Chapter 48 : วันปีใหม่บรรยากาศในยามค่ำคืนเงียบสงัด มีเพียงเสียงจากน้ำวนในอ่างดังแว่ว
ทั้งสองหนุ่มยังคงกอดกันแน่น ร่างกายที่แนบชิดกันทำให้รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัวแรง เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก ได้สติกลับคืนมาก็เริ่มสำนึกได้ว่าพวกเขาทำอะไรลงไป ทั้งที่จริงต่างคนต่างก็ไม่ได้ตั้งใจว่าจะมาถึงขนาดนี้ได้
รวินท์ขยับออกช้าๆ ขณะที่ประสานสายตากับเด็กหนุ่ม ไม่รู้ว่างวดนี้พิงค์จะว่าอย่างไร “เอ่อ...” เอาไงดีวะ ทำเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าดีไหม
ใบหน้าของภูพิงค์ยังคงซับสีเลือด เขาค่อยๆ เคลื่อนสายตาลงมองลำคอและแผ่นอกตรงหน้า พลางเอื้อมมือไปสัมผัส “ฉิบหาย ผมทำพี่เป็นรอยเพียบเลย”
“ระ...เหรอ” ทัตแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นลูบลำคอ
“เจ็บรึเปล่า”
พอเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย รวินท์ก็อ่อนไปทั้งใจ “ไม่เจ็บ แต่รู้สึกดีมากๆ”
แต่แล้วระหว่างทั้งสองก็เงียบกริบลงไปอีกครั้ง
“พี่...ลุกไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้าก่อนเหอะ น้ำนี่เลอะเทอะหมดแล้ว” คนอ่อนวัยกว่าพูดพร้อมกับหันหน้าไปอีกทาง
ความฟินจบสั้นๆ แค่เนี้ยเองเหรอวะ!? รวินท์ขมวดคิ้ว ทว่าก็ยอมลุกออกไปจากอ่าง เขาหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่มาพันทับผืนเก่าที่เปียกโชกไว้หลวมๆ แล้วเดินฉับๆ ไปเข้าห้องอาบน้ำ แต่ครั้งนี้ไม่พันผ้าให้เกะกะแล้ว เขาเปิดน้ำล้างตัวไปแบบไม่ใส่อะไรเลย เพราะคิดว่ายังไงพิงค์ก็คงไม่หันมาสนใจเขาหรอก
ขณะที่รวินท์กำลังถูตัว ถ้าหากเขามองออกไปทางด้านนอกสักหน่อยก็จะเห็นดวงตาที่จ้องมองตนเองอยู่อย่างไม่กะพริบ
เด็กหนุ่มนั่งหนีบต้นขาทั้งสองข้างเข้าหากัน หายใจฟืดฟาดอยู่ในอ่าง พลางพึมพำกับตัวเองเบาๆ
ไอ้พี่วินแม่ง ถอดซะเกลี้ยงเลย ไม่เห็นใจเขาบ้าง แล้วทำไมขาวซะขนาดนั้น ตรงไหนๆ ก็น่าจับน่ากอดน่าฟัดไปหมด
ไม่ไหวแล้วโว้ย! ถ้าขืนยังจ้องต่อไป เขาต้องเลือดกำเดาพุ่ง หื่นขึ้นหน้าอีกรอบแน่ๆ
หันหน้าหนีสิวะ หันหน้าหนี! แล้วทำไมมึงยังจ้องอยู่ ไอ้พิงค์โว้ย มึงแย่แน่ๆ
ภูพิงค์หักใจเบือนหน้าหนี เขารีบลุกขึ้น ดึงฝักบัวที่ตรงขอบอ่างขึ้นมาล้างตัว จากนั้นก็รีบเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วเดินออกไปยังระเบียงเพื่อรอให้รวินท์แต่งตัวเสร็จเสียก่อน
ระหว่างที่รอก็นั่งสงบจิตสงบใจไปด้วย สักพักก็ยกมือขึ้นกุมใบหน้าพลางถอนหายใจเฮือกๆ
ความสัมพันธ์ของเขากับพี่วินคืบหน้าไปอีกก้าวแล้ว แบบไม่ได้ตั้งใจเลยสักนิด สงสัยว่าเขาคงจะต้องรีบหาหนทางเตรียมใจให้พร้อม ทำไงดีวะ จะเข้าวัดก็ไม่ช่วยอะไรเลยนะเนี่ย
รวินท์เดินมาหยุดอยู่ที่บานประตูกระจกออกระเบียง ยังไม่ทันเรียกเด็กหนุ่มก็ต้องหยุดชะงักกับท่าทางของอีกฝ่าย ทำไมดูเหมือนกลุ้มอกกลุ้มใจเสียขนาดนั้น
ทันตแพทย์หนุ่มขมวดคิ้ว ตะขิดตะขวงใจชอบกล แต่ก็พยายามมองข้ามความรู้สึกนั้นไป “พิงค์ นั่งทำไรวะ”
“อ่อ นั่งรอพี่เปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ”
“เปลี่ยนเสร็จแล้ว เข้ามาเหอะ” รวินท์หันหลังเดินเข้าห้องไป “ผมไม่ใช่ผู้หญิง แก้ผ้าแค่นี้ก็เรื่องธรรมดา คุณไม่เคยแก้ผ้ากับเพื่อนบ้างรึไง”
“มันไม่เหมือนกันเว้ย”
“ไม่เหมือนกันยังไงวะ”
“ก็พี่เป็นแฟน ไอ้พวกนั้นมันเพื่อน”
“ก็ผู้ชายเหมือนๆ กัน” ทันตแพทย์หนุ่มพูดไปก็เจ็บจิ๊ดในใจเสียเอง เพราะบางทีภูพิงค์คงไม่ได้อยากเห็นผู้ชายด้วยกันแก้ผ้าสักเท่าไหร่ ถึงได้มีท่าทีแปลกๆ แบบนั้น
รวินท์ล้มตัวลงนอนบนเตียง เขาควรจะมีความสุข ควรจะดีใจที่ได้ใช้เวลากับภูพิงค์ตามลำพังในวันพิเศษเช่นนี้ แต่หัวใจกลับหนักอึ้ง
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้... หรือว่าจะไม่ได้ทำให้ภูพิงค์ฟินเหมือนเขากันวะ ดีที่น้ำในอ่างหมุนวนอยู่ตลอดเวลา เลยทำให้มองไม่ค่อยเห็นส่วนที่อยู่ในน้ำสักเท่าไหร่ นี่ถ้าเห็นกันจะๆ ชัดๆ บางทีเด็กหนุ่มอาจจะเผ่นหนีไปก่อนเลยก็ได้
ภูพิงค์เดินไปนั่งลงบนเตียง เขาชำเลืองมองคนที่นอนอยู่เป็นระยะๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศีรษะอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน “เมื่อคืนไม่ได้นอน เมื่อเช้าก็นอนไปนิดเดียว พี่คงเหนื่อย จะนอนก็ได้นะพี่ เดี๋ยวใกล้เที่ยงคืนผมจะปลุก”
“คุณไม่เหนื่อยรึไง”
“ก็เหนื่อย แต่ยังไม่ได้เคาทน์ดาวน์กับพี่ ผมนอนไม่หลับหรอก”
“ผมยังไม่ง่วง”
“งั้นเราไปหาที่ดูพลุกันมั้ย”
“ไม่เอาอะ ขี้เกียจเดิน”
“อืม...” ภูพิงค์หันไปหยิบรีโมตโทรทัศน์จากหัวเตียง แล้วกดเปิดโทรทัศน์จอใหญ่ในห้อง “งั้นดูอะไรไปพลางๆ ฆ่าเวลาก็แล้วกัน”
รวินท์หยิบหมอนมาหนุนหลัง สายตามองเหม่อไปทางจอโทรทัศน์ จากนั้นก็นิ่งเงียบอยู่ในท่านั้น
คืนวันพิเศษคืนแรกหลังคบกัน ถ้าไม่นับเหตุการณ์ในอ่างจากุซซี พวกเขาก็ไม่ต่างจากเป็นเพื่อนกันธรรมดาสักเท่าไหร่
หากถ้าเป็นแค่เพื่อน ภูพิงค์ก็คงไม่อ่อนโยน ไม่ดูแลเขาเป็นพิเศษแบบนี้หรอกไหมวะ ทันตแพทย์หนุ่มปลอบใจตัวเอง
แต่ในเมื่อเป็นแฟนกัน ทำไมพิงค์ไม่มีทีท่าว่าจะเข้ามาคลุกวงในกับเขาบ้างเลยวะ ตลอดเวลามีแต่เขาเนี่ยที่หื่นใส่ อ่อยแล้วอ่อยอีก คิดแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจอยู่เพียงลำพัง
“เฮ้อ...”
“เบื่อเหรอวะพี่”
“เปล่าๆ”
“ดูช่องอื่นปะ”
“ไม่เป็นไร ดูช่องนี้ก็ตลกดี”
“หน้าตาพี่บ่งบอกว่าตลกมากเลยว่ะ”
รวินท์ลุกขึ้นนั่งพลางขยับเข้าไปชิดเด็กหนุ่ม จากนั้นจึงเอนศีรษะซบลงบนหัวไหล่อีกฝ่าย
คนอ่อนวัยกว่าก้มลงมอง แขนข้างหนึ่งยกขึ้นโอบไหล่ อีกข้างหยิบรีโมตโทรทัศน์ขึ้นมากดเบาเสียง “พี่วิน คิดมากเรื่อง... ที่จะไปช่วยงานพี่ขวัญข้าวเหรอ”
ทันตแพทย์หนุ่มเงยหน้าขึ้นสบสายตากับคนถาม “เปล่า”
ภูพิงค์ถอนใจเบาๆ “ไม่ต้องห่วง ผมจะไปงานกับพี่นะ เดี๋ยวจะบังคับไอ้พวกนั้นไปด้วย”
“ไม่อยากไปไม่ใช่เหรอ”
“เออ ไม่อยาก แต่พี่ขวัญข้าวต้องการคนช่วยงานไม่ใช่เหรอ”
“เดี๋ยวผมถามที่โรงบาลเอาก็ได้ คุณไม่อยากไปก็อย่าไปเลย ผมเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ยังไงคณะผมก็ต้องใช้งานพี่อีกหลายงานแน่ ก็ถือว่าช่วยๆ กันไป”
รวินท์ขมวดคิ้ว คำตอบของเด็กหนุ่มสะกิดใจเขาแปลกๆ
“เพราะงั้นไม่ต้องคิดมากแล้วนะ” เด็กหนุ่มใช้หลังมือไล้แก้มอีกฝ่ายเบาๆ พลางยิ้มบาง
“อือ ขอบใจ”
สองหนุ่มนั่งดูรายการสิ้นปีไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งใกล้เวลาเที่ยงคืน พิธีกรจึงมารวมตัวกันแล้วนับถอยหลัง
“สิบ... เก้า...”
ภูพิงค์ลุกเดินไปเปิดกระเป๋าเป้ หยิบกล่องของขวัญออกมาซ่อนไว้ข้างหลัง แล้วจึงเดินไปนั่งลงบนเตียงที่เดิม เขารอจังหวะขึ้นปีใหม่พอดี ก่อนจะยื่นของขวัญให้ “แฮปปี้นิวเยียร์ นี่ของขวัญปีใหม่ให้พี่ครับ ปีนี้ผมก็ขอฝากตัวฝากใจให้พี่ดูแลด้วยน้า”
รวินท์หัวเราะ “แฮปปี้นิวเยียร์” เขาก้มลงมองของขวัญในมือเด็กหนุ่ม จากนั้นจึงเอื้อมมือไปรับ “ขอบใจ ผมก็มีของขวัญให้คุณนะ” ทันตแพทย์หนุ่มรีบลุกออกจากเตียง เดินไปหยิบเป้มาวางลงข้างเตียงแล้วก้มลงหยิบของขวัญกล่องใหญ่ออกมาส่งให้ “อันนี้ของขวัญจากผม”
ภูพิงค์อึ้งไปเล็กน้อย ขณะเอื้อมมือไปรับกล่องของขวัญมา เพราะมันดูใหญ่กว่าดินสอเขียนแบบที่ได้ยินมามากอยู่ “ขะ... ขอบคุณ”
แต่บางทีอาจจะใหญ่แค่กล่อง อาจจะห่อไว้หลายชั้นเขาจะได้เดาไม่ถูก
“ทำไมทำหน้าแปลกๆ แกะสิ”
“พี่วินแกะก่อนดิ”
“ให้เด็กแกะก่อนดีกว่า”
“ใครเด็กกันวะ” พูดไปแบบนั้นแต่มือก็แกะห่อของขวัญออกแล้ว พอเปิดกล่องออกมาได้ก็พบเสื้อเชิ้ตสีเข้มอยู่ข้างใน เป็นผลให้เด็กหนุ่มหน้าเสีย มือข้างหนึ่งหยิบเสื้อขึ้นมาดู ส่วนมืออีกข้างพลิกกล่องไปมา
แล้วดินสอเขียนแบบไปไหน! พี่วินซื้อไปให้ใครวะ!
“ไม่ชอบเหรอ”
“เปล่า... เปล่าครับ ผมชอบมาก ขอบคุณมากครับ”
รวินท์ขมวดคิ้ว เพราะสีหน้าของเด็กหนุ่มตรงข้ามกับคำตอบไปคนละทิศ เขาก้มลงหยิบกล่องของขวัญขึ้นมาจากในกระเป๋าเป้อีกกล่อง คราวนี้เป็นกล่องเล็กๆ “เอ้า...”
เด็กหนุ่มทำหน้างง
“ของขวัญอีกอย่าง”
แต่จะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก เพราะดูจากขนาดกล่อง มันไม่ใช่จำพวกดินสอหรือปากกาเขียนแบบแน่ๆ เขาค่อยๆ แกะกล่องออกอย่างไร้
เรี่ยวแรง บนกล่องเขียนชื่อยี่ห้อ Chrome hearts ไม่ต้องเดาเขาก็พอจะรู้ราคาของที่อยู่ข้างใน เมื่อเปิดกล่องออกก็พบกับสร้อยข้อมือลูกประคำสีดำ มีกางเขนเล็กๆ สีเงินห้อยอยู่
“พี่ไปหามาจากไหนเนี่ย”
“ฝากพี่วาดซื้อ ตอนแรกนึกว่าจะส่งมาไม่ทันซะแล้ว ชอบมั้ย ผมว่ามันเหมาะกับคุณมากเลย เข้ากับเสื้อดีด้วย ผมใส่ให้นะ” รวินท์เอื้อมมือไปหยิบสร้อยข้อมือออกมาสวมให้เด็กหนุ่ม “เท่ขึ้นเป็นกอง”
ภูพิงค์ยิ้มเจื่อนๆ คือเขาก็ดีใจนะ ติดตรงว่าไอ้ดินสอเขียนแบบนั่น... หรือพี่วินจะเก็บไว้ให้โอกาสอื่น หรืออาจจะเก็บไว้ใช้เอง
“ทำไมทำหน้าเหมือนเพิ่งไปถอนฟันมาอีกซี่แบบนี้ล่ะวะ”
“ผม... เอ่อ... ดีใจพี่ ดีใจมากเลย ช็อกด้วย ตกใจด้วย ขอบคุณนะครับ”
รวินท์ก้มลงหยิบกล่องในเป้ขึ้นมาอีกกล่อง “งั้นคุณอาจจะชอบอันนี้”
เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง “พี่ซื้อมากี่อย่างกันวะ!” หากขนาดของกล่องนั่น... มันทำให้เขาใจเต้น เขารีบรับมาแกะห่อออกทันที เมื่อเห็นดินสอเขียนแบบที่นอนนิ่งอยู่ในกล่องแล้วก็ยิ้มกว้าง
ทันตแพทย์หนุ่มคอยสังเกตสีหน้าอีกฝ่ายอยู่ตลอด พอเห็นเด็กหนุ่มยิ้มได้ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก “ในที่สุดก็เจอของถูกใจจนได้ ค่อยยังชั่วหน่อย”
“ผมชอบทุกอย่างที่พี่ให้ จริงๆ นะ” ภูพิงค์ขยับเข้าไปสวมกอด “ขอบคุณมากครับ พี่เตรียมของขวัญไว้ให้ผมซะเยอะเลย”
“ก็ไม่รู้จะซื้ออะไร มันฉุกละหุกไปหน่อย แต่อยากให้คุณถูกใจมากที่สุด”
“ถูกใจผมทุกอย่าง แค่เป็นของที่พี่เลือกให้ผมก็ชอบมากๆ แล้ว”
“อย่ามาโกหก สีหน้าคุณไปคนละทางกับคำพูดเลยรู้มั้ย”
เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง เขาก้มลงมองดินสอเขียนแบบในมือ “คือ... ที่จริง... ผมมีเรื่องจะสารภาพ”
รวินท์ย่นคิ้วเข้าหากัน จากนั้นจึงผละออก “สารภาพอะไร”
“ผมดีใจจริงๆ นะพี่ ที่พี่เลือกของขวัญให้ผม แต่...เมื่อวันศุกร์อะ เพื่อนผมมันแอบไปเห็นพี่ซื้อดินสอเขียนแบบ แล้วไอ้พวกในคณะก็ไซโคผมว่าบางทีพี่อาจจะซื้อให้คนอื่นอะดิ”
“อ้อ” ทันตแพทย์หนุ่มหัวเราะ แล้วรอยยิ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเศร้าๆ “ที่แท้ก็ยังไม่ไว้ใจผมเหมือนเดิม”
“เปล่านะพี่ คือแบบ... ผมมั่นใจว่าพี่ซื้อให้ผมแน่ๆ แต่พอแกะกล่องมาแล้วไม่ใช่ วูบแรกมันก็... ตกใจไง” ภูพิงค์รีบหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาแกะกระดุมออก แล้วสวมทับเสื้อที่ใส่อยู่ “โห ใส่พอดีเป๊ะเลย หล่อมั้ยๆ”
“เออ หล่อ”
เด็กหนุ่มยื่นใบหน้าเข้าไปหอมแก้มอีกฝ่าย “ขอบคุณครับ” ก่อนจะชี้ไปที่กล่องของขวัญของตน “ของขวัญผมเหี่ยวไปเลย เมื่อเทียบกับพี่อะ ไม่แกะดูหน่อยเหรอ”
รวินท์แกะกล่องของขวัญช้าๆ แกะไปก็ชำเลืองมองใบหน้าคนที่นั่งยิ้มอยู่ข้างกันไปด้วย เขาหยิบของในกล่องขึ้นมาดู “อาฟเตอร์เชฟ”
“ผมไม่แน่ใจว่าปกติพี่ใช้หรือไม่ใช้ แต่ผมอยากให้พี่ใช้เวลาอยู่กับผม”
“โอเค” ทันตแพทย์หนุ่มเปิดฝาขวดอาฟเตอร์เชฟ เทใส่มือแล้วลูบเบาๆ ที่คางและบนลำคอ
ภูพิงค์ยิ้มกริ่ม จากนั้นจึงก้มลงกดปลายจมูกลงไปสูดกลิ่นบนลำคอนั้น “หอม~ ผมชอบกลิ่นนี้ กลิ่นบางๆ ก็จริง แต่พออยู่บนตัวพี่แล้วโคตรหอมอะ”
รวินท์หัวเราะ “ใครสอนให้พูดวะ”
“คิดเองก็ได้ป่ะวะ”
“เอาจริงๆ ใครสอนมา”
“ผมพูดเองเว้ย แต่...” ภูพิงค์ยกมือขึ้นเกาปลายจมูกอย่างเขินๆ “ของขวัญนี่ทุกคนในสโมฯ ช่วยคิด”
คำตอบนั้นสะกิดใจรวินท์อย่างแรง เขายิ้มเจื่อนๆ พลางยกมือขึ้นมาดม “แล้วกลิ่นนี่สโมฯ ช่วยเลือกให้อีกป่ะวะ”
“เลือกเองสิวะ ใครจะมาเลือกให้ผม ไหนๆ ผมก็เป็นคนดม ผมก็เลยเลือกกลิ่นที่ผมชอบ”
“อันนี้ใครสอนมาอีกล่ะ”
“อีแซนดี้...” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อย “แต่ผมตั้งใจเลือกให้พี่จริงๆ นะ” เขาโน้มใบหน้าลงไปจูบซอกคอทันตแพทย์หนุ่มตรงที่ทาอาฟเตอร์เชฟ ไว้อีกครั้ง “แล้วผมก็ว่ามันเหมาะกับพี่มากด้วย”
เขาก็ดีใจอยู่หรอกนะ แต่มันก็ยังมีความรู้สึกแปลกๆ แฝงอยู่ ทำให้ดีใจได้ไม่สุด รวินท์คิดไปพร้อมกับซบใบหน้าลงบนหัวไหล่เด็กหนุ่ม “ขอบใจ”
ภูพิงค์หัวใจเต้นรัว เขาโอบเอวอีกฝ่ายเข้ามากอด “พี่วิน ผมอาจจะโง่บ้าง ทึ่มบ้าง แต่พี่มั่นใจได้นะ ว่าผมรักพี่จริงๆ”
“อืม”
“ตอบแค่นี้อะเหรอ”
“ตอบยาวๆ ก็ได้ ผมเชื่อว่าคุณโง่บ้าง ทึ่มบ้างจริงๆ นั่นละ”
“เดี๋ยวๆ แล้วประโยคสุดท้ายไม่เชื่อเหรอวะ”
“เชื่อก็ได้”
เด็กหนุ่มหันไปจูบแก้มนิ่ม “เชื่อเถอะ แล้วผมจะทำให้พี่มั่นใจ”
รวินท์ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่กอดภูพิงค์ตอบเท่านั้น
ในตอนสายของวันปีใหม่ เมื่อเช็กเอาท์ออกจากโรงแรมแล้ว สองหนุ่มก็เดินตรงไปที่รถ ระหว่างทางก็ปรึกษากันไปด้วยว่าจะไปไหนกันต่อ
“ไปไหว้พระที่ไหนดี เจ้าถิ่นแนะนำหน่อย”
“ไปวัดสวนดอกดีมั้ย ไม่ไกลจากมหาลัยด้วย”
“อืม ก็ดีนะ”
“แล้วบ่ายๆ ไปดูหนังกันมะพี่”
“ตามใจน้องพิงค์เลย”
ภูพิงค์ยกแขนขึ้นโอบไหล่อีกฝ่าย “เดี๋ยวผมจองตั๋วให้ จะได้ไปเดินเซนทรัลกันด้วย ดีปะ”
“อือ”
“ยังง่วงเหรอ” เด็กหนุ่มใช้ปลายนิ้วไล้แก้มรวินท์อย่างแผ่วเบา “หรืออยากกลับไปนอน”
รวินท์ยิ้มบาง “ไม่หรอก เอาตามที่คุณว่านี่แหละ”
หลังจากไปไหว้พระ ไปดูหนังและเดินห้างกันจนดึก สองหนุ่มก็กลับไปนอนค้างที่บ้านเช่าของภูพิงค์ งานเลี้ยงร่วมกับสมาชิกสโมฯ เลิกราไปเรียบร้อย เหลือเพียงซากซอมบี้ทั้งสี่ที่ต้องเก็บกวาดทำความสะอาด ส่วนบิดามารดาของแซนดี้กลับไปแล้ว ทิ้งอาหารไว้ให้มากมายพอสำหรับเปิดเทอมใหม่ทั้งสัปดาห์
รวินท์ใช้วันที่สองของปีครึ่งค่อนวันร่วมกับรุ่นน้อง ที่จริงก็นั่งสบายอยู่คนเดียว ในขณะที่ทุกคนซักผ้ารีดผ้า เตรียมตัวสำหรับวันเปิดเทอม
ทันตแพทย์หนุ่มเท้าแขนลงบนที่วางแขนของโซฟา มองเหล่าเด็กหนุ่มทำงานมือเป็นระวิง “รีดผ้ากันเก่งนะเนี่ย”
“ปกติพี่หมอไม่ต้องรีดเองเหรอ” ซันเอ่ยถาม
“ที่หอผมจ้างซักรีดน่ะ”
“แหม ผมกำลังจะบอกเลย ถ้าไม่มีคนทำให้ก็ไอ้พิงค์ไง หอบมาให้มันซักรีดให้ก็ได้”
“สัส ถามกูด้วย” ภูพิงค์หันไปด่า
“หรือมึงจะปฏิเสธ”
เด็กหนุ่มหุบปากสนิท เพราะที่จริงถ้าพี่วินต้องการ เขาก็คงทำล่ะ แม่ศรีเรือนที่แท้จริงคือกูนี่เลย
“ผมไม่กล้ากวนพิงค์ขนาดนั้นหรอก”
“ไม่กวนหรอก” ภูพิงค์ตอบเสียงเบา
ดิวเบ้ปากใส่ “แหม หงอว่ะ”
รวินท์ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเอนศีรษะพิงพนักโซฟา มองภูพิงค์ไปเงียบๆ และยิ้มเมื่ออีกฝ่ายหันมาสบตากัน ซึ่งเด็กหนุ่มก็จะทำท่าลนลานมันได้ทุกครั้งไป
น่ารักชะมัด
พอถึงเวลาบ่ายแก่ๆ ก็ถึงเวลาจำใจต้องบอกลา ทันตแพทย์ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วบิดขี้เกียจ “ผมควรจะกลับลำพูนละ ไม่อยากขับรถมืดๆ”
ภูพิงค์เลิกคิ้วขึ้น “ผมยังไม่เสร็จงานเลยพี่ งั้นเดี๋ยวผมขับรถตามไปนะ คงต้องเอารถผมไปเองด้วยเพราะพรุ่งนี้ต้องกลับมาเรียนแต่เช้า”
“ไม่ต้องหรอก”
“หือ?”
“ไม่ต้องตามมาหรอก ไว้เจอกันศุกร์หน้าเลยก็ได้”
เด็กหนุ่มหัวใจร่วงวูบ ทิ้งงานในมือลงแล้วเดินเข้าไปหาทันตแพทย์หนุ่ม “เดี๋ยวผมไปส่งที่รถ”
พวกเขาเดินไปยังรถที่จอดทิ้งไว้อย่างเงียบๆ เมื่อไปถึง ภูพิงค์ก็ก้าวไปดักหน้า “มีอะไรรึเปล่า”
“จะให้มีอะไรวะ”
“พี่มีอะไรแน่ๆ อะ ผมว่าพี่ดูแปลกๆ ไป ตั้งแต่... เอ้อ...” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นเกาปลายจมูก “ช่างเหอะ รออีกแป๊บได้มั้ย เดี๋ยวขับรถไปพร้อมกันก็ได้”
“ไม่ต้องๆ จะขับไปๆ มาๆ ให้เหนื่อยทำไม เปิดเทอมแล้ว คุณมีทั้งเรียนทั้งกิจกรรม ผมไม่เป็นไรหรอก”
“แต่ผมไม่อยากอยู่ห่างพี่นี่หว่า”
รวินท์ยิ้มบาง แล้วหลุบตาลงต่ำ
“พี่วินอ่า”
ทันตแพทย์หนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตากับคนอ่อนวัยกว่า เขาผลักเด็กหนุ่มให้ถอยหลังไปยืนพิงรถ จากนั้นจึงก้าวเข้าไปประชิด แล้วเบียดส่วนกลางร่างของตนเข้าหาอีกฝ่าย ซึ่งทำให้ใบหน้าของภูพิงค์ซับสีเลือดทันควัน
“เฮ้ย พี่วิน!”
รวินท์เคลื่อนมือไปลูบสะโพกของเด็กหนุ่ม พลางขยับเข้าไปกระซิบชิดใบหู “ถ้าคุณไปค้างกับผม ผมก็คิดแต่อยากจะทำเรื่องอย่างว่า ทำยิ่งกว่าคืนวันนั้น เพราะงั้นถ้าคุณยังไม่พร้อมก็อย่าเพิ่งเลยดีกว่าว่ะ”
เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง ไม่นึกว่ารวินท์จะพูดกับเขาตรงๆ เช่นนี้
“เข้าบ้านไปได้แล้วไป”
“เอ่อ... ผม...”
รวินท์ดึงมือเด็กหนุ่มให้ก้าวออกมาจากรถ ก่อนจะเปิดประตูออกแล้วก้าวเข้าไปนั่ง เขาหันกลับมายิ้มให้คนอ่อนวัยกว่าซึ่งยังยืนนิ่งอึ้งเป็นเสาหิน หากรอยยิ้มนั้นดูเศร้าสร้อยกว่าทุกครั้ง “แล้วเจอกัน”
รถออดี้สปอร์ตเคลื่อนออกไปแล้ว แต่เด็กหนุ่มยังคงยืนค้างอยู่ที่เดิม จนรถแล่นหายไปจากสายตา
ภูพิงค์ขมวดคิ้ว จากนั้นจึงวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน ตรงขึ้นไปยังชั้นสองเพื่อหยิบกุญแจรถของตน ทว่าพอจะเดินกลับลงมา เขากลับลังเล เดินวนไปวนมาอยู่ในห้องของตน
เอาไงดีวะ
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นกุมศีรษะ
ถ้าตามไป... ฉิบหาย ยังไม่ได้เตรียมใจ ยังไม่ได้ทำใจเลย มันเร็วไปนะไอ้พี่วิน คบกันยังไม่ทันถึงเดือนเลยนะเว้ย
เมื่อนึกถึงตัวเองในคืนนั้นแล้ว ภูพิงค์ก็เปลี่ยนจากกุมศีรษะเป็นดึงทึ้งเส้นผมตัวเอง รู้สึกเหมือนเลือดจะพุ่งออกจมูก ปาก และหู เอาให้ครบห้าทวารเลยแม่ง!
ไม่ใช่ว่าไม่อยากหรอกโว้ย! แต่... จะเอาไงดี๊!
ประตูห้องเปิดออกผลัวะ ก่อนเจ้าของห้องอีกคนจะเดินถือเสื้อผ้าที่เพิ่งรีดเสร็จเข้ามา “อ้าว ไอ้พิงค์ เป็นเหี้ยไร มึงยังรีดผ้าไม่เสร็จนะ ยังมายืนอู้อยู่ได้ เดี๋ยวจะตามพี่หมอไปอีกไม่ใช่เหรอ”
“เออ...” ภูพิงค์ถอนหายใจหนักๆ เขาโยนกุญแจรถไว้ที่เดิมบนโต๊ะหนังสือ แล้วก้าวฉับๆ ลงไปชั้นล่าง พอกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น ทุกคนก็พร้อมใจกันหันหน้ามาทางตน เด็กหนุ่มถอนใจแรงๆ “เสาร์ที่สอง เสาร์วันเด็กอะ พี่วินอยากขอแรงพวกมึงไปช่วยงานแต่งงานเพื่อนเขาที่เชียงรายหน่อย ได้ใช่ปะ”
“เชียงรายเลยเหรอวะ ต้องค้างคืนอะดิ”
“เออ คงเดินทางวันศุกร์ กลับวันอาทิตย์ล่ะมั้ง”
“ก็โอเคแหละ พี่หมอขอแรงทั้งที ยังไงก็ได้อยู่แล้ว อีกอย่างปีนี้สโมฯ วางแผนขอแรงพี่หมอไว้เพียบเลยด้วย กูไม่กล้าปฏิเสธแน่ๆ” ซันตอบกลั้วหัวเราะ แล้วหันไปสั่งเพื่อนๆ อีกสามคนให้เสร็จ “พวกมึงว่างอยู่แล้ว กูรู้”
“เออๆ ก็เหมือนมึงแหละ พี่หมอขอมา พวกกูก็จัดให้”
“ขอบใจพวกมึงมากเว้ย” ภูพิงค์เดินไปรีดเสื้อผ้าของตนเองต่อ รีดไปมองนาฬิกาไป รอจนเวลาผ่านไปครบชั่วโมง เขาจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาโทรหาทันตแพทย์หนุ่ม
เนื่องจากรถไม่ติด รวินท์จึงกลับถึงหอพักเร็วกว่าปกติ หากที่จอดรถของหอพักโล่งว่าง มีรถจอดอยู่เพียงไม่กี่คัน ภายในบริเวณหอเงียบสงัด ดูเหมือนว่าหลายๆ คนจะยังไม่กลับจากวันหยุดกัน ไอ้เต้ก็ไม่อยู่ เป็นผลให้เขารู้สึกเหงาชอบกล
พอเดินขึ้นไปถึงห้องพัก ชั้นที่เขาพักอยู่ก็เงียบกริบ เขาจึงเดินไปนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง
ถ้าพิงค์ตามมาก็คงดี แต่เขาทำใจไว้แล้วว่าอีกฝ่ายคงไม่มาแน่
นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น รวินท์หยิบมารับสายด้วยหัวใจที่สั่นรัว แอบหวังว่าบางทีครั้งนี้... อาจจะเหมือนเมื่อครั้งก่อนๆ ที่ภูพิงค์โทรศัพท์มาเรียกให้เขาลงไปเปิดประตูหอพักให้
“พี่วินถึงหอยัง”
“ถึงแล้ว เพิ่งถึง”
“ผมบอกไอ้พวกนั้นเรื่องงานพี่ขวัญข้าวแล้วนะ พวกมันโอเค ยังไงพี่บอกอีกทีละกันว่าจะเดินทางวันไหนกี่โมง”
“ขอบใจ” รวินท์ตอบเสียงอ่อยอย่างผิดหวัง ภูพิงค์ไม่ตามเขามาจริงๆ ถึงจะทำใจไว้บ้างแล้ว หากก็ยังรู้สึกเจ็บในอก
คนที่ปลายสายดูจะรับรู้ความรู้สึกของทันตแพทย์หนุ่มได้จากน้ำเสียง เขาอ้ำอึ้ง ก่อนจะพูดขึ้น “พี่วิน วันนี้ผมยังไม่ไปนะ”
“อืม”
“พี่อย่าเข้าใจผมผิดนะ แต่ผมว่ามันยังเร็วไป เราเพิ่งคบกันเอง ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไรไม่ใช่เหรอ”
“อือ ผมเข้าใจ”
ภูพิงค์ถอนหายใจหนักๆ พลางยกมือขึ้นเกาศีรษะ น้ำเสียงของรวินท์ทำให้เขารู้สึกผิดและเจ็บหน่วงๆ ไปด้วยในคราวเดียวกัน
“ได้คุยกันก็พอแล้ว ขอบใจที่โทรมานะ” รวินท์ตัดบท แล้วกดวางสายไปทันที เขาโยนโทรศัพท์ไว้ข้างตัว จากนั้นจึงยกมือขึ้นกุมใบหน้า
“กูต้องทำบาปไว้เยอะมากแน่ๆ กรรมถึงได้ตามสนองกูแบบนี้”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก ทว่าคราวนี้ไม่ใช่จากภูพิงค์
รวินท์ยิ้มบาง ถึงจะเหงา แต่อย่างน้อยเขาก็ยังมีเพื่อน เขารีบกดรับสาย “ว่าไง ฉลองปีใหม่ที่โรงบาลเป็นไงวะ”
“แม่ง มึงเชื่อมั้ยว่าในห้องพักของกูนี่มีปาร์ตี้กันจริงจังที่สุดในชีวิตกูเลย ญาติแห่กันมาตรึม ทั้งหมอทั้งพยาบาล” เตชิตพูดกลั้วหัวเราะ “แล้วมึงล่ะ สวีตกับไอ้พิงค์ดีมะ”
“เออ ดี แดกจนเหนื่อย”
“มึงแดกมัน หรือมันแดกมึงวะ”
“สัส” รวินท์หัวเราะ “เมื่อไหร่มึงจะกลับมาทำงานได้วะ”
“คิดถึงอ่อ”
“เออ เหงา คิดถึง”
“มีไอ้พิงค์แล้วยังคิดถึงกูอีกเรอะ”
“มึงก็คือมึง พิงค์ก็คือพิงค์ ไม่มีใครแทนที่กันได้หรอกเว้ย”
“โห ซึ้ง น้ำตากูจะไหล ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดเป็นผู้เป็นคนแบบนี้จากปากมึง”
“สัส นี่มึงโทรมาหาเรื่องกูเอาฤกษ์เอาชัยปีใหม่ใช่มะ”
“เปล๊า~” เตชิตตอบเสียงสูง “กูจะพยายามกลับไปให้ทันงานขวัญละกัน”
“หมอว่าไงวะ ถ้าไม่หายดีไม่ต้องเสนอหน้ามาเลยนะ ต้องนั่งรถไปเกือบครึ่งวัน กระดูกกระเดี้ยวมึงไม่หลุดออกจากกันซะก่อนจะถึงงานเรอะ”
“จริงๆ กำหนดออกจากโรงบาลก็ประมาณกลางๆ เดือนนี่แหละ แต่ถ้ากูไปไม่ได้ ไอ้พิงค์ยังไปได้ใช่มั้ย”
“อือ”
“อย่างน้อยก็มีคนกุมมือมึงไว้ไม่ให้ไปพังข้าวของในงานแต่งขวัญล่ะนะ”
“เหี้ย! มึงนี่!”
“ทำใจได้ยังวะ” เตชิตหัวเราะร่วน
“เรื่องของกูกับขวัญมันจบไปแล้วเว้ย”
“แต่ไอ้พิงค์ก็ใจเด็ดดีนะ ยอมไปกับมึงด้วย”
“กูรู้สึกผิดพอแล้วเว้ย แต่มันแย่มากเลยเหรอวะเต้ ตอนนี้กูกับขวัญก็เป็นแค่เพื่อนกันนะเว้ย”
“กูไม่รู้หรอกว่าไอ้พิงค์มันจะคิดแบบไหน แต่ถ้ากูเป็นมัน มันเข้ามาตอนที่มึงอกหักพอดี มันคงรู้อยู่แก่ใจว่ามึงรักขวัญมากแค่ไหน”
“เคยรักโว้ย อีกอย่าง กูคบกับพิงค์แล้ว กูจะอาลัยอาวรณ์อะไรขวัญอีกวะ”
เตชิตอึ้งไปชั่วครู่ “โห เจ็บว่ะ กูไม่คุยกับมึงละ”
“อ้าว อะไรวะ”
“มึงอย่าลืมดิ กูก็รักมึงเหมือนกัน”
รวินท์ยกมือขึ้นกุมศีรษะ “ไอ้เต้...”
“กูล้อเล่น อย่าคิดมากเว้ย แต่ไม่คุยกับมึงแล้วจริงๆ หมอมาตรวจแล้วว่ะ”
“อือ” คนที่ปลายสายวางสายไปแล้ว แต่รวินท์แน่ใจว่าเตชิตหมายความอย่างที่พูดจริงๆ เพราะน้ำเสียงของอีกฝ่ายเศร้าลงไปทันที เขานี่มันแย่ฉิบหาย ไม่ใส่ใจกับความรู้สึกของเพื่อนรักอีกแล้ว
“เฮ้อ ทำไมกูเป็นคนแบบนี้วะ”
*TBC*ทุกคนคงรู้สึกได้ว่า ฮัสกี้เกียมแจกมาม่ารสหมู่สับงวดสุดท้ายแล้วแจร้ มาม่ารสอ่อนๆ นิดเดียวกิงๆ อย่าเพิ่งสาบแช่งเก๊า เกิบก็ไม่ต้องเกียมปามานะก๊ะ มีเยอะแร้ว 5555555
น้องพิงค์ของเราต้องโตขึ้นอีกนิด ผ่านอุปสรรคอีกหน่อย เพื่อที่จะได้มั่นใจว่าพี่วินน่ะ เปลี่ยนไปแล้ว และเปลี่ยนเพื่อตัวเขา เรามาเอาใจช่วยน้องพิงค์คนขี้หึงกันนะคะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ รอให้ถึงวัน nc ไปด้วยกันกับน้องพิงค์และพี่วินนะคะ 5555555 
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 612380 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก