ตอนที่14
#เครื่องกลชนโยธา
...แกร๊กกกก..!
เขาก็เลือกที่จะเปิดออกพร้อมเงยหน้ามองร่างที่ยืนอยู่หน้าประตู
ในจังหวะที่สายตาสบกัน...
...ไอ้เสือ...
เหมือนเวลาโดยรอบหยุดนิ่งเช่นเดียวกับความว้าวุ่นใจในก่อนหน้า ลมหายใจของคนทั้งคู่ติดขัดอย่างทำตัวไม่ถูก สายตาสองดวงยังคงจ้องมองกันทั้งที่ต่างคนต่างไม่รู้ว่าควรพูดอะไร พวกเรายืนมองหน้ากันอยู่แบบนั้นโดยที่ในหน่วยตาต่างมีความรู้สึกหวั่นไหวอยู่ภายในไม่ต่างกันจนกระทั่งที่ไทเกอร์เลือกจะเบือนสายตาหลบและเป็นเสือที่เดินใกล้เข้ามา
ได้ยินเสียงประตูห้องที่ถูกปิดลง
หรือแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของใครอีกคนที่อยู่ใกล้เพียงคืบ
เป็นสัมผัสจากมือหนาที่เข้าจับรั้งปลายคางของเขา เปลือกตาสีขาวจัดปรือปิดลงเมื่อสัมผัสถัดมาที่ได้รับคือกลีบปากนิ่มของเสือที่กำลังทาบลงมา คิ้วเข้มยังคงขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจในทั้งความรู้สึกของตัวเองและอีกคนนักแต่รสจูบแผ่วเบาที่ต่างคนต่างขยับริมฝีปากมอบให้กันดูเหมือนจะทำให้ความคิดก่อนหน้าถูกตัดหายไปและเหลือไว้เพียงความวาบหวามภายในใจแทน
..หมับ..!
มือขาวกำลังวางหมับลงบนไหล่แกร่งของคนตัวสูงกว่าที่บัดนี้เสือกำลังไล่มือสอดเข้ามาภายในเสื้อตัวบางของเขา ไทเกอร์กำลังเกรงกับรสจูบที่เริ่มร้อนแรงดุเดือดและสัมผัสจากร่างกายหนาที่ทาบเข้ามาจนเป็นเขาที่แทบจะหลุดเสียงคราง ยิ่งเสือบดจูบลงมาเท่าไหร่นิ้วเรียวยาวของร่างตรงนี้ก็ยิ่งจิกลงบนไหล่กว้างแน่นเท่านั้น
“อือออ..” จนกระทั่งที่สันจมูกคมไล่เกลี่ยตามแนวสันคอสุดท้ายไทเกอร์ถึงได้หลุดครางออกมาจนได้ รับรู้ได้ว่าคนสองคนกำลังหอบหนักแค่ไหนยิ่งเมื่ออารมณ์ความต้องการพลุ่งพล่านความร้อนแรงจากสัมผัสทางกายยิ่งลุกสูง เตียงนอนกว้างที่เคยว่างบัดนี้มีร่างสองร่างกำลังกอดเบียดกันอยู่บนนั้น ตามพื้นห้องที่เคยสะอาดกำลังเกลื่อนกลาดด้วยเสื้อผ้าที่ถูกโยนทิ้งอย่างไร้ค่าลงพื้น
“อ้ะ...!” ในยามที่ลิ้นร้อนลากผ่านยอดอกจำเป็นต้องหลุดเสียงครางอย่างสุดจะกลั้น ไทเกอร์กำลังจะคลั่งเพราะไอ้คนตัวโตบนร่างที่ยังคงมอบความรู้สึกเสียวซ่านให้ได้ไม่หยุด ไม่อยากจะยอมรับว่าเสือมันเก่งแค่ไหนกับการปลุกเร้าอารมณ์ที่นอกเหนือไปกว่านั้นดวงหน้าคมที่กำลังอยู่ในห้วงอารมณ์ความต้องการมันดูดีเสียจนคนมองอย่างเขาต้องหน้าแดงขึ้นมา
เมื่อครั้งที่คนตัวสูงผละดวงหน้าขึ้นมามองจ้องกันอีกครั้ง
และก็เป็นอีกครั้งที่ใครอีกคนกดแนบริมฝีปากลงมา
“อื้อออ!อืมมมมมม” คราวนี้ไทเกอร์กำลังครางหนักเพราะไม่ใช่เพียงจูบแต่ยังรวมไปถึงมือหนาที่กำลังวุ่นวายกับร่างกายช่วงล่างของเขา ข้อขาเรียวกำลังถูกแยกออกโดยที่ร่างของเสือเข้าแทรกมาแทน ตรงส่วนนั้นกำลังสัมผัสกันจนรับรู้ถึงความแข็งขืนภายในที่เริ่มปรากฏขึ้นมา คิ้วเข้มของร่างขาวจัดกำลังขมวดมุ่นเมื่อช่องทางตรงส่วนนั้นรับรู้ได้ถึงความเย็นเชียบจากนิ้วเรียวยาวของคนบนร่าง ไทเกอร์หลับตาแน่นทั้งที่ยังจูบกับใครอีกคนอยู่ ข้อขาเรียวเกรงแน่นเมื่อสัมผัสที่ได้รับในตอนนี้มันคือการที่ร่างกายกำลังรับสิ่งแปลกปลอมเข้ามา
“อ้ะอ่า!...อ๊า!!”
“..........”
“อื้อออ!!!” ดูเหมือนว่าทั้งที่ก็เบามือแล้วแต่ก็ยังเจ็บจนไทเกอร์พยายามที่จะถอยหนีจากอีกคนแต่ก็เหมือนว่าตอนนี้จะมาไกลเกินจะหยุดดังนั้นแล้วมือหนาของเสือถึงได้รั้งอีกร่างเอาไว้ เลือกที่จะเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปซึ่งแน่นอนว่าเสียงร้องด้วยความเจ็บและดวงหน้าดูดีของคนใต้ร่างที่บัดนี้กำลังแสดงอาการน้ำตาคลอจนเขารู้สึกผิด
“เจ็บหรอ” จนสุดท้ายก็ถึงได้ตัดสินใจถามออกไป
“อืม....”
“ขอโทษ...กูไม่เคยทำกับผู้ช....” แต่แล้วเสียงทุ้มต้องหยุดพูดเมื่อสิ่งที่สัมผัสได้ในตอนนี้คือแรงจูบที่ไทเกอร์รั้งหน้าเขาลงไปหาและเมื่อเจอแบบนี้เข้าไปอารมณ์ที่ค้างอยู่ภายในถึงได้ประทุเข้ามาอีกครั้ง ถ้าหากตอนนี้ไทเกอร์มันมาร้องไห้บอกให้หยุดเขาก็คงจะหยุดให้ไม่ไหวแล้ว ความร้อนแรงในคราแรกกลับมาอีกครั้ง ร่างกายเปลือยเปล่าแนบบดเบียดพร้อมทั้งขาเรียวทั้งสองข้างที่ถูกจับแยกออกจากกันอีกหน ไทเกอร์กัดริมฝีปากแน่นในขณะที่เสือกำลังมอบจูบเพื่อหันเหความสนใจ
“อ้ะ...!!ไอ้...” จนกระทั่งถึงเวลาที่ใครอีกคนสอดแทรกแก่นกายเข้ามา
“อื้มมม...อย่าเกรง”
“โอ้ยมัน...”
..สวบ บ..!!
“โอ้ยยย!!”
“ชู่วว” เป็นเสือที่รีบบอกห้ามคนที่เหมือนจะเผลอครางจนลืมตัว คนตัวสูงยังคงนิ่งเพื่อเฝ้าดูท่าทางของไทเกอร์เสียก่อนว่าคนใต้ร่างตอนนี้โอเคดีหรือยังและเมื่อว่าอีกคนดูเหมือนจะเริ่มปรับตัวได้ดังนั้นแล้วเจ้าของร่างสูงถึงได้เริ่มที่จะขยับตัวบ้าง
เริ่มจากการขยับเชื่องช้าแล้วเฝ้าดูใบหน้าของคนใต้ร่างที่ครางอื้ออึง
จนเมื่อจังหวะการเคลื่อนไหวเริ่มที่จะถี่และเร็วมากขึ้น
“อ่าอ๊ะ!...เบา...มึงอื้ออ!!” จนสุดท้ายภายในห้องที่เคยเงียบสงัดในก่อนหน้าถึงได้มีเพียงเสียงครางเครือจากร่างสองร่างบนเตียงเท่านั้น เตียงไม้เนื้อดีกำลังส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดสลับกับเสียงเนื้อกระแทกเนื้อที่ยังคงดำเนินไปท่ามกลางความพึงพอใจของคนทั้งคู่ ถึงแม้จะร้อนแรงแต่ก็ต้องยอมรับว่ารู้สึกดีกว่าเซกส์ในครั้งไหน หลายครั้งต่อหลายครั้งที่น้ำรักขาวขุ่นถูกปลดปล่อยจนเลอะเตียงนอนกว้างที่ผ้าปูที่นอนบัดนี้หล่นกองลงบนพื้นไปแล้วเรียบร้อย
และเมื่อทุกอย่างจบลง
สุดท้ายก็มีเพียงเสียงหอบหายใจจากร่างสองร่างที่นอนแผ่มองเพดานอยู่บนเตียง
“................”
“................” ต่างคนต่างเงียบ เงียบเสียจนเริ่มจะกลับมาอึดอัดอีกแล้ว...
“มึงมานี่มีอะไร” แล้วก็เป็นเจ้าของห้องที่ถามขึ้นก่อน
“.............” แต่สิ่งที่ได้ยังคงมีความเงียบจนไทเกอร์ต้องเม้มปากแล้วหันหน้าหนีมันไปอีกทาง นอนเงียบกันอยู่นานจนไม่รู้ว่าผ่านไปกี่ชั่วโมง ต่างคนก็ต่างคิดเรื่อยเปื่อยจมกับความรู้สึกของตัวเองแต่เมื่อเห็นความตอนนี้สถานการณ์เหมือนจะแย่กว่าเดิมเสียอีกดังนั้นไทเกอร์ถึงได้เลือกที่จะพยุงตัวขึ้นและเตรียมจะเดินหนี
...หมับ!..
“โอ้ยไอ้เหี้ยย!!” แต่แรงจับที่ข้อแขนที่มาพร้อมกับการที่เสือรั้งเขาให้ลงกับไปนอนส่งผลให้ไทเกอร์ต้องร้องเสียงดังเพราะความเจ็บ อาการปวดร้าวที่แนวสันหลังไล่ไปจนถึงเบื้องล่างที่หนักสุดก็คงจะไม่พ้นตรงส่วนนั้นที่ไทเกอร์รับรู้ได้ว่ามันมีเลือดไหลออกมาด้วย
“มึงจะไปไหน”
“อาบน้ำ”
“ไม่ต้องไป” เสือว่ามาแบบนี้พร้อมกอดเอวของอีกร่างไว้
“เป็นเหี้ยไรของมึง”
“มีเรื่องจะคุยด้วย” ไม่ว่าเปล่าแต่เสือยังจัดการจับให้อีกร่างนอนตะแคงหันมาทางตัวเอง เป็นไทเกอร์ที่ชักทำตัวไม่ถูกกับสายตาของมันที่มองมา พอเห็นหน้าไอ้เวรนี่ในระยะใกล้แล้วเผลอนึกไปถึงตอนที่มันกำลังอยู่บนร่างของเขาโดยที่ตามดวงหน้าหล่อมีเม็ดเหงื่อประดับเต็มไปหมด
“รีบพูดดิมองหน้าทำไมรำคาญ” ไทเกอร์เร่งมา
“เรา...จะพูดกันดีๆได้ตอนไหนวะ” จนกระทั่งที่คนตัวสูงถามคำนี้มาไทเกอร์ถึงได้เงียบลง
“ทำไมจะต้องพูดดี ในเมื่อมึงกับกูเราไม่ชอบหน้ากัน” แต่สุดท้ายเขาก็ยังคือเขาที่นิสัยก็คงไม่เปลี่ยน ไทเกอร์เลือกจะพูดต่อออกไปแบบนี้ทั้งที่ในใจกลับรู้สึกเจ็บเสียเองกับคำนี้ ก็ไม่รู้สิ มันคงจะยากที่จะให้ยอมรับได้กะทันหันว่าคุณเพิ่งจะนอนกับคนที่คุณโคตรจะเกลียดมัน
“มึงคงไม่ลืมใช่มั้ยว่ากลุ่มมึงกับกลุ่มกูไม่ถูกกัน” ไทเกอร์พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“............”
“แล้วมึงก็คงไม่ลืมว่าเราเกลียดกันแค่ไหน”
“..........”
“เพราะงั้นเรื่องเมื่อกี๊...ถือว่าพลาดทั้งคู่ก็ได้ กูไม่ถือหรอก”
“มึงพูดเองนะ” คนที่เงียบมานานอย่างเสือสวนมาแบบนี้ให้ไทเกอร์ได้ชะงักเล่น แต่แล้วสุดท้ายใครอีกคนก็พยักหน้ารับกลับมา เหมือนว่าเสือมันจะหงุดหงิดอะไรที่ไทเกอร์เองก็ไม่เข้าใจแถมเมื่อลุกออกจากเตียงไปได้อีกร่างยังทำเพียงเดินไปคว้ากางเกงของตัวเองมาใส่เท่านั้น ไทเกอร์กำลังเฝ้ามองด้วยความรู้สึกที่ตัวของเขาเองก็ยังบอกไม่ถูก
มันเหมือนกับตอนมอสี่ที่แอบชอบพี่มอหกที่กำลังจะจบจากโรงเรียน
โดยที่เรายังไม่ได้บอกความรู้สึกของเรากับพี่เขา
จนเมื่อที่เสือมันนิ่งไปแล้วยืนมองเสื้อของตัวเองที่เหมือนว่าตอนถอดจะรีบถอดจนผ้าตัวบางเกิดรอยขาด เห็นแบบนี้ไทเกอร์ถึงได้ฝืนลุกจากเตียงทั้งที่เจ็บ เขาหยิบกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเองมาใส่ก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมา เสือเองก็กำลังมองเช่นกันและกระทั่งที่ไทเกอร์ถือมันออกมา
“เสื้อมึง” แล้วพูดคำนี้
“..............” เสือรับเสื้อช็อปของตัวเองมาถือเอาไว้ก่อนจะจัดการใส่โดยที่มีไทเกอร์เฝ้ามองอยู่แต่แล้วหนึ่งสิ่งที่ใครอีกคนทำกลับสั่งให้คนตัวสูงต้องยืนมองนิ่ง ดวงตาคู่คมก้มมองไอ้คนที่กำลังยืนติดกระดุมเสื้อให้อยู่ ไทเกอร์ติดกระดุมเสื้อให้ใครอีกคนด้วยความเชื่องช้าโดยที่บัดนี้สายตาของเสือยังมองจ้องไม่ห่าง
แต่เมื่อทุกอย่างเสร็จไปเรียบร้อย
ก็ถึงเวลาที่ต่างคนต่างต้องแยกแล้ว...
..กึก..!
เมื่อเสียงประตูห้องนอนปิดลงไทเกอร์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนเดินกลับไปนั่งลงบนเตียงของตัวเองอีกครั้ง มองไปยังนาฬิกาบนหัวเตียงที่บ่งบอกว่าตีสองและถึงแม้ว่าจะดึกมากแล้วแต่ไทเกอร์ก็ยังเลือกที่จะกดโทรออกไปยังเบอร์ของใครบางคนที่ถ้าหากว่าตอนนี้ไม่ได้ระบายหรือคุยกับใครมีหวังเขาได้นั่งร้องไห้เพราะความอึดอัดแน่
...truuu..truutruuuuuuuuuuuuuuuu...
[มีไรไอ้เหี้ยกูจะนอน]
“จะนอนแล้วหรอวะ....” เหมือนว่าน้ำเสียงของไทเกอร์จะทำเอาคนที่หงุดหงิดคราแรกต้องรีบเปลี่ยนอารมณ์
[มึงเป็นไรไอ้เกอร์]
“กูไม่ได้เป็นอะไร กูก็แค่โทรหาไง”
[แค่โทรหาเหี้ยอะไร ปกติเคยโทรมาเวลาแบบนี้ที่ไหนถ้าไม่ใช่มีเรื่อง]
“ก็นิดหน่อย” ไทเกอร์ว่าออกไปแบบนี้ทั้งที่ความรู้สึกในตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นเลย แม่งไม่รู้ว่าทำไมแค่นึกถึงไอ้ประโยคที่เสือมันบอกว่า มึงพูดเองนะ แล้วโคตรจะเจ็บเลยว่ะ หัวใจแม่งบีบรัดเหมือนตอนที่ดูหนังเศร้าแล้วอินตามเลย
[มึงเป็นไรสารภาพมาเดี๋ยวนี้]
“ทะเลาะกับม๊า”
[เรื่องไร?] ถึงจะไม่สมเหตุสมผลแต่ทอยก็ยอมถาม
“ก็กูพูดไม่ดีกับม๊าละม๊าก็เลยบอกมาว่า พูดเองนะ...แล้วเขาก็เดินหนีออกไป”
[ใช่แม่มึงจริงหรอ]
“อือ....” แล้วไทเกอร์ก็นั่งเงียบไปเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้ว จะปรึกษาก็ไม่ได้เพราะลืมไปว่าเรื่องนี้จะบอกใครไม่ได้หรอกเพราะคงจะโคตรตลกหน้าดูเลย สุดท้ายแล้วเลยต้องตัดสายไปทั้งที่ยังไม่หายคิดมากเลยด้วยซ้ำ
ไม่รู้ว่าป่านนี้ไอ้เสือจะเป็นยังไง
บางทีมันอาจจะกำลังนั่งหัวเราะสะใจที่สามารถเอาชนะเขาได้แล้วก็ได้
...........
โคตรจะคิดมาก...
คิดมากจนขนาดที่อยู่ในน้ำเย็นเชียบแต่ก็ยังไม่สามารถเบนความสนใจจากเขาไปได้ สระว่ายน้ำในเวลาตีสองครึ่งบัดนี้มีร่างของนักกีฬาตัวเก็งของมหาลัยกำลังว่ายวนไปมาเหมือนคนโหยหาการซ้อม แขนแกร่งที่ประดับด้วยรอยเล็บกำลังว่ายพยุงพาร่างของตัวเองไปตามลู่ซ้อมด้วยความเร็วที่ถ้าโค๊ทมาเห็นตอนนี้จะต้องตกใจแน่ เพียงก็แค่อยากหาอะไรทำเพื่อจะได้เลิกคิดถึงไอ้ประโยคที่โคตรเหี้ยของมันก็เท่านั้น
..ปึก...!
แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ไร้ผลจนต้องถอดแว่นกันน้ำปาทิ้งลงกับขอบสระ เจ้าของร่างสูงย้ายร่างของตัวเองมานั่งริมสระเอาไว้ทั้งที่ก็เพิ่งจะเหนื่อยหนักกับกิจกรรมบนเตียงที่กินเวลายาวนานหลายชั่วโมงแต่เขายังกลับมาว่ายน้ำได้ด้วยความเร็วที่ยังแปลกใจตัวเอง ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์โมโหหรืออะไรที่ทำให้เป็นได้ถึงขนาดนี้
...มึงคงไม่ลืมใช่มั้ยว่ากลุ่มมึงกับกลุ่มกูไม่ถูกกัน...
...แล้วมึงก็คงไม่ลืมว่าเราเกลียดกันแค่ไหน...
...เพราะงั้นเรื่องเมื่อกี๊ถือว่าพลาดทั้งคู่ก็ได้ กูไม่ถือหรอก...
“โว้ยยย!!!!” เสียงของมันยังดังรบกวนในหัวจนต้องตะโกนลั่นออกมา มือหนายกทึ่งหัวของตัวเองพร้อมด้วยสายตาที่มองจ้องลงไปยังน้ำในสระ ภาพที่สะท้อนกลับมาตอนนี้คือใบหน้าของเขาที่กำลังขมวดมุ่น ในแววตามีทั้งความน้อยใจและหนักใจอยู่ภายในนั้น ทั้งที่ยอมไปหาถึงบ้านก็เพื่อจะได้คุยกันให้เข้าใจแต่สุดท้ายกลับเป็นยิ่งคิดมากกว่าเดิมไปได้
...ตอนเลิกกับเมียคนแรกกูยังไม่เครียดขนาดนี้เลยนะเว้ย ไอ้ไทเกอร์ไอ้เหี้ยเอ้ย!...
# # # # # # # # #
เมื่อไหร่น้องเกอร์จะเลิกนิสัยแบบนี้เนี่ยTT เป็นนักเลงก็มีผัวได้นะลูก หนูไม่ต้องคิดเย๊อะะ
หัวข้อ: เครื่องกลชนโยธา [Yaoi] อัพตอนที่30 {20/01/61} จบแล้ว [ตีพิมพ์กับสนพ.นาฬิกาทราย] (อ่าน 278359 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก