หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[thaitanoi]

   ยิ่งทำให้รู้สึกว่าถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวยังไงไม่รู้

[บุหรง]

ตอนที่ ๒๗

   หมูมองผ่านหน้าต่างห้องพักผ่อน เห็นน้ำหยดขี่รถจักรยานเข้ามาจอดไว้ข้างหอ แล้ววิ่งเข้ามาในหอ ตอนนี้คงกำลังกลับไปที่ห้อง หยุดคิดอยู่พักใหญ่ๆ ก็ตัดสินใจลุกจากเก้าอี้เดินออกมาจากห้อง กำลังจะเดินขึ้นบันได ก็พอดีน้ำหยดวิ่งลงมา ผ่านเขาไปนั่งใส่รองเท้าผ้าใบ บนไหล่สะพายกระเป๋าเป้ ทำท่าเหมือนจะออกไปข้างนอกอีกครั้ง

   “น้ำ” หมูอดไม่ได้ เดินเข้าไปหาแล้วเรียก
   “หือ” น้ำหยดผูกเชือกรองเท้าแล้วลุกขึ้นยืน หมูสังเกตเห็นว่าใบหน้าของน้ำหยดเหมือนคนที่พักผ่อนไม่พอ
   “หลบหน้าเราทำไม ตั้งแต่วันจันทร์” หมูถามใบหน้าเฉยเมย เพราะรู้สึกโกรธ
   “ไว้คุยกันที่หลังนะหมู เรากำลังรีบ” น้ำหยดกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถจักรยาน
   “เดี๋ยว คุยกันก่อน” หมูวิ่งไปคว้าแขนน้ำหยดไว้ “จะหลบเราอีกเหรอไง มีอะไรไม่พอใจก็ว่ามาดีๆ ไม่ใช่หลบหน้ากันแบบนี้”
   “หมู เราบอกว่าไว้คุยกันวันหลังได้มั๊ย เรารีบ” น้ำหยดขมวดคิ้ว เพราะแรงบีบของมือหมู
   “รีบอะไรกัน นัดใครไว้ ดูหน้าสิ ยังกับอดหลับอดนอน ไปทำอะไรกับใครที่ไหนมา”
   “นายหมายความว่าไง” น้ำหยดขมวดคิ้ว
   “หมายความอย่างที่พูดนี่แหละ มิน่า” หมูเหยียดปาก “จะรีบไปหาเจ้าของจักรยานเหรอไง”
   “นุชน่ะเหรอ” น้ำหยดพูดงงๆ “นุชเค้าเกี่ยวอะไรด้วย”
   “นุช???” คราวนี้หมูทำหน้างงบ้าง “จักรยานคันนี้ของพี่นุชเหรอ”
   “อื้อ ... นุชเค้าให้เรายืมไว้สักพักนึง เพราะเราต้องกลับบ้านทุกวัน”
   “กลับบ้าน” คราวนี้หมูงงมากขึ้น “แปลว่าที่นายหายไปนี่ นายกลับบ้านทุกวันเหรอ”
   “อื้อ” น้ำหยดถอนหายใจ “ปล่อยแขนเราได้ยัง เรารีบนะ” ตาของน้ำหยดเริ่มแดง
   “ที่บ้านน้ำมีเรื่องเหรอ ใครเป็นอะไร” คราวนี้หมูถามอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสีหน้าของน้ำหยด
   “ปีโป้มันไม่สบาย มันไม่ยอมกินข้าว ถ้าเราไม่กลับไป” คราวนี้น้ำหยดเสียงสั่น น้ำตาเริ่มไหล
   “น้ำ ... น้ำอย่าร้อง” คราวนี้หมูมือไม้ปั่นป่วน ปล่อยมือที่จับแขนน้ำหยดไว้ ยกขึ้นป้ายน้ำตาของน้ำหยดเป็นพัลวัน
   “แค่หมาเอง น้ำอย่าร้อง” หมูพยายามปลอบ
   “แค่หมาอะไรเล่า” คราวนี้น้ำหยดพูดโกรธๆ “มันเป็นคนในครอบครัวเรานะ มันแก่มากแล้ว พอเรามาอยู่หอ แม่บอกว่ามันหงอยลง ตอนนี้มันไม่สบาย ... มันไม่สบายมากเลยนะ จะไม่ให้ห่วงมันได้ไง”
   “แล้วนี่น้ำจะกลับบ้านอีกเหรอ พรุ่งนี้ก็มีเรียนนี่นา พรุ่งนี้วันศุกร์ เรียนเสร็จค่อยกลับสิ”
   “ก็บอกแล้วไง ปีโป้มันไม่กินอะไร ถ้าเราไม่กลับบ้าน แล้วหมอบอกว่า มันแก่มากแล้ว คงอยู่ได้อีกไม่กี่วัน เราอยากกลับไปดูแลมัน”
   “งั้นน้ำรอเราเดี๋ยวนะ” หมูตัดสินใจ “อย่าเพิ่งไปนะ รอเราแป๊บนึง”

พูดจบหมูก็รีบวิ่งเข้าไปในหอ สักพักก็กลับออกมา เปลี่ยนเป็นกางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ สะพายกระเป๋าเป้มาด้วย น้ำหยดมองด้วยสีหน้างุนงง เมื่อหมูเดินมาหยุดตรงหน้า

“เราไปด้วยนะ น้ำเหนื่อยมาหลายวันแล้ว เดี๋ยวเราจะเป็นสารถีขี่รถจักรยานให้เอง” หมูพูดยิ้มๆ

...........................................................
...........................

   หมาพันทางขนาดย่อม ขนเป็นสีน้ำตาลเข้มแซมด้วยขนสีขาว ซึ่งคงจะเคยฟูนุ่มไปทั้งตัว ตอนนี้กลับฟีบลงแนบตัวเพราะอายุมากขึ้น ส่งเสียงงี๊ดง๊าดขึ้นทันทีที่น้ำหยดก้าวเท้าเข้าไปใกล้ตะกร้าหวายขนาดย่อม มีผ้าหนานุ่มปูอยู่ข้างใน ที่มันนอนอยู่ภายในบ้าน

   “ปีโป้” น้ำหยดส่งเสียงเรียกน้ำเสียงอ่อนโยน ก้มตัวลงไปกอดคอ แนบหน้าไปที่หลังใบหูที่ลู่แนบศรีษะ ปีโป้ขยับตัวเล็กน้อย แลบลิ้นเลียใบหน้าของน้ำหยด ซึ่งหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดูในชีวิตที่ตัวเองเลื้ยงมา ตั้งแต่ยังเป็นลูกหมาตัวน้อย
   “นี่น่ะเหรอปีโป้ สุดหล่อของน้ำ” หมูนั่งยองๆ เอื้อมมือไปลูบศรีษะเล็กๆของปีโป้บ้าง ปีโป้ก็หันมาเลียมือหมู เหมือนกับคุ้นเคยกันมานาน “คุ้นคนเหมือนเจ้าของเลยนะ” หมูพูดแล้วยิ้มกว้าง

   บ้านของน้ำหยดร่มรื่น เป็นบ้านในหมู่บ้านจัดสรร เนื้อที่คงจะมากกว่า๒๐๐ตารางวา ตัวบ้านรูปตัวยู มีห้องนั่งเล่นอยู่ตรงกลางซึ่งเป็นส่วนที่เป็นชั้นเดียว ปีกสองชั้นของตัวบ้าน ด้านหนึ่งเป็นห้องครัว ห้องอาหาร ห้องดนตรีเล็กๆ และห้องนอนของพ่อแม่บนชั้น๒ อีกด้านหนึ่งเป็นห้องเก็บของ และห้องสมุดขนาดย่อม ที่เป็นห้องทำงานของแม่น้ำหยดด้วยในตัว และห้องน้ำเล็กๆอีกห้องหนึ่ง ชั้นสองเป็นห้องของน้ำหยด และห้องว่างๆอีกห้องหนึ่ง ซึ่งห้องนอนทั้งสองฟาก ต่างก็มีห้องน้ำในตัว สวนภายนอกบ้านเป็นไม้พุ่มขนาดเล็กเป็นส่วนใหญ่ ปลูกอยู่รอบๆสนามหญ้าเขียวขจี มีบ่อน้ำเล็กๆอยู่มุมหนึ่งของบ้าน พร้อมกับศาลาเล็กๆสำหรับนั่งเล่น ทำให้บรรยากาศในสวนดูชุ่มชื้นและร่มรื่นขึ้นมาก ตัวบ้านหลังนี้ออกแบบโดยพ่อของน้ำหยดที่เป็นสถาปนิก และตบแต่งโดยแม่ของน้ำหยดที่เป็นมัณฑนากร ทั้งภายนอกและภายใน

   พ่อแม่ของน้ำหยดใจดี และค่อนข้างเป็นกันเองกับหมูมากกว่าที่คิด ฟังจากที่พ่อแม่ของน้ำหยดเล่า หมูไม่แปลกใจเลยที่น้ำหยดรักและห่วงปีโป้ขนาดนั้น เพราะเลี้ยงดูมากับมือตั้งแต่ปีโป้เป็นลูกหมาตัวเล็กๆ เดินหลงมาบริเวณหน้าบ้าน เมื่อตอนที่น้ำหยดเรียนอยู่ชั้นประถมตอนปลาย ปีโป้จึงติดน้ำหยดมาก น้ำหยดเองก็ต้องมีเวลาพาปีโป้ออกไปเดินเล่น หรือพาไปวิ่งเล่นในสวนสาธารณะประจำหมู่บ้านเป็นประจำ แม้กระทั่งการอาบน้ำแปรงขน น้ำหยดก็ทำให้ปีโป้ด้วยตัวเองอย่างสม่ำเสมอ ถึงแม้เวลาผ่านมาหลายปี จนปีโป้จะอายุมากขึ้น ไม่แข็งแรงเหมือนตอนเป็นหมาหนุ่ม แต่น้ำหยดก็ยังพามันออกไปเดินเล่นเบาๆอยู่บ่อยๆ
   เมื่อน้ำหยดย้ายไปเรียนในวิทยาเขตต่างจังหวัด ปีโป้หงอยเหงาลงมาก ทุกครั้งที่น้ำหยดกลับบ้าน จะตามติดไม่ยอมห่าง ถ้าน้ำหยดเดินไปไหนก็จะเดินตาม ถ้าน้ำหยดนั่ง ก็จะหมอบนอนอยู่ใกล้ๆ ความจริงปีโป้เริ่มมีอาการป่วยมานานหลายสัปดาห์แล้ว มาในสัปดาห์นี้เองที่เริ่มไม่กินอาหาร แต่เมื่อน้ำหยดกลับมา น้ำหยดต้มข้าวต้มเละๆให้ปีโป้กิน เอานมใส่ขวดป้อนให้ปีโป้ดูด แต่ปีโป้ก็กินได้ไม่มากนัก และก็ดูเหมือนอาการอันเนื่องมาจากความชราจะไม่ดีขึ้น

   “น้ำอยากให้มันไปสบายๆ เหมือนหลับแล้วไม่ตื่น” น้ำหยดพูดเบาๆ ซบใบหน้าอยู่กับอกของหมู บนเตียงกว้างในห้องนอน
   “ไม่เป็นไรนะน้ำ ปีโป้มันอายุมากแล้ว น้ำก็ทำดีที่สุดแล้วแหละ” หมูลูบเส้นผมที่ท้ายทอยของน้ำหยด เหมือนจะปลอบใจ

[three]

อ่านแล้วคิดถึงเอี้ยมจุ้น จังเลยครับความรูสึกเดียวกันเลยอ่ะ

[YMP]

ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้นาน
แบบว่า ดองไว้อ่านเยอะๆ รวดเดียวน่ะ  เป็นน้ำหมัก น้ำดอง(น้ำเกลือ)ไปและ 

เลยเพิ่งเห็นตอนที่ 24

   น้ำหยดตื่นสาย ... สายจนไม่สามารถเข้าเรียนในคาบวิชาแรกได้ทัน หลังกินข้าวเช้าแล้ว ก็เดินเรื่อยๆมาถึงตึกคณะมนุษยศาสตร์ ม้าหินใต้ต้นกฐินณรงค์ตัวที่น้ำหยดชอบนั่ง ยังไม่มีคนมาจับจอง น้ำหยดจึงเดินไปนั่งลงยังม้าหินที่คุ้นเคย แล้วเริ่มคิด

อ่า ต้นกฐิน เค้าเอาไว้ทอดกฐินที่วัดมั้งครับ
ต้นกระถินณรงค์ นะ

  รักคนขยันโพสต์

[บุหรง]

ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้นาน
แบบว่า ดองไว้อ่านเยอะๆ รวดเดียวน่ะ  เป็นน้ำหมัก น้ำดอง(น้ำเกลือ)ไปและ 

เลยเพิ่งเห็นตอนที่ 24

   น้ำหยดตื่นสาย ... สายจนไม่สามารถเข้าเรียนในคาบวิชาแรกได้ทัน หลังกินข้าวเช้าแล้ว ก็เดินเรื่อยๆมาถึงตึกคณะมนุษยศาสตร์ ม้าหินใต้ต้นกฐินณรงค์ตัวที่น้ำหยดชอบนั่ง ยังไม่มีคนมาจับจอง น้ำหยดจึงเดินไปนั่งลงยังม้าหินที่คุ้นเคย แล้วเริ่มคิด

อ่า ต้นกฐิน เค้าเอาไว้ทอดกฐินที่วัดมั้งครับ
ต้นกระถินณรงค์ นะ

  รักคนขยันโพสต์

เวงกำเลย ... เปิดดูสมุดที่เขียนเรื่อง ในสมุดเป็น กระถิน แต่พอมาพิมพ์ เป็น กฐิน เขกกระโหลกตัวเอง๑ที (หยีตาแล้วแลบลิ้นใส่กระจกด้วย  )
ขอบคุณครับ

[pongsj]

หมูนี้ ขึ้หึงเว่อร์ ดันไปหึงหมาซะได้ 555

[zandwizz]

  ใกล้แร้ว.....

[maabbdo]

ตอนนี้ดูหมูน่ารักดีนะ   แต่ก็ยังไม่ชอบหมู

 

[บุหรง]

ตอนนี้ดูหมูน่ารักดีนะ   แต่ก็ยังไม่ชอบหมู

 

หมูน่ารักทุกตอนแหล่ะ ถึงจะมีข้อเสียตรงที่ฉวยโอกาสตอนน้ำหยดเมาก็เถอะ
จนถึงตอนนี้ เขียนถึงตอนที่ ๔๕ แล้ว
คนเขียนยังนึกเสียดายอยู่เลย หากจะให้หมูผิดหวัง 

[kongkilmania]

   ^
   ^
   ^
กรี๊ดสสสส......  จิ้มๆๆ น้องตั้ม   
อ่านตอนปีโป้แล้ว     ตอนนี้เราก็เลี้ยงน้องหมาอยู่3ตัวแน่ะ
พี่ใหญ่สุดก็ 10 ขวบแล้ว  หวังว่ามานจะอยู่กะเราได้อีกหลายๆปี
ไม่อยากนึกตอนมานจะจากไปเลย   



ปล.  แหมๆๆ  มีงี้ด้วยนะคนเรา  สปอยล์นิยายตัวเองเฉยเลยนะ
อย่างนี้กองเชียร์หมูก็ตัดใจได้แล้วจิ
เอ... ว่าแต่ จะมีใครเชียร์หมูไม๊เนี่ย   

[บุหรง]

ปล.  แหมๆๆ  มีงี้ด้วยนะคนเรา  สปอยล์นิยายตัวเองเฉยเลยนะ
อย่างนี้กองเชียร์หมูก็ตัดใจได้แล้วจิ
เอ... ว่าแต่ จะมีใครเชียร์หมูไม๊เนี่ย   

ศึกยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร
ทำตอนจบสองแบบดีมะ หรือจะทำโพลดี ว่าตอนจบอยา่กให้ใครเป็นพระเอก 
ถ้าทำโพล ... เดี๋ยวไว้ให้ 'ผู้มาเยือนยามวิกาล' เผยโฉมก่อน ค่อยทำ 

[nana]

หมั่นไส้หมูจริงๆเลย

[Prince-Faluke]

ง่ะไหงเปงงี้เนี่ย

มีนอนซบอกด้วย  น้องน้ำนี่ไม่ไหวๆ

[mist]

อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงหมาที่บ้านเหมือน

[เมฆาสีน้ำเงิน]

ตอนนี้ ปีโป้ขอ.....

[b_hihi]

ฮ่าๆๆๆ

มาต่ออีกนะ เย็นนี้

รออ่าน

ปั่นให้เร็ว ปั่นให้ไว

ถ้าทำได้

ให้ ไปเลย

[Poes]

ยังชอบผู้มาเยือน 

ดีนะน้องโคล่าเรายังเล็ก กินเก่ง แต่ก็เศร้าสงสารน้องหมาเข้าใจน้องน้ำ 

[hunkung11]

หมูน่ารักเนอะๆ ๆๆๆ

แต่แค่ฉวยโอกาสนิดเดียว 555+

[sun]

ยังไงก้อชอบผู้มาเยือน อยู่ดี   

พระเอกก้องี๊แล่ะ  นานๆมาที
แต่ต่อไป ก้อคงจะมาถี่ๆ ชิมิคุนบุหรง เอิ้กๆ


อ่านแล่ะคิดถึงน้องหมา จัง   ตอนนี้ก้อเลี้ยงอยู่ตัวนุง เหลือแค่ตัวเดียว แก่มากเเล้วเหมือนกัน
1 ปี ของหมา เท่ากับ 7 ปีของคน
อ๊า...น้องหมาซินก้อเกือบ 70 ปีแล้วจิ กรี๊ดดดดดดดดด..ด 
แต่ยังซ่าส์อยู่นะ เอิ้กๆ

[THIP]

คิดถึงไอ้ซ่า หมาตัวแรกที่บ้านเลี้ยงไว้   ไอ้ดรัมมี่ มัมมี่ ตระกูลมี่ที่เลี้ยงตอนกำลังบ้าเล่นไพ่ในบ้าน 

ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว 

[บุหรง]

ตอนที่ ๒๘

   หมูจอดรถจักรยานไว้ข้างหอ น้ำหยดที่ซ้อนท้ายมาด้วยก็ลงจากรถแล้วยืนนิ่ง ก้มหน้ามองพี้น หมูลอคล้อรถจักรยานแล้วหันมามองด้วยความสงสัย ในท่าทางที่ไม่กระตือรือร้นที่จะรีบกลับบ้านเหมือนเมื่อวานนี้

   “เป็นอะไรไปอีกล่ะ ดูทำหน้าเข้า” หมูเย้าเมื่อเห็นสีหน้าของน้ำหยดไม่ค่อยดีนัก “รีบไปเอากระเป๋าสิ เดี๋ยวเราไปด้วยนะ ลงมาแล้วรอเราก่อน”
   “หมูไม่ต้องไปด้วยก็ได้” น้ำหยดพูดเสียงอ่อยๆ
   “ทำไมล่ะ” หมูขมวดคิ้ว “รีบเหอะ จะได้เจอปีโป้มันเร็วๆไง” หมูจับไหล่น้ำหยด พูดยิ้มๆ
   “ไม่เจอแล้วหล่ะ” น้ำหยดพูดเสียงเครือ น้ำตาคลอเบ้า แล้วค่อยๆไหลลงมา “เมื่อกี้ตอนรอหมู เราโทรไปบ้าน ... ปีโป้มัน” พูดได้เท่านั้น น้ำตาก็ไหลพราก “เมื่อเช้านี้เองตอนที่ออกมาจากบ้านได้ไม่นาน”

   หมูแทบจะดึงตัวน้ำหยดเข้ามากอดไว้ในอ้อมอก แต่นี่เป็นหน้าหอชาย๙ เท่าที่ทำได้ หมูโอบไหล่น้ำหยดที่กำลังเช็ดน้ำตาอยู่  ให้เดินกลับไปยังห้องพัก

   “ไม่เป็นไรนะน้ำ ปีโป้มันคงดีใจหรอกที่น้ำดูแลมันขนาดนั้น” คำพูดของหมูทำให้น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้ว ไหลปรี่ออกมาอีก
   ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในห้องของน้ำหยด หมูจึงไม่ลังเลที่จะรวบร่างนั้นมากอดไว้ ลูบหลังลูบไหล่เบาๆเพื่อปลอบใจ แต่เสียงสะอื้นแผ่วๆ ลมหายใจขัดๆ กลิ่นตัวอ่อนๆที่โชยเข้าจมูก รวมทั้งสัมผัสอุ่นๆของร่างกายน้ำหยดในอ้อมกอด ทำให้หมู ‘ตื่นตัว’ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ หมูเองก็เริ่มหายใจแรงขึ้น จมูกเริ่มลากไล้จากขมับของน้ำหยด มาสู่ดวงตาที่หลับพริ้ม ริมฝีปากลามเลียหยดน้ำตาที่เค็มปร่า ไล่เล็มลงมาถึงริมฝีปาก แล้วขบเม้มเบาๆ ก่อนจะค่อยๆประทับบดเบียดลงไปรุนแรงขึ้น หมูสัมผัสได้ถึงแรงสะท้อนของหน้าอก และลมหายใจที่แรงขึ้นของน้ำหยด ลิ้นของหมูลามเลียซอกซอนเข้าไปในริมฝีปาก ไล่สัมผัสไปตามไรฟัน แล้วสอดเข้าไปดุนดันเกี่ยวกระหวัดชิ้นเนี้อน้อยๆในปากของน้ำหยด พลางดันร่างน้ำหยดให้ถอยหลังไปจนล้มลงไปนอนอยู่บนเตียงกว้าง

   เมื่อริมฝีปากของหมูเคลื่อนไปที่ไหน ความรู้สึกของน้ำหยดในตำแหน่งนั้นก็เหมือนถูกไฟนาบ  ความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั้งตัว จนขุมขนทั้งร่างของน้ำหยดนั้นชูชัน หมูไซร้จมูกและริมฝีปากไปตามซอกคอ เลื่อนมาที่หน้าอก มือก็ขยับแกะกระดุมเสื้อไปทีละเม็ดอย่างเร่งรีบ สังเกตเห็นติ่งเนื้อที่ขยายตัว ก็อดไม่ได้ที่จะดูดเม้มอย่างเมามัน แล้วเลื่อนริมฝีปากลงมาที่หน้าท้องเนียนเรียบ จนกระดุมเม็ดสุดเสื้อเม็ดสุดท้ายหลุดไป น้ำหยดหอบหายใจรวยริน เสียงนั้นทำเอาหมูแทบคลั่ง ถอดเข็มขัดและกางเกงของน้ำหยดออกด้วยความรวดเร็ว หมูยันตัวลุกขึ้นนั่งถอดเสื้อของตัวเองออก ลุกขึ้นจากเตียง เดินอย่างรวดเร็วไปลอคประตูห้องไว้ เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบขวดโลชั่น แล้วเดินกลับมาที่เตียง มองดูเรือนร่างสีน้ำตาลของน้ำหยดที่อ่อนระทวยอยู่บนเตียง ด้วยใบหน้าแดงกล่ำ

   หมูโยนขวดโลชั่นไปบนเตียง แล้วถอดกางเกงอย่างเร่งร้อน ตามด้วยกางกางใน น้ำหยดเหลือบสายตามองผิวขาวที่เปลี่ยนเป็นแดงเรื่อของหมู ด้วยสายตาวาบหวิวกึ่งชื่นชม หมูก้มตัวลงถอดกางเกงในของน้ำหยดออก แล้วนั่งแทรกลงไปตรงกลางดึงตัวน้ำหยดให้ลุกขึ้นนั่ง ดึงเสื้อของน้ำหยดออกอย่างแรง ดันตัวให้ไปชิดที่ขอบเตียง ขยับตัวตามไปแล้วจูบน้ำหยดอีกอย่างรุนแรงและดูดดื่ม ความจริงหมูอยากจะประวิงเวลา หาความสุขจากสัมผัสของกันและกันให้มากกว่านี้ เขาต้องการให้น้ำหยดสัมผัสกับเรือนกายอันแข็งแกร่งของเขา แต่ความรู้สึกที่เก็บกดมาตลอดสัปดาห์ทำให้เขาไม่อาจรอได้อีกต่อไป ขาของน้ำหยดถูกยกขึ้นพาดไปบนต้นขาแข็งแรง หมูควานหาขวดโลชั่นแล้วบีบใส่มือ ลูบไล้ไปบนท่อนลำที่แข็งแรงของตัวเอง แล้วป้ายบางส่วนลงไปที่ช่องทางอันเบียดแน่นของน้ำหยด

   น้ำหยดรับรู้ถึงการบุกรุกอย่างช้าๆของหมู ด้วยร่างกายที่สั่นเทา จนมันเข้ามาสุดตัว หมูรวบตัวน้ำหยดให้นั่งลงบนตัก แล้วกระหวัดแขนรัดน้ำหยดไว้แนบแน่น มือหนึ่งกดท้ายทอยลงมาจูบอีกครั้ง สักพักน้ำหยดรู้สึกว่าร่างถูกวางลงไปนอนอยู่บนเตียง ร่างกายหนาหนักของหมูทาบทับลง ร่างท่อนบนของคนทั้งสองประสานกันแนบชิด แล้วร่างกายท่อนล่างของหมูก็เริ่มขยับเป็นจังหวะอย่างช้าๆ แล้วเริ่มรุนแรงขึ้น น้ำหยดรู้สึกถึงน้ำหนักทั้งหมดของร่างกายหมู ทำให้ต้องระบายลมหายใจออกทางปากเป็นช่วงๆ เอื้อมมือลูบไล้เบาๆไปตามแผ่นหลังและสะโพกหนาแน่นของหมู ปากและจมูกก็คลอเคลียเวียนจูบไปตามไหล่ และต้นแขนกำยำ สัมผัสนั้นยิ่งทำให้หมูโหมแรงมากขึ้น จนถึงจุดที่หมูเกร็งตัว หยุดการเคลื่อนไหว ส่งเสียงครางออกมาแผ่วเบา ความสุขสมถูกสูบฉีดออกจากร่างกาย ถ่ายทอดเข้าไปในร่างกายของน้ำหยด ร่างของหมูแนบซบอยู่บนร่างของน้ำหยด แต่ร่างกายท่อนล่างยังขยับช้าๆอยู่

น้ำหยดรับรู้ถึงความแข็งแกร่งที่ไม่ยอมอ่อนแรง หมูรับรู้ถึงจังหวะที่ตอบรับอยู่ภายในอย่างแผ่วเบา สักพักอารมณ์ของหมูครุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง ความรู้สึกพรักพร้อมขึ้นมาโดยไม่ต้องการการเล้าโลมกระตุ้น น้ำหยดมองหน้าหมูที่ยันตัวขึ้นนั่งแล้วถอนตัวออกจากร่าง หมูพลิกร่างน้ำหยดให้นอนคว่ำลง ยกตะโพกให้อยู่ในท่าคุกเข่า แล้วเริ่มแทรกตัวเข้าไปอีกครั้ง เมื่อสำเร็จก็รั้งตัวน้ำหยดขึ้นมากอดไว้แนบอก จูบเลียไปตามด้านหลังของคอ และเนินไหล่ แขนกอดกระหวัดร่างของน้ำหยดไว้แนบชิด สองมือลูบไล้ไปตามหน้าอกและหน้าท้อง จนน้ำหยดอดครางออกมาไม่ได้ การเคลื่อนไหวของหมูยาวนานกว่าครั้งแรก น้ำหยดถูกจับให้เปลี่ยนอริยาบทอยู่หลายครั้ง จนท้ายที่สุด หมูก็ฟุบร่างลงมาอยู่ในอ้อมกอดของน้ำหยดเหมือนครั้งแรก เมื่อทุกอย่างถึงจุดสุดท้ายของความปรารถนา
 
พักใหญ่ๆหมูจึงถอนตัวลงมานอนหงาย หลับตาหอบหายใจอยู่ข้างๆน้ำหยด แต่มือยังจับประสานมือของอีกฝ่ายไว้แน่น สักพักก็รู้สึกว่าน้ำหยดดึงมือออกไปจึงลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นน้ำหยดลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพันร่างกายท่อนล่างไว้ คลุมผ้าขนหนูอีกผืนหนึ่งไว้บนไหล่ หยิบขันน้ำที่มีกล่องสบู่อยู่ด้วยขึ้นมา

“น้ำจะไปไหน” หมูลุกขึ้นมาจากเตียงโอบกอดน้ำหยดไว้ทางด้านหลัง
“อาบน้ำ จะได้กลับบ้าน”
“ต้องกลับอีกเหรอ” หมูถามเสียงอ่อยๆ ถูแก้มไปบนเรือนผมของน้ำหยด
“อื้อ”
“กลับไปจัดการเรื่องปีโป้เหรอ”
“เปล่าหรอก แม่จัดการเรียบร้อยแล้ว แต่พ่อบอกว่าหลวงปู่ท่านเรียกหา อยากให้ไปพบวันอาทิตย์เช้า”
“หลวงปู่??” หมูทวนคำ น้ำหยดแกะมือหมูที่โอบเอวออกแล้วหันหน้าไปหาหมู
“พ่อของพ่อ ปู่เราเอง ท่านบวชมาตั้งแต่ย่าเสีย ก่อนเราเกิดไม่กี่ปี ท่านเป็นคนตั้งชื่อให้เราว่า น้ำหยด”
“ที่บอกว่า พระท่านว่า...บอกไม่ได้น่ะเหรอ” หมูพูดเหมือนเห็นเป็นเรื่องตลก

“อื้อ ... หลวงปู่บอกว่า ชื่อจริงของเรากับความหมายของมันน่ะ ห้ามพูดให้ใครฟัง จนกว่าหลวงปู่จะอนุญาต”

[MoOkRaPoOk]

 


อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย

ดูสิหนูน้ำหยด
ใจบุญสุนทานอีกแล้ว
บริจาคร่างกายให้นังหมู แล้วยังจะเข้าวัดไปทำบุญอีก
อร๊ายยยย
แม่พระจริงจริ๊งงงง
สมแล้วที่เป็นกุลเกย์ ศรีสยาม

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย

[เมฆาสีน้ำเงิน]

พระท่านก็..น่ะ กรั๊ก ๆๆ บาปกรรม

[pongsj]

อ้ายยยยยยยยยยยยยยยย ดุเดือด 

[patee]

น้ำหยด ทำตัวเหมือนนางกากียังไงก็ไม่รู้

 

[บุหรง]

น้ำหยด ทำตัวเหมือนนางกากียังไงก็ไม่รู้

 

รู้ได้งายว่าอีก๒-๓ตอนต่อปาย ป๋มจาเขียนอารายยยยยย 

[zandwizz]

  หลวงปู่คงเป็นคนสำคัญที่คนหนึ่งแน่ ๆ 

หรือป่าวหว่า 

ขอบคุณนะคับที่มาต่อ รออ่านตอนต่อไปน๊า......

[wan]

 :m23:มันรู้สึกว่ามีอะไร ที่ยังไม่เปิดเผยอีกหลายอย่าง ตามดูต่อไปดีกว่า

เป็นกำลังใจให้นะครับ 

[hunkung11]

หมูหื่นจิงวุ้ย !!

555+

[อิง]

น้ำหยดจ๊ะ เลือกใครสักคนจะได้มั้ยเนี่ย

นายหมูได้แอ้มหนูน้ำอีกแล้ว เฮ้อ  

เรื่องปีโป้   อันนี้สะเทือนใจอย่างแรง พยายามอ่านแบบผ่าน ๆ เพราะเพิ่งจะผ่านความสูญเสียมาหมาด ๆ เช่นกัน