Chapter 7
“เฮ้ยวิ่งสิ อู้เหรอ”
เสียงของเล้งคงจะกลายเป็นเสียงที่ตามหลอกหลอนรุ่นน้องหลายคนไปอีกนาน เพราะเล้งไม่ได้แค่ส่งเสียงร้องให้วิ่ง แต่เจ้าตัวก็วิ่งด้วยตลอดตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ก็1เดือนเต็มๆ แล้วถ้าเล้งวิ่งตามทันใครเมื่อไหร่ นั่นแปลว่าหายนะกำลังจะมาเยือน
“โกๆๆๆ” รุ่นพี่ตัวเล็กวิ่งไปดันหลังโอ๊ต สุดหล่อจากวิศวะที่หลายๆคนลงความเห็นไว้ว่าบทพระเอกต้องตกเป็นของคนคนนี้แน่ๆ
“โอ๊ยพี่เล้ง เพิ่งหยุดพักเมื่อกี้เองงงง”
“แค่นี้ทำเหนื่อย อ่อนมากกก ไปเลยเร็วๆๆๆ”
เล้งคว้าเอาข้อมือของอีกคนได้ก็ออกแรงลากให้วิ่งไปด้วยกัน แต่ยังวิ่งไม่ถึง5ก้าว เล้งก็รู้สึกว่ามีมือของใครอีกคนมาดึงมือเขาออกจากแขนโอ๊ต
ไม่ต้องสืบก็รู้ว่าใคร
“เป็นเด็กขี้อิจฉาเหรอมึง” โอ๊ตลูบแขนตัวเองที่โดนเพื่อนสนิทบีบอย่างแรง ไม่ใช่แค่บีบเถอะ เซฟยังมองแรงใส่เขาด้วย
“นี่กูช่วยมึงนะ” เซฟพูดนิ่งๆก่อนดึงแขนเล้งให้วิ่งนำไปไล่คนอื่นต่อ
โอ๊ตหัวเราะเบาๆกับความปากแข็งของอีกคนพลางชะลอฝีเท้าลงเมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง ชื่อของแฟนสาวที่หน้าจอทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าเขาลืมเธอไปสนิท
“ครับทิชา”
[ขอบคุณที่ยังจำชื่อทิชาได้นะโอ๊ต! อยู่ไหนคะ มาหาทิชาได้ไหม]
“อยู่นิเทศน์ครับ ลืมบอกทิชาไปเลยว่าปีนี้เราเล่นละครเวทีมหาลัยด้วย”
[ลืม!! โอ๊ตลืมทุกอย่าง แม้กระทั่งวันนี้ วันนี้วันเกิดทิชา โอ๊ตก็ลืมด้วยใช่ไหม!!]
ปลายสายวางหูไปทันทีหลังจากที่ได้ระเบิดอารมณ์ใส่อีกฝ่าย เหลือเพียงชายหนุ่มที่ไม่มีแม้แต่ข้อแก้ตัว เพราะเขาลืมจริงๆ กว่า1เดือนตั้งแต่วันที่เปิดกองละครวันแรก เขาก็ทุ่มเทเวลาหลังเลิกเรียนให้กับกองละครทั้งหมด ลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองมีแฟน
“ตายห่าล่ะกู ค่อยไปง้อหลังเลิกกองก็ได้วะ” โอ๊ตสะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนจะออกเร่งฝีเท้าวิ่งตามเซฟกับพี่เล้งที่วิ่งไปไกลมากแล้ว
กองละครในสัปดาห์ที่สอง จะเริ่มมีคลาสเรียนเพิ่มเข้ามา ทั้งคลาสแอคติ้งที่บางวันจะมีอาจารย์มาให้ความรู้เรื่องการแสดงออก การทำอารมณ์ สมาธิ บางวันก็เป็นคลาสแดนซ์ ซึ่งเป็นคลาสที่ทุกคนชอบมากๆ คนที่ไม่เคยเต้นเลยก็ได้ฝึกเต้น คนที่พอเต้นเป็นก็ได้เพิ่มทักษะมากขึ้น รวมถึงคลาสขับร้อง ที่ได้ฝึกการหายใจ การโปรเจคเสียง และการร้องเพลงที่ถูกวิธี
