หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค นก-เป้ by aoikyosuke

[mantdash]

เป้เริ่มรู้ใจตัวเองแล้วละสิ อิอิ

เด่วคงจะมีเฮแน่นอน 

[nanalonely]

ตอน กลิ่นแปลก ๆ

“สวยว่ะ....นมสุดยอด....แต่กูว่าทำจมูกว่ะ...” เสียงวิจารณ์ ของปลาทองตาโต หลังจากหนังสือถูกเปิดในหน้าแรก

และตอนนี้ไอ้เป้ก็นั่งกอดเอวปลาทองตาโตและเอาคางไปเกยไหล่ของอีกฝ่ายเอาไว้ ส่วนตาก็จับจ้องมองภาพในหนังสือ

“อีกคนอ่ะเด็ด....อยากได้ว่ะ.....มึงเอามาเทียบกับคนนี้ดิ ขาวกว่าเห็น ๆ แต่กูชอบคล้ำ ๆ หน่อยก็ดี ผิวสีน้ำผึ้งอ่ะ สุดยอดเลยมึง” ไอ้เป้ตาหยีมองภาพในหนังสือและฝ่ามืออีกข้างก็ลูบไล้ไปมาที่หัวไหล่ของคนที่นั่งมองภาพในหนังสือ และมีสีหน้าครุ่นคิด

“เฮ้ย กูว่าเนี่ยทำชัวร์เลย ไม่เชื่อนะมึงลองเอาภาพมาเทียบกันดิ.....มึงดูดิ หน้านี้กับหน้านี้อ่ะ...มันต่างกัน..สเปคมึงอ่ะ มันทำ...แต่สเปคกู ของแท้แน่เลยเนี่ย” เสียงวิจารณ์ดังมาเป็นพัก ๆ

และตอนนี้ปลายจมูกของไอ้เป้ตาหยีก็ไปแตะสัมผัสที่ลาดไหล่ของคนที่ให้กอดเล่น แต่ตาก็ยังมองหนังสือ และคิดตาม

“เฮ้ย...ไม่มั้ง...ฝรั่งมันน่าจะเป็นของแท้นะ....หมวยของมึงมากกว่า....ไม่น่าจะใหญ่ขนาดนั้นนะ”

ไอ้เป้ผละจากและหยิบถุงกุ้งแห้งออกมา ก่อนจะเทกุ้งเข้าปาก...เคี้ยวอย่างเมามันส์

“เมื่อไหร่จะเลิกกินวะ....ถามจริงเหอะ....กระเพาะมึงไม่พังเหรอ.กินแบบนี้ทุกวัน...มึงกินข้าวมั่งป่าว กูถามจริง ๆ “

ตามองหนังสือแต่ปลาทองตาโตก็เอ่ยถามทำให้ไอ้เป้ ขมวดคิ้ว แต่ก็ยังกินไปพูดไป

“กูก็กินไปงั้นแหละ กินไปเรื่อย.....กลับบ้านไปกูก็กินข้าว...ไม่มีอะไรเคี้ยวเล่นกูก็เหงาปาก แค่นั้นเอง แม่กูขายส้มตำ กูคว้าอะไรได้ กูก็เอาอันนั้นแหละ....แม่กูเขาไม่ชอบให้กินขนมกรอบ ๆ นี่เดี๋ยวว่าจะเอาถั่วมาเคี้ยวเล่นแก้เซ็งว่ะ”

กินไปตอบไป และตาของไอ้เป้ก็จับจ้องภาพในหนังสือ ก่อนจะเอนกายลงนอน บนหน้าขาของอีกฝ่าย ดึงมือปลาทองตาคม มาหอมเล่น.....แต่ต้องขมวดคิ้ว เพราะกลิ่นแปลก ๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก

“เมื่อคืนกูก็ได้มาอีกคน.....แต่ไม่หอม....พอเข้าใกล้แล้วมีแต่กลิ่นน้ำหอม....กูปวดกบาลเลย...ไม่เห็นหอมเหมือนตัวมึงเลยว่ะ....”
คำพูดเอ่ยบอกพร้อมกับที่ปลาทองตาโตดึงมือกลับ และถือหนังสือ มองจนน้ำลายแทบหกไม่ได้สนใจฟังคำพูดของอีกฝ่ายเลยสักนิดเดียว

“นก....หอมจังเลยว่ะ.....กูอยากนอนกอดมึง....ไปนอนกับกูมั้ย....” คำพูดธรรมดาไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น แต่คนที่แอบได้ยิน ถึงกับสะดุ้งโหยง

“ไม่เอาว่ะ กูไม่ต้องนอนกันพอดี....ไม่รู้จะหอมห่าอะไรนักหนา...แม่ง...กูยังเหม็นเหงื่อตัวเองเลย เสือกพูดมาได้ว่าหอม” หนังสือถูกเปิดจนครบทุกหน้า ย้อนไปย้อนมา ก่อนจะถูกวางลง ไว้บนหน้าของคนที่นอนหนุนตักอยู่

“โอ้ย บังตาเว้ย....เอามือมาดีกว่า....เอามือมาปิดตาดีกว่า...เร็วดิ” มืออุ่น ๆ นุ่ม ๆ ของปลาทองตาโตถูกนำมาวางไว้บนใบหน้าของไอ้เป้ตาหยี.....และก็ถูกดึงไปหอมเล่นทีละนิ้ว.....

“ห้อมหอม......อุ่นด้วย......รู้ว่ามึงหอมขนาดนี้...เป็นคู่เกย์กะมึงตั้งแต่แรกก็ดี” เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ทำให้ไอ้นกยิ้มออกมาได้

“เหี้ย.....ดีห่าอะไร.....ไม่มีใครคบเลยมึง......เขาเข้าใจว่าเป็นจริง ๆ แล้วเนี่ย....แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยนินทาแล้วว่ะ...เอ้อออออออ เมื่อยชิบหายเลย.....เมื่อคืนกูได้สาวมาเหมือนกัน....ลีลาดีว่ะ....แต่ร้องดังไปหน่อย...ปวดแก้วหูชิบหาย...”

คำพูดเรื่อยเปื่อย พร้อมกับที่ปลาทองตาโตขยับร่างกายให้หายเมื่อยขบ แล้วไอ้เป้ตาหยีก็ลุกขึ้นนั่งมองนิ่ง

“อะไรนะ.......มึงได้หญิงเหรอเมื่อคืน......มิน่ากลิ่นติดตัว...ถุย.....กูก็ว่าทำไมวันนี้กลิ่นมันแปลก ๆ แม่ง.....เหม็นชิบหาย......น้ำหอมยี่ห้ออะไรวะ.....” ใบหน้าคมตาหยี งอหงิก และพยายามจะแตะปลายจมูกลงที่แก้มของอีกฝ่าย และก็ผละออก ทำหน้าเบ้

“จริงด้วย........กลิ่นติดตัวมึงมาแน่เลย....” หนังสือถูกดึงกลับ พร้อมกับที่ไอ้เป้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินลิ่ว ๆ จากไป
ทิ้งให้ปลาทองตาโตนั่งงง ก่อนจะลองก้มแตะจมูกที่ฝ่ามือของตัวเอง แต่ก็ไม่เห็นจะรู้สึกถึงกลิ่นแปลก ๆ

“บ้าป่าววะ....หมาหรือไง...จมูกดีชิบหาย..ประสาทป่าววะ”

เสียงบ่นงึมงำ ก่อนที่ไอ้นกจะลุกขึ้นยืนและวิ่งไปจับมือของไอ้เป้ตาหยีเอาไว้ เดินจูงไปขึ้นรถเมล์ที่หน้าโรงเรียนด้วยกัน แต่ก็ถูกสะบัดมือหนี

“อย่าเพิ่งมาโดนตัวสิ...เดี๋ยวกลิ่นติดตัว...กูไม่ชอบ...” ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้ได้ยังไง แต่ ไม่ชอบกลิ่นแปลก ๆ นี้เลยกลิ่นมันต่างจากทุกวัน เกลียด

ไม่ชอบ

ไม่ชอบแบบนี้เลยจริง ๆ

TBC

[nanalonely]

ตอน หมางใจกัน

“เป็นอะไร......ไอ้เป้....” เสียงที่เอ่ยถามเริ่มแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด....ก็แค่บอกว่าได้หญิง
มันจะทำหน้าแบบนี้ทำไม

“มึงไปห่าง ๆ กูเลย....เหม็นกลิ่นน้ำหอม....” ไอ้เป้ตาหยีเอ่ยบอก และขยับร่างกายหนีจากคนที่นั่งข้าง ๆ

“เหม็นห่าอะไร......กูอาบน้ำมาอย่างดีแล้ว....ไม่เชื่อมึงดมดูสิ...ไม่มีกลิ่นผู้หญิงเลย....”

แม้ว่าปลาทองตาโต จะยื่นแขนเข้าไปหามากเท่าไหร่....แต่ไอ้เป้ก็ถอยหนีมากเท่านั้น....เหม็น...เกลียดกลิ่นแบบนี้
ไม่ชอบ....สะอิดสะเอียน

“ว่าแต่กู...มึงก็เหมือนกันแหละไอ้กุ้งแห้ง....ได้มาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ.....ทำหน้าอย่างกับคนเก็บกด....เป็นอะไรวะเวลากูไปมีอะไรกับใครทีไร มึงไม่เคยเข้าใกล้กูเลย......มึงนิสัยแปลกจริง ๆ “

ปลาทองตาโตยื่นมือมาอีกครั้งเพื่อให้อีกฝ่ายลองสัมผัส แต่อีกฝ่ายกลับลุกขึ้นเดินหนี

“ไปไหนวะเป้......เอ้ย....แล้ววันนี้มึงไม่กินกุ้งแห้งเหรอวะ.....” หนุ่มร่างสูงตาโตวิ่งมาแตะไหล่ของอีกฝ่าย แต่ก็ถูกสะบัดหนี

“อย่ามายุ่งกับกู....มึงตัวเหม็น....มีแต่กลิ่นน้ำหอม....กูเกลียด...ไม่ชอบ....”

สองสามวันมานี้ ไอ้เป้เอาแต่หงุดหงิดใส่ ไม่เข้ามากอดมาหอมเหมือนทุกวัน.....แถมดูมันจะยิ่งขี้โมโหขึ้นเรื่อย ๆ อีก จนน่าแปลกใจ

“ลีลาเด็ดมากเลยนะมึง....มึงไม่อยากรู้เหรอ...เอ้ย เป้...เฮ้ย” ปลาทองตาโตวิ่งตามไปดึงแขนของไอ้เป้เอาไว้แต่คราวนี้กลับถูกสะบัดหนีอย่างรุนแรง....ถามตามมาด้วยการถูกผลักอกจนเสียหลัก แทบจะล้ม

“เอ้ย....ทำไมมึงทำงี้อ่ะ....หาเรื่องกูหรือไงวะ....เป็นเหี้ยอะไรวะ.....” โดนผลักแบบนี้แล้วใครจะทนไหว อารมณ์โมโหของไอ้นกเองก็เริ่มมีเหมือนกัน

“เรื่องของมึงสิ.......อย่ามาเสือกได้มั้ย ....กูจะเป็นห่าอะไรก็เรื่องของกู.....มึงมันตัวเหม็น....มีแต่กลิ่นน้ำหอมแม่งเหม็นชิบหาย....จนกูเวียนหัว......กูจะอ้วกอยู่แล้ว....อย่ามาเข้าใกล้กูอีกนะ...”

ไม่รู้ว่าอะไรมันบังตา แต่อารมณ์แปลก ๆ มันกำลังประทุขึ้นเรื่อย ๆ
“มึงพูดเหี้ยอะไรวะ.....จะหาเรื่องกูก็พูดมาตรง ๆ จะเอายังไง....มึงรำคาญก็บอกมา...กูจะได้เลิกเดินกับมึง
คิดว่ากูชอบหรือไงที่ถูกมึงกอดเล่น แบบนี้อ่ะ....ถ้ากูไม่โดนมัดติดกับมึงก็ไม่ซวยขนาดนี้หรอก
เพราะมึงแหละ.....กูถึงได้ซวย.....ไม่มีเพื่อนคนไหนคบกับกูก็เพราะมึงนั่นแหละ.....ไอ้เหี้ยเป้”

ความโกรธความโมโหทำให้หยุดอารมณ์ไว้ไม่อยู่ สิ่งที่เคยคิดถูกพูดออกมาจนหมดสิ้น พร้อมกับที่ปลาทองตาโตถูกกระชากคอเสื้อให้เข้าไปหา

“แล้วนึกเหรอว่ากูอยากอยู่ใกล้มึงอ่ะ.....เอาของ ของกูที่มึงยืมไปกลับมาให้หมดเลย......แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือน..
ไอ้โง่นก......แล้วมึงอย่าสะเออะมาใกล้กูอีก”

เสื้อถูกปล่อยลง และใบหน้าของหนุ่มตาหยี ก็ถูกกระแทกจัง ๆ ด้วยหมัดของอีกฝ่าย จนต้องผละออกห่าง

“ไอ้เหี้ยเอ้ย....มึงเอาเหรอวะ...ไอ้นก....แม่งมาเลยมึง....” ไอ้เป้ปล่อยหมัดขวาตรงเข้าที่ปลายคางของอีกฝ่าย
อย่างไม่คิดจะเกรงใจ และก็ได้ผล เพราะมันกระแทกเข้าที่ใบหน้าของปลาทองตาโต จนแทบหงายหลัง

พร้อมกับที่เหล่าไทยมุงต้องพากันแยกสองคนออกห่างจากกัน

“เอ้ย...เป็นเหี้ยอะไรวะ...แยก ๆ เดี๋ยวอาจารย์มาพวกมึงก็โดนหรอก แยกเลย แยก ๆ “

ต่างฝ่ายต่างถูกดึงให้ออกห่างจากกัน แต่ก็ไม่วายที่จะด่ากันไปมา อีกหลายยก

“อย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีกนะ...ไอ้สัตว์เป้.....ไม่งั้นกูชกคว่ำแน่” ปลาทองตาโต ตะโกนด่า ถ่มเลือดในปากออกจนหมด และยกมือขึ้นจับที่แก้ม เริ่มรู้สึกถึงความเจ็บ

“ก็มึงลองเข้ามาใกล้ ๆ ตีนกูสิ....ถ้ามึงไม่เละคาตีนกู....อย่ามาเรียกกูว่าไอ้เป้ก็แล้วกัน”
เสียงทุ้มห้าวคำรามลั่น....ก่อนจะชี้หน้าอีกฝ่าย และเดินผละจาก โมโห โมโหมาก ไม่คิดว่าไอ้นกมันจะกล้าต่อย

แล้วมันก็ต่อยมาไม่ยั้ง ทำเหมือนกับว่าไม่ใช่เพื่อนกัน ต่อยแบบ ไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ผ่านมา

“สัตว์นก......หมัดหนักชิบหาย.....อย่าให้กูเจออีกแล้วกัน....เล่นให้อ้วกแน่มึง” ไอ้เป้ตาหยีสบถด่าด้วยความแค้นใจ......ไม่คิดเลยว่าคนที่กอดอยู่ทุกวัน จะทำแบบนี้ได้

ไม่ต่างจากไอ้นกที่ยังไม่หายโมโห

“มึงไอ้เป้......มึงต่อยกู.....ต่อไปนี้อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบเลยมึง”

ความอาฆาตแค้นเกิดขึ้น ไม่เคยมีใครที่เล่นงานไอ้นกแล้วมันจะได้ลอยนวล.......และไอ้เป้ก็คงไม่ต่างกัน

TBC…..

[nanalonely]

ตอน ทะเลาะกันทุกวันสานสัมพันธ์สองเรา

"เฮ้ยเธอ...เธออ่ะไม่ต้องงง แย่งเมียชาวบ้านเขาแบบนี้ไม่ดีนะ...ไอ้นั่นอ่ะ..มันเป็นเมียผม"

ไอ้เป้ตาหยี กระชากแขนของปลาทองตาโตออกห่างจากหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ที่กำลังควงแขนปลาทองตาโต
และกำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

"ไอ้เป้ พูดเหี้ยอะไร...มึงจะหาเรื่องกับกูหรือไง" อาการมึนงง ยังคงอยู่ และเมื่อตั้งสติได้ ก็เห็นว่าสาวคนที่เพิ่งได้มาเบิ่งตากว้าง
ตอนที่เห็นไอ้เป้ตาหยี ยื่นจมูกไปหอมแก้มของปลาทองตาโต แถมยังกอดแน่น และทำหน้าตากวนประสาทใส่อีก....แบบไม่สนใจสายตาคนรอบข้างเลย

"ไอ้เป้...มึง...มึงทำเหี้ยอะไรอ่ะ...เหมียว..เดี๋ยวก่อนครับ..เข้าใจผิดครับ..ผมไม่รู้จักมันครับ..เหมียว"

แม้จะพยายามแก้ตัวและสะบัดหนีจากการถูกกอดจากไอ้เป้ตาหยี แต่ก็ถูกกดแขนไว้แน่น เหมือนกับว่ามันไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ ดึงดันที่จะหาเรื่องกันเห็น ๆ
ตาหยี ๆ เบิ่งกว้างขึ้น มองใบหน้าของปลาทองตาโตและกัดฟันแน่น เหมือนให้รู้ว่าถ้า ยังไม่ยอมรับง่าย ๆ จะทำอะไรที่มากกว่านี้

หญิงสาวสะบัดหน้าหนี และเดินจากไป ก่อนจากธอยังด่า ให้อับอายชาวบ้านอีก

"อี๋..พวกเกย์..คิดจะหลอกผู้หญิงเล่น..ทุเรศจริง ๆ " เสียงไม่ใช่เบา ๆ เลย ดังขนาดที่ทำให้คนหันมามองกันได้

ปลาทองตาโต เดินหนี โมโหสุดขีด และเมื่อถูกกระชากแขน ก็เลยกำหมัดแน่น แต่ช้ากว่า ริมฝีปากของไอ้เป้ ที่ประทับลงที่ข้างแก้ม
ก่อนจะก้าวถอยออกไปสองก้าว และพับแขนเสื้อขึ้น เตรียมมีเรื่องด้วยเต็มที่ เพราะกำลังโมโหไม่ต่างกัน

"เหม็นชะมัด....มีแต่กลิ่นผู้หญิงติดตัว....เข้ามาเลยมึง...ซัดกันกลางห้างนี่แหละ...เอาให้แม่งระเบิดระเบ้อไปเลย ให้อายกันไปเลย
กูอ่ะเฉย ๆ ยังไงก็ได้ กูไม่สนใจอยู่แล้ว...แต่ถ้ามึงต่อยกู..นอกจากจะต่อย กูจะปล้ำจูบมึงด้วย เอาให้มึงมาเดินห้างนี้ไม่ได้เลย"

น้ำเสียงที่บอก แสดงให้เห็นชัดเจน ว่าทำจริง แน่ ๆ

ปลาทองตาโต ถึงจะโมโห แต่ก็จำใจต้องลดกำปั้นลง เพราะยังไม่หน้าด้านเท่า ก่อนจะตัดสินใจเดินผละหนี ด้วยความหงุดหงิดโมโห

และมีใครอีกคนวิ่งตามมา อย่างไม่ลดละ
"กูไม่ปล่อยมึงหรอก....อย่าหวัง...มึงกับกูเป็นคู่เกย์กัน....คราวก่อนมึงทำอะไรไว้มึงจำได้มั้ย...มึงก็ทำกับกูอย่างนี้เหมือนกัน..คิดว่ากูจะปล่อยไว้เฉย ๆ
หรือไง...ถ้ากูไม่ได้..มึงก็ไม่ได้เหมือนกันแหละไอ้นก...."

ขายาว ๆ ก้าว เข้ามาหาและคว้ามือของปลาทองตาโตเอาไว้
ถึงโดนสะบัดหนีก็ไม่ยอมปล่อย แถมยังแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมให้อีกต่างหาก

"มึงไม่รู้เหรอ น้องนกที่รัก....กูรักมึงมากกกกกกกกกกก...เพราะฉะนั้น..กูกับมึงต้องอยู่คู่กันอย่างนี้แหละ...อย่าคิดว่ากูจะปล่อยให้มึง
เล่นกูได้คนเดียว...ไป..กลับบ้านใช่มั้ย...กลับพร้อมกันนี่แหละ..ไป..ขึ้นรถด้วยกันเลยไอ้นก"

นอกจากความหงุดหงิดโมโหกันแล้ว....นับจากวันที่ทะเลาะกัน ซัดกันจะเลือดสาดวันนั้น
หลังจากนั้นมาก็เป็นแบบนี้ตลอด ต่างคนต่างไม่ยอมให้อีกฝ่ายอยู่อย่างสงบ
ตามกันเป็นเงาตามตัวยิ่งกว่าเก่า....และตอนนี้ก็ขึ้นมานั่งอยู่บนรถเมล์คันเดียวกันอีก

ไอ้นกทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ อยากจะกระชากมาต่อยให้หายแค้น แต่กลับทำอะไรไม่ได้

"จับทำเหี้ยอะไร...มึงปล่อยมือกูเลยไอ้สัตว์เป้....มึงจะไปตายห่าที่ไหนก็ไปเลยแม่งเอ้ย...กูตกได้แล้วแท้ ๆ "

คำด่าไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งสะเทือน ยิ่งสะบัดมือหนี ก็ยิ่งจับให้แน่นขึ้น และทำหน้ายียวนกวนประสาทใส่

"ก็แล้วใครละที่ไปกระโดดจูบกู....เมื่อวันก่อนอ่ะ...มึงไม่ใช่หรือไง...เป็นไง..เจอมั่งเป็นไง..สะใจดีจะตาย..มึงชอบใช่มั้ยล่ะ
ก็มึงรักกูมากกกกกกกกกเหมือนกันนี่...เห็นไปประกาศกับผู้หญิงของกู...กูก็รักมึงเหมือนกันไอ้เหี้ยนก...เพราะฉะนั้นมึงอย่าหวัง
จะไปมีความสุขคนเดียวเลย...."

เสียงคำรามที่ลอดไรฟันออกมา ทำให้ไอ้นกยิ่งอยากจะถีบอีกคนให้ตกรถเมล์ลงไปซะเดี๋ยวนั้น

โมโหจนคลั่งก็เคยมาแล้ว อาละวาด จนถึงขนาดเตะโต๊ะในห้องเรียนใส่ไอ้คนที่จับมือเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
และก็ถูกเอาคืนด้วยการถูกทุ่มเก้าอี้ใส่....เจ็บตัวกันไปหลายรอบ...และตอนนี้กำลังเจ็บใจอย่างถึงที่สุด
แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย เพราะทำอะไรไป ก็ถูกเอาคืนไม่ต่างกัน วิธีการเดียวกัน

แขนข้างซ้ายยังเป็นรอยเพราะถูกชก..และก็เห็นที่หลังมือของไอ้เป้ ยังมีรอยถูกกระแทกเมื่อวันก่อน รอยยังไม่ทันจางยังเป็นรอยช้ำอยู่

ศรีษะของคนที่ทะเลาะด้วย เอนซบลงที่ไหล่ของปลาทองตาโตเหมือนทุกวัน...และก็เห็นมันหลับตาลง แต่มือยังคงไม่ยอมปล่อยยังคงจับแน่นไว้อย่างนั้น
แถมยังยกขึ้นมาแตะที่จมูก และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะอีก

เป็นแบบนี้ทุกวัน ทะเลาะกันทุกวัน แล้วก็โดนพาลากกลับบ้านทุกวัน

ดวงตากลมโต เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ กุมหัวด้วยความเบื่อหน่าย
และกัดฟันกรอด อยากจะฆ่าให้ตาย...ตาย ๆ ไปซะให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย

โมโหจนแทบอยากจะบ้าตายอยู่แล้ว แต่พอถึงเวลานี้ทีไร ไอ้คนที่ทะเลาะด้วย ก็มาซบไหล่แล้วก็หลับลงได้อย่างง่าย ๆ
เหมือนไม่สนใจสักนิด ว่าเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ทะเลาะกันจะเป็นจะตาย
แล้วดูไอ้เป้มันทำ...ตอนนี้หลับสบายไปเฉยเลย

โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โมโหเว้ย โมโหจริง ๆ จะทำยังไงกับมันดีวะเนี่ย กลุ้มเว้ยยยยยยย

TBC....

[nanalonely]

ตอน ใกล้บ้า

แม่งเหี้ยเอ้ย...ไปไกล ๆ ตีนกูสักทีไม่ได้หรือไงวะ กูจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว แม่งกูจะบ้าตายแล้วโว้ยยยยยยยย

ปลาทองตาโตด่าไอ้เป้อยู่ในใจ หน้างอหงิก เมื่อถูกหอมแก้มซ้ำ ๆ ซาก ๆ ไม่ยอมหยุด กำหมัดแน่นจะต่อยหน้า
ก็ถูกกดมือเอาไว้

ซัดหน้าไอ้สัตว์เป้ไปได้หนึ่งครั้ง จนเป็นรอยเขียวช้ำที่ข้างแก้ม แต่ไอ้เป้ตาหยีมันก็ไม่ยอมหยุด คราวนี้มันกดมือเอาไว้
สะบัดมือมันก็จิกเล็บใส่แขน ชกมันไป มันก็ชกกลับ....

จนในที่สุดวันนี้ก็หมดแรงที่จะต่อกรด้วย มันล้า ๆ เบื่อหน่ายพิกล
ไม่รู้จะทำยังไงดี แขนขา มีแต่รอยช้ำ แขนไม่ต้องนับ ข้อมือนี่โดนบ่อย บิดมั่งล่ะ จิกเล็บใส่บ้างล่ะ
ขานี่ก็เหมือนกัน วันก่อนเพิ่งโดนไอ้เป้ ขัดขา จนล้มหัวคะมำ
เอาคืนกลับไปด้วยการต่อยเข้าให้ที่หน้าผากวันนี้ก็ยังเห็นว่าหน้าผากมันยังแปะพลาสเตอร์ยาอยู่ยังไม่ได้แกะออก

วัน ๆ มีแต่ตีกัน...เหนื่อยชิบหาย กลับบ้านไปก็หลับเป็นตาย และต้องเตรียมกลับมาแก้แค้นในวันรุ่งขึ้น
หมดปัญญาที่จะไปหาสาว ๆ มากอดเล่นแก้หนาว เพราะตีกับมันทุกวัน จนหมดแรง กลับบ้านทีไรน็อคทุกที

และก็คงไม่ต่างจากไอ้เป้นักหรอก เมื่อก่อนเห็นมันกินกุ้งแห้งอย่างเดียว สงสัยจะเอาไม่อยู่ พักหลังมา เห็นมันซัดข้าวจานใหญ่
และตามด้วยขนมแล้วก็น้ำอีกแก้วใหญ่ ก็ดีอย่าง ไม่ต้องคอยด่ามันเรื่องกินแต่กุ้งแห้ง เพราะมันใส่สี กินอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน
เดี๋ยวก็ผอมตายกันพอดี

วันนี้เพิ่งซัดกันไปเมื่อเช้า จนไอ้เป้ปากแตกเลือดกลบปาก ตอนบ่ายชักเหนื่อย ๆ พิกล เลยนั่งเล่นอยู่ที่สนามข้างสระบัวเหมือนทุกวัน
ดูหนังสือรูปสาว ๆ ที่ไอ้เป้มันให้ยืมดู แล้วก็พลิกไปพลิกมา หลายหน้า ดูซ้ำไปซ้ำมา จนชักเซ็ง

"วันนี้ตัวมึงหอมว่ะ...ไม่เหมือนวันก่อนโน้น..มึงไม่ได้ล่ะสิเมื่อคืน...สะใจกูจริง ๆ อย่านึกว่ากูจะปล่อยมึงนะ..กูไม่ได้มึงก็อย่าหวังเหมือนกัน
ลองได้สิ กูจะกระทืบมึงให้จมตีนกูเลย"

เสียงของไอ้เป้ตาหยีที่เอ่ยบอกอย่างสะใจ.....ก็แบบนี้ทุกวัน นี่จะทะเลาะกันทำห่าอะไรก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
เพราะพอตีกันเสร็จ ก็ต้องมานั่งให้มันหอมแก้มหอมมือเล่นเหมือนทุกวัน
ไม่เข้าใจเหมือนกัน และตอนนี้ เป็นไงล่ะ มันก็เลื้อยลงไปนอนและก็ขอหนุนตัก แล้วก็ดึงมือไปปิดตามันไว้อีก

นี่ตกลงมันมือใครกันแน่ มันถือวิสาสะ แบบนี้ได้ไงวะ

"สัตว์เป้....เมื่อไหร่มึงจะไปไกล ๆ ตีนกูซะที....กูอยากได้หญิงจนจะตายห่าอยู่แล้ว...ต้องทำเองทุกวัน...กูขาดไม่ได้...กูอยากทำจนจะตายห่าแล้วนะโว้ย
วันนี้มึงเลิกยุ่งกับกูได้มั้ย....แล้วกูจะปล่อยมึง...มึงจะไปทำห่าอะไรก็ไปเหอะ...กูเบื่อจะตายอยู่แล้ว..สงบศึกสักวันเถอะนะ...กูขอร้องแหละ"

เล่นไม้แข็งไม่ได้ก็ลองไม้อ่อนดู...ขืนปล่อยไว้อย่างนี้ คงได้เป็นบ้าตายสักวัน
ปลาทองตาโตดึงมือออกและก็เห็นคนที่หนุนตักอยู่ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะดึงมือไปแตะที่จมูก

"กูได้...แต่มึงอย่าฝัน....มึงปล่อยกูได้...แต่กูไม่ปล่อยมึงหรอก....คิดหรือไงว่ากูจะปล่อยมึงไปมีความสุขคนเดียว"

นี่ไอ้เป้มันคงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ก็บอกอยู่ปาว ๆ ว่าขอคืนเดียว แล้วก็ต่างคนต่างไป ทางใครทางมัน มันยังจะเสือกมาพูดจาแบบนี้อีก
ปลาทองตาโตทำหน้าเอือมระอาเต็มทน....ดึงมือออกจากการเกาะกุม แล้วก็ถูกดึงกลับ ขยับตัวนิดเดียว ก็โดนกดขาเอาไว้

มาก ๆ เข้า ชักอยากร้องไห้ เบื่อ เซ็ง หงุดหงิด โมโห แต่ทำอะไรไม่ได้ จะให้ทนเป็นบ้าอย่างนี้คนเดียวหรือยังไงกันวะ

"หูมึงบอดเหรอ...ฟังไม่ได้ยินเหรอ..กูบอกกูปล่อยมึง...แล้วมึงจะไปซัดกับใครก็แล้วแต่มึง...กูห่างผู้หญิงมานานแล้ว กูจะทนไม่ไหวแล้ว
มึงเข้าใจมั้ย...กูเบื่อออออออออ กูรำคาญมึง....รีบไปตายที่ไหนก็ไปซะทีสิวะ...."

คำพูดที่ถูกถ่ายทอดจากปากของไอ้นกตาโต ทำให้ไอ้เป้ตาหยีต้องลุกขึ้นนั่ง จ้องมองหน้าของคนที่กำลังทำหน้าตาเบื่อโลกเต็มทน
แล้วก็โน้มใบหน้าลงไปฝังจมูกลงที่ข้างแก้มเนียนใสนั้น เหมือนทุกวัน

"หอมจังเลย....."

แล้วก็เหมือนเดิม ที่มันไม่ได้ฟังคำถามเลยสักนิดหรือไงวะ แล้วหอมแก้มเสร็จมันก็ลงไปนอนต่อเหมือนเดิม

เล่นเอาปลาทองตาโตต้องยกมือขึ้นมากุมขมับ....อยากจะเป็นบ้าตาย
อยากจะชกหน้าไอ้บ้าที่หนุนตักอยู่ แต่ต่อยมันจนปากแตกแล้วตอนช่วงเช้า
เลยไม่รู้จะทำยังไงดี

ตอนนี้อยากจะร้องไห้........ร้องเพราะความโมโห ร้องเพราะถูกขัดใจ ร้องเพราะใกล้จะเป็นบ้าเต็มที

"ไปตายซะทีเถอะมึงไอ้เป้...กูจะบ้าตายแล้ว...แม่งเหี้ยเอ้ย..เบื่อโว้ยยยยยยยย กูเบื่อ...กูเบื่อจะตายห่าแล้วโว้ย"

คำสบถด่าออกมาจากปากของปลาทองตาโต แม้จะทำหน้าเบื่อโลกขนาดไหน แต่ก็เห็นว่ามืออีกข้างที่ถูกยกขึ้นไปปิดตาคนที่นอนหลับ
ถูกยกไปแตะที่ปลายจมูกของตัวเหี้ย ที่ทำให้ใกล้บ้า และก็เห็นมันนอนยิ้มมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

"ช่วยไม่ได้..กูรักมึงขนาดนี้...ทุกข์ของมึงคือความสุขของกู..กูจะมีความสุขมากถ้าเห็นมึงทุกข์มาก ๆ จำเอาไว้ให้ดีไอ้เหี้ยนก สุดที่รักของกู"

TBC...

[nanalonely]

ตอน สับสนชีวิต

"รอยอะไร นี่มันรอยอะไรไอ้เป้...กูถามว่านี่มันรอยอะไร โว้ยยยยยยยยย ปล่อยกูสักทีสิวะ มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้
ว่านี่มันรอยอะไรไอ้เป้....บอกมาสิโว้ยยยยยย สัตว์เอ้ยยยยยย"

ปลาทองตาโต กระชากคอเสื้อของคนที่ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว
และตะคอกถามเสียงดัง กัดฟันแน่น
ดวงตาวาวโรจน์ กำลังจะฉีกอีกฝ่ายเป็นชิ้น ๆ ในอีกไม่กี่นาทีถัดมาได้ง่าย ๆ

"อ๋อ...แหม้..ว่าจะบอก..เมื่อคืนกูได้หญิงมาว่ะ...ลีลาแม่งเด็ดสุดยอด..สงสัยเขาเผลอทำรอยไว้
แต่มึงรู้ก็ดีแล้วนะ...จะได้รู้ไงว่าคนอย่างมึงอ่ะ ตามกูไม่ทันหรอก น้องนกสุดที่ร้ากกกกกกกกมากของกู ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

เสียงหัวเราะอย่างสะใจ ตามมาด้วยใบหน้ากวน ๆ นั้นแสยะยิ้มอย่างมีความสุข ที่เห็นอีกฝ่าย แทบคลั่งและกำลังจะเป็น
จะตาย เพราะการกระทำของตัวเอง

"กูก็รักมึงเหมือนกันไอ้เป้...กูก็รักมึงมากกกกกกกกกกกก เหมือนกัน งั้นมึงอย่าอยู่เลยไอ้สัตว์เป้..." กำปั้นหนัก ๆ ประเคนเข้าที่ใบหน้าจนเซถลา ไปกระแทกกับเก้าอี้ และอีกฝ่ายก็ตามมาซ้ำ
จนไอ้เป้ตาหยี ยกแขนขึ้นป้องกันตัวและผลักให้อีกฝ่ายออกห่าง

"สะใจจริง ๆ ....โง่เอง....เป็นไงล่ะ...น้องนกสุดที่รัก...สะใจมึงมั้ย..กูมีได้..แต่มึงอย่าหวัง...มึงกับกูเป็นคู่เกย์กันไง
มึงจำไม่ได้เหรอ...อะไรที่เป็นความสุขของมึง นั่นแหละทุกข์ของกู..ส่วนอะไรที่เป็นความทุกข์ของมึง...นั่นแหละ
ความสุขของกู....แหม้แต่ลีลาเด็ดจริง ๆ นะนก....อยากให้มึงได้เหมือนกูมั่งจังเล้ย....น่าสงสารจริงจริ๊ง เก็บกดเหรอจ๊ะ
ที่รัก.....ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจเว้ย"

เสียงหัวเราะอย่างแสนจะมีความสุขของไอ้เป้ ยิ่งทำให้ไอ้นกแทบคลั่งตาย กระโดดเข้าใส่อีกฝ่าย และกำหมัดแน่น
เตรียมจะชกให้เละแต่กลับถูกกระแทกจากเก้าอี้ ที่อีกฝ่ายผลักใส่ เจ็บจนต้องลงไปนั่งกองกับพื้น

"ไอ้สัตว์เป้....โอ้ยยยยย แค่ก แค่ก แค่ก" เจ็บมาก...แต่อีกฝ่ายกลับยืนหัวเราะอย่างไม่สนใจกันเลยสักนิด

"กูรักมึงไงนก...กูร้ากกกกกกกกกกกก รัก...รักมาก...มึงเข้าใจป่าว..." เสียงหัวเราะและใบหน้าที่บ่งบอกว่ามีความสุข
ซะเต็มประดา ทำให้ปลาทองตาโต ยิ่งโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เงยหน้าขึ้นจ้องตาคนที่ทำเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"รู้อะไรมั้ยนก....กูไม่เคยรู้สึกรักใครจนอยากทำลายให้สิ้นซากอย่างมึงมาก่อนเลย....ยิ่งเห็นมึงทุรนทุรายจะเป็นจะตายไปตรงหน้า กูก็ยิ่งดีใจ.....มึงผิดเองที่ชกกูวันนั้น....มึงคิดว่ามึงเล่นกูได้ฝ่ายเดียวหรือไง...อย่าคิดอย่าหวัง...
เรามันเป็นคู่รักกันไง....จำไม่ได้เหรอ..."

คนที่มาลอยหน้าลอยตา หัวเราะร่า ยิ่งทำให้อารมณ์บ้าคลั่งที่ฝังแน่นอยู่ในร่างของปลาทองตาโต ระเบิดออกมา

ทำอะไรไม่ได้ ต่อยไม่ได้ เตะไม่ได้ เจ็บตัว.....เจ็บ...โมโห อยากจะเป็นบ้า อยากจะตะโกนให้หายบ้า
แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่กัดฟันแน่น รับฟังคำพูดเลว ๆ ของอีกฝ่าย รักบ้านพ่อมันสิ
ไอ้เป้มันทำเหมือนที่ปลาทองตาโตทำเอาไว้ทุกอย่าง

บอกว่ารัก รักมากกกกกกกก
แต่คำว่ารัก เอาไว้ใช้ประชดแทนคำว่าเกลียด
ยิ่งบอกว่ารักมากเท่าไหร่ ก็เท่ากับว่ามันเกลียดมากเท่านั้น

ทำไมวะ ทำไมต้องมาเจอคนที่คิดอะไรทำอะไรเหมือนกันทุกอย่าง
แม้แต่หน้าตาก็ยังเหมือนกันอีก....วิธีการเอาคืน ก็เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน

ยิ่งคิดจะทำอะไร ก็เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันไปหมด ตอนนี้เหมือนกำลังสู้กับตัวเอง
อยากตาย อยากจะบ้าตาย แต่ไม่รู้จะทำยังไงดี

ใบหน้าคม ก้มลงมองพื้น จะทำอะไรได้ จะทำอะไรต่อไปได้
ในเมื่อทำให้มันเจ็บไม่ได้ อยากคลั่ง อยากจะบ้า โมโหจนหยุดอะไรไม่ได้แล้ว

กำปั้นที่กำแน่น ยกขึ้นชู
ริมฝีปากขบเข้าหากันจนขึ้นห้อเลือด

จ้องมองใบหน้าของคนที่ยืนหัวเราะอย่างสะใจอย่างสุดแสนจะแค้น

"จะชกกูเหรอ...เอาสิวะ...ลุกไหวก็เอา....มึงลุกขึ้นมาเลยดีกว่า..."
คำท้าส่งผ่านเข้าสู่สมองแต่ปลาทองตาโตจะทำอะไรได้

กำปั้นที่กำแน่น กระแทกลงอย่างรุนแรง กับพื้น และกระแทกซ้ำ ๆ อย่างนั้นจนหยดเลือดเปรอะเปื้อนเต็มพื้น

"ไอ้นก...มึงทำอะไร..เฮ้ย มึงหยุดนะไอ้นก..ห้ามทำนะหยุดเดี๋ยวนี้สิวะ ไอ้นกหยุด กูบอกให้มึงหยุด"

ไอ้เป้ตาหยี ที่ยืนหัวเราะ ตกตะลึงกับภาพตรงหน้า และถลาลงมากระชากมือของคนที่นั่งชกพื้นเป็นว่าเล่น
เหมือนไม่กลัวเจ็บ...ไม่กลัวว่าเลือดจะออก ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น ขอให้ระบายความแค้นใจออกมาบ้างสักนิดก็พอ

"ปล่อยกูสิ..เออกูทำอะไรมึงไม่ได้...กูถึงต้องทำตัวเองไง..ไอ้สัตว์เอ้ย กูจะทำเหี้ยอะไรก็เรื่องของกูไง
มึงอยากเห็นกูทุกข์...ทุกข์ของกูมันคือสุขของมึง...แล้วมึงไม่เห็นเหรอ...เนี่ย มือกูใกล้จะหักแล้ว
กระดูกกูใกล้จะหักแล้ว..สนุกดีจะตายไอ้เป้...มึงสนุกใช่มั้ยล่ะ...สะใจมึงสิ...ไอ้สัตว์เอ้ย..."


ร่างที่ดิ้นรนหนี ยังคงพยายาม ที่จะแทกกำปั้นลงที่พื้นแต่ก็ถูกดึงเอาไว้ ทั้งดิ้นรน ทั้งขัดขืน
ต่างฝ่ายต่างแรง ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน

ลมหายใจหอบหนัก
ร่างกายอ่อนล้า

เหนื่อย.....

มีแต่ความเหนื่อยล้า ... ทั้งร่างกาย ทั้งหัวใจ

วันนี้เหนื่อยมาก

ออกแรงจนเหนื่อย เหนื่อยจนอยากจะนั่งนิ่ง ๆ
และรับรู้ได้ถึงสัมผัสของร่างกายที่กำลังโอบรัดเอาไว้แนบแน่น

ไอ้เป้...อยากเห็นกูตายต่อหน้าไม่ใช่หรือไง....แล้วเสือกกอดกูทำไม..กลัวกูตายแล้วจะไม่ได้เล่นของเล่นจนสะใจใช่มั้ย

ร่างสองร่างที่สงบนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน

มีแต่ความไม่เข้าใจ....แต่เหนื่อยจนต้องหยุดพักเอาไว้ก่อน

วันนี้คงหมดแค่เพียงเท่านี้แล้วล่ะนะ....ตีกันจนเหนื่อยแล้ว...ทะเลาะกันจนเหนื่อย..ทะเลาะกันจนล้า

"หอมจังเลยนก...ตัวมึงห้อมหอม.....ไม่มีใครได้แตะตัวมึงเลยนอกจากกูใช่มั้ย"

คำพูดบ้า ๆ บอ ๆ ที่ได้ฟังทุกวัน...คำพูดที่ทำให้โมโหเหมือนทุกวัน

ไอ้เป้ตาหยีลุกขึ้นยืนและดึงข้อมือของอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นเดินตาม

"กลับบ้านกันเถอะ....เย็นแล้ว..."

นี่ก็อีกเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจ...หมดแรงจนต้องเดินตามคนที่จูงแขนให้มาขึ้นรถเมล์ที่หน้าโรงเรียน
แล้วพอขึ้นรถ ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม

พอนั่งลงได้ ไอ้สัตว์เป้มันก็ดึงมือมาแตะที่จมูก และก็เอนหัวมาซบลงที่ไหล่ แล้วมันก็หลับตา
หลับ....เหมือนทุกวัน
นอนหลับลงง่าย ๆ เหมือนทุกวัน...

ปลาทองตาโต ได้แต่มองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่าย ก่อนจะยกมือขึ้นกุมที่ศรีษะของตัวเองด้วยความเครียด
ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถไกลแสนไกล

ในสมองเอาแต่ครุ่นคิด

ไม่รู้จะทำยังไงดี ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงบ้าง ถึงจะหยุดเรื่องบ้า ๆ ที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ ซาก ๆ ทุกวันได้สักที

TBC....


