มีทั้ง
อุ๊บอิ๊บเป็นของเราหมดเลย อิอิ
ใกล้จบแล้วนะคะ คงอีกไม่กี่ตอนแล้ว อย่างที่บอกว่าเล่าสู่กันฟัง ว่างๆก็มาอ่านกัน อย่าเพิ่งเบื่อกันไปก่อนนะคะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ยังติดตามค่ะ
****************************************************
ผมเลยตอบเบ็ตไปว่า “ใช่...พี่ต่ายน่ารัก”
ผมกลืนน้ำลายอีกครั้งก่อนพูดต่อ“ พี่ต่าย....เป็นแฟนโอมเองล่ะเบ็ตตี้”
ผมพูดขณะที่มองหน้าเบ็ตไปด้วย แต่เบ็ตกำลังมองไปบนเวที แล้วก็พอดีกับที่ บนเวทีและบรรดาแขกที่มาในงานกำลังเฮกับคำตอบของเจ้าบ่าวที่บอกว่าติดใจเจ้าสาวเพราะเสน่ห์ปลายจวักการทำแซนวิชมาให้ทานทุกวัน หึหึ
“คิกคิก อะไรนะโอม...เบ็ตไม่ทันฟังมัวแต่ฟังบนเวที โอมว่าอะไรนะ??”เบ็ตหันมามองผมตาแป๋วใสซื่อ ผมเลยต้องพูดอีกเป็นครั้งที่สอง
“พี่ต่ายเป็นแฟนโอม...เบ็ตได้ิยินรึยัง”
ผมพูดเสียงดังที่ข้างหูเบ็ตอีกครั้ง ผมกลั้นหายใจรอคำตอบและปฎิกริยาจากเบ็ตเมื่อผมพูดจบ รู้สึกเหมือนตอนรอคำตัดสินรางวัลอะไรสักอย่าง ว่าผลงานผมจะเป็นที่พอใจของกรรมการไม๊
เบ็ตตี้เงียบไปพักหนึ่งครับ กระพริบตาถี่ๆแล้วก็ค่อยๆเปิดรอยยิ้มจริงใจส่งมาให้ผม
“ก็แค่นั้นเองโอม....เบ็ตก็รอฟังจากโอมอยู่นี่แหล่ะ ยินดีด้วยนะโอม”เบ็ตมาจับมือผมไว้ มือของทั้งผมและเบ็ตเย็นเฉียบเลยครับ หรือว่าความจริงนี้ก็ทำให้เบ็ตตกใจไปไม่น้อยเหมือนกัน
“พี่ต่ายเป็นคนน่ารักจริงๆ โอมโชคดีจัง”เบ็ตตี้พูดกระซิบข้างๆหูผมเมื่อเห็นว่าพี่ต่ายเริ่มชะโงกหน้ามาดูว่าเราสองคนคุยอะไรกันจุ๊กๆจิ๊กๆอยู่
“ถ้าไม่ใช่แฟนโอมนะเบ็ตจะสอยเลย อิอิ”ผมได้แต่หัวเราะแหะๆครับ การคุยกับเบ็ตตี้ทำให้ผมสบายใจขึ้น มั่นใจขึ้น ว่าเพื่อนผมก็น่าจะรับผมได้ที่ผมจะมีคนรักเป็นพี่ต่าย เหลือก็แต่ไอ้เจี้ยเล่ที่ผมต้องบอกมันอย่างน้อยมันก็เป็นกิ๊กเก่าของผม แล้วถ้าไม่บอกมันให้แน่ชัดกันไป เกิดมันมาลวนลามผมอีกผมคงไม่มีหน้าไปสบตาพี่ต่ายได้อย่างสบายใจอีก
“เบ็ตจะบอกอะไรให้นะโอม เบ็ตรู้ตั้งนานแล้วล่ะ อิอิ”เบ็ตตี้ยิ้มล้อเลียนผม แต่ผมงงว่าเบ็ตรู้ได้ยังไงกัน หรือว่าพี่ต่ายบอก
“พี่ต่ายบอกเหรอ...”เบ็ตตี้ส่ายหน้ายิ้มๆ
“พี่ต่ายเค้าไม่พูดอะไรเลย แต่เบ็ตสังเกตเวลาเค้ามองโอม”ผมได้แต่ทำตาปริบๆพี่ต่ายมองผมเหรอ มองตอนไหนล่ะ หรือตอนเปเล่มานัวเนีย
“มอง...ยังไง???”มองแบบไหนกัน หรือว่าผู้หญิงมีเซนส์เรื่องแบบนี้
“ก็มองแบบๆๆ..บอกไม่ถูกหรอก มองแบบว่ารักน่ะ โอมก็เหมือนกัน โอมไม่รู้ตัวหรอกว่าโอมมองพี่ต่ายบ่อยจะตายไป” เบ็ตตี้พูดไปก็หัวเราะไป ทำให้ผมเขินนะเนี่ย ผมก็ปิดสายตาตัวเองไม่มิดเหรอ ผมเลยได้แต่ยืนหัวเราะเอียงคอ อายหน่อยๆครับ
“แต่ก่อนโอมยังไม่เคยมองเบ็ตแบบนี้เลยนะ น่าอิจฉาพี่ต่ายจัง”เสียงของเบ็ตตี้ดูเป็นการกระเซ้ามากกว่าที่จะอิจฉาจริงๆครับ คงไม่ได้จริงจังอะไร
“เบ็ตน้อยใจผมเหรอ แต่ตอนนั้นผมก็รักเบ็ตจริงๆนะ ไม่ได้หลอกลวงเลย” แต่ความรักตอนนั้นกับตอนนี้ ผมว่ามันต่างกันน่ะครับ อาจจะที่อายุ ความคิดก็ต่างกันด้วยมั๊ง
เบ็ตตี้เอามือมาตีแขนผมเบาๆ “เบ็ตรู้น่า ก็ตอนนั้นเรายังเด็กๆกัน แต่เบ็ตก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้โอมอยู่นะ โอมไม่ต้องกลัวอะไร”
“อือ...แล้วตอนในลิฟท์น่ะเบ็ตเห็นนะ ว่าโอมยื่นนิ้วก้อยให้พี่ต่ายน่ะ ก็ลิฟท์มันเป็นกระจกนี่นา ใครทำอะไรข้างหลังก็เห็นหมดแหล่ะ ตอนแรกก็งงๆว่าเล่นอะไรกัน แต่เบ็ตดูท่าทีของโอมกับพี่ต่ายเบ็ตก็ดูออกนะโอม”
ผมพยักหน้าให้เบ็ตตี้ มองหาพี่ต่ายอีกทีไม่รู้ว่าไปคุยกับใครครับ คงเจอคนรู้จัก ผมเลยหันมาคุยกับเบ็ตตี้ต่อในขณะที่พิธีการบนเวที ก็ยังคงดำเนินต่อไป
“ผมถามเหตุผลคุณฟร๊องหน่อยนะครับ ทุกท่านคงได้รับของชำร่วยงานในวันนี้แล้ว เป็นพวงกุญแจ” เสียงของคุณโยพิธีกรชายหน้าตาญี่ปุ่นในงานถามเจ้าบ่าวขึ้นมา ดึงความสนใจผมไปที่เวทีอีกครั้ง
“สงสัยเหมือนที่ผมสงสัยไม๊ครับ ทำไมพวงของคุณฟร๊อง เอ๊ยพวงกุญแจไฟฉายของคุณฟร๊องถึงส่องออกมาเป็นตัว X” ได้ยินเสียงฮือฮาคุยกันอื้ออึงอีกครั้ง มีเสียงตะโกนออกมาแว่วๆว่า “สงสัยคร๊าบบบ” คงจะเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวน่ะครับที่แซวมา เจ้าบ่าวยิ้มเขินแก้มบวมเลยครับ
พิธีกรสาวสวยคุณกุ้งกล่าวออกมาว่า“ถามเจ้าสาวคุณนนนี่ดีกว่าค่ะ ว่าที่มาที่ไปของ ของชำร่วยในวันนี้มีที่มาเป็นอย่างไรกัน”
นนนี่ยิ้มเอียงอายแล้วตอบไปว่า “มาจากที่ระลึกของวงดนตรีที่คุณฟร๊องชอบค่ะ” พิธีกรชายถามต่อไปว่า
“แสดงว่าที่บนเวทีเขียนว่า ฟร๊อง X นนนี่ ก็หมายถึงวงดนตรีนี้เหรอครับคุณฟร๊อง”
“ใช่ครับ”เจ้าบ่าวตอบสั้นๆ แล้วยิ้มเขินๆครับ
“เหรอครับผมก็แอบคิดเป็นอย่างอื่นไปซะได้ ฮ่าๆๆๆ” พิธีกรชายยังคงแซวครับ พร้อมกับเสียงเพื่อนๆที่ฟังแล้วเฮๆกัน เจ้าบ่าวไม่ได้พูดอะไรได้แต่หัวเราะแล้วทำหน้าแดงๆนิดหน่อย ดูฟร๊องเค้าจะเป็นคนขี้อายไม่น้อยนะครับ ออกจะขัดกับที่ผมเจอในห้องแต่งตัวไปหน่อย
ผมว่าฟร๊องคงจะชอบวงดนตรีนี้เอามากๆเลยครับ ของชำร่วยก็ X บนเวทีก็ X ตลกดีครับ วันๆคงมีแต่XXXXX ฮ่าๆๆๆ แล้วนนนี่เพื่อนผมมันจะไหวเหรอนั่น กร๊ากกกกกกก
พอเจ้าบ่าวเจ้าสาวตัดเค้กเสร็จ ก็ถึงเวลาที่สาวโสดหลายๆคนรอคอย ช่วงโยนดอกไม้แต่งงานไงครับ สาวๆเริ่มเดินมาอออยู่หน้าเวที เบ็ตตี้เลยขอตัวจากผม “โอมเบ็ตไปรับดอกไม้ก่อนนะจ๊ะ เผื่อเบ็ตจะได้แต่งงานเป็นคนต่อไปมั่ง คริ คริ ”
พวกเราหนุ่มๆก็ได้แต่ยืนมองอย่างขำๆ ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้หรอกครับ แต่ได้ยินคนพูดกันบ่อยๆว่าถ้าได้กินเค้กแต่งงาน ได้รับช่อดอกไม้เจ้าสาวในวันแต่งงาน จะได้เป็นเจ้าสาวคนถัดไป ซึ่งก็ยังพิสูจน์ไม่ได้อยู่ดีว่ามันจริงหรือไม่จริง
แล้วพี่ต่ายที่มายืนอยู่ข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก้ไม่รู้ก็เอ่ยขึ้นมาว่า “เหมือนพี่เจอน้องที่รู้จักเลยโอม เอ๊ะมางานนี้ได้ยังไง”
“ไหนเหรอพี่ต่าย คนไหน” ผมชะเง้อมองตามพี่ต่ายไปยังกลุ่มสาวๆที่ยืนรอช่อดอกไม้อยู่มากมาย
“คนที่ใส่ชุดสีเขียวขี้ม้า ที่ผมยาวๆ คนที่อยู่เยื้องๆกับเบ็ตตี้น่ะ” ผมมองตามที่พี่ต่ายบอกก็พบว่าเป็นสาวน้อยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ขนาดกระทัดรัด ผิวขาวแบบคนเหนือ พี่ต่ายไปรู้จักผู้หญิงน่ารักน่าหยิกแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย ผมชักระแวงบ้าง
แต่ก็ยังไม่ทันได้ถามอะไรครับ เสียงกรี๊ดจากสาวๆดังขึ้นมาเมื่อนนนี่โยนดอกไม้ ผมเห็นเพื่อนผมซึ่งยังดูไม่ออกว่าเป็นใครกระโดดขึ้นไปรับดอกไม้ ทำให้เบ็ตตี้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นแท้ๆรับไม่ทันครับ แต่เพื่อนๆก็ไม่มีใครจริงจังกันครับเป็นแค่เรื่องสนุกสนานของสาวๆ ไม่ถึงขนาดต้องมาแย่งดอกไม้กันเหมือนกับนางงามแย่งมงกุฎหรอกครับ
ช่วงนั้นเองเจี้ยเล่ก็มาตบไหล่ผม “หูยยย...โอมจ๋ามาอยู่นี่เองกรูมองหาเมิงตั้งนาน อะไรว่ะมาหลบอยู่มุมเสา ไม่ไปคุยกับเพื่อนๆ มีแต่คนถามหาเมิง”
พี่ต่ายหันมามองผมกับเปเล่ครับ แล้วก็ “พี่ขอตัวไปหาอะไรทานหน่อยนะโอม เปเล่ เดี๋ยวมา” ผมพยักหน้าให้พี่ต่าย พยายามสบตาพี่ต่ายก็พบแต่เพียงรอยยิ้ม พี่ต่ายคงจะเชื่อในตัวผม...ว่าผมจะบอกเปเล่ไปตามความจริง เลยเปิดโอกาสให้ผมมากกว่า
พอพี่ต่ายเดินพ้นไปยังไม่ถึง1นาทีครับ เปเล่ก็เปิดฉากเลย
“นี่โอมจ๋า กรูถามเมิงจริงๆ พี่ต่ายมากับเมิง เค้าเป็นอะไรกับเมิงกันแน่”เมิงพูดได้ตรงเป้ามากเจี้ยเล่ เมิงไม่อ้อมไปอ้อมมาซักหน่อยเหรอ เมิงตรงกับกรูจนกรูตกใจแทบตั้งตัวไม่ทัน นี่ถ้าเมิงยิงแกสน้ำตาใส่กรูเมิงก็ทำเอากรูน้ำตาไหลพรากเพราะเมิงยิงตรงหน้ากรูเลยนะเนี่ย
“เป็นแฟนกรูเอง”
มันพูดตรงมา...ผมก็ตรงไปครับ จะได้จบข่าวกันไป ดีเหมือนกันไม่ต้องมาออกรายการความจริงวันนี้ หรือรอออกเรื่องเล่าเช้านี้ให้มันเสียเวลาคุณสรยุทธ
เพื่อนผมถึงกับค่อยๆอ้าปากแล้วค้างไว้อย่างนั้น ราวกับว่าผมเป็นทันตแพทย์กำลังจะตรวจหาฟันผุให้มัน มองหน้ามันแล้วก็ขำ ผมเลยค่อยๆเอามือดันคางมันให้ปากของมันหุบซะกันอุจาด กลัวน้ำลายมันไหลย้อยออกมาด้วยครับ
“เรื่องจริงไม่ผ่านจอ ผ่านจากปากกรูเอง จริงๆนะ ไม่เชื่อเหรอเปเล่” ผมพยายามพูดให้เพื่อนผมมันหายจากอาการช็อคที่มันเป็นอยู่ครับ อยากให้มันขำก็ได้ แต่ก็อยากให้เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด แต่ตอนนี้มันกระพริบตาถี่ๆครับเหมือนคนโดนผงเข้าตา เดี๋ยวกรูเอากีบหน้าเขี่ยผงออกให้เมิงเองไอ้เล่เอ๊ย
“มึงสงสัยอะไรถามกรูได้นะ อย่าเงียบ กรูรู้ว่าเมิงเคยพูดได้ หรือตอนนี้เป็นใบ้ไปทันที”
มันพยักหน้าครับ ตกลงมันเป็นใบ้?? ก็คงจริงเพราะมันยังเงียบ ทำสีหน้าเจ็บปวดครับ นี่ผมทำร้ายจิตใจเพื่อนอีกแล้วใช่ไม๊
“ไหนถ้าเมิงพูดได้เมิงพูดตามกรูนะ......อาาาาาาาาาาาา”
มันพยักหน้าอีกครั้งครับแล้วพูด “อาาาาาาาาาาาาาาา”มันเชื่องมากครับ ว่าง่ายจริงๆ บอกให้ทำอะไรก็ทำตาม
ตอนนี้มันมองหน้าผมนิ่งเหมือนจะพยายามบอกอะไรผม ผมพยายามมองตามัน ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ผมทำได้เพียงส่ายหัวครับ
“กรูไม่เข้าใจ เมิงว่าไง เมิงพูดมาดีกว่า กรูอึดอัด” มันพยักหน้าอีกครั้งครับ ทำหน้าลำบากใจ มันคงเกรงใจผมน่าดู
“เมิง........”
“เมิง.......” ผมทำใจแล้วครับ ก็ผมรักพี่ต่ายนี่นา มันจะพูดยังไงผมก็ไม่สนใจแล้ว
“เมิง...เหยียบเท้ากรู กรูเจ็บ "
"ไอ้โอมจ๋า เมิงบอกกรูตรงๆได้กรูไม่ว่า ทำไมต้องลุ้นจัดจนขยี้ตีนกรูด้วยว่ะ...”ผมก้มลงดูที่เท้าผม เต็มๆตรีนครับ ผมรีบชักเท้าออกในทันที มันคงจะเจ็บมาก ทำหน้าเบ้เลยครับ
“อ้าวก็กรูไม่รู้ กรูกลัวเมิงได้ยินไม่ชัดเลยจะเดินเข้าไปไกล้ๆ ใครใช้ให้เมิงเอาเท้ามาเป็นพรมรองเท้ากรูล่ะ กรูขอโทษนะเล่จ๋า”แหะๆ ผมได้แต่ขอโทษขอโพยยกมือไหว้มันครับ
“เออพักเรื่องนั้นไว้ก่อน แต่รองเท้ากรูคู่หลายหมื่น ใครจะรับผิดชอบว่ะ”มันทำหน้าหวงของขึ้นมาทันทีครับ ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะรสนิยมสูงขนาดนี้ใส่รองเท้าแพงๆด้วยเหรอเนี่ย
“เอาน่ากรูขอโทษแล้วกัน เมิงก็ไปเช็ดเอาเดี๋ยวก็เหมือนเดิม ของดีๆตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้หรอก เพชรก็ย่อมเป็นเพชร ขัดๆถูๆเดี๋ยวก็เงาเอง”กร๊ากกกกก พูดมั่วๆไปครับให้มันมึนๆงงๆไว้ก่อน เพื่อนผมมันได้แต่เกาหัวแกรกๆ แล้วมันก็คงลืมเรื่องรองเท้าไปแล้ว แต่มาถามผมใหม่อีกครั้ง
“เออๆๆๆเอาเรื่องแฟนเมิงดีกว่า....ยังไม่มาใช่มะได้คุยกันก่อน”มันชะโงกหน้ามองซ้ายขวา หาพี่ต่ายครับ ผมมองๆก็อ้าวพี่ต่ายไปคุยกะสาวคนนั้นแล้วครับ คนที่พี่ต่ายว่ารู้จักใครกันแน่ก็ไม่รู้ ไม่เป็นไรปล่อยไปก่อน เดี๋ยวค่อยไปดูอีกที
“ว่ามา....จะคุยอะไรเปเล่”คุยไปตรงๆก็ดีครับ ผมจะได้สบายใจ พี่ต่ายด้วย
“ก็.....เมิงเป็นเกย์เหรอ ทำไมกรูไม่รู้ เป็นมานานแล้วเหรอ ทำไมเมิงไม่รักกรูก่อนล่ะ หรือว่ากรูไม่มีเสน่ห์ ทำไมเมิงรักพี่เค้า แล้ว....”
มันยังเหมือนเดิมครับ ถามมาแบบไม่ต้องเกรงใจกันเลย มาเป็นซีรีส์ ผมตอบมันไม่ทันจริงๆครับ ฟังๆแล้วเริ่มท้อคงเป็นเวรเป็นกรรมของผม
“นี่กรูไม่ได้สอบจบปริญญาโทน่ะ เมิงถามอย่างกับกรูเป็นนักเรียน ที่กรูทำรีพอทส่งเมิงเลยไม๊ เมิงได้ดูให้ละเอียด แล้วสอบผ่านไม่ผ่านก็บอกมา”
มันส่ายหน้า ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “ไม่เอา เมิงก็รู้ว่ากรูไม่ชอบอ่านหนังสือ กรูขี้เกียจ”
ผมล่ะอยากจะบร้าไปกับมัน ผมพูดเล่น แต่มันเจือกต่อยอดมุกผมไปอีก ทำเอาผมไปต่อไม่เป็นเลย
“ก็กรูเล่าสั้นๆได้ไม๊ล่ะ”ผมก็เลยถามมันไปแบบนี้
“ได้ๆ เล่าไงก็ได้ เล่ามาแล้วกัน กรูไม่ยอมนะ เรื่องแบบนี้มาปกปิดได้ไงว่ะ เมิงอย่ามาทำซุกแฟนแบบซุกหุ้น”
“ กรูไม่ได้ปิดเพียงแต่กรูไม่ได้บอกเท่านั้นเอง ก็กรูไปเจอพี่เค้าที่ทำงาน แล้วก็รักกัน....”
“แล้ว....”มันจ้องผมเขม็งรอผมพูดต่อ
ผมก็เลยพูดต่อไป “แล้วก็...”
“จบ”
จะให้เล่าอะไรมากล่ะครับ ถ้าเล่าให้ละเอียดก็คงต้องไปเปิดห้องโรงแรมนอนกันไม่ต้องกลับบ้านแล้ว
“แค่เนี้ย...”มันกระทืบเท้า สะบัดมือ เป็นเด็กๆเลยครับ มีบิดตัวไปมาเล็กน้อยด้วย ตกลงจะเหมือนจะดูคอนเสิร์ทแล้วครับ ถ้าเริ่มโยกหัว เป่าปาก นี่ก็ใช่เลย
“อืมมม...แค่นั้น”ผมพยักหน้าให้มัน คอนเฟิร์มมมม
“ขอบใจนะเมิง ถ้าเมิงไม่บอกกรูว่าจบ กรูนึกว่าเมิงเพิ่งอินโทรซะอีก”
มันทำหน้างอครับผมสะบัดตัวไม่หยุด ผมเลยต้องโอบไหล่มัน กลัวคนอื่นจะคิดว่าผีเข้าสิงมัน
“ก็กรูรักกับเค้า กรูเป็นเกย์รึเปล่ากรูไม่รู้ รู้แต่ว่าเค้ากับกรูรักกัน กรูมีความสุขที่อยู่กับพี่ต่าย เมิงไม่ดีใจกับกรูเหรอที่กรูมีแฟนน่ะ”
ผมรู้ว่ามันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมครับ ผมมั่นใจว่ามันต้องยินดีกับผมแน่ๆ เพียงแต่มันจะพูดว่าไงเท่านั้นเอง
“กรูผิดหวังกับเมิงมากเลยโอม”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เฮ้อไปต่อยังไงดีล่ะพี่น้องเอ๊ยยยยย
หัวข้อ: •:*´¨`*:•ღ ตรวจสอบหัวใจ ღ•:*´¨`*:• แจ้งเลขพัสดุ หน้า51 (อ่าน 446058 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก