“งือ….”
เมฆามองสสารของไหลที่กองยวบอยู่บนโต๊ะที่ก่อนหน้านี้เคยเป็นญาติของเขาอย่างสมเพชเวทนา จู่ๆจอมทัพก็โทรเรียกเขาออกมานั่งดื่มที่บาร์ของโรงแรมหรูแห่งหนึ่งด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ากรึ่มๆได้ที่ เมฆารู้สึกเป็นห่วงจึงขอให้ติดรถบิดาซึ่งกำลังจะกลับคอนโดมาที่โรงแรมแห่งนี้ ตามคาด จอมทัพที่เข้าสู่สถานะเมาแอ๋นั่งกระดกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดีกรีแรงเข้าปากราวกับน้ำเปล่าทั้งที่ไม่ได้ดื่มหนักมานาน
“สรุปพี่นายเป็นอะไรครับ?”เมฆาถามย้ำ พอเขาถามคำถามนี้ทีไร ร่างสูงของญาติผู้พี่ก็ฟูมฟายพูดไม่เป็นภาษาจนเขาเริ่มละเหี่ยใจ
“งือ…คุณหมอก..งึมๆๆๆๆ”
ชื่อที่คุ้นเคยของเลขาของบิดาทำให้เมฆาเริ่มให้ความสนใจมนุษย์แมงกระพรุนตรงหน้าอีกครั้ง แต่จอมทัพไม่ได้ใจความอะไรมากนอกจากคำว่า ‘คุณหมอก’ กับ ‘ใจร้าย’ ดูท่าว่าคนแถวนี้จะถูกปีศาจน้ำแข็งหักอกดังเป๊าะเข้าให้
เมฆาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ขยับยิ้มให้อีกฝ่ายเห็น แต่ดูจากสภาพของชายหนุ่มที่เลื้อยไปตามโซฟา จอมทัพคงจะไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้างเท่าไหร่นัก
“ขวัญ...” เมฆาขมวดคิ้ว แล้วขวัญนี่ใครอีกล่ะ?
“คิดถึงขวัญจางงงง งืออออ”
ขวัญเดียวที่เมฆาพอจะนึกออกคือขวัญข้าว เลขาของจอมทัพที่ตัวเล็กๆท่าทางคล้ายหนูแฮมสเตอร์ขี้ตกใจเล็กน้อยในความคิดของเขา แต่เขาไม่เข้าใจว่าจอมทัพจะพร่ำเพ้อเรียกหาเลขาของตัวเองทำไม
“ขวัญ..อึ่ก...เปนโคนเดียวที่เข้า...อึ่ก..เข้าจายฉานนนน” เสียงทุ้มเริ่มยานคางขึ้นเรื่อยๆ จอมทัพเหลือบมองโทรศัพท์ของร่างสูงที่วางอยู่บนโต๊ะ ทีแรกเขาตั้งใจที่จะเปิดห้องสองห้องแล้วโยนคนเมาไปไว้ในห้องข้างๆเพื่อตัดปัญหา แต่เห็นแก่ความเป็นพี่น้อง ครั้งนี้เขาจะลองทำตัวเป็นกามเทพสื่อรักดูสักครั้งก็ได้
“ข้าว พี่ว่าเลิกเถอะ ผู้ชายเฮงซวยแบบนั้นชอบไปก็ไม่มีอะไรดี”
สองใส่ไฟอย่างมีน้ำโห เหลือบมองน้องรักที่นั่งปาดน้ำตาป้อยๆตั้งแต่ออกมาจากบริษัท มีอย่างที่ไหนสั่งให้น้องของเขาเอาดอกไม้ไปให้คนอื่นครั้งแล้วครั้งเล่า แถมครั้งนี้ยังลงทุนเลือกดอกไม้เองตอกย้ำความใส่ใจให้เจ็บช้ำขึ้นไปอีก ถึงแม้เขาจะรู้ว่าจอมทัพไม่ได้รับรู้อะไรด้วย แต่เขาก็อดโมโหนักธุรกิจหนุ่มไม่ได้
“ผมไม่เป็นไรครับ” ขวัญข้าวพึมพำตอบไม่เต็มเสียง
“ไม่เป็นไรอะไรล่ะ แบบนี้มันเสียสุขภาพจิตมากเกินไปแล้วนะข้าว”ชายหนุ่มสวด “ไม่อย่างนั้นก็ออกไปเจอคนใหม่ พบปะผู้คนบ้าง ไม่แน่ ข้าวอาจจะเจอคนที่ใช่มากกว่าคุณจอมทัพก็ได้ พี่รู้จักคนดีๆเยอะนะ ถึงจะไม่ได้รวยเท่าเขา แต่ทั้งหน้าตา ทั้งนิสัยพี่การันตีได้ว่าพี่หาได้ดีกว่าเขาแน่”
ขวัญข้าวตั้งท่าจะปฎิเสธ แต่เสียงเรียกเข้าโทรศัทพ์ที่เขาตั้งไว้เป็นของจอมทัพโดยเฉพาะดังขึ้นขัดเสียก่อน ขวัญข้าวกดรับสายตามความเคยชิน เสียงเพลงจากปลายสายทำให้เขาไม่ได้ยินเสียงของคนพูดในตอนแรก แต่เมื่อจับเสียงได้ ร่างเล็กพบว่าคนที่กำลังพูดกับเขาไม่ใช่เจ้าของมือถือ ขวัญข้าวเบิกตากว้างเมื่อได้ยินว่าเจ้านายของเขาดื่มเหล้าเมาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อยู่ในบาร์ของโรงแรม
“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
คนขับถามเมื่อจับความตึงเครียดได้จากน้ำเสียงของคนอายุน้อยกว่า
“ผมมีงานด่วน พี่สองจอดข้างทางก็ได้ครับ เดี๋ยวผมโบกแท็กซี่ไปเอง”
“ข้าวจะไปไหน เดี๋ยวพี่ไปส่ง แถวนี้มันเปลี่ยว อันตราย”ร่างสูงว่า ขวัญข้าวที่กระวนกระวายใจกับเรื่องของจอมทัพไม่อยากจะเถียง จึงบอกชื่อโรงแรมแล้วปล่อยให้พี่ชายข้างบ้านขับไปส่งอย่างว่าง่าย
“คุณเมฆา ขอโทษนะครับที่ให้รอ”
ขวัญข้าววิ่งกระหืดกระหอบมายังสถานที่ที่เมฆาบอกไว้ รองประธานบริษัทส่ายหน้าอย่างไม่ถือสา ลุกจากโซฟาที่โดนญาติผู้พี่ยึดครองที่ไปเกือบหมดแล้ว
“ฉันเคลียร์ค่าเหล้าให้หมดแล้ว ส่วนคืนนี้ก็ให้พี่นายนอนที่นี่แหละ เปิดห้องไว้ให้แล้ว”
ร่างสูงส่งคีย์การ์ดให้เลขาตัวเล็ก ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองก่อนจะหันมาพูดกับขวัญข้าว
“ฉันพอจะมีเวลา เดี๋ยวช่วยหิ้วพี่นายให้ หลังจากนั้นฝากด้วยแล้วกัน”
ขวัญข้าวพยักหน้า รู้สึกดีใจที่มีเมฆาอยู่ด้วยในสถานการณ์แบบนี้ รองประธานหนุ่มช่วยเขาแบกร่างของจอมทัพขึ้นไปบนห้องพัก ซึ่งเป็นห้องสวีทหรูที่ดูน่าจะราคาเอาเรื่องอยู่พอสมควร เมฆาโยนร่างคนเมาลงไปนอนแผ่หลาบนเตียงแล้วหันมาหาขวัญข้าว
“ฉันไปล่ะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับคุณเมฆา ขอโทษจริงๆนะครับที่ทำให้เดือดร้อน”
“ช่างเถอะ”
ร่างสูงเอ่ยอย่างไม่ถือสา เหลือบมองญาติผู้พี่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป ขวัญข้าวหันกลับมาหาร่างที่นอนอยู่บนเตียง ชั่งใจอยู่นานว่าจะทำอย่างไรกับอีกฝ่าย
"งืออออ คูณหมอกกกก"
ชื่อที่เขารู้ดีว่าจะต้องดังออกมาจากปากของอีกฝ่ายไม่ได้ช่วยให้ขวัญข้าวเจ็บน้อยลงเลยแม้แต่น้อย ร่างเล็กตัดสินใจคุกเข่าลุกบนเตียงนุ่ม ดึงเนคไทค์ของร่างสูงออกอย่างเบามือเพื่อให้อีกฝ่ายหายใจสะดวก จอมทัพขยับตัวเล็กน้อย ขวัญข้าวรีบหยุดมือ แต่เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มคงไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ เลขาตัวน้อยจึงก้มลงจัดการกับเข็มขัดของเจ้านายเป็นลำดับถัดไป ขวัญข้าวรู้ว่ามือของตนสั่นเทา แต่ร่างเล็กก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่เผลอปัดป่ายมือมากกว่าที่ควร ขวัญข้าวถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเข็มขัดหนังราคาแพงที่เขาเป็นคนเลือกให้คุณจอมทัพถูกดึงออกมาอย่างง่ายดาย เลขาคนเก่งตั้งท่าจะลุกขึ้นจากเตียงจังหวะเดียวกับที่จอมทัพพลิกตัวดึงร่างของเขาเข้าไปในอ้อมกอด
"อือ..."
"คุณ...คุณจอมทัพ.." ขวัญข้าวตัวแข็งทื่อ เสียงหัวใจเต้นรัวดังก้องจนทำอะไรไม่ถูก ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อฟันคมขบที่ติ่งหูเย็นของเขาเบาๆ ริมฝีปากได้รูปดูดดุนติ่งหูนิ่มเบาๆ ความรู้สึกวาบหวามแล่นผ่านทั่วร่างจนขวัญข้าวแทบจะอ่อนยวบไปทั้งตัว ยิ่งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่กระซิบด้วยความหลงใหลเต็มเปี่ยมในน้ำเสียง
"หวาน.."
"คุณจอมทัพ...เดี๋ยวครับ...อ๊ะ..."
ริมฝีปากร้อนทาบทับลงที่หลังคอ ขวัญข้าวสะดุ้งทุกครั้งที่จอมทัพฝากรอยไว้ตามซอกคอขาว คลอเคลียข้างพวงแก้มขาว ให้ความรู้สึกจั๊กจี้ที่หัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มือใหญ่สอดผ่านชายเสื้อลูบไล้ไปตามผิวกายขาวเนียน ร่างเล็กเม้มปากสะกดกลั้นเสียงน่าอายที่ก่อตัวขึ้นในลำคอเมื่อนิ้วเรียวยาวไล่ผ่านแนวกระดูกสันหลังขึ้นมาเรื่อยๆแล้วไล่ลงมา ก่อนจะเลื้อยผ่านลงมาที่หน้าท้องแบนราบ ไล่ขึ้นมาหาแผ่นอกที่สะท้อนขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากร้อนยังคงพรมจูบไปตามผิวกายหอมหวานขณะที่นิ้วเรียวสะกิดเขี่ยตุ่มไตเล็กสีชมพูหวานที่ไม่เคยมีใครแตะต้อง ขวัญข้าวผวาเฮือก จับข้อมือของอีกฝ่ายไว้แน่น ทว่าเรี่ยวแรงของร่างเล็กในตอนนี้ไม่มากพอที่จะห้ามมือซุกซนจากการสำรวจเรือนร่างของเขา
"คุณจอมทัพ...หยุดครับ..."
ขวัญข้าวพยายามห้ามเสียงสั่น แต่เขารู้ว่าตัวเองไม่มีแรงพอที่จะขัดขืนอีกฝ่าย
ไม่สิ คนต้องบอกว่าส่วนลึกในจิตใจของเขาต้องการสิ่งนี้มากเกินกว่าที่จะยอมให้ร่างกายขัดขืน
"น่ารัก..."
กระดุมเสื้อทำงานของเขาถูกปลดทีละเม็ด ขวัญข้าวรู้ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่เขาจะขัดขืน เพราะหากเขาปล่อยให้เรื่องเลยเถิดไปมากกว่านี้ หนทางข้างหน้าจะไม่มีโอกาสให้เขาหันหลังกลับมาอีก
กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดออกพร้อมกับเสื้อแขนยาวที่ถูกกระชากออกอย่างไม่ปราณี ขวัญข้าวถูกพลิกตัวให้นอนหงายพร้อมกับริมฝีปากร้อนที่บดขยี้ลงมาอย่างกระหาย ร่างเล็กเผยอริมฝีปากรับลิ้นร้อนที่แทรกเข้ามาอย่างเต็มใจ แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอของร่างสูง ปล่อยให้ร่างสูงสำรวจร่างกายที่ไม่เคยได้รับการแตะต้องอย่างอิสระ
"ฮะ...อ๊ะ..."
เสียงหวานเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่บวมแดงจากการถูกครอบครองเมื่อเม็ดทับทิมสีชมพูถูกริมฝีปากได้รูปครอบครอง ขวัญข้าวผวาเฮือก มือเรียวปัดป่ายขยุ้มผ้าปูเตียงระบายความรู้สึกเสียวซ่านจากลิ้นร้อนที่เลียวนตุ่มไตแข็งขืนอย่างหยอกเย้า ร่างเล็กไม่รู้ว่าร่างกายของเขาเปลือยเปล่าตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีเมื่อร่างสูงแทรกกายแยกเรียวขาขาวออกจากกัน ดวงหน้าเนียนแดงก่ำอย่างเขินอายกับสภาพของตัวเอง เลขาตัวน้อยพยายามหุบขาเข้าหากัน แต่เจ้านายหนุ่มยึดหัวเข่าของเขาไว้ จอมทัพยิ้มอย่างพึงพอใจกับปฎิกิริยาของคนใต้ร่าง ดวงตาคมที่ขมุกขมัวจากฤทธิ์แอบกอฮอล์อัดแน่นไปด้วยความกระหายอยากลิ้มลองความหอมหวานจากร่างตรงหน้าให้หมดทุกหยาดหยด
ขวัญข้าวกลืนน้ำลายเมื่อชายหนุ่มแลบลิ้นเลียนิ้วเรียวยาวของจนตั้งแต่โคนจรดปลาย ดวงตาคมจ้องมองเขาอย่างไม่วางตา ก่อนที่นิ้วที่ถูกเตรียมพร้อมจากถูกแทรกเข้ามาในร่างของเขาทีละนิด
"อ๊ะ...จะ...เจ็บ...."
ร่างเล็กกัดฟันแน่นข่มความเจ็บปวด มือใหญ่สอดเข้ามาในกลุ่มผมนุ่มแล้วกระตุกเบาๆให้เข้าเงยหน้าขึ้นรับรสจูบร้อนแรงที่ทำให้ความเจ็บปวดทุเลาลง ขวัญข้าวยกมือขึ้นเกาะที่ไหล่ของเจ้านายอย่างต้องการหาที่ยึดเหนี่ยว นิ้วเรียวเล็กเผลอจิกเข้าที่ไหล่กว้างอย่างเจ็บปวดเมื่อนิ้วที่แทรกเข้ามาถูกเพิ่มเป็นสามนิ้วอย่างไม่ทันตั้งตัว ขวัญข้าวหน้าซีดเมื่อเห็นว่าตัวเองข่วนอีกฝ่ายจนเลือดไหลซิบ
"เจ็บมั้ยครั...อ๊ะ..."
ร่างเล็กผวากอดชายหนุ่มอีกครั้งเมื่อร่างสูงเริ่มขยับนิ้วควงภายในช่องทางอบอบบางอย่างช่ำชอง ขวัญข้าวจิกเล็กลงบนแผ่นหลังแกร่งเป็นรอยยาว ได้รับรางวัลเป็นรอยเขี้ยวที่ฝังลงบนซอกคออย่างพอดิบพอดี ร่างเล็กถูกดันให้ลงไปนอนราบบนเตียง ก่อนที่เรียวขาขาวจะถูกพาดบนไหล่ทั้งสองข้างของเจ้านาย จอมทัพเลียริมฝีปาก ถูกช่องทางสีหวานที่ถูกเขาเตรียมความพร้อมเชิญชวนจนทนไม่ไหว ขวัญข้าวจิกผ้าปูที่นอนจนแทบขาดเป็นรอยเมื่อความใหญ่โตชำแรกผ่านช่องทางคับแคบที่แม้จะถูกเตรียมพร้อมแต่ไม่ได้ช่วยเขามากนัก คนตัวเล็กกว่าพยายามผ่อนลมหายใจ ขาเรียวที่พาดอยู่บนไหล่หนาเกร็งจนสั่นระริก จอมทัพจุมพิตข้างข้อเท้าเล็กเบาๆอย่างปลอบประโลม ก่อนจะขยับสะโพก กัดฟันกับความแน่นของช่องทางคับแคบนั้น ขวัญข้าวสะอื้นด้วยความเจ็บ แต่เมื่อคนที่ตนแอบรักจนหมดหัวใจก้มลงจูบซับน้ำตาที่ข้างแก้ม ความเจ็บปวดที่รู้สึกก็ค่อยๆเริ่มจางหาย เปลี่ยนเป็นความรู้สึกเสียวซ่านทุกครั้งที่สะโพกสอบขยับเข้าหา
ถึงแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเมา และอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังอยู่กับใคร แต่ขวัญข้าวไม่รู้สึกเสียใจ เพราะอย่างน้อยครั้งหนึ่งในชีวิต เขาก็ได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่เขารัก
ร่างเล็กกระตุกเฮือกเมื่อรับรู้ถึงปลายทางที่ใกล้เข้ามา ก่อนที่สติสัมปชัญญะของเขาจะดับวูบไป
----------
ทิ้งไปนานเหมือนนะนี่ ซอรี่ฮะ
เอาน้องขวัญมาสังเวย(?)ให้
ขอบคุณที่รอนะคะ
หัวข้อ: [ตีพิมพ์แล้ว ]How to คู่มือการเป็นเลขาฉบับเกือบสมบูรณ์ แจ้งข่าวนิยายเล่มออกแล้วน้าาา (อ่าน 251807 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก