ตอนที่ ๒๓
หน้าที่แดงเรื่อเพราะฤทธิ์เหล้าของน้ำหยด เหมือนจะซีดลง เอกมองดูด้วยความประหลาดใจ
“พี่เอกเคยมาห้องนี้เหรอครับ” น้ำหยดถามอีกครั้ง เสียงสั่นเล็กน้อย
“ไม่เคยได้ยังไงล่ะ” เอกพูดกลั้วหัวเราะ “ก็เมื่อก่อนพี่เคยอยู่ห้องนี้ ตั้งแต่ตอนเรียนปี๑ พี่ก็ต้องเคยมาสิ”
“เคยอยู่” น้ำหยดทวนคำ แล้วระบายลมออกจากปาก “ผมนึกว่าพี่เคยเข้ามาเมื่อเร็วๆนี้”
คิ้วของเอกขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เพราะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่น้ำหยดพูด
“ตั้งแต่พี่ย้ายออกไปเมื่อตอนปี๒ พี่ก็เพิ่งเข้ามานี่แหละ มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าครับ ผมคงเข้าใจอะไรผิดไปเอง” น้ำหยดถอนหายใจ
“แล้วอยู่มาสองเดือนกว่านี่มีอะไรแปลกๆมั่งมั๊ย” เอกถามเหมือนไม่ตั้งใจ
“อะไรแปลกๆน่ะเหรอครับ” น้ำหยดหลับตาลง ยกมือขึ้นนวดขมับ “ไม่มีหรอกพี่ มีแต่คนแปลกๆ”
“อาบน้ำซะหน่อยมั๊ยครับ จะได้หายมึน” เอกมองดูน้ำหยดยิ้มๆ เพราะคิดว่าคนแปลกๆคงหมายถึงหมู
“ไม่ดีกว่าพี่ ไม่อยากนุ่งผ้าผืนเดียวฟุบอยู่กลางทางเดิน เกิดผ้าหลุด ... อายเค้าแย่” พูดแล้วก็หัวเราะออกมา แล้วยิ้มจนตาหยี “ผมนอนเลยดีกว่า”
“งั้นพี่ปิดไฟ ลอคห้องให้เลยแล้วกัน” เอกลุกขึ้นจากเก้าอี้ “พี่ไปนะครับ ราตรีสวัสดิ์”
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่” น้ำหยดพูดเสียงอ้อแอ้ แล้วก็ฟุบตัวลงกับหมอน
เอกมองดูน้ำหยดแล้วอดยิ้มไม่ได้ เดินไปปิดไฟแล้วออกจากห้อง ปิดประตูมุ้งลวด ไม่ลืมกดลอคประตู ก่อนที่จะเลื่อนบานประตูให้ปิดลง
...............................................................
..............................
หมูนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียง รู้สึกหงุดหงิด เพราะเมื่อเขาไปหาน้ำหยดที่ห้อง กลับเห็นว่าเอกกำลังพยุงน้ำหยดเข้าไปในห้อง แต่แทนที่จะตามเข้าไป หมูกลับเดินมายังห้องของตัวเอง
เอกเจอกับน้ำหยดได้อย่างไร !!!
ทำไมเอกต้องประคองน้ำหยดแบบนั้นด้วย !!!
แล้วเอกเข้าไปในห้องน้ำหยดทำไม !!!
ยิ่งคิดหมูก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ แต่พอขยับตัวลุกจากที่นอน ตัดสินใจว่าจะกลับไปอีกครั้ง เอกก็เปิดประตูห้องเข้ามาพอดี
“อ้าว หมู ... ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“กำลังจะไปหาเพื่อน” หมูตอบด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก หยิบพวงกุญแจขึ้นมาถือไว้
“ไปหาน้ำเหรอ” เอกไม่ได้ใส่ใจ ถอดเสื้อออกโยนลงไปในถังพลาสติกข้างๆราวตากผ้า “น้ำเค้าเมามาแน่ะ สงสัยตอนนี้หลับไปแล้วมั๊ง”
เอกหันกลับมา แต่หมูเดินออกจากห้องไปแล้ว กำลังปิดประตูมุ้งลวด ท่าทางรีบร้อนจนเอกอดยิ้มไม่ได้ เพราะคงจะไม่ได้ยินที่เขาบอก
...............................................................
..............................
“น้ำ” หมูเคาะประตูเบาๆ
“น้ำ” หมูเรียกอีกครั้ง ไม่กล้าเรียกดังนัก เพราะเวลานี้ เป็นเวลาที่คนส่วนใหญ่ ไม่ต้องการเสียงรบกวน
... หรือว่าหลับไปแล้ว ทำไมถึงหลับเร็วนัก ... หมูถอนหายใจ มองขี้นไปยังช่องลมที่มืดมิด แล้วหันหลังเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง
น้ำหยดกำลังเคลิ้มหลับ ได้ยินเสียงเคาะประตูกับเสียงเรียกอยู่อย่างแผ่วเบา เขาลืมตาขึ้นมาในความมืด อยากจะลุกขึ้นไปเปิดประตูให้หมูเหมือนกัน แต่รู้สึกหนักตัวจนลุกไม่ขึ้น จนกระทั่งเสียงที่หน้าห้องเงียบหายไป น้ำหยดก็คิดว่าหมูคงจะกลับไปแล้ว จึงหลับตาลง ระบายลมหายใจยาวๆออกจากปาก ก่อนจะหลับ น้ำหยดรู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงของเม็ดฝนที่กำลังตกปรอยๆอยู่ด้านนอก
“เด็กไม่ดี ริกินเหล้า” เสียงห้าวๆที่ไม่ได้ยินมานาน กระซิบอยู่ข้างหู เมื่อน้ำหยดรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“พี่เหรอครับ” น้ำหยดถามเสียงอู้อี้ จำได้ว่าเป็นเสียงของ ‘คนแปลกหน้า’ ที่ห่างหายไปนานนั่นเอง รู้สึกว่ามือที่สอดเข้าไปในเสื้อ ลูบไล้อยู่บริเวณซอกแขน จนน้ำหยดรู้สึกเสียวสะท้านตามแรงมือ
“ทำไมถึงกินเหล้า” เสียงนั้นถามขึ้นอีก น้ำหยดขยับตัวเล็กน้อย ให้อีกฝ่ายถอดเสื้อยืดออกทางศรีษะได้โดยสะดวก
“เพื่อนชวน” น้ำหยดตอบสั้นๆ ยังรู้สึกมึนๆอยู่ ต่อมากางเกงก็ถูกถอดออกไปพร้อมกับกางเกงใน แล้วมือหนาหนักก็ตะโบมลูบไล้ สลับกับการบีบเบาๆ ไปตามต้นขาของน้ำหยด
จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มดำเนินไปอย่างที่เคยเป็น ถึงน้ำหยดจะยังมึนงงอยู่เพราะฤทธิ์เหล้า แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ใส่ใจ ไม่รังเกียจแม้กลิ่นเหงื่อ ที่หมักหมมมาตั้งแต่เช้า ชายลึกลับยังคงพรมจูบไปทั่ว โอบกอดน้ำหยดไว้แนบแน่น ราวกับกลัวว่าน้ำหยดจะหนีหายไป พร้อมกับโหมแรงเคลื่อนไหวอยู่ภายในร่างกายของน้ำหยด จนถึงจุดหมาย
“ผมอยากรู้ชื่อพี่ ... นะครับ” น้ำหยดถามพลางแนบหน้ากับไหล่แข็งแกร่งที่อยู่เหนือร่าง รู้สึกถึงเสียงหอบหายใจข้างหู และเสียงฝนที่ยังตกอยู่ภายนอก มือลูบเบาๆอยู่ที่ต้นแขนที่แข็งแกร่งไปด้วยมัดกล้าม
ไม่มีเสียงตอบ แต่ริมฝีปากเล็มเลียอยู่ที่ใบหู แล้วเลื่อนมาแนบกับริมฝีปากของน้ำหยดแน่วนิ่ง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
