บทที่ 15: นมจืดกับคำขอโทษ
ใบหน้าขาวใสมู่ทู่จนเหมือนมินเนี่ยนหน้าย่น เดินดุ่มๆมาถึงร้านสะดวกซื้อเจ้าประจำ ขนาดพนักงานคุ้นหน้าคุ้นตาก็ยังแปลกใจ
เรื่องแรกที่แปลกใจคือ หลังจากที่เห็นอีกฝ่ายกลับมาใส่แว่นทรงโบราณอันโตแบบเดิมทั้งที่เมื่อวันก่อนไม่ได้ใส่แล้ว ส่วนเรื่องที่สองคือ เจ้าตัวทำหน้าบูดไม่เหมือนปกติที่ยิ้มแย้มแก้มพอง
พอได้นมจืดตามที่ต้องการมาแล้ว คนตัวเล็กก็เดินดูดนมมาถึงตามทาง จนมายืนหยุดหน้าคณะเพื่อนบ้านที่ดูเงียบสงัดตอนเช้ายังอากาศไม่ร้อนมาก
พอนึกถึงหน้าใครบางคนนมจืดก็อดที่จะทำหน้าย่นไม่ได้
“อ้าวหนูนมจืด” เสียงคนเรียกทำให้เจ้าของชื่อหันไปมอง
เป็นสมชาติกับเเพื่อน...เอ...ชื่ออะไรน้า...อ่าใช่ๆ ชื่อโอ๋นี่เอง
“สวัสดีน้าสมชาติแล้วก็โอ๋” ดันแว่นขึ้นดั้งพร้อมกับทักทาย
เด็กปีสองแห่งคณะศิลปกรรมมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย แล้วหันมามองหน้าคนตัวเล็กกว่าเกือบคืบ
“เอาแว่นกลับมาใส่แล้วเหรอ” หลังจากที่เห็นโพสลงในเเพจ ตอนนั้นไม่ได้ใส่แล้วนี่นา
“อื้อ...” นมจืดยิ้ม “พระเอกพาเราไปทำมาน่ะ แต่ว่านะ...ไม่ยอมให้เราจ่ายเองแถมยังบอกว่าคุณแม่เราฝากมา ตอนนั้นเรางงนิดหน่อยว่าพระเอกกับคุณแม่เราไปคุยกันตอนไหน พอเรากลับบ้านมานะ เราก็ไปถามคุณแม่ล่ะ คุณแม่บอกว่าไม่ได้คุยอะไรกับพระเอกเลย เราโดนคุณแม่ดุด้วยว่าไปให้พระเอกจ่ายเงินค่าแว่น” พูดแล้วยังหงุดหงิดอยู่เลยนะ
นมจืดโดนคุณแม่ว่าด้วยนะ สั่งให้นมจืดเอาเงินมามคืนพระเอกด้วย
“เราเลยมาหาพระเอกอะ เราเอาเงินมาคืนค่าแว่น” แก้มขาวใสพองขึ้นเเพราะอมลมเอาไว้
สองเเพื่อนสมชาติและโอ๋มองหน้าคนตัวเล็กแล้วหันไปขำก๊าก
แม่ง...สงสัยว่าจะเจอคนหวงหัวร้อนหนึ่งอัตราถึงขนาดมัดมือชกพาเขาไปทำแว่นเลยเว้ยเห้ย
และตอนนี้ที่ขำกว่านั้นคือ...ไอ้คนคนนั้นกำลังโดนงอนด้วย
“มันยังไม่มานะ มานั่งรอก่อนไหม?”
เมื่อเห็นเจ้าของคณะเชื้อเชิญแขกก็ไม่ปฏิเสธ นมจืดเห็นว่ายังพอมีเวลาอยู่
สมชาติหลอกล่อ...อีกฝ่ายเข้ามานั่งที่โต๊ะของพวกเขา คนอื่นๆที่นั่งอยู่ถึงกับหันมามองเพราะเห็นคนเรืองแสงจนแสบตา
เสื้อขาวสะอาดด้วยไฮเตอร์ที่ใช้ประจำแตกต่างจากทุกคนที่นั่งอยู่
ร่างเล็กเดินจับย่ามกระเป๋าแน่นเเพราะไม่คิดว่าจะมีคนนั่งอยู่เยอะขนาดนี้
ยิ่งทุกสายตาที่หันมาจ้องเขาทำให้นมจืดยิ่งเสียความมั่นใจ
“นี่มัน...” พอมีเเพื่อนจะถามขึ้นสมชาติก็อุดปากด้วยตีนไว้ ส่งสายตาเชือดเฉือนให้
ถ้ามึงยังไม่อยากตายอย่าทำอะไรให้หนูนมจืดลำบากใจไม่งั้นพ่อมันมาเอาตายแน่นอน!
ไอ้คนถามรีบพยักหน้าหงึกหงัก ปิดปากแน่น รีบกุลีกุจอขยับคนละตูดสองตูดจนเหลือที่ว่างๆพอให้คนตัวเล็กได้หย่อนก้นนั่ง
แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรกันแต่ว่าบรรดาพวกพ้องฮีโร่ทั้งหลายก็ได้แต่เหยียยบตีนกันไปเหยียบกันมา ดูท่าทางคันปากกันมากจนหาที่ลงไม่ได้เลยเลยต้องไปลงกับเท้าเพื่อน
นมจืดดูดนมที่เหลือฟืดๆ จนหมดกล่องได้ยินแต่เสียงดูดลม พระเอกก็ยังไม่มาสักที
“อะ...” เห็นคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเลื่อนถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งมาให้
นมจืดยิ้มตาหยี “ไม่เป็นไร เราอิ่มแล้ว ขอบคุณน้า”
ฉึก!
ฉึก!!
ฉึก!!!
เหมือนโดนยิ้มแอคแท็คเข้าที่กลางใจ มีคนล้มหายตายจากไปหลายคนจากรอยยิ้มตาหยีของคนตัวขาวใส
โฮ...โลกนี้มันช่างโหดร้ายที่คนน่ารักๆอย่างหนูนมจืดต้องมาพอเจอกับไอ้โจรโฉด
ฮือ...ร้องเรียนได้ที่ไหนบ้าง ศาลไคฟงได้ไหม ฟ้องท่านเปาบุ้นจิ้น หวังเฉ่าหม่าฮั่น จาหลงจาฮู่ ท่านองครักษ์จั่น โปรดมาคุ้มครองน้องด้วย
“พ่อมาแล้ว!” สมชาติพึมพำเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเพื่อนสนิทเดินมาใกล้โต๊ะที่นั่ง
นัยน์ตาคมกริบมองสิ่งมีชีวิตแปลกปลอมในกลุ่มแล้วก็ขมวดคิ้ว ความจริงเห็นมันเรืองแสงมาตั้งแต่สามร้อยเมตรแรกแล้วเพราะความตัดกันของสีเสื้อ
แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือ...มันมาทำไมวะ มีธุระอะไรกับสังคม? ยิ่งมานั่งอยู่ในดงควายดงกูปรีทั้งหลายอีก
“อะ...มาแล้วเหรอ?” นมจืดหันไปมองตามสายตาของคนในกลุ่ม
“มึงมาทำอะไรไอ้มินเนี่ยน” คนมีความผิดที่ไปขี้จุ๊ชาวบ้านเขายังคงไม่รู้ความผิดตัวเอง
นมจืดอมลมใส่แก้มมองอีกฝ่ายด้วยสายตาดุๆ แต่สำหรับพระเอกแล้วมันเหมือนมินเนี่ยนกำลังเมาแฟ้บแล้วถลึงตาใส่เขามากกว่า
“เราเอาเงินมาคืนน่ะ” นมจืดควักเงินตามราคาค่าแว่นที่ตัดมายื่นให้อีกฝ่าย
คิ้วเข้มขมวดมุ่น ความไม่พอใจบางส่วนตีขึ้นมาในอกจนต้องสูดลมหายใจลึกๆเเพื่อระงับความรู้สึก
ก่อนที่มือใหญ่จะคว้าแขนคนตัวเล็กแล้วออกแรงลากให้ไปที่ที่ไม่มีคน อย่างน้อยๆก็ต้องไม่มีสายตาของพวกขี้เสือกทั้งหลายคอยจ้องมองเหมือนเป็นพวกแร้งทึ้งอยู่แบบนี้
“อะไร?” เสียงทุ้มเข้มถามขึ้นเมื่อทั้งสองคนมายืนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่
มือขาวยังคงยื่นมือค้างไว้ “เราเอาเงินมาคืน” วันนี้ถ้าพระเอกไม่เอาเงินไปละก็ นมจืดจะโกรธมากๆด้วย “แล้วก็นะ...เราไปคุยกับคุณแม่มา คุณแม่บอกว่าไม่ได้คุยกับพระเอกเรื่องพาเราไปตัดแว่นสักหน่อย”
ร่างสูงใหญ่พอเข้าใจได้ลางๆว่าที่อีกฝ่ายทำหน้าบึ้งใส่เขาเพราะว่าเรื่องที่เขาไปบอกว่าพามาตัดแว่นเพราะคุณแม่อีกฝ่ายฝากมา
แต่ทำไมวะ!
กูไม่ได้อยากให้เงินคืนนี้หว่า เงินกูกูอยากซื้ออะไรให้ใครก็ได้นะเว้ย ทำไมต้องมาทำหน้ามุ่ยใส่ด้วยวะ
กูไม่ชินนะเว้ยไอ้เตี้ย!
“ทำไม?” เสียงทุ้มเข้มจัด
“หือ?” มือขาวยังคงถือเงินค้างไว้ ตากลมๆฉายแววงงงวย
“กูซื้อให้ ทำไมต้องเอาเงินมาคืน” ไอ้เตี้ยมันรังเกียจเหรอไงกัน
“ฮื้อ...ไม่ได้สิ...คุณแม่บอกไม่ควรเอาเงินของคนอื่นนะ” นมจืดถือคตินี้เสมอมา แม้แต่เงินบางครั้งที่ปราบกับพ่ายออกให้เล็กๆน้อยๆ นมจืดก็คืน อาจจะไม่ได้คืนเป็นเงินแต่ก็เป็นแบบอื่น อาจจะเป็นพวกเลี้ยงข้าวคืนหรืออะไรก็ตามแต่ที่คิดว่าสมน้ำสมเนื้อ
มันไม่ใช่แค่ว่าเพื่อนกันจ่ายให้ได้แต่คนเราคบเพื่อนก็คบที่ความสัมพันธ์ไม่ใช่คบเพราะผลประโยชน์อื่นๆ
“กูก็ไม่ใช่คนอื่น!”
พูดออกไปเสียงดังเพราะความหงุดหงิด แต่พอเห็นคนตัวเล็กนิ่งงั้นไปก็อยากจะกระทืบปากตัวเอง
“ฮื้อ...ก็ไม่ใช่ไง”
ฉิบหาย!
เหมือนมีคนเอาหม้อมาตบกบาลเลย มันสั่นๆส่งต่อมาถึงขั้วหัวใจ
“พระเอกเป็นเพื่อนเราไง”
เฮ้ย! เพื่อนก็ไม่ได้อยากเป็นนะเว้ยยยย
“เหอะ” พ่นลมหายใจฟืดฟาดจนจมูกบาน
“แต่ไม่ว่ายังไงเพื่อนก็ไม่ได้เหมือนกัน นะ...” เสียงเล็กนิ่มๆแต่สายตากลมโตแน่วแน่ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน
“เออๆ” สุดท้ายมือใหญ่ก็ยอมรัับเงินที่อีกฝ่ายมายัดเข้ากระเป๋ากางเกง
นมจืดเลยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ร่างสูงใหญ่ ตอนนี้หายเคืองพระเอกแล้ว ทำตัวน่ารักๆเชื่อฟังมากๆเลย
“คิกๆ”
คิ้วเข้มขมวดมองคนตัวเล็กหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว ก่อนไอ้มินเนี่ยนจะขอตัวไปเรียนก่อนเพราะใกล้เวลาแล้ว
“เดี๋ยว!” มือใหญ่เกี่ยวข้อศอกเล็กเอาไว้
“หือ?” นมจืดหันหน้ากลับมามอง
“เอ่อ...” เริ่มทำตัวไม่ถูก เลยหันมองซ้ายมองขวาเฉไฉ “ขอ...” คันปากยุบยิบ “โทษ...”
นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อย ทำหน้าเหมือนอีกฝ่ายพูดอะไรที่มันเหลือเชื่อมาก พระเอกบอกว่าขอโทษนมจืดด้วยแหละ
“กู...” คนท่ามากยังพูดไม่ออกอยู่ดี “ไม่ได้...ตั้งใจ...” แต่ค่อนข้างเจตนาอยู่
มือขาวตีแปะๆที่ต้นแขนแกร่งเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นอะไร “อื้ม...เราเองก็ขอบคุณพระเอกอีกครั้งนะ ที่พาเราไปตัดแว่นใหม่” คนตัวขาวจนเรืองแสงอมยิ้มจนแก้มตุ่ย “เราชอบมากเลย...เหมือนแว่นอันเก่าของเรามากเลย” นมจืดรู้สึกเหมือนได้แว่นอันเดิมกลับมาทั้งรูปทรงและน้ำหนักของแว่นเลย ใส่แล้วสบายมากเลย
ริมฝีปากได้รูปขยับยิ้มมุมปากก่อนจะดีดเหม่งขาวๆดังป๊อก นมจืดร้องอูย ปากเล็กยู่
“ไปๆไปเรียนได้แล้วมึงอะ”
“อื้ม...” พอนมจืดเดินออกมาจากคณะพระเอกแล้วแต่ว่านมจืดยังเห็นพระเอกเดินตามหลังมาอยู่เลยอะ “พระเอกจะไปไหนอะ”
คนหน้าดุถลึงตามอง “เออน่าเดินไปเว้ย”
พอมาถึงคณะตัวเองนั่นแหละถึงรู้ว่าพระเอกเดินตามมาด้วยกันนั่นแหละ
“มาส่งเราเหรอ” เออเว้ย เพิ่งเห็นว่าไอ้มินเนี่ยนมันฉลาดก็วันนี้แหละโว้ย
“เหอะ” อ้าว...นี่นมจืดพูดอะไรไม่เข้าหูถึงได้สะบัดก้นเดินกลับไปเลยอะ พระเอกกลับมาก่อนสิ...แง…
+++++++++++++++++++++ 50% ++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ
ขออภัยที่หายไปนานนะคะ วันนี้เอาตอนใหม่ของน้องนมมาลงค่า
ตอนนี้มีคนหงอหนึ่งอัตราค่า น้องนมบางครั้งก็ไม่ยอมคนน้าบอกเลย ฮ่าๆ
นังพระเลยได้แต่อ้ำอึ้งเลยค่า หุๆ
ตอนนี้คนเขียนกำลังพาน้องนมกับนังพระไปต้มมาม่ากัน(มั้ง) ไม่รู้จะมาม่าหรือไวไวดี ฮ่าๆ
ยังไงก็ขอฝากทั้งน้องนมและนังพระเอาไว้ด้วยนะคะ
อ่านแล้วสามารถคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คได้นะคะ หรือจะหวีดกันในทวิตเตอร์ที่ #รักรสนมจืด ได้นะคะ
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่า
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 427363 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก