ปวดหัว…..คือความรู้สึกแรกที่ตื่นขึ้นมา…..สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าของพี่หมอและมือหนาที่กุมมือผมเอาไว้
“หอม!”
“พะ…พี่”
“เป็นยังไงบ้าง…..ปวดหัวหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้า
“ผมเป็น….อะไรเหรอครับ….แล้วที่นี่…..”
“ค่อยๆพูดก่อนเถอะ……ดื่มน้ำไหม”
ผมพยักหน้า พี่หมอปรับเตียงให้ผมดื่มน้ำจากนั้นก็ปรับเตียงให้กลับสภาพเดิม
“ที่นี่โรงพยาบาล….หอมหลับไป2วันเต็มๆเลยนะ”
"เกิดอะไรขึ้นครับ”
“พี่ต้องถามหอมมากกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงและผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
ผมจับหัวตัวเองที่มีผ้าพันจนรอบ นึกออกแล้วพวกเขานั่นเอง
“หมูหันล่ะครับ!” ผมรีบลุกขึ้นแต่ถูกพี่หมอกดตัวไว้
“อย่าเพิ่งลุกสิ หมูหันอยู่กับแม่ของหอมไปตลาดกัน เดี๋ยวคงจะมา”
ผมถอนหายใจเมื่อนึกถึงคนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ “พวกเขา…..เป็นตัวซวยในอดีตของผมน่ะครับ…..สามีกับแม่สามี”
พี่หมออึ้งค้าง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นอารมณ์โกรธ
“แล้วพวกเขามาทำกับหอมแบบนี้เนี่ยนะ….ถ้าพี่ไม่ไปเห็นเขาจะทำร้ายหอมมากกว่านี้รู้ไหม แจ้งตำรวจดีกว่าพี่ว่า…”
“ช่างเถอะครับไม่อยากขึ้นศาลสู้คดีให้ยุ่งยาก”
“หอม….”
“ผมไม่อยากมีเวรมีกรรมกับพวกเขาครับ ไม่อยากยุ่งด้วยอีกแล้ว แต่ที่ผมห่วงคือลูกผมกลัวว่าพวกเขาจะพาหมูหันไป…”
มือหนากุมมือผมแล้วบีบเบาๆ “พี่ไม่ยอมให้พวกนั้นเอาหมูหันไปเด็ดขาด”
“ขอบคุณครับ…..”
“หอม…..คือ…..”
“ครับ?”
พี่หมอมีสีหน้ากังวลเหมือนมีบางอย่างอยากจะบอกแต่แววตาและท่าทางกลับไม่อยากที่จะทำ คล้ายหากบอกผมจะกลัว….แม้แต่พี่หมอเองก็กลัวเช่นกัน
“มีอะไรเหรอครับ”
“ตอนที่หอมสลบพี่ขอให้หมอตรวจร่างกายหอมด้วย…..พี่ไม่อยากบอกเเต่หอมต้องรู้.....”พี่หมอกัดฟันแน่น
“แล้ว…..” ผมถามแต่อีกใจนึกหวั่นจนไม่กล้าฟังคำตอบ
พี่หมอสูดหายใจแล้วกุมมือผมแน่นขึ้น “อวัยวะภายในของหอมเริ่มเสื่อมลง”
ผมนิ่ง น่าจะเรียกว่าอึ้งและงงในเวลาเดียวกัน
“เพราะหอมแบกรับการท้องที่ผิดธรรมชาติทำให้อวัยวะภายในผิดเพี้ยนตาม โดยเฉพาะหัวใจที่ทำงานผิดปกติ”
ผมกระพริบตาปริบๆคล้ายฟังเรื่องโกหก
“แต่หอมไม่ต้องกลัวนะ หมอที่นี่จะรักษาเต็มที่แต่จะค่อยๆเป็นค่อยๆไป”
“อวัยวะภายในเสื่อมลง….ไม่ใช่แค่หัวใจใช่ไหมครับ….ข้างในของผมมันกำลังจะตายใช่ไหม….” ผมถามเสียงสั่น
พี่หมอนิ่งก่อนจะพยักหน้า...เขาเองคล้ายผ่านการร้องไห้อย่างหนักเพราะนัยน์ตาเเดงช้ำ
"เเล้วเเม่กับพ่อผมรู้ไหมครับ"
"รู้"
ผมนอนมองเพดานหายใจลึกๆ....เนิ่นนานกว่าจะพูด....จุกจนเกินจะร้องไห้....ร้องไห้ไม่ออก
“พี่บอกผมตั้งแต่แรกแล้วว่าคนที่ท้องแบบนี้ไม่มีใครรอด แต่ผมกับลูกรอด…….แค่ลูกผมมีชีวิตอยู่และผมได้รอดมาถึงตอนนี้ผมก็ดีใจมากแล้วครับ”
“ทำไมพูดแบบนี้.....หอมต้องสู้ห้ามท้อ....หอมต้องอยู่กับพี่และทุกคนอีกหลายๆปี” พี่หมอเสียงสั่นจ้องตาผมไม่ลดละ จนผมต้องพยักหน้ารับ
“แม่!” เสียงเรียกทำให้ผมและพี่หมอหันไปมอง
“หอมฟื้นแล้วเหรอลูก” แม่กับหมูหันเข้ามาในห้อง มือเต็มไปด้วยถุงผลไม้และนม
“ปวดหัวหรือเจ็บตรงไหนไหม” แม่วางของแล้วรีบมาหา
“ไม่มีครับ”
“แล้วเกิดอะไรขึ้นทำไมลูกบาดเจ็บ…ถามคุณหมอพิสุทธิ์ก็ไม่รู้”
ผมมองไปที่พี่หมอก่อนจะเอ่ยกับแม่ “มีคนวิ่งชนน่ะครับแล้วผมก็เลยล้ม”
พี่หมอจะขัดแต่พอเห็นสายตาผมก็ไม่ได้ขัดอะไร
“เฮ้อ…จริงๆเลย” แม่ลูบหัวผมก่อนจะนำผลไม้ไปล้างเพื่อจะมาปอก
“แม่ฮับ…”
“ว่าไงหมูหัน”
“แม่หลับนานมากเยยฮับ ขี้เจียด”
ผมยิ้ม “ว่าแม่ขี้เกียจเหรอ เราไปจำคำนี้มาจากไหนฮึ”
“คุณจายสอนกั๊บ”
ผมมองหน้าลูกแล้วนึกถึงเรื่องที่พี่หมอบอก จิตใจของผมก็เริ่มห่อเหี่ยวขึ้นมา ผมคงไม่ได้เห็นหมูหันตอนโตเป็นหนุ่มแล้วสินะ ไม่เห็นอนาคตที่สดใสของลูก….ยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อแกได้มากนักเลย….น้ำตาผมจู่ๆก็ไหลออกมามันหวิวบอกไม่ถูก….แต่ก็รีบเช็ดเพื่อไม่ให้ลูกสงสัย
“หมูหัน….ลองพูดชัดๆให้แม่ฟังได้ไหม แม่อยากเห็นหนูโตไปอีก”
“จั๊ดๆ”
‘….’
“พูดเสร็จแย้วกั๊บ”
“หึๆ” ผมยิ้มแล้วดึงแก้มยุ้ย “กวนแม่นะครับ”
…………………………………………………………….
จากนั้น2วันผมก็กลับบ้านได้ ส่วนหมูหันไปเรียนอนุบาลวันแรก พ่อผมไปส่งเพราะไปทางเดียวกับที่ทำงานพอดี ดูท่าทางหมูหันจะตื่นเต้นมากที่จะได้ไปโรงเรียน
“ดีนะที่สมองไม่ได้รับกระทบกระเทือน” แม่พูดเมื่อเอาผ้าพันแผลออกปรากฎรอยแผลเป็นข้างๆหน้าผาก
“ต่อไปเดินเลี่ยงๆคนหน่อยนะลูก”
“ครับแม่”
“เดี๋ยวแม่ไปหลังบ้านนะจะเก็บมะลิไปร้อยมาลัยเสียหน่อย”
“ผมช่วยไหมครับ”
“ช่วยให้เสียดอกมะลิน่ะหรือ” แม่หัวเราะ เพราะเวลาผมช่วยทีไรดอกมะลิจะเสียหายทุกที......จากนั้นแม่ก็ไปหลังบ้านเพื่อร้อยมาลัยส่วนผมก็ได้แต่นั่งๆนอนๆจนกระทั่งมีเสียงรถยนต์จอดหน้าบ้านพร้อมกับเสียงกดกริ่ง ผมลุกออกไปดู เห็นใครบางคนยืนอยู่หน้ารั้ว
“มาหา….”ผมไม่ทันจะพูดจบก็ต้องกลืนคำพูด
“คุณมาที่นี่ทำไม”
พี่คิงส์มองผมอย่างเดือดแค้น ในมือถือเอกสารบางอย่าง
“ไม่อยากมานักหรอกแต่ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย”
“ผมไม่มี ออกไปจากหน้าบ้านผม”
“เปิดประตู”
“ไม่ คุณจะเข้ามาทำไม”
“ถ้าไม่เปิดฉันจะปีนเข้าไป”
ประตูรั้วของผมเป็นแค่รั้วไม้เตี้ยๆ ไม่ยากที่เขาจะทำตามที่พูด ผมยังคงนิ่งจนกระทั่งเขาปีนเข้ามาจริงๆ
“ออกไป! คุณจะเข้ามาทำไม”
ฟึ่บ!
เอกสารในมือพี่คิงส์เขวี้ยงมาที่หน้าของผมอย่างแรง
“อ่านซะ! เอกสารพวกนี้มันบอกว่าเด็กนั่นเป็นลูกของฉัน!”
ผมเบิกตากว้าง เขารู้!
“ทำไมไม่บอกฉันว่าเด็กนั่นลูกของฉัน นายเอาเขามาทำไม คืนฉันมา!”
“คืนเหรอ! เขาคือลูกของผม! ตอนแรกคุณไม่ใช่หรือไงที่ไม่ยอมรับว่าผมท้องแล้วคุณจะมาเรียกร้องอะไร!”
“ลูก? เหอะ! นี่นายคิดว่านายเป็นแม่เด็กนั่นหรือไง รู้ไว้นายมันแค่ที่ฝากท้องไม่ได้มีสายเลือดอะไรเกี่ยวข้องเลย ทั้งไข่ก็ของผู้หญิงอื่น อสุจิมันก็ของฉัน มีอะไรบ้างที่เกี่ยวกับนาย!”
ผมสะอึกเป็นจริงดังว่าไม่มีอะไรที่ผมเกี่ยวข้องกับหมูหันเลยเป็นแค่ที่ฝากท้องจริงๆแต่ถึงอย่างนั้นผมก็อุ้มท้องเขามาและเลี้ยงดูตลอด3ปี
“ผมเป็นคนคลอดเขา….แต่คุณแค่พูดกับเขาถึง10คำยังไม่ถึงเลยนอกจากตวาดเขาตลอด นี่น่ะเหรอจะมาทวง”
“เอาเด็กนั่นมา เอาลูกฉันมาก่อนที่ฉันจะโมโหไปมากกว่านี้”
“ผมไม่ให้! คุณมันไม่มีสิทธิ์”
“แต่ฉันเป็นพ่อมีสายเลือดเดียวกัน!”
หมับ!
เขาบีบแขนผม “เอาลูกฉันมา!”
ผมแกะมือเขาออกแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย “ไม่ให้! อย่ามาหน้าด้าน”
เพี๊ยะ!
เขาตบผมและเหวี่ยงผมจนล้ม
อึก!
“เจ็บ” ผมจับแขนตัวเองที่รองรับน้ำหนักทั้งตัวผมเอาไว้
ผมหยิบก้อนหินขนาดพอมือจากพื้นดิน “เข้ามาสิอย่าหาว่าไม่เตือนคุณเข้ามาในบ้านผม ผมมีสิทธิ์อ้างป้องกันตัวได้”
“หึ อย่างนายหรือจะกล้า”
“ลองไหมล่ะ”
เขาเดินเข้ามาใกล้ผมอีก
แทนที่ผมจะขว้างแต่กลับถอยห่าง
“ขว้างสิ ปากดีนัก”
ผมเม้มปากแน่นอยากจะขว้างแต่ก็ไม่อยากมีเรื่องราวใหญ่โตถ้าเขาตายขึ้นมาผมก็ซวยสิ
“ขว้างสิกล้าไหมล่ะ”
“ฮึ่ย!” ผมทำตามที่เรียกร้องขว้างหินไปตรงหน้าแต่เขากลับหลบและคว้าแขนผมไว้
ผมใช้อีกมือที่ว่างตบแบบกำหมัดไปที่หน้าเขาอย่างจัง
“มึง!”
คางถูกบีบ
“อยากสลบอีกใช่ไหม!”
“เกิดอะไรขึ้น!” เสียงแม่ดังขึ้นแล้วรีบวิ่งมาทางนี้
“เธอคือ...หอม! ปล่อยหอมนะปล่อย!” แม่รีบยื้อเขาก็ปล่อยผมโดยดี
“เธอมาที่นี่ทำไม ออกไป!” แม่ตวาดลั่นแล้วมายืนข้างหน้าผม
“เธอทำร้ายหอมทำไม! ยังทำร้ายกันไม่พออีกหรือไง!”
“ผมก็ไม่อยากมานักหรอกแต่เอกสารนั่นมันบอกว่าเด็กนั่นมันลูกผม ผมจะเอาลูกคืน”
“ลูกคืนเหรอ”
เพี๊ยะ!
แม่ตบใบหน้าพี่คิงส์อย่างจัง
“ยังจะมีหน้าพูดได้อีกเหรอว่าขอลูกคืน วันที่หอมบอกเธอว่าท้องเธอทำอะไร! เธอไล่หอมยังกับหมูกับหมาแล้ววันนี้จะมาขอลูกเหรอ! กลับไปก่อนที่ฉันจะโทรแจ้งตำรวจข้อหาบุกรุกและทำร้ายร่างกาย”
พี่คิงส์ยังนิ่ง
“ไม่ไปใช่ไหม” แม่เดินเข้าไปในบ้านก่อนจะรีบเดินออกมาพร้อมกับมีด
“จะไปไม่ไป อยากตายก็เข้ามา!”
เขาดูอึ้งนิดๆคงไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้เพราะปกติแม่จะเป็นคนใจดียิ้มแย้มแต่ครั้งนี้แม่โกรธมากจริงๆ มือไม้สั่นไปหมด
“ฉันขอสู้ตายถ้าเธอยังก้าวเข้ามา!” น้ำเสียงและแววตาแม่เอาจริงอย่างมาก
พี่คิงส์สบถ
“แล้วจะมาใหม่…ที่ไปไม่ใช่กลัว แต่แค่อยากให้เอาไปคิดคนที่ไม่มีสายเลือดเกี่ยวข้องอย่างพวกคุณ ไม่ควรที่จะเลี้ยงลูกของคนอื่น….แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” ประโยคสุดท้ายสายตาส่งมาทางผม จากนั้นเขาก็ขับรถออกไป
ผมหอบหายใจแรงเพราะเริ่มรู้สึกว่าจะหายใจไม่ทัน ทั้งยังเจ็บที่หัวใจอีก ผมทรุดฮวบ
“หอม! เป็นอะไรลูก” แม่ถามเสียงสั่นเข้ามากอด
ผมส่ายหน้าจับตรงหัวใจ สูดหายใจลึกๆ ทั้งยังปวดหัว ปวดท้องไปหมด น้ำตามันไหลออกมาเองไม่ได้ร้องไห้เพราะเจ็บที่ร่างกาย แต่เจ็บใจ โมโห ที่ไม่สามารถทำอะไรได้
“ฮึก..ก..ก ผมจะไม่ยอม…..ไม่ยอมให้คนเลวๆแบบนั้นเข้าใกล้ลูกอีก เขาไม่มีสิทธิ์เเม้แต่จะเรียกตัวเองว่าพ่อ....ไม่สิทธิ์…”
+++++++++++++++++++++++++++
นิยายเราขัดใจยังไงก็ขออภัยด้วยนะ
เเนวพระเอกเลวๆ นายเอกอ่อนด๋อย คือเราชอบอ่ะเนอะ
หัวข้อ: >ลูกรักของเเม่< *Mpreg* (คิงส์xหอม) ตอนที่ 30 (ตอนจบ) {16/07/60} (อ่าน 46807 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก