หัวข้อ: >ลูกรักของเเม่< *Mpreg* (คิงส์xหอม) ตอนที่ 30 (ตอนจบ) {16/07/60}

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เป็นเรื่องละสิ หมูหัน เที่ยวไปตู่หาพ่อ

[puiiz]

 

[fuku]

อ่ะโหจัญไรตั้งแต่แม่ยันลูก


จะเอามาทำพ่อของลูกนี่คิดดีแน่เหรอ?
แนวคิดกดขี่ผญ.ด้วยกันสุดๆ ให้แต่งงานเพื่อจะได้มีลูกหลาน ถ้างั้นไปจ้างผญ.คนนึงให้ท้องก็พอมั้ง
คนนะไม่ใช่แม่พันธุ์ จะเพาะเด็กทำฟาร์มเรอะ

[MorethanMore]

เหมือนเคยอ่าน ไม่โอเคเลยอะ คิงส์ มันเลวไป แม่ก็ชั่วไป ทั้งบ้านเลย เอาจริงดิ รักแล้วต้องยอ ทุกอย่างแบบนี้จริงดิ?

[Leenboy]

บางทีหอมก็ใสซื่อจนน่าหมั่นใส้

[Monkey D]

สนุกอ่า มาต่ออีกน้า
หลงหมูหันแล้ววววว

[่jum]

จำได้ละ เคยอ่านเรื่องนี้แล้วจริงๆ  ครอบครัวพระเอกรวมทั้งพระเอกโคตรเ-ี้ยมาก

แต่คุณคนเขียนบอกว่าเปลี่ยนเนื้อเรื่องนิดหน่อย ถือโอกาสอ่านใหม่ละกัน

[JokerGirl]

แล้วถ้าคิงกับแม่รู้ว่าหมูหันคือลูกจะมาพรากไปจากหอมป่ะ ยัยป้านั่นต้องทำแน่ๆ

[mild-dy]

 

[sanri]

โอ้โห ถ้าจะเป็นลูกหลานท่านจัญ(ไร) ตั้งแต่แม่ยันลูกขนาดนี้่ อย่าเอาไปทำพันธุ์เลยเหอะ 

[Tastsu]

ผมอึ้งเมื่อจู่ๆหมูหันก็เรียกพี่คิงส์ว่าพ่อ…เขาเองก็ดูตกใจไม่ต่างกันมองผมและหมูหันสลับกันไปมาอย่างงงๆ
“ป้อฮับ!”
“หมูหัน!” ผมปรามลูกแล้วรีบจูงเพื่อให้กลับไปทางเดิม
“ลูกติดเมียนายหรือไง”   คำพูดของเขาไม่ได้ทำให้ผมสนใจสักนิด พยายามอุ้มหมูหันแต่เพราะหมูหันขืนตัวจึงทำให้น้ำหนักตัวมากอุ้มไม่ไหว
“อย่าดื้อกับแม่นะ”
“เรียกตัวเองว่าแม่ซะด้วย นายนี่อยากเป็นแม่คนมากนักหรือไง”  ผมยังไม่สนใจ
“ป้อฮับ!” หมูหันสลัดมือผมแล้วรีบวิ่งไปหา
“อย่ามาเรียกฉันว่าพ่อ!!” เสียงตวาดทำให้คนรอบข้างหันมามอง หมูหันหยุดชะงักเหมือนทำตัวไม่ถูก เบะปากก่อนจะร้องไห้เสียงดัง ผมรีบวิ่งไปหาลูกแล้วอุ้ม
“ฮึก..ก..ก ฮือๆๆ แม่!...แม่!...”
“แม่อยู่นี่ลูก….แม่อยู่นี่แล้ว” ผมเสียงสั่น…สงสารลูกทำไมเขาต้องมาตะคอกลูกผมแบบนี้ด้วย
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาตะคอกลูกผมแบบนี้!!”
 “ลูกนายไม่ใช่หรือไงที่มาเรียกฉันแบบนี้….หึ นายนี่มันจริงๆเลย ให้ลูกเรียกแม่แล้วตระเวนหาพ่อให้ เหอะ! นี่ตกลงเด็กนี่ลูกกับเมียใหม่หรือลูกติดผัวใหม่ฮะ”
 ผมแกะฝาขวดน้ำออกก่อนจะ…
 ซ่า!
 น้ำสาดไปที่ใบหน้าของเขาอย่างจัง
 “แค่นี้มันยังน้อยไปคนอย่างคุณน่าจะโดนมากกว่านี้!”
 ผู้หญิงที่มาด้วยรีบเช็ดใบหน้าให้ เธอวี๊ดว๊ายตลอด
 “นี่แกทำอะไรพี่คิงส์ฮะ”
 “ก็อย่างที่เห็นสาดน้ำใส่ไงความชั่วมันจะได้ชะล้างบ้าง!”
 “นี่แก!” เธอทำท่าจะมาตบแต่สายตารอบข้างทำให้เธอหยุด
 หมูหันซบกับอกผมยังร้องไห้อยู่คงเพราะกลัวมากไม่เคยโดนตวาดแบบนี้มาก่อน.....แต่เขาเป็นใครกล้าดียังไงมาว่าลูกผมแบบนี้…..ผมจะไม่ให้อภัยเขาที่ทำให้ลูกผมร้องไห้ทั้งที่…..เจอกันครั้งแรกแท้ๆ
 “อย่าร้องนะลูก” ผมจูบปลอบ
 “ฮึก..ก…ก ป๋มกลัว”
 หมับ! ไม่ทันได้ตั้งตัวข้อมือผมก็ถูกคว้าเอาไว้  พี่คิงส์มองผมอย่างไม่สบอารมณ์ยิ่งหนวดเครายิ่งทำให้เพิ่มความน่ากลัวไปอีก แต่ผมไม่ลดละสายตา
 “ปล่อย คุณจะทำอะไร!” ผมอยากจะดึงออกแต่เพราะอุ้มหมูหันอยู่เลยดึงไม่ถนัด
 “กล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉัน!”
 “ปล่อย! คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงจะไม่กล้า!”
 “ฮือๆๆ แม่! แม่!” หมูหันร้องไห้โฮ
 “กล้าดีขึ้นนะ”
 “อึก!”
 เขาบีบข้อมือผมแรงขึ้น
“ปะ..ปล่อยแม่นะ! ฮือๆๆ”
 เพี๊ยะๆ  มือเล็กตีแขนของพี่คิงส์พลางร้องไห้โฮ
 “แม่! แม่! ฮือๆๆ ปล่อยแม่!”
 พี่คิงส์ละมือออก
 ผมรีบเดินหนีทันทีไม่เเม้แต่จะหันไปมองให้เสียสายตา…….เดินไปพลางพูดปลอบหมูหันที่ยังร้องไห้สะอื้น
 “หมูหันลูก…”
 “ฮือๆๆแม่….อา….ป๋ม…ฮึก…ป๋มกลัว….”
 “แม่ขอโทษ…แม่ขอโทษนะที่ดูแลหนูไม่ดีอย่าร้องนะลูก จุ๊บ”  ผมจูบแก้มแล้วเช็ดน้ำตาให้
 “ฮึกๆ..ๆ” หมูหันมองหน้าผมน้ำตายังคงไหลต่อ  “ป้อน่ากลัว ฮึก…ก”
 “เขาไม่ใช่พ่อ....ไม่ใช่พ่อ….พ่อของหนูเขาใจดีมากๆเลย…”
 “จริงๆหรอกั๊บ ฮึก..ก..ไม่ใช่ป้อ…..ป้อป๋มใจดี…”
 “ใช่จ้ะ ต่อไปนี้อย่าไปเรียกคนแปลกหน้าว่าพ่ออีกนะ….เพราะหนูจะเสียใจแบบนี้รู้ไหม”
 หมูหันพยักหน้าแล้วกอดซบ
 จากนั้นผมก็พากลับบ้านหมูหันหลับตั้งแต่อยู่บนรถจนถึงบ้าน…….คิดถึงเรื่องที่เจอเขาคนนั้นผมก็ได้แต่โกรธ
 “ทำไมต้องเจอกัน….น่าจะตายๆจากกันไป…”
 “มีอะไรหรือเปล่าลูก”
 พ่อที่เพิ่งกลับมาทำงานเอ่ยถามเมื่อเห็นผมนั่งเหม่อมองหมูหัน
 “ไม่มีอะไรครับพ่อ….เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะครับ”
 “แล้ววันนี้ไม่ทำงานหรือ”
 “ลาแล้วครับหมูหันท่าทางจะไม่สบาย”
 “อ้าว…จริงหรือเนี่ย” พ่อตกใจรีบมาดูหลานจับตัววัดไข้ สีหน้าพ่อไม่ดีเลยเพราะเป็นห่วงมาก
 “ไปหาหมอหรือยัง”
 “ยังเลยครับ….แต่ให้ทานยาแล้ว”
 “เฮ้อ….หลานตามาป่วยซะได้” พ่อลูบผมหมูหัน 
ผมมองหมูหันที่ป่วยก็ได้เเต่ถอนหายใจ…..ผมสงสารลูก….สงสารที่ทำให้แกมีปมด้อยแบบนี้ หากแต่แรกผมไม่คิดที่อยากจะท้องแบบผิดธรรมชาติแกก็คงได้เกิดที่สบายๆมีครอบครัวสุขสันต์มีแม่ที่เหมือนแม่คนอื่นๆที่ไม่ใช่ผู้ชายแบบผมและไม่ต้องเกิดมามีพ่อใจร้ายแบบนี้

 ตอนกลางคืนหมูหันก็อาการไม่ดีจริงๆ ละเมอว่ากลัวตลอด ทุกคนในบ้านเลยไม่มีใครได้นอนหลับสักคน คืนนั้นพวกผมจึงพาไปโรงพยาบาลแต่โชคดีที่ไม่ป่วยมากหมอจึงให้กลับได้
 “อย่าพาลูกไปในที่แบบนั้นอีกนะ อากาศคงไม่ปลอดโปร่งจริงๆ” แม่ถอนหายใจ หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล
 ผมไม่ได้บอกแม่ว่าเจอพี่คิงส์และสาเหตุที่ทำให้หมูหันไม่สบายก็เพราะเขา ที่ไม่บอกเพราะไม่อยากให้มีพันธะแค้นอะไรต่อกัน ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก
 “แม่กับพ่อหลับไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมเฝ้าเอง”
 “ก็ได้จ้ะ…แต่มีอะไรเรียกแม่กับพ่อนะ”
 “ครับ”
 ผมยังคงนั่งมองลูกอยู่แบบนั้นรู้สึกเสียใจเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต…..ผมไม่รู้ว่าผมเคยรักเขาไปได้ยังไงผมในตอนนั้นช่างโง่จริงๆที่ไม่เคยเห็นธาตุแท้ของเขาเลย ได้แต่ทำเป็นมองข้ามทั้งๆที่รู้ว่าเขาเลวแค่ไหน ถ้าผมไม่ตาบอดเพราะหลงคงเลิกรักไปนานแล้ว…..
 มือป้อมจับนิ้วผมไว้….
“หมูหัน….”
 “แม่ร้องไห้ทำไมกั๊บ”
 “หนูตื่นแล้วเหรอ ตื่นทำไมครับ…หลับเถอะ” ผมเช็ดน้ำตาตัวเอง
 หมูหันลุกขึ้นแล้วมากอดผม “อย่าร้องไห้จิกั๊บ….ไม่ร้องน๊า จุ๊บ!” หมูหันจูบปากผมแล้วยิ้ม ผมหอมแก้มฟอดใหญ่ตอบ
 “ไม่ร้องแล้วครับ…”
 “เด็กดีๆ” หมูหันหัวเราะ แล้วล้มตัวนอนในตักผม
 “ป๋มไม่มีป้อก็ได้กั๊บ….อยู่กับแม่ป๋มมีความสุขที่สุดเยย”  พูดแค่นั้นหมูหันก็หลับไป  ผมฟังคำพูดแล้วก้มหอมอีกครั้ง
 “…เเม่ขอโทษที่คิดว่าไม่อยากให้หนูเกิด...เเม่ขอโทษ...ขอบใจจริงๆที่เกิดมาเป็นลูกของแม่..”

 ………………………………………………………..

 ตอนเช้าพี่หมอก็มาเยี่ยม ซื้อขนมมาฝากเมื่อรู้ว่าหมูหันไม่สบายแต่คิดผิดเพราะคนที่ไม่สบายเมื่อคืนกำลังวิ่งเล่นซนไปทั่ว
 “ตื่นมาก็เป็นแบบนี้แล้วครับ…ผมยังตกใจเลย”
 “เพราะเขามีหอมดูแลไงล่ะ” มือหนาค่อยๆกุมมือผมแต่ผมกลับถอยมือออกมา
 “เพราะหอมยังลืมคนรักเก่าไม่ได้ใช่ไหม....ทั้งๆที่เขาใจร้ายกับหอมมากนั้น”
“พี่หมอพูดอะไร”
 “เขาคือคนที่แต่งงานในวันนั้นใช่ไหม….”
 “ใช่….แต่ผมไม่ได้รักเขาแล้ว”
 “แล้วทำไมหอมถึงไม่ยอมเปิดใจให้พี่บ้าง”
 “ผมเป็นผู้ชายนะครับ….มีลูกอีก….พี่หมอควรมีอนาคตที่ดีกว่านี้ไม่ใช่มาจมปลักกับผม
“ตลอดเวลาพี่ไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย”
 “แต่ผมคิด….พี่ไปหาคนที่ดีกว่าผมเถอะ”
 พี่หมอลุกขึ้น “ตลอดเวลาที่พี่อยู่กับหอมมันยังพิสูนจ์ไม่พออีกใช่ไหม พี่รักหอมจริงๆ….แต่ถ้าหอมคิดแบบนี้พี่ก็จนใจ” พูดจบพี่หมอก็ออกจากบ้านและขับรถออกไป
 “เฮ้อ……”ผมได้แต่ถอนหายใจ…..ทำไมชีวิตผมยังต้องมาเหนื่อยกับความรักเเบบนี้ เมื่อไรที่ผมจะมีความสุขจริงๆสักที

………..

 ยามค่ำคืน

ภายในห้องทำงานของโชคชัยหัวหน้าครอบครัวตระกูลไพศาล กำลังตรวจเอกสารจากบริษัทที่กำลังค้าง
ก๊อกๆ
 “ใคร”
 “ลินดาเองค่ะคุณพ่อ”  ลินดาในชุดนอนเดินเข้ามาหา
 “หนูลินมีอะไร…..หรือคิงส์มันยังไม่กลับบ้าน”
 “ค่ะ..ฮึกๆ…พี่คิงส์กลับบ้านดึกทุกวันเลยค่ะ บางวันก็ไม่กลับด้วยค่ะ ฮึกๆ….”
 “คิงส์ชักเหลวไหลขึ้นทุกวัน เดี๋ยวพ่อจะเตือนให้”
 “ขอบคุณมากค่ะ” ลินดาไหว้ในระยะประชิด
โชคชัยมองผ่านเสื้อชุดนอนตัวบางเห็นทรวดทรงแล้วยิ้ม
 ลินดายิ้มตอบแล้วจับมือของอีกฝ่ายมาสัมผัส “ถ้าคุณพ่อชอบลินดาไม่ว่าอะไรนะคะ…..” พูดจบโชคชัยก็คว้าร่างของลินดามาจูบก่อนที่บทรักจะเริ่มในห้องนั้น
 “เมื่อคืนคุณไม่ได้กลับมานอนที่ห้องนี่คะ ไปไหนมา” ทันทีที่โชคชัยนั่งลงเพื่อทานอาหารเช้าพิสมัยก็เอ่ยถามทันที ลินดาเสมองไปทางโชคชัยเล็กน้อยแล้วหันไปมองอาหารของตนตามเดิม เธอยิ้มอย่างอารมณ์ดี
 “ผมก็ทำงานที่ห้องทำงานน่ะสิ”
 “ทั้งคืนเลยเหรอคะ” สายตาจับผิดที่มักจะทำให้คำพูดหลายคนสะดุดเสมอ
 “ก็..ลูกชายคุณมันไม่ยอมช่วยก็ต้องทำเองน่ะสิ .....วันๆเอาแต่เที่ยวเล่น กลางคืนก็ไม่กลับบ้านทำตัวเสเพลไปวันๆ” คำพูดส่งไปทางคิงส์ที่กำลังนั่งเซ็งอยู่กับอาหาร
 “นั่นสิตาคิงส์เมื่อไรแกจะช่วยพ่อแกทำงานสักที จบมาตั้งหลายปีไม่เห็นแกจะช่วยทำงานเป็นชิ้นเป็นอันเลย แล้วแบบนี้จะเรียนมาทำไม”
 "ตำแหน่งที่ให้ผมคือตำแหน่งผู้ช่วยประธานบริษัทเนี่ยนะ งานมันมีอะไรครับ ซ้ำกับตำแหน่งเลขาสิไม่ว่า”
 “แต่ฉันอยากให้แกฝึกงานกับฉันไปในตัว”
 คิงส์วางช้อนลง “ผมไม่อยากทำตำแหน่งนั้นถ้าให้ดีมอบตำแหน่งคณะกรรมการบริษัทให้ผมสักตำแหน่งสิ”พูดจบร่างสูงก็ลุกออกไป
 “แกจะไปไหน” พิสมัยเอ่ย
 “ไปข้างนอกครับ”
 “นี่แกจะทำตัวเถลไถลไปถึงไหน  4 ปีมานี้แกเป็นอะไร แกคนเดิมหายไปไหน..ทำไมถึงกลายเป็นไอ้พวกทำตัวเสเพลไร้ค่าฮะ!”
 คิงส์ถอยหายใจเฮือกใหญ่เริ่มหงุดหงิด
 “เลิกทำตัวแบบนี้สักทีแกจะ30แล้วนะ เตรียมตัวไปบริษัทกับพ่อแกซะ หนวดเคราหัดโกนซะบ้างรู้ไหมหน้าตาแกเหมือนโจรไปทุกวันแล้ว! ”
 “พอเถอะผมเบื่อ! ชีวิตผมผมจัดการเองได้ แม่ไม่ต้องมายุ่ง!” เสียงตวาดทำให้คนฟังนิ่งงันด้วยความตกใจ
 “คิงส์! แกตวาดแม่แกทำไมฮะ” โชคชัยปราม
 ส่วนลินดานั่งยิ้มทานอาหารต่อ
 พิสมัยมองลูกชายอย่างอึ้งๆ ถึงแม้คิงส์จะไม่ค่อยเชื่อฟังเธอมากเท่าไร แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่จะตวาดเธอแบบนี้
 เธอวูบลงกับพื้น
 “แม่!”
 “คุณหญิง!”
โชคชัยและคิงส์รีบมาพยุง
 “มะ….แม่เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”
 พิสมัยจับหัวเพราะหน้ามืด
 “สงสัยความดันจะขึ้น  คิงส์แกไปเอารถมาพาแม่แกไปโรงพยาบาลเร็ว”
 ………………………………………………………………………………….
 “อย่าวิ่งสิครับ มาใส่เสื้อผ้า”
 “ไม่อาววว จับให้ได้จิ” พูดพลางหมูหันก็วิ่งไปรอบบ้านทั้งๆที่ยังแก้ผ้า!
 “หมูหันมาใส่เสื้อผ้าเร็ว”
 “เอิ้กกกก คุณจาย คุณจาย แม่จะมาแย้ววว” วิ่งไปแอบข้างหลังแล้วหัวเราะไม่หยุด คงคิดว่าผมกำลังเล่นไล่จับแน่ๆ
 “รีบๆใส่เสื้อผ้าเร็วเข้าเดี๋ยวไปโรงพยาบาลสายนะ”
“หมูหันไปหาแม่สิลูก แก้ผ้าแบบนี้เดี๋ยวสาวๆก็มาเห็นหรอก”   แม่ผมพูดบอก เจ้าตัวถึงกับตาโตแล้วหน้าแดง ปิดปิกาจูตัวเองไว้แล้วรีบมาหาผม
 “คุณลุงไม่เห็นมาเลยกั๊บ”
 หมูหันพูดขณะที่ผมกำลังใส่รองเท้าให้  ผมได้แต่นิ่ง คุณลุงที่พูดถึงก็คือพี่หมอปกติเวลาหมูหันไปตรวจร่างกายประจำทุกเดือนเขาจะต้องมารับทุกครั้งตั้งแต่หมูหันเกิด…….วันนั้นทะเลาะกันผมไม่ได้โทรไปหาแล้วเขาก็ไม่ได้โทรหาผม แบบนี้คงเข้าหน้ากันไม่ติดแน่ๆ
 ผมเองก็ไม่อยากจะพูดแบบนั้นแต่ว่าถ้าไม่พูดให้ชัดเจนเขาก็จะยังรอผมแบบนี้…ถึงผมเคยมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ใช่ว่าผมจะรักได้ทุกคนเพราะเดิมทีผมก็ไม่ได้รักผู้ชายอยู่แล้วจะให้อยู่ๆรักกันผมคงจะยังเปิดใจไม่ได้จริงๆ
 เสียงรถที่จอดหน้ารั้วทำให้หมูหันรีบวิ่งไปทันทีเพราะเป็นเสียงที่คุ้นเคย ผมก็เดินไปดูเช่นกัน เห็นพี่หมอยิ้มกว้างให้หมูหันแล้วอุ้มร่างอ้วนๆขึ้นกอดเหมือนประจำ
 “ป๋มนึกว่าคุณลุงจะไม่มาเเล้วซะอีก”
 “ขอโทษนะครับลุงมาช้าไปหน่อย” เขาพูดแล้วเงยหน้ามองผม
 “เตรียมตัวเสร็จหรือยังหอมพี่จะได้พาไป”
 “เอ่อ….เสร็จแล้วครับ”
 หลังจากนั้นเราสามคนก็เดินทางไปโรงพยาบาล อึดอัดเล็กน้อยเพราะผมกับพี่หมอยังไม่ได้คุยอะไรกันเลย มีแต่หมูหันที่ชวนพี่หมอคุยไปเรื่อย……ทั้งยังบอกพี่หมออีกว่าวันจันทร์นี้ก็จะเข้าโรงเรียนแล้ว……อายุเท่าหมูหันควรจะเข้าเรียนอนุบาล3 ขวบได้แล้วแต่ผมยังไม่ได้บอกพี่หมอเลย
 พี่หมอมองหน้าผมคล้ายจะถามอะไรแต่ก็ไม่ได้พูด……
 หลังจากมาถึงโรงพยาบาลพี่หมอก็พาผมกับหมูหันไปที่ห้องตรวจ คุณหมอประจำตัวของหมูหันเปลี่ยนเป็นหมอใหญ่ที่เชี่ยวชาญด้านนี้แทนพี่หมอ……หลังจากมองการตรวจร่างกายของหมูหันพี่หมอก็หันมาคุยกับผม
 “หอมน่าจะตรวจร่างกายตัวเองบ้างนะ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับแข็งแรงดี”
 “แต่อย่างน้อยก็น่าจะตรวจหน่อยนะ”
 “ไม่เป็นไรจริงๆครับ”
 พี่หมอพยักหน้าเบาๆ
 หลังจากตรวจร่างกายหมูหันเสร็จพี่หมอก็ยืนคุยแลกเปลี่ยนกับหมอใหญ่ ส่วนผมกับหมูหันกำลังเดินไปรอข้างนอกโรงพยาบาล
 “ร่างกายป๋มแข็งแรง”
 “ครับๆแข็งแรงมาก” ฟอดดดดด ผมก้มลงหอมแก้มตุ้ยนุ้ย
 หมูหันยิ้มหน้าบาน เดินจูงมือผมไปเรื่อยๆตามทางในโรงพยาบาล
 “แม่น่าจะนอนโรงพยาบาลสักหน่อย”
 “ฉันไม่ยอมนอนหรอกน่าเบื่อจะตาย…..แล้วลินดานี่จะไปเอายานานขนาดไหนเนี่ย” เสียงของผู้ที่กำลังเดินมาทำให้ผมหยุดชะงัก เสียงนี้จำได้…..เสียงของคนที่ผมไม่อยากจะได้ยินมากที่สุด ผมหลบสายตาพยายามจูงมือหมูหันเลี่ยง
 “อ้าว นี่แกเองเหรอไม่เจอกันนานนี่” น้ำเสียงคุณนายยังเหยียดผมเหมือนเดิม
 พี่คิงส์มองผมสายตาไม่ต่างจากคุณนาย
 ผมไม่ตอบอะไรแต่พยายามเลี่ยงไม่อยากคุย
 “เดี๋ยว…..” เธอมองไปที่หมูหันอย่างสงสัย ขมวดคิ้วมองพิจารณาบางอย่าง
 “ผมขอตัวครับ”
 หมับ!
 “จะไปไหน” พี่คิงส์จับแขนผมไว้
“ปล่อยผม”
“ไม่ปล่อย เจอหน้าฉันทำไมต้องหนี”
 “ผมไม่ได้หนีแค่ไม่อยากเจอหน้า”
 “ทำไม หน้าฉันมันเป็นอะไร……ไม่เจอกันนานคิดถึงฉันไหมล่ะ ฉันชักเบื่อพวกผู้หญิงมาสนุกกันรำลึกความหลังไหม”
 “ตาคิงส์เลิกทำแบบนี้สักทีแกคิดจะเอามันอีกหรือไง!” คุณนายไม่พอใจทำท่าจะมากระชากแขนผมให้ออกจากพี่คิงส์ทั้งๆที่ผมเป็นฝ่ายถูกจับ
 “ปล่อย!” ผมสะบัดแขนจนหลุดจากมือหนา แล้วรีบอุ้มหมูหันหนี แต่เขากลับยังไม่ปล่อยผมง่ายๆยังจับแขนผมไว้
 “นี่คุณ!”
 “เล่นตัวชะมัดถ้าเมื่อก่อนเป็นแบบนี้ไม่ทำตัวง่ายฉันคงไม่เบื่อหรอก”
 ผมเม้มปากแล้วใช้กำปั้นตบไปที่ใบหน้าของเขา แม้จะไม่โดนจังๆแต่ก็ทำให้อีกฝ่ายเจ็บ
 “เลวที่สุด! คุณนี่มันเลวจริงๆ! นี่ผมลดตัวไปรักคุณได้ยังไงตั้งหลายปี ทั้งๆที่คุณมันชั่ว!”
 “กล้าทำร้ายฉันหรือฮะ!” เขาบีบคางผมแน่น ผมเจ็บแต่ก็ร้องไม่ออกและเป็นจังหวะเดียวกับที่คุณนายแย่งหมูหันไปจากผม
 “หมูหัน!” ผมเรียกแต่ดูเหมือนหมูหันจะยังงงๆอยู่ คุณนายอุ้มหมูหันพลางใช้สายตามองใบหน้าอย่างละเอียดก่อนจะเบิกตากว้างเหมือนกับตกใจบางอย่าง
 “เอาลูกผมคืนมา!” ผมพยายามจะแกะมือที่บีบคางผมออก พยายามดิ้นสุดแรง
 “จะดิ้นไปถึงไหน น่ารำคาญ!”
 ตุบ!เขาผลักผมจนล้ม
 “คิดว่าฉันอยากจับนักหรือไง บังเอิญเจอกันก็อยากสนองให้บ้างเท่านั้นเพราะตอนที่จากกันเห็นนายร้องไห้แทบกราบเท้าฉัน แต่พอจะมอบความหวังดีให้ยังจะเล่นตัวอีก”
“ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น! เอาลูกผมคืนมา!” ผมลุกจะไปแย่งหมูหัน แต่กลับถูกพี่คิงส์ผลักจนล้มไปอีก
 “ลูกนายแม่ฉันไม่อยากได้หรอก…..แม่เอาลูกคืนเขาไป”
 คุณนายยังมองลูกผมไม่วางสายตา ไม่มีท่าทีจะปล่อยเหมือนกับว่าเริ่มรู้อะไรบางอย่าง
 หมูหันมองหน้าพี่คิงส์ก่อนจะเริ่มร้องไห้ เพราะคงเริ่มจำได้ว่าพี่คิงส์เคยตวาดและยิ่งร้องไห้หนักเมื่อมองผมที่ยังคงนั่งกับพื้นเพราะเจ็บข้อเท้า
 “แม่! แม่! ฮือๆๆ ฮึก…ก….” ทำมือเหมือนจะให้ผมอุ้ม
 “อุ้มๆ ฮึก..ก..อะ..อุ้ม”
 “หมูหัน” ผมพยายามลุกทั้งๆที่เจ็บข้อเท้า
 “คะ…คืนลูกมาให้ผม”
 “แม่คืนเด็กนี่ให้เขาไป”  พี่คิงส์เริ่มไม่สบอารมณ์หนักขึ้น หยิบบุหรี่มาดูดลวกๆ เหมือนพี่เขาไม่ชอบเสียงเด็กมากๆอารมณ์ถึงหงุดหงิดเต็มที
 “เดี๋ยวก่อนสิขอแม่ดูหน้าเด็กนี่ชัดๆอีกที”
 “แม่! แม่ฮับ! ฮึก..ก…ก” หมูหันพยายามดิ้น
 “เลิกร้องไห้สักที รำคาญ!”
 เขาตวาดลูกผมอีกแล้ว ผมรวบรวมแรงยื้อหมูหันออกมาจากคุณนาย
 “นี่แก! กล้าดียังไงมาผลักฉัน” คุณนายโวยวาย
 “คุณนั่นแหละมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับลูกของ…….” ไม่ทันที่ผมจะพูดจบร่างของผมก็ถูกพี่คิงส์ดึงแล้วเหวี่ยงลงพื้นอย่างจัง
ตุบ!
 อึก!
ดีที่ผมโอบหมูหันไว้จึงทำให้ไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ผมกลับเจ็บจนลุกไม่ขึ้น เหมือนหัวจะมึนๆด้วย
“แม่! แม่! คนใจร้ายทำร้ายแม่! ฮือๆๆ ออกไปนะ” หมูหันร้องไห้สะอื้นพยายามปกป้องผมไว้
 ผมพยายามลุกขึ้นแต่เจ็บหัวมากๆ เหมือนเลือดจะออกด้วย สายตาพร่าเลือนมองไปที่ใบหน้าคนทำและใบหน้าคุณนาย พี่คิงส์ทำท่าจะมาช่วยผมแต่เสียงหนึ่งดังขึ้นเสียงก่อน
 “หอม!” พี่หมอตะโกนลั่นแล้วรีบวิ่งมาหาผมแล้วช้อนตัวผมขึ้น
 “เกิดอะไรขึ้น หอม!” เขารีบอุ้มผมทันที
 “ฮือๆ คุณลุง คนใจร้ายทำร้ายแม่” หมูหันกอดขาพี่หมอแน่นแล้วชี้ไปที่พี่คิงส์และคุณนาย
 “พวกคุณทำอะไรหอม!”
 “ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นแหละ” คุณนายเชิดหน้า
 พี่คิงส์ทำท่าจะตอบแต่พี่หมออุ้มผมไปก่อน
 พี่หมอคงอยากจะเข้าไปถามให้ชัดเจนแต่เพราะเลือดผมเริ่มออกมากขึ้น พี่หมอจึงรีบพาผมไปรักษาทันที ส่วนหมูหันก็วิ่งร้องไห้ตามมา


……………

 “วุ่นวายชิบ” คิงส์สบถ เขาหงุดหงิดและไม่ได้ตั้งใจให้อีกฝ่ายบาดเจ็บ จะรีบไปช่วยแต่ก็ได้แต่ยืนอึ้งจนกระทั่งมีคนมาและนั่นเขาคงไม่จำเป็นอีกแล้ว…..
 “แม่ไปยุ่งกับเด็กนั่นทำไม”
 “แกไม่ได้สังเกตบ้างหรือไงว่าเด็กนั่นเหมือนแกตอนเด็กๆ ไม่ผิดเพี้ยน”
 คิงส์ถึงกับทำบุหรี่หล่นลงพื้น
 “ว่ายังไงนะครับ เหมือนผม”
 “ใช่…ถึงจะอ้วนกว่าแกเยอะไปหน่อยแต่ฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่เด็กๆ ฉันจำได้ดีเด็กนั่นเหมือนแกตอนเด็กมาก”
 คิงส์ขมวดคิ้ว…….คำพูดในตอนนั้นหวนกลับมาอีกครั้ง
ผมท้องครับพี่คิงส์
“ไม่มีทาง…ผมจะตรวจสอบเรื่องนี้เอง”

[iceman555]

โอ๊ยยย พระเอกเลวอะไรขนาดนี้เนี่ยะ เฮ้ออออ. เลวได้ใจจริงๆ

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[4life]

ไม่โอเคกับความเ-ี้ย
นายเอกยังไงก็เป็นเพศชาย
ไปอัพกล้ามบ้างไรบ้างเถอะ

[B52]

ไม่ไหวจริงๆนะถ้าจะให้คนแบบนี้เป็นพระเอก เป็นแค่คนทำให้หมูหันเกิดมาได้แค่นั้นพอ ชีวิตหอมไม่สมควรจะต้องมากลับไปกินของเหน่าของเสียแบบนี้อีก ปล่อยให้_ันและครอบครัวจมอยู่กับความโสมมต่อไปเถอะ

[GBlk]

พระเอกแย่มาก

[mild-dy]

 

[sanri]

อีพี่คิง(ลี่?) ถ้าเอ็งจะเป็นคนที่มีความสาระ(เลว) ขนาดนี้ อย่าไปยุ่งกะหอมเลยเหอะ 

[พิศตะวัน]

  :katai5:เราจะเอาพี่หมอ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คิงส์ เ-ี้ย มากกกกกก
เลิกกับหอมแล้วยังทำร้ายร่างกายเขาอีก
นังคุณนาย ก็สันดานเลว ถูกผัวสวมเขาให้แล้ว
กับลูกสะใภ้ที่ยั่วยวนพ่อผัวตัวเอง คงหวังทรัพย์สินสินะ
เลวสุดๆทั้งครอบครัว

สงสัยบ้านคิงส์ลี่กับบ้านหอมอยู่โซนเดียวกันเลยไปรพ.เดียวกัน 
งั้นคงเจอกันไปตลอดแหละ

หอม น่าไปแจ้งความนะ
ทั้งหมูหัน ทั้งตัวเองถูกขัดขวางเหนี่ยวรั้ง ถูกใช้กำลังโดยมิชอบ

เห็นด้วยกับ คห.ข้างบนบอกหอมอ่อนแอจริง
ไม่มีเรี่ยวแรง อะไรนิด อะไรหน่อยก็ล้ม นี่ขาก็แพลงอีก
ออกกำลังกายบ้าง จะได้แข็งแรง มีแรงปกป้องลูก

น่าสงสารหมอ รักหอมข้างเดียว
หมอดีกว่าคิงส์มากๆ หอมคบกับหมอเถอะ
       
       

[fuku]

ครอบครัวตั่วเฮียสุดๆ


แค่คิดก็ขยะแขยงแล้ว

[Caramel Syrup]

ครอบครัวยอดแย่  อย่าให้หมูหันไปอยู่กับครอบครัวแบบนั้นนะ

[Lemon_Tea]

เอาพี่คิงไปแล้ว ไม่ใช่จะเอาหมูหันไปอีกหรอกนะ

[่jum]

เวอร์ชั่นนี้หอมดูจะมีความกล้ามากกว่าเวอร์ชั่นก่อน มันเป็นเรื่องที่ดีนะ

แต่แบบ..ความเลวของครอบครัวคิงส์นี่ยังอยู่ครบเลย
พ่อผัวลูกสะใภ้เล่นชู้กันในบ้าน
แม่จอมเหยียดหยามไม่เห็นหัวคน
คิงส์นิสัยเ-ี้ยไม่เปลี่ยน 

[Tastsu]

เวอร์ชั่นนี้หอมดูจะมีความกล้ามากกว่าเวอร์ชั่นก่อน มันเป็นเรื่องที่ดีนะ

แต่แบบ..ความเลวของครอบครัวคิงส์นี่ยังอยู่ครบเลย
พ่อผัวลูกสะใภ้เล่นชู้กันในบ้าน
แม่จอมเหยียดหยามไม่เห็นหัวคน
คิงส์นิสัยเ-ี้ยไม่เปลี่ยน 

เนื้อหาต่างกันนิดเดียวเองค่ะ 

[Petit.K]

ดราม่าทุกทิศทางจริงๆ โอยยยยย พระเอกควรโดนจัดหนัก

[som]

อย่าทำให้นายเอกปัญญาอ่อน  ขอแค่นี้คครับ  แล้วจะติดตามอ่านแบบยาวๆแน่ๆ  เพราะถ้านายเอกไม่ปัญญาอ่อนนิยายแนวนี้จะมันมากกกก

[arij-iris]

คือครอบครัวนี่เลวทั้งหมดเลยสินะ

[pawara123]

ขอจบแบบดราม่าเลย พระเอกชั่วแบบนร้ไม่เอานะ

[MorethanMore]

พระเอกจริงหรอ คิงส์นี่พระเอกจิงหรอ หอมทำไมอ่อนแอจังวะ ทำไรเป็นบ้างปะ นอกจากร้องไห้ กับกอดขาผช ไม่ให้ทิ้งไปมีคนอื่น นี่ถามเลยจากใจ คือแบบ หอม เคยทำอะไรได้บ้างไหม จิตใจยังอ่อนแอ ร่างกายชั่งไม่ต้องพูดเลย