พิมพ์หน้านี้ - #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: mukmaoY ที่ 03-08-2017 19:40:58

หัวข้อ: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 03-08-2017 19:40:58
 :julข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ




*****


ติดตามชีวิตของเสี่ยอเนก กับเด็กน้อยเนเน่
คนสองคนที่แตกต่างกันมากๆ จะใช้ชีวิตด้วยกันอย่างไรนะ


เรื่องนี้เป็นแนว one short เสียมาก และช่วงแรกๆเน่ยังอายุไม่ถึง 18 เราจึงขอใส่ shotacon
Genre : slice of life, shotacon
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ ตอนที่1 'พบ' 3/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 03-08-2017 19:42:00

Chapter 1 พบ





"เป็นเด็กดีนะเนเน่"

"อย่าดื้อกับเสี่ยเขานะ แล้วหนูจะสบาย รู้ไหมเน่?"

"อืม รู้ ...ไปได้แล้ว รถตู้มาแล้ว เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก"







"เสี่ยครับ เด็กที่ว่ามาถึงแล้วครับ ตอนนี้รออยู่ชั้นล่าง ส่วนพ่อกับแม่ของเด็กเดินทางไปสาขาฮ่องกงของเราแล้วครับ"

"พาเข้ามา"







เด็กกำลังโตวัยเพียง 14 ปี จำต้องถูกขายให้กับเสี่ยใหญ่วัยกลางคนที่มีอายุห่างกันถึง 21 ปี

เนเน่ ไม่ใช่เด็กซื่อ ไม่ใช่เด็กน้อยผู้อ่อนต่อโลก
เขารู้ว่าตัวเองมาในบ้านไม้สักหลังนี้ในฐานะอะไร และมีหน้าที่อย่างไรเพื่อต่อชีวิตครอบครัวพิชิตกุล

เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง มีพี่บอดี้การ์ดที่เนเน่ตั้งชื่อในใจว่า 'พี่หมี' ตามรูปร่างสัณฐาน
พี่หมีหยุดยืนหน้าห้องๆหนึ่งที่มีประตูแกะสลักลวดลายมังกรสองตัวเกี่ยวกระหวัดรัดพันกัน

"เข้าไปทักทายเสี่ยก่อน"

"แล้วต้องทำอะไรมั้ยพี่หมี"

"พี่ชื่อไท"

"ก็อยากเรียก"

"เออๆ เข้าไปข้างในน่ะทำตัวดีๆแล้วกัน อย่ากวนตีน เสร็จแล้วจะพาชมบ้าน"

"ไม่มีบอดี้การ์ดคนอื่นรึไง"
บ่นงึมงำ แล้วกระแทกลูกบิดประตูเข้าไป

น่ารำคาญ

เนเน่คิดอย่างนั้น
ดูก็รู้ว่าพี่หมีไม่ใช่คนรักเด็ก และถูกส่งมาเพื่อกำราบเขา แต่เนเน่ไม่กลัว ไม่มีใครไม่ตามใจเนเน่ ด้วยหน้าตาน่ารัก ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มีแต่คนมอง

มันทำให้เนเน่ภูมิใจ

เนเน่เชื่อว่าอีกเดี๋ยวพี่หมีก็จะเอ็นดูเขา เหมือนกับเสี่ยลูกครึ่งตรงหน้า

เสี่ยอเนก ฟอนเดอร์เป็นเจ้าของโรงสีขาวถึงสองแห่งในจังหวัดสุพรรณบุรีจากมรดกของแม่ ส่วนกิจการที่เสี่ยลงทุนเองเห็นจะมีแต่โรงงานผลิตอาหารสัตว์จำพวกไส้กรอกชิ้นเล็กๆ
นอกจากนี้แล้ว เนเน่ก็ไม่ยักรู้นัก

แน่นอนว่าลูกครึ่งส่วนใหญ่นั้นรูปหล่อ และเสี่ยก็เป็นหนึ่งในนั้น
นัยน์ตาของเสี่ยเป็นสีฟ้าขุ่นเข้ม ดวงตาเรียว ปลายหางตาเชิดนิดๆคล้ายแมว แต่โครงหน้าชัดเจนของเสี่ยทำให้ภาพโดยรวมน่ากลัว
เนเน่ยืนยิ่งๆมองเจ้าของบ้านที่กำลังนอนเหยียดอ่านหนังสือบนเตียงขนาดคิงไซส์โดยไม่สนใจเด็กอย่างเขา
แต่เนเน่เชื่อ เชื่อว่าในบรรดาอีหนูของเสี่ย ไม่มีใครน่ารักเท่า
และอีกไม่นาน
อีกไม่นาน...เขาจะสบาย

"ไม่รู้จักการเคาะประตู?"
เสี่ยมองลอดแว่นเลนส์เล็ก ใช้น้ำเสียงเรียบนิ่ง
เนเน่ขมวดคิ้ว
"ก็พี่คนเมื่อกี๊กวนเน่ เลยโมโหรีบเปิด"

"มานี่ซิ"
เสี่ยกระดิกนิ้วเรียกให้เข้าไปใกล้ขึ้น แต่เนเน่ไม่รู้ว่าต้องใกล้แค่ไหน จึงขยับไปหนึ่งก้าว

"มาอีก"
คนบนเตียงเริ่มกดเสียงต่ำ แต่เนเน่ก็ยังไม่เข้าใจ

"ขึ้นมาบนเตียง!"

ร่างเล็กสะดุ้งโหยง รีบกระโดดขึ้นเตียงยักษ์ ไปนั่งอยู่ปลายเท้าเจ้าของ

"พ่อแม่เคยสอนอะไรบ้าง"
เข้าใจว่าเป็นเรื่องบนเตียง จึงส่ายหน้าเป็นคำตอบ
"แต่ชอบอ่านคู่สร้างคู่สม"

"หึ!..." เสี่ยยิ้มร้าย
"เรื่องมารยาท...เขาสอนอะไรเธอบ้าง"

"ม..ไม่รู้"
ไม่เข้าใจ ...ที่ทำอยู่นี่ก็มีมารยาทสำหรับเนเน่แล้ว

"เดี๋ยวให้ไทสอนให้แล้วกัน อยู่ที่นี่ต้องรู้จักมารยาท จะได้อยู่ร่วมกับคนอื่นได้"

"กับเด็กคนอื่นของเสี่ยเหรอ?"

"ไม่ใช่"

"แล้วต้องอยู่กับใคร"

"กับฉันนี่ไง!"
เสี่ยขึ้นเสียง
เด็กน้อยงงงัน เขาทำอะไรให้เสี่ยไม่พอใจหรือ?

"และทุกวันเสาร์ น้องแป้งจะมาบ้านนี้ ช่วยทำตัวดีๆ ให้ฉันชื่นใจหน่อยนะ"

"อื้อ"

"เฮ้อ!....ไหนถอดเสื้อผ้าซิ อยากรู้จริงๆว่าไอ้ที่อ่านมา กล้าทำจริงหรือเปล่า"

ก็เตรียมใจมาอยู่แล้ว ทำไมจะไม่กล้า

เนเน่ถอดเสื้อผ้าออก เหลือเพียงกางเกงตัวจิ๋วแนบเนื้อ
อากาศ22องศาเซลเซียส ทำให้ขนลุกชัน เขาจึงกอดตัวเองคลายหนาว

"มาใกล้ๆฉันสิ"
ร่างเล็กขยับตัวจนพอดีกับเสี่ย
เสี่ยลุกนั่งตัวตรง มองสำรวจเน่เล็กน้อย ก่อนจะรั้งร่างเล็กดั่งลูกนกแนบอก

ใบหน้าเรียวรูปไข่แนบติดหน้าอกแน่นของผู้ชายรุ่นพ่อ หัวใจเนเน่เต้นตุบตับ ยิ่งแรงขึ้นเมื่อมืออุ่นของเสี่ยวางอยู่ที่แก้มก้น

"ใช้ได้"
เสียงทุ้มเอ่ยกับตัวเอง ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในแล้วรั้งลงมา

เนเน่ตัวสั่น

ความเงียบ ลมหายใจ
ทำให้เด็กน้อยหดตัวเล็กลง เล็กลง
 
เนเน่ลอบมองอวัยวะซ่อนเร้นของตัวเอง ที่มีเพียงแม่กับอดีตพี่เลี้ยงเท่านั้นที่เคยเห็น

สายตาของเสี่ยฉายแววแปลกประหลาด จุดยิ้มมุมปากนั่นก็ด้วย

"เธอกลัว?"

เด็กน้อยส่ายหน้า

"รูดซิปให้ทีซิ"
นิ้วยาวชี้ไปที่ซิปกางเกงสแล็คของตน
เนเน่เพิ่งเห็นว่าตัวเองสั่นก็ตอนที่ปลายนิ้วแตะไปยังซิป ดึงลงจนสุด แต่คุณภาพของกางเกงกลับทำให้มันยังดูเหมือนไม่ได้รูด

"หึ.."
เสี่ยขำในลำคอ ก่อนจะเป็นฝ่าย 'ปลด' สิ่งกีดขวางด้านหน้าออกเอง

"นี่...เคยเห็นของจริงมั้ย"

รีบส่ายหน้า

"เธอจะต้องเห็นเจ้านี่ทุกวันๆ คงรับได้ใช่มั้ย?"
คำถามเสี่ยจริงจัง เนเน่เหลือบตามอง'งู'ตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ที่นอนนิ่งสงบ
ไม่ค่อยเข้าใจเสี่ยนัก เรื่องรับได้หรือไม่ได้ ยังไงเนเน่ก็ต้องเป็นเด็กของเสี่ย พ่อแม่บอกว่าเพื่อความสบาย เนเน่ต้องยอมเสี่ยทุกอย่างอยู่แล้ว

เด็กน้อยคิดไตร่ตรองสักพัก จึงพยักหน้า

"ฉันไม่อยากสร้างฝันร้ายให้เด็กคนหนึ่งหรอกนะ"

"แล้วเด็กคนอื่นล่ะ"

"ไม่รู้หรือไง"

"อะไร?"

"ฉันเลี้ยงครั้งละคนเท่านั้นแหละ ยิ่งมากคนก็มากความ ขี้รำคาญน่ะ"
ถึงจะตอบกันคนละเรื่อง แต่เสี่ยดูเป็นกันเองมากขึ้น เนเน่จึงอมยิ้มโดยไม่ฝืน

"เธอเคยเห็นตอนมันแข็งตัวหรือยัง? อ้อ...ของเธอน่ะ ช่วยตัวเองบ่อยมั้ย"
เสี่ยวกกลับมาเรื่องเก่า

"เอ่อ..."

"ตอบมาเถอะ"

"บ..บ่อย"

"ดี"

แล้วไงต่อ

"ทำให้มันแข็งสิ"

ด้วยมือ หรือ ...ปาก?
เนเน่เผลอกัดริมฝีปาก ก่อนจะใช้มือเล็กๆข้างขวาแตะอาวุธประจำกายของเสี่ย

อุณหภูมิร้อนผะผ่าวส่งมายังปลายนิ้ว เด็กน้อยทำอย่างที่ทำกับของตัวเองจนเห็นว่าสิ่งนั้นเริ่มแข็งตัวขึ้น ...แต่มัน..มันยังไม่ใช่!
ลอบมองหน้าเสี่ย ปรากฏว่ารอยยิ้มเจ้าเล่ห์นี้กำลังแกล้งเขาอยู่  เนเน่จึงดึงมือออก นั่งงงๆ

"อะไร? เลิกแล้วเหรอ?"

"ทำไม...มันยังไม่แข็ง"
หรือว่าเสี่ยเป็นพวกนกเขาไม่ขันกันนะ

"เธอแค่เอามือแตะๆ มันจะไปแข็งอะไรมากมาย"

"ต้องใช้ปากเหรอ..."
ถึงรู้ ถึงเคยเห็น แต่จะให้ทำจริงๆ มันก็แปลกๆ ผสมกับ...ขนลุก

"แล้วแต่เธอ ฉันไม่ได้บังคับ ก็บอกอยู่ว่าไม่อยากสร้างฝันร้ายให้เด็ก"

"ไม่เอา จะทำ!"

"ตามใจสิ"

ถ้าเนเน่ไม่เอาใจเสี่ย เสี่ยก็จะไปหาเด็กคนอื่นน่ะสิ เรื่องอะไรจะยอมล่ะ ยอมฝืนใจกับครั้งแรกแค่แป๊บเดี๋ยว เดี๋ยวครั้งต่อไปก็ชินเองแหละ
พอคิดถึงความสบายในภายภาคหน้าที่คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม เนเน่จึงห่อปากเป็นวงกลม ก่อนจะครอบเจ้าแท่งเนื้อที่ใหญ่คับปากเข้าไป แต่ด้วยความใหญ่ตามขนาดตัวของเสี่ยลูกครึ่ง ทำให้เด็กน้อยไม่สามารถรับเข้าไปได้หมด เขาอมได้แค่ส่วนหัวที่อวบอูมที่สุด ความเงอะงะของครั้งแรก ทำให้เนเน่เผลอไถฟันตัวเองลงไปด้วย

"ใช้ลิ้นสิ"
เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงัก เถียงในใจว่ารู้วิธีทำ แค่...ยังไม่อยากรับรู้รสชาติปะแล่มๆนี่

ยกปากออกมาเพราะเริ่มเมื่อย ลองจำใจใช้ลิ้นแตะส่วนปลายที่เริ่มมีน้ำใสๆปริ่มออกมา
รสชาติเหรอ...ไม่แย่แต่ก็ไม่ใช่อะไรที่อร่อย เนเน่ยังสงสัยเลยว่านางเอกหนังโป๊เขากล้ากินด้วยสีหน้าเอร็ดอร่อยอย่างนั้นได้อย่างไร ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

"เอาล่ะ พอก่อน"
เสี่ยดันหัวเนเน่ออกห่าง ทั้งๆที่ตรงนั้นแข็งปั๋ง ขนาดของมันเมื่อมองไกลออกมานั้นใหญ่กว่าที่เห็นตอนแรกอยู่มาก

"คงอีกนานกว่าเธอจะทำเสร็จ"

"ทำไมล่ะ"

"ฉันมีงานต่อ ออกไปได้แล้ว ป่านนี้ไทคงยืนรอจนเมื่อย"

"งั้นเสี่ยก็ทำตรงก้นสิ จะได้ไวๆ"

"หึ...ไม่กลัว?"

"ไม่"

"เธอนี่นะ..."

สีหน้าอ่อนใจถ่ายทอดออกมา

"ออกไปได้แล้ว"

"...ก็ได้"
เสียงจริงจังแบบนั้น เนเน่จึงไม่กล้าตื๊อ
"เสี่ยไม่มีเด็กคนอื่นใช่มั้ย"

คนฟังขมวดคิ้วสงสัยเจ้าเด็กน้อย
พ่อแม่สอนมายังไง?
กับน้องแป้ง เสี่ยยังไม่เคยใส่ความคิดแก่แดดลงไปมากขนาดนี้

"เสี่ยตอบสิ"
น้ำเสียงเริ่มสั่น

"จะมีได้ไงล่ะ ก็บอกว่ามีทีละคน"

"แล้วคนเก่าๆล่ะ"

"ไปถามไทนู่นไป"

"..."

"ไปล้างหน้าล้างตาซะ แก้มเลอะหมดแล้ว"
เสี่ยบีบแก้มป่องนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
ตัดบทสนทนาโดยการเดินนำเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการปลดกระสุนออกจากปืนกลางตัว  พลางคิดหาวิธีรับมือกับเด็กแก่แดด
...ท่าทางต้องสอนอีกมาก



( ˘ω˘ )
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่1 'พบ' 3/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 03-08-2017 20:28:44
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่1 'พบ' 3/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 03-08-2017 20:43:13
 :hao3: น้องท่าจะแรง....... ชอบค่ะ ...รอ  :katai3:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่1 'พบ' 3/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 03-08-2017 21:10:28
มารอติดตามชมค่ะ

มาให้กำลังใจน้องเนเน่
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่2 'โรงเรียนใหม่' 5/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 05-08-2017 20:16:31
Chapter 2
โรงเรียนใหม่





แต่ก่อนเนเน่เรียนอยู่โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งใกล้บ้าน มีรถรับ-ส่งทุกวัน มีพี่เลี้ยงสาวแสนสวยคอยประคบประหงม แต่แล้วชีวิตของเขาก็กลับตาลปัตร เนเน่เพิ่งรู้ว่าตัวเองจะไม่ได้ไปโรงเรียนนั้นก็เช้าวันนี้นี่เอง

"แล้วเพื่อนเน่ล่ะ!"
เด็กน้อยโวยวาย
กล้า เพราะในรถมีแค่เขากับพี่หมี

"ไม่มีมือถือหรือไง ติดต่อหากันสิ"

"ก็เสี่ยบอกว่าให้ทิ้ง จะซื้อเครื่องใหม่ให้"

"แล้วอินเตอร์เน็ตล่ะ ติดต่อกับเพื่อนไม่ได้หรือไง"

"....มันไม่มีเน็ตเล่น แม่ยกเลิกมาหลายเดือนแล้ว"
ตอบเสียงอ่อย
ตอนนั้นแม่เริ่มเกริ่นเรื่องเงินในบ้าน และขอให้เน่เลิกเล่นอินเตอร์เน็ตกับยกเลิกค่าโทรแบบรายเดือน

"แสดงว่าแทบไม่ได้คุยกับเพื่อนเลย?"

"เงินในมือถือหมด เลยไม่ได้คุยแล้ว ...พี่หมีบอกเสี่ยให้ติดเน็ตที่ห้องให้หน่อยสิ"

"ไม่ รอก่อน"

"บอก!"

"ไม่!"

"ไอ้แก่ใจร้าย!"

"ถ้าพูดอีกคำนะ"

".....ฟืด"
พันไทชะงักกึก ลอบมองเด็กดื้อผ่านกระจก เห็นว่าเจ้าตัวนอนคุดคู้อยู่บนเบาะ ร่างเล็กสั่นเบาๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรถโยก หรือเพราะร้องไห้กันแน่

แต่ก็สงสารนะ...
เนเน่ตื่นแต่เช้า แต่งชุดโรงเรียนเก่าสีเขียวมิ้นต์สดใส ก่อนจะวิ่งขึ้นรถจนเกือบลืมไหว้เสี่ยตามที่สอน

"เอาล่ะๆ เดี๋ยวค่อยคุยกัน ลงมาก่อน"

พันไทลงจากรถก่อน ยืนรอเด็กน้อยจัดการตัวเองชั่วครู่ ร่างเล็กนั่นถึงออกมา

เนเน่มองไปรอบๆ
โรงเรียนรัฐบาลที่เด็กผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตคอปกสีขาว กางเกงสีกากี
...ไม่น่ารักเลย
นี่เสี่ยจะให้เขามาเรียนที่นี่จริงๆเหรอ?

"ตามพี่มา"
ถอนหายใจ ยกมือกอดอก
จำใจเดินตามพี่หมีไปยังอาคารธุรการ ทุกคนในนั้นยกมือไหว้พี่หมี และถามถึงเสี่ย พี่ทำหมีเพียงพยักหน้าหงึกหงักโดยไร้คำตอบ
จนถึงชั้นสอง หน้าห้องเขียนว่า 'ผู้อำนวยการ'

พี่หมีเคาะประตูสามครั้ง บอกชื่อตัวเอง พอได้ยินเสียงตอบรับจากด้านใน พี่หมีจึงค่อยเปิดประตู
นั่นเป็นมารยาทข้อแรกๆที่สอนให้เนเน่ทำเสมอ โดยเฉพาะกับเสี่ย

"สวัสดีครับครู นี่น้องสิราครับ"

"สวัสดีค่ะ นั่งๆก่อน เดี๋ยวครูให้เด็กเอาน้ำเอาขนมมาต้อนรับนะ แล้วค่อยคุยกัน"

โรงเรียนรัฐฯมีบริการแบบนี้ด้วยเหรอ
ดีจัง

เด็กน้อยนั่งลงบนโซฟาหนานุ่ม ยกขาไขว่ห้างอย่างผู้ใหญ่ สีหน้าเริ่มผ่อนคลายแบบนั้นทำเอาพันไทถอนใจ

"เมื่อกี๊ยังร้องไห้อยู่แท้ๆ"

"ไม่ได้ร้อง"

พันไทยิ้มแห้งให้ผู้อำนวยการ เชิงว่า 'ดูเอาเองแล้วกัน'

"น้องจะมาอยู่ชั้นม.3 ใช่ไหมคะ"
ผู้อำนวยการมีชื่อแสนเชยอย่าง'สุดารัตน์'เริ่มเข้าเรื่อง เมื่อขนมนมเนยถูกจัดวางตรงหน้าอดีตคุณหนู

"ใช่ครับ ...จริงๆแล้วเสี่ยน่าจะคุยรายละเอียดหมดแล้ว ที่มาวันนี้ก็แค่อยากให้น้องได้มาเห็นโรงเรียนก่อน"

"แล้วน้องมีเพื่อนใกล้บ้านบ้างหรือยังคะ"

พันไทหันไปถามเนเน่ด้วยสายตา แต่เนเน่ทำเป็นไม่เห็น

"นิสัยแบบนี้ คงไม่มีหรอกครับ"

"ม..แหม คุณไทก็พูดไป คงเพราะบ้านเสี่ยกว้างใหญ่ไพศาลขนาดนั้น รอบๆก็มีแต่ทุ่งนา คงหาเพื่อนยากพอดู แต่จริงๆแล้วดิฉันอยากให้น้องมีเพื่อนใกล้ๆบ้านด้วย เวลาเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา จะได้ถามไถ่กันได้"

"ไม่เป็นไรนะครับ โทรมาหาผมก็ได้"

"โอ๊ย มันก็สะดวกค่ะ แต่ถ้าให้น้องมีเพื่อนวัยเดียวกัน ก็จะดีกว่า"

"เอางี้สิครับ ท่านผอ.ก็ให้น้องไปอยู่ห้องที่มีเด็กอยู่แถวๆบ้านเสี่ย เด็กๆน่ะเป็นเพื่อนกันง่าย ยิ่งกับเด็กที่นี่แล้วด้วย"

"เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ"

"ไม่ถามคนมาเรียน คุยกันเองอยู่ได้"
เสียงติดรำคาญดังแทรกขึ้นมา
ผู้ใหญ่สองคนทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนคุยธุระต่อ
เนเน่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไร
น้อยใจ
น้อยใจทุกคน

"ขอออกไปข้างนอกได้ป่ะ"

"พูดดีๆสิเน่"

"ผมขอออกไปข้างนอกได้ป่ะ..ครับ"

พันไทอยากให้ไปอยู่หรอก แต่วันนี้มีแค่เขาคนเดียวที่อยู่ดูแล จึงอึกอัก

"ให้ครูนงนุชพาชมก็ได้ค่ะ"

ดูสิ ผอ.ยังคิดเป็น
เนเน่ชักสีหน้าใส่พี่หมี
เดินกระแทกเท้าตุบๆออกไปกับครูนงนุชสอนคอมฯ

"ชมอะไรก่อนดีคะลูก"
เนเน่เป็นเด็กดีนะ ถ้ามีคนพูดดีด้วย เน่ก็จะพูดดีตอบ

"ห้องม.3"

"จ้า ห้องม.3 จะอยู่ชั้นสามของอาคารสี่ทั้งหมดเลย"

"มีลิฟต์มั้ยครู"

"ไม่มีจ้ะ มีแค่สามชั้น เลยไม่ต้องมีลิฟต์เนอะ"
ครูนงนุชพาร่างกระฉับกระเฉง สมเป็นสาวไอทีไปยังชั้นสามของอาคารสี่ เสียงเอะอะมะเทิ่งดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"ซนจริงๆ"
ครูบ่น
แกเท้าสะเอวหน้าห้องสามทับห้า เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
"เงียบๆหน่อย! ไม่มีเรียนกันหรือไง"

เด็กแว่นผิวคล้ำ ตัวสูงชะลูดวิ่งรับหน้าก่อนใคร
คงจะเป็นหัวหน้าห้อง
"ครูวินัยตัดผมเด็กผิดระเบียบอยู่ที่ห้องปกครองครับ"

"แล้วไม่กลัวอาจารย์ห้องอื่นหรือไง เขาสอนกันอยู่เนี่ย"

"เขาปิดห้องสอนกันหมด จะได้ยินได้ไงอ่ะ'จารย์"
ไอ้นี่ตัวกวนตีนประจำห้องแน่ ไว้ผมหน้ายาวผิดระเบียบ แถมเสื้อออกนอกกางเกงอีกต่างหาก

"หูยย นั่นใครอ่ะ ใส่ชุดเซนต์วิลเลียมด้วย!"
เท่านั้นแหละ เพื่อนๆในห้องกรูกันออกมาดูหน้าเด็กนานาชาติทันที
เสียงอื้ออึงน่ารำคาญ
เนเน่จึงเดินหนีจากตรงนั้น พาให้ครูนงนุชวิ่งตามมาด้วย

"เสร็จแล้วเหรอ เป็นไง ชอบมั้ย?"
พี่หมียืนรออยู่ด้านล่าง ในมือมีถุงใส่ชุดนักเรียน

"รู้ห้องที่ตัวเองต้องอยู่หรือยัง?"

"อย่าเป็นสามทับห้านะ"

"เออ ห้องนั้นแหละ"

"เฮ้อ!"

"อยู่ๆไปเถอะน่า อยากสบายไม่ใช่เหรอ"

"เมื่อกี๊เจอเพื่อนวุ่นวาย อาจจะตกใจน่ะค่ะ"
ครูนงนุชเสริม

"น่ารำคาญ"

"เอาน่า....ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับครู"

"ค่ะ สวัสดีค่ะคุณพันไท"

"ไหว้ครูเขาสิเน่"

"ไปละนะอาจารย์"


ได้ยินเสียงถอนหายใจอีกครั้งจากผู้ดูแลที่น่าเบื่อที่สุดในโลก
เด็กน้อยเดินลากขาเหมือนคนไม่มีแรงขึ้นเบาะหลัง รถยุโรปสีดำเรียกร้องความสนใจจากทุกคนบริเวณนั้น พี่หมีจึงรีบขับออกมาด้วยไม่อยากตกเป็นเป้าสายตา

อยากร้องไห้อีกแล้ว
ความร้อนกระจุกตัวที่ปลายจมูก เหมือนกลุ่มเมฆฝนตั้งเค้า
เนเน่ล้มตัวนอนขดเป็นกุ้ง หันหน้าเข้าหาเบาะ

เนเน่รู้ว่าเสี่ยส่งลูกสาวเรียนโรงเรียนนานาชาติ แต่ก็ไม่เคยเจอกัน
พอเสี่ยรับภาระอย่างเขามาอีกคน เลยให้ได้แค่โรงเรียนรัฐบาล

เสี่ยใจร้าย

อีกนานไหมกว่าเสี่ยจะรักเน่
อีกนานไหมกว่าเน่จะสบาย


สองวันแล้ว ...ที่มาอยู่บ้าน
เสี่ยให้นอนอีกห้อง เจอกันแค่ตอนกินข้าว
แล้วเสี่ยก็ไปทำงาน
ถึงเสี่ยจะบอกว่าไปเล่นในโรงงานได้ แต่แม่เคยสอนว่าอย่าไปเล่นเพ่นพ่าน เพราะโรงสีมันอันตราย แถมสกปรก
เนเน่ไม่ชอบความสกปรก

แล้วต้องทำยังไง

ถึงจะได้อยู่ใกล้เสี่ย




( ;  ; )


-ขอบพระคุณกำลังใจที่ส่งให้ จะตั้งใจแต่งออกมาให้ดีๆ
-เรื่องนี้ตัวร้ายคือพี่ไท55555
-แรกๆ ขอปูเรื่องก่อนนะคะ ยังไม่ค่อยมีเหตุการณ์ฮาๆ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่2 'โรงเรียนใหม่' 5/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: FiZZ ที่ 05-08-2017 21:11:43
ดูเป็นเด็กแข็งนอกอ่อนใน แอบน่าเอ็นดู  :ruready
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่2 'โรงเรียนใหม่' 5/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 05-08-2017 23:15:22
 :3123: :3123: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่2 'โรงเรียนใหม่' 5/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 06-08-2017 08:34:47
 :L2: :L1: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่2 'โรงเรียนใหม่' 5/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 11-08-2017 23:55:00
Chapter 3
น้องแป้ง







เสี่ยอเนกเป็นที่โจษจันของชาวบ้านในละแวกนั้นว่าเป็นชายเจ้าชู้ เคยผ่านการแต่งงานมาแล้วถึงสองหน กับอีหนูอีกตั้งไม่รู้เท่าไหร่
แต่เสี่ยก็ยังมีอีกสิ่งที่น่านับถือนั่นคือความรักลูก
น้องแป้งเป็นลูกแท้ๆเพียงคนเดียวที่เกิดจากภรรยาคนที่สอง
อายุ 9 ปี แก่แดดแก่ลม แต่ต้องพ่ายตำแหน่งเด็กแก่แดดอันดับ1 ไป เมื่อเสี่ยได้เจอกับเนเน่

ทุกๆวันเสาร์ คุณวดี แม่ของน้องแป้งจะมาส่งลูกสาวให้อยู่กับพ่อแต่เช้า
คุณวดีเห็นเด็กใหม่ของเสี่ยแล้ว แกว่าเด็กไป เหมือนเสี่ยเลี้ยงลูกอีกคนมากกว่า เลยลองพูดแซะอดีตสามี แต่เสี่ยก็ไม่ได้ตอบโต้
คิดว่าคงจะเปลี่ยนแนวมาชอบแบบนี้จริงๆ

เนเน่หาวหวอดๆอยู่ท่ามกลางวงสนทนา ตั้งแต่อยู่กับเสี่ยมา ปกติวันธรรมดา พี่หมีจะปลุกตอนเก้าโมงเช้า แต่วันนี้เป็นวันเสาร์ และเป็นเสาร์แรกที่เด็กใหม่ควรตื่นมาทำความรู้จักสายเลือดของเสี่ย พี่หมีจึงปลุกตั้งแต่หกโมง
เนเน่ชอบกลิ่นน้ำค้างกับกลิ่นหมอกจางๆแบบนี้นะ ทว่าการโดนปลุกจากคนที่ไม่ถูกชะตาด้วย ทำให้เช้านี้ไม่สดใสเอาซะเลย

เด็กรับใช้รินน้ำส้มใส่แก้ว เด็กน้อยยกขึ้นดื่ม ปราศจากคำขอบคุณ แต่ได้ยินเสียงกระแอมเบาๆจากเสี่ย เลยเกรงขึ้นมา

"...ขอบคุณ"

เสี่ยยิ้ม...
ยิ้มมุมปาก ไม่มอง แต่เนเน่ก็ดีใจ


"พี่เน่อายุเท่าไหร่อ่ะคะ"
ไม่นึกว่าประโยคแรกที่คุยจริงจังจะเป็นเรื่องอายุ

"สิบสี่"

สายตาดุมาอีกแล้ว

"สิบสี่...ครับ"

"เหรอ แล้วพี่เรียนที่ไหนคะ"

"ปัญญาเจริญ"
เนเน่ไม่เคยมีน้อง ไม่เคยมีหลาน จึงเข้ากับเด็กไม่เก่ง

"รู้จักเซนต์วิลเลียมป่ะ หนูเรียนที่นั่นนะ"

"รู้จักสิ เราก็เคยเรียนที่นั่น"

"ไม่เคยเห็นพี่เนเน่เลยค่ะ"

"ก็เรียนคนละแผนก เราเรียนมัธยม"

"อ๋อออ...คุณพ่อคะ ทำไมไม่ให้พี่เนเน่เรียนที่เดิมล่ะ"

"พี่เน่เขาเก่งแล้วครับลูก เรียนที่ไหนก็ได้"

"แล้วพ่อแม่พี่เน่จะมารับพี่เน่เมื่อไหร่อ่า"

"คงอีกนานครับ"

"งั้นดีเลย หนูจะได้ให้พี่เน่เป็นพี่ชายหนู---พี่เนเน่คะ เป็นพี่ชายหนูนะ"
น้องแป้งส่งสายตาวิ้งๆออดอ้อน เด็กเสี่ยยิ้มแห้ง ตอบส่งๆไป
"ได้...ครับ"

"ดีจังเลยน้าน้องแป้ง อยู่ๆก็มีพี่ชายสุดหล่อ แม่ล่ะอิจฉาจริงๆ"
คุณวดีบีบแก้มลูกสาวด้วยความหมั่นเขี้ยว น้องแป้งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ท่าทางภูมิใจกับหน้าตาของพี่ชายหนักหนา
เนเน่แอบบึนปากเกิดมายังไม่เคยมีน้อง ไม่รู้ว่าหน้าที่ของพี่ชายจะหนักไหมนะ







น้องแป้งเล่นทำสวนอยู่ข้างนอกกับลุงทอง พ่อพี่หมี  เนเน่ไม่ชอบอากาศร้อน จึงผละออกมาตั้งแต่ทานข้าวเสร็จ ส่วนพี่หมีสุดน่ารำคาญ ยืนจีบแม่ครัวอยู่เรือนครัวยังไม่โผล่ออกมา

บนเรือนใหญ่จึงมีเพียงเนเน่กับเสี่ย

ถึงภายนอกจะมีลักษณะแบบบ้านไม้สักทรงไทยก็จริง แต่ภายในก็เป็นห้องโถงธรรมดาอยู่แถบซ้าย แถบขวาเป็นห้องนอนเรียงกัน มีห้องน้ำในตัว ความแพงอยู่ที่ของตกแต่ง ซึ่งเนเน่ยังไม่กล้าแตะ

เสี่ยนอนเอนหลังพิงหมอนสามเหลี่ยมอยู่เงียบๆ กลางห้องโถง
เนเน่ที่ไม่มีอะไรทำจึงนึกขึ้นได้

"เสี่ยๆ"

"หือ?"

"เมื่อยมั้ย เน่นวดให้นะ...ครับ"

"...เคยดูหนัง ดูละครมั้ย"

เบื่อเสี่ยเวลาเปลี่ยนเรื่องคุยจริงๆ

"ไม่ชอบดู..ครับ"

"แล้วปกติทำอะไร"

"ดูตลก จี้เส้นคอนเสิร์ต ตลกคาเฟ่ แล้วก็ชอบดูหนังโป๊"

เสี่ยอเนกแทบเอาเท้าก่ายหน้าผาก
พ่อแม่ของเนเน่คงไม่เคยสอนลูกเลย ปล่อยให้อยู่แต่กับเพื่อน กับพี่เลี้ยง

"เธอนี่นะ...ไม่อายเหรอ ที่บอกว่าชอบดูหนังโป๊"

"ไม่อาย" ส่ายหัว "เสี่ยจะได้รู้ว่าเน่ก็ทำเป็น"

"แค่เคยดูน่ะ มันเทียบกับของจริงไม่ได้หรอก"

"ก็เสี่ยไม่ทำสักที"

"หาเพื่อนใหม่ให้ได้ก่อนสิ ได้ข่าวว่าพอติดเน็ตให้ ก็เอาแต่แชตกับเพื่อนเก่า แถมไม่ยอมคุยกับเพื่อนใหม่ด้วย"

"ก็พวกนั้นไม่น่าคบ ชอบทำตัวสกปรก คุยเสียงดัง น่ารำคาญ ..เน่ก็ชอบคุยนะ แต่ไม่ชอบเสียงดัง ตึงตัง"

"มันต้องมีสักคนแหละน่า ที่เข้ากับเราได้ อย่างโรงเรียนเก่าน่ะ เธอคบกับทุกคนหรือไง?"

"เปล่า"

"เห็นมั้ยล่ะ ลองๆเปิดใจ มองหาคนที่น่าจะเข้ากันได้ดู ไม่ยากหรอก เธอยังเด็ก อย่าเพิ่งทำตัวเป็นผู้ใหญ่เลย"

"ต้องเป็นผู้ใหญ่สิ เน่เป็นของเสี่ยนี่นา"

"เฮ้อ....!"
เสี่ยถอนใจเสียงดัง
เด็กน้อยบุ้ยปากด้วยกำลังเถียงในใจ

 "นี่...ที่ถามเรื่องดูละคร ก็เพราะพระเอกในนั้นชอบพูดเพราะกัน เธอก็ลองหัดพูดตามบ้าง เอ้า! มานวดขาให้หน่อย"

"นึกว่าจะไม่ให้นวดซะแล้ว"

ร่างเล็กขยับดุ๊กดิ๊กขึ้นนั่งทับปลายเท้าแข็ง ส่งแรงที่แทบไม่มีลงบนต้นขาก่อน จากนั้นจึงขยับขึ้นมาเรื่อยๆอย่างจงใจ
มีหรือเสี่ยจะไม่รู้ แค่รอเวลาให้มือนั่นสัมผัสส่วนอ่อนไหวเท่านั้น เสี่ยจึงลุกขึ้นนั่งโดยที่เน่ไม่ทันตั้งตัว ทำให้หน้าผากชนคางเสี่ย

"เจ็บ"

"เธออยากลองขนาดนั้นเลยเหรอ"
เสียงทุ้มกระซิบเบาๆข้างหู

"เน่สิบสี่จะสิบห้าแล้วนะ ปีหน้าก็ขึ้นม.ปลายแล้วด้วย"
อายุที่โตขึ้นคือความภาคภูมิใจล่ะ

"ถ้างั้น...ทำแบบเมื่อวันนั้นสิ ที่เราเจอกันครั้งแรก"

"ใช้ปากเหรอ"
เนเน่คิด
ใช้ปาก...มันก็ดีนะ พอทำไปเรื่อยๆก็เพลินดี  แต่รสชาติของไอ้นั่นไม่อร่อย
"ลองทำอย่างอื่นไม่ได้เหรอเสี่ย?"

"No"

"แล้วเน่จะรู้เรื่องอื่นได้ไงอ่ะ"
น้ำเสียงงอนเรียกรอยยิ้มจากคนแก่ เสี่ยโอบเอวคนบนตัก ก่อนหอมแก้มนิ่มไปฟอดใหญ่

"เดี๋ยวบอก"
เขินนะ
นึกถึงพ่อที่ชอบหอมแก้มเลย กลิ่นตัวเสี่ยก็หอมเหมือนพ่อ
แต่มีอย่างหนึ่งที่แตกต่าง นั่นคือเวลาพ่อหอมแก้ม เนเน่ไม่ใจสั่นแบบนี้หรอก

เด็กน้อยเลื่อนตัวลง เพื่อให้เห็นส่วนกลางลำตัวของเสี่ย มือเล็กของเด็กกำลังโตยื่นออกไปรูดซิป กางเกงสแลคสีดำยิ่งทำให้ผู้ชายคนนี้เซ็กซี่
เสี่ยเอนตัวนอน สองมือประสานกันวางไว้บนหน้าท้อง มองดูเด็กแก่แดดจัดการกับน้องชายตัวเอง

"ดีขึ้นนี่"

"อ้ออ่านใอเอ็ดเอา"
เสียงอู้อี้เพราะท่อนเนื้อคับปาก
รู้สึกว่าครั้งนี้อร่อยขึ้น เลยดูดเอา ดูดเอา

"ใช้ลิ้นบ้างสิ"

แผล่บ
เลียส่วนปลายตามคำสั่งประกาศิต ยิ่งเลียร่องตรงกลางที่ปริ่มน้ำเอ่อ เสียงลมหายใจติดๆขัดๆก็ยิ่งชัดขึ้น
ทีนี้เด็กน้อยเลยได้ใจ จงใจเม้มตรงนั้นแรงๆ ให้เสี่ยร้องให้ตายเลย

"พอก่อน"

เนเน่ผงกหัวขึ้นมา ส่งสายตาถาม

"น้องแป้งอยู่ข้างล่าง มันไม่ดี"

"แล้วทีเมื่อกี๊..."

"เอาน่า"

"แต่เสี่ยยังไม่ถึงเลยนะ ครั้งก่อนก็ด้วย"

เสี่ยกลอกตาไปมา ท่าทางเครียดมาก

"ไปห้องมะเสี่ย"

"นะๆ"
ของๆเน่ก็แข็งแล้ว เริ่มมีน้ำซึมออกมา ไม่อ้อนอย่างไรไหว

ร่างสูงชั่งใจชั่วครู่ ก่อนลุกขึ้นนำเด็ก ตรงนั้นไม่ชี้โด่เด่ เพราะเก็บเข้าที่เดิมแล้ว

ห้องนอนของเสี่ย เนเน่ได้เข้ามาเป็นครั้งที่สอง คราวนี้กลิ่นของผู้ใหญ่เข้มข้นขึ้น เด็กน้อยชอบมาก

กระโดดดึ๋งๆขึ้นเตียง แถมยังถอดเสื้อผ้าตัวเองโดยที่เสี่ยยังไม่ทันสั่ง

"บอกแล้วนะว่าให้หาเพื่อนใหม่ ถึงจะทำ"

"โธ่เสี่ย ทำตอนนี้ก็เหมือนกันแหละ"

"เธอยังต้องผ่อนคลายตรงนั้นอีกมากนะ หุนหันทำเลย  มีแต่จะร้องไห้เปล่าๆ แล้วไทได้สอนหรือยัง?"

"ไม่บอก"

"อย่ากวน!"

"แล้วเสี่ยจะผลัดไปอีกถึงเมื่อไหร่"

"ฉันเอ็นดูเธอนะ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่รัก"

"เสี่ย...~"
ไม่น่าเชื่อว่าเสี่ยจะพูดแบบนี้ออกมา
เนเน่พลิกตัวไปมาอย่างกับคนบ้าแน่ะ จนตัวใหญ่ๆโถมกอดถึงได้หยุด
ตัวเน่เล็กมาก พอเป็นที่ราบแบบนี้ ปากเน่อยู่แค่คอเสี่ยเอง ได้กลิ่นน้ำหอมผู้ใหญ่ แล้วก็ได้กลิ่นเหงื่อ

"กลัวเหรอ"
พอเห็นหน้าตาตกใจ ก็อดมีศีลธรรมไม่ได้
เนเน่เป็นเด็กที่อายุน้อยที่สุด เท่าที่เคย 'ดูแล' มา

"ไม่ได้กลัว เสี่ยทำต่อสิ"


"พูดแล้วนะ"
ทำเสียงน่ากลัวไปอย่างนั้น ทั้งๆที่จริงไม่คิดจะทำชุดใหญ่อยู่แล้ว

จัดการเอาน้องชายออกมาเผชิญโลกอีกครั้ง ทำให้ตัวเปลือยเปล่าใต้ร่างสัมผัสกับแท่งร้อนขึงขัง

หัวใจ...สั่นหวิว
ขาสองข้างถูกจับแยกออกจากกัน เสี่ยแทรกตัวตรงกลาง ไม่ยุติธรรมตรงที่เสื้อผ้ายังอยู่ครบ มีเพียงเจ้าสิ่งนั้นที่ยื่นออกมาทักทายขาอ่อน
เด็กน้อยเกาะไหล่หนาของอีกฝ่ายเอาไว้เป็นหลักยึด เมื่อเสี่ยขยับตัวให้แก่นกลางทักทายกัน เนเน่ก็ร้องอู้อี้

ด้วยความที่เนเน่ตัวเล็กเหลือเกิน เสี่ยจึงอุ้มเด็กดื้อขึ้นนั่งตัก  ให้ชายใหญ่กับชายกลางประกบจูบกัน แล้วใช้มือกำรอบ รูดขึ้นลง

"อืออ--ส..เสี่ย"

เสี่ยไม่ใช่เด็กกระดูกอ่อน เขาใช้อีกมือปาดเอาน้ำจากด้านหน้า ป้ายไปยังด้านหลังของเด็ก แล้วค่อยๆแทรกนิ้วชี้เข้าไปยังกลีบเนื้อสีชมพูเข้ม

"จะบอกได้หรือยังว่าเคยไหม"

"เคยอะไรอ่ะ"
ไม่ได้กวนนะ เน่ลืมจริงๆ

"ที่ไทสอน ได้ลองทำบ้างหรือยัง...กับตรงนี้"

เนเน่พยักหน้าเบาๆ

"ดีแล้ว"

นิ้วหนาเรียวยาวที่ผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชนกดลงบนเนินอูมที่อยู่ภายใน ไม่ลึกมาก ไม่ตื้นมาก
พี่ไทบอกว่ามันคือต่อมลูกหมาก เป็นจุดที่ให้ความรู้สึกดี และเนเน่ก็เคยลองทำด้วยตัวเองแล้ว จึงไม่ตกใจ เพียงแต่สัมผัสจากเสี่ยมันวิเศษกว่าครั้งไหน
เพราะว่าเหงาหรือเปล่า?
...ก็มีส่วน

ลองให้เสี่ยเป็นคนใจร้ายสิ ความสุขอย่างนี้คงไม่เกิดขึ้นแน่

"อื้อ...เน่ว่า..เน่จะ..."
ความเสียวซ่านทั้งด้านหน้าและด้านหลังทำให้เด็กน้อยตาลาย

"ปล่อยออกมาเลย"

"เสี่ยเร่งอีกนะ ..นะเสี่ยนะ"

"ไปพร้อมกัน"

เสี่ยขยับข้อมือทั้งสองข้างไม่หยุด เร็วขึ้น เร็วขึ้น

จนในที่สุด บรรดาลูกๆทั้งหลายก็ออกมาข้างนอก

"แฮ่ก..."
เสียงหอบจากคนแก่ยังพอเข้าใจได้ แต่เด็กวัยกำลังโตนี่สิ
เด็กน้อยนอนหอบ หน้าอกยกขึ้นลงเหมือนปลาขาดน้ำ แถมตายังปรืออีกต่างหาก

"เดี๋ยวน้องแป้งต้องล้อแน่"
เสี่ยนอนลงบ้าง

"...ล้อเรื่องอะไรเหรอ"
ดวงตาหยาดเยิ้มเงยขึ้นมองผู้ปกครองชั่วคราว

"คอยดูสิ"


ก๊อก...ก๊อก....ก๊อก

เสียงเคาะประตูเบาๆ ฟังก็รู้ว่าไม่ใช่แรงของผู้ใหญ่
เจ้าของห้องแต่งตัวเสียใหม่ พร้อมกับโยนผ้าห่มใส่เน่ ก่อนลุกขึ้นเปิดประตู แล้วเจอกับลูกลิงตัวกระเปี๊ยกกระโดดกอดขา

"รู้เวลานะเรา"

"ก็อาไทบอกนี่คะ----พี่เน่เหนื่อยมั้ย?"
น้องแป้งกระโดดขึ้นเตียง  จ้องมองเด็กใหม่ตาไม่กะพริบ

"พี่เน่น่ารักจัง คุณพ่อจะเลิกกับพี่เน่มั้ย"

"อะไรกันลูกคนนี้"
คุณพ่อแสนดี แต่เปลี่ยนแฟนใหม่อยู่เรื่อย
น้องแป้งนะจำจนลืมไปหมดแล้ว

"ก็แป้งชอบพี่เน่ พี่เน่ใจดี"

เนเน่เลิกคิ้ว
เขาไปแสดงความใจดีให้เด็กคนนี้ตอนไหน

"พี่เน่คงอยู่ที่นี่อีกนานครับ พ่อแม่เขาอยู่ไกล"

พ่อกับแม่ต้องทำงานใช้หนี้ให้เสี่ย ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นงานอะไรในฮ่องกง รู้แค่ว่าถ้าเน่ไปด้วย มีแต่จะเป็นภาระ

"พี่เน่แก้ผ้าเหรอคะ?"
เห็บแว่บๆนะว่าไม่ได้ใส่เสื้อ
น้องแป้งเป็นเด็กฉลาด แต่ก็ยังฉลาดไม่เท่าพ่อ

"พี่เน่ไม่ค่อยสบายครับ พ่อเลยให้ความอบอุ่น"

"คุณพ่อน่ารักจังเลย สมแล้วที่เป็นแฟนกัน"

คนนอนฟังบนเตียงเขินจนหน้าแดง

'ทำไมเด็กคนนี้มันเหมือนเราจังนะ...'

แน่นอน เด็กแก่แดดเหมือนกัน ก็ต้องคิดอะไรที่เกินเด็กเหมือนกัน
...ซึ่งเนเน่ไม่น่าจะรู้ตัว

"นี่ๆ คืนนี้พี่เน่ไปเล่นกับหนูที่ห้องก่อนได้ไหมคะ พ่อด้วย...นะๆ"
คนเป็นพ่อ แค่เจอลูกไม้ตื้นๆก็ยอมจำนน ขณะที่เนเน่ที่ยังรับมือกับเด็กไม่เป็นทำหน้าลังเล

"ได้ครับ แต่ตอนนี้หนูออกไปเล่นข้างนอกแป๊บนึงนะ พี่เน่เขาต้องแต่งตัว ขืนให้สาวๆมาเห็นล่ะอายแย่"

"ได้ค่า~ เร็วๆนะ อยากให้พี่เน่เล่นตุ๊กตาด้วย"

ว่าจบก็วิ่งตุบๆออกไป พร้อมทำท่าเครื่องบินกางปีกเหมือนหนูน้อยอาราเล่

เสี่ยล็อคประตูกลับตามเดิม แกกอดอก ยิ่มหึๆ ก่อนหันมาหาคนที่นอนคลุมโปงบนเตียง

"ถ้าเป็นไปได้...ก็อย่าชวนทำอะไรในวันเสาร์ เห็นแล้วนี่ ...ตัวขัดจังหวะเลยล่ะ"
เอ่ยติดตลก ทั้งรักทั้งหมั่นเขี้ยวลูกสาว

พอมานึกๆดู เนเน่ถือว่าโชคดีมากที่น้องแป้งชอบ เพราะที่ผ่านๆมา ไม่มีเด็กเสี่ยคนไหนถูกใจน้องแป้งเลยสักคน
บางคนก็แรงไป บ้างเสแสร้ง บ้างฟุ่มเฟือย ซึ่งเสี่ยดูออก แต่ด้วยความเอ็นดู ณ ตอนนั้นมากกว่า ถึงคบด้วย

ก็ไม่รู้ว่าเนเน่จะอยู่ได้นานแค่ไหน ไม่รู้ว่าเสี่ยจะสนใจเด็กใหม่ๆหรือเปล่า  เพราะเสี่ยก็ไม่สามารถบังคับอารมณ์ตัวเองได้หรอก ที่เลิกกับภรรยาคนแรกก็เพราะแอบเลี้ยงเด็ก ส่วนคุณวดี ภรรยาคนที่สอง เป็นการแต่งงานการเมือง จึงไม่ได้บาดหมางอะไรกัน ต่างคนต่างจากกันด้วยดี

แต่ที่แน่ๆ ความสัมพันธ์ที่ไม่ได้เริ่มต้นจากความรัก ...มักหยุดเสี่ยไม่ได้


・:*+.\(( °ω° ))/.:+


-ชื่อตอนน้องแป้ง แต่บทน้อยเชียวลูกกกก
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 3 'น้องแป้ง' 12/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 12-08-2017 03:36:50
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 4 เขาว่าโหดนะ เสี่ยน่ะ 23/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 23-08-2017 20:28:54
Chapter 4
'เขาว่าโหดนะ เสี่ยน่ะ'





จากปัญหาเข้ากับคนอื่นไม่ได้เมื่อหลายวันก่อน ดูเหมือนว่าเนเน่จะได้เพื่อนรู้ใจมาสองคน ไม่น่าเชื่อว่าคนหนึ่งเป็นเด็กที่เนเน่ไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรก ส่วนอีกคนก็เพื่อนมันนั่นแหละ
เอ็ม...ภายนอก เป็นเด็กพูดมาก กวนตีน แต่จริงๆแล้วตั้งใจเรียนมาก เวลาเรียนจะไม่ค่อยคุย แต่พอเจออะไรขำๆ หรือเกิดอยากแซวอาจารย์ ก็จะหลุดออกมาบ้าง โดยรวมแล้วถือว่าน่าเอ็นดู และเป็นที่รักของเพื่อนๆ
ส่วนอีกคนชื่อ มิค เป็นเพื่อนเอ็ม แต่คนนี้จะเงียบกว่าหน่อย และชอบอยู่เป็นเพื่อนเนเน่ เวลาที่ไอ้เอ็มมันเมาท์กับคนอื่น

สองคนนี้ดูพึ่งพาได้ที่สุดในสายตา คนอื่นในห้องไม่ค่อยตั้งใจเรียน แถมยังขี้นินทา เขาเคยแอบได้ยินเพื่อนผู้หญิงนินทาถึงเรื่องที่เขาเป็นเด็กเสี่ย หาว่าแรด ชอบเงิน ป่านนี้คงพรุนเพราะมอบกายให้เสี่ย

ซึ่งมันไม่จริง!

เนเน่ไม่ชอบให้คนนินทาเสียๆหายๆ
เสี่ยยังไม่เคยทำอะไรเลยนอกจากวันนั้นและเขาเป็นเด็กเสี่ยเพราะตัวเองกับพ่อแม่จะได้สบายหรอก!

พอถูกนินทาอย่างนี้เข้า เขาจึงขว้างไม้กวาดหลังห้องใส่พวกนั้นจนวงแตก

"อย่าเสือก!"

นั่นเป็นสองคำที่เนเน่ตะโกนออกไป และเป็นคำที่ทำให้เพื่อนในห้องรู้ว่า ...อย่ามีเรื่องกับเด็กเสี่ย







วันนี้เสี่ยบอกว่าจะมารับไปซื้อของ ซึ่งเด็กน้อยก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไร ของๆเขาก็เอามาจากที่บ้านหมดแล้ว ตอนนี้ไม่มีสิ่งที่อยากได้เลย นอกจากใจเสี่ยนั่นแหละ

"เสี่ยมึงขับรถยี่ห้ออะไรวะ"
เอ็มถาม เผื่อจะได้ช่วยดูให้ ตอนนี้สามหนุ่มออกมานั่งรอเสี่ยอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน

"บีเอ็มมั้ง ไม่รู้อ่ะ มีสองคัน"

"ที่เป็นรถเสี่ยเหรอ?!"

"อื้อ...รถส่วนตัวมีสองคัน อีกคันเปิดหลังคาได้ ส่วนอีกคันก็บีเอ็มธรรมดาๆ"

"แล้วไอ้คันที่มาส่งมึงล่ะ"

"อ๋อ...รถตู้อันนั้นเอาไว้รับ-ส่งเรา แล้วก็คนอื่น  เสี่ยใจดีนะ ถ้าลูกน้องคนไหนมีธุระที่สำคัญมากๆ ก็จะให้รถตู้ไปส่ง อย่างอาทิตย์ก่อน มีพี่คนหนึ่งปวดท้อง ก็เอารถตู้เสี่ยไปส่ง"

เอ็มกับมิคทำตาลุกวาว
"เสี่ยมึงไม่เหมือนที่แม่กูบอกเลยว่ะ"

"แล้วเสี่ยเป็นไงอ่ะ?"
เนเน่ถาม

"ดุ แล้วก็โหดเหมือนเสือ ใครทำอะไรให้ไม่พอใจ ก็จะฆ่าทิ้ง"

"ห๊ะ!?"

"จริงๆนะเว่ย แล้วก็เจ้าชู้ด้วย เปลี่ยนแฟนบ่อย"

"อันนี้พอรู้บ้างนะ แต่เรื่องฆ่าคน พ่อแม่ไม่เห็นบอกเลย"
น้ำเสียงแอบสั่นจนเจ้าตัวเองยังตกใจ
เสี่ยอเนกเป็นลูกครึ่งเชียวนะ คงมีหัวสมัยใหม่บ้าง น่าจะมีเหตุผล ไม่น่าขี้โมโห

"นี่แหละเสี่ยอเนก เสือหนุ่มแห่งลุ่มน้ำท่าจีน"
 มันจะไม่น่าเชื่อก็ตรงนี้แหละ ไอ้นี่มันดูละครมาก เลยถูกเพื่อนมิคตบหัวไปหนึ่งที

"กูว่าเน่จะเทพวกเราก็เพราะมึงอ่ะ"

"ใช่ๆ ถ้าเอ็มพูดมาก เราก็ไม่อยากคบด้วยเท่าไหร่"

"โอ้โห! พูดตรงไปป่ะ สมแล้วที่เป็นเด็กเสี่ยเหนก"
มือหยาบตบหลังบางแปะๆด้วยความภาคภูมิใจ นี่ถ้าไม่มีเขา เนเน่ก็คงไม่มีเพื่อนคบ
เพื่อนผู้หญิงก็กลัว เพื่อนผู้ชายก็ไม่กล้า

'เรานี่มันประเสริฐจริงๆ'

เนเน่กลอกตารอบทิศ ด้วยรู้ความคิดเพื่อนที่สุดจะติ๊งต๊อง

"เฮ่ยๆ ใช่ป่ะวะ"
มิคยื่นนิ้วชี้อูมน่ารักไปที่รถคันหนึ่ง

"ใช่มั้ง ไม่รู้อ่ะ"
ไม่รู้จริงๆ
ทะเบียนก็จำไม่ได้

รถยุโรปสีดำวาว ติดฟิล์มมืดทึบ พร้อมป้ายทะเบียนประมูลราคาหลายล้าน จอดเทียบฟุตบาทด้านหน้าเนเน่ กระจกลดลง เสี่ยใส่แว่นดำอยู่ฝั่งคนขับ

"ขึ้นฝั่งไหนครับ"
ต้องนั่งข้างคนขับ หรือว่านั่งข้างหลัง?

"มานั่งข้างฉัน---แล้วสองคนนั่นจะไปไหน"
น้ำเสียงเหี้ยมจนเพื่อนใหม่สองคนสะดุ้ง แต่เอ็มก็ถูกมิคกระทุ้งศอกใส่

"อ..เอ่อ...กลับบ้านครับ!"

"ที่ไหน"

"แถวๆบ้านเสี่ยครับ!"
อย่างกับฝึกทหาร
เอ็มกลัวตัวสั่น นี่แค่คุยกัน เสี่ยยังไม่มองหน้า
จะว่าเก๊กก็เก๊ก จะว่าน่ากลัวก็น่ากลัว

"ไปเที่ยวกับเน่มั้ยล่ะ ฉันจะไปห้างสักหน่อย"

เสียงร้องอื้ออึงดังขึ้นทันที ไอ้พวกเด็กเกรียนถึงได้รู้ว่าบรรดาเด็กคนอื่นก็แอบฟังอยู่เหมือนกัน
ประโยคส่วนใหญ่ที่กระซิบกระซาบเห็นเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ นอกจาก 'เสี่ยจะพาไปฆ่า'

"ขึ้นมาเร็วๆ"
เสี่ยอายุแค่สามสิบห้า หูยังไม่ตึงขนาดที่จะไม่ได้ยินคนนินทา
แกทำเสียงดุ กึ่งบังคับให้เด็กสองคนนั่นขึ้นมา เพื่อจะดูพฤติกรรมเพื่อนใหม่ของเด็กน้อย

"ขึ้นมาเถอะ เสี่ยไม่ทำอะไรหรอก"
เริ่มจะรำคาญ เนเน่เปิดประตูขึ้นนั่งก่อน ตัวแสบอีกสองคนถึงกล้าเปิดประตูหลังเข้าไปนั่ง
เอ็มกับมิคตัวสั่นกึก จริงๆแล้วสั่นด้วยความตื่นเต้นที่ได้นั่งรถหรูมากกว่า

ก็เด็กนี่นะ ลืมง่าย






เสี่ยพาเด็กแสบสามคนมาห้างสรรพสินค้าชื่อดังในตัวเมือง
แกเอ่ยชวนเด็กๆกินไอศกรีมก่อนเลือกซื้อของ ซึ่งเน่ก็ตกลง

"เราสองคนกินด้วยกันก็ได้นะครับ"
เอ็มเอ่ยดักทาง ก่อนที่เสี่ยจะเลี้ยงไปมากกว่านี้

"ไม่เป็นไร เธอเป็นเพื่อนเน่ ฉันก็อยากเลี้ยงให้เต็มที่"

"แต่ว่ามันแพงนะครับ"

"สั่งซะ"
ไม่ได้ตั้งใจบังคับ แต่สองหนุ่มก็คิดแบบนั้นไปแล้ว





"น่ากินจัง"
ไอศกรีมขนาดปานกลางสามถ้วยถูกยกมาเสิร์ฟพร้อมกัน ทั้งสามเป็นช็อคโกแลต ต่างกันที่ท็อปปิ้ง

"เสี่ยกินมั้ย?"
ตักคำแรกให้เสี่ยก่อน คนแก่อมยิ้มเอ็นดูให้กับความมีน้ำใจของเด็ก

"เธอกินเถอะ"

"ไม่เอา คนเลี้ยงก็กินเปิดก่อนสิ"
เสี่ยจำใจกินคำแรก เผลอลูบหัวคนนั่งข้างด้วยความเอ็นดู

"อร่อยดี"

"เสี่ยเพิ่งเคยกินรึไง"

"พูดดีๆ"

"เสี่ยไม่เคยกินเหรอครับ"

"เคย แต่ใครจะมานั่งกินคนเดียวล่ะ"

"คงพาเด็กเก่ามากินบ่อยสิท่า"

เสี่ยไม่ตอบคำพูดประชดประชันนั้น
เนเน่เลยจ้วงเอาจ้วงเอา

แน่นอนบรรยากาศหวานแหววที่จู่ๆก็กลายเป็นขมนั้นอยู่ในสายตาเอ็มกับมิคมาตลอด  ก็งงนะว่าเน่มันรักเสี่ยมากเลยหรือ ถึงได้ขี้หึงปานนั้น 
แต่เนเน่พอจะรู้ตัว เขาหวงเสี่ยต่างหาก ถ้าหากเสี่ยยังมีใจให้ใคร เขาได้ตายพอดี


เสี่ยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
เด็กน้อยจึงเกาะกลุ่มอยู่กับเพื่อน เดินตามหลังร่างสูง แม้เพื่อนจะปลอบใจเขาบ้าง แต่ก็ทำหน้าบึ้งอย่างเอาแต่ใจ

คนข้างหน้าเลี้ยวเข้าร้านเสื้อผ้าสไตล์สตรีทร้านหนึ่ง ส่วนใหญ่เน้นกลุ่มวัยรุ่น ยิ่งช่วงนี้เป็นหน้าร้อน โทนสีสันของเสื้อจึงสดใส เหมาะกับผู้ชายแสบๆ

เสี่ยเลือกเสื้อผ้าอยู่คนเดียว ส่วนอีกสามหนุ่มยืนมองเจ้าภาพ กระทั่งแกหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน มีลายสีขาวคล้ายก้อนเมฆจางๆประดับขึ้นมาทาบตัวเนเน่

"ชอบมั้ย"

เด็กน้อยพยักหน้า

"ไปลองกัน--เธอสองคนรออยู่นี่นะ จะเลือกอะไรก็ตามสบาย"

ดูเหมือนว่าจะปุบปับไปหน่อย แต่ด้วยสัญชาตญาณที่ไม่ได้เดายากของคนสองคนก็ทำให้เนเน่ไม่ขัดขืน
พนักงานเฝ้าห้องลองเสื้อคงจำเสี่ยได้ ยิ้มให้เล็กน้อยแล้วเชิญคนสองคนให้เข้าไป 'ลอง' เสื้อที่ห้องในสุด

"ลองใส่ซิ"
แขวนเสื้อไว้ที่ราว ก่อนจะแกะกระดุมเสื้อนักเรียนออกอย่างรวดเร็ว
เป็นครั้งแรก ที่เนเน่รู้สึก...ถูกคนแก่ลวนลาม

"เข้ากับเธอดีนี่"

"ไม่เอาหรอก"

"ทำไมล่ะ? อยู่กับฉัน อย่ามีนิสัยจู้จี้ขี้บ่น คิดเล็กคิดน้อย ปากไม่มีหูรูด คิดจะพูดอะไรก็พูด ...มันไม่น่ารัก"

นี่แอบด่าอยู่แน่ๆ
เด็กน้อยบุ้ยปาก
"ถ้าเธออยากอยู่กับฉันอย่างมีความสุข ก็ควรทำตัวดีๆ พูดแต่เรื่องดีๆ ไม่อย่างนั้นจะส่งไปอยู่เรือนเล็กท้ายสุด ติดกับป่า เอามั้ย?"

ตาแก่ไบโพล่า

เสี่ยใช้คำข่มขู่ได้น่ากลัว แต่ดวงตาว่างเปล่า ซึ่งน่ากลัวกว่าพวกที่ถลึงตากระแทกเสียงเสียอีก
เนเน่จึงพยักหน้ารับทราบ ด้วยไม่อยากมีเรื่องมีราว แล้วเขาก็พูดมากจริงๆนั่นแหละ
ไปสอใส่เกือกเรื่องเด็กเก่าเขาเองนี่นา ทั้งๆที่เคยถามเซ้าซี้ไปคราวก่อนแล้ว

"ตกลงเอาตัวนี้นะ"

"อื้อ..ค--ครับ ...แต่ว่าขอไซส์พอดีตัวกว่านี้ได้มั้ย ตัวนี้มันใหญ่ไป"

"ไม่เอา...เอาตัวนี้แหละ"

เด็กๆก็ต้องใส่เสื้อผ้าหลวมๆ นั่นเป็นเทรนด์ไม่ใช่หรือไง

ไม่รู้ว่าแอร์ในนี้หนาวไปหรือรังสีอำมหิตจากร่างสูงกันแน่ เด็กน้อยถึงได้ตัวสั่นหงึกๆ  จำยอมเลือกไซส์ที่เสี่ยคิดว่าดี


ถ้าออกมาแล้วต้องเจอกับสายตาล้อเลียน เนเน่ขอนอนในห้องลองเสื้อยันตายเลยดีกว่า

"ลองนานเนอะ"
ไม่ต้องยิ้มกรุ้มกริ่มได้มั้ย

"ลองบ้าอะไร โดนด่าอ่ะดิ"

"ยังดีนะที่แค่โดนด่า เสี่ยไม่ฆ่าก็บุญแล้ว"

"เพ้อเจ้อ เสี่ยเขาไม่ฆ่าใครหรอก"

"เป็นงั้นก็ดีดิ"

"แล้วนี่ได้อะไรมั้ย"

"ใครจะมีปัญญาจ่าย ตัวละพันทั้งนั้น หรือมึงจะเอาวะไอ้มิค"

"พ่อมึงสิ"

"เออๆ พ่อมึงมาแล้วว่ะ"

พ่อที่ว่า ก็คือพ่อทูนหัวเนเน่ แกเดินมาหาเด็กๆหลังจ่ายเงินเสร็จ
อ้อ--อย่าคาดหวังว่าเสี่ยจะใจป้ำ ซื้อเสื้อให้เพื่อนเน่ เพราะนอกจากจะดุแล้ว แกยังขี้งกด้วย



••
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 4 เขาว่าโหดนะ เสี่ยน่ะ 23/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 24-08-2017 00:48:08
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 4 เขาว่าโหดนะ เสี่ยน่ะ 23/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 24-08-2017 07:17:28
เห็นน้องเน่แล้ว... น่าจะอีกนานเลยนะเสี่ย... ยังเหนื่อยอีกนาน
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 4 เขาว่าโหดนะ เสี่ยน่ะ 23/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 25-08-2017 01:46:41
เด็กเน่ต้องเข้าครอส
อบรมมารยาททางสังคมอีกเยอะเลย
เด็กเน่เป็นผลผลิตจากพ่อแม่รังแกฉัน

สงสารเด็กแบบนี้

ขอบคุณสำหรับนิยายจ้ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 4 เขาว่าโหดนะ เสี่ยน่ะ 23/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: ดวงตะวัน ที่ 25-08-2017 10:11:49
เสี่ยน่าจะเหนื่อยหน่อยนะงานนี้

หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 4 เขาว่าโหดนะ เสี่ยน่ะ 23/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 25-08-2017 12:13:23
เนเน่นี่ต้องดูยาวๆ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 4 เขาว่าโหดนะ เสี่ยน่ะ 23/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 25-08-2017 16:16:39
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 4 เขาว่าโหดนะ เสี่ยน่ะ 23/8/60
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 20-09-2017 18:49:59
Chapter 5
กลัวที่ไหน(1)





เสียงฝ่าเท้าเบาราวปุยนุ่น ขัดกับเสียงคุยหงุงหงิงที่ดังออกมาจากห้องนอนเด็กใหม่
คนเจ้าระเบียบและขี้หงุดหงิดไม่ลังเลที่จะเคาะประตูตามมารยาท แล้วเปิดเข้าไปดูตัวปัญหาทันที


"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว"

ทักเหมือนแม่ขี้บ่น
เนเน่ยังไม่ทันตอบว่าเที่ยงคืน ร่างโตๆของเสี่ยก็ปรี่เข้ามาอย่างกับเสือจ้องตะครุบเหยื่อ

"คุยกับพ่อแม่อยู่"
วันนี้ยังไม่พร้อมนะ

"คุยดึกไปไหม"

"พรุ่งนี้วันแม่ไง"

"รู้แล้ว วางสายหรือยัง?"
พยักหน้าไปทางโทรศัพท์มือถือที่เน่คว่ำหน้าไว้

"ยังฮะ"

"วางได้แล้ว"

"ก็คุยไม่ได้เหรอ"

"มันดึก หนวกหู"

"เสี่ยก็กลับห้องเสี่ยไปสิ จะได้ไม่หนวกหู"

"เอางั้นเหรอ?"
ประโยคคำถาม ที่ไม่ต้องการคำตอบ เพราะเสี่ยแกเล่นอุ้มร่างเล็กขึ้น แกล้งเหวี่ยงสองสามทีให้ตกใจ ก่อนจะพาเข้าห้องสีทึมๆแก่ๆของแก

"จะทำอะไรเนี่ย!!"

ใจเนเน่ชักหวั่นๆ วันนี้ไม่มีความคิดเรื่องพรรค์นั้นในสมอง เลยไม่ได้เตรียมกายเตรียมใจ ถ้าเสี่ยเกิดมีอารมณ์ขึ้นมา ก็เท่ากับถูกข่มขืน!

เสี่ยเหวี่ยงร่างเน่ลงบนเตียง จิ๊ปากขัดใจตอนที่เห็นว่าในมือเด็กยังกำมือถือไว้อยู่

"วางสายหรือยัง"

"วางแล่ว"

"คิดถึงมากมั้ย"
รู้สึกเหมือนอีหนูที่กำลังงอนป๋าก็ตอนที่เสี่ยยื่นแขนมาโอบ แต่ตีหน้านิ่งโมโนโทนเหมือนเดิม

"คิดถึงใครครับ"

"พ่อกับแม่"
เสี่ยก็มีลูก จึงเข้าใจความรู้สึกนั้นได้ดี


"คิดถึงสิ"
เนเน่ถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ ชีวิตไม่เคยขาดตกบกพร่องในเรื่องใดเลย ถึงจะพูดไม่เพราะกับท่าน แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รัก

"งั้นวันนี้นอนนี่นะ"

"ทำไมอ่ะ"

"ฉันง่วง"
เหตุผลอะไรของเสี่ย?

"เหงาอ่ะดิเสี่ย แม่ไม่โทรมาหาเหรอ"
ความปากไวกว่าสมอง
เสี่ย 'แกล้ง' โมโห และแสดงความไม่พอใจนั้นด้วยการกดเน่ลงกับเตียง

ชุดนอนผ้าแพรร่นจนเกือบเห็นหน้าอก
เด็กน้อยพยายามขืนตัว แต่ยิ่งฝืน ก็ยิ่งโป๊ มาคิดได้เอาตอนที่รู้สึกว่าช่วงล่างมันโล่งๆ

"ก็เหงาพอตัว"
เสียงกระเส่าริมกกหู พร้อมสัมผัสจากปลายนิ้วบริเวณขาอ่อนอันเปล่าเปลือย

ไม่รู้ว่าเสี่ยโด๊ปอะไรมาก่อนไปหา ชุดที่แกใส่ก็ชุดนอนเต็มยศ ผมก็ฟูไม่เป็นทรง
ดูๆแล้ว เหมือนละเมอตื่นอย่างไรอย่างนั้น

ขณะที่เนเน่พยายามสรรหาเหตุผลมารองรับความหื่น เสี่ยก็ถอดกางเกงตัวเอง งัดเจ้างูเอ๋ยออกมาทักทาย
แกซุกไซ้ร่างหอมกรุ่นของเด็กวัยขบเผาะ ส่วนช่วงล่างก็ถูไถเหมือนอย่างเคยทำ

ผ่านมาสามเดือนแล้ว โคแก่ยังคงไม่ยอมกินหญ้าอ่อน ทำเพียงเคี้ยวเอาความหวานมันจากมัน พยายามข่มกลั้นไม่กลืน เพียงเพื่อรอรสชาติที่อร่อยที่สุดเมื่อถึงเวลาอันสมควร

เนเน่รู้แล้วว่าเสี่ยออกมาเดินข้างนอกทำไมดึกๆดื่นๆ
คงไม่พ้นความเงี่_นนั่นแหละ
เฮอะ! ทำไงได้ล่ะ ก็เสี่ยเขาชอบอย่างนี้ อีกอย่างเมื่อก่อนแกก็มีเด็กมาให้รับใช้ตลอดไม่ขาดตกบกพร่อง

ถ้าถูกปฏิบัติพิเศษกว่าคนสิถึงจะเรียกว่าแปลก

แต่เด็กน้อยก็ลืมคิดไปนิดนะ ว่าเสี่ยคงไม่ปล่อยให้ดอกไม้อยู่บนต้นนานสองนานแบบนี้หรอก เสี่ยตัวจริงน่ะต้องใช้เข็มเพื่อดูดน้ำหวานไปนานแล้ว





ห้องของเสี่ยวัยฉกรรจ์ค่อนข้างหนาว ด้วยบ้านที่เป็นไม้ บวกกับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศที่ 22 องศา เนเน่จึงพบว่าตัวเองตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของเสี่ย
ร่างเด็กน้อยเปล่าเปลือย ต่างจากเสี่ยที่ใส่ชุดนอนสไตล์แก เห็นๆอยู่ว่าไม่ยุติธรรม เลยแอบจิกแขนที่กอดตัวเองไปที

"เมื่อไหร่จะเป็นเด็กดี หืม?"

ไม่ได้กินเหล้าเมายา แค่นี้ยังไม่ดีหรือไง
เน่ไม่เข้าใจผู้ใหญ่เลยจริงๆ

"ไปอาบน้ำไป วันนี้จะพาไปทำบุญ"

"วัดเหรอ? ไม่เอาอ่ะ ร้อน"

"เล่นมุก?"

"หือ??"
คนไม่ได้เล่นมุกนอนงง
"อากาศมันร้อนนะ เสี่ยหมายถึงอะไรอ่ะ"

"เออๆ ช่างมันเถอะ"
ตอนแรกเสี่ยก็ทึ่งนะที่อดีตเด็กอินเตอร์อย่างเนเน่พูดไทยชัดแจ๋ว แถมยังไม่หลุดภาษาอังกฤษ ต่างจากลูกสาว ที่ตอนนี้เริ่มหลุดไทยคำอังกฤษคำแล้ว
แล้วดูสิ ในที่สุดเนเน่ก็ทำให้เสี่ยเชื่อได้สักทีว่าเรียนอินเตอร์มา กับอีแค่มุกห้าบาทสิบบาท เด็กเสี่ยยังไม่รู้จักเลย

"ไม่ไปได้มั้ย~"
หางเสียงอ้อนโดยไม่รู้ตัว แต่คนฟังน่ะชอบตามประสาโคแก่

"ไม่ได้ไปวัด ไปบริจาคของให้หมาแมว"

"อ้อ--งั้นไกลมั้ย"

"อีกอำเภอนึง อย่าถามเยอะน่ะ ไปอาบน้ำเลยไป"
เสี่ยตบก้นเด้งๆไปทีด้วยความหมั่นเขี้ยว เนเน่จึงค่อยลงจากเตียงทั้งๆเปลือยอย่างนั้น เด็กน้อยหยิบกางเกงมาใส่ ก่อนจะกลับมาห้องตัวเองที่ปิดไฟปิดแอร์เรียบร้อย
ระหว่างที่สงสัยอยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นร่างสูงอย่างกับเปรตของพี่หมีดุเดินออกมาจากห้องพระ

คงไปขโมยพระล่ะมั้ง

เนเน่จอมอคติยักคิ้วใส่คู่กัด

"มีปัญหาอะไร? ก้มมองสภาพตัวเองก่อนเถอะไอ้หนู"

เมื่อไหร่จะสู้พี่หมีได้สักทีนะ!
เนเน่กระทืบเท้าเข้าห้องตัวเอง ปิดประตูแรงจนได้ยินกันทั้งบ้าน

 ทั้งๆที่ไม่ควรทำอย่างนั้นเลย....เพราะถูกเสี่ยทำโทษไม่ให้กินข้าวสักเม็ดจนกว่าจะถึงบ้านยายจันทร์เลี้ยงหมา

บ้านที่ว่าไม่ใช่มูลนิธิ เป็นเพียงเพิงไม้สร้างอย่างง่าย ไว้ให้ป้าจันทร์ผู้เป็นเจ้าของบ้านนอนและกิน ส่วนบริเวณรอบๆเป็นเสาตั้งสูง มีหลังคาสังกะสีคลุม ส่วนด้านข้างใช้ลวดแบบแผ่นมีรูขึงโดยรอบ
ป้าจันทร์เป็นหญิงแก่หน้าตาใจดี แล้วก็พูดเพราะมากๆ แกเก็บหมาแมวจรจัดมาเลี้ยงไว้ที่นี่ให้เป็นระเบียบ โชคดีที่บ้านแกอยู่กลางนา ซึ่งเป็นพื้นที่ของแกเอง จึงไม่รบกวนชาวบ้านนัก อีกทั้งความน่ารักของแกด้วย ทุกคนถึงไม่ว่าอะไร

แต่ก็เป็นเรื่องปกตินะ พอมีคนดี ก็มักมีคนเลว ชาวบ้านบางคนนิสัยเห็นแก่ตัวก็ชอบมาทิ้งหมาแมวไว้ให้เป็นภาระที่แกไม่ได้ยินยอมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนต้องขอร้องคนใจบุญช่วยบริจาคนี่แหละ
โชคดีที่เจอเสี่ยอเนก
เสี่ยรู้จักบ้านหลังนี้ตอนมาดูที่นา และถือโอกาสช่วยเหลือมาตลอดหลายปี

"ไปช่วยพี่ๆเขายกของไป"

"อ่าว...แล้วเสี่ยล่ะ?"

"จะคุยกับป้าเขา"

"โห กินแรงนี่หว่า"
บ่นงึมงำกับตัวเอง แต่ก็เดินไปช่วยหยิบของเล็กๆน้อยๆ เช่นน้ำยาทำความสะอาด สเปรย์กำจัดกลิ่น ยาหยอดเห็บหมัด รวมๆแล้วไม่เกินสามกิโล เนเน่ก็นั่งเหนื่อยอยู่บนแคร่แล้ว

"เหนื่อยแล้วเหรอ เอาน้ำมั้ย"
พี่คนนี้ใจดี เอาจริงๆก็ใจดีทุกคนยกเว้นพี่หมี

"หิวข้าวอ่ะพี่ มีอะไรให้กินมั้ย"

"อ้าว ไม่บอกเสี่ยล่ะ แกคงลืมแล้วมั้ง"

"พี่บอกเสี่ยให้หน่อยสิ เน่ไม่กล้าหรอกฮะ"

"งั้นรอพี่แป๊บนะ"

พี่บอดี้การ์ดเดินไปคุยกับเสี่ยให้ไม่กี่ประโยค เสี่ยมองมาทางนี้ ทำให้เด็กน้อยหลบสายตา กลัวว่าจะทำหน้าหิวให้เสี่ยเห็น

เป็นเสี่ยที่เดินมาให้คำตอบ
"กินข้าวของป้าแกนะ กินได้หรือเปล่า"

เฮ้อ! ลองตอบว่ากินไม่ได้สิ

"ตามมา"

เนเน่เดินตามอีกฝ่ายต้อยๆ ยกมือไหว้เจ้าของบ้าน

"มาๆ ป้าทำปลาราดพริกไว้ กินได้ใช่ไหมลูก"

"ได้ครับ"

"โทษทีนะมีน้อย เสียงหมาก็ดัง แล้วเหม็นมั้ย"

เน่ส่ายหัว พลางลูบหัวแมวสามสีที่เดินมาคลอเคลีย
พอเข้ามาข้างในบ้าน ถึงได้เห็นแมวกว่าสิบตัวเดินเพ่นพ่านอย่างกับสวนสัตว์

ป้าจันทร์ยกถาดข้าวมาให้ ในนั้นมีปลานิลตัวเล็กราดพริก กับน้ำพริกอะไรสักอย่าง ซึ่งเน่ไม่สนอยู่แล้ว เด็กน้อยตักแต่ปลากินเรื่อยๆด้วยความหิว

"อร่อยมั้ย?"
มือใหญ่ลูบวนอยู่ตรงไหล่บาง

"ก็ดี"

"ตอบให้มันดีหน่อย อยากโดนทำโทษอีกหรือไง"

"ดีครับ"

"อืม--เรื่องทำบ้านให้หมาน่ะครับป้า ผมว่าเปลี่ยนทั้งผนัง ทั้งหลังคาเลยดีกว่า ลำบากป้าต้องคอยเอาผ้าใบกันสาดลงเวลาฝนตก"

"แต่มันก็ยังไม่พังนะ ป้าเสียดาย"

"ผมบอกแล้วว่าจะออกให้ แค่ก่อกำแพงขึ้นมาสักหน่อย ไม่ได้ใช้เงินเยอะเลย"

"โอย ไม่เอาหรอก มันไม่ถ่ายเทน่ะสิ แบบนี้แหละดีแล้ว"

"แล้วหลังคาสังกะสีล่ะครับ เพิ่งปลิวไปกับพายุสองแผ่นไม่ใช่เหรอ"

"เดี๋ยวป้าหาผ้าใบมาปะเอง"

"โหป้า อย่าทำเลย อันตรายเปล่าๆ --เอางี้--ถ้าป้าไม่เอากำแพงปูน ผมก็ขอทำหลังคาให้ใหม่แล้วกัน สังกะสีมันเก่าแถมอันตราย ยิ่งฝนตก หมามันยิ่งตกใจเสียงฝนอีก"

"อย่าเล้ย"

"ไม่ลำบากอะไรผมหรอก"

"หมามันก็อยู่มาตั้งนาน มันอยู่ได้น่า"

"ป้าจะขัดศรัทธาผมเหรอครับ? ผมตั้งใจที่จะทำบุญจริงๆ"

"เอางั้นเหรอ"
ใครๆก็แพ้สายตาพราวเสน่ห์คู่นี้ และป้าจันทร์ก็พลาดมองมันเสียได้
"เออๆ ป้ายอมให้ทำหลังคาก็ได้"





เมื่อเก็บของเข้าโกดังเสร็จหมดแล้ว เน่กับเสี่ยก็มานั่งบนแคร่ใต้ต้นสะเดาด้วยกัน ส่วนบอดี้การ์ดคนอื่นๆนั้น ต่างช่วยกันทำความสะอาดกรงหมาบ้าง เล่นกับหมาแมวบ้าง พูดง่ายๆคือเน่กับเสี่ยกินแรงเพื่อน

"ทำไมเสี่ยชอบที่นี่ล่ะ?"

"ก็ดูสิ ลมเย็นจะตาย"

"กำลังกล่อมให้ป้าเขาขายที่ให้เหรอ?"
เด็กน้อยกระซิบสุดชีวิต

"ไม่ใช่สักหน่อย" เสี่ยหัวเราะ "จริงๆแล้วฉันชอบหมานะ แต่ไม่มีเวลาเลี้ยง แถมโรงงานก็ไม่ใช่ที่ๆหมาจะวิ่งเล่นได้"

"ไม่ลงทุนเลยอ่ะ เสี่ยก็ออกจะรวยนี่นา ทำที่ไว้ให้หมาๆอยู่ก็ได้ หลังบ้านนั่นไง"

"ไม่มีเวลาเล่นกับมันหรอก รู้มั้ยว่าการเลี้ยงหมามันไม่ใช่เรื่องง่าย แค่ให้ข้าวให้น้ำอย่างเดียว มันไม่พอหรอกนะ"

"ถ้าเสี่ยจะเลี้ยง เสี่ยก็หาเวลาได้อยู่แล้วแหละ --เอางี้ๆ ให้เน่เลี้ยงนะ"
เข้าจุดประสงค์เขาล่ะ
"เน่อยากได้คอกแมวสามสีอ่ะ มันเชื่องดี แถมมีลูกอีกตั้งห้าตัว สงสารป้าเขา"

"แล้วหมา?"

"อยากได้เหมือนกัน แต่มันไม่มีตัวเล็กๆเลย"

"อยากเลี้ยงจริงนะ?"

"อื้อ" พยักหน้าแรงๆ
"ยังไงก็มีเวลามากกว่าเสี่ย"
อยู่บ้านมันเหงานี่นา เน่ก็อยากได้เพื่อนเล่นบ้าง

"ไปลองหาดูไป ป้าจันทร์น่าจะรู้ แต่ระวังบางตัวมันกัดล่ะ"

"เสี่ยจะให้เลี้ยงป้ะ"

"ก็ถ้าทำตัวดีๆ"

"ก็ได้ๆ จะไม่ปิดประตูเสียงดังแล้ว"

"และพูดเพราะๆด้วย"

"จ๊ะๆ พูดเพราะๆ มีครับด้วย"

"อืม ไปได้แล้วไป"
โคแก่อมยิ้มด้วยความเอ็นดูเด็ก
กระชุ่มกระชวยจริงๆเวลาเห็นเด็กมันร่าเริงใส่ ถึงจะไม่ได้ชอบมาแต่แรก แต่ขึ้นชื่อว่าเด็กกว่า เสี่ยก็แพ้ทางอยู่ดี



"โอ๊ย!!"
หายไปไม่ถึงนาที เจ้าเด็กซนก็ก่อเรื่องแล้วไหมล่ะ
ร่างสูงตามเสียงร้องครวญคราง จนไปเจอเนเน่ที่นั่งพิงเสา เจ้าตัวกุมมือข้างที่อาบเลือด มีพี่หมีพยายามช่วยพยุง แต่เน่ก็ไม่ยอมลุก

"มีอะไร"

"น้องโดนหมากัดครับ"

"หมาแม่ลูกอ่อนน่ะ เพิ่งเก็บมันมา มันเลยยังกลัวคนอยู่จ๊ะ"
ป้าจันทร์ให้เหตุผล

"มานี่มา" เด็กน้อยขวัญหาย ลุกช้าๆมาหาเสี่ย

ผู้ปกครองคนสำคัญรับร่างน้อยเข้ามาไว้ในอก พลางกล่าวเตือน แต่เน่ก็ไม่ได้ฟังหรอก สติยังไม่เข้าที่เลย

"ขอโทษทีนะครับป้า เดี๋ยวทำแผลเสร็จแล้ว เราจะมาดูอีกที--ออกรถเลยไท"





"ไม่อยากเลี้ยงหมาแล้ว...กลัวมันกัด"
เสียงซึมเศร้าน่าสงสาร เสี่ยส่ายหัวน้อยๆ พลางรับถุงยาจากโรงพยาบาล

"เธอคุยกับป้าเขาไว้แล้ว จะยกเลิกไม่ได้นะ"

"เอาแต่แมวได้มั้ยครับ"

"ทำอย่างนี้ ป้าเขามีความหวังนะรู้ไหม? กลับไปเลือกลูกมันสักตัว ยังไงหมาก็เป็นเพื่อนเล่นได้ดีกว่าแมวอยู่แล้ว"

"ก็แม่มันดุ"
กระเง้ากระงอด ไม่ยอมอย่างเดียว

"งั้นเธอเลี้ยงแมว ส่วนฉันเลี้ยงหมา"

"ไหนบอกไม่มีเวลาไง"

"เดี๋ยวฝากไท"

"อย่าเลย พี่หมีคงตีมันตาย"

"เธอก็เอาไปเลี้ยงสิ"

"อ..อื้อ รับฝากแค่ตอนนี้นะ ถ้ามันโต จะไม่เลี้ยง"

"โอเคๆ แล้วเจ็บไหม?"

"หนึบๆครับ ฤทธิ์ยาด้วยมั้ง"
เนเน่มองมือขวาข้างถนัดของตัวเองแล้วเศร้าใจยิ่งกว่าเดิม จะทำงานยังไง จะอาบน้ำยังไง ...ลำบากชะมัด


...

โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 5 กลัวที่ไหน 20 กันยายน 2560
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 20-09-2017 19:41:02
เนเน่น่ารัก  :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 5 กลัวที่ไหน 20 กันยายน 2560
เริ่มหัวข้อโดย: whistle ที่ 21-09-2017 01:22:29
เนเน่น่ารัก.....
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 5 กลัวที่ไหน 20 กันยายน 2560
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 21-09-2017 03:42:58
ปกติไม่อ่านโชตะเลย แต่ติดเรื่องนี้เเล้วอ่ะ :-[
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 5 กลัวที่ไหน 20 กันยายน 2560
เริ่มหัวข้อโดย: R.michi ที่ 23-09-2017 02:24:42
รอโคชรากินหญ้าเนเน่~
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 6 กลัวที่ไหน(2) 24 กันยายน 2560
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 24-09-2017 18:41:23
Chapter 6
กลัวที่ไหน (2)





เปรี้ยว หวาน เผ็ด เค็ม จืด
ไม่ใช่รสชาติอาหารแต่อย่างไร มันคือชื่อน้องแมวน้อยสามสีจำนวนห้าตัวของเนเน่ต่างหาก แถมหมาพันทางสีน้ำตาลหน้าย่นที่ชื่อ 'แซ่บ' ไปอีกตัว ก็จะได้ความวุ่นวายของโลกใบนี้เข้าสู่บ้านเสี่ยอเนก ฟอนเดอร์

นี่ยังขาดแม่ของแมวน้อยไปอีกตัว รายนั้นไม่ยอมขึ้นรถท่าเดียว ป้าจันทร์จึงต้องขอไว้



หนุ่มน้อยวัยกำลังโตนอนราบไปกับพื้นไม้กลางบ้านทรงไทย แล้วจับลูกแมววัยหย่านมขึ้นมาบนหน้าอก เพื่ออะไรก็ไม่รู้ แค่คิดว่ามันสนุกดี
เสี่ยเอนหลังมองไอ้ตัวแสบอย่างเพลิดเพลิน  ก็ถ้ามีให้ดูอีก เขาคงดูได้ทั้งวันแหละ

"ถ้าหมาไม่มีเห็บแล้ว ก็ช่วยเล่นกับมันเหมือนอย่างนี้ด้วยล่ะ"

"จ้าๆ"

"ระวังแผลด้วย"

"ระวังทำไม หมอเขาแปะไว้อย่างดี"

"ต้องมีเรื่องให้ว่าทุกวันสินะ"
เอาแล้วๆ เสียงเริ่มเข้มขึ้น ทำเอาเนเน่เงียบ
อยากจะตบปากตัวเองสักร้อยครั้ง ที่ไม่จดไม่จำสักที ชอบขัดหูเสี่ยอยู่เรื่อย

"ช่างมันเถอะ  วานเธอไปเอาน้ำเย็นๆมาให้หน่อย กับขนมในตู้เย็น เดี๋ยวฉันดูแมวเอง"

ยิ้มแหยๆยอมรับโดยดุษฎี  เกิดเป็นเน่ต้องอดทน เสี่ยใช้ ยังดีกว่าเสี่ยด่า

จริงๆเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ รู้สึกว่าตัวเองมีความอดทนมากขึ้น มีความคิดมากขึ้น ติดแต่ว่าไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ บ้านเสี่ยน่ะมีแต่คนแก่ ยังไงเน่ก็เหงา

"มาเอาขนมให้เสี่ยฮะ"
บอกพี่สาวคนสวยที่ไม่ถูกชะตานัก เพราะไอ้พี่หมีมันจีบอยู่ เด็กน้อยคิดว่าตัวเองไม่น่ามองคนผิดนะ พี่คนนี้น่ะเพิ่งมาใหม่แล้วก็แปลกๆ ชอบเดินไปเดินมา แล้วก็คุยกับบอดี้การ์ดทุกคนแบบถึงเนื้อถึงตัว เนเน่เลยอดตะขิดตะขวงใจไม่ได้

"ทองหยิบทองหยอดเหรอ อยู่ในตู้เย็น ไปเอาเองเลย"

"จ้า" หยิบเองได้ เน่ไม่ได้แขนด้วนอยู่แล้ว

"แล้วพี่แพรทำอะไรเหรอครับ"

"ตะไบเล็บอยู่ไม่เห็นเหรอ"

"เดี๋ยวก็เป็นฝุ่นเกาะเครื่องครัวหรอก"

"พี่ล้างได้ เน่ไม่ต้องห่วง"
ทำเป็นกระแทกเสียง

เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับน้องเน่
เด็กน้อยคาดโทษเอาไว้ในใจ รอคอยวันเวลาที่เจ๊แกพลาด
เสี่ยนะเสี่ย มัวแต่สอนเน่ ไม่เคยมองลูกจ้างบ้างเลยว่ามีคนนิสัยไม่ดีอยู่

เอ...หรือว่าเป็นเด็กเส้นพี่หมี?

ดีดนิ้วเปาะด้วยความถูกใจว่าใช่แน่

ว่าแล้วก็ยกขนมไปให้เสี่ย ก่อนที่จะโดนด่าอีกรอบ




"วางไว้นั่นแหละ--มานั่งใกล้ๆฉัน"
สั่งอย่างเดียว

เนเน่นั่งท่าเทพบุตรอยู่ระดับท้องของร่างเจ้าของบ้านที่นอนหนุนหมอนสามเหลี่ยม แกจับมือข้างที่โดนหมากัดไปดูว่าผ้าก็อตปิดแผลยังดูดีอยู่ไหม เด็กน้อยหน้านิ่วเพราะความเจ็บระบม ไม่อยากนึกสภาพคนที่ถูกกัดเต็มเขี้ยวจะเป็นอย่างไร ไม่แน่มืออาจจะใช้การไม่ได้อีกเลยก็ได้ น่ากลัวชะมัด

"นี่!"

"ฮะ--ครับ?"

"คิดอะไรอยู่"

"เปล่าครับ มันเจ็บเฉยๆ"

"แล้วตรงที่ฉีดยาล่ะ"

"นิดนึง"

"วันนี้มานอนกับฉันนะ นอนจนกว่าจะหายนั่นแหละ"

"ไม่เป็นไร เน่นอนคนเดียวได้"

"ไม่ได้!"
ทำไมต้องเสียงดัง
เด็กเสี่ยทำหน้าฉงน ก่อนจะเอนตัวนอนลงบ้างอย่างไม่รู้เหตุผล บางทีอาจจะเมื่อยที่ต้องก้มหน้าคุยกับอีกฝ่ายอยู่นานสองนาน

หนุ่มใหญ่ได้ที คว้าเอาเด็กเข้ามากอด ท่าทางขลุกขลักดูไม่หวานนัก แต่เสี่ยก็ทำเพราะอยากปลอบเด็กดื้อ

"วันนี้เจอเรื่องเยอะนะ"

"ยังไม่ได้โทรบอกแม่เลยอ่ะ"

"ค่อยบอก"

"แล้วเสี่ยไม่ไหว้แม่เหรอ วันแม่ทั้งที"

"จะให้ไหว้ที่ไหนล่ะ"

"ห้องพระไง"

"เดี๋ยวทำ ตอนนี้เหนื่อย"
พูดจบเสี่ยก็ลุกขึ้นไปหยิบถาดขนมกลับมายังจุดรากงอกของตน เนเน่เลยต้องเปลี่ยนมานั่งตาม มองดูแกกินขนมไทยรสหวานบาดลิ้นด้วยความทึ่ง

"กินสิ"

"ไม่ชอบอ่ะ ชอบอีกอันมากกว่า"

"ไม่ชอบของหวานเหรอ"

"ชอบ แต่ไม่ชอบอันนี้ ชอบอันที่มันมันๆ เหมือนมีไส้ถั่วบ้างใน"

"เขาเรียกเม็ดขนุน"

"อ๋อออ ว่าแต่เม็ดขนุนจริงๆมันกินได้มั้ยอ่ะเสี่ย เห็นไอ้มิคมันเล่าให้ฟังว่าป้าข้างบ้านกินเม็ดขนุนติดคอตาย"
ไม่ใช่คนเสียมารยาทนะ แต่เสี่ยหลุดขำจริงๆ

"กินได้ แต่ต้องต้มให้มันอ่อนๆ"

"รสชาติเป็นไงอ่ะ"

"มันๆ แบบขนมเม็ดขนุนนั่นแหละ อยากลองกินไหมล่ะ"

"ไม่อ่ะครับ ไว้ก่อนดีกว่า ---ฮ้าว ง่วงจัง"
เสี่ยไม่แปลกใจเลย ก็เด็กที่มันชอบยั่วชอบกวนมันหายไปตั้งแต่โดนหมากัด นี่คงเพลียมาก ไม่รู้เพราะฤทธิ์ยาด้วยหรือเปล่า เสี่ยเลยให้นอนหนุนหมอนอยู่ใกล้ๆ
เสียงเนเน่ยังคงพึมพำ คาดว่ายังพูดเรื่องขนมไม่จบ จนเสี่ยจัดการทองหยอดหมดจานนั่นแหละ ถึงเงียบไป







"เสี่ยครับ"
"เสี่ย ...เย็นแล้วครับ"

เสียงบอดี้การ์ดคนสนิทปลุกให้เสี่ยตื่นจากการหลับใหล
ไทอมยิ้มตั้งแต่เห็นคนแก่ตัวโตๆนอนกอดเด็กคราวลูกจนต่างคนต่างเหงื่อแตก แต่ก็ไม่มีใครปล่อย

"มื้อเย็นจะกินที่ไหนครับเสี่ย"

"....ยกมาไว้ที่นี่เลย"

"กลัวเด็กเดินเหนื่อยหรือครับ"
ขอแซ็วหน่อยเถอะ

"พูดมาก"

"งั้นผมไปก่อนนะ"
ถ้าไม่ไป ก็ต้องแลกด้วยแรงเตะมหาศาลน่ะสิ



เสี่ยปลุกเน่ให้ไปล้างหน้าล้างตา แล้วพอเน่ลุก บรรดาแมวๆก็เดินตามเป็นกระพรวนอย่างกับแม่เป็ดลูกเป็ด เสี่ยมองไปยิ้มไปจนบางทีก็อดคิดไม่ได้ว่านี่เราหลงเด็กง่ายไปหรือเปล่า หรืออาจเพราะเน่อายุรุ่นลูก จึงเอ็นดูเป็นพิเศษ




"อย่าให้มันกินอาหารคน"
ตีมือเด็กน้อยเป็นการเตือน เมื่อเน่ตักเนื้อปลาให้แมวๆ

"นิดเดียวเอง"

"เดี๋ยวมันเคยตัว แล้วอาหารคนมันก็ไม่เหมาะกับหมาแมวด้วย อยากเห็นมันป่วยหรือไง"

"ไม่ครับ"

"กินเสร็จแล้วค่อยเอาอาหารแมวให้มัน อย่าลืมให้เจ้าแซ่บด้วยล่ะ"

"ครับ"

ตอบแค่ 'ครับ' อย่างเดียว เสี่ยเลยขยี้หัวด้วยความหมั่นเขี้ยว หัวเกรียนๆตามระเบียบโรงเรียนรัฐไม่เข้ากับหน้าตาน่ารักแบบนี้เอาซะเลย เขาว่าจะไปคุยกับอาจารย์สักหน่อย ให้อนุโลมเนเน่ไว้ เดี๋ยวต้องนึกเหตุผลไปบอกสักอย่าง จะได้ดูไม่น่าเกลียดเกินไป
เอาเป็น...เนเน่มีปัญหาหนังศีรษะ อย่างสังคังก็ไม่เลวนะ



ตกดึกไม่ทันไร เด็กน้อยก็ง่วงนอนแล้ว
เจ้าของห้องจึงพาไปอาบน้ำถูตัวเสียเต็มคราบ ตรงไหนดูคล้ำหมอง ก็ช่วยขัดๆถูๆจนแดงเถือก ไหนจะก้นกลมๆสองก้อนที่เริ่มด้านเพราะไม่ได้นั่งบนเบาะนิ่มๆสบายๆเหมือนเมื่อก่อน เสี่ยเลยเอาออยล์มาทาทั้งตัวให้ผิวเน่เนียนนุ่มน่าสัมผัส

"อ๊ะ!"
ไม่น่าหันไปเลย...
เนเน่บอกกับตัวเองอย่างนั้น แต่พอเห็นแล้ว ภาพมันก็ติดตาอ่ะนะ
มังกรลูกเสี่ยมันผงาดอะไรจะขนาดนั้น เสี่ยนะเสี่ย ตื่นได้ตลอดแหละ เน่อยากจะรู้นักว่าตอนหกสิบ พี่แกยังจะคึกคักแบบนี้ไหม

"ไม่ต้องเกร็งน่า มือเธอเจ็บ ฉันไม่ทำอะไรหรอก"

"แต่อีกข้างไม่เจ็บนะ"

"ถนัดเหรอข้างซ้าย"

"ไม่ค่อยหรอกครับ"

"เดี๋ยวฉันจัดการเอง ไปล้างตัวไป เสร็จแล้ว"

ตกลงดั่งต้องมนต์
เน่ล้างตัวจนสะอาด ลอบมองเสี่ยที่ยืนอยู่อีกฝั่งห้องน้ำ ก็พบว่าแกกำลังเอาฟองน้ำถูตัวอยู่ โดยไม่สนใจน้องชายที่กำลังงอแงเลย ไอ้ความผ่อนคลายเมื่อครู่จึงกลายเป็นความสงสารขึ้นมา
ก็ถ้าปณิธานของเน่คือการทำให้เสี่ยรักเสี่ยหลง แล้วทำไมไม่เอาใจเสียตอนนี้ โอกาสกำลังดีเลย เพราะวันนี้เสี่ยอุตส่าห์ดูแลเขาทั้งวัน
เด็กน้อยจึงเปลี่ยนใจไม่ออกจากห้องน้ำ แล้วเดินไปหาเสี่ย

"เน่ช่วยนะ"
ร่างเล็กนั่งลงคุกเข่า เสี่ยจึงนั่งบนขอบอ่างอาบน้ำเพื่อให้ปากเน่พอดีกัน
เดี๋ยวนี้เด็กน้อยเก่งแล้ว ไม่ต้องใช้มือช่วยอะไรมาก แค่ปากอย่างเดียวก็ทำเอาเสี่ยแทบคลั่ง

"เป็นเด็กดีอย่างนี้สิ" ...เสี่ยรักตายเลย



........
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 6 กลัวที่ไหน(2) 24 กันยายน 2560
เริ่มหัวข้อโดย: onlyplease ที่ 24-09-2017 20:03:48
งือออ เสี่ยหลงเด็กยังงงงง :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 6 กลัวที่ไหน(2) 24 กันยายน 2560
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 25-09-2017 14:09:14
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 6 กลัวที่ไหน(2) 24 กันยายน 2560
เริ่มหัวข้อโดย: 1O019_ ที่ 25-09-2017 14:32:09
วิธีการช่วยเสี่ยของน้องเน่นี่นะ ต๊ายยยยยยยย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 6 กลัวที่ไหน(2) 24 กันยายน 2560
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 25-09-2017 19:31:07
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 6 กลัวที่ไหน(2) 24 กันยายน 2560
เริ่มหัวข้อโดย: whistle ที่ 25-09-2017 23:51:26
เสี่ยเริ่มหลงเน่แล้ววว......
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 6 กลัวที่ไหน(2) 24 กันยายน 2560
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 26-09-2017 05:23:57
น้องเน่สู้ๆ :hao7:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 7 โต๊ะจีน 'ครั้งแรก' 3 ตค 2560
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 03-10-2017 18:34:33
Chapter 7
งานเลี้ยงโต๊ะจีน





ปกติเนเน่กลับบ้านมา ก็จะเปลี่ยนชุดก่อน จากนั้นค่อยเล่นกับหมาที่ใต้ถุนบ้าน ไม่ค่อยได้เจอเสี่ยหรอก รายนั้นทำงานอยู่ในโรงงาน ซึ่งส่วนใหญ่จะขลุกอยู่ที่โรงงานทำไส้กรอก เพราะโรงสีอยู่ตัวแล้ว แล้วไอ้โรงงานไส้กรอกหมานี่ก็อยู่ค่อนข้างไกล เลยไม่มีใครชวนเน่ไปด้วย

แต่วันนี้เมฆตั้งเค้า อีกไม่นานฝนคงตก เน่เดาว่าการที่ตนมาเหยียบโรงงานไส้กรอกคงจะมีส่วน

"แซ่บๆ มาทางนี้ดิ๊"
เรียกหมาที่โคตะระซนให้เดินตามมา พร้อมขนมล่อในมือ จนถึงออฟฟิศติดแอร์ มันจึงถูกล่ามไว้หน้าประตูโดยพี่บอเบอร์1 (เน่ชอบที่สุด เลยยกให้เป็นอันดับ 1 ในใจ และไม่เคยถามชื่อพี่แก)

บรรยากาศภายในออฟฟิศดูธรรมดา ไม่เหมือนในละคร คือมีโต๊ะทำงานของแต่ละคนตั้งเรียงกัน ของบนโต๊ะระเกะระกะ ชื่อเสียงเรียงนามก็ไม่มีติดไว้ ที่เด่นที่สุดเห็นจะเป็นโต๊ะของเสี่ย เพราะอยู่ท้ายสุด และเก้าอี้ใหญ่กว่าพวก
อ้อ! มีเสี่ยนั่งหล่อๆอยู่ด้วย

"เดี๋ยววันนี้ไปงานแต่ง"
เสี่ยรับไหว้ก่อนตอบ

"ไปชุดนี้เหรอฮะ?"
เสื้อยืดย้วยๆกับกางเกงสามส่วนสั้นเลยเข่า?!

สายตาคมมองตั้งแต่หัวจรดเท้า....ก็เข้ากับหน้าตาเด็กๆดี
"ชุดนี้แหละ"

"เดี๋ยวเน่กลับไปเปลี่ยนดีกว่า"

"ไม่ต้อง ฉันก็จะไปชุดนี้เหมือนกัน"
ชุดของเสี่ยเป็นเสื้อเชิ้ตคอปกสีชมพูพาสเทล กับกางเกงสแล็คสีดำ ยังไงๆก็ดูดีกว่าของเน่

"น่าเกลียด--เสี่ยเป็นเสี่ยนะ จะให้เด็กเสี่ยแต่งงี้เหรอ?"
มีเสียงหัวเราะคิกคักเป็นแรงสนับสนุน

"มันไม่ทันแล้ว จะทุ่มแล้วเนี่ย"

"แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่เน่กลับจากโรงเรียนว่าจะไปงานล่ะ"

"ช่างเถียงจริงๆ"

"อยากให้เน่แต่งงี้ล่ะสิไม่ว่า"
เป็นไปไม่ได้ที่เสี่ยผู้มีรสนิยมในการเลือกเสื้อผ้าจะไม่ให้เน่แต่งหล่อๆ

"คนที่แต่งเป็นลูกชายเพื่อนสนิท มันจัดเลี้ยงโต๊ะจีนเล็กๆ ไม่จำเป็นต้องทางการ"

นั่นไง
เน่ดีดนิ้วเปาะ
อยากอวดให้เพื่อนอิจฉาล่ะสิที่มีเด็กรุ่นลูกคอยตามต้อยๆ แล้วยิ่งแต่งตัวสบายๆแบบนี้ด้วยยิ่งทำให้เน่ดูน่ารัก น่าดูเอ็น(?)มากๆ

"ก็ได้ๆ แต่ตอนนี้หน้ามันมากเลยอ่า เสี่ยมีแป้งป้ะ"

"ก็ไม่เห็นมัน"

"มันสิ เน่เป็นเจ้าของหน้านะ ก็ต้องรู้หน้าตัวเองดิ"

"มาใกล้ๆซิ ยืนไกลจริงๆ"

ยืนตรงข้ามโต๊ะทำงานเนี่ยนะไกล

เน่รีบกลบสีหน้าฉงนของตัวเอง ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะไปยืนใกล้ๆคนแก่ แล้วยื่นหน้าให้ดูซะเลย

ใบหน้าของคนสองคนที่ห่างกันเพียงคืบเรียกเสียงวี้ดว้ายจากบรรดาพนักงานในนั้น เสี่ยถึงเพิ่งนึกได้ว่าเจ้าของโรงงานไม่ควรปล่อยไก่ขนาดนี้ แกจึงจับแก้มเน่ทีเดียว ก่อนจะกลับมาจ้องกองงานบนโต๊ะ

"เป็นไง มันมั้ยครับ"

"อืม...ไปล้างหน้าในห้องน้ำไป--อ้อมมีแป้งฝุ่นมั้ย"

"มีค่ะ"

"ไปยืมพี่อ้อมเขาไป"

พี่อ้อมน่าจะเป็นผู้จัดการโรงงาน แกนั่งโต๊ะใกล้กับเสี่ย ซึ่งนั่นไม่สำคัญเท่ากับหน้าตาที่โคตรดุ
เน่รับแป้งฝุ่นทาหน้ากระป๋องจิ๋วมา ไม่ลืมขอบคุณด้วยน้ำเสียงแห้งๆ





คาดว่าคนมีงานมีการทำคงจะเครียด แกเล่นนอนหนุนตักเน่ แม้รถจะโคลงเคลงก็ไม่สะท้าน ซึ่งสร้างความลำบากให้เน่ไม่น้อย เพราะต้องเกร็งขาตลอดทาง เพื่อให้เสี่ยสบาย

"ทำการบ้านหรือยัง"
จับมือเล็กขึ้นมาพิจารณาเส้นวาสนา

"ทำแล้ว แป๊บเดียวก็เสร็จ"

"ง่ายเกินไปเหรอ"

"ก็ครูเขาสอนแต่เรื่องง่ายๆ กลัวเพื่อนสอบตกล่ะมั้ง นี่ก็ไม่รู้ว่าเน่จะสอบเข้ามหาลัยดีๆได้ไหมถ้ายังสอนแบบนี้"

"จะไปกรุงเทพ?...อยู่ที่นี่ดีกว่า"

พูดอย่างนั้นได้ไง ใครๆก็ต้องอยากเรียนที่ดีๆ เพื่อหางานดีๆอยู่แล้ว
เน่ไม่รู้จะตอบอย่างไรให้เสี่ยเข้าใจ เพราะเขาก็เป็นผู้ปกครอง จ่ายค่าเทอม ค่ากินค่าอยู่ จึงกระอักกระอ่วนที่จะเถียง แต่ยังไงๆ เน่ก็ตั้งใจไปสอบที่กรุงเทพอยู่ดี

"ถ้าเกิดจะไป ก็หาเงินค่าเทอมเองแล้วกัน"

เด็กน้อยหน้าเจื่อนไปถนัด ขยับตัวหนีเมื่อเสี่ยกลับไปนั่งกอดอกสร้างโลกส่วนตัว
เสี่ยสร้างได้เขาก็สร้างได้เหมือนกัน

มีผู้ใหญ่ที่ไหนอยากให้เด็กเจริญฮวบๆล่ะ เขามีแต่จะส่งเสริมเด็กให้ได้ดิบได้ดีกันทั้งนั้นแหละ!

พันไทคนขับ ลอบมองผ่านกระจกหลัง ทั้งคู่นั่งห่างกัน ช่างต่างกับเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนลิบลับ
ต่างคนต่างใช้อารมณ์กันทั้งคู่ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเสี่ยอายุ35 จริงหรือเปล่า
หรือที่เขาว่าคบเด็กแล้วจะทำตัวเด็กลง ...จะเป็นเรื่องจริง?



.
.
.



รถของเสี่ยมาถึงในเวลาที่งานกำลังครึกครื้นได้ที่  และทันเวลาบ่าวสาวขึ้นเวทีพอดี
งานแต่งเล็กอย่างที่เสี่ยว่าจริงๆ มีโต๊ะกลมอยู่ 20 โต๊ะ เวทีสูงแค่เอว จัดในหอประชุมโรงเรียนประจำตำบล ด้วยระดับงานที่เล็ก จึงมีแต่คนสนิทกันมาร่วมงาน ยิ่งประกอบด้วยเสียงจ้อกแจ้กจอแจ ก็ยิ่งตอกย้ำความสนิทสนมของเจ้าภาพกับแขกได้เป็นอย่างดี
เสี่ยพาเน่มายังโต๊ะหน้าสุด ซึ่งก็คือแขกวีไอพี เสี่ยบอกให้เน่ไหว้ผู้ใหญ่บ้านหมู่14 ไหว้ตาของเจ้าสาว ไหว้ตำรวจยศอะไรก็ไม่รู้ที่หน้าตาเด็กที่สุดในโต๊ะ และเน่เพิ่งมารู้ทีหลังว่าเป็นเพื่อนเสี่ยตอนที่แกถามว่า
"เป็นไงบ้างมึง"
เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสี่ยพูดคำหยาบนะเนี่ย

"เด็กใหม่มึง?"
เสี่ยให้เน่นั่งข้างคุณตำรวจ แล้วตัวเองนั่งถัดมาอีกที
"เออ"
แกตอบนิ่งๆ ก่อนจะชวนผู้ใหญ่คนอื่นคุยไปเรื่อย เน่ก็ไม่เข้าใจนักหรอก คิดแต่ว่าเมื่อไหร่งานจะเสร็จมากกว่า พี่บอดี้การ์ดก็ไม่อยู่ในงาน คงเฝ้ารถกับหมาแสบอยู่ข้างนอก เด็กน้อยจึงเหงาจับใจ

"น้องเรียนอยู่มหาลัยอะไรเหรอครับ?"
คุณตำรวจหน้าตาไทยแท้เป็นคนชวนคุยก่อน เน่แอบเห็นนะว่าเสี่ยเหลือบตามอง แล้วหันกลับไปคุยกับผู้ใหญ่น่ะ

"ผมอยู่ม.สามครับพี่ตำรวจ"

"เรียกพี่ว่าพี่โจดีกว่านะ"

"แล้วพี่โจมีหน้าที่อะไรอ่ะครับ"

"พี่เป็นผู้กอง"

"โห~"
เท่จังเลย~

 "เออนี่..."
จู่ๆผู้กองโจก็ก้มหน้ามาใกล้ๆ ทำท่ากระซิบกระซาบ คิดว่าเสี่ยไม่รู้เล้ย~
"น้องไม่ได้โดนพรากผู้เยาว์ใช่มั้ย?"

"ยังฮะ"
สีหน้าโล่งใจตามมาแทบจะในทันที

"อย่ายอมมันง่ายๆนะ"

"ทำอย่างกับว่าจะจับเพื่อนตัวเองงั้นแหละ"

ผู้กองอึ้ง ด้วยไม่คิดว่าจะเจอเด็กพูดตรงขนาดนี้ และพูดเรื่องจริงเสียด้วย

ความละอายแก่ใจจึงทำให้ผู้กองโจหันไปเรียกกำลังใจจากเพื่อนสนิทที่นั่งถัดจากเด็กน้อย

"มึงขึ้นไปคล้องพวงมาลัยให้บ่าวสาวด้วยนะ"

"เออๆ"
แต่เสี่ยไม่เป็นใจ ตอบซะไม่รู้จะคุยอะไรต่อเลย

ผู้กองจึงยกแก้วเหล้าตัวเองขึ้นมา
"ในฐานะที่เราไม่ได้เจอกันนาน หมดแก้วเว้ยเพื่อน หมดแก้วเลยครับผู้ใหญ่ ลุงด้วย--หมดแก้วๆ"

เนเน่กลอกตาด้วยรู้ทัน
ไม่เห็นเป็นไรถ้าเสี่ยจะเคี้ยวหญ้าอ่อน ลงทุนเตรียมตัวให้สะอาดทุกวัน แถมยังจำท่าทางจากหนังโป๊มาตั้งเยอะ


.
.
.


แต่ก็ไม่คิดว่าโอกาสจะมาถึงไวขนาดนี้...

เด็กน้อยยืนเท้าเอวมองเสี่ยหนุ่มที่นั่งก้มหน้าเรียกหาสติของตัวเองอยู่บนเตียง
รู้ว่าเสี่ยเมามาก จากการที่แกฮึมฮัมเพลงมาตลอด มือไม้ก็อยู่ไม่สุก นี่คงลืมว่างอนเน่ไปแล้วด้วยซ้ำ
เวลาเกือบเที่ยงคืน แมวกับหมาหลับกันไปหมดแล้ว ยิ่งคนรับใช้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง จึงเหลือเพียงไฟในห้องสลัวดวงเดียวเท่านั้น เนเน่นับหนึ่งถึงสามในใจ ดูอาการเสี่ยแล้ว...ท่าทางจะยาก เลยปล่อยให้แกนั่งมึนๆไปก่อน ส่วนตัวเองก็อาบน้ำอาบท่า เหม็นเหล้า เหม็นบุหรี่ไปหมด


เนเน่ไม่คิดว่าในสิบนาทีต่อมาตัวเองจะออกมาพร้อมชุดนอน ส่วนอีกคนนอนรอในชุดวันเกิด

เสี่ยแค่นอนหลับตานิ่งๆ แขนข้างหนึ่งก่ายหน้าผาก อาจจะหลับไปแล้ว เด็กน้อยจึงปีนขึ้นเตียง แอบสะกิดเบาๆ ซึ่งไร้สัญญาณตอบกลับ

"หลับยังเนี่ย เน่นอนแล้วนะ"

"จะนอนจริงเหรอ?"

"เอ้า! ตื่นอยู่นี่หว่า"

แทนที่จะได้นอนซุกผ้านวมอุ่นๆ เน่กลับเด้งตัวขึ้นมาใหม่ เห็นเสี่ยลืมตาอยู่ แต่ปรือๆอย่างคนเมา

"เสี่ยจะอาบน้ำป่ะครับ"

โคแก่ส่ายหัว

"งั้นนอนละนะ"

"แปลกนะ....วันนี้เธอไม่ยั่วฉันเลย"

"นึกว่าเสี่ยหลับไปแล้ว"

"อืม"

เน่ถอนหายใจพรืด ไม่ยักรู้ว่าคุยกับคนเมามันเหนื่อยอย่างนี้!

"เน่นอนจริงๆนะเนี่ย"

"เดี๋ยวสิ"
มือหนาจับแขนเด็กไว้ เอียงตัวมองตา สื่อสารในสิ่งที่รู้กันโดยสัญชาตญาณ

เด็กน้อยยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ขยับตัวลงให้หน้าพอดีกับน้องรักของเสี่ย

"ไวจัง"
ไม่ได้หมายถึงการปลดปล่อย แต่หมายถึงลักษณะของเคยอ่อน ที่กลายเป็นของแข็ง ทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไรต่างหาก
ทำให้ได้รู้ว่าเสี่ยคงเป็นพวกหื่นเวลาเมา

ปากจิ้มลิ้มบรรจงแตะเนื้ออุ่น จุมพิตหยอกล้อพอประมาณ แล้วจึงส่งลิ้นตนแตะชิมส่วนปลาย
เนเน่ขุดเทคนิคที่เรียนรู้มาทั้งหมดให้เสี่ยได้มีความสุข เด็กน้อยยอมเมื่อยปากด้วยการห่อเป็นวงกลม แล้วกดศีรษะขึ้นลงจนเหนื่อย ส่วนนั้นเหนอะหนะ ผสมกับน้ำลายที่ไหลออกมาตรงมุมปาก เน่จึงหยุดชะงักเพื่อเช็ดออก เป็นจังหวะเดียวกับที่เสี่ยลุกขึ้นนั่งพอดี

"น่ารักมากเด็กน้อย"
จับปลายคางเล็ก แล้วส่งนิ้วโป้งเข้าไปในปาก กดลิ้นแสนซนที่ดิ้นไปดิ้นมาให้อยู่หมัด ก่อนจะส่งนิ้วชี้ตามไป
เนเน่รู้สึกว่าหน้าตัวเองคงลามกมากแน่ๆ ทั้งร้อนระอุ ทั้งดวงตาคลอไปด้วยน้ำตาที่มาจากความอิ่มเอมแปลกๆ

หลังให้เน่ลิ้มรสชาติเค็มจากนิ้วจนมันไร้รส เสี่ยก็เอามันออก ใช้อีกมือดันหัวเน่ให้ปฏิบัติภารกิจจับมังกรต่อ

"อ้ะ!"
นิ้วชุ่มน้ำลายแตะไปยังกลีบดอกไม้ด้านหลัง ทำให้มันพากันหุบหนีนิ้วอันซุกซน

เสี่ยยังไม่เคยใช้ 'ตรงนั้น' ของเด็กน้อยเลย จึงอดตื่นเต้นไม่ได้
คงจะถึงเวลาแล้วที่เสี่ยยอมรับในตัวเขา
ใช่...ไม่อย่างนั้นคงไม่พาไปเปิดตัวให้เพื่อนๆเห็น
หรือเสี่ยอาจหึงเขากับพี่โจก็ได้
แต่ไม่เป็นไร ทางไหนก็ดีทั้งนั้น เพราะเน่จะได้เป็นของเสี่ยอย่างเต็มตัวสักที
เขาจะมีสิทธิ์มากขึ้น สบายมากขึ้น พ่อแม่จะได้เลิกเป็นห่วงด้วย

"เดี๋ยวเน่ทำเอง"
ก็นิ้วเสี่ยมันทำให้เน่เสียว กล้ามเนื้อจึงไม่ผ่อนคลายเท่าไหร่
เด็กน้อยขยายช่องทางนั้นด้วยนิ้วตัวเองก่อน แล้วนิ้วใหญ่ก็ตามมาสมทบ
มันดิ้นขลุกขลักอยู่ในนั้นจนเน่ไปไม่เป็น ร้องครางไม่เป็นภาษาอย่างน่าอาย

เพิ่งรู้ว่าความรู้สึกจริงๆมันเป็นอย่างนี้ ถึงจะแปลกใจที่เรื่องจริงเขาไม่ได้ร้องโวยวายเหมือนโลกจะแตกอย่างที่เห็นในหนังโป๊ แต่เขาก็ทรมานกับการกลั้นก้อนความสุขสมแทบตายเช่นกัน

นี่แค่นิ้วนะ ...แล้วถ้าเป็นสิ่งตรงหน้านี้ล่ะ?

เด็กน้อยเลียปาก ความคึกคะนองและอยากรู้อยากเห็นทำให้เน่ปัดมือเสี่ยทิ้ง แล้วขยับตัวคร่อม 'เจ้านั่น' ซะเลย
ตอนแรกก็ขยับเอวให้เนื้อหนังสัมผัสกันก่อน จากนั้นจึงยกตัวเองขึ้น เพื่อส่งมังกรเข้าถ้ำ

แต่!!!

ทำไมมันเจ็บอย่างนี้!?

คนอวดเก่งตัวแข็งค้างกลางอากาศ จะเอาออกก็ไม่ไหว จะกดต่อไปใจก็ไม่กล้า เรียกได้ว่ากลับไม่ได้ ไปไม่ถึง

"ให้ช่วยมั้ย?"

แน่นอนสิเสี่ย!
เด็กน้อยฟึดฟัด น้ำตาแทบไหลเป็นสายเลือด
เป็นความเจ็บที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้  เจ็บเหมือนจะขาดใจ แต่การขาดใจเป็นอย่างไรก็ไม่รู้น่ะสิ

"มันฝืดเกินไป"
ผู้มีประสบการณ์ว่า ก่อนจะเปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบขวดทรงเรียวยาวออกมา

"ลืมเลย..."
เด็กน้อยพึมพำ

เสี่ยบีบเจลใส่อวัยวะที่เชื่อมต่อกันแน่นให้ลื่นขึ้น เน่ค่อยๆจัดท่าทางใหม่ ก่อนจะกดตัวลงไปแบบอึดใจเดียว

"อื้อ!"

ถึงแม้จะใช้ท่าที่เขาบอกว่าเจ็บน้อยที่สุดแล้ว แต่ครั้งแรกของเด็กตัวเล็กๆ ก็ไม่ได้สบายเท่าไหร่เลย

เนเน่ตั้งสมาธิ สูดลมหายใจเข้า-ออก เพื่อเตรียมตัวขยับเอว

"เธอน่ารักจัง"
ชมอีกแล้ว
คนเมาพูดมาก

"เสี่ยพรากผู้เยาว์"

"ฉันยอมถูกจับก็ได้ --ถ้ารู้ว่าลูกชายคุณทรงกลดน่ารักขนาดนี้ คงไปขอตั้งนานแล้ว"

อยากจะม้วนตัวเองลงไปกับผ้าห่ม
เนเน่หน้าแดงแปร๊ด กัดปากกลั้นรอยยิ้มดีใจ

"เสี่ยหายงอนเน่แล้วเหรอ เรื่องเมื่อเย็นอ่ะ"

"ฉันไม่ได้งอนเธอ"

"จริงดิ"

"อืม"

เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก ก่อนจะขยับส่วนล่างอย่างเบาแรง
ด้วยความที่มังกรของเสี่ยมันผงกหัวขึ้นเล็กน้อย จึงถูกจุดกระสันของเน่ทันทีที่ขยับ ร่างบางหลับตาพริ้ม กัดปากด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น สองมือยึดกล้ามเสี่ยเป็นหลักส่งแรง
พอทำไปเรื่อยๆ จากที่เจ็บก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียวแทน

"อึก..."
ลมหายใจกระแทกตามจังหวะที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
เน่ถูกพลิกตัวเป็นฝ่ายที่นอนอยู่ข้างล่าง ก่อนร่างใหญ่จะรัวเอวจนมองไม่ทัน

"ฮึ่มม"
ของเหลวร้อนพุ่งเข้ามาข้างในจนรู้สึกได้
เสี่ยกระตุกเอวอยู่อีกหลายทีจึงนิ่งสนิท ส่วนเด็กน้อยหมดแรง นอนแผ่ราบหายใจอ่อนระทวย แม้ตนยังไม่ถึงฝั่ง แต่แค่นี้ก็แทบไม่ไหวแล้ว หายใจไม่ทันแล้ว

"อ้ะ! เสี่ย~"
ส่งเสียงครางหวานเมื่อเสี่ยเป็นฝ่ายใช้ลิ้นช่วยเน่บ้าง

"อ๊า~"
ด้วยอารมณ์ที่ยังค้าง เนเน่จึงสุขสมอย่างรวดเร็ว

เด็กน้อยไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองโผกอดเสี่ยทันทีที่ร่างสูงทิ้งตัวลงข้างๆ
ไม่สนใจความเหนอะหนะบนตัว มีแต่คิดถึงไออุ่นจากอีกฝ่ายเท่านั้น

เป็นเพราะอะไร....?

เน่อยากได้คำตอบเหมือนกัน


หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 7 โต๊ะจีน 'ครั้งแรก' 3 ตค 2560
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 03-10-2017 19:27:27
 :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 8 ติวข้อสอบ คำตอบอยู่ที่เสี่ย 8 ตุลาคม 2560
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 08-10-2017 00:36:01
Chapter 8
ติวข้อสอบ คำตอบอยู่ที่เสี่ย





เสี่ยอเนกมั่นใจเลยว่าตั้งแต่จำความได้ เขาแทบไม่เคยทำสิ่งที่ผิดพลาด ทุกอย่างที่ทำ ต้องถูกกำหนดขั้นตอน ต้องมีแผนสำรอง และรายละเอียด ไม่ใช่สักแต่ว่าอยากทำ ก็ทำ เขาไม่เคยใช้อารมณ์เป็นแรงจูงใจ

แม้กระทั่งเรื่องแต่งงานที่ใครๆต่างมองว่าเป็นความล้มเหลว แต่สำหรับเขาแล้ว ทุกอย่างมีที่มาที่ไป และวางแผนไว้ทั้งนั้น
 ก็จริง ที่เสี่ยทำตัวไม่ค่อยดีนักกับภรรยาคนแรกจนเธอทิ้งไป แต่ถ้าย้อนกลับไปได้ เสี่ยก็คงจะทำเช่นเดิม

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาทำสิ่งที่ผิดพลาดจนได้...

เสี่ยไม่ใช่ตาแก่หื่นกามที่ไม่คิดอะไรให้ถี่ถ้วน เขาถึงได้มานั่งกุมขยับเมื่อเห็นภาพเด็กน้อยนอนเปลือย บนร่างมีแต่ร่องรอยบอบช้ำจากการกระทำเมื่อคืน
เสี่ยไม่ได้ดีใจหรอกนะ

ความเมาเป็นเหตุแท้ๆ

“เสี่ย...”

แทนที่คนถูกเรียกชื่อจะตอบรับ แกกลับหลบหน้าไปทางอื่นซะงั้น

“หายเมายัง”

ยิ่งเด็กมันเป็นห่วง เสี่ยก็ยิ่งละอายใจ

“เป็นไรป่ะครับ?”

“เปล่า” ส่ายหน้าตอบ “เธอล่ะ”

“ไม่รู้สิ”
เน่นอนสบายบนเตียงนุ่ม เลยยังไม่รู้จักความทรมานที่แท้จริงน่ะสิ

“เดี๋ยวฉันเรียกไทมาดูแล นอนไปก่อน”

“ครับ”
เด็กน้อยยังไม่รู้ว่าเสี่ยพยายามตีตัวออกห่าง เพราะคิดว่ายังเมาอยู่
ฝ่ายเสี่ยก็ยังหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ รู้สึกผิดมากๆที่ทำลงไป เหมือนเขาข่มขืนเด็ก ที่แย่ไปกว่านั้น คือเขากลับจำอะไรไม่ได้เลย แต่เน่น่ะสิ! เน่จำทุกอย่างได้!

...ให้ตายเถอะ







แต่ผ่านไปหลายวันแล้ว เสี่ยกลับทำตัวห่างเหินจนเน่รู้สึกได้ เขาเป็นเด็กฉลาดพอที่จะรู้ว่าเสี่ยเริ่มแปลกไปตั้งแต่วันไหน ซึ่งนั่นมันทำให้เด็กน้อยหวั่นใจมากขึ้นทุกวันๆ รู้สึกไม่มีความสุขจนเพื่อนยังสังเกตเห็น

เอ็มกับมิคเคยคาดคั้นตามประสาเด็กอยากรู้อยากเห็น แต่เน่ก็ไม่ปริปากสักแอะ

“แล้วที่มึงจะติวอังกฤษให้พวกกูล่ะ”
ใกล้สอบกลางภาคแล้ว เด็กๆจึงนัดติวกันหลายครั้ง แล้วก็ล่มทุกครั้ง เอ็มกับมิคอยากให้เกรดม.3 ออกมาดีๆ จะได้เข้าสายวิทย์-คณิตได้ง่ายๆหน่อย

“ก็ติวดิ”
อารมณ์ไม่ดีเลยนะเน่
ถ้าพูดก็หันมามองเพื่อนหน่อย ไม่ใช่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เท้าคางอย่างกับคนอมทุกข์

“ก็ไหนมึงจะพาไปติวบ้านเสี่ย บอกว่ามันสงบ”

“ไม่สงบหรอก อยู่ติดโรงสี เสียงดังจะตาย”

“อะไรของมึงเนี่ยยย”
เอ็มโวยวาย

“มึงงอนอะไรเสี่ยเขาอีก”
มิคที่ใจเย็นกว่าเอ็มเลือกใช้น้ำเสียงอ่อน คอยตะล่อมลูกคุณหนูขี้เหวี่ยงขี้งอน

“เราพูดไม่ได้”

“แล้วอยากหายเป็นแบบนี้มั้ยละ”

“อื้ม”

“ไปคุยกับเขาดิ ตอนกูโกรธพ่อ กูยังคุยกับพ่อเลย ถึงพ่อจะไม่ฟังก็เถอะ แต่มันก็ได้คุยกัน”

“มันไม่เหมือนกันว่ะ”
เน่ไม่ได้โกรธเสี่ย เสี่ยต่างหากที่เป็นฝ่ายผิดปกติ
...กลัวว่าเขาจะฟันแล้วทิ้ง

“เออๆ ช่างแม่ง— แต่เย็นนี้พวกกูไปบ้านมึงด้วย ยังไงก็ต้องได้ติวเว่ย!”
ไอ้เอ็มที่ฟังมาตลอดยอมเสียที่ไหน
ยังๆวันนี้ก็ต้องได้นกสองตัวแหละ ตัวที่หนึ่งคือติว ตัวที่สองก็ได้ช่วยเพื่อน
หวังว่าเป้าหมายไม่น่าจะยากนะ


.
.
.
.


ถึงข่าวลือเรื่องความโหดของเสี่ยอเนกจะเยอะจนเด็กๆกลัว แต่ไอ้เพื่อนสองตัวของเน่กลับหายกลัวตั้งแต่ที่เขาพาไปเดินห้างแล้ว นี่พ่อแม่ก็ปรามๆว่าอย่าใกล้ชิดสนิทมาก ไม่งั้นเกิดไปทำอะไรขัดใจเสี่ยเข้า คงได้โดนเชือดทิ้งแน่

ดูอย่างตอนที่มันยกมือไหว้เสี่ยนั่นปะไร เล่นยกท่วมหัว พร้อมยักไหล่ด้วยนะ ท่าทางจะไม่กลัวอะไรจริงๆนั่นแหละ

“เพื่อนมาแล้วทำไมไม่บอก”
นี่คงเป็นคำพูดแรกของสัปดาห์

“เสี่ยอยู่ให้เน่บอกหรือเปล่าล่ะ”

“...” คนแก่ขี้กังวลไม่ตอบ

“แล้วทำไมวันนี้กลับไวจังครับ”
เด็กน้อยใช้น้ำเสียงอ่อนลง เพื่อให้เสี่ยกลับมาเอ็นดู หรือหันมามองเขาบ้าง

“พักผ่อน”
ไม่รู้ทำไม น้ำเสียงนิ่งๆของเสียง สายตาที่ไร้จุดหมาย ทำให้ข้างในอกมันวูบโหวง

เนเน่รู้สึกแย่...
เขายอมเป็นของเสี่ยแล้ว ยอมให้เสี่ยทำแบบนั้น ...เพื่อให้เสี่ยรัก
แล้วทำไมเสี่ยถึงไม่แสดงออกว่ารักเน่เลย
มันจุกมาก เหมือนจะร้องไห้ แต่ก็สับสนว่าจะร้องไปทำไม

“เออเน่ ...ไปติวกันเถอะ เย็นแล้ว”
ดีที่เพื่อนช่วยไว้ เน่ถึงกลับมามีสติ
ร่างเล็กพาเพื่อนไปติวหนังสือบนบ้าน มีน้ำขนมพร้อมสรรพ แต่ไร้ร่างเจ้าของบ้าน ซึ่งเน่ก็พยายามทำเป็นไม่สนใจนะ ตั้งใจสอนเพื่อนให้ได้มากที่สุด มัวแต่คิดเรื่องไร้สาระ เสียเวลาเปล่า



“จำไว้นะ หลัง is , am , are ต้องเป็น??”

“แอ๊ดเจ้อทีฟฟฟ”

“กับ?”

“นาวว”

“แล้ว??”

“แอ๊ดเจ้อทีฟอยู่หน้านาวด้วย”

“ดีมาก เดี๋ยวต่อไปเราจะให้ทริคในการมองadjectiveนะ”
เนเน่เขียนsuffix หรือคำท้ายของคำคุณศัพท์ในภาษาอังกฤษให้เพื่อนๆท่องเป็นจังหวะ จะได้จำได้ดียิ่งขึ้น

แต่ในระหว่างที่อธิบายตามที่ตนเข้าใจ พี่แพรที่ไม่มีหน้าที่อะไรบนเรือนกลับเดินถือถาดขนมขึ้นมา ทำให้เน่มองด้วยความสงสัย

“มีอะไรคะ?”
หล่อนยังคงกวนตีนเสมอต้นเสมอปลาย

“ขอบคุณครับพี่”
เน่เลยกวนกลับโดยการไม่สนใจนาง นอกจากแสดงมารยาทที่ดีต่อผู้ที่นำของมาถวาย เอ้ย! มาให้

“น่ากินมาก”
ขนมไทยหลากหลายชนิดถูกจัดใส่ถาดแก้วหรู เอ็มกับมิคเป็นเด็กบ้านนอกธรรมดา จึงไม่เคยไปบ้านเพื่อนที่ไหน แล้วพบกับการต้อนรับอลังการแบบนี้ ยังไม่รวมบ้านทรงไทยที่แทบหาได้ยากในยุคนี้อีก

“พี่ไปก่อนนะคะ”
พี่แพรสุดสวยเดินส่ายก้นวนรอบบ้านหนึ่งทีถึงออกไป ซึ่งการกระทำเพี้ยนๆนั้นอยู่ในสายตาเด็กสามคนตลอด

“เจ๊แกเหมือนตัวประกอบฝ่ายนางร้ายดีว่ะ”


“จริงๆแล้วจริตก็ไม่ได้เยอะแบบนี้หรอก ออกจะบ้านๆด้วยซ้ำไป ที่เป็นงี้เพราะเดินยั่วพวกแกสองคนน่ะสิ”
ก็ไอ้สองตัวมันหน้าตาดีจะตาย ขณะที่เน่หล่อแบบน่ารักยูนิเซ็กส์ อีกสองคนก็หล่อเข้มแบบเด็กบ้านๆ เด็กเลี้ยงวัว มีเสน่ห์ไปอีกแบบ

“แล้วชื่ออะไร”
เอ็มเคี้ยวขนมทองเอกกร้วมๆ

“ชื่อแพร—ปกติไม่เคยขึ้นมาเลยนะ”

“ก็มาดูพวกเราอย่างที่มึงบอกไง”

“เออ คงงั้น—มาๆ เรียนต่อเถอะ”

“รู้แล้วๆ ว่าแต่เสี่ยไปไหนวะ”

“จะไปรู้เขาเหรอ”

“ตกลงทะเลาะอะไรกัน”

“เราไม่ได้ทะเลาะ มีแต่เขานั่นแหละที่จู่ๆก็เปลี่ยนไป ชอบหลบหน้าหลบตา ไม่ได้คุยกันเป็นอาทิตย์ละ ขนาดน้องแป้งลูกเขายังรู้เลย สงสัยมีเด็กใหม่แล้วมั้ง”
ความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้เนเน่เผลอโพล่งออกมาจนหมด
แต่เหตุผลที่พูดมา เหมือนตอกย้ำความขี้หึงขี้หวงของเด็ก ตามที่เพื่อนสองคนมันเคยเจอ จึงคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่เสียอย่างนั้น

“มึงชอบเขาป่ะล่ะ”

“ไม่รู้...รู้แค่ว่าเราไม่มีใคร เรายังไม่อยากถูกทิ้ง”
ความเก็บกดตั้งแต่ที่พ่อแม่ทิ้งตัวไว้ให้เสี่ยโหมขึ้นมาอีกระลอกในระยะหลังมานี้
เด็กน้อยเผลอคิดไปเองว่าตัวกำลังจะมีความสุข
ละเมอเพ้อพกทั้งนั้น

“ลองอ้อนเสี่ยดู ลองคุยกับแกดู เอาหมาแมวมาล่อก็ได้”

“ยังไง?”

“แบบ...หลอกเสี่ยว่าไอ้เปรี้ยวมันขากะเผลก อยากให้เสี่ยดูให้หน่อย”

“เหรอ....”

“กูว่าเวิร์คว่ะ เชื่อไอ้เอ็มมันเถอะ”

เนเน่ชั่งใจไม่นานหรอก เขาไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่ ขอแค่เสี่ยงอนเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องมีคนใหม่ก็พอ เพราะจะให้เนเน่ไปแย่งผู้ชาย มันก็คงไม่ไหว ทำใจไม่ลง และไร้สาระสุดๆ


.
.
.
.


เด็กน้อยรอให้ฟ้ามืด คนรับใช้กลับบ้านพักผ่อน เหลือเพียงบอดี้การ์ดที่ทำหน้าที่เฝ้ายามตามปกติ ไฟด้านนอกจึงเปิดแค่ไม่กี่ดวง โชคดีที่วันนี้เป็นวันเพ็ญ ฟ้าสว่างไร้เมฆ อาจเป็นสัญญาณดีของการปรับความเข้าใจกับเสี่ย

...เขาเคาะประตูสามที ไม่ดังแต่หนักแน่น ได้ยินเสียงกุกกักจากข้างในจึงรู้ว่าเสี่ยยังตื่นอยู่

1

2

3

นับในใจช้าๆ ถึงสามครั้ง แต่เสี่ยก็ยังไม่เปิด
เนเน่เลยลองเคาะอีก

“เสี่ย...เน่เอง”

เท่านั้นแหละเจ้าตัวถึงยอมเปิด

“มีอะไร”

“ไอ้เปรี้ยวมันเดินแปลกๆ เสี่ยไปดูหน่อยสิ”

“มันคงตกจากที่สูงหรือเปล่า—ไหนล่ะ”

“อยู่ในกรง”
รู้สึกผิดเหมือนกันที่หลอกคนแก่ แต่เน่ตื้อตันไปหมด ได้แค่วิธีนี้แหละที่จะหาเรื่องคุยกับเสี่ยได้

ฝ่ายคนถูกหลอกไม่ใช่เด็กอมมือที่จะไม่รู้ แกก็เล่นตามน้ำไปอย่างนั้น ถึงใจลึกๆจะกลัวว่าไอ้เปรี้ยวมันอาจขาเจ็บจริงๆ
ที่จริงแล้ว เสี่ยไม่ได้ไม่อยากคุยกับเด็ก ...เขาแค่ยังทำใจมองหน้าเน่ไม่ได้ มันรู้สึกไม่ดี รู้สึกละอายใจ ทั้งๆที่ไทก็ช่วยยกเหตุผลสารพัดมาปลอบ ทั้งลวนลามตั้งแต่วันแรกมั่งล่ะ แค่ใช้มือก็นับว่าพรากผู้เยาว์บ้างล่ะ
...แต่ตอนนั้นมันมีสตินี่หว่า

“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
เสี่ยอุ้มเจ้าเปรี้ยวขึ้นมาแนบอก อีกมือลูบหลังแมวน้อยเบาๆ เพื่อกล่อมให้มันนอนต่อ

“หายแล้วมั้ง—เสี่ยงานยุ่งจังเลยช่วงนี้”

“ต้องจัดการอะไรหลายๆอย่าง”
เสี่ยอเนกไม่ได้โกหกสักกระผีก เขามีอะไรให้ ‘จัดการ’ จริงๆ

“เราไม่ค่อยเจอกันเลย ตอนแรกก็นึกว่าเสี่ยหลบหน้า”
พูดไปยิ้มไป หวังให้ผู้ปกครองเอ็นดู

“ก็...เราอย่าเพิ่งคุยกันสักพักดีกว่า เธอไปเล่นกับเพื่อนๆให้สนุกเถอะ”

“แค่คุยกันเองนะเสี่ย”

“คุยกันได้ แค่หมายถึงเรื่องที่มากกว่านั้น”

“ทำไมล่ะ”

“เธอยังเด็ก”

“เด็ก?”
แล้วเรื่องวันนั้น...?!
เด็กเขาทำกันเหรอตาแก่!

“นี่...ฉันพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่อยู่นะ”

อะไรวะ เข้าใจอยู่คนเดียว

เด็กน้อยงงเต๊ก เถียงไม่ออก เพราะไม่รู้จะเถียงอะไร

ความเป็นผู้ใหญ่ของเสี่ย มันเชื่อมโยงกับวันนั้นเหรอ?
ใช่ อาจจะมีส่วนเชื่อมโยงอยู่บ้าง เสี่ยที่ช่ำชองอาจจะไม่ชอบความรู้สึกงกๆเงิ่นๆที่ได้จากวันนั้น จึงพยายามหาทางเปลี่ยนคนใหม่

“อย่าคิดมากนะ เรื่องแบบนั้นน่ะ...มันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป อย่าเก็บเอาไปใส่ใจเลย”

What the FU*K !!!

พูดแบบนั้นออกมา แน่ใจนะว่าคิดดีแล้ว?

เน่ยอมเสี่ย
เน่ยอมเจ็บ ยอมเป็นเด็กของเสี่ย
เพื่อมาได้ยินคำว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาเหรอ?

เขาก็คนนะ
คนที่เป็นเด็ก ที่ต้องมาเจอเรื่องที่เกินกว่าอายุตัวเองด้วยซ้ำ

เชื่อไหมว่าร่างบางยืนอึ้ง ไม่ตอบโต้ แม้เสี่ยจะจูงกลับห้องตัวเอง เนเน่ก็ยังคงไม่กะพริบตา
จนไอ้เสี่ยงี่เง่ามันออกไปแล้ว น้ำตาถึงได้รื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่  มันอึดอัดจริงๆที่ต้องมาเป็นแบบนี้ แต่เน่ก็อยู่มาได้ แบบที่กำลังราบรื่นแล้วด้วย
บรรยายความรู้สึกไม่ได้เลย ที่เรามอบสิ่งสำคัญ เพราะเราไว้ใจเขา แต่กลับถูกมองไม่เห็นค่า

เสียใจ
เสี่ย ไม่เห็นจะเหมือนเสี่ยที่ใครๆต่างเคารพเลยสักนิด
ก็แค่ตาแก่ตัณหากลับ ไร้เหตุผล ไร้สมอง


จะไม่คุยกับเสี่ยอีกแล้ว!


หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 8 ติวข้อสอบ คำตอบอยู่ที่เสี่ย 8 ตุลาคม 2560
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 08-10-2017 01:12:07
โธ่หนูเน่น่าสงสารจังงง

เสี่ยยย พรากผู้เยาว์ยังไม่พอมาทำให้ผู้เยาว์เสียใจอีก
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 8 ติวข้อสอบ คำตอบอยู่ที่เสี่ย 8 ตุลาคม 2560
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 08-10-2017 04:34:17
 :z6: :z6: :z6:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 8 ติวข้อสอบ คำตอบอยู่ที่เสี่ย 8 ตุลาคม 2560
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 08-10-2017 09:09:05
สารภาพตามตรงว่ากดเข้าเรื่องนี้มาเพราะคำว่า sotacon แต่แบบ ไม่ค่อยชอบให้มี nc เท่าไหร่555555 แต่ชอบความแตกต่างระหว่างเสี่ยกะเน่นะ อยากรู้ว่าสองคนนี้จะอยู่ด้วยกันได้ยังไง ยิ่งเรื่องนี้รุ่นพ่อกะรุ่นลูกเลยด้วย
อีกหนึ่งอย่างที่ชอบคือ เน่เป็นเด็กแก่แดด ที่แก่แค่แดดจริงๆ ยังเป็นเด็กมากๆ รู้จักเรื่องเกินตัวเพราะสิ่งภายนอกหล่อหลอม แต่ลึกๆก้แค่เด้กคนนึง
ส่วนเสี่ย...คงต้องปวดหัวอีกเยอะ เพราะความแตกต่างทางความคิดของช่วงวัย
แต่เรื่องมันน่าติดตามที่ตรงนี้แหละ
เป็น กลจ.คนเขียนนะคะ
รอติดตามตอนต่อไปค่า
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 8 ติวข้อสอบ คำตอบอยู่ที่เสี่ย 8 ตุลาคม 2560
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 08-10-2017 20:58:53
เสี่ยนี่ทำตัวเป็นเด็กมากกว่ากว่าเนเน่อีกนะ แหม่ เพิ่งจะมาสำนึกว่า พรากผู้เยาว์
 ถ้าไม่อยากเป็นอย่างนั้นก็จะรับเลี้ยงตั้งแต่แรกทำไม
พอได้แล้ว อยู่ๆ ก็คิดจะเป็นคนดีอยู่ในศีลในธรรมขึ้นมาซะอย่างนั้น
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 9 ทะเลาะ 11ตุลาคม 2560
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 11-10-2017 19:08:47
Chapter 9
เบื่อที่ต้องทะเลาะ





“วันนี้ไม่ต้องมารับเน่นะ จะไปงานกาชาดกับเพื่อน”

“บอกเสี่ยหรือยังครับ”

“ยังเลย ฝากพี่บอกหน่อยสิ”

“แล้วจะกลับยังไง มันไกลนะ”

“กลับกับเพื่อนไง บ้านมันก็อยู่ใกล้ๆบ้านเสี่ยแหละฮะ”

“พี่ไม่การันตีนะว่าเสี่ยจะอนุญาต”

“ไม่อนุญาตก็เรื่องของเขาสิ”


ว่าจบ ร่างเล็กก็ลงจากรถ ไม่ลืมปิดประตูแรงๆประชดไปถึงเสี่ยงี่เง่า ทำเอาพี่บอเบอร์หนึ่งส่ายหัวด้วยความหนักใจ
โชคดีหรือโชคร้ายวะที่เด็กเสี่ยชอบ ในเมื่อโดนใช้ให้ทำเรื่องลำบากใจตลอด




“เป็นไงข้อสอบ”
เนเน่ทักเพื่อนสองตัวที่เดินสะโหลสะเหลจนกลัวว่าจะกลิ้งตกตึก
เด็กน้อยสอบเสร็จเป็นคนแรกๆ ถึงออกมาก่อน แต่ก็มีตั้งหลายข้อที่ไม่แน่ใจ

“กูว่าแกรมม่าง่ายนะ แต่บทสนทนาอ่ะงง”
เอ็มบ่น ตอนที่ทั้งสามเดินพ้นจากตึกสอบแล้ว

“เราก็ว่างั้น เหมือนมันถูกทุกข้อ เพราะถ้าเป็นเรานะ เราก็ใช้มันทุกประโยคอ่ะ ไม่รู้สึกว่าใช้ไม่ได้อะไรขนาดนั้น”
สิ่งที่เน่เบื่อที่สุดคือข้อความกำกวมนี่แหละ ปกติตอนเรียนอินเตอร์ เขาก็พูดกับเพื่อนพอแค่เข้าใจกัน มันเลยไม่มีกำหนดกฎเกณฑ์อย่างในข้อสอบ

“เห็นมั้ยขนาดเน่ยังไม่ได้ สบายใจแล้วเว้ยกู”

“แล้วเราจะไปกันได้ยัง”

“มึงขอเสี่ยยังล่ะ”

“ขอแล้ว”
ฝากให้คนอื่นไปขอให้อ่ะนะ

“ดีกันแล้ว?”
ดูท่าว่ามิคจะเห็นพิรุธ

“เออๆ ไปกันได้ยัง”

“จะรีบไปไหน เพิ่งบ่ายสามเอง ร้อนตายห่า”

“ไปหาอะไรกินก่อน เรายังไม่เคยเดินงานแบบนี้นะ”

“เออว่ะไอ้มิค มึงเดินนำเลย”

“ถ้าเสี่ยมึงมา กูโดนฆ่าคนแรกแน่ไอ้เน่”
มิคยังคงไม่แน่ใจในตัวเน่
ซึ่งมันก็สมควรนั่นแหละ สายตาเน่มันล่อกแล่ก มองซ้ายมองขวาอยู่นั่น

“เสี่ยขี้ป๊อดอย่างนั้น ไม่ฆ่าพวกแกหรอก”

“เฮ้อ! กูละอ่อนใจ”

เพื่อนซี้เจ้าถิ่นพาเนเน่ขึ้นสองแถวครั้งแรกในชีวิต ร่างเล็กตื่นตาตื่นใจ แล้วก็ตื่นลม

“ทำไมเขาขับไวจัง”
มือจับราวเหล็ก ขาสั่นพั่บๆ ดันโชคร้าย มาขึ้นตอนที่คนเยอะ ผู้ชายเลยต้องเสียสละมาเกาะราวข้างนอกตามระเบียบ ยังดีที่เอ็มกับมิคใช้ร่างตัวเองกันไว้อีกชั้น

“กูบอกแล้ว”

“ขึ้นสองแถวยังปลอดภัยกว่าขึ้นรถเครื่องไอ้เอ็มอีกเน่ ด๊อนวอรี่มายเฟรน”

“โอ้โห ทำเป็นสปีคอิงลิชนะมึง ...ฝีตีนมึงก็พอๆกับกูแหละไอ้มิค”

“โอ๊ยเลิกเถียงกันสักวันจะได้มั้ย”
หัวใจจะวายอยู่แล้วเนี่ย เน่อยากอยู่เงียบๆ

เมื่อโดนแม่เหวี่ยงใส่เข้าไป ลูกๆเลยจำต้องเงียบ ไม่งั้นจะไม่มีคนเลี้ยงปาโป่ง





.
.

งานกาชาด ณ เวลา บ่ายสามโมงครึ่งไม่น่าเดินอย่างที่เจ้าถิ่นบอก มันร้อนระอุ ผนวกกับกลุ่มควันจากร้านค้าต่างๆมากมาย ก็ยิ่งทำให้อดีตลูกคุณหนูแทบเป็นลม

“ไหวป่ะวะ”

“เออ”
ต้องไหวอยู่แล้ว ยังหนุ่มยังแน่นนะ

“กินเตี๋ยวกันมั้ยเน่”

“อื้อ เอาเจ้าที่อร่อยๆล่ะ”

“อร่อยอยู่แล้ว มากินประจำแหละถ้ามีงาน”

สองเกลอพาเพื่อนใหม่ชิมรสก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าลึกลับในงาน ร้านลุงแกอยู่ในหลืบแคบๆ แต่กลับมีคนเต็มร้านตั้งแต่หัววัน ซึ่งเนเน่ก็ไม่แปลกใจเลยเมื่อได้ลองกินดู

เสียงเพลงป็อปอเมริกันที่ฮิตกันในหมู่วัยรุ่นดังขึ้นมา เจ้าของมือถือเหลือบตาดูรายชื่อคนโทรเข้าแค่เพียงเสี้ยววิ แต่ไม่ทำอะไรกับมัน

“ใครโทรมา”

“ไม่รุ”

“มึงนี่ตลก”

“เสี่ยโทรมา”
ตอบด้วยเสียงนิ่งๆ พลางซดน้ำซุปต่อ

“มึงนี่ทองไม่รู้ร้อน”

“แปลว่าอะไร?”

“ช่างมันเถอะๆ กูว่ามึงรับเหอะโทรศัพท์อ่ะ สงสารพวกกูบ้าง”

เนเน่ชะงัก
นั่นสินะ...นี่เขาไม่ได้คิดถึงเพื่อนเลยว่าจะลำบากใจแค่ไหนกับการกระทำที่เอาแต่ใจของตัวเอง แน่นอนว่าเขามั่นใจว่าเสี่ยคงไม่ฆ่าไอ้สองตัวนี้หรอก แต่มันก็ต้องมีบทลงโทษหรือดุเด็กให้ขวัญผวาบ้างแหละ เนเน่ยังโดนประจำเลยนี่นา
คิดแล้วโมโหตัวเอง เขาเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เรื่องเพื่อนที่มาอันดับหนึ่งตลอด ทำไมกลายเป็นเรื่องที่ไม่สนใจราวกับไม่มีค่า

พอคิดถึงสิ่งที่ควรทำ ร่างเล็กจึงลุกออกมาในจุดที่ไม่จอแจ มีเอ็มเดินตามประกบห่างๆ เหมือนคอยดูต้นทางให้

“ครับเสี่ย”

//“อยู่ที่ไหน?”//
ถ้าเป็นตอนที่ไม่โกรธกัน เด็กน้อยคงดีใจกว่านี้ที่ได้ยินเสียง

“งานกาชาด”

//“ให้อยู่ได้อีกครึ่งชั่วโมง ภายในหนึ่งชั่วโมงต้องถึงบ้าน”//
สั่งนักสั่งหนา สั่งทั้งๆที่ก็รู้ว่าโกรธอยู่
เสี่ยรู้อะไรบ้างเนี่ย เคยทุรนทุรายแบบเขาบ้างมั้ย

“ครับ”

เหอะ!
คิดว่าคนอย่างเน่จะเชื่อฟังเสี่ยเหรอ เน่คนเก่ามันตายไปแล้วมั้ง หาไม่เจอมาหลายวันแล้ว!

“เป็นไงมึง”

“เสี่ยให้อยู่ต่อได้เลย”
เด็กเหลี่ยมจัดฉีกยิ้มน่าสะพรึง เอ็มว่ามันเหมือนเอาฟันบนกับฟันล่างประกบกัน แล้วง้างมุมปากออกมามากกว่า

“แน่ใจ๊?”

“เออ แค่อย่าใช้เงินเยอะ”

“จะพยายามเชื่อนะ แต่พวกเราก็ไม่ใช้เงินเยอะหรอก แค่จะพามึงไปปาโป่งกับยิงปืน พอไหวมะ”

“ไหวดิ”

“มึงอย่าทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่นะเว้ย”

“เออ รู้แล้วน่า”
ท่าทางคนที่นึกตระหนักรักเพื่อนเมื่อครู่จะหายไปอีกคนซะแล้ว


.
.
.

เด็กวัยกำลังโต มีฮอร์โมนส์ที่แปรปรวนอย่างที่เสี่ยเคยเป็น แต่ยังดีช่วงนั้นเสี่ยติสต์แตก ทำแค่สิ่งที่ชอบ เรื่องไหนที่ไม่ชอบก็จะแอนตี้แบบเงียบๆ ไม่เคยเหวี่ยงหรือโวยวาย เอาจริงๆ การได้มาเข้าวงการนี้ กลับทำให้เสี่ยโหดและมีขี้เหวี่ยงขี้โมโหมากกว่าตอนเป็นวัยรุ่นเสียอีก

เสี่ยอเนกให้เวลาเด็กมันไปหนึ่งชั่วโมง เผื่อเวลาเล่นนิดหน่อย กับเวลาเดินทาง ซึ่งนั่นก็มากพอแล้วกับการที่ให้คนของตนอยู่นอกสายตา
และไม่นึกเลยว่า เนเน่เด็กดื้อที่เริ่มไม่น่ารักจะทำตัวให้เขารู้สึกไม่อยากรักมากขึ้นเรื่อยๆ
โอเค เขาผิด ตรงที่ไปพูดกับเด็กอย่างนั้น แต่ก็อยากให้เนเน่เข้าใจกันบ้าง และอยากให้เวลาตัวเองฟื้นฟูความรู้สึก เพื่อพร้อมสร้างความทรงจำดีๆให้เด็ก แล้วดูสิ่งที่เน่ทำสิ หลายวันมานี้ก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน จนบอดี้การ์ดเอือมระอา ไหนจะเทียน บอดี้การ์ดที่เน่ชอบที่สุด ยังยื่นใบลาออกไปเมื่อเช้าเพราะไม่อยากติดร่างแห

เสี่ยก็ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานเท่าไหร่ ถ้ายังไม่เข้าใจกันอย่างนี้ เขาต้องการเมีย ไม่ใช่ลูกอีกคน


เกือบสองทุ่มแล้ว...
เสี่ยนั่งรออยู่ชานบ้าน ถอนหายใจหลายครั้งโดยไม่รู้ตัว
อารมณ์โกรธเริ่มปะทุ และเสี่ยไม่อยากให้มันเกิดเลย ด้วยรู้ดีว่ามันจะรุนแรงแค่ไหน

แต่ระหว่างที่พยายามท่องยุบหนอพองหนออยู่นั้น เสียงเด็กๆก็ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ เนเน่พูดดังที่สุด ราวกับว่า ‘ตั้งใจ’ ให้คนในบ้านได้ยิน

“สนุกมากเลยว่ะ วันหลังไปอีกนะ”
“อยากนั่งชิงช้าสวรรค์ด้วย”
“ยังไม่ได้กินสายไหมเลย”
“สนุกจัง ไม่อยากกลับ”

“เน่”
เสี่ยลุกขึ้นยืน เดินด้วยท่วงท่าน่าเกรงขามลงมาต้อนรับถึงที่

ฝ่ายเนเน่ยิ้มปลอมๆให้ และบอกให้เพื่อนสองคนกลับไปก่อน



“บอกว่าให้กลับกี่โมง”
น้ำเสียงเรียบนิ่ง หากแต่เปี่ยมไปด้วยความสะกดกลั้นเอ่ย

“ไม่ได้บอกเวลา ใครจะไปรู้”
เด็กน้อยตอบ สองมือกอดอก ไม่ยอมมองหน้า

“อย่ามาเล่นลิ้นนะ”

เด็กน้อยบุ้ยปาก

“เธอจะให้ฉันทำยังไง”

“เน่มีสิทธิ์ต่อรองด้วยเหรอ”
พูดด้วยความน้อยใจ แต่เสี่ยคงไม่ฟัง

“ก็ลองพูดสิ”

“พูดไปก็เปลืองน้ำลาย เสียเวลา ง่วงละ”
ยังไงๆผู้ใหญ่ก็ไม่ฟัง เด็กอย่างเขาให้ตายก็ไม่ปริปาก

“ฉันรู้ว่าเธอไม่มีความสุข ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงไม่มีหรอก”

“ก็ใช่ เลยอยากให้คนที่อยู่กับเราทำดีกับเราให้มากๆไง”

“เธอเข้าใจคำว่า ‘เอาแต่ใจ’ มั้ย?”

“เสี่ยเหรอ?”

“การที่เธอร้องแต่จะเอาโน่นนี่ มันไม่ได้ทำให้น่ารักขึ้นหรอกนะ เธอต้องฟังฉันบ้าง แล้วเรื่องที่เธอน้อยใจน่ะ ฉันอธิบายได้ ตอนนั้นฉันเมา ไม่ดะ—“

“อย่าพูดมากได้ป้ะ?”
เด็กเสี่ยตัดบท สีหน้าแสดงออกถึงความรำคาญ อยากไปให้พ้นๆ ไม่อยากฟัง
“ตัวเองก็เอาแต่สั่งๆ ทำเป็นรู้ดีไปทุกอย่าง อย่ามาพูดดีหน่อยเลย”

“ฉันต้องดูแลเธอ ต้องสั่งสอนเธอบ้าง เข้าใจมั้ย”
เจ้าบ้านกัดฟันพูด เน่ไม่ทันมังเกตสองมือแกร่งที่กำแน่น จนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ

เนเน่กำลังประชด แล้วเขาไม่เคยแพ้ ดังนั้นครั้งนี้เขาย่อมไม่ยอมเสี่ยง่ายๆ

“เหอะ..” ยักไหล่กวน
“เลิกยุ่งกับผมได้แล้ว คุณไม่ใช่เจ้าชีวิตผม ...แล้วก็ไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม—“

เพี๊ยะ!!

แรงตบมหาศาลที่เสี่ยภาวนาว่าอย่าให้เกิด มันเกิดไปแล้ว!

เขาโกรธมาก โกรธมากจริงๆ

เสี่ยลืมตัว ง้างมือจะตีหลังซ้ำ แต่แรงของเสี่ย ก็รู้ๆกันอยู่ว่ามันแทบทำให้เด็กตัวเล็กอย่างเน่ช้ำในได้ เหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้ามาตลอดจึงรีบกรูกันเข้ามาห้ามทัพ

“ถ้าให้ไปแล้วไม่เอา ก็ไปอยู่ที่อื่นซะ! เดี๋ยวฉันจะจัดการหาคนที่เหมาะกับเธอให้!”

เด็กน้อยตัวสั่น ร่างทั้งร่างทรุดลงไปกับพื้น สายตาค้างนิ่งไร้จุดโฟกัส แม้มีพี่บอดี้การ์ดช่วยใช้ตัวกำบังไว้ แต่สติเน่ก็ยังไม่กลับมา

“ไท!! พาไปอยู่กระท่อมหลังบ้าน ไม่ต้องให้ข้าวให้น้ำ อยากกินก็หาเอง!”

“แต่เสี่ยครับ...”
เทียนที่ยังไม่ออกจากหน้าที่รีบช่วยเน่ไว้ เพราะยังไงๆ ก็เอ็นดูด้วยความผูกพัน

“ไม่มีแต่!”

“เสี่ยกำลังโกรธอยู่นะครับ ใจเย็นๆก่อนได้ไหม ค่อยตัดสินใจ...นะครับ”

.
.
.
.
ใช้เวลาอยู่หลายนาที เจ้านายของทุกคนถึงตั้งสติได้
เสี่ยหายใจได้เป็นปกติมากขึ้น มือสั่นลูบหน้าไล่มารร้ายที่กำลังยุยงให้ทำเรื่องเลวทราม
“ถ้าอย่างนั้นจัดการเอง แต่ห้ามหาข้าวให้กิน ให้คนอวดเก่งมันหากินเอง”

“ครับเสี่ย”
เทียนยกมือไหว้ แล้วหันไปขอร้องไทให้ช่วยพูดบ้าง แต่ไทที่อยากดัดนิสัยเน่มาตลอดย่อมไม่ช่วย

สุดท้ายเสี่ยก็กระทืบเท้ากลับขึ้นห้องไป ท่ามกลางสีหน้าโล่งใจระคนเวทนาของทุกคน




ใครเล่นทวิต ก็แท็ก #เสี่ยกับเน่ เลยจ้า
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 9 ทะเลาะ 11ตุลาคม 2560
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 11-10-2017 19:33:28
 :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 9 ทะเลาะ 11ตุลาคม 2560
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 11-10-2017 20:20:05
เสี่ยคะ ถ้าเสี่ยทำตัวแบบนี้ สิ่งที่เสี่ยจะได้ก็แค่คู่นอนเท่านั้นแหละ ไม่ใช่เมีย
คู่นอนที่ยอมเสี่ยทุกอย่าง ไม่มีขัดใจไมมีความโกรธ แล้วก็ไม่มีความรักด้วยค่ะ
ส่วนเน่...
มันยังเด็ก ก็เด็กอ่ะ
ค่ะสองมาตรฐาน555555555555
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 9 ทะเลาะ 11ตุลาคม 2560
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 12-10-2017 00:45:56
เสี่ยอารมณ์ร้ายเด็กน้อยเอาแต่ใจVS
เด็กก็ยังคงเป็นเด็กวันยังค่ำ  เนเน่เป็นเด็กที่ไม่มีใครคอยสอนสั่งในสิ่งที่ถูกที่ควร ออกจากอกพ่อแม่มาก็มาเป็นนกในกรงของเสี่ย เน่รู้สึกถึงความไม่มั่นคงของสถานะตัวเองตลอด ถ้าเสี่ยยังรักเค้าก็ยังมีที่อยู่ หากเสี่ยไม่รักเค้าก็ไม่มีที่ไป พยายามทำให้เสี่ยรักเสนอตัวให้ตลอด พอทอดตัวให้สำเร็จเสี่ยมาหมางเมิน เด็กมันก็เคว้งคว้างสิ พ่อแม่ก็ไม่อยู่ด้วย จะหันหน้าไปพึ่งใคร
 อยู่ๆจะให้เด็กถูกเอาใจมาตลอด รู้เรื่อง คิดได้เข้าอกเข้าใจทุกอย่่างเองมันไม่ได้หรอก  ค่อยๆสอนกันไปดีกว่า แต่เสี่ยก็มีธงของเสี่ยตรงแกอยากได้มีเมียไม่ใช่ลูกอีกคน แต่เสี่ยคงลืมไปเมียเสี่ยมันก็ยังอยู่ในวัยเด็กไง อยู่ๆจะมาให้คิดให้ทำแบบผู้ใหญ่เลยมันก็ไม่ใช่  ก่อนที่จะเป็นงานมันก็ต้องผ่านการขัดเกลามาก่อน
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 9 ทะเลาะ 11ตุลาคม 2560
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 12-10-2017 09:18:16
สงสารเน่อะ

เน่ยังเด็กน้าาา

สอนกันแบบดีๆก็ได้ ไหมละเสี่ย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 10 Someday We’ll Know 15 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 15-10-2017 16:04:00
Chapter 10
Someday we’ll know





ถึงแม้ผ่านไปแค่ชั่วคืน แต่ก็เป็นคืนที่ยาวนานสำหรับเสี่ย
...หลังจากรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ผู้ใหญ่อย่างเขาก็นอนไม่หลับเลย ปกติเสี่ยไม่ทำร้ายเด็ก ด้วยความที่มีลูก จึงเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่ แต่ถ้าหากเป็นผู้ใหญ่ล่ะก็...พร้อมลงโทษให้หลาบจำ

เสี่ยพับหนังสือประวัติศาสตร์ที่อ่านไปก็ลืม ถอดแว่นกรอบสีดำวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะลุกขึ้นขยี้หัวตัวเองด้วยความเบื่อหน่าย เที่ยงคืนกว่า...เด็กนั่นคงจะหลับไปแล้ว ร่างสูงจึงแอบย่องไปหาเหมือนอย่างที่ชอบทำ ไม่รู้สิ แก่แล้วมั้ง เลยชอบออกมาเดินเล่นตอนดึกๆ สำรวจบ้านบ้าง สูดกลิ่นน้ำค้างบ้าง แล้วก็แอบดูว่าเด็กหลับหรือยังบ้าง


หมุนลูกบิดประตูห้องเด็กเสี่ย เน่ไม่เคยล็อคสักที อาจเป็นเพราะติดนิสัยตอนอยู่บ้านตัวเอง ถึงจะอันตราย แต่ก็เป็นข้อดีที่เสี่ยจะแอบเข้าไปได้
ข้างในห้องมืดสนิท ความเงียบแผ่คลุม ไม่มีแม้แต่เสียงหายใจ ความมืดอันน่ากลัวนั้นราวกับจะซ้ำเติมเสี่ยว่าเขาไม่มีวันแก้ไขเรื่องนี้ได้ นอกเสียจากให้เน่ไปอยู่กับคนอื่นเท่านั้น
เสี่ยเปิดไฟหรี่ดวงเล็ก ปรากฏร่างเด็กน้อยนอนซุกหมอนข้าง ขดตัวดั่งลูกแมวที่ขาดไออุ่น นั่นยิ่งทำให้เสี่ยสะเทือนใจ เขาลูบแก้มที่โผล่มาซีกเดียวอย่างเบามือ อยากจะปลอบประโลมเด็กให้หายขวัญผวา แต่ทำได้เหรอ? ก็ต้นเหตุมันเป็นเขานี่

“อือ...”
ร่างสูงชะงัก ถอยหลังออกห่างด้วยเกรงว่าเด็กน้อยจะตื่น

“...ทำไม”
เนเน่ละเมอออกมา ขยับหน้าจนเห็นปื้นแดงบนแก้มอีกฝั่ง แน่นอนเสี่ยตกใจแทบบ้า เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่เด็กอายุแค่ 14 ปี ต้องเจอเลย

ร่างสูงรีบออกมา ตั้งสติ สูดอากาศเย็นๆ หวังให้ใจเย็นขึ้น





เนเน่หยุดเรียนเสาร์-อาทิตย์พอดี เขาออกจากห้องแค่ครั้งเดียวเพื่อหยิบบะหมี่ไปตุนในห้อง ยังดีที่บ้านเสี่ยมีกระติกน้ำร้อนแบบพกพา ลูกคุณหนูจึงต้มบะหมี่กินเองโดยใช้น้ำจากฝักบัว คงเป็นครั้งแรกที่เน่กินข้าวคลุกน้ำตา รสชาติมันก็ดีนะ แต่ข้างในแทบไม่รับรู้อะไร

“มึงไม่โดนเสี่ยทำอะไรแน่นะ?”
เอ็มไม่รู้ว่าควรเชื่อเพื่อนดีไหม ในเมื่อเห็นรอยช้ำนิดๆตรงมุมปากเน่ แต่ก็ไม่ได้เด่นหราขนาดนั้น แค่สีต่างจากบริเวณผิวอื่นๆถ้าลองสังเกตดีๆ แล้วคนขี้เผือกอย่างเอ็มก็นั่งจ้องมาเป็นชั่วโมงแล้ว

“ไปนอนบ้านกูมั้ย”

เน่ส่ายหัว

“มึงไม่ได้ถูกตัดกล่องเสียงนะ?”
เอ็มจริงจัง
เน่กลอกตา อะไรจะจินตนาการได้โอเว่อขนาดนั้น

“เออ”

“ฟู่วว ค่อยยังชั่ว”

“มึงบ้าหรือไงไอ้เอ็ม เมื่อกี๊เน่ยังตอบคำถามครูอยู่เลย”
มิคเอาหนังสือฟาดหัวเพื่อน

“กูเครียดนี่หว่า”

“เครียดจนเป็นบ้า”

“มึงไม่เครียดหรือไงไอ้มิค”

“เครียด แต่สติดีกว่ามึง”

“ไอ้สัต—“

“โอย พอเถอะ”
เน่ห้ามทัพ

“วันนี้ยังไม่ต้องทำรายงานก็ได้เนอะ”
มิคพูดถึงรายงานที่อาจารย์สังคมสั่งเมื่อเช้า พวกเขาวางแผนว่าจะไปทำที่ห้องสมุดหลังเลิกเรียน แต่เอ็มก็มาเห็นรอยเสียก่อน

“ไปทำดีกว่า”
เน่จะกินข้าวเย็นที่โรงเรียนด้วย

“บอกคนขับรถมึงยัง”

“เดี๋ยวโทรบอก”

“มึงไม่เป็นไรแน่นะ เสี่ยเขาจะโกรธมึงอีกป่ะวะ”

“เขาไม่แคร์เราแล้วมั้ง”
พูดแล้วน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เพื่อนสองคนเลยตัดบทไม่คุยเรื่องเครียดๆ ชวนให้เน่แนะนำหนังโป๊ให้แทน
ซึ่งส่วนใหญ่...เป็นหนังโป๊เกย์

.
.
.

จนแล้วจนรอด เน่ก็ปลีกตัวออกมาก่อน เพราะว่าปวดหัว คิดอะไรไม่ออก
เขาซื้อข้าวจากโรงอาหารมากินในห้อง นั่งเล่นเกมติ๊งต๊องไปเรื่อยเปื่อยจนดึกดื่น ไม่เคยสนทนากับใคร คงเพราะไม่มีใครสนใจเน่ แม้แต่พี่บอเบอร์หนึ่งยังทิ้งเน่ไปแล้วเลย

มีแต่แม่ที่ขยันแชทเมื่อเห็นเน่ออนไลน์ ไม่รู้ว่าทางนั้นนอนกันกี่โมงกี่ยาม เน่เลยบ่นๆเรื่องเสี่ยบ้าง ซึ่งแม่ก็ไม่ได้เข้าข้างเสี่ย แต่ที่น่าแปลกใจคือเสี่ยคุยกับแม่เรื่องนี้แล้ว และไม่ได้โทษเน่ ความเห็นของแม่จึงเข้าข้างเน่ระคนปลอบให้ลูกสู้เอาใจเสี่ยเหมือนเดิม

กระทั่งเริ่มรู้สึกว่าเมื่อย จึงลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย แล้วเห็นกองขยะตั้งแต่วันเสาร์จึงเกิดอาการคันไม้คันมือ อยากเอาไปทิ้ง ซึ่งบริเวณใต้ถุนเรือนไทยมีถังขยะสีดำถังใหญ่ตั้งอยู่ เน่จึงกอบขยะทั้งหมดใส่ถุงพลาสติกของห้างชื่อดัง แล้วออกมาเงียบๆในยามตีหนึ่ง

“อ๊ะ”
บังเอิญหรือจงใจ?
เสี่ยงี่เง่าที่ไม่เห็นหน้ามาตั้งหลายวันโผล่หัวมาตอนตีหนึ่งเนี่ยนะ?!
เน่ทำเป็นไม่สนใจ เดินลงไปทิ้งขยะ
แต่พอกลับมา เสี่ยก็ยังคงยืนอยู่หน้าห้อง

“ทิ้งอะไรตอนมืดๆ”

“ขยะ”

เสี่ยไม่มีท่าทีไม่พอใจ แต่กลับเดินมาหา

“มืดขนาดนี้ มองเห็นด้วยเหรอ”

พระจันทร์ออกจะสว่างขนาดนั้น เน่ไม่ตอบคำ

ร่างสูงเข้ามาประชิดตัวพอดี เสี่ยจับไหล่เน่ ออกแรงลูบวนเล็กน้อย ซึ่งเน่ก็ไม่เข้าใจ เพราะเสี่ยทำแค่นั้น แกไม่พูดอะไร แล้วเน่ก็ไม่ได้มองหน้า เลยไม่รู้ว่าเสี่ยใช้สายตาแบบไหน

“ไม่ง่วงเหรอ”
น้ำเสียงเบาทุ้ม อ่อนโยนราวกับเป็นคนละคนกับไอ้โหดเมื่อวันก่อน

“อย่านอนดึกล่ะ”
พูดก่อนจะเดินกลับห้องตัวเอง

เนเน่ยืนถอนหายใจไม่ถึงนาที แต่สำหรับเขาแล้ว มันกลับนานเหลือเกิน นานขนาดที่ว่าเสี่ยอาจจะเปิดประตูมาง้ออีกครั้ง


[จริงๆแล้วพ่อก็เป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่อง]

[แต่พอถึงเวลาที่แม่ลำบากที่สุดขนาดนี้ พ่อก็ยังคงเคียงข้าง มันมีความสุขดีนะ

เน่ไม่อยากมีคนเคียงข้างบ้างเหรอลูก]




-อย่าดราม่าข้อความข้างบนนะ แม่ไม่ได้สนับสนุนความรุนแรง แม่พยายามปลอบเน่เจ๋ยๆ เพราะยกให้เขาไปแล้ว แล้วพ่อแม่เน่ กับเสี่ย ก็ค่อนข้างรู้ไส้รู้พุงกัน
เดี๋ยวจะมีประวัติยิบๆย่อยๆของเน่กับเสี่ยมาฝาก(อาจแถมพี่ไทตัวร้ายด้วย5555 (ไม่ค่อยมีบท แต่อยากให้นางเด่น ลำเอี๊ยงลำเอียง)
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 10 Someday We’ll Know 15 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 15-10-2017 18:37:50
 :pig4: :pig4: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 10 Someday We’ll Know 15 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 16-10-2017 15:51:54
สงสารเนเน่ คงทุกข์มากเลย  :hao5:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 10 Someday We’ll Know 15 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 17-10-2017 17:54:31
เสี่ยยย คุก ไปแล้วว บางมุมเสี่ยง้องแง้งกว่าน้องอี้กก
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 10 Someday We’ll Know 15 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 17-10-2017 19:17:14
ดี
รู้สึกว่าเด็กเน่โคขึ้น
แต่คนที่ลดลงคือเสี่ย

ดี ตาลปัตรไปหมด
รอตอนต่อไปจ้ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 10 Someday We’ll Know 15 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: naplatoo ที่ 18-10-2017 10:35:08
ไม่อะไรมากนะเสี่ย #ทีมเน่
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 10 Someday We’ll Know 15 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 20-10-2017 00:11:13
อิเสี่ยยยยยยยยยยยย :katai4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 11 ตัวร้ายออกโรง 22 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 22-10-2017 17:31:52
Chapter 11
ตัวร้ายออกโรง




ดูเหมือนว่าหมอกแห่งความไม่เข้าใจจะปกคลุมบ้านคุณฟอนเดอร์อยู่พักใหญ่ เนเน่ไม่ได้คุยกับเสี่ยมาเกือบสองเดือนแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ขมขื่น ใช่ เกิดมาก็เพิ่งเคยได้ใช้คำนี้ ซึ่งตอนแรกเด็กน้อยก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้ความรู้สึกมืดดำในใจ ผสมกับอยากจะร้องไห้ตลอดเวลาแต่ร้องไม่ออกนี้คืออะไร แถมยังกินข้าวไม่อร่อย แม้แต่สิ่งที่ชอบยังไม่สามารถช่วยบรรเทาได้ เขาเลยลองหาคำนิยามจากอินเตอร์เน็ตดู และคิดว่าไอ้ขมขื่นนี่แหละเข้าเค้าสุด

ถึงเสี่ยจะใจดีให้เน่กินข้าวร่วมโต๊ะได้ แต่เสี่ยเองนั่นแหละที่ชอบถือจานข้าว แล้วเดินดอดๆไปกินกับพวกบอร์ดี้การ์ด ทำเป็นคุยเรื่องไร้สาระ ซึ่งโคตรจะผิดวิสัย นี่ยังไม่นับเจ๊แพรที่เริ่มปีนเกลียวขึ้นๆลงๆบ้านเรือนไทยประจำอีก

“แซ่บ! มานี่!”
เนเน่ตะโกนด้วยน้ำเสียงดุเพื่อเรียกหมาจอมซน มันดีใจที่เห็นเจ้าของตัวจริงกลับมา แต่เจ้าของมันไม่เห็นจะสนใจ เด็กน้อยแทบอยากจะขย้ำหัวมัน

“จะมาหรือไม่มา !!”

โฮ่ง ! โฮ่ง!
แซ่บร้องเรียกเจ้านายที่ยืนคุยกับลูกน้อง
“เออ เพิ่งนึกได้—บอกคุณปีเตอร์ให้หน่อยว่าฉันไม่ไปแล้ว เดี๋ยวเจอกันปีใหม่เลย”

“ได้ครับ”

โฮ่ง! โฮ่ง!

“แซ่บ”
ร่างสูงของลูกครึ่งนั่งยองให้เสมอกับหมาดื้อ เขาลูบหัวมันเล็กน้อย แววตาเมตตาใจดี ...นั่นทำให้เน่อิจฉา

“อย่าไปกวนเขานะแซ่บ”
ร่างเล็กเดินใจกล้าเข้ามาดึงแซ่บออกไป โดยปราศจากการสบสายตากับคนที่นั่งอยู่

เสี่ยลอบถอนใจ พลางลูบหัวหมาเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะขึ้นห้อง พร้อมๆกับเน่ ที่กลับไปขังตัวเองอีกแล้ว


.
.
.
“ต่อไปนี้คงมีกันแค่นี้แหละมั้ง”
นอนบ่นพึมพำ พลางลูบขนแมวนุ่มนิ่มแก้เหงา
“เขาบอกว่าแมวสามสีจะให้โชค แต่พวกแกไม่เห็นมีโชคมาให้เลย”
อยากจะแจกมะเหงกให้ครบทั้งห้าตัว แต่ก็สงสารมัน

เนเน่เลิกเล่นคอมพิวเตอร์มาพักใหญ่ เขานอนมองเพดานว่างเปล่า สีไม้ที่เคยคิดว่าอบอุ่น เหตุใดมันถึงดูดำทะมึนน่ากลัวขนาดนี้ เตียงนี่ก็เหมือนกัน กว้างเกินไปจนต้องเอาแมวมานอนด้วย ไม่อย่างนั้นคงขวัญผวานอนไม่หลับไปทั้งคืน
เนเน่อยากรู้เหตุผลว่าทำไมทุกสิ่งรอบตัวถึงดูน่ากลัวมากขึ้น ทั้งๆที่มันก็ยังคงอยู่ที่เดิม มีสีเดิมๆไม่เปลี่ยน

ก็อก...

หือ...?
เด็กน้อยกะพริบตาปริบๆ พยายามเงี่ยหูฟัง

ก็อก

อีกแล้ว...

เหมือนใครเคาะผนังอยู่ด้านนนอก

“เสี่ยเหรอ”
เนเน่ถามเสียงเบาสุดๆ
แต่คนข้างนอกก็ไม่ตอบ

เด็กน้อยกลัวตัวสั่น ทั้งๆที่ปกติ เขาเป็นคนไม่กลัวอะไรง่ายๆ

เสียงดังก้อกแก้กอยู่ได้สักระยะหนึ่ง จึงหายไป เน่เลยอุ้มแมวออกไปเป็นเพื่อน

บรรยากาศข้างนอกวังเวงมาก ลมที่เคยพัดเอื่อยๆกลับนิ่งสงบ ไร้เสียงนก ไร้เสียงแมลงที่เคยขับกล่อม เด็กน้อยยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง พยายามไม่กวาดสายตามากนัก ด้วยกลัวจะเจอสิ่งไม่พึงประสงค์ แต่แล้วประตูห้องพระก็เปิดดังปั้ง!
เขาสะดุ้งสุดตัว รีบกลับเข้าห้องอย่างไม่คิดชีวิต

ก็อกๆๆ
เด็กน้อยหลับตาปี๋ คิดว่าตัวเองเจอดีเข้าแล้ว แน่ล่ะ ไปด่าลูกเขาไว้นี่นา แม่เลยตามมาหลอก

“เน่”
เสียงเสี่ยนี่

“เมื่อกี๊ได้ออกมาหรือเปล่า”

ถ้าเป็นสิ่งที่ไม่ใช่คน ก็ไม่น่าจะถามอะไรซับซ้อน เน่เลยเปิดประตูรับเสี่ยเข้ามา จนถึงตอนนี้ เขาก็ไม่ได้โกรธเสี่ย เหลือเพียงความน้อยใจมากกว่า

ร่างสูงปิดประตู ใบหน้านิ่งเรียบ แต่ไม่มีแววตาโมโหอะไร
“ได้ออกไปข้างนอกไหม”
เด็กเสี่ยส่ายหน้า

“ทำไมประตูห้องพระมันเปิดดังขนาดนั้น ลมก็ไม่มี”

“ก่อนหน้านี้ได้ยินเสียงก้อกๆแก้กๆ”

“ขโมยหรือเปล่า”

“เหรอ....”

“อะไร? คิดว่าเป็นอะไรล่ะ?”

เน่ส่ายหน้า

“ไม่ต้องกลัวหรอก ที่นี่ไม่มีอะไร เสาตกน้ำมันสักต้นยังไม่มีเลย”

เด็กไม่ตอบ เอาแต่เงียบ

“งั้นเดี๋ยวฉันไปดูห้องพระสักหน่อยแล้วกัน เธอนอนเถอะ”

รู้สึกว่าหัวใจเต้นเป็นปกติ จึงปิดไฟ เตรียมนอน

ก็อกๆๆ

ยังไม่ทันจะล้มตัวเลย ก็ต้องลุกมาเปิดประตูให้เสี่ยอีก คืนนี้จะได้นอนไหมเนี่ย

“?”
ในมือเสี่ยหอบหมอนมาหนึ่งใบ แกไม่มีอารมณ์บนใบหน้าตามเคย แค่จูงมือเน่ไปที่เตียง

“เดี๋ยวนอนเป็นเพื่อน”

เด็กน้อยยังคงงง ไม่รู้ว่าเสี่ยมาไม้ไหน

แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นเมื่อเสี่ยกอดตอนที่นอนบนเตียงแล้ว

อุ่น

เนเน่หันหลังให้เสี่ย เลยเผลอยิ้มได้
และอดสงสัยไม่ได้ว่า
นี่เสี่ยกำลังง้อหรือเปล่า?





เสี่ยตื่นขึ้นก่อนเพราะเสียงเรียก
ลอบมองเด็กวัยกำลังต่อต้านบนเตียง ...หลับเหมือนแมว อ้อ! มีแมวนอนเป็นแบบให้ด้วยนี่นา

“มีอะไร?”
เสี่ยเปิดประตู หยีตารับแสงจ้า เห็นไทเรียกอยู่หน้าห้องตัวเอง แน่นอนว่าพอบอดี้การ์ดคู่ใจหันมาเจอตนโผล่ออกจากอีกห้อง ก็ส่งสายตาขี้เผือกขึ้นมาทันที

“เสี่ยไปดูเองเลยครับ”
ไทเก็บคำถามไว้ในใจ เพราะมีเรื่องใหญ่กว่านั้น เรื่องที่ทำให้เขาไปนอนในหลุมได้

ไทเดินนำเสี่ยไปห้องพระ ที่ตอนนี้เละเทะระเนระนาด
“เดี๋ยวนะ”
นึกโทษตัวเองในใจ ว่าทำไมเมื่อคืนไม่เห็น
ทุกอย่างปะติดปะต่อได้ทันทีว่าเสียงเมื่อคืนน่าจะเป็นฝีมือพวกมันที่เผลอพลาด แต่แม่งก็ซ่อนตัวได้มิดชิดจนเสี่ยมองไม่เห็นจริงๆ

ร่างสูงค้นดูว่าอะไรหายไปบ้าง พร้อมกับตำรวจที่มาพอดี

“เป็นไงบ้างวะ”
ผู้กองโจเพื่อนสนิทถึงกับออกพื้นที่เอง

“เงินในกระป๋องหาย”

“แค่นั้นเหรอ”

“เออ”

“แสดงว่ามันน่าจะมีไม่กี่คน หรืออาจจะแค่คนเดียว เพราะปกติพวกห่านี่มันขนพระไปขายหมดอยู่แล้ว”

“ไม่ก็พวกที่ไม่รู้แหล่งขายพระ อาจเป็นโจรมือสมัครเล่น”
ไทออกความคิดเห็น

“คนแถวนี้หรือเปล่าวะ ประมาณว่าหาเงินเพราะจนจริงๆ”

“มึงอย่าโลกสวย”

“ก็เมื่อคืนกูได้ยินเสียง คือจริงๆกูได้ยินแค่เสียงประตูเปิดนะ แต่เน่ได้ยินมากกว่านั้น”

“ยังไง”

“ไม่รู้สิ ไปถามเอง เพราะตอนกูออกมาดูว่าเสียงอะไร ก็เห็นเน่ยืนอยู่ข้างนอกแล้ว”

“กี่โมง”

“ตีสามได้”

“ตีสามแล้วยังไม่นอนอีกเหรอ”

“มันน่าสงสัยอยู่นะครับเสี่ย”

“สงสัยอะไรไท?”

“ก็...เน่อยู่ข้างนอก—ไม่มีเด็กที่ไหนออกมาข้างนอกตอนตีสาม เพราะได้ยินเสียงแปลกๆหรอกครับ”

“มึงเห็นเน่เป็นเด็กธรรมดาเหรอไท?!”

“เปล่าครับ—โทษทีครับ”
ขนาดหัวหน้ายังโดนถลึงตาใส่ บอดี้การ์ดคนอื่นเลยพากันเงียบกริบ แต่ในใจต่างพุ่งเป้าไปที่เนเน่แล้วเรียบร้อย ทำไงได้ล่ะ คนเรามักหาคนผิดไว้ก่อน แล้วเน่ก็กำลังเป็นที่ชังเสียด้วยสิ

“เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะตอนที่เข้ามาปิดประตู ทุกอย่างยังปกติอยู่เลย แล้วกูก็ไปนอนกับเขา ถ้าเขาลุกขึ้นมาทำอะไร กูก็ต้องรู้”

เสี่ยเป็นคนตื่นง่าย จึงแทบไม่มีความเป็นไปได้เลย
“แล้วเมื่อคืนใครเฝ้าเวร?”
ผิดปกติมากเมื่อบอดี้การ์ดมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
เสี่ยจึงถามย้ำอีก แต่ไร้คำตอบ

“สรุปว่าเมื่อคืนไม่มีคนเฝ้าเวร?!”
น้ำเสียงเย็นยะเยือกบาดลึกถึงโสตประสาท
ทุกคนก้มหน้างุดรอรับชะตากรรม

“ต้องให้ถามอีกรอบมั้ย?”

“คือเสี่ยครับ...”
ตัวไทเองที่เป็นหัวหน้า เขารู้ดีว่าใครเฝ้าเวร แต่ถ้าบอกไปตอนนี้ เสี่ยต้องเอาตายแน่ แต่ถ้าไม่บอก ทุกคนก็ตายเหมือนกัน เขาอยากได้จังหวะสักแค่นาทีเดียวก็พอ เพื่อโทรตามมันที่ป่านนี้คงหลับอุตุไปแล้ว

ขโมยมันก็เข้าใจเลือกจริงๆ ไปลักเงินที่เสี่ยหวงที่สุดแบบนี้

“เฮ้ยมึง...เอาไว้ก่อน มึงไปปลุกน้องเขาไป จะได้ถามรายละเอียดเพิ่ม”

เหล่าบอดี้การ์ดต่างพยักหน้าขอบคุณผู้กองที่ช่วยชีวิต
“เลี้ยงเหล้าด้วยนะ”

“นาทีนี้ขออะไรก็ให้หมดแหละครับ”


.
.
.
.
เนเน่เล่าทุกสิ่งที่ตัวเองรับรู้ ตอนแรกที่รู้เรื่องก็ตกใจอยู่เหมือนกัน เคราะห์ดีที่โจรมันกระจอก ถึงได้ไม่ทำอันตรายใดๆ
แต่สายตาบ่าวของเสี่ยน่ะสิ...ดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย เหมือนโทษเขา
แล้วยังไง...คือถ้าเน่โกรธเสี่ยอยู่ เน่ก็ต้องแก้แค้นเสี่ยเหรอ? ลำพังแค่นี้เขาก็ไม่มีที่จะยืนแล้ว จะทำให้ตัวเองลำบากไปเพื่อ?
แน่จริงก็โทษเสี่ยบ้างสิ ที่ออกมาดูเองแท้ๆ แต่กลับไม่เห็นโจร ถูกอย่างที่เขาว่า เวลาลำบากให้ดูคนรอบตัว แล้วจะรู้ธาตุแท้ของคน

“มันน่าสงสัยนะ ทั้งๆที่ขัดกลอนประตูเรือนไว้ แต่มันยังหาทางปีนมาในจุดที่ปีนได้ง่ายที่สุดด้วย”

“แปลกตรงไหน มันก็แค่มอง แป๊บเดียวก็เจอ”
เสี่ยอารมณ์เสียมากตอนนี้ มีแต่ผู้กองที่รับมือได้คนเดียว ส่วนคนอื่นยืนเกร็งกันหมด ไม่เว้นแม้แต่เน่

“มึงเข้าใจธรรมชาติของโจรมั้ย มันชอบเซอร์เวย์พื้นที่ก่อนโว้ย”

“ไหนมึงบอกโจรกระจอก มันไม่มีเวลามาเซอร์วงเซอร์เวย์หรอก มันเห็นอะไรง่าย มันก็ทำ—แค่นั้น”

“แต่มันสามารถทำโดยที่หลีกเลี่ยงเวรยามได้ แล้วก็ไม่มีร่องรอยการปีนใดๆเลยด้วย”

“มึงพยายามบีบให้เป็นคนในใช่มั้ย”

“กูแค่ตั้งข้อสงสัย”

“ว่าไงไท”
เสี่ยถามพันไทเมื่อเห็นว่าร่างสูงพาลูกน้องคนที่เฝ้ายามเมื่อคืนมาพอดี

ผู้กองจึงได้โอกาสซักผู้ต้องสงสัยอย่างละเอียด ปรากฏว่าไม่พบพิรุธใดๆ และไม่มีเหตุจูงใจใดๆ เพราะที่จริงแล้ว ตำแหน่งหน้าที่ของบอดี้การ์ดนั้นมีค่าตอบแทนสูงลิบลิ่ว ใครๆก็อยากมาอยู่กับเสี่ยอเนกกันทั้งนั้น
ไม่จำเป็นเลยที่จะต้องขโมยเงินแค่ไม่กี่พันไป
คนดวงซวยจึงถูกเสี่ยลงโทษเพราะบกพร่องในหน้าที่ด้วยการไล่ออก

“มึงลองหาคนที่มีความจำเป็นเรื่องเงินมาซิ หรือที่มีแรงจูงใจอะไรก็ได้ ที่อยากจะแกล้งมึง หรืออยากได้เงินจริงๆ”

พอผู้กองโจพูดแบบนั้น สายตาของไอ้หมีเถื่อนก็เหลือบมองมาที่เน่ จิตใจที่กำลังสั่นคลอนและไม่มั่นคงของเด็กเลยเตลิด ลองให้โดนเล่นสงครามประสาทแบบนี้ คนแกร่งแค่ไหนก็เสียศูนย์ได้เหมือนกัน

หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 11 ตัวร้ายออกโรง 22 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: onlyplease ที่ 22-10-2017 19:46:47
เกลียดบ้านเสี่ย อยากให้เน่ไปให้พ้นๆซะที ดูลูกน้องหยิ่งผยองมากอ่ะ
จริงๆปล่อยเน่ไปก็ดีนะ เผื่อจะมีความสุขมากกว่านี้ ชิ  :hao3: #ทีมเน่
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 11 ตัวร้ายออกโรง 22 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 22-10-2017 22:07:20
ตอนต่อไปรีบๆ มา
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
ถ้านี่เป็นอีกวิธีที่จะช่วยทำให้เด็กเน่โตขึ้น
เราว่ามันก็คุ้ม
ที่จะให้เด็กเน่เรียนรู้ปัญหาของชีวิต
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 11 ตัวร้ายออกโรง 22 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 22-10-2017 22:37:50
สงสารเน่อ้ะ เสี่ยก็อธิบายน้องหน่อยก็ไม่ได้ :z3:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 11 ตัวร้ายออกโรง 22 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 22-10-2017 23:39:25
ใจร้ายอะ สงสารเน่เลย   :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 11 ตัวร้ายออกโรง 22 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 23-10-2017 13:33:31
ถ้าจะขนาดนี้บอกเลยเหอะว่า สงสัยเน่  :angry2:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 11 ตัวร้ายออกโรง 22 ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 24-10-2017 18:28:59
#ทีมเน่ ค่ะ  :katai4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 12ตัวร้ายออกโรง (2) 24ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 24-10-2017 22:33:26
Chapter 12
ตัวร้ายออกโรง(2)



“พี่เน่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

“...เปล่า”

“เล่นนี่มั้ย บาร์บี้”

“ไม่เป็นไร”

“พี่เล่นเป็นเพื่อนหนูหน่อย คุณแม่เพิ่งซื้อให้ อยากเล่นมันแล้ว มันเป็นพี่น้องกันค่ะ”

“พี่เป็นผู้ชายนะ”

“เล่นไม่ได้เหรอคะ”

“งั้นมั้ง”

“พี่เน่เป็นไรอ่า คุณพ่อทำอะไร”

“เปล่า”

“พี่เป็น!”

“เปล่า”

“หนูไม่เชื่อ”

“แป้ง—อย่ากวนพี่เขาสิ”

“คุณพ่อทำอะไรพี่เน่”

“พี่เน่มีเรื่องเครียดน่ะลูก หนูไปเล่นข้างล่างก่อนนะ เจ้าแซ่บมันบ่นคิดถึงใหญ่แล้ว”

“เฮ้อ! ก็ได้ค่ะ”



เจ้าของบ้านนั่งลงบนพื้นข้างเนเน่ มองเด็กน้อยกอดเข่าอย่างที่คนโบราณชอบห้าม
แต่ด้วยความที่ไม่ใช่คนอ่อนโยนเท่าไหร่ พวกกับไม่ได้คุยกันมานานด้วย เสี่ยเลยคิดคำปลอบใจไม่ค่อยออก

“อย่าคิดมากสิ”

“....”

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ทำ”

“....”

“อีกไม่นานก็รู้ตัวคนร้ายเอง”
เสี่ยลูบแผ่นหลังที่บัดนี้มันดูเล็กลงด้วยไร้ซึ่งความมั่นใจ
นี่เขาทำให้เด็กร่าเริงคนหนึ่งกลายเป็นแบบนี้หรือเปล่า

ดูเหมือนว่าความเงียบจะไม่เลวร้ายเสียทีเดียว เมื่อรอยร้าวเริ่มประสานเข้ารูปเข้ารอย  เนเน่หันมองเสี่ยงี่เง่าด้วยแววตาใสซื่อ ไม่อวดดีอย่างเคย
“เน่จะไม่คิดนะ”

เสี่ยยิ้ม
“ดีแล้ว”

โคแก่พยายามกัดลิ้นกลั้นอารมณ์หื่นที่จู่ๆก็พุ่งพรวดขึ้นมา มันคงเป็นผลข้างเคียงหลังจากโกรธมากๆ แล้วต้องการที่ระบายล่ะมั้ง แล้วเน่มาทำตาแป๋วใส่อีก เสี่ยเลยอยากจับฟัดให้หนำใจ
แต่เสี่ยรู้กาลเทศะมากพอ เขาไม่อยากทำให้ตัวเองดูสิ้นสติไปมากกว่านี้ จึงทำเพียงแค่หอมแก้มนิ่มเท่านั้น ซึ่งแค่นี้เน่ก็ตกใจเครื่องค้างไปเลย

เสี่ยหายโกรธเน่แล้วใช่มั้ย?


.
.
.
.

เสี่ยไม่รู้หรอกว่าเน่ดีใจมากแค่ไหนที่ยอมกินข้าวร่วมโต๊ะด้วย เน่พยายามเก็บสีหน้าเพราะรู้ว่าเสี่ยยังเสียใจเรื่องที่เงินแม่หายไปอยู่ มันเป็นธรรมเนียมของบ้านนี้ที่พอวันสงกรานต์ จะเอารูปกับอัฐิแม่มาพรมน้ำอบ แล้วหยอดเงินใส่กระป๋องเก็บไว้ครั้งละนิดหน่อย เสี่ยไม่ได้บอกเหตุผลว่าจะเอาไปทำอะไร แค่ทำตามเขามาเท่านั้น แต่เงินนั่นมันก็เหมือนเงินแม่ เสี่ยจึงยังคงเครียดอยู่ มียิ้มบ้างเมื่อคุยกับลูก แล้วก็...หอมแก้มเน่ด้วย สงสัยเครียดจนเพี้ยนแหละ

“อร่อยมั้ย”
เสี่ยเห็นเน่ตักแต่ต้มจืด ไม่เห็นกินอย่างอื่น

“ดีครับ”

“ไม่กินผัดแตงกวาล่ะ”

“ไม่ชอบแตงกวา”

“งั้นให้แม่ครัวทำอย่างอื่นเพิ่ม”

“ไม่เอา เน่อิ่มแล้วครับ”

“ตกลงพี่เน่งอนไรคุณพ่อคะ”
หนูแป้งมองสองคนโต้ตอบกันไปมาแล้วทนไม่ไหว

“พ่อทำไม่ดีเองครับน้องแป้ง”
เน่ถึงกับงง ที่เสี่ยออกตัวก่อน

“พ่อทำอะไรคะ”

“บอกไม่ได้ครับ เรื่องของผู้ใหญ่”

“เชอะ! คงทำมานานแล้วสิท่า แป้งถึงไม่เห็นหน้าพี่เน่เลย เพิ่งมาเห็นนี่แหละ ดีกันยังอ่ะคะ”

เนเน่เงียบ

“ก็กำลังครับ”
พ่อตอบแทน

“พ่อทำผิด พ่อก็ง้อพี่เน่สิคะ—หอมแก้มพี่เน่เลย”

คนฟังได้แต่กะพริบตาปริบๆ

“เร็วๆสิคะ”

เน่อยากจะเถียงจริงๆว่าเขาก็มีส่วนผิด ด่าเสี่ยไปตั้งเยอะ ทำไมเสี่ยไม่บอกลูกตัวเองบ้าง ถ้าจะให้เสี่ยมาหอมต่อหน้าเพื่อขอโทษมันแปลกๆ เพราะมันจริงนิดเดียว ถึงเน่จะโกรธเสี่ยมากๆเลยตอนนั้น

“พี่เน่เอียงแก้มรอแล้วเนี่ย”
ว่าไงนะ!??
แค่นั่งข้างกัน ไม่ได้หมายความว่าเอียงแก้มคอยนะหนู


“คุณพ่ออออ คุณพ่อเป็นแฟนพี่เน่นะ แล้วพี่เน่ก็เหงาด้วย ที่นี่มีแต่ผู้ชายหน้าดุๆ ถ้าพ่อไม่ดีกะพี่เน่ แล้วพี่เน่จะไปเล่นกับใคร แล้วแป้งก็จะไม่มีเพื่อนด้วย!! แล้วคุณพ่อ—“

“ครับๆ พ่อเข้าใจแล้ว”
“เน่....”

ห๊ะ?

เสี่ยก้มหน้าลงมา แล้วจูบเต็มแก้ม

หน้าเด็กน้อยแดงเถือก ลามไปถึงลำคอ ด้วยไม่เคยถูกทำต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ ที่นี่มีทั้งน้องแป้งเด็กตัวกระเปี๊ยก กับคนรับใช้ รวมไปถึงเจ๊แพรที่เป็นไม่เบื่อไม้เมาอีก





จนแล้วจนรอด เนเน่ก็ยอมเล่นกับน้องแป้งที่ตามตื๊อไม่เลิก จริงๆแล้วโดนเสี่ยขอร้องแกมบังคับด้วยแหละ ไม่อยากให้ลูกตัวเองเหงา เพราะตัวเองต้องตามจับคนร้าย ซึ่งตอนนี้สอบสวนพวกคนรับใช้อยู่

“พี่เน่เคยมีตุ๊กตามั้ยคะ”

“เคย แต่เป็นตุ๊กตาหมีนะ”

“Teddy bear?”

“มันoutไปแล้วนี่”

“แต่มันน่ารักนะคะ”

“ทำไมชอบเล่นแต่อะไรที่มันไม่อินเทรนด์”

“เทรนด์ไม่เทรนด์ มันก็น่ารักหมดแหละค่ะ ทีพี่เน่ยังชอบคนแก่แบบพ่อเลย ก็พ่อหล่อเนอะ”

“อ...อืม”

“อ๊ะพี่ไท พี่ไทมาพอดี เล่นเป็นเจ้าชายให้หน่อยสิคะ”
ยักษ์ปักหลั่นเดินอืดอาดมาตามเสียงเรียก ดูก็รู้ว่าไม่อยากเล่น

“พี่เน่ก็เล่นได้นี่ครับน้องแป้ง”

“พี่เน่เล่นเป็นพี่สาวหนูคะ เราสองพี่น้องต้องเจอเจ้าชาย แล้วก็รักกัน”

“รักกันสามคนเลยเหรอครับ”

“คะ”

“เฮ้อ! พอกันทั้งพ่อทั้งลูก”
ไทตั้งใจบ่นติดตลก คนพ่อก็เรียกหาคุกทุกวัน ส่วนคนลูกก็ใจกว้างเป็นแม่น้ำ

“พี่ไทจะเล่นใช่มั้ย เดี๋ยวหนูไปเอาเจ้าชายมาให้ละกัน”
น้องแป้งวิ่งตึกๆขึ้นบ้าน เพื่อไปเอาตุ๊กตาเจ้าชายสุดหล่อที่แขวนไว้ข้างเสา

เมื่ออยู่กันสองคน บรรยากาศกระอักกระอ่วนก็ตามมา ไททรุดนั่ง ทำเป็นเขี่ยต้นหญ้า สายตามองนกมองไม้ไปเรื่อย เนเน่คิดว่าหมีเถื่อนจะทำแค่นั้น แต่อยู่ๆก็โพล่งประโยคทุเรศๆออกมา
“ยอมรับไปเถอะ อย่างน้อยเสี่ยก็แค่ส่งตัวไปให้คนอื่น”

เนเน่แอบด่าในใจ ทั้งๆที่ภายนอกฉีกยิ้มอันแสน ‘จริงใจ’ ให้

“หรืออย่างมากก็ส่งไปหาพ่อแม่ ให้ขายตัวที่นู่น”

ไอ้....!!!

“เน่...พี่รู้ว่าเน่ไม่มีความสุขกับที่นี่นะ เน่ไม่ต้องทนหรอก เรายังเด็ก ยังมีหนทางเติบโตเยอะแยะ”

ผิดหวังมาก
นี่หรือคนสนิทของเสี่ย
เสี่ยไม่เคยปากหมาใส่ใครเลยนะ แล้วไอ้หมีนี่ถือดีมาจากไหน
แหวะ! ไม่อยากด่ามันว่าปากหมาเลย สงสารหมา

แล้วดูทำหน้าสิ ลอยหน้าลอยตาพูด คงคิดว่าคนอื่นจะได้ไม่สงสัยอะไรล่ะสิ

“ฟ้องเสี่ยได้นะ ดีกันแล้วนี่ บังเอิญเนอะ ดีกันในวันที่เงินหายพอดี๊พอดี”

“เป็นไรมากป้ะ?”

ไทยิ้ม
“ไม่นี่ครับคุณหนู”

“เอาแต่ใส่ร้ายคนอื่น หรือที่จริงอยากเบี่ยงเบนความสนใจ”

คนฟังเลิกคิ้ว
“ไม่นะ”

“คิดว่าตัวเองดีตายนัก—“
เนเน่รีบกัดปากตัวเอง ไม่เอาแล้ว...เขากลัวว่าจะเป็นแบบวันนั้นอีก
ต้องไม่ด่าใคร
ต้องไม่ว่าใคร
ให้มันเลวด้วยตัวมันเองเถอะ เน่ไม่อยากยุ่งกับใครแล้ว

“พี่เน่จะไปไหนคะ”

เด็กน้อยเพิ่งรู้ว่าตัวเองยืนค้ำหัวไทอยู่ สองมือกำหมัดจนเหนียวเหนอะหนะ
เขาตอบน้องแป้งเท่าที่จะนึกได้ ก่อนจะกลับขึ้นห้อง ขังตัวเอง...เช่นเคย

.
.
.
.

ข่าวลือเรื่องเน่ขโมยเงินเริ่มหนาหู เสี่ยอเนกยังไม่รู้ว่าใครปล่อยข่าว แต่สำหรับเสี่ย ยังไงเน่ก็ไม่ได้ทำ
แล้วยิ่งตอนนี้...เน่มีสภาพเหมือนศพเดินได้ขึ้นทุกวัน ตื่นเช้ามาตาโหล พอไปเรียน คุณครูก็โทรบอกว่าเน่หลับตลอด ข้าวก็แทบไม่แตะ มันเหมือนกับว่าเน่ไม่พร้อมที่จะใช้ชีวิต ช่วงนี้เสี่ยจึงพยายามเข้าหาเน่ก่อน ให้เน่รู้ว่ายังมีเขา

“หลับแล้วเหรอ”
เสี่ยอเนกถือวิสาสะเข้ามาในห้องโดยไม่เคาะ เห็นเน่นอนขดเป็นกุ้ง มีแมวห้าตัวนอนเรียงกัน

“นอนไวจัง ทำการบ้านเสร็จแล้ว?”
นั่งลง ลูบหัวตัวเล็ก

“อื้อ”

“เก่งมาก”

“เสี่ยจับขโมยได้หรือยัง”
ถามอีกแล้ว
เสี่ยได้ยินทุกวัน

“ยัง...” ตอบเหมือนเดิม
“แต่คิดว่าจะเลิกหาแล้วล่ะ มันตามตัวยากนะพวกนี้ หลักฐานอะไรก็ไม่มี”

“เงินไง ใครดูรวยผิดปกติบ้าง”

“ไม่มีหรอก คงเป็นพวกยากจนจริงๆนั่นแหละ คงขโมยไปเลี้ยงลูก”

“เสี่ยไม่โกรธเหรอ”

“ถ้าเป็นแบบนั้น ก็จะโกรธน้อยลง”

“แสดงว่าโกรธ—แล้วเสี่ยโกรธเน่มั้ย”

“เรื่องอะไร”

“เสี่ยจะส่งเน่ไปให้คนอื่นมั้ย”

“ใครพูด”
เขาแค่เคยคิด ซึ่งมันก็นานมาแล้ว

“เสี่ยจะส่งเน่ไปให้คนอื่นมั้ยถ้าเน่ขโมยจริง”

“เธอไม่ใช่ขโมย แล้วฉันจะลงโทษเธอทำไม”

“เสี่ยเชื่อเน่ทำไม?”
เด็กน้อยลุกขึ้นนั่ง มองตาเสี่ย

“ก็ฉันเชื่อ”
วันนี้เน่เป็นอะไร พูดจาแปลกๆ

“เสี่ยจะส่งเน่ไปที่อื่นก็ได้นะ จะได้ไม่โดนนินทา”

“หืม?”
เน่กลับไปนอนขดอีก เสี่ยเห็นว่ามันชักจะไปกันใหญ่ จึงลงนอนข้างๆ กอดคนตัวเล็กไว้

“จะมาปกป้องเน่ทำไม”
โกรธเน่สิ
อย่าสงสาร
กลับไปโกรธเหมือนเดิมเถอะ

“ฉันขอโทษ”

“...?”
ขอโทษเหรอ...

“ที่ตบเธอวันนั้น คงยังช็อคอยู่สินะ—ขอโทษนะ—แล้วที่ทำดีกับเธอตอนนี้ ไม่ใช่เพราะสงสาร ฉันเชื่อว่าเธอไม่ได้ทำจริงๆ”
อ้อมกอดนั้นแนบแน่นขึ้น เสี่ยอยากให้เน่รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ไปไหนเลย

“ถ้าเสี่ยไม่ได้สงสาร...ล..แล้วทำไม เพิ่งมาดีกับเน่ตอนนี้”
เสียงสั่นเครือ
ทำให้เสี่ยฉุกคิดถึงเด็กแก่แดดคนนั้น ว่าหายไปไหน เน่ไม่เคยมีน้ำตาให้เห็นเลยสักครั้ง แล้วนี่มันอะไร...
ต้องอดทนกับเรื่องบ้าๆมานานแค่ไหนแล้ว?!

“ฉัน....”
เสียใจ
หวังว่าจะไม่สายเกินไปนะ

“ฉันขอโทษนะที่ให้คำตอบเธอไม่ได้—แต่อยากให้รู้ไว้ ว่าถ้าเธอมีโอกาสและเธอรู้สึกดีที่ได้รับ เธอต้องคว้ามันไว้...อย่าคิดว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น ทำไมไม่เป็นแบบนี้ มันไม่เมคเซ้นส์ มันจึงไม่ถูกต้อง...รู้ไหมมันไม่ใช่เลย...เรื่องบางเรื่องมันก็หาเหตุผลไม่ได้หรอก แต่แน่นอน จริงๆแล้วมันอาจจะมีเหตุผลก็ได้ ...แต่เธออยากรู้มันจริงๆเหรอ?”

“ถ้ารู้ก็ดี”

“ใช่—ถ้ารู้ก็ดี แล้วเธอสามารถทำอะไรกับมันหลังจากนี้ได้หรือเปล่า?...คำตอบคือไม่ หรืออาจจะใช่  แต่เน่...ทุกสิ่งไม่ได้เป็นตามที่เราต้องการหรอก เพราะบางอย่างก็ต้องใช้หัวใจนะ ฉันไม่ได้พูดถึงความรักใคร่เชิงชู้สาว—หมายถึงรักแบบแฟนน่ะ ...ฉันพูดถึงการใช้หัวใจในเรื่องที่เรามีแรงปรารถนาต่อมัน —passionน่ะ”

“เน่เริ่มงงเพราะเสี่ยอธิบายภาษาอยู่เนี่ยแหละ”

“ฮ่าๆๆๆ ฉันกลัวว่าเธอไม่เข้าใจนี่นา”

“เสี่ยสรุปดิ”

“ก็หมายถึง...ถ้าคนๆหนึ่งขอโทษเธอ เธอก็รับมันไว้เถอะ เพราะคนโกรธก็ใช่ว่าจะมีความสุข ถ้าหากเธอยกโทษให้เขา หัวใจของเธอก็จะเบาไปครึ่งหนึ่ง”

“แล้วอีกครึ่งล่ะ”

“เธอต้องวางทิฐิ แล้วขอโทษเขาด้วย”

“โห...”
เน่หันมาโอดโอยใส่

“ฮ่าๆๆ เลิกร้องไห้แล้วนี่นา”
เสี่ยบีบจมูกเล็กด้วยความหมั่นเขี้ยว ยิ่งเห็นเน่พยายามกลั้นยิ้มก็ยิ่งหมั่นเขี้ยว รู้สึกอยากนอนสอนเด็กทั้งคืนทั้งวัน

“กำลังประมวลความคิดอยู่”

“ไม่ต้องคิดมาก ทำตามที่ใจต้องการเถอะ แค่ให้รู้กาลเทศะก็พอ”

“ที่จริง...ก็หายโกรธเสี่ยแล้ว”

“ดีแล้ว...ฉันอยากให้เธอรู้ว่าฉันยังไม่อยากทำถึงที่สุด”

“เสี่ยกลัวติดคุกเหรอ”

“ฉันอยากให้เธอเข้าใจมันด้วยตัวเอง”

“แต่เน่น้อยใจที่เสี่ยไม่ยอมคุยด้วย”

“อืม เรื่องนั้นก็ต้องขอโทษนะ ถึงจะเพอร์เฟ็คต์แค่ไหน แต่ทุกคนก็มีข้อเสียอยู่”

“....นั่นสินะ”
รู้สึกดีจังเลย ที่ได้เปิดใจกับเสี่ยแบบนี้
รู้งี้ร้องไห้ตั้งนานแล้ว
เสี่ยเผยจุดอ่อนแล้วแหละ รู้ตัวไหมเนี่ย

“ว่าไง? จะยกโทษให้ฉันมั้ย”

“ไม่...!”

“อ้าว?”

“เน่ไม่ยกโทษ แต่เน่จะขอโทษที่เน่ด่าเสี่ย”

คนแก่ยิ้มกริ่ม หัวใจพองโตจากการได้เห็นหญ้าอ่อนเจริญเติบโตขึ้นมาอีกนิด

เสี่ยได้รู้ว่าที่จริงแล้วเน่คุยง่าย ขอแค่รอให้เด็กอารมณ์ดี หรือเราต้องเอาใจก่อนสักหน่อย

“แล้วเน่ก็จะยกโทษให้เสี่ย ถ้าเสี่ยตามตัวคนร้ายได้”

“ยากไป”

“อาจจะไม่ยากก็ได้”

“เธอรู้อะไรมา”

“มันอาจไม่ช่วยมากนะ”

“ก็ลองดู”

“งั้น...มานี่สิ เน่มีอะไรจะเล่าให้ฟัง”

มือเล็กโน้มคอแกร่ง แววตาที่เจือน้ำตากลับส่องประกายวิบวับ ให้ความรู้สึกตรงกันข้าม
มีหรือโคแก่ที่ท้องว่างมาตั้งนานจะรีรอ แกพร้อมเงี่ย ‘หู’ ฟังทุกถ้อยคำของต้นหญ้าทีเดียวเชียวล่ะ




-จุ๊ๆ อย่าคิดลึกนะ อย่าคิดลึก เสี่ยกำลังตั้งใจฟังเด็กจริงๆ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 12ตัวร้ายออกโรง (2) 24ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 24-10-2017 22:40:57
ดีกันก็ดีแล้วสงสานเน่จังเป็นแค่เด็กต้องมาเจออะไรแบบนี้

ไทนี่ยังไง เกลียดเน่ขนาดนั้นเลย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 12ตัวร้ายออกโรง (2) 24ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 24-10-2017 22:57:51
 :hao5: ดีกันก็ดีใจ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 12ตัวร้ายออกโรง (2) 24ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 25-10-2017 06:10:08
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 12ตัวร้ายออกโรง (2) 24ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: onlyplease ที่ 25-10-2017 17:35:10
ถึงเป็นแบบนี้ ก็อยากให้เน่ไปจากเสี่ยนะ เพราะถ้าเกิดเรื่องอีก ความรู้สึกต้องเสียไปอีกแค่ไหน  :hao4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 12ตัวร้ายออกโรง (2) 24ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 25-10-2017 19:06:50
เดี๊ยนมีความหมั่นไส้บอดี้การ์ดค่ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 12ตัวร้ายออกโรง (2) 24ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: bojaemyboo ที่ 27-10-2017 22:20:04
เสี่ยรีบเอาความร่าเริงน่ารักของเน่กลับมาเร็วๆนะ :mew6:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 12ตัวร้ายออกโรง (2) 24ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 28-10-2017 09:08:43
ดีจัง
สังคมรอบข้างค่อยๆ สอนเด็กเน่
แต่ที่ดีกว่านั้นคือเสี่ยเอนกคอยสอนและแนะแนวทางให้กับเด็กมัน เรื่องบางเรื่องเด็กก็ต้องการคนชี้แนะ ถ้าปล่อยให้คิดเองบางคนก็งมหาทางออกที่ดีต่อะัวเองไม่เจอ

รอตอนต่อไปจ้ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 12ตัวร้ายออกโรง (2) 24ต.ค. P.2
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 29-10-2017 14:25:24
Chapter 13
ตัวร้ายออกโรง (3) จบตอน



แบร่!!
ไอ้หมีเถื่อน
แลบลิ้นใส่ตอนมันเดินผ่าน ตอนนี้เน่ไม่เหลือความเคารพให้แล้ว ผู้ใหญ่อะไรโทษเด็ก คิดจะหาหลักฐานก็ไม่มี ดีแต่แกล้ง
เหอะ! ขอให้ชาตินี้ไม่มีแฟน ไอ้หมีเถื่อน!

“เป็นอะไร ทำหน้าทำตา”

“อุ้ย!”
ยิ้มแห้งต้อนรับผู้ปกครองสุดหล่อและแสนดี วันนี้กลับไวอีกแล้ว

“อย่าไปอคติใส่ไทมากเลย รายนั้นก็เป็นอย่างนั้นแหละ ยิ่งกว่าผู้หญิงมีเมนส์อีก”
เสี่ยเล่นมุกกับเขาด้วยแฮะ

“แย่จังที่เน่ไม่รู้ว่าผู้หญิงมีเมนส์เป็นยังไง”
เกิดมาก็มีแต่คนเอาใจ หรือไม่แน่...เน่เองต่างหากที่เป็นฝ่ายมีเมนส์

“อ่ะนี่ ซื้อขนมมาฝาก”
ถุงพลาสติกใบใหญ่เต็มไปด้วยขนมแบบต่างๆถูกยื่นให้เน่
เสี่ยแวะห้างสรรพสินค้าเพื่อคุยธุระกับคนรู้จัก ก่อนจะหอบเอาขนมจำพวกเบเกอรี่จากร้านที่ขึ้นต้นด้วยตัวเอส ลงท้ายด้วยตัวพี ซึ่งเน่ชอบบราวนี่มากๆ แต่จริงๆเน่ก็ชอบทุกอย่างที่อร่อยแหละนะ

เด็กน้อยเดินตามเสี่ยต้อยๆ ก่อนที่จะก้าวขึ้นเรือน แกแอบกระซิบกับบอดี้การ์ดที่ไม่ใช่ไท เน่เลยเดาว่าแผนตนน่าจะสำเร็จไปได้ในระดับหนึ่ง




“มากันครบแล้วนะ”
เสี่ยทักแม่ครัวและผู้ช่วยที่มีอยู่สามคน หนึ่งในนั้นก็คือแพร

“ขอโทษนะที่เรียกมาคุยอีกรอบ”

ทุกคนก้มหน้าเคารพเจ้าของบ้าน เนเน่นึกว่าเจ๊แพรจะเชิดกว่านี้ แต่นางกลับไหลตามได้อย่างเนียนๆ จนแทบจะดูน่าสงสารที่สุดในกลุ่มนี้ด้วยซ้ำ

แอบมองไทที่อยู่ห่างออกไป ไอ้หมีมีสีหน้าเรียบนิ่ง สายตาไร้ความสงสาร จึงเดาได้ว่าคงจีบแพรเล่นๆ เหมือนกับบอดี้การ์ดคนอื่น
เฮ้อ! เห็นใจเจ๊แพรเหมือนกัน เป็นแฟนบอดี้การ์ดเสี่ยแทบจะทุกคน แต่ไม่เห็นใครช่วยหรือแสดงท่าทางเป็นเดือดเป็นร้อนเลย

“ป้า ลูกสบายดีนะ”

“ดีค่ะ มันเพิ่งส่งเงินมาให้ งานใหม่มันดีมากๆ ขอบคุณเสี่ยนะคะที่ช่วยหาให้มัน”

“ไม่เป็นไรครับ”
อมยิ้มน้อยๆ ก่อนหันไปสบตาป้าอีกคน

“กล้วยบวชชีเมื่อวานอร่อยมากครับ”

“ขอบคุณค่ะ ป้ากลัวว่ามันจะหวานไปซะอีก เห็นหนูเน่ชอบหวาน เลยเผลอมือใส่น้ำตาลมากไปหน่อย”

“ไม่หรอกครับ เน่ชอบ ผมก็ชอบ”

เด็กน้อยรู้สึกหลงทิศไปชั่วขณะ
เสี่ยท่าจะบ้าไปแล้วแน่ๆ บ้าไปแล้วจริงๆ
เน่อยากมุดดินหนี ทั้งอายทั้งเขิน

“ต่างหูสวยดีนะแพร”

เกิดความเงียบชั่วขณะ ราวกับทุกคนรู้อยู่แล้วว่าเสี่ยตั้งใจจะจัดการใคร
แล้วเสี่ยก็ไม่อ้อมค้อมให้วุ่นวายเสียด้วย

“ซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เอ่อ...”

“ซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
น้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนคนใจดี ที่พร้อมจะให้อภัยคนได้ทุกเมื่อยิ่งทำให้เน่สยอง

“ซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“คือหนู...ได้มานานแล้วค่ะ แฟนให้มา”

“อืม แฟนเหรอ ชื่ออะไรล่ะ ฉันรู้จักหรือเปล่า”

“ไม่รู้จักหรอกคะเสี่ย แฟนเก่าคะ”

“เป็นแฟนเก่าแต่ยังเอาของที่เขาซื้อให้มาใส่ เธอนี่ใจกว้างจริงๆเลยนะ แฟนใหม่ไม่ว่าเหรอ ว่าไงไท...ใจดีจังนะ”

แพรมองหาไทขอความช่วยเหลือ

“เสี่ยเข้าใจผิดแล้วครับ ผมกับแพรไม่ได้เป็นแฟนกัน”

“อ้าวเหรอ เห็นจีบกันอยู่”

“คือพวกเราก็จีบแพรกันทั้งนั้นแหละครับ”

พูดอย่างนี้เหมือนเอาเจ๊แพรมาประจานเลยนี่หว่า บอดี้การ์ดของเสี่ยแต่ละคนนี่เด็ดจริงๆ เนเน่ขอพี่บอเบอร์หนึ่งที่แสนดีไว้คนหนึ่งเถอะ ถึงพี่แกจะออกไปแล้วก็ตาม

“เอาล่ะ ฉันเข้าเรื่องเลยดีกว่า เพราะดูเหมือนจะออกทะเลไปไกลละ—แพร ....ต่างหูทองนั่นก็ประมาณสลึงนึง ซึ่งก็ไม่มากไม่น้อยไปสำหรับเงินแค่ไม่กี่พันในกระป๋องของแม่ฉัน”

“.... เสี่ยหมายความว่ายังไง?”

“ช่วงนี้ฉันเห็นเธอเข้าๆออกๆเรือนฉันบ่อยเหลือเกิน ทั้งๆที่ไม่มีหน้าที่บนนี้ด้วยซ้ำ รู้ไหม...ฉันอยากให้งานมันเกลี่ยๆกันนะ คนที่มีหน้าที่บนเรือน ก็ให้เขาเอาสำรับมาวางเองเถอะ คนที่มีหน้าที่กวาด ก็ให้เขากวาด แต่เธอแย่งหน้าที่เขาหมด...ทำไม?”

“ก็หนูขยันนี่คะ”

“เหรอ?—แล้วที่คุยกับบอดี้การ์ดของฉันไปทั่ว เรียกว่าขยันหรือเปล่า”

“หนูมนุษย์สัมพันธ์ดีคะ!”
เริ่มกระแทกเสียง

“โอเค...คืองี้นะ...ต่างหูเธอเนี่ย แฟนเก่าที่มีหรือเปล่าก็ไม่รู้ของเธอไม่ได้ซื้อมาให้หรอก”

“เสี่ยรู้ได้ยังไง เสี่ยปรักปรำหนูนี่”

“ต้องให้ฉันบอกเธอมั้ยว่าฉันทำยังไง...หืม? อยากให้เรื่องมันใหญ่กว่านี้มั้ย?”

“ใครบอกเสี่ย! มึงใช่มั้ย!?”

หญิงสาวชี้หน้าเน่ด้วยแววตาอาฆาต เสี่ยชักขี้เกียจยืดเยื้อจึงจบเรื่อง

“เธอทำไปทำไม กับอีแค่ทองเนี่ยนะ แถมยังรื้อห้องพระขนาดนั้น หาอะไรอีก”

“หนูไม่ได้ทำ!”

“ไท”

ไทให้ทุกคนที่ไม่เกี่ยวออกไปก่อน เหลือเพียงบอดี้การ์ดไม่กี่คน กับเน่ที่เริ่มจะกลัวสายตาเจ๊แพรแล้ว เพราะหล่อนมองมาทางนี้ตลอด จนอดคิดไม่ได้ว่าหากแพรหลุดมาได้ เธอจะกลับมาทำร้ายเน่มั้ย
เสี่ยสังเกตเห็นเหมือนกัน จึงขยับตัวบังเน่ไว้

“มองฉันนี่!”

เอาแล้ว
เสือแปลงร่างแล้ว

เนเน่เลือกไม่ผิดใช่มั้ยที่แอบอยู่หลังเสี่ย

บ้านทั้งบ้านเงียบกริบ ไม่มีแม้แต่เสียงแมวร้อง ลมพัดหวีดหวิวนั้นยิ่งบาดหัวใจ
แพรยืนกำมือ พยายามหาวิธีเอาตัวรอด แต่มันจะมีโอกาสหรือ? ยิ่งไม่มีตำรวจแบบนี้ ก็เดาได้เลยว่าเสี่ยหาทางจัดการเธอเอง ซึ่งมันเลวร้ายกว่าเข้าคุกมากๆ

“เธอมีเจตนาอะไรถึงขโมยเงิน”

“โอ๊ย!! บอกว่าไม่ได้ทำไง”

“นั่งลง!”
ร่างสูงตระหง่านยืนขึ้น ชี้หน้าคนรับใช้ให้ทำตามคำสั่ง แพรยอมนั่ง แต่ดวงตาแข็งกร้าว

“เงินแค่นิดเดียว เอาไปทำไม”

“ไม่ได้ทำ!”

“บอกเขาไปเถอะแพร”
ไทเริ่มทนไม่ไหว ทุกคนเริ่มระอากับความหน้าด้านของเธอ
ปกติแพรก็ชอบยืมเงินหนุ่มๆ หรืออ้อนให้ซื้อของให้ แต่ก็ไม่นึกว่าจะถึงขั้นขโมยเงินเจ้านาย

“บอกมา แล้วฉันจะยกโทษ”

“เชื่อได้ด้วยเหรอเสี่ย ยกโทษแล้วเอาไปฆ่าทิ้งมากกว่า”

คนฟังยักไหล่ ประมาณว่า “มันก็จริง”

“ทำไมเสี่ยต้องคิดว่าเป็นหนูด้วย”

“ทำไมน่ะเหรอ...?”

“หนูจะเอาไปทำไมแค่ไม่กี่บาท ขอไอ้พวกโง่พวกนี้เอาก็ได้”

เป็นการจุดเพลิงเผาตัวเองที่ดีมาก เสี่ยยิ้ม รับบางสิ่งมาจากบอดี้การ์ด แล้วปาใส่หน้า
เป็นการเหยียดหยามที่แพรรับไม่ได้ เธอโกรธจัด แต่ต้องข่มอารมณ์อย่างถึงที่สุด

และแพรรู้ดีว่าสิ่งนั้นคืออะไร

“บ้านฉันไม่ต้อนรับคนติดยา”

หญิงสาวกัดฟัน เส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบ

“เงินที่เหลือจากซื้อทองก็เอาไปซื้อยา เธอนี่มันฉลาดจริงๆ คิดว่าฉันโง่จนไม่รู้จักเอเย่นต์ที่มันขายให้เธอเหรอ...ห้ะ!?”
คางเล็กแทบแตกเป็นเสี่ยงๆเมื่อถูกบีบด้วยแรงโทสะ

“ตอนแรกก็คิดว่าเธอจะเลิก เลยพยายามไม่สนใจ แต่พอเกิดเรื่องทำให้ฉันเดือดร้อน ทำให้คนอื่นเดือดร้อน....มึงดูถูกกูเกินไปแล้ว”

เพี้ยะ!

เด็กน้อยที่นั่งดูสะดุ้งด้วยความตกใจ เสี่ยทำเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดามาก ทำได้หน้าตาปกติมาก เพียงเงื้อมือตบในเวลาไม่กี่วินาที แล้วยิ้มสะใจแบบนั้น
เขา...กลัว

“ไปอยู่ในห้องดีกว่า”
บอดี้การ์ดคนหนึ่งกระซิบบอก เน่จึงทำตาม เพราะกลัวรับเสี่ยไม่ได้


พอพ้นเน่ไป เสี่ยจึงทำการสอบสวนเต็มรูปแบบ เสี่ยถามทุกอย่างที่ได้ฟังมา แต่บอกว่าตัวเองเป็นคนรู้ เพื่อไม่ให้คนคาบข่าวเจ็บตัว

การสอบสวนเครียดขึ้นเรื่อยๆ และเสี่ยไม่รีรอที่จะลงไม้ลงมือ ทุกคนต่างรู้ดีว่าถ้าทำงานกับเสี่ย ก็ต้องซื่อสัตย์ แล้วเสี่ยจะดีด้วย แต่เสี่ยก็เหมือนระเบิดที่รอเวลาปลดชนวน ถ้าใครกล้ามาต่อกรในทางที่ไม่ดีล่ะก็ แม้แต่เศษผมยังหาไม่เจอ


.
.
.
.
.
.



เด็กน้อยลุกพรวดเมื่อเสี่ยเปิดประตูเข้ามา เน่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ร่างสูงก็โถมกอด แล้วพากันจมไปบนเตียง

“เป็นไงมั่ง เงียบจังเลย”

“นึกว่าฉันจะเอาปืนยิงหรือไง”
ใบหน้าเสี่ยห่างกันไม่ถึงนิ้ว ลมหายใจอุ่นจึงคลอเคลียอยู่บริเวณแก้ม

“แล้วเขายอมรับมั้ย”

“ไม่ยอมก็ต้องยอม”

“แล้วเสี่ยรู้เรื่องยามานานแค่ไหนแล้ว แสดงว่าเสี่ยก็ต้องสงสัยเหมือนกันสิเนี่ย”

“ไม่มากหรอก เพราะแม่ของแพรเป็นคนดีที่ฉันไว้ใจเสมอ นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าลูกแกจะติดยา”

“แล้วที่เขารื้อห้องพระล่ะ รื้อทำไม”

“ก็เพราะพวกเราน่ะสิดันตื่นมาขัดจังหวะมัน เลยรื้อห้องให้ดูเหมือนเป็นฝีมือโจรทั่วไป”

“แปลกนะ ซื้อยาได้แต่ขโมยพระไปขายไม่ได้”

“จะบ้าหรือไง ผู้หญิงตัวนิดตัว ลำพังมันปีนเรือนขึ้นมาได้เองก็เก่งแล้ว แต่พี่ว่าถ้ามันโลภกว่านี้ มันก็คงทำนะ”

“คิก..”

“ขำอะไร”

“เสี่ยเรียกตัวเองว่าพี่ ฮ่าๆ”

“ขำเหรอ”

“ขำดิ ไม่เข้ากับเสี่ยเลยอ่ะ เหมือนตาแก่หัวงู กำลังล่อลวงเด็ก”

“เดี๋ยวจะโดน”

“สรุปแล้วเสี่ยทำอะไรกับเขา”

“ส่งไป...ที่ไกลๆ —ไม่กลับมารังควานเราได้แน่นอน”

“น่ากลัวอ่ะ”

“แล้วกลัวไหม”

“ก็นิดๆนะ เวลาเสี่ยโมโหน่ะ ทำไมต้องลงไม้ลงมือด้วย”
จากความเคารพ มันจะกลายเป็นความกลัวเอา

“ต้องให้มันเข็ดหลาบ”

“ยังกะพวกมาเฟีย”

“แล้วรู้ได้ไงว่าฉันไม่ใช่มาเฟีย”

เน่ไม่ตอบคำ แสร้งทำปากพองลม

ลมหายใจที่ระอยู่บริเวณต้นคอเปลี่ยนเป็นสัมผัสอุ่นนุ่มประทับ
เนเน่เอียงคอสมยอมเพื่อให้รอยนั้นชัดเจนขึ้น ร่างกายกำยำเสียดสีผ่านผ้าฝ้ายชั้นดีจนรู้สึกเกะกะ

“ช่วยฉันหน่อย”

“ช่วยเหรอ...”
เรื่องอย่างว่าใช่มั้ย

“ทำให้ฉันใจเย็นขึ้นที”
เน่แอบขำเล็กน้อยเพราะดูเหมือนว่าสิ่งที่กำลังทำตอนนี้จะยิ่งเพิ่มไอร้อนให้เสี่ย
แต่เพียงครู่ ริมฝีปากนิ่มก็บรรจงไล้ลิ้มชิมรสชาติความหวานจากปากอีกฝ่าย เขาขบกัดปากล่างจนขึ้นสีแดงห้อเลือด แสดงถึงความตะกละตะกลามที่ยิ่งเพิ่มขึ้นทุกวินาทีที่สัมผัส
ลมหายใจทั้งสองหอบสะท้าน เน่เจ็บปากไปหมด น้ำลายไหลออกจากมุมปากด้วยควบคุมไม่ได้ แต่ลิ้นเสี่ยกลับตวัดมันขึ้นอย่างไม่นึกรังเกียจ เขาสอดลิ้นร้อนเข้ามาแล้วหยอกเล่นไปทั่วโพรงปาก แกล้งเน่ให้หัวหมุน เด็กน้อยประสบการณ์ยังน้อยตามอายุเกาะไหล่เสี่ย ลำตัวเกร็ง ความร้อนระอุไหลวนที่กลางลำตัว จึงอ้าขาเต็มที่เพื่อให้ตัวเสี่ยแนบชิดกับเขาได้มากกว่านี้

เสี่ยเป็นของเน่....และจะเป็นของเน่ตลอดไป





“เน่”

หืมมม?
วันนี้วันอะไร ทำไมไอ้หมีมันเรียก

เนเน่แค่เดินเล่นอยู่แถวๆหลังบ้าน ซึ่งไม่ค่อยมีใครมาสนใจเท่าไหร่ มีแค่ยามเดินเฝ้าสองสามคน และอาจจะสิ่งเร้นลับในกระท่อมร้างหลังนั้นด้วยก็ได้ บรื๋ออ~
เด็กน้อยเดินไปหาคนตัวใหญ่ใกล้ๆกระท่อมนั้น แต่พยายามเลี่ยงไม่มองเข้าไปข้างใน

“มีอะไรเหรอ”

“พี่ขอโทษนะ”

“โอ้!”
อุทานออกมาอย่างลืมตัว

“โทษทีที่ว่า ปากไม่ค่อยดีน่ะ”

“ไม่เป็นไรๆ เสี่ยเล่าให้ฟังแล้วว่าหมีเป็นคนช่วยสืบเรื่องเจ๊แพรด้วย”
ไทเกือบจะชอบแล้วเชียว ถ้าเด็กมันไม่ตัดคำนำหน้าเขาไป แล้วเรียกแค่ชื่อ(ที่ตั้งเองอีกต่างหาก)

“อืม แต่ก็ช่วยเคารพครูเธอด้วย อุตส่าห์สอนท่าเด็ดมัดใจเสี่ยให้ตั้งเยอะ”

“เอ้อนั่นสิ...พี่หมีๆ พี่หมีรู้ได้ไงอ่ะว่าเสี่ยชอบแบบไหน”

พันไทยักไหล่กอดอก ใบหน้าปลื้มปิติ ยืดคอยาวจนจะเป็นยีราฟ

“พี่เป็นผู้ชาย ทำไมจะไม่รู้ แล้วเป็นไง เสี่ยติดใจล่ะสิ”

“ไม่รู้สิ ยังไม่ได้ทำถึงขั้นสุดท้ายสักทีเลย เสี่ยบอกแต่รอให้โตๆอยู่นั่นแหละ”

“ฮ่าๆๆ เสี่ยกลัวเด็กหนีล่ะมั้ง”

“เสี่ยซาดิสม์เหรอ?”

“ส่วนหนึ่ง รับได้ไหมล่ะ...แต่หลักๆที่เด็กๆทิ้งไปก็เพราะเสี่ยขี้งกมากกว่า ไม่งั้นจะโกรธแพรเป็นฟืนเป็นไฟจนส่งไปประเทศเพื่อนบ้านเร้อ เงินแค่ไม่กี่พัน”

เรื่องเสี่ยขี้งกก็พอจะเดาได้นะ เพราะเสี่ยไม่ค่อยเอาใจเน่ด้วยของเท่าไหร่ ลองมานึกๆดู ถ้าไม่ใช่ของกิน ก็มีแค่เสื้อตัวเดียวเองที่เสี่ยซื้อให้ อย่างนี้พวกเด็กๆที่คบเพราะหวังเงินก็หนีหมดน่ะสิ จะว่าไปในสังคมชนชั้นกลาง คำว่าหน้าตามันก็กินไม่ได้จริงๆนั่นแหละ แต่สำหรับเน่ ออกจะเฉยๆนะ อาจเพราะเคยมีทุกอย่างที่อยากได้แล้วล่ะมั้ง

“เข้าใจแล้วหรือยังว่าทำไมเด็กเสี่ยเยอะ แต่เสี่ยเขาก็รักทีละคนนั่นแหละ”

เนเน่พยักหน้าตอบ

“คุยอะไรกันไท—อ้าวเน่”

จู่ๆพี่บอเบอร์หนึ่งก็ออกมาจากกระท่อมผุๆ เน่อ้าปากค้างตกตะลึง ด้วยความคิดถึงพี่บอมากๆ

“พี่กลับมาเหรอ? พี่จริงๆอ่ะ ไม่ใช่วิญญาณในกระท่อม?!”

“ฮ่าๆๆ แช่งพี่ซะงั้น”

“พี่ไปตามกลับมาเอง—เสี่ยสั่ง”
ไทเบ้หน้าด้วยความหมั่นไส้ ด้วยไม่เคยเห็นเด็กนี่ทำหน้าเหมือนเจอเทวดามาก่อน

“แล้วพี่เข้าไปทำอะไรในนั้น”
เน่หาได้สนใจพี่หมีเถื่อนไม่ ยิ่งทำให้หมีฉุนหนัก

“ไปดูค้างคาว มันมาทำรังกันเต็มเลย ต้องไล่ออก เพราะเสี่ยจะซ่อมแซมที่นี่ใหม่”

“จะมีคนมาอยู่เหรอครับ”

“ไม่รู้สิ เสี่ยอยากเก็บไว้ให้เน่หรือเปล่า”

ไทขำ เพราะเพิ่งคุยกับเน่เรื่องเสี่ยงกอยู่แหม็บๆ

“ช่างมันเถอะๆ แต่เน่ดีใจนะที่พี่บอกลับมา”
เด็กน้อยสวมกอดคนบึกบึนสมชาย หน้าตาก็ดี นิสัยก็ดี เลยชอบสุดๆ

“พี่ก็ดีใจ แต่เน่ต้องทำตัวดีๆนะ ไม่งั้นพี่ออกอีกแน่”

“จ้า”


เนเน่สวมกอดอีกครั้งก่อนจะขอตัวกลับไปหาเสี่ย ไปเอาใจสักหน่อย เห็นแกเครียดเรื่องงานมาหลายวัน



“ไท...ที่ว่าเสี่ยสั่งให้ตามกูมา—“

“เออ”

“ไหนตอนแรกมึงบอกว่าอยากเอาใจเน่ไงวะ แล้วก็อยากอยู่ใกล้กู”

“กูคิด และเสี่ยสั่งไง”

“แต่มึงอยากอยู่กับกูด้วยใช่มั้ย”

“มึงอย่าพูดมากได้มั้ยเทียน ไม่มีแพรก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะเลือกมึงตอนนี้”

“.....กูรู้อยู่แล้ว”

“อะไรของมึงเนี่ย—อ...เออ...กูขอโทษ!”

“ช่างเถอะ”

“เดี๋ยวคืนนี้กูไปหา พ่อแม่มึงอยู่บ้านมั้ย”
มือหนาแอบแตะหลังมืออีกฝ่ายเบาๆเพื่อไม่ให้คนอื่นเห็น

“อยู่”

“งั้นกูไปรับ ไปนอนรีสอร์ทกัน”

“อืม”




โฮะๆๆๆๆ
ψ(`∇´)ψ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 13ตัวร้ายออกโรง (3) 29ต.ค. P.3
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 29-10-2017 20:39:59
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 13ตัวร้ายออกโรง (3) 29ต.ค. P.3
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 30-10-2017 02:12:41
อ่าวๆ เขากินกันเองจ้า
ที่พี่หมีแนะนำท่าเด็ดๆ ให้เน่ไปใช้กับเสี่ยถูกเพราะพี่หมีทำให้พี่บ.เบอร์หนึ่งบ่อยละสิ อิอิ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 13ตัวร้ายออกโรง (3) 29ต.ค. P.3
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 30-10-2017 20:39:42
เอ้าาาาาา
พี่ไทกับพี่เทียนนี่ยังไงงงง
เกร้ดดดดดดดดด
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 13ตัวร้ายออกโรง (3) 29ต.ค. P.3
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 30-10-2017 21:32:54
 :hao7: คู่รองแซ่บอ้ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 14 เสี่ยใจร้าย 6พย60 P.3
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 06-11-2017 14:08:40
Chapter 14
เสี่ยใจร้าย!!




เรื่องราวแฮปปี้เอนดิ้งทำให้สองเพื่อนซี้มักจะมาที่บ้านเสี่ยเป็นประจำด้วยความ...เอ่อ..’เผือก’
กลายเป็นเจ้าที่ฝ่ายสังเกตการณ์ ที่ได้รับค่าแรงเป็นขนมไทย อย่างพวกบัวลอย เต้าทึง ลอดช่อง และอื่นๆเท่าที่แม่ครัวจะทำให้ได้

“เฮ้อ เซ็งว่ะ”
จู่ๆไอ้ตัวแสบอย่างเอ็มก็โพล่งขึ้นมา

“อะไรของมึง”

“ก็กูนึกว่าจะมีแฟนสวยๆอย่างเจ๊แพรซะแล้ว ไม่น่าเลย”

เน่กลอกตามองบน

“เขาแค่มาส่องครั้งสองครั้งก็คิดไปดาวอังคารแล้ว”

“เออ ก็มันเหงานี่หว่า”

“เราเพิ่งม.3เอง จะรีบมีไปทำไม”
เนเน่เตือนสติเพื่อน พาให้เพื่อนหันมองขวั่บ

“มึงลืมไรป่ะเน่”

“อะไร?”
ไม่รู้จริงๆ ทำไมเพื่อนต้องมองเน่ด้วยแววตาหมั่นไส้ด้วย

“กูว่าเน่ต้องโดนเสี่ยล้างสมองแน่เลยว่ะ ทำไมมันใสซื่อวะ ผิดปกตินะเนี่ย”
เอ็มหันไปกระซิบกับมิค ซึ่งมิคที่สติดีกว่ากลับเห็นด้วยซะงั้น

“เราจะบอกผู้กองโจดีไหมวะ”

“ต้องบอกสิ เขาอุตส่าห์ให้ตังค์มาสืบ”

“นี่! ได้ยินนะเว้ย หูไม่ได้ตึง!”
เน่ชักจะกลุ้มใจกับไอ้สองตัวนี่ขึ้นทุกวัน ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่เลือกคบด้วย

“แหะๆ ไม่มีไรหรอกเน่ ผู้กองโจแค่ห่วงว่าเน่จะถูกเสี่ยทำมิดีมิร้าย เลยให้พวกเรามาดูแล”

“แล้วผู้กองจะมาห่วงอะไรนักหนา สนิทก็ไม่สนิท”

“ก็เขาสนิทกับเสี่ยไง คงกลัวเพื่อนโดนข้อหาไรงี้มั้ง”
มิคบอก

“แต่กูว่ามันแปลกๆนะ มันเว่ออ่ะ—หรือผู้กองจะแอบชอบเสี่ย!?”

“โอ๊ยไอ้เอ็ม เขาจ้างเราแค่ห้าสิบบาท มึงคิดว่าเขาจริงจังขนาดนั้นเหรอ มึงนี่มโนฉิบผาย”

“อ้าวเหรอ”

“แล้วนี่คุยกัน คิดออกหรือยังว่าคำตอบคืออะไรห๊ะ!”

“ซวยๆๆ เชี่ยมิคมึงได้ยัง”

“แป๊บนึงดิเน่ มันยากนะเว้ย”

“แค่ใส่ if ข้างหน้าประโยคที่ให้อ่า ไม่ยากหรอก”

“แป๊บๆๆๆ”

สองเพื่อนซี้รีบระดมหัวคิดเพราะกลัวคุณครูพิเศษแหวกอก แถมยังโม้กับพ่อแม่เสียดิบดีว่ามาเรียนหนังสือ พวกแกเลยให้เอาสมุดไปให้ดูว่าเรียนจริงๆ ซึ่งแกก็อ่านไม่ออกหรอก แต่เขาเป็นเด็กดีที่รู้จักละอายต่อการโกหก อย่าน้อยวันนี้ได้สักข้อก็ยังดีวะ

ส่วนเนเน่นอนกินขนมอย่างสบายใจรอคำตอบเพื่อน รู้สึกสนุกที่ได้ใช้เวลากับเพื่อนใหม่ จึงไม่ค่อยติดต่อเพื่อนเก่ามากเท่าแต่ก่อน เรื่องที่เรียนก็ต่างกัน สังคมก็ต่างกัน เน่รู้สึกว่าฝ่ายนั้นมองเขาเป็นคนนอกไปแล้ว เศร้านะ แต่ไม่โกรธหรอก อย่างน้อยๆก็ไม่ได้จากกันด้วยเรื่องแย่ๆ

แต่พอนอนนานๆเข้าก็เหนียวตัว อาจเพราะอากาศวันนี้อบอ้าว เน่จึงลุกเดินไปเดินมาบนเรือน เห็นบอดี้การ์ดข้างล่างกำลังรวมตัวประชุมกัน มีลุงคนหนึ่งเป็นหัวหน้า เน่ก็เพิ่งรู้นี่แหละ นึกว่าไทเป็นหัวหน้าคนเดียว แต่จริงๆแล้วไทมีตำแหน่งคล้ายเลขาเสี่ยมากกว่า คนที่ดูแลบอดี้การ์ดจากบริษัทนี้โดยตรงคือลุงหัวขาวๆคนนั้น ดูสิ ขนาดมองไกลยังจำได้เลย เพราะหัวขาวทั้งหัว แต่หนวดเหนือปากงอนอย่างกับนายจันหนวดเขี้ยว

ไม่นานนัก ก็มีพี่คนหนึ่งเดินตรงมาทางเน่ และสบตากันพอดี
“เข้าไปในห้องก่อนเน่”

“หา? ทำไมเหรอฮะ?”

“จะมีแขกมา”

แขกคนนั้นสำคัญขนาดไหนกัน เน่ก็โตแล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกเลย อย่างกับว่าเขาไม่มีมารยาทตลอดเวลาอย่างไรอย่างนั้น ทั้งๆที่ลูกน้องเสี่ยชอบกวนใส่เขาก่อน
เฮ้อ! ไม่มีใครดีเท่าพี่เทียน(เรียกชื่อได้สักที)
ทุกคนมองว่าเน่ยังเด็กเกินไปกันหมด

เนเน่หันหลังกลับไปหาสองเกลอที่น่าจะได้คำตอบแล้ว
“เข้าไปทำข้างในกัน เปิดแอร์ด้วย ร้อน”

“แล้วใครจะมาวะ”

“ไม่รู้อ่ะ”

“กูเข้าห้องมึงได้แน่นะ เสี่ยจะว่าป่ะ”

“ไม่ว่าหรอก”

หลังจากนั้นเด็กกำลังโตสามคนก็หมกตัวอยู่ในห้อง ดูท่าทางตั้งใจเรียนดี เว้นเน่ที่เล่นเกมฆ่าเวลายามเพื่อนหาคำตอบ ก็คุณครูโหดนี่นะ ชอบให้แต่โจทย์ยากๆ ศัพท์ก็จำไม่ได้ บ่นจนหูชาแล้ว
แต่เงียบได้ไม่เท่าไหร่ทั้งสามก็ได้ยินเสียงเอะอะของคนๆหนึ่ง ไม่ใช่เอะอะโวยวาย แต่เป็นเสียงของผู้ชายขี้โม้โอ้อวด

“จริงๆเสี่ยน่าจะให้เขาอยู่ข้างล่างเนอะ”
เน่บ่น

“เสี่ยมาแล้วเหรอ ไม่เห็นได้ยินเสียง”

“เออว่ะ”
ลองแง้มๆประตูดูหน่อย ทำไมเสี่ยเงียบจังเลย

“โอ้! เด็กไอ้เหนกนี่!”
มีลุงหน้าตาแบบอาเสี่ยคนจีนแท้ๆยืนอยู่ แล้วมันพอดีกับที่เน่ยื่นหน้าออกไปอีก
เน่รู้ตัวว่าทำพลาดมหันต์เมื่อเห็นหน้าบอดี้การ์ดเหมือนจะอกแตกตาย

“ออกมาสิหนูๆ ยังไม่เคยเห็นหน้าเลย”

ต้องออกไปด้วยเหรอ...หันไปถามความเห็นจากเพื่อน

“เดี๋ยวพวกกูไปด้วย”
สองเกลอยืนประกบเป็นองครักษ์ส่วนตัวเมื่อเน่เปิดประตูออก เขายกมือไหว้ตามมารยาท

“น่ารักนี่หว่า”
เสี่ยหน้าหื่นส่งเสียงแหลม สิ่งที่เข้าหูนั้นตีได้ความหมายเดียวว่าชอบเขา

“น่ารักจริงๆ นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอ ไอ้เหนกมันตาถึงว่ะ—เอากันยัง?”

คนฟังถึงกับอ้าปากค้าง
แต่นาทีนี้เน่ต้องช่วยตัวเองก่อน
“ผมขอตัวเข้าห้องก่อนนะครับ ติวหนังสือกันอยู่”

“เฮ้ยอยู่ก่อนซี่” คว้ามือเน่ไว้ ทุกคนลุ้น มองเป็นตาเดียว

“ผมไม่ว่างครับลุง”

“โอ้โหใจกล้าเว้ยเรียกพี่ว่าลุง”
รุ่นนี้ไม่น่าเรียกพี่นะ แก่กว่าเสี่ยอีก

“อยู่คุยกันก่อนน่า ไอ้เหนกมันโม้ไว้เยอะ ไหนดูซิมีของดีของเด็ดอะไรบ้าง”
เด็กน้อยแทบล้มทั้งยืน เมื่อถูกทำราวกับว่าเป็นสินค้าอย่างนี้ เสี่ยหื่นหมุนตัวเขาไปมาทั้งๆที่เขาขืนสุดฤทธิ์ เหมือนมันรู้ แต่มันก็แกล้ง
อึดอัด
อยากเอามือสกปรกของมันออกไป เขาเป็นของเสี่ยแล้ว ดีกันแล้ว เสี่ยจะขายเน่ไม่ได้นะ!

“พี่คม”
และแล้วเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น ทำให้การกระทำอันน่าขยะแขยงชะงักลง เนเน่รีบวิ่งหลบหลังเพื่อน พร้อมส่งสายตาอ้อนวอนเสี่ย

“มึงมาช้าจังวะ เนี่ยกำลังดูเด็กมึงอยู่เลย โคตรน่ารัก—ไม่นึกว่ามึงจะกล้าเสี่ยงคุกเสี่ยงตะราง แสดงว่าของดีใช่ไหมวะ”

“ผมแค่รับเลี้ยงครับ”

“ไหนมึงบอกจะยกให้กู”

เนเน่อยากอุดหูตัวเองเสียเดี๋ยวนี้
เขาเห็นเสี่ยถอนใจ แล้วมองมา ราวกับเตรียมจะพูดในสิ่งที่เน่ไม่อยากได้ยิน

“ไม่ยกให้แล้ว”
เด็กน้อยโล่งอก

“อารายวะ”

“ขอโทษทีนะพี่ แต่ว่าเราอย่าเสียเวลาเรื่องนี้เลย เรามาคุยเรื่องงานดีกว่า”

“แต่เด็กมันน่ารักว่ะ”

“พี่อยากติดคุกเหรอ”
เสี่ยมองอย่างเป็นต่อ ทำให้รู้ว่าตาลุงคนนี้คงแค่ระดับปลายแถวที่นับถือกันก็เท่านั้น คงเส้นไม่ใหญ่เท่าเสี่ยเอนกสุดเท่ของเน่ไปได้



ร่างสูงกรึ่มๆจากการก๊งเหล้ากับไอ้ลุงหื่นซึ่งเป็นญาติห่างๆ ห่างขนาดที่ว่าเพิ่งมารู้จักเอาตอนสามสิบ
ก็จริงอยู่ที่ทั้งสองทำธุรกิจเครือเดียวกันคือการค้าข้าว แต่ที่ไม่ได้โคจรมาพบกันเพราะลุงเพิ่งกลับจากต่างประเทศ แกทำธุรกิจเก่ง ใจใหญ่ใจกว้าง แต่เส้นสายยังน้อย จึงพยายามเข้าหาเสี่ยอยู่เนืองๆ แล้วเสี่ยเอนกก็ดันเผลอพูดเรื่องเนเน่ให้ฟังช่วงที่งอนกันอยู่ กว่าจะเคลียร์ให้เข้าใจว่าไม่ยกให้แล้ว ก็ต้องยอมเมา แถมยังเสียเงินค่าเหล้าตั้งหลายพัน
นี่ก็ว่าจะไม่คบค้าสมาคมไปมากกว่านี้แล้ว เป็นคนที่วุ่นวายและน่ารำคาญสุดๆ

“โห...!”
เนเน่อุดจมูกด้วยความเหม็นเหล้า นี่เสี่ยไปนอนแช่เหล้ามาหรือเปล่าเนี่ย

“ขอเข้าไปหน่อย”
เด็กๆกลับกันหมดแล้ว เสี่ยเดินโซเซเข้าห้องเน่
เตียงในห้องนี้เล็กกว่าห้องเสี่ยนิดเดียว แต่พอคนตัวใหญ่นอนลงไป พื้นที่กลับกลายเป็นแคบไปถนัดตา
ร่างเล็กเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ยังมีผ้าเช็ดหัวเปียกๆอยู่ในมือ จึงทำดีเอาใจเสี่ยด้วยการเช็ดหน้าให้

“เช็ดให้ทั้งตัวเลย ร้อน”

“ก็กินเยอะทำไมล่ะ”

“จะได้ไม่ต้องมาอีก”

“เสี่ยจะยกเน่ให้คนแบบนั้น—ไม่อยากจะเชื่อ”

“ก็เขาชอบเด็กๆเหมือนฉันนี่”

“น่ากลัวเป็นบ้า”

“ถ้าฉันหน้าตาน่าเกลียด เธอจะยังเอาฉันมั้ย”

ถามแปลกๆ สงสัยความเมาเป็นเหตุ
เน่เลยตอบส่งๆไป เพราะเสี่ยคงจำไม่ได้หรอก
ครั้งนั้น....ยังจำไม่ได้เลย

“ไม่เอา ไม่มีทางหรอก คงจะหมดอารมณ์ไปเลย”

“หึๆ อยากเห็นเธอมีอารมณ์จัง”
จับปลายคางเล็กบิดไปมาด้วยความหมั่นเขี้ยว

“จะบ้าเรอะ”

“ไม่อยากมัดใจฉันเหรอ”

“ก็เพราะตาลุงนั่นน่ะแหละ”

“อย่าน้อยใจนะ”

เนเน่เบ้ปาก วางผ้าขนหนูลงข้างเตียง แล้วทิ้งตัวลงนอนกอดเสี่ย
เด็กน้อยใช้ความเงียบเป็นคำตอบ
ใช่
เขากำลังน้อยใจ เคืองใจ ขัดใจ หรืออะไรก็ไม่รู้ แต่มันเป็นความรู้สึกสีเทาๆ จางๆ ลอยวนไปมาเหมือนหมอก มันอึมครึม ไม่สดใส ทำให้คิดอะไรไม่ออกนอกจากความไม่สบายใจ

“ถ้าเน่ทำตัวไม่ดี เสี่ยก็บอกเน่นะ ขอแค่อย่าส่งเน่ไปให้ใครเลย”

“ฉันนึกว่าเธอไม่ชอบที่นี่”

“ก็นิดนึง แต่เน่ชอบบ้านหลังนี้นะ ตั้งแต่มีหมามีแมว มันก็พอหายเหงาไปบ้างแหละ”

“ที่เป็นปัญหาคือตัวฉันว่างั้น?”

เด็กน้อยส่ายหัว
“ไม่รู้”
ขึ้นเสียงสูงด้วยนะ

“ไหนดูหน้าคนไม่รู้หน่อย”
ร่างสูงพลิกตัวเน่ลงนอนราบ แล้วเคลื่อนตัวทาบทับ มองปากเล็กที่มักจะพ่นแต่คำแก่แดดออกมา มันก็ดูน่ารักน่าชัง ไม่ได้ขี้เหร่อะไร แต่ไหงถึงได้ร้ายนักนะ อดไม่ได้ที่จะกดปากตัวเองลงไป เผื่อคำพูดเพราะๆจะติดต่อกันบ้าง

“เสี่ยเอาเน่สักทีสิ”

คนแก่ชะงัก

“ใครสอนให้พูดแบบนั้น”

“คิดเองได้”

“ดูหนังโป๊มากไปแล้วนะ”

“เน่ก็อยากเหมือนกันนะ”

“เฮ้อ...”
ร่างสูงพลิกตัวนอนหงาย เอามือก่ายหน้าผาก

“จริงๆแล้วไม่ต้องรอให้เน่โตก็ได้ เน่รู้ว่าเสี่ยอยากให้เน่มีความทรงจำดีๆกับเรื่องแบบนี้ แต่เน่ก็เสียครั้งแรกแบบไม่ค่อยดีให้ไปแล้ว เสี่ยก็น่าจะลบภาพนั้นไปสิ ทำเน่อีก...แบบตั้งใจทำ...แบบที่เสี่ยชอบ”
มือเล็กแตะต้นแขนอีกฝ่าย พยายามเกลี้ยกล่อมสุดๆ

“ยิ่งเสี่ยไม่ยอมเอาเน่ เน่ก็ยิ่งกังวล”

“โอเค สรุปว่ากลัวฉันทิ้งหรือไง—ถึงจะเอาเธอจนช้ำ แต่ฉันก็ทิ้งได้นะ เรื่องแบบนี้มันพิสูจน์อะไรไม่ได้ เราต้องรอเวลานะเน่ รอให้ทุกอย่างมันลงตัว”

“เน่รู้ ก็เสี่ยบอกเน่จนหูชาแล้ว”

“ก็อดทนสิ ฉันยังทนเลย”

“ทำไมเสี่ยต้องทำตัวเป็นพ่อพระด้วย ถ้าเน่อยากทำเอง แล้วมันจะไม่ดีตรงไหน”

เสี่ยกุมหัวด้วยความกลุ้มใจ

“เนเน่....การมีเซ็กส์กันด้วยความรักน่ะมันเป็นประสบการณ์ที่ดีมากนะ ฉันอยากให้เธอรักฉันก่อนเข้าใจมั้ย”
เน่แอบเห็นว่าหูเสี่ยแดงแปร๊ดเลย
เด็กน้อยนอนหนุนไหล่เสี่ยรีบออดอ้อน ความในใจเสี่ยเป็นอย่างนี้นี่เอง ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้นะ

“เสี่ยดูไม่ออกเหรอว่าตอนนี้เน่คิดยังไง”

“เธอกำลังสับสนมากกว่า เพราะฉันคือคนเดียวที่อยู่กับเธอ”

“และดูแลเน่ เข้าข้างเน่เวลาที่มีปัญหา เป็นห่วงเน่ ปกป้องเน่ พยายามทำให้เน่มีความสุขทั้งๆที่เสี่ยโคตรจะทำไม่เป็น—เน่อาจจะดูเด็กนะ แต่เน่ก็รู้จักความรู้สึกแบบนี้”

“เธอมันแก่แดดไง”

“ช่าย”
เน่วนนิ้วบนอกแกร่งเป็นวงกลม แล้วเลื่อนผ่านยอดอกสร้างความสยิวให้คนแก่ ...ที่ตบะกำลังจะแตก

“เนเน่”
จับมือเล็กนั่นให้หยุด เด็กนี่ชักจะลามปามใหญ่ ไม่รู้จักฟังเขาสักที แถมดื้อไม่มีใครเหมือน

“เสี่ยทำเถอะ...นะ...เน่เต็มใจ”

“ไม่ใช่ว่าเพราะกังวลเรื่องที่ฉันจะยกเธอให้คนอื่นหรอกนะ?”

“....”

“ก็บอกแล้วว่าต่อให้ได้กันสักพันรอบ มันก็ทิ้งกันได้”

“ก็เอาสักทีสิ เพราะยังไงก็จะทิ้งนี่!”
เด็กน้อยฟึดฟัด แถมยังเผลอทุบหน้าอกเสี่ยไปอีก

ซึ่งทำให้คนแก่แต่หล่อปานซาตานเริ่มมีน้ำโห แกพลิกตัวคร่อมเน่ กดข้อมือเล็กทั้งสองข้างจนจมหายไปกับเตียง
“อยากโดนของจริงใช่มั้ย?”
น้ำเสียงดุดัน แต่เน่รู้ว่าเสี่ยแกล้ง ไม่ได้โกรธจริง

“อื้ม...อยา—อ๊ะ!”
ไม่ทันได้พูดจบ เสี่ยก็ฉกชิงริมฝีปากนิ่มเสียแล้ว
ลิ้นร้อนกวาดเอาความหวานที่มีไปเป็นของตน ไล่ต้อนลิ้นอีกฝ่ายด้วยความรุนแรง เสียงลามกยามปากดูดกันดังไปทั่วห้อง
เสี่ยปลดข้อมือเน่ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าของทั้งตัวเองและอีกฝ่ายออกอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยหอบหายใจถี่ด้วยความตื่นเต้น เขาไม่เคยเห็นเสี่ยร้อนแรงขนาดนี้มาก่อน หน้าเสี่ยแดงก่ำ และเสียงหายใจหื่นๆของเสี่ย มันกลับยิ่งทำให้คนแก่ดูหล่อและมีเสน่ห์ยั่วยวนมากๆ

“เธอนี่...”
เสี่ยก้มมองดูแท่งอวัยวะขนาดกำลังพอดีที่แข็งชูชันแล้วส่ายหัว เป็นเด็กที่ไวต่อเรื่องแบบนี้จริงๆ

“อ้ะ....”
ท่อนลำถูกครอบครองด้วยปากเสี่ย
แล้วเสี่ยก็ทำให้เด็กทุรนทุรายอีกครั้งด้วยการเลียบริเวณใต้ก้อนกลมที่รอยจีบสีนวล

“หึ...แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ”
บอกตรงๆว่าเด็กน้อยไม่มีสติแล้ว นี่สินะฤทธิ์ของไวน์ชั้นดีที่หมักมานานหลายสิบปี สปายกิ๊กก๊อกอย่างเขาจะสู้อะไรได้

“ต่อไหม?”
เสียงแหบกระเส่าข้างหูถามโดยไม่ต้องการคำตอบ เสี่ยงับใบหูแข็งที่โบราณว่าไว้ว่าเป็นคนดื้อรั้น แต่เสี่ยจะกัดให้จมเขี้ยว จนมันอ่อนให้ได้

“อื้อ...เสี่ย...”

“ตรงไหนอีก”

“ต...ตรงไหนก็ได้”


ฮึ่มม เสี่ยครางในลำคอ สำรวจรอยขี้แมงวันบริเวณเนินใกล้แก่นกาย
‘คนเซ็กส์จัด’ โบราณว่าไว้อย่างนั้น และเน่มีถึงสองจุดอยู่คู่กัน

คนแก่หยอกล้อเด็กน้อยอยู่นานจนเน่รอเก้อ จึงเข้าหาเสี่ยก่อน เฝ้าถามว่าเมื่อไหร่จะเริ่มอยู่นั่น
เอาเป็นว่าเสี่ยก็เริ่มหมั่นเขี้ยวแล้ว แกจับขาอ้างออกกว้าง แล้วใส่ท่อนลำยาวเข้าไป
“อึก...”

“อือออ”

“เจ็บมั้ย”

“เน่ทนได้ครับ”

“อืม”
จึงลองเพิ่มความเร็วขึ้นอีกนิด ส่วนมือลูบไล้ต้นขาสวยอย่างเพลิดเพลิน

“อะ...”
เขาอยากร้องไห้ให้กับความสุขนี้จังเลย
ดีใจที่เสี่ยยอมรับเน่
แล้วก็ดีใจที่เสี่ยชอบเน่ หรืออาจจะรักแล้วก็ได้

“อย่าร้อง”
ไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เสี่ยบรรจงเช็ดออก และจูบซับข้างแก้ม จากนั้นจึงบรรเลงเพลงแห่งอารมณ์ใส่ตัวเด็กไม่ยั้ง ลืมสิ้นความผิดชอบชั่วดี บางครั้งเสี่ยก็เผลอนึกถึงเพลงเด็กมันยั่ว*ขึ้นมาในหัว
จนทั้งสองแล่นเรือถึงฝั่งแห่งความสุข
โคแก่ที่ก้าวหาคุกไปทั้งตัวก้มมองดูช่องทางบวมเล็กน้อยของเด็ก ก่อนจะหาผ้าแถวนั้นมาเช็ดคราบน้ำขุ่นที่ค่อยๆไหลออกมาให้

“เธอต้องไปล้างในห้องน้ำด้วยนะ”

“ปล่อยไว้ไม่ได้เหรอ”
เน่อยากเก็บมันไว้ เป็นที่ระลึก

“ไม่ได้ เดี๋ยวระบบข้างล่างมันจะรวน”
เสี่ยพยายามเลี่ยงคำที่จะพาบรรยากาศเสีย

“เน่ชอบจังเลย”
รักเลยก็ว่าได้

“เจ็บมั้ย”
มือหนาลูบไล้ต้นขาอ่อนไปมา ไม่รู้ว่าสายตาที่มองตั้งแต่บนลงล่างนั้นหวานเยิ้มขนาดไหน

“ไม่เจ็บเท่าไหร่”

“แน่ล่ะ เตรียมตัวทุกวันนี้”

“เสี่ย...”
เด็กน้อยอ้าสองแขนออกกว้าง ยิ้มออดอ้อน
โคแก่ที่เพิ่งได้ลิ้มยาลดอายุก็รีบโอบกอดตามที่หญ้าปรารถนา ไม่ลืมบดจูบเสียหลายที

“ฉันจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง”

ไม่รู้ว่าเป็นคำบอกรักหรือเปล่า แต่นี่ก็แค่จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ และบทรักอันเร่าร้อนที่มีตามมาอีกนับครั้งไม่ถ้วน



--เสี่ยใจร้าย หรือคนแต่งใจร้าย5555 เรามีเวอร์ชั่นเต็มที่ธัญวลัยนะ แต่มันติดเหรียญ  :o8:
ถ้ารักข้าพเจ้า ชอบข้าพเจ้า ก็สามารถไปอุดหนุนกันได้นะขอรับ
ปล.สำหรับตอนนี้จะเป็นตอนสุดท้ายของเน่ในวัย 14 ปี ตอนหน้าขึ้นม.5แล้ว  :pighaun:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 14 เสี่ยใจร้าย 6พย60 P.3
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 06-11-2017 15:16:11
 :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 14 เสี่ยใจร้าย 6พย60 P.3
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 06-11-2017 19:25:30
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 14 เสี่ยใจร้าย 6พย60 P.3
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 06-11-2017 21:52:52
งือออออ
ขอบคุณจ้า
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 14 เสี่ยใจร้าย 6พย60 P.3
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 07-11-2017 16:35:53
Chapter 15
สุขสันต์วันเกิด



นานๆทีบ้านทรงไทยหลังสวยจะมีงานเลี้ยงเหมือนคนอื่นเขาบ้าง เพราะปกติจะเงียบเชียบเสียจนเด็กรุ่นใหม่ๆบางคนคิดว่าเป็นบ้านร้าง หรือถูกเอาไปลือกันในหมู่เด็กประถมว่าข้างในมีโลงศพของเจ้าของบ้าน แล้วคนชุดดำที่เดินไปเดินมาก็คือคนเฝ้าศพ
เวลาที่เนเน่ได้ยินเด็กพวกนี้พูด ก็อยากจะแก้ต่างให้หรอกนะว่ามันไม่จริง ไอ้ที่มันเงียบน่ะ เป็นเพราะเสี่ยขี้งก ไม่ชอบจัดอะไรที่บ้านต่างหาก!

จะว่าไป...เวลาก็ไวเหลือเกิน
เนเน่กำลังจะขึ้นม.5 พรุ่งนี้แล้ว เขาตื่นเต้นมาก และตื่นเต้นยิ่งกว่าที่วันนี้เสี่ยลงทุนจัดงานเลี้ยงวันเกิดเป็นปีที่สอง!
ตอนนี้บริเวณสนามหน้าบ้านจึงมีสายรุ้งห้อยระย้า ดอกไม้สีขาวที่เน่ชอบแซมตามมุมเสาบ้าง ตามพุ่มไม้บ้าง ทุกอย่างลงตัวจนเน่คิดว่าเดินอยู่ในความฝัน นี่ยังไม่รวมหลังบ้านที่เสี่ยถางหญ้าออกไป แล้วรีโนเวทกระท่อมหลังนั้นจนงามน่าอยู่ เน่กับเสี่ยยังชอบไปทำเรื่องของ’ผู้ใหญ่’ในนั้นเลย

[ไปได้ยัง]
ไอ้เอ็มส่งข้อความมา มันคงเกรงใจเสี่ยถ้าหากมาก่อนงานเริ่ม ไหนจะออเดิร์ฟต้อนรับ ไหนจะนั่งงงๆเกะกะแม่บ้าน

[มาเลยก็ได้นะ]
เสี่ยนั่งทำงานอยู่ในห้อง ของก็จัดไปได้ร้อยละ 90 เน่คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไรหรอก

“มานั่งทำไมคนเดียว”
พี่เทียนคนดีของเนเน่ทักจากข้างหลัง เด็กน้อยที่ควรจะเปลี่ยนเป็นเด็กหนุ่มหันไปหา แล้วเกาะขาพี่ทั้งๆที่นั่งอยู่

“มันเย็นดี”
ชานบ้านทรงไทยหลังนี้ค่อนข้างกว้าง ถ้าไม่นั่งข้างใน ก็จะออกมาสูดอากาศบริเวณนี้

เทียนทรุดตัวนั่งลงข้างๆ มองไทที่ยืนจิบเบียร์คุยกับลูกน้องอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“ไอ้ไทมันทำอะไรเราหรือเปล่าวันนี้”
คนฟังส่ายหน้า
“ไม่มีนะ ยังไม่ได้คุยกันเลย”

“อือฮึ”

“พี่เทียนครับ” สะกิดพี่ชายที่นับถือ “พี่ว่าเน่โตขึ้นมั้ย”
กังวลอยู่นะ เน่อายุ 16 แล้ว แต่ทำไมเสี่ยยังคงมองว่าเด็ก

เทียนจ้องหน้าเน่สักพัก พิจารณาดวงตาที่เรียวขึ้น โครงหน้าชัดขึ้น และที่สำคัญที่สุด “เสียงเน่แมนมาก”

“ห๊ะ!?”

“เสียงแตกแล้วนะเรา เป็นหนุ่มแล้วล่ะ”

“ไม่ใช่ๆ เน่หมายถึงนิสัย”

“อ้อ—ยากจัง...ก็โตนะ ไม่ทำหน้าบึ้งมากเท่าไหร่ ใจเย็นดี —หรือเพราะอยู่กับพี่?”

“ชมตัวเองก็ได้เนาะ”

เทียนหัวเราะ “หรือว่าไม่จริง”

“จริงครับๆ”
ต้องตอบเอาใจเขาหน่อย


.
.
.

ประมาณหกโมงเย็น เสี่ยก็เสร็จงาน แกออกมาปุ๊บ ก็รับไหว้เพื่อนเมียเด็กที่เกือบจะยกโขยงกันมาทั้งห้อง ทั้งๆที่จริงมาแค่ห้าคน ไม่รวมเอ็มมิค คนแก่แค่ตาลายนิดหน่อย แล้วยิ่งวัยใกล้เลขสี่แล้วด้วย ทำอะไรก็ต้องรอบคอบกว่าแต่ก่อน บางครั้งยังกลัวว่าถ้าถึงวัยทองที่หงุดหงิดงุ่นง่านแล้ว เน่จะยังอยู่กับตนไหม
มองหน้าเน่ที่โตขึ้นทุกวัน เป็นหนุ่มน้อยน่ารักดั่งช้างเผือกในป่า ถ้าหากมีพรานใจกล้ามาเจอ มันอาจลักช้างตัวนี้ไปจากอ้อมอกโคแก่ๆตัวนี้ก็ได้

“เสี่ยครับ”
สัมผัสจากอ้อมกอดเด็กทำให้เสี่ยตื่นจากภวังค์ เหตุใดถึงได้คิดมากนะ ดูสิเน่ยังมีแววตาเทิดทูนเขาไม่เปลี่ยน
เสี่ยปัดเรื่องเครียดๆทิ้งไป แล้วจูบกระหม่อมบางด้วยความรักใคร่

“น้องแป้งมาหรือยัง”

“มาแล้วครับ อยู่กับคุณวดีหลังบ้าน”

“ว่าแต่หิวหรือยัง ขอโทษนะที่ออกมาช้า”

“ไม่ช้าหรอก พวกนี้กินขนมรอสบายแล้วครับ เสี่ยนั่นแหละหิวยัง”

“หิว”

“ไปๆ เดี๋ยวเน่ตักให้”


งานเลี้ยงเริ่มขึ้นอย่างเรียบง่าย มีคาราโอเกะให้เด็กได้สนุกกัน บ้างครั้งบอดี้การ์ดที่ขี้เล่นหน่อยก็จะมาแจม ส่วนเสี่ยนั่งกินอย่างเงียบๆ วันนี้แกกินเยอะมาก โดยเฉพาะบาบีคิวเนื้อที่ฝ่ายครัวปิ้งให้ บางทีเน่ก็เอาใจด้วยการป้อนเสี่ย แล้วก็(บังคับ)ให้เสี่ยป้อนตนบ้าง
“เสี่ยเติมเหล้ามั้ย”

“เอาสิ”

กลายเป็นเด็กชงเหล้าประจำตัวเสี่ยไปเสียแล้ว เนเน่เริ่มรู้จักชงก็ประมาณปีก่อน แค่ชงเล่นๆแต่เสี่ยยกไปกินแล้วบอกว่าถูกใจ จึงให้เน่คอยชงให้เวลาไปกินเลี้ยงที่ไหน แน่นอนเด็กหนุ่มภูมิใจมากที่ตัวเองมีประโยชน์หรือมีฝีมือบ้าง เพราะมหาลัยก็ใกล้เข้ามาทุกที เน่ยังไม่รู้ว่าจะเข้าที่ไหนเลย

“ไอ้เน่”
เอ็มที่นั่งข้างกันมาตลอดเรียกเพื่อน เน่ตอบกลับเพียง “หืม?” เอ็มมันก็ฝอยยาวตั้งแต่แม่ฮ่องสอนยันสุไหงโกลก

“มึงว่าแปลกๆมั้ยวะ”
ไอ้การที่เพื่อนตัวเองเป็นเกย์เนี่ย ทำให้เอ็มมองผู้ชายไม่แมนไปเสียหมด อย่างเรื่องที่เล่าให้เน่ฟังนั้นเพิ่งเจอมาเมื่อตอนไปเข้าห้องน้ำ
คือบ้านของเสี่ยชั้นล่าง แม้จะโล่งว่าง แต่ก็มีห้องน้ำก่อปูนอยู่หนึ่งห้อง คนนอกมักจะใช้ห้องนี้ปลดทุกข์ แล้วหลังห้องน้ำจะเป็นหลังบ้าน มองเห็นกระท่อมไม่ไกลนัก เอ็มไปเข้าห้องน้ำเสร็จ ก็เดินสำรวจไปเรื่อย พอมันหยุดชมวิวหลังบ้าน ก็เห็นเงาตะคุ่มๆของผู้ชายสองคนที่คนหนึ่งเป็นไทแน่ๆเพราะรูปร่างดีมาก อย่างกับดารา มันเลยจำได้ ส่วนอีกคนไม่รู้จริงๆ
แต่เรื่องว่าใครเป็นใครมันไม่สำคัญเท่ากับที่ไทกอดใครมากกว่า

“มันไม่ใช่กอดธรรมดานะเว้ย มันมีไซ้ซอกคอด้วย!”
เอ็มเล่าอย่างออกรส

“เขากระซิบข้างหูเฉยๆป้ะ”

“ยังไงก็ไซ้ กระซิบห่าอะไรโคตรนาน”

“มึงเมาป่ะเนี่ย”

“กูกินเหล้าไม่ได้ เดี๋ยวแม่กูด่า ถ้ากูกิน กูต้องไม่กลับบ้าน”

“เธอนอนบ้านฉันไหมล่ะ”

“ห้ะ?”
เสี่ยพูดแทรกยังไม่ตะลึงเท่าสิ่งที่เสี่ยเสนอ

“นอนบ้านลูกน้องน่ะ เดินออกจากรั้วนี้ไปอีกหน่อย ใกล้ๆโรงสี พวกบอดี้การ์ดบางคนก็นอนที่นั่น”

เนเน่โล่งอก นึกว่าเสี่ยกำลังแอ๊วเด็กใหม่ซะแล้ว
“ก็ดีนะเอ็ม มึงจะได้สบายใจ ชวนไอ้มิคด้วยสิ”

“โฮ~!!”
เน่ล่ะกลุ้มกับความต๊องของเพื่อน มันร้องไห้(ปลอมๆ) และขอบพระคุณเสี่ย แทบจะลงไปกราบเท้าถ้าเสี่ยไม่ห้าม หลังจากนั้นมันก็หายไปเลย

“เธอเข้าใจคบเพื่อนนะ”

“เน่ไม่ได้ตั้งใจ”

“หึๆ แล้วไอ้โจไปไหนล่ะเนี่ย”

“นั่งมึนอยู่หน้าเวทีนั่นไง”

“อยากกินเค้กหรือยัง?”

“ก็ได้นะ เสี่ยถามน้องแป้งดีกว่า”

“วันเกิดเธอ ก็ต้องถามเธอ อย่าตามใจน้องแป้งมากนักเลย”

“ก็ได้—เน่อยากกินครับ”

“โอเค”


ไฟหลากสีดับพรึ่บ เสียงเพลงโหยหวนหยุดลง ทุกคนมีรอยยิ้มเปื้อนหน้า เพื่ออวยพรให้เด็กน้อยที่โตขึ้นอีกปี

Happy birthday to you~
เนเน่มองเค้กก้อนโตที่ปักเทียนเป็นเลข 17 เสี่ยบอกว่าเป็นการต่ออายุ มันสว่างไสวเหมือนกับความสุขของเน่ตอนนี้ ที่ผ่านมาเน่มีความสุขมากจริงๆ และทุกครั้งที่นึกถึงความสุข เน่ไม่รู้ตัวหรอกว่าเขาเผลอมองเสี่ยบ่อยแค่ไหน และสายตาของทั้งคู่ประสานกันมากแค่ไหน

“มดจะขึ้นเค้กไหมเนี่ย”
น้องแป้งแซวขึ้นมา พาให้ทุกคนหลุดขำ เน่ก็เหมือนกัน หน้าร้อนไปหมด แถมยังหุบยิ้มไม่ได้เลย

“อธิษฐานสิ”
เสี่ยบอก

เนเน่หลับตา ปีที่ผ่านมาเขามีความสุขมาก ใช้ชีวิตได้คุ้มค่าขึ้น ปีนี้จึงขอให้เป็นแบบเดิม ขอให้เจอคนใจดี เจอคนมีเมตตา มีเพื่อนที่น่ารัก มีเสี่ยที่น่ากอดตลอดไปอีกปี

“ตัดเลยๆๆ”
เสียงตะโกนเชียร์ผิดงาน แต่เน่ก็ต้องจำใจทำตาม เสี่ยวางมือประกบมือเน่ที่จับมีดอยู่ แล้วส่งแรงออกไป ตัดเค้กทีละชิ้นๆ จนครบสัดส่วน แล้วเพื่อนๆกับพี่ๆ ก็ปรบมือถูกอกถูกใจกัน

“อิจฉาว่ะ”
เสียงใครสักคนตะโกนขึ้นมา ทุกคนเลยหัวเราะยกใหญ่

“ขอให้เธอเป็นเด็กดีแบบนี้ตลอดไปนะ”

“ครับ”
เน่รับของขวัญกล่องเล็กเท่าฝ่ามือมา เขากับเสี่ยปลีกตัวมานั่งกันสองคน เสี่ยลุ้นให้เปิดกล่อง

“โห...”
สร้อยคอทองคำหนักประมาณสลึง ถักเป็นลายโซ่ กับกรอบพระเลี่ยมทององค์เล็กเข้ากันพอดีกับขนาดของสร้อย เน่ไม่นึกว่าเสี่ยจะยกของแบบนี้ให้ จึงน้ำตาร่วงทันทีที่เห็น

เสี่ยอมยิ้มดีใจที่เน่ชอบ เขาลูบหลังเด็กน้อยปลอบประโลม
“เสี่ยใส่ให้เน่หน่อย”
สูดน้ำมูกอย่างกับเด็กๆ  ต้องรีบกลั้นสะอื้น เพราะเห็นเพื่อนสองตัวกำลังเดินมาแซว

“เข้ากับเธอมากเลย”
คนแก่ลูบต้นคอระหง มองไม่วางตา

“ขอบคุณนะครับเสี่ย”
ยกมือไหว้จากใจจริง

“โหๆ เพื่อนเรารวยเว้ย”
เอ็มวางแก้วน้ำสีเข้มลงบนโต๊ะ นั่งลงตบหลังเน่ด้วยความอิจฉา

“เดี๋ยวฉันมานะ”
เสี่ยผละออกไป เอ็มกับมิคจึงแซวเต็มที่จนเน่ชักรำคาญ

“ใส่ทองอย่างนี้ ค่อยดูเป็นเด็กเสี่ยขึ้นมาหน่อยเนอะ”

“เออ กูก็ว่างั้น ผิวเน่มันขึ้นทองดีเนอะ ผ่องสวย ...แม่ง”

เอ็มรีบโบกมือกวาดจินตนาการเพื่อนออกไปจากสายตา
“ไอ้มิคๆ ระวังเสี่ยเอาไปนั่งยางนะมึง”
เขาเตือนแล้วนะ

“เออเน่ เรื่องที่กูพูดอ่ะจริงนะเว้ย”
จู่ๆก็นึกขึ้นได้
“ที่กูเจอพี่ไทไซ้คอผู้ชาย”
เอ็มคงกัดเรื่องนี้ไม่ปล่อย เน่เลยรีบแก้ต่าง

“แต่เขาชอบผู้หญิงนะ ยังเคยกิ๊กเจ๊แพรเลย”

“ไม่แน่อาจจะเปลี่ยนรสนิยมไง”
มิคให้เหตุผล เน่เลยส่งสายตาว่า ‘มึงก็เป็นไปอีกคนเหรอ’

“มึงสงสัยเขากับใครมั้ย พี่ไทสนิทกับใครบ้าง”

“ก็กับทุกคนนะ”

“ไม่ช่วยกูเล้ย”

“มึงเมาอ่ะเอ็ม ขอน้ำโค้กสักแก้วหน่อยสิ เผื่อกูนึกไรออก”
เอ็มรู้หรอกน่า ไอ้เน่มันหลอกใช้ชัดๆ ไม่รู้จักพี่เอ็มหมาจิ้งจอกซะแล้ว

“อ่ะนี่” ยื่นแก้วตัวเองให้ น้ำสีเข้มเหมือนโค้กที่น้ำแข็งละลายลงไปเยอะๆ คนไม่กินเหล้าแบบเน่ ดูยังไงก็ดูไม่ออก

“โค้ก?”

“เออ”

ถึงจะโตแล้ว แต่ก็ยังใสซื่อไม่ค่อยทันไอ้เพื่อนคนนี้ เน่จึงรับน้ำขึ้นมาดื่ม แต่เพียงจิบเดียว เขาก็บ้วนทิ้งกลับใส่แก้ว

“แหวะ! ไอ้เอ็ม!”
รสขมปะแล่มยังติดปลายลิ้นอยู่เลย

“ฮ่าๆๆๆ โดนกูหลอก”

“ไอ้ชั่ว!”

“ฮ่าๆๆ”

“มึงก็ไม่ช่วยกูเลยนะไอ้มิค”

“มีอะไรกัน”
เสียงผู้ปกครองดุดัน ทั้งสีหน้ายังน่ากลัว
เอ็มกับมิคหยุดหัวเราะ ยิ้มค้างเหมือนถูกหยุดเวลา

“มันหลอกให้เน่กินเหล้าอ่ะเสี่ย”

ชิ้ง!
เสียงดาบตวัดใส่อากาศเป็นอย่างไร เอ็มกับมิคก็เพิ่งได้รู้วันนี้ ทั้งสองกลัวถูกเผานั่งยาง เลยรีบๆยอมรับความผิดด้วยการวิ่งรอบสนามสิบรอบ

“เสี่ยไปแกล้งมัน มันเมา”

“โดนซะบ้าง”

“ผู้ใหญ่รังแกเด็ก”

“ฮึ่มม อยากโดนรังแกอีกคนไหมล่ะ”
เน่รีบส่ายหัว

“เอ้านี่” ยื่นกล่องของขวัญชิ้นเล็กให้ แต่ใหญ่กว่าของเสี่ยนิดหน่อย
“ของไทกับเทียน”

“ทำไมไม่เอามาให้ด้วยตัวเอง”

“ไม่รู้เหมือนกัน”

“เดี๋ยวค่อยเปิดดีกว่า เน่ไปหาน้องแป้งก่อนนะ—จุ๊บ!”

คนแก่ยิ้มหวานตามหลัง แม้เด็กไม่เห็น ก็ยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น



เนเน่ไปลากเพื่อนตัวดีมาจากการวิ่งรอบสนาม แม้เอ็มจะบ่นว่ายังไม่ถึงสิบรอบก็เถอะ แต่เขาเห็นแล้วอนาถ เลยช่วยมันเอาบุญ

พอตัดเค้ก(ดูไม่เหมือนงานวันเกิดเนอะ) คนก็เริ่มทยอยกลับโดยเฉพาะเพื่อนร่วมห้อง มีพี่ๆบอยังนั่งก๊งเหล้ากันอยู่ ส่วนเสี่ยก็เมาท์แตกอยู่ในนั้น จริงๆแล้วเสี่ยใจดีจะตาย...ถ้าไม่ขัดใจแกน่ะนะ

“ให้กูวิ่งต่อเถอะ”

“ไม่อยากรู้เรื่องพี่หมีเหรอ”

เท่านั้นแหละ ตาลุกวาวเลย

“กูไม่เห็นพี่แกในวงเหล้า เลยมาบอก”

“ใช่แน่ นัดกิ๊กไปจู๋จี๋ข้างหลังแน่เลยว่ะ”

“มึงจะเสือกเรื่องเขาทำไมวะ”
มิคด่า

“กูไม่ได้เสือกโว้ย มันแค่ติดอยู่ในใจอ่ะ ก็กูสงสัยว่าอีกคนคือใครก็เท่านั้น”

“งั้นก็ไปดู จะได้หายเสือกสักที”

สามหนุ่มจึงย่องเบาไปทางหลังบ้าน เห็นคนยืนแถวๆกระท่อมจริงๆด้วย!

เอ็มตีไหล่มิคด้วยความดีใจ

สักพักหนึ่ง ก็มีอีกคนเดินออกมา เน่เดาว่าไปเข้าห้องน้ำ เพราะในนั้นมีห้องน้ำที่ไม่ค่อยมีคนใช้อยู่
ทั้งสองคนยืนคุยกันแบบแนบชิดสนิทเชื้อมาก แม้แต่เน่ยังเขินแทน

“จูบเลยๆ”
เสียงเอ็มเชียร์เบาๆ พอเป็นพิธี

“มึงเอามือถือมาถ่ายดิ๊”

“มันจะเห็นเหรอวะ”
มือถือถ่ายรูปได้กลางๆในตอนกลางวัน แต่เข้าขั้นเลวในตอนกลางคืน
เอ็มเปิดโหมดกล้อง ลองซูมเข้าไป

“ฮ..เฮ้ย!!”
กดถ่ายรัวๆเมื่อสองคนนั้นจูบกันจริงๆ!

“โอ้ มาย ก๊อด”
เน่ทึ้งหัวด้วยความตกตะลึง ทั้งสามย่องเบาเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนสุดเขตที่จะหาสิ่งใดให้หลบ

“กูว่าแล้ว”
จากตรงนี้ พอจะเห็นว่าใครเป็นใคร
แล้วเน่ก็ตะลึงอีกครั้งเมื่อคนที่เห็นคือพี่เทียนกับไอ้พี่หมี!

“แม่ง คนหล่อกับคนหล่อกินกันเอง”

“เอาไงดีวะ กูถ่ายได้ตั้งเยอะ”

“เขาไปรักกันตอนไหนวะ”
เน่ครางอย่างเสียดาย เสียดายพี่เทียนที่ต้องตกเป็นของพี่หมี สิ่งนี้แหละรับไม่ได้ที่สุดเลย

“เอาไงต่อพวกมึง เขาจะเดินมาทางนี้ละ”

“เลิกภารกิจ เรารู้แล้วก็เลิกเถอะ”

“เสียงมึงสั่นมากอ่ะเน่”

“กูชอบพี่เทียน พี่เทียนไปน่าไปเกลือกกลั้วกับคนพรรค์นั้นเลย!”

“มึงมีเสี่ยแล้วนะ”

“เผื่อเสี่ยทิ้งไง”

“มึงพูดไรอ่ะ คิดให้ดีๆก่อนนะ”
จู่ๆมิคก็ปากสั่นตาม

“ก็พี่เทียนใจดีอ่ะ ถ้าไอ้หมีได้ไปนะ โลกเราจะขาดคนดีๆไปหนึ่งคนเลย”

“เสียดายขนาดนั้นเชียว”

เอ๊ะ....
เสียงนี้คุ้นๆ

“ส...เสี่ย”

เสี่ยโผล่มาข้างหลังได้ไงไม่รู้ แกยืนล้วงกระเป๋า สีหน้าเคร่งจัด
เน่พอจะรู้ตัวว่าคืนนี้...โดนทำโทษแน่ๆ



-เป็นตอนที่คลายเครียด และเปิดจักรวาลไอ้พี่หมี(ที่นานๆทีจะออก) จากนี้ก็ฝากคู่พี่หมี(ที่ไม่ค่อยออก) ไว้ด้วยนะคะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 15 สุขสันต์วันเกิด 7 พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 07-11-2017 16:52:58
อิจฉาพี่หมีโหดเบาๆ  รอตอนต่อไปของเสี่ยกะเน่
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 15 สุขสันต์วันเกิด 7 พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: anandawan ที่ 07-11-2017 16:59:34
ขำเด็กๆ อะ กำลังอยู่ในวัยช่างสงสัย ฮ๋าา
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 15 สุขสันต์วันเกิด 7 พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: rotedump ที่ 07-11-2017 18:02:47
 :laugh:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 15 สุขสันต์วันเกิด 7 พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 07-11-2017 18:39:52
 :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 15 สุขสันต์วันเกิด 7 พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 07-11-2017 22:15:01
ทำโทษเลยยยยยย
เสี่ยทำเลยยยยยยยยยยย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 15 สุขสันต์วันเกิด 7 พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: joyey6217 ที่ 08-11-2017 20:39:06
เนเน่ลูก  หนูจะโดนเสี่ยตีก้นลายก็งานนี่ล่ะ
เอ็นดู ถึงจะมีผัวเป็นตัวเป็นตนนางก็ยังเด็กอยู่เลย
โคแก่เดี๋ยวนี้หลงเมียเด็กหนักมาก แถมหึงโหดเสียด้วย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 15 สุขสันต์วันเกิด 7 พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 12-11-2017 01:59:20
เน่โดนเสี่ยลงโทษแน่ๆ  :hao7:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 15 สุขสันต์วันเกิด 7 พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 13-11-2017 22:30:55
เสี่ยนี่ไม่เบาจริงๆ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 15 สุขสันต์วันเกิด 7 พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 14-11-2017 03:08:15
เน่เป็นเด็กตลก
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 15 สุขสันต์วันเกิด 7 พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 15-11-2017 22:13:19
เน่หนูอยากโดนลงโทษใช่มั้ยยย
ส่วนอีพี่หมี ทำไมได้กินของดีห้ะะะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 15 สุขสันต์วันเกิด 7 พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: สาว801 ที่ 16-11-2017 11:49:30
เน่555 :m20:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 15 สุขสันต์วันเกิด 7 พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 16-11-2017 12:42:37
ทำไมเน่กับเดอะแก๊งตลกกันจัง 555555
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 16 อยู่กันอย่างนี้ไปก่่อนนะเทียน 16พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 16-11-2017 20:00:26
Chapter 16
อยู่กันแบบนี้ไปก่อนนะเทียน



เน่ว่ามันแปลกๆไปนะ หมายถึงบรรยากาศรอบๆตัวของไอ้พี่หมี ก่อนหน้านี้ที่ล่วงรู้ความลับอันชวนตกตะลึง ช่วงนั้นพี่หมีอารมณ์ดี ยิ้มแย้มแจ่มใส พูดดีๆแม้แต่กับเน่ที่มันหมั่นไส้
แต่พอหลังๆมานี้พี่หมีเครียดมาก พี่เทียนก็ด้วย เวลาขับรถไปส่งคือเวลาเดียวที่พี่เทียนยิ้ม ราวกับว่าดีใจที่ได้อยู่คนเดียวบ้าง เหมือนเขาอึดอัดอะไรกันสักอย่าง

“เสี่ยว่าเขาจะคบกันได้นานไหมครับ”
เด็กน้อยนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงที่บัดนี้เป็นเจ้าของร่วมกัน ส่วนห้องเน่มีไว้เพื่อเล่นเกม หรือเอาแมวไปพังห้องเล่นๆ

“ใครล่ะ?”

“พี่หมีกับพี่เทียนไง”

เนเน่ได้ยินเสี่ยพ่นลมหายใจ แสดงว่าไม่เชื่อใจคู่นี้ เขาจึงยื่นมือถือให้เสี่ยดู เป็นรูปที่ถ่ายแบล็คเมล์เมื่อสี่เดือนก่อน

“หลอกพี่เขาว่าจะส่งรูปนี้ให้ทุกคนดู จะได้กลับมาดีกันดีมั้ย?”

“คิดอะไรอย่างนั้น จะยิ่งห่างกันน่ะสิ”

“ทำไมล่ะ”

“บางคนเขาก็ไม่ชอบถูกมอง หรือถูกนินทาเป็นอย่างอื่น”

“แคร์ทำไมอ่ะ ทุกคนก็ถูกนินทากันทั้งนั้น สุดท้ายเดี๋ยวเขาก็ลืม ไปนินทาเรื่องใหม่”

“เราคิดอย่างนั้นมันก็ดี แต่ถ้ามองในมุมคนนินทาเนี่ย ...เป็นเด็กไม่ดีเลยนะ แถมขู่จะแบล็คเมล์เขา ทำอย่างกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา”

“เสี่ยด่าเน่อ่อ??”
อยู่ดีๆ ก็โดนหลอกด่า

“ที่โดนวันนั้นยังไม่เข็ดใช่มั้ย...หืมม”
มือไล้หน้าท้องผอม เรื่อยไปยังบริเวณเอวอันเป็นจุดอ่อนไหว ร่างบางจึงบิดเกร็ง พยายามปัดมือคนเจ้าเล่ห์ทิ้ง แต่มันกลับอ่อนระทวยในอ้อมกอดของเขา

“วันนี้เอากันตรงไหนดี หน้าประตูมั้ย จะได้รับรู้ถึงความอายซะบ้าง”

“เสี่ยใจร้าย”

“จะแกล้งเขา แล้วเขาสนุกด้วยไหม”

ส..สนุก เอ้ย! ไม่สิ เน่ไม่คิดว่าเขาจะสนุกหรอก แต่เน่ตอนนี้เนี่ย ...สนุกจนสยิวแล้ว



“บ้านพี่เทียนก็ใกล้เหมือนกันเนอะ”

“อย่าแอบมาคนเดียวล่ะ”

“เสี่ยไม่ยอมสอนขับมอ’ไซค์สักที เน่ก็คงไม่เดินมาหรอก”

“งั้นถ้าขับเป็นจะมา?”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“ขำแห้งเชียวนะ”

หัวกลมโยกไปตามแรงมือที่คนแก่ทำ พลางเคี้ยวขนมหงุบหงับ ใช้ชีวิตสบายจริงๆ มีคนขับรถให้ มีขนมกิน แถมยังได้ไปเยี่ยมพี่เทียนที่บ้านอีก
พี่เทียนไม่ได้ไปทำงานได้เกือบอาทิตย์แล้ว พี่หมีบอกเพียงว่าไม่สบาย ไม่รู้รายละเอียดอะไร หรือเพราะคุยตอนที่พ่อแกอยู่ เลยไม่กล้าพูดมากล่ะมั้ง

นั่งรถมาได้ไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงบ้านเทียนที่เป็นหมู่บ้านในซอยลึกและแคบ บ้านแต่ละหลังอยู่ติดกัน ถ้าคนไหนรวยหน่อยก็มีรั้วกั้น แต่ส่วนมากจะอยู่ติดกัน มีเพียงทางขนาดคนเดินให้ลัดเลาะไปเรื่อย ซึ่งบ้านเทียนก็อยู่ในนั้น บริเวณรอบบ้านจึงไม่มีที่มากนัก

“หมาน่ารักจัง”
หมาขนปุยแต่เลอะขี้ดินดำเขรอะ

“นั่นไงพี่เทียน”

“ดูโทรมจัง”

เสี่ยยิ้มขำเด็กช่างจ้อที่คงดีใจมากเมื่อได้เจอพี่ชายในอุดมคติ เนเน่มีชีวิตเป็นด้านบวกมากขึ้นตั้งแต่เขาสองคนเข้าใจกัน มันก็สองปีแล้ว เสี่ยไม่เคยคบใครได้นานเท่านี้มาก่อน ทั้งๆที่ไม่เคยคาดหวังด้วยซ้ำ ฝ่ายพ่อแม่เน่ก็เห็นดีด้วย แถมทำท่าจะไม่ยอมกลับไทยอีก แม้บ่อนที่นั่นจะอยู่ตัวแล้วก็เถอะ

“พี่เทียน~”
พอก้าวลงจากรถได้ เด็กแสบก็เรียกเสียงอ่อนเสียงหวานจนน่าจับตีก้น

เทียนผละจากการขอดเกล็ดปลายกมือไหว้เสี่ย แล้วจึงห้ามเน่ไม่ให้เข้าใกล้

“พี่เทียนเป็นอะไรครับ”
สภาพของเทียนคือนุ่งผ้าขาวม้าตัวเดียว โชว์พุงซิคแพ็คจางๆ ใบหน้าก็ซูบตอบ ขอบตาดำเหมือนไม่ได้นอน เห็นได้ชัดว่าผอมลงมาก

“พี่เป็นไข้หวัดใหญ่ แต่หายแล้วแหละ”

“ทำไมไม่บอกใครเลย”

“กลัวเน่เป็นห่วงไง”

เด็กหนุ่มกลอกตา เขาไม่ใช่เด็กแล้วนะที่จะไม่รู้เรื่องรู้ราว คงมีอะไรในกอไผ่สินะถึงพูดแบบนี้
เน่มีมารยาทพอที่จะไม่ถาม หันไปมองปลาช่อนตัวใหญ่ที่นอนแอ้งแม้งบนเขียง

“พี่ได้มาจากไหนอ่ะ”

“ในไร่”

“อย่าชวนกันไปตกเชียวล่ะ”
เสี่ยรีบขัดด้วยรู้ทัน

“ไม่หรอกครับนาย —อ้ะ! นั่งๆ ครับ อย่ายืนเลย”

“ฉันอยากดูเธอทำ จะทำแกงอะไร”

“ไม่รู้แม่เหมือนกันครับ แกสั่งให้ทำไว้ก่อน”

“แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่นี่ อยู่คนเดียวนานแล้วเหรอ”

“เอ่อ....ครับ”

“นึกว่าอยู่กับไท เห็นมันลางานวันนี้”
เน่นึกชมเสี่ยอยู่ในใจ สอบสวนได้พลิ้วมาก

“อ่อ...ไม่รู้สิครับ”

“ถ้าคบกัน ก็อย่าให้เสียงาน โตๆกันแล้ว”

ทั้งเทียนทั้งเน่ต่างสะดุ้ง ไม่นึกว่าเสี่ยจะพูดตรงๆอย่างนี้ เทียนนิ่งไป คล้ายกับว่าสมองชัตดาวน์ เน่เลยเตือนเสี่ยว่าพี่เทียนเพิ่งหายป่วย อย่าเพิ่งใส่อะไรหนักๆไปเลย

“ถ้าไม่ไหว ก็ลาออก...ฉันเข้าใจ”
พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ไม่มีความดุดัน
เสี่ยอยู่กับเทียนมาตั้งนาน ทำไมจะไม่รู้ว่าเทียนเป็นคนยังไง
อ่อนแอ
อ่อนไหว
ทำงานแบบนี้ได้ไม่นานหรอก ถ้าไม่มีไทคอยรั้งเอาไว้ เขาไม่เคยสังเกตว่าสองคนนี้คบกันในฐานะใด แต่ทุกครั้งที่ไทมีสาว ก็มีแต่เทียนที่ดูจะหวั่นไหวไปซะหมด ทำงานไม่เคยราบรื่น ตาเหม่อลอย แต่ก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้งเมื่อไทไม่มีใคร
เสี่ยคิดว่าเทียนยังข้ามพ้นจุดนี้ไปไม่ได้ จุดที่งานกับหัวใจไม่ควรสัมพันธ์กัน ขืนทนอยู่ต่อ ก็มีแต่จะทำให้บริษัทของเขาเองเสียชื่อ เพราะเสี่ยก็พยายามปิดให้สุดๆแล้ว ตั้งหลายปีด้วย

“เสี่ยครับ เดี๋ยวเน่ไปเอาของฝากนะ”

เนเน่พยายามลบบรรยากาศกระอักกระอ่วน เดินไปหยิบผลไม้จากในรถ เป็นพวกผลไม้นอกที่ชาวบ้านไม่ค่อยได้กินกัน เทียนเลยยิ้มดีใจ แม้จะฝืนไปบ้าง แต่เทียนก็อยากให้เสี่ยรู้ว่าเขาชอบ

เสี่ยกับเน่อยู่คุยกับเทียนสักพัก ส่วนใหญ่เป็นเรื่องตกปลาที่เน่สนใจอยู่ เพราะเขาอยากมีกิจกรรมทำบ้าง เวลาเห็นเพื่อนล่องเลาะไปนู่นไปนี่แล้วมันอดอิจฉาไม่ได้ เขานี่นะขับมอ’ไซค์ก็ไม่เป็น ออกจากบ้านแทบไม่ได้ ไม่นึกว่าเสี่ยจะขี้หวงขนาดนี้ ใครๆก็รู้กันว่าเน่เป็นเด็กเสี่ย เลยไม่มีใครมาสนใจเน่สักคน

“ต้องกลับแล้วล่ะเทียน”

“ครับเสี่ย”

“พี่เทียนจะไปทำงานเมื่อไหร่”

“สองสามวันนี้”

“รักษาสุขภาพด้วยนะครับ”
โอบกอดพี่ชาย โดยลืมไปว่าเสี่ยอยู่ เน่จึงโดนเสี่ยลากคอเสื้อออกมาล็อคตัวไว้อย่างกับคนเมายาจับตัวประกัน

“ไปแล้วนะเทียน ดูแลตัวเองด้วย”




“เสี่ยอย่าไล่พี่เทียนออกนะ ไม่งั้นเน่จะอยู่กับใคร”
เอ่ยขึ้นเมื่อขึ้นรถได้

“อยู่กับฉันไง”

“ไม่ใช่ๆ หมายถึงตอนที่เสี่ยไม่อยู่น่ะ”

“ให้คนอื่นอยู่ด้วยสิ จ้างมาเป็นสิบ”

“คนอื่นมันชอบเน่ซะที่ไหน”
พูดอย่างงอนๆ เสี่ยก็รู้อยู่ จึงจับมือนิ่มขึ้นมาจูบ ขณะที่สายตามองทางข้างหน้า

“ต้องมีสักคนที่เห็นความน่ารักของเธอ”

“เห็นว่าแรดล่ะสิไม่ว่า”
เนเน่กุมมือข้างซ้ายของเสี่ยตอบ แล้วเอนหัวลงพิงไหล่หนาแกร่งอันเป็นที่พึ่ง
เมื่อนึกถึงอายุของตัวเองทีไร ก็มักใจหายเมื่อเห็นว่าเวลาของเน่ยังอีกยาวไกล แต่ของเสี่ย...กลับใกล้เข้ามามากเหลือเกิน เสี่ยใกล้สี่สิบแล้ว ถ้าไม่มีเสี่ย แล้วเน่จะไปอยู่กับใคร

“อยากกอดเสี่ยอ่ะ”

“รอให้ถึงบ้านก่อนนะ”
ประเดี๋ยวจะจัดหนักสักรอบ

“อ้าว...”
คนแก่จินตนาการต้องปลิวไปเมื่อเห็นไทขี่มอเตอร์ไซค์สวนมา ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าไปไหน แกจึงบีบแตรเป็นสัญญาณให้ไทหยุด

เสี่ยเปิดหน้าต่างลง รับไหว้ไท ก่อนถาม
“จะไปหาเทียน?”

“ครับ”

“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า”

“ก็...นิดหน่อยครับ”

“คนผิดคือเธอใช่ไหมไท”

“เสี่ยครับ เรื่องมันเรื้อรังมานานแล้ว ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง”

“ตกลงกันซะ ก่อนที่ฉันจะไล่เทียนออก”
กล่าวจบก็เร่งเครื่องออกจากซอย
เสี่ยถอนหายใจหลายครั้งระหว่างขับรถ เน่ก็ทำได้แต่กุมมือให้กำลังใจ เพราะพวกเขาก็โตกันแล้ว ไปบังคับอะไรไม่ได้ ไม่เหมือนเน่ ที่ยังสอนได้อยู่

“ที่ไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเพราะเสี่ยกลัวตัวเองคิดมากสินะ”

“ทำไงได้ล่ะ ฉันก็ชอบทั้งคู่ ไม่อยากให้มีเรื่องกัน”

“แต่ดูแล้วปากแข็งทั้งคู่เนอะ”

“จำไว้นะเน่...เวลามีปัญหาอย่าเก็บเงียบ เพราะมันไม่มีทางที่จะอยู่ไปจนเราตายหรอก สักวันมันก็ต้องระเบิดออกมา”

“อื้ม แต่ถ้าเน่ไม่อยากพูด...เน่จะเขียนจดหมายส่งให้”

“ฮ่าๆ ความคิดดีๆ”



รถมอเตอร์ไซค์จอดใต้ต้นคูณที่กลีบดอกสีเหลืองสดกำลังร่วงหล่น เทียนล้างปลาเสร็จแล้ว วางใส่จาน นำไปแช่ในตู้เย็น
พอเดินออกมาก็ยังเห็นไทยืนอยู่ใต้ต้นคูณ ยืนนิ่งไม่ขยับ ส่วนสายตาเหม่อไปไกลแสนไกล จะเรียกกลับมาก็ลำบาก
ถ้าเหนื่อยขนาดนั้น
....เขาไปก็ได้นะ

“ไท”

“หือ?”

“ยืนทำอะไรตรงนั้น”

“อ๋อ เปล่า—แม่มึงยังไม่กลับอีกเหรอ?”

“อืม คงเย็นๆ”

“แต่นี่ก็สี่โมงแล้วนะ”

“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ”

“เทียน...เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”

“อืม”
เทียนเดินนำเข้าไปในห้องตัวเอง บ้านของเทียนเป็นบ้านปูนชั้นเดียว มีห้องนอนสองห้อง ถูกขั้นด้วยห้องน้ำ เขาเห็นไทล็อคประตูตามหลัง ก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างกัน

“กูเจอเสี่ย เขามาหามึงเหรอ”

“อือ”

“มึงจะลาออกมั้ย”

“ไม่รู้ว่ะ เคยลาออกมาครั้งนึง ถ้าออกอีก...ก็คงไม่กล้ากลับไปแล้วล่ะ”

“มึงไม่ต้องออกหรอก” ไทจ้องตา ดวงตาของเทียนเคยสดใสมาก มันเป็นสีน้ำตาลอ่อนหาได้ยาก เวลามองแล้ว เผลอจูบทุกที

“แล้วจะให้กูทำยังไง กูทำงานไม่ได้มึงก็รู้”

“มึงก็ทำความเข้าใจสิ”

“กูขี้เกียจแล้วว่ะ”

“ขี้เกียจอะไร ขี้เกียจมองหน้ากูเหรอ”
ถามประชดจากการที่เทียนหลบตาตลอด แม้แต่ตอนนี้ยังหันหน้าไปทางอื่น

“หันมานี่” มือหนาล็อคคางให้หันมาหาตน แต่เทียนก็ปัดมันทิ้ง

“กูอดทนมามากพอละ กูว่าชีวิตคนเรามันยังต้องเจออะไรอีกเยอะ ทำไมต้องมาเป็นควายจมปลักรักแต่มึงด้วยวะ”
คนอ่อนโยนอย่างเทียนไม่เคยขึ้นเสียง แต่คำพูดของเขาทำให้ไทเข้าใจถึงคำว่าเจ็บ

“เทียน...”

“กูรอมึงมานานแล้วนะไท”

“มึงรออีกหน่อยนะ อีกไม่นาน”

“กูจะตกลง ถ้ามึงให้กูเป็นอิสระ”

“ยังไง”

“เราจะเอากันก็ได้ แต่กูก็จะเปิดใจกับคนอื่นด้วย เพราะไอ้ไม่นานของมึงเนี่ย มันวัดไม่ได้ว่ะ”

ไทนิ่งไป เขาเป็นฝ่ายที่เคยขอร้องแบบนี้ ขอให้ตัวเองได้สนุกกับชีวิตโสด คบผู้หญิง ปิดบังพ่อ ขอในสิ่งที่ทำให้เทียนเจ็บมาตลอด แล้วครั้งนี้เทียนกลับประชดด้วยวิธีเดียวกัน
...ต้องทำยังไง
ไม่อยากให้เทียนรักใคร

“มึงเอากับคนอื่นแก้เหงาได้นะ แต่อย่ารักใครเลย”
ร่างหนาสวมกอดอีกฝ่าย พรมจูบต้นคอและลาดไหล่เปลือย นี่เป็นสิ่งเดียวที่ไทยอมให้ได้

เทียนเศร้า แต่เขาไม่มีน้ำตาอีกต่อไปแล้ว เรื่องนี้มันคาราคาซังมานานหลายปี ปล่อยให้ไทมีชีวิตของมัน แต่กลับขังชีวิตตัวเองเอาไว้เพื่อมัน ...ไม่ยุติธรรมเลย
เรื่องมันเริ่มยุ่งก็ตอนที่ไทสัญญาว่าจะเล่นๆกับแพร แต่พอแพรหลอกขอเงิน ขอนี่ขอนั่น ไทก็ให้ ความคิดที่ว่าไทฉลาดจึงค่อยๆหายไป และเขาสองคนก็ทะเลาะกันเรื่องนั้นอยู่หลายครั้งด้วยความเป็นห่วงของเทียนเอง แต่ไทก็ไม่เคยเข้าใจ ครั้งล่าสุดคือพาสาวไปเที่ยว แล้วพาไปแนะนำกับพ่อ คิดดูสิว่าคนที่เคยเป็นที่หนึ่งมาตลอดจะเจ็บช้ำแค่ไหน

พอเขาจะไป...จะมารั้งกันทำไม

“กูรู้ว่ากูมันเลว แต่กูก็ไม่เคยทิ้งมึงนะ”

“รู้ได้ไง มึงทิ้งกูทุกครั้งที่มึงขอไปใช้ชีวิตหลอกๆของมึง...มันจะดีมากเลยนะ ถ้ามึงยอมรับตัวเองบ้าง”

“จะให้กูทำยังไงเทียน ...กูก็แค่คนธรรมดา”

“มึงโง่ด้วย”

“เออ กูโง่ แต่กูรู้ว่าการรักมึงเป็นยังไง”

“อย่ามาพูดเอาใจ”

“กูรักมึง มึงรู้ดี ...เรารักกันมาตั้งนาน”

“รักได้ก็เลิกได้”

“กูไม่เลิก!—เพราะกูรักมึงคนเดียว กูจะไม่รักใครอีก”

“อย่ามาพูดดีหน่อยเลยว่ะ”
เทียนผลักร่างหนาออก แต่ไทก็ยังกลับมาง้อ เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของอีกฝ่าย มองตาสีน้ำตาลสุกใสที่ฉายแววหมองหม่น

“เทียนครับ....เทียนแฟนไทคนเดียวนะครับ”
ปลายนิ้วโป้งไล้ปากนิ่มตรงหน้า ไรหนวดที่คาดว่าไม่ได้โกนมาหลายวันขึ้นเป็นตอทิ่มมือ แต่กระนั้นไทก็กดปากตัวเองลงไป บดเบียดความรักที่คิดว่าตัวเองมีมากพอเพื่อจะยื้อเทียนไว้

“อย่าไปไหนได้มั้ย”
กล่าวก่อนจะจูบอีก
การจูบกันเสมือนการแสดงความรักอย่างหนึ่ง เทียนชอบการกระทำมากกว่าคำพูด จึงยอมรับรสจูบของไทโดยง่าย เขาเอนตัวนอน ขณะที่มือยุ่มย่ามของอีกฝ่ายก็ปลดผ้าขาวม้าออก ไทปลุกอารมณ์เทียนให้โหมกระพือโดยการลูบถุงนิ่มแห่งความเป็นชายขนาดพอดีมือจนมันเริ่มหดเกร็งไปพร้อมๆกับเทียนน้อยที่แข็งตัว

“กูรักมึงนะ”

ไทย้ำอีกครั้ง ก่อนจะถอดเสื้อผ้าตัวเองออก ร่างสูงใหญ่พรมจูบใบหน้าเทียน แล้วจึงสาละวนอยู่กับการสร้างรอยรอบคอสวย

“อืม”

“ทีนี้มึงจะได้ไปคบใครไม่ได้”
มองรอยสีกุหลาบบนคอแล้วยิ้มหวาน จุมพิตบนปากอีกครั้ง

“มึงมันโรคจิต”

“ไม่ปฏิเสธ”
จากนั้นจึงห่อปากดูดตุ่มไตสีเข้มสองเม็ดบนหน้าอก ก่อนเทียนจะขอบริการไทบ้าง

ไทเป็นฝ่ายเอนตัวลง สองแขนประสานข้างหลัง รองศีรษะทุย มองคนรักที่กำลังทำหน้าที่เมียที่ดี

“อา..สสส เร็วๆเลยเมียจ๋า”
.
.
“หยุดก่อน เดี๋ยวผัวทำเอง”

ไทขยับเอวจากข้างล่าง เทียนครางอู้อี้

“อยากยัง”
ไทหยุดเอวถาม

“อาก” (อยาก)

ยกหัวเมียออก แล้วจึงผลักให้นอนลง จับขาแน่นกล้ามเนื้อออกกว้าง สอดตัวเข้าไป

“แรงๆเลย ..โอ...อาา”
เทียนสั่ง


 รู้สึกดีเหมือนได้รับความรักที่เอ่อล้น เทียนรู้ทันทีว่าเขาต้องโง่ยอมให้อภัยไทอีกครั้งแน่ๆ

เทียนชอบเซ็กส์ มันคือความรักในอีกรูปแบบหนึ่ง ที่ทำให้คนสองคนกลายเป็นคนๆเดียวกัน

“อาส แตกในนะ”
บั้นเอวกระแทกรัวๆ สองมือจิกเนื้อเทียนจนขึ้นรอยแดง

“อื้ม”

“อะ”

“อือ....”
เทียนรั้งหัวไทเข้ามาจูบ ไม่อยากห่างไปไกล อยากกลืนกินไทเอาไว้

“รักนะเทียน”


แค่คำว่ารัก...มีอิทธิพลมากมายเหลือเกิน




-มีฉบับเต็มในธัญวลัยนะคะ
-คู่เทียนเหรอ...เอ่อ...ก็ไม่น้ำเน่านะ ยังพอมีดอกผักตบเบ่งบานบ้าง  :katai5:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 16 อยู่กันอย่างนี้ไปก่่อนนะเทียน 16พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 16-11-2017 20:45:42
 :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 16 อยู่กันอย่างนี้ไปก่อนนะเทียน 16พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: SoSweetCB ที่ 17-11-2017 10:30:22
ไทเห็นแก่ตัวมากกกก ถึงเทียนจะยอมโง่เพราะรัก แต่ควรให้ไทมีบทเรียนบ้างอ่ะ รำคาญอิพี่หมี 5555555
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 17 น้องเน่จอมเผือก 25พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 25-11-2017 19:17:30
Chapter 17
น้องเน่จอมเผือก






ทางขรุขระของคันนาไม่เป็นอุปสรรคต่อเนเน่ที่ชินกับวิถีชนบทไปแล้ว แถมยังท้าทายเสี่ยด้วยการแอบปั่นจักรยานหนีเที่ยวอีก เหมือนลูกที่หนีพ่อแม่อย่างไรอย่างนั้น แล้วพ่อก็จะตามมาตีก้นงอนๆด้วยไม้มะยมอีกแน่ะ แต่เน่ไม่กลัวหรอก เพราะเขามาหาพี่เทียนนี่นา
ป่านนี้เสี่ยคงเล่นอยู่กับน้องแป้ง ดูทีวีด้วยกัน  เน่ไม่อยากเป็นก้างขวางคอเท่าไหร่ ถึงจะสนิทกับน้องแป้งมากแค่ไหน แต่พอเสี่ยอยู่ด้วย เนเน่ก็จะรู้สึกกระอักกระอ่วน เหมือนมีชนักติดหลัง เช่นคำว่า ‘เมียใหม่ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของพ่อ’

“พี่เทียน~”
ร้องเรียกเมื่อเห็นแผ่นหลังสีนวลอันเปล่าเปลือย เน่ได้ความรู้ใหม่ว่าพี่เทียนไม่ชอบใส่เสื้อ ก็น่าอิจฉาดีนะ หุ่นดีขนาดนั้น ไม่ต้องใส่แหละดีแล้ว ไม่เหมือนไอ้พี่หมีหรอก ตัวอย่างกะหมีควาย ท่าทางข้างในคงมีแต่ขนยุบยับ อี๋~ คิดแล้วขนลุก

“เฮ่ย!!”
ตกใจประหนึ่งเจอผี
คนใจดีของเน่แทบจะทิ้งเบ็ดฝรั่งลงในบ่อ ถ้าไม่ติดว่ามันแพง เขารีบลุกขึ้นปัดเศษดินที่ก้น ก่อนจะดุเน่ไปหลายคำ

“เน่ก็แค่อยากมาหาเอง”

“มาคนเดียวได้ไง”

“ตอนแรกไอ้เอ็มกับไอ้มิคก็อยู่ แต่มันไปทำธุระอย่างอื่นแล้ว”

“เสี่ยอนุญาตเหรอ”

“ไม่หรอก เน่แอบออกมาเอง”

“เน่! คราวที่แล้วยังไม่เข็ดหรือไง ไหนสัญญากับพี่ไว้ว่าอะไร ว่าจะไม่ดื้อใช่ไหม เน่โตแล้วนะ!”

คนถูกดุซึมลงไปถนัด

“กลับบ้านไปเลยก่อนที่เสี่ยจะรู้”

“ก็เน่ไม่มีอะไรทำนี่นา แล้วเน่ก็โตพอที่จะออกมาข้างนอกได้แล้ว พี่เทียนจะให้วิ่งเล่นแต่ในสวน หรือไม่ก็นอนคลุกแกลบอยู่ในโรงสีอย่างเดียวเหรอ”

“เฮ้อ!”
เทียนก็เข้าใจอยู่หรอก เสี่ยหวงขนาดนั้น เด็กที่อยู่ในวัยรักอิสระที่ไหนจะไปชอบ

“แต่พี่ว่าเน่ก็โตพอที่จะคิดได้นะว่าตอนนี้ไม่ได้รับอนุญาต แล้วเราควรทำยังไงให้มันถูกต้อง?”
เทียนเท้าเอวคิด ใบหน้าเคร่งเครียด

“งั้นเน่โทรบอกเสี่ยมั้ย?”
เขาหยิบมือถือขึ้นมา
รอสัญญาณตกลงจากพี่เทียน แล้วจึงโทรออก

“ฮัลโหล เอ่อ..เสี่ย”

[อยู่ไหน]

“เอ่อ....”

[คิดว่าไม่รู้เหรอ]

“ขอโทษครับ”

[ฉันจะไม่โกรธเธอหรอก]

ฟังดูดีนะ แต่เน่รู้สึกไม่ดีใจเลย
“เน่อยู่กับพี่เทียนนะ เสี่ยไม่ต้องห่วง”

[อืม เดี๋ยวจะไปรับ]

แล้วเสี่ยก็วางสายใส่
เด็กน้อยบุ้ยปาก รู้ว่าคนแก่คงโกรธ แต่พยายามจะทำดีด้วยมากกว่า
เสี่ยทำตัวเป็นผู้ใหญ่ที่ดี
ไม่เหมือนเน่

“อย่าคิดมากน่า”
พี่เทียนลูบหัวปลอบใจ

“เราเคยสัญญากันไว้ว่าจะดีต่อกัน แต่เน่ก็ทำไม่ได้เท่าเสี่ยเลยอ่ะพี่เทียน”

“เรายังเด็กอยู่ เดี๋ยวโตขึ้นก็คงควบคุมจิตใจตัวเองได้ ไม่อย่างนั้นจะมีข่าวเด็กวัยรุ่นคึกคะนองเหรอ ไม่ก็ช่างสงสัย ลองสิ่งไม่ดีตามเพื่อน ....พี่ว่าเน่ยังมีจิตสำนึกที่ดีอยู่ เสี่ยเลยรับได้”

“เหมือนเน่เป็นลูกเลยเนอะ ขอแค่ไม่ทำตัวเลวๆ พ่อแม่ก็ดีใจแล้ว...แต่มันก็ไม่ใช่คนเป็นแฟนกัน”

“พี่เข้าใจนะ คนเป็นแฟนกัน มันต้องคิดถึงจิตใจอีกฝ่ายด้วย ฉะนั้นถ้าไม่รักกันจริง ก็อาจจะเหนื่อยหน่อย”

“แต่เน่ไม่ได้เหนื่อยนะ เน่กลัวเสี่ยเบื่อมากกว่าที่ต้องมาดูแลเหมือนลูก แถมไม่ได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์เลย”

“ก็พยายามปรับตัวสิ แต่เท่านี้ก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีแล้วที่เน่ยังรู้สึกผิด—ไม่เหมือนบางคน”

“งอนกันเหรอครับ”

เทียนพยักหน้า

“แต่พี่ว่า พี่จะไม่ให้โอกาสเขาอีกแล้วล่ะ”

“ก็ดีนะ ไปหาคนอื่นที่ดีกว่าพี่หมีเถอะ”

ความตรงไปตรงมาของเน่ทำเอาเทียนขำ นี่คงจะเกลียดไทมากจริงๆ

“ฮ่าๆๆ ถ้ามันได้ยินคงปลื้มใจ —แต่ว่าเน่อุตส่าห์มาทั้งที ไม่ลองตกเบ็ดหน่อยเหรอ”

“จริงเหรอ!! เอาสิครับ!”
กระโดดดีใจยกใหญ่ เด็กอะไรช่างเข้ากับความสดใสได้มากขนาดนี้

“มือใหม่ก็หัดเบ็ดไทยบ้านๆไปก่อนแล้วกัน”
เทียนหยิบไม้ไผ่ขนาดยาวที่วางพิงต้นมะม่วงอยู่ บริเวณปลายยอดมีเส้นเอ็นหนาพอประมาณผูกไว้ ความยาวก็เกือบเท่าตัวไม้ไผ่ ส่วนเกือบปลายเส้นเอ็นจะมีลูกตุ้มลอยน้ำอันเล็กๆ ยาวเท่าข้อนิ้ว ที่เน่เดาว่าตัดมาจากอีแตะยี่ห้อช้างดาว สุดท้ายคือตะขอเบ็ดธรรมดาๆที่แหลมเสียจนน่าหวาดเสียว

“เคยเห็นยัง”

เน่ส่ายหัว

“ไม่เคยเห็นของจริงครับ”

“เวลาตกปลานะ ก็แค่เกี่ยวเหยื่อไปที่เบ็ด แล้วก็แช่ไว้ในน้ำ ฝึกการรอคอย ฝึกสมาธิได้ดีเลย ส่วนวิธีดูว่าปลากินเบ็ดหรือยัง ให้ดูที่ลูกตุ้มอันนี้ ปกติมันจะลอยน้ำ ถ้าปลากิน มันจะกระตุก”

“แค่ถือเฉยๆเหรอครับ”

“อื้ม หรือจะตีน้ำนิดนึงก็ได้นะ ล่อปลานิดนึง ตีเบ็ดเบาๆไปที่น้ำอ่ะ ให้มันกระเพื่อม”

“อ๋อออ”

“เข้าใจแล้วใช่มั้ย —งั้นมาดูนี่เลย วิธีหาเหยื่อ พี่อยากแกล้งเรา”

“อ่าว...อย่าบอกนะจะให้ขุดไส้เดือน”

“เก่งว่ะ—ให้ทั้งขุด แล้วก็จับมันมาเสียบเบ็ดเองเลย”

“โหพี่เทียน~”

เนเน่คิดผิดหรือเปล่าเนี่ย
ที่เขาว่าการตกปลาคือการทำบาปก็คงจะจริง ต้องมาฆ่าไส้เดือนทั้งเป็น แถมยังฆ่าปลาอีก บาปซ้อนบาปแท้ๆ

“มานี่มา...มาดูนี่”
เห็นพี่เทียนอีกที แกก็ไปนั่งก้มมองดินแล้ว พี่แกให้ดูเม็ดดินก้อนกลมๆเล็กๆอยู่รวมกัน เหมือนขนมเม็ดขี้หนู

“นี่คือขี้ไส้เดือนนะ ถ้าเห็นมัน ก็ลองขุดได้เลย”

“พี่ไม่มีเหยื่อปลอมเหรอ”
เน่ทำใจไม่ได้

“มี แต่พี่ไม่ให้”

“พี่บาปนะเนี่ย บังคับเน่”

“ให้พี่เลวบ้างเถอะ”

อุ้ย...
ดูเหมือนพูดอะไร พี่เทียนก็พาลดราม่าไปซะหมด นี่หรือคืออาการของคนอกหัก ถ้าเสี่ยทิ้งเน่ไป เขาจะเป็นอย่างนี้หรือเปล่านะ จะทุรนทุรายไร้เรี่ยวแรงออกจากบ้าน หรือจะออกมา แต่มานั่งซึมเศร้าคนเดียวแบบนี้กัน

“ไหนๆ เน่จะขุดละนะ”
ตัดบทดีกว่า ไม่อยากเห็นพี่ชายที่รักเศร้า

“อ...อ๋อ..ขุดไปเลย เดี๋ยวก็เจอ ไม่ลึกหรอก”

เน่ลองใช้เสียมขุดไปสามทีก็เจอจริงๆ แต่เป็นไส้เดือนที่ขาดครึ่ง ไม่ลืมท่องสัพเพสัตตาให้มัน

“เดี๋ยวก็ชิน”

“โอ่ยยย”

“เอางี้ ครั้งแรกพี่จะเสียบไส้เดือนให้ดูก่อน ครั้งต่อไปค่อยทำเอง”

ยังไม่ทันพูดจบ พี่แกก็หยิบเอาไส้เดือนขาดครึ่งไปเสียบกับตะขอเบ็ดแบบยัดไส้ไปตามความโค้งของตะขอเลย โดยเหลือปลายให้ดิ้นกระแด่วๆเล็กน้อย ทีแรกเนเน่นึกว่าจะแค่เสียบแบบขวางๆซะอีก อย่างนี้ยิ่งรู้สึกน่ากลัวเข้าไปใหญ่

“เสียบขวางๆไม่ได้เหรอพี่ ทำไมต้องร้อยเป็นมาลัยเชียว”

“มันหลุดง่ายนะ เดี๋ยวเน่ตกไปจะรู้เอง ขนาดเรายัดตั้งแต่หัวยันหางขนาดนี้ ปลามันยังฉลาดเอาไปได้เลยโดยที่ไม่ติดเบ็ด”

“โอย...~”

“เป็นไง อยากตกเองนะ”

“ก็พี่เทียนไม่ให้เน่ใช้เหยื่อปลอมอ่ะ ใจร้ายว่ะ”

เนเน่บ่นไปเรื่อย โดยที่ยังฟังคำสอนจากพี่แกอยู่ และการตกปลาก็ทำให้ได้เรียนรู้เรื่องการมีสมาธิ ถึงแม้มันออกจะเบียดเบียนสัตว์อื่นไปหน่อย แต่เน่ก็ใช้เวลารอปลากินเหยื่อมาคิดเรื่องเสี่ย
ต่อไปเขาจะทำดีกับเสี่ยให้มากกว่านี้อีก ที่ทำตอนนี้ยังดีไม่พออย่างที่คิดไว้ แล้วยิ่งในอนาคต เขาจะไปเรียนต่อในกรุงเทพฯด้วย ถ้าเน่เป็นเด็กดี เสี่ยก็จะได้ไม่ต้องห่วงมาก เห็นไหมว่าทุกอย่างเป็นเหตุเป็นผลกันทั้งนั้น เสี่ยจะรัก และดูแลเน่ตลอดไป ...เน่เชื่ออย่างนั้นนะ

“เน่ ไส้เดือนหลุดหรือเปล่า ทำไมมันนิ่งจัง”
เสียงพี่เทียนแทรกขึ้นมาท่ามกลางเสียงเอื่อยๆของลมเย็น
เน่จึงยกคันเบ็ดขึ้นมา ปรากฏว่าไส้เดือนหายไปจริงๆ
เป็นอย่างที่พี่เทียนบอกไว้ไม่มีผิด

“ยากเหมือนกันแฮะ”

“ใจร่มๆ มาตกเอาบรรยากาศจะได้ไม่เครียด”

“พี่เทียนว่าเน่ไปเรียนกรุงเทพฯดีป้ะ”

“ดีสิ เน่เก่งอยู่แล้ว”

“เสี่ยเคยบอกว่าจะไม่ให้ไป”

“อย่างเสี่ยเนี่ยนะ แกห่วงเน่มากกว่า”

“อืม คงงั้นแหละ...เสี่ยมาช้าอ่ะ”

“แกบอกเหรอ”

“อือ จะมารับเน่”

“รอก่อนสิ ตกให้ได้สักตัวเพื่อความภาคภูมิใจ”

“ฮ่าๆๆๆ จะได้ไหมเนี่ย~”


แต่ดูแล้วเนเน่คงไม่มีโชคด้านนี้เท่าไหร่ เขานั่งตกไปจนเมื่อยก้นก็ยังไม่มีปลาสักตัว

“พี่หลอกเน่ป่ะ”

ชักจะไม่เชื่อใจแล้วสิว่าไอ้ที่ทำๆอยู่เนี่ยมันถูกวิธีจริงหรือ

“หลอกทำไมล่ะ”

“แกล้งไง—เอ๋...เสี่ยนี่”
รอยุโรปสีดำมันวาวจอดอยู่ไกลๆเพราะเข้ามาในคันนาไม่ได้ เสี่ยลงจากรถในชุดเสื้อยืด กางเกงขาสามส่วน มีไทตามลงมาจากฝั่งคนขับ

“น้องแป้งล่ะ”
เป็นห่วงว่าน้องแป้งจะน้อยใจที่พ่อเขาต้องมาตามเมียเด็ก

“มาทำไมวะ”
เป็นพี่เทียนที่สบถ แกชักสีหน้าเหนื่อยหน่ายอย่างเห็นได้ชัด แต่เน่ก็ต้องรักษามารยาท ทำเป็นไม่เห็น

“กว่าจะหาเจอ”
เสี่ยเอ่ย แกไม่มีทีท่าโกรธอะไร เน่ละมือจากเบ็ดตั้งนานแล้ว จึงเข้าไปสวมกอดคนตัวโตเพื่อไถ่โทษ

“ได้ปลามั้ย”

“ไม่ได้สักตัวเลยครับ”

“สม”

“ช่างมันเถอะ เน่ไม่อยากตกแล้ว เน่ขอโทษนะที่หนีออกมา”

“อืม ถ้าจะมาก็บอก ต้องมีคนติดตาม เพราะศัตรูมันเยอะ”

“อย่างเสี่ยเนี่ยนะ”

“ไว้ใจได้ที่ไหน —ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย”

“ครับ”

“งั้นกลับบ้านกัน”

“พี่ไทล่ะ”
เนเน่ทักเมื่อยังเห็นไทคุยกับเทียนอยู่

“ปล่อยเขาให้คุยกันเถอะ”

เสี่ยว่าไง เน่ก็ว่าตาม
ทั้งคู่เดินพ้นออกมาจนใกล้จะถึงตัวรถ โดยที่เน่ก็พยายามกอดออดอ้อนจนจะเป็นหมีโคอาล่าเกาะต้นไม้อยู่แล้ว

“ทำไมวะ!!”

ขณะที่คู่หนึ่งหวานจนมดไต่ แต่อีกคู่นี่สิ...
เน่กับเสี่ยต้องหยุดดู ด้วยกลัวว่าจะมีการลงไม้ลงมือกัน ต่อให้เป็นคนดีแค่ไหน สติก็เป็นสิ่งที่ควบคุมได้ยากยามโกรธ

“อยู่กับกูมันจะยากอะไรวะ!!”
ไทตะคอก ทั้งยังยึดแขนเทียนไว้ไม่ให้เดินหนี

คนถูกริดรอนเสรีภาพพยายามพูดอย่างใจเย็นที่สุด ทำให้เน่ไม่ได้ยินว่าพูดอะไร แต่สีหน้าพี่เทียนก็แสดงออกถึงความรำคาญพอดู

“กูไม่ให้ไป!”
ไทตะโกนอีกครั้ง คราวนี้กระชากแขนคนที่ตนบอกว่ารักอีก เสี่ยกลัวว่าเรื่องจะบานปลาย จึงรีบเดินไปหยุดการปะทะคารมของทั้งคู่
แน่นอนว่าไทรีบปล่อยเทียนทันทีที่เห็นเสี่ย รอยแดงเป็นรูปนิ้วปรากฏเต็มบริเวณแขน เสี่ยปรายตามองรอยพวกนั้นแล้วตัดสินใจ

“ถ้ายังทะเลาะกันอยู่ ก็ไม่ต้องมาทำงานกันทั้งคู่—เทียน...กลับบ้านไปซะ แล้วโทรมาหาฉันตอนหนึ่งทุ่ม—ไท...มานี่”

“เสี่ยครับ...”

“ฉันจะยุ่ง ยังไม่อยากเห็นคนตายแถวนี้”

“ผมเนี่ยนะจะทำเทียนตาย”

“ก็กำลังทำอยู่นี่ไง”

ใช่...ตายทั้งเป็น
เทียนยกมือไหว้ขอบคุณเสี่ยที่ช่วยแล้วจากมา น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงกราวราวกับไม่มีวันหมด

เน่ได้แต่แอบมองด้วยความสงสาร พี่ชายที่แสนดี...ลางสังหรณ์ว่าพี่จะจากไปกำลังกลายเป็นจริงขึ้นทุกที

หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 17 น้องเน่จอมเผือก 25พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 25-11-2017 20:18:36
 :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 17 น้องเน่จอมเผือก 25พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 25-11-2017 20:22:26
 :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 17 น้องเน่จอมเผือก 25พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 25-11-2017 23:48:54
เศร้าเรื่องพี่เทียนนนนนนน

เด็กเน่จอมจุ้น
เสี่ยก็ขี้หวงเบอร์แรง
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 17 น้องเน่จอมเผือก 25พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 26-11-2017 00:08:10
 :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 17 น้องเน่จอมเผือก 25พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-11-2017 22:16:08
สงสารพี่เทียน  :mew6:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 17 น้องเน่จอมเผือก 25พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 27-11-2017 09:17:44
เกลียดหมีได้มั้ยอ่ะ เสี่ยหาคนใหม่ให้พี่เทียนเลยยย

น้องเน่เก่งกล้าขึ้นเยอะเลย น่ารักขึ้นด้วยอ้ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 17 น้องเน่จอมเผือก 25พย60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: สาว801 ที่ 27-11-2017 10:22:59
เทียนหาแฟนใหม่เถอะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11 ธ.ค.60 p.3
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 11-12-2017 20:14:15
Chapter 18
คำลา




พอเข้าเดือนตุลาคมที่เป็นปลายฝนต้นหนาว จังหวัดสุพรรณในพื้นที่ที่เน่อยู่กลับมีแต่ฝนมากกว่า ส่วนอากาศหนาวนั้นจะสัมผัสได้ก็ต่อเมื่อตะวันตกดินไปแล้ว แต่กระนั้นสภาพลุ่มๆดอนๆของฤดูก็ทำเอาที่นาของอำเภอใกล้เคียงถูกน้ำท่วมขนาดหนัก ไม่มีใครมาดูแลจริงจัง มีแต่ปล่อยให้ทำใจไป ซึ่งเสี่ยผู้แสนดีมีหรือจะอยู่เฉย พอเลิกงานก็ชอบตะลอนไปคุยกับชาวบ้าน และคอยให้ความช่วยเหลือ และสิ่งที่ทำก็ไม่ใช่เพราะสร้างภาพหรือห่วงกิจการของตัวเอง เสี่ยเป็นห่วงเพื่อนร่วมโลกมากกว่า
แหม ถ้าเสี่ยประกวดนางงามได้นะ เน่จะเป็นพี่เลี้ยงพาส่งประกวดเลย

มองดูนาฬิกา นี่ก็ปาไปเที่ยงคืนแล้ว เนเน่ยังคงนั่งห้อยขาอยู่ที่ระเบียง ไม่มียุงให้ตบเพราะทั้งทายากันยุง ทั้งจุดควันอบอวลไปหมด ความรู้สึกตอนนี้มีแต่ความเป็นห่วง เน่ไม่เคยห่วงพ่อแม่เวลาท่านไม่กลับบ้าน ไม่เคยกระวนกระวายใจกับใครเลยจริงๆ แต่หลังจากได้มาเจอเสี่ย ก็อยากจะอยู่กับแก อยากกอดแน่นๆ แล้วรัดให้ตายไปเลย ...สงสัยเป็นบ้าไปแล้วมั้ง

“....เฮ้อ!”

“อ้าว...ยังไม่นอนเหรอ”
พี่เวรยามประจำวันทักขึ้น แกคงเหงาเหมือนกับเขาในตอนนี้
“เสี่ยก็กลับช้าจริงๆนะ เที่ยงคืนแล้วจะอยู่ทำอะไร ชาวบ้านเขานอนกันตั้งแต่สองสามทุ่มแล้ว”

“เขาบอกว่าก๊งเหล้า”

“เหรอ...ไม่ห่วงน้องเลยนะ แปลกจริง —ให้โทรตามไอ้เทียนมั้ย”

“ไม่ต้อง”

“เออๆ งั้นไปละ”
ว่าจบ แกก็เดินไปปัดยุงที่อื่น

ส่วนเน่ก็หันกลับมานั่งเงียบๆคนเดียว มีแมวคลอเคลียอยู่ข้างๆ มันอาจจะดีก็จริงที่มีสัตว์เป็นเพื่อน แต่แมวตัวไม่แน่นเท่าเสี่ย แล้วก็พูดโต้ตอบไม่ได้
“ป่านนี้เมาตายไปแล้วมั้งหวาน”

อุตส่าห์หนีจากการซ้อมสแตนด์เชียร์ในฐานะที่เป็นหนึ่งในพรรค แต่รุ่นพี่ม.5ขี้โม้คนนี้ก็ยังแห้วเรื่องแฟน
มีแฟนแก่ก็ต้องทำใจหน่อยนะ เขาไม่ว่างเหมือนเรา เขามีเพื่อนให้กินเหล้ารออยู่ข้างนอก!




เฮอะ...!
พอนึกประชดประชันหน่อย ไฟหน้ารถบีเอ็มสุดหรูก็สาดส่องเข้ามาจังๆ เสี่ยไม่ใช่พวกประมาทที่จะกินเหล้าแล้วขับ ดังนั้นคนขับคงเป็นไอ้พี่หมีตามเคย เอาจริงๆเน่ว่าถ้าเสี่ยเกิดพิศวาสพี่หมีขึ้นมา เขาก็จะกลายเป็นเมียน้อยอย่างไม่ต้องสงสัยเลย


รถเข้าโรงรถไปแล้ว เป็นพี่หมีที่ประคองเสี่ยออกมา แกเห็นเน่ตั้งแต่แรก จึงส่งสัญญาณให้มารับเสี่ยไป

“แบกไหวที่ไหนล่ะ”

“ไม่ได้เมาสักหน่อย”
คน’ไม่เมา’ทักท้วง

แต่กลิ่นเหล้าหึ่งเหมือนไปอาบมาเลยนะ

เน่บ่นงึมงำ ก่อนจะจับแขนเสี่ยอีกข้างพาดไหล่
ตัวเขาเตี้ยกว่าเสี่ยตั้งหลายเซน มันจึงดูทุลักทุเลสุดๆ

“ไหนคนไม่เมา ช่วยยืนตรงๆหน่อยสิครับ”

“ยืนแล้ว มันไม่ตรงเอง”

“ครับๆ คนไม่เมา คอแข็งโคตรๆ”

“โดนเหล้าต้มเองไปเป็นไงล่ะ”
ไทฟ้อง

“ไหนว่าน้ำท่วมไง ยังมีเวลาต้มเหล้าอีก”

“ท่วมแค่ที่นาน่ะ แต่แค่นี้พวกเขาก็เครียดจะตายแล้ว หาอะไรทำแก้เครียดไปงั้นแหละเน่”


เน่ไม่ถามอะไรอีก ร่างของเสี่ยจึงปลิวลงบนที่นอนขนาดคิงไซส์ได้อย่างรวดเร็ว
เด็กหนุ่มบิดตัวไปมาเพื่อคลายกล้ามเนื้อ แล้วนึกได้ว่าไอ้พี่หมียังยืนอยู่ตรงนั้น
“เป็นไรอ่ะ”

ทำหน้าเศร้าเหมือนหมาถูกเจ้าของทิ้ง
...หรือว่าตกเป็นเมียเสี่ยไปแล้วจริงๆ!?

“คิดอะไรพิเรนท์ๆ พี่แค่พักเหนื่อยเฉยๆ เสี่ยตัวหนักจะตาย เรามาช่วยก็เหมือนไม่ได้ช่วย”

“ครับๆ ขอโทษทีนะที่ตัวไม่ใหญ่อย่างกับหมีแบบพี่!”

พี่หมียักไหล่หงึกหงัก ก่อนจะกลับมาทำหน้าขรึมอีกรอบ

“รู้ยัง?”

“หือ?”

“เทียนไม่อยู่แล้วนะ”
คำพูดสั้นๆ น้ำเสียงเจือน้ำตา
เนเน่พยายามตั้งสติ แล้วถามใหม่อีกครั้ง

“พี่เทียนไม่อยู่ยังไงเหรอ?...”

ไทถอนหายใจอย่างไร้เรี่ยวแรง ในอกวูบโหวง มันเหมือนกับหัวใจของเขาถูกควักออกมาแล้วถูกเหยียบย่ำจนแหลก
“เทียนลาออกแล้ว...ไปแล้ว”

“อ้าว! ...ทำไมล่ะ ได้คุยกันหรือยัง พี่เทียนไปจริงๆเหรอ?!”


“อืม มันหายไปไหนไม่รู้ ...แม่ง”
ไม่นึกเลยว่าเน่จะได้เห็นน้ำตาของคนนิสัยไม่ดีอย่างไท
น้ำตาเพียงหยดเดียวที่ไหลลงอย่างเงียบๆ กัดกินใจคนมองมากขนาดไหน ไทคงไม่รู้ แต่ในใจของเขาเองนั่นแหละ ที่เจ็บมากกว่า แม้แต่เน่ยังดูออกจนสงสาร เผลอจมูกร้อนไปชั่วขณะ มันช่วยไม่ได้ที่เวลาเห็นคนอื่นร้องไห้ แล้วจะไม่ร้องตาม

“พี่หมี...ให้เน่โทรหาเอามั้ย”

“หึ...”
เป็นเสี่ยที่ส่งเสียงหัวเราะขึ้นจมูกขึ้นมา แกลุกขึ้นนั่ง แล้วขยับตัวมาหาเน่ที่ยืนอยู่

ทั้งสองคนที่มองดูการกระทำนั้นตลอดได้แต่มองตากันเองเป็นเชิงสงสัย

เสี่ยคงรู้อะไรแน่ๆ
“อย่าโทรเลย ไม่มีประโยชน์หรอก”

ไทจิ๊ปากไม่สบอารมณ์ ทั้งๆที่อุตส่าห์รวบรวมความกล้าจะขอร้องเน่อยู่แล้วแท้ๆ

“เทียนไม่ให้บอกว่าไปไหน อย่าตามหาเขาเลยไท”

“ทำไมเสี่ยต้องขัดขวางเรื่องผมกับเทียนด้วยครับ”

“ไม่ได้ขัดขวาง แต่จะให้ทำยังไงล่ะ”

“มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
เน่ก็อยากจะรู้จริงๆ ครั้งล่าสุดที่เจอยังไม่แรงพออีกเหรอ นี่ก็นานมากแล้วนะ ท่าว่าจะเรื้อรัง หรือไม่ก็เป็นไทที่อารมณ์รุนแรงแบบนี้ ใครเขาจะทนล่ะ บางวันเน่ยังเห็นขอบตาบวมเป่งราวกับคนที่ผ่านการร้องไห้มาทั้งคืนของพี่เทียนเลย แต่ก็ไม่นึกว่าร้องไห้ไง ตอนนี้ก็เริ่มเข้าใจแล้ว

“เธอกลับก่อนเถอะไท ดึกมากแล้ว”
เมื่อเห็นว่าไทยังยึกยัก เสี่ยจึงต้องไล่ไปก่อน

“ถ้าเกิดให้เน่ติดต่อเทียน เทียนอาจจะติดต่อกลับ”

“เดี๋ยวให้เน่ทำให้ แต่คืนนี้เธอไปนอนเถอะ”

“เสี่ยครับ....”

“เทียนมันเพิ่งลาออกวันนี้นะ จะใจร้อนไปเพื่ออะไร ถ้านิสัยแบบนี้ ...ใช่ว่าจะไม่รู้ว่ามึงจะทำอะไรนะไท”

“ครับ!”

โดนด่าเข้าไปแบบนั้นไทจึงขอตัวกลับทันที คงเสียใจมาก เน่เห็นแกใช้แขนเช็ดน้ำตาอยู่

“มันเมาน่ะ เลยร้องไห้ง่ายไปหน่อย”
เสี่ยพูดแล้วขำคิกคักอยู่คนเดียว ทำเอาเน่ปรับอารมณ์ไม่ทัน แต่ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ก่อน

“นี่เสี่ยให้คนเมาขับรถเหรอ?!”

“หรือจะให้ฉันที่เมากว่าขับล่ะ”

“เฮ้อ! ลูกน้องก็เยอะแยะ—ตัวเองก็ใจร้อนเหมือนกันแหละน่า! ดีนะที่ปลอดภัยกลับมาเนี่ย”

คนแก่ยังคงหัวเราะอีก ไม่ว่าจะเมาหรืออะไรก็ตาม มันทำให้เน่ฟึดฟัดพอดู กระทั่งสองแขนแกร่งโอบลำตัวท่อนบนจากด้านหลัง แล้วรั้งให้นั่งลงบนตักแข็งๆ เด็กหนุ่มจึงคลายมือที่กอดอกลง หันหน้าไปหาคนขี้เหล้า

จึกๆ

จิ้มปลายจมูกโด่งเป็นสัน เห็นแล้วอยากกัด

“ขอโทษนะที่เมา”

เนเน่พยักหน้ารับคำขอโทษ ก่อนจะทิ้งตัวพิงร่างแกร่งให้รับน้ำหนักไปเต็มๆเป็นการแก้แค้น

“แก่แล้ว เพลาๆบ้าง”

“จ้า~”
เป็นการตอบรับที่เสริมออปชั่นเป็นรอยจูบฟอดใหญ่ประทับลงบนแก้มเนียน
เนเน่ไม่ลืมเอียงหน้าคอยริมฝีปากรุ่มร้อนที่จูบย้ำๆหลายต่อหลายที  แน่นอน...มันเป็นอะไรที่น่าคลื่นไส้มากถ้าคนอื่นมาเห็นอาการเพ้อๆของเสี่ยแบบนี้ เนเน่ก็เลยไม่เคยเล่าให้ใครฟังหรอก เขากลัวเสี่ยจะหมดคนศรัทธา ขอเก็บไว้เป็นความลับของคนสองคนดีกว่า

“อ๊ะ!”

จู่ๆเสี่ยก็พาร่างเล็กเกลือกกลิ้งไปบนที่นอนด้วยกัน เนเน่พยายามขัดขืนออกจากอ้อมกอดแข็งแรงนั้น แต่เสี่ยก็ตามมาคว้าไว้ได้ทันอย่างกับเป็นปลาหมึก มือรุ่มร่ามๆตามไต่ไปทั่ว ไม่สนใจว่าเสื้อผ้าจะเปิดไปถึงไหนต่อไหน เสี่ยสนใจแค่การแกล้งจั๊กจี้เด็กหน้านิ่งที่จริงๆติ๊งต๊อง

“อะ โอ๊ย~~~ฮ่าๆๆ”
เสื้อนอนเปิดขึ้นเห็นพุงขาวๆ เสี่ยกดหน้าตัวเองลงไป เน้นย้ำส่วนคางที่เต็มไปด้วยตอหนวดแข็งๆ ถูไถไปมา แล้วสอดปลายลิ้นเลียวนรอบสะดือ
เนเน่ขนลุกไปทั่วทั้งร่าง ทุกส่วนเห่อร้อน ขึ้นสีแดงชมพูน่ามอง

“อือ...เน่เสียว~”

“เด็กดื้อเอ๊ย”

เอ่ยครางก่อนจะไถหน้าลงไปอีกที







ย้อนกลับไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน ตอนนั้นเสี่ยกำลังซดของเหลวรสแย่เข้าขั้นวิกฤติ พันไทยึงรีบหนีออกมาเมื่อเห็นหน้าตาเหยเกของแก มีเพียงกระป๋องเบียร์ยี่ห้อดังที่ถือติดมือมาเท่านั้น เขารู้เรื่องที่เทียนลาออกแล้ว แต่ถามอย่างไร เสี่ยก็ไม่ยอมปริปาก และแม้จะกระหน่ำโทร กระหน่ำส่งข้อความไปเป็นสิบๆ เทียนก็ไม่เคยตอบเขาเลยสักครั้ง มีเพียงสิ่งเดียวที่ยืนยันการมีตัวตนของคนรักได้ นั่นคืออีเมลหนึ่งฉบับ รู้ว่าเขียนด้วยความเร่งรีบ นั่นยิ่งทำให้ไทสงสัยเข้าไปใหญ่ว่าเทียนไปไหน จะรีบไปทำอะไร ทำไมถึงไม่กลั่นกรองถ้อยคำให้ดูดี ซึ่งควรเป็นนิสัยของเทียนสิ

‘ไท

กูลาออกแล้วนะ อย่าตามนะ ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก ไม่ต้องห่วง

ที่กูออก ไม่ใช่เพราะเกลียดมึงแล้ว แต่แค่อยากพักบ้าง คิดว่ามึงคงรู้อยู่แล้วแหละ
มึงไม่ผิดอะไรนะ อย่าเสียใจเลย

ไม่ต้องรอ
ใช้ชีวิตของมึงไป
ยังไงมึงก็ไม่ตายหรอก’

เทียนจะรู้ไหม
ว่าหลังจากที่ไทอ่านเมลนี้จบ ในหัวของเขาก็สบถแต่
 “กูจะบ้าตาย กูจะบ้าตาย กูจะบ้าตาย”

ดูซิ....
มัน ‘ไม่ตาย’ ตรงไหน?





“แล้วเสี่ยจะทำยังไงต่อ พี่เทียนไปอยู่ที่ไหน ทำไมไม่บอกกันบ้าง”

เสียงกระเง้ากระงอดดังออกมาจากห้องน้ำ คลอไปกับเสียงน้ำกระทบพื้นกระเบื้องราคาแพง เสี่ยที่นั่งอ่านนิตยสารบ้านและสวนอยู่ข้างนอกกำลังเพลิดเพลินกับภาพสวนสไตล์เซนสวยๆ เอาไว้สร้างแรงบันดาลใจในการจัดสวนหลังบ้าน

“เสี่ย~”

อย่างกับอีหนูขี้อ้อน
เสี่ยพับนิตยสารเก็บลง กำลังหาคำตอบสวยๆให้เด็กมันโล่งใจ

“เทียนเขาแค่ลาไปพักผ่อนสักพัก”

“ไม่เชื่อหรอก”

ภาพสวนสวยในฝันต้องแหลกสลายไปในพริบตาเมื่อมาเจอฤทธิ์เด็กดื้อ

“ทำไมพี่เทียนต้องทิ้งเน่ไปด้วยนะ ไม่บอกกันสักคำ”

ชักจะทนไม่ไหวแล้ว!

คำก็พี่เทียน สองคำก็พี่เทียน
คอยดูเถอะ เดี๋ยวจะ ‘ทำ’ ให้ลืมพี่เทียนไปเลย!


ปั้ก!

“อูย”

ดั้งโด่งสวยกระแทกเข้ากับแผงอกแกร่งที่ยืนจังก้ารออยู่หน้าห้องน้ำ
เสี่ยแอบยิ้ม แต่ก็เพียงเสี้ยวนาที แล้วจึงปั้นหน้าขึงขังใส่คนตัวเล็กกว่าให้กลัวกันบ้าง นี่อะไร พูดถึงแต่ชายคนอื่น ทั้งๆที่ผัวยังอยู่ในบ้าน!
เสี่ยจะไม่ทน!
อีหนูของเสี่ยก็ต้องเชื่อฟังเสี่ยสิ

“เป็นอะไรเนี่ย”
เน่โวยวายเมื่อเห็นว่าโคแก่ไม่ไปไหนซักกะที ยืนจ้องอยู่นั่น เขาว่าเขาก็เช็กร่างกายดีแล้วนะ นุ่งผ้าขนหนูมาผืนเดียวตามปกติ ไม่มีอะไรผิดปกติให้ต้องแสดงสายตาหื่นกามอย่างนั้นเลย ...เอ...หรือว่าวัยทอง? ช่วงนี้แกก็อารมณ์ขึ้นๆลงๆด้วยสิ

“คิดถึงเขามาก?”

“ครับ—ก็พี่เทียนนี่นา”

“เฮอะ!”
หนุ่ม(เหลือ)น้อยชักสีหน้า ก่อนจะดึงแขนเนียนให้ตามไปยังเตียงขนาดคิงไซส์

“จะทำเหรอ? งั้นเน่ถอดเลยนะ”
พูดไปถอดไปจนเสี่ยห้ามไม่ทัน

เมื่อร่างเล็กปลดผ้าขนหนูลง จึงเหลือเพียงร่างกายเปล่าเปลือยสีขาวเนียน ซึ่งบริเวณแขนอาจจะคล้ำกว่าร่างกายใต้ร่มผ้าเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้เสี่ยรู้สึกว่าเน่เซ็กซี่ขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ส่วนเน่น่ะหรือไม่ได้คิดมากมายหรอก เขาออกจะชอบมันเสียด้วยซ้ำ เพราะการ์ตูนเฮนไตชอบทำสีผิวระหว่างในกับนอกร่มผ้าให้ตัดกันชัดกว่านี้อีก บางคนก็เห็นเป็นรูปกางเกงในตัวจิ๋ว น่ารักจะตาย

“คิก...”

เสี่ยเผลอเคลิบเคลิ้มเพราะเด็กมันยั่ว เลยหลวมตัวไปหน่อย
กว่าแกจะกลับมามีสติได้ ก็เป็นตอนที่เน่กำลังลูบไล้กล้ามหน้าท้องตนผ่านเสื้อกล้ามเก่าๆ

“เฮ่ย...คุยกันก่อนสิ”
เสี่ยจับข้อมือเด็กให้หยุด

“แน่ใจเร้อ”
ดูสายตาก็รู้

“ว่าจะดุเรื่องเทียนสักหน่อย”

“ดุอะไรอ่ะครับ”
เน่ตัดสินใจหยุดก่อนก็ได้ แต่จริงๆถามไปงั้นแหละ อย่างเสี่ยน่ะเหรอจะมีเรื่องอะไร เรื่องเดิมๆ ไม่หึง ก็รำคาญที่ชอบเจือกเรื่องชาวบ้าน

“พูดถึงมันอยู่ได้”

นั่นไง เชื่อขนมกินได้เลยเห็นมั้ย

ตาแก่ขี้หึง

“ก็พี่เทียนสนิทกับเน่นี่นา เสี่ยอ่ะชอบทำอย่างกับว่าเน่ไม่มีเพื่อน”

“ฉันก็มี ไม่เห็นจะสนิทขนาดนี้ ดีใจเสียอีกที่เพื่อนเลือกชีวิตที่ดีให้ตัวเอง”

“โธ่! นี่เพื่อนเน่แอบหนีไปไหนก็ไม่รู้นะเนี่ย จะให้ไม่ห่วงได้ไง—เสี่ยนั่นแหละใจร้ายใจดำมากกว่า”
แอบจุกอยู่เหมือนกันที่โดนด่า
เสี่ยใช้สายตาคมๆ จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลม เอาให้บาดได้ยิ่งดี

“เดาไม่ออกเลยหรือไงว่าเทียนจะไปไหน”

“ใครมันจะไปรู้ล่ะ”

“ชีวิตของเทียนมันอยู่นี่ ถ้าเด็กบ้านนอกคนนึงจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ คิดว่าเป็นที่ไหน?”

เน่ส่ายหน้าไม่รู้

เสี่ยจึงนั่งลงข้างๆ สายตาอดเหลือบมองก้อนเนื้อนุ่มที่อยู่ภายใต้กลุ่มขนบางๆไม่ได้ ยิ่งกลิ่นสบู่หลังอาบน้ำใหม่ลอยเตะเข้าจมูกแล้ว เสี่ยก็ยิ่งคลั่ง

“ทำไมถึงยั่วนัก”

“ก็จะให้ไปยั่วใครล่ะ มีแฟนคนเดียวนี่นา”

เสี่ยยิ้มกว้าง “แฟนที่แก่เท่าพ่อเนี่ยนะ”

“เอาน่ะ ใช่ว่าจ่าโจจะจับเสี่ยสักหน่อย”

“เขาเป็นผู้กำกับ”

“กำกับหนัง?”

“ไอ้นี่—เดี๋ยวมะเหงกเลย”

“จะทำจริงเหรอเสี่ย~~”

มีเสียงลากยาวแบบกระเส่าๆแถมให้ด้วย

เนเน่สนุกมากที่ได้แกล้งคนแก่ ดูสิหายใจฟืดฟาด ตาก็มองจ้องอย่างกับเครื่องเอ็กซเรย์ที่ส่องร่างกายเขาเสียทะลุปรุโปร่ง
คิดแล้วก็อยากแกล้งเข้าไปอีก จึงก้มหัวจูบลาดไหล่แกร่งไร้ไขมัน แล้วจูบซ้ำตลอดทั้งแขน ไปจนถึงหลังมือ

“จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ ตัวหอมจังเลย”
เน่กอดตัวล่ำๆของเสี่ย มุดหน้าไปในกล้ามเนื้อทุกส่วนเท่าที่จะมุดได้ ชอบกลิ่นของเสี่ยมาก เป็นกลิ่นน้ำหอมckแบบดั้งเดิม ผสมกับกลิ่นอุ่นๆของแดดและรวงข้าว รวมๆกันก็กลายเป็นกลิ่นเฉพาะที่ติดตัวเสี่ยไปเสียแล้ว

เสี่ยมองดูกิริยาท่าทางน่ารักของเด็กแล้วเกิดกลุ้มใจขึ้นมา

นับวันเนเน่เด็กน้อยของเสี่ยก็จะกลายเป็นเสือหนุ่มปราดเปรียวมากขึ้นทุกที ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เสือตัวนี้จะขย้ำโคแก่ ควักหัวใจออกมากินด้วยความสะใจ แล้วเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมา


“คนบ้านเราจะไปที่ไหน ถ้าไม่ใช่กรุงเทพ”



กรุงเทพมหานคร....เสี่ยชักกลัวที่นี่แล้วสิ




-มาอัปแล้วจ้า สอบเสร็จแล้ว
ตอนหน้าเน่อยู่ม.6 เตรียมเข้ามหาลัยแล้วเด้อ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 11-12-2017 20:42:22
ตั้งชื่อตอนเสียตกอกตกใจใจหายใจคว่ำหมด
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 11-12-2017 20:53:41
แอบกลัวนึกว่าน้องเน่ที่ต้องลา อยากอ่านเน่เข้ามหาลัยเร็วๆค่ะ คนเขียน เสี่ยคงจะปวดหัวน่าดู
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 11-12-2017 21:22:45
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Somporn ที่ 11-12-2017 21:29:53
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: bojaemyboo ที่ 11-12-2017 23:32:06
เสี่ยติดเนเน่ไปแล้ววว  55555 :mew5:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 11-12-2017 23:55:54
 :pig2:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: สาว801 ที่ 12-12-2017 03:20:58
ตอนหน้าเนเน่ก็จะโตแล้ว :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: กบกระชายไทยนิยม ที่ 12-12-2017 10:45:18
เสี่ยกลัวน้องเน่เข้า กทม แล้วทิ้งเสี่ยอะจิ  :kikkik:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Mod40 ที่ 12-12-2017 12:21:51
ไอ้พี่หมีทำเทียนเสียใจ น่าจะโดนหนักกว่านี้เอาให้ทรมานทรกรรมหัวใจกว่าเดิม :jul3:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Somporn ที่ 12-12-2017 13:31:57
 o13 o13
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Mod40 ที่ 13-12-2017 15:41:45
เสี่ยชอบกินหญ้าอ่อนมากเลยนะเสี่ย
 :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 18 คำลา 11ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 15-12-2017 00:02:00
เสี่ยแอบสางเทียนไปดูลาดเลากรุงเทพรอน้องป่าววว
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 19 16 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 16-12-2017 21:40:31
Chapter 19
ชีวิตเด็กม.6



“มึงจองโรงแรมหรือยังเน่”

“จองแล้ว”

“บอกเสี่ยเลย”

“โอ่ย....ตายแน่ๆ”

เนเน่อยากจะเกลือกกลิ้งไปบนถนนแล้วให้รถทับซะตอนนี้ ตอนที่เสี่ยยังไม่มารับกลับบ้าน ถึงโรงแรมที่ว่าจะไม่ใช่โรงแรมสำหรับเที่ยว ...เขาไม่ได้จะไปเที่ยวที่ไหน แต่จะไปสอบตรงเข้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่จัดสอบตรงทุกปีแถวๆอิมแพคอารีน่า กับสนามสอบอื่นอีกแห่ง ซึ่งโชคดีที่ทั้งมิคและเอ็มก็ได้สอบที่เดียวกัน ...แหงล่ะ พวกเขาสมัครสอบเข้าคณะศึกษาศาสตร์นี่นา ต่างกันแค่สาขาวิชาเท่านั้นเอง
เนเน่สมัครเข้าครูภาษาอังกฤษ เอ็มสมัครครูวิทยาศาสตร์ ส่วนมิคบอกว่าอยากชิล แค่ลองสอบเล่นๆ จึงสมัครครูสังคมฯ ที่ใครๆต่างก็คิดว่าง่ายเพราะเน้นท่องจำ แต่สำหรับเน่ที่ทักษะการอ่านภาษาไทยไม่ค่อยคล่อง จึงไม่ง่ายเลย แถมได้เกรด3 เมื่อตอนม.5 ในวิชาประวัติศาสตร์ เพราะจำชื่อกษัตริย์ไทยไม่ได้ และแย่ไปกว่านั้น ...เขาอ่านคำไทยแปลกๆ ไม่ออกเลย นี่ยังไม่รวมวิชาภาษาไทยอีกนะ แต่ก็เข็นจนได้เกรด4 มานั่นแหละ เพราะอาจารย์ปล่อยเกรด (เสี่ยดีใจยกใหญ่ ...เน่เลยปล่อยให้เสี่ยดีใจต่อไปโดยไม่บอกความจริง)

“ลมแม่งไม่มีเลยเนอะ”

ไม่รู้ว่าอากาศอันย่ำแย่ของวันนี้จะเป็นลางบอกเหตุหรือเปล่า

“ถ้าจู่ๆ กูถูกขังแบบจำเลยรัก ก็ช่วยไปบอกผู้กองโจหน่อยนะ บอกน้องแป้งก็ได้”

“น้องแป้งเนี่ยนะ?”

“เออ รายนั้นพูดนิดพูดหน่อย เสี่ยก็ยอมฟังแล้ว”

“แล้วน้องแป้งจะต่อไหนอ่ะ”

“นานาชาติเหมือนเดิมแหละ”

“ถ้าสอบไม่ติด มึงก็เข้าเอแบคไปเลยดิ”

“ไม่มีทาง เสี่ยไม่ให้ไปอยู่ในป่าหรอก”
ในป่าของเน่ หมายถึงอยู่ไกลมากๆ เสี่ยจิตตกได้ง่ายๆ

“เสี่ยมึงเรื่องมากจริงๆ”

เอ็มบ่น พอดีกับที่รถเฟอรารี่เปิดประทุนจอดเทียบป้ายรถเมล์
เนเน่ที่ไม่ชอบการเป็นจุดสนใจแทบอยากวิ่งหนีออกจากตรงนั้น ปกติเสี่ยไม่เคยเอามันมาขับเลยนี่นา ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา เสี่ยเคยพานั่งไปชมวิวริมเขื่อนในเมืองกาญจน์แค่ครั้งเดียว นอกนั้นก็จะให้คนอื่นสตาร์ตเครื่อง ขับวนๆหน้าบ้านเพื่อให้รถได้ทำงานบ้าง

“กูขอถอนคำพูด—เสี่ยมึงโคตรเท่เลยว่ะ”

คนแก่วัยใกล้หลักสี่ถอดแว่นกันแดดสีดำออก โยนมันไปบนคอนโซลหน้ารถ แล้วเรียกชื่อเด็กด้วยน้ำเสียงเข้ม

จะหล่อไปไหน!

“อึ้งอะไร”

“ห้ะ? เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ”
เนเน่รีบกระโดดขึ้นรถ แล้วโบกมือลาเพื่อน...ไม่ลืมเผื่อแผ่ไปยังคนอื่นๆที่มองมาเป็นตาเดียว
ไม่อยากตัดสินว่าพวกเขาคิดอะไรกัน ทิ้งมันไว้ที่หน้าโรงเรียน ใช้ชีวิตของตัวเองไปดีกว่า ยังไงคนที่สำคัญก็คือเสี่ย ไม่ใช่พวกนั้น

“เขินหรือเปล่าที่เอาคันนี้มารับ”

“เสี่ยจะไปไหนเหรอ”

“พาไปดูม.เกษตร วิทยาเขตสุพรรณ”

เหมือนมัดมือชกเลย....
เสี่ยแอบรู้อะไรมาหรือเปล่าวะ

“ไม่เห็นต้องเอาคันนี้มาเลยนี่ครับ”
เด็กหนุ่มพยายามรักษาสีหน้าปกติ ไม่ร้อนตัวใดๆทั้งสิ้น

“ก็ถนนเส้นนี้มันโล่งตาดี ข้างๆก็มีแต่ทุ่งนา”

“แต่มันโคตรอบอ้าวเลยนะเนี่ย”

“เราไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า นั่งเล่นในร้านกาแฟให้ตะวันตกดิน แล้วค่อยไป”

เน่ยิ้มรับกับแผนที่ถูกวางมาอย่างดี ทั้งๆที่ในใจยังหาประโยคดีๆมาขอเสี่ยไปสอบที่อิมแพคไม่ได้เลย ถึงจะจองโรงแรมไว้แล้ว แต่ก็ต้องใช้เงินเสี่ยมาจ่ายอยู่ดี รู้สึกผิดชะมัด

แล้วถ้าติดล่ะ? ต้องไปอยู่ต่างจังหวัดตั้งหนึ่งปี แล้วถึงค่อยกลับมากรุงเทพ

จริงๆแล้วก็ไม่อยากติดหรอก เน่สอบตามเพื่อนมันเฉยๆ มหาวิทยาลัยที่เขาอยากเข้าจริงๆก็ไม่พ้นอันดับหนึ่งกับสองของประเทศ...ที่ถ้าสอบติด มันก็จะเป็นความภาคภูมิใจลึกๆ ที่ตนชนะคนเป็นแสนมาได้ ทั้งๆที่....ไม่รู้จะเข้าคณะไหน ยังไม่รู้อนาคตว่าอยากจะเป็นอะไร อยากจะทำอะไร

.
.
.
.
.

“สนใจการจัดการฯมั้ย”
มือหนาคนกาแฟร้อนหอมกรุ่นเบาๆ มองเน่ที่นั่งตรงข้าม

“การท่องเที่ยวเหรอครับ”

“การจัดการการท่องเที่ยวและโรงแรม”

“อ๋อ เน่ก็สนนะ ภาษาก็ได้ แล้วก็ได้ไปเที่ยวด้วย”

เสี่ยอมยิ้มกับความคิดเด็กๆ

“ม.เกษตร ที่นี่เขามีนะ ไปสมัครเลย”

“เสี่ยไม่อยากให้เน่เรียนพวกบริหารไรงี้เหรอ จะได้มาช่วยงานเสี่ยไง”

“ไม่ต้องหรอก ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบ”

“เอ้อ...เสี่ยครับ ....เสี่ยว่าเน่เหมาะจะเป็นครูมั้ย?”

คนถูกถามมองหน้าแล้วย่นคิ้ว ทำเอาใจแป้ว

“อาจจะได้ก็ได้นะ ชอบติวให้เพื่อนนี่”

“นั่นสิเนอะ ...เนี่ย..เน่เลยสมัครสอบตรงของมศวไป”
ในที่สุดก็เข้าเรื่องสักที ไม่รู้ว่าผลจะออกมายังไง
อย่างน้อยๆก็ขออย่าให้เสี่ยกดดันเขาเรื่องการเลือกทางเดินชีวิตให้ตัวเองเลย

“เหรอ”
เสี่ยเล่นตอบแค่คำเดียว แล้วเนเน่จะไปไหนต่อได้ ตาแก่ไม่หันมาสบตาด้วย เอาแต่คนๆกาแฟจนควันมันหายหมดแล้ว

“เอ็มกับมิคก็สมัครนะ เราจะไปสอบด้วยกันที่อิมแพค เน่จองโรงแรมไว้แล้วด้วยครับ”

“อืม”

“เสี่ยว่าไงครับ”
กล้าๆกลัวๆถามไป ทั้งๆที่อีกฝ่ายยังนิ่งอยู่

“คิดดูก่อนนะ”











เนเน่อยู่บนรถเปิดประทุนที่ขับด้วยความเร็วร้อยกว่าและไม่มีจุดหมาย
ใช่
ไม่มีจุดหมายเลย
เสี่ยนึกอยากจะเลี้ยวตรงไหนก็เลี้ยว อยากจะเข้าไปทักใครก็ไป โดยลืมมหาวิทยาลัยเกษตรที่จะพาไปเที่ยวเสียสนิท ...เน่ก็รู้ว่าเสี่ยตั้งใจไม่นึกถึงมัน คงผิดหวังมากล่ะมั้ง

บางทีก็ทำให้ได้คิด
ถ้าจุดหมายของเราไม่เหมือนกัน แล้วเราจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง

เสี่ยโกรธเน่มากๆ แต่เสี่ยก็พยายามเป็นผู้ใหญ่ที่ดี เขาไม่ใช่พ่อแม่ที่สามารถเหนี่ยวรั้งหรือล้างสมองให้ลูกเข้าคณะที่ตนชอบได้ เขาเป็นแค่...ผู้ปกครอง คอยหาข้าวให้กิน มอบทุนการศึกษา แล้วแลกด้วยความสุขทางกายก็เท่านั้น

นั่นสินะ

ลองนึกดู ถ้าเสี่ยบังคับใจน้องแป้งเรื่องเรียน น้องจะมีความสุขไหม
กับเน่ก็เหมือนกัน ยิ่งไม่ใช่สายเลือดด้วยแล้ว อะไรๆก็ไม่ได้เชื่อมโยงกัน คง ‘สั่ง’ ทุกอย่างไม่ได้ เขาละอายใจเกินไปที่จะทำอย่างนั้น เท่ากับทำลายชีวิตคนๆหนึ่ง ถ้าหากเด็กมันไม่ชอบสิ่งที่เราให้เรียนจริงๆ
ที่ผ่านมาเด็กๆของเสี่ยก็เรียนมหาลัยกันหมด ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร ...ที่ไม่เคยมี เพราะเสี่ยไม่เคยใส่ใจหรือเปล่า
ไม่งั้นจะคบๆเลิกๆกันไปหลายคนได้ยังไง



“เราไม่ไปม.เกษตรเหรอครับ”
เสียงของเน่ไม่ดีเลย เหมือนจะร้องไห้ เสี่ยจึงหยุดรถข้างทางที่เต็มไปด้วยกลีบดอกไม้สีเหลือง บ้างกำลังร่วงหล่น ถ้าหากเป็นฉากโรแมนติกในหนังสักเรื่อง พระเอกก็คงจะก้มลงจูบนางเอก แล้วบอกรักกัน
แต่เสี่ยไม่เคยทำแบบนั้น เน่ไม่รู้ว่าเสี่ยรักเขาแบบไหนด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่เคยเรียกร้องหรอก เท่านี้ก็ดีแล้ว ขอแค่เสี่ยเอ็นดูก็พอ

“แล้วมีแผนจะสมัครที่ไหนอีกหรือเปล่า”
เสี่ยไม่ตอบคำถามของเน่

“จุฬากับธรรมศาสตร์ครับ”

“อืม”

“เน่ไม่สอบก็ได้นะ”
เพราะค่าเทอมก็เงินเสี่ยทั้งนั้น มันลังเลไปหมด

เสี่ยเงียบอีกแล้ว
เห็นแกถอนหายใจ ก่อนจะติดเครื่องยนต์ไปต่อ แต่คราวนี้เสี่ยตรงกลับบ้าน




พอถึงเรือนไทยหลังงาม อันเป็นที่ๆเน่เคยวาดฝันว่าจะได้อยู่ต่อไปอีกนานแสนนาน ทว่ามันกลับพังครืนเมื่อเสี่ยไม่รอเขาลงจากรถ
ร่างสูงเดินดุ่มไปที่โรงครัว เนเน่จึงรีบวิ่งตามไป พบว่าเสี่ยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว สำรับวันนี้มีมากกว่าวันอื่นๆ และเป็นของที่เน่ชอบทั้งนั้น 

เด็กหนุ่มจำกลืนก้อนร้อนแห่งความรู้สึกผิด
เสี่ยคงอยากเซอร์ไพรส์ แต่เน่กลับทำมันพัง
“ขอบคุณนะครับ”

“เรื่องอะไร”

“...ที่พาเน่เที่ยว”

“ไม่เป็นไร”

เด็กหนุ่มก้มหน้าตักข้าว ฝืนยิ้ม

“ไข่อร่อยนะครับ”
ตักไข่เจียวพองฟูขนาดพอดีคำใส่จานเสี่ย แกพยักหน้าขอบคุณ

แค่นั้นเองเหรอ?


ไม่ไหวแล้วสิ
เนเน่อยากออกไปจากตรงนี้

เสี่ยพูดว่าไม่อยากให้ไปก็ได้ แต่เสี่ยอย่าทำหมางเมินได้ไหม

“กินของหวานมั้ย”
เน่ชะงัก จู่ๆผู้ปกครองแสนเย็นชาก็ยื่นถ้วยลอดช่องให้ แต่มันกินไม่ลงแล้วล่ะ
เด็กหนุ่มลุกขึ้น แทบจะโดดข้ามโต๊ะไปกอดคนตัวใหญ่ กอดแน่นๆ รัดแน่นๆ เอาให้สาสมกับความรู้สึกที่มันบรรยายออกมาไม่ได้

เน่รักเสี่ย

เน่รักเสี่ยจริงๆ

เน่ต้องตายแน่ๆถ้าเสี่ยไม่พูดด้วย







ถ้าใครสักคนเกิดนึกพิเรนท์ สร้างตำนานแปลกๆกับกระท่อมหลังบ้าน ก็คงมีคนเชื่อพอๆกับบ้านเรือนไทยผีสิงของเสี่ย สาเหตุเป็นเพราะว่ามันมีไอ้ยักษ์คนหนึ่ง หน้าตาคล้ายเสี่ยเอนก แต่ตัวใหญ่กว่ามากชอบมานั่งๆนอนๆบ้านเขา ทั้งๆที่เสี่ยตั้งใจสร้างไว้ให้เด็กแท้ๆ

“มึงยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ”
เพื่อนร่วมงานทัก ทว่าก็แค่ทักไปอย่างงั้น ไม่รอให้ไอ้ไทตอบหรอก ดูหน้าก็รู้ว่ากำลังตกมัน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะอาละวาด

“กูไปล่ะ”

พันไทตอบ “อืมม” อยู่ในคอ คล้ายเสียงคนกำลังหมดลมหายใจ จากนั้นมันจึงเอนหลังนอนมองขื่อกระท่อมที่ไม่ได้น่ากลัว เพราะเน่เอาพวกสายรุ้งวันปีใหม่มาพัน อีกทั้งโมบายรูปร่างน่ารักมาแขวนเสียเต็มไปหมด ดูๆไปก็คล้ายกับว่าเขาเป็นเด็กทารกที่นอนมองโมบายแล้วหัวเราะเอิ้กอ้ากอยู่คนเดียว


นี่ก็นานแล้วที่เทียนหายไป ไม่เคยส่งข่าวคราวมาหา ไม่เคยสนใจเขาเลย ขนาดเขาไปหาพ่อแม่มันที่บ้าน พวกท่านก็ไม่รู้ว่าเทียนไปไหน ซึ่งคนอย่างไทไม่เชื่อ ...ไม่มีวันเชื่อ
ทุกคนช่วยกันปิดต่างหาก

ยอมรับก็ได้ว่าเลว แต่ที่ทำไปทั้งหมด ก็แค่ปิดบังตัวตนเท่านั้น บ้านนอกคอกนาอย่างนี้ เขาจะมารับอะไรได้ คงตกใจที่เห็นผู้ชายตัวเท่าควายชอบผู้ชายด้วยกัน ไหนจะพ่อที่ไทแคร์มากๆอีก
อยากให้เทียนเข้าใจ
ไม่เคยไม่รักมันเลย คนดีๆแบบนั้น ใครทิ้งก็โคตรโง่

“มานอนเล่นเอ็มวีอะไรดึกๆ กลับไปได้แล้วมั้ง”
เสียงเข้มของเจ้าของบ้านแทรกเข้ามาในห้วงความคิด
ไทยกมือไหว้ จัดท่านั่งให้เรียบร้อย ตบๆพื้นข้างๆไล่ฝุ่นเพื่อให้เจ้านายนั่งด้วย

เสี่ยเอ่ยขอบคุณก่อนนั่งลงข้างๆกัน สายตามองดูท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม หมู่ดาวเป็นประกาย บ้านนอกก็ดีอย่างนี้ เห็นดาวสว่างไสว ไม่เหมือนในกรุง เห็นแต่ขี้เมฆกับไฟสีส้ม รำคาญลูกตา

“อย่าห่วงเทียนเลย”

“ทำไมไม่บอกผม”

“ถึงเวลาก็รู้เอง”

“ผมโกรธนะ”

“หึๆ...เป็นเมียฉันหรือไง?”

“พูดมาได้”

“ไม่ต้องห่วงหรอก”

“ผมรู้...มันแค่คิดถึง”

คิดถึงเหรอ...?

คำๆนี้ ฟังแล้วดูทรมาน
เสี่ยคิดถึงเป็นนะ

คิดถึงน้องแป้ง

คิดถึง... “เน่”

“ครับ?”

“...ถ้าเน่ไปอยู่กรุงเทพ”

“เสี่ยกลัวอะไรล่ะ เด็กมันเก่ง ก็ให้เขาไปอยู่ในที่ดีๆเถอะครับ”

“ฉันเก่ง ฉันยังไม่อยากไปเลย”

“เน่ไม่ได้มีกิจการนอนรอเหมือนเสี่ยนี่นา”

“มีสิ ที่นี่ไง เน่ก็เคยพูด”
แค่พูดแบบจำใจน่ะนะ

“เน่เป็นแค่เด็กที่ไม่มีที่พึ่ง ลึกๆแล้วเสี่ยก็คิด ว่าจะไม่เลี้ยงตลอดไป ผมว่าเน่ก็คิดนะ”

“นั่นคือเหตุผลเหรอ...”

“โรคเอาแต่ใจกำเริบแล้วนะเสี่ย”

“ก็ว่าอยู่—รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย เด็กมันน่ารัก ไม่อยากให้ห่างสายตา”

ไทเบ้ปาก “น่ารักตรงไหน”

“ทุกตรง—แค่เน่ไม่ทำกับคนอื่น”

“เมื่อก่อนเน่อาจจะทำตัวน่ารักเพื่อเกาะเสี่ย แต่ตอนนี้เด็กมันโตแล้ว ก็มีความคิดเป็นของตัวเอง มีเพื่อน มีสิ่งอื่นๆให้นึกถึง”

“มันเป็นไปไม่ได้ ที่จะฟังแต่เรา เน่ฉลาดพอที่จะพบกันครึ่งทาง”

“ใช่ครับ ตอนนี้เน่ก็รู้ว่าเสี่ยปล่อย เน่ไม่ใช่เชลยขัดดอกอีกแล้วเพราะการกระทำของเสี่ยนั่นแหละ”

“ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกดีที่เน่มีความสุข เห็นเด็กมันยิ้มแล้วยิ้มตามว่ะ เมื่อเย็นก็เกาะยังกะลิง ทำเอาใจอ่อนไปหมด”

“ตามใจเสี่ยนะครับ ถ้าจะบังคับ ก็บังคับไปเลย เน่มันเข้าใจอยู่แล้ว แต่ถ้ายอม..ยังไงเน่ก็สอบติดที่กรุงเทพแน่นอน ผมพนันร้อยนึง”

“น้อยจริงๆ”

“งั้นเปลี่ยน —ถ้าเน่ได้ไปเรียนที่กรุงเทพ เสี่ยต้องบอกว่าเทียนอยู่ไหน”

“หึ” เจ้านายยิ้มกริ่ม “อีกตั้งครึ่งปี ...รอไหว?”

“จะยากอะไร เทียนมันรอผมมามากกว่านี้อีก”

“ได้—ฉันจะยกกระท่อมนี้ให้นอนเล่นๆสักเดือนนึงเลยแล้วกัน”

“ตกลงครับ”

“Deal”



ทั้งสองคุยสัพเพเหระต่ออีกจนใกล้ห้าทุ่มโดยที่ยังไม่ทะเลาะกัน นับได้ว่าเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ลูกน้องไม่กวนตีนใส่ เสี่ยก็รู้เหตุผล

...เพราะพนันครั้งนี้ ไทมั่นใจว่าเสี่ยต้องแพ้ราบคาบไงล่ะ


หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 19 16 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 16-12-2017 21:57:07
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 19 16 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: bojaemyboo ที่ 16-12-2017 23:06:46
เข้าใจเน่ แต่ก็เห็นใจเสี่ย :hao4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 19 16 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 25-12-2017 18:50:14
Chapter 20
ได้ที่เรียน...พากเพียรเป็นผล



จากการลำบากตรากตรำอ่านหนังสือสอบ ทั้งโอเน็ต ทั้งสอบตรง ทั้งคะแนน 7 วิชาสามัญ ไหนจะตามไปสอบภาษาอังกฤษในตัวมหาวิทยาลัยบางแห่งเพื่อใช้เป็นคะแนนรับตรงของเขาเอง ในที่สุดเน่ก็ผ่านด่านแรกของมหาวิทยาลัยด้านวิชาการอันดับ 1 ของประเทศไทย เหลือด่านสุดท้ายคือการสอบสัมภาษณ์ที่ไม่น่ายากอะไร แต่ก็ต้องเข้ากรุงเทพอีกรอบ เสี่ยจึงมีท่าทีเหนื่อยๆเมื่อเนเน่นำข่าวมาบอก

แหงล่ะ
มันทำให้เน่รู้สึกแย่สุดๆไปเลย
เมื่อคนที่อยู่กับเรา คนที่เราพึ่งพา เขาไม่ยินดีกับความสำเร็จครั้งนี้

“ถ้าไม่สะดวก เน่ไปเองก็ได้นะ”
รู้ตัวว่าพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง เขาอยากให้เสี่ยรู้ว่าเขาโกรธ เสี่ยจะทำตัวเป็นเด็กด้วยการเงียบไม่ได้

“เสี่ยจะคิดเงินเน่ หรือจะทบต้นทบดอกอะไรก็ได้ ก็แค่อยากสอบให้มันถึงที่สุด ได้ไม่ได้ก็ยังไม่รู้เลย”

“ยังไม่ได้พูดว่าจะไม่ให้ไป”

“ใช่! แต่เสี่ยไม่พูดอะไรเลยต่างหาก”

“....ขอเวลาหน่อยสิ”

“ขอเวลาเหรอ...แค่เสี่ยจะดีใจให้เน่สักหน่อย เสี่ยยังไม่ทำเลย...ขอเวลาเนี่ยนะ?!”

“กลับไปสงบสติอารมณ์ไป ฉันจะทำงาน”

น้อยใจ
น้อยใจจริงๆ
เสี่ยคงคิดว่าใช้วิธีเงียบแล้วเน่กลัว ตรงกันข้าม เด็กหนุ่มมีแต่ความผิดหวังในตัวผู้ใหญ่ เสี่ยที่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ ที่ไหนได้ก็มีนิสัยแบบเด็กๆ หวงอย่างไม่มีเหตุผล!
โอเค—ก็รู้ว่าเสี่ยเป็นผู้ปกครองในตอนนี้ แต่เขาผิดหวังจริงๆ แค่ยิ้มสักนิด บอกว่า ‘เก่งมาก’ สักหน่อย แค่นี้มันจะตายหรือไง
เน่ไม่อยากกลับไปเรียกเสี่ยว่าไอ้บ้าอีก แต่ก็แอบสบถในใจอยู่ตลอด มันคงไม่บาปหรอกมั้ง เพราะเสี่ยไม่ใช่พ่อนี่ เป็นปะป๋า sugar daddy เฉยๆ





หรือรักครั้งนี้มันจะจบลงจริงๆ?
เวลาสามปี มันคงหมดช่วงโปรโมชั่น เมื่อเสี่ยเห็นว่าเน่ดูแลตัวเองได้แล้ว ก็อาจจะส่งให้เน่ไปอยู่กับพ่อแม่ก็ได้ แต่ทำไมไม่ให้ไปเรียนกรุงเทพล่ะ?

เฮ้อ!

ถอนใจแรงๆหลายที ความคิดตีกันมั่วไปหมด


“ปลากินเบ็ดมึงแล้วมั้งเน่”

“เฮ้อ!”
ถอนใจอีกรอบ แล้วค่อยๆยกเบ็ดขึ้นมา มีปลาติดมาจริงๆด้วย เป็นปลาแขยงที่เน่ขยาด จึงให้เอ็มเอาออกจากเบ็ดให้

“ระวังนะ”

“เออน่า”

ปลาแขยงมีแง่งหนามเหมือนปลาดุก เน่จึงกลัวโดนทิ่ม เขาเคยถูกครีบแหลมๆของปลาหมอไปนิดเดียว ตอนนั้นมือบวมไปตั้งอาทิตย์นึง

“นี่ไอ้เน่ มึงจะคุยกับเสี่ยเขามั้ยวะ มะรืนแล้วไม่ใช่เหรอที่ต้องไปสัมฯอ่ะ”

“อือ”

“อือ? อือนี่คืออะไรวะ”
มิคสงสัย

“จะคุย”

“เฮ้อ/เฮ้อ”
สองเกลอถอนใจพร้อมกัน ท่าทางจะสงสารเวทนาน้องเน่เพื่อนรักมากทีเดียว

“เป็นพวกมึง พวกมึงจะทำยังไงอ่ะ”

“เป็นกูเหรอ กูจะขโมยตังค์หนีไปกรุงเทพเลย หรือขอเงินพ่อแม่มาเป็นทุนก่อนแล้วค่อยไปหางานทำ ส่งตัวเองเรียน”
เอ็มว่า นั่นยิ่งทำให้เน่แทบหน้าหงาย ขืนทำไป ก็คงได้โดนฆ่าหมกป่า

“มึงล่ะมิค”

“กูคงไม่ไปว่ะ เกรงใจเสี่ยเขา ยังไงอยู่นี่ก็ได้งานทำอ่ะ”

“ไม่คิดถึงตอนที่เน่มันเลิกกับเสี่ยล่ะวะ”

“ไม่รู้ กูอาจจะหน้าด้านทำที่เดียวกันต่อ หรืออาจจะแอบเอาความสามารถของตัวเองที่เรียนรู้มาจากเสี่ยไปสมัครโรงงานอื่น เสี่ยคงไม่ว่ามั้ง หรือทำนาทำไร่กับแม่ก็ได้”

“มึงนี่แม่ง”....คนดีศรีสุพรรณอีกคนสินะ

“กูแค่อยากให้เขาสนใจกูบ้าง ทำเหมือนเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้”

“อย่างน้อยเขายังให้ไปสอบตรงตั้งหลายที่ไม่ใช่เหรอเน่”

ให้ไปเพราะจำใจล่ะสิ ในเมื่อแม่เน่โทรมาขอร้องเสี่ยว่าให้เนเน่ลองทำบ้าง ถือเป็นประสบการณ์ชีวิต ไม่ได้หมายความว่าถ้าติดแล้วจะให้ไปสักหน่อย

“แล้วที่มึงไปสอบภาษาอังกฤษอ่ะเป็นไงบ้างวะ”

คนถูกถามส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่สนุกเลย เสี่ยเคยรักกูบ้างหรือเปล่าวะ”

เพื่อนซี้ถึงกับเลิ่กลั่ก ถามอย่าง ตอบอีกอย่าง สงสัยจะเพี้ยนๆตามประสาวัยรุ่นวัยรัก

“เขาไม่ให้กูไปก็เข้าใจนะ แต่เขาดูไม่มีความสุขกับกูแล้ว”
น้ำเสียงเริ่มสั่น คันเบ็ดที่จับไว้ก็วางลง เนเน่มองผืนน้ำไหลเอื่อย ยิ่งสะท้อนในอกว่าสายน้ำไม่ไหลกลับฉันใด ความรักก็ไม่หวนคืนฉันนั้น เด็กหนุ่มคงหมดความน่ารักลง ทั้งเสียงที่ทุ้มขึ้น ทั้งร่างกายที่สูงเทอะทะตั้งร้อยเจ็ดสิบกว่า ทุกอย่างมันคงรวมๆกันจนกลายเป็น ‘เบื่อ’

“เสี่ยเบื่อกูแล้วแน่ๆ เขาตั้งใจทำแบบนี้กับกูเพื่อให้กูบอกเลิกเขา”

“ไปใหญ่แล้วเน่”
สองเพื่อนซื้อไม่รู้จะช่วยอย่างไร ไม่เคยมีความรักเสียด้วยสิ

“เขาไม่เคยมาดูดำดูดีเลย ignore me all the time”
ในที่สุดน้ำตาแห่งความน้อยใจก็ไหลออกมา เนเน่ปาดทิ้งอย่างเงียบๆ พยายามกลั้นเสียงสะอื้นอันน่าอายของตน ไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆ อยากมีชีวิตเหมือนคนอื่นบ้าง เวลาเสี่ยไม่พอใจ เสี่ยก็ชอบทำเมินเฉย นี่แหละเป็นการลงโทษที่เจ็บที่สุด เจ็บยิ่งกว่าดุด่ากันเสียอีก

“จริงๆ เสี่ยก็ควรพูดถึงเรื่องไปสัมภาษณ์ได้แล้ว กูก็เข้าใจนะถ้ามึงจะร้องไห้”
มิคอยากเตือนสติเน่อีกครั้งว่ายังไงเสี่ยก็เป็นคนดูแลเน่ แต่ก็พูดไม่ได้ เดี๋ยวยิ่งไปกดดันเพื่อนอีก
เป็นเด็กเสี่ยมันไม่ง่ายเลยนะ ไม่มีอิสระเลย

“เดี๋ยวพวกกูช่วยพูดให้มั้ยล่ะ”

“ไม่ต้องหรอก...”

“แล้วมึงจะทำยังไง”

“จะถามเค้า ว่าตกลงจะเอายังไง เลิกกันไปเลยก็ได้ ขอเงินเขาสักพันสองพันไปตั้งต้นชีวิตใหม่ คงไม่ยากมั้ง”

“เวรกรรม”
เพื่อนอยากจะบอกเน่ว่าชีวิตข้างนอกกรงทองนั้น เงินพันสองพันมันไม่พอจริงๆ กับข้าวในโลกข้างนอกมันแพงกว่าในรั้วโรงเรียนรัฐบาลนะ



“มาอยู่ที่นี่เองเหรอ”
เด็กหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่เมื่อได้ยินเสียงคุณเลขาฯตัวโตของเสี่ย พี่แกบ่นเรื่องขับรถตามหาตั้งนาน ไม่รู้ว่าที่บ้านไม่มีคนคุยด้วยหรือยังไง หรือก็คงเพี้ยนไปเพราะเทียนทิ้ง ตั้งแต่อกหักก็เอาแต่สูบบุหรี่ จนใครๆพากันเป็นห่วง

“ดูสิ แค่มาตามด้วยตัวเองยังไม่มาเลย”
เน่หมายถึงผู้ปกครองของเขา เอ็มกับมิคก็ได้แต่เออออตาม ด้วยไม่อยากขัดอารมณ์เพื่อน ทั้งๆที่ก็รู้กันว่ามีไม่กี่ครั้งที่เสี่ยไม่มาตามเอง แล้วเน่ก็ใช่ว่าจะออกข้างนอกบ่อยที่ไหน ถึงสิบครั้งหรือเปล่าเถอะ
คนมันน้อยใจน่ะนะ ทำอะไรก็ถูกมองไม่ดีไปหมด

“มึงลองคุยกับเสี่ยดีๆนะ อย่าใช้อารมณ์”

“อือ”

“พูดเพราะๆเข้าไว้ด้วย”

“เออ มีอะไรจะสั่งเสียอีกมั้ย”

“อย่ารื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ”

คนฟังกลอกตา สั่งอย่างกับเป็นพ่อ!
เด็กเสี่ยบอกลาเพื่อนก่อนตามไทขึ้นรถ รายนี้ก็ไม่ค่อยเล่นมุกอะไร เป็นพี่หมีคนขรึมที่ตั้งใจทำงานไปแล้ว


.
.
.
.


เนเน่กลับมาบ้านได้สักพัก เสี่ยถึงเพิ่งกลับมาจากโรงงานขนมหมา พอเห็นเสี่ยลงจากรถ จึงเอาเจ้าแซ่บไปผูกไว้ เขายกมือไหว้เสี่ยด้วยความเคยชิน แอบดีใจที่คนแก่ยิ้มให้ แล้วยังลูบหัว
เน่ชอบการสัมผัส เน่ชอบสัมผัสเสี่ย ร่างกายเชื่อมต่อกัน ได้สื่อสารกัน ถ่ายเทความอบอุ่นให้แก่กัน แล้วก็...ตกหลุมรักอีกครั้ง
เขาเคยได้ยินเพลง ‘ยอมตั้งแต่หน้าประตู’ ความรู้สึกมันเป็นแบบนี้เองสินะ ยอมเขาตั้งแต่เห็นเขาแล้ว





“เสี่ยครับ”
ไอ้ที่ร้องไห้ด่าเขาเมื่อกลางวันไม่มีความหมาย เนเน่ทิ้งตัวกอดเสี่ยที่นั่งเอนหลังหนุนหมอนสามเหลี่ยมตรงลานบ้านมุมโปรด

“เสี่ยกลับมาช้าจังเลย”
ซุกหน้าเข้ากับแผงอกอุ่น สองแขนกอดรัดรอบตัวหนาๆ

“งานยุ่งน่ะ”

“เรื่องโกดังเหรอ”
โกดังที่กรุงเทพเกิดไฟไหม้ขึ้นมา เสียหายไม่มากนัก แต่ก็ไม่น้อยขนาดที่จะวางใจได้

“อืม คงต้องไปดู”

“ไปกรุงเทพเหรอครับ”
อย่างนี้ก็ดีสิ

“อืม ว่าแต่มากอดนี่ไม่งอนแล้วเหรอ”
อยู่ๆคนที่ปั้นปึ่งมาทั้งอาทิตย์ก็มากอด เสี่ยจะไม่งงได้ไง

“อือ”
เน่ไม่สามารถตอบได้ว่าเป็นเพราะเสี่ยยิ้มและลูบหัวเมื่อสักครู่ มันจะดูเด็กน้อยเกินไป อีกอย่าง เขาไม่ได้โกรธมากมาย ยังคุยกับเสี่ยทุกวันอยู่เลย ก็แค่เสี่ยนั่นแหละไม่ยิ้มให้ ไม่คุยก่อน
“เสี่ยต่างหาก อยู่ดีๆมาคุยกับเน่ก่อน”

คนแก่นึกดู...เขาก็ยังไม่แก่จนลืมนะว่าตัวเองพูดกับเน่ตอนไหน

“ลูบหัวเขาเรียกว่าคุยเหรอ”
น่าเอ็นดูจริงๆ

“เสี่ยครับ”

“ว่าไง”

“เน่น่ารักมั้ย”

“น่ารักสิ”

“จริงเหรอ ทั้งๆที่เน่ไม่เหมือนเดิมนะ”

“อะไรที่ไม่เหมือนเดิม”

“เสียงใหญ่ ตัวก็ใหญ่ เก้งก้าง ไม่น่ากอด มีขนที่หน้าแข้งด้วย”

คนฟังได้แต่ยิ้ม

“เสี่ยอยากเลิกกับเน่มั้ย”

คราวนี้ขมวดคิ้ว
“นึกยังไงถึงถาม”

“ก็เน่ไม่น่ารักแล้ว”

“น่ารักจะตายไป”

“แล้วทำไมเสี่ยถึงต้องทำตัวแปลกๆด้วย”
เอ่ยแค่นั้นก็หยุดไป เพราะเสียงตัวเองเริ่มงี่เง่า เริ่มมองเห็นภาพคนทะเลาะกันในอีกไม่กี่นาที เน่ไม่อยากเป็นอย่างนั้น

“แปลกอะไร พูดมาเถอะ”

“ช่างมันเถอะ”
เด็กหนุ่มพลิกตัวไม่กอด หันมานอนกอดอกตัวเองข้างๆเสี่ยแทน

เสี่ยมองทุกกิริยาแล้วกลุ้มใจ คงเป็นเรื่องเดิมๆ แต่หนักขึ้นตรงที่เน่จินตนาการไปร้อยแปด คิดได้ไงว่าเขาไม่รัก
‘อยู่’ ด้วยกันมาตั้งนาน
จึงลูบไหล่อีกฝ่ายเพื่อปลอบโยน และบอกให้รู้ว่ายังอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ไปไหนเลย

“เสี่ยไม่ดีใจที่เน่สอบติด เสี่ยไม่ภูมิใจ เสี่ยไม่กอดเน่ ไม่เอาเน่มานานแล้ว”
บทจะตรงก็ตรงทื่อเลยวุ้ย

“เนเน่...”
น้ำเสียงนุ่มลึก อบอุ่นเสียยิ่งกว่าพ่อ เคยให้เสี่ยเป็นทุกอย่าง แล้วตอนนี้...เสี่ยยังเป็นอยู่ใช่ไหม?
“ก็รู้อยู่ว่าฉันชอบใช้เวลาคิด ถ้ามีเรื่องไม่เป็นไปตามที่ตั้งใจไว้”

“เน่ทำเสี่ยผิดหวัง”

“ไม่ใช่หรอก มันแค่ออกจากแผนไปนิดหน่อย มันก็ต้องใช้เวลาจัดการหลายๆอย่าง ในช่วงนี้แหละที่ฉันชอบเหม่อ เพราะคิดอยู่...นิสัยไม่ดีเลยเนอะ ขอโทษนะ”

“เสี่ยดีใจมั้ยที่เน่สอบที่ดีๆได้”

“ดีใจสิ ดีใจมากที่เน่เก่งมากๆ ไม่ว่าจะสอบที่ไหนติด ฉันก็ดีใจหมดนั่นแหละ”

“รู้ไหมเน่กลัวว่าเสี่ยจะเลิกกับเน่ เอาเน่ไปอยู่ที่อื่น”

“ถ้าจะทำอย่างนั้น แล้วจะหวงไม่อยากให้ไปสอบทำไม”

“ก็ปั่นหัวเน่ไง แบบว่าให้ไปทำเท่าที่อยาก แล้วก็ห้ามในด่านสุดท้ายไรงี้ ให้เน่เสียใจมากๆจนบอกเลิกเสี่ยเอง”

คนฟังขำ
“นอกจากจะเก่งเรื่องเรียนแล้วยังเก่งจินตนาการอีก”

“ก็เสี่ยเฉยชาอ่ะ คนเย็นชา! ไม่เท่หรอกนะ ไม่ใช่พระเอกละครสักหน่อย”

“ขอโทษ มันลืมตัว”

“ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ฟังไม่ขึ้นทั้งนั้น เพราะมันกระทบจิตใจเน่มากๆ แต่เน่ก็อภัยให้เสี่ยได้เสมอแหละ”
พลิกตัวกลับมา เห็นแผงอกแกร่งระยะสายตาพอดี เขายกมือลูบวนบริเวณไหปลาร้าที่โผล่พ้นปกเสื้อ กำลังคิด
“เสี่ยเป็นยิ่งกว่าพ่อแม่เน่แล้วนะ เสี่ยสำคัญที่สุดของเน่ ไม่ว่าจะทำอะไร มันก็กระทบความรู้สึกเน่ได้ทั้งนั้น”

“แค่เดินล่ะ กระทบมั้ย”

“กระทบสิ—แค่เสี่ยเดินไปเดินมา เน่ก็มีความสุขได้จากการมอง หรือถ้าเสี่ยเดินไปร้องไห้ไป เน่ก็เศร้าตาม”

ถ้าไม่เรียกว่ารัก จะเรียกว่าอะไรได้อีก
เสี่ยอยากจะยิ้ม อยากจะวิ่งวนให้ทั่วหมู่บ้านแล้วตะโกนว่า “น่ารัก” หลายๆครั้ง แต่เขาไม่ใช่เด็กแล้ว จึงทำได้แค่ก้มลงจูบปากนิ่มสีหวาน รสชาติกลมกล่อมไม่เคยจืดจาง

“อยู่ด้วยกันมันก็ต้องมีปัญหากันบ้าง ฉันดีใจนะที่เธอเปิดอกคุยกัน”
มองแก้มแดงเนียนไร้ที่ติด้วยความเอ็นดู ดวงตากลมใส ช่างไร้เดียงสา หากแต่เจ้าของมันไม่เคยรู้ตัว

“เสี่ยให้เน่ไปสอบสัมภาษณ์นะ”

“ไปสิ ฉันจะไปด้วย ไปให้กำลังใจเธอ”

“แล้วถ้าสอบติดล่ะครับ”

“แล้วแต่เธอเลย ทางนี้เตรียมการไว้หมดแล้ว”

“แผนเยอะนักนะ”

เสี่ยยักคิ้ว
“ต้องเยอะสิ เมียจะจากอ้อมอกทั้งที เผื่อมีแมลงวันมาตอมหลายตัวล่ะแย่เลย ต้องคอยดักตีพวกมัน”

“เน่ไม่ใช่ขี้นะ!”

“ฮ่าๆๆ พูดเองนะ”

“เสี่ยนี่!!”
ตีหน้าอกไปทีนึงด้วยความโมโห แต่เป็นโมโหที่มีความสุขนะ เขาทำความเข้าใจกับเสี่ยได้แล้ว ดีใจมากๆ นึกภาพที่ชีวิตขาดคนๆนี้ไปไม่ได้เลย เวลาแค่สามปีเอง กลายเป็นคนสำคัญมากขนาดนี้ พวกที่เลิกกับแฟนทั้งๆที่คบกันมาตั้งหลายปี เขาทำได้ยังไงกันนะ เน่น่ะ...ทำไม่ได้หรอก



-ปลาแขยง อ่านว่า ขะ-แหยง
(http://www.fisheries.go.th/it-database/fish/picture/1159.jpg)
เมื่อก่อนข้าพเจ้าชอบไปนั่งตกปลาริมคลอง แล้วก็ได้แต่ปลาแขยงกับปลาหมอ ความฝันอันสูงสุดคือตกได้ปลาช่อน ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ มันฉลาดเกินไป :mew6:

-เพลงยอมตั้งแต่หน้าประตู
แต่วันนี้แค่ฉันเห็นเธอ
ความเข้มแข็งมันก็ละลาย
ยิ่งเธอบอก
ให้เรา เป็นอย่างนั้น ได้ ไหม
เธอรู้ไหมว่าทั้งหัวใจ
ยอมกลับไปกลายเป็นของเธอ
ตั้งแต่เจอ เธอยืน หน้าประตู
 :katai1:
cr. https://xn--72c9bva0i.meemodel.com/
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 20 น้องเน่คนเก่ง 25 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: bojaemyboo ที่ 25-12-2017 21:37:09
เสี่ยไม่ใจร้ายหรอกเน่ แกแค่ทำใจที่ต้องห่างเมียแกเฉยๆ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 20 น้องเน่คนเก่ง 25 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 26-12-2017 03:10:47
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 20 น้องเน่คนเก่ง 25 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 26-12-2017 10:52:16
 :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 20 น้องเน่คนเก่ง 25 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 26-12-2017 12:23:30
เสี่ยใจดี แค่ขอเวลาเตรียมใจ จะพาเน่ไปสอบสัมภาษณ์เองเลย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 20 น้องเน่คนเก่ง 25 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 27-12-2017 08:08:19
เพลงยอมฯ นี่ได้
ตั้งแต่ตอนเด็กๆ เลยยยย
เน่เริ่มโตละ ดีที่เน่โตจริงๆ สักที
แต่ก็มีเรื่องที่ต้องเรียนรู้อีกหลายเรื่อง

เสี่ยอเนกคิดเยอะ
เน่ก็คิดเยอะ
ติดตรงที่แน่จิตตกกว่าเสี่ย 5555555
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 20 น้องเน่คนเก่ง 25 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 27-12-2017 22:25:03
เน่โตขึ้นเยอะเลยยยยย  :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 20 น้องเน่คนเก่ง 25 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 27-12-2017 23:04:30
 :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 20 น้องเน่คนเก่ง 25 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 28-12-2017 17:24:47
สนุก
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 20 น้องเน่คนเก่ง 25 ธ.ค.60 p.4
เริ่มหัวข้อโดย: baibuabuaz ที่ 01-01-2018 17:54:51
เน่โตขึ้นอีกแล้วววว แต่น่ารัก(สำหรับเสี่ย)เหมือนเดิมเลย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21 เจอหมีให้แกล้งตาย 7 ม.ค.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 07-01-2018 17:36:27
Chapter 21 (1)
เจอหมีให้แกล้งตาย



“ทำไมถึงมาสอบที่นี่ล่ะ”

“ผมว่าที่นี่ดูขลังๆดีครับ”

“ขลังๆ?”

“ก็แบบว่าร่มรื่น บรรยากาศก็น่าเรียน รู้สึกเย็นสบายน่ะครับ ถ้าเรียนๆไปแล้วก็อาจจะขนลุกบ้างอะไรบ้าง เหมือนมีพลังงานบางอย่างอยู่รอบๆ”
เนเน่ตื่นเต้นแทบตาย ให้มานึกเหตุผลตอนนี้ เขาทำได้แค่แถไปเรื่อยๆตามมีตามเกิดนั่นแหละ

“เออ ก็แปลกดีเนอะ ผมชอบๆ”
อาจารย์รูปหล่อกลับชอบซะงั้น

“—แล้วคิดว่าตัวเองมีข้อดีข้อเสียยังไงเหรอ”

“ผมเป็นคนที่ถ้าชอบอะไรแล้วจะทำให้สำเร็จครับ แล้วก็ทำให้ดีด้วย ไม่ทิ้งกลางคัน พอสำเร็จแล้วเราจะภูมิใจในตัวเองมากๆครับ ส่วนข้อเสีย...อืม..ผมอาจจะทำตัวนิ่งๆล่ะมั้งครับ แต่จริงๆแล้วเฟรนด์ลี่นะ ผมไม่เป็นศัตรูกับใครถ้าคนนั้นไม่ทำผมก่อน”

ฮือ...เสร็จหรือยังนะ เขารู้สึกว่าตัวเองตอบตามใจฉันมากเกินไป ไม่ค่อยมีคำตอบที่เป็นพิธีการเลย



.
.
.
.
.




“จะผ่านไหมเนี่ยไปบอกว่ามหาลัยนี้ขลังๆ รู้สึกผีเยอะ”
บ่นเป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้งตั้งแต่ออกจากห้องสัมภาษณ์

“ไม่เตรียมคำตอบมาเองนี่”

“ก็เน่ตื่นเต้นอ่ะ อาจารย์ที่สัมฯก็หล๊อหล่อ”
หล่อมากๆเลย หล่อแบบตี๋เข้ม เป็นผู้ดีหน่อย ยิ่งได้ฟังเสียง อีกทั้งวิธีการใช้คำพูด จะยิ่งหลงแกเลยหละ ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่ตอบแบบงงๆก็เพราะความหล่อของอาจารย์มันกระแทกตามากเกินไป

“ท่าทางวันนี้จะมีคนโดนทำโทษ”

“โอ๋ๆ เสี่ยของเนเน่ เดี๋ยววันนี้จะพาไปกินข้าวริมแม่น้ำเจ้าพระยานะ”
ต้องง้อหน่อย เสี่ยก็หล่อเหมือนกันนี่

“จ่ายเองนะ”

“คร้าบผม”

เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแบบละมุนละไมเดินเกาะแขนชายแก่คล้ายลูกครึ่งขึ้นรถยุโรปสีดำ โดยมีบอดี้การ์ดร่างยักษ์เปิดประตูให้
แน่นอนภาพนี้ถูกประทับเข้าไปในความทรงจำของสาววายวัยขบเผาะแถวนั้นกัน แต่ในอีกมุมของคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า ก็มักจะคิดอะไรแบบผู้ใหญ่ๆ อย่างว่าเด็กคนนี้คงจะเป็นเด็กเสี่ยเด็กป๋า เกาะคนแก่หวังปอกลอกเงิน สำหรับเนเน่ เขาไม่แคร์เรื่องนี้เลย เวลาไปเที่ยวก็จะเดินคล้องแขนเสี่ยตลอด เขาว่ามันอุ่นดี แล้วกลิ่นตัวของเสี่ยก็น่าซบอยู่ตลอดเวลา ไม่เชื่อก็ลองถามพี่หมีสิ

“ที่นี่เป็นที่สุดท้ายแล้วใช่ไหม”
เสี่ยเอ่ยถามเมื่อรถออกตัว แกพาเนเน่เข้ากรุงเทพบ่อยมากในช่วงนี้ หวังว่ามหาวิทยาลัยชื่อดัง วิทยาเขตรังสิตจะเป็นที่สุดท้ายแล้ว กลัวเด็กมันสอบติดหลายที่แล้วจะเครียด

“อื้อ”
เนเน่สอบจับฉ่ายมาก สมัครทุกที่ที่รับตรง และอยู่เมืองกรุง จริงๆก็เบื่อแล้วเหมือนกัน

“ถ้าเน่ไม่ติด เน่อยู่สุพรรณก็ได้นะ”

“จะไม่สอบอะไรนะ ...แกะแพะเหรอ”

“แกทแพท! มุกนี้เชยมากเลยนะเสี่ย”

ตาแก่ขำที่เด็กรู้ทัน

“ก็นะ เน่ขี้เกียจลุ้นนาน ขี้เกียจเหมือนกัน แต่ก็สมัครไปแล้ว ที่ขอตังค์เสี่ยวันนั้นไง”

“แล้วถ้าได้อยู่ที่นี่จะคิดถึงฉันไหม”

“คิดถึงสิ”

“คิดถึงจริงสิ? ทีกับพ่อแม่ยังไม่ค่อยโทรไปหาเลย แล้วกับฉันจะโทรมาเรอะ”

“ทางนั้นไม่ได้สนิทด้วยนี่ แต่กับเสี่ยเน่สนิทที่สุดเลยนะ จะโทรหาทุกวันเลย”

“ปากหวานให้มากกว่านี้สิ”

“งั้นเสี่ยลองชิมปากเน่หน่อยสิ ว่าหวานมากหรือหวานน้อ—อื้อ!”

ฟันคมขบกัดริมฝีปากล่างจนขึ้นห้อเลือด แล้วเลียซ้ำเป็นการปลอบขวัญ จากนั้นเสี่ยจึงส่งลิ้นเข้าไปสำรวจความหวานตามที่เจ้าตัวขอร้อง ลิ้นร้อนไล่ต้อนลิ้นเล็กเสียจนมุม คว้าเอามาดูดดุนให้หมดสิ้นความหวาน ยิ่งรถกระแทกสั่นคลอนมากเท่าไหร่ ความรุนแรงของมันก็มากขึ้นเท่านั้น เนเน่หมดแรงจะขืนตัว เด็กหนุ่มร่างละลายจมไปกับเบาะ มีร่างใหญ่ทาบตาม มือหน้าของคุณผู้ปกครองไล้วนยอดอกผ่านเสื้อนักเรียน มันแข็งสู้เห็นเป็นรอยนูนลามก

เมื่อได้ชิมรสหวานจนพอใจจึงผละออกมา เสี่ยพรมจูบแก้ม จากนั้นจึงมองตา ปลายจมูกโด่งสวยชนกัน คลอเคลียไปมาแผ่วเบาดั่งสัมผัสของผีเสื้อ
เนเน่น่ารัก หน้าแดงไปหมด

“รู้สึกผิดจังที่ทำแบบนี้กับเธอในชุดนักเรียน”

“...มันนับไม่ถ้วนแล้วเสี่ย”

“ยังอยากกินข้าวอยู่มั้ย”

“อื้อ”

“ถ้างั้นกินให้อิ่มๆนะ เหยื่อของฉันจะได้อ้วนพีน่าอร่อย”
พูดพร้อมแลบลิ้นเลียปาก

“โอเค เน่จะกินเยอะๆ เน่ชอบเวลาที่เสี่ย...’กิน’”

เสี่ยคำรามในลำคอ ก่อนจะซุกไซ้ร่างกายหอมหวานให้สมกับความอยาก





เอาล่ะ
ถึงเวลาแห่งความตื่นเต้น ลุ้นระทึก หัวใจดังตึกๆคล้ายเสียงกลอง
เนเน่แตะปลายนิ้วลงบนหน้าจอสัมผัสของมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่เสี่ยถอยให้เป็นของขวัญ ลิงก์ที่เขียนว่า ‘ประกาศผลรับตรงคณะมนุษย์ศาสตร์ มหาวิทยาลัย xx ประจำปีการศึกษา 255x’

“เน๊ตช้าโว้ย!”
เอ็มไม่บ่นคงไม่ได้ ในเมื่อพวกเขามาอยู่กลางทุ่งนา อีกทั้งสัญญาณอินเตอร์เน๊ตของตำบลนี้ก็ย่ำแย่อยู่แล้วด้วย

“ถ้ามึงติดจะทำไงวะเน่”

“ไม่รู้ว่ะ ต้องบอกเสี่ยก่อน”

“เชี่ยมาแล้วๆ”
เพื่อนเน่ตื่นเต้นกว่าเขาอีกมั้ง

ภาพหน้าจอปรากฏเป็นกระดาษไฟล์ pdf รวมรายชื่อนักเรียนที่สอบติด เน่เลื่อนหาจนเจอหมวด ส เสือ

สกนธ์ อธิษฐาน

สพล จำปา

สมพร แตงอ่อน

สะตางค์ วจีไพโรจน์

สิรา พิชิตกุล

เอ๊ะ!

สิรา พิชิตกุล

สิรา พิชิตกุล

สิรา พิชิตกุล!!!

“ไอ้เน่!! มึงๆๆๆ มึงติดๆ”

“เชี่ย! ไอ้เน่ติดโว้ย”

“กูติด! กูติด xx! —ได้ไงวะ?! กูติดได้ไงวะมึง?!”

“จะไปรู้มึงเหรอ!”

“เชี่ย กูติด xx!!”

“โอ๊ยยย ไอ้เน่ติดxxโว้ยยยยย”

“ฮือออ กูติดได้ไงวะ กูมั่ววว กูติดxx!!!!!”

สามเกลอท่าจะสติหลุดกันไปแล้ว ต่างคนต่างกระโดดดีใจเป็นปลาได้น้ำ ความหวังของเน่ ความฝันของเน่เป็นจริงแล้ว เขาทำได้แล้ว! แท้แต่เพื่อนรักยังดีใจไปด้วยเหมือนติดเสียเอง เนเน่ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว เขาจะรีบไปบอกเสี่ย ให้เอ็มกับมิคขับมอเตอร์ไซค์ไปส่งถึงบันไดโรงงานขนมหมาเลย







เด็กน้อยที่ยังคงใจเต้นตุบๆด้วยความตื้นตันอิ่มอกอิ่มใจ วิ่งไปหาคนที่รักที่สุด ทั้งๆที่แว้นหัวตั้งมาตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง

“เสี่ย~~~”

เสี่ยนั่งทำงานอยู่ แกเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าตกใจมากๆ แต่เน่ไม่สนใจหรอกนะ ตอนนี้สมองมันเพ้อไปหมดแล้ว สั่งให้เขาเต้นไก่ย่างยังได้เลย จะเต้นให้คนทั้งโรงงานดูสักสิบรอบด้วย!

“เสี่ย! เน่ติดๆ”

“หือ? ติดอะไร”

“ติดxx!!”

เสี่ยยิ้ม พร้อมอ้าแขนออกกว้าง เนเน่จึงกระโดดข้ามโต๊ะไปหา กอดคนแก่ที่คอยให้การสนับสนุนอยู่เสมอ แม้มีอุปสรรคไปบ้าง แต่เสี่ยก็ยังอยู่ที่เดิม

“เก่งมาก”
เป็นคำชมของเสี่ยอเนก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของพี่ๆคนอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์

เนเน่ยิ้มกว้าง ยังคงกอดเสี่ย ฝังหน้าลงไปกับซอกคอ พรมจูบอย่างไม่อาย ซึ่งถ้าเน่มีสติกลับมาแล้ว ก็เดาได้เลยว่าเขาคงไม่กล้ามาเหยียบที่นี่อีกแน่ๆ




“แล้วต้องทำไงต่อ ต้องยืนยันสิทธิ์ยังไง”
ผู้ปกครองเอ่ยถามเมื่อทั้งสองขึ้นรถกลับบ้าน มีไททำหน้าที่สารถี

“จ่ายเงินค่าเทอมครับ เดี๋ยวเน่ปริ๊นท์ให้ดูนะ”

“เราต้องไปหาคอนโดอยู่ แล้วก็ซื้อชุด ซื้ออุปกรณ์การเรียน ซื้อโน๊ตบุ้ค”

“เอาคอมจากที่นี่ไปก็ได้”

“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวเอาแต่เล่นเกม”

“โธ่เสี่ย โน๊คบุ้คก็เล่นได้ป่ะ”

“ซื้อสเป็คต่ำๆไง”

“รู้ดีอีก!”

“อย่าเลย เรียนมหาลัยน่ะหนักนะ ไม่ใช่อย่างที่รุ่นพี่เขาเล่าๆกันมา ต่อให้หยุดได้ตามใจฉัน จะไปกินเหล้าก็ได้ตามใจฉัน แต่เวลาเรียนเวลาสอบมันทำเอาเราหัวแบะเลยเชียว ถามไทสิ”

เสี่ยเพี้ยนหรือเปล่าให้ไปถามคู่กัด ไม่พูดกันมาเป็นอาทิตย์แล้ว

“ไม่ถามหรอก ถามเสี่ยนี่แหละ”

“กลัวอะไร ไทอุตส่าห์สอนตอนเด็กๆ”

“เสี่ยถามพี่แกเถอะ เน่กลัวหมีกัด”

คนฟังขำก๊าก อย่างไทเนี่ยนะจะกัด สภาพจะแหล่ไม่ตายแหล่เนี่ยนะ
“ให้โอกาสเขาหน่อย เขาไม่มี ‘เพื่อน’ “
เน้นหนักตรงคำสุดท้าย ในเมื่อ ‘เพื่อน’ ของไทหายไป ก็ถูกแล้วที่จะเป็นห่วงจนกลายร่างเป็นแบบนี้

“ดูดิ ขนาดเสี่ยแซว พี่แกยังนิ่งเลย เสี่ยพาไปหาจิตแพทย์เถอะ เผื่อเป็นซึมเศร้าขึ้นมาจะแย่เอานะ”

“ได้ยินไหมไท เน่ยังเป็นห่วงเลย ทำตัวให้มันดีๆหน่อย”

“จะดีกว่านี้ถ้าเสี่ยบอกว่าเทียนอยู่ไหนครับ”

“โอ้ตอบได้ แสดงว่ายังไม่ตาย—งั้นดีเลย เพราะจะบอกอยู่ว่าจะให้เธอไปอยู่กับเน่ที่ ‘กรุงเทพ’ “

เนเน่แอบเห็นตาพี่หมีลุกวาวจากกระจกหลัง มันแสดงออกชัดเจนว่าดีใจ พี่แกคงไม่รู้หรือไม่ก็ลืมตัว

“แล้วงานที่นี่ล่ะครับเสี่ย ใครจะช่วย”

“คนเก่งเยอะแยะ แต่คนที่ฉันไว้ใจเรื่องเน่มีแค่เธอกับเทียน ตอนนี้เหลือแค่เธอ ก็ต้องเป็นเธอล่ะนะ”

เนเน่บุ้ยปาก น่าไว้ใจตรงไหน แค้นคราวเจ๊แพรยังจำได้ไม่ลืม ไม่ใช่พี่หมีหรือไงที่พุ่งเป้ามาที่เขา

ฮึ่ม! เสี่ยนะเสี่ย ขี้ลืมจริงๆ

.
.
.
.


“เสี่ย~~”
เอาอีกแล้ว เสียงแบบนี้อีกแล้ว มาพร้อมร่างบางหุ่นน่าตีที่กำลังคืบคลานขึ้นมาบนตัวเขา
โคแก่วางหนังสือลงข้างเตียง เปลี่ยนมาจับแก้มก้นนิ่มทั้งสองข้าง รู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมาตงิดเพราะเด็กมันยั่วเก่ง

“มีอะไร”

“นึกยังไงให้เน่อยู่กับพี่หมี ไม่เอาได้มั้ย ไม่อยากโดนฆ่าหมกห้อง”

“ไม่ได้”

“เสี่ย~~”

มีหรือคนวางแผนไว้แล้วจะเปลี่ยนแผนง่ายๆ อ้อนไปเถอะ เสี่ยไม่ยอมหรอก เน่จะต้องมีคนดูแลและติดตาม เขาไม่เคยไว้ใจญาติของตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร ไหนจะพวกแมงเม่าที่อยากเล่นกับไฟอีก เด็กวัยนี้น่ากลัวจะตายไป กล้าได้กล้าเสีย อยากรู้อยากลองไปซะหมด คนหิวข้าว ถ้าเอาข้าวมาวางไว้ตรงหน้า มีหรือมันจะไม่กิน พวกนี้อารมณ์รุนแรง รักแรงเกลียดแรง เสี่ยไม่อยากต่อกรให้เหนื่อยเปล่า

“ทำไมใจร้ายตลอดเลย”

“ให้ไทดูแลนั่นแหละดีที่สุด”

เนเน่กระเง้ากระงอด คนไม่ถูกกันจะอยู่กันได้ยังไง นี่มันยิ่งกว่าหมากัดกับแมวอีกมั้ง
เอ...ถ้าอ้อนเสี่ยให้มากกว่านี้จะยอมใจอ่อนหรือเปล่านะ?
ดูสิ น้องชายของเสี่ยก็แข็งดันกางเกงผ้าแพรออกมาเสียขนาดนี้
ร่างบางจูบปลายคางเสี่ย ก่อนจะเลื่อนตัวลงมาปลดกางเกงสีอ่อนลงเล็กน้อย พอให้บางสิ่งเด้งตัวออกมาเผชิญโลกภายนอก

“เสี่ยลามกจัง เน่โดนแค่นิดเดียวเอง”

คนฟังไม่ตอบ ทำเป็นเก๊กท่านิ่ง
เนเน่จึงครอบปากของตนลงไป ห่อเป็นวงกลมให้พอดีกับขนาดความหนาของสิ่งนั้น แล้วกดศีรษะตัวเองลง จากนั้นยกขึ้น ทำอยู่ไม่กี่ครั้งก็ถอนปากออก เงยหน้ามองเสี่ย

“ชอบล่ะสิ”

“ฉันว่าเธอลามกกว่านะ”

“ไม่ใช่สักหน่อย”

มือข้างหนึ่งจับอวัยวะเรียวยาวตั้งตรง แลบปลายลิ้นออกมาแตะแผ่วเบาบนปลายยอดอูม ช้า เนิบ นาบ
เนเน่รู้สึกถึงอารมณ์ร้อนระอุแผ่ออกมาจากเสี่ย แกลูบวนผมนิ่มของเขา หลับตาพริ้ม เด็กน้อยจึงเพิ่มระดับความรุนแรงของลิ้น เลียวนปลายยอดเต็มคำมากขึ้น ดูดน้ำใสที่ล้นออกมาประหนึ่งน้ำเชื่อม ก่อนจะลากลิ้นตั้งแต่โคนจรดปลาย สลับกันไปมา มือเล่นกับพวงก้อนนิ่มข้างล่าง ทั้งดูดและขบเม้มทุกสัดส่วนที่ทำได้ จนแท่งร้อนแข็งปั๋ง เส้นเลือดสีเข้มนูนขึ้นมาเป็นสายตลอดทั้งความยาว

“เอายังไงดีครับ”
แกล้งถามขัดอารมณ์
เสี่ยทันมุกเน่อยู่แล้ว แกไม่รอช้า จับเด็กพลิกตัวลงนอน กระชากกางเกงขาสั้นคืบเดียวออก

“อ๊ะ!”

เจลอุ่นถูกราดลงมา ทั้งช่องทางที่จะสอดใส่ และบนแท่งลำของเสี่ย จากนั้นเสี่ยจึงค่อยๆดันความยาวพอตัวเข้าไปสำรวจความสวยงามของถ้ำแก้ว

แรงปรารถนาของทั้งคู่ต่างเติมเต็มให้กันและกัน เน่จูบเสี่ย เน่สัมผัสเสี่ย ไม่ต่างกับเสี่ยที่จูบเขา ทั้งปาก ทั้งอวัยวะเบื้องล่างที่จูบย้ำๆ ลึกเข้ามาจนเหมือนสัมผัสหน้าท้อง เนเน่เพ้อว่าเสี่ยรักเขา จูบเขาไปทั่วทั้งร่างกาย จูบทั้งหน้าท้องบนผิวหนังข้างนอก และจูบทั้งหน้าท้องที่ผิวหนังด้านใน
มันสุดยอดมากจริงๆ
เสี่ยฝังรอยรักเอาไว้ตลอดเวลา เนเน่ชอบมากๆ ชอบที่เสี่ยทำ เพราะเสี่ยเป็นของเน่ ต่อให้เน่อยู่ในที่ๆไกลแสนไกล รอยรักพวกนี้ก็จะยังฝังลึกไม่จางหาย ย้ำเตือนเสมอว่าเราสองคนเป็นของกันและกัน ไม่มีวันพรากจากกัน

“เสี่ยขาดเน่ไม่ได้หรอก”

“ใช่....ฉันมีแต่เธอ”

“พูดสิ...เสี่ยขาดเน่ไม่ได้”

“ฉันขาดเธอไม่ได้”

“ต่อให้เสี่ยบงการชีวิตเน่มากแค่ไหน แต่นั่นก็เพราะว่าเสี่ยขาดเน่ไม่ได้ —พูดอีกสิ พูดอีก”

“ฉันขาดเธอไม่ได้!”

“อื้อ...!! ดีที่สุดเลย—จะไปแล้ว! ไม่ไหวแล้ว”




.....รู้ไหม...เธอก็ขาดฉันไม่ได้เหมือนกัน







-เอาชีวิตตัวเองมาเขียน55555 วันนั้นเที่ยวกับเพื่อน จู่ๆเพื่อนก็เช็กผลสอบกลางเยาวราช แล้วก็ดีใจมาก ตื่นเต้นสุดๆ สติหลุด (สุดท้ายไม่เอา -_-“)
-เราลงตอนพิเศษอันบ้าๆบวมๆไว้อีกเว็บนึงนะคะ แต่เราติดเหรียญไว้ ถ้ารักน้องเน่ก็ไปอุดหนุนได้น้า  :pig4:

เรื่องย่อตอนพิเศษ : ชีวิตอันแสนนาเบื่อของอดีตวัวชนราคาหลายสิบล้าน ลุงแกผ่านสังเวียนมามากมาย แต่แกยังไม่เคยรู้จักการ 'ปี้' จนมาเจอน้องยาหญ้าเนี่ยแหละ ไม่รู้ความรักของแกจะสมหวังหรือเปล่านะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21 เจอหมีให้แกล้งตาย 7 ม.ค.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 07-01-2018 18:34:33
สนุกเหมือนเดิม
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21 เจอหมีให้แกล้งตาย 7 ม.ค.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 07-01-2018 21:55:13
 :m1: :m1: :m1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21 เจอหมีให้แกล้งตาย 7 ม.ค.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 08-01-2018 11:19:56
น้องเน่โตแล้วแซ่บมาก ตอนแรกคิดว่าเสี่ยให้เทียนไปเตรียมอะไรซักอย่างไว้ให้เน่ที่กรุงเทพซะอีก
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21 เจอหมีให้แกล้งตาย 7 ม.ค.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: rmlab ที่ 08-01-2018 11:46:07
สงสารเสี่ยนะเนี่ย เด็กจะไปเรียนแล้ว
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21 เจอหมีให้แกล้งตาย 7 ม.ค.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: janehh ที่ 08-01-2018 12:49:03
เนเน่แซ่บๆๆๆๆ มากกกกก
จะไปเรียนกรุงเทพแล้ว หวังว่าจะผ่านไปด้วยดีไม่มีเหตุการณ์ให้ทะเลาะกันนะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21 เจอหมีให้แกล้งตาย 7 ม.ค.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: PAtxxkMxxn ที่ 08-01-2018 18:34:09
 :o8:ๅ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21 เจอหมีให้แกล้งตาย 7 ม.ค.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 30-01-2018 06:44:19
คิดมากกับประโยคสุดท้ายของเสี่ยอ่า
เสี่ยจะไม่กลายร่างเป็นโคแก่เจ้าเล่ห์ใช่ม้ายยยยย  :ling1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21(2) เรามาจัดของกันดีกว่าครับเสี่ย 7 ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 07-02-2018 19:10:22
Chapter 21 (2) 18+
เสี่ยครับ เรามาจัดของกันเถอะ




หน้าร้อนคราวนี้ไม่สดใสเอาเสียเลย...

นอกจากความสบายใจเรื่องที่เรียนแล้ว เด็กเคยขาดความอบอุ่นอย่างเน่ก็ไม่สามารถสนุกได้อย่างเต็มที่ในเมื่ออีกไม่กี่วันก็ต้องห่างจากเสี่ย คนเคยนอนด้วยกันทุกวัน กอดกันทุกคืนมาตลอดสี่ปี ถ้าไม่มีเสี่ยเน่จะเหงาไหมนะ จะนอนหลับสบายไหม อยากได้ร่างกายอุ่นๆมากกว่าหมอนข้างแข็งทื่อ แล้วใครล่ะจะดูแลไอ้เหมียวทั้งหลาย ไอ้แซ่บอีก พวกมันต้องคิดถึงเนเน่มากแน่ๆ

“งือออ”
เพิ่มแรงกอดคนข้างๆ ให้มากขึ้นกว่าเดิม มากจนเสี่ยต้องงัดแขนแม่เหล็กออก

“นอนได้แล้ว”
ลูบหัวปลอบ รู้ว่าเน่ฟุ้งซ่านตามเคย เสี่ยก็เหมือนกัน ถ้าไม่มีเน่จะต้องเหงามากๆ ก่อนหน้าที่จะเจอเน่ เสี่ยไม่เคยพาใครมานอนด้วย ไม่เคยกกใครเป็นแม่ไก่ฟักไข่อยู่ตั้งหลายปี ถ้าลูกไก่มันโตแล้วก็ต้องปล่อยให้มันบินออกไปหาอาหารเอง ...เป็นสัจธรรมของชีวิต
และที่สำคัญ เสาหลักอย่างเขาต้องไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้เด็กเห็น







คอนโดใหม่ของเน่มีพื้นที่ปานกลาง ลักษณะเป็นห้องสูท มีห้องนอนหนึ่งห้อง ซึ่งไทยกให้เน่ไป ส่วนตัวเองนอนข้างนอก ในห้องจึงมีโซฟาเบดขนาดใหญ่ตั้งอยู่ เสี่ยไม่เคยพูดว่าจะให้ไทนอนที่ไหนหรอกนะ แต่สายตาเสี่ยมันบอกเองว่าต้องตายแน่ถ้าใกล้เด็กแก

“หมดแล้วนะ”

“ครับเสี่ย”
ลูกน้องคนสนิทเพิ่งจะวางโทรทัศน์จอแบนขนาดสามสิบกว่านิ้วลงบนโต๊ะ ถึงแม้เน่จะไม่ต้องการก็ตาม แต่เสี่ยก็ดูห่วงไปเสียหมด เปย์แล้วเปย์อีกอย่างผิดปกติแบบนี้ เนเน่เป็นงงและทำตัวไม่ถูก ยืนนิ่งๆดูเขายกของกันไป

“รกเนอะ”
ว่าที่นิสิตบ่น

“ค่อยๆจัดกันไป”

“เสี่ยช่วยเน่จัดหน่อยสิครับ”

“ออกไปเที่ยวมั้ยไท?”
นั่นเป็นประโยคคำสั่งสำหรับเสี่ย มีหรือลูกน้องคนสนิทจะไม่รู้ ร่างหมีๆจึงก้มโค้งทำความเคารพ ก่อนปลีกตัวออกไป เหลือเน่กับเสี่ยอยู่สองต่อสอง

เด็กหนุ่มมองไปรอบๆ ของยังจัดไม่เรียบร้อยเลย กล่องสมบัติอยู่ชิดผนัง ตะกร้าใส่ผ้า ตะแกรงวางจาน ราวตากผ้า ต่างรวมอยู่ในที่เดียวกัน เอาเป็นว่าถ้าจะทำกิจกรรมอะไรสักอย่าง ก็ต้องเข้าไปในห้องนอนล่ะนะ
หันไปหาความเห็นจากเสี่ย แกก็มองเน่อยู่ก่อนแล้วด้วยสายตา....หื่น

“จัดของก่อนก็ได้นะ”
ปากเสี่ยพูด แต่ตาไม่ใช่ ‘จัด’ ของแน่ๆ

เนเน่ก็เลยยิ้ม
ยิ้มให้เสี่ย ตาโคแก่ขี้เก๊ก ชอบทำตัวขรึม แต่จริงๆก็หื่นกามสุดๆ ถ้าวันไหนเสี่ยไม่ ‘จัด’ สักรอบ วันนั้นจะเป็นวันที่ผิดปกติมากๆ
เคยมีครั้งหนึ่ง เน่กลับบ้านช้า เสี่ยที่เผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยจากการทำงานยังต้องตื่นขึ้นมาเพื่อดูเน่ว่าอาบน้ำหรือเปล่า (เด็กๆ บางทีก็ขี้เกียจอาบน้ำ ถ้าตัวไม่เหนียวก็นอนเลย)
ซึ่งข้ออ้างเฉิ่มๆแบบนั้นไม่มีทางเป็นเรื่องจริง เสี่ยแกก็แค่อยากหาจังหวะมาปล้ำเน่ในห้องน้ำเท่านั้นเอง ทำเอาเช้าของอีกวันต่างคนต่างปวดตัว ด้วยเพราะยืนบ้าง โก้งโค้งบ้าง ทั้งยังทำในที่ลื่นๆอีก นอกจากต้องเกร็งนู่นนี่นั่นแล้ว ยังต้องเกร็งขาไม่ให้ลื่นอีกเหมือนออกกำลังกายก็ไม่ปาน


“เสี่ยจะจัดตรงไหนก่อนดีล่ะ”

ทำท่ามองไปรอบๆ

“ในครัวก็น่าสนใจนะ”

“งั้นเน่แกะกล่องจานชามเลยแล้วกัน”

เสี่ยทำหน้าเหวอๆเมื่อเน่ไม่ได้หมายถึง ‘จัด’ อย่างว่า

“จะว่าไปเราก็ไม่เคยทำกันในห้องครัวเลยเนอะ เสี่ยเล่นแยกออกจากบ้านนี่นา”
พูดไปยกจานออกจากกล่องไป
“แต่ปกติเราก็ทำกันแต่ในห้องอยู่แล้ว—เสี่ยแก่แล้วคงไม่ถนัดเอาท์ดอร์ล่ะซี้”

“ดูถูกมาก”

“คิก...โมโหแล้วเหรอ”

“ไม่สักหน่อย”

“ปากแข็ง —แข็งตลอด”
จริงๆนะ เสี่ยปากแข็งกับทุกๆเรื่องที่เน่อยากได้ยิน

นิ่งคิดถึงเรื่องของเรา ...จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว เสี่ยไม่มีท่าทีกังวลเลย คงไม่มีเรื่องให้ประหลาดใจอีกแล้วใช่ไหม

“ถ้าไม่มีเน่ เสี่ยจะคิดถึงป่ะเนี่ย”

“ถามบ่อยจริงๆ”

เสี่ยนั่งลง ช่วยเน่แกะกล่องที่ปิดฝาด้วยเทปใสไว้อย่างดี สมบัติของเด็กน้อยมีไม่มาก เสี่ยจึงพยายามทำช้าๆเพื่อจะได้ใช้เวลาของเขาทั้งคู่ให้นานขึ้น

“แล้วจะคิดถึงมั้ยล่ะ”

“ทำไมจะไม่คิดถึงล่ะ”

“อย่าตอบคำถามด้วยคำถามซิ”

“ถ้าไม่คิดถึงก็แปลก ไม่รู้ตัวหรือไง”

“รู้ตัวว่า?”

“ว่าฉันคิดยังไง”

“ไม่รู้ เน่โง่”

“งั้นโง่ต่อไป”

“โห....ใจร้าย”

เสี่ยขำ

“ช่วยไม่ได้นะ”

คนงอนยู่หน้าใส่ เสี่ยคนเดิม เพิ่มเติมคือกวนตีน!
ไม่จงไม่จัดมันแล้วของ มา ‘จัด’ อย่างอื่นแทนดีกว่า ดูซิจะพูดมั้ย เน่จะบังคับให้เสี่ยเปิดปากให้ได้ บอกเน่สักหน่อยว่า ‘รัก’ บอกสักหน่อยว่า ‘คิดถึง’ ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ เขาก็รู้สึกเหงาขึ้นมามากเท่านั้น ทั้งๆที่เสี่ยอยู่ตรงนี้แท้ๆ นิสัยไม่ดีเลยเน่ เอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน
ขอสักคำ ให้เน่มีกำลังใจจะได้ไหม?

“เสี่ยครับ....”
เด็กหนุ่มช้อนตาขึ้นมอง ดวงตาหวานคม ส่องประกายแสงวิบวับ ดั่งกับเวทมนตร์คาถาที่ทำให้เสี่ยสะดุดลมหายใจ

“เสี่ยครับ....”
ร่างเพรียวขยับเข้าไปหาอีกฝ่าย

เสี่ยรู้หน้าที่ รั้งเอวสอบเข้ามา ให้เน่นั่งคร่อมตัก ใบหน้าของทั้งคู่จึงใกล้ชิดกัน สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อน นั่นยิ่งทำให้ทั้งคู่รู้สึกโหยหากันและกันมากขึ้นไปอีก คนเด็กกว่า อารมณ์ร้อนกว่าจึงรีบบดจูบริมฝีปากสวย ความยืดหยุ่นของลิ้นแตะบริเวณไรฟัน ก่อนจะสอดเข้าไปหยอกล้อกับชิ้นเนื้อร้อนที่เหมือนกัน แต่กลับสร้างรสหวานจัด จนต้องผละออกมาโกยเอาลมหายใจเข้าไปใหม่

“แฮ่ก...— เสี่ยหล่อจัง”

“เหรอ...”
ไม่พูดเปล่า คนฟังไถจมูกไปทั่วซอกคอ ส่วนมือค่อยๆปลดเสื้อผ้าอีกฝ่ายออกทีละชิ้น

กลิ่นของเน่เป็นกลิ่นแป้งอ่อนๆ หอมละมุน น่าทะนุถนอม
จมูกโด่งสวยสูดดมไม่พอ ยังดูดดุนเนื้อนวลให้เกิดรอยแดงเป็นจ้ำ ช่วงแรกมันก็สวยอยู่หรอก แต่พอผ่านไป มันจะกลายเป็นรอยม่วงน่ากลัว ซึ่งเน่ไม่ชอบเอาเสียเลย แต่ด้วยว่ารัก จึงยอม

“อือ”
คอระหงเชิดขึ้นเพื่อให้จมูกโด่งซุกไซ้ได้ถนัด บัดนี้ท่อนบนเปล่าเปลือยแล้ว เหลือเพียงท่อนล่างที่หมิ่นเหม่จะเห็นของสงวน

“เธอเองก็น่ารักเหมือนกัน”

“หล่อไม่ได้เหรอ”

“หล่อสิ แค่น้อยกว่าฉันไง”

“เสี่ยบ้า”
เนเน่หลุดขำ ทั้งๆที่กำลังเคลิ้มอยู่แท้ๆ เสี่ยจึงใช้จังหวะนั้นกดตัวเด็กลง แล้วดึงกางเกงออกรวดเดียวในเวลาไม่ถึงวินาที

“รุนแรง”

“ยังมีแรงอยู่ ก็ต้องทำแรงไว้ก่อน”

“เสี่ยยังไม่แก่สักหน่อย ยังดูดีออก”

“ถ้าเธออายุเท่าฉันแล้วจะเข้าใจ ข้างในมันไม่เหมือนตอนหนุ่มหรอกนะ”

“อื้อๆ เข้าใจละๆ จูบเน่หน่อยสิคุณลุง”
ออดอ้อนเพื่อตัดบทดราม่า เน่รู้น่าว่าเสี่ยแก่แล้ว แต่สำหรับเน่ เสี่ยก็ยังเหมือนเดิม ทั้งหล่อทั้งแซ่บ

“อือออ”
แล้วความแซ่บก็ถาโถมจนตัวแดง
ลิ้นอุ่นสัมผัสยอดอกข้างหนึ่ง มันร้อน แล้วก็เย็นวาบเมื่อลิ้นผละออกไป เด็กหนุ่มไวต่อสัมผัสบิดตัวไปมา หวังคลายความทุรนทุราย

ริมฝีปากน่าจูบส่งเสียงกระเส่าเร้าอารมณ์ให้คนแก่โหมกระพือ กินเด็กเขาว่าเป็นอมตะ เสี่ยเลยอมดะมันทุกตารางนิ้ว ฝากรอยรักไว้ เผื่อไอ้แมงหวี่แมงวันที่คิดอยากลองของจะได้หลีกหนีไปให้ไกลๆ ประกาศกร้าวว่าเด็กคนนี้น่ะมีเจ้าของแล้ว

ไม่นานนัก หลังจากร่างกายสีนวลชุ่มไปด้วยน้ำลาย นิ้วมือเรียวก็ชำแรกเข้าไปสำรวจช่องทางคับแน่น รอยจีบยังบวมเล็กน้อยเพราะรสรักก่อนมาที่นี่ ซึ่งเป็นการทิ้งทวนบนเตียงของเสี่ย เพื่อเริ่มชีวิตใหม่บนเตียงของเน่จริงๆ

“อือ”
เด็กหนุ่มถูกอุ้มขึ้น และถูกพาไปยังเตียงนอนที่ยังไม่ได้ปูผ้า อีกทั้งขนาดเล็กของมันยังทำให้เสี่ยขึ้นไปไม่ถนัด แกจึงจัดท่าทางเน่อย่างกับเป็นตุ๊กตา ให้เน่นอนในแนวขวางเพียงครึ่งตัวบน ส่วนท่อนล่างลอยค้างในอากาศ เน่กำลังเอาขาแตะพื้น พอดีกับที่เสี่ยปลดกางเกงเสร็จแล้ว จึงจับขาทั้งสองข้างแยกออก ก่อนจะสอดตัวเข้าไปตรงกลาง

คนหล่อของเน่ก้มลงจูบริมฝีปากนุ่ม ร่างกายอันไร้อาภรณ์ของทั้งคู่สัมผัสกัน รู้สึกถึงความร้อนระอุที่ปะทุขึ้นมาจนหายใจไม่ทั่วท้อง
วาบหวาม
วูบไหว
เนเน่เอาขาเกี่ยวกระหวัดช่วงเอวของเสี่ย แอบขยับเบาๆเพื่อให้ส่วนกลางลำตัวสัมผัสกัน

“เด็กแก่แดด”
บี้จมูกนิ่มด้วยความเอ็นดู แล้วยิ้มกว้าง ซึ่งเน่ชอบมาก เพราะรอยยิ้มของเสี่ยอบอุ่น แน่นอนเสี่ยไม่ใช่คนยิ้มพร่ำเพรื่อ เวลาที่เสี่ยยิ้มให้เน่ เขาจึงรู้สึกว่าเป็นคนพิเศษ ที่เสี่ยยิ้มให้มากที่สุด รองจากน้องแป้ง

“เสี่ยหล่อจังเลย”
ชมอีกแล้ว ก็เสี่ยหล่อจริงๆ
ทรวดทรงองค์เอวนั้นสมบูรณ์แบบราวกับรูปปั้น ดูดีกว่าคนวัยเดียวกันเป็นไหนๆ ถ้าไม่ติดว่ามีผมหงอกขึ้นประปรายก็จะไม่รู้เลยว่ามีอายุ
เนเน่ลองจับแผงอกที่เต็มไปด้วยกล้าม ความแน่นปึ๋งปั๋งทำให้ใจคอสั่นไหว ลองเขี่ยยอดอกทั้งสองข้าง แล้วลูบไล้ฝ่ามือขึ้นไปถึงลำคอแกร่ง เส้นเลือดปูดออกมายิ่งดูเซ็กซี่ อีกทั้งอวัยวะกลางลำตัวก็ดูเหมือนจะแข็งขึง ทิ่มนั่นทิ่มนี่สะเปะสะปะ เด็กเสี่ยจึงเร่งหนัก บอกให้ใส่เจ้านั่นเข้ามาได้แล้ว


“ไม่ไหวแล้ว มันรู้สึก... มากเกินไป..เสี่ยเสี่ย...เสี่ย”


“อ่ะ...”


เสี่ยดันตัวเองเข้าไปจนสุด จากนั้นจึงขยับบั้นเอวเข้าออกตามสัญชาตญาณ

ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนอุ้มเน่ขึ้นมา พาเดินไปทั่วห้อง ให้จังหวะการเดินเป็นการสอดใส่แทนการขยับเอวตัวเอง

“เจิมโต๊ะใหม่”
เน่ถูกวางราบลงบนโต๊ะเขียนหนังสือบิลท์อินสีไม้ จากนั้นจึงตามด้วยแรงกระแทกกระทั้นไม่หยุด

“อา..อ่ะ”


“อ้ะ อ้ะ เสี่ย เสี่ยครับ”

“ฮึมมม ดีไหมเน่”
เปลี่ยนไปทำกันบนเคาท์เตอร์ครัว พร้อมฝากรอยจูบเอาไว้ พวกแมงหวี่แมงวันจะได้รู้ว่าเน่มีเจ้าของแล้ว

“อยากได้ยินนักเหรอ คำว่ารักน่ะ”

“ฮืออ  เสี่ย...อยาก..ย..อยาก”
น้ำเสียงขาดห้วงตามแรงกระทบกันของร่าง


“อาาา เสี่ยครับ”

“เน่ เนเน่ของฉัน”

ครางลั่น ก่อนปล่อยน้ำอุ่นเข้าไปในร่างเน่ แกหอบเหนื่อย ล้มตัวลงนอนแนบกับแผ่นหลังเด็ก พรมจูบต้นคอ ลอบยิ้มเมื่อเห็นรอยรักที่ฝากไว้ ก่อนเอ่ย
“ฉันชอบอยู่ในตัวเธอจัง”
โคแก่กระซิบข้างหู
น่าแปลก เสี่ยไม่ใช่คนหื่นกามที่คิดแต่เรื่องอย่างว่าทั้งวัน แต่พอทำทีไร เสี่ยกลับเหมือนคนเสพติดเซ็กส์ ทำทุกวิถีทางเพื่อให้คู่นอนชอบ และไม่ลืมใส่ความเร่าร้อนของตัวเองลงไป เสี่ยไม่เคยอยู่นิ่งๆแบบคนขี้เกียจเลย เอาเป็นว่า ‘เด็ด แซ่บ มันส์’ สามคำนี้ต้องยกให้คนแก่คนนี้ล่ะ

“แล้วรักมั้ย”

ลองถามอีกครั้ง
หัวใจดวงน้อยเต้นตุ้มๆต่อมๆ อยากฟัง แต่ก็ไม่อยากฟัง กำลังสับสนความต้องการของตัวเอง เพราะถ้าหากเสี่ยพูดว่าไม่รักขึ้นมาล่ะ?

“หึๆ”
ยังจะมาขำอีก

“....ถ้าไม่....รัก”

คนรอสะดุ้ง อยากจะวิ่งหนีออกไปให้ไกล ถ้าไม่ติดว่าเสี่ยล็อกตัวเน่ไว้

.
.
.
.
.
“ฉันรักเธอ”
แกพูดแล้วก็หัวเราะร้าย เป็นตัวร้ายในหนังหรือไง!!

เนเน่ดีใจนะ แต่ก็โมโหมากด้วย ดังนั้นอารมณ์บ้าๆบอๆที่ผสมกันจึงกลั่นออกมาเป็นน้ำตาร้อนๆ ไหลลงมาแผดเผาพวงแก้มจนขึ้นสีแดงเรื่อ
เสี่ยถอนแก่นกายออก จับตัวเด็กพลิกให้เผชิญหน้ากัน แล้วจูบซับน้ำตาให้

อ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ถ้านี่คือการปลอบขวัญไม่ให้ร้องไห้ ...เสี่ยคิดผิดแล้ว
เนเน่กลับร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความตื้นตัน
อยู่กับเสี่ยมาตั้งแต่ยังเกเร จนตอนนี้โตขึ้นพร้อมก้าวสู่ชีวิตใหม่ ก็ยังไม่เคยได้ยินคำว่ารักสักครั้ง
เด็กน้อยของเสี่ย และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไปโอบกอดคนตัวดีขี้แกล้ง และท่องคาถาใส่เสี่ยหลายร้อยจบ คาถานั้นก็ง่ายๆ....
.... “รัก”
เพียงคำเดียวเท่านั้น
เน่จะท่องสักร้อยจบ เสี่ยจะได้รักเน่ไปสักร้อยปีเลย!





“แบบนี้เจ็บมั้ย”

“กำลังดี”

“ไหล่เสี่ยก็แข็งเหมือนกันนะเนี่ย อย่าเอาแต่นั่งโต๊ะทำงานสิ”

หลังเสร็จจากกิจกรรมอันหนักหน่วงจนข้าวของกระจัดกระจาย ทั้งคู่ก็ใช้เวลาที่เหลืออยู่ร่วมกัน ด้วยการผลัดกันนวดให้ คราวนี้เป็นทีของเน่ ที่แรงนวดน้อยกว่าเสี่ย กว่าจะกดมือลงบนก้อนเนื้อแข็งๆได้ ก็เล่นเอาเจ้าตัวเมื่อยแทนเสียเอง ทีเสี่ยนะกดมือมา ไม่เคยเห็นใจกล้ามเล็กๆของเน่เลย เห็นทีว่าจะระบมกว่าเดิมอีกมั้ง

“คนแก่นี่นะ ไม่ดูแลสุขภาพเลย ทั้งๆที่ชอบออกกำลังกาย แต่ทำไมปล่อยให้มันแข็งงี้ล่ะครับ”

“ชี้บ่น”

“เน่ไม่ได้บ่นนะ”

ปฏิเสธด้วยการล็อกคอเสี่ยจากด้านหลัง แล้วทิ้งตัวใส่ ตอนนี้ทั้งคู่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เสี่ยนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง และกำลังจะล้มหน้าคว่ำ

“คิก”
อ้อมแขนเพรียวโอบล้อมคอเสี่ย เป่าลมใส่หูซ้ำเข้าไปอีก

“อยากโดนใช่มั้ย”
ทำท่าจะคว้าแขนเน่ ซึ่งถ้าทำจริง เน่คงแขนหัก ไม่ก็คอหักตาย แกเลยแค่ขู่ไปก่อน

“ใจร้าย~”

“ร้ายได้กว่านี้อีก”
เสี่ยบิดตัวกดเน่ลงกับเตียงในเวลาเพียงไม่ถึงเสี้ยววินาที ร่างแบบบางนอนแอ้งแม้งเปล่าเปลือยล่อโคแก่ให้กัดกิน แต่โคตัวนี้รู้จักพอเพียง จึงไม่ตะกละจะกินอีก
เสี่ยเพียงหอมแก้มซ้ายขวา แล้วทิ้งตัวลงทับเนเน่ให้หนักเล่นๆ

“แกล้งกันทำไมครับเสี่ย~”

“อยากอยู่กับเธอตลอดเลย”
จากนั้นเสี่ยจึงเปลี่ยนเป็นท่านอนตะแคง ดึงเอาร่างเน่เข้ามากอด ฝ่ายเนเน่เด็กขี้เหงาเข้าใจความรู้สึกของผู้ปกครองขี้เก๊ก จึงยื่นแขนออกไปกอดเอวคนตัวโตไว้ ให้รู้ว่าไม่ได้ไปไหน

“เน่จะโทรหาทุกวันนะ แล้วก็จะกลับไปหาทุกอาทิตย์”

“อืม”
มือหนาลูบเส้นผมนิ่มไปมา ตอนนี้มันกลายเป็นทรงหนุ่มเกาหลี หน้าม้ายาว ผมยาวปิดหู เสี่ยไม่ค่อยชอบทรงนี้เท่าไหร่ เพราะคิดว่าเน่เหมาะกับทรงผู้ชายๆมากกว่า อย่างไถข้างอันเดอร์คัท ไม่ก็รองทรงต่ำเข้ารูปศีรษะ ....หรือที่จริงแล้ว เสี่ยอาจจะหัวโบราณไปเองก็ได้

“เอ้อ! พูดถึงเรื่องโทรศัพท์ ก็นึกขึ้นได้ —เสี่ยมีเบอร์พี่เทียนมั้ย พี่เทียนอยู่กรุงเทพนี่นา”

“มีสิ ว่าจะให้อยู่พอดี แต่ต้องอย่าให้ไทรู้นะ”

“ทำไมล่ะครับ เขารู้ไป ก็ใช่ว่าพี่เทียนจะมาเจอเขา”

“อย่าเลย วุ่นวายเปล่าๆ”

“แล้วพี่เทียนทำอะไรอยู่ล่ะตอนนี้”

“ดูงานอีกที่หนึ่ง”

“มันคงไม่ผิดกฎหมายใช่มั้ยเสี่ย แล้วพี่หมีล่ะครับ เสี่ยให้มาทำอะไร”

“มาเฝ้าเธอ”

“ห้ะ?! แค่เฝ้าเหรอ??”

“ก็ดูงานด้วย ให้มันไปเฝ้าโกดัง ช่วยเก็บค่าเช่ารายยิบย่อยไป เพราะตอนนี้มีคนทำอยู่คนเดียว”

“เสี่ยเครียดมะ”

“เครียดเรื่องอะไร”

“ในหัวอ่ะ คิดวางแผนตลอดเวลาเลยหรือเปล่าครับ”

“ก็คิด...แต่ทำไงได้ ถ้าไม่วางแผน แล้วชีวิตจะออกมาดีแบบนี้เหรอ เธอก็ต้องทำนะ โตไปจะได้ชิน”

“เน่ไม่เข้าใจเลย ทำไมเราต้องถูกสังคมบังคับให้ทำงานด้วย เน่อยากทำสิ่งที่ชอบไม่ได้เหรอ ทำแบบเต็มเวลาน่ะ แบบที่ไม่ต้องคิดว่าจะไม่มีตังค์กินข้าวด้วย”

“ยากนะ...แม้แต่คนรวย ยังไม่สามารถแบ่งเวลาได้ขนาดนั้นเลย เพราะเขาก็ต้องทำงานอยู่ดี”

“เสี่ยพูดอย่างกับตัวเองไม่รวย”

“ไม่ได้รวยสักหน่อย”

“โม้”

“ไม่เชื่อก็ตามใจ”

“นี่ถ้าบ้านเน่ไม่มีหนี้นะ เน่ต้องสบายจนเหลิงแน่เลย”

“อืม”

“แล้วเราก็อาจจะไม่ได้พบกัน เอ...หรืออาจจะพบนะ แต่เสี่ยคงแต่งเมียใหม่ไปแล้วอ่ะ หรือว่าเสี่ยจะไม่แต่งล่ะ ก็เสี่ยเป็นเกย์นี่นา ? ทำไมเน่จะไม่รู้ล่ะว่าสายตาเสี่ยเวลามองผู้ชายกับผู้หญิงน่ะต่างกัน ยิ่งเฉพาะกับเด็กมหาลัยนะ เสี่ยมองตาเยิ้มเลย แล้วก็ทำเป็นเนียนมองฟ้า เห็นแล้วขำ ..ฮะๆ...เราเองก็เป็นนี่หว่า เน่นะชอบผู้ชายหล่อๆมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ พ่อกับแม่ก็ไม่ถือสาด้วย ไม่รู้ว่าเข้าใจ หรือขี้เกียจจะสนใจก็ไม่รู้ ...เสี่ยว่าไงครับ ?
เสี่ย
เสี่ย
อ..อ้าว  เสี่ยหลับหนีเน่ทำไมเนี่ย?!!
ตาแก่เอ๊ย!!”





ขอโทษนะคะ หายไปนาน ช่วงนี้ยุ่งๆค่ะ กลับบ้านมาก็ง่วงแล้ว เผลอหลับทุกที
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21(2) เรามาจัดของกันดีกว่าครับเสี่ย 7 ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 08-02-2018 19:59:26
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21(2) เรามาจัดของกันดีกว่าครับเสี่ย 7 ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 08-02-2018 20:26:00
555 ขำเน่พูดจนเสี่ยหลับเลย

ตอนนี้น้องเน่ก็เข้ามหาลัยแล้วว

ต้องมีหนุ่มๆมาทำให้เสี่ยปวดหัวแน่ๆ

หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21(2) เรามาจัดของกันดีกว่าครับเสี่ย 7 ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 11-02-2018 00:43:00
มาแล้วววว คิดถึงจังเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21(2) เรามาจัดของกันดีกว่าครับเสี่ย 7 ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 11-02-2018 04:38:50
 :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 21(2) เรามาจัดของกันดีกว่าครับเสี่ย 7 ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: janehh ที่ 13-02-2018 02:07:03
บอกรักกันแล้ววว เสี่ยน่ารักมากๆ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 18-02-2018 22:32:30
Chapter 22
พี่หมีเนี่ยนะ เป็นผั_เน่?!



“ไม่ต้องเข้ามาก็ได้มั้ง”
นักศึกษาป้ายแดงเอ่ยลอยๆให้คุณพี่เลี้ยงฟัง ก็พี่หมีแกเล่นขับเข้ามาในคณะ พยายามหาที่จอดที่ยากแสนยาก เพราะมาซะสายโด่ง
...วันแรกเน่ก็สายเสียแล้ว วันต่อไปจะเป็นยังไงเนี่ย

“รู้ห้องเรียนนะ”

“อื้อ เน่จำได้”

“เดี๋ยวพี่อยู่แถวนี้แหละ”

“ไม่ไปทำงานเหรอฮะ”

“ทำที่นี่ก็ได้ ไม่มีอะไร”
เหลือบมองกระเป๋าโน้ตบุ้ค เป็นเชิงว่าไม่มีอะไรจริงๆ งานง่ายๆ ทำสักชั่วโมงสองชั่วโมงก็เสร็จ จากนั้นจะพาเน่ไปกินข้าว แล้วก็กลับมาเรียนอีกสองชั่วโมง นั่งๆนอนๆไป มันก็คงจะมีความสุขดีล่ะมั้ง

ใช่ อยู่คนเดียวก็มีความสุขได้

“เป็นอะไร อกหักอีกแล้วเหรอ”

“เปล่า”

“เห็นยืนคุยกะสาวใต้คอนโด อันนั้นน่ะยังไงๆ”

“เขาเข้ามาทักก่อน คนหล่อไง แต่พี่ไม่สนใจหรอก”
เน่ลอบยิ้ม อย่างนี้ต้องรายงานพี่เทียน!

“ก็ดีแล้ว อ๊ะ! นั่นไงๆ จอดเลยพี่หมี!”

สารถีขับรถไปจอดในที่ว่างยังไม่ทันเรียบร้อย เจ้าตัวแสบก็เปิดประตูโพล่งออกไปโดยไม่ทันระวังว่ามันไปโดนรถคนอื่นเขา

“เวร...” เจ้าของรถยังนั่งอยู่ข้างในด้วยซ้ำ!

“เป็นรอยแน่ๆเลยเน่ ออกไปรับผิดชอบเลย”

“พี่หมีออกไปกับเน่สิ”
น้ำเสียงสั่นๆ น่าสงสาร แต่ไทไม่มีความเมตตาให้

“ฮึ! จำไว้เลย จะไม่ให้เบอร์พี่เทียน”
ใครจะไปเชื่อ ไทรู้ว่าเสี่ยสั่งเน่ไว้ ตื๊อเท่าไหร่ก็ไม่ให้หรอก สู้หาเองยังง่ายกว่า หรือไม่ก็รอให้เสี่ยบอก เพราะยังไงเขาก็ชนะพนันเสี่ยไปแล้ว เรื่องที่เน่จะได้มาเรียนกรุงเทพฯนั่นปะไร
ไอ้พี่หมีตัวโตเลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จอดรถเข้าซองสวยงามโดยไม่สนใจเน่ที่ลงจากรถไปแล้ว

ฝ่ายนักศึกษาที่สายตั้งแต่วันแรก แถมยังไปก่อเรื่องกับรถคนอื่นอีกต้องมายืนหน้าจ๋อยๆอยู่ข้างรถเก๋งสัญชาติญี่ปุ่นสีขาวมุก รอให้เจ้าของเขาเดินลงมาชี้ชะตาให้
เห็นรอยขีดสีขาว บุบเล็กน้อย ก็ทำเอาใจไม่ดีเลย รถยังดูใหม่อยู่ด้วย

อ๊ะ ลงมาแล้ว

เป็นผู้ชายใส่ชุดนักศึกษาเหมือนกัน ค่อนข้างสูง หน้าตาดี เหมือนดาราวัยรุ่นสมัยนี้ แต่จะไม่ดีตรงที่เขาทำหน้าบึ้งลงมานี่แหละ พอดีกับที่พี่ไทลงมายืนประกบเพื่อดูรอย เน่ถึงค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย

“ขอโทษนะครับ”
เน่รีบชิงพูดก่อน เผื่อคู่กรณีจะสงสาร เขาเห็นมาหลายรายแล้วที่ยืดเยื้อ เพราะคนผิดไม่พูดขอโทษ

“มีประกันมั้ย”
เขาถาม น้ำเสียงยังห้วน

“มีครับ”
ไทเอ่ยแค่นั้น แล้วต่างคนต่างดูจะเข้าใจกันดีว่าให้โทรหาตัวแทนบริษัทประกันภัยของตัวเอง แต่กว่าตัวแทนจะมาก็นาน ไทจึงเปิดไฟฉุกเฉินทิ้งไว้ ตัวแทนประกันจะได้สังเกตเห็นง่ายๆ แล้วแนะนำให้ไปนั่งรอที่ม้านั่งร่มๆดีกว่า

“เข้าเรียนไม่ทันแล้วอ่ะพี่หมี”
เน่กระซิบกระซาบ

“คาบแรกเขายังไม่สอนอะไรหรอก”

“แต่เขาหาเพื่อนกันคาบแรกนะ”

“กลัวทำไมล่ะ เน่หน้าตาดี เดี๋ยวก็มีคนมาอยากเป็นเพื่อนเอง”

มันก็ใช่อยู่หรอกนะ ถ้าเน่ยิ้มใส่คนแปลกหน้าบ้างน่ะ เคยว่าเสี่ยว่าขี้เก๊ก ทั้งๆที่จริงตัวเองก็เก๊กเก่งเหมือนกัน

“น้องอยู่ปีอะไรเหรอครับ”
พี่หมีผู้กล้าหาญเอ่ยถามคนนั่งตรงข้ามที่ยังหน้างอ ส่วนเน่น่ะเหรอ....นั่งหลบอยู่หลังหมี

“ปี 1 ครับ”

“อ้อ งั้นก็ปีเดียวกันกับน้องพี่เลย”

“เหรอครับ”
เขาเหลือบตามอง ‘น้อง’ คนข้างหลัง

“แล้วนี่ต้องรีบไปเรียนหรือเปล่า”

“ไม่รู้สิครับ ไม่เป็นไรมั้งคาบแรก”

“อยู่คณะอะไรล่ะ”

“ไอทีครับ แล้วน้องพี่ล่ะ”

“มนุษย์ฯ เอกอิ๊ง —พี่ขอโทษทีนะที่น้องมันไม่ระวัง พอดีมาสายแล้วเลยรีบไปหน่อย นี่ก็คงโดดคาบแรกไปเลย”

“ไม่เป็นไรๆ แต่พี่เลี้ยงข้าวกลางวันผมหน่อยสิครับ”
จู่ๆคนหน้าบึ้งก็เปลี่ยนเป็นยิ้มนิดๆ สายตามองเน่ที่นั่งก้มอยู่ตลอดจนไทอยากจะเขกกบาลไอ้ชีกอสักป้าบ ฐานบังอาจมาหลีเด็กของเสี่ย
เอาไงดี...เสี่ยจ้างมาให้กันหมาทุกตัวเสียด้วยสิ

“เน่...ตกลงมั้ย”
หันไปถาม

“อื้อ แล้วแต่พี่หมีเลย”

“น่ารักที่สุดเลย เด็กดีของพี่”
ไม่พูดเปล่านะ พี่หมีแกบีบแก้มเน่อย่างคนที่มันเขี้ยวเด็กน้อย หรือ.....แฟน
เด็กเสี่ยเป็นงง อ้าปากค้างไปหลายวิ แล้วถึงได้สติรีบถามพี่หมีบ้า

“กินยาผิดซองป่ะเนี่ย”

“ตัวนั่นแหละ วันนี้เอ๋อทั้งวันเลยนะ”

แหวะ...ขอกระโถนได้มั้ย เน่จะอ้วก
อะไรเข้าสิงพี่หมีกันล่ะเนี่ย

ขณะที่เนเน่กำลังจะเป็นลมเพราะคนใกล้ตัวเพี้ยนจัด ไอ้พี่หมีก็กระหยิ่มยิ้มย่องใส่บุรุษหน้าขาวที่ยิ้มแหย คนมันเก่งก็เงี้ย แก้ไขสถานการณ์ได้ทันท่วงที สงสัยวันนี้ไทต้องรายงานเสี่ยด้วย คงขำกันน่าดูชม







มาทำอะไรที่นี่?

ที่นี่มีเรื่องน่าสนุกเหรอ?

อยากกลับบ้าน!

หลังเรียนคาบบ่ายเสร็จตอนสี่โมงเย็น เซคของเน่ก็ถูกรุ่นพี่ปีสองเรียกมารวมตัวกันที่โถงหน้าคณะ ซึ่งก็มีสาขาอื่นอยู่ด้วย ทุกคนดูจะตื่นเต้นกันหมด ยกเว้นเน่ ก็เขากลัวเสี่ยรอนานนี่นา ถ้ากลับบ้านดึก ก็จะไม่ได้วิดีโอคอลกับเสี่ยได้นานๆอย่างเคย คิดถึงเสี่ย คิดถึงเสี่ย คิดถึงเสี่ยที่สุด!

บอกตรงๆที่รุ่นพี่พูดมา เน่ไม่ได้ฟังเลย จับใจความได้แค่เรื่องสแตนด์เชียร์ แล้วก็เรื่องรับน้อง ถ้าสะดวกก็มาทุกเย็นหลังสี่โมง ไม่ได้บังคับ แกใช้คำว่าอ้อนวอนซะมากกว่า ซึ่งเน่ก็ไม่แน่ใจว่าจะเข้าไหม อาจต้องคุยกับเพื่อนๆอีกที

“เน่ๆ คนนั้นน่ะ...ใครเหรอ?”
เพื่อนคนนี้ชื่อมายด์ แต่ดันบอกให้เรียกติ๋ม หน้าตาก็ดูป้าๆ ผมหยิก หัวฟู สายตาหลุกหลิก แต่ก็เป็นมิตรกับทุกคน
“หล่อดีเนอะเน่”
คนถูกเรียกหันมองตามสายตา ปะเข้ากับพี่หมีตัวใหญ่ที่นั่งทำงานมาตั้งแต่บ่าย

“อ๋อ”

“เราเห็นเขามาส่งเน่อ่ะ”

“พี่เราเองแหละ”

“ทำไมมานั่งรอเน่ล่ะ ตั้งแต่เช้า”

“ก็มันเป็นหน้าที่เขานี่นา”
คนตอบยักไหล่ นี่ถ้าไม่มีคำสั่งจากเสี่ย ไอ้พี่หมีก็จะขับรถตามหาพี่เทียนทั้งวัน

“กรี๊ด หน้าที่เลยเหรอ”
ติ๋มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เน่ก็รู้แหละว่าเธอหมายถึงอะไร คิดแล้วก็พาลนึกถึงเรื่องเมื่อกลางวัน ยังขำไม่หายเลยที่พี่หมีมองนายเต้อย่างกับจะลากเอาไปฆ่า โดยเฉพาะเวลาที่นายเต้กับเน่คุยกันอย่างออกรสชาติ เพราะบ้าเกมเหมือนกัน นี่ก็แลกเบอร์กันแล้วด้วย เน่กลับห้องเมื่อไหร่ ก็จะแอดเพิ่มเพื่อนในเกมด้วยอีกคน
บอกตรงๆนะเน่ไม่คิดถึงเรื่องพรรค์นั้นหรอก เขามีเสี่ยสุดหล่อแสนรวยทั้งคนนี่นา ดูๆไปนายเต้ก็ไม่ได้จีบจริงจัง อาจจะกลัวพี่หมี ไม่ก็เห็นว่าเขาหน้าตาดี งี้แหละนะ คนหน้าตาดี แมลงวันย่อมตอมเป็นธรรมดา (?)

“น้องเนเน่”

ห๊ะ ? ใครเรียก?

“น้องเนเน่คะ ลุกไปข้างนอกหน่อยค่ะ”

หือ? โดนทำโทษที่ไม่ฟังเหรอ

เด็กหนุ่มยืนงงๆออกไปข้างนอกที่มีเพื่อนบางคนยืนอยู่ก่อน
จากนั้นพี่ๆจึงพาไปนั่งรวมตัวกัน แล้วเริ่มสาธยายความน่าสนุกของการเป็น.....

 ‘เดือนและดาว’

.
.
.
.
.

มันก็น่าสน

เนเน่เคยเข้ากิจกรรมอยู่บ้างสมัยเรียนอินเตอร์ แล้วถึงมาลดลงตอนอยู่กับเสี่ย ทำให้ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการจัดการแบบไทยๆนัก บางทีเขาก็สับสนในหน้าที่ เพราะบางคนจะทำหลายๆหน้าที่พร้อมกัน แล้วก็จะทะเลาะกัน บลา บลา บลา เนเน่เลยเลี่ยงๆพวกกิจกรรมใหญ่ๆ เช่นกีฬาสี เขาลงแข่งชักเย่อกับวิ่งร้อยเมตรแค่นั้นเอง พวกสแตนด์เชียร์ไม่เคยได้แตะเลย อ้อ! แต่เน่ช่วยเพื่อนทำพู่นะ

มาคราวนี้เนเน่มองว่าทุกคนโตแล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้ว มีการแบ่งหน้าที่อย่างเหมาะสม และโอกาสในการทะเลาะกันก็น่าจะน้อย เพราะเพิ่งรู้จักกัน
แต่ถ้าเขาลงประกวดเดือน ..จะเป็นยังไงนะ จะแพ้หรือเปล่า ไม่มีความสามารถไปโชว์ด้วยสิ

“พี่หมีครับ เน่เสร็จแล้ว”
เด็กหนุ่มแตะไหล่ผู้ปกครองชั่วคราว

“เร็วกว่าที่คิดนะ เห็นพี่เขาเรียกแยกออกไปนี่ ให้ประกวดเดือนเหรอ”

“อื้อ รู้ได้ไงอ่ะ”

“เห็นมีแต่คนหน้าตาดี”

“แล้วพี่หมีว่าใครดูดีสุดอ่ะ”

“ถ้าเป็นผู้ชาย ก็ต้องเน่นั่นแหละ ส่วนผู้หญิง...สวยๆทุกคนเลย พี่เลือกไม่ได้ว่ะ”

“หลายใจ!”

“ใครหลายใจเหรอเน่”

“อ้าวติ๋ม”
ไม่รู้ว่าปลื้มอะไรจะขนาดนั้น ดวงตาเป็นประกายเชียว ติ๋มนะติ๋ม เกือบทำเน่หัวใจวายแน่ะ ทักมาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย

“พี่หมี นี่ติ๋ม —ติ๋ม นี่พี่หมี”

“สวัสดีค่ะ”

พี่หมีรับไหว้ ก่อนจะเก็บคอมฯใส่กระเป๋า เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

“ฝากน้องเน่ด้วยนะครับ น้องอาจจะดื้อไปบ้าง”

คนยืนอยู่ข้างๆ อยากจะเอาหัวโขกพื้นให้ตาย เพราะเสียงพี่แกหล่อเสียไม่มี จะว่าดีก็ดีล่ะนะ อย่างน้อยๆก็ดีกว่าทำตัวซังกะตายไปวันๆ เล่นบ้างอะไรบ้าง ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี

“ค..คือ..คือว่า ...พี่เป็น..แฟนเน่เหรอคะ?”

“What!!??”
อดีตเด็กอินเตอร์ตกใจจนแทบจะล้มหน้าคว่ำ

“ฮ่าๆๆๆ”

“พี่หมี!!”
ยังจะมาขำอีก !

“ไม่ใช่นะติ๋ม เขาแค่มาดูแลเรา”
เนเน่ลนลานตอบ

“อ..อ้าว เห็นมาเฝ้าเช้าเย็น ไม่ใช่งั้นเหรอเนี่ย...”

“อื้อ ไม่ใช่”

“ถ้างั้นเพื่อนๆก็เข้าใจผิดน่ะสิ”

“ยังไง? อย่าบอกนะว่ารู้กันทั้งห้อง?”

“ช่าย แหม ~ คนหล่ออย่างพี่หมีมานั่งแถวนี้ มันก็ย่อมเป็นจุดสนใจดิ —แต่เอาจริงนะ ...อย่าปิดเราเลย นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว เน่ไม่ต้องอายหรอก”

“เอ่อ...”

“เป็นแฟนกันใช่ป้ะ?”

“ไม่ใช่”

“ว้า...จริงๆเหรอ?”

“จริง!”
เน่นั่งยัน นอนยันเลยก็ได้

 “เฮ้อ!” เสียดายอะไรนักหนานะเพื่อนคนนี้ .......“เชื่อก็ได้”

คนฟังได้แต่ยิ้มแหยๆ  เมื่อเพื่อนติ๋มทำหน้าตา ‘เชื่อ’ มากกกกก





ตั้งแต่เรียนได้ 1 สัปดาห์ เขารู้สึกว่ามันค่อนข้างน่าเบื่อ ...ไม่รู้สิ เพราะรู้อยู่แล้วหรือเปล่า การเรียนจึงไม่ท้าทาย ไม่ทำให้รู้สึกว่าอยากมาเรียนทุกวัน ไม่มีสิ่งใหม่ๆ แล้วก็เน้นแต่วิชาการ ทราบมาแค่ว่าช่วงปีท้ายๆถึงมีงานพรีเซ้นท์และงานวิจัย ..ที่เน่ไม่ค่อยชอบอีกนั่นแหละ เขาอยากบุกป่าฝ่าดงตั้งแต่ตอนนี้เลย จะไฟแรงเกินไปแล้ว

อีกอย่างที่ไม่สนุกอย่างยิ่งเลยคือเน่ไม่มีเพื่อน แน่นอนทุกคนเข้าหาเน่ แต่ไม่เอาเน่ไปรวมในกลุ่ม ดูเหมือนคนที่มาคุยบ่อยสุดคือติ๋ม แต่ติ๋มเป็นพวกมีระดับของมนุษย์สัมพันธ์เข้าขั้นอัจฉริยะ ดูอย่างวันแรกของการเรียนนั่นสิ ไม่ทันไรก็ทึกทักว่าพี่หมีเป็นแฟนเขาซะแล้ว ร้ายจริงๆ

อ้อ พูดถึงเรื่องประกวดเดือน เนเน่ถามความเห็นจากเสี่ยแล้ว และเดาไม่ผิดจริงๆ
“ไม่ให้”
คำพูดสั้นๆ แต่กินใจเหลือเกิน
“ไร้สาระ”
เสี่ยไม่ใช่พวกหัวโบราณมากมาย ไอ้ที่ว่าอยากให้ตะบี้ตะบันเรียนคงไม่ใช่ แต่เป็นเพราะ
“ฉันหวง”
ของแกมากกว่า




“เสียดายมากเลย สรุปว่าน้องเน่ประกวดไม่ได้ใช่ไหมคะ”

“ขอโทษด้วยนะครับพี่ พ่อผมไม่ให้จริงๆ”
พ่อที่ว่า ...ก็เสี่ยนั่นแหละ

“เอาไงดี สาขาเราก็ไม่มีใครพอไปสู้ได้เท่าน้องเลย”

“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ เห็นว่าพอร์ชน่ะเก่งกีต้าร์ ถ้าได้เห็นตอนเล่น ก็คงมีเสน่ห์น่าดู แต่เน่ไม่เก่งอะไรเลย คงได้แต่ยืนหล่อๆล่ะมั้ง”

“แหม น้องเน่อย่าถล่มตัวสิ แค่ยืนหล่อๆแล้วทำให้คนกรี๊ดได้ ก็ถือเป็นความสามารถเฉพาะตัวนะ”

“แหะๆ”

หัวเราะแห้งๆ เพราะไปต่อไม่ได้
เขาเข้ากับทุกคนไม่ได้เองหรือเปล่านะ สงสัยเป็นภูมิแพ้กรุงเทพฯ คิดถึงบ้านสุพรรณ คิดถึงความธรรมดา ไม่ชอบเวลาที่ต้องดัดเสียง เก็บไหล่ ทำตัวเรียบร้อย
เอ...คิดไปคิดมา ก็เหมือนว่าอยากกลับไปแก่แดดแบบตอนที่อยู่กับเสี่ยงั้นมั้ง

“เออว่าแต่แฟนน้องเน่ไปไหนซะล่ะ ไม่เห็นมาเฝ้าเลย”

“ไม่ใช่แฟนเน่นะ”

“แหมๆ อย่าปิดเลย เฮ่ยอีปอมานี่ดิ๊! มายืนยันเรื่องแฟนน้องเน่เค้าที”

‘วกกลับมาเรื่องนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย!!’
เนเน่อยากจะกรีดร้อง แล้วลงไปชักดิ้นชักงอ บอกว่ามันไม่ใช่
แค่คิดก็ฟ้าจะผ่าแล้ว
ไอพี่หมีที่นอนกรนเสียงดังจนเข้ามาในห้อง
ชอบแอบกินบะหมี่ตอนดึกจนเขาหิวตาม
ไม่เคยพับผ้า
ทำตัวบ้าๆบอๆ
สามวันดีสี่วันไข้
แต่ก็ต้องอยู่ด้วยกัน แล้วก็บ่นเรื่องน่าเบื่อให้ฟัง ไม่งั้นเน่จะเครียด

เหมือนแฟนกันตรงไหนไม่ทราบ!?

“นี่บอกน้องไปเลยว่าอย่าปิด มีแฟนหล่อๆมันก็ต้องอวดสิคะ”
จินตนาการไม่ออกจริงๆ
อยากยกมือไหว้ขอร้องให้เลิกมโนเถอะพี่ๆ

“วันนั้นพี่เห็นนะน้องเน่”

“เล่าเลยมึง”

“เห็นอะไรครับ”

“ก็น้องเน่ทะเลาะกับแฟนในรถน่ะค่ะ พอทะเลาะกันเสร็จก็จู๋จี๋ดู๋ดี๋กันใหม่”

“...ว..วันไหนครับ?”

“วันนั้นไง ที่พี่มาตื๊อเน่ครั้งที่สองอ่ะค่ะ ใช่มั้ยปอ”

“อื้อ...วันนั้นแหละ เน่เดินคิดกลับไปที่รถ พี่เลยตามไปดู กลัวว่าจะเหม่อไปไหน แต่ก็เห็นว่าแฟนน้องยืนกอดอกอยู่ หน้าตาเครียดๆ แล้วเน่กับแฟนก็ทะเลาะกัน จนเข้าไปในรถ ถึงเห็นว่าแฟนน้องลูบหัวน้องค่ะ  คงปลอบกันสินะ แอร๊ยยยยย พูดแล้วยังฟินอยู่เลยอ่ะแก”

เด็กปีหนึ่ง คนหน้าตาดี (และมีแฟนเป็นหมี) กุมหัวหนักใจ
ไอ้ที่พี่ๆพูดมาน่ะมันจริง แต่บทสนทนาคือการทะเลาะกันของคนบ้ากับคนกวนตีนต่างหาก

“ไหนบอกว่าเทียนสบายดีไง!?”

“อะไรฮะ ก็สบายดีไง เน่ถามให้ได้แค่นี้”

“พี่เห็นคนบางคนส่งข้อความมา บอกว่ากำลังไปโรง’บาล”

“ใครล่ะไอ้คนบางคนของพี่อ่ะ”

“เทียนไง! เทียนไม่สบายใช่มั้ย”

“หายแล้ว”

“ไม่หาย! ก็เห็นอยู่ทนโท่เนี่ย ถ้าเน่ไม่ลืมโทรศัพท์ไว้ แล้วพี่จะรู้มั้ย ทำไมต้องโกหกพี่ด้วยว่าเทียนโอเค ปลดล็อกรหัสเดี๋ยวนี้เลย”

“ใช่พี่เทียนเหรอ เน่มีเพื่อนเยอะแยะจะตาย อาจจะเป็นไอ้เอ็มก็ได้”

“ไม่เชื่อ คนบ้าอะไร เมมชื่อว่า ‘อย่ามายุ่ง นี่ไม่ใช่เทียน’ กวนตีนไปมั้ย”

“ก็กวนจริงอ่ะ เน่ตั้งใจหลอกพี่ไง เลยตั้งแนวๆนี้แทบทุกชื่อ—ไม่เชื่อ จะให้เปิดดูก็ได้นะ มีทั้ง ‘ไม่ใช่เทียน’ ‘เรื่องอะไรจะบอกว่าเทียนอยู่ที่ไหน’ ‘เทียนก็อยู่ในวัดไง’ —เนี่ย มีตั้งหลายชื่อ”

“อย่ามากวนตีนนะ ขึ้นรถ! พี่จะเค้นความจริงจากเน่แน่”

พอเน่ขึ้นรถ เหมือนพี่แกจะนึกได้ว่าขึ้นเสียงใส่มากเกินไป จึงลูบหัวขอโทษ

และแล้วเรื่องราวในวันนั้นจึงจบลง ด้วยการที่พี่หมีเลิกเชื่อว่าข้อความนั้นมาจากพี่เทียน แน่นอนว่าคนฉลาดและมีสติ ย่อมชนะคนบ้าอยู่แล้ว
.
.
.
แล้วทำไมฉากบ้าๆนั่นถึงกลายเป็นฉากการง้องอนของคู่รักไปได้เนี่ย?!


“ว่าไงคะ แฟนน้องไม่มารับเหรอวันนี้”
เสียงรุ่นพี่ฉุดให้เน่ตื่นจากภวังค์แห่งความงงงวย

“เขาไม่ใช่แฟนเน่จริงๆนะ”

“แล้วเป็นอะไรอ่ะ กิ๊กเหรอคะ”

ส่ายหัวหงึกหงัก
“ไม่ใช่ครับ เป็นคนดูแล”

“ยังไงอ่ะ พี่ไม่เข้าใจ”

“ก็แบบว่า...”
จะพูดอย่างไรดีนะ

“ว้าย พูดปุ๊บก็มาปั๊บเลย”

รถหรูอันคุ้นเคยขับผ่านกลุ่มนักศึกษาไปไม่ถึงสิบเมตรก็จอดเทียบฟุตปาธ*
เนเน่รู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง จึงรีบลาพี่ๆ ก่อนจะวิ่งไปที่รถ

แต่ยังไม่ทันถึง ประตูหลังก็เปิดออกมาเองโดยที่ไม่ใช่พี่หมี ร่างๆนั้น คือร่างที่เน่คิดถึงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน คนรูปหล่อ หน้าตาบาดใจสาว แค่ก้าวลงมาก็เหมือนฆ่าดาราไปหลายคน

“เหม่ออะไร ยืนหลับเหรอ”
นั่นเป็นมุกที่เห่ยมาก
คนปกติควรจะถามว่า ‘มีอะไรติดที่หน้าฉันเหรอ’ ประมาณนี้สิ

คิดแล้วจึงหลุดยิ้มออกมา
“กำลังฝันกลางวันถึงเสี่ยอยู่นั่นแหละ”
พูดเสร็จจึงเข้าไปกอด เป็นกอดเบาๆ แต่อบอุ่น

“มาก็ไม่บอกนะครับ”

“อยากเซอร์ไพร์ส”

“อีกเดี๋ยวก็วันเสาร์แล้ว”

“ต้องรีบมา ได้ข่าวว่าไปทำรถคนอื่นเขาเป็นรอย แถมยังแลกเบอร์กันอีก”

เนเน่ถลึงตาไปให้ไอ้พี่หมีที่เพิ่งลงจากรถ

“อย่าปิดนะ มีอะไรก็บอก”

“เน่ไม่ได้ปิด เน่แค่ยังไม่บอก”

“บอกเรื่องที่มีคนลือกันว่าเธอกับไทเป็นแฟนกันด้วยสิ”

“เฮ่ย! พี่หมีจะบอกทำไมเนี่ย”

เสี่ยแกก็นะ ทำหน้าตากรุ้มกริ่ม จะหาเรื่อง ‘ลงโทษ’ เน่อีกแล้วแน่ๆ เน่เลยไม่ยุ่งดีกว่า  แต่พอหันไปหันมา ปรากฏว่าเจอรุ่นพี่กับเพื่อนในเซคยืนมองกันเต็มเลย
แล้วจะทำอย่างไรล่ะทีนี้ ต้องเปิดตัวแฟนตัวจริงไหมนี่ หรือว่าจะไม่เปิดดี ในเมื่อยืนโอบเอวกันอยู่ทนโท่

“สวัสดีครับ”
ไม่นะ ไม่!
เสี่ยคิดอะไรของเขา ถึงได้ทักพี่ปอกับพี่ดิวไปแบบนั้น
เน่อายมากๆ เมื่อเห็นสายตาของพี่ๆที่มันแวววาวเหลือเกิน คนบรรลุในธรรมคงเป็นอย่างนี้ล่ะมั้ง

“เอ่อ...สวัสดีค่ะ...คุณ...พ่อ?”

เสี่ยขำหึๆ
“ครับ ‘พ่อ’ก็’พ่อ’ —เนอะเน่”

ไอ้ที่ตอบก็ดูไม่เหมือน ‘พ่อ’ เลยสักนิด

“น้องเน่ดื้อหรือเปล่าครับ”

“ไม่ค่ะๆ เป็นเด็กดีค่ะ แต่มาประกวดเดือนให้ไม่ได้”

“ใช่ครับ เพราะผมไม่ให้ประกวด”

“อ๋อ ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ ไม่ได้ว่าอะไรน้องเลยค่ะ”

เสียงสั่นๆนั่นคือเสียงของความเกรงใจ ถึงเสี่ยจะพูดด้วยน้ำเสียงทั่วไป แต่สายตาเอาเรื่องอยู่
เนเน่ผละออกมาจากตาแก่ขี้หึง พลางเอ่ยขอโทษ และขอตัว

“เน่ไปแล้วนะครับพี่ๆ แล้วก็อย่าล้อเรื่องเน่เป็นแฟนกับพี่หมีเลยนะ”
แววตาเว้าวอนจากผู้หล่อๆหรือจะไม่ละลายใจสาว
พี่ๆพยักหน้าหงึกหงัก
ทั้งๆที่ข้างใน...กำลังคิดวิเคราะห์ถึงไอ้ท่าทางและคำพูดอันน่าสงสัยของเสี่ยกับเน่
สองหนุ่มต่างวัยเดินกอดคอขึ้นรถเบาะหลัง จากนั้นจึงตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิกคักก่อนที่พี่หมีตัวโตจะปิดประตูให้

นี่คือการเปิดตัว ‘พ่อ’ จริงๆใช่ไหม?!





-สาขาเน่ มีผู้ชายน้อย TT
-*อยากเขียนว่า ฟุตบาท มากๆ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 18-02-2018 23:44:49
โอ้ยยย นึกว่าลงมาจะมีคนคิดว่าน้องเป็นเด็กเสี่ย โอเค คุณพ่อก็คุณพ่อค่ะ  :hao7:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 19-02-2018 00:17:25
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 19-02-2018 01:43:41
น้องเน่พาพ่อทูนหัวมาเปิดตัวแล้ว
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: สาว801 ที่ 19-02-2018 05:30:19
เสี่ย(พ่อทูลหัว)
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 19-02-2018 08:58:30
เขียนตามอักขระอักษรไทยดีแล้วค่ะ ฟุตปาธก็คือฟุตปาธ
เราชอบทุกเรื่องที่ผู้แต่งพิมพ์ถูกตามหลักภาษาไทย
มันแสดงให้เห็นถึงทักษะภาษาของผู้แต่ง แล้วก็วุฒิภาวะด้วย
การที่ผู้แต่งพิมพ์ฟุตปาธ ไม่มีใครบอกว่าคุณพิมพ์ผิดหรอกค่ะ
การพิมพ์ถูกมันทำให้การอ่านลื่นไหลมากขึ้นด้วยซ้ำ
ไม่ต้องคิดมากนะคะ พิมพ์คำที่ถูกต้องมันดีแล้ว
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 19-02-2018 11:51:19
พ่อทูลหัวมาก เสี่ยแด๊ดดี้มาก อยากกรี๊ดดดด
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 19-02-2018 15:34:57
 :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 20-02-2018 18:09:02
รู้สึกว่าตอนนีเสี่ยดูหล่อขึ้นเป็นพิเศษ หล่อแบบ 'คุณพ่อ' :o8:
เอ็นดูเน่ตอนคิดถึงเสี่ยจังเลย น่ารัก
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: whistle ที่ 22-02-2018 02:31:15
เสี่ย = พ่อ อืมมมม........
 :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 24-02-2018 00:04:56
เสี่ยแก่แล้ว
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: didididia ที่ 24-02-2018 14:36:00
คุณพ่อ55555 พ่อทูลหัวขี้แกล้งงง :-[
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 22 พี่หมีเนี่ยนะ?! 18ก.พ.61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: dreammed46 ที่ 28-02-2018 15:56:57
น้องเน่เสน่ห์แรงมาก
แค่เปิดประตูไปชนรถคันอื่น
ก็มีคนมาจีบ
วอนพ่อ เอ๊ยเสี่ย ลงโทษน้องหนักๆนะคะ
หุๆ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23 มือถือใบ(สั่ง) ไฟส่องหน้า 11 มีค 61 p.5
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 11-03-2018 12:53:36
Chapter 23
มือถือใบ(สั่ง) ไฟส่องหน้า



“พี่ว่าให้ข้างหลังเบลอๆ ก็สวยดีนะ”

มือเรียวสวยจับนั่นแต่งนี่อยู่นาน เพราะตัวเองก็ทำไม่เป็น
กล้อง DSLR สีดำขลับ สัญชาติญี่ปุ่นที่เสี่ยเพิ่งถอยออกมาให้ลูกสาวคนสวยกำลังอยู่ในมือของคนที่เล่นไม่เป็น ...เอาตรงๆ ก็เล่นไม่เป็นเลยสักคน เสี่ยแกแค่ซื้อให้เป็นของขวัญเรียนดี เพราะน้องแป้งร่ำร้องอยากได้มานานแล้ว และถ้าลูกสาวเอาดีทางด้านนี้จริงๆจังๆ เขาก็ไม่ว่าอะไร แต่อีกคนนี่สิ ท่าทางจะเห่อมากกว่าเจ้าของเสียอีก จับใหญ่เลย ...
เฮ้อ! น่ารักชะมัด


“มองอะไรครับเสี่ย กาแฟเย็นหมดแล้ว รีบกินเลยๆ”
ไม่ต้องบอกว่าเขิน ก็ดูออกว่าเขินมาก เสี่ยจึงหยิกแก้มคนข้างๆด้วยความมันเขี้ยวไปหนึ่งที โดยทำเป็นไม่สนใจท่าอาเจียนของลูกสาวที่นั่งตรงข้าม น้องแป้งเลยจัดไม่เด็ดไปหนึ่งดอก
“พี่เน่ดูภาพเป็นอย่างเงี้ย แสดงว่ารับงานบ่อยเลยใช่มั้ยคะ”
โดนหางานให้แล้วไหมล่ะ เนเน่รีบวางกล้องลง หน้าตานิ่ง แต่แววตาลนลานอย่างปิดไม่มิด
เสี่ยมองควันจากกาแฟ มันกำลังลอยคุกรุ่น คล้ายดั่งอารมณ์เขาตอนนี้ พอเป็นเรื่องของเน่ หัวใจก็ควบคุมไม่ค่อยจะอยู่ ...เป็นคนแก่ที่แย่จริงๆ

“น้องแป้งก็พูดไป พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
ตอบด้วยเสียงเบาราวปุยนุ่น

“ทำน่ะทำได้นะ แต่ต้องพอประมาณ”

“ครับเสี่ย เสี่ยก็รู้ว่าพี่หมีตามตลอด ไม่มีอะไรหรอกเนอะ”
เด็กเสี่ยแอบอ้อนออเซาะ เอาหัวถูไหล่แกร่งไปมา

“เพิ่งผ่านมาแค่สองเดือนเองนะ อย่าให้ต้องบ่นหลายรอบ ตั้งใจเรียนอย่างที่หวังไว้สิ”

“คร้าบผม”
ปากน่ะยิ้มนะ แต่ในใจเน่ขมขื่น
เน่ชอบภาษาอังกฤษก็จริง แต่การเรียนในสิ่งที่มันไม่ท้าทาย และเรารู้ค่อนข้างเยอะ ทำให้เขาเบื่อมากๆ ถึงมากที่สุด แต่ไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้เลย เพราะนี่คือสิ่งที่เน่เลือกเอง เขาร้องไห้ เขาอ้อนวอน เขาขอร้องเสี่ยให้ได้มาอยู่ ต้องทนคิดถึงสุพรรณ คิดถึงบ้านทรงไทยบรรยากาศเกินล้านมาได้ตั้ง 2 เดือน! 
ไม่เอาหรอก
ไม่บอกใครหรอก
...เรียนๆไปมันคงดีขึ้นเองล่ะมั้ง
อย่างน้อยๆตอนนี้ก็รับงานถ่ายแบบกับถ่ายงานเล็กๆน้อยๆให้เด็กนิเทศฯ ซึ่งก็พอถูไถไปได้บ้าง แถมบางงานยังหลอกพี่หมีว่าไปทำการบ้านกับเพื่อน ทั้งๆที่จริงไปถ่ายงานในตัวเมืองกับเต้ เด็กไอทีที่เน่ไปทำรถเขาเป็นรอยวันนั้นอีก
สนุก....มั้ง
ถลำตัวไปแล้ว ถอยกลับไม่ได้แล้วล่ะ

“สั่งอะไรเพิ่มไหมคะพ่อ พี่เน่”
คุณลูกสาวผู้รู้ตัวว่าเป็นต้นเหตุให้บรรยากาศเสียเอ่ยแทรกขึ้นมาเพื่อกลบความอึดอัดทิ้งไป ก็วันนี้มาเที่ยวใจกลางเมืองกรุงเทพฯทั้งที มันก็ต้องเอาให้สุด เข้าร้านกาแฟแพงๆแบบที่คนไม่เข้า ดื่มด่ำบรรยากาศแห่งความอบอุ่น

“เอาเรดเวลเวดมั้ย ให้น้องแป้งถ่ายรูป”
เน่พูดถึงเค้กสีแดงสด รสชาติเปรี้ยวๆหวานๆ เขาไม่ได้กินนานแล้ว อยู่กับพี่หมี แกก็เอาแต่นอนในห้อง แต่ถ้าจะให้ไปเที่ยวด้วยกัน มันก็ยังไงอยู่

“ก็ได้ค่า”
เด็กหญิงอาสาเดินไปสั่งด้วยตัวเอง นัยว่าให้สองคนที่เหลือเคลียร์ใจกันซะ

เนเน่ไม่รู้ว่าเสี่ยรูปหล่อจ้องมองเขาตลอดทุกการกระทำ
พิงไหล่
แคะเล็บ
กัดปาก
ปัดฝุ่นออกจากกางเกง
นั่งมองเท้าตัวเอง
ทุกช่วงเวลาปรากฏอยู่ในสายตาของเสี่ย
แกไม่อยากเดาเรื่องอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ รู้เพียงแค่ว่าเนเน่ เด็กดื้อของเขา ควรมีความสุขมากกว่านี้ ตอนนี้เน่ขาดความเป็นธรรมชาติ แววตาไร้ประกาย

“ถ่ายแบบมากเกินไปหรือเปล่า”

“หือ?”

การเป็นตัวของตัวเองนั้นดีที่สุด แต่เน่คงทำงานจนหลงลืมมันไป เฝ้าสวมคาแรคเตอร์ของคนอื่นเพื่อให้ดูดี เพื่อให้ขึ้นกล้อง ซึ่งไม่ควรนำกลับมาใช้ที่บ้าน

“อย่าดื้อนะ”

“อื้อ ไม่ดื้อหรอก”

เด็กยิ้มให้กับเสี่ย ให้กับมืออันอบอุ่นของเสี่ยที่ลูบหัวเขา



รถเก๋งทรงยาวสวยจอดเข้าซองในบริเวณของอาคารเรียนรวม ซึ่งวันนี้เนเน่ต้องมาเรียนวิชาเสรี เป็นวิชาเลือก เราอยากเรียนอะไรก็ได้ตามที่ใจปรารถนา แล้วก็เป็นวิชาง่ายๆ อาจจะมีงานกลุ่มบ้าง แต่ไม่เคร่งเท่าวิชาหลัก จะว่าไปก็เหมือนวิชาช่วยมากกว่า เด็กๆจึงนับวันรอเพื่อมาเรียนวิชาเสรีกันแทบทุกคน แถมยังได้เจอเพื่อนต่างคณะด้วยแน่ะ อย่างนี้ใครจะไม่ชอบ
สำหรับเนเน่ เขาเลือกวิชา Family Management คิดเอาไว้ว่าจะนำไปปฏิบัติเวลามีลูกกับเสี่ยน่ะนะ

“ไม่รีบเหรอ เดี๋ยวสายนะ”
เช้านี้เป็นเช้าที่พิเศษมากๆ เพราะเสี่ยมาส่งเน่ด้วยตัวเอง แต่มีที่ไหนมาบอกให้เขาลงจากรถ ทั้งๆที่มือยังจับกันอยู่เลย

“อีกสิบนาที ว่าแต่เสี่ยนั่นแหละ เข้าซองทำไมล่ะครับ”

“ว่าจะไปซื้อกาแฟก่อน”

“เน่ไปด้วยสิ”

“ไม่อายเหรอ”

“อายทำไม เขารู้กันทั้งคณะ”
พูดมาได้หน้าตาเฉย เสี่ยเลยเขกมะเหงกไปที

“กวนหรือเปล่า”

“จริง เขารู้หมดแล้วครับเสี่ย พ่อที่ไหนจะหล่อแบบนี้ อีกอย่างนะ เน่ก็แอบถ่ายรูปเสี่ยลงไอจีประจำ”

“โม้”

“ไม่โม้ๆ เอาเรื่องจริงป้ะ”

“เอา...—เอากันตรงนี้แหละ!”
น้ำเสียงกัดฟันเหมือนเขี้ยวจะงอกมากินหัว เนเน่กำลังจะอ้าปากพูด ก็ถูกเสี่ยจูบระรานอีก ฟันหน้าอันแข็งแรงฝังรอยเขี้ยวไว้ปลายคาง อีกทั้งลิ้นร้อนยังขอชิมรสปากเด็กหนุ่มอยู่นานกว่าจะปล่อย

“อือ....เสี่ย..เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก”

“ให้เห็นไปสิ เธอไม่อายไม่ใช่เหรอ”

“เฮอะ! พ่อที่ไหนมาจูบลูก”

“เป็นพ่อทูนหัว ที่เป็น ‘ผัว’ เธอ”

“ฮ่าๆๆ โอ๊ยเสี่ย พอพูดคล้องจองแบบนี้แล้วดูแก๊แก่ ...ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าคุณพ่อแก่แล้ว ฮ่าๆๆ”

เน่เผลอหัวเราะไป โดยลืมว่าตาแก่ขี้เก๊กเป็นคนกลัวเสียฟอร์ม พอถูกหัวเราะใส่เลยยั้วะ ทำท่าจะขย้ำลูกหมาอีกแล้ว

“อือ ...ไม่เอาาาาา”
วันนี้เสี่ยลืมโกนหนวด ปลายคางจึงมีขนเป็นตอทิ่มออกมา แล้วมันก็ทิ่มแก้มเน่ ปากเน่ คอเน่ มันเห่อแดง ลามไปถึงหู เสียงของเด็กหนุ่มเบาลง...เบาลง จากที่ต่อต้านในตอนแรก กลับกลายเป็นโอนอ่อนผ่อนตาม


.
.
.
.


สุดท้ายเน่ก็เข้าคลาสสายไปครึ่งชั่วโมง เพราะมัวแต่เถียงกับเสี่ยเรื่องจะกินกาแฟรสอะไร......มั้ง
 ไหนจะปั้นเรื่องโกหกเสี่ยว่าอาทิตย์นี้กลับสุพรรณฯไม่ได้อีก

ฟังไม่ผิดหรอก

เน่โกหกเสี่ย

สาเหตุที่เสี่ยมาหากลางสัปดาห์ก็เพราะเน่ไปปดเอาไว้ว่าเสาร์-อาทิตย์มีงาน ต้องทำงานกับเพื่อน ไม่อย่างนั้นคงไม่ผ่านแน่ เพราะงานชิ้นนี้คิดเป็น 30% ของทั้งหมด ทั้งต้องสัมภาษณ์ฝรั่ง ทั้งเขียนรายงาน ทั้งจัดทำพรีเซนต์หน้าชั้นเรียน เน่น่ะกลับเรือนไทยไม่ได้แน่ๆ
เสี่ยที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ บวกกับพี่หมีก็ไม่รู้ คิดว่าเป็นเรื่องจริง
ไม่ใช่สิ
ไม่เคยคิดว่าเป็นเรื่องอะไรทั้งนั้น มันก็แค่เรื่องธรรมดาของเด็กวัยมหาลัย
จะโกหก ไม่โกหก ไม่เคยอยู่ในหัว

แล้วเรื่องจริงล่ะ...?

เนเน่มีงานถ่ายแบบกับเต้ เป็นตีมคู่รักวัยรุ่นที่กำลังมีกระแส โดยโลเคชั่นเป็นป่าดอกหญ้า เน่เดาเอาว่าภาพคงออกแนวฟุ้งๆ ชวนฝัน เพราะต้องให้เข้ากับหน้าบล็อกของนักท่องเที่ยวรุ่นพี่นิเทศฯ ซึ่งพี่แกเป็นสาววาย อยากจะได้อะไรฟินๆมาประดับหน้าบล็อก
เขาเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนชอบมากขนาดนี้ แค่ถ่ายโปสเตอร์ด้วยกันกับเต้ครั้งนั้น ก็เริ่มมีแฟนคลับ เริ่มมีงานเล็กๆน้อยๆ ซึ่งช่วยแบ่งเบาความน่าเบื่อไปได้มาก นี่เต้มันก็แอบไปแคสงานละครด้วยนะ ไม่รู้ว่าถ้าดังแล้ว คู่จิ้นคู่นี้จะมีกระแสเพิ่มหรือเปล่า ตอนนี้ยังดังแค่ในวงเล็กๆ แต่เน่ก็ชอบ ไม่รู้สึกว่าถูกแย่งความเป็นส่วนตัวเลย

[มาเอาขนมที่กูด้วยนะ น้องฟิล์มฝากมา]
ข้อความจากเต้ถูกส่งมาระหว่างที่เน่กำลังจะแยกกับเสี่ย
คนมีประสบการณ์เรื่องความรักมาอย่างโชกโชนลอบสังเกตท่าทางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นั่น
เสี่ยคว้ามือเน่ไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินห่างออกไป

“ทำงานวันธรรมดาไม่ได้เหรอ”

“ไม่ได้หรอกครับ”

“ถ้าเธอเหนื่อย ก็กลับบ้านเรานะ อย่าแก้ปัญหาด้วยตัวเอง”

“โถ่เสี่ยอ่ะ พี่หมีก็อยู่ ขี้หวงมากกว่า อย่ามาอ้างเลย”

คนฟังอมยิ้มน้อยๆ
“ก็รู้ว่าเป็นคนยังไง อย่าให้มีเรื่องแล้วกัน”

เนเน่พยายามไม่ทำสายตาหลุกหลิกกับคำขู่นั่น
“เสี่ยรักเน่ไม่ใช่เหรอครับ”
พูดพร้อมกอดแน่นๆ
“เดี๋ยวเน่ง้อ เสี่ยก็หายงอนใช่ป่ะ”

เสี่ยไม่พูดอะไร ทำเพียงลูบผม สัมผัสสุดท้ายก่อนจากกัน

“นี่...—ถ้าเน่เลิกเร็ว ก็อาจจะไปหานะ ...รอนะครับ”

“อืม”

“...รักเสี่ยที่สุดเลย”



เน่คงลืมไป
ว่าคนรักกัน
ไม่ควรทำแบบนี้



แอบมากับเต้จนได้

บอกพี่หมีว่าไปทำงานบ้านเพื่อน เดี๋ยวเพื่อนมารับ ก่อนจะเช็กตัวเองให้ชัวร์ว่าพี่แกไม่ได้แอบติดgpsไว้ที่ไหน ทั้งยังไม่พกโทรศัพท์มือถือ แน่นอนว่าเน่ทำแบบนี้จนชิน จนเหมือนแอบสามีมาหาชู้ยังไงก็ไม่รู้

“ขยับเข้ามาอีกสิ”
เต้ดึงไหล่บางเข้าหาตัวเอง พยายามหามุมกล้องให้ดูเหมือนว่ากำลังจะจูบกัน แต่เน่คิดว่าแรงไป ไหนว่าจะมาถ่ายแนวคู่รักใสๆไง

“มันก็ใกล้แล้วนะ”

“เขินเหรอ”
ขยี้หัวซ้ำอีก
ก็เน่น่ารัก ไปที่ไหนคนก็เอ็นดู

“ไม่โว้ย แค่เกรงใจแฟน”

“หลอกเขามาขนาดนี้ยังเกรงใจกันอีก”

“ดูหน้าด้วย หน้าเราใสๆ ซื่อๆ บริสุทธิ์ผุดผ่อง”

“เชื่อจ้ะเชื่อ”

“โอ๊ยทำไมมดแถวนี้มันเยอะจังวะ”

เสียงรุ่นพี่แซ็วดังแทรกขึ้นมาในโลกของทั้งคู่
ไม่ปฏิเสธว่าเน่สบายใจมากเวลาได้อยู่กับเต้ แต่มันเป็นความรู้สึกคนละแบบกับคนรัก เขาไม่เคยคิดอยากจะมีอะไรกับเต้ พวกความสัมพันธ์ในเชิงชู้สาวอะไรนั่น แล้วก็ไม่พากันบ้าๆบอๆ แบบที่คบกับเอ็มมิค แต่เป็นความรู้สึกเรื่อยๆ สบายๆ มากกว่า

“เมื่อกี๊พี่ได้หลายช็อตเลย สวยมาก”

“ตอนเราเผลอเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ แต่เสียดายแสงตรงนั้นมันเข้าทางฝั่งน้องเน่ซะเยอะ ไอ้เต้เลยดำๆไปนิด”

“ขอผมดูหน่อยสิพี่”
เต้เป็นคนเอาการเอางาน และจริงจังกับวงการนี้มาก จึงอยากพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ ถ้าเขาแก้ไขงานตัวเองได้ ก็จะขอถ่ายใหม่ตลอด

“ก็สวยนะ”
ในรูปเท่าที่เน่เห็นนั้นสวยมากจริงๆ ภาพโฟกัสเขาสองคนยืนคุยกันห่างออกไป มีต้นหญ้ากระทบกับแสงแดดยามบ่ายขึ้นบังอยู่ข้างหน้ากำลังพอดี
“เหมือนนางฟ้าเลย”
เนเน่เหมือนไม่ใช่คนจริงๆ ด้วยแสงแดดที่ส่องเข้าหาแผ่นหลัง กับรอยยิ้มละมุนละไมนั่น มันลอยฟุ้ง มันสดใส คล้ายกับว่าปีกจะงอกออกมาตอนไหนก็ได้ ส่วนเต้เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งที่ได้พบนางฟ้า
“ก็ไม่ดำมากนะ”
เน่ทัก เขาคิดว่ามุมนี้เต้หล่อดีออก เข้มขึ้นด้วย จากที่ปกติจะออกแนววัยรุ่นหน้าตาดีธรรมดา

“อาทิตย์หน้าจะไปแคสติ้งบทตัวร้าย เอามุมนี้ดีไหมเน่”

“ก็ลองสิ หันข้างนิดๆ  หลบแสงหน่อยๆ แล้วมองแรงๆใส่กรรมการ”

“พี่ว่าแกก็ร้ายอยู่นะเต้ ไม่ต้องหามุมหรอก”

“พี่หลอกด่าผมป่ะเนี่ย”

“ไปเป็นตัวร้ายทำไมวะ ทำไมไม่ไปแคสละครวาย ดังไวนะเว่ย เนี่ยเล่นคู่กับเน่สิ”

“มันมีเหรอครับ”

“อื้อ เดือนหน้านี้ไง ที่พารากอน ลองไปสมัครดูดิ บอกสังกัดแกด้วยไอ้เต้ เผื่อจะช่วยฝากๆกันได้”

“ไม่เอาหรอก รู้สึกผิด”

“จ้า พ่อคนดี แต่ถ้าสนใจบอกพี่นะ ไม่ต้องเป็นเด็กฝาก แต่ติดต่อสังกัดแกไว้
ก็พอ ส่วนพี่จะช่วยแต่งหน้าแต่งตัวให้หล่อๆเลย ไปหาอ่านดูรายละเอียดตัวละครที่เขาคัดในเน็ตก็ได้ พี่เชียร์ว่ะ รุ่งแน่เอ็งสองคน เคมีเข้ากันออกอย่างนี้ ...ว่าแต่แฟนน้องเน่คงไม่โกรธใช่มั้ย”

คนถูกถามยิ้มเจื่อน
“น่าจะนะครับ”

“ก็ดีแล้ว—เอ้อ! มันมีเด็กคนนึงบอกว่าเป็นแฟนคลับแกสองคน พี่ให้ไปนั่งรอข้างนอก ลองไปหาสิ”

เนเน่ไม่ตกใจที่มีคนมาตามเพราะก็มีมาอยู่เรื่อยๆ แอบถามจากกองบ้างล่ะ จากเพื่อนบ้างล่ะ ไม่รู้ว่าจะขยันอะไรกันนักหนา บางคนตามจนจำหน้าได้ แต่น้องมันก็ไม่ได้วุ่นวายอะไร มาขอถ่ายรูปแล้วไปแค่นั้น รายนี้ก็คงเหมือนกัน

เด็กผู้หญิงหน้าตาดี ผิวขาวจัด แต่งหน้าเข้ม และทั้งคู่ไม่เคยเจอมาก่อน นั่งรอพร้อมยิ้มแป้น

“สวัสดีค่ะพี่เต้ พี่เนเน่”

“สวัสดีครับน้อง”

“ดีใจจัง...ได้เจอพี่สองคนสักที หนูชอบพี่ๆม้ากมากเลยค่ะ พี่เหมาะสมกันมากกกกก €¥#&&)>%*$|#^”

เน่กับเต้มองตากันอย่างรู้ทันว่าสิ่งที่น้องพูดมานั้น มึงเบื่อแล้วใช่ไหม เพราะน้องแกเล่นสาธยายตั้งแต่ที่หลงรักครั้งแรก ไปจนถึงเก็บรูปไว้ใต้หมอน ซึ่งยิ่งแปลกขึ้นเรื่อยๆ

“เอ้อน้อง”

“คะ?”

เต้มองตั้งแต่หัวจรดเท้า เท้าจรดหัว
“พี่ขอบคุณนะที่รักกัน ติดตามกัน แต่เดี๋ยวพี่สองคนไปทำงานต่อก่อนนะครับ ถ่ายรูปเลยดีมั้ย”

แทนที่จะดีใจ น้องหน้าขาวกลับขมวดคิ้วไม่พอใจ

“หนูยังพูดไม่จบ”
ท่าทางจะเจอคนประหลาดเข้าให้แล้ว เน่จึงยกให้เต้จัดการไปเลย เขาน่ะติดเหวี่ยงวีนกับคนเพี้ยนมาแต่ไหนแต่ไร ไม่กล้าในเวลาแบบนี้หรอก เสียภาพพจน์

“แต่งานพี่ยังไม่เสร็จเลย น้องรอได้หรือเปล่าครับ มันร้อนนะ”

“เอาล่ะๆ หนูเข้าใจค่ะ”

“โอเคครับ งั้นเรามาถ่ายรูปกัน”

“ไม่ๆ ที่จริงหนูมีเรื่องจะถามพี่เน่”

“ครับ?”
หน้าน้องจริงจังมาก

“พี่เน่มีพี่เต้อยู่แล้ว แล้วทำไมถึงมีคนอื่นได้อีก”

“ห๊ะ?”

“นี่ไง!”
จู่ๆก็ถูกเอามือถือกระแทกหน้าอกค่อนข้างแรง เนเน่ถึงกับเซไปข้างหลังเพราะไม่ทันตั้งตัว แต่เต้ก็ประคองไว้ทัน เจ้าตัวมีสติมากกว่า จึงหยิบมือถือของน้องหน้าขาวมาดู  ซึ่งเปิดแอปอินสตาแกรมหน้าของเน่ค้างไว้ ในนั้นมีรูปไม่ถึงสิบรูป แต่ทั้งหมดเป็นภาพแอบถ่ายเสี่ย ไม่ก็ภาพมือสองมือจับกัน ภาพเงาของคนสองคน มีแต่เสี่ย แต่เสี่ยเต็มไปหมด

“พี่ล็อกไอจีไว้นี่”

“หนูมีวิธีก็แล้วกัน”
เด็กบ้าแย่งมือถือของตัวเองคืนไป

ควรทำหน้ายังไงวะ

เน่กับเต้มองหน้ากันอีกแล้ว สายตาส่งคำถามร้อยแปดให้กันว่าควรจัดการกับเด็กนี่ยังไง เจอคนบ้าเข้าแล้วไหมล่ะ

“น้องข้องใจแค่นี้ใช่ไหมครับ”

“ใช่! พี่เน่มีเสี่ยเลี้ยง แล้วก็มาคบพี่เต้ ถามจริงเถอะ ไม่สงสารพี่เต้เลยเหรอ น่าเกลียด ทุเรศมากๆ —พี่เต้ยอมได้ไงคะ ทำไมไม่แย่งสักที หรือไม่มีปัญญา”

“เฮ่ยน้อง น้องเป็นอะไรมากป่ะ”

“หนูรักพี่ทั้งคู่นะ แต่เราต้องทำให้ถูกต้องสิคะ พี่เน่เลิกกับเสี่ยนั่นเดี๋ยวนี้เลย”

“จะบ้าเหรอ”
กำลังงง เลยพูดได้แค่นี้จริงๆ

“ไม่งั้นหนูจะแฉว่าพี่เน่เป็นเด็กเสี่ย คบเสี่ยแก่ๆเพราะเงิน”

“อะไรน้อง ทำเพื่ออะไร มายุ่งวุ่นวายทำไม”

“ก็หนูอยากให้พี่สองคนคบกันอย่างมีความสุขนี่คะ”

“พี่สองคนเป็น เพื่อน! กัน!”

“ไม่เชื่อ!”

“ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่อย่ามายุ่งกับพวกพี่อีก”
เต้รีบตัดบท ก่อนที่เน่จะหนุมานถวายแหวนใส่
ทั้งสองเดินหงุดหงิดเข้ากองไปฟ้องพี่ๆอีกทอด แม้จะเห็นว่าเด็กนั่นถ่ายรูปรัวๆเพื่อเอาไปทำบ้าอะไรก็ไม่รู้ แต่เขาก็ไม่สนใจแล้ว อารมณ์มันเสียไปแล้ว ปล่อยให้พี่ๆจัดการไล่นางไปดีกว่า

บอกได้คำเดียวว่า เซ็ง!





To be continued...
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23 มือถือใบ(สั่ง) ไฟส่องหน้า 11 มีค 61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 11-03-2018 13:22:04
ศพไม่สวย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23 มือถือใบ(สั่ง) ไฟส่องหน้า 11 มีค 61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 11-03-2018 21:27:10
 :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23 มือถือใบ(สั่ง) ไฟส่องหน้า 11 มีค 61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 11-03-2018 23:52:06
ระวังเสี่ยงอนนน
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23 มือถือใบ(สั่ง) ไฟส่องหน้า 11 มีค 61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: onlyplease ที่ 12-03-2018 00:07:22
เป็นแฟนคลับก็ควรมีลิมิตนะจ๊ะ แหมมม ตบเลยดีมั้ย :katai4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23 มือถือใบ(สั่ง) ไฟส่องหน้า 11 มีค 61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 12-03-2018 02:23:56
 :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23 มือถือใบ(สั่ง) ไฟส่องหน้า 11 มีค 61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 12-03-2018 14:11:06
ทำอะไรไม่คิดถึงใจคนข้างหลัง พอเกิดเรื่องขึ้นมาแล้วจะเป็นยังไง?
เน่คิดน้อยไปมากจริงๆอ่ะ

 :hao3:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23 มือถือใบ(สั่ง) ไฟส่องหน้า 11 มีค 61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 14-03-2018 18:53:21
ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูเสี่ย ต้องมีเด็กร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่ :z3:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23 มือถือใบ(สั่ง) ไฟส่องหน้า 11 มีค 61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: netich ที่ 17-03-2018 03:37:41
 o22 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23 มือถือใบ(สั่ง) ไฟส่องหน้า 11 มีค 61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 17-03-2018 15:54:05
หาเรื่องใส่ตัวมากเน่
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23 มือถือใบ(สั่ง) ไฟส่องหน้า 11 มีค 61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: netich ที่ 18-03-2018 12:04:19
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23(2) บางทีก็เหยียบหนามกุหลาบบ้าง 18/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 18-03-2018 20:50:08
Chapter 23(2)
บางทีก็เหยียบหนามกุหลาบบ้าง



เรื่องของเด็กคนนั้นไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเน่ตั้งแต่วันถัดมา เรื่องไร้สาระนั่นก็แค่เรื่องที่ผ่านมาแล้วผ่านไป เนเน่กลับมาเรียนหนังสือเหมือนเดิม รอนัดเต้ไปแคสติ้งซีรี่ส์วายของช่องชื่อดังแห่งหนึ่ง น่าสนุกดีนะ ได้ทำอะไรใหม่ๆ
กับการแสดง เขาก็ไม่เคยจริงจังขนาดนี้หรอก เคยแค่เล่นหนังสั้นกุด กับเอ็มวีโปรเจ็คต์ของนักศึกษา มานึกดูแล้วก็ไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่าจะมีงานเข้ามาเรื่อยๆ

“วันนี้กินอะไรดีเน่”
พี่หมีร่างมหึมาจนจะกลายเป็นหมียักษ์ เพราะบ้าเล่นกล้าม เห็นแกบอกว่าเครียดๆไม่มีอะไรทำก็เข้าฟิตเนส พอไปรอเน่ที่มหาลัย ก็เข้ายิม

“ยำมาม่า เอาแซ่บๆนะครับ”

“อืม พี่โทรสั่งเลยนะ”

“ครับผม —เอ้อ พี่หมีแอดคนที่ชื่อว่า ‘สวัสดี บางกอก’ ในเฟซเหรอ”

“อืม”
พูดพร้อมเหล่ตา ไทรู้ทันไอ้เด็กแก่แดดหรอกน่า

“ไม่ต้องรับหรอก เป็นโรคจิต”

“ไม่รู้สิ เห็นว่าเป็นเพื่อนเน่นี่”

“บล็อกไปแล้ว”

“เหรอๆ ไหนดูซิว่าจิตมากไหม”

“ถ้าเขายังไม่รับเราเป็นเพื่อน ก็ดูไม่ได้หรอก”

“ทำไมล่ะ”

“ปิดสาธารณะไง”

“มีแบบนั้นด้วยเหรอ แย่จัง ไหนดูก่อนว่าโกหกกันหรือเปล่า”

แน่ะ พูดแล้วยังไม่เชื่อกันอีก เนเน่จึงลุกออกจากโซฟา หนีไปเปิดคอมฯเล่นเกม

ผ่านไปเกือบชั่วโมงได้ เด็กเสี่ยกำลังยกพวกตีเมืองฝ่ายตรงข้ามกันอย่างเมามัน ถ้าพี่หมีอนุญาตให้เปิดไมค์ด่าจะยิ่งสนุกกว่านี้อีก แต่โดนเสี่ยสั่งมา จึงทำได้แค่ด่ากับตัวเอง ให้ได้ยินกันแค่สองคนในห้อง

สนุกจนไม่รู้เลยว่าพายุกำลังจะเข้า!

“...ได้ครับเสี่ย—-เน่”

เงียบ
บอสกำลังจะตายแล้ว เน่ใช้สมาธิอย่างหนักจึงไม่ได้ยิน

“เน่....”

เดี๋ยวซี่พี่หมีเถื่อน
ไม่เห็นรึไงว่าไม่ว่าง

“เน่!!”

“อะไร้~”
ขานรับจนได้ แต่ตายังจ้องมองจอคอมอยู่ อีกนิดเดียว อีดนิดเดียวเท่านั้น

“เมื่อวันอาทิตย์ไม่ได้ทำงานส่งอาจารย์ใช่มั้ย”

“อะไรนะ?”

ไม่ทันฟังหรอก ชนะพอดีเลย
เนเน่ส่งแชทหาเต้เพื่อนร่วมทีมเพื่อแสดงความดีใจ กว่าจะฝ่าด่านไอ้เด็กมาเลย์มาได้ ก็เล่นเอาเหงื่อตก อย่างนี้ต้องให้เต้เลี้ยงฉลองซะแล้ว บ้านมันรวย งานก็มี แหม่ เน่นี่เกิดมาโชคดีจริงๆ มีแต่คนรักและอุปถัมภ์

“เลิกเล่นก่อนได้มั้ย มีเรื่องจะถาม”

“ถามมาเลย เล่นเสร็จแล้ว”
หมุนเก้าอี้หันมาหาผู้ดูแลที่ไม่ค่อยจะถูกกัน หน้าตาสดใสของเด็กหนุ่มทำให้ไทผ่อนลมหายใจช้าๆ ไม่อยากทำลายมันหรอกนะ แต่เน่ทำตัวเองเอง
เน่ไม่ได้โชคดีแบบทุกวัน เพราะถ้าโชคดีจริงๆ เขาควรจะเห็นเป็นคนแรก แล้วค่อยๆคุยกับเสี่ย แต่นี่...เสี่ยเห็นก่อน รับรู้ทุกอย่างก่อน

ช่วยไม่ได้จริงๆ

“ว่าไงครับ มีอะไรเหรอ”

“เมื่อวันเสาร์-อาทิตย์น่ะ ที่บอกว่าสัมภาษณ์ฝรั่ง...ทำงานจริงเหรอ”

“จริงซี่ มีอะไรอ่ะ เน่นัดเพื่อนไว้ทั้งวัน อาจจะมีเล่นๆบ้าง แหมพี่หมีก็ต้องเคยผ่านการเป็นวัยรุ่นมาก่อนใช่มั้ยล่ะ งานมันเลยเสร็จช้าไง เนี่ยเจอฝรั่งน่ารำคาญด้วยนะ ชอบมาเกาะแกะเน่ แต่เราเก่งไง เลยจัดการได้ ใช่มะๆ”

ไทขำแห้ง เน่กำลังพูดมากเพื่อกลบสายตาหลุกหลิก และพยายามปล่อยมุกให้เป็นธรรมชาติ แต่มันกลับไม่ใช่อย่างนั้น เน่ไม่เคยสนใจที่จะแก้ตัวอะไรกับเขายาวๆอย่างวันนี้หรอก ชอบกวนตีนใส่เสียด้วยซ้ำ

“เน่ไม่ได้โกหกแน่นะ”

“จะโกหกทำไม เน่ไม่โกหกหรอก อยากหยุดไปอยู่กับเสี่ยจะตาย”

“บอกพี่มาตรงๆเถอะ”

“อะไร ตรงๆอะไร”

“ไปทำอย่างอื่นมาใช่มั้ย”

“ไม่ช่าย ทำงาน”

“หลอกพวกเราทำไมเน่”

“อะไรพี่หมี มั่วแล่ว”
เนเน่ถูกต้อนจนมุม จึงทำท่าจะลุกเข้าห้อง แต่ไทไวกว่า แทบจะกระโดพุ่งตัวใส่ แล้วคว้าแขนเล็กไว้

“บอกมาเถอะ ถ้าเสี่ยโกรธล่ะเน่”

“เสี่ยไม่โกรธหรอก อย่างมากก็แค่งอน เสี่ยน่ะรักเน่จะตาย ง้อแป๊บๆก็หาย”

“แน่ใจเหรอ ถ้าเสี่ยรู้เรื่องนี้ เน่โดนหนักเลยนะ”

“โดนทำอะไรครับ? ทำโทษเหรอ? ทำโทษของเสี่ยไม่เห็นเหมือนทำโทษเลย แค่มีอะไรแรงๆแค่นี้เอง ฟินจะตายไป”

“ตกลงว่าไม่ได้ไปสัมภาษณ์ฝรั่งอะไรนั่นใช่มั้ย”

“เฮ่อ!”
บอกก็ได้

“ไม่ได้ไป เน่ยอมรับก็ได้ว่าโกหก แต่เน่เลี่ยงไม่ได้จริงๆ พี่เขาดีกับเรามาก แล้วงานมันก็สนุกด้วย”

“ไม่รู้หรือไงว่าเสี่ยเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องมาเจอกลางสัปดาห์แบบนั้น”

“เน่รู้ แต่เสี่ยก็วิน-วินนี่นา เจอทั้งลูกทั้งเน่”

“ได้คิดถึงใจเสี่ยบ้างหรือเปล่า”

“คิดสิ....”
คิดว่าเสี่ยเข้าใจ เสี่ยเป็นคนบ้างานเหมือนกัน ต้องเข้าใจและเห็นใจอยู่แล้ว
“เน่จะสารภาพกับเสี่ยเอง เรื่องแค่เนี้ย เดี๋ยวเสี่ยก็หายงอน—ว่าแต่...พี่หมีรู้ได้ไงอ่ะ”

“มีคนโพสต์ในเฟซ”
ไทปล่อยแขนเน่ เสียงเบาลง

“โพสต์ยังไง ขอดูหน่อยสิครับ”

“เปิดของตัวเองสิ”
เมื่อเน่หันหลังกลับไป ไทจึงกดปุ่มสัญลักษณ์สีแดงกลมที่มีรูปโทรศัพท์สีขาวอยู่ข้างในบนหน้าจอ
‘ขอโทษนะเน่’
คราวนี้ไม่ใช่แค่ไม่คุยด้วยเหมือนที่ผ่านมาแน่ๆ และไทไม่คิดว่าเสี่ยจะลงโทษด้วยการจับขึงเตียงบ้าบอนั่น

เด็กยังไงก็เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ
เสี่ยนะเสี่ย จะได้เลิกมีรสนิยมแบบนี้ก็คราวนี้แหละ





อยากจะตามหาตัวเด็กนั่น แล้วเอามาจับถ่วงน้ำซะให้เข็ด เด็กเวร!
เน่กับเต้ปรึกษากันว่าจะแจ้งความคนโพสต์ ซึ่งเป็นใครไม่ได้นอกเสียจากเด็กผู้หญิงคนนั้นที่น่าจะจิตไม่ปกติ หล่อนไล่โพสต์เฟซบุ้คชุดภาพที่เน่กับเต้สวีทกันหลอกๆเพราะงาน คู่กับภาพจากแอปพลิเคชั่นอินสตาแกรมของเน่เอง บอกว่าเป็นคนไม่ดี มีเสี่ยเลี้ยง ทั้งยังตั้งกระทู้ด่าเขาอีก คงเจ็บใจมากที่ไล่ไปวันนั้น นี่ถ้าลองทำดีด้วย เรื่องมันจะบานปลายถึงขนาดนี้ไหมนะ

“เฮ้อ! อยากย้อนเวลาได้จัง”

ไม่ใช่ว่าไม่กังวล
กังวลมากๆเลยน่ะสิ
ถ้ารูปคู่เต้ไม่ได้มาจากเมื่อเสาร์-อาทิตย์ก่อน เน่จะใจชื้นกว่านี้ แต่มันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว เสี่ยต้องรู้ว่าเน่โกหก ได้แต่ภาวนาให้พี่หมีช่วย แต่ไม่ชัวร์จริงๆ เพราะพี่หมีก็ไม่ชอบเด็กนิสัยไม่ดีอยู่เป็นทุน
ซวย
ซวยซ้ำซวยซ้อน

“อย่าเครียดเลยน่า”
มือหนาแตะหลังเน่ พลางนั่งลงข้างกัน ท่าทางจึงคล้ายกับว่าเต้โอบเน่แบบหลวมๆ

“ไม่ให้เครียดได้ไงวะ ติดต่อแฟนไม่ได้เลยเนี่ย”

“แล้วผู้ติดตามนั่นหละ”

“มาส่งแล้วก็หายไปเลย —โอ๊ย อย่าว่างั้นงี้เลยนะ คุยกันยังไม่คุยเลย”

“เอาน่า...ชีวิตมันก็ต้องมีอุปสรรคบ้าง แต่ระหว่างทางมันก็มีเรื่องดีเกิดขึ้นนะเว่ย ให้ทายว่าเรื่องอะไร”

“เฉลยมาเถอะ ไม่มีอารมณ์”
ทำเสียงฟึดฟัดแบบนี้ เป็นใครก็กลัว
เต้ชอบเนเน่มาก เด็กหนุ่มน่ารัก ฉลาด ชอบอะไรเหมือนๆกัน แต่นิสัยนี่สิ ขอบายดีกว่า ทั้งเอาแต่ใจ ขี้งอแง ยังไม่ค่อยโตนักถ้าไม่นับเรื่องความมีเหตุผลในหลายๆอย่าง
เอาเป็นว่าถ้าเน่ใจนิ่งกว่านี้ก็จะจีบใหม่อีกรอบ

“เสาร์นี้ได้ไปแคสติ้งแล้ว”

“เหรอ”
ดีใจอยู่หรอก แต่สภาพนี้เนี่ยนะ
“ไม่ไหวว่ะ”

“ไม่ลองไม่รู้นะ หนุกดีออก คู่กับเรายังดีกว่าคู่กับไอ้หนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้”

“เฮ้อ!”

คงแก้คิดถึงเสี่ยไปได้ล่ะมั้ง
อยากให้เขารู้ด้วยว่าเราทำงานจริงๆ โกหกแค่ไม่กี่ครั้งเอง ไม่ได้เสียการเรียนเลย แถมยังได้เงินตั้งเยอะ

“ไปก็ไปวะ”

ตัดสินใจไปอย่างนั้นทั้งๆที่รู้ว่าเสี่ยต้องโกรธมากๆ แต่เน่ก็ส่งข้อความหา บอกข่าวให้เสี่ยรู้ทันทีที่พูดออกไป


.
.
.
.


เช้าวันเสาร์ไม่เห็นหน้าเสี่ยอย่างเคย
แหงสิ เนเน่กำลังเดินทางไปแคสติ้งละครชายรักชายที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพฯ โดยมีสารถีเป็นนายเต้สุดหล่อที่วันนี้ทำผมทรงใหม่มา เท่มากๆ มันบอกว่าจะเป็นฝ่ายรุก ก็ต้องรุกให้สุด ส่วนเน่ไม่ได้ทำอะไรกับตัวเองเลย ก็ในบทมันเขียนว่านายเอกเป็นคนปอนๆ เซอร์ๆนี่นา เลยใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์ แค่นั้น

“นึกแล้วก็ขำว่ะ หน้าพี่หมีอ่ะ เหมือนจะเอาปืนมายิงกบาล”

“แกก็เป็นอย่างนั้นแหละ”

“แฟนเน่ไม่โกรธใช่มั้ย”

“ไม่รู้ดิ—ส่งข้อความมาอยู่”

“ว่า?”

“อืม”

“ห้ะ?”

“อืม”

“อะไรวะ..อืม”

“ตอบแค่ ‘อืม’ อ่ะ เข้าใจป๊ะ!”

“จ้าๆ แสดงว่าม้ายโกร๊ธ ..ม้ายโกรธแน่ๆ—กูตายแน่ๆ”
คำหลังเต้บ่นกับตัวเอง เตรียมใจเตรียมกายโดนหนุ่มใหญ่เมืองสุพรรณฯฆ่าตายในเร็ววันนี้




อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด
ไม่ใช่เต้โดนเสี่ยฆ่าตายหรอก แต่เป็นจำนวนคนมากมายมหาศาล ทั้งนักแสดงเอง และทั้งแฟนคลับเอง เนเน่ลองสอดส่องหาแฟนคลับตัวเองบ้าง แต่ไม่ยักเห็น เห็นแค่พี่ๆและเพื่อนๆวิ่งกรูเข้ามากรี๊ดกร๊าด จนต้องหันไปมองหน้าเต้ว่ามันจ้างมาเป็นหน้าม้าหรือเปล่า

“ไม่ใช่”
เต้รีบตอบทันที

“ลงทุนมาถึงนี่เลยเหรอครับพี่”
หันไปหาพี่ๆ บ้าง

“ต้องมาสิ ตัวเต็งขนาดนี้ แกสองคนหล่อจะตาย นู่นๆ สาวๆมองตาเป็นมันเชียว”

“คนเยอะอ่ะพี่ ไม่ได้แน่เลย”

“ไม่ต้องเครียด มาเอาประสบการณ์”

“นั่นสินะ”

“แล้วน้องเน่เป็นอะไรจ๊ะ หน้าไม่ค่อยดีเลย พี่สังเกตมาหลายวันแล้วนะ”

คนถูกถามส่ายหัว
“สบายดีครับ”

“เครียดอะไรบอกได้นะ”

“ไม่มีอะไรครับ”

จู่ๆ เนเน่ก็รู้สึกตื้อ เขาอาจจะตื่นคน หรือตื่นเต้นเกินไป แล้วอีกอย่าง...อยากโทรไปหาเสี่ย

“เป็นอะไรวะ เมื่อกี๊ยังคุยดีๆ”

“ไม่รู้ว่ะ เคยเป็นไหมล่ะ ที่จู่ๆก็มึน อึน ไม่ทราบสาเหตุ”

“กินอะไรหวานๆเย็นๆมั้ย”

“ไม่อ่ะ”

“น้ำเปล่าไหม?”

“หื้อ ไม่เอา”

“โอ๊ยๆ มดจะกัดพี่อีกแล้ว หยุดหวานใส่กันสักวันได้มั้ย”

ทั้งสองยิ้มให้แห้งๆ ก่อนจะขอตัวไปกรอกใบสมัคร

คนเยอะจริงๆ ต้องเบีบดเสียดกันเดิน สงสัยว่าประเทศไทยมีคนหล่อที่พร้อมจะเป็นดาราเยอะขนาดนี้เลยเหรอนี่ คงเพราะมันกลายเป็นอาชีพที่รวยเอารวยเอา อีกทั้งภาพลักษณ์ที่ดูสูงส่ง ต่างจากเมื่อก่อนที่คนแก่ไม่ชอบ หาว่าเต้นกินรำกิน ไม่มั่นคง
เสี่ยเองจะคิดแบบนี้หรือเปล่านะ ถึงไม่ชอบที่เน่อุตส่าห์ตั้งใจหางานทำ

“เดี๋ยวนั่งรอเรียงตามลำดับหมายเลขเลยนะคะ”

“ขอบคุณครับ”

ทั้งสองเดินคู่กันไปนั่งยังเก้าอี้ที่เจ้าหน้าที่จัดไว้ให้ ยิ้มให้พ่อรูปหล่อข้างๆไปหนึ่งที แหม่ งานนี้ช่างเป็นอาหารตาให้บรรดาเก้งกวางบ่างชะนีเสียจริงๆ เนเน่ค่อยๆลืมความรู้สึกอึดอัดไปได้บ้างเมื่อคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย และได้นั่งทำสมาธิสักพัก

“ถ่ายรูปกัน”

“อื้อ”
ตอบพร้อมส่งยิ้มให้กล้องโทรศัพท์มือถือของเต้ ส่วนของเน่น่ะเอาไว้ถ่ายเสี่ยคนเดียว เกรงใจแก อุตส่าห์ซื้อให้




“อู้ววว ว้าววว”


หูกระดิกกับเสียงอื้ออึงที่เน่เคยได้ยินเป็นครั้งแรกในชีวิต
อื้ออึงชนิดที่ว่าเป็นเสียงซุบซิบตามมาโดยรอบไม่ยอมหยุด
มีดารามาเหรอ?
หรือคนที่หล่อกว่าใครในนี้มาสมัครแคสติ้ง?
อะไรกัน
ยังอื้ออึงไม่หยุดเลย

เนเน่หันซ้าย ....ไม่เจอใคร นอกเสียจากบรรดาสาวๆที่ยืนเกาะกลุ่มกันเป็นหย่อมๆ กำลังชี้ไม้ชี้มือไปทางด้านขวา!

พรึ่บ!
ต้นแขนเพรียวถูกจับแล้วยกขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ร่างเน่จึงต้องเซไปตามแรงดึงนั้น เก้าอี้เสียหลักล้มลง แต่คนๆนี้หาได้สนใจไม่ ยังคงลากเน่ออกมาจากห้องโถงการรับสมัคร ปล่อยให้ไอ้คู่ตุนาหงันนามว่าเต้นั่งงงเป็นไก่ตาแตก พร้อมกับเสียงอื้ออึงไม่จบไม่สิ้น!



“เสี่ย...”
พยายามใช้เสียงหวานๆเพื่อให้เสี่ยใจเย็นลง แกดันเนเน่เข้าไปในห้องน้ำห้องในสุด แอบเห็นหลังพี่หมีไวๆ แกคงยืนเฝ้าอยู่ข้างนอก

ร่างสูงหนาล็อกประตู หันขวับมามองเด็กดื้อที่เหนื่อยแสนเหนื่อยจะสอนจะสั่ง
แววตาของเสี่ยจึงมีแต่ความเบื่อหน่ายฉายชัด คนมองไม่กล้าสบตา ด้วยกลัวรู้สึกผิด

“เจ็บมั้ย”
จู่ๆน้ำเสียงทุ้มละมุนก็เอ่ยถาม พลางแตะแขนที่เพิ่งปล่อยเมื่อสักครู่ ไม่ได้แดงมากนัก แต่รู้ว่าตัวเองออกแรงพอสมควร

“...เสี่ย”
พูดว่าขอโทษดีไหมนะ
ขอโทษ แล้วก็ขอโอกาสกลับไปแคส

“ไม่เคยฟังที่บอกเลยนะ”

“....”

“รู้ไหมว่าทำผิดอะไร”

“น่าจะรู้นะครับ”

“โกหก...ไม่เคยสอนให้โกหก พ่อแม่เธอก็น่าจะทำเหมือนกัน แต่เธอก็ยังทำ”

“แต่มันเป็นงานนะครับเสี่ย เน่ได้เงิน ได้ประสบการณ์ เสี่ยไม่ยินดีด้วยเหรอ”

“ไม่”

จุก

คนที่เรารักไม่สนับสนุนเรา
เป็นคำที่ทำร้ายจิตใจกันมากนะ แค่คำๆเดียว
เนเน่หมดคำพูด ได้แต่ยืนนิ่ง ก้มหน้าหลบสายตาคมอีกครั้ง

“เธอไม่รู้ว่าการอยู่ในแสงไฟมันลำบากแค่ไหนกับการเป็นคนของฉัน...อย่าเลยเน่ อยู่ในที่ของเราเถอะ ได้ไหม?”

“...เสี่ยก็เอาแต่สั่ง”

“เพื่อตัวเธอเอง”

“แล้วถ้าเน่...อยากทำเพื่อตัวเอง แบบที่เป็นตัวเองจริงๆล่ะ?”

“ด้วยการโกหกฉันน่ะเหรอ”

“....เน่...เน่ก็แค่—“

“ไม่เป็นไร”
นิ้วโป้งหนาไล้เรียวปากสวยแผ่วเบา ก่อนจะจับคางเล็กให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน
เสี้ยววินาทีหนึ่ง เน่เห็นแววตาของความสงสาร ก่อนจะกลายเป็นความดุดัน ...น่ากลัว ...เขาเคยเห็นสายตาแบบนี้แล้ว
ครั้งเมื่อตัดสินโทษยัยแพร

มันจริงจัง และบาดลึก
เหมือนมีด กรีดชะตา
กรีดให้ขาด หรือเพียงปาดให้เจ็บ
เดี๋ยวคงได้รู้

“อย่าทำอีก”

คนฟังกลืนน้ำลาย
บรรยากาศในห้องน้ำแคบๆมีแต่ความสงบนิ่ง แม้แต่เสียงหายใจ เน่ยังไม่กล้าให้เสี่ยได้ยิน

ทำยังไงนะ ให้เสี่ยกลับมาเหมือนเดิม
ลองกอดได้ไหม

ฟึ่บ!

“เสี่ยอย่าโกรธเน่เลยนะ”

โคแก่ถอนหายใจ
เสียงแค่นี้ ไม่จำเป็นต้องพูด ก็เหมือนด่าอยู่แล้ว

เนเน่จึงรัดแน่นขึ้นอีก กดจมูกเข้าหาลาดไหล่หอมกรุ่น กลิ่นผู้ชายผสมกับความอบอุ่นทำให้รู้สึกดีขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ

“เสี่ยไม่รักเน่เหรอ”
สองแขนของแกยังไม่ยอมกอดเน่กลับ

“พี่อเนก...พี่ยกโทษให้ผมนะ”

“...อย่าแคสติ้งสิ ทำได้ไหม”

“.....ม..ไม่รู้”

“ไม่ได้ใช่มั้ย”

“เน่สงสารเต้มันครับ มาคู่กันแท้ๆ”

“ถ้างั้นพี่ก็ไม่ยกโทษให้”

“โธ่....~ แล้วจะให้เน่ทำยังไง”
พูดแล้วก็กอดแน่นขึ้นอีก เอาหน้าซุกไซ้ซอกคอแกร่ง เบียดกายเข้าหาอย่างเด็กแก่แดด พออยู่ด้วยกันสองต่อสอง มันก็ย่อมมีโอกาสในการง้อได้มากกว่า ยิ่งในที่แคบๆแบบนี้ด้วยแล้ว เสี่ยจะทำอะไร เน่ยอมทุกอย่าง

“ไม่มีเน่ เพื่อนเน่ก็อยู่ได้”

“นะครับ”

“ไม่”

ถ้ายังหนักแน่นแบบนี้ เน่คงต้องใช้ไม้แข็ง!

ย่อตัวลงนั่งคุกเข่า ใบหน้าของเขาห่างจากเป้าเสี่ยเพียงฝ่ามือ รู้ว่าโคแก่ก้มมอง สายตาดุดันนั้นเริ่มอ่อนลง และมีแรงตัณหาเข้ามาแทนที่ ลองดูสิว่าจะได้สักกี่น้ำ เสี่ยไม่เคยปฏิเสธเรื่องนี้อยู่แล้วในเมื่อเน่อายุ 18 แล้วนี่
ยื่นมือออกไปสัมผัสผ่านเนื้อผ้า กางเกงสีดำ แต่เป้าเนินนูนเด่นชัด ไล้ปลายนิ้วเรียวขึ้นลง ก่อนจะปลดซิปจนสุด

“เน่ทำให้นะ”
เด็กดื้อกดปากลงบนรอยนูนที่ยังมีกางเกงชั้นในตัวบางขวางไว้อยู่ จุมพิตเบาๆ คล้ายสัมผัสจากผีเสื้อ แล้วแกล้งเป่าลมอุ่นๆใส่

ร้อน

ร้อนระอุ และกลิ่นของชายฉกรรจ์ที่เน่ไม่เคยได้พบจากตัวเอง

เขาปลดกระดุม และดึงเจ้าแท่งเนื้อยาวออกมา มันยังไม่แข็งเต็มตัวนัก ลอบมองเสี่ยจากข้างล่าง โคแก่หลับตาพริ้ม เน่จึงยิ้มอย่างผู้ชนะ

ส่งปลายลิ้นร้อนออกไปทักทายกับส่วนปลายอวบ เลียตามมุมโค้งโดยรอบ ก่อนจะจดจ่ออยู่กับรูตรงกลางอยู่นาน เสียงน้ำลายเฉอะแฉะดังขึ้นมาเป็นระลอก เคล้าเสียงครางฮือในลำคอของเสี่ยหนุ่มที่เอามือยันกับผนังห้องน้ำไว้
มือของเน่ข้างหนึ่งรูดแท่งยาวไปตามลำ โดยใช้น้ำใสจากส่วนปลายมาเป็นตัวช่วยหล่อลื่น ส่วนมืออีกข้างไม่ปล่อยให้ว่างงาน มันคลอเคลียกับลูกกลมๆสองลูกข้างใต้ หยอกเล่นไปมาเพื่อเอาใจเสี่ย

รสชาติแห่งกามารมณ์ มันช่างอิ่มเอมเหลือเกิน เนเน่มีความสุขแม้ตัวเองยังไม่ถูกปลดปล่อย ขอแค่เสี่ยรับรู้ไว้ว่าเด็กคนนี้ยอมทำทุกอย่าง เขาก็พอใจแล้ว แม้จะเมื่อยปากให้กับความอึดของเสี่ยมากแค่ไหน ก็ยังเพลิดเพลินกับการปรนนิบัติเจ้าชีวิต

“อือ”

มือหนากุมศีรษะเด็กหนุ่ม เน่รู้ด้วยสัญชาตญาณว่าเสี่ยจะกระแทกลำแท่งขึงขังเข้ามาในคอ จึงรีบห่อปากให้แน่นขึ้น สอดลิ้นดูดดุนแท่งเนื้อ

“อื้อ!”

เสี่ยใกล้จะถึงฝั่งแล้ว แกส่งบั้นเอวเข้าออก ทำเอาเน่หัวสั่นหัวคลอน จำต้องเกาะขาเสี่ยเป็นหลักยึด ไม่อย่างนั้นคงล้มกลิ้งไปถึงไหน

สวบ

สวบ

“อืออ”

“อึก...อา..สส”


ของเหลวขุ่นพุ่งใส่ปาก และเลอะเต็มใบหน้าหล่อเมื่อเสี่ยดึงออก เน่มองมันกระดกสักพัก แล้วจึงอ่อนตัวลง มองเสี่ยที่เก็บมันเข้าที่เดิม มองสายตาของผู้เป็นที่รัก...ที่กลับมาเย็นชาอีกครั้ง

“เลิกทำงานนี้ซะ”

ไม่ใจอ่อนเลยหรือ?

ต้องให้เอากันตรงนี้เลยไหม

หรือต้องให้ทำยังไง

คนใจร้าย!

“กลับไปต่อคิว เสร็จแล้วกลับบ้านทันที มีเรื่องต้องเคลียร์อีกเยอะ”

....เขารู้แล้วว่าครั้งนี้เสี่ยเอาจริง



หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23(2) บางทีก็เหยียบหนามกุหลาบบ้าง 18/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: pktherabbit ที่ 18-03-2018 22:34:24
ตัดหางปล่อยวัดเลยค่ะเสี่ย
ต้องให้น้องได้รู้ว่าชีวิตนี้ต้องการอะไร
อยากทำงานก็ปล่อยให้ทำ ให้รับผิดชอบตัวเอง
งดมาหา มาเยี่ยม ตัดค่าใช้จ่ายบางส่วนออก
ความสะดวกสบายเกินจำเป็นต้องงด
ชีวิตไม่ง่าย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23(2) บางทีก็เหยียบหนามกุหลาบบ้าง 18/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: onlyplease ที่ 18-03-2018 23:10:29
ทำไมอ่ะ น้องแค่อยากทำงาน เสี่ยก็สนับสนุนไม่ได้เหรอ  เป็นบ้าอะไร เข้าใจวัยรุ่นป่ะ ห้ามไม้ได้ก็ประคับประคองให้ดี ไม่ใช่เอะอะทำโทษ ไม่ให้ทำนู่นนี่นั่น เดี๋ยวเคลียร์เดี๋ยวบลาๆๆ  น้องมันนอกใจหรือก็เปล่า  เป็นบ้าเหรอ  แม่งงงงงงงงง จะไม่บอกให้เลิกกัน เพราะรู้ว่ารักกัน แต่คนเราจะจับมือกันแน่นไปก็ไม่ดี เพราะไม่รู้ว่ามีใครอึดอัดหรือเปล่า  หลวมไปก็ไม่ดีเพราะไม่รู้จะหลุดตรงตอนไหน ความสัมพันธ์ก็เหมือนกัน กระชับบ้าง ผ่อนปรนบ้าง อย่าทำให้ตรงนี้ที่ยืนมันไม่ใช่ที่ควรกลับมา  แต่หากจะขู่เด็กตัดหางปล่อยวัด ถ้าเกิดเด็กมันทิฐิสูงแล้วบ้ากล้าเดินออกไป ก็เสียใจกันป่ะ  #รักไม่ใช่ทุกอย่างนะเสี่ยยยย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23(2) บางทีก็เหยียบหนามกุหลาบบ้าง 18/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 18-03-2018 23:40:19
เราว่าเสี่ยคงมีเหตุผลด้วยอาชีพเสี่ยกลหรืออะไรงี้หรือเปล่าคะ ทำงานเหนื่อยกลางสัปดาห์ก็มาหาน้อง น้องก็วัยรุ่น อยากทำอะไรด้วยตัวเอง มองกันคนล่ะมุม นี่แหล่ะความห่างของช่วงวัย ขอให้คุยกันดีๆ หาทางที่ทุกคนจะโอเคนะคะ  :hao5:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23(2) บางทีก็เหยียบหนามกุหลาบบ้าง 18/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 19-03-2018 03:50:34
 :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23(2) บางทีก็เหยียบหนามกุหลาบบ้าง 18/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 19-03-2018 04:05:09
คนเรา ลองได้โกหกแล้ว ..
การทำผิดอื่น ๆ ก็จะตามมาง่าย ๆ

ถ้าไม่ให้บทเรียนจากการโกหกนี้
ก็เหมือนส่งเสริมให้เด็กทำผิดขึ้นเรื่อย ๆ
จนที่สุดก็ ... สายเกินแก้

แล้วใครเสียล่ะ?
มันก็ "เน่" แหละเสี่ยเอ๊ยยยยย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 23(2) บางทีก็เหยียบหนามกุหลาบบ้าง 18/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 19-03-2018 06:32:34
ต้องค่อยๆอธิบายให้เด็กฟังนะเสี่ย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 24 ตัดบัวยังเหลือใย 24/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 24-03-2018 19:54:06
Chapter 24
ตัดบัวยังเหลือใย



แคสติ้งผ่านไปอย่างแกนๆ

มีไอ้เต้คนเดียวที่อารมณ์ดีทั้งวี่ทั้งวัน เพราะมันคิดว่ามันได้แน่ ส่วนเน่น่ะไม่มีทางเสียหรอก เล่นทำหน้าไม่รับแขกแบบนั้น พอออกมาก็ถูกเสี่ยลากออกไปทันที แถมยังส่งสายตาอาฆาตให้ไอ้เต้มันอีก เน่อายมากๆ ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ เขาควรจะมีเพื่อนที่สนิทใจกัน ควรจะมีคนให้คุยด้วยอย่างที่เด็กรุ่นเขามี แต่เสี่ยกลับทำมันพัง เสี่ยไม่เข้าใจเน่เลย ...ไม่เคยเลย

“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย”

รู้ว่าเสี่ยง้อด้วยการพามากินข้าวข้างนอก เป็นร้านอาหารบนดาดฟ้าของตึกที่สูงที่สุดในประเทศไทย

“อย่าให้เหนื่อยไปมากกว่านี้เลย”

เฮ้อ! พูดแบบนี้คงไม่เรียกว่าง้อหรอก
ขอถอนคำพูด!

เด็กหนุ่มหน้าเศร้าก้มลงดูดน้ำอัดลม เคยสัมผัสความรู้สึกที่ว่ากินข้าวทั้งน้ำตามาแล้ว มื้อนี้จึงแค่เรื่องขี้ปะติ๋วมากๆ แต่หลังจากนี้น่ะสิ นึกภาพไม่ออกว่าจะดีกับเสี่ยยังไง
บางทีก็คิดนะ ...เราต่างกันเกินไป โลกของเราเป็นโลกคนละใบ
เราอาจจะแค่บังเอิญโคจรมาใกล้กันแค่นั้น แต่ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างแท้จริง

เสี่ยไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ และวิถีชีวิตของเสี่ยก็ไม่เหมือนผู้ชายบ้างานธรรมดาทั่วไป

ส่วนเน่ก็ไม่ใช่เด็กวัยรุ่นสดใสร่าเริงตลอดเวลา มีหลากหลายมุม มีหลากหลายสิ่งที่เขายังต้องการค้นหา ด้วยความที่ว่าถูกขังอยู่ในกรงมาทั้งชีวิต พอได้อยู่คนเดียว จึงพยายามบินออกไปให้ไกลที่สุด
และเสี่ยก็ไม่แน่ใจว่าจะกลับมาไหม

“ฉันกลับพรุ่งนี้เช้านะ จะกลับด้วยไหม”


“......”
คนฟังเงียบ เพราะกำลังเหม่อคิดถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเขาสองคนอยู่

“ถามก็ตอบสิ!”

เนเน่สะดุ้ง มองหน้าเสี่ยอย่างงงๆ ด้วยไม่รู้ว่าถามอะไร ซึ่งทำเสี่ยโมโหมาก แกทุบโต๊ะจนแก้วไวน์ล้มกลิ้ง ก่อนจะเดินหนีออกไปสงบสติอารมณ์

...ความอดทนคงถึงจุดสิ้นสุด

โกรธครั้งนี้คงอีกนานกว่าจะหาย
ก่อวีรกรรมเอาไว้เยอะ ก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาล่ะนะ


เนเน่นั่งรอ....

เสี่ยหายไปประมาณสิบนาทีได้แล้ว แต่นาฬิกาสำหรับคนรอมักช้ากว่าเสมอ
เด็กหนุ่มเริ่มกระวนกระวาย กลัวว่าเสี่ยจะทิ้งเขาไป จึงเดินไม่เป็นสุขอยู่บนนั้น ไม่กล้าโทรหาใครเลยด้วย เขากลัวเสียหน้า เสียฟอร์ม
เขามั่นใจว่ายังไงเสี่ยต้องกลับมา เพียงแค่...กลัว.. แค่นั้น

“พี่ครับ”
สุดท้ายก็ทนไม่ไหว เรียกบริกรหน้าตาดี แล้วสั่งไวน์แดงตามอย่างเสี่ยมาหนึ่งแก้ว เขาเคยแอบจิบเล่นๆ แล้ว แต่ครั้งนี้ต่างออกไป จะกินให้เมาไปเลย เสี่ยจะได้มาหา แล้วลากกลับบ้าน งอนง้อกันไปแบบเมาๆ ไม่ต้องมัวทิฐิใส่กัน

แก้วที่หนึ่ง
ไม่ถูกปากเท่าไหร่

แก้วที่สอง
หัวเริ่มโคลง จิบบ่อยขึ้น รู้สึกอร่อยอย่างน่าประหลาด

แก้วที่สาม
เน่พะอืดพะอม ทำท่าจะอาเจียน จึงลุกเดินในแบบที่ตัวเองคิดว่าตรง แต่คนอื่นลุ้นคอแทบเป็นตะคริว

“เดินไหวไหมครับ”
หนุ่มที่ไหนไม่รู้ ใจดีมาพยุงเน่ พากันไปห้องน้ำอย่างทุลักทุเล ก็เน่ยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเดินเองได้นี่

“น้องมากับแฟนนี่  แฟนน้องไปไหนซะล่ะ”

“เดี๋ยวก็มา”

“ทะเลาะกันเหรอ”

“อือ”

เน่เกาะอ่างล้างหน้า ไฟในนี้มืดเป็นบ้า จะให้เห็นหน้าตัวเองชัดๆก็ไม่ได้หรือไงวะ

“ขอเบอร์ได้ป่ะครับ”

“ให้ได้ก็บ้าแล้วพี่”

“ทำไมอ่ะ แฟนหวงเหรอ”

หยุดคิดนิดนึง
“อื้อ”

“เสียดายจัง แล้วนี่น้องจะรอแฟนมาเหรอ”

“คงงั้นแหละ ไปไหนไม่ได้นี่นา เงินก็ไม่มี”

“ให้พี่ไปส่งมั้ย”

“ไม่ต้อง ไม่ว่าง”


.
.
.
.
.


ฝ่ายคนตัวสูงใหญ่หน้าดุน่ะเหรอ
ยืนอยู่หน้าห้องน้ำตั้งนานแล้ว เด็กดื้อนั่นเมาจนไม่เห็นเอง!

เสี่ยโทรเรียกให้ลูกน้องมารับแล้ว ด้วยไม่อยากขับรถเอง คาดว่าอีกไม่ถึงสิบห้านาทีคงถึง แล้วกะว่าจะไปเอาตัวเด็กดื้อกลับบ้านด้วยกัน แต่เน่ยิ่งทำให้เสี่ยโกรธหนักตรงที่ดื่มไวน์ประชด ซ้ำยังยอมให้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาแตะเนื้อต้องตัว

อยากคุยให้เข้าใจ
อยากทำความเข้าใจ
แต่มันต้องใช้เวลา
ใครจะบ้าหาเรื่องทะเลาะได้ทุกวันล่ะ มันเหนื่อยนะ เสี่ยผ่านการมีความรัก ทั้งการมีชีวิตคู่มานักต่อนัก และรู้ดีว่ามันไม่เคยไปรอดเพราะความแข็งทื่อของเขา แต่ไม่ใช่ว่าไม่รักไง เสี่ยรักทุกคนที่เสี่ยเลือก พยายามปรับตัวอยู่ตลอด .....ถ้าครั้งนี้มันไปไม่รอดอีก เขาก็คงไม่สรรหามาให้ปวดหัวอีกแล้ว

แล้วก็ไม่ต้องมาต่อยคนอื่นแบบนี้ด้วย!

พลั่ก!!

“เฮ่ย!”

“ปล่อยตัวเมียกู”
น้ำเสียงดุดัน สายตาคมกริบ มันไม่มีความเมตตาอยู่ในนั้น
แน่นอนหนุ่มผู้หวังดีรีบออกไป ทิ้งไว้เพียงเด็กหนุ่มขี้เมาคนหนึ่งที่มองเหตุการณ์อย่างงงๆ

ใช่

เมื่อสักครู่หนุ่มหล่อคนนั้นเบียดตัวเน่ที่ยืนมองตัวเองในกระจก ตัวมันแนบชิดเสียจนรู้ถึงสัมผัสแข็งๆตรงบั้นท้าย สองมือปลาหมึกลูบไล้ช่วงเอวจนเน่ขาอ่อน  เน่รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่กลับบังคับร่างกายไม่ได้
กระทั่งเสี่ยเข้ามา...

“จะปล่อยให้มันเอาตรงนี้เลยหรือไง”

“ก็...” ....กำลังจะขยับแล้วนะ

“กินไวน์ทำไม”

“..เน่...—”

“อย่าแรดให้มันมากนัก!”

“ห้ะ...”
แรงไปไหม
ด่าอย่างนี้เลยเหรอ
คำนี้เลยเหรอ
เน่เคยด่าตัวเองเล่นๆก็จริง
แต่เสี่ยไม่ได้เล่น
สายตาเสี่ยจริงจัง
ไม่ใช่ล้อเล่นแน่ๆ

“เน่...ไม่ได้แรด”
น้ำตาคลอ เสียงเริ่มสั่น
ภาพเบื้องหน้าพร่ามัวเพราะคำพูดทำร้ายจิตใจอย่างรุนแรง
เสี่ยไม่เคยเลย ...ไม่เคยโกรธขนาดนี้เลย
โกรธจนไม่นึกถึงใจกัน

เสี่ยคงเกลียดเน่แล้ว

“ถ้าไม่ได้แรดหาผู้ชายไปทั่ว ก็พิสูจน์ให้เห็นสิ”

“...ทำไมต้องพิสูจน์ด้วย”

“ไม่เคยสำนึก!”

“เสี่ยไม่เคยฟังเน่เลยต่างหาก!”
น้ำตาหนึ่งหยดไหลร่วง หัวใจเจ็บมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
เขาเคยคิดว่าการที่เสี่ยไม่สนใจมันหนักแล้ว การไม่มีใครรักมันหนักที่สุด หัวใจตายด้าน ไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึก
แต่การที่คนที่เรารักเกลียดเรา เข้าใจเราผิดไปต่างๆนานา ...มันกลับทรมานยิ่งกว่า ข้างในมันแตกหัก

...แหลกสลาย

“......ไหนว่าเสี่ยรักเน่ไง”
บ้าสุดๆไปเลย ร้องไห้หน้าเหยเก คงน่าเกลียดมาก เสี่ยถึงถอยหลังไปเมื่อเน่พยายามจะกอด
เน่โคตรอาย โคตรเสียใจ แต่ก็ยังก้าวขาออกไปหาเสี่ย
“เน่รักเสี่ยนะ .....ร..รักจริงๆนะ”

“เน่ไม่ชอบเรียน ไม่อยากเรียนสาขานี้แล้ว ก็เลยหางานทำแก้เบื่อ ...เนี่ยเน่พูดแล้ว...ส..เสี่ยเข้าใจเน่นะ”
สองแขนเอื้อมถึงร่างสูง ทว่าความรู้สึกกลับไปไม่ถึง
“กลับบ้านเรากันเถอะ เสี่ยจะได้ใจเย็นขึ้น”

คนฟังไม่ตอบ ทำเพียงเดินนำออกไป เนเน่จึงเซตามไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้



.
.

เสียงสะอึกสะอื้นยังคงดังขึ้นเรื่อยๆในรถหรูสีดำขลับ เพราะเมาด้วย เน่ถึงไม่มีฟอร์ม รู้สึกอย่างไรก็แสดงออกอย่างนั้น ตอนนี้แขนเสื้อของเสี่ยจึงเปียกน้ำมูกน้ำตาไปหมด
และเพราะต้องการทำโทษเด็ก เสี่ยจึงไม่กอดปลอบ ไม่แม้แต่จะลูบหัวลูบหลัง แกนั่งนิ่ง มองทางข้างหน้า สมองเหนื่อยล้าจากการใช้ความคิดมากมาย
ถ้าต่อไปนี้..
ถ้า...น่ะนะ
ถ้า...ต่อไปนี้เน่ไม่รับงานมั่วๆ ไม่โกหกกัน
เสี่ยก็จะให้อภัย แล้วคิดเสียว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น
ส่วนเรื่องที่ใหญ่กว่านั้น เช่นการซิ่วออกจากสาขานี้ แล้วกลับบ้านนอก เสี่ยไม่หวังนักหรอก
เขาเข้าใจว่าเน่ได้อยู่ในที่ของเน่แล้ว ถ้านกมันได้ค้นพบบ้านของมัน มีหรือที่มันจะทิ้งไปอีก
เด็กวัยรุ่นคงไม่ชอบบ้านนอกบ้านนา เพราะถ้าเบื่อจริงๆ ทำไมไม่กลับล่ะ มัวแต่ทำอย่างอื่น ไปสนใจสิ่งอื่น ไม่ปรึกษาเรา ไม่เห็นหัวเรา


ใช้เวลาบนถนนเพียงครึ่งชั่วโมงก็ถึงคอนโด เพราะไม่มีรถเลย
เสี่ยพยุงตัวเน่ที่ยังคงร้องไห้ เพียงแค่ไม่มีน้ำตาหลงเหลือ
วางร่างเพรียวลงบนเตียง บอกให้ไทที่รออยู่ก่อนเตรียมน้ำเตรียมผ้า เอามาเช็ดตัวให้

“ให้ผมเช็ดเหรอครับ”

“อืม ทำไม?”

“เปล่าครับ”
ปกติเสี่ยจะหวงเน่มาก
เป็นไปไม่ได้ ต่อให้ไว้ใจไทมากแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้




เน่หลับไปแล้ว
เสียงลมหายใจบางๆเป็นเพียงเสียงเดียวในห้อง

ไทยืนมอง เสี่ยนั่งข้างๆเน่

กำลังคิด
ว่ามันถูกต้องหรือเปล่า
ได้มองเน่ที่หลับแบบนี้เป็นครั้งแรก ทำให้รู้ว่าเด็กคนนี้ยัง...’เด็ก’ มาก
เด็กที่ควรจะมีชีวิตที่ดี แต่ก็ถูกผู้ชายที่อายุเท่าพ่อพรากเอาความใสซื่อบริสุทธิ์ไป

“ฉันน่าจะปล่อยเขา”

“ทำไมเหรอครับ”

“มันไม่น่าเวิร์ค เห็นเสี่ยแก่หลายคนถูกเด็กทิ้งไปหาคนที่หนุ่มกว่า ดีกว่า อิสระกว่า ซึ่งมันก็ถูก”

“ถูกยังไงครับ”

“เด็ก ก็ต้องเรียนรู้ไปเรื่อยๆ จะให้เขามาติดกับเราไปทั้งชีวิตเหรอ”

“ผมนึกว่าเสี่ยชอบเด็กซะอีก”

“ก็ชอบไง”

“เสี่ยคบเด็กมาตั้งหลายคนแล้วนี่ครับ ทำไมเพิ่งมาคิดได้”

“ไม่รู้โว้ย”

ไทอมยิ้ม
“เสี่ยมัวแต่คิดว่ามันไม่เวิร์คนี่ครับ ถึงได้ทิ้งหนุ่มๆเป็นกระดาษทิชชู่เชียว จริงๆเด็กคนก่อนๆหลายคนน่ะ อาจจะรักเสี่ยก็ได้นะ แต่แสดงไม่เก่ง เก่งเรื่องไถเงินอย่างเดียว”

คนฟังปลายตามองแรง
ตกลงว่าจะช่วยหรือจะหลอกด่า

“ผมเพิ่งบรรลุเรื่องเทียนมาครับ ผมคิดว่าถ้าเราจริงจังซะอย่าง ยังไงชีวิตคู่ก็รอด ถึงจะเจอขวากหนามบ้างก็เถอะ บางทีเราอาจเลิกกันไปสองปี แล้วก็กลับมาคืนดีกันก็ได้ใครจะรู้ พอคบกันใหม่ เราก็เหมารวมสองปีที่หายไปด้วย แล้วบอกคนอื่นว่าคบกันมายี่สิบปีแล้วนะแบบเท่ๆ”

“หึ! ชีวิตคู่ของแกกำลังกลับมาดีแล้วนี่”

“ครับ...ถึงเขาจะยังไม่เฉลยว่าใช่เทียนหรือเปล่า แต่ผมก็เชื่อว่าใช่ อีกอย่างสัญญาที่เราตกลงกันไว้ก็มี เสี่ยไม่ใช่พวกเชื่อถือไม่ได้”

“อืม”

“เน่ดูรักเสี่ยนะครับ แค่ยังเด็กอยู่มาก”

“ฉันรู้”

“เด็กวัยนี้รักจริงหวังแต่งนะครับเสี่ย เสี่ยลืมตอนตัวเองเป็นเด็กไปแล้วเหรอ เสี่ยไม่เคยพร่ำเพ้อถึงใคร หรือเขียนจดหมายถึงใครสักคน แล้วบอกว่าจะให้แม่มาขอเหรอครับ มันอาจจะตลกที่พูดเรื่องนี้ตอนโต แต่ตอนนั้นเสี่ยจริงจังใช่ไหมครับ”

เหมือนกับว่าไทเล่าเรื่องของตัวเองอยู่ ตอนนั้นรู้แล้วว่าเทียนและเขาต่างมีใจให้กัน แอบคบกันอย่างลับๆ ทำเรื่องหวานๆใส่กัน สัญญาทุกอย่างเท่าที่นึกออก และโตมาเพื่อรู้ว่าอย่าสัญญาพร่ำเพรื่อถ้าทำไม่ได้

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็ดีสินะ แต่ฉันจะลองปล่อยเน่ไปก่อน”

“หมายความว่าไงครับ”

“หมายความตามที่พูด ให้เขาได้ใช้ชีวิตที่เขาต้องการเถอะ”

“แล้วผมล่ะ”

“เธอก็บอกเขาว่าฉันไม่ได้มีอะไรติดใจแล้ว คอยดูแลห่างๆเหมือนเดิม แต่ไม่ต้องพักที่นี่ เห็นสภาพแล้วสงสาร”

“เสี่ยบอกเองสิครับ”

“ไม่เหมาะ เพราะเน่จะยิ่งร้องไห้ และไม่ได้ตัดสินใจตามความต้องการจริงๆ ให้เขาเลือกโดยที่ไม่ต้องเกรงใจฉันดีกว่า”

“ก็ได้ครับเสี่ย”

“เฮ่ย...ไม่ได้หมายความว่าจะเลิกกัน แค่อยากให้เขาได้อยู่กับตัวเองจริงๆ”





-โถน้องเน่ อดทนหน่อยนะลูก
-ตึกที่สูงที่สุดในประเทศไทยตอนนั้น ก็คือใบหยกนะคะ
สำหรับตอนนี้ เป็นช่วงเวลาที่เฟซบูม อินสตามา นิยายวายเริ่มเป็นกระแสทำซีรี่ย์ ประมาณ 5-6 ปีที่แล้ว
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 24 ตัดบัวยังเหลือใย 24/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 24-03-2018 20:51:37
เสี่ยทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เน่จะได้รู้จักโตบ้าง  :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 24 ตัดบัวยังเหลือใย 24/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 24-03-2018 22:49:53
มันเป็นเรื่องของความต่างของอายุ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 24 ตัดบัวยังเหลือใย 24/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 24-03-2018 22:54:13
เราเห็นด้วยกับเสี่ย ลองห่างออกมาทบทวนกันดูว่าจะทำยังไงให้ทั้งคู่โอเค แต่บอกน้องเองดีกว่าไหมคะ สงสารน้อง  :hao5:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 24 ตัดบัวยังเหลือใย 24/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 25-03-2018 10:16:24
ปล่อยให้เด็กผจญชะตากรรมสักพักก็ดีค่ะเสี่ย
จะได้รู้ตัวว่า ได้ละเลยสิ่งมีค่าไปแล้ว ...

และต้องหาทาง "คว้าคืน" มาใหม่ ด้วยตัวเอง
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 24 ตัดบัวยังเหลือใย 24/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 25-03-2018 11:24:37
เสี่ยทำดีที่สุดแล้ว ต้องให้เน่ออกไปเผชิญชีวิตด้วยตัวเองบ้าง ผิดถูกจะได้จำเอาไว้เป็นบทเรียนสอนใจ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 24 ตัดบัวยังเหลือใย 24/3/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 28-03-2018 09:33:03
มาม่าแน่ๆ ถ้าน้องตื่นมาต้องร้องไห้หาเสี่ยแน่ๆ
น้องรักเสี่ย แต่แค่อาจจะแสดงออกแบบเด็กๆ
ที่แสดงความต้องการหรือประชดก็เพราะอยากให้เสี่ยสนใจ
เพราะวัยที่ต่างกันทำให้มุมมองของทั้ง 2 คนไม่เหมือนกัน
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 25 เจ็บแค่ไหน ใครจะรู้ 8/4/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 08-04-2018 00:42:10
Chapter 25
เจ็บแค่ไหน ใครจะรู้




อาการแฮงค์เป็นอย่างนี้นี่เอง ปวดหัวตุบแทบลุกไม่ขึ้น อยากนอนต่ออีกสักชั่วโมง แต่พอดูนาฬิกา ก็หลับไม่ลง เพราะปาเข้าไปบ่ายกว่า
เน่เห็นยาแก้ปวดบนหัวเตียงพอดี จึงหยิบมากิน ข้างๆไม่มีเสี่ย และไม่รู้ว่าไม่มีมาตั้งแต่เมื่อคืนหรือเปล่า คิดแล้วพาลน้ำตาจะไหล เมื่อคืนไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรไปบ้าง ต่อว่าเสี่ยจนแกงอนหรือเปล่า? หรือพูดเรื่องแต่งจนเสี่ยเข้าใจผิด? ตอนนี้รู้แค่ว่าใต้ตาบวมมาก หน้าบวม ตาเบลอ เป็นคืนที่หนักมากจริงๆ สาบานกับตัวเองเลยว่าจะไม่ดื่มไวน์อีกแล้ว ถ้าอาการแฮงค์มันจะทรมานขนาดนี้

ไหนว่าเมาแล้วเราจะคืนดีกันไงวะเน่..?
นี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสี่ยไปไหน กลับหรือยัง โกรธมากไหม
เด็กโง่
สิ้นคิด
มาสำนึกได้ตอนนี้ จะยังทันอยู่หรือเปล่า!?
เข้าใจแล้วว่าคนที่ชีวิตหายไปครึ่งหนึ่งเป็นอย่างไร
มันวูบโหวง หัวใจสั่นอย่างผิดปกติ
รู้สึกไม่มั่นคง ไม่ปลอดภัย
กระวนกระวาย และหวาดกลัว

คนอื่นทนอยู่ได้ยังไงนะกับอาการแบบนี้
นี่เพียงไม่กี่นาทีที่ตื่นมาแล้วไม่เจอเสี่ย เนเน่ก็แทบอยากล้มตัวลงนอน แล้วไม่ต้องรับรู้อะไรอีกเลย...


กระนั้นร่างโปร่งต้องจำใจโงนเงนออกจากเตียง ไม่ลืมเช็กข้อความในมือถือที่ส่งมาจากแม่ ...ไม่มีอะไรมาก โดนด่านิดหน่อย
ข่าวไปไวจริงนะ คงมีสายสืบเป็นใครสักคนในบ้าน แต่ไม่ใช่เสี่ยหรอก เสี่ยไม่โทรฟ้องอย่างนั้น เอาเป็นว่าแค่แกอ้าปากพูดก็เป็นบุญหูของลูกน้องแล้ว


เฮ้อ!

คิดถึงเสี่ย
แค่ไม่เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้กลิ่นหอมๆ เน่ก็คิดถึงเสียแล้ว
น้ำตารื้น ...เสียใจ น้อยใจ ไม่รู้จะหันไปทางไหน
ใจหนึ่งก็รักเสี่ย
อีกใจหนึ่งก็รักตัวเอง

เราอยากมีค่า อยากเป็นคนที่คู่ควร ช่วยแบ่งเบาภาระให้กับคนที่เรารัก

แต่ก็รู้ว่าเราผิด หลอกเขา ปิดบังเขา
นิสัยเสียที่สุด
แย่ที่สุด

ถ้าไม่ใช่เรา เสี่ยจะมีความสุขมากกว่านี้หรือเปล่า
นั่นสินะ คนที่โตกว่า มีวุฒิภาวะมากกว่า มีความคิด เป็นคนเก่ง สามารถช่วยเสี่ยบริหารงานได้ตามใจนึก

...เนเน่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มนี้เลย



“ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงพี่หมีทัก แกกำลังออกกำลังกายบนพื้น เหงื่อโชกเต็มตัว แต่ยังดูสบายๆ ในท่าลุก-นั่ง

เนเน่แอบหันหลังมาปาดน้ำตาตัวเอง ก่อนตอบ
“อือ”

“ยาอยู่บนโต๊ะ กินหรือยัง”

“กินแล้ว”
เสียงแหบระโหยหายไปเมื่อเน่นั่งลงบนโซฟา เปิดทีวีดูช่องข่าว ตามองจอ แต่สมองไม่รับรู้
ไทเห็นแล้วสงสาร แต่ทำไงได้ เขาต้องบอกเรื่องเสี่ย จึงตัดใจเดินมาหา นั่งลงข้างๆกัน หยิบรีโมทมาปิดทีวี เพื่อที่จะได้ไม่รบกวนสมาธิของทั้งคู่

สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด รวบรวมความกล้าทั้งหมดเปิดปากคุย


“เสี่ยกลับไปแล้วนะ”

ความหวังที่ว่าเสี่ยอาจจะออกไปทำธุระข้างนอกล้มครืน เน่ถอนหายใจให้รู้ว่าเหนื่อย และผิดหวัง

“แล้วก็ฝากเรื่องไว้กับพี่”

“....ครับ?”
ดูเหมือนท่าทางการขยับของเน่จะกลายเป็นภาพสโลโมชั่นไปเสียหมด

ไทรวบรวมความกล้าอีกครั้ง ก่อนทิ้งระเบิด
“ต่อไปนี้เสี่ยจะปล่อยให้เน่เป็นอิสระ”

“...?”

“เน่อยากทำอะไร ตามใจเน่เลย เสี่ยไม่ห้ามแล้ว แต่ว่าต้องระวังเรื่องการโพสต์อะไรนิดนึงนะ อย่าให้เขารู้ว่าเน่เป็นเด็กเสี่ย มันไม่ดี”

“ไม่ดียังไง”
เริ่มโกรธ
เสี่ยอายเหรอ ไม่อยากให้ใครรู้ใช่มั้ย

“มันไม่ปลอดภัย...เข้าใจยัง?—แล้วก็...พี่จะออกไปอยู่ข้างนอกนะ ส่วนเน่อยู่นี่เหมือนเดิม ดูแลพวกค่าน้ำค่าไฟ ค่าบิลต่างๆด้วย พี่คงไม่ได้เข้ามาทำ ส่วนเสื้อผ้าจะจ้างแม่บ้านก็ได้ ซักเองก็ได้ มีร้านซักผ้าหยอดเหรียญชั้นล่างอยู่ เคยสังเกตไหม ตรงหัวมุมลิฟต์น่ะ”

“หมายความว่ายังไง ทำไมเน่ต้องดูแล แล้วจะเอาเงินจากไหนมาจ่าย เสี่ยจะเอามาให้เหรอ”

“จ่ายเงินตัวเอง”

“ห๊ะ...ล..แล้ว ค่าเช่าห้องล่ะ?”

“อันนี้ไม่ต้อง เสี่ยเขาโอนเข้าบัญชีเพื่อนเขาอยู่แล้ว เน่ดูแลแค่บิลก็พอ เอ้อ! หาข้าวกินเองด้วยนะ”

“ทำไม...เหมือนให้เน่ทำทุกอย่างเลย?”

“ใช่ เสี่ยเขาต้องการฝึกเน่น่ะ ไหนๆเน่ก็อยากมีอิสระแล้ว ลองดูสักครั้งก็ไม่เสียหาย อาจจะชอบมากกว่าการที่มีพี่คอยตามเฝ้าก็ได้”

“แล้วเสี่ยล่ะ จะมาหาเน่เหมือนเดิมใช่ไหม”
แววตาของเด็กหนุ่มมีความหวัง แม้สัญชาตญาณกำลังบอกว่าเขากำลังถูกตัดหางปล่อยวัด
แต่จะเป็นไปได้เหรอ?....
ถ้าเสี่ยเลิกจริง เสี่ยก็ต้องเก็บข้าวของออกไปสิ
เน่เห็น....
เห็นเสื้อของเสี่ย ยังอยู่ในตู้....


“เรื่องนี้พี่ไม่รู้”


ไม่...
ไทรู้
จึงรับหลบสายตา และนั่นไม่พ้นการรับรู้ของเน่ไปได้

เน่ไม่มีเรี่ยวแรงจะถามอะไรอีก เท่านี้ก็ชัดเจน

เสี่ยเกลียดเขาแล้ว!

เน่จะอยู่ยังไง
อยู่ไม่ได้
เสี่ยทิ้งเน่แล้ว ทิ้งแบบที่ไม่เหลียวมามองเลยสักนิด
พลันน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าก็ร่วงหล่น ร้องไห้เพราะเสียใจ ชีวิตเน่มีแต่เสี่ย จากนี้ไปจะใช้ชีวิตยังไง ไม่เคยเลย...ไม่เคยไม่มีเสี่ยเคียงข้าง
เขาพยายามทำตัวดีๆเพื่อให้เสี่ยรัก ให้เสี่ยรู้ว่าเขาก็พึ่งพาได้นะ แต่พอได้หลงแสงสี กลับเลือกทิ้งเสี่ยเองก่อนใช่ไหม เสี่ยถึงน้อยใจ แล้วทิ้งเขาเช่นกัน
ใช่สิ
เน่ไม่ดีเอง
เน่เลวเอง
แต่...เน่ก็รักเสี่ย รักมากๆ รักมากที่สุด
เน่เลือกแล้ว เลือกเสี่ยแล้ว
...ได้โปรด

เสียงสะอื้นไห้อันแสนทรมานของเน่ยิ่งทำให้ไททนฟังไม่ได้
ภาพของเด็กหนุ่มที่ชอบทำหน้าเชิดหยิ่งใส่เขา เหลือเพียงเด็กธรรมดาๆที่กำลังเสียใจอย่างหนัก ร้องไห้ตัวโยน กอดเข่าคุดคู้ราวกับจะแตกสลาย

ไม่รู้จะช่วยยังไง

“เสี่ยเขาไม่ได้บอกว่าเลิกนะ แค่เห็นว่าเน่ควรจะได้ใช้ชีวิตแบบที่อยากทำ เดี๋ยวแกหายงอน แกก็กลับมาเองนั่นแหละ ช่วงนี้เริ่มเข้าวัยทองไง อารมณ์แปรปรวน”
ไทพยายามผ่อนคลายบรรยากาศ แต่เน่กลับยิ่งร้องหนักขึ้น
ก็เขารู้นี่ว่าเสี่ยตั้งใจลงโทษ
เสี่ยรู้มาตลอดว่าเน่ไม่เคยใช้ชีวิตคนเดียว ตั้งแต่เกิดก็เป็นคุณหนูมาตลอด แม้กระทั่งตอนอยู่กับเสี่ย เน่ก็ไม่เคยต้องทำอะไรเองเลย มีแค่ตอนนั้น...ช่วงแรกที่บาดหมางกันแล้วเน่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ประทังชีวิตด้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ที่ดูจะลำบากที่สุด
แต่ก็ไม่
ทำไมน่ะเหรอ?
เพราะเน่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลย และไม่ต้องอยู่กับความรู้สึกที่รู้ว่าเสี่ยเกลียดเน่!

เน่รักเสี่ย
เน่พยายามอยู่
เสี่ยรอเน่หน่อยไม่ได้หรือไงกัน

...เน่ผิดไปแล้ว





“มึงเข้าไปคุยก่อนสิ”

“มึงนั่นแหละ!”

“มึงอ่ะแหละ! มึงสนิทกว่า!”

“ใครบอกมึงล่ะ!”

“พอกันทั้งคู่นั่นแหละ กูคุยเอง!”




ติ๋มเดินอาดๆไปหาคนที่นั่งทำท่าหมดอาลัยตายอยาก ต้องให้เดาไหมว่าเรื่องอะไร? เด็กผู้ชายวัยนี้มันจะไปมีอะร้าย ถ้าไม่ใช่เรื่องของหัวใจ แต่ติ๋มก็ยังกลัวๆกล้าๆอยู่น่ะสิ เพราะรู้ว่าเน่ไม่ได้อยากเปิดเผยขนาดนั้น แหงล่ะ เธอเข้าใจนะ มีแฟนที่แก่กว่าหลายปี แถมราศีก็ออกเสี่ยๆ ยังไงไม่รู้ เน่คงจะอายแหละ แล้วไหนจะพี่หมีสุดหล่อคนนั้นที่ไม่มานั่งเฝ้าเหมือนเคย
มีเรื่องอะไรมาหรือเปล่านะ?

“เน่~”
แสร้งร่าเริงให้เพื่อนเชื่อใจว่าไม่ได้มาเผือกเลยจริงๆ

ผ่านไปสามวินาที
เนเน่ก็ยังไม่ตอบกลับ นั่งเท้าคางมองถนนหน้าคณะ
ติ๋มเลยมองดูบ้างว่าอะไรน่าสนใจ
....มีแต่ใบไม้แห้งปลิวว่อน

“มองใบไม้แห้งเหรอเน่ จะกวาดรึไง มันเพิ่งร่วง เดี๋ยวภารโรงก็มากวาดเอง”

“นั่นสินะ ...ใบไม้ที่เพิ่งร่วง เดี๋ยวก็มีคนมาเก็บ ไม่เหมือนกับเรา...ไม่มีใครสนใจ”

เป็นเอามาก

“นี่เน่ แกจะไปเที่ยวน่านมะรืนนี้ไม่ใช่เหรอ จัดกระเป๋ายัง”

“อืม”

“อกหักยังดีกว่ารักไม่เป็นนะเว้ย อีกอย่างนะเราก็ยังสาวยังสวย หาผัวใหม่ง่ายจะตาย ไม่ต้องเครียดหรอก”
แม้ความสัมพันธ์ระหว่างชายลูกครึ่งกับเนเน่จะยังไม่ชัดเจนว่าเป็นแฟน หรือเป็นเด็กเสี่ยกันแน่ แต่ติ๋มก็ต้องปลอบเพื่อนอยู่ดีด้วยความสงสาร อีกอย่าง...คงไม่มีใครอยากเห็นเพื่อนนั่งอมทุกข์ไปตลอดชาติหรอก งานการไม่เดินกันพอดี

“ดีเนอะที่ผลตอบรับพี่ฟิล์มดีเกินคาดแบบนั้น ถึงได้เอาพวกแกไปร่วมทริปด้วย นี่ถ้าไม่ติดว่าไปต่างจังหวัดนะ จะตามไปด้วยเลย”
ติ๋มว่าต่อ
เธอพูดถึงพี่ฟิล์ม เจ้าของบล็อกท่องเที่ยวที่เต้กับเน่เคยไปถ่ายเป็นรูปประกอบบล็อกให้ ไม่นานนักแกก็เกิดอยากจัดทริปขึ้นมา จึงให้พรีเซนเตอร์ของบล็อกมาล่อบรรดาเก้งกวางบ่างชะนี

“ไปกันหลายคนจะสนุกเหรอ อยากอยู่เงียบๆ มากกว่า”
เน่ไม่ได้ปกปิดว่าตนไม่เสียใจ โดยเฉพาะยามที่จะร้องไห้ตลอดเวลาอย่างนี้
เขาเคยลองแล้วช่วงวันแรกๆ แต่ผลลัพธ์มันกลับเลวร้าย ยิ่งเสแสร้งว่าเข้มแข็ง เขาก็ยิ่งน้อยใจ ยิ่งอยากร้องไห้

“เอาน่า ก็แกตกลงพี่เขาไปแล้วนี่ ยังไงก็โผล่หน้าไปก่อน ลองขอกลับไวๆก็ได้”

เน่ทำท่า ‘รับฟัง’
ก่อนเจ้าตัวจะเอ่ยถามเรื่องการจ่ายบิลค่าอินเตอร์เน็ตที่ครบรอบพอดี เขาไม่รู้ว่าจ่ายที่ไหนได้บ้าง แล้วจ่ายกี่บาทกันแน่ เห็นมีทั้งข้างหน้า ทั้งข้างหลัง
ช่วงนี้ยิ่งโง่ๆอยู่

.
.
.
.


หน้าจอมือถือส่องสว่างท่ามกลางความมืด
เพิ่งรู้ว่าห้องเล็กๆแห่งนี้เงียบเหลือเกินเมื่อมีเพียงเขาคนเดียวที่ยังคงมีลมหายใจอยู่
เนเน่มองบิลค่าใช้จ่ายต่างๆบนหัวเตียง อินเทอร์เน็ตจ่ายไปแล้วพันกว่า ค่าน้ำค่าไฟอีกพันกว่า ยังเหลืออะไรที่ยังไม่มาส่งอีกนะ?
เงินที่มีตอนนี้ ใช่ว่าจะใช้เหลือเฟือ
ไม่เลย...เน่ไม่เคยเตรียมตัวต่อการอยู่คนเดียวมาก่อน แค่เขาใช้จ่ายไปกับค่ากิน ก็ตกมื้อละหลายร้อย ...คงต้องกลับมาซดบะหมี่ประทังชีวิตอีกรอบแล้วสินะ หากแต่คราวนี้ไม่มีเงินของจริง ..ไม่ใช่ประชด

Nene Fonder : พี่ครับ ทำไมเสี่ยติดต่อไม่ได้เลย

เห็นคนๆหนึ่งออนอยู่พอดี จึงรีบถาม
ทั้งๆที่จริงก็ถามทุกครั้งจนพี่เขาคงเบื่อ

สวัสดี บางกอก : แกไม่พกมือถือหรือเปล่า

Nene Fonder : เสี่ยต้องติดต่องานตลอด ไม่พกไม่ได้นี่ครับ

สวัสดี บางกอก : ใจเย็นๆนะเน่ ถ้าเสี่ยเขาอยากให้เราทำอะไร ก็ตามใจเขาไปก่อน เพราะไม่ได้บังคับเน่แล้ว เน่ลองใช้เวลาช่วงนี้ทำความรู้จักกับความต้องการของตัวเองดีกว่าไหม

Nene Fonder : แต่เน่ก็อยากให้เสี่ยมาอยู่ข้างๆด้วย

สวัสดี บางกอก : บางทีเราก็ต้องเสียสละบางสิ่งบางอย่าง เพื่ออนาคตของเรา
ลองคิดดูสิ ถ้าไม่มีเขาแล้ว เราจะอยู่ยังไงในเมื่อเราทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง

Nene Fonder : อืม เน่จะพยายามเข้าใจ

เน่ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของผู้ใหญ่นัก ชอบสั่งชอบสอนให้อยู่กับความลำบาก ยิ่งเราลำบากเหมือนเขา เขาจะยิ่งดีใจหรือยังไง
ถึงต้องมาทำความเข้าใจอยู่เนี่ย

Nene Fonder : ฝากบอกเสี่ยด้วยนะถ้าพี่ติดต่อเสี่ยได้ ว่าพรุ่งนี้เน่ไปน่าน ไปสามวัน

สวัสดี บางกอก : อื้ม ดูแลตัวเองดีๆนะ บอกไทหรือยัง

Nene Fonder : บอกแล้ว



สารภาพว่าช่วงนี้เน่ไม่ค่อยมีคนมาคุยด้วยเท่าไหร่ ด้วยความที่เจ้าตัวสร้างโลกของตัวเองขึ้นมา ทำหน้าไม่รับแขก ใครชวนคุยด้วยก็ตอบแค่อืออา เขาเลยพากันหนีหายกันหมด คงมีเพียงเต้ที่ต้องรักษาคู่จิ้นของมันไว้ไม่ให้เตลิด คอยอยู่ข้างเน่ และชวนคุยบ้างนานๆครั้ง
ยิ่งทำให้เน่คิด ว่าทำไมเขาถึงมีคนคอยอุปถัมภ์ ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยตอบแทนสิ่งใด
ยิ่งรู้สึกผิด
มีแต่ Take take take
ไม่เคยที่จะ give

คิดถึงเสี่ย
คิดได้เท่านี้ในสมองก้อนเล็กๆ
ถ้อยคำอ่อนโยนที่คอยสั่งสอน และคอยเป็นกำลังใจ ทั้งๆที่เสี่ยจะต้มยำทำแกงเน่ยังไงก็ได้ แต่เสี่ยก็ไม่เคยทำ
เน่ยังอยากได้ยินมันอยู่นะ...แล้วก็อยากให้เสี่ยบ้าง ...ให้สิ่งที่นอกเหนือจากร่างกาย

อยากให้เสี่ยกลับมาสอนเขาจัง

“รู้ข่าวยัง”
เสียงเต้ลอยเข้ามาในโสตประสาท และทุกขณะจิตที่มีแต่เสี่ย ก็คิดว่าเสี่ยมีข่าวอะไร ข่าวไม่ดีหรือเปล่า แต่หน้าเต้ก็ไม่ได้เศร้านะ

“อะไรของคุณครับ สรุปว่ารู้มั้ย”
เต้เป็นงงที่เด็กน่ากอดนามว่าเนเน่จ้องเขาอยู่นั่น
เขินเป็นนะ!

“ข่าวอะไร เสี่ยเป็นอะไร”

“ใช่ที่ไหนล่ะ! เรื่องที่พี่ฟิล์มจะถ่ายรูปเราตลอดทริปไง แล้วเขาบรีฟว่าให้ออกแนวคู่รักงอนๆอ่ะ”

“ยังไง”

“ก็เราจะไปดูดาวที่ดอยเสมอดาวใช่มั้ย พี่ฟิล์มเขาจะเก็บทุกอิริยาบถของเราสองคนแบบธรรมชาติๆอ่ะ แต่ให้เราไม่ใกล้กันมาก เวลาเดินขึ้นเขาก็เดิมตามหลังกัน ไม่หวานใส่กัน เหมือนเน่งอนเราอยู่”

“ทำไม่ได้”
ไม่มีอารมณ์

“เออ ไม่ต้องทำหรอก เพราะตอนนี้เน่ก็เหมือนงอนคนทั้งโลกอยู่แล้ว เมื่อกี๊ก็แอบเก็บได้ตั้งหลายรูป ทำหน้าหยิ่ง สร้างโลกของตัวเองคนเดียว เข้าธีมมากๆ”

พอได้ฟังก็อดถอนหายใจแรงๆไม่ได้
เอาเถอะ
อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ถ้าจะไม่ให้เกียรติกันขนาดนี้ เขาก็ไม่มีอะไรจะพูด ที่เขาว่ากันว่าคนเราสันดานจะออกก็ตอนเห็นเงินนี่ท่าจะจริงแฮะ รุ่นพี่ที่เคยเคารพคนนั้นหายไปไหน เน่เจอแต่พวกหลงใหลในชื่อเสียงเงินทอง จนทำได้กระทั่งกับคนที่กำลังทุกข์ เน่หวังมาน่านเพื่อบรรเทาความทุกข์ แต่เห็นจะไม่ใช่เสียล่ะมั้ง

“อย่าทำหน้างั้นสิ”

“ยังไง”

“เหมือนจะร้องไห้”

“อือ...แล้วมีอย่างอื่นให้ต้องรู้สึกเหรอ”

“เฮ่ย ขอโทษ”

เน่ไม่ตอบคำ ยกแขนกอดอกอันเป็นสัญญาณว่ากำลังสร้างกำแพง อย่าริข้ามมากวนใจ และพิงหัวกับหน้าต่างรถ มองภาพผืนป่าอันอุดมสมบูรณ์ข้างนอก แม้มันจะลางเลือนเพราะหยาดน้ำตาก็ตาม




หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 25 เจ็บแค่ไหน ใครจะรู้ 8/4/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 08-04-2018 01:23:21
เสี่ยก็แอบห่วงเมียแหละเชื่อเถอะ
แต่อยากให้เด็กเน่เรียนรู้

เอาละ เหมือนที่เทียนบอก
ต้องยอมแลกบางอย่างเพื่อให้ได้บางอย่างมา
ทนเอาแล้วกันเน่ การกระทำของตัวเอง
และการตัดสินใจของเสี่ย

ค่อยๆ เรียนรู้ไป
อาจจะทรมานใจ แต่ไม่ลองไม่รู้
จะไม่เข้าข้างใคร
ไม่เข้าข้างเด็กเน่
และไม่เข้าข้างเสี่ย

เพราะทั้งหมดที่เกิดขึ้น เป็นผลจากการกระทำของพวกคุณทั้งสองคน ขอบคุณสำหรับนิยาย รู้สึกยิ่งอ่านยิ่งไม่พอ ขอบคุณจากใจค่ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 25 เจ็บแค่ไหน ใครจะรู้ 8/4/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 08-04-2018 01:58:42
 :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 25 เจ็บแค่ไหน ใครจะรู้ 8/4/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 08-04-2018 15:37:30
เห็นน้องเป็นแบบนี้แล้วสงสาร ใจไม่แข็งพอ ตอนหน้าพอแล้วเนอะเสี่ย  :hao5:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 25 เจ็บแค่ไหน ใครจะรู้ 8/4/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: onlyplease ที่ 08-04-2018 16:00:19
เน่ๆ น่าจะลองเข้มแข็งดูนะ ลองอยู่แบบไม่มีเสี่ย
แบบเบื่อเสี่ยอ่ะ ทำไมดูแลและคอยสนับสนุนก็ไม่ได้เหรอ  ต้องให้วางกฏเกณฑ์เป๊ะๆเหรอ รู้ว่าเน่ทำไรไม่ได้ ก็จะใช้เรื่องนี้กดดันน้องเหรอ นี่เหรอคนรักคนผูกพัน เน่อยากทำ ทำไมไม่สนับสนุน หากวันหนึ่งเสี่ยกดดันมากๆ วัยรุ่นอ่ะ คงเตลิดไปซักวัน เรื่องราวก็จะยิ่งแย่ลง เน่ๆไม่ใช่เด็กไม่คิด แต่เขาคิดให้มุมของคนวัยนี้ เสี่ยก็มองในมุมคนอาบน้ำร้อนมาก่อน  แต่เข้าใจป่ะ ว่ายุคสมัยตัวเองมันไม่มาสารถตัดสินคนอีกยุคนึงได้ ผิดหวังเสี่ยว่ะ
#ใครทีมเสี่ยเขาไม่รู้ #รู้แต่ว่าทีมหนูเน่ๆ
 :z6:  :z6:  :z6:  :z6:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 25 เจ็บแค่ไหน ใครจะรู้ 8/4/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 08-04-2018 20:57:12
 :hao5: สงสารน้องเน่ แต่ก็จะได้เรียนรู้นะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 25 เจ็บแค่ไหน ใครจะรู้ 8/4/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 10-04-2018 00:45:44
สงสารเน่นะ แต่ยังทีมเสี่ยอยู่ดี อย่าเพิ่งยอมง่ายๆนะเสี่ยยยยย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 25 เจ็บแค่ไหน ใครจะรู้ 8/4/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: kwang2555 ที่ 18-04-2018 20:01:23
ทีมเสี่ยยยฮื่อออ กลับมาหาน้องเน่ไวๆน้าาาา
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 25 เจ็บแค่ไหน ใครจะรู้ 8/4/61 p.6
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 19-04-2018 02:03:04
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 26 ถ้านี่คือคำตอบ 23/4/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 23-04-2018 19:54:11
Chapter 26
ถ้านี่คือคำตอบ




‘ไม่ได้เห็นหน้า แต่เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี’
สำนวนนี้ยังใช้ได้กับทุกยุคทุกสมัย เพียงแต่เปลี่ยนจาก ‘หลังคา’ เป็น ‘เว็บไซต์’ เท่านั้นเอง
เนเน่เป็นคนสมัครเว็บไซต์โซเชียลมีเดียที่มีโลโก้สีน้ำเงินเป็นสัญลักษณ์ให้เสี่ยเอง เอาไว้คุยกันผ่านแชท ส่วนหน้าหลักนั้นไม่ค่อยแสดงออกว่ารู้จักกันสักเท่าไหร่ นานๆทีเสี่ยจะโพสต์เรื่องงานบ้าง หรือถูกแท็กมาบ้าง เช่นวันนี้แกไปงานแต่งลูกสาวกำนันปั่น เสี่ยก็โพสต์อวยพร พร้อมแนบรูปหล่อๆของตัวเองที่ไม่รู้ตัวเลยว่าแย่งซีนเจ้าบ่าวจนหมด
แกก็เป็นคนแบบนี้
น่ารัก
จริงใจ
...ช่วยไม่ได้ที่ใครต่อใครพากันรักเสี่ย อาจจะยำเกรงกันบ้างเป็นเรื่องปกติ แต่ทุกคนก็ชื่นชมเสี่ยกันทั้งนั้น แม้แต่เน่ยังเผลอตกหลุมรักเลย อ้อมกอดอุ่นๆ กับคำปลอบโยนแสนหวาน เสี่ยอย่าเอาไปให้ใครนะ โดยเฉพาะผู้หญิงชุดแดงที่ยืนเบียดไหล่จนแทบจะสิงกันอยู่เนี่ย!

Tene fanclubka แสดงความคิดเห็น
>แฟนเหรอคะ คนข้างๆ :))

ใครกัน?
รูปโปรไฟล์เป็นภาพเขากับเต้ อีกทั้งชื่อ...สังเกตดีๆมันคือ เต้ กับ เน่ นี่นา
แล้วเป็นเพื่อนเสี่ยได้ยังไง นักธุรกิจ กับ แฟนคลับดาราวัยรุ่นหน้าใหม่น่ะนะ ...บังเอิญเหรอ?
...บังเอิญไปหรือเปล่า?

ใจร้อนรน
มือสั่นอยากตอบเอง
ทำไงดี เพราะเสี่ยคงไม่มายุ่งกับคนที่ไม่รู้จักหรอก ...แล้วไปรับเขาเป็นเพื่อนทำไมนะ
หรือว่าเสี่ยจะรู้จัก?
งั้นถ้าตอบแทนจะดูเสียมารยาทหรือเปล่า สมัครแอคเคาท์ใหม่เลยดีไหม แต่เสี่ยปิดสาธารณะนี่ กว่าแกจะกดรับเพื่อนก็รอเหงือกแห้งกันพอดี

ระหว่างที่คิดไปสารตะนั้น มือเน่ใช่ว่าจะหยุดค้างไว้ที่ภาพเดิม เน่เลื่อนดูโพสต์เก่าๆของเสี่ย ปรากฏว่ามันมีคนมาแสดงความเห็นอย่างน้อยก็หนึ่งความเห็นเสมอ ลางสังหรณ์คนเราน่ะเชื่อถือได้
พอกดดู
เป็นอย่างที่คาด

Tene fanclubka

ทั้งนั้น!

อยากบอกว่า ‘ยุ่งอะไร!’ เป็นประโยคคำสั่ง และไม่ใช่ประโยคคำถามด้วย
.
.
.
Nene Fonder
ตอบกลับ Tene fanclubka
>ไม่ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่า

.....เน่กดส่งไปแล้ว หลังจากเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ตัวเองเป็นหมาแมว ตั้งค่าส่วนตัวทุกอย่างเพื่อไม่ให้ยัยนี่ตามส่องได้ แต่ถ้าเห็นชื่อ Nene Fonder ก็คงพอเดาได้บ้างแหละ เพราะตั้งใจประกาศให้ชัดๆไปอยู่แล้วว่าเขาเด็กใคร แค่ให้มันสับสนสองสามวิก็แค่นั้น

เฮ้อ! รู้สึกว่าตัวเองทำเรื่องไร้สาระมากขึ้นทุกที

>แต่โอบกันถึงเนื้อถึงตัวเลยนะคะ

>ก็ถ่ายรูปกัน มันก็ต้องเก๊กท่าป๊ะ

>แหม คนที่มีแฟนแล้ว เขาไม่โอบคนอื่นแบบนี้หรอกค่ะพี่เน่

ยัยเด็กโรคจิตคนนั้นแน่!
เน่นึกเสียงเย้ยหยันของมันออกเลย แฟนคลับภาษาอะไร ทำตัวเหมือนแอนตี้แฟนมากกว่า

>ถ้าน้องมีมารยาทพอ น้องก็คงเข้าใจ

>ถ้าพี่เน่มีมารยาทพอ พี่เน่ก็ต้องเกรงใจแฟนตัวเองด้วยสิคะ ไม่เซอร์วิสพร่ำเพรื่อ

เด็กแก่แดดตอบเขา พร้อมแนบลิงก์ของเว็บไซต์วัยรุ่นแห่งหนึ่ง เป็นกระทู้รวมภาพทริปไปน่านแบบเอ็กคลูซีฟที่ไม่มีในบล็อกพี่ฟิล์ม และหลายๆภาพก็เป็นอาการแนบชิดสนิทเกินเพื่อนของไอ้เต้มัน อย่างที่มันบอกว่าเป็นธีมง้องอน ดังนั้นเต้ก็จะจับมือบ้าง โอบไหล่บ้าง หยิกจมูกบ้าง ขณะที่เน่สะบัดหน้าหนี ไม่ก็ทำหน้าตายซากใส่
ซึ่งกับแฟนคลับด้วยกัน ต่อให้เน่ต่อยเต้ พวกเขาก็จิ้นอยู่ดี

>เงียบเลยเหรอค้า หนูบอกแล้วว่าให้เลือกพี่เต้

>พี่ไม่เลือก

>คนหลายใจสินะเนี่ย

>พี่ไม่เลือกใครทั้งนั้นครับ

เนเน่เลือกที่จะจบการถกเถียงเพียงเท่านี้ เพราะมันดูเด็กน้อยมาก เขาเข้ามหาลัยแล้ว ควรเลิกพฤติกรรมงอแงสักที จึงปิดเว็บไซต์ยอดนิยมลง ล้มตัวลงนอน โทรหาแม่ ถามว่าเรื่องโน้มน้าวให้เสี่ยกลับมาไปถึงไหน พ่อแม่แกก็ให้ความร่วมมือดีนะ แต่ไม่วายแขวะว่าลูกติดผู้ชายกลับมา ซึ่งทำให้เน่คลายเครียดลงกับมุกตลกที่พ่อแม่พยายามทำให้เขาสบายใจ

ก๊อก ก๊อก

ทุกครั้งที่มีเสียงเคาะประตู เน่มักหวังให้เป็นเสี่ยตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกัน อยากให้เสี่ยหายโกรธ กลับมาคุยกัน กลับมารักกันเหมือนเดิม

“อ้าว”

แต่มันก็ไม่เคยเป็นจริงเลย ไอ้ความหวังลมๆแล้งๆ
พี่หมียืนอยู่ หน้านิ่งตามสไตล์ เน่เบี่ยงตัวให้คนตัวใหญ่เข้ามา ไม่แปลกใจเมื่อเห็นหน้าตาตกใจของแก

“ทำไมห้องเป็นอย่างนี้เนี่ย”

“ไม่อยากจ้างแม่บ้าน ไม่มีตังค์”
น้ำเสียงออกห้วนของเน่ทำให้ไทรู้ทันทีว่าเด็กเริ่มโมโหเขากับเสี่ยแล้ว

“กวาดไม่เป็นเหรอ”

“เป็นสิ....แต่....”
เสียงสั่นใส่อีก ไทเลยใจอ่อนยวบ ลูบหัวเด็กที่ถึงอย่างไรก็ยังเป็นเด็กในสายตาของเขา

“ตัวสูงขึ้นนะเนี่ย”
เปลี่ยนเรื่องเสีย เน่จะได้หายเศร้า

“เสี่ยจะมาไหม”

“รอสักพัก”

“เสี่ยพูดถึงเน่บ้างหรือเปล่า”

“ก็....”

“ถามจริงนะ อย่าโกหกเน่นะ—เสี่ยเคยบอกพี่หมีว่าเสี่ยรักเน่มั้ย”

“เอ่อ....เคยหรือเปล่านะ ใครจะจำได้ล่ะ แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้เกลียด”

“จริงเหรอ”

“จริงสิ”

เนเน่ทิ้งตัวลง คล้ายกับว่าโล่งใจมาก แต่สักพักก็ทำหน้าเศร้าขึ้นมาอีก ทำเอาไทตามอารมณ์ไม่ทัน แต่ก็เข้าใจล่ะนะว่าเด็กวัยกำลังโต อารมณ์ขึ้นๆลงๆ พอๆกับเสี่ยนั่นแหละ เพียงแต่รายนั้นเป็นวัยกำลังแก่

“แต่เสี่ยดูเหมือนไม่แคร์เน่เลย อยู่ๆก็มาบอกให้อยู่คนเดียว ทั้งๆที่เคยเคียงข้างกันมาตลอด อย่างตอนที่พี่หมีนิสัยไม่ดี เสี่ยยังอยู่ข้างเน่เลย แล้วนี่อะไร...มาทิ้งกันเฉยๆ”

ไทยิ้มขื่น ตอนนั้นก็ประทับใจเสี่ยนะ ที่ไม่ทิ้งเด็กแก่แดดคนหนึ่ง

“แต่อย่าลืมนะว่าเน่โกหกเสี่ย”

นั่น ทำหน้าจะร้องไห้อีกแล้ว

“เน่ผิดไปแล้ว”

“ขอโทษเสี่ยสิ”

“ก็เสี่ยติดต่อไม่ได้นี่!”
จะให้ขอโทษได้ไงวะ!

“เฮ้อ! พยายามเข้าละกัน ง้อทุกวันเดี๋ยวก็ตอบ”

“เสี่ยดูรำคาญคนแบบนี้นะ”

“ก็ใช่ แต่ถ้าลองได้รักใครแล้ว เราก็ไม่รำคาญเขาหรอก”

พี่ไทยิ้มเพ้อๆ ก่อนจะก้มลงตอบข้อความจากใครบางคนยิกๆ เนเน่เห็นแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้ งงว่าพี่แกมาทำไม มาทำหวานเยิ้มอะไรแถวนี้ หรือตั้งใจแกล้งเขากัน

“เอ้อ ลืมไป พวกค่าใช้จ่ายต่างๆเรียบร้อยดีนะ? เงินพอไหม?”

“ตอนนี้ยังพออยู่ครับ”

“ยังรับงานอยู่หรือเปล่า”

เน่ส่ายหน้า

“อ้าว แล้วเดือนหน้าจะทำยังไง”

เน่ส่ายหน้าอีก

“เสี่ยเขาเปิดโอกาสเต็มที่ ก็รับไปสิ”

“เน่คงทำงานด้วยสภาพแบบนี้ไม่ไหว”

“ลองดูก่อน”

คนฟังไม่ตอบ เอาแต่นั่งมองหน้าจอโทรศัพท์ เขาเลื่อนนิ้วไปเรื่อยไม่มีจุดหมายในแอปฯสีน้ำเงิน ไทสังเกตเห็นอย่างนั้น จึงลองเช็กความเป็นไปบนหน้าวอลล์ของทั้งเสี่ยทั้งเน่

ปรากฏว่าสัญชาตญาณเชื่อได้จริงๆ

เขาขำนิสัยเด็กของเน่ แต่มันก็สมควร มีเด็กที่ไหนไม่รู้มาคอมเม้นต์เสี่ยทุกโพสต์ มันก็ย่อมหึงเป็นธรรมดา แล้วดูเสี่ยสิ อยู่กับเพื่อนสมัยประถมหรือยังไง ถึงได้ปล่อยให้เขาควงแขนอย่างนั้น

“คนนี้เพื่อนเสี่ยล่ะมั้งเน่ ไม่ต้องหึงนะ”

“หื้อ...เน่ไม่หึงหรอก เพราะเสี่ยไม่ชอบผู้หญิง”

ปากบอกอย่างนั้น แต่ตากลับจ้องรูปเดิม

“เสี่ยเขาไม่ทิ้งเน่หรอก”

ไทพูดทิ้งท้าย ก่อนจะลงมือเก็บกวาดห้องหับอันรกรุงรัง ทีแรกก็กะว่าจะให้เด็กเก็บอยู่หรอก แต่วิญญาณแม่บ้านมันเข้าสิง เห็นแล้วอดใจไม่ไหว คันไม้คันมืออยากช่วยเหลือ
ไม่ใช่เพราะได้รับคำสั่งจากคนที่ชื่อ ‘สวัสดี บางกอก’ เลยนะ
...จริงจริ๊ง


.
.
.
.


หลังจากที่ไทผู้กลายร่างเป็นพี่ชายใจดีกลับไปแล้ว และเน่ไม่รู้ด้วยว่าแกไปอยู่ที่ไหน เนเน่ก็หันมาลงมือทำการบ้าน เป็นงานกลุ่มในหัวข้อ ‘ชีวิตวัยรุ่นกับสังคมในปัจจุบัน’ ซึ่งเราจะส่งอะไรให้อาจารย์ก็ได้ เป็นชิ้นงาน รายงาน หรือวิดีโออะไรก็ได้ให้ตรงกับหัวข้อ อาจารย์มีตัวอย่างให้เป็นหนังสั้นกุดจากรุ่นพี่ สนุกและตลกมาก อีกทั้งยังเข้าถึงง่าย กลุ่มเน่จึงทำตามอย่างบ้าง โดยหน้าที่ของเน่คือการตัดต่อที่เขาไม่ถนัดเอาเสียเลย ยังดีที่โปรแกรมสมัยนี้มันฉลาด คำสั่งต่างๆใช้งานง่ายอยู่มากโข

“โซเชียลกับวัยรุ่น ...—เฮ้อ! ทำไงได้ ก็ผัวอยู่ในนั้นนี่หว่า”

ทำไปบ่นไปตามประสาชายโสด(ชั่วคราว)

“มันก็ต้องเช็กบ้างป่ะวะ”

ด่าตัวเอก ผู้กำลังสั่งสอนเพื่อนตัวเองว่าอย่าติดมือถือ

“เสี่ยนะเสี่ย เคยรักเน่บ้างหรือเปล่า”

แล้วก็เศร้าอีกครั้งเมื่อเห็นคู่รักในนั้นกลับมาคืนดีกัน
เป็นเอามากจริงๆ
—และรู้ตัวด้วย
เน่ไม่น่าไปว่าพี่หมีตอนนั้นเลย กรรมถึงตามสนอง
เข้าใจแล้ว ...เข้าใจจริงๆ
ไอ้อาการคุ้มดีคุ้มร้ายแบบนี้ มันไม่ได้มีความสุขเลยนะ ต้องกังวลไปต่างๆนานา ว่าเขาจะเป็นอะไร สบายดีไหม ยังรักเราอยู่หรือเปล่า
พอเรากำลังจะสูญเสียบางอย่างไป เราถึงเพิ่งคิดได้ ว่าสิ่งนั้นสำคัญกับเรามากแค่ไหน
แล้วเสี่ยจะคิดแบบนี้หรือเปล่านะ?

เด็กหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมาเป็นรอบที่ร้อย กดเข้าแอปพลิเคชั่นเดิม เสิร์ชชื่อเสี่ย
วันนี้เสี่ยจะโพสต์อะไรบ้างนะ
หรือจะมีคนแท็กหาไหม
ถ้าเด็กนั่นเจ๋ออีกก็จะด่ากลับเลยคอยดู

“เอ๊ะ?”

ทำไม...ไม่เจอหน้าวอลล์ของเสี่ย

เนเน่ลองกดหาอีกรอบ

ก็ไม่เจออีก

ลองเปลี่ยนชื่อใหม่ เสี่ยอาจจะเปลี่ยนเป็นภาษาไทย

ไม่มี!

ไม่ๆ
เสี่ยอาจจะใช้ชื่อเล่น

ชื่อบริษัท

ชื่อหมา

ชื่อแมว

ไม่

อาจจะใช้ ‘เสี่ยอเนก’ แบบนี้ก็ได้

ไหนลองหาจากเพื่อนของเสี่ยซิ

หาให้ครบทุกคน

เสี่ย

เสี่ยอยู่ไหน

“...เสี่ย”

“ฮึก...ส..เสี่ย”



และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่เน่เห็นหน้าคนที่เขารัก
เพราะไม่ว่าจะขอร้อง อ้อนวอน ใครต่อใครจนเหมือนคนบ้า ก็ไม่มีใครช่วยได้ เพราะเสี่ยเลือกลบทุกสิ่งทุกอย่าง ราวกับว่าไม่เคยมีตัวตนในโลกโซเชียล
เน่โทรหาหลายต่อหลายครั้ง ก็ฝากไว้เพียงเสียงรอสาย

“ไอ้แก่ใจร้าย!”

คือนิยามใหม่ที่เขาให้เสี่ยได้

อยากให้รับงานนักใช่ไหม อยากให้อยู่คนเดียวให้ได้นักใช่ไหม!!

เน่จึงประชดด้วยการรับงานทุกงานที่ติดต่อเข้ามา ตามแคสทุกบทบาทที่คุณสมบัติถึง เขาเซ็นสัญญาเป็นนักแสดงในสังกัดของโมเดลลิ่งเล็กๆแห่งหนึ่ง ที่เจ้าของเป็นเพื่อนกับเจ้าของโมฯของเต้ ดังนั้นจึงสามารถรับงานคู่กันได้ โดยไม่ต้องกลัวเสี่ยหึง
ฟังดูสนุกนะ แต่ข้างในมันมืดมนไปหมด

ในขณะที่การเรียนแย่ลง เขากลับกวาดบ้านได้สะอาดขึ้น
เพื่อนรอบตัวไม่มี แต่เขากลับมีแฟนคลับคอยให้กำลังใจอยู่เสมอ
เขาที่ไม่เคยแตะเหล้า แต่วันนี้เน่ได้ลิ้มรสแอลกอฮอล์มากมาย แม้คอจะยังอ่อน

ทุกสิ่งที่เน่ทำ คงต้องขอบคุณคนใจร้ายคนนั้น

“คืนนี้ไปอิทชี่กันมั้ย”
เต้เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวเดินเข้ามาทัก ทำให้เน่หลุดจากภวังค์เรื่องคะแนนพรีเซ้นต์อันห่วยแตก แน่หละ ก็เขาทำชุ่ยๆไปนี่

“กำลังรออยู่พอดี”
พี่หน่าผู้จัดการบอกเน่แล้วว่าคืนนี้มีฉลองปิดกล้องหนังทุนต่ำที่ผับอิทชี่ เน่ไม่ได้เล่นหรอก แต่ก็ไปทำความรู้จักแค่นั้น เพราะรู้สึกว่าอยู่คนเดียวแล้วฟุ้งซ่าน

“แล้วที่ไปแคสคู่รองเรื่องรักเท่าฟ้าล่ะเป็นไง”

“ผ่าน เริ่มถ่ายต้นปีหน้า”

“เฮ่ยจริงดิ!? ทำไมไวจังวะ”

“ก็คู่หลักเป็นเด็กเส้นนี่นา จะคัดอะไรมากมาย”

“แล้วเน่อ่านหนังสือยังเนี่ย มะรืนสอบนี่ คณะเน่อ่ะ

“ยัง สอบบ่ายอ่ะ อ่านเช้าคงทันมั้ง”

“โห ใจเย็นโคตร”

“พูดมาก ไปได้แล้ว”

“จ้าๆ”

กล่าวเสร็จ น้องเน่ก็เดินตามตูดคนมีรถต้อยๆ กะไปสิงอยู่ห้องเต้ก่อน เดี๋ยวนี้เขาไปบ่อยจนจะเป็นห้องของตัวเองอยู่แล้ว แต่ไม่เคยนอนค้างเลย เพราะหวังว่าเสี่ยจะแอบมาหาสักวัน


.
.
.
.


“เดี๋ยวไปตรงนั้นก่อนนะ”
เสียงตะโกนดังแทรกเสียงเพลงอันดังลั่นหู เต้ไม่ลืมทำท่าชี้ไม้ชี้มือไปที่ข้างเวที ซึ่งมีกลุ่มหนุ่มล่ำชูแก้วเหล้าให้อยู่
เน่พยักหน้ารับรู้ แต่พอเพื่อนผละออกไปได้ไม่เท่าไหร่ พระเอกของเรื่องก็เข้ามานั่งเบียดเขา

“นึกว่าเป็นแฟนกัน”
บอกตรงๆว่าจำชื่อไม่ได้ แต่หน้าไม่ใช่สเป็ค ออกตี๋ๆ และสำอางไปหน่อย

“เป็นเพื่อน”
เน่ตอบ

“แล้วเน่มีแฟนยังอ่ะครับ”

“....ไม่รู้”

“ไม่รู้เหรอ โม้ป่ะ”
มือไม้เริ่มเลื้อย จมูกกับปากใกล้แก้มเน่มากขึ้นทุกที แต่เจ้าตัวไม่หลบด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่สร้างความพึงใจให้ตนอย่างผิดปกติเมื่อได้รับรู้ว่ายังมีคนสนใจ

“ที่ไปแคสรักเท่าฟ้าอ่ะ เป็นไงบ้าง ได้คู่กับไอ้บาสหนิ”

เนเน่เหล่ตามอง ไอ้นี่มันรู้แฮะ

“ก็หนุกดี เขาให้ลองร้องไห้อยู่สามฉากด้วย”

“เจอไอ้บาสป่ะ”

“เจอ”

“มันเสือนะไอ้นี่ ระวังไว้”

“เขามีแฟนแล้ว เป็นผู้หญิง”

“รู้ครับรู้ แต่มันเอาหมดถ้าสดชื่น”

คนฟังหัวเราะ

“ขำง่ายจัง เมาแล้วรึไง”

เน่ส่ายหน้า
“หื้อ—กินแค่แก้วเดียว จะเมาได้ไง”

“ตาเยิ้มซะขนาดนี้”
นิ้วโป้งขาวเกลี่ยบริเวณใต้ตานวลเนียน ปลายจมูกโด่งเป็นสันเคล้าคลออยู่ที่พวงแก้มดั่งผีเสื้อที่หยอกล้อดอกไม้
ติดใจ
ไม่ยอมบินไปไหนสักที

ถ้าดอกไม้ดอกนี้มีเจ้าของแล้ว มันคงช้ำ กระดำกระด่าง แต่เท่าที่เห็นคงไม่ใช่ ...กลีบดอกแสนสวย ราวกับเพิ่งผลิบาน

อดใจไม่ไหวแล้ว

กดจมูกลงไปสูดกลิ่นหอม ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากประกบปากอีกฝ่าย สอดลิ้นเพื่อชิมน้ำหวาน ไล้ไปตามไรฟันหน้า แล้วประคองศีรษะทุยให้ขยับใกล้เข้ามาอีกหน่อย เพื่อสอดลิ้นพัวพัน คราวนี้ถึงได้รู้ว่าเน่เป็นงาน ไม่ใช่เด็กใสซื่อที่ไหน ทั้งสองแขนที่คล้องคอยึดเอาไว้ ทั้งลิ้นร้อนที่กล้าเล่นกับเขา

“อืม...”

“เฮ่ยเน่!”
เป็นเต้ที่กระชากเพื่อนออกด้วยความตกใจ ใครจะไปคิดล่ะว่าเน่ที่รักแฟนหนักหนาถึงได้มานั่งจูบปากกับผู้ชายแบบนี้

“โทษทีนะ ขอกลับก่อน”
เต้บอกพระเอกหนัง แล้วลากเพื่อนตัวดีออกมาข้างนอก บอกตรงๆว่าไม่ได้หึงเลย มองเป็นเพื่อนไปเสียแล้ว แต่เต้เป็นห่วงเน่มากกว่า เหมือนจะทำอะไรไปไม่คิดหน้าคิดหลัง ถ้าสร่างเมาขึ้นมาแล้วจะทำยังไง หากเกินเลยไปมากกว่านี้ ไหนจะแฟนที่เน่รอทุกวันทุกคืนอีก ในเมื่อยังไม่เลิกกัน ก็ไม่ควรปล่อยตัว

“ไหนว่ายังรักแฟนอยู่ไงเน่!”

จี้ใจดำซะเลย จะได้หายเมา

“จะบ้าไปกันใหญ่!”

เต้ด่าอีก ก่อนจะผลักร่างโปร่งเข้าไปนั่งสงบสติอารมณ์ในรถ

เนเน่ดูนิ่งไป เต้ไม่รู้ว่าสำนึกได้หรือยัง หรือยังเมาอยู่ เขาเลยสวดต่อ

“ถ้าไม่ใช่งานแล้วปล่อยตัวขนาดนี้ แม่งโคตรน่าเกลียดเลยนะ แฟนขี้หึงไม่ใช่เหรอ คิดอะไรอยู่วะ แล้วจะคืนดีกันได้ยังไงถ้าเขารู้ว่ามามั่วแหลกแบบนี้ ไม่เห็นหรือไงว่ามีคนถ่ายรูปอยู่ แม่ง”

“หึ!”

สิ่งที่เต้ได้ยินกลับมาคือเสียงหัวเราะในลำคอ
คิดว่าเน่คงไม่แคร์แล้ว

“ฮึก...”

“อ้าว”
ไม่ใช่แล้วแหละ
จู่ๆคนน่ารักก็ร้องไห้ออกมา พร่ำบอกว่า
“ผิดไปแล้ว” ซ้ำๆ จนเต้ต้องกอดปลอบ

“ไปหาเขาไหมล่ะ ไปเคลียร์ให้มันจบๆ ไม่ชอบเลยนะเว่ยที่เน่กลายเป็นคนซึมเศร้าแบบนี้ อีกอย่างเราก็ผิดด้วยส่วนหนึ่ง ไม่สบายใจว่ะ”

“เต้ไม่ผิดหรอก”

“ผิดดิ ยังไงเราก็เป็นส่วนหนึ่งของต้นเหตุ”

“ช่างมันเถอะ”

คนเมาเช็ดน้ำตา
ถ้าแม้จะกินไปแค่แก้วเดียว ยังไงก็ถือว่าเมาไปแล้ว ยับยั้งชั่งใจตัวเองไม่ได้ไปแล้ว
นิสัยแบบนี้เสี่ยไม่ชอบ ไม่มีทางเสียหรอก ให้ไปหาตอนนี้น่ะ

“กินอะไรไปวะเนี่ย คอโคตรอ่อนเลย”

“ไม่รู้ หวานๆ”

“ไม่ได้ถามโว้ย! บ่นกับตัวเอง”

“ฮึก...!”

เวรกรรม...
เต้ทึ้งหัวตัวเองระบายอารมณ์ ไม่รู้จะจัดการอย่างไรดี ในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่อยากเคลียร์

“เอาไงดีวะ”
เน่ไม่รู้เลยว่าเพื่อนคนนี้ถูกกดดันจากทั้งสองฝ่าย ทั้งสภาพของเน่เอง และทั้ง...เสี่ย
แฟนของเน่...ขอเรียกเสี่ยเหมือนทุกคนเรียกแล้วกัน
แกติดต่อผ่านผู้จัดการ ถามว่าคิดกับเน่ยังไง ในตอนนั้นเขาก็พาซื่อ ตอบไปว่าชอบ แต่เน่มีแฟนแล้ว ไม่ยุ่ง เลยเหลือเพียงเพื่อน แต่ถ้าพัฒนาความสัมพันธ์ก็ไม่รีรอที่จะทำ
เสี่ยเลยฝากฝังให้เขาดูแลเน่ให้ดีๆ ถ้าเน่พร้อมมีแฟนใหม่ ก็จีบได้เลย ไม่หวง

เต้คิดว่าเรื่องมันจะจบแค่นั้น
เปล่าเลย
เสี่ยส่งไอ้พี่หมีตัวโตมาสำรวจห้องหับ ดูสภาพความเป็นอยู่ สอบถามประวัตินั่นนี่ด้วยมาดที่โคตรจะ..มาเฟีย
แล้วใครมันจะกล้าจีบเน่ต่อวะ ขืนทำเน่อกหัก เชื่อขนมกินได้เลยว่าตามมาเก็บศพเขาแน่
แต่ก็ดีนะ เพราะมันทำให้เต้ผู้รักในการแสดงรู้จักการถูก ‘ข่มขู่’ ของจริง
ทีนี้แหละถ้าได้รับบทแบบนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ เขาคงแสดงได้ดีสุดๆไปเลย!




หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 26 ถ้านี่คือคำตอบ 23/4/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 23-04-2018 19:54:40
“หือ...?”

กว่าเน่จะตื่นขึ้นมาเพื่อรับรู้ว่าเพื่อนตัวดีขับรถเข้าสุพรรณฯแล้วก็หลายชั่วโมง ก่อนหน้านั้นเขาจำได้ว่ายังเถียงกันอยู่เลย จากนั้นเน่ก็ขอนอนในรถสักงีบ งัวเงียตื่นขึ้นมาอยู่หลายครั้ง เห็นเต้ยืนจีบหนุ่มอยู่ บางทีก็เดินวนไปวนมาอย่างกับไม่มีอะไรทำ ทั้งๆที่จะกลับห้องเลยก็ได้
ทว่าตื่นมารอบนี้เขาก็ได้คำตอบ...ป้ายยินดีต้อนรับสู่จังหวัดสุพรรณบุรีเด่นหรา มุ่งหน้าสู่อำเภอที่เสี่ยอยู่โดยที่เน่ก็ไม่รู้ว่าเจ้าเต้รู้ทางได้ยังไง?!

“ตื่นแล้วเหรอ ว่าไง อยากคุยหรือเปล่า ถ้าไม่อยากจะได้เลี้ยวกลับ”

เน่ยิ้มบาง เพราะคงอีกนานกว่าจะได้เลี้ยว เนื่องจากถนนเส้นนี้เป็นทางตรงหลายกิโล มุ่งหน้าสู่ภาคเหนือ ยูเทิร์นไม่ได้ถี่เหมือนกรุงเทพฯ

“รู้ทางด้วย?”

“ไม่อ่ะ สรุปว่าโอเคนะ?”

“อือ ไปก็ได้ ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เกลียดก็เกลียดไปเลย”

“เขาไม่เกลียดหรอก”

“เต้ไม่คิดจะยุให้เราเลิกหรือไง”

“เลิกไปก็เท่านั้น ยังไงเน่ก็ยังรักเขาอยู่ดี คงอีกนานกว่าจะได้ใจ”

“ทำไมผู้ชายสมัยนี้ไม่รอเลย”
คนพูดบุ้ยปากงอนๆ แต่เต้ก็รู้ว่าแกล้งเล่น

“คงเพราะสมัยนี้คนหน้าตาดีมันเยอะล่ะมั้ง แถมอะไรๆก็ง่ายขึ้น เจอกันไวขึ้น เจอกันง่ายขึ้น ถ้าไม่ใช่ มันก็เลยไม่ใช่ ไปหาคนใหม่ดีกว่า ...ถ้าตั้งใจจีบจริงๆนะ ยังไงก็ติด”

“แบบไอ้อะตอมที่อกหักจากน้องซีน่ะเหรอ? สองวันถัดมาก็ได้แฟนใหม่แล้ว...ไม่ค่อยเข้าใจเลย มันลืมแฟนเก่าง่ายจัง”

“ไม่รู้ดิ บางคนคงชอบคบๆให้รู้สันดานกันไปเลยหรือเปล่า”

“นั่นสิเนอะ”

“ว่าแต่หายเมาแล้วเหรอ”

“ไม่ได้เมา”

“บอกทางได้ใช่มั้ย”

“ได้สิ!”

ชักจะรำคาญ ถามมากพูดมาก
เอ...หรือเขาอารมณ์ไม่ดีเองนะ?


“เลี้ยวซ้าย ตรงไปอีกสักห้ากิโล จะเจอเลย บ้านทรงไทย มีรั้วล้อมโคตรกว้าง ข้างๆเป็นโรงสี แต่มันเตี้ยนะ เห็นบ้านชัดกว่าอีก ส่วนรอบๆไม่มีบ้านคน มีแต่นา”

“ท่าทางจะหาง่าย”

“เฮ้อ!”

“เป็นอะไรอีก”

“หัวใจ...มันจะออกมานอกอกแล้วว่ะ”
พูดพลางจับหน้าอกตัวเอง แรงเต้นของอวัยวะข้างในมันรุนแรงมาก เขากลัวว่าจะเป็นลมไปกลางอากาศอย่างไรไม่รู้
“พูดยังไงดีอ่ะเต้”

“ขอโทษมั้ง”

“เอาที่น่าสงสารกว่านี้สิ”

“โห...ไม่รู้ว่ะ —คิดยังไงก็พูดยังงั้นดิ”

“เสี่ยเขาจะฟังเหรอ”

“ฟังแหละ ถ้ารักก็ฟัง”

“นั่นสินะ.... ‘ถ้ารัก’ ก็คงจะฟัง”

เต้ขับรถไปได้สักพักก็เห็นรั้วบ้านที่ดูแปลกตากว่าบ้านทั่วไป มันหรูหรากำลังดี เข้ากับบรรยากาศบ้านทุ่ง ใช่ว่าจะจับต้องไม่ได้ แค่มองแค่นี้ก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นเจือจาง ถ้าไม่ติดว่ามืดไปหน่อยล่ะนะ ...แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะนี่มันจะตีสี่แล้ว!

“เดี๋ยวลงไปบอกยามแป๊บ”
เนเน่ผลุนผลันลงไปอย่างกับว่าไอ้ความตื่นเต้นที่ผ่านมามันไม่มีอยู่จริง เต้มองตามหลังแล้วได้แต่ถอนหายใจ เขาสงสารตัวเองที่ไม่มีอย่างนี้บ้าง อยากมีคนให้รักให้คิดถึง นี่พอชอบใคร เขาก็มีแฟนกันหมด

เนเน่ลงไปพร้อมๆกับที่ลุงยามคนเก่ายืนมองอยู่พอดี นึกแปลกใจว่าลุงยามคนนี้ยังอยู่อีกหรือ เหมือนจำได้ว่าแอบหลับจนเสี่ยด่านะเมื่อเดือนก่อน

“อ้าว!”
ลุงแกชี้หน้าเหมือนไม่เชื่อตาตัวเอง

“เบาๆสิครับ ดึกแล้ว ลุงยังอยู่อยู่อีกเหรอ”
สงสัยฤทธิ์เหล้ายังไม่หมด เลยหลุดปากถาม

“ลุงก็นึกว่าจะตกงานเหมือนกัน แต่อยู่ดีๆเสี่ยก็ให้ลุงทำต่อ”

แปลกมาก
เสี่ยไม่สบายหรือเปล่า
เน่ชักเป็นห่วงแล้วสิ

“แล้วน้องเน่มาทำไมป่านนี้ครับเนี่ย”

“ลุงเปิดประตูให้เน่กับเพื่อนเข้าไปก็พอ แค่มาหาตาแก่ใจร้าย”

“แน่ใจนะ?”
ลุงยามทำหน้างง สมัยนี้ไว้ใจคนยาก อีกอย่างเน่ก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นเดือน ไม่ใช่ว่าเลิกกับเสี่ยแล้วเหรอ เห็นเสี่ยหน้าบึ้งอยู่ตลอดเหมือนคนอกหัก คนแก่อย่างเขามองออกจะตาย แล้วนี่เน่ยังพาเพื่อนผู้ชายมาด้วยอีก แฟนใหม่หรือเปล่า
มันน่าสงสัยอยู่นา...

“เฮ้อ! ลุงก็ไปเรียกเสี่ยมาเลยถ้ากลัวมากนัก”

“แล้วถ้าเสี่ยมา แล้วหนูยิงเสี่ยตายล่ะ”

“จะบ้าเหรอ!”

“เออๆ งั้นเดี๋ยวไปบอกไอ้ศรก่อนนะ”
ลุงแกว่า ก่อนจะวิ่งหายไปในความมืด

เน่กอดอกฮึดฮัดด้วยความขัดใจ อยู่ดีไม่ว่าดี ถูกหาว่าเป็นคนเลวซะแล้ว

“แต่มันก็ดึกจริงว่ะเน่ ดูโคตรเด็กเลยที่มาตอนนี้”
ไอ้เพื่อนรักที่ยังไม่ยอมลงจากรถเปิดกระจกคุยแทรกความเงียบ คืนนี้คงเป็นคืนวิปโยค ไม่มีแม้แต่เสียงหรีดหริ่งเรไรให้ชื่นใจกันบ้าง

“แผนใครล่ะ!”

“แหะๆ เราหาที่นอนก่อนมั้ย แล้วค่อยคุยกันตอนเช้า”

“...ไม่ทันแล้ว”

ไหนว่าลุงจะไปคุยกับบอดี้การ์ดไง...
ทำไมเป็นร่างสูงของเสี่ยที่เดินมา



ทั้งสองสบตากัน
เน่ไม่รู้ว่าควรยิ้ม หรือควรทำหน้ายังไงให้ดูดีที่สุด เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง มือสั่นระริก
กลัว...กลัวมากจริงๆ
ถ้าเสี่ยบอกเลิกล่ะ
ถ้าเสี่ยบอกไม่รัก
ถ้าเสี่ยมีคนใหม่แล้ว เป็นผู้หญิงคนนั้น ...ถึงปากจะบอกว่าไม่สน แต่จริงๆเขาก็คิดอยู่ตลอดเวลา เน่เอาเรื่องงี่เง่าพวกนี้ออกไปจากหัวไม่ได้สักที

พลันสายตาของเสี่ยก็เหลือบไปมองด้านหลัง เน่รู้ทันทีว่ามันหมายถึงอะไร จึงรีบบอกว่าเต้มาเป็นเพื่อน

“งั้นเหรอ” น้ำเสียงที่ใช้...ไม่แคร์เลย
เหมือนเวลาเราบอก ‘งั้นเหรอ’ ‘งั้นสินะ รู้อยู่แล้วล่ะ’ ‘งั้นเหรอ ตามนั้นสินะ โอเค’ พร้อมยักไหล่กวนโอ๊ย กอปรสายตาว่างเปล่า

เนเน่รู้สึกว่าเขาตัวเล็กเหลือเกิน แทรกตัวเข้าประตูที่ถูกแง้มออกเล็กๆ มือกุมอยู่ด้านหน้า ทุกคนคงดูออกว่าประหม่าจึงแยกย้ายกันไป รวมถึงเต้ ซึ่งเน่จำต้องเลิกห่วงมันก่อน มันโตแล้ว พูดภาษาคนก็รู้เรื่อง นาทีนี้เน่ขอใช้เวลาอยู่กับเสี่ย ต้องทำให้เรื่องทุกอย่างมันชัดเจน

‘ปั้ก!!’

อ้าว
ไหงมือมันไปไวกว่าปากวะ

เด็กหนุ่มรีบชักกำปั้นกลับ เขาไม่ได้ตั้งใจต่อยอกเสี่ยเลยนะ!

“อ...เอ่อ ...เน่ขอโทษ”

เด็กน้อยของเสี่ยรีบก้มหน้า ทำให้ไม่ทันเห็นรอยยิ้มมุมปากเล็กๆของคนแก่ ที่พยายามกลั้นสุดความสามารถ

“ไปคุยกันในบ้านก่อน”

“ครับ”
เนเน่เดินตามเสี่ยต้อยๆ อยากจะเข้าไปกอดเหลือเกิน แผ่นหลังของเสี่ยยังคงดูอบอุ่นสำหรับเขาเสมอ

“มาดึกจังเลยนะ เพื่อนขับรถไหวเหรอ”
เสี่ยถามระหว่างขึ้นบันไดบ้าน

“ครับ มันไม่ได้กินเหล้าเหมือนเน่”

อุ้บ!
ไม่ทันแล้ว!
เผลอพูดในสิ่งที่เสี่ยห้ามทำไป
ตายแน่ๆ เน่รู้สึกได้เลยว่าไอ้ความอบอุ่นนั้นกลายเป็นความเย็นยะเยือกทันที
ร่างสูงก้าวพ้นธรณีประตูได้ไม่ทันไร แกก็กระชากแขนเน่เข้าไปข้างใน ก่อนจะลงกลอนเรียบร้อย ตอนนี้บนเรือนจึงมีแค่เขาสองคนเหมือนอย่างที่มันเคยเป็นมาตลอดสี่ปี

“เสี่ย...”
เสียงอ่อนระโหยเพื่อวิงวอนขอร้อง

“กินเหล้าเหรอ”

เนเน่พยักหน้า

“ประชด?”

“ม...ไม่รู้”
จริงๆเขามีคำตอบที่ดีอย่าง ‘เข้าสังคม’ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้อีกนั่นแหละว่าไม่ได้ตั้งใจประชด

“นั่งลง”

ร่างโปร่งทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะเอ่ยถาม

“เสี่ยคิดถึงเน่ไหมครับ”

เสี่ยนั่งห่างออกไปราวช่วงแขน ทำให้เน่นึกน้อยใจขึ้นมาอีก

“เสี่ยรักเน่ไหม”
ไม่อยากได้ยินคำตอบเท่าไหร่ แต่ก็อยากถาม

“มีอะไรหรือเปล่า”
เสี่ยเลือกที่จะไม่ตอบ แกถามกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

“ที่เน่มาหาดึกๆดื่นๆน่ะเหรอครับ...—เพราะคิดถึงล่ะมั้ง”

“ใกล้สอบหรือยัง”

“เสี่ยครับ...เน่เป็นอะไรสำหรับเสี่ยเหรอ”
ใช่...
เขาเป็นอะไร
สถานะไหน
จะได้รู้
จะได้เข้าใจ
จะได้เรียกร้องให้สมกับสถานะที่ได้รับ
จะไม่เกินไปกว่านี้หรอก

“....ทำไมถึงถามแบบนี้”
เสี่ยมองหน้าเด็ก
เขาก็รู้คำตอบอยู่ แต่ไม่อยากพูดให้เรื่องมันยาว
โอเค...เขามันเลวเอง
ไม่ใช่ว่าไม่รู้

“เพราะเน่จะได้ทำตัวถูกไงครับ” เด็กหนุ่มอมยิ้ม ที่ดวงตาอันคลอหน่วยนั้นไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย
“ถ้าเน่จะเป็นคนที่เสี่ยสามารถทิ้งได้เลย หรือปิดเฟสหนีได้ทันทีที่รำคาญ —เน่ก็จะได้เข้าใจไงครับ”
เขากลืนก้อนสะอื้นลงคอก่อนเอ่ยต่อ
“ไม่เป็นไรหรอกครับเสี่ย เน่อยู่ได้ ...โตแล้ว..เหมือนที่เสี่ยอยากให้เน่เป็นไง

ความเงียบสงัดทำให้เน่ได้ยินเสี่ยถอนหายใจเบาๆ ก่อนร่างนั้นจะขยับเข้ามาใกล้ และมันสร้างความหวังเล็กๆให้เขา ดั่งน้ำเย็นเพียงหยดเดียวที่มอบให้กับผู้ที่หลงอยู่ในทะเลทราย

“ฉันรู้ตัวว่าฉัน...ไม่ใช่คนดี”

“เน่ก็ไม่ใช่คนดี คนเพอร์เฟ็คต์”
พูดเบาๆ จากนั้นจึงขยับตัวเข้าไปกอดร่างหนา เกาะแขนล่ำเอาไว้ แล้วพิงศีรษะกับต้นแขนนั้น
เน่รักเสี่ย ฉะนั้นเน่ไม่เล่นตัวหรอก

“เสี่ยคิดว่าเน่มีความสุขเหรอครับถ้าเน่อยู่คนเดียวได้”

“.....”

“ถ้าเน่มีความสุขจริงๆ เน่คงไม่ทำตัวเหลวแหลก ไม่โหมงานหนัก ไม่ตั้งใจเรียนจนคะแนนต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ไม่มัวแต่ส่องเสี่ยจนเก็บเอามาคิดมาก”

“นี่ทำถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”

“ก็เน่นิสัยไม่ดี”
ซุกหน้าเข้ากับต้นแขนล่ำๆอีก จนไม่รู้จะซุกตรงไหนต่อ เขาอยากอ้อน อยากกอด

“ที่ปิดเฟสไป...เพราะไม่อยากให้เธอดูไม่ดี”

“โอเคเคลียร์”
เข้าใจแล้ว เพราะเน่ไปทะเลาะกับยัยนั่นใช่มั้ย
แต่ฝั่งเสี่ยน่ะสิ ขมวดคิ้วงงใหญ่ อะไรจะเข้าใจง่ายขนาดนั้น

“แล้วเสี่ยไม่คิดจะติดต่อเน่บ้างเลยเหรอ”

“ก็...”

“เสี่ยไม่คิดถึงเน่เหรอครับ”

“รู้มั้ย ฉันโกรธนะ”

“รู้”

“แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าต้องจัดการกับความโกรธโดยที่ต้องสอนเธอไปด้วยมันควรจะทำยังไง...ให้ออกมาดีที่สุด”

“เสี่ยไม่เก่งเลย”

“ใช่ ฉันไม่เก่งเลย”

“จะไม่ปฏิเสธหน่อยเหรอ”

“ฉันรู้ตัวน่า—ไม่งั้นจะถูกหักอกบ่อยๆเหรอ”

“ฮื่อออ”
เด็กเสี่ยรีบโอบคนแก่ทั้งตัว รัดแน่นจนตัวเองเหนื่อยเอง หากแต่เขาอยากปลอบเสี่ยนี่ เสี่ยผู้ผิดหวังในความรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า พ่อก็อยู่ไกล แม่ก็ไม่อยู่แล้ว เสี่ยเหลือใครให้พึ่งบ้าง?

“ถึงยังไง เน่ก็รักเสี่ย”

“เราห่างกันมาก...กลับไปลองคิดดูก่อน กลับไปใช้ชีวิตวัยรุ่นให้เต็มที่ ถ้าตอนนั้นยังรักก็ค่อยว่ากัน”

“ไม่เอา!”
เน่ปฏิเสธเสียงแข็ง
“ชีวิตวัยรุ่นของเน่ต้องมีเสี่ยด้วย!”

เสี่ยเงียบไปอีกอึดใจ
“ฉันไม่ใช่คนดีเลยเน่ ไม่ใช่เลย...ทั้งเห็นแก่ตัว ต้องการครอบครอง ขี้หวง อารมณ์รุนแรง อยู่ด้วยแล้วไม่มีใครยิ้มเลยสักคน มีแต่คนกลัวฉัน”

“ไม่ใช่นะ เน่ยิ้มไง น้องแป้งด้วย หมาด้วย แมวด้วย”

“อยู่กับฉัน มีแต่ความอึดอัด”

“นี่ตกลงเสี่ยจะให้เน่ไปจริงๆใช่มั้ย”
ชักโมโหแล้วนะ คนอะไรถล่มตัวเองอยู่ได้
เนเน่ผละออกมา มองหน้าเสี่ยท่ามกลางความมืดสลัว

“แค่ลองใช้ชีวิต”
สายตาคู่นั้นเรียบนิ่ง
มันหมายความว่ายังไง
เคยมีเน่อยู่ในหัวใจดำๆนั่นบ้างมั้ย!

“ตกลงว่าไม่เคยรักเน่เลยงั้นสิ ทำไมล่ะเสี่ย? ทำไมครับ? เน่ขอโทษที่โกหกไปวันนั้น แต่เรากลับมาดีกันเถอะนะครับ เสี่ยจะให้เน่เป็นอะไรก็ยอม ขอแค่อย่าทิ้งได้ไหม ติดต่อกลับมาบ้าง อย่าทำเหมือนเน่ไร้ตัวตน.....ฮึก...เน่จะอยู่ยังไง...ไม่เคยมีความสุขเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา...มันเหมือนว่าเน่ไม่มีความหมายกับใครอีกแล้ว...ฮึก...ทำไมใจร้าย..แบบ.นี้...”
กล่าวทั้งน้ำตา มันพรั่งพรูลงมายิ่งกว่าหยาดฝน ทำเอาแขนเสื้อเสี่ยเลอะไปหมด เนเน่พร่ำบอกว่ารัก รักเสี่ยแค่ไหน ด้วยเสียงอู้อี้ที่เริ่มฟังไม่ได้ศัพท์

“...ฉันไม่อยากทำลายอนาคตเธอเลย”
เสี่ยพูดในที่สุด พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาเหลือเกิน ราวกับกลัวเน่จะได้ยิน

“เสี่ยคิดมากเกินไปแล้ว ...ฮึก เน่ผิดเอง..ถ้าเน่ไม่โกหกเสี่ย เรื่องมันคงไม่เลยเถิดมาถึงขนาดนี้ ตอนแรกเรายังมีความสุขกันอยู่แท้ๆ”

“ฉันไม่อยากให้เธอทำ แต่มันก็ห้ามไม่ได้ ในเมื่อมันคือชีวิตของเธอ ไม่ใช่ของฉัน ...แต่ฉันรู้ตัวเองดี ว่าจะแสดงอาการยังไงถ้าปล่อยเธอไว้แบบนั้น ...ถึงต้องถอยออกมา มองเธอห่างๆ ..ไม่ได้ไปไหนเลย”

“แต่เน่โอเค”

“แต่ฉันไม่ ...ไม่อยากชวนทะเลาะทุกครั้งที่เจอหน้า แล้วก็ไม่อยากทำลายชีวิตที่เธออุตส่าห์ได้เลือกเอง”

“เสี่ยก็ยังไม่เข้าใจ—เน่ต้องการใครสักคนมาอยู่เคียงข้างอยู่ดี ต่อให้ลำบากมากแค่ไหนก็ตาม การมีคนพิเศษก็ทำให้เราสู้ต่อไปได้”

“เราต่างกันเกินไป”

“เราเพิ่งจะมาต่างก็ตอนที่เน่เข้ามหาลัยใช่ไหมครับ ก่อนหน้านั้นเราอยู่กันมาได้ยังไง”

คนพูดเสียงแข็ง ผละออกมาจากร่างหนาอีกครั้ง
น้ำตาเน่หยุดไหลแล้ว ขอบตาแดง บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ไม่เจ็บเท่าข้างในเลย ตรงอกด้านซ้ายนี่

“คงเพราะเราเริ่มมองมุมกว้างออกไป ความคิดเราถึงได้ไม่ตรงกันขนาดนี้”

“เน่คิดว่า...ถ้าเสี่ยรักเน่มากขึ้นอีกนิ—“

“อย่าพูด...ว่าฉันไม่รัก”

“ได้ครับ เสี่ยบอกอะไร ...เน่ก็ทำได้ทั้งนั้น”
เขากล่าวก่อนจะลุกขึ้นหันหลังกลับ
ยังมืดอยู่เลย
มืดเหมือนคำตอบ
อุตส่าห์มาหา
แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับไปเลย

“เน่...”
จู่ๆ มือหนาก็คว้าข้อมือเน่ไว้

“ไม่เป็นไรครับ เน่ไม่เป็นไร...แค่คุยกันมาตั้งนาน เน่ยังไม่รู้เลยว่าเราคุยเรื่องเดียวกันหรือเปล่า ปล่อยเน่เถอะครับ เน่เข้าใจแล้ว..ถ้าเสี่ยอยากติดต่อ ก็คงจะติดต่อไปหาเองใช่ไหมครับ”
เขาพูดเองเออเองจนเหมือนคนบ้า
แล้วจะให้เข้าใจอะไรได้ ในเมื่อทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับเสี่ย

อืม

คงเป็นแบบนี้แหละ อายุต่าง ความคิดต่าง การแสดงออกก็ยิ่งต่าง

เน่กับเสี่ย...จะไปกันได้ไกลแค่ไหน?




เวลาคนเราทะเลาะกันเนี่ย ชอบพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเนอะ จนลืมต้นเหตุของปัญหาตลอด รู้แค่ว่ามันไม่ดี มันไม่ใช่ สุดท้ายถ้าโชคร้ายก็เลิก
เพลง Mad ของ Ne-Yo ก็บรรยายความรู้สึกได้ดีทีเดียวค่ะ

หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 26 ถ้านี่คือคำตอบ 23/4/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 23-04-2018 20:32:04
 :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 26 ถ้านี่คือคำตอบ 23/4/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 23-04-2018 20:40:37
เราเข้าใจเสี่ยเลยค่ะ แต่ก็เข้าใจน้องด้วย ค่อยๆจูนเข้าหากันนะคะ  :katai1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 26 ถ้านี่คือคำตอบ 23/4/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: pktherabbit ที่ 23-04-2018 20:50:51
ความรักทำให้คนตาบอดอิสเรียล
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 26 ถ้านี่คือคำตอบ 23/4/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: kwang2555 ที่ 30-04-2018 18:30:24
หน่วงใจมากกกน้องเน่ค่อยๆคุยกับเสี่ยนะะะะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 26 ถ้านี่คือคำตอบ 23/4/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 30-04-2018 21:02:23
ฮือออ หน่วงมากเลย สงสารทั้งเน่ทั้งเสี่ย

ค่อยๆคุยกันเถอะนะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 26 ถ้านี่คือคำตอบ 23/4/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: onlyplease ที่ 30-04-2018 21:32:08
เน่ ถอยออกมาตามที่เสี่ยต้องการ
เบื่อ กับการไม่พูดคุยกัน เบื่อเสี่ยมากอ่ะ
วันนึง ถ้าเน่ไม่อยู่ เสี่ยคงอยู่ได้ใช่มั้ย มันคงเป็นมุมมองของเสี่ย
ทั้งๆที่ตอนเอาเน่มาครั้งแรกๆ มันคือการไม่สมยอมของเน่ป่ะวะ
พอเด็กรักเสี่ย และเสี่ยเกิดพอไม่พอใจเด็ก ก็ทิ้งได้ง่ายๆอย่างงี้ ยุติธรรมมากกก
ลืมไป ใครรักมากกว่าคือ เจ็บมากสินะ
เบื่อเสี่ยเว้ยยยยย  :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 26 ถ้านี่คือคำตอบ 23/4/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 30-04-2018 21:42:02
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 26 ถ้านี่คือคำตอบ 23/4/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 01-05-2018 01:22:28
ดีจัง
เรียนรู้ทั้งคู่
ชีวิตคู่ที่อายุต่างกันมากๆ
เปิดโลกใหม่อีกเยอะ

ขอบคุณจากใจค่ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 26 ถ้านี่คือคำตอบ 23/4/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 02-05-2018 02:43:00
หน่วงมากกกกกกก ห่างกันเพราะไม่รัก ไม่เจ็บเท่าห่างเพราะเข้ากันไม่ได้อ่ะจริงๆ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 27 ความสุขของเน่ คือเสี่ย 9/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 09-05-2018 21:17:55
Chapter 27
ความสุขของเน่ คือเสี่ย




“หรือว่าเน่เผลอบอกเสี่ยเรื่องจูบผู้ชายวะ?”

“ไม่ใช่ แล้วก็เลิกพูดถึงเรื่องนี้ได้แล้ว”

“เฮ่ย คุยกันก่อนดิ อย่านอนคลุมโปงสิ เดี๋ยวหายใจไม่ออกนะเว่ย”

“รู้แล้ว โตแล้ว หายใจเป็น”

“เนเน่ หันมาคุยกันก่อนนน”

“คุยอะไรล่ะ ก็มีให้แค่นี้”

“เสี่ยเขาโกรธอะไรอีกหรือเปล่าาา”

“คุยกันไม่รู้เรื่องอ่ะเข้าใจป๊ะ!”

“เขาจะใจร้ายถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ”

“อย่าเรียกว่าใจร้ายเลย เรียกว่าไอ้แก่บ้าดีกว่า เป็นคนแก่ๆที่แก่แล้วแก่เลย เชอะ!”

“โห ด่ากันงี้ ถ้าเขาติดเครื่องดักฟังมา เราจะตายกันไหมวะ”

“ไม่ตายหรอก แค่ถูกหมกอยู่แถวชายแดน”

“หยึย~ เลิกพูดดีกว่า เน่นอนไปละกัน เราไปหาอะไรกินก่อน เอาอะไรมั้ย”

“ไม่ ยังไม่หิว”

โดนมาตั้งขนาดนี้ คงไม่มีอารมณ์หิวแล้ว!


เนเน่นอนคลุมโปง คิดว่าความมืดและความเงียบจะช่วยให้มีสมาธิมากขึ้น ทว่าตรงกันข้าม เขาฟุ้งซ่าน สับสน ทุกอย่างตีกันอยู่ในหัวจนปวดหัวมาก ถึงแม้จะกินยาไปแล้ว แต่เน่ว่ามันอยู่ที่ความคิดของเขาเองด้วย ไหนจะตาบวมๆเพราะร้องไห้มาตลอดทางอีก

เสี่ยนะเสี่ย แค่วิ่งมายื้อแล้วก็กอดแน่นๆ แบบพระเอกหนังน่ะ ทำไม่ได้รึไง!

ตอนนี้เขาไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มันเป็นเรื่องของความคิดที่ไม่เข้าใจกันจริงๆ คนหนึ่งจะเอาอย่าง อีกคนก็จะเอาอย่าง ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลเป็นของตัวเอง จึงไม่มีใครฟังเหตุผลของกันและกัน
เนเน่รู้สึกว่า คำว่า ‘เรา’ ที่เคยมี
มันเริ่มกลายเป็น ‘เน่’ กับ ‘เสี่ย’
‘ผม’ กับ ‘คุณ’

หรือว่าเน่โตแล้ว เลยไม่ใช่สเป็คเสี่ยสินะ เหมือนหมาที่พอโตก็ไม่น่ารัก แล้วก็ถูกทิ้งในที่สุด

แต่เสี่ยก็พูดนี่ ว่าอย่าพูดว่า ‘ไม่รัก’
หมายความว่าเสี่ยยังรักเน่อยู่ไม่ใช่หรือ?

เฮ้อ! เห็นมั้ย ฟุ้งซ่านอีกแล้ว





ตื่นมาอีกทีก็เกือบสี่โมงเย็น เนเน่ต้มบะหมี่กินรองท้อง เตรียมชีทที่จะอ่านสอบ พลางนั่งดูรายการทีวีไปเรื่อย ยิ่งเดี๋ยวนี้มีช่องแปลกๆผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด เขาก็ยิ่งมีทางเลือกมากขึ้น ดูๆไว้เผื่อว่าจะไปสมัครเป็นพิธีกรสักช่อง ไม่รู้ว่ายากหรือเปล่านะ แค่ตอนนี้เขายังไม่เห็นอนาคตของตัวเองเท่าไหร่ พอนึกอะไรได้ก็นึกไปก่อนนั่นแหละ

คิดถึงเสี่ยที่สุดเลย
เศร้าที่สุดด้วย
ทำไมเขาต้องมานั่งคิดอะไรแบบนี้ซ้ำๆซากๆด้วยวะ ทางนั้นเคยเป็นบ้างหรือเปล่าเหอะ พูดหล่อๆอย่างเดียว แต่ใจโคตรดำเลย

....’ไอ้เสี่ยบ้า ทำไมต้องมาหลอกให้รักด้วยวะ’

....’ปากบอกว่ารัก แต่ไม่ยื้อเราเลย’

“ฮึ่มมม ...เฮ่ย!”
เด็กขี้งอนรีบคลายมือจากชีทอันยับย่น เอกสารสำคัญเสียด้วย มีแต่เรื่องที่ออกสอบทั้งนั้น รีบกวาดไปให้ไกลๆมือก่อน
เขามองนาฬิกา เพิ่งห้าโมงเย็นเอง นอนดูหนังต่ออีกสักหน่อยดีกว่า สักหกโมงค่อยเก็บห้อง เมื่อกี๊รื้อชีทจนมันรกไปหมด


.
.
.


แต่ก็ไม่คิดว่าท้องมันจะหิวเร็วขนาดนี้...
เด็กหนุ่มรอให้หนังเรื่องที่สองจบ เป็นเรื่องเกี่ยวกับพ่อที่อยู่กับลูกชายสองคน ทำงานหาเงินแทบไม่พอใช้ ชีวิตลำบากมาก แต่สุดท้ายเขาก็ขวนขวายจนได้การงานที่ดี เพียงเพราะความพยายามโดยแท้ เขาน่ะร้องไห้ไปตั้งหลายรอบ ซึ้งในความพยายามของพ่อที่ทำเพื่อลูก และความรักที่ทั้งสองมีให้กัน ฟินจนไม่ได้คิดถึงเรื่องสอบเลยสักนิด

โครก~

ท้องร้องอีกแล้ว
ปิดหน้าจอ หยิบเงินออกไปซื้อลูกชิ้นกับข้าวเปล่าหนึ่งถุง เพราะไม่อยากกินอะไรหนักๆ พูดตรงๆก็คือไม่อยากอาหารมากกว่า ตรอมใจล่ะมั้ง ไม่รู้จะหายเศร้าได้เมื่อไหร่ เผลอหลงรักเขาเอง คิดๆดูแล้ว เสี่ยแกก็เป็นพวกนิ่งๆ เย็นชามาตั้งแต่ต้นนี่นะ

‘ยิ้มอะไร’

เน่เดินสวนกับสาวข้างห้องที่ยิ้มหวานตาปิดให้เขาทุกครั้งที่เจอกัน ซึ่งแน่นอนว่าหาได้สนใจไม่ ส่วนถ้าให้บอกว่าสนใจผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่ เนเน่ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน



หอของเน่อยู่ในซอยที่ค่อนข้างเงียบสงบ ดังนั้นจึงหมายความว่าร้านค้าต่างๆไม่ค่อยมีมากนัก ร่างโปร่งเลือกที่จะไปซื้อลูกชิ้นร้านประจำหน้าปากซอย แต่เขาก็ไม่เคยเอ่ยทักพ่อค้าหน้าตาดีคนนี้หรอก เพียงแค่ยิ้มให้กันเท่านั้น ก็คล้ายกับว่าจำกันได้แล้ว

“อ๊ะ...!”

ฝนบ้า
มาตกอะไรตอนนี้วะ

ฝนเม็ดเล็กค่อยๆตกกระทบร่างเด็กหนุ่ม
เนเน่ไม่รู้จะหลบฝนที่ไหน พ่อค้าก็ยังทอดลูกชิ้นไม่เสร็จด้วย เขาจึงจำใจยืนอยู่ที่เดิม ปล่อยให้เม็ดฝนตกลงมาเรื่อยๆ โชคยังดีที่แค่ตกพรำๆ ไม่ลำบากอะไร

“ระวังเป็นหวัดนะน้อง”
พ่อค้าลูกชิ้นคงสงสาร หรือสมเพชก็ไม่รู้ ถึงได้ทักออกมาอย่างนั้น

“เสร็จแล้วคร้าบ”
ไม่นานแกก็ยื่นถุงลูกชิ้นร้อนๆให้ เน่จ่ายเงิน รีบวิ่งกลับหอเมื่อสังเกตว่าไอ้ฝนซังกะบ๊วยชักจะหนักขึ้นเรื่อยๆ สรุปว่าต้องตัดใจไม่ซื้อข้าวสินะ เขาไม่มีทางออกจากห้องเป็นครั้งที่สองด้วยสิ

เฮ้อ....

ชีวิตวันๆ ที่ไม่มีแก่นสาร
เขาจะทนได้ถึงเมื่อไหร่...

“ฮัดเช้ย!!”

เวรกรรม
เดินเข้าห้อง พอเจอแอร์หนาวๆปุ๊บ ก็จามปั๊บ

ร่างโปร่งทิ้งตัวลงบนโซฟา แล้วนั่งจิ้มลูกชิ้นกินให้หายหิว จากนั้นจึงอาบน้ำแบบลวกๆ ไม่ได้สระผมด้วย เพราะมันเริ่มดึกแล้ว เขายังไม่ได้อ่านหนังสือเลย ไม่ชอบเวลาที่ผมยังเปียกอยู่ แล้วต้องไปทำอะไรต่อมิอะไร น่ารำคาญจะตาย อีกอย่างก็ขี้เกียจเป่าด้วย

“โอยย ทำไมมันเยอะอย่างนี้วะ”
บ่นรอบที่ล้าน แต่สิ่งที่ทำต่อจากนั้นคือโยนชีททิ้ง(อีกครั้ง) แล้วเปิดทีวีดูหนังแทน

“เบื่อโว้ย!”
มันไม่มีอะไรดูเลย!
ไม่ใช่ว่าเน่เบื่อชีวิตตัวเองเลยนะ จริงจริ๊ง

“ฮึก...”
ความเหงา มันทำให้เราเศร้ายิ่งกว่าที่เคย

ตอนที่เรารู้ว่าเรายังมีคนให้พึ่ง ยังมีคนที่รักเรา และเราก็รักเขามากอยู่ที่ไหนสักแห่ง
...ต่อให้เราเหงาแค่ไหน เราก็แค่เหงา
...ไม่เศร้าแบบนี้




ซวยกว่านี้มีอีกไหม?

เนเน่ฝืนสังขารลุกจากเตียงในสภาพที่แย่สุดๆ ตัวร้อนจัด ปวดหัวแทบระเบิด แต่ก็ต้องพาตัวเองไปสอบ

เมื่อคืนเขานอนร้องไห้จนเที่ยงคืนถึงได้มีเรี่ยวแรงเปิดชีท อ่านแบบลวกๆให้พอผ่านตา เพราะเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกาย ...แล้วดูสิ ป่วยจริงด้วย

[เย็นนี้ไปหานะ]

เป็นเต้ที่ส่งข้อความมา
ทำไมนะ ...ทำไมคนที่ส่งไม่เป็นเสี่ยบ้าง

.
.
.
.

“แล้วพรุ่งนี้จะไหวไหมเนี่ย สอบเช้าด้วย”
เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในตอนนี้เอ่ยถาม มันยัดยาพาราใส่ปากเน่จนเจ็บไปหมด เพราะเขาไม่ยอมกิน เน่เลยงอนไม่ยอมพูดด้วย แต่เต้คงไม่สนใจหรอก ไม่งั้นมันคงไม่ลากเน่มานอนบนเตียง แล้วจัดแจงห่มผ้าห่มอย่างดี ประหนึ่งแม่ดูแลลูก

“ไปหาหมอมั้ย ฉีดยาสักเข็ม จะได้หายไวๆ”

เต้เท้าเอวรอคำตอบ แต่เขาก็เดาได้แหละว่าไม่

“เฮ้อ! ลำบากจริงเลย”
เต้พูดบ่นตามประสา โดยที่ไม่รู้ว่าคนฟังจะคิดมากขนาดไหน
เนเน่อ่อนไหวกว่าปกติมาก เขาเจ็บข้างใน ..อกข้างซ้าย
เขาเป็นภาระเหรอ?
ไม่มีใครรักจริงๆใช่มั้ย?
ใช่สิ
คนไม่ดี
เด็กไม่ดี
เต้ถึงต้องมาลำบาก ทั้งๆที่พรุ่งนี้ก็ต้องสอบเหมือนกันแท้ๆ

“ฮึก...”

แย่ที่สุดเลย

“เฮ่ย! ร้องไห้เหรอ”

เนเน่ไม่ได้สะอึกสะอื้นน่าสงสาร เขามีแต่น้ำตาที่ไหลลงเปื้อนหมอนเป็นทาง

“เป็นอะไรเน่”
เอาใจไม่ถูกแล้วนะเนี่ย

“อะไรว้า”
เต้ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว ทั้งเรื่องเสี่ย เรื่องเรียน ไหนจะมาดูแลตอนป่วยอีก เขาไม่รังเกียจหรอก แต่มันงงๆ พยายามเต็มที่แล้วแต่เพื่อนก็ยังอาการหนัก
นิสัยแบบนี้...ถึงว่าเสี่ยดัดหลังซะเป๋เลย เอาใจยากชะมัด

เอ้อ!

เสี่ย!

ถึงจะยังไม่คืนดีกัน แต่ลองได้เห็นเน่สภาพนี้สิ ไม่รักก็ต้องห่วงกันบ้างล่ะวะ


.
.
.

แอ๊ด....

“กลับไปอ่านหนังสือเหอะเต้ เราไหว”
เสียงแหบแห้งดังออกมาจากร่างเล็กๆ ที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียง
ความอ่อนแอนั้นทำให้เน่ตัวเล็กลงหลายเท่า
สายตาคมกวดมองความเรียบร้อยของห้อง ก่อนจะเห็นชามข้าวต้มกับยาวางอยู่ข้างเตียง เดาว่าคงสัญญากับเต้ว่าจะกิน แต่ก็ยังดื้อแพ่งไม่ยอมกิน

คงไปไม่รอดตามเคย...ชีวิตรักของเสี่ยอเนก
คิดแล้วก็ขำ
ท่าทางจะอยู่คนเดียวจนแก่นั่นแหละ

แต่อย่างน้อยก็อยากช่วยบ้างเพื่อตอบแทนบุญคุณ ในเมื่อทั้งเสี่ยและเน่ก็ช่วยเรื่องเทียนเหมือนกัน

ดังนั้นบอดี้การ์ดหนุ่มสุดหล่อและใจดีในสายตาเนเน่เสมอมา(?)จึงกดโทรศัพท์ โทรหาเจ้านายสุดที่รักเพื่อส่งสาส์นเกินจริงให้แกรีบมาไวๆ มาดูใจเด็กป่วยหนักที่ไม่มีกำลังใจจะอยู่ต่อนี่ซะ!





--ตัดฉับ!
ตอนต่อไป มาพรุ่งนี้ ไม่ก็มะรืนนะคะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 27 ความสุขของเน่ คือเสี่ย 9/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 09-05-2018 22:07:03
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 27 ความสุขของเน่ คือเสี่ย 9/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: onlyplease ที่ 09-05-2018 23:33:29
หมั่นไส้เสี่ยยย  อยากให้หนูเน่ อยู่ดีๆก็หายไป เสี่ยตามเจอ ไม่มีข่าว เหมือนไม่มีเน่แล้ววว อยากให้กระวนกระวายหัวใจวายตายไปเลยยยย :ling1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 27 ความสุขของเน่ คือเสี่ย 9/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 09-05-2018 23:45:54
เสี่ยใจอ่อนเถอะค่าาา  :hao5:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 27 ความสุขของเน่ คือเสี่ย 9/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 12-05-2018 00:43:01
หมั่นไส้เสี่ยอ่ะ เล่นตัวเก่งงงงง น้องยอมขนาดนี้แล้วม้ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 27 ความสุขของเน่ คือเสี่ย 9/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: แม้วธวัลหทัย ที่ 12-05-2018 02:00:14
เอาใจยากเนาะ
นิสัยแบบนี้จะแก้ยังไงดีนะ?

คนสองคนที่ยึดมั่นในเหตุผลของตัวเองมากๆ
แต่ต้องมาอยู่ด้วยกัน
ก็ต้องมีอะไรหลายๆ อย่างที่ต้องปรับจูนหากันอีกเยอะ

ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 27 ความสุขของเน่ คือเสี่ย 9/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-05-2018 20:26:40
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 28 คนโง่เท่านั้นที่คิดไม่ได้ 14/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 14-05-2018 13:24:51
Chapter 28
คนโง่เท่านั้น ที่คิดไม่ได้






“มาถึงไวจังเลยครับ”

คนฟังยักไหล่ ไม่ตอบ แกโยนกุญแจรถลงบนโซฟา ก่อนจะก้าวเท้ายาวเข้าไปในห้องนอนเล็กๆที่ประตูเปิดแง้มไว้อยู่

“ยังไม่ตื่นเลยครับตั้งแต่มา”
อดีตมือขวาตามเข้ามาทีหลัง รายงานความเป็นไปด้วยเสียงแผ่วเบา

“พรุ่งนี้ต้องไปสอบหรือเปล่า”

“ไม่ครับ สอบมะรืน”

“ทำไมไม่พาไปหาหมอ”

“น้องอาการดีขึ้นแล้วครับ ตัวไม่ได้ร้อนมาก แต่คงเพลียมากกว่า”

“กินยาหรือยัง”

“ก็ว่าจะให้เสี่ยป้อนน่ะครับ แหะ..”

‘เสี่ย’ ตวัดสายตาคมเหมือนจะแทงให้ทะลุ
ก็ในเมื่อไอ้บอดี้การ์ดสุดกวนมันส่งเสียงหัวเราะในคอ คล้ายสะใจอะไรบางอย่าง แค่นี้ก็รู้แล้ว ว่ามันหลอกเขามา

หนอย

“มึงออกไปเลยไป”

“เดี๋ยวผมเอาผ้าชุบน้ำมาให้เช็ดตัวนะครับ”

เสี่ยกำลังคิดว่าจะไล่มันออกดีมั้ย ยุ่งได้ทุกเรื่อง เมื่อก่อนเขาก็ว่าไม่ขนาดนี้นะ สงสัยเพราะเรารู้เรื่องมันเยอะด้วย มันเลยปีนเกลียวใส่ แต่ก็ช่างเถอะ เพราะถ้าไม่มีไท ก็ไม่รู้ว่าใครจะมาดูแลเน่ ส่วนเทียนก็ไม่อยากให้ยุ่งมาก ให้มันเป็นหน้าที่ใครหน้าที่มันจะดีกว่า

เอาเถอะ

บึ่งรถมาหาทันทีที่รู้ข่าว ถ้าไม่เรียกว่าห่วง ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกอะไรแล้ว

ไม่เจอกันแค่วันเดียว ...เน่ดูผอมลงมาก

เสี่ยลากปลายนิ้วทั้งห้าผ่านแก้มเนียน ที่เคยหอม เคยจูบ เคยสัมผัส ...ไอร้อนระอุตีขึ้นมาบ่งบอกถึงอาการของคนบนเตียงว่าหนักแค่ไหน
ร่างสูงรอให้ลูกน้องยกถังใส่ผ้าชุบน้ำอุ่นมาให้ กล่าวขอบคุณความมีน้ำใจ และการปฏิบัติหน้าที่ที่ดี แม้ว่าจะเคยขุ่นเคืองกันมาก่อน แต่ไทก็ยังคงเอ็นดูเน่ หวังให้เน่เป็นคนที่เสี่ยจะพึ่งพาได้

เมื่อไทออกไปแล้ว ห้องทั้งห้องจึงเงียบสนิท ไม่รู้เสี่ยเป็นอะไร แกเผลอกลั้นลมหายใจไม่ให้ส่งเสียงดัง ทั้งๆที่ต้องปลุกเน่ ซึ่งเสียงดังกว่า
“เน่...กินข้าวกินยาก่อนเร็ว”
มือหนาแตะไหล่คนนอนนิ่ง

“เน่ ตื่นก่อน”

เรียกอีกเป็นครั้งที่สอง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
เสี่ยคลายเสื้อเชิ้ตด้วยการปลดกระดุมเม็ดบน แล้วถอดเข็มขัดออก

“เน่...”
เสี่ยเรียกเด็กอีกครั้ง คราวนี้คนนอนขยับศีรษะเล็กน้อย เสี่ยจึงรีบเขย่าแขนเป็นการย้ำเตือน น้องเน่ของแกจะได้ตื่นสักที

“อือ...”
ดวงตาปรือปรอยฉายแววอ่อนล้า
เสี่ยคิดผิดหรือเปล่าที่ปลุกขึ้นมา แต่ยังไงเน่ก็ต้องกินยา ให้นั่งเฝ้าโดยที่ไม่ทำอะไรเลยไม่ไหวหรอก
ก็เป็นห่วงซะขนาดนี้
อยากกอดแน่นๆ ให้สะใจไปเลย

“....คนใจร้ายมาทำไม”
ถึงเสียงจะแหบแห้งและเบาแค่ไหน เสี่ยก็ยังอุตส่าห์หูดีได้ยิน
โคแก่แค่นยิ้มรับคำประชด เขายอมรับก็ได้ว่าตัวเองเลวจริง แต่ทุกสิ่งที่ทำไปก็เพื่อเน่ทั้งนั้น ....จะมาพูดแก้ตัวตอนนี้คงสายไปแล้ว
วิธีเดียวที่จะสามารถเยียวยาทุกสิ่งได้นั้นเขารู้ว่าคืออะไร แค่ต้องถามเนเน่ก่อนว่าพร้อมที่จะทำด้วยกันไหม

“เน่”

“อือ...เรียกเราทำไม”

“กินข้าวกินยาก่อนนะ”
เสี่ยพยุงร่างโปร่งให้นั่งพิงหัวเตียง เขาจัดหมอนให้เน่ได้เอนหลังอย่างสบายที่สุด แล้วส่งถ้วยโจ๊กเย็นๆให้คนป่วยรับไว้ ซึ่งเน่ก็มองอย่างงงๆ ว่าไม่ป้อนเหรอ

“กินก่อนเร็ว เย็นหมดแล้ว”
เสี่ยยังไม่รู้ตัว แกหยิบผ้าจุ่มน้ำอุ่น บิดพอหมาด กำลังจะวางบนแขนเน่ แต่ก็ต้องชะงักเพราะคนป่วยทักเสียก่อน

“เสี่ยจะเช็ดตัวเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“แต่เน่จะกินข้าวนะ”

“เน่ก็กินไป ส่วนฉันเช็ดตัวให้”

“เน่กินไม่ถนัดหรอก เสี่ยเคยดูแลคนป่วยไหมเนี่ย”

“มีแรงเถียงแล้วเหรอ”

“เสี่ยไม่ตอบเน่อ่ะ”

“ไม่เคย แล้วตัวเองเคยหรือไง”

เน่ส่ายหน้า

“งั้นก็กินไปเลย”

“เสี่ยบ้า”
ไม่รู้ว่าจะขำหรือจะทำหน้ายังไงดี โคแก่ติ๊งต๊อง! อย่ามาทำตัวน่ารักไปมากกว่านี้ได้ไหม

‘โว้ย!!’

เนเน่อยากเกลียดเสี่ยเหลือเกิน อยากต่อว่า อยากไม่รัก
แต่ทำไมมันยากอย่างนี้
ยิ่งมองเสี่ยคนที่ไม่เคยดูแลใคร ทั้งเย็นชา ทั้งฟอร์มจัด กำลังก้มหน้าเช็ดตัวให้เน่ ค่อยๆลูบแขน ลูบขา โดยที่ดูรู้ว่ากำลังพยายามไม่ทำให้เน่ลำบาก ...มันน่ารักมาก

ไหนนะไอ้คนที่บอกว่าต่างคนต่างอยู่กันไปก่อน

เสี่ยมาเพื่อดูแลเหรอ
หรือเสี่ยต้องการอะไรอีก
เขาสับสนไปหมดแล้ว

“กินเยอะๆสิ”

จะกินได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเสี่ยเช็ดตัวอยู่

“รีบกิน จะได้รีบนอน”

อยากให้เสี่ยป้อน

“หรืออยากกินอย่างอื่น?”

“ไม่ครับ เน่เวียนหัว”

“ไหวมั้ย”

“ไม่รู้สิ ห้องมันหมุนอ่ะ”
ก็หมุนนิดๆนะ แต่ไม่ถึงขนาดทำอะไรไม่ได้ แต่ถ้าเสี่ยทำให้ก็จะดีมากๆ

เอาคืนเสี่ยดีกว่า

เพราะถ้าเน่หาย ก็ไม่รู้ว่าเสี่ยจะยังกลับมาไหม คนใจร้ายน่ะ ยังไงก็ใจร้ายอยู่วันยังค่ำ
Peace by vengeance กันไปเลย

“งั้นเดี๋ยวป้อน”

“เสี่ยป้อนข้าวก่อน แล้วค่อยเช็ดตัวให้เน่”

“อยากให้เธอได้นอนเยอะๆมากกว่า แต่ไม่เป็นไร”

โคแก่วางผ้าเปียกลง หยิบถ้วยมาคนโจ๊ก ประหนึ่งว่าระบายความร้อน ทั้งๆที่มันเย็นชืดมากแล้ว

เนเน่เฝ้ามองทุกอากัปกิริยาของคนตัวสูงแล้วอดขำไม่ได้ เขารู้ว่าสมัยหนุ่มๆ เสี่ยลำบากแค่ไหนตอนที่ไปอยู่เมืองนอก บ้านของพ่อที่ไม่ให้ความใส่ใจเด็กชายลูกครึ่งเอเชียคนนี้นัก เสี่ยเคยเล่าว่าต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ทั้งกับข้าว ทำความสะอาด ซักผ้า ไม่มีหรอกคนรับใช้ที่มาคอยเก็บกวาดให้เหมือนเด็กๆ แต่ก็ไม่คิดว่าเสี่ยจะไม่เคยดูแลคนป่วย

“อิ่มแล้วเหรอ”
คนป้อนถามเมื่อเห็นว่าเน่ส่ายหน้าไม่รับโจ๊กอีกคำ
กินแค่สามสี่คำก็รู้สึกเต็มกระเพาะแล้ว

“อีกสักหน่อยสิ”

“อิ่มแล้ว”

“กินน้อยจัง”

“ถ้ากินอีก เน่คงอ้วก”

เสี่ยไม่ดันทุรังป้อนต่อ เปลี่ยนเป็นเอาผ้าชุบน้ำถูตามตัวเน่อีกรอบ แกถกเสื้อยืดตัวบางขึ้น เผยให้เห็นยอดอกสีสวยที่ไม่ได้เห็นมานาน มันแข็งชูชัน เดาว่าเพราะอากาศหนาว แต่ใบหน้าของเสี่ยเรียบนิ่ง เหมือนกับว่าไม่สนใจ  ไม่เหมือนเน่...หัวใจเขาเต้นแรง ทั้งๆที่โกรธเสี่ยอยู่แท้ๆ แต่ไอ้ข้างในอกมันไม่รักดีเอาเสียเลย

“พอแล้ว เน่หนาว”

“ยังไม่ได้เช็ดข้างล่างเลย”

จะบ้าเหรอ !

โอ๊ยไอ้ปากบ้า อย่ายิ้มนะ อย่าให้รู้ว่าเราเขิน!
ต้องโกรธสิ ต้องโมโหสิ อย่าใจอ่อน อย่าหลงใหล อย่าเพิ่งมีอารมณ์นะเน่!

“ไม่ต้องหรอก ..หนาว”

“เพราะไม่สบายไง ถึงต้องเช็ดให้มันระบายความร้อน”
พูดจบไม่ทันไร เสี่ยอเนกรูปหล่อก็ดึงกางเกงเอวยางยืดลงแบบไม่ให้เจ้าของได้รู้เนื้อรู้ตัว ทั้งคู่จึงได้เห็นไอ้ท่อนแข็งๆที่ขึ้นรูปเป็นลำอยู่กลางตัวร่างบาง แน่นอนเนเน่รีบปิดแทบไม่ทัน

เอ่อ

ไม่ทันจริงๆ เพราะหน้าเสี่ยเริ่มขึ้นสีแดง ลามไปถึงใบหู

“อ๊ะ!”
แล้วจะยังเอาผ้ามาเช็ดอีก!

“เสี่ย...”

อีกคนไม่ตอบ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆทั้งสิ้น แกขะมักเขม้นเช็ดต้นขาอ่อน เรื่อยไปถึงหัวเข่า ขณะที่เน่ยังไม่ละมือออกจากไอ้น้องไม่รักดี

“พอแล้ว”
เจ้าของร่างกายควรมีสิทธิ์ในร่างกายตัวเองสิ เสี่ยน่ะนิสัยไม่ดี ทำให้ร่างกายคนอื่นตกอยู่ในอุ้งมือของตัวเองได้ยังไง

“ยังเช็ดไม่หมดเลย”

“เน่หนาว อยากให้เน่ชักตายเหรอ”

“ไม่อยากหรอก”

คนฟังรอให้โคแก่พูดต่อ ทว่าไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมาอีก
เข้าใจว่าแกไม่ใช่คนพูดมาก เข้าใจและทำใจมาตั้งนานแล้ว แต่ตรงอกข้างซ้ายน่ะ มันโง่นะ ไม่ได้เหมือนสมองที่จะรู้ทุกเรื่องนะเสี่ย





วันต่อมาเน่ต้องอ่านหนังสือสอบถึงสองวิชาที่จะมีในวันพรุ่งนี้ วิชาแรกเป็นอังกฤษพื้นฐาน ที่เอาจริงๆ เขาไม่อ่านก็ได้ ส่วนอีกวิชาเป็นวิชาเลือกอีกตัวที่ยากสำหรับเน่เมื่อได้เรียน นั่นคือ การตลาด ไม่รู้ว่าตอนลงทะเบียนเขาพิมพ์รหัสวิชานี้ลงไปได้ยังไง กินอะไรถึงเบลอได้ขนาดนั้น

ร่างโปร่งลืมตาตื่นนานแล้ว นอนคิดเรื่องชีทว่าอยู่มุมไหนของห้อง แล้วก็นอนคิดถึงเสี่ยที่ไม่เห็นเลยตั้งแต่ตื่นมา กลับไปแล้วเหรอ? หรือไปทำธุระที่ไหนอีก? มาเยี่ยมเน่เพราะตัวเองมีธุระในกรุงเทพฯอยู่แล้วหรือเปล่า

เฮ้อ!

ทำไมต้องคิดเรื่องของเขาตลอดเวลาด้วยวะ

“ตื่นแล้วเหรอ”

ตายยาก!

เน่รีบหยิกแก้มตัวเองไม่ให้มันยิ้ม ปั้นหน้าบึ้ง ก่อนจะลุกพรวดขึ้นจากเตียง

“อุ๊บ”

มันไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิ
เด็กดื้อลืมไปว่าตัวเองไม่สบายอยู่ พอลุกกะทันหันแบบนั้น ไอ้ท้องไส้แห้งๆมันก็ปั่นป่วน ดวงตาเห็นเป็นภาพดำมัว ห้องทั้งห้องหมุนคว้าง ตัวเขาคล้ายกับว่าลอยอยู่กลางอากาศ ก่อนจะตกลงมา ตุ๊บ! พร้อมเศษอาหารและน้ำย่อยอันไม่พึงประสงค์

โคแก่มองภาพเด็กยืนนิ่ง แล้วจู่ๆก็อาเจียนออกมา

เสี่ยเคยเลี้ยงลูกมาบ้าง แต่ไม่ถึงขนาดเช็ดสิ่งปฏิกูลเลยสักครั้ง แกเลยตกใจลนลาน ไอ้ไทก็ไม่อยู่ ให้ใครช่วยก็ไม่ได้ รู้ตัวอีกที ร่างโปร่งก็ทรุดลงไปกองกับพื้นแล้ว

“เน่..”
เขย่าตัวเรียกสติเด็ก แต่เน่ก็ด่ากลับมา เพราะเขามึนหัวอยู่ ยิ่งเขย่าก็ยิ่งมึนน่ะสิเสี่ยบ้า

“นั่งดีๆ เดี๋ยวเอาน้ำให้”

เน่ทำตามอย่างว่าง่าย ร่างโปร่งนั่งทิ้งตัวอยู่ข้างเตียง พาดคอไปกับมุมขอบเตียงที่มีผ้านวมคลุมอยู่ จึงไม่เจ็บหลังคอมาก

“รีบลุกทำไม”

“...เพราะเสี่ยนั่นแหละ”....ทำให้ตกใจเอง

เนเน่ขมปาก ทั้งยังหยะแหยงตัวเอง เขาจึงไม่กล้าพูดกับเสี่ยเยอะ เพียงแค่รับน้ำเปล่ามาดื่มหลายอึก โดยที่ยังคงหลับตา ไม่ได้มองเลยว่าเสี่ยกำลังทำอะไรอยู่

“อะ...”
ผ้าชุบน้ำพอหมาดประทับลงบนปากเน่ แรงเบาตรงข้ามกับท่อนแขนหนาทำให้เน่อดหรี่ตามองไม่ได้

‘...ขนตาสวยจัง’

“อ่านหนังสือไหวไหม”

“......”

“ว่าไง”

“.......ไหว”

เสี่ยอมยิ้ม ขำเด็กข้างหน้าที่พูดแบบไม่เปิดปาก เสียงเลยอู้อี้เป็นเป็ด

“ไม่รังเกียจหรอก”
ยื่นจมูกหล่อๆเข้ามา เนเน่ล่ะเบื่อจริง คนอะไรหล่อยันจมูก  หมั่นไส้

“ลุกขึ้นไปนอนต่อเถอะ เดี๋ยวเช็ดอ้วกก่อน”

“เรียกแม่บ้านสิ”

“นิดเดียวเอง มีแต่น้ำย่อย”

คนแก่ชอบคิดว่าเด็กเอ๋อจนไม่รู้หรือไง ทำไมชอบปลอบใจในเรื่องที่มันเห็นๆกันอยู่ เน่เบื่อฟังแล้ว ความอายยังไม่ไปไหน ตอนนี้จึงทำตามเสี่ยบอกไปก่อน ห้องหยุดหมุนก็จริง แต่ในหัวยังคงเบลอๆ ยังคิดอะไรไม่ออก
แต่เน่ไม่ได้หลับนะ
เขานอนมองเสี่ยเช็ดคราบคาวบนพื้น เอาผ้าแห้งเช็ดก่อน แล้วตามด้วยผ้าอีกผืนชุบน้ำเช็ดอีกรอบ
ถึงการดูแลคนป่วยจะห่วย แต่งานบ้านก็ไม่ได้น้อยหน้าใคร

“ยิ้มอะไร”

อุ้ย!
“เสี่ยไม่กลับไปสวีเดนบ้างเหรอ”
เปลี่ยนเรื่องซะเน่ เสี่ยจะได้ไม่สงสัย

“ไปทำอะไรล่ะ”

“เยี่ยมพ่อ เยี่ยมญาติมั้ง”

“ไม่มีเวลา ไปด้วยกันมั้ยล่ะ”

อะไรกัน
ทำไมมันเขินวะเนี่ย!?
เหมือนเสี่ยจีบเขาอยู่เลย ตอนที่เจอกันใหม่ๆยังไม่เห็นเป็นงี้
หรือว่า...ไม่สิ
เน่กำลังป่วย สมองเบลอ พร่ำเพ้อ
คิดๆดูแล้วเสี่ยก็ใช้น้ำเสียงปกตินี่นา

“ฉันก็คงรอเธอกลับมา แล้วเราค่อยไปเที่ยวด้วยกัน”

“...ง..งั้นเหรอ”

“อืม”

จากนั้นเสี่ยก็ออกไปข้างนอก เนเน่จึงใช้โอกาสนี้นอนพลิกซ้ายพลิกขวา ถ้าตีลังกาได้ก็จะตี
เขาควรโกรธเสี่ยต่อดีไหมนะ มันสั้นไง เพิ่งจะกลับคอนโดแค่ไม่กี่วันก็จะหายโกรธแล้วเหรอ ไม่คูลเลยน่ะสิ ตั้งแง่กับเขาตั้งมากตั้งมาย แล้วไหงถึงยิ้มได้แค่เห็นหน้าล่ะ
ตายแล้วๆ เสี่ยต้องได้ใจแน่เลย อาจจะทำให้เขาโกรธอีกหลายๆรอบ เพราะรู้อยู่ว่าเราหายเร็ว
เอ๊ะ!
โอ๊ย!
เออ
แล้วจะเอ๊ะทำไมวะ
งง!!

“กินข้าวเร็ว”
เสี่ยอย่าเพิ่งมาได้ไหมเนี่ย คนกำลังใช้ความคิด

“กินข้าว กินยา จะได้เลิกทำหน้าแบบนั้น”

“หน้าแบบไหน”

“เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็บึ้ง”

“เน่หายแล้ว”

“หายแล้ว แล้วอ้วก..โอเค หายแล้ว”

“...”
เน่เงียบประชด

“ถ้างั้นกินข้าว แล้วอ่านหนังสือสอบเลย เตรียมชีทไว้ให้หมดแล้ว”
ว่าแล้วก็จ้ำอ้าวไปหยิบชีทกว่าสิบชุดมากองข้างเน่

“เสี่ยรู้ได้ไงว่าสอบอะไร”

“ถามเพื่อนเธอไง หาชีทมาให้หมดแล้วด้วย น่าจะถูกนะ ลองดูซิ”
เพราะไม่สบาย อารมณ์ข้างในจึงหวั่นไหวมากกว่าปกติ น้ำตาของเน่รื้นออกมาเล็กน้อย เขารีบหลบตาไม่ให้เสี่ยเห็น

เสี่ยดีกับเน่จังเลย

“ไม่ทำงานเหรอ”

คนฟังนิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนตอบ
“ไม่รู้สิ รู้สึกว่าเธอสำคัญกว่า”

“สบายดีป่ะเนี่ย”
เน่ชักไม่แน่ใจว่านี่ใช่เสี่ยจริงๆหรือเปล่า

“ตัวเองนั่นแหละ ไม่สบายแล้วยังอวดเก่ง กินข้าวกินยาซะ”
พูดจบแล้วแกก็หายต๋อมไปอีก จนเน่ได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นจึงเข้าใจว่าเสี่ยอาบน้ำ

จำต้องวางมาดทั้งหมดลงบนพื้น จัดการตัวเองให้หายไวๆ ถึงจะขี้เกียจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากติดเอฟนี่


.

.

.


“อุปสงค์ คือ ลูกค้าอยากซื้อ ส่วนอุปทาน คือ ร้านอยากขาย —เข้าใจหรือยัง”

“ครับ”
เน่ใช้ปากกาไฮไลท์ขีดคำสำคัญที่เสี่ยบอก โดยไม่จำเป็นต้องเขียนสรุปใหม่เลย เสี่ยสรุปได้โดยที่อ่านกวาดเพียงครั้งเดียว แล้วสามารถบอกให้เขาจำคำสั้นๆได้ เพิ่งจะรู้ว่าเก่งขนาดนี้ เพราะที่ผ่านมาเน่ไม่เคยขอให้เสี่ยสอนการบ้านให้หรอก เนื้อหามันง่ายด้วย แล้วติดเล่นด้วย


“ขยับมานี่สิ จะได้เห็นชัดๆ”
ว่าแล้วก็รั้งไหล่คนตัวเล็กให้เข้ามานอนซบข้างๆ เสี่ยใช้แขนตัวเองต่างหมอน ทนรับน้ำหนักของหัวทุยๆได้ ...เขาเต็มใจ

“ต่อสิ ถึงไหนแล้ว”
น้ำเสียงอบอุ่นเหลือเกิน จนเน่ทนไม่ไหวแล้ว
เน่ไม่อยากอยู่กับความสงสัยไปทั้งวัน ถ้าไม่อยู่ในช่วงสอบก็ไม่เท่าไหร่ แต่ตอนนี้น่ะ ... รู้ไหมมันอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง!
พอจะจำบทนี้ที ก็หวนกลับไปคิดถึงเสี่ยที
เสี่ยคิดอะไรอยู่ เสี่ยจะทำอะไรต่อจากนี้
เขาอยากรู้ ...ไม่อยากเก็บงำความรู้สึกนี้ไว้อีกต่อไปแล้ว

“เสี่ย”
น้ำเสียงจริงจังขึ้นมาเสียเฉยๆ โคแก่เกิดแปลกใจขึ้นมา

“อะไร”

“สงสารเน่เหรอ”

“อะไรเหรอ”

“ที่มาหา มาดูแล”

“เราค่อยเคลียร์เรื่องนี้ทีหลัง เธอต้องสอบนะ อ่านหนังสือสอบก่อนดีกว่า”

“ไม่”

“อ้าว แล้วยังไง”

“อ่านไปก็ไม่รู้เรื่อง—เสี่ยครับ เสี่ยจริงจังกับเน่แค่ไหน เสี่ยรู้ไหมทำอย่างนี้ เน่มีความหวังนะ”

“เฮ้อ...”

ได้โปรดอย่าทำหน้าแบบนี้ อย่าทำเสียงอย่างนั้น

ชั่วครู่ที่เน่เกิดซึมขึ้นมา แต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อแขนแกร่งของเสี่ยรัดเขาแน่นขึ้น เอาตรงๆ เน่คิดว่าจะโดนฆ่าเพราะทำเสือร้ายโมโห ซึ่งโคตรติ๊งต๊องเลย เมื่อมองอีกที แขนทั้งสองข้างของเสี่ยกำลังกอดเขาจากด้านหลัง และมันอบอุ่นมากเกินกว่าจะฆ่าจะแกงกัน

“ฉันหวงเธอ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะกอดเธอไว้อย่างนี้แหละ”

“เสี่ยไล่เน่”

“ยังไง”

“เสี่ยบอกว่าอยากให้เน่ใช้ชีวิตวัยรุ่นเยอะๆ โดยที่ไม่ต้องมีเสี่ย”

“อืม”

“แต่เน่อยากมีเสี่ยนะครับ เน่รักเสี่ย”

“ฉันก็รักเธอ”
ไม่คิดฝันเลยว่าจะได้ยินคำว่ารักออกมาจากพ่อพิกุลทองได้ง่ายดายขนาดนี้
มันสะท้านอยู่ข้างในนั้น ...ในหัวใจก้อนนิ่มๆของเน่

“เสี่ย...เน่ขอโทษนะที่โกหก ทำตัวไม่ดี—สำนึกแล้วครับ เข้าใจแล้วว่าเสี่ยรู้สึกยังไง”
เด็กน้อยเงยหน้ามองตาคม ใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากเจ้าชีวิต

“หึ...เวลาคุยกับฉันนี่ชอบเกร็งอยู่เรื่อย”

“ก..ก็เน่ ...ไม่รู้!! แต่เน่ไม่ได้กลัวเสี่ยละกัน อย่าคิดอย่างนั้นนะ คนอย่างเน่ไม่กลัวใคร มีแต่ความเกรงใจเฉยๆ—โอ๊ย มึนหัวจัง เสี่ยให้เน่พูดเยอะอ่า”
ไม่เอาแล้ว ไม่พูดแล้ว
เข็ดแล้วกับการพูดเยอะๆจนต่างฝ่ายต่างไม่รู้เรื่อง

“แน่ใจเหรอว่าอยากอยู่กับฉัน”

“อื้ม”

“ทนได้แน่นะ”

“แน่สิ ทนมาได้ตั้งนาน”

“ขอโทษ...ที่ทำตัวไม่สมผู้ใหญ่”

“เสี่ยครับ เสี่ยรักเน่และอยู่กับเน่ก็พอ นอกนั้นจะดุจะด่าอะไรก็เชิญ นับแต่นี้เน่จะทำตามที่เสี่ยบอกทุกอย่างเลย”

“จะบ้าเหรอ ฉันจะทำงั้นได้ยังไง”

“เนี่ย ก็เสี่ยไม่ทำ เราเลยคุยกันไม่รู้เรื่องสักที”

“รู้แล้วๆ แต่มันห่วงนี่ ห่วงว่าเธอจะเกลียดฉันมั้ย”

“ไล่ตะเพิดเน่สิ เกลียดยิ่งกว่าอีก—เสี่ย เสี่ยของเน่ครับ..”
เด็กหนุ่มลูบริมฝีปากบาง มันถูกปกคลุมไปด้วยไรหนวดโดยรอบ ดูน่าหลงใหล และน่าฟัดเป็นที่สุด
“เราดีกันนะ เน่จะเป็นเด็กดี”

“สัญญากับฉันก่อนว่าจะไม่โกหก”

“เน่สัญญา เสี่ยก็สัญญามาด้วยว่าจะไม่ทิ้งเน่ ห้ามทิ้งเด็ดขาด รักเน่ให้เยอะๆด้วย”

“นอกจากเราจะซัพพอร์ตกันและกันแล้ว เราก็คงต้องบอกรักกันทุกวันด้วยสิเนี่ย ลืมไปว่าเธอเป็นวัยรุ่น ความรักมันก็จะหวือหวาหน่อย”

“แล้วเสี่ยไม่หวือหวาเหรอ เอาเน่แรงจะตาย”

“ไม่อายรึไง พูดตรงแบบนี้”

“ไม่อายหรอก เพราะพูดกับผัว จะอายทำไม ใช่ไหมจ๊ะผัวเหนก ผัวที่หล่อที่สุดในโลก ผั—“

“พอเลย”
คุณเสี่ยผู้ดีทนฟังไม่ได้ รีบปิดปากเด็กดื้อเสียสนิท ดูซิสายตากวนๆนี่ หายไข้แล้วสิ สงสัยไอ้ที่นอนซมเนี่ย จะเป็นไข้ใจเสียล่ะมั้ง







จูงมือกันขึ้นอาคารสอบให้พวกคนโสดอิจฉาเล่น

เน่ไม่ใช่คนขี้อวดหรอกนะ เน่แค่อยากบอกให้โลกรู้ว่าคืนดีกับผัวแล้ว ไม่ได้อวดว่าผัวหล่อเลยจริงจริ๊งงง

“อ้าว?”
เต้ทำหน้างงเมื่อเห็นเพื่อนรักยิ้มแป้นควงแขนแฟนมาแต่ไกล

“ไม่สอบเหรอเต้”
เน่ทัก

“ก็รอมาเจอก่อนเนี่ย กลัวมาสอบไม่ไหว—สวัสดีครับคุณเสี่ย”
ยกมือไหว้ปลกๆ รังสีอาฆาตมันรุนแรงเหลือเกิน
เต้ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะเสี่ย อุตส่าห์พาเน่ไปง้อด้วยซ้ำ

“สวัสดี”

“งั้นเราไปก่อนนะเต้ ตั้งใจสอบล่ะ”

“เออ เหมือนกัน”
และสุดท้าย เพื่อนอย่างเต้ก็ต้องกลายเป็นหมาหัวเน่าไปโดยปริยาย...



เสี่ยมาส่งเน่หน้าห้องสอบที่คนจอแจจนแกรำคาญ ต่างมองมาแล้วซุบซิบกันอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ เขาว่าเขาก็แก่กว่าพวกนี้อยู่นะ บารมีก็พอสมควร ไหงไม่กลัวกันบ้าง
อย่างว่าล่ะนะ เรื่องของชาวบ้านมันสนุก น้อยคนนักจะอดปากไม่พูดได้

“รอไหนให้บอกด้วยนะ อย่าทิ้งเน่ไปก่อนนะ”

เสี่ยพยักหน้า ทั้งๆที่อยากทำมากกว่านั้น
เนเน่เด็กเขาฝังใจเรื่องนี้มากน่าดู
แต่เสี่ยสัญญากับตัวเองและเน่ไปแล้ว ว่าเขาจะไม่ทิ้งขว้างง่ายๆอีก แล้วที่มาหาก็เพราะตั้งใจจะมาคืนดีจริงๆ กะว่าสะสางงานให้เสร็จก่อนค่อยมา เขาเป็นผู้ใหญ่ เป็นเจ้านาย ทิ้งลูกน้องกะทันหันไม่ได้ แต่พอไทโทรมาบอกว่าเน่ป่วยหนัก เสี่ยก็ไม่รีรอเลยที่จะทิ้ง
นั่นทำให้รู้ว่าเน่สำคัญกับเขามากแค่ไหน ไม่มีเลยที่จะไม่คิดถึง แม้พูดไปอย่างนั้น...แต่เสี่ยก็รู้สึกผิดทุกครั้ง
ว่าไงดี
เหมือนกับลองใจเน่ด้วย ลองใจตัวเองด้วย
เขาไม่ใช่คนดีมากมาย การกระทำถึงได้ดูใจร้ายแบบนั้น

[รออยู่ในคอฟฟี่ช็อปนะครับ ❤️]
เผลอส่งไปแล้ว ไอ้หัวใจบ้านี่ไม่ใช่ตัวเสี่ยเอาซะเลย

ความรักหนอความรัก
ตอนที่ไม่มีก็ขวนขวายอยากได้
ทว่าเมื่อมีแล้ว กลับทำเป็นไม่สนใจ

...พี่พยายามแก้ไขตัวเองอยู่นะเน่
รอพี่อีกหน่อยนะที่รัก...






—ขอโทษค่าาา มาไม่ตรงเวลา  :ling2:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 28 คนโง่เท่านั้นที่คิดไม่ได้ 14/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 14-05-2018 18:50:14
เย้~~ เสี่ยกับเน่คืนดีกันแล้ว *จุดพลุ*  :impress2:
รู้สึกว่าตอนนี้เสี่ยหล่อมาก ฮรือออ
ตอนเน่เรียกผัวเหนก กิ๊วก๊าวใจมาก
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 28 คนโง่เท่านั้นที่คิดไม่ได้ 14/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 14-05-2018 20:04:22
เสี่ยใจบางแน่ๆตอนน้องเรียกว่าผัววว  :hao6:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 28 คนโง่เท่านั้นที่คิดไม่ได้ 14/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 14-05-2018 20:15:03
พอดีกันได้ก็หวานซะไม่สนใครเลย 5555   ชอบเน่ที่เป็นแบบนี้
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 28 คนโง่เท่านั้นที่คิดไม่ได้ 14/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 14-05-2018 20:15:22
พอดีกันได้ก็หวานซะไม่สนใครเลย 5555   ชอบเน่ที่เป็นแบบนี้
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 28 คนโง่เท่านั้นที่คิดไม่ได้ 14/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 14-05-2018 20:49:59
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 28 คนโง่เท่านั้นที่คิดไม่ได้ 14/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-05-2018 00:28:20
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 28 คนโง่เท่านั้นที่คิดไม่ได้ 14/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 15-05-2018 06:20:49
เขินเสี่ยและตลกเสี่ยไปพร้อมๆกัน เข้าใจน้องเน่เลยว่าทั้งรักทั้งหมั่นไส้เสี่ยมาก ฮ่าๆ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 28 คนโง่เท่านั้นที่คิดไม่ได้ 14/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 15-05-2018 17:01:42
จุดพลุฉลองเข้าใจกันแล้วรักกันมากๆนะเน่อย่าดื้อเสี่ยก็อย่าซึนนะ..ขอบคุณนักเขียนนะคะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 28 คนโง่เท่านั้นที่คิดไม่ได้ 14/5/61 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 27-05-2018 19:24:26
Chapter 29
ปลูกอ้อยเป็นงานอดิเรก





ปิดเทอมเล็กเกือบหนึ่งเดือน แน่นอนมันน้อยนิดสำหรับเด็กวัยรุ่นกลัดมันที่ยังต้องการความสนุกในชีวิต เนเน่ยังไม่ได้จัดกระเป๋ากลับสุพรรณฯ เพราะเสี่ยยังจัดการธุระทางนี้ไม่เสร็จ อีกอย่างคือร่างกายเน่ยังไม่พร้อมนัก อาการไม่คงที่สักที จนเสี่ยบอกว่าจะพาไปหาหมอเย็นนี้หลังจากกลับมา
...ถึงจะดีกันแล้ว แต่เสี่ยยังไม่จู๋จี๋กับเน่เลย คงกลัวอาการหนักกว่าเดิม ซึ่งสำหรับเจ้าของร่างกายนั้น ถ้าตัดเรื่องมึนหัวและเบลอๆ งงๆ ออก เขาก็...อยากอยู่น่ะนะ

เสี่ยนะเสี่ย ทำไมนิ่งจังเลยวะ ยั่วทุกกระบวนท่าแล้วนะ!
ทั้งนอนอ้าขา ใส่กางเกงขาสั้น แหวกไปถึงไหนต่อไหน ตาแก่ก็แค่เหลือบมามองตาปริบๆ จิ๊! จะให้บอกว่าสายตาไม่ดีก็ไม่เชื่อหรอก เพราะคนสายตายาวแบบเสี่ยน่ะ เห็นไกลๆชัดกว่าอยู่แล้ว

“อือ....”
ข้างในร่างกายมันรุมๆ รุ่มๆร้อนๆ บอกไม่ถูก ทั้งๆที่เน่แค่นอนอยู่เฉยๆมาตั้งแต่เช้า นี่จวนจะเที่ยงแล้ว เขายังไม่ได้ลุกไปไหนเลย พี่หมีก็ไม่มา น่าจะไปทำงานกับเสี่ย เนเน่เด็กขี้เหงาเลยยิ่งเหงา เหงา และเหงาเข้าไปใหญ่
ห้องนี้มันเงียบเหลือเกิน ทั้งเงียบสงัด และกว้างมากเกินไป จนเขารู้สึกหวิวๆในอก
ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกนี้เขาคิดไปเองหรือเปล่า ว่ายิ่งหวิว ยิ่งร้อน ...ไอ้ตรงนั้นมันก็ยิ่ง...มีอารมณ์
...ขนาดกลาง สมส่วนกับรูปร่าง มีชื่อเรียกว่าเน่น้อย ...
มันขึ้นเป็นรูปลำของแท่งเนื้อชิ้นหนึ่ง เห็นได้ชัดเจนเพราะกางเกงรัดตัวเล็กกว่ามาตรฐาน กอปรกับก้นน้องเน่ที่งอนกว่าชาวบ้านเขา
เนเน่ลูบมันเบาๆ ไม่ได้หวังให้สงบ แต่หวังให้มัน ‘แข็ง’ กว่าเดิมมากกว่า

“อือ...เสี่ย~”
เด็กหนุ่มจินตนาการถึงฉากที่ตนประทับใจที่สุดในหนังโป๊เรื่องล่าสุด มันเป็นตอนที่ตัวเอกทั้งสองพลอดรักกันในสระน้ำ กอดรักฟัดเหวี่ยงจนน้ำกระจาย ก่อนจะจัดกันให้แล้วเสร็จที่ขอบสระ โดยฝ่ายรุกอุ้มฝ่ายรับได้เท่บาดใจเน่มาก ร่างสูงล่ำยืนพิงผนังตัวตรง สองมือช้อนก้นเปลือยของฝ่ายรับอย่ามั่นคง ไม่รู้สึกว่าจะหล่นเลยสักนิด...เป็นท่าลิงอุ้มแตงที่โปรที่สุดเท่าที่เน่เคยเจอมาเลย

“อา...”
ตอนนี้ภาพรุกสุดล่ำกลายเป็นเสี่ยแล้ว แน่นอนว่าเน่อยากให้เสี่ยลากตัวเองไปปู้ยี่ปู้ยำในน้ำสุดๆ ถึงจะเคยได้ยินว่ามันไม่สนุกอย่างที่คิดก็เถอะ แล้วไงล่ะ คนเราก็ต้องลองหลายๆแบบใช่ไหม

“แฮ่ก..”

เน่อ่อยตั้งหลายครั้ง เชิญชวนตั้งหลายหน
แต่สุดท้าย...
ก็ต้องมานั่งเล่นว่าวอยู่คนเดียวเปลี่ยวกาย...

อ๊ะ เน่น้อย
ออกมาสูดอากาศข้างนอกสักที
มันกำลังแข็งแรงได้ที่ เนเน่เลยขยี้ด้วยความหมั่นเขี้ยว ราวกับขยำขยี้กระดาษก็ไม่ปาน จากนั้นจึงใช้มือรูดแท่งลำขึ้นลง น้ำใสปริ่มออกมา มันจึงช่วยหล่อลื่นและเพิ่มความเร็วให้มือ เด็กหนุ่มห่อปาก ร้องครวญเบาๆ ไม่ใช่เพราะกลัวใครได้ยิน แต่นี่คือธรรมชาติจริงๆ ตอนอยู่กับเสี่ยน่ะ มันก็ต้องแอคติ้งบ้าง อีกทั้งสนุกกันสองคน เลยปลดปล่อยมากไปหน่อย พออยู่คนเดียวจึงไม่จำเป็นต้องแหกปากหรอก เจ็บคอ

แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก
ลมหายใจสะดุดทุกครั้งยามแขนขยับอย่างรวดเร็ว
...ที่ริมขอบสระ เจ้านั่นของเสี่ยกระทุ้งเข้าออกอยู่เบื้องล่าง มันเข้าไปลึกเหลือเกิน เน่เสียวไปหมด เหมือนกับว่าข้างในนั้นกำลังถูกแท่งไม้พายกวน ยิ่งกวนก็ยิ่งเร่าร้อน

“เสี่ยครับ~”
ยาวมาก ...ไม้พายอันแข็งแกร่ง
ปากเสี่ยจูบปากเน่อยู่ข้างบน แต่ข้างล่าง...ปากยาวๆก็จูบกับปากข้างในเน่เหมือนกัน ทั้งกว้าง ทั้งลึกกว่าด้วย

“เสี่ยครับ เสี่ยชอบไหมครับ อะ..อา”
รู้สึกว่าจินตนาการจะกู่ไม่กลับแล้ว เมื่อมืออีกข้างสอดนิ้วชี้เข้าไปในรอยจีบ หรือก็คืออีก ‘ปาก’ ของเนเน่
นิ้วเล็กๆควานหาจุดกระสันจนเจอ แล้วจัดการย้ำจุดนั้น ไปพร้อมๆกับมืออีกข้างที่ยังคงชักขึ้นลง
น้ำในจินตนาการกระฉอกใส่ปากข้างล่างของเน่ มันอัดเข้าไปพร้อมๆกับท่อนลำของเสี่ย บางส่วนก็กระเซ็นขึ้นมา สร้างความชุ่มฉ่ำได้ดียิ่ง สนุก สนุกจริงๆ
อยากโดนของจริงที่สุดเลย!

เน่หายใจไม่เป็นจังหวะ สิ่งหนึ่งกำลังตีรวนอยู่ ณ จุดๆเดียว เขาไม่เคยเรียกมันถูกเลย มันไม่มีชื่อเรียกสำหรับเขา มันเป็นมากกว่าจุดสุดยอด เน่อยากรู้สึกแบบนี้นานๆก่อนที่จุดสุดยอดจะมาถึงด้วยซ้ำ คล้ายๆกับ...ตอนที่เราได้กินของที่อยากมากๆ เราจะกินไม่หยุดล่ะมั้ง

“อะ..อา..”
ร่างโปร่งเหยียดตัวไปข้างหลัง ปลายเท้าจิกผ้าปู ก่อนจะกระตุกเกร็งสองสามที แล้วของเหลวขุ่นสีขาวก็ทะลักออกมาเต็มฝ่ามือ

“แฮ่ก”
ช่วยตัวเองครั้งนี้เสร็จเร็วไปหน่อย
ไม่แปลกใจเลย เพราะเน่ห่างหายมานาน อารมณ์จึงมากกว่าปกติ

เด็กเสี่ยทิ้งตัวนอนแผ่หราหมดแรง ในหัวยังคิดถึงแต่เสี่ย เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันอย่างเต็มที่สักที ...อีก 4 ปี...จะทนได้ไหมนะ

...แค่ครึ่งปีแรกก็เละตุ้มเป๊ะแล้วเนี่ย






“ครับพี่แคท”
เนเน่วางสายจากพี่ที่ดูแลเขาหลังจากพี่แกโทรมาบอกว่าจะประกาศรายชื่อนักแสดงเรื่องรักเท่าฟ้าเย็นนี้ ให้เน่ลงโปรโมตในอินสตาแกรมที่เน่เพิ่งจะสมัครใหม่ไปสดๆร้อนๆ ส่วนอันเดิมนั้นไม่ลงอะไรมาตั้งแต่มีเรื่อง และคาดว่าจะปล่อยร้างตลอดไป

เขากังวลว่าจะบอกเสี่ยยังไงอยู่เหมือนกัน ตกปากรับคำไปแล้วด้วย คู่รองอย่างเน่ถ่ายไม่เยอะ แต่คงมีหยุดเรียนไปถ่ายบ้างบางวัน เน่ไม่เครียดอยู่แล้ว ปีหนึ่งวิชายังง่ายอยู่ ถ้าเอาเหตุผลนี้ไป เสี่ยน่าจะเข้าใจนะ

“อ้าว”
คนแก่ตายยาก ยังคิดถึงได้ไม่ทันไร เสี่ยก็เปิดประตูเข้ามาแล้ว แต่ไร้แววพี่หมี

“มาไวจังครับเสี่ย~”

เฮ่ย! ทำไมต้องดีดเสียงสองด้วยเนี่ย

ลองสะบัดหัวไล่ความดัดจริตไปสองสามที ...แต่หน้าก็ยังยิ้มแป้นแล้นเหมือนเดิม

แล้วโคอย่างเสี่ยจะทนไหวเหรอ แค่เห็นหน้าระรื่น น่าเอ็นดู น่าดูเอ็น น่ารัก น่าขยำขยี้...แบบนี้ แกอดใจไม่ไหว ต้องตอบรับด้วยจูบระทวยไปหนึ่งที เล่นเอาปากเด็กเจ่อเหมือนกินพริกมาทั้งสวน

“แฮ่ก”
เน่ปาดน้ำลายออกจากปากแดง
ตาสีประหลาดของเสี่ยหวานจริงๆ จ้องเน่ไม่วางตาเลย แล้วเขาจะเอาหน้าไปซุกตรงไหน ถ้าไม่ใช่อ้อมอกอุ่นๆของแก

“เสี่ยอ่ะ”

“อะไร”

“มาไม่ให้สุ้มให้เสียง”

“ก็คิดถึง”

“ฮึ่ยยย”
นั่นเป็นเสียงมันเขี้ยวของเด็ก ที่หลังจากนั้นได้เพิ่มแรงรัดจนต่างอึดอัดกันทั้งคู่ แต่ก็ไม่ยอมปล่อยสักที เสี่ยน่ากอดนี่ เรื่องอะไรจะปล่อย

“ปล่อยได้แล้ว จะแกะข้าว”

“โธ่ เสี่ยอ่ะ”
เด็กมันก็กระเง้ากระงอดไปงั้น เพราะท้องน้อยๆก็ร้องหาข้าวอร่อยๆหลังเสี่ยพูดจบ และเน่เพิ่งสังเกตเห็นกล่องข้าวกล่องเบ้อเร่อ
ข้างในเป็นปลากระพงทอดน้ำปลา หน้าตาน่ากิน คงกรอบแบบที่กินได้ยันกระดูก เนเน่ไม่รอช้า รีบหาจานชามมาเตรียม คดข้าวสวยร้อนๆที่เสี่ยหุงไว้ตั้งแต่เช้าใส่จาน ไม่ลืมเสิร์ฟน้ำเย็นๆให้เสี่ยได้ชื่นใจ

“อยากกินอะไรน้ำๆด้วย”
เสี่ยแกพูดลอยๆ

“แล้วทำไมไม่ซื้อมาล่ะครับ”

“ทำให้กินหน่อยสิ”

อ๋อ...เน่รู้แกวละว่าถูกอ้อน เลยหายไปทำบะหมี่ใส่ไข่มาให้หนึ่งชามภายในเวลาไม่ถึงสามนาที

“รอให้เส้นมันสุกก่อนนะ”

สายตาผิดหวังหน่อยๆทำให้เน่ขำ แหม...แกล้งคนมันสนุกนี่นา ขอแกล้งซักหน่อยเหอะ ทีเสี่ยยังแกล้งเน่ตั้งเยอะ

“อร่อยชัวร์ เน่อุตส่าห์ทำ”
เด็กน้อยนั่งลงข้างกัน ถ่ายรูปอาหารฝีมือตัวเอง แล้วก็เซลฟี่กับเสี่ย
...เด็กหนอเด็ก ติดโซเชียลมากเกินไปในสายตาของคนแก่อย่างเสี่ย แกไม่ชอบให้เน่เล่นโทรศัพท์ ไม่ชอบให้คุยแชทกับคนอื่น ไม่ชอบให้ลงรูปน่ารักๆ โดยเฉพาะเวลาที่อยู่ด้วยกัน เพราะเดี๋ยวนี้ศัตรูมันก็ทันสมัย (จริงจริ๊ง เหตุผลอื่นไม่มี้) ไอ้พวกนั้นมันเช็กอะไรได้หมดเพียงแค่เราโพสต์ เสี่ยเลยไม่ให้เน่ระบุโลเคชั่น ถือว่าเป็นข้อห้าม และรูปก็ไม่ควรเปิดเผยบรรยากาศรอบๆมากเกินไปด้วย ส่วนมากรูปที่เน่ลงจึงมักเป็นเซลฟี่ตัวเอง แต่เรื่องลงหน้าเสี่ยนี่อย่าหวัง โดนด่าไง เลยไม่กล้าอีกแล้ว

“เสี่ยไปฟอลไอจีใหม่เน่ด้วยนะ เป็นออฟฟิเชียล แต่บางทีพี่ๆเขาก็เล่นให้”

“ดังแล้วเหรอ ถึงขนาดมีออฟฟิเชียล”

“ไม่ดังในฐานะดารา แต่ดังในฐานะหน้าตาดีอ่ะ เข้าใจป๊ะ”
ทำเสียงกวนอีก น่ากัดปากจริงๆ!

“อย่าลืมนะ ว่าอย่าเปิดเผยเรื่องของเรา”

“โอ๊ยไม่เปิดหรอกคร้าบ นี่ขนาดไม่เปิดนะเนี่ย มันยังมีคนอยากรู้อยู่อีก เด็กคนนั้นไง เป็นเพื่อนกับเสี่ยด้วยอ่ะ”

“ที่ทะเลาะกันในเฟสน่ะเหรอ”

“ใช่ๆ เสี่ยระวังนะ ป่านนี้มันขุดหมดแล้วมั้ง”

“ดีนะไม่ค่อยลงอะไร”

“โรคจิตรึไงก็ไม่รู้ ยังเด็กอยู่แท้ๆ”

“อายุเท่าไหร่”

“ม.ปลายอ่ะ ไม่เด็กกว่าเน่เท่าไหร่หรอก แต่ก็เด็ก”

“ปล่อยๆไปเถอะ วุฒิภาวะยังต่ำ ยังคิดไม่ค่อยได้...แต่ถ้าสร้างปัญหาอีกรอบ—จะขอคิดดูอีกที”

“โหดจริงๆเลย”

“พูดเยอะนะ กินข้าวได้แล้ว”

“แหะๆ ก็วันๆไม่ค่อยได้พูดนี่ ...นี่เสี่ยๆ เน่มีอะไรจะบอก”

“อะไร”

“คือว่า....”

“....?”

“เอ่อ....เน่รับงานซีรี่ย์อยู่เรื่องนึงครับ แต่ไม่ใช่ตัวหลักอะไร บังเอิญได้มาเฉยๆด้วย ได้ได้ไงไม่รู้เนอะ”

“ถ่ายเมื่อไหร่”
เสียงนิ่งจัง เน่ชักกลัวแล้วสิ

“ต้นปีหน้า”

“เปิดเทอมแล้วนี่”

“ก็...มันนิดเดียวเองนะ ไม่เยอะหรอก เน่เป็นตัวรอง”

“ถ้าไม่เหนื่อยก็ทำ”

“เสี่ยอนุญาตเหรอ?!”

“ก็ลองดูสิ ยังไม่เคยเล่นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ๆ แล้วจบงานนี้ เน่ก็ไม่มีงานอื่นแล้วครับ เน่ไม่รับแล้ว เสี่ยเชื่อใจเน่ได้เลยนะ”

คนแก่ยิ้มบาง
“อืม ฉันเชื่อใจเธอ”

“ขอบคุณนะครับ”
เด็กยกมือไหว้ ก่อนจะกอดเสี่ยแรงๆหนึ่งที
“เย็นนี้พี่เขาจะประกาศรายชื่อนักแสดงในเพจด้วย ไม่รู้ว่าคนจะชอบที่เน่มาเล่นหรือเปล่า แต่อยากบอกเสี่ยไว้ก่อน เดี๋ยวเอาชื่อกับหน้าคนอื่นมาให้ดูด้วย จะได้ไม่หึง เพราะคนอื่นนะหล่อไม่เท่าเสี่ยเลย ยิ่งพระเอกนะ ยิ่งไม่หล่อเข้าไปใหญ่ เป็นเด็กเส้นอ่ะ ทำไงได้”

“ไปว่าเขา”

“แหะ...ก็ไม่หล่อจริงๆนี่นา”

“อยากให้หล่อนักหรือไง”

อ้าว...ปากพาซวยอีกแล้วเน่

“ไม่ใช่นะเสี่ย” ส่ายหัวปฏิเสธยกใหญ่
“เน่ห่วงคนดูต่างหาก”

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ—กินข้าว”

“จ้า”
โดนสั่งขนาดนี้ หยุดเถียงจะดีที่สุด






อากาศในห้องร้อนระอุด้วยเพลิงตัณหา แม้แอร์ 23 องศายังไม่ช่วยอะไรเน่ ร่างกายของเขา...ผิวหนังของเขารุ่มร้อน เม็ดเหงื่อชโลมกายด้วยไฟราคะ หลังจากพยายามยั่วยวนเสี่ยทุกกระบวนท่าแล้ว แต่เสี่ยก็ยังไม่ยอมเอาเน่!

เหนื่อยแล้วนะโว้ย!

“เสี่ย...”
เน่พาร่างเปลือยเปล่าของตัวเองขึ้นทับเสี่ยอีกครั้ง ร่างหนานั้นมีเพียงบ็อกเซอร์เพียงตัวเดียว ซึ่งเน่พยายามถอดออกอยู่นานสองนานก็สู้แรงเสี่ยไม่ได้  ได้แต่รั้งขอบยางด้านหน้าให้เปิดเผยความเป็นชายที่กำลังแข็งตัว แน่นอนว่าเน่ลองอมให้เสี่ยแล้ว แต่เสี่ยสมาธิสูงมาก มากเสียจนอดคิดไม่ได้ว่าเพิ่งสึกมาหรือไง

“เลิกได้แล้ว เดี๋ยวไข้กลับ”

“หายแล้ว”

“หายอะไร ตัวยังรุมๆอยู่เลย”
พูดพลางเอามือแตะหน้าผากขาว

“เน่ออนท็อปนะ”

โคแก่กลอกตาด้วยความหน่าย
ดื้อจริงๆ เด็กนี่

“อยากนักใช่มั้ย”

“ใช่ ก็เรายังไม่เคยมีอะไรกันเลยตั้งแต่คืนดีกัน...เสี่ยครับ....ทำให้เน่มั่นใจหน่อยสิว่าเน่ยังน่าพิศวาสอยู่”

คนฟังกลั้นขำกับความพร่ำเพ้อของเด็ก นี่เขาเลี้ยงมายังไงวะเนี่ย แก่แดดแก่ลม ยิ่งโตยิ่งตลก(?)

“ทำได้ แต่ทำแป๊บเดียวนะ”

“ครับผม”

สิ้นเสียงตอบรับ ร่างโปร่งจึงถูกพลิกกลับ กลายเป็นฝ่ายที่อยู่ใต้ร่าง
เสี่ยพรมจูบปากนุ่ม มือปัดป่ายไปทั่วหน้าท้องเพื่อสร้างความวาบหวิวให้เด็ก เนเน่หายใจไม่ทั่วท้อง  เสียวซ่านไปทั้งตัว และยอมแยกขาสองข้างออกจากกันแต่โดยดีเมื่อเข่าของเสี่ยดันมันออก

เขาค่อยๆเปิดช่องทางด้วยเจลร้อน แหย่นิ้วชี้เข้าไป ดึงเข้าดึงออกเพื่อให้ช่องทางลื่นไหล

“เสี่ยรู้มั้ยเมื่อเช้าเน่ช่วยตัวเองด้วย มันเลยเข้าง่าย”

“เด็กแก่แดด”

“เน่สิบแปดแล้วนะ แก่แดดตรงไหน ..อ๊ะ! ตรงนั้นครับ”

“นี่เหรอ”

“โอ๊ย..! อ...อ๊า...เสี่ย....~”


ดูแล้วกล้วยที่บ่มไว้คงสุกได้ที่...
เสี่ยจึงเหยียดขาตรง หาหมอนใบเล็กมารองก้นเด็กให้ปากทางยกสูงเพื่อที่จะได้เข้าง่ายๆ จากนั้นจึงจ่อท่อนลำที่ปราศจากถุงยาง แล้วกดเอวลงไป

ไม่มีใครเปิดปากอีก เพราะเสี่ยบอกว่าจะทำเร็วๆ
เนเน่เข้าใจว่าวันนี้เสี่ยเขาเน้นคุณภาพ ไม่อยากกวนอีก ได้แต่ร้องครวญเสียงแหบแห้งในเมื่อเสี่ยร่อนเอวอย่างกับติดเทอร์โบ เสียงเนื้อกระทบกันนั้นรัวเร็วจนนับจังหวะไม่ได้
ยิ่งเร็วเท่าไหร่ ก็ยิ่งหายใจไม่ทัน
เสียววูบวาบ
ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความกระสัน
มือกำหมอนจนยับยู่ยี่
บางครั้งก็ทึ้งผมตัวเอง ด้วยไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับร่างกาย
มันเหมือนกับว่าไม่ใช่ของเขา
มันล่องลอย ล่องลอยแบบเร็วๆ ไปซ้ายที ขวาที
เดี๋ยวก็กระแทกก้อนเมฆ เดี๋ยวก็ชนพระอาทิตย์ ร้อนระอุเสียจนจะมอดไหม้
ถึงเน่จะไม่เคยมีเซ็กส์กับใคร แต่เน่ก็รู้ว่าเสี่ยของเขาแซ่บที่สุด

“อ..อา...”
เน่จำไม่ได้ว่าตัวเองถึงจุดสุดยอดตอนไหนด้วยซ้ำ เพราะรู้ตัวอีกทีคือเสี่ยล้มตัวลงมาหอบหายใจแฮ่กๆแล้ว

“ฮ้า..เสี่ย”
แท่งเนื้อร้อนจัดยังคงคาอยู่ข้างใน เน่รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆกำลังไหลออกมา ชอบที่ร่างกายทั้งสองประสานกันอย่างนี้ และชอบที่เสี่ยเข้ามาคลอเคลียหลังมีความสุขด้วยกัน เพราะนั่นมันยิ่งเพิ่มความสุขเข้าไปอีก
เสี่ยน่ารัก
เน่รักเสี่ยที่สุด
อยากให้เสี่ยเอาเน่อีกด้วย ชักจะมีอารมณ์อีกแล้วสิ

“พอเลย”

เสี่ยรู้ทัน!
แกถอนตัวออกไป ทิ้งเน่ให้นอนหงอยอยู่บนเตียง
แน่นอนเขาเสแสร้ง เรียกร้องความสนใจจากเสี่ย ซึ่งเสี่ยก็รู้ เลยแกล้งไม่สนใจ เดินเข้าห้องน้ำไปเลย

“อย่าให้เผลอนะ จะจับปล้ำเลย!”
เด็กต๊องตะโกน

“แน่จริงก็ลองดู”
เสียงก้องๆตอบกลับ


Rrrrrrrrrrrrrrr

“โอยยย จะโทรมาทำไมดึกๆดื่นๆ”
บ่นพี่แคทยกใหญ่ แต่ปกติแกไม่ใช่คนไม่รู้เวลา เน่จึงจำใจรับโทรศัพท์แต่โดยดี อาจเป็นเรื่องด่วนมากก็ได้

“ครับพี่”

[“มีแฟนแล้วเหรอ??”]
น้ำเสียงร้อนรนแปลกๆ มีแฟนแล้วมันผิดตรงไหน

“ครับ มีแล้ว”

[“เป็นเด็กเสี่ยป่ะเน่ แกเด็กใคร”]

“ห้ะ? อะไรนะพี่”

[“มันมีคนแฉเรื่องแกเนี่ย บอกว่ามีเสี่ยที่สุพรรณเลี้ยง มีรูปด้วยนะ แคปมาจากไอจีของหนูอ่ะ แต่ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่านะ มันไม่มีหน้าชัดๆ...แล้วมันใช่หรือเปล่า ไปเปิดดูซิ ทวิตแอค เอ็กซ์ เอ็กซ์ เนท....แล้วบอกพี่มาว่ามันคืออะไร ยังไง แฟนๆถามกันใหญ่แล้ว บางคนก็เชื่อเป็นตุเป็นตะ บอกให้เอาออกจากซีรี่ย์”]

“แอคอะไรนะครับ??”

[“ตัวเอ็กซ์สองตัว แล้วก็ตัวเอ็นโนเกีย อีเอีย ทีไทเเลนด์ แล้วก็ อีเอีย”]

xxnete

....ถ้าอ่านเป็นภาษาไทยด้วยการวิเคราะห์ที่โลกมืดสุดๆ
เน่คิดว่า มันอ่านว่า...เน่ เต้
เด็กมัธยมคนนั้นหรือเปล่านะ?

“พี่แคทครับ”

[“ยังไงลูก พี่ห่วงนะเนี่ย อย่าอ่านเยอะจนเครียดละกัน เอาแค่ที่พอรู้เรื่อง เอาจริงพี่ก็เคยได้ข่าวมาบ้างแหละ แต่นี่ก็อยากคอนเฟิร์ม แต่พี่ไม่เอาหนูออกหรอก จะบ้าเหรอ”]

“คือเน่ก็พูดไม่ถูกอ่ะ...เราคบกันจริงๆ แล้วสำหรับที่บ้าน เขาก็มีสถานะเป็นเสี่ยสำหรับชาวบ้านอ่ะ เน่เลยไม่รู้จะปฏิเสธยังไง...เขายังหนุ่มอยู่นะพี่ ไม่มีเมีย”

[“หนุ่มของแกนี่อายุเท่าไหร่วะ”]

“ก็...ใกล้เลขสี่ละ”

[“ผู้ชายจะสี่สิบ แต่ไม่มีเมีย?!! อิมพอสสิเบิ้ลมากๆ ไปเจอได้ยังไง!!”]

“อ่า...อันที่จริง...เขาเคยแต่งงานแล้ว มีลูกหนึ่งคนครับพี่”

[“โอ๊ย เน่เอ๊ย ...จะปฏิเสธยังไงไม่ให้ดูเป็นเด็กเสี่ยวะเนี่ย...เอางี้ พี่ขอปรึกษากับบริษัทก่อนนะ หาคำสวยๆก่อน วันนี้ดึกแล้วพี่คิดอะไรไม่ออก...แต่เน่เงียบก่อนนะ อย่าเพิ่งทำอะไร ช่วยพี่คิดคำตอบดีกว่า ค่อยพูดจนกว่าพี่จะบอกเด้อ”]

“ครับผม...บายครับพี่”

กับสายตาคนอื่น ยังไงเขาก็เป็นเด็กเสี่ย ...เน่เข้าใจนะถ้าจะโดนโจมตี เพราะมันขัดกับตัวละครที่เขาเล่นพอดู กับบทคุณชายนิสัยดี เรียบร้อย ยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง รอพระเอกมาเปิดซิง
เฮ้อ...!

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
นี่หละสิ่งที่ลำบากใจที่สุด
มันคงฝังเข้าไปในก้านสมองเน่เลยมั้งเรื่องกลัวเสี่ยโกรธ ก็เวลาเสี่ยโกรธมันน่ากลัวนี่นา เน่ไม่รู้คนอื่นจะมีคนที่เกรงใจแบบนี้สักคนในชีวิตหรือเปล่า แต่สำหรับเน่ เน่ก็มีแค่เสี่ยคนเดียวนี่แหละ

“ตายยากมากๆเลยเสี่ย เด็กคนนั้นก่อเรื่องอีกแล้ว”

“ยังไงล่ะ”

“เดี๋ยวเน่เข้าห้องน้ำก่อนนะ แล้วจะมาบอก”
โมโหจนลืมไปว่าตัวเองยังไม่ได้เอาน้ำเสี่ยออกจากตรงนั้น

.
.
.
.


เน่เล่าทุกอย่างให้เสี่ยฟัง พร้อมทั้งเปิดแอคเคาท์ทวิตเตอร์ให้เสี่ยดูด้วย ซึ่งมันชัดเจนว่าคนๆนี้ต้องบ้าคู่จิ้นเต้เน่มากๆ ไม่อย่างนั้นไบโอ หรือคล้ายๆข้อมูลเล็กๆน้อยๆของเจ้าของแอคเคาท์จะเขียนว่า ‘โปเต้ชอบกินคอนเน่ คอนเน่ชอบกินโปเต้ ส่วนฉันชอบกินทั้งคู่’

“Ew น่ากลัวชะมัด”

ไหนจะที่อยู่ที่ลงไว้ว่า ‘ใต้เตียงเต้เน่’ อีกล่ะ

“เสี่ย...เน่กลัวนะเนี่ย รักเฉยๆอ่ะไม่เท่าไหร่หรอก”

“อืม...นี่มันเกินไป พิมพ์แต่ละอย่าง...เหมือนด่าเราด้วย คงผูกใจเจ็บมาก”

“นั่นน่ะสิ นางรักเน่ตรงไหน เหมือนเกลียดกันมากกว่า ดูนี่สิครับ...’ร่านแบบนี้ คาลาไมล์ก็เอาไม่อยู่ ติดใจค*ยลูกครึ่งจนลืมกำพืดตัวเอง’ อะไรอ่ะ อ่านแล้วจะอ้วก”

“เด็กสมัยนี้แรงนะ”
เสี่ยว่าเน่แรงแล้ว แต่คนอื่นน่ากลัวกว่า พอนึกได้ก็อยากกอดคนตัวเล็ก(สำหรับเสี่ย)ขึ้นมา จึงพลิกตัวกอด แล้วก็หอม แล้วก็ไซ้....

“อือ...เสี่ย” เนื่องจากเป็นเด็กเรียบร้อยมาก เน่จึงปัดป้องเสี่ยก่อน เขายังพูดไม่จบเลย
“โลกโซเชียลก็อย่างนี้แหละเสี่ย ไม่ค่อยระวังคำพูดกันหรอก คำหยาบเยอะจะตาย ถึงจะทำให้มันดูตลก แต่มันก็หยาบอยู่ดี เน่ไม่ค่อยเล่นแล้วเดี๋ยวนี้”

“แล้วอินสตาแกรมนั่นล่ะ”

“ลงแต่รูปเฉยๆนี่ครับ”

“แล้วจะทำยังไงต่อไป เขาตั้งใจประจานเลยนะ”

“รอพี่แคทบอกก่อน ...เสี่ยล่ะครับ คิดว่าไง”

“ที่จริงก็มีแผน แต่บริษัทเธอจะยอมหรือเปล่า”

“ต้องยอมสิ แค่เห็นหน้าเสี่ยก็ระทวยกันหมดแล้ว”

“เลอะเทอะ”

“ไม่ได้โม้นะ เน่หมายถึงหน้าตอนโมโหอ่ะ แค่เห็นก็วิ่งป่าราบ เพราะกลัวจะชักปืนมายิงใส่”

“เดี๋ยวเถอะ”

“คิก...อ..โอ๊ย! เน่หายใจไม่ออก!!”
เหมือนเด็กมันจะยังไม่รู้ตัวว่าเป็นมาโซคิสม์ ชอบความเจ็บปวด ถึงได้หาเรื่องให้เสี่ยทำโทษแทบทุกวัน นี่ก็โดนเสี่ยใช้แขนล่ำๆรัดทั้งตัวเป็นงูเหลือม รัดจนเส้นเลือดปูด แล้วเน่จะไม่เจ็บได้ยังไง

ว่าแต่...เสี่ยแกหลงเด็กจนลืมพาไปโรงพยาบาลหรือเปล่า?




-หวานจังเลย ความพยายามหวานของเรากำลังดีไหมคะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 29 ปลูกอ้อย 27/5/61 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 27-05-2018 21:22:35
 :mew1: :mew1: :impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 29 ปลูกอ้อย 27/5/61 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 27-05-2018 22:13:28
เด็กนั่นน่ากลัวเกิ๊น
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 29 ปลูกอ้อย 27/5/61 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 27-05-2018 23:24:19
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 29 ปลูกอ้อย 27/5/61 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: onlyplease ที่ 27-05-2018 23:34:23
ว้าววว เสี่ยมีแผนอะไรอ่ะ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 29 ปลูกอ้อย 27/5/61 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 28-05-2018 01:09:40
เสี่ยจัดหนักมันเลยนะ
คนที่ทำอะไรเกินไปแบบนี้ ไม่ต้องไปปรานีเลยนะ :katai1:

 
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 29 ปลูกอ้อย 27/5/61 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 28-05-2018 01:36:34
ไม่น่าเชื่อว่าเสี่ยก็มีมุมนี้กะเค้าด้วยย น่ารักอยู่นะ :hao7:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 30 นอกจากเป็นพ่อแล้วยังเป็นอาอีก 10/6/18
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 10-06-2018 06:57:18
Chapter 30
นอกจากเป็นพ่อ แล้วยังเป็นอาอีก



รู้จักสำนวน ‘ยิ่งปืนนัดเดียว ได้นกสองตัว’ ไหม

แผนการของเสี่ยไม่ได้ล้ำลึก ไม่ได้เด็ดขาดอย่างที่เน่หวัง มันเป็นแผนที่เล่นกับความคิดของคน ซึ่งพอมาคิดดูแล้ว เน่กลับชอบยิ่งกว่าการที่เสี่ยไปข่มขู่ หรือลากเอาไปทิ้งแถวชายแดนสักที่เสียอีก
และเนื่องจากว่ามันเป็นแผนที่ปลอดภัยที่สุด บริษัทของเน่จึงยอมอย่างง่ายดาย ไม่ใช่ว่าเพราะเห็นหน้าเสี่ย แล้วพยายามติดต่อให้เสี่ยเข้าสังกัดเลยจริงๆ
....ไม่ได้เอาใจเสี่ยเลยให้ตาย

“อิจฉา เบื่อคนหล่อ ทำไมโลกนี้ต้องมีคนหล่อด้วย”

“ว่าตัวเองอยู่เหรอ”

“อีกแล้วนะเสี่ย —เดี๋ยวนี้ชอบกวนเน่”

ร่างโปร่งลุกจากโซฟานิ่มๆ ไปนั่งตักแข็งๆ แต่ให้ความรู้สึกต่างกันลิบลับ
ตักของเสี่ยนั้นอบอุ่น มีที่วางมือเป็นไหล่กว้างน่าซบ ทั้งยังมีสายคาดกันตกเป็นวงแขนแกร่ง


“เน่โพสต์แบบที่เสี่ยบอกแล้วนะ ต่อไปจะให้ทำอะไรอีกก็บอกได้เลยนะครับ”

“รออีกสักสองอาทิตย์”

“ว่าแต่เมื่อไหร่เราจะกลับสุพรรณฯล่ะครับ เน่คิดถึงหมาแมว คิดถึงเพื่อน”

“ขอเคลียร์กับเด็กคนนั้นก่อนได้หรือเปล่า”

“ก็ได้ครับคุณเสี่ย”

“อยากจะรู้นัก ว่าจะดิ้นพล่านขนาดไหน หึๆ..”
คนฟังแอบขำ ขณะที่จมูกคลอเคลียซอกคอหอมกรุ่น  สงสัยแกจะดูหนังมากไป ทำไมต้องทำเสียงตัวร้ายด้วย

นึกถึงโพสต์ของตัวเองที่ไม่มีอะไรมาก ค่อนข้างจะตรงไปตรงมาเสียด้วยซ้ำ
รูปภาพของเขาที่โพสต์ลงเป็นรูปที่ส่งยิ้มการค้าให้กับทุกคน รอยยิ้มอันสดใส ฉากหลังเป็นผนังห้องสีขาว ฝีมือการถ่ายไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร สนุกดีนะที่มีเรื่องให้รู้กันอยู่สองคน เป็นเรื่องลับๆ ทำตัวลับๆ รู้สึกพิเศษขึ้นไปอีก เมื่อแฟนของเราหล่อมาก ทั้งอยากอวดและไม่อยากอวดในเวลาเดียวกัน
ซึ่งใต้รูปมีข้อความว่า
‘เน่ขอพูดถึงข่าวที่หลุดออกมาสักนิดนะครับ
ผู้ชายในข่าว เน่รู้จักจริง รู้จักมาตั้งแต่เด็กแล้ว ท่านเป็นคุณอาที่เน่เคารพ เราอยู่บ้านหลังเดียวกัน ท่านดูแลส่งเสียแทนพ่อแม่ที่อยู่ต่างประเทศด้วย ดังนั้นจึงไม่แปลกใจเลยที่เราจะไปไหนมาไหนด้วยกัน มันเป็นเรื่องปกติธรรมดามากครับถ้าคุณมีญาติที่สนิท ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยใช่มั้ยล่ะ เน่อยากจะให้ใช้วิจารณญาณดู
สำหรับคนที่ปล่อยข่าว เน่ไม่เอาเรื่องนะ แต่อย่าทำอีกเลย เพราะมันสามารถทำลายอนาคตคุณได้เลยนะครับ’

ถ้อยคำง่ายๆ ชี้แจงเพียงแค่เรื่องสำคัญ แต่กลับส่งผลให้ทุกฝ่ายที่คิดไม่ซื่อเข้าใจในสิ่งที่พวกมันคิดเอาไว้
ศัตรูของเสี่ย...พวกนี้จ้องเล่นงานแบบตอดเล็กตอดน้อย เหมือนแมงหวี่แมงวันน่ารำคาญ เหมือนพวกมันแค่หมั่นไส้มากกว่าจะทำให้ล่มจม แต่เสี่ยก็รู้สันดานพวกมันดีว่าจะมาเล่นกับอะไรให้เสี่ยรำคาญที่สุดถ้าข่าวเรื่องคบกันออกไป ข้อความช่วงบนจึงเหมือนสาส์นส่งให้พวกนั้น ให้พวกมันรู้ว่า ‘คุณอา’ นอกสายเลือดคนนี้ เลี้ยงดูปูเสื่อ ‘เด็ก’
ซึ่งมันไม่มีทางเป็นแค่คุณอา ‘ที่เคารพ’ ได้อย่างแน่นอน พวกเสี่ยๆเขารู้กัน เข้ากับสำนวน ผีเห็นผี นั่นแหละ ทีนี้ศัตรูของเสี่ยก็จะได้ไม่มายุ่งกับเน่ หรือถ้ายุ่ง ก็ไม่รุนแรง เพราะเน่เป็นแค่เด็กเสี่ยรอวันหมดสภาพ ถูกทิ้ง ไม่สลักสำคัญอะไรกับเสี่ยเอนก ไม่ใช่คนรัก จึงไม่อยากเสียเวลาวุ่นวาย ส่วนคนนอกอย่างแฟนคลับจะคิดยังไงก็เรื่องของเขา มันตีความได้หลายมุมมองอยู่แล้ว เชื่อว่าเดี๋ยวเรื่องก็ซาไปเอง
สำหรับข้อความประโยคสุดท้าย...ถ้าไม่โง่เกินไป ยัยเด็กคนนั้นต้องเข้าใจได้แล้วว่าถูกขู่ ซึ่งเต้กำลังหาทางติดต่อให้มาเจอกันอยู่ ด้วยความที่เต้ใจเย็นกว่า และเด็กคนนั้นน่าจะชอบเต้มากกว่าเน่ ขืนให้เน่คุยเองสิ พวกใจร้อนพร้อมรบ คงฉะกันแหลก เดี๋ยวจะเป็นประเด็นให้ด่าอีก





เต้นัดเน่ให้มาเจอกันที่ร้านอาหารไทยในห้างแถวมหาลัย
เด็กหนุ่มยิ้มกริ่มด้วยว่าพรุ่งนี้เสี่ยจะพากลับสุพรรณฯ แล้ว เขาน่ะได้ปิดเทอมแค่เดือนเดียว แล้วตอนนี้อยู่กรุงเทพฯ ไปแล้วตั้งอาทิตย์กว่า เสียดายเวลาอยู่สุพรรณฯ มากๆ แต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยๆ เสี่ยก็อยู่กับเขาตลอด

“ทำไมนัดมานี่วะ เดี๋ยวคนรู้จักก็เห็นกันพอดี”

“เห็นเยอะๆแหละดีแล้ว และถ้ามันไม่ดีนะ เสี่ยแกคงค้านไปนานละ”

พาร่างตัวเองมายังเก้าอี้สีไม้ ร้านค่อนข้างมืดด้วยสีเอิร์ธโทนเข้มๆ ตกแต่งด้วยสีเขียวของต้นไม้ปลอม แต่กลับดูหรูและรู้สึกเลยว่าแพง
ตั้งแต่ไปอยู่สุพรรณฯ เน่ก็ไม่เคยได้เข้าร้านแพงๆแบบนี้อีก เขายังประหลาดใจอยู่เลยว่าคนกรุงอยู่กันเข้าไปได้ยังไง ข้าวจานละตั้งหกสิบบาทแน่ะ

...นั่นเป็นความคิดของเด็กที่ถูกคนงกล้างสมอง ทั้งๆที่จริงในสุพรรณฯ ก็มีร้านแพงๆ โรงแรมหรูๆ อยู่เหมือนกัน แต่เน่ไม่รู้หรอก ตราบใดที่ข้าวที่บ้านเสี่ยอร่อย

“สั่งเลยเต้ เดี๋ยวเสี่ยเลี้ยง”

“ไม่ใช่ ‘คุณอา’ เหรอ”

“อย่าแซวได้มั้ย”

“น่าอิจฉาว่ะ มีอาที่หล่อขนาดนี้”

“ก็นะ ทำไงได้”
เน่ยักไหล่

“ทำบุญวัดไหนวะ จะไปทำมั่ง”

“ไม่ได้ทำ กินบุญเก่าล้วนๆ เนี่ยเดี๋ยวกลับสุพรรณฯจะไปไหว้พระเก้าวัดต่อยอดบุญสักหน่อย”
จริงๆก็พูดเล่นไปอย่างนั้นแหละ แต่เต้ดูจะสนใจมาก

“เฮ่ย ไปด้วยดิ อยู่กรุงเทพฯ มันน่าเบื่ออ่ะ”

“ไปไม่เป็นหรอกนะ รู้แต่ว่าทั้งเก้าวัดอ่ะอยู่ในซอยเดียวกัน รู้จักวัดพระนอนมั้ย อยู่ในซอยนั้น”

“ไม่ว่ะ”

“วัดที่เขาให้อาหารปลากันเยอะๆไง แล้วพระก็นอนแบบหงายหน้า หนึ่งเดียวในประเทศไทยด้วย แล้วก็มีวัดที่ขุนแผนเคยบวช แล้วก็อีกหลายวัดเลยที่ดังๆ”

“เชื่อมั้ยว่าเรารู้จักแต่วัดป่าเลไลย์”
เต้ทำหน้าเซ็งๆ เขาไม่ใช่สายบุญ ที่ไปวัดได้ก็เพราะพ่อแม่ชวนทั้งนั้น แต่ถ้าไม่มีผู้ใหญ่ชวน เขาก็จะไปปั่นจักรยานเล่นในสวนบ้าง เดินช็อปปิ้งจตุจักรบ้าง

“วัดป่าอยู่ตรงข้ามกัน ไม่ได้อยู่ในซอยนั้น —เต้มาหาเราที่บ้านเสี่ยก่อนสิ แล้วจะพาเที่ยว”

“ไหนบอกว่าไปไม่เป็นไงวะ”

“ก็ให้เสี่ยพาไปไงถ้าแกว่าง หรือไม่ เราก็ให้พี่บอสักคนพาไป”

“พี่หมีน่ะเหรอ”

“เฮอะ! เห็นหน้าแล้วคงหมด’รมณ์เที่ยวอ่ะ เอาคนอื่นดีกว่า”

“ยังมีอีกเหรอ?”
วันที่พาเน่ไปง้อเสี่ยมันดึกแล้ว เต้จึงไม่เห็นเหล่าบอดี้การ์ดแบบครบจำนวน

“มีเยอะแยะ เสี่ยบอกว่าเอาไว้ขู่คนเล่นๆ”

“เหอะๆ”
เอาจริงๆแค่เสี่ยถลึงตาใส่ คนก็กลัวกันหัวหดแล้ว นี่ยังมีกองทัพบอดี้การ์ดอีกพ่อคุณ

ทั้งสองคุยกันเรื่องสัพเพเหระ ส่วนใหญ่เน่จะบ่นเรื่องเสี่ยที่พักนี้ดูสนิทสนมกับคนง่าย ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เห็นเป็น หรืออย่างน้อยๆ เน่ก็ไม่รู้
แต่จากการวิเคราะห์ของเต้แล้ว เขาว่าเนเน่กำลังหึงแค่นั้นแหละ เหมือนจะไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย แต่พอเป็นเรื่องเสี่ยเนี่ยอย่างกับคนละคน

“สวัสดีค่ะพี่ๆ”
และแล้วบุคคลที่ทั้งสองรอคอยก็มาถึง
น้องมายป่วนเมืองยังพอจะมีมารยาทอยู่บ้างนั่งลงข้างเต้ที่จัดที่ให้ไว้อยู่แล้ว เพราะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะนั่งข้างเนเน่

“หิวมั้ย สั่งอะไรมั้ย”
เพื่อนผู้เป็นพ่อพระเอ่ยถามน้องมายชื่อโหลด้วยความมีน้ำใจ แม้เน่จะไม่อยากมีให้ก็ตาม

“เอาแบบพี่เต้ก็ได้ค่ะ”

“ท่าทางวันนี้ฝนจะตกนะเต้”
อดว่าไม่ได้จริงเชียว วันนั้นเต้ยังโมโหน้องมันอยู่เลย แล้วยัยงี่เง่านี่ก็กลายเป็นคนมารยาทดีไปอีก

หงุดหงิด!


เนเน่รอให้น้องมายกินข้าวให้เสร็จ ระหว่างนั้นก็เล่นมือถือฆ่าเวลาไปเรื่อย เขาแอบเช็กทวิตเตอร์บ้าง แม้แอคเคาท์ของน้องมันจะถูกปิดไปแล้ว แต่เขาก็อยากจะเช็กให้แน่ใจว่าจะไม่มีแอคเคาท์ป่วนอันอื่นอีก

“แล้วเน่กลับสุพรรณฯเมื่อไหร่”

“ไม่บอก”
หมั่นไส้ไม่อยากพูด

“กวนตีน เดี๋ยวจับจูบซะนี่”

“พูดมาก กินข้าวไปเลยไป”
เน่ถลึงตาใส่ไอ้เพื่อนรูปหล่อที่หัวเราะคิกๆคักๆ เขาล่ะเบื่อจริงๆ มันชอบเซอร์วิสแฟนจนเป็นนิสัย เห็นหน้ายัยมายป่วนเมืองไหมเนี่ยว่ามันฟินขนาดไหน เคี้ยวข้าวแทบไม่เป็นคำแล้ว
เต้นะเต้ กับศัตรูก็ยังจะเล่นไม่รู้เวล่ำเวลา

“ขอโทษครับแม่”

“ไอ้—“

“พี่ๆสนิทกันจังเลยนะคะ น่ารักจังเลย”

“ก็เป็นเพื่อนกันนี่”
เน่ตอบตาขวาง

“คิกๆ”
น้องมันขำ เข้าใจตรงกันได้เลยว่าไม่เชื่อ
เนเน่ไม่ตอบโต้หรอก เพราะน้องมันเลือกที่จะเชื่อไปแล้ว ...เห็นน้ำเชี่ยว เขาว่าอย่าเอาเรือไปขวางให้เรือแตก เสียดายของ



“โอ๊ะ!”
ทีแรกเต้คิดว่าบรรยากาศกำลังไปได้ดีอยู่แล้วเชียว เนเน่ต่อปากต่อคำกับเด็กแบบที่ยังพอรับได้ เหมือนแมวแง้วๆใส่กัน แต่เต้กลับลืมเสียสนิทว่าพื้นที่นั่งว่างข้างเพื่อนเขานั้น ...มีเจ้าของ
และเจ้าของก็มาแล้วด้วย!

“อร่อยมั้ย”
ยิ่งเสี่ยทักออกมาอย่างนี้ ยิ่งทำเอาใจไม่ดีเลย
แกควรจะทักอย่างคนปกติเขาสิ อย่าง ‘สวัสดี’ ‘มานานหรือยัง’ อะไรพวกนี้น่ะ!

“นั่งก่อนสิครับ อร่อยมากเลย เน่ขอสั่งเพิ่มได้มั้ยครับอา”

เคร้ง!!
เสียงช้อนตกจากมือชายหนุ่มผู้ตกกระไดพลอยโจนมาคบเพื่อนชื่อเนเน่

“เอาสิ สั่งเลย สั่งให้อาด้วยนะ”

ร่องรอยความสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อๆของเต้
ได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย
เนเน่เรียกเสี่ยว่า ‘อา’ ?!

“เต้เอาอะไรอีกมั้ยเพื่อน”

“เอ่อ...” มองหน้าคนจ่ายเงินแล้วเกรงใจขึ้นมาฉับพลัน
“ไม่เอาล่ะเพื่อน”
เล่นตามเน่บ้าง คงมีแผนอะไร ได้แต่ฮึดฮัดในใจที่เน่ไม่เตี๊ยมกันก่อน

“ไม่คิดจะสวัสดีผู้ใหญ่หน่อยเหรอ”
เหยื่อรายต่อไปเป็นเด็กม.ปลายที่ยังขาดการอบรมอีกมาก เสี่ยใช้สายตาคมจ้องใบหน้าแดงเรื่อ พร้อมโปรยยิ้มเจ้าเล่ห์

น้องมายสะอึกไปสักสองสามวินาที ก่อนจะยกมือไหว้

“อายุเท่าไหร่”
เสี่ยซักต่อ

“สิบเจ็ดค่ะ”

“เป็นคนแถวนี้?”

เด็กเงียบ

“ชอบเต้กับเน่มานานหรือยัง”

“...ก็ตั้งแต่งานถ่ายแบบเซ็ตแรก”

“คงชอบมากสินะ”

“ค่ะ”

“คงมีความสุขมากที่ทำให้พี่เขาทุกข์ใจ หรือมีความสุขที่ได้เป็นคนพิเศษ อยู่ในสายตาคนที่ชอบ มีตัวตน ..เป็นที่จดจำ”
เสี่ยจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเด็กสาว

“มันมีอีกหลายวิธี แต่เธอกลับเลือกทางนี้...คิดบ้างมั้ยว่าจะถูกเกลียด”

มายกำมือแน่น ทั้งกดดัน ทั้งกลัว
เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงทั่วไป มีชีวิตธรรมดา ไม่เคยเจอผู้ชายที่น่ากลัวอย่างนี้มาก่อน เคยอ่านนิยายที่พระเอกเป็นมาเฟียแล้วนางเอกรู้สึกอย่างไร ตอนนี้มายเข้าใจแล้ว
ผู้ชายคนนี้...ไม่ใช่คนธรรมดา

“ตอบสิ”

แค่เสียงเย็นๆ เรียบๆ  แต่กลับทำให้เธอสะดุ้ง
แต่ยังคงปากแข็ง ไม่ยอมพูดอะไรให้เข้าตัวเอง

“พี่เต้กับพี่เน่ของเธอ ก็ยังจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป...ส่วนฉันเป็นแค่คนรู้จัก  ทุกอย่างยังคงเดิมตราบใดที่เธอยอมรับความเป็นจริง —เลิกยุ่งกับพวกเราซะ”

มายกัดปากไม่ตอบโต้
ส่วนผู้ฟังอีกสองหน่อลุ้นตัวเกร็งเหมือนชิงบอลโลก ยิ่งเน่นะ ยิ่งห่วงเสี่ยกว่าใคร เพราะหน้าดุมาก ตาดุ มองดุ ปากดุ มือดุ ดุทั้งตัวเลย

“ทำให้ทุกอย่างเป็นเรื่องง่าย เธอเป็นเด็กเก่ง อนาคตไกล รู้จักใช้ความสามารถในการสอดรู้สอดเห็นได้เป็นอย่างดี ถ้าใช้ในทางที่ถูกต้อง มันคงจะเกิดประโยชน์กับตัวเธอ เน่กับฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน —อย่าทำให้ตัวเองเสียอนาคต”

“.....”

“เข้าใจนะ...เอาล่ะวันนี้คงไม่มีอะไรแล้ว หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีก —เชิญ”

มายรีบลุกขึ้นทันทีหลังจากถูกไล่
เธอรีบสาวเท้าออกจากร้าน เก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้ จนทำนบพังทลายเมื่อเดินห่างออกมา
เป็นความกลัวที่แปลกประหลาด หัวใจมันสั่น สมองไม่รับรู้ เธอกดปิดเครื่องอัดเสียงในกระเป๋าด้วยความโมโหที่มันใช้อะไรไม่ได้เลย ไม่มีใครหลุดเรื่องลับๆของเน่ออกมาสักคน ซ้ำยังมาเจอมาเฟียโดยไม่ทันตั้งตัวอีก

“คงมีความสุขมากที่ทำให้พี่เขาทุกข์ใจ หรือมีความสุขที่ได้เป็นคนพิเศษ อยู่ในสายตาคนที่ชอบ มีตัวตน ..เป็นที่จดจำ”

“ไม่จริง!”
เธอไม่ได้คิดแบบนั้นนะ
ไม่ใช่
ไม่จริงสักนิด

ปฏิเสธ
แต่ถ้อยคำเหล่านั้นกลับก้องอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า




“แค่คำขอโทษยังไม่มี”
เนเน่บ่นเมื่อเด็กมายจากไปแล้ว เด็กนี่ทำกับเขาตั้งเท่าไหร่ หาพวกด่าเขาไปตั้งกี่คน น่าเจ็บใจจริงๆ

“คงกำลังสับสนน่ะ”

“แน่ใจนะว่าจะไม่แย่ไปกว่าเดิม เสี่ยดุมันขนาดนั้น”

“ไม่หรอก”

“แต่เสี่ยเท่มากเลยอ่ะ เอาจริงๆนะเน่ว่าเด็กนั่นควรจับคู่เรามากกว่า เพราะเต้ดูๆไปก็ไม่เท่เท่าเสี่ย”

“ใช่ซี้~คนมันไม่หล่อล่ำ ตัวก็ไม่สูง ลูกครึ่งก็ไม่ใช่นี่หว่า”

“เสี่ยครับ เต้มันแขวะเสี่ยอ่ะ”

“เฮ่ย! ไม่ใช่ๆ! ไม่ใช่ครับเสี่ย”

กรรมอะไรของไอ้เต้วะเนี่ย

อยากเตะคนโว้ย!








ภาพดอกกุหลาบเหี่ยวเฉา กลีบแห้งกรอบย้อยตกลงมาสู่พื้น ปักอยู่ในแจกันแก้วสีหม่น มีน้ำเพียงติดก้นแก้ว

ใต้ภาพนั้นปรากฏชื่อผู้โพสต์ nene_siraofficial และข้อความที่เป็นที่น่าสงสัยในหมู่ผู้ติดตาม
‘บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น แล้วก็ดับไป
บางทีเราก็หลงคิดไปว่าคำว่าตลอดไปนั้นมีจริง แต่ไม่เลย
จากนี้คงต้องดูแลตัวเอง
อยู่ให้ได้
จะไม่เป็นแบบดอกไม้’





มาแต่เช้าค่ะวันนี้ รอขึ้นเครื่องไปเที่ยว เดี๋ยวจะหาพล็อตเที่ยวมาฝากอีกรอบ
ใครอยากอ่านเรื่องแรก ปีนัง ถึง สิงคโปร์ ก็ยินดีเลยค่า แนวเรื่อยๆมาเรียงๆ พาเที่ยวแบบอนาถา
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 30 นอกจากเป็นพ่อแล้วยังเป็นอาอีก 10/6/18
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 10-06-2018 10:48:27
ฮือออ คุณอาดุมาก กร้าวใจมากเลย ไม่อยากให้ยัยมายด์ยอมแพ้ อยากเห็นโหมดคุณอาดุอีกเยอะๆ ฮ่าๆ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 30 นอกจากเป็นพ่อแล้วยังเป็นอาอีก 10/6/18
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 10-06-2018 11:42:57
 o13 o13
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 30 นอกจากเป็นพ่อแล้วยังเป็นอาอีก 10/6/18
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 10-06-2018 21:15:30
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 30 นอกจากเป็นพ่อแล้วยังเป็นอาอีก 10/6/18
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 11-06-2018 04:11:35
เสี่ย .. เท่จริงจัง
หวังว่าทุกอย่างร้าย ๆ จะ .. จบ

แต่โพสต์ของเนเน่ คืออะไรหว่า?
อย่าดราม่าอีกนะ  :katai1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 30 นอกจากเป็นพ่อแล้วยังเป็นอาอีก 10/6/18
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 14-06-2018 13:36:17
เกือบดีแล้ววววว แต่โพสต์ของเน่นี่แอบทิ้งปริศนาดราม่ารึป่าว ไม่น้าาาา
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 30 นอกจากเป็นพ่อแล้วยังเป็นอาอีก 10/6/18
เริ่มหัวข้อโดย: kwang2555 ที่ 07-07-2018 06:20:11
นี่ว่ากับโพสต์ของเน่ต้องมีดราม่าตามมาแน่ๆ
แต่ไม่มีก็จะดีกว่า55555
รอเสี่ยกับน้องเน่อยู่นะคะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 30 นอกจากเป็นพ่อแล้วยังเป็นอาอีก 10/6/18
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 08-07-2018 16:50:05
Chapter 31
รักจริง หวังแต่ง





บัญชีใหม่ล่าสุด อาจจะสมัครเสร็จไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ เจ้าของบัญชี Facebook คนนี้ค่อนข้างเด็ดจนอดกดถูกใจไม่ได้ ด้วยใบหน้าคมได้สัดส่วน ดวงตารี ปลายหางตาเชิดเหมือนมองจิกคนตลอดเวลา รอยยิ้มมีเสน่ห์เรียกบรรดาสาวเล็กสาวใหญ่ให้หลงติดกับ
เนเน่มองแล้วอดยิ้มไม่ได้ ภูมิใจในตัวเองจริงๆที่เลือกเชื่อแม่แล้วมาสายนี้

“เพ้ออะไร”
ไทอดแซวเด็กต๊องไม่ได้ เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้มือถือ ไม่รู้ว่าเจอหนุ่มหล่อหรือเปล่า เดี๋ยวต้องไปฟ้องเสี่ยสักหน่อย ช่วยไม่ได้นะ เขาหมั่นไส้เวลาเห็นเด็กนี่มีความสุขได้ตลอด ทั้งๆที่บ้านล้มละลาย แต่ก็ยังสุขสบายในอ้อมกอดเสี่ยหล่อ วาสนาคนเรานี่มันแข่งกันไม่ได้จริงๆ

“เน่มีความสุขอ่ะ อิจฉาล่ะสิ”

“เออ”

“พี่หมีก็ไปง้อพี่เทียนซี่ คนเรานะถ้าง้อจริงๆจังๆ ยังไงก็ใจอ่อน แต่พี่หมีก็เป็นอย่างเนี้ย ฟอร์มจัด ระวังนะพี่เทียนจะไปเจอคนที่ดีกว่า”
เห็นคิ้วคนแก่กระตุกแล้วเน่ยิ่งใส่ไฟ
“รู้สึกช่วงนี้เสี่ยให้พักร้อนด้วย ตอบแทนที่ดูแลงานให้เยอะแยะไปหมด พี่แกไปเที่ยวกับเพื่อนใหม่ที่ทำงานด้วยกันด้วยน้า ....แต่พี่หมีก็ดั๊นนนกลับมาสุพรรณฯกับเน่ คิก...ป่านนี้พี่เทียนคง...หุๆๆ”

“.....ไม่จริง”

“ไม่จริงอะไรเล่า เน่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย พี่หมีคิดไปถึงไหนเนี่ย”

“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
ไทขี้เกียจโดนเด็กปั่นหัวแล้ว เขาเดินจ้ำอ้าวออกมานั่งหลบมุมที่บ้านหลังน้อยอันเป็นแหล่งพลอดรักลับๆเวลาเดินเฝ้ายามอยู่บ้านเสี่ย
เทียนนะเทียน ทำไมใจแข็งนักวะ
สวัสดี บางกอก ก็หายเงียบไปด้วย กลัวเหลือเกินว่าเทียนจะกำลังมีความสุขกับเพื่อนใหม่อย่างที่เน่บอกจนลืมตอบข้อความเขา





อีกแค่อาทิตย์เดียวก็จะหมดเทอมแล้ว
เนเน่ไม่อยากกลับไปเป็นเด็กมหาลัยเลย รู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ของเขา เพื่อนในเซคก็ไม่สนิทสักคน ถึงแม้จะทานข้าวด้วยกันบ้าง ทำงานด้วยกันบ้าง แต่เน่ก็ได้แต่ทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดี  ไม่มีความเห็นอื่น น่าเบื่อ ไม่ใช่อย่างที่คนมีเพื่อนควรรู้สึกเลย
เพื่อนบางคนก็เอาแต่ใจ บางคนก็ไม่จริงใจ บางคนก็พึ่งพาอะไรไม่ได้สักอย่าง นี่เขาคบกลุ่มผิด หรือมันเป็นกันหมดก็ไม่รู้ เหมือนเด็กๆกันทั้งนั้น ไม่เห็นโตกันเลย
หรือว่าเน่ทำตัวแก่เองนะ

“เห็นแล้วเหรอ”
เสี่ยนอนอ่านนิตยสารกอล์ฟอยู่ข้างๆ แกคงเห็นว่าเขาถอนหายใจอยู่บ่อยๆ ตอนเล่นมือถือ

“อือ...เสี่ยหล่อ พี่เทียนก็หล่อ”

“อย่าคิดมากนะ”
เน่อมยิ้ม
เสี่ยเข้าใจผิดแล้ว เน่กำลังกลุ้มเรื่องจะเปิดเทอมต่างหาก ไม่ใช่เรื่องที่เสี่ยโพสต์รูปถ่ายคู่พี่เทียนในท่าทางหวานชื่น ราวกับเปิดตัวคนรักกลายๆ ซึ่งเฟซบุ้คของเสี่ยก็ถูกแชร์ถล่มทลายตามแผนการของแกที่วางไว้ตั้งแต่ต้นเดือนนั่นแหละ

“เน่ไม่อยากไปเรียนเฉยๆ ไม่ใช่เรื่องนี้หรอก”
หลังจากที่ออกข่าวไปว่าเสี่ยเป็น ‘คุณอา’ ที่รักยิ่ง แล้วตามด้วยโพสต์อกหักในอีกไม่กี่วันถัดมา คนก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เริ่มมีเสียงแตกเป็นหลายฝ่าย เสี่ยจึงปล่อยหมัดสุดท้ายเป็นภาพเหล่านี้ในเฟซแกเอง
เน่ว่าคนเครียดน่ะไม่ใช่เขาหรอก แต่เป็นไอ้พี่หมีโน่น

“ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ลองพักสักปีส—“
RRRRR

นั่นไง
มือถือเสี่ยดังทันที

“ว่าไง”
เสี่ยพูดกับคนในสาย

“ถามเขาเองสิ”
เน่เห็นนะว่ารอยยิ้มของเสี่ยมันกวนแค่ไหน

“คงรู้เรื่องหรอก”

“อย่าให้เสียงาน”


.

.

.


[ช่วยพี่หน่อย]

อยากเก็บความรู้สึกนี้ไว้นานๆจัง
ไอ้ความรู้สึกชนะ ความลิงโลดเมื่อถูกคนที่เราหมั่นไส้ขอร้องอ้อนวอนเนี่ย!

เนเน่น่ะก็สงสารพี่หมีอยู่แล้วล่ะ คนเห็นหน้ากันมาตั้งกี่ปี ความผูกพันในแง่ของพ่อแง่แม่งอนมันมีอิทธิพลมากโข ไม่อย่างนั้นละครจะมีบทพระเอกนางเอกตีกันแต่สุดท้ายก็รักกันเหรอ เขาเลยกะจะช่วยพี่หมีน้อยเต็มที่ แม้ไม่อยากให้พี่เทียนกลับมารักคนแบบนี้ แต่คงเป็นเรื่องยากอันดับสองของโลกเลยล่ะ นี่ถ้าหากพี่เทียนตัดใจไปคบคนอื่นบ้าง เน่คงไม่ลังเลที่จะปฏิเสธ
เฮ้อ!
ความรักหนอความรัก
เสี่ยรักเน่แบบที่พี่เทียนรักพี่หมีหรือเปล่า
รักแบบที่ ...มีคนๆหนึ่งอยู่ในใจตลอดเวลา

“โอ๊ย แล้วจะดราม่าทำไมเนี่ย”
เหมือนเน่จะฟื้นคืนสติได้ แต่ดันเป็นตอนที่ปลากำลังจะติดเบ็ดพอดี พอมือมันทิ้งจากคันเบ็ด เจ้าปลาเลยชิ่งหนีไปไกล

“เป็นไร เสี่ยไม่รักเหรอ”
เพื่อนรักสองหน่ออดเสียดายไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าด่าเน่มันหรอก อุตส่าห์ซื้อเบ็ดฝรั่งยี่ห้ออย่างแพงให้เป็นของขวัญ แล้วยังมานั่งตกปลาด้วยกัน ทั้งๆที่ตัวขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่า
นี่พวกเขาจะไม่พูดถึงที่เน่เป็นดาราอีกนะ

“ไม่ใช่โว้ย”

“วัยรุ่นแบบพวกเราจะเครียดเรื่องอะไรวะถ้าไม่ใช่ความรัก”

“เออๆ กูจะทำไงดีวะ”
ในที่สุดก็ยอมปริปาก

“เรื่องอะไร”
มิคขยับเข้ามาใกล้ๆ มันเป็นไปตามสัญชาตญาณเวลาจะจับกลุ่มสนทนาปัญหา(ของ)ชาวบ้าน

“ก็....ฟังก่อนนะเว่ย”
เน่กลั้นใจพูดต่อ
“กูอยากซิ่วว่ะ...มันน่าเบื่ออ่ะ แล้วก็อยู่ไกลเสี่ยด้วย สงสารเสี่ยต้องเดินทางไปๆมาๆ”

“สงสารหรือหึงกันแน่”
เอ็มแซว

“หึงอะไรเล่า!! —เออ..ก..ก็ระแวงนิดหน่อย ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดอ่ะ มึงอ่ะมีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอเอ็ม น่าจะเข้าใจ”

“เข้าใจอยู่ เฮ่ย! ปลาติดเบ็ดๆ ไอ้มิคมึงมาจับแทนกูดิ๊”
คนถูกใช้ส่ายหัวเบาๆแต่ก็ช่วยเพื่อน มันจะได้เป็นศิราณีได้อย่างสบายใจ

เอ็มพาร่างที่เริ่มจะท้วมเพราะหนักเบียร์ไปหาเน่ พลางช่วยเพื่อนดึงหมวกให้ปิดใบหน้าขาวๆให้มากกว่าเดิม เห็นแล้วค่อยสบายใจหน่อย

“แต่มึงคิดดีนะว่าที่จะซิ่วไม่ใช่แค่ห่วงเสี่ย”

“อืม มันน่าเบื่อจริงๆ มันไม่ใช่ทางของกูเลยว่ะ”

“แล้วมึงชอบแบบไหน”

“ชอบอะไรที่แอดเวนเจอร์อ่ะ”

“ตกเบ็ดไปทั้งชาติเถอะมึง”

“เออ ถ้ามันมีโรงเรียนสอนก็คงเข้า”

“เถียงกันอยู่นั่น”
มิคโยนไอ้ช่อนตัวเขื่องลงถัง แล้ววักน้ำคลองใส่แค่ครั้งเดียว พอให้ตัวปลาไม่แห้ง
ที่จริงได้แต่ไอ้ช่อนตัวเดียว มือสมัครเล่นอย่างพวกเขาก็พอใจแล้ว อีกอย่างเรื่องของเน่สำคัญกว่า สามหนุ่มสามมุมจึงวางมือจากเบ็ดคันงาม แล้วมาจับกลุ่มคุยใต้ต้นมะขาม ซึ่งมีแคร่เก่าๆของเจ้าของนาที่สนิทกับเอ็มตั้งอยู่

“แล้วบอกเสี่ยหรือยัง”
มิคถามหลังจากที่นั่งฟังอย่างเงียบๆมานานสองนาน

เน่ส่ายหน้า เขาไม่กล้าบอกหรอก
“เคยเกริ่นๆว่าไม่ค่อยชอบ แต่ก็ไม่เคยบอกว่าอยากลาออก”


“กูว่าบอกไปเถอะ ไม่งั้นมันเสียเวลานะเว่ย ถ้าเรายังมีทางเลือกจริงๆ แล้วเราก็ไม่ชอบมันจริงๆ ยังไงเสี่ยก็เข้าใจ แกเคยเป็นเด็กมาก่อน”

“เป็นเด็กนอกด้วย”
เอ็มเสริม

“เออ คงไม่แคร์เรื่องจุ๋มจิ๋มแบบนี้หรอก เขาเลี้ยงมึงได้ หรือมึงกลัวเสี่ยทิ้ง?”

“ไม่รู้สิ...ไม่เชิง —แค่...แปลกๆอ่ะ รู้สึกว่าเราหลงเสี่ยมากๆ มากจนจะบ้าแล้วเนี่ย แต่เสี่ยแกเสมอต้นเสมอปลายไปหน่อย แล้วช่วงที่ไม่อยู่ด้วยกันก็ออกงานสังคมคนเดียว”

เอ็มกับมิคกลอกตามองบน นี่มันอาการ
“หึงชัดๆ!”
แฝดนรกพูดพร้อมกัน อยากจะเอาคันเบ็ดตีหัวเพื่อนเสียจริง แต่มันน่าเอ็นดู พวกเขาจึงเก็บความมันเขี้ยวไว้ก่อน

“เอาเท่าที่มองจากคนนอกนะ เสี่ยเนี่ยโคตรหวง ทั้งห้ามนู่นห้ามนี่ ไม่ให้เล่นละคร ไม่ให้ออกสื่อ เป็นไงล่ะมึง พอเสี่ยออกบ้างก็หวงเขา กรรมตามสนอง”

“เออดิ—เฮ้อ ! อยากกลับมาอยู่นี่อ่ะ ที่มอมึงมีไรน่าเรียนบ้าง”

“ไม่ค่อยเยอะนะ มีบริหาร คอมพิวเตอร์ สินกำ—“
เอ็มกับมิคอยากช่วยเน่ให้พ้นจากความว้าวุ่นใจ โดยที่เจ้าตัวก็คงไม่คิดว่ามันน่าเป็นห่วง
ตลอดหลายเดือนที่แยกกัน พวกเขาติดต่อกับเน่อยู่บ้าง แต่ไม่รู้ถึงรายละเอียด รู้ว่าเน่ทำอะไร ทะเลาะกับเสี่ยไหม หรือรักกันปานจะกลืน จึงพอเข้าใจสถานการณ์อยู่บ้าง
เน่น่ะเป็นเด็กที่ถูกสั่งให้เป็นผู้ใหญ่เร็วๆ จึงเหมาะแก่การเอามาบริโภค แต่จะเลี้ยงได้มั้ยนั่นก็อีกเรื่อง
เท่าที่สังเกตมา ยังไงเสี่ยก็รักเน่  ทางนี้ไม่เห็นมีข่าวอะไรเลย อยู่เป็นหนุ่มหล่อให้สาวๆปรายตากันไปอย่างนั้น แกเคยสนใจใครเสียที่ไหน พวกเขาคิดว่าเสี่ยเชื่อใจได้ ฉะนั้นถ้าเน่จะกลับมาจริงๆ ก็อยากให้ทำเพื่อตัวเองให้มากๆ
ประมาณว่าอยากเรียนในสิ่งที่ชอบ 80
คิดถึงเสี่ย อยากเจอหน้าอีก 20 ก็พอ


อ้อ! หลังจากได้ระบายกับเพื่อนเกลอจนพอใจแล้ว เน่ยังเล่าแผนการช่วยสามีภรรยาคู่อาภัพให้กลับมาคืนดีกันด้วย





“ก็คิดอยู่แล้วว่าเน่จะมาทำไม”

ร่างสมส่วนดูสะอาดเหมือนหนุ่มกรุงโดยกำเนิดพรูลมหายใจด้วยความเซ็งที่ถูกเด็กหลอก เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาหุ้มเบาะหนังสีแดงแจ๋นแสบตา
ใช่ ....มันคือร้านไอศกรีมชื่อดังที่มีไม่รู้กี่สาขา แล้วเน่ก็นัดมาเจอเขา โดยบอกว่ามีเรื่องให้ช่วย
แล้วไหนนี่
ไอ้เด็กดื้อน่ะ

เทียนหมุนดอกกุหลาบในแจกันเล็กๆเล่นด้วยจิตใจที่เหม่อลอย
เขาจะอยู่กรุงเทพฯได้อีกนานแค่ไหน ในเมื่อมันไม่ใช่ตัวตนเขาเลย อยากตกปลา ขี่รถเครื่องเที่ยวงานปิดทองฝังลูกนิมิต แล้วก็ดูดนตรีกินโต๊ะจีนรสชาติดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่ก็สนุกที่ได้เจอเพื่อน


“ไง”

เฮ้อ!
เน่นะเน่ หลอกกันได้

เออๆ เทียนก็ไม่ได้โง่พอที่จะเชื่อว่าเน่กลับมากรุงเทพฯเพื่อจะคุยกับเขาหรอก ป่านนี้คงมีความสุขอยู่กับเสี่ย

“หาทางมาจนได้นะ”
น้ำเสียงเรียบๆเอ่ยทัก ไม่ได้คุยกันแบบตัวๆมาตั้งเท่าไหร่แล้ว

“ขอบคุณนะเทียน”

ไทกล่าวเรียบๆ ก่อนนั่งลงบนโซฟาฝั่งเดียวกัน แน่นอนเทียนไม่ยอมง่ายๆ พาร่างตัวเองลุกหนี แต่มือกลับถูกไทคว้าไว้อย่างรวดเร็ว

“จะไปไหน~ ไหนมาดูหน้าหน่อยซิ ตัวการที่ทำให้เน่อกหัก”
คนง้อรีบเล่นมุกคลายเครียด แต่คนฟังไม่สนใจ

“เทียน....นั่งคุยกันก่อนสิวะ”

เทียนถอนหายใจ แล้วเลือกนั่งเก้าอี้ตรงข้าม ไม่มีทางเสียหรอกที่จะมาจู๋จี๋ด้วย

“คิดถึง”

“ให้เน่หลอกกูทำไม”

ไทยิ้มเจ้าเล่ห์
“ขอบคุณนะที่ยอมเชื่อคำขอที่ไม่มีทางเป็นไปได้”

เทียนกลอกตาหนี ไม่อยากมองหน้าไอ้คนรู้ทัน

“วันนี้ขอคุยด้วย ส่วนวันพรุ่งนี้...มึงจะตัดสินใจยังไง กูก็ยอมรับว่ะเทียน”




-ไม่มีค่ะดราม่า สงสารเน่  :ling2:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 31 รักจริงหวังแต่ง 8 ก.ค.61
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 08-07-2018 17:22:54
 :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 31 รักจริงหวังแต่ง 8 ก.ค.61
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 08-07-2018 19:36:45
กลับมาอยู่บ้านเราเถอะเน่ เลือดสุพรรณ อยู่ที่ไหนก็ไม่เหมือนบ้านเรา
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 31 รักจริงหวังแต่ง 8 ก.ค.61
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 08-07-2018 20:01:35
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 31 รักจริงหวังแต่ง 8 ก.ค.61
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 19-07-2018 19:43:54
น้องเน่ต้องขอเสี่ยซิ่วกลับสุพรรณได้แน่ๆ ลองดูลูกก
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 31 รักจริงหวังแต่ง 8 ก.ค.61
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 19-07-2018 21:07:13
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าเสี่ยโคตรหล่อและคูลมากกกก 55555555555
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 32 ชีวิตของเรา I 23 ก.ค.61
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 23-07-2018 12:44:03
Chapter 32
ชีวิตของ ‘เรา’ I




ไอศกรีมรสช็อกโกแลตค่อยๆละลายกลายเป็นน้ำอยู่ในถ้วย ในเมื่อไม่มีผู้ใดสนใจที่จะกินมัน อาจเป็นเพราะฟ้าฝนเป็นใจ อาจเป็นเพราะเทียนอารมณ์ดีเกินกว่าที่จะมากินของหวานเพื่อเพิ่มน้ำตาลในเลือด ...แค่นี้เขาก็กระปรี้กระเปร่ามากเกินพอ ฟังไทเล่าอดีตความหลังก็สนุกดี แม้รู้ว่าเจ้าตัวพูดไปเพื่อขอคืนดี ...ขอให้เขาคิดถึงวันที่ยังรักกันมากๆ

ตอนนั้นยังวัยรุ่น อุปสรรคนอกจากการบ้านยากฉิบหายแล้วก็ไม่มีอะไรเลย ความรักมันถึงสนุก อิสระ ร้อนแรง

“จำไอ้กล้าได้มั้ย ที่แม่งสงสัยเราสองคนอยู่คนเดียว โคตรเก่ง”

“จำได้ ทำไมล่ะ”

“เจอมันที่ห้างแถวลาดพร้าว ผอมมาก แต่แฟนอย่างแจ่ม”

คนฟังยิ้มอ่อน “แล้วไงต่อ”

ไทเงียบไป
กำลังเรียบเรียงคำพูดให้เข้าที่เข้าทาง
“มันดูรักแฟนมันมากนะ เลยอิจฉา”
เตรียมตัวไว้ให้ดีนะเทียน ไอ้หมีคนนี้จะเข้าเรื่องแล้ว

“อืม...แล้ว?”
อยากรู้ว่าจะมาไม้ไหนเหมือนกัน

“เห็นมันแล้ว...กูแปลกใจ ว่าทำไมคนเพี้ยนๆอย่างมันถึงรู้จักรักคนได้ขนาดนั้น แม่งเมื่อก่อนนะไม่สนใจอะไรเลยนอกจากนั่งเป่ากบ”

“ก็คนมันโตขึ้น”

“ไม่รู้สิ ไม่นึกว่าจะเห็นมันในสภาพเป็นผู้เป็นคน มันดูแลแฟนมันดีมาก บอกด้วยว่าจะพาไปหาบ้านเช่าอยู่ด้วยกันสองคน ไม่อยากให้แฟนอยู่คนเดียว มันเป็นห่วง แล้ววันนั้นมันมาซื้อราวตากผ้าใหม่ เพราะที่มีอยู่เล็กเกินไป ไม่พอแขวนเสื้อผ้าของผู้หญิง แม่งโคตรน่ารักเลย มันใส่ใจคนเป็นด้วยว่ะ”

“ความรักเปลี่ยนคนล่ะมั้ง”
เทียนออกความคิดเห็น

“มันถามถึงเทียนด้วยนะ ถามว่าสบายดีมั้ย”

“ตอบไปว่าอะไร”

“ตอบว่าสบายดี เมียกูทั้งคน”

“ไอ้หมีควาย!”
เอาไอติมละเลงหน้าเสียเลยดีมั้ง พูดอะไรไม่อายปาก เบื่อจริงๆ
เทียนส่ายหน้าระอา ก่อนจะหยิบบิลไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์ ทิ้งหมีควายให้นั่งขำไปคนเดียว




“เทียน”
ร่างหนาถือวิสาสะจับมือเจ้าของชื่อโดยไม่ได้รับอนุญาต ทำไงได้ล่ะ เขาอยากเดินจับมือเทียน อยากเดินไปพร้อมๆกัน เห็นไหมคนเยอะจะตาย ห้างใหญ่เสียขนาดนี้ ถ้าเทียนเดินหลงจะว่ายังไง คนๆนี้มีแค่หนึ่งเดียวในโลกด้วย ไม่ทิ้งให้โง่หรอก (เพราะโง่ไปแล้ว)

“ที่ถ่ายรูปกับเสี่ยน่ะ หึงนะ”
ไทเอ่ยขึ้นเบาๆข้างหูเมื่อเทียนหยุดดูร้านเสื้อยืดลายกราฟฟิกเท่ๆเข้ากับตัว

“ตัวนี้สวยมั้ย?”

“.....”

ไม่ตอบ เพราะเทียนแกล้งเปลี่ยนเรื่อง

“ไม่ตอบก็ตามใจ ว่าจะซื้อให้สักหน่อย”

ทีนี้ล่ะหูผึ่ง ไทรีบคว้าเสื้อตัวนั้นมา ทำหน้าสำนึกผิดเหมือนหมีอดข้าว

“ไอ้หมีควาย” เทียนด่าเบาๆ เป็นคำด่าด้วยความเอ็นดูมากกว่า เพราะคนตลกทำอะไรก็ตลก เป็นตัวตนที่มีเขารู้อยู่เพียงคนเดียว มันถึงได้ยึกๆยักๆกันอยู่นี่ไง
เทียนก็อยากรู้จักไทให้น้อยลงกว่านี้บ้าง อยากให้ไทกลายเป็นคนอื่น....แต่ยากเหลือเกิน
ความผูกพันมันผูกมัดแน่นเสียยิ่งกว่าเงื่อนตายที่ถึงแม้จะตัดให้ขาดด้วยกรรไกร แต่คนสติดีที่ไหนเลือกตัดตรงเงื่อน? สุดท้ายแล้ว...ปมเงื่อนอันยุ่งเหยิงนั้นก็ยังคงอยู่ ไม่เคยถูกแก้ ...ไม่เคยเลย




ไทจ่ายเงินค่าเสื้อที่จู่ๆก็ยื่นเงินโดยไม่รู้ตัว และไม่รู้ว่าซื้อให้ใครกันแน่ ก่อนทั้งสองจะเดินออกมาจากร้าน เดินดูเสื้อผ้าไปเรื่อย
“อยากทำร้านขายเสื้อผ้าขายตลาดนัดเนอะ”

คนฟังพยักหน้าเห็นด้วย งานอิสระแบบนั้นเขาใฝ่ฝันมานานแล้ว
ก็ไม่ใช่ว่าอยู่กับเสี่ยแล้วเบื่อ เพียงแค่...อยากเป็นเจ้านายตัวเอง พนันเถอะว่า..คนทุกคน หรืออาจจะซักร้อยละ 90 ในโลก ต่างคิดแบบนี้กันทั้งนั้น

“มึงเป็นคนสกรีนเสื้อนะไท”

“ได้สิ แต่จะสวยหรือเปล่าไม่รู้นะ”

“สวยไม่สวยก็ช่างมัน พ่อค้าหล่อเสียอย่าง”

“โห ชมกูเป็นด้วย”

“เออ อยากอ้วกเลยว่ะ ไม่น่าชมเลย พลั้งพลาดจริงๆ”

“มึงแม่ง...” มันเขี้ยว อยากกัดปาก

ใช่ว่าเทียนจะไม่เห็นสายตาหื่นนั่น ให้ตายสิ ไม่ได้เจอะกันมาตั้งนาน มันไม่ค่อยชิน พูดง่ายๆก็เขิน แต่ต้องทำเป็นเก๊กกลบเกลื่อน ไม่ให้ไทมันได้ใจ เท่านี้ก็ใจดีมากพออยู่แล้ว
จะว่าไปความยุติธรรมอะไรนั่นมันมีจริงหรือเปล่าเทียนอยากรู้นัก
ไอ้คนที่ทำเขาเจ็บมานักต่อนัก แต่กลับเสียใจไม่เท่าเขา

“จะกลับบ้านเรามั้ย”

“ไม่รู้”

“งั้นกูขออยู่กับมึงที่นี่นะ”

เทียนรู้สึกถึงแรงกระชับที่ฝ่ามือ

ต่อให้ตายยังไง พวกเขาก็ย้อนกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ เขาผิดเองที่ไปคบคนบ้าๆบอๆ แต่อย่างน้อยๆมันก็ไม่เคยไม่รัก ทั้งสองต่างผ่านช่วงเวลาตั้งแต่เด็กจนเป็นผู้ใหญ่ เปลี่ยนไปบ้าง...ไม่เปลี่ยนไปบ้าง
อยากให้อภัย
...ไอ้คนงี่เง่า

เทียนเลือกที่จะเงียบ เขาอยากปล่อยให้ไทได้คิด ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรบ้างตอนที่เดินจับมือกันเย้ยประชาชีไปทั่วทั้งห้าง ไม่ได้ซื้อของแล้ว แต่ก็ยังคงเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย มีเพียงผู้ชายข้างๆที่ยอมเดินตามโดยไม่บ่น
กระทั่งขึ้นรถคันหรู อภินันทนาการจากเสี่ยที่ยอมให้ไทมาตามแผนของเน่
เทียนไม่ได้เอารถมา เขาจึงอาศัยติดรถไปด้วย อย่างไรก็สบายกว่าโหนรถเมล์

“ไท...”
น้ำเสียงอ้อนวอน บอกให้รู้ว่าประโยคต่อไปนี้เป็นสิ่งที่ไท ‘ต้อง’ ทำ ไม่ใช่คำสัญญาปากเปล่า


“เราจะเก็บความลับไปจนวันตายก็ได้ แต่มึงอย่าคบใครบังหน้าอีกได้มั้ย แล้วก็อย่าโกหกกู เพราะนี่คือโอกาสสุดท้ายของมึง”

ไทอมยิ้ม ต้องสัญญาสิ

“กูมีตัวเลือกเยอะ และมึงก็รู้”

ขู่อย่างนี้ไอ้หน้าหมีไปไม่เป็นเลย เขาไม่อยากนึกภาพเทียนกับผู้ชายที่เพอร์เฟ็คต์กว่าเขาจู๋จี๋กัน เพราะแค่คิดก็อยากจะคว้าลมข้างๆเทียนมาเตะสักป๊าบสองป๊าบ
เทียนจะต้องมีแต่ไท
ไทต้องคู่กับเทียน
หรือถ้าจะเอาให้เหมาะกว่านั้น เขาก็พร้อมเปลี่ยนชื่อเป็นธูปเลยคอยดู!






-สั้นๆจ้า พี่เทียนค่าตัวแพง
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 32 ชีวิตของเรา I 23 ก.ค.61
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 23-07-2018 13:13:09
ฮรือออ
พี่ไทน่ารักกกก
รักกันนานๆน้าาา
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 32 ชีวิตของเรา I 23 ก.ค.61
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 23-07-2018 19:29:41
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 33 ชีวิตของเรา II 30 ก.ค.61
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 30-07-2018 18:08:52
Chapter 33
ชีวิตของ ‘เรา’ II




หน้าหนาวมาเยือน
คิดว่าจะได้เจออากาศเย็นๆท่ามกลางป่าปูนซีเมนต์น่ะเหรอ...?
โอกาสนั้นน่ะ เจอเพียงสามวันต่อปีเท่านั้นนั่นแหละ ที่เจอบ่อยกว่าลมหนาว เห็นจะเป็นลมฝนเสียมากกว่า

ตัดภาพมาที่ผู้ชายสองคนจูงมือกันวิ่งฝ่าสายฝน ถึงตัวจะเปียกซ่กทั้งคู่ แต่คนที่ดูจะตัวใหญ่กว่าก็ยังคงไม่ละมือไปจากศีรษะของอีกคน ราวกับว่าฝ่ามือเพียงแค่นั้นจะสามารถป้องกันทั้งลมทั้งฝนที่โหมกระหน่ำได้
ทั้งสองเห็นป้ายรถเมล์เก่าๆ จึงคิดหยุดพักให้หายเหนื่อย มีคนยืนหลบอยู่ก่อนสองคน เป็นเด็กผู้หญิงม.ปลาย โรงเรียนแถวนั้น ส่วนอีกคนเป็นลุงแก่ๆ นั่งตาลอย ดูจากสภาพการแต่งตัว และความคุ้นหน้าคุ้นตา คาดว่าเป็นคนเร่ร่อนที่แกอาศัยอยู่แถวนั้น

“ข้าวเปียกหมดแล้ว”
เทียนชูถุงข้าวก้อนแข็งๆ ที่เขาขายกันในตลาด พวกเขาต้องยอมกินข้าวห่วยๆแบบนี้ไปก่อน เพราะข้าวจากสุพรรณฯที่บ้านส่งมาให้เพิ่งหมดไป ช่วยไม่ได้...ดันมีหมียักษ์เพิ่มมาอีกคนนี่นา

สายตาไทผิดหวัง แต่ปากกลับฉีกยิ้มเพื่อให้คนรักสบายใจ แต่หารู้ไม่ว่าเทียนสังเกตเห็นทุกความรู้สึก ...คบกันมาตั้งนาน เรื่องแค่นี้ทำไมจะไม่รู้

“กินอย่างอื่นแทนก็ได้ กับก็ยังอยู่”
ไทชูถุงของตัวเองบ้าง ภายในมีข้าวแกงสองถุง กับปลาทอดแห้งๆ ที่คงจะชื้นนิดหน่อยอีกหนึ่งตัว

“จะอิ่มเหรอ”

“ไม่อิ่มก็ต้องอิ่ม ป่านนี้ป้าคงเก็บร้านแล้ว ลวกบะหมี่กินก็ได้ เหลือตั้งหลายห่อ”

“ซื้อหมี่เกี๊ยวปากซอยไปกินมั้ยล่ะ”

“ไม่ต้องหรอก”

“อยากกินอะไรก็บอกสิ”

“แค่นี้ก็พอแล้ว...ดูสิเปียกหมดเลย จะเป็นหวัดหรือเปล่าหืม”
ไทเกลี่ยปอยผมที่เปียกปรกหน้าขึ้นไปด้านบนแทนเจ้าของ ไม่ว่าในสายตาคนอื่นเทียนจะมาดแมนสักแค่ไหน สำหรับไท เทียนก็คือเด็กผู้ชายตัวเล็กที่โคตรซน เขาต้องดูแลอยู่ตลอด ริ้นก็ไม่ให้ไต่ ไรก็ไม่ให้ตอม ยกเว้นไอ้หมีตัวใหญ่ตัวนี้ไว้หนึ่งตัว

...นัยตาสีอ่อนมีเสน่ห์
เกิดมายังไม่เคยเจอใครมีดวงตาสวยเท่านี้ แม้มันจะหม่นแสงลงด้วยอะไรหลายๆอย่าง
โอเค
เก้าในสิบของสาเหตุก็คือเขา ไม่ปฏิเสธ
แต่ตอนนี้ยอมรับผิดแล้ว จะอยู่เคียงข้างกัน ทุกข์หรือสุขก็จะอยู่ด้วยกัน

“จ้องอยู่ได้ เดี๋ยวกูก็ท้องหรอก”
คนกำลังจะท้องรีบทักแก้เขิน ไอ้ไทมันไม่รู้นี่ว่าสายตาตัวเองน่ะรุนแรงแค่ไหน ไหนจะเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกสองคนอีก ไม่อายเขาบ้าง

เทียนจับมือที่เพิ่งช่วยเก็บผมเขามากุมไว้แทน ซ่อนไว้ข้างๆตัก เบียดๆ กันเพราะหนาว

“ทำไมมึงหล่อจังวะ”
อะไรของไอ้หมี

“มึงก็หล่อ”

“มึงหล่อกว่า น่ารักด้วย ผมเปียกก็ยิ่งน่ารัก นึกถึงตอนมึงออกจากห้องน้ำใหม่ๆเลยว่ะ”
น้ำเสียงหื่นๆ ไม่คิดปิดบัง
คนฟังกลอกตาด้วยความหน่ายใจ สงสัยโดนฝนจนเป็นไข้แล้วมั้ง เขาจึงลุกขึ้นยืน เตรียมวิ่งกลับห้อง

“หนาวแล้ว กลับกันเหอะ”

“ขอจับมือหน่อย”
ไทยื่นมือออกมา เวลาเดินด้วยกันมันต้องจับมืออีกฝ่าย เป็นเรื่องอัตโนมัติไปซะแล้ว

“ขอทำไมเล่า!”

คนของง ไหงจู่ๆมาโดนว่า? ก็จับเป็นปกตินี่?

เทียนป้องปาก ขยับหน้ามาใกล้ๆหูหมี ก่อนจะกระซิบสู้เสียงฝน
“คนอยู่เยอะแยะ พูดทำไม มันอาย จะจับก็จับเลยสิวะ”
เขารู้ว่าไทต้องน้อยใจบ้างล่ะ ถูกด่าแบบไม่รู้ต้นสายปลายเหตุแบบนั้น เขาจึงต้องรีบแก้ตัว ความรู้สึกของกันและกันน่ะสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด
เขารักไท จะไม่ยอมให้ไทรู้สึกไม่ดีต่อตัวเขา

“ขอโทษนะที่ตะคอก”
เสริมด้วยน้ำเสียงแมวๆ

ซึ่งคนฟังปลื้มตัวลอย อยากจะจับฟัดเสียตรงนี้ แต่ต้องยั้งใจไว้ก่อน วิ่งอีกแค่ห้านาทีก็ถึงห้องแล้ว เมื่อนั้นแหละจะขย้ำให้แหลก


.
.
.
.
.


“แฮ่ก....ท..ไท...”
ร่างสูงโปร่งทรุดลงไปกองกับพื้น แนบหน้าผากกับผนังห้องด้วยความเหนื่อยและหมดแรง เทียนหอบเอาอากาศเข้าสู่ปอด เท้าเขี่ยกางเกงเปียกๆไปให้ไกลจากบริเวณสงครามโดยรอบ ตรงหน้า...ประตู

ร่างของไททรุดตามมา ลมหายใจร้อนรินลดต้นคอพาเสียว ริมฝีปากนุ่มหยุ่นคลอเคลียอยู่แถวติ่งหู มือหนาชื้นเหงื่อลูบไล้เอวขึ้นลง คล้ายการสะกดจิตให้อีกฝ่ายเคลิ้มตามอีกรอบ ทั้งๆที่เหนื่อยแทบขาดใจ

เทียนร้องห้าม เข้าอยากอาบน้ำเต็มแก่ น้ำฝนของเมืองกรุงนั้นสกปรก มีแต่เชื้อโรคพาหะของไข้หวัด และอะไรต่อมีอะไรมากมาย ไหนจะเท้าที่เหยียบย่ำน้ำขยะอีก
คนรักความสะอาดพลิกตัวกลับมาหาคนรัก ตอนนี้นั่งลงกันทั้งคู่ด้วยความเมื่อย ไทนั่งคุกเข่า แท่งสวรรค์ยังคงชี้โด่เด่ ว่าอะไรได้ ก็ไอ้เจ้าของมันยังรูดขึ้นลงเหมือนเด็กที่ชอบเล่นน้องชายตัวเอง

“บ้า”
คันปากอยากด่า แต่คนโดนว่ากลับหัวเราะ ก่อนจะจับเข่าเทียนแยกออก ช่องทางสวยงามนั้นมีของเหลวขุ่นไหลออกมาเลอะพื้นไม่มากนัก ไทเพ่งมองราวกับหลงใหลมันเป็นอย่างมาก ท่อนลำของเขาแข็งขึง อยากปลดปล่อยอีกสักรอบ จึงส่งสายตาขอร้องอ้อนวอนให้ที่รักเห็นใจ
เทียนยิ้มมุมปาก หน่ายใจ แต่เขาก็รักมัน จึงเลื่อนตัวลงเล็กน้อย อ้าขาให้กว้างขึ้นอีกนิด เพื่อเปิดทางให้ไทสอดใส่ได้สะดวก
ไทสอดท่อนลำยาวเข้าไปอีกรอบ ครั้งนี้เข้าได้ง่ายเพราะน้ำเก่ายังค้างอยู่จึงช่วยหล่อลื่นได้เป็นอย่างดี

ขยับช้าๆ
รับเอาทุกความรู้สึก
ทั้งรัก ทั้งโหยหา ปรารถนาครอบครอง
คนๆเดียวที่ทำให้รู้

“อ๊า....เบาๆหน่อยไท ไม่ใช่บ้านเดี่ยวนะ”

“อืม...อือ..พยายามอยู่”
น้ำเสียงอดกลั้นของไทเร้าอารมณ์คนฟังจนต้องรั้งต้นคอเข้ามาจูบ


“ไท...กูว่า...อึก...เรา...”

เจ้าของชื่อค่อยๆผ่อนแรงกระแทกลง รับรู้ว่าเขากำลังฟังอยู่

“หืม...พูดมาสิ”

สองมือสอดประสาน ปลายจมูกโด่งคลอเคลียข้างแก้ม เทียนของไทผอมลงตั้งแต่มาอยู่กรุงเทพฯ เวลากระแทกแล้วเจ็บอยู่เหมือนกัน เขาอยากให้เทียนมีความสุขกว่านี้ กินอิ่มกว่านี้ สาบานได้เลยว่าตอนที่กลับไปสุพรรณฯ ไทคิดถึงแต่เทียนทุกขณะจิต ทุกกิจกรรมที่เขาทำ ข้าวทุกมื้อที่เขากิน
อยากให้เทียนได้ทำมัน
มีความสุขกับมัน

“เรากลับบ้านกันเถอะ”/“กลับบ้านกัน”

ทั้งสองชะงัก มองตากัน ไม่ถึงวินาทีก็ขำออกมาพร้อมๆกันอีก

ใจตรงกันขนาดนี้...ถึงได้รัก...มาก

“เน่จะกลับสุพรรณฯ แล้ว ส่วนเราสองคนก็ดีกันแล้ว —ไปขอเสี่ยกันเถอะนะ ชีวิตแบบนี้ไม่เหมาะกับมึงหรอกว่ะไท”

“อืม...ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา เราไม่เหมาะกับที่นี่ แต่กูจะกอดมึง จูงมือมึงอย่างโจ่งแจ้งไม่ได้...มึงโอเคนะ?”

เทียนพยักหน้าแทบจะทันที
ความรู้สึกของไทสำคัญกว่า กับอีแค่แสดงความรักต่อกันน่ะ แสดงในบ้านก็ได้ เขาอยากดูแลไทในแบบที่ควรจะเป็น ทำกับข้าวให้ ดูแลบ้านให้ ขับรถชมวิว ตกปลากันสองคน

อยู่ที่นี่มีแต่ฝืน

เหนื่อยเปล่า

“กูรักมึงนะไท”
เทียนกระชับอุ้งมือที่ประสานกันอยู่

“กูก็รักมึง”
ไทจูบแก้ม ไล่มาที่ปาก บดคลึงและขบเม้มจนสีปากขึ้นสีชมพูแวววาว ท่อนล่างที่ยังเชื่อมกันอยู่เพิ่มแรงขึ้น
ทั้งสองต่างจูบอย่างหื่นกระหายต่อจากที่คั่งค้างไว้เมื่อครู่ จูบจนลิ้นชา ไม่รับรู้ว่าส่วนใดในร่างคือของตัวเอง เพราะมันกลายเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันไปแล้ว







เน่กำลังรวบรวมความกล้าอยู่
เสี่ยน่ะเหมือนพ่อ มากกว่าพ่อแม่แท้ๆ เสียอีก
เน่จึงมีทั้งอารมณ์เกรงใจ ทั้งงอแง เพราะใจลึกๆก็เหมือนรับรู้โดยสัญชาตญาณไปแล้วว่าเสี่ยจะไม่ทิ้ง เหมือนที่พ่อแม่ไม่เลิกรักลูก
แต่เวลาห่างกัน มันก็ย่อมคิดมากเป็นธรรมดา

เน่สูดลมหายใจลึก
หันไปหาร่างกำยำของอีกฝ่ายที่นอนข้างกัน
แผ่นหลังเปลือยเปล่าเช่นเดียวกันกับเขา มีกลิ่นหอมของผู้ใหญ่หลังเสร็จกิจกรรมบนเตียงมาหมาดๆ
เสี่ยอาจจะกำลังเคลิ้มหลับ แต่เน่ต้องบอก!

“เสี่ยครับ เสี่ยตื่นอยู่หรือเปล่า”
ทันทีที่พูดจบ โคมไฟข้างเสี่ยก็ติดขึ้นมา หนุ่มน้อยตกใจ ไม่อยากคุยแบบเห็นหน้านะ เสี่ยไม่เข้าใจเอาซะเลย เขาเอื้อมตัวคร่อมเสี่ยไปปิดไฟ เห็นสายตาเสี่ยเพียงเสี้ยววินาที แต่เหมือนถูกเสี่ยจ้องมาทั้งชีวิต
เนเน่กลับมานอนยังที่ตัวเองท่ามกลางความมืด
สัมผัสได้ว่าเสี่ยนอนตะแคงมองเขาอยู่จนนึกว่าอยู่ในรายการเดอะช็อค เมื่อดวงตาเริ่มปรับแสงได้ สิ่งเดียวที่โดดเด่นที่สุดคือแสงสะท้อนจะดวงตาสีแปลกของคนแก่คราวพ่อ
เสี่ยนอนมองเน่โดยที่ไม่พูดอะไร ราวกับกดดัน ซึ่งก็กดดันจริงๆนั่นแหละ จนเน่ต้องเอ่ยปาก

“เสี่ยครับ มะรืนเน่ก็ต้องกลับไปเรียนแล้วนะ แล้วก็ถ่ายละครด้วย”

มือหนาลูบหัวเด็ก
“ตื่นเต้นเหรอ”

“เปล่าครับ”

“มีอะไรหรือเปล่า”

เสียงนุ่มๆ ไม่มีวี่แววดุ เป็นอารมณ์สบายๆ ที่เน่รอคอย
“เน่...เน่ว่า....”
โอย...กลัวโดนดุ แต่เน่คิดดีแล้วจริงๆ
“...เน่ขอซิ่วนะครับเสี่ย”


น้ำตาคลอทำให้ดวงตาของเน่แวววาว มันกระทบแสงจากด้านนอก เสี่ยเห็น และรับรู้อารมณ์ของเน่ เขาไม่อยากผลีผลามทำให้เน่ตกใจ จึงยื่นมือออกไปลูบแก้มนิ่ม สวยงาม สะอาด

“ไม่อยากเรียนแล้วครับ อยากอยู่ที่นี่กับเสี่ยมากกว่า...น..เน่ขอโทษ”
สองมือน้อยพนมขึ้นหว่างอก ก่อนร่างบางจะถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดของเสี่ย ..เจ้าชีวิตของเน่

เด็กหนุ่มร้องไห้ เขาดีใจที่ได้ปลดพันธนาการที่รัดรึงเขาไว้มาตั้งครึ่งปี สุขแค่ไหนก็มาทดแทนความรู้สึกที่ว่าเราต้องตื่นไปเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบทุกวันๆ ต้องฝืนยิ้มและหลอกตัวเองว่ามันไม่เป็นไร มันจะผ่านไปได้ พอเรียนจบก็จะมีหนทางเอง แค่สี่ปี...
ไม่เอาหรอก
ไม่ทนหรอก
คิดถึงเสี่ยแทบบ้า
เกลียดกรุงเทพฯ แทบตาย
ขอเป็นเด็กบ้านนอกไปตลอดชีวิตดีกว่าต้องมาฝืนเรียนเพื่อชื่อสถาบันที่ไม่จำเป็นสำหรับเน่

“ฮึก...เสี่ยอย่าโกรธเน่นะ”
เสียงอู้อี้ดังขึ้น เน่พยายามดึงผ้าห่มมาเช็ดน้ำตาเมื่อได้สติ เพราะถ้าให้น้ำตาเปื้อนอกเปลือยๆของเสี่ย มันจะดูไม่ดี

“แล้วงานละครล่ะ”

“เน่จะถ่ายให้จบครับ แค่เดือนสองเดือน ค่ายเล็กๆ บทเล็กๆ ไม่มีสัญญาผูกมัดอะไร ...ถ้าดังก็แค่ออกงานนิดหน่อยครับ”

“งั้นเล่นห่วยๆไปเลย จะได้ไม่ดัง”

“จะบ้าเหรอ”

“ล้อเล่น หายเครียดหรือยัง”
เสี่ยหัวเราะ
ใช่
คนหล่อของเน่หัวเราะ เพราะอยากให้เน่สบายใจ
คนขี้แยหยุดร้องแล้ว ผละตัวออกมามองเสี่ย มองสายตาอันอบอุ่น รอยยิ้มที่โคตรจริงใจ

“จริงๆแล้วเน่อยากกลับมาคุมเสี่ย ไม่ให้ไปอยู่ใกล้ผู้หญิงสวยๆที่ไหนอีก”
เด็กพูดเล่นบ้าง อยากผ่อนคลายความตึงเครียดในตัวเอง เมื่อเสี่ยไม่ได้ดุตามคาด

“งั้นใกล้ผู้ชายได้ป่ะ”

“ไม่ได้!”
เด็กมันแหว ก่อนจะรัดลำตัวเสี่ยด้วยสองแขนเล็กๆเป็นงู เอาให้สมกับความหึงหวงที่มีคุกรุ่นเต็มอก
ฝ่ายเสี่ยยิ่งชอบใจเลยน่ะสิ นานๆเด็กจะหึงที เพราะปกติแกก็ไม่ค่อยไปรุ่มร่ามอะไรกับใคร เลยไม่มีโอกาสให้เน่ลมออกหู

“เน่รักเสี่ยนะครับ เน่ขอโทษจริงๆที่ทำให้เสี่ยเสียทั้งเงินทั้งเวลา”
วกกลับเข้าเรื่องเดิม ด้วยความรู้สึกผิดยังคงฝังในใจ เน่น่ะไม่ได้เรื่องเลย ไม่ใช่ว่าเขาไม่โทษตัวเอง ความโลเลน่ารำคาญมาหลายเดือนก็ทำเอาอยากจะเอาหัวจุ่มชักโครก แล้วกดน้ำซ้ำๆใส่

“แล้วบอกพ่อกับแม่หรือยัง”

“เสี่ยบอกให้หน่อยสิครับ”
เด็กมันอ้อน

“เธอไม่ต้องเครียดหรอกนะ เราจะไปลาออกด้วยกัน ฉันอยู่ข้างเธอเสมอ”

“ขอบคุณนะครับเสี่ย โชคดีจริงๆที่เน่มาเจอเสี่ย”

“นี่ถ้าแก่กว่านั้นอีกสักหน่อย ก็คงไม่ได้เป็นเด็กแก่แดดของฉันแล้วหละ”
นั่นสินะ ถ้าตอนนั้นเน่อายุเกิน 18 เขาก็อาจจะไม่ได้มาอยู่กับเสี่ย แต่ได้อาศัยอยู่ตัวคนเดียวแทน ที่เสี่ยรับมาก็เพราะอายุยังน้อย ยังดูแลตัวเองไม่ได้ บวกกับหน้าตาน่าเคี้ยวเข้าไปอีกนิดหน่อยล่ะมั้ง
เขาก็ได้แต่คิดเองเออเองนั่นแหละ เพราะตาแก่ชอบกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปาก

“อยู่ด้วยกันนะ อยู่ด้วยกันอีกครั้ง”
ความอบอุ่นจากการกระทำแค่นี้ก็พอ เน่ไม่ต้องการอะไรเลย

“เน่จะอยู่ให้เสี่ยเบื่อเลยครับ”




-มันเขี้ยวพี่เทียน อยากได้แฟนเป็นพี่เทียน
( ˊ̱˂˃ˋ̱ )
-มีกิจกรรมให้เล่นจ้ะ เพื่อนๆสามารถถามคำถามกับทุกๆตัวละครที่อยากจะรู้จักกันมาได้ ไม่ว่าจะเป็นคู่หลักคู่รอง น้องแป้ง เพื่อนเน่ เพื่อนเสี่ย เหล่าตัวประกอบทั้งหลายที่เราก็ลืมชื่อ5555 แล้วเราจะมาทำถาม-ตอบกัน ให้คนถูกถามตอบเองกันไปเลย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 33 ชีวิตของเรา II 30 ก.ค.61
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 30-07-2018 18:40:51
ยิ่งอ่านยิ่งเอ็นดูความแก่แดดแก่ลมน้องเน่  :hao7:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 33 ชีวิตของเรา II 30 ก.ค.61
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 30-07-2018 21:29:56
 :mew1: :mew1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 13-09-2018 21:38:24
Chapter 34
Life goes on





มากี่ครั้งก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม
ทุ่งนากว้างสุดลูกหูลูกตา เสียงลมเคล้าเสียงหมาแมว อาจเป็นที่รำคาญของใครหลายคน แต่ด้วยความห่างไกลจากบ้านหลังอื่นก็ทำให้ป้าจันทร์ไม่ได้รับคำครหามากนัก
หลายปีแล้ว ป้าจันทร์ก็ยังเหมือนเดิม ยังคงรับหมาแมวจรจัดที่คนละเลยหรือไล่ตีด้วยความรังเกียจมาไว้ที่บ้าน ซึ่งตอนนี้ดูเป็นที่เป็นทางด้วยทุนของเสี่ยใหญ่คนข้างๆ ซึ่งมือของทั้งคู่กำลังสอดประสาน เดินเคียงข้างกันอย่างไม่รู้เบื่อ ชวนคุยเรื่องกอกล้วยดงที่อยู่ห่างออกไป ต้นมะม่วงลูกดกเป็นของใคร เผื่อจะไปขอสอยมาทำมะม่วงน้ำปลาหวานกินกันหงุงหงิง
นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว....เนเน่ลาออกจากมหาวิทยาลัยชื่อดังเพื่อมาเข้าเทคโนฯ ราชมงคล สาขาการจัดการ เขาไม่ได้คิดว่าจะเอาไปต่อยอดอะไรหรอก ไม่รู้สิ ความฝันของเน่คือการที่เรามีความสุขในชีวิต และความสุขของเน่นั้นไม่มีการบังคับหรือตั้งความหวังว่าจะต้องเป็นใหญ่เป็นโตในหน้าที่การงาน เขาอาจจะหางานธรรมดาๆ ทำ คอยปรับตำแหน่งไปเรื่อยๆ ถ้ายังจงรักภักดีต่อบริษัท หรือเอาสบายกว่านั้น ก็อาจจะอยู่กับเสี่ย เป็นเลขาให้เสี่ย ทั้งในห้องทำงาน กับทั้งบนเตียง...
ยิ่งตอนนี้เน่กำลังบ้าปลูกต้นไม้ โดยเฉพาะบอนไซ น่าหลงใหลจะตาย กับการย่อขนาดต้นไม้ใหญ่ให้ออกมาเป็นต้นเล็กๆ น่ารัก มันอัศจรรย์มาก เน่ก็เลยชวนเสี่ยมาขุดหาไอ้ต้นเล็กๆ ยังไม่โตเต็มที่ เพื่อเอาไปทำบอนไซเองที่บ้าน

“นี่—อย่ารับเลย”
จู่ๆ ก็พูดขึ้นมา

“พูดรอบที่ร้อยแล้วนะครับคุณพ่อ”
เน่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร เขาน่ะฟังมาล้านรอบแล้วตั้งแต่เมื่อวานซืน เรื่องไม่มีอะไรให้กังวลหรอก กับอีแค่ไปถ่ายนิตยสารคู่กับเต้ตามกระแสคู่จิ้น ทั้งๆที่คู่จิ้นในซีรีส์ควรจะดังกว่า แต่ยังไงๆ เต้xเน่ ก็ยังคงมีแฟนคลับเหนียวแน่น
ตั้งแต่ซีรีส์จบ เน่ออกงานสุดท้ายคือแฟนมีตติ้ง และไม่รับงานใดๆอีก นี่จึงเป็นงานแรกหลังจากเขาเข้ามาเรียนที่ใหม่ แต่กลับลืมเช็ก theme ของภาพว่าเป็นการถ่ายแบบแนวไหน แล้วมารู้ทีหลังว่ามีการถอดเสื้อ
เวรกรรมจริงๆ จะให้ปฏิเสธก็ไม่ได้ด้วย ....เพราะรับไปแล้ว

“งั้นก็แล้วแต่”
น้ำเสียงงอแง เอาใหญ่แล้วเดี๋ยวนี้

“อย่างอนสิครับเสี่ย”
ขี้เกียจง้อแล้ว

“บอกเขาไปสิว่าผู้ปกครองไม่อนุญาต”

“เน่บอกแล้ว แต่วันจริงจะโดนไซโคหรือเปล่าก็อีกเรื่อง”

“เน่”
เสี่ยเรียก จริงจังในเชิงว่ามีเรื่องสำคัญจะพูด ชั่วขณะหนึ่งเน่คิดว่าเสี่ยจะขอแต่งงานด้วย แต่ก็ปัดทิ้งไปเพราะเสี่ยแกไม่ใช่คนโรแมนติก ซึ่งถ้าขอขึ้นมาจริงๆนะ ฟ้าต้องผ่ากลางทุ่งแน่ ดูสิ เมฆก้อนดำลอยมานู่น

“ครับ?”

“อึดอัดหรือเปล่าที่อยู่กับฉัน เธอไม่มีอิสระเหมือนเด็กคนอื่นเขา ไม่ได้เที่ยวเล่นกับเพื่อน ไม่ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่น”

“ชีวิตวัยรุ่นแบบไหนเหรอครับ”

“ก็ไปเที่ยวไกลๆ ไปกับเพื่อน ทำอะไรคนเดียวบ้าง เข้าผับเข้าบาร์บ้าง”

คนฟังขำ ตาเสี่ยบ้า ไม่รู้อะไรบ้างเลย
“เน่อ่ะเป็นลูกคุณหนูประเภทที่รักสบายนะครับเสี่ย ถ้าให้เน่ไปเที่ยวคนเดียวแบบนั้นน่ะลำบากแย่ ไม่เอาหรอก มีเสี่ยพาเที่ยวดีกว่า ทั้งคอยดูแล แล้วก็คอยจ่ายค่าช็อปปิ้ง หุหุ”

“แต่มันไม่สนุกเหมือนอยู่กับเพื่อนหรอก”

“แล้วเสี่ยอนุญาตเหรอ”

คำถามปักเข้ากลางอก
เอ่อ
ถ้าอนุญาต ก็แสดงว่าเสี่ยผู้นี้บรรลุธรรมแล้ว เตรียมบวชได้เลย

“เห็นมั้ย ...เน่ไม่อยากให้เสี่ยไม่สบายใจหรอก —เน่รักเสี่ย”

คนแก่มองด้วยสายตาแห่งความรัก และคำขอบคุณอยู่ลึกๆ

“ถ้าเสี่ยไม่สบายใจ...ต่อให้เน่ไปเที่ยวดาวอังคาร เน่ก็ไม่สนุกหรอกครับ”

“...เด็กดี”
ปลายนิ้วโป้งไล้ปากสีแดงเรื่อ  เด็กคนนี้เป็นเด็กดีสมกับที่บ่มเพาะออกมาจริงๆ
เขาก็รักเน่เช่นกัน รักและเอ็นดู อยากอยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จู่ๆก็รู้สึกไม่อยากแก่ ไม่อยากไม่หล่อ ไม่อยากเป็นวัยทองให้เน่รำคาญ
ไม่รู้ว่าเนเน่จะรู้หรือเปล่าว่าเขาก็มีความคิดพรรค์นี้ ความคิดแบบเด็กๆ
...ก็เพราะรักทั้งนั้น

“อืมม”
ริมฝีปากประกบเข้าหากัน เสี่ยแทะริมฝีปากนุ่มด้วยฟันคม ไม่ได้ส่งลิ้นเข้าไป เพียงขบเม้มเบาๆ จูบกันเบาๆ เลียรสชาติหวานจนปากแห้ง จึงหยุด

ความรักเนี่ย...หวานจนแสบคอเลยเนอะ












15 พฤษภาคม
วันเกิดปีที่ 23 ของเนเน่
เขาเรียนจบพอดี แล้วก็เนื้อหอมสุดๆ
อย่างที่เขาว่ากันว่าพอเด็กๆโต เข้ามหาลัย ไม่ว่าจะเป็นเด็กกะโปโลแค่ไหน ก็ย่อมเฉิดฉาย ผุดผ่อง ยิ่งกับเน่ที่ปกติก็หน้าตาบาดใจอยู่แล้วก็ยิ่งมีเสน่ห์ของความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ใบหน้าที่น่ารักอยู่แล้วมีความคมสันกว่าแต่ก่อน ดวงตาสะท้อนมิติของความคิดความอ่านตามประสาคนที่ผ่านการร่ำเรียนและฝึกฝนก่อนทำงานจริงมา เรียกได้ว่าทุกอย่างในตัวของเน่ ไม่ว่าจะภายนอกหรือภายใน....มันบ่มเพาะออกมาได้พอเหมาะพอดีจนแมงเม่าแถวนี้บินตอมกันให้วุ่น
เอาเถอะ
คิดจะเล่นกับไฟ
ก็คงต้องเจอไฟที่เจนโลกมาถึง 44 ปี ก่อนนะ

“อย่าใส่แรงมาก”
เจ้าของบ้านปรามบาเทนเดอร์ที่จ้างมาจากโรงแรมให้เบามือเรื่องม็อกเทลหน่อย ประเดี๋ยวไอ้เด็กขี้เมาแถวนี้มันจะเมาจนพาเน่เสียคน

มองไปยังกลุ่มเด็กๆที่บัดนี้เติบโต เวลาผ่านไปไวจนคิดไม่ถึงว่าเด็กที่ดูไม่จริงจังกับชีวิตพวกนี้จะเรียนจบและมีงานที่มั่นคง มีก็แต่เน่ที่กำลังจะได้เริ่มต้นชีวิตบทใหม่ นั่นคือการทำงานอย่างเต็มตัว ให้ตายสิ เสี่ยคนนี้คงต้องติวเข้มหลายๆรอบ บอกตรงๆ ว่าห่วงเด็ก อยากให้ทุกคนรักเขา เห็นความน่ารักของเขาเหมือนที่เราเห็น

“เต้โทรมาบอกว่าจะมานะเสี่ย ตอนนี้มันเพิ่งออกจากกอง”
ร่างสูงโปร่งราวร้อยเจ็ดสิบกว่า วิ่งตึกตักมาหา เน่น่ะสูงสมส่วนดูดีมากจริงๆ เสี่ยเห็นทีไรจะต้องยืดคอขู่ศัตรูเป็นงูเห่าตลอดเลย บางทีแกก็เมื่อยคอนะ แต่พอตกกลางคืนทีไร แล้วมีเด็กมานวดให้ เสี่ยก็ยอมยืดคอต่อไปอยู่ดี

“ไม่เหนื่อยหรือไง”

“มันมากับแฟนมันน่ะครับเสี่ย แฟนคงขับรถให้มั้ง ...นี่ๆ เสี่ยอย่าไปบอกใครนะว่าเต้แอบคบกับพระเอกช่อง 33 อยู่”

เสี่ยอเนกไม่ใช่คนดูละคร ไม่รู้จักดารา เลยไม่รู้ว่าไอ้พระเอกช่อง 33 อะไรนั่นดังมากไหม ต่างจากช่อง 1 ที่เต้สังกัดอยู่ยังไง หน้าตาประมาณไหนเขาจินตนาการไม่ออกหรอก

“โหเสี่ย ม็อกเทลน่ากินมากเลย เน่ลองชิมนะ”
นกน้อยในกรงตาลุกวาว

“รอเพื่อนๆสิ”

“แต่พี่บาเทนเดอร์เขาเทใส่แก้วแล้วเนี่ย”

ตัวเองส่งซิกบอกให้เทแยกออกมาล่ะสิไม่ว่า

“นะครับเสี่ย~”
น้ำเสียงออดอ้อนไม่มีใครเกิน อายุเข้าเลขสองแล้ว ยังคงอ้อนเก่งให้ใจคนแก่ละลายอยู่เรื่อย

“นิดเดียวพอนะ”

“ครับพ้ม!”

เสี่ยส่ายหน้าน้อยๆ แต่ปากยังคงยิ้ม และไม่รู้ว่าแกกะพริบตาบ้างหรือเปล่าเวลามองเน่ เล่นมองอย่างกับจะกลืนกินอยู่ตลอด จนเนเน่ต้องหันมาถลึงตาใส่ตอนที่กระดกแก้วอยู่ เสี่ยจึงหันหลบแก้เขินไปทางอื่น แล้วมาบังเอิญอะไรก็ไม่รู้ เมื่อเห็นลูกสาวสุดที่รักกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ลับๆ ล่อๆ!


อยากจะบ้า!
เนเน่ไม่เข้าใจอาการหวงลูกสาวจนโอเว่อร์อย่างนี้เลย เขาต้องรีบกระดกพรวดๆ เพราะมันอร่อย ก่อนจะแข่งเดินไวไปหาเสี่ยที่นู่นนนน ยืนประกบน้องแล้ว

“พ่ออ่ะ”
น้องแป้งในวัย 18 ปี เรียกได้ว่ากำลังสาวสะพรั่ง ไม่แปลกที่พ่อจะหวง

“มางานก็ไปคุยกับคนในงาน ไม่ใช่มาคุยโทรศัพท์”
น้ำเสียงมาคุมาก แม้แต่เน่ที่ตามมายังเงียบก่อน

“หนูคุยกับเพื่อนนะคะ แค่นิดเดียวเองด้วย”

“แล้วทำไมต้องออกมายืนคนเดียวล่ะ มีความลับล่ะสิ”

“ก็ข้างในมันเสียงดังนี่พ่อ ทำไมต้องดุด้วย หนูโตแล้วนะ— 18 แล้ว”

“นั่นแหละยิ่งต้องหวง”

เฮ้อ! ฟังพ่อลูกเถียงกัน ก็เหมือนฟังบทสวดที่แปลไม่ออก
เนเน่กลอกตา ก่อนจะแตะไหล่ห้ามคนโต เพราะยิ่งเสี่ยว่าลูกมาก มันจะยิ่งเข้าตัวแก

“เสี่ยครับ น้องแป้งน่ะรู้ถูกรู้ผิดนะครับเสี่ย น้องไม่ทำเรื่องที่ไม่ดีหรอกครับ”

“ก็ดูเด็กสมัยนี้สิ มีลูกมีเต้ากันตั้งแต่สิบขวบ”

“เสี่ยเอาเด็กแถวนี้ไปเปรียบกับน้องแป้งได้ไง น้องแป้งเป็นถึงลูกของเสี่ยอเนกเลยนะครับ คนที่สอนลูกด้วยความเข้าใจมากที่สุดในประเทศไทย —ไม่มีใครดีกว่าเสี่ยเลยนะ”

“เว่อร์”
เสี่ยหลุดยิ้มกับคำนิยามอันอลังการนั่น

“หนูไม่ทำเรื่องที่จะทำให้ตัวเองลำบากหรือสร้างภาระให้พ่อแม่หรอกนะคะ”

“ใช่ๆ น้องแป้งน่ะฉลาดพอ เอาตัวรอดได้ เหมือนเน่ไงเสี่ย”

“เฮ้อ!”
คนเป็นพ่อยังคิดไม่ตก เข้าใจน่ะเข้าใจ แต่คนที่ไม่มีลูกสาวมันไม่เข้าใจไง!  ไม่ได้อยากว่าลูกหรอก รู้จักลูกดี แต่มันหวงโว้ย! เห็นแก่หนวดที่ไว้บ้างสิ

“อย่าเป็นลุงแก่ขี้งอนสิคะพ่อ เสียบรรยากาศหมดเลย”

ใช่!

เน่พยักหน้าเห็นด้วย

“วันนี้วันเกิดเน่น้า~ อารมณ์ดีหน่อยสิครับ”
งานวันนี้นอกจากมีเพื่อนๆเน่แล้ว ยังมีพ่อกับแม่ของเน่อีก อันที่จริงพ่อแม่กลับมาตอนเน่อยู่ปีสอง กลับมาในรูปแบบคนธรรมดาอย่างที่เน่ไม่เคยจินตนาการว่าพ่อแม่เราจะเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนี้ ซึ่งเปลี่ยนไปในทางที่ดีด้วยสิ แต่พวกท่านไม่อยู่สุพรรณฯ เลือกเช่าบ้านแถบชานเมืองในกรุงเทพฯ อยู่ ทำงานอะไรก็ไม่รู้ เป็นปริศนามาจนถึงทุกวันนี้ คิดว่าถ้าเน่อายุ 30 เสี่ยแกคงจะบอกล่ะนะ

เป็นสิ่งที่เขากลัว
เรื่องผิดกฎหมายต่างๆที่เสี่ยไม่เคยให้ยุ่ง เน่ไม่กลัวว่าตัวเองจะโดนร่างแห เขากลัวเสี่ยโดนจับ แล้วต้องพรากจากกันมากกว่า แต่เสี่ยเคยเปรยไว้ว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ ธุรกิจนี้คุยง่าย ไม่หนักหนา คู่แข่งก็ให้อารมณ์คานอำนาจกันมากกว่า พอเจอกันในที่สาธารณะก็ยิ้มแย้มปกติ ไม่น่าห่วงเลย

โอ๊ย...น่าเชื่อมาก!

“คุณพ่ออยู่ในวัยทองแน่เลย”

“อะไร ยังไม่ถึงหรอก”
เสี่ยปฏิเสธยกใหญ่ เรื่องอะไรจะแก่

“น้องแป้งแซวเล่นน่ะเสี่ย เอ๊ะ! หรือเสี่ยจะเป็นจริงๆ?”

คนถูกกล่าวหาแจกมะเหงกลูกกับเมียไปคนละที หาเรื่องเจ็บตัวซะแล้ว

.

.

.
“มายืนประชุมอะไรกันครับ”

อ้อ

ลืมสองคนนี้ไปสนิท

ไทกับเทียน

คู่รักทรหดที่ยังไม่หมดดราม่า เพราะยังไม่กล้าบอกพ่อแม่ตัวเองสักที ให้เห็นกันไปเอง ให้ทำใจกันเงียบๆ แต่เท่านี้ก็ดูดีมากแล้ว ด้วยใบหน้าหล่อสะอาดของเทียนที่มักจะขึ้นสีแดงให้เห็นเป็นประจำ


“เห็นพ่อแม่ลูกเขาคุยกันก็อิจฉาเนอะเทียน”

“แหมพวกพี่เดินออกมาจากกระท่อมรังรักนั่นน่ะ อย่าคิดว่าไม่เห็นนะ”
เอาสิๆ คู่ปรับตลอดกาลไม่ยอมอยู่เฉยๆ แน่ กระท่อมที่เสี่ยปรับปรุงให้เขาต้องกลายเป็นเรือนหอของไอ้พี่หมี ยังเสียใจไม่หายเลย

“เน่อยากได้อะไรยังไม่บอกพี่เลยนะ”
ของขวัญวันเกิดที่เทียนติดไว้เพราะนึกไม่ออกว่าจะเอาอะไร ขนาดเจ้าของวันเกิดเองยังนึกไม่ออกเลย

“เน่ไม่รู้ เอาต้นไม้สักต้นก็ได้พี่เทียน แต่เน่กลัวมันตายอ่ะ”

“เอาหมาได้ไหมพี่เน่ หนูอยากเล่นกับหมา พันธุ์โกลเด้นเลย”
แป้งช่วย

“ที่มีอยู่ก็เหนื่อยจะตายแล้ว”
แล้วพ่อก็ขัด บ้านน้องแป้งน่ะมีหมาตั้งหลายตัว พันธุ์ทำลายล้างทั้งนั้น มาบ้านเสี่ยก็มีทั้งหมาทั้งแมว วุ่นวายไปหมด

“เอาสร้อยทองไปเลย หนักสิบบาท”

“จะบ้าเหรอพี่หมี คอหักตายพอดี”
เน่ขำใส่ ขณะที่จับสร้อยทองเส้นเล็ก ของขวัญจากเสี่ยตั้งแต่งานวันเกิดปีที่ 16 ที่เน่ไม่เคยถอดออกเลย ใส่จนชิน จนบางครั้งก็ลืมว่าใส่สร้อยอยู่ เคยเอาไปซ่อมเพราะขาดอยู่หนหนึ่ง และยืนกรานว่าจะไม่ยอมเปลี่ยน

“งั้นคิดๆ ไปก่อนละกันเนอะ —พี่ว่าเราไปนั่งกันเถอะ ฟังเจ้าพวกนั้นร้องเพลงดีกว่า”

อย่า—อย่าคิดเชียวว่าเด็กต๊องอย่างเอ็มจะร้องเพลง ดีดกีต้าร์ สร้างบรรยากาศสวยๆ
มันบอกขี้เกียจ วันนี้มาเพื่อปลดปล่อยโดยเฉพาะ ฉะนั้นเวทีปีนี้จึงไม่มีอะไร นอกเสียจากหน้าจอคอม เอาไว้โชว์เนื้อเพลงคาราโอเกะ ใครใคร่อยากร้องก็ร้องไป งานนี้มีแต่กินกับกินเท่านั้น


เน่จูงมือเสี่ยไปนั่งไกลๆจากเวทีหน่อย ตอนเดินผ่านพ่อแม่ เขาก็หยุดแวะทักทาย แอบรับซองอั่งเปาสีทองมาไว้ในมือ จากการสัมผัสความหนาแล้ว คิดว่ามากโขอยู่ ...เอาใจลูกยังไงก็ยังเอาใจอยู่อย่างนั้น เน่คิดว่าถ้าไม่ได้อยู่กับเสี่ย เขาจะต้องกลายเป็นเด็กเป-รตแน่

“อย่าดื้อกับเสี่ยนักล่ะ”
แม่ป้องปากพูดราวกับเสี่ยจะไม่ได้ยินอย่างนั้นแหละ ทั้งๆที่แกก็ยืนอยู่ข้างๆ

“ถ้าดื้อก็คงไม่ได้อยู่มาจนถึงสิบปีหรอกแม่—เนอะเสี่ยเนอะ”
หันไปย้ำกับร่างสูง

“ก็ใช่ว่าจะไม่ดื้อ”

“โธ่! เสี่ยอ่ะ ทำไมชอบกวนเน่อยู่เรื่อย—พ่อ แม่ เน่ไปนั่งตรงนู้นนะ”

เด็กไม่ติดพ่อติดแม่ แต่ติดแฟนทิ้งบทสนทนาไปเสียดื้อๆ ให้ทำไงเล่า เน่เข้ากับพ่อแม่ไม่เก่ง พูดคุยจิ๊ะจ๊ะน่ะได้อยู่หรอก แต่ถ้าอยู่นานๆ มันจะเดดแอร์


.

.

.

.


“อันนี้อร่อย”
เน่ยื่นส้อมพลาสติกที่มีเค้กรสส้มชิ้นเล็กให้
รสหวานอมเปรี้ยวของส้มเข้ากันได้ดีกับบรรยากาศของเจ้าภาพที่สดใส ราวกับว่าเด็กผู้ชายคนนี้เกิดมาต้อนรับหน้าร้อน คนไทยอาจจะไม่อินในเรื่องนี้มาก เพราะร้อนตับแตกทั้งปี แต่เสี่ยที่เคยไปอยู่บ้านพ่อมานั้นกลับชอบหน้าร้อนเป็นที่สุด เหมือนชีวิตวัยรุ่นสมบูรณ์ได้ก็เพราะหน้าร้อน ความสนุกจะสนุกสุดๆ ได้ก็เพราะหน้าร้อน
กลิ่นแดด
กลิ่นส้ม
เหมือนเป็นกลิ่นที่ฝังอยู่ข้างในไม่จางหาย เรียกใช้เมื่อไรก็มาเมื่อนั้น แค่นึกถึงก็ได้ความรู้สึกแบบนั้นแล้ว

“อ๊ะ!”
เนเน่ตกใจนิ้วหนาที่อยู่ๆ ก็บีบแก้มเขา

“มือเลอะป่ะเนี่ย”

“ทำไม หวงเหรอ”

“เดี๋ยวสิวขึ้น”
เด็กมันบ่นไม่จริงจัง

“โตแล้วนะ”
สายตาภาคภูมิใจสุดๆ

“อื้อ...โตแล้ว พร้อมทำงานแล้วครับ”

“เวลาทำงานน่ะมันไม่เหมือนตอนเรียนนะ เราจะได้เจอคนน่าเบื่ออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วก็ต้องเก็บอารมณ์ให้มากๆด้วย”

“ถ้าเน่กลับไปเข้าวงการล่ะเสี่ย เนี่ยยังหล่ออยู่เลยน้า”

“ไม่—ให้นอนอยู่บ้านยังดีกว่าอีก ตัวแค่นี้...เลี้ยงเองได้”

“คนแก่ขี้หวง”
เน่หน้าบุ้ย เขาก็แค่พูดเล่น ไม่นึกว่าเสี่ยจะหวงให้เขินแทบบ้า
เนี่ย...เอาหัวมุดหน้าอกแน่นๆ กลิ่นตัวก็หอม หอมน่ากอดจริงๆ เขาอธิบายไม่ได้ว่ามันคือกลิ่นอะไร รู้แต่ว่าดมแล้วมีความสุขมาก อยากซุก อยากกัดด้วย มันเขี้ยว

“แง่ม”
ฟันขาวขบเนินอกแกร่งผ่านเสื้อราคาแพง ปรากฏรอยน้ำลายเป็นวงฟัน
เสี่ยน่ะหวงเสื้ออยู่เหมือนกัน แต่เพราะคนๆนี้เป็นเน่ แกจึงปล่อยให้ฟัดไป
ว่าแต่เขา เนเน่ก็ตัวหอมเหมือนกันนั่นแหละ เสี่ยจูบกลุ่มผมนุ่ม ส่วนแขนก็กอดรัด ไม่สนใจสายตาใครว่าจะมองด้วยความอิจฉาหรือหมั่นไส้ เพราะเด็กของเขาก็สมควรที่จะถูกมองแบบนั้นอยู่แล้ว น่ารักและขี้อ้อนอย่างนี้ คนแก่ๆ ไม่หลงก็แปลกสิ
ถึงแม้เสี่ยจะไม่คาดคิดว่าเด็กคนนี้จะอยู่มาได้ตั้งเกือบสิบปี เพราะความต่างกันอย่างมากของทั้งคู่ แต่ในที่สุดเสี่ยก็มาคิดได้ว่า การมีคนรักนั้น มันไม่ใช่แค่เราได้เจอกับคนที่รับเราได้ ถึงจะอยู่ด้วยกันตลอดรอดฝั่ง แต่การมีคนรักคือการที่เรารู้จักเสียสละต่างหาก เสียสละตัวตนของเราไปบ้าง เพื่อที่จะเข้าหาเขา เพื่อให้อยู่ด้วยกันได้...เสี่ยเพิ่งมารู้จักความรักก็ตอนนี้เอง และรับรู้ได้ว่าเนเน่เด็กดื้อก็ยอมเสียสละเช่นกัน โดยที่ไม่ต้องเรียงความบรรยายเป็นหน้ากระดาษหรอก อยู่กันไปก็เข้าใจและรับรู้การเปลี่ยนแปลงไปเอง เรียกว่าความใส่ใจล่ะมั้ง
ตั้งสิบปีแล้วนะ
ไอ้จัดงานวันเกิด งานนู่นนี่นั่นน่ะ เสี่ยจัดสม่ำเสมอ เป็นรางวัลให้ลูกน้องและเน่ เพื่อให้เด็กๆผ่อนคลายกัน
แต่ว่าสิบปีทั้งที คนแก่อย่างเขาก็อยากมีของชิ้นพิเศษให้เน่ มันซ่อนอยู่ในกระเป๋าเสื้อนี่เอง เป็นของชิ้นเล็กๆ ที่ไม่ได้ถูกบรรจุกล่องใดๆ ทั้งสิ้น เพราะกลัวว่ามันจะโป่งนูนจนไม่เซอร์ไพรส์
มือข้างหนึ่งลูบหัวเน่ที่ยังคงซุกอกเขาอยู่ ส่วนอีกข้างก็หยิบเจ้าสิ่งนั้นออกมา

แววประกายยามต้องแสงไฟ...

เสี่ยมองมันด้วยความปลาบปลื้ม ก่อนจะจับมือข้างซ้ายเน่ขึ้นมา มืออันสะอาดสะอ้าน นิ้วมือเรียวยาวไร้เครื่องประดับใดๆ
คิดว่า...เห็นทีจะต้องมีบ้างแล้วล่ะ
แหวนทองคำขาวประดับเพชรเรียบๆ สักวงเป็นไง

“เสี่ย....?”
เน่ตาเป็นประกายระคนตกใจ
เสี่ยบ้า
ให้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แล้วเขาควรทำตัวยังไงดี ก็รู้มาตลอดว่าเสี่ยเป็นคนไม่โรแมนติก แล้ววันนี้นึกครึ้มอะไร ทำไม? ทำไมเป็นแหวน?

“จะสิบปีแล้ว ควรจะให้ได้แล้ว”
เสี่ยพูดขึ้นเบาๆ
เพียงแค่นั้นเน่ก็เข้าใจทั้งหมด พลันน้ำตาก็พร่างพรูออกมา น่าเกลียดเป็นบ้า โตแล้วนะ แต่ยังโดนผู้ชายคนนี้ทำให้ร้องไห้อยู่เรื่อย
ก็ยอมแหละ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เสี่ยไม่เคยให้แหวนอันเป็นสัญลักษณ์ของพันธสัญญาเลยสักวง
เวลาสิบปี คนทั่วไปอาจคิดว่าคงไปต่อได้อีกแน่คู่นี้ แต่มันต่างกันเหลือเกิน เมื่อคุณมีสิ่งๆ หนึ่งมาเป็นเครื่องยืนยันว่าเราจะไปต่อกันได้
เน่รอคอยมาตลอด
อยากให้เสี่ยชัดเจนสักที เขาไม่อายหรอกที่จะมีผัวแก่ จะอายมากกว่าถ้าผัวไม่ชัดเจน

“รักเสี่ย..ที่สุดเลย”
พูดไปก็สะอึกสะอื้นไป แอบเห็นแววตาวาวๆของเสี่ย แกคงซึ้งไม่ใช่น้อย แต่ต้องทำเป็นไม่เห็น เพราะก็รู้ว่าคนแก่ขี้อายในเรื่องแบบนี้

“รักเหมือนกัน รักมากๆ”

เนเน่โอบกอดเสี่ย เสี่ยก็กอดตอบ กอดกันกลมไม่สนใคร...ที่มองมาด้วยสายตายินดี

“อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะครับ”

“จะอยู่ให้มากกว่านั้นอีก”


ความรัก...
มันก็เป็นเรื่องธรรมดาอย่างนี้เอง






-จบ-
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 13-09-2018 22:17:23
ขอบคุณค่ะที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่าน  :pig4: :pig4:
รอตอนพิเศษ  :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 13-09-2018 22:18:00
แงๆๆจบแล้วเหรอขอหวานๆอีกนิดนึงนะคะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 14-09-2018 00:38:23
น้องเน่ยังคงน่ารักเหมือนเดิม ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่ะ ชอบมากกกกก  :hao5:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 14-09-2018 01:27:51
รักเรื่องนี่มากๆ ชอบคู่ไทเทียนด้วย  :กอด1:ขอบคุณที่ผู้แต่งนะคะ  :L1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 14-09-2018 11:22:29
จบดีอ่าาา, ถ้ามีคู่ไท ก็ควรจะแจ้งกันตอนนี้นะครับ เดี๋ยวแฟนคลับไม่รู้ ไม่ตาม
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 14-09-2018 11:25:16
จบดีอ่าาา, ถ้ามีคู่ไท ก็ควรจะแจ้งกันตอนนี้นะครับ เดี๋ยวแฟนคลับไม่รู้ ไม่ตาม

ไม่มีแยกค่า รวมอยู่ในเรื่องนี้เลย
 :z13:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 14-09-2018 11:50:39
... จบแล้ว
มีความละมุนมาก โดยเฉพาะเสี่ย
ปราบเด็กด้วยความรักความหลง จนหมดทางดื้อเลยนะคะ

ขอบคุณมากค่ะที่เขียนมาให้อ่าน "จนจบ" ได้
... สารภาพว่า ห่างไปนานจนลืม ๆ รายละเอียด
แต่ก็ยังจำเสี่ยกับเน่ได้  และดีใจค่ะที่จบ :bye2:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 14-09-2018 15:51:47

น้องเน่กับเสี่ยหวานใส่กันแล้วมันดีมากเลย ละมุน  :o8:

 :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 15-09-2018 23:45:47
พึ่งได้อ่าน ทำไมเราถึงได้มาอ่านตอนนี้นะ คือมันดีมากๆเลย เนเน่น่ารักต๋องๆดี ส่วนเสี่ยก็ขี้เก๊ก คอยปรามเน่ คู่ไทเทียนก็ม่า กว่าจะปรับความเข้าใจกันได้
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 16-09-2018 18:13:14
ปกติไม่อ่านโชตะเพราะรำคาญความเอาแต่ใจ
แต่น้องเน่ไม่ใช่อ่ะ
ถูกจริตตั้งแต่ตอนแรกที่อ่าน
หลังจากนั้นไม่ว่าน้งทำอะไรถูกเสมอ5555+
ไม่หรอกก ตอนโกหกนั่นน่าจับมาตีก้น
แต่ก็ได้บทเรียนสำคัญไปแล้วแหละ
พี่ไทด้วย สองคู่กัดนี่โดนปราบเสียเจี๋ยมเจี้ยมเลย
เสี่ยก็คือคนที่รับเค้ามาจะกินแต่ก็ยัง
ตบตีกำศีลธรรมในใจทั้งๆที่เด็กมันบอกว่ากินหนูๆๆๆ

สนุกชอบเรื่องนี้ ขอบคุณคนเขียนนะคะ♡♡♡♡
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 16-09-2018 23:37:49

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: Sohso ที่ 18-09-2018 09:24:29
นึกว่าจะดราม่าหนักกว่านี้แล้ว ดีแล้วๆ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 20-09-2018 20:04:20
น่ารักดีค่ะเรื่องนี้
ชอบเสี่ย
ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 20-09-2018 20:31:11
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: Wendy ที่ 20-09-2018 21:24:46
เนเน่ น่ารักกกกกกกก
ยัยน้องแก่แดดวันนั้นมาเป็นยัยน้องงุ้งงิ้งในวันนี้  สมใจเสี่ยแล้วสินะ ยิ้มแก้มแตกเลย เข้าใจเด็กๆ ที่ได้ออกสู่โลกกว้างและก็เข้าใจเสี่ยที่เป็นห่วงน้องและอยากจะหักดิบดัดนิสัยน้องมากๆ.
ฮื่อออ ขอบคุณคนเขียนที่มีเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า ขโมยยัยน้องมากอด
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: Chucream.nabi ที่ 22-09-2018 02:12:15
 :-[ :-[ โอ๊ยยยยยยย...ชอบอ่ะ นืยายสนุกมากค่ะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 23-09-2018 19:51:40
เสี่ยอดทนมาก เน่ก็อดทนกว่าจะเข้าใจกันต้องปรับตัวเข้าหากัน
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: Stmmltww ที่ 26-09-2018 23:40:53
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมาก ขอบคุณมากค่า :z2:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 28-09-2018 05:11:27
อยากได้ผช.แบบเสี่ย

 :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 29-09-2018 19:22:26
 :pig4:    :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 24-10-2018 20:31:27
 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) ตอนที่ 34 Life Goes On (จบ) 13 ก.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: tutatoomtam ที่ 31-10-2018 20:40:14
น้องเน่ของพี่~~~~~~~~~
เด็กแก่แดดผู้น่ารักกกกกกก :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: ตอนพิเศษสั้นๆ เบาๆ วันฮาโลวีน 2 พ.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 02-11-2018 20:12:03
Halloween




ปีนี้เงียบกว่าปีไหนๆ เพราะเศรษฐกิจไม่ค่อยดี คนที่เน่รู้จักถึงได้เครียดๆกันไปหมด ไม่เว้นแม้แต่กับเสี่ยที่ต้องเพิ่มมาตรการหลายอย่างเพื่อให้บริษัทอยู่รอด มันก็ไม่ได้แย่นัก แค่ไม่ราบรื่นเท่านั้นเอง
เน่น่ะเบื่อมากๆ ได้ทำงานกับคุณสามีมันก็ดีอยู่หรอก แต่เบื่อน่ะเบื่อ! ตาแก่เอ๊ย!

“เรามาจัดงานฮาโลวีนกันมั้ยเสี่ย”

ไอเดียแจ่มแจ๋วบังเกิด บ้านทรงไทยอันงดงามของเสี่ยขาดเสียงปาร์ตี้มานานหลายเดือนแล้ว คิดถึงบรรยากาศแบบนั้น อีกอย่างนะ เสี่ยยังไม่เคยจัด theme นี้เลย รับรองว่าคนละแวกนี้ต้องตกใจแน่ แต่งผีมาบ้านเสี่ยใจเสือ ไม่อยากทำงานแล้ว อยากวิ่งไปหาชุดมาใส่เดี๋ยวนี้เลย

“พรุ่งนี้แล้วเนี่ยนะ”

“อื้อ น่าสนุกจะตาย ...นะๆ นะครับเสี่ย”
เกาะแขนออดอ้อนคนรักอย่างน่าหมั่นไส้ หาได้แคร์สายตาพนักงานไม่
เอาเถอะ
พวกเขาเห็นจนชินตา แรกๆ เสี่ยก็ห้ามนะ แต่เห็นใจอ่อนทุกครั้งไป
ถ้าเป็นตัวเองมาเห็นสายตาลูกหมา กับหน้าตาอ้อนๆ น่าฟัดอย่างนั้น ก็คงเป็นแบบเสี่ยเหมือนกันแหละ

“คนที่นี่เขาไม่อินฮาโลวีนกันหรอก”

เน่ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“อินไม่อินไม่เห็นเกี่ยว ตราบใดที่เสี่ยเลี้ยงเหล้า เขาก็อิน”

คนฟังถึงกับยิ้ม

เออ ก็จริงของเมีย

เสี่ยอเนกเห็นว่าบ้านตัวเองเงียบมานานแล้ว ความคิดของเน่ก็ไม่เลว เชิญพวกบอร์ดี้การ์ดให้มาสังสรรค์คล้ายเครียดกันสักหน่อย ไอ้แต่งตัวประชันกันน่ะคงไม่มีใครแต่งนอกจากเจ้าของความคิดที่ยืนฝันหวานอยู่ข้างๆนี่



การนัดเลี้ยงกะทันหันทำให้คนในบ้านวุ่นวายอยู่ไม่น้อย ทั้งเตรียมของว่าง ของหวาน ของคาว เหล้ายาปลาปิ้งตามสไตล์เสี่ยอเนกแกที่ของห้ามขาด และต้องอร่อย ห้ามปล่อยทิ้งไว้จนเย็นชืด ไม่งั้นโดนด่าเปิดเปิง ผู้ร่วมปาร์ตี้จึงต้องคอยกินวนกันไปอยู่เรื่อยๆ ช่วยแบ่งเบาภาระแม่ครัวที่ชักจะอายุมากขึ้นทุกวัน

ฮาโลวีนทั้งที
ไม่จัดเต็มก็ไม่ใช่เนเน่สิ

เขานัดคุณเพื่อนเต้ หนุ่มเมืองกรุงให้หาชุดที่ต้องการมาให้ โชคดีจริงๆ ที่มันว่าง มันบอกขี้เกียจรับงานวันฮาโลวีน อิจฉาคนได้เที่ยว มันเลยเลือกจะนอนเล่นอยู่บ้าน แต่ก็มีเรื่องให้ออกจากบ้านจนได้

“ใส่ได้แน่นะ”
มือแกร่งชักจะอ่อนยวบยาบยามส่งถุงกระดาษให้เพื่อน
ก็ในนั้นมัน.....มัน.....น้อยเสียเมื่อไหร่

“แน่สิ”
ถ้าเน่ยืนยัน เต้ก็ขัดไม่ได้หรอกนะ

“งั้นกูออกไปแล้วนะ”

“เออ”
เน่รอให้แวมไพร์เต้สุดเชยออกไปจากห้องส่วนตัว ก่อนจะหยิบของข้างในออกมาจากถุง

ปากฉีกยิ้มไปถึงหูด้วยความพึงพอใจกับชุด
ถูกใจสุดๆ
อยากเห็นหน้าคนที่กำลังแต่งตัวอยู่ห้องข้างๆจังเลยว่าจะเหวอแค่ไหน

เนเน่คิดว่าเสี่ยต้องแต่งอะไรง่ายๆ อย่างแวมไพร์แน่ ลุคแกให้เสี่ยขนาดนั้น เผลอๆ เพื่อนเต้อาจจะดับไปเลยก็ได้ ส่วนเอ็มที่น่าจะกระเตงลูกของมันมา คงไม่มีอารมณ์สรรหาชุด ไอ้มิคสิพอเข้าท่า อาจจะแต่งเป็นกระหังก็ได้

.
.
.
.


ยืนหันซ้ายหันขวาอยู่หน้ากระจก
งดงาม
งดงามจริงๆ

น่ารักแบบนี้ เสี่ยต้องคลั่งแน่

เสื้อปกกะลาสีสีขาวบางๆ ตัวหลวมโคร่ง เน่จึงใส่แบบเอียงโชว์ลาดไหล่นวล ท่อนล่างเป็นกระโปรงสั้นจู๋ มีซับเป็นกางเกงข้างใน แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากถ้าเจ้าตัวยังกระโดดเหย็งๆอยู่

ขำตัวเองชะมัด
อายุก็ยี่สิบกว่าแล้ว ยังจะมาแต่งอะไรเป็นเด็กๆ

เน่ใส่ถุงเท้าสียาว มีลายขีดแดง-น้ำเงินสองเส้นพอให้มีอะไรบ้าง จากนั้นจึงใส่รองเท้าผ้าใบส้นสูงเป็นสิ่งสุดท้าย ส่วนหน้าไม่ได้แต่งมากนัก เน่ปาดอายชาโดว์สีน้ำเงินกับแดงอย่างละข้างเหมือนฮาลี่ย์ ควิน ด้วยความคิดตีบตัน นึกอะไรไม่ออก เขาแต่งหน้าไม่เก่งนี่


เอาล่ะ

เจ้าภาพต้องออกไปต้อนรับแขกเหรื่อ งานแต่งครั้งที่เท่าไหร่แล้วล่ะ ร้อยยี่สิบเก้าแล้วมั้ง
ถามว่าทำไมถึงเรียกว่างานแต่งเหรอ?
ก็คนเขาแซวกันน่ะสิว่าเมื่อไหร่จะแต่งในปาร์ตี้ปีใหม่ปีไหนสักปีหนึ่งนี่แหละ เสี่ยเลยบอกว่า “ก็นี่แหละงานแต่ง”
ตั้งแต่นั้นมา เวลาเสี่ยจัดปาร์ตี้ เนเน่ก็จะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเสี่ยจัดงานให้
รักเสี่ยนะ รักมากเลย รักมากขึ้นทุกวัน แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายก็ไม่เคยถอด ใส่จนนิ้วขึ้นเป็นรอยแหวน

“แถ่นแท้นนนน~”

ประตูไม้สักเปิดออกพร้อมเจ้าของห้องที่ทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอ
ทีแรกคิดว่าจะอลังการกว่านี้ เห็นหายไปนานเสียเหลือเกิน
เออ
มันก็อลังการ
ความ ‘แรด’ นะ

“ไปเปลี่ยน”

เสียงประกาศิตดังขึ้นแบบที่ทุกคนยังไม่ทันจะทัก

เนเน่หันไปหาเสียงนั้น ผู้ชายร่างสูงในชุดไทยประยุกต์ยืนกอดอกทำหน้าเข้ม

“แต่งเป็นอะไรกันล่ะนั่น”
ทักไปเพราะสงสัยจริงๆ งานฮาโลวีนอะไรวะ แต่งชุดไทย ผีไทยเหรอ? โธ่เสี่ย เน่อุตส่าห์คาดหวังจะเห็นแวมไพร์คูลๆ

“แต่งเป็นอะไรไม่สำคัญ แต่เน่น่ะแต่งเป็นอะไร? ไปเปลี่ยน”
ถ้อยคำชัดเจน ไม่ต้องเถียง

“...น่ารักจะตาย”
เสียงหงอยๆ ผิดกับตอนเปิดประตูออกมาลิบลับ
มิคในชุดช่างประปาถึงกับหลุดขำ

“จะเปลี่ยนเอง หรือจะให้พี่เปลี่ยนให้”

“มะ—-ว้ากกก”
จะพูดว่า ‘ไม่’ แต่คงช้าไป ร่างบอบบางน่าทะนุถนอมถึงได้โดนลากเข้าห้องหายลับไป ปล่อยให้แก๊งเพื่อนอ้าปากค้างอยู่หนึ่งวิ ก่อนจะสลายตัวไปหาของกินต่อ

“กูว่าแล้ว คนอย่างมันจะแต่งอะไร้ ถ้าไม่ยั่วผัว”
เอ็มอุ้มลูกวัยขวบเศษขึ้นไหล่ น้ำเสียงหน่ายกับเพื่อน แต่ก็เข้าใจมันนะ มีผัวที่แก่แต่แซ่บแบบนั้น นี่ขนาดเสี่ยแกแก่แล้วนะ ไหงเพื่อนเน่ถึงเหนื่อยกว่าเดิมก็ไม่รู้

“กูว่าถ้ามีคนใจกล้าล้วงคองูเห่ามาอ่อยเน่บ้าง จะเป็นยังไงวะ”
มิคสงสัย ยังไม่มีใครใจกล้าหน้าด้านพอทอดสะพานให้เน่เลย
ให้ตายเถอะ แค่ทอดสะพานเองนะ
อย่างว่า...เสี่ยน่ากลัวขนาดนั้น มีอำนาจที่จะสั่งฆ่าคนได้สบายเลยด้วยซ้ำ ใครกล้าก็บ้าแล้ว

“อย่าเพิ่งคิดเลย เฮ้ยเต้ คุณจะกลับกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ แม่ผมตำน้ำพริกไว้ให้”
สรรพนามอันไพเราะทำให้ประโยคดูประดักประเดิด

“จริงเหรอ ขอบคุณมากๆ อยากกินมานานแล้ว ไม่รู้ว่าจะเผ็ดเท่าคนในห้องนั่นหรือเปล่านะ”

“เผ็ดไม่เผ็ดไม่รู้ รู้แต่ว่า ไอ้เน่เดินขาถ่างแน่เลยว่ะ”

.
.
.
.
.


“แฮ่กๆๆ อะ...อือ...เสี่ย ...อ๊า! อ๊า!”
ปลายหัวอวัยวะแข็งร้อนโดนจุดกระสันถี่ยิบ ยิ่งร้องก็ยิ่งแกล้งเหมือนจะให้ขาดใจ
เสี่ยใช้แค่ท่าเบสิคพื้นฐานกับเน่ สองแขนกอดขาเล็กเนียนเอาไว้ แล้วดันกายเข้ามาเรื่อยๆ ไม่เร่ง แต่กระแทกโดนจุดเสียวทุกครั้ง เน่ถึงจุดสุดยอดมาสามครั้งโดยที่ไม่ได้แตะของๆตัวเองเลยแม้แต่นิด

“อะ อะ อื้อ...อื้ม..”
เน่กัดปากกลั้นเสียงร้องเมื่อใกล้จะถึงอีกครั้ง เป็น multi orgasm ที่ยอดเยี่ยมที่สุดนับแต่เจอมาเลย เสี่ยไม่เคยโหมกระหน่ำการ ‘แกล้ง’ แบบนี้มาก่อน

“โอะ ...อืออ”
สองแขนสะเปะสะปะ หาที่วางไม่ได้ บางครั้งเน่ก็ตีหลังเสี่ย บางครั้งก็บีบเกร็งหาหลักยึด
น้ำกามมากมายบนหน้าท้องพาเหนอะหนะ เลอะชุดแสนน่ารักที่เต้อุตส่าห์หามาให้ กระโปรงค้างอยู่ที่ปลายข้อเท้าข้างหนึ่ง ห้อยต่องแต่ง ยิ่งเห็นยิ่งอาย ระคนเสียวกระสัน

“ถ้าดื้อมาก—ก็จะโดนแบบนี้”

“อือ...อะ”
เน่ได้แต่ครางตอบ
แบบนี้มันก็ดีนะ เสียวสุดๆ แต่ไม่ได้พักได้ผ่อนเลย หายใจแทบไม่ทันแล้ว

“อะ!”
มาแล้ว! ตรงนั้น! อย่า~ เสี่ยรู้ดีเกินไป เสี่ยแกล้ง! ใช่ ! ใช่ ! ตรงนั้น

“...โอะ...อ๊า..! อ๊า...!”
ลำตัวเหยียดเกร็ง บางอย่างวิ่งจี๊ดตั้งแต่สมองจรดปลายเท้า แล้วพุ่งออกมาที่กลางลำตัว ได้ยินเสียงเสี่ยขำร้าย ตีแขนแกไประบายความโกรธ

“พ...พอแล้ว”

“พอแล้วเหรอ?”

“ไม่เอาแล้ว”
เหนื่อย
รู้สึกดี
แต่เหมือนจะตาย
จะไม่ว่าเลยถ้าไม่ใช่สี่รอบภายในเวลาติดๆกัน ถ้ามีอีกคงฟ้าเหลืองแน่

“ไม่เอาแล้วจริงๆ?”

“...ไม่เอา...ล..แล้วเสี่ย”

“เอาอีกรอบเถอะ”


Noooooooo!!!!!




-ให้ทายว่าเสี่ยแต่งเป็นอะไร

-ฉากอัศจรรย์ มาเบาๆ ได้แรงบันดาลใจจากคลิปโป๊ที่ดูแล้วหายใจแทบไม่ทันตามฝ่ายรับ สงสารฝ่ายรับมาก เหมือนจะไม่ไหว orgasm หลายๆครั้งติดกัน คงจะ hitting his prostate อย่างหนักหน่วง
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: ตอนพิเศษสั้นๆ เบาๆ วันฮาโลวีน 2 พ.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 02-11-2018 21:33:13
เป็นฮาโลวีนที่เรียกเลือดมาก..กกกกก   :pighaun: :pighaun: :pighaun:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: ตอนพิเศษสั้นๆ เบาๆ วันฮาโลวีน 2 พ.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 02-11-2018 22:25:30
สงสารนังน้อง ตลกกก  :hao7:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: ตอนพิเศษสั้นๆ เบาๆ วันฮาโลวีน 2 พ.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: Parapoyfaii ที่ 18-03-2019 10:53:57
จบแล้ววววววว
เป็นนิยายที่เห็นพัฒนาการของตัวละครชัดมาก โดยเฉพาะน้องเน่
โตขึ้นเยอะเลย แต่ความยั่วๆบดๆ ยังอยู่เหมือนเดิม
ความรักเขามั่นคงจริงๆคู่นี้
ขอบคุณคนแต่งนะคะที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่าน
ขอบคุณค่าา  :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: ตอนพิเศษสั้นๆ เบาๆ วันฮาโลวีน 2 พ.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 24-03-2019 13:43:13
 :pighaun: :haun4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: ตอนพิเศษสั้นๆ เบาๆ วันฮาโลวีน 2 พ.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 24-03-2019 23:20:57
ถึงแก่แต่ก็แซ่บนะจ๊ะ
สงสารเน่กันเลยทีเดียว อิอิ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: ตอนพิเศษสั้นๆ เบาๆ วันฮาโลวีน 2 พ.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: ffern ที่ 25-03-2019 23:43:19
เเซ่บมากรูกเอ้ยยยยยยยยยย
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: ตอนพิเศษสั้นๆ เบาๆ วันฮาโลวีน 2 พ.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: ffern ที่ 26-03-2019 23:28:17
เราก็คนสุพรรณอ่านเเล้วอินตามนึกบรรยากาสออกเลยยยยย :-[
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: ตอนพิเศษสั้นๆ เบาๆ วันฮาโลวีน 2 พ.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 31-03-2019 20:59:19
ฉากจบแบบว่า :pighaun:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: ตอนพิเศษสั้นๆ เบาๆ วันฮาโลวีน 2 พ.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 01-04-2019 21:30:17
สนุกมากๆ ฮาด้วย เน่ไม่เหมือนเด็กที่โดนพ่อแม่จับขายเสี่ย นี่นึกว่าจะตรอมใจดราม่าน้ำตาท่วมเจียมเนื้อเจียมตัว แต่ไม่มี๊
ส่วนเสี่ยก็คาดว่าคงรีบจับเด็กข่มขืนฝืนใจ แต่ไม่ใช่เลย ผิดคาดหมด 555

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
บวก^^
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: ตอนพิเศษสั้นๆ เบาๆ วันฮาโลวีน 2 พ.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: Wtftt ที่ 02-04-2019 01:19:04
เสี่ยของเน่ เน่ของเสี่ย โอ๊ยยยยยละมุน
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: ตอนพิเศษสั้นๆ เบาๆ วันฮาโลวีน 2 พ.ย.61
เริ่มหัวข้อโดย: Piiiimsen ที่ 07-04-2019 19:59:30
แงงงสนุกก ชอบความเสี่ย5555 นี่ก็ลุ้นสุดตัวว่าเขาจะดีกันเมื่อไหร่ สุดท้ายเสี่ยก็แพ้ความน่ารักของเน่ โอ๊ยยขอบคุณน๊าา  :o8:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 15-04-2019 14:21:58
สวัสดีค่ะทุกคน
หลังจากห่างหายไปนาน เราตัดสินใจทำอึบุ๊คขึ้นมาเก็บไว้
เราใช้บริการของ mebmarket
สำหรับผู้ที่สนใจ สามารถไปอุดหนุนเรากันได้นะคะ

รายละเอียดหนังสือตามด้านล่างเลยค่ะ

(https://scontent.fbkk2-8.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/57094422_824420127916102_500570879206359040_n.jpg?_nc_cat=104&_nc_ht=scontent.fbkk2-8.fna&oh=0c0bb29456a34cd611cbd1d7a043a1c6&oe=5D3ACA6E)
‼เสี่ยกับเน่ Chapter 1
ราคา 169 บาท มีตั้งแต่ตอน1-17
และตอนพิเศษ 2 ตอน ได้แก่
- โคแก่กับหญ้าอ่อน
- ตำนานรักดอกสุพรรณิกา (จุดเริ่มต้นของไทxเทียน)
ลิงก์ (http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTg1MDM3NiI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjU6IjkzNTgwIjt9)


(https://scontent.fbkk2-8.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/57090159_824420131249435_7856726676061814784_n.jpg?_nc_cat=104&_nc_ht=scontent.fbkk2-8.fna&oh=0b0c4de5f47f88dcd434ed27ea166de6&oe=5D39C432)
‼เสี่ยกับเน่ Chapter 2
ราคา 189 บาท มีตั้งแต่ตอนที่ 18-35
และตอนพิเศษ 5 ตอน ได้แก่
-ถึงเวลา (ไทxเทียน)
-Halloween
-ซื้อของขวัญให้เสี่ย
-ชีวิตประจำวันของนายอเนก
-Sweden
ลิงก์ (http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTg1MDM3NiI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjU6IjkzNTgxIjt9)
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 19-04-2019 01:21:03
 o13
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
เริ่มหัวข้อโดย: BabyGB ที่ 21-06-2019 04:25:40
สนุกมากเลยค่ะ ชอบน้องเน่อ่ะ แรกๆดูดื้อมาก แต่น้องรักเสี่ยจริงๆ เสี่ยนี่ก็หลงน้องน่าดู กว่าจะเข้าใจกัน งอนกันง้อกันโกรธ​กันดีกันจนเข้าใจกันได้ ด้วยความห่างของวัยอ่ะเนอะ ขอบคุณ​สำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
เริ่มหัวข้อโดย: theindiez ที่ 21-06-2019 19:19:41
น้องเน่ขยันทำตัวน่ารักแบบนี้ เสี่ยไปไหนไม่รอดหรอกก 555 เสี่ยไทป์แด๊ดดี้มาก แด๊ดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ ฮรุกกก แซ่บบมากกดก
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 10-07-2019 05:20:02
 :pighaun:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 11-07-2019 03:58:32
ขอบคุณคนเขียนมาก เน่เป็นเด็กแก่แดดที่น่ารักดี ถึงแม้กลางเรื่องจะต้องซดมาม่ากันไปสักพักแต่พอคืนดีกันก็หวานมาก
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
เริ่มหัวข้อโดย: Psycho ที่ 18-07-2019 15:49:26
 o13
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 16-04-2020 11:46:21
 :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 23-01-2021 14:46:57
สนุกมากกก ผิดคาดเลย มีทุกอารมณ์ ชอบความแก่แดดของเน่อ่ะ อย่างฮา 555 ด้วยความที่มันมีความหน่วงระหว่างวัยแทรก มันก็มีข้อคิดในการรักกันอยู่ด้วยกัน บวกกับความฮาความแก่แดดของเน่ มันจึงไม่น่าเบื่อ มีมิติมากขึ้น สนุกๆ  :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
เริ่มหัวข้อโดย: pogpax ที่ 24-01-2021 15:34:09
 :z13:
หัวข้อ: Re: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
เริ่มหัวข้อโดย: PanGii ที่ 25-01-2021 01:51:06
เสียน้ำตาไปหลายลิตรอยู่ (อินอะไรขนาดนั้นยังงงตัวเอง) ทั้งเรื่องเน่ตอนเด็กช่วงแรก แล้วก็เรื่งของเทียน สนุกมากค่ะ