Chapter 44 : เพื่อนแท้หลังจากกินมื้อค่ำเสร็จ ภูพิงค์ก็ขับรถพารวินท์ไปโรงพยาบาล ส่วนคนอื่นที่เหลือขับรถเตชิตไปจอดที่หอพักที่โรงพยาบาลลำพูนให้
พยาบาลกับแพทย์เวรช่วยตรวจสอบและดูแลทำแผลให้เตชิตเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาถูกย้ายไปพักในห้องพักคนไข้เดี่ยว หากจะต้องตรวจและเอ็กซเรย์ซ้ำอีกครั้งในเวลาทำการ
เมื่อสองหนุ่มไปถึง เตชิตหลับสนิทไปแล้วด้วยฤทธิ์ยา พวกเขาจึงเดินไปนั่งลงบนโซฟาในห้องกันอย่างเงียบๆ
“เอาไงดี ถ้าพี่จะค้าง ผมจะค้างเป็นเพื่อน”
รวินท์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพยักหน้า “ผมปล่อยมันไว้คนเดียวไม่ได้หรอก”
“ผมเข้าใจ พี่ก็นอนที่โซฟานี่ก็ละกัน เดี๋ยวผมนั่งหลับบนเก้าอี้เอาก็ได้” ภูพิงค์หันไปมองนาฬิกา “จะเที่ยงคืนแล้ว พี่นอนเอาแรงเถอะ พรุ่งนี้ต้องทำงาน เดี๋ยวต้องตื่นเช้าอีก”
“แล้วคุณจะหลับได้เหรอวะ”
“ผมมีเวลานอนกลางวันได้น่ะ” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่าย
“งั้น... คุณมานั่งเป็นหมอนให้ผมละกัน”
ภูพิงค์หัวเราะเบาๆ “โอเค” เขาเขยิบไปนั่งชิดที่เท้าแขนของโซฟา ให้ทันตแพทย์หนุ่มเอนตัวลงนอนแล้วใช้ตักตนเองแทนหมอนหนุน ภายในห้องมีแสงไฟเพียงสลัว ไม่นานทั้งสองคนก็ผล็อยหลับไป
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง จนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี มีพยาบาลเข้ามาตรวจดูอาการของเตชิตในห้อง เป็นผลให้เขาตื่นขึ้น ภาพแรกที่เขาเห็นคือเพื่อนรักและเด็กหนุ่มนอนห่มผ้าห่มกอดกันกลมบนโซฟาใต้แสงสลัวจากโคมไฟ เขายอมรับว่าภาพตรงหน้าทำให้เจ็บปวดในอก แต่ก็ไม่รู้ทำไม เขายังยิ้มออกมาได้
“คุณพยาบาลช่วยหรี่แอร์นิดนึงนะครับ เดี๋ยวเพื่อนผมจะไม่สบาย”
พยาบาลยิ้มรับ “ได้ค่ะ เพื่อนคุณเตชิตน่ารักจังเลยนะคะ อุตส่าห์มานอนเฝ้า มีเพื่อนรักแบบนี้ โชคดีจังเลยค่ะ”
“นั่นสินะครับ”
เมื่อพยาบาลตรวจเสร็จก็เดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ โดยที่สองหนุ่มบนโซฟายังหลับเป็นตาย
เตชิตนอนมองทั้งสองคนจากบนเตียง ดวงตาของเขาร้อนวูบ แล้วน้ำตาก็พาลหลั่งออกมาเปื้อนหมอน เขาเม้มปากแน่น พยายามไม่ให้เสียงสะอื้นไห้เล็ดลอดออกมา
เขารักรวินท์ คนที่เขารักนอนอยู่ในอ้อมแขนของภูพิงค์ เด็กหนุ่มซึ่งอ่อนวัยกว่าหลายปีที่เพิ่งปรากฏตัวเข้ามาในชีวิตของเพื่อนเขา
ตั้งแต่สมัยอยู่มัธยมจนจบมหาวิทยาลัย รวินท์แสดงออกว่าแคร์เขาในฐานะเพื่อนสนิทแทบนับครั้งได้ ช่วงแรกๆ เขาคิดน้อยใจ พยายามทำตัวเรียกร้องความสนใจจากอีกฝ่าย แต่นานวันไปกลับกลายเป็นว่า เขาอยากเป็นคนสำคัญที่สุด อยากให้รวินท์หยุดหัวใจไว้ที่เขา จนถึงกับยอมทำเรื่องร้ายๆ หลายๆ อย่าง
เมื่อก่อนรวินท์เป็นคนที่ถูกสปอยล์เสียจนเคยตัว มีแต่คนเข้าหาเอาอกเอาใจ ทั้งที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แต่ก็ยังร่อนไปร่อนมากับผู้หญิงอีกหลายคน เพื่อนเขาไม่เคยชอบใครก่อน ไม่เคยแสดงท่าทีว่าหลงรักใครหัวปักหัวปำ แม้กระทั่งกับขวัญข้าว
หากหลังจากเลิกกับขวัญข้าว และได้มาพบกับภูพิงค์ รวินท์ค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละน้อย โดยเฉพาะเมื่อวานนี่ล่ะ เขาพูดได้เลยว่าเพื่อนเขาเปลี่ยนไปมาก
“มึงเป็นเพื่อนรักของกู”ตอนนี้เตชิตเข้าใจแล้ว ว่ารวินท์หมายความอย่างที่พูดจริงๆ และทั้งที่ตัวเขาทำร้ายหัวใจของเพื่อนรักแบบนั้น อีกฝ่ายก็ยังยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจนถึงที่สุด
ในที่สุดเตชิตก็กลั้นไว้ไม่ไหว เสียงร้องไห้ของเขาปลุกให้เด็กหนุ่มตื่นขึ้น
“พี่เต้ เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
เมื่อรวินท์ได้ยินเสียงของเด็กหนุ่ม เขาก็ลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง “ไอ้เต้ตื่นแล้วเหรอ”
“พี่วินนอนต่อไปก่อน เดี๋ยวผมไปดูพี่เต้หน่อย”
“ไม่ล่ะ” ทันตแพทย์หนุ่มลุกขึ้น แล้วเดินโซเซไปดูเพื่อนรัก เขาเอื้อมมือไปแตะท่อนแขนของอีกฝ่าย “เป็นไรวะ ให้กูเรียกพยาบาลมั้ย”
เตชิตส่ายหน้า สองมือกุมใบหน้าไว้ เขาพูดเสียงปนสะอื้น “กูผิดไปแล้ววิน... กูทำลายความเชื่อใจที่มึงมีให้กู ทำลายความเป็นเพื่อนของเรา กูขอโทษ”
“สัส มึงเมาขี้ตาเหรอ ตื่นมาก็ดราม่าซะงั้น กูก็ยังเป็นเพื่อนมึงอยู่นี่ไง”
ภูพิงค์อึกอัก เขาไม่อยากปล่อยให้พี่วินอยู่กับพี่เต้ตามลำพัง แต่ก็คิดว่าทั้งสองคนคงต้องการเวลาส่วนตัวเพื่อปรับความเข้าใจกัน เด็กหนุ่มถอนหายใจหนักๆ เขาลุกขึ้นเดินไปหาคนรัก แล้วตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ “เดี๋ยวผมไปซื้ออะไรมาให้กิน”
รวินท์หันมาสบสายตากับเด็กหนุ่ม “สั่งมากินบนห้องก็ได้นี่”
คนอ่อนวัยกว่ายิ้มบาง “ผมคิดว่าพวกพี่มีเรื่องต้องคุยกัน แต่ผมให้เวลาสิบห้านาทีเท่านั้นนะ”
ทันตแพทย์หนุ่มพยักหน้า “รีบไปรีบมานะ”
ภูพิงค์ชำเลืองมองคนที่นอนปิดหน้าอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เมื่อบานประตูห้องปิดลงสนิท รวินท์จึงพูดขึ้น “พิงค์ออกไปแล้ว ไม่ต้องอายแล้วมึงอะ กูเคยเห็นมึงน้ำตาแตกมาหลายครั้งแล้ว” เขาตบลงไปบนแขนเพื่อนรักเบาๆ จากนั้นจึงหันไปยกเก้าอี้มานั่งลงที่ตรงข้างเตียง
สักพักเตชิตก็ค่อยๆ เลื่อนมือลง ใบหน้าของเขาเปื้อนทางน้ำตา รวินท์จึงหันไปหยิบกระดาษทิชชูมาส่งให้
“ขี้แยเป็นเด็กสามขวบไปได้น่ะ” รวินท์ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา “เต้ มึงบอกกูมาหน่อย มึงออกมาหาคุณออยทำไม โทรศัพท์มือถือของกูเกี่ยวอะไรด้วย”
เตชิตหลุบตาลงต่ำ “คุณออยใช้โทรศัพท์มึงโทรมาหากู ตอนแรกกูนึกว่าเป็นมึงก็เลยรับสาย แล้วคุณออยก็บอกว่าให้กูออกไปเจอเขา ไม่งั้นจะเอาโทรศัพท์มึงไปขาย ในเครื่องมีรูปลับของมึงมากมาย”
รวินท์หลุดหัวเราะเสียงดัง “รูปลับห่าอะไรวะ มีซะที่ไหน กูจำไม่เห็นได้”
“กูรู้ว่าคุณออยอาจจะโกหก แต่กูก็ไม่กล้าเสี่ยงว่ะ”
“แต่กูว่ากูล็อกเครื่องแล้วนะ คุณออยใช้โทรได้ไงวะเนี่ย”
“ก็เดาไม่ยากป่ะวะ สำหรับมึงอะ ตั้งพาสเป็นวันเกิดแม่งทุกอย่าง”
“อ้าว สัส ฉิบหาย กูต้องเปลี่ยนบ้างแล้ว” รวินท์ยกมือขึ้นเกาปลายจมูก “เฮ้อ... สรุปมึงห้อแรดออกไปให้โดนยำตีนเพราะโทรศัพท์กูเนี่ยนะ ไอ้บ้าเอ๊ย”
“กูทำผิดกับมึงไว้เยอะ” เตชิตพูดเสียงแผ่ว “ทั้งที่มึงเป็นเพื่อนคนเดียวของกู กูก็ยังทำลายความเป็นเพื่อนของเรา กูอยากทำอะไรไถ่โทษ อยากปกป้องมึงในฐานะเพื่อนที่ดีเป็นครั้งสุดท้าย... ที่จริงกูกะว่าพอลาออกเรียบร้อยแล้วก็จะไปต่อนอก ไปให้ไกลจากมึงที่สุด อย่างน้อยมึงจะได้หายใจหายคอได้สะดวก”
รวินท์ยิ้มบาง “เรื่องที่ผ่านมา มึงลืมไปซะเถอะ กูขอ... เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้มั้ย”
“สัส กูต้องเป็นคนพูด” แล้วเตชิตก็ร้องไห้ออกมาอีก “วิน กูคงเลิกรักมึงไม่ได้”
“มึงก็ไม่ต้องเลิก แต่กูขอ ให้ความรักของมึงหยุดที่เพื่อนได้มั้ย กูรู้ว่ามันต้องใช้เวลา กูรู้...ว่าการรักใครสักคน มันห้ามใจได้ยากแค่ไหน” รวินท์เอื้อมมือไปลูบศีรษะเพื่อนรัก “มึงเป็นเพื่อนคนสำคัญของกูนะ เราคบกันมานาน มึงเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของชีวิตกูแล้ว”
“วิน...”
“อีกอย่าง ไม่มีใครคบกูแล้ว มีแต่มึงเนี่ยแหละ”
“สัส ให้กูซึ้งสักสามวิได้มะ” เตชิตหัวเราะออกมาเบาๆ “กูก็ไม่มีใครคบเหมือนกัน รันทดฉิบหาย”
“มึงจะไม่ลาออกแล้วใช่มั้ย”
เตชิตถอนหายใจหนักๆ “กูจะลองคุยกับหัวหน้าดู แต่ยังไงกูก็คงต้องหยุดพักสักระยะ”
“กูจะต้องทำงานแทนมึงอีกนานแค่ไหนวะ แม่งโคตรกินแรง”
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า ไอ้เด็กพวกนั้นแม่งกระทืบแบบไม่ยั้งเลย”
“มึงนั่นแหละ ตัวโตซะเปล่า เสือกไม่สู้บ้าง ปล่อยให้เขากระทืบได้” รวินท์วางมือซ้อนลงบนหลังมือเพื่อนรัก “พักผ่อนเยอะๆ หายไวๆ แล้วกลับมาหากูนะ อย่าทิ้งกูไว้คนเดียว”
“อือ กูจะพยายาม” เตชิตยิ้มเศร้า
รวินท์ประสานสายตากับเพื่อนรัก เขากัดริมฝีปากอย่างลังเล แต่ก็คิดว่าควรจะพูดออกไป “เต้... กูคบกับพิงค์แล้วนะ กูรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่มึงอยากได้ยิน แต่กูอยากบอก... อยากให้เพื่อนรักของกูได้รู้”
“เออ ไม่ต้องบอกกูก็รู้ มองปราดเดียวก็รู้แล้ว”
“ไอ้เหี้ย ไหนมึงว่าพิงค์ไม่มีทางชอบกูไง”
“เพราะกูเห็นว่ามันชอบมึงไง กูถึงได้พูดแบบนั้น ใครจะบอกมึงตรงๆ วะ กูยิ่งแดกแห้วอยู่”
“แห้วไปอีกนานๆ เลยไอ้เพื่อนเวร”
เตชิตถอนหายใจเบาๆ “กูดีใจด้วย ดีใจกับมึงด้วยจริงๆ กูเห็นมึงมีความสุขมากทุกครั้งที่พูดถึง ทุกครั้งที่ได้อยู่กับเด็กนั่น สุขจนกูอิจฉาเลยเนี่ย พิงค์เป็นเด็กดี ปากหมาไปหน่อย แต่ก็ดูเป็นคนซื่อๆ เหมาะกับคนเจนจัดสัสหมาอย่างมึงดี”
“สัส มึงชื่นชมกูทุกสามคำเลย ปลื้มฉิบหาย” รวินท์ส่งสายตาขุ่นๆ ให้อีกฝ่าย ถ้าไม่ติดว่ามันเจ็บอยู่ เขาก็อยากจะถีบมันให้ตกเตียง
“กูรู้ว่ามึงรักมัน และมันก็รักมึง ตอนนั้น... กูถึงทำไม่ลง พอมึงหลับกูก็หยุด เหี้ย นกเขาก็ไม่ขัน กูบอกกับตัวเองว่าให้กูเจ็บคนเดียวซะยังดีกว่า สุดท้ายกูก็รอจนมึงใกล้ตื่น แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ มึงจะได้ออกจากห้องไปก่อน เพราะกูไม่รู้จะสู้หน้ามึงยังไง”
“ขอบใจ”
“ขอบใจทำห่าไร กูทำเหี้ยๆ ไปตั้งเยอะ” เตชิตผงกศีรษะขึ้นมาด่า “หนทางความรักมึงยังอีกยาว ดูจากความซื่อบื้อของไอ้พิงค์แล้ว มึงคงต้องอดทนอีกเยอะๆ แต่กูจะเป็นคนหนึ่งที่สนับสนุนความรักของมึง กูสัญญา”
“กูขอบใจได้ยังตอนนี้”
“ไอ้ห่า กูพูดขนาดนี้ก้มกราบกูเลยเหอะ”
รวินท์หัวเราะพลางส่ายหน้าไปมา “แล้วนี่มึงจะบอกที่บ้านเองหรือจะให้กูบอก”
“มึงไม่มีช้อยส์อื่นเหรอวะ”
“ไม่มี ถ้ามึงไม่บอกกูจะบอกเอง เจ็บตัวขนาดนี้ ไม่รู้ต้องนอนโรงบาลนานแค่ไหน ยังไงมึงก็ปิดที่บ้านไม่มิดป่ะวะ”
“แม่กูคงลมจับแน่ พ่อกับไอ้เตยเพิ่งออกจากโรงบาลไม่นาน ยังต้องเวียนไปเวียนมาทำกายภาพอยู่เลย แล้วมากูอีก”
“แม่มึงคงมีภูมิต้านทานมาจากพ่อกับน้องมึงบ้างแล้วล่ะ”
“นี่คำปลอบมึงเหรอเนี่ย”
“กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาปลอบมึงแล้วโว้ย”
เสียงฝีเท้าถี่ๆ คล้ายคนเดินไปเดินมาอยู่ที่หน้าห้องดังแว่ว เตชิตจึงพูดขึ้น “เด็กมึงมาแล้ว ท่าทางกระวนกระวายน่าดู”
“เออ พิงค์มันขี้ห่วง”
“ขี้หึงอะดิ”
“มีแฟนเสน่ห์แรงอย่างกูก็ต้องขี้หึงหน่อยป่ะวะ”
“สัส ไปเรียกมันเข้ามาเถอะ พื้นหน้าห้องกูสึกหมด”
รวินท์รีบรุดไปยังบานประตู พอเปิดออกก็เจอเด็กหนุ่มที่ข้างหน้าประตูพอดี ส่วนอีกฝ่ายก็หยุดกึก “จะเดินไปเดินมาอีกกี่รอบ เข้ามาเถอะ”
ภูพิงค์เดินตามคนรักเข้ามาในห้อง แล้วก็นั่งลงบนโซฟา เขาชำเลืองมองคนที่นั่งอยู่บนเตียง พลางถอนหายใจ “ซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมา เผื่อพี่เต้ด้วย เมื่อกี้ถามพยาบาลให้แล้ว เขาบอกว่าพี่กินได้”
“ขอบใจ”
“ยังไม่ได้แปรงฟันเลยว่ะ รู้สึกเหมือนฟันขึ้นราฉิบหาย”
“กูก็ไม่ได้แปรงมาตั้งแต่เมื่อคืน แม่ง อย่าให้ใครรู้ว่าเป็นหมอฟันเลยมึง เดี๋ยวค่อยกลับไปแปรงที่ห้อง ส่วนมึงรอพยาบาลเหอะ” รวินท์เดินไปเข็นโต๊ะมา แล้วส่งถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งที่รับมาจากเด็กหนุ่มให้เพื่อนรักอีกต่อ “เอ้า แดกไวๆ เดี๋ยวกูต้องกลับลำพูนแล้ว ตอนเย็นจะมาใหม่เว้ย”
“เดี๋ยวพิงค์จะไปส่งใช่มั้ย”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นตอบ “ครับ”
สามหนุ่มนั่งกินมื้อเช้ากันไปอย่างเงียบๆ เตชิตรอจนเด็กหนุ่มกินเสร็จจึงเอ่ยขึ้น
“พิงค์ ช่วยอะไรผมอีกอย่างได้มั้ย วันนี้คุณว่างรึเปล่า”
“ว่างครับ”
“คือ...กระเป๋าเสื้อผ้าของผมยังอยู่ที่โรงแรมตรงแอร์พอร์ต ผมรบกวนคุณไปเอาแล้วเช็กเอาท์ให้ผมทีได้มั้ย”
“ได้พี่ เดี๋ยวไปส่งพี่วินแล้วผมจัดการให้”
“ขอบใจนะ”
รวินท์เก็บถุงมัด แล้วเข็นโต๊ะของเพื่อนรักไปเก็บ เขาเดินเข้าห้องน้ำไปล้างมือ ก่อนจะเดินมาบอกลา “กูต้องไปแล้ว ถ้าสายกว่านี้เดี๋ยวรถติด กูไปทำงานไม่ทันแน่”
“เออ ไปเถอะ ขับรถดีๆ” เตชิตหันไปหยิบบัตรเอทีเอ็มส่งให้เด็กหนุ่มพร้อมบอกรหัสเสร็จสรรพ “ฝากหน่อยนะ”
“ผมจะหายไปพร้อมบัตรนี่แหละ” ภูพิงค์พูดกลั้วหัวเราะ
“มีแค่เงินเดือนอะ ผมว่าไม่คุ้ม”
“อย่างน้อยต้องมีมากกว่าบัญชีพี่วินแน่นอน”
รวินท์หันขวับ “หมายความว่าไงวะ”
พอสองหนุ่มตั้งท่าจะเถียงกัน เตชิตก็เลิกคิ้วขึ้น เห็นความหายนะของหูอยู่กลายๆ เขารีบเอ่ยปากไล่ทั้งสองคนให้ไปไกลๆ “ไปๆ จะไปทำงานก็รีบไปโว้ย กูจะนอนพักต่อแล้วสัส” จากนั้นก็รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมตัว
“เออ ไปก็ได้วะ เดี๋ยวเจอกันเว้ย”
เมื่อบานประตูห้องปิดลงสนิท เตชิตจึงค่อยๆ โผล่ศีรษะออกมาจากผ้าห่ม เขาพึมพำเบาๆ “แม่ง... มิติใหม่ของการเป็นแฟนกันจริงๆ”
รถโตโยต้าคันโตเคลื่อนออกจากโรงพยาบาลช้าๆ มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลลำพูน
“จะนอนก็ได้นะพี่”
“รถยังไม่ติด แป๊บเดียวก็คงถึงแล้ว นอนแค่แวบๆ ไม่นอนเลยดีกว่า” รวินท์ชำเลืองมองใบหน้าที่ดูไม่ค่อยสดชื่นสักเท่าไหร่ของคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย เขาเอื้อมมือไปวางลงบนตักอีกฝ่าย “หึงเหรอ”
“เออ หึง... แต่ช่วยไม่ได้ ก็เพื่อนคนสำคัญของพี่นี่”
ทันตแพทย์หนุ่มอมยิ้ม “แต่คุณเป็นทั้งแฟนและเป็นคนสำคัญของผมนะ ไม่ต้องหึงหรอกน่ะ”
“ผมขี้หึง พี่ก็รู้” คนอ่อนวัยกว่าพูดเสียงอ่อย
“รู้ แต่คุณอดทนได้เก่งมาก เก่งๆ เดี๋ยวให้พี่อายผู้ช่วยผมเป่าลูกโป่งทำเป็นมงกุฎให้เป็นรางวัล”
“เปลี่ยนรางวัลเป็นอย่างอื่นได้มั้ย”
“งั้นเดี๋ยวแปรงฟันก่อนแล้วจะให้รางวัล ตอนนี้ไม่ไหวว่ะ รู้สึกปากจะเน่า”
ภูพิงค์ยิ้มบาง เขาวางมือข้างหนึ่งลงกุมมืออีกฝ่ายไว้
“ผมบอกไอ้เต้เรื่องของเราแล้วนะ”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น “พี่วินแม่งใจเหี้ยมฉิบหาย รู้ว่าเขาชอบยังจะบอกเขาตรงๆ อีก”
“อย่างแรก ผมบอกมันเพราะมันเป็นเพื่อนรัก อย่างที่สอง ผมจะไม่ให้ความหวังใคร ถ้ามันไม่มีหวัง” ประโยคหลังนี่ รวินท์ก๊อปมาจากเมื่อครั้งที่เด็กหนุ่มเคยบอกเขาอีกที
คนที่ขับรถอยู่หลุดหัวเราะ “พี่วินแม่งน่ารัก”
“ไม่เท่าคุณหรอก”
ภูพิงค์หันไปสบตาทันตแพทย์หนุ่มแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองถนน “น่ารักแบบนี้ไปนานๆ นะ อย่าทำให้ผมหึงบ่อย หัวใจผมอ่อนแอ อกจะแตกแม่งทุกทีที่หึงเลย”
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“อือ” เด็กหนุ่มทำเสียงอ้อน
รวินท์ยิ้มมุมปาก “จะพยายามละกัน”
“วันนี้กินมื้อเที่ยงคนเดียวนะ ผมจะกลับไปเอาของที่บ้านเช่าหน่อย แล้วจะไปเช็กเอาท์โรงแรมให้พี่เต้ เดี๋ยวตอนเย็นจะไปรับ พี่มาหาพี่เต้นะ”
“โอเค ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะ”
“ไม่เป็นไร ยังไงผมก็ปิดเทอมอยู่ เพื่อนแฟนก็เหมือนเพื่อนผม” เด็กหนุ่มหันไปยักคิ้วให้ “แต่ก็ยังหึงนะ”
รวินท์หัวเราะ “อย่าน่ารักมากนักดิ ผมยังไม่มีเงินยกขันหมากไปขอ”
“พ่อแม่ผมไม่คิดแพงหรอก อาจจะแถมข้าวสารให้อีกยี่สิบโล”
“ให้มันจริงเหอะ” ทันตแพทย์หนุ่มดึงมือกลับ ในใจตอบกลับเด็กหนุ่มไปอีกว่า... บอกพ่อแม่ให้ได้ก่อนเถอะเว้ย! แล้วจะไปขอจริงๆ!
หลังจากพารวินท์ไปส่งที่โรงพยาบาลลำพูนแล้ว ภูพิงค์ก็ขับรถกลับไปยังบ้านเช่าที่เชียงใหม่เพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็จัดแล็ปท็อปกับเสื้อผ้าชุดใหม่ใส่กระเป๋า แต่พอจะออกจากบ้านกลับโดนไอ้ซันลากเข้ามหาวิทยาลัยไปประชุมกับสโมฯ ก่อน เมื่อกินมื้อเที่ยงกับเพื่อนๆ เสร็จถึงได้มีเวลาไปเช็กเอาท์โรงแรมให้เตชิตตามที่อีกฝ่ายขอ ก่อนจะขับรถไปยังโรงพยาบาล ซึ่งพอไปถึงก็ยกของลงจากรถเดินดุ่มๆ ไปที่ห้องพักคนไข้
หากเมื่อไปถึง กำลังจะเคาะประตูห้องก็ได้ยินเสียงคนหลายคนอยู่ข้างใน เด็กหนุ่มจึงยืนหันรีหันขวางอยู่ที่หน้าห้อง
เอาไงดีวะ คุยเรื่องอาการกับหมออยู่รึเปล่าก็ไม่รู้
แต่จู่ๆ ประตูก็เปิดออกผาง พยาบาลที่เปิดประตูออกมายิ้มหวานให้ เบื้องหลังของเธอมีแพทย์อีกสองคน
“เอ่อ ผมมาหาพี่เต้ครับ”
“เชิญค่า คุณหมอเสร็จธุระแล้วค่ะ”
พอเดินเข้าไปในห้องก็ชะงัก เพราะบนโซฟามีหญิงวัยกลางคนนั่งอยู่อีกคน สีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ซึ่งก็ไม่แปลก เขารีบยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”
“แม่ นี่พิงค์ เพื่อนผมเองครับ” เตชิตหันไปบอกมารดา
“สวัสดีจ้ะ”
“ของเยอะมากใช่มั้ย หนักรึเปล่า”
“เอ้อ ก็เยอะอะครับ แต่ผมเก็บยัดๆ ใส่กระเป๋ามาหมดเลย ไม่ได้จัดให้ดีเท่าไหร่” เด็กหนุ่มยื่นบัตรเอทีเอ็มคืนให้พร้อมกับใบเสร็จจากโรงแรม
“ไม่เป็นไร ขอบใจมากนะ ถ้าไม่ได้คุณช่วย แม่ผมคงต้องลำบากไปเก็บเอง” เตชิตหันไปทางมารดา “แม่ครับ ขอผมคุยกับพิงค์ตามลำพังแป๊บนะครับ แม่ลงไปหาอะไรกินรองท้องก่อนนะ เดี๋ยวจะหิวระหว่างทาง”
“จ้ะ งั้นเดี๋ยวแม่มานะ” มารดายิ้มบาง แล้วจึงลุกออกจากห้องไป
“นั่งดิพิงค์”
เจ้าของชื่อยิ้มแหยๆ ที่จริงเขาก็พอจะเดาได้แหละ ว่าไอ้พี่เต้ขอร้องให้เขาช่วย เพื่อให้เขากลับมาที่โรงพยาบาลตามลำพัง เด็กหนุ่มหันไปยกเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียง
“แล้ว... อาการพี่เป็นไงบ้าง ได้ตรวจละเอียดแล้วใช่มั้ย”
“ไม่เป็นไรมากหรอก แต่ผมคงต้องลาพักสักระยะหนึ่ง”
“ไม่เป็นไรมากแล้วทำไมต้องลาพักล่ะวะ แล้วไอ้ระยะหนึ่งนี่มันนานแค่ไหนวะพี่”
“โห มาเป็นชุดเลย ก็คงจะต้องพักเป็นเดือนน่ะ... ไอ้วินกับพี่ๆ คงทำงานเหนื่อยปางตาย”
“นี่ไม่ได้เป็นอะไรมากยังไงวะ! ต้องหยุดเป็นเดือนแบบนี้ มีอะไรหักบ้างรึเปล่าเนี่ย!” ภูพิงค์เอื้อมมือไปเปิดผ้าห่มคนที่นอนอยู่ดูทันที ขาทั้งสองข้างมีรอยพกช้ำเต็มไปหมด มีผ้าพันแผลพันทับๆ ไว้ด้วย ในห้องที่เปิดไฟไว้สว่างเช่นนี้ เขาเห็นรอยช้ำได้ชัดเจนเลยทีเดียว “เหี้ย...”
“ขาโว้ย เหี้ยอะไร แล้วก็ปิดผ้าห่มด้วยเว้ย ไอ้ทะลึ่ง!”
“โห ผมไม่พิศวาสขาพี่หรอกน่ะ”
“ถึงผมจะไม่หล่อเท่าไอ้วิน แต่ก็ดีกรีลีดมหาลัยนะเว้ย”
“ครับๆ” ภูพิงค์เบ้ปากใส่ ชมตัวเองก็ได้คนเรา สมแล้วที่สนิทกับไอ้พี่วินได้ แต่ดูจากการที่อีกฝ่ายนอนนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อนตัวเลย แปลว่าช่วงลำตัวต้องยังเจ็บอยู่แหงๆ “ซี่โครงหักเปล่าวะพี่”
“ไม่บอก”
“เดี๋ยวรอเย็นนี้ให้พี่วินมาจัดการ” เด็กหนุ่มคาดโทษ
“เย็นนี้คงไม่ได้เจอกัน” เตชิตยิ้มบาง “แต่ไม่มีอะไรหัก ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวบ่ายนี้ผมจะย้ายไปโรงบาลที่กรุงเทพฯ แล้ว มันสะดวกกว่าสำหรับที่บ้านผมน่ะ”
“ไม่หักแต่ร้าวรึเปล่าวะ แล้วพี่โทรบอกพี่วินยัง”
“ยัง เมื่อเช้าพอพวกคุณออกไป ผมก็โทรกลับบ้าน หลังจากนั้นพยาบาลก็มาพาไปตรวจ ตรวจกันตลอดช่วงเช้าจนถึงบ่ายเลย ผมเพิ่งได้กินข้าวเที่ยงก่อนคุณมาแป๊บเดียว กินไปฟังหมอไปด้วยเนี่ย”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “พี่วินคงเป็นห่วงแย่”
“ฝากคุณบอกด้วยละกัน เดี๋ยวกลับถึงกรุงเทพฯ เข้าห้องพักแล้วจะโทรไปหา... เรื่องของผมพอเหอะ คุยเรื่องคุณกับวินดีกว่า”
ใบหน้าของภูพิงค์ซับสีเลือดทันที ไอ้พี่เต้แบบ... พูดโพล่งออกมาแบบไม่ให้ตั้งตัวเลยโว้ย “พี่จะคุยอะไร”
“แหม แค่พูดถึงก็หน้าแดงละ จะรับมือไอ้วินไหวมั้ยวะเนี่ย” เตชิตหัวเราะ แล้วก็ร้องโอดโอยเพราะดันหัวเราะแรงจนสะเทือนไปทั้งร่าง “โอย เจ็บ”
“สมน้ำหน้า” เด็กหนุ่มพึมพำ
เตชิตผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ รอจนหายเจ็บจึงพูดต่อ “คุณคงจะพอรู้อยู่แล้ว ว่าผมรักไอ้วินมานาน ที่จริงผมไม่เคยคิดว่ามันจะชอบผู้ชายได้ แต่ผมก็หวังอยู่ลึกๆ ว่าสักวันมันจะหันมาสนใจผมบ้าง ตอนแรกที่เจอคุณ ก็ไม่นึกว่าคุณกับมันจะมาลงเอยกันได้เลยจริงๆ”
“ผมเองก็ไม่นึกเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยคิดจะชอบผู้ชาย แต่พี่วินเป็นข้อยกเว้น เป็นอะไรที่พิเศษที่สุดสำหรับผม”
ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มบาง “ไอ้วินเปลี่ยนไปมาก ตั้งแต่ได้พบคุณ บอกตรงๆ ว่าผมอิจฉาฉิบหาย คุณต้องเป็นคนพิเศษของมันจริงๆ... เพราะงั้น รักมันให้มากๆ นะ”
ภูพิงค์หน้าแดงขึ้นอีก “ครับ”
“ผมดีใจด้วยจากใจจริง”
เด็กหนุ่มยกมือไหว้ “ขอบคุณครับ”
“บางครั้งคุณอาจจะคิดว่ามันเต๊าะเก่ง ปากหวาน ขี้อ่อย แล้วก็หื่น...”
“ฮะ!?”
“ผมบอกเลยว่าคุณคิดถูกแล้ว”
กรรม! สมแล้วที่เป็นเพื่อนกัน!
“แต่กับคุณคงพิเศษ”
เขากลัวที่จะคิดเลย พิเศษยังไงวะ!
“ถ้าให้ผมเดา มันคงเต๊าะถี่ๆ ปากหวานเช้ายันเย็น อ่อยแบบสุดๆ แล้วก็หื่นมากขึ้นอีกสักสิบเท่า ระดับซื่อบื้อขั้นแอดวานส์แบบคุณอาจจะไม่รู้ตัว เพราะมันเนียนมาก คุณไม่มีทางตามมันทันแน่”
“เว้ย~ ไอ้พี่เต้~ ผมไม่ได้บื้อขนาดนั้นป่ะวะ”
ทันตแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นกุมอกแล้วหัวเราะ “ที่บอกเนี่ย จะได้เตรียมใจไว้ แล้วสังเกตดูสัญญาณจากมันให้ดีๆ นี่ผมแนะนำในฐานะเพื่อนที่แสนดีนะ”
“เออๆ” ภูพิงค์ยกมือขึ้นเกาปลายจมูก “ผมก็พอสังเกตเห็น...อยู่...โว้ย”
“อดทนกับมันหน่อยนะ ถ้ามันไม่รักมาก มันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก ถ้ามันเข้ามาคลุกวงใน ก็ยอมๆ ตามใจมันหน่อยละกัน”
“ผมกับพี่วินเพิ่งคบกันเองนะพี่!”
“คนรักกัน ยิ่งรักมากก็ยิ่งอยากใกล้ชิด มันไม่เกี่ยวกับเวลาหรอก”
“โห พูดจาเป็นการเป็นงานได้ด้วย น่านับถือๆ”
“เห็นแบบนี้ผมก็เป็นหมอนะเว้ย ไม่ต้องพูด อยู่เฉยๆ ก็ดูน่านับถือมะ” เตชิตยื่นมือออกไปหาเด็กหนุ่ม “ยินดีที่ได้รู้จักคุณนะ ภูพิงค์”
ภูพิงค์จับมือตอบ “ผมไม่ยินดีเท่าไหร่หรอก แต่นั่นคิดในใจดังไปหน่อย ต่อหน้าพี่ผมจะยินดีนิดนึงก็ได้”
เตชิตกระชับมือแน่น พร้อมกับกระตุกมือเบาๆ เพื่อเรียกอีกฝ่าย พอเด็กหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าไปหา เขาก็ยกศีรษะขึ้นเล็กน้อย “ฟังให้ดี ไอ้เด็กเวร ผมยังรักวินอยู่ และคงจะรักแบบนี้ตลอดไป เพราะงั้นดูแลมันให้ดี อย่าทอดทิ้ง อย่าทำให้มันเสียใจเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นผมจะมาแย่งมันไปจากคุณ เข้าใจมั้ย”
ภูพิงค์จ้องคนตรงหน้าเขม็ง “ไม่ต้องห่วง พี่ไม่มีโอกาสนั้นแน่ เพราะผมจะรักพี่วินให้มากกว่าที่พี่รักเว้ย”
“ให้มันจริง”
“จริงแน่นอน”
สองหนุ่มประสานสายตากันนิ่ง สองมือก็จับกันแน่น ทว่าจู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเปิดออกพรวด ก่อนมารดาของเตชิตจะก้าวเข้ามา แล้วหยุดชะงัก
หญิงวัยกลางคนเบิกตาโพลง ถอยหลังกลับไปที่ประตูทันที “ว้าย! แม่ขอโทษลูก! แม่ไม่ได้ตั้งใจจะขัดจังหวะ!”
“เฮ้ย! แม่อย่าเข้าใจผิด!” เตชิตร้องลั่น สองหนุ่มผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว
“ผมแค่คุยกับพี่เต้เฉยๆ ครับ!” ภูพิงค์แก้ตัวบ้าง
มารดาของเตชิตขมวดคิ้ว จากนั้นจึงเดินไปนั่งลงที่โซฟา เธอจ้องบุตรชายสลับกับเด็กหนุ่มตาแทบไม่กะพริบ “เอ้อ... คือ... ถ้าเต้รักของเต้ แม่ก็ไม่ว่าหรอกลูก”
“เย้ย! แม่! ไม่ใช่ครับ! ผมรสนิยมดีกว่านี้มะ” เตชิตพูดพลางชี้ไปยังเด็กหนุ่ม
ภูพิงค์หันไปเถียง “โห อย่างผมนี่เพ็ดดีกรีนะเว้ย”
“ช่วยผมพูดกับแม่ก่อนสิเว้ย!” เตชิตโวยวาย “อีกอย่าง พิงค์เขามีแฟนแล้วแม่!”
“ใช่ครับ แฟนผมแก่แต่อายุ ไม่ได้แก่ทั้งหน้าทั้งอายุเหมือนพี่เต้ด้วย”
“อ้าว ไอ้เด็กเวร!”
“โอย พอๆ ลูก แม่ปวดหัว” หญิงวัยกลางคนยกมือขึ้นกุมขมับ ทว่าก็หัวเราะออกมาเบาๆ “ได้เห็นเต้สดชื่นขึ้นบ้างก็ค่อยยังชั่ว”
สักพักก็มีพยาบาลมาเคาะประตูห้อง “อีกสักครู่จะมีบุรุษพยาบาลเข้ามาเตรียมการเคลื่อนย้ายคุณเตชิตนะคะ”
เด็กหนุ่มหันขวับไปหาคนเจ็บ “ไปถึงแล้วอย่าลืมโทรหาพี่วินด้วยนะ”
“ครับๆ”
“ไม่งั้นโดนด่าผมไม่รู้ด้วย”
“เออน่า ไม่ลืมๆ”
มารดายิ้มอย่างอ่อนโยน “น่าเสียดาย ยังไม่เจอวินเลย ต้องกลับซะแล้ว”
ถ้าแม่เจอทั้งไอ้เด็กนี่กับไอ้วิน แม่จะไม่เสียดายเลยที่ไม่เจอมัน... เตชิตคิดอยู่ในใจ
“ผมกลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวบึ่งไปลำพูนไม่ทัน อาจจะโดนสวดหูชา หายไวๆ นะเว้ยพี่ เชื่อฟังหมอด้วยล่ะ”
“ครับๆ”
หากพอเด็กหนุ่มจะหันหลังกลับ คนที่นอนอยู่บนเตียงก็เอ่ยขึ้น “เฮ้ย พิงค์”
“อะไรอีกวะ”
“จะปีใหม่แล้ว อย่าลืมเตรียมของขวัญด้วย”
“เออๆ ไม่ลืม”
“แล้วเจอกันเว้ย”
“คร้าบ” ภูพิงค์โบกมือลา เขาหันไปทางมารดาของอีกฝ่าย ยกมือไหว้แล้วก็เดินออกจากห้อง สวนทางกับบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงเข้ามาพอดี เด็กหนุ่มจึงยืนค้างอยู่ที่ประตูพลางหันกลับไปมอง
“ไปไป๊! จะรอแอบดูอะไรวะ ไอ้เด็กทะลึ่ง!”
ภูพิงค์เกือบจะส่งนิ้วกลางให้ แต่ดีที่ยังยั้งมือทัน “ผมไปแล้วเว้ย~”
*TBC*จบลงด้วยดีกับเรื่องของพี่เต้ อย่างน้อยก็ไม่มีใครต้องสูญเสียนะคะ
โอเค หมอเต้อาจจะกินแห้วนิดหน่อย (หรือไม่หน่อย) 555555555
มิตรภาพ ความเป็นเพื่อน ความผูกพัน ยังไงมันก็ตัดกันไม่ขาดง่ายๆ หรอกเนอะ
หมอเต้รีบหายไวๆ แล้วกลับมาดูแลหัวใจพี่วินกับน้องพิงค์หน่อยละกัน อิอิ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่า เลิฟๆ 
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 614079 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก