Chapter 53 : หวานน้อยๆในวันอาทิตย์ตอนบ่ายแก่ๆ สองหนุ่มยืนทำมื้อเย็นกินกันหนุงหนิงอยู่ในครัว
วันนี้ภูพิงค์สอนเจ้าของห้องทำผัดกะเพรา ยากขึ้นมากว่าการทอดเฉยๆ นิดหน่อย เป็นเมนูระดับพรีอินเตอร์มีเดียต
พอรวินท์หยิบหมูมาหั่นตามที่เด็กหนุ่มบอก อีกฝ่ายก็เข้ามากอดเขาทางด้านหลังแล้วเอาคางเกยหัวไหล่ไว้
“น้อยๆ หน่อย จะอ้อนทำไมนัก”
“ก็รักนี่หว่า”
รวินท์หัวเราะพลางส่ายหน้าไปมา “เออๆ งั้นก็กอดไป อย่าปล่อยนะ”
ภูพิงค์อมยิ้มแล้วจรดปลายจมูกโด่งลงบนแก้มของคนในอ้อมแขน “นี่ พี่วิน ตอนไปออกหน่วยเป็นไงบ้างอะ”
“ถามช้าไปมั้ยวะเนี่ย” ทันตแพทย์หนุ่มชำเลืองมองคนช่างอ้อน ก่อนจะยิ้มตามไปด้วย “ก็เหนื่อยอะ เดินทางลำบาก คนไข้เยอะมาก”
“หมอฟันไปเยอะป่ะ”
“ก็หลายคน แต่มีผมเป็นหมอจบใหม่คนเดียว”
“แล้วมีหมอผู้หญิงรึเปล่า”
“มีดิ แต่ไม่ต้องห่วง เขามีลูกกันหมดแล้ว”
“ค่อยยังชั่ว” คนพูดค่อยๆ ไล้ปลายจมูกลงมายังลำคอ แล้วกระซิบถามตรงใบหู “แต่พี่วินยังต้องไปออกหน่วยอีกใช่มั้ยอะ”
“อือ”
“ปิดเทอมหน้าผมก็ต้องไปค่ายอาสาเหมือนกัน ถ้าเราได้ไปด้วยกันก็คงดี”
“นั่นสิเนอะ เอ้า หั่นหมูเสร็จแล้ว ทำไรต่อ”
คนอ่อนวัยกว่าค่อยๆ สอดมือเข้าไปภายในเสื้อของรวินท์ “เดี๋ยวข้าวสุกค่อยผัด แป๊บเดียวก็เสร็จ ส่วนตอนนี้...”
แม่งเอ๊ย เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแหงๆ ขนาดเมื่อวานจัดไปหลายรอบ เมื่อเช้าก็กว่าจะได้ออกจากห้อง พอได้กลิ่นพี่วิน อาการหื่นหอบก็กำเริบอีกละ
“พิงค์เว้ย เดี๋ยว...”
ภูพิงค์ขบจูบซ้ำรอยสีแดงจางๆ บนลำคอขาวซึ่งตัวเขาเป็นคนทำไว้ จากนั้นจึงกดส่วนไวสัมผัสลงบนสะโพกของคนในอ้อมแขน
“เฮ้ย! พิงค์! คุณเป็นกระต่ายเหรอวะ!”
“ก็พี่วินอะ ทำให้ผมเป็นแบบนี้อีกแล้ว”
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยเว้ย! ใจคอคุณจะไม่กินอะไร อุ๊บ!” ยังพูดไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากสีแดงก็โดนคนอ่อนวัยกว่าจูบปิด
ภูพิงค์เบียดส่วนที่ตื่นตัวเข้าหาทันตแพทย์หนุ่มอีก ขณะที่สอดมือเข้าไปในกางเกง
“พิงค์ ผมยัง... ไม่ได้ล้าง...มือ” รวินท์พูดติดขัด เพราะเรียวปากที่แนบจูบเข้ามาเป็นระยะ
“ไม่เป็นไร พี่อยู่เฉยๆ ก็พอ เดี๋ยวผมทำให้” เด็กหนุ่มจับให้อีกฝ่ายหันหน้าเข้าหาและเอนตัวพิงหลังตู้ที่ใช้วางเขียง ก่อนจะก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างเมามัว แล้วขยับมือที่กุมส่วนไวสัมผัสของทันตแพทย์หนุ่มช้าๆ
“อย่าทำรอยสิวะ พรุ่งนี้ผมต้องทำงานนะ”
ภูพิงค์ก้มลงใช้ปลายลิ้นตวัดบนติ่งไตที่รัดตัวแข็งอยู่ภายในเสื้อที่อีกฝ่ายสวมใส่ เป็นผลให้รวินท์สะดุ้งตัวเบาๆ จากนั้นจึงจับส่วนร้อนของพวกเขาออกมาจากกางเกง รวบไว้ด้วยกันและปรนเปรอไปพร้อมกันด้วย
รวินท์เท้ามือที่เลอะทั้งสองข้างลงบนหลังตู้ พลางเม้มปากแน่น
“เดี๋ยวปากแตกหมดหรอก” เด็กหนุ่มใช้ปลายลิ้นไล้เลียกลีบปากสีแดง จากนั้นจึงสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นนุ่ม
ไอ้เด็กนี่มันโลมาชัดๆ เบื้องหน้าดูใสๆ น่ารัก แต่ที่จริงหื่นเป็นบ้า! แล้วนี่ไปแอบฝึกมาตอนเขาหลับเหรอวะ ทำไมเก่งขึ้นเร็วฉิบหาย!
ทันตแพทย์หนุ่มกัดฟันกรอด รู้สึกดีจนยั้งตัวเองไว้ไม่อยู่ เขาซุกใบหน้าลงตรงซอกคอเด็กหนุ่มบ้าง แล้วขบกัดเพื่อระบายอารมณ์
ส่วนที่แข็งขึงอยู่ในมือร้อนราวกับไฟ ภูพิงค์หอบหายใจกระเส่า เขาเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นอย่างรู้ใจรวินท์ ครั้งนี้ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ปลดปล่อยออกมาก่อน เขาจึงค่อยบดจูบกลีบปากที่บวมช้ำ แล้วทำให้ตนเองถึงขีดสุด
ริมฝีปากที่ค่อยๆ ละออกจากกันเห่อบวม หากก็ยังคลอเคลียและสัมผัสกันเป็นระยะ ในระหว่างที่ลมหายใจยังไม่กลับเป็นปกติ
“คุณนี่มัน...”
“แต่ก็ฟินใช่มั้ยล่ะ ผมเก่งขึ้นแล้วใช่มะ”
ทันตแพทย์หนุ่มเบะปากพลางส่ายหน้าไปมา “ไปล้างมือแล้วมาทำผัดกะเพราให้เสร็จเลย ผมหิวจะตายอยู่แล้ว”
“ครับๆ” เด็กหนุ่มรีบเดินไปล้างมือ แล้วหันมาขยิบตาให้ “เห็นมะ ข้าวสุกพอดี”
“เออๆ” รวินท์เดินตามไปล้างมือด้วย ก่อนสองหนุ่มจะมายืนทำผัดกะเพรากัน
กลิ่นของพริกและกระเทียมลอยกรุ่น ก่อนคนอ่อนวัยกว่าจะโยนเนื้อหมูลงไปผัดแล้วปรุงรส “แค่นี้เอง ง่ายๆ เห็นปะ แล้วพอเสร็จก็ใส่ใบกะเพรา ถ้าอยากกินแบบพิเศษหน่อยก็ทอดไข่ต่างหากแล้วเอามาโปะไว้”
“โหๆ ไอ้เต้ต้องช็อกแน่” รวินท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ยอมนิดนึงก็ได้นะ ถ้าจะทำให้พี่เต้กิน แต่ถ้าไปทำให้คนอื่น ผมจะหึง”
“ไอ้เด็กขี้หึง” ทันตแพทย์หนุ่มขยับเข้าไปกระแซะ “นอกจากไอ้เต้ ผมก็ไม่ทำให้คนอื่นกินหรอกน่ะ แต่ต้องมีคนเป็นหนูทดลองไง”
รู้สึกสงสารไอ้พี่เต้ขึ้นมาตงิดๆ แต่ก็ช่างเถอะ “พี่อยากกินกะเพรากับไข่ดาวหรือไข่เจียว”
“ไข่เจียว”
“โอเค” เด็กหนุ่มตั้งกระทะใหม่ ใส่น้ำมันทิ้งไว้ ก่อนจะเดินไปหยิบไข่มาตอกใส่จานแล้วตีอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานไข่เจียวก็ลงไปนอนฟูหอมอยู่ในกระทะ “ตักข้าวใส่จานเลย”
“มีคุณอยู่นี่สะดวกดีจริงๆ”
“ถูกใจมากก็พาผู้ใหญ่มาสู่ขอสักที อย่าให้น้องรอนานครับพี่”
รวินท์หัวเราะ “สินสอดเป็นบัตรทำฟันฟรีสามปีทั้งครอบครัวเลยดีมั้ยล่ะ”
“โห แบบนี้ผมเป็นม่ายขันหมากแน่นอน!”
สองหนุ่มนั่งลงกินมื้อเย็นกัน กินไปมองตากันไป เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของทั้งสองคน พอกินเสร็จภูพิงค์ก็เก็บจานไปล้าง ส่วนรวินท์ก็เช็ดโต๊ะ
เมื่อเด็กหนุ่มล้างจานเสร็จก็เดินมากอดเอวทันตแพทย์หนุ่ม พลางถอนหายใจยืดยาว “แย่ชะมัด พรุ่งนี้ก็วันจันทร์ซะแล้ว”
“แล้วอาทิตย์นี้คุณจะมาค้างกับผมมั้ย”
“ต้องดูก่อนอะพี่ บางวันผมเรียนเช้า จารย์โหดมากแบบสายไม่ได้เลย ตอนเย็นก็ต้องไปช่วยงานที่คณะด้วย มีซ้อมกีฬาอีก ช่วงนี้ยุ่งๆ หน่อย” ภูพิงค์ตอบเสียงอ่อย
“ถ้างั้นไม่ต้องมาก็ได้ วันไหนทนคิดถึงไม่ไหวก็ค่อยมา ยังไงวันศุกร์ผมก็ไปเชียงใหม่อยู่แล้ว”
“ก็ไม่ได้อยากจะทนหรอก เปิดเทอมแล้วน่าเบื่อชะมัด” เด็กหนุ่มซบใบหน้าลงคลอเคลียบนหัวไหล่ “แต่ผมจะโทรหาพี่บ่อยๆ นะ รับโทรศัพท์ผมด้วย”
“เออๆ อย่าโทรมาตอนทำงานก็แล้วกัน”
“ตอบข้อความผมด้วยนะเว้ย ทุกข้อความเลยนะ”
“เออๆ”
“ถ้าพี่เหงา มีเรื่องไม่สบายใจยิ่งต้องรีบบอกนะ แล้วผมจะรีบมาทันทีเลย”
“ครับๆ มีอะไรจะสั่งอีกมั้ย” รวินท์พูดกลั้วหัวเราะ
“ห้ามใจดีกับคนอื่น ห้ามอ่อยใครด้วยนะเว้ย”
“เออ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผมไม่นอกใจคุณหรอก”
“ไม่ห่วงได้ไง ก็รักอะ”
“พอได้แล้วเว้ย จะอ้วก!” น้ำเสียงคุ้นเคยดังแว่วมาจากหน้าต่างริมทางเดินฝั่งเดียวกับบานประตู เรียกให้สองหนุ่มที่กำลังสวีตจี๋จ๋ากันอยู่หันขวับ
เมื่อเห็นเพื่อนรักทั้งสี่ยืนเกาะหน้าต่างเรียงกันเป็นแถบ ส่งสายตาหยามเหยียดมาที่เขากันรัวๆ ภูพิงค์ก็อุทานเสียงดัง “ไอ้พวกเหี้ย! พวกมึงมาทำมั้ย~” ก่อนบานประตูห้องจะเปิดออกกว้าง
เตชิตก้าวเข้ามาในห้องราวกับเป็นเจ้าของห้องเสียเอง เขายิ้มมุมปาก “พวกน้องๆ เขามาส่งผม แล้วก็จะมารับคุณกลับไง ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ แหม ผมก็นึกไม่ถึงว่าพวกคุณจะสวีตกันอยู่”
“ระดับพี่อะ อมพระมาทั้งจักรวาลผมก็ไม่เชื่อเว้ย พวกมึงก็เหมือนกัน จะรีบมาทำไมวะเนี่ย!” เด็กหนุ่มโวยวาย
“รีบห่าไร มึงถ่างตาดูเวลาบ้าง นี่มันหกโมงกว่าแล้วนะเว้ย ท้องฟ้ามืดแล้วไอ้สัส” แซนดี้พูดไปเบ้ปากไป
“เย็นขนาดนั้นแล้วเหรอเนี่ย” รวินท์เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา
“แหม ให้เวลาสวีตกันตั้งสองวันแล้วยังไม่พอเหรอวะ” เตชิตเบ้ปากตามแซนดี้ไปด้วย หมั่นไส้จนอยากจะเดินไปแกะไอ้เด็กบ้าออกจากตัวเพื่อนเขา
“แล้วกินไรกันมายัง เข้ามานั่งข้างในก่อนดิ” เจ้าของห้องกวักมือเรียก
“พี่เต้บอกแล้วว่าพี่ต้องชวนอยู่ต่อแน่ๆ” ซันพูดพร้อมกับยกถุงใส่บัวลอยในมือขึ้น “นั่งกินหนมก่อนก็ได้ครับ เห็นใจไอ้พิงค์มัน”
“เป็นพระคุณของพวกมึงมาก”
เจ็ดหนุ่มนั่งกินขนมกันต่อ ไม่มีการเทใส่ชามเพราะรวินท์มีไม่ครบจำนวนคน เพื่อความเท่าเทียมกันทุกคนจึงใช้วิธีเปิดถุงตักกินเอานั่นล่ะ
เมื่อกินเสร็จแล้วก็นั่งคุยกันต่อจนถึงเกือบสามทุ่ม พวกเด็กหนุ่มจึงถอยกันกลับไป
รวินท์กับเตชิตเดินลงไปส่งทั้งห้าคนที่รถ “ขับรถกลับกันดีๆ อย่าตีกันตอนขับรถล่ะ”
ภูพิงค์เดินเข้ามาสวมกอดทันตแพทย์หนุ่มพร้อมหอมแก้มซ้ายขวา เรียกเสียงยี้จากเพื่อนทั้งสี่ได้ดังสะท้อนก้องใต้ตึก “ไปนะพี่ เดี๋ยวถึงแล้วโทรหา”
“เออๆ”
“ไปได้แล้วโว้ย” เตชิตยกขาถีบเด็กหนุ่มไปเบาๆ ก่อนจะเดินไปโอบไหล่รวินท์ไว้ “เดี๋ยวผมช่วยดูแลให้น่ะ ไม่ต้องห่วง”
คนอ่อนวัยกว่าแยกเขี้ยวใส่ “ดูแลห่างๆ ก็พอเว้ย”
“มาขึ้นรถสักที ไอ้ห่าพิงค์! อาลัยอาวรณ์อยู่นั่นแหละโว้ย”
ภูพิงค์โบกมือลา เดินตรงไปขึ้นรถตรงที่นั่งคนขับพลางแจกนิ้วกลางให้เพื่อนพ้องโดยทั่วถึงกัน เมื่อขึ้นนั่งแล้วก็ขับรถออกไปช้าๆ
แต่เสียงดังโวยวายในรถยังคงอยู่ “สัส โคตรหน้าด้าน ทำไรไม่อายฟ้าอายดิน”
“ก็กูรักของกู”
“กูจะอ้วก! แหม ทีตอนกูติดผัว มึงนี่ด่ากูเช้าเย็น”
“มันไม่เหมือนกันป่ะวะ พี่วินแม่งน่าติดกว่าผัวๆ ของมึงแน่นอน ต่อให้ผัวมึงทั้งหมดมัดรวมกันด้วย”
ซัน ขิงและดิวพร้อมใจกันหันไปทางแซนดี้ “ไอ้พิงค์มันพูดถูกนะมึง”
“แหม คนอย่างพี่หมอของมึงน่ะ เพอร์เฟ็กต์ขนาดนั้นจะไปหาที่ไหนมาเหมือน”
“มึงเข้าใจก็ดีแล้ว”
“กูประชด!”
แล้วเสียงดังโวยวายของห้าหนุ่มก็คงจะดำเนินต่อไปจนถึงบ้านเช่าที่เชียงใหม่นั่นล่ะ
ฝ่ายสองหนุ่มทันตแพทย์ เมื่อรถของภูพิงค์คล้อยหลังไป พวกเขาก็เดินกลับเข้าไปในตึกด้วยกัน
เตชิตก้มลงมองต้นคอของเพื่อนรัก แล้วเบะปากใส่ “ไอ้เด็กเปรตมันทำรอยไว้ที่คอมึงแน่ะ พรุ่งนี้ใส่เสื้อปิดๆ หน่อยแล้วกัน เดี๋ยวแตกตื่นทั้งแผนก”
“เออ รู้แล้ว”
“แล้วเป็นไงล่ะ”
“อะไรเป็นไงวะ”
“แดกเนื้อเด็กไง อร่อยมะ แต่เด็กอย่างไอ้พิงค์คงเนื้อไม่อร่อยเท่าไหร่ น่าจะขมสัส”
รวินท์หัวเราะ “ยังไม่ได้แดกเว้ย”
“จริงอะ” เตชิตเลิกคิ้วขึ้น ทำหน้าแปลกใจแบบสุดๆ “มันรอดเงื้อมือมึงไปได้ไงเนี่ย”
“ไอ้เหี้ย มึงเห็นกูเป็นยังไงวะ”
“ก็เห็นเป็นมึงนี่แหละ ทำไมวะ ไอ้เด็กนั่นมันบื้อซะจนมึงหื่นหดรึไง หรือยังตกลงบทบาทกันไม่ลงตัววะ” เตชิตพูดกลั้วหัวเราะ
ครั้งนี้รวินท์อ้ำอึ้ง พูดไม่ออก เตชิตจึงหันไปจับเพื่อนรักมาสบสายตากัน
“เฮ้ย! จริงเหรอวะเนี่ย” แล้วหัวเราะหนักกว่าเดิมไปอีก
“ไม่ใช่เว้ย” รวินท์เสตาหลบ “ก็ไม่เชิง...”
“มึงจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้นะเว้ย คนคุมเกมต้องเป็นมึง ไม่งั้นเสียเหลี่ยมเหี้ยสิบแปดมงกุฎอย่างมึงหมด” เตชิตรีบใส่ไฟ เขาก็แค่อยากจะป่วนไอ้สองคนนี่สักหน่อย ตามประสาคนอกหักแล้วพาล
“สัส! กูไม่ได้เหี้ยขนาดนั้นมั้ยวะ!” รวินท์ขมวดคิ้ว ทำท่าคิดหนัก
“เอาน่ะๆ ค่อยๆ คิด ค่อยๆ วางแผน ไม่ต้องรีบกิน เล็มทีละนิดก็อาจจะอร่อยดีนะเว้ย”
“ขอบใจคำแนะนำของมึงมาก!”
เมื่อลิฟต์โดยสารหยุดที่ชั้นสาม รวินท์ก้าวออกไปแล้วก็หันกลับมาทางเพื่อนรัก “พรุ่งนี้ตื่นเช้าหน่อยนะเว้ย ไปวิ่งกัน”
“ฮะ!?”
รวินท์ชี้หน้าอีกฝ่ายแล้วขู่ “ถ้ามึงไม่ตื่น กูจะพังห้องมึง เจ็ดโมงเจอกัน”
“เดี๋ยวๆ มึงเกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาเนี่ย!” เตชิตโวยวาย พร้อมกับกดประตูลิฟต์ค้างไว้
“กูมีแฟนเด็ก ต้องฟิตหน่อย”
“สัส กูไม่ได้มีกับมึงมั้ย”
“ไม่รู้ล่ะ กูฟิต มึงต้องฟิตด้วย ไปอาบน้ำแล้วรีบนอนเอาแรงเลยนะเว้ย”
เตชิตส่งนิ้วกลางให้เพื่อนรักรัวๆ จนกระทั่งประตูลิฟต์ปิดลงสนิท แต่แล้วคนที่อยู่ด้านนอกก็กดเปิดประตูออกอีก “อะไรของมึงอีก...เนี่ย” เขาเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเพื่อนรักก้าวเข้ามาสวมกอด
“ขอบใจสำหรับทุกอย่าง แล้วก็ขอโทษที่คืนนั้นกูพูดอะไรหมาๆ ออกไป กูรักมึงนะไอ้เต้”
เตชิตยิ้มบาง “รักจริงอะ”
“เออ”
“ขอจูบทีดิ”
“สัส!” รวินท์ผละออก
เตชิตหัวเราะ เขายกมือขึ้นขยี้เส้นผมอีกฝ่าย “เพื่อความสุขของมึง กูทำได้น่ะ”
“ซึ้งฉิบหาย”
“ถ้าเบื่อไอ้เด็กพิงค์แล้วค่อยหันมาเอากูก็ได้ กูรอได้”
“มึงนี่น้า!” รวินท์ถีบเพื่อนรักไปติดผนังลิฟต์ “กูไปแล้ว อย่าลืมเจ็ดโมงนะเว้ย”
“ทำไมกูต้องไปวิ่งกับมึงด้วยวะไอ้เหี้ย”
“เพื่อความสุขของกูไง มึงเพิ่งพูดเองเมื่อกี้”
“สัส!” เตชิตส่งนิ้วกลางให้อีกฝ่ายอีกรอบ ก่อนประตูลิฟต์จะปิดลงสนิทอีกครั้ง เขาถอนหายใจหนักๆ หากก็ยังยิ้มได้
อกหักรักคุด แต่อย่างน้อยก็ยังมีไอ้วินอยู่ข้างกัน... แล้วก็ได้เพื่อนใหม่มาอีกโขยง มันก็ไม่เลวนักหรอก
เช้าตรู่ เวลาเจ็ดโมงกว่าๆ ที่บนถนนภายในรอบรั้วโรงพยาบาลลำพูน ทันตแพทย์สองชีวิตวิ่งเหยาะๆ บ้าง เดินบ้าง หยุดคุยกันบ้าง ทำแบบนี้สลับไปสลับมาได้เกือบยี่สิบนาทีแล้ว
“กูกับมึงนี่อายุเท่าไหร่กันแน่วะ” รวินท์พูดพลางหอบแฮกๆ
“กูนี่เพิ่งออกจากโรงบาล วิ่งนิดหน่อยเหนื่อยก็ไม่ค่อยแปลกเท่ามึงมั้ยวะ”
“อย่าเลย ต่อให้มึงไม่ได้นอนโรงบาล มึงก็หอบเป็นหมาหอบแดดเหมือนกูเนี่ย”
“วิ่งๆ หยุดๆ แบบนี้มันจะได้อะไรมั้ยวะ” เตชิตบ่นขณะที่สาวเท้าออกไปแทนการวิ่ง
“เอาน่ะ วันนี้วันแรกป่ะวะ เริ่มต้นน้อยๆ ก่อน เดี๋ยวกูทำผัดกะเพราให้แดกเป็นมื้อเช้า”
“จริงอะ!” เตชิตเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ “ทำเป็นแล้วเหรอวะ”
รวินท์ยักคิ้วให้อีกฝ่าย “เพิ่งหัดมาเว้ย จะทำให้มึงกินเป็นคนแรก”
“โห ปลื้มว่ะ เป็นบุญปากกูมากเลย”
หลังจากนั้นพวกเขาก็วิ่งกันต่อไปอีกสิบนาที ก่อนจะกลับห้องมาเพื่อผัดกะเพราที่ว่า แล้วเตชิตก็สำนึกได้ว่า ไอ้คำว่าบุญปากคงใช้ไม่ได้กับเพื่อนเขา
แค่ตักชิมคำแรกก็แทบจะวิ่งหนีกลับห้อง “หวานฉิบหาย มึงใส่น้ำตาลในผัดกะเพราด้วยเหรอวะ ใส่ไปกี่ช้อนเนี่ย!”
“อ้าว เขาไม่ใส่กันเหรอ เอ พิงค์เพิ่งสอนเมื่อวาน กูจำไม่ได้แล้วว่าใส่น้ำตาลรึเปล่าว่ะ” รวินท์พูดพลางส่งขวดน้ำปลาให้ “อ่ะ เหยาะๆ เดี๋ยวนัวเอง”
“นัวพ่อง!”
ถึงจะพูดแบบนั้น หากเตชิตก็หยิบน้ำปลามาเหยาะ แล้วตักเข้าปากไปแบบเพลียๆ
“เต้... กูอยากมีซิกแพ็กอะ มึงมีวิธีทำให้กูมีซิกแพ็กในสองอาทิตย์มั้ยวะ”
เตชิตแทบจะพ่นผัดกะเพราออกจากปาก เขารีบกลืนลงคอแล้วหัวเราะเสียงดัง “ผีอะไรเข้ามึงอีกล่ะ”
“กูจะไปเป็นนายแบบเสื้อ”
“เสื้ออะไรวะ”
“เสื้อคณะพิงค์ว่ะ”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับซิกแพ็กวะไอ้เวร”
“กูก็ไม่อยากถ่ายรูปแล้วพุงยื่นป่ะวะ เดี๋ยวพุงกูจะเด่นกว่าเสื้อ”
“มึงมีพุงที่ไหนกันวะ” เตชิตจับชายเสื้อเพื่อนรักยกขึ้นดู “หลังๆ นี่ผอมเป็นไม้เสียบผี เอวจะหักแล้ว”
“นั่นก็ด้วย สัส กูต้องถ่ายคู่พิงค์ แล้วมึงดูหุ่นพิงค์ดิ”
“กลัวมันเด่นกว่าอะดิ” เตชิตส่ายหน้ารัว “กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จได้ในวันเดียวฉันใด ซิกแพ็กมันก็ไม่ได้เสกได้ในวันเดียวฉันนั้น ถ้าจะให้เร็วทันใจ ก็เอาปากกาวาดเอาละกันมึง”
“ไอ้ห่า ก็ไม่ได้วันเดียว น่าจะยังมีเวลาอีกสองอาทิตย์ไง”
“นี่กูต้องวิ่งกับมึงอีกสองอาทิตย์เลยเหรอ แต่วิ่งเฉยๆ ซิกแพ็กมันจะผุดขึ้นมาเองรึไงวะ!”
“ก็เดี๋ยวซิตอัปกับวิดพื้นด้วยไง”
“สาทุบุน มึงทำคนเดียวเลยนะ”
รวินท์ยกขาถีบเพื่อนรักไปเบาๆ “เออๆ มึงเสียสละมาวิ่งกับกูก็ดีนักหนาแล้ว”
“เสียสละพ่องดิ บังคับกูมาชัดๆ”
หลังจากบ่นกันจนพอใจแล้ว เตชิตก็กลับไปอาบน้ำที่ห้อง ส่วนรวินท์ก็ซิตอัปกับวิดพื้นอีกอย่างละสิบครั้ง ก่อนจะไปอาบน้ำบ้าง แล้วจะได้รีบไปทำงานต่อ
ในตอนบ่ายแก่ๆ ของวันหนึ่งที่นักศึกษาคณะวิศวะทั้งหลายกำลังสุมหัวเร่งทำการบ้านกันที่ใต้ตึกเรียน ก่อนที่จะต้องแยกย้ายไปซ้อมกีฬาและประชุมสโมฯ กัน
“สัสพิงค์ ทำไวๆ มึงคือความหวังของพวกกูนะ”
“เร็วเว้ย พี่เล็กไลน์มาเรียกหลายรอบแล้ว” เพื่อนพ้องของเด็กหนุ่มคอยกดดันข้างหูซ้ายและขวา
“อย่ากวนกูสิวะ เงียบๆ หน่อย” ภูพิงค์ทดเลขยิกๆ มือเป็นระวิง มืออีกข้างควานหาแผ่นกระดาษที่จดสูตรไว้ แล้วหันไปจิ้มเครื่องคิดเลข เมื่อทำข้อสุดท้ายเสร็จ เพื่อนๆ ก็เข้ามารุมตะปบแย่งกระดาษคำตอบกัน มองดูเผินๆ คล้ายเวลาโยนขนมปังลงไปในบ่อปลาสวายอย่างไรอย่างนั้น
“ไอ้พวกเหี้ย เบาๆ เดี๋ยวกระดาษขาด กูขี้เกียจนั่งทำใหม่ ทำเสร็จแล้วลืมแล้วด้วย” พอเพื่อนพ้องได้ตัวอย่างไปลอกใต้ตึกก็สงบลงชั่วครู่
ภูพิงค์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอ่านข้อความที่พี่วินของเขาเพิ่งส่งมาหลังเลิกงาน อ่านไปก็ยิ้มหน้าบาน พลางพิมพ์ตอบ
“แหม ขนาดอยู่คนละจังหวัดยังสร้างโลกส่วนตัวได้เลยเนอะ”
“ลอกไปไวๆ พวกมึงน่ะ”
สักพักเมื่อลอกเสร็จ พวกเด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นพรวด “เสร็จแล้ว ไปสนามเร็วเว้ย!”
ภูพิงค์คว้าเป้วิ่งตามหลังเพื่อนๆ ไป แต่ระหว่างทางมีข้อความเข้ามาในโทรศัพท์มือถือ เขาห่วงว่าจะเป็นของพี่วินจึงรีบหยิบมากดดู
หากผิดคาด กลายเป็นข้อความจากเตชิตแทน
เตชิตส่งภาพที่เขากับรวินท์กำลังวิ่งเหงื่อโซมกายในตอนเช้ามาให้ พร้อมข้อความสั้นๆ
‘ไอ้วินมันฟิตมาก คุณไปตกลงอะไรกับมันไว้วะ ผมเหนื่อยนะ วิ่งแม่งทุกเช้า ไหนจะต้องซิตอัปกับวิดพื้นอีก มีอะไรก็ยอมๆ มันไปเหอะ’
“เฮ้ย!”
ดิวเห็นเพื่อนรักทำหน้าตื่นๆ จึงหยุดถาม “มีอะไรวะไอ้พิงค์ ทำหน้าเหมือนเห็นผี”
“เปล่าๆ ไม่มีไร รีบไปกันก่อน เดี๋ยวพี่ด่า”
การซ้อมกีฬาในเย็นวันนั้น ภูพิงค์โดนต่อว่าเสียจนหูชา นอกจากจะชู้ตลูกบาสผิดแป้นแล้ว ยังวิ่งชนคนอื่นล้มระเนระนาด จนในที่สุดก็โดนไล่ออกมานั่งงงอยู่ข้างสนาม
พอหย่อนก้นลงนั่ง ซันก็วิ่งถือน้ำเข้ามาส่งให้
“ขอบใจว่ะ แล้วนี่มึงประชุมเสร็จแล้วเหรอ”
“เออ เดี๋ยววันเสาร์ตอนบ่ายแก่ๆ มึงไปรับพี่หมอมาช่วยตัดสินลายเสื้อหน่อยนะ เดี๋ยวกูส่งไฟล์รูปตัวอย่างเสื้อไว้ให้มึงกับพี่หมอดูก่อนด้วย”
“อือ พี่วินบอกไว้แล้วว่าโอเค เดี๋ยวพี่วินเลิกคลินิกแล้วกูจะไปรับพี่เขามาให้”
ซันนั่งลงข้างๆ คนที่ยังหอบแฮกๆ “แล้วมึงเป็นไรวะ วันนี้ดูเมาๆ ชอบกล”
“มีเรื่องให้คิดมากนิดหน่อย เลยหลุดโฟกัสไปเลยแม่ง”
“เรื่องไรวะ ไม่พ้นเรื่องพี่หมออะดิ”
“ก็ไม่เชิง” ภูพิงค์ถอนใจยาว “ไอ้ซัน... คือ มึงพอจะรู้มั้ย ว่าจะไปซื้อ เอ้อ... เจล... ที่ไหนดี”
“สัส กูก็นึกว่ากลุ้มเรื่องอะไร มึงไม่ต้องซื้อ กูมีเว้ย ซื้อมายังไม่ได้ใช้เลย เดี๋ยวกลับห้องแล้วเอาให้”
“โห เพื่อนรัก กูรักมึง” ภูพิงค์ถลาเข้าไปกอดเพื่อนรักไว้
“เหม็นเหงื่อมึงว่ะ ไปอาบน้ำไป๊”
“เออ รอแป๊บ” เด็กหนุ่มลุกขึ้น จ้ำอ้าวๆ เข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
ฝ่ายทันตแพทย์ทั้งสอง หลังเลิกงานก็พากันกลับมาที่ห้องของรวินท์
“กูไม่อยากแดกผัดกะเพราของมึงแล้วไอ้วิน” เตชิตครางหงิง
“ทนๆ ไปหน่อยเหอะน่ะ สักวันมันต้องอร่อย” เจ้าของห้องชะเง้อหน้าตอบมาจากในครัว
“ทำไมมึงไม่หาคนอื่นมาเป็นหนูทดลองมั่งวะ!”
“พิงค์ยอมให้มึงเป็นหนูทดลองได้คนเดียว”
“อ้อ เรอะ” แหม ไอ้เด็กผี! เตชิตด่าต่อในใจ เขานั่งขมวดคิ้ว ครุ่นคิดหาวิธีแก้เผ็ดสักหน่อย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าถ่ายรูปตอนกำลังวิ่งจ๊อกกิ้งตอนเช้าไว้ ซึ่งอันที่จริงก็อย่าเรียกว่าวิ่งเลย แค่เดินเหยาะๆ เหงื่อก็ออกเยอะจนแฉะรักแร้ วิ่งไปหอบไป ไม่ถึงสิบนาทีก็จวนเจียนจะหมดลม ไอ้วินก็เลยเปิดขวดน้ำราดหัวมันกับหัวเขา เอาไว้เผื่อหลอกคนที่มาวิ่งตอนเช้าเหมือนกันว่าพวกเขาฟิตแค่ไหน วิ่งกันจนเหงื่อชุ่ม
แต่พอนึกย้อนกลับไป ถ้าคนอย่างไอ้วินคิดหนักเรื่องอย่างว่า ไอ้พิงค์ก็น่าจะอาการหนักกว่ามาก อาจจะมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ไอ้สองคนนี้ยังพะพ้าพะวังอยู่
ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มร้าย จัดการส่งรูปภาพไปหาเด็กหนุ่มพร้อมคำบรรยาย
ได้ผล ภูพิงค์เปิดอ่านแล้วไม่ตอบ นิสัยอย่างไอ้เด็กนี่ ปกติเถียงเก่งจะตาย แต่ถ้าลองเงียบไปแบบนี้ แปลว่าจี้ใจดำแหงๆ
แค่นึกหน้าอีกฝ่าย เตชิตก็หัวเราะคิกๆ
“อารมณ์ดีอะไรวะ ผัดกะเพราเสร็จแล้ว”
รอยยิ้มของเตชิตหายไปทันควัน เขากินผัดกะเพราฝีมือไอ้วินทั้งเช้าทั้งเย็นรวมมาห้ามื้อแล้ว แม่งไม่อร่อยสักมื้อ มื้อที่หกนี้เขายังหวังอะไรได้อีกเหรอ
นั่งคอตกไปสักพัก เจ้าของห้องก็ถือจานผัดกะเพราโปะไข่ดาวมาเสิร์ฟ “มื้อนี้พรีเมียมนะมึง มีไข่ดาวด้วย”
โอ้โห มีไข่ดาว รอดตายแล้วกู! นัยน์ตาของเตชิตเปล่งประกายขึ้นมาทันที
“แดกให้หมดทั้งผัดกะเพรา ทั้งไข่ดาวนะมึง”
“สัส” เตชิตหลุดปากด่า มือที่ถือช้อนสั่นน้อยๆ ขณะตักผัดกะเพราใส่ปาก
กูว่าแล้ว~ ผัดกะเพราอะไรวะมีทั้งรสเค็มทั้งรสเปรี้ยว มันเอารสเปรี้ยวมาจากไหนวะ!
“ไอ้เหี้ยวิน กูถามจริง ผัดกะเพรามันยากตรงไหนวะ ทำไมมึงทำได้หกมื้อไม่ซ้ำรสขนาดนี้”
“ยังไม่ดีอีกเหรอวะ” รวินท์ตักชิมแล้วชะงักกึก “ทำไมรสชาติแปลกๆ”
“กูสิต้องถาม! ไอ้พิงค์มันสอนมึงยังไงเนี่ย! กูว่ามึงให้มันสอนใหม่ก่อนดีกว่าว่ะ ถ้าขืนกูกินผัดกะเพรามึงต่อไป กูต้องเข้าโรงบาลแน่”
“ก็พิงค์ซื้อซอสมาไว้หลายขวด กูก็ไม่แน่ใจว่าต้องใช้ขวดไหนนี่หว่า มันก็สีดำเหมือนกันหมดมะ กูอุตส่าห์ไม่ใช้ซ้ำกับมื้ออื่นๆ นะ”
เตชิตถลึงตาใส่ “กลับไปทอดแต่หมูยอแดกเถอะมึง!”
*TBC*เด็กมันร้ายนะคะนายแม่! ทำเปงติ๋มๆ หงิมๆ แร้วเปงไง พี่วินแทบล้ม อิ๊_อิ๊
เคยใบ้ไว้หลายตอนแง้ว ว่ามีใครคนนุงเปงโลมาแฝงตัวมา 55555
ตอนนี้เบาๆ หวานๆ พอให้ชุ่มชื่นหัวใจก่อนนะคะ เหลืออีกไม่กี่ตอนแล้ววว อีกไม่นานจะจบแล้วค่ะ ผู้ชายได้กันแน่นอน ไม่ต้องห่วงน้าาาา 5555
ขอโทษที่เอามาลงช้าไปนิด ฮัสกี้มัวแต่ลุ้นน้องๆ หมู่ป่ากับจ่าฝูงทุกวันเลย วันนี้ฤกษ์งามยามดี ทุกคนปลอดภัยแย้ว เฮ้ๆ Make the Impossible Possible จิมๆ กราบใจทุกคนที่เกี่ยวข้องค่ะ
ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกคน คืนนี้นอนหลับฝันดี ฝันเห็นโลมากันนะก๊ะ 
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 613204 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก