ตอนที่ ๗๒ “แล้วถ้าไม่มีนายต้นนั่นล่ะ นายจะให้โอกาสเรามั๊ย” หมูถามพลางจ้องหน้าน้ำหยดแน่วนิ่ง
“ถ้าไม่มีพี่ต้น เรื่องหลายๆอย่างก็คงไม่เกิดขึ้น วันนี้ก็คงไม่มีเรื่องอย่างนี้ แต่ก็ไม่แน่” น้ำหยดหันกลับไปมองรถที่วิ่งไปมาอยู่บนถนน “ใครจะรู้ว่า ถ้าไม่มีพี่ต้น วันนี้อาจจะดีหรือแย่กว่านี้ก็ได้”
“ถ้านายไม่ให้โอกาสเรา อย่างน้อยคืนนี้อยู่กับเรานะ” หมูเอื้อมมือไปจับมือน้ำหยดอีกครั้งอย่างแนบแน่น ไม่ยอมให้น้ำหยดดึงหลุดไปอีก
“เราจะกลับบ้าน” น้ำหยดหน้าซีดลง เสียงสั่นเครือ ริมฝีปากเม้มแน่น
“น้ำอย่าเข้าใจผิด คืนนี้เราไปเดินเที่ยวกัน นั่งคุยกัน เราขอแค่นี้”
“ไม่” น้ำหยดลุกขึ้นยืน “ปล่อยมือเราเถอะ เราจะกลับแล้ว”
“งั้นเราไปส่งนะ” หมูลุกขึ้นยืนตาม แต่ไม่ยอมปล่อยมือ กลับบีบมือน้ำหยดแรงขึ้นอีก โดยไม่คิดเลยว่า การกระทำที่หวังจะให้น้ำหยดรู้ว่าตนรักอีกฝ่ายหนึ่งแค่ไหน กลับทำให้ความกลัวของน้ำหยดทวีขึ้น
“ปล่อยนะหมู เราเจ็บ” น้ำหยดเสียงสั่นเครือ ดวงตามีแววแตกตื่น หมูจึงรู้สึกตัวปล่อยมือน้ำหยดอย่างเสียไม่ได้ ทันทีที่หมูปล่อยมือออก น้ำหยดหมุนตัวเดินข้ามถนนไปอย่างรวดเร็ว เพราะมองดูแล้วถนนค่อนข้างโล่ง ไม่ค่อยมีรถนัก
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด............
โครม !!! …………… ตุ๊บ
รถสปอร์ตที่เร่งเครื่องอยู่ขณะติดไฟแดงอีกด้านหนึ่ง พุ่งหาน้ำหยดอย่างเร่งร้อน ทันทีที่สัญญาณไฟด้านนั้นเปลี่ยนเป็นสีเขียว ร่างของน้ำหยดกระเด็นไปไกล กระแทกกับพื้นเสียงดัง หมูได้แต่ยืนตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ไม่นะ น้ำ .... น้ำ” หมูตะโกนเสียงดัง พลางวิ่งเข้าไปหาร่างของน้ำหยดที่นอนนิ่งสนิทอยู่บนพื้น
“พี่ต้น หลับแล้วเหรอครับ” เสียงเรียกที่คุ้นหูดังขึ้นข้างเตียงของต้นไม้ ภายในห้องของโรงพยาบาล
“น้ำมาได้ยังไงครับ นี่มันดึกแล้วไม่ใช่เหรอ” ต้นไม้งัวเงียถาม น่าแปลกที่ฤทธิ์ของยานอนหลับ ควรจะทำให้เขาหลับสนิทไปจนถึงรุ่งเช้า แต่เขากลับตื่นขึ้นด้วยเสียงเรียกของน้ำหยด แต่ก็ยังรู้สึกงัวเงียอย่างมาก
“พี่ต้นนอนเถอะ น้ำเป็นห่วงเลยแวะมา ขอโทษนะครับที่กวนให้พี่ตื่น” น้ำหยดพูดพลางใช้มือแตะที่ไหล่ของต้นไม้เบาๆ
“ทำไมน้ำมาตอนดึกแบบนี้ล่ะครับ” ต้นไม้รู้สึกว่าตัวเองถามออกไปแบบนั้น
“น้ำไปเจอกับหมูมา พวกเราคุยกันแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับพี่ เราสองคนจบสิ้นทุกอย่างกันแล้ว น้ำเลยอยากมาบอกพี่ก่อนไป แล้วอยากมาบอกให้พี่อย่าลืมสัญญานะครับ สัญญาที่พี่เคยให้ไว้กับน้ำว่าพี่จะต้องอยู่อย่างแข็งแรงต่อไป”
ประโยคหลังๆ ต้นไม้ได้ยินเพียงแผ่วเบา เพราะฤทธิ์ของยาเริ่มแสดงประสิทธิภาพของมันอีกครั้ง
“พรุ่งนี้น้ำมารับพี่นะครับ พี่อยากเจอน้ำเร็วๆ” ต้นไม้พึมพัม ก่อนที่จะหลับสนิท
“หมู ตื่นเหอะ” เสียงที่คุ้นหูดังขึ้น
“น้ำเหรอ น้ำไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย” หมูอุทานขึ้น เมื่อลืมตาแล้วมองเห็นน้ำหยดนั่งยิ้มอยู่ข้างๆ “น้ำ เราขอโทษนะ นายไม่เป็นอะไรใช่รึเปล่า” หมูพูดแล้วเอื้อมมือไปลูบแขนน้ำหยด
“ช่างมันเถอะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว” น้ำหยดพูดยิ้มๆ “หมูนายรักษาตัวนะ อย่าทำอะไรที่มันเป็นการทำร้ายตัวเองล่ะ เวลาของนายยังอีกยาวไกล ไม่เหมือนเรา เวลาของเราหมดแล้ว”
“แปลว่าอะไร เวลาอะไรที่หมดแล้ว ว่าแต่น้ำเจ็บตรงไหนรึเปล่า” หมูยังคงลูบไปตามแขนและไหล่ของน้ำหยด จนน้ำหยดต้องจับมือของหมูออกไป
“หมู” น้ำหยดเรียกอย่างอ่อนโยน “เราต้องไปแล้ว นายบอกพี่ต้นให้เราด้วย ว่าเราขอโทษที่อยู่กับพี่เค้าไม่ได้ นายต้องช่วยย้ำให้พี่เค้ารักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเราด้วยนะ แล้วนายก็อย่าคิดอะไรมาก มันถึงเวลาที่เราต้องไป ถือซะว่าเราเป็นแค่น้ำหยดหนึ่ง พอมันหยดลงพื้น ก็ต้องถูกดูดซึมหายไป หรือไม่ก็ต้องระเหยหายไปเป็นธรรมดา” พูดจบน้ำหยดก็ลุกขึ้น แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
“น้ำ เดี๋ยวน้ำ อย่าเพิ่งไปรอเราก่อน น้ำ” หมูตะโกนก้อง ทะลึ่งตัวลุกขึ้นยืน แล้วก็พบว่า ตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่นั่งหลับอยู่เมื่อสักครู่นี้
หมูสลัดหัวเบาๆ ... แล้วมองไปรอบๆตัว ช่องทางเดินภายในโรงพยาบาล มีเก้าอี้วางเรียงอยู่ ตัวเขานั่งรอผลอยู่ภายนอกห้องผ่าตัด
แอ๊ด.....
หมูหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน ประตูของห้องผ่าตัดเปิดออก มีคนในชุดกราวน์ทยอยเดินออกมาทีละคน คนที่มีท่าทางอาวุโสที่สุดเดินตรงมาที่เขา หมูลุกขึ้นยืนมองด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
“หมอเสียใจนะครับ พวกเราพยายามจนสุดความสามารถแล้ว” พูดจบก็เดินไปตามทางเดิน ห่างออกไปจนลับหายไปกับสายตา
หมูรู้สึกเข่าอ่อน ร่างกายทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจข่มกลั้น
“น้ำ เราทำร้ายนายอีกแล้ว” หมูยกฝ่ามือขึ้นปิดหน้า ร่ำไห้ไม่หยุด “น้ำ เราขอโทษ”
ขณะที่หมูร่ำไห้ราวจะขาดใจ กับการสูญเสียสิ่งที่คิดว่าสำคัญที่สุดในชีวิต ต้นไม้กำลังหลับไหลอย่างมีความสุข ใบหน้ามีรอยยิ้มน้อยๆ ราวกับกำลังฝันดี หรือกำลังดีใจที่วันพรุ่งนี้จะได้พบกับน้ำหยด ที่เขาแสนรักอีกครั้งหนึ่ง
--- อวสาน ---
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