ตอน ความเบื่อหน่าย

มันจะมองอะไร มองอะไร มองอะไร มองอะไร มองอะไร มองอะไร ห้ามมอง ห้ามมองนะ ห้ามมอง
ไอ้เป้ตาหยี รีบยึดปลายคางของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ให้หันมามองหน้ากัน

"มึงมองทำไม..สเป็คมึงใช่มั้ย...มึงห้ามมอง...กูไม่ให้มึงมอง..กูเป็นคู่เกย์กับมึง...มึงมองได้แต่หน้ากู"

เสียงคำรามลั่นอย่างไม่สบอารมณ์...... แล้วจะให้ปลาทองตาโตทำอะไรได้ ก็จำใจต้องหันกลับมา แล้วก็ก้มหน้านิ่ง ๆ
เบื่อ รำคาญ เกลียด ไม่ชอบ แต่ถูกตามเกาะติดแน่น ขนาดมองใคร ๆ ก็ไม่ได้ เพราะไอ้เป้มันจะยิ่งออกอาการบ้าขึ้นเรื่อย ๆ

"ไม่พอใจใช่มั้ย สะใจกูว่ะ....มึงต้องทุกข์ให้หนัก ๆ เข้าไว้ กูจะได้มีความสุขมาก ๆ "

ปากพูดแต่ตากลับจับจ้องมองใบหน้าคมของคนที่ก้มหน้านิ่งไม่วางตา
มือยังเกาะกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น และเริ่มจิกเล็บลงไป

"กูเจ็บมือ...จับดี ๆ ก็ได้ ไม่ต้องทำเหมือนกูเป็นตุ๊กตายัดนุ่นหรอก....มึงจะจิกเล็บลงไปทำไม....แค่นี้กูก็เจ็บจะตายแล้ว.....แค่นี้กูก็ทุกข์จนจะบ้า...
มึงยังจะเอาอะไรกับกูอีกล่ะไอ้สัตว์เป้"

น้ำเสียงที่บ่งบอกชัดเจนว่าเบื่อหน่ายเต็มทน ไม่ได้ทำให้ไอ้เป้ดีใจ...แต่กลับทำให้ นึกโมโหขึ้นมาดื้อ ๆ

"ดีสิ...มึงเจ็บเยอะ ๆ แหละดี.....สะใจกูดี"

เสียงที่เอ่ยบอก แสดงให้เห็นชัดว่าชอบแบบนี้จริง ๆ แต่พอก้มลงมองใบหน้าของปลาทองตาโตที่ไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรออกมาเลย
กลับทำให้รู้สึกหงุดหงิดโมโหขึ้นมา

"สะใจกูจริง ๆ ยิ่งเห็นมึงทำหน้าแบบนี้กูยิ่งสะใจ...เมื่อคืนกูได้หญิงมาอีกแล้วนะ...มึงตามไม่ทันกูหรอก...แต่ว่ารุนแรงเหมือนกัน..ดูสิรอยเต็มเลย

[nanalonely]

อยากให้มึงได้อย่างกูบ้างจัง...น่าสงสารมึงจริง ๆ ไอ้นกสุดที่รัก...เก็บกดใกล้จะตายหรือยังล่ะมึง ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ไม่ว่าจะพูดอะไร จะข่มยังไง.....ปลาทองตาโต ก็ยังนั่งนิ่งๆ เฉย ๆ ไม่อาละวาด ไม่โวยวาย
ไม่รู้จะทำไปทำไม ในเมื่อทำไปก็มีแต่เจ็บตัว.....เจ็บใจ
ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นเลยสักนิด ช่างหัวแม่งดิ จะเป็นห่าอะไรก็เรื่องของมัน กูทำของกูเองคนเดียวได้ ไม่ตายหรอก
ของแค่นี้ มันคงไม่เกาะติดแน่นไปจนตายหรอกน่ะ.....ถ้าเกาะไปจนตายคงตลกน่าดู

ไอ้เป้นิ่งมองใบหน้าของคนที่ไม่มีอาการโมโห มีแต่ท่าทีเบื่อหน่าย แล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น ไม่พอใจ

"มึง...เป็นเหี้ยอะไร.....ทำไมมึงไม่โมโห....." เสียงที่เอ่ยถามทำให้ปลาทองตาโตต้องเงยหน้าขึ้นมองคนที่จับมือเอาไว้แน่น และตอนนี้กำลังยกขึ้นจรดที่ปลายจมูก

"เป้....ถ้ากูตายไปตรงหน้า....มึงจะยิ่งมีความสุขใช่ป่าว....." คำพูดหลุดออกมาจากริมฝีปากของปลาทองตาโต และจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง...นาน

"หอมจังเลยนก....ยิ่งไม่มีใครแตะตัวมึง....ตัวมึงก็ยิ่งหอม....มือมึงก็ห้อม หอม..กูชอบจังเลย"

คำตอบ เหมือนเดิม ไม่เคยฟัง ไม่เคยสนใจ ว่าจะรู้สึกยังไง ไม่เคยสำนึกตัว ไม่เคยคิดจะพูดในเรื่องเดียวกัน
เหนื่อย
วัน ๆ มีแต่ความเหนื่อยล้า

เหนื่อยกาย
เหนื่อยใจ
เบื่อ.....
มีแต่ความเบื่อ.....เบื่อกับเรื่องซ้ำซาก

"พรุ่งนี้มึงก็คงจะทำให้กูตัวติดกับมึงเหมือนทุกวันสินะ...แล้ววันถัด ๆ ไป ก็เป็นแบบนี้....กูห้ามมองใคร ๆ แต่มึงมองได้
กูห้ามมีอะไรกับใคร...แต่มึงอยากมีเท่าไหร่ก็มีได้....ความทุกข์ของกูคือความสุขของมึง.....ดีเนอะ...มึงคงจะสนุก...มากเลย
ที่ทำให้กูเป็นตุ๊กตายัดนุ่น....เอาไว้โยนเล่น...หรือว่าเห็นกูเป็นรถบังคับดี...กดรีโมทให้วิ่งไปทางไหนก็ได้...ถ้าไม่ไป...ก็จะทำให้กูอาย
เป็นมึงนี่ดีเนอะ...ไม่แคร์สายตาใคร ๆ กูสิ เกลียดที่คนมองกูแปลก ๆ แต่มึงไม่เคยสนใจอะไรอยู่แล้ว....."

คำพูดยืดยาว ที่ถูกถ่ายทอดออกมา พูดไปเรื่อย ๆ พูดไปเรื่อย ๆ เพราะพูดให้ตาย ไอ้เป้ก็ไม่เคยฟังอยู่แล้ว
ดี...พูดออกไปบ้าง
มันจะได้ระบายความเครียดที่สะสมจนแน่นอยู่ในอกออกไป

ปลายจมูกของไอ้เป้ตาหยียังแตะสัมผัสซ้ำ ๆ ที่หลังมือนิ่ม ๆ แต่ยังมีรอยแผลเป็นอันเกิดจากการที่ปลาทองตาโตใช้หลังมือกระแทกลงที่พื้น
ร่างสูงที่มีใบหน้าคล้ายกันกับปลาทองตาโตค่อยเอนศรีษะซบลงที่หัวไหล่ของคนที่นั่งนิ่ง ๆ

นั่นไง มันไม่เคยสนใจ ไม่เคยรับรู้ความเจ็บปวดของคนที่ให้มันซบ......
พูดไปสิ พูดไปเรื่อย ๆ พูดให้ตาย....ก็เหมือนเดิม

"นก...กูชักกลัวแล้วสิ....." คนที่เอนซบอยู่ที่ไหล่ เอ่ยบอกออกมาเสียงเบา..และกุมมือของปลาทองตาโตเอาไว้แน่น ก่อนจะยกขึ้นจรดที่ปลายจมูก
และระบายรอยยิ้มเจือจางออกมา มีความสุขจังเลยนะ......เวลานี้ มีความสุข ไม่เคยรู้สึกเป็นสุขขนาดนี้มาก่อนเลย
กลิ่นหอม....หอมจริง ๆ นั่นแหละ กลิ่นหอมจาง ๆ ที่ไม่มีอะไรเจือปน ชอบกลิ่นนี้จังเลย ชอบมาก ชอบจริง ๆ

"มึงจะกลัวอะไร...กลัวไม่มีของเล่นเหรอ...หรือกลัวกูมีความสุข.....หรือกลัวกูจะไม่คลั่งตาย หรือเป็นบ้าตายเพราะมึง"

ก็จะมีอะไร มีแค่นี้แหละ ไอ้เป้มันคงกลัวว่าจะไม่ได้นั่งดู เวลากูเป็นบ้าตายคาตีนของมันล่ะสิ จะมีอะไรมากกว่านี้อีกมั้ยล่ะ

"กูกลัวนะ...กูชักเริ่มกลัวแล้วเหมือนกัน....กูกลัวว่าสักวันกูจะขาดมึงไม่ได้.....แต่คงไม่มีวันนั้นหรอก...มึงต่างหากที่จะขาดกูไม่ได้
ถ้าขาดกู....มึงก็มีความสุขล่ะสิ..ใช่มั้ยล่ะ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

เสียงหัวเราะเยาะ ของไอ้เป้ตาหยี ที่ยังหัวเราะร่าอย่างมีความสุข

แล้วปลาทองตาโตจะทำอะไรได้ ก็ได้แต่ยิ้ม ยิ้มเรื่อย ๆ
ยิ้มเหมือนไม่รู้จะทำยังไงดี

ก็แล้วจะให้ทำยังไง...........ถ้ารู้วิธีที่จะสลัดไอ้ตัวมารออกไปจากชีวิตได้ คงทำไปนานแล้ว

TBC....



ตอน ความคิดที่สวนทาง

ตาโตจังเลยนะ ตาโต ๆ แก้มเนียน ๆ นก..ไอ้นก...ตัวหอม ๆ ริมฝีปาก....น่าสัมผัส น่าจูบ น่ากอด
น่าหอม...อยากกอดแน่น ๆ

มืออุ่น ๆ นิ่ม ๆ ถูกยกขึ้นมาแตะที่ปลายจมูกซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น ตามมาด้วย อ้อมแขนที่ค่อยสอดเข้าที่รอบเอวและซบศรีษะลงที่ไหล่ของคนที่นั่งนิ่ง ๆ

ปลาทองตาโตเพียงแต่หันไปมองใบหน้าด้านข้างของคนที่กอด แล้วก็มองเมิน
ไม่รู้สิ……ไม่รู้จะทำท่ายังไงดี
มันก็กอดของมันทุกวัน
แล้วมันก็หอมแก้ม หอมมือทุกวัน

มองใครก็ไม่ได้
ห้ามมอง ห้ามยุ่งกับใคร....

มันทำได้ทุกอย่าง แต่กู...มันห้ามทุกอย่าง

“นก.....หอมจังเลย....”

เออ อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ.....กูเป็นตุ๊กตายัดนุ่น มึงจะทำยังไงกับกูก็ได้ แต่ถ้ากูทำอะไรมั่ง มึงจะออกอาการ
ไอ้ประสาทเอ้ย เมื่อก่อนมันไม่เป็นแบบนี้นี่หว่า

เมื่อก่อนมันก็เงียบ ๆ อยู่คนเดียว ดูหนังสือของมันคนเดียว
ตังค์ก็ให้ยืมใช้ ถึงมันจะดูเอ๋อ ๆ หน่อย แต่ก็ไม่ใช่แบบนี้

ไม่ใช่เหมือนคนบ้าแบบนี้ ไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องกันแบบนี้
แล้วที่สำคัญมันไม่ได้เป็นไอ้บ้าที่เอาแต่นัวเนีย ไม่ยอมปล่อยแบบนี้
แล้วนี่อะไร มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกูกันแน่ แค่ต่อยมันไปวันนั้นวันเดียว แค่ถูกหาว่าเป็นคู่เกย์
เลยต้องเกาะติดกัน
แค่นี้..................
แล้วทำไมตอนนี้....มันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

……….นก.....ถ้าไม่มีมึงกูจะเป็นยังไงวะ.....กูเหมือนจะขาดมึงไม่ได้จริง ๆ นะเนี่ย..............

ปลายจมูกยังคงแตะซ้ำที่ข้างแก้ม ความคิดของไอ้เป้ตาหยียังคงไหลไปเรื่อย ๆ
แต่ไม่ได้ถูกเอ่ยบอกออกมาเป็นคำพูด

.......ไม่เคยแคร์ใคร......
ไม่เคยสนใจใคร
ไม่เคยคิดว่าแค่ชกกันวันนั้น จะกลายมาเป็นแบบนี้

ไม่เคยคิดว่าจะทำให้อีกคนเจ็บปวด ไม่เคยหวงใครมากเท่านี้มาก่อน

ดวงตายิบหยี เบิกกว้างขึ้น เพื่อมองใบหน้าของคนที่นั่งนิ่ง ๆ ให้ชัด ๆ
ใบหน้าของไอ้เป้ตาหยี ค่อยมีรอยยิ้มระบายอยู่ที่ใบหน้า

“เป้.....พรุ่งนี้ถ้ามึงไม่ปล่อยกู...กูจะฆ่าตัวตาย....คราวนี้แหละ...มึงไม่มีทางเกาะติดกูได้แน่....แล้วมึงก็จะมีความสุข
ดีมั้ยเป้.....คืนนี้มึงไปอีกนะ....ไปหาหญิงเด็ด ๆ ....ลีลาดี ๆ เอาแบบที่มึงชอบ...เอาแบบสเปคมึง....มึงคงมีความสุขที่สุดเลยเนอะ......แล้วมึงก็มานั่งหัวเราะเยาะกู....ที่กูทำอะไรไม่ได้.....สะใจมึงดี....ทุกข์ของกูคือสุขของมึง”

น้ำเสียงเรียบเรื่อย ไม่สนใจร่างที่เอนซบอยู่เลยสักนิด
พูดไปเถอะ
พูดให้ตาย ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น...
ไอ้เป้มันไม่ปล่อยหรอก......อย่าฝัน.....ถ้าไม่ตายซะ...มันก็คงไม่ปล่อย

“ตัวมึงหอม...ไม่มีใครแตะตัวมึงได้หรอกนอกจากกู”

คำตอบ.....ไปกันคนละเรื่อง.....ปลาทองตาโต ได้แต่เหม่อมองดอกบัวในสระบัวนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น

แต่คนที่เอนซบอยู่ที่ไหล่กลับขมวดคิ้วมุ่น

ไม่ยอมให้ตายหรอก.....ถ้ามึงฆ่าตัวตายนะนก....กูก็จะฆ่าตัวตายตามมึงไปเหมือนกัน
กูไม่ยอมให้มึงไปไหนเด็ดขาด
มึงต้องอยู่กับกูไปตลอด กูไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับมึงแน่.....คอยดูก็แล้วกัน

TBC….

[YO DEA]

^
^
^
^

จิ้มๆๆๆ

อีกที


 


ลงเยอะมั๊กๆ

อ่านซะจุใจเลย

[nanalonely]

ตอน คนใกล้บ้ากับหนุ่มโรคจิต

“สเปคมึงใช่มั้ย...กูเห็น...นั่นน่ะสเปคมึง....มึงอยากได้ล่ะสิ....อย่าหวังเลยไอ้นก....กูไม่ให้มึงมองใครหรอก”

น้ำเสียงแบบนี้ มีหรือจะเดาไม่ออกว่าไอ้เป้มันกำลังเป็นอะไร มันกำลังจะคลั่งน่ะสิ
สเปคแล้วไง ขนาดมองยังมองไม่ได้ ... เรื่องอื่นเหรอ อย่าหวังเลย แค่คิดก็ดูเหมือนมันยังตามไปรังควาญในความคิดเลยด้วยซ้ำไป

“นก....ความทุกข์ของมึงมันคือความสุขของกูนะ....มึงรู้มั้ย....”
ไอ้เป้เอนหัวซบอยู่ที่ไหล่ของปลาทองตาโตเหมือนทุกวัน

ซบกูทุกวัน กอดกูทุกวัน หอมแก้มกูทุกวัน......สนุกดีล่ะมั้ง....คนเขาจะได้มองมาก ๆ พอมองมาก ๆ ก็จะได้ไม่มีปัญญาไปยุ่งกับใครอีก แผนสูงดีนะ ให้กูบ้าตายไปเลยดีมั้ย ไอ้สัตว์เป้ แต่ตอนนี้กูก็เหมือนจะเป็นบ้าเพราะมึงแล้วแหละ กูไม่รู้จะทำยังไงหรอก....เอาให้พอเหอะ เล่นกับกูให้พอเลยแล้วกัน

ความนิ่งเงียบ คือคำตอบ....ปลาทองตาโต เอาแต่นั่งนิ่ง ๆ ก้มมองที่รองเท้าผ้าใบของตัวเอง

เวลาเดินกูก็จะมองแต่รองเท้า มองแต่พื้นถนนเลยดีมั้ย....กูจะได้เป็นบ้าเร็ว ๆ มึงจะได้มีความสุขมาก ๆ
ใบหน้าคมระบายรอยยิ้มออกมา รอยยิ้มที่แค่นยิ้มสมเพชตัวเองที่ไม่มีปัญญาทำอะไรได้

ต่อยกับไอ้เป้ เหรอ
หึ เจ็บตัวเปล่า ๆ
ด่ามันงั้นเหรอ.....ด่าให้เมื่อยปาก ก็ไม่เคยมีอะไรอยู่แล้ว เพราะมันไม่เคยฟังเลย.....

จะทำอะไรได้ ก็รอให้บ้า....รอให้เป็นบ้าตายอย่างเดียวก็พอ ง่ายดี

“ยิ้มทำไมวะ.....มึงยิ้มให้ใคร....มองหน้ากูนี่..มึงยิ้มให้กูได้คนเดียวโว้ยยยยยยยยยย”

ใบหน้าของปลาทองตาโตถูกจับยึดปลายคางให้หันไปมองใบหน้าของไอ้เป้ตาหยี

“กูรักมึงจังเลยเป้.....ไม่เคยมีใครทำให้กูแทบเป็นบ้าตายเพราะมึงมาก่อนเลยนะ......ดูสิ...กูเป็นง่อยเลย
กูทำอะไรไม่ได้ด้วย......เห็นมั้ยว่ามึงเก่ง....มึงทำให้กูเป็นตุ๊กตายัดนุ่นได้ด้วยนะเป้....มึงนี่เก่งจริง ๆ เลย
กูรักมึงนะ....ร้ากกกกกกกกกกกก รัก....มึงจะไม่ปล่อยกูไปแน่ ๆ ใช่มั้ย.....ดีแล้วแหละ......งั้นถ้ากูตาย
มึงก็จะตายกับกูด้วย....ดีจังเลย...กูหาเพื่อนมาตายด้วยกันนานแล้ว......มึงรักกูนี่...มึงบอกว่ามึงรักกู
ตายด้วยกันเถอะเป้...ป่ะ..ลุกเร็วเป้..ไปตายด้วยกัน..เร็ว....ไปเร็ว...กูอยากตายแล้ว...ลุกขึ้นเถอะเป้...ไปตายกับกูเถอะ....กูขอร้องแหละ..นะเป้นะ....ไปเร็ว...ฮือ ฮือ...ปล่อยกูไปเถอะนะ....กูจะเป็นบ้าแล้วเป้....กูอยากตาย ฮือออออออออกูทนไม่ไหวแล้ว”
ความเก็บกด....ความทุกข์

ทำอะไรไม่ได้

กลายเป็นโรคซึมเศร้าโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้ปลาทองตาโตเหมือนจะเป็นบ้าให้ได้ ทนไม่ไหว....ตายเหรอ......

ตายแล้วมันจะได้เลิกรังควาญไง

ร่างที่ยกมือขึ้นปิดใบหน้า และสะอึกสะอื้นร่ำไห้.....นก....ไอ้นกเป็นอะไรเหรอ.....มันร้องไห้ทำไม......ทำไมต้องร้องไห้ด้วย ทนไม่ไหว แบกรับเอาไว้ไม่ไหว เหนื่อยจนแทบจะตายอยู่แล้ว แบกรับอะไร เหนื่อยอะไร มันเป็นอะไรไป........มันพูดเรื่องอะไรของมันกันนะ ไม่เข้าใจเลย

“นก......มึงเป็นอะไรเหรอ......นก...นก....มึงร้องไห้ทำไม.....โอ๋..นก..นกอย่าร้องไห้นะ...อย่าร้องไห้เลยนะ”

ไม่รู้ทำไม รู้แต่ว่าทนไม่ได้ที่เห็นไอ้นกร้องไห้ มันร้องไห้ทำไม พอมันร้องแล้วใจสั่น ทำอะไรไม่ถูกเลย
กลัว.......ไม่อยากเห็นมันร้องไห้...ทีต่อยกันมันยังไม่ร้องเลย...ทำให้โมโหแค่ไหนก็ไม่เคยร้อง
อย่าร้องนะ......ทำยังไงดี ไอ้นกมันร้องไห้ มันร้องไห้อยู่ ไม่เอา อย่าร้องนะ จะทำยังไงมันถึงจะหยุดร้อง
จะทำยังไงดี

ร่างที่เข้ามากอด.......สวมกอดเอาไว้แน่น.....แนบแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก ไม่ได้ทำให้ปลาทองตาโตหยุดร้องไห้ หรือรู้สึกดีขึ้น แต่..กลับยิ่งเพิ่มความกดดันมากขึ้น เพิ่มมากขึ้น มากขึ้น มากจนแบกรับเอาไว้ไม่ไหว

....ไอ้เป้.....มึงจะกอดกูทำไม.......ปล่อยมือเถอะ.....ปล่อยกูไปเถอะ...อย่ามากอดกูนะ...ปล่อยกูไปเถอะ......

ร้องไห้ ร้องไห้ ร้องไห้ นั่งร้องไห้....โดยมีคนสวมกอดเอาไว้แน่น

ดีเหรอ

แบบนี้มันดีที่ไหนกัน......

ช่วยด้วย

ใครก็ได้ช่วยด้วย......จะเป็นบ้าอยู่แล้ว........

ใครก็ได้ช่วยเอาไอ้สารเลวเป้ออกไปจากชีวิตกูที

TBC…...

[nanalonely]

ตอน เอาคืน

นก......อย่าร้องไห้นะ.....นก....อย่าร้องไห้ได้มั้ย...กูขอร้อง.....อย่าร้องไห้เลย

พอเห็นมึงร้องแล้วทนไม่ไหว.......ไม่รู้เป็นอะไร

อึดอัด....จนหายใจไม่ออก

อ้อมแขนอุ่น ๆ ยังคงกอดรัดร่างอีกร่างเอาไว้แน่น

“มึงหิวข้าวใช่มั้ย.....กินข้าวนิดเดียวเอง....ตอนกลางวันกูเห็นมึงกินข้าวนิดเดียวเองนะนก.....”

คนละเรื่องอีกแล้ว ไอ้เป้มันไม่เคยสนใจเลย พูดกันคนละเรื่องอีกแล้ว
มึงไม่เคยสนใจเลย ว่ากูจะเป็นยังไง ไม่เคยสนใจเลย ว่ากูกำลังจะเป็นบ้า เพราะมึง เพราะมึงคนเดียว
ในอกเหมือนมีก้อนหนัก ๆ ทับสูงขึ้น สูงขึ้น อึดอัด......

ฝ่ามือยังถูกจับยึดแน่นเอาไว้ไม่ยอมปล่อย..........

อยากหนีไปให้พ้น ๆ

เรียวนิ้วที่เกลี่ยหยดน้ำตาออกให้ ดวงตาที่จ้องตรงมา เกลียดสายตาคู่นี้
เกลียด....จนอยากจะอ้วก เกลียดมัน เกลียดไอ้เป้ เกลียด เกลียด เกลียด

“นก....เนี่ย.....รู้มั้ยวันก่อนนะกูเจอสเปคมึงด้วยแหละ.......กูลากไปฟันได้ด้วยนะ......ไปแทนมึงไง.....สะใจกูจังเลย
ดูสิ....รอยเต็มเลย.....เห็นมั้ยล่ะ”

ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ถ้ายั่วให้ไอ้นกมันโมโหได้ มันจะได้หยุดร้องไห้ พอมันร้องแบบนี้...กลัว
กลัวจะทนไม่ไหว
เห็นมันร้องแล้วอยากจะร้องไห้ตามมัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ

“ปล่อยกูเถอะนะเป้นะ....มึงปล่อยกูไปเถอะ.....กูจะทนไม่ไหวแล้วฮือออออออ” เสียงสะอึกสะอื้น เสียงร้องไห้

โอ้ยยยยยยยยยยยยยย เจ็บ.....เจ็บไปหมดแล้ว อย่าร้องไห้นะ ไอ้นก.......กูเจ็บ.....กูเจ็บจะตายอยู่แล้ว

“นก....มึงอย่าร้องได้มั้ย.......นก..อือ...อืออออออ ทนไม่ไหว...เจ็บจังเลย”
เจ็บ ๆ เจ็บ มาก พอเห็นแบบนี้แล้วทนไม่ไหว

“นก....อย่าร้องไห้เลยนะ....พอมึงร้องแล้วกูเจ็บ.......กูจะทนไม่ไหว อย่าร้องเลยได้มั้ย นก...อย่าร้องเลย ฮือออออ”

ปลาทองตาโตถึงกับหยุดร้องทันที เมื่อเห็นคนตรงหน้า ยกแขนขึ้นปาดน้ำตาที่ไหล่บ่าออกมาจากดวงตาคูนั้น
ที่มองตรงมา

“เจ็บนะนก.....พอมึงร้องแล้วกูเจ็บ....หายใจไม่ออกด้วย....กูจะตายเอาให้ได้...เวลาเห็นมึงร้องไห้แบบนี้”

น้ำเสียงที่สั่นไหว พร้อมกับที่ร่างนั้นโผเข้ามากอดรัดเอาไว้แนบแน่นอีกครั้ง

“กูปล่อยมึงไม่ได้......กูไม่รู้....กูปล่อยมึงไม่ได้จริง ๆ ทำไมกูเป็นแบบนี้ล่ะนก.....กูจะขาดใจถ้าไม่มีมึงอยู่ข้าง ๆ
นก.....ทุกข์ของมึงเป็นความสุขของกูนะ.....มึงต้องทุกข์มาก ๆ กูจะได้มีความสุข”

พล่ามอะไรของมัน ไอ้เป้มันพล่ามอะไรของมัน พล่ามไปเรื่อย ๆ พล่ามไม่ยอมหยุด

ใบหน้าที่เคยอาบไปด้วยน้ำตา กลับสู่สภาวะปกติ....และค่อยยกแขนขึ้นโอบกอดร่างที่กำลังสั่นไหว ด้วยแรงสะอื้น รอยยิ้มค่อยระบายที่ใบหน้า เป็นครั้งแรกที่ยิ้มได้ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองชนะ

“กูสะใจจริง ๆ ....... มึงกำลังร้องไห้เหรอ.....สะใจโว้ยยยยยยยยยยย ไอ้เป้.....มึงกำลังร้องไห้เพราะกูโว้ยยยยยยยยสะใจกูจริง ๆ เล้ย “

TBC…..

[nanalonely]

ตอน บ้ามาก็บ้ากลับ

“เป้....เมื่อคืนนะสุดยอดมากเลย ... สเปคกูเป็นสิบ.....โอ้โหเอ้ย ชีวิตกูไม่เคยสุขเท่านี้มาก่อนเลยมึงเอ้ย”

ปลาทองตาโตหัวเราะร่า เมื่อเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับคนที่นั่งหน้างอหงิกอยู่ข้าง ๆ ฟัง และดูมันสิ เกาะแน่นเลยไม่ยอมปล่อยมือเลยสักนิด

“มิน่าล่ะตัวมึงอ่ะเหม็นมาก....มีแต่กลิ่นน้ำหอมผู้หญิง กูจะอ้วก”

เอาสิ อยากพูดเหี้ยอะไรก็พูดไปเลย มันจะมีกลิ่นน้ำหอมได้ยังไงในเมื่อไม่ได้ไปไหนกับใคร ไอ้เป้มันบ้า

“กูแค่ฝันเว้ย ไอ้โงเป้ แต่มันส์เร้าใจจริง ๆ เนี่ยกูฝันติดกันหลายวันแล้ว โอ้ย สุขจริง ๆ กูเป็นสุขจริง ๆ เว้ย”

คำพูดถูกพูดออกมาโดยไม่สนใจสักนิดว่าคนฟังจะเกิดอาการโมโหมากแค่ไหน

ปลายเล็บเริ่มจิกลงที่มือของปลาทองตาโต และไอ้เป้ตาหยีก็มองหน้าของอีกฝ่ายด้วยความโมโห

ก่อนจะโน้มหน้าลงไปหา

เตรียมจะแตะปลายจมูกลงที่ข้างแก้มของอีกฝ่าย แต่ก็โดนสวนกลับด้วยปลายจมูกของปลาทองตาโต ที่ประทับลงที่ข้างแก้มของของไอ้เป้ตาหยี ทันที

ร่างนั้นถึงกับผงะ ตาที่หยี ๆ ค่อยเบิ่งกว้างขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

“ทำอะไรวะ....ทำเหี้ยอะไรวะไอ้สัตว์นก...ขยะแขยงเว้ย”

ไอ้เป้ ยกมือขึ้นขัดที่แก้มของตัวเอง หนวดแม่งนิ่ม....ควายเอ้ย...ขยะแขยงชะมัด

“อ้าว.....ก็มึงก็หอมเหมือนกันไง....มึงจะไปมีเหี้ยอะไรกับใครก็ช่างมึงสิ....กูว่ามึงก็หอมเหมือนกัน
มานี่สิเป้...กูอยากหอมแก้มมึงมั่งอ่ะ....มือมึงด้วย...ขอหอมหน่อยเร้ว”

เพิ่งจะได้รู้ ปลาทองตาโตเพิ่งรู้ว่า ควรจะทำยังไงกับไอ้บ้าโรคจิตที่เกาะแน่นอยู่ทุกวันดี

โง่จริง ๆ เสือกเครียดมานาน

มันคิดอะไรก็คิดเหมือนกันใช่มั้ย......มันหอมแก้มกู กูก็หอมแก้มมัน มันหอมมือกู กูก็หอมมือมัน
เอาสิเว้ย ในเมื่อกูจะบ้าแล้ว ก็ให้มันบ้าไปให้พอเลย

“ไปไหนเป้....สุดที่รักของกู....มานี่สิ..กูรักมึงนะ...มาเลย มาให้กูหอมแก้มสิ....เนี่ยมึงยิ่งนัวเนียกู กูก็ยิ่งทุกข์ใจนะ
มาเลยไอ้เป้ มานี่”

เสียงที่เข้มขึ้นและกระชากแขนให้อีกฝ่ายเข้าหาตัวก่อนจะกอดรัดแนบแน่น ก้มลงหอมแก้มของอีกฝ่ายซ้ำ ๆ

จนไอ้เป้ต้องสะบัดหน้าหนี

“ทำเหี้ยอะไรวะ...สัตว์นก.....ปล่อยกูโว้ยยยยยยยยย”

เสียงโวยวายไม่ได้ทำให้ปลาทองตาโตหยุดการกระทำ แต่ยิ่งทำมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็จะบ้าแล้ว ใกล้แล้วใกล้บ้าแล้ว ก็ต้องทำอะไรบ้า ๆ กับไอ้เป้นี่แหละ

ฟัดกันไปฟัดกันมา โดยไม่แคร์สายตาชาวบ้าน

และไอ้นก กำลังจะกดแขนไอ้เป้ ลงนอนที่พื้นสนาม

จังหวะสุดท้าย กลับถูกถีบกระเด็น พร้อมกับเสียงด่าที่ตามมา

“ไอ้นกมึง....ไอ้นก...แม่งเอ้ยยยยยยยยย”

ปลาทองตาโตหัวเราะอย่างมีความสุข......ทำกูดีนัก....เกาะกูใช่มั้ย....ไม่ให้กูไปไหนใช่มั้ย
ดี......งั้นมึงก็ไม่ต้องไปไหนเหมือนกัน เข้าห้องน้ำกูก็จะตามมึงไป .... กูมองใครไม่ได้ใช่มั้ย

งั้นมึงก็ไม่ต้องมองใครเหมือนกัน

เอาสิวะ....จะได้รู้กันไป ว่าใครมันจะบ้ากว่ากัน

สะใจกูจริงโว้ย แม่งเอ้ยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า

TBC…

[nanalonely]

ตอน ความห่วงใยในส่วนลึก

ไม่เอาโว้ย รำคาญ ...... แม่งอะไรวะเนี่ย...

ไอ้เป้ตาหยี จัดการดึงมือของคนที่มาพัวพันออก แล้วก็เหมือนเดิม มือยังมาเหมือนเดิม

“เป้ง่ะ...กูอยากอ่ะ.....กูไม่ได้เอาหญิงมานานแล้วนะ......อยากจะตายแล้วเป้...ให้กูเป็นผัวมึงเถอะน๊า...นะ นะ นะ”

ปลาทองตาโตลูบไล้ไปทั่วทั้งแผ่นหลังกว้าง และแกล้งทอดสายตาหวานฉ่ำส่งไปให้ แต่ไอ้เป้กลับถอยห่าง

“สัตว์เอ้ย...ไปเลยสิไปเล้ย โธ่ไอ้เหี้ยเอ้ย อย่ามายุ่งกะกูนะ.....มึงก็ไปเลยสิ....อย่างที่มึงชอบอ่ะ ไปเล้ย “

ไม่เข้าใจ ทำไมต้องไปด้วย ไม่ให้ไป ไม่อยากให้ไป โกรธ

แต่ไอ้เป้กลับทำหน้างอหงิกไม่ยอมให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ ไม่ยอมให้แตะตัวด้วยซ้ำไป
แถมซ้ำยังตั้งแง่จะหาเรื่องหนีอีก

“เป้ง่ะ....เป้จ๋า.....เป้....” ปลาทองตาโตกำลังอารมณ์ดีสุด ๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าตาท่าทางไม่พอใจแบบนี้ แล้วก็เลยยิ่งหัวเราะหนัก ๆ เมื่อเอื้อมมือไปดึงมาแล้วไอ้เป้สะบัดหนี

“กูก็จะไปหาหญิงเหมือนกัน.......เหี้ยนก...นิสัยเสีย” ไอ้เป้ตาหยี ลุกพรวดพราดเดินหนี

เป็นครั้งแรกที่ตัวไม่ติดกัน ปลาทองตาโตแสนจะมีความสุข สนุกสนานร่าเริง โอววววววว ชีวิตนี้
อะไรจะมีความสุขไปมากกว่าการเห็นความทุกข์ของไอ้เป้วะ

เกาะกูดีนัก เป็นไงล่ะมึง เจอกูมั่งแล้วเป็นไหงหนาวมั้ยล่ะ

แล้วมันหายไปไหนวะ....วิ่งเร็วดีจริง ๆ

ปล่อยไปได้ยังไงกัน คนออกจะรักกันขาดกันไม่ได้ขนาดนี้ มันไปไหนวะ หาหญิงเลยหรือไง

รวดเร็วทันใจขนาดนั้นเชียว โธ่เอ้ย ไอ้หื่นกามเอ้ย

อย่าหวังเลย มึงเกาะกูได้ กูก็เกาะมึงได้เหมือนกันเว้ยยยยยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า
กำปั้นที่กำแน่นกระแทกลงที่กำแพง และไอ้เป้ตาหยีก็ทรุดกายลงนั่ง ที่มุมกำแพง

เอาแต่ครุ่นคิดด้วยความหงุดหงิดโมโห

ไอ้นก ไอ้สัตว์นก มันจะไปหาผู้หญิง......เกลียดมัน....ไม่อยากให้มันไป....แต่จะห้ามยังไงดี
มันต้องไปแน่ ๆ เลย ยังไงก็คงไปแน่ ๆ

ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย

ตอนแรก ไม่ให้มันไปไหนเพราะคิดว่า อยากแกล้งมันให้สะใจ

แต่พอมันจะไปขึ้นมาจริง ๆ กลับไม่มีปัญญารั้งมันเอาไว้

ไม่กล้าตามไปเกาะติดมันเหมือนที่แล้วๆ มา ไม่อยากเห็นภาพบาดตา
วันนี้ห้ามมันได้ แล้ววันอื่น ๆ จะทำยังไง ถ้าสักวันมันหลุดไปได้จริง ๆ จะทำยังไง
ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ยิ่งแค้นยิ่งเริ่มโมโห

แล้วก็เริ่มเศร้า

ใจมันเจ็บแปลบ ๆ เมื่อคิดว่าไอ้นกมันจะไปมีคนอื่น....แล้วจะเจ็บทำไม
ไม่ได้เป็นอะไรกับมันสักหน่อย....ตอนนี้เป็นอะไรกับมันก็ยังไม่รู้เลย

ไอ้เป้ตาหยี ยกมือขึ้นกุมท้อง และรู้สึกอยากจะอาเจียน......ทำไมมันปวด กระเพาะขนาดนี้วะ

อยากอ้วกเว้ย ทนไม่ไหวแล้ว.....แม่งเอ้ย

คนที่ยืนโก่งคออ้วก อยู่......เหมือนคนแพ้ท้อง ทำให้ไอ้นกที่วิ่งตามมาต้องไปลูบหลังให้และรีบเอ่ยถามเสียงระรัว

“เอ้ย เป็นไรวะ.....เอ้ยไอ้เป้...เป็นไรมากป่าวมึง...เฮ้ย” เรียกก็แล้ว ถามก็แล้ว แต่กลับโดนปัดมือ

ไอ้สัตว์นี่คนเป็นห่วง เสือกมาปัดมือ เดี๋ยวกูกระทืบจมตีนเลย

“มึงไม่ต้องมายุ่งกะกูเลย......เนี่ยไปเล้ย ไปสิวะ กูให้มึงไปได้แล้ววันนี้อ่ะ.....อ่อก อ่อก แหวะ”

มีแต่น้ำ
กับเศษกุ้งแห้ง....

เห็นมันอ้วก แล้วอยากอ้วกเหมือนกัน แหวะ...

ไอ้นก หันหน้าหนีจากภาพตรงหน้า และทำท่าจะขย้อนของเสียออกจากร่างกายเหมือนกัน

“เป็นเหี้ยไรวะ...โรคกะเพาะดิมึง...บอกให้แดกข้าวไม่ยอมแดก”

ผ้าเช็ดหน้าถูกยื่นให้ พร้อมกับที่ไอ้เป้ตาหยีรับเอาไว้ ก่อนจะรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
โดยมีปลาทองตาโตเดินตาม

น้ำจากอ่างล้างหน้าถูกเปิด สำหรับล้างหน้า และบ้วนปาก

ทำให้ร่างกายสดชื่นขึ้นบ้าง

“ทำมาเป็นห่วง...ไม่ได้ห่วงสักนิดเดียว...ดีใจล่ะสิเห็นกูจะตายอ่ะ.....” ไอ้เป้กลายเป็นอันธพาลหาเรื่องไปทั่ว

จนปลาทองตาโตต้องส่ายหน้า และทำท่าจะผละจาก แต่กลับถูกดึงแขนเอาไว้

“ไม่ให้ไปนะ.....กูไม่ให้มึง.....ไปนะนก”

ต่างจากทุกวัน น้ำเสียงที่เคยคุกคาม...กลับกลายเป็นอ่อนแรง โดยที่เจ้าตัวไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าทำหน้าแบบไหนอยู่ตอนนี้ ดวงตายิบหยี เบิกกว้างขึ้น.....และแสดงความรู้สึกในส่วนลึกของหัวใจส่งผ่านมาทางสายตา

เหมือนคนกำลังจะถูกทิ้ง เห็นแล้วสงสาร...อดสงสารไม่ได้

“กูก็ขี้เกียจอยู่เหมือนกัน........เบื่อ ๆ ด้วย....ฝันทุกคืนเลย ..... มึงแดกข้าวด้วยนะ....ถ้ากูไม่ไปมึงจะแดกข้าวป่าว”

ไม่รู้ว่าตอบแบบนั้นออกไปได้ยังไง แต่รู้ว่าเมื่อตอบออกไปแล้วไอ้เป้ มันยิ้มจนตาหยีเป็นเส้น สองเส้น

ไอ้เป้......เวลามันไม่ทำตัวงี่เง่าแบบนี้.....มันก็น่ารักดีเหมือนกัน

“ถ้ากินแล้วมึงไม่ไปใช่มั้ย”

น้ำเสียงที่เอ่ยถามบ่งบอกให้รู้ว่าไม่ค่อยแน่ใจกับคำตอบที่ได้นัก แต่เมื่อปลาทองตาโตพยักหน้า ไอ้เป้จึงได้เดินไปจับมือของปลาทองตาโตเอาไว้ และกระชับแน่นกว่าทุกวัน
“งั้นไปกัน....กูไม่ได้ตามใจมึงนะ....กูแค่.....วันนี้กูแค่อยากกินข้าวแค่นั้นเอง”

ไอ้นก เหล่มองคนที่ยืนจูงมือเดินไปพร้อมกับ...เออ อยากจะพูดยังไงก็พูดเหอะ ขอให้มึงกินข้าวบ้าง แค่นั้นกูก็พอใจแล้วแหละ

ทั้งไอ้เป้ตาหยีและปลาทองตาโต ต่างฝ่ายต่างก็ไม่เคยรู้ตัวเลย ว่าแอบห่วงใยและใส่ใจกันอยู่เงียบ ๆ
และลึก ๆ ในใจแล้ว ก็เป็นห่วงกันอยู่ไม่น้อย

เพียงแต่ไม่รู้จักแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมา เท่านั้นเอง

TBC….

[nanalonely]

ตอน ฟัง

“เป้....เป็นอะไรอ่ะ....ไม่ไปไหนกะใครเหรอวันนี้.....”

บ้า..ไอ้นกมันบ้า....อยู่ดี ๆ บอกให้ไป ไม่อยากไป จะไปทำไม ไม่ได้อยากไปนี่หว่า นั่งกอดมันแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว
จะให้ไปไหนกันล่ะวะ

“แล้วมึงไม่ไปเหรอ.....ถ้ามึงอยากไปก็ได้นะนก.....นาน ๆ ทีกูปล่อยมึงมั่งก็ได้....”

ปลาทองตาโต หันหน้าไปมองคนที่เอนซบกับไหล่ และจับมือเอาไว้แน่น แล้วก็นึกขำ

ช่วงก่อนต้องจำใจอยู่ด้วยกันเพราะโดนล้อ
ถัดมา....ก็ตีกันจะตาย ไปไหนไม่ได้เพราะตัวติดกัน โมโหไอ้เป้มาก

แล้วตอนนี้.....ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปอีกวะ งง

“เลิกกินกุ้งแห้งอย่างเดียวหรือยังล่ะ......กินข้าวมันก็ดี....หัดเชื่อกูมั่งดิ....นะเป้นะ....กินอะไรให้เป็นประโยชน์มั่ง
กินแต่ของพิสดาร เดี๋ยวมึงก็ปวดกระเพาะอีก.....”

ปลาทองตาโตบอกกับคนที่นั่งหลับตานิ่ง ๆ และตอนนี้ก็ทำท่าจะเลื้อยลงมาหนุนตักอีกแล้ว
แถมยังเอามือของปลาทองไปปิดตาซะอีก

“หอมอ่ะ......ตัวมึงห้อมหอม....”

ดูมัน....พูดไปเหอะ....มันไม่เคยฟัง
โมโหจนเลิกโมโห โมโหจนกลายเป็นเฉย
หลัง ๆ นึกไปนึกมาก็เริ่มขำ

“สเป็คมึงอ่ะ.......เอามาแนะนำกูมั่งก็ได้นะเว้ย......กูไม่แกล้งมึงหรอกน่ะ” ปลาทองตาโตเอ่ยบอกและก็เห็นว่าไอ้เป้ตาหยีลุกพรวดพราดขึ้น ก่อนจะจรดปลายจมูกลงที่แก้มของปลาทองตาโตเหมือนทุกวัน

“หอมว่ะ.....”

พูดเสร็จก็ลงไปนอนต่อ....เออ เอากะแม่งดิวะ.....กูไม่พูดแล้วดีกว่า พูดไปก็ไม่เคยฟังเล้ย น่าเบื่อว่ะ

ปลาทองตาโตนิ่งเงียบไปแล้ว และมองดอกบัวในสระน้ำ ไม่ได้มีท่าทีใด ๆ อีก
ขี้เกียจพูด ไอ้เป้นะ พูดให้ตายมันก็ไม่เคยสนใจหรอก

“นก...เงียบทำไมวะ....แล้วยังไงต่อ....”

ปลาทองตาโตก้มหน้าลงไปมองคนที่ปรือตาขึ้นและจ้องมองใบหน้าของตัวเองด้วยความงง หูฝาดป่าววะ
แปลก ๆ อย่าบอกนะว่ามันฟัง

“อะไรนะ.....”

คำถามถูกเอ่ยถาม
ตามมาด้วยคำตอบ ที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ฟัง
“กูฟังอยู่......พูดอะไรวะ...เงียบ ๆ หยุด ๆ กูจะฟังรู้เรื่องมั้ย”

ตลกแล้ว.....ไอ้เป้มันฟังหมดเลยเหรอที่พูดอ่ะ.....แล้วทำไมมันไม่เสือกตอบอะไรบ้างวะ ไอ้ห่านี่....

“แล้วไม่เสือกตอบมั่งล่ะ....กูพูดจนปากจะถึงรูหูอยู่แล้วไอ้สัตว์นี่....” ปลาทองตาโตบ่นงึมงำ อย่างนึกโมโห

แต่ไอ้สัตว์เป้เสือกลุกขึ้นนั่งและแตะจมูกลงที่แก้มของปลาทองตาโต ก่อนจะลงมานอนต่อ

“ตัวมึงหอมว่ะ”

โห่...........ดูมัน ดูมันทำดิ....ดูมันทำสิโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

กูจาบร้า แทนที่จะตอบ มันดันหอมแก้ม.....ประสาทจะแดกกับมันจริงเว้ยยยยยยยยยยยยย

โมโห โมโหมากจนขำ ขำจนเก็บเอาไว้ไม่อยู่ ให้ทำยังไงกับมันล่ะ นอกจากนั่งขำ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ไอ้นกนั่งกุมหัว แล้วก็หัวเราะ ไม่รู้แล้ว จะให้ทำยังไง หัวเราะแม่งเลยดีกว่า

“มึงเป็นอะไรหัวเราะอยู่ได้....มีอะไรน่าขำนักหนาวะ”

เอ้อ มันตอบ...ไอ้เป้มันตอบ ขำเว้ย ที่แท้มันก็ฟัง แต่มันไม่เคยตอบแค่นั้นเอง
นึกว่าหลงบ้าพูดอยู่คนเดียว มันฟังเหรอเนี่ย ไอ้เป้มันฟัง ขำเว้ย ขำ ขำจริง ๆ

TBC

[nanalonely]

ตอน ทุกข์ใจ

นกมัน....มันตัวหอมนะ...เวลาอยู่ใกล้ ๆ กับมันแล้ว
ก็รู้สึกดี
ได้กอด
ได้หอมแก้ม ได้รู้สึกถึงไออุ่น แค่มันนั่งอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ทำอะไรเลย
แค่มันอยู่ข้าง ๆ กลับทำให้เคยชิน
เมื่อก่อนอะไรก็ได้ ยังไงก็ได้ อยู่คนเดียวก็ได้
ไม่เคยคิดจะสนใจมันด้วยซ้ำ เพราะมันก็แค่ยืมตังค์ ยืมแล้วชิ่งไม่ค่อยคืน บ้า ๆ บอ ๆ
ยืมหนังสือสาว ๆ ไปแล้วก็เม้มเป็นของตัวเองก็บ่อยไป

พักหลัง ๆ ตัวติดกะมันจนแกะไม่ออก ไม่เข้าใจว่าทำไม ถึงได้ติดมันมากขนาดนี้ ไม่อยากให้ใครแตะ
ไม่อยากให้ใครยุ่งด้วย อยากจะอยู่ใกล้มันไปนาน ๆ อยู่ด้วยกันเรื่อย ๆ
นั่งมองหน้าไอ้นกแล้วก็หลับตาลงเงียบ ๆ ใกล้ ๆ กัน แค่นั้น ก็รู้สึกเป็นสุขแล้ว

...แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เรื่องเรื่อยเปื่อยไปวัน ๆ แบบนี้ มันกลายเป็นความเคยชิน
ตอนที่ทะเลาะกัน ครั้งก่อนนั้น ชกมันไป ทำอะไรไม่ดีไปเยอะ ทำให้ไอ้นกร้องไห้
ทำให้มันเกลียด ทำให้มันโกรธ ทำไม่ดีไปตั้งเยอะ มันยังติดใจเรื่องนั้นอยู่หรือเปล่าวะ

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะไม่ทำกับมันอย่างนั้นเลย จะไม่ทำให้มันเจ็บ
จะไม่ทำให้มันร้องไห้.....

เวลาไอ้นกร้องไห้แล้วเจ็บ....กลัวที่มันร้องไห้
เอาแต่คิดทบทวนไปมา ว่าทำไมถึงได้ทำกับมันแบบนั้น
ทำร้ายจิตใจ ไม่ให้มันไปไหนกับใคร เกลียดที่มันมองผู้หญิงที่มันชอบ

เกลียดทุกอย่าง ที่ทำให้มันมีความสุข แต่ก็ไม่อยากให้ไอ้นกทุกข์ใจ ไม่อยากให้มันอึดอัดใจ
อยากให้รู้สึกดี เวลาที่ได้อยู่ใกล้กัน แค่นั่งอยู่ข้าง ๆ ..นั่งเงียบ ๆ ก็มีความสุขแล้ว

แต่มันคงไม่คิดอย่างนั้น มันไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ กัน มันแค่.....แค่.....แค่....แค่เพราะคนนินทา
มันเลยจำใจต้องทำตัวติดกัน ประชดคนรอบข้าง

ประชด............ใคร ใคร

แค่เพราะว่า..........มันประชด....แค่นั้นเอง...........แต่มันจำใจ.....
ทุกวันนี้มันจำใจ....อยู่ข้าง ๆ กัน

แค่นั้นเองนี่นะ.....

ไอ้เป้ตาหยี กระชับฝ่ามือของคนที่นั่งเคียงข้าง ให้แน่นขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ แตะปลายจมูกเข้าที่ข้างแก้มของคนที่นั่งอยู่ใกล้กัน

ปลาทองตาโตเพียงแต่เหลือบสายตา มามองใบหน้าของคนที่....วันนี้มันแปลก ๆ เพี้ยน ๆ ต่างจากทุกวัน
เป็นเหี้ยอะไรของมัน..........นั่งจ้องหน้าอยู่ได้.......ประสาทแดแต่วันเลย ไอ้สัตว์เป้

"ตัวมึง..........หอมนะ.............มาก ๆ ด้วย.........จนกูกลัว.....ว่าใครจะรู้สึกเหมือนกับกู....เลยล่ะ"

น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยประโยคนี้ทุกวันซ้ำซาก ไม่ได้ทำให้ปลาทองตาโต ฉุกคิดอะไรเลยสักนิด
ศรีษะมนเอนซบที่ลาดไหล่เหมือนเช่นทุกวัน

แต่วันนี้........ความรู้สึกของคน ๆ เดิม กลับแตกต่างออกไป....

"ท้องอืดเหรอไอ้สัตว์.....ทำหน้าอย่างกะคนท้องอืด....กูล่ะหน่ายมึงจริง ๆ แล้วคืนนี้ไม่ไปกะใครเหรอ..."

ถามอะไร....ถามมาได้...จะให้ไปไหนกะใครกันวะ กูอยู่กับมึง มึงจะให้กูไปไหนกับใครหรือไง ไอ้เหี้ยนก

เพราะคำถาม ทำให้นึกโมโห ... ทั้งที่ปกติ น่าจะรู้สึกดีใจ ที่จะได้เยาะเย้ย แต่วันนี้กลับไม่ใช่ เป็นความรู้สึกอื่น ที่ต่างออกไป

"ถ้ากูไป...มึงจะรู้สึกยังไง...จะดีใจหรือเสียใจ..." ไอ้เป้ตาหยี จ้องตาของคนที่นั่งมองดอกบัวในสระบัว แล้วก็ดึงให้หันหน้ามาคุยกัน

"ไปก็ไปสิ....เรื่องของมึง...."

คำตอบ...เรียบเรื่อย ไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา กลับทำให้ไอ้เป้นิ่วหน้า และลุกขึ้น ทันที
จ้องมองใบหน้าของคนที่นั่งนิ่ง ๆ ด้วยความรู้สึกที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ ว่ากำลังรู้สึกยังไงกันแน่
รู้แต่ว่า..........โกรธไอ้นก...ทำไมวะ..จะไปไหนกับใคร ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงวะ ใบหน้าคม งอหงิก กัดฟันแน่น
ก่อนจะลุกขึ้นเดินลิ่ว ๆ จากไป ทิ้งให้ปลาทองตาโต นั่งเหม่อมองดอกบัวในสระบัวเพียงลำพัง...ด้วยความรู้สึกเหงา ๆ

"แล้วจะให้ทำยังไง...จะให้ห้ามหรือไง...ห้ามมึงก็ไปอยู่ดี...ทุกข์ของกู..คือสุขของมึง....ตอนนี้กูทุกข์เพราะมึงแล้ว....มึงคงมีความสุขมากเลยสินะ"

คำพูดเรียบเรื่อย...เอ่ยบอกตัวเอง........สมเพชตัวเอง....ที่โกรธจนแทบคลั่ง....
เมื่อรู้ว่าไอ้เป้ไปไหนกับใคร
แล้วจะทำอะไรได้......
ห้ามไป..มันก็ไม่เคยสนใจอยู่แล้ว

ต่อให้ตายอยู่ตรงหน้ามัน มันก็คงไม่สนใจหรอกนะ

ฝ่ามือ....ที่ไอ้เป้เคยจับ...แก้มที่เคยหอม....

....แก้มหอมนะ...แก้มมึงหอม...

คำพูดของคนอีกคนที่ได้ฟังทุกวันจนจำได้ทุกประโยค

หอมเหรอ.......ไม่อยากให้ใครแตะเหรอ.....แต่มึงแตะใคร ๆ ก็ได้สินะ

เสียใจ.....เจ็บใจ....แค้น...แต่ทำอะไรไม่ได้
ได้แต่ทำเป็นนิ่งเฉย เก็บความรู้สึกที่ก่อตัวเงียบ ๆ ภายในใจเอาไว้ ให้มันอยู่ลึกที่สุด

ปลาทองตาโต ก้มหน้าลง

และค่อย ๆ ยกขาขึ้น นั่งกอดเข่าเอาไว้แน่น
เหม่อมองดอกบัวในสระ ที่เคยมองทุกวัน

วันนี้........ไอ้เป้ก็ไปกับใคร ๆ อีกแล้ว....ไม่อยากให้ไป แต่จะให้ทำยังไง
ถ้ารู้วิธีห้ามมัน...ถ้ารู้วิธีที่จะให้มันอยู่ข้าง ๆ ถ้ารู้วิธีที่จะทำให้มันนั่งจับมือกันไว้ไปตลอด

ก็คงไม่ทุกข์ใจขนาดนี้

"ทุกข์ของกู....คือสุขของมึงใช่มั้ยเป้.......ตอนนี้กู..ทุกข์จะตายแล้ว.......มึงคงมีความสุขสุด ๆ เลยสินะ....มึงคงมีความสุขสุด ๆ เท่ากับความทุกข์ของกู"

ตาโต ๆ หลับลงอย่างช้า ๆ

กลืนเสียงสะอื้นลงคอ......

สะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้

แม้จะบอกตัวเองซ้ำ ๆ แต่....น้ำตา..กลับรินไหล....

"กูทุกข์ใจเพราะมึงจนจะตายอยู่แล้วเป้.........กูจะทำยังไงดี กูจะทำยังไงต่อไปดี"

TBC...

[YO DEA]

อ๊ากซ์ซซซซซซซซซซซซซซซซ


อ่านตามไม่ทัน


 

[nanalonely]

ตอน น้ำตาของนก

"เมื่อคืนนี้....กู....กู...ได้สาวมาด้วยนะนก...สวย...มากเลยนะนก.....สวย..แล้วก็..ถูกใจกูมากเลยล่ะ....มึงว่า...ดีมั้ย"

น้ำเสียงแผ่ว ๆ มาพร้อมกับดวงตาที่ร้าวราญ เมื่อมองจ้องใบหน้าของคนด้านข้าง ที่นิ่งเฉย บอกตัวเองให้สะใจ บอกตัวเองว่าให้สนุกเวลา
ที่จะได้หัวเราะเยาะ บอกตัวเองให้สนุก ให้สะใจ แต่ทุกคำพูดที่พูดออกไป กลับทำให้รู้สึกปวดแปลบไปหมด ที่สุดท้ายแล้วกลับมีแต่ความเงียบ

เงียบ...ไม่มีคำตอบอะไรออกมาเลย....

เงียบ แล้วก็เงียบ แล้วก็เงียบ

"กูบอกว่า...กูได้ผู้หญิงมา.....มึงได้ยินมั้ย....ไอ้เหี้ยนก..ได้ยินกูมั้ยวะ......."

เสียงตะคอกของไอ้เป้ตาหยี ดังสนั่นเมื่อปลาทองตาโตยังคงเงียบ สุดท้ายจึงก้มลงกัดที่หลังมือของคนที่นั่งนิ่ง จนร่างนั้นถึงกับสะดุ้ง รีบดึงมือกลับ
นิ่วหน้าเพราะรู้สึกถึงความเจ็บ

"เจ็บหรือไง...มีความรู้สึกด้วยเหรอ...หูแตกหรือไง..กูบอกว่ากูได้ผู้หญิงมา..ไม่ได้ยินหรือไง...ฟังกูพูดสิโว้ย"

ไอ้เป้ตาหยี กระชากใบหน้าของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ให้หันมามองหน้ากันให้ชัด แต่ใบหน้าคมนั้นกลับพยายามจะสะบัดหนี ไม่ยอมให้แตะ

"หันมาสิวะ...มึงไม่ได้ยินหรือไง....หลบตาทำเหี้ยอะไร....สะใจจริง ๆ เป็นไงล่ะ...มึงไม่มีปัญญาหรอก..ไอ้โง่นก..."

พูดจาเยาะเย้ย พูดจาถากถาง พูดให้อีกคนแสดงความรู้สึก ออกมา แต่ได้รับแค่ความนิ่งเฉย

เงียบ ไม่พูด เงียบ เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ

"มึงรู้มั้ย สุดยอดเลย.....ดีใจมั้ยนก...มึงชอบหรือเปล่า...มึงคงแค้นกูล่ะสิ..ที่ทำแบบนี้ได้...แต่มึงไม่มีปัญญา"

คำพูด....สวนทางกับความคิด
ดวงตากลมโต ก้มมองต่ำลงไป ไม่สนใจจะฟัง ไม่อยากรับรู้ มันจะไปไหนกับใคร ทำอะไรที่ไหน ก็ไปเลย
จะบอกทำไม จะให้รับรู้ทำไม แค่นี้ก็เจ็บจนจะตายอยู่แล้ว

"ไอ้สัตว์นก....หูแตกหรือไงวะ...เป็นเหี้ยอะไร..วันนี้มึงเป็นอะไรวะ....เงียบทำไม...เป็นอะไร...ไม่สบายเหรอ ตัวร้อนเหรอ..เป็นอะไรวะ"

ฝ่ามืออุ่น ๆ เลื่อนขึ้นมาอังที่หน้าผากของคนที่นั่งนิ่ง ๆ ไม่แสดงท่าทางอะไรออกมา

"ตัวไม่ร้อนนี่หว่า....ปวดท้องเหรอ...หรือว่ามึงเป็นอะไร...ปวดฟันเหรอ..ไม่พูดแสดงว่าปวดฟันใช่มั้ย....หรือว่ามึงจะโกรธจนทำอะไรไม่ถูกจนเป็นบ้าไปแล้ว"

ไอ้เป้ตาหยี เดานั่นเดานี่ไปเรื่อย แต่ปลาทองตาโตกลับนิ่งเงียบ เหมือนตุ๊กตา ไม่แสดงสีหน้า ไม่แสดงความรู้สึก

จะให้พูดอะไร จะให้โวยวาย จะให้ดีใจ จะให้ร้องไห้ หรือจะให้ยิ้ม หรือจะให้หัวเราะ จะให้ทำยังไง
ปลาทองตาโตนิ่งคิดอยู่คนเดียวเงียบ ๆ

อยากพูด
อยากจะทำอะไรตามที่คิดทุก ๆ อย่าง แต่ไม่รู้จะทำอะไร ไม่รู้ว่าจะทำยังไง

ปลายคางถูกบีบแน่น..ให้พูดบางสิ่งบางอย่าง ออกมา
แต่ปากกลับไม่ยอมขยับ
อยากพูด.....อยากบอกว่า .......อย่าไปอีกเลยได้มั้ย

อยากพูดว่า..........อยู่ด้วยกันอย่าไปกับใคร ๆ เลยได้มั้ย........

แต่ปากไม่ยอมขยับ พูดออกไปไม่ได้...ได้แต่ปล่อยให้ไอ้เป้มันบีบปลายคางเล่น
ได้แต่ปล่อยให้มันตวาด ได้แต่นั่งฟังเสียง

ได้แต่นั่งมองหน้า........อยู่ข้าง ๆ อยู่เงียบ ๆ อยู่ในเวลาที่มันอยากกอด อยากกักขังเอาไว้เล่นแก้เซ็ง

"ไอ้สัตว์นก........เป็นอะไร.....ทำไมทำหน้าอย่างนี้วะ....เป็นอะไร..เป็นอะไรมากหรือเปล่า"

ฝ่ามืออุ่น ๆ ค่อยลูบไล้ข้างแก้มที่เคยสัมผัส.....เอื้อมไปกุมมือคนที่นั่งนิ่งเงียบ และกดให้ศรีษะของปลาทองตาโต
ซบลงที่ไหล่ของตัวเอง ลูบไล้ฝ่ามืออุ่น ๆ นั้นเบา ๆ ลูบไล้เส้นผมนิ่มนั้นเบา ๆ

"ไม่เป็นไรนะนก....กูไม่รู้เลยว่าวันนี้มึงเป็นอะไร......แต่มึงต้องไม่เป็นอะไรนะ....กูอยู่ข้าง ๆ แล้วไม่เป็นไรนะนกนะ"

เสียงทุ้มนุ่ม น้ำเสียงอาทรแผ่วหวาน ยังได้ยินชัดทุกความรู้สึก

ดวงตากลมโตหรี่ปรือลง กัดริมฝีปากเอาไว้แน่น กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้.....

อย่าทำให้ไอ้เป้มันรู้....ว่ากำลังจะทนไม่ไหว
อย่าทำให้มันรู้....ว่ากำลังเป็นทุกข์อย่างถึงที่สุด....

ขออยู่เงียบ ๆ แบบนี้.....แค่เวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน แค่เพียงได้สัมผัส แค่เพียงได้รับไออุ่น

แค่เพียง.........ให้อยู่ข้าง ๆ ........แค่เพียง.........แค่เพียง...........แค่เพียง...........

แค่เพียง...........

แค่เพียง..............

ความคิดหยุดนิ่ง....

ไม่คิดว่าน้ำตาจะค่อย ๆ หลั่งรินลงช้า ๆ
ไม่คิดว่าตัวเองจะร้องไห้

ไม่คิด..........ว่าจะเป็นทุกข์ได้มากขนาดนี้

ไม่เคยคิด

ไม่เคยคิดเลยจริง ๆ

TBC....

[YO DEA]

ลงอีกก็จิ้มอีก

เพราะนั่งรออ่านอะ


 

[nanalonely]

ตอน ก็กูคิดถึงมึงอ่ะ

เมื่อเย็น เห็นไอ้นกมันทำหน้ามุ่ยแล้วยิ่งไม่เข้าใจว่าไอ้นกมันเป็นอะไรนักหนา เลยพาไปส่งที่บ้าน ตอนนั่งรถเมล์ด้วยกัน
ถามอะไร ตะคอกยังไงก็ไม่ยอมตอบ เลยกัดนิ้วมันเล่นซะเลย เห็นทำหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บ แต่ไม่ยอมร้อง
น่าโมโหมาก แต่ก็น่าสงสาร สองสามวันมานี้ ไอ้นกมันดูซึมลงไปเยอะ ดูซึม ๆ จนน่าตกใจ

ไม่โมโห ไม่โวยวาย ไม่ทำท่าทางหงุดหงิดอย่างที่อยากให้ทำ และที่สำคัญ มันไม่เคยยิ้มเลยสักวัน

เป็นอะไรมากมั้ยนะ บางครั้งเห็นมันแอบร้องไห้ แต่ว่า จะให้ทำยังไง ถึงรู้ มันก็คงไม่อยากให้รู้หรอก
ว่ามันกำลังร้องไห้อยู่ ก็ทำได้แค่ กดหัวมันให้ซบกับไหล่ แล้วก็ลูบผมไปบ้าง อยากปลอบใจ อยากรู้ว่าเป็นอะไร

แต่สองสามวันมานี้ มันก็มีแต่ความเงียบ เงียบ เหม่อ เงียบ เหม่อ มีอยู่แค่นี้ จนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีแล้ว

ไม่เคยสนใจเคยสักนิด ไม่เคยแคร์ด้วยซ้ำว่าใครจะเป็นจะตายยังไง ใครอยากจะนินทา อยากจะคิดอะไรก็ไม่เคยสนใจ

แต่กับไอ้นก...ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับมัน ไม่อยากให้ใครแตะ ไม่อยากให้ใครมายุ่งเกี่ยวด้วย อยากเก็บเอาไว้คนเดียว
ไม่อยากให้ใครมอง ไม่อยากให้ใครมาเห็น เวลามันยิ้ม มันทำหน้าโกรธ มันง่วงนอน หรือว่า ท่าทางอะไรก็แล้วแต่
ไม่อยากให้ใครได้เห็นเลย ไม่อยากให้ใคร ๆ รู้ด้วย ว่าตัวมันหอม ทั้งเนื้อทั้งตัวนั่นแหละ แล้วแก้มมันก็นิ่ม
ไม่อยากให้ใครเห็นเลยจริง ๆ ให้ตายเถอะ

ไอ้เป้ตาหยี เบิกตากว้าง ๆ ในความมืด นอนครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น ที่รู้ว่า ไอ้คนที่กดหัวให้ซบกับไหล่มันร้องไห้
แต่ถามแล้วถามเล่า ว่าเป็นอะไร นอกจากความเงียบแล้วก็ไม่ได้คำตอบอะไรเลย

นก.........มันเป็นอะไรมากหรือเปล่านะ ใจคอไม่ดีเลย กลัวมันจะเป็นอะไรไป

โทรศัพท์ในมือถูกยกขึ้นเพ่งมองในความมืด นอนพลิกกายไปมาหลายครั้ง จนสุดท้าย ความอดทนก็สิ้นสุด

ร่างสูง ๆ ก้าวลงจากเตียงและเดินไปเปิดสวิทไฟ

ห้องที่มืดมิดกลับสว่างขึ้นในทันใด

ดวงตายิบหยีเพ่งมองที่หน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะกดหมายเลข ที่ต้องการติดต่อ

กดหลายครั้ง แล้วก็พบว่า เครือข่ายไม่ว่างสักที
กดจนโมโห กดจนหงุดหงิด

กดซ้ำ ๆ ซาก ๆ อยู่อย่างนั้น ทั้งที่ ถ้าในเวลาปกติแล้ว กดโทรแค่สองครั้ง แล้วพบว่าโครงข่ายไม่ว่าง ก็กดวางแล้ว
ไม่คิดจะโทรต่อ แต่นี่มันกี่ครั้ง เข้าไปแล้ว

"แม่ง...โทรศัพท์ห่าอะไรวะ....กูล่ะหน่าย จริง ๆ เลยแม่งเอ้ย"

เสียงสบถมาพร้อมกับที่มือยังคงกดโทรศัพท์ไม่ยอมหยุด และสุดท้าย โดยไม่คาดฝัน......ปลายสายก็รับสาย

"โทรมาทำไมวะ....ไม่ไปหาสาวหรือไงมึง"

เสียงของไอ้นก....เสียงที่คุ้นเคย เสียง.....ที่อยากได้ยิน....
ไอ้เป้ตาหยี นิ่งอึ้ง ลืมคิดไปว่า กำลังจะพูดอะไรกันแน่ ได้แต่อึกอัก อึกอัก เพราะไม่รู้ว่ากำลังจะพูดอะไร

"ไอ้เหี้ยนก...คือว่าอย่างนี้นะ....กูกำลังจะฟังเพลง...เบื่อเหี้ย ๆ เลย....มึงต้องฟังเพลงที่กูเปิดนะ....ไม่งั้นกูจะเอาเพลงไปกรอกหูมึงถึงบ้านเลย
ให้มึงประสาทตายเลย...กูถึงจะมีความสุข"

ปากพูดไปแล้ว ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะพูดทำไม โทรศัพท์ยังถูกแนบกับหู
พร้อมกับที่ร่างนั้น รีบวิ่งไปค้นหาเพลงที่คิดได้ในตอนนั้น รื้อค้นจนกล่องซีดีกระจุยกระจาย เสียงของหล่นโครมคราม จนปลาทองตาโตตกใจ

"เหี้ยเอ้ย....กล่องหล่นอีก....เอ้ย แม่งร่วงแล้ว.......อ๊ะ...โธ่เว้ย"

เสียงเอะอะโวยวาย

โทรมาเอะอะโวยวาย โทรมาให้ฟังเสียงโครมคราม โทรมาให้ฟังเสียงของหล่น

เออดีนะ....โทรมารบกวนคนนอนตอนเที่ยงคืน......สมแล้วที่เห็นความทุกข์ของกูเป็นเรื่องของมึง
ไอ้เหี้ยเป้....เลวชิบหาย

ปลาทองตาโตนอนฟังเสียงของหล่น และเสียงสบถของคนที่โทรมาในความมืด อยากจะหลับตาลงนอนซะให้รู้แล้วรู้รอด
อยากจะกดวางไปเลย ให้ไอ้เป้มันบ้าของมันให้พอ

มืออีกข้างซุกลงที่ใต้หมอน และนอนตะแคงข้าง วางโทรศัพท์เอาไว้แนบหูอย่างนั้น โดยไม่คิดจะจับด้วยซ้ำ

เบื่อหน่าย เบื่อนิสัยแย่ ๆ ของคนที่โทรมา แต่ก็ตัดไม่ขาด

"เอ้ยยยยย กูเจอแล้ว.....แม่งหาตั้งนาน.....ฟังเลย ฟังเลย ไม่ฟังมึงเจอตีนกูแน่"

http://www.monrak.net/jukebox_play.php?m=294

เสียงเพลงที่ขับกล่อม เสียงเพลงที่คลอเบา ๆ เพลง อะไร เพลงบ้าอะไรของมัน

เปิดเพลงบ้าอะไรของมัน ไม่เข้าใจ จะเปิดทำไม ไม่อยากฟัง
ไม่อยากฟัง

แค่เพียงเสียงเพลงแผ่ว ๆ ดังขึ้น เสียงกุกกัก เสียงค้นหาของ กลับสงบนิ่ง มีเพียงเสียงเพลงที่ส่งผ่านมาทางโทรศัพท์เท่านั้น

ทุกสิ่ง ที่เธอเคยได้ทำ นั้นเปลี่ยนใจ ที่เคยบอบช้ำ

......................................................................

บ้าหรือไง มันยิ่งทำให้ใจบอบช้ำเข้าไปใหญ่ไม่ใช่เหรอทำแบบนี้

น้ำตาค่อยหยดลงอย่างช้า ๆ ที่ข้างแก้ม ปลาทองตาโต ขบริมฝีปากแน่น กลั้นเสียงสะอื้น เอาไว้

"นก.....ได้ยินมั้ย....."

น้ำเสียงแผ่ว ๆ ที่ดังมาตามสาย

ยิ่งทำให้ปลาทองตาโต ต้องกัดฟันแน่นเข้า...เพื่อกลั้นเสียง

"อือ....."

"มึงทำอะไรอยู่ตอนนี้...นอนหรือเปล่า....เดี๋ยวอีก 15 นาทีกูไปหานะ"

รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ไอ้เป้ตาหยีรีบเอ่ยบอก ก่อนที่เพลงจะจบ

ทนไม่ไหว.........ทนคิดถึงไม่ไหว

ตอนนี้อยากเห็นหน้าจนทนไม่ไหว
อยากหอมแก้ม อยากกอด....อยากสัมผัส....ทนไม่ไหว

ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ร่างสูงนั้นรีบลุกขึ้นและเปลี่ยนเพียงเสื้อก่อนจะรีบคว้ากุญแจ และรีบวิ่งลงจากบันไดบ้านไม่สนใจว่าจะเป็นเวลากี่นาฬิกา

"มาทำไม...เหี้ยดึกป่านนี้แล้ว...จะมาหาพ่อมึงหรือไง"

เสียงด่าดังมาตามสาย แต่ไอ้เป้ตาหยี ไม่สนใจเลยสักนิด มือหนึ่งถือโทรศัพท์ แต่ขากำลังวิ่งออกมาจากบ้าน วิ่งให้เร็วที่สุด
เพื่อไปที่ป้ายรถเมล์

"อย่าเสือกได้มั้ย...กูจะไปหา...มีปัญหาหรือไง...ไอ้โง่นก"

ไม่รู้ว่าตอนนั้นอยู่ในอารมณ์ไหน รู้แต่ว่าคิดถึง ไม่ไปหาตอนนี้ ตายแน่ ๆ ทนไม่ไหวขอเห็นหน้า
ขอหอมแก้มหน่อย...แล้วค่อยกลับมานอน...ไม่งั้นคืนนี้คงนอนไม่หลับ

"กูกำลังจะขึ้นรถ....อีก 15 นาที มึงต้องมารับกูที่หน้าบ้านมึงด้วย....เข้าใจมั้ย"

โทรศัพท์ถูกกดวางไปแล้ว.....โดยที่ปลาทองตาโตต้องลุกพรวดพราดขึ้น และรีบวิ่งลงบันได ไปยืนรออยู่ที่หน้าประตูบ้าน

ชะเง้อคอคอยคนที่กำลังจะมาหา.....อีก 15 นาทีเหรอ...อีก 15 นาทีไอ้เป้มันจะมาหา....แล้ว...มันจะมาทำไมของมัน

มันจะมาทำไมวะดึกป่านนี้ รบกวนชิบหาย แม่งนิสัยเลว จะมาทำไมวะ นี่มันตีอะไรแล้ว

ไอ้เป้ ไอ้เหี้ยเป้ นิสัยไม่ดี แม่ง กูเบื่อมันจริง ๆ เลย

ภายในใจเอาแต่ด่าว่าคนที่กำลังจะมาหา แต่ใบหน้าที่เคยหม่นหมอง กลับแตกต่างจากความคิดโดยสิ้นเชิง

ตากลมโตเพ่งมองผ่านความมืดไป เฝ้าแต่ชะเง้อคอ มองหาว่าอีกฝ่ายจะมาเวลาไหน .... เวลา 15 นาที ผ่านไปอย่างช้า ๆ เหมือนกับว่านานแสนนาน

ทั้งที่ด่าไปตั้งมากมาย แต่ใบหน้ากลับยิ้ม....ยิ้มกว้าง ยิ้มอย่างดีใจ ยิ้มอย่างไม่น่าเชื่อ

"กูเบื่อจริง ๆ ต้องมาเปิดประตูต้องมายืนรอ....มาสิมึงไอ้เป้...รีบ ๆ มาซะที....ถ้าเห็นหน้ามึงนะ.......กูจะด่าให้หนำใจเลย"

TBC....



http://media.imeem.com/m/KcQZ8PNU0m

[singsayam]

จิ้มด้วย จิ้มด้วย

ต้องมาอ่านพรุ่งนี้แล้วละ...

วันนี้ลุงถ่างตาจนแดงไปหมดแล้ว...

อ่ะจิ้มๆๆๆๆ

[YO DEA]

^
^
^
จิ้มลุงสิงห์





 

[Haney]

โหวันนี้แนนฮึดดดดดดดดดด

อ่านตามแทบไม่ทันนนนนน


ให้กำลังใจแนนครับ 

เป็นคู่ที่พิลึกจริงๆ 


ฮึดแล้วก็ฮึดให้สุด เอามาอีกกกกกกกกกกกกกก

[aaron670826]

+1 ให้เลยครับสนุกมากๆเลย

[both^^]

จุใจเชียว


อ่านแล้วกำลังจะบ้าตามนก

ฮา

[juuuno99]

เข้ามาอ่านอย่างจุใจ   แก้เครียดได้มากทีเดียวคับ

[jay_jay]

แนน

เราก็ยังอยู่ตรงนี้นะ

 

[watermoonj]

โอ้ ได้อ่านทีหลายตอนรวดเลย 

ขอบคุณนะแนน

[kit]

147 + 1 = 148

ขอบคุณนะคะ คุณ nana lonely

[singsayam]

ลุงว่าเรื่องนี้ใช้สำนวนแปลกดีนะ...

หรือว่ากำลังนิยมกัน หรือว่าเราแก่ไปแน่นะนี่

[nbom_pkai]

อ่านแล้วจาร้องไห้


สนุกมาก


จิ้ม1


ขอตอนต่อไปเร็วนะคับ

[HaLF333]

สุดยอดเลยค่ะ คุณแนน 
ลงซะหน่ำใจเลย..
แต่ยังอยากอ่านต่ออยู่นะคะ   
หุหุหุหุ..
+1 ให้เป็นการขอบคุณค่ะ

หุหุ สื่อสารกันไม่เข้าใจ คนอ่านลุ้นตัวโก่งหมดแย้ว