการเป็นตัวของตัวเองจะทำให้คนอื่นเกลียด กลัวคนรอบข้างจะเดือดร้อน และกลัวว่าจะทำให้คนรักต้องพลอยเสียหายไปด้วย
จะมีคู่รักเพศเดียวกันในสังคมกี่คู่ ที่คนทั่วไปให้การยอมรับอย่างจริงใจ?
พ่อลูกหนึ่งหลับตานิ่งอยู่นานจนรู้สึกได้ว่ากาแฟในแก้วเกือบจะหายร้อนแล้ว เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วมองเลยไปยังออฟฟิศบ้านข้างๆ ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาโฬมแวบไปแวบมาไม่ค่อยจะได้ค้างที่นี่สักเท่าไหร่ พุฒิรู้และเข้าใจดีว่าตอนนี้คนรักมีภาระหนักหนาที่ต้องแบกรับเอาไว้
โฬมกำลังเหนื่อยและเครียด เขารู้ดีเพราะฟังจากน้ำเสียงและสีหน้าตอนที่วีดีโอคอลหากันในทุกๆ วัน เวลาที่คนรักมีปัญหาพุฒิอยากจะยืนเคียงข้างกัน แม้โฬมจะเต็มใจที่จะยืนในตำแหน่งนั้น แต่เขาอดที่จะก้มมองตัวเองไม่ได้ว่าตำแหน่งข้างๆ โฬมควรเป็นคนที่ยืนอยู่ในแสงสว่างได้อย่างไม่อายใคร ซึ่งมันตรงข้ามกับพ่อลูกติดเช่นเขา
คนเราจะรู้สึกไม่มั่นคงและหวั่นไหวเมื่อคิดว่าตัวเองไม่ดีพอ นั่นคือนิสัยเสียที่พุฒิแก้ไม่หายเพราะเขาชอบคิดแบบนั้นจนเคยชินเสียแล้ว
“บ้าเอ๊ย”
พุฒิสบถเพราะเหม่อจนเผลอปัดแก้วกาแฟหกใส่กระดาษที่เขียนงานไว้
ให้มันได้อย่างนี้สิ!
พ่อลูกหนึ่งทึ้งศีรษะตัวเองแรงๆ เพื่อเรียกสติ สุดท้ายหลังจากทำความสะอาดคราบกาแฟเสร็จพุฒิเลยเดินไปล้างหน้าล้างตาซะหน่อย พอดีกับที่โทรศัพท์มีสายเรียกเข้า แค่เห็นรายชื่อที่โทรเข้ามาอารมณ์ขุ่นมัวพลันก็สงบลง
‘โฬม’
ชื่อเดียวที่มีความรู้สึกหนักอึ้งในใจบางเบาลง
.
.
วันนี้โฬมดูแปลกตาไปกว่าปกติเพราะเจ้านั่นอยู่ในชุดสูทเนื้อดี ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ทรงผมที่เคยยาวเกือบถึงบ่าแล้วมัดรวบดูเซอร์ๆ ถูกหั่นทิ้งกลายเป็นทรงอันเดอร์คัทแบบเปิดท้ายทอยขาว แต่ถึงจะเปลี่ยนทรงผม เจ้านั่นก็ยังดูดีตัวจับยากเช่นเดิม
“ผมคิดค่ามองนะพี่”
โฬมแกล้งหยอกเพราะเห็นพุฒิมองเขาตาปริบๆ คนถูกแซวเลยค้อนให้
“ก็เห็นแปลกตาไป”
“จะพูดว่าผมหล่อก็ได้นะครับ”
“ไม่คิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยรึไง”
“ไม่ครับ ผมพูดความจริง”
พุฒิเบะปาก ขณะที่โฬมยักไหล่ก่อนจะถอดสูทแล้วโยนไปหลังรถ ไม่นานเนคไทก็ตามไปติดๆ ท่าทางชายหนุ่มจะอึดอัดในชุดที่ใส่อยู่จริงๆ ถึงได้ปลดกระดุมเสื้อสามเม็ดแรกออกซ้ำยังพับเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ขึ้นถึงศอก ความเป็นตัวของตัวเองนั่นลบภาพลักษณ์นักธุรกิจเมื่อครู่ให้หายวับไปกับตา ท่าทางแบบนั้นทำให้พุฒิมองเพลินกว่าจะรู้ตัวว่าถูกจับสังเกตก็ตอนที่ร่างสูงชะโงกหน้ามาใกล้กัน
“อ๊ะ”
พุฒิกุมจมูกหน้าตื่น เพราะโฬมงับจมูกเขาเบาๆ ความรู้สึกร้อนวูบวาบที่อีกฝ่ายทิ้งไว้นั่นทำเอาเขาทำอะไรไม่ถูก
“ไปกันเถอะครับ ขืนช้ากว่านี้แทนที่จะได้ไปรับพิกเล็ตที่โรงเรียน ผมอาจต้องแวะโรงแรมก่อน”
“เจ้าบ้า”
พุฒิแกล้งเตะตัดขาอีกฝ่ายแล้ววิ่งหนีขึ้นรถทันที โฬมเซไปเล็กน้อยแต่นอกจากขาจะไม่โกรธแล้วร่างสูงยังหัวเราะเฉย
“ฮึย!”
คนสูงวัยกว่าทำเสียงงึมงำในลำคอตอนที่มานั่งในตัวรถเรียบร้อยแล้ว ถึงจะรู้ว่าถูกคนรักรุ่นน้องแกล้งหยอกเรื่องพาเข้าโรงแรม แต่มันก็ทำให้เขาหูร้อนหน้าร้อนไม่ได้
“คาดเข็มขัดด้วยสิครับ”
“อ๊ะ”
บอกไม่พอยังอุตส่าห์เอี้ยวตัวเข้ามาจับสายเข็ดขัดไปเสียบเข้ากับตัวล็อกเสียงดังคลิก พุฒิทำอะไรไม่ถูกตอนที่ริมฝีปากหน้าเฉียดผ่านแก้มเขาอย่างตั้งใจตอนที่โฬมถอยกลับที่นั่งตัวเอง พ่อลูกหนึ่งนั่งหน้าแดงก่ำกำมือแน่น
“พี่ไม่สบายเหรอครับหน้าแดงเชียว”
โฬมกดยิ้มมุมปากคล้ายจะล้อเลียน
“เงียบไปเลย”
พุฒิแยกเขี้ยวใส่
“ดุขนาดนี้ผมกลัวแล้วครับ”
“ให้มันจริงเถอะ”
โฬมยิ้มน้อยๆ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดวิทยุคลอเบาๆ จังหวะนั้นพุฒิถึงได้สังเกตเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนรัก ท่าทางเจ้าตัวดูจะเหนื่อยอ่อนไม่น้อยจนเขานึกห่วง
“โฬม”
“ครับ”
“ไหวมั้ย เดี๋ยวพี่รับลูกเองก็ได้นะ ท่าทางเราดูเหนื่อยๆ”
“ผมไม่เป็นไรครับรับปากพิกเล็ตไว้แล้วว่าวันนี้จะไปรับแก”
“แต่ว่า..”
โฬมคว้ามือที่ลูบใบหน้าเขามากุมเอาไว้
“พี่ห่วงผมเหรอ”
“อื้มห่วง ห่วงมากเลย”
พุฒิสารภาพออกมา แม้จะดีใจที่วันนี้คนตัวโตว่างมาหาซ้ำยังเป็นธุระพาเขาไปรับเจ้าหมูอีก ทั้งๆ ที่สัปดาหี่ผ่านมาโฬมดูจะวุ่นวายไม่น้อย เขาไม่อยากเห็นแก่ตัวให้เจ้านี่ต้องเหนื่อยไปมากกว่านี้
“ผมไหวครับ”
“...”
“ผมยอมรับว่าอาทิตย์โคตรเหนื่อย ก็ลุงจักรน่ะสิครับหางานให้ผมสารพัด เฮ้อ การนั่งหลังขดหลังแข็งในออฟฟิศนั่นไม่ใช่เหรอสนุกเลยให้ตายเถอะ คิดถึงงานถ่ายภาพชะมัด”
ท่าทางบ่นประปอดประแปดเหมือนเด็กน้อยของโฬมทำให้พุฒิเผลอขำออกมา
“ยิ้มได้แล้ว”
โฬมคลึงขอบปากพุฒิเบาๆ
“พี่รู้ว่าโฬมเหนื่อย แต่พี่ช่วยอะไรเราไม่ได้เลย”
“ใครว่าล่ะ”
พ่อลูกหนึ่งถอนหายใจ
“ไม่ต้องช่วยอะไรผมหรอก” โฬมโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย “แค่เป็นกำลังใจให้ผมก็พอ”
“แค่นี้พอจริงๆ เหรอโฬม”
“พอครับ”
โฬมกุมมือพ่อลูกหนึ่งแล้วบีบเบาๆ
“แค่พี่ช่วยอยู่ใกล้ๆ ผม เป็นกำลังใจให้ผม อย่าทิ้งผมไปไหนก็พอ”
“ทำไมมักน้อยจัง”
“จริงๆ ผมคาดหวังมากเกินนั้นเยอะ แต่อย่าให้พูดเลย”
โฬมกระซิบข้างหู “ผมกลัวพี่จะหัวใจวายไปซะก่อน”
“ฮื่อ”
พุฒินั่งนิ่งยอมให้อีกฝ่ายรวบตัวไปกอด เขาซบใบหน้าที่ซอกคอของคนรักอยู่นาน
แค่ได้กอดกัน แค่นั้นก็เหมือนจะมีแรงแล้ว
★ ☆★ ☆★ ☆
“ฮือ เราชอบ”
“เราก็ชอบ”
พิกเล็ตยิ้มตาหยี ใบหน้ากลมป้อมฉีกยิ้มกว้าง เจ้าหมูยิ้มจนตาหยีตอนที่ม้ากระดกฝั่งที่ตัวเองนั่งอยู่ขยับขึ้นลงไปมา
“สนุกอ่ะ”
พิกเล็ตลองปล่อยมือที่จับด้านหน้าที่นั่งแล้วชูมือขึ้นหมายจะคว้าอากาศ
“สูงจัง”
“พิกเล็ตครับคุณพ่อมารับแล้วจ๊ะ”
จังหวะที่ม้ากระดกฝั่งเจ้าหมูแตะพื้น พอดีกับที่ครูเคทมาเอ่ยเรียก เด็กน้อยตาโตอารามดีใจรีบผุดลุกจากเก้าอี้ น้ำหนักจึงถ่ายไปอีกฝั่งทำให้ม้านั่งฝั่งไตตั้นที่อยู่ไกลจากพื้นร่วงหล่นลงพื้นทันที
“โอ๊ะ”
“ไตตั้น”
ครูเคทยกมือทาบอกตกใจรีบรุดไปดูเด็กน้อยนอนหงายหลังแผ่กับพื้นท่าทางมึนงง
“เราขอโทษ ไตตั้นเจ็บมั้ย”
พิกเล็ตหน้าเสีย
“เราไม่เป็นไร”
“สงสัยหนูต้องลดน้ำหนักได้แล้วนะจ๊ะพิกเล็ต” ครูเคทเอ่ยเย้าหลังจากเช็คร่างกายเด็กน้อยแล้วไม่มีบาดแผลใดๆ นอกจากรอยเปื้อนโคลนที่ก้นเท่านั้น
“ไตตั้นชอบพิกเล็ตกลมๆ ฮะ อุ่นดี”
“ไตตั้นชอบเหรอ”
พิกเล็ตทำตาโต
“เราชอบ”
ครูเคททำหน้าเหวอตอนที่เด็กทั้งสองคู่สวมกอดกัน ครูสาวยิ่งทำหน้าไม่ถูกเลยยิ่งตอนที่ผู้ปกครองเจ้าพิกเล็ตโผล่มาเห็นพอดี
“สงสัยว่าพี่ต้องไว้หนวดแล้วมั้งครับพี่พุฒิ”
โฬมเอ่ยแซวตอนที่นั่งยองๆ อ้าแขนรับเจ้าหมูที่วิ่งดีใจเข้ามาในอ้อมกอด พุฒิทำหน้าปุเลี่ยนๆ ทำอะไรไม่ถูก
“บ๊ายบาย เรากลับก่อนนะไตตั้น”
พิกเล็ตยิ้มตาหยีโบกมือล่ำลาเพื่อนรัก ก่อนจะฉุดมือบิดาและอาโฬมออกเดิน
พุฒิลูบศีรษะลูกชายอย่างมันเขี้ยวก่อนจะปล่อยให้เจ้าตัวแสบพาตัวเองมายืนตรงกลางระหว่างเขากับโฬมและยึดมือเขาทั้งคู่ก่อนจะออกเดิน
“อาโฬมฮะ”
“ว่าไงครับ”
“ทำไมวันนี้ถึงมารับหนูล่ะฮะ”
โฬมยิ้มมุมปาก
“อาอยากกินไอศกรีมครับ ไม่รู้ว่าเด็กน้อยแถมนี้อยากกินด้วยมั้ย?”
“หนูอยาก”
เด็กน้อยตอบรับทันทีโดยไม่คิดเรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ทั้งสอง เจ้าหมูตาเป็นประกายทันทีที่ได้ยินเรื่องของกิน
“เจ้าหมูเอ๊ย”
หลังฝ่ารถติดมาเกือบชั่วโมง ซ้ำยังต้องทนฟังเสียงท้องร้องของเจ้าตัวแสบอยู่นานสองนานจนโฬมนึกสงสารไม่นาน ชายหนุ่มก็พาทุกคนมาถึงร้านอาหารจนได้
“ว้าว สวยจังฮะ”
เด็กน้อยทำหน้าตื่นเต้นตอนวิ่งลงจากรถมาเจอบรรยากาศร้าน โฬมยิ้มขำก่อนจูงมือกลมป้อมให้ออกเดิน โดยมีพุฒิเดินตามหลังมาติดๆ
พอถึงโต๊ะโฬมสั่งอาหารสี่ห้าอย่างซึ่งมีรสชาติกลางๆ ทุกเมนูที่สั่งนั่นโฬมสั่งรายการที่สังเกตว่าเด็กน้อยจ้องจนน้ำลายหก
“ค่อยๆ กินครับ”
เด็กน้อยยิ้มตาหยีกระพุ้งแก้มเต็มไปด้วยอาหาร ปากเคี้ยวตุ้ยๆ ท่าทางถูกอกถูกใจเป็นที่สุด โฬมเท้าคางมองภาพนั้นแล้วรู้สึกอิ่มเอมในใจบอกไม่ถูก แววตาและท่าทางที่โฬมแสดงออกนั่นไม่พ้นไปจากการสังเกตของพุฒิ ความรักจากแววตาที่โฬมแสดงออกมาต่อพิกเล็ตนั่นไม่ใช่เรื่องปรุงแต่งหรอก พุฒิสัมผัสได้ว่าชายหนุ่มรักพิกเล็ตจริงๆ
แค่คนรักไม่รังเกียจที่เขามีลูกติดก็มากพอแล้ว แต่นี่ชายหนุ่มกลับให้เขามากกว่านั้น
โฬมให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับเขามากจริงๆ
พุฒิตื้นตันจนน้ำตาคลอ
“พี่พุฒิ”
พ่อลูกหนึ่งสะดุ้งตอนที่ปลายนิ้วเรียวยายเกลี่ยขอบตาเขาเบาๆ โฬมทำหน้าตกใจ
“พี่เป็นอะไรครับ”
พุฒิจับมือโฬมมากุมไว้
“เปล่า” คนสูงวัยกว่ายิ้มกว้าง “พี่ไม่เป็นอะไร ก็แค่..”
“ครับ?”
“แค่ดีใจมากๆ ที่พี่มีโฬม”
ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งใจ
อุ่นใจทุกครั้งที่เรามีกันและกัน
“อ่า หนูก็ดีใจที่มีอาโฬมฮะ”
เจ้าหมูละทุกลางปล้องขึ้นมา ใบหน้ากลมป้อมยิ้มไร้เดียงสามองคนโน้นทีคนนี้ที มือกลมป้อมจิ้มไปที่ทอดมันกุ้งชิ้นสุดท้ายในจาน
“ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ”
พิกเล็ตชูทอดมันกุ้งขึ้นสุดแขนเล่นเอาผู้ใหญ่ทั้งคู่ขำพรืด
.
.
“อู๊ยยย”
พิกเล็ตยืนบิดตัวไปมา
“หนูปวดฉี่ฮะ”
“เดี๋ยวอาพาไปครับ”
หลังจากชำระค่าอาหารแล้วบังเอิญว่าพุฒิเจอเพื่อนเก่าสมัยเรียนจึงยืนทักทายกันอยู่นานสองนาน โฬมสังเกตเห็นเด็กน้อยยืนหน้าบิดหน้าเบี้ยว สุดท้ายเจ้าหมูออกปากว่าปวดเบานั่นแหละ โฬมจึงอาสาพาไปทันที
ไม่รู้ว่าบังเอิญเกินไปรึเปล่าที่ห้องน้ำชายคนเข้าแถวต่อคิวเยอะจนล้นออกมาด้านนอก ในขณะที่ห้องน้ำหญิงแทบจะไม่มีคน ทำไมมันกลับตาลปัดจนน่าแปลกใจนัก สอบถามจากคนตรงหน้าเลยรู้แล้วห้องน้ำทั้งหมดสามห้องใช้ได้ห้องเดียวเพราะอีกสองห้องที่เหลือดันเสียพร้อมๆ กัน
เจ้าหมูยืนบิดซ้ายบิดขวาจนน่าเห็นใจ โฬมเลยตัดสินใจอุ้มเจ้าหมูไปยังห้องน้ำผู้หญิง ร่างสูงเคาะประตูด้านหน้าแล้วถามเสียงดังๆ
“ขอโทษนะครับพอดีห้องน้ำผู้ชายเสียใช้ได้ห้องเดียว บังเอิญว่าลูกชายผมเขาปวดท้อง ขออนุญาตเข้าห้องน้ำได้มั้ยครับ”
พอพูดจบมีหญิงสาวคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาแล้วขยับเชิญชวนโฬมเข้าไปห้องน้ำด้านในทันที
“บรื้อ”
เจ้าหมูตัวสั่นตอนที่ฉี่จนหมดพุงแล้วเรียกรอยยิ้มจากคนตัวโต หลังเสร็จแล้วพอเด็กน้อยมาล้างไม้ล้างมือก่อนจะบอกให้เด็กน้อยยกมือไหว้ขอบคุณบรรดาสาวๆ ที่ยืนรอคิวอยู่ตรงหน้า
“ขอบคุณฮะ”
พิกเล็ตประกบมือไหว้ไม่พอยังย่อตัวท่าทางน่าขบขัน
“ลูกชายเหรอคะ”
โฬมอดยิ้มลูบศีรษะเด็กน้อยที่เบียดตัวกอดขาเขาแน่น ท่าทางเหมือนหวงเขาทำให้โฬมต้องรวบตัวเจ้าหมูแนบกับอก
“ครับลูกชาย”
“น่ารักจังค่ะ”
สาวๆ มารุมจับแก้ม เจ้าหมูเลยกอดคอเขาแน่นทันที
“พ่อโฬม”
หือ?
ชายหนุ่มหันขวับมองริมฝีปากจิ้มลิ้มเรียกขานเขาอย่างตะลึง
เมื่อกี้พูดเจ้าหมูเรียกเขาว่าอะไรนะ!
“พิกเล็ตเมื่อกี้หนูว่าไงนะ”
“พ่อโฬมฮะ หนูอยากกลับแล้ว”
ท่าทางเจ้าหมูออดอ้อนเขาน่ารักน่าชังจนโฬมกดจูบที่ขมับน้อยๆ แล้วเอ่ยขอตัวกับสาวๆ ลับหลังโฬมเจ้าหมูยกมือส่งจูบสาวๆ ท่าทางดูตลกไม่น้อย
“อะไรกันล่ะนั่น กอดกันเป็นลูกลิงเชียว”
พุฒิทำหน้าประหลาดใจตอนที่เห็นโฬมกระเตงเจ้าหมูมาแต่ไกล
“ลูกชายผมเขาขี้อ้อนน่ะครับ”
ลูกชาย?
พุฒิทำหน้างง ขณะที่โฬมขยิบตาให้เจ้าหมูในอ้อมแขน ใบหน้ากลมป้อมยิ้มจนตาหยีแล้วซบใบหน้าถูไถกับอกชายหนุ่มอย่างออดอ้อน
น่ารักเหมือนคนพ่อไม่มีผิด
โฬมจ้องใบหน้าพุฒิแล้วกดยิ้มมุมปากจนพุฒิหน้าร้อนวูบวาบ
แล้วอย่างนี้เขาจะไปไหนไหว ก็ทำให้เขารักทั้งพ่อทั้งลูกขนาดนี้
★ ☆★ ☆★ ☆
สูดดมความรักกับให้เต็มปอด ก่อนที่จะ...
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยนะคะ
-
ลูกหมูเอ้ยยยยย หนูอยากได้แฟนหล่อใช่ไหมลูก 555555
เราจะรอเสพมาม่าอย่างมั่นคง แต่ว่าขอเป็นมาม่าช้างน้อยห่อเล็กได้ไหม อิอิ
-
เจ้าหมูอ้วนน่ารัก น่าฟัดเป็นที่สุด :กอด1:
ไตตั้น หนูชอบเจ้าลูกหมูกลมๆ จริงๆ ใช่ไหมลูก. 555
-
:pig4:
-
โอ้ยยเจ้าหมูทำไมน่ารักแบบนี้ลูกกก :กอด1: เตรียมน้ำรอสำหรับมาม่าแล้วค่ะ :hao5:
-
………
อ้ายยยย. อย่านะ. มาม่ากินแล้วท้องอืดนะ
อ่ะ...กินนิดหน่อยก้อพอไหว. กินมากไปมันไม่ดีต่อใจอ่ะ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
…
-
เราไม่ชอบกินมาม่าอ่ะเตือนเราหน่อยเรากลัว
-
ตอนนี้ยังหวานๆ ไม่ได้มาหลอกให้เราตายใจใช่มั้ยคะ อย่าดราม่าหนักนะคะ ใจไม่แข็งแรงงง
-
โฬมทำให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะ
น่าเบื่อพ่อโฬม วัวแก่อยากกินหญ้าอ่อน
หาเรื่องให้คนนอกครอบครัวมายึดบริษัท
โฬม พุฒิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาม่ามีแต่ชูรสแถมเค็มด้วยกินมากไม่ดีนะคะ
-
โฬม ไงก็เอารถที่เกิดอุบัติเหตุไปตรวจสอบด้วยนะ :hao4:
-
ทำไมดูพอดีเกินไป ต้องมีเงื่อนงำ
พุฒิชอบคิดมาก คิดไปเอง อายุเยอะแล้ว
จะไปหาโฬมมาจากไหนอีก ถ้าว่าไม่เหมาะกัน
แม่กับน้องก็ออกจะไฟเขียว 55555
พุฒิน่ารักนะ เหมือนเด็กตัวน้อยเวลาเขินอาย
โฬมก็หลอกล่อพี่ไปเหอะ ตกหลุมจนปีนไม่ขึ้นแล้ว
โอ๊ยย พิกเล็กลูก หนูจะน่าฟัดไปไหม มีความอ้อน
มีความเรียกร้องและหวงนะคะ พ่อโฬมถึงกับระทวย
-
มาม่ามาแน่นอน,,,
-
:pig4: :pig4:
-
แงงง ได้กลิ่นมาม่าแรงมากก
เจ้าหมูน้อยพิกเลตขี้อ้อนจริงๆ โดนล่อลวงง่ายด้วยขนมอีกต่างหาก
มีความหวงพ่อโฬมนะคะ อ้อนใหญ่เลย
แล้วโฬมจะทำอะไรได้นอกจากตามใจ ทั้งรักทั้งหลงทั้งพ่อทั้งลูกขนาดนี้
พี่พุฒิต้องเลิกคิดมากได้แล้วนะ โฬมชัดเจนจนไม่รู้ว่าจะชัดกว่านี้ได้ยังไงแล้วอะ
พี่พุฒิต้องมั่นใจในตัวเองหน่อยย ถ้าไม่กล้าบอกโฬม ลองปรึกษาแม่ก้ได้อะ
ผลจากการตัดสินใจไปเองในอดีตเนี่ย พี่ต้องจำนะคะ
ไม่โกรธพี่พุฒิเพราะนางน่ารัก เขินน่ารักมาก มิน่าโฬมถึงชอบทำให้เขินบ่อยๆ
-
เจ้าหมูมาตอนนี้ทำให้เรื่องหายเครียดไปเปราะนึงน่ารักละเกินอยากหยิก55555 :-[
-
หวั่นใจ หลายมือเหลือเกิน
สงสารป้องอ่ะ แต่อย่างว่าทิ้งกายมานี่เนอะ
อยากเผือกคู่นี้ด้วยอ่ะ
-
#Re2love •18
พุฒิรู้สึกตื้นเต้นไม่น้อยตอนที่เขาเหยียบเท้าเข้าในตึกสูงใหญ่บนถนนสายเศรษฐกิจตามแรงของจูงของคนรัก ภาพแผ่นหลังในชุดสูทที่เริ่มจะชินตาเสียแล้วดูดีไม่น้อยจริงๆ ไม่อยากจะบอกหรอกว่าโฬมดูดีมากในชุดทำงานแบบเป็นทางการขนาดนี้ ขณะเดียวกันนั้นพ่อลูกหนึ่งก็ก้มมองตัวเองที่แต่งตัวมาผิดธีมในชุดเสื้อยืดและกางเกงยีนที่ใส่ซ้ำมาแล้วสองครั้ง
พ่อลูกหนึ่งถอนใจเฮือกใหญ่
เมื่อวานนี้หลังจากที่คนรักพาไปรับเจ้าหมูและแวะทานข้าวนอกบ้าน พอส่งเขาถึงบ้านเจ้านั่นก็เนียนขอค้างที่บ้านเขาด้วย คุณพรรณีเองก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ สุดท้ายพุฒิเลยต้องจำยอมให้ค้างด้วย ส่วนหนึ่งก็เพราะเขาหลุดปากบอกว่าวันนี้มีธุระแถวบริษัทพ่อโฬม เจ้านั่นซึ่งพักนี้อาศัยคอนโดแถวบริษัทนอนแทน โฮมออฟฟิศเลยเนียนขอค้างด้วยเพื่อที่เช้านี้จะได้ติดรถมาด้วยกัน มาส่งเขาให้คุยธุระไม่พอยังรอรับแล้วดึงดันพาเขามาที่บริษัทของบิดาที่เจ้าตัวต้องเข้าไปดูแลแทนสักระยะ
“โฬม”
พุฒิกระตุกข้อมือตัวเองที่คนรักกุมอยู่
“ครับ?”
“ปล่อยมือพี่เถอะ”
โฬมเลิกคิ้วอย่างข้องใจ ก่อนจะผ่อนลมหายใจเมื่อสังเกตว่ามีพนักงานใต้ตึกเมียงๆ มองๆ มาทางนี้ ชายหนุ่มแค่ยักไหล่ท่าทางไม่ใส่ใจ ซ้ำยังกุมมือเขาแน่นกว่าเดิมซะอีก
“จะสนใจทำไมครับ” โฬมยิ้มเฉย “แต่ถ้าพนักงานคนไหนแสดงออกให้พี่ไม่สบายใจ เดี๋ยวผมจัดการไล่ออกให้เอง”
“เจ้าบ้านี่”
พุฒิแยกเขี้ยวใส่ สุดท้ายต้องยอมเดินตามเจ้านั่นไปแต่โดยดี
“จะพาพี่มาที่นี่ด้วยทำไมก็ไม่รู้”
“เปลี่ยนสถานที่ทำงานบ้างเถอะครับ เผื่อพี่จะมีไอเดียใหม่ๆ เขียนงาน”
“อ้างเหตุผลไปเรื่อย”
พุฒิบ่นอุบ
“ผมหาขออ้างอย่างที่ว่านั่นแหละ” โฬมชะโงกเข้ามาใกล้ “จริงๆ แล้ว..”
“อะไรเล่า”
“ผมอยากให้พี่มาเฝ้าผมที่ทำงาน”
“หา!”
“มันให้อารมณ์เหมือนมีแม่บ้านมาเฝ้าสามีทำงานดี”
“ไอ้บ้าโฬม”
พุฒิยกเท้าหมายจะแตะตูดคนช่างแหย่ แต่เจ้านั่นก็ไวทายาดเบี่ยงตัวหลบอย่างว่องไว
“โอ๊ะ”
พุฒิทำหน้าไม่ถูกเมื่อประตูห้องทำงานของโฬมถูกผลักเข้ามา ก่อนจะปรากฏร่างหญิงสาวคนหนึ่งที่แต่งกายอย่างมิดชิด ซ้ำยังเกล้ามวยผมสูงและสวมแว่นตาทันสมัย ท่าทางคล่องแคล่วสมกับทำงานออฟฟิศจริงๆ
“คุณนา”
โฬมเอ่ยทักก่อนจะคว้าไหล่พุฒิไปใกล้แล้ววางแขนไปบนไหล่ราวกับโอบกอด
“นี่พี่พุฒิครับ ‘แฟน’ ผมเอง”
พุฒิสะดุ้งโหยง อ้าปากพะงาบๆ ยิ่งเจอใบหน้าตื่นตะลึงของคนตรงหน้าเขาก็ถึงกับพูดไม่ออก ต่างจากคนแนะตัวเขาที่ทำตัวชิวได้ไม่เข้ากับบรรยากาศเอาซะเลย
“เอ่อ”
พ่อลูกหนึ่งวางหน้าไม่ถูก
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณพุฒิ นาเป็นเลขาคุณอดุลย์ค่ะ แต่ตอนนี้มาเป็นเลขาคุณโฬมชั่วคราว”
เลขาสาวยิ้มให้เขา ถึงแม้จะดูคาดไม่ถึงเล็กน้อยกับสถานะระหว่างเขากับโฬมแต่เธอก็ยังยิ้มแย้มให้เขาเป็นปกติ เธอเดินไปทวนตารางงานให้โฬมแล้วค่อมศีรษะให้พุฒิเล็กน้อยก่อนจะขอตัวออกไปทำงานต่อ ซ้ำยังย้ำกับพุฒิว่าหากต้องการสิ่งใดให้เรียกใช้เธอได้
พอลับหลังบุคคลที่สามพุฒิเลยหันไปแยกเขี้ยวใส่คนที่ทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน
“โฬม”
“ครับ?”
“ทำไมถึงพูดแบบนั้น”
“ก็พี่เป็นแฟนผมจริงๆ นี่ครับ จะต้องปิดบังทำไม”
“แต่ว่า...”
โฬมส่ายหน้าแล้วกระดิกนิ้วเรียกให้เขาเข้าไปใกล้ๆ คนสูงวัยกว่าทำหน้ามุ่ยแต่ก็จำยอมขยับเข้าไปหา
“พี่กังวลอะไรครับ?”
พุฒิก้มหน้านิ่ง เขากำมือทั้งสองข้างแน่นจนรู้สึกถึงเหงื่อที่ชื้นฝ่ามือ โฬมถอนหายใจคว้ามือคนรักแล้วค่อยๆ คลายฝ่ามือที่กำแน่นนั่นแล้วสอดประสานนิ้วกุมกันแน่น
“พี่พุฒิ”
“พี่รู้สึกว่าโฬมกำลังถูกจับตามองจากมุมต่างๆ”
“แล้วไงครับ...”
“พี่อยากให้โฬมระวังตัว ลำพังพี่น่ะไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่มีชื่อเสียงเป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่มีใครรู้จัก แต่กลับโฬมมันไม่ใช่เลยนะ”
“พี่พุฒิ”
“ฟังพี่บอกก่อน จริงอยู่โฬมอาจไม่แคร์สายตาใคร แต่โฬมเป็นคนที่อยู่ในที่สว่าง โฬมเป็นภาพจำของใครหลายๆ คนแล้ว พี่กลัวเขารับไม่ได้ พี่ไม่อยากให้โฬมต้องด่างพร้อย”
โฬมถอนหายใจแรงๆ
“เราต้องยืนอยู่ในสังคม ถ้าหากสิ่งที่เราเป็นกัน สังคมรับไม่ได้ เราจะกล้าเผชิญหน้ากับสังคมเหรอ”
“พี่คิดมากเกินไป”
โฬมกระตุกให้ร่างโปร่งทรุดนั่งที่ตักเขา ชายหนุ่มกอดคนรักจากด้านหลังแล้วพรมจูบที่หัวไหล่พุฒิซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น
“พี่ไม่ได้ห่วงภาพลักษณ์ตัวเองหรอกนะ” พุฒิพูดเสียงแผ่ว “พี่ห่วงแค่โฬม”
“ผมก็ห่วงพี่ไม่ต่างกัน แต่ผมไม่เห็นความจำเป็นที่เราต้องปิดบังในสิ่งที่เราเป็น เพราะนั่นคือตัวเรา ต่อให้คนอื่นรับไม่ได้ อย่างน้อยเราก็รู้ว่าเราเป็นอะไร”
โฬมประคองแก้มคนรักแล้วโน้มใบหน้ามาใกล้จนหน้าผากชิดกัน
“อย่ากลัวในสิ่งที่เราเป็นเลยครับ”
พุฒิซุกใบหน้ากับอกแกร่ง คนแก่กว่าหลับตานิ่งอยู่ในอ้อมกอดคนรักและแอบสูดดมกลิ่นน้ำหอมจากตัวอีกฝ่าย
ถ้าคิดจะรัก...ก็อย่ากลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
เมื่อเริ่มรักไม่เคยคิดถึงผลลัพธ์ เพราะยิ่งรักยิ่งผูกพัน
★ ☆★ ☆★ ☆
ตลอดทั้งวันพุฒิเห็นเลขาสาวเดินเข้าเดินออกห้องโฬมพร้อมกับถือแฟ้มสารพัดมาให้ชายหนุ่มเซ็น พ่อลูกหนึ่งเห็นสภาพคนรักแล้วได้แต่นึกเห็นใจ ท่าทางเจ้านั่นคงจะเหนื่อยไม่น้อย แต่ทุกครั้งที่โฬมเงยหน้าจากกองเอกสารมากมาย พุฒิมักได้รับรอยยิ้มสว่างไสวจากโฬมเสมอ
มันดูไม่ใช่งานที่เจ้าตัวถนัดแต่พุฒิสัมผัสได้ถึงความตั้งใจของอีกฝ่าย เมื่อกี้พุฒินึกภาพคนรักทำงานนั่งโต๊ะไม่ออกหรอก เพราะวันๆ จับแต่กล้องถ่ายรูป ส่วนหนึ่งคงเพราะมันเป็นภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบ โฬมไม่ใช่ของเขาคนเดียวอีกต่อไป แต่เจ้านั่นมีภาระ มีครอบครัวตัวเองที่ต้องรับผิดชอบอยู่เบื้องหลัง
แต่ไหนแต่ไรโฬมก็พึ่งพาได้เสมอ ยิ่งอยู่ในสถานะนี้แล้ว เจ้านั่นยิ่งดูเป็นผู้ใหญ่จนน่าหลงใหล พุฒิแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปอีกฝ่ายแล้วนั่งมองภาพในโทรศัพท์ยิ้มๆ
“ผมคิดค่าเสียหายรูปละฟอดนะครับ”
พุฒิลนลานเก็บมือถือทันที จังหวะที่เงยหน้าขึ้นเหมือนว่าแก้มของใครบางคนรอท่าอยู่พอดี พ่อลูกหนึ่งเม้มปากแน่นตอนที่ริมฝีปากเฉียดแก้มอีกฝ่าย
“อ๊ะ โฬม”
“ครับ”
“มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นานพอจะรู้มีใครบางคนมองรูปผมแล้วยิ้มได้คนเดียว”
“พี่เปล่า โอ๊ะ”
เพราะรีบปฏิเสธจึงเผลอขบริมฝีปากตัวเองซะได้
“เอามือออกสิครับให้ผมดูแผลหน่อย”
“ฮื่อ”
“ไหนผมขอดูหน่อย”
โฬมประคองแก้มอีกฝ่ายทันทีที่มือคนรักผละออก ชายหนุ่มโน้มใบหน้าไปใกล้ สายตาจับจ้องที่ริมฝีปากสีสดที่ห้อเลือดเล็กน้อย
“เจ็บมั้ยครับ”
พุฒิส่ายหน้า
“อื้อ”
โฬมประทับจูบเขาแผ่วเบา สัมผัสนุ่มนวลที่ริมฝีปากนั่นชวนสั่นไหวจนพุฒิหลับตาพริ้มยอมให้คนรักบดจูบอยู่อย่างนั้น
ผัวะ!
“โฬมเย็นนี้เราต้องไปทานข้าวกันสองคนแล้วล่ะ คุณพ่อพี่ท่านไม่สบาย ท่านเลยขอตัว อ๊ะ”
เสียงเปิดประตูเข้ามาอย่างถือวิสาสะพร้อมกับเสียงของผู้หญิงที่ดังขึ้นในระยะประชิดนั่นทำให้พุฒิหน้าตื่น ถึงโฬมจะค่อยโน้มใบหน้าออกมาแล้ว แต่คนตัวโตก็ยังก้มไปกดจูบมุมปากพุฒิอีกรอบ ทำเหมือนไม่สนใจท่าทางตื่นตะลึงของบุคคลที่สามที่จ้องมองมาด้วยใบหน้าซีดเผือด
บุศรินทร์ยืนตัวชากับภาพที่เห็นทันที
“นี่โฬม กะ กับพุฒิ”
“พี่บุศครับนี่พี่พุฒิแฟนผม”
โฬมกุมมือพุฒิแล้วบีบเบาๆ ท่าทางนั่นทำให้หญิงสาวหัวสมองขาวโพลน ถึงจะรู้ว่าทั้งคู่เคยคบกันในครั้งอดีต แต่นั่นก็เลิกรากันก่อนที่โฬมจะถูกส่งไปเรียนต่อต่างประเทศ นึกไม่ถึงว่าสุดท้ายจะวนเวียนกลับมาคบกันอีกครั้ง ทำให้ความคาดหวังที่ลุกโชนในใจหญิงสาวกลับมอดไหม้ไม่มีชิ้นเดียว
“ค่ะ”
บุศรินทร์ฝืนยิ้มแล้วเชิดหน้าขึ้นสูง “แล้วนัดดินเนอร์ของเราคืนนี้ล่ะคะ”
“อ๋อ ถ้าหมายถึงนัดกินข้าวกับพ่อพี่บุศวันนี้ ยังไงผมขอพาพี่พุฒิไปด้วยนะครับ”
พุฒิยอมรับว่าบุศรินทร์เป็นผู้หญิงที่ประสาทแข็งคนหนึ่งที่ประคองสติได้ดีด้วยการฝืนยิ้มทั้งที่นัยน์ตาเลื่อนลอย หากเป็นผู้หญิงคนอื่นถูกเซอร์ไพรส์แบบนี้คงกรี๊ดปรอทแตกไปแล้ว พุฒิเหลือบตามองคนรักที่ก่อนหน้านี้ทำรุ่มร่ามกับเขา ไม่รู้ว่าเจ้านั่นล่วงรู้มาก่อนรึเปล่าว่าบุศรินทร์จะโผล่เข้ามาได้จังหวะพอดิบพอดีขนาดนี้
นึกแล้วก็น่าเห็นใจหญิงสาว พุฒิเห็นบุศรินทร์เม้มปากแน่นจนกลัวว่าจะได้เลือด ขณะที่มือกำกระเป๋าถือจนเห็นข้อ ใบหน้ายิ้มๆ นั่นทำให้เขายอมรับว่าเธอช่างเก็บอารมณ์เก่งจริงๆ
“เห็นพี่บุศบอกว่าวันนี้คุณลุงไม่สบายเลยขอตัว ถ้ายังไงเลื่อนไปก่อนมั้ยครับ เอาวันที่คุณลุงสะดวกค่อยนัดกันใหม่ แต่ถ้าวันนี้พี่บุศสะดวกยังไงผมต้องขออนุญาตพาพี่พุฒิไปด้วย”
แค่เลื่อนนัดโดยเจาะจงให้มีบุคคลที่สามอย่างบิดาบุศรินทร์มาด้วยหญิงสาวก็หน้าซีดพอแล้ว ยังอุตส่าห์ดึงพุฒิไปพ่วงอีก พุฒิมองออกถึงเจตนาของคนรักว่าจงใจปฏิเสธหญิงสาวตรงๆ แล้วได้แต่ส่ายหน้า
ใครบอกว่าโฬมใจดีกันล่ะ หมอนี่เลือดเย็นจริงๆ ดูสิเล่นพูดขึ้นโดยไม่ดูสีหน้าคู่สนทนาเลยว่ามีปฏิกิริยายังไง
เอาจริงๆ ไม่ใช่ไม่เห็นหรอก แต่โฬมจงใจไม่เห็นต่างหาก พุฒิคิดในใจ
“ได้สิ ไหนๆ วันนี้ก็จองโต๊ะไว้แล้ว”
พุฒิหันขวับมองบุศรินทร์ที่รับคำอย่างง่ายดาย
พ่อลูกหนึ่งปวดหัวตุบๆ ตอนที่เธอเดินนำไปโดยที่เขาเดินตามแรงจูงของโฬม
ดินเนอร์สามคนวันนี้คงสนุกบรรลัย!
.
.
แปลกมาก!
เกินความคาดหมายไปไกล!
พุฒิเผลอพ่อลมหายใจหลังจากนั่งเกร็งอยู่นาน เพราะเตรียมตั้งรับกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด แต่ให้ตายเถอะ นอกจากบุศรินทร์ไม่แสดงท่าทางแปลกๆ แล้ว เธอยังชวนเขากับโฬมคุยปกติ จริงๆ พุฒิเป็นผู้ฟังมากกว่า เพราะสองคนนั้นคุยเรื่องธุรกิจที่เขาไม่ค่อยรู้เรื่อง
บรรยากาศมันดีกว่าที่คิดไว้อีก
พุฒิเริ่มผ่อนคลายหลังจบเมนูคาว ระหว่างที่รอเมนูของหวานเสิร์ฟ พอดีโฬมมีสายเข้าจากเลขาเรื่องงาน เจ้านั่นเลยขอตัวออกไปคุยข้างนอก ตอนแรกโฬมจะชวนเขาออกไปด้วยเพราะกลัวอึดอัดหากจะนั่งอยู่กับบุศรินทร์แค่สองคน แต่พุฒิปฏิเสธไปเพราะเกรงใจหากจะให้หญิงสาวนั่งหัวโด่อยู่เพียงลำพัง
“เดี๋ยวผมมานะครับ”
โฬมบีบมือเขาเบาๆ ก่อนจะผุดลุกออกไป
“คุณสองคนดูรักกันดีนะคะ”
“ครับ”
บุศรินทร์ยิ้มมุมปาก
“น่าอิจฉาจังเลยนะคะ เลิกกันไปตั้งหลายปีแล้วยังกลับมาคบกันได้”
ฟังดูแปลกๆ หู แต่พุฒิก็ไม่พูดอะไร
“ว่าแต่ครอบครัวโฬมเขาทราบรึยังคะ ว่าคุณสองคนคบกัน”
พุฒิส่ายหน้าขณะที่คนตรงหน้าทำหน้าตกใจ
“แย่หน่อยนะคะ ช่วงนี้คุณลุงป่วยอยู่จะพูดเรื่องนี้คงลำบาก”
“ครับ”
ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ พุฒิถึงเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมากับรอยยิ้มของคนตรงหน้า
“ช่วงนี้โฬมเขายุ่งๆ ค่ะ”
พุฒินิ่งเงียบฟังบุศรินทร์พูดไปเรื่อยๆ “เขาต้องโดดมารักษาการตำแหน่งประธานค่ะ งานเลยเยอะ ตำแหน่งใหญ่ก็อย่างนี้แหละค่ะ มีลูกน้องนับหน้าถือตาเยอะหน่อย บางครั้งต้องไปออกสื่อบ้าง แต่โฬมเขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่ใครๆ ก็อยากรู้จักโฬมกันทั้งนั้น”
“...”
“อย่างว่าล่ะนะ ใครๆ ก็อยากรู้จักลูกชายมหาเศรษฐี”
พุฒิเม้มปากแน่น
“แต่ก็น่าเห็นใจเขานะคะ ถ้าวันหนึ่งมีคนขุดคุ้ยว่าโฬมมีแฟนเป็นผู้ชาย คงเป็นข่าวใหญ่น่าดู”
“คุณหมายความว่ายังไง”
บุศรินทร์ยิ้มน้อยๆ
“คุณคงไม่รู้สินะคะ ว่าภาพที่คุณโผล่ไปโรงพยาบาลกับโฬมวันนั้น มีคนสงสัยแล้วว่าคุณเป็นอะไรกับโฬม”
พุฒิกำหมัดแน่น
“ออกไปจากชีวิตของโฬม ก่อนที่เขาจะเดือดร้อนเถอะนะคะ”
นี่ไงเขาถึงบอกว่าคลื่นลมสงบมักมีพายุตามมาเสมอ
พุฒิแค่นยิ้ม อุตส่าห์บ่นว่าตัวเองว่าคิดมาก แต่สุดท้ายสิ่งที่เขาเผชิญมันก็ไม่ไกลจากสิ่งที่คิดไว้นักหรอก อดีตคู่หมั้นของเจ้าโฬมนี่ร้ายกาจชะมัด พ่อลูกหนึ่งย่นจมูกแล้วเกาหัวแกรกๆ ไม่ได้เสียใจหรือผิดหวังหรอกที่คนตรงหน้าจะพูดแบบนี้ แต่นึกไม่ถึงมากกว่าว่ามันจะตรงขนาดนี้
“โฬมเขาไม่กลัวเดือดร้อนเรื่องนี้หรอกครับ” พุฒิพูดยิ้มๆ “เขากลัวการไม่มีผมอยู่ใกล้ๆ เขามากกว่า”
บุศรินทร์เม้มปากแน่น เธอพ่นลมหายใจแรงๆ แล้วปล่อยไม้ตายสุดท้ายที่ทำให้พุฒิพูดไม่ออก
“นั่นสิค่ะ พวกคุณโตๆ กันแล้วจะกลัวอะไร สงสารก็แค่เด็ก อ๋อ ฉันหมายถึงลูกชายคุณน่ะค่ะ โตขึ้นมาเขาจะรับได้มั้ยที่มีพ่อไม่ปกติ ซ้ำพ่อยังมีแฟนเป็นผู้ชาย”
ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจชะมัด!
ถ้าส้มกับคุณพรรณีอยู่ตรงนี้คงได้ยุให้แหลกกันไปข้าง แต่พุฒิเป็นสุภาพบุรุษกว่านั้นเยอะ ผู้ชายไม่ควรใช้กำลังกับผู้หญิงหรอก เพราะเพศหญิงเป็นเพศที่ควรได้รับการทะนุถนอม อีกอย่างการกระทำอย่างอื่นแทนการใช้ความรุนแรงก็ได้ผลลัพธ์ไม่ต่าง
“ขอบคุณสำหรับความห่วงใยที่มีต่อลูกผมนะครับ ยังไงคุณช่วยเก็บห่วงใยไปให้ลูกชายตัวเองด้วย เพราะผมว่าเขากำลังขาดมันมากๆ เลยล่ะตอนนี้”
โดยเฉพาะคำพูดที่ทำให้การปั้นหน้าสวยงาม บิดเบี้ยวไม่น่าดูของบุศรินทร์ เฮ้อ ดีใจมากๆ ที่เธอไม่กรี๊ดออกมาด้วย
.
.
“โอ๊ะ พ่อจ๋าหนูใส่เสื้อแล้ว”
พุฒิกระพริบตาปริบๆ ชะงักมือที่กำลังจะสวมเสื้อซ้อนให้เจ้าหมูอีกชั้น เด็กน้อยทำหน้างุนงงกับอาการประหลาดของบิดา พุฒิส่ายหัวให้ตัวเองที่ใจลอยกระทั่งใส่เสื้อตัวที่สองให้ลูก ดีว่าเจ้าหมูร้องทักซะก่อน
“แปะแป้งหน่อยนะครับ”
พิกเล็ตเอียงคอให้ทาแป้งอย่างเต็มใจ
“ไหนมาให้พ่อพิสูจน์ก่อนว่าหอมรึยัง”
“คิก”
เจ้าหมูย่นคอหนีตอนที่บิดาแกล้งไซร้คอชวนจักจี้ เด็กน้อยดิ้นหนีจนตัวแอ่น เสียงหัวเราะขบขันของลูกนั่นทำให้พุฒิยิ้มตาม
‘ฉันหมายถึงลูกชายคุณน่ะค่ะ โตขึ้นมาเขาจะรับได้มั้ยที่มีพ่อไม่ปกติ ซ้ำพ่อยังมีแฟนเป็นผู้ชาย’
พุฒิหลับตานิ่ง คำพูดของบุศรินทร์ยยังตกตะกอนอยู่ในใจ มันไม่ใช่เรื่องที่น่าเก็บมาคิดหรอก หากคำพูดนั้นไม่กระทบใจเขาอย่างจัง
พิกเล็ตเข้ากับโฬมได้ดี
พุฒิไม่ได้เข้าข้างตัวเองว่าลูกเขาเองก็รักและผูกพันกับโฬมไม่น้อย แต่นั่นเพราะเจ้าหนูรับรู้ว่าโฬม อยู่ในสถานะอื่นที่ไม่ใช่คนรักของเขา พ่อลูกหนึ่งถอนหายใจ หากวันหนึ่งลูกชายเขาโตพอที่จะรับรู้ความสัมพันธ์ของบิดาและอาโฬมที่เจ้าหมูรักว่าไม่ใช่แค่พี่น้องคนสนิทกัน
พิกเล็ตจะยอมรับได้ไหม?
พุฒิยอมรับว่ากลัว เหนือสิ่งอื่นใดเขากลัวว่าลูกจะรังเกียจในสิ่งที่เขาเป็น พุฒิคงขาดใจตายหากแววตาที่เต็มไปด้วยความรักของลูกมองเขาเปลี่ยนไป
“พิกเล็ตครับ”
“ฮะพ่อจ๋า”
เจ้าแก้มกลมเงยหน้าจากรถบังคับที่เล่นอยู่ ดวงตาใสแจ๋วจ้องมองเขาแล้วยิ้มจนตาหยี พุฒิเลยอดไม่ได้ที่จะรวบตัวเจ้าหมูมากอดไว้แนบอก
ลูกเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวชีวิตเขาตั้งแต่วันที่ดาหวันจากไป
ลูกเป็นสิ่งเดียวที่เขาอยากปกป้องจนกว่าจะหมดลมหายใจ
‘ลูก’ ของพ่อ
“ได้เวลานอนแล้วครับ”
เจ้าหมูยู่หน้าแต่ยอมปล่อยของเล่นแต่โดยดี
“วันนี้หนูอยากฟังนิทานเรื่องอะไรครับ”
“ครอบครัวของหนู”
“หนูว่าอะไรนะลูก?”
เจ้าหมูเดินเตาะแตะไปลากกระเป๋าเรียนออกมาแล้วล้วงเข้าไปหยิบสมุดวาดภาพมากลางออก
“หนูเอารูปครอบครัวไปอวดครูเคทฮะ ครูเคทให้หนูตั้งห้าดาวแหน่ะ”
เด็กน้อยชี้ไปที่ภาพวาดผลงานเจ้าตัวด้านบนมีดาวประทับตราตั้งห้าดวง สีหน้าดีอกดีใจจนปิดไม่มิดนั่นบ่งบอกว่าเจ้าหมูดีใจไม่น้อย พุฒิจำได้ว่าภาพนี้เจ้าหมูวาดตอนที่ไปเรียนวาดรูปกับกาย
ภาพครอบครัว ซึ่งเป็นไปด้วย คุณพรรณี ส้ม เจ้าหมู เขาและ ‘โฬม’
‘โฬม’ ซึ่งเจ้าหมูวาดให้ยืนอยู่ตำแหน่งติดๆ กันกับเขา
นี่แหละครอบครัวในจินตนาการของเด็กน้อย พุฒิมองภาพนั้นแล้วจุกในอก
“ทำอะไรกันพ่อลูก”
พ่อลูกหนึ่งกระพริบตาถี่ๆ หันไปยิ้มให้คนรักที่ขอค้างที่บ้านเขาเป็นคืนที่สองแล้ว เขายังไม่ทันได้ตอบคำถามอะไร เด็กน้อยก็วิ่งถือสมุดภาพโผไปหาโฬมก่อนเพื่อน
“อาโฬม”
พุฒิเบือนหน้าหนีกับภาพเจ้าหมูโอบกอดโฬม แววตาของโฬมเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู
“โอ้โหได้ห้าดาวเลยหรือเนี่ย”
“ฮะ”
“หนูเก่งมั้ยฮะอาโฬม”
เจ้าหมูยิ้มจนตาหยี
“ที่สุดเลยครับ”
โฬมหันมายิ้มให้เขาก่อนจะกวักมือเรียกให้เข้ามาใกล้ๆ กัน
“คนเก่งได้เวลานอนแล้วนะลูก”
พุฒิต้อนเจ้าหมูขึ้นเตียง เด็กน้อยเก็บสมุดวาดภาพแล้วก้าวขึ้นเตียงทันที ร่างกลมป้อมยึดที่นอนตรงกลางก่อนจะยิ้มแป้นเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองเดินมาล้มตัวลงนอนข้างๆ ทั้งซ้ายและขวา
อบอุ่น
พิกเล็ตยังนอนตาแป๊วตอนที่บิดาปิดไฟห้องเหลือแค่ไฟตรงหัวเตียง
“วันนี้อยากฟังได้กระต่ายกับเต๋าฮะพ่อจ๋า”
“เมื่อวานพ่อเล่าเรื่องนี้ให้หนูฟังแล้วนี่ลูก”
“หนูอยากฟังอีกฮะ”
เจ้าหมูน้อยกอดตุ๊กตารูปเต่าสีเขียวเสียแน่น ดวงตาใสแจ๋วมีแววออดอ้อน “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...”
“ไม่นานฮะ เมื่อวานพ่อจ๋าเพิ่งเล่าให้หนูฟังเอง”
พิกเล็ตอธิบายเสียงแจ๋วจนผู้ใหญ่นึกมันเขี้ยวฟัดแก้มไปทีหนึ่ง เจ้าหมูหัวเราะก่อนจะขยับหนีไปซุกอกโฬม
“อาโฬมช่วยหนูด้วย”
“เจ้าหมูเอ๊ย”
“พ่อจ๋าแกล้งหนู”
“หนูอะไรใหญ่ขนาดนี้”
พุฒิแกล้งล้อ
“หนูตัวนิดเดียว หนูเล็กกว่าพ่อจ๋าตั้งเยอะ”
พิกเล็ตเถียงตาใส
“ไม่เล็กแล้วมั้งทับอกอาโฬมจนหายใจไม่ออกเลย”
โฬมแกล้งเย้า
“โป้งอาโฬมแล้ว”
เจ้าหมูทำหน้ามู่ทู่กลิ้งกลับมาอ้อนบิดา
ร้ายกาจไม่มีใครเกิน พุฒิหอมเหม่งเจ้าหมูที่ซุกเขาเป็นลูกลิง ระหว่างนั้นโฬมก็แกล้งขยับมาจี้เอวเด็กน้อย พิกเล็ตหัวเราะจนเหนื่อยแล้วนอนหมดแรงแผ่เป็นหมูแผ่น
“หนูอยากให้อาโฬมมานอนกับหนูทุกวัน”
โฬมสบตาพุฒินิ่ง
“มาทุกวันดีมั้ยน้อ”
“ดีฮะ”
เจ้าหมูปะเหลาะ
พุฒิยิ้มน้อยๆ ตอนที่เจ้าตัวดีขยับไปอ้อนโฬมใกล้ๆ
เขากับโฬมอ่านนิทานเรื่องโปรดที่เจ้าตัวอยากฟังไปได้ไม่ถึงครึ่ง ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ก็นอนซบกันหลับปุ๋ย พ่อลูกหนึ่งชะโงกดูทั้งคู่แล้วขยับผ้าห่มให้เลื่อนมาถึงคอ วันนี้อากาศค่อนข้างเย็นเนื่องจากข้างนอกฝนตกหนัก
ขณะที่โฬมและพิกเล็ตหลับสนิท เขากลับนอนตาค้าง
‘ออกไปจากชีวิตของโฬม ก่อนที่เขาจะเดือดร้อน’
ก็ไม่อยากจะเก็บมันมาคิดหรอก แต่อย่างที่บอกพุฒิเป็นคนคิดมากและชอบคิดไปเอง
แค่คิดว่าถ้าการอยู่ตรงนี้ของพุฒิทำให้โฬมต้องเดือดร้อน เขาก็เจ็บแล้ว
★ ☆★ ☆★ ☆
น้ำเดือดแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยนะจ๊ะ รออ่านคอมเม้นท์อยู่น้า
-
พุฒิก็ยังคงเป็นพุฒิสินะไม่กล้าเผชิญหน้ากับปัญหาแล้วก็ชอบคิดไปเองเหมือนเดิมเหมือนคนไม่รักกันพร้อมจะยอมแพ้กับอะไรง่ายๆถ้าทำโฬมเจ็บช้ำครั้งนี้โฬมจะให้อภัยมั้ยนะทั้งที่แม่ของพุฒิเป็นคนขอให้โฬมอย่าปล่อยมือพุฒิแต่ท่าทางพุฒิจะปล่อยเสียก่อนเอ๊ะหรือเราจะคิดไปเอง
-
พุฒิจ๋าอย่าคิดแทนโฬม หนักแน่นในความรักของตัวเองหน่อย :กอด1:
-
ถึงพุฒิจะเก็บเอามาคิดมาก แต่ก็ยังดีที่ได้ตอกกลับคุณบุศไปบ้างอะไรบ้าง หมั่นนางนักกกกกกก
คนเค้าไม่รัก ยังจะพยายามไม่เลิกไม่รา
-
หนักแน่นหน่อยนะพุฒินะ
-
ตอนนี้พุฒิมีโรมแล้ว เหมือนได้มีโอกาสแก้ไขสิ่งเดิม อยากให้พุฒิเข้มแข็งกว่านี้ ดูอดีตที่ผ่านมาเป็นตัวอย่างนะ
-
ยังดีที่พุฒิเป็นสุภาพบุรุษมาก ถ้าเป็นผมจะใส่ไม่ยั้งเลยครับ. 555
-
อย่าคิดไปก่อนเลยพุฒิเรื่องมันยังไม่เกิดรอเกิดก่อนแล้วค่อยว่ากันก็ไม่สาย
-
ปวดหมองกับชะนีตัวนี้จริง ๆ เลย :a6:
-
พุฒิน่าจะคุยกะโฬมก่อนนะ อย่าคิดไปเอง ไม่ต้องไปสนใจยัยชะนีโรคจิตหรอก
ลูกหมูจะได้มีทั้งพ่อทั้งอาโฬม มานอนประกบข้างอย่างนี้
ขอฟัดพุงลูกหมูทีดิ :กอด1:
-
:angry2: รำคาญนังบุศ มากกกกกกกกกกกกก :z6: :z6: :z6:
-
รักมากก็คิดมาก :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นังบุศค่ะไปไกลๆ o18
-
น้ำกำลังได้ที่ รอใส่เส้น หมูเห็ดเป็ดไก่
-
พุฒิเข้มแข็งนะ อย่าเดินกลับมาซ้ำรอยเดิมล่ะ
-
พุฒิต้องเข็มแข่งพุฒิต้องสู้พุฒิต้องทนนะเพื่อความรักและลูกหมูตัวน้อย
-
#Re2love •19
“ภาพหลุดทายาทนักธุรกิจใหญ่ควงคนรู้ใจกินดินเนอร์”
มันก็แค่ในกรอบเล็กๆ ในหน้าหนึ่งของข่าวสังคม ซ้ำพออ่านเนื้อความแล้วยังพอฟังออกว่าเป็นไปในเชิงแซวหรือหยอกเยินมากกว่า ยิ่งภาพประกอบนั่นซูมจนแทบมองไม่ออกว่าใครเป็นใครด้วยแล้ว แต่คนมีชนักอย่างพุฒิมองแวบแรกก็รู้แล้วว่าแผ่นหลังกว้างนั่นคือโฬมซ้ำคนที่ยืนเคียงข้างกันในอิริยาบถจับมือถือแขนนั่นก็คือเขาอย่างไม่ต้องสงสัย แม้ภาพซูมนั่นแตกแยกไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชาย แต่พุฒิก็ร้อนๆ หนาวๆ ในอกจนแทบจะระเบิดออกมา
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ตัวเองกลายเป็นคนสนใจข่าวในกรอบเล็กๆ หน้าสังคม ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาจิตตกเพราะคำพูดของใครบางคน แต่เชื่อเถอะว่าเรื่องไร้สาระแบบนี้โฬมไม่เคยคิดจะสนใจหรอก ถึงบอกออกไป เจ้านั่นก็คงแค่ยักไหล่ทำตัวไม่แคร์กับทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเดิม
โฬมเป็นคนไม่ระวังตัวมาแต่ไหนแต่ไร เพราะเจ้านั่นบริสุทธิ์ใจพร้อมจะเปิดเผยทุกอย่าง ขณะที่เขาเป็นคนขี้ขลาด พุฒิยอมรับว่าตัวเองขลาดเขลาไม่อย่างนั้นคงไม่เอ่ยปากขอยุติความสัมพันธ์กับโฬมอย่างกะทันหันเมื่อหลายปีก่อน
ทั้งที่มีบทเรียนสอนใจแต่เขากลับไม่จำ
ช่างเป็นคนไม่หนักแน่นเอาเสียเลย
ชายหนุ่มฟุบใบหน้าไปกับโต๊ะแล้วถูไถใบหน้าไปมาอย่างใช้ความคิด วันนี้คุณพรรณีไปทำบุญเก้าวัดกับแก๊งเพื่อนรุ่นเดียวของเธอโดยหนีบเอาส้มและพิกเล็ตไปด้วยแต่เช้า พุฒิเลยรับหน้าที่มาเฝ้าร้านคนเดียวเนื่องจากเจ้าป้องเองก็ติดธุระ
พ่อลูกหนึ่งมองฝ่ากระจกร้านออกไปด้านนอกเห็นสายฝนโปรยปรายแล้วนึกหงุดหงิดใจ ฝนตกตอนเย็นทีไร ถนนในเมืองรถติดทุกทีสิน่า ร่างโปร่งค่อยๆ ขยับร่างกายเอื่อยเฉื่อยไปปิดประตูร้านแล้วเริ่มทำความสะอาดพื้นอย่างใจเย็น พอเสร็จก็เดินเอาขยะไปทิ้งนอกร้าน
..Rrrr..
“ทาถู ทาถู...”
พุฒิสะดุ้งตอนที่โทรศัพท์มีเสียงเรียกเข้า เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับทันที
[ไอ้พุฒิโว้ย]
เสียงของมนชัยตะโกนเรียกชื่อเขาซะดังลั่นจนต้องเอาหูออกห่างจากโทรศัพท์
“อะไรวะ”
[กายมันมาขอลาออกจากงานสอนที่สตูฯ น้องมันมีปัญหาอะไรรึเปล่าวะ]
มนชัยไม่มีการเกริ่นนำ มันพูดเข้าประเด็นจนเขาตั้งรับไม่ทัน
“มึงว่าไงนะ”
[กูเห็นว่าช่วงนี้น้องมันสนิทกับมึง มึงพอจะรู้มั้ยว่ามันเป็นอะไร วันนี้มันมาบอกจะขอลาออกเอง กูก็ไม่คิดจะรั้งไว้หรอกนะถ้าเด็กมันไม่อยากทำ แต่นี่สีหน้ามันไม่ดีเลยว่ะ]
“กูไม่รู้เรื่องเลยว่ะมน”
พุฒิครางออกมา
[ท่าจะไม่ดีว่ะมึง ช่วงนี้กูว่ากายมันทำหน้าทุกข์ใจแปลกๆ กูว่ามันมีปัญหาอะไรบางอย่าง]
“คงจะอย่างนั้น แล้วน้องมันไม่บอกอะไรมึงเลยเหรอ”
[ไม่เลยว่ะ]
พุฒิถอนหายใจคลึงขมับ
[พุฒิ ถ้ามึงเจอน้องมันกูฝากดูมันด้วยนะ มันสนิทกับมึงที่สุดแล้ว]
“อืม”
ไอ้มนวางสายไปแล้ว ท่าทางมันร้อนใจเพราะห่วงเจ้ากายจริงๆ พุฒิถอนหายใจเก็บมือถือใส่กระเป๋า จังหวะนั้นเขาได้ยินเสียงกุกกักมาจากสตูดิโอของมนชัย ไม่นานที่นั่นก็สว่างโร่เพราะใครบางคนเปิดสวิทซ์ไฟ พุฒิเลยเห็นแผ่นหลังคุ้นตาของคนที่นึกถึงพอดี
กายเข้ามาเก็บของใช้ส่วนตัวซึ่งมีไม่มากนัก ชายหนุ่มมองไปรอบสตูดิโอนั่นแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ จังหวะที่หันกลับมาเขาเห็นพี่พุฒิยืนอยู่ตรงประตูพอดี
“กาย”
“...”
“เราจะเก็บของไปไหน”
“ผมลาออกแล้วครับ”
เด็กหนุ่มพูดเสียงเรียบ
“ทำไม?”
“เหตุผลส่วนตัวครับ”
เจ้านั่นพูดยิ้มๆ แต่แววตากลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
“มีปัญหาอะไรรึเปล่า บอกพี่ได้นะ”
“ผมบอกพี่ได้เหรอครับ”
“ได้สิ”
พุฒิขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบบ่าเจ้าเด็กนั่น กายไปชะงักไปเล็กน้อย
“เรามีเรื่องอะไร ปรึกษากับพี่สิ”
กายแค่นยิ้ม
“ที่บ้านผมเขาไม่เห็นด้วยเท่าไหร่ที่ผมมาทำงานพิเศษ”
“เขาเลยเราลาออกงั้นเหรอ”
พุฒิทำหน้าไม่เข้าใจ
“ครับ”
“ลองอธิบายให้ท่านเข้าใจรึยัง”
กายส่ายหัว
“ไม่มีประโยชน์หรอกครับ”
คำสั่งของคุณตาถือเป็นประกาศิต แม้แต่มารดาเขาก็ไม่มีสิทธิ์มีเสียง ถึงจะมี แม่คงไม่มีเวลามายุ่งเรื่องของเขานักหรอก ในเมื่อเจ้าตัวกำลังยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเอง
ยุ่งจนอาจหลงลืมเขาไปแล้ว
“กาย”
อาจจะเป็นเพราะแววตาเศร้าสร้อยนั่น พุฒิถึงได้ก้าวเข้าไปกุมมือน้องเอาไว้
เด็กหนุ่มสบตาพุฒินิ่ง ถึงจะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์คิดไกล ถึงจะรู้ว่าไม่ควรเข้าข้างตัวเอง แต่ใจก็ถลำลึกไปแล้ว ก่อนจะถูกความจริงกระชากหัวกลับมาว่า ‘คนตรงหน้ามีเจ้าของแล้ว’ กายหลับตานิ่งนึกถึงภาพเมื่อเช้าตอนที่บังเอิญผ่านมาทางนี้
แค่หมายจะเข้ามาทักทายคนตรงหน้า แต่กลับมาเห็นพี่พุฒิจูบกับอาโฬม แม้ตลอดมาทั้งคู่จะแสดงออกว่าดูมีอะไรที่เกินกว่าคนรู้จัก แต่ทุกอย่างยังไม่ชัดเจน จนกระทั่งภาพเมื่อเช้าที่เป็นเครื่องยืนยันว่าทั้งคู่รักกัน ส่วนเขาเป็นแค่คนอื่น
‘อาโฬม’ ผู้ชายคนนี้จะแย่งความรักความสนใจไปจากเขาอีกแล้วงั้นหรือ ทำไมใครๆ ถึงรักผู้ชายคนนี้นัก กายกำหมัดแน่นแล้วสูดลมหายใจลึกๆ เมื่อเช้าเขาไม่ได้ผลีผลามเข้ามาหรอก กายแค่ถอยกลับไป และภาพที่เห็นนั่นก็ตอกย้ำให้เขาตัดสินใจ
ยังไงก็ต้องลาออก
ทั้งคำสั่งของคุณตาและไม่อยากทนเห็นความรักที่ผลิบานของคนตรงหน้า ความรักดีๆ ที่ผู้ชายชื่อ ‘โฬม’ ได้รับมันไปอีกแล้ว
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวสิกาย”
พุฒิยื้อข้อมือเด็กหนุ่ม “เรามีปัญหาอะไรบอกพี่สิ”
“ปล่อยผมเถอะครับ”
“กายฟังพี่”
“พี่เป็นอะไรกับผม ทำไมผมต้องฟังพี่”
กายเผลอเสียงดังจนพุฒินิ่วหน้า
“เราเป็นน้องพี่ไง เป็นน้องพี่ที่หวังดี”
“แค่น้องงั้นเหรอ?”
“กาย”
“ผมไม่อยากเป็นน้องพี่ด้วยซ้ำ”
พุฒิหลุบตามองต่ำ
“ผมถามอะไรพี่สักอย่างได้มั้ย”
“...”
“ทำไมต้องเป็นอาโฬม”
“กาย”
พุฒิครางอย่างจนปัญญา
“รักเขามากเหรอครับ”
“พี่..”
พุฒิเม้มปากแน่น
“พี่รักโฬม”
กายกำหมัดแน่นน้ำตาลูกผู้ชายร่วงหล่น
กี่หนแล้วที่ต้องได้ยินว่าใครต่อใครรักผู้ชายคนนั้น
“มากขนาดไหนเหรอครับ”
“เท่าชีวิต อื้อ”
พุฒิยืนตะลึงตอนที่กายก้มลงมาบดจูบเขาอย่างรุนแรง คนสูงวัยก่อนดิ้นหนีพยายามผลักใบหน้าคนเลือดร้อนออก แต่เพราะแรงโทสะ กายถึงใช้กำลังบังคับจูบอีกฝ่ายอย่างไร้สติ พุฒิกอดตอบเด็กหนุ่มที่ร้องไห้ออกมาในที่สุดและจำใจให้เจ้านั่นบดจูบจนพอใจ ดิ้นรนไปก็เปล่าประโยชน์เพราะเขาสู้แรงเจ้านี่ไม่ได้เลย ในเมื่อเด็กหนุ่มกำลังร้อนจนพร้อมที่แผดเผาเขาได้ทุกเมื่อ สัมผัสอ่อนโยนดึงสติกายกลับมา เด็กหนุ่มผละออกจากพุฒิแล้วถอยหลังราวกับหมดแรง
กายเหมือนกลับไปเป็นเด็กน้อยอีกครั้ง ตอนที่พุฒิเดินมาโอบกอดเขาไว้ กายซุกใบหน้าไปที่อกอีกฝ่ายแล้วปล่อยน้ำตาอย่างไม่อาย
มันเป็นการร้องไห้ที่ไม่มีเสียง แต่พุฒิสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของเด็กหนุ่ม
ขณะที่เดียวกันอีกมุมหนึ่งโฬมจ้องมองภาพนั้นแล้วกำหมัดแน่น
★ ☆★ ☆★ ☆
มันเป็นการนั่งรถด้วยกันที่เงียบที่สุด
ขณะที่โฬมจ้องมองไปยังถนนเบื้องหน้า สายตาเขามองฝ่าสายฝนยามค่ำคืนไปอย่างไร้จุดหมาย ส่วนพุฒินั่งเงียบถูมือไปมาอย่างใช้ความคิด
ต่างคนต่างเงียบจมจ่ออยู่กับความคิดของตัวเอง
การจราจรช่วงเย็นที่ฝนเทลงมาอย่างหนักติดเป็นอัมพาธชวนให้หลับใหล แต่ประสาทการรับรู้ของพุฒิยังตื่นตัว ไม่นานนักโฬมก็พาเขามาส่งถึงบ้าน บ้านที่มืดสนิทนั่นบ่งบอกว่าป่านนี้คุณพรรณีและคนอื่นๆ ก็ยังไม่กลับมา พุฒิเดินไปเปิดไฟทั่วบ้าน ก่อนจะเหลือบตามองคนรักที่ก้าวตามมาติดๆ
วันนี้โฬมเงียบผิดปกติ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเห็นภาพในข่าวสังคมนั่นแล้วเก็บคิดมากหรือเปล่า ท่าทางหน้านิ่วคิ้วขมวดนั่นเล่นเอาพุฒิเป็นกังวลไปด้วย เจ้านั่นเป็นคนไม่ค่อยพูด เวลามีปัญหาอะไรก็ชอบเก็บไว้คนเดียว ยิ่งช่วงนี้เครียดเรื่องงานด้วยแล้ว หวังว่าเรื่องส่วนตัวคงจะไม่กระทบจิตใจโฬมให้ปวดหัวไปอีก เพราะหากโฬมเห็นข่าวนั่นแล้วไม่สบายใจ เขาคิดว่าตัวเองคงต้องทำอะไรสักอย่าง
“วันนี้ไม่กลับไปค้างที่คอนโดเหรอ”
พุฒิเอ่ยถามเพิ่งทำลายความเงียบแต่คำถามที่ทะลุกลางปล้องขึ้นมากลับยิ่งทำให้ทุกอย่างกลับเงียบงันยิ่งกว่าเดิม
“ทำไมพี่ถึงอยากให้ผมไปค้างที่อื่นล่ะครับ”
โฬมพูดเสียงแข็ง
“พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ก็แค่..”
“แค่อะไรครับ”
“โฬมไม่ได้อ่านข่าวเมื่อเช้าเหรอ”
“ข่าว?”
พุฒิไถหนังสือพิมพ์ที่โต๊ะมาตรงหน้าโฬมแล้วชี้ไปที่คอลัมน์ต้นเหตุ โฬมก้มหน้าอ่านผ่านๆ แล้วทิ้งลงเหมือนไม่สนใจอีกตามเคย พ่อลูกหนึ่งกัดริมฝีปากตัวเองแน่นทันที
“แล้วไงครับ”
“พี่ไม่อยากให้เราเสียชื่อเสียง ยังไงพักนี้โฬมกลับไปนอนที่คอนโด อ๊ะ”
พุฒินิ้วหน้าทันทีที่มือหนาขยุ้มหัวไหล่เขาเต็มแรง
“พี่ห่วงชื่อเสียงผมหรือห่วงอะไรกันแน่”
“โฬม”
พุฒิยืนตะลึง
“ทำไมถึงพูดแบบนี้”
“ไม่รู้สิครับ” โฬมแค่นยิ้ม “ผมก็แค่สงสัยว่าที่พี่ให้ผมห่างเพราะต้องการเปิดทางให้ใครหรือเปล่า”
“โฬม”
พุฒิโมโหผลักอีกฝ่ายจนเซ
“อย่าดูถูกพี่”
“ผมขอโทษถ้าสิ่งที่ผมพูดไป ทำให้พี่เข้าใจว่าผมกำลังดูถูกพี่ ผมแค่ไม่เข้าใจว่าขณะที่ผมกำลังพยายามทำทุกอย่างให้ชัดเจน แต่พี่เองกลับอยากถอยห่างจากผม”
“มันไม่ใช่แบบนั้นโฬม ไม่ใช่เลย”
พุฒิเสียงสั่น
“ผมแค่อยากให้พี่เข้าใจ ไม่ต้องพยายามทำอะไรก็ได้ แค่อยู่ใกล้ๆ ผม ซื่อสัตย์กับผม ไม่ปล่อยตัวปล่อยใจให้ใครก็พอ”
พุฒิหน้าชา คำว่า “ซื่อสัตย์กับผม ไม่ปล่อยตัวปล่อยใจให้ใครก็พอ” ตีแสกหน้าเขาอย่างแรง
ภาพที่กายจูบเขาสว่างวาบขึ้นมาในหัวทันที
“โฬม”
“พี่ยังรักผมอยู่มั้ย”
พุฒิจุกในอก น้ำเสียงราบเรียบแต่แววตาเคลือบแคลงนั่นบอกว่าโฬมกำลังไม่ไว้ใจ คนรักเขากำลังคิดว่าเขานอกใจ มันเจ็บที่การกระทำทุกสิ่งที่ผ่านมาไม่ได้ทำให้โฬมเชื่อใจเขาได้เลย
“พี่ไม่ได้มีอะไรครับเขา”
“แต่พี่ปล่อยให้เขาจูบ”
พุฒิน้ำตาร่วง
โฬมเบือนหน้าหนี ภาพที่คนรักยืนจูบกับผู้คนคนอื่นกระแทกหน้าเขาเต็มๆ ว่า ความไว้ใจถูกสั่นคลอน
“ขอโทษ” พุฒิยอมรับผิด “พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“งั้นเหรอครับ”
โฬมแค่นยิ้ม
“ช่างมันเถอะครับ”
“โฬม”
ชายหนุ่มยิ้มให้เขาแต่แววตากลับไม่โฟกัสเขาเลย
“พี่พุฒิ” โฬมเรียกเขาเสียงแผ่ว “การเป็นคนรักของผมมันน่ากลัวมากสำหรับพี่เหรอครับ”
“ไม่ใช่โฬม ไม่ใช่ พี่แค่กลัวโฬมจะเดือดร้อน”
“ก็เลยไล่ผมให้ไปไกลๆ งั้นเหรอครับ”
“พี่เคยถามผมรึเปล่า ว่าผมกลัวเรื่องเดือดร้อนบ้าบอนั่นมั้ย”
“โฬมฟังพี่ เราไม่ใช่คนธรรมดานะ เรามีหน้ามีตามีชื่อเสียง ตรงข้ามกับพี่ที่ไม่มีอะไรเลย”
“แล้วคนแบบผมมันไม่มีหัวใจรึไง”
“โฬม”
“พี่กลัวเสียงรอบข้าง กลัวสายตาคนอื่น แต่พี่ไม่เคยกลัวความใกล้ชิดที่มีต่อเด็กนั่นเลย”
“มันคนละเรื่องกันโฬม”
พุฒิพูดเสียงสะอื้น เขามองภาพโฬมได้ไม่เต็มตาเพราะน้ำตาที่ไหลริน
“เราลองห่างกันสักพักมั้ย”
โฬมยืนนิ่งจ้องมองคนรักราวกับคนไม่รู้จัก
“พี่ว่าไงนะ”
“ลองห่างกัน”
“วันนี้ถอยห่าง วันข้างหน้าก็ขอเลิกกับผมงั้นเหรอครับ”
พุฒิหลุดสะอื้น
“พี่ไม่เคยคิดจะเลิกกับโฬม”
“คำพูดเมื่อกี้ของพี่ก็ไม่ต่างกันหรอกครับ”
โฬมแค่นยิ้ม
“พี่อยากไปจากผมขนาดนั้นเลยหรือ”
“...”
“พี่ใจร้ายชะมัด ทำให้รักแล้วทิ้งกันง่ายๆ เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด”
คนรักพูดถึงอดีตรักที่ไม่สวยงามนั่นทำให้พุฒินึกน้อยใจ แม้จะรู้ว่าตัวเองผิดจริงๆ แต่มันก็คืออดีตที่เขาไม่อยากหวนหา เขาอยากสร้างอนาคตและความทรงจำดีๆ ในปัจจุบัน แต่โฬมกลับสะกิดแผลเก่าอีกครั้ง
ไม่แปลกที่โฬมจะฝังใจในเมื่อเจ้าตัวถูกกระทำ
ไม่แปลกใจที่โฬมพูดกับเขาแบบนี้
ไม่แปลกเลย
‘ออกไปจากชีวิตของโฬม ก่อนที่เขาจะเดือดร้อน’
หากยังมีเขาอยู่ในชีวิต อนาคตโฬมจะต้องเดือดร้อน
หากมีเขาไว้ข้างกาย
“งั้นเราก็เลิกกัน”
คำต้องห้ามเวลาที่คนรักทะเลาะกันหลุดออกมาจากพุฒิอย่างไม่สมควร
‘เลิกกันเถอะ’
โฬมยืนอึ้งภาพเหตุการณ์เมื่อเกือบยี่สิบปีสว่างวาบขึ้นมาในหัว
เหตุการณ์เดิมๆ กับคนเดิม จะต่างแค่เวลาและสถานที่
แต่ความรู้สึกเจ็บยังเหมือนเดิม หรืออาจจะเจ็บกว่าเดิมด้วยซ้ำ
โฬมแค่นยิ้มมองคนรักอย่างเต็มตา น่าสมเพชไม่น้อยที่ถูกบอกเลิกถึงสองครั้งจากคนรักคนเดิมและคนเดียวที่ฝังใจเขามาตลอด
พี่ใจร้ายชะมัด...พี่หักอกผมถึงสองครั้ง
ใจร้าย!
ทำไมถึงทำร้ายหัวใจผมได้ตั้งสองครั้งสองครา
“ครับ”
โฬมไม่โวยวาย
โฬมไม่ฟูมฟาย
ชายหนุ่มแค่ยืนนิ่งแล้วรับคำเหมือนเดิม เหมือนเมื่อเกือบยี่สิบกว่าปีก่อนไม่มีผิด
พุฒิเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง เขาได้แต่ยืนมองแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ เขามันโง่เขลาเอง มีปากแท้ๆ ทำไมไม่เอ่ยรั้งอีกฝ่าย ทำไมถึงยืนนิ่งให้เขาไป
พุฒิคือคนโง่
ทั้งที่รู้ว่าตัวเองผิดและไม่สมควรพูดคำว่า “เลิก” ออกไป
ก็สมควรแล้ว
สมควรที่ต้องเสียของรักที่สุดในชีวิตไปอีกครั้ง
พุฒิเลิกกับโฬมเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อนเพราะกำลังหวาดกลัวอนาคต เขาแค่อยากมีชีวิตสมบูรณ์ อยากแต่งงานมีครอบครัว แต่สุดท้ายก็ไม่เคยลบเลือนโฬมออกไปจากใจได้
รักครั้งนั้นว่าเจ็บแล้ว...แต่ครั้งนี้สาหัสเจียนตาย
วันนี้กับเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อนเหมือนตรงที่เขายังขลาดเขลาและหวาดกลัวเช่นเดิม แต่ที่ต่างคือวันนี้เขารักโฬมอย่างหมดหัวใจ ในอดีตนั่นเขายังมองเห็นชีวิตที่จะก้าวต่อไป แต่วันนี้แค่คิดว่าไม่มีโฬมอยู่เคียงข้าง หัวใจก็เหมือนจะถูกบีบแล้ว
เจ็บเหมือนไม่อยากหายใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง
.
.
“โฬม”
ชายหนุ่มชะงักปลายเท้า เขารีบปรับสีหน้าเมื่อเห็นมารดาของพุฒิยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า ท่าทางแปลกประหลาดของชายหนุ่มทำให้คนแก่อบน้ำร้อนมาก่อนเอะใจ หญิงชราเรียกให้ส้มพาเจ้าหมูเข้าไปในบ้านก่อนจะหันมามองคนรักของบุตรชาย
“ทะเลาะกันหรือลูก”
โฬมยกมือไหว้ผู้สูงวัยแล้วก้มหน้าลงต่ำ
“คุณป้าครับ ผมไม่เคยคิดที่จะทิ้งขว้างดวงใจของคุณป้าเลยสักครั้ง ไม่เคยเลย ผมไม่มีความคิดอยากคืนเขาให้กับคุณป้า” น้ำเสียงโฬมแหบพร่า “แต่หากวันหนึ่งเขาอยากปล่อยมือจากผมเอง ผมก็จนปัญญาจะรั้งเขาเอาไว้กับตัว ถ้าการที่เขายืนอยู่ข้างผม มันทำให้เขาหวาดกลัว ผมขอคืนชีวิตเขาให้กับคุณป้านะครับ”
โฬมเดินจากไปแล้ว
คุณพรรณีหันมาเห็นบุตรชายปิดปากร้องไห้แล้วทรุดตัวลงกับพื้น หญิงชราน้ำตาซึมได้แต่กอดปลอบลูกชายเอาไว้กับอก
★ ☆★ ☆★ ☆
โอ๊ยมาม่ายืดเต็มท้องเลย ถถถถถ
ตอนนี้เข้าโค้งสุดท้ายของเรื่องแล้วน้า ตั้งแต่ตอนหน้าเป็นต้นไปถึงจบ (ซึ่งเหลือไม่กี่ตอน) ขอปรับเปลี่ยนวันอัพเป็นทุกวันพุธน้า
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยน้า
รออ่านเม้นท์อยู่จ้า
-
พุฒิเอาอีกแล้ว ทำไมถึงเดินซ้ำรอยเดิม ทั้งที่น่าจะมีประสบการณ์มาแล้วนะ ทำไมยังทำอีก สงสารโฬมอ่ะ
-
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า เปลี่ยนนายเอกเถอะ 555555
ทำไมพี่พุฒิเป็นงี้ล่ะ ไม่ใช่ที่ให้กายจูบนะ
แต่ที่ไม่เชื่อใจไม่หนักแน่นวนความรักนี่แหละ
คือถ้ายังกลัวเหมือนเดิม ก็ไม่น่าจะเริ่มใหม่ให้เจ็บแบบเดิม ๆ อีกอ่ะ
งื้อออออ
-
ไอ่พุฒิ แกมันบ้าไปแล้ววว วว :z3:
-
กลัวนู่นกลัวนี่แต่ไม่กลัวคนที่ตัวเองรักเสียใจ ไม่อยากทำร้ายเค้าแต่ที่ทำอยู่นี่เรียกว่าอะไร กับกายอ่ะทำความเข้าใจจัง เป็นห่วงจัง แต่คนที่ใกล้ตัว ปากบอกว่ารักแต่ไม่ใส่ใจความรู้สึก ตอนเค้ากลับมาแรกๆเค้าไม่คุยด้วยก็พยายามอยากคุยกะเค้าจัง เราไม่โกรธบุศเลนอ่ะเอาจริงๆนะ พุฒิดิน่าโมโหมากกว่าได้ความรักเค้าไปแท้ๆกลับมองเห็นอย่างอื่นสำคัญกว่า แล้วจะร้องไห้ทำไมเสียใจทำไมเล่าก็บอกเลิกเองน่ะ กายก็แย่นะรู้ทั้งรู้ว่าเค้ารักคนอื่นยังจะไปจูบเค้าอีก ถ้าพุฒิจะคิดได้ก็ขอให้ตามง้อโฬมนานๆเลยนะ อ่านแล้วขึ้นอ่ะ เจอนายเอกงี่เง่าโคตรๆแบบนี้มั้งที่อายุก็ไม่น้อยแล้วอ่ะ ทำไมมีความคิดแบบนี้อ่ะ โอ้ย อิน
-
รำคาญญญๆๆๆๆนายเอกแก่กว่าก็พอรับได้ แต่นายเอกไม่มีความคิดนี่ไม่สามารถอะ ห่วงความรู้สึกทุกคนเว้นคนที่รักตัวเอง อิกายนี่ก็มีปังหาตลอด โตป่านนี้ยังร้องหานุ่นนี่จัง โฬมไปมีเมียใหม่เอาที่สตรองและมั่นคงในความรู้สึก มั่นใจในความรักที่โฬมให้เถอะ ปล่องลุงพุฒให้แก่ตายไปคนเดียว เบื่อคนงี่เง่า :z6: #โคตรอิน :ling1:
-
……
โอ้ยยยยย. รอพุธหน้าเลยอ่ะ.
พี่พุฒิเอ้ยยยยยย. บทเรียนมีแล้วทำไมทำซ้ำอีก. เอาคำคนม่พันธนาการตัวเอง
สงสารโฬมจับใจอ่ะ.
สงสารทั้งคู่น่ะแหละ
……
:z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10:
……
.
-
กลัวนู่นกลัวนี่แต่ไม่กลัวคนที่ตัวเองรักเสียใจ ไม่อยากทำร้ายเค้าแต่ที่ทำอยู่นี่เรียกว่าอะไร กับกายอ่ะทำความเข้าใจจัง เป็นห่วงจัง แต่คนที่ใกล้ตัว ปากบอกว่ารักแต่ไม่ใส่ใจความรู้สึก ตอนเค้ากลับมาแรกๆเค้าไม่คุยด้วยก็พยายามอยากคุยกะเค้าจัง เราไม่โกรธบุศเลนอ่ะเอาจริงๆนะ พุฒิดิน่าโมโหมากกว่าได้ความรักเค้าไปแท้ๆกลับมองเห็นอย่างอื่นสำคัญกว่า แล้วจะร้องไห้ทำไมเสียใจทำไมเล่าก็บอกเลิกเองน่ะ กายก็แย่นะรู้ทั้งรู้ว่าเค้ารักคนอื่นยังจะไปจูบเค้าอีก ถ้าพุฒิจะคิดได้ก็ขอให้ตามง้อโฬมนานๆเลยนะ อ่านแล้วขึ้นอ่ะ เจอนายเอกงี่เง่าโคตรๆแบบนี้มั้งที่อายุก็ไม่น้อยแล้วอ่ะ ทำไมมีความคิดแบบนี้อ่ะ โอ้ย อิน
จริงสุดๆ คิดเหมือน
รำคาญพุฒิละ
มีอะไรทำไมไม่พูด อมพะนำ ซื่อบื้อ ไม่เชื่อใจโฬม
ทีกาย ใส่ใจจริ๊ง
-
แงงงง รู้สึกหน่วงไปหมดเลยค่ะ ไม่มีพิกเล็ตมาเยียวยาจิตใจด้วย :hao5: :m15: :dont2:
เราจะให้โอกาส ให้เวลาพี่พุฒิกับป้องได้อัพสกิลความแข็งแกร่ง
ระหว่างนี้เดี๋ยวเราจะดูแลกายกับพี่โฬมคนดีเอง :man1:
แต่ถ้าชักช้า ทำพ่อพระเอกของเราเสียใจอีก จะขโมยกาย พี่โฬม พิกเล็ตไปไว้ที่บ้านให้หมด :angry2:
-
บางทีก็นึกเบื่อนึกรำคาญนะ เวลาและประสบการณ์ไม่ช่วยอะไรเลยหรือไง
-
คือทำไมต้องโง่ทำเรื่องเดิมๆ ซ้ำซากแบบนี้บอกตรงๆ นะ ถ้าเป็นเราแล้วพุฒิมาง้อขอคืนดีครั้งที่ 3 บอกตรงๆ คงไม่กลับมาคืนดีอีกแน่ๆ คงไม่ทนอยู่อย่างหวาดๆ ว่าจะมาบอกเลิกกันอีกเมื่อเกิดกลัวแบบนี้อีกหรอก
-
ทำไมพุฒิโง่แบบนี้อ่ะ =_= ประสบการณ์ชีวิตไม่ช่วยไรเลย โฬมไม่ควรได้กับคนที่ทำเรื่องโง่ๆเรื่องเดิมๆแบบพุฒิหรอก เลิกกันอะดีละ แล้วไปเจอคนใหม่ดีกว่า ปล่อยพุฒิมันมีชีวิตปกติเลี้ยงลูกไปอย่างที่ต้องการเถอะคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ปล่อยให้อยู่คนเดียวปายยยย #อิน 5555
-
ถ้าโฬมไม่ชัดเจน หรือทำอะไรลังเลสักนิด
พุฒิจะกลัวหรือถอนตัว จะไม่ว่าสักคำ
แต่นี่ไม่ใช่เลย ไม่มีเลย แต่ก็ยังคิดทำร้ายกัน
โตแล้วนะ ผ่านมาเยอะแล้ว เจ็บมาเยอะด้วย แต่ทำไมพุฒิคิดไม่ได้
ทำไมต้องให้คนอื่นหรือความคิดไม่ดี มาทำร้ายตัวเอง กับคนที่รัก
พุฒิพยายามช่วยคนอื่น ปกป้องคนอื่น
แต่กลับผลักคนที่บอกว่ารักกันออกห่าง
สงสารโฬม เจ็บซ้ำกับคนเดิม
การกลับมา เหมือนไม่มีความหมาย
-
วนกลับเข้าปัญหาเดิม ๆ อีกเลย :serius2:
-
สงสารโฬมอ่ะ โดนบอกเลิกถึงสองครั้ง ถึงจะต่างเหตุผล แต่ก็ทำให้เสียใจได้ไม่น้อยเลย.
-
พุฒิไม่เรียนรู้อะไรจากอดีตบ้างเลยเหรอ
พังครั้งที่แล้วก็เพราะตัวเองรึป่าว ไม่อยากแก้ไขให้มันดีขึ้นบ้างเลยเหรอ
กลับเป็นคนที่โดนทิ้งครั้งที่แล้วต้องพยายามทำให้มันดีขึ้นเพราะไม่อยากกลับมาเป็นแบบเดิม
แล้วทำไมถึงไม่ใส่ใจคนข้างตัว คนที่ควรใส่ใจไม่ใช่แฟนตัวเองเหรอ
ทำไมไม่อธิบายอ่ะ ไม่เข้าใจจริงๆ
ชีวิตกลัวทุกอย่างแต่ไม่เคยกลัวที่จะทิ้งแฟนตัวเอง แปลกดีเหมือนกัน
ไม่อยากให้เขาเดือดร้อนแต่ก็ไม่ได้ทำตัวให้เข้มแข็งพอ ถ้าจะขี้ขลาดขนาดนี้ก็ไม่น่ากลับมาคบกันหรอก
ก็อย่ากลับมาคบกันอีกเลยนะ สงสารโฬมอ่ะ เขาไม่กลัวอะไรเลยถึงมันจะดูแบบชนเกินไปหน่อยมั้ย แต่เราก็เชื่อว่าเขาจะพาพุฒิผ่านไปได้อ่ะ นี่ยังไม่ได้ก้าวออกไปจากอะไรซักอย่างเลย อยู่กับลูกไปแหละดีแล้ว รักลูกให้มากๆ
-
สงสารโฬมจับใจ
-
พุฒก็คือพุฒไม่เคยใช้บทเรียนในอดีตมาเรียนรู้รักแต่ตัวเองไม่เคยสนใจว่าคนที่รักตัวเองจะเป็นอย่างไรขอให้โฬมอย่าหันกลับมาอีกเลย
-
:pig4:
-
พุฒิเลือกจะสนใจความรู้สึกคนอื่นมากกว่าโฬมอ่ะ ถ้ารู้ว่าจะเจ็บเหมือนเดิมแล้วทำไมยังเลือกทำแบบนี้อยู่อีก ทั้งที่พุฒิเองก็โตมากแล้ว ///me:เดินไปกอดโฬม
-
เหมือนพุฒิเก็บเอาทุกอย่างมารวมกันแล้วมาลงที่โฬม
-
#Re2love •20
“คุณท่านฟื้นแล้วครับ”
น้ำเสียงตื่นเต้นของทนายจักรดังมาตามสายของบ่ายวันหนึ่ง นั่นทำให้โฬมรีบรุดไปยังโรงพยาบาลทันที แม้จะบอกตัวเองให้รีบขนาดไหน แต่โฬมก็รู้แก่ใจดีว่าประสาทสัมผัสเขาเชื่องช้า ชายหนุ่มลูบใบหน้าตัวเองแรงๆ นัยน์ตาลึกโหลบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงไม่ได้พักผ่อนจนเจ้าสามคนนั้นทักตอนที่พบเจอกันวันก่อน พวกนั้นโอดครวญที่เขาไม่แวะไปโฮมออฟฟิศเลย ถึงอย่างนั้นโฬมก็วางใจได้ว่างานที่สตูฯนั่น เจ้าสามคนนั้นสามารถจัดการได้เองโดยไม่ต้องมีเขา ไม่อย่างนั้นสภาพเขาคงย่ำแย่ยิ่งกว่านี้ ถึงแม้สภาพภายนอกจะดูไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากนัก แต่ข้างในของเขามันเจ็บชาเหลือเกิน
‘งั้นเราก็เลิกกัน’
ผู้ชายประเภทไหนกันที่ถูกบอกเลิกจากคนๆ เดียวถึงสองครั้ง
โฬมเม้มปากแน่น สงสัยว่าคนอย่างเขาคงต้องพิจารณาตัวเอง
เขาคงมีข้อบกพร่องอะไรบางอย่างที่อดีตคนรักรับไม่ได้
หึ น่าสมเพชยิ่งนัก!
ชายหนุ่มสะบัดศีรษะตัวเองแรงๆ เพราะอยากให้ความคิดสับสันที่ล่องลอยเต็มหัวนั่นหลุดออกไปซะที เพราะการไม่อยู่กับร่องกับรอยมันเป็นอุปสรรคในการใช้ชีวิตจริงๆ
โฬมจรดปลายเท้าอยู่หน้าพิเศษในโรงพยาบาลเอกชนมีชื่อ ขณะที่กำลูกบิดประตูหมายจะเปิดเข้าไป เขาได้ยินเสียงหัวเราะน้อยๆ ของคนป่วย ความรู้สึกหนักหน่วงที่กดทับหัวใจตลอดในช่วงนี้ที่บิดาเข้าโรงพยาบาลค่อยบางเบาลง
อย่างน้อย...อย่างน้อยก็ไม่ต้องไปเคาะโลงเรียกหาบิดาในวันที่สายเกินไป
ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆ ค่อยเดินเข้าไป น้าวาด เจ้าตรี เจ้าติณณ์ รวมถึงทนายจักรอยู่กันครบ โฬมยิ้มให้น้าวาดตอนที่ฝ่ายนั้นกวักมือเรียกให้เข้าไปหา ช่วงที่บิดาไม่ฟื้นน้าวาดแวะมาเยี่ยมเยียนทุกวันโดยไร้เงาภรรยาสาวคนใหม่
แววตาที่พ่อมองเขาและทุกคนตอนนี้ ทำให้โฬมนึกถึงวันวาน วันที่ยังไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ วันที่มีแค่ ‘ครอบครัว’ ความสุขเพียงหนึ่งเดียวที่มีมูลค่ามากกว่าทรัพย์สมบัติมหาศาล
ทุกคนเหมือนจะรู้ว่าบิดาต้องการคุยกับเขาตามลำพัง เจ้าตรีเลยประคองน้าวาดเตรียมผละออก หญิงสูงวัยบีบมือเขาเบาๆ และยิ้มกว้าง ยิ้มทั้งปากและตา เป็นรอยยิ้มที่น้าวาดไม่เคยยิ้มมานานแล้ว
ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น
โฬมทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตอนที่ทุกคนออกไปแล้ว
“พ่อเป็นยังไงบ้างครับ”
“ฉันเหมือนตายแล้วเกิดใหม่”
“...”
“ฉันดีใจมากนะที่ตื่นมาเจอแม่วาด เจ้าตรี เจ้าติณณ์ รวมถึงแก”
แววตาอ่อนโยนที่พ่อมองมาทำให้โฬมจุกในลำคอ อดุลย์มองสำรวจบุตรชายซึ่งอยู่ในชุดสูทไม่คุ้นตาเอาซะเลย แต่มันคือภาพที่เขาอยากเห็นมานานและไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น ชายชราไม่คาดคิดว่าวันหนึ่งที่เสาหลักอย่างเขาล้ม ลูกชายที่ประกาศตัวเกลียดชังทุกอย่างที่เขาสร้างมากลับรักษามันอย่างเต็มความสามารถ
มือเหี่ยวที่มีสายน้ำเกลือโยงยางเลื่อนไปกุมบ่าลูกชาย
โฬมก้มหน้านิ่ง พ่อฟื้นมาครั้งนี้คงทราบว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น เขาเชื่อว่าทนายจักรคงรายงานท่านอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ดุสิตาและบิดาถูกตำรวจเข้าจับกุมที่สนามบินขณะที่ทั้งคู่กำลังจะหนีออกนอกประเทศ บิดาถูกจับข้อหาปั่นหุ้น ยักยอกการประมูล มีหลักฐานมัดตัวคือลูกน้องเก่าลาออกไปแล้ว แต่โฬมสืบจนรู้แล้วส่งทนายจักรไปเจรจาให้เจ้านั่นมาเป็นพยานแลกกับการไม่ดำเนินคดี ขณะที่ดุสิตาหนีความผิดเพราะมีส่วนเรื่องที่บิดาเขาประสบอุบัติเหตุรถตกเขาเนื่องจากเบรกแตก แน่นอนว่ามันไม่ได้อุบัติเหตุแต่คือฝีมือคนทำ
“ฉันขอโทษ”
โฬมนิ่งไป ชายหนุ่มเงยหน้าสบตากับบิดาตรงๆ แววตาที่มองมาดูอาดูร
ขอโทษ...คำพูดง่ายๆ ที่เขารอฟังมันมานาน
คำขอโทษจากปากบิดาที่ควรจะเอ่ยออกมาตั้งแต่มารดาเขาเสีย
คำนี้ที่เฝ้ารอ...รออยู่เนิ่นนาน...รอจนกลายเป็นชินชา...จากชินชากลายเป็นความน้อยใจ
น้อยใจจนชิงชังทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อสร้างขึ้นมา
ขณะที่สมบัติทางวัตถุมากมายมหาศาล แต่สิ่งที่เขาอยากได้คือความห่วงใยจากบิดาที่หล่อเลี้ยงเด็กหนุ่มในวันวาน แต่เขากลับไม่เคยได้รับมัน โฬมเติบโตมาอย่างอ้างว้าง เขาถึงแข็งกระด้างเพียงเพื่อให้ “พ่อ” หันมามองกันบ้าง
พ่อเขาสร้างครอบครัวไม่แข็งแรงในวันวาน ดังนั้นผลผลิตมันถึงได้ไม่สมบูรณ์และบิดเบี้ยวเพราะไม่มีต้นแบบ แต่คำพูดที่ไม่มีเหลือแล้วทิฐิของบิดาเมื่อกี้ทำให้ผลผลิตอันแห้งแล้งกลับมาชุ่มชื้นได้อีกครั้ง
“โฬม...พ่อขอโทษ”
“...”
ชายหนุ่มเบือนหน้าหนี เพราะรู้สึกว่าขอบตาเขาร้อนผ่าว
“ไม่เป็นไรครับ”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ เขาได้ยินเสียงพ่อสูดน้ำมูกฟืดฟาดแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“จักรบอกพ่อว่าแกเข้ามาดูแลทุกอย่างเอง”
“ครับ”
“ภาวนาว่าหายป่วยกลับไป กิจการมันจะไม่เจ๊งไปก่อน”
น้ำเสียงดูปรามาสแต่แววตาเต็มไปด้วยความภูมิใจตอนที่จ้องมองบุตรชาย โฬมชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเบะปาก
“งั้นก็รีบหายเถอะครับ พ่ออยู่โรง’บาลนานๆ ระวังผมจะขายหุ้นทิ้งให้หมด”
“ไอ้ลูกบ้านี่”
อดุลย์ร้องลั่น นอกจากโฬมจะไม่ชักสีหน้าใส่แล้วมันยักคิ้วกวนๆ ใส่พ่อมันอีก
“แกนี่มัน” คนป่วยพึมพำ “เหมือนฉันไม่มีผิด”
“ผมก็ไม่ได้อยากจะเหมือนพ่อนักหรอก”
“ไอ้ห่าโฬม”
คนป่วยเผลอตะโกนจนรู้สึกจนหน้าอก เดือดร้อนโฬมต้องไปประคองให้ลงนอนเช่นเดิม
“นอนไปเลยพ่อ ทำอะไรดูสังขารตัวเองบ้าง”
“เออ”
คนป่วยทำหน้านิ่วยอมลงนอน แต่นั่นทำให้มีโอกาสสังเกตว่าบุตรชายหน้าตาซีดเซียวซ้ำนัยน์ตาลึกโหลเหมือนคนไม่ได้หลับได้นอน คิ้วสองข้างขมวดมุ่นเหมือนมีเรื่องขบคิดให้วุ่นวายใจ ชายชรามองภาพตรงหน้าแล้วนึกถึงลูกชายตัวน้อยในวันวาน
อดุลย์เพิ่งสังเกตว่ามันโตขึ้นขนาดนี้แล้ว โตจนเป็นที่พึ่งพาให้ใครต่อใครได้ มันโตขึ้นมาได้อย่างแข็งเข้มและสมเป็นลูกชายเขา แม้จะยอมรับว่าเขาเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง แต่ลูกอย่างมันกลับได้อย่างใจเขาที่สุด
“แล้วแกล่ะ ได้นอนบ้างรึเปล่า”
โฬมชะงักก่อนจะเม้มปากแน่น
มือเหี่ยวย่นบีบหัวไหล่ลูกชายเบาๆ แต่ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่ว
“บอกแต่ฉันให้นอน แกเองก็ต้องพักผ่อนบ้าง”
“...”
“แกห่วงพ่อ พ่อก็ห่วงแก ฉะนั้นกลับไปพักผ่อนบ้างเถอะลูก”
★ ☆★ ☆★ ☆
“หนูคิดถึงอาโฬมฮะ”
พิกเล็ตมุ่นหัวคิ้วทำปากจู๋ ขณะที่กำลังนั่งต่อเลโก้รูปปราสาทอยู่ แต่ชื่อของใครคนหนึ่งนั้นกระตุ้นให้พุฒิที่นั่งเหม่อลอยอยู่ใกล้ๆ กันเผลอปัดยอดปราสาทเจ้าหมูจนพังทลายลงมา
“โอ๊ะ”
เจ้าหมูทำหน้าตื่นตกใจจนหน้าเสีย
“พิกเล็ตลูก พ่อจ๋าขอโทษครับ พ่อจ๋าไม่ได้ตั้งใจ”
พุฒิละล้ำละลักพูดก่อนจะคว้าเจ้าหมูมากอดไว้
“ฮึก พ่อจ๋าแกล้งหนู”
พิกเล็ตเสียใจจนน้ำตาคลอเพราะเจ้าตัวตั้งอกตั้งใจต่อตั้งแต่เช้า
“พ่อขอโทษลูก”
พิกเล็ตกดจูบที่ขมับเจ้าหมูย้ำอยู่หลายที ขณะเดียวกันก็ลูบแผ่นหลังลูกน้อยไปมา เจ้าหมูทำหน้างอแต่ก็ซุกที่ซอกคอบิดาไม่ออกห่าง
“เดี๋ยวพ่อช่วยต่อให้ใหม่นะครับ”
“จริงเหรอฮะ”
“ครับ”
พุฒิจูบขมับลูกอีกที “พ่อขอโทษนะลูก เราดีกันนะครับ”
เจ้าหมูเช็ดน้ำตาป้อยๆ เห็นน้ำตาลูกแล้วพุฒินึกก่นด่าตัวเองที่คิดวนเวียนแต่เรื่องเดิมๆ จนเหม่อลอยแบบนี้
“ดีกันนะครับ พ่อจ๋าไม่ได้ตั้งใจ”
“ฮะ”
พิกเล็ตโกรธง่ายหายเร็ว เด็กน้อยยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วของบิดา พุฒิเกาหัวแกรกๆ ตอนที่พยายามจับวางให้ลงล็อกแล้วทำไม่ได้สักที จากตอนแรกที่จะช่วยลูก แต่ไหงกลายเป็นเพิ่มภาระให้เจ้าหมูก็ไม่รู้
“พ่อจ๋าต่อผิดฮะ”
พุฒิยิ้มแหยทันที รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่ค่อยมีสมาธิเอาซะเลย
“ต้องต่ออันนี้ก่อนนะฮะ”
“ครับ”
เขาทำตามที่ลูกสอน
“คิดถึงอาโฬมจัง” พิกเล็ตเริ่มจ้อ “อาโฬมเก่งสอนหนูต่อจนเสร็จเลย”
“...”
พุฒิกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ
ไม่มีวันไหนที่พิกเล็ตจะไม่ถามถึงโฬม ตั้งแต่วันที่เขาขอยุติความสัมพันธ์ เจ้านั่นก็ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเลย
“เมื่อไหร่อาโฬมจะมาหาหนูอ่า”
พ่อลูกหนึ่งน้ำตารื้อ
“เขาไม่กลับมาหรอกลูก”
“ทำไมฮะ”
พิกเล็ตทำหน้าสงสัยก่อนจะทำตาโตเมื่อเห็นใบหน้าบิดา
“พ่อจ๋าร้องไห้”
“หา?”
พุฒินั่งนิ่งจนกระทั่งมือน้อยๆ ของลูกแนบกับใบหน้าเขา เมื่อนั้นแหละพุฒิถึงรู้ตัวว่าตัวเองปล่อยน้ำตาให้ไหลริน
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะฮะ”
มือกลมป้อมกรีดน้ำตาให้เขาเลียนแบบจากที่เคยเห็นบิดาทำให้ตนเอง
“ใครแกล้งพ่อจ๋าจนร้องไห้ฮะ”
พิกเล็ตพูดจาเป็นตุเป็นตะ
“บอกหนูมานะฮะ เดี๋ยวหนูไปจัดการให้เอง”
เจ้าหมูชูกำปั้นพร้อมลุย
พุฒิรวบตัวเจ้าหมูมากอดแนบอก เขาร้องไห้โดยไม่มีเสียง เล่นเอาลูกน้อยมึนงงว่าบิดาเป็นอะไร มือน้อยลูบหลังเขาแบบที่เคยเห็นบิดาทำกับตน นั่นยิ่งทำให้พุฒิห้ามน้ำตาตัวเองได้ยากลำบาก
“อะไรกันล่ะสองพ่อลูก”
คุณพรรณีเอ่ยทักเมื่อเห็นทั้งลูกทั้งหลานกอดกันกลมขนาดนี้ พุฒิรีบปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากมารดาต้องเป็นกังวลไปด้วย แค่แม่ต้องรับรู้ว่าเขามีปัญหากับคนรักนั่นก็มากเกินพอแล้ว
“ฝากพิกเล็ตสักครู่นะครับแม่”
หญิงชราถอนหายใจรับตัวเจ้าหมูกอดไว้ แล้วมองตามหลังบุตรชายที่เดินหนีเข้าห้องน้ำ แต่ท่าทางก่อนไปนี่สิ ต่อให้เด็กอนุบาลอย่างพิกเล็ตยังรู้เลยว่านั่นคืออาการของคนที่ร้องไห้มาหมาดๆ
.
.
พุฒิถอนหายใจมือจับด้ามไม้ฟองน้ำสำหรับล้างแก้ว เขาถูฟองน้ำไปตามขอบแก้วซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้นราวกับคนกำลังใช้ความคิด
‘สายตาคนอื่น คำพูดของคนอื่น มันก็แค่ฝุ่นละอองที่ผ่านเข้ามาอย่าเก็บมาใส่ใจนักเลย’
คำพูดของมารดาเขาสว่างวาบขึ้นมาในหัว อาการประหลาดของพุฒิตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาทำให้คุณพรรณีเธอทนไม่ได้ต้องจับเข่าคุยกัน แม่ไม่ได้ดุว่าเขาแต่อย่างใด แม่แค่พูดกับเขาแค่ประโยคเดียวนั่นแหละ และนั่นทำให้พุฒินึกถึงคำพูดของแม่ที่เคยบอกกับเขาก่อนหน้านี้ว่า
‘สายตาคนอื่น ความคิดหรือความรู้สึกคนอื่นที่เข้ามากระทบอาจจะบั่นทอนเราไปบ้าง แต่ให้ชั่งใจฟังอย่างมีสติ เพระความรักเป็นเรื่องของคนสองคน หากมีคนที่สามซึ่งไม่ว่าจะเข้ามาในสถานะใดก็ตามก้าวเข้ามา ถ้าเราจับมือกันไม่แน่นพอ สุดท้ายเราก็ต้องปล่อยมือ’
ใช่ สุดท้ายเราต้องปล่อยมือกัน
เพราะเขาเองที่ไม่หนักแน่นพอ
พ่อลูกหนึ่งอยากจะทึ้งหัวตัวเองแรงๆ สักครั้ง ทั้งที่รู้ว่าตัวเองผิด แต่กลับนิ่งเฉยปล่อยให้เวลามันผ่านเลยมาจนครบอาทิตย์แล้ว
ขี้ขลาดไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ
พุฒิถอนหายใจแรงๆ แล้วก้มลงไปขัดแก้วอีกรอบหนึ่ง อาการย้ำคิดย้ำทำนั่นไม่พ้นไปจากการสังเกตของป้องที่ยืนประจำอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เด็กหนุ่มมองพุฒิขยี้หัวตัวเองและวนกลับไปล้างแก้วอยู่อย่างนั้นสามสี่รอบแล้ว
“พี่ล้างแก้วสี่รอบแล้วนะครับ”
“อ้าวเหรอ”
พุฒิยิ้มแหย เขาล้างน้ำรอบสุดท้ายก่อนจะวางแก้วให้สะเด็ดน้ำตรงชั้นวางข้างๆ ซิงค์ล้างจาน
“มือเหี่ยวเลยพี่”
พุฒิก้มมองนิ้วมือตัวเองที่เหี่ยวจนซีด
“เหี่ยวเป็นกล้วยตากแห้งเลย”
“เช็ดมือก่อนเถอะครับ”
พุฒิพยักหน้ารับหงึกหงักก่อนจะคว้าเอาผ้าขี้ริ้วแถวนั้นมาเช็ด ทำเอาป้องร้องห้ามแทบไม่ทัน
“ผ้าเช็ดมืออยู่นี่ครับ”
“แหะ”
“วันนี้พี่โก๊ะจัง”
พุฒิยิ้มแหย
“พอดีคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“มีเรื่องไม่สบายใจเหรอครับ”
“ก็นิดหน่อย”
ป้องไม่ได้เซ้าซี้ถามต่อน้องมันแค่หันมายิ้มให้เขาแล้วจัดโน่นจัดนี่ไปเรื่อย
“เราเคยทำผิดกับใครมากๆ แล้วอยากขอโทษเขามั้ย” พุฒิพูดขึ้น “แต่เราไม่กล้าพอ”
“เคยสิครับ”
ป้องตอบ
“แปลกเนอะ แค่คำว่า ‘ขอโทษ’ ทำไมถึงพูดยากจัง”
“มันขึ้นอยู่กับว่าคนที่รับคำขอโทษจากเราคนนั้นเขาเป็นใครครับ สำคัญกับเราแค่ไหน ยิ่งรู้สึกผิดมาก คำขอโทษมันเลยยากที่จะพูดออกไป”
พุฒิถอนหายใจ
“เขาสำคัญมาก..”
พุฒิพึมพำ “สำคัญเหมือนส่วนหนึ่งในชีวิต”
“ไปขอโทษเขาเถอะครับ พี่โฬมเขารักพี่ยังไงเขาก็ต้องให้อภัยพี่ได้”
“อืม”
เดี๋ยวนะ!
เมื่อกี้เขาไม่ได้พูดถึงชื่อโฬมเลยนี่หน่า พุฒิหันไปสบตากับเจ้าป้องเห็นแววตาระยิบระยับจากน้องเขาก็ได้แต่ถอนใจ
“เรารู้ได้ไงว่าเป็นโฬม”
“ผมเดาเอาน่ะครับ เห็นพี่โฬมไม่มาที่นี่เลยเป็นอาทิตย์แล้ว”
“อื้อ ต้นเหตุมันมาจากพี่เองแหละ”
“ผมถามอะไรพี่สักอย่างได้มั้ยครับ”
“ถ้าตอบได้นะ”
ป้องหัวเราะน้อยๆ
“พี่พุฒิกับพี่โฬมเคยคบกันมาก่อนเหรอครับ”
“สมัยเรียนน่ะ..”
พุฒิอมยิ้มเมื่อนึกถึงความรักในครั้งอดีต
“นานน่าดูเลยนะครับ”
“อื้อนาน” พุฒิพึมพำ “แต่จำได้ไม่ลืมเลย”
“ใครจีบใครก่อนเหรอครับ”
พุฒิหูแดงและทำหน้าเลิ่กลั่กจนน้องมันขำให้
“พี่ไม่ได้จีบเจ้านั่นก่อนแน่นอน”
“แล้วทำไมถึงใจอ่อนให้พี่โฬมล่ะครับ”
ทำไมน่ะเหรอ?
‘ผมชอบพี่’
‘ขออนุญาตจีบนะครับ’
พุฒินึกถึงความรักแล้วเผลอยิ้มออกมา
โฬมน้องใหม่ปีหนึ่งที่โดดเด่นจนใครต่อใครสนใจ แต่เจ้านั่นกลับทำเฉย ทั้งๆ ที่มีคนมากมายผ่านมาให้รู้จัก พุฒิชอบที่เจ้านั่นซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองเสมอ
‘อื้อ จีบสิ’
ก็แค่อยากจะแหย่คืน ใครจะไปคิดว่ามันจะจีบเขาจริงๆ
เป็นจีบที่ทำให้เขาใจสั่นที่สุดในชีวิต
เจ้าเด็กนั่น!
“ถ้าคิดว่าความรักของพี่มันยังหวานอยู่ กลับหาคนที่ทำให้มันรู้สึกแบบนั้นเถอะครับ”
“...”
“คนที่ทำให้เราจำความรักและความดีของเขาได้ไม่ลืม มันมีแค่คนๆ เดียวเท่านั้นแหละครับ ถ้าไม่คว้าเขาเอาไว้ พี่แน่ใจเหรอครับว่าจะไม่เสียใจ”
เสียใจสิ
เขาต้องเสียใจแน่ๆ ถ้าไม่พยายามรั้งโฬมเอาไว้
แต่เขาจะไม่เสียใจเลย หากวันนี้เขากล้าพอที่กลับไปแก้ไขความผิดของตัวเอง
ป้องยิ้มน้อยๆ และโบกมือให้พี่พุฒิที่วิ่งไปที่รถแล้วแต่ยังอุตส่าห์กลับมาขอบคุณเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะมุ่นหัวคิ้วให้สายเรียกเข้าในมือถือ
‘กาย’ คือชื่อของสายเรียกเข้า
.
.
‘ถ้าคิดว่าความรักของพี่มันยังหวานอยู่ กลับหาคนที่ทำให้มันรู้สึกแบบนั้นเถอะครับ’
ตอนที่ฟังมันก็รู้สึกฮึกเหิมอยู่หรอก แต่เอาเข้าจริงพุฒิก็มานั่งหงออยู่ใต้คอนโดแห่งหนึ่ง
พ่อลูกหนึ่งกุมมือตัวเองแน่น ไม่ต่างจากริมฝีปากที่ขบเม้มอยู่ตอนนี้ ในหัวกำลังคิดหาข้ออ้างให้ตัวเองว่าทำไมถึงโผล่มาที่นี่
เกือบสองชั่วโมงที่มานั่งรออย่างใจเย็น
พุฒิรับรู้ถึงสายตาของนิติบุคคลที่มาทางเขาอยู่ พวกเธอคงแปลกใจที่เห็นคนแปลกหน้าอย่างผมโผล่มาที่นี่ ข้างนอกมืดแล้ว ยิ่งทำให้มือเขาชื้นเหงื่อ
จากสองชั่วโมงกลายเป็นสี่ชั่วโมง
สาวๆ หน้าเคาน์เตอร์เดินมาสอบถามจนได้ความว่าผมรอใครสักคน พวกเธอจึงได้ล่าถอยไป
สี่ทุ่มแล้ว
พุฒิจ้องเข็มนาฬิกาตรงผนังหน้าเคาน์เตอร์แล้วถอนหายใจ
วันนี้อาจจะไม่ใช่วันของเขา
สุดท้ายพ่อลูกหนึ่งผุดลุกขึ้นเตรียมกลับ จังหวะนั้นใครบางคนที่รอคอยก็เดินสวนเข้ามาพอดี
โฬมชะงักไปเมื่อเห็นเขา
พุฒิพยายามส่งยิ้มให้อีกฝ่าย ทั้งที่รู้สึกตัวมือไม้เกะกะไปหมด เขาสูดลมหายใจเข้าไปก่อนจะรวบรวมกำลังใจพูดมันออกมา
“ขะ..”
“มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ”
พุฒิกลืนคำขอโทษลงคอ ตอนที่คำพูดไร้เยื่อใยหลุดออกมาจากปากอีกฝ่าย พุฒิเหมือนคนหายใจไม่ออก เมื่อเห็นปฏิกิริยาเฉยชาจากอีกฝ่าย
โฬมไม่เคยมองเขาด้วยสายตาแบบนี้
สายตาที่ว่างเปล่า
พุฒิอาการคล้ายคนหายใจไม่ออก
“แค่บังเอิญผ่านมาทำธุระแถวนี้น่ะ” พ่อลูกหนึ่งเม้มปากจนเจ็บ
“งั้นเหรอครับ”
โฬมพยักหน้ารับ
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับแผ่นหลังกว้างก็ค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ
‘โฬม’
‘พี่ขอโทษ...กลับมาก่อนได้มั้ย’
นั่นเป็นเสียงที่เขาพูดในใจที่พุฒิไม่ได้เปล่งมันออกไป
อุตส่าห์นึกหาบทสนทนามาแทบตาย สุดท้ายได้คุยไม่ถึงนาทีเขาก็เดินจากไปแล้ว พุฒิกำมือแน่นพยายามกลั้นน้ำตาคลอหน่วยตาอยู่ตอนนี้ไม่ให้มันไหลลงตรงนี้ เขาหันหลังออกไปโดยที่ไม่รู้ว่าว่ามีสายตาของใครบางคนมองตามหลังมา
โฬมถอนหายใจ
แค่เห็นหน้าคนรักอยู่ตรงหน้าเขาก็แทบจะลืมเลือนเรื่องแย่ๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างกัน
พุฒิจะรู้ตัวมั้ยว่าแค่เจ้าตัวทำหน้าเศร้า เขาก็แทบอยากจะรั้งอีกฝ่ายมากอดแนบอกแล้ว
‘แค่บังเอิญผ่านมาทำธุระแถวนี้น่ะ’
แต่คำตอบของอดีตคนรักนั่นดึงสติเขาให้กลับมา
พี่พุฒิแค่บังเอิญมา...ไม่ได้ตั้งใจที่จะมาหาเขา
อย่าคิดเข้าข้างตัวเอง
อย่าคิด...ถ้าไม่อยากเจ็บอีกครั้ง
สายตาที่บ่งบอกว่ากำลังหวาดกลัวของคนรักในวันที่เลิกรา โฬมยังจำได้ติดตา ถ้าการที่เรายังดำเนินความสัมพันธ์แล้วทำให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องทนหวาดระแวง สู้แยกทางกันไปจะดีกว่า อย่างน้อยถึงความสัมพันธ์แบบคนรักจะยุติ แต่หวังว่าอย่างน้อยเราจะรู้สึกดีๆ กันต่อในฐานะอื่น
ฐานะอื่นที่โฬมไม่อยากจะเป็น
ให้ตายเถอะ...เขาชินซะแล้วกับการเป็นคนรักของ ‘พี่พุฒิ’ มันถึงยากจะทำใจหากต้องเปลี่ยนสถานะระหว่างกันได้
ยากเกินไปจริงๆ
★ ☆★ ☆★ ☆
มาม่าอืดเต็มท้องเลย อย่าโกรธนังพี่พุฒิเยอะนางสำนึกผิดไม่ทันแย้ว (เสียงนุ้งหมูพิกเล็ต)
หวีดในทวิตติดแท็ค #Re2love ด้วยเด้อ
-
เฮ้ออ พุฒิคิดได้แล้ว ก็กล้าๆหน่อย เอาใจช่วย ง้อโฬมให้ได้นะ คิดไว้ เจ้าลูกหมูรออาโฬมอยู่
-
:katai1:
-
รีบคุยกันให้เข้าใจเร็วๆนะ เจ้าหมูคิดถึงอาโฬมแล้ว
-
ทีพุฒิ พูดขอเลิกกับโฬม คำพูดออกมาง่ายๆ
แต่พอจะขอโทษ ไม่กล้า :fire:
พูดไปคนละเรื่องเหมือนไม่ตั้งใจจะมาหา
‘แค่บังเอิญผ่านมาทำธุระแถวนี้น่ะ’ เหอะ.....
พุฒิน่าเบื่อ น่ารำคาญ ขี้ขลาด ตลอด :angry2: :angry2: :angry2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เบื่อพุฒิทำผิดซ้ำซากตลอด :เฮ้อ:
-
เฮ้อ......อุตส่าห์มานั่งรอตั้งหลายชั่วโมง แต่แค่เจอหน้าพูดกันคำเดียวแล้วก็จากมาเหมือนเดิม :katai1:
-
อยากจะขอเว้นการลุ้นคู้นี้ไปก่อน
ตอนนี้อยากลุ้นกายป้องมากมาย
กายรู้สึกว่าตัวเองรักพี่พุฒิ
ขณะเดียวกันป้องก็รู้และคิดว่ากายรักพี่พุฒิ
มันน่าลุ้นดีนะ
-
โอ้ยยพี่พุฒิ นั่งรอมาตั้งนาน ดันไม่กล้าง้ออีก
ง้อน้องสิๆๆๆๆๆ
-
เสียน้ำตาอีกแล้วววว
-
อยากให้โฬมงอนนานๆ ให้พุฒิง้อหนักๆ :m16:
ไม่ว่าทางผู้ใหญ่จะดราม่าแค่ใหน แต่เจ้าหมูก็ยังน่ารักอยู่เหมือนเดิมม :กอด1:
-
มาม่าอีกแล้ว ไม่เอาแล้วนะ ตอนหน้าขอเป็นไวไว ควิกแทนนะ :katai1:
-
ไรอ่ะ เค้าเศร้า กินมาม่าจนปวดท้องแล้ว :z3:
-
ทำตัวเองแท้ๆ กล้าๆ หน่อยซิพุฒิขอโทษไปเลยบอกออกไปดังๆ เลย อย่าได้แคร์
-
พี่พุฒิต้องรีบเลือกนะคะ ระหว่างความกลัวกับโฬมพี่จะเก็บใครไว้ !?!?
:angry2:
-
#Re2love •21
ป้องวิ่งจนหอบตอนที่ได้รับโทรศัพท์ว่าใครบางคนเมาหลับอยู่ร้านเหล้า บริกรที่นั่นเห็นว่ามันเมาเลยถือวิสาสะค้นโทรศัพท์มันแล้วโทรเรียกเขาเพราะเห็นเป็นรายชื่อล่าสุดที่มันติดต่อ จากการบอกเล่าของบริกรคือมันมานั่งที่ร้านหลายชั่วโมงแล้ว ซ้ำสั่งเหล้ามาดื่มแทนน้ำ
ร่างโปร่งถอนหายใจเฮือกใจใหญ่หลังจากโบกแท็กซี่มาถึงร้านเหล้าในย่านท่องเที่ยว สภาพที่มันนอนฟุบใบหน้าไปกับโต๊ะ ขณะที่มือข้างหนึ่งยังกำแก้วเหล้าไม่ปล่อยนั่นทำให้ป้องนึกอยากจะตบกะโหลกดึงสติมันสักที
“กาย”
เขาสะกิดเรียกมันไม่เบามือนัก คนเมาขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเปิดเปลือกตามองมาทางเขาแล้วปิดตาลงเช่นเดิม ป้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
“กายตื่นเถอะ กูจะพามึงกลับบ้าน”
“ฮื่อ”
“ไอ้กาย”
“...”
เสียงเรียกที่ดังใกล้ๆ หู สำหรับคนเมาเหมือนได้ยินเสียงอื้ออึงจับเนื้อความไม่ได้ ซ้ำยังชวนให้รำคาญจนต้องเบือนหน้าหนี
“เมาเหมือนหมา”
“...”
“ใครสั่งใครให้สอนมึงกินเหล้าเป็นน้ำขนาดนี้วะ”
รำคาญ!
กายนิ่วหน้ากับเสียงบ่น คนเมารู้สึกว่าตัวเองกำลังยืนโคลงเคลง ซ้ำคอเสื้อยังเหมือนถูกขยำให้ตั้งตรง ในหัวมึนงงสับสน ทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนนึกอยากขย้อน
“ยืนดีๆ สิวะ”
“แหวะ”
“เชี่ย”
ป้องตาค้างเมื่อคนเมาอ้วกพุงออกมา ดีว่ามันไม่เลอะเสื้อผ้าเขา ร่างสูงโปร่งเดินโงนเงนอย่างไม่รู้ทิศรู้ทางก่อนจะทรุดตัวแล้วโก่งคออ้วก ป้องรีบตามไปลูบหลังให้มัน ดีว่าสิ่งที่มันขย้อนออกมาเป็นแค่พวกน้ำย้อย เลยไม่ได้สกปรกเท่าไหร่ ร่างโปร่งส่ายหัวให้มันอย่างเอือมระอาแล้วคว้าเอาขวดน้ำแถวนั้นมาให้มันบ้วนปากและล้างหน้าล้างตา
เหมือนมันจะมีสติขึ้นมาเล็กน้อย
กายนั่งมึนหน้าแดงก่ำ ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้วที่เห็นป้องยืนเท้าสะเอวทำหน้ายักษ์ใส่เขาอยู่ตรงหน้า
“มึง...”
ในหัวอื้ออึงจนไม่สามารถจำเหตุการณ์อะไรได้
“ดีขึ้นมั้ย”
กายไม่ตอบแต่พยักหน้าเล็กน้อย
“กุญแจรถมึงอยู่ไหน เอามาซิ”
“กางเกง”
กายตอบเสียงยานคาง อีกฝ่ายเลยล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงควานหาของดังกล่าว
“ฮึก”
“ลุก”
“ไปไหน”
กายถามเบาๆ
“กูจะพาไปส่ง”
“อื้อ”
“ตัวหนักอย่างกะช้าง แม่งเอ๊ย”
“บ่น”
“...”
ป้องตบกะโหลกมันไปที
“เมาแล้วพูดมาก”
“เจ็บ”
“สมน้ำหน้าไอ้ห่า”
กายเอี้ยวหน้าไปมองด้านข้าง ขณะที่ป้องกำลังหน้าดำหน้าแดงเดินประคองเขาอยู่ เขาก็ยื่นมือไปลูบแก้มมันเบาๆ จนฝ่ายนั้นชะงัก
“เมาแล้วเรื้อนเหรอ”
“นิ่ม”
ป้องหน้าร้อนผ่าว เขาเม้มปากแน่นก่อนจะเบือนหน้าหนี อย่าใส่ใจกับคำพูดของคนเมาเลย ฟื้นมามันคงจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพูดอะไรออกมาบ้าง
“เดินให้มันตรงสิวะ”
ป้องพ่นลมหายใจตอนที่สตาร์ทรถมันได้แล้ว ดีว่าแถวลานจอดรถมีการ์ดใจดีช่วยแบกมันมาซ้อนคาวาซากิเขียวคาดดำ เขาเอี้ยวมองมาด้านหลังเห็นใบหน้าคมคายซบที่แผ่นหลังเขา ร่างโปร่งเช็คความแน่นของเสื้อคลุมที่ใช้แทนเชือกมัดลำตัวมันให้ติดกับเขาเป็นการเซฟตัวคนเมาไม่ให้ไหลตกรถไป ป้องคว้ามือมันทั้งสองข้างของมันมากุมเอวเขาไว้
ดึกมากแล้ว
ถนนในเมืองตอนนี้เริ่มโล่งมากขึ้น ป้องค่อยๆ ประคองรถไปอย่างช้าๆ ระหว่างนั้นก็มองกระจกข้างเพื่อดูคนซ้อนมาตลอดทาง แสงไฟจากข้างถนนส่องให้เห็นใบหน้าคนเมาที่หลับตาพริ้มซบหลังเขาอยู่ ใบหน้าคมคายมีรอยยิ้มน้อยๆ ซ้ำสองมือมันที่กอดเอวเขาอยู่ยังเพิ่มแรงรัดให้แน่นขึ้น
ป้องเผลอหายใจออกมาแรงๆ แล้วหันกลับไปมองคนหลับในจังหวะที่รถติดไฟแดง
ไม่รู้ว่าตอนนี้มันกำลังหลับฝันถึงใคร สีหน้าที่ยิ้มน้อยๆ นั่นบ่งบอกว่ามันคงกำลังมีฝันดี ถ้าหลับฝันแล้วทำให้มันมีความสุขก็ขอให้มันติดอยู่ในฝันนั้นเถิด จะได้ไม่ต้องตื่นมาพบกับความจริงที่น่าเจ็บปวดเลย ป้องเอื้อมมือข้างหนึ่งไปลูบหลังมือมันเบาๆ
“ร้อน”
คนเมาพึมพำตอนที่เขาแบกมันมาทิ้งไว้ที่เตียงโดยมียามใต้หอช่วยอีกแรง ป้องพ่นลมหายใจก่อนจะปาดเหงื่อ ตอนแรกกะจะไปส่งมันที่บ้านแต่เห็นสภาพคนเมาแล้วเดาได้เลยว่าบ้านมันแตกแน่ๆ สุดท้ายเลยต้องจำใจพามันมาที่ห้อง
“ร้อนก็ถอดเสื้อ กูจะเช็ดตัวให้”
“กูร้อน”
“รู้แล้วๆ”
ป้องเตะขามันไปทีอย่างหมั่นไส้ คนเมาห่าอะไรสั่งได้สั่งดี ร่างโปร่งแกะกระดุมเสื้อมันแล้วดึงเสื้อเชิ้ตให้หลุดพ้นไปจากตัว
“สภาพอย่างนี้ ไม่เช็ดตัวเหม็นตายห่า ทั้งกลิ่นเหล้า กลิ่นอ้วก”
“อื้อ”
“นิ่งๆ สิวะ”
หลังจากถอดเสื้อมันได้เขาก็ดึงกางเกงยีนส์มันออกให้เหลือแต่บอกเซอร์ ตอนนี้แหละที่ป้องรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนวาบ สภาพอดีตคนเก่าที่เปลือยท่อนบนเหลือแต่บอกเซอร์ที่มันทำใจลำบากจริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อนหรอก แต่นั่นมันนานมาแล้ว ร่างโปร่งสะบัดศีรษะแรงๆ ไล่ความคิดประหลาดนั่น ก่อนจะบังคับมือไม่ให้สั่นตอนที่ใช้ผ้าซักหมาดๆ เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้มัน
“อ๊ะ”
ป้องสะดุ้งตอนที่มือหนาคว้ามือเขาเอาไว้ แล้วคนเมาค่อยๆ ลืมตามองเขา
“ป้อง”
เหมือนคนเมาจะสร่างเมาแล้วเล็กน้อย คงเพราะสบายตัวที่เขาเช็ดหน้าให้
“อืม”
“มึงเหรอ?”
ป้องมุ่นหัวคิ้วเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูด
“แล้วมึงคิดว่าใครล่ะ”
กายส่ายหน้าไปมา
“ที่นี่ที่ไหน”
“ห้องกู”
“พากูมาทำไม”
ป้องเม้มปากแน่นไม่ยอมตอบ
“ห่วงกูเหรอ?”
“...”
“มึงห่วงกู...แล้วมึงบอกเลิกกูทำไมวะ”
เกิดความเงียบระหว่างคนสองคน กายถอนหายใจแรงๆ ขณะที่ป้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ช่างเถอะกูไม่อยากรู้”
ป้องขยับตัวออกห่างเมื่อมันทำท่าจะขยับตัวลุกขึ้น “แค่รู้ว่าตอนนี้มึงห่วงกูก็พอแล้ว”
เจ้าของห้องหลุบตามอง ในอกสั่นไหวด้วยความรู้สึกที่เปราะบาง
“เดี๋ยวก็หน้าทิ่มหรอกมึง”
“กูไหว”
“เหรอ” ป้องทำหน้ายิ้มๆ “ไหนนั่งตัวตรงให้กูดูสิ”
กายมุ่นหัวคิ้วก่อนจะพยายามผุดลุกขึ้นทรงตัว
“ไม่ไหวอย่าฝืน”
น้ำเสียงเชิงค่อนแคะนั่นทำให้คนเมาฮึดฮัด
“กูไหว เชี่ยเอ๊ย”
กายสบถเมื่อรู้สึกว่าตัวเองหนักหัวจนหงายหลังลงนอนเช่นเดิม ป้องขำออกมาอย่างไม่เก็บเสียง คนเมาเลยได้แต่เบ้ปาก เจ้าของห้องเลยเดินไปหยิบน้ำเปล่ามาให้ดื่มแล้วเช็ดหน้าเช็ดตาให้มันอีกที ครั้งนี้เหมือนกายจะมีสติมากขึ้น แต่ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าตอนที่เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้มัน สายตาของมันจับจองเขาอยู่ตลอดเวลา
ป้องเลยขบริมฝีปากทำทีเป็นไม่สนใจ ขณะที่มันเหมือนจะเริ่มสร่าง เขาเลยแวบไปอาบน้ำ พอออกมาครั้งนี้เขาเห็นมันลุกนั่งท่าทางดูสบายขึ้น สีหน้าก็ดูเป็นปกติขึ้นมาก
“เป็นไงบ้าง”
“ก็ดี”
“ถ้าไหวมึงลุกไปล้างหน้าล้างตากับอาบน้ำมั้ยจะได้สดชื่น จริงๆ กูเช็ดตัวให้แล้วแต่คงไม่สบายตัวเท่าอาบน้ำหรอก”
กายนั่งมองเจ้าของห้องที่เดินไปเดินมาก่อนจะยื่นผ้าเช็ดตัวฝืนใหม่ให้เขา ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่าในใจมันรู้สึกดีบอกไม่ถูก
มันเช็ดตัวให้เขางั้นหรือ
ทำไมถึงดีกับกูนักล่ะป้อง
“ขอบใจ”
“อืม”
“ขอบใจที่เช็ดตัวให้กู”
ป้องยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกหวั่นไหวที่ไม่ควรเกิดกลับมีอาการขึ้นมาอีกครั้ง
กายอาบน้ำเสร็จก็พอดีกับที่เจ้าของห้องปูที่นอนข้างเตียงให้เขา ป้องพยักพเยิดไปที่ชุดนอนไซส์ใหญ่ที่คิดว่ากายน่าจะใส่ได้ โดยพยายามไม่สังเกตแผ่นอกเปล่าเปลือยที่มีหยดน้ำเกาะพราว ขณะที่ท่อนล่างมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่
“เสร็จแล้วปิดไฟห้องให้กูด้วยนะ กูง่วงแล้ว”
กายทำหน้างงที่อยู่เจ้าของห้องก็ทำท่าแล้วทรุดตัวนอนคลุมโปงอยู่บนเตียง ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเดินไปปิดไฟเมื่อใส่เสื้อผ้าเสร็จ กายเดินคลำทางในความมืดมาทรุดตัวลงนอนที่ฟูกติดกับเตียง ในความมืดนั้นได้ยินแต่เสียงเนื้อตัวเสียดสีกับที่นอน ใครคนใดคนหนึ่งคงนอนพลิกไปมาเพื่อหามุมที่ตัวเองนอนสบาย
กายนอนลืมตานิ่งมองเสียงไฟจากโทรศัพท์ รายชื่อสายเรียกเข้านั่นทำให้เขาได้แต่มองมันอย่างเฉยเมย ชายหนุ่มแกล้งหลับตานิ่ง ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยความอ้างว้างที่ตีตื้นขึ้นมา
‘เคยมีสักครั้งมั้ย ที่แม่ให้ความสำคัญผมมากกว่าอาโฬม’
นั่นคือคำถามที่เขาโพล่งออกไปด้วยความน้อยใจในเย็นวันนี้
และคำตอบของแม่คือสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุดในชีวิต
‘โฬมคือผู้ชายที่แม่รัก’
คำตอบนั้นทำให้กายน้อยใจจนไปลงกับน้ำเมา
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ”
“...”
“แม่มึงเขาอาจจะรอมึงกลับบ้านอยู่ก็ได้”
“ไม่มีใครรอกูหรอก ไม่มีเลย”
ป้องผุดลุกขึ้น การจะกะพริบตาให้ปรับเข้ากับความมืด เขาเห็นแผ่นหลังร่างสูงใหญ่นอนคุดคู้เหมือนเด็กจนสัมผัสได้ถึงความเจ็บ
“แม่ไม่เคยเห็นความสำคัญของกูเท่ากับอาโฬม ทำไมวะ ทำไมใครๆ ถึงรักอาโฬม”
“มึงหมายถึงพี่พุฒิเหรอ”
ป้องพูดเสียงแผ่ว
“กาย”
เจ้าของชื่อกำหมัดแน่น
“พี่พุฒิกับพี่โฬมเขารักกันมานานแล้ว เขารักกันก่อนที่มึงจะเกิดด้วยซ้ำ”
กายหลับตานิ่งเพื่อซึมซับความเจ็บปวด
‘พี่รักโฬม’
‘มากขนาดไหนเหรอครับ’
‘เท่าชีวิต’
กายกัดฟันแน่นไม่ใช่เพราะอยากสะกดกลั้นอารมณ์ แต่เพราะเขาไม่อยากร้องไห้ให้มีเสียง
เขาเสียใจ
แต่ไม่ใช่เสียใจที่รู้ว่าอีกฝ่ายรักคนอื่น เขาเสียใจเพราะตัวเองโง่งมกับความรู้สึกเกินเลยที่บางเบาเหลือเกิน กายรู้ดีมาตลอดว่ามองอีกฝ่ายเป็นฮีโร่ เป็นความอบอุ่นที่หาไม่ได้จากแม่แท้ๆ ถึงได้เสียใจเมื่อรู้อาโฬมเป็นผู้ชายที่แม่หลงละเมอไม่พอ ยังเป็นเจ้าของที่แท้จริงของพี่พุฒิ
ในวันที่เขาขาดสติบังคับจูบพี่พุฒิ เพราะโกรธและน้อยใจที่ความอบอุ่นหนึ่งเดียวที่มีให้เขากลับไม่ใช่ของเขาอย่างแท้จริง และวันเดียวกันนั้นพี่พุฒิกอดเขาเอาไว้และลูบศีรษะอย่างแผ่วเบา อ้อมกอดที่อบอุ่นนั่นทำให้เขานึกละอายใจเพราะพี่พุฒิไม่โกรธไม่ต่อว่าเขาใดๆ นอกจากพูดว่า
‘พี่รักโฬมคนเดียว และจะรักตลอดไป’
คำพูดนั้นทำให้เขาได้สติว่าอ้อมกอดที่อบอุ่นและจริงใจนั่นไม่ใช่ของเด็กที่ขาดความอบอุ่นเช่นเขา ไม่ใช่อ้อมแขนที่ทดแทนความรักของแม่ เพราะมันคือความรู้สึกจอมปลอกที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อยึดเหนี่ยวจิตใจที่เปราะบาง กายชื่นชอบและหลงละเมอในความเป็นผู้ใหญ่ที่พุฒิแสดงออก เขาแอบปลื้มเพราะมันคือส่วนที่ทั้งชีวิตเฝ้ารอคอยจากผู้ให้กำเนิด เพราะขาดแคลน เพราะไม่ได้รับอย่างเต็มเปี่ยมถึงได้ยึดพุฒิไว้เป็นตัวตายตัวแทนความรักของแม่ที่สมควรได้รับ
สุดท้ายเขาก็เป็นเพียงเด็กขาดความอบอุ่นคนหนึ่ง
‘โฬมคือผู้ชายที่แม่รัก’
‘พี่รักโฬม’
กายปล่อยน้ำตาให้ไหลริน
“ไม่มีใครรักกู”
“มึงรู้ได้ไง”
กายพูดเสียงแผ่ว น้ำเสียงสั่นไหวนั่นทำเอาเจ้าของห้องสงสารจับใจ
ป้องมาทรุดตัวอยู่ข้างหลังแล้วลูบบ่ามัน กายเอี้ยวหน้ากลับมาสบตากับอดีตคนรักในความมืด
“กูไงที่รักมึง”
หน้าไม่อาย เป็นคนบอกเลิกเขาแท้ๆ แต่วันที่เห็นเขากำลังเสียใจกลับอยากทำทุกอย่างให้มันดีขึ้น
“ป้อง”
กายครางชื่อมันเสียงแผ่ว ความรู้สึกอ้างว้างเหมือนถูกเติมเต็ม เหมือนยืนอยู่คนเดียวในความมืดแล้วมีแสงสว่างจากใครสักคนสาดส่องเข้ามา
วันที่รู้สึกว่าตัวเองพ่ายแพ้และไร้ค่าแต่มีมือของใครบางคนยื่นมาให้จับดึง
“กูไงล่ะกายที่ยังรักมึง”
“ป้อง”
“กูไง อื้อ”
ป้องหลับตาพริ้มตอนที่มันชะโงกตัวขึ้นมาจูบเขา
สัมผัสบางเบานั่นเรียกให้ความรู้สึกเดิมๆ หวนกลับมา ภาพจำความรักครั้งเก่าสว่างวาบขึ้นมาในหัว ฝ่ามือหนาค่อยโอบประคองแล้วดันแผ่นหลังเขาให้นอนราบไปกับพื้น กายไล่เลาะริมฝีปากไปตามใบหน้าและลำตัวของคนใต้ร่างอย่างแผ่วเบา อาจจะเพราะต้องการใครสักคน อาจจะเพราะอยากได้อ้อมกอดที่อบอุ่น หรืออะไรก็แล้วแต่
กายบอกตัวเองมันเป็นทุกอย่างให้เขาแล้วในเวลานี้
ป้องครางเสียงแผ่วตอนที่เสื้อผ้าซึ่งติดกายอยู่ค่อยเลื่อนหลุดไปทีละชิ้น สุดท้ายเนื้อตัวเขาเปล่าเปลือยไม่ต่างจากคนด้านบน ป้องหนาวสั่นก่อนจะผวาเข้าหาอ้อมกอดของกาย ขณะที่อีกฝ่ายปะป่ายมือลูบไล้และเคล้นคลึงเขาอย่างเมามัน
กายทาบทับร่างกายเสียดสีกับคนใต้ร่างจนฝ่ายนั้นครางเสียงกระเส่า ยิ่งตอนที่ร่างกายค่อยแทรกซึมแนบชิดสนิทแน่นไม่มีที่ว่างนั่นยิ่งทำให้กายร้อนเป็นไฟ ป้องนิ่วหน้ารู้สึกหายใจติดขัดในคราแรก ในท้องร้อนวูบวาบยากที่จะบรรยาย ท่าทางแบบนั้นทำให้กายมึนเมาตอกย้ำความเป็นเจ้าของ จนอีกฝ่ายหัวสั่นหัวคลอน ป้องลูบต้นแขนคนตัวโตเบาๆ คล้ายกับขออุทธรณ์
ร่างสูงผ่อนแรงลงแต่ยังดำเนินความรักให้ไหลลื่นไปตามธรรมชาติของมัน ไม่นานทั้งคู่ก็ได้กลิ่นความรักที่ฟุ้งกระจาย กายกดจูบเปลือยตาทั้งสองข้างของคนใต้ร่าง ขณะที่ป้องโอบกอดแผ่นหลังกว้างซึมซับทุกสัมผัส
“ขอบคุณที่ยังรักกู”
★ ☆★ ☆★ ☆
“หนูเกิดมาได้ยังไงฮะพ่อจ๋า”
เจ้าหมูจำไมประจำบ้านโพล่งขึ้นช่วงมือค่ำที่ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันกินข้าว พุฒิสำลักจนหน้าดำหน้าแดง ส่วนคุณพรรณีกับส้มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แน่นอนว่าหน้าที่ตอบคำถามนั่นเลยตกเป็นของพุฒิในทันที
“เอ่อ ก็พ่อกับแม่รักกัน หนูเลยเกิดมาจากความรักของพ่อกับแม่ไงครับ”
“อ๋อ”
พิกเล็ตตาเป็นประกาย
“หนูก็รักไตตั้นฮะ ไตตั้นใจดีมีขนมมาให้หนูกินทุกวันเลย”
พุฒิตาเหลือกรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
“ไม่ได้นะลูก หนูต้องรอให้โตก่อนถึงจะรักกันได้”
“รักกันตอนนี้ไม่เหรอฮะ”
คุณพรรณีหัวเราะจนน้ำตาเล็ด
“ไม่ได้ครับ ห้ามเด็ดขาดเลยนะ นี่เป็นเรื่องของคนที่โตแล้ว เด็กๆ ห้ามทำครับ เอาไว้หนูสูงเท่าพ่อก่อนนะลูก”
“ท่าทางโตขึ้นหัวกระไดบ้านจะไม่แห้งซะล่ะมั้ง”
“แก่แดดไม่มีใครเกิน”
พุฒิส่ายหัว
“วันนี้ไม่มีแดดฮะพ่อจ๋า ฝนตกทั้งวันเลย”
พุฒิอ้าปากค้างและขำพรืดออกมา
“ไม่พูดตอนอาหารอยู่ในปากนะลูก มันไม่สุภาพ”
เจ้าหมูรีบกลืนก่อนจะรับคำ
“ฮะพ่อจ๋า”
พุฒิลูบศีรษะลูกเบาๆ
“คิดถึงอาโฬมจังฮะ”
“...”
“อาโฬมไม่มาหาหนูหลายวันแล้วอ่า หนูจะอวดรูปวาดวีนัสฮะ ครูเคทให้หนูตั้งห้าดาวแหน่ะ”
พุฒิลอบสบตากับมารดาแล้วก้มหน้านิ่ง คุณพรรณีเห็นอาการบุตรชายแล้วชวนพิกเล็ตคุยเรื่องอื่นเบี่ยงประเด็น จบมื้อเย็นส้มหลอกล่อพิกเล็ตไปเล่นที่ห้องนั่งเล่นด้วยไอศกรีมถ้วยใหญ่ ดังนั้นในครัวตอนนี้จึงมีแค่พุฒิและคุณพรรณี
หญิงชรายืนนิ่งมองลูกล้างจานท่าทางเหม่อลอย
“คิดถึงก็ง้อไปเขาสิ”
“ไปง้อแล้วครับ เอ๊ะ”
พุฒิตาโตเมื่อตัวเองหลุดปากออกไปอย่างเผลอไผล ชายหนุ่มยิ้มแหยเมื่อเห็นมารดายืนกอดอกมองอยู่ข้างหลัง
“แม่”
พุฒิครางเสียงแผ่ว
“แสดงว่าง้อไม่สำเร็จ”
พ่อลูกหนึ่งห่อไหล่
“ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยครับ”
‘มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ’
เล่นทำหน้าเฉยชาแบบนั้นใครจะไปต่อถูก ยิ่งพุฒิเป็นคนขี้ขลาดด้วยแล้ว อย่าคาดหวังว่าพูดง้อเลย แค่เอ่ยปากพูดออกไปก็ยากแล้ว
“แบมือมา”
“อะไรครับแม่”
คุณพรรณีไม่ตอบก่อนจะย้ำให้เขาแบมืออีกครั้ง
“อ๊ะ”
พ่อลูกหนึ่งทำหน้างงตอนที่กุญแจรถถูกวางใส่มือ
“ไปง้ออีกรอบ”
“แม่...”
“แม่ไม่อยากเห็นพุฒิเหม่อลอยทุกวัน ไหนจะพิกเล็ตที่ถามหาแต่อาโฬมของเขาอีก” คุณพรรณีลูบบ่าเขาเบาๆ “ไปเคลียร์กันซะ จะเดินหน้าหรือถอยหลังไปคุยกันให้ชัดเจน อย่าให้มันค้างคา ถ้ามันยังติดค้างอยู่อย่างนี้ ความรู้สึกนี้เราจะไม่มีวันเดินหน้าได้”
“ผมไม่รู้ว่าโฬมว่ายังไง”
“อย่ากลัว”
มารดาเขาพูดยิ้มๆ
“หากจะเดินหน้าไปด้วยกัน อย่าให้ความไม่เข้าใจต้องบั่นทอนกันเอง หรือหากจะถอยกลับมาที่เดิม แม้ไม่ได้เป็นคนรักกันแล้วก็ขอให้กลับรักและปรารถนาดีต่อกันในฐานะอื่น เป็นเพื่อน เป็นพี่น้องกัน”
“ผมไม่มั่นใจตัวเองเลยครับแม่”
คุณพรรณีอ้าแขนกว้างให้ลูกชายเดินเข้ามากอด
“พุฒิฟังแม่นะ...ชีวิตเราตัวเองต้องเป็นคนกำหนดเอง เรื่องหัวใจก็เหมือนกัน ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ขอให้มั่นใจในการตัดสินใจของตัวเอง”
“ครับแม่”
“ไม่ว่ายังไงพุฒิก็ยังมีแม่ มีเจ้าพิกเล็ต พวกเราจะไม่ทิ้งกัน”
พุฒิน้ำตารื้อกำกุญแจรถในมือแน่น
.
.
คำพูดของแม่ทำให้พุฒิรวบรวมกำลังใจกลับมาที่นี่อีกครั้ง ครั้งนี้นิติบุคคลสาวคนเดิมยิ้มแย้มให้เขาทันทีที่เห็นหน้าเขา
พุฒิกุมมือตัวเองแน่นและสายตาจดจ้องไปที่นาฬิกาเรือนเดิม เข็มของมันขยับเดินไปช้าๆ แต่วันนี้เขาไม่ต้องรอนานเหมือนเมื่อวาน เพราะไม่ถึงชั่วโมงร่างสูงใหญ่ของคนคุ้นเคยก็เดินมาทางนี้ พุฒิผุดลุกขึ้น ชายหนุ่มพยายามขยับรอยยิ้มให้ออกมาดูดีที่สุด
หากครั้งนี้โฬมถามเขาอีกว่ามาทำไม เขาก็จะตอบว่า เขามาหาดวงใจของโฬมกลับคืน
“โฬม”
พุฒิยืนนิ่งตอนที่โฬมกำลังเดินไปหาเจ้าขอเสียงเรียกนั่น
โฬมเดินผ่านเขาไปหาบุศรินทร์ บุศรินทร์คือเจ้าของคำพูดที่เอ่ยเรียกโฬม บุศรินทร์ที่เดินตามโฬมมาติดๆ ซ้ำโฬมยังยิ้มรับฝ่ายหญิงด้วยไมตรี
พุฒิยืนตัวชา
ขณะที่ในหัวอื้ออึง ขอบตาก็ร้อนผ่าว ไม่ต้องพูดถึงลมหายใจที่แผ่วเบาราวกับว่าหายใจไม่ออก
“พี่บุศ”
โฬมหันไปยิ้มให้ผู้หญิง
พุฒิน้ำตาร่วง
ขาทั้งสองข้างเหมือนจะหมดแรงแต่เขาก็ฝืนทน ทั้งที่อยากไปให้ไกล ไม่อยากเห็นว่าทั้งคู่จับมือถือเขากัน แต่เขายังยืนอยู่อย่างนั้น ยืนเพื่อดูให้แน่ใจ
แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรติดค้าง หากเราจะถอยหลังกลับไปยืนที่เดิม
บุศรินทร์ทำหน้าแปลกใจที่เห็นพุฒิ แต่เธอแค่มองเขาด้วยหางตาเพราะความสนใจทั้งหมดไปกองอยู่ที่โฬมเพียงคนเดียว
“เห็นโฬมบ่นๆ ว่าไม่ได้กินอะไรวันนี้ พี่เลยจะมาชวนเราไปกินข้าว”
“ขอบคุณครับ”
พุฒิเม้มปากจนน้ำตารื้อ
“ขอบคุณความหวังดีของพี่บุศมาก” โฬมค่อยปลดมือบุศรินทร์ออกจากต้นแขนอย่างแผ่วเบา “แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ”
“โฬม”
บุศรินทร์ทำหน้าไม่เข้าใจ
“ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนๆ ความรู้สึกผมยังเหมือนเดิม ผมรู้สึกกับพี่แบบเดิม ผมไม่อาจเปลี่ยนใจได้ เพราะผมรักเขา”
โฬมเสียงเรียบ
“ผมรักพี่พุฒิ ผมรักเขามาตลอดยี่สิบปี”
พุฒิสะอื้นจนตัวโยนทันทีที่รู้สึกถึงแรงมหาศาลดึงเขาเข้าไปอ้อมกอด
“รักไม่เปลี่ยนแปลง”
บุศรินทร์ยืนอึ้งก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ ไหลออกมา
“อย่ารักผมเลยครับ เพราะผมคงตอบแทนอะไรพี่ไปมากกว่านี้ไม่ได้จริงๆ”
“...”
“ผมขอโทษครับ”
พุฒิรู้สึกมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกว่าฝ่ามือที่สอดประสาทของโฬมตอนนี้กำลังให้ความอบอุ่นแก่เขา
ความอบอุ่นที่อยากฝากกาย ฝากใจไว้ที่มือคู่นี้ตลอดชีวิต
★ ☆★ ☆★ ☆
ใกล้จบแล้ว
ฝากติดแท็ค #Re2love ด้วยนะคะ
-
เมฆฝนกำลังถูกพัดผ่านไป ฟ้าที่สดใสกำลังจะกลับมา
-
ครั้งนี้ พุฒิคงไม่หวาดหวั่นและทิ้งความอบอุ่นจากโฬมไปอีกนะ
ลูกหมูรักไตตั้นเพราะใจดี ให้ขนมเยอะแยะ. เอาจริงเหรอลูก สมกับเป็นลูกหมูจริงๆ 55555
-
:pig4:
-
อยากให้มีเรื่องของเจ้าหมูกับไตตั้นตอนโตจัง อิอิ
-
เคลียร์ชัดเจน,,,
-
ขอบคุณบุศที่เข้ามาถูกจังหวะ
เฮ้ออออสงสารป้อง
-
คืนดีแบบไม่ต้องง้อ :เฮ้อ:
-
21ตอนรวด!!!!!!!! จุใจมากก หลงรักเจ้าหมูอ้วน :pigha2:
-
ผ่านอุปสรรคไปให้ได้นะ ทั้ง 2 คู่เลย :กอด1:
-
หวังว่าแม่ของกายจะยอมให้กายคบกับป้องนะ ถ้าไม่นี่คงแย่แน่ๆ สงสารกายจริงๆ
-
บุษรินทร์ ขาดความรัก โหยหาความรัก
อยากได้ความรักตอบแทนจากโฬม
ตัวเองเป็นแม่แท้ๆ แต่ไม่ได้ให้ความรักกับลูกเลย
กายมีความรักกับป้อง ตัวเองรับความรักแบบชาย-ชายไม่ได้
ก็มาข่มขู่ป้องให้เลิกกับกาย
กายขาดความรักจากแม่ ป้องก็มาบอกเลิกอีก
บุษรินทร์ เป็นแม่ที่ไม่ให้ความรักกับลูก
แล้วยังทำลายความรักของลูกอีก รักแต่ตัวเอง แย่มากๆ :fire: :fire: :fire:
แล้วเพื่อประโยชน์ของตัวเอง ยังมาข่มขู่พุฒิอีก
ว่าถ้ายังรักกับโฬมจะเป็นผลเสียกับโฬม ทำให้โฬมเสียความน่าเชื่อถือ
นางบุษนี่เป็นตัวกาลีต่อชีวิตคนใกล้เคียงจริงๆ
โฬม พูดได้ชัดเจนดีมากกกกกกกกก นางน่าเบื่อจริงๆ :serius2:
พุฒิ โตจนมีลูก ก็ยังทำตัวขี้ขลาด
ถ้าขอเลิกเป็นครั้งที่สาม ให้โฬมรักยังไงก็คงไปต่อไม่ได้แล้ว :hao3:
เป็นนายเอกที่คิดมาก เพื่อทำให้ทั้งตัวเองทั้งคนรักไม่มีความสุขได้โล่ไปเลย :z10:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
……
รักมาตลอด20ปี ไม่เคยรักใครอื่น
แล้วจะพรากจากกันไปได้ยังไง
……
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
…
-
หนักแน่นมาก ๆ นะพุฒิ. ได้โอกาสแล้ว อย่าถอยอีกนะ
-
#Re2love •22
พุฒินั่งตัวลีบอยู่ในคอนโดห้องชุดสุดหรู ระหว่างนั้นก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง จนมาหยุดสายตาอยู่ที่ร่างเจ้าของห้องซึ่งยืนเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่กลางห้องท้าทายสายตาเขาเหลือเกิน พ่อลูกหนึ่งแอบกลืนน้ำลายแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทั้งที่พยายามไม่สนใจ แต่ปฏิกิริยาทางร่างกายก็ชัดเจนคือการที่แก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าว
พุฒิสะดุ้งโหยงตอนที่โฬมมานั่งทรุดตัวลงที่โซฟาตัวเดียวกัน ชายหนุ่มจิกเล็บตัวเองอย่างไม่รู้จะจัดการอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้
“นั่งเกร็งขนาดนั้นไม่เมื่อยเหรอครับ”
“ฮื่อ”
พุฒิก้มหน้างุดๆ ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นบทสนทนาระหว่างกันยังไง
“มีอะไรจะสารภาพกับผมหรือเปล่าครับพี่พุฒิ”
พุฒิทำหน้าตื่นอ้าปากพะงาบๆ
“ถ้าพี่ไม่พูด ผมพูดเองดีกว่า เมื่อวานนิติบุคคลบอกว่าพี่มานั่งรอผมเกือบสี่ชั่วโมง ไหนบอกว่าแค่มาทำธุระแถวนี้ไงครับ”
คราวนี้พ่อลูกหนึ่งก้มหน้าจนจะชิดอก โฬมเลยใช้ปลายนิ้วดันคางอีกฝ่ายขึ้น ก่อนจะโน้มใบหน้าไปใกล้ๆ
“โกหกกันนี่หน่า”
“พี่ขอโทษ”
“เรื่องอะไรครับ”
“ทุกเรื่อง”
“แล้ว...”
“เมื่อวานก็ตั้งใจมาหา แต่โฬมทำท่าแบบนั้นพี่เลยใจแป้ว”
“ผมทำแบบไหนครับ”
คราวนี้โฬมขยับเข้าไปใกล้กันมากกว่าเดิม
“ทำเหมือนไม่มีพี่ในสายตาเลย”
“ผมทำแบบนี้จริงๆ เหรอเนี่ย ไม่รู้ตัวเลยแฮะ”
พุฒิย่นจมูก
“โฬมเย็นชาจนพี่กลัว” พุฒิถอนหายใจ “กลัวว่าโฬมจะตัดใจจากพี่แล้วจริงๆ”
โฬมยิ้มมุมปากก่อนจะใช้มือสางไปตามเส้นผมอ่อนนุ่มของอีกฝ่าย
“ทำไมถึงกลัวผมจะตัดใจล่ะครับ พี่เองไม่ใช่เหรอที่บอกเลิกผมน่ะ”
น้ำเสียงโฬมคล้ายกับแซว แต่คนฟังถึงกับทำหน้าสลด
“ขอโทษนะ”
“พี่พุฒิ”
โฬมสัมผัสได้ว่าคนรักนิ่งไปเลยรวบตัวอีกฝ่ายมากอด
“พี่ขอโทษนะโฬม ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ขอโทษที่พูดไม่คิด ขอโทษที่เป็นฝ่ายทิ้งโฬม ขอโทษนะทั้งที่พี่แก่กว่าเราแท้ๆ กลับไม่มีความหนักแน่นอะไรเลย”
โฬมเกลี่ยน้ำที่เอ่อคลอรอบดวงตาของคนรักให้อย่างแผ่วเบา
“พี่ขอโทษที่สร้างความทรงจำที่ไม่ดีให้กับโฬมเลย พี่ขอโทษจริงๆ”
“พอแล้วครับ พี่ขอโทษผมเยอะเกินไปแล้วครับ”
“แต่เรื่องนี้พี่ผิด”
“ชู่ว”
โฬมเลื่อนปลายนิ้วไปปิดทับริมฝีปากอีกฝ่าย
“ถ้าจะถามหาคนผิด เราก็ผิดด้วยกันทั้งคู่ พี่ผิดที่พลั้งปากพูดออกไปแบบนั้น ขณะที่ผมก็ผิดที่ไม่รับฟังเหตุผลพี่เลย เราทะเลาะมันเรื่องปกติพี่ เพราะทุกความขัดแย้งมันทำให้เรารับรู้ตัวตนกันมากขึ้น”
“พี่มันขี้ขลาด”
พุฒิพูดเสียงสั่น
“พี่กลัวสายตาคนอื่น กลัวคำพูดของคนอื่น พี่กังวลใจไปกับเรื่องเหล่านั้นจนลืมนึกถึงความรู้สึกของคนข้างกาย”
พอได้พูดแล้วทุกอย่างเหมือนกับพรั่งพรูออกมา นั่นเพราะพุฒิไม่อยากให้ระหว่างเรามีความเคลือบแคลงสงสัย ไม่อยากให้ความไม่เข้าใจบั่นทอนชีวิตรักอีก
“มีใครพูดอะไรกับพี่จนเก็บเรื่องนี้ไปคิดมากใช่มั้ยครับ”
พุฒิเม้มปากพยักหน้าน้อยๆ
“เขาแค่แนะนำให้พี่ออกไปจากชีวิตของโฬม ก่อนที่เราจะเดือดร้อน แล้วก็พูดเรื่องของเรากับพิกเล็ตว่าลูกจะรับได้มั้ย”
“แล้วยังไงต่อครับ”
โฬมพูดยิ้มๆ ตอนที่พุฒิสูดน้ำมูกจนหูแดง
“พี่รู้แล้วโฬม ว่าชีวิตเป็นของพี่ คำพูดหรือสายตาคนอื่นไม่สำคัญเท่ากับคนที่อยู่เคียงข้างพี่มาตลอด”
“แล้วเรื่องลูกล่ะครับ”
พุฒินิ่งไป โฬมเลยกุมมือเขาไปบีบเบาๆ
“พี่ปฏิเสธในสิ่งที่ตัวเองเป็นไม่ได้หรอก ถ้าต้องโกหกลูกวันนี้ วันข้างหน้าพี่ก็ต้องโกหกไปเรื่อยๆ พี่จะค่อยๆ อธิบายให้เขาเข้าใจ ถึงพี่จะไม่เหมือนพ่อทั่วไป แต่พี่ก็รักเขาที่สุด”
“ผมรู้”
โฬมกระซิบข้างหูเขา
“พิกเล็ตโชคดีที่มีพ่อที่รักเขายิ่งกว่าชีวิต”
พุฒิพยักหน้าหงึกๆ ตอนที่ซุกใบหน้าไปกับอกแข็งแรงของคนรัก
“พี่เชื่อใจผมมั้ย”
“อื้อ”
“เชื่อใจผมใช่มั้ยว่าจะจับมือพี่กับลูกเอาไว้ให้นานที่สุด”
“เชื่อ”
พุฒิบอกโฬมเสียงอู้อี้เพราะกอดอีกฝ่ายแน่น
“พี่เชื่อใจโฬมที่สุด”
“งั้นเรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย”
พุฒิร้องไห้โฮเลยทีนี้ เดือดร้อนให้โฬมต้องปาดน้ำตาที่ไหลนองเต็มใบหน้าให้ ตอนนี้โฬมทั้งมึนทั้งขำคนสูงวัยกว่าที่ปลดปล่อยอารมณ์ออกมาจนเขาจับทางไม่ทัน เจ้าตัวสะอึกสะอื้นเหมือนภาพจำลองเจ้าพิกเล็ตตอนโตไม่มีผิด
น่ารักเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย ให้ตายเถอะ
“ฮึก โฬม”
“ครับ” ชายหนุ่มรับคำเสียงอ่อนโยน
“ทั้งที่พี่ใจร้ายกับเราขนาดนี้ ฮึก”
“ทำไงได้ล่ะครับ ผมรักพี่ไปแล้วนี่”
พูดแล้วก็ขำตัวเอง นึกว่าการขอเริ่มต้นครั้งนี้จะทำให้พ่อลูกหนึ่งลิงโลด ที่ไหนได้ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเหมือนตอนได้ดูแลเขาครั้งแรกที่ป่วยไม่มีผิด โฬมยิ้มน้อยๆ เกลี่ยปลายนิ้วไปตามแก้มขาวอย่างแผ่วเบา
“โฬม”
พุฒิโชคดีเหลือเกิน
ทั้งที่ทำผิดมาตั้งหลายรอบแต่คนนี้ๆ ยังอยู่ที่เดิม และพร้อมจะที่ให้อภัยเขาเหมือนเดิม
‘โฬม’
ผู้ชายที่เป็นรักแรกและรักสุดท้ายของเขา
พุฒิมองภาพใบหน้าคมคายที่โน้มมาใกล้จนจนหน้าผากชนกัน ริมฝีปากหนาไล่จูบเบาๆ ที่เปลือกตาทั้งสองข้างของเขา คนสูงวัยกว่าหลับตาพริ้มยินยอมพร้อมให้ให้คนรักมอบสัมผัสที่อบอุ่น
“คำตอบของพี่ล่ะครับ”
“ช่วยถามพี่อีกทีได้มั้ย”
“เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ”
ทิ้งไปเถอะอดีตที่ไม่น่าจดจำ
ทิ้งมันไปความรู้สึกเจ็บปวดที่กันกินหัวใจเราให้เจ็บปวด
ทิ้งไปเถอะทิฐิ...แล้วมาเริ่มต้นความรักครั้งที่สาม ครั้งสุดท้ายของเรา
“ตอบผมสิครับ ช้าไปแล้วจะเสียใจไม่รู้ด้วยน้า พี่ไม่รู้รึไงว่าผมนี่สเป็คสาธารณะเลยนะ”
“โอ๊ย”
โฬมแกล้งร้อง ขณะที่พุฒิเบะปากหลังจากทุบอกอีกฝ่ายไปเต็มๆ หนึ่งที
“โดยเฉพาะสาวรุ่นพี่ใช่มั้ย”
พุฒิแอบแซะชายหนุ่มกับบุศรินทร์
“ทำใจหน่อยนะครับ ก็คนรักของพี่มันน่ากินน้อยซะเมื่อไหร่”
“หลงตัวเองชะมัด”
พุฒิบ่นอุบอิบ
“แล้วใครคนรักนาย ยังไม่ได้ตกลงสักหน่อย”
โฬมมันเขี้ยวเลยดันร่างสูงให้นอนราบไปกับโซฟา โดยที่ตัวเองขยับไปคร่อมทับ
“ไม่ตอบก็จูบ”
จุ๊บ!
พ่อลูกหนึ่งอ้าปากค้างกว่าจะรู้สติจะกลับมาก็ตอนที่โฬมโน้มใบหน้ามาจูบเขารอบที่สอง
“ฮื่อ”
“ตอบสิครับ”
โฬมเม้มริมฝีปากล่างของคนรักเป็นการหยอก
“อื้อ”
“ขอบคุณที่ตกลง”
ตกลงตอนนี้ไหนวะ พุฒิจะประท้วงแต่โฬมขยับมาบดริมฝีปากเขาแรงๆ จากที่แค่หยอกเย้าแค่ภายนอก ตอนนี้โฬมหลอกล่อคนผู้อายุกว่าจนฝ่ายนั้นยอมเปิดปากให้เขาเกี่ยวกระหวัดหยอกล้ออยู่ในโพรงปาก
“ฮื่อ”
“มันเขี้ยว”
“โฬม”
“จูบล้างรอยจูบของไอ้เด็กนั่น”
เจ้าคิดเจ้าแค้นไม่มีใครเกิน
พุฒิลูบแขนโฬมเบาๆ ก่อนจะหอบหนักๆ เมื่อโฬมยอมผละออกจากริมฝีปากเขา พ่อลูกหนึ่งคว้ามือชายหนุ่มมาแปะแก้มตัวเองแล้วถูไปมาเป็นเชิงอ้อน
“พี่ไม่ระวังตัว ขอโทษนะโฬม แต่พี่กล้ายืนยันอีกครั้งว่าพี่เอ็นดูน้องมันในฐานะน้องชาย และมันจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป”
“เราจะทะเลาะกันเรื่องเด็กนั่นเป็นครั้งสุดท้ายครับ”
พุฒิงับที่ปลายจมูกคนรักเบาๆ
“เพราะผมเชื่อใจพี่”
อบอุ่นใจ
ทั้งคู่นอนกอดกันอยู่บนโซฟา แล้วโน้มใบหน้ามาจูบกันทุกนาที
เสียงเนื้อตัวเสียดสีกันนั่นเร้าอารมณ์เบื้องหลังของโฬม ชายหนุ่มรู้สึกตัวเหมือนถูกกระตุ้น เขาเลยปะป่ายฝ่ามือไปลูบไล้เรือนกายของคนรักอย่างมีอารมณ์ แรงสะกิดที่ยอดอกนั่นทำให้พุฒิครางเสียงกระเส่า
“พี่พุฒิ”
โฬมกระซิบข้างหูเสียงแหบพร่า
“ไปในห้องกันนะครับ”
พุฒิไม่ตอบแต่ยื่นมือไปโอบรอบคออีกฝ่าย นั่นเป็นสัญญาณว่าอีกฝ่ายยินยอมพร้อมใจ โฬมจูบขมับคนรักเบาๆ แล้วอุ้มร่างนั้นขึ้นแนบอกไปยังห้องนอนที่อยู่ไม่ไกล เสียงเครื่องปรับอากาศหึ่งๆ บ่งบอกว่ามันกำลังทำหน้าที่ของตัวเองอยู่ โฬมใจสั่นตอนที่เห็นคนรักในสภาพนอนหงาย ในหัวเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความคิดที่ว่าพุฒิน่าจับน่าขยำไปทุกสัดส่วน
คนวัยเกือบสี่สิบทำไมทำท่าทำทางไม่ประสาได้ขนาดนี้ นัยน์ตาคู่ใสคลอไปด้วยน้ำตาที่เกิดจากอารมณ์เบื้องต่ำ ปลายนิ้วแข็งแรงเขี่ยกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด เหมือนว่าตัวเองกำลังแกะห่อขนมหวาน ซ้ำยังเป็นขนมหวานที่รู้ดีแก่ใจว่าน่ากินเกินห้ามใจ
แน่นอนว่าโฬมเองก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้เช่นกัน
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ตอนนี้ก็ไม่สามารถยับยั้งอารมณ์พลุ่งพล่านของเขาได้ โฬมปวดกึ่งกลางร่างกายจนอยากระบายใส่ร่างข้างใต้ ไม่ต่างจากพุฒิที่ท้องไส้ปั่นป่วนทุกข์ทรมาน แต่เป็นความทรมานที่เสียวซ่านและพาใจสั่น
โฬมโน้มใบหน้าไปจูบพุฒิอีกครั้งแล้วล่าถอยมาปลดเปลื้องร่างกายของตัวเอง ร่างสูงใหญ่เหลือเพียงคลาวินเคลนสีดำติดกาย พุฒิทำตาเบิกโพลงก่อนจะเบือนหน้าหนี ความร้อนทั่วร่างไหลเวียนมากระจุกที่แก้มทั้งสองข้างจนแดงเรื่อ
ร่างสูงก้าวขึ้นมาคร่อมร่างพุฒิแล้วไล่ฝ่ามือไปตามเรียวขาก่อนจะตะปบที่ซิปกางเกงแล้วรูดมาลงมาจนสุด พุฒิผวาเลื่อนตัวหนีเพราะเขินอายเมื่อกางเกงยีนสีเข้มหลุดออกจนขาเรียว เขาจนมุมเมื่อโฬมโน้มใบหน้าไปจูบที่กึ่งกลางร่างกายของพุฒิ
“อ๊ะ”
พุฒิสะดุ้งตัวโยน ทั่วทั้งร่างเหมือนมีกำลังไฟหลายหมื่นโวลต์วิ่งวนไปมา
โฬมใจเต้นแรงตอนที่จับจ้องร่างกายคนรักซึ่งดิ้นพล่านเมื่อเขาลงลิ้นไปทั่ว พุฒิผวาดันไหล่โฬมให้ ออกห่างแล้วหนีบขาหนี แต่ลิ้นร้ายกาจยังตามไประราน
“ฬะ โฬม”
“ครับ”
“ไม่ไหวแล้ว”
“งั้นปล่อยมือจากไหล่ผมสิครับ”
พุฒิหลับตานิ่งส่ายหน้าหวือ ท่าทางขัดเขินจนตัวจะระเบิดถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยินยอมพร้อมใจกับเขาแต่โดยดี โฬมเห็นแบบนั้นเลยแกล้งขยับถอยออกห่างเพื่อสังเกตปฏิกิริยาคนขี้อาย พุฒิตัวสั่นจนอยากระบาย แต่คนขี้แกล้งกลับถอยห่าง
“โฬม”
“ครับ”
“ฮึก”
“พี่อยากได้อะไรบอกผมสิครับ”
“โฬม...ไม่ไหว”
พุฒิเสียวจนน้ำตาคลอ
“กลับมา ฮึก กลับมาทำให้เสร็จนะ”
โฬมอยากขำแต่ต้องกลั้นเสียงเอาไว้ เมื่อคนขี้อายพ่ายต่อแรงอารมณ์ โฬมจูบซับน้ำตาคนรักแล้วซึมซับความเสน่หาระหว่างกัน
ให้ตายเถอะ พี่พูดแบบนี้อย่าหวังว่าจะขอยุติได้กลางคันเลยนะ
พุฒิหลับตาตอนที่ร่างกายทั้งคู่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว สีหน้าเจ็บปวดทรมานนั่นทำให้โฬมนึกสงสารจนต้องผ่อนแรง
“อ๊ะ”
“ผมรักพี่”
จากแค่ขยับเนิบนาบเปลี่ยนเป็นความถี่ที่รุนแรงขึ้น พุฒิหัวสั่นหัวคลอนแต่โฬมก็ยังเดินหน้าเต็มกำลังจนพ่อลูกหนึ่งรู้สึกดีเผลอครางออกมา
“พี่รัก...”
พุฒิขยับไปจูบอีกฝ่ายตอนที่ทั้งคู่ถึงปลายทาง
“พี่รักโฬม”
โฬมยิ้มกว้างกดจูบที่หน้าอกอีกฝ่าย แล้วแนบใบหน้าฟังเสียงลมหายใจ
เสียงหัวใจที่เต้นไปพร้อมๆ กัน
ไม่ว่าปลายทางจะทอดยาวไปไกลแค่ไหน
ทั้งคู่จะจับจูงและเดินเคียงข้างกันไป
โฬมนอนกอดพุฒิจากด้านหลังแล้วไล่จูบต้นแขน หัวไหล่ ก่อนจะวนกลับมาที่แผ่นหลังบางนั่นครั้งแล้วครั้งเล่า พุฒินอนตะแคงตัวหันมาเผชิญหน้ากับคนรัก ทั้งคู่พูดหยอกล้อกันแล้วเงยหน้าจูบกันอยู่ร่ำไป
กลิ่นความรักฟุ้งกระจายไปทั้งห้อง
★ ☆★ ☆★ ☆
ป้องขยับตัวยุกยิกรู้สึกตัวตื่นในบ่ายวันต่อมา ความรู้สึกเหนียวเหนอะหนะและไม่สบายตัวปลุกเขาให้รู้สึกตัว ซ้ำแรงรัดจากคนที่นอนซ้อนหลังยังทำให้รู้สึกอึดอัดจนร้อน แก้มทั้งสองข้างแดงวาบเมื่อระลึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา เขาเอี้ยวตัวหันไปมองใครอีกคนที่อาศัยฟูกเดียวกันนอนหลับสนิท ปลายนิ้วเรียวลูบไล้ใบหน้ามันเบาๆ ด้วยเกรงว่าจะรบกวนการนอนของอีกฝ่าย
“กาย”
“...”
“กูให้มึงหมดทุกอย่างแล้วนะ”
ป้องพึมพำเสียงแผ่ว จมูกเขาร้อนขึ้นมาเพราะแวบหนึ่งเกิดความไม่มั่นใจว่าถ้ามันตื่นขึ้นมาแล้วระหว่างเราจะเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน
“ทุกอย่างที่กูมี กูให้มึงทั้งหมดแล้วจริงๆ”
ชายหนุ่มกะพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำใสๆ ที่กำลังเอ่อคลอดวงตา
“กูไม่รู้ว่าตื่นมามึงจะรู้สึกยังไง แต่ขออย่างเดียว อย่ามองกูด้วยสายตาเกลียดชังกว่าเดิมได้มั้ย”
ป้องฝืนยิ้มทั้งน้ำตาแล้วจูบขมับมันเบาๆ กายขยับตัวเหมือนจะรู้สึกตัว นั่นทำให้ป้องรีบลนลานคว้าหาเสื้อผ้ามาใส่อย่างว่องไวแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
ปกติป้องเป็นคนอาบน้ำไว!
แต่วันนี้เขาใช้เวลาขัดตัวเองอยู่ในห้องน้ำเกินครึ่งชั่วโมง ร่างโปร่งพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะตัดสินใจล้างสบู่ แล้วเตรียมออกไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริง
ความจริงที่ไม่มีทางย้อนกลับไปที่จุดเดิมได้
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจแรงๆ เมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วกายยังคงหลับสนิทอยู่ เขาได้แต่ถอนหายใจเพราะยังนึกหาบทสนทนาระหว่างกันไม่ออก
ก็ดีแล้วที่มันยังไม่ตื่น
แต่เดี๋ยวนะ!
ทำไมมันถึงนอนกระสับกระส่ายแบบนั้น ป้องมุ่นหัวคิ้วก่อนจะกระโจนเข้าไปสำรวจมันใกล้ๆ ใบหน้าของกายซีดเผือด ไม่ต่างจากริมฝีปากที่ขาวซีดจนแทบเป็นกระดาษ พอสัมผัสเนื้อตัวก็ถึงกับชักมือกลับแทบไม่ทัน เพราะมันร้อนเป็นไฟราวกับมีพิษไข้สุมตัว
ไม่แปลกที่มันจะเป็นไข้ ก็เมื่อวานเล่นซัดเหล้าไปขนาดนั้นพอตกดึกตอนอาบน้ำเย็นอีก อีกอย่างมันยังเสียแรงไปกับเขาไม่น้อย คิดถึงตอนนี้ใบหน้าขาวก็แดงวาบ
หน้าสิ่วหน้าขวานยังคิดเรื่องสัปดนได้อีก เขาทึ้งหัวตัวเอง
“กาย”
ป้องลองเขย่าเรียกมันเบาๆ กายคอยปรือตามองเขาท่าทางมันจะเป็นไข้จริงๆ
“มึงตัวร้อนจี๋เลย”
“ปวดหัว”
มันพึมพำ
“ปวดหัวจะระเบิด”
ป้องหน้าเสียเมื่อได้ยินอาการของมัน
“มึงลุกไหวมั้ย กูจะพาไปโรงพยาบาล”
“อื้อ”
“กายได้ยินกูมั้ย”
ป้องร้องลั่นก่อนจะเขย่าตัวมันให้ตื่นแล้วประคองตัวมันให้ลุก
“ไม่ไป”
“มึงว่าไงนะ”
“ไม่ไปโรง’บาล”
“แต่มึงไม่สบายหนักมากนะ”
“ไม่”
“ขอร้องกาย กูขอร้อง”
ป้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ไปโรง’บาลนะ”
สีหน้าเหยเกของป้องนั่นทำให้คนป่วยใจอ่อนยวบ ชายหนุ่มลูบไล้ใบหน้ามันเบาๆ
“งั้นสัญญา”
“อะไร”
กายยิ้มน้อยๆ ถึงแม้เสียงมันจะสั่นสะท้านชวนให้ตึงครียด แต่น่าแปลกนักที่หัวใจพลันสงบเมื่อได้ยินเสียงของมัน อาจจะเป็นเพราะพิษไข้หรืออะไรก็ตาม แต่ทุกอย่างที่หล่อหลอมเป็นมันทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก มันดีมาก ดีจนหลงลืมวันเวลาที่เคยเกิดเรื่องเลวร้ายระหว่างเรา
ดีจนอยากจะกุมมือเอาไว้ ดีจนเผลอคิดว่าอยากจะฝากหัวใจอีกสักครั้ง
“สัญญาว่ามึงจะไม่ทิ้งกูไปไหน”
ป้องพยักหน้ารัวๆ
“สัญญาว่ากูตื่นขึ้นมา กูต้องเห็นมึงเป็นคนแรก”
“กูสัญญา”
กายยิ้มทั้งที่หลับตานิ่ง กายยิ้มเพราะป้องให้คำมั่นสัญญา
และต่อให้มันจะไม่รักษาสัญญาอีกครั้งก็ตาม กายก็ขอยอมเสี่ยง
เขายอมเสี่ยงถ้าคนๆ นั้นคือป้อง
เพราะมันคือคนที่โอบกอดและพร่ำบอกเขาในวันที่อ้างว้าง
แม้ในหัวของกายตอนนี้จะปวดจนแทบจะระเบิด แต่เขาจำได้ว่าป้องปลอบโยนเขาทั้งคืน น้ำใจของมันกำลังลบเลือนความเจ็บปวดที่ผ่านมา
ความรัก ความเมตตาของมันทำให้หัวใจที่เจ็บช้ำจากหลายๆ เรื่องได้รับการเยียวยา ความปรารถนาดีของมันลบเลือนเงาความอบอุ่นของพี่พุฒิให้เลือนลาง ครั้งหนึ่งกายหลงดีใจไปกับความอบอุ่นของพี่พุฒิจนเผลอปลาบปลื้มไปกับความรู้สึกนั้น แต่วันนี้ เวลานี้ความรู้สึกนั้นช่างบางเบา
เพราะความรัก ความห่วงใยของมันกำลังทลายวันคืนที่อ้างว้างและเติมเต็มเขาอย่างแท้จริง
“อย่าเป็นอะไรนะกาย”
กายได้ยินเสียงสะอื้นของมัน แต่น่าแปลกที่เขากลับยิ้มออกมา
ถ้ามึงรักษาสัญญา กูก็จะรักษาสัญญาว่าจะไม่เป็นอะไรให้มึงต้องเสียใจ
กูสัญญา
★ ☆★ ☆★ ☆
อีกสองตอนก็จบแล้ววว
หวีดในทวิตติดแท็ค #Re2love ด้วยนะจ๊ะ
-
ขอให้เส้นทางรักของทั้งสองคู่ชื่นมื่นตลอดไปน้าาาสองตอนที่เหลือขอแบบตายสงบศพสีชมพูนะคะ
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งืออ ดีใจ :กอด1:
-
:o8: :-[ :pig4:
-
ดีกันแล้ว................
รักกันแล้ว.......... :hao5: :sad4: :heaven
โฬม พุฒิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
กาย ป้อง :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไปได้ดีทั้งคู่ โล่งอกไปที อิอิ
-
คู่ใหญ่ก็ไปได้ดี คู่เล็กก็ไปได้สวย,,,
-
จูนเข้าหากันได้ซักที ทั้งสองคู่เลย ดีมากกกกกกก :กอด1:
-
ขอให้ทั้งคู่ผ่านอุปสรรคไปให้ได้นะ
-
แฮปปี้ทั้งสองคู่ ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นน
-
เข้าใจกันสักทีนะ
หมูน้อยจะไม่ต้องคิดถึงอาโฬมแล้ว
จะอยู่กันครบตามรูปครอบครัวแล้วน๊าาา
ที่แท้กายก็แค่โหยหาความอบอุ่น
แต่จริงๆก็คงยังรักป้องอยู่
อย่าลืมปรับความเข้าใจกันด้วยนะ
-
:pig4: :pig4:
-
จังหวะพอดีมาก ได้โอกาสสักทีนะโฬม
พุฒิจะมาง้อ แล้วทำไมไม่อยู่ง้อก่อนล่ะ
ชอบคิดไปเอง แล้วเจ็บทั้งคู่
พุฒิต้องสู้และเข้มแข็งกว่านี้นะ
โฬมกับพ่อแฮปปี้แล้วค่ะ คงได้พาลูกหมูไปเจออีกแน่
เอิ่มม พิกเล็ตคะ คิดถึงอาโฬมได้ ก็ไม่ว่ากัน
รักอาโฬม รักพ่อจ๋า ย่าจ๋า และพี่ส้มได้
แต่อย่าพึ่งรีบไปรักไตตั้นเพราะให้ขนมนะ
เด็กหนอเด็ก เค้าเอาขนมมาหลอก ก็ใจง่ายซะละ 55
-
#Re2love •23
“กายเป็นไข้หวัดใหญ่ มันเพ้อถึงคุณน้าอยู่นานก่อนจะหมดสติไป ตอนนี้คุณหมอดูอาการอยู่ครับ”
ในใจของบุศรินทร์ตอนนี้เจ็บปวดเกินจะบรรยายออกมาได้ มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ความทุกข์ระทม
“คุณน้าครับ”
เธอฝืนยิ้มให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ครั้งหนึ่งเคยถูกเธอบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ยากลำบาก
“ขอบใจนะ”
“ครับ?”
“ขอบใจที่คอยดูแลกาย”
“ไม่เป็นไรครับ”
ป้องพยักหน้ารับก่อนจะเตรียมผละออกไป แต่กลับต้องชะมักเมื่อถูกรั้งเอาไว้เสียก่อน
“เธอไม่โกรธฉันเลยเหรอ”
“โกรธเรื่องอะไรครับ”
‘เลิกกับกายเถอะนะ ฉันขอร้อง’
‘มันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว แต่ฉันอยากได้ลูกชายที่เป็นปกติของฉันคืน’
ป้องนิ่งไป วินาทีนั้นความทรงจำเก่าสว่างวาบขึ้นมาในหัว
รักที่ครอบครัวรับไม่ได้...สุดท้ายก็ต้องปล่อยมือ
ชายหนุ่มแค่นยิ้มเมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่ได้รับมาก่อน จนบัดนี้เขากลับชาชินกับมันเสียแล้ว
“ผมเข้าใจความหวังดีของคุณน้าครับ”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ผมทราบดีครับ ผมทราบว่าแม่ทุกคนย่อมมีความปรารถนาดีต่อลูกของตัวเอง”
“ขอโทษ”
น้ำเสียงสั่นเครือนั่นหลุดมาจากริมฝีปากของหญิงวัยกลางคนตรงหน้า กายชะงักไปก่อนจะทรุดตัวนั่งยองๆ บีบมือเธอเบาๆ
“ทั้งๆ ที่คิดว่าเธอคือคนที่ทำให้ลูกชายฉันเดินทางผิด แต่สุดท้ายก็เป็นเธอที่เคียงข้างเขา ในวันที่ฉันทำหน้าที่แม่ได้แย่มาก”
“คุณน้า...”
บุศรินทร์ปล่อยน้ำตาให้ไหล
วันนี้เป็นวันที่ความจริงซึ่งพยายามปิดหูปิดตาหลีกเลี่ยงมันมาตลอดซัดใส่หน้าเธอเต็มๆ ว่า ความรักครั้งแรกเป็นเพียงแค่ความรู้สึกเพียงข้างเดียว ที่ต่อให้พยายามแค่ไหนผลลัพธ์ก็คือศูนย์
‘ผมรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง’
บุศรินทร์คือคนที่ไม่ยอมรับความจริง จนกระทั่งความจริงกระแทกหน้าเข้าเต็มๆ วันนี้ วันที่หัวใจเจ็บปวดทรมาน เธอเช็ดน้ำตาให้ตัวเองก่อนจะทำตาเบิกโพรงเมื่อเห็นสิ่งของที่เด็กหนุ่มตรงหน้าใส่วางมือเธอ
“ของกายน่ะครับ เห็นมันห้อยกับพวงกุญแจรถ กะว่าจะเอาไปทิ้งแต่มันโวยวายไม่ยอมท่าเดียวตอนที่มาถึงโรงพยาบาล”
พวงกุญแจรูปอวกาศทรงหยดน้ำเหมือนของเล่นเด็กที่สภาพผ่านการใช้งานมานานมากแล้ว
บุศรินทร์กำพวงกุญแจอันนั้นเอาไว้ แล้วปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น
ของขวัญเพียงชิ้นเดียวในวัยเด็กที่กายอ้อนขอ
พวงกุญแจหยดน้ำที่ลูกน้อยวัยสิบขวบเคยเอ่ยปากขอจากเธอ เพราะนับตั้งแต่นั้นมาลูกไม่เคยขอสิ่งใดจากเธออีกเลย
บุศรินทร์สะอื้นไห้เสียงสั่นจนป้องตกใจ
‘อย่ารักผมเลยครับ เพราะผมคงตอบแทนอะไรพี่ไปมากกว่านี้ไม่ได้จริงๆ’
น่าขำสิ้นดี!
ขณะที่เธอกำลังวิ่งไล่ตามความรักจากผู้ชายคนหนึ่งที่คาดหวังว่าเขาจะเติมเต็มชีวิตที่พลาดพลั้งของตัวเองได้ แต่เธอลืมนึกไปว่ายังมีผู้ชายอีกคนหนึ่งที่รอความรักจากเธออยู่เหมือนกัน
ความรักที่ลูกแสวงหาจากคนอื่นเพราะไม่เคยได้รับการเติมเต็มจากแม่แท้ๆ
แม่ที่ละทิ้งก้อนเลือดของตัวเองได้อย่างไร้สติ
ตั้งแต่เล็กจนโตกายเป็นเด็กเลี้ยงง่าย แค่ได้กินของชอบและนอนเต็มอิ่ม เจ้าหนูก็ไม่งอแงทั้งวันแล้ว นั่นเพราะลูกคงรู้ว่าเขาเกิดมาในเวลาที่ไม่สมควร ลูกไม่เคยงอแงไร้สาระ ไม่เคยทำให้เธอผิดหวัง ชีวิตจะโดนจัดวางให้เป็นแบบไหน กายไม่เคยปริปากบ่น
แต่ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัด
กายถูกเลี้ยงให้อยู่ในกรอบที่ทุกคนขีดเอาไว้ บุศรินทร์ไม่อยากจะคิดว่านั่นเพราะบิดาอยากให้กายใช้ชีวิตเพื่อลบล้างอดีตที่ผิดพลาดของเธอ
เธออ้างว้างจนอดคิดไม่ได้ว่าหากพ่อของกายคือผู้ชายที่เป็นรักแรกชีวิตจะมีความสุขขนาดไหน ความคิดนั้นเป็นตัวผลักดันให้เธอหลงละเมอไปกับความคิดเพ้อฝัน จนลืมทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งลูกชายในวัยที่ต้องการ ‘แม่’ มากที่สุด
เธอกับลูกคุยกันน้อยลงตั้งแต่เจ้านั่นเรียนมัธยม ลูกที่เคยว่าง่ายกลับทำตัวห่างเหินกันไปไกล แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของลูกเลย ลูกห่างไปเพราะคิดว่าไม่ได้รับความอบอุ่น จนกระทั่งลูกพบคนที่ทำให้เขาอุ่นใจแต่เธอกลับพรากพวกเขาจากกัน เพราะแค่อยากทำหน้าที่แม่ที่ดีในเวลาที่มันสายไปมา
บุศรินทร์เห็นแก่ตัวจนลืมนึกถึงลูกที่รอคอยความรักจากแม่
กายอ้างว้างและโดดเดี่ยว เขาโตมาพร้อมกับความคิดที่ว่าเขาเกิดจากความผิดพลาด นั่นเลยทำให้แม่ไม่รักเขา
ลูกไม่ผิดที่คิดแบบนั้น คนที่ผิดคือเธอที่ละทิ้งให้เขาอยู่กับความโดดเดี่ยวพังลำพัง มันถึงเป็นบาดแผลใหญ่ที่ทำให้ กายเติบโตมาเป็นแบบนี้
ป้องทำอะไรไม่ถูก ตอนที่มารดาของกายนั่งตัวงองุ้มสะอื้นไห้ ในมือประคองพวงกุญแจหยดน้ำราวกับของมีค่า
‘แม่ครับ...แม่รักผมมั้ย?’
‘แม่ครับ...คุณตาบังคับให้ผมเรียนในสิ่งที่ผมไม่ชอบ’
‘แม่ครับ...แม่เป็นคนบอกให้ป้องมันเลิกกับผมงั้นเหรอครับ’
‘แม่ครับ...ผมเกิดจากความผิดพลาดของแม่เหรอครับ’
‘แม่ครับ...เคยมีสักครั้งมั้ยที่แม่ให้ความสำคัญผมมากกว่าอาโฬม’
‘ถ้าแม่ไม่ตั้งใจ...แล้วให้ผมเกิดมาทำไม’
“แม่ขอโทษ”
บุศรินทร์น้ำตาไหลพราก
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอมัวแต่ทำอะไรอยู่ วิ่งตามหาความรักจอมปลอมที่เป็นของคนอื่นเพื่อลบล้างความผิดพลาดในอดีต วิ่งหาจนเหนื่อยหมดแรงล้มก็ไม่มีวันได้มา เพราะเธอไม่ใช่เจ้าของที่แท้จริงของมัน
มือที่หมายจะโอบกอดของคนอื่น ควรเป็นมือที่โอบอุ้มลูกในวันที่ลูกกำลังต้องการใครสักคน
มือทั้งสองข้างของแม่ต้องเป็นมือที่ปกป้องลูกจากทุกข์ภัยทุกอย่าง
ความรักของแม่ต้องทำให้ลูกอบอุ่นและปลอดภัย
และ ‘แม่’ ต้องเป็นแสงสว่างที่ส่องนำทางลูกวันที่เจอกับเรื่องเลวร้าย
.
.
แสงไฟส่องสว่างกระทบเปลือกตา แม้จะรู้สึกว่าเหนื่อยล้าแต่เขาก็อยากฝืนลืมตาตื่นขึ้นมา กายกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตาให้รับความสว่างเจิดจ้าที่กำลังสาดส่อง หัวสมองเขามึนเบลอจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นก็รับรู้ได้ว่ามีเสียงฝีเท้าซอยถี่ๆ เข้ามาใกล้ เสียงผู้คนอื้ออึงแต่จับน้ำเสียงได้ว่าคงดีใจกับอะไรสักอย่าง เขากระพริบตาอีกครั้ง และครั้งนี้เขาเห็นมันยืนอยู่ตรงหน้าคนแรก
มันที่รักษาสัญญาระหว่างเรา
เขาหลับตาด้วยความอ่อนล้าอีกครั้ง มันคงเป็นฝันดีเมื่อได้ยินเสียงกระซิบข้างหู
“แม่รักกายนะ ขอให้ลูกรู้ไว้ว่าลูกไม่ได้จากความผิดพลาดของใคร และไม่ว่าอดีตแม่จะเป็นยังไง แม่เต็มใจที่สุดที่มีลูก เพราะลูกคือความสุขหนึ่งเดียวที่แม่มี”
เสียงนั่นเหมือนเสียงของแม่
แม่กระซิบข้างหูเขาเบาๆ มันคงเป็นฝันดีจริงๆ และคงดีมากถ้าตื่นขึ้นมาแล้วเป็นฝันดีตลอดไป
★ ☆★ ☆★ ☆
“ทาถู ทาถู...”
“...”
“ทาถู ทาถู...”
พุฒิเปิดเปลือกจากตามแรงขยับของคนที่นอนกอดเอวเขาจากข้างหลัง ร่างสูงใหญ่ของโฬมขยับตัวขึ้นจนผ้าห่มที่คลุมกายอยู่เลื่อนหลุดเผยให้เห็นอกเปล่าเปลือย ยิ่งไปกว่านั้นผิวสีขาวนั่นยังมีรอยข่วนเป็นทางยาวอยู่กลางอก พุฒิหน้าร้อนวูบวาบเพราะเขาคือเจ้าของรอยข่วนนั่นเอง
“คุณป้าโทรมาน่ะครับ”
ชายหนุ่มยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์ที่กำลังแผดเสียงดังอยู่หัวเตียง พ่อลูกหนึ่งยืนมือไปรับแล้วขยับจะลุกจากเตียง แต่แรงที่โถมกอดจากด้านหลังทำให้พุฒิหลุดเข้าไปในอ้อมกอดคนรักอีกครั้ง
“อ๊ะ”
“รับสายสิครับ”
เจ้านั่นกระซิบแล้วงับติ่งหูเขาเบาๆ
“ฮื่อ”
พุฒิต้องรีบตะปบมือหนาที่เริ่มจะยุ่มย่ามกับร่างกายเขาอีกครั้ง
“ฮะ ฮัลโหลครับแม่”
[พุฒิลูก...]
“ครับแม่”
พุฒิขยับตัวเพราะนึกกังวลในน้ำเสียงร้อนรนของมารดา ท่าทางเกร็งตัวจนโฬมเลื่อนมือไปเปิดสปีกเกอร์โฟนฟังด้วย
[เจ้าหมูน่ะสิลูก งอแงใหญ่เลย]
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับแม่”
พุฒิพลอยกังวลใจไปด้วย
[ฮึก...]
เสียงร้องไห้ของลูกน้อยดังมาตามสาย
“พิกเล็ตลูก หนูเป็นอะไรครับ”
[หนูโป้งพ่อจ๋า]
พุฒิสบตากับโฬมด้วยความมึนงง
[พ่อจ๋าทิ้งหนูไปเที่ยวกับอาโฬมสองคน ฮืออออ]
พ่อลูกหนึ่งอ้าปากพะงาบๆ เมื่อคืนเขาโทรบอกมารดาว่าจะค้างที่คอนโดโฬม แล้วบอกเจ้าหมูว่าติดธุระอยู่กับโฬม เด็กน้อยคงจะจับประเด็นโยงจนมั่วถึงเข้าใจว่าเขาแอบหนีไปกับโฬมสองคน
“พิกเล็ตลูก พ่อจ๋าไม่ได้ไปเที่ยวกับอาโฬมสองคนนะครับ ไม่เชื่อถามอาโฬมสิ”
พุฒิยื่นมือถือให้โฬมตอบ
“พิกเล็ตครับ นี่อาโฬมนะลูก”
[ฮึก โป้ง หนูโป้งทั้งพ่อจ๋า ทั้งอาโฬมเลย]
เสียงลูกสะอื้นนั่นทำเอาพุฒิใจหล่น
“หนูฟังพ่อก่อนลูก”
[ไม่ฟังฮะ หนูงอน]
“โธ่ลูก”
[หนูจะหนีออกจากบ้าน ปี๊ดๆ]
พุฒิอ้าปากค้าง ขณะที่โฬมเผลอขำออกมา
“เด็กสี่ขวบจะหนีออกจากบ้านเลยเหรอเนี่ย”
พ่อลูกหนึ่งคลึงขมับ
“สงสัยว่าจะดูละครตอนเย็นกับส้มมากเกินไป”
ท่าทางคนสูงวัยกว่าจะเป็นกังวลมาก โฬมเลยรวบคนรักมากอดแล้วกดจูบที่ขมับ
“ลูกแค่งอนน่ะครับ”
“...”
“เรารีบกลับบ้านไปหาลูกเถอะครับ”
“อื้อ”
พุฒิกุมมือโฬมแล้วบีบเบาๆ “กลับบ้านไปหาลูกกัน”
.
.
พ่อลูกหนึ่งยิ้มจนตาหยีเมื่อเห็นคนรักหิ้วของพะรุงพะรังตามหลังกันมาติดๆ เพราะทุกอย่างที่โฬมถือติดมือมาล้วนเป็นของโปรดและของเล่นเจ้าหมูทั้งนั้น ดูก็รู้ว่าเจ้านั่นตั้งใจซื้อมาง้อเด็กน้อย
“ปล่อยหนูนะ”
พุฒิมุ่นหัวคิ้วตอนที่เดินเข้าบ้านแล้วได้ยินเสียงส้มร้องโวยวาย พุฒิรีบซอยเท้าเข้าไปยังจุดเกิดเหตุอย่างว่องไว ภาพตรงนั้นเล่นเอาพุฒิทำไม่ออก เจ้าหมูในสภาพใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตากำลังสะพายเป้ลายการ์ตูน โดยมีส้มกับคุณพรรณีร้องห้ามกันวุ่นวาย
“พิกเล็ต”
เจ้าหมูทำหน้าเหยเกทันทีที่เห็นบิดา เจ้าสะบัดหน้าหนีก่อนจะเตรียมออกวิ่ง แต่บังเอิญว่าส้มคว้ากระเป๋าได้ทัน เด็กน้อยเลยวิ่งตัวเปล่าหนีขึ้นห้องไปทันทีโดยมีคุณพรรณีวิ่งตามไปติดๆ
“ที่มันอะไรกันส้ม”
“น้องพิกเล็ตจะหนีออกจากบ้านค่ะ”
แก่แดดไม่มีใครเกิน!
พุฒิคลึงขมับ ขณะที่โฬมก้มลงไปเก็บกระเป๋าเป้ใบน้อย ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้วตอนที่เห็นอะไรบางอย่างโผล่ออกมาจากกระเป๋า
“หือ?”
โฬมรูดซิปกระเป๋าเปิดออกแล้วทำหน้าไม่ถูก
“เลย์ โปเตโต้ คอนเน่ วุ้นมะพร้าว ขนมปัง”
พุฒิไม่รู้จะขำหรือจะกุมขมับดีเมื่อเห็นสัมภาระในการหนีออกจากบ้านของเจ้าหมู
“ลูกหนอลูก”
พ่อลูกหนึ่งทำเสียงฉุนๆ ขณะที่โฬมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเลื่อนกระเป๋าให้ส้มเอาไปจัดการต่อ ทั้งคู่สบตากันก่อนจะพยักพเยิดชวนกันขึ้นไปบนห้องนอน
“ย่าจ๋า อย่าให้พ่อจ๋าเข้ามานะ ฮึก หนูเสียใจ”
คุณพรรณทำหน้ากลั้นขำตอนที่พุฒิเปิดประตูเข้าไปเห็นเจ้าหมูม้วนตัวเป็นดักแด้ในก้อนผ้าห่ม พุฒิพยักหน้ารับรู้ตอนที่มารดาเตรียมผละออกแล้วตัวเองเข้าไปแทนที่
“พิกเล็ตครับ”
เด็กน้อยทำหน้าตื่นมุดเข้าไปในผ้าห่มจนกลัวว่าจะหายใจไม่ออก พุฒิเลยต้องแงะเจ้าตัวกลมออกมาด้วยความช่วยเหลือของโฬม
“ปล่อยหนูนะ”
“ฟังพ่อก่อนนะครับคนดี”
“ฮึก หนูเสียใจ พ่อจ๋ากับอาโฬมหนีไปเที่ยวไม่ชวนหนู ฮึก เสียใจ”
ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจเพราะไม่ได้เที่ยว โธ่เด็กน้อย
พุฒิยิ้มขำก่อนจะอาศัยจังหวะที่เด็กน้อยดิ้นๆ รวบตัวกอดซะเลย พ่อลูกหนึ่งกดจูบย้ำๆ ที่ขมับลูกชายจนเจ้าตัวดีหยุดดิ้น
“พ่อขอโทษครับ”
“ฮึก”
“พ่อขอโทษนะคนดี”
พิกเล็ตหยุดสะอื้นก่อนจะเหลือบตามองโฬมแล้วมองค้อนไปทางอื่น
“พ่อสัญญานะครับว่าพ่อจะไม่แอบไปเที่ยวสองคนกับอาโฬมอีก”
“จริงเหรอฮะ”
“จริงสิครับ”
โฬมลูบศีรษะเจ้าหนูเบาๆ
“พ่อจ๋ากับอาโฬมไม่โกหกหนูใช่มั้ยฮะ”
“ไม่ครับ พ่อสัญญา”
“อาก็สัญญา”
ทั้งคู่ยื่นนิ้วก้อยไปขอเกี่ยวนิ้วกลมป้อม พิกเล็ตทำหน้าลังเลใจสักพักก่อนจะทำอิดออดยอมเกี่ยวก้อยสัญญาด้วย
“แต่หนูยังงอน”
“อ้าว”
ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน
“หนูยังน้อยใจอยู่”
พิกเล็ตอมลมจนแก้มพอง
“พ่อรักหนูนะลูก ขอโทษจริงๆ ครับที่ทำให้หนูเสียใจ”
“หนูก็รักพ่อจ๋า หนูเลยเสียใจฮะ”
โฬมรวบเจ้าหมูมานั่งที่ตัก
“พิกเล็ตครับ”
“ฮะ”
“หนูรักอามั้ยครับ”
ใบหน้ากลมนิ่งคิดก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ
“หนูจะโอเครึเปล่าที่อาจะขอเป็นพ่อหนูอีกคน” โฬมสบตากับพุฒิแล้วยิ้มบางๆ เจ้าหมูทำหน้าครุ่นคิด ขณะที่พุฒิแอบลุ้นไปกับคำตอบของเด็กน้อย
“หนูจะมีพ่อสองคนเหรอฮะ”
พิกเล็กทำตาโต
“ครับ มีพ่อจ๋า มีอาโฬม เราจะช่วยกันดูแลหนู”
“ว้าว”
เด็กน้อยยิ้มตาหยี
“หนูชอบ หนูอยากมีพ่อสองคนฮะ”
“พิกเล็ต”
พุฒิดีใจจนน้ำตาคลอ
“หนูรักพ่อจ๋า รักอาโฬมฮะ”
“พ่อก็รักหนู รักหนูที่สุดเลยลูก”
โฬมบีบมือพุฒิเบาๆ
“วันนี้พ่อจ๋ากับอาโฬมซื้อของโปรดกับของเล่นมาให้หนูเยอะแยะเลย ไปดูกันมั้ยครับ”
เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ เมื่อได้ยินเรื่องของกิน
“มีไอศกรีมด้วยน้า”
คราวนี้เด็กน้อยพยักหน้าแรงจนผมสะบัด
“ไปฮะ”
พุฒิมันเขี้ยวเลยฟัดแก้มยุ้ยๆ นั่นไปที เด็กน้อยเลยวิ่งไปหาโฬมคล้ายหาที่พึ่ง พุฒิแอบน้ำตาคลอที่เห็นแววตาคนรักจ้องมองลูกชายเขาเต็มไปด้วยความรัก
.
.
เสียงเจี๊ยวจ๊าวจากห้องนั่งเล่นนั่นทำให้พุฒิเผลอฮัมเพลงตอนที่เป็นลูกมือช่วยมารดาทำอาหารอยู่ในครัว คุณพรรณีมองจ้องใบหน้าลูกแล้วยิ้มตาม
“เข้าใจกันดีแล้วเหรอลูก”
พุฒิชะงักมือก่อนจะยิ้มรับ
“ครับแม่”
“ดีแล้ว”
หญิงชราพึมพำ ก่อนจะหันไปลงมือทำอาหารต่อ พุฒิลอบสังเกตใบหน้ามารดาแล้วขยับไปสวมกอดเธอเอาไว้
“อะไรกันตาพุฒิ”
“ขอบคุณครับแม่”
คุณพรรณีลูบแผ่นหลังลูกเบาๆ
“โตจนมีครอบครัวแล้วยังร้องไห้เป็นเด็กๆ”
แม่เขาเอ่ยเย้าก่อนจะปาดน้ำตาบนใบหน้าให้อย่างอ่อยโยน
“ก็ผมดีใจนี่ครับ”
“แล้วกัน”
คุณพรรณีส่ายหน้าไปมา
“ดีใจที่ไหนเขาร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้กันล่ะเรานี่”
“แม่ก็..”
พุฒิย่นจมูก
“พุฒิ”
คุณพรรณีรวบมือเข้าไปกุมเอาไว้
“แม่ดีใจที่เห็นพุฒิมีความสุขนะลูก วันนี้พุฒิมีครอบครัวแล้ว แม่ขออวยพรให้ครอบครัวที่ลูกกำลังจะสร้างแข็งแรงและมั่นคงตลอดไป”
“แม่..”
คราวนี้พุฒิถึงกับหลุดสะอื้น
“เรานี่มันเหมือนเจ้าหมูไม่มีผิด”
คุณพรรณีรวบตัวลูกชายมากอดแล้วโยกตัวไปมาเป็นเชิงปลอบเขาราวกับเด็กน้อย พุฒิยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“ขอบคุณครับแม่ ขอบคุณที่แม่เข้าใจและยอมรับผม”
.
.
พุฒิอมยิ้มตอนที่เดินกลับมาห้องนั่งเล่นเห็นพ่อลูกต่างสายเลือดกำลังชี้ชวนกันดูอะไรก็ไม่รู้ในแท็บเล็ต แล้วหัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน ความสงสัยนั้นทำให้พุฒิย่องไปเข้าดูใกล้ๆ
“ทำไรกันครับทั้งคู่”
เจ้าหมูยิ้มตาหยีก่อนจะกวักมือเรียกเขาไหวๆ
“พ่อจ๋าๆ พ่อโฬมจะพาหนูไปเที่ยว”
“กำลังจะสั่งแพเป่าลมน่ะ”
โฬมพูดยิ้มๆ ลูบศีรษะเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
“อันนี้สวยน้าเป็นรูปเป็ดเหลืองด้วย”
“โห”
เด็กน้อยทำตาโต
“หนูอยากได้เหรอครับ”
“ฮะ”
พิกเล็ตตาเป็นประกาย แน่นอนว่าโฬมกดสั่งทันทีโดนไม่คิดด้วยซ้ำ พุฒิส่ายหัวไปมาก่อนจะทรุดตัวนั่งตามคำเรียกร้องของคนรัก เสียงหัวเราะของลูกผสานกันเสียงโวยวายของพุฒิทำให้บรรยากาศบ่ายวันนั้นไม่เงียบเหงาอีกต่อไป เพราะมันถูกเติมเต็มด้วยคำว่า “ครอบครัว”
‘สัญญากับแม่ได้มั้ยว่าเราจะดูแลรักษาครอบครัวของลูกให้ดีที่สุด’
ครับแม่ผมสัญญา
ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายเด้อ
#Re2love มีแพลนตีพิมพ์กับเอเวอร์วายนะคะ (ต้นฉบับผ่านแล้ว) แต่หนังสือคงออกไม่ทันงานหนังสือตุลานี้นะคะ
เนื่องจากคิวหนังสือออกเยอะมาก ยังไงความคืบหน้าของหนังสือจะแจ้งให้ทราบเรื่อยๆ ที่เพจนะคะ
ฝากเม้นท์ให้กำลังใจกันด้วยน้า
-
มันเขี้ยวเจ้าลูกหมูอยากกัดแก้ม ดีใจที่บุศตาสว่างแล้ว ต่อไปก็เอาใจใส่กายให้มากขึ้นล่ะ ยังไม่สายไปหรอก
-
ดีใจ~~~
-
ลูกหมูเตรียมแต่เสบียงไว้ทั้งนั้น หนูจะหนีออกจากบ้านนี่ไม่คิดจะเอาเสื้อผ้าไปเลย :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้าใจกันแล้วดีใจตังพิกเล็ตหนูจะหนีออกจากบ้านพร้อมขนมแค่นี้ไม่ได้นะลูกมันน้อยไป5555
-
ยินดีที่แต่ละคนก็เจอหนทางของตัวเองแล้ว :katai2-1:
เด็กสี่ขวบจะหนีออกจากบ้าน น้ำไม่อาบไม่เป็นรัย เสื้อผ้าก็ไม่ต้องเอาไปเปลี่ยน แต่ถ้าไม่มีของกินไปด้วย หนูต้องหิวแน่ๆ เจ้าลูกหมูคิดแบบนี้ใช่มั๊ยคะลูก น่าฟัดจริงเชียว :laugh:
-
เอ็นดูลูกหมู เสื้อผ้าไม่ต้อง แต่เราต้องมีเสบียงพร้อมสินะ 555555
-
จะจบแล้วหรอ เสียน้ำตากับกายเลย,,,
-
เด็กสมัยนี้ โกรธพ่อถึงกับหนีออกจากบ้านพร้อมเสบียง เรื่องกินเรื่องใหญ่นิ :m20:
-
:pig4: :pig4:
-
พิกเล็ต ฉลาดนะเตรียมของกินเพียบเลย
เวลาหิวจะได้ไม่ต้องหาซื้อให้ยุ่งยากไง :m20: :laugh:
โฬม พุฒิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พิกเล็ท เป็นเด็กฉลาด
-
ทำไมนลกพิกเลต :pigha2:
-
ขำลูกหมูมากกกกกกกกก
น่ารักจริงจริ๊งงงงง
-
ลูกหมูหนีออกจากบ้านเตรียมขนมไปพร้อม โกรธแต่ท้องต้องอิ่มเนอะ :กอด1:
-
#Re2love •26
[END]
ป้องเมียงมองจากเคาน์เตอร์ เมื่อเห็นคนคู่หนึ่งยืนคุยกันอยู่หน้าสตูดิโอฝั่งตรงข้ามกับร้านขนม แม้จะบอกตัวเองให้สงบใจ แต่สุดท้ายสายตาเขาก็ยังวนเวียนไปที่มัน เด็กหนุ่มชงกาแฟด้วยอาการเหม่อลอย แล้วถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่
อีกฟากหนึ่งใครบางคนที่รู้ตัวว่าถูกจับจ้องเผลอยิ้มมุมปาก
“กาย”
“ครับ”
“คุยกับพี่แต่ไม่มองหน้าพี่เลยนะ”
เด็กหนุ่มหัวเราะน้อยๆ แววตาที่เต็มไปด้วยความสดใสนั่นทำให้พุฒิเผลอยิ้มตาม ไม่มีเค้าของเด็กหนุ่มในสภาพสิ้นหวังวันนั้นให้เห็น
“พี่ไม่รู้ว่ากายเจอเรื่องอะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้พี่ดีใจที่เห็นเรายิ้มได้”
“ขอบคุณครับ”
กายมองจ้องพุฒิตรงๆ ผู้ชายสูงโปร่งที่มีร่างกายไม่หนาไม่บ้าง ท่าทางทำอะไรก็เชื่องช้า ซ้ำยังเป็นพ่อลูกติดที่มีบางมุมเหมือนลูกชายตัวเองไม่มีผิด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมา เมื่อแรกเจอยอมรับว่าอบอุ่นและถูกชะตากับคนสูงวัยนี่ และยิ่งรู้จักยิ่งทำให้รู้สึกโหยหาความอบอุ่นที่อีกฝ่ายมีให้ นั่นอาจจะเป็นเพราะเขาเห็นภาพซ้อนใครคนหนึ่งจากตัวพี่พุฒิ
เขาว่ากันว่าทุกคนมีสเป็คคนที่ชอบในใจ ดังนั้นมันจึงไม่แปลกหากเราจะให้ความสนใจกับคนใหม่ๆ ที่มีคล้ายคลึงกับคนเดิมที่ยังติดอยู่ในใจ
สำหรับพี่พุฒิแล้ว...มันไม่ใช่ความรักหรอก แต่มันคือความสบายใจที่ได้อยู่ใกล้ชิด
และความใกล้ชิดมันก็ทำให้รู้สึกโหยหาอ้อมกอดนี้
“พี่พุฒิ..”
กายเม้มปาก
“ผมขอโทษนะครับเรื่องวันนั้น”
“วันนั้น อ๋อ”
วันที่เจ้านี่โวยวายจนไร้สติสินะ พุฒิทำหน้าครุ่นคิดแล้วร้องออกมา ท่าทางสำนึกผิดนั่นเรียกความเอ็นดูจากคนสูงวัยจนเอื้อมมือไปลูบศีรษะ
“คิดมากไปได้”
“พี่พุฒิ ผมจะบอกอะไรพี่สักอย่างนะ”
“หา”
พุฒิทำหน้าเหรอหรา
“พี่อย่าใจดีกับคนอื่นพร่ำเพรื่อแบบนี้นะครับ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก”
พ่อลูกหนึ่งรีบหดมือกลับแทบไม่ทัน เจ้าตัวหัวเราะแหะๆ แล้วเกาหัวเกาหูตัวเองวุ่นวาย อาการประหลาดนั่นกายถึงกับขำออกมา
“พี่นี่เด็กชะมัด”
“เราก็ผู้ใหญ่ตายล่ะ เจ้าบ้านี่”
พุฒิย่นจมูก
“ผมขออะไรพี่สักอย่างได้ป่ะ”
“อะไรวะ”
“ผมขอกอดพี่สักทีได้มั้ย”
พุฒิตาเหลือก ก่อนจะมองซ้ายมองขวาทำตาหลุกหลิก เขามองเพื่อเช็คดูว่ามีใครบางคนแอบมุมอยู่แถวนี้รึเปล่า ยิ่งขึ้หึงขนาดนั้น
“ให้แค่กอดเหรอ”
กายเย้าเล่นตอนที่พุฒิอ้าแขนกว้างรองรับไอ้เด็กโข่งตรงหน้า
“เดี๋ยวเถอะ”
พุฒิเขกหัวมันไปที
“ขอบคุณนะพี่” กายพึมพำ “ขอบคุณที่พี่ไม่รังเกียจ”
พุฒิถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วตบบ่ามันเบาๆ
“เจ้าบ้าเอ๊ย โตซะทีนะเรา โตแล้วก็อย่าเที่ยวไปทำให้ใครเสียใจเข้าล่ะ”
“ผมรู้ครับ”
“รู้แล้วก็ปล่อยได้แล้ว ไม่เห็นเหรอว่าเขาทำหน้าน้อยใจอยู่”
พุฒิพยักพเยิดไปที่เคาน์เตอร์เพื่อบอกให้มันรู้กลายๆ เจ้านั่นหัวเราะร่วนแล้วผละจากเขาทันที และจังหวะนั้นพุฒิถึงกับตาเหลือกเมื่อเห็นโฬมยืนหน้าถมึงทึงอยู่ด้านหลัง
“เอ่อ”
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
โฬมพูดเสียงเรียบมองเจ้ากายไม่วางตา พุฒิทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นทั้งคู่เดินไปทางหลังร้าน อยากจะก้าวตามไปอยู่หรอก แค่คนรักทำตาดุใส่ขนาดนั้นใครจะกล้า
“เฮ้อ”
พ่อลูกหนึ่งเกาหัวแกรกๆ
โฬมเดินนำเด็กหนุ่มมาแถวหลงร้านและเหลือบตามองมันที่ยืนกอดอกพิงพนักเก้าอี้ท่าทางยียวนไม่น้อย
“ผมรู้ว่าอาโฬมไม่ค่อยชอบขี้หน้าผม”
เจ้านั่นเปิดปาก โฬมเลยยักไหล่เป็นเชิงยอมรับ
“ผมเองก็ไม่ชอบขี้หน้าอาโฬมเหมือนกัน”
ตาประสานตา
กายพ่นลมหายใจตอนที่ได้มองสำรวจคนตรงหน้าในระยะใกล้ หากไม่อคติจนเกินไป เขาเห็นผู้ชายที่เพียบพร้อมทุกอย่างอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่แค่ฐานะ แต่ความเป็นผู้นำทุกอย่างฉายชัดจนยากที่ปฏิเสธ ไม่แปลกหรอกหากมารดาจะรักปักใจมาเนิ่นนานขนาดนี้
“ผมขอโทษหากผมเคยเป็นสาเหตุทำให้พี่พุฒิกับอาโฬมต้องทะเลาะกัน”
“อื้อ”
ฝ่ายนั้นรับคำ
“แต่ผมไม่เสียใจหรอกที่ทำไปลงไปแบบนั้น”
สายตาของโฬมเรืองรองขึ้นมา
“ผมไม่ชอบอา เพราะคิดอยู่เสมอว่าเพราะอา แม่เลยไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่ ซ้ำใครๆ ก็ยังรักอาอีก โอเคผมยอมรับว่าอิจฉาอา”
กายยักไหล่
“อิจฉาฉัน?”
โฬมทำหน้าประหลาดใจ
“แต่ยังไงก็ตาม ผมอยากขอบคุณอานะ เพราะถ้าไม่มีอา ผมคงไม่รู้ว่าแม่รักผมขนาดไหน”
‘กายไม่เกิดมาลบล้างความผิดพลาดของใคร ชีวิตเป็นของลูก ใช้ชีวิตแบบที่ลูกอยากเป็นเถอะ’
แม่พูดคำนี้กับเขาตอนที่ฟื้นขึ้นมา เขาไม่รู้หรอกว่าแม่ไปพูดอะไรกับคุณตา แต่ผลลัพธ์นั่นทำให้กายได้ทำในสิ่งที่อยากทำและเป็นในสิ่งที่เป็นตัวตนของตัวเอง
ส่วนหนึ่งเพราะคงตรงหน้า แม่พูดแค่ว่าเพราะอาโฬมถึงทำให้แม่ตาสว่าง แม่บอกว่าแม่เห็นอะไรได้ชัดเจนมากขึ้นเพราะผู้ชายคนนี้
“ขอบคุณงั้นเหรอ”
โฬมทำหน้าไม่เข้าใจ
“ก็ตามนั้น”
กายโคลงศีรษะก่อนจะเตรียมผละออกแต่คนด้านหลังรั้งเอาไว้ก่อน
“ฉันไม่ค่อยชอบมานายมายุ่มย่ามกับพุฒิ”
“ตาลุงขี้หวง”
กายพึมพำ
“คิดว่าใกล้ขนาดนี้ฉันจะไม่ได้ยินรึไง”
กายยกมือยอมแพ้
“ครับๆ ผมสัญญาว่าจะวุ่นวายกับพี่พุฒิอีก”
“นายควรพูดว่าจะไม่เข้าใกล้พุฒิเกินสามเมตรมากกว่า”
“เอาจริงดิลุง”
“ฉันอายุน้อยกว่าแม่น้อยเยอะ”
กายเบะปาก
“ก็ได้ๆ”
โฬมทำเสียงขู่รอดไรฟัน เอาจริงมันไม่ได้น่ากลัวหรอก แต่กายขี้เกียจมาทะเลาะกับคนรุ่นพ่อเลยได้แต่ยักไหล่
“ตามนั้น”
“ขี้หวงมาก ระวังโดนพี่พุฒิทิ้งเพราะรำคาญเอาหรอก”
“นายเป็นแค่คนอื่น ส่วนฉันคือคนรัก”
“ผมไม่ใช่คนอื่น ผมคือน้องรักของพี่พุฒิ”
“ก็แค่น้องร่วมโลก ส่วนฉันคือคนร่วมเตียง”
บลั๊ฟแบบนี้ก็ได้เหรอวะ!
กายเบ้ปากมองตามอีกฝ่ายไปอย่างหมั่นไส้
.
.
วันนี้ร้านขนมหวานบ้านคุณพรรณีปิดเร็ว ซ้ำพี่พุฒิยังอนุญาตให้เขากลับก่อนเวลาเพราะเห็นว่าช่วงนี้ใกล้เข้าฤดูสอบอีกครั้งแล้ว ป้องเดินทอดน่องไปตามถนน อีกไม่ถึงห้าร้อยเมตรก็จะถึงถนนใหญ่ บ่ายแก่ๆ วันนี้อากาศดีมากเพราะไม่มีแดดเนื่องจากเมื่อเช้านี้มีฝนลงมาปรอยๆ เด็กหนุ่มเดินมองรอบๆ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะบางสิ่งบางอย่างที่อึดอัดอยู่ในใจ
เสียงเครื่องยนต์สองล้อบดถนนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นั่นทำให้เขาขยับไปเดินชิดขอบทาง แต่ดูเหมือนรถคันนั้นจะชะลอตัวและไม่นานก็ขับมาตีคู่กับเขา ป้องมุ่นหัวคิ้วก่อนจะทำตาโตเมื่อเห็นเจ้าของรถคันดังกล่าว
“กูบอกให้รอกลับพร้อมกันไม่ใช่เหรอ แล้วมึงรีบกลับก่อนทำไมวะ”
ป้องเม้มปากแน่น เมื่อรถมันจอดสนิทอยู่ข้างๆ
“ก็เห็นมึงมีธุระกับพี่พุฒิ กูเลย...”
“หึง?”
กายพูดยิ้มๆ
“จะบ้าเหรอ”
“อ้าว ก็เล่นออกมาไม่รอ ท่าทางมึงงอนตุ๊บป่องๆ ขนาดนี้ด้วย”
“กูไม่ได้สาวขนาดนั้น”
“แต่มึงงอนกู”
“กูเปล่า”
“ไหนมองตากูดิ”
กายดันปลายคางมันขึ้น
“อะไรเล่า”
ป้องพยายามผลักมือมันออก
“จะพูดครั้งสุดท้ายนะ”
“อะ อะไร”
“กุกับพี่พุฒิไม่มีอะไร ตอนนี้กูไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้วด้วย”
ป้องอ้าปากพะงาบๆ
“แล้วไง บอกกูทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”
“ป้อง...กูไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องอดีตของกูกับมึง กูไม่อยากรู้ว่าเราเลิกกันทำไม กูไม่อยากจำเรื่องที่ผ่าน กูเลยอยากถามว่ามึงพร้อมจะลืมมันไปพร้อมๆ กับกูมั้ย”
“...”
ป้องเม้มปากแน่น
“ว่าไง”
“อื้อ”
“ไหนลองนับเลขพร้อมกูดิ”
นับเลขอะไรวะ ป้องทำหน้างงไม่เข้าใจ แต่ก็บ้าจี้ทำตามมัน
“หนึ่ง/หนึ่ง”
ไอ้กายยิ้มที่เขานับหนึ่งพร้อมมัน
“มึงอยากลองนับหนึ่งกับกูอีกครั้งมั้ย”
ป้องยืนอึ้ง เพราะเข้าใจความหมายการนับเลขของมัน มันไม่ใช่แค่การนับเลขธรรมดาแต่มันคือการเริ่มต้นไปพร้อมๆ กันต่างหาก
“กูไม่รู้หรอกนะว่าเราจะนับเลขพร้อมกับไปถึงไหน จะสิบ จะร้อยหรือพันก็ไม่รู้ วันหนึ่งกูหรือมึงอาจหมดแรงนับ แต่วันนี้กูอยากนับเลขกับมึง แล้วมึงล่ะ...”
“กูนับถึงสิบแล้ว”
ป้องพูดอายๆ
“ไอ้สัตว์ มึงนี่ไวไฟ”
กายเย้ามันก่อนจะยื่นหมวกสวมหัวให้มัน เสียงคลิกของตัวล๊อกเข้าล็อกแล้วดังขึ้น กายมองสำรวจมันอีกอย่างก่อนจะดึงมือมันให้ซ้อนท้ายคาวาซากิของเขา
“พร้อมยัง?”
“อื้อ”
“ทางข้างหน้ามันอาจขรุขระหน่อยนะ มึงกอดกูไว้แล้วกัน กูไม่ปล่อยมือมึงหรอก”
“กูก็เหมือนกัน”
“อะไรเหมือน”
“ไม่ปล่อยมือเหมือนกัน”
กายยิ้มกว้างตอนที่มันกอดเอวแล้วซบใบหน้าที่แผ่นหลังเขา
★ ☆★ ☆★ ☆
พุฒิทำหน้าไม่ถูกตอนที่เดินตามแรงจูงของโฬมไปตามทางเดินของโรงพยาบาล ต่างจากเจ้าหมูที่ดูตื่นตาตื่นใจกว่าใคร ขณะที่คนเป็นพ่อเหงื่อแตกซ่กๆ เพราะรู้ดีว่าจุดหมายที่คนรักกำลังพาไปหา นี่ต้องเผชิญหน้ากับใคร
“มือเย็นไปหมดแล้วครับ”
โฬมแซวคนรัก แล้วรวมมือไปบีบเบาๆ ให้กำลังใจ
“กลัวเหรอครับ?”
“ถ้าพ่อโฬมไม่เห็นด้วย...”
“ชู่ว”
โฬมแตะริมฝีปากเขาเป็นเชิงห้ามพูด
“ผมอยู่ตรงนี้ทั้งคนกลัวอะไรล่ะครับ ถ้าพ่อไม่ยอม ผมก็หนีตามพี่เลย เรื่องอะไรจะปล่อยไป พี่ได้ผมแล้วนะ จะทิ้งกันง่ายๆ รึไง”
“เจ้าบ้านี่ หน้าสิ่วหน้าขวานแท้ๆ”
โฬมหัวเราะร่วนแล้วเปิดประตูห้องๆ หนึ่งเข้าไป
“โอ๊ะ คุณปู่”
พิกเล็ตทำตาโตตอนที่เห็นคุณปู่นั่งอยู่บนเตียง และใครต่อใครอีกมากมาย แต่เด็กน้อยเกรงสายตาใครที่ไหน พอเห็นคนคุ้นเคยถึงได้วิ่งปรู๊ดไปที่เตียงอย่างว่องไว
“พิกเล็ต”
อดุลย์หัวเราะน้อยๆ ลูบกระหม่อมบางนั่นอย่างเอ็นดู เจ้าหนูนี่ก็ช่างกระไรให้จับอย่างไม่เขินอาย
“สวัสดีฮะคุณปู่”
“ว่าไงลูก หนูมากับใครกันล่ะนี่”
พิกเล็ตยังไม่ทันได้ตอบคำถามพอดีโฬมจูงมือใครบางคนเข้ามา พุฒิทำหน้าอิหลักอิเหลื่อพยายามดึงมือจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย แต่โฬมกลับทำเฉยไม่สนใจแววตาสนใจใคร่รู้ของคนในห้อง
“พิกเล็ตมากับผมและพี่พุฒิครับ”
อดุลย์รีบไหว้พุฒิแล้วหรี่ตามองคนที่เจ้าลูกชายจับมือถือเขาแขน
“ใครกันล่ะนั่น”
“พ่อของพิกเล็ตและเป็นแฟนผมด้วยครับ”
เกิดจังหวะเดตแอร์กันทั้งห้อง
คุณวาสนาเป็นคนที่ได้สติก่อนใครเพื่อน หญิงชราจึงส่งสายตาให้บรรดาลูกๆ ออกไปด้านนอกแล้วหันมากวักมือเรียกเจ้าหมูที่ตามคนแปลกไปหน้าไปอย่างง่ายดายเพียงแค่โดนชวนไปกินขนม
ในห้องตอนนี้เหลือแค่โฬม พุฒิและคนป่วยที่ทำสีหน้าตกใจไม่หาย
“นะ นี่แก”
“ผมมาบอกให้พ่อรับทราบเฉยๆ ครับ ไม่ได้มาขออนุญาตจากพ่อ เพราะพวกเขาคือครอบครัวของผม อยากสร้างครอบครัวด้วยตัวผมเอง”
“เจ้าโฬมนี่แกพูดอะไรออกมารู้มั้ย”
“ผมทราบดีครับ”
“ฉันไม่รู้มาก่อนว่าแกมีรสนิยมแบบนี้”
พุฒิก้มหน้านิ่งจิกมือตัวเอง
“ผมไม่ได้รักเขา เพราะเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ผมรักเขาที่ตัวตนของเขา”
“แล้วถ้าฉันไม่ยอมให้คบกันล่ะ”
อดุลย์พูดเสียงเรียบ
“บอกตรงๆ นะแกกับพ่อม่ายลูกติด ดูยังไงก็ไม่น่าไปกันรอด”
“ผมบอกไม่ได้หรอกครับว่าเราจะไปกันรอดมั้ย แต่อย่างที่บอก ผมอยากสร้างครอบครัวกับเขา”
พุฒิแทบลืมหายใจเพราะทุกอย่างเงียบมาก เขาเกร็งตัวจนรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาจากมือของคนรักที่กุมกันไว้
เสียงถอนหายใจของอดุลย์ดังขึ้นในความเงียบ
ชายชรามองภาพตรงหน้าแล้วถึงกับพูดไม่ออก หากเป็นแต่ก่อนคงค้านหัวชนฝา แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้ถึงได้แต่ปลงตก ไม่อยากจะยอมรับหรอก แต่คำๆ นั้นของลูกทำให้ชายชรานิ่งคิด
‘สร้างครอบครัว’
หากเป็นคำพูดที่ออกมากจากปากผู้ชาย นั่นก็แสดงว่าเขาคงพร้อมแล้วกับอนาคตที่ต้องสร้างเอง
โฬมโตมากแล้ว เจ้านั่นไม่ใช่เด็กน้อยที่คนเป็นพ่อจะบีบบังคับเอาอย่างใจได้อย่างแต่ก่อน
“เจ้าโฬมมันเอาแต่ใจนะ เราจะรับมือกับมันไหวเหรอ”
พุฒิทำหน้าเหรอหราตอนที่คุณอดุลย์ชวนเขาคุยเฉย
“เอ่อ”
“มันหัวดื้ออย่าบอกใครเชียว เราต้องคอยปรามๆ มันบ้างนะ ไอ้นี่มันได้เลือดบ้าจากฉันเยอะ”
“คะ ครับ”
“ถึงมันจะแข็งกระด้างไปบ้าง แต่เชื่อเถอะว่ามันรักษาคำพูด ถ้ามันเอ่ยปากว่าอยากสร้างครอบครัว ฉันรับรองว่ามันจะสร้างครอบครัวของมันให้มั่นคงแข็งแรงได้ไม่ยากหรอก”
“พ่อ..”
โฬมครางเสียงแผ่ว
“เอาเถอะ อย่างน้อยแกก็มีหลานให้ฉันแล้วนี่”
อดุลย์พูดขำๆ
“ว่างๆ พาพิกเล็ตมานอนบ้านปู่บ้างสิ คนแก่มันเหงานะ ถ้ามีเด็กมาวิ่งเล่นในบ้านคงจะครึกครื้นน่าดู”
“ครับพ่อ”
โฬมยิ้มขำตอนที่พุฒิทำหน้าตื้นตันคล้ายจะร้องไห้ อดุลย์ถอนหายใจก่อนจะเลื่อนมือไปลูบศีรษะพ่อลูกหนึ่งอย่างแผ่วเบา
“ฝากเจ้าโฬมมันด้วยนะ”
.
.
“พี่ใจหายใจคว่ำหมดเจ้าบ้านี่”
พุฒิแยกเขี้ยวใส่คนรักตอนี่ได้มีโอกาสอยู่ตามลำพังกันสองคน
“หน้าพี่ตลกชะมัด”
พุฒิถองใส่สีข้างอีกฝ่ายแรงๆ
“เดี๋ยวเถอะ คืนนี้ผมจะทบต้นทบดอกคืน”
พุฒิรับตะครุบปากอีกฝ่ายไว้ก่อนจะหันซ้ายหัวขวา กลัวว่าลูกจะได้ยินยิ่งช่วงนี้พิกเล็ตชอบถามอะไรแปลกๆ อยู่
“เดี๋ยวเถอะ”
โฬมยิ้มขำกดจูบที่ฝ่ามืออีกฝ่ายทันที พุฒิค้อนประหลับประเหลือกชวนขำ โฬมเลยตวัดอีกฝ่ายมากอดรัดอย่างมันเขี้ยว
“พ่อจ๋ากับพ่อโฬมทำอะไรกันฮะ”
พุฒิตาเหลือผวาออกจากอ้อมกอดคนรักทันที เด็กน้อยมุ่นหัวคิ้วข้องใจ
“พ่อจ๋ากลัวผีครับพ่อโฬมเลยต้องกอดปลอบ”
พิกเล็ตพยักหน้ารับหงึกหงัก
“สงสัยเมื่อคืนพ่อจ๋าโดนผีหลอกฮะ เตียงสั่นทั้งคืนเลย”
เด็กน้อยพูดออกไปอย่างไร้เดียงสาแต่เล่นเอาผู้ใหญ่อย่างพุฒิอ้าปากพะงาบๆ
“เมื่อคืนพ่อโฬมก็กอดปลอบพ่อจ๋าใช่มั้ยฮะ หนูจำได้
“คล้ายๆ แบบนี้เลย แต่พ่อโฬมอยู่ด้านบน”
ตายห่า!
พุฒิตาเท่าไข่ห่านหันมองไปคนรักที่ยิ้มเฉย นึกโมโหคนรัก ทั้งๆ ที่เขาห้ามปรามไม่ให้ยุ่งย่ามกันตอนที่อยู่บ้าน เพราะลูกนอนด้วย นี่แหละเป็นสาเหตุให้โฬมทุ้มไม่อั้นในการทำห้องนอนแยกให้เจ้าหมู
“พ่อจ๋าโดนผีหลอก”
พิกเล็ตหัวเราะคิกคักไปตามประสา พุฒิอายจนหน้าแดงเลยรีบไปรวบตัวลูกน้อยมากอดแล้วชวนคุยเรื่องอื่น
“พ่อจ๋าไม่ต้องกลัวน้า คืนนี้หนูจะจับผีที่มาหลอกพ่อจ๋าเอง”
พุฒิหัวเราะแห้งๆ แล้วกดจูบแก้มกลม
ผีมีจริงที่ไหนเล่า ถ้าจะมีคงมีแต่ผีผ้าห่มของคนแถวนี้แหละ
“ไม่ต้องหรอกลูก เดี๋ยวคืนนี้พ่อจะสำเร็จโทษผีเอง”
พุฒิแยกเขี้ยวใส่ตัวต้นเหตุ
พิกเล็ตเกาหัวแกรกๆ ไม่เข้าใจ เรื่องผีๆ ไม่เห็นสนุกเลย สู้ของกินก็ไม่ได้
“พ่อจ๋าหนูหิวไอติมจังเลยฮะ”
เด็กแก้มกลมทำหน้าปะเหลาะ
“เอาสิครับ หนูจะอยากกี่ลูก พ่อโฬมตามใจเลยแต่มีข้อแม้นะครับ”
โฬมกระซิบข้างหู
“ข้อแม้อะไรฮะ”
“คืนนี้ไปนอนห้องคุณย่าก่อนนะลูก คืนนี้พ่อโฬมจะช่วยพ่อจ๋าสำเร็จโทษผีคืนนี้”
พุฒิอ้าปากพะงาบๆ เนื้อตัวร้อนวูบวาบ ยิ่งเห็นแววตาคนรักจ้องมองเขาแล้วเลียริมฝีปากแบบนี้ พ่อลูกหนึ่ง ถึงกับเดินตุปัดตุเป๋ เจ้าเจ้าหมูพอได้ยินเรื่องของกินก็พยักหน้ารับรัวๆ ไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของบิดาตัวเองเลยด้วยซ้ำ โฬมยิ้มขำมองคนขี้เขินที่เดินเบลอๆ ไปจนชนถังขยะ
โฬมได้บทเรียนจากบิดาที่สร้างครอบครัวไม่แข็งแรง วันหนึ่งที่เขาพร้อมที่จะสร้างครอบครัว เขาถึงอยากสร้างมันให้แข็งแรงด้วยตัวเขาเอง โดยมี ‘พุฒิ’ กับ ‘พิกเล็ต’ เป็นคนที่มาเติมเต็มครอบครัวเขาให้สมบูรณ์ โฬมยิ้มมุมปากนึกถึงเรื่องราวระหว่างเขากับคนรัก
เราคบกันครั้งแรกเมื่อเกือบยี่สิบไปก่อน
เราเลิกรากันครั้งแรกเพราะกลัวความไม่แน่นอน
เรากลับมาคบกันอีกครั้งเพราะเวลาไม่สามารถทำให้เราลืมเลือนกันไปได้
ถึงแม้จะเลิกรากันเป็นครั้งที่สอง แต่ความรักก็ทำให้เราจับมือผ่านพ้นมันไปได้
ไม่ว่าเราจะเลิกรากันไปอีกกี่ครั้ง แต่ถ้าคิดว่าความรักนั้นยังหอมหวานตราตรึงอยู่ในใจ การเริ่มต้นด้วยกันใหม่ ก็ยังเป็นไปได้อยู่เสมอ
- END -
ฮือ ในที่สุดก็เดินทางมาถึงตอนสุดท้าย คงคิดถึงนุ้งพิกเล็ตไปอีกนานเลย
ยังไงเราก็ขอบคุณทุกความคิดเห็น ทุกกำลังใจที่มีให้กันนะคะ ฝากผลงานของเราเรื่องอื่นๆ ด้วยเด้อ ❤
#Re2love มีแพลนตีพิมพ์กับสนพ.เอเวอร์วาย
หนังสือคงออกราวๆ พ.ย. ปีนี้นะคะ สำหรับตอนพิเศษในเล่มคงมีราวๆ 5 ตอน
เป็น Special ของคู่ #โฬมพุฒิ #กายป้อง และ คู่ที่ทุกคนขอกันมาเยอะ คือคู่ #ไตตั้นพิกเล็ต (ตอนโต) อิอิ
ปล. เรามีการเพิ่มเติมเนื้อหา บทที่ 6-7 นะคะ (ไม่ได้ตัดหรือปรับอะไร แต่เขียนเนื้อหาเพิ่มเข้าไปแทน
เพราะอยากใส่เหตุผลที่โฬมใจอ่อนกับพี่พุฒิให้เห็นภาพมากขึ้น
สำหรับในเล้าไม่สามารถเพิ่มได้เนื้อจากกระทู้ติดลิมิตตัวอักษร ยังไงไปตามอ่านได้ที่เด็กดีนะคะ)
รัก❤
Karnsaii
-
จบแล้ว ทำไงจะได้เจอลูกหมูอีกล่ะ :katai2-1:
-
ไม่อยากให้จบเลยย คิดถึงลูกหมู ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ
-
ดีใจด้วยนะ สมหวังกันทุกคน :กอด1:
-
:pig4:
-
จบแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
โฬม พุฒิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบซะแล้ว ต้องคิดถึงเจ้าลูกหมูพิกเล็ตมากแน่ๆ เลย :กอด1:
สุดท้ายก็ลงเอยกันทุกคู่ ขอให้มีความสุขกันมากๆ น้า
ขอบคุณไรท์ค่ะ
-
:กอด1:
-
สนุกมากเลยครับ. ชอบมาก เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ,,,
-
เป็นนิยายที่ประทับใจอีกเรื่อง ขอบคุณมากนะคะ :L2:
-
ละมุนละไมกันไป
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หมูน้อยน่ารักกก
:pig4: :-[
-
คิดถึงลูกหมูแย่เลย ฮืออออ #ขอบคุณที่ทำให้ได้รู้จักลูกหมูนะคะ
-
:pig4: น่ารักและอบอุ่นไปหมดหลงรักผู้ชายแบบโฬมมากนางหนักแน่นแบบรักพุฒิมากและนานจริงๆ มีช่วงท้ายที่แบบรำคาญนางเบาๆขยันพูดจริงๆบอกเลิกเนี่ยเกลียดมากกกกกกกกคนฟังมันเจ็บสงสารโฬมมากนางโดนบอกเลิกซ้ำๆจริงๆแต่ดีที่คืนดีกันเร็วแต่นึกภาพไม่ออกถ้าพุฒิไม่มีแม่เตือนสติคงเสียโฬมไปอีกรอบโตแล้วหวังว่าพุฒิจะคิดได้มากขึ้น โฬมก็ยังมีความใจร้อนถ้าปรับปรุงกันไปคงเป็นครอบครัวที่น่ารักมาก คู่กายป้องก็น่ารักมากความรักที่ค่อยๆเติบโตเคียงข้างกันแม้ตอนแรกกายดูรักพุฒิมากจนงงอยู่ดีๆไม่กี่วันมารักป้องได้เราแอบสับสนความสัมพันธ์หน่อยๆดูตัดใจได้ง่ายดายมากจริงๆในจุดนี้หรืออาจจะเพราะกายมีป้องในใจอยู่บางส่วนเจอความดีครั้งเดียวเทใจให้เลยหวังได้เห็นกายในมุมมองที่แสดงความรักต่อป้องมากขึ้นคงติดตามในตอนพิเศษต่อ และท้ายสุดคนที่เรารักและเอ็นดูที่สุดในเรื่องคือพิกเล็ตหมูกระปุกพกพาคนนี้คือบอกเลยยอมหมดหน้าตักโอ๊ยยยยยน่ารักมากน่าฟัดมากกาวใจที่สำคัญเลยคนนี้ทำอะไรก็น่ารักไปหมด ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะจ๊ะ :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ลงตัวและลงเอยสักทีค่ะ โฬมก็แหย่พี่ได้เนียนมาก
และดีที่โฬมมั่นคงมาก จะผิดจะพลาดยังไง ก็รักเสมอ
พุฒิอยู่กับโฬมกลายเป็นลิตเติ้ลพิกเล็ตเลยจ้า
ไปไม่ถูก เดินต่อไม่เป็น โดนรุกหนักมาก
การมีลูกมาก่อนไม่ช่วยอะไร 55555
เจ้าลูกหมูเอ้ย ทำไมตลก จะหนีออกจากบ้านก็กลัวหิวหรอลูก
แล้วดูหนูเสียใจ แต่ทำไมเอาขนมมาอ่อย ถึงยอมง่ายแบบนั้นล่ะ
แม่พุฒิน่ารักมาก สอนดีและให้กำลังใจเสมอ
พ่อโฬมก็เจ็บมาเยอะ ถ้าไม่เกิดก็ไม่รู้สึก
ตอนนี้ทุกคนแฮปปี้มากมายแล้ว เจ้าลูกหมูได้กินขนมหนำใจเลย
จะขอไปแอบฟังโฬมพุฒิเช็คเตียงสั่นกับเสียงแปลกด้วยค่ะ
กายป้องก็ลงเอยด้วยดีสักทีนะ ไม่ต้องทนเหงาและเศร้าอีกแล้ว
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ความรั่ว ความดราม่า และความอบอุ่น
มาครบทุกอย่าง และความสุขก็บังเกิดค่ะ
-
ลุ้นตั้งนานสมหวังกันหมดสักที
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4: :pig4:
-
ขอลงบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
-
:katai2-1:
-
อ่านได้เพลินๆ แอบรู้สึกรวบรัดไปเล็กน้อย
บทบาทพี่น้องต่างแม่ของโฬมค่อนข้างเลื่อนลอย ตอนแรกเหมือนจะสำคัญ แต่สรุปไม่มีอะไร เพื่อน/ลูกน้องของโฬมด้วย จริงๆไม่ต้องใส่บทมายังได้เลย
อีกเรื่องที่สงสัยคือการแต่งงานซ้ำซ้อน ถึงพ่อของโฬมไม่ได้จดทะเบียนกับน้าวาด แต่ก็ดูแลส่งเสียกันมาเป็น 10 ปี มีลูกด้วยกัน 2 คน เข้าใจว่ามีสิทธิมีเสียงตามกฎหมายระดับนึงนะคะ คุณพ่อก็ไม่ใช่ตาสีตาสาที่ไหน เราเลยงงๆว่าไปจัดงานแต่งงานใหญ่โตกับอีกคนได้ด้วยเหรอ แล้วการที่คนโหวตให้พ่อของเมียเด็กที่เพิ่งแต่งและไม่มีทะเบียนสมรส เข้ามาบริหารแทนลูกชายอายุ 30 ต้นๆ อันนี้ก็แปลกดี
สำหรับพี่พัฒิ ตอนแรกเราดีใจมากที่ได้อ่านแนวโอจิค่อน แต่...อ่านแล้วมันไม่ช่ายยยย วัยเกือบ 40 เนี่ย ยังไงสังขารก็ต้องโรยราไปบ้าง เริ่มมีริ้วรอย เหนื่อยง่าย สายตายาว บลาๆ ฉากบนเตียงก็ต้องมีขลุกขลักบ้าง ตามประสาหนุ่มใหญ่ที่ร้างไปนาน เสร็จแล้วก็ควรเดี้ยงเล็กน้อย ปวดหลังปวดเอวอะไรก็ว่าไป ไม่ใช่ลุกขึ้นมาวิ่งปร๋อในวันรุ่งขึ้น
น้องลูกหมูน่ารักน่าชัง แต่อ่านแล้วสงสารน้องหน่อยๆ คนรอบข้างโอ๋น่าดู อาหารการกินก็ไม่ดูแล โรคจะถามหาเอา
สรุป คนอ่านอินมากไป 555 ก็นิยายเนอะ อ่านเพลินๆ อย่าคิดเยอะ แฮ่
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :pig4:
-
สนุก ชอบพิกเล็ต น่ารัก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณพ่อทั้งสองก็เตรีมไว้หนวด :hao7:
-
ขออนุญาตคนเขียนนะคะ เราอยากให้ตรวจสอบคำผิดหน่อย คำผิดเยอะมากๆ บางคำเหมือนสลับตำแหน่ง บางคำเขียนผิด บางจุดสะกดผิด ทำให้ความหมายเปลี่ยน ความรู้สึกในแต่ละตอนมันไม่สุดตาม เราว่าพล็อต เหตุการณ์ถูกเดินเรื่องมาดีๆ ทำให้ดิ่งลงเพราะคำผิดเลยนะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
แบบว่าถ้าหมูพิกเลตนี่แย่เลย เพราะความน่ารักของหมูเลยทำให้เรื่องดีขึ้นไม่ดราม่าเพราะพ่อของโฬม :katai2-1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายจ้า โฬมน่าสงสารมากนะที่เจอนายเอกแบบพุฒิ ความคิดแต่ละอย่างของพุฒิควรรีเซ็ตระบบความคิดใหม่ อ่อนแอได้ แต่ไม่ใช่หนีปัญหา แต่ทั้งเรื่องชอบความจริงใจความมั่นคงของโฬมที่สุด พระเอกแนวนี้คือดีต่อใจ
-
อ่านจบแย่ววว ลูกหมูน่ารัก o13 o13
-
อ่านทีเดียวยาวๆๆๆๆ สนุกมากกกกกก :z2:
-
น่ารักไปอีก
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :angellaugh2:
-
หมูน้อยผสานใจให้ทุกบ้าน :impress2: พิกเล็ตผู้น่ารัก :-[
มาม่าชามโตอิ่มอืดไปชั่วขณะ :pigha2: เกือบไป ๆ :o12:
:pig4: :pig4: :pig4: สนุกมาก :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมาก ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
เย้ๆ อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
พิกเล็ตน่ารักมากๆ เลย
ส่วนโฬมก็มั่นคงมากๆ อิจฉาพุฒิสุดๆ ไปอเลย
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่านนะคะ
รอติดตามผลงานเสมอจ้า
-
พิกเล็ต หมูน้อยยย อยากฟัดพุง ตามมาจากป่าค่ะ
-
รักพิกเล็ต ต้าวอ้วน 5555555 เขินโฬมเวลาอยู่กับพุฒิมาก สนุกมาก ชอบๆ
-
:-[
-
บางทีคือหงุดหงิด พุฒิ มาก อยากยุโฬม ให้ไปหาคนคนอื่น แต่ฟิวอยู่ด้วยกันน่ารักดี
-
อ่านจบเเล้วววว เนื้อเรื่องน่ารักมากเลยยแอบขัดใจพี่พุฒินิดนึงเเต่ให้อภัยได้ :pig4: :pig4:
-
เจ้าหนูพิกเล็ตน่ารักน่าฟัดจิง :กอด1:
-
น้ำตาไหลหมดตัวแล้วววว :sad4: :sad4:
-
พิกเล็ตน่ารักกกก ช่างพูดช่างจาจริงๆ
-
น่าร๊ากกกกกกกก
-
น่ารักกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบบบเพราะนุ้งพิกเล็ตของป้าาาา
-
:mew1:
-
:pig4:
-
:mew1:
-
พิกเลต น่ารักกกก
-
:-[
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลย ชอบเจ้าลูกหมูน่ารักมากๆ
แอบไม่ชอบพุฒินิดหน่อยตอนบอกเลิกโฬมครั้งที่สอง
คือเคยทำผิดพลาดมาแล้วกับโรมครั้งนึง แต่กลับคิดไม่ได้อ่ะ กลับมีครั้งที่สอง
ประสบการณ์ที่ผ่านมาไม่ได้ช่วยให้พุฒิคิดอะไรได้เลย
โฬมก็รักมั่นคงมาก แม้ว่าพุฒิจะบอกเลิกถึงสองครั้งแต่ก็ให้อภัยเสมอ
แต่ยังไงก็จบแบบแฮปปี้ทั้งสองคู่ เรื่องนี้ชอบที่สุดคือเจ้าลูกหมู น่าร๊ากกกก
-
อบอุ่น น่ารักมาก ๆ ครับ
ขอบคุณครับ