บทที่ 11: นมจืดกับพระรองคนใหม่ไฉไลกว่าพระเอก
“พระเอกไปทำอะไรมา?????” นมจืดอ้าปากค้าง
คนฟังยิ่งขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ นัยน์ตาเรียวคมมองคนตัวเตี้ยเท่าหัวนมเขาแล้วก็ต้องหรี่ตามอง เขามองเห็นร่างสูงไล่เลี่ยกับเขาอีกสองคนรีบแจ้นมายืนข้างไอ้เตี้ยจนเหมือนเป็นบอดีการ์ดยังไงไม่รู้ แถมยังจ้องเขาตาขวาง
เอาตามจริงป้อมปราบกับศัตรูพ่ายก็ขมวดคิ้วมองอีกฝ่าย มองเสยขึ้นตั้งแต่หัวไล่ต่ำลงมาจรดปลายเท้าแล้วก็ทำซ้ำแบบเดิมสองสามรอบ คนถูกจ้องเลยยืนกระดิกเท้ายิกๆ
อยากมองมองไป คนมันหล่อ เขาเข้าใจ
“ไม่ได้ทำอะไร” ร่างสูงใหญ่ตอบนิ่งๆ เขาตอบตามความจริง ก็เหมือนเดิมไม่ได้ทำอะไร
นมจืดมองใบหน้าคมสันโกนหนวดเคราเรียบร้อยไม่เหมือนปกติจนเห็นใบหน้าไม่มีหนวดเขียวครึ้มปกคลุม ตากลมโตกระพริบปริบ บอกไม่ถูกว่ายังไง แต่ว่า…
ดูดีมากเลยล่ะ
แล้วก็นะ...ดูเหมือนไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันพระะเอกตัวขาวขึ้น ไม่รู้ไปทำอะไรมา
“พระเอก...” ยิ่งจ้องใบหน้าได้รูปพร้อมกับสีผิวที่ไม่เหมือนเดิม “ไปฉีดคูก้ามาเหรอ?” ถึงได้ขาวขึ้นไวขนาดนั้น นมจืดนึกถึงตามโฆษณาครีมตัวขาวเรืองแสงเป็นหลอดไฟที่บอกว่าทาสามวันขาวขึ้นแน่นอนแต่ไม่รับรองความปลอดภัยอะไรงี้อะ ไม่ก็พวกโฆษณาตามคลินิกเสริมความงามที่มีพรีเซ็นเตอร์ขาวจวั๊ะ
พรวด!
เพื่อนถึงกับสำลักน้ำลาย
ร่างเล็กไม่เคยต้องพึ่งของพวกนี้เท่าไรเพราะความที่ตัวขาวซีดเป็นไก่ต้มอยู่แล้ว
“คูก้า???” ไม่ใช่แค่คิ้วเข้มหนาขมวดมุ่นจนหน้าแทบย่น แต่เพือนสนิทสองคนก็ยังได้แต่ทำหน้าสำลักเสรดน้ำลายต่อไป
“อื้มๆ” คนตัวเล็กพยักหน้ายิ้มๆ “ก็ที่ทำให้ตัวขาวไง”
นัยน์ตาคมมองคนตัวเล็กประมานหัวนมตัวเองนิ่งๆ “หมายถึง...ฉีดกลูต้าใช่ไหม?”
คนฟังตาโต ยิ้มเขินๆ “อ้าว...ไม่ใช่คูก้าเหรอ แหะๆ” หัวเราะแห้งๆ เกาแก้มนิ่มๆของตัวเองแก้เขิน
โอยยยย...พวกกูอยากจะบ้าตาย ยังมีหน้ามาเกาแก้มยิ้มเขินอีกไอ้นมเอ๊ย
แม้ว่าร่างสูงจะไม่ได้ยิ้มอะไรออกมาอีก แต่ว่านัยน์ตาดูฉายแวววาววับจนผู้ปกครองทั้งสองคนมองอย่างไม่ไว้วางใจ ไม่ว่าไอ้โจรห้าร้อยนี่จะโกนหนวดหรืออาบน้ำอย่างไรก็ตาม แต่สันดานคือคนเดิมแน่นอน พวกเขาไม่ไว้วางใจ
“นม เอาของคืนเขาไป” ป้อมปราบสะกิดเพื่อน “จะได้รีบกลับ”
มือขาวรีบควักบัตรติ๊ดๆของคอนโดหรูยื่นคืนให้เจ้าของห้อง “เราเอามาคืนแล้วน้า”
ร่างสูงใหญ่มองบัตรในมือก่อนจะมองหน้าขาวซีดจนเห็นเลือดฝาด มองเลยไปด้านหลังที่มีร่างสูงไล่เลี่ยกับเขาแต่ทำท่าแยกเขี้ยวแง่งๆให้ตลอดเวลา
เหมือนพ่อแม่มาส่งลูกอนุบาลสองห้องหมีน้อยมาก หึ…
“เอามาให้ทำไม?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยยานคาง
“ก็พระเอกให้เราเอามาให้ที่คอนโดนี่นา” เมื่อสายๆยังเพิ่งไลน์คุยกันอยู่เลยอะ ทำไมพระเอกจำไม่ได้แล้วล่ะ
ร่างสูงพยักหน้า เจ้าตัวพึมพำเสียงในลำคอเหมือนเป็นการตอบรับ
“อ้อ...” อย่างนี้นี่เอง
“รีบๆเอาไปพวกกูจะได้กลับ” ศัตรูพ่ายก้าวมายืนประจันหน้ากับร่างสูงตรงหน้า นัยน์ตามองอีกฝ่ายแล้วต้องเข่นเขี้ยว
ขนาดเขาว่าตัวเองสูงแล้วนะแต่ว่ายังเห็นว่าไอ้ห่าตรงหน้ามันยังสูงกว่าอยู่นิดหน่อย
ร่างสูงใหญ่มองผู้ปกครองคนที่สองที่มายืนแยกเขี้ยวใส่ตรงหน้าแล้วลอบขำในใจ แม่งดูยังไงก็ตลกโคตรๆ
ริมฝีปากได้รูปยิ้มแสยะก้มหน้าลงมาจนหน้าเกือบจะติดกับศัตรูพ่าย ร่างเล็กกว่าเล็กน้อยถึงกับผงะถอยหลัง มองใบหน้ายียวนกวนประสาทนั่นแล้วของแทบขึ้น
เชี่ย! สยองพองขน!
เมื่อกี้จมูกเขากับมันเกือบจะชนกันโว้ย กลับไปต้องเอาแอลกอฮอลล์ล้างให้เชื้อโรคหาย
“ไอ้นมเอาของคืนมันไป” ศัตรูพ่ายหันมองหาเพื่อน พลางหยิบบัตรจากเพื่อนมายื่นให้แทน “เอาไป!”
แต่อีกฝ่ายกลับไม่รับแถมลอยหน้าลอยตาใส่ “มาคืนอะไรให้ผม ไปคืนเจ้าของนู่น”
ยี้! มาผงมาผมอะไรวะ ขนลุกจนขี้กลากขึ้นหัว
อะไรของมันวะ...แล้วมันไม่ใช่เจ้าของห้องหรือยังไงวะ
“ไอ้รอง!!”
เสียงทุ้มเข้มดังขัดขึ้นมาทำให้สายตาทุกคู่หันไปมอง
“เฮ้ยยยยย” ป้อมปราบตาเหลือก
“เชี่ยยยยย” ศัตรูพ่ายแทบพ่นน้ำลาย
“เย้ยยยยย” นมจืดตัวโน้ยๆทำตาโตกว่าตอนแรกเสียอีก
...ความอากาศตายเกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่ง...
“ทำไมมีพระเอกสองคนง่ะ” นมจืดรู้สึกอึ้งทึ่งแต่ไม่เสียวนะ แค่อึ้งกับทึ่งพอแล้ว
ร่างสูงใหญ่ทั้งสองคนมายืนอยู่ข้างๆกัน ต่างกันตรงที่คนหนึ่งมีหนวดเขียวครึ้มปกปิดอยู่ครึ่งหน้าพร้อมกับทรงผมยาวระต้นคอดูไม่เป็นทรงเท่าไร เจ้าตัวอยู่ในชุดเสื้อยืดทีมบอลสีแดงแจ๋และกางเกงบอลสีน้ำเงิน ดูแล้วไม่ค่อยเข้ากันยังไงก็ไม่รู้
ส่วนอีกคนนั้นมีใบหน้าสะอาด เกลี้ยงเกลาไม่มีไรขนสักนิด ผมก็ตัดสั้นกริบรับกับใบหน้าคมสัน รวมถึงมีผิวที่ขาวกว่าอีกคนด้วย เจ้าตัวแต่งชุดเรียบร้อยกว่าอีกคนมาก
อย่าว่าแต่นมจืดจะเงิบเลย ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายก็สำลักเสรดรอบที่ร้อยแล้ว แค่วันนี้วันเดียวพวกกูสำลักน้ำลายไปเท่าไรแล้ว
พระเอกผู้มีใบหน้าเขียวครึ้มเป็นที่คุ้นตาของนมจืด เขารู้สึกว่าจะค่อนข้างชินกับใบหน้ารกๆของอีกฝ่ายมากกว่าใบหน้าเกลี้ยงเกลาเสียแล้ว
ร่างสูงเจ้าของความเซอร์ทั้งหลายเป็นคนเอ่ยขึ้นมาก่อน
“นี่น้องชายกู”
“น้องชาย!!!” โอ เอ็ม จี ขี้ไม่ออกไปหลายวัน
“เออ...ชื่อพระรอง”
“พระรอง?” นมจืดทำหน้าไม่ถูก แต่รู้สึกว่าอีกฝ่ายเหมาะกับชื่อพระเอกมากกว่า “พระเอกน่าจะสลับชื่อกับน้องชายนะ” นมจืดพูดไปถามความรู้สึก
คนเป็นน้องชายยิ้มมุมปาก แต่รู้สึกเหมือนว่าจะไปกระตุกต่อมเตาร้อนๆบนหัวของคนพี่ให้เริ่มทำงานอีกแล้ว ร่างสูงแยกเขี้ยวใส่คนตัวเล็ก
เดี๋ยวนี้มันกล้าขึ้นมากเลยนะ ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บ
“กูชื่อพระเอกเหมาะกับกูที่สุด”
“ก็ได้ๆ”
แม่งเหมือนไอ้เตี้ยกำลังกระตุ้นต่อมหงุดหงิดตลอดเวลา ดูมันทำหน้าทำตายิ้มจนแก้มตุ่ยแบบนั้น อย่าคิดว่ามีผู้พิทักษ์นมจืดมาด้วยแล้วมึงจะรอดนะไอ้เตี้ย! กูจะมานาบี มานาบับ มานาบูให้เข็ด
นมจืดเลยโดนดีดหน้าผากดังป๊อกจนเจ้าตัวร้องโอดโอย
“เออ...มึงมาก็ดี เอาบัตรมึงไป” ศัตรูพ่ายไม่สนใจแล้วว่ามันจะมีพระเอกหนึ่งคนหรือพระรองอีกกี่คน เพราะแม่งพวกมันทั้งสองคนเหมือนผีเปรตทั้งคู่
เปรตที่หน้าตาโคตรเหมือนกัน นี่ขนาดไม่ได้ฝาแฝดยังเหมือนกันขนาดนี้ แถมสันดานคงไม่ต่างกัน วัดจากความผีเปรตของพวกมันแล้วน่าจะพอๆกัน
พระเอกเลิกคิ้วมองรุ่นพี่ปีสามแห่งคณะวิทยาศาสตร์ รับบัตรมาถือไว้แล้วยักไหล่
“เอ่อ...น้องชายพระเอกเหรอ?” สายตากลมโตหลังแว่นมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่เหมือนพระเอกราวกับแฝดแล้วก็ทึ่ง
“อืม...” พระรองตอบเสียงเอื่อย
“เรานึกว่าพระเอกไปฉีดคูก้า...เอ่อ...กลูต้ามาซะอีก” พูดแล้วเขินตัวเองอีกรอบ ปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อเลย
คนที่ถูกคิดว่าไปฉีดกลูต้ามาหันขวับมามอง เห็นหน้าขาววอกแล้วอยากจะจับมาเปิดกะโหลกชะโงกดูว่ามีอะไรอยู่บ้าง
“เพื่อนมึงตลกนะ” เสียงทุ้มคล้ายคลึงกันขำออกมาเบาๆ ประโยคเหมือนพูดกับนมจืด แต่สายตากลับจ้องเลยไปที่อีกคนมากกว่าจนเจ้าตัวรู้สึกได้หันมาแยกเขี้ยวแฮ่ๆใส่
“มองอะไร...ไอ้ตัวประกอบ” ศัตรูพ่ายถลึงตาจ้องกลับ
คิ้วเข้มเลิกขึ้น เดาะลิ้นเบาๆอย่างอารมณ์ดี “ชื่อพระรองครับคุณ...” เว้นช่องว่างไว้ให้อีกฝ่ายใส่ชื่อตัวเองลงไปตามบทเหมือนในละครทั่วไป แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่คล้อยตามละครเท่าไรเลย
“ไม่อยากรู้จักชื่อมึงเว้ย ไม่ต้องมาแกล้งถามชื่กูด้วย” คนอย่างศัตรูพ่ายไม่ดูละครน้ำเน่าและไม่อยากรู้จักไอ้เด็กเปรตตรงหน้าด้วย
เรียกพระรองยังหรูไป เป็นตัวประกอบก็หรูแล้วสำหรับมึง พี่ชายก็เหมือนกัน เป็นพระเอกตรงไหน แม่งโจรผู้ร้ายชัดๆ สงสารพ่อแม่จริงๆ ตอนเด็กๆคงเป็นพระเอกกับพระรองได้หรอก แต่โตมาเสือกเป็นโจรกับตัวประกอบ อนาจแท้
“ทำไมน้องชายพระเอกขาวกว่าอะ” ไอ้เตี้ยนมนี่ก็ยังถามไม่เลิกเว้ย สนใจกูมากหรือไง หา...กูหล่อล่ะสิ ตกหลุมรักกูล่ะสิ อยากได้กูล่ะสิ
...มาเป็นของกูซะสิ…
!!!!
++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมตอนใหม่มาลงแล้วค่า
ตอนนี้เฉลยแล้วว่าพระเอกคนใหม่คือใครรรร ฮ่าๆ จะบอกว่ามีคนเดาถูกหลายคนนะคะ ฮ่าๆๆๆ
ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ตอนนี้หายไปนานเลย ช่วงนี้เรียนหนักมากจริงๆค่า งานก็เยอะด้วย
อ่านแล้วมีฟี้ดแบ็คคอมเม้นมาคุยกันได้นะคะ หรือจะทวิตที่ #รักรสนมจืด
ขอให้มีความสุขกับปีนี้และปีหน้าด้วยนะคะ แฮปปี้บ็อกซิ่งเดย์ค่า
ขอบคุณมากค่า
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 345716 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก