.......................
.......................
.......................
.......................
“….เวลาปลดซิบให้ใช้ปาก อย่าใช้มือ” โอมรูดซิบกลับขึ้นไป แล้ววางมือลงบนเรือนผมนุ่ม มองดูเด็กน้อยใช้ฟันกัดซิปแล้วลากลงช้าๆ แค่ลมหายใจรดโคนขาก็ทำเอาหวาดเสียวไปหมดแล้ว “อูยยย อย่างนั้นแหละ” รุ่นพี่จับมือทั้งสองข้างขึงไว้กับเบาะไม่ให้ขยับ “เอ๊ะๆ ห้ามให้มือสิ” มาร์ชจัดการกับขอบกางเกงในแบบเดียวกัน ยังไม่ทันแตะต้องโดนจุดอ่อนไหวก็เด้งผึงขึ้นมาผงาดสู้
“ถูกไหมครับ?”
“อืออ....เด็กดีของพี่......ไหนเอาลิ้นแตะดูสิ...ว่าชอบไหม”
มาร์ชลากลิ้นลงไปบนแท่งเนื้ออุ่นทำเอาอีกฝ่ายซี๊ดปากจิกมือเกร็งลงบนเบาะ “อูยยย....มองหน้าพี่หน่อยสิ....อย่างนั้นแหละ...” มาร์ชเป็นเด็กเรียนดี และเขาใช้ความสามารถที่ร่ำเรียนมาอย่างตั้งอกตั้งใจยิ่งกว่าบทเรียนไหนๆ
ความพึงพอใจวัดได้จากมือที่เลื่อนลงมาคว้าท้ายทอยแล้วค่อยๆกดลงไปช้าๆ.....
“ช้าๆ....อย่างนั้นแหละ...อา....ดี”
รุ่นน้องได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ เมื่อช่องปากคับแน่นไปด้วยของแข็ง ขณะเดียวกันที่โอมรู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ความฝัน แรงตึงผิวที่ส่วนกลางลำตัวทำให้อดไม่ได้ที่จะออกแรงขยับช่วย อากาศเย็นเฉียบในโรงหนังไม่สามารถช่วยดับไฟสุมร้อนในเรือนกาย
“ระ.....เร็วขึ้นได้ไหม.....ไหวไหม...อะ....อูยยย”
มาร์ชเร่งมือขึ้นไปได้ไม่นาน ในท้ายที่สุด รุ่นพี่ที่ตื่นเต้นสุดตัว ด้วยความที่สถานที่ทั้งท้าทาย สถาณะการณ์ก็เร้าใจ กระตุกเกร็งด้วยความไว จนชักกลับออกมาไม่ทัน
“เลอะเทอะเลย ขอโทษที...” โอมแตะมือเช็ดผิวหน้าอย่างเบามือ ไล้ผ่านริมฝีปากได้รูป เขาปาดน้ำสีขุ่นลงจากใบหน้า จงใจราวกับกำลังทำงานศิลปะ เด็กคนนี้มีดวงตาที่น่าประหลาด มันทำให้เขาเสพย์ติดการดิ่งลึกลงไปในนั้น ทั้งใสซื่อและร้ายกาจ เขากำลังตกหลุมรักภาพตรงหน้า
“ไม่เป็นไรหรอกครับ....”
“ชอบไหม…..โทษทีนะ เร็วไปหน่อย พี่ตื่นเต้น”
มาร์ชไม่ตอบแต่ขึ้นมานั่งคลำหาทิชชู่มาเช็ดหน้า แล้วดื่มน้ำดับรสคาวปะแล่มในปาก ระหว่างที่โอมเก็บอาวุธชิ้นนั้นกลับเข้าที่
“ทำอย่างนี้พี่ก็ไม่อยากให้กลับบ้านสิเนี่ย....”
“ผมก็ไม่อยากกลับหรอก แต่ไว้คราวหน้านะครับ”
เด็กชายนึกสนุกเมื่อทำให้คนมาติดใจแจ เกมอำนาจเล็กๆนี้อาจนำไปสู่หายนะ หรืออย่างน้อยก็บาดแผลในใจใครสักคน แต่ใครมันจะไปสนเล่า ในเมื่อรสชาติมันจัดจ้านเสียขนาดนี้
สองคนเดินไปด้วยกันมือกันในซอยมืด ความเหงาเปลี่ยวของบรรยกกาศดันร่างทั้งสองให้แนบชิดกัน โอมคว้ามือรุ่นน้องมาจูงเดิน มาร์ชขยับหลบ
“พี่...นี่แถวบ้านผม เดี๋ยวมีคนเห็น!”
“ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่มีหรอก” โอมดึงมาร์ชหลบเข้าไปหลังกำแพง “......ในบ้านปิดไฟหมดแล้ว นอนกันหมดแล้วมั้ง”
“จะทำอะไรเหรอพี่?”
“อยากให้ทำอะไรล่ะ?”
“ไม่รู้.....จะทำอะไรก็รีบทำแล้วกัน....” รุ่นน้องตอบ เคอะเขินกับที่โล่งแจ้ง เขาหันมองซ้ายขวาไม่ทันไรก็ถูกดึงเข้าไปประกบจูบเน้นๆ โอมดันตัวมาร์ชชิดกำแพง เสพย์สมความเยาว์วัยจนหนำใจ
“แฮ่ก.......พอเลย!” มาร์ชชกไหล่รุ่นพี่เบาๆ หลังจากได้หายใจหายคอ
“ฮ่าๆ......เจอกันพรุ่งนี้นะครับ.....” สุดท้ายโอมก้มลงแตะริมฝีปากลงบนที่หน้าผาก ปลอบโยนแผ่วเบา
“อื้ม....”
เด็กชายกลับเข้าบ้านด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้า กับหัวใจที่สดชื่น
ได้ไม่นาน....
หลังจากใส่กลอนประตูบ้าน เขายังไม่ทันคลำหาสวิทช์ไฟเสียด้วยซ้ำไป
เพี้ย!
“โอ้ย!!” เสียงฝ่ามือฟาดผ่านอากาศ มาจากที่ไหนสักที่ ลงมากระทบเข้าที่ใบหน้าเขาเต็มๆ
“นั่งลงไป!!” เสียงพูดที่คุ้นหูบัดนี้ทำเอาเสียวสันหลังวาบไปทั้งตัว
“พ่อ!”
“มึงหยุดเรียกกูว่าพ่อเดี๋ยวนี้!!” ชนินท์ผลักลูกเลี้ยงกระเด็นลงไปกองกับพื้น “กูสงสัยมึงมาตั้งนานแล้ว!! วันนี้กูเห็นกับตา!”
“เห็นอะไร...โอ๊ย!!”
ปาลิดาตื่นขึ้นกลางดึก จากเสียงโครมครามโหวกเหวก เธอได้ยินเสียงชนินทร์ตะโกน จึงรีบตามลงไป ภาพที่เห็นคือลูกชายตัวเองนอนกองอยู่กับพื้นโดยมีผู้เป็นพ่อฝ่ายลงไม้ลงมือสุดแรง ทั้งตะโกนด่าทอ ปาลิดาพุ่งตัวเข้าไปหาสามี
“อะไรกัน!!! ชนินทร์!!! หยุดนะ!! เกิดอะไรขึ้น!”
“ลูกเธอนั่นแหละ!! มันยืนจูบกับผู้ชายหน้าบ้านฉัน!! ถามมันสิว่าจริงไหม!!”
มาร์ชปวดร้าวไปจนถึงกระดูก เขาจำไม่ได้ถูกว่าชนินทุบด้วยอะไรเข้าที่ไหนบ้าง ภาพตรงหน้าเลือนลาง แต่ยังได้ยินผ่านเสียงวี๊ดในหูว่าแม่กำลังร้องไห้ เธอยื้อยุดฉุดกระชากพ่อเลี้ยงออกจากตัวลูกชาย
“ชนินทร์!! ปล่อยลูกฉัน!! ไอ้เลว!”
เขาได้กลิ่นคาวเลือดในปาก และสัมผัสได้ถึงแผลที่หางคิ้ว ถึงหน้าจะยังชาอยู่ ก็ตามที ข้างตัวมีซากเก้าอี้ที่ถูกเขวี้งมาจนหัก แขนขวาปวดหนึบไปจนถึงชายโครง เด็กชายทรงตัวขึ้นมาได้
“ออกไปจากบ้านกู!! กูไม่อยากเห็นหน้ามึงอีก!! มึงคือความอับอายของกู....ไอ้เด็กโง่!!”
“ชนินทร์!!”
“พ่อ!!” อีกเสียงแทรกขึ้น มาร์ชคาดไมถึงว่าจะมีเขาเข้ามาร่วมวงด้วย
กวินเข้ามาดึงพ่อแท้ๆของตัวเองออกไปจากแม่เลี้ยง เขาเพิ่งตื่นจากเสียงโหวกเหวกเช่นกัน ดูเหมือนทุกคนจะรับรู้การกลับมาของกวิน ยกเว้นน้องชายบุญธรรมที่เพิ่งจะยกเสื้อนักเยนขึ้นเช็ดเลือดที่กรอบหน้า
“น้องมาร์ช! พ่อทำอะไร!”
“มันเป็นตุ๊ด! มันจะพาผู้ชายเข้าบ้าน! มันยืนจูบกันตรงรั้วบ้าน กูเห็นกับตา!!”
กวินชะงักไป ปาลิดาเองก็มองมาทางลูกชาย
“แล้วยังไงล่ะพ่อ!! น้องจะเป็นอะไรก็เรื่องของน้อง....พ่อจะทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ”
“นี่บ้านกู กฎของกู มันต้องออกไป!!”
“พ่อ!! มาร์ช...มองมาทางพี่ อย่าไปสนใจพ่อนะ”
“มึงไปซะ....ไม่งั้นก็ไปทั้งแม่ทั้งลูก เลือกเอา!!”
ชนินทร์ตวาดคำขาด ดาและวินสบตากันอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน มาร์ชสบตาผู้เป็นแม่ เขารู้ดีว่าแม่ไม่มีที่อื่นให้ไป นั่นคือสาเหตุว่าทำไมทุกคนถึงยังจ้องอดทนให้ชนินทร์ เธอกำลังจนมุม
“พอ!! พอแล้ว!” กวินทร์ผละออกจากพ่อ เดินเข้าไปประคองตัวน้องชายที่เกือบจะยืนไม่อยู่ “ไม่มีใครต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ พ่อ....พ่อไปนอนเถอะ ผมจัดการเอง”
“กวิน อย่ายุ่งเรื่องครอบครัวพ่อ!”
“พ่อนั่นแหละ อย่าไปยุ่งเรื่องของน้อง!”
“ผมไปเอง.....” มาร์ชบอก มีเสียงคัดค้านจากสองคนที่เหลือ เขาไม่อยากได้ยินอะไรอีก เด็กชายผละออกจากละครชีวิตฉากใหญ่ เขาไม่มองหน้าชนินทร์ แล้วขึ้นห้องไปเพื่อเก็บข้าวของ
“มาร์ช อย่าทำแบบนี้ อย่าให้พ่อคิดว่าเขาไล่ใครได้สิ” กวินวิ่งตามขึ้นไปนั่งลงข้างๆ ขณะที่ปาลิดาสะอื้นไห้ด้วยความโกรธ โกรธตัวเองที่ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากผู้ชายคนนี้
“ผมไม่อยากอยู่แล้ว...” เด็กชายรื้อตู้เสื้อผ้า หยิบของสำคัญออกมา “พี่กลับมาก็ดีแล้ว.....ผมฝากแม่ด้วยนะพี่”
“นี่มันดึกแล้ว.....แล้วมาร์ชจะไปไหน.....”
“ผมจะไปอยู่บ้านเพื่อน ไกล้ๆนี่เอง”
“......เดี๋ยวพี่ไปส่ง” กวินเองก็ไม่กล้ายื้อคนที่ถูกพ่อตัวเองทำร้ายไว้เหมือนกัน
“ไม่เป็นไรครับ พี่อยู่ดูแม่เถอะ.....”
พี่น้องต่างสายเลือดสบตากันเนิ่นนาน น่าเสียดาย ทั้งคู่เข้ากันได้ดีทีเดียว กวินเป็นผู้ใหญ่และเอ็นดูน้องชายคนเล็กเสมอ ถ้าไม่ติดว่ามีชนินทร์คั่นกลาง พวกเขาคงได้มีความสุขกันมากกว่านี้
“มีอะไรรีบโทรมานะ....” กวินพูด
“ครับ....ดีใจนะที่พี่กลับมา เดี๋ยวไว้ผมโทรหา”
“แน่ใจนะว่าไม่ให้ไปส่ง....พี่ไม่บอกใครหรอกว่าบ้านเพื่อนอยู่ไหน”
“แน่ใจครับ”
ปาลิดาสะอื้นไห้เมื่อลูกชายเข้ามากอด “เดี๋ยวผมโทรหาครับ ไม่ต้องห่วงนะ”
“มาร์ชจะไปอยู่กับใครเหรอลูก....เจมส์เหรอ?”
“เดี๋ยวผมโทรหาครับ...”
มาร์ชไม่อยากแม้แต่จะหันกลับไปมอง เขาโกรธและเจ็บเกินกว่าจะทนอยู่ในบ้านนี้ไปได้อีก แถมยังไม่กล้าหาเรื่องชนินทร์มากไปกว่านี้ เขามีปาลิดาเป็นตัวประกัน เด็กชายทำได้เพียงกอดแม่โดยไม่มีคำพูดใดๆ เธอเองพยายามเก็บอาการข่มขื่น อันที่จริงแล้วมันไม่ยากนัก ในเมื่อเธอเองก็รู้อยู่แกใจว่าที่ไหนที่เขากำลังจะไป ก็คงจะไม่แย่ไปกว่าที่ๆมีชนินทร์อีกแล้ว
___________________________________________________
จบตอน 10
ห่างหายไปนานมากเลยค่ะ กลับมาแล้ววว
___________________________________________________
หัวข้อ: Teacher....please 11 (50%) (P3) 8.3.18 (อ่าน 13123 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก