21
ไม่นับว่ารู้จักกันมาเท่าไหร่แต่ถ้านับวันที่จูบกันครั้งแรก ผมคิดว่ามันผ่านมานานพอสมควร หลายเดือนที่ผ่านมาเป็นช่วงเวลาที่ผมได้เปิดประตูเข้าสู่โลกใหม่ ตามที่แอนนาในโฟรเซ่นกล่าวไว้ว่า love is an open door
ใช่ครับ!
ความรักคือการเปิดประตูต้อนรับสิ่งใหม่ แอนนากล่าวไว้พร้อมวิ่งเล่นรอบวัง ส่วนผมได้แต่ร้องแล้ววิ่งไปคลุมโปงบนเตียงเพราะรักกำลังจะเปิดประตูบานใหม่ให้ผม
ใช่!
ประตูหลัง!
ฮอกวอร์ดไม่ปลอดภัยอีกแล้ว! ช่วยด้วย!
“เป็นเหี้ยไรอีกหล่ะมึง นานๆทีจะกลับมานอนห้องเสือกทำตัวแปลกอีก” ผมสะบัดโปงผ้าออกสบตากับไอ้มิตรที่ยืนเท้าเอวใช้นิ้วขยับแว่นตาเยี่ยงพระเอกนิยาย แต่ช้าก่อน มึงพันนิ้วอะไรทำไม
“นิ้วเป็นแผลหรอวะมิตร”
“เปล่า”
“อ้าว แล้วมึงพันนิ้วทำไม”
“กูเลียนแบบการ์ตูนบาสอยู่ เรียกกูว่ามิตรโดริมะ”
“โดเรม่อนเป็นการ์ตูนบาสตอนไหนวะ”
“พอเถอะคุณ แม่กูสอนไม่ให้ต่อปากต่อคำกับคนโง่” อ้าวไอ้เวร ผมปาหมอนใส่มันแม่งเลย คนกำลังเครียดๆอยู่ยังจะมากวนตีน ผมลุกขึ้นนั่งยู่หน้ามองไอ้มิตร ไอ้มิก ไอ้แทนที่กำลังนั่งเล่นมือถือก่อนจะตัดสินใจ
เอาวะ!!!
“พวกมึง”
“กูรอจังหวะนี้มานานจนหายใจไม่ออก ไอ้เหี้ย รีบปรึกษามาเลยกูอยากรู้แล้ว” นายขี้เสือกขาประจำรีบเขวี้ยงมือถือทิ้งแล้วหันมาทำหน้าสนอกสนใจกับผมทันที
“อย่างไอ้คุณจะมีกี่เรื่องให้เอามาเครียดวะ” ไอ้มิกส่ายหัวรัว
“บวกหนึ่งไอ้มิก” ไอ้แทนพูดอย่างเซ็งๆ
“มึงเรื่องนี้จริงจัง เรื่องนี้เกี่ยวกับกับความเป็นความตายของกู”
“อะไรวะ อย่าบอกนะว่ามึงมีชู้แล้วพี่ปลัดจะยำตีนมึง” ผมหันไปมองไอ้มิก ใช้อะไรคิดวะ แล้วยำตีนไรวะนี่คน(ที่หล่อน้อยกว่านิชคุณ0.5%) นะไม่ใช่ไก่
“กูว่าแล้วไอ้คุณ มึงแอบกลับไปจีบน้องอายใช่ไหม!! ไอ้เชี่ย มึงคบชู้ได้ไงวะ”
“ชู้ก็แย่แล้วไอ้สัด กูกำลังคิดมากเรื่องบนเตียง มึงเข้าใจไหม เรื่องบนเตียงไอ้สัด” พอผมพูดจบพวกมันก็นิ่งไปทั้งสามตัว
“อะ อะ ไอ้คุณ หยะ หยะ อย่าบอกนะ”
“บอกไร บอกอะไร”
“มึงละเมอตดหรอ!!!”
ไอ้มิตร...
อีกนิดหนึ่งกูจะตดอัดหน้ามึงแล้วเนี่ย แค่ละเมอตดกูจะเครียดเพื่อ!!!
“ไอ้สัดไม่ใช่โว้ย กูหมายถึงเรื่อง... โว้ยยยยย เรื่องอึ๊บๆ อ่ะ” ไม่ลืมทำมือประกอบท่าทางซ้อนกันแล้วตีป้าปๆ ให้ดูด้วยว่าอึ๊บๆ ยังไง
“มึงเสียกรุงศรีไปแล้วหรอ” ไอ้แทนวางมือถือกระโดดขึ้นมาหาผม
“ก็แย่แล้วสัด กรุงศรียังอยู่ดี”
“อ้าว แล้วมึงเครียดเรื่องอะไร”
“เรื่องแผนการรับมือหากข้าศึกบุกกรุงศรี”
“แล้วมึงวางแผนไว้ว่าไง”
“ก็เพราะกูคิดไม่ออกไงถึงมานั่งเครียดอยู่ ช่วยกูคิดหน่อย” ฮือออออออออออออ ทุกคนอาจจะคิดว่าเรื่องแค่นี้ต้องเอาเครียดด้วยหรอ
เฉลย
เออสิวะครับ!!
กรุงศรีผมเนี่ยปิดประตูแน่นดีไม่เคยมีข้าศึกตีมาก่อนในตลอดชีวิต อยู่ดีๆข้าศึกจะยิงปืนใหญ่ใส่มันก็อาจจะประตูพังก็เป็นได้ป่ะ ฮือๆ ไม่กล้าคิดอ่ะ กลัว แม่จ๋า
“ไอ้เชี่ย เหลือเชื่อเลยที่กูต้องมาช่วยเพื่อนคิดแผนเสียตัว” เออกูก็เหลือเชื่อเหมือนกันเพื่อนมิตร
ก่อนหน้านี้ผมมีความคิดที่ว่าไอ้พี่ปลัดจะต้องเป็นพ่อพระที่ดีรอให้ผมพร้อมหรืออาจจะเป็นผู้ชายที่ดีเยี่ยงพระเอกหนังโบราณที่รอผมรับปริญญาก่อน รอให้อะไรมันเข้าที่เข้าทาง ใช่ครับ ผมวาดมโนไว้สวยงามแบบนั้นจนกระทั่งย้ายไปอยู่ห้องพี่ปลัดบ่อยขึ้นถึงเพิ่งรู้ตัว
เห้ย พี่มันก็ขี้แต๊ะอั๋งอยู่เหมือนกันนะ!!!
ปกติพี่มันจะชอบมาฟุดๆฟิดๆ หัวผมใช่ไหมหล่ะครับ ช่วงนี้ชักเริ่มพัฒนาลงเป็นฟุดๆฟิดๆ ที่คอ กลัวใจภายภาคหน้ามันอาจจะฟุดๆฟิดๆ ต่ำลงเรื่อยๆก็เป็นได้ เรื่องนี้มันต้องกันไว้ก่อนแก้อ่ะ
“แล้วนี่ตอนนี้ไปถึงขั้นไหนแล้วบ้าง”
“ขั้นอะไรวะ อึ๊บๆ มีขั้นอะไรบ้างกูยังไม่รู้เลย”
“ไอ้สัด กูหมายถึงตอนนี้กับพี่ปลัดมึงโดนตัวมากสุดขนาดไหน” ผมกรอกตาขึ้นฟ้าคิดภาพสามนาที
“อ่า น่าจะจูบนะ ใช่ จูบแหล่ะ จูบล่าสุดเมื่อวานตอนกูต้มมาม่า”
“มีลงดีเทล” ไอ้มิตรถึงกับบึนปาก เอ้า ก็จริงนี่หว่า เมื่อวานผมกำลังต้มมาม่ากิน น้ำลายแทบไหลตอนได้กลิ่นมาม่าต้มยำกุ้งน้ำข้น จู่ๆ ไอ้พี่ปลัดก็โผล่จับคางผมจูบเฉยหน้าด้านๆ บอกตามตรงเลยครับว่าเคลิ้มมาก เคลิ้มไปเคลิ้มมาจูบเสร็จเส้นมาม่าอืดเป็นหนอนชาเขียวเลย
“กูว่าเสิร์ชเถอะมึง ว่าแต่เสิร์ชว่าไรดีวะ” ไอ้มิกหยิบแมคบุ๊คของมันมากางพร้อมกับนั่งพิงขอบเตียง
“เสิร์ชว่าผู้ชายอึ๊บๆ ยังไง”
“ไม่ๆ กูว่าประสบการณ์ครั้งแรกชายชาย” ไอ้แทนย้ายตัวมานั่งด้วย ตอนนี้เลยเป็นพวกผมทั้งสี่นั่งพิงขอบเตียงจ้องไปที่จอคอมกันเป็นตาเดียว
“มีแต่เวปขายของเล่น”
“เอาใหม่ มึงเปิดเวปแฮมเตอร์”
“แดงทูป เออๆ คลิกตรงนั้น”
แค่กดเสิร์ชไปครั้งเดียวลิงค์ก็ขึ้นมาให้ศึกษาเพียบ ตอนแรกก็ตื่นเต้นครับ พออ่านไปสักพัก
... ถามจริง
... กูถามจริง
“มึง เขาตัดต่อป่ะวะ ไอ้บ้องนั่นมันจะเข้าได้ไง เหมือนเอาเชือกลูกเสือใส่รูเข็ม มึงบ้าป่ะวะ กูว่ามันไม่ได้” ผมชี้ๆไปที่คลิปแล้วหันกลับมามองหน้าพวกมัน เกินไปอ่ะ ช้างยักษ์cgป่ะวะ
“ไอ้เหี้ย กูไม่ได้อะไรนะคุณ ไม่ได้แอนตี้อะไรเลย แต่กูอยากอ้วกว่ะ มันแบบ มันไม่ได้อ่ะ” ไอ้มิตรปิดหน้าปิดตาเอาหัวพิงบ่าผมหนีความจริงที่โหดร้าย
“แต่มึง กูว่าเขาดูแฮปปี้นะคนในคลิปอ่ะ” ไอ้มิกชี้ๆไปในคลิปที่เพิ่งเปิดแล้วหันมาหาผม
“เออ เขาก็ดูแฮปปี้ป่ะ ร้องใหญ่เลย” แล้วพวกมันก็เร่งเสียงซะเต็มสตรีมเลยนะครับ ดังแบบกลัวใจห้องข้างๆจะคิดว่าเราสวิงหมู่ขึ้นมาจริงๆ อ๊ะ อ๊ะ ลั่นห้องขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่หนังโป๊ก็คงเป็นสักท่อนในเพลงคิดฮอดของบอดี้แสลมแล้วแหล่ะ คือมันไม่เหมือนเสียงร้องในหนังญี่ปุ่นชายหญิงที่ผมเคยดูนะครับ มันเป็นเสียงทุ้มกว่าแล้วก็หอบกว่าเยอะเลย แต่ถึงงั้นก็อ่านจากหน้าไม่ออกว่าแฮปปี้หรือทรมาณ
“กูว่าเขาทรมาณป่ะมึง แบบ อ๊ะอ๊ะอีเหี้ย กูเจ็บ” ไอ้มิกหันไปพูดกับแทน
“มึงเสือกเปิดภาษาญี่ปุ่นต่อให้เขาร้องว่าอ๊ะอ๊ะพ่อมึงตายกูก็ไม่รู้หรอก มึงถามไอ้มิตรดิ” พวกผมย้ายสายตาไปหาไอ้มิตรที่นั่งพืดพะอมอยู่ไม่ไกล
“สัด เขาก็ร้องว่ารู้สึกดีแหล่ะ”
“อ่อ...” นี่คือหน้ารู้สึกดีของคนญี่ปุ่นหรอวะ ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วหันกลับไปดูคลิปต่อ บอกตรงๆว่าไม่ได้มีอารมณ์อะไรร่วมไปด้วยเลยสักนิดครับจะมีก็แต่ความสงสัยกับความกลัวมากกว่า
“มึงๆ เขาเลียหัวนมด้วย อีเหี้ย กูขนลุกกกกกก” แล้วมึงจะปิดหัวนมทำไมวะมิตร ใครในห้องนี้จะสนใจหัวนมมึงหรอ!!!
“มันจะรู้สึกไรไหมวะมึง”
“มึงจะถามเพื่ออออออ กูจะไปรู้กับมึงไหมคุณณณณณ” เอ๋า ก็กูสงสัยป่ะ ผมยกนิ้วขึ้นมาบี้ๆหัวนมตัวเองก่อนจะค้นพบว่าไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น ข้ามไปแล้วกัน
“มึงจะไหวหรอวะคุณ”
“ฮือออออ ถึงแผ่นดินจะไหวแต่กูไม่ไหวแล้ว” ไอ้มิตรเอื้อมมือไปพับจอแมคบุ๊คไอ้มิกลงแล้วนั่งโยกตัวงอแงไปมา
“มึง มึงว่ามีกี่เปอร์เซ็นต์ที่พี่ปลัดเขาจะอยู่ล่างให้กูวะ” ผมหันไปถามพวกมันอย่างมีความหวังท่ามกลางเสียงกรีดร้องอ๊ะอ๊ะของคลิปที่ยังดังอยู่ถึงแม้จะพับจอลงไปแล้ว
“กูว่าติดลบ”
“มึงไม่อ่อนโยนเลยอ่ะ ตอบสิบให้กูก็ไม่ได้ ฮืออออออออออ” สิ้นหวังแล้วกรุงศรี ฮือออออออออออ
ท่ามกลางความหมดหวังของกรุงศรีอยู่ดีๆ ประตูห้องก็ถูกกระแทกอย่างแรงจนพวกผมสะดุ้งมองหน้ากัน คือเสียงกระแทกมันแรงมากครับ เหมือนจะเป็นแรงเตะมากกว่าเคาะ สักพักจากแรงเตะเป็นการขยับลูกบิดรัวๆพร้อมกับทุบประตูไปด้วย
“เปิดประตู!!!”
เสียงพี่ปลัด?
ผมรีบลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูเพื่อพบกับพี่ปลัดที่เหงื่อท่วมตัวพร้อมกับเสียงอ๊ะอ๊ะเป็นซาวด์ประกอบฉาก เอ้าเนี่ย พอเปิดประตูเลยดังลั่นไปทางเดินด้วยเลย
“พี่ปวดอึหรอ ทุบใหญ่เลย”
“เสียง... เสียงอะไร เสียงมาจากไหน” พี่ปลัดจับไหล่ผมแล้วถามเสียงดุ
“เสียง? อ๋อ เสียงจากคลิป” ผมชี้ไปที่คอมไอ้มิกที่ตอนนี้มันเปิดจอเพื่อกดปุ่มสต๊อปแล้ว
“พวกมึงดูหนังโป๊กันเสียงดังขนาดนี้เลยหรอวะ” พี่ปลัดหันไปดุไอ้พวกที่นั่งอยู่ ไอ้มิตรนี่รีบหดตัวเข้าหลังไอ้มิกหนีทันทีทันใด
“เอ่อ พอดี กลัวไม่ได้ฟีลอ่ะครับ แหะๆ ดังไปหรอ” ไอ้มิกยิ้มแหย
“แล้ว... แล้วทำไมเสียงร้องเป็นผู้ชาย พวกมึงดูหนังโป๊เกย์หรอ”
อ้าวฉิบหายลืม นี่กำลังทำแผนการรับมือศัตรบุกกรุงศรีอยู่นี่หว่า แล้วเสือกปล่อยมือปืนใหญ่เข้ามารับรู้แผนแล้วด้วยเฉยเลย!!!
ไม่มีใครตอบครับ ทุกคนรีบนั่งนิ่งทดลองเป็นคนใบ้ขึ้นมาทันที จนพี่ปลัดต้องชะโงกหน้าไปกระดกคิ้วถาม คนแรกคงหนีไม่พ้นไอ้มิกผู้ที่ถือของกลางไว้ในมือ ไอ้มิกสะดุ้งเฮือกกรอกตาไปมาหาทางออกจนในที่สุดก็....
“เอ่อ ไม่รู้ครับ ผมไม่เข้าใจภาษาไทย มึงเลยแล้วกันมิตร” ไอ้มิกโยนคอมไปให้ไอ้มิตรแล้วแกล้งตายทันทีทันใด ว่าแต่ไม่เข้าใจภาษาไทยเหี้ยไร!! นั่นข้อแก้ตัวที่มึงคิดได้เรอะ!!
“อ้าวสัดมิก ไอ้เหี้ย” ไอ้มิตรปรายตามองพี่ปลัด
“คำตอบ” พี่ปลัดจ้องหน้าไอ้มิตรเขม็ง
“คำตอบคือ... คือผมแวะมาฉี่เฉยๆ มึงเลยแทน” แล้วคอมก็ถูกส่งผ่านไอ้มิกไปให้ไอ้แทนที่กอดอกทำหน้าเซ็งอยู่
“เอ่อ... “
“...”
“ผม”
“...”
“ผมเป็นแมว เมี้ยวๆ มึงเลยแล้วกันไอ้คุณ”
เมี้ยวโพ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
แล้วเสือกเปิดจอหันคลิปมายอย่างดี น้ำตาแทบเล็ดกับเพื่อนดีเด่น ไอ้พวกเพื่อนเวร มิตรแท้ไม่มีในหมู่โจรที่แท้จริง ผมหันกลับมาหาพี่ปลัดก็ค้นพบว่าพี่มันขมวดคิ้วจ้องรออยู่ก่อนแล้ว
“เดี๋ยว ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ”
“ไหนกูคิดอะไร” เสียงดุจังแม่จ๋า ฮือ
“พี่อาจจะคิดว่าผมมีอารมณ์ทางเพศจนต้องมาปลดปล่อยความกำหนัดกับคลิปวิดีโอแต่เดี๋ยวก่อน ถ้าพี่ฟังผมอธิบายภายในห้านาทีนี้ ผมจะบอกความจริงว่ามันไม่ใช่แบบนั้น ผม.. ผมแค่... ผม...”
“...”
“ผม...”
“...”
“ผมเป็นเป็ด ก้าบๆ”
“ไม่ตลกไอ้คุณ”
แงงงงงงงงงงงงงงง มุกนี้ไม่รอดอ่ะ ผมหันไปหากองหนุนผมเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ปรากฏว่าพวกมันหลับตาแกล้งตายกันไปหมดแล้วเรียบร้อย ไอ้เหี้ย นี่หรือคือคำว่าเพื่อนตายที่แท้จริง ตายเป็นแถบเลยนะมึง ไอ้พวกเวร
“ฮือ มันไม่ใช่แบบนั้นนน”
“กลับไปคุยที่ห้อง”
พูดจบพี่ปลัดก็ถึงแขนผม ไขประตูเข้าห้องตรงข้ามไปทันที ทันทีทันใดที่ประตูห้องปิดผมก็รู้ตัวทันที
กรุงศรีแตกแน่มึงเอ๊ย กรุงศรีแตกแน่ๆ
“ไหน อธิบายมาว่าเรื่องมันเป็นยังไงถึงไปดูหนังโป๊เกย์กับเพื่อน คิดอะไรอยู่ เพื่อนมึงเป็นเกย์หรอถึงดู แล้วเปิดอะไรเสียงดังขนาดนั้น ถ้าคนเขาใจผิดจะทำยังไง” ผมนั่งบนโซฟาด้วยหน้าหงอยๆ ไม่กล้ามองหน้าไอ้พี่ปลัดที่ยืนกอดอกจ้องอยู่ ฮึกๆ นี่ผมควรอธิบายยังไงให้ตัวเองรอดดีวะเนี่ย
“คะ คือ ผมแค่ เอ่อ อยากรู้เฉยๆอ่ะ”
“อยากรู้? ”
“ก็ ก็ พี่ไม่เคยได้ยินคำว่ากันไว้ก่อนแก้หรอ ฮืออออ ถ้าวันหนึ่ง สมมติว่าวันหนึ่งอารมณ์พาไปแล้วพี่จะบุกกรุงผมขึ้นมา ผมก็ต้องหาความรู้ไว้ก่อนสิ พี่อย่าโกรธดิ โกรธทำไมอ่ะ เนี่ย ผมกลัวนะ” ผมเชยตามองพี่มัน
พี่ปลัดจ้องหน้าผมก่อนจะถอนหายใจยาวออกมาพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาข้างๆผม
“แล้วชอบไหม”
“ชอ.. ห๊ะ ชอบอะไร”
“ชอบไหม ไอ้ญี่ปุ่นในคลิปเมื่อกี้” หือ ผมรีบนึกภาพทันที จำได้ว่าไม่หล่อนะ ไม่ได้สังเกตหน้าด้วยสิ
“ไม่ได้มองหน้าอ่ะ”
“เห้ออ กูหล่ะปวดหัวกับมึงจริงๆนะคุณ” พี่ปลัดยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองจนฟู ผมได้แต่นั่งเงียบ จ๋อยเลยอ่ะ จ๋อยแบบงงๆเพราะยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพี่มันเหวี่ยงเรื่องอะไร จับประเด็นไม่ถูก ฮือออ
“เอาพาราไหมพี่”
“กู...”
“...”
“กูคิดว่าเสียงมึงร้อง ตกใจแทบตาย เกือบพังประตูเข้าไปแล้ว” พี่ปลัดเอนหัวลงมาซบไหล่ผม ผมถึงอ๋อขึ้นมาทันที ถึงว่าขนาดที่เตะประตูดังลั่น
“เสียงเขาเหมือนผมหรอ”
“ไม่รู้ แค่ได้ยินเหมือนเสียงร้อง ในห้องนั้นหุ่นที่ดูรังแกง่ายก็มีแต่มึงแล้วนี่” ผมยกมือขึ้นลูบหัวพี่มันเบาๆ
“...” แค่คิดภาพต้องตกเป็นเมืองขึ้นให้ใครในห้องนั้นก็ขนลุกแล้ว พักก่อนนนนนนน
“ดูแล้วรู้สึกยังไง” พี่ปลัดดึงมือผมที่กำลังลูบหัวอยู่ลงไปกุมไว้
“เอาตรงๆนะพี่”
“อือ”
“กลัว”
ผมตอบตรงๆ ผมไม่ได้มีความรู้สึกมีอารมณ์ร่วมหรือเขินอะไรทั้งสิ้นตอนที่ดู มันมีแต่ความกลัวที่เข้ามาในระบบความคิด มันเป็นอะไรที่ผมไม่เคยคาดคิด ประสบการณ์กับผู้หญิงก็ไม่เคยเลยไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้เลยแม้แต่น้อย
“แล้วเชื่อไหมคุณ”
“ครับ? ”
“กูก็กลัว” พี่ปลัดเปลี่ยนจากกุมมือผมเป็นค่อยๆเอานิ้วชี้เขี่ยมือผมเล่นแทน
“เห้ย พี่ไม่เคยอึ๊บๆ ใครเลยหรอ”
“เคย”
อ้าว...
ชิ...
เพราะอะไรไม่รู้แต่จู่ๆผมก็รู้สึกคันในใจจนต้องยกมือผลักหัวพี่มันออกจากบ่า เออ เกิดมาหล่อเป้นคิ้วท์บอยจนล่าสุดเป็นดาราก็พอจะรู้แหล่ะว่าคงตีมาหลายเมืองแล้ว เออ!! ใช่สิ!!
“เคยแล้วยังจะกลัวอะไรอีก ผมดิที่ต้องกลัว” พี่ปลัดนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผม
“เพราะมึงเป็นชายแท้คนแรกที่กูเคยคบ”
“...”
“เพราะกูจะเป็นผู้ชายคนแรกของมึง”
“...”
“มึงจะจำวันนั้นไปตลอดชีวิต กูจะไม่กลัวได้ยังไงคุณ”
พี่ปลัดจ้องหน้าผมนิ่งจนทำให้ผมสามารถมองเห็นความสั่นไหวในดวงตาของพี่ปลัดได้อย่างชัดเจน ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกอย่างไรที่มีผู้ชายมาพูดประโยคนี้ใส่ รู้แต่ว่าความรู้สึกในตอนนี้ที่มันชัดเจนอย่างมากนั้นคือ
... ผมรู้สึกดี
“พี่ปลัด”
“...? ”
“ผมไม่กลัวแล้ว” ผมยิ้มให้กับหน้างงๆของพี่มัน
“ห๊ะ?”
“ก็ถ้าพี่กลัวแสดงว่าถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆพี่ก็ต้องคิดถึงความรู้สึกผมมากๆ แน่ๆ เพราะงั้นไม่กลัวแล้ว” ผมหันไปยิ้มให้พี่ปลัด พี่มันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะใช้แขนทั้งสองข้างดึงผมไปนั่งบนตักเผชิญหน้ากับพี่มันใกล้ชิดยิ่งกว่ายี่ห้ยาสีฟัน
หือ…
เดี๋ยวๆ ท่านั่งนี่มันอันตรายไปแล้ว!!!
“เดี๋ยวๆ พี่ ไม่กลัวไม่ได้หมายถึงว่าวันนี้พร้อมจะเสียกรุงนะ ใจเย็นนนนนนนน” รีบเลยกูรีบเลย ผมรีบยกมือขึ้นทาบอกพี่มันไว้ทันทีทันใด
“มึง...” พี่ปลัดยกมือขึ้นทาบกับแก้มผมพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
“...”
“มึงนี่โคตรน่ารักเลยรู้ตัวไหมคุณ”
“รู้สิ ผมคือคุณที่ไอดอลชื่อนิชคุณก็ต้องน่ารักสิ” อยากจะลุกไปเต้นอเกนแอนด์อเกนให้ดูเลยเพิ่มความมั่นใจว่าผมคิดว่าตัวเองน่ารักจริงๆ อ้อ จริงๆ คือหล่อด้วย
“อยากจูบอ่ะ”
“...”
“อยากจูบ”
“...”
“เห้ย บอกว่าอยากจูบไง”
“เห้ย ก็จูบสิพี่ รอพ่อมาตัดริบบิ้นหรอ”
ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตอนนั้นเราจูบกันไปกี่รอบ กี่ครั้ง กี่นาที รู้แต่ว่าด้วยแรงดึงดูดอะไรที่เราไม่สามารถตั้งชื่อให้มันนั้นดึงผมให้เกี่ยวติดอยู่กับริมฝีปากของพี่ปลัดแบบไม่สามารถละหนีได้ พี่ปลัดไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้นและผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรไปมากกว่านี้
หลังจากศึกฟัดปากกันบนโซฟาวันนั้นก็เป็นวันแรกที่ผมตัดสินใจไปนอนเตียงเดียวกับพี่ปลัด ครั้งแรกหลังจากที่เราขยับขั้นความสัมพันธ์ เพราะผมมั่นใจว่ามันจะไม่เกิดอะไรขึ้นถ้าผมไม่ได้เต็มใจและต่อให้เกิดขึ้นจริงๆมันก็คงไม่มีทางที่จะเป็นฝันร้ายอย่างแน่นอน
นึกขอบคุณที่ไม่ตัดสินใจต้มมาม่ากิน
เพราะคราวนี้เส้นคงดูดน้ำหมดกลายเป็นมาม่าแห้งอย่างแน่นอน
หัวข้อ: ░ ผมอยากเป็นคิ้วท์บอย ❤️░ ll ตอนที่ 25 บทส่งท้าย [14/06/18] p.23 (อ่าน 277031 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก