ชี้เเจ้งนะคะเรื่องนี้เราเเต่งตั้งเเต่สมัยเอ๊าะๆ ( :ling1:)
ดังนั้นเนื้อเรื่องอาจป่วยบ้างเเต่ก็ขออภัยด้วยนะคะ
เเต่อยากลงให้อ่าน :mew1:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++=
“อ้อแอ้ คริ คริ ป๋อม ป๋อม”
“อาชื่อหอมนะครับ ไข่เจียว” ผมหัวเราะเมื่อไข่เจียวหลานชายที่อีกไม่นานจะ1ขวบเอ่ยเรียกชื่อผมเพี้ยนแต่สำหรับผมช่างน่ารักเสียจริง
“ป๋อม…..”
ตัวเล็กจับนิ้วมือของผมแล้วหัวเราะคิกคักน่าเอ็นดู ผมกดหอมฟอดใหญ่ กลิ่นหอมจากแป้งเด็กทำให้ผมอยากจะซุกอยู่แบบนี้
“อ้าวๆ ซุกหลานแบบนี้เดี๋ยวหลานก็ช้ำกันพอดี”
“โถ่ แม่ครับก็ไข่เจียวน่ารักนี่ครับ เนอะไข่เจียวเนอะ”
“แอ้!”
“เห็นไหมแม่ ไข่เจียวบอกว่าใช่”
“เฮ้อ….อา หลานคู่นี่นะ แล้วไหมไปไหนซะล่ะถึงให้หอมดูหลานแบบนี้ ดีนะที่แม่กลับจากตลาดเร็วกว่าปกติ” แม่พูดขณะเขย่าขวดนมที่เพิ่งชง
“พี่ไปห้างน่ะครับ”
“แล้วหอมจะกลับคอนโดเมื่อไรล่ะ ไม่รีบไปทำอาหารเย็นให้คิงส์เขาหรือ”
ผมมองนาฬิกาบนฝาผนังก่อนจะตาโต
“จริงด้วยผมลืมไปเลยครับแม่ งั้นผมขอกลับเลยนะครับ แม่ดูไข่เจียวได้ใช่ไหมครับ”
“ได้สิ พูดกับใครฮึ แม่น่ะเลี้ยงหอมกับไหมมานะจ้ะ”
“ครับๆ งั้นผมไปก่อนนะครับ“ผมยกมือไหว้แม่ไม่ลืมที่จะหอมแก้มนุ่มๆของหลานชายและหอมแก้มแม่เอาใจ
ผมชื่อต้นหอมอายุ 20 ปี ผมไม่ได้เรียนหนังสือแล้วครับไม่ได้ต่อมหาลัยแต่ใช้ชีวิตเป็นแม่บ้านแทน ผมออกจากบ้านแล้วย้ายมาอยู่กับสามี ฟังไม่ผิดหรอกครับผมย้ายมาอยู่กับสามีซึ่งก็คือพี่คิงส์ เราสองคนมาอยู่คอนโดด้วยกันประมาณเกือบ 2 ปีได้แล้วหลังจากผมเรียนจบม.ปลาย พี่คิงส์ตอนนั้นก็ ปี 2 ส่วนตอนนี้พี่คิงส์อยู่มหาลัยปี 4 แล้วครับ
ผมกดโทรไปหาพี่คิงส์ ซึ่งขณะนี้ผมอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ตเลยอยากถามว่าพี่เขาจะทานอะไรวันนี้
“ฮัลโหล พี่คิงส์”
“มีอะไร” น้ำเสียงฟังดูห้วนแปลกๆ คงเพราะตอนนี้พี่คิงส์อาจไม่ค่อยว่างจะรับสาย
“คือผมอยากจะถามพี่คิงส์ว่าวันนี้อยากทานอะไรครับ ตอนนี้ผมอยู่ซุปเปอร์มาร์เก็ต”
“วันนี้พี่ไม่กลับห้อง ต้องทำโปรเจคจบ แค่นี้นะ”
“พะ…”
ตื๊ดๆๆ
ผมลดโทรศัพท์ลงช้าๆ มองของสดและผักในรถเข็นอย่างเหนื่อยใจ ผมจ่ายเงินและมุ่งหน้าไปยังคอนโด เดี๋ยวนี้พี่คิงส์ไม่ค่อยกลับห้องบอกว่าทำโปรเจคจบ พี่คิงส์เรียนบริหารและต้องรับช่วงต่อบริษัทของพ่อจึงทำให้เขาตั้งใจเรียนอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจในความห่างเหิน
‘พี่อยากมีลูก…..’
ผมเหนื่อยใจทุกครั้งที่ได้ยินคำนี้ เพราะผมมีลูกให้พี่เขาไม่ได้ก็ผมไม่ใช่ผู้หญิง เราเคยพยายามจะมีลูกด้วยกันโดยการอาศัยวิธีทางวิทยาศาสตร์ คุณหมอฉีด ’ไข่ที่สุกของผู้หญิง’ ที่บริจาคให้และ ’อสุจิของพี่คิงส์’ เข้าไปในร่างกายของผม หมอบอกว่า การท้องแบบนี้ก็เหมือนกับการท้องของผู้หญิงนอกมดลูกแต่น้อยมากนักจะเป็นผล และสุดท้ายก็ไม่ได้ผลผมไม่ท้อง…..แม้จะพยายามหลายครั้งและครั้งล่าสุดคือครั้งที่ 5 ก็ไม่เป็นผลเลย
ผมนั่งคิดอย่างเหม่อลอยปนน้อยใจ……พี่คิงส์อยากมีลูกแต่กลับเลือกผมที่เป็นผู้ชาย…..ถ้าคบกับผู้หญิงคงไม่ต้องกังวลเรื่องนี้……แต่แค่คิดว่าพี่คิงส์จะคบกับผู้หญิงหัวใจผมก็เจ็บ……
เสียงสายฝนด้านนอกทำให้ผมตื่นจากพวังค์และรีบไปเก็บผ้าที่ตากไว้ที่ระเบียงเข้ามาในห้อง ผมมองเสื้อผ้าที่เปียกแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ใกล้แห้งแล้วเชียว…..
ก็อกๆ
ผมกำลังจะแขวนเสื้อผ้าไว้ในห้องต้องหยุดชะงักกับเสียงเคาะประตู
“ใครครับ”
ผมเปิดประตูออก ปรากฏหญิงสาวผมยาว ใบหน้าสวยแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางเข้ม เธอสวมชุดเดรสสั้นสีแดง ทำให้ลุคของเธอเป็นสาวเปรี้ยวแสนเซ็กซี่
“อ้าว ไม่ใช่คิงส์หรอกเหรอ…..ที่อยู่น่าจะถูกนี่นา”
“เอ่อ….”
“ตายจริงสงสัยฉันคงมาห้องผิดน่ะ โทษทีนะ” เธอจะเดินจากไปแต่ผมเอ่ยขึ้นก่อน
“….. นี่คือห้องของพี่คิงส์ครับ”
“อ้าว ใช่หรอกเหรอแล้วคิงส์ล่ะอยู่ไหม”
“พี่คิงส์บอกว่าวันนี้ไม่กลับครับ”
“จริงเหรอแย่จังฉันกลับดีกว่า ถ้าคิงส์กลับมาบอกว่าเชอรีนมาหานะ บาย….”
“เอ่อ เดี๋ยวก่อนครับ”
“มีอะไรเหรอ”
“คุณเป็นอะไรกับพี่คิงส์เหรอครับ”
“อือ….เรียกว่าคู่นอนมั้งจ้ะ” พูดจบเธอก็จากไป
ผมหน้าชาเหมือนถูกใครสาดน้ำเย็นๆที่ใบหน้าอย่างแรง ตัวแข็งทื่อจนก้าวแทบไม่ออก แต่น้ำตากลับไหลแทนคำตอบทุกอย่าง
ไม่จริงหรอก ก็แค่พูดเล่น ผมปลอบใจตัวเอง เช็ดน้ำตาก่อนจะสูดหายใจคิดว่าคำพูดเมื่อกี้คือคำล้อเล่นเท่านั้น บางทีผู้หญิงคนนี้อาจเป็นเพื่อนหรือรุ่นพี่หรือคนรู้จักหรือญาติก็ได้
ใช่ ต้องเป็นเเบบนั้นเเน่ๆเพราะพี่คิงส์ไม่มีทางนอกใจผม……..