ผลประโยชน์ทับซ้อน
By: Dezair
……………………..
ตอน ง้อ
บ่ายวันอาทิตย์ คือช่วงเวลาที่ขี้เกียจที่สุด
ดิษกรคนสันหลังยาวนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา มีพัดลมหนึ่งตัวเปิดจ่อสบายอุรา จนกระทั่งเสียงของนิศราดังเข้าหู
“ดิษ ไปเก็บผ้าหลังบ้านให้หน่อย”
คนนอนอืดเหล่ตามองไปตามเสียงเล็กน้อย แต่ตัวยังอยู่ในท่าเดิม
“ดิษกร...” เสียงเรียกดังซ้ำ คราวนี้เลยยอมขยับด้วยการผงกศีรษะขึ้นมอง นิศราโผล่หน้าเข้ามาในพอดี
“ลุกไปเก็บผ้าให้อาหน่อย เดี๋ยวอาทุบน้ำแข็งทำขนมปังน้ำแดงไมโลเย็นให้”
ฟังแบบนี้แล้วค่อยน่าสนใจ หนุ่มร่างใหญ่ยอมลุกจากโซฟาแต่โดยดี
“เอาขนมปังสองแผ่นเลยนะอานิศ” แต่ก่อนจะออกจากห้องต้องมีต่อรอง
“อาเพิ่มนมข้นให้ด้วยอีกช้อนนึง”
“ของแบบนั้นมันต้องใส่อยู่แล้ว”
“ไป ไปเก็บผ้า แล้วชวนปกกับเจ๋งมากินด้วยนะ”
ดิษกรพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเดินออกไปหลังบ้าน คว้าเอาตะกร้าเปล่าหนึ่งใบติดมือไปด้วย เขาหยีตาเล็กน้อยเมื่อมองฝ่าเปลวแดดช่วงบ่ายออกไปพบว่านอกจากเขาจะถูกไล่มาเก็บผ้าแล้ว ยังมีใครอีกคนยืนรดน้ำต้นไม้อยู่อีกที่ริมรั้วบ้านหลังติดกันด้วย
บ้านหลังนั้นเป็นของปกฉัตรเพื่อนซี้ของเขา แต่คนที่ยึดตำแหน่ง ‘คนสวน’ ไปนานแล้วคือ ‘เฮียเจ๋ง’ ของเขาเอง!
…แต่...วันนี้สีหน้า ‘คนสวน’ ดูไม่สดชื่นเอาซะเลย...
...อย่างงี้ต้องตอแยซะหน่อย!...
“เฮียยยยยย...” ดิษกรส่งเสียงรื่นเริง เดินฝ่าเปลวแดดออกไปที่ริมรั้วอย่างอารมณ์ดี แตกต่างจากอากาศหน้าร้อนยิ่งนัก
ตาเรียวตวัดมอง ทำเอาใจคอคนรื่นเริงชักจะหวั่นๆ
แต่...คิดจะแหย่หนวดหมี ก็ต้องเอาให้สุด!
“ตาจิกน้องได้อีก อย่าบอกนะว่าทะเลาะกับไอ้ปก?” คนถูกทักว่าทะเลาะกับคนรักชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาเรียวเหลือบกลับไปมองที่บ้านแล้วพ่นลมหายใจออกมาทีนึง
“แม่ง ง้อยากง้อเย็น!” เป็นประโยคบอกเล่าที่ตอบคำถามของดิษกรแบบไม่ต้องแปล
...ทะเลาะกันมาจริงๆด้วย!...
แล้วพอได้พูดหนึ่งประโยค ความอัดอั้นที่เก็บมาตั้งแต่เช้าก็เหมือนน้ำหลากในช่วงทำนบแตก
“ไม่ใช่กูไม่ง้อนะ กูง้อแล้ว! แต่เพื่อนมึงแม่งไม่สนใจการง้อของกูเลย!”
ดิษกรกลืนน้ำลายเอื้อก ฟังจากคำพูดแถมหน้าตาของหนุ่มรุ่นพี่ คำสอนของผู้ใหญ่ก็ดังขึ้นมาในหัว
‘ผัวเมียทะเลาะกัน บุคคลที่สามไม่ควรเข้าไปยุ่ง’
“เอ้อ...เฮียก็...ใจเย็นๆ...” ปากปลอบ แต่สายตาหลุกหลิกหาทางหนีทีไล่สำหรับตัวเอง
“กูเย็นมามากแล้วนะสัด!” เนี่ย...ที่ไม่อยากเอาคอเข้าไปยุ่งกับเรื่องของคู่นี้ก็เพราะอยู่ดีๆ ดิษกรก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกด่าเฉยเลย!
“ผมรู้...เอ่อ...ผม...ผมไปเก็บ...” จะขอปลีกตัวไปเก็บผ้า แต่เจตน์ที่ยังมองกลับเข้าไปในบ้านไม่ได้รับรู้อาการของหนุ่มรุ่นน้องเลยสักนิด เพราะเขาระบายความในใจต่อทันที
“กูไม่เคยเย็นกับใครเท่าที่เย็นกับมันเลยนะ! กูรู้ว่ากูผิด กูก็ง้อก่อนแล้ว กูยอมมันทุกอย่าง แต่แม่ง!...เพื่อนมึงมันเอาใจยาก!”
คำพูดคำจาของหนุ่มรุ่นพี่ชักทำเอาดิษกรหูผึ่ง ประโยค ‘ผัวเมียทะเลาะกัน บุคคลที่สามไม่ควรเข้าไปยุ่ง’ เริ่มจะจางหายจากหัว
...เรื่องนี้เฮียผิด แถมเฮียง้อก่อนอีกต่างหาก เฮียเอาใจไอ้ปกทุกอย่าง แต่...ไอ้ปกยังไม่ยอมคืนดี...
...วะ?! กูอยากรู้เรื่องของสองคนนี้ขึ้นมาซะงั้นล่ะ!...
“แล้ว...เฮียทะเลาะกับมันเรื่องอะไร”
หนุ่มตี๋ตาเรียวร่วมคณะหันกลับมามองคนถาม พ่นลมหายใจอีกเฮือกก่อนจะยอมเปิดปากเล่า
“เมื่อคืนกูไปแดกเหล้ากับพวกไอ้ซัน”
“พี่ซันชมรมฟุตบอลน่ะเรอะ?” ดิษกรย้อนถามถึงแก๊งค์ชมรมฟุตบอลของคณะบัญชี บางคนในชมรมนี้ก็หอบหิ้วกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมปลายที่เดียวกับพวกเขานี่ล่ะ
“เออ! คือกูน่ะเคยสัญญากับไอ้ปกไว้ว่าจะไม่แดกเหล้าเยอะ แล้วรอบนี้กูก็บอกมันแล้วว่าไปกินแก้วเดียว แล้วจะกลับสี่ทุ่ม แต่...พี่วอร์มมาได้ตอนห้าทุ่ม กูเลยส่งข้อความไปบอกไอ้ปกว่ากูจะกลับเที่ยงคืน เพราะต้องรอเจอรุ่นพี่ก่อน แล้ว...แล้วแม่งก็งอนกูไปเลย” เจตน์เล่าเหตุการณ์เมื่อวานอันเป็นฉนวนเหตุความบาดหมางในวันนี้
“แล้วเฮียโทรบอกมันกี่โมงล่ะ”
“ตั้งแต่สามทุ่มครึ่ง! ทันทีที่กูรู้ว่าพี่วอร์มมาห้าทุ่ม กูก็รีบบอกไอ้ปกคนแรกเลย!”
เจตน์คิดว่าตัวเองทำเต็มที่แล้ว เขายังคงดื่มเหล้าแค่แก้วเดียว ตอนที่ขอต่อเวลาจะกลับเที่ยงคืนเพื่ออยู่รอเจอรุ่นพี่ที่สนิทกันซึ่งเป็นประธานชมรมฟุตบอล เขาก็บอกปกฉัตรล่วงหน้าตั้งครึ่งชั่วโมง แถมเขากลับถึงบ้านก่อนเที่ยงคืนด้วยซ้ำ แต่...ปกฉัตรไม่อะลุ้มอล่วยและไม่เข้าใจ
“มึงรู้มั้ย กูตามง้อมันตั้งแต่เช้า ตื่นมาตั้งแต่ตีห้า ไปตลาด ซื้อปลามาทำข้าวต้มให้มันกิน แม่ง! เสือกแดกเท่าแมวดม! แล้วตั้งแต่เช้านะ! มันไม่คุยกับกูสักคำ! เชี่ยเอ๊ย! เดี๋ยวกูก็ฉุดขึ้นห้องไปตกลงกันบนเตียงซะหรอก!”
สีหน้าของเจตน์บอกอารมณ์หงุดหงิดได้เป็นอย่างดี แถมคำพูดคำจาฮึกเหิม แต่ทำไมดิษกรเห็นเป็นภาพปกฉัตรนั่งบนเตียงแล้วเจตน์นั่งพื้น กำลังตกลงกันในห้องนอนก็ไม่รู้!
“เพื่อนมึงง้อยากฉิบหาย! เรื่องแค่นี้แม่งโกรธกูเป็นวัน! อะไรนักหนาวะ!”
ฟังๆดูแล้วก็น่าเห็นใจเจตน์ แต่อีกใจ...ดิษกรก็เข้าใจความรู้สึกของปกฉัตรดี
“ตอนเด็กๆ...ไอ้ปกมันรอพ่อแม่มันบ่อยนะเฮีย บางวันพ่อแม่มันบอกว่าจะกลับเร็ว แต่สุดท้ายโทร.มาบอกว่าติดงาน ต้องกลับช้า ผมพามันมารอที่บ้านผมเรื่อย เพราะไม่อยากให้มันอยู่คนเดียว ถึงมันจะไม่เคยโวยวาย แต่ใจคนรอนะ...ทั้งๆที่คิดว่าจะได้เจอกันแล้ว แต่ก็ถูกผลัดออกไปอีก น่าสงสารออกนะ...”
คนฟังนิ่งไป ดิษกรไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ประตูหลังบ้านของปกฉัตรก็ถูกเปิดออก ใบหน้าขาวโผล่ออกมามองเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกจากบ้านมาที่ริมรั้ว
ปกฉัตรเดินออกมายืนข้างๆเจตน์ เว้นที่ว่างระหว่างกลางเอาไว้เกือบหนึ่งช่วงแขน ดวงตายังมองตรงไปที่ดิษกร
“มากินผลไม้ที่บ้านมั้ยดิษ”
คำชวนดังขึ้นเบาๆ แต่มันเป็นคำชวนที่มอบให้เพื่อนสนิทข้างบ้านเพียงคนเดียว เจตน์ได้แต่มองเมินไปที่ต้นไม้เขียวๆที่ตนเองกำลังรดน้ำ ใบเขียวชุ่มชื้นจากน้ำดีแล้ว แต่หัวใจของเขาสิ...แห้งผากเพราะถูกคนรักเมินเฉย
...ข้าวต้มปลา กูเลาะก้างให้อย่างดีก็แดกเหมือนดม ผลไม้แม่งปอกก็ชวนแต่ไอ้ดิษคนเดียว...
...กูยืนทนโท่อยู่นี่ จะมองกุสักนิดก็ไม่มี...
...ไอ้ปกแม่ง...
...ใจดำ...
“อื้อ...แต่เดี๋ยวกูต้องเก็บผ้าก่อน อานิศสั่ง” ดิษกรตอบแล้วชี้นิ้วข้ามไหล่ตัวเองกลับไปที่ราวตากผ้า ปกฉัตรพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเหลือบมองคนรักที่ยืนอยู่ข้างๆและยังเอาแต่รดน้ำต้นไม้โดยไม่สนใจกัน
เขาเม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเอ่ย
“ผม...ปอกผลไม้ไว้นะ” ประโยคสั้นๆนั้นเบาแค่พอที่เจตน์จะได้ยิน แน่นอน...ดิษกรที่ยืนอยู่อีกฝั่งของรั้วเงี่ยหูสุดชีวิตเพื่อให้ได้ยินด้วย
คนชวนไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวเพื่อง้องอน พอพูดเสร็จก็หมุนตัวเดินกลับเข้าบ้านอย่างเงียบๆ
เจตน์ยังคงเอาแต่สนใจต้นไม้ ทั้งๆที่ได้ยินเต็มสองหู และเห็นทางหางตาว่าคนที่พูดเมื่อครู่นี้เดินหน้าเศร้ากลับเข้าบ้านไปแล้ว
“ไอ้ปกง้อเฮียนะนั่น”
ดิษกรกระทุ้งอีกรอบ เพราะยังเห็นรุ่นพี่ร่วมคณะยืนนิ่ง เจตน์เหลือบตามองคนพูด สีหน้ายังยุ่งเหยิงเหมือนหงุดหงิด แต่สุดท้ายก็เดินเกาอกยุกยิก ลากสายยางไปเก็บ แล้วเดินตามเข้าบ้าน
...............................
ภายในบ้านไม่ร้อนเท่าข้างนอก แถมอารมณ์คนหงุดหงิดก็เย็นลงมากแล้วนับตั้งแต่มีใครบางคนเดินตามออกไปยืนข้างๆ เจตน์มองเข้าไปในห้องอเนกประสงค์ ที่โต๊ะเล็กหน้าโทรทัศน์มีจานผลไม้ที่ถูกปอกและหั่นแล้ววางอยู่ พอเขาเดินเข้าไปนั่ง อึดใจต่อมา ปกฉัตรก็ตามเข้ามาวางแก้วน้ำเย็นลงตรงหน้าอย่างเอาใจ
ระหว่างพวกเขาคือความเงียบ เจตน์เงยหน้าสบตาร่างโปร่งที่ยืนอยู่ สายตาของปกฉัตรทำเอาหัวใจของผู้ชายขี้หงุดหงิดคนนี้ไหวสั่นจนต้องเอื้อมมือไปคว้าแขนแล้วดึงให้ทรุดตัวลงนั่งข้างๆกัน
“หายโกรธกูแล้วเหรอ” ปากถาม แต่ตาเลื่อนกลับไปที่จานผลไม้ มีทั้งมะม่วงและชมพู่ที่ถูกปอกและหั่น จัดเอาไว้อย่างดี คนทำคงตั้งใจทำมาง้อกันจริงๆ
“พี่ล่ะ”
“อือ...” หมายความว่าหายแล้ว หายตั้งแต่ปกฉัตรไปตามมาทานผลไม้แล้ว
“ผม...ขอโทษ...” ปกฉัตรรู้ว่าเขาเอาแต่ใจเกินไป ถึงจะเป็นคนรักกัน แต่เจตน์ก็มีโลกของเจตน์ มีสังคมของตนเอง เขาไม่ควรก้าวก่าย
ดวงตาเรียวเหลือบมอง มือที่จับแขนขาวเลื่อนลงไปกุมมือของปกฉัตรเอาไว้ สรีระของพวกเขาแตกต่างกัน เขาเป็นผู้ชายตัวใหญ่ ไหล่หนา แขนขาใหญ่ แต่ปกฉัตรผอม เก้งก้าง แม้แต่นิ้วก็เหมือนมีแต่กระดูกโปน
มือใหญ่ลูบปลายนิ้วของคนรักหนักๆ
“กูก็ผิด กูรับปากมึงไว้ว่าจะกลับสี่ทุ่ม แต่กูไม่ทำตามที่พูด กูขอโทษ”
“ผมเองก็โกรธพี่มากเกินไป...เมื่อวานมันหลายเรื่อง...ผมเป็นห่วงพี่ด้วยที่พี่ไปดื่ม แล้วไหนพี่จะขอกลับช้าอีก...แต่...ผมก็ไม่ควรโกรธพี่มากขนาดนั้น...” คำสารภาพของคนข้างกายทำเอาเจตน์สะท้านในอก หัวใจคนรอนั้นคาดหวังเพียงใดเขาเข้าใจแล้ว ยิ่งคนรอคนนั้นคือปกฉัตร เขาก็ยิ่ง...สมควรที่จะรักษา
ร่างสูงบีบมือคนพูดแน่น
“ทั้งๆที่มึงเป็นห่วง มึงจะโกรธกูก็ไม่ผิดหรอก แต่กูเสือกโกรธมึงกลับอีก...” เจตน์บ่นแล้วถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายกับความใจร้อนขี้หงุดหงิดของตัวเอง
ปกฉัตรตบมืออีกข้างลงกับมือของเจตน์ราวกับจะปลอบ
“ช่างมันเถอะ พี่โกรธผมกลับ มันก็ทำให้ผมรู้สึกตัวว่าผมโกรธพี่มากเกินไป” หนุ่มตาเรียวหันมองคนรัก เพราะปกฉัตรใจเย็นแบบนี้ ให้อภัยกันได้ทุกเรื่องแบบนี้ เขาเลยยิ่งรู้สึกว่าตัวเองต้องปรับปรุงตัวเองมากกว่านี้
เพื่อรักษาความรู้สึกของคนสำคัญเอาไว้ เพื่อรักษาความสัมพันธ์ที่แสนสำคัญนี้เอาไว้
“กูแค่โกรธที่มึงไม่เห็นความพยายามของกูที่กูง้อมึง กูลืมด้วยซ้ำ...ว่าจริงๆกูทำให้มึงรอ ทำให้มึงเป็นห่วง กูต่างหากที่เป็นคนผิด”
“...จากนี้กูจะบริหารเวลาของกูให้ดีกว่านี้ กูมีสังคมของกูก็จริง แต่กูก็มีมึงด้วย กูจะพยายามไม่ทำให้มึงต้องรอกูแบบนี้อีก” คนจริงจังพูดจาเป็นงานเป็นการ ฟังแล้วชวนให้ขำจนปกฉัตรยังต้องยิ้ม
“ยิ้มไรของมึง” ใบหน้าขาวส่ายไปมาเป็นเชิงไม่ยอมตอบ และก่อนจะถูกซักไซ้ ปกฉัตรก็มีวิธีที่จะเบี่ยงเบนความสนใจ เขาพิงศีรษะลงกับไหล่หนา แทนคำพูดหลากหลายของความรู้สึกในขณะนี้
...ขอโทษที่เอาแต่ใจ...
...แต่ก็รักและเป็นห่วง...
เจตน์มองอาการนิ่งเงียบและเอาศีรษะซุกไหล่ของเขาแล้วก็ถอนหายใจเบาอย่างโล่งอก ถึงปกฉัตรจะไม่พูด แต่การที่แพะพิงลงกับร่างกายของเขาก็พอจะบอกให้รู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขากลับมาเข้ารูปเข้ารอยแล้ว
มือยังกุมมือ มืออีกข้างของเจตน์เอื้อมไปหยิบชมพู่มาส่งให้คนที่นั่งพิงศีรษะกับไหล่ของเขาอยู่ ปกฉัตรเงยหน้ามอง ไม่ต้องพูดอะไรกัน มีแค่ความรู้สึกทางสายตา การดูแลอย่างเอาใจใส่ เพียงเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
“คราวหน้า มึงจะไปกับกูด้วยก็ได้นะ พวกไอ้ซัน มึงก็น่าจะเคยเห็นหน้า ที่เคยเตะบอลกับคณะมึง” ระหว่างมื้อของว่าง คือการพูดคุยกันโดยไม่มีความแง่งอนเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
“ไม่เป็นไร ผมไม่ดื่ม ถ้าไป คนอื่นๆจะไม่สนุก”
“ไม่สนุกที่ไหน ขนาดเมื่อวานมึงไม่ไป พวกนั้นยังถามถึงแต่มึง” ประโยคของเจตน์มีหางเสียงหงุดหงิดนิดหน่อยตามประสาคนขี้หวง
...ขอย้ำคำเดิมว่าก่อนหน้านี้ที่กูไม่จีบไอ้ปก ไม่เห็นใครจะมาสนใจมัน พอกูได้มันเป็นแฟน แม่งมีแต่คนอยากจะเข้ามาท้าทายอำนาจมืดของกูเหลือเกิน!...
“เพื่อนพี่รู้จักผมด้วยเหรอ” ปกฉัตรถาม กัดมะม่วงไปหนึ่งคำแล้วทำหน้าแหยเพราะความเปรี้ยว เจตน์เลยดึงมะม่วงที่เหลือไปกินต่อ
“รู้จัก มันบอกมึงดังในคณะ” คนถูกเยินยอว่า ‘ดังในคณะ’ ทำหน้างง
“ผมน่ะเหรอ” ปกฉัตรคนเงียบๆ คนที่เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเรียน ไม่คิดว่าตัวเองป็อปปูลาร์เท่าไร ถึงจะพอรู้ตัวว่ามีใครหลายคนมองมาที่เขาอย่างสนใจก็เถอะ
“เออ! มีใครมาจีบมึงบ้างรึเปล่า?!” ร่างสูงตวัดสายตามาจิก แต่คนแผนสูงทำนิ่งไม่ยอมตอบ คราวนี้เจตน์เลยพลิกตัวขึ้นคร่อมทับเสียเลย
“อื้อ...ทำอะไร...” คนที่จู่ๆก็ตกอยู่ใต้ร่างหนาร้องถามเบาๆ แต่ดวงตาหลุกหลิกลงมองริมฝีปากของเจตน์ที่ใกล้แค่เอื้อม
“มีใครมาจีบมึงรึเปล่า...” เสียงทุ้มดังใกล้ ริมฝีปากที่ปกฉัตรมองเลื่อนเข้าหามากยิ่งขึ้น
“พี่ยังมีสังคมของพี่ ผมก็มีสังคมของผมนะ” ถูกย้อนด้วยวาทะ ‘สังคม’ แบบนี้ ทำเอาคนฟังเข่นเขี้ยว
“สังคมหมายถึงเพื่อน ไม่ได้หมายถึงคนมาจีบ!”
“แล้ว...พี่คิดว่ายังไงล่ะ...” มือขาวไล้ที่บั้นเอวของเจตน์หนักๆ เป็นภาษาพูดและภาษากายที่ชวนให้ทำอย่างอื่นมากกว่าการซักไซ้ตอบคำถาม
“หมายความว่ามีใช่มั้ย”
ปกฉัตรคนเงียบมีประกายบางอย่างในดวงตาที่ทำให้เจตน์มันเขี้ยวกว่าเดิมจนอยากบดขยี้หนักๆ
“ไม่รู้เหมือนกัน เพราะมีอยู่คนเดียวที่บอกว่าจีบ แล้วก็เข้ามาจีบ...”
ไม่ต้องบอกชื่อก็รู้ว่าคนที่บุ่มบ่ามทำอะไรแบบนั้นคือใคร หนุ่มตี๋ยิ้มน้อยๆที่มุมปาก เลื่อนใบหน้าเข้าใกล้แล้วงับริมฝีปากที่ปกติมักไม่ค่อยพูด แต่พอพูดทีไร ทำเอาความรู้สึกของเขากระเจิดกระเจิงทุกที
“แล้วก็ดันเก่ง จีบติดด้วย...” เขายกยอตัวเองก่อนจะประกบปากแนบแน่น ปกฉัตรอยากหัวเราะ แต่เพราะจูบของอีกฝ่ายปิดปากเขาเสียก่อน สิ่งที่ทำได้คือจูบกลับทั้งๆที่ยังมีรอยยิ้มติดที่มุมปาก
กายหนาโน้มลงแนบชิด เสียดสีทั้งที่ยังมีเสื้อผ้า เสียงจูบและดูดดึงนั้นฟังแล้วดื่มด่ำ ราวกับจะชดเชยช่วงเวลาหมางเมินที่มีให้กันมาตั้งแต่เมื่อคืน
ทว่า...เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาจากหน้าบ้าน
จูบหนักหน่วงหยุดชะงัก ทั้งเจตน์และปกฉัตรหันมองตามเสียง
“ไอ้ปกกกกก เฮียยยยยย...ดิษกรมาแล้ว” เสียงตะโกนมาจากหน้าประตู คนนอกบ้านเพียงคนเดียวที่สามารถถือวิสาสะข้ามรั้วจากบ้านหลังติดกันมาจนถึงหน้าบ้านได้โดยไม่ต้องกดออดที่ประตูรั้ว
เจตน์ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอที่ถูกขัดจังหวะ มือขาวที่เมื่อครู่ลูบไล้เนื้อตัวของเขากลายเป็นผลักออกห่าง
“มึงน่ะไปชวนมันมาทำไมไม่รู้?!” เขาโทษคนรัก ปกฉัตรได้แต่เงียบ เพราะความจริงเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะชวนดิษกร แต่ที่ต้องชวนเพราะจะได้มีข้ออ้างเดินออกไปหาเจตน์ที่ริมรั้วต่างหาก
“วู้ฮู ดิษกรมีหนมปังน้ำแดงใส่ไมโลกับนมข้นเยอะๆมาแลกด้วยยยยย” เสียงตะโกนยังดังไม่จบสิ้น ปกฉัตรจำต้องมุดตัวเองออกจากวงแขนของคนรักแล้วเดินออกจากห้องเอนกประสงค์ไปเปิดประตูให้ ดิษกรคนมาเยือนยืนยิ้มหน้าแฉล้มพร้อมด้วยน้ำแข็งใสถ้วยใหญ่
“อานิศทำเอง กูเลยเอามาแบ่ง เฮียล่ะ” เพื่อนข้างบ้านมองชะเง้อหารุ่นพี่ร่วมคณะ
“อยู่ที่หน้าโทรทัศน์” คำตอบของปกฉัตรทำเอาดิษกรละสายตาจากการชะเง้อมามองเพื่อนสนิท
“มึงดีกับเฮียแล้วใช่มั้ย” เพราะอย่างน้อย ก็ยอมชี้พิกัดว่าเจตน์อยู่ตรงไหนของบ้าน
ร่างโปร่งพยักหน้ารับน้อยๆ เพียงเท่านั้นดิษกรก็ยิ้มกริ่ม
“ดีแล้ว เฮียรักมึงนะ มึงเองก็รักเฮีย ต่างคนต่างเมินกัน มันไม่ดีหรอก”
ปกฉัตรไม่พูดอะไร ไม่อยากบอกว่านอกจากจะดีกันแล้ว กิจกรรมหลังจากดีกันก็คือกอดรัดฟัดเหวี่ยง และอาจจะไปไกลกว่านั้นถ้าดิษกรไม่โผล่มาซะก่อน
“มึง...เอาน้ำแข็งไสไปนั่งกินกับพี่ก่อน เดี๋ยวกูเอาผลไม้ไปเพิ่มให้” เจ้าของบ้านเสนอ ดิษกรพยักหน้ารับอย่างเห็นดีเห็นงาม แล้วเดินเลี้ยวเข้าไปในห้องเอนกประสงค์ ส่งเสียงเชื้อเชิญคนที่นั่งอยู่ในนั้นให้ทานน้ำแข็งไสด้วยกัน แน่นอนว่าได้ยินเสียงด่าของเจตน์ทำนองว่า ใส่นมข้นเยอะอะไรขนาดนี้ ลอยออกมาจากห้องด้วย
ปกฉัตรมองตามเข้าไปแล้วได้แต่ยิ้มกับตัวเองที่เห็นเจตน์โวยวายเหมือนเดิมแล้ว เขาเดินเข้าครัวเพื่อหาผลไม้เพิ่มสำหรับเพื่อนกินเก่งอย่างดิษกร แต่พอหมุนตัวออกจากหน้าตู้เย็นก็พบว่าคนรักเดินหน้าหงิกตามเข้ามาในห้องครัว
“ไอ้เชี่ยดิษแม่งแดกน้ำแข็งไสโคตรหวาน”
ปกฉัตรยิ้มน้อยๆ หยิบขวดน้ำออกมาจากตู้เย็นแล้วหาแก้วมาเทน้ำส่งให้ ช่างเอาอกเอาใจ แม้จะไม่ค่อยพูด
ร่างสูงรับน้ำมาดื่ม สายตายังมองร่างผอมโปร่งที่กำลังวุ่นวายอยู่กับผลไม้ เขาวางแก้วลงบนเคาท์เตอร์ครัวแล้วเดินตามไปยืนซ้อนหลัง
“อ๊ะ...พี่...” ขยับชิดจนปกฉัตรเอี้ยวกลับมาได้แค่หน้า แต่แค่นั้นก็มากเพียงพอแล้วสำหรับเจตน์ที่ยังโหยหารสจูบของคนรักอยู่
ใบหน้าหล่อเหลาของตี๋หนุ่มเลื่อนลงหา ปกฉัตรต้องออกปากเตือน
“ไอ้ดิษอยู่...”
“มันไม่ได้อยู่ตรงนี้นี่”
“แต่...”
“กูยังอยากจูบมึงอยู่เลย” เจอประโยคนี้ของเจตน์เข้าไป ปกฉัตรก็หมดใจจะต้านทาน ปล่อยให้อีกฝ่ายก้มลงหาแล้วมอบสัมผัสร้อนลงกับริมฝีปากของเขา
ส่วนแขกผู้มีเกียรติที่ชื่อดิษกร หลังจากถูกทิ้งให้อยู่กับถ้วยน้ำแข็งไสคนเดียวก็ลุกขึ้นเดินตามหาเจ้าของบ้านและรุ่นพี่ที่เคารพ ตอนที่ชะโงกเข้าไปดูในห้องครัวก็พบว่าสองคนที่เขากำลังตามหายืนจูบกันอยู่ที่หน้าอ่างล้างจาน
ดิษกรกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะถอยฉากออกจากห้องครัวและบ้านของเพื่อนซี้ พอออกมาแล้วถึงได้นึกขึ้นได้ว่าลืมถ้วยน้ำแข็งไสเอาไว้ แต่เกรงว่ากลับเข้าไปอาจจะเจอฉากเด็ดยิ่งกว่าจูบเมื่อครู่นี้
หนุ่มข้างบ้านถอนหายใจเฮือก สอนตัวเองว่านอกจากเรื่อง ‘งอนๆ’ ของเจตน์และปกฉัตรที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งแล้ว ควรจะปล่อยให้เรื่อง ‘ง้อๆ’ ของสองคนนั้นตกผลึกก่อนจะแวะเวียนไปเยี่ยมบ้าน เพราะมิเช่นนั้น...อาจจะต้องเจอภาพตราตรึงเช่นนี้แล
เขากระโดดข้ามรั้วกลับไปที่บ้านตนเอง แล้วเดินลากเท้าเข้าบ้าน พลางร้องหาคุณอาสุดที่รัก
“อานิศศศศศ...ทำหนมปังเย็นให้กินอีกถ้วยนึงงงงงง”
FIN
ดิษกรคนดวงดีค่ะ ฮ่าฮ่า
ส่วนเฮียกับปกก็...ถ้ามีลูกได้ น่าจะหัวปีท้ายปีนะคะ ฮ่าฮ่า
ขนมปังน้ำแดงใส่ไมโลนี่ของที่อ้วนมากๆ แต่ก็อย่างว่า ยิ่งเป็นของอ้วนยิ่งอร่อยเนอะ (ถึงแม้มันจะดูไม่น่าจะเข้ากัน แต่มันเข้ากันนนนนนน)
หมู่นี้ยังเป็นหน้าร้อนที่ฝนตก รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงเฮียเจ๋งและปกฉัตร ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
ถ้าเขียนตอนพิเศษเสร็จ สัปดาห์จะเอามาลงให้อ่านอีก และแน่นอน...ลุ้นกันเหมือนเดิมว่าจะเป็นเรื่องอะไร ฮ่าฮ่า
หัวข้อ: ...ผลประโยชน์ทับซ้อน...ตอน เมา (30 พ.ย. 2563) หน้า 42 (อ่าน 457883 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก