ติดแฮชแท็ก #พี่ควอตซ์น้องเหนือ ในทวิตเตอร์
อุ้มรัก’S l “06”เพราะอาการของสินธรไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงมาก วันถัดมาหมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้แต่ต้องคอยระวังอย่าใช้แขนข้างที่เจ็บเพราะไม่อย่างนั้นอาจจะอักเสบกว่าเดิมและทำให้หายช้าได้ แล้วอีกหนึ่งสัปดาห์ค่อยมาให้หมอดูอาการอีกรอบ
น้ำเหนือมารับพ่อสินธรแต่เช้าหลังจากไปส่งแฝดไปโรงเรียนแล้วเรียบร้อยตั้งใจว่าวันนี้จะพาพ่อกลับไปที่บ้านเพื่อเก็บของที่จำเป็นแล้วพาเข้าไปอยู่ด้วยกันที่บ้านเลย
“ที่จริงวันหลังก็ได้นะลูก”
“ไม่ได้ครับ ต้องวันนี้เลยผมไม่มีทางปล่อยให้พ่ออยู่คนเดียวที่บ้านทั้งๆ ที่เจ็บแบบนี้แน่นอนครับ จะทำอะไรยังไง หยิบจับอะไรก็ลำบาก เพราะอย่างนั้นพ่อต้องย้ายไปวันนี้เลยครับ” พอลูกชายยื่นคำขาดแบบนั้นคนเป็นพ่อก็ไม่อาจจะขัดใจได้นอกจากพยักหน้ารับ แล้วปล่อยให้ลูกชายกับลูกเขยจัดการทุกอย่างไป
ใช้เวลาเกือบค่อนวันข้าวของที่จำเป็นของพ่อสินธรก็ถูกเคลื่อนย้ายไปที่บ้านของควอตซ์และน้ำเหนือ กระเป๋าเสื้อผ้าหลายใบถูกยกลงจากรถแล้วหิ้วไปเก็บเอาไว้ที่ห้องนอนของพ่อสินธรที่ชั้นล่าง น้ำเหนือกับสาลี่ช่วยกันเก็บข้าวของให้ส่วนพ่อสินธรก็นั่งคุยอยู่กับลูกเขยที่ห้องนั่งเล่น จนใกล้ได้เวลาเลิกเรียนของแฝดควอตซ์จึงขอตัวไปรับสองแสบที่โรงเรียน พอดีกับที่น้ำเหนือเก็บของเรียบร้อยจึงเดินออกมาหาคนเป็นพ่อ
“ผมเก็บเสื้อผ้าให้พ่อเรียบร้อยแล้วนะครับ” น้ำเหนือตอบก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตักของคนเป็นพ่ออย่างที่ชอบทำตอนเป็นเด็ก
“ขอบใจลูก เหนื่อยเลยสิ” พ่อสินธรก้มมองลูกชายของตัวเองที่แม้ว่าตอนนี้จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ในสายตาของคนเป็นพ่อนั้นมองเห็นว่านอนที่นอนทอดกายอยู่บนโซฟาแล้วหนุนตักเขาอยู่นั้นคือเด็กชายน้ำเหนือในวัยเด็ก
คงเพราะระหว่างเขาทั้งสองคนมีความทรงจำต่อกันในช่วงหลายปีก่อนที่น้ำเหนือยังเป็นเด็ก แม้เวลาจะล่วงเลยผ่านมานานหลายปีแต่ความรู้สึกของพวกเขาถูกสะกดเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน พอตอนนี้ได้กลับมาเจอกัน กลับมาอยู่ด้วยกัน เวลาที่เคยถูกหยุดไว้เหมือนได้เดินต่อ และเป็นการเดินต่อจากช่วงเวลานั้น น้ำเหนือเลยรู้สึกว่าตัวเองยังเป็นเด็กชายตัวน้อยๆ ที่จะวิ่งตามและอ้อนพ่อ เหมือนกับที่พ่อสินธรเห็นว่าลูกชายคนเดียวของเขาเป็นเด็กตัวน้อยไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่มีครอบครัวแล้ว
“ผมคิดมาตลอดว่าผมคงไม่มีโอกาสได้นอนหนุนตักพ่อแล้ว” น้ำเหนือพูด จับมือของคนเป็นพ่อมากุมเอาไว้แน่น
“พ่อก็เหมือนกัน พ่อคิดว่าชาตินี้พ่อคงไม่มีโอกาสได้เจอหน้าลูกแล้วแน่ๆ”
“แต่ตอนนี้ผมได้นอนหนุนตักพ่อแล้ว ได้เจอพ่อแล้วทุกวันเลยด้วย แล้วก็ได้อยู่กับพ่อแล้ว” น้ำเหนือเงยหน้ายิ้มกว้างให้กับพ่อสินธรจับมือที่แม้จะหยาบกร้านเพราะทำงานหนักแต่ทว่าให้ความอบอุ่นที่มากมายเหลือเกินของพ่อมาแนบลงที่แก้มของตัวเอง
สินธรทอดสายตาที่เต็มไปด้วยความรักความเอ็นดูมองลูกชายคนเดียวที่ช่างออดช่างอ้อนแล้วจึงยิ้มออกมา
“คุงตา~ มัมๆ~” เสียงของสองแสบดังลั่นเข้ามาในห้องนั่งเล่นก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงเสียอีก
น้ำเหนือขยับลุกขึ้นนั่งพอดีกับเจ้าตัวแสบวิ่งดุ๊กๆ เข้ามาหา เจ้าตัวแสบเบรคตัวก่อนจะวิ่งชนมัมมี๊ยกมือไหว้ทั้งน้ำเหนือและสินธรแล้วจึงโถมตัวเข้าใส่มัมมี๊เต็มแรง
“หยุดครับ ห้ามโถมตัวใส่คุณตา คุณตาเจ็บอยู่” น้ำเหนือรีบร้องห้ามเมื่อเห็นว่าฝาแฝดกำลังจะหันไปโถมตัวกอดพ่อสินธรบ้าง
“โง๊ะ คุงตาเจ็บๆ” ดวงตาทั้งสองคู่มองไปที่แขนของสินธรที่ยังมีผ้าพันเอาไว้อยู่
ทั้งพี่ฮาร์ทและน้องเดียร์ขยับเข้าไปใกล้คุณตาที่นั่งอยู่บนโซฟาก่อนจะเป่าเพี้ยงให้คนละเพี้ยง “โอ๋คุงตา ไม่เจ็บแย้วนะ ไม่เจ็บ”
“ใช่ๆ เดียเป่าให้แย้ว พิฮาดด้วย ไม่เจ็บแย้วนะ”
สินธรหัวเราะขำก้มลงใช้แขนข้างที่ไม่ได้เจ็บกอดหลานชายฝาแฝดแล้วหอมแก้มยุ้ยไปคนลาที “ตาไม่เจ็บแล้ว หายเจ็บเลยขอบใจนะ”
“พี่ฮาร์ทเก่ง น้องเดียร์ก้อเก่ง” เจ้าตัวยืดอกรับอย่างภาคภูมิใจจนคนมองต้องยิ้มขำออกมาอย่างเอ็นดู
“วันนี้มีการบ้านไหมครับ” น้ำเหนือถามลูกชายฝาแฝด
ทั้งคู่พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปนั่งอีกมุมของห้องนั่งเล่นที่มีโต๊ะญี่ปุ่นกางเอาไว้ให้ฝาแฝดนั่งทำการบ้าน ตรงไหนที่ไม่เข้าใจก็เดินมาถาม ให้มัมมี๊กับแด๊ดดี๊ช่วยสอนให้ จนกระทั่งได้เวลาอาหารเย็นน้ำเหนือเลยเรียกสองแฝดที่นั่งทำการบ้านอยู่ให้ไปทานข้าวที่บ้านขอฃคุณหญิงมรกต
“คุณธร... เป็นอย่างไรบ้าง” คุณโทมัสเอ่ยถามทันที่ที่เห็นพ่อสินธรเดินเข้ามาในห้องอาหาร
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ไม่นานก็หายโชคดีที่แค่ซ้นไม่ได้หักหรือกระดูกแตกอะไร” สินธรตอบ
“แย่เลย ช่วงนี้เราคงไปออกรอบกันไม่ได้เลยสินะ” คุณโทมัสอดที่จะทำหน้าเสียดายไม่ได้
“เล็กๆ น้อยๆ ก็พอได้ครับ”
“ไม่ได้ครับ” น้ำเหนือรีบห้ามทันทีที่ได้ยินคนเป็นพ่อพูด “จนกว่าจะหายดีพ่อห้ามเล่นเลยนะครับ ผมให้ได้แค่ไปดูแต่ห้ามจับไม้กอล์ฟเด็ดขาดเลย”
สีหน้าจริงจังเสียยิ่งกว่าตอนดุลูกชายฝาแฝดอีก คุณมัสและพ่อสินธรมองแล้วก็หัวเราะออกมาก่อนที่คุณโทมาจะหันไปหยอกกับพ่อสินธร
“ลูกดุแล้วล่ะ คงต้องยกเลิกโปรแกรมไปก่อน”
“ผมก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน” พ่อสินธรพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย บนหน้ายังปรากฏรอยยิ้มขบขันอยู่
“ก็ผมเป็นห่วงนี่ครับ” น้ำเหนือว่า
“พ่อรู้แล้ว” พ่อสินธรได้แต่ยกมือไปจับศีรษะของลูกชายแล้วจับโยกไปมาอย่างเอ็นดู
อาหารมื้อเย็นจบลงพร้อมกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากการอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครอบครัว น่าเสียดายที่วันนี้น้าหมอมาร่วมวงด้วยไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคงสนุกสนานกว่านี้
หลังจากกลับจากบ้านใหญ่ของบริสตัน น้ำเหนือก็พาฝาแฝดไปอาบน้ำนอน ก่อนที่ตัวเขาจะลงไปดูที่หลับที่นอนของพ่อสินธร อยู่ดูจนแน่ใจว่าพ่อไม่ต้องการอะไรเพิ่มเติมแล้วและโดนคนเป็นพ่อไล่ให้มานอนนั่นแหละถึงได้ออกจากห้องของพ่อมาได้
“พี่ควอตซ์! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” น้ำเหนือร้องถามด้วยความตกใจเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาเห็นคนรักนั่งกุมหน้าผากอยู่ที่โซฟานั่งเล่น
“พี่เวียนหัวนิดหน่อย” ควอตซ์ตอบ
น้ำเหนือรีบเดินเข้ามาหาจับตามเนื้อตัวอีกฝ่ายเพื่อดูว่าเป็นไข้ตัวร้อนหรือเปล่า “ไม่สบายหรือเปล่าครับ ตัวร้อนๆ ด้วย”
“คงจะอย่างนั้น” อีกฝ่ายตอบ
“เดี๋ยวผมไปเตรียมยาให้นะครับ” น้ำเหนือพูดเตรียมผละไปหยิบยามาให้ แต่ไม่ทันจะลุกไปไหนคนตัวโตกว่าก็จับแขนรั้งให้นั่งเหมือนเดิม ก่อนที่ศีรษะของควอตซ์จะซบลงกับไหล่ของน้ำเหนือ มือยังจับแขนของน้ำเหนือเอาไว้จนเจ้าตัวรู้สึกถึงไอร้อนจากฝ่ามือของควอตซ์
“พี่ควอตซ์ครับ”
“แป๊บนึงนะครับ” เสียงอ้อนๆ ที่ฟังดูเหนื่อยล้าดังออกมาก่อนที่เจ้าตัวจะกอดน้ำเหนือแน่นขึ้น
คนที่ไม่ค่อยเจ็บป่วยแต่พอเจ็บป่วยทีก็เป็นหนักเสียเหลือเกิน
น้ำเหนือยกมือลูบหลังคนป่วยเบาๆ เหมือนจะปลอบ “พี่ควอตซ์ครับ ให้ผมเป็นเตรียมยาให้นะถ้าพี่ไม่รีบกินตอนนี้เดี๋ยวไม่สบายหนักขึ้นมาแน่ๆ เลย ตัวเริ่มร้อนขึ้นแล้วนะครับ”
“อือ...” แม้จะรับคำแต่ก็ไม่ยอมปล่อยน้ำเหนือ เอาแต่กอดแล้วซุกหน้ากับไหล่ของคนรักอยู่แบบนั้น
“พี่ควอตซ์... ปล่อยผมก่อนนะครับ แป๊บเดียวนะ” น้ำเหนือจับแขนของควอตซ์ที่กอดเอวเขาเอาไว้อยู่ออกก่อนจะลุกเดินออกจากห้องนอนไปเพื่อไปเตรียมน้ำเตรียมยาให้คนป่วย
“พี่ควอตซ์... เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” น้ำเหนือที่เดินกลับขึ้นมาบนห้องร้องถาม พลางมองหมอนอิงที่หล่นระเกะระกะบนพื้นทั้งๆ ที่ก่อนหน้าที่เขาจะออกจากห้องมันยังวางเรียงอยู่บนโซฟาอยู่เลย
“พี่ว่าปลอกหมอนมันเริ่มเหม็นแล้วนะ” คนป่วยขมวดคิ้วพลางว่า
“เดี๋ยวผมให้เอาไปซักให้ กินยาก่อนนะครับแล้วผมจะเช็ดตัวให้นะ” น้ำเหนือส่งยาให้คนรักรับไปทานพร้อมดื่มน้ำตาม
ปล่อยให้คนที่เพิ่งทานยาไปนั่งพักไปก่อนส่วนตัวน้ำเหนือก็เดินไปเก็บหมอนอิงที่อยู่บนพื้นให้เข้าที่เข้าทาง ถอดปลอกหมอนแยกใส่ตะกร้าเตรียมเอาให้เมดไปซัก เดินไปเปิดน้ำใส่อ่างแก้วแล้วยกออกมาข้างนอก ตอนนี้คนป่วยย้ายไปกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงแล้ว น้ำเหนือวางอ่างแก้วบนโต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างคนรัก
“เป็นยังไงบ้างครับ เวียนหัวเยอะไหม”
“อือ” คนป่วยตอบสั่นๆ คิ้วขมวดเข้าหากันท่าทางหงุดหงิดเอาแต่ใจแบบที่น้ำเหนือไม่เห็นนานแล้ว
“อย่างนั้นเช็ดตัวก่อนนะครับ แล้วจะได้นอนพักนะ” น้ำเหนือพูดพลางชุบผ้าลงในอ่างแก้วแล้วบิดจนหมาด
จับแขนคนป่วยมาค่อยๆ ใช้ผ้าเช็ดไปตามแขน ลำคอ ไล่ไปตามเนื้อตัวและขา โดยมีเสียงฮึดฮัดของคนป่วยส่งมาตลอดเพราะเขาไม่อยากเช็ดตัว ท่าทางหงุดหงิดของควอตซ์ทำให้น้ำเหนือยิ้มขำ รู้สึกเอ็นดูเด็กโข่งคนนี้เสียเหลือเกิน
“เสร็จแล้วครับ” น้ำเหนือพูด ลุกไปหยิบชุดนอนมาให้คนบนเตียงใส่ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมรับไปใส่ เขาเลยต้องเป็นฝ่ายใส่ให้ เหมือนเลี้ยงลูกชายอีกคนไม่มีผิด
“อือ...” คนป่วยรับคำก่อนจะทิ้งตัวลงนอนทันที ก่อนจะมองหน้าคนรักที่ยังยืนอยู่ข้างเตียง “มานอนสิ”
“ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยครับ เดี๋ยวผมอาบน้ำก่อนพี่ควอตซ์นอนไปก่อนเลยครับ คนป่วยต้องพักเยอะๆ จะได้หายนะครับ”
“มานอน” ดูเหมือนว่าประโยคของน้ำเหนือจะยาวเกินไปจนคนป่วยไม่สามารถรับรู้และเข้าใจความหมายนั้นได้
“ผมไปอาบน้ำก่อน”
“มานอน” คำพูดเอาแต่ใจ มีออฟชั่นเสริมเป็นตาดุๆ ขวางๆ
ดูท่าคนป่วยจะเอาแต่ใจมากทีเดียวน้ำเหนือยิ้มขำกับอาการเอาแต่ใจ สุดท้ายก็ยอมให้เดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อขยับลงนอนข้างๆ กัน ทันทีที่น้ำเหนือลงนอนแขนของคนป่วยก็คว้าเอวน้ำเหนือแล้วรั้งเข้าไปใกล้แล้วกอดเอาไว้ทันที
“รู้สึกยังไงบ้างครับ พรุ่งนี้ต้องหาหมอไหม” น้ำเหนือส่งเสียงถาม
“เมื่อกี้เวียนหัว แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว” ควอตซ์ตอบเสียงอู้อี้เพราะเจ้าตัวเอาแต่ฝังหน้าลงกับกลุ่มผมของน้ำเหนือ กระชับกอดที่เอวบางแน่นขึ้น
ลมหายใจร้อนๆ ของควอตซ์กระทบอยู่บนศีรษะ น้ำเหนือได้แต่ยกมือลูบไหล่ลูบหลังอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการกล่อมให้คนป่วยได้นอนหลับเพื่อจะได้พักผ่อน
“พี่ควอตซ์ครับ...” น้ำเหนือเรียกเสียงเบา แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ตอบอะไร ลองเรียกอีกครั้งก็ยังเหมือนเดิม คงหลับไปแล้วไม่ผิดแน่
น้ำเหนือจับแขนของควอตซ์ให้ออกจากเอว แต่ขยับตัวได้เพียงนิดคนที่หลับอยู่ก็หรี่ตามองพร้อมส่งสายตาขวางๆ ให้ที่มีอะไรมารบกวนเวลานอน น้ำเหนือเลยต้องทิ้งตัวลงนอนให้ควอตซ์กอดต่อไปทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ได้อาบน้ำ อีกทั้งผ้าเช็ดตัวกับอ่างแก้วก็ยังไม่ได้เก็บ คงต้องรอให้ควอตซ์หลับสนิทเสียก่อน
ผ่านไปเกือบชั่วโมงจนน้ำเหนือแทบจะหลับตามคนป่วยไปแล้ว แต่เพราะแรงกอดรัดที่เริ่มคลายลงทำให้เขารู้สึกตัวขึ้น น้ำเหนือจึงค่อยๆ ผละจากอ้อมกอดของคนรักเพื่อไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย
แวะเดินไปดูฝาแฝดที่อีกห้องว่าหลับเรียบร้อยดีหรือเปล่า หยิบผ้าที่ฝาแฝดถีบกระเด็นมาห่มให้อีกรอบ ก้มลงหอมหน้าผากไปคนละทีก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง แล้วคนป่วยที่ควรจะหลับอยู่ตอนนี้กลับนั่งพิงหัวเตียงอยู่
“เป็นอะไรครับ ทำไมตื่นขึ้นมาล่ะ” น้ำเหนือเดินไปหา
พอหยุดอยู่ข้างเตียงก็โดนคนป่วยดึงแขนจนล้มลงนั่งบนเตียง
“ไปไหนมา” เสียงแหบของคนป่วยเอ่ยถาม หน้าตาดูเหมือนจะหงุดหงิดอะไรสักอย่าง
“ผมไปอาบน้ำมาครับ แล้วก็แวะไปดูแฝดด้วย แล้วทำไมพี่ควอตซ์ไม่นอนต่อละครับ ลุกขึ้นมาทำไม”
“ก็ไม่อยู่” อีกฝ่ายตอบสั้นๆ “เวียนหัว นอนคนเดียวแล้วเวียนหัว”
รั้งคนที่นั่งอยู่มาเกยตักตัวเองก่อนจะกอดน้ำเหนือเอาไว้แน่น ซุกหน้าที่ไหล่บางของคนรัก “ห้ามไปไหนอีก พี่ป่วยอยู่”
น้ำเหนืออยากจะหัวเราะกับท่าทางของคนป่วย ที่ดูจะงอแงเสียเหลือเกินแต่ขืนถ้าทำแบบนั้นคนป่วยของน้ำเหนือคงได้หน้าบูดหน้าบึ้งแน่นอนเพราะตอนนี้ก็ใกล้จะเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว
“โอเคครับ ไม่ไปไหนแล้ว พี่ควอตซ์นอนได้แล้วนะครับ หรือว่าไม่สบายตัวหรือเปล่าอยากให้ผมเช็ดตัวให้อีกรอบไหม”
ควอตซ์ส่ายหน้า ขยับตัวลงนอนทั้งๆ ที่ยังกอดน้ำเหนือเอาไว้แบบนั้นจัดท่าทางของตัวเองจนสบายถึงได้หลับตาลงอีกรอบ น้ำเหนือก็ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายนอนกอดตัวเองเอาไว้แบบนั้น ไม่กล้าผละไปไหนแล้วเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาอีกรอบ แม้จะอึดอัดนิดหน่อยเพราะคืนนี้ควอตซ์กอดเขาแน่นกว่าทุกคืน แต่ก็ไม่ได้อึดอัดจนไม่สามารถนอนหลับได้
เพราะไม่ว่าอย่างไร... อ้อมกอดของควอตซ์ก็ทำให้น้ำเหนือนอนหลับได้เสมอ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈
หายไปร่วมเดือนอีกแล้ว ขอโทษด้วยค่ะ แฮ่... เรื่องนี้ไปๆ มาๆ แต่งยากกว่าที่คิดเลยแต่งไม่ค่อยจะออกเลยค่ะ กลัวว่าเรื่องมันจะน่าเบื่อ ซ้ำซาก จำเจ ไม่มีอะไรน่าสนใจ เพราะกว่าจะถึงตอนที่หลากหลายอารมณ์ก็อีกสักพักเหมือนกัน แรกๆ นี่เลยออกแนวเป็นชีวิตประจำวันในแต่ละวันของตัวละครมากกว่า ก็ไม่รู้ว่าคนอ่านจะเบื่อกันหรือเปล่า แต่แบบ... ชีวิตประจำวันของเราอ่ะเนอะก็คงไม่มีอะไรผาดโผนมากมายหรือแปลกมากมาย ฟางก็เลยกลัวว่ามันจะดูเป็นฉากซ้ำๆ น่ะค่ะ เลยแต่งไม่ค่อยออกเท่าไหร่เลย
ยังไงก็คอมเมนต์ความคิดเห็นกันเอาไว้ได้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่ควอตซ์น้องเหนือน้อยใจแย่เลย รักพี่ควอตซ์เมนต์ รักน้องเหนือเมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ อย่าลืม กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ❤... อุ้มรัก ' S ...❤ #Mpreg [Yaoi , Boy's Love] ► ตรวจสอบสถานะการโอนเงิน l P.45 (อ่าน 245987 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก