ที่บนระเบียงมีเตียงพับชายหาดสองตัว รวินท์เอนหลังนอนเล่นบนตัวหนึ่งแล้ว เขากวักมือเรียกเด็กหนุ่ม “มาดิ ปัดฝุ่นให้แล้ว”
คนอ่อนวัยกว่านั่งลงบนเตียงพับข้างกัน “ไม่ร้อนแล้วเหรอ”
“ในห้องเพิ่งเปิดแอร์ ยังไงก็ยังร้อนอยู่ดี”
เด็กหนุ่มเอนหลังพิงพนักบ้าง พลางหันไปทางทันตแพทย์หนุ่ม “พี่วิน ขอบคุณที่พาผมมาทะเลนะ”
“เดี๋ยวแดดร่มแล้วจะพาไปเล่นน้ำ เอามะ ชายหาดหน้าคอนโดฯ นี่เล่นน้ำได้ แต่ห้ามฉุดผมลงน้ำนะเว้ย น้ำทะเลนี่ แสบตาตายห่า”
“เล่นดิพี่ มาทะเลทั้งที แต่แย่จังว่ะ ไม่ได้เตรียมกางเกงว่ายน้ำมาด้วยเลยเนี่ย”
“ขาสั้นก็ได้ป่ะวะ หรือคุณต้องใส่แบบข้างหน้าเป็นลายตาข่าย ข้างหลังเป็นทีแบ็กล่ะ”
“พี่วินแม่งกามว่ะ อยากเห็นขาอ่อนผมอะดิ ”
“อือ อยากเห็น ถ้าผมหัวใจวายก็พาส่งโรงบาลด้วย”
“เป็นลุงไปแล้วเหรอวะพี่” ภูพิงค์หัวเราะร่วน เขาหันไปมองทะเลสักพัก จึงค่อยหันมาถามต่อ “พี่วิน เมื่อบ่ายพี่วาดโทรมาเรื่องอะไร”
รวินท์หันขวับมาประสานสายตากับเด็กหนุ่ม “.....”
“ผมมีสิทธิ์ที่จะรู้นะ เพราะผมเป็นแฟนพี่”
ทันตแพทย์หนุ่มถอนหายใจ “ไอ้เต้มันโทรมาหาพี่วาด ถามว่าผมอยู่ที่บ้านรึเปล่า จะอยู่ถึงเมื่อไหร่ แล้วก็บอกว่าเป็นห่วงผม”
“แล้ว... พี่วาดว่าไง”
“ก็บอกว่าผมไม่อยู่บ้าน จะกลับลำพูนอาทิตย์หน้า แต่ไม่ได้ให้เบอร์ใหม่ไป”
“อืม” คนอ่อนวัยกว่าพยักหน้าหงึกหงัก หากสีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม
รวินท์เอื้อมมือไปจับท่อนแขนเด็กหนุ่ม “ยังไม่ต้องคิดเรื่องของมันให้ปวดหัวหรอก... ดูโลมาสนุกป่ะวะ”
“หนุกดิ มากับพี่วินอะ ไปดูแหย่หอยหลอดผมยังว่าหนุกเลย”
“ขนาดนั้นเลย” ทันตแพทย์หนุ่มอมยิ้ม “งั้นเอาไว้คราวหน้าจะพาไปแหย่นะ”
“นั่นไม่ใช่ประเด็นป่ะวะพี่” ภูพิงค์ส่ายหน้าไปมา “ที่จริง...ผมโคตรดีใจ ที่พี่จำเรื่องที่เราเคยคุยกันได้”
“จำได้ดิ เรื่องของคุณ ผมจำได้หมดแหละ”
“จริงอะ”
รวินท์กระดิกนิ้วเรียกให้เด็กหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าไปหา ขณะเดียวกันก็ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบ “เรื่องที่คุณยังซิง ผมก็จำได้นะ”
“เย้ย ไอ้พี่วิน!” ใบหน้าของคนอ่อนวัยกว่าซับสีเลือดทันควัน “บางเรื่องลืมๆ ไปบ้างก็ได้โว้ย”
พอเห็นท่าทางของเด็กหนุ่ม รวินท์ก็หลุดหัวเราะเสียงดัง เขาเอื้อมมือไปหยิกแก้มเด็กหนุ่มเบาๆ “น่ารักฉิบหาย”
ภูพิงค์คว้ามือนั้นไว้ พร้อมกับดึงอีกฝ่ายเข้ามาแนบจูบ เขาค่อยๆ บดเบียดริมฝีปากเข้าหาอย่างอ่อนโยน ใช้ปลายลิ้นไล้วนไปในโพรงปากอุ่น เกี่ยวกระหวัดอีกลิ้นหนึ่งช้าๆ ก่อนจะถอนเรียวปากออก “แต่ผมว่าพี่น่ารักกว่า ยิ่งตอนเขินหน้าแดงวันนี้นะ อื้อหือ...”
สองหนุ่มประสานสายตากันนิ่ง ถ้าหากเห็นประกายไฟได้ ก็คงจะเห็นว่ามันกำลังลั่นเปรี๊ยะๆ ไม่มีใครยอมแพ้ใครง่ายๆ
แต่โชคดีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นระฆังคั่นระหว่างยกเสียก่อน
คนอ่อนวัยกว่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู “เดี๋ยวผมมาเถียงกับพี่ต่อ” เขาคาดโทษกับอีกฝ่าย ก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในห้อง พร้อมกับกดรับสาย “ว่าไงวะ”
“แดกก๋วยเตี๋ยวที่พัทยาอร่อยป่ะวะ”
ภูพิงค์เบิกตาโพลง “สัส! พวกมึงรู้จากหน๊าย!”
เสียงหัวเราะจากปลายสายดังลั่น “พี่ต่ายโพสต์รูปในเฟซเว้ย”
“โพสต์รูปกูกับพี่วินเรอะ!”
“เปล่า โพสต์รูปโต๊ะเขา แต่มีมึงกับพี่หมอติดมาด้วย”
“สัส! พี่ต่ายแม่งจงใจแน่ๆ แม่ง แบบนี้เปิดเทอมไปกูกับพี่วินต้องรับงานใหญ่อีกหลายงานแหง”
“มึงยังมีเวลาเตรียมใจกับพี่วินอีกนานแหละ แต่เอาเรื่องนี้ก่อน ไอ้ดิวมันส่งรูปไปให้มึงละ ดูดิ๊ ใคร คุ้นมะ”
เด็กหนุ่มลดโทรศัพท์ในมือลงมากดดูรูป ในภาพนั้นเป็นภาพของเตชิตกับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนคุยกัน สีหน้าท่าทางเคร่งเครียด เขายกโทรศัพท์ขึ้นคุยต่อทันที “ผู้หญิงคนนี้ชื่อคุณออย กูเคยเจออยู่กับพี่วินเว้ย”
“คุยกันหน้าเครียดมากเลยมึง ดูเหมือนจะทะเลาะกันเลยว่ะ ไม่ใช่แฟนพี่หมอเต้ใช่เปล่าวะ”
“ไม่ใช่เว้ย แต่คนอย่างพี่เต้ ทะเลาะกับใครๆ ที่วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวพี่วินนี่กูก็ไม่แปลกใจเลย” ภูพิงค์ส่ายหน้าไปมา “ว่าแต่มึงเจอเขาสองคนที่ไหนวะ”
“โรงแรมว่ะ พวกกูมารับจ๊อบที่นี่พอดี แล้วพี่หมอเป็นไงบ้างวะ ดีขึ้นมั้ยอะ”
“ดีขึ้นสิวะ กูเฝ้าแทบจะยีบสี่ชั่วโมงแล้ว ทั้งตอนกินตอนนอน”
“น้อยๆ หน่อยสัส พอๆ พวกกูไม่ถามละ แค่นี้แหละ”
ภูพิงค์กดวางสายไป เขาหันมองออกไปทางบานประตูที่ยังคงปิดสนิท ก่อนจะถอยไปนั่งลงบนเตียงอย่างครุ่นคิด
ไอ้พี่เต้มีแผนอะไรอีกหรือเปล่าวะ ไปเจอกับคุณออยที่โรงแรมทำไม แม่ง... เป็นเพื่อนสนิทพี่วินนะ เป็นคนที่พี่วินไว้ใจแท้ๆ คนที่บอกว่ารักกัน จะคิดทำร้ายกันได้เรื่อยๆ เลยเหรอวะ แค่วางยากับเกือบจะขืนใจนี่แม่งก็แรงมากแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เขาอยากจะไปกระทืบไอ้พี่เต้แม่งให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
ใจเขาอยากจะกลับเชียงใหม่แล้ว ใจร้อนอยากเจอหน้าไอ้พี่เต้ แต่บางทีไปถึงที่นั่นช้าสักหน่อยอาจจะดีกว่า ให้จิตใจพี่วินแข็งแรงขึ้นอีกสักนิด ถึงต่อหน้าจะทำเหมือนไม่คิดอะไรมากแล้ว ทว่านี่ก็เป็นนิสัยหนึ่งของพี่วิน บางครั้งบางเรื่องก็เก็บความรู้สึกโคตรเก่ง
“คิดอะไรอยู่วะ ทำหน้าเหมือนขี้ไม่ออก”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นพรวด “โห ทักซะ”
“ใครโทรมา”
“พวกไอ้ซันน่ะพี่”
“แล้วทำไมต้องทำหน้าเครียดด้วยวะ” รวินท์เดินเข้ามานั่งลงข้างคนที่นั่งอยู่ก่อน “มีไรเหรอ”
“อ่อ คุยกันเรื่องคะแนนสอบนิดหน่อยอะ” ภูพิงค์โกหกไป เพราะเขาคิดว่ารวินท์ยังไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้ตอนนี้ เดี๋ยวจะคิดมากไปเสียเปล่าๆ ยังไม่รู้แน่ชัดสักหน่อยว่าไอ้พี่เต้ไปพบคุณออยทำไม
“ออกแล้วเหรอ เร็วจัง”
“เปล่าพี่ พวกมันแค่บอกว่าเจออาจารย์ แล้วอาจารย์ทำหน้าเครียดใส่ บอกเท่าที่ตรวจไปคะแนนไม่ค่อยดีกัน” ภูพิงค์เอื้อมมือไปตบๆ ลงบนตักอีกฝ่าย “แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมว่าผมทำได้อ่ะ”
“ทำหน้าเครียดขนาดนี้ ไม่ห่วงได้ไงวะ” ทันตแพทย์หนุ่มเอานิ้วจิ้มหน้าผากคนอ่อนวัยกว่าเบาๆ
“แหม เขาเรียกอาฟเตอร์ช็อกหลังสอบเว้ยพี่ ไม่เคยเป็นเหรอวะ หรือนานจนลืมอะ”
“อือ...” รวินท์เท้าแขนลงบนเตียงพร้อมกับเอนตัวไปทางด้านหลังเล็กน้อย “จำได้แต่ตอนที่โดนอาจารย์ว่าต่อหน้าคนไข้ เวลาทำฟันไม่ดีพอ”
“โดนว่าต่อหน้าคนไข้เลยเรอะ โหดว่ะ”
“โหดฉิบหาย อายด้วย เสียงอาจารย์ดังไปทั้งห้อง มีกี่คนได้ยินหมดอะ” ทันตแพทย์หนุ่มเล่าไปหัวเราะไป “แต่ผมว่าก็ดีเหมือนกันนะ ทุกวันนี้เวลาทำฟันให้คนไข้ ผมก็จะนึกถึงเสียงจารย์ แล้วก็คอยระวังตรงจุดที่เคยโดนว่าบ่อยๆ”
“ทำไมพี่วินถึงเลือกเรียนหมอฟันอะ”
“ผมเลือกหมอฟันทุกอันดับเลยนะ แบบ... มันคงอยู่ในสายเลือดมั้ง ก็บ้านผมเป็นหมอฟันกันหมดเลยนี่หว่า”
ภูพิงค์เลิกคิ้วขึ้น “ฮะ!? ทั้งบ้านเลยเหรอ”
“เออดิ ทั้งพ่อแม่พี่วิวพี่วาด ตอนนี้ทำรพ. กับคลินิกของที่บ้านด้วยกัน”
“เย้ย~ บ้านพี่วินแม่งน่ากลัวโคตร” ไม่ใช่น่ากลัวเพราะความเก่งนะ แต่เพราะเป็นทันตแพทย์ทั้งบ้านนี่แหละ! โชคดีที่เขารอดมาได้!
รวินท์ดีดหน้าผากเด็กหนุ่มไปอีกที “ทำท่าเหมือนไปเจอผีมา ก็ไปค้างบ้านผมมาแล้ว ไม่ได้โดนจับเลาะฟันหมดปากสักหน่อยนี่”
“ผมนี่โคตรโชคดี กลัวหมอฟันแต่ได้แฟนเป็นหมอฟัน แถมทั้งบ้านเป็นหมอฟันอีก! ยิ่งกว่าแจ็กพ็อตแตก!” คนอ่อนวัยกว่าส่ายหน้าไปมา แล้วเอนหลังนอนลงไปบนเตียง
ทันตแพทย์หนุ่มชำเลืองมองไปทางคนข้างกัน พลางคิดลังเลอยู่ในใจ เขาจะหันไปคร่อมเลยดีไหม หรือควรจะทำเฉยๆ รอให้ภูพิงค์เป็นฝ่ายเริ่มก่อน
คนเป็นแฟนกัน ก็อยากสวีต อยากกอดจูบใกล้ชิดกันหรือเปล่าวะ ถ้าเขาเป็นคนเริ่มก็ไม่น่าจะมีปัญหาไหม แต่เขาก็ไม่อยากโดนว่าเชี่ยวอีกนะ อีกอย่างถ้าโดนปฏิเสธ เขาคงเสียเซลฟ์ฉิบหาย
หากเมื่อคิดไปคิดมา ประกอบกับนิสัยของเด็กหนุ่ม เขาก็คงต้องทำใจ
รวินท์เอนหลังลงนอนข้างกันแบบเซ็งๆ เขาเองก็เป็นผู้ชาย ไม่รู้จะทำยังไงให้ภูพิงค์รู้สึกอยากเข้าใกล้อยากนัวเนีย จะอ่อยเหมือนที่เคยทำมาตลอดก็ไม่รู้จะได้ผลกับอีกฝ่ายบ้างหรือเปล่า น่าอนาถชะมัด
เรื่องนี้มันน่ากลุ้มใจยิ่งกว่าเรื่องของไอ้เต้เสียอีก!
*TBC*สวีตเบาๆ พอให้เหม็นฟามร้ากกนะคะ เดี๋ยวตอนหน้าจะเหม็นกว่านี้อีกนิดหน่อย เกียมหาอะไรมาอุดจมูกกัน
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น พี่วินจะน้ำแห้งไปก่อนมั้ย โปรดติดตามค่ะ 5555555
มีหมอเต้โผล่มานิดๆ พอให้หายคิดถึงด้วยนะคะ แต่ไม่ต้องห่วงน้า หมอเต้ไม่มาทำอะไรฟามรักคู่นี้แน่ๆ ค่ะ 5555555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ 
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 613998 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก