CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: รฐา ที่ 05-10-2017 11:27:23

หัวข้อ: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 05-10-2017 11:27:23

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************



ก่อนอ่าน : นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ตัวละครและสถานที่เป็นเรื่องสมมุติขึ้นทั้งหมดนะคะ


สารบัญ

Prologue (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3715000#msg3715000)
Chapter1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3717073#msg3717073)
Chapter2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3720986#msg3720986)
Chapter3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3722488#msg3722488)
Chapter4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3723647#msg3723647)
Chapter5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3726776#msg3726776)
Chapter6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3727987#msg3727987)
Chapter7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3736453#msg3736453)
Chapter8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3737848#msg3737848)
Chapter9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3744130#msg3744130)
Chapter10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3754749#msg3754749)
Chapter11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3757621#msg3757621)
Chapter12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3759982#msg3759982)
Chapter13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62570.msg3761643#msg3761643)

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [05-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 05-10-2017 11:29:46

Prologue




[พี่เล้ง ถึงไหนแล้ว]

“แถวมอ ขอกินข้าวก่อน”

[ไม่เข้ามาคณะล่ะ จะเลี้ยง]

“ไม่ต้องเลยมึงไอ้ดิน จะให้กูเลี้ยงละสิ เห็นใจกูบ้างกูยังตกงานอยู่เว้ย เออๆ แล้วเจอกัน”


เล้งกดวางโทรศัพท์แล้วเก็บมันลงกระเป๋ากางเกงตัวเก่ง กวาดตามองร้านก๋วยเตี๋ยวป้าน้อยเจ้าประจำ แย่หน่อยที่เขามาช่วงเที่ยง โต๊ะเต็ม เขาจิ๊ปากอย่างคนขัดใจ แต่กระเพาะอาหารมันก็เรียกร้องจนทนไม่ไหว ตากลมๆเบิกขึ้นเมื่อเจอเป้าหมาย เขาเห็นโต๊ะที่มุมร้านมีผู้ชายนั่งอยู่คนเดียว น่าจะขอนั่งด้วยได้ไม่ยาก


“หมี่ขาว ตก เปื่อย พิเศษลูกชิ้นจ้าป้าน้อยคนสวยยยย”

“ไอ้เล้ง! ไม่เจอตั้งนานไปทำงานอยู่ไหนล่ะเอ็ง”

“ช่วยแม่ขายกาแฟที่บ้านน่ะป้า เกาะแม่กินฮ่าๆๆ”

“ถ้าเป็นลูกข้าจะเตะออกจากบ้าน แล้วนี่โต๊ะมันเต็ม จะใส่ถุงกลับบ้านไหม”

“ใส่ถ้วยแหละเดี๋ยวไปขอนั่งกับน้องโต๊ะนั้น แถมลูกชิ้นเยอะๆนะป้า”


เล้งยิ้มอ้อนเหมือนอย่างที่เคยทำประจำและมันก็ได้ผลทุกครั้ง เขาเดินตรงไปที่โต๊ะเป้าหมาย ผู้ชายเหมือนกันคงขอนั่งด้วยไม่ยาก


“ขอโทษครับ นั่งด้วยคนได้ไหม”

“...ครับ”


เล้งได้แต่ร้อง ‘โอ้โห’ ในใจ ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าตอนนี้นิยามสั้นๆง่ายๆคำเดียวเลยว่า ‘หล่อ’


“โทษทีน้า โต๊ะมันเต็ม” เล้งยิ้มให้คนตรงหน้าที่กำลังกวาดตามองไปรอบๆร้านแล้วกลับมาหยุดสายตาที่เขาอีกครั้ง ชายหนุ่มวางตะเกียบในมือลงและยกน้ำขึ้นจิบ จากนั้นเขาก็นั่งมองหน้าเล้งนิ่งๆจนคนที่มาขอนั่งด้วยเริ่มใจเสีย


“เอ่อ รบกวนรึเปล่า”

“เปล่า แค่รอก๋วยเตี๋ยวเป็นเพื่อนไง ถ้ากินก่อน.. ไม่หิวเหรอ”


ประหลาด เล้งได้แต่คิดในใจ เขาเพียงหัวเราะเบาๆและพยักหน้ารับ ก็จริงที่เขาหิวมากแต่คนตรงหน้าก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย


โดยที่ไม่รู้ตัว รอยยิ้มของเล้งก็ดึงดูดคนตรงหน้าได้อยู่หมัด



“เอ้า พิเศษลูกชิ้น”

“ขอบคุณคร้าบบบ” เล้งรับชามก๋วยเตี๋ยวมาวางไว้ตรงหน้า ถูมือไปมาไล่ความร้อน เงยหน้าขึ้นมามาสบตากับอีกคนก็เห็นเขายกชุดเครื่องปรุงมาให้พอดี


“ปรุงไหม”

เสียงทุ้มของคนแปลกหน้าแต่ว่าหล่อสุดๆทำให้เล้งยิ้มอีกครั้งพร้อมพยักหน้ารับ ผู้ชายคนนี้ประหลาดจริงๆ หนำซ้ำเขายังรอจนเล้งปรุงเสร็จเสียด้วย


“กินสิ”

“อ่า.. ครับ”


เล้งหลุดหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นว่าคนประหลาดตรงหน้าเริ่มคีบลูกชิ้นเข้าปากตามเขา ทั้งๆที่ต่างคนต่างกิน แต่ก็จะมีบางจังหวะที่เงยหน้าขึ้นมาสบตาและยิ้มให้กันบางๆ


บางทีการได้นั่งกินข้าวกับคนไม่รู้จัก ก็รู้สึกดีเหมือนกัน


คนทั้งคู่คิดแบบนั้น แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้ โชคชะตา จะเล่นตลกอะไรอีก




//TBC//

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [05-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 05-10-2017 14:13:43

ช่างเป็นผู้ชายละเอียดอ่อน

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [05-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: pacharapetch ที่ 05-10-2017 15:36:28

น่ารักมากเลยอ่ะ อยากอ่านต่อแล้วนะ รู้สึกชอบตั้งแต่อ่านตอนแรกนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [05-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 05-10-2017 17:49:50

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [05-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 05-10-2017 19:53:21

อมยิ้มๆๆๆ
รออ่าน

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [05-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 09-10-2017 17:00:58

ตอนที่ 1



“ง่วง” เล้งหาวแล้วหาวอีกไม่ต่างจากจากรุ่นน้องที่นั่งอยู่ข้างๆ ภายในห้องประชุมขนาดกลางของคณะนิเทศศาสตร์ ซึ่งเป็นเจ้าภาพหลักในการทำละครเวทีงานครบรอบ 20 ปีของมหาวิทยาลัย


“ดินกูงีบนะ”


ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหว การประชุมที่มีผู้หลักผู้ใหญ่ของแต่ละคณะมาแสดงความคิดเห็น ยิ่งทวีความน่าเบื่อ เพราะแต่ละคนก็ไม่มีใครยอมใคร ความคิดฉันต้องดีกว่า ความคิดฉันต้องถูกเลือก คณะฉันต้องเด่นกว่าคณะนั้น คณะนี้ห้ามเกินหน้ากินตาฉัน


“ไอ้ปลื้มมันชิ่ง” เล้งเสตามองปลื้ม รุ่นน้องอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆดิน รายนั้นเอาศีรษะพิงไหล่เพื่อนแล้วโบกมือลาเข้าเฝ้าพระอินทร์ไปแล้ว ตัวเขาเองก็อยากจะนอนแบบนั้นบ้าง ติดที่ดินขยันหยิกเขาให้ตื่นฟังการประชุมเป็นเพื่อน


“พี่เล้ง ห้ามหลับ” ดินหยิกแขนขาวๆเมื่อเห็นว่าเล้งกำลังจะหลับทิ้งเขาไปอีกคน

“กูรอสรุปทีเดียวเลยได้ไหม” คนเป็นพี่ได้แต่โอดครวญ สะบัดหน้าไปมาไล่ความง่วงที่มันยังไม่ยอมไปไหนสักที

“ไม่ได้ อย่าให้เสียชื่อเกียรตินิยมอันดับ1”

“อันดับ1แต่ยังเกาะพ่อเกาะแม่กินอยู่เลย”

“หมั่นไส้ว่ะ วันๆแค่นั่งอยู่ในร้านเรียกลูกค้า แค่นี้ก็รวยแล้ว”

“คนมันหน้าตาดี ช่วยไม่ได้”


ดินทำได้แต่กรอกตามองบน เพราะถึงเถียงไปก็ไม่รู้จะเถียงยังไงให้ชนะ เป็นความจริงที่เล้งเกิดมามีหน้าตาผิวพรรณเป็นทรัพย์ ตอนที่เขาเจอรุ่นพี่คนนี้ครั้งแรกยังอึ้งไม่หาย วันนั้นเล้งถูกเพื่อนๆจับแต่งตัวเป็นเจ้าหญิงดิสนี่ย์มางานรับน้อง แล้วเฉลยทีหลังว่าเป็นผู้ชาย ทำเด็กปีหนึ่งช็อคกันทั้งคณะมาแล้ว



“ปิติ โปสเตอร์อยู่ไหน” เสียงของอาจารย์ป้าปลุกปลื้มจนเจ้าตัวสะดุ้งตื่น เขาเช็ดน้ำลายแล้วรีบรับโปสเตอร์จากดินไปส่งให้อาจารย์ป้า แอบได้ยินเสียงหัวเราะจากหัวโจกศิลปกรรมหูกางๆ แต่ทำได้แค่ส่งสายตาไปด่าเท่านั้น

“นี่ครับอาจารย์”


“ขอบใจ นี่คือโปสเตอร์ประกาศรับออดิชั่นนักแสดงค่ะ ขอให้แต่ละคณะช่วยกันกระจายข่าวด้วย และตามมติที่ประชุม เราจะมีนักแสดงจากแต่ละคณะร่วมด้วยอย่างน้อยคณะละ 2-3 คน แต่สิทธิ์ขาดในการเลือกบทให้นักแสดงขอสงวนให้ทีมกำกับการแสดงของคณะนิเทศศาสตร์เท่านั้น ประชุมใหญ่ครั้งหน้าคงจะหลังจากที่เราได้คัดนักแสดงกันเรียบร้อยแล้ว จากนี้คงปล่อยให้เด็กๆได้ทำงานกันเต็มที่ ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาค่ะ”


“ตัวแทนนักศึกษาจากคณะต่างๆอย่าเพิ่งกลับนะครับ ขอเวลาสักครู่” ดินลุกขึ้นประกาศ แล้วรอจนอาจารย์คนสุดท้ายออกไปจากห้อง


เสียงถอนหายใจของใครหลายคนดังขึ้นพร้อมๆกัน เพราะพวกเขาเองก็อึดอัดและเบื่อหน่ายกับการประชุมร่วมกับพวกอาจารย์เหมือนๆกัน และนั่นทำให้ดินยิ้มมุมปากนิดๆ


“ขยับมานั่งใกล้ๆกันหน่อย ขี้เกียจพูดเสียงดัง”

“ไวหน่อยนะผู้กำกับ หิวข้าว อ้อ มีบางคนง่วงนอนด้วย 555” เสียงจากหัวโจกของศิลปกรรมศาสตร์คนที่ทางคณะเลือกให้เป็นผู้กำกับศิลป์ หัวหน้าทีมทำฉากทั้งหมดในงานนี้ ทำให้ปลื้มตวัดหางตาไปมองหน้าอีกรอบ เพราะรู้ว่าคนง่วงนอนที่อีกฝ่ายพูดถึงก็คือตัวเขา


“คงไม่อยากแดกข้าวดีๆ”

“ไอ้ปลื้ม นั่งลง” เล้งรีบดึงตัวรุ่นน้องเอาไว้ กลัวมันลุกไปหาเรื่องเขา เพราะเทียบจากขนาดขาก็น่าจะแพ้แล้ว

“พี่เล้งดูมันสิ”

“เออ ช่างเขา”


“ปลื้ม” เสียงเรียกคีย์ต่ำของดินทำให้ปลื้มต้องยอมนั่งลงตามเดิม เพราะถ้าดินเรียกด้วยน้ำเสียงแบบนี้แล้วแปลว่าเจ้าตัวเริ่มอารมณ์เสียจริงจัง


“นี่บททั้งหมด ขอให้ทุกคนอ่านทำความเข้าใจด้วยครับ งานฉากเพื่อนๆศิลปกรรมคุยกับปลื้มได้เลยนะ ปลื้มเค้ากำกับเวที ส่วนนี่พี่เล้ง รู้จักกันอยู่แล้วนะ พี่เล้งเป็นผู้กำกับอีกคน ใครมีอะไรไม่เข้าใจให้ถามเรากับพี่เล้งได้เลย”

“อยากปรึกษาเรื่องหัวใจจังเลย ขอไลน์พี่เล้งได้ไหมค้าบบบ”

“ขอด้วยๆอยากดูแลเอาใจใส่ ส่งความห่วงใยถึงเธอทุกคืน”



ดินถอนหายใจเบาๆ แล้วปล่อยผ่านไม่สนใจเสียงนกเสียงกา ส่วนเล้งเองก็อมยิ้มแถมขยิบตาให้รุ่นน้องที่ใจกล้าขอไลน์เขา เพราะเจ้าตัวเคยโดนหนุ่มๆจีบมาตลอด ภูมิต้านทานเรื่องนี้มีเยอะ แค่นี้เขาไม่สะทกสะท้านหรอก


“ประชุมครั้งต่อไปวันมะรืน เราขอรายชื่อทีมงานทั้งหมดของแต่ละคณะด้วย เราจะทำบัตรสต๊าฟให้ วันนี้ขอบคุณทุกคนมาก แยกย้ายครับ”


ดินยังคงนิ่งและดึงสถานการณ์ให้กลับเข้าสู่การประชุมได้ไม่ยาก ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมดินถึงถูกเลือกให้นั่งแท่นผู้กำกับ ตัวแทนจากคณะต่างๆยกมือไหว้เล้งรุ่นพี่คนเดียวในห้องแล้วก็ค่อยทยอยออกจากห้องไป เหลือเฉพาะนักศึกษาของนิเทศศาสตร์เท่านั้น


“พี่ดินขา ครูสอนเต้นที่ติดต่อไปคิดโคตรแพงเลยค่า” โจ้ รุ่นน้องปี3 หัวหน้าทีมเต้นของคณะยกมือรายงานความคืบหน้าคนแรก

“ก็ไม่ต้องเอาเบอร์ใหญ่มากดิวะ งบแม่งก็ให้นิดเดียว เอางี้.. กูเสนอ หาครูสอนเต้นมาเวิร์คชอป3ชั่วโมงวันเดียวพอ ส่วนท่าเต้นทั้งหมดพวกมึงคิดเองดีกว่า มึงจะได้มีโปรไฟล์งานกันด้วย” เล้งเสนอความคิดบ้าง ดูเหมือนว่าดินก็เห็นดีด้วย

“จริง พวกมึงทำได้โจ้ อย่าให้เสียชื่อแดนเซอร์ค่ายดัง”

“อุ๊ยตาย ให้โครีโอเองเลยเหรอคะ เอาวะอีโจ้มึงทำได้! ถ้าพวกพี่ไว้ใจหนูขนาดนี้ สู้เว้ย!”

“มันต้องอย่างนี้ แล้ว.. ไอ้ฝน ครูสอนร้องเพลง อาจารย์แกว่าไงวะ จะใช้ครูนอกหรือครูในคณะ?” ดินยกนิ้วให้โจ้ แล้วหันไปหาน้ำฝน เพื่อนคนนี้เป็นนักร้องนำของวงดนตรีมหาลัย หัวเรี่ยวหัวแรงหลักของคลาสร้องเลยก็ว่าได้

“อาจารย์ไม่จ้างคนนอกหรอกมึง แพงโคตร สอนเองจ้าาาา นี่กูยังคิดเลยว่ากูต้องเล่นเองสักบท แล้วสวยๆร้องเพลงเพราะๆอย่างกู ต้องเบลล์เท่านั้น ‘Little town It's a quiet village.. Ev'ry day Like the one before’..”

“กูว่ามันเป็นนางเอกได้นะ ถ้ามันไม่บ้า” เล้งถอนหายใจเบาๆ เขายอมรับว่ารุ่นน้องคนนี้เสียงดีมากๆแถมยังถือว่าเป็นคนที่สวยคนหนึ่ง ติดที่มันโคตรรั่ว โคตรติ๊งต๊อง

“คุณพี่คะ สวยมักนกตลกมักได้ น้องเลยต้องสวยด้วยตลกด้วยจะได้แดกได้อะไรกับเค้าบ้างงงง”

“กูรู้แล้วว่าทำไมมันยังนก แม่งจริตเกินผู้หญิง ผู้ชายกลัว! ตลกมันก็ตลกได้นะมึง แต่อย่างมึงนี่เรียกว่าบ้า” ปลื้มโดนน้ำฝนตีไปหลายทีแต่เจ้าตัวก็ยังหัวเราะไม่หยุด


“แล้วจะมีใครมาเวิร์คชอปไหมฝน” ดินก็ยังคงเป็นดิน เขาสามารถดึงสมาธิทุกคนกลับเข้ามาสู่การประชุมได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“มีสิ แต่ติดต่อแล้วคิวไม่ได้สักคน”

“อืม.. เรื่องครูเวิร์คชอปทั้งคลาสร้องคลาสเต้นลงตัวเมื่อไหร่ค่อยสรุปแล้วกัน ต่อไป.. ใครไม่เคยดูการ์ตูนเรื่องนี้บ้าง” มีคนยกมือขึ้น 5 คนเท่านั้น ดินพยักหน้ารับแล้วกวักมือลงเป็นสัญญาณให้ทุกคนเอามือลงได้

“..ไป..ดู..ซะ.. คาแรกเตอร์ของแต่ละตัวเป็นยังไง วันออดิชั่นจะให้ทุกคนช่วยกันดูนะ แล้วก็เหมือนเดิม ช่วงเดือนแรก แต่ละคลาสก็ดูๆด้วยว่าใครเป็นยังไง มีพัฒนาการไหม ใครเหมาะกับบทไหน ใครพอจะดันเล่นเป็นตัวหลักได้บ้าง แล้วพวกเราค่อยมาประชุมสรุปบทอีกที.. ไอ้ฝน มึงแคสบทเบลล์ด้วยนะ”

“กูพูดเล่นไหมดิน!”

“แต่กูพูดจริง มึงร้องเพลงเพราะที่สุดในคณะแล้ว มันเป็นละครเพลงแล้วนางเอกร้องหลายเพลงนะเว้ย โอกาสในการเป็นนางเอกของมึงมาแล้วฝน” ดินยักคิ้วให้เพื่อน ส่วนฝนก็ลุกขึ้นยืน มือหนึ่งยกขึ้นทาบอก ส่วนอีกมือก็ยกขึ้นมาทำท่าซับน้ำตา แล้วโบกมือไปทั่วห้องเหมือนนางงามเพิ่งได้ตำแหน่ง

“เออดี กูจะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องแอคติ้งมาก แม่งเยอะอยู่แล้ว” เล้งพูดจบน้ำฝนก็หันมามองแรง สะบัดหน้างอนให้รุ่นพี่แล้วนั่งลงตามเดิม



“วันนี้พอแค่นี้ดีกว่า พรุ่งนี้บ่ายมีใครติดเรียนไหม .. ไม่มีนะ ดี.. พี่เล้ง งั้นพรุ่งนี้ให้น้องขายงานเลยไหม”

“..ยัง.. อีกนานกูไม่รีบ มาวางแผนโปรโมทงานออดิชั่นก่อนดีกว่า” เล้งพูดจบก็เห็นรุ่นน้องแต่ละคนยิ้มมุมปาก เขารู้สึกถึงรัศมีเย็นๆของแต่ละคนที่ส่งมา หรือไอ้รุ่นน้องพวกนี้มันจะวางแผนแกล้งเขาไว้แล้ว?


“ขวัญ”

“ขาาาา พี่ปลื้ม”

“เอาชุดมาให้พี่เล้งลองเร้ววว จะได้รู้ว่าต้องเก็บต้องแก้ตรงไหนบ้าง”

“ได้ค่าาาา”

“ไอ้ปลื้ม ไอ้ดิน ชุดอะไร” เหมือนเล้งจะรู้ตัวแล้วว่าเขาไม่รอดแน่ๆ แล้วโปรโมทละครเรื่อง Beauty & The Beast ..หน้าตาอย่างเขาคงจะเป็น Beast ไม่ได้แน่


“ใครเป็นคนต้นคิดกูถาม!” เล้งร้องโหยหวยเมื่อเห็นชุดที่ขวัญถือออกมา ชุดราตรีสีเหลือง ของเบลล์ในฉากเต้นรำกับเจ้าชายอสูร

“พี่เคยต้มพวกเราจนเปื่อยตอนรับน้อง สวยจนเพ้อ! แล้วมาเฉลยตอนจบงานว่าเป็นผู้ชาย เชี่ยย รักแรกพบกู ดังนั้น ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ” ดินยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์ ..เวลาแก้แค้นมาถึงแล้ว


“ไหนๆพรุ่งนี้บ่ายเราก็ว่างเริ่มที่คณะไหนก่อนดี”

“วิศวะค่ะ!”

“ไปต่อบริหาร”

“วนไปหาเศรษศาสตร์”

“ข้างๆเป็นคณะแพทย์”

“พรุ่งนี้มาแต่งหน้าตอนเที่ยงนะคะ เดี๋ยวอีโจ้จะเมคโอเวอร์ให้เองค่ะ”

“พี่เล้งขา มาลองชุดค่ะ”



เล้งได้แต่ชี้หน้าดินกับปลื้มคาดโทษ เหตุการณ์คล้ายๆกับตอนที่เขาอยู่ปี2 ที่แพ้พนันเพื่อนจนต้องยอมแต่งหญิงไปงานรับน้อง ไม่คิดว่าจะโดนรุ่นน้องกลุ่มเดิมเอาคืนแบบนี้อีก เหมือนกับว่าการประชุมเรื่องสำคัญๆจะไม่มีแล้ว เพราะดูเหมือนทุกคนในห้องจะสนุกกับการจับเล้งแต่งตัวเป็นเบลล์มาก จนเจ้าตัวต้องโวยวายว่าหิว วงประชุมถึงได้แยกย้ายในที่สุด


“พี่เล้ง พักไหน” ดินล้วงหากุญแจรถมอไซด์ในกระเป๋ายื่นให้ปลื้ม พลขับขาแว้นซ์ส่วนตัว ทั้งสองคนอยู่ห้องเดียวกัน ไม่แปลกที่จะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดจนบางครั้งเพื่อนๆในคณะก็แอบคิดไม่ได้ว่าทั้งสองคนนี้แอบคบกันรึเปล่า

“วันนี้นอนคงห้องไอ้ไจ๋ ยังไม่ได้หาห้องเลยว่ะ”

“มาอยู่ด้วยกันไหม”

“กูไม่อยากเป็นกขค ห้องพวกมึงก็แค่นั้น อยู่กันสองคนก็เต็มแล้วจะให้กูไปนอนตรงไหน”

“หน้าห้องน้ำว่างนะพี่”

“เดี๋ยวกูยันไอ้ปลื้ม มึงยังมีความผิด ไอ้โจ้บอกกูแล้วว่ามึงเป็นตัวต้นคิดให้กูใส่ชุดเบลล์” เขายกขาเตะก้นปลื้มที่กำลังจะหนี แต่หนีไม่ทันเลยโดนไปเต็มๆ

“แหมม ขายาวนะเตะโดนด้วย”

“ก็สูงกว่ามึงสองคนแหละ รีบไปเลยนะ ก่อนกูจะของขึ้นอีก”


ดินตบหัวปลื้มเบาๆแล้วลากไปที่รถมอไซด์ ทั้งสองคนโบกมือบ้ายบายแล้วก็แว้นซ์จากไปจนได้ เล้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพ่นลมออกทางปาก หยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา อีกไม่นานก็หกโมงเย็นแล้วแต่เขานัดเพื่อนไว้ตอนเกือบทุ่ม ไอ้ไจ๋เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันที่จบแล้วก็สมัครเข้าทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ห้องโสตของคณะ ปกติมันก็เลิกงานห้าโมงเหมือนชาวบ้านทั่วไป แต่วันนี้มันนัดสาวเข้าห้อง เพื่อนอย่างเล้งเลยต้องระเห็ดตัวเองไปอยู่ที่อื่นก่อน


เล้งเดินโต๋เต๋ไปตามทางเดินเรื่อยๆ เขาไม่รีบ เหลือเวลาตั้งเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด ไปหาอะไรอร่อยๆกินแถวหลังมอยังทัน โชคดีที่คณะนิเทศน์ศาสตร์อยู่ใกล้ประตูหลังมอ แค่นี้เดินไปก็ได้ถึงแม้ว่าตอนสมัยเรียนจะไม่เคยเดินเลยสักครั้งก็เถอะ


“กินไรดีวะพี่” เล้งเดินมานั่งพักเหนื่อยตรงเก้าอี้วินมอไซด์ พี่วินคนหนึ่งที่นั่งอยู่ใกล้ๆก็ชี้ไปที่ร้านผัดไทยเจ๊หมวยเจ้าประจำ แถมพี่แกยังรับจ๊อบส่งผัดไทยให้เจ๊หมวยอยู่บ่อยๆ

“ขอบคุณค้าบ”

เขายกมือไหว้พี่วินสำหรับคำแนะนำ เดินข้ามฟากไปร้านผัดไทยเจ๊หมวย ดวงตากลมๆกวาดสายตามองโต๊ะในร้านเป็นอันดับแรก มีโต๊ะว่าง เขาพ่นลมออกทางปากเบาๆ สั่งผัดไทยกุ้งสดพิเศษแล้วไปนั่งไถมือถือรอเพลินๆ



“ว่างโต๊ะนึง แต่โต๊ะเล็กว่ะเปลี่ยนไหม”

“กูยังไงก็ได้ แต่ไอ้เซฟมันจะแดกผัดไทยอย่างเดียว”

“ผัดไทย กูจะกินผัดไทย”

“มึงดูโต๊ะก่อนไอ้หล่อ มากสุดก็นั่งได้ 4คน มึงนับครับเพื่อน นี่หนึ่งสองสามสี่และมึงเป็นห้า”


“ตกลงพวกมึงจะแดกไม่แดก”

“แดกสิเจ๊ จัดมาเลย5จาน”


เสียงเอะอะหน้าร้านทำให้เล้งเงยหน้าขึ้นมาดู มองแล้วก็นึกขำ เด็กพวกนี้ทำให้เขาคิดถึงสมัยเรียน ยิ่งแก๊งค์ของพวกเขายิ่งมีแต่คนกวนตีน ไปร้านไหนเจ้าของร้านก็จำได้ทั้งนั้น


“โอ๊ตมึงไปขอเก้าอี้โต๊ะนั้นมา”


“เดี๋ยว.. กูไปเอง”


เล้งรู้สึกว่ามีรุ่นน้องหนึ่งในนั้นเดินมาที่โต๊ะของเขาเพราะเขานั่งอยู่คนเดียวและมีเก้าอี้ว่าง หางตามองเห็นแล้วว่าน้องเขามาหยุดอยู่ข้างๆตัว แต่พอเงยหน้าขึ้นก็เป็นจังหวะที่รุ่นน้องก้มตัวลงพอดี ต่างคนต่างตกใจเล็กน้อย แต่ก็เป็นเล้งที่เริ่มยิ้มให้ก่อน


“เอ่อ.. เอาไปได้นะ เรานั่งคนเดียว”

“แล้วถ้า.. เอ่อ.. ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ”


เล้งก้มหน้าลงขำ นี่ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นมาพูดแบบนี้กับเขา เขาคงคิดว่าโดนจีบแน่ๆ แต่เพราะชายหนุ่มตรงหน้าคือคนคนเดียวกับคนที่เขาไปขอนั่งด้วยที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเมื่อตอนเที่ยงนี่เอง


“เอ่อ.. พอดีโต๊ะมันนั่งไม่พอ”

“อื้ม เอาสิ”



“ไอ้เซฟ ยังไงมึงงงงง ให้ไปขอเก้าอี้ แหม แหม แหมมมม” เสียงแซวของโอ๊ตเพื่อนสนิททำให้ชายหนุ่มหันไปชี้หน้าเพื่อนแล้วหันกลับมามองหน้าเล้งอีกครั้ง พอสบตาแล้วดันรู้สึกว่าแก้มเขาร้อนแปลกๆเสียด้วย

“กูเอาเก้าอี้ไปก็นั่งเบียดกันตายห่า”

“หืมมมม กูแปลกใจตั้งแต่จะไปเอาเก้าอี้เองแล้ว ไม่เนียนๆ” ชายหนุ่มตรงหน้ายกนิ้วกลางให้เพื่อนแล้วหันมาผงกศรีษะเป็นเชิงขอโทษเล้งเบาๆ ตัวเล้งเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรด้วย เพราะจากสถานการณ์ถ้าตัวเขาเป็นชายหนุ่มตรงหน้า เขาก็คงเลือกทำอย่างนี้เหมือนกัน


“กุ้งสดพิเศษค่ะ”

เด็กเสิร์ฟเอาจานของเล้งมาวางที่โต๊ะ เหมือนจะเป็นการตัดบทแซวของกลุ่มเพื่อนๆได้ดี เล้งหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วก็ชะงัก ตอนเที่ยงคนตรงหน้ายังรอเขาปรุงก๋วยเตี๋ยวได้ ตอนนี้เขาก็ไม่ได้หิวอะไรมาก ถ้าเขาจะรอผัดไทยเป็นเพื่อนบ้างก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร


“ปรุงไหม”

“รอ” คำถามเดิมจากคนคนเดิม ทำให้เล้งอดหัวเราะไม่ได้ และรอยยิ้มของเขาก็ยังได้ผลเสมอ


เซฟ หนุ่มหล่อดีกรีเดือนคณะเศรษฐศาสตร์ เขากำลังทำให้เพื่อนๆสงสัยหรือแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังแปลกใจ คนตัวเล็กที่นั่งตากลมๆอยู่ตรงหน้า ดูยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ใช่สาวสวยในสเปคของเซฟเลยสักนิด.. แต่รอยยิ้มที่มันดึงดูดเขาตั้งแต่เมื่อเที่ยงก็ยังคงมีอานุภาพ มันสามารถทำให้หัวใจของเขารู้สึกหวิวได้อีกครั้ง


“ชื่อเซฟเหรอ”

“ครับปี2 ..แล้ว..”

“เล้ง จบแล้ว รอรับปริญญาปีนี้” คำตอบของเขาทำให้เซฟตาโต

“หน้าเด็กมาก คิดว่าปีหนึ่ง”

“ฉันก็คิดว่านายปี4 สูงมากเลย” และนั่นทำให้พวกเขาทั้งสองคนต่างหัวเราะ




ที่โต๊ะเพื่อนๆของเซฟ ชายหนุ่มทั้ง4คน กำลังมองสิ่งมหัศจรรย์ของโลก ..ไอ้เซฟจีบผู้ชาย


“ปกติกูเห็นมีแต่ผู้หญิงเข้ามาจีบมัน”

“แล้วปกติไอ้นี่มันไม่ค่อยเข้าหาใครก่อน”

“กูว่าประเด็นนี้น่าสนใจ”

“ประเด็นไหน”

“ผู้ชายแต่น่ารัก”


ทั้งสี่คนหันมองมองหน้ากันแล้วยกยิ้มมุมปาก แต่ก่อนจะได้เปิดประเด็นสงสัยถัดไปจานผัดไทยร้อนๆก็มาเสิร์ฟแล้ว ช่วงนี้ปากท้องสำคัญกว่าเพื่อน ถึงจะอยากเสือกแต่ก็ขอท้องอิ่มก่อน



“เซฟ ปรุงไหม”

“ปรุงครับ”


มื้อเย็นคงต่างจากมื้อเที่ยงนิดหน่อย เพราะตอนนี้พวกเขารู้จักชื่อกันและกันแล้ว



//TBC//

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [09-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 09-10-2017 18:01:22

ถ้าได้เห็นพี่เล้งในร่างเบลล์(จำแลง) เซฟต้องตะลึงแน่ คราวนี้อาจจะบอกว่าสวยกว่าสาวในสเปกอีกนะ ฮา

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [09-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 09-10-2017 21:01:34

แค่นี้เซฟยังติดใจ เจอเล้งอีกลุคจะเป็นไง อิอิ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [16-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 16-10-2017 09:52:13

Chapter 2




เวลาเที่ยงตรงที่โรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์


ความร้อนแรงของสองหนุ่มหล่อดีกรีเดือนคณะทำให้โรงอาหารแน่นขนัดไปด้วยสาวๆ คนหนึ่งคือโอ๊ต เดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ปี2 เขาเป็นหนุ่มผิวเข้มจากตอนใต้ของประเทศ ภูมิลำเนาอยู่ที่หัวหินจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ที่บ้านทำธุรกิจรีสอร์ทเล็กๆอาศัยว่ามีที่ดินติดหาดบ้านกรูด ธุรกิจเลยไปได้สวยเพราะมีนักท่องเที่ยวเข้าพักทุกวัน โอ๊ตเป็นลูกขายคนเล็กของที่บ้าน เป็นคนชอบออกกำลังกาย ชอบทำกิจกรรม ชอบการแสดงออก บุคลิคขี้เล่นและมีเสน่ห์ จึงไม่น่าแปลกใจที่เขาคว้าตำแหน่งเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างไม่มีข้อกังขา


และอีกคนคือเพื่อนของเขา เดือนจากคณะเศรษฐศาสตร์.. เซฟ


เซฟ ชายหนุ่มสุดคูล สมญานามเจ้าชายน้ำแข็ง ไม่ใช่เพราะว่าเขาเป็นคนเย็นชาไม่สนใจใคร แต่เพราะเซฟเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านเศรษฐวไพศาล เจ้าของโรงงานน้ำแข็งรายใหญ่ที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศ เขามีพี่ชายคนโตที่ตอนนี้แต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว พี่รองเป็นสองสาวฝาแฝดต่างสไตล์ คนหนึ่งแต่งงานกับแฟนหนุ่มชาวอังกฤษ ย้ายสำมะโนครัวตามสามีไปเรียบร้อย อีกคนยังครองตัวเป็นสาวโสดสุดแซ่บ และเขายังมีพี่ชายอีกคนที่ตอนนี้อยู่ปี4 คณะนิเทศศาสตร์ดีกรีเดือนมหาลัย ความหล่อสูสีที่ไม่มีใครเป็นรองใคร ทำให้ทุกคนในมหาวิทยาลัยรู้จักสองพี่น้องคู่เดือนเป็นอย่างดี



“เซฟ.. กูว่ามึงไม่ควรมาที่นี่”

“ทำไม กูมาแดกข้าวคณะมึงไม่ได้”

“.. มึงกำลังแชร์ความนิยมแฟนคลับกูไป”

“มึงคิดผิดแล้วโอ๊ต"




“กูละเบื่อพวกมันจริงๆ”

“ปลงเถอะมึง”

“มึงควรชิน” เพชร โอม สิงโต เพื่อนอีก3คนในกลุ่มได้แต่ถอนหายใจเพราะเริ่มชินกับความหลงตัวเองของพวกมันสองคนแล้ว ก็ต้องยอมรับว่าทั้งสองคนหล่อจริงๆ ไม่แปลกหรอกที่เวลาไปไหนมาไหน จะมีสาวๆมองตามตลอด แต่พวกเขาก็ได้ประโยชน์จากการเป็นเพื่อนกับสองคนนี้ด้วย เพราะมันทำให้พวกเขาดูแลตัวเองเพิ่มมากขึ้น และสาวๆก็หันมาสนใจพวกเขามากขึ้นเช่นกัน


Tale as old as time
True as it can be
Barely even friends
Then somebody bends
Unexpectedly
Just a little change
Small to say the least
Both a little scared
Neither one prepared
Beauty and the beast


“มีใครเห็นเจ้าชายของข้าไหม มีใครเห็นเจ้าชายของข้าบ้าง”


เสียงเพลงจากลำโพงเคลื่อนที่ และผู้หญิงในชุดราตรีสีเหลืองที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นในการ์ตูนดีสนีย์ที่กำลังวิ่งไปที่โต๊ะนั้นโต๊ะนี้ ดึงแขนผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเหมือนกำลังตามหาเจ้าชายดึงดูดความสนใจของคนทั้งโรงอาหารได้ไม่ยาก แม้แต่โต๊ะของเซฟและโอ๊ตยังต้องมองด้วยความสนใจ


“เขาทำอะไรกันวะ”

“โปรโมทละครเวทีมหาลัยรึเปล่า นิเทศมีทุกปี”

“พวกมึงแหกตาดูโปสเตอร์ข้างหลังด้วย เขาประกาศรับออดิชั่นนักแสดงอยู่นั่นไง” เพชรชี้ไปที่โปสเตอร์ที่อยู่ด้านหลังโอ๊ตกับเซฟ ก่อนที่สองหนุ่มจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อเจ้าหญิงชุดสีเหลืองวิ่งมาถึงโต๊ะของพวกเขา



“เห็นเจ้าชายของข้าไหม เจ้าชา..” เจ้าหญิงเบลล์ชะงักเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เจ้าตัวไปคว้าแขนให้หันมาหาตัวเอง

“..พี่..เล้ง”


“จะ..จำ..จำ..จำคนผิดแล้ว”

“เดี๋ยว!” เซฟลุกตามไปคว้าแขนเอาไว้แล้วดึงตัวกลับมารวบกอดเอาไว้ เรียกเสียงฮือฮาของคนทั้งโรงอาหาร รวมไปถึงกลุ่มโปรโมทละครจากคณะนิเทศด้วย



“พี่เล้ง”

“ไม่ใช่” เล้งพยายามขืนตัวแต่ดูเหมือนว่าจะสู้แรงของคนตัวโตกว่าไม่ได้ ยิ่งเล้งดิ้นเซฟก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ไม่จริง” มือใหญ่พยายามจะช้อนคางของในอ้อมแขนขึ้นมา แต่ก็ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงเบลล์จะดื้อกว่าที่คิด



และบางครั้ง เขาทั้งสองคนอาจจะกำลังลืมไปว่าตอนนี้พวกเขาเป็นเป้าสายตาของคนมากมายแค่ไหน ปลื้มแสยะยิ้มเหมือนคนโรคจิตที่เจอเรื่องสนุกๆ จนดินต้องตบหัวดึงสติกลับมา ส่วนรุ่นน้องสาวๆที่ตามมาด้วยก็ยกกล้องขึ้นอัดวีดีโออัตโนมัติ อยากจะกรี๊ดใจจะขาดแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะกลัวว่าเจ้าชายน้ำแข็งจะปล่อยมือจากเอวเจ้าหญิงเบลล์


“พี่..”

“เออกูนี่แหละ ปล่อย..กูทำงานอยู่” ได้ยินคนที่ก้มหน้างุดในอกกระซิบบอกแบบนั้นเซฟก็ยิ้มกว้าง เขาคลายอ้อมแขนแล้วก้มหน้าลงดูแก้มแดงๆที่ซ่อนอยู่

“พี่เล้งจริงด้วย”

“ปล่อยได้ยังวะ!”

“พี่เล่นละครด้วยเหรอ”

“..ไม่ใช่ ปล่อยก่อน” เล้งขืนตัวอีกครั้ง เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วตกใจรีบเอามือดันหน้าของเซฟออกห่างเพราะชายหนุ่มรุ่นน้องพยายามก้มหน้าลงมาหาเขาเพื่อที่จะดูหน้ามันทำให้ใบหน้าพวกเขาใกล้กันจนเกินไป



“เห้ย! เจ้าโจรชั่วปล่อยเจ้าหญิงของพวกข้าเดี๋ยวนี้นะ” ดินขึ้นไปยืนบนเก้าอี้แล้วประกาศกร้าว ไหนๆก็ได้รับความสนใจขนาดนี้เขาก็ไม่ควรปล่อยโอกาสนี้ไป

“ใช่ ปล่อยมือเจ้าเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ปลื้มรีบต่อบทให้ทันที เรียนละครมาขนาดนี้ถ้ารับมุขกันไม่ได้ก็เสียชื่อพอดี



“ขอโทษนะครับ คือเรื่องโฉมงามกับเจ้าชายอสูรไม่ใช่เหรอครับ ทำไมมีคนแคระด้วย หรือมีสโนไวท์ด้วย หรือปีนี้รวมการ์ตูนดีสนีย์ครับ” โอ๊ตยกมือทำลายความเงียบ คำถามของเขาทำให้คนทั้งโรงอาหารหัวเราะ และสำหรับดินกับปลื้ม นี่มันคือการหยามชัดๆ

“ไอ้โอ๊ตมึง!555555”


“หัวเราะอะไรกัน นี่กูอยากรู้จริงๆนะ กูสนใจ ..พี่ครับผมอยากไปออดิชั่นครับพี่” โอ๊ตหันไปยิ้มให้ทีมโปรโมท สาวๆเห็นรอยยิ้มก็แทบละลาย แต่คงไม่ใช่กับดินและปลื้มแน่นอน




“ปล่อย”

เล้งอาศัยจังหวะที่ทุกคนเปลี่ยนจุดสนใจ ค่อยๆดันตัวเซฟออก แล้วรีบเดินหนีออกไปจากโรงอาหารแต่เซฟก็ยังเดินตามออกมาจนได้


“แล้วนี่ตามมาทำไม”

“เออว่ะ.. ตามมาทำไมวะ” เซฟเกาท้ายทอยแก้เก้อ

“ประสาท ..แต่งตัวขนาดนี้ยังจำได้” ประโยคหลังเจ้าตัวพูดพึมพำกับตัวเอง แต่ชายหนุ่มอีกคนก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน

“ก็เกือบจำไม่ได้ พี่.. สวยมาก”

“คิดว่ากูดีใจไหมโดนผู้ชายชมว่าสวยเนี่ย!” ถึงแม้ว่าคนตัวเล็กจะดูเหวี่ยงวีน แต่เพราะริ้วสีแดงที่ผุดขึ้นมาที่ข้างแก้มทำให้เซฟรู้ว่าอีกคนไม่ได้โกรธจริง เขาแค่กำลังเขินเท่านั้นเอง


“แล้ว.. เมื่อกี้พี่บอกว่าไม่ได้เล่นละคร ทำไมต้องแต่งตัวแบบนี้ด้วย”

“เอ่อ.. ก็.. เป็นทีมงาน วันนี้ก็.. โปรโมทงานออดิชั่นนักแสดงไง” เล้งเพิ่งจะคิดได้ว่าเผลอเหวี่ยงเด็กตรงหน้า เขาถอนหายใจเพื่อผ่อนคลายอารมณ์คุกรุ่นรวมทั้งความกระดากอายที่รุ่นน้องคนนี้ต้องมาเจอเขาในชุดแบบนี้ด้วย


“….”

“….”


พอสบตากับก็เกิดความเงียบขึ้นมาดื้อๆ เซฟมองคนตรงหน้ากัดริมฝีปากและหันหนีไปทางอื่นแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม ยอมรับว่ารุ่นพี่คนนี้มีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดเขาได้จริงๆ


“เอ่อ.. พี่กินข้าวรึยัง” ได้ยินคำถามเล้งหันขวับมามองคนตรงหน้าพร้อมเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ

“กินก่อนออกมา” พอตอบเสร็จเล้งก็ยกมือขึ้นมาลูบใบหู ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะตอบไปคำถามนั้นทำไม

“แล้วตอนเย็น..”



“พี่เล้ง!” เสียงของปลื้มทำให้คนทั้งคู่หันกลับไปมองทีมโปรโมทละครเวทีที่กำลังเดินตรงมาหาพวกเขา เล้งหันมามองเพื่อรอให้อีกคนพูดต่อ แต่คนตัวสูงกว่าก็ไม่ยอมพูดสักที


“ตะ.. ตอนเย็นอะไร”

“..ไม่มีอะไรครับ” เล้งกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆเหมือนจะขัดใจกับคำตอบนั่นไม่น้อย

“ข้าวมันไก่ลุงอ๊อดหลังมอ” กลั้นใจพูดแล้วรีบหันหลังเดินหนี พูดออกไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเอง เพราะที่เล้งทำไปเมื่อกี้คือการทอดสะพานชัดๆ


“กี่โมงครับ” เซฟตะโกนไล่หลังมาทำให้เล้งต้องชะงักเท้าแล้วหันกลับไปมองใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของอีกคน


“เท่าๆเมื่อวานแหละ”



เล้งตอบไปแล้วรีบเดินก้มหน้ากลับไปหารุ่นน้องคณะตัวเอง แน่นอนว่าแววตาและรอยยิ้มของแต่ละคนมีคำถามแน่ๆ แต่ในเมื่อเสือกตัวพ่ออย่างปลื้มยังไม่ถาม รุ่นน้องแต่ละคนก็เลยยอมเงียบไปก่อน


“เอ่อ ไปคณะไหนต่อนะ”

“ดีจังเลยน้า เหมือนเบลล์จะเจอเจ้าชายแล้ว คนนี้เจ้าชายน้ำแข็งด้วยนะพี่เล้ง” คนที่เริ่มแซวคนแรกกลับกลายเป็นดินซะนี่

“อะไร? รุ่นน้อง รู้จักกันเฉยๆ”

“เมื่อกี้เค้ามีนัดกันด้วยเว้ยเฮ้ยยยย”

“จะไปต่อไหม ไม่ไปกูเปลี่ยนชุดกลับหอนะ” เล้งเริ่มโวยวายเพราะแววตาแต่ละคนนี่อยากรู้อยากเห็นมากๆ ยิ่งคล้อยหลังจากที่เซฟเดินผ่านกลุ่มพวกเขาแล้วเจ้าตัวยกมือไหว้รุ่นพี่แต่ละคนด้วยแล้ว แววตาของกลุ่มรุ่นน้องมันก็ระยิบระยับเป็นพิเศษ


“พิรุธเพียบ”

“ไอ้ปลื้ม.. กูบอกว่ารู้จักกันเฉยๆ” เล้งถอนหายใจแล้วก้มหน้ามองชายกระโปรงตัวเอง ไม่พร้อมสู้สายตาของแต่ละคนจริงๆ

“มึงเชื่อไหมเพื่อนดิน”

“กูกินข้าวครับเพื่อนปลื้มไม่ได้กินหญ้านะจ๊ะ”


“ไปกันได้ยัง” ใบหน้าที่เริ่มหน่ายของคนอาวุโสสุดทำให้พวกรุ่นน้องเริ่มรู้ว่าควรเลิกเล่นก่อนที่คนสวยในชุดเจ้าหญิงเบลล์จะเริ่มโกรธจริง ดินผายมือให้เล้งเดินนำไปที่รถเก๋งของขวัญพร้อมๆกับสั่งให้พวกที่เหลือแว้นรถไปรอที่คณะเศรษฐศาสตร์



พวกเขาใช้แผนกองโจรโปรโมทเช่นเดิมคือให้เปิดเพลง Beauty And The Beast เรียกความสนใจแล้วให้เล้งในชุดเจ้าหญิงเบลล์วิ่งไปถามหาเจ้าชายกับคนนั้นคนนี้ และทีมงานที่เหลือก็จะเดินหาคนหน้าตาดี หน่วยก้านดีแล้วเดินเข้าไปแจกใบปลิว การโปรโมทครั้งนี้ราบรื่นและเรียกความสนใจของทุกคนได้ไม่น้อย จากนั้นก็ย้ายไปที่คณะบริหารศาสตร์และทำซ้ำแบบเดิมอีก กว่าพวกเขาจะเสร็จจากคณะนี้ก็หมดเวลาพักพอดี


“เหนื่อยไหมพี่เล้ง” โจ้ขยับเข้ามาพัดให้รุ่นพี่คนสวยที่นั่งดูดน้ำจนหมดขวดเพราะความเหนื่อย อีกมือที่ว่างโจ้ก็เอาทิชชู่ซับหน้าให้ด้วย

“มึงมาแต่งชุดเบลล์แทนกูไหมล่ะอีโจ้”

“อีโจ้อยากแต่งหญิงมากค่ะ แต่แต้มบุญอีโจ้น้อยก็เลยไม่ขาวบางร่างเล็กเหมือนคุณพี่” เล้งอยากจะเตะโจ้ใจจะขาดแต่เขาก็ทำไมได้ ขนาดแรงจะยืนตอนนี้ก็ยังไม่มี


“ดิน กูว่าหลังเที่ยงคนเริ่มซาแล้วนะ หรือเราจะทำแค่ช่วงพักดีวะ” ปลื้มออกความเห็นหลังจากที่ทุกคนเดินมารวมตัวกันที่ม้าหินอ่อนข้างตึกคณะบริหาร

“กูก็คิดเหมือนกัน งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อน พี่เล้งก็จะได้พักด้วย เหนื่อยหน่อยนะพี่” เล้งได้แต่ชูนิ้วกลางกลับมาให้ดินกับปลื้ม

“กลับๆประชุมต่อที่คณะ ขวัญ โจ้ มึงสองคนดูแลเบลล์กูดีๆด้วย อย่าพากลับทางเศรษฐศาสตร์เชียวนะมึงเดี๋ยวโดนเจ้าชายน้ำแข็งฉุด”


“ไอ้ดินไอ้ปลื้มมึงตาย!!” เล้งลุกขึ้นยืนหมายจะไปเด็ดหัวคนพูด แต่ก็ไม่ทันดินกับปลื้ม สองคู่หูที่วิ่งหนีไปขึ้นมอไซด์ซิ่งหนีกลับคณะไปแล้ว



- - - - - - - - - - - - - - -



เย็นวันนั้น ที่สนามฟุตบอลของมหาลัย


สาวๆข้างสนามส่วนหนึ่งกำลังส่งเสียงเชียร์โอ๊ตที่กำลังจะทำประตูให้ทีมแต่โดนผู้รักษาประตูคว้าลูกเอาไว้ได้ก่อน อีกส่วนก็นั่งเงียบๆเฝ้ามองเซฟที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก จะกรี๊ดก็ไม่ดีเพราะกลัวว่าเซฟกับเพื่อนๆของเขาจะลุกหนี


“วันนี้แปลก มึงไม่ลงเตะ” สิงโตเหล่ตามองเพื่อนนิดๆ เพราะปกติที่จะเห็นเซฟลงแข่งคนละทีมกับโอ๊ตแย่งเรตติ้งสาวๆ แต่วันนี้มันคีปคูลนั่งไถมือถือนิ่งๆ

“ขอผ่าน กูมีนัด”

“สาวที่ไหนวะ”

“เจ้าหญิงเบลล์” เชฟตอบยิ้มๆ และเหมือนสิงโตจะได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆจากกลุ่มสาวๆด้านหลังด้วย เขาถอนหายใจเบาๆเมื่อคิดว่าถ้าสาวๆกลุ่มนั้นรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้เจ้าชายน้ำแข็งยิ้มได้ขนาดนี้ พวกเธอยังจะกรี๊ดกันอยู่หรือเปล่า


“พูดแล้วกูยังไม่เชื่อว่าเป็นผู้ชายคนเมื่อวานที่เจอที่ร้านผัดไทย สวยโคตรๆ”

“มึงว่ากูแปลกๆไหมสิง ทำไมกูดีใจที่ได้นัดกับเขา” เป็นคำถามที่ทำให้สิงโตได้แต่กรอกตามองบนจริงๆ

“มึงต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ”

“ตรงๆ”

“กูตอบคำถามด้วยคำถามได้ไหม”

“มึงกำลังทำอยู่” เซฟส่ายหน้าเบาๆ แล้วกดมือถือดูเวลาอีกครั้ง เขาไม่อยากสายกับในนัดครั้งแรกสักเท่าไหร่


“งั้นกูถาม มึงตื่นเต้นไหม ตอนนี้อยากไปตามนัดหรือยัง”

เซฟได้ฟังคำถามแล้วก็นิ่ง เหมือนเขากำลังใช้ความคิด สักพักชายหนุ่มก็พยักหน้ารับเมื่อรู้สึกว่าที่เพื่อนของเขาพูดมาเมื่อสักครู่มันคือความจริง


“มึงไม่แปลกเซฟ มึงแค่มีความรัก”




- - - - - - - - - - - - - -



..มึงแค่มีความรัก


..มึงแค่มีความรัก


..มึงแค่มีความรัก


เสียงของสิงโตยังก้องอยู่ในหัวของเซฟ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะแยกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนแล้วก็ตาม เขาพยายามหาเหตุผลมาหักล้างคำพูดของเพื่อนที่บอกว่าเขากำลังมีความรัก แต่ก็ดูเหมือนว่าเหตุผลที่ยกมาในแต่ละข้อนั้น มันจะมีน้ำหนักไม่เพียงพอ เพราะเสียงของเพื่อนมันยังชัดอยู่ในหัวของเขา


“มันเรียกว่าความรักเหรอวะ”



“บ่นอะไรอยู่คนเดียว”

“เฮ้ย!” ชายหนุ่มผงะเล็กน้อยเมื่ออยู่ดีๆ คนในความคิดของเขาก็โผล่มาตรงหน้า ร่างเล็กในเสื้อฮู้ดสีดำสกรีนกราฟฟิคเท่ๆ ยีนส์พอดีตัวที่มีริ้วขาดที่หัวเข่าและรองเท้าผ้าใบแบรนด์นิยม ทั้งๆที่ไม่ได้แต่งหน้าแต่งชุดเป็นเจ้าหญิงเหมือนที่เจอเมื่อกลางวันแต่เชฟก็ยังรู้สึกว่าคนตรงหน้า.. น่ารัก


เขาแปลกไปจริงๆด้วย


“ขวัญอ่อนนะเรา”

“กำลังคิดอะไรเพลินๆ พี่โผล่มาแบบนี้ก็ตกใจสิ ไปเหอะพี่หิวแล้ว”


เซฟเดินนำรุ่นพี่ตัวเล็กกว่าไปที่ร้านข้าวมันไก่ พวกเขาสั่งเมนูเดียวกันมาสองจาน คนเป็นน้องเดินไปตักน้ำแข็งใส่แก้วมาให้ คนพี่ก็รอรินน้ำชาเหมือนเป็นเรื่องปกติเวลามากินข้าวกับเพื่อนๆ แต่เมื่อได้นั่งลงมองหน้ากันอีกที ต่างคนก็ต่างหัวเราะ


“พี่หัวเราะอะไร”

“แล้วเราหัวเราะอะไร”

“ผมถามพี่ก่อน”

“ใช้สิทธิรุ่นพี่ นายตอบก่อน”

“ขี้โกงว่ะ”



“ไอ้เซฟน้องร้ากกกก ตอบพี่มึงมาตามตรงครับว่ามึงสอยคนสวยคณะกูมาแดกข้าวด้วยได้ยังไง แล้วนอกใจกันแบบนี้เสียใจนะพี่เล้ง”

“นอกใจพ่องสิไอ้เผ่า แล้ว..นี่..น้องชายมึงเหรอ”

“ถูกต้องที่สุด หล่อๆแบบนี้คลานตามกันออกมาเลย แต่เซฟมันหล่อน้อยกว่าเผ่านะจ๊ะที่รักดูดีๆสิ”

“พ่อง”


เผ่าเหล่ตามองรุ่นพี่คณะแล้วหันมายิ้มเจ่าเล่ห์ให้น้องชายคนเล็กของบ้าน อันที่จริงเขาเห็นตั้งแต่รุ่นพี่คนสวยเดินเข้ามาทักน้องชายเขาแล้ว แปลกใจไม่น้อยที่เห็นรอยยิ้มของเซฟที่มีให้รุ่นพี่ตัวเล็ก ซุ่มสังเกตบรรยากาศของทั้งสองคนจนมั่นใจจึงเดินเข้ามาทักที่โต๊ะ


“พ่อกูก็พ่อไอ้เซฟจ๊ะยาหยี สารรูปให้ไว มาด้วยกันได้ยังไง ตอบดีโดนใจให้ผ่านแต่ถ้าตอบไม่ดีงานนี้พี่จะแย่งชิง” เล้งถอนหายใจเซ็งๆ กับไอ้หล่อพระเอกอันดับหนึ่งของคณะที่มันป้อได้ทุกคนแม้กระทั่งอาจารย์ป้า มันหล่อจริงๆนะแต่อย่าให้มันยิ้มเชียว คนบ้าอะไรยิ้มแล้วเหงือกเยอะฉิบหาย

“แย่งอะไร” เซฟดูตึงๆขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินและพี่ชายของเขาก็ดูออกทันที

“เก็บอาการไม่อยู่เลยนะมึง พี่เล้ง..ไอ้นี่มันจีบพี่เหรอ”

“ไม่.. มึงก็..”

“เซฟตอบ”

“..เพิ่งเจอกันเมื่อวานเอง”

“อ๋อ งั้นตัดใจเลยน้อง คนนี้พี่จองมานานแล้ว”


ปฏิกิริยาของเซฟหลังจากที่ได้ยินคำนี้เป็นเหมือนอย่างที่เผ่าคิดไว้ไม่มีผิด ดวงตาจะแข็งกร้าวขึ้นทันทีโดนที่เซฟไม่รู้ตัว เพราะสองพี่น้องถูกเลี้ยงคู่กันและโตมาด้วยกันทำให้เผ่ารู้ทันทีว่าน้องชายของเขาไม่พอใจมากๆ


โป๊ก


“โอ๊ย!พี่ ตีทำไมเนี่ย” เผ่าร้องเสียงหลงเมื่อโดนเล้งเอาช้อนเคาะที่กลางหน้าผาก เซฟเองก็แปลกใจไม่น้อยเหมือนกันกับท่าทางแบบนั้นของรุ่นพี่ตัวเล็ก

“มึงไม่ต้องแกล้งน้องมันเลยนะ นี่เพื่อนกินข้าวกู”

“เพื่อน..กินข้าว” เผ่าขึ้นเสียงสูงอย่างคนไม่เข้าใจ หันกลับมามองหน้าน้องชายตัวเอง รายนั้นก็เอาแต่นิ่ง หน้าตาไม่ค่อยบ่งบอกความรู้สึกเท่าไหร่

“เออ กูไม่มีเพื่อนกินข้าว มึงมาก็ดี..กู..ยืมน้องมึงนะ”


“ยืม..แล้ว..ทำไมถึงเป็นไอ้นี่ ไอ้ดินไอ้ปลื้มไอ้ฝนพวกนั้นพี่ไม่กินกับมันล่ะ” เผ่าเริ่มรู้สึกสนุกเมื่อเห็นรุ่นพี่ตัวเล็กกำลังจะจนมุม แถมน้องชายของเขาก็ดูเหมือนจะพอใจ ถึงหน้ามันจะยังนิ่งแต่แววตามันดูมีความสุขแปลกๆเวลามองไปที่รุ่นพี่คนสวยของคณะ

“ไอ้ฝนมันก็ไปกับแฟนสิ มอไซด์ไอ้ปลื้มไอ้ดินก็นั่งได้แค่สองคนกูจะไปด้วยได้ไงซ้อน3คนอันตรายจะตาย” เล้งเบือนหน้าหนีสายตาของเผ่าที่จ้องจับผิด แต่เมื่อหันไปสบตากับเซฟก็ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะไปต่อไม่ได้เอาดื้อๆ


แน่นอนว่าแก้มแดงๆของทั้งสองคนเมื่อกี้ไม่มีทางรอดพ้นสายตาของเผ่าเช่นเดิม ชายหนุ่มกรอกตาเล็กน้อยเมื่อเริ่มมั่นใจในความคิดของตัวเองมากขึ้น


“โอเคงั้นไม่กวนละ เซฟ แดกเสร็จไปส่งพี่กูด้วยนะมึง แล้วนี่มีเบอร์พี่เขายัง”

“..ยัง” เผ่ายกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองเพราะไม่คิดว่าน้องชายเขาจะเบ๊อะได้ขนาดนี้ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น เสียชื่อน้องชายไอ้เผ่าจริงๆ จะจีบเขาแต่ยังไม่มีเบอร์เนี่ยนะ

“ขอสิ!”



“เอ่อ..พี่เล้ง ขอ..ขอเบอร์ได้ไหมครับ”

“เอา..เครื่องมา เดี๋ยวกดให้”



เผ่ายืนคุมทั้งสองคนแลกเบอร์กันจนเสร็จ เขาจึงเลี่ยงเดินออกมายืนสังเกตการณ์อยู่ไกลๆ สิ่งที่เห็นคือน้องชายของเขายิ้มมากขึ้นและดูเขินตลอดเวลาที่คุยกับเล้ง เจ้าตัวมันอาจจะไม่รู้หรอก แต่เพราะเขาเป็นพี่ชายที่เห็นเซฟมาตั้งแต่เกิด


อีกฝ่ายคือพี่คณะคนสวยที่ทั้งดีและเก่ง เป็นนางฟ้าที่รุ่นน้องทุกคนรู้ดีว่าสูงเกินเอื้อม ที่เห็นเขาพูดจีบไปแบบนั้นก็ทำได้แค่พูด ไม่มีใครกล้าสอยนางฟ้าลงมาจริงๆจังๆสักคน



“มาถูกใจอะไรไอ้เซฟวะ ..น่าสนุก”




//TBC//

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [09-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 16-10-2017 10:37:20

โอย อ่านแล้วต้องยิ้ม
รอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [09-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 16-10-2017 13:46:45

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [09-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 16-10-2017 14:35:05

เอ่อ....Beauty and the Beat เวอร์ชั่นนี้เรายังไม่เคยอ่านมาก่อนจะฮาไปไหนแต่เราชอบนะมีสีสันดีรออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [16-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-10-2017 20:29:02

 o13

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [16-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: 98NooNid0831 ที่ 17-10-2017 00:24:47

เวอร์ชั่นนี้ละมุนมาก :impress2: :-[

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [16-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 17-10-2017 01:27:59

ดีต่อใจมากเลยค่าา ละมุนละไมสุดๆ เจ้าหญิงเบลล์สวยน่ารัก ชอบบบ  :mew1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [16-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 17-10-2017 15:23:43

น่ารักมากมาย..ยยยยย ชอบพี่เล้ง ชิคๆคูลๆ   :m18: :m18: :m18:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [16-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: silverrain ที่ 17-10-2017 15:44:35

ปักหมุดรอตอนต่อไป
น่ารักทั้งคู่เลย

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [16-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 18-10-2017 10:09:45

โง้ยยยยน่าก ชอบๆ ตลกมาก เอาฮาไปไหนคะพี่เล้ง

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [16-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: A_bookworm ที่ 18-10-2017 14:27:01

ละมุน และดีต่อใจอ่ะ รอๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [16-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 18-10-2017 19:32:07

 :pig4: :pig4: น่ารักกกก -////-

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [16-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 19-10-2017 08:15:48

Chapter 3



“มึงดูเพื่อนมึงค้าบ สายเปย์แค่ไหนถามใจเธอดู” โอมถอนหายใจพร้อมยกพวกแก้วน้ำผลไม้ปั่นในมือให้สิงโตดู ที่เขาต้องมาเป็นเด็กส่งของเพียงเพราะข้อความสั้นๆที่ถูกส่งมาจากเจ้าหญิงเบลล์ว่า อยากกินแอปเปิ้ลปั่น


“สิง ถือช่วยไอ้โอมหน่อย กูกลัวหก” คนที่ถูกเรียกได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็ยอมเดินมาช่วยแบ่งแก้วน้ำจากมือโอมไป

“มีของพวกกูบ้างไหมเนี่ย”

“เออเดี๋ยวกูเลี้ยงทีหลัง ตอนนี้ช่วยกูเอาไปส่งที่วิทยาก่อน”


โอมกับสิงโตส่ายหน้าเบาๆกับความล้นของเพื่อน แต่พวกเขาไม่คิดจะห้ามมันเลยสักนิด ไม่นานทั้งสามคนก็มาถึงคณะวิทยาศาสตร์และกลุ่มเป้าหมายของพวกเขาก็กำลังเดินออกจากตึกมานั่งพักที่ม้าหินอ่อนข้างๆพอดี


“พี่เล้ง”


เสียงของเซฟดึงความสนใจของคนทั้งกลุ่มได้ไม่ยาก แต่รุ่นพี่นิเทศทุกคนรู้กันดีว่าพ่อรูปหล่อของคณะเศรษฐศาสตร์มาหาใคร พวกเขาเลยปล่อยให้เซฟเดินไปหาเจ้าหญิงเบลล์เอง โจ้กับขวัญก็รู้หน้าที่เดินเลี่ยงออกมารับแก้วน้ำปั่นแล้วก็ไปรวมกลุ่มอยู่กับพวกเพื่อนๆ


นี่ไม่ใช่วันแรกที่เจ้าชายน้ำแข็งส่งส่วยให้ทุกคนแบบนี้ ทีมโปรโมทละครเวทีได้ของบรรณาการทุกเที่ยง ย้ำว่า ทุกเที่ยง แต่ส่วนมากก็จะเป็นน้ำปั่นผลไม้เพิ่มความสดชื่น บางครั้งก็เป็นนมปั่นบ้าง ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่ที่ว่าเจ้าหญิงเบลล์จะอยากกินอะไร


ดินกับปลื้มฉลาดพอที่จะเตือนเพื่อนและน้องๆทุกคนไว้ว่าห้ามแซวเล้งเด็ดขาด ให้ทำตัวปกติเอาไว้เพราะถ้าเกิดแซวจนเล้งโกรธขึ้นมา ของส่งส่วยอาจจะหายไปเลยก็ได้



“เหนื่อยไหมพี่”

“พัดให้หน่อยสิ” เล้งรับแก้วแอปเปิ้ลปั่นมาถือไว้ก่อนยื่นพัดเล็กๆให้รุ่นน้องตัวสูงทำหน้าที่แทนขวัญกับโจ้ที่มันสองคนชอบหนีไปทุกครั้งที่มีน้ำปั่นมาส่ง

“พี่ใส่ชุดนี้ทุกวันไม่คันเหรอ”

“วันนี้วันสุดท้ายละเหอะ แต่ก็คันจริงแหละ”

“คันตรงไหน”

“เนี่ยๆแถวๆซิป เกาให้หน่อย” รุ่นพี่ตัวเล็กเอี้ยวตัวหันหลังให้อีกคนเกาได้สะดวก แต่เหมือนว่าคนตัวสูงจะเกาไม่ถูกที่ เขาจึงขยับซ้ายขวาตามมือจนคนเป็นน้องหลุดหัวเราะ

“นิ่งก่อนพี่ วิกผมมันติดซิป” เซฟยกกระโปรงออกจากม้าหินอ่อน เขานั่งลงแทนที่แล้วปล่อยให้กระโปรงทับขาตัวเองเอาไว้ เพราะชุดมันพองเลยทำให้ปกติเล้งนั่งม้าหินอ่อนได้คนเดียว ถ้าจะมีใครนั่งด้วยสักคน ก็ต้องยอมโดนกระโปรงทับแบบนี้


“ขอดึงขาดเลยนะ” เซฟก็ค่อยๆแกะปลายผมที่ติดซิปออกแล้วปัดวิกผมทั้งหมดไปที่พักไว้ที่ไหล่ด้านซ้าย

“หึหึ เอาประโปรงคลุมไว้แบบนั้น..อยากใส่เหรอ”

“เปล่า.. อยากนั่งด้วย ยืนพัดให้มันเมื่อยนะพี่เล้ง”

“นึกว่าอยากใส่จะยกให้เลย เห้ย!อร่อย! ร้านไหนวะเนี่ย”

“ที่คณะแหละ แต่ไม่เคยลองกินน้ำแอปเปิ้ลปั่น อร่อยเหรอ” เล้งเลิกคิ้วสูงเมื่อได้ยินอย่างนั้น มองหน้าซื่อๆของคนพูดแล้วตัดสินใจยื่นแก้วให้ลองชิม



ภาพของเจ้าชายน้ำแข็งที่ก้มลงดูดน้ำในมือเล้งขณะที่เจ้าตัวยังพัดคลายร้อนให้รุ่นพี่คนสวยแถมยังมองด้วยสายตาที่เด็กอนุบาลยังรู้เลยว่าเขาจีบกันทำให้สาวๆในทีมโปรโมทละครเคลิ้มไปแล้วเรียบร้อย แม้แต่พวกผู้ชายยังต้องเบือนหน้าหนีเพราะรู้สึกเขินแทน



“ปลื้ม มึงว่าเค้าจะรู้ตัวกันไหมวะว่าเค้าจีบกันหนักมาก”

“กูว่าไม่ เมื่อวานกูถามพี่เล้งเรื่องน้องเค้าเว้ย มึงรู้ไหมพี่เล้งตอบว่าไง”


“ว่า..” ไม่ใช่แค่ดินที่เอียงตัวเข้าหาปลื้ม เขากวาดตามองรุ่นน้องที่พร้อมใจกันขยับเข้ามาหาอย่างพร้อมเพรียง รวมถึงเด็กต่างคณะอีกสองคนซึ่งเป็นเพื่อนของเซฟด้วย

“เพื่อนกินข้าว แม่ง! นัดเดทชัดๆแล้วไม่รู้ตัวด้วยนะพี่เล้งน่ะ” ลองท่านประธานกองเสือกแห่งชาติได้คอนเฟิร์มด้วยตัวเองขนาดนี้ แสดงว่าข้อมูลเชื่อถือได้แน่นอน

“ต้องดูกันไปยาวๆ”



กว่าช่วงเวลาของการโปรโมทงานออดิชั่นนักแสดงจะจบลงก็เล่นเอาทีมงานเหนื่อยกันทุกคน แต่ฟีดแบคที่ได้กลับมาในครั้งนี้ก็น่าพอใจไม่น้อย ทุกคนได้รับคำชมจากอาจารย์กันถ้วนหน้า ที่ทำให้ละครเวทีปีนี้ดูน่าสนใจตั้งแต่งานออดิชั่น


ในหน้าเพจของคณะนิเทศศาสตร์และเพจมหาวิทยาลัยที่ลงข่าวโปรโมทเอาไว้ก็มีนักศึกษาจำนวนมากเข้ามาสอบถาม ทำให้ทีมงานต้องวางแผนรับมือกับงานออดิชั่นให้ดีกว่าเดิม เพราะคาดว่าปีนี้จำนวนคนน่าจะเยอะกว่าปีก่อนๆ



“พี่ดินๆ คนโคตรเยอะเลย!” รุ่นน้องปีสามที่ได้รับมอบหมายให้จัดการเรื่องรับสมัครออดิชั่นที่ด้านนอกวิ่งเข้ามาหารุ่นพี่ในห้องซ้อมขนาดใหญ่ของคณะด้วยความตื่นเต้น และดูเหมือนว่าพวกรุ่นพี่ที่อยู่ในห้องก็ตื่นเต้นและดีใจไม่แพ้กัน

“ยังไงดีวะ เยอะแค่ไหน”

“เอาเป็นว่าถ้าให้เข้ามาคนละ10นาที เย็นนี้ก็ออดิชั่นไม่เสร็จ” รุ่นพี่แต่ละคนร้องดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นเพราะมันถือว่าเป็นความสำเร็จก้าวแรกที่พวกเขาทำได้


“พี่เล้ง! โคตรดีใจ! ต้องขอบคุณเจ้าหญิงเบลล์คนสวย” ปลื้มวิ่งมาจากอีกฟากหนึ่งของห้อง รวบกอดรุ่นพี่จนจุกเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ดี และทำให้บรรยากาศผ่อนคลายมากขึ้น


“ทุกคนพร้อมไหม เปลี่ยนกำหนดเวลาต่อคน มากสุดไม่เกินคนละ5นาที ดีไหมพี่เล้ง” ดินยิ้มกว้างอย่างคนเก็บความดีใจไว้ไม่อยู่กับความสำเร็จก้าวแรกที่ถือว่าคุ้มค่ากับการเหนื่อยกันเป็นอาทิตย์


“แล้วแต่ผู้กำกับเลย เต็มที่เว้ย! นี่ถ้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่วันแรกนะAลอยเลยมาพวกมึง ไป!ลุย!” น้องๆแต่ละคนยกมือท่วมหัวรับคำอวยพรของเล้ง แล้วแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของแต่ละคนเพื่อเตรียมความพร้อมในการเริ่มออดิชั่นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้



ในส่วนบริเวณด้านนอก โต๊ะลงทะเบียนยังคงวุ่นวายอยู่เช่นเดิม แม้จะมีป้ายบอกขั้นตอนการสมัครชัดเจนก็ยังมีนักศึกษาบางประเภทที่ไม่ชอบอ่าน แล้วก็เดินมาถามจนทีมงานปวดหัว ส่วนใครที่สมัครเสร็จแล้วก็จะได้ป้ายหมายเลขและชื่อเล่นแปะไว้ที่หน้าอก



เสียงกรี๊ดของสาวๆบางคนที่ดังขึ้นเรียกความสนใจของผู้คนไม่น้อย เผ่า พระเอกหมายเลขหนึ่งของคณะนิเทศศาสตร์เดินกอดคอน้องชายแท้ๆของตัวเองเข้ามา หรือถ้ามองในมุมมองของเซฟ เขาคงอยากจะใช้คำว่าลากคอเข้ามามากกว่า



ด้านหลังของสองพี่น้องสุดหล่อก็คือโอ๊ตและกลุ่มเพื่อนครบทีม เพชร โอม สิงโต ทั้งสามคนโดนโอ๊ตลากมาสมัครเป็นเพื่อนกัน ส่วนเซฟนอกจากจะโดนพี่ชายแท้ๆลากคอมาแล้ว ทางคณะเศรษฐศาสตร์ก็ยังขอความร่วมมือกึ่งบังคับให้เขาเป็นตัวแทนจากคณะเพื่อเข้ามามีส่วนร่วมในละครเวทีครบรอบ 20 ปีมหาวิทยาลัยด้วย


“พี่เผ่าขาาาา เรื่องนี้แคสบทไหนคะ พระเอกเหมือนเดิมไหม”

“มึงไม่ต้องพูดเสียงสองใส่กูอีเชอรี่ แล้วพูดกับกูมองหน้ากู ไม่ใช่มองหน้าน้องกู” เผ่าคว้ากระดาษที่ใช้ลงทะเบียนมาตีลงกลางหน้าผากรุ่นน้อง

“อ๊าา รุนแรงเหลือเกิน ฟาดมาอีกค่ะท่านลอร์ด ฟาดฉันมา อ๊า” หนูเชอรี่ตุ๊ดตัวกลมผู้คิดว่าตัวเองน่ารักเสมอคว้ามือเผ่ามากอดมาหอมเรียกเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ เซฟเห็นแล้วได้แต่ทำหน้าแหยงๆที่เห็นพี่ชายของเขาเล่นกลับด้วย



“ผมอยากแคสบทพระเอกครับ” โอ๊ตโปรยยิ้ม และแน่นอนว่าทั้งสาวแท้สาวเทียมพร้อมใจกันอ้อนระทวยกับรอยยิ้มนั่น

“พระเอกทางนี้เลยค่ะ พ่อคุณเอ๊ย หล่อเข้ม โดนใจเหลือเกิน”

“พี่เผ่าเอาด้วยไหมคะบท Beast”


“ไม่มีทาง ข้าไม่ได้อัปลักษณ์เพราะข้าคือผู้ชายที่หล่อที่สุด เก่งที่สุด น่าหลงใหลในหมู่บ้านและเป็นที่หมายปองของสาวๆทุกคน ข้าเองแกสตอง” เผ่าใช้เสียงเหมือนที่นักพากย์ใช้ในการพากย์ภาพยนตร์ ทำให้ทุกคนคิดตรงกันว่าถ้าเผ่าจะได้รับบท แกสตอง ก็ไม่น่าจะเป็นที่กังขาของใคร เพราะความสามารถและความเข้าถึงตัวละครของเขาเป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้ว


“พี่มึงเก่งว่ะเซฟ”

“เออ กูก็เพิ่งรู้ว่าพี่กูเก่งเหมือนกัน” เขาถอนหายใจเบาๆแล้วเขียนชื่อลงในใบละเบียน แต่ละคนเมื่อได้ป้ายหมายเลขกับเรียบร้อยก็ไปนั่งรอเพราะกว่าจะถึงลำดับของเขาก็คงอีกนานเนื่องจากจำนวนผู้สมัครก่อนหน้ามีเยอะมาก


เซฟหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปหมายเลขที่แปะอยู่ที่หน้าอกตัวเองแล้วกดส่งไปหารุ่นพี่ตัวเล็กที่ตอนนี้น่าจะอยู่ในห้องด้านใน สักพักเขาก็ได้รับข้อความกลับมาว่า “ก็ลองไม่มาสิ” พร้อมอีโมหน้าโกรธสีแดง


เพื่อนแต่ละคนมองเซฟที่นั่งมองโทรศัพท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวแล้วก็ปลง จีบกันหนักขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวทั้งคู่ เผ่ากับโอ๊ตที่นั่งขนาบสองข้างแอบเหล่อ่านแชทที่เขาคุยกัน สักพักก็เห็นรุ่นพี่คนสวยส่งรูปตัวเองในกระจก นั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้องซ้อมพร้อมชูสองนิ้วบนหัวมาให้ด้วย เซฟกดขยายรูปแล้วซูมไปที่หน้าของคนตัวเล็กจากนั้นก็บันทึกรูปเป็นไว้ในมือถือ ตั้งใจจะเอาไปตั้งเป็นภาพหน้าจอ



“เหม็นความรักจริงๆ”

“เหี้ย! ไอ้โอ๊ตไอ้ชั่วมึงแอบดูได้ไง” เซฟหันไปด่าโอ๊ตพร้อมกับดึงโทรศัพท์มาซ่อนหน้าจอไว้ที่อกของเขา

“มึงด่ากูก็เท่ากับด่าพี่มึงด้วยนะเพื่อน พี่เผ่าแปะปากใส่มึงตั้งแต่มึงส่งรูปไปให้พี่เขาก่อนแล้ว มึงไม่เห็นเอง”

“พวกเลว” เซฟตั้งท่าจะลุกหนีแต่โดนเผ่ากับโอ๊ตประกบซ้ายขวา เขาเลยตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงตามเดิมแม้ว่ามันจะสั่นแจ้งเตือนข้อความ เขาก็ทำใจแข็งไม่หยิบขึ้นมาดู


“มึงไม่ตอบไลน์พี่เค้าล่ะ” เผ่าแสยะยิ้มมองน้องด้วยความสนุก เหตุการณ์แบบนี้ถ้าให้เขาเดาตามนิสัยของพี่เล้งแล้วล่ะก็ เขาคิดว่าอีกไม่เกิน5นาที รุ่นพี่คนสวยจะต้องเดินออกมาตามหาไอ้เซฟน้องชายเขาแน่ๆ

“ใช่มึง เดี๋ยวพี่เค้าโกรธนะเว้ย หยิบขึ้นมาเร็ว”

“เสือก”

“แหม แหม แหมมมม เรื่องนี้เสือกไม่ได้เลยยยย”




“ประกาศนะคะอีกสักครู่จะถึงเวลาแล้ว ตอนนี้ขอให้ผู้เข้าสมัครทุกท่านเตรียมตัวด้วยนะคะ การเข้าห้องออดิชั่นจะเข้าไปทีละคน ตอนนี้หมายเลข1-10 ขอให้มาสแตนด์บายได้เลยค่ะ”



เสียงประกาศจากลำโพงดึงความสนใจของทุกคนไปที่การออดิชั่นแทน คนที่ถูกประกาศเรียกก็ลุกไปเข้าแถวตามลำดับ ในชุดแรกนี้ก็มีน้ำฝนตัวเต็งบทนางเอกรวมอยู่ด้วย



ประตูทางเข้าห้องออดิชั่นที่ถูกเปิดจากข้างในทำให้ทีมงานและทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นหันไปสนใจ หัวกลมๆกับใบหน้าที่ถูกจัดอยู่ในประเภท “น่ารัก” ของรุ่นพี่ที่จบไปแล้วโผล่ออกมาก่อน เจ้าตัวดูตกใจเล็กน้อยที่โผล่ออกมาในจังหวะที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่



“มีอะไรรึเปล่าคะพี่เล้ง” ชื่อของรุ่นพี่คนสวยทำให้เซฟหันขวับ เขาลุกขึ้นยืนเพื่อจะมองหาคนตัวเล็กบ้าง เป็นจังหวะเดียวกันที่รุ่นพี่ตัวเล็กหันมาเห็นเขาพอดี

“ไม่มีอะไร พี่มาหาน้องเฉยๆ” เล้งยิ้มนิดๆแล้วดินเลี่ยงออกมา แต่ด้วยหน้าตาที่น่ารักของเขาทำให้เล้งยังเป็นเป้าสายตาของใครหลายคน



เซฟตั้งใจว่าจะพาอีกคนออกไปคุยข้างนอกไกลๆ แต่ขาทั้งสองข้างของเขาก็โดนพี่ชายและเพื่อนสนิทหนีบไว้แน่น ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ส่วนเล้งก็ได้แต่หัวเราะเบาๆกับภาพที่เห็น


“ทำไมโดนจับไว้แบบนั้นล่ะ”

“ต้องจับไว้ครับพี่เดี๋ยวมันหนีออดิชั่น” โอ๊ตชิ่งฟ้องก่อนและคำตอบนั้นก็ทำให้เล้งขมวดคิ้วแถมยังยกมือขึ้นกอดอกไว้ด้วย


“จะหนีจริงเหรอ”

“พี่เล้งอย่าไปเชื่อมันสิ” น้ำเสียงแววตาของเซฟที่มองคนตรงหน้า ทำให้เผ่าต้องปล่อยมือที่กำเสื้อน้องชายของเขาออกแล้วหันไปอ้วกแทน



ถ้าสาวๆเห็นสายตาแบบนี้ของเซฟต่อให้ใจแข็งแค่ไหนก็ไม่รอด แต่มันกลับใช้ไม่ได้ผลเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นเล้ง รุ่นพี่ตัวเล็กแค่เลิกคิ้วสูงแล้วมองกลับเหมือนเค้นเอาความจริง


เล่นเกมจ้องตากันชัดๆ ถ้าคนทั้งคู่เป็นปลากัด จ้องกันขนาดนี้คนนึงคงท้องอูมส่วนอีกคนก็ก่อหวอดไปแล้ว และในท้ายที่สุดก็เป็นเล้งที่เริ่มคลายยิ้มออกมาก่อน



“ทำไมไม่ตอบไลน์”

“พี่เผ่ากับไอ้โอ๊ตแอบดู” คำตอบของเซฟทำให้เล้งส่งสายตาอาฆาตไปให้คนทั้งคู่ พอโอ๊ตโดนสายตาแบบนั้นก็ปล่อยมือจากเซฟแล้วรีบชิ่งหันหนีไปทางอื่น


“มานี่” รุ่นพี่ตัวเล็กดึงตรงแขนเสื้อที่เซฟพับเอาไว้ ออกแรงจูงให้อีกคนเดินตามเขาไปด้านนอกที่ห่างไกลผู้คนนิดหน่อย




“เอาล่ะ ตอบมา มาแคสบทอะไร เตรียมร้องเพลงมารึเปล่าแล้วเต้นได้ไหม” เซฟดูจะตกใจไม่น้อยกับคำถามของคนตัวเล็ก และแววตาตื่นๆที่ได้รับก็ทำให้เล้งพอรู้คำตอบแล้ว


“ไม่ใช่ว่าหล่ออย่างเดียวแล้วจะแคสผ่านนะเว้ย” รุ่นน้องตัวสูงอมยิ้มทันทีได้ยินว่าคนตัวเล็กชมเขา ส่วนคนพี่ก็ยังคงไม่รู้ตัวว่าคำพูดของเขามันส่งผลมากมายแค่ไหน คนตัวเล็กเลื่อนหารูปคาแรกเตอร์ตัวละครทั้งหมดของเรื่องที่ถ่ายมาจากหนังสือ พอจะยื่นให้อีกคนดูถึงได้เห็นว่ารายนั้นอมยิ้มมองเขาอยู่


“อะไร”

“..ผมหล่อใช่ไหม”

“หืม”

“เมื่อกี้พี่บอกว่าผมหล่อ”

“สาระก่อนได้ไหม”

“กลัวผมแคสไม่ผ่านเหรอ”



คำถามนั้นทำให้เล้งชะงัก คนตัวเล็กขบริมฝีปากตัวเองเบาๆแล้วตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง ดวงตากลมๆเหลือบมองคนตัวสูงอีกครั้งก่อนจะหันหนีไปมองทางอื่น เซฟถึงกับใจเสียเมื่อเห็นปฏิกิริยาแบบนั้นจากรุ่นพี่แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกไป เล้งก็ชิงพูดเสียก่อน


“ถ้าเปิดกองเมื่อไหร่ ช่วงหลังเลิกเรียนก็คือเวลาทำงาน ข้าวเย็นก็ได้กินแค่ที่กอง ถ้ายังอยากกินข้าวด้วยกัน..ก็แคสให้ผ่านล่ะ” พูดจบเล้งก็ตัดสินใจเดินกลับเข้าไปด้านในโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย ปล่อยให้คนเป็นยืนอึ้งกับสิ่งที่เขาพูดออกมา


แม้ว่าเซฟจะดูเป็นคนที่เข้าใจอะไรยาก แต่เรื่องนี้เขาประมวลได้เร็วจนน่าตกใจ ชายหนุ่มยกมือขึ้นจับที่หน้าอก และเป็นความจริงที่หัวใจของเขาเต้นแรงและรัวมากๆ




“พี่เล้งแม่ง..โคตรน่ารักเลยว่ะ!”





//TBC//

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 19-10-2017 08:44:50

มีความอ่อยระดับสิบ :hao3:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 19-10-2017 09:15:24

ทำไมรู้สึกเหมือนเขาจีบกันเขาอ่อยกัน (แรงมาก) แต่เขาบอกไม่ได้จีบกันนะเออ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: A_bookworm ที่ 19-10-2017 10:20:43

 :katai5: :katai5: :katai5: ยิ่งอ่านยิ่งละมุน น่าร๊ากกกมากเรื่องนี้ชอบๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จร้าไรเตอร์ เป็นกำลังใจให้และรอติดตามจร้าาา

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 19-10-2017 12:13:20

ใจจะพัง

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 19-10-2017 23:47:11

“พี่เล้งแม่ง..โคตรน่ารักเลยว่ะ!” >>>“พี่เล้งแม่ง..โคตรอ่อยเลยว่ะ!” 
น่ารักมาก + 1 :5775: จ้า

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: loveview ที่ 20-10-2017 07:31:34

แบบอ่อยหนักมาก

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 20-10-2017 22:22:59

จีบกันแรงมากจ้าาา เพื่อนกินข้าวที่ไหนเขาทำกันแบบนี้  :hao7:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 20-10-2017 23:39:08

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 21-10-2017 08:51:22

พี่เล้งอ้อยควำามากเลยค่า โอยยยยยคนอ่านใจจะพัง น่ารักไปหมดเลย

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 21-10-2017 09:18:27

 :-[ :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Nekosama ที่ 21-10-2017 10:21:12

โอ๊ยยยยยยย เขินแทน เจ้าชายน้ำแข็งต้องผ่านการแคสนะ เพื่อเจ้าหญิงเบลล์ ><

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 21-10-2017 11:05:25

ขอให้เซฟแคสผ่าน เราอยากเห็นเพื่อนกินข้าว เขาอยู่ด้วยกัน

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [19-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 21-10-2017 16:24:00

Chapter 4




“ปกติร้องเพลงไหมครับ”

“เรียนร้องเพลงมาค่ะ”


“ชอบเต้นไหมคะ เต้นแนวไหน”

“ก็เต้นได้ทุกแนวค่ะ เรียนเต้นมาด้วย”


“แล้วสนใจแคสบทไหนเป็นพิเศษไหมคะ”

“เบลล์ค่ะ”



“หูวววว โปรไฟล์ดีนะมึง สวยด้วย” ปลื้มเอียงเข้ากระซิบดินที่ใบหน้ายังคงนิ่งสนิท

“คู่แข่งไอ้ฝนมาละ”




“แต่..มีซ้อมวันไหนบ้างคะ” คำถามของสาวสวยทำให้ทีมงานแต่ละคนเริ่มหันมองหน้ากัน แต่ทุกคนยังนิ่งรอให้ผู้กำกับเป็นคนตอบเอง


“คร่าวๆก็ช่วงเย็นของวันธรรมดา เสาร์-อาทิตย์คงเต็มวันครับ ประมาณนี้”


“อืม.. วันเสาร์คงไม่ได้ ต้องไปเรียนขี้ม้าที่เขาใหญ่ วันอาทิตย์ก็มีเรียนทำขนมที่เลอเกอร์ดองเบลอ จันทร์-อังคารเรียนไวโอลินตอน1ทุ่ม อ้อ วันศุกร์ก็มีเรียนร้องเพลงด้วยนะคะ” ทีมงานแต่ละคนฟังแล้วก็ได้แต่เลิกคิ้วสูง เหมือนจะมีคำถามเดียวกันว่า ถ้าตารางชีวิตน้องเขาจะวุ่นวายขนาดนี้ น้องจะมาออดิชั่นทำไม



“แล้วน้องจะมาซ้อมได้เหรอครับ” ดินยิ้มแหย ตอนนี้เขาเป็นหน่วยกล้าตายคนเดียวที่กล้าคุยด้วย เพราะดูเหมือนทุกคนในห้องจะแน่นิ่งไปแล้ว


“พวกพี่คงต้องไปขออนุญาตคุณพ่อให้ค่ะ ถึงจะมาซ้อมได้”


ผู้กำกับหลักของเรื่องหันไปหาเล้ง ผู้ช่วยผู้กำกับที่นั่งอยู่หน้าคีบอร์ด รุ่นพี่คนสวยแอบส่ายหน้าเบาๆแล้วยกมือขึ้นมานวดขมับ ส่วนปลื้มก็เขียนข้อความ “ลำใยมาทั้งสวนเลยมึง” ใส่ในกระดาษแล้วขยับให้ดินอ่าน


“ครับ.. น้องแป้งหอม เดี๋ยวลองออกเสียง อา ตามโน๊ตแบบนี้นะ.. อ่า อา อา อา อ๊า อา อา อา อ่า” เล้งตัดบทสนทนาเข้าการทดสอบเสียงเลย ในใจเขาตอนนี้แทบอยากส่งน้องแป้งหอมคนสวยออกไปจากห้องอยู่แล้ว


“ทำไมต้องไล่โน๊ตคะ มันเบสิกมากเลยนะ ตอนเรียนร้องเพลงครูที่สอนแป้งหอมก็ไม่เคยให้ไล่โน๊ตแบบนี้เลย เสียเวลา” เล้งถึงกับเหวอ เรียนร้องเพลงแต่ไม่เคยไล่โน๊ต นี่มันไม่ถูกต้องแล้ว คนตัวเล็กได้แต่คิดในใจ


“เอ่อ..คือ ที่พี่ลองให้น้องออกเสียงตามโน๊ตเนี่ย พี่จะได้รู้ว่าช่วงเสียงของน้องกว้างแค่ไหน ต่ำสุดสูงสุดได้มากเท่าไหร่ ทำนองนี้ครับ ”


“แล้วทำไมไม่อธิบายแต่แรกละคะ”



เล้งได้แต่นับจำนวนเฉพาะอยู่ในใจ เขาหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยพ่นลมออกมาจากปากช้าๆ ก่อนจรดปลายนิ้วลงที่คีย์บอร์ดเบื้องหน้า เขาเริ่มจากคีย์ต่ำก่อน น้องแป้งหอมก็บอดสนิท แถมยัง..เพี้ยนสุดๆ


“มันต่ำไปค่ะ เอาใหม่”

“เอาใหม่นะ”


“อ่า อา อ้า อ่า อ้า อา อา อ่า อา เอ๊ะ เอาใหม่ค่ะ อ่า อ๊า อ่า พี่คะขอใหม่ค่ะ อา อ่า อ๊า อา อ่า พี่คะทำไมมันไม่ได้ เอาใหม่ค่ะ”



“มึง..พี่เล้งพร้อมระเบิดแล้วนะกูว่า” ปลื้มสะกิดดินพร้อมกับเอียงตัวเข้าหา ท่าทางของรุ่นพี่คนสวยเริ่มตึงขึ้นทุกครั้งที่น้องแป้งหอมพูดคำว่า เอาใหม่ แถมยังขอซ้ำๆหลายครั้งด้วย

“นับถือ พี่เล้งโคตรใจเย็น”

“กูว่าพอเถอะ ถ้าจะเพี้ยนบรรลัยขนาดนี้”



“โจ้ๆ เทสแดนซ์เลย” ดินสะกิดโจ้ให้รับช่วงต่อจากเล้ง เพราะดูแล้วเล้งเริ่มจะไม่ไหวกับน้องแป้งหอมแล้ว


“น้องแป้งหอมเตรียมเพลงเต้นมารึเปล่าครับ” โจ้รีบพูดแทรกเข้าไปช่วงที่เล้งพักดึงความสนใจของน้องแป้งหอมกลับมาที่เขา


“ไม่ค่ะเปิดเพลงมาเลย” โจ้ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มให้กับความมั่นใจของน้องแป้งหอมคนสวย จังหวะของเพลง Worth it ดังขึ้นพร้อมๆกับโจ้ที่ขยับไปมาตามเสียงเพลง

“พร้อมเมื่อไหร่เริ่มเลยค่ะ”


“5 6 7 8 1 2 3 4 5 6 7 8” น้องแป้งหอมคนสวยนับรอไปสองห้องแล้วก็เริ่มเต้น แต่จังหวะของน้องแป้งกับจังหวะของ Fifth Harmony อาจจะจูนกันไม่ติด หากันไม่เจอหรืออย่างไรก็ไม่รู้ น้องถึงได้เต้นคร่อมจังหวะขนาดนี้ แล้วท่าเต้นพิลึกแบบนี้ไปเรียนมาจากไหน



“แน่ใจนะว่าเรียนเต้นมา” เล้งแอบกระซิบกับขวัญที่นั่งอยู่ไม่ไกล ซึ่งแน่นอนว่าขวัญเองก็เห็นด้วย ปลื้มทำทีเป็นยกกระดาษขึ้นมาปิดครึ่งหน้าล่างเอาไว้ เพราะเขาเก็บขำไม่อยู่จริงๆ


“กูขอถอนคำพูดที่บอกว่าน้องเขาเป็นคู่แข่งไอ้ฝน” ดินทำทียกมือขึ้นมาเกาจมูก แต่ความเป็นจริงคือเขายกขึ้นมาเพื่อบังยิ้มที่ขำท่าเต้นน้องแป้ง

“มึงได้รับสิทธินั้นเดี๋ยวนี้”




“โอเคครับ รอประกาศผลทางหน้าเพจของคณะเลยนะจ๊ะ” โจ้ไม่รอให้ดินเป็นคนตัดบทเพราะเขารู้ว่าทุกคนคิดตรงกันว่าน้องแป้งหอมคงไม่เหมาะกับละครเวทีเรื่องนี้และบทเบลล์สักเท่าไหร่

“พอแล้วเหรอคะ ยังไม่ได้ร้องเพลงเลย”

“ค่ะ พี่คิดว่าน่าจะพอแล้ว ขอบคุณน้องแป้งหอมมากนะคะ เดี๋ยวเชิญคนถัดไปเข้ามาเลยค่ะ”



ทุกคนในห้องนิ่งเงียบรอจนสาวสวยจากคณะแพทย์ศาสตร์เดินออกไป และทันทีที่ประตูปิดลงต่างคนก็ต่างถอนหายใจเฮือกใหญ่


“สวยนะเว้ย แต่เพี้ยนแบบ..เกินเยียวยา” เล้งโวยวายคนแรกเขารับหน้าที่เทสเสียงเพื่อทดสอบว่าหูเพี้ยนไหม ฟังโน๊ตออกหรือเปล่า และหลายสิบคนที่ผ่านมาก็ยังไม่มีใครเพี้ยนพังทลายเท่าเธอคนนี้

“แบบนี้ก็ไม่ไหวนะพี่ดิน” โจ้เป็นอีกคนที่ออกความเห็น ส่วนคนที่เหลือก็ได้แต่พยักหน้าตาม

“เออ กูก็เห็นด้วย”



ก๊อกๆ

“พี่เผ่า นิเทศปี4ค่ะ”



“สวัสดีทุกคน รอข้าอยู่รึเปล่า” แค่ก้าวขาผ่านเข้ามาประตูเผ่าก็โปรเจคซะแล้ว

“มึงจะแคสบทไหนไอ้เผ่า”

“แกสตองสิ”


“เออ ผ่าน ลูกหมูเรียกคนต่อไปเลย มึงก็เข้ามานั่งด้วยไอ้เผ่า มาช่วยกันคัด กูบอกให้รีบเข้ามาแต่แรกนี่มึงมาคนที่17” ดินชี้หน้าเพื่อนที่มาช้า เพราะฝนก็เข้ามาตั้งแต่คนแรกๆเพื่อช่วยเพื่อนทุกคนสแกนคนที่เข้ามาออดิชั่นเช่นกัน

“กูมาช้าเพราะต้องไปลากคอน้องกูมาด้วยเว้ย มันเล่นตัวจะตาย ถ้ากูไม่เอาพี่เล้งไปอ้างมันก็ไม่ยอมมาหรอก”



“ฮิ้ววววววววววววววว”

“กรี๊ดดดดดดดด”

“วี๊ดวี้ดดดดดด”



“พวกมึงแดกนกหวีดกันมารึไง ลูกหมู มึงก็ไปเรียกคนต่อไปมาสิ เสียเวลา” เล้งเหวี่ยงเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความไลน์ที่รุ่นน้องอีกคนส่งมาตลอดแต่เขาไม่ได้ตอบเพราะติดงาน นิ้วเล็กจิ้มกดสติ๊กเกอร์หมีเหนื่อยตอบกลับและอีกคนก็ส่งข้อความสั้นๆกลับมาว่า สู้ๆ


“น้องโอ๊ต วิศวะปี2ค่ะ”


“เหอะ” ดินเห็นคนที่เดินเข้ามาในห้องแล้วรู้สึกว่าปลายเท้ากระตุกแปลกๆ ไอ้รุ่นน้องรูปหล่อคนนี้ทำไมเขาจะจำมันไม่ได้ ที่มันทำเขาหน้าแหกกลางโรงอาหารคณะวิศวะ ชีวิตนี้เขาจะไม่มีวันลืมมันเลย


“สวัสดีครับ ผมชื่อนายจิรากร เหล่าธำรง ชื่อเล่นโอ๊ต จากคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมโยธาปี2ครับ” รอยยิ้มเทพบุตรของเดือนวิศวะทำเอาสาวแท้สาวเทียมอ่อยระทวยกันทุกคน แต่อาจจะยกเว้นผู้กำกับหลักที่เคยมีคดีกันมาก่อน


“ใจกูบางมากค่ะ รับเลยไหมคะพี่ดิน”

“เต้นได้ไหม ร้องเพลงเป็นรึเปล่า”

“ได้ครับ ผมเคยมีวงดนตรีกับเพื่อนตอนมัธยม ตอนประกวดดาวเดือนปีที่แล้วก็ใช้การเต้นเป็นความสามารถพิเศษครับ” ดินแอบกำหมัดอยู่ใต้โต๊ะแล้วหันไปบอกโจ้ให้เปิดเพลง


เมื่อได้ยินเสียงเพลงโอ๊ตก็โชว์ความสามารถพิเศษเฉพาะตัวที่ทำให้เขาชนะใจกรรมการในการประกวดดาวเดือนได้ นั่นก็คือฟรีสไตล์แดนซ์ การเคลื่อนไหวที่ดุดัน แข็งแรง มีช่วงที่พริ้วไหวตรงตามจังหวะดึงดูดใจของทุกคนให้ล่องลอยตามบีทดนตรีและมูฟเม้นท์ แม้กระทั่งดินที่มีอคติในใจก็ยังต้องยอมรับว่าคนคนนี้มีความสามารถจริงๆ



หลังจากนั้นโอ๊ตก็ได้โชว์ร้องเพลงที่ทำให้คนทั้งห้องเคลิบเคลิ้มไปกับเสียงของเขาด้วยเพลง เธอไม่เคยรู้ เพลงเก่าๆของต่อ ธนัย และมันเป็นเพลงหากินที่โอ๊ตใช้แทบทุกงาน


“ผ่านแบบไม่มีข้อสงสัย” เผ่าเริ่มปรบมือเป็นคนแรกและเพื่อนๆน้องๆในห้องก็พร้อมใจปรบมือให้โอ๊ตเช่นกัน ความหวังในตัว The Beast ที่ยังหาไม่ได้สักทีเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่มันดับไปหลายรอบเพราะผู้ชายที่เข้ามาคัดแต่ละคนก่อนหน้ายังหาคนที่มีความสามารถโดดเด่นอย่างเผ่าและโอ๊ตได้ยากมาก



“มึงได้พระเอกแล้วดิน กูจะร้องไห้ นึกว่าปีนี้จะไม่มีแบบนี้เข้ามาแล้ว” ปลื้มซบหน้าลงกับไหล่ของดินที่ยังคงนั่งนิ่ง แม้ไม่อยากยอมรับ แต่ทว่ารุ่นน้องจากคณะวิศวะกรรมศาสตร์คนนี้ก็ทำได้ดีจริงๆ

“ทำไมต้องเป็นคนนี้วะแม่ง”

“เอาน่ามึง ไม่มีใครแล้ว”

“เออ”



ดินถอนหายใจแล้วก้มหน้าลงจดโน๊ตไม่สนใจ ปลื้มเห็นอย่างนั้นก็รับหน้าที่กล่าวขอบคุณรุ่นน้องแทน โอ๊ตยิ้มรับแล้วยกมือไหว้รุ่นพี่ทั่วห้องก่อนเดินตามสต๊าฟที่ทำหน้าที่รันคิวออกไปข้างนอก


“น้องเซฟ เศรษฐศาสตร์ปี2ค่ะ”


สิ่งแรกที่เซฟทำหลังก้าวเข้ามาในห้องคือหากวาดสายตาสแกนไปรอบๆ เมื่อเจอจุดพักสายตาที่นั่งอยู่หลังคีย์บอร์ดเขาก็คลี่ยิ้มที่มุมปากนิดๆ ขายาวก้าวเข้ามายืนที่กลางห้องที่มีกากบาทสีแดงแปะไว้


“สวัสดีครับ ผมเซฟ อนิรุทธิ์ เศรษฐวไพศาล เรียนเศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศปี2ครับ”


“น้องเซฟปี2 อืม..น้องอยากเล่นบทไหนครับ” ดินเป็นคนแรกที่เริ่มถามเช่นเดิม แต่คำถามของดินก็ทำให้ทุกคนในห้องแปลกใจไม่น้อย เพราะปกติแล้วเรื่องบทจะเอาไว้คุยหลังจากที่คัดผ่านเข้าไปแล้ว


“มีบทที่ไม่ต้องพูดไหมครับ” คำตอบของเซฟทำให้เผ่ายกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองดังป๊าบ นิสัยน้องของเขาเป็นคนที่ชอบตอบคำถามด้วยคำถาม แล้วดูคำถามที่มันตอบในครั้งนี้สิ


“มีเยอะแยะ น้องร้องเพลงได้ไหม พอเต้นได้บ้างรึเปล่า”

“เต้นได้ครับ”

“ผ่าน”



“เห้ย!” ปลื้มที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับร้องขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้น

“มึงจะไม่ให้น้องเขาเต้นหรือร้องเพลงก่อนเลยเหรอ”


“ไม่..คนนี้กูตั้งใจให้ผ่านตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว กูอยากดูคนเค้าจีบกัน”



รอยยิ้มร้ายๆบนหน้าดินพร้อมกับเสียงโห่แซวของทุกคนในห้องทำให้เซฟดูจะงงไม่น้อย ชายหนุ่มหันไปหารุ่นพี่ตัวเล็กที่นั่งเม้มปากนิ่งๆ อ้าปากถามแบบไม่ออกเสียงว่า อะไร ส่วนเล้งก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วตอบไปว่า ไม่รู้


“ไม่เทสน้องกูแล้วใช่ไหม ลูกหมูเรียกคนต่อไปเลย ไปๆมึงไอ้เซฟไม่ต้องมาเล่นหูเล่นตากันเลย กูเหม็นความรัก” เผ่าทนไม่ไหวเลยออกโรงเคลียร์สถานการณ์นี้เอง


“ผมผ่านออดิชั่นจริงๆเหรอครับ” รอยยิ้มที่ค่อยชัดบนใบหน้าทำให้ดินอดหมั่นไส้ไม่ได้ ถึงจะให้ผ่านเองก็เถอะ แต่อย่างที่เผ่าบอก เหม็นความรักจริงๆ

“ผ่านครับ ดีใจขนาดนั้นเลย”


“ครับ.. ผมอยากกินข้าวกอง”



เหตุผลของเซฟทำให้ทุกคนในห้องหัวเราะ แต่มันกลับทำให้รุ่นพี่ตัวเล็กที่นั่งอยู่หน้าคีบอร์ดหน้าแดงแปร๊ด เล้งเลือกที่จะก้มหน้าซ่อนยิ้มที่พยายามเก็บอย่างสุดความสามารถ แต่นั่นก็ไม่พ้นสายตาของเผ่าที่นั่งอยู่ที่พื้นด้านล่าง



เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าอันที่จริง น้องชายของเขามันไม่ได้อยากกินข้าวกองหรอก แต่มันอยากกินข้าวกับคนในกองละครนี้เท่านั้นเอง อยากจะ “แหมมมม” ให้ถึงดาวพูลโต



เหม็นความรักจริงๆพับผ่า




//TBC//

#ctcเซฟเล้ง

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 21-10-2017 16:47:24

น่ารักกกกกกก

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 21-10-2017 17:00:08

เหม็นความรัก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 21-10-2017 17:04:28

อยากเห็นเขากินข้าวกองกัน ตอนนี้พี่เล้งค่าตัวแพงอ่ะ  :hao4: :hao4: :hao4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 21-10-2017 17:37:54

แหมมมมมมมมมมม เหม็นความรักมากกกกก

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-10-2017 18:09:21

 :impress2:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MmBb ที่ 21-10-2017 19:25:49

น่ารักมากมายยย ชอบการดำเนินเรื่องแบบนี้จังค่ะ
ขอแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-10-2017 19:41:46

 :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 21-10-2017 19:56:43

ขอร่วมด้วยช่วยกันเหม็นความรักด้วยคน
อยากเห็นคนจีบกันเหมือนพี่ดิน มดคงขึ้นข้าวในกองน่าดู

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Pepor ที่ 21-10-2017 19:57:31

ขอมาเขินคนเขาจีบกัน   :-[

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 21-10-2017 21:00:08

กลิ่นความรักลอยฟุ้งไปหมดเลย ฮืออออ ช้อบชอบ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 21-10-2017 22:11:20

แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-10-2017 02:56:57

ขนาดนี้ตอนหน้าก็เป็นแฟนกันเลยค่าา ไม่ต้องจีบแล้ววววว  :hao7:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Laliat ที่ 26-10-2017 14:14:13

เค้่าจะน่ารักกันไปไหน :z2:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร [21-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 28-10-2017 15:10:03

Chapter 5



“Yes, I made the choice
For papa, I will stay
But I don't deserve
to lose my freedom in this way
You monster
If you think that what you've done
is right, well then
You're a fool
Think again”



“ร้องเพลงเพราะนะ”

“เฮ้ย! ตกใจหมด!”


“พี่มาทำอะไรตรงนี้ดึกๆดื่นๆ” เซฟถอนหายใจเบาๆ เขาเห็นคนตัวเล็กนั่งอ่านบทละครแล้วก็ร้องเพลงวนไปวนมาอย่างนี้ได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ตอนแรกที่ก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นรุ่นพี่ตัวเล็กมานั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าคอนโดของเขา แอบนั่งมองอยู่ไกลๆตั้งนานก็ดูเหมือนว่าเล้งจะไม่รู้ตัว ขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเสียที เซฟเลยตัดสินใจเดินเข้ามานั่งลงข้างๆจนสะดุ้งอย่างที่เห็น


“ก็..ตรงนี้มันสว่าง” เล้งยิ้มแหยเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าเริ่มจะอธิบายยังไงให้รุ่นน้องตรงหน้าเข้าใจ


“พี่พักที่ไหนกันแน่ ผมจำได้ว่าเมื่อเย็นไม่ได้มาส่งพี่แถวนี้นะ” ชายหนุ่มจ้องคนตรงหน้าเขม็ง คนโดนจ้องก็เอาแต่ยิ้มแห้งเป็นคำตอบ


“เอ่อ..พักหอเพื่อน..ตึกเขียวๆ2ชั้นตรงนั้นน่ะ ส่วนที่ไปส่งก็หอไอ้ปลื้มไอ้ดิน ไปคุยเรื่องละครต่อ พรุ่งนี้จะซ้อมวันแรกแล้วไง” เล้งชี้ไปที่หอพักเล็กๆฝั่งตรงข้าม เพราะที่นั่นไม่มีล็อบบี้ด้านล่างเหมือนคอนโดหรูฝั่งนี้ เขาเลยต้องข้ามมาขออาศัยแสงไฟในการอ่านหนังสือ



“ไม่เห็นบอกเลยว่าอยู่แถวนี้” เซฟถอนหายใจเบาๆ


“วันแรกก็ให้มาส่งแถวนี้นะ” พอเล้งแย้งก็ดูเหมือนว่าคนตัวสูงจะเอะใจนิดหน่อย ลองคิดย้อนกลับไป หลังกินข้าวมันไก่ในวันที่แลกเบอร์กัน รุ่นพี่ตัวเล็กก็บอกให้ส่งลงเซเว่นหน้าปากซอยนี่นา ..ไอ้เซฟหนอไอ้เซฟ พี่เขาอยู่แค่ปลายจมูกนี่เอง


“..แล้วทำไมพี่ไม่ขึ้นไปอ่านบนห้องดีๆ มานั่งอ่านข้างนอกให้ยุงกัดทำไม”


“เอ่อ.. เพื่อนมันพาสาวมาที่ห้องน่ะ”


“งั้นไปห้องผม ยุงกัดหมดแล้ว” เซฟถือวิสาสะปิดหนังสือลงแล้วถือไว้เอง มืออีกข้างรวบข้อมือบางแล้วออกแรงให้คนเป็นพี่เดินตามเขาไป




“ว้าว” เล้งตามเข้าไปในคอนโดราคาแพง ดวงตากลมมองซ้ายขวาด้วยความสนใจ เพราะเขาไม่เคยมาที่คอนโดนี้มาก่อน เหมือนว่าที่นี่จะเพิ่งสร้างเสร็จได้ไม่นานด้วย




“พี่มาทำละครกี่เดือน” เสียงนิ่งๆของคนตัวสูงทำให้เล้งเหล่สายตาไปมองนิ้วยาวๆที่กดลงบนเลข17 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของคอนโดนี้


“ถ้านับเดือนนี้ด้วยน่าจะ7เดือน”


“ทำไมไม่หาห้องพักส่วนตัวละครับ ถ้าเพื่อนพี่พาผู้หญิงมาห้องบ่อยๆพี่จะทำยังไง” เซฟขมวดคิ้วมองรุ่นพี่หลบสายตาเขาไปทางอื่น แต่เพราะด้านข้างของลิฟท์มันเป็นกระจก ถึงหลบไปทางนั้นก็ยังได้สบตากันในกระจกอยู่ดี


“ยังไม่มีตังค์หาห้องเลย เงินค่าตัวก็ต้องรอออกพร้อมงบงวดแรกที่มหาลัยจะให้ ทุกวันนี้คณะก็สำรองจ่ายได้แค่ค่าใช้จ่ายบางอย่างเท่านั้นแหละ” เล้งลูบใบหูเบาๆพลางถอนหายใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พูดเรื่องนี้กับใครสักคน



เซฟเงียบทันทีหลังจากได้ฟัง เขาขบริมฝีปาก ขมวดคิ้วนิดๆเหมือนคนกำลังใช้ความคิด หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาพี่ชาย รอไม่นานปลายสายก็กดรับ



“พี่เผ่าอยู่ห้องไหม อืม กำลังพาพี่เล้งกลับห้อง ออกมาคุยกันหน่อย เดี๋ยวนี้เลย”


“อยู่กับไอ้เผ่า! งั้นไม่ไปแล้ว มันชอบกวนตีน”



เล้งพยายามจะดึงหนังสือคืนแต่ก็โดนสายตาคนตัวสูงข่มขู่ไว้ แถมยังเอาหนังสือไปซ่อนไว้ด้านหลังด้วย เป็นจังหวะเดียวกับที่พวกเขาถึงชั้น17 เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก เซฟก็จูงมือคนพี่ให้เดินตามไปที่ห้องของเขาทันที ชายหนุ่มเสียบคีย์การ์ด เปิดประตูแล้วส่งสายตากึ่งบังคับให้คนตัวเล็กเดินเข้าไปก่อน



“มึงแขวนขุนแผนรุ่นไหนวะเซฟถึงลากพี่กูเข้าห้องได้เนี่ย”


“ลากพ่องสิไอ้เผ่า!” เล้งตั้งใจจะพุ่งไปเตะรุ่นน้องคณะตัวสูง แต่ทักษะการหลบของเผ่าดูจะเหนือกว่าเล็กน้อย



“พี่เล้ง พี่เผ่า อย่าเพิ่งเล่น มานี่ ทั้งคู่” เสียงเรียบๆแต่ทว่าจริงจังของคนที่อาวุโสน้อยสุดทำให้คนเป็นพี่ทั้งสองคนนิ่งค้าง แววตาและน้ำเสียงที่ไม่มีแววล้อเล่นเลยแม้แต่น้อยทำให้เผ่าต้องเดินตามน้องชายอย่างว่าง่าย




“ใครเป็นพี่ใครเป็นน้องกันแน่วะเผ่า” เล้งแอบกระซิบถาม

“เคยมีพีคกว่านี้อีก ไอ้นี่มันชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่”



“พี่เผ่า ห้องเล็กตรงนี้เอาของออก อันไหนที่ไม่ใช้แล้วก็เอากลับบ้านไป ..พี่เล้งครับ มุมนี้เอาเตียงเล็ก3.5ฟุตกับตู้เสื้อผ้ามาลง ห้องนอนอาจจะแคบหน่อยแต่ห้องครัวกับห้องรับแขกข้างนอกพี่ใช้หมดเลย พี่..จะมา..อยู่กับผมไหม”


“..เซฟ..”



เผ่าแทบอยากจะระเบิดตัวเองหายออกไปจากตรงนี้ ตอนคุยกับเขาใช้เสียงหนึ่ง พอหันไปอีกคนก็เปลี่ยนน้ำเสียงทันที แถมแววตาอ้อนวอนของน้องชายที่มองรุ่นพี่ตัวเล็ก โปรดบอกเขาทีว่าน้องของเขามันแค่ชวนให้พี่เล้งมาอยู่ห้องด้วย ไม่ใช่การขอแต่งงาน



“ใครก็ได้ เล่าให้ไอ้เผ่าฟังสิ ว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นมายังไง”



- - - - - - - - - - - - - -



วันต่อมา ที่ห้องประชุมคณะนิเทศศาสตร์



นักศึกษาชั้นที่ปี4 เล้งและรุ่นน้องปี3 ที่มีหน้าที่เกี่ยวข้องกับละครเวทีทั้งหมด รวมตัวกันประชุมร่วมกับอาจารย์ที่ปรึกษาเพื่อรายงานความคืบหน้าของละครเวทีประจำปี รายชื่อของผู้ที่ผ่านการคัดเลือกจำนวน50คน ถูกส่งให้เจ้าหน้าฝ่ายโสตทำการประกาศอย่างเป็นทางการที่หน้าเพจของคณะและหน้าเพจมหาวิทยาลัย



“มีอีกเรื่องที่ครูเป็นห่วงมาก กว่าจะถึงวันแสดงมันจริงจะมีปัญหาอีกเยอะที่พวกเราต้องเจอ นักแสดงลาออกบ้าง บางคนก็บาดเจ็บไม่เล่นต่อ หรือแม้แต่เรื่องอื่นๆที่เราคาดการณ์ไม่ได้ ดังนั้นสต๊าฟทุกคนต้องจำบทให้ได้ทุกหน้าทุกบรรทัด ถึงวันจริงเกิดปัญหากับตัวละครขึ้นมา ทุกคนต้องเล่นแทนได้ คุณานนท์เรื่องนี้เธอเป็นผู้กำกับหลัก ปัญหาเฉพาะหน้าเธอต้องแก้ให้ได้ วรัชญ์ ช่วยน้องด้วยนะ”



คณบดีคณะนิเทศศาสตร์หรือที่นักศึกษาทุกคนแอบตั้งชื่อให้ว่าอาจารย์ป้าหันไปพูดปิดท้ายกับดินและเล้งที่นั่งอยู่ไม่ไกล สองคนที่เป็นความหวังเพื่อให้คณะได้เชิดหน้าชูตากับผลงานในครั้งนี้ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่สองหัวเรี่ยวหัวแรงหลักที่ถูกเลือกมาแล้วจริงๆ



“ประชุมกันต่อนะ ครูขอตัวก่อน”

“ขอบคุณครับอาจารย์” ดินลุกขึ้นและยกมือไหว้ลาจากนั้นคนอื่นๆในห้องก็ยกมือไหว้ตามจนอาจารย์ป้าเดินออกจากห้องไป



“ประชุมไรต่อวะ” คำแรกที่หลุดจากปากดินทำให้เพื่อนๆน้องๆแต่ละคนปรบมือให้ผู้กำกับตัวน้อยแต่ใจใหญ่ด้วยความพอใจ เพราะแค่ที่ประชุมร่วมกับอาจารย์เมื่อกี้ก็น่าเข้าใจตรงกันหมดแล้ว


“แยก! กูหิวข้าวววว” เล้งยกมือสุดแขนเพราะความหิวมันไปปรานีเขาเลย เมื่อเช้าเขาตื่นสาย ทำให้เขาได้กินแค่ขนมปังก้อนเดียวเท่านั้นก่อนเข้าห้องประชุม


“งั้นแยกย้ายเจอกันอีกทีสี่โมงเย็น ไอ้เปาอย่าลืมของเอามาเล่นเกมนะเว้ย”


“โอเคค้าบลูกพี่ดิน”



เล้งมองข้อความที่ถูกส่งกลับมาในมือถือแล้วก็ได้แต่พ่นลมหายใจออกจากปากเบาๆ เมื่อสรุปได้ว่าเพื่อนกินข้าวของเขาไม่ว่าง และคิดว่ามื้อเที่ยงวันนี้คงได้ลากรุ่นน้องคณะไปกินด้วยแทน



“ไปกินข้าวกัน”


“กินไหนพี่ โรงอาหารเหรอ” ปลื้มแบกกระเป๋าขึ้นบ่าทันทีเพราะเขาเองก็รู้สึกเหมือนจะหิวแล้วเหมือนกัน


“เออโรงอาหารนี่แหละ กูไม่ไหวแล้ว ไอ้เผ่าเร็ว” เล้งคว้าคอปลื้มกับดินด้วยแขนทั้งสองข้าง ออกแรงพาเดินไปตามทางเดินจากห้องซ้อมหลักที่ใช้เป็นห้องประชุมจนไปถึงโรงอาหารคณะโดยมีเผ่าและรุ่นน้องคนอื่นๆเดินตามหลังไปเงียบๆ



“พี่เล้งกินไร”


“กูต้องพึ่งข้าวแกง เร็วสุดละ” รุ่นพี่ตัวบางปล่อยมือที่คว้าคอรุ่นน้องทันทีเมื่อเห็นร้านข้าวแกงเป้าหมาย เขาพุ่งเข้าไปเกาะตู้แล้วสั่งพิเศษเพราะหิวจัด หันกลับมาอีกทีต้องตกใจเมื่อเห็นเผ่ามาคืนซ้อนหลังเขาอยู่


“!คิดว่ากูตกใจไหม!”


“ทำเป็นดุ แหม แหม ทีไอ้เซฟไม่มีด่า” เผ่ากดมุมปากลงทั้งสองข้างก่อนขยับตัวหลบคนตัวเล็กที่ทั้งผลักทั้งดันเขาให้พ้นทาง


“น้องมันไม่ได้กวนตีนเหมือนมึงไง หลบเลยกูจะแดกข้าว”



เล้งรีบเดินเลี่ยงหนีออกมาเพราะไม่อยากอยู่ต่อให้โดนแซวอีก ดวงตากลมใสกวาดมองหาที่ว่างที่ใกล้ที่สุดแล้วรีบเดินไปวางจานข้าวจองโต๊ะไว้ ส่งสัญญาณให้ดินและปลื้มรู้ว่าจองตรงนี้เสร็จก็ผละจากโต๊ะไปร้านน้ำที่อยู่ไม่ไกล



“โอวันตินแก้วใหญ่ น้ำเปล่าหนึ่งขวดครับ” เล้งนับเหรียญในมือเตรียมจ่าย แต่พอเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นว่า เพื่อนกินข้าว คนที่บอกว่าไม่ว่างมากินด้วยได้มายืนยิ้มอยู่ข้างๆเขาแล้ว


“เซฟ! มาไง..ไหนบอกไม่ว่าง”


“อืมมม คิดว่าไม่เซอร์ไพรส์พี่ดีกว่ากลัวจะไม่ถูกใจ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จผมพาไปเลือกเอง พี่เล้งบอกว่าว่างนี่นา”


“ไปไหนอ่ะ”


“ซื้อของเข้าหอเราไง” คนตัวสูงยิ้มบางๆแต่ทำเอาแม่ค้าที่กำลังตักโอวันตินใส่แก้วถึงกับเคลิ้มไปแล้ว ส่วนเล้งก็ทำหน้านิ่งพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้พร้อมเสตามองไปทางอื่น ต้องขอบคุณทักษะการแสดงของเขาที่ทำให้เก็บอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้เป็นอย่างดี



“ดิน ตอนแรกกูตั้งใจจะแดกนมชมพูเว้ยยยย แต่ตอนนี้กูคิดว่าร่างกายกูต้องการกาแฟดำขมๆ กูกลัวเบาหวานแดกตายยยย” เสียงของปลื้มที่ดังมาจากข้างหลังทำให้คนทั้งคู่หันมามอง เซฟยกมือไหว้รุ่นพี่ทั้งสองคนแล้วหันมาสั่งโอวันตินอีกแล้วให้ตัวเขาเอง



“เค้าสั่งเหมือนกันด้วยนะมึง”

“งั้นกูควรสั่งเหมือนมึงไหมที่รักดิน”

“เอาสิที่รัก ปลื้มสั่งให้ดินด้วยนะ กูเอาชาเย็น”

“ทำไมต้องชาเย็น เมื่อวานกูแดกแล้ว เปลี่ยนบ้างได้ไหม”

“มึงก็แดกอย่างอื่นไปสิกูจะแดกชาเย็น”

“เออ.. พี่ค้าบชาเย็นแก้ว นมชมพูแก้ว”



“ฮ่ะๆๆ พวกพี่ตลกดี โทษครับ” เซฟกลั้นขำไม่อยู่ เขาหันมายกมือไหว้ขอโทษรุ่นพี่ตัวเล็กทั้งสองคนอีกครั้งก่อนหันไปรับแก้วโอวันตินแล้วรีบดันไหล่เล้งให้เดินนำกลับไปที่โต๊ะ



“กินข้าวมายัง”

“ที่จะให้ผมกินตอนไหน เรียนเสร็จก็มาเนี่ย”



“ยังไม่แดกก็ไปซื้อมาแดก ไม่ใช่มานั่งมองหน้าพี่เค้า คงอิ่มล่ะมึง” เผ่าวางจานพร้อมนั่งลงข้างๆน้องชาย รู้สึกหมั่นไส้ไม่น้อยที่เห็นมันมาโผล่ที่โรงอาหารคณะตัวเอง ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่มีทางที่เซฟจะมาเหยียบคณะนี้ได้เลยสักครั้ง


“จองตรงนี้นะ” เซฟเอาแก้วโอวันตินของเขาวางไว้ตำแหน่งที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับเล้งแล้วลุกไปที่ร้านข้าวแกงไม่ไกล



ดินกับปลื้มรวมถึงรุ่นน้องคนอื่นๆพอกลับมานั่งที่โต๊ะก็ได้แต่อมยิ้มกรุ้มกริ่มให้รุ่นพี่คนสวย แต่เล้งก็ไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าโดนแซวทางสายตา คนตัวเล็กที่บ่นว่าหิวๆกลับหยิบเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปแก้วโอวันตินสองใบที่วางข้างกัน ดูก็รู้ว่ากำลังถ่วงเวลารอคนที่กำลังซื้อข้าวอยู่ แล้วก็เป็นจริงอย่างที่พวกเขาคิด เมื่อรุ่นน้องรูปหล่อจากคณะเศรษฐศาสตร์เดินกลับมาที่โต๊ะ รุ่นพี่ตัวเล็กก็บ่นว่าอีกคนช้าจากนั้นถึงได้เริ่มกินข้าวพร้อมกัน



“เผ่าๆ พี่เล้งย้ายไปอยู่กับมึงเหรอ” ปลื้มกระซิบถามเพื่อนตัวใหญ่ที่พอฟังคำถามแล้วก็เบะปากคว่ำ


“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง” เผ่ายักคิ้วให้สองครั้งอย่างคนเหนือกว่าแต่มันก็ดูน่าหมั่นไส้ไม่น้อยสำหรับปลื้ม ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นประธานกองเสือกแห่งชาติ


“กูขอละเอียดยิบ”

“ปลื้ม..เสือกนะมึง”

“ไม่ต่างจากมึงหรอก”


เผ่ากับปลื้มมองหน้าแล้วยิ้มให้กัน ดินที่นั่งอยู่ข้างเล้งเห็นเลยเอาช้อนเคาะจานข้าวเผ่าแล้วพูดลอยๆว่า “กูด้วย” นี่สินะเขาถึงเรียกว่าคนศีลเสมอกันถึงจะอยู่ด้วยกันได้



- - - - - - - - - - - - - - -




“พี่เล้ง เอาเตียงนี่ไหม” เซฟกึ่งลากกึ่งจูงคนตัวบางมาที่เตียงเดี่ยวสีโอ๊คแบบที่เขาชอบ แต่เจ้าของมือขาวที่เขากุมอยู่กลับดึงให้เดินออกมาห่างจากพนักงานขายก่อน


“เซฟ..ไม่เอาเตียง แพงว่ะ”


“ก็บอกว่าผมจะซื้อแล้วให้พี่ยืม พอพี่กลับเตียงก็เป็นของผมไง” เล้งฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว ถึงอีกคนจะพูดแบบนั้นก็เถอะ เขาก็ยังรู้สึกเหมือนว่าเขาเอาเปรียบอยู่ดี


“ซื้อที่นอนปิคนิคดีกว่า”

“มันเล็ก”


“ก็นอนคนเดียวไหม”

“อึดอัด”


“ก็นอนได้น่า”

“มันไม่สบายตัว”


“ก็เตียงมันแพง”

“โอเค ผมมีวิธีที่พี่ไม่ต้องซื้ออะไรเลย สนใจไหม”


“ยังไง”

“ไปนอนเตียงผม 5ฟุตกว้างพอ ตีลังกาม้วนหน้าได้ ผอมๆอย่างพี่นอนด้วยกันได้สบายไม่อึดอัดแน่ๆ  เอาไหม”



เล้งถึงกับนิ่งสนิท เม้มริมฝีปากเบาๆเมื่อเถียงต่อไม่ได้ แววตาที่รุ่นน้องตัวสูงมองมาที่เขาทำให้รู้สึกพ่ายแพ้ราบคาบ มันรู้สึกแตกต่าง ไม่เหมือนเวลาที่เขาต้องไปนอนห้องเพื่อน แน่นอนว่าเล้งสามารถแย่งเตียงเพื่อนผู้ชายได้สบายๆ ..แต่กับรุ่นน้องคนนี้ มันต่างไป เล้งรู้ว่าเขาจะต้องนอนไม่หลับแน่ๆ ถ้าได้อยู่บนเตียงเดียวกับคนตรงหน้า



“งั้น..เอาฟูกได้ไหม”


“อืม..ไปเลือกกัน”



สายตาที่ดูหวั่นไหวของคนตรงหน้าทำไมเซฟจะมองไม่เห็น เขาหมุนตัวอีกคนให้หันไปอีกทาง ใช้สองมือจับไหล่แคบ ดันร่างผอมโปร่งให้เดินนำไปที่โซนที่มีเฉพาะฟูกนอนหลากหลายขนาด



ยอมรับว่าในใจของเขาเองก็เต้นรัวตอนที่บอกให้อีกคนมานอนด้วยกัน รู้สึกโล่งใจไม่น้อยที่เล้งไม่ตอบตกลง เพราะถ้าลองได้นอนอยู่บนเตียงเดียวกันเมื่อไหร่ เขาเอาคงหยุดตัวเองไม่ให้ขย้ำรุ่นพี่ไม่ได้



“เซฟ ฟูก5ฟุตมันวางในห้องนั้นได้ไหม”


“ได้ครับ ห้องมัน3x3 ฟูก5ฟุตก็จะเหลือพื้นที่น้อยหน่อย”


“ไม่เป็นไรที่กลิ้งเยอะๆแหละดี”


“เผื่อไปนอนอ่านบทด้วย”


“เอาสิ! เดี๋ยวติวให้ นี่ผู้ช่วยผู้กำกับเลยนะ ไม่อยากจะโม้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งนะเฟ้ยยย” รุ่นพี่ตัวเล็กยืดคอเชิดหน้าขึ้นด้วยความภูมิใจ


“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค้าบ”


“ฝากเนื้อฝากตัวได้ แต่ใจไม่รับฝากนะ”


“อ้าว..ไม่รับหน่อยเหรอ”


“ใจอ่ะ มันฝากกันได้ที่ไหน ของแบบนี้มันต้องให้เลย จะให้ก็รีบให้ไม่ต้องยึกยัก ..เอ่อ..พี่ครับ..แนะนำฟูกหน่อยอยากได้แบบที่มันแน่นๆสปริงเยอะๆอ่ะครับ”



เล้งพูดกับรุ่นน้องตัวสูงเสร็จก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะรู้ตัวว่าตอนนี้แก้มของเขาคงแดงไปหมดแล้ว คนตัวเล็กเลี่ยงเดินหนีไปหาพนักงาน ปล่อยให้เซฟยังคงอึ้งค้างอยู่ที่เดิม ชายหนุ่มทรุดลงที่เตียงนอนแถวๆนั้น เพราะรู้สึกเหมือนหัวใจโดนจู่โจมอย่างแรง




“ผู้ชายแน่เหรอวะ แม่งโคตรน่าฟัด!”





//TBC// #ctcเซฟเล้ง

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [28-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 28-10-2017 15:50:26

พี่เล้งน่ารัก น่าฟัดอ่า 

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [28-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 28-10-2017 16:11:51

หยอดกันไปหยอดกันมา....ฮิ้ว...ววววววววววววววววววววววววววววว   :hao6:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [28-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 28-10-2017 16:19:16

เราเห็นด้วย พี่เล้งน่าฟัดมากกกกก

แล้วนั่นอ้อยอยู่ใช่ไหมคะ?

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [28-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-10-2017 16:54:38

อ่อยแรง รุกแรง

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [28-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 28-10-2017 17:53:44

ถ้าพี่เล้งจะอ่อยแรงขนาดนี้

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [28-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 28-10-2017 20:05:19

พี่เล้งทำรถอ้อยคว่ำอ่ะ :-[ :-[ :-[ :-[

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [28-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 28-10-2017 21:52:42

ชอบความขายอ้อยนี้

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [28-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: about ที่ 28-10-2017 22:28:26

 :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [28-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 29-10-2017 04:37:12

 :o8: :-[ :o8:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [28-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 30-10-2017 00:14:15

ขี้อ่อยทั้งคู่เลยน้าาาส แหมมม ใครจะสารภาพรักก่อนกันเนี่ย

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [28-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 30-10-2017 15:27:46

Chapter 6



เวลาสี่โมงเย็นโดยประมาณ



ที่คณะนิเทศศาสตร์ในวันนี้คึกครื้นไปด้วยนักศึกษาจากต่างคณะที่ผ่านการคัดเลือกเข้ามาเป็นนักแสดงของละครเวทีประจำปี ในวันแรกสต๊าฟและนักแสดงทุกคนก็ต้องแขวนป้ายชื่อเพื่อทำความรู้จักกันเสียก่อน



“สวัสดีสาวๆขอป้ายชื่อให้พี่ด้วยได้ไหม” รอยยิ้มทะเล้นของร่างสูงโปร่งที่สต๊าฟลงทะเบียนไม่คุ้นหน้า ทำให้พวกเธอเริ่มไม่มั่นใจว่าควรจะตอบชายหนุ่มอย่างไร


“เอ่อ..ได้มาออดิชั่นไหมคะ”


“อ้อออ พี่ไม่ใช่นักแสดง พี่เป็นผู้กำกับศิลป์ทำฉากครับ พี่ช้างศิลปกรรม” คำตอบของชายหนุ่มทำให้สต๊าฟรุ่นน้องสงสัยไม่น้อยว่าทีมงานฝ่ายศิลป์ มาโผล่ในวันแรกของการซ้อมทำไม


“ให้หนูเรียกพี่ปลื้มให้ไหมคะ”


“ปลื้ม..ปิติน่ะเหรอ ไม่ต้องๆ พี่ไม่ได้มาคุยเรื่องฉาก พี่มาดูซ้อม”


“ไม่ได้มาคุยเรื่องงาน งั้นก็คงตั้งใจจะมาม่อสาว” เสียงของปลื้มที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหันกลับไปมองอีกคนยิ้มๆ



“แสนรู้จังเลยนะปิติ” คนตัวใหญ่กว่าก้มลงกระซิบเบาๆพร้อมมองอีกคนด้วยหางตา

“เจตนาไม่ผ่าน รังแต่จะมีปัญหาเรื่องชู้สาว”


ปลื้มกอดอกเงยหน้าขึ้นมองอีกอย่างไม่ชอบใจ ไอ้คนหูกางปากเปราะ คือฉายาที่ปลื้มแอบตั้งให้ตั้งแต่วันแรกที่มีปัญหากัน


“เฮ้! ใจเย็นพวก ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

“แค่คิดก็ผิดแล้ว”

“โห ผิดตรงไหนเนี่ยแค่อยากมาดูว่าวันแรกของละครเวทีมันเป็นยังไง จริงๆสนใจอยากเป็นนักแสดงด้วยนะ แต่ติดที่เป็นกำกับศิลป์แล้ว เสียดายความหล่อตัวเอง”

“กะล่อน”

 
ปลื้มถอนหายใจแล้วเลือกที่จะเดินหนี คนประเภทนี้เขาก็ไม่อยากคบค้าสมาคมด้วย โดยเฉพาะไอ้คนหูกางปากเปราะหน้าหม้อแบบนี้ คงเป็นคนสุดท้ายในโลกที่เขาจะเลือกเป็นเพื่อนด้วย



สองขาที่เจ้าตัวได้แต่คิดว่ามันควรจะยาวกว่านี้ก้าวฉับๆไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งมองเด็กคนนั้นคนนี้เหมือนกำลังใช้ความคิด แต่ก็ดูเหมือนว่าดินจะไม่ได้หันมาให้ความสำคัญกับเขาเหมือนอย่างที่ใจต้องการ



“มึงสนใจกูหน่อย กูกำลังอารมณ์เสีย”

“มึงโดนแมลงสาปรุมทึ้งมารึไง”

“ชั่ว! รู้ว่ากูกลัวก็ชอบแกล้งนะมึงเนี่ย” ปลื้มเบ้ปากใส่ดินจนอีกคนต้องหันมาบีบริมฝีปากคู่นั้นเล่น


“แล้วสรุปเป็นอะไร”

“มึงจำไอ้หูกางศิลปกรรมได้ไหม ที่มันกวนตีนกูวันประชุมใหญ่ มันมาเว้ยยยย มันต้องมาม่อหญิงแน่เลยแม่ง งานตัวเองก็ไม่ใช่ เสนอหน้ามาทำไมไม่รู้”


“ปลื้ม..นี่มึงไปเป็นเมียมันตอนไหน โวยวายเหมือนผัวจะไปออฟเด็ก” ดินหรี่ตามองเพื่อนสนิทแล้วก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นว่าอีกคนถึงกับอ้าปากค้าง




“พี่ดินพี่ปลื้มขา นักแสดงมาครบแล้วค่ะ ให้โจ้เรียกรวมเลยไหมคะ”


“มึงแต่งหน้าทำไมวะโจ้” ดินขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าโจ้รุ่นน้องที่รับผิดชอบคลาสเต้นแต่งหน้าจัดเต็มมากๆ


“ไม่ได้ค่ะ ต้องสวยหน่อยน้องโอ๊ตจะได้หันมามองงงงง โอ๊ยพ่อคุณเอ๊ยหล้อหล่ออออ คมเข้ม เฟรนลี่ ยิ้มก็สวย น้องเซฟก็ดี๊ดี น้องสิงโต น้องโอม น้องเพชร โอ๊ยพ่อคุณ ใจบางไปหมดแล้วค่ะคุณพี่” โจ้หันไปมองเดือนปีสองของคณะวิศวะกรรมศาสตร์ที่ยืนรวมกลุ่มกับแก๊งค์เพื่อนของเขาซึ่งในนั้นก็มีเซฟรวมอยู่ด้วยแล้วก็ได้แต่เพ้อ


“ปลื้ม กูว่าเราไปเรียกรวมเองดีกว่าปล่อยมันเพ้ออยู่นี่แหละ” ดินดันตัวเพื่อนให้นำออกไปตรงเครื่องเสียงที่เพื่อนๆกำลังเชคไมค์อยู่


“เรียกรวมเลย วงกลมนะ”



ดินถอยออกยืนพิงกรอบหน้าต่างข้างๆเล้ง มองกลุ่มนักแสดงที่ขยับมารวมตัวกันเป็นวงกลม เนื่องจากวันนี้เป็นวันแรกที่เจอกัน พวกเขาจะต้องให้แต่ละคนทำความรู้จักกันก่อน พูดง่ายๆว่าต้องละลายพฤติกรรมให้ทุกคนได้ทำความรู้จักกัน เพราะถ้านักแสดงไม่สนิทกัน รับรองว่าละครล่มแน่ๆ



“พี่เล้ง”

“หืมม”


“พี่เล่มเกมด้วยนะ”

“ทำไมกูต้องลงไปเล่นเองล่ะ” เล้งหรี่ตามองใบหน้าเจ้าเล่ห์ของดิน ตั้งแต่มันให้เขาใส่ชุดเจ้าหญิงเบลล์ เขาก็รู้สึกเหมือนไว้ใจรุ่นน้องคนนี้ไม่ได้เต็มร้อยเท่าไหร่ เห็นมันนิ่งๆแต่มันก็พร้อมแกล้งเขาได้ตลอดเวลาเหมือนกัน


“เอาน่า น้องจะได้สนิท เวลาโดนด่าพี่จะได้เป็นที่พึ่งให้น้องๆได้” ดินฉีกยิ้มพร้อมเอานิ้วจิ้มลงแขนผอมบางของคนเป็นพี่เบาๆ เล้งถอนหายใจนิดๆแต่ก็พยักหน้ารับจนได้



“พี่ดินพี่เล้งครับ เชิญเปิดงานได้เลยค้าบ” ดินกับเล้งกับไปตามเสียงเรียกของปลื้ม จึงได้เห็นว่านักแสดงและสต๊าฟทุกคนนั่งเป็นวงกลมเรียบร้อย แต่ยังพอเหลือช่องว่างบางส่วนพอให้เขากับเล้งเข้าไปนั่งด้วยได้ ดินสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินเข้าแนะนำตัวเองเป็นคนแรก


“สวัสดีครับทุกคน พี่ชื่อคุณานนท์ เตชะพล ชื่อเล่นดิน ปี4 นิเทศศาสตร์ เป็นผู้กำกับในปีนี้ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ” เสียงปรบมือจากน้องๆพร้อมกับเสียงโห่เชียร์จากเพื่อนทำให้ดินยิ้มกว้าง แต่ในวินาทีต่อมาหน้าก็เขาก็กลับมานิ่งสนิทเหมือนเดิม


“สวัสดีครับน้องๆ พี่เล้งเองครับ วรัชญ์ ศุภกานนท์ ผู้ช่วยผู้กำกับครับ คือเข้าใจว่าหน้าเด็กแต่พี่เล้งจบแล้วนะไม่ได้อยู่ปี2” รุ่นพี่ตัวเล็กชูสองนิ้วแนบแก้ม ท่าทางทะเล้นน่ารักๆของเขาก็เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของน้องๆได้ดี มีรุ่นน้องคณะอื่นบางคนจำได้ว่าเล้งตัวเป็นเจ้าหญิงเบลล์ในวันโปรโมทออดิชั่นด้วย



จากนั้นก็แนะนำตัวเรียงไปจนครบทุกคน ดินยกหน้าที่ให้ เปา หัวหน้าฝ่ายสันทนาการของคณะเป็นคนเอนเตอร์เทนน้องๆและเป็นคนพาเล่นเกมต่างๆ โดยที่ทีมงานทุกคนก็ต้องเข้ามาเล่นด้วย เริ่มจากปรบมือชุดใหญ่พร้อมลีดผี ที่แค่ท่าเต้นลีดก็เรียกเสียงฮาจากทุกคนได้ โดยเฉพาะทีมสต๊าฟเพราะทุกคนจำได้ว่าเป็นท่าเต้นพิลึกๆ ของน้องคนสวยที่เคยมาออดิชั่นบทนางเอกแถมยังขนลำไยมาทั้งสวนคนนั้น


หลากหลายเกมกระชับความสัมพันธ์ทำให้นักแสดงและทีมงานแต่ละคนรู้จักกันมากขึ้น โดยเฉพาะงูกินหางที่มีเสียงกรี๊ดตลอดเวลาการเล่น เกมนี้ทีมปลื้มกับทีมช้าง ผู้กับศิลป์คู่ปรับเก่าได้เป็นคู่ชิงชนะเลิศ ปลื้มที่อยู่ท้ายแถวแทบจะร้องไห้ที่เขาโดนช้างอุ้มไปทั้งตัวเพราะเขาตัวเล็กกว่ามันมาก แค้นนี้ยังต้องชำระอีกนาน



และอีกเกมคือวิ่งเปรี้ยวที่ทำให้ทุกคนลุ้นว่าทีมตัวเองจะแพ้จะหรือชนะ บางคนถึงขั้นถอดรองเท้าวิ่งเพราะพื้นไม้ปาร์เก้มันลื่น ครั้งนี้เป็นศึกของคู่แค้นเก่าระหว่างดิน ผู้กำกับใหญ่และโอ๊ตเดือนวิศวะปี2 ตัวเต็งบทพระเอก แม้ว่าช่วงขาจะเสียเปรียบมากแต่ใครจะคิดว่าดินวิ่งเร็วกว่าที่คิด ถึงโอ๊ตจะส่งไม้ต่อได้ทันแต่ผู้หญิงคนถัดไปก็เสียท่าให้ทีมของดินจนได้



ทีเด็ดเห็นจะอยู่ที่เกมปลาเป็นปลาตาย เกมนี้มีสต๊าฟหลายคนถอยออกมาเพราะรู้ฤทธิ์มันดี แต่เล้งดันโชคร้ายได้เล่นเป็นปลาตั้งแต่คนแรก อันที่จริงจะเรียกว่าโชคร้ายก็ไม่ได้ เพราะปลื้มกับเปาวางแผนกันไว้แต่แรก หลังจากที่ผูกตาเล้ง ดินและรุ่นน้องหลายคนก็ถอยออกมาทำให้เหลือแต่น้องๆนักแสดงเท่านั้น



เปาหมุนตัวเล้งมากกว่า3รอบจนเจ้าตัวโวยวายเพราะเริ่มมึน ก่อนที่เปาจะหันหน้าให้เล้งตรงไปหากลุ่มเป้าหมายซึ่งก็คือกลุ่ม5หนุ่มหล่อที่เป็นที่ต้องการของสาวแท้สาวเทียมทั้งกอง ดินเริ่มส่งเสียงคนแรกหลังจากนั้นน้องๆทุกคนก็ต่างร้องบอกทางจนมั่วไปหมด ยกเว้นคนที่ใกล้ๆเล้งจะเงียบสนิทเพราะกลัวโดนจับ


เซฟหลุดหัวเราะกับท่าทางประหลาดๆของรุ่นพี่ตัวเล็กและนั่นก็ทำให้เขากลายเป็นเป้านิ่งทันทีเมื่ออยู่ดีๆเล้งที่เพิ่งเดินผ่านไปหันขวับมาคว้าตัวเขาไว้ ชายหนุ่มพยายามแกะมือขาวๆออกแต่คนเป็นพี่ก็ไม่ยอมเหมือนกัน ดินนำทีมคนที่เหลือตะโกนเชียร์ให้จับให้ได้ แต่เซฟก็ยังพยายามหลบอยู่ดี


กฎของเกมคือคนที่หนีไม่สามารถขยับตัวได้ก็จริง แต่ถ้าเราจะโดนจับแบบนี้ร้อยทั้งร้อยก็ต้องดิ้นหลบ ที่ขยับไม่ได้เลยคือจุดที่ยืนอยู่ เซฟอาศัยจังหวะที่ดิ้นหลุด ทรุดตัวลงกับพื้นปล่อยให้รุ่นพี่ตัวเล็กคว้าอากาศอยู่สองสามทีก่อนที่เล้งจะตามลงมาตะปบขาของเขาเพราะมีเสียงตะโกนบอกว่า “ข้างล่าง”



“ปลื้ม!กล้องด่วน!” ดินตบเข่าฉาดด้วยความสะใจที่เห็นทุกอย่างมันเป็นไปตามแผนที่วางไว้และบางทีมันอาจจะมากกว่าที่คิดไว้ด้วย



ภาพของเล้งที่คลานเข่าอยู่ระหว่างขาและคร่อมตัวโดยใช้สองมือกดรุ่นน้องรูปหล่อไม่ให้ดิ้นหนี เรียกเสียงหวีดจากทุกคนเพราะเล้งไม่ได้แค่จับเปล่าๆ มือขาวของพี่ใหญ่ของกองละครเล่นลูบไปทั่วทั้งตัว เพื่อจะเชคว่าอีกคนใส่เสื้ออะไร ยิ่งรู้ว่าเป็นผู้ชายเล้งก็ลูบได้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจ


เซฟและหลายๆคนในห้องแทบกลั้นหายใจเมื่อรุ่นพี่ตัวเล็กคลานขึ้นมานั่งทับไว้ทั้งตัวก่อนที่มือขาวๆทั้งสองข้างจะเลื่อนมาจับใบหน้า นิ้วเล็กค่อยๆไล่ที่คิ้วเข้ม ดวงตา สันจมูก และริมฝีปาก คนทั้งห้องยกมือขึ้นมาปิดปากเพราะภาพที่เห็นมันเริ่มจะอีโรติกขึ้นเรื่อยๆเมื่อเล้งก้มลงไปเพราะไม่รู้ทิศทาง แต่เพราะว่าที่เล้งก้มลงไปนั้น มันใกล้กับใบหน้าของคนที่นอนอยู่มากจนแทบจะจูบกันได้อยู่แล้ว



“พี่เล้งตอบเถอะกูลุ้นจนเยี่ยวเหนียวแล้วเนี่ย!” เสียงของเผ่าที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้เล้งแปลกใจ เพราะเขาคิดว่าคนที่เขาจับอยู่ตอนนี้เป็นเผ่าเสียอีก ดีแล้วที่ยังไม่ตอบออกไปไม่งั้นเขาได้เป็นปลาอีกรอบแน่ๆ


“ไม่ใช่เผ่า..งั้นก็เซฟ!” เขาว่าพลางดึงผ้าที่ผูกตาออก และใบหน้าของคนที่นอนอยู่ด้านล่างก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว ใบหน้าแดงก่ำที่มองแว๊บเดียวก็รู้ว่ารุ่นน้องคนนี้เขินมากๆ


“พี่จับทุกคนแบบนี้หรือเปล่าเนี่ย”

“เฮ้ยหน้าแดง555”

“อย่าล้อสิ” เซฟยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหน้าแต่ยังปล่อยให้คนตัวเล็กล้อเขาอยู่ อยากจะยื้อเวลานี้ไปอีกนานแต่ก็เขินจนแทบทนไม่ไหว



“ลงมาได้แล้วพี่เล้งงงงง ท่านั่งมันล่อแหลม มองแล้วคิดดีไม่ได้เลยพี่เอ้ยยยย ในหัวกูนี่20+แล้วตอนเนี้ย” ปลื้มเอามือพัดไล่ความร้อนที่หน้า ขนาดเขาไม่ใช่คนเล่นเองยังเขินขนาดนี้ รู้สึกสงสารเจ้าชายน้ำแข็งจริงๆโดนลูบไปขนาดนั้นแถมคนแกล้งยังนั่งคร่อมอยู่ไม่ขยับไปไหนอีก


“พวกมึงมันเลววววว” เล้งว่าพลางลุกขึ้นยืนแล้วดึงแขนคนที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นมา เป็นจังหวะเดียวกับที่ทีมสวัสดิการของกองเปิดประตูเข้ามาบอกว่าข้าวเย็นมาแล้ว ดินก็เลยปล่อยให้ทุกคนไปพักกินข้าวด้านนอก



นักแสดงแต่ละคนมารับข้าวกล่องแล้วไปนั่งรวมตัวเป็นวงกลมใหญ่ตามที่ปลื้มบอกรวมทั้งสต๊าฟด้วยเช่นกัน และภาพที่ทีมงานหลายคนจับตามองมากที่สุดก็คือพี่ใหญ่ของพวกเขาที่นั่งติดกับรุ่นน้องปี2จากคณะเศรษฐศาสตร์ที่เพิ่งมีฉาก18+ในเกมปลาเป็นปลาตายเมื่อกี้ด้วยกัน



“เด็กอนุบาลเห็นยังรู้เลยว่าน้องมันจีบ”

“พี่เค้าบอกว่าไม่ได้จีบนะเหวย”

“เอาที่พี่เล้งสบายใจ”



หลังมื้อเย็น โจ้ ก็พานำวอร์มโดยวันแรกนี้ก็ทำได้แค่สอนท่าแยกส่วนตั้งแต่หัว คอไหล่ อก เอว จนถึงขาแค่นั้นก็จะหมดเวลาแล้ว ก่อนเลิกกองประมาณ 15 นาทีดินก็เรียกทุกคนรวมเป็นวงกลมกันอีกครั้ง นัดแนะสำหรับการพบกันครั้งต่อไป โดยให้ทุกคนเตรียมรองเท้าวิ่งพร้อมเสื้อผ้ากีฬามาด้วย และย้ำมากๆไม่ให้ใส่กางเกงขาสั้นทั้งผู้หญิงและผู้ชาย พูดคุยตกลงกันเสร็จเรียบร้อยก็สั่งเลิกกองกลับบ้าน



สาวๆหนุ่มๆบางคนเดินมาขอแลกเบอร์แลกไลน์กันใหญ่ แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ห้ามกันไม่ได้ เพราะถือว่าเป็นสิทธิส่วนบุคคลที่เขาอาจจะปิ๊งกันในกองจริงๆก็ได้ แต่อาจจะยกเว้นไว้คนหนึ่ง


พี่เล้ง ใครหน้าไหนที่ตั้งท่าว่าจะเข้ามาขอเบอร์จะโดนสมุนผู้พิทักษ์ทั้ง5บลอคไว้ไม่ให้ถึงตัว บางทีก็อาจจะเป็น6ถ้ารวมเผ่าด้วยอีกคน เป็นภาพที่ดินกับปลื้มมองแล้วก็ขำ พอเดาออกว่าเจ้าชายน้ำแข็งบงการมาแน่นอนแต่ก็ไม่คิดว่าจะชัดเจนขนาดนี้



“กูว่ากองปีนี้สนุกแน่เลยว่ะ” ปลื้มหัวเราะในลำคอเบาๆแต่เขาก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ดีๆคู่อริส่วนตัวก็โผล่มายืนข้างๆ

“สนุกแบบนี้มาบ่อยๆได้ไหมปิติ”


“มีหน้าที่ทำฉาก ก็ไปทำฉาก ไม่ต้องโผล่มากองซ้อม!”

“ปิดกั้นนะปิติ ดูสิ..น้องๆมาขอไลน์พี่ช้างตั้งเยอะ มิชชั่นคอมพลีส ไปละเจอกันนะปิติ รอบหน้าจะเอาแบบมาให้ดูด้วย” ร่างสูงโปร่งของผู้กำกับฝ่ายศิลป์ที่เดินผิวปากจากไปทำให้ปลื้มเดือดขึ้นมาจนดินต้องจับไหล่ของอีกคนไว้



“ปลื้มใจเย็นๆ”

“มึงดูมันสิ มันกวนตีน”

“ใจเย็นมึง”

“เชื่อกูรึยังว่ามันมาเอาเบอร์ผู้หญิงในกอง เลว!!”


“ปลื้ม..มึงไม่ใช่เมียเขาใจเย็นๆ”

“ดิน!”

“โอ๋ๆที่รักกูพูดเล่น ป่ะๆกลับหอเราเนาะ”



ดินหนีบเพื่อนสนิทไปที่รถมอไซด์คู่ใจ วันนี้เขายอมเป็นพลขับเองเพราะดูเหมือนอารมณ์ปลื้มในตอนนี้จะยังไม่พร้อมแว้นซ์ เกิดมันฟาดงวงฟาดงาแล้วพาเขาแหกโค้งจะทำไง จับอีกคนขึ้นซ้อนท้ายได้ก็ค่อยๆบิดแฮนด์เร่งความเร็ว


“ปลื้มนั่งดีๆ”

“กูกอดเลยได้ไหมล่ะ”


“เออ”

“ฮื้อออ ที่รักดินน่ารักที่สุดเลย กูไม่นอกใจมึงไปหาไอ้หูกางนั่นหรอก จุ๊บๆๆ”


“นั่งดีๆสาดปลื้ม!”


“พี่รักอย่าดุ ปลื้มกลัวแร้ววว”



//TBC//

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 30-10-2017 15:45:50

3 คู่ไหม
เซฟ - เล้ง
โอ๊ต - ดิน
ช้าง - ปลื้ม
 :mew1: :mew1: :mew1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 30-10-2017 16:33:25

 o13

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 30-10-2017 18:52:08

 o13

 :L2: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 30-10-2017 19:05:55

ดินกับปลื้มน่ารักมุมิมาก ผู้จัดงานคราวนี้มีแต่ตัวเล็กน่ารักชิมิ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 30-10-2017 23:00:43

นี่พี่เล้งตั้งใจเล่นเกมส์จริงๆ ไม่ได้แกล้งมึนใดๆใช่ไหมคะ?

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 30-10-2017 23:59:46

โง้ยยยยพี่เล้งคนบ้าา ผิดผีน้องแล้วให้พ่อมาขอน้องเซฟเขาเลยนะ5555555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 31-10-2017 00:19:09

ลุ้นคู่ปิติละงานนี้

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 31-10-2017 00:40:09

 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 31-10-2017 01:11:06

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 31-10-2017 22:19:46

พี่เล้งกะน้องเซฟค่าตัวแพง..ออกจึ๋งเดียวเอง  :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 01-11-2017 00:09:32

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 01-11-2017 03:47:55

พี่ช้างกับปิติแน่นอน  :mew1:
พี่เล้งงงงง ทำไมน่ารักขนาดนี้ มดขึ้นกองไปหมดแล้วค่าาาาา อยากเห็นพี่เล้งใส่ชุดผู้หญิงอีก ชอบความครอสเดรสมากค่ะ  :hao5:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 01-11-2017 07:21:35

พี่เล้งน่ารักกกก เซฟก็น่ารักกกก //////

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 01-11-2017 18:55:39

อ่านแล้วละมุนมากมาย >\\\\\\<
คนช่างอ่อย กับคนหล่อช่างหยอด ฮ่อลลลลลล

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: wanirahot ที่ 03-11-2017 16:26:10

รถอ้อยคว่ำหลายคันเลย

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 04-11-2017 23:21:36

โอ๊ยยยยยย บอกทีว่าพวกเขาไม่ได้จีบกันแน่หรือ ดูยังไงก็จีบกันชัดๆ อ่อยกันแรงขนาดนี้5555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch5 [30-10-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 13-11-2017 23:49:35

Chapter 7



“เฮ้ยวิ่งสิ อู้เหรอ”


เสียงของเล้งคงจะกลายเป็นเสียงที่ตามหลอกหลอนรุ่นน้องหลายคนไปอีกนาน เพราะเล้งไม่ได้แค่ส่งเสียงร้องให้วิ่ง แต่เจ้าตัวก็วิ่งด้วยตลอดตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ก็1เดือนเต็มๆ แล้วถ้าเล้งวิ่งตามทันใครเมื่อไหร่ นั่นแปลว่าหายนะกำลังจะมาเยือน


“โกๆๆๆ” รุ่นพี่ตัวเล็กวิ่งไปดันหลังโอ๊ต สุดหล่อจากวิศวะที่หลายๆคนลงความเห็นไว้ว่าบทพระเอกต้องตกเป็นของคนคนนี้แน่ๆ

“โอ๊ยพี่เล้ง เพิ่งหยุดพักเมื่อกี้เองงงง”

“แค่นี้ทำเหนื่อย อ่อนมากกก ไปเลยเร็วๆๆๆ”


เล้งคว้าเอาข้อมือของอีกคนได้ก็ออกแรงลากให้วิ่งไปด้วยกัน แต่ยังวิ่งไม่ถึง5ก้าว เล้งก็รู้สึกว่ามีมือของใครอีกคนมาดึงมือเขาออกจากแขนโอ๊ต


ไม่ต้องสืบก็รู้ว่าใคร



“เป็นเด็กขี้อิจฉาเหรอมึง” โอ๊ตลูบแขนตัวเองที่โดนเพื่อนสนิทบีบอย่างแรง ไม่ใช่แค่บีบเถอะ เซฟยังมองแรงใส่เขาด้วย

“นี่กูช่วยมึงนะ” เซฟพูดนิ่งๆก่อนดึงแขนเล้งให้วิ่งนำไปไล่คนอื่นต่อ



โอ๊ตหัวเราะเบาๆกับความปากแข็งของอีกคนพลางชะลอฝีเท้าลงเมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง ชื่อของแฟนสาวที่หน้าจอทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าเขาลืมเธอไปสนิท



“ครับทิชา”

[ขอบคุณที่ยังจำชื่อทิชาได้นะโอ๊ต! อยู่ไหนคะ มาหาทิชาได้ไหม]

“อยู่นิเทศน์ครับ ลืมบอกทิชาไปเลยว่าปีนี้เราเล่นละครเวทีมหาลัยด้วย”

[ลืม!! โอ๊ตลืมทุกอย่าง แม้กระทั่งวันนี้ วันนี้วันเกิดทิชา โอ๊ตก็ลืมด้วยใช่ไหม!!]



ปลายสายวางหูไปทันทีหลังจากที่ได้ระเบิดอารมณ์ใส่อีกฝ่าย เหลือเพียงชายหนุ่มที่ไม่มีแม้แต่ข้อแก้ตัว เพราะเขาลืมจริงๆ กว่า1เดือนตั้งแต่วันที่เปิดกองละครวันแรก เขาก็ทุ่มเทเวลาหลังเลิกเรียนให้กับกองละครทั้งหมด ลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองมีแฟน


“ตายห่าล่ะกู ค่อยไปง้อหลังเลิกกองก็ได้วะ” โอ๊ตสะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนจะออกเร่งฝีเท้าวิ่งตามเซฟกับพี่เล้งที่วิ่งไปไกลมากแล้ว




กองละครในสัปดาห์ที่สอง จะเริ่มมีคลาสเรียนเพิ่มเข้ามา ทั้งคลาสแอคติ้งที่บางวันจะมีอาจารย์มาให้ความรู้เรื่องการแสดงออก การทำอารมณ์ สมาธิ บางวันก็เป็นคลาสแดนซ์ ซึ่งเป็นคลาสที่ทุกคนชอบมากๆ คนที่ไม่เคยเต้นเลยก็ได้ฝึกเต้น คนที่พอเต้นเป็นก็ได้เพิ่มทักษะมากขึ้น รวมถึงคลาสขับร้อง ที่ได้ฝึกการหายใจ การโปรเจคเสียง และการร้องเพลงที่ถูกวิธี



ที่สำคัญคือยังคงมีกิจกรรมสันทนาการต่างๆให้ทุกคนได้ผ่อนคลายและกระชับความสัมพันธ์เช่นเดิม เกมที่ทุกคนชอบมากที่สุดคงจะเป็นการเล่นแปะแข็ง ซึ่งเป็นเกมที่ถูกรีเควสมากที่สุดจนต้องทำข้อตกลงกันว่าจะเล่มเกมนี้ทุกวันพุธและเสาร์



“วงกลมๆๆ” เล้งปรบมือเรียกทุกคนให้มานั่งรวมกัน หลังจากที่พาวิ่งจนครบรอบ พักยืดแข้งยืดขา กินน้ำพักเหนื่อยก็ได้เวลารวมกองปกติ


“อ่ะพี่” ดินนั่งลงข้างๆรุ่นพี่พร้อมยื่นกระดาษที่สรุปคาแรคเตอร์ไว้แล้วว่าใครได้รับบทอะไรให้เล้งถือไว้ด้วย

“กูไม่พูดได้ป่ะ เหนื่อย”

“เป็นผู้กำกับเหมือนกัน อย่าอู้” เล้งเบะปากใส่รุ่นน้องแล้วสะบัดหน้างอนๆ หันไปอีกข้างก็เจอรุ่นน้องตัวสูงคนเดิมที่จองที่นั่งข้างเขาทุกวัน



“อะไรอ่ะ”

“ไม่ให้ดู เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น” ได้ยินอย่างนั้นเซฟก็ยกยิ้มมุมปากแล้วพยายามแย่งกระดาษในมือคนตัวเล็กกว่า แต่ก็ต้องยอมแพ้เมื่อเล้งยื่นกลับไปให้ดินตามเดิม


“บอกน้องหน่อยสิ อะไรเหรอค้าบบบ” เล้งกลั้นยิ้มเมื่อเซฟกลิ้งศีรษะบนไหล่เขาแล้วอ้อนเหมือนเด็กๆ


“ก็..รายชื่อแบบ ใครได้เป็นพระเอกนางเอกอะไรประมาณนี้”

“เฮ้ย! ไม่เอาบทที่ต้องพูดนะ เอาแค่ตัวประกอบก็ได้ นะนะนะนะ”


“ไม่รู้สิ ลุ้นเอง”

“พี่เล้งงงงง”




“เอาล่ะทุกคน หันกลับมาสนใจพี่ดินก่อนครับ” ดินปรบมือเรียกความสนใจ เพราะตอนนี้กลายเป็นว่าทุกคนที่มานั่งล้อมเป็นวงกลมเอาแต่จ้องคู่จิ้นประจำกองที่เล่นกันงุ้งงิ้งตามประสา พี่น้อง อย่างที่ทั้งสองคนบอกอยู่ตลอด


“วันนี้เราจะแจกบทนะ” เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีหลังจากที่ดินประกาศออกไป หลายๆคนเริ่มตื่นตัวมากขึ้น ต่างคนต่างก็ลุ้นว่าตัวเองจะได้รับบทอะไรในละคร


“เริ่มที่ใครก่อนดี.. อืม.. Gaston พี่เผ่านิเทศน์ครับ” เสียงปรบมือจากทุกคนดังขึ้นพร้อมๆกับเผ่าที่ลุกขึ้นยืนยกมือดีใจ เป็นไปตามที่ทุกคนคาดหมาย เพราะนอกจากเผ่าแล้วก็ไม่มีใครที่เหมาะกับบทนี้นอกจากเขา

“Beast เจ้าชายอสูร น้องโอ๊ตวิศวะค้าบบบบ” เล้งประกาศสลับกับดินพร้อมนำปรบมือ ส่วนโอ๊ตก็ยกมือไหว้ขอบคุณรอบทิศ


“นางเอก Belle พี่น้ำฝนนิเทศน์ครับ”

“คุณแม่กาน้ำร้อน Mrs.Potts น้องเพลงเกษตรศาสตร์ครับ”


“พ่อนางเอก Maurice น้องม้งอักษรครับ”

“Cogsworth พี่โค้กเภสัชครับ”


“มาดามตู้ พี่นีมการตลาดครับ”

“Lumiere พี่เกรทเศรษฐศาสตร์ครับ”


“Lefou น้องวินวิทยาครับ”

“สามสาว Silly Girls น้องผักกาดบัญชี น้องโอ๋วิศวะ อีกุหลาบ อุ๊ยน้องโรสนิเทศน์ค้าบบบบ”


“Chip น้องหมิวเล็กนิเทศน์ครับ”

“ไม้ขนไก่คนสวย น้องแสตมป์คุรุศาสตร์ครับ”


“หมอโรคจิต น้องเพชรวิศวะครับ ช่วงแรกบทชาวบ้านด้วย”

“ส่วนคนที่เหลือจะมีสองส่วนนะครับ ชาวบ้านกับชาววัง บางคนก็อาจจะได้เล่นทั้งสองบทด้วยนะ ตัวหลักคือรายชื่อที่พูดไปเมื่อกี้แยกตามพี่ดินไปรับบทตรงมุมนู้นนะครับ ที่เหลืออยู่รับบทกับพี่เล้งตรงนี้ เราไม่ต้องย้ายเพราะเราเยอะกว่าฮ่าๆๆๆ” เล้งหัวเราะโบกมือลาดินที่หนีบปลื้มไปด้วยอีกคน ทำให้เล้งต้องเรียกโจ้กับขวัญมาช่วยแจกบทให้น้องๆที่เหลือ



“โอเค ทุกคนที่อยู่กับพี่เล้งตรงนี้คือคนที่ไม่มีบทพูดเลย อ้อๆๆ ยกเว้นน้องโอมน้องสิงโตเศรษฐศาสตร์ น้องโอมเป็นคนอบขนมปัง น้องสิงโตเป็นเจ้าของร้านหนังสือในเพลงแรกแค่นั้นแหละ แล้วๆๆๆๆ อย่าคิดว่าการไม่ได้เป็นตัวหลัก ไม่มีบทพูดในละครจะไม่มีความสำคัญนะ พวกเราทุกคนเป็นองค์ประกอบที่สำคัญที่สุดที่จะทำให้ทุกโชว์สมบูรณ์แบบ ขาดใครคนใดคนหนึ่งก็ไม่ได้ เพราะเราจะได้เต้นและร้องทุกเพลงนะเด็กๆ”


เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องดีใจดังขึ้นหลังจากที่เล้งประกาศจบ ทำให้ชนกลุ่มน้อยหลังห้องที่เป็นกลุ่มตัวหลักหันมามองด้วยความสนใจ




“ดีว่ะได้พี่เล้งมาช่วย” ดินถอนหายใจพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยกับความสามารถของเล้งที่สามารถดึงความสนใจของทุกคนได้อยู่หมัด

“จริง ถ้าไม่มีพี่เล้งคงแย่ปีนี้นักแสดงโคตรเยอะ.. เฮ้ยมึง.. ใครมาวะ”


ปลื้มชี้ไปที่ประตูทางเข้า ทำให้ดินและคนที่เหลือหันไปสนใจผู้มาใหม่ และนั่นก็ทำให้หนึ่งในนั้นถึงกับสะดุ้ง


“เวรแล้วกู” เสียงของโอ๊ตทำให้ดินหันมามองเจ้าตัวที่เริ่มยิ้มแห้งๆ เพราะคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามานั้นดูเหมือนพายุลูกใหญ่ที่หอบเอาระเบิดจุดชนวนมาด้วย




“โอ๊ตอยู่ที่นี่รึเปล่าคะ” เสียงที่ติดจะแข็งของสาวสวยหน้าประตูทำให้คนทั้งห้องหันมาสนใจ

“โอ๊ตไหนละน้อง” ปลื้มร้องตอบกลับไป ทำให้สายตาของหญิงสาวพุ่งมาทางพวกเขาและเจอกับคนที่เธอกำลังตามหา


“โอ๊ต! ออกมาคุยกับทิชาเดี๋ยวนี้”


“เดี๋ยวๆๆๆเดี๋ยวครับน้อง ก่อนอื่นเลยนะจ๊ะคนสวย เอาเรื่องมารยาทก่อนไหม คือที่น้องเปิดประตูเข้ามาแล้วแว๊ดๆในกองละครพี่แบบนี้ บอกเลยว่า พี่ ไม่ โอ เค” เล้งตะโกนมาจากกระจกหน้าห้อง เหมือนกับการพัดลมใส่กองไฟที่ไปกระพือให้ไฟลุกมากขึ้นกว่าเดิม


“เสือกค่ะ!”


“อ้าวดอกxxxแล้วมึงงงงง” เล้งลุกขึ้นพร้อมตบแต่ยังโชคดีที่เซฟคว้าตัวไว้ทัน ส่วนสาวสวยผู้มาใหม่ก็โดนโอ๊ตกระชากกลับเพราะฝ่ายนั้นก็ตั้งท่าว่าจะมาหาเรื่องเล้งเหมือนกัน




“ทิชาหยุด!”

“มันด่าทิชา!”


“ทิชาก็ไม่ควรพูดกับพี่เขาแบบนั้น!” แววตาของชายหนุ่มกร้าวขึ้นเพื่อปราม แต่ฝ่ายหญิงกลับไม่ยอมและมองกลับด้วยความแข็งกร้าวเช่นกัน


“เข้าข้างคนอื่นเหรอ..เหอะ นอกจากจะลืมวันเกิดทิชา โอ๊ตก็ยังไม่เคยคิดจะปกป้อง เรายังเป็นแฟนกันอยู่ไหมโอ๊ต” คำพูดของหญิงสาวเรียกเสียงฮือฮาของคนในกองละครได้เป็นอย่างดี เพราะตลอด1เดือนที่ผ่านมายังไม่มีผู้หญิงคนไหนมาแสดงตัวว่าเป็นแฟนจนถึงวันนี้


“ถ้าผิดก็ไม่สมควรได้รับการปกป้อง”

“ปล่อยทิชา!” สาวสวยสะบัดตัวออกก่อนจะตบหน้าโอ๊ตอย่างแรงด้วยความโมโห



“หยุดเลยน้อง!” ดินทนไม่ได้กับการที่พระเอกหมาดๆที่เขาต้องกัดฟันยอมมอบตำแหน่งนี้ให้โดนทำร้ายร่างกาย ผู้กำกับตัวเล็กเดินออกมาเผชิญหน้าพร้อมๆกับดึงให้รุ่นน้องตัวสูงมาหลบอยู่ด้านหลัง



“ถ้าจะทะเลาะก็คุยกันดีๆ”

“ไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่นสิคะ”


“พี่ไม่ยอมให้น้องทำร้ายพระเอกพี่เด็ดขาด” ใบหน้านิ่งสนิทแต่ทว่าน้ำเสียงที่พูดออกไปนั้นกลับหนักแน่นจนสัมผัสได้

“…โอ๊ต ออกไปคุยกับทิชาข้างนอก”

“ไม่ต้อง คุยตรงนี้ให้จบ จบแล้วก็กลับไป กองละครจะได้ซ้อมต่อ” โอ๊ตมองด้านหลังของคนที่พูดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ พี่ดินคนนี้ตัวเล็กแต่ใจใหญ่ชะมัด


“ทิชามีอะไรด่วนไหมครับ รอหลังสามทุ่มได้หรือเปล่า ขอเลิกกองก่อน”

“โอ๊ต! นี่วันเกิดทิชานะ” หญิงสาวตั้งท่าจะขยับเข้ามาอีกครั้งแต่ก็โดนดินตั้งการ์ดบลอคไว้ได้ทัน


“ครับ แต่เราก็ต้องซ้อมเหมือนกัน”

“นี่โอ๊ตกำลังทำให้ทิชารู้สึกว่าทิชาไม่สำคัญเท่าละครเวทีบ้าๆเนี่ย”




“อ้าวอีนี่” เล้งของขึ้นทันทีที่ได้ยินแบบนั้นแต่เขาก็โดนเซฟล็อกคอไว้ได้ทัน รุ่นน้องตัวสูงกอดรัดไว้แน่น มืออีกข้างแตะปลายนิ้วลงที่ริมฝีปากนิ่มเบาๆเป็นการปราม

“ชู่ว์ ไม่เอาพี่เล้ง อย่าไปยุ่งกับเขาเลย เดี๋ยวไม่จบ” เซฟถอนหายใจเบาๆเพราะเท่าที่ผ่านมาก็เห็นนิสัยของแฟนเพื่อนคนนี้มาเยอะ


“โอ๊ตคิดยังไงคบคนแบบนี้” เล้งกำนิ้วชี้ที่แตะอยู่ที่ปากออกก่อนจะลดเสียงลงจนเป็นการกระซิบถาม

“ผู้หญิงมาจีบแล้วก็ขอคบ ไอ้โอ๊ตมันว่างๆก็เลยตกลงคบไป”


“นานยัง”

“2เดือนมั้ง ตั้งแต่ประกวดเดือนมหาลัยปีล่าสุดเนี่ย ผู้หญิงบอกว่าชอบมันตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ถึงคบก็แค่คบแหละพี่ ไอ้โอ๊ตมันชอบอยู่กับเพื่อนมากกว่าแฟน... ทำไมพี่ทำหน้างั้นล่ะ”


“เห็นนิ่งๆ ที่แท้ก็สายเผือกเม้าท์แหลก” เซฟบีบริมปากของอีกคนด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนคนเป็นพี่จะหันไปให้ความสนใจกับสถานการณ์ตึงเครียดข้างหน้าต่อ




“ทิชา! ไม่พาลได้ไหม”

“พาลเหรอ... ได้! งั้นเลือก ทิชาหรือละคร”

“ละคร เพราะทุกคนที่นี่ไม่เคยทำให้เรารู้สึกแย่เหมือนที่ทิชากำลังทำ..เลิกกันเถอะ”



คำพูดหนักๆของโอ๊ตทำให้คนทั้งหมดในห้องแทบหยุดหายใจ โดยเฉพาะดินที่ยังยืนคั่นกลางระหว่างคนทั้งคู่ เขาหันหลังให้โอ๊ตจึงไม่ได้เห็นสีหน้าตอนที่พระเอกละครของเขากำลังพูด แต่เห็นใบหน้าของคนฟังอย่างชัดเจน หญิงสาวมองผ่านหน้าเขาไปที่คนข้างหลังพร้อมกับแค่นหัวเราะ แววตาไม่มีวี่แววของความเจ็บปวดเสียใจแม้แต่น้อยที่ถูกบอกเลิก



“เลิกก็ดี..รู้ไว้อีกอย่างนะ ถ้านายไม่ใช่เดือน เราไม่เสียเวลามาคบด้วยหรอก ขอให้มีความสุขกับละครบ้าๆนี่แล้วกัน” พูดจบหญิงสาวก็ตั้งท่าว่าจะเดินหนีแต่ก็โดนดินดึงไว้เสียก่อน


“พูดจบแล้วก็จะไปเลยเหรอฟังพี่ก่อนสิ พอดีว่า..ผู้ชายที่น้องพูดว่าเสียเวลาคบคนนี้ เขาสำคัญกับพี่มากๆ พี่จะดูแลเขาอย่างดีและพี่ก็มั่นใจว่าเขาจะมีความสุขแน่นอนที่ได้อยู่ในกองละครนี้ ดังนั้น เก็บคำอวยพรของน้องกลับไปแล้วไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก เชิญ” ดินผายมือไปที่ประตู หญิงสาวกัดฟันกรอดก่อนสะบัดหน้าหนีออกไปจากห้อง และทันทีที่ประตูปิดลง เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องของคนทั้งกองก็ดังขึ้น


“พี่ดินสุดยอดดดดด”

“ถูกใจเอาไป 10 10 10”

“หน้าหงายไปเลยจ้าาาาา”



“พี่ดิน ขอโทษนะครับที่ทำให้กองวุ่นวาย” โอ๊ตยิ้มแห้งๆ พร้อมยกมือไหว้รุ่นพี่ตัวเล็ก เขารู้สึกผิดกับคนในกองมากกว่ารู้สึกเสียใจที่ได้เลิกกับแฟนเสียอีก

“ขอโทษทำไมวะ มึงต้องพูดว่าขอบคุณถึงจะถูก” ดินยิ้มมุมปากและยักคิ้วเบาๆ แต่นั่นทำให้โอ๊ตต้องหยุดคิดก่อนที่เจ้าตัวจะหลุดหัวเราะ


“เออว่ะ ขอบคุณครับพี่ อ่ะๆ อย่าลืมดูแลน้องโอ๊ตอย่างที่พูดด้วยนะครับ”

“ทำตัวดีๆอย่ากวนตีนก็พอมึงน่ะ ไป กลับไปนั่ง”


“ไหนบอกจะดูแลอย่างดีวะพี่”

“ยัง..ยัง”




ดินยกกำปั้นขึ้นมาขู่และโอ๊ตก็ทำท่ากลัวไปงั้นๆแหละ กองละครเริ่มกลับเข้าสู่สถานการณ์ปกติ แม้ว่าภายในใจของแต่ละคนจะยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ แต่เดี๋ยวสักพักมันก็ผ่านพ้นไป และได้แต่ภาวนา ขออย่าให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นในกองอีกเลย




///TBC///

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: silverrain ที่ 14-11-2017 00:30:38

แอบเห็นนะเซฟเล้งมีกอดๆ
แต่ตอนนี้ดินคือพระเอกเลยจ้า
จะหวังโอ้ตดินได้มั้ยเนี่ย

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 14-11-2017 00:52:13

งู้ยยยย พี่ดินเข้มจังเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-11-2017 01:01:09

 :katai2-1: :mc4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 14-11-2017 01:14:44

ฟิน

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 14-11-2017 01:16:44

 :katai2-1:

 :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-11-2017 01:50:53

ไอ้คู่นั้นน่ะ ได้โอกาสเนียนเลยนะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 14-11-2017 01:54:50

จ่ะ..พ่อยอดขมองอิ่มเซฟกะหนูเบลล์เล้ง...รถอ้อยคว่ำขนาดนี้ทำไมไม่รู้ตัวเนี่ย   :m12:
 :m11:..ป้านี่ฟิน จิกหมอนยับหมดแล้วค่ะหนู.. :hao3:
 เขิน :m3: :m1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 14-11-2017 09:38:19

นังทิชานี่หน้าตบปากแตกนะ เป็นรุ่นน้องที่มารยาททรามมาก

ผู้หญิงนิสัยแบบนี้คบมาได้ยังไงตั้ง 2 เดือน

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 14-11-2017 11:49:22

พี่ดินแซ่บมากค่ะ อะอกตัวให้โอ๊ตขนาดนี้
รับใส่ห่อกลับบ้านไหมคะ? 55555555
พี่เล้งของขึ้นหนักมากอ่ะ แต่เจออ้อมกอดของเซฟสยบไว้นิ่งเลย  :hao3: :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: wanirahot ที่ 14-11-2017 12:26:30

พระนางเราหวานไม่แคร์ใครเลยยยย

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 14-11-2017 12:32:14

ทนคบได้ไงเนี่ยนิสัยแบบนี้เป็นเราคงเทไปตั้งแต่อาทิตย์แรกแล้วล่ะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: A_bookworm ที่ 14-11-2017 13:27:17

สั้นอ่ะไม่จุใจ แต่ได้ใจไปเต็มๆ 5555+ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: plearnly ที่ 14-11-2017 13:28:52

สนุกมากๆๆค่ะ พี่เล้งอ่อยแรงมากๆๆชอบๆๆๆ :-[

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: WaterProof ที่ 14-11-2017 17:24:27

ชอบๆมาต่อไวๆนะคะ หนุกดีอ่ะ :hao6:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 14-11-2017 18:00:21

คือคู่ "พี่น้อง" นี่เขาเล่นกันน่ารักจังเลยนะคะเนี่ยยยย

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 14-11-2017 21:36:51

เพ่ดินเอาไปเลย สิบคะแนนเต็ม สิบคะแนนเต็ม  o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 14-11-2017 22:02:31

เซฟได้เนียนกอดพี่เล้งไปเลยยยย  :hao7:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 14-11-2017 23:39:04

ความเล้งและความเซฟ~~~~ :hao7: :-[

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 14-11-2017 23:42:10

พี่เล้งกับน้องเซฟน่ารักสุดๆ หวานไม่เกรงใจเลยยยยย

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: krayfanxing ที่ 15-11-2017 00:23:17

ตอนนี้อิมเมจตัวละครของเรื่องสำหรับเราไล่ตั้งแต่พระเอกนายเอกนี่ขอจิ้นฮุนฮานเด้อ พี่ดินน้องโอ๊ตนี่เป็นคยองซูจงอินนะ แล้วคู่สุดท้ายพี่ช้างกับคุณปิตินี่ชานแบคมาในหัวเลย แล้วคนสุดที่คิดอิมเมจคือพี่เผ่าเป็นพี่คริสวูของเรา นี่คิดจิ้นงี้จริงๆนะ เนื้อเรื่องน่ารักมากเลยตอนแรงนึกว่านิยายแฟนตาซี แต่แบบนี่น่ารักมากเลย อ่านตั้งบทนำยันบทที่7นอนบิดอยู่บนที่นอนจะกรี๊ดก็ไม่กล้าเกรงห้องข้างๆ ฮื่อ....แต่มันไม่ไหวแล้วมันฟินมากเลยจ้ะ เป็นนิยายอีกเรื่องที่จะเก็บไว้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วสบายใจ มาต่อบ่อยๆนะ มันสนุกมากเลย ความสัมพันธ์ของตัวละครน่ารักมาก มันหาคำนิยามได้แค่นี้จริงๆสำหรับเราคือน่ารักมากกกกก ยิ้มจนปวดแก้มหมดแล้วเด้อ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 15-11-2017 10:36:33

พี่เล้งงงงสุดยอด55555555 แต่พี่ดินเจ๋งกว่า กองละครเวทีปีนี้บันเทิงแน่นอน555555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch7 [13-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 16-11-2017 13:33:46

Chapter 8



“วงกลมๆๆ”

ปลื้มเรียกรวมนักแสดงอย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน แต่วันนี้จะเป็นวันแรกที่มีการแยกคลาสเรียน หลังจากที่แจกบทให้ทุกคนไปเมื่อสัปดาห์ก่อน นักแสดงตัวหลักหลายคนก็เริ่มท่องบทกันแล้ว ส่วนนักแสดงสมทบก็ต้องเริ่มจำท่าเต้นหนักมากขึ้น


ดินและเล้งแยกส่วนรับผิดชอบกันอย่างชัดเจน ดินจะดูแลในส่วนของการแสดงของตัวหลักทั้งหมด และเล้งจะดูแลการแสดงในส่วนของนักแสดงสมทบที่เหลือ และถึงแม้ว่าจะไม่มีบทพูดแต่การแสดงออกของแต่ละคนบนเวทีก็สำคัญมาก แถมส่วนรับผิดชอบของเล้งฝั่งนี้ก็มีจำนวนมากกว่าด้วย

 

“วันนี้ เบลล์ กัสตอง เลอฟู ไปห้องเล็กกับพี่ดินพี่ปลื้มครับ ที่เหลือฝากด้วยนะพี่เล้ง” ดินโบกมือให้เล้งที่นั่งอ้าปากเหวอ เพราะจำนวนนักแสดงที่ดินเหลือให้เขามันเยอะเกินไป


“อะไรวะเอาไปแค่3คน เออ! ลุยโว๊ยยยย โจ้เพลงBelle กูขอOpeningแบบอลังการ ใครมีไอเดียอะไรในหัวขายมาให้หมด”



โจ้และทีมเต้นของเขาเริ่มเข้าไปจัดนักแสดงตามจุดต่างๆ โดยที่นักแสดงบางคนก็ได้รับหน้าที่เลื่อนฉากด้วย หนึ่งในนั้นก็มีเซฟที่รับบทเป็นเจ้าของร้านขายไข่ในตลาดและถึงแม้ว่าในตอนนี้ยังไม่มีฉากของจริงมาร่วมซ้อม พวกเขาก็ต้องทำท่าเลื่อนฉากจริงๆโดยมีนักแสดงบางส่วนที่เป็นชาวบ้านเดินตามฉากเลื่อนให้เหมือนว่ามีฉากบังไว้


เพราะว่าเพลง Belle เป็นโชว์แรกที่เปิดตัวละคร ดังนั้นการแสดงของเพลงนี้จะต้องสมบูรณ์แบบและยิ่งใหญ่ที่สุดเพื่อสร้างความประทับใจแรกให้กับผู้ชม เล้งจึงให้ความสำคัญในทุกๆตัวละคนที่อยู่บนเวทีเป็นอย่างมาก



“โจ้.. พี่เล้งว่าเพลงนี้ช่วงต้นที่เป็นเสียงเบลล์ให้ทุกคนนิ่งก่อน ไฟฟอลโล่จับเบลล์คนเดียวจนร้องจบ Waking up to say ไฟจะพรึบ สว่างจนเห็นตลาดทั้งหมด พี่เล้งต้องการภาพของตลาดในหมู่บ้านเล็กๆ เวลาทัก Bonjour Bonjour เอาภาพที่คนขวักไขว่ แต่ไม่มั่ว แล้วอย่าลืมว่านี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆในชนบท วิถีชีวิตจะแตกต่างจากตลาดในเมืองถูกไหม เอาใหม่โจ้ตีความดีๆ”


“ได้ค่ะพี่เล้งเดี๋ยวอีโจ้จัดให้”



ภาพของเล้งที่ยืนถือบทแล้วใช้ปากกาขีดไปจดไปขณะที่คุยกับโจ้และทีมเต้น ใบหน้าที่จริงจังและเต็มที่กับการทำงานสร้างความประทับใจให้น้องๆไม่น้อย อาจจะเป็นเพราะวันนี้เป็นวันแรกที่น้องๆในกองได้เห็นเล้งในโหมดทำงานจริงๆจังๆ จากที่ปกติแล้ว พี่เล้งที่น่ารักคนนี้จะดูเป็นคนที่ขี้เล่นเวลาทำกิจกรรมสันทนาการและบางทีก็แอบโหดนิดหน่อยโดยเฉพาะตอนวิ่ง


“ทุกคนเงียบหน่อยนะครับ เสียงโจ้คนเดียวสู้เสียงคน40 คนไม่ได้แน่ๆ อย่างที่พี่เล้งบอกเมื่อกี้เนาะ ตอนแรกให้ทุกคนนิ่งก่อน แต่ท่านิ่งก็จะต่างกัน คนมีฉากบังพี่เล้งไม่ซีเรียสแต่คนไหนไม่มีฉากบังบ้างเอ่ย ยกมือขึ้น.. กิ๊บมึงไปจัดสองคนนั้น ขวัญของมึงสามคนตรงกลาง ส่วนฝั่งนี้โจ้หาท่าสวยๆให้ฟรีซ”



เล้งเดินไปนั่งลงที่หน้าห้องตรงจุดกึ่งกลางของกระจกเพื่อดูภาพรวม อันไหนไม่ค่อยโอเคเขาก็จะคอยแนะให้โจ้และทีมปรับเปลี่ยนทันที ส่วนนักแสดงตัวหลักที่เหลือที่ไม่ได้ถูกเรียกและไม่มีบทบาทในฉากแรก ก็เข้าไปร่วมสนุกด้วย อย่างน้องเพลงที่รับบทคุณแม่กาน้ำมิสซิสพอตต์ก็ไปยืนเล่นเบลล์แทนก่อน พี่เกรทลูมิแอร์ก็คัพเวอร์เป็นกัสตอง และพ่อบ้านค็อกส์เวิร์ธก็ไปเล่นเป็นเลอฟู



เล้งอดยิ้มไม่ได้ที่เห็นน้องๆนักแสดงทุกคนกระตือรือร้นกับบทบาทที่ตัวเองได้รับ แม้ว่าในตอนแรกจะมีบางคนรู้สึกเสียใจที่ตัวเองไม่ได้เป็นนักแสดงนำ แต่เมื่อได้มาสัมผัสกับบทนักแสดงสมทบจริงๆ ทุกคนกลับรู้สึกสนุกและตั้งใจรับผิดชอบในบทที่ตัวเองได้รับในแต่ละเพลงเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าการได้ร้องและเต้นทุกเพลงทำให้พวกเขาไม่ต้องเหนื่อยจำบทพูด แต่ก็ต้องมาเหนื่อยกับฝึกการเต้นและการแสดงที่ต้องเล่นใหญ่แทนคำพูดทั้งหมด



“เหม็น อุ...อ้วก” เล้งถึงกับเหวอเมื่ออยู่ดีๆน้องแสตมป์ที่รับบทเป็น บาเบตต์ เมดไม้ขนไก่มีท่าทางเหมือนคนจะอ้วกเมื่อเขาเปิดห่อปลาหมึกย่างที่แวะซื้อมาจากหลังมอ


“หอมจะตาย”


“อุ..แหวะมาก” ว่าแล้วน้องแสตมป์ก็ลุกวิ่งออกไปจากห้อง เล้งยื่นถุงปลาหมึกย่างในมือให้ผักกาด โรส และโอ้ สามสาวซิลลี่เกิร์ลที่นั่งรอเข้าฉากอยู่กับเขา ทั้งสามสาวที่ได้กลิ่นปลาหมึกก็พร้อมใจกันจ้วงหมึกย่างเขาไปกินทั้งนั้นไม่เห็นจะบ่นว่าเหม็นสักคำ


“ทำตัวยังกะคนทะ..ท้อง..เหยยยย ไม่ม้างงงง ขวัญๆ ไปดูน้องหน่อย”

“ค่ะพี่เล้ง”



เล้งชะงักเล็กน้อยเมื่อพูดถึงคำว่าท้อง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ เขาจำได้เมื่อตอนที่เขาเข้ามาปีหนึ่ง ตอนนั้นเป็นตัวนางเอกเลยด้วยซ้ำที่ท้อง วุ่นวายเปลี่ยนตัวนักแสดงกันทั้งคณะ


“ซ้อมต่อนะโจ้ เดี๋ยวกูมา”

“ค่ะ”



ใบหน้าที่ดูเคร่งเครียดขึ้นของรุ่นพี่ตัวเล็กทำให้เซฟอดมองตามอีกคนจนสุดสายตาไม่ได้ แต่พอเซฟหันกลับมาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าโจ้มายืนยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่ต่อหน้าเขา


“แหม..มองขนาดนั้นไม่ตามออกไปเลยล่ะคะน้องเซฟ”

“ได้เหรอครับ”

“ซ้อมค่ะ!”



เล้งไปที่ห้องเล็กที่ปลื้มกับดินอยู่ เหล่มองคนในห้องแล้วเห็นมีแต่คนคุ้นเคยทั้งนั้น อาจจะยกเว้นน้องวิน นักแสดงจากคณะวิทยาศาสตร์ที่รับบทเลอฟู เขาเม้มปากคิดแล้วก็ตัดสินใจว่าจะคุยโดยที่ไม่ให้น้องออกไปจากห้อง



“มีอะไรรึเปล่าพี่เล้ง”

“แสตมป์มันมีแฟนรึเปล่าวะ” เล้งเดินไปนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆเผ่าแล้วเลื้อยพิงอีกคนอย่างจงใจ

“ไอ้นี่ไง เห็นคุยๆกันอยู่” ปลื้มชี้ไปที่น้องวินที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเล้ง และนั่นทำให้รุ่นน้องจากคณะวิทยาศาสตร์ได้รับสายตาพิฆาตจากรุ่นพี่ตัวเล็กทันที


“จริงรึเปล่าวิน”

“ครับ”


“คบกันตั้งแต่เมื่อไหร่” เล้งค่อยๆยกตัวขึ้นจากเผ่าแล้วจ้องหน้ารุ่นน้องเขม็ง เรื่องท้องมันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่จริงไม่รู้ แต่เขาขอระแวงไว้ก่อน

“เจอกันตอนออดิชั่นครับ พี่เล้งมีอะไรรึเปล่า”


“ไม่รู้ว่ะ เมื่อกี้แสตมป์มันทำเหมือนคนแพ้ท้อง มันเหม็นปลาหมึกย่างกูเนี่ย หอมจะตาย ดม” เล้งเปิดถุงปลาหมึกย่างออก แล้วก็เป็นอย่างที่คาด ดิน ปลื้มเผ่า และน้ำฝนรุมแย่งหมึกย่างของเขากินจนเกือบหมด เพราะปิดปากถุงไม่ทัน

“ฟรายยยยย กูให้ดมไม่ใช่ให้แดกกกกกก”


“เดี๋ยวครับพี่เล้ง เมื่อกี้พี่พูดว่าท้อง” วินดูตกใจไม่น้อย และท่าทางแบบนั้นมันทำให้เล้งยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าโอกาสที่จะเป็นความจริงนั้นสูงมาก

“อย่าบอกนะว่าเจอกันก็ตกลงป๊าบๆกันเลย” วินไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้ารับเบาๆ ทำให้เล้งหันไปมองหน้าดินอัตโนมัติ



นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วล่ะ



หลังเลิกกองในวันนั้นทั้งวินและแสตมป์ก็ตัดสินใจเข้ามาคุยกับเล้ง เพราะพวกเขายังไม่กล้าคุยกับดินจริงๆจังๆ รุ่นพี่ตัวเล็กนั่งค้ำคางมองคนทั้งคู่ที่สารภาพออกมาแทบทั้งหมด



“ทีหลังจะทำก็รู้จักป้องกัน เฮ้อ ตรวจก็ดีนะแสตมป์ เผื่อว่ามันจะไม่ใช่”

“แล้วถ้ามันใช่จริงๆจะทำยังไงดีคะพี่เล้ง แม่ฆ่าหนูตายแน่ๆ หนูเอาเด็กออกดีไหมคะ” เล้งฟังแล้วก็ถอนหายใจ น้องแสตมป์ก็เพิ่งจะปี2 ถ้าเกิดท้องจริงๆปัญหาที่จะตามมาก็เยอะมากด้วย


“ไม่ได้นะแสตมป์ พี่ไม่ยอมให้เอาเด็กออก ไม่ฆ่าเขานะ ถ้าแสตมป์ท้องจริงๆเด็กคนนี้ก็ลูกพี่ พี่เลี้ยงได้”

“เดี๋ยวไอ้วิน แสตมป์ด้วย อย่าเพิ่งตื่นตูมได้ไหม ตรวจให้แน่ใจก่อนเถอะ แล้วถ้าเกิดว่าท้องจริงๆ สิ่งที่ต้องทำอย่างแรกเลยคือไปบอกพ่อแม่ซะ อย่าเก็บไว้เป็นความลับ เรื่องแบบนี้ผิดก็ต้องยอมรับว่าผิด แล้วอย่าทำผิดซ้ำสอง” เล้งกุมมือของรุ่นน้องทั้งสองคนไว้ ก่อนที่เขาจะโดนมือใหญ่ๆของใครบางคนดึงกลับมากุมไว้เอง



“เป็นเด็กขี้อิจฉาเหรอเซฟ”


“เห็นจับมือกันก็อยากจับบ้าง” เซฟยิ้มโชว์ฟันทั้ง32ซี่ให้คนตัวเล็กดูจนตาหยี วินและแสตมป์เห็นอย่างนั้นก็ลากลับ ดินกับคนที่เหลือที่แอบมองอยู่ไกลๆก็รีบเดินมาสัมภาษณ์เล้งทันทีเหมือนกัน



“สรุปยังไงพี่”

“วันนี้แสตมป์จะตรวจว่าท้องหรือไม่ท้อง”


“เห็นท่าทางเรียบร้อยๆ แรดเงียบนี่หว่า” น้ำฝนส่ายหน้ารับไม่ได้

“จริงมึงแล้วป้าบๆไม่ใส่ถุงด้วย แล้วถ้าจะท้องนี่แปลว่าต้องแตกในใช่ไหมมึง” ปลื้มหันไปเสริมน้ำฝน ก่อนที่ทั้งสองคนจะทำท่าขนลุกเมื่อเผลอคิดภาพตามที่พูด


“พี่เล้ง แนวโน้มเป็นไงบ้าง” ดินรู้สึกกังวลมากเพราะถ้านี่เป็นเรื่องจริง เขาอาจจะต้องหานักแสดงใหม่ถึง2คน

“ไม่รู้ว่ะ แยกย้ายเหอะอย่าเพิ่งคิดเลย พรุ่งนี้รู้เรื่องแล้วค่อยคิดละกัน กูเหนื่อย”



เล้งพูดจบก็ดึงเสื้อของเซฟให้เดินตามออกมาเพราะเขาติดรถรุ่นน้องกลับห้องทุกวัน ดินกับปลื้มเห็นอย่างนั้นก็เดินตามมาเงียบๆ เพราะว่ารถของพวกเขาก็จอดอยู่ทางนี้เช่นกัน


“..รถอยู่ไหนอ่ะเซฟ”

“วันนี้เราจะกลับคันนี้” เซฟยิ้มแป้นแล้วจูงมือคนเป็นพี่ไปที่สกู๊ตเตอร์เวสป้าสีขาวเบาะสีน้ำตาลที่เล้งเห็นแล้วต้องกรีดร้องดีใจ


“หื้ยยยยยพรีมาเวล่าด้วยยยยยย ของเซฟเหรอ!!” คนเป็นน้องได้แต่กอดอกอมยิ้มมองคนตัวเล็กที่เข้าไปลูบๆคลำๆรถด้วยแววตาที่เป็นประกาย เขาแอบสังเกตมาสักพักและมั่นในว่าคนตรงหน้าคลั่งไคล้เวสป้าเป็นพิเศษ ไม่ใช่รุ่นคลาสสิคทรงเก่าที่คนนิยมกันด้วยนะ แต่เป็นรุ่นที่จอดอยู่ตรงหน้านี่ต่างหาก


“ก็พี่ชอบบ่นว่าไม่มีที่จอดรถ เดินไกลงั้นงี้ พาแว้นซะเลยชอบไหมล่ะ”

“น่ารักกก ชอบบบบบบบบบ”

“รถหรือคน”




“โอ้โหๆๆๆๆๆ นี่ถ้ายังบอกว่าไม่ได้จีบนะ ไอ้ปลื้มยอมให้เหยียบยอดหน้าเลย แล้วบังอาจมาจอดข้างพี่ฟ้ามึงด้วยดิน”


ปลื้มเบ้ปากมองด้วยความหมั่นไส้ ส่วนดินก็เอาแต่ยิ้มกริ่มที่เห็นคนเขาจีบกันถึงแม้เวสป้า Primavera คันนี้จะทำให้สกู๊ปปี้ไอรุ่นบุกเบิกสุดสีฟ้าขาวที่ดินบรรจงเลาะสติ๊กเกอร์ออกจนหมดเหลือแต่สีล้วนแล้วตั้งชื่อสุดน่ารักว่า “พี่ฟ้าใส” ลูกรักที่จอดอยู่ข้างๆ กลายเป็นเด็กบ้านนอกทันทีก็เถอะ


“ตอบสิพี่เล้ง รถหรือคน” ดินเหล่มองรุ่นน้องตัวสูงที่เริ่มก้มหน้าหลบสายตาพวกเขา ส่วนเล้งเองก็เอาแต่ก้มมองหน้าปัดรถอยู่นั่นแหละ เขินกันเองทั้งคู่ เขินกันไปเขินกันมาอย่างนี้ได้เดือนกว่าๆแล้ว ความสัมพันธ์ถึงไม่คืบหน้าไปไหนอย่างนี้ไง


“เอ้าเขินๆ ไม่ได้เรื่องสักทีหรอกมึง ไปเถอะกลับหอ” ปลื้มขึ้นไปนั่งบนเบาะปลดล็อคคอพี่ฟ้าแล้วถอยออกไปห่างๆรถใหม่ป้ายแดงที่ท่าทางจะเพิ่งถอยออกมาวันนี้สดๆร้อนๆ


“จริงๆก็อยากเผือกต่อนะพี่เล้ง แต่ง่วงว่ะ อย่าเขินกันนานนะเดี๋ยวไม่ได้กลับกันพอดี ไปละบ๊ายยย” ดินโบกมือลาพร้อมๆกับที่พลขับส่วนตัวบิดรถออกไปเหลือแค่คนสองคนที่ยังยืนแอบมองกันอยู่ตรงนั้น จนในที่สุดก็เป็นเซฟที่หยิบกุญแจรถออกมายื่นให้คนเป็นพี่




“อยากขับไหม”

“อยาก!”


เล้งรับกุญแจรถด้วยความดีใจ เขาปลดล็อคเอาหมวกกันน็อคสีขาวลายหมากรุกมาใส่แล้วยื่นอีกใบให้เจ้าของรถ ซึ่งแน่นอนว่าไอ้คนน้องมันลีลาไม่ยอมรับแต่กลับย่อตัวลงให้พี่ใส่ให้แทน


“อย่าพาล้มนะพี่เล้ง”

“ไว้ใจเด็กแว้นเก่าได้น่า.. แต่.. ว่าแต่.. สตาร์ทไงอ่ะ” เซฟขำจนไหลสั่น เขาสบตากับคนตัวเล็กที่นั่งคร่อมอยู่บนรถเรียบร้อยแต่ยังไม่รู้จะทำยังไงต่อ คิ้วสวยขมวดยุ่งเมื่อเห็นว่าเซฟยังไม่ยอมหยุดขำเสียที


“จะขำอีกนานไหม”

“ฮ่าๆ โอเคๆทำงี้นะ”



เซฟก้าวคร่อมขึ้นไปนั่งซ้อนอยู่ด้านหลังเพราะขาของเขายาวจึงช่วยเล้งคำ้พื้นได้สบายๆ เขาจับมือเล็กๆทั้งสองข้างของพี่ให้ทำตามขั้นตอนการสตาร์ทก่อนละมือข้างหนึ่งมาเนียนกอดเอวคนขับไว้


“เรียบร้อย พร้อมไหมเด็กแว้น”

“โคตรพร้อม! จับดีๆล่ะ” เซฟกอดเอวคนเป็นพี่ไว้หลวมๆ วางปลายคางลงที่ไหล่ด้านซ้ายทำเป็นเนียนอธิบายพวกตัวเลขที่ขึ้นบนหน้าปัด รวมไปถึงไฟเลี้ยว แตรและจุดใช้งานอื่นๆ



บางทีเซฟอาจจะลืมคิดไปว่าคนที่คลั่งเวสป้าสุดๆอย่างเล้ง มีหรือที่เจ้าตัวจะไม่ศึกษาข้อมูลพวกนี้มาก่อนเลย แต่ที่ทำเป็นนิ่งฟังก็เพราะไม่อยากขัดน้องต่างหาก ถ้าเซฟได้เห็นใบหน้าคนขับ ก็คงจะเห็นว่าเจ้าตัวแอบอมยิ้มตั้งแต่ให้เขาสอนสตาร์ทแล้ว



สรุปให้เลยว่า เนียนกันทั้งคู่





//TBC//

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-11-2017 14:47:34

แหม่ๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 16-11-2017 14:53:33

แกรนด์โอเพนนิ่งไปเลยเถอะจ้า ... ถ้าจะหวานกันขนาดนี้ แหมๆๆๆๆๆ   :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 16-11-2017 15:02:56

บอกได้คำเดียวว่า อิจค่ะ 5555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 16-11-2017 15:19:00

อยากจะแหมมมมมไปให้ถึงอวกาศเลยคู่นี้

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 16-11-2017 15:46:52

ถ้าเราหมั่นไส้ เราจะผิดไหม อิจแรงงงงงงง  :impress2:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: plearnly ที่ 16-11-2017 16:19:23

ชอบในความขี้อ่อยของทั้งคู่จริงๆๆ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 16-11-2017 17:59:03

อะๆ  แอบเนียนนะพี่เล้งงงงงง~~~ :hao3: :hao6:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 16-11-2017 18:09:06

เนียนกันเข้าไป 5555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 16-11-2017 18:56:52

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 16-11-2017 19:30:14

โคตรเนียนเลยยยยยย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[


 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 16-11-2017 19:51:36

แหมมมมม จย้าาาาาา

เขินร่วม เนียนร่วมงี้

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Nekosama ที่ 16-11-2017 20:35:38

พี่เล้งเนียนมากอะ 555555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: KARMI ที่ 17-11-2017 11:02:15

 :ruready เหม็นความรักค่ะ 555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 17-11-2017 15:23:22

โอ้ยยยยย สายเนียนกันหมดเลยนี่หว่า

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 17-11-2017 15:41:27

 :z1:

 :3123: :pig4: :3123:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 17-11-2017 16:57:24

เหม็นความรักหนักมากๆๆๆๆ >\\\\<

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: wanirahot ที่ 17-11-2017 17:26:44

เนียนกันใหญ่...

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: neverland ที่ 17-11-2017 18:53:19

อ่านตอนนี้แล้วพูดรัวๆเลยว่า เนียนเก่ง ทำมาเปงงงงง 555555555  :laugh:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 17-11-2017 21:28:53

มาให้กำลังใจคับ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: about ที่ 17-11-2017 22:59:56

 :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: TiwAmp_90 ที่ 17-11-2017 23:12:38

อ่านเรื่องนี้แล้วดีต่อใจจริงๆค่ะ ละมุนมากกกกกกกกกก! จีบกันไปมา เขินบิดไปมา แต่พีคสุดคือตีเนียนเก่งทั้งคู่ รู้ว่าจีบว่าหยอด แต่ก็เออ...ยังเขินหน้าแดงอยู่ดีไง 555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 18-11-2017 10:21:19

อะอ้อยคว่ำๆๆ คว่ำยกสวน จีบไม่จีบคะน้องเซฟ พี่เล้งละคะ คบไม่คบบ555555 :mew1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: missm2c ที่ 18-11-2017 15:25:50

เราจะรอคู่โอ๊ตดินนะ 555555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 26-11-2017 17:23:19

ช่ายยยยยย เนียนพอกัน

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch8 [16-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 27-11-2017 16:56:57

Chapter 9


“วันนี้แสตมป์กับวินมาขอลาออก แล้วพวกเขาก็ฝากขอโทษเพื่อนๆพี่ๆทุกคนด้วยที่ไม่สามารถไปกับพวกเราจนถึงวันแสดงได้ พี่เล้งคิดว่า พวกเราทุกคนจะเข้าใจพวกเขานะ เจอกันข้างนอกก็ทักทายกันได้ปกติ ..เป็นกำลังใจให้วินกับแสตมป์ด้วย ส่วนกองเราก็คงต้องเปลี่ยนนักแสดงนิดหน่อย มีใครอยากเสนอให้ใครรับบทเลอฟูไหม คิดว่าใครเหมาะกับบทนี้บ้าง ออกความเห็นได้เลย”



ดินอมยิ้มพลางมองหน้ารุ่นพี่ตัวเล็กที่ยังควบคุมสถานการณ์ได้อยู่หมัด แม้ว่าสถานการณ์ในกองตอนนี้จะแตกตื่นไม่น้อย ผลตรวจของน้องแสตมป์ยืนยันว่าเธอได้ตั้งครรภ์จริงๆทำให้ทั้งสองคนตัดสินใจลาออกจากกอง ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาคงจะรั้งไว้ไม่ได้ เพราะรุ่นน้องทั้งสองคนยังต้องไปเผชิญกับปัญหาอีกเพียบ



“ไอ้เซฟ” เผ่ายกมือขึ้นพร้อมมองหน้าน้องชายแท้ๆของตัวเองที่ทำตาโตทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น


“ไม่เอา! ไอ้พี่เผ่า ไม่เอาเว้ย!”

“เสียดายหน้ามึงนะเซฟ พ่อกับแม่จะได้ภูมิใจ เร็ว”

“ไม่ๆๆ” เซฟปฏิเสธพี่ชายอย่างหนักแน่น แต่ดูเหมือนว่าคนอื่นๆจะเลือกเข้าข้างเผ่ามากกว่า


“นะน้องเซฟ เอาเถอะ พวกพี่ไม่มีใครแล้วเนี่ย ไอ้เผ่าพูดถูก หล่อๆอย่างนี้ต้องออกมาโชว์หน่อย นะ” ดินถึงกับเปิดปากพูดเองแต่เซฟก็เอาแต่ส่ายหน้าไม่ยอมรับ ดินแอบสะกิดเล้งเพื่อให้ช่วยพูดอีกแรง เพราะรู้ว่าถ้าเล้งออกตัวสนับสนุนเจ้าชายน้ำแข็งคนนี้อาจจะใจอ่อนยอมเล่นบทเลอฟูให้เขาก็ได้



“มีคนอื่นอีกไหม” เล้งก็ทำทีเป็นถามไปอย่างนั้น จริงๆแล้วเขาก็เห็นด้วยเหมือนกัน แอบเสียดายหน้าหล่อๆแบบนี้ตั้งแต่รู้ว่าจะให้ไปเข็นฉากหรือเป็นทหารในปราสาทแล้ว

“ไอ้เซฟอีกเสียงครับ” โอ๊ตยกมือสนับสนุนและแน่นอนว่าสิงโต โอมและเพชรก็ยกมือช่วยเพื่อนด้วย



“เซฟนะ”

“ไม่เอาได้ไหมพี่เล้ง ทำไม่ได้หรอก”


“ยังไม่ได้ทำเลย รู้ได้ไงว่าทำไม่ได้ นะ นะ น้าาาาาา” คนทั้งกองแทบกรอกตามองบนเมื่อรุ่นพี่ตัวเล็กถึงกับต้องพูดเสียงสองเพราะพ่อคุณเล่นตัวเหลือเกิน

“พี่เล้ง...”

“เดี๋ยวพี่เล้งช่วย” เซฟถึงกับยอมแพ้ สายตาของรุ่นพี่ตัวเล็กที่บ่งบอกว่ามั่นใจในตัวเขามันทำให้เขาทำลายความไว้ใจนั่นไม่ได้จริงๆ ท้ายที่สุดชายหนุ่มก็ยอมพยักหน้ารับและดินก็นำปรบมือคนแรกเมื่อเขาได้เลอฟูคนใหม่แถมยังหล่อสมใจด้วย



วาระต่อไปก็คือตามหาคนที่จะมารับบทบาเบ็ตต์แทนน้องแสตมป์ที่ออกไป ปลื้มรับหน้าที่ต่อเองเพราะดูเหมือนว่าพี่เล้งจะไม่ว่าง ต้องโอ๋เด็กที่ขยับตัวมานั่งซ้อนหลังแล้วซบศีรษะลงที่หัวไหล่ของพี่ใหญ่ของพวกเขา ส่วนไอ้คนพี่ก็ลูบหูลูบหางปลอบใจกันไม่แคร์สายตาชาวโลกเลย



กว่าจะลงตัวก็เสียเวลาซ้อมไปเกือบครึ่งชั่วโมง โจ้สั่งตั้งแถววอร์มทันทีที่ประชุมเสร็จเรียบร้อย และวันนั้นทั้งวันคนในกองก็จะเห็นเจ้าชายน้ำแข็งตามประกบพี่เล้งต้อยๆ ถึงขั้นที่รุ่นพี่ตัวเล็กต้องมาซ้อมเต้นด้วย เพลง Belle ที่วันนี้นักแสดงเข้าฉากซ้อมครบทุกคน เล้งก็ต้องประกบเซฟตลอดจนดินต้องยกหน้าที่โค้ชแอคติ้งส่วนตัวเลอฟูให้เล้งไปเลย



หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นก็ยังไม่มีปัญหาหนักให้ผู้กำกับต้องปวดหัวอีกแต่ดินก็ยังวางใจไม่ได้ เพราะคณะอื่นๆก็อาจจะมีกิจกรรมที่ทำให้การซ้อมในแต่ละวันของเขาสะดุด มันเป็นปัญหาเฉพาะหน้าที่พวกเขาต้องแก้ในแต่ละวัน แต่คนที่ดินเฝ้าระวังมากที่สุดเห็นจะเป็นพระเอกของเขา เพราะถ้าคนนี้หลุดมือไปเขาคงหา The Beast ไม่ได้อีกแล้ว


กองละครดำเนินไปเรื่อยอย่างปกติทุกวันไม่มีวันหยุดเพราะทางมหาวิทยาลัยให้ความสำคัญกับละครปีนี้มาก ถึงขั้นออกจดหมายแจ้งผู้ปกครองเรื่องตารางการซ้อมเลยทีเดียว





“ไม่ได้เจอพี่เล้ง1อาทิตย์กับอีก2วันแหนะ อย่าเหงานะ”


ในวันหนึ่งที่พี่ใหญ่ของกองยิ้มแป้นบอกน้องๆ เพราะเป็นสัปดาห์แห่งการสอบ เขาจึงถือโอกาสนี้กลับบ้านแน่นอนว่ามีรุ่นน้องคนหนึ่งหน้าหงิกจนเห็นได้ชัด เล้งต้องลูบหูเกาคางปลอบอยู่นานกว่าเจ้าตัวจะยอมซ้อมได้



“ดิน กูขอเวลาคุยกับไอ้เซฟแป๊บ มึงดูซีนอื่นไปก่อนนะ” เผ่าล็อคคอน้องชายเดินแยกออกไปจากกลุ่ม หลังจากที่ตัวหลักทุกคนถูกแยกมาห้องเล็ก เซฟดูจะงงๆกับพี่ชายแต่ก็ยอมเดินตามไปจนถึงด้านนอกบริเวณเดียวกับที่พวกเขามาลงชื่อลงทะเบียนออดิชั่นในวันแรก


“พี่มีอะไร”

“เซฟ กูเข้าใจว่ามึงชอบพี่เล้ง แต่เวลาอยู่ที่กองมึงช่วยแยกแยะหน่อยได้ไหม พี่เขาต้องดูแลคนอื่นอีกเยอะ อย่าทำตัวเป็นภาระใ้ห้พี่เขาต้องมาเสียเวลากับมึงคนเดียวสิวะ” เผ่าตบไหล่น้องชายเบาๆ เขาเป็นพี่มันทำไมเขาจะดูไม่ออกว่ามันอยากอ้อนอยากแสดงความเป็นเจ้าของในสิ่งที่มันอยากครอบครองแค่ไหน แต่บางครั้งมันก็ควรอยู่ในขอบเขต ที่ผ่านมามันยังไม่กระทบกับงานเขาเลยไม่เข้ามายุ่งเกี่ยว แต่วันนี้เขากลับรู้สึกว่าน้องชายของเขากำลังทำผิด


“พี่เล้งไม่เคยบอกว่าเป็นภาระ”

“เซฟ...คิดดีๆ พี่เล้งเขาไม่บ่นหรอกว่าใครเป็นภาระเพราะพี่เขาต้องการให้น้องทุกคนทำได้ เขาถึงต้องทั้งผลักทั้งดันอยู่นี่ไง แต่มึงก็เห็น พี่เล้งต้องดูแลคนกี่คน เอางี้เดี๋ยวกูช่วยติวมึงเองยังไงบทมึงก็อยู่กับกูตลอด พี่มึงคนนี้เป็นเบอร์หนึ่งคณะนะเว้ยกูช่วยมึงได้ มึงไม่คิดว่ามึงควรเป็นคนที่พี่เขาภูมิใจเหรอวะ ถ้ามึงพยายามแล้วมึงทำได้ พี่เล้งจะไม่ชมมึงเหรอ”


เซฟถอนหายใจพร้อมพยักหน้ารับ ที่พี่ชายเขาพูดไม่มีคำไหนผิดเลย และเขาเองก็อยากเป็นคนที่พี่เล้งภูมิใจเหมือนกัน ถึงแม้ว่าการทำอย่างนี้มันจะขัดใจเขาอยู่บ้าง แต่เขาก็จะพยายามทำให้ได้



“มันต้องอย่างนี้สิวะ ไปเว้ยซ้อมต่อ” เผ่ายีผมน้องชายจนยุ่งแต่คนน้องก็ปล่อยให้พี่แกล้งเพราะรู้ว่าถึงเขาขัดขืนไปไอ้พี่ชายของเขาคนนี้ก็จะไม่หยุด สู้ดีปล่อยให้มันแกล้งจนพอใจดีกว่า เดี๋ยวมันเบื่อมันก็หยุดเอง


“ไอ้เผ่า แกล้งอะไรน้องอีก”

เสียงของเล้งทำให้สองพี่น้องหันขวับ ขายาวๆของเซฟก็ก้าวเข้าหารุ่นพี่ตัวเล็กอัตโนมัติ คนตัวสูงชี้ที่หัวฟูๆเป็นการฟ้อง และเขาก็ได้รับการปฏิบัติที่อ่อนโยนจากคนตัวเล็กเป็นการปลอบใจ มือเล็กๆสางผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่เข้าทางจนเสร็จแล้วก็ลูบแตะที่ปลายคางเบาๆอย่างที่ชอบทำเวลาปลอบใจเด็กตัวโต



“โอ๋เข้าไป พี่โอ๋มันจนเสียคนแล้วเนี่ย” เผ่ากอดอกมองภาพตรงหน้าแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ เวลาอยู่ที่หอสองคนนี้ก็ชอบทำให้เขากลายเป็นตอไม้ประดับบ้านอยู่เรื่อย มาที่กองก็หงุงหงิงจนเขาดูออกกันทั้งกอง มีแค่เจ้าตัวเท่านั้นแหละที่ยังไม่พูดออกมาเด็ดขาดสักที


“มึงก็แกล้งแต่น้อง”


“ก็มันแหละผิด อยากออกมาแย่งตำแหน่งน้องเล็กของบ้านไป มันต้องโดน” เผ่าดีดหน้าผากดังโป้กจนเซฟอ้าปากเหวอ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเดินหนีกลับเขาไปข้างในก่อนเพราะรู้ว่าทิ้งระเบิดไว้ขนาดนั้นน้องชายเขามันต้องอ้อนพี่เล้งหนักแน่ๆ



“พี่เล้ง..เจ็บ”

“แดงเลยอ่ะ” นิ้วขาวคลึงตรงรอยแดงเบาๆ ไอ้คนเจ็บก็ครางหงิงอย่างน่าสงสาร แต่เพียงแค่ใบหน้าน่ารักยืดขึ้นไปเป่าให้เบาๆแค่นั้นก็เรียกรอยยิ้มพร้อมกับริ้วแดงที่แก้มได้ไม่ยาก


“หายเจ็บยัง”

“ยังไม่แน่ใจ เป่าอีกหน่อยสิ”


“เพี้ยง หายนะ”

“เอาอีกๆ”




“อุ้ย!ขอโทษค่ะ อีโจ้ฟิน!!ตายๆกูตาย..แต่.. พี่เล้งขามาดู Be Out Guest ให้น้องหน่อยค่า” โจ้ยืนบิดตัวไปมาอยู่หลังประตูพอพูดจบก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องซ้อม

“อ่า..ไปซ้อมเนาะ” เล้งดูจะเขินไม่น้อยแต่เจ้าตัวยังเก็บสีหน้าได้ดีกว่าเซฟที่ตอนนี้แดงลามไปถึงหูเสียแล้ว คนเป็นพี่จูงมือเด็กตัวโตไปส่งที่ห้องเล็กแล้วก็รีบกลับเข้าไปในห้องใหญ่ทันที



ช่วงพักกินข้าวของวันนั้นปลื้มก็ได้มีโอกาสเจอคู่ปรับที่หายหน้าไปนาน เพราะเจ้าตัวมักจะฝากแบบเวทีกับคนนั้นคนนี้มาให้เขามากกว่า


“มาสักที จะได้คุยเรื่องเวที มีจุดที่ไม่โอเคหลายที่”

“แหมปิติ คิดถึงก็ไม่บอก แค่เรียก พี่ช้างก็มาแล้ว ...ปิติ น้องโอ๋มีแฟนรึยัง” ประโยคหลังที่คนตัวสูงก้มลงกระซิบทำให้ปลื้มรู้สึกว่าส้นเท้ากระตุก


“นี่..ช่วยทำงานก่อนได้ไหม ดิน ไปดูแบบกับกูหน่อย” ปลื้มข่มอารมณ์ไม่ให้ระเบิด ซึ่งนั่นก็ทำให้ช้างแปลกใจไม่น้อย เพราะที่เขาคิดไว้คืออยากเห็นไอ้เตี้ยตรงหน้าอารมณ์เสียมากกว่านี้ซะอีก


“สวัสดีครับพี่เล้ง วันนี้ก็น่ารักเหมือนเดิมนะเนี่ย” คำพูดของช้างที่ฝากทิ้งท้ายก่อนที่เจ้าตัวจะเดินตามปลื้มกับดินเข้าไปในห้องซ้อมนั้นทำเองเล้งที่กำลังกินข้าวถึงกับนิ่งอึ้ง ดวงตากลมๆหันไปมองเซฟที่นั่งอยู่ข้างๆ กระพริบปริบๆเหมือนเป็นคำถามว่า งงเหมือนกันไหม



“พี่คนนี้ประธานรุ่นศิลปกรรมนะมึง ไอ้ออยมันบอกกูว่าหน้าหม้อฉิบหาย ใครเผลอตัวชอบแกหน่อย กวาดเรียบ” สิงโตแหย่เซฟเล่นๆแล้วก็เป็นอย่างที่เขาคิด แววตาของเจ้าชายน้ำแข็งกร้าวขึ้นมาจนเห็นได้ชัด

“มึงก็ไปแหย่มัน” โอ๊ตตบหัวเพื่อนเบาๆทำให้เขากลายเป็นเป้าหมายใหม่ของสิงโตทั้งที


“มึงก็อีกคน กูเห็นนะตอนเที่ยง ตรงม้าหินอ่อนในสวนข้างคณะมึงอ่ะ มึงอยู่กับพี่ดินสองต่อสอง คายออกมาเลยมึงอะไรยังไงทำไมมึงไปอยู่กับพี่เขาได้”


“อ๋อ พี่ดินไปปรึกษากูเรื่องที่พัก รีสอร์ทที่บ้านกูไง พี่เค้าวางแผนไว้ว่าจะพากองไปเที่ยว” คำตอบของโอ๊ตทำให้เล้งหูผึ่ง เพราะเรื่องนี้เขาไม่รู้เรื่องเลย


“เมื่อไหร่อ่ะโอ๊ต”

“หลังสอบนะพี่ เห็นว่าจะเอารายละเอียดมาคุยพี่เล้งนี่แหละ” คำตอบของโอ๊ตทำให้เล้งโล่งใจขึ้นมาหน่อย เขานึกว่ารุ่นน้องพวกนี้มันจะวางแผนแกล้งอะไรเขาเสียอีก


“เออว่ะ คิดได้ละ หลังสอบมันจะมีเสาร์อาทิตย์จันทร์อังคารที่หยุดยาวก่อนซ้อมไง ดีๆๆ ไปเที่ยวๆๆ บ้านโอ๊ตอยู่ไหนอ่ะ”

“หัวหินครับ”

“เยส! ทะเล้ทะเล~ ไปหาดินกับปลื้มก่อนนะ” ท่าทางน่ารักๆของคนที่อายุมากที่สุดในกองทำให้เซฟอดขำไม่ได้ คนอะไรโตแค่อายุจริงๆ



เล้งโผล่หน้าเข้าไปในห้องเล็กก็เจอผู้กำกับเวทีเถียงฉอดๆกับผู้กำกับศิลป์เรื่องการจัดวางตัวปราสาทและบันไดขึ้นฉากชั้นสองที่ปลื้มอยากได้คุกอยู่ด้างล่างด้วย ดินกวักมือเรียกเล้งให้เข้ามานั่งด้วยกัน ..ซึ่งก็แค่นั่งจริงๆ เพราะมีแค่ปลื้มกับช้างเท่านั้นที่โต้วาทีกันอยู่



“ตรงนี้ทำเป็นช่องเข้าไปจากด้านข้างไม่ได้เหรอ มันต้องมีคุกสิ”

“ตอนแรกไม่เห็นบอกว่ามีคุกด้วย”

“ก็ส่งกลับไปให้แล้วไงไอ้แบบให้มาอาทิตย์ก่อน เขียนกลับไปหมดทุกอย่างว่าอะไรเอาอะไรไม่เอา”

“ส่งกลับที่ไหน ไม่เห็นได้คืนเลย ลืมรึเปล่าปิติ”

“เพื่อนนายนั่นแหละเอาไปให้รึเปล่าเหอะ ทีหลังก็ไม่ต้องฝากคนอื่นมาแล้ว ถือมาคุยเองเป็นไหม”

“โอเค ช่างมันงั้นคุยกันใหม่ อยากได้คุกตรงไหนว่ามา”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยอมลงให้ก่อนปลื้มก็รู้สึกพอใจขึ้นมาก จากนั้นเขาก็แย่งดินสอจากอีกคนมาวงกลมในส่วนที่ต้องการ มีแค่บางครั้งที่หันมาหาดินกับเล้งเพื่อขอความเห็นในการจัดการแสดงในฉากที่สำคัญต่างๆ


เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ช้างมาคุยงานกับปลื้มจริงจังทำให้เขาต้องเสียเวลาตกลงกันนาน โจ้แวะเข้ามาหาก่อนเริ่มซ้อมช่วงหลัง ดินกับเล้งเลยตัดสินใจยกให้เป็นคลาสแดนซ์ไปเลย กว่าจะคุยกันเสร็จก็เกือบหมดเวลาซ้อมแล้ว ทั้งสี่คนเลยย้ายกลับมาดูการซ้อมที่ห้องใหญ่ และโจ้กำลังนำเต้นเพลง Be Our Guest



“ตรงนี้เต้นพร้อมกันนะเอาใหม่ ดนตรีมา Course by course, ตึ้ง one by one ตึ้ง 'Til you shout, "Enough! I'm done!” สะบัด! Then we'll sing you off to sleep as you digest. Tonight you'll prop your feet up but for now, let's eat up Be our guest! เดิน! Be our guest! เดิน! Be our guest! ยกมือพร้อมกัน Please, be our guest! 1 2 3 4 5 6 7 8 หมุน ฟรีซ!!!”


“โอ้โหโอ้โห อีโจ้!...มึงไม่ต้องเต้นใหญ่ขนาดนั้นก็ได้ ..ดูน้องด้วย เต้นซะน้องไม่ได้เกิดเลยมึงน่ะ” เล้งกอดอกมองโจ้ที่เต้นอยู่ข้างๆน้ำฝน คือพูดกันง่ายๆคือแม้แต่นางเอกก็ไม่ได้เกิด น้องๆนักแสดงสมทบก็คงไม่ต้องพูดถึง อีโจ้สวยสุดอยู่กลางเวทีคนเดียว


“แหมมมม อินเนอร์น้องมาค่ะ...หนูๆต้องเต้นให้ได้แบบคุณแม่นะคะลูก” โจ้หมุนตัวไปชี้เรียงตัว เพราตอนนี้กลุ่มนักแสดงสมทบผู้หญิงที่เต้นเป็นช้อนส้อมล้วนแต่เป็นเด็กปี1ปี2 โจ้เลยสถาปณาตัวเป็นคุณแม่ของเด็กๆทันที



“วงกลมๆ วันนี้มีเรื่องคุยเยอะ” ดินปรบมือเป็นสัญญาณรวมกอง ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานในการนั่งรวมกันเป็นวงกลม แม้กระทั่งช้างก็ถูกเรียกให้ไปนั่งรวมอยู่ด้วย


“จากวันนี้เราจะพักกองกันยาวจนถึงสอบเสร็จนะครับ หลังจากนั้นเราจะไปเที่ยวหัวหินกัน แต่! ต้องบอกผู้ปกครองด้วยนี่เป็นกฎของมหาลัย แจกไป ถ้าพ่อแม่ใครอยู่ไกลจะปลอมลายเซ็นต์ก็ไม่ว่าแต่ต้องให้พ่อแม่รู้ด้วยนะ ในเอกสารกรอกเบอร์โทรพ่อแม่ด้วยพวกพี่จะโทรเชค” มีเสียงโห่เบาๆหลังดินพูดจบแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าตัวไม่พอใจ เขาออกจะชอบใจด้วยซ้ำที่ดักทางได้


“พี่ดินคะ หนูคงไปไม่ได้ด้วยต้องไปเที่ยวกับครอบครัวค่ะ”

“ไม่เป็นไรๆ เอางี้ ใครคิดว่าไม่ได้ไปด้วยแน่ๆ ยกมือขึ้นเลย ปลื้มๆ จดหน่อย” มีรุ่นน้องหลายคนที่ยกมือขึ้น บางคนทำท่าลังเลแต่ในที่สุดก็ยกมือว่าจะไม่ไป



“พี่เล้ง จะกลับบ้านวันไหน” ในขณะที่ทุกคนกำลังถกกันเรื่องไปเที่ยว เซฟก็อาศัยจังหวะชุลมุนขยับหันตัวเข้าหารุ่นพี่ตัวเล็ก

“อืมมม พรุ่งนี้มั้ง”

“ไปส่งนะ” เล้งอมยิ้มนิดๆ เพราะนั่นไม่ใช่ประโยคคำถามว่าให้ไปส่งไหม แต่เป็นประโยคที่ออกแนวคำสั่งว่า ต้องให้ไปส่งนะ

“ไกลนะ”

“ไกลแค่ไหน”

“เยาวราช”

“โห ไกลมากกกกก”




“เฮ้ยๆ สองคนนั้นจีบกันอยู่นั่นแหละจะไปไม่ไปหัวหินเนี่ย”

“ไปสิ!/ไปครับ!”


“อ้าว นึกว่าจะพูดว่า “ไม่ได้จีบ” กันซะอีก”

“ฮิ้วววววววววว”

“ตกลงยังไงๆพี่เล้งงงง”

“ไอ้เซฟว่าไงมึงงงงง”

“พี่น้องๆ แต่พี่น้องท้องชนหลังอ่ะบางทีก็ท้องชนกันนนน”


“ไอ้เผ่า!!”


เล้งชี้หน้าเผ่าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพอดี ก่อนลุกขึ้นวิ่งผ่ากลางวงไปหาส่วนเผ่าก็ไม่อยู่ให้ตีสิ คนตัวสูงกว่าลุกวิ่งหนีส่วนคนพี่ก็วิ่งไล่ มองๆแล้วเหมือนเล่นมอญซ่อนผ้าอย่างไรอย่างนั้น



“สรุปตามนี้นะ เจอกันเสาร์หน้าพร้อมจดหมายผู้ปกครอง 8โมงตรงหน้าคณะ วันนี้เลิกกองได้ ไอ้เผ่ามึงเลิกวิ่งหนีพี่เล้งได้แล้ว เซฟ ไปจับพี่เล้งหน่อย เฮ้อ..กูนึกว่าเด็กอนุบาลวิ่งไล่จับกัน” ดินได้แต่กรอกตามองบนเมื่อเห็นว่าเล้งยังวิ่งไล่เผ่าไม่เลิก เป็นจังหวะเดียวกับที่พระเอกของเรื่องคลานมานั่งลงตรงหน้าผู้กำกับใหญ่


“พี่ดิน โอ๊ตบอกแม่ให้แล้วนะครับ”

“เหรอ ดีๆ เดี๋ยวพี่ดินบอกนะว่าจะเอากี่ห้อง”

“แม่บอกว่าถ้าเยอะเดี๋ยวลดราคาให้พิเศษ”

“หูยยย ดีๆ แม่น่ารัก เอ้อพี่ดินถามหน่อยเนี่ยๆ ที่ส่งไลน์มาอ่ะ อยากได้สติ๊กเกอร์ตัวนี้ต้องทำไงพี่ดินไม่เคยซื้อสติ๊กเกอร์”

“อ๋อออ เดี๋ยวโอ๊ตซื้อให้ก็ได้ครับ”

“พูดจริงงง เอาๆๆ”





“เดี๋ยว... ทำไมกูรู้สึกขนลุกวะ”



ปลื้มมองที่แขนทั้งสองข้างของตัวเอง คือมันเกิดอะไรขึ้นกับสรรพนามที่สองคนนี้ใช้เรียกกัน คือถามอีกทีว่าเพื่อนของเขาไปญาติดีกับคู่ปรับเก่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ถามอีกหน่อยเถอะ ขนาดเขาที่อยู่กับดินทุกวันยังไม่มีโมเม้นต์หงุงหงิงเรียกกันน่ารักๆแบบนี้เลย


..มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่




//TBC//

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-11-2017 17:59:02

คนเขาจะมีคู่อะนะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 27-11-2017 18:22:58

คู่นี้หวานมาก

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: plearnly ที่ 27-11-2017 19:52:47

ชอบๆๆๆ สนุกมาก ฟินมาก  :o8: :-[

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 27-11-2017 20:10:11

หมั่นไส้เซฟ และความโอ๋น้องของพี่เล้ง

และเอ๊ะ....พี่ดินกับน้องโอ๊ตคืออะไร?

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 27-11-2017 20:18:26

แหมมมมมทำสงสัย อีกหน่อยคงถึงทีคู่ตัวเองกับช้างเหมือนกันนั่นแหละปลื้มมมม

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 27-11-2017 20:50:59

โอ๊ะโอ คู่ใหม่เค้าก้อมาาาาาา
หวานแข่งคู่หลักเราลยนะเนี่ย~~~~

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 27-11-2017 21:05:32

พี่เล้งโอ๋น้องมากไปนะคะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: panpang ที่ 27-11-2017 22:47:41

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 27-11-2017 23:15:41

มองไปไหนก็มีแต่ครรักกันนนน~~ :hao7:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 27-11-2017 23:43:16

 :3123: :pig4: :3123:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 27-11-2017 23:44:50

สามคู่..ชู้ชื่น    o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 28-11-2017 09:06:13

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 28-11-2017 18:45:14

ตามเดี๋ยวมาอ่าน

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: KARMI ที่ 28-11-2017 19:15:43

คิดถึงง

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 29-11-2017 05:56:16

พี่เล้งน่ารักกก ยอมรับแล้วหรอว่าน้องมันจีบ55555555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 29-11-2017 11:44:21

พี่เล้งกะน้องเซฟ อ่อยกันไปมาขนาดนี้ ไม่ต้องจีบละ เป็นแฟนกันแล้วเหอะ  o22 :jul1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: baibuabuaz ที่ 29-11-2017 15:50:02

สนุกมากค่าาาาาา รอมาต่อนะคะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ｡Atlas ที่ 29-11-2017 16:22:22

เพิ่งได้เข้ามาอ่านรวดเดียวจนตอนล่าสุด ดำเนินเรื่องได้น่ารักมากเลยค่ะ
มีเหตุการณ์ที่สอดแทรกแง่คิด และขั้นตอนการทำงานของคนทำละครเวที กับปัญาหาที่ต้องเจอไว้ด้วย ดีมาก ๆ เลยค่ะ  o13

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Yyuii ที่ 01-12-2017 21:12:59

สนุกดีค่ะ น่ารักทุกคนเลยอะ ได้อมยิ้มตลอด เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 02-12-2017 00:19:04

 :L2: :3123: :L1:
เพิ่งเข้ามาอ่าน!!!น่ารักกกกก
คู่หลักก็หวานไม่เกรงใจใคร อ่อยกันแฟร์ๆอ้อยกันเน้นๆ
แต่เราปลื้มมมมพี่เผ่า ชงเข้มๆ ชงตลอดๆ :mew1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืNtop ที่ 08-12-2017 12:52:06

 o18

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: PKT ที่ 08-12-2017 19:36:16

ฟินนนนนน~~

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 09-12-2017 04:49:41

คนเขียนเคยทำละครเวทีไหมคะ บรรยายออกมาได้สมจริงมากเลย ชอบที่ใส่รายละเอียดงานลงไปด้วย สนุกมากเลยค่ะ พี่เล้งน่ารักมากเลย  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 09-12-2017 08:34:31

พี่เล้งน่ารัก
โฉมงามของทุกคนจะมีเจ้าของแล้วนะ
ตัวละครน่ารักกันหมด อ่านแล้วยิ้มมากก

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: LifePo-YuGu ที่ 10-12-2017 11:44:49

งื้ออออออ ละมุนนน :impress2: :mew1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: FaiiFay_Elle ที่ 13-12-2017 10:09:19

อ่อยกันจนรถอ้อยคว่ำไปกี่ตันแล้ว ยังไม่รู้ตัวกันอี้กกกก
พี่ดิน กับน้องโอ๊ตนี่ยังไงกันคะ ขยายความหน่อยเร้วววว :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Carrot_t ที่ 15-12-2017 00:14:40

พี่เล้งดาเมจรุนแรงมากเลยอ่ะ น่ารักก :-[ :o8:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch9 [27-11-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 16-12-2017 15:15:34

Chapter 10



“จอดตรงนั้นหน่อยสิ จะซื้อมะละกอไปฝากอาม่า” เล้งชี้ไปที่แฝงผลไม้ข้างหน้าบอกพลขับสายแว้นที่ซ้อนเขามาส่ง ที่เขาให้แว้นมาส่งเพราะหน้าร้านของอาม่าเป็นย่านตลาด ถ้าเซฟเอารถยนต์มาก็กลัวว่าจะหาที่จอดไม่ได้

“เอาองุ่นด้วยนะ อยากกิน” เซฟจอดให้อีกคนลงตรงหน้าร้านก่อนที่ตัวเองจะเคลื่อนรถไปหาที่ว่างแถวๆนั้น


ชายหนุ่มจอดรถเรียบร้อย กำลังจะเดินกลับไปที่ร้านผลไม้เขาก็เหลือบไปเห็นคุณตาท่านหนึ่งที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนกำลังจะเป็นลม ไวเท่าความคิด ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาดูรถที่วิ่งสัญจรไปมาหาจังหวะข้าม ขายาวๆพาเจ้าตัวก้าวพรวดด้วยความเร็วจนมาถึงตัวคุณตาที่ล้มลงกับพื้นพอดี ข้าวของในมือตกกระจายไปทั่ว คนรอบข้างตกใจไม่น้อยเพราะบางคนก็โดนน้ำเต้าหู้กระเด็นใส่จนเลอะ



“คุณตาครับ คุณตา มีใครมากับคุณตารึเปล่าครับ” เซฟประคองชายสูงวัยขึ้นพิงอก มือเหี่ยวของผู้สูงวัยปัดไปมาคล้ายจะบอกชายหนุ่มว่าเขามาคนเดียว อาเจ้ร้านล็อตตารี่ก็เอายาดมพร้อมพัดเล็กๆมาช่วยชายหนุ่มอีกแรง

“ไอ้หยาเฮียหมงนี่นา อาหมวย!บอกให้ป๊าลื้อโทรหาเฮียง้วนร้านทองให้อีมาดูเตี่ยอีเร็วๆ”


“คุณตาหายใจลึกๆนะครับ หายใจเข้า ออก ดีครับ เข้า ออก” เซฟพยายามจะให้ผู้สูงวัยหายใจช้าลงเพราะจังหวะหายใจที่เร็วกว่าปกติทำให้เขาเกรงว่าอาการจะหนักไปมากกว่านี้



“เซฟ มีอะไรเหรอ” เล้งที่เพิ่งวิ่งข้ามฟากมาได้ ค่อยๆแหวกวงล้อมเข้ามาหารุ่นน้องตัวสูง ที่จริงเขาเห็นตั้งแต่เซฟวิ่งข้ามถนนมาแล้วแต่เหตุการณ์ต่อจากนั้นเขามองไม่เห็นเพราะเป็นจังหวะที่รถกระบะวิ่งผ่านไปบังพอดี

“มีคุณตาเป็นลม โชคดีมีคนรู้จักคุณตา พี่เล้งรู้จักไหมบ้านคุณตาอยู่ไกลรึเปล่า”

“กง!!!!”



จากนั้นไม่นานพวกเขาทั้งหมดก็กลับมาถึงบ้านด้วยความช่วยเหลือของคนละแวกนั้น ชายสูงวัยมีสีหน้าดีขึ้นมากหลังจากที่ได้ดื่มน้ำหวานเย็นๆ

“กงไปหาหมอไหม เดี๋ยวเล้งพาไปก็ได้” เล้งบีบนวดที่ขาอย่างเป็นห่วง เป็นจังหวะเดียวกับที่พ่อกับแม่ของเขามาถึงพอดี


“ป๊า! เจ็กโบ๋ยอีโทรมาบอกว่าป๊าเป็นลมหน้าร้านอี”
“ตี๋! ลื้ออย่าเสียงลังล่ายมั๊ย หลบ อั๊วจะเดิน เอ้าหนุ่มเช็กแผลให้กงหน่อย เดี๋ยวม่าไปเอายามาใส่แผลอีก่อง” อาม่าของเล้งอุ้มกะละมังแหวกทางคนทั้งคู่เข้ามา เซฟที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็รับกะละมังพร้อมผ้าขนหนูอย่างรู้งาน


“เซฟ นี่ป๊ากับม๊าของพี่.. ป๊า ม๊า นี่รุ่นน้องที่มหาลัยชื่อเซฟ”

“สวัสดีครับ”

“เนี่ย น้องช่วยกงไว้ไม่งั้นหัวแตกแล้ว” เล้งแนะนำไปมือก็ช่วยเลิกกางเกงอากงขึ้น เปิดทางให้อีกคนล้างแผลได้สบายๆ โชคดีหน่อยที่อากงมีแค่รอยถลอกที่หัวเข่าเท่านั้นเพราะเซฟรับได้ทันก่อนที่จะล้มไปทั้งตัว


“ขอบใจนะลูก ป๊าไปหาหมอให้หมอเช็คหน่อยไหม”

“อั๊วแค่ร้อน”


“ป๊าไปเช็คเถอะค่ะ อาจจะเกี่ยวกับความดันก็ได้” แม่ของเล้งช่วยพูดอีกแรง เพราะดูเหมือนว่าผู้อาวุโสสุดในบ้านจะดื้อไม่น้อยเมื่อได้ยินคำว่าหมอ

“อั๊วบอกว่าอั๊วแค่ร้อน”



“เนี่ย เคยมีคนสอนเล้งว่า คนที่กลัวหมออ่ะเป็นคนไม่เก่ง”


เล้งหรี่ตามองผู้อาวุโสสุดของบ้านแล้วยกยิ้มที่มุมปาก แน่นอนว่าอากงไม่รอด ตกลงยอมไปหาหมอแต่ขอผลัดเป็นวันพรุ่งนี้ ให้เหตุผลว่าเพื่อนหลานมาเที่ยวที่บ้าน เจ้าบ้านจะต้องดูแล กลายเป็นว่าความลำบากทั้งหมดมาตกอยู่ที่เซฟ เพราะอากงไม่ยอมปล่อยเขากลับบ้านจนพระอาทิตย์ตกดิน



“โทษทีนะ ได้กลับดึกเลย” เล้งเดินตามออกมาส่งที่โรงรถด้านหลัง มือขาวลูบพุงตัวเองเบาๆเพราะพวกเขาเพิ่งกินข้าวเย็นอิ่มแปร้

“ดีจะตายได้กินข้าวฟรี อร่อยด้วย.. วันหลังมากินอีกได้ไหม”

“ขอกงเองสิ นี่บ้านกง ไม่ใช่บ้านพี่เล้งสักหน่อย ไป ขับรถดีๆ”


“เดี๋ยว” เซฟคว้ามือเอาไว้ได้ทัน ตอนแรกเหมือนคนพี่จะขัดขืนนิดหน่อย ดวงตากลมโตกวาดตามองไปรอบบริเวณ เมื่อเห็นว่าปลอดคนเขาจึงปล่อยให้รุ่นน้องตัวสูงเกี่ยวมือไว้อย่างนั้น


“อะไรอีกล่ะ”

“สอบตั้งอาทิตย์ ขอกำลังใจหน่อยสิ” เซฟอมยิ้มเมื่อดูออกว่าคนตรงหน้ากำลังเขิน หลายครั้งที่เขาอยากจะบอกพี่เล้งเหลือเกินว่าที่เจ้าตัวพยายามเก็บอารมณ์เขินทั้งหมดนั้นน่ะ มันยิ่งทำให้ดูออกง่ายกว่าแสดงออกว่าเขินตรงๆเสียอีก


“..อ่านหนังสือด้วย จะได้คะแนนเยอะๆ”

“ขรึมซะด้วย โอเคครับ จะเอาคะแนนท็อปมาฝาก” เซฟลูบปลายนิ้วที่เกี่ยวกันไว้หลวมๆ แค่พี่เล้งไม่ดึงมือออกเขาก็รู้สึกเหมือนได้รับกำลังใจเต็มเปี่ยมแล้ว


“ท็อปเลยเหรอ ..ขี้โม้ว่ะ”

“ก็โม้จริงแหละ ฮ่ะๆ ..แล้ว..”

“อะไรอีกล่ะ”

“ถ้าอยากโทรหาพี่เล้ง จะโทรได้ตอนไหนบ้าง” เล้งอมยิ้มเมื่อได้ยิน ทีอย่างนี้ทำมาเป็นถาม ปกติมีแต่บังคับแท้ๆ

“แล้วทำไมต้องโทรหาล่ะ” เหมือนโดนเอาคืนที่คนตัวเล็กตอบคำถามด้วยคำถามอย่างที่เขาชอบทำ ชายหนุ่มกระชับมือที่จับแล้วออกแรงดึงให้อีกคนขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น เขาเลือกที่จะกระซิบที่ข้างใบหูด้วยสองคำสั้นๆ


“คิดถึง”


“..ถ้า..เมื่อไหร่ก็โทรมาละกัน ไป กลับบ้านเลย ชิ่วๆๆ” เซฟยอมถอยทัพโดยดีเพราะวันนี้เขาได้ในสิ่งที่ต้องการมากจนเกินพอแล้ว



เวสป้าสีขาวขับออกไปสวนกับใครบางคนที่ยืนพิงกรอบประตูโรงรถอยู่นานพอที่จะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เล้งเบิกตาโพลงขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่านั่นคือพี่ชายของเขา


“เฮีย..”

“เหมือนเรามีเรื่องต้องคุยกันนะหมวย”

“หมวยอะไรล่ะ!”

“อ่ะๆ ถ้าไม่อยากให้เรื่องถึงป๊า อย่าขึ้นเสียงใส่เฮีย เรื่องนี้ไว้ค่อยคุยกันในรถ เข้าบ้าน” เล้งทำได้แค่ขบริมฝีปากเบาๆ เพราะสายตาที่คนเป็นพี่มองมานั้นไม่มีความล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย

.

.

.

กว่าหนึ่งสัปดาห์ที่เล้งกลับบ้าน เขาก็มาทำงานที่ร้านกาแฟของครอบครัวตามเดิม แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ พี่ชายของเขาหอบงานมานั่งทำด้วยทุกเย็น พอๆกับแก็งค์หนุ่มโฉดทั้ง 5 คนที่มาเสริมทัพเป็นแบคอัพให้ลูกพี่ หลังจากที่วันแรกเซฟฉายเดี่ยวมาหาเล้งแล้วเจอพี่ชายของเล้งแกล้งสารพัด


“นี่ยังกล้ามาอีกเหรอ”

“เฮีย.. ลูกค้า”

“เจตนาไม่บริสุทธิ์” คนตัวเล็กกรอกตาพลางถอนหายใจเบาๆ ก่อนเลี่ยงเดินหนีมาที่เคาเตอร์ดีกว่า



“โก้โก้ปั่น หวานน้อย 5 แก้วครับ เอาเฟรนช์โทสต์สตรอว์ แพนเค้กบานาน่า ช็อคลาวา แล้วก็พี่เล้งแช่อิ่มที่นึงครับ” เด็กสาวแคชเชียร์รับออเดอร์หันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้เล้งที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก แน่นอนว่าเจ้าตัวได้ยิน แต่เขาก็ทำแค่ถลึงตามองคนตัวสูงที่อยู่หน้าเคาเตอร์เท่านั้น


“ให้มารับพรุ่งนี้หรือว่าคืนนี้ครับ”

“คะ??”

“อันนี้ฝากถามเจ้าของร้านครับ”

“พี่เล้งคะคือ..”


“ได้ยินน่า...แต่ว่า...วันนี้วันอะไร” เล้งขมวดคิ้วแล้วหมุนกลับไปมองปฏิทินที่ผนังด้านข้าง

“ศุกร์ครับ เนี่ย..สอบเสร็จแล้วด้วย พรุ่งนี้ล้อหมุนแปดโมงไงครับ ไม่เอาไม่ว่ายวนอ่างสิพี่เล้ง”

“ไม่ใช่ปลาทองเฟ้ย แล้วเมื่อคืนทำไมไม่เตือนพี่เล้ง เนี่ยยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลย สามทุ่มไปรับที่บ้านนะจะไปนอนหอแหละตอนเช้าจะได้ไม่ต้องตื่นเช้ามาก” เล้งบ่นยาวเหยียดพลางเดินออกไปนั่งด้วยที่โต๊ะ และแน่นอนว่าตลอดระยะเวลาที่นั่งคุยกันพวกเขาก็รู้สึกได้ถึงสายตาทิ่มแทงที่ส่งมาจากโต๊ะมุมร้านที่พี่ชายของเล้งยึดเป็นฐานทัพ


“พี่ชายพี่เล้งหวงน้องน่าดู”

“บ้าๆบวมๆ คิดว่าตัวเองมีน้องสาว”

“ก็ใกล้เคียงนะกูว่า”

“ไอ้โอ๊ต!”

“ขอโทษคร้าบบบบ”

.

.

.

เช้าวันเสาร์ ดูเป็นวันที่ออกจะอึมครึมนิดหน่อยเพราะเมฆฝนตั้งเค้าว่าจะตกหรือไม่ตกดี รถบัสของมหาวิทยาลัยที่กว่าจะทำเรื่องขอมาได้ก็มาจอดรอที่หน้าตึกคณะนิเทศเป็นที่เรียบร้อย รวมถึงรถตู้คณะที่เตรียมขนเดอะแก็งค์อาจารย์ป้าไปควบคุมดูแลเด็กๆ แต่ที่จริงคือพวกอาจารย์เองก็หาโอกาสไปเที่ยวเหมือนกันนั่นแหละ


จำนวนของนักแสดงที่ไปและไม่ไปเรียกได้ว่าครึ่งต่อครึ่ง ส่วนสต๊าฟและทีมงานคงไม่ต้องบอกเพราะไปทุกคน  เรื่องไปเที่ยวขอให้บอกมีหรือที่จะพลาด


“ขึ้นรถให้หมด เชคชื่อ!” ปลื้มเท้าเอวสั่งแว้ดๆ อารมณ์เสียสุดๆตอนที่เห็นผู้กำกับศิลป์หูกางมาร่วมทริปด้วย

“เป็นเมนเหรอปิติ ดูเกรี้ยวกราดนะเรา” ช้างยิ้มๆแล้วก้าวขึ้นรถผ่านหน้าปลื้มไปแบบไม่สนใจเจ้าตัวที่เหมือนจะช็อคไปแล้ว


“ปลื้ม..ปลื้ม..มึง ขึ้นมาเชคชื่อ มาครบทุกคนแล้ว” ดินลงมาสะกิดเพื่อนสนิทที่ยังยืนอึ้งค้างอยู่ที่เดิม


ดินเป็นคนขานชื่อส่วนปลื้มเป็นคนเช็ค และเมื่อเห็นว่าครบทุกคนจริงๆก็สั่งออกรถได้ โจ้กับเปารับหน้าที่เป็นพริตตี้และMCประจำบัสพาทำกิจกรรมตั้งแต่รถยังไม่ออกจากมหาวิทยาลัย เริ่มจากให้ทุกคนจับฉลากหาบัดดี้ และกิจกรรมนันทนาการอีกเพียบอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่รู้ไปคึกกันมาจากไหนเอาตั้งแต่กรุงเทพจนถึงหัวหินกันเลย


“พี่เล้งได้ใครเป็นบัดดี้เหรอ”

“ไม่บอก”


“นะๆบอกหน่อยเดี๋ยวให้ดูฉลาก” ข้อเสนอน่าสนใจทำให้เล้งคลี่ฉลากใบน้อยในมือให้เซฟดู แต่ชื่อที่เห็นทำเอาเซฟหน้าหงิกเพราะนั่นมันคือชื่อของพี่ชายเขาเอง

“ไม่แฟร์เลยวะ พี่เล้งไม่ต้องไปดูแลมันนะ”


“ได้ไงนั่นบัดดี้พี่เล้งนะ ไหนของเซฟล่ะ” กระดาษใบเล็กในมือคนตัวสูงถูกเปิดออกเห็นเป็นชื่อของตัวเองทำให้เล้งเบิกตาโพลงก่อนจะยิ้มแก้มปริ


“นี่ติดสินบนโจ้ไปเท่าไหร่ถึงจับได้ชื่อพี่เล้ง”

“เขาเรียกว่าDestinyเถอะ”

“งั้นของพี่เล้งก็คงDestinyเหมือนกัน”

“ไม่เอาไม่ยอม ห้าม” งอน...นิยามที่เซฟกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้คือ งอน

“โอ๋เอ๋ อย่างอนสิ” เล้งเกี่ยวนิ้วก้อยคล้องไว้กับนิ้วก้อยของอีกคน ก่อนกระชับกระเป๋าเป้บนตักขึ้นมาวางทับปิดมือของพวกเขาไว้ และนั่นก็ทำให้เซฟเขินจนต้องหยิบหมวกขึ้นมาปิดหน้า เพราะตั้งแต่คืนวันนั้นที่บ้านของเล้ง เขาก็ยังไม่ได้จับมือพี่เล้งอีกเลย


แม้จะไม่ได้พูดชัดๆว่าความรู้สึกที่มีให้กันคืออะไร แต่พวกเขาทั้งสองคนกลับพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ เหมือนเพลงๆหนึ่งที่เคยฟัง


‘อย่าบอกให้ใครรู้ ว่าเรารู้สึกต่อกันเช่นไร
แค่เรามองตากัน ก็สั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ
อย่าให้ใครเห็น ว่าฉันแอบส่งสายตาหวานๆให้ไป
เพราะอยากเก็บไว้เป็นเรื่องของเราสองคน’


ใช่ เพราะอยากเก็บไว้ เป็นเรื่องของคนสองคน


“ทุกคนคนคร้าบ คนสวยที่ยืนอยู่ตรงนี้คือคุณแม่ผมเองคร้าบบบบ” โอ๊ตแย่งไมค์จากโจ้มาประกาศทันทีเมื่อเห็นว่าแม่ของเขาออกมายืนรอรับอยู่ที่หน้าทางเข้าแล้ว

“โอ๊ต ไปกับพี่ดินหน่อย” ดินดึงให้อีกคนเดินตามไปทันที คนตัวเล็กยกมือไหว้พร้อมรายงานตัวว่าเขาคือคนที่โทรมาคุยกับคุณแม่เอง



“คนนี้เองพี่ดิน ได้เจอกันสักทีนะลูก”

“คุณแม่ครับ พี่ดินมีผ้าพันคอกับผ้าไหมมาฝาก ที่บ้านพี่ดินทอเอง หวังว่าคุณแม่จะชอบนะครับ”

“อุ๊ยยย ตายแล้วลูก ไม่น่าลำบากเลย ตายๆๆ ผ้าไหมง๊ามงาม ผ้าพันคอก็สวย”

“โล่งอกเลยครับ พี่ดินกลัวคุณแม่ไม่ชอบสีนี้ อ้อ พี่ดินต้องจ่ายค่าห้องพักส่วนที่เหลือครับ รบกวนคุณแม่ออกใบกำกับภาษีในนามมหาวิทยาลัยให้ด้วยนะครับ”

“ป่ะเข้าไปคุยกันข้างใน แล้วเรื่องของฝากไม่ต้องเครียดนะพี่ดิน ลูกหลานให้อะไรผู้ใหญ่ก็ชอบหมดนั่นแหละจ๊ะ แม่ชอบ ผ้าพันคอสวยมากเลยลูก”



โอ๊ตได้ยืนนิ่งค้างเพราะแม่ของเขาจูงมือดินกลับเข้าไปข้างในเรียบร้อยแล้ว ส่วนลูกชายแท้ๆอย่างเขายังไม่ได้แม้แต่จะไหว้แม่ด้วยซ้ำ


“ตกกระป๋องครับเพื่อน แม่มึงได้ลูกชายคนใหม่แล้ว” โอมเอาเป้ของโอ๊ตจากใต้ท้องรถมาให้ โอ๊ตก็รับกระเป๋ามางงๆ หรือคราวหน้าเขาควรมีของฝากติดไม้ติดมือกลับมาให้แม่บ้าง

“กูว่าไม่ใช่ลูกชายคนใหม่ มีแววจะเป็นลูกสะใภ้ กูรู้กูเห็นนะมึงงงง” สิงโตใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางชี้ที่ตาทั้งสองข้างของตัวเองก่อนจะหันมือไปชี้ที่โอ๊ต

“พี่ดินร้ายกาจว่ะ เข้าทางแม่” เพชรพูดจบแล้วหันมาแปะมือกับสิงโต ส่วนเซฟที่ยืนกอดอกอยู่ข้างๆก็ได้แต่ยิ้มเย็นๆ

“เข้าทางแม่อะไรของมึง พี่เค้าเป็นคนจัดการทริปก็ต้องเป็นคนไปคุยกับแม่กูเปล่าวะ”

“หน้ามึงแดงจนจะดำแล้วเพื่อน อะเขินๆ”

“กูดำอยู่แล้วไหม ไป เดินเลยมึง” โอ๊ตคว้าคอสิงโตแล้วล็อคเดินเข้าไปบริเวณด้านในล็อบบี้



ปลื้มกับเล้งกำลังแยกกุญแจห้องฝั่งผู้หญิงให้น้ำฝนกับขวัญช่วยดูแล ส่วนของผู้ชายพวกเขาก็จัดการเอง ห้องพักรับได้มากสุดคือห้องละ3คน รุ่นพี่รุ่นน้องต้องนอนคละกันเพื่อจะได้ดูแลและควบคุมความประพฤติอย่างทั่วถึง


“งั้นห้องนี้ ปลื้ม ดิน แล้วหาเศษอีกคน”

“ไอ้ดินเอากุญแจไปแล้ว นี่ไง 208 ดิน โอ๊ต โอม” เล้งชี้ให้ปลื้มดูรายชื่อที่เขาเป็นคนเขียนไว้ ปลื้มทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อรู้ว่าต้องโดนจับแยกห้องกับเพื่อนรัก

“ดินแอบเอาไปตอนไหน ดินใจร้าย ดินทิ้งปลื้ม” ปลื้มฟุบใบหน้าลงที่ไหล่เล็กๆของรุ่นพี่คนสวย แต่ดูก็รู้ว่าแอคติ้ง เล้งเลยส่ายหัวแล้วก็ปล่อยไป เขามองรายชื่อที่เหลือแล้วรีบคว้ากุญแจมาห้องหนึ่ง


“209 เล้ง เซฟ เผ่า” ปลื้มเงยหน้าขึ้นจากไหล่ทันทีที่ได้ยิน แม้แต่พี่เล้งก็จะทิ้งเขาอีกคน

“ไม่เอาไอ้เผ่าสิ ปลื้มแทนไม่ได้เหรอพี่เล้ง”


“เนี่ยเหลือ 3 คนพอดี ห้อง 210 ปลื้ม สิงโต ช้าง”

“พี่เล้งงงงงง ไม่เอาาาาาา” ปลื้มโหยหวนสุดพลัง ไอ้เด็กสิงโตก็กวนตีน ไอ้ช้างศิลปกรรมก็โคตรพ่อโคตรแม่กวนตีน จะให้เขาพักกับสองคนนี้ขอกัดลิ้นตายดีกว่า

“งั้นเอาสิงโตมา เอาไอ้เผ่าไป”

“ไอ้เผ่า! ไอ้สถุนนั่นนะ เอาสิงโตคืนมาเถอะ”


“งั้นตามนี้ กูไปละ เซฟฟฟฟ ไอ้เผ่าาาาา ตามมา” เล้งร้องเรียกรูมเมทอีกสองคนแล้วเดินนำไปที่บันได เหลือไม่กี่คนที่ยังอยู่รอรับกุญแจห้อง


สิงโตกับช้างหันมามองหน้ากันเพราะตอนนี้เหลือผู้ชายแค่สองคนถ้ารวมปลื้มด้วยก็ครบพอดี ทำให้เขาทั้งคู่ลุกเดินมาหาคนตัวเล็กที่กำกุญแจห้อง 210 ด้วยความช้ำใจ


“ว้าววว ได้ -นอน- กับปิติด้วย”

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งขอรับ ที่ได้อยู่ห้องเดียวกับพี่ปลื้มตัวน้อยตัวนิด”

“ไอ้หูกาง ได้ -พัก- ห้องเดียวกันเฉยๆเว้ย! แล้วไอ้สิงโต ตัวน้อยตัวนิดบ้านมึงสิ! ทำไมต้องเป็นสองคนนี้วะ! ตามมา!”



“ไม่รู้จะบ่นทำไม”

“จริงครับพี่”


“โวยวายอย่างกับผู้หญิง”

“ก็จริงอีกครับพี่”


“เสียงก็ดัง ขี้หูแม่งออกมาเต้นแล้ว”

“อันนี้ก็จริงอีกครับพี่”



“กูได้ยินนะ! อ๊ากกกกกก แม่งงงงงง”



//TBC//

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 16-12-2017 15:43:39

 :กอด1: :-[

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 16-12-2017 16:17:23

ปลื้ม 3p ฉายานี้ตั้งให้โดยเฉพาะ  :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 16-12-2017 16:47:04

 :laugh: สงสารพี่ปลื้ม

 :L2: :L1: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 16-12-2017 16:48:36

กลับมาพร้อม destiny แหมๆๆๆ เซฟมีช่วยอากง รอตอนต่อไปจ้า   :t2: :t2: :t2:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-12-2017 16:58:32

มีสิทธิ์นะปิติ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: plearnly ที่ 16-12-2017 17:32:47

สงสารพี่ปลื้ม555  แต่3pได้มะ :hao6:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: i_Tipz ที่ 16-12-2017 19:25:55

ขำมากกกก    o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 16-12-2017 19:45:09

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 16-12-2017 19:53:25

ปิติสามพีรึเปล่าาาา  :hao7:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 16-12-2017 20:00:05

ช้าง สิงโต ปลื้ม  แหม่ๆๆๆๆๆ ชักอยากให้ 3P อ่ะบอกเลย

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: baibuabuaz ที่ 16-12-2017 20:18:19

มาแล้ววววว คิดถึงมากค่าาา น่ารักตลอดเลย

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 17-12-2017 06:59:14

เนื้อเรื่องน่ารักมากกกกกกกกกกก นี่ตามอ่านรวดเดียวดีต่อใจ ฟิ๊นฟิน555555 รอดูคู่ของพี่ปลื้มตัวน้อยตัวนิด  :ling1: :ling1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch10 [16-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 21-12-2017 14:47:14

Chapter 11


เพราะการมาเที่ยวของกองละครในครั้งนี้เป็นการเที่ยวแบบจริงจัง กิจกรรมกลุ่มจึงมีไม่มาก ทริปจะเน้นให้พักผ่อนหย่อนใจมากกว่า กำหนดการในวันแรกจึงมีเพียงพาทุกคนไปสักการะหลวงพ่อทวดองค์ใหญ่ที่วัดห้วยมงคลเท่านั้น ช่วงเย็นก็พาไปปล่อยตลาดนัดที่เดียวจบ แต่ละคนข้าวของเต็มไม้เต็มมือ และถ้ามองดีๆทั้งหมดนั่นคือกับแกล้มล้วนๆ


เรื่องแอลกอฮอล์พวกอาจารย์คงรู้ว่าถึงจะห้ามไป เด็กๆก็ต้องแหกกฎกันอยู่ดี ทริปนี้เลยปล่อยให้เมาเต็มที่ แต่มีข้อแม้เพียงอย่างเดียวคือห้ามออกไปเที่ยวผับเด็ดขาด แน่นอนว่ามันไม่เป็นปัญหาของคนจะเมา พวกเขาตุนสเบียงอาหารเครื่องดื่มกลับไปตั้งวงกันอยู่รีสอร์ทก็ได้


“กินกันเต็มที่นะลูก ถ้าไม่พอก็บอกแม่ได้” แม่ของโอ๊ตเป็นอีกหนึ่งในผู้สนับสนุนหลักของปาร์ตี้รอบกองไฟที่ชายหาด พวกเขาจึงได้ทั้งเตาย่าง และกองไฟที่ให้ความอบอุ่นในยามค่ำคืน

“ขอบคุณครับ/ค่ะ”



“เอาล่ะทุกคน อย่าก่อเรื่อง อย่าทำหาดสกปรก รักษาความสะอาดกันด้วย เล้ง เธอจะคุมเด็กไหวไหม” อาจารย์ป้าเป็นอีกคนที่ถึงแม้จะอนุญาตแต่ก็ยังแอบห่วงอยู่ไม่น้อย เพราะดูจากปริมาณแอลกอฮอล์ที่เตรียมกันมาแล้ว คิดว่าวันนี้คงได้มีคนเมาจนร่วงแน่ๆ


“เดี๋ยวพวกหนูช่วยกันดูด้วยค่ะอาจารย์” น้ำฝนยิ้มหวานเอาใจ ใช้ตำแหน่งนางเอกละครรับประกันขนาดนี้ อาจารย์ป้าก็พอเบาใจ จากนั้นพวกอาจารย์ก็แยกออกไปเมากันเองที่ห้องคาราโอเกะที่คุณแม่ของโอ๊ตเตรียมไว้รับรอง


ปาร์ตี้รอบกองไฟในคืนนี้ไม่ได้มีการบังคับ แต่ถ้าใครอยากจะมาสนุกก็มาได้ ใครอยากไปพักผ่อนก็แยกไปได้ แต่เท่าที่เล้งนับจำนวนน้องๆ ก็ดูเหมือนว่าจะมาครบทุกคน ดินแจกจ่ายหน้าที่ให้สต๊าฟแต่ละคนมีหน้าที่ดูแลรูมเมทของตัวเอง แต่ถ้าห้องไหนที่สต๊าฟตั้งใจจะเมาก็ยกหน้าที่นั้นให้รูมเมททำแทน


“อยากจะบอกเธอว่ารัก แต่มันคงจะเร็วไป
เธอคงไม่เข้าใจ ในสิ่งที่ฉันมีตอนนี้
ที่เป็นทุกข์ ก็เพราะคงเฝ้าแต่คิดถึงเธอ
ตั้งแต่วันที่ได้เจอ เธอคือเหตุผลที่ฉันต้องเป็นอย่างนี้”

มือกีต้าร์หลักของงานคือพี่ช้างศิลปกรรมที่ลงทุนหอบกีต้าร์โปร่งลูกรักมาจากกรุงเทพฯ ส่วนนักร้องนำในตอนนี้ก็คือเจ้าชายน้ำแข็งที่หยิบเอาขวดโซดาเปล่ามาทำเป็นไมค์ ร้องไปก็มองคนตัวเล็กที่กำลังย่างบาร์บีคิวไปด้วย


“เซฟก็ร้องเพลงได้นี่นา”

“มันก็พอร้องได้ ไม่งั้นจะเสนอให้มันรับบทเลอฟูเหรอ” เผ่าเดินมายืนข้างๆรุ่นพี่ตัวเล็ก วางจานเปล่าลงข้างๆจานที่เล้งกำลังย่าง ยกมือไหว้ แล้วกระพริบตาปริบๆ


“เออ เดี๋ยวกูย่างให้ จะเอากี่ไม้”

“แล้วแต่ว่าที่น้องสะใภ้จะกรุณาครับ”

“เดี๋ยวเถอะมึง เดี๋ยวไม่ได้แดก” เล้งง้างที่คีบหมูพร้อมฟาด แต่เผ่าก็ชิ่งหนีด้วยความเร็วแสงมานั่งรวมกับวงเหล้าที่กำลังกรึ่มๆได้ที่



“พี่เล้งงงงง ยิ้มหน่อยยยย” ปลื้มที่ดูเหมือนเริ่มนั่งไม่ตรง อยู่ดีๆก็ตะโกนขึ้นทำให้เล้งงงไปสักพักแล้วก็ยิ้มให้ตามที่อีกคนคะยั้นคะยอ

“พี่เค้าหันมาแล้วจีบต่อเลยไอ้น้อง! หูกางดนตรีมา!” ปลื้มหันไปชี้มือกีต้าร์หูกางที่เล่นตามคำสั่งแล้วมีท่าทางจะล้มจนสิงโตต้องรีบลุกขึ้นประคองรูมเมทตัวน้อยทันที



“แค่รอยยิ้มของเธอ ความอ่อนหวานของเธอ มันมีมากเกินทนไหว
ฉันไม่อาจต้านทาน ความรู้สึกข้างใน ที่ฉันนั้นมีมากเกินจะเก็บไว้

พร้อมกัน!

อยากจะบอกเธอว่ารัก แต่มันคงจะเร็วไป
เธอคงไม่เข้าใจ ในสิ่งที่ฉันมีตอนนี้
ที่เป็นทุกข์ ก็เพราะคงเฝ้าแต่คิดถึงเธอ
ตั้งแต่วันที่ได้เจอ เธอคือเหตุผลที่ฉันต้องเป็นอย่างนี้”


เล้งถอนหายใจพลางส่ายหน้าเบาๆกับมินิคอนเสิร์ตของคนขี้เมากลุ่มใหญ่ ไม่ว่าจะเมามากเมาน้อยเขาก็ถือว่าเมาหมด กลุ่มสาวๆก็ใช่ว่าจะน้อยหน้านะ น้ำฝนนางเอกของเรื่องนี่แหละตัวดี ทำเป็นรับปากแข็งขัน แต่อาจารย์ป้าไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้ว มันนั่นแหละที่เป็นตัวตั้งตัวดีรวมเงินสาวๆซื้อเบียร์กับสปายมาเป็นลัง


“พี่เล้งไปหาน้องมันหน่อยสิคะ มองตามจนหงอยแล้ว เดี๋ยวทางนี้ขวัญย่างต่อเอง” ขวัญหยิบหมูที่สุกใส่จานแล้วยัดเยียดให้รุ่นพี่คนสวยกลับไปรวมกลุ่มจนได้


ทันทีที่เล้งเดินกลับมาเซฟก็รีบจัดแจงที่นั่งข้างๆตัวเอง แต่แล้วเขาก็ได้เป็นพญานกตัวใหญ่เมื่อเล้งเลือกที่จะนั่งลงข้างๆเผ่าและดิน พวกเขาทั้งหมดเลยได้เห็นภาพของเจ้าชายน้ำแข็งที่น่าจะเมาไปแล้วๆคลานเข่าเข้ามากระแซะๆ แทรกตัวเข้าไปนั่งตรงกลางระหว่างพี่ชายของเขาและรุ่นพี่ตัวเล็ก


“พี่เล้งง่าาาาาา” เล้งถึงกับตัวแข็งทื่อเมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจปนกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ข้างแก้มของตัวเอง แขนยาวๆทั้งสองข้างสอดเข้ามากอดรอบเอวไว้แน่น คนตัวสูงคลอเคลียใบหน้าที่ไหล่เล็กคล้ายแมวที่กำลังออดอ้อนเจ้าของ

“เผ่า..งัดน้องมันออกจากกูที จั๊กจี้” คำพูดของเล้งทำให้คนเมารู้สึกไม่พอใจ เซฟกอดรัดแน่นขึ้นสักพักก็อุ้มรุ่นพี่คนสวยขึ้นมานั่งตักเอาดื้อๆ เรียกเสียงกรี๊ดของสาวๆและเสียงโห่แซวของเพื่อนๆได้เป็นอย่างดี ส่วนคนถูกอุ้มก็หน้าแดงหูแดงทำตัวไม่ถูก ถ้าดิ้นก็ยิ่งถูกกอด เล้งเลยทำได้แค่อยู่นิ่งๆให้คนขี้เมากอดฟัดเหวี่ยงเขาอยู่อย่างนั้น


“พี่เล้ง..”

“อะไร”

“พี่เล้ง..”

“ว่าไง”

“ง่วงอ่ะ” เซฟขยับแยกขาออกทำให้คนตัวเล็กตกลงไปอยู่ในหว่างขาพอดิบพอดี ก่อนคนตัวสูงจะวางปลายคางของเขาบนไหล่ลาด แนบศีรษะไปกับกลุ่มผมนุ่มของคนในอ้อมกอด บางครั้งจมูกโด่งเป็นสันนั่นก็แอบหอมทั้งแก้มทั้งคอไปหลายฟอด ถือว่าเป็นการลวนลามอย่างเต็มรูปแบบอย่างที่เล้งไม่คาดคิด ใบหน้าเล็กหันไปหาพี่ชายของคนเมาแล้วพูดแบบไม่ออกเสียงว่า “ช่วยกูด้วย” แต่ดูเหมือนว่าเผ่าจะทำได้แค่ยักไหล่เท่านั้น


“เมื่อกี้มันยังร้องเพลงอยู่เลย สิง..เพื่อนมึงเมาดิบหรือเมาจริงๆ” ปลื้มเลื้อยพิงรุ่นน้องผิวเข้มเมื่อรู้สึกว่าตัวเองนั่งไม่ตรงแล้ว เขาเป็นประเภทที่เมาแล้วยังคุยรู้เรื่อง ยกเว้นถ้าเมาสุดๆ จะจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

“น่าจะเมาจริงนะพี่ สงสัยตั้งแต่มันร้องเพลงแล้ว ปกติมันทำซะที่ไหนล่ะ พี่ปลื้มนั่งตรงๆ”​ สิงโตพยายามจับให้อีกคนนั่งนิ่งๆ แต่ปลื้มก็ยังเป็นสายเลื้อยทิ้งตัวพิงสิงโตบ้างดินบ้างแล้วแต่ว่าตัวเขาจะเอนไปทางไหน


“ปลื้ม มึงเมาแล้วนะ อย่ายกเอายกเอาสิวะ” ดินถอนหายใจเบาๆ เมื่อเห็นสภาพเพื่อนรัก ไม่มีใครมอมมันได้หรอกไอ้ปลื้ม นอกจากมันจะมอมตัวเองอย่างที่เห็น

“มึงทิ้งกูอ่ะดิน มึงทิ้งกู ฮือออ มึงทิ้งกูไปนอนกับคนอื่น” ปลื้มทำเป็นร้องไห้แล้วหันไปซบใบหน้าที่หัวไหล่ของรุ่นน้องที่เพิ่งจับเขานั่งตรงๆเมื่อกี้

“สิงโต พี่ฝากมันหน่อยนะ” ดินยิ้มแหยก่อนลุกไปเติมเครื่องดื่มในแก้วของตัวเอง ดวงตากลมสังเกตเห็นพระเอกของเรื่องถูกสาวน้อยนักแสดงจากอีกคณะเรียกให้เดินตามออกไปที่มุมอาคาร



ผู้กำกับใหญ่สองจิตสองใจว่าจะตามหรือไม่ตามไปดี แต่ขาทั้งสองข้างของเขามันกลับพาเจ้าตัวเดินตามออกมาจนได้ ร่างเล็กๆพยายามซ่อนตัวอยู่ใต้เงาความมืด และนิ่งเงียบรอฟังสิ่งที่คนทั้งคู่จะคุยกัน เหมือนโรคจิตนิดๆ แต่ดินก็ไม่รู้ตัวว่าเขาทำแบบนี้ไปทำไม


“ไข่มุกมีอะไรรึเปล่า”

“เราชอบโอ๊ต”

“ตรงดี”

“งั้นลองคบกันไหมล่ะ”



ดินขมวดคิ้ว แล้วค่อยๆขยับออกจากที่ที่ซ่อนตัวอยู่ เพราะเขารู้สึกแปลกใจกับความรู้สึกของตัวเองที่เกิดขึ้นหลังจากที่ได้ยินบทสนทนาสั้นๆนั่น เขาไม่อยากฟังต่อ ไม่อยากรู้ว่าทั้งสองคนตอบตกลงหรือปฏิเสธกันยังไง เขาก็แค่...


“ไม่อยากได้ยิน...”

ดินยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกอดอกเมื่อรู้สึกถึงลมหนาวที่พัดผ่านตัวเขา เขาย่ำปลายเท้าลงที่ผืนทราย และเดินช้าๆออกห่างจากรีสอร์ทไปเรื่อยๆโดนไม่มีจุดหมาย เพียงเพราะต้องการความสงบเพื่อจะได้หาคำตอบให้ตัวเองว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนั้น



“พี่ดินจะเดินไปอีกไกลไหมเนี่ย” เสียงทุ้มที่ด้านหลังทำให้ดินหันขวับ ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นโอ๊ตที่ยืนอยู่ตรงนั้น

“ตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ก็ตั้งแต่พี่ออกมาจากมุมเสานั่นแหละ” ดินจิ๊ปากทันทีที่ได้ยิน เขารู้สึกเสียหน้าไม่น้อยที่รุ่นน้องจับได้ว่าเขาแอบฟังอยู่ตรงนั้นและเลือกหลบสายตาอีกฝ่ายโดยการหันหน้าออกไปหาทะเลแทน



“ปฏิเสธไปแล้วนะ”

“ไม่ได้ถาม” ดินขบริมฝีปากตัวเองเบาๆ เพราะความรู้สึกแปลกๆที่เขาสัมผัสได้มันกลับมาอีกแล้ว มันเหมือนกับว่าเขาดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น


“ก็นึกว่าอยากรู้”

“มันเป็นเรื่องส่วนตัว”

“ครับ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม แต่พอเห็นพี่ดินเมื่อกี้ เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าอยากให้เรื่องนี้มันเป็น -เรื่องของเรา-” สิ้นคำนั้น ดินรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว เขาไม่ใช่เกย์ไม่ใช่ตุ๊ด ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเคยชอบแต่ผู้หญิง แต่ครั้งนี้ ทำไมเขากลับหวั่นไหวกับคำพูดของคนตรงหน้า หรือว่าเขาเชียร์พี่เล้งกับเซฟมากไปจนรู้สึกอินไปเอง..บ้าบอ



“พี่ดินอย่าเพิ่งเดินหนีนะ ฟังน้องคนนี้หน่อย” โอ๊ตเอื้อมมือไปจับปลายเสื้อของรุ่นพี่ตัวเล็กเอาไว้ ดินก็ยังคงเป็นดินที่ยังยืนนิ่ง ในท้ายที่สุดเขาก็พยักหน้ารับเพื่อให้อีกคนพูดต่อ

“อืม ว่ามาสิ”


“ผมยอมรับว่าตอนที่เลิกกับทิชา ตอนนั้นความรู้สึกมันเป๋เหมือนกันนะ ผมเป็นคนคิดมาก ผมคิดอยู่ตลอดว่าผมทำผิดไหมที่พูดออกไปแบบนั้นต่อหน้าคนตั้งมาก รู้สึกไม่ดีว่ะพี่ แล้วเธอเป็นผู้หญิง เธอจะรู้สึกแย่กว่าผมแค่ไหน ..แต่วันนั้นพี่ก็โทรมาคุย ไลน์มาหา คุยเป็นเพื่อนผมตลอดทั้งคืน ทั้งๆที่พี่ไม่ต้องทำก็ได้ พี่ดินรู้ตัวไหมว่าถ้าพี่เข้าไปในชีวิตของคนคนหนึ่งในเวลาที่เขาต้องการใครสักคน พี่จะกลายเป็นที่หนึ่งของเขาทันที”


“ตอนซ้อม..สายตาโคตรแย่เลย ทำไมกูจะไม่เห็น”

“จากนั้นพี่ดินก็คุยตลอด”


“กูกลัวละครกูไม่มีพระเอก” ข้ออ้างชัดๆ ทำไมโอ๊ตจะไม่รู้ เพราะหลังจากวันนั้น พวกเขาก็ไม่ได้คุยแค่เรื่องนี้ ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในทุกวัน พวกเขาก็แชร์กันหมดทุกอย่างจนเขารู้สึกได้ว่ามันพิเศษ


“ตอบหน่อยสิครับ พี่รู้สึกยังไงตอนที่รู้ว่าผมปฏิเสธเธอไปแล้ว”

“จะต้องรู้สึกอะไรวะ ไม่เห็นเกี่ยวกัน”

“ขอคำตอบให้โอ๊ตเถอะครับพี่ดิน” สรรพนามที่พวกเขาเคยเผลอใช้ แต่ต่างฝ่ายก็ต่างไม่ทักท้วง มีแต่ปล่อยเลยตามเลยจนกลายเป็นความรู้สึกพิเศษอีกอย่างที่ต่างคนก็ต่างรับรู้ได้ว่าความรู้สึกข้างในมันไม่เหมือนกับที่คนอื่นๆเรียก



“…พี่ดิน...ดีใจ” ดินรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกเมื่อได้พูดมันออกไปในที่สุด ดวงตาหลุบต่ำมองพื้นหลบสายตาของรุ่นน้องที่มองตรงมาที่เขาอย่างมีความหมาย


“แย่ล่ะพี่ดิน” อยู่ดีๆโอ๊ตก็ทรุดตัวนั่งยองๆพร้อมกับยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้ ดินแปลกใจไม่น้อยกับท่าทางแบบนั้น เขาย่อตัวลงตามและพยายามดึงให้อีกคนยืนขึ้นแต่โอ๊ตก็เลือกที่จะกดใบหน้าลงเพื่อซ่อนให้มิดที่สุด


“โอ๊ต เป็นอะไร”

“ใจเต้นแรงกว่าที่โดนสารภาพรักเมื่อกี้อีก พี่ดิน...โอ๊ตต้องจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดี แย่แน่ๆ” คำสารภาพของคนตรงหน้าทำให้ผู้กำกับตัวเล็กเผยรอยยิ้มกว้าง เพราะนั่นทำให้เขารู้ว่าไม่ใช่เขาคนเดียวที่ใจเต้นแรง


“ลุกขึ้น”

“ไม่เอา อายว่ะพี่”

“ลุก..พี่ดินอยากเห็นหน้า” โอ๊ตดีดตัวเองขึ้นทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น และใบหน้าที่ติดจะเขินอายของผู้กำกับตัวเล็กก็ทำให้เขาหน้าร้อนขึ้นมาอีกรอบ


“พี่ดินก็เขินเหรอ”

“ไม่เขินก็ก้อนหินแล้วไอ้บ้า...ไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายแบบนี้เลยว่ะ”

“ผมก็เหมือนกัน” โอ๊ตกล้าๆกลัวๆแต่สุดท้ายเขาก็ลองแตะปลายนิ้วของคนตัวเล็ก และนั่นก็ทำให้เขาได้มือเล็กๆของอีกคนมากุมไว้



“กลับเหอะพี่ดินได้คำตอบแล้ว”

“ครับ?”

“พี่ดินรู้สึกว่าตัวเองแปลกๆตอนที่ได้ยินไข่มุกสารภาพรัก แล้วตอนนี้พี่ดินก็ได้คำตอบแล้วว่าพี่ดินเองก็ชอบโอ๊ตเหมือนกัน”

“พี่ดิน!” โอ๊ตรู้สึกเหมือนหาเสียงตัวเองไม่เจอเมื่อได้ยินคำนั้น มือข้างที่ว่างถูกยกขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ถูกคนตัวเล็กยกขึ้นไปวางที่ตำแหน่งหัวใจของเจ้าตัว จังหวะที่ทั้งหนักและเร็วที่ฝ่ามือทำให้โอ๊ตรู้ว่าไม่ใช่เขาแค่ฝ่ายเดียวเท่านั้นที่ใจเต้นแรง หัวใจของพี่ดินก็เต้นแรงจนแทบจะเป็นจังหวะเดียวกันอยู่แล้ว



“แล้วพี่ดินก็รู้อีกอย่างว่าโอ๊ตเองก็ชอบพี่ดินเหมือนกัน ใช่มะ” โอ๊ตยอมรับในวินาทีนั้นเลยว่าเขาแพ้พี่ดินราบคาบ

“ครับ”


“ดีมาก เป็นเด็กดีของพี่ดินนะ”

“ครับ”



พวกเขาสองคนเดินจับมือกันมาได้สักพักก็ต้องปล่อยออกเมื่อเห็นว่าอยู่ในระยะที่มองมาจากวงเหล้าได้ ดินเดินกลับไปนั่งลงที่เดิมข้างๆปลื้มที่ดูเหมือนว่าจะเมาหนักแล้ว เพื่อนรักของเขาเริ่มลุกขึ้นเต้นกับจังหวะเพลงสนุกๆ ตอนนี้มือกีต้าร์เปลี่ยนเป็นโอมเรียบร้อยเพราะเจ้าของกีต้าร์ดูท่าว่าจะเริ่มเมาเหมือนกัน



“พี่เล้งไม่พาน้องมันไปนอนดีๆล่ะ” ภาพของเซฟที่กอดแผ่นหลังของเล้งแล้วหลับตาพริ้มทำให้ดินอดเขินแทนไม่ได้ แต่แค่ทักเท่านั้น คนที่เขาคิดว่าเมาหลับไปก็ลืมตาขึ้นจ้องเขาเขม็ง

“ไม่ได้หลับพี่ แค่พักสายตา พี่เล้งนุ่มมมม พี่เล้งหอมมมม”

“เซฟพี่เล้งจั๊กจี้ อ๊ะ!” เสียงพี่เล้งยิ่งทำให้บรรยากาศมันอีโรติกเพิ่มขึ้นไปอีก ไอ้คนลวนลามก็ยิ่งดูได้ใจ


“เผ่ามึงพาสองคนนี้กลับห้องเถอะ” ดินเขย่าตัวเพื่อนตัวสูงเบาๆ แต่แค่สะกิดแรกร่างสูงใหญ่ก็ไหลไปพิงทั้งเล้งและเซฟ ...หลับ...

“พี่เล้ง จากที่ประเมินคือห้องพี่น่าจะเหลือพี่ที่สติดีสุดนะ เอากลับไปให้ได้ล่ะ”

“ไอ้เผ่า! ตื่นนนน กูแบกมึงไม่ไหวนะเว้ยยยยย เซฟ! จัดการ” ดินได้แต่ไว้อาลัยให้สมาชิกห้อง 209 ที่คนหนึ่งก็หลับ คนหนึ่งก็เมาจนเดินไม่ตรง ส่วนคนที่มีสติดีกว่าเพื่อนก็ตัวเล็กชนิดที่ว่าไม่สามารถแบกทั้งสองคนได้ จนต้องออกแรงทั้งลากทั้งจูงกลับไปในที่สุด


“จากวันเน้ จามีราววว ราววและนายยยย โจดจามว้ายยย ต่าหลอดปายยย ไม่ทิ้งงงงกานนนน”

“ปลื้ม พอแล้ว มานี่กูจะพาไปนอนเอง สถาพไม่น่ารอดทั้งสามคน โอ๊ต โอม ช่วยพี่หน่อย” ดินตัดสินใจเก็บทั้งสามคนกลับห้อง เพราะประเมินแล้วว่าเมาทั้งหมดแบบนี้ขืนปล่อยให้อยู่ต่อได้นอนกันที่นี่ทั้งสามคนแน่ๆ


แม้จะดูทุลักทุเลหน่อยแต่พวกเขาก็สามารถพาทั้งสามคนกลับมาที่ห้อง 210 จนได้ และเนื่องจากห้องโซนนี้เป็นเตียงเดี่ยว ทำให้เขาต้องจำใจปล่อยทั้งสามคนให้นอนกองรวมกันบนเตียง ดินจัดแจงห่มผ้าให้และแอบถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก เมื่อเห็นว่าปลื้มพลิกตัวเข้าไปกอดผู้กำกับศิลป์คู่ปรับ


“แกล้งเพื่อนนะพี่ดิน”

“เก็บไว้แบล็คเมล์ฮ่าๆๆ ไปเถอะ”


แต่ใครจะรู้ว่าคืนนั้นในห้อง 210 มันไม่ได้จบอยู่แค่การนอนห่มผ้าบนเตียง


“เวรแล้วกู”

เป็นอีกเช้าวันหนึ่งที่ปลื้มรู้สึกว่ามันต่างจากทุกที หัวใจที่เต้นแรงและรัวมันทำใ้ห้ปลื้มต้องค่อยๆผ่อนลมหายใจเพื่อปรับให้มันอยู่ในจังหวะปกติ เขามองใบหน้าที่หันเข้ามาหาสลับกับหันไปเหล่มองเจ้าของลมหายใจที่ระต้นคออยู่ตอนนี้


ร่างกายที่แนบชิดและอะไรบางอย่างที่มันสัมผัสอยู่ที่ก้นทำให้รู้ว่าตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนเปลือยเปล่า ความรู้สึกเจ็บที่ช่องทางที่ไม่ควรจะมีอะไรเข้าไปทำให้ปลื้มรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริง เขาค่อยๆแกะแขนของสิงโตออก และพยายามขยับตัวลุกขึ้นจนทำให้อีกคนตื่น


“จะไปไหนปิติ” อีกคนที่ว่าไม่ใช่สิงโตแต่กลับเป็นช้าง ส่วนรุ่นน้องผิวเข้มนั้นพลิกตัวไปนอนหงายแล้วหลับต่อทันที ปลื้มชั่งใจอยู่ชั่วขณะก่อนตัดสินใจหันมามองคนตัวโตที่ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นหนุน

“ไปห้องน้ำ”


“เดินไหวเหรอ” ปลื้มตาขวางมองคนตัวโตด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย เพราะร่องรอยบนตัวของอีกคนมันตอบแทนทุกอย่างแล้ว ตำแหน่งของรอยกัดและรอยข่วนที่ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวไม่น่าจะทำเองได้

“กูไม่ได้ขาหัก”


“ปิติ”

“ไม่เอานะ ปล่อย!!” มือใหญ่อีกข้างรั้งคนตัวเล็กให้นอนลงอีกครั้งก่อนที่เขาจะขยับขึ้นคร่อมจนปลื้มร้องเสียงหลง และเสียงนั่นก็ปลุกสิงโตให้ตื่นขึ้นมาอีกคน


“ตื่นก็ดีไอ้น้อง ขยับตัวสิเจ็บก้นไหม” สิงโตยังช็อคกับภาพตรงหน้าอยู่ เขาค่อยๆก้มลงมองตัวเอง สภาพเหมือนเพิ่งออกมาจากท้องแม่กันทั้งสามคนแบบนี้คงไม่ต้องสงสัยแล้วเมื่อคืนมันเกิดอะไร


“เร็ว! มึงเจ็บก้นไหม”

“มะ...ไม่ครับ” คำตอบนั้นเพียงพอสำหรับช้าง เขาหันมามองคนที่อยู่ใต้ร่าง ใบหน้าของปลื้มแดงก่ำและในดวงตานั้นก็เหมือนจะมีน้ำใสค่อยๆก่อตัวขึ้น


“แต่...ผมแสบๆไหล่”

“มึงโดนกัดเหมือนกูนี่ไง” ช้างเอี้ยวตัวให้ดูร่องรอยที่คล้ายกันบนตัว ตอนนี้เขาเริ่มมั่นใจแล้วว่าคนที่ทำหน้าที่เป็นผู้หญิงให้เขาเมื่อคืนคือใคร คิดว่าฝันไปเสียอีก ใครจะรู้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง


“ขอโทษนะปิติ” ช้างว่าพลางพลิกตัวปลื้มให้นอนคว่ำและยกสะโพกขึ้นเพื่อเชคให้มั่นใจ แน่นอนว่าปลื้มไม่มีทางอยู่เฉยแน่ๆ แต่เขาก็ถูกสิงโตรวบกอดไว้เพื่อเปิดโอกาสให้อีกคนพิสูจน์อะไรได้สะดวกขึ้น


“หยุดนะ! ปล่อยกู! ไอ้สิงโตปล่อย! ไอ้ช้างอย่า!! อื้อออ!” ของเหลวสีขาวขุ่นที่ไหลออกมาตามนิ้วยาวๆทำให้ทั้งสิงโตและช้างต่างหันมองหน้ากัน

“พี่ปลื้ม..”


“ปล่อยกู ไม่ต้องมายุ่งกับกูทั้งคู่ แม่งก็แค่เมาน้ำแตกก็แยกทางสิวะ”

ปลื้มระเบิดอารมณ์ออกมา เขาดิ้นหลุดจากคนทั้งคู่แล้วรีบคว้าเอาหมอนใบโตมาปกปิดร่างกายเอาไว้ ไม่อยากยอมรับว่าสภาพร่างกายตอนนี้มันบอบช้ำมาก แต่เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ใครคนไหนหรืออาจจะเป็นทั้งสองคนที่เล่นสนุกกับร่างกายเขาเหมือนว่าเขาเป็นผู้หญิง แค่คิดก็อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้แล้ว


“แน่ใจเหรอปิติว่าอยากให้ทำแบบนั้น”

“พี่ปลื้มครับ...ผม”



“พอ...กูจะถือว่าพลาด ก็แค่เซ็กส์ ...กูขอแค่อย่าบอกใคร อย่าให้มีปัญหากับละคร ...แค่นั้น พวกมึงทำให้กูได้ไหม”





//TBC//



นี่เค้าไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นงี้นะ พวกตัวแหละยุให้ 3p ดีนัก
เราขอโทษนะนุ้งปิติ ลำบากหน่อยนะ  :mew2:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 21-12-2017 15:10:09

ในที่สุดพี่ปลื้มก็ 3P จนได้ ถูกใจนักเชียว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
พี่ดินกับโอ๊ตก็สารภาพความรู้สึกกันแล้ว เหลือคู่พี่เล้งกับเซฟเนี่ย ยังไงอ่ะยังไง การกระทำสำคัญกว่าคำพูดเหรออออ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 21-12-2017 15:32:07

 :L2: :3123: :L1: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 21-12-2017 16:07:19

อุ้ย เหตุการณ์ห้อง210 นี่น่าก้าวหน้ากว่าเพื่อนเฉยเลย (แม้จะยังไม่ชัดเจนอ่ะนะ)

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: plearnly ที่ 21-12-2017 17:13:32

เหตุการณ์ห้อง210 เลือดกำเดาไหลมากแล้วห้อง209เป็นไงบ้างพี่เล้งของน้องปลอดภัยใช่ไหม :hao6:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 21-12-2017 19:06:14

ช้าง+สิงโตxปลื้ม...ปลื้มเป็นคนอยู่คนเดียวเลยอ่ะ555555555 #ข้ามเม้นนี้ไป

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Altasia ที่ 21-12-2017 20:32:13

ห้องอื่นอย่าให้น้อยหน้าสิคะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 21-12-2017 21:42:26

งุ้ย...ยยยยยย มี 3p ด้วย   :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: baibuabuaz ที่ 21-12-2017 22:14:13

อ้าว 3p เฉยเลย 55555555555 โอ๊ตกับพี่ดินน่ารักกกก

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 21-12-2017 22:38:50

สงสารปลื้ม คนเขียนใจร้ายกับปลื้มเกินไปแล้ว  :a5:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-12-2017 23:15:49

 :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-12-2017 23:25:50

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Toey0810 ที่ 21-12-2017 23:38:22

เราตามอ่านเรื่องนี้เพราะพี่เล้งน่ารัก แต่ไม่คิดว่าคนเขียนจะดันให้ตัวรองเด่นกว่าขนาดนี้...ตัวรองความสัมพันธ์รุดเร็วเกินไปทำให้บังความเด่นพี่เล้งไปน่ะ......

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 21-12-2017 23:45:36

สงสารปลื้มอ่ะ โดยส่วนตัวก็ไม่ค่อยชอบ 3Pอยู่แล้วด้วย แต่เสียงส่วนมากเนอะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 22-12-2017 01:06:49

 :3123: :pig4: :3123:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 22-12-2017 03:20:13

 :hao7: 3p ก็ชอบค่ะ  :hao6:  .. แต่ฉากเมื่อคืนมันหายไปไหนนนนน  :ling1:  :ling1:  :ling1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 22-12-2017 17:26:24

มีความแบบค้างอ่ะ!! เราต้องการการเจรจาและข้อสรุปค่ะ!!

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 22-12-2017 23:24:35

สงสารพี่ปลื้มนะจริงๆ 3pมันก็โอเคแต่ใจเราแอบไม่ค่อยเชื่อในความรักแบบนี้เท่าไหร่ แล้วยิ่งความสัมพันธ์เริ่มแบบนี้ยิ่งยากกก อย่าม่าเยอะน้าา เราอ่านพี่เล้งกะเซฟเพลินๆมากระตุกตรงสงสารพี่ปลื้มเยย  :sad11:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: mamazung ที่ 23-12-2017 00:46:10

แอบเสียใจที่มันเป็น 3P มันดูไม่มีที่มาที่ไป ไม่แน่ใจว่าคนเขียนวางพล็อตไว้ตั้งแต่แรกหรือเปล่า หรือไกลตามเม้นคนอ่าน กลายเป็นเนื้อเรื่องมันค่อนข้างเปปะไปหมด อ่านตอนแรกๆดีเลยที้ดียว แต่ช่วงหลังๆทำไมมันดูสับสนไปหมด

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Carrot_t ที่ 24-12-2017 12:11:40

ปิติ 3P ฉายานี้ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย :hao6:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: luvloozpla ที่ 25-12-2017 15:09:02

พี่เล้ง น้องเซฟ รอมาต่ออออออค่า

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch11 [21-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 25-12-2017 17:03:52

Chapter 12


เล้งยืนกอดอกนิ่งอยู่ริมระเบียงห้องของตัวเอง เขาแค่ตื่นขึ้นมาสูดอากาศบริสุทธิ์ ชื่นชมท้องฟ้าและทะเลสีคราม ไม่ได้ตั้งใจจะมาฟังอะไรทั้งนั้น แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อเขาได้ยินบทสนทนาของห้องข้างๆเต็มสองรูหูเลย


“รูดซิปปากให้สนิทเลยมึงไอ้เล้ง” คนตัวเล็กพึมพำกับตัวเองก่อนจะต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงวงแขนที่รวบเขาเข้าไปกอดได้ทั้งหมด จมูกโด่งกดลงที่หลังคอขาวทำให้เล้งดิ้นเพราะเขารู้สึกจั๊กกะจี้ แต่ก็รู้สึกพลาดที่ดิ้นแล้วหันหน้ามาเจอกับเจ้าของวงแขนนั้น


“จูบได้ไหมอ่ะ” หน้าตาที่ยังไม่ตื่นดีของรุ่นน้องตัวสูงมันช่างสวนทางกับคำพูดที่พร้อมจะลวนลามเขาเหลือเกิน

“ไม่ได้”เล้งยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ส่วนมืออีกข้างก็ดันหน้าของอีกคนออกเบาๆ เซฟเพียงแต่ยิ้มและหัวเราะในคอนิดๆแต่นั่นกลับทำให้เล้งเขินมากขึ้น


“เมื่อคืนพี่เป็นคนสั่งให้จูบเองนะ”

“หยุดพูดนะ เงียบเลย” มือขาวทั้งสองข้างเลื่อนไปกุมริมฝีปากของของอีกคน เปิดโอกาสให้เซฟได้จูบมือเล็กรัวๆ ที่จริงถ้าคนตัวสูงออกแรงเพียงนิดเดียวเขาก็ได้สัมผัสริมฝีปากเล็กๆนั่นแล้ว แต่เพราะเขารู้ว่าพี่เล้งเขินมากแค่ไหน แกล้งแค่นี้พอให้หัวใจกระชุ่มกระชวยก็ได้


“ไปแปรงฟันก่อนก็ได้ เดี๋ยวจะมาขอจูบใหม่นะ” เขายิ้มล้อก่อนผละกลับเข้าไปในห้อง ขายาวๆเตะเท้าของเผ่าที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มจนคนพี่สะดุ้งตื่นตกใจลุกมานั่งอยู่กลางเตียงพอมองไปรอบตัวไม่เห็นว่ามีใครเผ่าก็ล้มตัวนอนต่อ เล้งมองภาพนั้นแล้วก็ได้แต่ขำกับความเมาแล้วเอ๋อของเผ่า ถึงจะหล่อแค่ไหน เป็นพระเอกละครเด่นดังมาไม่รู้กี่เรื่อง แต่สกิลความเอ๋อของเผ่าก็ยังคงเสมอต้นเสมอปลาย



โครม

“โอ๊ยพี่ปลื้มมม”
“ปิติ!เจ็บ”

“ไม่มีสิทธิ์ต่อรอง! เงียบไปเลยทั้งคู่!”


เสียงจากห้องสุดท้ายของตึกดึงความสนใจของเล้งอีกครั้ง เขาขบริมฝีปากเบาๆและได้แต่ชำเลืองมองประตูระเบียงที่ปิดไม่สนิท เห็นแล้วก็อยากจะข้ามไปปิดประตูให้ เสียงจากในห้องจะได้ไม่ดังออกมาอีก แต่ระเบียงก็ห่างกันขนาดนี้ ขาของเขาคงก้าวไม่ถึง แต่เท่าที่ได้ยินเมื่อกี้ ปลื้มก็น่าจะควบคุมสถานการณ์อยู่นะ


“รู้สึกผิดยังไงไม่รู้แฮะ” เล้งหวนกลับไปคิดถึงตอนแบ่งห้องเมื่อวานแล้วได้แต่ยกมือไหว้ขอโทษเบาๆ


รุ่นพี่ตัวเล็กกลับเข้าไปในห้อง ทรุดตัวนั่งลงบนเตียงก่อนคว้าหมอนอีกใบมากอดไว้แน่น เมื่อหันมองหน้าเผ่าที่ยังหลับอยู่ก็ทำให้ภาพเหตุการณ์เมื่อวานกลับเด่นชัดขึ้นมาในความทรงจำอีกครั้ง

~~~

กว่าเขากับเซฟจะลากคนหลับกลับมานอนที่ห้องได้สำเร็จก็เล่นเอาเหงื่อท่วม เพราะเผ่าตัวใหญ่กว่าเขาชนิดที่เรียกได้ว่าเกือบสองเท่าตัว เล้งถอดรองเท้าถุงเท้าของคนหลับออกแล้วโยนผ้าห่มปิดตัวเอาไว้เป็นอันเสร็จพิธี


“นี่ถ้าไม่ใช่บัดดี้กูปล่อยให้หลับอยู่ข้างนอกแน่” คนตัวเล็กสุดโยนถุงเท้าไปกองไว้ข้างๆกระเป๋าของเจ้าตัว ส่วนคนน้องที่เมาแต่ยังพอเดินกลับมาได้ก็นั่งมองเขาตาเยิ้ม และมันเป็นสายตาที่เล้งหาคำมาอธิบายไม่ถูก


“พี่เล้ง..”

“อะไร”


“ปวดฉี่”

“ก็ไปเข้าห้องน้ำสิ” คำตอบของเขาคงไม่ค่อยโดนใจเจ้าชายน้ำแข็งสักเท่าไหร่ เลยทำให้อีกคนเบะปากไม่พอใจ มือใหญ่ยื่นมาข้างหน้าคล้ายรอให้เขาเดินเข้าไปหา เขาชั่งใจอยู่ชั่วขณะแล้วยื่นมือไปจับกุมมือนั่นไว้


“พี่เล้งพาไปห้องน้ำหน่อยนะครับ” อ้อน...ที่เห็นอยู่ตอนนี้คือคนเมาขี้อ้อน เล้งอมยิ้มนิดๆแล้วออกแรงดึงให้คนตัวสูงเดินตามไปห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล เขากะว่าจะดันตัวอีกคนเข้าห้องน้ำแล้วออกมาเตรียมเสื้อผ้าเพื่อจะอาบน้ำต่อ แต่พอเซฟก้าวขาเข้าไปในห้องน้ำ เขากลับรวบเอาคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำ กดล็อคประตูเองเสร็จสรรพ



“เซฟ!”

“เซฟคอแข็งกว่าพี่เผ่านะรู้ยัง” เสียงทุ้มที่ข้างใบหูทำให้เล้งหัวใจเต้นโครมคราม ใกล้มาก..มากกว่าทุกครั้ง มือเล็กกำแน่นเพราะกลัวว่าจะเป็นตัวเขาเองที่จะอดใจไม่ได้


“ไหนบอกปวดฉี่ไง เซฟ!” ความอุ่นของมือใหญ่ที่สอดผ่านเสื้อตัวบางเข้ามาสัมผัสผิวเนื้อที่ซ่อนอยู่ด้านในทำให้เล้งตกใจไม่น้อย แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืนซ้ำยังยกแขนทั้งสองข้างขึ้นโอบกอดแผ่นหลังกว้าง มือเล็กขยำเสื้อของอีกคนเพื่อระบายความรู้สึกที่มันค่อยๆก่อตัวขึ้น



“เซฟ...จูบ”

“ตามบัญชา”


รสจูบที่เพิ่งเคยสัมผัสเป็นครั้งแรกเปิดประสบการณ์ใหม่ให้คนตัวเล็กไม่น้อย ริมฝีปากที่บดคลึงกันไปมา ลิ้นร้อนของคนอื่นที่เคยสัมผัสเป็นครั้งแรกทำให้จังหวะการหายใจติดๆขัดๆ และนั่นทำให้เซฟรู้ในวินาทีนั้นเองว่านี่คือจูบแรกคนในอ้อมกอด


แรงบดขยี้ที่รุนแรงมากขึ้นเพียงพอให้เล้งได้รู้ว่าอีกคนกำลังย่ามใจที่ได้จูบแรกของเขาไปครอง มือเล็กผลักอกกว้างเบาๆเมื่อรู้สึกว่าเขาหายใจไม่ทันจริงๆ เซฟไม่ใจร้ายพอที่ฉกชิงความหวานจนอีกคนขาดอากาศหายใจ เขาละออกมาคลอเคลียกลีบปากนิ่ม ให้โอกาสเจ้าของดวงตาฉ่ำได้กอบโกยอากาศอีกสักหน่อยแล้วค่อยรุกจูบอีกครั้งจนร่างเล็กอ่อนระทวย


“พี่ปลุกมันตื่นเต็มที่เลย ทำยังไงดี”

“เซฟ..คะ..ครั้งแรก...ไม่..ไม่เอาในห้องน้ำ..นะ” เสียงที่สั่นเครือของคนในอ้อมกอดทำให้ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เขาบดริมฝีปากลงไปเน้นๆก่อนกระซิบเบาๆที่ใบหู


“ดีใจจัง พี่เล้งอนุญาตแล้ว” เล้งแตะที่ข้างแก้มของคนตัวสูงก่อนโน้มใบหน้าของอีกคนลงมาอีกครั้ง และเสื้อผ้าของพวกเขาทั้งสองคนก็ค่อยๆถูกถอดทิ้งลงกับพื้นทีละชิ้น ทีละชิ้น

~~~


แกร๊ก


ประตูห้องน้ำที่เปิดออกพร้อมกับคนในความคิดที่โผล่ออกมายิ้มแก้มปริทำให้เล้งซุกใบหน้าลงหมอนแล้วตัดสินใจทิ้งตัวลงกับเตียง มือเล็กแย่งผ้าห่มจากคนที่นอนอยู่มาคลุมโปงเอาไว้ ส่วนเซฟมองภาพนั้นแล้วก็ได้แต่ขำ ก็พอจะรู้ว่าเขิน เขาเองก็ยังเขินๆกับเรื่องเมื่อคืน แต่ไม่คิดว่าพี่เล้งจะเขินได้น่ารักขนาดนี้


“พี่เล้งอาบน้ำกันไหม” เซฟเข้าไปนั่งลงข้างๆแล้วกอดก้อนผ้าห่มนั่นไว้แน่น คนในอ้อมกอดดิ้นขลุก ไม่นานหัวกลมๆก็โผล่ออกมาจากผ้าห่มเพราะรู้สึกหายใจไม่ออก

“..อย่าแกล้ง”

“ถ้าไม่อยากให้แกล้งก็ขอจูบหน่อยสิครับ” แกล้งคำนี้ของพวกเขาคือแกล้งทำให้เขิน เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะว่าเมื่อคืนพวกเขาอาบน้ำด้วยกันยังไงล่ะ กิจกรรมไม่ได้มีแค่การอาบน้ำแน่ๆ เล่นจูบนัวเนียจนมันตื่นขนาดนั้นพวกเขาก็ต้องรีดพิษออกให้ลูกชายสบายตัวบ้าง



“จูบสิ”

“ชอบจังเลยคำสั่งนี้”

ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าหาจนริมฝีปากแนบชิด บดคลึงเบาๆคล้ายหยอกล้อทำให้เลือดในร่างกายของทั้งคู่สูบฉีด ใบหน้าเล็กแดงก่ำอย่างเขินอายจนน่าเอ็นดู คนอายุน้อยกว่าหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนบดริมฝีปากซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างใจเย็น จนลืมไปว่ายังมีอีกชีวิตที่นอนอยู่ในห้องนั้นด้วย


“ถ้าไม่เห็นกับตา ไม่เชื่อแน่ๆว่าพี่เล้งเป็นคนสั่งให้จูบก่อน เด็ดโคตรรร” เสียงของเผ่าทำให้เล้งตกใจจนผลักเซฟตกเตียง คนตัวเล็กหันมาคาดโทษคนพี่ทางสายตาแต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรต่อโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะหน้ากระจกก็ดังขึ้น เล้งรีบอาศัยจังหวะนั้นลุกหนีออกมา และชื่อที่อยู่หน้าจอก็ทำให้เขาดูตื่นเต้นไม่น้อย


“ว่าไงปลื้ม”

[พี่เล้ง ช่วยหน่อย]

“...ยังไง...อืม ได้ รอแป๊บ เซฟรออยู่นี่นะเดี๋ยวมา”


เล้งวางสายแล้วออกไปจากห้องด้วยความเร็วจนคนที่เหลืองง เซฟปีนขึ้นเตียง หรี่ตามองพี่ชายด้วยสายตาที่แสดงออกชัดเจนมากว่าไม่พอใจ


“ทีหลังก็ทำเป็นไม่เห็นบ้างก็ได้นะ”

“กูอิจ ปากพี่เล้งนิ่มไหม”

“มาก”

“แม่ง ขี้อวด”

.

.

.

วันที่สองของทริปคือการปล่อยให้ทุกคนพักผ่อนตามอัธยาศัย จะไปเที่ยวหรือจะนอนพักอย่างไรก็ได้ มีนัดรวมตัวกันแค่ช่วงเย็นเพื่อพาออกไปเพลินวานเท่านั้น วันนั้นทั้งวันจึงเห็นกลุ่มนักศึกษาหลายกลุ่มกระจัดกระจายทุกพื้นที่ของรีสอร์ท


เล้งกับปลื้มนั่งอยู่ที่เปลผ้าใบเป็นกรรมการให้พวกผู้ชายที่กำลังเล่นวอลเล่ย์บอลชายหาดในตอนนี้ รุ่นพี่ตัวเล็กแอบชำเลืองมองรุ่นน้องอีกคนบ่อยๆเพราะรายนั้นให้ความรู้สึกเหมือนเป็นราชาอย่างไรอย่างนั้น..เอ..หรือจะเขาควรจะเรียกว่าราชินีดีนะ


ก็ทั้งสิงโตและช้างสลับผลัดเปลี่ยนกันหานู้นนี่มาให้ตามบัญชาของปลื้มนะสิ บางครั้งก็สั่งน้ำมะพร้าวสด ต้องเป็นน้ำมะพร้าวจากในลูกด้วย พอดูดน้ำหมดก็อยากกินเนื้อด้านในต่อ ต้องขูดให้ด้วย ดินเองยังออกปากแซวและคำตอบที่ได้ก็คือ ช้างกับสิงโตได้กลายเป็นทาสรับใช้ของปลื้มจนกว่าปลื้มจะพอใจไปแล้ว


“พี่เล้ง พี่ว่าไอ้ดินมันแปลกๆมะ” เสียงของคนข้างตัวทำให้เล้งต้องหันไปมองอีกครั้ง ก่อนจะตกใจที่ครั้งนี้เห็นช้างนั่งอยู่ข้างๆปลื้ม แกะถั่วลิสงใส่มือของอีกคนโดยไม่บ่นสักคำ

“ไม่ใช่แค่ดิน มึงก็แปลกว่ะปลื้ม”

“ช่วงนี้ทำได้ต้องรีบทำ ฮ่าๆๆๆ”


“เออนะ..ดินมันก็..เหมือนจะยิ้มมากขึ้น” เล้งว่าไปตามที่เห็น เขามองผู้กำกับตัวเล็กที่หันไปหัวเราะให้พระเอกของเรื่อง เพราะโอ๊ตพุ่งไปรับลูกแล้วพลาดล้มกลิ้งไปด้วยกันทั้งบอลทั้งคน แต่สักพักสายตาของเขาก็เลื่อนไปหาคนตัวสูงอีกคนที่หัวเราะเพื่อนจนน้ำตาไหล

“ไม่ใช่แค่นั้น มันต้องมีอะไรที่เราไม่รู้ เฮ้ย!เปลี่ยนตัวๆ ช้างไปลงแทนสิงโตไป ให้น้องมันมาแกะต่อ” ช้างพยักหน้าเหมือนเด็กดีว่านอนสอนง่าย แปะมือกับสิงโตให้รายนั้นมานั่งแทนที่ตัวเอง

“สบายนะมึง”

“แหมมม ก็นะ” ปลื้มยักใหล่เบาๆแล้วพยักเพยิดไปที่คนตัวสูงอีกคนที่เดินตามสิงโตออก


“พี่เล้งงงง หิวน้ำ”

“อ่ะ” เชฟไม่พูดเปล่า เขาเท้าแขนลงที่เก้าอี้ผ้าใบแล้วก้มลงไปดูน้ำในมือที่คนตัวเล็กถือ

“หน้าแดงหมดแล้ว พักมะ”

“ไม่เอา กำลังสนุก เดี๋ยวเกมก็จบแล้ว”

“เสร็จนี่ไปกินไอติมกันนะ อยากกิน”

“ตามบัญชาครับผม” เซฟผละออกแล้ววิ่งกลับไปเล่นต่อ



“มีแฟนเด็กนี่ดีจังเลยน้า กร๊าวใจสุดๆ” เสียงล้อๆของปลื้มทำให้เล้งรู้สึกอายมาก เพราะเมื่อกี้ยอมรับเลยว่าเขาเผลออ้อนเด็กจริงๆ

“ยังไม่ได้เป็นแฟนสักหน่อย”


“ขนาดนี้แล้วนะพี่เล้ง” เป็นเสียงของสิงโตที่แทรกขึ้นมาพร้อมๆกับเจ้าตัวที่ยื่นถั่วลิสงในมือให้ปลื้ม

“เออน่า..ถ้าภายในพรุ่งนี้เพื่อนมึงยังไม่ขอกูเป็นแฟนนะ กูจะขอเอง” คำพูดของเล้งทำให้ปลื้มยิ้มกริ่ม


“ดีมาก อย่าลืม ถ้าเป็นแฟนกันแล้วเราต้องมีอำนาจเหนือกว่าด้วย”

“เหมือนนี่?”

“บ้าเหรออออ นี่ไม่ได้เป็นแฟน สถานะยังไม่ถึง เป็นได้แค่ทาส ฮ่าๆๆๆๆๆ” เล้งส่ายหน้าเบาๆ พลางเหลือบไปมองสิงโต รายนั้นก็ดูไม่หือไม่อือ ไม่โต้แย้งอะไร อย่างนั้นก็ควรปล่อยให้เป็นเรื่องของพวกเขาแล้วกัน ตอนนี้เล้งขอเอาเรื่องของตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า



ค่ำวันนั้นหลังจากที่ปล่อยให้ทุกคนเที่ยวเพลินวานจนถึงเวลากลับ อาจารย์ป้าก็ขึ้นมาบนรถแย่งไมค์จากเปาแล้วสั่งให้นักแสดงทุกคนรันทรูให้ดูวันพรุ่งนี้ในช่วงกิจกรรมรอบกองไฟ แน่นอนว่าทุกคนตื่นเต้นและดูคึกคักกันพอสมควร เพราะนักแสดงที่หายไปกว่าครึ่งเรื่องทำให้สต๊าฟต้องลงมาเล่นเอง และความสนุกมันอยู่ตรงนี้


“กูจองซิลลี่เกิร์ลลลล” เสียงของเล้งที่ดังขึ้นคนแรกทำให้หลายคนบนรถเป่าปากแซว

“กูเป็นลูมิแอร์” ปลื้มแสดงอีกคนว่าเขาจองบทสำคัญนี้ จากนั้นทุกคนก็รีบยกมือกันแย่งบทบาทต่างๆ เล้ง โจ้ ขวัญ รวบบทสามสาวซิลลี่เกิร์ลและตัวเต้นที่ขาดทั้งหมด


กลายเป็นว่าในวันถัดมา พวกเขาทั้งหมดก็ได้นัดกันออกมาซ้อมการแสดง ก็รู้ว่าอาจารย์แกอยากดูสนุกๆเฉยๆ แต่พวกเขาก็อยากให้การแสดงมันราบรื่นและทุกคนก็สนุกไปกับกิจกรรมที่เพิ่มขึ้นนี้อย่างมากด้วย


จนถึงกิจกรรมรอบกองไฟ กลุ่มอาจารย์ป้าและคุณแม่ของโอ๊ตก็ได้มาร่วมชมการแสดงของเด็กๆด้วย แต่เนื่องจากว่าพวกเขายังซ้อมกันไม่จบ เรื่องราวที่แสดงในวันนี้จึงจบลงที่ฉากเต้นรำของพระเอกนางเอกในเพลง Beauty And The Beast เพียงแค่นั้น แต่ก็มากพอที่จะทำให้กลุ่มอาจารย์ก็ยิ้มแก้มปริแล้ว



“ปรบมือให้ตัวเอง ทุกคนเก่งมากๆ” สิ้นคำชมนักแสดงทุกคนในวันนั้นต่างก็ปรบมือเสียงดัง กระโดดโลดเต้นกันจนอาจารย์ป้าต้องยกมือห้ามปราม เพราะกลัวว่าเด็กๆจะทำเสียงดังรบกวนนักท่องเที่ยวคนอื่นๆมากเกินไป


“นี่ผู้ชมไม่ถึง10คนพวกเธอยังตื่นเต้นขนาดนี้ แต่ในวันจริงคนดูเต็มโรงละครเชียวนะ ครูอยากให้ทุกคนจำความรู้สึกและประสบการณ์ในวันนี้เอาไว้ แล้วในวันนั้นเราจะยิ้มแบบนี้อีกครั้งหลังจากที่การแสดงทั้งหมดจบลง ครูมั่นใจในตัวพวกเราทุกคน”


“เฮ้ยพี่เล้งร้องไห้!” ดินตกใจเมื่อหันมาเจอใบหน้าน่ารักๆของรุ่นพี่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“อย่าแซวสิ ฮืออออ คนมันดีใจอ่ะ เข้าใจมะ” รุ่นพี่ตัวเล็กปล่อยโฮไม่สนใจใคร เพราะเขาเข้าใจความรู้สึกที่อาจารย์พูดได้ดี ในวันที่แสดงจริง เมื่อถึงตอนจบของเพลงFinale ความรู้สึกทั้งหมดมันจะเอ่อออกมาอย่างท่วมท้น เหมือนกับที่เล้งกำลังเป็นอยู่ตอนนี้


“พี่เล้ง มานี่มาโอ๋ๆ” เผ่าเดินเข้าไปกอดรุ่นพี่ตัวเล็กเพราะเขาเองก็สัมผัสได้ว่าพี่เล้งรู้สึกอย่างไร

“โหพี่เผ่า เนียนไปๆ” โอ๊ตถึงขั้นต้องออกปากแซวเพราะเพื่อนสนิทของเขามันเหวอไปแล้วที่เห็นพี่ชายตัวเองเดินไปกอดพี่เล้งต่อหน้าทุกคน


“กูเป็นพระเอกละครให้พี่เค้าปีที่แล้วโว๊ย อาการงี้เรียกว่า -ตื้นตัน- ฟิลลิ่งมาเต็มว่ะ โอ๋ๆๆ”

“ฮืออออออ”

“ครูเห็นเล้งมันร้องไห้ทุกปี”

“จารย์!อย่าแซว!” แม้กระทั่งอาจารย์ป้าเล้งก็ไม่หวั่นล่ะตอนนี้



ไม่นานกลุ่มอาจารย์ก็แยกตัวกลับไปพักผ่อน และพวกเขาทั้งหมดก็เฉลยบัดดี้กันต่อ หลายต่อหลายคนมีของขวัญเล็กๆน้อยๆให้บัดดี้ของตัวเอง ที่น่าสนใจก็คือสมาชิกห้อง 209 เผ่าเป็นบัดดี้ของเล้ง เล้งเป็นบัดดี้ของเซฟ และเซฟเองก็เป็นบัดดี้ของเผ่าด้วย


“กูอยากเผาฉลากทิ้งจะตายตอนจับได้ชื่อมัน เอ้า รีบๆขอพี่เขาเป็นแฟนนะมึง” เผ่าเบ้ปากใส่น้องตัวเอง แต่ก็โยนเสื้อให้เซฟสองตัว ซึ่งเป็นเสื้อคู่ที่เขาตั้งใจซื้อให้พี่เล้งได้ใส่คู่กันกับน้องชายเขาด้วย เสียงโห่แซวของทุกคนในกองดังขึ้นเมื่อเห็นว่าคนอาวุโสสูงสุดเขินจนก้มหน้างุดลงที่หัวใหล่ของผู้กำกับตัวน้อย


กว่ากิจกรรมจะจบลงเวลาก็ล่วงเลยไปเกือบ 4 ทุ่มแล้ว ดินนัดแนะเวลาขึ้นรถและสั่งแยกย้ายทันที เนื่องจากคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่ทุกคนจะได้พักอยู่ที่นี่ แต่ละห้องแยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว บางห้องก็เข้านอนพักผ่อน บางห้องก็นัดสังสรรค์จัดปาร์ตี้เล็กๆ อย่างเช่นห้อง 210 ก็กลายเป็นแหล่งกบดานอีกห้องของกลุ่มผู้ชาย แน่นอนว่าเผ่าเองก็ไม่พลาด


“พี่เล้ง...ไปเดินเล่นกันไหม”

“ไปสิ”



หาดทรายที่ไร้ผู้คนทำให้เขาทั้งคู่เกี่ยวมือกันเอาไว้ มือเล็กกำรอบนิ้วของตัวสูง อีกคนก็สัมผัสมือเล็กอย่างแผ่วเบา ไม่ต้องมีคำพูดอะไร เพียงรอยยิ้มบนใบหน้ายามที่สบตากันเท่านั้นแทนคำพูดทั้งหมด


เล้งได้แต่นับหนึ่งถึงร้อยอยู่ในใจ เฝ้ารอว่าคนที่ชวนออกมาเดินเล่นจะเริ่มพูดเมื่อไหร่ แต่จนแล้วจนรอด คนตัวสูงกว่าก็ยังไม่ยอมเอ่ยปากสักคำ ไม่รู้ว่าเรียบเรียงคำพูดหรือว่ายังตื่นเต้นอะไร จนในที่สุดพวกเขาทั้งสองคนก็พูดมันออกมาแทบจะพร้อมกัน



“คบกันนะ”

“เป็นแฟนกันไหม”



“ห๊ะ เมื่อกี้เซฟว่าไงนะ”

“พี่เล้งพูดไรนะเมื่อกี้”


เป็นอีกครั้งที่พวกเขาพูดออกมาพร้อมกัน ทำให้ต่างคนต่างหันมามองแล้วหัวเราะไปด้วยกันทั้งคู่ เซฟรวบเอวของคนพี่เขามากอดไว้แน่น ก่อนแนบริมฝีปากที่ข้างขมับอย่างแผ่วเบา


“มีแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเชคร่างกายนะครับ”

“ไอ้บ้า”



//TBC//

////////////

คุยนิดหน่อยค่ะ

อย่างแรกเลยคือพลอตของเรื่อง เป็นไปตามที่เราตั้งใจในตอนแรกทั้งหมดนะคะ คือที่เราวางไว้ ไม้ได้มีพระเอกนายเอกแค่คู่เดียว แต่มีถึงสามคู่ เลยต้องขอพื้นที่ให้คู่อื่นบ้าง ความสัมพันธ์ของตัวละคร ทั้งสามคู่จะแตกต่างกัน ส่วนคู่ของปิติที่มาแรงแซงทางโค้ง บทสรุปจะเป็นยังไง 3pจริงไหม? ค่อยๆให้ตัวละครเฉลยเองดีกว่าค่ะ

ขอบคุณสำหรับทุกคนที่แสดงความเห็นค่ะ เราไม่ได้เขียนฟิคหรือนิยายนานมาก ทิ้งร้างไปหลายปี กลับมาเขียนในครั้งนี้ก็มีติดๆขัดๆรู้ตัวเลย ฮ่ะๆ

ยินดีรับฟังทุกคำติชมค่ะ^^
 :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch12 [25-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: muiko ที่ 25-12-2017 17:56:20

เค้าเป็นแฟนกันเเล้ว
 o13
ดีต่อใจ สนุกมาก

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch12 [25-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 25-12-2017 18:23:24

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch12 [25-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: baibuabuaz ที่ 25-12-2017 19:18:15

เป็นแฟนกันแล้ววววววว น่ารักมากๆเลยค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch12 [25-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 25-12-2017 21:22:55

น่ารัก..กกกกกกกก ตามอ่านตลอด ชอบมากๆๆๆๆๆ จ้า

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch12 [25-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 25-12-2017 21:35:37

 :L2: :L1: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch12 [25-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 25-12-2017 22:22:15

 :man1:


 :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch12 [25-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: plearnly ที่ 25-12-2017 22:31:01

สนุกมากค่ะ  ชอบเรื่องนี้มากๆๆเราตามดูทุกวันเลยว่าอัพหรือยัง  คู่ปิติเป็น3pก็ดีนะคะเราเป็นกำลังใจให้ค่ะ  เราว่ามันก็เป็นไปตามแนวทางของเรื่องดี  :กอด1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch12 [25-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 26-12-2017 00:16:57

เป็นแฟนกันซะทีนะ ส่วนคู่ปิติเราว่าปิติคู่กับช้างมากกว่าจะเป็น 3P นะ ไม่รู้สิเราว่าคืนนั้นคนที่ได้กับปิติคงมีแค่ช้างคนเดียวมากกว่า

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch12 [25-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 26-12-2017 00:37:01

ชอบๆ สามพี

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch12 [25-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 26-12-2017 09:01:38

เป็นแฟนกันแล้วววววว :L2: :L2: :L2: :L2:

น่าอิจฉาที่สุดคือปลื้ม ช้างกับสิงโตแปะมือสลับกันดูแลด้วยยย

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch12 [25-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: รฐา ที่ 28-12-2017 13:52:38

Chapter 13



หลังจากทริปไปเที่ยวที่หัวหิน กองละครก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ หลังเลิกเรียนของทุกวันก็จะเห็นเล้งวิ่งไล่รุ่นน้องโดยมีองครักษ์ส่วนตัววิ่งตามไม่ห่าง วันดีคืนดีพวกเขาก็อาจจะเห็นปลื้มกับดินลงมาวิ่งด้วยเช่นกัน


“พี่ปลื้มอย่าดึงงงงงงงง” สิงโตร้องโหยหวนเมื่อเขาโดนรุ่นพี่ตัวเล็กลากให้วิ่งตามหลังจากที่เขาวิ่งยาวมาเกือบกิโลและกำลังจะเดินพัก แต่ก็โดนอีกคนดึงคอเสื้อให้วิ่งตามจนได้


“ตั้งแต่ไปหัวหิน ไอ้สิงมันสนิทกับพี่ปลื้มขึ้นเยอะ”

“ก็นอนด้วยกันนี่หว่า กับพี่ช้างอีกคน”

“เออว่ะ กูลืม”


บทสนทนาของโอ๊ตกับเซฟทำให้รุ่นพี่ตัวเล็กที่วิ่งเหยาะๆอยู่ข้างหน้าถึงกับใจสั่น คำว่านอนด้วยกันของเซฟ อาจจะหมายความว่านอนห้องเดียวกัน แต่ไอ้คนรู้เรื่องอย่างเขานี่สิ ฟังแล้วรู้สึกใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆ


เล้งมองตามคนสองคนที่ลากกันวิ่งไปไกลแล้วก็ได้แต่พ่นล่มหายใจออกเบาๆ ก็ดูปลื้มมันมีความสุขดี ความสัมพันธ์กับช้างก็ยังเหมือนไม่มีเปลี่ยน เมื่อวานตอนเอาแบบล่าสุดมาคุยพร้อมอุปกรณ์และฉากบางอันที่ทำเสร็จแล้ว ก็ยังเห็นเถียงกันเหมือนเดิม เมื่อไหร่ความคิดเห็นจะตรงกันสักทีก็ไม่รู้



วันนี้เป็นวันแรกที่นักแสดงจะได้ขึ้นไปซ้อมบนเวทีจริงที่ทำการก่อสร้างโครงปราสาทไว้เรียบร้อยแล้วเหลือแค่เก็บรายละเอียดต่างๆ ทุกคนตื่นตาตื่นใจกับปราสาทสองชั้นที่ปรากฎอยู่บนเวทีมากๆ ต้องยกความดีความชอบให้คณะศิลปกรรมศาสตร์และสถาปัตยกรรมศาสตร์


“ขึ้นบลอคเวทีได้ยังอ่ะ” เล้งตื่นเต้นไม่น้อย แต่เขาก็ต้องขออนุญาติทีมงานและพวกพี่ๆช่างที่ยังคงทำงานอยู่

“สำหรับพี่เล้ง ได้เสมอครับ เดี๋ยวพี่รอช่างเคลียร์ของกลับวันนี้ก็ใช้เวทีได้เลย” ช้างลองแบมือหาเล้ง รายนั้นก็บ้าจี้ยื่นมือให้อีกคนจับง่ายๆหรืออาจจะเป็นเพราะว่าตอนนี้รุ่นพี่คนสวยกำลังให้ความสนใจกับเวทีข้างหน้าอยู่ก็เป็นได้


“เซฟๆ พี่เล้งโดนแต๊ะอั๋ง” ปลื้มหันไปตะโกนบอกกลุ่มรุ่นน้องที่นั่งเล่นเกมกันอยู่แถวที่นั่งหลังสุดของโรงละคร เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกถึงกับลุกพรวดแล้วพุ่งออกมาจากเก้าอี้ทันที

“ไอ้พี่ช้าง!ปล่อยเดี๋ยวนี้!” รุ่นพี่ที่อยู่บนเวทียิ้มร้ายก่อนยกมือนุ่มนิ่มขึ้นมาจุ๊บเบาๆแล้วปล่อยออก เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เซฟกระโดดขึ้นเวทีแล้วรวบเอาพี่เล้งมากอดไว้จมอกแล้วหันไปพ่นไฟใส่รุ่นพี่ศิลปกรรมแง่งๆ


“แย่แล้วๆๆๆ ไอ้บาส ไอ้บาสขาหัก!” เสียงของโจ้ที่หน้าประตูโรงละครทำให้หลายๆคนตกใจไม่น้อย ดินที่นั่งอยู่ในห้องคอนโทรลเปิดประตูพรวดออกมาหน้าตาตื่น เพราะบาสถือเป็นนักแสดงสมทบที่สำคัญคนหนึ่งที่รับผิดชอบหลายบทบาท ทั้งชาวบ้าน ชาววัง หนำซ้ำยังเป็นคนเดียวที่ต้องโชว์ตีลังกาในเพลง Be Our Guest อีกด้วย


“ขาหักเลยเหรอ..”

“น้องมันเตะบอลคณะแล้วล้มกระแทก มันโทรมาหาเมื่อกี้ หมอบอกว่ากระดูกตรงแข้งร้าวแถมข้อเท้าหลุดต้องดามหลายเดือน..ต้องออกจากกอง..พี่ดิน..” โจ้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เพราะบาสถือว่าเป็นศิษย์เอกของโจ้เหมือนกัน


“อืม..ไม่เป็นไรๆ เราค่อยหาคนมาแสดงแทน มันอยู่โรงบาลไหนบอกไหม จะได้ไปเยี่ยม” ดินพยายามตั้งสติ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วผ่อนออกช้าๆ พร้อมกับแรงโอบกระชับที่หัวไหล่ ดินหันไปมองจึงเห็นว่าเป็นพระเอกของเรื่อง จากนั้นเขาก็โดนทั้งโอมทั้งสิงโตและเพชรรุมกอดอีกที



แรงขยำจากมือเล็กที่เสื้อช่วงเอวทำให้เซฟต้องก้มลงดูคนในอ้อมกอด ดวงตากลมโตดูสั่นไหวเมื่อได้รับรู้ปัญหานั้น เขาเองเพิ่งได้สัมผัสกับชีวิตของกองละครเวทีเป็นครั้งแรกก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ แต่ดูจากอาการของพี่เล้งที่เหมือนจะหวั่นไหวและปลงในเวลาเดียวกัน ทำให้เขาไม่รู้ว่าต้องปลอบใจคนตัวเล็กตรงหน้าหรือควรอยู่นิ่งๆดี


“มันเริ่มแล้ว”

“เอ๋..”

“จากนี้ พายุปัญหาจะตามมา”



และมันก็เป็นอย่างที่เล้งพูดไว้จริงๆ หลังจากที่ย้ายเข้ามาแสดงกับเวทีจริง ปัญหาต่างๆก็ตามมาอย่างล้นหลาม นักแสดงหน้าใหม่ที่สัมผัสเวทีเป็นครั้งแรก ยังไม่รู้ว่าการแสดงสดบนเวทีต้องวางตัวอย่างไร การออกแสดงในแต่ละซีนรวมไปถึงการหลบหลังฉากต้องหลบตรงไหนจึงจะพ้นสายตาของคนดูและแสงของไฟที่ส่องไปถึง


ตำแหน่งไฟบนเวทีคือสิ่งที่นักแสดงหลายคนต้องเรียนรู้ใหม่ ยืนตรงไหนถึงจะไม่ตกไฟ การเดิน การยืนอยู่บนเวที ยืนเปิดตัวต้องทำอย่างไร การแสดงที่ไม่ได้มีกล้องซูมใบหน้าเหมือนละครโทรทัศน์หรือภาพยนตร์ ต้องทำอย่างไรเพื่อให้คนดูในแถวหลังสุดสัมผัสถึงสิ่งที่ตัวละครจะสื่อ


เผ่าและน้ำฝนถือว่าเป็นนักแสดงตัวอย่างให้กับน้องๆนักแสดงหน้าใหม่หลายคนได้เป็นอย่างดี ทั้งสองคนเล่นเต็มพลังทุกครั้งจนขนลุก ทำให้เซฟต้องกระตือรือร้นในการแสดงไปด้วย เพราะเขาต้องออกแสดงพร้อมกับพี่ชายในทุกๆซีน เผ่าเองก็ช่วยเทรนน้องชายมาอย่างดีจนได้รับคำชมจากอาจารย์ป้าด้วย


“ดิน! ตุ๊กตาตกเวที”


เป็นวันหนักๆอีกวันที่ดินกับปลื้มเห็นเล้งวิ่งมาห้องกระจกที่กำลังซ้อมตัวหลักของเรื่อง ท่าทางของรุ่นพี่ตัวเล็กคือพร้อมจะร้องไห้ และเมื่อโดนปลื้มกอดปลอบน้ำตาที่พยายามข่มเก็บเอาไว้ก็หล่นออกมาเป็นสาย


เป็นเล้งเองที่บอกให้น้องขึ้นไปอยู่ชั้นสอง และด้วยท่าหมุนตัวเต้นในเพลง Finale ทำให้เธอสะดุดแผ่นไม้และตกลงมาจากนั่งร้านชั้นสอง แม้จะไม่ได้บาดเจ็บจนถึงขั้นต้องดามแขนขา แต่รอยขูดที่ลากยาวบนน่องด้านซ้ายก็น่ากลัวจนต้องเรียกรถพยาบาลและคาดว่าตุ๊กตาต้องได้เย็บหลายเข็มแน่นอน


จำนวนนักแสดงที่ลดลงอีกคนทำให้ดินต้องขออาสาสมัครจากสต๊าฟในกองให้ลงมาเล่นเองเพราะคงหานักแสดงใหม่เพิ่มไม่ทันแล้ว ขวัญอาสารับบทแทนน้องตุ๊กตาที่ต้องออกจากการแสดงด้วยความจำใจทั้งๆที่เธอไม่ได้อยากเลิกเล่นเลย ดินจึงเสนอให้น้องมาทำหน้าที่ทีมงานแทนขวัญเพราะมาถึงขั้นนี้แล้วเขาก็ไม่อยากให้น้องออกไปจากกองเฉยๆเหมือนกัน


“อีกสามเดือนก็แสดงจริงแล้ว ขอร้องละครับ ช่วยให้การซ้อมราบรื่น ช่วยทุกคนในกองให้ปลอดภัย แล้วหลังจบละครผมจะเอาเหล้ามาให้นะครับ” ในเย็นวันหนึ่งพวกเขาก็เห็นเล้งถือมาลัยกร น้ำแดงและขนมไทยสองสามอย่างกับธูปหนึ่งดอกเดินไปด้านหลังโรงละคร นั่งยกมือไหว้แล้วงึมงัมๆอยู่คนเดียว

“พี่เล้งทำกูหลอน” ปลื้มกอดแขนดินไว้แน่นเพราะพวกเขาตามออกมาด้วยแต่ก็ไม่ได้เข้าใกล้ตรงที่เล้งนั่งไหว้เพราะปลื้มกลัวผี

“พี่เล้งกลัวกว่ามึงอีกแต่ขอไหว้เอง นี่กูยังอึ้งไม่หายเลย”


ที่ไม่น่าเชื่อคือหลังจากวันนั้นก็ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บอีกเลย จะมีเพียงรุ่นน้องสามคนที่ขอออกจากกองกะทันหันเพื่อไปคัดตัวเป็นนักกีฬาทีมชาติ ดินกับเล้งปวดหัวมากในการเปลี่ยนแปลงนักแสดงครั้งใหญ่ แต่จะห้ามก็ไม่ได้เพราะมันเป็นอนาคตทั้งชีวิตของน้อง



“จบละครกูจะบวช!” หลังซ้อมการแสดงในวันหนึ่ง ดินก็ประกาศกร้าวบนเวที และหลังจากนั้นผู้กำกับตัวเล็กก็ไปบนกับศาลพระพรหมของมหาวิทยาลัย เพื่อขออย่าให้มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับกองละครอีก


ความสัมพันธ์ที่ไม่มีใครรู้ของดินและโอ๊ตก็คงเป็นอย่างนั้นแม้เวลาจะผ่านไปหลายเดือน เพื่อนสนิทของเขาทั้งคู่ก็ไม่มีใครรู้เรื่อง เพราะต่อหน้าทุกคน พวกเขาจะเป็นเพียงพระเอกและผู้กำกับละครเวทีเท่านั้น หลายครั้งที่นัดเจอกันหลังซ้อมละคร ก็มักจะมีเพื่อนๆพ่วงมากด้วยเสมอแต่นั่นก็เป็นความสัมพันธ์ที่คนทั้งคู่พอใจ


“จัดไปเต็มที่ไม่เมาไม่เลิก” วันนี้มีปาร์ตี้ที่ห้องของเซฟ โดยมีเผ่าเป็นตัวตั้งตัวตีในการเกณฑ์สมาชิกมาเมากัน งานหนักดันไปอยู่ที่เล้งกับเซฟที่รับหน้าที่เป็นพ่อครัวทำกับแกล้มให้พวกขี้เมาที่กำลังยึดห้องรับแขกของเขา

“พี่เล้งๆแสบตา” อยู่ดีๆผู้ช่วยพ่อครัวที่ซอยหอมหัวใหญ่ก็ร้องไห้ตาหยี เล้งต้องรีบละมือจากสิ่งที่ทำไปโอ๋เด็กตัวโต

“ไม่ขยี้สิ มานี่มา” รุ่นพี่ตัวเล็กดึงอีกคนไปใกล้ๆซิงค์ล้างจาน เขาล้างมือตัวเองให้สะอาดแล้วค่อยๆเอาน้ำลูบตาให้อีกคนอย่างแผ่วเบา


“เหม็นความรักโว๊ย!” โอ๊ตตะโกนข้ามเคาน์เตอร์มาทางครัว เซฟได้แต่ชูนิ้วกลางให้เพื่อนแต่ก็ยังไม่เลิกอ้อนรุ่นพี่ตัวเล็ก


ทั้งสองคนแสดงออกชัดเจนแม้จะไม่ได้พูดหรือประกาศว่าคบกัน แต่พวกเขาก็แสดงความรักและความห่วงใยให้กันเสมอจนทุกคนในกองรับรู้และคาดเดาได้ว่าคนทั้งคู่น่าจะตกลงคบหาดูใจกันแล้ว


หลังจากทริปหัวหินครั้งนั้นพวกเขาก็ไม่ได้สัมผัสกันอย่างลึกซึ้งอีกเลย มีเพียงจูบก่อนนอนหวานๆที่คนตัวสูงได้รับมันทุกวัน และอีกเรื่องที่รุ่นพี่ตัวเล็กยังไม่รู้คือเรื่องที่เขาโดนพี่ชายของอีกคนลากไปซักฟอกที่บ้าน โดนหมดจนครบทั้งครอบครัว ไม่ว่าจะเป็น คุณป๊าคุณม๊า อากงอาม่า พี่ชายขี้หวงและญาติคนอื่นๆที่พร้อมจะรุมเซฟทันที


มันเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เซฟยังไม่กล้าล่วงเกินอะไรมากกว่าจูบ บางครั้งเขาอยากจะแหกกฎ จับพี่เล้งกดลงกับเตียงและขยี้อีกคนให้หนำใจสักครั้งบ้าง แต่ภาพของเขาที่นั่งคุกเข่าอยู่ในห้องรับแขกท่ามกลางบรรดาครอบครัวของคนตรงหน้าก็แว้บเข้ามาในหัวเสมอ


หนึ่งปี คือเวลาพิสูจน์ใจ ว่าเขาจะยังมั่นคงกับคนตัวเล็กคนนี้หรือไม่ ถ้าหากว่าเขาสามารถผ่านเวลานี้ไปได้ ถึงจะเป็นที่ยอมรับของทุกคนในบ้าน


“หายแสบยัง”

“จุ๊บหน่อย” เล้งอมยิ้มทันทีที่โดนเด็กโข่งอ้อน เขายืดใบหน้าขึ้นไปจุ๊บเบาๆที่เปลือกตา แล้วก็โดนพวกขี้เมาที่โซฟาร้องแซวมาอีกครั้งจนได้


“กูจะได้กินสปาเก็ตตี้ไหมเนี่ย” เผ่าเบาะปากคว่ำ เขาเท้าคางมองปลงๆเพราะเห็นน้องชายอ้อนรุ่นพี่ตัวเล็กทุกวันจนชิน ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วเปิดถังน้ำแข็งเพื่อเติมแก้วที่เพิ่งจะหมดไปจึงได้รู้ว่าน้ำแข็งของพวกเขาหมดเกลี้ยง


“น้ำแข็งหมด..ใครจะไปซื้อ”

“เดี๋ยวผมไปเองพี่ จะไปหาขนมด้วย” โอ๊ตรับอาสาทันทีและหลังจากนั้นเขาก็ได้จดออเดอร์ยาวเหยียด แต่ละคนสั่งโน่นนี่เยอะไปหมด พระเอกหนุ่มหันไปหาดินที่นั่งข้างๆแล้วทำหน้าหงอยๆ


“เออ กูไปช่วยก็ได้”

“เย้! มาครับ ออเดอร์มาเงินมา เงินไม่มีของไม่มานะจ๊ะ”


ในวันนั้นเอง เล้งก็ดึงปลื้มออกมาคุยที่ห้องนอนเมื่อเขาได้รับของความจากผู้เป็นอา มันเป็นผลตรวจ DNA ที่ปลื้มเคยขอให้เขาช่วยตั้งแต่ทริปหัวหิน ผลที่พิสูจน์ออกมาแล้วทำให้ปลื้มกำมือแน่นเพราะมันชัดเจนว่า มีเพียงคนเดียวที่เท่านั้นที่เป็นเจ้าของน้ำสีขาวขุ่นในร่างกายเขา


“เอาไงต่อ” เล้งถามอีกคนที่นิ่งสนิทไปเลยตั้งแต่เห็นผลตรวจ

“..ก็..ไม่ยังไง แค่ต้องให้อิสรภาพทางจิตใจกับอีกคนหน่อย”


“แล้วอีกคนล่ะ”

“ไม่รู้สิ..เชี่ยนั่น..ช่างมันเถอะ” ปลื้มกรอกตามองบนทันทีเมื่อคิดถึงใบหน้าของคนที่เล้งพูดถึง


“โอเคแน่นะ”

“พี่เล้ง ผู้ชายนะ โดนเอากี่ทีแม่งก็ไม่ท้องหรอก ว่าแต่...พี่โดนปืนใหญ่ยัง?” คำถามที่มาพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มทำให้เล้งหน้าแดง เขาส่ายหน้าเบาๆปฏิเสธปลื้มเลิกคิ้วสูงเป็นคำถามแต่ก็ไม่คิดเซ้าซี้ต่อ เพราะเขาเองก็จะเข้าใจว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องเซนสิทีฟ

“เอ้าเขินๆ กลับไปเหอะเดี๋ยวพวกนั้นสงสัย” การตัดสินใจของปลื้มทำให้เล้งรู้ว่าน้องคนนี้ของเขาเข้มแข็งมากแค่ไหน เขาได้แต่แอบให้กำลังใจเงียบๆเมื่อปลื้มลากสิงโตไปซื้อน้ำแข็งในรอบสอง


“พี่เล้ง มีอะไรรึเปล่า” เซฟกระซิบถาม แต่สิ่งที่เขาได้ก็คือนิ้วเล็กๆที่แตะที่ริมฝีปาก

“ไม่เผือกสิ”

“อ้าวๆ เดี๋ยวก็โดนหรอก”


“โดนอะรายไอ้เซฟฟฟ มึงจาทำอะรายพี่กูววววว” เผ่านั่งอยู่ฟากตรงข้ามแต่ก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน เล้งที่เขินนำไปแล้วก็หยิบถุงขนมข้างๆปาใส่เผ่าที่พร้อมกระโดดรับ


ทางด้านคนสองคนที่รับอาสาออกไปซื้อน้ำแข็งเพิ่มก็ยังไม่ได้ออกไปจากคอนโดแต่อย่างใด รุ่นพี่ตัวเล็กยืนกอดอกมองหน้าอีกคนนิ่ง ส่วนเด็กรุ่นน้องก็แทบจะสร่างเมาในทันทีที่ได้ยินความจริงจากคนตรงหน้า


“ต่อไปก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรอีกแล้วนะ”

“พี่ปลื้ม..” สิงโตกำมือเบาๆ มันไม่ใช่ว่าเขารู้สึกผิด แต่เรื่องในครั้งนั้น อะไรบางอย่างในใจของเขาก็ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆจนวันนี้เขาเห็นมันชัดเจนแล้ว

“ทำไมทำหน้างั้นล่ะ มึงไม่ดีใจเหรอ”

“ผมชอบพี่ว่ะ”

“กูบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามชอบกูอื้อ!” ริมฝีปากที่บดขยี้ลงมาทำให้ปลื้มดิ้นทันที และในวินาทีต่อมาเขาก็รู้สึกว่ามีคนเข้ามากระชากพวกเขาออกจากกัน แถมยังเป็นคนที่ปลื้มไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ด้วย


“สิง..นี่เมียกู”

“ควาย!ใครเป็นเมียมึง!”


“กูชื่อช้างไม่ใช่ควาย จำชื่อผัวไม่ได้รึไง” ช้างยืนสูบบุหรี่อยู่ที่รถข้างๆและบังเอิญว่าได้ยินทุกคำ เขาตั้งใจจะเดินออกมาหาตั้งแต่ได้ยินเสียงและรู้ว่าเป็นปลื้มแล้ว แต่บทสนทนาที่ได้ยินทำให้เขาต้องยืนนิ่งฟังตั้งแต่ต้นจนจบ

“กูไม่เอา!”

“พูดงี้ลูกดกแน่มึง สิง กูขอเคลียร์กับปลื้มหน่อยนะ” พูดจบเขาก็ออกแรงดึงคนตัวเล็กกว่าให้เดินตามไปที่รถ



และแม้ว่าสิงโตอยากจะเดินตามไปมากแค่ไหน ขาของเขามันกลับไม่ขยับจากตรงนั้นเลย จนเมื่อรถเก๋งของรุ่นพี่ศิลปกรรมขับออกไปจากบริเวณคอนโดนั่นแหละเขาถึงได้สติว่าเขาควรทำอะไรต่อไป



“กู...ต้องไปซื้อน้ำแข็ง...แม่ง...อกหักมันเจ็บงี้เอง”



//TBC//

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 28-12-2017 14:09:25

 :mew6:

สงสารน้อง พี่ควายจะทำไงต่อ

 :L2: :L1: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 28-12-2017 14:11:57

ฝ่ายญาติพี่เล้งรับรู้แล้ว :mc4: :mc4:
อดเสียดายสิงโตไม่ได้ที่อด 3P เลยยยย :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 28-12-2017 14:29:23

ถถถถ น้องสิง หาคู่ให้เขาหน่อยนะคะ555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 28-12-2017 16:49:37

หวังว่าสองคนนั้นจะเคลียร์กันได้ด้วยดีนะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-12-2017 17:20:11

 o13

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 28-12-2017 17:58:47

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 28-12-2017 19:25:56

ใจ่ร้าย...ยยยยยยย เอ็นดูสิง น้องน่ารักอ่ะ  :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: baibuabuaz ที่ 28-12-2017 19:29:17

สงสารสิงโต ฮืออออออ อยากได้ 3p แง้

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 28-12-2017 20:57:59

อย่าปล่อยให้น้องสิงเปลี่ยว555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 29-12-2017 00:54:00

เดาถูกอ่ะ แต่ไม่ค่อยชอบช้างเลย

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 29-12-2017 07:24:09

เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนว่า...เหม็นความรัก :hao3: 55555 อ่านไปก็พูดคำนี้ไป เซฟโคตรอ้อนพี่เล้งมาก อิจฉา แต่สะใจเบาๆที่เซฟอดกินพี่เล้งได้แต่ตอดเล็กตอดน้อยไปก่อน :laugh:

พี่ดินกับโอ็ตก็กำลังเดินเครื่องไปเรื่อยๆ ไม่รีบแต่หวานเล็กๆพอกรุบกริบ

ส่วนพี่ควาย เอ้ย พี่ช้างกับปลื้มต้องเคลียร์กันไป พี่ช้างดันกินแล้วจำไม่ได้นิ :beat: ขอนิดนึง

ขอให้กองละครไม่มีใครบาดเจ็บหรือต้องเปลี่ยนตัวอีก ขอให้ราบรื่นด้วยดีนะพี่เล้ง :กอด1:
 :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 31-12-2017 16:49:34

ว่าแล้วต้องพี่ช้าง  :hao7:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: janehh ที่ 31-12-2017 16:58:00

เพิ่งเข้ามาอ่าน น่ารักมากเลยค่ะ ชอบบบบบบบบบบ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: peach_p ที่ 01-01-2018 20:35:42

เพิ่งได้เข้าได้เข้ามาติดตาม อยากบอกว่าเรื่องนี้ทำเรายิ้มแก้มแตกมากเลยค่ะ เอ็นดูพี่เล้งอ่ะส่วนน้องเซฟนี่อ้อนพี่เขาเบอร์แรงมากยอม แต่นี่ชอบตอนช้างกระชากปลื้มออกมาจากสิงโตอ่ะแบบกร๊าวใจมากค่ะ55555555 เราชอบช้างปลื้มมาก555555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 07-01-2018 20:18:43

สงสารน้องสิงเลย อกหักแค่นี้ บอกเลยว่าจิ๊บ คนดีพระคุ้มครองนะลูกกก :mew6:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 08-01-2018 06:30:51

เรื่องน่ารักมากค่ะ แต่บางที่ก็เหมือนจะดำเนินเรื่องรวบรัดไปหน่อย แถมฉากตัดเข้าผนังเพดานโคมไฟตลอดเลยด้วย แงงง
คู่เซฟพี่เล้งน่ารักมากกกกกกกก ส่วนช้างปลื้มนี่คิดว่าจะเป็น3pจริงๆแล้วนะคะ สงสารน้องสิงจังแต่ดีย์ย์ย์
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Shxtaop ที่ 09-01-2018 22:27:31

น่ารักกกกกกก เซฟดูหลงเล้งมากกกก เล้งก็ขี้อ่อยน่าค่าาา :impress2:
ไม่อยาก3Pแต่แบบสิงโตก็น่ารักอ่าาา หาคุ่ให้น้องหน่อยยย :call:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: nariejk ที่ 15-01-2018 14:33:26

รออออ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 16-01-2018 08:42:10

อย่าหายไปนานแบบนี้สิ มาต่อเร็วนะ พลีสส

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Readyaoi ที่ 16-01-2018 20:27:22

เนื้อเรื่องน่ารักมาก ชอบบบบบบ ชอบความมีBeauty and the beastด้วย เพราะติดเรื่องนี้มาก(หลังจากดูหนังภาคเอ็มม่าแสดงไป) หวังว่าคนเขียนจะไม่ทิ้งเรื่องนี้น้าาา

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: viewsiri ที่ 28-01-2018 14:05:54

 :katai4: :katai4:  หายไป1เดือนแล้ว  ใจไม่ดีเลยยบ :hao5:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 28-01-2018 20:03:47

อย่าหายไปนานๆแบบเน้~ :katai1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 28-01-2018 20:59:30

มารอเรื่องนี้ หายเงียบไปเลย :z13:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 30-01-2018 12:15:23

อ่านรวดเดียวเลยค่ะ
สนุกมากกกกก
น้องเซฟน่ารักมากกกกกอะ
คู่อื่นๆก้น่ารัก
แต่จะหน่วงๆหน่อยตรงคู่ปลื้มอะนะ
รอค่าาาา

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 11-02-2018 05:26:00

มันดีต่อใจจจจ จีบกันแรง อ่อยกันแรงเบอร์นี้ เป็นอะไรไม่ได้อีกแล้วนอกจากแฟน

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 11-02-2018 14:21:32

สนุกทุกคู่   ติดตามๆ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 11-02-2018 14:41:04

รออยู่นะจ๊ะ :z3:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: __puppy ที่ 14-02-2018 14:00:01

โอ้ยต่ายแล้ววววววววววว อ่านรวดเดียวจนถึงตอนนี้ ชอบบบ น่ารักก อ่านแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มากๆ ค่ะ ฮือ เซฟทำไมขี้อ้อนแบบนี้ ฮือ เหม็นความรักก็ส่วนนึง แต่เขินมากกว่า5555

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 25-03-2018 09:45:06

รออยู่นะคะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 25-03-2018 10:08:34

หายนานไปแล้วนะ รออยู่นะ

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: inkembuw ที่ 15-04-2018 08:42:40

เพิงได้อ่านครั้งแรก อ่านรวดเดียวเลย มันน่ารักมากๆค่ะ ฮื้อออ :sad4: มาต่อเถอะน่ะค้าาา อย่าทิ้งพี่เล้งน้องเชฟไปเลย  :katai1:

หัวข้อ: Re: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 15-04-2018 12:10:54

อ่าาาา  อย่าหายไปแบบนี้สิ