Chapitre 47
หลังจากที่ได้รับรู้ว่าเรื่องที่ทาร์ตเข้ามาในชีวิตของผมเป็นเพราะเก็ท ผมก็แทบหยุดหายใจ ขณะที่เจ้าตัวกำลังเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อจะไปส่งผมที่หอ ผมหวังเพียงว่าจะไม่มีอะไรที่ทำให้ผมต้องเสียความรู้สึกไปมากกว่านี้
“ไม่คิดจะบอกฟร๊องก์เรื่องที่เกี่ยวกับปาร์คด้วยหรือไง ไม่สงสัยเหรอฟร๊องก์ว่าเราพาปาร์คมาทำไม ถ้ามันไม่เกี่ยวอะไรกับปาร์ค” ก่อนที่เก็ทจะทันได้เก็บของลงกระเป๋าของผมหมดและพาผมกลับหอ ก็ถูกเบรกไว้ก่อนด้วยคำพูดของชัญญ่า และประโยคนั้นก็ตอบโจทย์สิ่งที่ยังค้างอยู่ในใจของผมว่าทำไมปาร์คถึงต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย
“เรื่องของปาร์คงั้นเหรอ... เก็ทยังมีอะไรต้องบอกฟร๊องก์อีกใช่ไหม” น้ำตาที่หยุดไหลไปได้ไม่นาน ตอนนี้มันเริ่มกลับมาตีรั้งที่ขอบตาอีกครั้งเมื่อข้อสงสัยอีกอย่างมันเป็นเรื่องของคนที่ผม... เคยรัก... มากๆ คนนี้
“...” เก็ทชะงักมือที่กำลังรูดซิบกระเป๋าของผมอยู่ทันที
“ถึงขั้นนี้แล้วเธอยังเลือกจะหนีปัญหาอีกเหรอเก็ท กล้าทำก็ต้องกล้ารับสิ ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าเหตุผลของเธอมันคืออะไร แต่นั่นมันคือสิ่งที่เธอลงมือทำไปแล้ว!” ชัญญ่าต่อว่าเสียงดัง “ปาร์คบอกฟร๊องก์ไปสิว่าเก็ทเคยติดต่อไปหาหรือเปล่า”
สิ่งที่ชัญญ่าพูดมาทำให้ผมอึ้งและหัวใจผมรู้สึกเหมือนถูกบีบมากกว่าเรื่องของทาร์ตที่รู้ก่อนหน้าเสียอีก เก็ทเคยติดต่อไปหาปาร์ค ติดต่อกันเรื่องอะไร มีเหตุผลอะไรถึงต้องติดต่อกัน อย่าบอกนะว่าเก็ทเองก็วางแผนไม่ดีกับปาร์คด้วย
“ปะ... ปาร์ค...” ผมหันไปมองหน้าปาร์คด้วยดวงตาที่น้ำตาเอ่อล้น
“ขอโทษนะที่ไม่เคยบอก ขอโทษที่เคยโมโหใส่ เคยทำร้ายด้วยเรื่องงี่เง่านี่” ปาร์คเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะดึงตัวผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด โดยที่ตัวเองยังไม่ได้บอกอะไรยกเว้นแต่คำขอโทษ
“ที่ปาร์คเคยโกรธ เคยทำร้ายฟร๊องก์ก็เพราะมีข้อมูลที่มันคอยส่งให้! โดยที่ก่อนหน้าปาร์คไม่รู้อะไรเลย เอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ ขอโทษที่รู้ตัวช้า ขอโทษที่เพิ่งมาบอกความจริงตอนนี้ เพราะไม่อยากให้แผนล่มจึงต้องเก็บไว้ ทั้งที่จริงๆ อยากจะซัดหน้ามันสองคนให้หนักๆ จริงๆ แล้วปาร์คแอบติดต่อกับชัญญ่ามาสักพักแล้ว หลังจากที่ได้เจอพร้อมฟร๊องก์ครั้งนั้น ชัญญ่าก็ติดต่อมาหาปาร์คบอกให้คอยระวังฟร๊องก์จากรุ่นน้องคนนี้ ตอนแรกปาร์คก็ไม่เข้าใจหรอก แต่... ในใจของปาร์คก็ไม่ค่อยพอใจอยู่แล้วที่เห็นฟร๊องก์มีคนมายุ่งด้วยทั้งๆ ที่รู้ก่อนหน้าแล้วว่าเด็กนี่มาจีบฟร๊องก์ และตัวปาร์คเองก็กำลังคุยกับคนอื่นอยู่ แต่เพราะความเห็นแก่ตัวของปาร์คเองด้วย แล้วยิ่งได้รู้ว่ามันเข้าหาฟร๊องก์ได้เพราะอะไร มันทำให้ปาร์คยิ่งเดือด แต่สุดท้ายปาร์คก็ไม่สามารถช่วยฟร๊องก์ได้ทัน” ปาร์คอธิบายยืดยาวด้วยอารมณ์ที่เดือดดาลจนผมที่อยู่ในอ้อมแขนรู้สึกได้ถึงลำตัวที่สั่นเล็กน้อยด้วยโทสะ
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน มันจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว!” ผมผละตัวออกจากวงแขนของปาร์คก่อนจะกวาดตามองทุกคนด้วยความไม่เข้าใจ ผมไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดตรงหน้า รวมทั้งเรื่องที่ผ่านๆ มาเลยจริงๆ ทำไมทุกอย่างกลับตาลปัตรได้ถึงขนาดนี้ ทำไมทุกคนที่อยู่ใกล้ตัวผมถึงเต็มไปด้วยความลับ เต็มไปด้วยเล่ห์กลที่ผมไม่สามารถไล่ตามได้ทันเลยแม้แต่น้อย
“ลองดูนี่ มันอาจจะทำให้ฟร๊องก์เข้าใจอะไรมากขึ้น” ปาร์คที่ยืนอยู่ใกล้ผมที่สุดพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มแฝงความเป็นห่วงพร้อมยื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ ก่อนจะหันไปพูดกับเก็ทด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป เสียงที่ดูจริงจังแต่เหยียดหยาม “จริงๆ มึงลืมไปอย่างหนึ่งนะ เวลาจะส่งอะไรให้ใคร ควรคำนึงด้วยว่าเขาจะสามารถเก็บมันไว้เป็นหลักฐานได้หรือเปล่า แม้ว่าจะรอบคอบด้วยการส่งข้อความในไลน์ที่เป็นแบบกำหนดเวลาเปิดอ่านมาแล้วก็เถอะ แต่กูก็แคปทันอยู่ดีว่ะ”
ผมค่อยๆ เปิดดูรูปถ่ายและข้อความต่างๆ ที่ถูกแคปไว้อย่างช้าๆ ทั้งรูป ทั้งข้อความต่างๆ ที่ปรากฏนั้น ผมได้แต่พยายามบอกตัวเองว่ามันไม่จริง แต่สิ่งที่ผมเห็นผ่านหน้าจอนั้นก็แทบทำให้ผมทรงตัวไม่อยู่อีกครั้ง ยังดีที่ปาร์คคว้าตัวเอาไว้ทันไม่งั้นคงได้ล้มไปกับพื้น หัวใจผมถูกบีบจนมันจุกที่หน้าอกข้างซ้ายยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าเก็ทอยู่เบื้องหลังการเข้ามาในชีวิตผมของทาร์ตซะอีก
เพราะ... รูปที่ปรากฏบนจอผ่านนิ้วมือของผมที่ค่อยๆ เลื่อนไป ลำคอผมรู้สึกแห้งผากมากขึ้นเรื่อยๆ โดยตอนนี้แม้แต่จะกลืนน้ำลายยังยากลำบาก
มีทั้งรูปถ่ายคู่กับทาร์ตต่างๆ ทั้งตอนไปเที่ยว และตอนอื่นๆ ที่ผมเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ารูปนั้นถูกถ่ายที่ไหนและตอนไหน อีกทั้งข้อความที่เป็นข้อมูลอธิบายเพิ่มเติมต่างๆ ว่าผมกับทาร์ตทำอะไรกันอยู่ที่ถูกส่งให้ปาร์ค รูปและข้อความมันเริ่มต้นครั้งแรกตอนที่ไปเกาะล้านด้วยกัน ถ้างั้นตอนที่กลับจากทะเลแล้วปาร์คโมโหเป็นฝืนเป็นไฟแถมยังพูดขึ้นมาเรื่องรูปอะไรนั่น ก็คือรูปที่ผมถ่ายกับทาร์ตนี่สินะ แถมมันยังถูกส่งผ่านข้อความด้วยเบอร์โทรศัพท์ของผมอีกต่างหาก แสดงว่าตอนนั้นที่มือถือของผมมันย้ายช่องเองได้ก็เพราะเก็ทสินะ
และที่ทำให้ผมเจ็บปวดสุดคือคลิปวีดีโอที่ถูกถ่ายไว้ตอนไหนไม่รู้ในวันที่พวกผมไปร้องคาราโอเกะ และทาร์ตสารภาพรักกับผมผ่านเสียงเพลง พร้อมกับข้อความที่ส่งให้ปาร์คเพื่อบอกสถานที่ และผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมวันนั้นปาร์คถึงตามผมไปถูก ไม่แปลกใจเลยที่ปาร์ครู้ว่าผมอยู่ที่นั่น
เพราะแบบนี้ที่ทำให้ผมต้องเผชิญกับคืนอันเลวร้ายคืนนั้น!!
แม้ทุกครั้งรูปหรือข้อความที่ถูกส่งไปจะไม่ได้ส่งจากเบอร์หรือไลน์ที่เก็ทใช้ประจำก็ตาม ซึ่งผมก็ไม่มั่นใจว่าจะใช่เก็ทแน่หรือเปล่าที่เป็นคนส่งรูปและข้อความเหล่านี้ให้ปาร์ค แต่ความรู้สึกของผมมันกลับคิดว่าใช่เก็ทแน่ๆ แม้จะไม่อยากเชื่อแค่ไหนก็ตาม เพราะคนที่ใกล้ชิดและรู้เรื่องของผมมากสุดก็คือเขา แต่หลักฐานพวกนี้ก็ไม่มากพอที่จะทำให้ผมปักใจเชื่อว่าเก็ทจะเป็นคนทำให้เกิดเรื่องเข้าใจผิดระหว่างผมกับปาร์ค
“น่ะ... นี่มันคืออะไรกันเก็ท” ผมยื่นหน้าจอมือถือให้เก็ทดูด้วยความสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ พร้อมเอ่ยปากถามอย่างยากลำบาก
“แบบนี้ใครก็กล่าวหากันได้ ไม่มีอะไรยืนยันตัวตนเลยด้วยซ้ำ” น้ำเสียงของเก็ทยังคงราบเรียบ แต่เจ้าตัวกลับเบือนหน้าสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
“เธอคิดว่าถ้าฉันไม่พร้อม ฉันจะมาเหรอ” ชัญญ่าพูดอย่างเยือกเย็นก่อนจะกระตุกยิ้มร้ายเช่นเดียวกับที่เคยทำกับเกล แต่ที่ทำให้ผมขนลุกมากกว่าคือคนที่เธอกำลังท้าทายด้วยนั้นคือแฟนของตัวเอง “ฉันลงทุนสืบเรื่องของเธอขนาดนี้ แค่เบอร์เติมเงินที่ต้องลงทะเบียนผู้ใช้แบบนี้คิดว่ามันจะตามยากเหรอ เอกสารเหล่านี้คือหลักฐานอย่างดีเลยว่าเบอร์ที่ใช้ส่งหาปาร์คเป็นของเธอ รวมทั้งไลน์ที่ลงทะเบียนด้วยเบอร์นั้นด้วย ถ้าคิดจะทำก็ต้องรอบคอบกว่านี้นะ!”
“น่ะ... นี่มัน...” ชัญญ่าล้วงเอาม้วนกระดาษในกระเป๋ายื่นมาให้ผม หลักฐานที่มัดตัวเก็ทจนดิ้นไม่หลุด ทั้งชื่อที่ใช้ลงทะเบียนซิม ทั้งวันที่เปิดใช้งานจากเครือข่าย เบอร์ที่ส่งรูปและข้อมูลต่างๆ ให้กับปาร์คคือเก็ทจริงๆ
ผมเม้มปากเป็นเส้นตรงมองไปที่เก็ทด้วยสายตาผิดหวัง แววตาที่เลือนรางในม่านน้ำตาทำให้มองเห็นเก็ทได้ไม่ชัด มันไม่ชัดเหมือนตอนนี้ คนที่ผมคิดว่าไว้ใจได้ เชื่อใจได้มากที่สุด แต่ผมกลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเก็ทอย่างชัดเจนเลย เนี่ยเหรอคนที่ผมเคยไว้ใจมาตลอด คนที่ผมเชื่อใจและกล้าที่จะเล่าและปรึกษาแทบจะทุกอย่างในชีวิต ทำไมถึงได้ทำกับผมขนาดนี้ ทำกับผมยิ่งกว่าคนที่เกลียดชังกันซะอีก ผมจะไม่เจ็บใจเท่านี้เลยถ้าคนตรงหน้าผมไม่ใช่คนที่ผมคุ้นเคย ไม่ใช่คนที่ผมเคยเชื่อใจอย่างไม่มีข้อกังขา เขาทำแบบนี้ทำไม ผมคือเพื่อนเขานะ เขาทำได้อย่างไร!
“เรื่องของเกลก็เป็นส่วนหนึ่งของแผนเธอด้วยสินะ” ชัญญ่าพูดต่อ เรื่องของเกลก็ด้วยงั้นเหรอ นี่มันคือทุกอย่างที่สร้างความวุ่นวายกับชีวิตผม รวมทั้งความสัมพันธ์ระหว่างผมกับปาร์คด้วย ทำไมกันล่ะเก็ท เหตุผลของมันคืออะไรกัน!?
“ผู้หญิงคนนั้นด้วยงั้นเหรอ...” ตอนนี้ผมร้องไห้อย่างไม่อาย และไม่มีทีท่าจะหยุด แต่กลับยิ่งมากขึ้นๆ เมื่อความจริงถูกเปิดเผยออกมามากขึ้น
“มันไม่ใช่แค่เก็ทพาทาร์ตเข้ามาในชีวิตฟร๊องก์หรอก แต่ผู้หญิงที่ชื่อเกลนั่นก็เป็นเก็ทด้วยเหมือนกันที่มีส่วนดึงผู้หญิงคนนั้นเข้าในชีวิตของปาร์ค ทำให้เกิดความเข้าใจผิดระหว่างฟร๊องก์กับปาร์คไง คงเพราะอยากให้ทั้งคู่ห่างกัน ทำให้ฟร๊องก์ตัดใจจากปาร์คเมื่อรู้ว่าปาร์คมีคนที่คบเป็นตัวเป็นตนแล้ว แต่เรื่องนี้มันเนียนมากจนตอนแรกเราก็แทบจะไม่สงสัยเลยด้วยซ้ำว่าเป็นเพราะเก็ทเอง ตอนแรกเราก็แค่อยากจะเตือนฟร๊องก์ให้คอยจับตาผู้หญิงคนนั้นที่มาคบกับปาร์ค อาจเป็นเพราะเซ้นส์ของผู้หญิงเหมือนกันมั้ง เลยทำให้เราไล่สืบลึกลงไปถึงเรื่องของเกลตอนที่ช่วยฟร๊องก์ตอนนั้น เราถึงได้รู้ แต่ข้อดีคือเก็ทไม่เคยระแคะระคายเรื่องนี้เลย คงคิดว่ามันไกลตัวและฟร๊องก์เองก็เจ็บเพราะเรื่องนี้มาก คงไม่คิดจะหาความจริงอยู่แล้ว ฉันเดาถูกไหม”
ชัญญ่าอธิบายยืดยาว สิ่งที่พรั่งพรูออกมาจากเรียวปากสวยนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากได้ยินเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ผมไม่เหลือแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยืนได้อีกต่อไป ผมลงไปนั่งกอดเข่าแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก มันไม่ใช่เรื่องทาร์ต ไม่ใช่แค่การทำให้ผมกับปาร์คเข้าใจกันผิดเรื่องทาร์ต แต่เรื่องผู้หญิงคนนั้นที่เข้ามาในชีวิตปาร์ค รวมทั้งที่ผมต้องโดยปาร์คทำร้ายเพราะคำของผู้หญิงคนนั้น ทุกอย่างมันเกิดเพราะคนที่ผมสนิทใจมากที่สุด คนที่ใกล้ชิดกับผมมากที่สุดคนนี้!
“เพราะมึงที่ทำให้กูกับฟร๊องก์ต้องเป็นแบบนี้ มึงทำลายความรักของกูกับฟร๊องก์!!!” ปาร์คพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อ ก่อนจะปล่อยกำปั้นหนักๆ เข้าที่แก้มข้างหนึ่งของเก็ทอย่างเต็มแรง พร้อมตะคอกราวกับไฟที่สุมในอกก่อนหน้านั้นถึงเวลาระเบิดออกมา
พลั่ก!
“ไอ้สัด!” เก็ทตั้งตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสวนหมัดที่หนักไม่แพ้กันใส่ปาร์ค
“หยุด! หยุดสักที!” ผมตะโกนสุดเสียง ทั้งที่ตัวผมทำได้แค่นั่งร้องไห้อยู่ที่เดิม แม้จะอยากเข้าไปห้ามมวยสองคนนั้น แต่ผมไม่เหลือพลังงานที่จะทำอะไรอีกต่อไปแล้ว ผมทำได้เพียงมองเหตุการณ์ชุลมุนตรงหน้าแล้วยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
“หยุดได้แล้วครับ ทั้งคู่เลย!” เป็นทาร์ตที่หาญกล้าเข้าไปกลางดงหมัดแล้วพยายามที่จะแยกทั้งคู่ออกจากกัน โดยที่มีชัญญ่าคอยยื้อตัวปาร์คไว้ ส่วนเก็ทก็มีโดนัทที่คอยยึดตัวไว้เช่นกัน “ไม่สงสารพี่ฟร๊องก์บ้างหรือไงครับ ที่พวกพี่มาต่อยกันแบบนี้ มันไม่ได้ทำให้พี่ฟร๊องก์รู้สึกดีขึ้นหรอก!”
“ฟร๊องก์!” ปาร์ครีบผละตัวจากชัญญ่ามาหาผมทันที ก่อนจะลูบหัวของผมอย่างแผ่วเบา “ไม่เป็นไรนะ ทุกอย่างมันจบแล้ว”
“ฟร๊องก์...” เก็ทเปล่งชื่อของผมออกมาอย่างสั่นเทา และทำท่าจะเข้ามาหาผม แต่ก็ถูกปาร์คขวางไว้ก่อน
“อย่ามายุ่งกับฟร๊องก์ ที่มึงทำมันยังไม่พออีกหรือไง!” ปาร์คยืนประจันหน้ากับเก็ทพร้อมเอ่ยถามอย่างฉุนเฉียว
“ทำไมกัน! เก็ททำแบบนี้ทำไมกัน!!” ผมเงยหน้ามองเก็ทผ่านดวงตาที่บวมช้ำจนรู้สึกปวดและฉ่ำด้วยหยาดน้ำตา พยายามมองให้ทะลุม่านหมอกที่บดบังสิ่งที่อยู่ภายในใจดวงนั้นของเก็ท ว่าข้างในนั้นทำด้วยอะไร ถึงได้ทำกับผมได้อย่างเจ็บแสบขนาดนี้
“ทุกอย่างที่เก็ททำ เก็ททำเพื่อฟร๊องก์... ที่เก็ทดึงทาร์ตเข้ามาในชีวิตฟร๊องก์ก็เพื่ออยากให้ฟร๊องก์ได้มีความสุขกับคนที่รักฟร๊องก์ เห็นฟร๊องก์ในสายตาบ้าง ส่วนเรื่องเกล... เก็ทเจอผู้หญิงคนนั้นตอนที่ไปเที่ยวกับเพื่อนสมัยมัธยม แล้วผู้หญิงคนนั้นพยายามเข้าหาเพื่อนเก็ท แล้วก็กลายเป็นเซ็กส์เฟรนด์กับเพื่อนเก็ทไป เก็ทจึงลองยื่นข้อเสนอในเธอทำงานแลกกับค่าตอบแทน และเธอยังอาจจะได้แฟนที่แทบจะสมบูรณ์แบบคนหนึ่งเลยด้วยซ้ำ ซึ่งเก็ทก็คิดไม่ผิดหรอกที่เลือกผู้หญิงคนนั้น เพราะดูออกตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน เธอก็ตกลงรับงานนี้ และบังเอิญว่าเธอรู้จักและสนใจปาร์คอยู่แล้ว จึงทำให้ทุกอย่างมันง่ายมากขึ้น”
“นั่นเลยทำให้เกลที่ตอนแรกแค่คุยกันเล่นๆ เข้าหาและแสดงตัวกับกูมากขึ้นใช่ไหม!” ปาร์ดว่าอย่างเดือดดาล
“โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเองก็เล็งเพื่อนของปาร์คไว้ด้วยเช่นกันใช่ไหม พอมีเรื่องนี้เข้ามาประกอบกับที่ฉันคอยช่วยเหลือฟร๊องก์ให้จบเรื่องเกลซะ มันเลยทำให้แผนเธอพัง โดยที่เธอเพิ่งมารู้ตอนหลัง ผู้หญิงคนนั้นคงไปคุยกับเธอด้วยสินะ หลังจากที่โดนจับได้เรื่องที่ให้เข้าไปคบหากับปาร์คแล้ว นั่นจึงทำให้เธอพยายามจะกันโดนัทกับทาร์ตให้อยู่ห่างๆ ฟร๊องก์ และพยายามอยู่ใกล้ๆ กับฟร๊องก์ตลอดเพราะเธอกลัวว่าฟร๊องก์จะรู้ความจริงใช่ไหมล่ะ”
ชัญญ่าเป็นคนเข้าเสริมทัพ บอกข้อมูลเพิ่มเติมในมุมมองของเธอที่สามารถอ่านแผนและแก้แผนการได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ขณะเดียวกันก็กันท่าระหว่างปาร์คกับเก็ทไม่ให้เปิดศึกอีกรอบ
“... อืม” เก็ทยอมรับเสียงอ่อน ก่อนจะหันไปหัวเราะเบาๆ ให้กับชัญญ่า “หึหึ เธอไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ สินะ”
“เรารู้จักกันดีนิ” ชัญญ่าแสยะยิ้มอย่างมีชัย
“เก็ทแค่ติดต่อผู้หญิงที่ชื่อเกลนั่นไป พร้อมบอกแผนการคร่าวๆ แต่ด้วยความที่เธอหัวดื้อและมั่นใจในตัวเองสูง หลายๆ อย่างเธอก็เลยมักจะทำมันด้วยตัวเธอเอง”
“เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอเก็ท แล้วเก็ททำแบบนี้เพื่ออะไรกัน ทั้งๆ ที่ฟร๊องก์ไว้ใจและเชื่อในเก็ทที่สุด เชื่ออย่างเต็มหัวใจ แต่ทำไมถึงหักหลังฟร๊องก์ได้ขนาดนี้ ทนเห็นฟร๊องก์เจ็บปวด ทนเป็นที่ปรึกษา คอยรับฟังปัญหาที่บางอย่างตัวเองเป็นต้นเหตุได้โดยไม่รู้สึกอะไรเลยได้ไงกัน เก็ทโกรธเกลียดอะไรฟร๊องก์เหรอเก็ท! บอกมาสิว่าโกรธเกลียดอะไรฟร๊องก์ ถึงต้องทำกันขนาดนี้!”
“เปล่าเลย เก็ทไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดอะไรฟร๊องก์ ไม่เคยเลย แต่เก็ททำทุกอย่างลงไปก็เพื่อฟร๊องก์ เก็ทอยากเห็นฟร๊องก์มีความสุข ยิ้มและหัวเราะไปกับเก็ทและเพื่อนๆ คนอื่น มากกว่าจะมานั่งซึมหรือแอบร้องไห้เวลาอยู่คนเดียว คนที่ฟร๊องก์รัก บางทีเขาอาจไม่ได้เกิดมาคู่กับฟร๊องก์ คนที่เห็นแก่ตัวและไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองแบบนี้ไม่เหมาะกับฟร๊องก์หรอก เก็ทแค่อยากให้ฟร๊องก์เอาตัวเองออกห่างจากมัน”
“เก็ททำเพื่อตัวเองต่างหาก เก็ททำโดยไม่ถามฟร๊องก์สักคำว่าต้องการมันหรือเปล่า”
“แล้วผลลัพธ์ที่ได้มันทำให้ฟร๊องก์รู้อะไรมากขึ้นไหม ที่เก็ทดึงผู้หญิงคนนั้นเข้ามา เกลอาจจะเป็นบททดสอบความรักที่หมอนี่มีต่อฟร๊องก์ก็ได้ มันก็แสดงออกได้ชัดไม่ใช่เหรอ ในตอนที่เกิดเรื่องว่าหมอนั่นเลือกที่จะเข้าข้างใคร หรือฟร๊องก์จะปฏิเสธว่ามันไม่จริง ถ้าใจมันไม่โลเล มันก็คงไม่เล่นกับเกลหรอก ถ้ามันจริงใจกับฟร๊องก์ ส่วนทาร์ต พอฟร๊องก์ลองเปิดใจมองใครสักคน ฟร๊องก์จะได้รู้สึกถึงความรู้สึกดีๆ ที่ได้รับ แต่บททดสอบของมันกลับทำให้ตัวมันเองไปต่อไม่ได้เพราะความไม่ยับยั้งช่างใจของตัวมันเอง”
“แต่นั่น...” ผมเถียงไม่ออก เพราะเรื่องของเกลมันชัดเจนมากในตอนนั้นว่าปาร์คเลือกที่จะเข้าข้างและปกป้องผู้หญิงคนนั้น
“มึงอย่ามาพูดพล่อยๆ!” ปาร์คสบถอย่างมีน้ำโห
“หรือมันไม่จริงที่มึงทำร้ายฟร๊องก์!” เก็ทเองก็เสียงเข้มอย่างไม่ยอมกัน
“...” ปาร์คไม่พูดอะไรต่อ เพราะยังไงความจริงก็คือความจริงวันยันค่ำ
“ฟร๊องก์ขอบคุณในความหวังดีของเก็ทนะ ฮึก!” ผมว่าก่อนจะค่อยๆ ลุกแล้วเดินเข้าไปหาเก็ทด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา “แต่ถึงอย่างนั้น สิ่งที่เก็ททำฟร๊องก์ไม่สามารถยอมรับมันได้อยู่ดี ฮึก... ชีวิตฟร๊องก์ต้องวุ่นวายมากแค่ไหนเก็ทรู้หรือเปล่า ความหวังดีบ้าบออะไรของเก็ท ฟร๊องก์ไม่อยากจะรับมันไว้ด้วยซ้ำ เพราะนี่คือชีวิตของฟร๊องก์ ฟร๊องก์มีเลือดเนื้อ มีหัวใจ มีความรู้สึก แต่ฟร๊องก์สามารถเลือกและตัดสินใจที่จะทำอะไร จะเลือกอะไรสำหรับชีวิตตัวเองเองได้ โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีใครมากำหนด เก็ททำเหมือนฟร๊องก์เป็นแค่แผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่จะเอาเขียนอะไรลงไปก็ได้ โดยไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าแรงกดจากการเขียนนั้นมันจะรุนแรงเกินกว่าที่กระดาษแผ่นนี้จะทนได้หรือเปล่า”
“เก็ทขอโทษ...”
คำขอโทษที่เก็ทเปล่งออกมานั้นดูหนักแน่น แต่ก็แฝงด้วยความเศร้าหมองด้วยเช่นกัน ไม่ต่างจากสีหน้าของเก็ทตอนนี้ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน สีหน้าที่ดูหมองหม่นและสายตาที่ดูเหมือนกำลังตำหนิตัวเองอยู่นั่น ผมไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นหรือต้องมาเห็นสีหน้าลำบากใจอะไรแบบนี้
“เก็ทไม่รู้จะพูดอะไรไปมากกว่าคำว่าขอโทษ ขอโทษที่ทำอะไรไปโดยไม่เคยเป็นห่วงความรู้สึกของฟร๊องก์เลย เก็ทคิดเพียงแค่มันจะทำให้ฟร๊องก์มีความสุข คิดแค่ว่ามันจะเป็นบทพิสูจน์ความรักที่จะเข้ามาหาฟร๊องก์ โดยลืมไปว่าหัวใจฟร๊องก์ ฟร๊องก์ต้องเลือกมันด้วยตัวเอง”
“ฉันพอเข้าใจความหวังดีของเธอที่มีต่อฟร๊องก์นะ แต่เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอก” ชัญญ่าเดินเข้ามาแตะไหล่เก็ทเหมือนให้กำลังใจ ผมสัมผัสได้ว่าชัญญ่าไม่ได้ทำไปเพราะโกรธเคืองเก็ทหรอก แต่ที่เธอทำอาจเป็นเพราะเธอคงไม่อยากให้เก็ททำเรื่องที่ผิดไปมากกว่านี้ “มันก็เหมือนกับตอนที่เราเลือกจะคบกันไง ทั้งที่ใครๆ ต่างก็บอกว่าฉันหยิ่งและอันตราย ส่วนเธอก็ขึ้นเรื่องความเย็นชาและเข้าถึงยาก แต่เราก็เลือกที่จะเรียนรู้ชีวิตของกันและกัน”
“อืม... ขอโทษนะที่ให้ชีวิตวุ่นวาย” เก็ทว่าพร้อมกับยื่นมือที่แอบสั่นเทาเล็กน้อยมาลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา “ขอโทษที่ดึงใครต่อใครเข้ามาทำให้ชีวิตฟร๊องก์ยุ่งยากขึ้น ขอโทษที่ทำให้ความรักที่เคยสวยงามสำหรับฟร๊องก์ต้องเป็นแบบนี้ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้ความเชื่อใจที่ฟร๊องก์มีต้องพังทลายลงแบบนี้ เก็ทไม่ขอให้ฟร๊องก์ยกโทษให้หรอกนะ เพราะเป็นใครก็คงกลับไปไว้ใจเหมือนเดิมไม่ได้เหมือนกัน”
“ฟร๊องก์ไม่ได้เกลียดเก็ทหรอกนะ เรายังคงเป็นเพื่อนกัน แต่... ฟร๊องก์คงเชื่อใจเก็ทอย่างสนิทใจไม่ได้อีกแล้ว” ผมยิ้มตอบเก็ททั้งน้ำตา
“โลกมันไม่ได้สวยงามเสมอหรอกนะ ทุกอย่างที่ฟร๊องก์ได้เห็นหรือสัมผัส มันอาจจะไม่ได้มีแต่ด้านที่ดีอย่างเดียวก็ได้ แม้แต่ตัวเก็ทเอง...” ฝ่ามือใหญ่ของเก็ทยังคงลูบศีรษะของผมอย่างแผ่วเบา อย่างเช่นที่เคยทำ
“ฟร๊องก์พยายามที่จะทำความเข้าใจความหวังดีของเก็ทนะ ขอบคุณที่พาทาร์ตเข้ามาทำให้ชีวิตฟร๊องก์มีสีสันขึ้น แม้ว่า... ตอนจบมันจะไม่สวยงามสักเท่าไร ส่วนเรื่องของเกลและเรื่องเข้าใจผิดของฟร๊องก์กับปาร์ค จริงๆ เรื่องนั้น... มันจบไปแล้วแหละ ขอแค่หลังจากนี้เก็ทอย่าทำอะไรแบบนี้อีก ฟร๊องก์อยากใช้ชีวิตและเลือกทางเดินด้วยตัวเอง”
“หมายความไงที่บอกว่าจบ!” ปาร์คถามเสียงเข้มกอปรกับรั้งแขนผมให้หันกลับไปมองที่เขา
“...” ผมไม่ตอบอะไรปาร์ค ก่อนจะเบินหน้าและบิดแขนหนีจากการจับกุมนั้น เพราะสำหรับผมแล้วเรื่องของผมและปาร์คมันจบลงแล้วตั้งแต่วันนั้น “คงไม่มีอะไรที่ฟร๊องก์ต้องรู้อีกแล้วใช่ไหมเก็ท หวังว่ามันคงไม่มีอะไรอีกแล้วนะ โดนัทกูเข้าใจนะว่ามึงก็รักน้องมึง เลยเลือกทำสิ่งที่ผิดแม้จะรู้ว่ามันผิด แต่จะให้กูโกรธจนเกลียดมึงกูก็คงทำไม่ได้หรอก เพราะมึงมาวันนี้เพื่อยอมรับผิด และอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกูก็นับถือน้ำใจมึง ยังไงมึงก็ยังเป็นเพื่อนกู แต่กูก็คงให้มึงได้ไม่เต็มร้อยเหมือนเดิมเช่นกัน”
“กูเข้าใจ แล้วก็ขอบใจมึงมากนะ ที่ยังเห็นว่ากูเป็นเพื่อน ฮึก... ขอบใจมากจริงๆ” โดนัทพูดเสียงสะอื้นพร้อมกับพยายามปาดน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วมองหน้าผมด้วยรอยยิ้ม
“ส่วนทาร์ต... พี่ขอโทษจริงๆ ที่พี่... กลับไปรู้สึกดีกับทาร์ตไม่ได้อีกแล้ว พี่ไม่สามารถลืมสิ่งที่ทาร์ตทำไว้กับพี่ได้จริงๆ ความรู้สึกของพี่มันถูกทำลายหมดไปตั้งแต่คืนนั้น แต่พี่ก็ไม่ได้เกลียดทาร์ตนะ แต่พี่ก็ทำใจรักและเอ็นดูทาร์ตเหมือนน้องคนเดิมที่พี่เคยรู้จักไม่ได้เช่นกัน”
ผมเลื่อนสายตาไปบรรจบกับดวงตาที่เคยเป็นประกายของทาร์ตทุกครั้งที่มองผม แต่ตอนนี้กลับเหลือไว้แค่เพียงเงาสะท้อนในนัยน์ตาที่เศร้าหม่นนั้น ก่อนจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจ ความรู้สึกสุดท้ายที่อยากจะบอกทาร์ตมัน อย่างน้อยก็ในฐานะคนที่เคยดีต่อกัน แต่ผมก็ไม่ได้เป็นพ่อพระจิตใจประเสริฐ ที่สามารถเปิดใจยอมรับและให้อภัยได้ทุกอย่าง เพราะผมก็เป็นแค่เพียงมนุษย์คนหนึ่ง ที่ยังคงมีความรัก โลภ โกรธ และหลงอยู่ในตัว
“ผมเข้าใจครับ ผมเข้าใจ... แค่พี่ไม่เกลียดผม ผมก็ดีใจมากแล้ว พี่รู้ไหม หลังจากวันนั้น ผมถึงได้เห็นคลิปที่พี่ทำเพื่อเซอร์ไพรส์วันเกิดผม ผมได้เห็นความรัก ความเอ็นดูที่พี่มีต่อผมผ่านวีดีโอนั้น มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกละลายใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเพียงเพราะความอยากได้ อยากครอบครอง ผมรู้ได้เลยว่าผมไม่ได้ทำลายแค่ความรู้สึกของพี่ แต่ผมทำลายความรักอันบริสุทธิ์ที่พี่มีให้ผมมาตลอดต่างหาก ผมไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่าคำว่าขอโทษ”
ทาร์ตว่าพลางยิ้มโชว์เหล็กจัดฟันที่ดูคุ้นตา แต่กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป เพราะดวงตาที่มีน้ำใสๆ ไหลออกมาด้วย รอยยิ้มนั้นมันไม่สดใสดั่งเมื่อก่อนอีกแล้ว มันกลับรู้สึกว่านั่นคือรอยยิ้มจากหนุ่มน้อยยิ้มสวยที่คอยอวยเหล็กจัดฟันสีสันสดใสให้ผมนี้เป็นครั้งสุดท้าย
“ต่อจากนี้ผมจะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีก”
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก เจอกันเราก็ยังคงทักทายและยิ้มให้กันได้ ในฐานะคนเคยรู้จัก” ผมให้ทาร์ตได้แค่นี้ ความรู้สึกที่เสียไปมันดึงกลับมาไม่ได้หรอก
ซึ่งมันก็ไม่ต่างจากปาร์ค ที่ผมเองก็ไม่สามารถลืมภาพความทรงจำอันเลวร้ายที่เกิดขึ้นได้เช่นกัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงต้องฝืนในตัวเองและเลือกให้ปาร์คเดินออกไปจากชีวิตของผม มันแค่ต่างกับทาร์ตตรงที่ผม... ยังคงรักปาร์คอยู่แม้คืนวันในอดีตจะยังตามหลอกหลอนผมอยู่แค่ไหนก็ตาม แต่ผมไม่สามารถหนีจากหัวใจดวงนี้ของผมได้สักที
“สุดท้ายเรื่องก็จบหมดแล้วนะ เหลือก็แต่... เรื่องของเธอสองคน” ชัญญ่าพูดด้วยรอยยิ้มกับผมพร้อมกับพยักเพยิดหน้าไปทางปาร์คด้วย “ที่ผ่านมาคงเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับทั้งคู่แล้วนะ เรื่องความรักถ้ามัวแต่ถือทิฐิ ก็ไม่มีใครหรอกที่เป็นสุข”
“เก็ทขอโทษนะ...”
à suivre...
กลับมาแล้วฮะ ขอโทษที่หายไปนาน ไม่ว่างเลยจริงๆ 
กลับมาตอนนี้เป็นตอนที่เฉลยเรื่องราววุ่นวายที่เกิดขึ้นทั้งหมด
ทั้งหมดเกิดขึ้นเริ่มต้นจากเก็ทจริงๆ ฮะ แต่ที่เรื่องบานปลายมากขึ้นๆ เป็นเพราะนิสัยอื่นๆ ของตัวละครเอง
ความเห็นของคุณ Jibbubu เป็นสิ่งที่เราคิดเอาไว้ฮะ อย่างที่บอกว่าเราไม่เฉลยอยู่ที่ดีนะว่าสุดท้ายเก็ทรู้สึกยังไงกับฟรีองก์
แต่สิ่งที่เก็ททำ ไม่ใช่เพราะความเกลียด แต่เป็นเพราะความหวังดีจริงๆ
ซึ่งเจ้าตัวกลับลืมคิดไปว่าความหวังดีที่มีมันเป็นดาบสองคมที่ทำร้ายความรู้สึกของฟร๊องก์ได้ด้วยเช่นกัน
แต่พอสุดท้ายฟร๊องก์ได้รู้ความจริงหมดแล้ว ก็กลับไม่กล้าที่จะโกรธหรือเกลียดใครเลย
นี่คือนิสัยที่ฟร๊องก์เป็นมาตั้งแต่แรก (ที่ทำให้หลายๆ คนรำคาญ) ก็นั่นล่ะ
มองอีกมุมคือฟร๊องก์เป็นคนที่อยู่และเติบโตมาในครอบครัวและสังคมที่ไม่ได้มีปัญหาอะไร
จึงส่งผลให้ฟร๊องก์ค่อนข้างมองโลกในแง่ดี อะไรเลี่ยงที่จะรุนแรงได้ก็จะเลี่ยง บางอย่างยอมได้ก็ยอม จนดูลำไยในบางที
แต่นั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เราวางปมต่างๆ ให้วุ่นวายและค่อนข้างรุนแรงต่อความรู้สึกนิดหน่อย
เพื่อให้เป็นบทเรียนสำหรับตัวละครต่อไป
ปมใกล้หมดแล้วล่ะ ใกล้ถึงจุดหมายเข้าไปทุกทีแล้ว 5555+
จนกว่าจะพบกันใหม่ จุ๊บ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