ที่สำคัญคือยังคงมีกิจกรรมสันทนาการต่างๆให้ทุกคนได้ผ่อนคลายและกระชับความสัมพันธ์เช่นเดิม เกมที่ทุกคนชอบมากที่สุดคงจะเป็นการเล่นแปะแข็ง ซึ่งเป็นเกมที่ถูกรีเควสมากที่สุดจนต้องทำข้อตกลงกันว่าจะเล่มเกมนี้ทุกวันพุธและเสาร์
“วงกลมๆๆ” เล้งปรบมือเรียกทุกคนให้มานั่งรวมกัน หลังจากที่พาวิ่งจนครบรอบ พักยืดแข้งยืดขา กินน้ำพักเหนื่อยก็ได้เวลารวมกองปกติ
“อ่ะพี่” ดินนั่งลงข้างๆรุ่นพี่พร้อมยื่นกระดาษที่สรุปคาแรคเตอร์ไว้แล้วว่าใครได้รับบทอะไรให้เล้งถือไว้ด้วย
“กูไม่พูดได้ป่ะ เหนื่อย”
“เป็นผู้กำกับเหมือนกัน อย่าอู้” เล้งเบะปากใส่รุ่นน้องแล้วสะบัดหน้างอนๆ หันไปอีกข้างก็เจอรุ่นน้องตัวสูงคนเดิมที่จองที่นั่งข้างเขาทุกวัน
“อะไรอ่ะ”
“ไม่ให้ดู เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น” ได้ยินอย่างนั้นเซฟก็ยกยิ้มมุมปากแล้วพยายามแย่งกระดาษในมือคนตัวเล็กกว่า แต่ก็ต้องยอมแพ้เมื่อเล้งยื่นกลับไปให้ดินตามเดิม
“บอกน้องหน่อยสิ อะไรเหรอค้าบบบ” เล้งกลั้นยิ้มเมื่อเซฟกลิ้งศีรษะบนไหล่เขาแล้วอ้อนเหมือนเด็กๆ
“ก็..รายชื่อแบบ ใครได้เป็นพระเอกนางเอกอะไรประมาณนี้”
“เฮ้ย! ไม่เอาบทที่ต้องพูดนะ เอาแค่ตัวประกอบก็ได้ นะนะนะนะ”
“ไม่รู้สิ ลุ้นเอง”
“พี่เล้งงงงง”
“เอาล่ะทุกคน หันกลับมาสนใจพี่ดินก่อนครับ” ดินปรบมือเรียกความสนใจ เพราะตอนนี้กลายเป็นว่าทุกคนที่มานั่งล้อมเป็นวงกลมเอาแต่จ้องคู่จิ้นประจำกองที่เล่นกันงุ้งงิ้งตามประสา พี่น้อง อย่างที่ทั้งสองคนบอกอยู่ตลอด
“วันนี้เราจะแจกบทนะ” เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีหลังจากที่ดินประกาศออกไป หลายๆคนเริ่มตื่นตัวมากขึ้น ต่างคนต่างก็ลุ้นว่าตัวเองจะได้รับบทอะไรในละคร
“เริ่มที่ใครก่อนดี.. อืม.. Gaston พี่เผ่านิเทศน์ครับ” เสียงปรบมือจากทุกคนดังขึ้นพร้อมๆกับเผ่าที่ลุกขึ้นยืนยกมือดีใจ เป็นไปตามที่ทุกคนคาดหมาย เพราะนอกจากเผ่าแล้วก็ไม่มีใครที่เหมาะกับบทนี้นอกจากเขา
“Beast เจ้าชายอสูร น้องโอ๊ตวิศวะค้าบบบบ” เล้งประกาศสลับกับดินพร้อมนำปรบมือ ส่วนโอ๊ตก็ยกมือไหว้ขอบคุณรอบทิศ
“นางเอก Belle พี่น้ำฝนนิเทศน์ครับ”
“คุณแม่กาน้ำร้อน Mrs.Potts น้องเพลงเกษตรศาสตร์ครับ”
“พ่อนางเอก Maurice น้องม้งอักษรครับ”
“Cogsworth พี่โค้กเภสัชครับ”
“มาดามตู้ พี่นีมการตลาดครับ”
“Lumiere พี่เกรทเศรษฐศาสตร์ครับ”
“Lefou น้องวินวิทยาครับ”
“สามสาว Silly Girls น้องผักกาดบัญชี น้องโอ๋วิศวะ อีกุหลาบ อุ๊ยน้องโรสนิเทศน์ค้าบบบบ”
“Chip น้องหมิวเล็กนิเทศน์ครับ”
“ไม้ขนไก่คนสวย น้องแสตมป์คุรุศาสตร์ครับ”
“หมอโรคจิต น้องเพชรวิศวะครับ ช่วงแรกบทชาวบ้านด้วย”
“ส่วนคนที่เหลือจะมีสองส่วนนะครับ ชาวบ้านกับชาววัง บางคนก็อาจจะได้เล่นทั้งสองบทด้วยนะ ตัวหลักคือรายชื่อที่พูดไปเมื่อกี้แยกตามพี่ดินไปรับบทตรงมุมนู้นนะครับ ที่เหลืออยู่รับบทกับพี่เล้งตรงนี้ เราไม่ต้องย้ายเพราะเราเยอะกว่าฮ่าๆๆๆ” เล้งหัวเราะโบกมือลาดินที่หนีบปลื้มไปด้วยอีกคน ทำให้เล้งต้องเรียกโจ้กับขวัญมาช่วยแจกบทให้น้องๆที่เหลือ
“โอเค ทุกคนที่อยู่กับพี่เล้งตรงนี้คือคนที่ไม่มีบทพูดเลย อ้อๆๆ ยกเว้นน้องโอมน้องสิงโตเศรษฐศาสตร์ น้องโอมเป็นคนอบขนมปัง น้องสิงโตเป็นเจ้าของร้านหนังสือในเพลงแรกแค่นั้นแหละ แล้วๆๆๆๆ อย่าคิดว่าการไม่ได้เป็นตัวหลัก ไม่มีบทพูดในละครจะไม่มีความสำคัญนะ พวกเราทุกคนเป็นองค์ประกอบที่สำคัญที่สุดที่จะทำให้ทุกโชว์สมบูรณ์แบบ ขาดใครคนใดคนหนึ่งก็ไม่ได้ เพราะเราจะได้เต้นและร้องทุกเพลงนะเด็กๆ”
เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องดีใจดังขึ้นหลังจากที่เล้งประกาศจบ ทำให้ชนกลุ่มน้อยหลังห้องที่เป็นกลุ่มตัวหลักหันมามองด้วยความสนใจ
“ดีว่ะได้พี่เล้งมาช่วย” ดินถอนหายใจพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยกับความสามารถของเล้งที่สามารถดึงความสนใจของทุกคนได้อยู่หมัด
“จริง ถ้าไม่มีพี่เล้งคงแย่ปีนี้นักแสดงโคตรเยอะ.. เฮ้ยมึง.. ใครมาวะ”
ปลื้มชี้ไปที่ประตูทางเข้า ทำให้ดินและคนที่เหลือหันไปสนใจผู้มาใหม่ และนั่นก็ทำให้หนึ่งในนั้นถึงกับสะดุ้ง
“เวรแล้วกู” เสียงของโอ๊ตทำให้ดินหันมามองเจ้าตัวที่เริ่มยิ้มแห้งๆ เพราะคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามานั้นดูเหมือนพายุลูกใหญ่ที่หอบเอาระเบิดจุดชนวนมาด้วย
“โอ๊ตอยู่ที่นี่รึเปล่าคะ” เสียงที่ติดจะแข็งของสาวสวยหน้าประตูทำให้คนทั้งห้องหันมาสนใจ
“โอ๊ตไหนละน้อง” ปลื้มร้องตอบกลับไป ทำให้สายตาของหญิงสาวพุ่งมาทางพวกเขาและเจอกับคนที่เธอกำลังตามหา
“โอ๊ต! ออกมาคุยกับทิชาเดี๋ยวนี้”
“เดี๋ยวๆๆๆเดี๋ยวครับน้อง ก่อนอื่นเลยนะจ๊ะคนสวย เอาเรื่องมารยาทก่อนไหม คือที่น้องเปิดประตูเข้ามาแล้วแว๊ดๆในกองละครพี่แบบนี้ บอกเลยว่า พี่ ไม่ โอ เค” เล้งตะโกนมาจากกระจกหน้าห้อง เหมือนกับการพัดลมใส่กองไฟที่ไปกระพือให้ไฟลุกมากขึ้นกว่าเดิม
“เสือกค่ะ!”
“อ้าวดอกxxxแล้วมึงงงงง” เล้งลุกขึ้นพร้อมตบแต่ยังโชคดีที่เซฟคว้าตัวไว้ทัน ส่วนสาวสวยผู้มาใหม่ก็โดนโอ๊ตกระชากกลับเพราะฝ่ายนั้นก็ตั้งท่าว่าจะมาหาเรื่องเล้งเหมือนกัน
“ทิชาหยุด!”
“มันด่าทิชา!”
“ทิชาก็ไม่ควรพูดกับพี่เขาแบบนั้น!” แววตาของชายหนุ่มกร้าวขึ้นเพื่อปราม แต่ฝ่ายหญิงกลับไม่ยอมและมองกลับด้วยความแข็งกร้าวเช่นกัน
“เข้าข้างคนอื่นเหรอ..เหอะ นอกจากจะลืมวันเกิดทิชา โอ๊ตก็ยังไม่เคยคิดจะปกป้อง เรายังเป็นแฟนกันอยู่ไหมโอ๊ต” คำพูดของหญิงสาวเรียกเสียงฮือฮาของคนในกองละครได้เป็นอย่างดี เพราะตลอด1เดือนที่ผ่านมายังไม่มีผู้หญิงคนไหนมาแสดงตัวว่าเป็นแฟนจนถึงวันนี้
“ถ้าผิดก็ไม่สมควรได้รับการปกป้อง”
“ปล่อยทิชา!” สาวสวยสะบัดตัวออกก่อนจะตบหน้าโอ๊ตอย่างแรงด้วยความโมโห
“หยุดเลยน้อง!” ดินทนไม่ได้กับการที่พระเอกหมาดๆที่เขาต้องกัดฟันยอมมอบตำแหน่งนี้ให้โดนทำร้ายร่างกาย ผู้กำกับตัวเล็กเดินออกมาเผชิญหน้าพร้อมๆกับดึงให้รุ่นน้องตัวสูงมาหลบอยู่ด้านหลัง
“ถ้าจะทะเลาะก็คุยกันดีๆ”
“ไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่นสิคะ”
“พี่ไม่ยอมให้น้องทำร้ายพระเอกพี่เด็ดขาด” ใบหน้านิ่งสนิทแต่ทว่าน้ำเสียงที่พูดออกไปนั้นกลับหนักแน่นจนสัมผัสได้
“…โอ๊ต ออกไปคุยกับทิชาข้างนอก”
“ไม่ต้อง คุยตรงนี้ให้จบ จบแล้วก็กลับไป กองละครจะได้ซ้อมต่อ” โอ๊ตมองด้านหลังของคนที่พูดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ พี่ดินคนนี้ตัวเล็กแต่ใจใหญ่ชะมัด
“ทิชามีอะไรด่วนไหมครับ รอหลังสามทุ่มได้หรือเปล่า ขอเลิกกองก่อน”
“โอ๊ต! นี่วันเกิดทิชานะ” หญิงสาวตั้งท่าจะขยับเข้ามาอีกครั้งแต่ก็โดนดินตั้งการ์ดบลอคไว้ได้ทัน
“ครับ แต่เราก็ต้องซ้อมเหมือนกัน”
“นี่โอ๊ตกำลังทำให้ทิชารู้สึกว่าทิชาไม่สำคัญเท่าละครเวทีบ้าๆเนี่ย”
“อ้าวอีนี่” เล้งของขึ้นทันทีที่ได้ยินแบบนั้นแต่เขาก็โดนเซฟล็อกคอไว้ได้ทัน รุ่นน้องตัวสูงกอดรัดไว้แน่น มืออีกข้างแตะปลายนิ้วลงที่ริมฝีปากนิ่มเบาๆเป็นการปราม
“ชู่ว์ ไม่เอาพี่เล้ง อย่าไปยุ่งกับเขาเลย เดี๋ยวไม่จบ” เซฟถอนหายใจเบาๆเพราะเท่าที่ผ่านมาก็เห็นนิสัยของแฟนเพื่อนคนนี้มาเยอะ
“โอ๊ตคิดยังไงคบคนแบบนี้” เล้งกำนิ้วชี้ที่แตะอยู่ที่ปากออกก่อนจะลดเสียงลงจนเป็นการกระซิบถาม
“ผู้หญิงมาจีบแล้วก็ขอคบ ไอ้โอ๊ตมันว่างๆก็เลยตกลงคบไป”
“นานยัง”
“2เดือนมั้ง ตั้งแต่ประกวดเดือนมหาลัยปีล่าสุดเนี่ย ผู้หญิงบอกว่าชอบมันตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ถึงคบก็แค่คบแหละพี่ ไอ้โอ๊ตมันชอบอยู่กับเพื่อนมากกว่าแฟน... ทำไมพี่ทำหน้างั้นล่ะ”
“เห็นนิ่งๆ ที่แท้ก็สายเผือกเม้าท์แหลก” เซฟบีบริมปากของอีกคนด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนคนเป็นพี่จะหันไปให้ความสนใจกับสถานการณ์ตึงเครียดข้างหน้าต่อ
“ทิชา! ไม่พาลได้ไหม”
“พาลเหรอ... ได้! งั้นเลือก ทิชาหรือละคร”
“ละคร เพราะทุกคนที่นี่ไม่เคยทำให้เรารู้สึกแย่เหมือนที่ทิชากำลังทำ..เลิกกันเถอะ”
คำพูดหนักๆของโอ๊ตทำให้คนทั้งหมดในห้องแทบหยุดหายใจ โดยเฉพาะดินที่ยังยืนคั่นกลางระหว่างคนทั้งคู่ เขาหันหลังให้โอ๊ตจึงไม่ได้เห็นสีหน้าตอนที่พระเอกละครของเขากำลังพูด แต่เห็นใบหน้าของคนฟังอย่างชัดเจน หญิงสาวมองผ่านหน้าเขาไปที่คนข้างหลังพร้อมกับแค่นหัวเราะ แววตาไม่มีวี่แววของความเจ็บปวดเสียใจแม้แต่น้อยที่ถูกบอกเลิก
“เลิกก็ดี..รู้ไว้อีกอย่างนะ ถ้านายไม่ใช่เดือน เราไม่เสียเวลามาคบด้วยหรอก ขอให้มีความสุขกับละครบ้าๆนี่แล้วกัน” พูดจบหญิงสาวก็ตั้งท่าว่าจะเดินหนีแต่ก็โดนดินดึงไว้เสียก่อน
“พูดจบแล้วก็จะไปเลยเหรอฟังพี่ก่อนสิ พอดีว่า..ผู้ชายที่น้องพูดว่าเสียเวลาคบคนนี้ เขาสำคัญกับพี่มากๆ พี่จะดูแลเขาอย่างดีและพี่ก็มั่นใจว่าเขาจะมีความสุขแน่นอนที่ได้อยู่ในกองละครนี้ ดังนั้น เก็บคำอวยพรของน้องกลับไปแล้วไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก เชิญ” ดินผายมือไปที่ประตู หญิงสาวกัดฟันกรอดก่อนสะบัดหน้าหนีออกไปจากห้อง และทันทีที่ประตูปิดลง เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องของคนทั้งกองก็ดังขึ้น
“พี่ดินสุดยอดดดดด”
“ถูกใจเอาไป 10 10 10”
“หน้าหงายไปเลยจ้าาาาา”
“พี่ดิน ขอโทษนะครับที่ทำให้กองวุ่นวาย” โอ๊ตยิ้มแห้งๆ พร้อมยกมือไหว้รุ่นพี่ตัวเล็ก เขารู้สึกผิดกับคนในกองมากกว่ารู้สึกเสียใจที่ได้เลิกกับแฟนเสียอีก
“ขอโทษทำไมวะ มึงต้องพูดว่าขอบคุณถึงจะถูก” ดินยิ้มมุมปากและยักคิ้วเบาๆ แต่นั่นทำให้โอ๊ตต้องหยุดคิดก่อนที่เจ้าตัวจะหลุดหัวเราะ
“เออว่ะ ขอบคุณครับพี่ อ่ะๆ อย่าลืมดูแลน้องโอ๊ตอย่างที่พูดด้วยนะครับ”
“ทำตัวดีๆอย่ากวนตีนก็พอมึงน่ะ ไป กลับไปนั่ง”
“ไหนบอกจะดูแลอย่างดีวะพี่”
“ยัง..ยัง”
ดินยกกำปั้นขึ้นมาขู่และโอ๊ตก็ทำท่ากลัวไปงั้นๆแหละ กองละครเริ่มกลับเข้าสู่สถานการณ์ปกติ แม้ว่าภายในใจของแต่ละคนจะยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ แต่เดี๋ยวสักพักมันก็ผ่านพ้นไป และได้แต่ภาวนา ขออย่าให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นในกองอีกเลย
///TBC///
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
