หัวข้อ: TWINS " รัก ลวง หลอก " [Incest][3P][ #43 เราสามคนตลอดไป [END] ](28/10/60)

[noozzz]

ธัชรักธิชมากๆเลย อย่าบอกนะว่ารักเกินพี่น้องมาตั้งแต่ยังไม่ป่วย

[Gloomy Sunday]

          TWINS บทที่ 24 ฝาแฝดและเซ็กส์บำบัด


          " ปล่อยกูนะโว้ย!! " 

          ผมยังคงยืนมองเด็กก้าวร้าวนี่อยู่ที่ปลายเตียง มัดก็แล้ว ขู่ก็แล้ว ก็ยังไม่มีความสลดลงเลยแม้แต่น้อย เป็นคนที่จิตใจเด็ดเดี่ยวซะเหลือเกิน  ผมอยากดัดนิสัยเด็กนี่ แต่ดูจากลักษณะนิสัยแล้ว คงจะคุยกันดีๆ ไม่รู้เรื่อง และก็อาจเป็นเพราะผมนั้นรู้สึกสนใจเด็กนี่ด้วย แววตา น้ำเสียง สีหน้า มันช่างกระตุ้นอะไรบางอย่างในตัวผมได้ดีทีเดียว อยากทำให้เชื่อง ให้เชื่อฟัง จริงๆ ผมก็อาจจะนิสัยเสียเหมือนกันก็ได้

          แต่พอมองเด็กนี่นานๆ มันก็ทำให้ผมนึกถึงธัชขึ้นมา และเกิดความลังเลที่จะทำอะไรกับเด็กนี่ ผมนั้นเป็นห่วงธัชเสมอ แต่ธัชจะเป็นยังไงนะ ถ้ารู้ว่าผมกำลังจะทำอะไรกับพี่ชายสุดที่รักของตัวเอง แต่ผมก็จำเป็นต้องสั่งสอนเด็กนี่ ต่อไปนายจะต้องร้องเรียกหาแต่สิ่งนี้ 

          ตอนนี้ผมแค่ปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตของตัวเองออกเท่านั้น ยังไม่ได้ถอดออก ผมทำและสังเกตุพฤติกรรม แววตา สีหน้าของเด็กนี่ไปด้วย เพื่อดูจุดอ่อน ความสนใจ ความชอบ บางทีการศึกษาเรื่องแบบนี้นานๆ ก็ทำให้ผมนิสัยเสียได้เหมือนกัน ผมสังเกตุว่าหมอนี่ไม่ยอมมองร่างกายของผมตรงๆ ถึงจะตะโกนด่าทอ แต่ก็หันหน้าหนีตลอดเวลา หมอนี่น่าจะชอบผู้ชายเหมือนกัน แต่แค่ไม่รู้ใจตัวเอง น่ารักดีนะ

          " จะทำอะไร อย่าเข้ามานะโว้ย!! "

          ผมค่อยๆ เดินมาที่ข้างเตียง และเขยิบเข้าไปหาร่างที่ตอนนี้ดิ้นไปมาอย่างก้าวร้าว ตอนนี้เด็กนี่อยู่ในชุดกางเกงยีนส์สีอ่อน เสื้อคอวีสีดำและเสื้อช็อปสีน้ำเงิน เสื้อผ้าสีเข้มตัดกับผิวขาวราวหิมะ ช่างเป็นสิ่งที่น่าดูซะจริง ขอบเสื้อที่ตอนนี้เลิกขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นถึงผิวกายที่ขาวผุดผ่องเพราะแรงดิ้นของตัวเอง

          " อย่า!! " ผมยื่นมือออกไปพลางมองหน้าที่จ้องผมเขม็งอย่างกราดเกรี้ยวของเด็กนี่ ลูบเบาๆ ที่หน้าท้องเนียน และค่อยๆ ไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ อย่างแผ่วเบา  เด็กนี้จ้องผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ และเริ่มหายใจหอบถี่ขึ้น เกร็งตัว กำมือแน่น

          เอาล่ะ แบบนี้ดีกว่า ผมลุกขึ้นและเดินไปหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนยาว พับให้พอดีๆ และเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง

          " อย่า ปล่อยเถอะ " ความกลัวเริ่มแผ่ออกมาในน้ำเสียง ผมยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ หมอนี่คงอยากเห็นว่าผมทำอะไรมากกว่าสินะ

          ผมไม่สนใจเสียงด่าทอ และใช้ผ้าเช็ดหน้าผูกปิดตาเด็กนี่ไว้ เด็กนี่ทั้งร้องตะโกนทั้งดิ้นจนหอบหมดแรง ช่างน่าสงสารซะจริง
                   
          " จะอ้อนวอนได้หรือยัง ว่าไง " ผมบีบคางเด็กนี่ไว้และถามอย่างกวนประสาท ความไม่ชอบยอมแพ้ของเด็กนี่ จะเป็นตัวทำลายตัวเด็กนี่เอง  เจ้าตัวแสบนี่ไม่ตอบ ยังคงหยิ่งทะนง และไม่ยอมแพ้ เอาล่ะ ต่อไปก็กุมสติตัวเองให้ดีนะ คนเก่ง

          ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิด ลูบเบาๆ ภายนอกเสื้อยืดสีดำ ลากมือแผ่วเบาไปมาจนถึงจุดติ่งไตทั้งสอง ผมสังเกตุเห็นการเกร็งตัวและหันหน้าหนีของเด็กนี่ แบบนี้ตรงนี้คงเป็นจุดอ่อนสินะ  พอรู้ดังนั้นแล้วผมจึงลูบเน้นไปยังส่วนยอดอกที่อ่อนไหวนั้น การลูบผ่านผิวผ้ามันคงยังไม่รู้สึกมากพอ ถ้างั้นล่ะก็ ผมเลื่อนมือลงไปที่เอว และลูบผิวเนื้อเข้าไปใต้เสื้อผ้า และเลื่อนมือไปหาจุดอ่อนของเด็กนี่ช้าๆ และลูบเบาๆ

          ธิชเริ่มตัวสั่นเล็กน้อย หันหน้าเข้ากับแขนของตัวเอง และเม้มปากแน่น คิ้วขมวดมุ่นอย่างน่าสงสาร ผมยื่นหน้าเข้าไปจูบแผ่วเบาที่ซอกคอนั้นและลากจมูกสูดกลิ่นหอมไปมา พอรู้สึกถึงลมหายใจของผมที่เป่ารดต้นคอ เด็กนี่ก็รีบหดคอหนีทันที 

          " ไอ้โรคจิต ไอ้บ้า ไอ้หื่นกาม กูจะฆ่ามึง! " ธิชพ่นคำด่าพร้อมดิ้นหนีไปมาอย่างไร้ทางสู้ จากการจูบและไซร้เบาๆตอนนี้ผมเริ่มเลื่อนตัวขึ้นขบเม้มที่ใบหูสีแดง และโลมเลียสร้างแรงกระตุ้นให้คนเบื้องล่าง เด็กนี่หันหนีหลบริมฝีปากผมตลอดเวลา ด้วยใบหน้าที่เริ่มแดงขึ้น และมีเหงื่อผุดซึม มือผมนั้นยังคงทำหน้าที่ของมัน โดยการเขี่ยเบาๆ และลูบเค้น จนร่างกายของคนเบื้องล่างสั่นไปหมด

          " พอได้แล้ว พอสักที " ธิชพูดเสียงสั่นพลางหายใจแรงขึ้น ผมละจากใบหูนั้น เลื่อนลงมาเรื่อยๆ ยังริมฝีปากสีแดงที่พ่นคำด่าไม่หยุดหย่อน เด็กนี่พยายามจะหันหน้าหนี แต่ก็ถูกมือของผมล็อคเอาไว้ ผมก้มลงริ้มรสริมฝีปากที่แสนยั่วยวนนั่น แต่เด็กดื้อนี่ก็พยายามปิดปากแน่นไม่ยอมให้ผมแทรกลิ้นเข้าไปได้ 

          " อึก " ผมหยุดจูบทันที และเช็ดเลือดที่ริมฝีปากที่ถูกเด็กนี่กัด 

          " หึ สมน้ำหน้า " เด็กนี่ยิ้มเยาะที่ผมถูกกัด โดยไม่รู้เลยว่าสีหน้าของผมตอนนี้เป็นแบบไหน นายชอบแบบนี้งั้นเหรอ เหมือนกันเลยนะ 

          " เฮ้ย ทำอะไรวะ อย่านะโว้ย แบบนี้ไม่เอานะ ไม่เล่นนะ!! " สีหน้าตื่นตกใจ และเสียงตะโกนที่ดังลั่นเป็นตัวบอกอย่างดีว่าเด็กนี่กลัวแค่ไหน  ผมดึงเข็มขัดออกจากกางเกงยีนส์ของธิชอย่างรวดเร็ว พลางรูดซิบลงช้าๆ 

          " อย่า!! ยอมแล้ว ผมขอโทษ เซนเซย์ อย่าทำผมเลย " คำวิงวอนมากมายเริ่มพลั่งพลูออกมา ทีเมื่อกี้ยังเก่งอยู่เลย ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดหน้าอีกผืนและนำมามัดปิดปากเด็กแสบนี่เอาไว้ เวลาของการอ้อนวอนจบลงแล้วเด็กน้อย

          ผมดึงกางเกงยีนส์สีซีดของธิชออกอย่างรวดเร็ว ทำให้ตอนนี้ เหลือแต่เพียง กางเกงชั้นในแบบบ็อกเซอร์ตัวบางเท่านั้น ธิชพยายามขยับตัวหนีถอยห่างจากผมอย่างลนลาน พลางส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ 

          ผมเลื่อนตัวเข้าไปอยู่ข้างๆ ร่างที่กำลังสั่นน้อยๆ ด้วยความกลัว หึ พอเป็นแบบนี้ก็น่าสงสารนะ ผมสังเกตเด็กนี่หุบขาตลอดเวลาด้วยความหวาดระแวง  ผมจ้องมองเรียวขาขาวของเด็กนี่ เป็นร่างกายที่ขัดกับนิสัยเหลือเกิน เจ้าตัวคงเป็นคนที่รักสะอาดมาก ผิวพรรณนั้นเหมือนได้รับการดูแลเป็นอย่างดี 

          ผมยื่นมือไปลูบที่เรียวขานั้นเบาๆ และก็เป็นอย่างที่คิด ธิชขยับตัวหนีและพยายามทำร้ายผมอย่างสุดความสามารถ ผมก้มลงเลิกเสื้อยืดสีดำของธิชขึ้นทีละนิด จนเห็นยอดอกสีสวยอยู่ในสายตา ผมลากจมูกแผ่วเบาไปตามหน้าท้องสวยนั่น สูงขึ้นเรื่อยๆ ไปยังอกด้านบน ธิชเกร็งตัวและพยายามส่งเสียงออกมา

          ผมเลื่อนมือช้าๆ ไปยังจุดที่สำคัญที่สุดของร่างกายของคนเบื้องล่าง และลูบเบาๆ ไปตามผิวผ้านั้น ผมถึงกับหลุดหัวเราะออกมาในลำคออย่างพอใจ เพราะว่าเด็กนี่น่ะ คงจะเซ้นซิทีฟมาก ร่างกายกับหัวใจของเด็กนี่ไม่เป็นไปในทางเดียวกัน  หัวใจต่อต้าน แต่ร่างกายกลับมีความต้องการ นี่เธอเคยทำอะไรแบบนี้มาแล้วงั้นเหรอ ผิดคาดแฮะ คงต้องเช็คดูสักหน่อย

          ผมยักยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ พลางลูบไล้ไปตามส่วนอ่อนไหวของคนเบื้องล่าง ที่ตอนนี้แข็งและคับตึงอย่างน่าสงสาร ผมขยับตัวเลื่อนมือไปแก้ผ้าที่ผูกตาของธิชออก ธิชถลึงตามองผมแบบเครียดแค้นเช่นเดิม ผมถอดเสื้้อเชิ๊ตสีดำบนตัวของผมออก ผมค่อนข้างมั่นใจในรูปร่างตัวเองมาก เพราะผมใส่ใจดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ทำให้ผมนั้นมีรูปร่างกล้ามเนื้อที่สมส่วน ธิชที่ถลึงตามองผมในตอนแรกนั้น ตอนนี้กลับหันหน้าหนีไปแล้ว นี่เป็นสิ่งที่บันเทิงสุดๆ สำหรับผมที่ได้แกล้งเด็กนี่ 

          " เป็นอะไร มองฉันสิ " ผมพูดพลางหัวเราะเยาะเย้ยยั่วโมโห

          " อื้ออึ๊เอ๊ด " ธิชหันหน้ามาพลางพูดอู้อี้ผ่านผ้าเช็ดหน้าที่ปิดปากเอาไว้ แต่ผมก็เดาได้ว่าพูดอะไร

          " หึ ดูให้ดีนะว่าต่อไปฉันจะทำอะไร " ผมหยิบโลชั่นที่หัวเตียง และเลื่อนตัวลงไปปลายเตียงอีกครั้ง  ธิชตาโตมองผมพลางขมวดคิ้วมุ่น และเริ่มพยายามถีบผมอีกแล้ว ผมล็อคขาทั้งสองข้างนั้นอย่างง่ายดาย รวบเข้ามาหากันและค่อยๆ ถอดกางเกงชั้นในชิ้นสุดท้ายนั้นออกช้าๆ คนเบื้องล่างพยายามดิ้นรนสุดขีด พร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ แต่แรงของเด็กนี่ไม่มีทางสู้ผมได้ ผมถอดกางเกงตัวน้อยนั้นออก เผยให้เห็นส่วนอ่อนไหวที่แข็งขืนและเปียกจนแฉะ 

          " สีสวยดีนี่ แล้วที่เปียกขนาดนี้เพราะมองฉันงั้นเหรอ ลามกจังเลยนะ " ผมพยายามพูดเย้าแหย่อย่างสนุกสนาน ผมมองภาพตรงหน้าและแข็งใจสุดๆ ที่จะไม่ขย้ำเด็กนี้ พูดจริงๆ คนที่ถูกทรมานอยู่อาจจะผมก็ได้ ผมหายใจเข้าออกช้าๆควบคุมสติให้มั่นคง  เด็กนี่หน้าแดงก่ำไม่ยอมมองผมแม้แต่น้อย ความอายและความโกรธคงผสมปนเปจนแทบระเบิดเลยสินะ 

          " โทษทีนะ อาจจะเจ็บนิดหน่อย " ผมพูดกับเด็กนี่พลางส่งยิ้มกวนประสาท  ขาของคนเบื้องล่างยังคงอยู่ไม่สุข ยังคงพยายามหนีและไม่ยอมให้ผมทำอะไรได้โดยง่าย

          " ถ้ายังไม่หยุดดิ้น ฉันจะขังเธอไว้ที่นี่ซะ " น่าจะได้ผล เด็กนี่ตาโตและนิ่งชะงักไป คงเป็นห่วงธัชสินะ 

          ผมเปิดโลชั่นและบีบลงที่ส่วนแข็งขืนนั้นและรูดเบาๆ แค่เพียงสัมผัส เด็กนั้นก็เกร็งตัวมากขึ้น หายใจถี่ หลับตาแน่นเหมือนกำลังภาวนาอะไรสักอย่าง ผมมองภาพตรงหน้าอย่างพึงพอใจ เอาล่ะ มาลองขั้นสุดท้ายกัน 

          มือของผมยังคงขยับอย่างสม่ำเสมอ พลางยกขาข้างหนึ่งของคนเบื้องล่างพาดลงที่บ่าของผม ผมนั่งชันเข่า มือข้างหนึ่งรูดคลึง สัมผัสท่อนกายร้อนของคนเบื้องล่าง มืออีกข้างลูบเบาๆ ไปตามเรียวขาที่อยู่บนบ่า และจูบลงที่เรียวขานั้นอย่างแผ่วเบา 

          " อ.อือ อื่อ..อื้อ " คนเบื้องล่างบิดตัวไปมา หายใจแรงและสั่นน้อยๆ ผมผละมือออกจากส่วนอ่อนไหวนั้น เลื่อนลงต่ำลูบไล้ไปตามช่องทางสีหวาน พอเห็นแบบนั้นคนเบื้องล่างก็เริ่มดิ้นอีกครั้ง และส่ายหัวไปมาหน้าตาตื่นตกใจ ผมไม่สนใจการปฏิเสธนั้น ค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปอย่างช้าๆ ผมมองคนเบื้องล่างที่ตอนนี้หลับตาแน่น เกร็งตัวสุดๆ และเริ่มน้ำตาไหลออกมา

          " อยากเจ็บก็เกร็งต่อไป " ผมโน้มตัวไปข้างหน้า จูบลงที่ยอดอกสีชมพูนั้น และดูดเลียขบเม้มเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ซึ่งได้ผล ผมสอดนิ้วเข้าไปจนสุด นวดคลึงเบาๆ ภายใน  ผมใช้มือข้างที่ว่างเอื้อมไปดึงผ้าที่ผูกปิดปากเด็กนี่ออก 

          " ไอ้สารเลว! " แทบไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงโดนด่าเป็นชุด

          " มันเจ็บ เอาออกไป " ธิชสีหน้าทรมานและเจ็บปวด พลางหอบหายใจถี่

          " ถ้ากัดฉันอีกที ฉันจะยัดสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วเข้าไป " ผมพูดจบและยื่นใบหน้าเข้าไปประกบริมฝีปากกับคนเบื้องล่างอีกครั้ง คนเบื้องล่างเหมือนจะต่อต้าน แต่ก็ยอมให้จูบแต่โดยดี ผมใช้โอกาสนี้แทรกนิ้วเพิ่มเข้าไปอีกนิ้วอย่างช้าๆ 

          " อื้อ.อย่า " ธิชหันหน้าหนี แต่ผมก็ตามไปประกบจูบอีกครั้ง ผมสังเกตว่าผมไม่ได้แทรกลิ้นเข้าไปขณะที่เราจูบกัน แต่เป็นธิชต่างหากที่จูบผมและแทรกลิ้นเข้ามาจูบผมอย่างร้อนแรง คงเป็นเพราะว่าตอนนี้เด็กนี่กำลังรู้ดีสุดๆ จนควบคุมตัวเองไม่ได้ต่างหาก

          ผมผละริมฝีปากออก และเลื่อนตัวลงมาจูบไซร้ที่เรียวขาและขยับมือที่สอดใส่ในช่องทางที่รัดแน่นนี่ให้ถี่และแรงมากขึ้น จนคนเบื้องล่างบิดเร้าและอ้าปากหอบหายใจด้วยใบหน้าชื้นเหงื่อ

          " อ.อื้อ อ่ะ ฮ่ะ อึก "  คนเบื้องล่างเกร็งตัว พร้อมกับช่องทางภายในที่รัดแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม ธิชบิดตัวเร้า ร่างกายกระตุก พร้อมปล่อยหยาดน้ำออกมาจนเปรอะหน้าท้องขาว 

          ผมถอนนิ้วออกและมองหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อและหยาดน้ำตาของคนตรงหน้า และกำลังหอบหายใจอย่างหมดแรง ตอนนี้คงโกรธผมจนแทบบ้าเลยล่ะ

          " ลามกจังเลยนะ เพราะคนที่จะเสร็จเพราะโดนทำจากข้างหลังน่ะ หายากสุดๆ " ผมมองคนตรงหน้า ที่หน้าแดงขึ้น  ไม่รู้ว่าเพราะความอายหรือโกรธกันแน่

          " พอใจแล้วใช่ไหม ถ้าพอใจแล้วก็ปล่อยสักที " ธิชพูดพลางทำหน้าเครียดแค้นผมแบบสุดๆ ผมเดินไปแกะเชือกที่ผูกแขนเด็กนี่ออกทั้งสองข้าง เมื่อธิชหลุดออกจากพันธนาการ ผมคิดว่าธิชจะพยายามสู้กับผมต่อซะอีก แต่ก็นะ คงจะหมดแรงนั่นแหละ 

          ธิชลูบแขนตัวเองเบาๆ ผมโยนกล่องทิชชู่ให้เด็กนั่นจัดการตัวเอง และโยนกางเกงที่กองอยู่ที่พื้นให้ ธิชยังคงมองผมแบบอยากจะฆ่าผม แต่ก็นั่งนิ่งๆ เช็ดคราบของตัวเองและพยายามใส่กางเกงด้วยขาที่สั่นเทา ผมเดินไปที่ตู้ หยิบยาที่ธัชควรจะได้กินมาให้ 

          " อะไร "

          " เอาไปให้ธัช " ผมยื่นซองด้วยใบหน้าเรียบเฉย

          ' พลั่ก '

          ธิชปัดซองในมือผมจนยาหกกระจายไปทั่วพื้น ผมกำมือแน่นอดทนที่จะไม่กดเด็กนี่อีกรอบ

          " เธอเคยเห็นน้องกินยาจริงๆ หรือเปล่า แบบที่กินให้ดูน่ะ " ผมพูดเสียงเย็น พยายามระงับอารมณ์ที่ครุกรุ่นของตัวเอง

          " ทำไม เป็นหมอหรือไง " เด็กนั่นพูดด้วยสีหน้าท้าทาย ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย นี่ผมใจดีเกินไปสินะ 

          " ไปซะก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจข่มขืนเธอจริงๆ " เด็กนั่นมองผมตาโตก่อนจะรีบลุกขึ้นและเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว เพราะเป็นแบบนี้ไงล่ะ ธัชถึงอาการหนักแบบนั้น

เด็กโง่นั่น กำลังทำเรื่องโง่ๆ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

เซ็กส์บำบัดมาสักที อีโรติกมากจ้า ยังไม่ได้ทำไรเท่าไหร่(?) แต่อ่านแล้วเขินมาก อ๊าก
เซนเซย์เรียนจิตแพทย์มาน่าจะรู้ว่าทำ(อนาจาร)แบบนี้ มันไม่ดีนะ แต่ก็ยังทำ 
สนองนี๊ดตัวเองชัดๆ สนองนี๊ดคนอ่านด้วย 
แต่เราจะมองว่ามันเป็นนิยาย ฮ่า
เดาถูกด้วยว่าเซนเซย์เอ็นดูธัชแบบน้องชาย เลยไม่กล้าทำธิช และสนใจธิชจริงๆด้วย
ชอบพาร์ทเซนเซย์นะ ได้รู้สักทีว่าคิดยังไงกับแฝด แถมได้รู้ว่าเซนเซย์โรคจิต ภายใต้ท่าทางนิ่งๆ
ฮือ หนูธิชต้องอยู่ท่ามกลางผู้ชายโรคจิตรึนี่
เซนเซย์จะเรียกธิชว่าเด็กนี่ตลอดไม่ได้นะค้า 
อยากอ่านพาร์ทธิชแล้ว คงเกลียดเซนเซย์แบบอยากฆ่า

[Gloomy Sunday]

          TWINS บทที่ 25 ฝาแฝดที่เกิดความสับสน


​          ​ผมพาร่างกายที่อ่อนระโหยโรยแรงกลับมาด้วยความยากลำบาก แขนขาอ่อนล้าจากการดิ้นรนจนปวดไปหมด ยิ่งไปกว่านั้น ช่องทางด้านหลังยังคงหลงเหลือความรู้สึกแปลกๆ ของการถูกรุกราน ผมอยากจะฆ่ามัน ฆ่าให้ตาย แต่มันก็ยังคงมีหัวใจอยู่สินะ ตอนแรกผมนึกว่าจะโดนข่มขืนซะแล้ว แต่เอาจริงๆ แบบนี้ก็เหมือนข่มขืนนั่นแหละ ผมคงไม่กล้าอยู่กับไอ้บ้านั่นสองต่อสองอีกแล้ว พอกันที

​          ​" ธัช พี่กลับมาแล้วนะ " ผมเปิดประตู และพยายามเอาแขนไว้ด้านหลัง เพราะรอยเชือกนั้นชัดเจนเหลือเกิน ไม่มีเสียงตอบรับ ผมเปิดประตูห้องธัชเบาๆ ธัชยังคงนอนอยู่บนนั้นด้วยสีหน้านิ่งสนิท ผมนั่งลงข้างๆ ธัช พลางลูบที่แก้มเบาๆ 

​          ​" พี่มาแล้วเหรอครับ " ธัชลืมตาขึ้นและส่งยิ้มให้ผม

​          ​" เป็นยังไงบ้าง กินข้าวหรือยัง " ผมถามน้องด้วยความเป็นห่วง พลางปัดผมที่ปรกหน้าผากธัชเบาๆ

​          ​" เรียบร้อยแล้วครับ แต่ไม่รู้ทำไม ยิ่งกินยิ่งง่วงฮะ " ผมหลบตาธัช ผมไม่อาจปล่อยน้องให้กินยาด้วยตัวเองอีกแล้ว เพราะดูเหมือนว่าธัชนั้นจะไม่ได้กินยาจริงๆ ตามที่ผมสั่ง

​          ​" ถ้าอย่างนั้นก็นอนเถอะ พรุ่งนี้ก็คงจะหายแล้ว " ผมส่งยิ้มและก้มลงจูบที่หน้าผากของธัช

​          ​" พี่อยู่กับผมจนผมหลับได้ไหม " ธัชจับมือผมและส่งยิ้มอ่อนๆ ให้

​          ​" ได้สิ "  ผมค่อยๆ แทรกตัวลงไปนอนข้างๆ ธัช และลูบหลังธัชเบาๆ เหมือนกำลังกล่อม

​          ​ผมมองหน้าน้องในความมืด แต่ก็ยังพอที่จะเห็นใบหน้าที่แสนหล่อเหลานั้นได้ คิ้วเข้มเรียงสวย ขนตาที่หนาเป็นแพร จมูกโด่ง ริมฝีปากแดง และแก้มใสๆ ทำไมเวลาผมส่องกระจกถึงไม่รู้สึกแบบนี้กันนะ นี่พวกเรา เหมือนกันจริงๆ ง้้นเหรอ 

​          ​ผมขยับตัวน้องให้นอนหงาย จัดท่าทางให้นอนได้สะดวก ธัชวันนี้ไม่ใส่ชุดนอน แต่กลับใส่เพียงเสื้อกล้ามสีดำและบ็อกเซอร์ชั้นในเท่านั้น น่าตีจริงๆ เดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี แต่ผมที่ทำท่าจะห่มผ้าห่มให้น้องนั้น ก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา ผมรู้สึกเหมือนร่างกายร้อนขึ้น และความรู้สึกคับตึงที่กางเกง ไอ้บ้านั่น มันทำอะไรกับร่างกายผมกันนะ ผมรู้สึกว่าผมต้องการ แค่ครั้งเดียวมันยังไม่พอ ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าที่เซนเซย์ทำนั้นมันรู้สึกดีเหลือเกิน ความรู้สึกของผมภายในกำลังต่อต้านความคิดนั้น ผมต้องห้ามตัวเอง อย่าหลงไปกับวิธีการของมัน

​          ​ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่ผมก็ไม่อาจห้ามใจได้ ผมเรียกธัชเบาๆ พลางเขย่าตัวธัชน้อยๆ แต่ธัชก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น  ผมค่อยๆ ถอดกางเกงยีนส์ของตัวเองออกช้าๆ เลื่อนกางเกงชั้นในลงค้างไว้ที่ต้นขา ก้มตัวลงให้แขนของผมสามารถเอื้อมไปถึงช่องทางด้านหลังของตัวเองได้ ช่องทางด้านหลังของผมนั้นยังคงลื่นไปด้วยโลชั่นของเซนเซย์ และยังคงอ่อนนุ่มอยู่ ผมขยับร่างกาย คร่อมร่างกายของน้องไว้ ยันพื้นเตียงไว้ด้วยแขนข้างเดียว ในขณะที่แขนอีกข้าง เอื้อมไปด้านหลัง และค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปช้าๆ

​          ​ผมเม้มปากแน่นกลั้นเสียงไว้ คิ้วขมวดมุ่น แต่ก็รู้สึกดี ผมมองหน้าธัช และเริ่มสอดนิ้วเพิ่มเข้าไป และขยับแรงขึ้นด้วยอารมณ์แห่งความต้องการ แขนที่ค้ำยันไว้เริ่มสั่นน้อยๆ ด้วยความวูบวาบและเสียวซ่าน 

​          ​" อ.อ่ะ ธัช ธ.ธัช " ผมอ้าปากหอบหายใจ ส่งเสียงครางเบาๆ สายตาจ้องมองน้องและเร่งจังหวะเข้าออกมากขึ้นอีก ช่องทางอุ่นตอดรัดบีบนิ้วเรียวยาวของผม เพิ่มความรู้สึกวาบหวามจนแทบคลั่ง

​          ​" อ.อื่อ อ๊ะ " ร่างกายของผมกระตุกเกร็ง และไม่อาจต้านทานหยาดน้ำสีขาว ที่โพยพุ่งไหลออกมาจนเปรอะตัวน้องไปหมด

​          ​ผมตกใจลนลานรีบคว้าทิชชู่ข้างเตียง มาซับหยาดน้ำนั้นออกจากตัวน้องเบาๆ ผมสังเกตว่าบนแก้มของธัชนั้นก็เปื้อนด้วย ผมค่อยๆ ซับน้ำที่แก้มของธัชเบาๆ พลางหอบหายใจ ผมหัวใจเต้นระทึกด้วยความกลัว เพราะธัชอาจตื่นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ

​          ​ผมจัดการเช็ดทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว และใส่กางเกงของตัวเองพลางรีบออกจากห้องของธัช ตรงไปยังห้องน้ำเพื่อชำระคราบสกปรกต่างๆ ผมล้างหน้าและจ้องมองตัวเองในกระจก นี่ผมเป็นบ้าอะไรกัน ผมใช้น้องเพื่อช่วยตัวเองงั้นเหรอ ผมกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ผมอยากให้ธัชกอดผมงั้นเหรอ ผมมันบ้าไปแล้วจริงๆ และคนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ก็คือไอ้บ้าเซนเซย์นั่น 


​          ​ในตอนเช้า ผมตื่นนอนและเจอธัชที่กำลังทำอาหารเช้าอยู่ด้วยรอยยิ้มสดใส ผมรู้สึกแปลกๆ เก้ๆ กังๆ จะทักก็ทักสิฟะ ก็เหมือนปกตินั่นแหละ 

​          ​" อ้าว พี่ครับยืนทำอะไรน่ะ ไปอาบน้ำสิ " ธัชหันมาเห็นผม และยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

​          ​" เป็นไงบ้าง หายปวดหัวแล้วใช่ไหม " ผมเดินเข้าไป ยื่นมือไปแตะที่คอธัช

​          ​" ผมรู้สึกดีขึ้นแล้วครับ พี่นั่นแหละหน้าแดง เป็นไข้หรือเปล่า " ธัชยื่นมือมาจะแตะที่แก้มผม 

​          ​" พี่ไปอาบน้ำดีกว่า " ผมพูดพลางหลบมือธัช เพราะผมเอาแต่คิดถึงเรื่องเมื่อคืน ซึ่งมันทำให้ผมไม่กล้าสู้หน้าธัช ผมมันบ้าจริงๆ

​          ​ผมเดินเข้าห้องน้ำ โดยไม่รู้เลยว่าธัชกำลังกำมือแน่น และจ้องมองมือตัวเองที่ยื่นออกไปด้วยแววตาน่ากลัว ด้วยความไม่เข้าใจ 


​          ​ผมกับน้องเดินทางไปมหา'ลัยกันเหมือนปกติ ผมรู้สึกเหมือนธัชจะเงียบๆ ไปอีกแล้ว อาการยังไม่ดีขึ้นหรือไงนะ ผมเหลือบมองน้องที่กำลังนั่งนิ่งๆ แสงที่ส่องเข้ามาทำให้ผมเห็นแก้มใสของคนที่กำลังมองออกไปด้านนอก แล้วทำไมผมจะต้องแอบมองน้องละเนี่ย

​          ​" วันนี้ผมเข้าไปหาเซนเซย์หลังเลิกเรียนนะครับ " ผมสะดุ้งน้อยๆ และหันกลับไปขับรถดีๆ เมื่อธัชพูดจบ

​          ​" พี่ มีอะไรหรือเปล่าครับ " ธัชหันมามองผมด้วยแววตาสงสัย

​          ​" คือ ก็เมื่อวานพี่ไปหาเซนเซย์แทนธัชแล้วไง ถ้าธัชไปอีก... " ผมหยุดพูดทันที เพราะว่าเมื่อวานผมถูกจับได้แล้วนี่ จะมีประโยชน์อะไรที่จะมานั่งจัดลำดับต่ออีก เผลอๆ พวกเราอาจถูกไล่ออกแล้วก็ได้

​          ​" งั้นธัชไปเถอะ " ธัชยังคงมองผมพลางขมวดคิ้ว

​          ​" พี่ทำตัวแปลกๆ เมื่อวานเซนเซย์ทำอะไรพี่เหรอ "  ธัชถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง

​          ​" คือ...เซนเซย์ รู้ว่าเราสลับตัวกันสอบ ดูเหมือนจะแยกเราออกทุกครั้งจริงๆ เลยล่ะ " ธัชทำสีหน้าตกใจทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

​          ​" พี่ครับแล้วแบบนี้พวกเราจะไม่เป็นไรเหรอ " ธัชถามผมด้วยความตื่นตระหนก

​          ​" เดี๋ยวเข้าเรียนวันนี้ก็รู้แหละ แต่ไม่เป็นไรหรอกธัช ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ พี่ก็จะหาทางอื่น " ผมพูดเพื่อให้น้องสบายใจเหมือนทุกครั้ง และผมก็เชื่อว่าพวกเราทำได้จริงๆ

​          ​วันนี้พวกเราก็มาทำเวิร์คช็อปเช่นเดิม และวันนี้เซนเซย์มาสาย ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมาก 

​          ​' เห็นที่ปากเซนเซย์หรือเปล่า '

​          ​' เป็นแผลเหมือนมีคนกัดล่ะ '

​          ​' ใครช่างกล้า กูอิจฉา '

​          ​' จะใช่แฝดหรือเปล่านะ ก็เมื่อวานเห็นไปด้วยกัน '

​          ​" เอ่อ ธัช หยิบเครื่องมือตรงนั้นให้พี่หน่อย " ผมรีบส่งเสียงดังกลบเสียงนินทารอบตัว ทำให้เก้งกวางชะนีพวกนี้เสียงเบาลง

​          ​ผมเหลือบมองเซนเซย์ที่มองมาทางผมเช่นกัน ผมเลยทำหน้าบูดใส่ เหอะ เหม็นขี้หน้าชะมัด แต่พอผมทำแบบนั้น เซนเซย์ก็เดินตรงมาทางผมทันที ชิบหายละ จะซวยอะไรอีกฟะ

​          ​" ธัชชา หายป่วยแล้วเหรอ " ผมมองเซนเซย์ที่พูดเบาๆ กับธัช พลางขมวดคิ้วมุ่น

​          ​ธัชทำท่าตกใจ แต่ผมก็บอกน้องแล้วว่าเซนเซย์จับได้ ไม่จำเป็นต้องโกหกหรอก ธัชมองผมด้วยสีหน้าเหมือนจะถามว่าทำยังไงดี

​          ​" ก็ต้องหายแล้วสิ ไม่งั้นจะมาเรียนได้ยังไง " ผมพูดแทนน้องด้วยหน้าที่บูดบึ้งเช่นเดิม เซนเซย์หันมามองผมด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ 

​          ​" ฉัน ถาม ธัชชา " เซนเซย์พูดเน้นทีละคำแบบกวนประสาท

​          ​" ผมดีขึ้นแล้วครับ " ธัชพูดบอกเซนเซย์ด้วยรอยยิ้ม

​          ​" เลิกเรียนแล้วไปหาฉันที่ห้องนะ " เซนเซย์พูดบอกธัช หันมามองผมด้วยแววตาดุดัน และเดินไปตรวจงานคนอื่นๆ ในคลาสต่อไป

​          ​" ธัช ถ้ามีอะไรโทรหาพี่เลยนะ พี่จะรออยู่แถวๆ ห้องเซนเซย์นั่นแหละ " ธัชมองผมพลางขมวดคิ้ว

​          ​" พี่พูดเหมือนเซนเซย์จะทำอะไรผมงั้นแหละ หรือว่าเมื่อวานเขาทำอะไรพี่เหรอ " 

​          ​" ไม่ใช่แบบนั้น พี่แค่แบบว่า ไม่ใว้ใจหมอนั่น " ผมพูดและทำสีหน้าปกติที่สุด

​          ​" ครับ แต่ผมว่าพี่กลับไปก่อนเถอะครับ ผมไม่อยากให้พี่รอนาน " 

​          ​" ไม่เป็นไร พี่จะรอ " 

​          ​หลังเลิกจบคลาส ผมขับรถไปส่งน้องและนั่งรออยู่ในสวน ใกล้ๆ กับตึกคณะ ผมหยิบกระเป๋าตัง และมองดูนามบัตรของพี่เชน พลางคิด ว่าผมจะปรึกษาพี่เชนดีไหมนะ พี่เชนคงบอกอะไรหลายๆ อย่างกับเซนเซย์แน่ๆ แล้วเรื่องยาที่เซนเซย์ยื่นให้เมื่อคืน ก็น่าจะเป็นของพี่เชนอีกนั่นแหละ ถ้าต้องรับยาจากหมอนั่น สู้รับจากคุณหมอจริงๆ เลยดีกว่า 

​          ​" จ๊ะเอ๋! " ผมสะดุ้งสุดตัว เพราะอยู่ดีๆ ก็มีมือมาปิดตาผมเอาไว้ 

​          ​" พี่โชนครับ ขอทีเถอะ " ผมพูดกับคนที่ปิดตาผมอย่างเอือมระอา

​          ​" หืม เก่งจัง " พี่โชนยังคงเหมือนเดิม ยิ้มสดใสจนตาหยี เอ๊ะ ผมคิดขึ้นมาได้ พี่โชนเป็นน้องพี่เชนนี่นา แบบนี้น่าจะเข้าท่ากว่า

​          ​" คือ พี่โชนครับ ผมมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย "  ผมหันไปพูดบอกพี่โชนที่นั่งลงข้างๆ

​          ​" ว่ามาเลย พี่อยากช่วย " พี่โชนพูดพลางส่งยิ้มให้

​          ​" ช่วยพาผมกับน้องไปหาพี่เชนได้ไหมครับ " 

​          ​" ทั้งสองคนเลยเหรอ ดีจัง " ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่โชนพูดเท่าไหร่

​          ​" แปลว่าได้ใช่ไหมครับ " ผมถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

​          ​" ได้แน่นอน ด้วยความยินดีอย่างยิ่ง " พี่โชนพูดพลางยิ้มน้อยๆ

​          ​" ขอบคุณครับ "

​          ​ผมมองพี่โชนที่ส่งยิ้มแปลกๆ มาให้ แต่พี่เค้าเป็นคนแปลกๆ อยู่แล้วนี่นะ ผมคิดพลางมองขึ้นไปยังห้องของเซนเซย์ที่ยังคงปิดอยู่

แต่ผมจะบอกธัชยังไงนี่สิ เอาไว้ค่อยคิดละกัน

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

นึกว่าตาฝาด มาอัพอีกตอนจริงด้วย 
เซนเซย์ทำอะไรธิช!!! ทำแบบนั้นตอนน้องนอน โอยย เซ็กส์บำบัดสัมฤทธิ์ผลด้วยแฮะ ไม่คิดว่าธิชจะทำ   
ธิชเสพติด ธิชอยากให้น้องกอด ไม่อยากจะนึกถึงอนาคต
เซนเซย์ทำเป็นเข้ม ในใจอาจจะต้องการสัมผัสจากธิชก็ได้ใครจะรู้ อ๊ากกกก
อีตาพี่โชนทำตัวแปลก คงไม่คิดจะทำอะไรใช่ไหม ระแวง
ขอทำสติเผื่ออนาคตก่อนค่ะ 
มาแก้ชื่อ พิมพ์ผิด ธิชธัชสลับกัน สมองไปหมดละ

[fc_fic]

 

[areenart1984]

เซ็กบำบัดดดดดด 

[Gloomy Sunday]

          TWINS บทที่ 26 ฝาแฝดที่ตัดสินใจผิดพลาด


          " พี่ธิช "

          ผมที่นั่งรอน้องอยู่ในสวนกับพี่โชน ก็รีบหันไปทันทีตามเสียงเรียก แต่ผมก็ต้องชะงัก เพราะว่าคนที่เดินมานั้น ไม่ได้มีแค่ธัช แต่ยังมีเซนเซย์ตามมาด้วย  ผมมองหน้าเซนเซย์ที่มองผมสลับกับพี่โชนด้วยสีหน้าไม่พอใจ และเหลือบเห็นว่าที่แขนของเซนเซย์มีแขนของธัชคล้องอยู่ 

          " พี่ครับ เราไปกินข้าวกันนะ เซนเซย์ก็จะไปด้วย " ผมเลิกคิ้วมองธัช

          " แต่พี่นัดพี่โชนไว้แล้วนะ " ผมเงยมองพี่โชนที่ตอนนี้กำลังจ้องหน้าเซนเซย์อย่างเอาเป็นเอาตาย 

          " ที่คิดจะทำน่ะ หยุดซะ ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน " ผมมองเซนเซย์ที่พูดเสียงเย็น จ้องมองพี่โชนด้วยแววตาดุดัน นี่เขากำลังพูดเรื่องอะไรกันนะ

          " ธิชธัช ไปกับพี่เถอะ อย่าไปฟังคนแบบนี้เลย " พี่โชนพูดพลางยื่นมือไปหาธัช ที่เกาะเซนเซย์หนึบจนผมหมั่นไส้

          " คือ ไปด้วยกันทั้ง 4 คนก็ได้นี่ครับ " ธัชพูดพลางทำหน้าหงอย 

          " พี่โชนครับ เรื่องนั้นเอาไว้หลังจากเซนเซย์กลับไปแล้วก็ได้ครับ " ผมดึงพี่โชนมากระซิบที่ข้างหู ซึ่งพอได้ยินแบบนั้น พี่โชนก็เริ่มยิ้มแย้มอีกครั้งทันที

          " งั้นก็ไปกันเถอะ ว่าแต่อยากไปที่ไหนกันล่ะ " 

          " ไปที่ไนท์คลับนั้นได้ไหมครับ ผมชอบนะ บรรยากาศดีมากเลย " จริงๆ แล้วผมเกลียดที่นั่น แต่ผมอยากแกล้งไอ้บ้าเซนเซย์ต่างหาก อาจารย์ที่ไปในที่แบบนั้นคงจะหมดความน่าเชื่อถือ
         
          " พี่ธิช ทำไมละครับ " ธัชพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ  ผมเดินเข้าไปดึงน้องออกมาจากเซนเซย์และกระซิบบอกน้องเบาๆ

          " ธัชดื่มได้นะ เพราะพี่ไปด้วย " ผมมองน้องพลางยิ้มให้

          " ผมไม่ได้ห่วงดื่มสักหน่อย " ธัชยังคงทำหน้าเคืองผมเช่นเดิม ไอ้เด็กดื้อนี่ ผมคิดว่าธัชจะชอบซะอีก

          จากนั้นพวกเราจึงเดินทางไปที่นั่น ซึ่งพี่โชนเสนอให้ผมกับน้องนั่งรถไปกับพี่โชน ส่วนเซนเซย์นั้นตอนแรกผมคิดว่าจะซิ่งดูคาติไปซะอีก แต่วันนี้เซนเซย์กลับขับรถสปอร์ตสีดำมาแทน ผมเบ้ปากหมั่นไส้พวกคนรวย ไอ้บ้านี่มันรสนิยมโครตดี อิจฉาโว้ย ผมเห็นธัชมองตามรถเซนเซย์ตาเป็นมัน ถ้าผมบอกให้ไปนั่งกับเซนเซย์ไอ้น้องชายผมมันต้องไปแน่นอน 

          รถคันของผมที่นั่งมากับพี่โชนมาถึงก่อน พวกเราลงจากรถและยืนรอเซนเซย์อยู่ข้างหน้าคลับ ซึ่งไม่นานเซนเซย์ก็ขับตามมาและจอดที่ด้านหน้าของคลับ ผมสังเกตว่าผู้คนต่างมองเซนเซย์ตาเป็นมัน เหอะ น่าหมั่นไส้

          ' กูนึกว่าดารา '

          ' เชี่ยแม่งเซนเซย์มาเที่ยวว่ะ ' 

          ' กูอยากเป็นเมียเขา '

          ' กูขอเขานั่งด้วยจะได้ไหมนะ '

          ตลอดทางที่พวกเราเดินเข้ามา ผู้คนที่มาเที่ยวส่วนมากก็คือนักศึกษาของที่นี่ทั้งนั้น จึงทำให้ทุกคนหันมาสนใจเซนเซย์เป็นตาเดียว ผมมองหมอนั่น ที่เดินตัวตรงไม่เหลียวมองใคร ทำหน้านิ่งๆ ไม่สะทกสะท้านต่อคำนินทาที่ไม่ขาดสาย ถึงจะอายุ 27 แล้ว แต่ไอ้บ้านั่นกลับดูโครตกลมกลืนกับพวกนักศึกษาอายุ 20 ต้นๆ หมอนี่มันแก่เป็นไหมเนี่ย

          วันนี้เซนเซย์ใส่เสื้อเชิ๊ตสีดำเช่นเดิม ผมเดินตามหลังหมอนั่น ไอ้บ้านี่สูงกว่าผมเป็นคืบ ขายาวสุดๆ แต่ผมที่มองเซนเซย์นั้น อยู่ดีๆ ภาพตรงหน้าก็ทำให้ผมคิดถึงเรื่องเมื่อคืน เสื้ิอสีดำที่เซนเซย์ใส่อยู่อันตธานหายไปในสายตาผม หมอนี่ตัวใหญ่แค่ไหนและหุ่นเป็นยังไงผมรู้ดี แถมหมอนี่ยังมีรอยสักอยู่ที่ด้านหลังด้วย ถึงจะเห็นแค่แปบเดียวก็เถอะ แต่ผมก็จำได้ ถ้าไม่บอกว่าเป็นอาจารย์ ผมคงพูดได้เต็มปากว่าหมอนี่มันยากูซ่าชัดๆ ผมตบหน้าตัวเองเบาๆ ให้เลิกคิดถึงรูปร่างไอ้บ้านี่ 

          " พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ " ธัชมองผมด้วยสีหน้างงงวย

          " เปล่าๆ " ผมพูดพลางยิ้มให้ธัช

          ตอนแรกผมคิดว่าเซนเซย์จะไม่ยอมมาที่นี่ซะอีก ผิดคาดจริงๆ แถมดูเหมือนจะทำตัวชิลๆ ซะด้วย นี่ผมล้มเหลวสินะ  พวกเราวันนี้ก็มานั่งที่เดิมที่ชั้นลอยบนสุด ผมต้องหาทางรีบไล่เซนเซย์กลับไปโดยเร็ว เพราะว่าผมนั้นจริงๆ แล้วต้องการพาธัชไปพบพี่เชนต่างหากล่ะ แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ผมนั้นไม่ใช่ว่าไม่เคยอยากพาธัชไปพบแพทย์ แต่ธัชนั้นจะดูน่ากลัวทุกทีที่พูดถึงเรื่องนี้ ธัชบอกผมเสมอว่าตัวเองปกติดี และกินยาเป็นประจำ 

          " เดี๋ยวพี่มานะไปเข้าห้องน้ำ " ผมบอกน้องและเดินไปที่ห้องน้ำซึ่งอยู่ด้านล่าง

          ' หล่อจัง ' 

          ' นั่งด้วยกันไหมคะ '

          ผมรีบเดินตัวลีบผ่านฝูงสัตว์ป่าผู้หิวกระหาย ผมไม่ชอบเลยจริงๆ เวลาโดนแซวเนี่ย มันน่ารำคาญ และในที่สุดผมก็มาถึงห้องน้ำสักที โซนวีไอพีแต่ไม่มีห้องน้ำแยกนี่มันงี่เง่าชะมัด

          " ทำอะไรน่ะ! " ผมร้องโวยวายทันที เพราะว่าผมที่กำลังก้มตัวล้างหน้าที่อ่างนั้น อยู่ดีๆ ก็ถูกคนบางคนลากเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว และไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร

          " พาน้องกลับไปซะ เดี๋ยวนี้ " ผมมองหน้าเซนเซย์ด้วยความไม่พอใจสุดๆ

          " ทำไมต้องฟัง " ผมรู้สึกว่าผมไม่กลัวหมอนี่หรอก เพราะว่าที่นี่คนเยอะไง ถ้าเป็นที่อื่นผมคงพยายามหนีสุดชีวิต

          " ฟังนะธิชา หมอนั่นน่ะ ความผิดแต่ละคดีถ้าพูดไปเธอคงไม่เชื่อ เพราะงั้นฟังฉัน และกลับไปกับฉัน " เซนเซย์พูดพลางประคองหน้าผมไว้ ผมหลบตา รู้สึกไม่กล้าจ้องหน้าหมอนี่เท่าไหร่

          " ถ้างั้นผมควรเชื่อคนที่ทำกับผมแบบเมื่อคืนเหรอ หรือผมควรเชื่อพี่โชนที่คอยช่วยผมมาตลอด " ผมปัดมือเซนเซย์ออก แต่ผมก็รู้สึกหวั่นไหวเล็กๆ เพราะเซนเซย์ทำสีหน้าเหมือนเป็นกังวลมาก เหมือนเป็นห่วงผมกับน้องจริงๆ

          ผมผลักประตูเปิดออกและเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมหันกลับไปมอง ก็เห็นเซนเซย์เดินตามมา 

          ' เข้าห้องเดียวกันด้วยนะเว้ย '

          ' ที่เขาว่าเป็นแฟนกันคงเรื่องจริงว่ะ ' 

          ' เป็นแฟนคนพี่หรือคนน้องวะ '

          ผมเบือนหน้าหนีคำนินทาบ้าๆ นั่น แต่เซนเซย์ดูจะไม่สะดุ้งสะเทือนใดๆ เช่นเคย ผมกลับมาถึงที่โต๊ะ และก็พบว่าธัชนั้นกำลังกรอกเหล้าเป็นน้ำเลยทีเดียว

          " ธัชชา ดื่มมากไปแล้วนะ " ผมที่กำลังจะเอ่ยปากดุน้อง กลับถูกเซนเซย์แย่งพูดก่อนซะงั้น  เหอะ พอเห็นแบบนั้นผมเลยไม่ห้ามซะเลย และกรอกตามน้องไปอีกต่างหาก หมั่นไส้

          " เพิ่งรู้นะเนี่ยสองแฝดดื่มเก่งสุดๆ " พี่โชนทำท่าปรบมือชอบใจใหญ่ หมอนี่ยังกับเด็กน้อยจริงๆ เซนเซย์คิดมากไปแล้วเรื่องพี่โชน

          " กลับไปได้แล้วมั้ง ปล่อยเด็กๆ เขาสนุกกันดีกว่านะ " พี่โชนพูดพลางยกยิ้มมุมปากและมองเซนเซย์ด้วยสายตาเชือดเฉือน

          " ไม่เอาธัชไม่ให้เซนเซย์กลับ " ธัชพูดพลางกอดแขนเซนเซย์แน่น หนอยไอ้เด็กนี่ ธัชน่าจะเริ่มเมาแล้วเพราะเอาแต่หัวเราะแปลกๆ มาตั้งแต่เมื่อกี้

          " ธัชชากลับกันไหม " ผมตาโตมองเซนเซย์ที่ก้มถามธัชด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

          " ธัชต้องอยู่กับผม ห้ามกลับ คุณอยากกลับก็กลับไปคนเดียวสิ " ผมลุกขึ้นพูดเสียงดัง เซนเซย์ถอนหายใจ พลางมองผมด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย

          " ขอให้สนุกละกัน " เซนเซย์พูดและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกผิดนิดๆ ผมอาจจะพูดแรงไป แต่ก็เพราะว่าผมมีเรื่องต้องไปทำนี่นา หึ่ย แล้วทำไมผมจะต้องไปแคร์ไอ้บ้านั่นด้วยล่ะ ผมตบแก้มตัวเองเพื่อเรียกสติอีกรอบ

          " พี่นัดพี่เชนไว้แล้วล่ะ เอ้า ดื่มแก้วนี้เป็นแก้วสุดท้าย แล้วเราก็ไปกัน โอเคไหม " พี่โชนพูดพลางยิ้มกว้าง

          ผมยิ้มและยกแก้วขึ้นดื่ม จริงๆ ผมเริ่มคิดแล้วว่าธัชเมาขนาดนั้นไปแล้วจะได้เรื่องอะไรกันล่ะ แต่ก็ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยบอกพี่โชนว่าไปวันอื่นละกัน แต่เมื่อผมกำลังจะพูดออกไป ผมกลับรู้สึกว่า

ผมไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้อีกแม้แต่คำเดียว

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

โดนยาแน่ๆ เซนเซย์กลับมาก่อนนนนน อิตาพี่โชนจะหลอกแฝดพาไปทำอะไร
เซนเเซย์ต้องช่วยแน่ แต่แกล้งกลับไปก่อน

[areenart1984]

แปลกดีพี่น้องคู่นี้ เชน-โชน คนพี่เป็นเพื่อนกับเซนเซย์ คิดว่าเป็นคนดี แต่ทำไมคนน้องไม่ถูกกับเซนเซยน์นะ สรุปเรื่องนี้คนพี่ (เชน,ธิช) ไม่รู้นิสัยที่แท้จริงของน้อง (โชน-ธัช) เลยใช่มะ 

[Gloomy Sunday]

แปลกดีพี่น้องคู่นี้ เชน-โชน คนพี่เป็นเพื่อนกับเซนเซย์ คิดว่าเป็นคนดี แต่ทำไมคนน้องไม่ถูกกับเซนเซยน์นะ สรุปเรื่องนี้คนพี่ (เชน,ธิช) ไม่รู้นิสัยที่แท้จริงของน้อง (โชน-ธัช) เลยใช่มะ 

พี่เชนรู้นิสัยน้องดีค่ะ และเคยเตือนธิชแล้วด้วย ว่าน้องตัวเองไว้ใจไม่ได้ และธิชก็รู้นิสัยธัชค่ะ จริงๆธัชเป็นเด็กดีนะคะ ถ้าไม่อาการกำเริบจ้า ธิชคิดว่าน้องดีขึ้นแล้วเลยไม่ระวังตัวค่ะ

[Gloomy Sunday]

          TWINS บทที่ 27 ฝาแฝดและการรุมโทรม


          " ฮ่าๆๆ ไอ้เชี่ยแม่งน่ารักว่ะ "

          " มาเป็นคู่สมใจสักที "

          " กูคนแรกได้ไหม กูจ่ายให้ก็ได้ "

          " แต่เขาว่ากันว่าเป็นเด็กไอ้อาจารย์ยุ่นนั่นไม่ใช่เหรอ "

          " แค่ข่าวลือว่ะ แถมไอ้ยุ่นนั่นควงผู้หญิงเป็นโขยง "

          " มึงกลัวก็กลับไป แต่กูจะเอา " 

          " ถ่ายไว้ด้วย มันจะได้ไม่กล้าฟ้อง " 

          " คนไหนคนพี่คนน้องวะ "

          " เหมือนๆ กันนั่นแหละ "

          ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ กระพริบตาปรับแสงที่สะท้อนเข้ามาจนแสบตาไปหมด ความรู้สึกของผมมันเหมือนโลกมันหมุนไวแบบสุดๆ จนผมอยากจะอ้วกออกมา ผมอยู่ที่ไหน แล้วคนพวกนี้ใครกัน 

          แต่ผมที่เพิ่งรู้ตัวว่าอยู่ที่ไหน ก็ต้องตกใจแบบสุดๆ ผมอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ที่ล้อมรอบด้วยผู้ชายเกือบสิบคน และหนึ่งในนั่นคือคนที่ผมคุ้นเคยดี 

          พี่โชน... 

          นี่เป็นสิ่งที่พี่วางแผนมาตลอดงั้นเหรอ พี่เข้าหาพวกเราแค่เพราะต้องการแบบนี้เหรอ ผมคิดถึงคำพูดเซนเซย์ ผมมันโง่จริงๆ นั่นแหละ 

          ผมลนลานรีบมองหาธัช ผมคลานช้าๆ ไปหาน้องที่นอนหลับสนิท ธัชที่เคยผ่านเรื่องเลวร้ายทำนองนี้มาแล้ว ต้องมาเผชิญกับเรื่องนี้ซ้ำอีก ธัชจะเสียขวัญแค่ไหนกันนะถ้าตื่นขึ้นมา ผมเป็นคนทำลายธัชเอง ไม่ว่าจะตอนนี้หรือเมื่อก่อน การตัดสินใจทุกอย่างของผมมีแต่ความล้มเหลวและผิดพลาด แต่ผมจะปกป้องธัชให้ได้ ด้วยชีวิต

          " ตื่นแล้วว่ะ " 

          " น่าสงสาร ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้ว " 

          " กูไปโอ๋น้องเขาก่อน ฮ่าๆ "

          ผมกอดบังตัวน้องไว้แน่น เหมือนว่ามันจะพอมีประโยชน์เพียงสักนิด 

          " เปล่าประโยชน์จ๊ะที่รัก มาเล่นกันเถอะ " ผมถูกกอดและดึงตัวให้ออกห่างจากธัช ผมยังคงจับน้องไว้และร้องไห้ออกมาแบบไม่สนใคร ผมไม่เคยกลัวที่จะต้องโดนทำร้าย แต่ธัชนั้นไม่ได้ ผมยอมไม่ได้ 

          " ปล่อยกู!!! " ผมสะบัดตัวและศอกใส่คนที่กอดผมเต็มแรง จนมันเสียหลักผละออกจากตัวผม

          ' เพี๊ยะ! '

          ผมถูกดึงกลับและโดนตบทันทีที่หันไปเผชิญหน้ากับมัน

          " พยศชิบหาย เอาซะกูเลือดออกเลย " 

          " ห้ามซ้อมมันสองคน "

          แรงตบทำให้ผมนอนลงไปกับพื้นเตียง ผมมองพี่โชนที่เดินมาดึงแขนเพื่อนมันไว้ พลางหลบตาผม ผมมองคนที่ตบผมอีกครั้ง และก็ต้องหัวเราะออกมา ผมจำมันได้ มันคือคนที่ผมต่อยมันวันแรกๆ ที่เข้าเรียน ไอ้หน้าตี๋ มันเป็นเพื่อนของพี่โชนนี่เอง ผมอยากจะสู้ แต่ตอนนี้สภาพร่างกายผมนั้นแย่เหลือเกิน ผมมึนไปหมด ไม่สามารถประคองตัวให้ตรงได้เลย คงจะโดนยาอะไรสักอย่าง

          ผมถูกดึงตัวไปกอดอีกครั้ง โดยคนประมาณสามคนล็อคแขนผมเอาไว้ 

          " ไหนขอดูหน่อย เดือนมหา'ลัย จริงๆ พี่ไม่ใช่เกย์นะน้อง แต่น้องงานดีจนพี่อยากลองเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ " ไอ้คนพูดมันจับคางผมไว้และพลิกหน้าผมไปมาเพื่อมองดูใกล้ๆ 

          ' ถุ๊ย! ' 

          ผมถ่มน้ำลายใส่มัน พลางหัวเราะในลำคอ 

          " มึง!! กูจะเอามึงจนสลบเลยคอยดู!! " มันเช็ดหน้าพลางกระชากคอเสื้อผมอย่างแรงจนเสื้อแทบขาด และง้างมือจะตบผม 

          " กูเตือนมึงแล้วนะ ว่าอย่าซ้อมมัน " พี่โชนเดินมากระชากคอเสื้อเพื่อนมันให้ออกห่างจากผม

          " อะไรของมึงวะโชน ที่ตกลงกันไว้ก็ไม่มีบอกนี่ มึงเป็นอะไรของมึงวะ " 

          " กูแค่เสียดายของ หน้าสวยๆ มันจะเละหมดเพราะพวกมึง กูอยากเอามันแบบสภาพดีๆ แค่นั้น " พี่โชนพูดและเดินมาทางผม ผมนิ่งและมองหน้าพี่โชนด้วยแววตาแข็งกร้าว พี่โชนขยับเข้ามาใกล้ผม ยื่นหน้ามาใกล้ๆ

          " พี่ชอบธิช ชอบจริงๆ " 

          " พี่ทำกับคนที่ชอบแบบนี้งั้นเหรอ " ผมถามเบาๆ ด้วยความผิดหวัง 

          " พี่ขอโทษ " พี่โชนพูดพลางยื่นมือมาลูบแก้มผม แต่ผมก็หันหน้าหลบมือนั่นทันที

          " พวกมึงเล่นคนพี่ไป เดี๋ยวกูจะไปเล่นน้องมัน " ผมมองไอ้คนตัวสูงที่สุด ที่กำลังเดินเข้าไปหาธัช

          " อย่า!! ทำผมเถอะ ผมยอมทุกอย่าง แต่ปล่อยธัชไปเถอะ ธัชกำลังป่วย ให้ทำอะไรก็ได้ ผมทำเป็นนะ เรื่องแบบนี้ผมเคย ขอร้องล่ะ " ผมดิ้นรนพยายามเอื้อมมือไปหาธัช ด้วยหัวใจที่สั่นกลัว ผมยอมตายซะดีกว่าที่จะเห็นน้องถูกย่ำยีต่อหน้า

          " ได้ยินเปล่าวะ มันบอกมันเคยว่ะ ฮ่าๆๆ " ไอ้พวกที่ล็อคผมตอนนี้ก้มลงหอมแก้มผม และลูบไล้ไปมาบนตัวผม หลายคนและหลายมือ กอดก่ายผมนัวเนีย บางคนพยายามจูบปากผม แต่ผมก็หันหน้าหนี ขัดขืนทุกอย่าง แต่ก็สู้แรงคนหลายคนไม่ได้ ผมได้แต่ร้องไห้ กัดฟันแน่นด้วยความอดทน

          " อย่า!! " ผมดิ้นอย่างแรงเพราะตอนนี้พวกมันพยายามถอดเสื้อผมออก 

          " เชี่ยเอ้ย " 

          " แม่งท่าจะจริงว่ะ " 

          " มันเป็นเมียไอ้ยุ่นนั่น "

          " กูไม่เอาดีกว่า คราวนี้มันเล่นกูตายแน่ "

          ผมร้องไห้กอดตัวเองไว้ด้วยความสั่นเทา พวกมันคุยกันอยู่เหนือหัวผมด้วยเสียงเคร่งเครียด

          " โชนมึงไม่รู้เหรอวะ มึงดูรอยจูบนี่ ชัดเจนไอ้สัด กูนึกว่าข่าวลือ " พี่โชนมองผมด้วยสีหน้าประหลาดใจ 

          " ธิชกับเซนเซย์ เรื่องจริงเหรอ " ผมไม่พูดอะไร นั่งก้มหน้ากอดตัวเองแน่น ผมอยากลุกขึ้นไปฆ่าพวกมัน อยากตะโกนด่าพวกมัน แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้ เพราะแค่ครองสติไว้ก็ยากเย็นแล้ว

          " ช่างแม่ง ใครไม่เอากูเอา "

          ผมตกใจคลานหนีมือของไอ้ตี๋แต่ก็ไม่พ้น มันกดผมลงกับเตียง พลางก้มลงจูบไซร้ไปทั่่วซอกคอผมจนเจ็บ ผมใช้มือกันพยายามดันมันออกไปด้วยความอ่อนแรง แต่ก็ไม่เป็นผล มันกระชากเสื้อผมออกและก้มลงมาเลียตัวผมด้วยความหื่นกระหาย โดยมีเพื่อนๆ ของมันยืนดูอยู่รอบๆ 

          ' แกร่กๆๆ แกร่กๆๆ ' 

          เสียงแปลกๆ ดังขึ้น มันเป็นเสียงที่ผมเคยได้ยิน พวกมันที่มัวแต่สนใจตัวผม ไม่ได้สังเกตเลยว่าแฝดอีกคนกำลังค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าและแววตาที่ไม่ปกติ เป็นธัชในแบบที่ผมนั้นกลัวที่สุด 

          " ธัช ไม่นะอย่า!! " ผมตะโกนก้อง เพราะว่าตอนนี้ธัชนั้นถือคัตเตอร์ในมือข้างหนึ่ง และในมืออีกข้างก็ถือมีดเล่มเล็กๆ ไว้ด้วย ไม่ทันขาดคำ ของเหลวสีแดงฉานก็สาดกระจายออกมาจากคอของรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ใกล้ธัชมากที่สุด ด้วยความไม่ระวังตัวและกำลังตกใจ ในความโกลาหล ธัชพุ่งตัวเข้าหาคนที่คร่อมตัวผมอยู่ และง้างมือหมายแทงมันให้ตายคามือ 

          ผมตกใจนอนมองภาพตรงหน้า ธัชง้างมือขึ้นสูงด้วยใบหน้าเหี้ยมเกรียม แต่ก็ถูกมือมือหนึ่งกำรอบแขนของธัชไว้ได้ทัน ทำให้ธัชชะงักไป คนคนนั้นปักเข็มลงที่คอธัช และฉีดยาเข้าไปอย่างรวดเร็ว ธัชค่อยๆ ล้มลงช้าๆ แต่คนคนนั้นก็รับเอาไว้และอุ้มธัชขึ้น 
                   
          " ธัช ธัช ช่วยธัชด้วย " ผมคลานไปเกาะที่ขาของเซนเซย์ด้วยความอ่อนแรง

          ผมมองดูเซนเซย์อุ้มส่งธัชให้กับพี่เชน และเซนเซย์ก็คุกเข่าก้มลงมากอดผมเอาไว้แน่น

          " ขอโทษที่มาช้า " เซนเซย์พูดกับผมด้วยเสียงที่แผ่วเบาและอ่อนโยน

          " ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ด้วยจนถึงที่สุด " นี่นายกำลังพูดบ้าอะไรกัน คนที่ผิดก็คือผมต่างหาก ผมที่อยากจะพูดขอโทษออกไปนั้น ก็ไม่อาจครองสติไว้ได้อีกต่อไป เพราะพวกเรานั้นปลอดภัยแล้ว

ถ้ามีคนคนนี้อยู่ พวกเราจะไม่เป็นอะไรสินะ ตอนนี้ผมเชื่อแบบนั้น

[สาว801]

พระเอกตัวจริงมาแล้ว

ปล. รุมโทรม นะจ้ะไม่ใช่ลุมโทรม รอตอนต่อไปจ้า

[FeaRes]

ตกลงพี่โชนนี่ยังไงแน่ หืมมม

[noozzz]

ก็คิดอยู่ว่าโชนคงไม่ใช่คนดี แต่ถึงขั้นพาพวกมารุมโทรม คือแย่มาก

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

ยังดีที่มาทันนะเนี่ย เซนเซย์ต้องจัดการพวกอิพี่โชนให้หมดเลยนะ โดยเฉพาะอิพี่โชน หนอย มาหลอกธิช ทีแรกนึกว่าเป็นคนดี แล้วมีหน้ามาบอกว่าชอบธิชอีก

[alternative]

หะ....โหดร้ายมาก

[ซีเนียร์]

 

[areenart1984]

สำหรับหลานโชนโดยเฉพาะ 

[Gloomy Sunday]

          TWINS บทที่ 28 ฝาแฝดและคำมั่นสัญญา


          ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งในห้องสีขาว เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงเป็นฝันร้ายของผม ผมรีบมองหาธัชอย่างลนลาน และก็พบว่าธัชนั้นกำลังนอนหลับอยู่ที่เตียงข้างๆ ผมขยับตัว พยายามจะลงจากเตียง แต่ผมก็ยังมึนๆ อยู่เล็กน้อย ทำให้เหมือนกับจะล้มลงไปกับพื้น

          ' หมับ! '

          ผมมองมือที่กำลังจับต้นแขนของผมไว้ และก็ต้องตกใจก้าวถอยหลังพลางนั่งลงไปกับพื้นที่เย็นเฉียบ

          " อย่านะ ไปให้พ้น " ผมตะโกนสุดเสียงด้วยความตกใจ พร้อมปัดป้องตัวเองด้วยความกลัว

          " ธิช พี่ขอโทษ " ผมยังคงถอยหลังหนีจากคนที่กำลังนั่งลงข้างๆ ผม

          " ธิชา " ผมมองคนอีกคนที่เดินเข้ามา และยื่นมือมาให้ผม ผมจึงจับมือนั้นไว้และกอดแขนเอาไว้แน่น พลางจ้องมองหน้าพี่โชนที่ตอนนี้ฟกช้ำ ปากแตกและคิ้วเหมือนจะเย็บหลายเข็ม

          " ไปก่อนเถอะ ธิชายังไม่พร้อมจะคุยกับนายหรอก " ผมมองพี่โชนที่มองผมด้วยดวงตาแสนเศร้าและเดินออกจากห้องไป สวนกับพี่เชนที่เดินเข้ามา

          " ทำใจให้สบาย ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว " ผมมองหน้าเซนเซย์ที่จ้องมองผม

          " เซนเซย์เจอผมกับน้องได้ยังไง " ผมถามเซนเซย์ด้วยความสงสัย

          " โชนเป็นคนโทรบอกพี่เอง พี่เลยรีบไปที่นั่นกับเคียว " พี่เชนพูดขึ้นพลางทำหน้าเศร้าเช่นกัน

          " ถึงหมอนั่นจะไม่โทรมาบอก ฉันก็กำลังจะไปที่นั่นอยู่ดีนั่นแหละ ธัชอยู่ที่ไหน ฉันก็รู้ได้ " เซนเซย์พูดพลางชูมือถือขึ้นให้ดู 

          " พี่ขอโทษแทนโชนด้วย โชนจะได้รับโทษตามสมควร "

          รอยแผลที่หน้าของพี่โชน ผมแทบไม่ต้องเดาก็พอรู้ว่าเป็นฝีมืิอใคร ผมมองมือของเซนเซย์ที่มีผ้าพันแผลพันอยู่

          หลังจากนั้นพี่เชนก็เล่าให้ฟังว่า พี่โชนนั้นมาสารภาพกับพี่เชน เป็นเรื่องจริงที่พี่โชนวางแผนรุมโทรมผมกับน้องมาตั้งแต่แรกแล้ว พี่โชนนั้นก่อเรื่องทำนองนี้หลายคดี แต่ที่รอดตัวก็เพราะว่าไม่มีใครเอาเรื่อง และเซนเซย์ก็เห็นแก่พี่เชน จึงไม่ได้ไล่พี่โชนออก เมื่อคืนพี่โชนตั้งใจวางยาผมกับน้องและคิดจะทำโดยลำพัง แต่ผิดพลาดที่มาเจอพวกเพื่อนของพี่โชนที่เคยตกลงเรื่องนี้กันไว้ และรวมตัวกันเพื่อมาร่วมด้วย พี่โชนที่ไม่ต้องการให้ใครแตะต้องผมกับน้องนอกจากตัวเอง จึงโทรหาพี่ชายเพื่อให้มาช่วยพวกเราออกไป และถ่วงเวลาสุดๆ เพื่อไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับผมและน้องก่อนพี่เชนจะมา 

          ผมที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมด ก็ยังคงโกรธเคืองพี่โชนอยู่ดี เพราะว่าถึงแม้จะไม่ให้พวกผมถูกรุมโทรม แต่ตัวพี่โชนเองก็หวังจะทำเรื่องไม่ดีกับพวกเราเช่นกัน

          เรื่องพวกนี้ทำให้ผมเสียขวัญอย่างที่สุด มันทำให้ผมนึกถึงครั้งแรกที่ผมเจอธัช หลังจากที่ธัชถูกรับไปเลี้ยง มันทำให้ผมแทบล้มทั้งยืน เป็นตราบาปที่ติดตัวผมเสมอมา และไม่เคยจางหายไปจากหัวใจ

          หลังจากธัชถูกพาไปอยู่กับครอบครัวใหม่ ผมที่ยังอยู่ที่โบสถ์ใช้ชีวิตเหมือนร่างไร้วิญญาณไปวันๆ ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับ ผมคิดถึงน้องเหลือเกิน แต่ผมก็พยายามอดทนไว้ เพราะคิดว่าธัชนั้นคงไปได้ดีแล้ว คงได้เรียนหนังสือ ได้มีเพื่อน มีสิ่งที่ดีรอบตัว

          แต่ผมก็อยากพบน้องอีกครั้ง ผมจึงอ่านหนังสือและพยายามหาทุน เพื่อสอบและเรียน เพื่อที่วันหนึ่งผมอาจจะได้มีโอกาสเจอธัชอีก ผมเพิ่งรู้ว่าตัวผมนั้นมีระดับ IQ ที่สูงกว่าเด็กธรรมดาทั่วไป ผมสอบและชิงทุนได้ในเวลาไม่นาน 

          และผมก็พยายามสืบหาครอบครัวที่นำธัชไป แต่ก็พบว่าครอบครัวนี้ไม่มีอยู่จริง ผมหัวใจสั่นไหว แบบนี้มันหมายความว่ายังไง แล้วตอนนี้ธัชไปอยู่ที่ไหนกัน ผมร้อนลนออกตามหาธัชไปทั่วทุกที่ รอนแรมเป็นเวลาหลายเดือน และในที่สุดก็ได้พบข่าว มีคนคนหนึ่งที่เห็นหน้าผม และบอกผมว่า มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนกับผม และโด่งดังมากในย่านธุรกิจดำมืด

          ผมที่ทั้งดีใจ และก็ตกใจที่ได้ยิน เพราะย่านธุรกิจนั้น มันคือแหล่งโลกี ที่ผู้คนเอาไว้เสพย์สุขกันทางเพศ ผมตัวสั่นด้วยความกลัวทั้งๆ ที่ยังไม่ได้พบน้อง ผมอยากหายไปซะ ผมมันสมควรตาย ผมภาวนาขอให้เด็กหนุ่มคนนั้นแค่บังเอิญหน้าคล้ายกับผม และไม่ใช่ธัช

          ผมเดินทางไปที่ย่านนั้นในเวลาดึก ปิดบังปกคลุมร่างกายไว้เพื่อไม่ให้ใครเห็น ผมเดินผ่านที่ที่หนึ่ง ที่มีเหมือนลูกกรงเอาไว้ขังและโชว์สิ่งที่อยู่ด้านใน ผู้คนมากมายต่างมุงดูและจ้องมองสิ่งนั้น  ผมแหวกฝูงชนเข้าไปช้าๆ เพื่อมองดูว่าในนั้นมันมีอะไรกันแน่ที่ทำให้ผู้คนสนใจขนาดนี้ ผมมาถึงหน้าสุดของผู้คน และเปิดผ้าคลุม เพื่อมองดูสิ่งนั้นให้ชัดๆ

          ราวกับว่าโลกทั้งโลกแตกสลาย แต่หัวใจของผมนั้นคงยิ่งกว่า ผมปิดปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงไม่ให้หลุดลอดออกมา น้ำตาไหลจนดวงตาพล่ามัว ตัวสั่นเทา และรู้สึกเหมือนไร้เรี่ยวแรงที่จะเดิน หรือแม้กระทั่งหายใจ ผมคลุมตัวเองไว้อีกครั้ง และเดินเข้าไปช้าๆ ไปยังลูกกรงเหล็กนั่น คุกเข่าลง และเอื้อมมือเข้าไปพยายามจะจับตัวน้องไว้ ผมมองธัชที่แววตาเลื่อนลอย จ้องมองไปบนเพดานที่ว่างเปล่า ผมร้องไห้จนตัวสั่น ยังคงพยายามยื่นมือออกไปไขว่คว้าคนที่รักสุดหัวใจ 

          " ธ.ธัช พี่มารับธัชแล้วนะ " ผมร้องไห้พลางร้องเรียกธัชเบาๆ ธัชสะดุ้งน้อยๆ และละสายตาจากเพดาน ลงมาสบตากับผม ธัชน้ำตาไหลออกมา และคลานมาหาผมช้าๆ พลางยื่นมือมาหาผม แต่เมื่อมือของเรากำลังจะสัมผัสกัน โซ่ที่ดึงรั้งคอธัชไว้นั้นก็ทำให้ธัชไม่อาจขยับมาหาผมได้ อีกแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น แต่ก็เหมือนว่าพวกเรานั้นช่างห่างไกลกันเหลือเกิน

          " ไม่ต้องกลัวนะ มองหน้าพี่ไว้ พี่อยู่นี่แล้ว " ผมร้องไห้สะอึกสะอื้น 

          ด้านหลัง ผมรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินมาหาพวกเรา เป็นพวกคนที่น่ากลัวและพกปืนไว้ที่เอว 

          ' ปัง! ' 

          เสียงปืนดังขึ้น ทำให้ผู้คนที่มุงอยู่นั้นแตกฮือออกไป เหล่าชายชุดดำที่น่ากลัวที่กำลังจะเดินมาหาผม ก็เปลี่ยนเป้าหมายวิ่งกรูกันออกไปคนละทาง ผมหันกลับมามองน้อง และก็พบกว่าลูกกรงถูกเปิดออก และที่คอของธัชก็ไม่มีโซ่คล้องไว้อีกแล้ว 

          ผมพุ่งเข้าหาน้องและจับมือน้องพาวิ่งไปอีกทางด้วยความเร็วสุดชีวิต ผมไม่รู้ว่าคุณคือใคร แต่ขอบคุณครับ ขอบคุณที่ช่วยพวกเรา ขอบคุณที่ทำให้พวกเราได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง 

          ผมจึงได้ให้สัญญากับธัช สัญญาที่จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง 

          " พี่จะอยู่กับธัชตลอดไป พวกเราจะไม่มีวันพรากจากกันอีก " ผมจะทำทุกอย่างเพื่อธัช ไม่ว่าสิ่งไหน ไม่ว่าเมื่อไหร่

แม้ต้องแลกด้วยชีวิต ผมก็ยินดี

[fc_fic]

 

[FeaRes]

สงสารแฝด
 

[ซีเนียร์]

 

[VarainDark]

 

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

เซนเซย์ช่วยไว้ 2 ครั้งแล้ว

[areenart1984]

กลัวจังว่าต่อไป ธัชจะทำร้ายธิชที่ปล่อยให้ตัวเองโดนกระทำอย่างนั้น แบบทำร้ายทั้ง ๆ ที่ยังรักนะ กลัวจริง ๆ เลย เพราะเดาอารมณ์ธัชไม่ออกว่าจะร้ายในรูปแบบไหน 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เพราะอดีตที่ธิช กับธัชเจอ
ทำให้ธิชปกป้องธัช จนเกินเลย
ซึ่งส่งผลเสียต่อธัชมากๆ

พี่โชน เลวมาก แม้จะโทรบอกพี่เชนเรื่องจะรุมโทรมแฝด
รับโทษไปก็สาสม

ธิช ก็ทำเหมือนเก่ง ปกป้องน้องได้
แต่ไม่รู้เล่ห์เหลี่ยมของคนร้ายในสถานบันเทิง
ธัช ยังดูรู้เรื่องมากกว่าธิชเสียอีก
ตลอดทางก็โดนแทะโลม ยังไม่รู้ตัว
สุดท้ายก็โดนยาๆ ให้เก่งแค่ไหนก็จอด
ฉลาดแต่เรื่องเรียนจริงๆ  เซนเซย์เตือนก็ไม่เชื่อ รำคาญธิชมาก 
       
 

[alternative]

ทั้งธัชทั้งธิช ต่างก็หัวใจสลาย

พี่โชนสมตวรรับโทษนะ ตั้งใจข่มขืนเลยนะ

[Gloomy Sunday]

          TWINS บทที่ 29 ฝาแฝดและเค้าลางแห่งความน่ากลัว


          ในความเป็นจริงแล้วผมนั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่มึนๆ และอ่อนเพลียเท่านั้น แต่ธัชตอนนี้ยังหลับเป็นตายอยู่ ผ่านไปหนึ่งวันแล้ว แต่ก็ยังไม่ลุกขึ้นเลย

          " พี่เชนครับ ยาที่เซนเซย์ฉีดให้ธัช คือยาอะไรเหรอ " ผมถามพี่เชนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆ เตียงผมเบาๆ และเซนเซย์นั้น นั่งอยู่ข้างๆ เตียงของธัช

          " เป็นยาระงับผสมยานอนหลับอย่างแรงเลยล่ะ ผลที่ได้ก็เรียบร้อยเลยอย่างที่เห็น แต่ไม่ต้องห่วง ไม่อันตรายหรอก " พี่เชนพูดพลางยิ้มให้ผมอย่างใจดี

          " แล้วทำไมเซนเซย์ถึงฉีดยาเป็นละครับ " ผมงงมาก เพราะว่าคนที่เป็นหมอคือพี่เชนต่างหาก

          " นี่เรายังไม่รู้จริงๆ เหรอ คือเคียวน่ะเป็นหมอนะ ต้องบอกว่า เป็นทั้งแพทย์และจิตแพทย์ เรียนจบเอกตั้งแต่อายุยี่สิบต้นๆ เป็นอัจฉริยะวงการแพทย์เลยล่ะ " ผมตาโตมองพี่เชนอย่างไม่อยากจะเชื่อ 

          " แล้วมาสอนวิศวะเนี่ยนะ " 

          " พ่อเขาสั่งมา ขัดไม่ได้ ไม่รู้ว่าอคติอะไรกับพวกหมอ พี่ละเสียดายคนเก่งๆ แบบเคียว ร้อยปีจะมีสักคน " ผมยิ้มอย่างรู้สึกผิดพลางนึกถึงคืนที่ผมปัดยาจากมือของเซนเซย์ เป็นหมอก็ไม่บอก ไอ้บ้าเอ้ย แต่ก่อนจะรักษาจิตคนอื่น ผมว่าหมอนี่ก็ควรรักษาตัวเองบ้างนะ เพราะตอนอยู่กับผมหมอนั่นน่ากลัวกว่าคนไข้โรคจิตซะอีก หรือว่าเรียนมากจนจิตไปแล้ว ผมหรี่ตามองคนที่นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์

          และผมเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าตอนที่ธัชอาละวาดนั้น มีคนที่ดูเหมือนจะบาดเจ็บหนักด้วย

          " พี่เชนครับ แล้วคนที่โดนธัช เอ่อ แทงด้วยมีด "

          " อ๋อ ยังไม่ตายหรอก แต่สาหัสเชียวล่ะ เลือดเกือบหมดตัวก่อนจะมาถึงนี่ " ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมไม่อยากให้ธัชมีตราบาปเป็นฆาตกร 

          " ก็เท่ากับว่าบาดเจ็บคนนึงใช่ไหมครับ " ถึงผมจะโกรธจนอยากฆ่าพวกมันก็เถอะ แต่เอาจริงๆ ก็ไม่อยากให้มีใครถึงตาย ผมยิ้มอ่อนๆ ให้พี่เชน ที่ทำหน้าเครียดๆ นิดหน่อย 

          " จริงๆ แล้วก็บาดเจ็บทุกคนเลยนะ " ผมขมวดคิ้วมองพี่เชนอย่างไม่เข้าใจ

          " เคียวน่ะ เล่นซะยับทุกคนเลยล่ะ มีแต่โชน ที่พี่ขอไว้ เลยแค่น่วมนิดๆ อย่างที่เห็น " ผมเหลือบมองเซนเซย์ด้วยความหวาดระแวง คนเป็นหมอเขาทำกันยังงี้เหรอ น่ากลัวนะเนี่ย แต่ก็ขอบคุณนะ

          " อัดให้หายแค้น แล้วรักษาให้ คติเคียวเขาล่ะ เชื้อสายตระกูลมาเฟียญี่ปุ่นนี่น่ากลัวนะ สงสัยหัวรุนแรงเข้าสายเลือด ฮ่าๆ " ผมมองพี่เชนที่หัวเราะร่าเริง หัวเราะกับเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ สมแล้วที่เป็นเพื่อนกัน 

          มีอีกเรื่องที่ผมค้างคาใจสุดๆ จะว่าได้ผลไหมมันก็เหมือนจะได้ แต่มันแปลกๆ ไอ้เรื่องแบบนั้นมันเป็นการบำบัดจริงๆ งั้นเหรอ 

          " เอ่อ พี่เชนครับ " ผมกระซิบแบบเบาสุดๆ จนพี่เชนลุกขึ้นมาเงี่ยหูฟัง

          " เซ็กส์บำบัดนี่ มันมีจริงหรือเปล่าครับ " ผมพูดออกไป พลางเกาหัวแก้เขิน แต่พี่เชนกลับมองผมพลางหัวเราะเสียงดังชอบใจใหญ่

          " เคียว อย่าเอาความต้องการส่วนตัวมาใส่ในตำราแพทย์สิ ฮ่าๆๆๆ " ผมถลึงตามองเซนเซย์อย่างสุดแค้น หนอย ไอ้เราก็หลงเชื่อซะได้ แต่มันก็รู้สึกดีนะ เอ๊ะยังไงวะเนี่ย ผมมึนตัวเอง

          " แต่ก็ชอบใช่ไหมล่ะ " เซนเซย์พูดเหมือนอ่านใจผมได้พลางเหลือบตามองผม ผมหันควับหนีสายตาหื่นกามของไอ้หมอโรคจิตนั่น เหอะ ก็งั้นๆ แหละ

          " แหม สองคนนี่พัฒนานะ ฮ่ะๆ " พี่เชนพูดแหย่ผม

          " ผมยังไม่ได้มีอะไรนะครับ อย่าเข้าใจผิด " ผมรีบเบรกพี่เชนที่ทำหน้าตาแช่มชื่นเหลือเกิน

          แต่ก็นะ ที่ผมรอดมาได้ ก็เพราะพวกมันลังเลตอนเห็นรอยจูบบนตัวผม การเกี่ยวพันธ์กับคนที่มีอิทธิพลในแง่ความรุนแรงบางทีก็เป็นประโยชน์เหมือนกัน

          แต่ผมไม่เข้าใจเลย เซนเซย์ไม่ได้เกลียดผมหรอกเหรอ และบางทีก็ดูเหมือนจะชอบธัชด้วย เพราะตอนนี้เซนเซย์ก็อยู่กับธัชไม่เคยห่าง ตกลงแล้วนายคิดยังไงกับพวกเรากันแน่ และผมนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไงกับเซนเซย์ ผมรู้แต่เพียงว่า หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้น มันทำให้ได้รู้ว่าเซนเซย์นั้นพูดถูกมาตลอด แต่การแสดงออกอาจจะเป็นไปในทางไม่ค่อยดีนัก 

          ตอนนี้ผมเห็นเซนเซย์ฟุบลงไปกับเตียงข้างๆ ธัช ผมมองดูบุคคลที่นอนหลับไหลอยู่ทั้งสอง เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกปลอดภัย ผมที่ต้องต่อสู้มาโดยลำพัง ต้องคิด ต้องหาทางทำทุกอย่างเพื่ออยู่รอด เพื่อน้อง เพื่อชีวิตของเราสองคน ผมเหนื่อยล้าเหลือเกิน ไม่อาจปรึกษา ไม่อาจมีที่พึ่งพิง ไม่อาจไว้ใจใครได้เลย แต่ต่อไปนี้ ผมรู้สึกเหมือนกับว่า คนคนนั้นอาจจะสามารถช่วยพวกเรา และดูแลพวกเราได้ ผมอาจจะไม่ต้อง ต่อสู้เพียงลำพังอีกแล้ว


          " พี่ครับ "

          ผมลืมตาตื่นขึ้นในตอนมืดก็พบว่าธัชนั้นยืนอยู่ข้างๆ เตียงผมและกุมมือผมไว้

          " ธัช เป็นยังไงบ้าง " ผมรีบลุกขึ้นประคองแก้มทั้งสองข้างของน้องไว้

          " ผมไม่เป็นไรครับ " ธัชพูดและส่งยิ้มอ่อนโยนให้ผม

          " พวกเรากลับกันเถอะ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่เลย " ธัชพูดพลางทำหน้าเศร้า

          " มีอะไรหรือเปล่า แล้วเซนเซย์ไปไหนแล้ว " 

          " ไม่รู้สิครับ ตื่นมาก็ไม่เจอใครเลย " ผมมองไปรอบๆ พวกเซนเซย์คงไปหาอะไรกินละมั้ง

          " ธัชหิวหรือเปล่า " ธัชส่ายหน้าน้อยๆ

          " ตื่นแล้วเหรอ หิวกันหรือเปล่า ฉันซื้อของมาให้ " เซนเซย์เดินเข้ามาพอดีและหิ้วของมาให้เต็มไปหมด

          " พวกผมอยากกลับคอนโดครับ พาพวกเราไปส่งหน่อยสิ " เซนเซย์ไม่พูดอะไร แต่ยังคงทำท่าแกะอาหารให้เรา

          ผมและน้องนั่งกินข้าวเงียบๆ ผมสังเกตว่าธัชดูซึมลงแปลกๆ ยังรู้สึกไม่สบายตัวหรือเปล่านะ ผมเป็นห่วงน้อง

          " ผมเข้าห้องน้ำก่อนนะ " ธัชบอกผมและเดินไปเข้าห้องน้ำที่มุมห้อง เซนเซย์มองตามธัชที่เข้าห้องน้ำไปแล้ว และเดินเข้ามาหาผมทันที

          " ช่วงนี้ไม่ควรอยู่กับธัชโดยไม่มีฉันนะ " ผมมองหน้าเซนเซย์พลางขมวดคิ้ว ผมไม่ชอบใจเลยที่ได้ยินแบบนั้น

          " ธัชไม่มีวันทำร้ายผม " ผมพูดขึ้นด้วยความขุ่นเคือง

          " ธัชจะไม่รู้ตัวว่าทำอะไร เธอไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ถ้าไม่ระวัง " 

          " ผมไม่กลัวหรอกครับ ต่อให้เป็นแบบนั้น " 

          " แต่ฉันกลัว " เซนเซย์ก้มมองหน้าผมและจับแขนทั้งสองข้างของผมเอาไว้

          " เอ่อ ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง แต่พวกเราอยากกลับจริงๆ ให้พวกเรากลับเถอะครับ " ผมหลบตาเซนเซย์ ผมไม่ค่อยชินกับน้ำเสียงแบบนี้ของเซนเซย์เท่าไหร่ รู้สึกหน้าร้อนแปลกๆ

          " เธอให้ยาน้องแบบไหน " เซนเซย์ถามผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

          " เป็นยาที่ผมหาซื้อจากโรงพยาบาลเท่าที่หาได้ เมื่อก่อนผมให้น้องกินเอง แต่หลังๆ ผมผสมลงในอาหาร แต่มันทำให้ธัชปวดหัวเหมือนไม่สบาย ผมไม่ค่อยชอบเลย "

          " เลิกใช้ยานั่นซะ คุณภาพห่วยมาก ฉันจะให้ยาเธอไว้ ทำถูกแล้วที่ไม่ให้ธัชกินยาตรงๆ เด็กนั่นไม่ชอบใจเวลาที่คิดว่าตัวเองไม่ปกติ จะทำให้คิดมากและคลั่งขึ้นมาง่ายๆ " 

          " ทำไมเซนเซย์ถึงรู้เรื่องนั้นละครับ " ผมขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย เพราะมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าธัชเป็นยังไง เวลาพูดถึงเรื่องความไม่ปกติของธัช

          " ธัชเคย.. "

          " คุยอะไรกันเหรอครับ " ผมที่ยังไม่ทันพูดจบ ธัชก็ออกมาจากห้องน้ำพลางยิ้มน้อยๆ

          " พี่กำลังขอให้เซนเซย์ไปส่งเราน่ะ " ผมยิ้มให้น้องและเดินไปจับมือน้องดึงมานั่งที่เตียง

          " ผมอยากนั่งรถสปอร์ตคันนั้นจังฮะ ผมชอบมากเลย " ธัชพูดพลางทำหน้าตื่นเต้น ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังซึมๆ อยู่เลย

          " ถ้าหายดีแล้วฉันจะให้เธอขับเล่นดีไหม " 

          " จริงเหรอครับ สัญญานะครับ " ธัชลุกขึ้นไปกอดแขนเซนเซย์พลางยิ้มกว้าง

          หลังจากนั้น เซนเซย์ก็พาผมกับน้องมาส่งตามคำขอ ธัชดูตื่นเต้นชอบใจกับรถของเซนเซย์จริงๆ ผมยิ้มกับภาพที่เห็น ผมดีใจที่ธัชไม่ได้รู้สึกแย่ ไม่ได้คิดมาก และแทบไม่พูดถึงเหตุการณ์คืนนั้นเลย

          " ถ้ามีอะไร รีบโทรหาฉัน ฉันบันทึกเบอร์ให้แล้ว กดแค่เลข 1 ก็พอ " เซนเซย์พูดบอกผมเบาๆ ตอนที่ธัชกำลังเดินไปดูไฟท้ายรถ 
         
          " แอบเล่นโทรศัพท์ผมงั้นเหรอ " ผมทำหน้ากวนใส่เซนเซย์ หนอย มายุ่งกับของส่วนตัวผมซะได้

          " หรืออยากให้เล่นอย่างอื่น " เซนเซย์พูดด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

          ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และเดินไปดึงน้องที่กำลังเกาะหนึบออกมาจากท้ายรถ หนอย ไอ้หมอบ้ากาม

          " ขอบคุณนะครับ แล้วก็ไปได้แล้ว " ผมแลบลิ้นแถมให้ และจูงน้องที่กำลังโบกมือให้เซนเซย์อย่างขยันขันแข็งให้เดินตามมา


          หลังจากที่พวกเรากลับมาที่ห้อง พวกเราก็อาบน้ำ และเตรียมเข้านอนตามปกติ ผมสังเกตว่าธัชดูเงียบลงไปอีกแล้ว ปกติก็จะชอบมาชวนผมเล่นเกมส์ ไม่ก็ดูหนังก่อนนอนแท้ๆ แต่ผมที่คิดแบบนั้น ก็รู้สึกว่าตัวผมกำลังถูกกอดไว้จากด้านหลัง แบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย ธัชมาอ้อนผมเหมือนปกติแล้ว

          " พี่ครับ ผมหิวอีกแล้ว " ธัชทำเสียงออดอ้อน

          " กินอะไรดี ข้าวต้มมั้ย เดี๋ยวพี่ทำให้ " ผมพูดพลางลูบแขนน้อง และเดินเข้าครัวเพื่อเตรียมข้าวของ

          " ครับ " 

          ธัชตอบรับผม และเดินกลับไปนั่งลงที่หน้าทีวีตามเดิม ผมมองด้านหลังของน้อง ในมุมนี้นั้นธัชจะไม่สามารถมองเห็นผมได้ ผมตั้งหม้อและหยิบยาที่เซนเซย์ให้มา นำออกมาจากกระเป๋ากางเกง ผมต้องรีบก่อนที่ธัชจะออกมา

          ผมเจอยาที่เซนเซย์ให้ไว้ และค่อยๆ แกะแคปซูลนั้นออกและเทใส่หม้อเอาไว้ เวลาผสมก็จะได้เข้ากันดี เซนเซย์บอกว่าให้กิน 2 เม็ดสินะ และหยิบยาอีกเม็ดออกจากซอง บิดเบาๆ และเทออกมา

          ' หมับ! ' 

          ผมตกใจสะดุ้งจนยาเม็ดอื่นๆ ร่วงกราวลงกับพื้น เพราะแขนข้างที่ผมถือยาอยู่นั้น กำลังถูกจับอยู่โดยธัช ที่กำลังจ้องมองผมด้วยแววตาน่ากลัว มือธัชที่กำรอบๆ แขนของผมนั้น บีบแน่นจนผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

ดูเหมือน ผมจะทำผิดพลาดครั้งใหญ่อีกแล้ว ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีครับ เซนเซย์

[fc_fic]