Chapter 5:[Then] สนามยิงปืน...สนามแข่งรถ
หลังจากนั้นมธุวันก็ไม่ได้เจอกับเมฆาอีก
ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะพวกเขามีตารางเรียนที่เหมือนกันแค่วันจันทร์วันเดียวเท่านั้น ในมหาวิทยาลัยที่มีนักศึกษาหลายหมื่นชีวิต เป็นเรื่องยากที่พวกเขาสองคนจะได้พบกัน ซึ่งมธุวันก็อดรู้สึกผิดที่โล่งใจไม่ได้
เพราะเขายังประมวลผลสิ่งที่ร่างสูงทิ้งท้ายไว้ไม่ได้เลย
“หมอก เย็นนี้ไปเดินตลาดนัดกันมั้ย?” เสียงของยาหยี หรือญาวิกา เพื่อนร่วมคณะที่เคยขอนั่งกับเขาดังขึ้นข้างกาย ระหว่างที่ไม่ได้เจอกับเมฆา มธุวันเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาเริ่มรู้จักคนมากขึ้น ถึงแม้จะไม่ได้เพื่อนเยอะเหมือนกับใครหลายคน แต่เขาก็พอใจที่ตัวเองไม่ต้องทำอะไรคนเดียวตลอดเวลา
“เออ วันนี้มีตลาดนัดนี่ กูอยากกินขนมจีนพอดีเลย” ณัฐภาสเสริม
“เพิ่งซัดน้ำแข็งใสไปสองถ้วย ยังจะหิวอีกเหรอ” ญาวิกาเลิกคิ้ว นึกสงสัยว่าทำไมพระเจ้าถึงได้มอบพลังในการเผาพลาญพลังงานให้กับคนไม่รู้ค่าอย่างณัฐภาส
“ไม่หิวอ่ะ แต่อยากกิน” ร่างโปร่งตอบ จ้วงน้ำแข็งใสที่เหลือติดก้นถ้วยของตัวเองต่อไป
“วันนี้เราคงไม่ไปหรอก พอดีชมรมนัดเจอกันวันแรก เราอยากไปดูซักหน่อย” มธุวันยิ้มอย่างขอโทษขอโพย ซึ่งเพื่อนทั้งสองก็ไม่ได้ว่าอะไร ร่างโปร่งอุ้มกระเป๋าเป้ที่หนักอึ้งด้วยตำราเรียน ชีท และเอกสารมากมาย มานั่งรอรถเวียนของมหาวิทยาลัย ป้ายที่เขาอยู่ไม่ใช่ป้ายที่มีรถผ่านทุกสาย ทำให้เวลาบ่ายคล้อยแบบนี้มีเขานั่งรออยู่แค่คนเดียว
จนกระทั่งรถแลมโบกินีสีดำมาจอดเทียบที่ป้าย กระจกถูกลดลงเผยให้เห็นเมฆาในที่นั่งคนขับ มธุวันกอดกระเป๋าแน่น ไม่มั่นใจว่าควรจะทักทายอีกฝ่าย หรือวิ่งหนีไปให้ไกล แต่อีกฝ่ายไม่ปล่อยให้เขามีทางเลือก
“ขึ้นมาสิ”
“เอ๊ะ?”
“ไปกินข้าวกัน”
“อ๋อ…ขอโทษนะเมฆ วันนี้เราไม่สะดวก จะไปชมรมน่ะ” ร่างโปร่งปฎิเสธอย่างสุภาพ ทว่าเมฆาไม่คิดจะปล่อยให้คนตรงหน้าหนีไปโดยง่าย
“เดี๋ยวไปส่ง”
“จะดีเหรอเมฆ รบกวนเปล่าๆ” มธุวันเอ่ยอย่างเกรงใจ
“อือ อยากไปส่ง”
ฮือ...แบบนี้เขาจะปฎิเสธยังไงเนี่ย
สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการที่เด็กหนุ่มเข้ามานั่งในรถของเพื่อน เมฆาออกรถอย่างนิ่มนวล ผิดกับภาพลักษณ์สุดซิ่งของซุปเปอร์คาร์คันหรู
“เมฆ ขับคันนี้มาเรียนทุกวันเลยเหรอ?” มธุวันเก็บความอยากรู้อยากเห็นไว้ไม่อยู่ เขาไม่ค่อยรู้เรื่องรถมากนัก แต่รถเครื่องแรงๆเอามาวิ่งในเขตมหาวิทยาลัยที่จำกัดความเร็วสี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงแบบนี้รถจะไม่พังเอาเหรอ
“เปล่า เย็นนี้มีแข่ง” คนขับรถตอบเสียงเรียบ
“แข่ง? แบบ...ขับรถแข่งน่ะเหรอ?” แดนดิน น้องชายของเขาชอบรายการแข่งรถมาก มธุวันจึงเคยดูกับน้องบ่อยๆ และรู้ว่าการแข่งพวกนี้อันตรายเพียงใด
“อืม”
“…..” ร่างโปร่งเม้มปาก เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าตัวเองจุ้นจ้าน แต่เขาก็อดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้
“ไปดูมั้ย?” ร่างสูงถาม เลี้ยวเข้ามาจอดในลานจอดรถข้างสนามยิงปืน ซึ่งเป็นที่นัดของชมรมยิงปืนที่เขาลองลงสมัครเนื่องจากค่าสมัครถูกและรวมค่าลูกกระสุนของทั้งเทอมไว้แล้ว
“เอ๊ะ? เอ่อ...” มธุวันอึกอัก
“อยากให้ไป..”
ขี้โกง...
มาพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงจริงจังแบบนั้น ใครจะปฎิเสธลง คนบ้า!
“ว่าแต่...เมฆรู้ได้ไงว่าเราอยู่ชมรมนี้”
มธุวันเพิ่งนึกขึ้นได้ตอนที่พวกเขาลงมาจากรถแล้ว กระเป๋าเป้ของเขาถูกร่างสูงบังคับให้ทิ้งไว้ในรถเหมือนกลัวว่าร่างโปร่งจะแอบหนีไปก่อน เมฆาหันมามองเขา ก่อนจะเดินดุ่มๆเข้าไปในสนามยิงปืนโดยไม่พูดอะไร
“อ้าว เมฆ ตอบก่อนสิ เมฆ”
เด็กหนุ่มจะทำอะไรได้นอกจากวิ่งตามอีกฝ่ายเข้าไป
“สวัสดีครับน้องๆ มาเร็วจัง นั่งรอเพื่อนๆคนอื่นก่อนแล้วกันนะ ปีนี้ชมรมเรามีน้อย คนสมัครแค่ไม่กี่คน ไม่น่าจะใช้เวลามาก”
รุ่นพี่ท่าทางใจดีคนหนึ่งว่า ทั้งสองจึงเดินไปหาที่นั่งตามคำแนะนำ ไม่นานนัก นักศึกษาปีหนึ่งสิบกว่าคนและปีอื่นๆอีกไม่กี่คนก็เดินเข้ามาในสนาม ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาคนหนึ่งยืนกลางวงของอัฒจรรย์อธิบายกฎกติกาที่จะต้องปฎิบัติตามในชมรมคร่าวๆ
“น้องที่ยิงปืนเป็นอยู่แล้วก็ใช้สนามทางด้านซ้ายได้เลยนะครับ ส่วนน้องที่เพิ่งเริ่มมาด้านขวา จะมีพี่ๆเวียนกันสอนให้”
มธุวันลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อไปทางขวา แต่ถูกคนข้างตัวดึงให้เดินไปที่เป้าทางด้านซ้ายเสียอย่างนั้น
“เมฆ เรายิงไม่เป็น”
“เดี๋ยวสอน” ร่างสูงไม่ยอมปล่อย
“ไม่เป็นไร เราให้พี่เขาสอนให้ก็ได้”
“อยากสอน...” เมฆายังคงยืนกรานเสียงหนักแน่น จูงมธุวันไปทางสนามยิงเป้าที่กั้นไว้เป็นคอกเล็กๆ ร่างโปร่งเดินตามไปอย่างไม่อยากทำร้ายจิตใจเพื่อน เมื่อมาถึงคอกที่ว่าง เมฆาหยิบปืนที่ยังไม่บรรจุกระสุนขึ้นมา ถึงแม้จะเป็นกระสุนปลอมแต่ถ้าโดนไปคงสร้างแผลได้พอสมควร ดังนั้นมธุวันจึงกังวลมากว่าจะทำให้เพื่อนบาดเจ็บเพราะความซุ่มซ่ามของตัวเอง
“ขั้นแรกเราต้องบรรจุลูกกระสุน...” ร่างโปร่งมองตามมือของอาจารย์เฉพาะกิจอย่างตั้งใจ เมฆาสอนเรื่องพื้นฐานที่ละเลยไม่ได้ เช่น อย่าหันปืนใส่ตัวเองไม่ว่าจะบรรจุกระสุนหรือไม่ ยิงเสร็จทุกครั้งต้องวางปืนลง อย่าค้างนิ้วไว้ที่ไก และอื่นๆอีกมากมาย คนสอนวางปืนลงบนโต๊ะ ขยับตัวออกห่างเล็กน้อยเป็นเชิงให้มธุวันมายืนตรงที่ตนเคยยืน ร่างโปร่งทำตามอย่างกล้าๆกลัวๆ พยายามเลียนแบบท่าทางของร่างสูงเมื่อครู่ แต่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนเส้นกระตุกเสียมากกว่า
“อย่าเกร็ง”เมฆาเตือน “ขอโทษนะ ผ่อนคลายไหล่มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นหมอกจะเล็งพลาด”
ร่างสูงเอ่ยขออนุญาตแล้วแตะไหล่ที่แข็งเกร็งของมือใหม่หัดยิงเบาๆเพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย มธุวันพยายามไม่สนใจความรู้สึกบิดมวนในช่องท้องเหมือนมีผีเสื้อบินว่อนอยู่ภายใน ทำตามที่เมฆาแนะนำอย่างว่าง่าย
“ขอโทษนะ สะโพกตรงๆ กางขาเสมอไหล่...”
“เมฆ” มธุวันขัดขึ้นเบาๆ “ไม่ต้องขอโทษทุกครั้งที่แตะตัวเราก็ได้”
“….” ร่างสูงที่วางมืออยู่บนสะโพกของเขาถอนหายใจออกมาเบาๆ “หมอก...”
“ว่าไง?” เจ้าของชื่อวางปืนลง หันกลับมาหาอาจารย์สอนยิงปืนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง
“รู้ใช่มั้ย ว่าเมฆชอบหมอก”
การแทนตัวเองว่าเมฆของร่างสูงยิ่งทำให้คำสารภาพที่มีพลังทำลายล้างมากอยู่แล้วรุนแรงจนคนฟังอยากจะม้วนตัวมุดหายลงไปในรู มธุวันพยายามเก็บอาการไม่ให้เป็นจุดสนใจ รอว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ
“ทุกครั้งที่จับตัวหมอก...ก็คิด...เรื่องที่ไม่ควรคิด...”เมฆาพึมพำ “ไม่รังเกียจเหรอ?”
คนฟังหน้าแดงก่ำ มธุวันสูดหายใจเข้าลึกๆ หันกลับมาเต็มตัวเพื่อเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายที่ก้มหน้าลงกับพื้น คำสอนของหญิงที่เลี้ยงเขามาไม่ต่างจากลูกแท้ๆลอยเข้ามาในหัว
“เมฆ ความคิด ไม่ได้เป็นตัวตัดสินเรา วิธีที่เราตอบสนองต่อความคิดแย่ๆนั้นต่างหาก ที่ทำให้เราเป็นเรา” ร่างโปร่งโน้มตัวมาข้างหน้าเล็กหน้อยเพื่อให้คนที่ก้มหน้าอยู่เห็นรอยยิ้มของเขา “เราดีใจนะที่เมฆยอมบอกเรื่องนี้กับเรา”
“แล้ว....” ร่างสูงยอมเงยหน้ากลับขึ้นมาในที่สุด แววตาแพรวพราวสีควันบุหรี่ทำให้คนมองเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย “...หมอกเริ่มรู้สึกดีกับเมฆบ้างรึยังครับ?”
หัวใจ! กลับเข้ามาในอกเดี๋ยวนี้เลยนะ!
“ยิงปืนกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวเมฆจะไปธุระต่อไม่ใช่เหรอ?”
มธุวันเปลี่ยนเรื่อง ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากตอบ แต่เขารู้ว่าตัวเองยังไม่มีคำตอบให้กับอีกฝ่าย ในสังคมที่เขาเติบโตมาไม่ค่อยเปิดกว้างและยอมรับในเรื่องแบบนี้ และเขาก็ไม่อยากให้ป้าต้องเดือดเนื้อร้อนใจจากขี้ปากของผู้คน ทำให้ไม่มีใครรู้เรื่องรสนิยมทางเพศของเขา และไม่เคยมีใครปฎิบัติแบบเขาเช่นเดียวกับที่เมฆาทำ เขาจึงอยากแน่ใจ ว่าสิ่งที่เขารู้สึกไม่ใช่แค่ความหวั่นไหว เพราะเขาไม่อยากเสียเพื่อนดีๆคนนึงไปเพียงเพราะความรู้สึกที่ไม่แน่ชัด
ปัง! ปัง!
“เก่งนี่” ร่างสูงชม ถึงแม้กระสุนจะไม่เข้ากลางเป้า แต่ก็ยังอยู่ในกระดาษ ซึ่งเขารู้สึกพอใจในฝีมือครั้งแรกของตนพอสมควร
“เมฆยิงบ้างสิ” ร่างโปร่งหันกลับมาหาคนที่ยืนกอดอกมองเขาไม่ละสายตา เมฆาส่ายหน้า “นะ เราอยากเห็นอ่ะ”
เมฆาลังเล จังหวะนั่น เสียงฮือฮาของสาวๆก็ดังขึ้นเป็นระยะจากคอกที่ห่างออกไปไม่ไกล มธุวันชะโงกหน้าไปมองจากด้านหลัง รุ่นพี่ที่เป็นคนอธิบายกฎให้พวกเขาเมื่อครู่กำลังโชว์ยิงปืนให้เด็กใหม่ดู
“โห เท่จัง” ร่างโปร่งพึมพำ ถึงแม้หากเทียบกับเมฆาอีกฝ่ายจะไม่ได้หน้าตาโดดเด่น แต่ท่ายิงของชายหนุ่มยิ่งทำให้ร่างโปร่งดูสูงสง่าควรค่าแก่การกรี๊ดกร๊าดของสาวๆพอสมควร
ปัง!ปัง!ปัง!
เสียงปืนที่ดังขึ้นข้างกายเรียกให้มธุวันหันกลับมา ร่างสูงข้างกายเหนี่ยวไกด้วยมือข้างเดียว กระสุนทั้งสามนัดทะลุกลางเป้าอย่างสวยงามในเวลาไล่เลี่ยกัน ท่าทางเหมือนมือปืนมืออาชีพยิ่งเพิ่มความลึกลับน่าค้นหาในตัวของเมฆา มธุวันกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะรีบปรบมือเมื่อหายจากอาการช็อค
“โห เมฆเก่งมากอ่ะ”
“กรี๊ด โคตรเท่อ่ะแก เมื่อกี้เห็นป่ะ”
“อร๊ายยย เหมือนเจ้าพ่อมาเฟียในหนังเลย อยากเป็นลูกหนี้คุณจังค่ะ”
“อยากเป็นคุณหนูให้คุณบอดี้การ์ดดูแลจัง”
ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่เขาที่เมฆาดึงความสนใจได้ มธุวันหุบยิ้ม ไม่รู้ทำไม เสียงของผู้หญิงเหล่านั้นถึงทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก เมฆาหันกลับมาหาเขา ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจเมื่อเห็นคนข้างๆไม่ยิ้มให้เขาอย่างปกติ ทั้งที่เมื่อครู่เขาอุตส่าห์เก๊กแทบตาย
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
“เอ่อ..เปล่า” มธุวันรีบยิ้มให้ร่างสูง “เมฆต้องไปธุระต่อใช่มั้ย เราไปกันเลยมั้ย”
เมฆายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาก่อนจะพยักหน้า ทั้งสองนำอุปกรณ์ไปคืนและเดินกลับไปยังลานจอดรถ มธุวันได้ยินเสียงทอดถอนหายใจอย่างเสียดายของสาวๆที่ยังไม่รู้จักชื่อหนุ่มหล่อมาดเท่เมื่อครู่ และนั่นทำให้มธุวันรู้สึกดีขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล
ป้าครับ...หมอกกำลังเป็นเด็กไม่ดีอยู่รึเปล่าครับ?------------
เกลียดความหวั่นไหว ที่ก่อตัวในใจฉานนนน//ผิด55555
ปั่นๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกความเห็นค่า
ความตัวประกอบของเมฆาในยามปัจจุบัน ชดใช้.ให้ด้วยท่านเมฆในอดีตละกันเน้อ5555555
หัวข้อ: [จบแล้ว]Your Stranger รัก||ไม่||ลืม ตอนพิเศษ คห.1998 P.67 (13/3/63) (อ่าน 553642 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก