ตอนที่19
#เครื่องกลชนโยธา
สายตาของผู้เป็นพ่อและแม่กำลังมองสังเกตอาการของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวที่กำลังนั่งหน้าบูดเขี่ยขาวในจานปานว่าอาหารฝีมือคุณแม่คนโปรดในวันนี้ไม่ได้มีความอร่อย หลายครั้งต่อหลายครั้งที่ไทเกอร์ก้มไปพิมพ์บางอย่างในโทรศัพท์ก่อนจะเงยหน้ามามองจานข้าว สลับทำแบบนั้นไปมาแล้วก็จบลงด้วยการที่เบนสายตามองที่นาฬิกาข้อมือของตัวเองก่อนถอนหายใจ ทำวนจนครบสเต๊ปถึงจะยอมตักข้าวเช้าใส่ปากได้
“อาเกอร์ พักนี้ลื้อเป็นอะไรนี่ม๊าถามจริงๆ”
“หะ” แถมขนาดถามชัดเจนไทเกอร์ก็ยังมองมาด้วยใบหน้าสงสัยว่ามีอะไร
“ม๊าถามว่าลื้อเป็นอะไร”
“ลูกม๊าไง” คำตอบที่ได้มาทำคนฟังทั้งคู่แทบยกมือกุมขมับ ไทเกอร์ขมวดคิ้วมองก่อนก้มหน้ากินข้าวต่อโดยที่เริ่มจะกลับไปทำแบบเดิมอีกครั้งกับการก้มพิมพ์ตอบแชทในโทรศัพท์แล้วมองจานข้าวสลับกับนาฬิกาข้อมือ ก็เพราะวันนี้เขามีเรียนตอนแปดโมงเช้าแล้วก็บอกเสือแล้วด้วยแต่ป่านนี้เก้าโมงแล้วอีกคนยังไม่โผล่เลย ที่จริงก็ไปสายบ่อยแต่ก็แค่รู้สึกไม่โอเคที่มันทำเหมือนว่าลืมต้องมารับเขาด้วย
...ปี๊นๆๆๆ!!!!!...
“....!” และไทเกอร์ตาโตกับเสียงบีบแตรจากหน้าบ้าน คนตัวขาวรีบคว้ากระเป๋าของตัวเอง
“ไปแล้วนะป๊าม๊า!” พร้อมตะโกนบอกแล้ววิ่งแจ้นออกไปด้วยใบหน้ายิ้มร่าซึ่งต่างจากตอนแรกลิบลับ คนทั้งคู่หันมองหน้ากันก่อนมองตามแผ่นหลังของลูกชายอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ ซึ่งเมื่อตัดภาพมาที่ตัวต้นเรื่องอย่างไทเกอร์ที่บัดนี้กำลังเดินไปที่ประตูหน้าบ้านของตัวเองพร้อมมองเลยไปยังรถยนต์คันสีขาวสะอาดที่จอดเงาวับรออยู่ตรงหน้า
...ครืดดดด...
เมื่อกดเปิดประตูหน้าบ้านให้เลื่อนเปิดออกสิ่งแรกที่ไทเกอร์ทำก็คือการเดินไปหาแต่ยังไม่ยอมขึ้นรถ
“ไม่ขึ้นหรือไง” จนกระทั่งที่ใครอีกคนเลื่อนกระจกรถลงแล้วชะโงกหน้าถาม
“เกลียดรถคันเนี่ย เคยปาดหน้ากู” เขาพูดไปพลางอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าไอ้เสือมันหลุดยิ้มเหมือนกัน
“มันสำนึกผิดแล้วขึ้นมาเห๊อะ”จนพอเสือพูดประโยคนี้ไทเกอร์ถึงได้ยอมที่จะเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งลงยังเบาะข้างคนขับ ยอมรับว่าโคตรตื่นเต้นดิกับสภาพรถที่โคตรจะเท่ของมัน อีกย่างรถรุ่นนี้รวมถึงยี่ห้อนี้มันมีไม่กี่คันในไทยแล้วเขาก็โคตรอยากได้แต่ป๊ากับม๊าไม่ยอมซื้อให้เพราะบอกว่าคันเก่าเพิ่งจะถอยมาได้ไม่กี่ปี เนี่ย ตอนนั้นถึงได้นั่งนินทามันกับไอ้ทอยไงว่าที่บ้านของเสือเขาเลี้ยงลูกด้วยทองคำขาวกันหรือไง
“เมื่อเช้าตื่นสายโทษที” เมื่อรถเคลื่อนตัวออกมาได้ไม่เท่าไหร่เสือชิงพูดก่อน
“กลับดึกหรอ”
“ไม่นะตีหนึ่งเอง”
“แล้วทำไมตื่นสาย” พอไทเกอร์ถามมาอีกเสือนิ่งไปเล็กน้อย
“เมาค้าง” ก่อนคำตอบสองพยางค์จะดังขึ้นมาพร้อมมือของเสือที่กดเปิดเพลงและใครอีกคนก็เงียบลงไปพร้อมหันกลับไปสนใจการขับรถทั้งที่ตอนแรกยังคุยกับเขาอยู่เลย ไทเกอร์หันมองมันอย่างไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรพลางก้มหน้าเล่นเกมต่อ เป็นเพราะมาในเวลานี้รถเลยค่อนข้างจะติดเลยยิ่งล้าช้าไปกันใหญ่ มองไปที่นาฬิกาก็พบว่าเกือบจะสิบโมงให้แล้ว
..ครืดดดครืดดด..
เมื่อโทรศัพท์สั่นไทเกอร์แทบไม่ต้องเดาเลยว่าใครที่โทรมา
[อยู่ไหนไม่มาหรอ]
“กำลังไปรถติด” เขาตอบคนในสายพลางหันไปขยับปากบอกกับเสือว่าไอ้ทอยโทรมาเมื่อเห็นว่ามันหันมอง
[ก็ถ้ารู้ว่ามาเองแล้วจะสายขนาดนี้ทำไมไม่มากับกูหละ]
“บ่นๆๆๆๆ”
[จะถึงตอนไหน อีกสองชั่วโมงก็จะเลิกคลาสแล้วมึงจะทันมั้ย]
“ทันดิ...ไม่หัวร้อนนะครับนะ จุ๊บๆเลย”
[ถุ้ย!] แล้วเมื่อมันตัดสายไปไทเกอร์ก็นั่งหัวเราะกับการที่ได้ปั่นประสาทเพื่อนสนิทตั้งแต่เช้า
“หัวเราะไร” แต่แล้วเสียงถามของเสือที่ดังขึ้นมาทำให้ไทเกอร์ต้องหยุดหัวเราะลงพร้อมหันไปมองอีกร่าง ตอนนี้ติดไฟแดงอยู่ดังนั้นเสือถึงได้ละมือออกจากพวงมาลัยแล้วเบนสายตามามองเขาแบบเต็มที่ เมื่อรับรู้ได้ถึงแววตาเรียบนิ่งของมันไทเกอร์มีงงนิดหน่อยเพราะก็ยังไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วจะมามองแบบนี้ทำไม
“คุยกับไอ้ทอย เมื่อกี๊”
“ขำอะไรขนาดนั้น”
“เอ้า....” หมดคำพูดที่จะตอบเลยเพียงนั่งมองมันแบบนี้
“เป็นไร” จนพอเสือหันกลับไปจดจ่อในการขับรถอีกครั้งไทเกอร์ถึงได้ถามขึ้นก่อนจะต้องหลุดยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกคนทำเนียนไม่สนใจเขา ไม่รู้ว่ามันงอนอะไรหรอกแต่ตลกดีเวลาที่อีกคนมีท่าทางแบบนี้ ลองที่จะเอื้อมมือไปลูบแก้มขาวของอีกร่างและเสือไม่ได้หลบแถมยังเอียงหน้าให้จับอีก
“นิสัยเป็นผู้หญิงเลย” ไทเกอร์พึมพำขึ้นพร้อมใช้นิ้วเขี่ยริมฝีปากล่างของมันเล่น
“มึง...” จนเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก
“หืม” ซึ่งเสือครางรับกลับมา
“มึงว่าตอนนี้เรา....ไม่ดีกว่า”
“จะถามไร”
“ไม่ละ” ซึ่งเมื่อไทเกอร์ว่ามาแบบนี้เสือถึงได้หันมองแต่เมื่ออีกคนยืนยันว่าจะไม่ถามต่อเขาก็ไม่ได้เซ้าซี้อยากรู้ แล้วก็นั่งเงียบกันอยู่ต่อได้อีกไม่นานก็ถึงเขตของมหาลัยซึ่งจุดที่เสือขับมาส่งให้ก็คือด้านหลังของมอซึ่งมีคนไม่พลุกพล่านนัก มือขาวหยิบเป้ตัวเองขึ้นก่อนเตรียมตัวเปิดประตูลง
...หมับ...
แต่แรงรั้งที่แขนทำให้ไทเกอร์ต้องหันมอง
“ตอนเย็นรอซ้อมว่ายน้ำด้วยนะ เดี๋ยวไปส่ง”
“อื้ม” ซึ่งไทเกอร์ครางรับไปแต่เสือยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากแขนเขาอีก ใครอีกคนมองหน้าเขาอยู่แบบนั้นจนพอเสือขยับหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะชนกันนั่นแหละไทเกอร์ถึงได้ย่นคอหนี ปลายจมูกของมันคลอเคลียอยู่ตามแนวแก้มของเขา
“เดี๋ยวกูสาย...” ไทเกอร์พึมพำประโยคนี้ไป
“มันสายแล้ว” ซึ่งเสือว่าสวนมาพร้อมรอยยิ้ม พวกเรามองหน้ากันแถมกลั้นยิ้มทั้งคู่จนก็เป็นไทเกอร์ที่รีบดันหน้าของอีกร่างออกแล้วเปิดประตูรถลงมาโดยที่มีเสียงหัวเราะดังของคนขับที่ตามหลังมา
...ปึก..!
จนพอปิดประตูรถลงได้แล้วกำลังจะรีบเดินเข้าตึกตัวเอง
“แหม่พี่!” แต่เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยจากด้านหลัง และเมื่อหันมองไป..
“ไอ้เมฆ...”
“ผมเห็นนะ ฮั่นแหน่!” มันก็ยังคงกวนตีนไม่เปลี่ยนขนาดไม่ได้เจอกันนานแล้ว ไทเกอร์ชักสีหน้าใส่ก่อนรีบเดินหนีในขณะที่เด็กปีหนึ่งแสนกวนอย่างเมฆรีบวิ่งตามก่อนมาเดินเคียงกับเขา พอไทเกอร์ลองหันมองไปข้างหลังก็พบว่ารถของเสือยังคงจอดอยู่ เขาไม่รู้ว่ามันทำอะไรเพราะฟิลม์รถดำสนิทแต่ถ้าให้เดาก็คงอาจกำลังทำธุระไรของมันนั่นแหละ
“นั่นรถพี่เสือไม่ใช่หรอพี่”
“มึงจำผิดละ คนรถเหมือนกันก็มีปะ” ไทเกอร์แถไป
“มันมีคนขับแบบเนี่ยคันเดียวทั้งมหาลัย” แต่พอมันว่ามาแบบนี้...
“เออมึงชนะ” ซึ่งเมื่อเขายอมรับเสียงหัวเราะมีความสุขของเมฆก็ดังพร้อมทั้งเด็กหนุ่มที่หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าพร้อมยื่นให้เขาด้วยอีก ไทเกอร์ก้มมองก่อนส่ายหน้าเมื่อพบว่ามันคือน้ำเปล่าและเมฆก็แค่เพียงแกะแล้วยกกระดกใส่ปากตัวเองเท่านั้น ไทเกอร์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้เด็กนี่มันจะเดินตามเขามาทำไมวะ!
“มึงไม่มีเรียนหรือไง ตามทำไม”
“ไม่เรียนอะ ขี้เกียจ” แล้วคำตอบ
“แต่กูจะไปเรียนไม่ต้องตาม”
“เรียนไรตอนนี้...จะเที่ยงอยู่แล้ว เข้าไปจารย์ก็ไม่เชคชื่อให้พี่หรอก”
“แล้วไง”
“ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมดีกว่า”
..หมับ..
ยังไม่ทันได้ตอบตกลงเมฆก็กอดคอของเขาพร้อมออกแรงลากให้เดินตามไปโดยที่ไทเกอร์ก็ด่ามันจนขี้เกียจจะด่าแล้วยอมที่จะเดินตามเด็กหนุ่มไปแต่โดยดี ตามมันมาจนถึงโรงอาหารแล้วก็ต้องเสียตังซื้อก๋วยเตี๋ยวมานั่งกินเป็นเพื่อนมันอีกซึ่งเขาขมวดคิ้วแน่นตลอดในขณะที่อีกคนมองหน้าของไทเกอร์สลับกับจานข้าวของตัวเองแล้วยิ้ม
“ก็วันนี้เพื่อนผมมันไม่มากันอะ กินข้าวเป็นเพื่อนแค่นี้เอง”
“ภาระ” คำสั้นห้วนจากไทเกอร์ดังขึ้นมา
“นี่น้องเอง”
“กูลูกคนเดียว” ทั้งที่ปากบ่นแต่ก็ยอมนั่งกินอาหารกลางวันเป็นเพื่อนอีกร่างซึ่งเมฆได้แต่หัวเราะกับท่าทางที่เหมือนโลกกำลังจะแตกของไทเกอร์ นั่งทานด้วยกันไปก็ไม่ได้พูดอะไรหรอกแต่แล้วไทเกอร์ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อพบว่าไอ้กลุ่มที่กำลังเดินมาที่โรงอาหารคือกลุ่มของใคร
“ไอ้เมฆ นั่งบังกูดิ”
“ทำไมอะพี่” แล้วเด็กมันก็ถามพร้อมหันไปมองด้านหลังจนพอพบว่าคือเสือที่กำลังเดินมากับเพื่อน ตามอารมณ์คนรู้จักเมฆก็ยกมือโบกทักทายพร้อมยิ้มกว้างโดยที่มีไทเกอร์นั่งกุมขมับกับความกวนส้นตีนของมัน เอาจริงมึงดูไม่ออกหรอว่าไอ้เสือมันทำหน้าเหมือนแทบจะเข้ามากระทืบมึงแล้วเนี่ยไอ้เหี้ยน้องเมฆ!
“พี่เสือนิสัยดีว่ะพี่”
“เออเรื่องของมึงเหอะ” โคตรปวดกบาล โคตรปวดกบาลกับมัน!
“ตอนบ่ายพี่มีเรียนปะ”
“มี ทำไมอีก”
“ไม่ต้องไปเรียนหรอก...ไปเล่นเกมห้องผมดีกว่า”
“นี่มึงหลอกล่อกูไปห้องมึงเลยหรอ” พอไทเกอร์ถามไปแบบนี้ไอ้เด็กแสนกวนก็เพียงแค่หัวเราะกลับมาเท่านั้น นอกเหนือไปกว่านั้นตลอดการทานอาหารยังต้องมารู้สึกกดดันกับสายตาของเสือที่มองมาอีก พอลองที่จะพิมพ์แชทถามมันไปว่าเป็นอะไร ผลปรากฏที่ออกมากลับมีเพียงการที่ร่างสูงก้มลงอ่านแชทของเขาแล้วแต่กลับไม่ตอบ
เอาแล้วไง
ตอนเย็นจะต้องเจออะไรอีกไอ้เกอร์...
................
“ก็ไหนว่าจะไปเรียนอะ” แล้วที่คิดมากทั้งวันก็คือเรื่องจริงด้วยว่าถ้าหากมาเจอเสือจะต้องมีเหตุการณ์อะไรแบบนี้ ไทเกอร์กำลังนั่งเงียบโดยที่มีร่างของคนที่เปียกโชกภายใต้ชุดว่ายน้ำกำลังยืนค้ำหัวของเขาอยู่ แววตาคู่คมมองมาด้วยอารามคนที่ทั้งน้อยใจแล้วเหมือนจะงอแงอะไรก็ไม่รู้ของเขาแหละ
“มันไปไม่ทันแล้วก็เลยไปกินข้าวเป็นเพื่อนน้องมัน”
“ไม่ต้องแหละ หลายครั้งละ”
“หลายครั้งอะไร” ไทเกอร์ถามกลับไปพร้อมเงยหน้ามอง
“กับมันอะ” ซึ่งเสือตอบกลับมาแบบนี้พร้อมขมวดคิ้วมองเขาอีก ตั้งแต่เมื่อวานมาไทเกอร์ยอมรับว่าเสือมันงี่เง่าผิดปกติเลยอะ ยิ่งมาเมื่อเช้านี้อีกตั้งแต่ที่ไอ้ทอยละ แม่งทำตัวเหมือนคนที่ไปทำความผิดอะไรมาแล้วกำลังระแวงกลัวว่าคนอื่นจะทำเหมือนตัวเองอะไรประมาณนั้น
“มึงแปลกตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ” พอพูดไปแบบนี้เสือนิ่งลงไป
“มึงก็อย่าไปกับคนอื่นดิ”
“ก็ยังไม่ได้ไปเลย ระแวงอะไร” ไทเกอร์ถามไปแบบนี้ก่อนต้องส่ายหน้าเมื่อพบว่าเสือเหมือนจะเลิกงี่เง่าใส่แล้ว ใครอีกคนกลับไปซ้อมว่ายน้ำต่อจนกระทั่งที่ไทเกอร์บ่นว่าอยากกลับบ้านแล้วนั่นแหละเสือถึงได้หยุดซ้อมแล้วขึ้นมาจากสระเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า มือหนาเอื้อมมาจิ้มแก้มของเขาเล่นซึ่งพอไทเกอร์เบือนหน้าหลบเสือก็หลุดยิ้มเล็กๆก่อนหันกลับไปใส่เสื้อผ้าต่อ
“อารมณ์ดีแล้วหรือไง” เขาแสร้งถามไปซึ่งเสือก็มองมา
“ก็ยังนะ”
“ประสาท” ไทเกอร์สวนกลับไปแบบนี้ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาจากยิมซ้อมว่ายน้ำที่มีร่างของเสือเดินตามพร้อมถือกระเป๋าให้ด้วย เมื่อเข้ามานั่งในรถได้สิ่งแรกที่ไทเกอร์ทำก็ยังไม่พ้นการคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นเกมอยู่ดี
“วันนี้ทำไมซ้อมเพลิน ถ้าไม่ชวนกลับนี่ตีหนึ่งเลยมั้ง” เสียงบ่นจากคนตัวขาวดัง
"แกล้งมึงไง วันนี้ข้อหาทำกูหัวร้อน”
“คิดเองเออเองก็มาว่าคนอื่น” ไทเกอร์พึมพำออกมาพร้อมคิ้วที่ขมวดเพราะการเคร่งเครียดกับเกม ถนนยามดึกโล่งแตกต่างจากในตอนเช้าซึ่งนั่นก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้คนทั้งคู่รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย ไทเกอร์เก็บโทรศัพท์ของตัวเองลงก่อนหันมองคนข้างกายตัวเอง
“วันนี้ตอนบ่ายกูโดนอาจารย์ด่าด้วย”
“เรื่อง” และเสือถามกลับมา
“เรื่องไม่ตั้งใจเรียนกับพูดมาก” คำบอกเล่าชีวิตประจำวันของไทเกอร์เรียกรอยยิ้มขำจากเสือได้อีกครั้งแต่แล้วเสียงหาวจากไทเกอร์ที่ดังมาเรียกสายตาของเสือให้หันมองแถมพอมองย้อนไปที่นาฬิกาแล้วพบว่าเกือบเที่ยงคืนแล้ว
“คืนนี้นอนคอนโดกูก่อนมั้ยจะได้ไม่ต้องขับไปไกล”
“เหนื่อยใช่เปล่า” ไทเกอร์ถามกลับเพราะถ้าให้เทียบแล้วการขับรถไปส่งเขาที่บ้านแล้วเสือก็ต้องวนรถกลับมานอนที่คอนโดของตัวเองนี่ไกลแบบคนละโลกเลยทีเดียว แล้วถ้าให้มันไปส่งเขาที่คอนโดของเขาคือก็ยังไกลสำหรับการขับไปกลับในเวลาแบบนี้หลังจากที่เพิ่งเหนื่อยจากการว่ายน้ำมาเหมือนกัน
“วันนี้มึงนอนคอนโดมึงหรอ” คนตัวขาวถามอีกครั้ง
“อืม...มีคนมาบ้านไม่ค่อยอยากกลับเท่าไหร่ แต่ไปส่งมึงก็ได้นะ”
“นอนคอนโดมึงก็ได้” ไทเกอร์ไม่อยากเรื่อมากเพราะเขาก็เห็นใจมันมากเลยทีเดียวถ้าจะต้องให้ไปส่งเขาที่บ้านจริง ซึ่งเมื่อตกลงแบบนี้เรียบร้อยเสือถึงได้เลี้ยวไปยังถนนอีกเส้นแล้วขับตรงไปยังคอนโดของตัวเอง ไทเกอร์รู้ก็แค่ว่าเสือมีคอนโดอยู่แถวไหนแต่เขาไม่รู้ชื่อที่อยู่มันหรอก แต่จะรู้ก็วันนี้นี่แหละ
แถมตอนนี้ยังเริ่มรู้สึกว่า
ความสัมพันธ์ไร้ชื่อของพวกเรามันขยับมาไกลอีกขั้นแล้วนะ....
# # # # # # #
จบเอาไว้ตรงนี้ก่อนนนนน5555
หัวข้อ: เครื่องกลชนโยธา [Yaoi] อัพตอนที่30 {20/01/61} จบแล้ว [ตีพิมพ์กับสนพ.นาฬิกาทราย] (อ่าน 280864 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก