มันกลับมาแล้วค่ะ
*****************
รอกันนานไหมครับ รอกันนานไหมเอ่ย ไอ้เอเจ้าเก่า (ตรงไหนวะ) กลับมาแล้วครับ หลังจากหายหัวไปสัมมนามาหลายวัน ดีใจจัง มีคนรอเยอะแยะ
ขอบคุณนะครับ ที่เข้ามาเป็นส่วนนึงในเรื่องเล่า ของผมกับไอ้ป่าน ^^ ไม่ให้เสียเวลา มาต่อกันเลยครับ
**********************
อย่างที่เล่าไปแล้วนะครับ ว่าช่วงนั้นไอ้ป่านมันก็เริ่มทำงานหนักขึ้น (ส่วนมากหนักไปในการทำความเข้าใจกับเนื้อหาของงาน และการบริหารงานบริษัทของมันแหล่ะครับ) ส่วนผมเองก็รอเรียนโทละ ทำเรื่องลาพักงานไปเรียบร้อย จริงๆ ว่าจะลาออกเลยด้วยซ้ำครับ แต่ที่บ้านบอกว่า ให้ลาพักไว้ก่อน แต่ผมก็กะว่าถ้า thesis ยุ่งๆ คงออกเลย แล้วค่อยเอาวุฒิ ป โท มาหางานใหม่
แต่ทีนี้มีวันนึง ป่านมันกลับจากบริษัทมันมาตอนค่ำๆ แล้วก็บ่นว่าปวดๆ หัว เหมือนจะเป็นไข้ ผมก็เลยหาอะไรร้อนๆ ให้มันกินแล้วก็บอกมันว่า เย็นนี้อย่าอาบน้ำเลย เพราะตอนเอามือไปอังๆ ซอกคอ หน้าผาก มันก็ตัวรุมๆ ทำท่าไข้จะขึ้น ผมเลยบอกว่าเดี๋ยวจะเช็ตตัวให้แทน
พอกินข้าว กินยาแล้ว ผมก็เช็ดตัวให้มัน แล้วก็ให้มันนอน
ไอ้ป่านบอกว่าให้ผมนอนห่างๆ เพราะกลัวติดไข้มัน แต่ผมก็บอกมันไปว่าไม่เป็นไร แต่มันแย้งว่าถ้าผมไม่สบายไปอีกคน ใครจะดูแลมัน เออ ก็จริง ก็เลยหอบหมอน กับไปรื้อเอาผ้าห่มอีกผืนมานอนข้างเตียงมันแหล่ะครับ
แต่กลางดึกผมก็สะดุ้งตื่น เพราะเสียงเหมือนไอ้ป่านมันพลิกตัวกระสับกระส่าย เลยลุกมาดูมันอีกที ตัวมันร้อนจี๋ เลยเช็ดตัวให้มันอีกรอบ ใจก็คิดนะครับ เอาไปรพ. เลยจะดีไหม
ไอ้ป่านมันตื่นนะครับ ตอนผมเช็ดตัวให้ ผมก็เลยถามว่าเดี๋ยวจะพามันไปหาหมอเลยละกัน
มันส่ายหน้า บอกว่าเด๊ยวกินยาก็หาย แต่ผมก็ว่า เมื่อหัวค่ำมันก็กินยาไป ไข้ควรจะลดไม่ใช่จากตัวรุมๆ กลายเป็นร้อนจี๋แบบนี้
แต่พอเช็ดตัวให้มันรอบนี้อ่ะครับ พอเปิดหลังมัน ผมก็เห็นเหมือนมันเป็นผื่นๆ แดงๆ
ป่าน ไปโดนอะไรมา แพ้อะไรหรือเปล่า หลังเป็นผื่นๆ
ไม่นี่ ไม่รู้อ่ะ
ตอนนั้นผมก็ไม่แน่ใจว่า ลมพิษ ขึ้นหรือเปล่าก็เลยตัดสินใจ ลาก (ต้องใช้คำนี้เลยครับ เพราะไอ้ป่านจะไม่ยอมไปหาหมอ จนผมก็กึ่งอุ้มกึ่งลากไปจนได้)
ก็ไป รพ. แถวๆ บ้านมันแหล่ะครับ ผมก็รอมันตอนมันเข้าไปตรวจ (ไอ้ป่านบ่น มาตอนดึกๆ ต้องไปตรวจในห้องฉุกเฉิน น่ากลัวจะตาย) สักพัก ไอ้ป่านก็เดินหน้าบูดๆ ออกมาครับ
เสียงเรียกไปรับยา ผมก็เลยเดินไปจ่ายเงินกับรับยาแล้วก็เดินมาหามัน (เห็นในถุงมียาแก้ไข้ แก้แพ้ ยาทาแก้ผื่น แล้วก็ยาโน่นนี่อีกนิดหน่อย)
หมอว่าเป็นไร ผมถามตอนเดินกลับมาหามัน
มันทำหน้าบูด (แต่ตอนนั้นตัวยังร้อนๆ อยู่นะครับ)
อิสุกอิใส ..... ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วย เนี่ยหมอบอกว่าพรุ่งนี้ผื่นจะขึ้นเป็นตุ่มๆ เนี่ย ป่านคันตายแน่ๆ เลย แล้วมันจะเป็นแผลเป็นไหมเนี่ย (มันโวยวายมาเป็นชุด) แล้วมันก็ชะงักเหมือนนึกอะไรได้
เอ เอเคยเป็นหรือยังอ่ะ อิสุกอิใสเนี่ย
ผมส่ายหน้า
เฮ้ย ถอยไปไกลๆ เลย เดี๋ยวติด มันโวยวาย ก่อนจะเดินหนีผม แต่ผมก็เดินตามมัน
ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ติด ผมบอก
ไม่ติดอะไร ถอยไป๊ ยังไม่ได้เป็นเดี๋ยวติด มันเดินหนีผมอีก
ไม่ติด เอฉีดวัคซีนแล้ว
ไอ้ป่านหันขวับเลยครับ
อะไรนะ มีวัคซีนด้วยเหรอ
มีดิ เนี่ย เอกับไอ้บี ไปฉีดกันมาแล้ว คนละสองเข็ม (บลาๆๆ ผมก็บอกมันไป)
แล้วทำไมเอไม่บอกป่านล่ะ ว่ามันมี ป่านไม่เคยเป็นจะได้ไปฉีดจะได้ไม่ต้องเป็นเนี่ย มันโวยครับ
อ่า ก็เอไม่รู้นี่นาว่าป่านไม่เคยเป็น
มันเดินบ่นกระปอดกระแปด (เห็นว่าหมอฉีดยามาด้วย ไข้เลยลด มีแรงบ่น) จนผมสงสัยว่า อาการข้างเคียงของอิสุกอิใสเนี่ย รวมว่ากลายเป็นบ่นแหลกด้วยหรือเปล่า
แล้ววันรุ่งขึ้น มันก็เริ่มขึ้นตุ่มจริงๆ ครับ ไอ้ป่านทรมานมาก ผมโทรบอกที่บ้านมัน แม่มันก็บอกว่า ให้ไปหายาเขียว (ซื้อตามร้านขายยาแผนโบราณ) มาละลายน้ำให้มันกิน จะได้ไล่ไข้ ไล่ตุ่มให้ออกๆ มาให้หมด
ยายมันพอรู้ข่าวโทรมาสำทับอีกว่า ยาเขียวเนี่ย ทั้งกินทั้งละลายน้ำทาเลยก็ได้
ผมก็ไปหาซื้อมาทำให้มันกิน แต่แค่เห็นไอ้ป่านก็ทำหน้าเบี้ยว กลิ่นและรสมันก็สุดยอดจริงๆ แหล่ะครับ -_- เป็นผมยังไม่อยากจะกินเลย แต่ก็ต้องกึ่งๆ บังคับให้มันกิน แล้วก็เอาสำลีชุบๆ ทาตามตัว
ป่านมันโชคดีอย่างที่ตุ่มขึ้นไม่มาก หน้ามันมีแค่ไม่กี่เม็ด ตรงไรผม หน้าผากนิดนึง แต่หลัง อก เนี่ยจะเยอะหน่อย ทำให้มันนอนค่อนข้างลำบากนะครับ
ยายมันโทรมาบอกอีกว่า พวกแผลพวกนี้มันจะติดผ้า ติดที่นอน เวลานอนเนี่ย แล้วจะเจ็บ จะคัน สมัยก่อนเขาใช้ใบตองมาปูรองนอน มันจะทำให้แผลไม่ติดที่นอน แล้วก็แห้งเร็ว
ผมเลยถามไอ้ป่านว่าจะเอาไหมแบบนั้น ผมจะไปหาใบตองมาให้มันเอง
เพื่อนๆ คิดว่ามันจะเอาไหมครับ
มันเอา ผมเลยต้องไปตะลอนๆ ขอตัดใบตองมารองให้มันนอน
ช่วงนั้นผมก็ดูแลมันตลอดครับ มันเลยได้หยุดงานเลย นอนแหม่ะกลิ้งไปกลิ้งมา (ย้ายลงจากเตียงไปนอนห้องนั่งเล่นกันหมดครับห้องนอนช่วงนั้นปิด ผมก็เลยพลอยมานอนกับพื้นกะมันด้วย)
บางทีก็บ่น คัน ร้อน ก็ต้องคอยทายาพวกคาลามายด์แก้คัน บวกพวก เจลว่านหางจรเข้ ผมคิดเอาเองแหล่ะ ว่ามันเย็นๆ แล้วสมานผิวดี ป่านมันก็ชอบด้วยนะเวลาทาให้มัน
แล้วดีอย่างที่ตุ่มๆ พวกนี้ไม่ไปขึ้นในคอมันจนเจ็บคอกินอะไรลำบาก มันก็กินได้ตามปกติ อ้อนผมให้ทำโน่นทำนี่ให้กิน แต่ยายมันก็โทรมากำชับของจำพวกของแสลงอะไรไป (จำไม่ได้แล้วละครับว่าอะไรบ้าง) ผมก็เลี่ยงๆ พวกนั้นซะ
ก็ดูแลมันอยู่แบบนั้นแหล่ะครับ จนมันหาย ไอ้ที่ทาโลฃั่น ทาเจลว่านหางจรเข้ไว้ ก็ไม่ค่อยมีรอยแผล (ผมคอยเคาะมือมันด้วยเวลามันจะเกา แผลมันเลยไม่ถลอกปอกเปิกจนเป็นแผลเป็นมากนัก) มียางรอยนิดหน่อยที่เป็นแผลเป็น อย่างที่หน้ามันก็มีจุดเดียว ข้างๆ ขมับขวา เนิ้อมันเป็นรอยลงไปนิดนึงเท่านั้นล่ะครับ
ระหว่างที่มันไม่สบาย มันโคตรจะขี้อ้อน งอแง สุดๆ เลยครับ เดี๋ยวบ่นคัน เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว เดี๋ยวจะกินโน่น เดี๋ยวไม่เอานี่
(ผมแอบไปถามยายมันมาว่า เวลาป่านไม่สบายตอนเด็กๆ ทำฤทธิ์แบบนี้หรือเปล่า ยายก็บอกว่า ยังงี้แหล่ะ อยากให้คนเอาใจ)
กว่าจะหาย ผมก็เหนื่อยเลย
แต่ก็เต็มใจเหนื่อยนะครับ ^^
**********************
ส่งมาแค่นี้นะคะ
หัวข้อ: เรื่อง ของ .... เรา .... (เรื่องราวของเอกับป่าน) At Last P.467/ ส่งข่าวค่ะ (อ่าน 2064708 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก