................
......................................................
“แฟนพี่กัลป์โคตรเช้งกะเด๊ะอ่ะ”
“คนนี้ก็น่ารักมาก เป็นเพื่อนพี่กัลป์เหรอครับ”
กลุ่มวิศวะปีสี่กระเถิบตัวเข้าหานาทีที่ยืนอยู่ ส่งยิ้มหวานสุดใจกะให้คุณหมอใจอ่อนแต่สิ่งที่ได้มาคือซองคุ้กกี้ที่กระแทกตรงกลางหน้าผาก ไฟกับสตางค์ถึงกับหัวเราะออกมาเมื่อพี่กัลป์ปาโดนหน้าไอ้พีได้อย่างแม่นยำ พีถึงกับเอามือกุมหน้าผากพูดเสียงเบาๆ ว่าคนนี้น่าจะตัวจริงดีที่พี่กัลป์ไม่ปาเครื่องชงกาแฟมาด้วย
“นี่มึงรู้ป่ะกัลป์ เวลาพักของหมอนี่หาได้ยากแล้วแต่หมอบางคนนี่เอาเวลาพักแค่หนึ่งชั่วโมงมานั่งเฝ้าเจ้าของร้านกาแฟ”
“มึงมีหน้ามาพูดแบบนี้เหรอไอ้เว อีกนิดเดียวมึงจะเข้าไปนั่งเรียนกับน้องวีแล้ว”
ไม่เห็นสองคนนี้เถียงกันมานานเชื่อแล้วว่าต่อให้อายุมากขึ้นมากแค่ไหนฝาแฝดก็ยังเป็นฝาแฝดเถียงกันเป็นเด็กๆ ไม่มีผิด กัลป์ดึงแขนให้นาทีเดินเข้ามาตรงหลังเคาน์เตอร์เจ้าเด็กวิศวะที่ยังยืนอยู่ร้องหูว..กันอย่างพร้อมเพรียงจนเขาต้องไล่ให้นั่งรอที่โต๊ะก่อนไปยังมียื่นหน้ามาส่งเสียงกิ้วๆ ว่าคุณนายร้านกาแฟเป็นถึงคุณหมอหน้าตาใสกิ๊ง
“ต้องกลับไปทำงานกี่โมง”
“อีกครึ่งชั่วโมง”
“ไม่เหนื่อยหรือไงโรงพยาบาลก็ไม่ใช่ใกล้ๆ ”
“ตอนตั้งใจจะมาไม่เหนื่อยแต่พอมาถึงแล้วเหนื่อย”
กัลป์หลุดขำเดี๋ยวนี้คุณหมอนาทีประชดประชันเก่งก็พอรู้ว่าเรื่องอะไร กัลป์เลยหยิบโกโก้มาชงให้ไม่รู้เขาคิดไปเองรึเปล่าเขารู้ว่าโกโก้รสชาติแบบไหนใส่โกโก้แค่ไหนนมข้นเท่าไหร่และมันก็เป็นโกโก้สูตรเฉพาะสำหรับนาที กัลป์โรยผงโกโก้เป็นขั้นตอนสุดท้ายแล้วยื่นให้
“นี่มาเพราะอยากเห็นหน้า?”
สงสัยกัลป์จะถามตรงไปหน่อย
คนที่กำลังดูดโกโก้อึกๆ สำลักซะหน้าแดงไปหมด
“อยากกินโกโก้เฉยๆ”
“ถ้าแค่อยากกินทำไมไม่ซื้อร้านแถวโรง’บาล”
“กัลป์จะให้พูดตรงๆ ใช่ไหม”
“เอาแบบตรงที่สุด”
“มีคนไข้ตั้งแต่หกโมงเช้าจนถึงบ่ายสามยังไม่ได้พักสักวินาทีพอพักปุ๊บก็เลยขับรถมาที่นี่อยากกินโกโก้แล้วแต่พอมาถึงก็เจอเจ้าของร้านอยู่กับแฟ...ผู้หญิงสวยคนนึงก็เลยคิดว่าควรจะกลับไปทำงานต่อดีกว่า”ตรงและละเอียดยิบคุณหมอนาทีจะยกโกโก้ในมือขึ้นมาดื่มต่อแต่กัลป์ก็ดึงข้อมือไว้ก่อน นี่ยอมรับตรงๆ ว่ากล้ามเนื้อบนใบหน้านี่มันบังคับไม่ได้เลยว่ะโคตรอยากจะยิ้มค้างมันไว้อย่างนั้น กัลป์รู้สึกว่านาทีแสดงออกมากขึ้นถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมาอาจจะหนีกลับไปแล้วด้วยซ้ำ
“ผู้หญิงสวยที่ว่าคือสถาปนิกที่เจ้าของร้านจ้างมาให้ออกแบบห้องด้านหลังให้เป็นห้องพักเพราะบางวันก็ขี้เกียจขับรถกลับคอนโด”
“อยู่คนเดียว?”
“ก็คิดอยู่ว่า...”
กัลป์แกล้งเดินเข้ามาใกล้ๆ มือที่จับข้อมือนาทีไว้รั้งอีกคนให้เข้ามาหา คณหมอเลยเอนตัวหลบแต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร เสียงโทรศัพท์ของนาทีก็ดังขึ้นมาแน่นอนว่ามีคนไข้เคสด่วนแน่ๆ ท่าทางรีบร้อนทำให้กัลป์ปล่อยให้คุยโทรศัพท์ดีๆ ก่อนจะหันมาบอกว่าต้องรีบไปแล้ว กัลป์เลยพยักหน้ารับอีกฝ่ายเลยรีบออกจากร้านแต่ยังไม่ถึงห้านาทีคุณหมอก็วิ่งกลับมาอีกรอบท่าทางอึกอักๆ ทำให้กัลป์ต้องเอ่ยถามว่ามีอะไร
“จริงๆ แล้วที่เรามาที่นี่เพราะคิดว่าอยากเจอหน้ากัลป์แค่ห้านาทีก็ยังดี”
“..........................................................”
“ไปก่อนนะ”
“นาที”
คุณหมอทำท่าจะรีบวิ่งออกไปอีกรอบแต่กัลป์กลับคว้าแขนไว้ทันแล้วดึงเข้าหาตัว อ้อมแขนกอดรัดจนนาทีซบหน้าลงกับอกกว้างทั้งร้านกาแฟเงียบกริบเมื่ออยู่ดีๆ เจ้าของร้านกาแฟสุดหล่อก็กอดใครไม่รู้หน้าตาเฉย นาทีตัวแข็งทื่อไม่กระดุกไม่กระดิกจนกัลป์กระชับกอดให้แน่นขึ้นถึงได้หันมาสบตา
“เจอหน้าห้านาทีมันน้อยไปแถมกอดอีกสามนาทีแล้วกัน”คุณหมอนาทีหน้าแดงแปร๊ดแต่ยังไม่ทันได้เขินนานกว่านี้เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก ชีวิตคุณหมอไม่มีเวลาส่วนตัวนานเลยต้องรีบวิ่งออกจากร้านได้ยินเสียงไอ้เวนำแซ็วคนแรกตามด้วยบรรดาลูกค้าในร้านที่ส่งเสียงฮิ้วๆ กิ้วๆ กันไม่เลิกเห็นไกลๆ ว่าโฟโต้สถาปัตย์ชูกล้องในมือขึ้นมาแน่นอนว่าคงถ่ายฉากกอดได้ทัน ดีที่นาทีออกจากร้านไปแล้วไม่งั้นคงได้เขินมากกว่านี้แน่
“เป็นไงพี่อยากมีชีวิตคู่แล้วสิ”
“ก็แก่แล้วป่ะวะวันๆ กูเจอแต่มึงเนี่ยแพทแต่งงานกับกูไหม”
“ผมโคตร งง กับชีวิตรักพี่เลยหมอนาทีก็เดี๋ยวมาเดี๋ยวหายส่วนพี่ก็ไม่เคยชัดเจนปวดกบาล”
“กูเคยบอกมึงไปแล้ว..แพท”
“ผมรู้..แต่ที่พี่บอกผมมันเมื่อสองสามปีที่แล้วตอนนั้นพี่บอกเองว่าพี่ยังไม่มีอะไรสักอย่างที่เหมาะสมกับนายแพทย์นาที แต่ตอนนี้มันก็โอเคแล้วนะ ร้านพี่กำไรร้อยล้านแล้วมั้งมั่นคงยิ่งกว่ารากต้นไทร”
ดูมันเปรียบเทียบ ..กัลป์ยอมรับว่าทุกอย่างในชีวิตตอนนี้เขาก็คิดว่ามันลงตัวแล้ว เขามีงาน มีธุรกิจ มีเงินที่คิดว่ามันก็มากพอที่จะไม่อดตาย เขาเองก็คิดเรื่องนี้ตั้งแต่ก่อนนาทีจะกลับมาจากอเมริกาด้วยซ้ำแต่พอเอาเข้าจริงเขาก็ไม่กล้าที่จะเริ่มคุยเป็นเรื่องเป็นราวสักทีเขาเองก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงแพทเลยยื่นแก้วโกโก้ที่นาทีวางทิ้งไว้ก่อนจะบอก
“บางทีหมอนาทีก็อาจจะไม่ได้ต้องการผู้ชายเพียบพร้อมอะไรขนาดนั้นก็ได้นะพี่ เขาอาจะต้องการแค่เจ้าของร้านกาแฟที่ชงโกโก้ให้เขากินไปตลอดชีวิต”
“............................................................................”
“เรื่องความรักเห็นแก่ตัวบ้างก็ได้นะพี่กัลป์”กัลป์เดินเข้ามาในห้องพักแล้วหยิบกุญแจมาไขลิ้นชักที่เขาล๊อคกุญแจไว้
ซองเอกสารสีน้ำตาลที่วางอยู่บนสุดทำให้กัลป์หลับตาลงเหมือนใช้ความคิด ..บางทีมันก็คงต้องถึงเวลา
COCOA
“ของๆ ใครใครก็ต้องห่วงของใครๆ ก็ต้องหวงห่วงใยรักใครถนอม ~ ”เหมือนจ้างสถาปนิกบ้าๆ บอๆ มาทำงานให้ แก้วสาวสวยคนเดิมกำลังถือแบบแปลนห้องพักพร้อมกับเต้นยึกๆ ยือๆ ไปมาตาก็แอบเหล่ไปยังด้านนอกที่มีหมอนาทีนั่งทำงานอยู่ เมื่อวันก่อนหลังจากที่กัลป์บอกว่าจะปรับปรุงห้องพักด้านหลังร้านคงมีสถาปนิกมาที่ร้านตอนเย็นทุกวัน ตอนแรกก็ไม่เห็นนาทีจะตอบรับอะไรก็แค่พยักหน้ารับรู้ แต่ตอนเย็นนาทีจะโผล่มาที่ร้านตลอดถ้าไม่ติดคนไข้ก็จะมานั่งดื่มโกโก้รอจนเขาปิดร้าน แต่ถ้าเข้าเวรพักชั่วโมงนึงก็มาก่อนเข้าเวรตอนเช้าก็มา ออกเวรเช้าก็มา
ขนาดไอ้เวยังบอก
“กูว่ากูติดน้องวีหนักแล้วนะมีคนหนักกว่ากูอีก”
อย่างวันนี้คุณหมอนาทีหอบงานมาด้วย หนีบมาทั้งเอกสารและแม๊คบุ๊คสีขาว นั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะแต่ก็แอบขำเพราะเห็นเงยหน้าขึ้นมามองเขาทุกห้านาทีไม่รู้งานวันนี้จะเสร็จรึเปล่า แต่หลายวันมานี้เหมือนนาทีมีเรื่องเครียด เห็นนั่งมองเอกสารแล้วขมวดคิ้วอยู่นานสองนาน พอเดินเข้าไปใกล้ก็จะรีบเอาเอกสารไปซ่อนเหมือนไม่ต้องการที่จะให้เขาเห็น
“เสร็จเร็วกว่าที่คิด”
“แหม..มันจะอะไรมากมายละจ๊ะแค่ห้องนอนคนบ้างานไม่ได้สร้างเรือนหอสักหน่อย”
“วกมาเรื่องนี้ตลอด”
“เราพูดจริงๆ นะกัลป์ไม่มีใครอยากอยู่กับความไม่ชัดเจนไปตลอดชีวิตหรอก ถ้าวันนี้คุณหมอนาฬิกายังทนไหว แต่ถ้าวันนึงเขาไปจากกัลป์แล้วไม่กลับมาอีกเลยกัลป์จะทำยังไง”
“............................................................................”
“แก้วไม่อยากให้มีคำว่าสายเกินไปทั้งๆ ที่คนที่รักอยู่ตรงหน้า”
“รู้ไหมตั้งแต่นาทีกลับมาโดนสั่งสอนไม่หยุดเลยทั้งไอ้แพททั้งแก้ว”
“ก็กัลป์ไม่ได้เรื่องเลย อยากจะเดินไปบอกหมอนาฬิกาว่าให้ไปหาผัวใหม่”
“ปวดหัวกับผู้หญิงสมัยนี้ที่จริงแล้วกัลป์มีเรื่องให้แก้วช่วยอีกเรื่องนึง”
กัลป์เดินไปหยิบซองสีน้ำตาลพร้อมกับยื่นให้แก้ว ทันทีที่สาวสวยสถาปนิกเห็นเอกสารทั้งหมดก็ยืนช็อคตาค้าง เอาแต่ก้มลงมองเอกสารในมือสลับกับมองหน้ากัลป์อยู่อย่างนั้น
“เป็นไง ได้เรื่องยัง”
“สุดๆ อ่ะโหยกัลป์โคตรเท่พระเอกมาก เออแต่แก้วติดโปรเจคลูกค้ารายอื่นเดี๋ยวแนะนำเพื่อนให้รับรองเก่ง อีกอย่างเรื่องนี้สำคัญคุณหมอนาฬิกาคงรู้สึกไม่ดีถ้าให้แฟนเก่าแบบเรา...”
“ไม่เป็นไรเข้าใจ”
“เจ๋งว่ะ รีบๆ บอกเขาล่ะ”
แก้วกลับไปแล้วก่อนกลับมีการไปทำหน้าตาปลื้มปิติกับไอ้แพทที่ทำหน้า งงๆ เพราะมันไม่รู้เรื่องด้วยกัลป์เลยไล่ให้กลับบ้านกลับช่องกันไปทั้งคู่ พอสถาปนิกจอมวุ่นวายกลับไปกัลป์เลยเดินมาหาคุณหมอนาทีที่นั่งเท้าคางอยู่ตรงโต๊ะ ตอนแรกนึกว่าทำงานเคร่งเครียดแต่พอเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นเป็นรูปน้องหมาคอร์กี้ตัวป้อมๆ สั้นๆ
“อยากเลี้ยงเหรอ”
“อยาก แต่ที่คอนโดไม่ให้”
“รออีกหน่อยแล้วกัน”
“จะให้เอามาเลี้ยงที่นี่เหรอ”
“เรื่อง..ร้านพังพอดี”
กัลป์เห็นว่าวันนี้ดึกมากแล้วเลยบอกให้นาทีรีบกลับเดี๋ยวไปส่งที่คอนโดเพราะรู้ว่าเดี๋ยวนี้วันหยุดนาทีไม่ค่อยได้ขับรถ คุณหมอว่าง่ายคงเหนื่อยอยู่เหมือนกันเห็นนั่งทำงานตั้งแต่บ่าย กัลป์หยิบชองทั้งหมดมาถือไว้เองเมื่อเดินมาถึงหน้าร้านกำลังจะกดล็อคกุญแจ
“ที ถ้าวันไหนเหนื่อยก็นอนพักเถอะไม่ต้องมาทุกวันก็ได้”
“ใครจะปล่อยให้กัลป์อยู่กับแฟนเก่าสองต่อสองล่ะ...............ขอโทษทั้งๆ ที่เราไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้”
“ที่อยากบอกคือถ้าวันไหนเหนื่อยไม่ต้องมาก็ได้เดี๋ยวเอาโกโก้ไปให้ที่คอนโด หรือถ้าวันไหนติดคนไข้พักแค่ไม่กี่นาทีกัลป์ไปหาที่โรงพยาบาลเอง ขับรถไปๆ มาๆ แบบนี้ไม่ดีเลย”
คุณหมอนาทียิ้มแฉ่งเป็นเด็กๆ จากที่หน้าตาเหนื่อยล้าก็กลายเป็นแป๊ะยิ้มเห็นอย่างนั้นมันน่าหมั่นเขี้ยวเลยเอื้อมมือไปหยิกแก้มแรงๆ มีการทำหน้าบึ้งแต่บอกว่าวันนี้อารมณ์ดีจะไม่โกรธ ท่าทางน่ารักๆ ที่นาทีแสดงออกมันหมือนกับที่ไอ้เวบอกนาทีดูเป็นเด็กวัยรุ่นมากกว่าจะเป็นนายแพทย์ เคยมีการมากระซิบบอกว่ามีทั้งหมอและคนไข้ที่ตามจีบ บางวันหอบตะกร้ายังกะกระเช้าปีใหม่มาให้ มีชวนไปกินข้าวดูหนังฟังเพลงแต่นาทีก็ปฏิเสธหมด
ลึกๆ เขายอมรับเลยว่าหวง..นี่ก็ว่าจะไปหานาทีที่โรงพยาบาลบ่อยๆ เหตุผลรองคือไม่อยากให้ทีขับรถไปมากลัวว่าจะหลับในระหว่างทาง แต่เหตุผลหลักคือต้องไปประกาศความเป็นเจ้าของซะบ้างเดี๋ยวจะมีคนมาจีบเยอะไปกว่านี้
แต่มันก็มีบางเรื่องที่ยังคาใจอยู่
“นาที มีเรื่องอะไรจะบอกกัลป์ไหม”แวบนึงที่เขาเห็นแววตาของคนตรงหน้าวูบไหว
แต่คุณหมอนาทีก็ยังส่ายหน้าปฏิเสธ อยู่ดีๆ คำพูดของแก้วมันวนเวียนอยู่ในหัวจนกัลป์นึกกลัว
“แก้วไม่อยากให้มีคำว่าสายเกินไปทั้งๆ ที่คนที่รักอยู่ตรงหน้า”COCOA
“พี่เป็นแฟนพี่กัลป์เหรอครับ”
“เป็นหมอ”
“หมอหน้าตาแบบนี้ผมก็อยากจะป่วยทุกวันเหมือนกันนะ”
“พี่คิดว่าน้องเองก็ใกล้จะป่วยแล้ว”
“ไข้ไจเหรอครับ”
“โดนแฟนกระทืบ”
ฟ้าครามหันไปมองข้างหลังทันทีที่จบประโยคแน่นอนว่าสตางค์เองก็ยืนกอดอกมองอยู่นาน กัลป์เดาได้เลยว่าคู่นี้เดี๋ยวก็ตีกันอีก เป็นคู่ที่สามวันดีสี่วันไข้งอนกันบ่อยที่สุด แต่มันก็เป็นไปตามประสาคู่รักฟ้าครามขี้เล่นชอบแหย่ให้สตางค์โกรธแต่สุดท้ายก็เห็นไปง้อจนสตางค์ใจอ่อน แต่ถึงแบบนั้นกัลป์ก็รู้ว่าฟ้าครามน่ะรักแค่สตางค์เท่านั้น เห็นครั้งล่าสุดทะเลาะกันเรื่องที่ฝึกงานของสตางค์ แน่ล่ะหน้าตาระดับสตางค์ก็คงมีพี่ที่ไปฝึกงานมาหยอดมาจีบเดือดร้อนถึงฟ้าครามที่รู้เรื่อง
เห็นว่าทะเลาะกันแรงอยู่เหมือนกันสตางค์ร้องไห้ด้วยแต่ก็จบลงด้วยดีรักกันเหมือนเดิมมากกว่าเดิมด้วยซ้ำและเป็นครั้งแรกที่กัลป์เห็นฟ้าครามเอาจริงเอาจังไม่ใช่ผู้ชายขี้เล่น เหมือนที่เคยเห็นทุกวัน คุณหมอนาทีโบกมือลาเจ้าเด็กกวนตีนเมื่อเห็นว่าท่าทางขี้เล่นหายวับเอาแต่เดินตามแฟนต้อยๆ กัลป์เลยเดินเข้ามาหามือใหญ่วางลงบนกลุ่มผมสีดำนั่น
“วันนี้จะปิดร้านเร็วหน่อยว่าจะจัดของในห้อง”
“ให้ช่วยไหม”
“นั่งรอเฉยๆ ก็ได้มันไม่มีอะไรมากหรอกแต่เดี๋ยวแก้วจะเข้ามาเก็บงานนะ”
แค่เพียงไม่นานหลังจากที่กัลป์ปิดร้านสถาปนิกคนสวยก็เข้ามาหา แก้วทักคุณหมอนาทีที่เงยหน้าขึ้นมาจากคอมแล้วยิ้มให้ กัลป์เลือกที่จะเปิดประตูห้องทิ้งไว้เพื่อความสบายใจของนาทีและมันก็คงไม่ดีด้วยถ้าอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองโดยเฉพาะผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเก่า
“โอเคแล้วนะ”
“โอเค ขอบใจมากแก้ว”
“แล้วเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงนะแก้วบอกเพื่อนไว้แล้ว แล้วก็…เซอไพร์ส!!!!!”
แก้วหยิบการ์ดสีขาวขึ้นมาชูตรงหน้ากัลป์นิ่งไปสักพักก่อนจะรับมันมาเปิดดู พอเห็นชื่อที่เขียนไว้ก็ยิ้มออกมาแน่นนอนล่ะมันจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากการ์ดแต่งงาน แก้วมีการบอกว่าเขามัวแต่ชักช้ายืดยาดขออนุญาตแซงหน้าไปก่อนมีการย้ำว่าให้เขาพานาทีไปด้วย กัลป์ยิ้มรับพร้อมกับมองผู้หญิงที่เคยห้าวจนแทบจะกระทืบผู้ชายตายแต่อีกไม่กี่เดือนก็จะเป็นเจ้าสาวแล้ว
“ยินดีด้วยนะ”
“จ่ะ! ตัวเองเถอะรีบๆ เข้าไม่งั้นจะให้หมอนาฬิกาไปหาแฟนในงานแต่งแก้ว”
“ไม่มีใครหล่อเท่ากัลป์หรอก”
แก้วถึงกับเบ้ปากอย่างหมั่นไส้
ก่อนที่ทั้งคู่จะเข้ามากอดแสดงความยินดีตามประสาเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน
“กัลป์ขอยืมที่ชาร์ต….”
ทั้งสองคนชะงักค้างเมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นตรงหน้าประตู แก้วผละออกมาก่อนจะเอนตัวมากระชิบบอกกัลป์ว่าแก้ตัวเอาเองนะขอตัวกลับก่อนกลัวตายก่อนจะได้แต่งงาน สถาปนิกคนสวยทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้เจ้าของร้านกาแฟที่พยักหน้าอย่างเข้าใจ คุณหมอนาทีไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีกเพียงแค่ยืนนิ่งๆ อยู่หน้าประตูกัลป์เลยเป็นฝ่ายที่เดินเข้ามาหา
“ที..คือแก้ว อืออออ!”ยังไม่ทันจะได้พูดจบนาทีกลับเป็นฝ่ายกระชากกัลป์เข้ามาจูบ สองมือของนาทีกำเสื้อเชิ้ตสีขาวของกัลป์ไว้แน่นท่าทางที่เหมือนทั้งกลัวทั้งโกรธทำให้กัลป์ยกมือกอดเอวอีกฝ่ายไว้มันเหมือนว่านาทีขาดสติแต่พอนึกขึ้นได้ก็จะผละออกแต่กัลป์กลับไม่ยอมปล่อย ริมฝีปากที่เฉียดกันไปมาทำให้กัลป์ค่อยๆ แต้มจูบเบาๆ คอยดูท่าทีของนาทีว่าเป็นยังไงแต่พอคุณหมอไม่ได้หันหน้าหนีกัลป์เลยตัดสินใจแนบจูบลงไปอีกครั้ง
มันไม่ได้รุนแรงเหมือนครั้งแรก กัลป์ค่อยๆ แต้มจูบให้นาทีผ่อนคลายไม่ได้รีบเร่งให้จูบตอบ สองมือของนาทีที่กำเสือเชิ๊ตไว้ค่อยคลายออกก่อนจะเลื่อนมาวางบนไหล่กว้างกัลป์ยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นว่านาทีเริ่มจูบตอบเขาบ้างแล้วปลายลิ้นที่สัมผัสกันทำให้ทั้งสองคนต่างกระชับกอดให้แน่นขึ้น เมื่อเห็นว่านาทีเริ่มหายใจไม่ทันกัลป์เลยต้องปล่อยให้คุณหมอได้พักหายใจแต่ก็ยังไม่วายแต้มจูบไปเรื่อยๆ
“กัลป์…เรามีเรื่องจะบอก”“ไม่ชอบประโยคนี้เลย”
กัลป์หยุดจูบแล้วมองหน้านาทีชัดๆ เขารู้อยู่แล้วว่านาทีต้องมีเรื่องอะไรที่เก็บไว้ในใจ พอเห็นท่าทางไม่สบายใจของคุณหมอทำให้กัลป์ต้องคอยลูบแก้มเบา ๆ พร้อมกับบอกว่าไม่ต้องกลัว
“ที่โรงพยาบาลจะส่งให้ไปเยอรมันแล้วหนึ่งในนั้นมี…”
“กี่ปี”
“หก”
“…………………………….....................”
“กัลป์เราอยากได้ยินอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คำว่า ยินดีหรือดีใจด้วย”
นาทีช้อนตามองกัลป์ที่เงียบไปเมื่อได้ยินเรื่องทั้งหมดไม่มีคำพูดอะไรอีกหลังจากนั้น ต่างคนต่างใช้ความคิด นาทีคิดว่าสุดท้ายมันก็เป็นเหมือนเดิมระหว่างเราไม่มีอะไรที่ชัดเจนไปกว่าห้าปีที่แล้วเลย นาทีค่อยๆ ละมือที่กอดเอวกัลป์แต่อยู่ดีๆ กัลป์กลับเป็นฝ่ายรั้งให้เข้ามากอดอีกครั้งอ้อมกอดครั้งนี้มันแน่นซะจนนาทีเองยังตกใจ
“อย่าไป…อย่าไปไหนอีกเลยนะอยู่กับกัลป์ที่นี่ นาที”เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่นาทีร้องไห้หยดน้ำตาไหลลงซึมเสื้อเชิ้ตทำให้กัลป์ต้องยกมือขึ้นมาจับแก้มแล้วเช็ดน้ำตาให้คุณหมอเอียงแก้มเข้าหามือใหญ่แล้วยิ้มให้ทั้งน้ำตาท่าทางอ้อนๆ ที่ไม่เคยได้เห็นกัลป์เลยก้มลงมาจูบตรงหน้าผากขาวค้างไว้ก่อนที่จะเลื่อนมากระซิบบางอย่าง
“ถอดเสื้อให้หน่อยคุณหมอ”
ถึงแม้จะโดนต่อยแต่นาทีก็ยกมือที่สั่นน้อยๆ ขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อให้กัลป์อยู่ดี อายุจะสามสิบอยู่แล้วแต่นาทีก็ยังเขินเหมือนเด็กๆ เจ้าของร้านกาแฟเองก็ถอดเสื้อให้คนตรงหน้าแน่นอนว่านาทีแกล้งมองไปทางอื่นแก้เก้อเมื่อเขาปลดกระดุมออกหมดแล้วกว่าจะหันกลับมามองหน้ากันตรงๆ ก็ตอนที่เขาก้มลงมาหอมแก้มแรงๆ
มันเหมือนกับเราสองคนรอเวลานี้มานาน
ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติกัลป์หยุดขยับตัวเพราะอยากจะเห็นหน้านาทีชัดๆ มือใหญ่ไล้ไปตามช่วงขาก่อนจะเลื่อนมาที่ท่อนแขนนาทีเองก็รู้สึกเขินขึ้นมาเมื่อเห็นสายตาของกัลป์มือที่วางข้างลำตัวยกขึ้นมาวางลงบนไหล่กว้างก่อนจะรั้งให้เข้ามาใกล้ๆ
“กัลป์ เราอยากบอก..”
“กัลป์รักทีนะ ขอโทษที่ผ่านมาไม่เคยชัดเจนเลย”
“ทีก็รั…อืออออ”
“ถ้าพูดตอนนี้กัลป์ไม่หยุดแค่รอบเดียวแน่”
กัลป์หัวเราะเมื่อเห็นว่านาทีเม้มปากแน่นแต่จะให้เชื่อฟังง่ายๆ คงไม่ใช่คุณหมอนาทีแน่ๆ เพราะกัลป์เห็นว่าเพียงแค่แป๊บเดียวนาทีก็กลับมาทำหน้าเจ้าเล่ห์แถมยังรั้งให้เขาเข้ามาใกล้กว่าเดิมก่อนจะกระซิบบอกรักเขาไม่หยุด แน่ละเขาก็จะไม่ยอมแพ้เหมือนกันเพราะคุณหมอตั้งใจยั่วเขาขนาดนี้เลยพลิกตัวให้นาทีขึ้นมาอยู่ด้านบน
“กัลป์!”
เอาซิ…ใครจะไปยอมแพ้ง่ายๆ
“ง่วงไหม”
“ไม่ง่วง”
นาทีพลิกตัวมาหาคนที่นอนอยู่ข้างๆ เนื้อตัวนาทีแดงก่ำจนกัลป์ต้องดึงเอาผ้าห่มมาห่มให้ กัลป์ก้มลงมองคุณหมอที่ไม่ยอมละสายตาไปไหนจากเขาสักวินาทีเลยก้มลงมาจูบเบาๆ นาทียิ้มหวานเงยหน้ารับจูบก่อนที่กัลป์จะเอื้อมมือไปหยิบบางอย่างออกมาจากลิ้นชักหัวเตียง
“อะไร”
“คีย์การ์ดคอนโดกัลป์ มันใกล้กว่าที่ร้านวันไหนออกเวรไปรอที่คอนโดก็ได้จะได้ไม่ต้องขับรถมาที่นี่ ที่คอนโดกัลป์ก็ชงโกโก้ได้เหมือนกัน”
“เราอยากกินโกโก้ที่ร้านกาแฟมากกว่าแต่ก็ถ้ากัลป์ให้เราก็เอาไว้ก่อนนะ”
นาทีมองคีย์การ์ดไม่วางตาเผลอตัวลุกขึ้นมานั่งแต่คงลุกเร็วไปหน่อยเลยเบ้หน้ากัลป์เลยลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงไว้ คุณหมอยิ้มแก้มปริจังหวะที่เอื้อมมือจะมาหยิบคีย์การ์ดแต่กัลป์กลับยกมือหนี
“แค่ชั่วคราวนะ”
“………………………………………”
หน้านาทีโคตรตลกเหมือนกดปุ่มหยุดเวลาไว้มือที่จะเอื้อมมาหยิบคีย์การ์ดค้างอยู่กลางอากาศ พอเห็นแบบนั้นก็เลยหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลให้ดู ทันทีที่คุณหมอเปิดดูก็เหมือนจะช็อคมากกว่าเดิม
“บ้านมันยังไม่เสร็จดี ห้องทำงานของทีกัลป์ให้สถาปนิกออกแบบให้อยู่มีห้องนอนห้องเดียว แล้วก็สวนหน้าบ้านก็ว่าจะจัดการเรื่องต้นไม้ใหม่อีกรอบ เจ้าคอร์กี้ของทีจะได้มีที่วิ่งเล่น”
“……………………………………………………………………………”
“ไว้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเราย้ายมาอยู่ด้วยกันนะ”คิดว่ามันเป็นคำพูดที่บอกทุกอย่างไว้หมดแล้ว แบบแปลนบ้านที่นาทีเอาแต่ดูไม่เลิกคือสิ่งที่เขาทำงานมาตลอดห้าปีเขาทุ่มเทรองลงมาจากร้านกาแฟ มันไม่ใช่แค่บ้านของเขาคนเดียวแต่มันจะเป็นบ้านของเขากับนาที
บ้านของเรานาทีโถมตัวมากอดกัลป์ไว้นแน่นเขาไม่เคยคิดว่ามันจะมีวันนี้ตลอดระยะเวลาที่ผ่านเขาขอแค่ให้กัลป์รู้สึกแบบเดียวกันก็เพียงพอแล้ว เรื่องอื่นเขาจะไม่เคยคาดหวังบอกตรงๆ ว่าเขาเคยอิจฉาคนอื่นที่ได้อยู่ด้วยกันกับคนรักได้เจอกันทุกวันตอนเช้า กลับบ้านพร้อมกัน ได้นอนกอดกันตอนนอนไม่คิดว่าตัวเองจะได้มีวันนี้เหมือนกับคนอื่น
แต่มีอีกเรื่องที่เขาต้องบอกให้กัลป์รู้..
“คือจริงๆ แล้วเรามีเรื่องจะสารภาพกับกัลป์”คุณหมอนาทีทำหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมจนกัลป์ต้องยกมือขึ้นมากอดเอวคนตรงหน้าไว้กันหนี เพราะกลัวว่าสารภาพเสร็จจะวิ่งหนีหายไปไหน ท่าทางอึกอักๆ ยิ่งทำให้กัลป์ต้องกระชับกอดแน่นจนนาทีต้องหัวเราะแหะๆ
“เรื่องเยอรมันที่เราบอกกัลป์ว่ามีชื่อเราอยู่ในนั้น..”
“แล้ว?”
“คือชื่อเราติดหนึ่งในสามก็จริง แต่คนที่ได้ไปมีคนเดียว”
“ขอสรุป”
“มันเป็นสาขาที่เราไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่คือเราคิดว่าเราสนใจสาขาอื่นมากกว่าก็เลยสละสิทธิ์ไปแล้วหมอบีคือคนที่ได้ไปเยอรมัน”
“นาที”
“เราไม่ได้หลอกกัลป์นะ”
“แค่บอกไม่หมด”
“ก็ตอนนั้นมันกลัวนี่อยู่ดีๆ กัลป์ไปกอดแฟนเก่าได้ยังไงกันก็เลย..”
กัลป์ไม่ได้โกรธหรอกแต่ขอแกล้งหน่อยเถอะใครให้เอาเรื่องนี้มาล้อเล่นกัน คุณหมอนาทีพยายามอธิบายให้ฟังไม่หยุดแต่กัลป์ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ แต่ยอมรับว่าลึกๆ รู้สึกโล่งใจแต่ถึงนาทีได้ไปเยอรมันแต่เอาเข้าจริงเขาก็คงไม่ขวางอะไรต่อให้เขาบอกไปแล้วว่าไม่อยากให้ทีไปไหนอีกแต่พอถึงเวลามันก็จะไปขัดขวางความก้าวหน้าอาชีพการงานใครไม่ได้
“ไม่โกรธนะ”
มีการถามซ้ำแล้วซ้ำอีกกัลป์เลยส่ายหน้าไปมาคุณหมอเลยยิ้มแฉ่งจนตาหยีก่อนจะร้องเสียงหลงเมื่อกัลป์พลิกตัวให้คนที่นั่งอยู่นอนลงบนเตียงตามเดิม นาทียกมือขึ้นมาดันไหล่กัลป์ที่กำลังก้มหน้าลงมาหาพลางถามว่าอีกรอบเหรอพอกัลป์พยักหน้าก็ยังไม่เอามือออกไปอยู่ดี
“เหมือนฝันเลยเนอะ”
กัลป์หัวเราะแล้วจับมือนาทีที่ดันไหล่ขึ้นมาจูบเบาๆ
“เรื่องจริงเลยล่ะคุณหมอถ้าไม่เชื่อทำถึงเช้าก็ได้นะ”
.................
............................................
หัวข้อ: [ร้านกาแฟ ' COFFEE SHOP ]* END +แจ้งข่าวตีพิมพ์: 1/05/18 PAGE.4 (อ่าน 53991 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก