Chapter 57 : วันวาเลนไทน์เช้าตรู่ของวันวาเลนไทน์ เสียงนกร้องดังจิ๊บๆ สลับเสียงไก่ขัน ปลุกทุกคนให้ตื่นขึ้นมารับอากาศเย็นสบาย พวกเขาเดินงัวเงียออกมาจากเต็นท์เพื่อดูทะเลหมอกกัน
เตชิตเดินออกมาทั้งผ้าห่มห่อตัว พอสี่หนุ่มเห็นเข้าก็ปราดเข้าไปหา
“เป็นไงบ้างวะพี่ อาการดีขึ้นยัง”
“ดีกับผี ผมนอนแข็งทั้งคืน”
“hum เหรอวะพี่”
“hum พ่อง!” เตชิตแยกเขี้ยวใส่ พลางหันมองไปยังเพื่อนรักกับเด็กหนุ่มผู้น่าสงสาร
รวินท์ยืนเกาะรั้วมองทะเลหมอกนิ่งๆ หมดอารมณ์จะตื่นเต้นกับทุกสิ่ง ทั้งที่เขาคิดว่าตื่นมาคงรู้สึกดีขึ้น หากพอเห็นหน้าภูพิงค์ ตัวหนังสือในการ์ดเมื่อวานก็รีรันวิ่งผ่านหน้าเด็กหนุ่มอีกรอบ เขาไม่เคยหงุดหงิดกับอะไรมากขนาดนี้เลยแม่ง
“พี่วิน ใส่เสื้อหนาวหน่อยนะ เดี๋ยวไม่สบายอะ” เด็กหนุ่มถือเสื้อหนาวเข้ามาคลุมไหล่อีกฝ่ายให้
“ขอบใจ” ทันตแพทย์หนุ่มฝืนยิ้ม หากเลี่ยงที่จะสบสายตากับคนอ่อนวัยกว่า
ภูพิงค์รู้สึกเหมือนโดนสายฟ้าฟาดลงตรงกลางกบาล รอยยิ้มของพี่วินแบบนี้ เขาเคยเห็นมาก่อน มันไม่ใช่ยิ้มจากใจล้านเปอร์เซ็นต์ ฉิบหายแล้ว!พี่วินยังไม่หายโกรธ!
“พี่วิน สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ”
“เออ”
เด็กหนุ่มหน้าจ๋อยลงไปทันควัน ทำไมวันวาเลนไทน์แรกของพวกเขาเริ่มต้นแบบกระอักกระอ่วนแบบนี้วะ ไม่ได้เว้ย เขาจะปล่อยไว้ให้เป็นแบบนี้ไม่ได้
ภูพิงค์เอื้อมมือไปกุมมือทันตแพทย์หนุ่มไว้ “ไปเดินเล่นกันนะพี่”
“รอไปพร้อมทุกคนดีกว่า อีกอย่าง ผมหิวนิดๆ แล้วด้วย”
ภูพิงค์รู้ว่ารวินท์กำลังพยายามปรับอารมณ์ แต่เพราะยังมีความขุ่นเคืองหลงเหลืออยู่ในใจ เขาคงทำได้แค่รอเวลา และพยายามเอาใจอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ เขาจึงแค่กุมมืออีกฝ่ายไว้เช่นนั้น
หลังเสร็จจากมื้อเช้า พวกเขาก็ออกไปเดินดูสวนดอกไม้กัน ดอกลิลลีกำลังบานส่งกลิ่นหอม นอกจากนั้นก็ยังมีดอกไม้เมืองหนาวอีกนานาชนิด
รวินท์อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง เขาเดินดูดอกไม้ไปเงียบๆ ด้วยกันกับภูพิงค์ซึ่งตามติดไม่ยอมห่าง ส่วนอีกห้าหนุ่มเว้นระยะห่างจากทั้งสองคนเล็กน้อย เพื่อให้พวกเขาได้ใช้เวลาปรับความเข้าใจกัน
เมื่อเดินเที่ยวดูดอกไม้กันจนพอใจ พวกเขาก็ไปเล่นฟอร์มูล่าม้ง เดินดูของที่ชาวเขานำมาขาย ซื้อสตรอว์เบอร์รีมากินกันและขึ้นรถตู้ไปดูม่อนต่างๆ จนกระทั่งถึงเวลาบ่ายแก่ๆ รถตู้ก็พาไปยังม่อนม่วน ซึ่งเป็นม่อนสุดท้ายก่อนกลับไปที่ม่อนแจ่มอีกครั้ง
เตชิตสะกิดเด็กหนุ่มซึ่งพอลงจากรถก็เดินตามรวินท์ต้อยๆ “พิงค์ พาวินไปตรงนู้นดิ เขาว่าวิวสวย โรแมนติกโคตรๆ”
ภูพิงค์หันมาสบสายตากับอีกฝ่าย นอกจากเขาแล้ว ไอ้พี่เต้ก็พอดูออกสินะว่าพี่วินยังไม่กลับมาเป็นพี่วินคนเดิมร้อยเปอร์เซ็นต์ เขาทำหน้าละห้อย “ครับ”
“ทำท่าเซื่องๆ แบบนี้ไม่สมกับเป็นคุณเลย โดนงอนหน่อยเดียวทำเป็นป๊อด”
“โธ่ พี่วินไม่เคยงอนผมเลยนะเว้ยพี่”
“คุณก็ผิดมั้ยล่ะ ก้มหน้ารับกรรมไป เอาใจมันเยอะๆ เดี๋ยวก็หายเอง ไปๆ พามันไปดูวิวอย่างที่ผมบอกน่ะแหละ”
“ครับ” คนอ่อนวัยกว่าตอบรับเสียงอ่อย เขาสาวเท้าเข้าไปโอบเอวรวินท์ แล้วพาเดินไปตามทิศทางที่เตชิตบอก
เมื่อสองหนุ่มคล้อยหลังไป เตชิตก็วิ่งกลับไปขึ้นรถ เพียงชั่วครู่อีกสี่หนุ่มก็วิ่งหน้าตั้งมาขึ้นรถตาม
“ครบทุกคนแล้วนะเว้ย เอ้า ขับไปเลยพี่” เตชิตบอกกับคนขับรถตู้ แล้วก็เคลื่อนรถออกไป
สองหนุ่มที่เดินคู่เคียงกันไปช้าๆ หยุดยืนมองที่พักเบื้องหน้า บ้านไม้ที่อยู่ท่ามกลางขุนเขา ดอกไม้ออกดอกสะพรั่ง บรรยากาศโรแมนติกแบบนี้ช่างสมกับเป็นวันวาเลนไทน์ดีจริงๆ
“สวยจังเนอะพี่วิน เอาไว้เรามาค้างที่นี่กันบ้างดีมั้ย” คนอ่อนวัยกว่ากระชับแขนที่โอบเอวอีกฝ่ายไว้ พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปพะเน้าพะนอ
“อือ”
“งั้นเดี๋ยวเดินไปดูบ้านพักกันเนอะ”
“.....” รวินท์ยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นเดิม
เด็กหนุ่มทำหน้าอ้อน “พี่วินอ่า~ หายโกรธกันนะ”
“หายแล้ว”
“หายยังไง หน้าพี่ยังบูดๆ อยู่เลย”
ภูพิงค์หันมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นใครจึงโอบกอดอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง แล้วเอาคางเกยหัวไหล่ไว้ “เรื่องเมื่อวานผมขอโทษจริงๆ นะ ผมสะเพร่าเอง ไม่ดูให้ดีก่อน ตอนนั้นคนเยอะมากน่ะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่เสียใจเลยนะ แต่ผมย้อนเวลากลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว”
“ผมรู้ ผมก็พยายามจะไม่โกรธอยู่นี่ไง”
“อ้าว พี่ยังโกรธผมอยู่จริงๆ ด้วย”
เสียงโทรศัพท์มือถือของรวินท์ดังขึ้นแทรก เขาจึงหยิบขึ้นมาดู แล้วขมวดคิ้ว “ไอ้เต้ ทำไมโทรมา...”
“เห เดินมาคุยก็ได้ไม่ใช่เหรอ” ภูพิงค์หันมองไปรอบๆ จากนั้นจึงชะเง้อมองไปยังจุดที่รถตู้จอดอยู่ “รถตู้หายไปไหนวะ”
ทันตแพทย์หนุ่มกดรับสาย “มึงอยู่ไหนวะ”
“อยู่ม่อนแจ่มแล้ว”
“ฮะ!”
ในขณะเดียวกัน เด็กหนุ่มก็วิ่งไปดูที่จอดรถให้แน่ใจ ก่อนจะวิ่งกลับมา “พี่วิน รถตู้หายไปไหนไม่รู้อะ พี่เต้ ไอ้พวกนั้นก็หายไปหมดเลย”
“ไอ้เต้ว่ากลับไปม่อนแจ่มกันแล้ว” รวินท์กดสปีกเกอร์ให้คนอ่อนวัยกว่าได้ยินด้วย
“ไอ้พี่เต้ เล่นอะไรวะเนี่ย” ภูพิงค์ตะโกนเข้าไปในโทรศัพท์ ซึ่งเขาได้ยินเสียงไอ้พวกเพื่อนๆ หัวเราะอยู่ทางด้านหลัง
“เดี๋ยวเดินไปที่เคาทน์เตอร์ที่พักนะ บอกว่าห้องที่จองไว้ชื่อเตชิต ห้องของพวกมึงอยู่ด้านในสุด วิวสวยสุด ดีสุด ส่วนอาหารเย็นกับอาหารเช้า พวกเราสั่งไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”
“อะไรของมึงเนี่ยไอ้เต้”
“ของของพวกมึง พวกน้องๆ เอาไปไว้ให้ที่บ้านพักเรียบร้อย ส่วนมึงก็หายงอนไอ้พิงค์มันได้แล้วนะเว้ย สงสารเด็กมัน มันไม่ได้ตั้งใจหรอก มึงก็รู้ดี”
“.....”
“ไอ้พิงค์เอ๊ย”
“ครับพี่เต้”
“ไอ้วินมันไม่ได้รับของขวัญจากใครเลย ทั้งที่มีคนมากมายหอบเอามาให้ถึงที่แผนก ถึงแม้คุณจะไม่เห็น แต่ผมเป็นพยานได้ เพราะงั้นพอคุณรับของคนอื่น มันถึงได้โกรธคุณไง”
“ครับ ผมเข้าใจ” เด็กหนุ่มตอบเสียงเหี่ยว
“ที่จริง... ผมกับน้องๆ พนันกันไว้เรื่องวันวาเลนไทน์ ผมบอกว่า ถ้าผมบอกวินว่าผมไม่อยากอยู่คนเดียววันวาเลนไทน์ มันจะไม่ทิ้งผม และผมก็คิดว่าคุณเองก็เช่นกัน แต่เพื่อนคุณไม่คิดแบบนั้นน่ะสิ” เตชิตพูดกลั้วหัวเราะ
“อ้าว ไอ้เพื่อนเวร”
“อีกอย่าง พวกผมรู้สึกผิดนิดๆ ที่ทำให้พวกคุณไม่ได้ใช้เวลาในวันวาเลนไทน์ด้วยกัน ก็เลยจัดการเรื่องที่พักที่ม่อนม่วนนี่ไว้เป็นเซอร์ไพรส์ แล้วเพราะน้องๆ แพ้พนันผม พวกเขาเลยเลือกที่จะเป็นคนจ่ายค่าที่พักให้”
“ส่วนคนที่จัดการหาที่พักสุดโรแมนติกนี่ให้ กับจ่ายค่าอาหาร พี่เต้เป็นคนจัดการนะเว้ย” พวกเด็กหนุ่มตะโกนใส่เข้ามาในโทรศัพท์ “เป็นของขวัญวันวาเลนไทน์จากพวกเรานะเว้ย”
“พี่หมอหายโกรธไอ้พิงค์นะ มันไม่ได้ตั้งใจรับของขวัญชิ้นนั้นมาจริงๆ ตอนนั้นคนเยอะมาก รับของขวัญมาไม่ทันมองหน้าใครเลย ผมอยู่กับมันตลอด ผมเป็นพยานได้” ซันพูดบ้าง
“แฮปปี้วาเลนไทน์นะ พี่หมอวินไม่ต้องห่วงพี่หมอเต้ พวกผมจะดูแลให้ไม่เหงาหูเลย”
ในที่สุดรวินท์ก็ยิ้มออกมาได้จากหัวใจ “ขอบใจ”
“มื้อเย็นตอนห้าโมงครึ่ง มื้อเช้าเก้าโมง พรุ่งนี้จะไปรับตอนสิบโมง โอเคนะ”
“อือ ขอบใจทุกคนมาก”
“อย่าหักโหมนะมึง วันจันทร์ต้องทำงาน”
“สัส!”
เพื่อนๆ จอมป่วนวางสายไปแล้ว สองหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นสบสายตากัน
“เรามาใช้เวลาที่เหลือของวันวาเลนไทน์ให้คุ้มค่ากับของขวัญที่ทุกคนให้กันนะครับ” ภูพิงค์ยิ้มกว้าง พลางยื่นมือให้อีกฝ่ายจับ “ปะ ห้าโมงกว่าแล้ว เราไปกินข้าวกันก่อนเนอะ”
ทันตแพทย์หนุ่มวางมือลงบนมือนั้น “โอเค”
โต๊ะอาหารของสองหนุ่มถูกจัดไว้พร้อม อยู่มุมดีที่สุดบนระเบียงของร้านอาหาร มองเห็นพระอาทิตย์ตกดินเสียด้วย พอพวกเขานั่งลง อาหารก็ถูกนำมาจัดวางบนโต๊ะ แล้วพนักงานก็มารินไวน์ลงในแก้วให้
“อร่อยแฮะ ไม่รู้เพราะหิว หรือเพราะวิวสวย”
“โห พี่ ชมคนทำอาหารบ้างก็ได้” เด็กหนุ่มยิ้มหน้าบาน เพราะอีกฝ่ายกลับมาเป็นพี่วินคนเดิมแล้ว
เมื่อกินมื้อเย็นเสร็จสองหนุ่มก็ไปเดินถ่ายรูปต้นไม้ดอกไม้ภายในที่พัก เพราะท้องฟ้ากำลังสีสวย และก็จะได้เดินย่อยอาหารไปพลางๆ ด้วย เสร็จแล้วจึงเดินไปยังห้องพักกัน
ห้องพักของพวกเขาเดินไกลจากส่วนกลางของโรงแรมมากที่สุดอย่างที่เตชิตบอก มันเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆ สำหรับสองคน มีเตียงขนาดใหญ่ตรงกลางห้องและระเบียงกว้าง แต่ที่ดีที่สุดก็คือทัศนียภาพรอบๆ พวกเขาสามารถมองเห็นภูเขาและต้นไม้สีเขียวสดใสได้จากภายในห้อง บนระเบียงมีโต๊ะไม้กับเก้าอี้ไม้สองตัว จากบนระเบียงมองเห็นทะเลหมอกเบื้องล่าง
“โอ้โห พี่เต้จองห้องโคตรโรแมนติกแบบนี้ในวันวาเลนไทน์ได้ด้วยแฮะ”
“ไอ้เต้มันเส้นใหญ่ รู้จักคนเยอะ”
“พี่เต้ก็น่ารักเนอะ อุตส่าห์ทำเพื่อพี่กับผมด้วย แค่ไม่หาใครมาถีบผมตกเขาก็ว่าดีมากแล้ว” ภูพิงค์ใช้นิ้วเกาปลายจมูกอย่างเขินๆ ไม่ค่อยอยากจะชมไอ้พี่เต้สักเท่าไหร่ แต่ก็ยอมรับว่าอีกฝ่ายก็มีส่วนดีกับเขาเหมือนกัน ทำให้เขาเข้าใจความรู้สึกของพี่วิน ตอนที่พี่วินมีปัญหากับพี่เต้มากขึ้นด้วย
“ผมไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรคุณหรอกน่ะ”
“จริงอะ”
รวินท์อมยิ้ม “อือ ก็รักขนาดนี้” จากนั้นจึงเดินไปสำรวจมุมต่างๆ ในห้อง
ภูพิงค์ยิ้มหน้าบาน ดวงตาเยิ้มขณะมองตามทันตแพทย์หนุ่ม พี่วินของเขานี่ปากโคตรหวาน ไม่ว่าจะมองท่าไหนมุมไหนก็น่ารัก น่าฟัด น่ากอด น่าทำให้ร้อง...
แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องชะงักกึก รีบหันขวับไปทางบานประตู มือกำที่จับประตูไว้แน่น เขาทอดถอนใจยาวพลางมองทะเลหมอกที่ก่อตัวหนาตา พยายามท่องยุบหนอ พองหนอ ระหว่างนั้นก็ชำเลืองมองไปทางทันตแพทย์หนุ่มเป็นระยะ
ไอ้เพื่อนๆ ที่รัก พวกมันน่ารักจริงๆ นะ แต่เสือกลืมของสำคัญไปไหม นี่มันคืนวันแห่งความรักนะพวกมึง ให้โอกาสเขาได้อยู่กับพี่วินตามลำพังในที่โรแมนติกสองต่อสอง แล้วทำไมไม่เสือกนึกถึงของสำคัญที่ไปร่อนหาซื้อแทบจะทั่วตัวเมืองเชียงใหม่วะ!
ไอ้เขาก็ไม่ได้เอามาด้วย เพราะเห็นว่ามาเที่ยวกันเป็นกลุ่มขนาดนี้ ยังไงก็คงไม่มีโอกาส เขาอยากจะเอาหัวโขกบานประตูให้พังไปเลยแม่ง
ระหว่างที่ยืนบ่นอยู่ในใจก็ได้ยินเสียงเตือนข้อความเข้าในโทรศัพท์ เด็กหนุ่มหยิบขึ้นมาดูอย่างเซ็งๆ
แซนดี้ส่งข้อความมาหาเขาราวกับเสียงบ่นของเขาแว่วไปถึง ‘ของสำคัญของมึงใส่ไว้ให้ในลิ้นชักหัวเตียงด้านซ้าย’
ภูพิงค์เบิกตาโพลง รีบรุดเดินไปเปิดดู แล้วก็แทบจะทรุดตัวคุกเข่าลงกราบ เขาเดินกลับไปปิดประตูห้องพร้อมกับล็อกกลอนไว้ทันที แล้วก็ยืนรวบรวมความกล้า หายใจหืดหาดอยู่ตรงนั้น
ตอนนี้ก็เหลือแค่... โอย ตื่นเต้นเว้ย สู้นะเว้ยไอ้พิงค์
“ยืนเกาะประตูทำอะไรวะ คอสฯ เป็นตุ๊กแกเหรอ”
“เปล่าเว้ยพี่”
“มาดูนี่ดิ บนโต๊ะมีสตรอว์เบอรีให้ด้วย ลูกเบ้อเริ่มเลย” รวินท์ยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะซึ่งมีตะกร้าใส่สตรอว์เบอร์รีสดจัดวางไว้พร้อมการ์ดซึ่งเขียนไว้ว่าเป็นของขวัญจากทางบ้านพัก เขาหันไปกวักมือเรียกเด็กหนุ่ม พออีกฝ่ายเดินมาหาแล้วก็หยิบผลสตรอว์เบอร์รีขึ้นมาจ่อริมฝีปาก “เอ้า ชิมหน่อย กินแล้วจะตายมั้ย”
“โห รักผมมากใช่มั้ยเนี่ย” เด็กหนุ่มหัวเราะ หากพออ้าปากจะกัด ทันตแพทย์หนุ่มก็ดึงกลับแล้วกัดกินเสียเอง
“เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่รัก ชิมให้ก่อนก็ได้” คราวนี้พอรวินท์อ้าปากจะกัดอีกครั้ง คนอ่อนวัยกว่าก็แกล้งยื้อข้อมือเขาไว้ เขาจึงเบี่ยงตัวหลบ แล้วรีบกัดสตรอว์เบอร์รีที่เหลือ “อยากกินก็หยิบเอาดิ๊!”
“ไม่อะ จะกินจากพี่” ภูพิงค์รวบอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมแขน แล้วบดจูบริมฝีปากของรวินท์ทันที เขาดึงดันสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม เป็นผลให้น้ำสีแดงของผลสตรอว์เบอร์รีไหลออกมาตรงมุมปาก และกลิ้งลงไปตามลำคอ
คนอ่อนวัยกว่าค่อยๆ ดันให้ทันตแพทย์หนุ่มเดินถอยหลังไปที่เตียงโดยที่ริมฝีปากยังไม่แยกออกจากกัน เมื่อถึงเตียงเขาก็กดไหล่อีกฝ่ายให้นั่งลงและเอนหลังนอนลงไปบนผืนเตียง เขาละริมฝีปากออกมาช้าๆ แล้วค่อยๆ ไล้เลียไปตามทางน้ำสีแดงบนผิวขาว “อือ อร่อย”
นัยน์ตาของคนที่อยู่ใต้ร่างปรือปรอย เขาจับคอเสื้อของเด็กหนุ่มดึงเข้าหาตัว พร้อมกับผงกศีรษะขึ้นจูบอีกครั้ง มือที่ขยุ้มคอเสื้อค่อยๆ คลายออก ก่อนจะเปลี่ยนไปโอบรอบลำคอคนบนร่างแทน
ลมหายใจเข้าออกของทั้งสองถี่กระชั้นขึ้นตามความปรารถนาที่ก่อเกิด ภูพิงค์เร่งถอดเสื้อผ้าของคนใต้ร่างออกอย่างร้อนรน แล้วก้มลงขบจูบแผ่นอกขาวเนียน
รวินท์ช่วยถอดเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มออกให้ เขาอยากให้ผิวกายของพวกเขาได้สัมผัสกันโดยที่ไม่มีอะไรขวางกั้น ไม่นานร่างของทั้งสองก็เปลือยเปล่า ผิวกายของพวกเขาเสียดสีกัน เร่งเร้าให้อุณหภูมิในร่างกายของทั้งคู่สูงขึ้น
ภูพิงค์ใช้ปลายลิ้นหยอกล้อติ่งไตที่รัดตัวแข็ง พอขบลงไปเบาๆ คนใต้ร่างก็สะดุ้งเฮือก แอ่นอกขึ้นอย่างลืมตัว เขาจึงใช้ปลายนิ้วกดคลึงติ่งไตอีกข้างเพื่อทำให้อีกฝ่ายปั่นป่วนยิ่งขึ้น
แล้วก็ได้ผล รวินท์ครางออกมาเบาๆ
เสียงครางนั้นเป็นผลให้เลือดของเด็กหนุ่มพลุ่งพล่าน อยากได้ยินเสียงของพี่วินแบบนี้อีก เขาจึงเคลื่อนริมฝีปากลงสู่ที่ต่ำ ลากไล้ปลายลิ้นผ่านหน้าท้อง ร่องสะดือ พอเคลื่อนต่ำลงอีก อีกฝ่ายก็กระตุกเกร็ง
“พี่วิน ให้ผมทำนะ”
“อือ” ทันตแพทย์หนุ่มยกศีรษะขึ้นมองคนอ่อนวัยกว่ากำลังใช้ปากให้กับส่วนนั้นของเขา มือข้างหนึ่งขยุ้มผ้าปูที่นอน ส่วนมืออีกข้างขยุ้มเส้นผมของเด็กหนุ่มไว้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่ได้มีประสบการณ์อะไรมาก แต่ก็ทำให้เขาสุขจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย
เมื่ออารมณ์พุ่งขึ้นสูง รวินท์เกร็งจนลืมหายใจ เขารีบผลักเด็กหนุ่มออก “พิงค์ พอแล้ว!”
หากภูพิงค์กลับเร่งจังหวะขยับศีรษะ กระชับริมฝีปากแน่น จนกระทั่งทันตแพทย์หนุ่มหลุดครางออกมา ร่างกายอีกฝ่ายกระตุกสองสามครั้ง แล้วปลดปล่อยออกมาในโพรงปากเขาที่รอรับอยู่
เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นพลางยกมือขึ้นเช็ดมุมปาก เขาคลานไปคร่อมทับไว้บนตัวทันตแพทย์หนุ่มอีกครั้ง พร้อมกับกวาดสายตามองรอยช้ำบนผิวกายขาวที่เขาสร้างไว้
“ผมเก่งใช่มั้ยล่ะ”
รวินท์หัวเราะ พลางยกมือขึ้นเขกศีรษะเด็กหนุ่ม “เออ เก่ง แล้วอร่อยมั้ยล่ะ”
“อร่อย ของพี่วินอะ อร่อยไปหมดทุกอย่างเลย”
ทันตแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นหยิกแก้มคนพูด “ปากดีแล้วยังน่ารักอีก” จากนั้นจึงแนบจูบเรียวปากช่างพูดนั้นเบาๆ แล้วยกมืออีกข้างขึ้นสัมผัสส่วนที่แข็งขึงของเด็กหนุ่ม “ผมทำให้บ้าง นอนลงดิ”
ภูพิงค์ส่ายหน้า “ไม่อะ อยากทำอย่างอื่น” เขาเคลื่อนมือไปสัมผัสร่องสะโพกของทันตแพทย์หนุ่ม “ได้มั้ย”
รวินท์อ้ำอึ้ง ลังเลเล็กน้อย ไม่ใช่อะไร เขาก็อยากทำนะ แต่เพราะภูพิงค์ไม่มีประสบการณ์เลย ทำให้เขาอดหวั่นใจไม่ได้
คนอ่อนวัยกว่าเอื้อมไปเปิดลิ้นชัก หยิบเจลและถุงยางออกมา “ผมมีของพร้อมแล้วนะ อาทิตย์ที่ผ่านมาไปหาซื้อทั่วเมืองเลย เขินฉิบหาย วิธีทำก็ศึกษามาเต็มที่”
ทันตแพทย์หนุ่มกลืนน้ำลายฝืดลงคอ “บอกตรงๆ นะ ผมกลัวเจ็บว่ะ”
“ผมจะอ่อนโยนกับพี่ให้มากที่สุด ผมสัญญา... นะครับ” เด็กหนุ่มทำเสียงอ้อน “ผมอยากทำให้พี่วินเป็นของผม อยากกอดพี่”
พอได้ยินแบบนั้นรวินท์ก็อ่อนยวบไปทั้งใจ เขายกมือขึ้นปิดใบหน้า
โอย... นี่มันคำพูดที่เขาเคยใช้กับคนอื่นๆ เลยโว้ย ความรู้สึกของการโดนกล่อมให้ยอมเสียตัว มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“พี่วิน ผมรักพี่” คนอ่อนวัยกว่าก้มลงจูบหลังมือที่อีกฝ่ายใช้ปิดใบหน้าอยู่
“ไปหัดพูดแบบนี้มาจากไหนอีก ใครสอนวะ”
“พูดเอง พูดจากใจเลยด้วย” ภูพิงค์ยิ้ม “ผมรักพี่ อยากทะนุถนอมพี่ อยากทำให้พี่เป็นของผม ผมคิดอย่างนี้จริงๆ”
“ปากดีฉิบหายเลย เดี๋ยวนี้พูดอย่างคล่อง”
เด็กหนุ่มยักคิ้ว “ทฤษฎีผมแม่นมากนะเว้ย จดเลคเชอร์ไว้แล้วท่องทุกวัน แต่ปฏิบัติผมจะฝึกกับพี่เท่านั้น”
รวินท์ประสานสายตากับคนบนร่าง พลางถอนหายใจยาว เขาทิ้งศีรษะลงบนผืนเตียง “เออๆ จะทำอะไรก็ทำเหอะ”
ภูพิงค์วางมือประกบแก้มทันตแพทย์หนุ่ม ก้มลงจูบอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันไปหยิบหลอดเจลขึ้นมาเทใส่มือ
พอถึงเวลาจริงเด็กหนุ่มก็อดตื่นเต้นไม่ได้ มือของเขาเย็นเฉียบ ในขณะที่เจลบนฝ่ามือนั้นอุ่นร้อน เขาชโลมนิ้วให้ชุ่ม จากนั้นจึงค่อยๆ สอดเข้าไปในร่างอีกฝ่าย
หัวใจของเขาเต้นสั่นรัว เลือดในกายเร่งไปเลี้ยงส่วนไวสัมผัสให้แข็งขึงขึ้นอีก ขนาดเขาแค่สอดนิ้วเข้าไปนิดเดียวเองนะนี่ ข้างในของพี่วิน สุดยอดเหนือจินตนาการไปเลย
รวินท์สะดุ้งเฮือก พลางเม้มปากแน่น
“เจ็บรึเปล่าพี่ ผมจะค่อยๆ ใส่เข้าไปนะ”
“ไม่ต้องบรรยายก็ได้” แล้วก็สะดุ้งอีกเมื่อนิ้วของเด็กหนุ่มรุกล้ำเข้ามาลึกขึ้นเรื่อยๆ
“เป็นยังไงบ้าง เจ็บก็บอกนะ”
“ไม่เจ็บหรอก แต่มัน... แปลกๆ ว่ะ”
ภูพิงค์ค่อยๆ ขยับนิ้วช้าๆ จนขยับได้คล่อง เขาจึงเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นอีก ครั้งนี้คนใต้ร่างคว้าข้อมือของเขาไว้ทันที
“เจ็บว่ะพิงค์”
เด็กหนุ่มโน้มตัวลงจูบปิดริมฝีปาก สอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นนุ่ม รอจนอีกฝ่ายเคลิ้มจึงค่อยๆ สอดนิ้วลึกเข้าไปอีก เขาก้มลงซุกไซ้ซอกคอ พรมจูบจนทั่วแผ่นอก แล้วไปหยุดขบดึงติ่งไตสีชมพูเบาๆ พร้อมกับขยับนิ้วไปเรื่อยๆ
ครั้งนี้ได้ผล รวินท์ลดความเกร็งลง
ถ้าอย่างนั้น...
ภูพิงค์ก้มลงใช้ปากกับส่วนไวสัมผัสของรวินท์อีกครั้ว ขณะที่เพิ่มจำนวนนิ้วขึ้น เขาขยับมือไปพร้อมกับควานหาจุดตามที่แซนดี้เคยบอก
จู่ๆ รวินท์ก็บิดตัวครางเสียงดัง สองมือดึงทึ้งผ้าคลุมเตียง “พิงค์ พิงค์ อา...”
เด็กหนุ่มหัวใจเต้นรัวแรง อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาหันไปหยิบซองสี่เหลี่ยมเล็กๆ ขึ้นมาใช้ฟันกัดฉีกออก สายตาประสานกับคนใต้ร่างที่กำลังหอบหายใจหนักๆ อยู่ตลอด จากนั้นจึงรีบสวมสิ่งนั้นลงบนส่วนที่แข็งขึงของตน
“พี่วิน”
รวินท์เบือนหน้าหลบ ไม่กล้ามองแล้วตอนนี้ คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วย เขากำลังจะเสียตัวแล้วโว้ย “ฮือ...”
ภูพิงค์หัวเราะเบาๆ “บ้าน่ะพี่ ไม่ต้องทำท่าแบบนั้น” เด็กหนุ่มชโลมเจลเพิ่ม ก่อนจะค่อยๆ กดส่วนร้อนของตนเข้าไปในร่างของทันตแพทย์หนุ่ม
“เจ็บ!เจ็บโว้ยพิงค์!”
“อดทนนิดนะพี่” คนอ่อนวัยกว่าพูดเสียงกระเส่า เขากดข้อมือของคนใต้ร่างลงกับเตียง บดจูบริมฝีปากนุ่มอย่างหนักหน่วงไปพร้อมกับกดสะโพกเข้าหา
รวินท์ครางเบาๆ ในลำคอ เจ็บและจุกเหมือนร่างจะฉีกขาด ความเจ็บปวดของเขาหลั่งไหลออกมากับน้ำตา
ภูพิงค์จูบซับน้ำตาให้ “อีกนิดนะพี่ อดทนอีกนิด” เขาค่อยๆ กดสะโพกเข้าไปจนสุด ความคับแน่นของอีกฝ่ายทำให้เขาแทบคลั่ง เด็กหนุ่มวางมือประกบแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ “พี่วิน ผมเข้ามาสุดแล้วนะ”
“เจ็บฉิบหาย!”
“ใจเย็นๆ” คนบนร่างแต้มจูบ ค่อยๆ ปลอบประโลมจนทันตแพทย์หนุ่มสงบลง “ผมจะขยับแล้วนะ”
“ผมมีทางเลือกอย่างอื่นเหรอวะ มาขนาดนี้แล้ว”
ภูพิงค์หยุดชะงัก “มีสิ พี่บอกให้หยุดก็ได้ ผมจะหยุด”
“ที่พูดนี่เข้าใจความหมายรึเปล่า เราตกลงกันไว้ว่ายังไงคุณจำได้ใช่มั้ย”
เด็กหนุ่มพยักหน้า “จำได้ดิ ผมบอกแล้วไง ถึงผมจะอยากรุกพี่แทบตาย แต่ถ้าพี่ไม่พร้อม ผมจะรับแทนก็ได้”
รวินท์ประสานสายตากับคนบนร่าง เขารู้ว่าอีกฝ่ายหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ
เด็กหนุ่มเลือกที่จะทำเพื่อเขาถึงขนาดนี้
เมื่อทันตแพทย์หนุ่มเผยอริมฝีปาก เขายังไม่ทันจะพูดอะไรออกไปเลย ภูพิงค์ก็ทำท่าจะขยับตัวออกเรียบร้อยแล้ว
รวินท์ยิ้มบาง เขาดึงแขนคนอ่อนวัยกว่าไว้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะถอนกายออกไปทั้งหมด “ทำต่อเหอะ”
ภูพิงค์เลิกคิ้วขึ้น “เอาจริงเหรอพี่”
“อือ ทำเถอะ”
“แน่ใจนะ ถ้าไปไกลกว่านี้ ผมหยุดตัวเองได้ยากแล้วนะ”
“ผมอยากเป็นของคุณ”
เด็กหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยน จากนั้นจึงวางมือประกบแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีระเรื่อของคนใต้ต่าง “ผมจะค่อยๆ นะ ไม่ต้องกลัวนะครับ” เขากดแทรกกายกลับเข้าไปในตัวทันตแพทย์หนุ่ม ก้มลงจูบริมฝีปากนุ่มเพื่อปลอบประโลม พลางขยับสะโพกช้าๆ เมื่อคนใต้ร่างคุ้นชิน เขาจึงเริ่มค้นหาจุดสำคัญนั้นอีกครั้ง
“อะ!”
“ตรงนี้รู้สึกดีใช่มั้ย”
“อือ...” รวินท์เม้มปากแน่น พลางพยักหน้า
ภูพิงค์เริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง กดย้ำลงตรงจุดสำคัญ มือของเขาเคลื่อนมาปรนเปรอด้านหน้าให้
ความเจ็บปวดค่อยๆ เลือนรางไป ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกดีแบบที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน รวินท์ครางเสียงดังอย่างลืมตัว เป็นผลให้เด็กหนุ่มเร่งขยับสะโพกหนักหน่วงขึ้น
เสียงหอบกระเส่าดังคละเคล้าเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดของเตียง สองร่างที่สอดประสานเป็นหนึ่งชุ่มไปด้วยเหงื่อ
รวินท์ตวัดขาที่ปลายเท้าจิกเกร็งรอบเอวของเด็กหนุ่ม สองแขนโอบกอดอีกฝ่ายไว้แนบชิดพร้อมกับจิกเล็บลงบนแผ่นหลัง แรงอารมณ์ถูกฉุดขึ้นสู่จุดสูงสุด ภายในศีรษะขาวโพลน
ภูพิงค์กัดฟันกรอด เม็ดเหงื่อกลิ้งไปตามกรอบหน้าและหยดลงบนผิวกายชื้นเหงื่อของคนใต้ร่าง เขากระแทกกายซ้ำๆ และหนักหน่วงจนทันตแพทย์หนุ่มแทบจะจมลงไปในผืนเตียง จากนั้นจึงปลดปล่อยอารมณ์รักออกมา เขาหอบหายใจหนักๆ สุขที่สุดในชีวิต นัยน์ตาจ้องมองใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นระเรื่อ แล้วก้มลงจูบครั้งแล้วครั้งเล่า พลางกระซิบบอก
“รักนะครับ ขอบคุณที่พี่อยากเป็นของผม”
รวินท์หมดแรงจะพูด เขาเหนื่อยยิ่งกว่าทำฟันให้คนไข้ทั้งสัปดาห์เสียอีก “เอาออกไปได้แล้วเว้ย”
เด็กหนุ่มค่อยๆ ถอนกายออก ค่อยๆ ถอดถุงยางที่ห่อหุ้มออกมาช้าๆ แล้วมัดไว้ จากนั้นจึงหันไปควานหาถุงพลาสติกใสที่ใส่ห่อถุงยางมาในคราวแรก
“หาอะไร โยนทิ้งไปสิวะ”
“ไม่อะ จะเก็บไว้ดูเป็นที่ระลึก”
ทันตแพทย์หนุ่มแทบจะถีบอีกฝ่ายตกเตียง “จะบ้าเรอะ!”
“โธ่ พี่ นี่ครั้งแรกของผมกับพี่นะเว้ย”
“งั้นก็เก็บไว้หลายๆ ครั้ง เอามามัดเป็นโมบายแขวนประตูห้องเลยสิวะ!”
“เออ เป็นความคิดที่ดี เวลามองจะได้คิดถึงพี่วิน”
รวินท์พูดไม่ออก จะลุกไปไล่เตะก็เจ็บตูด ลุกไม่ไหว “ไอ้เด็กเวร”
ภูพิงค์อมยิ้ม เขาโยนถุงใส่ถุงยางไว้บนโต๊ะตรงหัวเตียงแล้วคลานขึ้นไปคร่อมทับทันตแพทย์หนุ่ม เอาคางเกยแผ่นอกอีกฝ่ายไว้พร้อมกับโอบกอดไว้หลวมๆ
“อะไร”
“ผมเสียซิงให้พี่วินแล้วนะ”
“...ผมก็เคยมีอะไรกับผู้ชายครั้งแรกเหมือนกันเว้ย”
“ครั้งแรกของผมใช่ได้มะ”
“ก็...พอไหว”
“แปลว่าผมทำอีกได้ใช่ปะ”
รวินท์ขมวดคิ้ว มองเด็กหนุ่มอย่างระแวง “ก็ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
คนอ่อนวัยกว่าเบ้ปากใส่ แต่ก็พอเข้าใจล่ะ “แล้ว...พี่วินฟินปะ”
“งั้นๆ”
“โห ครางซะขนาดนั้นแค่งั้นๆ เองเหรอวะ”
“เออ เจ็บโว้ย”
“เต็มสิบให้เท่าไหร่”
“5.5”
“โหย!น้อยไปปะวะ!นี่มันเกือบตกเลยนะ!”
“ถ้าให้ผมเป็นคนทำล่ะก็ ได้เยอะกว่านี้แน่ อยากลองดูมั้ยล่ะ”
เด็กหนุ่มทำเบลอ เขาซบใบหน้าลงบนแผ่นอกคนใต้ร่างแล้วพูดเสียงอ้อน “งั้นคราวหน้าจะทำให้ฟินยิ่งกว่าครั้งนี้นะ ผมสัญญา ของแบบนี้ต้องทำบ่อยๆ ถึงจะเก่ง พี่ก็ยอมๆ ให้ผมหน่อยละกันนะ”
ไอ้เด็กเวร!รวินท์ยกมือขึ้นเขกศีรษะอีกฝ่ายไปหนึ่งที
“เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้”
“ไม่ต้องอะ เดี๋ยวไปอาบน้ำดีกว่า”
พอรวินท์ลุกขึ้นนั่ง คนอ่อนวัยกว่าก็ถลาเข้าไปประคอง “งั้นผมอาบให้นะ”
“อาบเฉยๆ นะเว้ย”
“คร้าบ จะขัดถูให้สะอาดทุกซอกมุมเลย”
ทันตแพทย์หนุ่มมองอีกฝ่ายอย่างระแวง แต่ก็ยอมให้พยุงเขาเข้าห้องอาบน้ำไป
*TBC*ลุกขึ้นตบมือให้น้องพิงค์หน่อยค่าาาาาา~ น้องได้เสียซิงแร้วในที่สุด!!!
คิดว่าตอนนี้คงเป็นตอนที่หลายๆ คนรอกันมา ขอบคุณที่รอยาวมาจนถึงตอนนี้นะคะ 
และตอนหน้าก็เป็นตอนสุดท้ายของเรื่องนี้แล้วค่ะ ฮืออออออ ใจหวิวๆ หวิวมากๆ
แต่... ยังมีเรื่องของหมอเต้อีกคน หมอเต้ผู้น่าสงสาร ยังไงต้องมีคู่เนอะ รอติดตามเรื่องของหมอเต้กันนะคะ 
ขอบคุณคนอ่านทุกๆ คน และทุกกำลังใจมากๆ ค่ะ ฮัสกี้จำได้ทุกคนนะคะ เราเดินทางด้วยกันมาแสนนาน ขอบคุณมากจริงๆ (ฮือ ยังไม่ทันจบเรื่องเลย เศร้าแร้ว หงุงๆๆ)ขอลบข้อความออกนะคะ
เรื่องยังอยู่ห้องนิยาย นิยายยังลงไม่จบ
ขอความร่วมมือไม่ประชาสัมพันธ์ในรูปแบบหนังสือภายในกระทู้
อ้างอิงกฏข้อที่ 17
แจ้งเตือน ครั้งที่ 1
Moderator BaoBao
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 612990 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก