บทที่ 22: นมจืดกับเงาะป่า [100%]
“นั่นมึงจะไปไหนอี๊กกกกก”
ขาเล็กชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของศัตรูพ่ายดังตามหลังมา
“ก็...” นมจืดทำตาล่อกแล่ก “จะไป เอ่อ...ไป...แถวนี้นิดหน่อย”
โอ๊ย! เดี๋ยวนี้มีการอุบอิบไม่ยอมบอกดีๆด้วยนะ ใครสั่งใครสอนให้ลูกของคุณผู้ปกครองเสียคนแบบนี้
“ไปไหน? ตอบมาดีๆ” อย่าให้ต้องถึงกับเตรียมไม้เรียว
ริมฝีปากเล็กเม้ม คิ้วตก “ฮื้อ...ก็ไป เอ่อ เอาข้าวไปส่งให้พระเอกหน่อยอะ”
ทำไมต้องเอาไปส่ง? ผันตัวมาเป็นไลน์แมนดิลิเวอรี่ข้าวกลางวันหรือไง หะ?!
“แล้วตัวมึงอะ แดกแล้วเหรอไงหะ?”
“ก็...เดี๋ยวซื้อไปกินด้วย” คนตอบย่นคอ
ที่มันตอบนี่คือหมายความว่า ไอ้นมมันจะไม่กินข้าวกับพวกกูแต่ว่าจะซื้อแล้วถ่อไปแดกกับไอ้ผีนั่นที่คณะของมันเนี่ยนะ? โอ๊ยยยยย ลูกกูใจแตกไปแล้ว ช่วยด้วย
“เดี๋ยว...ก่อนมึงไป กูถามอะไรหน่อย” ป้อมปราบทำหน้าเข้ม “ตอนนี้มึง...กับมัน...คบกัน?”
คนฟังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “เราก็...” หยุดไปครู่หนึ่ง “ไม่รู้สิ”
เอ้า ไอ้ห่าน ปล่อยให้พวกกูลุ้นซะ
“เอ้า...แล้วนี่ที่ไปเทียวไล้เทียวขื่อมันนี่มึงไปทำไมวะ”
นมจืดเกาแก้ม ทำปากจู๋ “ก็พระเอกบอกว่า...อยากให้เรียนรู้ไปด้วยกันอะ”
โอ้โห...คำตอบแม่งดาราสัสๆ
“แล้วมึงก็เชื่อมันนี่นะ...”
“ก็...อื้อ...ไม่ถามแล้วน้า เราเขินมากๆ” แก้มขาวๆขึ้นสีเรื่อๆ “เรา...ไปซื้อข้าวก่อนนะ” พูดจบก็ไม่ทันรอให้ผู้ปกครองแย้งอะอไรทั้งสิ้นเจ้าตัวดีก็วิ่งแน่บไปแล้ว
เฮ้ย! กลับมาคุยกับพวกกูให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ
นมจืดรีบไปโรงอาหารพลางขอโทษขอโพยป้อมปราบศัตรูพ่ายอยู่ในใจ สัญญาในใจว่าวันพรุ่งนี้จะไปกินข้าวเที่ยงด้วยแน่นอน
แต่ว่าวันนี้ขอยกเว้นหนึ่งวันเพราะว่าอยู่ๆพระเอกก็ไลน์มาบอกว่าช่วยซื้อข่าวไปให้หน่อย เจ้าตัวไม่มีเวลาออกมาหาอะไรกิน นม
จืดสงสารพระเอกมากเลย ช่ววงนี้โหมงานหนักมาก
ตั้งแต่หลังจากที่ไปดูหนังกันมาพระเอกก็แทบจะสิงนอนกินอยู่ที่คณะตัวเองไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องไปอาบน้ำสระผมหรือว่า
โกนหนวดเลย
นมจืดเห็นแล้วยังเหนื่อยแทน เลยว่าจะซื้อข้าวผัดกุ้งอร่อยๆไปเติมพลังเสียหน่อย นมจืดนึกไปถึงสมชาติและเพื่อนคนอื่นๆด้วยเลยตัดสินใจซื้อข้าวกล่องเพิ่มไปอีกสามกล่องเผื่อว่าใครจะกิน พอได้ข้าวทั้งหมดแล้วก็หอบหิ้วไปถึงคณะเพื่อนบ้านไม่ใกล้ไม่ไกลกันเท่าไร
พระเอกบอกว่าให้ขึ้นไปหาที่ห้องสตูฯได้เลยที่ชั้นบน นมจืดเดินเตาะเตะๆขึ้น สวนกับเด็กในคณะของพระเอกเลยถามทางนิดหน่อยด้วย
“มาหาใครเหรอ?” หนึ่งในกลุ่มนั้นถามขึ้น “ตอนนี้ห้องนั้นพวกปีสองใช้อยู่นี่”
“มาหา...”
“น้องหนู!” นมจืดยังตอบไม่เสร็จก็มีเสียงดังแทรกขึ้นมา
“อ้าวสมชาติ สวัสดีน้า”
“สวัสดีจ้า”
พอเห็นว่าคนมาใหม่คือสมชาตินมจืดก็ยิ้มตาหยี ส่วนเหล่าบรรดากลุ่มคนที่นมจืดถามก็ยกมือไหว้สมชาติใหญ่เลย นมจืดเห็นว่าสมขาติแอบยืดอกทำไหล่ตึงๆด้วย
“หวัดดีครับพี่ชาติ”
“เออๆ ดีๆ” ทำเสียงเข้มข่มเด็กปีหนึ่งไปงั้น
พอหลุดมาจากกลุ่มเด็กปีหนึ่งได้ นมจืดก็เดินตามหลังสมชาติมาจนถึงหน้าห้องสตูฯ
“จะเข้าไปไหม?”
นมจืดส่ายหน้า “ไม่เป็นอะไร เราฝากบอกพระเอกหน่อยละกัน” นมจืดไม่กล้าเข้าไปรบกวนเวลาของคนอื่นที่กำลังขมักเขม้นกับการทำงาน
“ไอ้เตี้ย...”
แต่ว่าไม่ทันต้องเรียก ร่างสูงใหญ่ก็มายืนจังก้าอยู่หน้าประตูห้องพอดี นมจืดยิ้มตาหยีให้อีกฝ่าย นัยน์ตาคมกริบก็อ่อนแสงลงยามจับจ้องที่อีกฝ่าย
“พระเอกเราซื้อข้าวมาแล้วน้า” ชูถุงข้าวกล่องเรียงกันเป็นตั้ง ก่อนจะโดนมือใหญ่มาคว้าไปถือเอง “ร้านนี้อร่อยมาก”
“ซื้อไรมาเยอะแยะ” บอกตรงๆว่ากูไม่คิดจะแบ่งส่วนบุญกับใครนะเว้ย ซื้อมาห้ากล่องทำซากอะไร
“ฮื้อ ก็ของพระเอกแล้วก็ของเราด้วย แล้วก็ซื้อมาแบ่งสมชาติด้วยน้า”
สมชาติแห่งศิลปกรรมดีใจจนเนื้อเต้น “อู้ว ขอบคุณมากนะจ๊ะน้องหนู”
พระเอกทำปากเบะ ถลึงตามองเพื่อนที่ทำหน้าระริกระรี้ดีใจเกินเหตุ
“ของมึงไม่มีส่วนแบ่ง”
“โว้ย ไอ้สันขวาน มึงแดกคนเดียวหกกล่องเร๊อะ?!”
“เออ!”
“เอามาไอ้เชี่ย!” สมชาติแย่งถุงในมือเพื่อนแล้วเดิน
“ไอ้เวร!” พระเอกสบถในคอ “กูบอกซื้อมาสองกล่องพอไง”
ไม่เอาสิ ไม่ดุนมจืดน้า “ก็...แบ่งๆกันกินไง”
คนตัวโตเหลือกตามองบน “ทั้งหมดเท่าไร?”
“อื้อ...ไม่เป็นอะไร” นมจืดส่ายหน้า แต่ว่าพระเอกกลับเอาแบงค์สีแดงสามใบมาตีแปะๆที่หัวของนมจืด
“เอาไป ไม่งั้นกูจะให้มึงอม!”
ฮื้อ! ยังไม่ตายน้า อมไม่ได้!
“เราเข้าไปได้เหรอ” คนตัวเล็กผลุบโผล่อยู่หน้าประตูห้อง พระเอกถอนหายใจเฮือก
“อยู่กับกูจะกลัวอะไรวะ กูบอกว่าได้ก็ได้ดิ”
พอเห็นพระเอกการันตีแบบนั้นนมจืดก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย พลางค่อยๆกระดึบๆเข้าตามร่างสูงใหญ่ไปในห้อง ด้านในเป็นห้องกว้าง เปิดแอร์เย็นเต็มพิกัด มีบางคนก็กางเสื้อหาอะไรมาปูนอนเรียงเป็นตับเลย บางคนก็นั่งนิ่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ บางกลุ่มก็สุมหัวกันเล่นเกมส์ออนไลน์
มีบางคนเงยหน้ามองว่าใครเข้ามาแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เดินไปหากลุ่มของสมชาติที่กำลังเปิดกล่องข้าวกันอย่างหิวโหย
“เราซื้อข้าวผัดกุ้งมาสองกล่อง นอกนั้นเป็นหมูกระเทียมกับกระเพรา” นมจืดเดินมาชี้ๆให้ แต่ว่าตัวเองขอหยิบข้าวผัดกุ้งสองกล่องมาถือไว้กับตัว “เราขอข้าวผัดกุ้งน้า”
ริมฝีปากได้รูปแอบลอบยิ้มกับตัวเอง ไอ้เตี้ยมันหยิบข้าวออกมาสองกล่องแสดงว่าอีกกล่องต้องเป็นของกูแน่นอน
พอได้ของมาเรียบร้อยพระเอกก็ดันคนตัวเล็กไปนั่งหลบมุมของห้อง นมจืดเปิดกล่องข้าวผัดกุ้งหอมฉุยก่อนจะดันไปทางพระเอก แล้วยิ้มแฉ่ง
“กินเยอะๆ จะได้มีแรง”
“เออ มึงอะแดก!”
นมตักข้าวคำเล็กเข้าปากเคี้ยวช้าๆ กินไปได้สักพักคนตัวเล็กก็เริ่มอิ่ม ตากลมโตเจิดจ้า อมยิ้มแก้มตุ่ยเมื่อเห็นกุ้งสามสี่ตัวถูกวางบนลงข้าวผัดของตัวเอง แล้วมือใหญ่ก็ตักข้าวผัดบางส่วนไป
“แดกน้อยเป็นสำรับเซ่นเจ้าที่อยู่เรื่อยเลยนะมึง”
ปากร้ายแต่ดูคนเราสิ ยกกุ้งของตัวเองให้เขาหมดกล่องเลยเนี่ย!
‘มึงต้องมา!’
คำพูดจริงจังของพระเอกยังคงวนเวียนอยู่ในหัว นมจืดรู้ว่าพระเอกต้องการให้เขาไปงานนี้ให้ได้
…งานนิทรรศการงานภาพถ่าย…
โปรเจ็กของเหล่าบรรดานักศึกษาของคณะศิลปกรรมเอกการถ่ายภาพ นมจืดเคยได้ยินผ่านหูมาเหมือนกันเพราะจัดขึ้นทุกปีและก็อนุญาตให้คนทั่วไปสามารถเข้าไปชมได้ งานนิทรรศการจัดคล้ายพวกอาร์ตแกลลอรี่ เปิดให้ชมทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ตั้งแต่ช่วงสิบโมงเช้าไปจนถึงห้าโมงเย็น
พระเอกบอกว่าให้มาวันสุดท้ายของงานเลย นมจืดก็ทำหน้าสงสัยแต่ก็พยักหน้าเออออไปให้ ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมแต่พระเอกบอกว่าถ้ามาก่อนจะโกรธมากๆ นมจืดไม่อยากให้พระเอกโกรธเลยทำตาม
วันสุดท้ายของงานมาถึง คนตัวเล็กรีบเก็บกระเป๋าออกมาจากห้องเรียนทันทีที่อาจารย์ปล่อยคลาส ตอนนี้ก็สี่โมงแล้ว อีกแค่ชั่วโมงเดียวงานนิทรรศการวันสุดท้ายก็จะจบลงแล้ว นมจืดยังไม่ได้ไปดูเลยสักวัน กะว่าวันนี้จะต้องไปดูให้ได้
พระเอกไม่ยอมบอกว่าเอารูปอะไรส่งโปรเจ็ก ถามก็ไม่ตอบ นมจืดเลยไม่รู้จริงๆว่าพระเอกมีความลับอะไรเยอะแยะ
มาถึงหน้าห้องที่จัดนิทรรศการ ใบหน้าขาวก็ขึ้นสีเรื่อเพราะวิ่งมา ยืนจัดผมให้เรียบร้อยก่อนจะผลักประตูเข้าไป แอร์เย็นฉ่ำปะทะเข้าหน้า ด้านในห้องจัดเป็นสัดส่วนเหมือนอาร์ตแกลลอรี่ ขณะนี้มีคนเหลือไม่มาก น่าจะไม่ถึงสิบคนด้วยซ้ำ อาจจะเป็นเพราะว่าวันสุดท้ายแล้วก็ได้ คนอื่นๆอาจจะมาดูไปหมดแล้ว
คนตัวเล็กไลน์มาบอกพระเอกว่าเขาถึงแล้ว ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าย่าม แล้วค่อยเดินไปตามห้อง
ผนังห้องถูกเรียงรายด้วยกรอบรูปของเหล่าบรรดานักศึกษาของคณะ บางภาพเป็นเพียงภาพวิวทิวทัศน์แต่ว่าเทคนิคการถ่าย แสง และ องค์ประกอบกลับดึงดูดสายตาเป็นอย่างมาก นมจืดไม่มีความรู้ด้านการถ่ายรูปหรอกแต่ว่าภาพพวกนั้นก็ทำให้เขารู้สึกประทับใจ
บางภาพให้ความรู้สึกเข้มแข็ง บางภาพก็อ่อนโยนสบายตา บางภาพก็หดหู่จนหน้าหงอย บางภาพก็สดใสเจิดจ้าจนต้องยิ้มตาม
“อ๊ะ!” ขาเล็กหยุดเดิน “นี่มันของสมชาตินี่นา” นมจืดมองป้ายที่ติดไว้ด้านล่างภาพบ่งบอกว่าใครเป็นผู้ถ่าย ภาพของสมชาติเป็นภาพของร้านแผงลอยริมถนน ในภาพสื่อถึงความร้อนระอุแสงอาทิตย์ได้เป็นอย่างดี และความเหนื่อยล้าของบรรดาคนขายของบนร้านแผงลอยที่ต้องสู้ชีวิต ต่อสู้กับความร้อนเพื่อดำรงชีพให้อยู่รอด เป็นภาพที่พบเห็นได้ทั่วไปตามท้องถนนแต่ว่ากลับสื่อให้เห็นวิถีชีวิตของผู้คนตามท้องถนนได้เป็นอย่างดี
แต่...ที่ทำให้นมจืดสะดุดลมหายใจคือภาพที่อยู่ไม่กี่ภาพถัดมาจากของสมชาติ
นัยน์ตากลมโตหลังแว่นเบิกขึ้นสุด ขาเล็กชะงักงันอยู่กับ นมจืดรู้สึกเหมือนเขาหยุดหายใจชั่วขณะหนึ่ง
ชื่อภาพ ‘นมจืด’
เสนอผลงานโดย
‘นายพระเอก รัตนชัยกุล’
นักศึกษาชั้นปีที่สอง รหัสนักศึกษา 366XXXX
ภาพถ่ายของคนๆหนึ่งที่ยืนยิ้มกว้างจนตาปิด เจ้าตัวใส่แว่นกรอบใหญ่จนบังมิดครึ่งหน้า ที่มือถือขนมสีเขียวหนึ่งชิ้นทำท่าเหมือนกำลังจะหยิบขึ้นมาเข้าปาก แสงอาทิตย์ทำให้ใบหน้านั้นดูสดใสจนคนมองอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
ใจเล็กสั่นระรัวเหมือนกลอง ปากเผยอออกเพราะความตะลึง
“นี่มัน...” ตากลมโตไล่ไปตามกรอบรูปนี้
ภาพที่ไม่น่าจะชื่อว่า ‘นมจืด’ ได้เลยสักนิด แต่คนมองรู้ได้ทันทีว่าทำไมภาพนี้มันถึงถูกตั้งชื่อว่า นมจืด
นมจืดที่ไม่ได้มีอยู่ในองค์ประกอบภาพเลยสักนิด ไม่มีส่วนไหนแสดงถึงนมจืดเลยมีแต่คนที่กำลังดูอยู่ตอนนี้ว่าทำไมภาพนี้ถึงได้ชื่อว่า
‘นมจืด’
เสียงกึกๆของส้นรองเท้ากระแทกกับพื้นห้องดังกังวานจนทำให้ร่างเล็กที่ยืนอยู่ในภวังค์รู้สึกตัว เสียงส้นรองเท้าดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนมาหยุดที่ด้านหลังของเขา นมจืดรู้ว่ามีคนเดินมายืนที่ด้านหลัง พร้อมกับเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคย
“ไง”
“!!!” ร่างเล็กหันขวับไปด้านหลังก่อนจะต้องยิ่งตะลึงเข้าไปใหญ่เมื่อร่างสูงใหญ่ของใครบางคนยืนอยู่ข้างหลัง
ร่างสูงใหญ่ยักษ์จนนมจืดตัวหดเหลือแค่ช่วงหน้าอกของอีกฝ่าย ใบหน้าคมเข้ม ดวงตาคมกริบ จมูกโด่งรับกับใบหน้า ไรหนวดที่เคยมีถูกโกนออกจนสะอาดเกลี้ยงเกลาเห็นสันกรามแกร่งอย่างชัดเจน ทรงผมที่ยุ่งเหยิงถูกตัดเข้ารูปเป็นทรงรับกับหัวทุยพร้อมกับเซ็ตเป็นทรงอย่างดีได้อย่างดี เสื้อเชิ๊ตนักศึกษาขาวสะอาดเอี่ยมอ่องเหมือนใช้ไฮเตอร์ที่นมจืดชื่นชอบและกางเกงแสล็คสีดำสนิทรับกับต้นขาแกร่ง รองเท้าหนังสีดำเงา
แค่เห็นคนตรงหน้ารับรองได้ว่าถ้าแจ้งเกิดเป็นดาราได้แน่นอน ทั้งไร้ที่ติและดูสูงสง่างามจนเหมือนรูปปั้น
“ฮื้อ...” นมจืดร้อง ถอยหลังเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินย่างเข้ามาใกล้ขึ้น
“ไง...”
นมจืดทำตาโตเลิ่กลั่ก ทั้งที่ใบหน้าขาวเกือบซีดขึ้นสีเรื่อ นมจืดเหมือนจะสู้หน้าอีกฝ่ายไม่ได้เลย เพราะว่า...หล่อ…
...หล่อเกินไป…
“ฮื้อ...”
“ร้องหาวิมานอะไร”
“ฮื้อ...” หลังตาปี๋ “คน...นี้...ใคร...”
ร่างสูงใหญ่ถึงกับหน้าคว่ำ เข่นเขี้ยวจนฟันจะแตก
“ไอ้เตี้ยหมาตื่น! นี่มึงล้อกูเล่นใช่ไหม หา!” อยากจะจับมาบู้บี้ให้แบนตายคาอกจริงๆ พูดมาแต่ละอย่าง กบาลจะแยกไอ้ฉิบหาย
“ฮื้อ...ก็...ก็...พระเอกต้องไว้หนวด ผมรุงรัง เสื้อผ้าไม่ซักนี่นา”
นี่กูถามจริง ที่ผ่านมามึงมองกูเป็นโจรป่าขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บ!
“โอ๊ย! ไอ้มินเนี่ยน!” มานาบีมานาบับมานาบูสักทีดิ
นมจืดหลับตาข้างหนึ่งแล้วก็เปิดตาข้างหนึ่ง ร่างสูงใหญ่ก็ยังยืนกอดอกทำหน้าบึ้งไม่ไปไหน นมจืดก็ค่อยตั้งสติก่อนจะเปิดตาทั้งหมด
คนตัวเล็กจ้องใบหน้าคมเข้มที่เลิกคิ้วมองเขาอยู่ พอเห็นใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาก็เม้มปาก พระเอกจะทำให้นมจืดสั่นไม่ได้นะ ห้ามเด็ดขาด
เดี๋ยวก็ทำหน้าย่นเดี๋ยวก็ทำหน้าแดงเดี๋ยวก็หลบตา แล้วก็แอบเหล่มองขึ้นมาใหม่ จนโดนฝ่ามือใหญ่จับแก้มขาวๆแล้วยืดออก แก้มย้วยจนเป็นโมจิ
“พระเอก...” มือขาวต้องจับมือใหญ่ที่ยืดแก้ม “ทำไมตัดผมอะ?”
นัยน์ตาสีดำคมเข้มสบตากลมโต “ทำไม? หล่ออะดิ” แสยะยิ้มกว้างทับไปอีกด้วย
คนตัวเล็กกัดปาก “ฮื้อ...”
พระเอกคว้ามือเล็กลงมา เกี่ยวนิ้วก้อยเล็กเอาไว้ด้วยนิ้วก้อยของตัวเอง นมจืดก้มลงมองแล้วก็เอานิ้วก้อยตัวเองเกี่ยวอีกฝ่ายเอาไว้แน่นขึ้น
“ภาพกูสวยมะ”ถามทั้งที่ไม่ยอมมองหน้า
“สวย…” คนตอบก็เขินมาก “นมจืด…ชอบมาก นมจืด...” เริ่มพูดไม่เป็นประโยคละ
“อือ” เสียงทุ้มต่ำพึมพำในคอ “น่ารัก…”
คนฟังตาโตเมื่อได้ยินคำสุดท้าย ใบหน้าขาวเห่อร้อน พระเอกพูดอะไรง่ะ
“ฮื้อ…” ปกติก็ชอบแกล้งนมจืด ตอนนี้ยิ่งทำให้นมจืดไม่เป็นตัวของตัวเองเข้าไปใหญ่
“แต่ว่านะ” นิ้วก้อยแกร่งเปลี่ยนมาจับมือเล็กเอาไว้ทั้งที่เจ้าตัวก็ยังไม่หันมามองหน้า “มึง…ไม่ต้องเป็นความน่ารักของคนทั้งโลก
หรอก…”
“เป็นคนน่ารักของกูคนเดียวก็พอ”
ฮื้อออ ช่วยด้วย นมจืดเหมือนตัวเองจะระเบิดบึ้ม เลือดทุกส่วนวิ่งขึ้นมากองอยู่ที่ใบหน้าจนไม่เหลือความขาวของสีผิวอีกต่อไป แก้มกลมแดงก่ำ นัยน์ตากลมโตวาววับ
“อื้อ” หัวเล็กพยักหน้ารับอย่างยินยอม ถ้านมจืดเป็นความน่ารักของพระเอกคนเดียว พระเอกก็เป็น…
“พระเอกก็เป็นฮีโร่คนเดียวของเราเหมือนกัน”
รอยยิ้มกว้างเจิดจ้าจากคนหน้าคมเข้มถูกส่งมาให้คนตัวเล็กกว่า นานๆทีจะเห็นพระเอกยิ้มกว้างแบบนี้ มันดูอ่อนโยนและเจิดจ้าจนนมจืดต้องหยีตา
คนตัวใหญ่จับใบหน้าขาวให้อยู่นิ่งก่อนจะเอาหน้าผากอุ่นๆไปชนกับหัวเหม่งน้อยๆของอีกฝ่าย ย่อตัวให้ระดับสายตาทั้งสองคู่เท่ากัน นัยน์ตาคมเข้มสีเข้มจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตากลมโต
ไม่ว่ากี่ครั้งที่นมจืดสบตาอีกฝ่ายมันทำให้เหมือนโดนดูดเข้าไปในห้วงอวกาศที่มีแสงระยิบระยับจากดวงดาวหลายร้อยล้านดวงอยู่ในนั้น
“หึ...” จมูกโด่งชนกับจมูกเล็กๆแม้ว่ากรอบแว่นอันโตจะออกเป็นอุปสรรคไปสักหน่อย แต่ว่าคนตัวโตก็ไถจมูกไปมากับจมูกเล็กจนเจ้าตัวหัวเราะคิกคักเพราะว่าความจั๊กจี้
ร่างสูงใหญ่ยืดตัวขึ้นก่อนจะกุมมือเล็กๆเอาไว้แต่ว่านมจืดขมวดคิ้วเพราะว่ารับรู้ถึงความแข็งๆของวัตถุอะไรบางอย่าง
พอก้มลงไปดูนัยน์ตากลมโตก็เบิกกว้าง เงยหน้ามามองร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่
...บัตรผ่านประตูของคอนโดหรูหราที่ไม่ใช่มารวยแมนชั่น…
คอนโดที่นมจืดเคยไปเยี่ยมเยียนมา บัดนี้มานอนแอ้งแม้งอยู่ในฝ่ามือขาว ใจดวงน้อยเต้นตึกตัก ดวงตาที่ฉายแววสงสัยจนคนมองต้องเฉลย
“ให้มึงเก็บไว้ไง” บัตรที่ไอ้พระรองมันเคยขอไว้ แต่เขาไม่ให้เพราว่าจะเก็บไว้ให้คนอื่น ตอนนี้ถึงเวลาที่มันจะไปอยู่ในมือเจ้าของคนใหม่แล้ว “เวลามึงมาเอาชามมินเนี่ยนมึง จะได้ติ๊ดเข้าลิฟท์ได้ไง”
อู้วหูววว ใช่เลย นมจืดเกือบลืมไปเลยนะเนี่ยว่าถ้าจะไปเอาชามมินเนี่ยนของนมจืดที่ห้องพระเอกต้องมีบัตรติ๊ดๆไม่งั้นจะเข้าไปไม่ได้
“ฮื้อ...ขอบคุณน้าาาาาา” คนตัวเล็กแกว่งมือใหญ่เป็นเชิงขอบคุณ ยิ้มจนตาปิด
ไอ้ฉิบหาย! หืดหอบกูจะขึ้นอีกรอบ อยากดูดนมขึ้นมาอีกละ แต่เห็นทีดูดนมในนี้จะไม่เหมาะเพราะอีกไม่ถึงห้านาทีงานนิทรรศการนี้ก็จะปิดแล้วและจะเป็นช่วงเวลาที่เด็กในคณะจะต้องมาเก็บกวาดห้องและนำภาพของตัวเองกลับไป
“ไปเถอะ...”
ถึงเวลาที่งานนิทรรศการจะปิดลงแต่ว่าสำหรับพวกเขาสองคนเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้นเอง
“ไม่ต้องเป็นคนน่ารักของคนทั้งโลกหรอก...”
“เป็นคนน่ารักของกูคนเดียวก็พอนะจ๊ะ อิๆ”
“อ๊วกกก เลี่ยนนนนน”
เสียงหัวเราะคิกคักอยู่หน้าขั้นบันไดแถวหน้าห้องจัดนิทรรศการ บรรดานักศึกษาคณะศิลปกรรมที่มาสุมหัวรอเก็บงานจับกลุ่มซุบซิบกันสนุกปาก
“ไอ้เชี่ย ไอ้พระมันจะอ้วกแต่ขนาดนี้” ไอ้โอ้ขำก๊าก
“มึงเห็นมันยัง?”
“แม่งไปโมหน้าซะหล่อเลย”
“ก็เฮียสั่งให้แม่งไปทำหน้าตาให้มันเป็นผู้เป็นคน ไม่งั้นชาวบ้านเขาตกใจขี้หดตดหายหมด”
“นี่กูเพิ่งรู้นะเนี่ย เรียนมาสองปี กูเพิ่งรู้ว่าหน้าตาแม่งก็พอไปได้เหมือนกัน” เอาที่ถูกคือแม่งหล่อลากฉิบหาย แต่เสือกผันตัวไปเป็นโจรป่าอยู่ตั้งนาน
“ความน่ารักของกูคนเดียว” คิดไปได้ไอ้เหี้ย! เลี่ยนกว่านี้มีอีกไหมวะ
“น้องหนูของกูแม่งไม่น่ามาตกนรกกับมันเลยเว้ย” สมชาติรับไม่ได้ที่สุดสำหรับเรื่องนี้ อยากร้องเรียนหน่วยงานอะไรก็ได้ มูลนิธิปวีณาฯช่วยได้ไหม มีเด็กตัวโหน่ยๆของพี่สมชาติกำลังโดนโจรโฉดล่อลวงอยู่
เหล่าบรรดาพวกสุมหัวไม่รู้เลยว่ากำลังมีภัยกำลังคืบคลานเข้ามา
“ตกนรกกับใคร?”
สมชาติตบเข่าฉาดใหญ่ “บ๊ะ! ก็กับไอ้พระไงวะ ถามโง่ๆ”
มึงสิโง่ไอ้สมชาติ!!!
คนอื่นได้แต่ร้องเหี้ยในใจหนักมากเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนที่มายืนค้ำหัวพวกเขาทั้งกลุ่ม
ไอ้เชี่ย! ไอ้ฉิบหาย พ่อมาแล้วไอ้เชี่ย!
“เอ้า...เฮ้ยทำไมมึงหน้าซีดวะ เป็นเชี่ยอะไร” สมชาติตบหน้าเพื่อนที่หันไปด้านหลังก่อนจะหันกลับมาแล้วทำหน้าเหมือนเจอผี
“เอ่อ...”
“แม่งมันจะสารภาพรักกับน้องหนูกูเสร็จยังวะ พวกกูจะได้เข้าไปเก็บของสักที”
“เก็บศพมึงก่อนดีไหมไอ้สัส!” เสียงเข้มๆถามขึ้น
สมชาติพลั้งปากอย่างรวดเร็ว
“เก็บเชี่ยไร กูยังไม่ตายไอ้ส้นตีน!” ยังๆ มันยังไม่รู้ตัวอีกนะ
“งั้นมึงก็ได้รีบตายสมใจแน่ ไอ้สมชาติ!”
พ่อยอดชายนายสมชาติเริ่มได้กลิ่นไม่ดีจนตัดสินใจหันหลังมามอง โอ้...ไอ้เชี่ย...ชัดเลยไอ้สัส
“อ้าว สวัสดีจ้ะเพื่อนฝูง” เหงื่อเริ่มซึมมาตามไรผม
ร่างสูงใหญ่เป็นยักษ์ปักหลั่นยืนทำหน้าเหี้ยมอยู่ด้านหลังเรียบร้อย รอบๆเป็นเพื่อนที่นั่งหน้าแหยๆอยู่
“เหอะ” เสียงดัดข้อนิ้วกรวมๆจนสมชาติขนหัวลุก “มึงจะไปไหนไอ้เชี่ย” เสียงทุ้มตวาดลั่นเมื่อเห็นร่างของไอ้สมชาติมันลุกพรวดแผ่นแน่บ
“น้องหนูช่วยด้วย” วิ่งไปหลบอยู่หลังนมจืดที่กำลังยืนงงๆอยู่ ร่างสูงใหญ่ก็ย่างสามชุมเข้ามา
“พระเอก...อย่าตีสมชาติเลยน้า” นมจืดไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ว่าพระเอกทำท่าเหมือนจะหักคอสมชาติยังไงยังงั้น
“กูไม่ตีมันหรอก” นมจืดยิ้มออก “แต่กูจะกระทืบมันเลย ไอ้เตี้ยหลบ”
“ฮื้อ...” นมจืดร้องในใจ “พระเอกอย่ากระทืบเลยน้า”
“ทำไมวะ” อย่าบอกว่ามึงปกป้องมันนะไอ้เตี้ย
“ฮื้อ...เราไม่อยากโดนลูกหลงอะ” คนตัวเล็กทำปากแบะ “แงงง สมชาติออกไปจากหลังเราเถอะ เราไม่อยากโดนพระเอกกระทืบด้วยน้า”
“น้องหนูวววววววววว โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ” ทำไมใจร้ายกับพี่สมชาติได้ลงคอล่ะจ๊ะ “กลับมาก๊อนนนนนน”
_____________________________________ 100% _________________________________________
สวัสดีค่า
วันนี้มาแบบไม่ตัดไม่อะไรทั้งนั้น อ่านกันให้จุใจเลยค่า
วันนี้เอาตอนใหม่มาลงให้นะค้า เห็นจากชื่อตอนแล้วเราคิดว่าใครหลายคนน่าจะรอตอนนี้กันมาพอสมควร
ฮ่าๆ ใครอยากเงาะป่าถอดรูปเร่เข้ามารวมกันตรงนี้เลยค่า
ตอนนี้พระเอกสมชื่อพระเอกไหมบอกเราได้น้า ฮ่าๆ
อ่านแล้วมีฟีดแบ็คคอมเม้นบอกได้นะคะ หรือจะหวีดกันในที่ #รักรสนมจืด
รักน้องนมอย่าเพิ่งทิ้งน้องไปไหนนะค้า อยู่กันอีกนาน
ขอบคุณมากนะคะ เยิฟฟฟฟฟ
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 425703 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก