หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[PoP~Pu]

    

ถ้าลงเมื่อคืนถึงกับนอนไม่หลับแน่ๆ55

ค้างสุดซู้ดดดดดดดดดดดดด

[LiliLiN]

    น้ำอยู่ในสภาพไหนอ่า

อยากรู้ อยากเห็น อยากมีส่วนร่วม 

ค้างอย่างแรง 

[pongsj]

“เฮ๊ย! ...น้ำ” หมูอุทานอย่างตกใจเมื่อมองเห็นน้ำหยดอยู่บนเตียงในสภาพที่คิดไม่ถึง

นอนเปลือยกาย  ขาถูกยกเป็นรูปตัววี  กรี๊ดดดด!!!!

 

หื่นได้อีกกกกกกกกกกกกกกกกก อิอิ

[บุหรง]

“เฮ๊ย! ...น้ำ” หมูอุทานอย่างตกใจเมื่อมองเห็นน้ำหยดอยู่บนเตียงในสภาพที่คิดไม่ถึง

นอนเปลือยกาย  ขาถูกยกเป็นรูปตัววี  กรี๊ดดดด!!!!

 

หื่นได้อีกกกกกกกกกกกกกกกกก อิอิ

เห็นด้วยเป็นที่ยิ่ง แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า
... ใคร ... ยก 

[MayMaMee]

จับผิดได้แล้ว

[maabbdo]

^
^
^
จับผิดอะไรได้เหรอ

บอกกันบ้างซิ

 

[mhewkowron]

  ท่าพระจันทร์

[b_hihi]

เจออะไรกัน

[marchmenlo]

“เฮ๊ย! ...น้ำ” หมูอุทานอย่างตกใจเมื่อมองเห็นน้ำหยดอยู่บนเตียงในสภาพที่คิดไม่ถึง

นอนเปลือยกาย  ขาถูกยกเป็นรูปตัววี  กรี๊ดดดด!!!!

 

เจอดอกนี้เข้าไป หมดแรงเม้มเลยแฮ่ะ!

[patee]

หมูเจออะไร  รีบมาต่อด่วนเลย

ค้างงงงงงงง

[Tsukasa999]

 ...

เกิดอะไรขึ้นกันแน่น้อ....สภาพไหนคะ

[MoOkRaPoOk]

 

อร๊ายยยยยยยยยยย

นังหนูน้ำ
อร๊ายยย
คุณพระ!!!!!

อกอิแป้นจะทะลุ

[ifwedo]

นั้นจิ เกิดไรขึ้น ผู้มาเยื่อนหื่นจัง หวังฟันปะนี่

[BeePed]

ค้างงงงงง มาต่อด่วน

เรื่องนี้เห็นพัฒนาการของคุณตั้มในเรื่องการเขียนบทอย่างว่า....  

มันช่างต่างจากสามเรื่องแรกอย่างชัดเจน   ดูซิเรตติ้งกระฉูดเลย  

[cartoons]

  อ้ากกกกกกกกกก ค้างอย่างแรงตามที่บอกไว้จิงๆด้วยยยยยยยยยยยยยย







  มาต่อไวๆน้า รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

  นอนรอ อีกครั้ง

[Poes]

สภาพไหนหว่า  ไม่อยากคิด อยากอ่านต่อแล้วคุณบุหรง

[sun]

  นายหมูเจออะไรเข้าน่อ....


หรือว่า น้องน้ำ นอนแก้ผ้าจับกบ อยู่ เค่อะ   


แอร๊ยยยยยยย... 

[Pztor]

 
ปาไป30กว่าตอน พระเอกมันอยู่ไหน-*-

[VitamiN]

น่าน ค้างจริงๆด้วย

[panang]

  ฮาหลานคิรี



แปลกวุ้ย  ผู้มาเยือนกลับไปแล้วแถมเปิดไฟไว้ด้วย เปิดทำไม ทำไมต้องเปิดไว้

แล้ว  แล้ว ฮ่วย

[THIP]

  นอนท่า 

[bellbomb]

รอท่า....


ย้ากกกกกก มาต่อเด๋วเน้~~~~ 

[thaitanoi]

   หรือหมูจะเจอผู้มาเยือนอยู่กับน้ำละ   ขอบคุณคนแต่งนะครับ

[kongkilmania]

น้องน้ำ....   หนูนอนท่าไหนเนี่ย 
ดูดิ๊ทำเหล่าลูกเป็ดอึ้ง  ทึ่ง  ค้าง  กันเป็นแถวๆ   
แต่ว่ามานมีเงื่อนงำซับซ้อนอยู่ตรงเรื่องเวลานะ  ช่ายป่าวน้องตั้ม?
ค้างอย่างแรง....   รอน้องตั้มมาเฉลย 


ปล.  ลืมไปจริงๆแหล่ะน้องตั้ม  ไม่ใช่แค่ที่สวนดุสิตเนาะที่ดังเรื่องทำโพล
        สถาบันที่พี่จบมาก็มีชื่ออยู่เหมือนกัน  แต่ตอนพี่เรียนอยู่มานยังไม่มีเลยอ่ะ  เลยไม่ทันนึก 
 
ปลล.     ที่บรรยายหุ่นรูมเมทของเอก (ที่คาดว่าจะเป็นผู้มาเยือน)แล้ว   
         หุ่นซู๊ดดดดดยอด  ทรมานใจเราเจงๆ  จิ้นกระจายไปเลย
         รูปร่างเร้าใจแบบนี้  เห็นใจน้องน้ำเลยอ่ะ  ที่ยอมทู๊กกกกที      เป็นเรา  เราก็ยอม  กร๊ากกกกกก

[ArgèntaR๛]

พยายามจะคิดตื้นๆอยู่ครับ ฮะๆ กลัวคิดมากแล้วมันไม่ใช่
รู้สึกผิดว่าไม่น่าอ่านเลย
รู้งี้รอคุณบุหรงอัพตอนต่อจากนี้ก่อนดีกว่า
ทุกอย่างมันค้างเติ่ง

[บุหรง]

ตอนที่ ๓๓

   กริ๊ง ~~~~~~~~

   นาฬิกาปลุกบนโต๊ะเล็กๆตรงหัวเตียง ทำหน้าที่ของมันอย่างตรงเวลาในยามเช้า น้ำหยดงัวเงียลืมตาขึ้น พลิกตัวจะเอื้อมมือไปกดปุ่มนาฬิกาปลุกให้เงียบเสียงลง แต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจ จนต้องทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่ง เมื่อพบว่ามีคนนอนอยู่บนเตียงอีกคนหนึ่ง

   “น้ำตื่นแล้วเหรอ” หมูปรือตาขึ้นมอง เอื้อมมือไปกดปุ่มนาฬิกาปลุกด้วยความคุ้นเคย ทำให้เสียงของมันเงียบลง แล้วหันมามองดูน้ำหยดที่มีสีหน้าตกใจ เมื่อเห็นเขาอยู่บนเตียง
   “หมูมาตั้งแต่ตอนไหน แล้วเข้ามาได้ยังไง” น้ำหยดถามอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ใส่ใจกับร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง ที่มีผ้าแพรสีทับทิมผืนบางคลุมท่อนล่างเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่
   “เมื่อคืนตอนดึกๆ กี่โมงไม่รู้ น้ำไม่ได้ลอคห้อง เราเลยเข้ามาได้” หมูลุกขึ้นนั่ง บิดขี้เกียจนิดหน่อย หันหน้ามองไปตามลาดไหล่ และต้นแขนที่เปลือยเปล่าของน้ำหยด ไล่สายตาไปตามหน้าอกที่เป็นสันนูนขึ้นมาเล็กน้อย มองต่ำลงไปยังหน้าท้องแบนเรียบ จนถึงไรไหมบางที่โผล่พ้นผ้าแพรออกมา ผิวสีน้ำตาลอ่อนราวสีน้ำผึ้งของน้ำหยด เหมือนจะเป็นประกายอ่อนๆอยู่ในความสว่างของยามเช้า ที่ผ่านหน้าต่างมุ้งลวดเข้ามา

   แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาได้เห็นเมื่อคืนนี้ ทำให้หมูต้องขมวดคิ้ว และล้มเลิกความคิด ที่จะทำในสิ่งที่เขาต้องการขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นร่างกายของน้ำหยด

   “น้ำไม่เป็นอะไรนะ” หมูถามด้วยความเป็นห่วง
   “ไม่ ... ไม่นี่” น้ำหยดอ้อมแอ้มตอบ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ เริ่มดึงผ้าแพรให้สูงขึ้นมาเหนือเอว เมื่อตอนที่เห็นแววตาของหมู เป็นประกายแวววับขึ้นมาวูบหนึ่ง
   หมูเอื้อมมือออกมา ใช้หลังมือแตะเบาๆไปที่หน้าผาก และลำคอของน้ำหยด
   “ทำอะไรอะ” น้ำหยดขมวดคิ้วน้อยๆ
   “ไม่มีอะไร” หมูรีบปฏิเสธ พลางลุกขึ้นจากเตียง “เราไปอาบน้ำก่อน น้ำด้วย แล้วเดี๋ยวเจอกันหน้าหอนะ” พูดจบก็หมุนตัวผลุนผลันเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้น้ำหยดนั่งอยู่บนเตียงด้วยความงุนงงและสงสัย

........................................................
..........................

   หมูนั่งอยู่ที่โต๊ะหินใต้ต้นหูกวาง ในบริเวณตึกคณะวิทยาศาสตร์ ใช้มือเคาะปากกาลงบนสมุดงานที่วางอยู่ตรงหน้าเป็นจังหวะช้าๆ ใบหน้าเหม่อลอย เหมือนกำลังใช้ความคิด ในระหว่างที่เพื่อนๆ ต่างก้มหน้าก้มตาเร่งทำงานที่อยู่ตรงหน้ากันอยู่

   “หมู ... มึงเป็นอะไรของมึงวะ” อ้วนถามขึ้น เพราะหมูอยู่ในลักษณะแบบนั้นมาพักใหญ่แล้ว แต่เหมือนว่าหมูจะไม่ไดยิน
   “ไอ้หมู” คราวนี้อ้วนตะโกนเสียงดังจนหมูสะดุ้ง
   “อะไรว่า อยู่ห่างกันแค่นี้ แม่งตะโกนซะยังกับอยู่ห่างกัน ระหว่างเชียงรายกับสุไหง-โกลก” หมูต่อว่าอย่างอารมณ์เสีย
   “ถ้าไม่ตะโกนแบบนี้มึงจะรู้ตัวเหรอวะ” อ้วนลอยหน้าลอยตาเถียง
“นั่นดิ๊ หมูเป็นอะไรเหรอ เห็นนั่งเหม่ออยู่ตั้งนาน” ชมพู่ถาม พยายามให้ดูอ่อนหวานและห่วงใยอย่างที่สุด แต่หมูก็ไม่ได้สนใจ
“ห่างกันวันเดียว ห่อเหี่ยวหัวใจ ทำอะไรไม่ได้เลยเหรอไงวะ” ต้อยพูดแล้วหันไปหัวเราะกับอ้วน “ตอนนี้เค้าทำอะไรอยู่น๊า คิดถึงเราบ้างหรือเปล่าหนอ” ต้อยพูดต่อ เงยหน้ามองฟ้า เอามือก่ายหน้าผาก ทำตาปรอย จนอ้วนกับมิตรพากันหัวเราะดังลั่น
“เป็นเป็นพวกข้าวใหม่ปลามันนะมึง ห่างกันหน่อยไม่ได้” มิตรแซวบ้าง
“พวกนายพูดอะไรกัน หมูมันคิดถึงใคร” ชมพู่เสียงเขียว

ดูเหมือนชมพู่จะเป็นคนเดียว ที่ทำท่าเหมือนไม่รับรู้ถึงความสัมพันธ์ของหมูกับน้ำหยด เพื่อนคนอื่นๆก็มีปฏิกิริยาต่างกันไป บางคนเฉยๆ บางคนไม่ชอบแต่ก็ถือว่าธุระไม่ใช่ พวกที่ชอบอกชอบใจกึ่งสนับสนุนก็มีไม่น้อย อย่างเช่นต้อย อ้วนและมิตร ที่มักนำมาพูดล้อเลียนบ่อยๆ แม้แต่นักศึกษาปี๑คณะมนุษยศาสตร์ ที่รู้จักกับเขาบางคน ยังเรียกเขาว่า ‘พี่เขย’ ก็มี

“ก็ ...” อ้วนทำท่าจะตอบ
“ไม่มีอะไรเว๊ย” หมูรีบพูดขัดขึ้นมา “กูกำลังคิดถึงห้องนั้น ว่าเมื่อก่อนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ห้องไหนวะ” อ้วนเป็นคนถาม แต่ทุกคนนิ่งเงียบรอคอยคำตอบ
“ก็ห้องนั้นที่หอกูไง” หมูตอบให้เป็นที่รู้กัน เพราะไม่อยากให้ชมพู่รู้ว่ากำลังพูดถึงห้องของใคร
“แล้วห้องไหนล่ะวะ หอมึงมีตั้งหลายห้อง” มิตรถามบ้าง
“ห้องนั้นน่ะ” หมูตอบอย่างรำคาญ
“อ๋อ ห้องของ …” ต้อยคิดออกเป็นคนแรก กำลังจะพูดออกไป
“เออ ห้องนั้นแหละ” หมูรีบพูดขัดอีกครั้ง พลางบุ้ยปาก เหลือบสายตาไปที่ชมพู่
ต้อย อ้วนและมิตร หันมองหน้ากัน ทำทำท่าเหมือนจะนึกได้ เพราะสำหรับชมพู่ ชื่อของน้ำหยดเหมือนเป็นคำต้องห้าม เวลาที่เธออยู่ด้วย
“เมื่อก่อนตอนพวกกูทัก ไม่เห็นมึงสนใจ” ต้อยพูดเหมือนน้อยใจ
“ไปเจออะไรมาเหรอวะ” อ้วนยื่นหน้าเข้าไปถามหมู
“เปล่า”

หมูตอบสั้นๆ พลางคิดย้อนไปถึงสภาพของน้ำหยด ตอนที่เขาเข้าไปในห้อง เมื่อคืนวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา แล้วทุกคนก็เริ่มพูดคุยกันถึงเรื่องราวของห้องพักห้องนั้น ตามที่เคยได้ยินกันมา ก็ได้ข้อสรุป ที่พากันสรุปเองว่า

ห้อง๓๑๕ ... ห้องที่๑๕ บนชั้น๓ ของหอชาย๙... ห้องที่มีคนฆ่าตัวตายภายในห้องนี้เมื่อสองปีที่แล้ว ถึงแม้ร่างกายของคนผู้นั้นจะสูญสลายไปแล้ว แต่วิญญาณไม่ยอมไปไหน ยังคอยเฝ้าหลอกหลอนทุกคนที่เข้ามาพักในห้องนี้ ด้วยแรงแค้นที่เคยมีต่อคนที่ทำให้เขาเสียใจ จนต้องฆ่าตัวตาย

[bellbomb]

จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมม


กำลังพยายามตีความว่าผู้มาเยือนฯกับคนที่เคยฆ่าตัวตายเป็นคนละคนกัน 

[mhewkowron]

 

[→Yakuza★]

 


มันเป็นกู๊กกู๊กกู๋ใช่ม้ายยยยยยยยย

[LiliLiN]

   มีคนตายด้วยหรอ

ไหนเอกคุยกะเพื่อนบอกว่าไม่มีใครตายนี่นา  

แล้วตกลงหมูเห็นน้ำอยู่ในสภาพไหนกันแน่