|| Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: || Curtain Call || โฉมงามกับเจ้าชายอสูร Ch13 [28-12-17]  (อ่าน 50030 ครั้ง)

ออฟไลน์ Petit.K

  • Petit parapluie
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 840
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
พี่เล้งอ้อยควำามากเลยค่า โอยยยยยคนอ่านใจจะพัง น่ารักไปหมดเลย

ออฟไลน์ wonderbe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 754
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2

ออฟไลน์ Nekosama

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 91
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
โอ๊ยยยยยยย เขินแทน เจ้าชายน้ำแข็งต้องผ่านการแคสนะ เพื่อเจ้าหญิงเบลล์ ><

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
ขอให้เซฟแคสผ่าน เราอยากเห็นเพื่อนกินข้าว เขาอยู่ด้วยกัน

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ รฐา

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Chapter 4




“ปกติร้องเพลงไหมครับ”

“เรียนร้องเพลงมาค่ะ”


“ชอบเต้นไหมคะ เต้นแนวไหน”

“ก็เต้นได้ทุกแนวค่ะ เรียนเต้นมาด้วย”


“แล้วสนใจแคสบทไหนเป็นพิเศษไหมคะ”

“เบลล์ค่ะ”



“หูวววว โปรไฟล์ดีนะมึง สวยด้วย” ปลื้มเอียงเข้ากระซิบดินที่ใบหน้ายังคงนิ่งสนิท

“คู่แข่งไอ้ฝนมาละ”




“แต่..มีซ้อมวันไหนบ้างคะ” คำถามของสาวสวยทำให้ทีมงานแต่ละคนเริ่มหันมองหน้ากัน แต่ทุกคนยังนิ่งรอให้ผู้กำกับเป็นคนตอบเอง


“คร่าวๆก็ช่วงเย็นของวันธรรมดา เสาร์-อาทิตย์คงเต็มวันครับ ประมาณนี้”


“อืม.. วันเสาร์คงไม่ได้ ต้องไปเรียนขี้ม้าที่เขาใหญ่ วันอาทิตย์ก็มีเรียนทำขนมที่เลอเกอร์ดองเบลอ จันทร์-อังคารเรียนไวโอลินตอน1ทุ่ม อ้อ วันศุกร์ก็มีเรียนร้องเพลงด้วยนะคะ” ทีมงานแต่ละคนฟังแล้วก็ได้แต่เลิกคิ้วสูง เหมือนจะมีคำถามเดียวกันว่า ถ้าตารางชีวิตน้องเขาจะวุ่นวายขนาดนี้ น้องจะมาออดิชั่นทำไม



“แล้วน้องจะมาซ้อมได้เหรอครับ” ดินยิ้มแหย ตอนนี้เขาเป็นหน่วยกล้าตายคนเดียวที่กล้าคุยด้วย เพราะดูเหมือนทุกคนในห้องจะแน่นิ่งไปแล้ว


“พวกพี่คงต้องไปขออนุญาตคุณพ่อให้ค่ะ ถึงจะมาซ้อมได้”


ผู้กำกับหลักของเรื่องหันไปหาเล้ง ผู้ช่วยผู้กำกับที่นั่งอยู่หน้าคีบอร์ด รุ่นพี่คนสวยแอบส่ายหน้าเบาๆแล้วยกมือขึ้นมานวดขมับ ส่วนปลื้มก็เขียนข้อความ “ลำใยมาทั้งสวนเลยมึง” ใส่ในกระดาษแล้วขยับให้ดินอ่าน


“ครับ.. น้องแป้งหอม เดี๋ยวลองออกเสียง อา ตามโน๊ตแบบนี้นะ.. อ่า อา อา อา อ๊า อา อา อา อ่า” เล้งตัดบทสนทนาเข้าการทดสอบเสียงเลย ในใจเขาตอนนี้แทบอยากส่งน้องแป้งหอมคนสวยออกไปจากห้องอยู่แล้ว


“ทำไมต้องไล่โน๊ตคะ มันเบสิกมากเลยนะ ตอนเรียนร้องเพลงครูที่สอนแป้งหอมก็ไม่เคยให้ไล่โน๊ตแบบนี้เลย เสียเวลา” เล้งถึงกับเหวอ เรียนร้องเพลงแต่ไม่เคยไล่โน๊ต นี่มันไม่ถูกต้องแล้ว คนตัวเล็กได้แต่คิดในใจ


“เอ่อ..คือ ที่พี่ลองให้น้องออกเสียงตามโน๊ตเนี่ย พี่จะได้รู้ว่าช่วงเสียงของน้องกว้างแค่ไหน ต่ำสุดสูงสุดได้มากเท่าไหร่ ทำนองนี้ครับ ”


“แล้วทำไมไม่อธิบายแต่แรกละคะ”



เล้งได้แต่นับจำนวนเฉพาะอยู่ในใจ เขาหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยพ่นลมออกมาจากปากช้าๆ ก่อนจรดปลายนิ้วลงที่คีย์บอร์ดเบื้องหน้า เขาเริ่มจากคีย์ต่ำก่อน น้องแป้งหอมก็บอดสนิท แถมยัง..เพี้ยนสุดๆ


“มันต่ำไปค่ะ เอาใหม่”

“เอาใหม่นะ”


“อ่า อา อ้า อ่า อ้า อา อา อ่า อา เอ๊ะ เอาใหม่ค่ะ อ่า อ๊า อ่า พี่คะขอใหม่ค่ะ อา อ่า อ๊า อา อ่า พี่คะทำไมมันไม่ได้ เอาใหม่ค่ะ”



“มึง..พี่เล้งพร้อมระเบิดแล้วนะกูว่า” ปลื้มสะกิดดินพร้อมกับเอียงตัวเข้าหา ท่าทางของรุ่นพี่คนสวยเริ่มตึงขึ้นทุกครั้งที่น้องแป้งหอมพูดคำว่า เอาใหม่ แถมยังขอซ้ำๆหลายครั้งด้วย

“นับถือ พี่เล้งโคตรใจเย็น”

“กูว่าพอเถอะ ถ้าจะเพี้ยนบรรลัยขนาดนี้”



“โจ้ๆ เทสแดนซ์เลย” ดินสะกิดโจ้ให้รับช่วงต่อจากเล้ง เพราะดูแล้วเล้งเริ่มจะไม่ไหวกับน้องแป้งหอมแล้ว


“น้องแป้งหอมเตรียมเพลงเต้นมารึเปล่าครับ” โจ้รีบพูดแทรกเข้าไปช่วงที่เล้งพักดึงความสนใจของน้องแป้งหอมกลับมาที่เขา


“ไม่ค่ะเปิดเพลงมาเลย” โจ้ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มให้กับความมั่นใจของน้องแป้งหอมคนสวย จังหวะของเพลง Worth it ดังขึ้นพร้อมๆกับโจ้ที่ขยับไปมาตามเสียงเพลง

“พร้อมเมื่อไหร่เริ่มเลยค่ะ”


“5 6 7 8 1 2 3 4 5 6 7 8” น้องแป้งหอมคนสวยนับรอไปสองห้องแล้วก็เริ่มเต้น แต่จังหวะของน้องแป้งกับจังหวะของ Fifth Harmony อาจจะจูนกันไม่ติด หากันไม่เจอหรืออย่างไรก็ไม่รู้ น้องถึงได้เต้นคร่อมจังหวะขนาดนี้ แล้วท่าเต้นพิลึกแบบนี้ไปเรียนมาจากไหน



“แน่ใจนะว่าเรียนเต้นมา” เล้งแอบกระซิบกับขวัญที่นั่งอยู่ไม่ไกล ซึ่งแน่นอนว่าขวัญเองก็เห็นด้วย ปลื้มทำทีเป็นยกกระดาษขึ้นมาปิดครึ่งหน้าล่างเอาไว้ เพราะเขาเก็บขำไม่อยู่จริงๆ


“กูขอถอนคำพูดที่บอกว่าน้องเขาเป็นคู่แข่งไอ้ฝน” ดินทำทียกมือขึ้นมาเกาจมูก แต่ความเป็นจริงคือเขายกขึ้นมาเพื่อบังยิ้มที่ขำท่าเต้นน้องแป้ง

“มึงได้รับสิทธินั้นเดี๋ยวนี้”




“โอเคครับ รอประกาศผลทางหน้าเพจของคณะเลยนะจ๊ะ” โจ้ไม่รอให้ดินเป็นคนตัดบทเพราะเขารู้ว่าทุกคนคิดตรงกันว่าน้องแป้งหอมคงไม่เหมาะกับละครเวทีเรื่องนี้และบทเบลล์สักเท่าไหร่

“พอแล้วเหรอคะ ยังไม่ได้ร้องเพลงเลย”

“ค่ะ พี่คิดว่าน่าจะพอแล้ว ขอบคุณน้องแป้งหอมมากนะคะ เดี๋ยวเชิญคนถัดไปเข้ามาเลยค่ะ”



ทุกคนในห้องนิ่งเงียบรอจนสาวสวยจากคณะแพทย์ศาสตร์เดินออกไป และทันทีที่ประตูปิดลงต่างคนก็ต่างถอนหายใจเฮือกใหญ่


“สวยนะเว้ย แต่เพี้ยนแบบ..เกินเยียวยา” เล้งโวยวายคนแรกเขารับหน้าที่เทสเสียงเพื่อทดสอบว่าหูเพี้ยนไหม ฟังโน๊ตออกหรือเปล่า และหลายสิบคนที่ผ่านมาก็ยังไม่มีใครเพี้ยนพังทลายเท่าเธอคนนี้

“แบบนี้ก็ไม่ไหวนะพี่ดิน” โจ้เป็นอีกคนที่ออกความเห็น ส่วนคนที่เหลือก็ได้แต่พยักหน้าตาม

“เออ กูก็เห็นด้วย”



ก๊อกๆ

“พี่เผ่า นิเทศปี4ค่ะ”



“สวัสดีทุกคน รอข้าอยู่รึเปล่า” แค่ก้าวขาผ่านเข้ามาประตูเผ่าก็โปรเจคซะแล้ว

“มึงจะแคสบทไหนไอ้เผ่า”

“แกสตองสิ”


“เออ ผ่าน ลูกหมูเรียกคนต่อไปเลย มึงก็เข้ามานั่งด้วยไอ้เผ่า มาช่วยกันคัด กูบอกให้รีบเข้ามาแต่แรกนี่มึงมาคนที่17” ดินชี้หน้าเพื่อนที่มาช้า เพราะฝนก็เข้ามาตั้งแต่คนแรกๆเพื่อช่วยเพื่อนทุกคนสแกนคนที่เข้ามาออดิชั่นเช่นกัน

“กูมาช้าเพราะต้องไปลากคอน้องกูมาด้วยเว้ย มันเล่นตัวจะตาย ถ้ากูไม่เอาพี่เล้งไปอ้างมันก็ไม่ยอมมาหรอก”



“ฮิ้ววววววววววววววว”

“กรี๊ดดดดดดดด”

“วี๊ดวี้ดดดดดด”



“พวกมึงแดกนกหวีดกันมารึไง ลูกหมู มึงก็ไปเรียกคนต่อไปมาสิ เสียเวลา” เล้งเหวี่ยงเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความไลน์ที่รุ่นน้องอีกคนส่งมาตลอดแต่เขาไม่ได้ตอบเพราะติดงาน นิ้วเล็กจิ้มกดสติ๊กเกอร์หมีเหนื่อยตอบกลับและอีกคนก็ส่งข้อความสั้นๆกลับมาว่า สู้ๆ


“น้องโอ๊ต วิศวะปี2ค่ะ”


“เหอะ” ดินเห็นคนที่เดินเข้ามาในห้องแล้วรู้สึกว่าปลายเท้ากระตุกแปลกๆ ไอ้รุ่นน้องรูปหล่อคนนี้ทำไมเขาจะจำมันไม่ได้ ที่มันทำเขาหน้าแหกกลางโรงอาหารคณะวิศวะ ชีวิตนี้เขาจะไม่มีวันลืมมันเลย


“สวัสดีครับ ผมชื่อนายจิรากร เหล่าธำรง ชื่อเล่นโอ๊ต จากคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมโยธาปี2ครับ” รอยยิ้มเทพบุตรของเดือนวิศวะทำเอาสาวแท้สาวเทียมอ่อยระทวยกันทุกคน แต่อาจจะยกเว้นผู้กำกับหลักที่เคยมีคดีกันมาก่อน


“ใจกูบางมากค่ะ รับเลยไหมคะพี่ดิน”

“เต้นได้ไหม ร้องเพลงเป็นรึเปล่า”

“ได้ครับ ผมเคยมีวงดนตรีกับเพื่อนตอนมัธยม ตอนประกวดดาวเดือนปีที่แล้วก็ใช้การเต้นเป็นความสามารถพิเศษครับ” ดินแอบกำหมัดอยู่ใต้โต๊ะแล้วหันไปบอกโจ้ให้เปิดเพลง


เมื่อได้ยินเสียงเพลงโอ๊ตก็โชว์ความสามารถพิเศษเฉพาะตัวที่ทำให้เขาชนะใจกรรมการในการประกวดดาวเดือนได้ นั่นก็คือฟรีสไตล์แดนซ์ การเคลื่อนไหวที่ดุดัน แข็งแรง มีช่วงที่พริ้วไหวตรงตามจังหวะดึงดูดใจของทุกคนให้ล่องลอยตามบีทดนตรีและมูฟเม้นท์ แม้กระทั่งดินที่มีอคติในใจก็ยังต้องยอมรับว่าคนคนนี้มีความสามารถจริงๆ



หลังจากนั้นโอ๊ตก็ได้โชว์ร้องเพลงที่ทำให้คนทั้งห้องเคลิบเคลิ้มไปกับเสียงของเขาด้วยเพลง เธอไม่เคยรู้ เพลงเก่าๆของต่อ ธนัย และมันเป็นเพลงหากินที่โอ๊ตใช้แทบทุกงาน


“ผ่านแบบไม่มีข้อสงสัย” เผ่าเริ่มปรบมือเป็นคนแรกและเพื่อนๆน้องๆในห้องก็พร้อมใจปรบมือให้โอ๊ตเช่นกัน ความหวังในตัว The Beast ที่ยังหาไม่ได้สักทีเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่มันดับไปหลายรอบเพราะผู้ชายที่เข้ามาคัดแต่ละคนก่อนหน้ายังหาคนที่มีความสามารถโดดเด่นอย่างเผ่าและโอ๊ตได้ยากมาก



“มึงได้พระเอกแล้วดิน กูจะร้องไห้ นึกว่าปีนี้จะไม่มีแบบนี้เข้ามาแล้ว” ปลื้มซบหน้าลงกับไหล่ของดินที่ยังคงนั่งนิ่ง แม้ไม่อยากยอมรับ แต่ทว่ารุ่นน้องจากคณะวิศวะกรรมศาสตร์คนนี้ก็ทำได้ดีจริงๆ

“ทำไมต้องเป็นคนนี้วะแม่ง”

“เอาน่ามึง ไม่มีใครแล้ว”

“เออ”



ดินถอนหายใจแล้วก้มหน้าลงจดโน๊ตไม่สนใจ ปลื้มเห็นอย่างนั้นก็รับหน้าที่กล่าวขอบคุณรุ่นน้องแทน โอ๊ตยิ้มรับแล้วยกมือไหว้รุ่นพี่ทั่วห้องก่อนเดินตามสต๊าฟที่ทำหน้าที่รันคิวออกไปข้างนอก


“น้องเซฟ เศรษฐศาสตร์ปี2ค่ะ”


สิ่งแรกที่เซฟทำหลังก้าวเข้ามาในห้องคือหากวาดสายตาสแกนไปรอบๆ เมื่อเจอจุดพักสายตาที่นั่งอยู่หลังคีย์บอร์ดเขาก็คลี่ยิ้มที่มุมปากนิดๆ ขายาวก้าวเข้ามายืนที่กลางห้องที่มีกากบาทสีแดงแปะไว้


“สวัสดีครับ ผมเซฟ อนิรุทธิ์ เศรษฐวไพศาล เรียนเศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศปี2ครับ”


“น้องเซฟปี2 อืม..น้องอยากเล่นบทไหนครับ” ดินเป็นคนแรกที่เริ่มถามเช่นเดิม แต่คำถามของดินก็ทำให้ทุกคนในห้องแปลกใจไม่น้อย เพราะปกติแล้วเรื่องบทจะเอาไว้คุยหลังจากที่คัดผ่านเข้าไปแล้ว


“มีบทที่ไม่ต้องพูดไหมครับ” คำตอบของเซฟทำให้เผ่ายกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองดังป๊าบ นิสัยน้องของเขาเป็นคนที่ชอบตอบคำถามด้วยคำถาม แล้วดูคำถามที่มันตอบในครั้งนี้สิ


“มีเยอะแยะ น้องร้องเพลงได้ไหม พอเต้นได้บ้างรึเปล่า”

“เต้นได้ครับ”

“ผ่าน”



“เห้ย!” ปลื้มที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับร้องขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้น

“มึงจะไม่ให้น้องเขาเต้นหรือร้องเพลงก่อนเลยเหรอ”


“ไม่..คนนี้กูตั้งใจให้ผ่านตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว กูอยากดูคนเค้าจีบกัน”



รอยยิ้มร้ายๆบนหน้าดินพร้อมกับเสียงโห่แซวของทุกคนในห้องทำให้เซฟดูจะงงไม่น้อย ชายหนุ่มหันไปหารุ่นพี่ตัวเล็กที่นั่งเม้มปากนิ่งๆ อ้าปากถามแบบไม่ออกเสียงว่า อะไร ส่วนเล้งก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วตอบไปว่า ไม่รู้


“ไม่เทสน้องกูแล้วใช่ไหม ลูกหมูเรียกคนต่อไปเลย ไปๆมึงไอ้เซฟไม่ต้องมาเล่นหูเล่นตากันเลย กูเหม็นความรัก” เผ่าทนไม่ไหวเลยออกโรงเคลียร์สถานการณ์นี้เอง


“ผมผ่านออดิชั่นจริงๆเหรอครับ” รอยยิ้มที่ค่อยชัดบนใบหน้าทำให้ดินอดหมั่นไส้ไม่ได้ ถึงจะให้ผ่านเองก็เถอะ แต่อย่างที่เผ่าบอก เหม็นความรักจริงๆ

“ผ่านครับ ดีใจขนาดนั้นเลย”


“ครับ.. ผมอยากกินข้าวกอง”



เหตุผลของเซฟทำให้ทุกคนในห้องหัวเราะ แต่มันกลับทำให้รุ่นพี่ตัวเล็กที่นั่งอยู่หน้าคีบอร์ดหน้าแดงแปร๊ด เล้งเลือกที่จะก้มหน้าซ่อนยิ้มที่พยายามเก็บอย่างสุดความสามารถ แต่นั่นก็ไม่พ้นสายตาของเผ่าที่นั่งอยู่ที่พื้นด้านล่าง



เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าอันที่จริง น้องชายของเขามันไม่ได้อยากกินข้าวกองหรอก แต่มันอยากกินข้าวกับคนในกองละครนี้เท่านั้นเอง อยากจะ “แหมมมม” ให้ถึงดาวพูลโต



เหม็นความรักจริงๆพับผ่า




//TBC//

#ctcเซฟเล้ง
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-10-2017 16:56:52 โดย รฐา »

ออฟไลน์ wonderbe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 754
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2
น่ารักกกกกกก

ออฟไลน์ wikawee

  • มีชีวิตอยู่เพื่อทำฝันให้เป็นจริง
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-7
เหม็นความรัก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
อยากเห็นเขากินข้าวกองกัน ตอนนี้พี่เล้งค่าตัวแพงอ่ะ  :hao4: :hao4: :hao4:

ออฟไลน์ BAKA

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3025
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +66/-10
แหมมมมมมมมมมม เหม็นความรักมากกกกก

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ MmBb

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 180
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
น่ารักมากมายยย ชอบการดำเนินเรื่องแบบนี้จังค่ะ
ขอแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
ขอร่วมด้วยช่วยกันเหม็นความรักด้วยคน
อยากเห็นคนจีบกันเหมือนพี่ดิน มดคงขึ้นข้าวในกองน่าดู

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ Pepor

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 396
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +87/-3
ขอมาเขินคนเขาจีบกัน   :-[

ออฟไลน์ Petit.K

  • Petit parapluie
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 840
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
กลิ่นความรักลอยฟุ้งไปหมดเลย ฮืออออ ช้อบชอบ

ออฟไลน์ ciaiwpot

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1098
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-0
แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
ขนาดนี้ตอนหน้าก็เป็นแฟนกันเลยค่าา ไม่ต้องจีบแล้ววววว  :hao7:

ออฟไลน์ Laliat

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
เค้่าจะน่ารักกันไปไหน :z2:

ออฟไลน์ รฐา

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Chapter 5



“Yes, I made the choice
For papa, I will stay
But I don't deserve
to lose my freedom in this way
You monster
If you think that what you've done
is right, well then
You're a fool
Think again”



“ร้องเพลงเพราะนะ”

“เฮ้ย! ตกใจหมด!”


“พี่มาทำอะไรตรงนี้ดึกๆดื่นๆ” เซฟถอนหายใจเบาๆ เขาเห็นคนตัวเล็กนั่งอ่านบทละครแล้วก็ร้องเพลงวนไปวนมาอย่างนี้ได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ตอนแรกที่ก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นรุ่นพี่ตัวเล็กมานั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าคอนโดของเขา แอบนั่งมองอยู่ไกลๆตั้งนานก็ดูเหมือนว่าเล้งจะไม่รู้ตัว ขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเสียที เซฟเลยตัดสินใจเดินเข้ามานั่งลงข้างๆจนสะดุ้งอย่างที่เห็น


“ก็..ตรงนี้มันสว่าง” เล้งยิ้มแหยเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าเริ่มจะอธิบายยังไงให้รุ่นน้องตรงหน้าเข้าใจ


“พี่พักที่ไหนกันแน่ ผมจำได้ว่าเมื่อเย็นไม่ได้มาส่งพี่แถวนี้นะ” ชายหนุ่มจ้องคนตรงหน้าเขม็ง คนโดนจ้องก็เอาแต่ยิ้มแห้งเป็นคำตอบ


“เอ่อ..พักหอเพื่อน..ตึกเขียวๆ2ชั้นตรงนั้นน่ะ ส่วนที่ไปส่งก็หอไอ้ปลื้มไอ้ดิน ไปคุยเรื่องละครต่อ พรุ่งนี้จะซ้อมวันแรกแล้วไง” เล้งชี้ไปที่หอพักเล็กๆฝั่งตรงข้าม เพราะที่นั่นไม่มีล็อบบี้ด้านล่างเหมือนคอนโดหรูฝั่งนี้ เขาเลยต้องข้ามมาขออาศัยแสงไฟในการอ่านหนังสือ



“ไม่เห็นบอกเลยว่าอยู่แถวนี้” เซฟถอนหายใจเบาๆ


“วันแรกก็ให้มาส่งแถวนี้นะ” พอเล้งแย้งก็ดูเหมือนว่าคนตัวสูงจะเอะใจนิดหน่อย ลองคิดย้อนกลับไป หลังกินข้าวมันไก่ในวันที่แลกเบอร์กัน รุ่นพี่ตัวเล็กก็บอกให้ส่งลงเซเว่นหน้าปากซอยนี่นา ..ไอ้เซฟหนอไอ้เซฟ พี่เขาอยู่แค่ปลายจมูกนี่เอง


“..แล้วทำไมพี่ไม่ขึ้นไปอ่านบนห้องดีๆ มานั่งอ่านข้างนอกให้ยุงกัดทำไม”


“เอ่อ.. เพื่อนมันพาสาวมาที่ห้องน่ะ”


“งั้นไปห้องผม ยุงกัดหมดแล้ว” เซฟถือวิสาสะปิดหนังสือลงแล้วถือไว้เอง มืออีกข้างรวบข้อมือบางแล้วออกแรงให้คนเป็นพี่เดินตามเขาไป




“ว้าว” เล้งตามเข้าไปในคอนโดราคาแพง ดวงตากลมมองซ้ายขวาด้วยความสนใจ เพราะเขาไม่เคยมาที่คอนโดนี้มาก่อน เหมือนว่าที่นี่จะเพิ่งสร้างเสร็จได้ไม่นานด้วย




“พี่มาทำละครกี่เดือน” เสียงนิ่งๆของคนตัวสูงทำให้เล้งเหล่สายตาไปมองนิ้วยาวๆที่กดลงบนเลข17 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของคอนโดนี้


“ถ้านับเดือนนี้ด้วยน่าจะ7เดือน”


“ทำไมไม่หาห้องพักส่วนตัวละครับ ถ้าเพื่อนพี่พาผู้หญิงมาห้องบ่อยๆพี่จะทำยังไง” เซฟขมวดคิ้วมองรุ่นพี่หลบสายตาเขาไปทางอื่น แต่เพราะด้านข้างของลิฟท์มันเป็นกระจก ถึงหลบไปทางนั้นก็ยังได้สบตากันในกระจกอยู่ดี


“ยังไม่มีตังค์หาห้องเลย เงินค่าตัวก็ต้องรอออกพร้อมงบงวดแรกที่มหาลัยจะให้ ทุกวันนี้คณะก็สำรองจ่ายได้แค่ค่าใช้จ่ายบางอย่างเท่านั้นแหละ” เล้งลูบใบหูเบาๆพลางถอนหายใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พูดเรื่องนี้กับใครสักคน



เซฟเงียบทันทีหลังจากได้ฟัง เขาขบริมฝีปาก ขมวดคิ้วนิดๆเหมือนคนกำลังใช้ความคิด หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาพี่ชาย รอไม่นานปลายสายก็กดรับ



“พี่เผ่าอยู่ห้องไหม อืม กำลังพาพี่เล้งกลับห้อง ออกมาคุยกันหน่อย เดี๋ยวนี้เลย”


“อยู่กับไอ้เผ่า! งั้นไม่ไปแล้ว มันชอบกวนตีน”



เล้งพยายามจะดึงหนังสือคืนแต่ก็โดนสายตาคนตัวสูงข่มขู่ไว้ แถมยังเอาหนังสือไปซ่อนไว้ด้านหลังด้วย เป็นจังหวะเดียวกับที่พวกเขาถึงชั้น17 เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก เซฟก็จูงมือคนพี่ให้เดินตามไปที่ห้องของเขาทันที ชายหนุ่มเสียบคีย์การ์ด เปิดประตูแล้วส่งสายตากึ่งบังคับให้คนตัวเล็กเดินเข้าไปก่อน



“มึงแขวนขุนแผนรุ่นไหนวะเซฟถึงลากพี่กูเข้าห้องได้เนี่ย”


“ลากพ่องสิไอ้เผ่า!” เล้งตั้งใจจะพุ่งไปเตะรุ่นน้องคณะตัวสูง แต่ทักษะการหลบของเผ่าดูจะเหนือกว่าเล็กน้อย



“พี่เล้ง พี่เผ่า อย่าเพิ่งเล่น มานี่ ทั้งคู่” เสียงเรียบๆแต่ทว่าจริงจังของคนที่อาวุโสน้อยสุดทำให้คนเป็นพี่ทั้งสองคนนิ่งค้าง แววตาและน้ำเสียงที่ไม่มีแววล้อเล่นเลยแม้แต่น้อยทำให้เผ่าต้องเดินตามน้องชายอย่างว่าง่าย




“ใครเป็นพี่ใครเป็นน้องกันแน่วะเผ่า” เล้งแอบกระซิบถาม

“เคยมีพีคกว่านี้อีก ไอ้นี่มันชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่”



“พี่เผ่า ห้องเล็กตรงนี้เอาของออก อันไหนที่ไม่ใช้แล้วก็เอากลับบ้านไป ..พี่เล้งครับ มุมนี้เอาเตียงเล็ก3.5ฟุตกับตู้เสื้อผ้ามาลง ห้องนอนอาจจะแคบหน่อยแต่ห้องครัวกับห้องรับแขกข้างนอกพี่ใช้หมดเลย พี่..จะมา..อยู่กับผมไหม”


“..เซฟ..”



เผ่าแทบอยากจะระเบิดตัวเองหายออกไปจากตรงนี้ ตอนคุยกับเขาใช้เสียงหนึ่ง พอหันไปอีกคนก็เปลี่ยนน้ำเสียงทันที แถมแววตาอ้อนวอนของน้องชายที่มองรุ่นพี่ตัวเล็ก โปรดบอกเขาทีว่าน้องของเขามันแค่ชวนให้พี่เล้งมาอยู่ห้องด้วย ไม่ใช่การขอแต่งงาน



“ใครก็ได้ เล่าให้ไอ้เผ่าฟังสิ ว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นมายังไง”



- - - - - - - - - - - - - -



วันต่อมา ที่ห้องประชุมคณะนิเทศศาสตร์



นักศึกษาชั้นที่ปี4 เล้งและรุ่นน้องปี3 ที่มีหน้าที่เกี่ยวข้องกับละครเวทีทั้งหมด รวมตัวกันประชุมร่วมกับอาจารย์ที่ปรึกษาเพื่อรายงานความคืบหน้าของละครเวทีประจำปี รายชื่อของผู้ที่ผ่านการคัดเลือกจำนวน50คน ถูกส่งให้เจ้าหน้าฝ่ายโสตทำการประกาศอย่างเป็นทางการที่หน้าเพจของคณะและหน้าเพจมหาวิทยาลัย



“มีอีกเรื่องที่ครูเป็นห่วงมาก กว่าจะถึงวันแสดงมันจริงจะมีปัญหาอีกเยอะที่พวกเราต้องเจอ นักแสดงลาออกบ้าง บางคนก็บาดเจ็บไม่เล่นต่อ หรือแม้แต่เรื่องอื่นๆที่เราคาดการณ์ไม่ได้ ดังนั้นสต๊าฟทุกคนต้องจำบทให้ได้ทุกหน้าทุกบรรทัด ถึงวันจริงเกิดปัญหากับตัวละครขึ้นมา ทุกคนต้องเล่นแทนได้ คุณานนท์เรื่องนี้เธอเป็นผู้กำกับหลัก ปัญหาเฉพาะหน้าเธอต้องแก้ให้ได้ วรัชญ์ ช่วยน้องด้วยนะ”



คณบดีคณะนิเทศศาสตร์หรือที่นักศึกษาทุกคนแอบตั้งชื่อให้ว่าอาจารย์ป้าหันไปพูดปิดท้ายกับดินและเล้งที่นั่งอยู่ไม่ไกล สองคนที่เป็นความหวังเพื่อให้คณะได้เชิดหน้าชูตากับผลงานในครั้งนี้ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่สองหัวเรี่ยวหัวแรงหลักที่ถูกเลือกมาแล้วจริงๆ



“ประชุมกันต่อนะ ครูขอตัวก่อน”

“ขอบคุณครับอาจารย์” ดินลุกขึ้นและยกมือไหว้ลาจากนั้นคนอื่นๆในห้องก็ยกมือไหว้ตามจนอาจารย์ป้าเดินออกจากห้องไป



“ประชุมไรต่อวะ” คำแรกที่หลุดจากปากดินทำให้เพื่อนๆน้องๆแต่ละคนปรบมือให้ผู้กำกับตัวน้อยแต่ใจใหญ่ด้วยความพอใจ เพราะแค่ที่ประชุมร่วมกับอาจารย์เมื่อกี้ก็น่าเข้าใจตรงกันหมดแล้ว


“แยก! กูหิวข้าวววว” เล้งยกมือสุดแขนเพราะความหิวมันไปปรานีเขาเลย เมื่อเช้าเขาตื่นสาย ทำให้เขาได้กินแค่ขนมปังก้อนเดียวเท่านั้นก่อนเข้าห้องประชุม


“งั้นแยกย้ายเจอกันอีกทีสี่โมงเย็น ไอ้เปาอย่าลืมของเอามาเล่นเกมนะเว้ย”


“โอเคค้าบลูกพี่ดิน”



เล้งมองข้อความที่ถูกส่งกลับมาในมือถือแล้วก็ได้แต่พ่นลมหายใจออกจากปากเบาๆ เมื่อสรุปได้ว่าเพื่อนกินข้าวของเขาไม่ว่าง และคิดว่ามื้อเที่ยงวันนี้คงได้ลากรุ่นน้องคณะไปกินด้วยแทน



“ไปกินข้าวกัน”


“กินไหนพี่ โรงอาหารเหรอ” ปลื้มแบกกระเป๋าขึ้นบ่าทันทีเพราะเขาเองก็รู้สึกเหมือนจะหิวแล้วเหมือนกัน


“เออโรงอาหารนี่แหละ กูไม่ไหวแล้ว ไอ้เผ่าเร็ว” เล้งคว้าคอปลื้มกับดินด้วยแขนทั้งสองข้าง ออกแรงพาเดินไปตามทางเดินจากห้องซ้อมหลักที่ใช้เป็นห้องประชุมจนไปถึงโรงอาหารคณะโดยมีเผ่าและรุ่นน้องคนอื่นๆเดินตามหลังไปเงียบๆ



“พี่เล้งกินไร”


“กูต้องพึ่งข้าวแกง เร็วสุดละ” รุ่นพี่ตัวบางปล่อยมือที่คว้าคอรุ่นน้องทันทีเมื่อเห็นร้านข้าวแกงเป้าหมาย เขาพุ่งเข้าไปเกาะตู้แล้วสั่งพิเศษเพราะหิวจัด หันกลับมาอีกทีต้องตกใจเมื่อเห็นเผ่ามาคืนซ้อนหลังเขาอยู่


“!คิดว่ากูตกใจไหม!”


“ทำเป็นดุ แหม แหม ทีไอ้เซฟไม่มีด่า” เผ่ากดมุมปากลงทั้งสองข้างก่อนขยับตัวหลบคนตัวเล็กที่ทั้งผลักทั้งดันเขาให้พ้นทาง


“น้องมันไม่ได้กวนตีนเหมือนมึงไง หลบเลยกูจะแดกข้าว”



เล้งรีบเดินเลี่ยงหนีออกมาเพราะไม่อยากอยู่ต่อให้โดนแซวอีก ดวงตากลมใสกวาดมองหาที่ว่างที่ใกล้ที่สุดแล้วรีบเดินไปวางจานข้าวจองโต๊ะไว้ ส่งสัญญาณให้ดินและปลื้มรู้ว่าจองตรงนี้เสร็จก็ผละจากโต๊ะไปร้านน้ำที่อยู่ไม่ไกล



“โอวันตินแก้วใหญ่ น้ำเปล่าหนึ่งขวดครับ” เล้งนับเหรียญในมือเตรียมจ่าย แต่พอเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นว่า เพื่อนกินข้าว คนที่บอกว่าไม่ว่างมากินด้วยได้มายืนยิ้มอยู่ข้างๆเขาแล้ว


“เซฟ! มาไง..ไหนบอกไม่ว่าง”


“อืมมม คิดว่าไม่เซอร์ไพรส์พี่ดีกว่ากลัวจะไม่ถูกใจ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จผมพาไปเลือกเอง พี่เล้งบอกว่าว่างนี่นา”


“ไปไหนอ่ะ”


“ซื้อของเข้าหอเราไง” คนตัวสูงยิ้มบางๆแต่ทำเอาแม่ค้าที่กำลังตักโอวันตินใส่แก้วถึงกับเคลิ้มไปแล้ว ส่วนเล้งก็ทำหน้านิ่งพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้พร้อมเสตามองไปทางอื่น ต้องขอบคุณทักษะการแสดงของเขาที่ทำให้เก็บอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้เป็นอย่างดี



“ดิน ตอนแรกกูตั้งใจจะแดกนมชมพูเว้ยยยย แต่ตอนนี้กูคิดว่าร่างกายกูต้องการกาแฟดำขมๆ กูกลัวเบาหวานแดกตายยยย” เสียงของปลื้มที่ดังมาจากข้างหลังทำให้คนทั้งคู่หันมามอง เซฟยกมือไหว้รุ่นพี่ทั้งสองคนแล้วหันมาสั่งโอวันตินอีกแล้วให้ตัวเขาเอง



“เค้าสั่งเหมือนกันด้วยนะมึง”

“งั้นกูควรสั่งเหมือนมึงไหมที่รักดิน”

“เอาสิที่รัก ปลื้มสั่งให้ดินด้วยนะ กูเอาชาเย็น”

“ทำไมต้องชาเย็น เมื่อวานกูแดกแล้ว เปลี่ยนบ้างได้ไหม”

“มึงก็แดกอย่างอื่นไปสิกูจะแดกชาเย็น”

“เออ.. พี่ค้าบชาเย็นแก้ว นมชมพูแก้ว”



“ฮ่ะๆๆ พวกพี่ตลกดี โทษครับ” เซฟกลั้นขำไม่อยู่ เขาหันมายกมือไหว้ขอโทษรุ่นพี่ตัวเล็กทั้งสองคนอีกครั้งก่อนหันไปรับแก้วโอวันตินแล้วรีบดันไหล่เล้งให้เดินนำกลับไปที่โต๊ะ



“กินข้าวมายัง”

“ที่จะให้ผมกินตอนไหน เรียนเสร็จก็มาเนี่ย”



“ยังไม่แดกก็ไปซื้อมาแดก ไม่ใช่มานั่งมองหน้าพี่เค้า คงอิ่มล่ะมึง” เผ่าวางจานพร้อมนั่งลงข้างๆน้องชาย รู้สึกหมั่นไส้ไม่น้อยที่เห็นมันมาโผล่ที่โรงอาหารคณะตัวเอง ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่มีทางที่เซฟจะมาเหยียบคณะนี้ได้เลยสักครั้ง


“จองตรงนี้นะ” เซฟเอาแก้วโอวันตินของเขาวางไว้ตำแหน่งที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับเล้งแล้วลุกไปที่ร้านข้าวแกงไม่ไกล



ดินกับปลื้มรวมถึงรุ่นน้องคนอื่นๆพอกลับมานั่งที่โต๊ะก็ได้แต่อมยิ้มกรุ้มกริ่มให้รุ่นพี่คนสวย แต่เล้งก็ไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าโดนแซวทางสายตา คนตัวเล็กที่บ่นว่าหิวๆกลับหยิบเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปแก้วโอวันตินสองใบที่วางข้างกัน ดูก็รู้ว่ากำลังถ่วงเวลารอคนที่กำลังซื้อข้าวอยู่ แล้วก็เป็นจริงอย่างที่พวกเขาคิด เมื่อรุ่นน้องรูปหล่อจากคณะเศรษฐศาสตร์เดินกลับมาที่โต๊ะ รุ่นพี่ตัวเล็กก็บ่นว่าอีกคนช้าจากนั้นถึงได้เริ่มกินข้าวพร้อมกัน



“เผ่าๆ พี่เล้งย้ายไปอยู่กับมึงเหรอ” ปลื้มกระซิบถามเพื่อนตัวใหญ่ที่พอฟังคำถามแล้วก็เบะปากคว่ำ


“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง” เผ่ายักคิ้วให้สองครั้งอย่างคนเหนือกว่าแต่มันก็ดูน่าหมั่นไส้ไม่น้อยสำหรับปลื้ม ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นประธานกองเสือกแห่งชาติ


“กูขอละเอียดยิบ”

“ปลื้ม..เสือกนะมึง”

“ไม่ต่างจากมึงหรอก”


เผ่ากับปลื้มมองหน้าแล้วยิ้มให้กัน ดินที่นั่งอยู่ข้างเล้งเห็นเลยเอาช้อนเคาะจานข้าวเผ่าแล้วพูดลอยๆว่า “กูด้วย” นี่สินะเขาถึงเรียกว่าคนศีลเสมอกันถึงจะอยู่ด้วยกันได้



- - - - - - - - - - - - - - -




“พี่เล้ง เอาเตียงนี่ไหม” เซฟกึ่งลากกึ่งจูงคนตัวบางมาที่เตียงเดี่ยวสีโอ๊คแบบที่เขาชอบ แต่เจ้าของมือขาวที่เขากุมอยู่กลับดึงให้เดินออกมาห่างจากพนักงานขายก่อน


“เซฟ..ไม่เอาเตียง แพงว่ะ”


“ก็บอกว่าผมจะซื้อแล้วให้พี่ยืม พอพี่กลับเตียงก็เป็นของผมไง” เล้งฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว ถึงอีกคนจะพูดแบบนั้นก็เถอะ เขาก็ยังรู้สึกเหมือนว่าเขาเอาเปรียบอยู่ดี


“ซื้อที่นอนปิคนิคดีกว่า”

“มันเล็ก”


“ก็นอนคนเดียวไหม”

“อึดอัด”


“ก็นอนได้น่า”

“มันไม่สบายตัว”


“ก็เตียงมันแพง”

“โอเค ผมมีวิธีที่พี่ไม่ต้องซื้ออะไรเลย สนใจไหม”


“ยังไง”

“ไปนอนเตียงผม 5ฟุตกว้างพอ ตีลังกาม้วนหน้าได้ ผอมๆอย่างพี่นอนด้วยกันได้สบายไม่อึดอัดแน่ๆ  เอาไหม”



เล้งถึงกับนิ่งสนิท เม้มริมฝีปากเบาๆเมื่อเถียงต่อไม่ได้ แววตาที่รุ่นน้องตัวสูงมองมาที่เขาทำให้รู้สึกพ่ายแพ้ราบคาบ มันรู้สึกแตกต่าง ไม่เหมือนเวลาที่เขาต้องไปนอนห้องเพื่อน แน่นอนว่าเล้งสามารถแย่งเตียงเพื่อนผู้ชายได้สบายๆ ..แต่กับรุ่นน้องคนนี้ มันต่างไป เล้งรู้ว่าเขาจะต้องนอนไม่หลับแน่ๆ ถ้าได้อยู่บนเตียงเดียวกับคนตรงหน้า



“งั้น..เอาฟูกได้ไหม”


“อืม..ไปเลือกกัน”



สายตาที่ดูหวั่นไหวของคนตรงหน้าทำไมเซฟจะมองไม่เห็น เขาหมุนตัวอีกคนให้หันไปอีกทาง ใช้สองมือจับไหล่แคบ ดันร่างผอมโปร่งให้เดินนำไปที่โซนที่มีเฉพาะฟูกนอนหลากหลายขนาด



ยอมรับว่าในใจของเขาเองก็เต้นรัวตอนที่บอกให้อีกคนมานอนด้วยกัน รู้สึกโล่งใจไม่น้อยที่เล้งไม่ตอบตกลง เพราะถ้าลองได้นอนอยู่บนเตียงเดียวกันเมื่อไหร่ เขาเอาคงหยุดตัวเองไม่ให้ขย้ำรุ่นพี่ไม่ได้



“เซฟ ฟูก5ฟุตมันวางในห้องนั้นได้ไหม”


“ได้ครับ ห้องมัน3x3 ฟูก5ฟุตก็จะเหลือพื้นที่น้อยหน่อย”


“ไม่เป็นไรที่กลิ้งเยอะๆแหละดี”


“เผื่อไปนอนอ่านบทด้วย”


“เอาสิ! เดี๋ยวติวให้ นี่ผู้ช่วยผู้กำกับเลยนะ ไม่อยากจะโม้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งนะเฟ้ยยย” รุ่นพี่ตัวเล็กยืดคอเชิดหน้าขึ้นด้วยความภูมิใจ


“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค้าบ”


“ฝากเนื้อฝากตัวได้ แต่ใจไม่รับฝากนะ”


“อ้าว..ไม่รับหน่อยเหรอ”


“ใจอ่ะ มันฝากกันได้ที่ไหน ของแบบนี้มันต้องให้เลย จะให้ก็รีบให้ไม่ต้องยึกยัก ..เอ่อ..พี่ครับ..แนะนำฟูกหน่อยอยากได้แบบที่มันแน่นๆสปริงเยอะๆอ่ะครับ”



เล้งพูดกับรุ่นน้องตัวสูงเสร็จก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะรู้ตัวว่าตอนนี้แก้มของเขาคงแดงไปหมดแล้ว คนตัวเล็กเลี่ยงเดินหนีไปหาพนักงาน ปล่อยให้เซฟยังคงอึ้งค้างอยู่ที่เดิม ชายหนุ่มทรุดลงที่เตียงนอนแถวๆนั้น เพราะรู้สึกเหมือนหัวใจโดนจู่โจมอย่างแรง




“ผู้ชายแน่เหรอวะ แม่งโคตรน่าฟัด!”





//TBC// #ctcเซฟเล้ง
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-10-2017 15:34:51 โดย รฐา »

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
พี่เล้งน่ารัก น่าฟัดอ่า 

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
หยอดกันไปหยอดกันมา....ฮิ้ว...ววววววววววววววววววววววววววววว   :hao6:

ออฟไลน์ BAKA

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3025
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +66/-10
เราเห็นด้วย พี่เล้งน่าฟัดมากกกกก

แล้วนั่นอ้อยอยู่ใช่ไหมคะ?

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
อ่อยแรง รุกแรง

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ถ้าพี่เล้งจะอ่อยแรงขนาดนี้

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
พี่เล้งทำรถอ้อยคว่ำอ่ะ :-[ :-[ :-[ :-[

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ stickyyrice

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-5
ชอบความขายอ้อยนี้

ออฟไลน์ about

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 254
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ Petit.K

  • Petit parapluie
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 840
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
ขี้อ่อยทั้งคู่เลยน้าาาส แหมมม ใครจะสารภาพรักก่อนกันเนี่ย

ออฟไลน์ รฐา

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Chapter 6



เวลาสี่โมงเย็นโดยประมาณ



ที่คณะนิเทศศาสตร์ในวันนี้คึกครื้นไปด้วยนักศึกษาจากต่างคณะที่ผ่านการคัดเลือกเข้ามาเป็นนักแสดงของละครเวทีประจำปี ในวันแรกสต๊าฟและนักแสดงทุกคนก็ต้องแขวนป้ายชื่อเพื่อทำความรู้จักกันเสียก่อน



“สวัสดีสาวๆขอป้ายชื่อให้พี่ด้วยได้ไหม” รอยยิ้มทะเล้นของร่างสูงโปร่งที่สต๊าฟลงทะเบียนไม่คุ้นหน้า ทำให้พวกเธอเริ่มไม่มั่นใจว่าควรจะตอบชายหนุ่มอย่างไร


“เอ่อ..ได้มาออดิชั่นไหมคะ”


“อ้อออ พี่ไม่ใช่นักแสดง พี่เป็นผู้กำกับศิลป์ทำฉากครับ พี่ช้างศิลปกรรม” คำตอบของชายหนุ่มทำให้สต๊าฟรุ่นน้องสงสัยไม่น้อยว่าทีมงานฝ่ายศิลป์ มาโผล่ในวันแรกของการซ้อมทำไม


“ให้หนูเรียกพี่ปลื้มให้ไหมคะ”


“ปลื้ม..ปิติน่ะเหรอ ไม่ต้องๆ พี่ไม่ได้มาคุยเรื่องฉาก พี่มาดูซ้อม”


“ไม่ได้มาคุยเรื่องงาน งั้นก็คงตั้งใจจะมาม่อสาว” เสียงของปลื้มที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหันกลับไปมองอีกคนยิ้มๆ



“แสนรู้จังเลยนะปิติ” คนตัวใหญ่กว่าก้มลงกระซิบเบาๆพร้อมมองอีกคนด้วยหางตา

“เจตนาไม่ผ่าน รังแต่จะมีปัญหาเรื่องชู้สาว”


ปลื้มกอดอกเงยหน้าขึ้นมองอีกอย่างไม่ชอบใจ ไอ้คนหูกางปากเปราะ คือฉายาที่ปลื้มแอบตั้งให้ตั้งแต่วันแรกที่มีปัญหากัน


“เฮ้! ใจเย็นพวก ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

“แค่คิดก็ผิดแล้ว”

“โห ผิดตรงไหนเนี่ยแค่อยากมาดูว่าวันแรกของละครเวทีมันเป็นยังไง จริงๆสนใจอยากเป็นนักแสดงด้วยนะ แต่ติดที่เป็นกำกับศิลป์แล้ว เสียดายความหล่อตัวเอง”

“กะล่อน”

 
ปลื้มถอนหายใจแล้วเลือกที่จะเดินหนี คนประเภทนี้เขาก็ไม่อยากคบค้าสมาคมด้วย โดยเฉพาะไอ้คนหูกางปากเปราะหน้าหม้อแบบนี้ คงเป็นคนสุดท้ายในโลกที่เขาจะเลือกเป็นเพื่อนด้วย



สองขาที่เจ้าตัวได้แต่คิดว่ามันควรจะยาวกว่านี้ก้าวฉับๆไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งมองเด็กคนนั้นคนนี้เหมือนกำลังใช้ความคิด แต่ก็ดูเหมือนว่าดินจะไม่ได้หันมาให้ความสำคัญกับเขาเหมือนอย่างที่ใจต้องการ



“มึงสนใจกูหน่อย กูกำลังอารมณ์เสีย”

“มึงโดนแมลงสาปรุมทึ้งมารึไง”

“ชั่ว! รู้ว่ากูกลัวก็ชอบแกล้งนะมึงเนี่ย” ปลื้มเบ้ปากใส่ดินจนอีกคนต้องหันมาบีบริมฝีปากคู่นั้นเล่น


“แล้วสรุปเป็นอะไร”

“มึงจำไอ้หูกางศิลปกรรมได้ไหม ที่มันกวนตีนกูวันประชุมใหญ่ มันมาเว้ยยยย มันต้องมาม่อหญิงแน่เลยแม่ง งานตัวเองก็ไม่ใช่ เสนอหน้ามาทำไมไม่รู้”


“ปลื้ม..นี่มึงไปเป็นเมียมันตอนไหน โวยวายเหมือนผัวจะไปออฟเด็ก” ดินหรี่ตามองเพื่อนสนิทแล้วก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นว่าอีกคนถึงกับอ้าปากค้าง




“พี่ดินพี่ปลื้มขา นักแสดงมาครบแล้วค่ะ ให้โจ้เรียกรวมเลยไหมคะ”


“มึงแต่งหน้าทำไมวะโจ้” ดินขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าโจ้รุ่นน้องที่รับผิดชอบคลาสเต้นแต่งหน้าจัดเต็มมากๆ


“ไม่ได้ค่ะ ต้องสวยหน่อยน้องโอ๊ตจะได้หันมามองงงงง โอ๊ยพ่อคุณเอ๊ยหล้อหล่ออออ คมเข้ม เฟรนลี่ ยิ้มก็สวย น้องเซฟก็ดี๊ดี น้องสิงโต น้องโอม น้องเพชร โอ๊ยพ่อคุณ ใจบางไปหมดแล้วค่ะคุณพี่” โจ้หันไปมองเดือนปีสองของคณะวิศวะกรรมศาสตร์ที่ยืนรวมกลุ่มกับแก๊งค์เพื่อนของเขาซึ่งในนั้นก็มีเซฟรวมอยู่ด้วยแล้วก็ได้แต่เพ้อ


“ปลื้ม กูว่าเราไปเรียกรวมเองดีกว่าปล่อยมันเพ้ออยู่นี่แหละ” ดินดันตัวเพื่อนให้นำออกไปตรงเครื่องเสียงที่เพื่อนๆกำลังเชคไมค์อยู่


“เรียกรวมเลย วงกลมนะ”



ดินถอยออกยืนพิงกรอบหน้าต่างข้างๆเล้ง มองกลุ่มนักแสดงที่ขยับมารวมตัวกันเป็นวงกลม เนื่องจากวันนี้เป็นวันแรกที่เจอกัน พวกเขาจะต้องให้แต่ละคนทำความรู้จักกันก่อน พูดง่ายๆว่าต้องละลายพฤติกรรมให้ทุกคนได้ทำความรู้จักกัน เพราะถ้านักแสดงไม่สนิทกัน รับรองว่าละครล่มแน่ๆ



“พี่เล้ง”

“หืมม”


“พี่เล่มเกมด้วยนะ”

“ทำไมกูต้องลงไปเล่นเองล่ะ” เล้งหรี่ตามองใบหน้าเจ้าเล่ห์ของดิน ตั้งแต่มันให้เขาใส่ชุดเจ้าหญิงเบลล์ เขาก็รู้สึกเหมือนไว้ใจรุ่นน้องคนนี้ไม่ได้เต็มร้อยเท่าไหร่ เห็นมันนิ่งๆแต่มันก็พร้อมแกล้งเขาได้ตลอดเวลาเหมือนกัน


“เอาน่า น้องจะได้สนิท เวลาโดนด่าพี่จะได้เป็นที่พึ่งให้น้องๆได้” ดินฉีกยิ้มพร้อมเอานิ้วจิ้มลงแขนผอมบางของคนเป็นพี่เบาๆ เล้งถอนหายใจนิดๆแต่ก็พยักหน้ารับจนได้



“พี่ดินพี่เล้งครับ เชิญเปิดงานได้เลยค้าบ” ดินกับเล้งกับไปตามเสียงเรียกของปลื้ม จึงได้เห็นว่านักแสดงและสต๊าฟทุกคนนั่งเป็นวงกลมเรียบร้อย แต่ยังพอเหลือช่องว่างบางส่วนพอให้เขากับเล้งเข้าไปนั่งด้วยได้ ดินสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินเข้าแนะนำตัวเองเป็นคนแรก


“สวัสดีครับทุกคน พี่ชื่อคุณานนท์ เตชะพล ชื่อเล่นดิน ปี4 นิเทศศาสตร์ เป็นผู้กำกับในปีนี้ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ” เสียงปรบมือจากน้องๆพร้อมกับเสียงโห่เชียร์จากเพื่อนทำให้ดินยิ้มกว้าง แต่ในวินาทีต่อมาหน้าก็เขาก็กลับมานิ่งสนิทเหมือนเดิม


“สวัสดีครับน้องๆ พี่เล้งเองครับ วรัชญ์ ศุภกานนท์ ผู้ช่วยผู้กำกับครับ คือเข้าใจว่าหน้าเด็กแต่พี่เล้งจบแล้วนะไม่ได้อยู่ปี2” รุ่นพี่ตัวเล็กชูสองนิ้วแนบแก้ม ท่าทางทะเล้นน่ารักๆของเขาก็เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของน้องๆได้ดี มีรุ่นน้องคณะอื่นบางคนจำได้ว่าเล้งตัวเป็นเจ้าหญิงเบลล์ในวันโปรโมทออดิชั่นด้วย



จากนั้นก็แนะนำตัวเรียงไปจนครบทุกคน ดินยกหน้าที่ให้ เปา หัวหน้าฝ่ายสันทนาการของคณะเป็นคนเอนเตอร์เทนน้องๆและเป็นคนพาเล่นเกมต่างๆ โดยที่ทีมงานทุกคนก็ต้องเข้ามาเล่นด้วย เริ่มจากปรบมือชุดใหญ่พร้อมลีดผี ที่แค่ท่าเต้นลีดก็เรียกเสียงฮาจากทุกคนได้ โดยเฉพาะทีมสต๊าฟเพราะทุกคนจำได้ว่าเป็นท่าเต้นพิลึกๆ ของน้องคนสวยที่เคยมาออดิชั่นบทนางเอกแถมยังขนลำไยมาทั้งสวนคนนั้น


หลากหลายเกมกระชับความสัมพันธ์ทำให้นักแสดงและทีมงานแต่ละคนรู้จักกันมากขึ้น โดยเฉพาะงูกินหางที่มีเสียงกรี๊ดตลอดเวลาการเล่น เกมนี้ทีมปลื้มกับทีมช้าง ผู้กับศิลป์คู่ปรับเก่าได้เป็นคู่ชิงชนะเลิศ ปลื้มที่อยู่ท้ายแถวแทบจะร้องไห้ที่เขาโดนช้างอุ้มไปทั้งตัวเพราะเขาตัวเล็กกว่ามันมาก แค้นนี้ยังต้องชำระอีกนาน



และอีกเกมคือวิ่งเปรี้ยวที่ทำให้ทุกคนลุ้นว่าทีมตัวเองจะแพ้จะหรือชนะ บางคนถึงขั้นถอดรองเท้าวิ่งเพราะพื้นไม้ปาร์เก้มันลื่น ครั้งนี้เป็นศึกของคู่แค้นเก่าระหว่างดิน ผู้กำกับใหญ่และโอ๊ตเดือนวิศวะปี2 ตัวเต็งบทพระเอก แม้ว่าช่วงขาจะเสียเปรียบมากแต่ใครจะคิดว่าดินวิ่งเร็วกว่าที่คิด ถึงโอ๊ตจะส่งไม้ต่อได้ทันแต่ผู้หญิงคนถัดไปก็เสียท่าให้ทีมของดินจนได้



ทีเด็ดเห็นจะอยู่ที่เกมปลาเป็นปลาตาย เกมนี้มีสต๊าฟหลายคนถอยออกมาเพราะรู้ฤทธิ์มันดี แต่เล้งดันโชคร้ายได้เล่นเป็นปลาตั้งแต่คนแรก อันที่จริงจะเรียกว่าโชคร้ายก็ไม่ได้ เพราะปลื้มกับเปาวางแผนกันไว้แต่แรก หลังจากที่ผูกตาเล้ง ดินและรุ่นน้องหลายคนก็ถอยออกมาทำให้เหลือแต่น้องๆนักแสดงเท่านั้น



เปาหมุนตัวเล้งมากกว่า3รอบจนเจ้าตัวโวยวายเพราะเริ่มมึน ก่อนที่เปาจะหันหน้าให้เล้งตรงไปหากลุ่มเป้าหมายซึ่งก็คือกลุ่ม5หนุ่มหล่อที่เป็นที่ต้องการของสาวแท้สาวเทียมทั้งกอง ดินเริ่มส่งเสียงคนแรกหลังจากนั้นน้องๆทุกคนก็ต่างร้องบอกทางจนมั่วไปหมด ยกเว้นคนที่ใกล้ๆเล้งจะเงียบสนิทเพราะกลัวโดนจับ


เซฟหลุดหัวเราะกับท่าทางประหลาดๆของรุ่นพี่ตัวเล็กและนั่นก็ทำให้เขากลายเป็นเป้านิ่งทันทีเมื่ออยู่ดีๆเล้งที่เพิ่งเดินผ่านไปหันขวับมาคว้าตัวเขาไว้ ชายหนุ่มพยายามแกะมือขาวๆออกแต่คนเป็นพี่ก็ไม่ยอมเหมือนกัน ดินนำทีมคนที่เหลือตะโกนเชียร์ให้จับให้ได้ แต่เซฟก็ยังพยายามหลบอยู่ดี


กฎของเกมคือคนที่หนีไม่สามารถขยับตัวได้ก็จริง แต่ถ้าเราจะโดนจับแบบนี้ร้อยทั้งร้อยก็ต้องดิ้นหลบ ที่ขยับไม่ได้เลยคือจุดที่ยืนอยู่ เซฟอาศัยจังหวะที่ดิ้นหลุด ทรุดตัวลงกับพื้นปล่อยให้รุ่นพี่ตัวเล็กคว้าอากาศอยู่สองสามทีก่อนที่เล้งจะตามลงมาตะปบขาของเขาเพราะมีเสียงตะโกนบอกว่า “ข้างล่าง”



“ปลื้ม!กล้องด่วน!” ดินตบเข่าฉาดด้วยความสะใจที่เห็นทุกอย่างมันเป็นไปตามแผนที่วางไว้และบางทีมันอาจจะมากกว่าที่คิดไว้ด้วย



ภาพของเล้งที่คลานเข่าอยู่ระหว่างขาและคร่อมตัวโดยใช้สองมือกดรุ่นน้องรูปหล่อไม่ให้ดิ้นหนี เรียกเสียงหวีดจากทุกคนเพราะเล้งไม่ได้แค่จับเปล่าๆ มือขาวของพี่ใหญ่ของกองละครเล่นลูบไปทั่วทั้งตัว เพื่อจะเชคว่าอีกคนใส่เสื้ออะไร ยิ่งรู้ว่าเป็นผู้ชายเล้งก็ลูบได้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจ


เซฟและหลายๆคนในห้องแทบกลั้นหายใจเมื่อรุ่นพี่ตัวเล็กคลานขึ้นมานั่งทับไว้ทั้งตัวก่อนที่มือขาวๆทั้งสองข้างจะเลื่อนมาจับใบหน้า นิ้วเล็กค่อยๆไล่ที่คิ้วเข้ม ดวงตา สันจมูก และริมฝีปาก คนทั้งห้องยกมือขึ้นมาปิดปากเพราะภาพที่เห็นมันเริ่มจะอีโรติกขึ้นเรื่อยๆเมื่อเล้งก้มลงไปเพราะไม่รู้ทิศทาง แต่เพราะว่าที่เล้งก้มลงไปนั้น มันใกล้กับใบหน้าของคนที่นอนอยู่มากจนแทบจะจูบกันได้อยู่แล้ว



“พี่เล้งตอบเถอะกูลุ้นจนเยี่ยวเหนียวแล้วเนี่ย!” เสียงของเผ่าที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้เล้งแปลกใจ เพราะเขาคิดว่าคนที่เขาจับอยู่ตอนนี้เป็นเผ่าเสียอีก ดีแล้วที่ยังไม่ตอบออกไปไม่งั้นเขาได้เป็นปลาอีกรอบแน่ๆ


“ไม่ใช่เผ่า..งั้นก็เซฟ!” เขาว่าพลางดึงผ้าที่ผูกตาออก และใบหน้าของคนที่นอนอยู่ด้านล่างก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว ใบหน้าแดงก่ำที่มองแว๊บเดียวก็รู้ว่ารุ่นน้องคนนี้เขินมากๆ


“พี่จับทุกคนแบบนี้หรือเปล่าเนี่ย”

“เฮ้ยหน้าแดง555”

“อย่าล้อสิ” เซฟยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหน้าแต่ยังปล่อยให้คนตัวเล็กล้อเขาอยู่ อยากจะยื้อเวลานี้ไปอีกนานแต่ก็เขินจนแทบทนไม่ไหว



“ลงมาได้แล้วพี่เล้งงงงง ท่านั่งมันล่อแหลม มองแล้วคิดดีไม่ได้เลยพี่เอ้ยยยย ในหัวกูนี่20+แล้วตอนเนี้ย” ปลื้มเอามือพัดไล่ความร้อนที่หน้า ขนาดเขาไม่ใช่คนเล่นเองยังเขินขนาดนี้ รู้สึกสงสารเจ้าชายน้ำแข็งจริงๆโดนลูบไปขนาดนั้นแถมคนแกล้งยังนั่งคร่อมอยู่ไม่ขยับไปไหนอีก


“พวกมึงมันเลววววว” เล้งว่าพลางลุกขึ้นยืนแล้วดึงแขนคนที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นมา เป็นจังหวะเดียวกับที่ทีมสวัสดิการของกองเปิดประตูเข้ามาบอกว่าข้าวเย็นมาแล้ว ดินก็เลยปล่อยให้ทุกคนไปพักกินข้าวด้านนอก



นักแสดงแต่ละคนมารับข้าวกล่องแล้วไปนั่งรวมตัวเป็นวงกลมใหญ่ตามที่ปลื้มบอกรวมทั้งสต๊าฟด้วยเช่นกัน และภาพที่ทีมงานหลายคนจับตามองมากที่สุดก็คือพี่ใหญ่ของพวกเขาที่นั่งติดกับรุ่นน้องปี2จากคณะเศรษฐศาสตร์ที่เพิ่งมีฉาก18+ในเกมปลาเป็นปลาตายเมื่อกี้ด้วยกัน



“เด็กอนุบาลเห็นยังรู้เลยว่าน้องมันจีบ”

“พี่เค้าบอกว่าไม่ได้จีบนะเหวย”

“เอาที่พี่เล้งสบายใจ”



หลังมื้อเย็น โจ้ ก็พานำวอร์มโดยวันแรกนี้ก็ทำได้แค่สอนท่าแยกส่วนตั้งแต่หัว คอไหล่ อก เอว จนถึงขาแค่นั้นก็จะหมดเวลาแล้ว ก่อนเลิกกองประมาณ 15 นาทีดินก็เรียกทุกคนรวมเป็นวงกลมกันอีกครั้ง นัดแนะสำหรับการพบกันครั้งต่อไป โดยให้ทุกคนเตรียมรองเท้าวิ่งพร้อมเสื้อผ้ากีฬามาด้วย และย้ำมากๆไม่ให้ใส่กางเกงขาสั้นทั้งผู้หญิงและผู้ชาย พูดคุยตกลงกันเสร็จเรียบร้อยก็สั่งเลิกกองกลับบ้าน



สาวๆหนุ่มๆบางคนเดินมาขอแลกเบอร์แลกไลน์กันใหญ่ แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ห้ามกันไม่ได้ เพราะถือว่าเป็นสิทธิส่วนบุคคลที่เขาอาจจะปิ๊งกันในกองจริงๆก็ได้ แต่อาจจะยกเว้นไว้คนหนึ่ง


พี่เล้ง ใครหน้าไหนที่ตั้งท่าว่าจะเข้ามาขอเบอร์จะโดนสมุนผู้พิทักษ์ทั้ง5บลอคไว้ไม่ให้ถึงตัว บางทีก็อาจจะเป็น6ถ้ารวมเผ่าด้วยอีกคน เป็นภาพที่ดินกับปลื้มมองแล้วก็ขำ พอเดาออกว่าเจ้าชายน้ำแข็งบงการมาแน่นอนแต่ก็ไม่คิดว่าจะชัดเจนขนาดนี้



“กูว่ากองปีนี้สนุกแน่เลยว่ะ” ปลื้มหัวเราะในลำคอเบาๆแต่เขาก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ดีๆคู่อริส่วนตัวก็โผล่มายืนข้างๆ

“สนุกแบบนี้มาบ่อยๆได้ไหมปิติ”


“มีหน้าที่ทำฉาก ก็ไปทำฉาก ไม่ต้องโผล่มากองซ้อม!”

“ปิดกั้นนะปิติ ดูสิ..น้องๆมาขอไลน์พี่ช้างตั้งเยอะ มิชชั่นคอมพลีส ไปละเจอกันนะปิติ รอบหน้าจะเอาแบบมาให้ดูด้วย” ร่างสูงโปร่งของผู้กำกับฝ่ายศิลป์ที่เดินผิวปากจากไปทำให้ปลื้มเดือดขึ้นมาจนดินต้องจับไหล่ของอีกคนไว้



“ปลื้มใจเย็นๆ”

“มึงดูมันสิ มันกวนตีน”

“ใจเย็นมึง”

“เชื่อกูรึยังว่ามันมาเอาเบอร์ผู้หญิงในกอง เลว!!”


“ปลื้ม..มึงไม่ใช่เมียเขาใจเย็นๆ”

“ดิน!”

“โอ๋ๆที่รักกูพูดเล่น ป่ะๆกลับหอเราเนาะ”



ดินหนีบเพื่อนสนิทไปที่รถมอไซด์คู่ใจ วันนี้เขายอมเป็นพลขับเองเพราะดูเหมือนอารมณ์ปลื้มในตอนนี้จะยังไม่พร้อมแว้นซ์ เกิดมันฟาดงวงฟาดงาแล้วพาเขาแหกโค้งจะทำไง จับอีกคนขึ้นซ้อนท้ายได้ก็ค่อยๆบิดแฮนด์เร่งความเร็ว


“ปลื้มนั่งดีๆ”

“กูกอดเลยได้ไหมล่ะ”


“เออ”

“ฮื้อออ ที่รักดินน่ารักที่สุดเลย กูไม่นอกใจมึงไปหาไอ้หูกางนั่นหรอก จุ๊บๆๆ”


“นั่งดีๆสาดปลื้ม!”


“พี่รักอย่าดุ ปลื้มกลัวแร้ววว”



//TBC//
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-10-2017 09:30:19 โดย รฐา »

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด