ภูสอยเดือน Chapter 33 : ปรับทุกข์บนดอย (2/2)เมื่อทั้งสองกลับลงมาจากดอยและไปหาอะไรกินกันเรียบร้อยแล้ว ภูพิงค์ก็จะกลับไปเอาหนังสือเรียนที่บ้านเช่าก่อน พวกเขายืนอยู่ด้วยกันในที่จอดรถของคลินิก
“จะให้ผมขึ้นไปส่งที่ห้องก่อนปะ”
“ไม่ต้องๆ รีบไปรีบมาเหอะ”
“โอเค งั้นขึ้นไปแล้วล็อกห้องด้วยนะ เดี๋ยวผมมาแล้วจะโทรเรียก โอเค?”
“อือๆ”
หลังจากคนอ่อนวัยกว่าขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป รวินท์ก็รีบเดินเข้าไปข้างในตึกซึ่งภายในนั้นมืดสนิท เขาต้องเปิดไฟทีละส่วน พอเดินขึ้นบันไดไปก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของตนเองชัดเจน มันโหวงเหวงเสียจนเขารู้สึกหวาดๆ
เมื่อเดินขึ้นมาถึงชั้นสาม เขาหันไปมองห้องพักของเตชิต ก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปในห้องของตน ล็อกประตูห้องเสร็จแล้วก็หยุดหอบหายใจหนักๆ
เอาเข้าจริงๆ พออยู่คนเดียวเขาก็นึกกลัวเหมือนกันนะ ไม่รู้ว่าไอ้เต้มันจะคิดทำอะไรแปลกๆ อีกหรือเปล่า ถ้าต้องสู้กันตัวต่อตัว เขาคงเอาชนะมันได้ลำบาก
ทันตแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นคลึงขมับ เขาถอนหายใจหนักๆ สะบัดหน้าหลายๆ ครั้งก่อนจะรีบรุดเข้าห้องอาบน้ำไป
สักพักเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น รวินท์เพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ เขารีบหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมไว้แบบลวกๆ จากนั้นจึงวิ่งออกจากห้องน้ำมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู
ทว่าคนที่โทรมาไม่ใช่ภูพิงค์ แต่เป็นคนที่เขาไม่อยากนึกถึงมากที่สุด
“สัส! มึงยังกล้าโทรมาหากูอีกเหรอวะ!” รวินท์สบถ เขาปล่อยให้เสียงโทรศัพท์เงียบไปเอง แต่แล้วมันก็ดังขึ้นอีก พอหลายครั้งเข้าคนที่ปลายสายจึงส่งข้อความมาแทน
‘เป็นห่วง มึงไปไหน ทำไมไม่กลับห้อง’
ทันตแพทย์หนุ่มอ่านข้อความนั้นด้วยความรู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
‘วิน กูรักมึงนะ’ คนที่ปลายสายส่งข้อความมาอีก
รวินท์อยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดไป “กูจะทำยังไงกับมึงดีวะ!”
“อย่างน้อยมึงก็รับรู้ความรู้สึกของกูสักที”
“กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนมึง” เมื่อนึกถึงคำพูดอีกฝ่ายทีไร ก็ราวกับมีมีดมาสะกิดในหัวใจ รวินท์เดินไปนั่งลงบนเตียงพลางยกมือขึ้นกุมศีรษะ เขาพูดเสียงแหบแห้ง “แต่มึงเป็นเพื่อนคนเดียวของกู” เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกก็ทำให้เขาสะดุ้งโหยง หากก็ไม่อยากแม้แต่จะยกขึ้นดู
ทันตแพทย์หนุ่มปล่อยให้โทรศัพท์ดังไปสักพัก จนมันเงียบไปและดังขึ้นอีกหลายครั้ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ เขารีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู “พิงค์!” แล้วรีบวิ่งลงไปชั้นล่างทันที
พอเปิดประตูหลังของคลินิกออก ก็พบเด็กหนุ่มที่ยืนทำหน้าเครียดถือโทรศัพท์อยู่ “พิงค์!” รวินท์ร้องเรียกพร้อมกับรีบเดินเข้าไปหา “โทษที เมื่อกี้...”
ภูพิงค์ดึงแขนทันตแพทย์หนุ่มเข้าไปสวมกอด “ผมตกใจหมดเลย โทรหาพี่ตั้งหลายรอบ”
รวินท์กอดตอบ เขารู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงๆ ของเด็กหนุ่ม นี่เขาคงจะทำให้อีกฝ่ายเป็นกังวลมากเลยทีเดียว “เมื่อกี้ไอ้เต้โทรมา ผมเลย...”
“ดีแล้วที่พี่ไม่เป็นอะไร” คนอ่อนวัยกว่ากระชับอ้อมแขนแน่น
“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง” ทันตแพทย์หนุ่มลูบหลังให้ภูพิงค์อย่างอ่อนโยน รอจนอีกฝ่ายคลายความเกร็งที่แขนลงเแล้วจึงยกมือขึ้นลูบศีรษะ “ไปเถอะ เราขึ้นห้องกันก่อนดีกว่า”
“อือ” เด็กหนุ่มก้มลงหิ้วเป้ขึ้นสะพายบ่า แขนอีกข้างโอบไหล่อีกฝ่ายไว้พลางพาเดินไปพร้อมกัน
เมื่อขึ้นไปถึงห้อง คนอ่อนวัยกว่าก็จูงเจ้าของห้องไปนั่งลงบนเตียง ส่วนตัวเขานั่งลงข้างๆ กัน เด็กหนุ่มยกมือขึ้นสัมผัสแก้มอีกฝ่าย สายตาของเขาบ่งบอกถึงความเป็นห่วงเป็นใยทันตแพทย์หนุ่มอย่างชัดเจน “พี่เต้ว่าไงบ้าง”
“ผมไม่ได้รับโทรศัพท์หรอก มันเลยส่งข้อความมาแทน” รวินท์ตอบพลางส่งโทรศัพท์ให้เด็กหนุ่มดู
ภูพิงค์เปิดดูแค่ตรง notice แจ้งเตือนก็เห็นทั้งข้อความและจำนวนครั้งโทรเข้า พอเห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกเห็นใจพี่วินอย่างแรง คงจะลำบากใจน่าดู จะทำอะไรมากก็ไม่ได้ ในเมื่อพี่เต้ก็เป็นเพื่อนสนิทที่คบหากันมานาน และคงเป็นคนสำคัญของพี่วินเช่นกัน
“พี่หนีไปเรื่อยๆ ไม่ได้หรอก”
“ผมรู้ แต่ผมยังไม่อยากเผชิญหน้ากับมัน”
“ยังมีเวลาน่ะ ใจเย็นๆ” เด็กหนุ่มยิ้มบาง พอดึงมือตัวเองกลับก็เพิ่งสังเกตเห็นว่ารวินท์ใส่แค่เสื้อคลุมอาบน้ำไว้หลวมๆ คอเสื้อแหวกยาวลงไปเกือบถึงเอว จากจุดที่เขานั่งอยู่มองเห็นติ่งไตสีชมพูที่รัดตัวแข็งชัดเจน ส่วนช่วงล่าง... เขาไม่กล้าก้มลงมองชัดๆ แต่ก็เห็นอะไรขาวๆ แวบๆ “พี่วิน... เอ่อ ใส่อะไรข้างในรึเปล่าวะ”
“อ่อ ไม่ได้ใส่ ตอนที่อาบน้ำเสร็จผมได้ยินเสียงโทรศัพท์ นึกว่าเป็นคุณเลยรีบออกจากห้องน้ำมา”
ภูพิงค์เลิกคิ้วขึ้น ใบหน้าซับสีเลือดทันควัน “พี่วิ่งลงไปข้างล่างทั้งที่ข้างในไม่ได้ใส่อะไรเลยเนี่ยนะ!” เขาจับสาบเสื้อคลุมอาบน้ำทั้งสองข้างเข้ามาทบกัน จากนั้นก็ลุกขึ้นพรวด “รีบใส่เสื้อผ้าเหอะ เปิดแอร์เย็นแบบนี้เดี๋ยวไม่สบายด้วย ผม... ผมไปอาบน้ำก่อนล่ะ!” พูดจบก็วิ่งปรู๊ดออกไป
เสียงประตูห้องน้ำปิดดังปังใหญ่ ทำให้คนที่นั่งงงอยู่บนเตียงหัวเราะออกมาเบาๆ
เขินเหรอวะเนี่ย ไม่ใช่ไม่เคยเห็นสักหน่อยนี่หว่า
“น่ารักชะมัดเลยน้า”
รวินท์ส่ายหน้าไปมาพลางลุกไปรื้อหาเสื้อผ้ามาสวม เสร็จแล้วก็ขึ้นไปนอนบนเตียงโดยเว้นที่ว่างข้างกันไว้ เขานอนไปเพลินๆ พอจะเริ่มง่วงเด็กหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำพอดี
“พี่นอนไปก่อนได้เลย แต่ผมขอเปิดไฟหัวเตียงไว้ก่อนนะ”
“ดึกแล้วยังจะอ่านหนังสืออีกเหรอวะ”
“อือ เดี๋ยวตามไม่ทันเพื่อน พรุ่งนี้มีติวต่อ”
“อ่อ โอเค”
ภูพิงค์เดินมานั่งลงบนเตียง ก่อนจะนอนคว่ำลง วางเอกสารกับสมุดลงตรงหน้าแล้วเริ่มต้นทำแบบฝึกหัดต่อทันที เขาก้มหน้าก้มตาทำโจทย์ไปเรื่อยๆ พอเริ่มง่วงก็คิดว่าจะหยุดพักสักหน่อย หากพอหันไปทางคนที่นอนอยู่ข้างกันก็ชะงัก เพราะอีกฝ่ายจ้องมองมาทางเขาตาแป๋ว... จ้องอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย!
“ทำไมพี่ยังไม่นอนอีกวะ”
“มองคุณอ่านหนังสือ เพลินดี”
“น่ามองตรงไหนเนี่ย”
“เวลาตั้งใจมากๆ หน้างี้ขมึงทึงเลยว่ะ คิ้วนี่ชนกันเลย” รวินท์พูดพลางเอามือจิ้มคิ้วตนเองชนกันแบบที่คนอ่อนวัยกว่าทำตอนอ่านหนังสือ จากนั้นจึงยิ้มกว้าง “ปกติน่ารัก แต่เวลาตั้งใจทำอะไรแบบนี้ก็เท่ดีเหมือนกัน”
พอถูกชมแบบไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าของเด็กหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นสีแดง “พี่วินมาไม้ไหนวะเนี่ย”
“เอ๊า! ชมไง ไม่ดีเหรอ”
“มันไม่ปกติอะ”
“ไม่ปกติยังไงวะ ตอนตีกลองผมก็ชมไง ตอนผมทำฟันให้คุณผมก็ชม อะไรวะ ความจำปลาทองเรอะ”
ภูพิงค์ขมวดคิ้ว “ทำไมผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกหลอกชอบกล”
ทันตแพทย์หนุ่มยกนิ้วขึ้นดีดหน้าผากคนอ่อนวัยกว่าดังเพียะ “มองผมในแง่ร้ายอีกละ ก็บอกแล้วไงว่าจะปรับปรุงตัว”
“บอกดีๆ ไม่ต้องดีดก็ได้ป่ะวะ” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นคลึงหน้าผากตรงที่ถูกดีด ไอ้พี่วินแม่งดีดซะแรงเลย ความรู้ที่อ่านไว้สอบกระเด็นกระดอนหมด “ไม่คุยด้วยแล้ว ผมจะเร่งทำแบบฝึกหัดต่อให้เสร็จ เดี๋ยวคืนนี้ไม่ได้นอนพอดี”
แล้วความเงียบสงบก็เข้ามาปกคลุมภายในห้องอีกครั้ง ภูพิงค์ขีดเขียนลงกระดาษไปเรื่อย ใจจดจ่ออยู่กับการแก้ปัญหาโจทย์ จนกระทั่งเสร็จตามที่ตั้งใจ หากคราวนี้พอหันไปหาคนที่นอนอยู่ข้างกัน อีกฝ่ายก็ไปเข้าเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อย
เด็กหนุ่มค่อยๆ เก็บเอกสารและสมุดวางไว้หัวเตียง เอื้อมมือไปปิดไฟ จากนั้นจึงเอนตัวลงนอน เขาพลิกตัวหันหน้าเข้าหาทันตแพทย์หนุ่ม แล้วจับจ้องใบหน้าอีกฝ่ายในแสงสลัว
จะว่าไปเขาก็นอนบนเตียงเดียวกันกับพี่วินมาไม่รู้กี่ครั้งกี่หนแล้ว แต่ครั้งนี้รู้สึก...แปลกไปกว่าทุกที อาจเป็นเพราะพี่วินดูน่ารักขึ้น ดูน่าทะนุถนอมกว่าเคย เขายกมือขึ้นสัมผัสแก้มที่ดูนุ่มนิ่มตรงหน้า พยายามให้เบาที่สุดเนื่องจากกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาได้
หากสัมผัสอ่อนโยนนั้นก็ทำให้ทันตแพทย์หนุ่มปรือตาขึ้น เขากึ่งหลับกึ่งตื่น ไม่แน่ใจว่าตนเองกำลังฝันอยู่หรือเปล่า แต่ก็ขยับเข้าไปหาคนอ่อนวัยกว่า “กอดหน่อยดิพิงค์”
ภูพิงค์อมยิ้ม เขาโอบกอดอีกฝ่ายไว้ แนบจูบหน้าผากอย่างแผ่วเบาแล้วกระซิบบอก “ฝันดี”
เช้าวันใหม่ ภูพิงค์ตื่นขึ้นมาก่อน โดยที่แขนเขายังโอบกอดทันตแพทย์หนุ่มไว้ นัยน์ตาคมกริบจ้องมองใบหน้าที่อยู่ห่างออกไปแค่ไม่ถึงคืบพลางอมยิ้ม ถึงกับนอนกอดอีกฝ่ายได้ตลอดคืนแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขากลัวตกเตียง ก็คงเพราะ... ขัดเสียงของหัวใจไม่ได้
เขาควรจะลุกขึ้นไปแต่งตัวเตรียมไปเรียน แต่ว่าไม่อยากคลายอ้อมแขนออกเลย อยากกอดพี่วินไว้แบบนี้อีกนานๆ อยากหยุดเวลาไว้
ก็พี่วินทำตัวน่ารักแบบนี้บ่อยซะที่ไหน
หากภูพิงค์ก็ต้องจำใจขยับออกช้าๆ เสียดายก็เสียดาย หากเพราะมีเรียน และก็ใกล้สอบมากแล้วด้วย เขาลุกเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน พอเดินออกมาก็เห็นว่าอีกฝ่ายตื่นแล้ว กำลังนั่งหัวยุ่งทำตาปรืออยู่ที่บนเตียง
“เดี๋ยวผมจะไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านก่อน พี่ไปด้วยกันนะ”
“อือ”
“งั้นก็รีบไปล้างหน้าแปรงฟันเลย”
รวินท์ลุกเดินโซเซเข้าห้องน้ำไปตามที่คนอ่อนวัยกว่าสั่ง สักพักก็เดินกลับออกมา แล้วตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้า
“ยังไม่ต้องเปลี่ยนหรอก”
ทันตแพทย์หนุ่มหันขวับ “จะให้ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นแบบนี้ไปมหาลัยรึไง”
“เดี๋ยวไปเอาเสื้อผ้าผมเปลี่ยน”
“ฮะ!?”
“อยากไปเรียนด้วยไม่ใช่เหรอ ปะ ไปกัน” ภูพิงค์หยิบรีโมตขึ้นมาปิดแอร์ รวบเก็บเอกสารและสมุดใส่เป้ “ตามมาไวๆ”
รวินท์หยิบกุญแจ โทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ยัดใส่กระเป๋ากางเกง แล้วรีบรุดตามเด็กหนุ่มไป
ภูพิงค์ให้อีกฝ่ายซ้อนมอเตอร์ไซค์กลับไปที่บ้านเช่า เมื่อไปถึงเพื่อนๆ ของเขาก็กำลังเตรียมทำอาหารเช้ากินกันพอดี
“อ้าว พี่หมอ หวัดดีครับ” สี่หนุ่มผงะไปเล็กน้อย เพราะไม่เคยเห็นทันตแพทย์หนุ่มในสภาพใส่ชุดนอนและหัวฟูเช่นนี้ ปกติเห็นแต่งตัวเนี้ยบดูน่าเคารพตลอด
“หวัดดี” รวินท์พยักหน้าหงึกหงัก
“บ้านไฟไหม้เหรอ” ดิวหลุดปาก เขาจึงถูกขิงตบกะโหลกเรียกสติไปหนึ่งที
“สัส มึงนี่ก็ทักซะ”
ภูพิงค์ตัดบท “ทำอะไรกินวะ เผื่อกูกับพี่วินด้วย เดี๋ยวพาพี่เขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บ”
“เออๆ ได้ๆ เปลี่ยนทีเหอะ”
“ผมดูแย่มากเลยเหรอ” ทันตแพทย์หนุ่มขมวดคิ้ว
“เปล่าหรอกพี่ แต่แบบ ไม่คุ้นตาอ่ะ พี่ดูเด็กกว่าไอ้พิงค์ซะอีกว่ะ”
“ผมว่านั่นเพราะเขาหน้าแก่เองรึเปล่าวะ”
เด็กหนุ่มล็อกคอรวินท์ไว้แล้วกึ่งลากกึ่งจูงออกไป “ไปได้แล้วเว้ย เดี๋ยวพวกผมสาย!” หากเมื่อถึงบันไดก็ปล่อยแขนออก เปลี่ยนเป็นจูงมือแทน
“ผมไม่หลงหรอก”
“เดี๋ยวเดินเข้าห้องคนอื่น”
“โห... ไม่ได้โง่ขนาดนั้น”
“เมื่อวานยังน่ารักอยู่เลยแท้ๆ ไม่น่าเสียเวลาปลอบเล้ย” ภูพิงค์พึมพำ
“แต่วันนี้หล่อใช่มะ”
“ที่ถามเนี่ย เมื่อเช้าได้ส่องกระจกก่อนป่ะวะพี่”
รวินท์หัวเราะ ทั้งที่เมื่อวานทั้งเครียดทั้งกังวลสารพัด แต่พอได้อยู่ใกล้ภูพิงค์ ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น เขามีความสุขเวลาที่อยู่กับเด็กหนุ่มมากจริงๆ สุขจนอยากจะหยุดเวลาไว้แค่นี้
ภูพิงค์พาทันตแพทย์หนุ่มเข้าไปในห้อง เขาเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อชอปสีน้ำเงินกับกางเกงยีนส่งให้ “เอ้า เปลี่ยนใส่ซะ”
รวินท์รับมาอย่างงงๆ “เดี๋ยวนะ คุณจะให้ผมเข้าไปนั่งเรียนด้วยเหรอ”
“อือ จะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียวไง”
“อาจารย์จะไม่ว่าเอารึไง”
“เรียนห้องใหญ่ คนตั้งเยอะอาจารย์ไม่สนใจหรอกพี่”
รวินท์คลี่เสื้อออกพลางเลิกคิ้วขึ้น “เฮ้ย ผมใส่ได้เหรอ”
“ทำไมจะไม่ได้วะ”
“ก็นี่มันชอป”
“ใส่ไปเหอะน่ะ”
“โห จะได้เป็นเด็กวิดวะกับเขาแล้วแฮะ” ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มกว้าง คิดดูแล้วก็น่าสนุกดีเหมือนกัน เขารีบถอดเสื้อออกแล้วหยิบเสื้อชอปมาใส่ ส่วนเจ้าของห้องก็เดินเลี่ยงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำแทน
พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ รวินท์ก็ส่งข้อความไปฝากบอกลาป่วยกับพี่สิงหา พร้อมกับถ่ายรูปรอยช้ำที่มือส่งไปให้ดูด้วย ขณะเดียวกันเด็กหนุ่มก็เดินเข้ามาชะโงกหน้าดู ก่อนจะเอาหมวกแก๊ปสีดำมาสวมให้ กับแว่นสายตาที่มีแต่กรอบ “ใส่ไว้แบบนี้ดูเผินๆ ก็คงไม่มีใครรู้หรอกว่าพี่หลงมาจากไหน พูดน้อยๆ ก้มหน้าเยอะๆ หน่อยละกัน”
“โอเค”
ภูพิงค์หยิกแก้มอีกฝ่ายเบาๆ “แล้วก็ไม่ต้องยิ้มให้คนอื่นไปทั่วนะเว้ย”
“ทำไมอะ”
“ก็ไม่ทำไมหรอก”
“ทำไมๆ ผมอยากรู้นี่” รวินท์ยื่นหน้าเข้าไปถาม
เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง “ก็... เดี๋ยวคนจำได้ไง” เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา “เอ้า ยิ้มหน่อย”
“จะทำไร”
“ถ่ายรูป เอาไว้เป็นที่ระลึกว่าพี่เคยใส่ชอปผม”
รวินท์ยิ้มกว้าง พอคนอ่อนวัยกว่าถ่ายรูปเสร็จก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปเซลฟี่คู่กันไว้บ้าง “เหมือนใส่เสื้อคู่เลยว่ะ ปลื้มเนอะ”
ภูพิงค์ชำเลืองมองรอยยิ้มของทันตแพทย์หนุ่ม แล้วอมยิ้ม เขายกแขนขึ้นโอบเอวอีกฝ่ายไว้ “ไปเหอะ ลงไปข้างล่างกัน”
เมื่อทั้งสองลงไปที่ห้องกินข้าว อีกสี่หนุ่มก็ดันเออออนึกสนุกไปด้วย พวกเขาเล่าถึงบรรยากาศในห้องเรียนให้ทันตแพทย์หนุ่มฟังเพื่อเป็นการเตรียมความพร้อมไปในตัว
“ปกติอาจารย์เข้ามาพูดๆ แล้วก็ออก นั่งหลับอาจารย์ยังไม่สนใจเลยพี่”
“ควิซอะไรก็คงไม่มีแล้ว เพราะจะไฟนอลรอมร่อ อาจารย์กำลังเร่งสรุป ไม่มีเวลามาไล่สบสายตากับใคร”
“คราวนี้พี่หมอจะได้เห็นด้วยว่าวิดวะก็เรียนหนักนะเว้ยพี่ แต่ทำไมได้ตังค์น้อยกว่าหมอฟันก็ไม่รู้ว่ะ” สามหนุ่มวิศวะพูดเข้าขากันซะดิบดี
รวินท์ตอกกลับไปเบาๆ “พวกคุณก็เรียนซ้ำไปซ้ำมาให้ได้ครบหกปีเหมือนผมสิวะ บางทีอาจจะได้ตังค์พอกัน”
“โห แรงว่ะพี่หมอ ทำไมเป็นคนแบบนี้ ขอพวกผมสี่ปีเถอะนะ”
“ไอ้พิงค์แบ่งหมาให้เหรอครับเนี่ย”
“ไม่แบ่งหรอก เขาหวงจะตาย ผมต้องเพาะเอง” ทันตแพทย์หนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ
แซนดี้ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มฮั่กๆ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “เฮ้ย มาพนันกันดีกว่า วันนี้พี่หมอจะเนียนเป็นเด็กวิดวะได้ทั้งวันมั้ย”
“เออ ถ้าอาจารย์จับไม่ได้ทั้งเช้าทั้งบ่าย กูลงขันพนันร้อยนึงเลย” ซันควักแบงค์ร้อยวางลงบนโต๊ะทันที
“กูด้วย!” แซนดี้ลงขันร่วมกับซันด้วย
“ทั้งวันนี่กูไม่แน่ใจเลยว่ะ” ขิงหันไปปรึกษากับดิว จากนั้นจึงพนันด้วย “กูว่าไม่รอด พี่หมอแม่งเด่นจะตายห่า สาวๆ เห็นแค่ไรผมก็จำได้แล้ว” พอลงขันเสร็จก็หันไปทางภูพิงค์ “มึงว่าไง”
“กู...”
“รอดสิวะ” ขณะที่ภูพิงค์ลังเล รวินท์ก็ควักแบงค์ร้อยออกมาสู้บ้าง “พิงค์ คุณว่าไง”
“ผมไม่เล่นอะ แม่ไม่ให้เล่นการพนัน”
“ไอ้ตอแหล!” แซนดี้โวยใส่
ภูพิงค์ไม่ร่วมลงขันด้วย เขาลุกขึ้นรวบเก็บจานไปล้าง “เฮ้ย สายแล้วโว้ย ไปๆ รีบไปเรียนกันได้แล้วเว้ย” เมื่อล้างเสร็จพวกเขาก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปมหาวิทยาลัยกัน
ระหว่างที่นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ไป รวินท์ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเด็กหนุ่มไม่ยอมพนันด้วย “นี่ ทำไมคุณไม่พนันวะ”
“ก็ไม่อยากพนันกับพวกมันไง”
“งั้นพนันกับผมป่ะล่ะ”
ภูพิงค์เคลื่อนมอเตอร์ไซค์เข้าไปจอดในที่จอด เขาถอดหมวกกันน็อกออกแล้วหันไปทางคนที่เพิ่งก้าวลงจากมอเตอร์ไซค์ไป “พนันอะไร”
“ถ้าผมชนะ ผมขออะไรจากคุณก็ได้หนึ่งอย่าง แล้วถ้าผมแพ้...”
“ผมก็ขออะไรจากพี่ได้หนึ่งอย่างใช่ป่ะ”
สองหนุ่มประสานสายตากันอยู่ชั่วครู่ ก่อนภูพิงค์จะตอบ “เออ ก็ได้”
*TBC*เด็กมันก็ร้ายนะคะแม่หญิงแม่นาย พนันกับเพื่อนไม่ยอม จะพนันกับพี่สองคน /แหมมมมมไปให้ถึงดาวพลูโต
แล้วปกติชอปเขาก็ไม่ให้คนอื่นใส่กันหรอกนะพี่หมอ ถ้าไม่ใช่แฟนนน~ พี่วินคนมึนรู้ตัวบ้างมั้ยน้าาาา
ตอนหน้ามาแอบดูกันว่าพี่หมอจะเนียนเป็นเด็กวิดวะได้ตลอดรอดฝั่งหรือไม่ค่ะ 5555555 แล้วใครจะชนะพนัน 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า จุ๊ฟๆ
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 612364 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก