[จบแล้ว]Your Stranger รัก||ไม่||ลืม ตอนพิเศษ คห.1998 P.67 (13/3/63)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [จบแล้ว]Your Stranger รัก||ไม่||ลืม ตอนพิเศษ คห.1998 P.67 (13/3/63)  (อ่าน 554387 ครั้ง)

ออฟไลน์ THiiCHA

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1840
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +212/-4
เพิ่งเคยเห็นท่านประธานโกรธ 55555555555
ชอบหมอกเวอชั่นอ่อนโยน ยิ้มง่ายสมัยเรียน
เวอชั่นนี้ดูเย็นชา ไม่น่าเข้าใกล้ในสายตาคนภายนอก

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

ออฟไลน์ fanhy

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0

ออฟไลน์ $VAN$

  • Moderator
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1738
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +307/-6
สนุกมากๆ ปมใหญ่ของเรื่องนี้คืออะไรน้อทำให้เมฆเลิกกับหมอก เดาว่าอาจเกี่ยวกับความเป็นมิคาเอลของหมอกรึเปล่า
สงสัยด้วยว่าที่เมฆรถคว่ำในบทแรกเนี่ยก็คงเพราะสาเหตุนี้เช่นกัน

รออ่านนะคะ  :mew1: :กอด1:

ออฟไลน์ box23572

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
แวะเข้ามาอ่าน ประทับใจ ในพล็อตนะครับ น่าสนใจดี
สู้ๆ นะครับ :pig4:

ออฟไลน์ imac

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 914
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-1
รอตอนต่อไปครับ อยากให้เมฆจำหมอกได้ไวๆ

ออฟไลน์ labelle

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2664
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-0
สงสารมีนเนาะ แต่มีนทำได้ และทำได้ดีด้วยค่ะ ไม่ธรรมดานะ ช่วยหมอกได้ด้วย

หมอกเป็นคนน่ารักนะ แต่สถานการณ์พาไป ทำให้คนเราต้องเปลี่ยนตัวเอง
เมฆก็ชอบแหย่หมอกจังเลยนะ และยังเดินหน้าต่อไป
อยากให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมค่ะ หรือต้องรอให้รู้กันก่อนนะว่าทำไมเมฆขอเลิกแล้วรถชน

นาวินทร์แดนดินนี่ยังไง คือยังจะไปต่อ หรือจะหายไปล่ะ อย่ามาทำให้อยากแล้วจากไปนะคะ

ออฟไลน์ littlepig

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 429
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +413/-5
Chapter 24:[Then] โทรศัพท์


“ฝนตกบ่อยจัง”




มธุวันบ่น ในวันที่ฝนตกหนักที่สุดในรอบปี เขากลับลืมเอาร่มไปมหาวิทยาลัย ทำให้ตกอยู่ในสภาพเปียกมะล่อกมะแล่กทุกครั้งที่ต้องเปลี่ยนอาคารเรียน เรียกได้ว่าชุ่มฉ่ำตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างโปร่งในชุดนักศึกษายืนลังเลอยู่นานว่าจะเข้าไปในห้องอย่างไรไม่ให้พื้นที่ตนอุตส่าห์ลงแว๊กซ์ไว้ก่อนไปเรียนเปรอะเปื้อน แต่เขาไม่จำเป็นต้องลังเลนานเมื่อเมฆาเปิดประตูออกมา ร่างสูงเบิกตากว้างเมื่อเห็นสภาพเหมือนลูกหมาตกน้ำของคนรัก




“หมอก?! ทำไมถึงเปียกแบบนี้? ทำไมไม่โทรให้เมฆไปรับ?”




“โทรศัพท์หมอกพังแล้วแหล่ะ วันนี้เปิดไม่ติดเลย”




มธุวันยิ้มเจื่อน แต่เหตุผลนั้นไม่ได้ทำให้สีหน้าเป็นห่วงของคนรักน้อยลงเลย




“รีบเข้ามาอาบน้ำเลย เดี๋ยวไม่สบายหรอก” เมฆาสั่งเสียงเข้ม




เมื่อเห็นว่าคนรักโกรธอย่างที่คิดไว้ มธุวันก็ทำได้เพียงช้อนตามองอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน




“เมฆไปเอาผ้าเช็ดตัวให้หมอกหน่อยสิ หมอกไม่อยากที่พื้นเลอะ...เหวอ!”




ร่างโปร่งถูกช้อนขึ้นอุ้มในวงแขนแข็งแรงก่อนที่จะได้พูดจบ มธุวันยกแขนขึ้นเกี่ยวรอบคอของเมฆาไว้ด้วยกลัวว่าจะหล่นตุ้บลงไปกองกับพื้น




ร่างสูงวางคนรักลงในอ่างอาบน้ำอย่างนิ่มนวล ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมชุกนักศึกษาที่เปียกแนบติดกับผิวกายขาวจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนอย่างช่ำชอง เมื่อเห็นดังนั้นคนที่ถนัดใช้ร่างกายง้องอนคนรักมากที่สุดจึงเริ่มออกลาย ยกมือขึ้นแตะเบาๆบน
ใบหน้าคมแล้วไล้นิ้วเรียวไปตามริมฝีปากได้รูป ส่วนมืออีกข้างก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อของอีกฝ่ายออกเช่นกัน




“ไม่ซนนะครับหมอก อาบน้ำก่อน”




เมฆาปัดมือซุกซนของคนรักออกเบาๆ ยังคงวุ่นกับการลอกคราบชุดที่แนบติดกับร่างขาว มธุวันรู้ดีว่าหากเป็นเรื่องสุขภาพของเขา เมฆาจะยกขึ้นเป็นอันดับแรกเหนือความต้องการของตัวเองอย่างไม่ลังเล




แต่สำหรับมธุวัน...สุขภาพของเขาน่ะรอได้เสมอ




“อาบด้วยกันนะเมฆ”




“ถ้าเมฆลงไปด้วยก็ไม่อาบกันพอดีน่ะสิ อย่าดื้อ เดี๋ยวเป็นหวัด”




เมฆายังคงยืนยันคำเดิม แต่มธุวันไม่ใช่คนที่ยอมแพ้ง่ายๆกับแค่น้ำเสียงดุดันและคิ้วเข้มที่ขมวดมุ่นหรอกนะ




“หมอกไม่อยากสระผม...”




“ตากฝนมาขนาดนี้ไม่สระได้ยังไง?”



“เมฆาสระให้หมอกหน่อยสิ”




คนในอ่างช้อนตามองยิ้มออดอ้อนอย่างน่ารัก แบบนี้มีหรือเมฆาจะสามารถต้านทานคำขอของคนรักได้ รู้ตัวอีกที่ร่างสูงที่เปลือยเปล่าไม่ต่างจากคนในอ่างก็ก้าวเข้าไปนั่งในอ่างอาบน้ำเป็นเพื่อนมธุวันเสียแล้ว




“ทำไมถึงเอาแต่ใจแบบนี้ครับ หืม?”




เมฆาดึงให้ร่างโปร่งหันหลังเอนพิงอกของเขา ก่อนจะเริ่มเอาน้ำอยู่จากฝักบัวราดลงบนศีรษะของคนขี้อ้อนอย่างอ่อนโยน




“ก็เมฆอยากเอาใจหมอกเยอะทำไมล่ะ”




คนที่หลับตาพริ้มอย่างวางใจในความสามารถของคนรักตอบด้วยน้ำเสียงไม่สำนึก




คิดว่าหลังจากนั้นพวกเขาได้ขึ้นจากอ่างมาเช็ดตัวเป่าผมให้แห้งโดยสวัสดิภาพมั้ย?




“อ๊ะ อ๊ะ...เมฆ...อึ่ก...เจ็บเข่า....”




“อา...ทนหน่อยนะครับคนดี เดี๋ยวเมฆเปลี่ยนท่าให้”



“อยะ…อย่าเปลี่ยนตอนนี้สิ อ๊ะ....เมฆ...เมฆ....”



“อึ่ก...หมอก...”



แน่นอนว่าไม่



กว่าจะคลานมาถึงเตียงได้แทบจะใช้แรงกายทั้งหมดที่มี พื้นห้องนอนที่มธุวันอุตส่าห์ม็อบจนเงาวาวตอนเช้านั้นถูกร่างสูงที่โดนยุแหย่เสียจนสติขาดผึงใช้เป็นลานลงโทษคนเอาแต่ใจ เรียกได้ว่ากว่าจะสาแก่ใจเมฆาก็ทำเอาคนต้นเรื่องหมดแรงครางเหมียวๆอยู่ในอ้อมกอดของคนรักเลยทีเดียว








และนั่นทำให้เกิดปัญหาตามมาในวันรุ่งขึ้น




“แค่กๆ”




“ไหวมั้ยหมอก ไปหาหมอมั้ย?”




เมฆาถามคนที่ไอค่อกแค่กมาตั้งแต่เช้าด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง มธุวันส่ายหน้า ก้มหน้าก้มตาทำรายงานของตัวเองต่ออย่างขะมักเขม้น เขาไม่คิดว่าแค่เจ็บคอเล็กน้อยจะรุนแรงพอที่จะทำให้เขาต้องถ่อสังขารไปนั่งรอคิวหมอที่โรงพยาบาล




เมฆาเชยคางของคนรักขึ้นให้มองหน้าเขาก่อนจะโน้มตัวลงแตะหน้าผากกับหน้าผากของอีกฝ่าย




“ตัวไม่ร้อน”




“แค่ก...อย่ามาใกล้สิเมฆ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”




มธุวันดันแผงอกของคนรักออกห่างจากตัวเอง เบือนหน้าหนีก่อนจะไอออกมาเล็กน้อย ถึงแม้จะเป็นห่วง แต่เมฆารู้ว่าอาการของอีกฝ่ายไม่ได้น่าเป็นห่วงอะไรมากนัก ร่างสูงเข้าไปในครัวเพื่อทำน้ำผึ้งมะนาวอุ่นๆให้คนรักดื่มเพื่อช่วยบรรเทาอาการเจ็บคอ




“ขอบใจนะ”




มธุวันหันไปยิ้มให้กับคนที่วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะให้เขา เมฆาเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างร่างโปร่ง เด็กหนุ่มที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่สนใจเรื่องติดหวัดจากเขาแม้แต่น้อยปล่อยให้คนรักนั่งฟุบอยู่ข้างๆ อย่างน้อยเมฆาก็ไม่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาไปมากกว่านี้




“หิว”



หลังจากผ่านไปซักพักใหญ่ๆ เสียงคนที่แทบจะนอนราบไปกับโต๊ะก็เอ่ยขึ้น มธุวันยิ้มขำ ให้รางวัลคนที่เป็นเด็กดีไม่กวนเขาอยู่นานด้วยการเปิดแล็บท็อปแล้วลูบศีรษะคนที่มีท่าทีง่วงเหงาหาวนอนเบาๆ เมฆาส่งเสียงงึมงำไม่ได้ศัพท์ แต่เขารู้ดีว่าร่างสูงที่ปกติไม่ยอมให้คนรอบข้างแตะต้องตัวชอบให้เขาลูบหัวลูบหางแค่ไหน




“หิวเหรอ? ออกไปกินข้างนอกกันมั้ย หมอกว่าจะออกไปดูโทรศัพท์ใหม่พอดี”




มธุวันชวน โทรศัพท์ของเขาร่อแร่มานานพอสมควรแล้ว หลังจากที่ตายสนิทในสายฝนเมื่อวาน คงถึงเวลาที่จะต้องเปลี่ยนเครื่องใหม่เป็นเรื่องเป็นราวก่อนที่จะทำให้คนรอบตัวเป็นห่วงไปมากกว่านี้




“อยากกินชาบู”เมฆาเสนอขึ้น




เมื่อได้จุดหมายปลายทางแล้ว ร่างสูงก็ทำหน้าที่สารถีที่ดีพาคนรักไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไกลออกไปจากมหาวิทยาลัยของพวกเขาเป็นชั่วโมง เพื่อลดโอกาที่จะเจอคนรู้จัก แต่ตั้งแต่คบกันมา มธุวันก็ไม่เคยถูกใครจับได้เลยสักครั้ง เดี๋ยวนี้เขาจึงรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นที่จะไปไหนมาไหนในที่สาธารณะกับเมฆา




“กินอะไรอุ่นๆจะได้ไม่เจ็บคอ”




เมฆาว่าขณะตักซุปและช่วยต้มเนื้อและผักที่สั่งมาอย่างล้นหลามบริการคนรัก มธุวันอมยิ้มกับความเอาใจใส่นั้น รับถ้วยที่เต็มไปด้วยเนื้อและผักมารับประทานแต่โดยดี ส่วนเมฆาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายได้ทานของดีๆที่เขาคัดสรรมาเรียบร้อยแล้วก็ลงมือจัดการอาหารของตัวเองบ้าง มื้ออาหารของพวกเขาดำเนินไปด้วยความเงียบสงบ แต่ความอบอุ่นในบรรยากาศสามารถสัมผัสได้อยู่ตลอดเวลา




มธุวันนึกหวาดกลัวอยู่หลายครั้งว่าในวันที่เขาเคยชินกับการมีอีกฝ่ายอยู่ข้างๆ ความสุขที่ดูสมบูรณ์แบบจนน่ากลัวนี้จะหายไป แต่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายจะไม่มีวันทำร้ายเขาแบบนั้น




“หือ? อยากเอาอะไรเพิ่มเหรอ?” ร่างสูงที่รู้สึกตัวว่าโดนจ้องเงยหน้าขึ้นถาม มธุวันส่ายหน้า




“ไม่หรอก แค่นี้ก็พอแล้ว”




แค่นี้เขาก็มีความสุขจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว









“หมอกจะเอาเครื่องนี้จริงๆเหรอ?”




เมฆาถามอย่างไม่ค่อยไว้ใจเจ้าโทรศัพท์ปุ่มกดราคาย่อมเยาว์ที่เรียกได้ว่าไม่มีฟังก์ชั่นอะไรเลยนอกจากโทรเข้าโทรออก ทีแรกมธุวันคิดจะเดินเข้าร้านขายโทรศัพท์มือสองเหมือนกับเครื่องแรกที่เขาซื้อ แต่ร่างสูงไม่ยอมให้เขาใช้เสียอย่างนั้น ถึงแม้จะเถียงกันไปมาอยู่นาน แต่สุดท้ายมธุวันก็ตัดสินใจประณีประนอมโดยการมาดูที่ร้านขายโทรศัพท์มือหนึ่งก่อนว่ามีเครื่องที่ราคาตอบสนองความต้องการของเขาได้ไหม




และเจ้าโทรศัพท์ปุ่มกดนั้นก็สามารถตอบโจทย์การใช้งานของร่างโปร่งซึ่งไม่มีอะไรนอกจากโทรหาเมฆาและคนในครอบครัวได้เป็นอย่างดี




“อื้อ ก็หมอกไม่ได้ใช้อะไรมากอยู่แล้ว เครื่องนี้ถูกดีด้วย”




“เมฆว่าอย่างน้อยก็เอาเครื่องที่มันเข้าอินเทอร์เน็ตได้ดีมั้ย? จะได้ส่งแชทหากันได้ หมอกจะได้หาข้อมูลทำรายงานด้วยไง” ร่างสูงเสนอ




“ไม่หรอก หมอกมีคอมอยู่แล้วนี่ ไม่เห็นต้องมีโทรศัพท์ที่เข้าเน็ตได้เลย เสียค่าเน็ตเปล่าๆด้วย”




มธุวันให้เหตุผล เมฆาหันไปมองชั้นวางสินค้าที่เรียงรายไปด้วยโทรศัพท์หลายรุ่นหลายราคาด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยขึ้น




“เอาเครื่องนี้ได้มั้ย? เมฆจะจ่ายค่าส่วนต่างให้ ค่าเน็ตรายเดือนที่เพิ่มมาจากค่าโทรด้วย หมอกจ่ายแค่ราคาเดียวกับเครื่องที่หมอกเลือก”




ร่างสูงชี้ไปที่โทรศัพท์รุ่นที่วางอยู่ข้างๆกันซึ่งมีราคาสูงกว่าประมาณพันสองพัน มธุวันขมวดคิ้ว แต่ก่อนจะได้ว่าอะไร คนรักของเขาก็ชิงเอ่ยขึ้นมาเสียก่อนด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก




“เมฆรู้ว่าหมอกไม่ชอบให้ซื้อของให้”




“เมฆรู้ครับ แต่หมอกก็น่าจะรู้เหมือนกันนี่ว่าเมฆอยากให้หมอกได้สิ่งที่ดีที่สุด”เมฆาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เมฆไม่ได้ขอหมอกซื้อโทรศัพท์รุ่นใหม่สุดราคาแพงสุดให้ เมฆไม่ได้อยากอวดรวยให้หมอกรู้สึกต่ำต้อย แต่เมฆรู้ว่าตอนนี้ที่บ้านหมอกกำลังเดือดร้อนเรื่องเงิน เมฆแค่อยากช่วยหมอกเท่าที่เมฆจะทำได้ เท่าที่หมอกจะอนุญาต…ไม่ได้เหรอ?”





มธุวันทำหน้าประหลาดใจกับคำพูดที่ยาวเกินบุคคลิกทั่วไปของร่างสูง แต่แววตาที่บ่งบอกว่าอยากช่วยเขามากแค่ไหนทำให้ร่างโปร่งอดพยักหน้าอย่างใจอ่อนไม่ได้




“เอางั้นก็ได้ แต่หมอกให้จ่ายแค่ส่วนต่างนะ” มธุวันเน้นเสียง เมฆาพยักน้าหงึกหงักอย่างเชื่อฟัง สุดท้ายร่างโปร่งจึงตัดสินใจเอาโทรศัพท์เครื่องที่ถูกคะยั้นคะยอให้ซื้อเครื่องนั้น




“ถ้างั้นเมฆไปรูดบัตรให้แล้วกัน หมอกไปเช็คเครื่องนะ”




เมฆาพูดกับคนรักหลังจากที่อีกฝ่ายกรอกเอกสารเสร็จ มธุวันพยักหน้าก่อนจะเดินตามพนักงานไปตรวจสอบความเรียบร้อยของการทำงานเครื่อง ร่างโปร่งเพิ่งมาเอะใจหลังจากที่พวกเขาเดินออกมาจากร้านเมื่อเขายื่นเงินให้แล้วเมฆาส่ายหน้า




“เมฆไม่มีทอน”




เมฆาตอบหน้าตาย ทีแรกมธุวันก็ไม่ได้นึกเอะใจอะไรกับคำตอบนั้น แต่เมื่อร่างสูงใช้ข้ออ้างเดิมทุกครั้งที่เด็กหนุ่มพยายามจะคืนเงินให้ เขาก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ




“นี่เมฆไม่อยากให้หมอกพึ่งพาตัวเองได้ขนาดนี้เลยเหรอ?”





มธุวันตัดพ้อเสียงแผ่วหลังจากขึ้นมาบนรถคันโปรดของร่างสูง เมฆาชะงักมือที่กำลังจะสตาร์ทรถ สีหน้าที่มักจะเรียบเฉยของอีกฝ่ายดูสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ดูท่าคำพูดของคนรักจะไปสะกิดแผลเข้าอย่างจัง




“หมอก…คิดว่าเมฆเลวขนาดนั้นจริงๆเหรอ…”




“มะ…ไม่ใช่นะ…” คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าคำพูดที่พูดออกไปนั้นทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่ขนาดไหนรีบเอ่ยแก้ตัว “หมอกแค่ไม่อยากเป็นภาระให้เมฆก็เท่านั้นเอง”




“นี่…”เมฆาหลับตา เอนศีรษะพิงพนักพิงด้วยท่าทีอ่อนล้า “…หมอกชอบเมฆตรงไหนเหรอ?”




“เอ๊ะ?”




มธุวันมีสีหน้างุนงงกับคำถามประหลาดนั้น เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเมฆาถึงได้อยากรู้อะไรแบบนี้ขึ้นมา




“หมอกรู้มั้ยว่าเมฆดีใจแค่ไหนที่หมอกยอมคบกับเมฆ”ร่างสูงเปรยขึ้น “ทั้งที่มีคนที่ดีกว่าเมฆตั้งเยอะบนโลกใบนี้ แต่หมอกก็ยอมเปิดใจให้เมฆ...”




มธุวันนิ่งเงียบฟังคนที่ไม่ค่อยจะเปิดใจให้เข้าเข้าไปอยู่ในความคิดเท่าไหร่




“…คนที่สมบูรณ์แบบอย่างหมอกไม่จำเป็นต้องมีเมฆในชีวิต แต่หมอกก็ใจดีพอที่จะให้เมฆได้เป็นส่วนนึงของชีวิตหมอก”
เมฆาหันมาหาเขา ดวงตาสีควันบุหรี่มีแววเจ็บปวดที่มธุวันไม่ได้เห็นบ่อยนัก




“นอกจากเรื่องเงินแล้ว เมฆช่วยหมอกเรื่องอื่นไม่ได้เลย เมฆแค่อยากจะช่วยหมอกในส่วนที่เมฆทำได้ให้ถึงที่สุด เมฆขอโทษนะที่ทำให้หมอกรู้สึกแย่...”




“ขอโทษนะ...หมอกไม่รู้เลยว่าเมฆรู้สึกแบบนี้”




มธุวัันกุมมือของคนรักไว้ เขาไม่ได้สมบูรณ์แบบ ตัวเขาห่างไกลจากคำคำนั้นอยู่มาก แต่ในสายตาของเมฆา มธุวันนเชื่อว่าจุดด่างพร้อยทุกอย่างในตัวเขาสามารถกลายเป็นข้อดีสำหรับร่างสูงได้ทั้งสิ้น




เขาควรจะรู้ดีว่ามันรู้สึกอย่างไร ในเมื่อเขาก็รู้สึกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่าตัวเองไม่มีค่าคู่ควรกับคนที่สมบูรณ์แบบอย่างเมฆาสักนิด
เช่นกัน เพราะอย่างนั้นไม่ใช่หรือที่ทำให้เขาตื่นขึ้นมาทำงานบ้านทุกอย่างแทนร่างสูงเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าจำเป็นจะต้องมีเขาอยู่เพียงสักนิดก็ยังดี




“ถ้าเมฆอยากซื้อโทรศัพท์เครื่องนี้ให้หมอก หมอกจะรับไว้” รอยยิ้มอ่อนโยนแต่งแต้มใบหน้าเรียวที่ทำให้เมฆาตกหลุมรักมากขึ้นทุกวินาทีที่ได้เห็น “ขอบใจนะ”




แววตาเปล่งประกายของคนรักทำให้หัวใจของมธุวันพองโตขึ้นมาอย่างไม่บอกกล่าว ถ้าการที่เขายอมรับความช่วยเหลือของอีกฝ่ายทำให้เมฆามีความสุข เขาก็จะไม่ปฎิเสธ



---------

นานๆทีตามใจสามีบ้างไรบ้างเนอะหมอก
น่าจะได้กลับมาอัพตามเดิมแล้วล่ะ(มั้ง?)
ขออภัยในความอืดของเนื้อเรื่อง5555 หลังจากนี้จะเริ่มเร็วขึ้นแล้วเน้อ
สาวกครูดินกับพี่วินอย่าเพิ่งน้อยใจน้าาาา
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-11-2017 15:05:23 โดย littlepig »

ออฟไลน์ Dee^daY

  • ไม่เคย ทำให้ใครเดือดร้อน
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +330/-6
ยอมๆ กันไป ..

ออฟไลน์ jittrawa

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 63
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
รู้สึกช่วงนี้เรื่องมันไม่ค่อยคืบหน้า เริ่มวนๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
ต่างคนต่างเปิดใจ จะได้รักกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น ดี ๆ  o13

ออฟไลน์ xหยกน้อยx

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 113
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
อยากรู้แล้วว่าอะไรเป็นสาเหตุให้สองคนนี้เลิกกัน

ออฟไลน์ WilpeR

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1555
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-2
เมื่อไรจะรู้สาเหตุที่เลิกกันแล้ว รู้สึกว่าเนื้อเรื่องเริ่มเอื่อยๆแล้ว

ออฟไลน์ เก้าแต้ม

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1290
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +88/-3
โรคจิตที่เริ่มทำร้ายเพื่อนในคณะของหมอกเป็นสาเหตุที่ทำให้เมฆจำเป็นต้องเลิกหมอกหรือเปล่านะ

ออฟไลน์ lek2512

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 44
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
เหมือนนั่งอ่านนิยาย 2 เรื่อง ภาคอดีต กับภาคปัจจุบัน  ตอนนี้เริ่มสงสัยถ้ารักกันขนาดนี้ทำไมเฆมยอมตัดใจจากหมอกได้ขนาดนั้น  ถึงกับเป็นคนออกปากเลิกเอง  ทั้งๆที่ออกแนวเป็นคนที่ทั้งรักและหวง ตัดหมอกออกจากชีวิตไม่น่าได้ง่ายขนาดนั้น  :angry2:

ออฟไลน์ Supparang-k

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1908
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-3
อยากรู้สาเหตุของการเลิกกันแล้วสิ  นี่อยากรู้หนักมากเลยง้าาาาาาาาา

ออฟไลน์ littlepig

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 429
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +413/-5

“ฮัดชิ่ว!”



“ไข้ขึ้นสูงมาหลายวันแล้ว ไปหาหมอกันดีกว่านะ”




เมฆาอังหลังมือตรวจอุณหภูมิร่างกายของคนรักที่หลังจากวันที่ไปซื้อโทรศัพท์กันก็เริ่มมีไข้สูงหนาวสั่นมาระยะหนึ่งแล้ว ไม่ว่าจะทานยาลดไข้ เช็ดตัวล้วนแล้วแต่ไม่เป็นผลทั้งสิ้น หลายวันมานี้เมฆาขอให้คนรักไปหาหมอมาโดยตลอด แต่อีกฝ่ายบ่ายเบี่ยงโดยอ้างว่ารู้สึกว่าตนใกล้จะหายแล้ว แต่วันนี้ต่อให้ต้องอุ้มอีกฝ่ายขึ้นรถไปโรงพยาบาลเมฆาก็ต้องพามธุวันไปหา
หมอให้ได้




“แค่ก...ไม่เป็นไร....”



“ไม่เป็นไรได้ยังไงหมอก นี่จะอาทิตย์นึงแล้วไข้ยังไม่ลดเลย นี่มันไม่ปกติแล้วนะ” ร่างสูงเอ่ยอย่างไม่สบายใจ “ไปหาหมอหน่อยนะครับ อย่างน้อยก็ให้เมฆสบายใจ”




เมื่อได้ยินความกังวลในน้ำเสียงของคนรักที่ชักจะมากขึ้นทุกวัน คนป่วยจึงยอมพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้



“ลุกไหวมั้ย”




ร่างสูงขยับเข้ามาประคองมธุวันขึ้นจากเตียง คนที่มึนหัวจากพิษไข้เอนทิ้งน้ำหนักให้เมฆาช่วยพยุงอย่างไม่มีทางเลือก นึกหงุดหงิดร่างกายของตัวเองที่ขยับไม่ได้ดั่งใจ เมฆาพยุงเขาเดินมาจนถึงหน้าลิฟท์ ก่อนจะทนไม่ไหวช้อนตัวร่างโปร่งขึ้นอุ้มไปที่รถของตนเมื่อไม่เห็นใครอยู่ในลานจอดรถ มธุวันปิดเปลือกที่หนักอึ้งลงแทบจะในทันทีที่ถูกวางลงบนเบาะหนังด้วยกลัวว่าความรู้สึกผะอืดพะอมตอนลืมตาจะทำให้ขย้อนของเก่าออกมาในรถคันโปรดของคนรัก









“ถึงแล้ว ไหวมั้ย”



เมฆาเขย่าปลุกร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ข้างเขาตลอดทางเบาๆ มธุวันส่งเสียงครางอือออกมา คิ้วเรียวขมวดมุ่นจากการถูกรบกวนการนอนหลับ มธุวันรู้สึกว่าร่างของตนถูกช้อนอุ้มขึ้นจากรถ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนจัดการ แต่คนป่วยในตอนนี้ไม่อยู่ในสภาพที่จะโกรธคนรักที่ทำแบบนี้ในที่สาธารณะ จึงได้ปล่อยเลยตามเลย กว่าร่างโปร่งจพร้อมลืมตาขึ้นสู้แสง เขาก็อยู่บนเตียงในห้องฉุกเฉินรอหมอมาตรวจอาการแล้ว



“เมฆ…”



เด็กหนุ่มชันตัวขึ้นนั่ง มองห้องของโรงพยาบาลที่เขาไม่คุ้นตาแล้วหันไปหาคนที่ยืนเฝ้าเขาอยู่ข้างเตียงไม่ยอมไปไหน มือใหญ่กุมมือของเขาไว้ไม่ปล่อยราวกับกลัวว่าร่างบนเตียงจะหายไปหากจับไว้ไม่แน่นพอ



“นอนลงไปก่อนก็ได้หมอก ยังไม่ถึงคิว”




ร่างสูงเอ่ยกับคนรักด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล มธุวันเอนตัวกลับลงไปตามคำขอ แต่ยังคงไม่ยอมหลับตาลง ตะแคงข้างหาเมฆาที่ยืนอยู่ข้างเตียงของเขาโดยไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกเมื่อย




“ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยนี่เมฆ”



“อือ ที่นี่เร็วกว่า”



เมฆาให้เหตุผล แม้มธุวันจะอยากเถียงถึงข้อดีของค่ารักษาพยาบาลฟรีที่ได้รับจากโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัย แต่ภายในหัวหนักอึ้งเกินกว่าจะอ้าปากพูดอะไรออกมาได้มากนัก




หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ได้พบคุณหมอเสียที เมฆายืนกอดอกจ้องมองนายแพทย์หนุ่มที่ทำการตรวจวินิจฉัยคนรักของตนเขม็งจนคนในชุดกาวน์เริ่มประหม่า มธุวันต้องส่งสายตาเตือนร่างสูงอีกฝ่ายถึงยอมหยุด แต่ยังคงไม่ละสายตาจากมือของนายแพทย์ที่จับนู่นแตะนี่คนรักของเขา ถึงแม้จะรู้ว่าการกระทำทุกอย่างล้วนจำเป็นต่อการรักษาก็ตาม




สรุปแล้วผลการตรวจวินิจฉัยออกมาว่ามธุวันเป็นไข้หวัดใหญ่ ไม่จำเป็นจะต้องนอนค้างที่โรงพยาบาล ร่างโปร่งถอนหายใจอย่างโล่งอก ถึงแม้เมฆาจะดูไม่โล่งอกตามเขาเลยก็ตาม




“หมอกนั่งรอนี่นะ เมฆไม่อยากให้อยู่ข้างใน เดี๋ยวติดเชื้อแล้วจะป่วยกว่าเดิม”




เมฆาพาคนรักมานั่งใต้ร่มไม่ที่สวนด้านนอกตัวอาคารก่อนจะเดินกลับเข้าไปจ่ายเงินและรับยาให้ แน่นอนว่าไม่รับฟังคำทักท้วงใดๆของคนป่วยทั้งสิ้น มธุวันถอนหายใจ ขยับยิ้มบางอย่างเหนื่อยใจกับความขี้กังวลของร่างสูง เด็กหนุ่มมองไปรอบๆสวนที่แสนร่มรื่นของโรงพยาบาลขนาดใหญ่แห่งนี้ บ้างก็มีญาติคนไข้เอาอาหารมานั่งทานที่โต๊ะหินอ่อน บ้างก็มีพยาบาลที่เข็นคนไข้ออกมารับอากาศบริสุทธิ์ ดวงตาสีเทาอมฟ้าที่สำรวจไปทั่วหยุดลงที่ร่างซูบผอมของหญิงสาวในชุดคนไข้สีเขียวอ่อนที่อยู่ในรถเข็นห่างจากเขาไปพอสมควร หญิงสาวเข็นรถเข็นของตัวเองออกมาจากประตูตามลำพังไม่เหมือนกับคนไข้รอบข้างที่มีพยาบาลและญาติตามประกบทำให้อีกฝ่ายดูโดดเด่นขึ้นมาในสายตาของเขา มธุวันมองร่างที่โงนเงนไปมาแทบจะในทันทีที่สัมผัสกับแดดจ้า ก่อนที่สัญญาณระวังภัยในหัวจะบอกให้เขาพุ่งไปรับร่างที่กำลังจะล้มลงจากรถเข็นก่อนที่อีกฝ่ายจะกระแทกกับพื้นหญ้าอย่างทันท่วงที




“เป็นอะไรมั้ยครับ?”




ร่างโปร่งส่งเสียงถามหญิงสาวที่มีสีหน้าซีดเผือดในอ้อมแขน ร่างที่อยู่ในชุดคนไข้ส่ายหน้า เส้นผมสีน้ำตาลยาวปรกใบหน้าซูบตอบไปเกินครึ่ง




“ขอบใจนะจ๊ะ น้าแค่เวียนหัวน่ะจ้ะ”





“เดี๋ยวผมพาเข้าไปในร่มนะครับ”




มธุวันที่ลืมสังขารตัวเองไปชั่วครู่พยุงร่างที่ผ่ายผอมจนแทบเห็นกระดูกกลับขึ้นไปนั่งบนรถเข็นแล้วเข็นอีกฝ่ายไปที่โต๊ะหินอ่อนใต้ร่มไม้ที่เขานั่งอยู่ก่อนหน้านี้ นั่งรักษาระยะห่างจากหญิงสาวพอสมควรเพื่อกันการแพร่เชื้อใส่คนที่ดูไม่แข็งแรงนัก




“ผมไปซื้อน้ำมาให้มั้ยครับ หรือว่าจะให้ตามพยาบาล....”




มือเรียวเล็กขาวซีดยกขึ้นปรามคำถามระรัวด้วยความเป็นห่วงของเด็กหนุ่ม หญิงสาวเกลี่ยเส้นผมของตัวเองออกจากใบหน้า และนั่นทำให้มธุวันเห็นใบหน้าคนที่เขาช่วยไว้เป็นครั้งแรก




ใบหน้าของหญิงสาวในรถเข็นในรูปที่ตั้งอยู่ในห้องของเมฆา




“ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่ต้องลำบากหรอก”




เสียงหวานตอบเขากลับมาพร้อมรอยยิ้มตามมารยาท ถึงแม้จะอยู่ในสภาพที่อ่อนแอจนดูเหมือนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ อีกฝ่ายยังคงนั่งหลังตรงด้วยใบหน้าเชิดสูงอย่างทระนงในศักดิ์ศรี บรรยากาศเข้าถึงยากรอบตัวของหญิงสาวแตกต่างกับคุณแม่แสนอ่อนโยนที่เมฆาเคยเล่าให้เขาฟังพอสมควร แต่มธุวันก็เข้าใจว่าน่าจะเป็นจากพื้นหลังที่เป็นลูกหลานตระกูลผู้ดีจีนที่ญาวิกาเคยเล่าให้เขาฟัง ทำให้อีกฝ่ายดูเหมือนอยู่คนละชั้นกับเขาทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจ




แต่รอยยิ้มพิธีการที่สลักติดกับริมฝีปากเรียวของหญิงสาวทำให้เขาอดนึกถึงบุตรชายคนกลางที่ถอดแบบมาจากมารดาทุกกระเบียดนิ้วอย่างธารธาราไม่ได้ เขาจำได้ว่าในรูปถ่าย เด็กหนุ่มก็มีรอยยิ้มแบบเดียวกับมารดาในตอนนี้ไม่ผิดเพี้ยน




“เอ่อ...แล้วคนดูแล...”




มธุวันถามอย่างประหม่าเมื่อเห็นว่าไม่มีใครออกมาตามหาคนในรถเข็นเสียที




“แกไปซื้อผลไม้น่ะจ้ะ เดี๋ยวก็คงมา” เกศราตอบยิ้มๆ “ขอบใจนะจ๊ะที่ช่วยน้าไว้”




“ไม่เป็นไรครับ คุณน้าปลอดภัยก็ดีแล้ว”




เด็กหนุ่มตอบอย่างจริงใจ นึกแปลกใจที่เมฆาพาเขามาที่โรงพยาบาลที่มารดาของตนรักษาอยู่




“หนูมาเยี่ยมคนป่วยเหรอจ๊ะ?”




ร่างในรถเข็นชวนคุย ถึงแม้จะยังรู้สึกแปลกๆกับบรรยากาศที่อธิบายไม่ถูกรอบตัวมารดาของคนรัก แต่มธุวันก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าหญิงสาวเป็นคนอัธยาศัยดีคนหนึ่ง




“ผมไม่สบายน่ะครับ เพื่อนเลยพามาหาหมอ”




ร่างโปร่งขยับออกห่างจากคนอายุมากกว่าอีกนิดเพื่อความปลอดภัย เกศราอมยิ้ม ดูจะพอใจกับความเป็นห่วงเป็นใยจากเด็กที่เพิ่งเคยพบหน้ากันครั้งแรกพอตัว




“หายไวๆนะจ๊ะ”




“ขอบคุณมากครับ คุณน้าก็เหมือนกันนะครับ”มธุวันยกมือไหว้หญิงสาว ก่อนจะสังเกตเห็นหญิงชราร่างท้วมที่ถือถุงใส่ผลไม้เดินกระย่องกระแย่งมาทางพวกเขา “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”




“จ้ะ รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ”




เกศรายกมือรับไหว้เด็กหนุ่มที่ขอตัวลา มธุวันหมุนตัวเดินกับเข้าไปในตึกโรงพยาบาล ด้วยกลัวว่าหากเมฆาออกมาตามหาเขาจะมาเจอกับมารดาเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ




เขาแอบนึกดีใจที่ในที่สุดก็ได้พบกับผู้หญิงที่เมฆารักที่สุดในชีวิต ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครก็ตาม








“มองมุมไหนก็ไม่เหมือนคุณคาร์ลอสเลยนะคะ”





นั่นคือความเห็นแรกของป้าแต้วที่เดินตามมาสมทบนายหญิงของตนในสวน ดวงตาที่เริ่มฝ้าฟางตามกาลเวลาพิจารณาเสี้ยวหน้าของเด็กหนุ่มที่นอกจากดวงตาสีเทาอมฟ้าเหลือบประกายสีเขียวยามต้องแสงแล้ว ไม่มีสิ่งใดที่เหมือนกับบิดาที่ล่วงลับไปเลยแม้แต่น้อย





“นั่นสิคะ” ร่างในรถเข็นยิ้มมุมปาก มองตามแผ่นหลังของเด็กหนุ่มไปจนลับสายตา “ไม่เหมือนเลยซักนิด”






ไม่เหมือนกับผู้ชายที่พรากเอาพี่ชายคนเดียวของเธอไปจากโลกนี้อย่างไม่มีวันกลับคนนั้นเลยซักนิด

-----
เห็นว่าสั้นเลยมาลงเร็วหน่อย55555

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
รออีก

ออฟไลน์ titansyui

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-0

ออฟไลน์ lek2512

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 44
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
สรุปที่เฆมเลิกหมอกเป็นเพราะแม่หรือเปล่าเนี่ย โอ๊ยยยยย แล้วตอนนี้จำไม่ได้ ถ้าจำได้จะเลิกรักหมอกอีกไหมมมมมม :hao5:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
โอ้ยจะบ้าตาย

ออฟไลน์ Dee^daY

  • ไม่เคย ทำให้ใครเดือดร้อน
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +330/-6
แปลว่า ...

ออฟไลน์ net. net_n2537

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 304
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
พ่อหมอกเป็นคนฆ่าลุงเมฆ? อะไรยังไง อยากอ่านต่อแล้ว!!!

ออฟไลน์ Supparang-k

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1908
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-3
อ้าว...เฮ้ย!!  ศัตรูสินะ

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
 :mew5: ศัตรูของแม่เหรอ

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
เมฆ หมอก  :กอด1: :กอด1: :กอด1:

ออฟไลน์ fanhy

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ลุ้นต่อไปปป :z3: :z3: :z3:

ออฟไลน์ xหยกน้อยx

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 113
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ยิ่งอยากรู้เข้มไปอีก

ออฟไลน์ tae1234

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 380
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
ลุ้นมาก

ออฟไลน์ stickyyrice

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-5
โอ้ยยยยยย ซับซ้อนไปอีก

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด