หัวข้อ: เรื่อง ของ .... เรา .... (เรื่องราวของเอกับป่าน) At Last P.467/ ส่งข่าวค่ะ

[sakiko]

 

[potery]

เรื่องของคุณสองคนน่ารักมาก 

อ่านแล้วมีความสุขมาก   

[omelordkung]

เบาะยางก้อดีนะจะได้ไม่ต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอนบ่อย ๆ หุหุ 

[HydrA]

ไม่ต้องเขินหรอกค่ะพี่เอ คนอ่าน
ชอบค่ะ แหมเนื่องในวันสำคัญจริงๆนะเนี่ยะ

[The Lover]

บอกได้แค่ว่า

 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

อ่านทันจนได้คราบ

ขอให้พี่ทั้งสองคนรักกันตลอดไปนะคราบ

[Namehoto]

วันนี้หายไปเขินทั้งวัน เพิ่งจะส่งต้นฉบับมาให้อีกทีเนี่ยล่ะค่ะ

****************************


วันนั้นผมกับป่านก็อยู่กันที่คอนโด ทำโน่นทำนี่ แล้วก็มีแวะลงไปว่ายน้ำที่สระของคอนโดบ้างเล็กน้อย ไม่มีคนเลยครับ คงเป็นเพราะเป็นวันทำงาน ที่คนอื่นๆ ก็คงออกไปทำงานกันหมด เลยยึดสระกันสองคน ว่ายน้ำแข่งกันบ้าง ป่านมันกระโดดขี่หลังผมในน้ำบ้าง

แล้วก็ขึ้นมานอนกอดกันไปมาต่อในห้อง

อาหารวันนั้นไม่ได้ทำอะไรครับ สั่งมากินกันเพราะผมก็ขี้เกียจ มันก็ขี้เกียจ (ถึงมันขยันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก) จนกระทั่งตอนเย็นแหล่ะครับ

โทรศัพท์ไอ้ป่านดัง

มันหยิบมาดูหน้าจอ (ตอนนั้นยังนัวเนีย กลิ้งไปกลิ้งมากันอยู่บนเตียงเลยครับ ผมกับมันน่ะ)

แม่โทรมา มันหันมาทำปากหมุบหมิบบอกผมแล้วรับโทรศัพท์ (ตอนนั้นน่ะ มันนอนทับตัวผมอยู่ครึ่งๆ ผมก็เลยต้องเงียบเสียง เดี๋ยวแม่มันจะได้ยิน)

ครับ แม่

.....

อ๋อ ไม่ได้เข้าครับ ปวดหัวนิดหน่อย

................

ครับ รู้ครับ เช็คแล้วครับ  ไม่มีประชุมครับ

....................

กินยาแล้วครับ ครับ พรุ่งนี้เข้าครับ

......................

ครับ

..................

ครับ

....................................................................

ครับ ครับแม่

................................................


ครับ


...........................................


อยู่คอนโดครับ

.......................................

เอก็อยู่ครับ

.................................................

ครับแม่ ครับ

...................................

ครับ หวัดดีครับ



พอมันคุยโทรกับแม่เสร็จ ไอ้ป่านก็ถอนหายใจยาวเหยียด

เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

ผมกอดมันไว้หลวมๆ ลูบหลังมันเบาๆ

เป็นอะไร ถอนหายใจยาวเชียว

แม่น่ะ โทรมาบ่น

เรื่องอะไรเหรอ

ก็เรื่องที่ป่านไม่เข้าบริษัทวันนี้น่ะสิ แม่เขาบ่นว่าปล่อยให้คนอื่นทำงานไปได้ยังไง เราเป็นเจ้าของก็ต้องไปดูแล

แล้วแม่ถามไหมว่าทำไมป่านถึงหยุด

ถามอ่ะ ป่านก็บอกไปว่าปวดหัวนิดหน่อย เขาก็บ่นๆ อีกว่าไม่ได้เป็นไรมากทำไมหยุดง่ายๆ แล้วใครจะไปดูแล งานของเราเองแท้ๆ

ผมฟังแล้วก็สงสารมันครับ คือก็เข้าใจอารมณ์แม่มันนะครับ เพราะว่าแม่มันก็ต้องดูแลอะไรหลายๆ อย่างแทนพ่อมัน แล้วป่านมันก็เป็นคนที่ต้องเข้าไปทำงานแทนพ่อมัน แม่มันก็ต้องหวังให้มันทำได้เท่าๆ กับพ่อมัน ซึ่งถ้ามองจากทางไอ้ป่าน มันก็ยากนะครับ พ่อมันทำงานมาเป็นสิบปี กว่าจะได้ขนาดนี้ ส่วนไอ้ป่านเพิ่งเริ่มมาไม่กี่เดือน จะให้เป๊ะเหมือนพ่อมันทั้งหมดก็คงต้องใช้เวลา และอีกอย่างคือบารมีมันด้วย เหมือนที่ผมเคยเล่าๆ ไปก่อนหน้านี้แล้ว ว่าบางคนก็เห็นมันตั้งแต่เด็กๆ ความเกรงใจอะไรก็อาจจะไม่เท่ากับที่มีให้ตอนสมัยพ่อทำงานอยู่

เฮ้อ เอ ป่านก็ผิดนะที่เบี้ยวงานวันนี้

อย่าคิดแบบนั้นเลย เอเองก็มีส่วน ชวนป่านเหลวไหล ผมบอกมัน

มันนอนซบหน้าอยู่กับอกผม

เฮ้อออออออออออออออ

แล้วก็ถอนหายใจอีกรอบ

ป่านคงต้องทุ่มเทกับงานมากกว่านี้แล้วล่ะเอ

ผมก็ทำได้แค่กอดมันไว้ครับ สิ่งที่ผมทำได้ตอนนั้นก็คือ ให้กำลังใจมันมากๆ

ป่านมันนอนซบอยู่กับผมพักนึง ก่อนจะยันตัวลุกขึ้น

เดี๋ยวป่านไปอาบน้ำก่อนนะเอ แม่บอกว่าอยากให้เข้าไปเช็คพวกข้อมูลลูกค้าด้วย เดี๋ยวจะได้รีบดูให้แม่เขา

งั้นเดี๋ยวเอไปชงอะไรร้อนๆ อร่อยๆ ให้ป่านละกัน ผมบอกมัน

ป่านมันลุกไปอาบน้ำ

ผมเองก็เลย ลุกออกไปเตรียมเปิดคอมให้มัน กับเตรียมพวกขนมนิดๆ หน่อยๆ ไว้ให้

แต่เสียงโทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้น

ผมเดินไปหยิบมาดู

เบอร์ไม่ค่อยคุ้นเท่าไร

สวัสดีครับ

เอหรือ นี่ แม่ป่านนะลูก

อ้าว ครับ คุณแม่ มีอะไรหรือครับ

เห็นว่าวันนี้ป่านไม่ค่อยสบายเหรอ

อ๋อครับ บอกว่าปวดหัวน่ะครับ

แล้วเอไม่ได้ไปเรียนหรือวันนี้

วันนี้ไม่มีครับ นัดอาจารย์ไว้ แต่อาจารย์โทรมาแคนเซิล ท่านติดประชุมน่ะครับ

แล้วป่านไม่สบายมากหรือเปล่า

ก็ ปวดหัวนะครับ ตัวรุมๆ นิดหน่อย แต่ไม่เป็นอะไรแล้วครับ

ดูๆ ป่านมันหน่อยนะเอ แม่ไม่อยากให้ขาดงานมากนัก ถ้าไม่ได้เป็นอะไรหนักจริงๆ เพราะมันก็ต้องคอยดูแลงานตลอด

ครับ แต่ปกติป่านก็ไม่ได้หยุดบ่อยนะครับ เพิ่งเห็นหนนี้ที่ลา

นั่นแหล่ะ อย่างน้อยเข้าไปตอนบ่ายก็ยังดี บริษัทเราเองแท้ๆ

ผมฟังแม่มันพูดไปก็ชักฉุนครับ แม่มันดูจะห่วงงานมากกว่าลูกหรือเปล่าเนี่ย คือจริงอยู่ที่หนนี้ป่านมันเกเรเบี้ยวงาน แต่ถ้านึกว่ามันไม่สบายจริงๆ ล่ะครับ หนอิสุกอิใสเนี่ยไม่นับ เพราะมันมีประเด็นไปแล้วเดี๋ยวจะไปติดคนอื่น

ป่านมันนอนนะครับ เห็นมันไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้ปลุก

ก็คอยเตือนๆ เรื่องงานกันหน่อยก็แล้วกัน ไม่ใช่ว่าจะพากันเหลวไหล

แม่ครับ ป่านมันไม่ใช่คนเหลวไหลหรอกครับ

นั่นแหล่ะ ฝากดูป่านมันด้วยก็แล้วกันนะ

แล้วแม่มันก็วางไปครับ ผมก็แอบถอนหายใจ คือน้ำเสียงแม่มันคือก็ยังบ่นป่านอยู่นะครับ และก็ดูไม่ค่อยพอใจเท่าไร ที่ผมพยายามแก้ตัวแทนมัน (ถึงผมรู้สึกว่าผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายเลย)

ไอ้จะให้มันทำงานหามรุ่งหามค่ำ ป่วยปางตายแล้วค่อยลาเนี่ย ผมก็ว่าไม่ไหวเหมือนกันครับ คนนะไม่ใช่เครื่องจักร แต่ก็นั่นแหล่ะครับ ผมจะไปเถียงแม่มันมากก็ไม่ดี แต่ก็คิดนะครับว่าถ้าแม่มันเข้มงวดกับป่านมากเกินไป ผมก็คงต้องขอตัวช่วย


ก็คุณยาย ไงครับ (ผมมันหลานเขยคนโปรดนี่นา)


ผมตัดสินใจไม่บอกป่านเรื่องที่แม่มันโทรมาบ่นกับผมอีกรอบ ป่านมันออกจากห้องน้ำมา (มันใส่ชุดนอน) มานั่งหน้าคอมที่ผมเปิดรอไว้ให้แล้ว ผมยกนมเย็น (ป่านมันชอบกินครับ นมเย็น ใส่เฮลล์บลูบอยน้ำแดง หอมๆ มันๆ หวานๆ) กับขนมนิดหน่อยมาให้มัน แล้วก็ลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ มันครับ ช่วยมันดูบ้าง คอยนวดไหล่มันบ้าง

ก็อยู่เป็นเพื่อนมันจนดึกล่ะครับ เห็นมันจดโน่นนี่ เรื่องข้อมูลอะไรของมันนี่แหล่ะ

จนผมเห็นมันหาวแล้ว เลยบอกมัน

ไปนอนเหอะป่าน

จดตรงนี้อีกหน่อยอ่ะ เอง่วงก็ไปนอนก่อนก็ได้นะ

ไม่เป็นไร เอยังไม่ง่วง ป่านสิ หาวหวอดๆ แล้ว ไหวไหม

อื้อ อีกนิดเดียวเอง

ผมนั่งดูมันง่วนอยู่หน้าจอ เวลามันทำงานหน้าตามันจะจริงจังมาก ส่วนตอนมันไปทำงานนะครับ มันจะแต่งตัวเรียบกริบ เนี้ยบมากๆ ยิ่งวันไหนมีประชุมพวกบอร์ดบริหาร หรือต้องไปพบลูกค้า มันจะใส่สูท มาดดี เป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรง (อายุเพิ่งยี่สิบนิดๆ เองมันน่ะ) ผมก็ชอบนะ มันดูดีเลยล่ะ

แต่ผมชอบเวลามันหัวยุ่งๆ เป็นไอ้ป่านขี้อ้อน งอแง เอาแต่ใจของผมมากเหมือนกัน

จริงๆ ผมก็อยากให้มันได้ทำงานตามที่มันฝัน มันเรียนมานะครับ

แต่ชีวิตเราเนี่ย บางที มันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่ใจคิดเสียทุกอย่างหรอก อยู่ที่เราจะเลือกมีความสุขกับสิ่งที่เรามี เราเป็นได้มากน้อยแค่ไหนต่างหาก

และตอนนี้ ผมอาจจะเหนื่อยไปบ้าง มันอาจจะเครียดไปบ้าง แต่อย่างน้อยผมก็เชื่อว่า เวลาที่ผมกับมันอยู่ด้วยกันเนี่ย มันก็ทำให้เราสองคนมีความสุข




















แต่ไม่มีชีวิตใคร ไม่มีอุปสรรคหรอก จริงไหมครับ

***************************

To be Continue ค่า

[sooyuu]

ทิ้งท้ายไว้ซะน่ากล้วเลย อุปสรรคนี้ยิ่งใหญ่หนัก
คุณแม่ป่านดูท่าจะเฮี๊ยบน่าดู แต่ไม่เปนไร มีเเบล๊กเป็นคุณยายนี่น่า 555
น่าสงสารป่านจัง ทำงานหนั๊ก หนัก
เอก็น่ารัก คอยดูแลไม่ห่าง รักเอกจัง อยากได้เเฟนอย่างนี้บ้าง
เข้าอกเข้าใจไปทุกอย่างเลย โฮกกกกก
รออ่านตอนต่อไป อิอิ

[nana]

ป่านสู้ๆๆๆๆๆๆๆ

[snoopy]

สู้ๆนะ พี่เอ พี่ป่าน

[Millet]

พี่ป่าน สู้ๆ  เย่ๆๆๆๆๆ   พี่เอด้วยยย  กอดๆๆๆ

[Bg LoVe NT]

ง่ะ

ทิ้งท้ายแบบนี้

ใจไม่ดีเลยอ่ะ

[sakiko]

สู้ๆๆ นะค่ะ

พี่ๆ ทั้งสองคนเรย 

 

[patee]

เอาใจช่วยให้ทั้งสองคนผ่านพ้นอุปสรรคไปให้ได้

สู้ สู้  สู้ๆๆๆๆๆ

[mist]

คุณแม่ป่านน่ากลัวมั่ก 

[Lala]

 

ในที่สุดก็อ่านทันซะ

สองวัน ปวดตามากมาย


รวบรวมสมาธิก่อน 55+

อ่านแล้วรุ้สึกเลยว่า พี่เอ รักพี่ป่านมากมากกกกกกกกกกกกก แบบใส่ใจ ห่วงใยดูแล เค้าปลื้มมากกกกกกกกกกกกกก แบบชอบๆๆ  ทุกรายละเอียด

เอนซีก็  ไม่ต้องบรรยายใดๆ

พี่ป่านก็น่ารักจังเลยอ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ขอให้พี่ทั้งสองคนเป็นคนที่มีความสุขที่สุดโลกกกกกกกกกกเลยยยยน้า~


ปลื้มจังๆๆๆ

แต่ไม่กล้าออกอาการมาก เดี๋ยวโดนเทศน์แบบหน้า 10 ที่หัวหินอีก อันั้น สลดมาก สลดหน้าคอม

[boboaje]

....... พี่ชายที่รักสู้สู้ค่ะ เป็นกำลังใจ ถึงชีวิตเป็นของเรา แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะสามารถกำหนดมันได้ ....


.......... คิดแล้วเศร้าหนูหลงเข้ามาอ่านเรื่องเศร้าป่ะ เนี้ย (พี่ไม่ต้องเถียงในใจเลยนะ ) ....

..... ไม่น่าเลยอ่ะเรา ......

[epochii_upfun]

แอบเข้ามาตอนดึกๆๆแอบดูเอ
นั่นแน่  มาแล้วๆๆๆ

สงสารป่านเน๊อะ  เฮ้ออออออออ

[bixzz]

  อุปสรรค ???? อะไรอ่ะ ไม่อยากเศร้าเลย (ขนาดเตรียมใจไว้แล้วนะเนี่ย) 

[blackberry2214]

เพิ่งได้อ่านเปนครั้งแรกครับ

ยังตามไม่ทันหรอกน้า

แต่

พี่สองคนโคดน่ารักเลยครับ

5555+


เลยอดจัยรีไม่ไหว

[MonkeYMauS]

  น่ารักกันจังอิจฉาอ่ะ

[wan]

 :m4:ในที่สุดก็ทันจนได้ ติดตามอ่านหลายวันทีเดียว เพราะไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกัน ( จริงเปล่า )

เป็นกำลังใจให้นะครับ เป็นอีกคู่หนึ่งที่หวาน มาก ๆ อยู่เป็นกำลังใจให้กันและกัน 

มารอตอนต่อไปดีกว่า +1 ให้เป็นค่าความขยัน ทั้งของ คุณนายนาเมย์ และ เอกะป่าน 

[Namehoto]

สวัสดีค่ะ เช้าๆ แบบนี้ มีต้นฉบับมานอนรออยู่แล้ว (ไม่รู้มันจะขยันอะไรนักหนา) ก็มาต่อกันเลยนะคะ

*******************

หลังจากวันที่แม่ป่านโทรมาบ่นแล้ว ผมก็รู้สึกว่าป่านมันก็ดูเคร่งเครียดกับงานมากขึ้น มากเสียจนผมก็รู้สึกอดเป็นห่วงไม่ได้ บางวัน มันนั่งอ่านแฟ้มงานอะไรถึงดึกมาก เพื่อที่ตอนเช้าจะต้องรีบไปแต่เช้าเพื่อไปเตรียมประชุม หรือไปพบลูกค้า

และก็มีหลายวันที่ผมรอมันกลับมาจนผมหลับ แต่ช่วงนั้นผมเองก็เริ่มยุ่งๆ Thesis ที่ทำก็ต้องเริ่มเก็บข้อมูล ซึ่งผมก็ต้องให้เวลากับงานตรงนั้นด้วย

คืนนึงผมนั่งดูทีวีรอป่านมันกลับจนหลับไปกับโซฟา มาสะดุ้งตื่นอีกที หันไปมองนาฬิกา ตีสองกว่าแล้ว ป่านมันยังไม่กลับ ผมก็เลยหยิบโทรศัพท์มากดหามัน

รอสายอยู่สักพัก มันก็รับสาย

เอ ยังไม่นอนเหรอ

ป่านอยู่ไหนเนี่ย

บริษัท

เฮ้ย นี่มันตีสองแล้วนะ ยังไม่เสร็จงานอีกเหรอ

ยังเลย พรุ่งนี้ต้องพรีเซนต์งานกับลูกค้า นี่ยังไม่เร๊ยบร้อยเลย

แล้วป่านจะขับรถไหวเหรอ

.... มันเงียบไปครับ ก่อนจะบอกเสียงอ่อยๆ

เอ ป่านอาจจะต้องนอนที่บริษัทแล้วล่ะ

ผมขมวดคิ้ว

มันเร่งขนาดนั้นเลยเหรอป่าน แล้วป่านจะนอนยังไง

ก็ในห้องที่ทำงานมีโซฟา เดี๋ยวป่านนอนตรงนั้นก็ได้น่ะ

แล้วนี่กินอะไรหรือยัง

กินกาแฟกับขนมไป

ป่าน นี่ป่านยังไม่ได้กินข้าวเย็นเนี่ยนะ เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก

ก็มันไม่อยากกินนี่ แต่ขนมก็กินไปเยอะนะเอ

เอางี้ เดี๋ยวเอไปหา จะกินอะไรบอกมา เดี๋ยวแวะตลาดโต้รุ่งซื้อไปให้ แล้วป่านจะเอาเสื้อที่จะใส่พรุ่งนี้ด้วยไหม เดี๋ยวเอเอาไปให้

เอ ไม่ต้องหรอก ดึกแล้ว ขับรถมาอีก

ป่าน เอเป็นห่วงป่านนะ จะปล่อยให้นอนอะไรแบบนั้นได้ยังไง ไม่รู้ละ เดี๋ยวเอไป ป่านจะกินอะไร (ผมทำเสียงดุ)

มันเลยอ้อมแอ้มบอกมาว่าอะไรก็ได้

ผมเลยบอกให้มันรอที่บริษัท แล้วก็วางสายมาหยิบสูทกับเสื้อเชิ๊ต กางเกง กางเกงใน กับพวกของใข้ส่วนตัวที่ป่านมันต้องใช้ตอนเช้า ใส่กระเป๋า กับถุงแขวน (เขาเรียกยังไงหว่า ไอ้ถุงใส่ขุดสูทที่ถิอไปแบบแขวนๆ น่ะครับ) เอาไปใส่รถ แล้วผมเองก็คว้าเสื้อผ้าตัวเองติดไปด้วย ออกรถจากคอนโด แวะตลาดโต้รุ่งหาโจ๊กร้อนๆ อะไรไปฝากมัน เพราะมันก็ใกล้จะเช้ามืดเต็มทน

แล้วก็ไปที่บริษัทมันครับ ผมรู้จักบริษัทมัน เคยไปหนสองหน แต่แค่แวะไปเฉยๆ ผมเลยโทรหามันอีกทีตอนไปถึง เพื่อให้มันบอกยามให้เปิดประตูให้ ยามก็มองๆ นะครับเพราะผมก็หอบของเยอะแยะพะรุงพะรัง

เดินไปเข้าลิฟท์ กดไปชั้นที่เป็นออฟฟิสของป่านมัน พนักงานส่วนอื่นๆ เขาก็กลับกันหมดแล้ว เหลือแต่ห้องมันล่ะครับ ที่เปิดไฟอยู่

ผมเดินไป ป่านมันก็เปิดประตูออกมาพอดี เหมือนรออยู่แล้ว

เห็นหน้ามันแล้วสงสาร ตาโหลเชียว

อ่ะเดี๋ยวเอาโจ๊กไปกินก่อนนะ กินอะไรเสียหน่อย เดี๋ยวเอเอาเสื้อไปแขวนก่อน ผมหอบเสื้อผ้าไปแขวนที่ตู้ด้านใน คือห้องมันเมื่อก่อนก็เป็นห้องพ่อมันน่ะแหล่ะครับ ก็จะมีห้องเล็กๆ ย่อยจากห้องใหญ่ เป็นห้องไว้แบบ นั่งพักผ่อน มีตู้ใส่พวกสูทหรืออะไรนิดหน่อย เวลาพ่อมันมาเปลี่ยนเสื้อที่นี่ ผมก็เอาไปแขวนในตู้นั้น ห้องนี้มีโซฟา กับทีวี เพื่อไว้ตั้งแต่ตอนสมัยพ่อมันยังอยู่ เอาไว้งีบกลางวันบ้าง พักดูข่าวอะไรบ้าง คืนนี้ป่านมันก็คงต้องนอนนี่ (โซฟาตัวใหญ่ กางเป็นที่นอนได้ครับ มีหมอนอิง เอามาหนุนได้ ในตู้มีผ้าห่มผืนไม่หนานักอยู่ผืนนึง)

ผมเดินกลับมาอีกที ไอ้ป่านเทโจ๊กใส่ถุงนั่งกินเอาๆ เฮ้อ จริงๆ มันก็คงหิวมากล่ะครับ

ไหน มาดูสิ ให้เอช่วยทำอะไรไหม

ก็เนี่ยป่านทำ powerpoint เตรียมไปพรีเซนต์ลูกค้า ยังไม่ค่อยเรียบร้อยเลยอ่ะ

ผมเลยลงมื่อช่วยมันครับ เพราะเรื่องโปรแกรมพวกนี้ผมจะถนัดมากกว่ามัน (คนเคยทำงานน่ะครับ Microsoft office มันก็ต้องชินมือมากกว่า) ไอ้ป่านมันลงเนื้อหาของแต่ละสไลด์ไว้แล้ว ผมก็เลยตกแต่ง ให้ลูกเล่นเรียบง่าย แต่ดูหรูและดี ให้น่าเชื่อถือ

ป่านมันก็ยังจ้วงโจ๊กเอาๆ จนหมดชาม มันก็หิวจริงๆ แหล่ะครับ (แอบคิดนะ ถ้ามีคนเห็น ท่านประธาน จ้วงโจ๊กขนาดนั้นก็หมดกัน) ผมใช้เวลาทำให้มันอีกไม่นานก็เรียบร้อย ทดลองรันให้มันดู ก็โอเค

ผมเลยเก็บชามจะออกไปล้างตรงห้องน้ำด้านนอก แต่ป่านก็บอกว่า เอาไปวางไว้เฉยๆ ก็ได้ เพราะแม่บ้านบริษัทจะมาตอนเช้า เดี๋ยวเขาล้างให้เอง

ผมก็เลยบอกให้มันไปอาบน้ำอาบท่า จะได้นอน (ในห้องน้ำที่ห้องมันจะมีกั้นเป็นที่อาบน้ำให้ด้วยครับ) ตอนนั้นไอ้ป่านก็สลึมสะลือเต็มทีแล้วครับ ผมรอมันอาบน้ำจนเสร็จ (เอาเสื้อนอนติดมาให้มันด้วย) ก็ไปปิดไฟในห้องมันด้านนอก เปิดไว้แต่ในห้องเล็กที่เป็นที่พักผ่อน ล๊อคประตูอะไรไว้

ไอ้ป่านเดินตาปรือมา ผมเลยบอกให้มันน่ะนอน

แล้วเอล่ะ

เดี๋ยวเอก็กลับ ป่านนอนละกัน

มันคว้ามือผมไปกอด

เออยู่กะป่านหน่อยดิ นะ

จะดีเหรอ เดี๋ยวตอนเช้าพวกพนักงานมา

ไม่เป็นไรหรอก ป่านกลัวผีอ่ะ ไม่เคยนอนที่ทำงานเลย นะ เอ อยู่กะป่านนะ  มันทำตาละห้อยทั้งปรือๆ ไอ้ผมล่ะขำก็ขำ สงสารก็สงสาร

ป่านไม่กลัวใครจะคิดยังไงเหรอ ให้เอค้างด้วยเนี่ย

ไม่เป็นไรหรอก ถ้าใครสงสัย ป่านก็บอกว่าเอมาช่วยป่านทำงานเมื่อคืนไง มันว่าเสียงงัวเงียๆ

ไม่เอาแล้วอ่ะเอ ป่านง่วงแล้ว เออยู่นะ มันดึงมือผมไปกอดแน่น จนผมก็ต้องเลยตามเลย ก็เลยนอนเบียดกับมันบนโซฟาน่ะแหล่ะครับ

ผมล๊อคประตูห้องเล็กไว้ก่อนนอน ป่านมันบอกว่า ปกติตอนเช้าแม่บ้านจะมาทำความสะอาด แต่ถ้าประตูล๊อค หมายถึง พ่อมัน หรือ มัน น่ะค้่าง เขาจะยังไม่เข้ามาจนกว่ามันจะเปิดประตู แต่จะทำความสะอาดห้องทำงานให้ก่อน

ผมตื่นมาอีกทีเพราะได้ยินเสียงหึ่งๆ ของเครื่องดูดฝุ่น ไอ้ป่านมันก็หลับซุกผมเหมือนเึคย ท่าทางแม่บ้านจะมาทำความสะอาดห้องทำงานมันแล้ว ผมมองนาฬิกา มันประมาณเจ็ดโมงครึ่ง เมื่อคืนกว่าป่านมันจะได้นอนก็ตีสามกว่า ก็แสดงว่ามันนอนไปประมาณสี่ชั่วโมงนิดๆ

ผมไม่แน่ใจว่ามันประชุมกี่โมง ผมเลยเขย่าตัีวมันเบาๆ

ป่าน

อือออ

ป่าน เช้าแล้ว ประขุมกี่โมง

อืออออออ

ป่านครับ เช้าแล้ว ตื่นๆ เดี๋ยวสาย

ป่านมันงัวเงียๆ

กี่โมงแล้วเอ

เจ็ดโมงครึ่ง กว่าแล้วล่ะ

ฮื๊อออออออออออออ มันบิดขี้เกียจ หาวหวอดๆ ลืมตามา

ประชุมกี่โมงน่ะป่าน

เก้าโมง เดี๋ยวป่านต้องอาบน้ำแล้วล่ะ

ผมเลยไล่มันไปอาบน้ำครับ ไอ้ป่านก็ลุกงัวเงียๆ เดินเข้าห้องน้ำไป ไอ้ผมก็ปรับโซฟาให้เข้าที่ พับผ้าห่มเก็บ แล้วพอป่านมันออกจากห้องน้ำมาแต่งตัว ผมก็รีบเข้าไปอา่บน้ำบ้าง

ออกมาอีกที ป่านมันกำลังหวีผมอยู่หน้ากระจก จากไอ้ป่านงัวเงียเมื่อกี้ มันเป็น คุณป่านไปแล้วครับ เหลือแต่สูทที่มันยังไม่ได้ใส่

เอแต่งตัวเสร็จยัง เดี๋ยวป่านจะเปิดประตูให้แม่บ้านเอาสูทไปรีดหน่อย ตรงหลังมันยับไปนิดอ่ะ

ผมเลยรีบแต่งตัว ก็แค่เสื้อเชิ้ต กางเกงแสลคอ่ะครับ กะว่าจะเข้าไปหาอาจารย์เสียหน่อย แต่ตายล่ะ ผมลืมเอารองเท้าตัวเองมา ป่านเลยบอกให้หยิบรองเท้ามันอีกคู่ไปใส่ก่อน (เราใส่รองเท้าเบอร์เดียวกันครับ)

พอแต่งตัวกันเรียบร้อย ป่านเลยไปเปิดประตู เรียกแม่บ้านให้มาเอาสูทมันไปรีดทับนิดหน่อย แม่บ้านเดินเข้ามา เห็นผมก็ทำหน้างงๆ ผมก็ยิ้มๆ ไป

ป่านมันเลยสั่งกาแฟ แล้วก็ชาร้อนให้ผม ก่อนที่จะออกไปเช็ึคงานที่มันจะพรีเซนต์อีกรอบ (ตอนนั้นไอ้ป่านมันกลายเป็นท่านประธานไปแล้วครับ ไอ้โหมด งอแง ง๊องแง๊งเนี่ยหายเรียบ เป็นป่านคนนิ่งๆ ขรึมๆ)

ผมเลยอยู่รอมันเช็ึคงาน กะว่าเพื่อจะมีอะไรให้แก้ก็จะได้ช่วยมันเลย

ระหว่างนั้นก็มีคนมาเคาะห้องมัน ไอ้ป่านก็บอกให้เข้ามาได้ (โอ้วเหมือนในละครเรย) ก็เป็นพนักงาน หอบแฟ้มงานอไรเข้ามานี่แหล่ะครับ

แล้วคนที่เข้ามา ก็มองมาเห็นผม ก็ทำหน้างงๆ กัน ผมก็ได้แต่ยิ้ม ส่วนไอ้ป่านมันก็สั่งงานโน่นนี่อยู่ มันเรียกพบคนที่จะต้องไปพรีเซนตฺ์งานกับมันวันนี้ด้วย

ใครเข้ามาเห็นผม ก็งงๆ เหมือนกันไปหมด ผมเริ่มกังวลนิดๆ แต่ก็ทำยิ้่มๆ เฉยๆ ไป

พอมันสั่งงานเรียบร้อย มันก็หันมาหาผม รับสูทจากแ่ม่บ้านมาใส่ (แม่บ้านเอาสูทมาให้พอดี)

เดี๋ยวจะไปพบลูกค้าแล้วนะ เอจะไปเลยไหม

อืม ว่าจะไปหาอาจารย์ที่คณะสักหน่อย

คนอื่นๆ ออกจากห้องไปหมดแล้วครับ ป่านให้ไปเตรียมห้องประชุม เพราะเดี๋ยวพวกที่จะมาฟังพรีเซนต์งานจะมา

มันเดินมาใกล้ผม กระซิบเบาๆ

ขอบคุณนะเอ แล้วเดี๋ยวเลิกประชุมแล้วป่านจะโทรหา

ผมยิ้มแล้วพยักหน้า

แล้วก็ออกจากห้องมันครับ แต่พอผมก้าวออกมา พนักงานในบริษัทก็มองๆ ผมกัน คงแปลกใจว่าผมมาทำอะไรแต่เช้า แต่ก็นั่นแหล่ะครับ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไร

ก็ออกจากบริษัทป่านมัน ผมก็ไปคณะ พบอาจารย์ คุยเรื่องงานอะไรไปตามเรื่อง ใช้เวลาไม่นานก็เรียบร้อย ผมก็เลยว่าจะกลับไปทำงานตัวเองต่อที่คอนโด

แล้วโทรศัพท์มือถิือผมก็ดังขึ้น

แต่ไม่ใช่เบอร์ไอ้ป่าน



สวัสดีครับ ผมกดรับสาย

เอ เมื่อคืนไปค้างกับป่านที่บริษัทหรือ  ..... เสียงแม่ไอ้ป่านครับ

อ๋อครับ เมื่อคืนเอเห็นว่าตีสองกว่าป่านยังไม่กลับคอนโด เลยโทรหา เห็นว่างานยังไม่เสร็จ เอเลยเอาเสื้อผ้า กับซื้อของกินไปให้ป่านน่ะครับ

แล้วต้องค้างด้วยเหรอ

ก็พอไปถึง เห็นป่านยังทำพรีเซนต์ที่จะให้ลูกค้าไม่เสร็จ เอพอทำได้เลยช่วยป่านทำน่ะครับ ป่านเลยบอกให้ค้างที่นั่นเลย เพราะก็ดึกมากแล้ว

อืม เอ แม่จะพูดตรงๆ นะ ทีหลังอย่าไปค้างกับป่านที่นั่นอีก ถ้าแค่เอาของไปให้ แล้วกลับมันพอว่า แต่ไปค้างดึกๆ ดื่นๆ คนจะเอาไปพูดกันไม่ดี

ผมอึ้ง

แค่ไปช่วยป่านมันทำงานเองครับแม่

ก็นั่นแหล่ะ ป่านมันเป็นประธานบริษัทอยู่นะตอนนี้ จะเอาเพื่อนไปค้างที่ทำงาน มันก็ไม่เหมาะเท่าไรหรอก

ครับ (ผมพูดอะไรไม่ออก)

แม่ไม่อยากให้คนเอาไปลือแปลกๆ มันเสียหาย

ครับ

ป่านไม่ใช่เด็กๆ อย่างเมื่อก่อน ทำอะไรต้องระวัง เอเองก็เหมือนกัน ถ้าป่านมันไม่ได้ระวัง ก็ควรช่วยมันระวังด้วย เป็นเพื่อนกันน่ะ

ครับ

แค่นี้ล่ะเอ พอดีมีคนโทรมาเล่าให้แม่ฟัง เลยโทรมาเตือนไว้

ครับแม่ สวัสดีครับ



แม่มันวางสายไป แต่ผมก็ได้แต่คิด ใครกันที่โทรไปบอกแม่มันว่าผมไปค้างกับมันที่ทำงาน แสดงว่าในพนักงานของบริษัทมันก็ต้องมีคนที่แม่มันคอยให้ดูไอ้ป่านแล้วรายงานแม่มันตลอด งั้นหรือ

มันจะตีกรอบกันมากไปหรือเปล่า

ไอ้เรื่องลือเสียหายอีก ผมก็พอนึกออกว่าจะไปคิดอะไรกัน แต่ข้อนี้ผมก็แย้งไ่ม่ได้ เพราะมันจริง

แล้วด้วยความที่มันจริงนี่แหล่ะ ทำให้ผมอดกังวลไม่ได้

ถ้าวันนึง แม่ป่านรู้ว่าผมกับป่านเป็นอะไรกัน มันจะเกิดอะไรขึ้น

เรื่องมันคงไม่ง่ายเหมือนคุณยายป่าน หรือไอ้บีน้องผมแน่ๆ



เฮ้อออออออออ


***************************

หมดที่ส่งมารอบเช้าแล้วค่ะ

[อิง]

คุณแม่คาดหวังกับป่านไว้เยอะเชียว

อาจจะเพราะว่าต้องเป็นตัวแทนของคุณพ่อป่าน

แต่ทำแบบนี้ น่าสงสารป่านอะ กดดันมากเลย

เอ ก็น่าสงสาร ต่อไปนี้คุณแม่คงต้องจับตามองตลอดแหง ๆ

เป็นกำลังใจให้นะคะ 

[dahlia]

อย่างไงข้าพเจ้า เอาใจช่วยทั้งคุณเอ คุณป่าน เต็มที่   

[sooyuu]

เอ๊ย สงสารป่านอ่า ทำงานตัวเป็นเกรียว หัวเป็นน๊อต
ตีสองตีสามไม่ได้กลับบ้านโห สุขภาพแย่กันพอดี
คุณแม่ป่าน ก้พอจะเข้าใจนะ แต่ว่าไม่น่าจะกดดันกันขนาดนี้เลย
เค้าราง ว่าจะไม่ง่ายอย่างที่คิด งี๊ดดดดดดดดดด
คุณเอ ต่อสู้ต่อไป อย่าทิ้งป่านเน้อ โห ต้องทำตัวแบบไม่เปนตัวของเองเลย
ต้องเก็กขรึมเก็กแมน คนบริษัทนี้ก็ยังไงกัน ช่างฟ้องจริงๆ
รออ่านตอนต่อไปจ๊า

[bixzz]

  เริ่ม "ส่อเค้า" ซะแล้วจริงๆ ด้วย
ลุ้นและให้กำลังใจต่อไปนะครับ... ไม่อยากให้เศร้าเลยอ่ะ เพราะเป็นคู่ที่น่ารักมากจริงๆ

[snoopy]

พี่ป่านเหนื่อยมากแน่ๆเลย
พี่เอ พี่ป่าน สู้ๆน๊า
เป็นกำลังใจให้น๊า

หุหุ พี่Namehoto ขอบคุณน๊าจ๊ะ

[Millet]

อ่าววววววววววว  เครียดเรยยยยแม่พี่ป่านเนี่ยย

[The Lover]

มาซะเครียดเลยตอนนี้

ยังไงมันก้ต้องคลี่คลาย

อุปสรรคมีไว้ให้แก้ไข ไม่ใช่หนีหรือกลัว