ผลประโยชน์ทับซ้อน
By: Dezair
…………………
ตอนพิเศษ สัปดาห์หนังสือแห่งชาติ
เสียงจามดังติดๆกันเป็นครั้งที่เท่าไรก็สุดจะนับ อันที่จริงเจตน์เลิกนับตั้งแต่เสียงจามดังมากกว่าสามครั้ง เพราะยิ่งจามมากเท่าไรก็ยิ่งบอกให้รู้ว่าคนที่จามนั่นน่ะ...แพ้อากาศชัดๆ!
“ผมไม่เป็นไร กินยาแก้แพ้เดี๋ยวก็หาย” คนจามพูดเสียงอ่อน สองมือยังจับกระดาษเช็ดหน้าปิดครึ่งปากครึ่งจมูกของตัวเองเอาไว้ ในขณะที่ดวงตาแดงก่ำเพราะการจามหลายครั้งติดๆกันนับตั้งแต่ตื่น
“กูรู้ว่าเดี๋ยวก็หาย...” เจตน์ยืนค้ำหัวหน้าหงิก แน่นอนว่าหน้าตาหงิกๆแบบนี้ ปกฉัตรรับมือได้ดีมาโดยตลอด ทว่า...ไม่ใช่ครั้งนี้ น้ำมูกยังไหล แถมคันจมูก และอยากจามจนใช้สมองคิดไม่ทัน
“...แต่กูไม่ให้ไปงานหนังสือ!” คนหน้าหงิกก็พูดสวนขึ้นมาอีก
“แต่ผมมีหนังสือต้องซื้อ” ไม่พูดอย่างเดียว แต่คนอยากไปงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติทั้งๆที่แพ้อากาศจนจามไม่หยุดยังหันไปมองลิสต์รายชื่อหนังสือที่จดเอาไว้ด้วย
“ก็ไว้ไปซื้อวันอื่น!”
“แต่ถ้าไม่ไปวันนี้ วันอื่นก็ไม่ว่างแล้ว...”
“งั้นก็ไว้ซื้อที่ร้าน!”
“มันก็ไม่ได้บรรยากาศ...”
“มึงจะเอาบรรยากาศทำพ่องอะไร!”
ปกฉัตรทำปากยื่น จากใบหน้าเรียบเฉยที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ มาวันนี้กลับแสดงความรู้สึกไม่พอใจที่ถูกขัดใจ คิ้วขมวดชิด ดวงตาสีน้ำตาลจางนั้นวาววับ ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากัน
“พี่ไม่เข้าใจหรอก” พูดไปก็เท่านั้น เพราะปกฉัตรคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่เข้าใจหัวอกคนชอบซื้อหนังสือ ไม่มีวันรู้ว่าการเดินงานหนังสือ เห็นผู้คนมากมาย เห็นหนังสือออกใหม่ในงาน ได้พบปะคนเขียนหนังสือ คนขายหนังสือที่มีแรงบันดาลใจใกล้เคียงกัน มันให้ความรู้สึกกระชุ่มกระชวยแค่ไหน
“เออ! กูไม่เข้าใจ! และกูก็ไม่ให้มึงไปด้วย!!!”
...................................
สามชั่วโมงต่อมา
ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์
ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อแขนยาวสีขาวกางเกงยีนส์ขายาว สะพายเป้ที่หลัง สวมหน้ากากอนามัยก้าวเท้าจากบันไดเลื่อนที่หน้าทางออกสถานีรถไฟใต้ดิน คล้อยหลังเล็กน้อยคือผู้ชายตาเรียวผิวขาวเหลืองตัวสูงใหญ่ที่...หน้าบูดสนิท
“ถ้ากูได้ยินมึงจามแม้แต่ครั้งเดียว กูจะพากลับทันที!” คนหน้าหงิกไม่วายขู่ก่อนจะเข้างาน แต่ปกฉัตรที่นอกจากจะทานยาแก้แพ้มาแล้วยังสวมหน้ากากอนามัยเพื่อป้องกันฝุ่นมาด้วยทำเป็นไม่สนใจคำขู่เหล่านั้น เขาเดินตามผู้คนจำนวนมากเข้าไปในงานหนังสือทันที
ทางเดินแคบๆสู่ฮอลล์ชั้นบนนั้นค่อนข้างเบียดเสียดเพราะมีทั้งผู้คนที่กำลังเดินเข้างานและคนที่กำลังจะกลับ ถึงจะสวมหน้ากากอนามัยมา แต่ปกฉัตรก็ยังพยายามเงยหน้าให้สูงที่สุดเพื่อให้สูดอากาศได้สะดวก แน่นอน...ว่ามันไม่สะดวกในการเดินเอาเสียเลย เพราะคนด้านหลังก็คอยจะแต่จะรุนให้เดินไปข้างหน้า ในขณะที่ทางแคบต้องเบียดกับคนที่เดินสวนออกมา
พอพ้นทางแคบมาได้ ก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แต่พอเหลือบไปเห็นสายตาจากคนหน้าตาหงุดหงิด ร่างโปร่งก็รีบทำตัวเป็นปกติทันที
“ไหนล่ะ หนังสือที่มึงต้องซื้อน่ะ!”
ปกฉัตรปลดเป้ที่ไหล่ออกมาเปิดซิบ แล้วหยิบกระดาษขนาด A4 ที่จดรายชื่อหนังสือพร้อมด้วยสำนักพิมพ์ออกมา ส่วนใหญ่เป็นหนังสือที่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาที่เรียน มีทั้งฉบับภาษาไทยและภาษาอังกฤษ อันที่จริงจะยืมหนังสือในห้องสมุดมาอ่านก็ได้ แต่...คนชอบหนังสืออย่างเขาก็อยากเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกด้วย
“แล้วจะรู้ได้ไงว่าหนังสือที่มึงจะซื้ออยู่ตรงไหน” เจตน์ชะโงกหน้ามาดูแล้วก็ตั้งคำถามตามประสาคนไม่อินกับบรรยากาศงานหนังสือเท่าไร
“มีบอร์ดติดรายชื่อกับผังงานอยู่ข้างบน” ปกฉัตรกำลังจะหมุนตัวเดินนำขึ้นบันไดไปยังจุดประชาสัมพันธ์ของงาน แต่ถูกอีกฝ่ายคว้าแขนไว้
“มึงเอาเป้มา” เจตน์สั่ง
“ไม่เป็นไร ผมสะพายได้”
“กูบอกให้เอามา”
“มันไม่หนัก...”
“แต่ถ้ามึงซื้อหมดทุกเล่มที่จดมา ยังไงก็หนัก” ปกฉัตรเห็นสีหน้าเอาจริงของคนรักก็ไม่อยากขัดใจ เขายอมปลดกระเป๋าเป้ลงจากไหล่แล้วส่งให้
“แล้วกระเป๋าตังค์กับมือถือของมึงอยู่ไหน”
ร่างโปร่งตบมือสองข้างลงบนกระเป๋ากางเกงตัวเองเป็นสัญญาณว่าอยู่ตรงนี้ เจตน์พยักหน้ารับรู้ ก่อนสะพายกระเป๋าเป้แทน แล้วจากนั้นก็พยักเพยิดให้ปกฉัตรเดินนำ
และนี่...คือครั้งแรกของผู้ชายที่ชื่อเจตน์กับงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ
.....................................
ดวงตาเรียวกวาดมองรอบตัวอย่างคาดไม่ถึง ไม่นึกมาก่อนว่าจะมีคนที่อยากมาเอาบรรยากาศงานหนังสือมากขนาดนี้ แสดงว่าคนประเภทเดียวกับปกฉัตรมีไม่น้อยเลยทีเดียว แล้วแต่ละคนที่มาก็ไม่ได้ซื้อกันแค่คนละเล่ม สองเล่ม ที่เห็นๆคือถือเป็นสิบยังน้อยไป
...ซื้อไป ได้อ่านมั้ยวะ?!...
“อ่ะ...” หนังสือเล่มหนาถูกส่งมาตรงหน้าเจตน์ เขาหันไปมองคนส่ง ปกฉัตรกำลังดูรายชื่อหนังสือที่อยู่บนกระดาษในมืออีกข้างหนึ่ง ในขณะที่อีกข้างส่งหนังสือที่ซื้อแล้วมาให้เขาเก็บลงกระเป๋า
“เล่มนี้ซื้อแล้ว...เล่มนี้กับเล่มนี้ ต้องไปที่ฮอลล์นู้น...แล้วก็...” เจ้าตัวพูดไปก็สลับกระดาษรายชื่อหนังสือที่จะซื้อกับแผนผังของงานไปด้วย ดูมุ่งมั่นกับการตามล่าหาซื้อหนังสืออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
เจตน์ถอนหายใจเบา บางทีเขาคงห่วงมันมากเกินไป เพราะตั้งแต่มาถึงงาน ปกฉัตรก็ไม่จามเลยสักนิด แถมยังดูมีความสุขกับการหาซื้อหนังสือที่อยากได้อีกด้วย
...คงจะห่วงมากเกินไปจริงๆ...
“อ้อ เดี๋ยวต้องไปบู้ทตรงนั้นก่อน ต้องไปซื้ออีกเล่มนึง”
มือขาวชี้ไปที่ ‘ตรงนั้น’ ซึ่งพอเจตน์มองตามก็เห็นแต่หัวผู้คนที่กำลังเดินเบียดเสียดขวักไขว่ มองยังไงก็ไม่อินกับบรรยากาศคนเยอะแบบนี้เลย แต่พอมองคนข้างกายที่มีหน้ากากปิดปากและจมูกเอาไว้ แต่ดวงตาสีน้ำตาลจางคู่นั้นเป็นประกายระยิบ ก็พอจะรู้ว่าถึงเขาไม่อิน แต่ใครบางคนอินหนักมาก
“ไป” คนอินหมุนตัวเดินออกเดินนำ แต่อาจจะเพราะตั้งหน้าตั้งตามากเกินไปหน่อย เจ้าตัวเลยไม่ทันเห็นกลุ่มนักอ่านที่เพิ่งซื้อหนังสือจากบู้ทนี้เสร็จและหมุนตัวออกมาชนพอดี
“เฮ้ย!”
คนโดนชนเซไปก้าวนึง ได้ยินเสียงขอโทษแต่เขายกมือบอกไม่เป็นไร ทว่าพอจะกลับมายืนตัวตรงตามเดิม กลับรู้สึกเหมือนฮอลล์ทั้งฮอลล์กำลังหมุน
“ปก!”
ปกฉัตรได้ยินเสียงเรียก ก่อนที่ร่างจะถูกคว้าเอาไว้ เขาต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ สูดลมหายใจลึกแล้วกะพริบตาซ้ำๆหลายครั้งเพื่อตั้งสติ
“ปก! มึงไหวรึเปล่า?!”
ปกฉัตรไม่ตอบแต่ดึงหน้ากากอนามัยออกเพื่อให้หายใจได้สะดวกยิ่งขึ้น ตอนนั้นเองเจตน์ถึงได้เห็นว่าคนที่ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับกลับมีสีหน้าซีดเผือด
หนุ่มตี๋ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างหงุดหงิดตัวเอง เขาคือคนที่บังคับให้ปกฉัตรสวมหน้ากากอนามัย และก็เพราะหน้ากากอนามัยนี้ที่ทำให้เขาไม่ทันสังเกตว่าสีหน้าของคนรักไร้สีเลือดขนาดไหน
“ออกมากับกูเดี๋ยวนี้เลย!” ร่างสูงสั่งเสียงแข็งแล้วลากคนรักออกจากฮอลล์ทันที ปกฉัตรไม่ทันได้ค้านว่ามีหนังสืออีกหลายเล่มที่ยังไม่ได้ซื้อ แต่เจตน์ก็คงไม่ปล่อยให้เขาเดินงานนี้อีกแล้ว
...แค่เมาคนนิดเดียวเอง ไม่เข้าใจคนอินเอาซะเลย...
.............................
นอกฮอลล์มีผู้คนขวักไขว่ แต่ก็ไม่แออัดเหมือนข้างใน เจตน์สั่งให้คนรักนั่งพักบนขั้นบันได ก่อนจะหายไปซื้อน้ำเปล่ามาให้หนึ่งขวดแล้วยืนคุมหน้าตาเข้มงวดให้ดื่มให้หมด
“แดกหมดแล้วกลับ!”
บังคับให้ดื่มน้ำไม่พอ ยังบังคับให้กลับทั้งๆที่ซื้อหนังสือไม่ครบทุกเล่ม ปกฉัตรเงยหน้ามองแล้วได้แต่เม้มปาก อาการเวียนหัวหายไปแล้ว คงเป็นเพราะข้างในคนเยอะและเบียดเสียด พอออกมาอยู่ในจุดที่คนไม่เยอะเท่าและอุณหภูมิเย็นฉ่ำแบบนี้ แถมมีน้ำเปล่าเย็นๆหนึ่งขวดที่ถูกบังคับให้ดื่มให้หมด ก็เลยหายเป็นปลิดทิ้ง
“เม้มปากหมายความว่าไง?!” หนุ่มตี๋อารมณ์ไม่ดีย้อนถามเสียงแข็ง ดีว่ารอบข้างค่อนข้างจ้อกแจ้กจอแจ เลยไม่มีใครสนใจชายหนุ่มสองคนที่คนหนึ่งนั่งดื่มน้ำอยู่บนขั้นบันได ส่วนอีกคนยืนค้ำหัวหน้าตาเอาเรื่องเหมือนจะไถเงิน
“ยังซื้อหนังสือไม่ครบทุกเล่มเลย...”
“เมื่อกี้นี้มึงเกือบเป็นลมในงานนะปก!” เจตน์ย้ำให้จำว่าถ้าเมื่อครู่เขาไม่คว้าเอาไว้ ปกฉัตรคงล้มลงไปกองกับพื้น
“แต่ตอนนี้หายแล้ว...”
คราวนี้คนหงุดหงิดถึงขั้นยกแขนขึ้นเท้าเอว หน้าตาเอาเรื่องมากกว่าเดิมไปอีกห้าระดับ แต่ปกฉัตรก็ยังดื่มน้ำไม่หมดขวดสักที ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวตั้งใจจิบทีละนิด ทำตัวเป็นเด็กโอ้เอ้ขอขยายเวลาสนุก!
…สนุกเชี่ยอะไร! เกือบเป็นลมแล้วไง!!...
เจตน์บอกกับตัวเองว่าเขาไม่ปล่อยให้ปกฉัตรเดินงานหนังสือต่อแน่ ถ้าคนจะเยอะขนาดนี้ แต่...พอเหลือบสายตาลงมองสีหน้าของคนรักที่นั่งอยู่บนขั้นบันได ปกฉัตรที่เอาแต่มองพื้นไม่ยอมเงยหน้ามองเขา ทำราวกับหากไม่ได้ซื้อหนังสือที่ลิสต์มาในวันนี้ จะไม่มีโอกาสได้ซื้ออีก
...ก็...ก็น่าสงสารอยู่...
...แต่...แต่เมื่อกี้มันจะเป็นลม...
...ยังไงๆก็ไม่ให้ไปเดินอีกแน่!...
เจตน์สูดลมหายใจอย่างขึงขัง ย้ำหนักแน่นกับหัวใจว่าพวกเขาจะต้องกลับทันทีที่ปกฉัตรดื่มน้ำหมดขวด แต่...พอเหลือบสายตาลงมองคนรักอีกครั้ง เห็นริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งๆที่ดวงตาสีน้ำตาลจางคู่นั่นไม่เงยมองขอความเห็นใจแต่อย่างใดแล้วก็ ชัก...ใจเป๋
...อย่าเรียกว่าเป๋เลย เรียกว่าเอียงแถ่ดๆไปเห็นใจไอ้ปกก็แล้วกัน!!...
“มึงเอาลิสต์หนังสือที่จะซื้อมา!” มือใหญ่ยื่นออกไปตรงหน้าปกฉัตร คราวนี้ดวงตาคู่ที่เอาแต่มองพื้นยอมเหลือบขึ้นมองเขาอย่างงุนงง
“เอามาสิ! เอาผังงานมาด้วย! กูจะได้รู้ว่าเล่มไหนซื้อตรงไหน!”
“ผมรู้...”
“มึงรู้แต่มึงไม่ต้องไป! นั่งอยู่ตรงนี้แหละ! เดี๋ยวกูไปซื้อให้เอง!” จบประโยคนั้น หนุ่มตี๋ก็ดึงทั้งลิสต์หนังสือที่ปกฉัตรอยากซื้อและแผนผังงานมาถือไว้ ก่อนจะเดินดุ่มๆกลับเข้าไปในฮอลล์อีกครั้ง
...และ...น่าจะเป็นคนเดินงานสัปดาห์หนังสือที่หน้าหงิกที่สุดของวันนี้เลยทีเดียว
……………………………..
แม้จะเหลือหนังสืออีกไม่กี่เล่มที่ยังไม่ได้ซื้อ แต่ทุกเล่มล้วนอยู่กันคนละบู้ท เจตน์แทบจะเดินร่อนไปทั่วงานเพื่อหาซื้อหนังสือให้ครบทุกเล่ม ต้องผ่านการเบียดเสียดกับมนุษย์มากหน้าหลายตา ไหนจะต้องซักถามหนังสือที่ไม่เคยเห็นแม้แต่ปกกับพนักงานขาย ย้ำแล้วย้ำอีกว่าถูกต้องตามที่ปกฉัตรจดมา กว่าจะได้ครบทุกเล่ม อารมณ์คนหงุดหงิดก็แทบจะทะลุปรอทอยู่แล้ว
ร่างสูงเดินฉับๆกลับไปยังจุดที่เขาทิ้งปกฉัตรเอาไว้ แน่นอนว่ากลับมาพร้อมกับอารมณ์ที่พร้อมจะอาละวาดทุกเมื่อหากมีใครสักคนมาเหยียบตาปลา
แต่...พอเลี้ยวพ้นหัวโค้งมาที่ขั้นบันไดที่เขาทิ้งปกฉัตรเอาไว้ก็พบว่าคนที่เขาปล่อยให้อยู่กับหนังสือที่เพิ่งซื้อมากำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเล่มใหม่ที่เพิ่งซื้อมาเมื่อครู่นี้ ไม่ต้องให้ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นเงยขึ้นมาสบเขา เจตน์ก็รู้ดีว่ามันจะต้องเต็มไปด้วยประกายระยิบระยับแค่ไหน
...ไอ้ปกมันชอบหนังสือมากจริงๆ...
ฝีเท้าที่ก้าวตึงตังกลายเป็นเบาลง แล้วพอก้าวไปถึงตัวคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเล่มใหม่ เจตน์ก็อดไม่ได้ที่จะเอาหนังสือเล่มบางๆในมือตัวเองเคาะลงบนศีรษะของคนรัก
“ไอ้ขี้เห่อ”
ปกฉัตรเงยหน้ามอง
“พี่...ซื้อเสร็จแล้วเหรอ”
เจตน์พยักหน้า วางถุงหนังสือที่ตนเองไปเดินหาลงตรงหน้าคนรัก
“ดูซิ ว่าครบรึเปล่า” แทบจะสิ้นประโยคนั้นที่ปกฉัตรรีบหยิบหนังสือแต่ละเล่มออกมาดู ดวงตาเป็นประกายทุกครั้งที่เห็นหน้าปกแต่ละเล่ม บางเล่มเจ้าตัวพลิกหน้าพลิกหลังหลายรอบเหมือนภูมิใจนักหนาที่ได้มาอยู่ในมือ ดูมีความสุขเสียจนเจตน์ยังอดยิ้มกับตนเองไม่ได้ เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ทำเอาร่างโปร่งหันมอง
“ครบแล้ว…”
“งั้นก็กลับได้ล่ะ มึงเอาหนังสือมาใส่เป้ เดี๋ยวกูสะพายเอง”
“ผมช่วยถือ”
“มึงถือเล่มเล็กๆแล้วกัน” ชายหนุ่มสองคนช่วยกันเก็บหนังสือใส่กระเป๋า และแยกหนังสือเล่มบางๆสองสามเล่มมาใส่ถุง ก่อนที่หนุ่มตี๋จะสะพายเป้ขึ้นหลัง แล้วยืนรอให้คนข้างกายสวมหน้ากากปิดจมูกและปากให้เรียบร้อย ทว่ายังไม่ทันจะก้าวเดิน เสียงอู้อี้จากคนที่สวมหน้ากากอนามัยก็ดังขึ้นอย่างจับใจความไม่ได้
“......”
เจตน์ขมวดคิ้ว เพราะนอกจากหน้ากากจะบังให้ได้ยินไม่ชัดแล้ว เสียงจากรอบข้างก็จ้อกแจ้กจอแจเหลือเกิน
“มึงพูดอะไร” เขาก้มลงถาม ปกฉัตรเลยยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูแล้วพูดผ่านหน้ากากให้ได้ยิน
“ขอบคุณนะครับ” ไม่เพียงแค่เสียง แต่สัมผัสอุ่นๆแตะเข้าที่ติ่งหูจนเจตน์สะดุ้ง เขาหันขวับมองเจ้าของสัมผัส แต่ก็เห็นแค่ดวงตาสีน้ำตาลจางที่เป็นประกาย ไม่อยากถามว่าเมื่อครู่นี้ปกฉัตรเอาอะไรมาชนกับหูของเขา ในเมื่อยื่นหน้าเข้าไปใกล้ขนาดนั้น
...ไม่ปลายจมูกก็ปาก...ผ่านทางหน้ากาก...
...ไอ้ปกแม่ง!!...
อกคันยุบยิบจนหนุ่มตี๋ต้องเกาแกร๊กๆ มองเมินไปทางอื่นเพราะใจสั่นจนแทบจะยืนไม่อยู่
“ผมดีใจที่ได้มางานหนังสือกับพี่นะ” ทีอย่างนี้พูดเสียงดังผ่านหน้ากากออกมาให้ได้ยิน โดยไม่ต้องให้เขาก้มลงหา ร่างสูงมันเขี้ยวคนรัก ถ้าหากไม่ได้อยู่ในที่สาธารณะแบบนี้ เขาคงจับปกฉัตรกดพื้นไปแล้ว!
แต่...เพราะที่นี่คือที่สาธารณะและมีผู้คนมากมาย สิ่งเดียวที่ทำได้คือเกาอกไปเรื่อยๆพร้อมกับความคันยุบยิบที่มากกว่าเดิม!
“กลับกันเถอะครับ” เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลจางที่ระยิบระยับเอ่ยปากชวน เจตน์กำลังจะก้าวเดินแต่แขนถูกแตะเบาๆเสียก่อน เขาหยุดก้าวหันมามอง
“ขอจับแขนพี่ได้ไหม ผมกลัวเป็นแบบเมื่อกี้...” ไม่มีคำพูดจากร่างสูง นอกจากการเป็นฝ่ายจับมือของปกฉัตรมากุมเอาไว้แทน พวกเขาก้าวเดินไปพร้อมๆกัน แต่ก่อนจะพ้นออกจากประตู เสียงจากร่างโปร่งก็ดังขึ้นมาอีก
“ครั้งหน้า มาด้วยกันอีกได้มั้ย”
เจตน์เหล่ตามอง
“ที่ให้กูจับมือเพราะจะอ้อนให้กูพามาคราวหน้าใช่มั้ย” ปกฉัตรยิ้มใต้หน้ากากอนามัย ซึ่งอีกฝ่ายรับรู้ได้ผ่านดวงตาที่หยีลงเล็กน้อย
“ผมอยากมากับพี่นะ” ไม่ตอบปฏิเสธ แต่ย้ำเหตุผลของการชวนมาด้วยกันอีกครั้ง
ร่างสูงไม่อยากรับปาก ไม่อยากพาคนรักมาเบียดเสียดกับผู้คน ไม่อยากพามาสุ่มเสี่ยงกับการเป็นลม ไม่อยากให้ต้องแบกหนังสือหนักๆ แต่พอคิดถึงดวงตาระยิบระยับ สีหน้าที่มีชีวิตชีวายามได้หยิบจับหนังสือ และ...ความสุขของปกฉัตร แล้วก็พลอย...รับปาก
“อือ...ถ้าอยากมากับกู กูก็จะมากับมึงนั่นแหละ...”
FIN
ปกติมักจะเขียนตอนพิเศษช่วงเทศกาล ช่วงนี้มีงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ก็ถือซะว่าเป็นเทศกาลก็แล้วกันนะคะ ฮ่าฮ่า
ช่วงนี้ยังยุ่ง ก็เลยยังเอาเรื่องใหม่ลงไม่ได้ค่ะ แต่เดือนหน้าจะมีตอนพิเศษของเรื่องไหนสักเรื่อง เขียนเสร็จแล้ว แต่รอเดือนหน้า ฮ่าฮ่า
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงเฮียและน้องปก และพื้นที่บอร์ดค่ะ
เจอกันเดือนเมษากับตอนพิเศษสั้นๆค่ะ
หัวข้อ: ...ผลประโยชน์ทับซ้อน...ตอน เมา (30 พ.ย. 2563) หน้า 42 (อ่าน 457887 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก