Chapter 21 (1)
เจอหมีให้แกล้งตาย
“ทำไมถึงมาสอบที่นี่ล่ะ”
“ผมว่าที่นี่ดูขลังๆดีครับ”
“ขลังๆ?”
“ก็แบบว่าร่มรื่น บรรยากาศก็น่าเรียน รู้สึกเย็นสบายน่ะครับ ถ้าเรียนๆไปแล้วก็อาจจะขนลุกบ้างอะไรบ้าง เหมือนมีพลังงานบางอย่างอยู่รอบๆ”
เนเน่ตื่นเต้นแทบตาย ให้มานึกเหตุผลตอนนี้ เขาทำได้แค่แถไปเรื่อยๆตามมีตามเกิดนั่นแหละ
“เออ ก็แปลกดีเนอะ ผมชอบๆ”
อาจารย์รูปหล่อกลับชอบซะงั้น
“—แล้วคิดว่าตัวเองมีข้อดีข้อเสียยังไงเหรอ”
“ผมเป็นคนที่ถ้าชอบอะไรแล้วจะทำให้สำเร็จครับ แล้วก็ทำให้ดีด้วย ไม่ทิ้งกลางคัน พอสำเร็จแล้วเราจะภูมิใจในตัวเองมากๆครับ ส่วนข้อเสีย...อืม..ผมอาจจะทำตัวนิ่งๆล่ะมั้งครับ แต่จริงๆแล้วเฟรนด์ลี่นะ ผมไม่เป็นศัตรูกับใครถ้าคนนั้นไม่ทำผมก่อน”
ฮือ...เสร็จหรือยังนะ เขารู้สึกว่าตัวเองตอบตามใจฉันมากเกินไป ไม่ค่อยมีคำตอบที่เป็นพิธีการเลย
.
.
.
.
.
“จะผ่านไหมเนี่ยไปบอกว่ามหาลัยนี้ขลังๆ รู้สึกผีเยอะ”
บ่นเป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้งตั้งแต่ออกจากห้องสัมภาษณ์
“ไม่เตรียมคำตอบมาเองนี่”
“ก็เน่ตื่นเต้นอ่ะ อาจารย์ที่สัมฯก็หล๊อหล่อ”
หล่อมากๆเลย หล่อแบบตี๋เข้ม เป็นผู้ดีหน่อย ยิ่งได้ฟังเสียง อีกทั้งวิธีการใช้คำพูด จะยิ่งหลงแกเลยหละ ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่ตอบแบบงงๆก็เพราะความหล่อของอาจารย์มันกระแทกตามากเกินไป
“ท่าทางวันนี้จะมีคนโดนทำโทษ”
“โอ๋ๆ เสี่ยของเนเน่ เดี๋ยววันนี้จะพาไปกินข้าวริมแม่น้ำเจ้าพระยานะ”
ต้องง้อหน่อย เสี่ยก็หล่อเหมือนกันนี่
“จ่ายเองนะ”
“คร้าบผม”
เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแบบละมุนละไมเดินเกาะแขนชายแก่คล้ายลูกครึ่งขึ้นรถยุโรปสีดำ โดยมีบอดี้การ์ดร่างยักษ์เปิดประตูให้
แน่นอนภาพนี้ถูกประทับเข้าไปในความทรงจำของสาววายวัยขบเผาะแถวนั้นกัน แต่ในอีกมุมของคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า ก็มักจะคิดอะไรแบบผู้ใหญ่ๆ อย่างว่าเด็กคนนี้คงจะเป็นเด็กเสี่ยเด็กป๋า เกาะคนแก่หวังปอกลอกเงิน สำหรับเนเน่ เขาไม่แคร์เรื่องนี้เลย เวลาไปเที่ยวก็จะเดินคล้องแขนเสี่ยตลอด เขาว่ามันอุ่นดี แล้วกลิ่นตัวของเสี่ยก็น่าซบอยู่ตลอดเวลา ไม่เชื่อก็ลองถามพี่หมีสิ
“ที่นี่เป็นที่สุดท้ายแล้วใช่ไหม”
เสี่ยเอ่ยถามเมื่อรถออกตัว แกพาเนเน่เข้ากรุงเทพบ่อยมากในช่วงนี้ หวังว่ามหาวิทยาลัยชื่อดัง วิทยาเขตรังสิตจะเป็นที่สุดท้ายแล้ว กลัวเด็กมันสอบติดหลายที่แล้วจะเครียด
“อื้อ”
เนเน่สอบจับฉ่ายมาก สมัครทุกที่ที่รับตรง และอยู่เมืองกรุง จริงๆก็เบื่อแล้วเหมือนกัน
“ถ้าเน่ไม่ติด เน่อยู่สุพรรณก็ได้นะ”
“จะไม่สอบอะไรนะ ...แกะแพะเหรอ”
“แกทแพท! มุกนี้เชยมากเลยนะเสี่ย”
ตาแก่ขำที่เด็กรู้ทัน
“ก็นะ เน่ขี้เกียจลุ้นนาน ขี้เกียจเหมือนกัน แต่ก็สมัครไปแล้ว ที่ขอตังค์เสี่ยวันนั้นไง”
“แล้วถ้าได้อยู่ที่นี่จะคิดถึงฉันไหม”
“คิดถึงสิ”
“คิดถึงจริงสิ? ทีกับพ่อแม่ยังไม่ค่อยโทรไปหาเลย แล้วกับฉันจะโทรมาเรอะ”
“ทางนั้นไม่ได้สนิทด้วยนี่ แต่กับเสี่ยเน่สนิทที่สุดเลยนะ จะโทรหาทุกวันเลย”
“ปากหวานให้มากกว่านี้สิ”
“งั้นเสี่ยลองชิมปากเน่หน่อยสิ ว่าหวานมากหรือหวานน้อ—อื้อ!”
ฟันคมขบกัดริมฝีปากล่างจนขึ้นห้อเลือด แล้วเลียซ้ำเป็นการปลอบขวัญ จากนั้นเสี่ยจึงส่งลิ้นเข้าไปสำรวจความหวานตามที่เจ้าตัวขอร้อง ลิ้นร้อนไล่ต้อนลิ้นเล็กเสียจนมุม คว้าเอามาดูดดุนให้หมดสิ้นความหวาน ยิ่งรถกระแทกสั่นคลอนมากเท่าไหร่ ความรุนแรงของมันก็มากขึ้นเท่านั้น เนเน่หมดแรงจะขืนตัว เด็กหนุ่มร่างละลายจมไปกับเบาะ มีร่างใหญ่ทาบตาม มือหน้าของคุณผู้ปกครองไล้วนยอดอกผ่านเสื้อนักเรียน มันแข็งสู้เห็นเป็นรอยนูนลามก
เมื่อได้ชิมรสหวานจนพอใจจึงผละออกมา เสี่ยพรมจูบแก้ม จากนั้นจึงมองตา ปลายจมูกโด่งสวยชนกัน คลอเคลียไปมาแผ่วเบาดั่งสัมผัสของผีเสื้อ
เนเน่น่ารัก หน้าแดงไปหมด
“รู้สึกผิดจังที่ทำแบบนี้กับเธอในชุดนักเรียน”
“...มันนับไม่ถ้วนแล้วเสี่ย”
“ยังอยากกินข้าวอยู่มั้ย”
“อื้อ”
“ถ้างั้นกินให้อิ่มๆนะ เหยื่อของฉันจะได้อ้วนพีน่าอร่อย”
พูดพร้อมแลบลิ้นเลียปาก
“โอเค เน่จะกินเยอะๆ เน่ชอบเวลาที่เสี่ย...’กิน’”
เสี่ยคำรามในลำคอ ก่อนจะซุกไซ้ร่างกายหอมหวานให้สมกับความอยาก
•
เอาล่ะ
ถึงเวลาแห่งความตื่นเต้น ลุ้นระทึก หัวใจดังตึกๆคล้ายเสียงกลอง
เนเน่แตะปลายนิ้วลงบนหน้าจอสัมผัสของมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่เสี่ยถอยให้เป็นของขวัญ ลิงก์ที่เขียนว่า ‘ประกาศผลรับตรงคณะมนุษย์ศาสตร์ มหาวิทยาลัย xx ประจำปีการศึกษา 255x’
“เน๊ตช้าโว้ย!”
เอ็มไม่บ่นคงไม่ได้ ในเมื่อพวกเขามาอยู่กลางทุ่งนา อีกทั้งสัญญาณอินเตอร์เน๊ตของตำบลนี้ก็ย่ำแย่อยู่แล้วด้วย
“ถ้ามึงติดจะทำไงวะเน่”
“ไม่รู้ว่ะ ต้องบอกเสี่ยก่อน”
“เชี่ยมาแล้วๆ”
เพื่อนเน่ตื่นเต้นกว่าเขาอีกมั้ง
ภาพหน้าจอปรากฏเป็นกระดาษไฟล์ pdf รวมรายชื่อนักเรียนที่สอบติด เน่เลื่อนหาจนเจอหมวด ส เสือ
สกนธ์ อธิษฐาน
สพล จำปา
สมพร แตงอ่อน
สะตางค์ วจีไพโรจน์
สิรา พิชิตกุล
เอ๊ะ!
สิรา พิชิตกุล
สิรา พิชิตกุลสิรา พิชิตกุล!!!“ไอ้เน่!! มึงๆๆๆ มึงติดๆ”
“เชี่ย! ไอ้เน่ติดโว้ย”
“กูติด! กูติด xx! —ได้ไงวะ?! กูติดได้ไงวะมึง?!”
“จะไปรู้มึงเหรอ!”
“เชี่ย กูติด xx!!”
“โอ๊ยยย ไอ้เน่ติดxxโว้ยยยยย”
“ฮือออ กูติดได้ไงวะ กูมั่ววว กูติดxx!!!!!”
สามเกลอท่าจะสติหลุดกันไปแล้ว ต่างคนต่างกระโดดดีใจเป็นปลาได้น้ำ ความหวังของเน่ ความฝันของเน่เป็นจริงแล้ว เขาทำได้แล้ว! แท้แต่เพื่อนรักยังดีใจไปด้วยเหมือนติดเสียเอง เนเน่ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว เขาจะรีบไปบอกเสี่ย ให้เอ็มกับมิคขับมอเตอร์ไซค์ไปส่งถึงบันไดโรงงานขนมหมาเลย
เด็กน้อยที่ยังคงใจเต้นตุบๆด้วยความตื้นตันอิ่มอกอิ่มใจ วิ่งไปหาคนที่รักที่สุด ทั้งๆที่แว้นหัวตั้งมาตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง
“เสี่ย~~~”
เสี่ยนั่งทำงานอยู่ แกเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าตกใจมากๆ แต่เน่ไม่สนใจหรอกนะ ตอนนี้สมองมันเพ้อไปหมดแล้ว สั่งให้เขาเต้นไก่ย่างยังได้เลย จะเต้นให้คนทั้งโรงงานดูสักสิบรอบด้วย!
“เสี่ย! เน่ติดๆ”
“หือ? ติดอะไร”
“ติดxx!!”
เสี่ยยิ้ม พร้อมอ้าแขนออกกว้าง เนเน่จึงกระโดดข้ามโต๊ะไปหา กอดคนแก่ที่คอยให้การสนับสนุนอยู่เสมอ แม้มีอุปสรรคไปบ้าง แต่เสี่ยก็ยังอยู่ที่เดิม
“เก่งมาก”
เป็นคำชมของเสี่ยอเนก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของพี่ๆคนอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์
เนเน่ยิ้มกว้าง ยังคงกอดเสี่ย ฝังหน้าลงไปกับซอกคอ พรมจูบอย่างไม่อาย ซึ่งถ้าเน่มีสติกลับมาแล้ว ก็เดาได้เลยว่าเขาคงไม่กล้ามาเหยียบที่นี่อีกแน่ๆ
“แล้วต้องทำไงต่อ ต้องยืนยันสิทธิ์ยังไง”
ผู้ปกครองเอ่ยถามเมื่อทั้งสองขึ้นรถกลับบ้าน มีไททำหน้าที่สารถี
“จ่ายเงินค่าเทอมครับ เดี๋ยวเน่ปริ๊นท์ให้ดูนะ”
“เราต้องไปหาคอนโดอยู่ แล้วก็ซื้อชุด ซื้ออุปกรณ์การเรียน ซื้อโน๊ตบุ้ค”
“เอาคอมจากที่นี่ไปก็ได้”
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวเอาแต่เล่นเกม”
“โธ่เสี่ย โน๊คบุ้คก็เล่นได้ป่ะ”
“ซื้อสเป็คต่ำๆไง”
“รู้ดีอีก!”
“อย่าเลย เรียนมหาลัยน่ะหนักนะ ไม่ใช่อย่างที่รุ่นพี่เขาเล่าๆกันมา ต่อให้หยุดได้ตามใจฉัน จะไปกินเหล้าก็ได้ตามใจฉัน แต่เวลาเรียนเวลาสอบมันทำเอาเราหัวแบะเลยเชียว ถามไทสิ”
เสี่ยเพี้ยนหรือเปล่าให้ไปถามคู่กัด ไม่พูดกันมาเป็นอาทิตย์แล้ว
“ไม่ถามหรอก ถามเสี่ยนี่แหละ”
“กลัวอะไร ไทอุตส่าห์สอนตอนเด็กๆ”
“เสี่ยถามพี่แกเถอะ เน่กลัวหมีกัด”
คนฟังขำก๊าก อย่างไทเนี่ยนะจะกัด สภาพจะแหล่ไม่ตายแหล่เนี่ยนะ
“ให้โอกาสเขาหน่อย เขาไม่มี ‘เพื่อน’ “
เน้นหนักตรงคำสุดท้าย ในเมื่อ ‘เพื่อน’ ของไทหายไป ก็ถูกแล้วที่จะเป็นห่วงจนกลายร่างเป็นแบบนี้
“ดูดิ ขนาดเสี่ยแซว พี่แกยังนิ่งเลย เสี่ยพาไปหาจิตแพทย์เถอะ เผื่อเป็นซึมเศร้าขึ้นมาจะแย่เอานะ”
“ได้ยินไหมไท เน่ยังเป็นห่วงเลย ทำตัวให้มันดีๆหน่อย”
“จะดีกว่านี้ถ้าเสี่ยบอกว่าเทียนอยู่ไหนครับ”
“โอ้ตอบได้ แสดงว่ายังไม่ตาย—งั้นดีเลย เพราะจะบอกอยู่ว่าจะให้เธอไปอยู่กับเน่ที่ ‘กรุงเทพ’ “
เนเน่แอบเห็นตาพี่หมีลุกวาวจากกระจกหลัง มันแสดงออกชัดเจนว่าดีใจ พี่แกคงไม่รู้หรือไม่ก็ลืมตัว
“แล้วงานที่นี่ล่ะครับเสี่ย ใครจะช่วย”
“คนเก่งเยอะแยะ แต่คนที่ฉันไว้ใจเรื่องเน่มีแค่เธอกับเทียน ตอนนี้เหลือแค่เธอ ก็ต้องเป็นเธอล่ะนะ”
เนเน่บุ้ยปาก น่าไว้ใจตรงไหน แค้นคราวเจ๊แพรยังจำได้ไม่ลืม ไม่ใช่พี่หมีหรือไงที่พุ่งเป้ามาที่เขา
ฮึ่ม! เสี่ยนะเสี่ย ขี้ลืมจริงๆ
.
.
.
.
“เสี่ย~~”
เอาอีกแล้ว เสียงแบบนี้อีกแล้ว มาพร้อมร่างบางหุ่นน่าตีที่กำลังคืบคลานขึ้นมาบนตัวเขา
โคแก่วางหนังสือลงข้างเตียง เปลี่ยนมาจับแก้มก้นนิ่มทั้งสองข้าง รู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมาตงิดเพราะเด็กมันยั่วเก่ง
“มีอะไร”
“นึกยังไงให้เน่อยู่กับพี่หมี ไม่เอาได้มั้ย ไม่อยากโดนฆ่าหมกห้อง”
“ไม่ได้”
“เสี่ย~~”
มีหรือคนวางแผนไว้แล้วจะเปลี่ยนแผนง่ายๆ อ้อนไปเถอะ เสี่ยไม่ยอมหรอก เน่จะต้องมีคนดูแลและติดตาม เขาไม่เคยไว้ใจญาติของตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร ไหนจะพวกแมงเม่าที่อยากเล่นกับไฟอีก เด็กวัยนี้น่ากลัวจะตายไป กล้าได้กล้าเสีย อยากรู้อยากลองไปซะหมด คนหิวข้าว ถ้าเอาข้าวมาวางไว้ตรงหน้า มีหรือมันจะไม่กิน พวกนี้อารมณ์รุนแรง รักแรงเกลียดแรง เสี่ยไม่อยากต่อกรให้เหนื่อยเปล่า
“ทำไมใจร้ายตลอดเลย”
“ให้ไทดูแลนั่นแหละดีที่สุด”
เนเน่กระเง้ากระงอด คนไม่ถูกกันจะอยู่กันได้ยังไง นี่มันยิ่งกว่าหมากัดกับแมวอีกมั้ง
เอ...ถ้าอ้อนเสี่ยให้มากกว่านี้จะยอมใจอ่อนหรือเปล่านะ?
ดูสิ น้องชายของเสี่ยก็แข็งดันกางเกงผ้าแพรออกมาเสียขนาดนี้
ร่างบางจูบปลายคางเสี่ย ก่อนจะเลื่อนตัวลงมาปลดกางเกงสีอ่อนลงเล็กน้อย พอให้บางสิ่งเด้งตัวออกมาเผชิญโลกภายนอก
“เสี่ยลามกจัง เน่โดนแค่นิดเดียวเอง”
คนฟังไม่ตอบ ทำเป็นเก๊กท่านิ่ง
เนเน่จึงครอบปากของตนลงไป ห่อเป็นวงกลมให้พอดีกับขนาดความหนาของสิ่งนั้น แล้วกดศีรษะตัวเองลง จากนั้นยกขึ้น ทำอยู่ไม่กี่ครั้งก็ถอนปากออก เงยหน้ามองเสี่ย
“ชอบล่ะสิ”
“ฉันว่าเธอลามกกว่านะ”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
มือข้างหนึ่งจับอวัยวะเรียวยาวตั้งตรง แลบปลายลิ้นออกมาแตะแผ่วเบาบนปลายยอดอูม ช้า เนิบ นาบ
เนเน่รู้สึกถึงอารมณ์ร้อนระอุแผ่ออกมาจากเสี่ย แกลูบวนผมนิ่มของเขา หลับตาพริ้ม เด็กน้อยจึงเพิ่มระดับความรุนแรงของลิ้น เลียวนปลายยอดเต็มคำมากขึ้น ดูดน้ำใสที่ล้นออกมาประหนึ่งน้ำเชื่อม ก่อนจะลากลิ้นตั้งแต่โคนจรดปลาย สลับกันไปมา มือเล่นกับพวงก้อนนิ่มข้างล่าง ทั้งดูดและขบเม้มทุกสัดส่วนที่ทำได้ จนแท่งร้อนแข็งปั๋ง เส้นเลือดสีเข้มนูนขึ้นมาเป็นสายตลอดทั้งความยาว
“เอายังไงดีครับ”
แกล้งถามขัดอารมณ์
เสี่ยทันมุกเน่อยู่แล้ว แกไม่รอช้า จับเด็กพลิกตัวลงนอน กระชากกางเกงขาสั้นคืบเดียวออก
“อ๊ะ!”
เจลอุ่นถูกราดลงมา ทั้งช่องทางที่จะสอดใส่ และบนแท่งลำของเสี่ย จากนั้นเสี่ยจึงค่อยๆดันความยาวพอตัวเข้าไปสำรวจความสวยงามของถ้ำแก้ว
แรงปรารถนาของทั้งคู่ต่างเติมเต็มให้กันและกัน เน่จูบเสี่ย เน่สัมผัสเสี่ย ไม่ต่างกับเสี่ยที่จูบเขา ทั้งปาก ทั้งอวัยวะเบื้องล่างที่จูบย้ำๆ ลึกเข้ามาจนเหมือนสัมผัสหน้าท้อง เนเน่เพ้อว่าเสี่ยรักเขา จูบเขาไปทั่วทั้งร่างกาย จูบทั้งหน้าท้องบนผิวหนังข้างนอก และจูบทั้งหน้าท้องที่ผิวหนังด้านใน
มันสุดยอดมากจริงๆ
เสี่ยฝังรอยรักเอาไว้ตลอดเวลา เนเน่ชอบมากๆ ชอบที่เสี่ยทำ เพราะเสี่ยเป็นของเน่ ต่อให้เน่อยู่ในที่ๆไกลแสนไกล รอยรักพวกนี้ก็จะยังฝังลึกไม่จางหาย ย้ำเตือนเสมอว่าเราสองคนเป็นของกันและกัน ไม่มีวันพรากจากกัน
“เสี่ยขาดเน่ไม่ได้หรอก”
“ใช่....ฉันมีแต่เธอ”
“พูดสิ...เสี่ยขาดเน่ไม่ได้”
“ฉันขาดเธอไม่ได้”
“ต่อให้เสี่ยบงการชีวิตเน่มากแค่ไหน แต่นั่นก็เพราะว่าเสี่ยขาดเน่ไม่ได้ —พูดอีกสิ พูดอีก”
“ฉันขาดเธอไม่ได้!”
“อื้อ...!! ดีที่สุดเลย—จะไปแล้ว! ไม่ไหวแล้ว”
.....รู้ไหม...เธอก็ขาดฉันไม่ได้เหมือนกัน•
-เอาชีวิตตัวเองมาเขียน55555 วันนั้นเที่ยวกับเพื่อน จู่ๆเพื่อนก็เช็กผลสอบกลางเยาวราช แล้วก็ดีใจมาก ตื่นเต้นสุดๆ สติหลุด (สุดท้ายไม่เอา -_-“)
-เราลงตอนพิเศษอันบ้าๆบวมๆไว้อีกเว็บนึงนะคะ แต่เราติดเหรียญไว้ ถ้ารักน้องเน่ก็ไปอุดหนุนได้น้า
เรื่องย่อตอนพิเศษ : ชีวิตอันแสนนาเบื่อของอดีตวัวชนราคาหลายสิบล้าน ลุงแกผ่านสังเวียนมามากมาย แต่แกยังไม่เคยรู้จักการ 'ปี้' จนมาเจอน้องยาหญ้าเนี่ยแหละ ไม่รู้ความรักของแกจะสมหวังหรือเปล่านะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
